logo

ЗУЛФИЯ БАДИИЙ ОЛАМИ ВА ПОЭТИК МАКТАБИ

Загружено в:

13.08.2023

Скачано:

0

Размер:

1088.5 KB
ЗУЛФИЯ БАДИИЙ ОЛАМИ ВА ПОЭТИК МАКТАБИ
М У Н Д А Р И Ж А
КИРИШ . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .  . . . . . . . . . . . . .  .   .  . 3
I .  ЗУЛФИЯ ИЖОДИЙ ПОРТРЕТИ ВА ЭСТЕТИК ҚАРАШЛАРИНИНГ 
УЙҒУНЛИГИ .......................................................................................................1 5
I .1.   Шоир ижоди ва адабий -эстетик тафаккур............................................. ..... ..1 5
I.2. Зулфия шеърияти ва эстетик қарашларидаги ҳамоҳанглик....................... 43
II .  ШОИРА ПОЭТИК ОЛАМИНИНГ ҚИРРАЛАРИ ......... .............. ..........70
I I.1.  Адабий м авзу ва поэтик   ғоя................................. .......................................70 
I I.2. Лирик мотивлар ранг-баранглиги ва инкишофи........................................96
III. ЗУЛФИЯ ПОЭТИК МАКТАБИ АНЪАНАЛАРИНИНГ 
ШЕЪРИЯТИМИЗ РИВОЖИДА ТУТГАН ЎРНИ ......................................112
III.1.  Дунёни идрок этиш тарзи ва кечинмалар тасвири  ................................112
III.2. Зулфия лирикаси ва ҳозирги шеърият поэтикаси...................................14 7
IV. ШОИРА ИЖОДИЙ ЭВОЛЮЦИЯСИДА АДАБИЙ ТАЪСИР  ВА 
БАДИИЙ ТАРЖИМАНИНГ РОЛИ ..............................................................172
IV .1.   Адабий таъсирнинг самаралари ................................................................172
IV .2. Таржимадаги  талқин – таҳлил – идрок ...................................................192
ХУЛОСА ............................................................................................................. 23 5
АДАБИЁТЛАР РЎЙХАТИ  . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .  239 КИРИШ
Мавзунинг   долзарблиги   ва   зарурати.   Жаҳон   адабиётшунослигида
муайян   давр адабиётида  муҳим ўрин тутган, ўзига хос ёрқин ижод услубига
эга   бўлган     йирик   адабий   сиймоларнинг   бадиий-эстетик   оламини   ўрганиш
ҳамда   уларнинг   дунё   халқлари   тамаддуни   ва   бадиий   тафаккури   тарихидаги
аҳамиятини   очиб   бериш   бўйича   кўплаб   тадқиқотлар   амалга   оширилган   ва
методологик   асослари   яратилган .   Бинобарин,   жаҳон   маданияти   ва
тарихининг ажралмас қисми бўлган  бадиий  адабиётни, унинг етук вакиллари
ижоди   тадқиқи   бугунги   глобаллашув   жараёнида   ёш   авлодни   ҳар   томонлама
етук   инсонлар   этиб   тарбиялашда   муҳим   ўрин   тутади.   Замонавий   жаҳон
адабиётшунослигида   янгича   услуб   ва   ёндашувлар,   адабий-эстетик
тамойилларнинг   изчил   такомиллашуви   натижасида   бадиий   тафаккурнинг
тадрижий   ривожи   билан   боғлиқ   илмий   концепциялар   адабиётшунослик
соҳаларининг тараққиётини таъминлашнинг муҳим омилларидан саналади. 
  Ҳозирги   замон   жаҳон   адабиётшунослиги   илм-фаннинг   ҳозирги
тараққиёт   босқичида,   бадиий   асарга   турли   методологиялар   асосида
ёндашишга,   алоҳида   олинган   ижодкор   бадиий   оламининг   ўзига
хосликларини,   унинг   бадиий-эстетик   принципларини   белгилашга   алоҳида
эътибор   қаратмоқда.   Ҳар   жиҳатдан   ўзгарувчан   воқеликнинг   ўзи   бадиият
намуналаридаги   ҳали   очилмаган   қирраларни,   илғанмаган   жиҳатларни
мушоҳада   қилиш   кераклигини   шарт   қилиб   қўймоқда.   Тадқиқотни   худди   шу
тамойиллар   асосида   бажариш,   олиб   борилаётган   илмий   тадқиқотларнинг
устувор   йўналишларга   мослаш   ва   бу   орқали   замонавий   дунё
адабиётшунослиги   эришган   ютуқлар,   янгича   илмий   концепцияларга
асосланган кенг қамровли тадқиқотлар олиб бориш зарурати юзага келди.   
Мустақиллик   йилларида   ўзбек   адабиётида   Зулфия   феноменини
ўрганиш   ва   у   яратган   ижодий   мактаб   анъаналарининг   замонавий   ўзбек
лирикасига   таъсирини   ойдинлаштириш   юқори   босқичга   кўтарилди.   Зулфия
2 лирикаси   ХХ   аср   воқелигини,   унинг   ички   моҳиятини,   шуларга   асосланган
бадиий   талқинлари   ва   изланишларини   тушуниб   етиш   имконини   беради.
Зулфия  поэтик  санъати  нафақат  адабий,  балки  ижод эркинлигини  танлашга,
баркамол   шахсни   шакллантиришга   хизмат   этадиган   маънавий-руҳий   озуқа
манбаи ҳамдир. Зеро, “...адабиёт ва  санъатга, маданиятга эътибор – бу аввало,
халқимизга   эътибор,   келажагимизга   эътибор   эканини,   буюк   шоиримиз
Чўлпон   айтганидек,   адабиёт   ва   маданият   яшаса,   миллат   яшаши
мумкинлигини   унутишга   бизнинг   асло   ҳаққимиз   йўқ” 1
.   Ҳассос   шоира,   ўз
даври   адабиётининг   ёрқин   вакиласи   бўлган   Зулфия   бадиий   олами   ва   унинг
ўзига   хос   хусусиятларини   ўрганиш   бугунги   адабиётшунослигимиз   олдида
турган илмий-назарий масалалардан биридир.
Ўзбекистон Республикаси Президентининг 2017 йил 7 февралдаги ПФ-
4947-сон   «Ўзбекистон   Республикасини   янада   ривожлантириш   бўйича
Ҳаракатлар   стратегияси   тўғрисида»ги   Фармони,   Ўзбекистон   Республикаси
Президентининг   2017   йил   17   февралдаги   ПФ-2789-сон   «Фанлар   академияси
фаолияти,   илмий-тадқиқот   ишларини   ташкил   этиш,   бошқариш   ва
молиялаштиришни   янада   такомиллаштириш   чора-тадбирлари   тўғрисида»ги
Қарори, Вазирлар Маҳкамасининг 2018 йил 24 июлдаги 571-сон «Самарқанд
давлат   университети   фаолиятини   янада   такомиллаштириш   чора-тадбирлари
тўғрисида»ги   Қарори   ҳамда   бошқа   меъёрий-ҳуқуқий   ҳужжатларда
белгиланган   вазифаларни   амалга   оширишга   ушбу   диссертация   тадқиқоти
муайян даражада хизмат қилади.
Тадқиқотнинг   республика   фан   ва   технологиялари   ривожланиши -
нинг   устувор   йўналишларига   боғлиқлиги.   Диссертация   тадқиқоти
республика   фан   ва   технологиялар   ривожланишининг   I.   «Ахборотлашган
жамият ва демократик давлатни ижтимоий, ҳуқуқий, иқтисодий инновацион
ғоялар тизимини шакллантириш ва уларни амалга ошириш йўллари» устувор
йўналишига мувофиқ равишда бажарилган.
1
Ўзбекистон Республикаси Президенти Шавкат Мирзиёевнинг  « Адабиёт ва санъат, маданиятни 
ривожлантириш – халқимиз маънавий оламини юксалтиришнинг мустаҳкам пойдеворидир »  мавзусида 
Ўзбекистон ижодкор зиёлилари вакиллари билан учрашувдаги маърузаси // Халқ сўзи. 2017 йил, 4-август. 
3 Диссертация   мавзуси   бўйича   хорижий   илмий-тадқиқотлар   шарҳи 2
.
Бугун   ривожланаётган   ахборот   технологиялари   асрида   адабиёт,   п сихология,
фалсафа,   эстетика   каби   фанлар     инсон   кечинмаларини   чуқурроқ   ва   янгича
изоҳлай   бошлади.   Бу   борада   кўнгил   кечинмаларини   нозик   тасвирлайдиган
шеъриятнинг   ўрни   беқиёс.   Шеърият   ўзга   онг   қ ирралари   каби   ҳаётнинг
ажралмас   қисми   бўлиб,   инсоннинг   қалб   кечинмаларини,   руҳий-маънавий
ҳаётини кардиограмма сингари аниқ қайд этиб борадиган ижод туридир. Ҳар
бир  ижодкор   ҳаётни   ўзига   хос   тарзда   кўради   ва   талқин  этади.   Улар   яратган
шеърият   намуналари,   лирик   қаҳрамон   ўзи   яшаб   турган   давр   русумларига
мувофиқ талқин этилади. Бу эса ўз навбатида инсон онгидаги  янгиланишлар,
адабий   ҳодисаларни   қайта   идрок   этиш,   уни   ижтимоий   онг   ва
адабиётшунослик   илмининг   бугунги   мезонлари   билан   баҳолаш   заруратини
келтириб   чиқаради.   Зеро,   адабиётшуносликнинг   вазифаси   бадиий   асар
моҳиятини   илмий   ўрганиш,   тушуниш   ва   бошқаларга   ҳам   англатишдан
иборатдир.   Мана   шу   жиҳатдан   поэтик   мактаб   ва   унинг   анъаналари
жаҳоннинг   етакчи   марказлари   ва   олий   таълим   муассасаларида   муҳим
масалалардан   бири   сифатида   ўрганиб   келинмоқда.   Жумладан,   New   York
University   Georgetown   University,   University   of   Texas   (АҚШ),   Süleyman
Demirel   Üniversitesi,   Ankara   Üniversitesi   (Туркия),   Cambridge   University,
Oxford   University,   Yale   University   (Англия),   Praha:   Institut   sociálních   vztahů,
Univerzita   Karlova     (Прага);   Қозоқ   миллий   университети   (Қозоғистон);
шунингдек,   Алишер   Навоий   номидаги   Тошкент   давлат   ўзбек   тили   ва
адабиёти университети, ЎзФА Ўзбек тили, адабиёти ва фольклори институти
(Ўзбекистон)да   ушбу   масалалар   моҳиятини   ўрганиш   борасида   тадқиқотлар
яратилган.
2
Диссертация мавзуси бўйича хорижий илмий тадқиқотлар шарҳи  www.uzh.ch/en.htm ,   clee@snu.ac.kr , 
www.bu.edu ,  www.uv.es ,  www.ras.ru , www.vsu.bu,  www.education.ua/universities ,   www.kaznu.kz ,   www.navoiy-
uni.uz   ва бошқа манбалар асосида амалга оширилди.
4 Жаҳон адабиётшунослигида поэтик мактаб ва унинг анъаналарини  
ўрганган Baym N 3
, (Н.Байм), Showalter E 4
, (Э.Шовлтер),   V. Woo lf 5
 (В.Вульф), 
S.Chatman 6
, (С.Чатман), Cooper Lane (Л.Купер) 7
, D.C.Freeman (Д.С.Фриман) 8
, 
R.Wellek (Р.Уэллек) 9
 каби олимлар  ҳар бир адабий мактабнинг адабиёт 
ривожидаги ўрнини тайин этган тадқиқотлар яратишди.
Жаҳон   адабиётшунослигида   шеъриятнинг   ўзига   хослиги   бўйича   қатор,
жумладан,     қуйидаги   устувор   йўналишларда   тадқиқотлар   олиб   борилмоқда:
ижодкорлар   шеъриятидаги   ҳаётий-эстетик   концепциялар,   мотивларни
ўрганиш; муайян асар таҳлили орқали ижодкор бадиий оламини кашф этиш;
шоир нинг портрет яратиш маҳорати ва бадиий-функционал ўзига хослигини
аниқлаш;   бадиий   талқинда   руҳият   тасвирини   таҳлил   этиш   тамойилларини
асослаш. 
Мавзунинг   ўрганилганлик   даражаси.   Бугунги   индивидуал-ижодий
тафаккурда муаллиф поэтикасидаги    янгилик ва оригиналлик бадиий асарни
баҳолашнинг муҳим шарти бўлиб қолаётир. Ишда систем бутунлик – Зулфия
бадиий   оламининг   ижтимоий,   психологик   ва   энг   асосийси,   бадиий
қонуниятлари,   ўзига   хос   сабаб-оқибат   алоқаларига   эга   предметлик   жиҳати
ҳақидаги   тасаввурларга   таянилди.   Бадиий   оламни   кенг   маънода   тушуниш
нафақат лирик қаҳрамон ва унинг дунёқараши билан боғлиқ ҳислар (кўриш,
эшитиш,   образлилик   ва   ҳоказо)   орқали   тасвирланадиган   воқеликни,   балки
ижодкор   тафаккурига   тегишли   хаёлий   мантиқ   ва   эмоционаллик   типини   ҳам
қамраб   олади.   Шундай   экан,   нафақат   матн   –   асарнинг   сўзлар   қатори,   балки
муаллифнинг   ҳаёт,   ўлим,   муҳаббат   каби   адабий   мавзулар   ҳақидаги
концепцияси ҳануз адабий талқинини кутаётган муаммолардандир. 
Лирик кечинма манбаи ҳисобланадиган ҳис-туйғулар ифодаси, муаллиф
3
Baym N. Woman’s fiction: F guide to novels by a. about women in America: 1820-1870.- Hhaga; -London: Cornell
unif. press, 1978. – 320 p.
4
Showalter E. Women who write are women.- Nev York times book, rev., 1984. Dec.16.-P.1-31 .
5
Rigney B.H. A wreath upon the grave? The influence of Virginia Woolf on feminist critical theory// Criticism and 
critical theory.- L.: Arnold, 1984.-P. 73-82 .
6
htth://  www.scopus .  On The Theory of Literary Style. Linguistics, Vol. 4, Issue: 27, 1966, pp. 12-25.
7
htth://  www.scopus . Theories of Style, New York: The Macmillan Company, 1907.
8
Freeman, D.C., ed. (1970) Linguistics and Literary Style. New York: Holt, Reinhart and Winston, Inc.
9
Nominal and Verbal Style. In Style in Language; ed. by T. A. Sebeok. New York/London: John Wiley and Sons. 
pp. 1960. 213-220.
5 ва лирик субъект ўртасидаги, китобхон тасаввуридаги ўзаро нисбат – бадиий
олам тушунчаси В.Гумбольдт издошлари, айниқса, А.Потебня, А.Н.Соколов,
Г.Н.Поспелов,   О.Уоррен,   Р.Уэллек   илмий   асарларида 10
  алоҳида   тадқиқот
объекти   сифатида   ўрганилган.   Бадиий   асарни   яхлит   сўзга   қиёслар   экан,
А.Потебня   образнинг   маъно-мазмуни   ифода   плани   ҳамда   моҳият   (таркибий
мазмун)   плани   эвазига   яратилишини   кўрсатиб   берди   ва   бир   образнинг
турлича   талқин   этилиши   қонунийлигини,   асарнинг   кўп   маънолилигини
асослади.   Шунингдек,   1978   йилда   америкалик   тадқиқотчи   Нина   Бейм
«Аёллар адабиёти» 11
  номли ишини чоп этди. Унда   ХIХ асрнинг ўрталарида
катта   машҳурликка   эга   бўлган,   бироқ   кейинчалик   исмлари   актуаллигини
йўкотган   аёл   ижодкорларнинг   асарлари   таҳлил   қилинган.   Булар   Кэтрин   -
Мария   Седжвик,   Сара   Хейл,   А.Дж.   Грейвс,   Мария   Макинтош,   Эмма
Саутуорт     ва   Каролина   Ли   Хенц,   Мари   Каминс   ва   Мариа м   Коулс   Харрис.
Юқоридаги   ижодкорларнинг   асарлари   таҳлил   қилиш   борасида   Нина   Бейм
«аёллар   романининг»   ў зига   хос   типологик   хусусиятларини   кашф   этди.
Адабиётшуносликда   «Аёллар   адабиёти»   борасидаги   кузатишлар   «Аёллар
адабиётшунослиги» терминологик тушунчани юзага келтирди.   Бу фан ҳали
тараққиёт   даврини   ўз   бошидан   кечирмоқда.   «Аёллар   адабиётшунослигига»
муносиб ҳисса қўшган инглиз адибаси Вирджиния Вульф 12
  саналади. Худди
шундай   ўзбек   адабиётида   поэтик   мактаб   яратган   аёл   ижодкор   сифатида   биз
шоира Зулфияни тилга оламиз.  
Зулфия   шеърияти   шу   йўналишдаги   тадқиқотлар   учун   бой   манба
ҳисобланади.   Гарчи   у   ҳақида   А.Олимжон 13
,   О.Икромов 14
,   Ғ.Мусина 15
,
10
Потебня .   А . А .  Теоретическая   поэтика . –  М , 1990., Соколов   А . Н .  Теория   стиля . –  М осква:  1968.,  Поспелов  
Г . Н .  Вопросы   методологии   и   поэтики . –  М осква:  2003.,  Уоррен   О .,  Уэллек   Р .  Теория   литературы . –  М осква: 
Прогресс , 1987. 
11
Baym N. Woman’s fiction: F guide to novels by a. about women in America, 1820-1870.- Hhaga; London: Cornell
unif. press, 1978. – 320 p.
12
  Rigney B.H. A wreath upon the grave? The influence of Virginia Woolf on feminist critical theory// Criticism and
critical theory.- L.: Arnold, 1984.-P. 73-82.
13
Олимжон А. Шоира Зулфия. – Тошкент: ЎзФА нашриёти, 1953.
14
Икромов О. Шоира Зулфия. – Тошкент: ЎЗДУ асарлари, янги серия №63, Самарқанд, 1956., Икромов 
О.Танланган асарлар. – Тошкент: Ғафур Ғулом номидаги адабиёт ва санъат нашриёти, 1977.
15
Мусина Ғ. Зулфиянинг ижодий йўли. – Тошкент:Ўзадабийнашр, 1971.
6 М.Султонова 16
,   Л.Қаюмов 17
,   Н.Каримов 18
,   И.Ғафуров 19
,   А.Акбаров 20
,
Ҳ.Ҳасанова 21
,     О.Шарафиддинов 22
,   Ҳ.Умуров 23
,     О.Ҳожиева 24
,   М.Улуғова 25
,
Н.Жабборов 26
,   Д.Тўраев 27
  каби   олимлар   ва   ижодкорларнинг   қатор
тадқиқотлари   мавжудлиги   ва   бир   нечта   номзодлик   диссертациялари 28
ёқланганига   қарамай,   шоиранинг   бадиий   олами   –   шеъриятининг   бетакрор
гўзаллигини   адабиётшуносликнинг   ҳозирги   парадигмаси   ўзанида   атрофлича
текшириш,   поэтик   мактабининг   ўзбек   адабиётида   тутган   ўрнини   белгилаш
масаласи   кун   тартибида   турибди.   Бундан   ташқари   Зулфия   асарлари   ўзбек
тилшунослигида   ҳам   ўрганилмоқда.   Жумладан,   Р.Қ.Қўнғуров,
С.А.Каримовлар   томонидан   “Зулфия   поэзияси   тилининг   луғати” 29
  ишлаб
чиқилди.   У   ўзбек   тилшунослигида   шоир   ва   ёзувчилар   тилини   ўрганишга
бағишланган дастлабки лексикографик ишлардан ҳисобланади. 
Зулфия   шеърияти   ҳиссий   таъсирчанлиги,   туйғулари   розининг
оригиналлиги,   мушоҳада   ва   ифода   тарзининг   ўзига   хослиги   билан
бетакрордир.   Айниқса,   ижодининг   умумбашарийлиги   ва   замонавийлигини,
асарларида   садоқату   вафо   туйғулари   инсонийликнинг   бош   мезони
даражасига   кўтарилганлигини   кашф   этиш   ҳамон   долзарбдир.   Зулфия   янги
16
Султонова М. Шоира Зулфия. – Тошкент: Тошкент бадиий адабиёт нашриёти, 1965, Султонова М. 
Зулфиянинг лирикаси // Ўзбек тили ва адабиёти – Тошкент: 1961, -№ 3. –Б.14., Султонова М. Ижодкор 
лабораториясидан // Ўзбек тили ва адабиёти. – Тошкент: 1985. -№6. –Б.19.
17
Қаюмов Л.Зулфия. - Тошкент: Адабиёт ва санъат нашриёти, 1975. 
18
Каримов Н.Зулфия. Маърифий биографик асар. – Тошкент: Ғафур Ғулом номидаги нашриёт-матбаа 
ижодий уйи, 2015.
19
Ғафуров И. Зулфия сиймоси // Шарқ юлдузи. – Тошкент: 2015. -№1. –Б.114-120.
20
Акбаров А. Зульфия. – Тошкент: Издательство литературы и искусства имени Гафура Гуляма, 1975.
21
Ҳасанова Ҳ. Аёл қалбининг куйчиси. - Тошкент: “Фан”, 1975; Мактабда Зулфия ижодини ўрганиш.- 
Тошкент: Ўқитувчи,1991.70 б. 
22
 Шарафиддинов О. Сизни соғиндим, Зулфия опа! – Ижодни англаш бахти. – Тошкент: Шарқ, 2004, 367-374 
–б.  
23
Умуров Ҳ. Қўш қанот сеҳри. Тошкент: Ғафур Ғулом номидаги адабиёт ва санъат нашриёти, 1982, Умуров 
Ҳ. Шеърият маликаси. – Тошкент: “Наврўз” нашриёти, 2015, 
24
Ҳожиева О. Тўрт танҳо.- Тошкент: “Ўзбекистон”, 2013.
25
Улуғова М. Муҳаббат саройида мангу қолганлар. - Тошкент: “Nihol”, 2010, Улуғова М. Баҳор келди сени 
сўроқлаб. Тошкент: “Shar q ”, 2015.
26
Жабборов Н. Замон. Мезон. Шеърият. - Тошкент: Ғафур Ғулом номидаги нашриёт-матбаа ижодий уйи, 
2015.
27
Тўраев Д. Ҳаёт ва сюжет. – Тошкент: Ғафур Ғулом номидаги адабиёт ва санъат нашриёти, 1984. – Б. 124. 
Тўраев Д. Мумтоз ижод сабоқлари. – Тошкент: Академнашр, 2016. – Б.64.To’raev D. Sadakatin Habercisi. 
Turkiya .  Kardeskalemler , 2016, 89-92- b .
28
 Маматова Х.Н. Переводческое мастерство поэтессы Зульфии. Автореферат диссертации на соискание 
ученой степени кандидата филологических наук, - Тошкент: 1980., Умурова Г. Зулфия ижоди ва рус 
адабиёти (таржима, танқид, англаш). Фил.фан.номз.дисс. С., 2004.
29
 Қўнғуров Р.Қ., Каримов С.А. Зулфия поэзияси тилининг луғати (Конкорданс). – Тошкент: “Ўқитувчи”, 
1973. – Б.273.
7 давр  аёллар  шеъриятининг  маншаида  туриб   ХХ  аср  ўзбек  адабиётининг  аёл
шоиралари   поэтик   мактабини   яратди.   Ҳ.Худойбердиева,   О.Ҳожиева,
Г.Жўраева,   Э.Охунова   ва   яна   бошқа   кўплаб   шоиралар   Зулфия   ижодининг
давомчилари саналадилар.   Таъкидлаш жоизки, ҳозирги пайтда муайян шоир
шеърларининг   алоҳида   ўзига   хослигини   ўрганиш   билан   боғлиқ   қатор
муаммолар   ва   уларнинг   натижалари   бугунга   қадар   яхлит   ҳолда
умумлаштирилмаганлиги   кўзга   ташланмоқда.   Бундан   ташқари,   Зулфия
бадиий   олами   тур   спецификаси   –   лирик   асар   дунёси   нуқтаи   назаридан
адабий-назарий   муаммо   сифатида   яхлит   ўрганилмаган.   Уни   алоҳида
концепция сифатида ўрганиш назарий поэтиканинг энг муҳим масалаларидан
бири бўлиб қолмоқда.
Диссертация   м авзу сининг   иш   баж арилган   олий   таълим
м у ассасасининг   илм ий-тадқ иқ от   иш лари   реж алари   билан
боғ лиқ лиги . Диссертация Самарқанд давлат университети илмий-
тадқиқот   ишлари   режасининг   “Адабий   тур,   жанрлар   ранг-
баранглиги ва поэтикаси” мавзуси доирасида амалга оширилган. 
Тадқиқотнинг   мақсади.   Зулфия   бадиий   олами   ва   унинг   ўзига   хос
хусусиятлари   ҳақида   яхлит,   тизимли   т адқиқот   я ратиш   ҳисобланади.   Шоира
шеърларининг таҳлили орқали ижодкор олами, бадиий асар дунёси ва лирик
қаҳрамон   табиати,   лирик   характер   шаклланишига   замин   яратадиган
манбаларнинг роли каби қатор масалаларни тадқиқ этишдан иборат. 
Тадқиқотнинг вазифалари :
Зулфия   лирикасидаги   мотивлар   кашфи   ва   унинг   ижодкор   шахсини
белгилашдаги вазифасини аниқлаш;
Зулфия   адабий - эстетик   қарашларини   умумлаштириб,   яхлит   назарий
ҳодиса сифатида  асослаш; 
Зулфия   талқинидаги   лирик   қаҳрамон   ва   лирик   кечинманинг   ўзига   хос
қирраларини  таҳлил қилиш;
8 Зулфия   поэтик   мактаби   мисолида   қатор   шоираларнинг   бадиият
бобидаги ўхшаш ва фарқли жиҳатларини таққослаш .
Тадқиқотнинг   объекти.   Зулфия   қолдирган   бой   ижодий   мерос
тадқиқот объекти ҳисобланади. Диссертацияда шоира шеъриятидаги ҳаётий-
эстетик   концепциялар,   мотивлар   ўрганилиши   орқали   асар   таҳлилининг
алоҳида   ижодкор   бадиий   оламини   тайин   этадиган   усул   ва   тамойиллари
ишлаб   чиқилган.   Назарий   ҳолатлар   асосан   Зулфия   “Сайланма”сидаги
шеърларга   нисбатан   қўлланади.   Шоирага   замондош   ва   елкадош   бўлган
О.Ҳожиева,   Ҳ.Худойбердиева,   Қ.Раҳимбоева,   Х.Бобомуродова   сингари
ижодкорлар   ҳамда   айрим   чет   эл   шоираларининг   асарлари   муқояса   учун
тадқиқотга жалб этилган.
Тадқиқотнинг   предметини   Зулфиянинг   бадиий   олами,   эстетик
қарашлари,   поэтик   мактаби   ва   мутаржимлик   маҳорати   масалалари   ташкил
этади. 
Тадқиқот   усуллари.   Б адиий   матн   тадқиқини   текширишда   қиёсий-
тарихий, структурал, биографик таҳлил методларидан фойдаланилган. 
Тадқиқотнинг илмий янгилиги  қуйидагилардан иборат:
Зулфия бадиий   услубининг   анъанавий   тушунчалар   тизимидаги
ўрни, назарий поэтикадаги мазмун, шакл, образ каби терминлар билан ўзаро
муносабати илмий-назарий жиҳатдан далилланган; 
“ижодкор бадиий  олами” термини  билан тавсифланадиган   ҳодисанинг
мо ҳияти,     шоира   бадиий   олами   тўғрисида   яхлит,   тизимли   концепция,
лейтмотивлар тизими аниқланган; 
    Зулфиянинг   бадиий,   илмий,   публицистик,   шахсий   ёзишмаларига
ягона   матн   сифатида   ёндашилиб,   ижодий   портрети   ва   эстетик
қарашларидаги уйғунлик илмий асосланган;
шоира   лирикасида   куйланган   адабий   мавзу   ва   поэтик   ғоялар,
анъанавий   мотив   ва   шеърий   туркумлар,   Зулфия   поэтик   оламининг   рангин
қирралари очиб берилган; 
9 шоиранинг   ўзбек   шеъриятида   илк   бор   “Аёллар   адабиёти”га   асос
солганлиги, поэтик мактаб яратганлиги ва унинг бугунги шеърият ривожига
қўшган ҳиссаси асосланган;
шоиранинг   ижодий   эволюциясида   психологик-руҳий   жараёнларнинг,
адабий   таъсир   ва   бадиий   таржиманинг   ўрни,   таржимада   талқин,   таҳлил   ва
поэтик идрок хусусиятлари исботланган.
Тадқиқотнинг   амалий   натижалари.   Илмий   тадқиқот   натижалари
замонавий   ўзбек   шеърияти   ва   умуман   бадиий   адабиёт   оламини   янгича
йўналишда   тадқиқ   этишда,   ижодкор   бадиий   олами   ва   поэтик   услуби,
дунёқараши   ва  ғоявийлик,   эстетик   идеал  ва   лирик  “мен”   масалаларига   доир
илмий тадқиқотлар олиб боришда, шеърият поэтикасини теран идрок этишда
муҳим амалий аҳамиятга эгадир. 
Шоира   Зулфиянинг   эстетик   олами,   поэтик   маҳорати   ҳамда   адабий
мактаби   борасида   чиқарилган   илмий-назарий   хулосалар   ҳозирги   ўзбек
адабиёти,   адабий   жараён,   адабиёт   назарияси   каби   фанлардан   яратиладиган
дарслик   ва   ўқув   қўлланмаларининг   мукаммаллашувига   хизмат   қилиши
асосланган. 
Тадқиқот   натижаларининг   ишончлилиги   тадқиқотда   қўлланилган
ёндашув   ва   усулларнинг   мақсадга   мувофиқлиги,   назарий   маълумотларнинг
бирламчи илмий ва бадиий манбалардан олинганлиги, шеър таҳлили қиёсий-
тарихий, структурал, биографик   методлар   кўмагида асосланганлиги, назарий
хулоса ва сабо қ ларнинг амалиётга жорий этилганлиги билан изоҳланади.
Тадқиқот   натижаларининг   илмий   ва   амалий   аҳамияти .   Тадқиқот
натижаларининг   илмий   аҳамияти   Зулфия   бадиий   олами   ва   поэтик
анъаналарининг   ўзбек   шеъриятида   тутган   ўрни,   ўзига   хослиги   яхлит
монография   ҳолида   махсус   тадқиқ   қилиниб,   илмий-назарий   хулосаларга
келинганлиги   билан   белгиланади.   Диссертация   натижалари   поэтика
муаммоси бўйича тадқиқотлар базасини тўлдиради, поэтик олам масаласини
ўрганишга   қаратилган   илмий   тадқиқотларга   манба   бўлиб   хизмат   қилиши
мумкин.  
10 Тадқиқот   натижаларининг   амалий   аҳамияти   олий   таълим   тизимида
“Адабиёт   назарияси”,   “Ўзбек   адабий   танқиди   тарихи”,   “Ҳозирги   адабий
жараён”   фанларидан   дарслик   ва   ўқув   қўлланмалар   яратишга,     ўзбек
шеърияти,   таржимашуносликнинг   назарий   масалалари   бўйича   ихтисослик
фанларининг мазмун- моҳиятини тўлдиришга хизмат қилади.
Тадқиқот натижаларининг жорий қилиниши.   Зулфия бадиий олами
ва поэтик мактабини   тадқиқ этиш ҳамда унинг илмий - назарий асосларини
ишлаб чиқиш асосида:
тадқиқотнинг   халқ   оғзаки   ижоди   намуналари,   мифологик   образлар,
урф-одатлар   орқали   миллий   қадриятларимизни   анъанавий   шеъриятда
ифодалаш   каби   хулосаларидан   ХТ-Ф2 -0 04 - рақамли   “ Ўзбек   халқ
педагогикаси   ва   фольклор   анъаналари ”   мавзусидаги   фундаментал   лойиҳада
фойдаланилган   (Олий   ва   ўрта   махсус   таълим   вазирлигининг   2019   йил   14
мартдаги   89-03-1019-cон   маълумотномаси).   Илмий   натижаларнинг
қўлланилиши   ўзбек   халқ   достонлари   таркибида   учрайдиган   меҳр-муҳаббат,
садоқат   каби   туйғуларнинг   шоира   Зулфия   ижодидаги   талқинларининг
моҳиятини ёритишга хизмат қилган;
Зулфия   шеъриятининг   бадиий   тили,   унинг   иборалардан,   бадиий
тасвирий   воситалардан   фойдаланиш   маҳорати   масалалари   2008-2011
йилларда   бажарилган   ОТ-Ф8-062-рақамли   “Тил   тараққиётининг   деривацион
қонуниятлари” мавзусидаги фундаментал лойиҳада фойдаланилган (Олий ва
ўрта  махсус  таълим   вазирлигининг  2019  йил  14 апрелдаги   №89-03-1472-cон
маълумотномаси).   Натижада,     Зулфия   таржималарида   ўзбек   тили   луғат
бойлигининг   воқеланиши   ҳамда   баҳор,   севги,   муҳаббат,   айрилиқ,   аёл,   оила
каби лексемаларининг қўлланилиши ўз ифодасини топган;
  шоира   Зулфия   шеърларидаги   вафодорлик   ва   садоқат   туйғусини   –
инсонийликнинг бош мезони даражасига кўтаришга оид хулосаларидан 2003-
2007   йилларда   бажарилган   5.1.17-рақамли   “Шарқ   мумтоз   адабиётида   комил
инсон концепцияси” фундаментал лойиҳасида фойдаланилган (Олий ва ўрта
махсус   таълим   вазирлигининг     2019   йил   3   майдаги   89-03-1778-cон
11 маълумотномаси). Натижада,   Зулфия  ижодидаги  вафо,  садоқат,  меҳр-оқибат
каби   ғояларнинг   поэтик   ифодаси   инсонни   маънан   юксалтирувчи,   комиллик
сари етакловчи ғояларни ўзида мужассамлаштирган шеърий асарлар моҳияти
очилган;
Зулфия   шеъриятидаги   қатор   мотивлар,   лирик   қаҳрамон   қалбининг
макон ва замон, жонли ва жонсиз мавжудотлар, инсон ва табиат ўртасидаги
турфа   қирраларни   намоён   қилган   жиҳатлар   Тожикистон   республикаси
академик   Б.Ғафуров   номидаги   Хўжанд   давлат   университети   Ўзбек
филологияси   факультетида   2015   –   2020   йилларга   мўлжалланган   “Ўзбек   ва
тожик адабий алоқаларини ўрганиш: анъана, маҳорат ва янгилик масалалари”
мавзусидаги   истиқбол   режасида   фойдаланилган   (Тожикистон   Республикаси
академик Б.Ғафуров номидаги Хўжанд давлат университетининг 2019 йил 28
августдаги   01/4382–сон   маълумотномаси).   Натижада,   факультетнинг   “Ўзбек
адабиёти   ва   уни   ўқитиш   методикаси”   кафедрасидаги   “ХХ   аср   адабиёти”
ихтисослиги   фанини   ўқитишда   тадқиқотдаги   таҳлилга   тортилган   Зулфия
шеърияти   ва   ундаги   ўзига   хос   жиҳатлар,   образлар   олами,   мотивлар
концепцияси таҳлил қилинган;
Зулфия   шеъриятида   мифологик образларнинг қўлланилиши ҳақидаги
хулосалардан Ф1-ХТ-0-19919 “Ўзбек мифологияси ва унинг бадиий тафаккур
тараққиётида   тутган   ўрни”   мавзусидаги   фундаментал   тадқиқот   лойиҳасида
фойдаланилган   (Олий   ва   ўрта   махсус   таълим   вазирлигининг   2019   йил   14
мартдаги   89-03-1019-cон   маълумотномаси).   Натижада   шоира   шеъриятида
айрилиқларни,   орадаги   масофа   ва   тўсиқларни   енгишнинг   асосий   шакли
бўлиб,   лирик   қаҳрамоннинг   йироқдагилар   билан   хаёлий   суҳбати   кабиларни
талаба ёшларга асослаб беришга хизмат қилган; 
Зулфия   бадиий   олами   ва     поэтик   мактаби,   унинг   бугунги   кундаги
аҳамияти   хусусида   телетомошабинларга   маълумотлар   бериш   мақсадида
диссертация   материалларидан   Самарқанд   вилоят   телерадиокомпаниясининг
“ Ассалом,   Самарқанд ”     кўрсатуви   сценарийсини   тайёрлашда   (Самарқанд
вилоят   телерадиокомпаниясининг   2019   йил   15   мартдаги   №09-01/117-сон
12 маълумотномаси),   шунингдек,   вилоят   радиоси   орқали   “Самарқанд   садоси”
дастурида   фойдаланилган   (Самарқанд   вилоят   телерадиокомпаниясининг
2019 йил 11 апрелдаги №09-01/138-сон маълумотномаси). Натижада кўрсатув
ва   эшиттирув   мазмун-мундарижасининг   илмий-оммабоплиги   таъминланган
ҳамда янги манбалар билан бойиган;
шоира   Зулфия   шеъриятининг   ўзига   хос   жиҳатлари   хусусида
Ўзбекистон   Ёзувчилар   уюшмаси   Самарқанд   вилоят   ҳудудий   бўлинмаси
қошидаги   “ Садоқат ”   ижодий   тўгараги   ёш   ижодкорларига   маърузалар
қилинган   (Ўзбекистон   Ёзувчилар   уюшмасининг   2019   йил   3   майдаги   №06-
03/485-сон маълумотномаси). Илмий хулосаларнинг амалиётда қўлланилиши
тўгарак   аъзолари   бўлган   ёш   ижодкорларнинг   шоира     Зулфия   поэтик
мактабининг моҳиятини теранроқ англашларига кўмаклашган.
Тадқиқот   натижаларининг   апробацияси .   Мазкур   тадқиқот
натижалари     б ўича   3   та   халқаро   ва   5   та   республика   илмий-амалий
анжуманларида муҳокамадан ўтказилган.
Тадқиқот   натижаларининг   эълон   қилиниши.   Диссертация   мавзуси
б ўйича   25   та   илмий   иш,   жумладан,   2   та   монография,   Ўзбекистон
Республикаси   Олий   аттестацияси   комиссияси   томонидан   докторлик
диссертациялари   асосий   натижаларини   чоп   этиш   тавсия   этилган   илмий
нашрларда   13   та   мақола,   улардан   3   таси   хорижий   журналларда   эълон
қилинган.
Диссертациянинг  тузилиши ва ҳажми.  Диссертация таркиби  кириш, 
тўрт  боб, хулоса  ва фойдаланилган адабиётлар р ў йхатидан  ташкил топган 
бўлиб, умумий ҳажми 249  саҳифани ташкил этади.
13 БИРИНЧИ БОБ
ЗУЛФИЯ ИЖОДИЙ ПОРТРЕТИ ВА ЭСТЕТИК ҚАРАШЛАРИНИНГ
УЙҒУНЛИГИ
1.1.  Шоир  ижоди ва адабий -эстетик тафаккур
Зулфиянинг   1932   йилда   нашр   этилган   “Ҳаёт   варақлари”   номли   илк
китоби 19 та шеърдан иборат бўлиб, бор-йўғи 26 саҳифани ташкил этар эди.
Лекин   бу   шеърларнинг   барчаси   ёшлик   сурури,   ҳалол   меҳнат,   келажакка
доимо   умид   билан   қараш   кайфиятлари   билан   суғорилган   эди.   Шеърият
оламидаги   илк   қадамларининг   устозлар   ва   шеърият   ихлосмандлари
томонидан   илиқ   кутиб   олиниши   ёш   шоирага   катта   далда   бўлди.   Бироқ
Зулфия   мақтовлардан   талтайиб   кетмади,   гангиб   қолмади.   Умуман,   шоира
ёшлик   йиллариданоқ   ўз   ижодига   талабчанлик   билан,   керак   бўлса,   танқидий
ёндашишга одатланган эди.  
Структур   адабиётшунослик   нуқтаи   назаридан   матн   китобдан   фарқли
равишда   алоҳида   ва   кенг   қамровли   тушунча.   Ижодкорнинг   ҳаёти   давомида
ёзган   илмий,   бадиий,   публицистик,   шахсий   ёзишмаларининг   барчаси   ягона
матн   ҳисобланади.   Шундан   келиб   чиққан   ҳолда   биз   ҳам   тадқиқотимизда
Зулфия ижодига шундай ёндашишга ҳаракат қилдик.
“20-30   шеър   ёзиб,   газета-журналларда   бостирган   одам,   –   шоир
бўлавермайди, албатта, – дейди Зулфия ўз таржимаи ҳолида. – Буни ёшликда
англаш қийин. Мен ҳам  кўп ёздим, шеърларимда  маълум  адабий  ташбеҳлар
такрорланаётганини   пайқамасдим.   Шу   боис   биринчи   тўпламимни   таваккал
“Ҳаёт варақлари” деб атаганман” 30
. 
Биринчи китобнинг муваффақияти ёш шоирани янада ишлашга ундади.
У   халқ   қалбига,   китобхонлар   кўнглига   йўл   топиш   учун   ҳали   анчагина
бадиият сирларини ўрганиш кераклигини юракдан ҳис қила борди. 
Таниқли рус шоираси Марина Цветаева: “Шеърият – энг кам сўз билан
ифодалаш   санъатидир”   деб   ёзган   эди.   Бошқирд   шоири   Муса   Ғали   эса   ўз
шеърларининг бирида шеъриятни софлик, қудрат ва жасорат деб атаган.
30
 Зулфия. Асарлар. 3-жилд. Камалак. – Тошкент: Ғафур Ғулом номидаги Адабиёт ва санъат нашриёти, 1986.
– Б. 125-126. 
14 Зулфия   қаламкаш   дўстларининг   шеърият   ҳақидаги   бу   сўзларини
шарҳлаб, “ҳақиқатан ҳам, жасорат йўқ жойда шеъриятни пайқамайдилар ҳам,
қудрат   йўқ   жойда   эса   шеърият   ҳам   йўқдир.   Шеъриятнинг   ана   шу
фазилатлари   ўзаро   қаттиқ   алоқадор,   ўзаро   боғланган,   бир-бирини   тақозо
этади”, дейди.   У шеъриятнинг мангу жозиба қудратини ана шу уч нарсада –
софлик, қудрат ва жасоратда кўради” 31
. 
Зулфия   наздида   лирика   шоирдан   жуда   катта   самимият   ва   меҳнатни
талаб   қилади.   Ҳар   бир   шеърий   асарнинг   вужудга   келишида   юракнинг
иштироки   ниҳоятда   фаол   бўлиб,   у   –   шоир   юраги   –   асарнинг   ҳар   бир
ҳужайрасига   қон   ва   жон   бағишлаб   туради.   Шу   билан   бирга   бу   юрак,   айни
пайтда,   кўпчиликнинг   орзу   ва   интилишларини,   дард   ва   изтиробларини   ҳам
ифодалай   олиши,   улар   билан   пайваста   бўла   олиши   талаб   этилади.
Шундагина, ҳаётий туйғулар замирида воқе бўлган, чуқур фикр ва самимий
ҳиссиётлар эвазига яратилган шеър китобхоннинг қалбидан жой олади, унга
руҳий ва эстетик озиқ беради, унинг илҳом манбаига айланади. 
Адабиётшунос   Иброҳим   Ғафуров   Зулфия   ижодини   янгича   илмий
қарашларда   ўрганар   экан,   шоира   истеъдодини   шакллантирган   омилларга
“туғма   ақлий   тузилма”,   “туғма   ғоя”   каби   янги   илмий   терминлар   билан
ёндашади 32
.  
Туғилган   жойи,   ўсиб   –   улғайган   муҳити   шоирнинг   фақат   тақдирига
эмас,   балки   унинг   ижодига   ҳам   таъсир   ўтказади.   Улар   борлиқни   интим
тарзда   ўзлаштириш   ва   ўзгартиришга   ёрдам   беради,   тасаввур   ва   тафаккурга
бир   бутунлик   бағишлайди.   “Сўзни   илҳом,   туйғуни   завқ,   фикрни   дард
бошқаради”   –   деб   ёзади   Иброҳим   Ҳаққул 33
.   Зулфия   ижоди   борасида   сўз
кетганда,   унинг   шеъриятидаги   сўзни   ҳам,   туйғуни   ҳам,   фикрни   ҳам   дард
бошқарган десак, хато бўлмас. 
Тақдир, тақдир дедим, яшадим узоқ,
Тақдир пешонага ёзуқ дейишди.
31
  Зулфия. Адабий ўйлар. – Тошкент: “Фан”, 1985. – Б. 4.  
32
Ғафуров И. Зулфия сиймоси  //  Шарқ юлдузи, 2015, №1. – Б. 114-120.
33
 Жамол Камол. Аср билан видолашув. Сайланма. I – том (Сўзбоши  И.Ҳаққул). – Тошкент: “Янги аср 
авлоди”, 2018. – Б. 11.
15 Бошимни деворга урдиму бироқ,
Мен синдим қонимдан ғиштлари пишди 34
.
Рационализм   ва   сюррационализм   таълимотига   кўра   табиат   асосидаги
тўрт   унсур   –   сув,   ўт,   ҳаво,   тупроқ   ҳақиқий   ижодкорнинг   тасаввур
гормонларидир.   Ушбу   стихиялар   онгда   ўз   динамик   ҳаракатига   эга   бўлиб,
улар   образлар   тўдаларини   ҳаракатга   солади.   Шундан   келиб   чиқиб   айтиш
мумкинки,   Зулфия   ижодининг   илк   даврида   “ўт”,   “олов”,   ”нур”,   ижодининг
иккинчи   босқичида   “ҳижрон   ва   айрилиқ”,   “вафо   ва   садоқат”,   ижодининг
сўнгги   даврида   “озодлик”,   “истиқлол”   тушунчалари   тасаввур   гормонларини
ҳаракатга солган асослар сифатида кўзга ташланади.
Зулфия   эътирофича,   лирикада   юракнинг   фаоллигидан   ташқари,
оҳангдорлик, мусиқийлик ҳам катта ўрин эгаллайди. Мусиқийлик ҳар қандай
даврда  яратилган лирик асарга, ҳар қандай халқнинг шеъриятига ҳам монанд
бўлган.   Чунончи,   мусиқийлик   –   лириканинг   муҳим   омилларидан   биридир.
“Мен   бу   ҳақда   шунинг   учун   сўзлаяпманки,   -   деб   ёзади   шоира,   -   замонавий
мавзулардаги   кўпгина   шеърларни   ўқиганда,   сиз   шеърнинг   оҳангини,
мусиқасини   эшитмайсиз,   шоирнинг   ўз   юрагининг   уриши   сезилмайди,
ҳолбуки,   бусиз   сиз   у   шеърдан   ҳаяжонга   тушмайсиз.   Натижада   шоирнинг
китобхон   билан   алоқани   йўқотиб   қўйиш   хавфи   туғилади.   Бетакрор
оҳангдорлик,   мусиқийлик     шеъриятда       теран       мазмун   билан   чамбарчас
боғлиқдир. Шеъриятнинг юраги, жони мана шуларнинг туташлигидадир” 35
. 
Зулфиянинг қатъий ишончига кўра, “Шоирнинг юраги катта: у азоб ва
қувончларни   томчилаб   йиғади”.   Ана   шундай   туйғу,   дард,   ғоя   йириклаша
бошлайди,   сезгилар,   фикрлар   ҳис-ҳаяжон   билан   тўлади.   Ва   “бутун
вужудингни   туғёнга   солиб”,   бугун   айтмасанг   ҳалок   қиламан!,   деб
ҳайқирганда, қалб “портлаганда” шеър туғилади. “Юракдан юракка бормоғи
шарт”   бўлган   шеърни,   шеърга     синдирилган   фикр   ва   ҳисларнинг   мағзини
чақиш завқини уйғотиш қийин кечишини доимо қалбига туккан шоира “ҳар
34
  Зулфия.   Хотирам   синиқлари.   Сайланма.   Нашрга   тайёрловчилар:   Ҳ.Олимжонова,   О.Олимжонов.-
Тошкент: – Sharq   нашриёти, 2015. Б.264.
35
         ?
 Зулфия. Адабий ўйлар. (Тўпловчи Н.Каримов).  – Тошкент: “Фан”, 1985. – Б. 25. 
16 гал   қўлига   қалам   олганда,   биринчи   шеърини   ёзаётгандек   ҳаяжонга
тушаверади, қийналаверади. Мен бундай ҳолни доимо бошдан кечираман” 36
,
- дейди. 
Дарҳақиқат, “Зулфия шеърияти ўзи бир дунё. Унинг эшикларини очиб,
кириб бораверсангиз, гуллар бағрида уйғонган бир гиламзор, ғам шамоллари
кира олмаган бир кенгликлар, нурларга чайилган мўъжизавий бир олам сизни
бағрига   олаётгандай   бўлади.   Бундан   армоннинг     кўнгли   ситилиб   кетади,
кўнгил тинчийди, қалбингиз ором олади” 37
. 
Шуни айтиб ўтиш жоизки, Зулфиянинг ҳар бир шеъри – ўзига мос тарих.
Шоиранинг шеъриятини ўқиган инсон, ҳар бир шеърда Зулфиянинг асар яратишга
сабаб бўлган нозик дил торларини англаб олади. Бутун ҳаёти давомида учраган
ёруғ, муҳаббатга лиммо-лим, қувончу   шодликларга тўла кунларни, аянчли, ғам-
андуҳ,   айрилиқ   дамларни   ҳиссиётларга   қўшиб   қоғозга     туширган   сатрлари
шоиранинг турмуши, ҳаёти қандай кечганидан далолат беради.
Шоира   Зулфиянинг   биринчи   шеърий   тўплами     “Ҳаёт
варақлари”(   1932)дан   сўнг   “Қизлар   қўшиғи”,   “Уни   Фарҳод   дер   эдилар”,
“Ҳижрон кунларида”, “Ҳулкар”, “Мен тонгни куйлайман”, “Дугоналар билан
суҳбат”, “Камалак”, “Мушоира”, “Шалола”, “Қуёшли қалам”, “Лирика” каби
50   дан   ортиқ   шеърий   китоблари   босилди.   Қардош   халқлар   тилида   ва   чет
элларда жуда кўп китоблари  бир неча бор таржима этилиб, босилди 38
. 
Зулфия 20 ёшида шоир Ҳамид Олимжон билан турмуш қурди. Зулфия
ва Ҳамид Олимжоннинг самимий ва гўзал иттифоқларидан Ҳулкар ва Омон
исмли фарзандлар туғилди. “Хонадонда бахт ва шодлик, тотувлик ва ҳурмат,
эзгулик   ва   яратиш,   сафарбарлик   ва   теранлик,   содиқлик   ва   вафо,   меҳр   ва
оқибат   ҳукмронлик   қилди.   “Мен   яйраб   яшадим.   Инсон   чинакам   севиб-
севилганда   атрофидаги   барча   қийинчиликлар   ушоқ   бўлиб   кўринади.   Тўрт
36
 Зулфия. Асарлар. 3-жилд. Камалак. – Тошкент: Ғафур Ғулом номидаги Адабиёт ва санъат нашриёти, 1986.
– Б. 172. 
37
  Қаранг: Ҳотам Ум р, Азмиддин Носир. Шеърият маликаси. –   Самарқанд: “Зарафшон”, 1996 . – Б.  35.  
38
 Қаранг:  Ҳ отам Умр, Азмиддин Носир. Шеърият маликаси.  –  Самарқанд: “Зарафшон”, 1996 .  (Ушбу 
рисолада Зулфиянинг чоп этилган барча асарлари рўйхати берилган, 40-42-б.)
17 фасл ҳам баҳор бўлиб кўринади” 39
, - дейди шоира. Шу боис Ҳамид Олимжон
“Соғинганда”, “Хаёлимда бўлдинг узун кун”, “Севги десам”, “Ишим бордир
ўша   оҳуда”,   “Энг   гуллаган   ёшлик   чоғимда”,   “Ҳол”   каби   шеърларининг
“прототипи” Зулфия эди. Зулфиянинг дунёси, муҳаббати эди:
                        Унутмасман сени ҳеч қачон,
Юрагимда қоларсан абад.
Сен бўларсан мен билан мангу
Юрагимга ошно бўлган дард.
Сўроғим шул: қора кўзларнинг
Йўқолмасин сира вафоси.  
Бошларга тушмасин ҳеч қачон
Шу  кўзларинг ҳижрон жафоси 40
.
Икки   қалбни   бирдан   ловуллатган   бу   ишқ   кўплаб   шеърларнинг
туғилишига сабаб бўлди. Уларда “Ишқ қўшиғи” куйланди:
Сен сездингми бизнинг нафасдан
Коинотда ортган эди нур.
Ҳатто қора сочлар чўғида
Бахту шодлик этганди зуҳур.
Бу   йилларни   “Мен   ишқ   эдим,   ишқдин   мастдим   беармон”,   деб
хулосалайди. Бироқ, 1944 йилда Ҳамид Олимжон 35 ёшида фожиали тасодиф
натижасида   вафот   этади.   “Мен   ўзимни   у   билан   ҳалок   бўлдим,   дедим
хаёлимда,   мана   ҳозир   ҳам   шунча   вақт   кетишига   қарамай,   у   айрилиқнинг
куйд и рувчи аламларини бутун оғирлиги билан ҳис қилиб турибман”, - дейди
шоира.   У   баралла   ҳайқиради:   “Нега   тирик   экансан,   ташлаб   кетмадинг,
ташлаб кетмасанг-да, бошлаб кетмадинг?!..”  
Бироқ   айрилиқ   Зулфияни   б у ка   олмади.   Унда ги   яратувчан   онг,   оналик
бурч и   Ҳамид   Олимжон   учун     яшаш   лозимлигини   юрагига   сингдирди.
39
 Зулфия. Асарлар. 3-жилд. Камалак. – Тошкент: Ғафур Ғулом номидаги Адабиёт ва санъат нашриёти, 1986.
– Б. 14.
40
 Ҳамид Олимжон. Асарлар. 1-том. Шеърлар. – Тошкент: Ғафур Ғулом  номидаги  Адабиёт ва 
санъат  нашриёти, 1970. – Б. 172. 
18 Натижада   ҳаёт   ва   инсонлар   тафти   Зулфияни   “Кишини   лол   қолдиргудек
даражадаги   шеърият”   (Миртемир)   соҳибасига   айлантирди.   Ҳамид
Олимжоннинг   “совуш   бермаган”   кечинма ларини   жонлантириш   орқали
шоирнинг ўлмас поэтик образини ярат ишга эришди . 
Шу   боис,   мамлакатимизнинг   биринчи   Президенти   Ислом   Каримов
Зулфияга   юксак   эҳтиром   билан   мурожаат   қилиб:   “Ҳаёт   сизни   ҳар   доим
аягани йўқ. Аслида бу ёруғ дунёда айрилиқ ва ҳижрон азоби ҳамманинг ҳам
бошида бор, аммо ғам-андуҳларни матонат билан маҳв этган,  армонларидан
тирик   орзулар   яратган,   тоғдек   бардоши   билан   садоқат   ва   вафо   рамзига
айланган сиз каби аёллар жуда кам топилади. Сиз Гулбаданбегим, Зебуннисо,
Увайсий,   Нодирабегим   каби   Шарқнинг   буюк   фозила   аёллари   бошлаган
анъаналарни     бойитиб,   янги   поғонага   кўтардингиз...” 41
,   -   дея   ҳақ   гапни
айтгандилар. 
Ҳа,   Зулфия   шундай   фазилатларни   бир   ўзида   жам   этган   юксак
иқтидорли санъаткордир.
Зулфия   шеърларининг   қандай   рўёбга   келиши   ҳам,   уларнинг   етилиш
жараёни   ҳам,   қайта   ишланиши   ҳам   бошқа   ижодкорлар   тажрибасига
ўхшамайди.   Унинг   ижодида   “дафъатан”,   “бир   онда”,   “бир   зарб   билан”
ёзилган   шеърлар   йўқ,   балки   улар   узоқ   вақт   юракда   ва   онгда   обдан   пишиб
етилгач   тўкилади.     У   ижодининг,   дилининг   бу   сирларини   қуйидагича
изоҳлайди:   “Мен   одатда   шеърларни   туркум-туркум   шаклида   ёзаман,   кўп
қораламалар   қиламан,   яъни   айрим   шеърларнинг   айрим   сатрлари   ёзилиб
қолаверади.   Қалбдан   бир   неча   мисраларга   кўчган   фикр   ёки   туйғулар   бир
эмас, бир неча шеърларга асос бўлиб тушади. Бу кўпинча баҳорда, гуллаган
табиат   ичра   мен   ўзимни   қайта   тирилгандай   ҳис   қилган   кезларда   содир
бўлади.   Табиатда   буюк   уйғониш:   камалак,   кўклам   момоқалдироқлари,
жилғалар,   ошён   қураётган   қалдирғочлар,   баҳорги   тошқинлар   –   буларнинг
бари-бари шоирга ўзи шундоққина қоғозга кўчадиган шеър бўлиб кўринади,
мусиқаси   эшитилади.   Лекин   кейин,   китобхонга   тавсия   қилишдан   аввал,   ҳар
41
 Каримов И.А. Маънавий юксалиш йўлида. – Тошкент: “Ўзбекистон”, 1998. – Б. 240. 
19 бир   мисра,   ҳар   бир   сўз   устида   узоқ   қунт   билан   ишлашга   тўғри   келади.
Ҳақиқий   шеърият   сени   ўраб   олган   қайноқ   ҳаётнинг   завқу   шавқи,
қалбингнинг   шодлиги-ю   дарди,   кўрган-кечирганларингнинг   теран   фикр
этилиши   демакдир.   Демак,   шеър   жамиятдаги   ўз   замонанг   ва   ҳаётингдаги
воқеалардан   демак,   бахт   ва   ташвишдан,   оддий   ҳаётий   орзу-   юмушлар   тўла
кунлардан,   қайноқ   ҳарорат   тўла   ва   меҳр   тўла   юракдан,   меҳнат   билан   бедор
ўтган тунлардан вужудга келади” 42
. 
Бу   фикрларнинг   исботини   “Ҳаёт   варақлари”,   “Қизлар   қўшиғи”,
“Ҳижрон   кунларида”,   “Юрагимга   яқин   кишилар”,   “Ўйлар”,   “Йиллар,
йиллар”,   “Тонг   билан   шом   аро”   туркумлари   яққол   кўрсатади.   Ана   шу
услубга,   ижодий   усулга   содиқлигини   шоиранинг   ўзи   ҳам   қайта-қайта   тилга
олади:
“Таваллудимнинг   эллик   йиллигини   нишонламоқчи   бўлишди.   Ҳамма
мева ҳам тезпишар бўлмаганидек, менинг ижодим ҳам инқирозда эди, деярли
икки йил шеър ёзмаганман, журнал, жамоат ишлари...
Меҳнат   таътилимни   олиб,   узоқ   ижод   уйларидан   бирига   кетдим.   Бир
неча   кун   яшадим   –   шеър   дарди   қийнайди,   қанча   қоғозларни   қоралаб
ташладим, лекин ҳеч нарса ёза олмадим...  Фарғона водийсига кетгим келади.
Бордим,   Водилдаман.   Дала   айланаман,   табиатга   тўймай   боқаман,   одамлар
билан   суҳбатлашаман.   Кўз   олдимда   шеърдан   гўзал,   мукаммал   дунё!
Қарабсизки, бахт дориб, уч кун деганда сатрлар ёнига сатрлар кела бошлади.
Инсон   ва   табиатнинг   ҳар   бир   неъмати:   ақиқ   юлдузлар,   зумрад   далалар,
жилдираб оққан тиниқ-тиниқ сув остидаги палак гулларини эслатувчи ранг-
баранг   тошчалар   –   ҳамма-ҳаммаси   шеърга   айланар,   қўлга   тутиб   кўрса
бўладиган мунчоқлар шодасидай тизилиб келар, мендан бахтлироқ одам йўқ.
“Ўйлар”   номли   шеърий   тўпламим   ўша   масъуд   қирқ   беш   кунда   Водилда
ёзилган” 43
.
42
 Зулфия. Асарлар. 3-жилд. Камалак. – Тошкент: Ғафур Ғулом номидаги Адабиёт ва санъат нашриёти, 1986.
– Б. 189. 
43
  Ўша китоб. – Б. 175. 
20 Шоирга   юрагига   яқин   кишилар   ҳақида   ёзиш,   шеърларида   қалбидаги
қувонч,   дард,   ҳаяжонлар   тарихининг   бир   парчасини   жонлантириш   ва
уларнинг жамиятга зарурлигини англаб ижод қилиш ҳамма вақт илҳом бахш
этади. “Оҳ, ижод дардгинам! Сен меним оромим рақиби... тандаги зил-зилам,
...умрим   эгови”,   -   дейди   шоира,   лекин   ҳеч   вақт   ўз   даврига   ҳамоҳанглигини
йўқотмайди, замондошлари туйғуларига ҳамдам, ҳамдардлигини унутмайди.
Ижод   билан   “гоҳ   тотув,   гоҳ   рақиб”   бўлиб,   шеърга   айланиб   “инсонлар
юрагини   ловуллатади”,   “шеър   бўлиб   эл   ичра”   уйғоқ   юради.   “Изтироби,
ороми, тақдири, шуҳрати, толеини” чамбарчас боғлайди.
Шоира   “Менинг   ҳаётимда   ўта   бахтиёр   кунлар   ҳам,   мусибатли   онлар
ҳам   кўп   бўлди.   Бироқ,   ҳатто   энг   оғир,   мушкул   дақиқаларда   ҳам   ўзимнинг
дарду   ҳасратларимни   шеърга   туширар   эканман,   мени   ҳаётга   муҳаббатнинг
ғолиб қудрати ҳеч қачон тарк этмади. Менинг шахсий ҳаётим халқ ҳаётининг
бир заррасидир. Мен худди шунда ҳам гражданликнинг ифодасини кўраман”,
- деб  айтар экан, унинг мардона шеъриятига,  гражданлигининг  юксаклигига
қойил   қоламиз.   Ҳ.Олимжон   вафотидан   бир   йил   ўтгандан   кейин   ёзилган
“Баҳор   келди   сени   сўроқлаб”   туркумидаги   шеърлар   қудратини   чуқурроқ
тушунасиз. Шоирадаги умиднинг кучи – қудратига қойил қоласиз.
Бу   иқрорномалар   –   ҳаётий   фалсафа   шоира   шеъриятининг   калити
вазифасини   ўтайди.   Бу   калит   шоира   поэтик   оламининг   моҳиятини   тўла
англашнинг имкониятини туғдиради.
“Юртим харитаси – менинг юрагим” суҳбатида шоира ёзади: “Эзгулик
ва ёвузликнинг кураши ҳар қандай шеъриятнинг моҳиятини ташкил қилади.
Мен   ҳаётим,   ундаги   ҳамма   яхши   нарсаларни   тасдиқлаш   орқали   ёмонлик
билан курашаман. Ҳамма китобларимда бунга мисол бор. Ҳаётда қайғу кўп,
аммо   мен   уни   енгиш,   шу   жумладан,   ўз-ўзини   енгиш   жасорати   тўғрисида
ёзаман. Мен ҳаётнинг нохуш томонлари тўғрисида киноя билан, ҳажв билан
гапирмайман.   Оғриқ   ва   алам   билан,   эзгу   истак   билан   гапираман,   она-
еримиздаги   ҳар   бир   одам   бахтли   бўлишини,   ҳаёт   гўзал,   ҳар   биримизнинг
21 аҳиллигимиз   ибратли   бўлишини   хоҳлайман” 44
.   Келинг,   дуч   келган   бир
шеърни ўқийлик:
Бағрингдан қўйма
Майли, заифлигим,
Кўз ёшим суйма,
Ялқовлигим, нуқсим экан бедаво,
Мен тортган дардларнинг заҳрини туйма,
Туйганда бердингми инжитиб сазо?
Бахтдан, бахтсизликдан қолсам довдираб,
Сенга қўшиқ айтиб, сенга дейман дод.
Ёнсам сув сепасан, сўнсам ёндириб,
Бошингга кўтардинг онадан зиёд.
Йиллар қанча кетса, шунча яқинман,
Борган сари ортар тотли насибам,
Қайта бормай қайтгум, сенга интиқман.
Менинг оҳанграбом, менинг нашидам.
Қонимдаги ёниш, бебош ҳисларим.
Қониқмас таъбимни зиқликка йўйма!
Қайноқ суйгум,
Куйим,
Совуқ жасадим,
Она-Ватан, ўтинч, бағрингдан қўйма.
Ватан бўлмасайди одамзот албат,
Ўзи кашф этарди, кашф этгандай бахт.
Ҳа,   шеърдаги   оғриққа,   аламли   илтижога   чидаш   қийин.   Лекин   аллома
Бедил айтганидек, “Шодликларнинг барчаси ғамдан яралган” экан, Ватанни –
44
 Ўша  китоб. – Б.  133 . 
22 бахт   деб,   бахтни   –   Ватан   деб   кашф   этди.   Ўзлиги   билан   Ватаннинг
муштараклигини   туйиш   ва   шундай   яшашга   чорлаш,   қалбларга   уни
сингдириш – эзгуликдир, гўзалликдир.
Юқоридаги   фикрлардан   Зулфиянинг   баҳорни   севишига,   уни
фаслларнинг азизи сифатида қадрлашига шубҳа қилмаймиз. Худди уйғониш,
тирилиш,   яшариш,   тозариш   фасли   куйчиси   Зулфия   қалбига   бундай
муҳаббатни   ҳам   “Шоиранинг   талабчан   устози,   меҳрли   дўсти”,   ўзбекнинг
баҳор   ва   бахт   куйчиси   –   Ҳамид   Олимжон   солгандай,   бунда   унинг   бевосита
таъсири бордай туюлади. 
Зулфия   ўз   қалбининг   тубсизликларига   назар   ташлай   олган   эди.   Аёл
қалби дунёсининг   сирларини  хўб  сирли  қилиб англата   билганди.  Шоирамиз
дунё шеърияти эҳромига қалбининг мусаффо, покиза, тиниқ, шаффоф зиёси
билан эш бўлганди. У ҳаётда ҳам доимо шундай покиза зиё таратиб яшади.   
Аёнки,   ижодкор   эстетик   идеали   ўзи   яшаб   кўрган   ҳаёт   бағрида
шаклланади. Унинг эстетик қарашлари ёзган асарларига сингади.  Ҳар қандай
асар,   хусусан,   лирикада   шоир   руҳий   кечинмалари   акс   эттирилади.   Бу
ижодкорнинг   табиатан   воқеликка   субъектив   ёндашувидан,   ҳаётни   ўз   руҳи
билан   англаш   даражасининг   сифатидандир.   Маълумки,   санъатнинг   ҳар   бир
турида   мавжуд   идеал   тушунчаси   зоҳирий   борлиқни   маънавий   ўзлаштириш,
ташқи   ҳодисаларнинг   руҳга   мутаносиблигини   қарор   топтириш   ҳамда
бевосита   унинг   иштирокчиси   бўлиш   билан   изоҳланади.   Бундай     узвийлик
нафақат   сўнгги   нуқта   бўлган   тафаккурни   ботинан   шакллантиради,   балки
ботиний   ва   зоҳирий   элементларнинг   бир-бирига   тўла   мослигини   ҳам
кўрсатади.   Мумтоз   шоиралар   ижодий   қарашларида   ҳам   кузатиш   мумкинки,
уларнинг   лирик   қаҳрамонлари,   аввало,   ўзлари,   қалбидаги   интим
кечинмаларни   –   идеал   даражасида   куйлай   олиш   салоҳиятини   намоён
этганлар.
Ушбу   мулоҳазаларда   икки   хусусият   жамулжам:   биринчиси,   ташқи
(объектив)   борлиқ   ва   иккинчиси,   ички   (субъектив)   борлиқ.   Бунда   руҳнинг
23 ҳар   икки   томон   билан   ҳам   мутаносиб   ҳолатда   ҳаракатда   бўлиши   назарда
тутилмоқда. 
Шоира Зулфия ижодий қарашларида ҳаётга ўзига хос тарзда ёндашиш,
ҳаёт   воқелигини   қалб   призмасидан   ўтказиш,   шахсий-интим   кечинмаларини
идеал даражасига  олиб чиқиш малакаси айрича эканлиги қабариб кўринади.
Бу   ҳақда   проф.   Л.   Қаюмов   шундай   ёзади:   «Санъаткорнинг   ижтимоий
қарашлари эстетик диди ёзган асарига улкан таъсир ўтказади. Унинг шахсий
ҳаёти   ва   биографик   ижодининг   мундарижасини   белгилашда   муҳим   аҳамият
касб этади» 45
. Дарҳақиқат, Зулфиянинг «ёниқ ва ёруғ қалби» турмуш ўртоғи,
ҳассос шоир Ҳ. Олимжоннинг бевақт вафот этганлиги билан ҳижрон азобини
тортади.   Бу   оғир   йўқотиш   шоира   ҳаётида   изсиз   кетмади,   ҳар   бир   шеърида
«ҳижрон азоби қизил ип бўлиб» ўтади. 
Лирик кечинма у хоҳ ижтимоий бўлсин, хоҳ шахсий бўлсин, субъектив
тушунчаларни   ифодалайди.   Бунда   ижодий   қараш   шоира   қисмати   билан
чамбарчас   боғланиб   кетади.   Мазкур   жиҳатлар   шоира   Зулфия   лирикасининг
асосини ташкил этади десак, муболаға бўлмайди. Чунки шоиранинг ҳар бир
шеърида муаззам ўзбек аёлининг нурли чеҳраси, миллий қадриятлар қиёфаси
ёрқин намоён бўлиб туради. Адабиётда шахснинг бетакрорлиги унинг ҳаётга
бўлган   муносабатида   янада   тиниқроқ   гавдаланади.   Ёзилган   асар   (шеър)ни
ижодкор   қалбидаги   шиддатли   кечинмалар   негизида   дунёга   келганлигини
инкор   қилиб   бўлмаганидек,   уни   ўз   тақдиридан   айро   тасаввур   қилиш   ҳам
мушкул. 
Шоира   Зулфия   ижод   оламига   энди   кириб   келган   вақтлардаги   ижодий
қарашларини   таржимаи   ҳолида   шундай   қайд   этади:   «Отам   ҳам   оддий
темирчи эди, унинг қўлларида лаққа чўққа айланган темир парчасидек ёрқин
учқунлар сачраганини ҳар сафар ҳавас ва завқ билан томоша қилардим. Отам
темирни   истаган   шаклга   солиб,   инсонга   хизмат   қилдиришга   қодир   бўлган
олтин   қўлларга   ва   сахий   қалбга   эга   эди.   Мен   ҳанузгача   отамдай   бўлишни
орзу   қиламан,   аммо   на   илож,   инсон   қалбига   кира   билиш,   темирга   ишлов
45
 Қаюмов Л. Зулфия. – Тошкент: Ғафур Ғулом номидаги Адабиёт ва санъат нашриёти, 1975.  – Б. 56.
24 беришдан   машаққатлироқ:   юракни   чақмоқ   каби   аланга   олдиришга   ҳар   ким
ҳам   муяссар   бўлавермас   экан» 46
.   Иқтибосдан   кўриш   мумкин,   ижодкор   ҳали
ёшлигидаёқ   «адабиёт   жуда   кенг   тушунча,   унда   ўз   ўрнига   эга   бўлиш   учун
тинимсиз   меҳнат   ва   истеъдод   мутаносиблиги   бўлиши   муҳим»   эканлигига
мантиқий урғу бермоқда. Бинобарин, ҳар бир ижодкор ўз бадиий оламининг
қанчалик   бетакрорлигини   тўлалигича   англаб   етолмайди.   У   қалбини
жунбушга келтирган воқеликни юрагидан ўтказиб, оромидан воз кечиб, азоб
ва   уқубатлар   билан   дунёга   келтиради.   Ҳижрон   азоби   қалбни   нечоғли
ўртамасин, бахт ва бахтиёрлик туҳфа этишига интилиб яшайди:
Менга Навоийдан айтинг алла деб, 
Лутфийдан онгимга зиё таратдинг.
Қийналган оламга бўлгин далда деб,
Асли ўзинг мени шоир яратдинг… 47
Мазкур   парча   истиқлол   йилларида   яратилган   «Йиллар   садоси»
тўпламига   киритилган.   Кўринадики,   шеърнинг   бутун   руҳи   –   мавжудлик
жумбоғи,   «қисмат   ёзуғи»ни   англаш   даражаси   билан   кифояланмайди,
тинимсиз мушоҳадага чорлаётган  ушбу сатрлар қаърида шоиранинг «халққа
айтар   сўзи»   –   «асли   ўзинг   мени   шоир   яратдинг»   деган   хулосасида   янада
равшанроқ   аксланмоқда.   «Қийналган   олам»ни   шоира   ўз   кўзи   билан
кўрмоқда,   юрагига   зарб   бўлиб   урилаётган   нарса   ҳам   аслида   шудир,   чунки
миллатнинг   тақдирини,   унинг   ёруғ   келажагини   бутун   қалб   руҳи   билан
англаш   негизида   безовта,   ўтмиш   ва   келажак   ўртасида   ўз   қисматини   таҳлил
қилиб,   бундай   оғриқ   ва   машаққат   туфайли   қўлга   киритилган   олий   бахтни
қадрият   даражасига   кўтаради.   Шунинг   учун   ҳам   шоира   ҳамма   фикрларини
бир   нуқтага   жамлаб   «халққа   айтар   сўзларим»   дея   номлайди.   Бунда   ҳар
қанақасига олиб кўрмайлик – поэтик фикрни жамулжам қилган рамзий маъно
мавжуд. 
Проф.   Ҳ.   Умуров   асосли   эътироф   этганидек:   «Камалак   етти   рангда
етмиш   хил   жилоланиб,   барчани   мафтун   қилганидек,   Зулфия   «тонгнинг
46
 Зулфия. Ҳаёт варақлари. – Тошкент: Ўз.Дав. нашриёти., 1932. – Б. 27.  
47
 Зулфия. Йиллар садоси. Сайланма. – Тошкент: Адабиёт ва санъат нашриёти, 1995. – Б. 3. 
25 ўзидай рост ва ёрқин ҳақиқатга» йўғрилган поэзияси билан («Кечир, қолдим
ғафлатда!»   «Баҳор   келди,   сени   сўроқлаб»,   «Не   балога   этдинг   мубтало»   ва
ш.к.)   садоқат   ва   вафодорлик   туйғусини   –   инсонийликнинг   бош   мезони
даражасига   кўтардики,   усиз   ҳақиқий   комил   инсонни   тасаввур   этиш   ҳам
мумкин   эмас» 48
.   Мазкур   эътирофда   Зулфиянинг   ижод   ва   ҳаёт   йўлига
бетакрор сифатлар чизилган. Унда феномен даражасига кўтарилган «вафо ва
садоқат» тимсоли ҳаёт ҳақиқати эканлигига мантиқий урғу берилади.  
Эстетик   идеал   масаласи   ҳар   бир   ижодкор   фитрати   билан   боғланган
даражада   намоён   бўлади.   Унинг   ҳар   бир   воқеликка   холисона   баҳо   бериши,
миллат   ва   жамият   ҳаётининг   муҳим   бўғини   саналган   адабиётнинг   мавжуд
ҳолатидаги   ўзгаришлар,   аксланаётган   идрок   турфалиги,   жозиб   туйғулар
силсиласи санъатнинг  мағзини тайин этади. Буюк рус мунаққиди ёзганидек:
«Қай   ердаки   илҳом   сохта   бўлмаса,   ўша   ерда   поэзия   бор   ва   илҳом   кимнинг
табиатига қондош бўлса, шоир - ўша» 49
. Дарҳақиқат, шоира Зулфия табиатан
вазмин   ва   сермулоҳазали,   камтарин   ва   теран   мушоҳадали   инсон   бўлган.   У
ҳар   бир   шогирдига   ибрат   бўлар   экан,   ҳам   ҳаётда,   ҳам   ижодда   қилган
амаллари   билан   инсоний   бўлишликка   даъват   қилган.   Дарвоқе,   Зулфия
таъсирида камол топган  шоиралар бугунги кунда уни ёрқин хотиралар билан
эслайдилар.   Бу   ўз   навбатида   шоирга   кўрсатилган   чуқур   ҳурмат   ва   эҳтиром
эканлигидан далолат беради.
Санъат   ва   адабиётдан   маълум:   ижодкор   ўз   тақдирини   ижод   тақдири
билан   бевосита   боғлаб   қўяди,   айнан   мутаносиблик   замирида   туйғулар
реаллиги   қабариб   кўринади.   Шоира   Зулфия   ҳам   ўз   қисматини   иккита   сўз
бағрига   жо   қилгандек   гўё:   ҳижрон   ва   айрилиқ.   Айниқса,   унинг   суронли
кайфиятга   тушиб   қолиши   Ҳ.   Олимжоннинг   вафоти   туфа й лидир.   Бу   оғир
йўқотиш инсонга бахт ўрнига бахтсизлик, қувонч ўрнига ғам-ғусса ато этиши
шубҳасиз. Академик Л. Қаюмов шоира Зулфия ҳақида ҳажман катта – адабий
портретни ёзган. Унда «қисмати шоирлиги – шоирлиги қисмати» масаласига
48
 Умуров Ҳ. Шеърият  маликаси. Эссе. – Самарқанд: СамДУ нашри,  2004. – Б. 4.   
49
 Белинский Г.В. Адабий орзулар. – Тошкент: Ғафур Ғулом номидаги Адабиёт ва санъат нашриёти, 1977. – 
Б. 114. 
26 мантиқий   урғу   берилади.   Мазкур   китобнинг   «Автобиографик   поэзия»   деб
номланган   фаслида   мунаққид   «шеър   ва   шоирлик»   мавзусини   теран   илмий
таҳлиллар   билан   бойитади.   Бунда   битта   муҳим   жиҳат   олимнинг   диққат-
эътиборини   тортади   в а   уни   феномен   даражасига   олиб   чиқади.   Бу   феномен
Ҳамид   Олимжондир.   «Баҳор   келди   сени   сўроқлаб»   деб   номланган   шеъри
мазкур   жиҳатларга   муҳим   асос   вазифасини   ўтайди.   Олим   ушбу   шеърни
«инсон туйғулари ифодасининг гултожи» 50
 эканлигини асосли таърифлайди.
Маълумки, «шодлигу хуррамлик ҳам, ғаму ҳасрат ҳам, бахт-саодат ҳам,
фожиа   ҳам   –   барча-барчаси   юракка   пайванд.   Шу   боисдан   ижодкорни   қалб
таржимони   деб   аташади» 51
.   Айнан   шу   маслак   Зулфия   ижодий
қарашларининг,   лирикасининг   бош   бўғинини   ташкил   этади.   Бир   қарашда
самимийлик ва соддалик уфуриб турган мўъжаз сатрларда  – ўзбек  аёлининг
бахту  саодатга   ташналиги,  ҳижрон  туфайли «не-не» ажиб  туйғулар  сўлиши,
қандайдир ички эзилиш заминида қабариб кўринади. 
Баҳор келди сени сўроқлаб… 
Мазкур   биргина   сатрда   шеърнинг   ҳам   мавзу,   ҳам   мундарижаси,   ҳам
туйғулар реализми, ҳам поэтик образнинг ўзига хослиги жамулжам:
Ҳижронинг қалбимда, созинг қўлимда,
Ҳаётни куйлайман, чекинар алам.
Тунлар тушимдасан, кундуз ёдимда,
Мен ҳаёт эканман, ҳаётсан сен ҳам! 52
Автобиографик   характерга   эга   ушбу   жозиб   шеърда   шоира   Зулфия
тақдирида   неки   бор,   барчасини   англаш   мумкин.   Айрилиқ   ҳукмига   кўникиш
қийин.   Лекин   шундай   бўлса-да,   пешона   ёзуғи   -   тақдирдан   қочиб   бўлмайди.
Мусибатнинг қароргоҳи – юрак. Шоира юрагини безовта қилаётган биргина
сўз   –   « баҳор   келди   сени   сўроқлаб …»   жумласидир.   Риторик   сўроқ   гап
замирида бутун шоира ҳаёти  ўз аксини топгандек  гўё.  Ўн етти банд  шеърга
50
 Қаюмов Л. Зулфия. – Тошкент: Ғафур Ғулом номидаги Адабиёт ва санъат» нашриёти,  1975. – Б. 59.
51
  Худойберганов Н. Ёшлик илҳомлари. – Тошкент: “Ёш гвардия”, 1975. – Б. 25.
52
 Зулфия. Йиллар садоси. – Тошкент: Ғафур Ғулом номидаги Адабиёт ва санъат нашриёти, 1995. – Б. 30. 
27 кўчиб   ўтган   шахсият   моҳиятида   бир   инсон   қисматининг   поэтик   жилвасини
кузатиш қийин эмас. 
Баҳор   –   поэтик   ахборот   ташувчи   сўз.   Воқелик   призмасидан   сизиб
чиқаётган   мушоҳада   замирида   аёл   садоқати-ю,   пок   муҳаббати   ибрат
намунаси   бўлиб   хизмат   қилмоқда.   Севги   ва   садоқат   тушунчаларини
мантиқий   далиллаш   ушбу   шеърда   янада   тиниқроқ   акс   эттирилган.   Эстетик
қамров   табиатан   «шеърга   кўчган   шахсият»   билан   боғлиқ   тарзда   кечади.
Ҳижрон   тушунчаси   шоир   наздида   –   идеал   тушунча!   Аслида   ҳам   шундай
дейишимизга   муайян   асос   ҳам   мавжуд.   Проф.   Д.   Қуронов   шундай   ёзади:
«Сўфий ҳаққа яқинлашгани сари мавжудликнинг моҳиятини теранроқ идрок
қилгани   каби   ижодкор   ИДЕАЛга   яқинлашгани   сари   ҳаётнинг,   инсоннинг
моҳиятини   теранроқ   илғайди.   Сўфийлик   йўлининг   ибтидоси   ҳам   интиҳоси
ҳам   ҲАҚ   бўлганидек,   ижодкор   фаолиятининг   мотиви   ҳам,   мақсади   ҳам
ИДЕАЛдир» 53
.   Аёнки,   Зулфия   лирикасидаги   ЭСТЕТИК   ИДЕАЛ   ҳаётга
яқинлиги,   ҳаётбахшлиги,   қалбда   кечаётган   реал   жараёнларнинг   ифодаси
ўлароқ шаклланган. Демак, тадрижий ривожланган поэтик табдил негизида –
ИДЕАЛ   тушунчаси   кўп   қатламли   ва   мураккаб   аҳамият   касб   этиб   борган.
Антитеза   усулида   бир-бирига   пайвандланиш   тушунча   қамровини   янада
теранлаштирган.   Мавжуд   воқеликка   параллел   тарзда   қад   ростлаган   эстетик
идрок   поэтик   мутаносибликни   далолатлайди,   ҳамда   бир   бутунликни   юзага
келтиради. 
Шоиранинг   давр   муаммоларини   интим   кечинмалар   таъсирида   идрок
қилиши   табиий   ҳолат   эди.   Унда   шахснинг   орзу-умидлари   теран   мушоҳада
саҳнига   олиб   чиқилади.   Булар   қай   жиҳати   билан   олам   ва   одам   хусусида
қанчалик   ўйга   толдирмасин,   «эътиқодда   бутунлик»   оний   сурурни
гавдалантиради.   Булар   ўз   навбатида   ҳаёт   йўлларининг   чигалликларини,
ирода   йўналишининг   собитлигини   англатади.   Ижодкор,   аввало,   шахс
мақомига кўтарилар экан, мавжуд воқеликка қай тарзда муносабатда бўлиши
билан   чегараланмайди,   умумруҳият   мезонларидан   туриб   назар   ташлайди.
53
 Қуронов Д. Мутолаа ва идрок машқлари. – Тошкент:  “ Академнашр ”,  2013.  – Б.  164.  
28 Зулфиянинг   поэтик   оламида   қабариб   кўринган   образ   бадиий   тадрижи   ҳам
«ИДЕАЛ»   тушунчасига   монанд   аксланади.   Бир   қарашда   оддий   туюлган
поэтик   ахборот   замирида   –   миллат   руҳияти   ўзига   хос   тарзда   жилваланади.
Мушоҳадага   бой   ва   теран   сатрларда   ўзбекона   руҳ,   қадрият   мужассамлиги
поэтик инкишоф қилинади. 
Одатда   сўз   либос,   унга   юклатилган   мазмун   жамики   унсурларни
бирлаштиради.   Шаклий-услубий   қамров   негизида   турфаланган   поэтик
мазмун ижодкор фитратидан озиқланади. Зулфия қалбининг теран фалсафий
қарашлари   фақатгина   бахт   ва   саодат   тушунчасини   идроклаш   билан
кифояланмайди,   реал   ҳаёт   сувратига   бошқача   мазмун   ато   этиши   ўзига   хос
кўпқатламли   талқин   ранг-баранглигини   юзага   келтиради.   Айтиш   жоиз,
эстетик   идрок   ҳаётни   англаш   жараёнида,   унга   монанд   тушунча   теранлиги,
мантиқ устуворлигини ҳам далолатлайди. Поэтик тафаккурга хос эркинлик –
шеърий   матнда   жўшқин   кайфиятни   юзага   чиқаради.   Лекин   шоира   Зулфия
ҳам   ҳаётда,   ҳам   ижодда   табиатан   хурсандчиликни   ошкор   этмайди.   Пинҳон
тутилган   поэтик   талқин   негизи г а   жамики   руҳиятига   алоқадор   бўлган   қалб
кечинмалари   сингдирилади.   Уни   асосли   далиллаш   учун   мазкур   жараёнга
мантиқий   ёндашиш   лозим.   Булар   бир   неча   хусусиятлари   билан   ажралиб
туради.   Биринчидан,   шоира   Зулфия   ҳаёт   ҳақиқатига   тарихий   саҳн а да   рўй
бераётган   воқелик   нуқтаи   назаридан   келиб   чиққан   ҳолда   ёндашади,
иккинчидан,   шоира   фикр   қамровини   миллий   қадриятлар   воситасида
ифодалашга  жиддий эътибор  қаратади, учинчидан, шахснинг тақдири унинг
яшаб   ўтган   ва   эртанги   кунидан   кутган   умид   учқунлари   теран   мулоҳазалар
билан   пайвандланади,   тўртинчидан,   шеър   ёзишга   ундаган   асосий   куч
(туртки)   ҳиссий-интим   кечинмалар   сабаб   юзага   келишини,   ундан
умидворлик, садоқатга талпиниш, ирода йўналишини аниқ белгилаб олишда
қабариб   кўринади.   Шу   боис,   шоира   портр е тига   умумсифатлардан   келиб
чиққан   ҳолда   тўғри   баҳо   бериш,   «вафо   ва   садоқат»   тушунчаларини   янада
мукаммалроқ англаб етишга замин ҳозирлайди. 
29   Шоира   Зулфиянинг   эллик   йил   муқаддам   яратилган   «Мушоира»
шеърида   эстетик   идеал   янада   тиниқроқ   талқин   қилинган.   Мазкур   шеърда
эпик   қамров   насрий   асар   каби   теран   фазилатларни   ўзида   жамлайди.   Шу
жиҳатдан олиб қаралганда ушбу шеърга ўша даврдаёқ юксак баҳо берилган.
Таниқли   шоира   Вера   Инбер нинг   қайд   этишича:   «Шеър   тасвирий
воситаларнинг   бойлиги   билан   кишини   ҳайратда   қолдиради.   Унда   хотин-
қизларга   хос   кузатувчанлик   эпик   кенглик   билан   уйғунлашиб   кетади.
Фикрларнинг   теранлиги   туйғуларнинг   тўлқинлилиги   билан   ҳамоҳанг.   Унда
ҳамиша   халқларнинг   тинчлик   ва   бахт-саодати   учун   янграган   поэзиянинг
садосини   эшитиб   турасан,   киши.   Бу   асарни   дадиллик   билан   адабиётнинг
дурдонаси деб   айта оламиз» 54
. Ушбу таърифдан ҳам англашиладики, мазкур
сифатлаш   шоира   Зулфия   поэтик   олами нинг   ранг- ба ранглиги ни ,   теран
фалсафий   мушоҳадаларга   бой лигини,   гўзаллик   билан   суғорилганлигини
тўлалигича   далолатлайди.   К узатиш   мумкинки,   шоиранинг   «Мушоира»
шеъридаги   бадиийлик   негизида   –   умуминсоний   муаммолар   манзараси   акс
эттирилади.   Булар   ўз   навбатида   шоиранинг   теран   талқинларида   –   шахс
комиллиги бўй кўрсатганлиги ни  янада аёнлаш тир ади. 
Шоира   Зулфия   эстетикасида   ало ҳ ида   ажралиб   турадиган   муҳим
жиҳатлар и   ўзбек   аёлининг   мардонаворлиги,   улуғ   ғояларни   тараннум   қила
олиш   қобилияти,   аждодларга   хос   зукколик,   Нодира,   Увайсий,   Анбар   Отин
сингари мумтоз шоиралар   маслагига мослигида кўринади. Булар шоиранинг
асл   орзулари   ушалишида,   шеъриятда   аёл   образининг   теран   мушоҳадакор
фикрлар   билан   чизилишида   кўринади.   Испан   файласуфи   Хосе   Ортега-и-
Гассет   шундай   ёзади:   «Ҳар   қайси   санъатнинг   тарихи   инсон   қалбининг
томонларидан   бирини   ифодалашга   бўлган   қатор   уринишлардир.   Худди   шу
нарса   уни   бошқа   санъатлардан   ажратиб   туради.   Бу   уринишлар   шундай   бир
эгри чизиқни ташкил қиладики, санъат камалакнинг енгил ўқи каби шу чизиқ
бўйлаб   замон   қаърига   ўз   мақсади   сари   интилади.   Интиҳосиз   уфқдаги   шу
нуқта ҳар қайси санъатнинг йўналишини, моҳиятини ва маъносини кўрсатиб
54
 Инбер  В .  “ За много лет ” . –   М осква :  Просве щ ен и е , 1964. – С. 446.  
30 туради» 55
.   Ҳақиқатан   ҳам,   ижодкор   фитратидан   ўсиб   чиққан   улуғ   ғоялар
оптимистик   кайфиятга   бориб   туташади.   Барча   санъат   асарларида   бўлгани
каби   сабаб   ва   оқибат   фалсафаси   туйғулар   реализмини   юзага   чиқаради.
«Шеърият маликаси» дея улуғланган шоира Зулфиянинг қалб суврати айнан
икки мавжудлик жумбоғини таҳлил қилишда янада ёрқинроқ намоён бўлади.
Борлиқни бадиий инкишоф қилишда эстетик муносабат муҳим аҳамият касб
этиши   синалган   ҳодиса.   Ушбу   назарий   ақида   ва   тушунча   шеърий   шакл
тадрижида   ижодкор   идеали   билан   чамбарчас   боғлиқ   тарзда   юзага   чиқади.
О.Гассетнинг   ижодкор   оламшумул   воқелик   билан   оммага   танилиши   аниқ,
аммо унда юксак санъат асари учқунлари бўлмаса узоқ яшай олмайди,   деган
таърифи   ХХ   аср   адабиёти   кўзгусида   ўзининг   ҳақиқат   эканлигини   исботлаб
турибди.   Буни   ХХ   аср   ижодкорининг   ёзиқлари   мафкуравийлаштирилиши
негизида   ҳам   яққол   кузатиш   мумкин.   Шоира   Зулфия   бу   жараённи   босиб
ўтди,   синалган   ҳақиқатлар   шоиранинг   тиниқ   нигоҳида   ҳаётийлигини
исботлади,   «Йиллар   садоси»   тўпламидаги   жуда   кўпчилик   шеърларда   шу
нарсага   муносабат,   муҳокама   устувор,   яъни   шоира   дард   билан   ёзади,   юрак
қони билан сўз айтади, булар мустақиллик кишисининг орзулари эди, десак
асло   муболаға   бўлмайди.   Шу   боисдан   ҳам,   шоира   Зулфияни   эл   ардоқлади,
халқ   юксак   мақомга   кўтарди,   адабиёт   муҳибларининг   доим   эътиборида
бўлди,   яшовчан   ва   курашчан,   трагик   воқеалар   шоира   лирикасининг   муҳим
қирраларига айланди. Доим куйиниб сўз айтган вафо тимсолининг қалбидаги
эзгу ғоялари, айниқса, мустақиллик йилларида ушалди, юзага чиқди.
«Шеърият   маликаси»нинг   оламни   ва   одамни   теран   идрок   қилишида
рамзий   маъно   жам у лжам.   Хўш,   булар   нималарда   кўринади?   Б ир   умр   ҳаёт
қўйнида   бўлиш,   халқнинг   оғриқларига   шерик   бўлиш,   мадад   ва   юпанч
кўрсатиш га   интилиш ,   умум   кайфиятига   қўшилиш   шоира   ижодини
озиқлантириб туради. 
Шоира адабий портрети ҳақида сўз айтишдан аввал рус мунаққиди А.
Генис   талқинига   мурожаат   қилиб   кўрамиз:   «Ҳамма   нарсадан   кўра   бизга   шу
55
 Хосе Ортега-и- Г ассет. Одам  А т о  жаннатда. Жаҳон адиблари адабиёт ҳақида. – Т ошкент :  “ Маънавият ”,  
2010.  – Б.  307.
31 овоз   қадрли,   бугун   бизни   кўпроқ   асарнинг   ноёблиги   эмас,   балки   ижодкор
шахсининг   ноёблиги   ҳаяжонга   солади.   «Ижодкор   шахси»   деганимиз
зиддиятларнинг   майда   қисмларга   ажратиб   бўлмайдиган   тажассумидир;   у
ўзида   ижодий   тажрибанинг   қаймоғини   тўплаган   бўлади.   Шу   тарзда   биз
чинакам   дурдона   асар   эмас,   балки   унинг   муаллифидир,   деган   хулосага
келамиз» 56
. 
Ҳақли   эътироф   этилаётганидек,   шахснинг   ноёблиги   –   асарнинг
ноёблигини келтириб чиқармоқда. Негаки, шахс ноёб, кам учрайдиган илҳом
ва   истеъдод   эгаси   бўлса,   унинг   яратган   асари   ҳам   шундай   камёб   асарлар
хилидандир.   Шоира   Зулфия   ХХ   аср   биринчи   чорагида   адабиётга   кириб
келган   экан,   ўзининг   ҳаёт   тажрибаси,   истеъдод   қудрати,   илҳом   шиддати
билан гўзал асарлар ярата олди. Юзлаб шогирдларга ибрат ва садоқат билан
устозлик   қилди.   Ижодкорнинг   бундай   бахтга   муяссар   бўлиши   жуда   кам
учрайдиган   ҳодиса.   А.Гениснинг   талқинини   шоира   Зулфия   ижодий
мактабига муқояса қилсак, масала моҳияти янада ойдинлашади. Унда шоира
қалбининг   безовта   ўйлари   юзага   чиқади.   Ушалган   ва   ушалмаган   орзулар
муштараклиги намоён бўлади.  «Йиллар садоси», «Тонг ва шом аро» сайланма
жилдларида булар янада гўзал моҳият касб этади. 
Она тупроқ оромда ётар, 
Олиб тунги ризқи   –   қудратни.
Менинг тонгим   қалбимда отар,
Ўйдан, кўздан ҳайдаб зулматни.
«Менинг   тонгим»   номли   ушбу   шеърида   –   лирик   кечинма   табиатида
шоира   қалбининг   ҳаммадан   пинҳон   тутган   сирлари   очилади:   «Менинг
тонгим қалбимда отар» сатрида шеърнинг бутун тақдири – ижодкор қисмати
билан   уйғунлик   касб   этган.   Психоаналитиклар,   одатда,   инсон   руҳиятининг
уйғонишини комиллик аломати   деб ҳисоблашади , мутасаввуфлар  талқинича
руҳнинг   уйғоқлиги   –   Парвардигорга   яқинлашиш,   унга   эътиқод   қилишд ек
буюк ишга қўл уришдир. 
56
 Александр Генис. Жаҳон адиблари адабиёт ҳақида. – Т ошкент :  “ Маънавият ”,  2010.  – Б.  121.  
32 Зулфиянинг   ижод   лаб о раторияси   ҳақида ги   рисола   муаллифи
М.Султонова   шундай   ёзади:   «Йиллар   ўтиши   билан   Зулфиянинг   ҳаёт
фалсафаси чуқурлаша борди, ҳижрон аламлари дил тубига чўккандай бўлди,
лирик кечинмалари ижтимоий ўткирлик касб этди. Унинг «Эмиш», «Ўйлар»,
«Ҳайкал»,   «Сенсиз»   ва   бошқа   шеърларида ,   гарчи   ҳижрон   мотиви   қаламга
олинса-да, энди бахт ва бурч, эзгулик ва истиқбол, «Эл шуҳратига ёр» бўлиш
саодати   бу   шеърлар   руҳига   моҳирона   сингдириб   юборилди» 1
.   Мазкур
иқтибос   моҳиятан   Зулфия   ижодига   берилган   ихчам   таъриф дир .   Демак,
эстетик   идеал   тадрижи   йиллар   ўтгани   сайин   шоира   лирикасида   мантиқий
юксалиш  жараён и ни юзага келтирмоқда. Ҳар бир шеърида «ҳижрон ва алам»
тушунчаси   қизил   ип   бўлиб   ўтгани   билан   кейинги   ижодий   изланишларида
буларга   ҳали   ол д инда   орзулар   рўёби,   истиқлол,   нурли   келажак   борлигига
урғу   берилишини   кузатиш   мумкин.   Борлиқни   эстетик   қабул   қилишда
ижодкор   дунёси   ниҳоятда   ҳис-ҳаяжонга   чулғанади.   Унда   табиатга   тақлид
қилиш   одатда   образлиликни   юзага   келтиради.   Шоира   Зулфия   шеърларида
баҳорий   кўтаринки   руҳ,   жўшқин   кайфият   гоҳ   маҳзун,   гоҳ   шиддатли,   гоҳ
қувноқлик да ,   гоҳ   барчасининг   синкретик   ифодаланганлигини   кузатиш
мумкин. Шеърнинг умумий руҳи шоира қалб кечинмаларини идроклайди:
Салқин саҳ а рларда, бодом гулида,
Бинафша лабида, ерларда баҳор.
Қушларнинг парвози, елларнинг нози,
Бахмал водийларда, қирларда баҳор…
Шоиранинг   машҳур   «Баҳор   келди   сени   сўроқлаб»   деб   номланган
шеъри   гарчи   кўпроқ   ўз   ҳаётига   тааллуқлидек   таассурот   уйғотса-да,   бошқа
томондан зукко ўқувчи шеърнинг умумий руҳидан фақатгина шоира Зулфия
қалбининг бутун дарду қувончини, унга тегишли лирик кечинмани ифодалаш
баробарида   ҳаммага   қаратилган   даъват   ҳам   яширин   эканлигини   тезда
пайқайди.   Бу   муаззам   аёл,   ўзбек   шоирасининг   барчага   қарата   йўллаётган
хитоби. «Баҳор келди сени сўроқлаб…» жумласи замирида шиддатли пафос
1
 Султонова М. Зулфия. – Т ошкент :  “ Ф ан”,  1985.  – Б.  27. 
33 мужассам.   Шеърни   ўқиб   тугатмасингизданоқ   бутун   борлиғингизда   ўша
мангу   савол   шукуҳи   жавлон   уради.   Шоира   қалб   кечинмалари   табиийлиги,
умрбоқийлиги акс эттирилганини тўлиқ ҳис қиласиз. 
Одатда ёниқ қалб эгалари доим истиқболни куйлайди. Эртанги кундан
умид,   ўтмиш   сабоқларидан   хулоса   чиқариш   ушбу   ижодкорларнинг   ҳаёт
аъмоли   саналади.   Шу   тарзда   ЭСТЕТИК   ИДЕАЛ   макон   ва   замон   сувратини
тўғри   баҳолайди.   ХХ   аср   ўрталарида   адабиётнинг   мазмуний   қамрови   ҳар
томонлама   мафкуравийлаштирилмасин,   ижодкор   бу   ёлғон   ғоя   куни   келиб
тамом   бўлишини олдиндан  сезган  эди. Шоира Зулфия «эл ард о ғида»  бўлиб,
ҳар   бир   сўзида   яширин   тарзда   миллий   мустақиллик   тушунчасига   ишора
қилганлигини   кузатиш   қийин   эмас.   «Йиллар   садоси»   тўпламида   жамланган
шеърлар   –   жуда   олис   йиллар   бағрида   етилмасин,   унда   истиқлол   тараннуми
поэтик инкишоф қилинади:
Ҳали бор олдинда ўтмаган бурчим,
Ўтайман кўзимда тирик турса нур.
Умримдаги барча фасллар учун
Ўзига бек халқим, Сенга ташаккур.  
Ушбу   шеърда   шоира   Зулфия   ижодининг   муҳим   қирраларидан   бири   –
ҳар   бир   сўзга   образлилик   бағишлай   олиши   кўринади.   Негаки,   «образ
моҳиятига   кўра   ҳаракатдаги   воқеликдан   иборат» 57
,   экан,   «Халқимга   айтар
сўзларим»   шеъри   замирида   шоира   қалбининг   дарду   қувончлари,   ҳаяжону
талпинишлари   зуҳур   этилган.   Шоира   «умридаги   барча   фасллар»ни   Аллоҳ
инъом қилган неъмат дея қадрлайди. 
Маълумки, бирор ижодкор ҳақида сўз айтганда ўтмиш ва бугун нуқтаи
назаридан   ёндашилади.   Ижодкорнинг   тарихий   жабҳадаги   ўрни,   адабиётга
олиб кирган сўзи, эътиқоди, маслаги, муҳаббати, жамики эзгулик учун харж
қилинган   умумэстетик   ғоялари,   ибратли   ва   шарафли   ҳаёт   йўли   хусусида
теран   илмий   мунозаралар   айтилади.   Шоира   Зулфия   шахси   ҳақида   гап
кетганда   аввало   мунаққид-олимлар   битта   нарсага   алоҳида   эътибор
57
 Саримсоқов Б. Бадиийлик асослари ва мезонлари. – Т ошкент :  “ Ф ан”,  2004.  – Б.  27.
34 қаратишган:   ижодкор   яратувчи,   уни   тарих   саҳнасига   олиб   кирган   ижодий
йўналиши   миллат   руҳиятидаги   азим   эврилишлар   натижасида,   миллий
қадриятларга  юксак ишонч ва ҳурмат билан қараши асносида камол топган.
Яъни руҳият нимани истаса шунга монанд шакл ахтаради. Бошқача айтганда
«нимаики мазмун бўлса, шаклда ифодасини топади» 58
. 
Бинобарин,   шеърий   матн   таркибида   сўз   воситасида   ифодаланган
образли   фикр   ўзига   хослик   касб   этади.   Аҳамиятли   томони   шундаки,
Зулфиянинг   жуда   кўпчилик   шеърларида   баҳор   ва   унинг   элчиси   –   турфа
гулларга   ўзгача   маъно   юклаш   ҳолатларини   кузатиш   мумкин.   Бу   ҳолат   ҳар
бир   шеърида   муайян   маъно   ташувчи   сўз   бўлибгина   қолмай,   Зулфия
табиатининг,   ёниқ   қалбининг   ҳамдардларидек   таассурот   уйғотади.   Булар
шеърнинг умумий руҳига шукуҳ бағишлайди. Зукко китобхон дил торларини
аллалайди,   меҳру   муҳаббат   нашидаси   ўлароқ,   қалбларга   за ъ фарон
туйғуларни   туҳфа   этади.   Демак,   давр   комил   инсон   тарбияси ни   тақозо   этса,
шоира Зулфия шу сафнинг бошида турган ўзбек аёлининг қудратини, жамики
нафосатини, назокатини, латофатини рўёбга чиқаришга  интилади. 
Шоира   «Зулфия   шеъриятига   хос   фазилатлар   –   китобхонни   ўйга
толдириш,   кимнингдир   дардига   ҳамдардлик   қилиш,   кимнингдир   сўниқ
дилига   умид   учқунини   ташлаш,   умуман   эзгулик   йўлидаги   хизматга   ўзини
бурчли сезишдир (Бахтиёр бўлардим шеърларим билан, Шу дўстлар қалбига
киролсам агар») 59
. 
Эзгуликни   куйлаш,   уни   ҳар   бир   инсонга   фазилат   даражаси   дея
тушунтириш, аввало, шоирлар елкасидаги улкан масъулият ҳиссидир. Бундай
мақомга   эришиш   учун   ижодкордан   катта   билим   ва   малака,   салоҳият,
истеъдод талаб қилинадиким, бусиз асар ўз мазмунига мос тушмайди. Шоира
Зулфия   ҳар   бир   талқинида   битта   нарсага   мантиқий   урғу   беради.   Унинг
меҳвари   олижаноблик   ва   инсонийлик,   меҳр-шафқат   ва   бағрикенглик,
меҳнатсеварлик ва миллатпарварлик, ватанпарварлик ва садоқат ғояларидир.
58
 Белинский В.Г. Адабий орзулар. – Т ошкент : Ғафур Ғулом номидаги Адабиёт ва санъат нашриёти ,  1977.   – 
Б.  93.  
59
 Султонова М. Зулфия. – Тошкент: “Фан”, 1985. – Б. 16. 
35 Булар   бор   экан,   шеър   ҳам   шоир   ҳам   ўз   овозига   эга   бўлади.   Дарвоқе,
«Зулфияда   ўзбек   халқининг   бутун   назокати,   эзгу   феъли   жамулжам»
(Светлана   Сомова),   «Ўзбек   шоираси   Зулфиянинг   қутлуғ   қадами   туфайли
Шарқ   адабиётига   санъаткор   аёл   кириб   келди,   ёш   ва   иқтидорли   шоиралар
бутун   бир   плеядасининг   овози   баралла   янграй   бошлади»   (Чингиз
Айтматов) 60
.   Мазкур   таъриф   ва   тавсифдан   ҳам   англаш   мумкинки,   шоира
Зулфия ўз даврида – ўз мактабини яратди. 
Ҳаёт   ва   ижодда   шахснинг   ўрнига   жуда   катта   аҳамият   берган
персоналистлар   шароитни   енгиб   чиқиш,   шароит   тақозо   этган   шартларни
енгиб   ўтиш   санъат   шахсиятининг   энг   юксак   фаоллигидир   (Недонсел),
дейишади.   Зеро,   Зулфиянинг   фаоллиги   –   шеърият   ва   ўз   навбатида,
шеъриятнинг   фаоллиги   –   шахсият.   Шеъриятнинг   ҳар   мисрасида   шеър
яратувчи қиёфа туради,   ҳар сатрда қиёфа шаклланади ва бу қиёфа ҳар доим
ҳаётий   бутунлик   сари   ҳаракатланади.   Адабий   суҳбатларида   ҳаётини
адабиётга   бахшида   этиш,   унинг   келажаги   учун   тинимсиз   курашиш,   керак
бўлса тунда оромидан кечиш, бетакрор шеърлар яратиш истаги олий мақсад
сифатида   юзага   чиқади.   Шундай   экан,   ижодкорнинг   ижодий   англашлари
унинг ҳаёт воқелигига қандай муносабатда бўлиши билан ҳам мутаносиблик
касб   этади.   Чунончи,   «қалб   ва   руҳнинг   сувратини   тасаввур   қилиш   қийин.
Аммо   сўзнинг   нодир   санъаткорларига   инсон   руҳини   чизиш   насиб   этгани
шубҳасиз.   Мавлоно   Жалолиддин   Румий   «сўзда   руҳ   бор»   деганларида   ҳақ
эдилар. Чин истеъдод ва улуғ дард билан яратилган асарларда истеъдоднинг
руҳи   бўлади   ва   бу   руҳ   бутун   асарнинг   пафосидан   қалбга   бир   илиқлик,
ҳарорат, эҳтирос бўлиб оқиб киради» 61
. Бинобарин, мазкур сифатлаш Зулфия
ижодий   портретига   монанддир.   Чунки   унда   ижодкорнинг   сўзга   бўлган
муносабатига   доир   талқин   зуҳур   этилган.   Мавжуд   сифатлашда   ижодий
портрет   икки   ўлчамли   моҳият   касб   этган.   Биринчиси,   шоир   сўзга   масъул
шахс, иккинчиси, истеъдод ва маҳорат якдиллиги назарда тутилади. Айниқса,
«Ўрик   гуллаганда»   шеъри   тўғрисида   шоира   Зулфия   вақтли   матбуотда   жуда
60
  Умуров Ҳ. Шеърият маликаси. – Самарқанд: СамДУ нашри, 2004. – Б. 8. 
61
  Ғаниев И. ва бошқ. Шавкат Раҳмон олами. – Тошкент: “Академнашр”, 20 13.  – Б.  5-6.    
36 кўплаб   чиқишлар   қилган.   Мазкур   шеърнинг   яратилганига   салкам   олтмиш
йил   вақт   ўтган   бўлса-да,   ундаги   пафос   макон   ва   замон   имтиҳонидан   ўтиб,
бугунги ҳаётимизда ҳам завқ-шавқ билан мутолаа қилиниши тайин:
“Деразамнинг олдида бир туп,
Ўрик оппоқ бўлиб гуллади...
Гулни кўриб ишқпараст қалбим,
Минг айтилган дарддан куйлади.
  Шоира Зулфия ижод ва ҳаёт ҳақида шундай ёзади:  «Шеър  ногаҳоний
кайфиятга, кимнингдир гапига жавобан   туғилганига ўзингни чолғу асбобига
ўхшаш   сезасан   –   кимдир   торингни   чертиб   қўяди-да,   кейин   оҳанг,   куй,   наво
қуйилиб келаверади… Албатта, шуларнинг ҳаммаси сенда илгари ҳам бўлган
ва сассиз тор сингари таранг тортилиб ётавермаган, балки йиғилиб-йиғилиб,
ўзининг   ғалати,   пинҳона   ҳаётида   етилаверган   ва   вақти-соати   келиши   билан
бир   лаҳзада   юзага   чиққан-қўйган» 62
.   Дарҳақиқат,   ижодкорнинг   ушбу
иқроридан   англаш   мумкинки,   шеърият   ўз-ўзидан   яратилмайди,   унинг   ўз
яралиш   «вақти-соати»   бўлади.   Яна   бир   ўринда   «энг   муҳими,   шеърият
юракдан юракка бормоғи шарт. Унинг бу сифати доим замонавийдир» 2
, - дея
сабоқ беради. 
Адабиётшунослар шоира Зулфия ижодини таҳлил қилганда бир нарсага
алоҳида   эътибор   қаратадилар.   У   ҳам   бўлса,   ҳассос   шоира   шеърларидаги
пейзаж   тасвири   масаласидир.   Зулфия   деярли   ҳар   икки-уч   шеъридан   бирида
йил фаслларига алоҳида эътибор билан қарайди. Ҳар бир сатрда кутилмаган
антитезани   қўллайди.   Булар   бир   қарашда   барча   шеърларда   бўлгани   каби
табиат   тасвирларини   ёдга   солади.   «Баҳор»,   «Ёз»,   «Куз»,   «Қиш»   фаслини
алоҳида   мавзу   қилиб,   кейин   бир   мавзу   доирасида   бирлаштириб   шеър   ёзиб
кўринг-чи?   Айни   шу   ўринда   маҳорат   талаб   қилинадики,   булар   шеърнинг
янада   самимий   чиқишида   поэтик   мазмун   касб   этади.   Шоира   Зулфия   айнан
шу жиҳатларга жиддий эътибор қаратган:
Менга хасис келди табиат,
62
 Умуров Ҳ. Шеърият маликаси. –  Самарқанд:  СамДУ нашри ,  2004.  – Б.  12.  
2
 Ўша китоб. – Б. 15. 
37 Шодлигимга алам қоришиқ:
Кутиб олдим баҳорни бетоб,
Танимдаги дард-ла олишиб 63
.
Табиат   тасвири   –   баҳорнинг   келишини   шоира   бетоб   ҳолатда   кутиб
олмоқда. Унинг шодлиги  ғам- андуҳ билан олишмоқда. Бир томондан баҳор
келди, иккинчи томондан, тандаги дард баҳорни очиқ юз билан кутиб олишга
халақит   бермоқда.   Сатрма-сатр   қўлланилган   антитеза   усули   шеърий
матннинг   юксак   пафосда   чиқишини   таъминлаган.   Булар   лирик   кечинма   –
ижодкор   борлиғини   жунбушга   келтирган   ҳаяжон   ва   маҳзунлик   кайфияти
билан   суғорилган.   Шу   боис   баҳорнинг   келиши   унга   аввалгидек   завқ-шавқ
улашмаяпти. Бир қарашда жуда оддий туюлган матн негизида – инсон ирода
йўналишининг кучли ва ожиз жиҳатлари бирлашгандек таассурот қолдиради.
Демак,   табиат   тасвири   ижодкор   фитратининг   нозик   сезимларини   тадрижий
талқин   қилишда   муҳим   атрибут   саналади.   Булар   мазкур   жараёнга   беҳад
жўшқинлик билан ғам-андуҳ ҳам туҳфа этмоқда. Шоира ўз қалбининг дардга
мубтало   бўлишини   китобхондан   пинҳон   тутмайди.   Аксинча,   ҳаётдаги
кўрганларини,   бошидан   ўтказган   толесиз   кунларини   бирга   баҳам   кўргиси,
зукко   шеърхонга   тўкиб   солгиси   келади.   Булар   шоира   Зулфия   ижодига,
услубига хос фазилат десак, муболаға бўлмайди.    
Маълумки,   «инсон   яшашга   ҳақли.   Яшашдан   мақсад   –   яхши   фикр
айтиш, умумбашарий тафаккур маҳсули қолдириш. Инсон яшаган умр даври
билан   эмас,   яратган   маҳсули,   қилган   эзгу   амаллари   билан   эъзозли,
эътирофли» 64
  дир.   Шоира   Зулфия   ҳам   сўзни   қадрлаган,   улуғлаган,   бетакрор
ва   оригинал   ташбеҳларда   ноёб   топилмалар   қилган,   умумбашарий
муаммоларни ўз юрагидан ўтказган, жозиб сатрларда намоён қилган чинакам
ўзбек   халқининг   эътирофли,   эъзозли   аёлидир.   Баъзан   ҳаётининг   рангин
лаҳзаларидан   кўнгли   тўлиб,   «мен   ўтган   умримга   ачинмай   қўйдим»   дейди
баралла.   Бу   ҳикматнинг   моҳиятида   шоиранинг   бутун   қалб   шуури,   уни
шундай   демоққа   бошлаган   ўй-хаёллар   тизгини   аксланмоқда.   Шоира   нега
63
 Зулфия. Йиллар садоси. – Тошкент: Ғафур Ғулом номидаги Адабиёт ва санъат нашриёти, 1995. – Б. 124.   
64
 Нафасов Т. Шеърнинг ҳам, шоирнинг ҳам унвони – сўз. // Постда, 2010. №15.  
38 айнан   шундай   хулосага   келмоқда?   Инсон   вақт   чегарасида   ўзининг   бутун
ҳаётини   сарҳисоб   қилади,   яхши   ва   аламли   кунларидан   ўзига   хос   хулосалар
чиқаради, қайғули ва оғир кунларига ачинади. Оқибатда мангу ўй-хаёлларига
суянади.   Давр   руҳининг   унинг   қалбига   акс-садо   беришини   тинглайди,
нокерагидан   воз   кечади.   Иймон-эътиқодини   мустаҳкамлайди,   ўткинчи
ғояларга эргашмайди, шу сабабдан ҳам уни ҳар бир мухлис жон-дили билан
эъзозлайди,   ардоқлайди.   Шоира   Зулфия   ана   шу   сифатлари   билан   адабиёт
осмонида   ноёб,   ўта   садоқатли   аёл,   чинакам   ўзбек   фарзанди   тимсолига
айланди десак, асло муболаға бўлмайди. 
Шоира   Зулфия   ўзининг   ижодий   изланишларида   хассос   шоир   Ҳамид
Олимжоннинг   ўрни   беқиёслиги   ҳақида   ёзади:   «Ҳаётимнинг   ўн   йили,
фақатгина ўн йили Ҳамид Олимжон билан ҳамнафас ва ҳамқадам ўтгани мен
учун   улкан   бахт   бўлди.   У   энг   гуллаган   ёшлик   чоғида,   ранг-баранг,   сира
туганмас   ёрқин   истеъдодининг   камол   чўққисига   етганда   фожиали   ҳалок
бўлди.   Мен   ўзимни   у   билан   ҳалок   бўлдим,   -   дедим.   Мана   ҳозир   орадан
йигирма   йилдан   ортиқ   вақт   ўтиб   кетганига   қарамай,   у   айрилиқнинг
куйдиргувчи аламларини бутун оғирлиги билан ҳис қилиб турибман» 65
, – дея
куйиниб ёзади. Мазкур ижодий қарашларда шоира турмуш ўртоғининг  унга
кўрсатган   ёрдамлари,   йўл-йўриқлари,   маслаҳатларини   соғинч   билан   ёдга
олади. Эътиқоди ва садоқати бутунлигидан далолат бериб турган бу эътироф
орқали   шоира   ўз   ёрини   ўзига   устоз   санаб,   адабиёт   йўлида   бирга   жон
куйдирганлигидан ифтихор туяди. 
Мунаққид Н.Худойбергановнинг ҳақли эътироф этишича: «Истеъдодли
ижодкор   жуда   кўп   машаққатлар,   тўсиқларни   бартараф   этса,   зафар   қучади.
Ҳар   бир   асарнинг   туғилиши   янгидан   қўриқ   очишга   ўхшаш   иш.   Тажрибали
ижодкор   ҳам,   ёш   қаламкаш   ҳам   масалага   шундай   ёндашади» 66
.   Дарҳақиқат,
ижодкорнинг камолот чўққиси ўз ижодий изланишларига қанчалик садоқатда
бўлиши   билан   ҳам   белгиланади.   У   услуб нинг   ўзига   хослигига   эришиш
65
 Қаюмов Л. Зулфия. – Тошкент: Ғафур Ғулом номидаги Адабиёт ва санъат нашриёти, 1975. – Б. 140.
66
 Худойберганов Н. Ёшлик илҳомлари. – Тошкент: “Ёш гвардия”, 1975. – Б. 19. 
39 йўлида тинимсиз изланишлар олиб боради. Бу изланишлар самараси ўлароқ,
қуйидаги сатрлар дунёга келишига амин бўласиз: 
Биз йиғладик тепангда шу кун,
Келдингми, деб кўтармадинг бош.
Айт-чи, сен-ла бахтиёр онлар ,
Кўрганмидинг кўзларимда ёш?
Ҳар   қанақасига   олиб   кўрманг,   мазкур   сатрларда   шоира   ўз   бошидан
ўтган  аламли  кунларни қайта  идроклаётганига  амин бўласиз.  Бир  томондан,
фақат   шоира   шахсига   дахлдор   тушунчалар   –   тақдир   масаласи   идрок
қилинаётгандек   таассурот   қолдиргани   билан   унда   ҳар   бир   инсон   қалбининг
суронли   кечмишларга   тўла   кайфияти   акс   этмоқда.   Яна   бир   муҳим   томони
шундаки, шоира Зулфия кўпчилик шеърларида китобхонга қарата маҳзун бир
савол   билан   юзланади:   «Кўрганмидинг   кўзларимда   ёш?»   Шахсий-интим
психологик   зиддиятлар   шоира   қалбида   аёвсиз   акс-садо   беради.   Ўз   қалбини
тинимсиз   тафтиш   қилиш,   онгу   шуурини   мушоҳадага   чорлаш   ижодкордан
жуда   катта   маҳорат   талаб   қилади.   Булар   мавжуд   экан,   руҳнинг   парвозлари
бардавом бўлишига ишонгинг келади. 
Одатда, эстетик идрок тушунчаси туйғуларни батартиб бошқаради. Бир
ўринда   ўтган   кунларидан   ҳадик   сезса,   бошқа   бир   томонда   ўзига   мақбул
жиҳатларни   шеър   руҳига   сингдиришга   ҳаракат   қилади.   Шоира   Зулфиянинг
ижод   лаб о раториясига   яқинлашар   экансиз,   бунинг   гўзал   манзарасини   ҳис
қил асиз . Эстетик идеалга ҳар ким ўз кечмишларидан туриб ёнд а шади. 30-40
йиллар   лирикасида   турфа   хил   тушунчалар   қоришиқ   ҳолда   юзага   чиққан
бўлса,   60-70   йилларда   бу   масала   алоҳида   мавзу   даражасига   кўтарилди.   80-
йилларга   келиб   тамомила   янгича   шаклларга   бурканди   ва   ниҳоят
мустақилликка   эришган имиздан   сўнг,   ижодкор   дунёси   эркинликка   чиқди.
Собиқ   империянинг   парчаланиши   –   ижодкор лар   учун   чинакамига   кенг   йўл
очиб берди. Булар вақт синовидан ўтган шоирларгагина насиб қилади, десак
хато   бўлмайди.   Негаки,   вақт   ҳукмидан,   унинг   имтиҳонидан   ўтиш   ғоят
40 мураккаб жараён. Унда давр руҳи эмас, инсоният муаммоси биринчи планга
кўтарилади. 
Совет   даврида   адабиётга   қ ўйилган   талаблар   билан   барча   замонларда
бирдек   хизмат   қила   оладиган   асарлар   яратиш   камдан-кам   ижодкорга   насиб
қилди.   Ана   шундайлардан   бири,   шубҳасиз,   Зулфиядир,   унинг   камалакдек
сержило шеъриятидир.
Шеърий матн таркибида сўз, ғоя, шакл, мазмун мутаносиблиги бўлиши
шартли   ҳодиса.   Аммо   ушбу   жиҳатлар   бирлашгандагина   поэтик   яхлитлик
юзага чиқади. Ижодкорнинг эстетик олами унинг сўзга бўлган муносабатида
ҳам   яққол   кўзга   ташланади.   Негаки,   «асллик,   ўзига   хослик   Зулфия
поэзиясининг   ҳамма   соҳаларига   тааллуқли   қонундир.   Шеърлар   характери
ҳам,   ҳажми   ҳам   хилма-хиллашиб   борди.   Теша   тегмаган   образлар,   фақат
унинг   ўзига   мос   аёллар   назокати   билан   баёнлар,   воқеалар   тасвиридаги   тон,
қофия, вазн, қисқаси, ижоднинг ҳамма соҳаларида шоирамиз тинмай изланди
ва   катта   муваффақиятларни   қўлга   киритди» 67
.   Дарвоқе,   шоира   Зулфия
ижодий дунёси эстетик қарашлари билан уйғун ва бир бутунлик касб этади. 
Шеъриятда   инсон   юрагининг   сир-асрори   акс   этади.   Инсон   юрагининг
сирли томони шундаки, у дунёга аввал бошданоқ забт этилган ҳолда келади.
Шунинг   учун   нон   деб   йиғламайди   у,   обрў   деб   ўкинмайди.   Юрак   –   ғайбдан
келиб   ичимизга   ўрнашган   элчи.   У,   алалоқибат,   ўша   ғайбнинг   иродасига
бўйсунади.   Шеърият   эса   ичимиздаги   элчиларнинг   хос   суҳбатидир.   Яратган
томонидан берилган илҳом ва истеъдод шукуҳи чинакам асарларнинг дунёга
келишига туртки бўл а ди.  
Умуман,   шоира   талқинларида   баркамоллик   тушунчаси   айнан   унинг
бетакрор   ва   ор и гинал   ташбеҳлар   қўллаганлигида,   шаклий   унсурларга   мос
мазмун   билан   бойитилганлигида   янада   тиниқроқ   юзага   чиқади.   Шу   боис,
шоира   эстетикаси   нафосат   тушунчасининг   абадий   узвлари   билан   чамбарчас
боғлиқки,   уларнинг   бир ини   иккинчисидан   айро   тасаввур   этиш   қийин.   Гёте
алоҳида   таъкидлаганидек,   «шоир   ўз   халқининг   комил   фуқароси,   у   нимаики
67
 Қаюмов Л. Зулфия. – Тошкент: Ғафур Ғулом номидаги Адабиёт ва санъат нашриёти, 1975. – Б. 130. 
41 ёзмасин,   атрофидаги   одамлар   билан   мулоқот   қилганида   топади,   ўз   халқи
билан   фахрланган,   ўз   одамлари   билан   севинган   ижодкор   –   чинакам   комил
инсон,   буюк   шоирдир» 68
.   Зеро,   Зулфия   ҳам   ўз   халқининг   комил   фарзанди,
севимли дилбар ва оташин шоираси эди. 
1.2. Зулфия шеърияти ва эстетик қарашларидаги ҳамоҳанглик 
Шеър   –   шоир   қалбининг   биографияси.   Бу   биография   ойлар,   йиллар,
саналар билан эмас, шоир қалбида кечинманинг ту ғилиши, камол топиши ва
муайян   поэтик   қиёфага   эга   б ўлиши   билан   белгиланади.   Таш қи   воқеликда
кечаётган жараёнларга йирик лирик шахсларнинг ўз қарашлари мавжуд. Ана
шу   шахсий     қарашлар   уларни   ҳаётда   ҳам,   ижодда   ҳам   бош қариб   туради.
Шахсий   қараш   тадрижида   поэтик   яхлитлик   матн   ҳиссий-руҳий   асослари
билан   ўзаро   уй ғ унлашиб   кетади   .   Руҳият   замиридан   сизиб   чиқаётган   фикр
тугаллиги   поэтик   ахборотга   эврилади.   Поэтик   ахборот   замирида   мавжудлик
жумбоғи   акс   эттирилади.   Бу   хусусият   кўпроқ   поэзияга   дахлдор   тушунчалар
ҳисобланади.   Шу   боисдан,   биз   шоирларга   кўнгил   таржимони   деб   сифат
берамиз.   Булар   тил   билан   ифодалаб   бўлмайдиган,   оний   шуурни   сўз
воситасида   лирик   шаклга   айлантиради.   Лирик   шакл   моҳиятида   инсоний
муносабатлар ўз аҳамиятини намоён қилади. Эътибор берилса, ХХ аср ўзбек
поэзиясида   жаҳон   шеърий   мактабларининг   ўрни   ва   таъсири   беқиёс.   Булар
адабий   алоқаларнинг   мустаҳкамланишида   ёрқин   намоён   бўлган.   Шоира
Зулфия   ижодининг   поэтик   олами   ва   эстетик   қарашлари   ҳам   мазкур
жараённинг   бир   ҳалқасини   ташкил   этади.   Негаки,   ижодкор   ўз   даврининг
комил   фарзанди.   Ўзи   яшаб   турган   ижодий   муҳит   сувратидан   эстетик
қарашлари шаклланади. Устозлари бошлаб берган салмоқли ишлар, кейинги
авлод   назаридан   изсиз   ўтмайди.   Буларни   давом   эттирганлиги   учун   бугунги
адабий   жараён   ўзига   керакли   ва   муҳим   жиҳатлардан   ибрат   олишда   давом
этмоқда. 
Шоира ижодини кузатар экансиз, битта муҳим жиҳат киши эътиборини
ўзига   жалб   қилади.   У   ҳам   бўлса   фалсафий-интеллектуалликдир.   Бу   муҳим
68
 Гёте И.В. Ҳикматлар. – Тошкент: “Шарқ”, 2010. – Б. 36.  
42 қирранинг   шоира   ижодидаги   ранг-баранг   кўринишлари   лирик   ва   эпик
асарларида   гўзал   моҳиятни   юзага   келтирган.   Олисларга   қадалган   нигоҳ,
кутиш   ва   сабр   онлари,   муҳаббатдан   яраланган   дил   нолалари,   ҳижрондан
яралган мунгли оҳанглар, тақдир ҳукмининг жавобсиз садолари, орзуларнинг
камалак   жилоси,   шодликнинг   мунаввар   тонгдек   сезимлари   киши   қалбининг
битмас,   туганмас   идроки   Зулфия   лирикасининг   ҳар   бир   нуқтасида   эстетик
қарашларини   яққол   ифодалаб   турибди.   Кўпгина   ҳолларда   ўша   таниш
туйғулар китобхон қалбидаги тизгинсиз  савол янглиғ юзага чиқишига гувоҳ
бўласиз.   Даврлар   ҳам   худди   одамдек   турфа   ва   кўп   қирралидир.   Унда
мавжудлик   жумбоғига   ечим   топиш   мумкин.   Лекин   ҳар   бир   буюк   савол
бағрида шунга монанд жавоб ҳам мавжуд. Албатта, лирика ёрдамида кўнгил
покланади,   ҳиссиёт   сайқалланади,   гўзаллик   ва   эзгулик   қадрланади.   Зулфия
ижоди бунга мисол бўла олади. 
Адабий   асарнинг   моҳиятида   образлилик   мавжуд.   У   маромига
етказилмас экан, бадиий ижод экспрессивлик ва эмоционаллик касб этмайди.
Адаби й асар теша тегмаган м ет а ф о раларга бой  бўлса ,  унда  теран мушо ҳ адага
чорл о вчи   бадиий - тасвирий   воситалар   етарлича   қўлланилса,   поэтик   қиймати
ҳам   шунчалик   ранг - баранг,   бетакрор   бўлади.   Дарвоқе,   “Ҳар   бир   образда
шоирнинг   воқеликка   шахсий   муносабати   бор.   Унда   шоир   дунёқараши,
идеали,   эстетик   олами   мужассамлашган” 69
.   Ҳақиқатан   ҳам,   шоира   Зулфия
поэтикасида   –   фаслларга   ажралган   қалбнинг   руҳий   кечинмалари   акс
эттирилган. Масалан, қуйидаги тўрт қатор шеърни кузатамиз ва бунга гувоҳ
бўламиз:
Гавҳар маржон каби ялтираб турса,
Мени ҳам ўрайди шеърий ҳаяжон!
Қуёшни қаршилаб чиқиб айвонга,
Нурларга кўмилиб юраман шодон 70
.
Куз   поэтик   образ   даражасига   кўтарилган   мазкур   парчада   лирик
қаҳрамоннинг   кайфияти   шодлик   ва   хуррамликни   акслантирмоқда.   Ҳиссий
69
 Ғаниев И ва бошқ. Шавкат Раҳмон олами.  – Тошкент:  “Академнашр”. 2013. 40-бет. 
70
 Зулфия. Йиллар садоси. – Тошкент: “Адабиёт ва санъат” нашриёти. 1995. 91-бет. 
43 бўёқдорлик   бўртиб   кўринган   ушбу   шеър   моҳиятида   лирик   образ   –   куз
тийнати   мушоҳада   саҳнига   олиб   чиқилган.   Идрок   ва   тушунча   қаърида
туйғулар   реализми   инкишоф   қилинади.   Шоира   бир   дам   бўлса   ҳам   ўқувчи
олдидаги   самимиятини   пинҳон   тутмайди,   аксинча   рўй-рост   изҳор   қилишни
мақсад   қилади.   Булар   шеърнинг   доимий   қоидаларини   маромида
ифодаланганида   аниқроқ   кўринади.   “Товусдай   безанган   дарахт   боғлари”
ташбеҳининг   кузга   ишораси   ўзига   хос   сифат   даражасини   юзага   келтирган.
“Олтин   куз”   номли   шеърнинг   кечинма   таркибида   ўнлаб   муқоясаларини
оригинал инкишоф қилишга эришган. Жумладан, “нурларга кўмилиб юраман
шодон”   бирикмасида   шоира   кайфиятининг   рангинлигини,   ҳаётга   орзулар
негизида   қарашини,   борлиқнинг   таскини   –   умид   эканлигини   талқин   қилиш
етакчи категорияга айланган. 
Шоира   Зулфиянинг   адабий   суҳбатларидан   шогирдларига   ғамхўрлик
кўрсатганини   очиқ   англаш   мумкин.   Бу   кўпинча   шоиранинг   яхши   шеърни
қандай   ёзиш   кераклиги,   шеър   ёзишда   нималарга   жиддий   эътибор   қаратиш
лозимлиги   каби   масалаларда   ўз   маслаҳатларини   аямаганлигида   кўринади.
Шеърнинг   дунёга   келиш   онлари   бўлади,   шоир   ана   шу   жараёнда   илҳомига
таяниб   иш   тутса,   истеъдодидан   унумли   фойдаланса   яхши   натижаларга
эришиши   мумкинлигига   ишора   қилади.   Булар   шоира   Зулфиянинг   ҳаёт   ва
ижод ҳақидаги тасаввурларининг бир узви холос. Воқеликка хос муносабатда
бўлиш, шеърни такрор ва такрор ишлаш, уни қайта текшириш, таҳлил қилиш
туфайли   янги   фикр   айтиш   мумкин   деб   ҳисоблайди   ва   бу   фикрларни   ҳаётий
аъмол   даражасига   кўтаради.   Борлиқни   эстетик   қайта   идроклаш   шоирдан
меҳнат   ва   маҳоратни   талаб   қилишига   мантиқий   урғу   беради.   Бинобарин,
“шеърлар   мингларча   кишилар   ўз   қалби   ва   дили   билан   ҳис   этиб   ўзлариники
қилиб   олгандагина   поэзияга   айланади.   Менимча,   шоир   учун   энг   қийини   –
шоирнинг ўзи учунгина эмас, ўқувчи учун ҳам зарур ўз овозини, ўқувчининг
юрагига   яқин,   азиз,   уни   ҳам   ҳаяжонга   соладиган   торларни   топа   билишдир.
44 Агар   ўқувчи   шоир   ёки   ёзувчининг   ҳис-туйғулари   ва   ғояларидан   тўлқинга
келмаса, асар у учун бефарқ қолса, демак, поэзия яратилмади” 71
. 
Бу   тавсифларда   ижодкор   учун   бир   неча   жиҳатлар   умумлаштирилади.
Ҳақиқий   ижодкор   табиатидаги   мукаммаллик,   изланиш   ва   эътиқод,   талант
тарбиясига  жиддий эътибор  кўрсатиш масаласи  долзарб вазифалар  сирасига
кириши   таъкидланади.   Ноёб   ва   мураккаб   талқинлар   замирида   пафоснинг
муҳимлигига ишора қилинади. Яратган томонидан берилган беқиёс истеъдод
ва   илҳомга   таяниб   ижод   қилиш   яхши   самаралар   беришини   далолатлайди.
Булар   шоира   Зулфия   адабий-эстетик   қарашларида   ғоят   ранг-баранг,   ёрқин
образлар яратиш зимнида ҳам кўзга ташланади.  
Маълумки,   “лирика   –   инсон   қалбини,   замондошимиз   қалбини   кашф
этиш,   унинг   орзу   ва   туйғуларини,   муқаррар   драмаларини   идрок   этиш
демакдир.   Кишиларнинг   руҳий   олами   нечоғлик   чуқур   пайқаб   ва   илғаб
олинса, шеърият шу қадар бой ва таъсирчан бўлади. Лекин кашф этиш фикр
қилиш,   ўйлаш   демакдир.   Ҳозирги   замон   шеъриятининг   моҳияти,
ривожланишининг   асосий   йўналиши   ҳам   ана   шундадир” 72
.   Дарҳақиқат,
шоира   Зулфия   мазкур   тушунчанинг   моҳиятида   ижтимоийлик   касб   этган
лирикага   хос   муҳим   фазилатлар   хусусида   фикр   юритади.   Ҳақиқатан   ҳам,
лирик шеър  табиатан  эстетик завқ  ва шавқ, оҳангдорлик  улашишини, инсон
руҳиятига   дахлдор   тушунчаларга   ҳамоҳанг   қирраларга   эга   бўлишини
мушоҳадалайди.   Юқорида   келтирилган   эстетик   идрок   табиатида   холис
эътироф   кўзга   ташланади.   Айнан   холис   мушоҳада   туйғуларнинг   бетакрор
бўлишига замин ҳозирлайди. Бинобарин, тақдир туфайли ёзилган тўрт қатор
шеърда   бутун   олам   қиёфаси   акс   этиши   мумкинлигига   асосли   далиллар
келтиради.   “Шеърият   шоирнинг   уриб   турган   юраги   сингари   тирик   жон” 73
эканлигини ўзининг дилбар шеърлари билан ҳам исботлаган:
Шеър демак – ўжар дўст қаламнинг изи,
Шоирни борича этар намоён:
71
 Қаюмов Л. Зулфия. – Тошкент: Ғафур Ғулом номидаги Адабиёт ва санъат нашриёти, 1975. – Б. 167. 
72
  Зулфия. Адабий ўйлар.  – Т ошкент :  “ Фан ” , 1985 . – Б. 23.  
73
  Зулфия Адабий ўйлар.  – Т ошкент :  “ Фан ” , 1985 . – Б. 20.  
45 Не тариқ ҳаётда отган илдизи,
Не тариқ қаддини тиклаб турган жон.
Бу шундай бир из - ки  –  қалб солланиши,
Гоҳ денгиз долғаси, гоҳи насимдир.
Гоҳ байрам... Гоҳ ғусса яллиғланиши,
Дардлардан таваллуд камёб тизимдир... 74
Мазкур   шеърда   туйғулар   реализми   янада   тиниқроқ   кўзга   ташланади.
Айниқса, “шоирни борича этар намоён” сатрида шоиранинг бутун тафаккури
ўзига   хос   маҳоратидан   шаҳодат   бериб   турибди.   Ушбу   самимий   сатрлар
моҳиятида   истеъдод   ва   маҳоратнинг   вобасталиги   кўринади.   Шоира   теран
англанган ва англанмаган лириканинг идрок қилиниши ижодкор манерасига
бориб   туташишини   нозик   сезимлар   билан   хулосалайди.   Битта   қалбнинг
ичида   яширин   туйғулар   ўқувчи   кўнглига   йўл   топиши   осон   эмаслигига   ҳам
ишора қилинмоқда. Айнан “дардлардан  таваллуд  камёб тизимдир” деганида
ҳақ   гапни   илгари   сурган.   Ҳаёт   фақат   қувончдан   иборат   эмаслиги,   одамнинг
бир   куни   байрам   бўлса,   бир   куни   ғам   тортишга   маҳкумлигини   ўзига   хос
тарзда   поэтик   тасдиқлайди.   “Гоҳ   байрам...   гоҳ   ғусса”   янгиланиши   –
одамзоднинг   тақдирига   дахлдор   қисмат   эканини   кутилмаган   ташбеҳлар
негизида талқин қилади.  
Санъат  тарихида  ҳар бир даврнинг  ўз ижодий сабоқлари бўлганидек,
ўз шоирлари бўлади. Булар ижодкорнинг ҳаёт ҳақиқатини қанчалик тўғри ва
ишонарли,   образли,   бетакрор   ифодалай   олганлигида   намоён   бўлади.   Шоира
Зулфия   ҳам   ўзининг   ижодий-эстетик   қарашларида   ҳаққоний   эътироф
қилганидек, “ҳаётда донолик ва билимнинг сира туганмас конлари шу қадар
кўп эканки, ундан баҳраманд бўлиш учун бутун умрни сарфласа ҳам етмаса
керак. Мен ҳаммасини бирдай яхши билиб олишга интилар эдим. Навоий ва
Пушкин,   Ҳофиз   ва   Шекспир,   Байрон   ва   Некрасов,   Лермонтов   ва   Лутфийни
74
  Зулфия. Тонг билан шом аро.  - Тошкент: “Шарқ”, 2005. – Б. 137. 
46 ўқир   эдим,   уқишга   интилардим” 75
.   Ҳақиқатан   ҳам,   шоиранинг   эстетик
талқинларида   битта   муҳим   жиҳат   эътиборга   моликдир.   Яъни   ҳар   бир
ижодкор   ўз   ижод   ва   ҳаёт   йўлида   тинимсиз   изланишлар   олиб   борар   экан,
илҳом   ва   истеъдодни,   маҳоратни,   санъаткорликни   китоб   мутолааси,
устозларнинг   ҳаётий   билимлари,   тажрибалари   ёрдамида   тўплай   бориши
муҳим   вазифа   эканлигини   мантиқий   асослайди.   “Бир   умр   китоб   ўқиб”   ҳам
борлиқнинг жумбоғига, ҳаёт сирларининг охирига етиб бўлмаслигини англаб
етади.   Лекин   ҳаёт   мудом   тинимсиз   ҳаракатда   экан,   фикр   ва   тафаккур   ҳам
доим   ҳаракатда   бўлиши   лозимлигини   алоҳида   таъкидлаб   ўтади.   Айниқса,
Ҳофиз,   Навоий   ва   бир   қатор   мумтоз   шоирлар,   жаҳон   адабиётининг   етук
даҳолари   қолдирган   маънавий   меросни   мутолаа   қилиш   борасида   кўп
ҳақиқатларни кашф этганлигини юксак мамнуният туйғуси билан қадрлайди,
эътироф қилади.
Белинский   эътироф   қилганидек,   шакл   ва   мазмун   яхлитлиги   асар
образлилигини юзага чиқариш кафолати саналади. Шоира лирикасида поэтик
образ   яратишда   қарама-қарши   маъноли   параллел   нисбатлар   ҳам   кўплаб
учрайди.   Булар   бири   иккинчисини   инкор   қилувчи   антитеза   усулидаги
образлардан   фарқ   қилади.   “Адабий   ўйлар”   деб   номланган   китобида   шоира
шундай   ғояни   илгари   суради:   “Умумий   тафаккур   билан   конкрет   манзара
сенинг хаёлингда узоқ вақтгача айрим-айрим ҳолда яшайди-да, кейин бирдан
икковлон   бир-бирига   қўшилиб   кетади.   Ғафур   Ғулом   ўзининг   кейинчалик
машҳур   бўлиб   кетган   “Вақт”   шеърини   ёзишни   ният   қилиб   қўйиб,   қандай
қийналиб   юрганини   айтиб   бергани   эсимда.   Унинг   миясида   аллақандай
умумий   тасаввурлар   палахса-палахса   бўлиб   кўчаверибди,   фикрлар   бир-
бирига тўқнашиб кетаверибди, шеърнинг айрим бандлари етилиб қолибди-ю,
лекин   шеърнинг   ибтидоси,   асосий   конкрет   образ,   биринчи   мисра   ҳадеганда
туғилавермабди,   шунда   у   туйқусдан   бир   замонлар   бир   шаҳло   кўзли   қизни
таниганини,   унинг   ажойиб,   қуюқ   киприклари   капалак   қанотига   ўхшаш
бўлганини эслаб қолибди. Ўша қизнинг киприк қоқишини эслаши билан кўз
75
  Зулфия. Адабий ўйлар.  – Т ошкент :  “ Фан ” , 1985 . – Б. 12. 
47 ўнгида бир лаҳзали фурсатнинг жонли образи гавдаланибди. Шеърга камлик
қилиб турган образнинг ибтидоси худди мана шу экан” 76
. Дарҳақиқат, поэтик
талқин   ўз-ўзидан   дунёга   келмаслигига   ушбу   тафсилот   баёнида   реал   фактик
мушоҳадалар   билан   чизгилар   беради.   Бу   дегани   шуки,   шоира   наздида
шеърнинг   яралишига   асосий   туртки   бўлган   хос   унсур   –   ғоя   сўзларнинг
шалоладек қуюлиб келишида муҳим атрибут саналади. Демак, талқинлараро
пайвандланган   поэтик   яхлитлик   шеърнинг   жозибадор   бўлишини
далолатлайди.   Муайян     кайфиятга   тушишда   кечинманинг   қандай   туғилиши
ҳам   муҳим   вазифа   бажаради.   Гоҳ   ғамгин   кайфиятнинг   бир-бирига   яқин
мавзуларда, гоҳ бир мотив доирасида манзумалар ёзиб ташлаш мумкин деган
хулоса   ҳам   келиб   чиқиши   тайин.   Чунки   оний   лаҳзада   “ярқ”   этган   учқун
юзлаб   сатрларнинг,   шеърларнинг   яратилишига   доялик   қилиши   мумкин.
Шоира Зулфия ҳар бир шеърини ёзиб бўлгач, бир неча бор таҳрир қилади. Бу
шеърнинг   поэтик   қийматини   оширибгина   қолмай,   ўқувчи   эътиборини,
диққатини жалб қилади, бетакрор сўзларнинг ўз ўрнида қўлланилишига олиб
келади.   “Лаҳзалар”   туркумидаги   шеърларда   идрок,   сезимлар   шоира
қалбининг бетиним дарёларидек таассурот қолдиради:
Сенинг ўзинг танҳо, мумтоз бир китоб,
Расо ва норасо дарсинг ўқидим.
Бу тун борлиғим-ла қучдиму боб-боб,
Оғриқдан таваллуд шеърлар тўқидим.
Бандаман, эй тангрим, кашфи табиат,
Ахир бир кун сўнар кўзларимда нур.
Калимага заиф қолганда қудрат,
Сенга сўнги саждам – умрим тўкилур... 77
 
Иқрорнома   йўсинида   битилган   ушбу   шеърда   шоиранинг   “бу   ўткинчи
дунё”да   ҳамма   нарса   омонат   эканлигига,   вақт   ҳукми   ғолиб   келишига,   унда
одамзод   табиатан   ҳеч   нарсага   улгура   олмаслигига,   фақат   “табиат”нинг
76
  Зулфия. Адабий ўйлар.  – Т ошкент :  “ Фан ” , 1985 . – Б. 12.  
77
  Зулфия. Тонг билан шом аро. – Тошкент: “Шарқ”, 2005. – Б. 137.  
48 “мумтоз   китоб”   эканлиги   яшашга   умид,   ҳусн   ва   малоҳат   инъом   қилиши
поэтик   образ   даражасига   кўтарилади.   Мазкур   шеърда   шоира   Зулфиянинг
эстетик   олами,   табиатнинг   жамики   гўзаллиги,   унинг   мафтункор   ва
бетакрорлиги   хилма-хил   тасвирий   воситалар   билан   янада   бойитилган.
Негаки, “поэтик образ асли шеъриятнинг табиати, характери билан синоним
тушунча” 78
дир. Лессинг  таъбирича:  “Шоир истаса  ҳар бир воқеани бошидан
охиригача,   унга   турли   ўзгаришлар   киритган   ҳолда   бир   тизимда   инкишоф
қила   олади” 79
  дейди.   Шоира   Зулфия   ҳам   бадиий   матн   таркибини   (шеърни)
сатрма-сатр   мантиқий   таҳрирлайди.   Булар   поэтик   образнинг   янада
тиниқлашувига,   маромига   етказилиб   тасвирланишида   муҳим   аҳамият   касб
этади. Шу  ракурсдан қараганда,  шоира лирикасининг  мавзу-мундарижасини
шартли равишда қуйидаги олти тамойил асосида ўрганиш мақсадга мувофиқ:
1. Муҳаббат мавзусидаги шеърлар;
2. Ватан мавзусидаги шеърлар;
3. Табиат ва инсон муносабатларини акс эттирган шеърлар;
4. Аралаш мавзулардаги шеърлар;
5. Ўлим мавзусидаги шеърлар;
6. Публицистик шеърлар. 
Шулардан иккинчи, тўртинчи ва олтинчи тамойилларда шоира эстетик
олами,   бадиий   тафаккури   реал   моҳият   касб   этган.   Туйғуларнинг   тошқин
суврати,   алам   ва   ҳижрон,   ёлғизлик   ва   маҳзунлик   кайфияти   поэтик   образ
даражасига   кўтарилганида   мангулик   ва   йўқлик   чегарасига   аниқлик
киритилади.   Шунингдек,   таъсирдорлик,   мусиқийлик   муҳаббат
манзумаларида ҳам ўзига хос бетакрорликни юзага чиқаради. Буни “Адабий
ўйлар” китобида ҳам  комил ишонч билан таҳлиллайди: “Ҳар бир шеъримни
ёзаётганимда,   унинг   ўтли   туйғулари   билан   яшаётганимда,   “Мен   шоирман”,
деб   ўйлайман.   Бирор   жойда   чоп   этилгандан   сўнг   эса   “Қачон   шоир
бўларкинман?”   деган   хаёл   дилимдан   кечади.   Чунки   мен   чоп   этилган
78
 Акрамов Б. Шеърият гавҳари. – Тошкент: Ғафур Ғулом номидаги Адабиёт ва санъат нашриёти, 1979. – Б. 
8. 
79
  Лессинг Г. Э. Лакоон или о границах живописи и поэзии. - Москва: Гослитиздат, 1957. – С. 138. 
49 шеърларимда   қалбимдаги   қувонч,   дард,   ҳаяжонларнинг   суратини   кўргандай
бўламан,   ҳар   гал   уларга   нимадир   етмаётгандай,   нимасидир   аслига
ўхшамаётгандай   туюлаверади...” 80
.   Ҳақиқатан   ҳам,   шоира   Зулфиянинг
юқоридаги   талқинларида   ёш   ижодкорга   ибратли   мулоҳазалар   илгари
сурилади. Ўз қалбидаги орзу-умидларини рўй-рост ишонч билан айтиш учун
ижодкордан жуда катта жасорат талаб қилинади. Ўз истеъдодининг қудратли
ва   заиф   томонларини   вақтида   пайқай   олиш   ҳам   ҳар   кимнинг   қўлидан
келадиган иш эмас, албатта. 
Шоира   Зулфия   ижоди   миллий   заминга   теран   томир   отган   гўзал   ва
бетакрор   дарахтга   ўхшайди.   Зулфия   шоиралардан   биринчи   бўлиб   жаҳонга
Ўзбекистон   деган   юртнинг   рангин   ва   бетакрор   манзарасини,   миллий
қадриятлари-ю, бой тарихини кўламдор образларда кўрсата олди. Шоиранинг
руҳий   дунёси   миллий   заминга   шу   қадар   теран   муҳаббат   билан   боғланиб
кетганки,   унинг   дилбар   шоира   бўлиб   камол   топишидаги   ҳақиқатни   ана   шу
замин   меҳваридан   изламоқ   керак.   Шоира   қалби   тинимсиз   равишда   дард   ва
изтироб   билан   яраланиб   бораверади.   Оқибатда   хаста   кўнгилга   малҳам
изланади.   Шоира   Зулфиянинг   “Сенсиз”   туркумидаги   муҳаббат
манзумаларини   шу   кемтик   руҳий   ҳолатга   изтироб   билан   яқинлашган   ва
изланган ҳаёт ҳақиқати деб қараш жоиз. Негаки, кўнгил шоирларида ҳар бир
асар   намунасининг   илдизи   ва   яратилиш   сабаблари   унинг   руҳий   дунёсига
бориб туташади. Шу жиҳатдан олиб қаралса, “ноёб истеъдод соҳибларининг
ижоди туганмас бир булоқ кабидир. У сизнинг юрагингизда бир кўз очдими
уни энди ҳеч тўхтатиб бўлмайди. Унинг соф, беғубор ва зилол сувидан ташна
қалбларга   яна   тутгингиз   келаверади” 81
.   Бинобарин,   шоира   Зулфиянинг
ижодида ҳам кузатиладиган айрилиқнинг мангу қўшиғи, ҳижроннинг аламли
оҳанглари,   юракнинг   танҳо   ноласи,   садоқатнинг   теран   томирлари   “давр   ва
замон”   имтиҳонини   енгиб   ўтиб,   ўз   ҳаётини   ойдин   орзулар   билан   ўтказишга
доим даъват қилиб турди. Ундан завқланган минглаб қалблар шоира ижодига
юксак эҳтиром билан қарадилар. 
80
  Зулфия. Адабий ўйлар.  – Т ошкент : «Фан», 1985 . – Б. 51.  
81
  Раҳмонов Б. Вафо қисмати.  – Т ошкент : «Муҳаррир»,  2011. – Б. 4-3.  
50 Аёнки,   буюк   шоирлар   ўзи   яшаб   турган   даврнинг   истеъдодли
вакилларини кашф қилишга ҳам ўз улушларини қўшадилар. Чунки замон ҳар
қандай   мафкурани   адабиётга   тиқиштирмасин,   буни   англаб   етган   ижодкорки
бор,   масаланинг   моҳиятида   акс   этаётган   фикрларни   тезда   тушуниб   етади.
Шоира Зулфия ҳам ҳар бир шеърида фақат замон фарзанди эканлигини эмас,
ўзбек   адабиётининг   чўнг   қоялари   –   устозлари   изидан   эргашиб,   янги   йўл
топганлигини   исботлашга   ҳаракат   қилади.   “Сенсиз”   туркумига   кирувчи
шеърий   асарларида   шоира   ёлғизлик   ва   танҳолик   инсонга   хос   эмаслигини,
лекин   қисмат   битигидан   қочиб   бўлмаслигини   фожеали   сатрларда   талқин
қилади.   Бу   ўринда   юракнинг   тенгсиз   ҳиссий   идроки   илҳом   чашмасидан
симиради. Тоғ бағридан сизиб чиқаётган булоқлар майда-майда ирмоқларни,
кейинчалик бутун бошли дарёни ҳосил қилганидек, шоира туйғулари ҳам ана
шу   ирмоқларнинг   бирлашувини   ёдга   солади.   Ушбу   яхлитлилик   шоира
кечинмаларининг   ҳаётбахш   сурурини   намоён   қила   олган.   Ундаги   лирик
кечинма,   поэтик   образ,   ҳиссий-шуурий   ҳаяжон   туҳфаси   мазмунан   оғир
дардга чалинган бемор ноласи эмасмикин деган ўй ҳам ўтади кўнглингиздан.
Негаки,   “сенсиз”лик   бағрида   бир   инсон   умрининг   бутун   мураккаблиги,   шу
қисмат   билан   “сийланиш”,   вақти   келиб   барчаси   изига   тушишига   умид
борлиги яққол кўз ўнгимизда зоҳир бўлади. 
Шоира   Зулфиянинг   “Тонг   билан   шом   аро”   номли   китобида   “Ҳижрон
кунларида”   дея   аталган   мўъжаз   фасл   бор.   Бу   фаслда   жами   ўн   еттита   шеър
мавжуд.   Табиий   савол   туғилади:   нега   шоира   бу   туркумни   айнан   “Ҳижрон
кунларида”   деб   номлаган?   Бу   турмуш   ўртоғи   Ҳамид   Олимжоннинг
вафотидан кейинги турли йилларда ёзилган шеърларидир. Айнан шу фаслда
хаёл   ва   ҳаёт   орасидаги   тинимсиз   кураш,   интим-психологик,   трагик
тафсилотлар   ўз   ифодасини   топган.   Мазкур   фаслдаги   шеърларни   юқорида
тавсифланиб   ўтган   тамойил   асосида   “Муҳаббат   мавзусидаги   шеърлар
жамланмаси”   дейишга   муайян   асос   беради.   Жумладан,   “Бахтиёр   севгини
куйларди созим”, “Баҳор келди сени сўроқлаб”, “Не балога этдинг мубтало?”,
“Кўрганмидинг   кўзларимда   ёш?”,   “Сен   қайдасан.   юрагим”,   “Ҳаёт   жилоси”,
51 “Ўрик   гуллаганда”,   “Сенсиз”,   “Излайман”   каби   жозиб   ва   дилбар,   поэтик
қиймати   жуда   баланд   шеърларни   алоҳида   таъкидлаш   ва   таҳлил   қилиш
мумкин.   Булар   ўз-ўзидан   яратилгани   йўқ,   албатта.   Бу   шеърларнинг   ҳар
бирида   бир   эпик   асарнинг   мазмуни   мужассам.     Бошқача   айтганда,   йирик
манзуманинг   мазмуни   инкишоф   қилинган.   Шоира   Зулфия   буларни   ўн   ёки
ошиб борса ўн беш банддан оширмаган. Шу бандлар тизмасида бутун ижод
ва   ҳаёт,   муҳаббат   ва   ўлим,   ёлғизлик   ва   тушунлик   тушунчалари   таъсирдор
бўёқларда ифода қилинади.
Буюк рус мунаққиди В.Г.Белинский шундай ёзади:  “Поэзиядан мақсад
нима? Табиат эстетик туйғу ато қилган кишилар учун бу масала жуда муҳим
ва   айни   пайтда   жуда   мушкул   туюлади.   Поэзия   ўзидан   ташқари   бўлган   ҳеч
бир мақсадни кўзламайди. Билимдаги ҳақиқатдек, ҳаракатдаги эзгулик унинг
ўзи   мақсаддир” 82
.   Ҳақиқатан   ҳам,   “ҳаракатдаги   эстетика”   назмнинг
тақдирини   белгилайди.   Унда   жамики   фазилатлар,   баъзан   камчиликлар
ботиний сувратни, ижодкор тийнатини, ҳаёт ҳақидаги энг мақбул қирраларни
яхлитлаштиради. 
Одатда санъат мағзида эстетик танлов туради. Бу танлов идрок нуқтаи
назаридан   рангинлаша   боради.   Вақт   ўтгани   сайин   инсон   ўзлигини   янада
яхшироқ англайди.  Руҳнинг бепоён парвозлари давомли бўлишини истайди.
Ушбу   жараёнда   яратилган   асар   мазмунан   пишиқ,   шаклан   жозибдор   бўлиши
тайин.   Турфа   зиддиятларни   бир   сатр   бағрига   заргар   каби   жойлаш
маҳоратнинг   юксала   бораётганидан   далолат   беради.   Шунинг   баробарида
истак,   хоҳиш,   имкон   ва   ирода   йўналишлари   лириканинг   табиий   сувратини
янада гўзаллаштиради. Шеърият  аслида – ички ташналик!  Эҳтиёж  замирида
миллат   орзуси   мушоҳада   танловини   тартибга   солади.   Яъни   асл   туйғулар
реализми   воқеликни   онг   оқими,   ирода   йўналиши   негизида   таҳлил   қилади.
Шулар   жамланмаси   поэтик   мутаносибликни   юзага   келтиради.   Табиатга
тақлидан   яратилган   лирик   “мен”   тушунча   моҳиятида   акс   эттирилган
фалсафага   фусункор   мазмун   тортиқ   қилади.   Шоира   Зулфиянинг   “Ҳижрон
82
 Белинский В.Г. Адабий орзулар. – Тошкент: “Адабиёт ва санъат” нашриёти. ,1977. 109-бет. 
52 кунларида”   туркумига   киритилган   жуда   кўпчилик   шеърларда   ижодкор
қалбидаги   хилма-хил   зиддиятларни,   кескин   тўқнашувларни,   баъзан   ўз-ўзи
билан   олишган   монологик   нутқларни   кузатиш   мумкин.   Субъектив   кечинма
умумэстетик   руҳдан   озиқланади,   бадиий   тафаккур   ҳаётий   тажрибадан   ўсиб
чиқади   ва   улар   ақл   билан   ҳис   қилиниб,   кўнгил   билан   инкишоф   этиладики,
булар   ҳеч   биримизнинг   эътиборимиздан   четда   қолмайди.     Дарвоқе,   И.   К.
Конрад:”   Алишер   Навоийнинг   “Лайли   ва   Мажнун”   достонини   ўқиб   чиқиб,
ажойиб   симфоник   мусиқа   тинглагандай   бўлдим,-   деган   эди” 83
.   Чиндан   ҳам,
ҳақиқий   шеър   “ажойиб   симфоник   мусиқа”га   ўхшайди,   унда   қалбнинг
ҳижрондан ўртанган, интим ташналик, висол ёғдуларининг кўз ўнгида фақат
хаёлий   суврат   ҳосил   қилиши   поэтик   яхлитликда   маромига   етказилиб
ифодаланади:
Мана бир умрни яшадим сенсиз,
Қайтмас шодликларнинг қайтишин кутиб.
Тобутинг бошида чўкканимда тиз,
Фарзандлар кўтарди қўлимдан тутиб.
  Ёлғизлик   ва   маҳзунлик   кайфияти   бутун   шеър   ҳароратида   акс
эттирилган.   Унда   лирик   қаҳрамоннинг   соҳир   орзулари   армонга   эврилиб
қолган.   Бадиий   воқеликнинг   реал   манзараси   теран   мушоҳада   натижасида
эстетик   қадриятларни   мужжасам   қилган.   Ижодкор   фитратидан   ўсиб
чиқаётган   ҳаётий   мушоҳада   залвори   мудом   эзгуликнинг   қошида.   Доимий
кузатишлар   поэтик   матн   табиатини   янада   мукаммалроқ   акс   этишига   замин
ҳозирлаган.   Аслида,   лирикадаги   кечинма   уч   ўлчамли   тасвир   эффектига
ўхшаб   кузатиш,   таҳлиллаш,   баҳолаш   орқали   юзага   чиқади.   Ҳиссий   идрок
онгли   равишда   талқин   ранг-баранглигини   юзага   келтиради.   Негаки,   теран
мушоҳадага   бой   лирик   кечинмалар   оқибатда   битта   нуқтада   ўз   тажассумини
топади.   Булар   поэтик   ахборотнинг   ижодкор   шахсиятига   нечоғли
дахлдорлиги, шу воқеликнинг тадрижий шаклланишида муҳим аҳамият касб
этган   “туйғулар   реализми”   ҳаққоний   манзарасининг   инкишоф   қилинишида
83
 Акрамов Б. Шеърият гавҳари. – Тошкент: “Адабиёт ва санъат” нашриёти., 1979. 58-бет. 
53 яққолроқ   кўринади.   Ижодкор   мушоҳада   марказига   ўз   орзу-умидларини
қўяди. Бир қарашда эстетик қадрият негизида шахсий-интим кечинмалар акс
этаётгандек   таассурот   уйғонади,   лекин   моҳиятига   зимдан   назар   ташланса,
воқеликнинг инсоният қисматига дахлдор, ҳамма учун қадрли ва ибратли бир
жиҳатлари ўзига хос тарзда дунёга келади. Шоира Зулфиянинг жуда кўплаб
шеърларида бунинг реал ифодасини кузатиш мумкин.
“Сенсиз”   деб   номланган   шеъри   ўз   вақтида   ҳаққоний   баҳосини   олган
эди.   Бу  ҳақда   вақтли  матбуотда   ҳам,   шоира   Зулфия   ижоди   хусусидаги   эссе,
ижодий   портретларда   ҳам   муайян   фикрлар   билдирилган.   Академик   Л.
Қаюмов мазкур шеърни Зулфия лирикасининг энг кульминацион нуқтаси дея
таърифлайди:   “Лирик   қаҳрамон   севгининг   бутун   тарихини   кўз   олдидан
ўтказади.   Висол   дамларини,   фарзанд   бахтини,   ҳаёт   лаззатини,   муҳаббат
шарбатини, рашк, рақиба ваҳимасини... Мана  шу туйғулар калейдоскопидан
ҳатто   энг   ёқимсизини   ҳам   бугун   қабул   қилишга   рози   у.   Чунки   улкан
муҳаббатга   майда   ҳислар   ёт.   Аммо   шоиранинг   реализми   шундаки,   бу   хил
айрилиқнинг   заҳарли   таъмини   ҳам   яхши   билади,   тўғри   тасвирлайди,   аммо
ёрининг ҳаёт бўлиши учун у энг оғир оғуни ютишга рози...” 84
. 
Дарҳақиқат, лирик кечинма залвори Л. Қаюмов тўғри таъкидлаганидек,
Зулфия тақдирининг аянчли манзарасини, қалбидаги долғали тўлқинлар каби
мудом ҳаракатда бўлган айрилиқ ва ҳижрон нафасини “очиқ-ойдин” кузатиш
мумкин.   Агар   тақдир   унинг   пешонасига   изтиробли   қисматни   раво
кўрмаганида   эди,   бундай   қўмсаш,   ёлғизлик   азобларини   тотмаган   ва   уларни
ифодаламаган бўларди. 
Шоира   Зулфиянинг   “бирор-бир   шеъри   йўқки,   унда   табиат   сўзламаса,
ҳаракат   қилмаса,   изтироб   чекмаса,   куйламаса...   Бу   шеърларни   ўқиркансан,
ҳатто баъзан  теварак-атроф, табиат  одамдан кўра одамроқдай, одамдан кўра
жонлироқдай, одамдан кўра қалби борроқ, ҳассосроқдай туюлади” 85
. 
Шоира   Зулфия   эстетик   оламини   поэтик   йўсинда   янада   ўзгача   ва
бетакрор   юзага   чиқишида   табиат   тасвири   –   пейзажнинг   бадиий   юки,   ўрни
84
 Қаюмов Л. Зулфия. – Тошкент: Ғафур Ғулом номидаги Адабиёт ва санъат нашриёти, 1975. – Б. 143. 
85
  Ғаниев И ва бошқ. Шавкат Раҳмон олами.  – Т ошкент :  “Академнашр”, 2013. – Б.  134.    
54 беқиёс.   Чунки   интим   лириканинг   марказида   табиат   ҳодисалари   билан
руҳиятнинг   эркин   парвози   ифодаси   биринчи   планда   тасвирланади.   Бир-
бирига   антитеза   баъзан   муштарак   тушунчалар   замирида   қалб   ва   юрак
ҳарорати   зиддиятларини,   табиий   жараённинг   ажралмас   ҳалқасини   ташкил
этиши   аёнлашади.   Баҳор   мотиви   бир- биридан   кескин   зиддиятли
мулоҳазаларни поэтик бутунликда вобасталайди. Баҳор – тақдир кузатувчиси
бўлса,   қиш   унинг   мавҳум   идрок   фасли.   Худди   тун   ва   кун   бирикмасидек
яхлит   манзарани,   бири   иккинчисининг   юзага   чиқиш   сабабияти   тарзида
намоён бўлади:
Қирларга илк чиққан қўйчивонлардан
Қайда шоир, дея айлади сўроқ. 
Барида сукунат, маъюслик кўриб,
Ҳориб-чарчаб келди, тоқатлари тоқ... 86
        
“Баҳор   келди,   сени   сўроқлаб”   деб   номланган   мазкур   хотира   шеърида
юқорида   таъкидланганидек,   баҳор   фаслининг   фусункор   қиёфаси   лирик
қаҳрамоннинг   кўнглида   кечаётган   ҳисларга   мадад   бўлиш   баробарида,
жамики   мавжуд   ҳодиса,   предметлардан   “маъшуқ”   ҳақидаги   сирларни
очишнинг   калити   вазифасини   ўтамоқда.   Баҳор   –   поэтик   образ   бўлиб,
жонлантириш  усули билан  яхлит  кечинмани идрок  қилишга  йўналтирилган.
Назмнинг   сирли   табиати   ҳам   аслида   жонсиз   нарсаларга   жон   ато   этишдир.
Навоий ҳам табиат ҳодисаларини ҳол тили билан очиб беришга жуда жиддий
эътибор   қаратган.   Ҳол   тили   фақат   ўзлигида   янги   сифатлар   топган
зотларгагина насиб қилишини Мавлоно Румий ҳам юксак қадрлайди. Шоира
Зулфия ўзлигида “ҳол тили билан тиллашгандек”. Бунда тил ташқи фаолият
муносабати   билан   эмас,   ботинан   ҳис,   сезги,   кечинма,   руҳнинг   фазовий
парвози билан мунозарага киришади:
“Қани ўша куйчи, хаёлчан йигит?
Нечун кўзингда ёш, туриб қолдинг лол.
Нечун қора либос, сочларингда оқ,
86
  Зулфия. Тонг билан шом аро.  – Т ошкент :  “Шарқ”, 2005. – Б. 19.
55 Нечун бу кўкламда сен паришонҳол?” 87
 
Баҳорнинг   мушоҳадакор   риторик   савол-жавоблари   моҳиятан   лирик
қаҳрамон   табиатидаги   онгли   шуурий   ўй-хаёлларга   таскин   бўлаётгандек.
Шоира атрофидаги одамларга эмас, табиатнинг бир бўлаги фасллар назокати
баҳорга   юкинади.   Баҳорнинг   батартиб   саволлари,   сифату   тавсифларидан
ўзини   бир   дам   бўлса   ҳам   бахтиёрдек   ҳис   қилади.   Баҳор   икки   ошиқнинг
хаёлан висолга яқинлаштириш маскани. Унда “толе ва бахт” симфонияси ўз
овози   билан   янграй   бошлайди.   Жавобсиз   сўроқлардан   баҳор   ҳам   толиқиш
сезмайди.   Аксинча,   шоира   қалбининг   танҳолигини   ҳис   қилгандек,   унинг
наздида   гоҳ   мунг   аралаш   куй,   гоҳ   севинч   жолаларини   тўкаётган   гуллардек
атрофида   парвона   бўлади.   Яъниким,   лирик   матн   поэтикасига   дахлдор   –
шаклий   унсурлар   воқелик   сарзанишларидан   маълум   қолипларда   тажассум
топади. Поэтик қиймати ўзига хос яхлитлик касб этган мазкур шеърни шоира
Зулфия ижодининг мўъжаз жавоҳири, дея таъкидлаш ўринли. 
Бадиий   ижод   қонуниятларини   теран   таҳлил   қилганингиз   сари   унинг
сиру   асрори,   кўрку   малоҳати,   жозиб   латофати   очила   боради.   Шоира
Зулфиянинг   эстетик   идроки   шунчалар   жўшқин   ва   тушкун,   бири-
иккинчисисиз   яшай   олмайдиган   предметлардан   таркиб   топганки,   унинг
ҳароратини  ҳис  қилмоқ  учун  шоира қалб  дунёсига  янада   яқинлашмоқ жоиз.
Чунки   лирик   матн   табиатида   кечинма   ҳаётий   мушоҳаданинг   нечоғли
самимий,   ҳаққоний,   таъсирли,   оҳангдорлик   касб   этиши   билан   маълум
маънода  туташиб   кетади.  Шоира   шеърларини  ягона   бир  систем  олам,  яхлит
бир   бадиий   борлиқ   деб   қарайдиган   бўлсак,   табиий   жараёнга   жонлантириш
ҳар   замонда   қўлланиладиган   ҳодиса   эмас,   у   бутун   борлиқни   жонли   тарзда
тасаввур қилганлигининг шоҳиди бўламиз. 
Машҳур   психоаналитик   Зигмунд   Фрейд   инсоннинг   руҳиятидаги
хасталикни шеър орқали ҳам даволаш мумкин эканлигини алоҳида таъкидлаб
ўтади. Шеърнинг руҳий парвози ҳам инсон иродасининг қанчалик матонатли
ва   чидамлилиги   билан   ҳам   белгиланади.   Руҳий   чидамлик   ҳар   қандай
87
 Ўша асар, 20-бет.
56 оғриқларни,   изтиробларни   енгиб   ўтишга   қодир.   Тафаккурнинг   бепоён
парвозлари   фазовий   бўшлиқларни   забт   этади,   унга   мақсад   назари   билан
эришилади.   Дейлик,   шоира   Зулфия   оптимистик   кайфият   билан   шеърлар
ёзмаганида   эди,   бундай   тавсифларни   европалик   олимлар   назарияси   орқали
таърифлаган   бўлар   эдик.   У   ўзига   мадад   сўраган   кучдан   илҳомланади.   Ҳар
лаҳзада Яратганнинг истагига қарши чиқмайди. Фақат “шеърий асарларида”
айрилиқнинг,   ҳижроннинг  дилига   жо  қилган   манзарасини  тақдир   ҳукми  дея
мусаввирона   чизишга   эришади.   Образли   тафаккур   негизида   қалб
кечинмалари   янада   реаллаша   боради.   Гўёки,   санъаткор   маданий   ҳаётимизга
душман   бўлган   ёвуз   инстинктларимизни   тинчлантириб,   уларни   эзгулик
йўлига   буриб   юборади.   У   бизни   ички   зулмдан   қутқариб   ҳам   кўнглимизни
хурсанд   этади.   Ҳақиқатан   ҳам,   санъатнинг   бош   мақсади   ҳам   инсониятга
эзгуликдан   сабоқ   бериш,   ёвузлик   устидан   тантана   қилишдир.   Лирикада
ўқувчи   кўнглини   поклайдиган   “нажотбахш   маъно”   ўз   тажассумини   топади.
Шоира Зулфия лирикасининг муҳаббат ҳақидаги битикларида ҳижрон ваҳми
қизил   ип   бўлиб   ўтиб   туради.   Уни   бир   кўзгу   деб   олиб   қарасак,   нажотбахш
маъноларни   илғаб   оламиз.   Висол   тушунчаси   шунчаки   маиший   мазмун   касб
этмай,   илоҳий   туйғулар   билан   яхлитлашади.   Бу   мутаносиблик   Фрейд
талқинича – санъатдан олинган ҳақиқий эстетик завқ деб аталади. 
Лирик   кечинма   асосида   юқорида   таъкидланганидек,   пейзаж   тасвири
туради.   “Ҳар   бир   ландшафт   руҳий   ҳолат   демакдир”   (Гёте).   Бу   пурмаъно
нақлдан   пейзаж   орқали   табиатни   жонлантириш   ва   табиий   борлиқ   ичида
руҳий   оламни   жойлаштириш   санъати   англашилади” 88
.   Дарвоқе,   мавжуд
тушунча   замирида   поэтик   оламнинг   рангинлиги   тушунчаси   ётади.   Шоира
Зулфия   ҳам   табиатнинг   аёвсиз   иқлимини,   қиш,   баҳор   ва   ёз   тароватини
кузатиш   ва   баҳолаш   зимнида   нозик   сезимлар   билан   идроклашга   эришади.
Чунки табиатни қалб кўзи билан кузатиш, унга бетакрор маъно юклай олиш
учун   ижодкорнинг   бадиий   тафаккур   даражаси,   истеъдод,   салоҳияти   жуда
баланд   пардаларда   парвоз   этмоғи   шарт   бўлади.   Шоира   ана   шундай   интим
88
 Акрамов Б. Шеърият гавҳари. – Тошкент: Ғафур Ғулом номидаги Адабиёт ва санъат нашриёти, 1979. – Б. 
120-121.  
57 кечинмаларга   умуминсоний   қадриятларни   жойлай   олганлигини   кузатиш
мумкин. Демак, инсоний муносабатлар, одамларнинг ўзаро фикр алмашиши,
яшаш шароити, орзулари, армонлари, кечмишлари, ҳатто ўтмиши ҳам табиат
билан   боғлиқ.   Усиз   ҳаёт   рангсиз   ва   мазмунсиздир.   Лирика   ҳам   худди   мана
шу   томонлари   билан   қалбга   кириб   боради.   Шоира   наздида   инсон   табиат
мўъжизасининг бир бўлагидек гўё. Айниқса, баҳорнинг ҳусн- таровати унинг
эстетик қадриятларни нозик мушоҳада саҳнига олиб чиққанлигида ўзига хос
аҳамият касб этган:
Уйда бўғилдиму чиқдим эшикка,
Ер устига чўккан оқшомги туман.
Гўё кўзларимга боққандай тикка,
Яшнарди бир юлдуз худди сенсимон.
Худди сендай узоқ ва сендай ёрқин,
Авжи чиққанида сўнади у ҳам,
Бир юпанч: севгимнинг осмонидан
Ўчмасдан ёнасан, эй гўзал ҳамдам!    
  “Ошиқнинг   қалбига”   яқин   заъфарон   туйғулар,   аслида   шоира
муҳаббатининг   пок   ва   беғуборлигини   тасдиқламоқда.   Туйғулари   бўғилган
лаҳзада тун машъали юлдузларга юкиниш – лирик қаҳрамонга саодат туҳфа
этаётгандек. “Кўзларга тикка боққан юлдуз”ни у муҳаббатига қиёслайди. Шу
кайфият   унга   шодлик   ва   юпанч   ҳадя   қилмоқда.   Булар   инсон   иродасининг
ўзига   табиат   ҳодисаларидан,   фазо   жисмларидан   таскин   топиш   мангу
айрилиқни   бироз   юмшатгандек.   Лирик   қаҳрамон   яна   у   билан   суҳбатда.
“Сендай   узоқ   ва   сендай   ёрқин”   сатрида   инсон   истакларининг   нақадар
рангинлигига,   умид   тамоман   йўқолиб   кетмаслигига   ишора   мавжуд.   Унда
башарият   истаклари   мужассам.   “Бир   юпанч:   севгимнинг   осмони”да   фақат
ўзинг дарди ҳолимга юпанч бўлишинг мумкин, бунда ўчмас ёдинг ва хаёлинг
менга   бир   умр   ҳамдам   бўлади,   демоқда.   “Юлдуз”   деб   номланган   шеърда
қаҳрамон   ўй-хаёлларининг   чигалликлари   инкишоф   қилинган.   Жамики   эзгу
58 инсоний   фазилатлар   лирик   кечинмада   ўта   ҳароратли   ва   самимий   ифода
марказига   тортилган.   Бундай   тавсифлаш   шоира   Зулфия   лирикасининг
марказини   ташкил   этади.   Кутилмаган   зид   ва   бақамти   атамалар   негизида
“вафо   ва   садоқат”   тимсолининг   поэтик   оламини   кашф   этиш   мумкин.
Жумладан,   реал   воқелик   ҳар   бир   шеърида   яққол   намоён   бўлади.   Мавҳум
тушунчалар, босиб ўтилмаган йўллар, англанмаган ҳиссиётлар, кечирилмаган
тақдирлар,   кузатилмаган   лаҳзалар   шоира   лирикасига   ёт   ҳодиса.   Нимаики
рўй   бермасин,   ўзи   яшаб   ва   ҳис   қилган   кайфиятни,   руҳият   манзарасининг
тасвирини идроклаш Зулфия шеъриятининг ижодий аъмоли саналади. 
Маълумки, “айрилиқ Зулфияни букиб ташлай олмади. Унда қодир бир
онг, бурч ҳиссиёти бош кўтарди. У Ҳамид Олимжон учун ҳам яшаш, яратиш,
хизмат қилиш тилагини юрагига сингдирди. Бу катта аҳд эди. Қарори қаттиқ
аёлнинг,   санъаткорнинг,   онанинг   аҳди.   Зўр   келажак   билан   яшаб,   ҳаракат
қилиб   турган   зотнинг   ўтолмаган   бурчини   елкага   олиш   осон   эмасди.   Бунинг
учун катта иқтидор, шижоат, мардлик ва ирода бўлиши керак” 89
. Дарҳақиқат,
мазкур   тавсифларда   шоиранинг   ижодий   ва   ҳаётий   қарашлари   илгари
сурилган. Олим ҳақли равишда таъкидлаганидек, унинг туйғуларида нафосат
ва гўзаллик, бахт ва бахтиёрлик – маҳзунлик ва ҳижрон соясида қолиб кетган
бўлса-да,   яшашга   куч,   илоҳдан   таскин   сўраши   “илтижовий”   йўсинда   акс
эттирилган.   Матонатли   ўзбек   аёли   Зулфия   эстетикасида   олимжонона   руҳ:
соддалик   ва   беғуборлик,   самимийлик   ва   бахтиёрлик,   жўшқинлик   ва
барҳаётлик, гўзаллик ва нафосат, шодлик ва қувонч туйғулари юксак маҳорат
билан   мусаввирона   нигоҳ   билан   “чизиб”   берилгани   яққол   кўз   ўнгимизда
намоён бўлиб турибди. 
Одатда, ижодий портретни фақатгина сўз ва иборалар билангина эмас,
шеърий мисралар орқали ҳам ифодалаш мумкин. Шоир Шукрулло Зулфияга
бағишлаб   тўрт   мисра   шеър   ёзган.   Мазкур   сатрларда   Зулфиянинг   характер
қирраларини, матонатини тасвирлашга эришган:
Барчинни биламан. Кўрмадим аммо,
89
 Ғафуров И. Вақт ва қалб. Зулфиянинг “Хаёллар” китобига ёзилган сўзбоши. – Тошкент: 1982, - Б. 5. 
59 Шеър гулшанида сендек мардини.
Кошки ҳамма сендек дилга қилса жо,
Одамлар дардини, дўстлар дардини. 
Ушбу   мўъжаз   шеърий   парчада   шоира   қалбининг,   ҳаёт   ва   ижод
йўлининг, бутун истеъдодининг қирралари “одамлар дардини” елкалай олиш,
бировнинг   мушкулини   осон   қилиш   фазилатлари,   чинакам   ижодкорнинг
ибратли   ҳаёти   мамнуният   руҳи   билан   суғорилган.   “Дунёда   инсондан   фақат
яхшилик   қолади,   қўлингдан   келганича   бировнинг   кам-кўстини   тўлдиришга
ёрдам   бер,   инсонни   улуғла.   Унинг   бошига   мусибат   тушса   дарров   унга
мададга шошил” деган ҳикматомуз фикрларни ҳам шоира Зулфия ўз ижодий
қарашларида ифодалаб кетди. 
Чинакам ижодкорнинг қисмати ҳеч қачон осонликча кечмаган. Давр ва
замон   муаммоларини   ўз   қисматига   айлантирган   “ёниқ   ва   ёруғ”   қалбларгина
ижод   бахтига   муяссар   бўлади.   Инсон   қалбининг,   айниқса,   аёл   руҳиятини
нозик   сезимлар   билан   инкишоф   қилган   “садоқат   ва   вафо”   тимсоли   дея
қадрланган, эъзоз топган шоира Зулфия тақдирининг мураккаб ва зиддиятли
лаҳзалари ҳамиша ҳар биримизни ўйлашга ундайди. ХХ аср адабиёт тарихига
назар ташланса, бир қатор ижодкорлар сингари шоира Зулфия ҳам мураккаб
ҳаёт   ва   ижод   имтиҳонларини   бошидан   кечирди.   Матонатли   ва   иродаси
мустаҳкам   аёл   қиёфасида   –   ўзбек   аёлининг   меҳру   муҳаббати,   инсоний
фазилатлари, жамики эзгу амаллари, сабр-бардоши мужассам эди десак, асло
муболаға   бўлмайди.   Оддий   темирчи   оиласида   камол   топиб,   ижод   оламига
кириб келишининг ўзи бир бахт ва саодат нашидаси бўлиб қолди. Лекин ҳаёт
имтиҳонлари,   синовлари   борлигини   олдиндан   ким   билибди   дейсиз?   Ҳассос
шоир,   беназир   сиймо   Ҳамид   Олимжон   билан   бор-йўғи   ўн   йил   бирга   умр
кечирган   шоира   қалбининг   энг   нозик   туйғулари   ҳам,   иродаси   ҳам   умр
йўлдошидан   кутилмаганда   айрилгач,   кандай   кайфиятда   қолганлигини
тасаввур   ҳам   қилолмаймиз.   Босиб   ўтилган   шарафли   йўл,   ижод   машаққати,
ҳаёт   синовлари   шоира   Зулфия   лирикасининг   бош   мавзуси,   “ҳижрон   ва
60 айрилиқ”   эса   мотиви   бўлиб   қолди.   Ана   шу   жараённинг   фаол   иштирокчиси
ҳам, қаҳрамони ҳам шоиранинг ўзи эди...
Инсон   табиатига   дахлдор   энг   муқаддас   туйғулар   (муҳаббат,   меҳр-
шафқат)   ҳам   бошга   кулфат   тушганда   иродаси   дош   беролмаса,   синиқ   ва
афтода   ҳолга   тушиши   тайин.   Шунинг   учун   кўпчилик   ижодкорлар   ўз
қисматидан   нолимайди,   бошига   ёғилган   кулфату   уқубатларни   ижод   қилиш
билан енгиб ўтади. Шоиранинг ҳар бир шеърида – соғинч ва қумсаш, садоқат
ва   вафо   тушунчалари   ўзига   ҳос   тарда   поэтик   мушоҳада   саҳнига   тортилган.
Бунда   ўз   тақдирининг   изтироб   ва   қувончларини   зукко   ўқувчидан   пинҳон
тутмай,   гўзал   бадиий-тасвирий   воситалар   билан   чизишга   эришган.   Алоҳида
таъкидлаш  жоизки, шоира лирикасида  “баҳор” ўзига  хос шодлик ва  тароват
улашувчи   илоҳий   неъмат   тарзида   қадрланади.   Баҳорнинг   кириб   келиши,
Зулфия   ҳаётида   армоннинг   ушалиши,   ҳижроннинг   бир   дам   бўлса   ҳам
чекиниш   лаҳзасидир.   “Баҳор   келди   сени   сўроқлаб”,   “Ўрик   гуллаганда...”,
“Сенсиз”   каби   шеърлари   ушбу   кайфиятнинг   маҳсули   саналади.   “Хаста
туйғулар   шеър   ёрдамида   гўзалликка   айлантирилади”   (Р.Раҳмат).   Шоира
Зулфия   ҳам   қалбини   аёвсиз   изтиробга   солган   туйғуларни   –   шеърга
айлантирди.   Бу   бора-бора   қисматга   айланди.   Ижодкор   шеър   ёзиб   ўқувчига
ақл ўргатмайди.  Шахсий-интим  кечинмалар  идрок,  тасаввур,  сезги   ва руҳий
эҳтиёж   туфайли   шеърга   айланади.   Шоира   Зулфия   ҳам   ўз   қисматининг
нечоғли   айрилиқ   ва   мусибатларга   тўлалигина   англаб   етмасин,   барибир
қалбидаги   ўша   сезимлар   ҳиссий   идрокнинг   безовта   бўлишидан   уни   шеърга
кўчиришга талпиниб яшаган. 
Тасаввур   қилинг,   баҳорни   поэтик   образ   даражасига   олиб   чиқиш   учун
инсон   ичидаги   ўз   баҳорини   кашф   этишдек   мураккаб   вазифа   йўқ.   Умрнинг
ҳар бир фаслида инсон руҳияти турфа кайфиятларни бошдан ўтказади.  Ўша
кайфият – тушунча тимсолида ранг-баранглашади. Рангин туйғулар, ҳаяжон
ва титроқ сезимлар шеърга шу тарзда эвирилади:
Қанча севар эдинг, бағрим баҳорни,
Ўрик гулларининг  эдинг мафтуни.
61 Ҳар уйғонган куртак ҳаёт берган каби,
Кўзларингга суртиб ўпардинг уни 90
. 
“Баҳор   келди   сени   сўроқлаб...”   шеърини   шоира   Зулфиянинг   дилбар
таъриф, тавсифларнинг изтиробга бурканган намунаси дейиш мумкин. Лирик
қаҳрамон   “қанча   севар   эдинг,   бағрим   баҳорни”   дейди.   Баҳор   –   ошиқ   ва
маъшуқнинг   ўртасида   мустаҳкам   ирода   тимсоли.   Унинг   садоқати,   вафоси,
жамики фазилатлари инсон иродасининг мустаҳкам пойдевори. Поэтик матн
таркибига   дахлдор   туйғулар   реализми   инсоний   муносабатларнинг   қадр-
қийматини,   эзгу   фазилатларини   улуғлайди.   Ҳаётдан   ноумидлик   эмас,
келажак   учун   вафодори   билан   бирга   қадам   ташлайди.   Хаёлан   қилинган
мунозара, суҳбатларда ҳар иккала ошиқнинг самимий туйғулари, вафодорлик
ҳисси баҳор тимсолида янада жонлантирилади. Булар шоира истеъдодининг,
эстетик   оламининг   нақадар   бойлигидан   шаҳодат   беради.   Риторик   саволлар
замирида қаҳрамон характер қирралари янада ойдинлашади.  
Шоира   Зулфия   ҳар   бир   шеърида   –   қисматининг   оғриқли   лаҳзаларини,
изтироб   юкининг   маҳзун   ҳолатларини   акс   эттиради.   Белинский   эътироф
этганидек, “поэзия ҳаёт ифодасидир ёки янада тўғрироғи, ҳаётнинг ўзидир”.
Шоира   Зулфия   “Сени   куйлайман   ҳаёт”   дея   туркум   манзумаларини   битди.
Улар юксак истеъдод ва теран мушоҳада негизида қоғозга туширилган...
Одатда, ижодор шахсиятига дахлдор тушунчалар ўзи яшаб турган ҳаёт
бағрида   шаклланади.   Идрок   сезими   ила   дунёга   келган   туйғулар   шеърга
айланганида   поэтик   яхлитлик   касб   этади.   Булар   қанчалик   мусибат   сувини
ичса, шунчалик ибрат намунасига айланади. Адабиётнинг бош мавзуси ҳам –
инсоншунослик!   Шундай   экан,   қисматга   йўғирилган   лириканинг   моҳиятида
икки   тушунча   жамулжам:   вафо   ва   садоқат.   Булар   шоира   ижодини   бошдан-
оёқ нурлантириб туради:
Сен ўзинг кун сари ўсган фарзандим,
Гоҳ чанқоқ шодлигим, гоҳ аччиқ зардим.
Меҳнат зафарларим, бешифо дардим,
90
  Зулфия. Тонг билан шом аро. Сайланма. – Тошкент: “Шарқ”, 2006. – Б. 11.
62 Дўстдан меҳр – мактуб кутмоқ азмида
Сени куйлайман, ҳаёт! 91
Шоира   қалбини   тирнаётган   нарсалардан   тамоман   воз   кечолмаслигига,
улар   умр   бўйи   юрак   яралари   бўлиб   қолишига   иқрор   бўлади.   Тақдири   азал,
ҳаётнинг   қонуниятлари   инсон   иродасини   имтиҳон   этувчи   улкан   бўшлиқдан
иборат.   Бу   бўшлиқни   ҳар   ким   ўзича   тўлдиришга,   янги-янги   номлар   билан
бойитишга   ҳаракат   қилади.   Санъаткорнинг   мазкур   жараёндаги   фаоллиги   ўз
ичига   яшириниб   қолган   зиддиятли   кучлардан   қутулиш   мақсадида   шеър
ёзишга   юкинишдир.   Шеърнинг   ўз-ўзидан   дунёга   келмаслигини   ҳар   ким   ҳар
хил   талқин   қилади.   Шеър   ёзиш   –   истак   ва   эҳтиёж!   “Меҳнат   зафарларим,
бешифо дардим” дейди шоира ҳаёт куйини. Ҳаётни куйлаш шоира учун бахт
ва саодат нашидаси. Шоира Зулфия лирикасида табиатнинг сеҳрли жамолини
мусаввирона тасвирлайди:
Сен куйлаган ўрик шу кеча
Бурканди оқ – оппоқ чечакка.
Мен қадрдон хотира билан
Жўнаб кетдим уйимга якка 92
.
Монологик   суҳбат   шоира   лирикасининг   муҳим   унсурларидан   бири
саналади. Монологик нутқ руҳий кечинмани тўлалигича ифодалашга хизмат
қилади.   Унда   шоира   ўз-ўзи   билан   тиллашади.   Дунёнинг   синоатларидан,
фасллар   ўзгаришидан   бохабар   бўлишга   интилади,   орзу-умидларининг
ушалишига   талпиниб   яшайди.   Ижодда   ўз-ўзини   англаб   етиш   деган   ноёб
тушунча бор. Инсон, аввало, ўзини идрок қилгандагина бошқа нарсаларнинг
ечимини топа олади. Ўзликка қилинган сафар комилликнинг бошланишидир.
Бунда   ирода   ва   матонат   мустаҳкамлиги   талаб   қилинади.   Шоира   Зулфия   ана
шу сифатлари  билан ҳам   қадрлидир. У  ҳеч  қачон  енгилмади,  ғоят  мураккаб
ва “алғов-далғов” замонда яшамасин, тақдирини янги мазмун билан бойитиб
борди.   Бунда   унга   яна   ёлғиз   ҳамдами   –   шеър   ёрдамга   келди.   Шоира
шеърияти ана шу йўсинда диллардан-дилларга кўчиб ўтаверди.    
91
 Зулфия. Тонг билан шом аро. Сайланма. – Тошкент: “Шарқ”, 2006. – Б. 28.
92
  Зулфия. Тонг билан шом аро. Сайланма. – Тошкент: “Шарқ”, 2006. – Б. 17.
63 Таъкидлаш   жоизки,   “шеър   –   фожиадан,   мусибатдан,   айрилиқ   ва
ҳижрондан”   (Ш.   Раҳмон)   яралар   экан,   уни   англаш,   ҳис   этиш,   ижодкор
қалбига яқинлашиш бизни гўзалликка буркайди. Дунёнинг рангин, мусаффо
ва   беғуборлигини,   худди   гўдак   табассумидек,   нигоҳидаги   тиниқлигидек
ботинимизда мамнуният туйғуси билан ҳис этамиз. 
Диққат   қилинса,   Зулфия   шеърларининг   қандай   рўёбга   келиши   ҳам,
уларнинг   етилиш   жараёни   ҳам,   қайта   ишланиши   ҳам   бошқа   ижодкорлар
тажрибасига ўхшамайди. 
Шоира     Зулфия   лирикасида   пафос   даражасига   кўтарилган   –   мавҳум
нарсалар деярли учрамайди. Мавҳумлик шоира Зулфия лирикасига ёт нарса.
Ҳар   бир   шеъри   битта   воқеа   таъсирида   ёзилган.   Булар   сафар   хотиралари,
қалбнинг истак майллари, соғинч ва изтироб тушунчалари, айрилиқ, ўлим ва
муҳаббат   мавзусининг   ранг-баранг   тасвирларида   кенг   очиб   берилганлигида
кўзга   ташланади.   Мисол   учун,   мажлисда   ўтириб   ҳам   шеър   ёзавериш
мумкинлиги   ва   бунга   бирор-   бир   воқеанинг   туртки   бўлиши   ҳақида
Зулфиянинг   ўзи   шундай   дейди:   “Бир   мажлисда   руҳим   жуда   енгил   тортиб
кетгани   эсимда.   Шунда   –   буни   қарангки,   ўчакишгандай   олдимда   қоғоз   йўқ
экан!   Секин   ёнимдаги   одамдан   қоғоз   сўраб   олиб,   баҳор   шабадаси   ҳақида
шеър   ёза   бошладим   ва   уни   қандай   битириб   қўйганимни   ўзим   ҳам   сезмай
қолдим. Мен ёзаётганимда кўз қирини ташлаб, СССР халқ артисти, ҳурматли
Олим Хўжаев ўтирардилар. Ҳамкасб адиблардан бири бир ёнимда ўтирарди,
мен   ўша   шодмон   ва   қувноқ   кайфият   билан   уларга   тўлган   саҳифани   узатган
эдим, олиб, ўқиб чиқди-да, мақтаган бўлди – назаримда, мақтови самимийдек
эди   –   сўнгра,   жуда   ҳурмат   сақлаб   туриб:   “Буни   ҳозир   ёздингизми?”   деб
сўради.   Ҳа,   деб   жавоб   бердим   мен   шўхлик   билан.   “Ҳозир   ёздим!   Буюринг,
яна   нима   ҳақда   ёзиб   берай?”   Бу   гапдан   кейин   у   менга   жуда   сиполик   билан
зимдан   қараб   қўйди-да,   ўзидан   маслаҳат   сўраганимга   ишониб,   боягидек
сиполик   билан:   “Вафодорлик   ҳақида...   ёзинг   бўлмаса!”   деди.   Гўё   бу
мавзунинг   мен   учун   ғоят   аҳамиятли   эканини   қаттиқ   таъкидламоқчи
бўлгандай   яна   менга   қараб   қўйди.   Ҳалигина   эсиб   турган   кўклам   шабадаси
64 ҳам,   шодмон   кайфиятим   ҳам,   шафтолининг   пушти   либоси   ҳам   бирпасда
йўқолиб,   бирданига   бошқа   кайфиятга   тушиб   қолдим.   Катта   чинор   дарахти
кўз   олдимга   келди.   Лекин   шу   дарахт   катта   бўлиб   олгунча   қанча
машаққатларни бошдан кечирганини ҳеч ким ўйладими?
Шеър   ногаҳоний   кайфиятга,   кимнингдир   гапига   жавобан   туғилганига,
ўзингни чолғу асбобига ўхшаш сезасан – кимдир торингни чертиб қўяди-да,
кейин оҳанг, куй, наво қуйилиб келаверади...” 93
  
Шеър энди китобхоннинг ичида – бутун борлиғида давом этиши тайин.
Чунки   ижодкор   кўнглини   безовта   қилган,   оромини   ўғирлаган   туйғуни
ифодалаб бўлди. У энди ўша ташқарига чиққан, қоғозга тушган туйғуларнинг
таъсирида завқ ҳиссини туяди. Бу ўзининг қисматига айланган мазмун бўлиб
қолади. Бу мазмундан ижодкор ҳеч қачон айро яшай олмайди. 
Зулфиянинг   издош   шогирдларидан   бири,   Ўзбекистон   халқ   шоираси
Ойдин   Ҳожиева   устозининг   шеърият   бобидаги   ютуқларини   шундай
изоҳлайди:   “Зулфия   шеърияти   яхши   инсонларга   Ватан   бўлган   тупроққа
қасида.   Унинг   ёзганлари   эзгуликка   тўла   ёруғ   оламнинг   қўшиғи.   Унинг
ғурури, сурури, бутун изтироби, дардлари, куюнчи, суюнчи, осуда хаёллари,
долғали   туйғулари   балқиб   ётган   бетакрор   ижодиёти   халқимиз   меҳнати,
ҳаёти,   келажагининг   ажралмас   бир   парчаси.   Унинг   бедорлиги,   беоромлиги,
илҳоми,   ҳижрони,   ўчмас   муҳаббати   –   ўз   халқининг   юрак   забтига,   томир
уришига ҳамоҳанг” 94
.
Шоира   Зулфия   шеърияти   ҳам   ана   шу   ноёб   фазилатлари   билан   ўзбек
аёлининг   “вафо   ва   садоқат”   тимсолига   айланиб   кетганлиги,   ундан   бугунги
баркамол авлод ибрат олиб яшаётганлиги ҳикмати ҳам шу асосдандир. 
Кузатишларимиз юзасидан қуйидагича хулосаларга келинди:
-   аёнки,   ижодкор   тақдирининг   маълум   бир   бўлаги   ўз   асарларига
кўчади,   ҳаётий   кузатишларида,   таржимаи   ҳолида   акс   эттирилади.   Мазкур
жараён   ижодкорнинг   маҳорати   қай   даражада,   бадиий   тафаккури   қанчалик
93
  Зулфия. Камалак. Асарлар. Уч жилдлик. Т ошкент :Ғафур Ғулом номидаги Адабиёт ва санъат нашриёти, 
1986. – Б.  151-152 .  
94
 Ҳожиева О.  Бахтим шул – ўзбекнинг Зулфиясиман. //  O’zbekiston matbuoti, 2013.  № 6. – Б. 78. 
65 ранг-баранг   ва   бетакрор,   юксак   эканлигини   ойдинлаштиришга   хизмат
қилади. Ижодий портрет ижодкор қисмати нима билан оғринганини, ҳаётий
фалсафаси   моҳиятида   нималар   акс   этганлигини   тўлалигича   далолатлайди.
Инжу   сирлардан   воқиф   бўлиш   ўқувчи   эътиборини   доим   ўзига   жалб   қилиб
келади.   Энг   эътиборлиси   шундаки,   кўнгил   доим   ўзига   яқин   туйғулар   билан
“ёниб   яшайди”.   Булар   айрилиқ   ва   ҳижрон   бўладими,   шодлик   ва   хуррамлик
бўладими, қандай бўлишидан қатъиян санъаткор тақдирининг ёруғ ва зулмат
томонларини акс эттиришга хизмат қилади. 
Шоира   Зулфия   тақдири   ҳам   осонликча   кечгани   йўқ.  Тақдир   унга   раво
кўрган   нимаки   машаққатлар   бўлса,   барчасини   бирин-кетин   енгиб   ўтишда
ўзида куч, сабр, матонат ирода топа олди. Бу каби тушунчалар шоира эстетик
оламида уч ўлчамли моҳият касб этди:   кеча-бугун-эртага . Мазкур жиҳатлар
бутун   ижодий   изланишларида   соғинч   ҳисси   билан   мудом   тўқнашди,
зиддиятга  киришди. Шундай фазилатлар унинг ижодидаги нафосатни юксак
поғоналарга олиб чиқди десак, ҳақ гапни айтган бўламиз.
-   Зулфия   тақдири,   ижоди   давр   ва   инсоний   муносабатларнинг   жами
мураккаб   жараёнларини,   ХХ   аср   воқелигини,   унинг   ички   моҳиятини,
шуларга   асосланган   бадиий   талқинлари   ва   изланишларини   тушуниб   етиш
имконини беради.
-   Зулфия   ижодининг   илк   даврида   “ўт”,   “олов”,   “нур”,   ижодининг
иккинчи   босқичида   “ҳижрон   ва   айрилиқ”,   “вафо   ва   садоқат”,   ижодининг
сўнгги   палласида   “озодлик”,   “истиқлол”   тушунчалари   тасаввур
гармонларининг ҳаракатга солган асослар сифатида кўзга ташланади.   
- Зулфия лирикасининг йирик бўғинини муҳаббат ва вафо симфонияси
ташкил   этади.   Хилма-хил   мавзудаги   шеърий   асарларида   инсоннинг   қалб
кечинмалари   муҳаббат   билан   инкишоф   қилинади.   “Тонг   билан   шом   аро”
мўъжаз тўпламида буларнинг ёрқин ифодасини учратамиз. 
-   ижодда   эстетик   идеал   борлиқни  англаш   салоҳияти   билан   ўлчанади.   Ҳар
бир   тушунчага   хос   исм   топиш,   оргиналликка   эришиш   учун   мавжуд   ҳаёт
унсурларидан   унумли   фойдаланишда   ҳам   бу   хусусият   кўзга   ташланади.
66 Зулфия   айнан   шу   изланишлари   билан   ХХ   аср   адабиётида   ўзбек   шоираси
сифатида биринчилардан бўлиб лириканинг гўзал намуналарини яратди. 
Эстетик   идеал   масаласи   ҳар   бир   ижодкор   фитрати   билан   боғланган
бўлади.   Унинг   ҳар   бир   воқеликка   холисона   баҳо   бериши,   адабиётнинг
мавжуд   ҳолатидаги   ўзгаришларни   аниқ   англаш,   аксланаётган   идрокининг
турфалиги, жозиб туйғуларнинг силсиласи санъатининг мағзини тайин этади.
  Адабий-танқидий   тафаккур   ривожида   Зулфиянинг   адабий   ўйлари,
бадиий ижод, шеър руҳи ва техникасига оид қарашлари муҳим манба бўлиб
хизмат   қилди.   Унинг   ижод   масъулияти   ва   шеърий   асар   устида   ишлаш
машаққати   борасидаги   қарашлари   ижодкор   шахсияти   ҳамда   ижод   табиати
муаммоларига аниқлик киритиши ғоят аҳамиятлидир. 
Хуллас,   Зулфиянинг   эстетик   қарашлари   ижодкор   бадиий   тафаккурига
муайян   таъсир   кўрсатадиган   муҳим   восита   саналади.   Зулфия   ижодий
портрети ва эстетик қарашларининг яхлитлиги асарларидан келиб чиқадиган
мазмунда   билиниб   туради.     Шоира   Зулфия   адабий   эстетик   қарашларининг
асосини     ташкил   қиладиган   шеър,   шоир,   илҳом,   истеъдод,   талант   ҳақидаги
қарашлари адабиёт  остонасига  илк қадамларини қўяётган    ижодкорлар учун
дастуриламал вазифасини бажариши, шубҳасиз.
67 ИККИНЧИ БОБ
ШОИРА ПОЭТИК ОЛАМИНИНГ ҚИРРАЛАРИ
                         2.1. Адабий мавзу ва поэтик ғоя
Фалсафада   рационализм   ва   сюррационализм   йўналишининг   отаси
француз   файласуфи   Башляр   бирон   санъаткор   ўз   ижодида   маълум   бир
стихияли   образларга   мунтазам   ва   кўп   мурожаат   этаётган   бўлса,   бу   унинг
юрагида комплекс ҳаракат қилаётганлигини билдиради, деб ҳисоблайди. Шу
комплекс   топилса,   бадиий   асарни   яхши   тушуниш   мумкин.   Шулардан   келиб
чиқиб,   Зулфия     куйлаган   адабий   мавзулар   ва   илгари   сурган   поэтик   ғоялар
мажмуасини   биз   олдиндан   маълум   ўзаро   мустақил   ҳисоблана   олмайдиган
тўрт бўғинга ажратамиз.   (формула 1). Кўплаб мантиқий-ассоциатив ришталар
ва   параллеллар   билан   боғланган   бу   бўғинлар   бир-бирларини   ўзаро
бойитадилар, қўллаб-қувватлайдилар, асослайдилар ва тўлдирадилар.   
Маълумки, Зулфиянинг болалик ва ёшлик йиллари халқимиз ҳаётининг
оғир   ва   фожиали   даврларига   тўғри   келади.   Шоиранинг   оиласи,   қариндош   –
уруғлари   ҳам   шу   кулфатлар   гирдобида   эди.   Бўлажак   шоиранинг   тасаввур
68 дунёси  ана шу муҳитда шаклланди. Шу боис тақдир зарбалари қаршисидаги
қалбнинг ингроқлари бу шеъриятнинг ўзагидан жой олди.
1)   А.   Тақдир.   Одамнинг   пешона   ёзиғи   –   бахтсизлик   ва   омадсизлик;
лоқайд   ва   шафқатсиз   дунё   заифлашган,   индивидуал,   улуғвор   қадриятларни
текислаб,   ютиб   юборади;   бу   қадриятлар   инсоннинг   ўзи   сингари   вақт   ва
бошқа емирувчи кучлар олдида ўткинчидир. 
Б. Қалб.  Лирик қаҳрамон шахсининг асосий қирралари: 
-   пассивлик,   тақдир   кучлари   олдида   ўз   ожизлигини   англаш,   уларга
бўйсунишга тайёрлик; 
-   тақдирга   қарама-   қарши   тарзда,   ҳаётга   ва   унинг   заиф,   илиқ,   беғубор
предметларига бўлган инстинктив муҳаббат; 
-   ҳаётнинг   ҳар   қайси   алоҳида   олинган   лаҳзаси,   мавжудликнинг   ҳар
қайси парчаси қадрини ҳис қилиш; 
-   “креативлик”   (ёки   Зулфиянинг   ўз   сўзи   билан   айтганда,   “заковат”),
яъни мислсиз таъсирчанлик, мавжудлик сарҳадларидан чиқа олиш, замон ва
макон   тўсиқларидан   ўта   олиш,   руҳий   ўлчамларида   ўз   дунёсини   қура   олиш
(Креативликнинг   намоён   бўлишига   кучли   хотира   ва   тасаввур,   бошқалардан
яширин   маъволар,   нарса-ҳодисаларни   илғаш,   табиат   тилини   тушуниш,
аломатларга ишониш, каромат қилиш қобилияти кабиларни мисол келтириш
мумкин).      
В.   Бурч   ва   бахт.   Зулфия   лирик   қаҳрамони   ҳаётий   стратегиясининг
асосида,   унинг   бахт   ва   бошқа   дунёвий   неъматларга   бўлган   муносабатида
инсоннинг   жамиятдаги   ўрни   омонатлиги   ва   охир-оқибат,   чорасизлиги
тушунчаси   ётади.   Модомики,   бахт   аслида   инсонга   “боғлаб   берилмаган”   ва
оддий   тасодиф   ёки   қисқа   муддатга   ҳушни   ўғирлайдиган   бўлиши   мумкин
экан, лирик  қаҳрамон  ҳузур-ҳаловатдан  воз  кечиб,  таркидунёчиликка   мойил
бўлади. Бир томондан у бахт олдида қўрқувни ҳис қилади, уни йўқотишдан,
кўз тегишидан хавфсирайди, бахт унга қимматга тушади. Бошқа томондан –
юксак даражадаги ор-номус уни ўз-ўзини чеклашга, вазминликка, сиполикка
ундайди.   Бунда   ўз   манфаати   изидан   қувиш   эмас,   балки   иззат-нафси
69 таҳқирланган   кимсаларга   ёрдам,   бирдамлик,   даҳшатли   зиддиятлар   олдида
ҳаётий   қадриятларни   биргаликда   сақлаш   ва   ҳимоя   қилишга   бўлган
уринишлар қоида тусига киради.        
Г.   Тақдир   устидан   ғалаба.   Бахтсизликнинг   табиийлиги   ва   ундан
қутулиб   бўлмаслигини   англар   экан,   шоира   қаҳрамони   бунга   кўникишга   ва
қалби   тубида   кўнгилни   қониқтирадиган   ўз   митти   муҳитини   яратишга
интилади.   У   бахтсизликни   чидам   билан   енгади,   омадсизликлар   ўрнини
тўлдириш   манбаларини   ва   умуман   ўз   ҳолатини   ижобий   баҳолаш   имконини
топади.   Аммо   лирик   қаҳрамон   кечинмаларининг   бундай   алфозда   эканлиги
четдан туриб кузатувчига салбий бўёқларда тасвирлангандек туюлади.     
Зулфия   шеърияти   бош   мавзуларининг   мана   шу   қисқа   баёнидан   унинг
бир томондан реал воқелик аҳамиятига катта эътибор берадиган Ҳ.Олимжон,
Ғ.Ғулом,   Миртемир   каби   шоирлар   билан,   бошқа   томондан   замон   ва   макон
сарҳадларини ёриб ўтиш, ўлим ва бепарволик устидан ғалаба қилиш ғоясига
амал   қилган   Ойбек,   У.Носир,   А.Мухтор   каби   шоирлар   билан   ўзаро   ёндош
эканлигини   кўришимиз   мумкин.   Замона   бадиий-фалсафий   тафаккуридаги
бир-биридан   етарлича   йироқликда   турган   бу   шоирлар   ижодидаги
хусусиятлар Зулфия ижодида табиий синтезни ҳосил қилган.    
Ҳассос   шоира   ижодида   шу   билан   бирга   юксак   матонат   унсурларини,
тақдирнинг   устун   кучларига   рамзий   қаршиликни   топамиз.   Буларнинг
барчаси шоира ижодининг ХХ аср адабий тафаккуридаги экзистенциал оқим
анъаналаридан   унча   узоқ   эмаслигини   қайд   этиб   ўтиш   имконини   беради.
Зулфия шеъриятидаги мавзуларни бир қўр кўздан кечириш мобайнида унинг
ижоди А.Ахматова, М.Цветаева каби замондош рус шоиралари ижоди билан
ҳамоҳанг эканлиги кўзга ташланиб туради.  
Энди   Зулфиянинг   номи   юқорида   саналган   тўпламларидаги   энг
характерли   ва   тез-тез   такрорланиб   турадиган   мотивлар   асосий   моҳиятининг
кенгроқ   таҳлилига   ўтамиз.   Биз   уларни   мавзулар   мажмуасининг   тўртта
сегментига мос келадиган тўрт қисмга бўламиз. Бу тарзда гуруҳлаш маълум
маънода   шартли,   шундай   бўлса-да,   айтиш   мумкинки,   ҳар   қайси   қисм
70 мотивларини шакллантириш учун кўпинча бошқа мавзулар мажмуалари ҳам
ўз таъсирини ўтказмай қолмайди. 
А. Тақдир. 
Ҳамон эътиқодим – ҳақиқат, ҳақдир,
        Сўзлайман, юзимни тутиб Каъбага,
             Емира олмайди ўткинчи тақдир,
            Осуда ўтади руҳим абадга. 
1995.
“Омадсиз   тақдир   ва   адоватли   дунё”   мавзуси   Зулфия   тўпламларида
турли   кўринишларда   келади.   Баъзи   ўринларда   бу   шоира   қаҳрамони
кўнглидаги сустлик ва заифлик туфайли бўлса, баъзан  умр охирлаётганлиги
билан   боғлиқ   ўйлар   шу   мавзу   атрофида   баҳс   юритишга   сабабчи   бўлади.
Азоб-уқубат   чақирувчи   турмуш   вазиятлари   қанчалик   турли-туман   бўлса,
уларни   ифодалашда   ишлатилган   образли-лексик   воситалар   ҳам   шунчалик
ранг-барангдир. Азоб-уқубат турлари ёки сабаблари сифатида қуйидагиларни
ажратиб кўрсатиш мумкин:       
2) Омадсизлик, бебаҳралик, умидсизлик ва ҳ.к: 
Туйғумни учмоққа қанот деб билдим,
Пойингга шеърларим ташладим дилдек...
Ҳижроннинг, фарёднинг дудларин тўкдим,
Юрагим сўкилди бўлак ва бўлак 95
./
Не-не наштарларга чидам берганман,
Гоҳо зако тиғи ҳам ларза.
Бўронида хўб соврилганман,
Ўзим ўлиб, ўзим тутганман аза 96
.
Ўтди ёшлик мендан бир шавқ кўрмайин,
Дўллар урган бинафша сифат.
95
  Зулфия. Тонг билан шом аро. Сайланма. – Тошкент: “Шарқ”, 2006. – Б. 128. 
96
 Ўша китоб. – Б. 133. 
71 Қизғонгандан ризқин қистаб сўрмайин,
Атаб кетди мени бешафқат 97
.
3) Умр ўткинчилиги, бахтнинг бебақолигини англаш.
Бунда   кўпинча   ҳаёт   ва   бахт   тушунчаларининг   йилнинг   бирорта   фасли
билан   боғлиқлиги   мотиви   қўлланилади   ва   бунинг   ортидан   интиҳонинг
яқинлиги, ўлим муқаррарлиги хулосаси келиб чиқади: 
Мудом кайфиятга тобедир инсон,
Хастасан, таъбингга киради тундлик.
Гўё ишонч синиб, зарб ейди имон,
Умрингнинг ўзи ҳам қолди бир кунлик...
Мен ҳақ меҳробининг пойига чўкиб,
Тўкиб солдим таваллоларим.
Бир кун йиғлаб қолар ҳаммадан ҳам кўп
Етимликка увол шўрлик шеърларим... 98
Хайр энди, видога чоғ етди муддат,
Наздимда қолмади олдинда йўллар.
Қолгани яшиндек шошқин, тез суръат,
Муаллақ қотади узатиқ қўллар... 99
4) Сиқилиш, бетоблик, чарчоқ, сўлиш мотивлари:
Бунда   шоира   қаҳрамони   ўзининг   забун   ҳолидан   шикоят   қилади.   Ҳар
қандай одамда рўй бериши мумкин бўлган бундай ҳолатлар лирик қаҳрамон
томонидан   қандай   кутиб   олинишига   шоира   шеъриятидан   кўплаб   мисоллар
келтириш мумкин:  
Нега мени шунча заиф 
Яратдингу ишқ бердинг яна.
97
 Зулфия. Мушоира. – Тошкент: Ғ.Ғулом номидаги Адабиёт ва санъат нашриёти, 1985. – Б. 29. 
98
 Зулфия. Тонг билан шом аро. Сайланма. – Тошкент: “Шарқ”, 2006. – Б. 132. 
99
 Ўша китоб. – Б. 134. 
72 Қалб дардига топмайин табиб,
Мажруҳ тан-ла яшайман, мана 100
!
Ёки 
Яна юрак,
Ҳорғин юрак – дард созлаган тор совутда
Қисилади, қийналади...
Ҳорғин кўксим,
Томирларим!
Наҳот энди ишлаб бўлдик,
Яшаб бўлдик?
Шундай бўлса
Азоб бермай дам ола қол! 101
5) Ҳаётдан  қаттиқ жабрланиш, поэтик ожизлик:
Юрак   ором   истаб   қолган   ҳар   дамни   /   Кўммоқ   мумкин   қайси   чоҳнинг
қаърига?   /   Ойлаб   сукут   қилган   бу   хит   қаламни   /   Ёндирайин   қайси   ғазаб
қаҳрига;   Нега   жимиб   қолдинг,   хаста   мунғайиб,   /   Ўзингни   урасан   яккаш
тўшакка 102
.   
Зулфия   ижодида   турмушнинг   у   ёки   бу   зарбаси   (йўқотишлар,   дард,
бетоблик)   туфайли   танаффуслар   бўлиб   турган.   Бошдан   кечирилган   ана
шундай “ҳосилсиз” дамлар шоира қаҳрамонининг лирик кечинмалари қатига
чўкади:    
Тундан юлган тонгим:
Гоҳ бир шеър, гоҳ ўқилган бир китоб бўлур,
Гоҳ умрнинг ўтган беҳосил
Саҳфасига бўм-бўш боб бўлур... 103
Мени дард енгдими, ё битдими куч,
100
 Зулфия. Шалола. Асарлар. Уч жилдлик. 1-жилд. – Тошкент: Ғ.Ғулом номидаги Адабиёт ва санъат 
нашриёти, 1985. – Б. 376. 
101
 Зулфия. Тонг билан шом аро. Сайланма. – Тошкент: “Шарқ”, 2006. – Б.  117 .  
102
  Ўша китоб. – Б. 46. 
103
  Ўша китоб. – Б. 58. 
73 Вужуд сўкилгандай чок-чокдан гўё,
Тинглайман, ўқийман, лекин дил бўм-бўш,
Куп-кундуз кўрганим ўнгимми, рўё? 104
 
Гоҳи хит қаламим бўлмас ўткирлаб,
Столимда қоғоз ётар заъфарон...
Шу туйғу савалаб, кўксимни тирнаб,
Гоҳи шом, гоҳ саҳар ўйларим гирён 105
.
6)   Мураккаб   ва   азобли   ишқий   кечинмалар,   ушалмаган   орзу,   ёлғизлик
мотивлари: 
Келдим.   Узоқ   қолдим   мен   сокин,   /   Сенинг   азиз   бошингда   ёлғиз;   Қалб
бўлганда йироқда / Ирода экан ожиз. / Дўстлар ҳам кўп атрофда, / Аммо мен
якка-ёлғиз (ТБША, 14-б); Қанча маҳрумликлар, танҳолик, алам, / Ютгани бир
умр,   номи   Садоқат   (ТБША,   131-б);   Менинг   севганимни   ҳали   билмасдинг,   /
Танҳо   ўртанишдан   мен   олдим   лаззат   (ТБША,   4-б);   Лекин   қолганимда
қалбим-ла   танҳо,   /   Туйғулар   зорига   солганда   қулоқ,   /   Ўзни   заиф,   чанқоқ
сезганда гоҳо, / Аламдан бераман жавобсиз сўроқ: / Тирик экан нега ташлаб
кетмадинг? (ТБША, 19-б)
7) Хавотир, бесаранжомлик ва лирик қаҳрамон ҳаётига таҳдид солувчи
иррационал,   яширин   кучлар   мотивлари:   ...Эй   гумбазигардун,   қолдимми
ғофил, / Ишонч, эътиқодлар чиқди пучларга?! / Суяниб нажотлар кутгандик,
наҳот, / Бизга чоҳ қазиган қора кучларга?! (ТБША, 167-б); 
8)   Йўқотишлар   –   лирик   қаҳрамоннинг   оламдан   ўтган   яқинларини
қумсаши   ва   севимли   нарсаларнинг   ғойиб   бўлиши   мотивлари:   Мана   бир
умрни   яшадим   сенсиз,   /   Қайтмас   шодликларнинг   қайтишин   кутиб   (ТБША,
19);   Еру   осмон,   тутинг   мотам,   яна   бир   меҳрибон   кетди,   /   Ҳаётга,   офтобга,
гулга   ошиқ,   жонажон   кетди   (ТБША,   52-б).   Бунга   яна   “Узугим   сирғилиб
104
  Ўша китоб. – Б. 133. 
105
 Ўша китоб. – Б. 125. (Бундан кейин мисоллар олинган манбанинг бош ҳарфи ва саҳифаси қавс ичида 
келтирилади.)  
74 тушди...”,   “Онам   боғи”   шеърларини   мисол   келтирса   бўлади   ва   улардан
бирини ўқиймиз: 
Ё раббий!
Узугим сирғилиб тушди,
Ингичка тортдими, шунча, бармоқлар?
Қалбимнинг тубида недир увишди,
Тўлқинсиз қолдими танда ирмоқлар?
Зебу зийнатларга ўч бўлмадим ҳеч,
Зийнат билдим фақат замон, созимни.
Созни на кундуз, на тунда қўйдим тинч,
Елкасига ортиб қувонч, розимни...
Узук қаламимдан эди яқинроқ,
Дилим ва бармоқлар сирига маҳрам.
Ҳузур, изтиробдан тушганда титроқ
Ўша эди чақнаб, мўлтираган ҳам...
Энди бармоғимни этиб кетди тарк,
Бир чоғ туҳфа этган қўллар сингари.
Гарчанд у эмасдир севги кирган арк,
Кетиши ҳам эмас тўлқин тингани.
Ўрта бармоғимга оламан тақиб,
Табиатдан устун менда ихтиёр!
Энди бу бармоқлар не кучдан қалқиб,
Нозиклашар недан, билмоғим даркор... (ТБША, 109-110 – б.)
Лирик   қаҳрамон   чекаётган   азоб-уқубатлар,   изтироблар   баёни   учун
қўлланилган   лексик   ва   образли   воситалар   сирасига   аксар   сустлик   ҳамда
бурчни   ифодаловчи   образ   ва   метафоралардан   фойдаланилганлигини
таъкидлаш жоиз. Жон азоби ва товон тўлаш мазмунидаги метафоралар шулар
жумласидандир: 
Эмиш: шуҳрат ўраб кемтик қисматим,
Кўзлардан узоқда сирқираб оқар.
75 Қалбда қўрғошиндай ётиб ҳасратим,
Кўзларим жаҳонга бахтиёр боқар.  (ТБША, 45-б.)
Б. Қалб. 
... Қалбни безаб кетган ишқда зўр бахт бор. 
1965. 
Тирикликнинг   оғир   савдоларини   ечишда   лирик   қаҳрамон   қалб
драматизмининг  айрича   хусусияти  –  креативлик   ҳал  қилувчи   роль  ўйнайди:
юксак   таъсирчанлик,   туйғунлик,   “сабру   тоқат”,   хотира   ва   тасаввурнинг
фавқулодда   кучи   шоира   қаҳрамонига   тақдирнинг   вайронкор   ва   зиддиятли
ҳодисаларига қарши матонат билан кураша олиш имконини беради.       
9) Лирик қаҳрамон баъзан ўзини ҳаётдан совугандек тутади. Натижада
изтироб   исканжасида   қолади,   ўзини   худди   ғайришуурий   тарзда   ўнг   ва   туш
сарҳадларида  кезиб   юргандек   сезади:   Кексаликка  ёғдириб   лаънат.  /  Кундан-
кунга   бу   дард   бедаво,   /   Кундан   ортар   ўзимга   нафрат,   /   О,   ўзимни   ёмон
кўраман...(ТБША,   94-б);   Эмиш:   шуҳрат   ўраб   кемтик   қисматим,   /   Кўзлардан
узоқда   сирқираб   оқар   (ТБША);   Бир   тингловчи   қоламан   излаб   /   Ва   орқага
тортар   юрагим.   /   Уйғотибми,   чорлабми,   бўзлаб,   /   Топиб,   фикринг   келар
сўрагим...   (ТБША);   Бўрон   қучоғида   қолдим   бир   оқшом,   /   Табиат   ва   қалбим
ичра тўполон. / Нақ илк бор май тўла сипқаргандай жом, / Бир қанотим ором,
Биттаси туғён (ТБША, 70-б);  
10) Ҳаётга, табиатга, мулки борлиққа бўлган чексиз муҳаббат, тирик ва
яшаб   қолишга   интилаётганларга,   ҳаётнинг   нозик,   нафис,   улуғвор,   омонат
хилқатларига ҳамдардлик; ўтмиш ҳақидаги тирик хотирани ўзида ташигувчи
маданиятга бўлган муҳаббат мотивлари. 
Шоира   лирик   қаҳрамони   ночоргина   суратда   табиат   ва   маданият
унсурларини   бирлаштирган   объектлардан   ҳайратга   тушади:   Яланғоч
дарахтлар   ора   мажнунтол,   /   Шоир   хаёлидай   латиф,   серҳашам   (ТБША,   64);
Ҳар навда бир гулда, ҳар гулда бир рўй, /  Ҳар дарахт барги бир дунё ҳикоя
(ТБША, 65); Баҳор ҳали кўкда, Бениш куртакда, / Ғунчада, бинафша баргида
бўртар. / Очинг деразани, унинг ортида, / Кўпчиган кўкрак-ла, Нурга қорилиб
76 / Лутфан гу-гулайди бир жуфт кабутар (ТБША, 74-б); Шом келар узоқлардан
бўшанган   боғ   қўйнига,   /   Йўл-йўла   ичиб   шуъла.   /   Тўкилар   осилишиб   заъфар
барглар бўйнига / Ёз тўқиган ашула (ТБША, 121-б).
11)   Борлиқни   “тантанавор-хушҳол”   қабул   қилиш   мотиви.
Тирикликнинг   абадий   эмаслиги   ва   алоҳида   олинган   дамларнинг
бетакрорлигини   ҳис   қилиш   туфайли   дунё   билан   юзлашган   лирик   қаҳрамон
нигоҳи ўзгача  эъзоз,  айрича титроқ ва  тантанаворлик рангларига  чулғанади.
Зулфия   тасвиридаги   табиат   кўпинча   қандайдир   ғамгин   руҳдаги
тантанаворлик   билан   суғорилгандек   таассурот   қолдиради.   “Шукуҳли”,
“тантанавор”,   “серҳашам”   эпитетлари   кўплаб   ўринларда   қўлланилади:
Қулликка   санчилган   ғазабнинг   тиғи,   /   Гоҳ   эрк   тантанаси   берган   адолат;
Келин-куёв қалбин тўлдирган шодлик / Тўлқини тинмасин сурнай мисоли: /
Кафтда тутмас тўйдан  тантанаворлик , / Ҳаёт боғи гоҳ тинч, гоҳи бўронлик. /
Оғирлик   елкада,   иқбол   ўртада   /   Боқий   қолсин   жуфт-ла   севги   висоли;
Серҳашам   хонада   минг   турли   таом...;   Яланғоч   дарахтлар   ора   мажнунтол,   /
Шоир   хаёлидай   латиф,   серҳашам   (ТБША);   Бу   ғашликми,   яшашга   ўчлик,   /
Вақт туйғуси бир онда унут. / Ёмғирли кун бўлди гул ислик, / Булбул бўлиб
сайради сукут... (ТБША, 94-95.) 
Шоиранинг   “Хушҳоллик”   шеърида   кўтаринкилик   авж   пардада
куйланади: 
Не ажаб даврга пайванд такдирим,
Ўзимни сезаман муттасил хушҳол.
Сабоҳ елларидай ҳамон тик қаддим,
Оқшомги онлардай тиниқдир хаёл.
Ёшлик,
Баркамоллик – ўзга фаслни
Токи умр-мулким, ола билмам тан,
Бағримга олганман
замон фаслини...
Танти, зукко элга суюкли экан
77 Айтажак сўзимнинг поёни бўлмас!
Зеро ҳаёт қилар қўшиқ тақозо,
Бугунги инсонлар йилларни билмас,
Зеро ерга бўлди ошно фазо!
Ҳаёт қайновидай юрак урар жўш,
Дилга қалам эшки, мен беҳад хушҳол.
Шукурким, ўйларда муқимдир жунбиш,
Кўзимда кундан-кун тўлишгач иқбол. (ТБША, 114-б)
12) Ҳаракат, яқинлашиш, бўсаға, йўлак, сафар, қаергадир отланиш ёки
қайтиш   –   Зулфия   дунёси   қаҳрамонларига   хос   бўлган   хусусият.   Бу   ерда
авваламбор шеърларида энг кўп учрайдиган қўним топмаслик мотиви ҳақида
гап   бормоқда:   Йўл   узоқ,   йўл   яқин,   бошсиз,   сўнгсиз   йўл,   /   Бири   тор,   бири
кенг,   равон   ва   сўқмоқ   (ТБША,   141-б).   Табиатда   бўшлиқ   бўлмаганидай,   /
Умримда   бир   бенаф   йўқдир   оро   йўл,   /   Қудуқ   ҳеч   жаҳонда   тўлмаганидай,   /
Асло   тугамасин   менга   оро   йўл...   (ТБША,   70-б)   Бўрон   қучоғида   қолдим   бир
оқшом,   /   Табиат   ва   қалбим   ичра   тўполон.   /   Нақ   илк   бор   май   тўла
сипқаргандай жом, / Бир қанотим ором, биттаси туғён; Янги ерлар кутар янги
йўлларни,   /   Баҳордай   минг   турфа   либос   кийгали;   Яна   бир   бекатга   умрим
карвони / Келмоқда яқин. / Бутун борлиғимга дил ҳаяжони / Ҳокимдир тағин
(ТБША, 86-б); Йўл, қишлоқ, шаҳарлар, денгизлар орти, / Гоҳ ерда, гоҳ кўкда,
гоҳ сувда йўлим (ТБША, 42-б).
13)   Тараддуд   ҳолати   (арафа,   ибтидо,   “илк   марта”,   ниманингдир
яқинлашиши, пайдо бўлиши, юз бериши, эшик ёки деразани чертиши ва ҳ.к.)
–   Зулфия   томонидан   ҳодисаларга   қарашнинг   бошқа   бир   ўзига   хос   ракурси
саналади:   Ой   сузади,   ел   сари   майин,   /   Икки   қалбни   ёқар   бир   оташ.   /   Ёниқ
дилнинг   бахтиёр   найин,   /   Ютмоқ   бўлур   сукут   жафокаш;   Кўзларимда   эриб
кетди   тун,   /   Ёйилмоқда   ёрқин   жувон   кун;   Соғинганда   излаб   бир   нишон,   /
Қабринг   томон   олар   эдим   йўл;   Сен   куйлаган   ўрик   шу   кеча   /   Бурканди   оқ   –
оппоқ   чечакка;   Не-не   гўзал   ёшликлар   келар,   /   Умри   боқий   ҳаёт   йўлида.   /
Ўшанда ҳам ўриклар гуллар, / Сен бўласан диллар тўрида. (ТБША). 
78 14)   Финал   ҳолати   (охирги   учрашув,   кетиш,   хайрлашув,   нимадир
ўзгариши):   Кундан-кун   саҳарга   ортар   соғинчим,   /   Наҳот   ҳаёт   шомин
яқинлиги  бу?;  Офтоб!  Сен   борлиғим   тирик  тутган   жон,  /  Сен   ёлғиз  мангуга
ташлаб   кетарим...;   Бу   қадрдон   ишхонамда   ўчар   чироқ,   /   Аста-секин   дўсту
шогирд кетар йироқ. / Уйдан-уйга бўзлаб юрар етим фироқ, / Бир кун келиб
уйингизда   мен   бўлмасам;   Гўё   ишонч   синиб,   зарб   ейди   имон,   /   Умрингнинг
ўзи ҳам қолди бир кунлик...(ТБША). 
Зулфия   шеъриятида   видолашув,   хайрлашув   руҳидаги   шеърлар   ҳам
учрайди.   Умрининг   сўнгги   ойларида   ёзилган   “Хайр   энди...”   шеърида   шу
мотив яққол ифодаланган: 
1. 
Хайр энди, видога чоғ етди муддат,
Наздимда қолмади олдинда йўллар.
Қолгани яшиндек шошқин, тез суръат,
Муаллақ қотади узатиқ қўллар...
Орзулар бўлмасин офтобдай ёрқин,
Гулбаргдан чиралган каби узилур.
Яшаш қанча ширин бўлмасин, лекин
Юмулиш истамай кўзлар сузилур.
На севги, на нафрат, на қувонч, азоб...
Не дод, кекса ажал абад огохда.
Юкли тевасимон тонгла чорроҳда
Гангиб қолсам, эгам,
садқа эт нажот...
2. 
Хайр энди, табиат, тўрт дунё ҳусн,
Қуллуқ, узоқ йиллар яшадик иноқ.
Қишингда оқ кўркинг сеҳрлаб ҳиссим,
Саратонинг туйғум ёқди қайноқроқ...
Сенинг ўзинг танҳо мумтоз бир китоб,
79 Расо ва норасо дарсинг ўқидим.
Бу тун борлиғим-ла қучдиму боб-боб,
Оғрикдан таваллуд шеърлар тўқидим...
Бандаман, эй тангрим, кашфи табиат,
Ахир бир кун сўнар кўзларимда нур.
Калимага заиф қолганда қудрат,
Сенга сўнгги саждам – умрим тўкилур... 106
15)   Воқеликни   тасвирлашнинг   Зулфияга   хос   услуби,   биринчидан,
олдиндан   сезиш,   бошқалардан   олдин   пайқаш   ретроспектив   кечинмаларда
кўринса, иккинчидан, бахтли ва бахтсиз ҳодисалар ўтган ёки келаси замонда
баён қилинишида кўринади: Биз йиғладик тепангда шу кун, / Келдингми, деб
кўтармадинг   бош.   /   Айт-чи,   сен-ла   бахтиёр   онлар,   /   Кўрганмидинг   кўзимда
бир ёш? (ТБША, 14-б); Кўкрак сути ва меҳнат билан / Биз жаҳонга берганмиз
турмуш, / Она қалби оёққа турса, / Ўғлим, сира бўлмайди уруш! (ТБША, 26-
б); Мен ўтган умрга ачинмай қўйдим, / Ҳеч кимда кўрмайин умримга ўхшаш:
Суйдим,   Эркаландим,   Айрилдим,   Куйдим,   /   Иззат   нима   билдим,   Шу-да   бир
яшаш!   (Ш,   370-б).   Шоира   лирик   қаҳрамонининг   нигоҳи   кўпинча   ўтмишга
қаратилган   бўлади,   бўлиб   ўтган   воқеалар   унинг   қайта   эсга   тушган   оғир
кечинмаларини ифодалаб келади: 
Қалбим қолган эди, бир чоғ бу ерда,
Сизнинг дилингиз-ла жўнаб кетгандим.
Аждодим, авлодим қибласи – элда
Қалбимни соғиниб шеърлар битгандим,
Қани бунда ташлаб кетган у қалбим? 107
16)   Изтироб,   қаттиқ   ҳаяжонланиш   ҳолатларига,   руҳан   мастлик,
босинқирашга   мойиллик:   Нокерак   ҳаяжон   солма   танимга   /   Солсанг,
бўйсунгиму   ичимга   ютгум.   /   Қанча   бўлди   тандан   мен   узганимга   /   Ҳамон
106
 Зулфия. Тонг билан шом аро. Сайланма. – Тошкент: “Шарқ”, 2006. – Б. 134-135. 
107
 Зулфия. Шалола. Асарлар. Уч жилдлик. 1-жилд. – Тошкент: Ғ.Ғулом номидаги Адабиёт ва санъат 
нашриёти, 1985. – Б. 286.
80 йўлинг   тўсмай,   йўлингни   кутгум   (Ш,   353-б);   Ҳамма   нарса   насиб   сенга
беўлчов,   /   Фақат,   фақат,   фақат   умрдан   ўзга.   /   Ҳаёт-чи?   /   Олдда   бўзраяди
“шош”   деган   ундов,   /   Кўкламдай   киради   кўзга...   (Ш,   379-б);   Тун,   Яна   уйқу
йўқ,   Ғувиллайди   бош.   /   Қандай   ёрилмасин   қон   қамчисидан?   /   Чоғи,
томирларнинг   арқоғи   бардош!   /   Недир   чарсиллайди   не   томчисидан,   /
Билмоқчи   бўламан.   /   Борлиғим   –   асаб,   /   Борлиғим   –   сергаклик   –   соламан
қулоқ: / Юрак бир дам эди тинч сатҳли булоқ, / Томчи томаверди гардишлар
ясаб. / Минг зайил зарбидан бўламан гаранг (Ш, 381-б); Мени дард енгдими,
ё битдими куч, / Вужуд сўкилгандай чок-чокдан гўё, / Тинглайман, ўқийман,
лекин   дил   бўм-бўш,   /   Куп-кундуз   кўрганим   ўнгимми,   рўё?   (ТБША,   133-б);
Елнинг   майин   куйин   қолдимми   илғаб.   /   Тошларнинг   бағрида   туғилар
чашма... / ...Қалбимни инжитиб дард, орзу йиғлаб, / Ажиб оғриқ ҳислар қилди
карашма... (ТБША, 129-б). 
Шоира   қаҳрамони   руҳий   кўтаринкилик   ҳолатларини   бошдан
кечирганда   бедорликдан   азоб   чекади,   аммо   барибир   ғафлатдан
нафратланади: 
Ниятим, айтажак сўз, зорларимга
Муштдаккина юрак лим-лим тўлибди.
Сийраклашган киприк ораларига
Бедорлик соқчиси уя қўйибди.
Бор бўл, шундай тақдир!
Зийрак бўл, соқчи,
Даримасин уйқу эгизаги – ғафлат.
Лекин ланжлик деган маккор қароқчи.
Бош суқса сенга ҳам ўқийман лаънат! (ТБША, 108-б)
17)   Зулфия   шеъриятида   қатор   мотивлар   лирик   қаҳрамон   қалбининг
макон ва замон, жонли ва жонсиз мавжудотлар, инсон ва табиат ўртасидаги
турфа қирраларни нейтрал ҳолатга келтира олиш лаёқатини ифодалаб келади.
Шулардан бири хотирадир. Ҳаётнинг барча азиз дамлари хотирада тин олади,
81 авайланади. Бироқ хотира нокерак васвасаларни ва ҳатто бир пайтлар бошдан
кечирилган азиятларни эсга тушириб юбориши ҳам мумкин. 
Эслаб   қолишнинг   муҳимлиги   ва   шоира   қаҳрамонининг   барчасини
хотирда тиклай олиш қобилияти кўплаб шеърларда қайд этиб ўтилган: 
Бу ҳаётнинг ҳамма тоза, чиройли дами,
Азиз дўстим, мудом сени эсга солади.
Кўзлар амри, юрак эрки, жўшқин ҳис билан
Кеча-кундуз жанг қилмоқдан ақлим толади.
Фақат дилга ошно бўлган ажойиб дамлар,
Туйғуларнинг зид хоҳиши берганда алам,
Кўкракларни тўлдирганда ором ва озор
Бахтсизмидик? Наҳот унут бўлар ўша дам? 108
Шоиранинг абадий фироқ ҳақидаги шеърларида фожеали образлар бўй
кўрсатади,   кутилган   ва   кутилмаган   контрастлар,   мураккаб   конфликтлар
учрайди. Фикру хаёлини банд этган ширин дамлар хотираси лирик қаҳрамон
вужудини ўртайди. Бир пайтнинг ўзида ҳам ошкор, ҳам пинҳоний маънолар
ташийдиган   бундай   контраст   образларда   объектив   ва   руҳий   олам   ўзаро
бирлашади,   бу   шоира   туйғуларининг   табиий   ва   самимийлигидан   далолат
бериб туради. 
Ҳаётда   оддий  ва  мўъжизали  нарсалар,   моддий   ва  маънавий  неъматлар
ёнма-ён яшайди, бири аниқ кўриниб, жилоланиб, бири эса кўздан яшириниб
завқ-шавқ уйғотади. Бир вақтда, айни бир лирик лавҳада зоҳирий ва ботиний
аломатлар,   сурат   билан   сийрат   акс   этиши   мураккаб   конфликтни   туғдиради.
“Излайман...” шеърининг ҳар бир банди, ҳар бир сатри замирида ана шундай
мураккаб   руҳий   ҳолатлар   кураши,   зиддиятли   хаёллар   баҳси   ётади.   Улар
ҳассос   шоирагина   яратиши   мумкин   бўлган   қуйма   трагик   лавҳаларга
айланади:  
Фикрлашдан бошу
108
  Зулфия. Тонг билан шом аро. Сайланма. – Тошкент: “Шарқ”, 2006. – Б. 17. 
82 Дил толганида,
Ишли онлар ўтиб, эл олганда дам.
Ўзим учун юлиб вақт олганимда,
Худди юрагимдай мунис бир ҳамдам
Ёнимда йўқ бўлса,
Уни излайман.
Баҳорга шошқинсам жаннат қилган дуч,
Сўйлашга талпинсам ўргатган куйга.
Жўшқин давраларга журъат берган куч
Буюк,
Боқийлиги ғарқ этиб ўйга,
Қонимга суқ солса,
Уни излайман.
Бағримдан узганим – бағри-ла хурсанд,
Қонимни берганим – бахти-ла гулгун.
Ҳусни мендан кўҳлик,
Парвози баланд,
Меҳри бир жонимга солиб минг тўлқин –
Сиғмайин жўш урса,
Уни излайман.
Кунлар қанча шодлик,
Қанча ношодлик,
Қанча иш, коҳишга этар рўбарў.
Жаҳонга сиғмаган севинчга нордек
Келиб бир баҳамни қилганда орзу,
Такдир тўсиқ бўлса,
Уни излайман.
83 Излайман!
Биламан, топмайман уни.
Зотан, ўзим уни қачон йўқотдим?
Фарзанд,
Набиралар туғилган куни,
Мен уни ҳар сафар Абадга топдим... 109
18)   Масофадан   туриб   мулоқот   қилиш   шоира   шеъриятида
айрилиқларни,   орадаги   масофа   ва   тўсиқларни   енгишнинг   асосий   шакли
бўлиб, лирик қаҳрамоннинг йироқдагилар билан хаёлий суҳбати баъзан нома
етказиш   вазифасини   бажарувчи   шамол,   қўшиқ,   қушчалар   орқали   амалга
ошса, баъзан бевосита – “руҳ билан суҳбат” тарзида юз беради. “Соғинганда”
шеъри шундай суҳбат асосига қурилганлиги билан диққатни тортади: 
Қанча бўлди кўрмаганимга,
Эй қалбимнинг дилбари шоир!
Қанча бўлди бирга ўлтириб,
Сўзлашмадик дилларга доир.
Дил-чи, дилим унутиб бўлмас
Ишқ қўшиғи ёзилган китоб.
Хаёл хиёл чертиб ўтдими –
Топиб бер деб қилади хитоб.
Иккимизга маълум бир қудрат
Йиллар ўта сенга тортади.
Унутайин дейману, фақат
Дилда унинг ўти ортади.
Ҳам табиат, ҳам дўст, ҳам рақиб,
109
 Зулфия. Шалола. Асарлар. Уч жилдлик. 1-жилд. – Тошкент: Ғ.Ғулом номидаги Адабиёт ва санъат 
нашриёти, 1985. – Б. 403.
84 Барчасини қолдириб доғда,
Кўришсак-у, яна тирилса
Ўша ўлган бўса дудоғда.
Юрагимнинг шоҳи деб сени,
Майли, бу гал ўзим тиз чўксам.
Ҳузурингда бахтдан тебраниб,
Ишқ ва соғинч ёшини тўксам 110
.   
В. Бурч ва бахт.
    Мен ишқ эдим,
                                                    Ишқдан мастдим беармон,
   Ўттизга етмай бир зарбдан уйғондим.
   Кейин олтингугурт оловисимон,
   Кўринмай ҳижроннинг доғида ёндим... 
1979.
Бурч   ва   бахт   мавзуларини   ифодаловчи   шеърлардаги   мотивларни   уч
гуруҳга   ажратишимиз   мумкин.   Биринчи   гуруҳ   “ихтиёрий   равишда   ўз
манфаатидан   воз   кечиш”   ва   аксилгедонизм   (гедонизм   –   ҳузур-ҳаловатга
интилиш   инсонга   хос   олий   хислат,   деб   ҳисобловчи   ахлоқий   таълимот)
мавзуларини   ифодалайди;   бу   гуруҳ   таркибидаги   мотивлар   кўнгилдаги
зоҳидлик, таркидунёчилик кайфиятларини гавдалантириб, енгилтаклик билан
ҳузур-ҳаловат ортидан қувишнинг бесамарлигини қоралайди. 
Иккинчи   гуруҳ   мотивлар   ўша   “ўзини   ўзи   чеклаш”   мавзусини   “ҳаёт   ва
унинг   нозик   қадриятларига   муҳаббат”   мавзуси   билан   ўзаро   мослаштириш
натижасида   ҳосил   бўлади.   Бу   ерда   гап   лирик   қаҳрамоннинг   ўзидан   мосуво
кўрилган,   аммо   шундай   бўлса-да,   чекига   тушган   бахтнинг   у   ёки   бу
бўлакларига нисбатан ҳиссий муносабати ҳақида бормоқда. 
Учинчи   гуруҳ   мотивлар   пойдеворини   юқорида   айтиб   ўтилган   “ўзини
ўзи   чеклаш”   мавзусидан   ташқари   худбинликнинг   акси   бўлган   “бошқаларга
110
  Зулфия. Тонг билан шом аро. Сайланма. – Тошкент: “Шарқ”, 2006. – Б. 17.
85 ғамхўрлик   қилиш,   ўзаро   ёрдам”   мавзуси   ташкил   этади.   Буларга   лирик
қаҳрамоннинг   ўзига   яқин   одамлар   ва   объектлар   билан   ўзаро   муносабатлари
мазмунига тегишли мотивлар киради. 
Зулфиянинг   айниқса,   “Йиллар,   йиллар...”   китобига   кирган   шеърлари
ана   шундай   том   маънодаги   фалсафий   ўйларга,   чуқур   муҳокама   ва
мубоҳасаларга   бойдир.   Масалан,   “Бўрон   қучоғида”   шеърида   бир   оқшом
кўтарилган   бўрон   орқали   шоира   қаҳрамонининг   асов   туйғулари
умумлаштирилади: 
Бўрон қучоғида қолдим бир оқшом,
Табиат ва қалбим ичра тўполон.
Нақ илк бор май тўла сипқаргандай жом,
Бир қанотим ором,
Биттаси туғён.
Тўлқинга ташланган кемадай қалқиб,
Қудратли, меҳрли қирғоқ излайман.
Бўронни қўзғотган боисни олқиб,
Борлиғим юлқиган қўлни сизлайман:
Олинг, оёқларим ерга тегизмай,
Қаёққа учсангиз, шу ёққа учай.
Қалбим, хаёлимдан қулочлар ясаб,
Ҳеч ким қучолмаган чақмоқни қучай.
Қани, авжга кўтар бор жазавангни,
Юз томондан силта изғириқ қамчинг.
Танам бўйлаб ҳайда ўт аравангни,
Дўл бўлиб ёғилсин ҳаётбахш томчинг.
Юлқи ва тортқила!
86 Бош бошларимдан,
Билай яна етар неларга кучим.
Бахт ёнлаб ўтган у гул ёшларимдан
Қолдимикан ҳеч не, азиз ўқувчим?
Ўлтирибман бўрон ичра сервиқор,
Мен суянган токнинг сирқирар занги.
Иккимизда бир хил пўлат чидам бор:
Изтироб меваси,
Шодликнинг ранги!
Бўронсиз юрак-ла ўлардим карахт,
Бўронсиз табиат кўки яшинсиз.
Насиб бўлмаганда шеъриятдай бахт,
Қашшоқ ўтар эдим йироқ, яқинсиз 111
.    
Ташқи жиҳатдан қаралганда шеърда одатдан ташқари бир ҳол – бўрон
образи   яратилади,   лекин   моҳият-эътибори   билан   у   шоира   қаҳрамони
кўнглидаги   руҳий   драматизмни   кўрсатувчи   поэтик   нисбат   сифатида   келади.
“Бир   оқшом”   кўтарилган   бўроннинг   бутун   шиддатини   шахсан   кечириш
Зулфия учун ўз қалбидаги бўронни – руҳий изтироблар, соғинчлар туғёнини
ифодалаш   учун,   “бахт   ёналаб   ўтган   ёшлик”нинг   алам-армонларини,
шеъриятга,   одамларга   бағишланган   умрни   –   инсоннинг   мураккаб   тақдирида
тажассум   топган   ҳаёт   фалсафасини   назм   тилида   шарҳлаб   бериш   учун   керак
эди. Шу тариқа, табиат ҳодисаси бўлган бўрон шоиранинг неча-неча китобга
сиғдириши   имконсиздай   туюлган   хаёлларига   кутилмаганда   энг   монанд
шеърий парчага айланади. 
Шоира ўзининг бу ҳақдаги дил розларида шундай дейди: “Мен ҳаётни,
ундаги   ҳамма   яхши   нарсаларни   тасдиқлаш   орқали   ёмонлик   билан
курашаман.   Ҳамма   китобларимда   бунга   мисол   бор.   Ҳаётда   қайғу   кўп,   аммо
111
 Зулфия. Шалола. Асарлар. Уч жилдлик. 1-жилд. – Тошкент: Ғ.Ғулом номидаги Адабиёт ва санъат 
нашриёти, 1985. – Б. 368.
87 мен   уни   енгиш,   шу   жумладан,   ўз-ўзини   енгиш   жасорати   тўғрисида   ёзаман.
Мен   ҳаётнинг   нохуш   томонлари   тўғрисида   киноя   билан,   ҳажв   билан
гапирмайман.   Оғриқ   ва   алам   билан,   эзгу   истак   билан   гапираман,   она-
еримиздаги   ҳар   бир   одам   бахтли   бўлишини,   ҳаёт   гўзал,   ҳар   биримизнинг
аҳиллигимиз ибратли бўлишини хоҳлайман.
Менинг   ҳаётимда   ўта   бахтиёр   кунлар   ҳам,   мусибатли   онлар   ҳам   кўп
бўлди.   Бироқ,   ҳатто   энг   оғир,   мушкул   дақиқаларда   ҳам   ўзимнинг   дарду
ҳасратларимни   шеърга   туширарканман,   мени   ҳаётга   муҳаббатнинг   ғолиб
қудрати  ҳеч  қачон  тарк  этмади. Менинг   шахсий ҳаётим   халқ ҳаётининг  бир
заррасидир” 112
. 
“Табиатга исён” шеърида ҳам шоира қаҳрамонининг китобхонга таниш
бўлган   оғир-ҳазин,   мунгли   кечинмалари   пировардида   ҳасрат   мотиви   билан
бирлашиб кетади: 
Ҳайратингдан кучлироқ қудрат 
Мени олиб юрипти кафтда.
Мен шодликни олмайман пудрат,
Йўғураман қалб билан вақтдан. 
Зулфия   қаҳрамони   табиатнинг   азалий   шафқатсизлигидан,   ўлим
ногаҳонлигидан   қанчалик   фиғон   чекмасин,   ўзининг   ҳаётий   эътиқоди,
идеалларидан   асло   чекинмайди.   Аксинча,   ҳаётдан   оладиган   насиба   –
“шодлик”ка курашиб эришади, уни “қалб билан вақтдан йўғуради”. Шундай
қилиб   қалб   лирик   қаҳрамоннинг   ёлғиз   қувончи,   умр   қадри   тимсолига
айланади, бу Зулфияга хос бўлган фалсафий мушоҳада маҳсулидир. 
Шоира   қаҳрамонига   шодлик   тимсолида   гўзаллик   яратиш   шижоатини
берган   куч   нимада?   У   ўзининг   “қалб   дардига   табиб   топмагани”,   бунга
табиатда   чора   йўқлиги   учун   йўқотганини   яна   ўзлигидан,   замон   ва
замондошларидан   ахтаради   ва   маълум   маънода   уни   топади   ҳам.   Бу   –   Худо
берган   “тоқату   камол”,   табиат   “ҳайратидан   кучлироқ   қудрат”   –   шоира
112
  Умурова Г.  Исти қ лол ва бар ҳ аётлик. Рисола. – Самар қ анд: СамДУ нашри ,   2008. – Б.  3 0 .  
88 яратган   руҳий-маънавий   олам,   ўлмас   шеърият   туйғуси,   она   халқига,
Ватанига, инсониятга, тинчлик, дўстлик идеалларига дахлдорлик туйғусидир.
19)   Бурч   ва   бахт   мавзуларини   ифодаловчи   мотивларга   яна   “биз”
мотивини   киритамиз.   Ўзини   камтарона   тутиш,   тавозе,   “эго”ни   рад   этиш
ҳолатлари   айниқса,   лирик   қаҳрамон   камсуқум,   бир   хилда   фикрловчи
одамлардан иборат омма – халқ номидан гапирган паллалари бўй кўрсатади: 
Бу назм боғига киролмас хазон, / Бизни маҳф этолмас завол лашкари, /
Мен   кетсам   мунғаймас   умрим   ҳеч   қачон,   /   Бу   боғлар   –   бир   боғлар   бўлади
ҳали...   (ТБША,   127-б);   Биз   ҳам   йўлда...   Қуёш,   тупроқ   васлидан   /   Қизийди
орқада,   олдимизда   йўл.   /   Гўзал   бўлиб   кетмиш   тупроқ   аслидан   /   Уруғ   сочиб
ўтгач   меҳнат   номли   қўл   (ТБША,   141-б);   Биз   қул   бўлмаганмиз,   Муҳтарам
олим! / Таҳқирларга кўмманг тарихимизни! / Узр, бугун дард-ла тинглаб ҳар
сўзингизни   /   Сафроққа   айланди   томиримда   қон.   /   Йиллар   қат,   қаърига
фикрингиз қаданг, / Топасиз ўтларда ёнмагич достон! (ТБША, 162-б).
20) Виждон азоби. 
Ёшликдаги   енгиллик,   юзакилик   лирик   қаҳрамондаги   пушаймонликни
баъзан   ўз-ўзидан   чақирса,   баъзан   –   бошқа   бир   одамга   етказилган   зиён
туфайли чақиради: 
Афсус,   сўнган   гулхан   қайта   олмас   чўғ,   /   Дарз   кетган   кўнгиллар
бўлмайди   бутун   (ТБША,   29-б);   Кун   ўтади,   тунга   кирганда   /   Руҳим,   қалбим
эзади   пушмон.   /   Ўтган   ишга   заиф   қолганда   /   Саловат   ҳам   кўтарса   фиғон
(ТБША,   93-б);   Фақат   битта   ўкинч:   қаламга   /   Ўтган   кунлар   ўтказар   ҳукм
(ТБША, 59-б).  
21) Кўнгил суст кетадиган нарсаларни рад этиш. 
Шоира   лирик   қаҳрамони   у   ёки   бу   хилдаги   ёқимли   таклифлар,
васвасаларга дуч келади. Баъзан бу васваса хотира кўринишида “ҳамла қилиб
қолади”.   Аммо   лирик   қаҳрамон   турмуши   ва   бурчини   афзал   билгани   учун
ўзини сипо тутади, буларнинг барчасини рад этади: 
Мен билгим келади эркак юрагин / Аёл бир қараши этарми чил-чил? /
Тоғдай   кўтарарми   севги   кўкрагин,   /   Ҳижрон   оловидан   қанча   ёнар   дил?   (М,
89 28-б); Кимдандир бир даста гул келди сенга. / Уйингда, дилингда тўй шавқи
бу   кун.   /   Ўзни   саросима   сездинг   сен   нега?   /   Кўп   эдику   гуллар   бундан   ҳам
гулгун?   (М,   31-б);   Ҳали   бор   олдимда   ўтмаган   бурчим,   Ўтайман   кўзимда
тирик   турса   нур   (ТБША,   2-б);   Ва   қонда   югурар   садоқат   ҳисси,   /   Кўксинг
иссиклиги   элитар   ҳушим.   /   Оловга   ташлайди   басир   бу   жисмим   /   Ҳануз
ўталмаган фарзандлик бурчим (Ш, 301-б). 
22) Панд-насиҳат оҳанги. 
“Бурч” мавзуси ифода тарзида тўғридан-тўғри насиҳат, тарбиявий ўгит,
насиҳатомуз оҳанглар шаклини талаб қилади. 
Дили шоир ҳассос бир элга,  / Фарзандлигим  нақл этар бурчим. / Халқ
қалбидай   бир   гўзал   шеърга   /   Етармикан   ҳеч   қачон   кучим...   (ТБША,   32-б);
Игна   билан   мен   қазиб   қудуқ,   /   Ўша   чашма   кўзин   очаман,   /   Кор   қилмаса
қалбимдаги   ўт,   /   Сочим   ёқиб   учқун   сочаман   (Ш,   249-б);   Уззукун   ишлаган
деҳқондан мен бурчли, / Тунда ҳам тинмаган ишчидан мен хижил. / Шу сабаб
тунларим кундуздан ҳам ишли, / Энг ёрқин, энг тиниқ қўшиқлар тинглар дил
(ТБША, 78-б); Йўқ, бузиб бўлмайди кетар йўлларни! / Бекат қуриб ташла, гар
қодир эсанг. / Ким бўлдинг? Не қилдинг? Тортиқ бўларли / Борми келурларга
арзирлик туҳфанг? (ТБША, 138-б).
Г. Тақдир устидан ғалаба
Табассум ўрнида кулдим чарақлаб,
Суйиш керак бўлса  –  телбача суйдим.
1973.
Зулфия   шеърларини   таҳлил   қилар   эканмиз,   салбий   вазиятларда   лирик
қаҳрамоннинг   ўзини   тутиши   ўзгача   тус   олишининг   гувоҳи   бўламиз:   чекига
тушган   бахтсиз   тақдирни   у   ўзгармас   мавжудлик   сифатида   қабул   қилади   ва
шундай   шароитда   бўлса-да,   кўнгилдагидек   яшашнинг   аллақандай   зоҳирий
кўринишига   киради.   Хусусан,   лирик   қаҳрамон   ўз   қалб   кучи   ва
имкониятларига   таяниб   бахтсизликнинг   ўрнини   тўлдириш   манбаларини
топади.   Тўғрироғи,   турмушнинг   қайғули   шарт-шароитларига   ижобий
муносабатларнинг   бутун   бошли   гаммасини   қарши   қўяди.   Тақдир
90 зарбаларини   сокин   ва   беғалва   қабул   қилиб,   турли   хил   қониқиш   ва   ҳатто
қувончларга   алмаштириш   йўсинини   топади.   Одатий   психология   нуқтаи
назаридан   бу   тахлит   “фожеали   кўтаринкилик”   шоира   лирик   қаҳрамони
ҳақиқий   ҳолатининг   ночорлигини   кўрсатса-да,   кўнгил   оламининг
буюклигини,   ёзуғидаги   “қисмат   шаробини”   мардонавор   симиришга
тайёрлигини   билдиради.   Зулфия   лирик   қаҳрамонининг   “тақдир   устидан
ғалаба” учун қўлланган асосий йўсинлари таҳлилига ўтамиз.   
23)   Аллоҳга   яқинлик,   унинг   кароматларига   ишониш,   руҳан   унга
талпиниш – бенаволик ва бебаҳраликнинг, йўқотишлару омадсизликларнинг
ўрнини   қоплашга,   “бахт   кашф”ига   хизмат   қилади.   Бунга   шоиранинг   “Азиз
туйғулар” туркум шеърларини мисол келтириш мумкин: 
Баҳор   бўлмасайди,   одамзод   албат   /   Ўзи   кашф   этарди,   кашф   этгандай
бахт... (Ш, 355-б); Садоқат бўлмаса, одамзод албат, / Ўзи кашф этарди, кашф
этгандай   бахт   (ТБША,   64-б);   Таянч   бўлмасайди   одамзод   албат,   /   Ўзи   кашф
этарди, кашф этгандай бахт (ТБША, 65-б). 
24)   Лирик   қаҳрамон   мураккаб,   азоб   ва   қийноқларга   тўла   аччиқ
кечинмалардан ўзига нашъа топади; оғриқни тантанали қарши олади. Бундай
оғриқ туйиниш ҳоллари кўпроқ порлоқ муҳаббат хотирасида намоён бўлади.
Аммо,   ўз-ўзидан   аёнки,   азобланиш   инсон   ҳаётидаги   ёзиқ   эканлигини
тушуниш ҳаётдан лаззатланиб яшашнинг бош манбаи ҳисобланади. 
Шоира   қаҳрамонининг   вазият   чорасизлигига   қарши   бу   тахлит   ўзини
тутиши,   бир   томондан   А.Камюнинг   “Сизиф   ҳақидаги   афсона”сини   ёдга
туширса,   иккинчи   томондан   халқимизга   азал-азалдан   хос   бўлган
шукроналик,   Аллоҳнинг   измига   бўйсуниш   каби   қадриятларни   эслатади:
Сўлма гулзор, сўлгандай умрим, / Яшнаганча, яшнатганча қол. / Балки гулга
ёш   тўкиб   юм-юм,   /   Ўзни   яшноқ   сезмоқ   ҳам   иқбол?!   (М,   34-б);   Мен
шомлардан   саҳарлар   ясаб,   /   Ўттиз   ёшли   бўлиб   юраман.   /   Ҳар   баҳорга
чиққанда   қўмсаб,   /   Қайноқ   қўлларингдан   тутаман   (М,   40-б);   Ҳеч   баҳор,
тупроқда   уйғониш  /   Ўтдими  қалбимнинг   ёнидан?   /   Баҳорда   туғилдим!   Унга
эш / Яшашнинг қонуни қонимда (ТБША, 101-б). 
91 Зулфия   шеърларидаги   аччиқ   тақдирга   қарши   қасдма-қасдига   яшаш,
ортга чекинмаслик каби айрим мотивлар Ҳ.Олимжон шеърларидан ўтгандек
туюлади. Айниқса, унга бир пайтлар “қучоқ-қучоқ гуллар” ҳадя этган инсон
қабри   пойига   гул   элтаётган   лирик   қаҳрамон   кечинмалари   шундай   дейишга
асос беради: 
Соғинганда   излаб   бир   нишон,   /   Қабринг   томон   олар   эдим   йўл.   /
Келтирардинг менга бир замон, / Энди ҳар чоғ мен элтаман гул (ТБША, 14-
б).
Шоиранинг   “Мен   ўтган   умрга”   номли   ҳаётий   шиорини   ифодаловчи
шеъри ўзи каби қийналган, аммо қачонлардир толе қуёшининг чарақлашига
ишончи   сўнмаган   кўплаб   инсонлар   учун   бошни   адл   тутиб   яшаш   манбаи
бўлди:   
Ҳаёт китобимни бехос варақлаб,
Мен ўтган умрга ачинмай қўйдим.
Табассум ўрнида кулдим чарақлаб,
Суйиш керак бўлса – телбача суйдим.
Кийганим ипакми, читми ё кимхоб,
Юрак бойлигидан қилмабман парво.
Мени оғушлаган ҳаёт нақ офтоб,
Янги қўшиқ талаб бунда ҳар сабоҳ.
Мен ўтган умрга ачинмай қўйдим,
Ҳеч кимда кўрмайин умримга ўхшаш:
Суйдим,
Эркаландим,
Айрилдим,
Куйдим,
Иззат нима билдим,
Шу-да бир яшаш! 113
113
  Зулфия. Тонг билан шом аро. – Тошкент: “Шарқ”, 2006. – Б. 71. 
92 Чинакам   ҳаётбахш   лавҳалар   ва   фожеали   образлар   ниманинг   эвазига
яратилади?   Зулфия   шеърларини   ўқиганимизда,   шоира   шахсан   бошдан
кечиргандек   туюладиган   кечинмалар   аслида   бўлганми,   балки   бошқаларнинг
дарди ҳам  шеър мазмунига қўшилиб кетгандир,  деган  ўйга толамиз. Аслида
чин   маънодаги   фожеали   образлар   ҳақиқий   ижодкор   бошқаларнинг   қувонч-
ташвишларини   ҳам,   бахти   ва   бахтсизлигини   ҳам   ўзиники   каби   қабул   қила
олганида, бунга ўзида куч, меҳр, бардош топа олганида яратилади. Бошқалар
дарди   унинг   ўз   дарди   билан   қўшилиб,   гўё   селобга   айланади,   муштарак
фожиани янада чуқурроқ, бор кўлами билан англашга хизмат қилади. 
Ҳамид   Олимжондек   суюкли   ёридан,   меҳрибон   устозидан   жуда   эрта
айрилган Зулфия шахсий алам-изтиробларини, туганмас фожиасини машъум
уруш   билан   боғлиқ   давр   одамларининг   фожиаси   билан   қўшиб   тасвирлайди.
Зотан,   шоира   ўз   бошига   тушган   оғир   мусибатни   ёлғизликда   кечира   олмас,
айни   пайтда,   шу   бахтсиз,   “кемтик   қисмат”ни   яшириб   ҳам   бўлмас   эди.
Шунинг   учун   ҳам   унинг   шеърларида   уруш   йилларида   бева   қолган
аёлларнинг   қалб   туйғулари   янада   улуғворлик   касб   этади,   ўз   зиддиятлари
билан   кучли   бўлган   аламнок,   исёнкор   мисралар,   том   маънода   ҳаётбахш
фожеали образлар яратади: 
Бирга қолиш учун сен билан / Куяману, бўлмайман адо (ТБША, 13-б);
Унутайин дейману, фақат / Дилда унинг ўти ортади (ТБША, 17-б); Мана бир
умрни яшадим сенсиз, / Қайтмас шодликларнинг қайтишин кутиб (Ш, 315-б).
Чинакам   фожеали   ҳолатларда   шаклланган   бу   мисраларда   ҳаётнинг
бутун   аччиқ   ва   ширин   маънолари   ўзининг   умумлашма   ифодасини   топган.
Зулфиянинг айрилиқ, абадий ҳижрон мавзуидаги шеърларининг табиийлиги,
ҳаққонийлигини   шоиранинг   ҳаётга   чинакам   шайдолиги   таъминлаган   бўлса,
ажаб эмас. 
Ҳаёт ва ўлим масаласи азалдан инсонни оғир ўйга толдириб келган. Бу
ечилмас   муаммо   ҳаётга   ҳаммадан   бошқача   кўз   билан   қаровчи   шоирларни
янада   ларзага   солади.   Шу   сабабдан   бўлса   керак,   улар   ижодида   бир-бирига
зид   ўринлар   учраб   туради.   Ҳайратланарли   томони   шундаки,   энг   таъсирчан,
93 энг   кучли   асарлар   шу   мавзуда   яратилгандир.   Зулфиянинг   абадий   фироқ,
висолсиз   муҳаббат   ҳақидаги   ҳазин   шеърлари,   фожеали   образлари   ҳам,   кенг
маънода олганда, одамлар минг-минг йиллардан бери моҳиятига ета олмаган
ҳаёт   ва   ўлим   муаммосидан   баҳс   қилади.   Шунинг   учун   ҳам   шоиранинг
туйғулар олами – кўп қиррали, чуқур тагмаънога эга, тўлалигича драматизм
билан йўғрилган шеърлари ҳар гал янгидан-янги талқинларга йўл очаверади. 
Зулфия   ногаҳоний   ўлимга   қарши   ёза   туриб,   табиатнинг   бу   беомон
қонуниятига   қарши   исён   кўтаради,   бу   билан   шахсий   аламлари   доирасидан
чиқиб,   умумбашарий,   барча   инсонлар   учун  муштарак   бўлган   мавзуда   қалам
тебратади.   Нафосат   қонунларининг   талаби   ҳам   шу:   фожиа   ҳақида   ёзишдан
мақсад   –   одамларнинг   сабр-қарори,   умиди   замиридаги   қудратни   кашф
қилиш,   дардларига   малҳам   бўлиш,   шу   йўл   билан   уларнинг   ҳаётга,   эртанги
кунга   бўлган   ишончини   мустаҳкамлашдир.   Шунинг   учун   бўлса   керак,
Зулфиянинг   энг   оғир,   энг   ҳазин   мисраларида   ҳам   илинж,   яшашга   интилиш
мотивлари   бўй   кўрсатади,   хилватнишинлик   аломатлари   сезилмайди.   Ҳассос
шоира ҳар қандай фожианинг замини ҳаётда, унинг алмашинув қонуниятида
яширинганини, ҳаракат ва ривожланиш жараёни узлуксиз эканлигини чуқур
идрок   қилади.   Шунинг   учун   ҳам   у   фожианинг   ҳаётбахш   томони   ҳам
борлигига   ишонади,   уни   шундай   талқин   қилади,   юқорида   кўрганимиздек,
жонли ва таъсирчан ифодалайди. 
2.2. Лирик  мотивлар ранг-баранглиги ва инкишофи
Шеърият   бобидаги   машҳурлик   Зулфия   томонидан   тинимсиз
интилишлар, қатъий изланишлар туфайли қўлга киритилди. У туғилиб ўсган
юртини,   унинг   бетакрор   табиатию   беғубор   одамларини   шеърларига   бош
қаҳрамон   қилиб   тайинлади.   Шоира   ўзининг   ҳаёти   ва   поэтик   қисмати   она-
Ватани   –   Ўзбекистон   тақдири   билан   боғланганлигидан   масрур   эканлигини
“Халқимга айтар сўзларим” шеърида шундай ифодалайди: 
Кўзим устидасан бу туғёнли дам,
Сен билан тақдирдош кундузли бўлдим.  
94 Сени деб сийлади Умр, азиз Ватан
Эъзозли бўлдим мен, юлдузли бўлдим 114
. 
Зулфия шеърларини мутолаа қилар эканмиз, шоирани ҳаяжонга солган
туғёнлар,   қувонч   ва   ташвишлар   бизнинг   қувонч   ва   ташвишларимизга
айланиб бораётганлигини ҳис қиламиз. Унинг қаламидан тўкилган мисралар
қалбимиз   қаъридан   қуйилиб   келаётгандек   туюлади.   Тўпламларининг   сўнгги
саҳифаларини   ёпар   эканмиз,   мунис,   ишонувчан,   самимий   юрагини   тўкиб
солаётган   яқин   одамимиз   билан   юзма-юз   суҳбат   қургандек   бўламиз.   Унинг
шеъриятига   ошно   бўлган   ҳар   қандай   одам   борки,   қалбига   сахий,   меҳрибон,
покиза инсон бўлишни тугиб қўйишига ишонамиз.  
Зулфия   –   ҳассос   лирик   шоира.   У   нима   ҳақда   ёзмасин,   барчаси
муаллифнинг   чуқур   шахсий   муносабатидан   яралган,   самимият   ва
софдилликка ўралган бўлади. Лекин Зулфия поэтик олами интим кечинмалар
сарҳадларидан ўзиб кетади, бу олам – кенг ва тўлақонли. Шоиранинг доимий
йўлдошлари   –   “қўшиқ,   орзу   ва   севги”   –   уни   баҳор   далаларининг   зумрад
кенгликларига   бошлаб   бораверади.   Зулфия   шеърлари   орқали   китобхон   кўз
ўнгида   нафис   ва   ёруғ   олам   намоён   бўлади.   Шоира   шеърларининг   барчаси
келажакка   бўлган   сўнмас   ишонч   билан   суғорилган.   Ана   шу   ишонч   унинг
асарларини,   сўз   санъатининг   юксак   намуналарида   бўлганидек,   некбинлик
ҳисси билан тўйинтиради. 
Зулфия шеърларининг руҳи ва оҳангини, мазмуни ва йўналишини, авж
пардасини,   мақсад,   ғоя   ва   идеалларини   умуминсоний   фикр   ва   туйғулар
белгилайди.   Зотан,   Зулфия   ижодининг   ҳароратини   таъминлаган   омил   ҳам
ундаги  жўшқин  ва  фаол  инсонпарварликдир.  У  бутун  борлиғини   инсоннинг
бахтига   шодлик   қўшиш,   дардига   малҳам   бўлишга   бағишлади.   Шоиранинг
ҳаммани   “юрагига   яқин   олиши”,   барчани   “кўзу   қош   сингари   дўст”,
“тақдирдош,   биродар”   деб   билиши   шундан.   У   ўз   шеърияти   орқали   ўзбек
халқининг   инсонийлигини,   маънан   гўзаллигини,   улуғ   ишларга   қодир
эканлигини жаҳонга ҳаққоний намойиш қилди. 
114
 Зулфия. Тонг билан шом аро. Сайланма. – Тошкент: “Шарқ”, 2006. – Б. 2. 
95 Зулфия   лирикаси   теран   тафаккур   ва   жўшқин   ҳиссиёт   вобасталигидан
ҳосил   бўлган   шеъриятдир.   Шоиранинг   лирик   қаҳрамони   кўпда   юксак
интеллект   соҳибаси   эканлиги   сезилиб   туради.   У   бироз   ўйчан,   баъзан
фалсафий,   баъзида   эса   жиддий   ва   таъсирчан.   Шоира   маънавий-руҳий
изланишларида   ҳис-туйғулар   манзараси,   кечинма   таранглиги,   ўткир
драматик   вазият   ва   коллизиялар   бўртиб   туради.   Унда   макон   ва   замон
чегарасининг   қамровлари   кенг,   ўтмиш,   бугун   ва   келажак   воқелиги   инсон
тақдири,   эртаси   билан   эш   тасвирланади.   Шоира   ижодида   “хотира”,
“тақдирдош”,  “юракка  яқин кишилар”, “тонг”,  “баҳор”, “айрилиқ”,  “соғинч”
мотивлари   такрорланишининг,   барқарор   тус   олишининг   боиси   ҳам   шунда.
Поэтик   тизимида   бахтиёрлик   ва   фожиавийлик   оҳангларининг   ёнма-ёнма
келиши   унинг   воқеликни,   инсонни   кенг   ва   яхлит,   бор   мураккаблиги   билан
талқин қилиш эҳтиёжи натижасидир. 
Зулфия   поэтикаси,   ўтмишга   назар   ташлаганда,   худди   ривожланиб
келаётган бутунликдек кўринади, унда 1940-1990 йиллар ўзбек шеъриятидаги
барча етакчи ижодий тамойиллар ўз аксини топган. 
Чин   маънодаги   ижодкорда   истеъдод   айни   етилган   пайти   кўринадиган
жиҳат – бу бадииятда ўзига хосликка интилишдир. Зулфия шеъриятдаги илк
қадамлариданоқ   ўз   овози,   ўз   тили   билан   адабиётга   кириб   келганлигини
китобхонлар ҳам, мунаққидлар ҳам дарров пайқадилар. 
Унинг   илк   шеърий   тўпламлари   шундан   далолат   берадики,   муаллиф
“мен”и   Зулфияда   яққол   ажралиб   турар   ва   шоира   ўз   лирик   қаҳрамонининг
кўнгил   ҳаётига   мос   бадиий   матн   яратиш   йўлларини   қидирарди.   Шоиранинг
ижодий   янгилиги   шунда   эдики,   ҳис-туйғулар   шеърий   матнда   драматизм   ва
рангин   таъсирчанлик   келтириб   чиқарар,   унинг   лирикаси   санъатнинг   бошқа
турларини ўзида жилолантирганлиги билан ўзига хослик касб этарди. Айтиш
мумкинки,   Зулфия   назмдаги   поэтик   услубини   турли-туман   воситалар   билан
шакллантирди:   лирик   қаҳрамоннинг   ҳолат   ва   қалб   тебранишлари,   унинг
хатти-ҳаракатлари,   атроф-борлиқни   ўзига   хос   тасаввур   қилиши   билан
мутаносибликда очила борди.          
96 Зулфия бадиий услубининг барқарорлиги унинг поэтик тилга бошқача
муносабатида   кўзга   ташланади:   унда   туйғулар   нарса-ҳодисалар   билан
алоқага киришган ҳолда сюжетга бирлашиб, ўзининг янги ифодасини топди.
У   тасвирий   воситаларни   ҳам,   мисра   тузилишини   ҳам,   шеър   вазнини   ҳам
керакли   ўзанда   ислоҳ   қила   олди.   Буларнинг   барчаси   сўзлар   стихиясидаги
мусиқийликни   эркин   шеър   шаклидаги   ишончли   оғзаки   суҳбат   билан
алмаштиришга   бўйсундирилган   эди.   Ҳаёт   фалсафасини,   туйғулар
фалсафасини у поэтик афоризмлар орқали ифодалай бошлади: “Бирга қолиш
учун   сен   билан,   Куяману,   бўлмайман   адо” 115
.   /   Нега   тирик   экан   ташлаб
кетмадинг, Ташлаб кетмадинг-а, бошлаб кетмадинг?! 116
 
Шу   тарзда   Зулфия   ижодида   миниатюризм   юзага   келди.   Унинг   жумла
тузишдаги маҳоратини кўриб чиқар эканлар, таҳлилчилар шоира шеърларида
ундовлар   ҳам,   боғловчилар   ҳам   маъновий   урғулар   билан   юкланганлигини
асосли таъкидлайдилар. 
Қўшимча   қилиб   шуни   айтиш   мумкинки,   шоира   деярли   ҳеч   қачон
тушунтирмайди,   у   кўрсатишга   ҳаракат   қилади.   Мисол   учун,   рангни
аниқловчи   сифатлашни   баъзан   шакл   аниқловчи   сифатлаш   билан
таққослайди: “...Сарғайган даштларга бердинг яшил қон, / Тупроқ тепаларда
шаҳар   кўтардинг” 117
;   баъзида   эса   шеърнинг   охирги   икки   мисрасида   образга
бўлган   диққатни   кучайтирувчи   маъно   такрорини   қўллайди:   “Мен   сени
севаман, сеҳргар йигит, / Бутун борлиғим-ла мен сенга мафтун” 118
. 
Ташкилий   жиҳатдан   Зулфия   ўзини   реалистлар   доирасига   дохил   деб
билар,   умуман,   сўз   рассоми   ўзининг   муайян   эстетик   оқимга   мансуб
эканлигини   англаб   етиши   зарур,   дея   ҳисобларди.   Шоира   адабиёт   оламига
кириб   келган   пайтлари   реалистларни   замонавий   шеъриятнинг   поэтик
арсеналини   янгилаш   зарурлиги   ғояси   бошқарарди.   Улар   символистларда
услуб   қадрсизланганлигини   ва   усуллар   шаблонлашганлигини   пайқардилар.
115
 Зулфия. Тонг билан шом аро. Сайланма. – Тошкент: “Шарқ”, 2006. – Б. 13. 
116
 Ўша китоб. – Б. 20.  
117
  Ўша китоб. – Б. 2. 
118
  Ўша китоб. – Б. 5. 
97 Сўз   санъати   янги   тарафдорларининг   барча   тиришишлари   поэтик   тилни
мистицизм руҳидаги хаёлийликдан қутқаришга қаратилган эди.     
Лирикани   шаклан   демократлаштириш   ҳаракатига   қўшилган   Зулфия
уни   мазмунан   бойитишга   ҳам   катта   ҳисса   қўшди.   Бирин-кетин   дунё   юзини
кўрган тўпламлари уни китобхонларга танитди: кейинчалик унинг китоблари
қайта-қайта   нашрдан   чиқарилди.   Санъатга   бўлган   янгича   талаблар
шароитида   Зулфия   шеъриятни   дунёвий   реалликка   яқинлаштирди,   аммо
ижодидаги реалистик метод аломатлари фалсафий ва руҳий нуқтаи назардан
нафақат   насрий   услуб,   балки   символизм   тарафдорлари   ютуқларидан
самарали фойдаланиш эвазига ҳам мураккаблашди.   
Мамлакатимиз   бўйлаб   мустақиллик   насимлари   эса   бошлагач,   Зулфия
ижодида   янги   босқич   бошланди.   Унинг   ўзбек   халқининг,   айниқса   ўзбек
аёлларининг поэтик акс садосига айланган овози расмий доираларнинг ўнлаб
йилларга чўзилган тақиқларини ёриб ўтиб, истиқлолгача етиб келди. Шундай
бўлса-да, у ўзига ачингани йўқ, бошқаларнинг дарди билан куйиб-ёнди: 
Ҳуррият, келдинг-ей, ал-омон келдинг,
Сени қалбим, кўзим, сўзларим қучар.
Вақт етса шу халқда қолар дафтарим,
Вақт етса, бу ёқда қолар дардларим... 119
Зулфия   табиатига   маънавий-руҳий   жиҳатдан   она-диёр   билан
яктанликни,   ўз   интилишларининг   халқ   дили   ва   орзуси   билан   туташлигини
англаш,   замона   нафасини   ҳис   қилиш,   киши   хоҳишига   бўйсунмайдиган
тарихийлик,   келажакни   кўра   олиш   қобилияти   каби   хусусиятлар   хос.   Унинг
эллигинчи-тўқсонинчи   йиллар   шеъриятининг   узлуксиз   ривожи   лиризмни
сақлаган   ҳолда   эпик   мазмунни   кенгайтиришида   намоён   бўлди.   Ижодкор
шахсида   қайта   тикланган   тарихий   хотира   шоира   лирикасининг   бош
концептуал   образига   айланди.   Шоира   ифода   воситаларини   янгилаш
зарурлигини   ҳис   қилди.   Зулфиянинг   90-йиллар   ижодий   тизими   унинг   илк
119
  Зулфия. Тонг билан шом аро. Сайланма. – Тошкент: “Шарқ”, 2006. – Б. 218.
98 лирикаси   билан   солиштирганда,   эстетик   дунёқарашининг   бутунлай   бошқа-
бошқа ҳодисаси эканлиги аёнлашади. 
Ижтимоий  мавзу  ва   муаммолар  Зулфия   шеъриятига   кириб  келар  экан,
биринчи   навбатда   муаллиф   ижодининг   энг   таъсирчан   ва   ҳаракатчан
компоненти   –   услуб   қиёфасини   ўзгартирди.   Бир   томондан,   шоира   услуби
ўзига   оғзаки     нутқ,   жумладан   сўзлашув   тилини   кенг   қамраган   ҳолда
демократлашишда   давом   этади.   Фольклордан   фойдаланиш:   мотивлар,
образлар,   вазн   имкониятлари   кенгайди.   Иккинчи   томондан,   Зулфия   услуби
китобий   руҳда   архаиклаша   борди,   оҳангдорлик   жиҳатдан   нотиқликка   хос
тантанаворлик   эшитила   бошлади.   Унинг   шеърларида   жаҳон   адабиётининг
шоҳ   асарлари   билан,   қадимий   китоблар   билан   боғлиқ   мифологемаларни
қўллаш   ортди   (“Уни   Фарҳод   дер   эдилар...”),   эпиграфлар,   кўчирма
келтиришлар   кўпайди:   “Сўфи   Оллоёрми,   девона   Машраб   /   Баёзларин   ўпиб
қўлга олардик. / Юмушми, ўйинми – барини ташлаб, / Сеҳрли оламга кириб
борардик”.   Адабийлик,   китобийлик   унинг   шеъриятида   сўзлашув   услуби
билан,   кўтаринки   маишийлик   билан,   ҳаётда   орттирилган   донишмандлик
билан бойиб борди.   
Зулфия   шеъриятида   жанрий   шаклларни   яхлитлашга   мойиллик
кузатилди.   Эпик   мазмундорликка   эга   шеърлар   туркумлашди   (“Азиз
туйғулар”);   шеърий   парчаларда   лирик   достон   жанрига   хос   хусусиятлар
устунлик қила бошлади (“Қуёшли қалам”, “Яратиш дарди”); лирик достонлар
шеърий роман даражасига кўтарилди (“Қишлоқ врачи”, “Водил юлдузлари”).
Унинг   сўнгги   йиллар   шеърларида   ямбли   туроқларнинг   учрашини
ижодида   фуқаролик   ҳис-туйғусининг   орта   бориши   билан   изоҳлаш   мумкин.
Бироқ,   шуни   таъкидлаш   жоизки,   икки   бўлакли   вазнларни   уч   бўлаклилари
билан   бирлаштириш   хусусияти   уни   тарк   этмади.   Бу   унинг   шеърларининг
интонацион   жиҳатдан   эластиклигини   таъминлаб   келди.   Шоира   бир
маромдаги   силлабо-тоник   шеърдан   устун   келган   ритмик   урғули   шеърнинг
ўзига   хос   тури,   узун   мисрали   (шеьр   мисралари   ичида   такрорланиб   келувчи
паузанинг алоҳида тури – цезурага асосланган) шеърлар ёзишда давом этди: 
99 Мен Сизга, ўқувчим,
На айтиб,
На-да кўрсатиб
Улгура олмадим Юртимни.
Асрлар гардини қалбим-ла сидириб
Узриму,
Ўзлигим, кўркимни,
Қадимнинг чақнатиб ўтини
Бу куннинг нурига тутмадим 120
.      
Ҳаммасидан ҳам кўра Зулфия ўзининг “Хотирам синиқлари” достонига
энг кўп куч сарфлади. Одатда кўзгу синиғида воқелик унсурлари алоқ-чалоқ
акс   этади.   Достон   лирик   қаҳрамонининг   хотира   синиқларида   эса,   аксинча.
Унда   ўзбек   халқи   ўтган   асрда   бошдан   кечирган   талотумли   ҳаёт   ўзининг
поэтик талқинини топган.  
Достонда   тасвир   туркумларга   ажралган;   асосий   сюжет   чизиғининг
ривожини   тарихий   жиҳатдан   шахсий   ёндашув   ҳаракатга   келтиради.   Лиро-
эпик воситалар орқали шоира мамлакат ва лирик қаҳрамон бошдан кечирган
кунларнинг бадиий солномасини яратади:
“Янги ҳаёт” дебмиз ўша кунларни,
Беталаб, бенолиш яшабмиз кўп йил.
Бир ўйлаб кўрмабмиз бу юрт ҳокимин
Лаби кулиб, нечун ранг-рўйи заҳил?! 121
    
Адабиётшунос   Ш.Ҳасанов   достон   сюжетини   тадқиқ   қилар   экан,
шундай   тўхтамга   келади:   “Хотирам   синиқлари”да   муҳташам   эпик   қамров
мавжуд.   Бутун   бир   халқнинг   бир   аср   давомидаги   орзу   аъмолини,
психологиясини,   турмуш   тарзини,   тарихини   шоира   193   сатрдан   иборат
ихчамгина   достонига   жо   этган.   Достон   ташқи   воқеа-ҳодисалар   тасвири
биланмас,   ички   поэтик   фаолият   билан   суғорилган.   Шоира   тақдири   халқ
тақдири   билан   вобаста...   Мустабид   тузумнинг   қатли   кушлари,   қатағонлари,
120
 Ўша китоб. – Б. 208. 
121
  Ўша китоб. – Б. 167. 
100 сургунлари,   етмиш   йилдан   зиёд   давом   этган   нобоп   сиёсати   ва   бунинг
натижасида   тарихи   топталса-да,   удумлари   таъқиқларга   учраса-да,   бироқ
иродаси букилмаган, ўзлигини англаб бораётган халқнинг ғамангиз сиймоси
шоира   ўйларида   туғилган   оғриқларнинг,   хотира   синиқларининг
коллизиясини  белгилайди” 122
. Дарҳақиқат,  ушбу достонда  Зулфия поэтикаси
яхлит тугаллик касб этган. 
Поэтик   ифоданинг   равшанлиги   Зулфиянинг   барча   шеърларига   хос.
Аммо   “Хотирам   синиқлари”   устида   ишлар   экан,   шоира   ўзбек   адабиётида
символистлар   поэтикаси   эришган   ютуқларга   ҳам   мурожаат   қилади.   Асарда
кўплаб   ўринлар   рамзийларча   шифрланган.   Достон   композицияси   асосида
нарсаларни   симфоник   жойлаштиришнинг   рамзий   тамойили   ётади.   Бу
тамойил   шунда   кўринадики,   такрорланиб   келадиган   бош   мотивлар   ажралиб
туради   ва   кейинчалик   бу   мотивлар   тўқнашувлар   ва   чатишиб   кетишлар
орқали   ёнма-ён   жаранглай   бошлайди,   вақти-вақти   билан   шеърий   матн
мусиқага ёзилган либреттони эслатиб юборади: 
“Ватанпарвар” дебмиз ўз-ўзимизни,
Денгизлар қурибди, чирибди балиқ,
“Инсонсан, бошингни кўтар”, демабди,
Кўнглинг қолганмиди бизлардан, холиқ? 123
Муаллифнинг   (шу   пайтгача   ўзига   бегона   бўлган)   мажозийлаштириш
усуллари     асарга   сирли   тагмаънони   олиб   кирган.   Муаллиф   поэтик   оламида
ўнг   ва   туш,   иллюзия   ва   воқелик   элементлари   бир-бирига   туташиб   кетади.
Сирли   кўзгу   синиқларида   ғира-шира   кўринган   хаёлий   образлар   аста-секин
ёрқин   қиёфа   касб   эта   боради.   Поэтик   сўз   сеҳри   кўзгу   синиқларида   ювилиб
бораётган   поэтик   маънодан   қувват   олади.   Муаллиф   хронотопи   замон   ва
маконнинг   абадийлиги   қаърига   чўмади.   Ёшлик   йилларида   четлаб   ўтилган
символизм қариган чоғи ёзилган кўламдор достонда янгидан бўй кўрсатади.
Айни   пайтда,   бу   масала   турли-туман   эстетик   декларацияларни   четлаган
ҳолда, ижодий йўл билан табиий ҳал қилинади.          
122
  Ҳасанов Ш. Достон таркиби ва табиати. – Самарқанд: СамДУ нашри, 2011. – Б. 146. 
123
  Зулфия. Тонг билан шом аро. Сайланма. – Тошкент: “Шарқ”, 2006. – Б. 167. 
101 Зулфия   эстетикаси   бир   пайтлар   ўзбек   сўз   санъатини     бойитган
символизм   (Ойбек   лирикаси   мисолида)   тажрибаларини   ўзига   олган   ҳолда
реализмни   модернизм   билан   мустаҳкам   боғлади.   Поэтик   шакллар
алмашувчанлиги,   уларнинг   моҳирона   бирикуви   эндиликда   ҳеч   қандай
чекловларсиз шеърият хизматига камарбасталик қиладиган бўлди. 
Сўз   санъаткорларидан   бирортасининг   поэтик   оламини   тавсифлар
эканмиз,   биз   унинг   барча   матнлари   асосида   ётган   энг   умумий   ва   теран
семантик қийматларни (мавзуларни) ички қайта тиклаш ҳамда ўша мавзулар
билан асардаги мотивларнинг мослигини аниқлаш вазифасини кўзда тутамиз.
Вариантдош   мотив   ва   мавзуларни   қидиришнинг   асосий   усули   мазмун,
сюжет-ҳолат,   лексик   ва   бошқа   жиҳатлардан   умумий   қирраларни   топиш
мақсадида битта муаллифга тегишли турли матнларни таққослашдир. 
Муаллиф   асарларининг   барчасини   синчиклаб   ёки   секин   ўқиш
мобайнида   бу   ўхшашликлар   оддий   китобхон   нигоҳига   кўринганидан   кўра,
кўп   сонли   ва   тармоқланган   эканлиги   маълум   бўлади.   Бундай   ёндашувнинг
тўғрилигини   рус   шоираси   А.Ахматованинг   қуйидаги   сўзлари   тасдиқлайди:
“Туб   моҳиятни   англаш   учун   шоир   шеърларида   доимий   тарзда   такрорланиб
келадиган образлар уясини ўрганиш зарур – айнан уларда муаллиф шахсияти
ва поэзиясининг руҳи яширинган бўлади” 124
. 
Бу   тавсияни   Зулфия   ижодини   ўрганишга   татбиқ   этиш,   фикримизча,
айни муддаодир. Шоира шеър ёзиш манерасининг бошқа муаллифлар билан
ўхшаш   жиҳатлари,   ҳатто   матнда   параллел   келган   ўхшаш   жиҳатлар
тадқиқотчилар   томонидан   қайд   этилган.   Аммо   Зулфия   ижодида   бошқа
муаллифлардан   яширин   парчалар   топиш   учун   топқирлик,   қатъийлик   ва
билимдонлик кўрсатган илмий тафаккур шоиранинг ўзида учрайдиган  у ёки
бу   даражадаги   кўплаб   ярим   ошкор   автотакрорлар   ва   автоварицацияларга
беэътибор   қолганлигини   қандай   изоҳлаш   мумкин?   Ахир   бир   ижодкор
асарларида   такрорланиб   келадиган   образлар,   мотивлар,   ғоялар   “муаллиф
шахси”нинг   сирини   очиш   ва   барча   матнлари   орқали   унинг   айнан   нимани
124
 Топоров В.Н. Ахматова и Блок (к проблеме построения поэтического диалога: “блоковский” текст 
Ахматовой). – Berkeley, 1981. – P. 223.   
102 айтишга интилаётганини аниқлашнинг аҳамияти ҳам кам эмас-ку. Қолаверса,
бу ҳодисани ўрганиш бошқаларидан кўра кўпроқ натижа келтириши мумкин.
“Уруш   йиллари   камолот   даври   бўлди,   -   дейди   Зулфиянинг   ўзи
ижоддаги камолотини эслаб, - ақлли гапларни ўйлаб топишга, ясама дард ёки
завқ-шавқни   куйлашга   ўрин   қолмади,   турмушнинг   ўзи   қатъият   билан
ҳақиқий   сўз   талаб   қилди;   беихтиёр   равишдами   ёки   бировнинг   тажрибасига
мурожаат   қилиш   натижасидами,   асл   сўзлар   ўз-ўзидан   қуйилиб
келаверганидан   кейин   уларни   ўрни-ўрнига   жойлаштириш,   бир-бири   билан
боғлаш   йўлини   топар   экансан...   1947   йилда   чиққан   “Ҳулкар”   китобим   янги
ишнинг   якуни   бўлди.   Шеърларим   воқеабанд   бўлиб   қолди,   десаммикан.
Лекин баёнчилик маъносида эмас. Мен бу шеърларга ўз руҳий тарихимнинг
бир   парчасини   жойлаштира   бошладим,   бу   парчанинг   ўз   тугуни,
кульминацияси ва ечими бор эди. Энди ёзмоқ учун, Лев Толстой айтгандек,
дастлаб гапнинг учини учига улаб олишим керак эди. Шеърни бошлаб қўйиб
охирини   топмагунимча   уни   давом   эттира   олмас   эдим.   Эндиликда   қаёққа
қараб   кетаётганлигимни   билганимдан   йўлнинг   энг   қисқасини   излаб   топа
олардим. Натижада шеърларим мухтасар ва тугал бўла бошлади” 125
.      
Ёзилиши   керак   бўлган   шеърнинг   тугал   мазмунга   эга   мухтасар   шакл
касб   этароқ   дунёга   келаётганлигини   англатиб   турган   бу   иқроромуз   фикрлар
Зулфия поэтик оламининг нақадар бетакрор, ўзига хос эканлигини кўрсатади.
Маълум   бўлишича,   ўзлаштирма   ибора   ва   тасвирларнинг   ўзи
ўзлаштирувчи   ижодкор   фалсафий   ва   бадиий   тизимига,   унинг   “образлар
доимий   такрорланиб   турадиган   уйига”   кирар   экан,   дамба-дам   ўзгаришга   юз
тутади.   Шундай   туюладики,   Зулфия   дунёга   нисбатан   кескин   индивидуал,
субъектив   ва   селектив   муносабатда   бўладиган   поэтик   шахслар   сирасига
киради.   Айнан   шундай   шахслардагина   бегона   мотивларни   ҳам   ассимиляция
қила олиш ва қайта яратиш хусусияти алоҳида ажралиб туради.  
Зулфия шеъриятининг бош мавзуларини ифодалаб келувчи мотивларни
текширишга   киришишдан   аввал   мотивнинг   ўзи   нималигини   аниқлаштириб
125
  Зулфия. Асарлар. Уч жилдлик. Биринчи жилд. – Тошкент: Ғафур Ғулом номидаги Адабиёт ва санъат 
нашриёти, 1985. – Б. 8. 
103 олиш   зарур   бўлади.   Мусиқашуносликнинг   таянч   ибораларидан   бўлган
“мотив”   сўзи   адабиёт   ҳақидаги   фанда   ҳам   катта   аҳамиятга   эга.   Лотинча
moveo – (жилдираман, қўзғатаман) феълидан олинган мотив эндиликда кенг
кўламли мазмунга эга.  
Мотивнинг   дастлабки,   етакчи,   бош   маъносини   оддийгина   таърифлаш
мушкул.   Мотив   –   бу   асарнинг   муҳим   аҳамиятга   эга   (семантик   жиҳатдан
мазмунга   бой)   компонентидир.   У   асар   мавзуси   ва   концепциясига   (ғоясига)
фаол алоқадор, лекин улар билан бир нарса эмас. Б.Н.Путилованинг фикрича,
“барқарор   семантик   бирлик”   сифатида   мотивлар   “кўп   маънолиликнинг
юқори,   айтиш   мумкинки,   фавқулодда   даражаси   билан   характерланади.   Ҳар
қайси   мотив   маъноларнинг   барқарор   тўпламига   эга” 126
.   Мотив,   қандай   йўл
билан   бўлмасин,   бадиий   асар   доирасида   ҳаракатда,   шу   билан   бирга   унинг
таркибида турли шаклларда мавжуд. У такрорланувчи ва турли вариантларда
келувчи алоҳида сўз ёки сўз бирикмаси сифатида намоён бўлиши ҳам, турли
лексик бирликлар воситасида нимадир англатиши ҳам, сарлавҳа ёки эпиграф
кўринишида  келиши ҳам, тагмаънони  ифодалаш  сифатида гавдаланиши  ҳам
мумкин.   Мотивлар   соҳасини   синчков   китобхон   ва   мутахассисгина   ҳис   қила
оладиган   асарнинг   ички,   кўринмас   чизиқлари   билан   белгиланган   халқалари
ташкил этади. Матнда жумбоқли тарзда келиш, ярим ифодаланганлик унинг
энг муҳим қирраси ҳисобланади.          
Мотивлар   ё   алоҳида   асар   ҳалқаларининг   қурилиши   сифатида   ёки
санъаткор   бутун   ижоди   ва   ҳатто   муайян   жанр,   йўналиш,   адабий   даврлар,
жаҳон   адабиётининг   мулки   сифатида   аҳамиятли   бўлиши   мумкин.   Айнан
мана   шу   жиҳат   –   индивидуалликнинг   устуворлиги   билан   улар   тарихий
поэтиканинг муҳим предметларидан бирини ташкил этадилар.    
ХХ   асрдан   бошлаб   “мотив”   термини   тарихан   энг   қадимий,   фольклор
сюжетларини   ўрганишда   кенг   ишлатила   бошланди.   Мисол   учун,
А.Н.Веселовский   ўзининг   тугалланмай   қолган   “Сюжетлар   поэтикаси”
китобида   мотив   ҳақида   ҳикоя   қилишнинг   оддий,   ажралмас   бирлиги,
126
  Путилов Б.Н.  Веселовский  и проблемы фольклорного мотива//Наследие Александра Веселовского:
Исследования и материалы. СПб., 1992. С. 84.
104 сюжетлар   асосида   ётадиган   такрорланиб   келувчи   схематик   шакл   дея
таъкидлаб   ўтган   эди   (афсона   ва   эртаклар   сюжетида).   Бунга   олим   қуёш   ёки
соҳибжамолнинг   ўғирланиши,   булоқ   сувининг   қуриб   қолиши   кабиларни
мисол келтиради 127
. Мотивлар бу ерда алоҳида асар билан ўзаро боғланишда
текширилаётгани   йўқ,   балки   сўз   санъатининг   умумий   мулки   сифатида
кўрилмоқда.   Веселовскийнинг   фикрича,   мотивлар   тарихан   барқарор   ва
бениҳоя   такрорланувчандирлар.   Олим   бу   борада   эҳтиёткорлик   билан   ўз
тахминини айтади:  “...поэтик ижод бир авлод ўзидан аввалгисидан, улар эса
учинчиларидан   қабул   қилиб   олган   барчамизга   таниш   муайян   шакллар,
барқарор   мотивлар   билан   чегараланмайдими?   Ҳар   қайси   янги   поэтик   давр
ўзига янги комбинацияларни раво кўрар ҳамда уларни ҳаётни тушунишнинг
янги  кўринишлари  билан  тўлдирар экан,  эскидан  васият  қилиб  қолдирилган
образлар билан иш кўрмайдими?” 128
      
Кейинги   ўн   йилликлар   мобайнида   мотивлар   алоҳида   ижодкорлар   ва
асарларнинг   мулки   сифатида   кўриладиган,   индивидуал   ижодий   тажриба
билан ўзаро боғлиқликда ўрганиладиган бўлди.  
Шеърият учун сўз орқали ифодаланган мотивлар хос. А.А.Блок шундай
ёзади:   “Ҳар   қандай   шеър   –   бир   нечта   сўзларнинг   ўткир   дамига   тўшалган
шоҳи   чойшабдир.   Бу   сўзлар   юлдузлар   каби   чароғон.   Улар   борки,   шеър
мавжуд” 129
.   Дарҳақиқат,   шоирнинг   биргина   “Дунёлар   учмоқда”   (1912)
шеърини   олиб   кўрадиган   бўлсак,   бемақсад   ва   телбанамо   парвоз;   унга
ҳамроҳлик   қилаётган   визиллаган   овоз;   чарчоқ   ҳолидаги   қалб;   тутиб   бўлмас
бахт кабилар таянч сўзларни ташкил этади. 
Адабиётшуносликда   “мотив”   сўзига   қандай   мазмуний   оҳанглар
берилмасин,   унинг   чинакам   долзарблиги,   зарурият   эканлиги   ўз-ўзидан
аҳамиятини сақлаб қолаверади.    
Зулфия   шеъриятида   кўп   кузатиладиган   мотивлар,   автотакрорлардан
ҳозирча,   мисол   тариқасида,   хронологик   жиҳатдан   тарқоқлиги   ва   поэтик
127
  Қаранг .: Веселовский А.Н. Историческая поэтика. С. 301.
128
 Веселовский А.Н. Историческая поэтика. С. 40.
129
 Блок А.А. Записные книжки. 1901–1920. С. 84.
105 матндан   шоира   биографияси   ва   унинг   турмушдаги   фаолиятига   бориб
тақалиши билан ажралиб турадиган бир нечтасини келтирамиз: 
Тонг (порлок келажак) мотиви.   “Елда қўшиқ, кўприкда шуъла, Бахт-
ла тепди икки ёш юрак... /  Ой сўзлади юлдузни тўплаб,  Севги  тонги ҳақида
эртак”.   (1936)   –   “Тинчгина   тонг   отар.   Чиқади   қуёш   /   Кўм-кўк   майсаларда
ялтирар шабнам...” (1947) – “Кундан-кун саҳарга ортар соғинчим, Наҳот ҳаёт
шомин яқинлиги бу? / Салқин оромида йўқолар тинчим, Демак, шафақ мен-
чун ёлқинлиги бу!” (1968);
Яқин кишилар ёди мотиви.  “Бахтиёр севгини куйларди созим / Ўлим
ханжарига   тегди-ю   синди...”   (1944)   –  “Тунлар  тушимдасан,   кундуз   ёдимда   /
Мен  ҳаёт   эканман,  ҳаётсан  сен   ҳам!”  (1945)  –  “Қанча   бўлди  кўрмаганимга  /
Эй қалбимнинг дилбари шоир!” (1950) – “Олов тўлқин туннинг ичида, Қолиб
маъюс   чайқалар   денгиз...   /   Мусибатнинг   занг   илгичида,   Гулгун   кўйлак
осиғлиқ ҳануз...” (1985);
Баҳор   –   янгиланиш   мотиви.   “Шоир   севган   ўлка   кўксида   /   Хушбўй
баҳор   кезиб   юради...”   (1980)   –   “Баҳорда   туғилдим!   Унга   эш   /   Яшашнинг
қонуни қонимда...” (1981) – “Синди қиш тўқиган муз ҳисли қафас / Мана, яна
қушлар чуғурлаб қолди” (1983).
Биз   ишни   Зулфия   поэтик   оламининг   асосида   ётган   мавзулар
мажмуасини   белгилаб   олишдан   бошлаймиз.   Шоира   тафаккурининг   маҳсули
бўлган,   ҳаётини   безаган   тушунча   ва   қоидаларни   биз   аллақандай   абстракт
рамзлар   ёки   шартли   ифодалар   сифатида   эмас,   балки   ўзига   хос   яхлит
бутунликка   эга   ҳаёт   фалсафаси   сифатида   тушунамиз.   Шоиранинг   мавзулар
мажмуасига  лирик қаҳрамон шахсининг энг  барқарор ва  доимий қирралари,
унинг   олам   ва   одам   ҳақидаги   асосий   тушунча-тасаввурлари   ҳамда   ўзини
тутишининг умумий стратегияси киради.  
Бу Зулфия поэтик олами борасида биз танлаган картинани тасвирийлик
поэтикаси   доирасида   бажарилган   айрим   бошқа   поэтик   оламлар
“портретларидан”   ажратиб   туради.   Уларда   мавзу   бир-икки   мураккаб
бўлмаган   маъновий   ибораларга   бориб   тақалади.   Ўз   навбатида   бу
106 иборалардаги  муайян  мотивларнинг  хилма-хиллиги  кўп поғонали  талқинлар
орқали исботланади. Бундай ёндашув, худди шоира ҳамиша бир хил ва айни
дамда   оддий   фикрни   айтиб   келади-ю   уни   турли   ракурслардан   туриб
айтишнинг   нозик   йўсинларини   билишини   назарда   тутарди.   Аксинча,   биз
шоира таянч  ғояларининг ўзиёқ етарлича бой ва хилма-хил бўлиши мумкин
деб   биламиз.   Улар   ягона   бирлик   ҳосил   қилишлари   мумкин,   аммо   унинг
табиати   турфа   хил   бўлади.   Бу   ядровий   ғояларни   қайсидир   дастлабки
семантик   инвариантга   олиб   бориб   тақашга   уриниш   шарт   эмас;   улар
нисбатини   бошқачароқ,   масалан,   мулоҳазалар   якка   силсиласининг   бир
бўғини   ёки   шоира   субъектив   иродасига   кўра   қандайдир   уйғун   бирликка
келтирилган турфа хил фикрлар мажмуи сифатида  тасаввур қилишимиз ҳам
мумкин.         
Тематик   ядронинг   таърифи   шу   тарзда   тузиб   олингач,   унинг   турли
компонент   ва   жиҳатларини   кенгайтирадиган   қатор   доимий   мотивларни
белгилаб   олиш   керак   бўлади.   Биз   турли   хил   ва   аниқлик   даражасидаги
бирликларни   “мотив”   термини   билан   белгилаб   оламиз.   Бундай   мотивлар
сирасига,   масалан,   воқеа-ҳолат   элементлари;   лирик   сюжетнинг   актант
структурасидаги   ўзига   хосликлар;   Зулфия   лирик   қаҳрамонига   хос   борлиққа
муносабат   тарзи   ва   лирик   ҳолатлар;   типик   характеристикалар,   предмет   ва
вазиятларнинг қирралари кабилар киради.     
Шеър   қурилишида   мотивларнинг   ўрни   турлича   бўлиши   мумкин.
Улардан   баъзилари   тематик   ёки   композицион   ўзак   ролида   ишлатилса,
айримлари ташқи аксессуарлар ўрнида келиши, учинчилари эса марказий ва
ёндош позициялар учун бир хил мавқе эгаллайди.     
Умуман   олганда,   Зулфия   ижодида   доимий   барқарорлик   касб   этадиган
бирликларнинг   яна   бир   турини   ажратиб   кўрсатса   бўлади.   Бу   мотивларни
конкретлаштириш   учун   қўлланиладиган   образли-мажозий   воситалар:   типик
метафоралар,   гиперболалар,   эпитетлар,   рамзлардир.   Мисол   учун,   “дард”
ифодаси “қийноқ” ёки “жазо” сифатида, “эсдалик” – жисмоний фаолият ёки
ҳаракат   (саёҳат,   зиндондан   озод   бўлиш   ва   ҳ.к.)   сифатида   гавдаланиши
107 мумкин. Аёнки, бу каби кўчма маънодаги иборалар, худди мотивлар сингари
тематик   ядрога   бориб   тақалади.   Улар   мазмунни   тўғри   англашда   муҳим
аҳамият касб этадилар.   
Бизнинг   мақсадимиз   Зулфия   шеърларининг   алоҳида   матнларини
таҳлил   қилиш   ёки   шоира   поэтикасининг   умумий   тамойилларини   тадқиқ
қилиш   эмас,   балки   тематик   характердаги   вазифа   –   поэтик   мулоҳазаларда
жамланган   “шахсий   фалсафа”ни   қайта   тиклашдир.   Бунинг   учун   шоиранинг
“Шалола” (Ш), “Мушоира” (М), “Камалак” (К) тўпламлари, “Тонг билан шом
аро”   (ТБША)   номли   сайланмасидан   ўрин   олган   шеърларига   мурожаат
қиламиз.   Фикримизча,   белгилаб   олинган   мотивлар   номлари   санаб   ўтилган
тўпламлардаги аксарият шеърларни етарлича талқин қилиб бериш имконини
беради.
          Боб сўнгида қуйидаги хулосаларга келинди:
-Зулфиянинг   абадий   фироқ,   висолсиз   муҳаббат   ҳақидаги   ҳазин
шеърлари,   фожеали   образлари   фалсафий   маънода   ҳаёт   ва   ўлим   баҳсига   йўл
очади.  Шу  боис,  шоиранинг  туйғулар  олами кўп  қиррали,  чуқур  тагмаънога
эга,   лирик   драматизм   билан   йўғрилган   шеърлари   ҳар   гал   янгидан-янги
талқинларга йўл очаверади;
-Зулфия шеъриятида намоён бўлган поэтик ғоялар тақдир, қалб, бурч ва
бахт,   тақдир   устидан   ғалаба   каби   адабий   мавзулардан   ўсиб   чиқади   ва   бу
хусусият   унинг   ижодини   А.Ахматова,   М.Цветаева   каби   замондош   рус
шоиралари ижоди билан ҳамоҳанглик касб этишини юзага келтиради;
-масофадан   туриб   мулоқот   қилиш   шоира   шеъриятида   айрилиқларни,
орадаги   масофа   ва   тўсиқларни   енгишнинг   асосий   шакли   бўлиб,   лирик
қаҳрамоннинг   йироқдагилар   билан   хаёлий   суҳбати   баъзан   нома   етказиш
вазифасини бажарувчи шамол, қўшиқ, қушчалар орқали амалга ошса, баъзан
бевосита – “руҳ билан суҳбат” тарзида юз беради;
-Зулфия   шеъриятида   тасвирий   воситаларни   ҳам,   мисра   тузилишини
ҳам, шеър вазнини ҳам керакли ўзанда ислоҳ қила олди. Буларнинг барчаси
108 сўзлар   стихиясидаги   мусиқийликни   эркин   шеър   шаклидаги   жонли   суҳбат
билан алмаштиришга бўйсиндирилган эди;
-барқарор   семантик   бирлик   сифатида   Зулфия   шеъриятида   қайта-қайта
мурожаат   қилинган   тонг   (келажак),   яқин   кишилар   ёди,   баҳор-янгиланиш
мотивлари шоира поэтик оламини тушунишда муҳим аҳамиятга эга;
-мотивларни     конкретлаштириш   учун   қўлланиладиган   образли   –
мажозий   воситалар:   типик   метафоралар,   гиперболалар,   сифатлашлар,
рамзлар мотивнинг ўзи каби тематик асосга боғланади.
109 УЧИНЧИ БОБ
ЗУЛФИЯ ПОЭТИК МАКТАБИ  АНЪАНАЛАРИНИНГ ЎЗБЕК
ШЕЪРИЯТИ РИВОЖИДА ТУТГАН ЎРНИ
3.1. Дунёни идрок этиш тарзи ва кечинма табиати
Зулфия   ўзининг   бахт   ва   қайғуга   лиммо-лим   ҳаёти,   ёниқ   шеърияти,
ҳайратбахш фаолияти билан минг-минглаб кишиларга ибрат бўлди. Ўзигача
ва ўзидан кейин ҳали ҳеч бир шоира Зулфиячалик одамларнинг қалб-қалбига,
юрак-юрагига   бунчалик   собит   ишонч   билан   кириб   бормаган,   кўнгилларга
нур, саодат, ёруғлик улашмаган бўлса керак. 
Зулфия   –   атоқли   шоира,   йирик   давлат   арбоби   сифатида   жамоат
ишларида қизғин фаолият кўрсатди, ҳамиша ва ҳар жойда эл назарида бўлди.
Лекин   у   биринчи   навбатда   аёл,   аёл   бўлганда   ҳам   ўзбек   аёли   эди.   У   аёл
сифатида муайян бурчга ҳам эга эди, ардоқли шоир Ҳамид Олимжондан эрта
айрилган   фарзандларини   ўстириб,   тарбияламоғи   шарт   эди.   Бинобарин,
Зулфия ўзининг оналик бурчини ҳам жуда ўринлатиб адо этди – жамият учун
яхши фазилатларга эга бўлган икки ажойиб инсонни тарбиялаб етказди. Бир
муштипар   она,   мушфиқ   ёр,   садоқатли   дўст,   меҳрибон   устоз   сифатида   у   ўз
елкасида   бутун   бошли   ўзбек   аёлининг   дардларини,   орзу-армонлари-ю,
эртанги   кунга   бўлган   умидини   олиб   ўтди.   Фақат   олиб   ўтди   эмас,
бошқаларнинг кўнглига ёлқинлар солди, чарақлатди, йиғлатди, қувонтирди. 
Зулфия   ўзининг   шеърлари,   достонлари   билан,   иболи   ва   ҳаёли   феъл-
атвори   билан,   покиза   эътиқоди-ю,   зукко   фикрлари   билан   кўплаб
юртдошларимиз   ҳаётидан   катта   ўрин   олди,   маънавий   дунёсининг   катта   бир
қисмини   ташкил   қилди.   Ҳолбуки,   у   инсон   эди   ва   ҳар   қандай   инсон   ҳаёт
йўлида   дуч   келадиган   ҳамма   синовлар,   машаққатлар,   изтироблар   унинг   ҳам
бошига   тушган   эди.   Кўпгина   шеърларида   Зулфия   ўзининг   “кемтик   бахти”
ҳақида   гапирди.   Умрининг   сўнгида   ёзган   “Хотирам   синиқлари”   достонида
эса   ўша   машаққатлар,   йўқотишлар-у   топишлар   тўғрисида   бениҳоя
мардоналик билан ёзди. 
110 Шоиранинг ижоди ҳақида, шеърларининг латофати, инсоний жозибаси,
теранлиги   тўғрисида   жуда   кўп   гапирилган.   Лекин   бугун   бошқа   бир   саволга
жавоб   излаш   муҳим   –   “Зулфияни   одамларга   ардоқли   қилган,
адабиётимизнинг ёрқин юлдузларидан бирига айлантирган, ХХ асрнинг буюк
аёллари   қаторига   қўшган”   (О.Шарафиддинов),   поэтик   мактабининг
бардавомлигини  таъминлаган   асосий  омил  нима?  “Бу   унинг  эътиқоди,   жуда
юксак   маънавий   ва   ахлоқий   фазилатлари,   ноёб   эстетик   тафаккури,   дили
билан тилининг бирлиги, шеърларида мадҳ этган инсонийлик, вафо, садоқат
ва диёнат деган нарсаларга ўзи ҳаётда оғишмай амал қилганида” 130
. 
Истеъдод   улуғ   неъмат,  лекин   истеъдоднинг   ўзи   билан  барчаси   силлиқ
кечмайди. Афсуслар бўлсинки, адабиётимизда айрим истеъдодли шоирлар ва
шоиралар бор, бироқ улар ўзларининг  истеъдодларига  берилиб  кетадилар-у,
шунга   яраша   инсон   сифатида   ҳам   улуғ   бўлиш   кераклигини   унутиб
юборадилар.   Бунақа   одамнинг   ижоди   бирон-бир   тайинли   қимматга   ёхуд
салмоққа   эга   бўлолмаслиги   ўз-ўзидан   аён.   Шоира   Зулфиянинг   ибрати
шундан   далолат   берадики,   ҳар   қандай   истеъдоднинг   ёнига   инсоний
фазилатлар   қўшилсагина,   ижод   муайян   салмоқ   касб   этади.   Бунга   эса   бутун
умр бўйи давом этадиган машаққатли меҳнат билан, астойдил жон куйдириш
билан эришилади. 
Зулфия   барча   шогирдларига   бутун   жону   жаҳонини   бахш   этар,   ўзбек
шеъриятининг зулфияхонимлари ўнлаб ва балки ундан ҳам кўпроқ бўлишини
истар   эди.   Унинг   бу   эзгу   тилаги   ҳали   шоира   ҳаётлигидаёқ   рўёбга   чиқди,   у
ўнлаб   ўзбек   шоираларига   устозлик   қилди,   илк   ёзган   шеърларидан   тортиб,
шеърий   тўпламга   тартиб   бериш   ишларигача   бош-қош   бўлди,   уларга   оқ
фотиҳа берди. 
Зулфиянинг ўзбек шеърияти ривожига қўшган ҳиссаси, аёл ижодкорлар
плеядасининг   етишиб   чиқишига   замин   яратганлиги   масаласини   ўрганар
эканмиз,   аввало,   шоиранинг   ўзи   таянган   эстетик   қарашлар,   унинг   дунёни
идрок қилиш ва тасвирлаш принципларини текширишимиз, маънавий-руҳий
130
   Шарафиддинов О.  Ижодни англаш бахти .   –  Т ошкент : «Шар қ », 2004 .   – Б.  371 . 
111 изланишларининг   бадиий   ифода   йўсинига   таъсирини   таҳлил   қилишимиз
зарур   бўлади.   Зеро,   ҳар   қандай   улуғ   сўз   санъаткори   ўз   ижод   йўсини,   йўлчи
юлдуздек ҳаётини ёритган эстетик идеали, ўзига хос тафаккур тарзи, алоҳида
сажияси билан ажралиб туради. Бундай санъаткорларнинг  асарлари нафақат
ўзи   яшаб   турган   давр,   балки   ўзидан   кейин   ҳам   анча   йиллар   поэтик   сўз
ривожига   туртки   бериб   туради,   адабий-эстетик   тафаккур   тараққиётида
алоҳида мақомда туради.          
Дарҳақиқат,   Зулфия   шеъриятининг,   у   яратган   поэтик   мактаб
анъаналарининг ўзбек шеърияти ривожидаги ўрни катта бўлди. Адабиётимиз
тарихида қанчадан-қанча  шоиралар ўтган бўлсалар-да, фақат ХХ асрда улар
номи   Навоий   ва   Бобур,   Огаҳий   ва   Машраб,   Муқимий   ва   Фурқат   сингари
шоирлар   қаторида   тилга   олиниб,   ижодлари   ҳассос   олимларимиз   томонидан
ўрганила бошланди. Аёл шоираларга бўлган бундай эътибор ва эҳтиром 30-
йиллардан   бошлаб   талайгина   шоира   аёлларнинг   адабиёт   оламига   кириб
келишларига   сабаб   бўлди.   Афсуски,   ўша   даврдаги   тўпламларда   илк
шеърлари   босилган   аёл   шоираларнинг   катта   қисми   турли   сабабларга   кўра
шаклланиб   улгурмай   сўниб   кетдилар.   Лекин   улардан   кейин   янги   ҳаёт
эпкинида   юзага   чиққан   бир   қатор   шоиралар   миллий   шеъриятимизга   ўзбек
хотин-қизларининг   мураккаб   ҳаёти,   орзу-армонларини   олиб   кирдилар.
Шоиралар   шеъриятидаги   бокира   ҳис-туйғу   ва   кечинмалар   тасвири   ўзбек
шеъриятининг янада самимий бўлишида муҳим омил бўлди. 
Зулфия   устозлари   бошлаб   берган   ана   шу   анъанани   тенгдошлари,
шогирдлари ила завқ-шавқ билан давом  эттирди ва шу жараёнда ўз йўлини,
мавзу-мотивларини,  услуб ва  сўзини  топди.  Унинг  Чўлпон ва  Ойбек,  Ғафур
Ғулом   ва   Ҳамид   Олимжон,   Миртемир   ва   Уйғун   номлари   чақнаб   турган
шеъриятимиз   анъаналарини   халқона   ва   гўзал,   нафис   ва   ажиб   бир   самимият
билан   давом   эттириши,   ўзига   хос   такрорланмас   овоз   билан   куйлаши
адабиётимизнинг йўлида нурафшон манзиллар кўринаётганидан дарак берар
эди. 
112 Ўша   даврлари   ижод   қилган   қатор   шоирлар   ижодида   символизм
аломатлари   устунлик   қилар,   ўзбек   шеъриятида   Чўлпон   бошлаб   берган   бу
оқим   вакиллари   дунёқарашларида   ҳаётни   позитивистик   қабул   қилишга
қарама-қарши   реакциялар   сезилар   эди.   Тажриба   асосида   англанадиган
дунёни   оддийгина   тасвирлашни   истамаган   символистлар   уни   аллақандай
олий қонунлар орқали бошқариладиган, фақат санъат туфайлигина тушуниш
мумкин   бўлган   сохта   воқелик   сифатида   таърифлашарди.   Идрокдан
ташқаридаги   моҳият   ортидан   қувар   эканлар,   улар   реаллик   ўз-ўзича
мукаммаллигининг   аҳамиятини   пасайтириб   юбордилар.   Натижада
йўқотилган   мувозанатни   тиклаш,   мисли   кўрилмаган   даражада   нодир
дунёнинг   ўзи-ўзича   ноёблигини   қайтариш   эҳтиёжи   пишиб   етилди.   Рус
адабиётидаги   акмеизм   оқимида   бўлганидек,   Зулфия   сафдошларининг
борлиққа   бўлган   муносабатларида   символизмдан   фарқли   жиҳатлар   кўзга
ташлана   бошлади.   Агар   символистлар   худдики   объектив   мавжудлик
ҳодисалари   орасидан   трансцендент   (идеалистик   фалсафадаги   ҳар   қандай
тажриба   орқали   билиб   бўлмаслик   тушунчаси)   моҳиятга   интилган   бўлсалар,
реалистлар   реал   дунёга   мустақил   қадрият   каби   ёндашар   эдилар.   Зулфия
айнан   шу   дастурга   таянадиган   шоирлар   йўлидан   борди   ва   ўз   замонасининг
вакили   сифатида   ўтмиш   ғоялари   таъсирида   яшашни   истамади.   Воқеликка
бундай   қараш   Зулфия   эстетик   тафаккурини   бутунлай   ўзгартирди.   Янгича
фалсафий-эстетик   тасаввурлар   шоира   поэтик   оламининг   ўзига   хос   тарзда
ривожланишини таъминлади.    
Биз   шоира   ижоди   бўйича   олиб   борилган   тадқиқотларнинг
натижаларига   таяниб,   Зулфия   бадиий   тафаккурининг   қонуниятларини
(умумий   аломатларига   кўра,   унинг   реализм   ўзанида   кечганини   назарда
тутган ҳолда) шеъриятининг бино бўлиш йўсинлари ва шакллари билан ўзаро
боғлиқликда аниқлаш вазифасини қўямиз. Бу вазифани ечиш шоира ижодига
тадрижий   ёндашувни   кўзда   тутади   (Модомики,   ярим   аср   оралиғида
Зулфиянинг   дунёни   идроклаш   ва   ёзиш   манераси   янгиланди).   Бу   эса,   ўз
навбатида, Зулфия ижодини даврлаштириш масаласини ўртага қўяди. 
113 Зулфия ижодида ҳар бири учун муайян нуқтаи назар хос бўлган, у ёки
бу   ғоя   ва   мотивлар   доирасини   шартлантирадиган,   поэтик   воситаларининг
умумийлигини кўрсатадиган алоҳида уч давр аниқ ажралиб туради: 
1-давр   –   1930-1940   йиллар.   (“Ҳаёт   варақлари”,   “Шеърлар”,   “Қизлар
қўшиғи” тўпламлари);
2-давр   –   1941-1970   йиллар.   (“Ҳижрон   кунларида”,   “Ҳулкар”,   “Мен
тонгни   куйлайман”,   “Юрагимга   яқин   кишилар”,   “Гулларим”,   “Ўйлар”
тўпламлари); 
3-давр   –   1971-1995   йиллар   (“Висол”,   “Йиллар,   йиллар”,   “Тонг   билан
шом аро” тўпламлари).    
Ҳар қайси шоирда воқеликни бадиий тушуниш дунёқарашнинг муайян
модели доирасида юз беради. Ўз навбатида, бу дунёқараш унинг муаллифлик
позицияси,   лирик   қаҳрамонининг   табиати,   лейтмотивлари   тизими,   сўзининг
мақоми,   образли   ифодалаш   ҳамда   композицион   ва   услубий   ўзига   хослиги
каби   асосий   шоирона-эстетик   йўналишларини   белгилаб   беради.   Зулфия
ижодида   дунёни   кўриш   ва   англашнинг   бир   нечта   ана   шундай   моделлари
ажралиб туради. Шартли равишда уларни а) феноменологик, б) мифопоэтик,
в)   культурологик   моделларга   ажратамиз   ва   улардан   ҳар   бири   биринчи,
иккинчи   ва   учинчи   даврларга   мос   равишда   кўпроқ   амалга   ошганлигини
белгилаб қўямиз. 
Айни   пайтда,   Зулфия   ижодида   шоира   лирик   тизимини   бирлаштириб
турувчи умумий ғоявий-мазмуний алоқалар сезилиб туради. Реал борлиқнинг
онтологик   аҳамияти   ҳақидаги   тасаввурлар   ва   бундан   келиб   чиқадиган
мавжудлик   (қалб   ҳаётининг   эмоционал   ифодаланишидан   тортиб,   то
умуммаданиятнинг глобал қадриятларигача бўлган) аломатларини тўплаш ва
асрашдек   поэтик   кўрсатма   шоира   ижодидаги   ана   шундай   марказий   ғоялар
сирасидандир.   
Зулфия   бадиий   тафаккурига   хос   интеграцион   жиҳатларга   биз
ижодининг   турли   даврларида   турлича   намоён   бўлган   дунёга   бўлган
муносабат   кўрсатмасини   ҳам   киритамиз.   Зулфия   лирик   тафаккури   юқори
114 даражада   структураллашган,   шеърий   тўпламларининг   архитектоник
тузилиши ҳам шундан далолат беради. Ҳар қайси шеърий тўплам шоира қалб
тузилишининг   муайян   даврдаги   нусхасидек   қад   кўтарадики,   таҳлилларимиз
давомида биз буни қўлдан келганча ҳисобга олишга ҳаракат қиламиз.   
Зулфия   шеър   ёза   бошлаган   йиллар   ўзбек   шеърияти   учун   ўзгариш
йиллари   эди.   Шу   пайтгача   бутун   ўзбек   шеърияти   кўпроқ   аруз   вазнида
яратилган эди. Аммо у жамиятдаги йирик ўзгаришларни, айниқса, замонавий
фикрларни   ўз   қолипига   кўп   ҳам   сиғдира   олмас   эди.   Шундай   ўзгаришлар
даврида   Ҳамза,   Фитрат,   Чўлпон   каби   шоирларимиз   биринчилардан   бўлиб
бармоқ   вазнига   мурожаат   қилдилар.   Ғ.Ғулом,   Ҳ.Олимжон,   Уйғун   ва
бошқалар   бу   “шакл   инқилобини”   давом   эттириб,   жаҳон   шеърияти   усталари
ва рус адабиёти тажрибаларидан ўргандилар.
Зулфия  ўзининг  шеър  соҳасидаги   билимлари  етарли  эмаслигини  яхши
англаганидан  мумтоз   адабиётни   ўзлаштиришга,  бадиий   тафаккурнинг  сирли
қонунларини   тушунишга   киришади.   Ўзбек   адабиётининг   бой   меросини
ўрганишдан ташқари  рус шоирларидан  Лермонтов,  Некрасов, Пушкин, Фет,
Тютчев   шеърларини   биринчи   марта   рус   тилида   ўқиб   чиқади.   Асосийси,   у
шоир учун муҳими фақат нимани айтишгина эмас, қандай айтиш эканлигини
англаб етади. Шундан сўнг шоира мумтоз шеъриятни ўзининг илҳом манбаи
ҳисоблайди   ва   даҳо   шоирларга   (“Пушкинга”)   номалар   тарзида   мурожаат
қилади:
Мана, мен ҳам ўз-ла қолган чоғимда, 
Дил ё хит, дил ё шод, истаб суҳбатдош,
Навоий ё Сизни қўлга оламан...
Шоира   Зулфиянинг   дастлабки   тўпламларида   дунёни   ўзига   хос
идроклаш икки асосий ибтидо – табиий воқеликни уйғунликда қабул қилиш
ва   ҳаёт   гўзалликларидан   завқ-шавқ   туйишдан   озиқланади.   Шоиранинг
реаллик   ҳақидаги   тасаввурлари   одамлар   турмушини   яхшилаш   тўғрисидаги
фалсафий   тезислар   доирасида   шаклланди.   Бу   ғоялар   символистларнинг
“мувофиқлик” назариясига қарши мунозара тарзида йўналган эди. 
115 Символизм билан мунозара Зулфия мансуб шоирлар авлоди учун реал
борлиқнинг   аксиологик   аҳамиятини   ошириб   юборди.   “Мавжудлик”
категорияси   улар   фалсафасининг   ибтидо   нуқтасига   айланди.   Уларнинг
фикрича,   дунёда   қандай   ўрин   тутишларидан   қатъий   назар,   барча   буюм   ва
ҳодисаларни   уларнинг   мавжудлиги,   тириклиги,   яшовчанлиги   бирлаштириб
туради.   Шунингдек,   объектив   борлиқ   –   коинотнинг   мавҳум   бир   тарздаги
чексизлиги   эмас,  балки  инсон  яшаши  учун  мўлжалланган  маконнинг   жонли
бутунлиги, конкрет мазмуннинг тирик соҳаси. 
Борлиқни   бундай   (турмуш   –   мавжудлик)   тушуниш   объектив   тарзда
инсонийлик   соҳасига   нарса-буюмларни   тортишни   ҳам   англатади.   Худди   шу
туфайли   ҳам   Зулфиянинг   ҳаётга   ижодий   муносабатида   атроф-муҳитни
“жонлантириш”, “тирилтириш” тамойили устунлик қилади. Натижада, унинг
шеърларида   табиат   ҳодисаларидан   тортиб,   оддий   нарса-буюмлар   олами   ҳам
инсонийлашади.   Умуман,   буюм   икки   хил   мазмун   касб   этади:   ўз-ўзича
мавжудлиги   учун   қадрли   ва   муҳим   бўлишидан   ташқари,   шахс   ички
ҳаётининг акси ҳам саналади.    
Шунинг   учун   ҳам   Зулфия   асарларининг   аксарияти   инсон
экзистенцияси   билан   йўғрилиб   кетганки,   шахс   руҳияти   ҳақида   жуда   кўп
нарсалардан   ҳикоя   қила   олади.   Ҳ аётга   бўлган   зўр   иштиёқ,   шаффофлик,
муҳаббат   ҳақида   шоира   кўпинча   ўз   шеърларида   очиқчасига,   деярли
дастуриламалдек   гапиради,   бу   сифатни   поэтик   оламининг   доминанти
санайди.   Унинг   ҳаётга   бу   қадар   муҳаббатининг   бош   манбаси   –   субъектив
“мен”нинг   оламда   мавжуд   барча   нарсаларга   дахлдорлик   туйғусидан   келиб
чиқади:
Ҳозир юрак бир нигоҳ бўлиб,
Боққан эди йигит кўзига.
Оқшом оғушига нур тўлиб,
Тонг кулгандай бўлди юзига.
Елда қўшиқ, кўприкда шуъла,
116 Бахт-ла тепди икки ёш юрак...
Ой сўзлади юлдузни тўплаб,
Севги тонги ҳақида эртак  (1936 й.) 131
.  
Кўринадики,   шоира   лирик   қаҳрамони   ўзини   худди   моддиюн   дунёга
жон-тани   билан   чамбарчас   боғлангандек   ҳис   қилади.   У   севишганлар
атрофида   кезиб   юрган   “елдаги   қўшиқ”дан   тортиб,   “юлдузларга   эртак
сўйлаётган   ой”гача   барча-барчасини   ички   бир   нигоҳ   билан   илғайди.   “Сой
кечаси” шеърида ҳам лирик қаҳрамон борлиқни бутун тантанаворлиги билан
қабул қилиш қобилиятини намойиш этади: 
Тоғ ортидан кўтарилди ой,
Сўлим қирғоқ нур-ла ўпишди.
Кўзгу бўлди жимжит оққан сой,
Ойнинг акси сувларни қучди.
Сойми ёки шаббода олди
Менинг кўзимдаги уйқуни?
Ой ёримни ёдимга солди,
Дилда тошди севги тўлқини (1943 й.) 132
.    
Реал   борлиқни   алоҳида   қадрият   сифатида   қабул   қилиш   шоира
шеъриятида   туйғуларни   ифодалашнинг   янгича   кўринишини   вужудга
келтирди.   Зулфиянинг   дунёни   англашдаги   устун   жиҳатларини   кўпроқ
шарҳлашга   тўғри   келади.   Маълумки,   шоиранинг   илк   китобларида   асосан
муҳаббат   мавзуси   жуда   кўп   тилга   олинган.   Адабиётшуносликда   Зулфия
“ўзининг мавзулари билан эмас, балки ўша мавзуларнинг оҳорли инкишофи
билан қадрли” деган қараш бор. Бу мавзулар ўз-ўзича эмас, балки ўзига хос
талаффуз   оҳанги,   ўзгача   ракурсдан   туриб   ёритилганлиги   билан   қизиқарли.
Чуқур   ўйчанлик   ҳосиласи   сифатида   дунёга   келган,   ўзиники   бўлиб   қолган
мавзу-мотивлар   шоира   услубида   алоҳида   мавқега   эга.   Зотан,   гап   мавзунинг
131
 Зулфия. Асарлар. Уч жилдлик. 1-жилд. Шалола.– Тошкент: Ғ.Ғулом номидаги Адабиёт ва санъат
нашриёти, 1985. – Б.  40 .  
132
 Зулфия. Асарлар. Уч жилдлик. 1-жилд. Шалола.– Тошкент: Ғ.Ғулом номидаги Адабиёт ва санъат
нашриёти, 1985. – Б. 6 3 .   
117 ўзида   эмас   (масалан,   муҳаббат   –   ўта   азалий   мавзу   ҳисобланади),   унинг
янгича талқин этилишида. Зулфия ижодида уч берган муҳаббат концепцияси
ХХ аср ўзбек лирикасидаги руҳий-поэтик янгиланишни бошлаб берди. 
Шоира   муҳаббатни   аллақандай   дунёвий   моҳиятнинг   инсон   қалбидаги
акс-садоси   тарзида   ифодалашдан   қочади   ва   бор   эътиборини   унинг   инсон
руҳиятидаги   ўзгаришларга   сабаб   бўла   оладиган   психологик   аспектларига
қаратади. Зулфия наздида муҳаббатнинг моҳияти – фожиа. Ушалмаган орзу,
юз   бермаган   учрашув,   айрилиқ,   алданган   умид   каби   мотивларни
ифодалайдиган   илк   тўпламларининг   сюжет   қурилишида   қуйидаги   қонуният
кўринади:   муҳаббатнинг   ўзида,   севги   эҳтиросининг   табиатида   қандайдир
роҳат-фароғатнинг,   доимийликнинг,   ўзаро   уйғунликнинг,   кўнгил
яқинликнинг қўл етмас сурурбахшлиги қоим.    
Аммо,   шоирага   кўра,   жавобсиз   севги   нафақат   фожиали,   балки   қай
даражададир “бахтли” ҳамдир. Бахтнинг тўхтатиб қолинган лаҳзалари нобуд
бўлади,   чунки   севгидан   қониқиш   ҳасрат   ва   кўнгил   совишига   олиб   келади.
Мазкур шеър айни шундай ҳолат таҳлилига бағишланганлиги билан ажралиб
туради:
  Дейдиларки, сени кўрганда
Кўзларимда ёнар жонли ўт,
Ўша ўтнинг ёлқинларида
Сендан ўзга бор нарса унут.
Мудом дилга содиқ кўзларим
Ҳақиқатни кўмиши қийин.
Кўзларимда, қонимда кезган
Ўша севинч, ўша олов сен.
Майли, ўзинг мендан узоқда,
Лекин дилнинг ўти бўлиб қол.
Менинг куйим эмас тузоқда,
118 Шеър керакми, жон керакми, ол! (1944) 133
.
Зулфия шеърларидаги муҳаббат – бу фақат заифа аёлнинг севгиси эмас,
балки   шоир   севгиси   ҳамки,   қалб   ундан   ҳеч   қачон   тўймаслиги   шу   билан
изоҳланади. Зулфия бадиий оламида муҳаббат – экзистенциал ибтидодан сув
ичади:   севги   кулфатлари   аро   қалб   ҳаётининг   қонуниятлари   кашф   этилади.
Шу   маънода,   шоиранинг   “бахтсиз”   севгиси   –   инсон   қалбига   кириб   бориш
усули ва унга бўлган қонмас чанқоқ тасвиридир.  
Шоиранинг   қарашларига   кўра,   севги   эҳтироси   дунёни   ҳис   қилишни
ўзгартириб   юборади.   Борлиқни   идрок   қилиш   кўламлари   кенгайиб   кетади,
муҳаббатга   лиммо-лим   қалбнинг   уфқлари   торайиб,   кўпинча   севги   инсонни
сиқиб қўядиган кучга айланади: 
О, муҳаббат, кўрсат қиёфанг,
Бисотингда ханжарми, ё май?
Гоҳ қалбларни яйратиб чексиз,
Гоҳ жароҳат соласан қиймай... (8-б.)  
Айни   пайтда,   маъшуқанинг   диққат   назари   тушган   нарса   борки,   ўз-
ўзича   алоҳида   аҳамият   касб   этади.   Шунинг   учун   ҳам   муҳаббат   дунёни
англашнинг   ижодий   усули   сифатида   бўй   кўрсатади.   Чунки   лирик   қаҳрамон
севги азоби туфайли реалликни ўта оғир қабул қилади.  
Муҳаббатнинг   бундай   талқини   лирик   қаҳрамон   образини   яратишда   ўз
ҳукмини   ўтказмай   қолмайди.   Зулфиянинг   қаҳрамони   ўзининг   руҳий
тузилишига   кўра   –   ХХ   аср   аёли.   Унинг   ташқи   кўриниши   ортида   замонавий
аёлнинг   бутунлай   янги   қиёфаси   –   ўзини   тутишнинг   парадоксал   мантиғига
эга, турғун таърифларга бўй бермайдиган, қарама-қарши ибтидолардан  улги
оладиган кўп қатламли онг эгаси кўринади.  
Онгнинг   кескин   фарқли   қирралари   лирик   қаҳрамоннинг   турлича
кўринишларида гавдалантирилади. Баъзи шеърларда кўз олдимизда ўзлигини
ҳар   томонлама   намоён   қилишга   интилаётган   санъат   илоҳаси   бўй   кўрсатса,
айримларида – ожизона бош эгиб турган роҳиба кўрингандек бўлади. Лирик
133
  Зулфия. Тонг билан шом аро. Сайланма. – Тошкент:  “Шарқ”, 2006. – Б. 8. (Бундан  кейин  ушбу
китобдан олинган мисолларнинг саҳифаси қавс ичида кўрсатилади.)   
119 “мен”   услубан   гоҳо   қишлоқ   аёлининг   қиёфасида   бўй   кўрсатса   (қаранг:
“Тупроқмиз,   унутмиз   нақ   нокеракдай,   /   Симобранг   сув   кирсин   жон-
қонимизга,   /   Туғилмайин   нобуд   бўлган   гўдакдай   /   Қолмайлик,   қон   бўлинг
томиримизга...”),   гоҳо   ҳар   доимги,   жамиятнинг   “оддий”   вакиласи   бўлиб
гавдаланади.   Лирик   қаҳрамон   муаллиф   “мен”идан   фарқланади,   ўзгача
объективлаштирилади.      
Шоира   худдики   поэтик   изҳорнинг   шартлилигини   атайлаб   бузади.
Натижада лирик қаҳрамоннинг “услубий ниқоблари” китобхонлар томонидан
ҳақиқийдек,   жонлидек   қабул   қилинади,   лирик   баённинг   ўзи   эса   –   қалб
истиғфоридек   туюлади.   Бундай   самарага   муаллиф   шеърга   турмуш
деталларини   киритиш,   вақт   ва   жойни   аниқ   кўрсатиш,   оғзаки   суҳбатнинг
имитациясини   бериш   орқали   эришади.   Насрийлашув,   лирик   вазиятнинг
шахсийлашуви   баъзан   матнларнинг   айнан   қабул   қилинишига   ва   шоира
шахсий ҳаёти ҳақидаги турли мифларнинг туғилишига олиб келади.  
Бошқа  томондан,  Зулфия  ўз  шеърлари атрофида  айтиб  бўлинмаганлик
ва   ақл   етмайдиган   сирлилик   атмосферасини   яратадики,   унинг   кўплаб
шеърларидаги   қаҳрамонларнинг   прототиплари   ва   адресатлари   ҳақида
ҳалигача  баҳслар  тингани  йўқ.  Кечинманинг  руҳий ишонарлилиги  ва образ-
ниқоб   ортига   лирик   “мен”ни   усталик   билан   яшира   олиш   маҳорати   Зулфия
шеъриятга олиб кирган янгича бадиий ечим бўлди. Эмоционал-ҳиссий соҳага
алоҳида эътиборнинг реал борлиқнинг онтологик қадрият эканлиги ҳақидаги
тасаввурлар   билан   қўшилиб   кетиши   Зулфияда   дунёни   кўришнинг
феноменологик   модели   шаклланишига   йўл   очди.   Ушбу   модел   субъект   ва
объект   ўртасидаги   ўзаро   муносабатлар   ҳақидаги   шоира   тасаввурлари
доирасини қамраб олади ва лирик тимсолнинг, тажассум топтиришнинг янги
тарзи, янги йўсини туғилишига олиб келди.    
Зулфия ҳақида ёзганларнинг деярли барчаси унинг ҳисларни бавосита –
“нарса-ҳодисалар олами” орқали ифодалаш характери ҳақида қайд этишади.
Бошқалардан   фарқли   тарзда,   Зулфия   нарсаларни   уларнинг   бошдан
120 кечирилаётган лаҳзалар билан тушунарсиз боғлиқлигида тушуниш ва севиш
лаёқатига эга.   
Ҳар қандай руҳий ҳолат, ҳар қайси кайфият Зулфия шеърларида ташқи
дунёнинг   унга   мос   ҳодисаси   билан   белгиланади.   Муаллиф   нарса-ҳодисалар,
буюмлар   гапирганидан   ортиқча   гапирмайди,   ҳеч   нарсани   китобхонга
тиқиштирмайди,   ўз  номидан   шарҳламайди.  Унинг   сўзлари  атайлаб   зоҳирий,
босиқ   ва   бетараф   жаранглайди.   Аммо   қалбдаги   улкан   тўлғониш   онлари
хотирада   қоладиган   шароит   ва   вазиятнинг   майда   штрихларигача   эсга
туширади.     Нарса-ҳодисаларнинг   образлари   семантик   қўшалоқлик   касб
этади:   баъзан   улар   худди   ҳодисаларнинг   ўзи   ҳақида   тасаввур   уйғотса,
баъзида   нарса-ҳодисалар   билан   лирик   қаҳрамонни   тўлқинлантираётган
туйғулар ўртасидаги интим-рамзий алоқа гавдаланади. Лирик кечинма ўзига
янги   ифода   топади,   нарса-буюмлар,   ҳодисалар   билан   алоқага   киришиб,
сюжетда   зичлашади.   Нарса-ҳодисалар   шоира   лирик   стихиясининг
вакилларига айланади. 
Юқоридагиларни умумлаштириб шуни айтиш мумкинки, Зулфия руҳий
ҳолатларни   инсон   зоҳиридаги   ўзгаришлар,   ҳодиса   юз   бераётган   вазият,
атрофдаги   предметларни   қайд   этиш   орқали   билвосита   беришга   интилади.
Бироқ шоиранинг поэтик янгилиги фақат туйғуларни ифодалашда сўзлардан
предметларни   гавдалантириш   учун   фойдаланганида   эмас,   балки   инсон
ҳаётининг   икки   –   ташқи,   объектив   ва   ички,   субъектив   соҳаларини
бирлаштириб   тасвирлай   олганида,   тасвирлаганда   ҳам   биринчисини
иккинчисининг ифодасига  хизмат қилдира олганлигида кўринади. Бу шоира
ижодида янгича тафаккур ўсиб келаётганидан дарак берар эди.       
Қалб   ҳаракати   унда   сўз,   ишора,   мимика,   қилиқ-муомала   орқали   фақат
ташқида   ифодаланганидек   мақом   олади.   Ташқи   дунё   унинг   лирик
тафаккурида   ички   дунёнинг   ўзига   хос   белгиси   сифатида   келади,   аммо   шу
билан   бирга   ўзининг   мустақиллигини   йўқотмайди.   Нарса-ҳодиса   ва   табиат
реалиялари Зулфия шеърларида икки маънода ўқилиши мумкин – улар ўз-ўзи
ҳақида   ҳам   гапиришлари   ёки   лирик   қаҳрамоннинг   билвосита   тавба-
121 истиғфори   учун   восита   бўлиб   хизмат   қилишлари   мумкин.   Реал   дунё
образлари   субъект   кечинмаларини   атроф-дунё   ва   унинг   идроки   ўхшаш
бўлгандагина   шундай   ифодалай   олади.   Зулфия   бадиий   тизимида   реаллик   ва
онгнинг ўзаро муносабат механизми айнан шундай кечади.  
Объект   ва   унинг   субъектив   идрок   қилиниши   феноменологик
таълимотдан   озиқ   олади.   Унга   кўра,   “предметлар   олами   онгга   нисбатан
имманент;   у   онгга   тааллуқли   эканлиги   туфайлигина   ўзининг   объектив
мазмунини топади” 134
. 
Э.Гуссерлга кўра, бизнинг онгимиз ўз-ўзича мавжуд предметлар билан
эмас,   балки   феноменлар,   яъни   “буюмларнинг   онгдаги   кечинмалар   оқимида
ўзини   намоён   қилиши   ва   тайин   этиши”   билан   иш   кўради 135
.   Бу   шуни
англатадики,   феномен   сифатида   намоён   бўладиган   предметлар,   онгимизда
биз уларга қанчалик қадр-қиммат белгиласак, шунчалик аҳамият касб этади.
Айни   шу   жиҳат   Зулфия   томонидан   авваламбор   интуитив   равишда   ҳис
қилинади.   Шоира   лирик   онгининг   мазмунини   атрофдаги   реаллик   образлари
ташкил   этади,   дунёсининг   моҳиятини   эса   –   нарсаларни   уларнинг   идрок
қилиниш оқимида илғаш ташкил қилади. У ўз диққатини ҳиссий рефлексияга
эмас,   балки   ўзини   ўраб   олган   муҳитнинг   онг   томонидан   қабул   қилинишига
қаратади.   Аммо   дунё   Зулфия   шеърларида   идрокловчи   онгдан   айро   эмас.
Шунинг   учун   ҳам   реаллик   картинаси   доимо   иккига   бўлинади:   ўз-ўзича
муҳим   ташқи   дунё   реалиялари   бир   вақтнинг   ўзида   лирик   қаҳрамоннинг
руҳий ҳолатидан ҳикоя қилади.   
Қандай   қилиб   шоира   бундай   эффектга   эришади?   Зулфия   табиат
картиналарини суверен тасвирлаш усулига мурожаат қилади. Нарса-буюмлар
шундай   кўрсатиладики,   уларни   сенсорли   қабул   қилиш   (кўз   орқали   кўриш)
кўпинча “кадр ортида” қолади: 
Оқшом эди, ойдин кўприкда
Барно қизу йигит турарди,
134
 Огурцов А. П. Феноменология / / Философский энциклопедический словарь.  –  М осква:  1983.  –  С.
718.
135
 Свасьян К. А. Феноменологическое познание. Пропедевтика и критика.  –  Ереван :  1987.  – С. 37. 
122 Ойни кутган оқшомги кўкда
Бешик-бешик булут юрарди.
Булутларнинг ёриб қучоғин,
Ой кўрсатди олмос юзини.
Мағрур ташлаб ерга нигоҳин,
Тинглаб қолди йигит сўзини 136
. 
Натижада нарса-ҳодисалар образи (“бешик-бешик булут”, “ерга мағрур
нигоҳ   ташлаётган   олмос   ой”)   шеър   фазосида   йириклашади,   олдинги   планга
чиқади,   нафақат   пейзаж   элементи,   балки   ўз-ўзича   муҳим   аҳамият   касб
этадиган феномен сифатида гавдаланади, “ой ел сари майин сузади”, “оқшом
оғушига   нур   тўлиб”,   “тонг   кулгандай   бўлади”.   Бу   образларнинг   барчаси
шеърда мустақил яшай бошлайди. 
Бунга эришиш учун шоира туйғуларни майда тафсилотларигача ишлаб
чиқади,   дунёни   товушлар,   ҳидлар,   ранглар,   нафис   шакллар   уйғунлигида
тасвирлашнинг ўзига хос – “стереоскопик принципи”га амал қилади. Дунёни
тантанавор-хушҳол   қабул   қилиш,   унинг   предметлик   табиатини   тасвирлаш,
турмуш   ва   объектив   борлиқни   эстетик   жиҳатдан   тенглаштириш   Зулфия
ижодида   тўлиқ   ифодасини   топади.   Айтиш   жоизки,   шоира   поэтик
мактабининг   деярли   барча   вакиллари   ижодида   шеър   яратишнинг   айни   шу
манерасини кўришимиз мумкин.  
Айни   пайтда,   қайд   этиб   ўтилганидек,   реал   дунё   образлари   лирик
қаҳрамон   қалбининг   тузилишидан   дарак   беради.   Шоиранинг   нарса-
ҳодисаларни   бадиий   гавдалантиришдаги   ўзига   хослиги   шунда   кўринадики,
лирик   субъективлик   қанчалик   ёрқин   ифодаланган   бўлса,   улар   шунчалик
ҳаётийроқ,   табиийроқ   кўриниш   олади.   Ўй-кечинмалар   таранглиги   Зулфияда
баъзан   шунақанги   оташ   ва   ёруғлик   бера   оладики,   улар   қайноғидан   инсон
ички олами ташқи дунё билан бирикади ва пишиб, тошқолга айланади.      
136
 Зулфия. Сайланма. Нашрга тайёрловчилар Ҳ.Олимжонова, О.Олимжонов. – Тошкент: “Sharq”, 2015. – Б.8.
123 Аёнки,   ташқи   реалияларнинг   ҳар   қандай   лирик   тасвирида   тагмаъно
орқали   муаллифнинг   эмоционал   баҳоси   сезилиб   туради.   Бироқ   Зулфияда   –
борлиқнинг   ташқи   ва   ички   кўринишлари   бирикиши   натижасида   –   нарса-
буюмларнинг   образлари   семантик   жиҳатдан   икки   планли,   икки   йўналишли
бўлиб   гавдаланади.   Бир   томондан,   улар   объект,   ташқи   дунёни   ифодаласа,
бошқа томондан – уни қабул қилаётган лирик онгни характерлайди. Қачонки
Зулфия:
Севмай қўйдим тунни,
Севмайман тунни.
Бутун вужуд бўлиб кунни кутаман.
Нафис, шафтолининг гулидай нурли – 
Шаффоф нафасига юзим тутаман 137
.
деса,   китобхон   кўз   ўнгида   табиатнинг   муайян   нафис   картинаси   жонланади.
Бундай   эффектга   образнинг   кучли   ҳис-ҳаяжон   ифодалайдиган   айричалиги,
унинг таркибига субъектив модаллик унсурларининг (“Бутун вужуд бўлиб”)
сингдириб   юборилганлиги,   семантик   такрорлар   (“шафтолининг…   шаффоф
нафаси”)   орқали   эришилади.   Аммо   образнинг   худди   шу   эмфатик
қабариқлиги   (кучли   ҳис-ҳаяжонни   ифодалаши),   сўзлар   ифодасининг
экспрессивлиги   лирик   қаҳрамон   ичидаги   танглик   ҳақида,   уни   исканжага
олган   изтироблар   ҳақида   таассурот   уйғотади.   Унинг   қалб   ҳолати   нарса
(шафтоли   гули)   образига   ўтади,   суратланади.   Пировардида,   предметли
маънога   эга   сўз   уларнинг   семантик   ва   эмоционал   майдонларини
кенгайтирувчи қўшимча маъно орттиради. 
Қатъиян   айтганда,   руҳий   кечинмаларни   гавдалантиришнинг   Зулфияга
хос йўсинининг моҳияти – ҳар қайси кечинмага бирор нарсадан мувофиқлик
излаш   эмас,   балки   идрок   қилаётган   онг   ҳаракатларини   моделлаштиришдир.
Унинг   новаторлик   тамойиллари   шоиранинг   шу   пайтгача   лирик   тадқиқ
объекти   бўлмаган   феноменларни   шеърда   акс   эттирганлиги   билан
белгиланади.   У   кечинманинг   пайдо   бўлиши   ва   кечиши   механизмларига
137
  Зулфия.   Асарлар.   Уч   жилдлик.   2-жилд.   Мушоира.   –   Тошкент:   Ғ.Ғулом   номидаги   Адабиёт   ва
санъат нашриёти, 1985. – Б. 37. 
124 боғлиқ   ҳолда   бизнинг   онгимизда   юз   берадиган   жараёнларга   ўз   эътиборини
қаратди.   Шу   боис   Зулфия   учун   онгнинг   алоҳида   ўзига   хос   хусусияти   –
объектга йўналганлиги бадиий долзарблик касб этди.  
Психологияда “идрок” тушунчаси реаллик образларининг онгимиздаги
яхлит (ҳислардан холи) акси сифатида талқин қилинади. Идрок, ўзлаштириш
жараёни   танланувчан   ва   баҳоланувчан.   Объектив   реалликдаги   эмоционал
аҳамият   касб   этадиган   нарсаларгина   онгни   ўзига   жалб   этади.   Худди   шу
жиҳат   Зулфия   томонидан   биринчи   навбатда   эътиборга   олинади.   Унинг
тушунчасига   кўра,   кечинма   образини   бериш   учун   туйғунинг   ўзини
тавсифлаш   шарт   эмас,   руҳий   изтироблар   чоғи   онгда   муҳрланадиган
реалияларни   баён   қилиш   ва   истак-майлларимизнинг   ташқидаги   инъикосини
қайд этишнинг ўзи етарли.
Ижодкор дунёси адабий  жараён ривожи асносида  турли-туман бадиий
усул   ва   йўсинлар   билан   бойиб   борадиган   алоҳида   тизимга   айланиб   боради.
Шу   маънода,   Зулфияхоним   шахсиятидаги   барча   қирралар   борлиғича
асарларига   кўчганлигини   таъкидлаш   ўринли.   Шоира   Светлана   Сомова:
“Зулфияда   ўзбек   халқининг   бутун   назокати,   эзгу   феъли   жамулжам”,   деб
таърифлайди. 
Маълумки,   Шарқда   қадимдан   устоз-шогирдлик   анъаналари   сақланиб
келади.   Бизда   азалдан   уста   санъаткорлар   ўз   маҳорат   сирларини,   санъатга
фидойилик ҳисларини ўз шогирдларига ўргатиб қолдирганлар. Зулфияхоним,
ҳам   онгли   равишда,   ҳам   қалбидаги   сахийлиги,   самимийлиги,   оғир
дақиқаларда ёрдам қўлини узатишга тайёрлиги, аёлпарварлиги устун келгани
туфайли   Ҳ.Худойбердиева,   Ойдин   Ҳожиева,   Қутлибека   Раҳимбоева,
Муҳтарама   Улуғова   каби   бутун   бир   истеъдодли   ўзбек   шоиралари   авлодини
улғайтирди, ҳаётида  ва ижодида ёрдам кўрсатди. Ҳеч иккиланмасдан айтиш
мумкинки,   уларнинг   ҳар   бирида   Зулфия   қалбининг   оташи   ва   руҳий
поклигининг бир қисми яшайди. 
“Ҳозир   бу   шоиралар   менинг   ўз   жонажон   сингилларим,   қизларимдай
бўлиб   кетган.   Албатта,   уларга   талабчанлигим   заррача   сусайгани   йўқ.
125 Ютуқларидан   ғурурланаман,   камчиликларини   кўрсатаман.   Менинг   бу
“қизчаларим” фақат  яхши шоира бўлибгина қолмай, Шарқимизнинг мағрур,
ажойиб, ҳавас қилса арзигулик қизлари бўлишини хоҳлайман. 
Мен   кўрмаганни   улар   кўришсин.   Дунё   ва   гўзаллик   ҳақида   мен   айтиб
улгурмаган   гапларни   улар   айтишсин.   Турган   гап,   чиндан   ҳам   уларда
қалбимнинг, қувончимнинг, сўзларимнинг бир қисми узоқ яшашига ишонгим
келади” 138
.      
Шуни   алоҳида   таъкидлаш   керакки,   Зулфия   ўзбек   адабиётида   янги
саҳифа   очиб,   кўплаб   шоираларни   ўз   изидан   эргаштирди.   Унинг   шеърияти
тамомила   ўзига   хос   ҳодиса   бўлиб,   унга   ҳавас   қилган,   ортидан   эргашган
шоиралар ижоди ҳақида бемалол Зулфия мактаби давомчилари дея гапириш
мумкин. 
Атоқли   мунаққидларимиз   ва   етук   адабиётшуносларимиз   томонидан
Зулфиянинг бутун бошли мактаб йўлбошчиси деган унвонга лойиқ кўрилиши
бежиз   эмас.   Ўзбек   бадиий-эстетик   тафаккури   шоира   шеъриятининг
оригиналлигини   ва   бетакрорлигини   ҳис   қилгачгина   шундай   қарорга   келди.
Турли   баҳс-мунозараларга   сабаб   бўлар   экан,   Зулфия   мактаби   ўзининг
мавжудлигини   тасдиқлади.   “Зулфия   мактаби”   термини   ўтган   асрнинг   70-
йилларида бежизга  ёки тасодифан пайдо бўлгани йўқ. Замона руҳини чуқур
англаб   етган   шоиралар   бадиий   ижодда   ҳам   тенглар   ичра   тенг   фаолият
кўрсата олишларини исботладилар. 
Зулфиянинг   истеъдоди   ўсиб,   довруғи   юксалиб   борди.   Шунга   муносиб
равишда унинг номи билан аталадиган поэтик ҳаракат ҳам юксалишда давом
этди.   “Зулфия   мактаби”   деган   ибора   бир   муддат   худди   ҳавода   муаллақдай
турди   ва   ниҳоят   Ҳ.Худойбердиева,   О.Ҳожиева,   Қ.Раҳимбоева   сингари
шоиралар   ўз   талантларини   намойиш   этганларидан   сўнг   том   маънода   ўз
ўрнида   ишлатила   бошланди.   Зулфия   ижодига   хос   йўналиш   мавжудлигини
ҳатто демократик поэзияга  кўпинча душманлик билан қаровчи мунаққидлар
138
  Зулфия.   Асарлар.   Камалак.   3-жилд.   –   Тошкент:   Ғафур   Ғулом   номидаги   Адабиёт   ва   санъат
нашриёти, 1986. – Б. 140. 
126 ҳам   тан   олишар,   аммо   баъзан   Зулфиянинг   ўзига   алоҳида   урғу   берганлари
ҳолда у яратган мактаб вакиллари ижодини ерга уришга уринишар эди.    
Албатта, бу мактаб давомчилари шеъриятининг ўзига хослигини холис
ва   бетараф   баҳолашдан   кўра,   ўктам   шоира   билан   камтар   шоиралар   ижоди
ўртасидаги   фарқни   кўриш   осонроқ.   Бироқ,   бир   пайтлар   Салтиков-Шедрин
айтганидек,   “Фан   ва   адабиёт   соҳаларидаги   иккинчи   даражали   арбобларнинг
аҳамияти ҳам оз эмас... Ҳар қайси мактаб ўз устасига ҳам, устачалари-ю, қора
ишчиларига ҳам  эга бўлади, аммо танқид, айрим сўз усталарини ўз ҳукмига
лойиқ   кўриб,   уларнинг   ортидан   бораётганларни   кўзга   илмаса,   албатта,   ҳақ
қарор   топмайди.   Мактаб   фаолиятининг   характерли   жиҳатларини   тадқиқ
қилишда   адабий   таъсир   ва   тақлид   масалаларини   бир   четга   суриб   қўйиш
танқидий тадқиқотга зиён келтириши мумкин” 139
.
Хўш,   ўзбек   адабиётидаги   Зулфия   мактаби   қандай   мактаб   ўзи?
Ҳаммасидан   аввал   поэтик   мактаб   деганда   бирор-бир   миллий   адабиётда
тарихан шаклланган маълум бадиий принциплар тизими тушунилади. Аммо
бадиий тараққиёт тарзи шундайки, бундай мактабнинг тарихий қонуниятлари
алоҳида   бир   индивидуал   ижодкор   зиёси   билан   ёрқинроқ   кўринади.   Зулфия
ўзбек   шеъриятининг   янги   босқичида   аёл   шоиралар   йўлбошчиси   бўлишдек
тарихий заруриятни уддалай олди ва табиийки, унга ўз исмини берди.
Муайян бадиий принциплар системаси сифатида Зулфия мактаби бутун
бошли   ўзбек   адабиётига   у   ёки   бу   тарзда   ўз   таъсирини   ўтказди.   Одатда,   бу
мактаб эсга олинганда Зулфияни яқиндан билган, меҳрига қонган, таълимини
олган,   ғоявий-бадиий   жиҳатдан   унга   яқин   турадиган,   тўғридан-тўғри
таъсирини   ўзида   ҳис   қилган     шоиралар   тушунилади.   Объектив   сабабларга
кўра,   уларнинг   аксарияти   Зулфия   ташкил   қилган   ёки   раҳбар   бўлган
журналларда   ишлаганликлари   ҳам   сир   эмас,   у   пайтлар   давр,   муҳитнинг   ўзи
шуни   талаб   қилар   эди.   Шоиранинг   ёрқин   иқтидори,   ёниқ   ижоди   бошловчи
ижодкорларда   нафақат   тақлид   қилиш   истагини   уйғотиши,   балки   ижодий
индивидуалликнинг   аҳамиятини   тўғри   тушунадиган   кишини   жуда   мураккаб
139
 Салтыков-Щедрин М. Е. Собр. соч. в 20-ти т., т. 9.  –  М осква:  1970 .   – С . 343 - 344.  
127 ҳолатга   тушириб   қўйиши,   кўнглига   “менинг   ёзганларим   бу   чўнг   шеърият
ёнида кўримсиздай туюлмасмикан” деган иштибоҳни чақириши мумкин эди.
Ёш шоиралар Зулфия таъсирини ҳамма вақт ҳам  уйғун ўзлаштира олмасдан
унинг мавзу ва образларини такрорлашар, бу билан даврнинг умумий поэтик
маданиятига зарар етказиб қўйилган ҳолатлар ҳам учраб турарди. 
Бундан   ташқари,   ижодий   мактабларнинг   пайдо   бўлиши   ва   гуллаб-
яшнаши   учун   зарур   бўлган   қатор   омилларни   ҳам   санаб   ўтиш   керак.
Биринчидан,   “мактаб”   сарҳадларининг   ўзи   –   етарлича   шартли   ва   оғувчан
нарса, чунки “мактаб”нинг ҳар қандай шоири бошқа шоирлар, баъзан кўплаб
йўналишлар таъсирида ҳам шаклланиши мумкин. Шунинг учун Зулфиянинг
қачон ва қандай таъсир кўрсатганлигини, бу таъсир қачон ҳал қилувчи ва ўта
муҳим   аҳамият   касб   этганлигини   осонгина   илғаш   душвор   масала.
Иккинчидан,   бирор   шоирнинг   кўплаб   шоирларга   таъсири   масаласини
ўрганаётиб,   ушбу   таъсирнинг   буткулқамровлик   касб   этганини   тўла-тўкис
исботлаб беришнинг имкони йўқ. Ижодий мактаб доирасида турли жиҳатлар,
мисол   учун,   бир-бири   билан   уйғун   тушмаган   “мактаб”   ичида   “мактаб”лар
бўлиши   мумкин   (Бу   ўринда   Ҳ.Худойбердиева   билан   О.Ҳожиева   шеърияти
бир-биридан   тамомила   бўлмаса-да,   поэтик   жаранглашда   айрича
хусусиятларга эгалигини эслаш кифоя).       
Зулфия лирикасининг аҳамияти унинг халқоналиги билан белгиланади.
Шоира   халқ   ҳақида   оддийгина   ёзмас,   агар   Марина   Цветаеванинг   сўзлари
билан  айтиш  жоиз  бўлса,  “халқ  бўлиб   гапирарди”.   Зулфия   талант  ва  поэтик
тажриба   бобида   ўзига   яқинлашган   кўплаб   шогирдларидан   фақатгина   туғма
қобилияти   билан   эмас,   айнан   халқ   шоираси,   халққа   яқин   шоира   эканлиги
билан   ажралиб   турарди.   Шоиранинг   таъбирича,   “шоирнинг   халқчиллиги   –
бу,   балки,   аввало   ижод   доирасининг   кенглигидир,   улкан   қамров   билангина
халқ   онгининг   теранликларини,   санъатини,   миллий   ўзига   хослигини
ифодалаш   мумкин”.   Тўғри,   бошқалар   ҳам   халқнинг   характерини
ойдинлаштиришга,   халқнинг   дилидагини   айтишга   уринардилар.   Аммо
Зулфия   бу   хислатларни   ўз-ўзича,   янгидан   очар   ва   таҳлил   асносида   янгича
128 бадиийлик   кашф   этарди.   Аксарият   шоиралар   бўлса,   Зулфия   топган   усуллар
билан қаноат қилишарди.  
Тарихий-адабий тараққиёт мазмуни дунё, инсон ва унинг замон-макон
чегарасидаги   турмуши   ҳақидаги   янгича   тасаввурларнинг   эстетик
ўзлаштирилиши билан белгиланади. Оламни идеал дунё ва одамларни идеал
инсон   даражасига   етказишга   уриниш   бу   жараённи   ҳаракатлантирувчи   куч
ҳисобланади.   Ўз   моҳиятига   кўра   инсоншунослик   саналадиган   сўз
санъатининг   бутун   ривожини   айнан   шундай   ижодий   кўрсатма   билан
таърифлаш мумкин. Ҳар қандай  тарихий-маданий даврнинг  адабий  жараёни
марказида ҳамиша ўша маданиятни яратувчи асосий куч – инсон категорияси
ётади.   Худди   шу   тушунча   дунё   картинасини   шакллантиришнинг   амалий
ифодаси   бўлиб,   унинг   тадрижий   тараққиёти   тарихий-маданий   ҳаракатнинг
кейинги ривожини белгилаб беради.         
Шахс   қадр-қимматининг   асосий   жиҳатларини,   унинг   ижтимоий-
маданий тизимдаги ролини тушуниб етиш “маданият инъикосининг энг зарур
шаклларидан   бири   ҳисобланадиган   ва   ўзида   давр   маданий   тафаккурига   хос
муайян дунё картинасини, алоқалар тизимини мужассамлантирадиган” жанр
категориясида ўз аксини топади.   
Поэтик   олам   –   бу   поэтик   матн   билан   боғланишда   бўлган   лисоний
борлиқдир. У ҳақда сўз борганда алоҳида матн, матнлар мажмуи ёки муайян
шоир   барча   асарларининг   поэтик   олами   ҳақида   гапириш   мумкин.   Поэтик
олам – мураккаб тушунча; унга “олам картинаси”, яъни “объектлар, воқеалар,
вазиятлар,   нарса-буюмлар   жамулжами” 140
  ва   дунёни   кўриш,   яъни   унинг
тузилиши   ҳақида   шоир   илгари   сурадиган   тасаввурлар   –   дунё   ҳақидаги
тафаккур   ҳам   киради 141
.   Олам   картинаси   ҳам,   дунёни   кўриш   ҳам   шоир
ижодининг   турли   босқичларида   бир-бирига   тўғри   келмаслиги   мумкин.
Шунинг   учун   ҳам   поэтик   олам   –   турғун   эмас,   динамик   тушунча:   унда
ўзгарувчанлик параметри муҳрланган.  
140
 Падучева Е.В. Референциальные аспекты семантики предложения. // Известия, 1984 .  № 4.  
141
 Арутюнова Н.Д. Язык и мир человека. – М осква : Языки русской культуры, 1999. – С.  112 .  
129 Лирикада   жўшқин   ўй-фикрлар,   ирода   импульслари,   таассуротлар,
ақлдан  ташқари  туйғу-истаклар   каби  инсон  онгининг   айро  ҳолатлари 142
  бош
планга кўтарилади. Лирика – деган эди Ф.Шлегель, - доимо ўз-ўзича муайян
ҳолатни,   масалан,   ҳайратнинг   жўш   уришини,   ғазаб,   оғриқ,   қувончнинг
лаҳзалик   шиддатини   –   аслида   бутун   бўлмаган   аллақандай   бутунликни
тасвирлайди.   Бунда   ҳисларнинг   бирлиги   зарур   бўлади 143
.   Лирик   поэзиядаги
предметга бундай қарашни замонавий фан ўзига мерос қилиб олган 144
.  
Зулфия   лирикасида   туйғулар   ва   ирода   импульслари   нима   биландир
шартланганликда   ва   конкрет   ҳодисаларга   йўналганликда   берилади.
Шеърдаги   нарса-ҳодисаларни   эслайлик:   “Кўздан,   сўздан,   қўллардан   узоқ   /
Букун   сенга   тўлар   эллик   ёш.   /   Гўё   майса   эллик   ёшлик   нақ   –   /   Эллик   ёшдай
боқади қуёш. / Қалам, қоғоз ёзув ҳам гўё / Эллик ёшли етук ва яқин. / Ҳамма
реал,   хаёл   ва   рўё,   /   Ҳижрон,   севги,   ёғин   ва   чақин”.   Шоиранинг   беором,
романтик   ва   шу   билан   бирга   ғам-ҳасратли   ҳис-туйғулари   унинг   атрофдаги
нарсалардан   олган   таассуротлари   ҳамда   хотирада   қолган   воқеалар   орқали
очилмоқда.   Муаллиф   онгнинг   турмуш   билан   алоқаларини   берадики,   шеър
спецификаси   шуни   талаб   қилар   эди.   Шеърда   ҳасрат   туйғуси   реал   воқелик
ҳодисаларига   қарши   реакция   сифатида   намоён   бўлмоқда.   Бадиий   сўз
муҳрлаётган   қалб   ҳаракатлари   қанчалик   ноаниқ   ва   сезилмас   бўлмасин,
китобхон   уларнинг   нималар   орқали   чақирилганини   англайди   ёки,   ҳеч
бўлмаганда, қайси таассуротлар билан алоқадорлигини фаҳмлайди. 
Лирик   кечинма   сўзловчига   (нутқ   соҳибига)   тегишлидек   туюлади.   У
фақат   сўзлар   орқали   белгиланиб   қолмасдан   (бу   хусусий   ҳол),   максимал
даражада намоён ҳам бўлади. Фақат лирикадагина бадиий воситалар тизими
бутунича   инсон   қалб   ҳаракатини   очишга   бўйсунади.   Ҳиссий   кечинма
кўпинча мубҳамлик, ноаниқлик, чалкашлик устун келадиган бевосита ҳаётий
эмоциялардан   сезиларли   фарқ   қилади.   Лирик   туйғу   –   бу   инсон   руҳий
142
  Немис   олими   Ю.Петерсен   лирика   табиатини   шу   термин   ( Zustand   –   ҳолат)   мурожаат   қилиб,
тушунтириб   берган   эди;   эпос   ва   драма   соҳасини   эса,   унинг   фикрича,   ҳаракат   ( Handlung )   ташкил   этади.
Қаранг:  Petersen I. Die Wissenschaft von der Dichtung. Bd 1. Weik und Dichter.  –  Berlin :  1939.  –  S. 119 - 126 . 
143
  Шлегель   Ф .  Эстетика .  Философия .  Критика: В 2 т. Т. 2.  –  С. 62.  
144
  Лирикада   “кечинма   образи”   ҳақида   қаранг .:   Сквозников   В.Д.   Лирика   //   Теория   литературы.
Основные проблемы в историческом освещении. Роды и жанры литературы.  –  М осква:  1964. С. 175 - 179.
130 тажрибасининг   квинтэссенцияси,   ўзига   хос   қуйқасидир.   Адабиётнинг   энг
субъектив   тури   сифатида   -   дея   ёзган   эди   лирика   ҳақида   Л.Гинзбург,   -   у
кўпроқ   муштаракликка,   қалб   ҳаётини   худди   барчага   баравар   тааллуқлидек
тасвирлашга интилади 145
.  
Лирик   асар   асосида   ётадиган   кечинма   –   бу   ўзига   хос   руҳий
тозаришдир.   У   инсон   томонидан   реал   ҳаётда   синалган   (ёки   синалиши
мумкин   бўлган)   нарсани   ижодий   уюштириш   ва   бадиий   жиҳатдан   қайта
ўзлаштириш натижаси ҳисобланади.  
Маълумки,   лирикада   ифодаланган   кечинма   эгасини   лирик   қаҳрамон
деб   аташ   қоида   тусини   олган.   Ю.Н.   Тинянов   томонидан   муомалага
киритилган   бу   термин   адабиётшуносликда   (унга   синоним   бўлган   “лирик
мен”,   “лирик   субъект”   бирикмалари   билан   бирга)   муқим   жой   олган 146
.
“Яратилган   мен”   (М.Пришвин)   сифатидаги   лирик   қаҳрамон   ҳақида   нафақат
алоҳида   шеърларни   кўзда   тутиб,   балки   уларнинг   туркумлари   ҳамда   бирор
шоирнинг бутун бир ижоди ҳақида ҳам гапирилади. 
Лирик   қаҳрамон   нафақат   муаллиф,   унинг   дунёга   муносабати,
маънавий-руҳий   тажрибаси,   қалб   иродаси,   нутқий   ўзини   тутиш   манераси
билан   оддийгина   мустаҳкам   алоқадор,   балки   аслида   (аксарият   ҳолларда)
ундан   ажралмасдир.   Лирика   асосан   унинг   “бағри”дагина   автопсихологик
бўла олади. 
Шундай бўлишига қарамай лирик кечинма шоирнинг биографик шахс
сифатида   бошдан   кечирганлари   билан   бир   нарса   эмас.   Лирика   фақатгина
муаллиф   ҳис-туйғуларини   худди   ўзидай   қайта   тиклаб   қолмайди,   балки
уларни   трансформациялайди,   бойитади,   янгидан   яратади,   юксакликка
кўтаради   ва   кўркамлаштиради.   Бундан   ташқари   муаллиф   ижод   жараёнида
тасаввур кучи билан шундай руҳий вазиятларни яратадики, реал ҳаётда улар
умуман учрамаслиги ҳам мумкин. Зулфияхоним шеърларини кўздан кечирар
эканмиз,   улардаги   барча   мавзу   ва   мотивлар   ҳам   шоира   шахсий   ҳаётидаги
145
 Гинзбург Л. Я. О лирике.  –  С. 7.
146
 Тынянов Ю.Н. Поэтика. История литературы. Кино.  –  С. 118.  Лирик қаҳрамон ҳақида яна қаранг:
Степанов H.Л. Лирика Пушкина.  –  М осква:  1959.  –  С. 106 - 110.  
131 воқеалар билан мос келавермаслигига  амин бўламиз.  Бу ҳақда  гап кетганда,
рус шоири А.Блокнинг ўз шеърларидан  бирининг қўлёзмаси  остига “Бунақа
нарса   умуман   бўлмаган”   деб   ёзиб   қўйганлигини   эслаш   ўринли.   Унинг
шеърларида   шоира   шахси   гоҳ   қишлоқ   қизи,   гоҳо   ёрининг   урушдан
қайтишини   кутаётган   аёл,   гоҳида   болакай,   гоҳо   сирли   ижод   маъбуди
образларида намоён бўлади.
Демак,   лирик   ифодаланган   кечинмалар   ҳам   муаллифнинг   ўзига,   ҳам
бошқа,   унга   ўхшамаган   шахсларга   тегишли   бўлиши   мумкин   экан.   А.А.
Фетнинг   сўзларига   кўра,   “Бегона   лаҳзаларни   ўзиникидай   ҳис   эта   олиш”
маҳорати поэтик истеъдоднинг муҳим қирраларидан бири саналади. Одатда,
муаллифдан   сезиларли   даражада   фарқ   қиладиган   шахсларнинг   кечинмалари
ифодаланган   лирикани   ижровий   лирика   (Д.Қуронов)   деб   аташади.   Шундай
экан,   Арастунинг   лирика   ҳақидаги   таърифига   (шоир   “ўз   шахсини
ўзгартирмаган   ҳолда,   ўз-ўзи   бўлиб   қолаверади”)   қуйидагича   аниқлик
киритишга   тўғри   келади:   лирик   шоир   бемалол   ўз   шахсини   ўзгартириши   ва
кимгадир тегишли, бегона кечинмани қайта тиклаши ҳам мумкин.    
Аммо   назмда   ижровий   эмас,   балки   автопсихологик   лирика   салмоқли
ўрин   эгаллайди,   шоирни   тўғридан-тўғри   ифодаловчи   шеърлар   нисбатан
кўпроқ   ёзилади.   Китобхонлар   лирик   кечинманинг   ҳақиқий   инсонга
тегишлисини   ёқтирадилар,   В.Ф.   Ходасевич   иборасича,   шеърда   “шоирнинг
тирик   қалби”   бўлишини   истайдилар:   “Услубий   жимжималар   ёрдамида
беркитилмаган   муаллиф   шахси   бизга   яқинроқдир”;   шоирнинг   қадр-қиммати
шундаки,   “у   ўз   кечинмаларини   изҳор   қилиш   эҳтиёжига   бўйсуниб   ёзиши
керак” 147
.     
Шу муносабат билан қайд этиш ўринлики, Зулфия ўз шогирдларининг
ижодини   юксак   қадрлар,   ҳатто   баъзан   уларнинг   ўз   ижодига   таъсири
борлигини   ҳам   яширмасди.   Буни   Ўзбекистон   халқ   шоираси   Ойдин
Ҳожиеванинг эсдаликларидан ҳам илғаб олса бўлади:
147
 Ходасевич В.Ф. Собр. соч.: В 4 т.  –  М. :  1996. Т. 1.  –  С. 41 6- 41 7 .  
132 “Эсимда,   “Шарқ   юлдузи”   журналига   бир   туркум   шеър   бериб,
“фикрингиз   бўлса,   бемалол   айтинг,   кишининг   нуқси   четдан   яхшироқ
кўринади”, дедилар устоз қўнғироқ қилиб.
Кийганим ипакми, читми ё зарбофт,
Юрак бойлигидан қилмабман парво.
Мени оғушлаган ҳаёт нақ офтоб,
Янги қўшиқ талаб унда ҳар сабоҳ.
“Биринчи сатрдаги “зарбофт” сўзини “кимхоб”га айлантирсак-чи”, деб
фикр билдирдим. Хурсанд бўлдилар:
- Жуда яхши. Учинчи сатрдаги “офтоб”га ҳам яхши қофия экан. 
Шундай   қилиб,   бу   сатр   “Кийганим   ипакми,   читми   ё   кимхоб”   бўлиб
қолди.  Устознинг   бу  гўзал   шеърида   менинг   ҳам   битта   сўзим   борлиги   билан
фахрланиб юраман” 148
.
Мазкур   хотирада   устоз-шогирд   ўртасидаги   ижодий   ҳамкорликнинг,
ижодкор   диллар   самимиятининг   шукуҳи   ўз   аксини   топган.   Дарҳақиқат,
жаҳонга   машҳур   шоиранинг   бу   камтарлиги   умрининг   охиригача   асло
ўзгармади.   Шогирдлари   наздида   бундай   камтаринлик   унга   улуғлик
бағишларди. 
Зулфия поэтик мактабининг анъаналаридан озиқланган ўзбек шеърияти
образлилик ва мураккаблашиш ҳисобига юксалди. Аммо бу мураккаблашиш,
шоиранинг ўзи айтганидай, “дабдаба, жимжимадорликдан холи, теранликка,
фалсафийликка,  замон  заминига   асосланган...   Эскиликдан  қутулиш  иккинчи
қарама-қарши қутбга – шеъриятнинг аллақандай яланғочлигига олиб келиши
мумкин   эди.   Шунинг   учун   ёшлар   мувозанат   изламоқдалар.   Эркин   Воҳидов,
Абдулла   Орипов,   Омон   Матжон,   Ҳалима   Худойбердиева,   Ойдин   Ҳожиева
каби   шоирларнинг   ижодида   шахсий   “мен”нинг   кўнгилда   сақланган   сирлари
катта   дунёга   олиб   чиқилади   ва   унга   қўшилиб   кетади.   Хуллас,   уларнинг
шеърларидаги мураккаблик тошқинлик билан боғлиқдир. 
148
 Ҳожиева О. Бахтим шул – ўзбекнинг Зулфиясиман. // O’zbekiston matbuoti.  № 4. 2013. – Б. 7 8 .
133 Кейинги   йилларда   баъзи   бировлар   менга   “шеърларингиз   атай
мураккаблаштирилган”,   “бир   оз   оғирроқ”   дейишди.   Ҳа,   мен   ўз
шеърларимнинг   кўп   садоли   бўлишини,   фалсафий   теранроқ   бўлишини
хоҳлайман.   Бу   менга   ҳам   анъанавий,   ҳам   янги   кўринади.   Аммо   атайлаб
шундай қилмайман, ўзи шеърларим шундай чиқади, юрагим  уларни шундай
дунёга келтиради.
Менинг   бутун   шеърларим,   аввало,   юракдан   келади,   мен   унга   қулоқ
соламан,   сатрлар   устида   донишмандлик   қилиб   ўтирмайман,   кўнглимга,
илҳомимга уйғун сатрлар яратишга интиламан” (“Камалак”, 129-130-б).
Шеър ёзишни, ижод тўлғоқларининг қийноқ ва ҳузурга тўла онларини
шоира   содда   ифодалайди.   Ҳолбуки,   теран   тизмалар   яратиш   замирида
қанчалар   заҳмат   чекканини,   узун   тунларни   тонгга   улаганини   унинг   ўзи
билади фақат. Зулфиянинг “Қатра” шеърини ана шундай “мураккаб” шеърлар
қаторига   қўйиш   мумкин.   Чунки   лирик   “мен”   бу   шеърда   муаллиф   шахсияти
билан йўғрилиб кетганидан бўлса керак, айрим китобхонлар наздида “бир оз
оғирроқ” тус олган:  
Кўздан, сўздан, қўллардан узоқ
Букун сенга тўлар эллик ёш. 
Гўё майса эллик ёшлик нақ –
Эллик ёшдай боқади қуёш.
Қалам, қоғоз ёзув ҳам гўё
Эллик ёшли етук ва яқин.
Ҳамма реал, хаёл ва рўё,
Ҳижрон, севги, ёғин ва чақин.
(О, араблар! Тасанно сизга,
Ҳикматингиз келди менга қўл.
Дебсиз. “Энг чўнг, узоқ масофа
Дил билан дил аро ётган йўл”.
Шу чўнг, узоқ йўл бошидан ман,
Интиламан қалб билан қалбга.
134 Мен шеърдан кўприк ташлайман
Узр айтиб доно арабга).
Пона мисол ёриб тақдиринг
Мен кирмайман уйингга зинҳор,
Зеро, ҳеч он бахтинг ва меҳринг,
Фикринг чулғаб бермадим озор.
Лекин букун дўсту рақиб жам,
Ҳо, дўст деб сев, ҳо рақиб деб қув,
Эртакларда бўлгандай мен ҳам
Келдим, бўлиб дилингга ғулув.
Даркор эмас на пойгак, на тўр,
Қатрага барг ҳам, коса ҳам жой...
Энди сени азоб ва ҳузур
Гирдобига олар ҳойнаҳой.
Бўш қадаҳни қўясан секин,
Шуҳрат-ҳурмат ва шаробдан маст.
Недур сенга етмайин лекин.
Бир нуқтага боқасан лоқайд,
Гўё ҳамма ғойиб бўлгандай
Бирдан ўзинг сезасан ёлғиз.
Қўл чўзасан сипқормак-чун май,
Май тутади ўтсиз, оловсиз.
Тутамоғи этар бетоқат
Ва кайфингдан қолмайдир асар.
Чунки қадаҳ тубида томчи
Бир булбулнинг кўз ёши қадар –
Шаффоф, қуруқ, оташга тўлиқ
Алангасиз туради ёниб,
Унда шодлик, кайфу сафо йўқ.
Ичолмайсан бу майни қониб.
135 Ким билар, у не? Жигар қони,
Йиғламаган кўзинг ёшими?
Ё бўсадан ёт лаб фиғонин
Ўт жисмига яширган намми?
Ё қўрқоқ ишқ заиф журъатнинг
Икки бошга солган қамчиси.
Ё аёлнинг қалби ҳовурининг
Музга тегиб синган томчиси.
Нима бўлсин, шу етим қатра,
Менман, менман, мен ўзим фақат,
Сен бу тутов оловдан сақлан,
Ичма, бу май на кайф, на-да бахт! 149
 
Шоира   шеърлари   орасидан   поэтик   идрокининг   қамровини,   унинг
эстетик   принципларини   ойдинлаштира   оладиган   “дастурий”   мазмундаги
шеърлардан   бир   нечтасини   санаб   ўтиш   мумкин.   “Қатра”   ҳам   шундай   шеър.
Унда   “дил   билан   дил   аро   ётган   чўнг,   узоқ   йўлга   шеърдан   кўприк
ташламоқ”чи бўлаётган,  “қалб билан қалбга интилаётган”  лирик қаҳрамон –
шоиранинг   ўзи.   Аёл   жисмини   ўртовчи   айрилиқ   азоблари   шеърда   вулқондай
отилиб чиқиб, шоира тақдиридан бохабар бўлган ҳар қандай кучли тафаккур
эгасини шошириб қўйиши ҳам шундан.     
Замонавий   ўзбек   адабиёти   кўп   қиррали   ҳодисадир.   Унинг   мазмуни,
жанрлар   тизими,   шакллари   турли-туманлашиб,   доимий   ўзгаришларни
бошдан   кечирмоқда.   Бугунги   адабиётнинг   тараққиёти   тарихий   шароит,
умумий   маданий   ҳолат   ва   поэтик   мактаблар   фаолиятининг   самараси   билан
белгиланади.      
Истиқлол   –   Ўзбекистон   тарихида   туб   бурилиш   ясади.   Янги   ғоявий
концепциялар,   жамиятни   модернизациялаш   йўллари   ахтарилаётган   бу   давр
арафасида   миллий   ўзликни   англаш,   маънавий   янгиланишлар,   маданий
ривожланиш   ғоялари   қатори   ўзбек   адабиётининг   сара   асарларида   аср
149
  Зулфия. Сайланма. Нашрга тайёрловчилар Ҳ.Олимжонова, О.Олимжонов. – Тошкент: “Sharq”, 2015. – 
Б.58.
136 ниҳояси   билан   боғлиқ   замон   ва   маданият   тугалланганлиги,   қадриятлар
алмашинуви   зарурлиги,   ижтимоий   инқироз   муқаррарлиги   каби   туйғулар   ўз
аксини   топмоқда.   Шахс   ва   жамият   ўзаро   муносабатларининг   янгича
англаниши,   инсоният   тарихида   алоҳида   шахснинг   ўрни   бадиий   асарлар
конфликтларининг   характерида,   жанрий-услубий   тузилишида,   адабий
қаҳрамон   танловида   ўз   ифодасини   топмоқда.   Бу   мураккаб   жараёнлар,
хусусан, ўзининг  ҳаётни бутун жўшқинлиги  билан ёрқин ва образли  тарзда,
инсонни   атроф-муҳит   билан   ўзаро   чамбарчас   алоқадорликда   тасвирлашдек
жанр имкониятлари эвазига шеъриятда теран гавдаланаётир. 
Ҳар   қандай   бадиий   асар   марказида,   унинг   шакли   ва   жанридан   қатъий
назар, адабий қаҳрамон образи бўлади, у орқали асар ғояси ечилиб, мазмуни
очилади.   Шеърий   асарда   лирик   қаҳрамон   ана   шундай   марказий   образ
саналади.   Шоирнинг   замон   ва   замондошлар,   ўз   даврининг   муҳим
муаммолари хусусидаги фалсафий-бадиий умумлашмалари шеърларда лирик
қаҳрамон онги таъсири остида аксланади. Шоир нафақат ўз шахсининг турли
томонларини тасвирлайди ёки дунёни шахсий идрок қилиш кўникмаси билан
ўртоқлашади,   балки   у   ўз   замондошларининг   қўнимсиз   ўй-хаёл   ва
дунёқарашларини, мамлакат ҳаётидаги муҳим воқеаларни ҳам узатади.       
Бошқача   айтганда,   шеъриятнинг   янгиланиши   замондошларимизнинг
маънавий   жиҳатдан   янгиланишлари   билан   бирга   кечади.   Ўзбек   шеърияти
ривожининг   бутун   тарихи   халқимиз   тафаккурининг   бетакрор   тадрижий
солномаси   сифатида   гавдаланиши   ҳам   шундан.   Шундай   қилиб,   лирик
қаҳрамон   тасвирини   ўрганиш   орқали   миллий   бадиий-эстетик   тафаккур
тараққиётини кузатиш мумкин.   
Лирик   қаҳрамон   муаммосини   Зулфия   шеърияти   мисолида   ўрганиш
ўзбек шеъриятининг ривожланиш, кўп асрлик анъаналарни давом эттириш ва
янгиланиш   йўлларини,   лирик   қаҳрамоннинг   китобхон   билан   диалогининг
ўзига   хос   жиҳатларини   кузатиш   имконини   беради.   Муаммо   тадқиқи   лирик
асарнинг   сюжет   тузилиши,   композицион   ўзига   хослиги,   ғоявий-эстетик
137 мазмуни   каби   бошқа   муҳим   жиҳатларининг   янада   чуқурроқ   очилишига
хизмат қилади. 
“Лирик   қаҳрамон”   терминининг   хийла   тор   маънодаги   илк   изоҳи
адабиётшуносликда   уни   биринчи   бўлиб   1921   йили   А.Блок   лирикасига
нисбатан   қўллаган   Ю.Н.Тинянов   ишларида   учрайди 150
.   Кейинчалик
Л.Я.Гинзбург   бу   тушунчани   Ю.Н.Тинянов   қарашларига   таянган   ҳолда
асослаб   берди:   бу   “нафақат   матн   ортидаги,   балки   сюжет   характеристикаси
билан   боғлиқ   шахс   бирлиги   бўлиб,   қайсики   маънода,   уни   характер   билан
тенглаштириб бўлмайди” 151
. 
Асарда   тасаввур   қилинаётган   ягона   шахс   сифатида   лирик   қаҳрамон
ҳақида   гапириш   учун,   Л.Гинзбургнинг   фикрича,   бутун   бошли   шеърлар
мажмуини   ёки   шоир   ижодини   тўлалигича   тадқиқ   қилиш   зарур.   Б.О.Корман
юқоридаги   олимлар   концепциясини   давом   эттирар   ва   моҳиятан   уларнинг
фикрларини   умумлаштирар   экан,   қуйидаги   тўхтамга   келади:   “Лирик
қаҳрамон   –   лирикага   хос   онг   субъектларидан   биридир.   У   тўғридан-тўғри
баҳо   нуқтаи   назаридан   ҳам   субъект,   ҳам   объект.   Бу   ҳам   онг   соҳиби,   ҳам
тасвир   предметидир.   Лирик   қаҳрамон   қиёфаси   учун   қандайдир   умумийлик
хос бўлиб, авваламбор бу ички, ғоявий-руҳий бирликдир” 152
. 
Қадим   замонлардан   то   XIX  асргача   муаллиф   ва   лирик   нутқ  эгасининг
яхлитлиги,   айнан   ўхшашлиги   ҳақидаги   фикр   мавжуд   эди.   ХХ   асрда   фан
биографик   муаллиф   ва   нутқ   субъекти   (лирик   қаҳрамон)ни   ажратиш
зарурлиги   тўғрисида   узил-кесил   бир   қарорга   келди.   Аммо   бу   борадаги
баҳслар   ҳали   тугагани   йўқ.   Г.Н.Поспеловнинг   фикрича,   “лирик   медитация
субъекти   –   бу   ўзига   хос   адабий   тип,   бу   ҳамиша   –   асл   санъатда   –   ёзувчи
ижодий   фантазиясининг   самараси,   ҳаётдан   бевосита   олинган   реал   шахс
эмас” 153
. 
150
 Тынянов Ю.Н. Поэтика. История литературы. Кино.  –  М осква : Наука, 1977.  –  С. 118.  
151
 Гинзбург Л. Я. О лирике.  –  М осква : Интрада, 1997.  –  С. 148.  
152
 Корман Б.О. Избранные труды. Теория литературы / Ред актор ы-составители Е.А. Подшивалова, 
H.A. Ремизова, Д.И. Черашня, В.И. Чулков. – Ижевск.: Институт компьютерных исследований, 2006. – С. 
322.   
153
 Поспелов Г.Н. Теория литературы: Учебник для ун-тов.  –  М осква : Высш ая  школа, 1978.  –  С. 108.  
138 Н.Д.Тамарченко   таҳрири   остидаги   “Адабиёт   назарияси”   ўқув
қўлланмаси   муаллифларининг   бу   борада   ўзгача   қарашлари   мавжуд.
Уларнинг   фикрича,   мазкур   масалага   бир   томонлама   ёндашув   фикрнинг
ўрнини   тўлдириб   бўлмайдиган   зарарли   оқибатларга   олиб   келади 154
.   Улар
“бўлинмаслик-туташмаслик”   ёки   лирикада   муаллиф   ва   қаҳрамон   бирлиги
тамойилини маъқуллашади. 
В.Е.Хализев эса, лирик қаҳрамонни “ички олами ҳақида одатда биз ҳеч
нарса   билмайдиган   ҳикоячи-ровий   образи   ҳамда   ёзувчидан   доимо   масофа
сақлайдиган,   эпик   ва   драматик   асарлар   персонажларидан   бутунлай   фарқ
қиладиган,   инсоннинг   жудаям   специфик   образи” 155
,   дея   таърифлайди.   Олим
лирик   қаҳрамон   билан   муаллиф   ўртасида   муаллифдан   базўр   ажратса
бўладиган   чамбарчас   боғлиқлик   борлигини   уқтиради.   Айни   пайтда,   лирик
кечинмани   шоирга   биографик   шахс   сифатида   синашта   бўлган   ҳислар   билан
бир хил ҳисоблаб бўлмайди. 
“Лириканинг   асосий   образи   –   лирик   қаҳрамон   (лирик   субъект).
Кўпинча   лирик   қаҳрамон   деганда   муаллиф   тушуниладики,   бу   ҳар   доим   ҳам
тўғри   бўлавермайди.   Зеро,   шоир   ўзининг   кечинмаларини   тасвирлаши   ҳам,
ўзганинг   руҳиятига   кирган   ҳолда   ўша   “ўзга   шахс”   кечинмаларини
тасвирлаши   ҳам   мумкин   бўлади.   Бу   ўринда   яна   бир   муҳим   масала   шуки,
шеърда   ҳатто   шоир   ўз   кечинмаларини   тасвирлаган   ҳолатда   ҳам   лирик
қаҳрамон билан реал шоир орасига тенглик аломати қўйиб бўлмайди. Чунки,
биринчидан,   Л.Толстой   айтмоқчи,   инсон   қалбида   мавжуд   бўлиши   мумкин
бўлган   барча   қалблар   имконият   тарзида   мавжуддир,   шунга   кўра   ва
иккинчидан,   шоир   ўзганинг   ҳолатига   кириши,   исталган   инсоннинг   маълум
ҳаётий вазиятдаги кечинмасини ҳис қилиши ҳам мумкин” 156
.
Юқоридаги   фикрга   асосланиб   шуни   айтиш   керакки,   лирик   асардаги
субъект   китобхон   тасаввурида   ташқи   кўриниши   билан   гавдаланмайди,
154
  Теория литературы: Учеб. пособие для студ. филол. фак. высших учебных заведений: В 2 т. / Под
ред. Н.Д. Тамарченко.  –  М осква : Изд. центр  “ Академия ” , 2004.  –  С. 344.  
155
 Хализев В.Е. Теория литературы: Учебник .   –  3-е изд., испр. и доп.  –  М осква : Высшая школа, 2002.
–  С. 351.  
156
  Quronov   D.   Adabiyotshunoslikka   kirish:   Oliy   o’quv   yurtlari   uchun   darslik.   –   Тошкент:   A.Qodiriy
nomidagi xalq merosi nashriyoti, 2004. – Б. 115. 
139 мавҳумлигича   қолади,   аниқроғи,   ўқувчи   ўзини   унинг   ўрнида   кўради,   унинг
кечинмаларига   туртки   берган   ҳолатни   ҳис   қилади,   лирик   қаҳрамон
кечинмаларини   ўз   кўнглидан   ўтказади.   Шеърхон   шеърдаги   ҳаётий   ҳолатни
реал   ҳаётда   бошдан   кечирмаган,   бинобарин,   уни   ҳиссий   тажриба   орқали
англанган кўникмалар орқалигина туяди. 
Тадқиқотчиларнинг   юқоридаги   мулоҳазаларидан   келиб   чиқиб   шундай
хулоса   қилиш   мумкин:   лирик   қаҳрамон   –   бу   бирор-бир   муаллиф   поэтик
олами ёки нафақат реал муаллиф фикр ва туйғулари, балки бутун бир авлод,
муайян   жамият,   ҳатто   халқнинг   ўй-қарашлари,   кечинмалари,   кайфиятлари,
фалсафаси   ифодаланган   алоҳида   давр   миллий   шеърияти   тизимидаги   онг
субъектининг умумлашма, типик образидир. 
Бадиий   ижод   қонуниятларини   астойдил   ўзлаштирган   Зулфияхоним
шеъриятида лирик қаҳрамон ва муаллиф муносабатлари масаласи оддийгина
ечилади.   Шоиранинг   ўз   қаҳрамонлари,   лирик   субъект   ва   лирик   “мен”
ҳақидаги фикрлари сўзларимизни тўла тасдиқлайди:
“Менинг   бирорта   ҳам   шеъримда   аниқ   бир   прототип   йўқ.   Агар   биров
билан   учрашиб   қолсам-у,   у   менда   катта   таассурот   қолдирса   (албатта,
аксарият   аёл   киши   бўлади),   мен   беихтиёр,   ўзимни   унутиб,   ўша   аёл   ўрнида
кўра   бошлайман,   унинг   сезгилари,   қалб   уриши,   фикрлари   менга   ўтиб
қолгандай   бўлади.   У   –   яъни   мен.   Лекин,   шубҳасиз,   шеърларимда   мен
учратган   ва   кўрган,   менда   таассурот   қолдирган   кишилар   ва   уларнинг
тақдирлари кўринади. Асар қаҳрамонларини махсус излаб юришнинг ҳожати
йўқ – улар биз билан ёнма-ён яшайдилар. Уларнинг юмуш ва ташвишлари –
менинг юмуш ва ташвишларимдир, уларнинг дунёни сезиши меникига яқин.
Мен бу ҳақда ҳикоя айтмайман – ҳикоячи эмасман – аммо шу ҳаёт сезгисини,
олим,   врач,   колхозчи   аёлнинг   меҳнатини   бунёдкор   ташаббусга
айлантираётган воқеликнинг тўлалигини бермоқчи бўламан. 
Ҳиссиётнинг   кучи   шеърни   ҳис-ҳаяжон   билан   тўлдиради   –   бу   менинг
вазифам, бу менинг “қуролим”дир...” (“Камалак”, 136-137-б) 
140 Шоиранинг   ўз   шогирдлари   ижоди   ҳақида   айтганлари   ҳар   қандай
дабдаба-ю,   кўтаринкиликдан   йироқ,   муболағасиз,   айни   пайтда   кескин   ва
ҳақчил.   Таҳлилда   Зулфияга   хос   тафаккур   кенглигини,   талқин   теранлигини,
холисона   фикр   ва   оқилона   маслаҳатларни   кўрамиз.   Мана   у   Ҳалима
Худойбердиева шеърияти хусусида нималар дейди:
“Асалда   асалари   бол   терган   боғнинг   гуллари   бўйини   ҳис   қиласиз,
шунингдай,   Ҳалиманинг   шеърларини   ўқиганда   бошқа   шоира   –
ҳамкасбларнинг   шеърларига   ўхшамаган   жилва   жарангларини   эшитасиз,
шодлик   ва   ташвишлари,   ранг   ва   ҳидларини   ҳис   қиласиз.   Улар   сизларни
тўлқинини   чолғилар   кесаётган   бўлиқ   бошоқлар   денгизига,   отанинг   қуёш   ва
йиллар   жўяклар   солган   пешонасига   ўхшаган   бепоён   далаларга,   пичан   ҳиди
анқиган   ҳовлиларга,   қундуз   телпакли,   рашкли   чавандозлар   от   ўйнатган
қирларга олиб киради. 
Сиз   у   билан   деҳқон   уйи   остонасидан   бошланган   кичик   сўқмоқдан
ялангоёқ   йўлга   чиқасиз.   Ялангоёқ   юришнинг,   ерни,   она   ернинг   баҳри   ва
илиқлиги берган ҳузурини ҳис қиласиз! Бу йўл шоира учун катта – бош йўл,
ернинг   қоқ   ўртасидан   тушган   ўктам   йўл.   Қўшиқларнинг   боши   бўлган   ўша
ерлар,   ҳосилли   ҳаётга   энди   уйғонган   Мирзачўлнинг   бепоён   далалари,
қирларнинг   сарфланмаган   ҳарорати,   бокиралиги,   яхлитлигини   олиб   киради
шоира шеърларига. 
Ҳалима   қишлоқ  қизи!   Лекин   бир  замонлардаги   сингари   қолоқ,  бурчак
ёки саҳронинг ўртасида бўрон унутган саксовулдай танҳо, ижтимоий ҳаётдан
йироқ қишлоқ эмас, унинг иборасича, ҳар бир инсон яшаган ер – Ернинг қоқ
кўкси. 
Шу   қишлоқ   мактабидан   тошқиниб,   шошқиниб,   чанқаб,   ранг-баранг,
сержаранг   дунёни   танишга   тиришди-ю,   ўзини   тўлқинларга   солган   бебош
туйғуларга,   ҳали   ўзлаштирилишини   кутган,   очилмаган   истеъдодига   ягона
ифода деб, шеърга шўнғиб кетганини ўзи ҳам билмай қолди. 
Зотан,   қандай   қилиб   ҳаётда   ўз   ҳақиқий,   ягона   йўлини  топиб   олганини
қайси  санъаткор   билади?   Назаримда,   қонингда   оқ   ва  қизил   қон  заррачалари
141 оқимида яна битта заррача бўлади-ю ўша табиат туҳфа қилган бахтиёр, нодир
куч, шароит тақозо қилса, ўзи бошлаб киради ўша йўлга...
Ҳалимани   ҳаваскор   шоира   деб   атаганимизни   эслолмайман.   Ҳатто,
бундан   олти-етти   йил   муқаддам   Мирзачўлдаги   колхозлардан   биридаги
учрашувда   таништирганларида   ҳам   уни   ҳаваскор   шоира   деб   эмас,   унча-
мунча   шеър   ёзиб   юрадиган   мактаб   ўқувчиси   деб   таништирган   эдилар.
Шеърларингни менга юбориб тур, деб қайтдим (“Камалак”, 263-б).
Кўринадики,   Зулфия   ёш   шоиранинг   адабиётга   кириб   келишидан
тортиб,   катта   ижодкор   даражасига   етгунича   бўлган   йўлни   ойдинлаштирар
экан,   унинг   ўрни   ўзидан   қуйида   эканини   кўрсатмайди.   Аксинча,   шогирди
шеърларида   бўй   кўрсатаётган   ижобий   ўзгаришларни   асосли   қайд   этади.
Шоиранинг   “Оқ   олмалар”   китобида   юз   кўрсатган   ижобий   силжишларни
Зулфия   баайни   образли   тасвирлайди.   Айни   пайтда,   ижодкор   шахсиятига,
унинг кейинги фаолиятига зомин бўлиши мумкин бўлган айрим иллатлардан
(“бемаъни кибр офатидан”) огоҳ этади: 
 “Ҳалиманинг шеърлари кўпинча ҳар жиҳатдан тўлиқ, ҳақиқий. Лекин,
ҳечқиси йўқ, туйғулар, таассуротлар, фикрлар суронидан энтикканидан баъзи
беўлчов, на вазнга, на қофияга бўйсунувчи мисралар – вулқондай отилганча,
учқундай   сачраганча,   шалоладай   тўкилганча   қолади   шеърларда,   уларга
пардоз берса, гўё илк яралишдаги латофатга, бокираликка озор етадигандай!
Зотан, ҳақиқий шеърни ўқиганингизда сизни аниқ ўлчовлар эмас, ёнган оташ
юрак,   туйғун   фикрлар   етаклаб   кетади.   Менга   Ҳалиманинг   табиатан   зийрак,
зеҳнли, ҳаёт неъматларига ўта чанқоқлиги, кузатувчанлиги ёқади...
Мен ўйлайманки, ҳаётда ҳам қадами, ҳам қалами жиддий Ҳалимани бу
ноёб бахтиёрлик туйғуси – истеъдоднинг оёғига болта урувчи беъмани кибр
офатидан омон сақлайди” (“Камалак”, 264-265-б).
Миртемир   домла   Зулфияхонимни   “тонг   куйчиси”   деб   атаган   эдилар.
Дарҳақиқат,   Зулфияхоним   номи,   шахсияти,   шеърияти,   шон-шуҳрати
табиатнинг яшариш фасли – баҳорга ва умрнинг мунаввар тонгига бир ҳовуч
нурдай туташаверади. Унинг суюкли шогирдларидан бири, Ўзбекистон халқ
142 шоираси   Ойдин   Ҳожиева   устози   ҳақидаги   дил   сўзларини   қуйидагича   баён
қилади:  
“Зулфияхоним   деган   латиф   ва   дилбар   исм   менинг   болалик   шууримга
кириб келганига 50 йилдан зиёд вақт ўтди. Мактаб партасида эканимдаёқ бу
нафосатли,   ўктам   шоиранинг   “Салом   сизга,   эркпарвар   эллар!”   шеърини   ёд
олиб,   иштиёқ   билан   саҳналарда   айтганман.   Сўнг   Тошкентга   ўқишга   келгач,
бу азим шаҳарнинг файзли бир гўшасида Зулфияхоним деган  нурли, сеҳрли
инсон   яшашини,   аёллар   учун   чоп   этиладиган   “Ўзбекистон   хотин-қизлари”
журналида   бош   муҳаррир   бўлиб   ишлаётганини   билардим.   Бу   муқаддас
даргоҳга   боришга,   дунёга   таниқли   шоира   сўзларига   муяссар   бўлишга
интилардим-у, юрагим дов бермас эди. 
1963   йил.   Сентябрь   кунларининг   бирида   мени   ушбу   таҳририятга
чақириб   қолишди.   Байрам   мушоираси   ёзилиши   керак   экан.   Таниқли
шоиралар   Саида   Зуннунова,   Эътиборхон   Охунова,   Гулчеҳралар   қаторида
мени   ҳам   мушоирага   айтишганидан   суюниб   кетдим   ва   ҳаяжондан   довдираб
қолдим.   Барчамизга   20   сатрдан   шеър   ёзишни   тайинлашди.   Шеърни   битиб,
ийманибгина таҳририятга келдим. Ўша пайтда журналнинг фидойи, машҳур
фотомухбири   Борис   Мизрохин   (уни   Мирзо   Охун   дейишарди)   бизни   суратга
ола   бошлади.   Бир   пайт   эшик   очилиб,   баланд   бўйли,   хушсуврат,   ўктам,
қошлари   қалдирғоч   қанотидай,   назокатли   Зулфияхоним   кириб   келдилар.
Бизларни   зеҳн   билан   кузатиб,   кўзлари   билан   эркаладилар.   Менга   алоҳида
меҳр   билан   боқиб,   қўлимга   қалам   тутқазиб   қўйдилар.   “Сиз   қалам   билан
тушинг,   -   атлас   кўйлакда   эканим   уларга   маъқул   келди   шекилли,   -   доим
шундай чиройли бўлиб юринг” – деб қўйдилар...
Ўша   биринчи   учрашувдан   сўнг   мени   журналхонлар   билан   ижодий
кечаларга таклиф қила бошлашди. 
Шоира ўзининг 80 йиллик юбилейида ўқиган “Бу оқшом” шеърида ҳам
ўзининг   суюкли   шогирд-қизларини   унутмайди.   Улар   ижоди   орқали   ҳали
неча-неча авлодга ўзининг сўзлари ҳам етиб боришига умид қилади:    
Ҳикматлар бағрида дур, марваридим
143 Аждодларим менга ифтихор, ғурур
Шу мавжлардан томган нуқра умидим
Шоира қизларим бахш этган сурур.
Бу назм боғига киролмас хазон,
Бизни маҳф этолмас завол лашкари,
Мен кетсам мунғаймас умрим ҳеч қачон,
Бу боғлар – бир боғлар бўлади ҳали... (“Тонг билан шом аро”, 127-б).
Хуллас,   Зулфиянинг   ҳаётга   ижодий   муносабатида   атроф-муҳитни
“жонлантириш”, “тирилтириш” тамойили устунлик қилади. Натижада, унинг
шеърларида   табиат   ҳодисаларидан   тортиб,   оддий   нарса-буюмлар   олами   ҳам
инсонийлашади.   Умуман,   буюм   икки   хил   мазмун   касб   этади:   ўз-ўзича
мавжудлиги учун қадрли ва муҳим бўлишидан ташқари шахс ички ҳаётининг
акси ҳам саналади. 
Зулфия   ижодида   лирик   туйғу   нафақат   бевосита   ифодаланади,   балки
билвосита   –   ўз-ўзича   қадрият   эканлигини   йўқотмаганлиги   учун   ички
оламнинг   ўзига   хос   руҳий   “код”ига   айланган   ташқи   дунё   образлари   орқали
гавдаланади.   Муаллиф   динамик   ўсиб-ривожланишдаги   имманент   ҳисларни
эмас,   балки   шу   ҳислар   мансуб   бўлган   ва   улар   орқали   юзага   келган   ташқи
вазиятни,   объектив   воқелик   парчасини   тасвирлайди.   Мазкур   парчада   лирик
қаҳрамон   руҳий   ҳолатининг   ташқи   аломатлари   тавсифи,   уларнинг   нутқ,
ўзини тутиш, хатти-ҳаракат, мимикадаги ифодасини ўзида жамлаши мумкин.
Шеър   структураси   сюжетли-эпик   баёнга   ўхшаб   кетиши   туфайли
Зулфиянинг   идрок   ва   хотиранинг   ассоциатив   фаолиятини   бадиий
ифодалашга   бўлган   уринишлари   ўзига   хос   поэтик   модель   сифатида   бўй
кўрсатди.        
Муҳаббатдек   абадий   мавзунинг   Зулфия   томонидан   қайта   ишланиши,
замондошлари   эътироф   этганларидек,   шоира   шеъриятининг   ҳайратомуз
муваффақиятини   таъминлади.   Айтиш   мумкинки,   Зулфия   шеърларида   ўз
шахсий   ҳис-туйғуларининг   ёрқин   жилосини   кўрган   икки   ёки   уч   авлод
144 ёшлари   шоира   шеъриятига   жўрликда     севишдилар,   бахту   иқбол   топдилар.
Ҳижрон,   висол,   айрилиқ   каби   муҳаббатга   доимий   ҳамроҳ   тушунчаларнинг
моҳияти шоира ижодида мавзу ва мотив жиҳатдан яхлит бутунлик касб этган
лирик   туркумларда   тажассум   топдики,   кейинги   фаслда   тадқиқотимизни   шу
ўзанда давом эттирамиз.  
3.2. Зулфия лирикаси ва ҳозирги шеърият поэтикаси
Шоира   Зулфия   поэтик   мактаби   ҳақида   гапиришдан   олдин   жаҳон
адабиётшунослигида   аёллар   поэтик   мактаби   ва   унинг   равнақи   ҳақида
тўхталиб   ўтмоқликни   лозим   топдик.     ХХ   аср     ўрталарида   Жаҳон
феминизацияси (Феминизм (лот. аёл – социал ва ижтимоий фаолиятда аёллар
ҳуқуқи   учун   ҳаракат)   ўз   таъсирини   сўз   санъатида   ҳам   ўтказди.   Натижада,
«Аёллар адабиёти» майдонга келди. 
            Аёл ижодкорларнинг ижодий йўли тарихини кузатар экансиз, бадиий
олам чўққиларини забт этиш мураккаб жараён  эканлиги очиқ кўринади.
              1978 йилда америкалик тадқиқотчи Нина Бейм «Аёллар адабиёти» 157
номли ишини чоп этди. Унда ХIХ асрнинг ўрталарида катта машҳурликка эга
б лган,   бироқ   кейинчалик   исмлари   актуаллигини   йўкотган   аёлӯ
ижодкорларнинг асарлари таҳлил қилинган.   Булар Кэтрин - Мария Седжвик,
Сара   Хейл,     А.Дж.   Грейвс,   Мария   Макинтош,   Эмма   Саутуорт     ва   Каролина
Ли   Хенц,   Мари   Каминс   ва   Мариам   Коулс   Харрис.   Юқоридаги
ижодкорларнинг   асарлари   таҳлил   қилиш   борасида   Нина   Бейм   «аёллар
романи»нинг  ў зига хос типологик хусусиятларини кашф этди:
1) «Аёллар   романи»нинг   сюжет   чизгилари     аёл   қаҳрамоннинг   синов
тарихи   асосида   қурилади.   Жанр   спецификаси   образлар   системасида
гавдаланади;
2) а ёл   қаҳрамон   инсоний   хусусиятларга   эга   б ў лмоғи   зарур   ва   оламга
юқори маънавий уруғларни сочиши керак;
157
  Baym N. Woman’s fiction: F guide to novels by a. about women in America, 1820-1870.- Hhaga; London: 
Cornell unif. press, 1978. – 320 p .
145 3) ҳ аётнинг   барча   зарбаларига   қарши   мардонавор   кураш   олиб   бориши
керак;
4) ўзларига   лойик   бўлмаган   муносабатга   қаршилик   кўрсатмаган
заифалар   эса   танқид   остига   олинади.     Модага   амал   қилувчи,
эркакларнинг   олқишларига   сазовор   бўлувчи,   уларни   жиноий
ҳаракатларга ундовчи  гўзаллар эса салбий баҳоланади;
5) Х1Х   аср   аёл   ижодкорлари   инглиз   романи   ва   унинг   «телба»
қахрамонига   қарши     кураш   олиб   бордилар.   Аёллар   курашининг
асосий мақсади –  ў зи томонидан бахтли оила қуриши;
6) «Аёллар   адабиёти»нинг     кириб   боришига   сабабчи   б ў лган   Кэтрин
Мария-Седжвик   ў з   асарларида     аёл   нафақат   уй   юмушларини
бажариши   лозим,   балки   маълумотга   эга   б ў либ,   эркаклардан   айро
ҳолда   ў зи,   мустақил   ҳаёт   учун   ишлаб   топиши   керак ,   деган   ғояни
илғор с у ради. 
Америкалик   адабиётшунослар   «Аёллар   адабиёти»га   б ў лган
муносабатингиз»  мавзусида   кенг социологик тадқиқотларни олиб борганда,
ҳамма вақт ижобий баҳо келиб чиқади. «Аёллар адабиёти»,  шубҳасиз,   реал
борлиқ,   ў зига   хослиги   билан   ажралиб   туриши   ва   ў зига   хос   мавқега   эга
б ў лиши  лозим. 158
 
  «Аёллар адабиёти» борасидаги кузатишлар
«Аёлларадабиётшунослиги» терминологик тушунчасини юзага келтирди.  Бу
фан   ҳали   тараққиёт   даврини   ўз   бошидан   кечирмоқда.   «Аёллар
адабиётшунослиги»га     муносиб   ҳисса   қ ў шган   инглиз     адиб аси   Вирджиния
Вульф 159
  саналади.   Худди   шундай   ў збек   адабиётида   поэтик   мактаб   яратган
аёл ижодкор сифатида биз шоира Зулфияни тилга оламиз.  
158
  Showalter E. Women who write are women.- Nev York times book, rev., 1984. Dec .16.- P .1-31
159
  Rigney B.H. A wreath upon the grave? The influence of Virginia Woolf on feminist critical theory// Criticism 
and critical theory.- L .:  Arnold , 1984.- P . 73-82
146 Зулфия – ХХ асрнинг катта аҳамиятга эга сиймоси. Шоира ижодининг
фусункорлигини   нафақат   шеърларида   тасвирланган   лирик   қаҳрамонларнинг
ёрқинлиги, балки унинг ифодалаш санъатидаги ўзига хослик, инсонни янгича
кўра олиш ва улуғлаш маҳорати таъминлаган бўлса, ажаб эмас. Баъзан катта
бир   умумлашма   фикрни,   онг-у   хаёлини   чулғаган   поэтик   уруғни   китобхонга
бир   эмас,   бир   нечта   шеърлар   орқали   етказишга   ҳаракат   қилганлиги   унинг
бадиий   ифода   йўсинида   сезиларли   ижобий   ўзгаришлар   ясади.   Зулфиянинг
туркум   шеърлар   яратиш   борасидаги   изланишлари   яхшигина   самара
келтирди, кўплаб шогирдлари, умуман, ўзбек шоирларининг кейинги авлоди
учун улкан маҳорат мактаби бўлди. 
Зулфия   ўзбек   адабиётида   лирик   туркумнинг   нодир   намуналарини
яратди,   жанрнинг   турмуш   манзараларини   акс   эттириш   имкониятларини
оширди.   У   яратган   туркумларнинг   бошқа   ўзбек   шоиралари,   жумладан,
О.Ҳожиева,   Г.Жўраева,   Ҳ.Худойбердиеваларнинг   лирик   туркумларига
таъсири   катта   бўлди.   Шуни   эътиборга   олиб,   шоира   ижодининг   гултожига
айланган   қатор   туркумларнинг   ўзига   хос   жиҳатлари,   алоҳида   қирраларини
конкрет мисолларда таҳлил қилишга уриниб кўрамиз. 
Аввало,   туркумнинг   ўзи   ҳақида   икки   оғиз.   Туркум   масаласига   илмий
адабиётда жуда кўп эътибор қаратилган, тушунчанинг ўзи эса, бугунги кунга
келиб   истилоҳий   аҳамият   касб   этиб   улгурди.   Адабиётшуносликда   туркумга
лириканинг ўзига хос жанри, “кўплаб ҳар турли вариантларга изн берадиган
ўзига   хос   структурага   эга   механизм” 160
  сифатида   қаралади.   Туркум
“тузилишининг бош аломати – атайлаб бир маснадга уюштирилган шеърлар
гуруҳини қарашларнинг мураккаб тизимига, шахс ёки дунёнинг бутунлигига
айлантириш   имконини   берадиган   контекст   билан   шеър   ўртасидаги   алоҳида
муносабатларни ташкил қилувчи яратиқ” 161
 сифатида кўрилади. 
Туркум   –   “жанр,   мавзу,   ғоя   тамойилларига   ёки   персонажларнинг
умумийлигига   кўра,   муаллиф   томонидан   тарихий   давр,   ягона   поэтик
160
 Рудник   Н.М. Проблема трагического в поэзии В.С.   Высоцкого. – Курск, 1995. – С.142.
161
  Ўша манба ,  – Б.  141 . 
147 кайфиятга мос равишда онгли равишда уюштирилган асарлар гуруҳидир” 162
.
Бироқ   туркумнинг   анъанавий   таърифи   унинг   табиатидаги   мураккабликни
батамом   ифодалай   олмайди.   Бизнингча,   муаммонинг   бирлиги,   сюжет
чизиғини   ташкил   этадиган   конфликтлар   қолипининг,   образли-услубий
ечимнинг   ягоналиги   туркумни   юзага   келтирувчи   фаол   омиллардан
ҳисобланади.   
Жанрни   юзага   келтирадиган   етакчи   унсурлардан   бири   ўзини   обзор
композицияда   намоён   этадиган   алоқа   тури,   яъни   асарнинг   шундай
тузилишики, унда “уюштирувчи марказ фабуланинг ягона мағзи эмас, балки
ғоявий-тематик   вазифа,   муаммо,   нуқтаи   назар   бирлиги   бирламчи   аҳамият
касб   этади.   Айнан   шу   алоқа   туфайли   марказ   таъсирида   материал   танланади
ва   гуруҳланади” 163
.   Обзор   композицияда   муаллиф   ўзини   яққол   ифодалайди,
айнан   унда   муаллиф   ғояси   ва   муаллиф   “иродаси”   тажассум   топади;   асар
яхлитлигини “фикрни бирлаштирувчи унсур” таъминлайди. 
Муаллифнинг дунёга нигоҳи ва уни ҳис қилиш манераси акс этадиган
ҳамда   “муайян   мавзуларнинг   доимий   такрори   ва   уларнинг   улашиб   кетиши”
натижасида   ҳосил   бўладиган   асар   умумий   атмосфераси   ҳам   туркумни
бирлаштирувчи омил саналади. 
Туркумнинг   ҳиссий   ҳавосини   яратишда   ўзлаштирувчи   субъект   –
китобхоннинг   роли   катта.   Туркум   китобхоннинг   фаол   ҳамижодкорлигига
мўлжалланган.   Ундаги   сарлавҳа   ва   эпиграфлар,   изоҳ   ва   шарҳлар,
“муаллифдан”  берилган мулоҳазалар, қисмларнинг жойлашуви ва ҳоказолар
айнан   китобхонга   қаратилган   бўлади.   Китобхон   туркумдаги   шеърлардан
шеърларга   кўчиб   юрувчи   мотив   ва   образлардаги   ўсишни   илғаши,   муаллиф
фикрининг ассоциатив ривожини кузатиб бориши керак.   
Туркум   даврнинг   барқарор     ғоялари   ва   шоирнинг   ижодий
индивидуаллиги   натижасида   шаклланади.   Туркумга   бўлган   ижтимоий-
адабий   эҳтиёж   унинг   мазмунига   таъсир   этади.   Туркум   шеърларда   муаллиф
воқеликни   нафақат   таҳлил   қилади,   балки   синтезлайди   ҳам,   инсоннинг
162
 Сапогов В.А. Цикл // КЛЭ.  –  М осква:  1975. Т.8 .   С.  398 - 399 . 
163
 Гин М.М. О своеобразии реализма Н.А. Некрасова.-Петрозаводск, 1966. С. 77
148 ижтимоий   ва   маънавий   моҳиятини   англаб   етишга,   глобал   конфликтларини,
турмушнинг чигал ҳодисаларини ечишга интилади.  
Шундай   қилиб,   туркум   –   биргина   жанр   ва   умумий   мавзудаги
асарларнинг   тасодифий   тизмаси   эмас.   Бу,   тўқималари   ўз-ўзича   мустақил
ҳолда   бир-бири   билан   яқин   муносабатлар   ўрнатувчи   қамровдор   умумий
мазмунни юзага келтирадиган поэтик вужуд. С.Эйзенштейн ўзининг монтаж
ҳақидаги   салмоқли   тадқиқотида   туркум   шеърларнинг   поэтик   алоқалар
бўйича моҳиятини ҳисоблаш амалига парадоксал бўлган қуйидаги формулада
ифодалаган   эди:   1+1   иккидан   катта” 164
.   Демак,   алоҳида   шеърларнинг
парчаларидан пайвандланар экан, туркум ўз структурасида бадиий мазмунни
ривожлантиришнинг кенг имкониятларини ташийди.  
Ўзбек   адабиётида   туркум   ўзига   хос   бадиий   имкониятлар   эшиги
сифатида   ХХ   асрда   пайдо   бўлди.   Лирик   туркум   бир   мавзудаги   шеърлар   ва
сюжетсиз   лирик   достонлар   оралиғидаги   янгича   яратиқ   сифатида   майдонга
чиқди.   Бундай   туркумга   кирган   ҳар   бир   асар   мустақил   бадиий   бирлик
сифатида   яшай   олади,   аммо   ундан   айириб   олинганда   мазмун   яхлитлигига
путур   етиши   мумкин.   Туркум шеърлар   шеъриятимиз   тараққиётининг   етакчи
тенденцияларини   белгилаб   олишда,   услубий   изланишларнинг   муҳим
хусусиятларини ажратиб кўрсатишда муҳим аҳамият касб этади. 
“Туркум  юнонча – “цикл” – “доира”, “ғилдирак” сўзидан келиб   чиққан;
жанри, мавзуси, бош қаҳрамонлари, ягона бадиий  нияти, ҳикоячи, тарихий давр
нуқтаи   назаридан   муштаракликка   эга   бўлган,   бир   нечта   бадиий   асарларни
бирлаштирган   (наср   ва   драматургияда)  асарлар мажмуидир. Лирикада эса воқеа-
ҳодисаларнинг   бўлиб   ўтган   жойи,   ягона   поэтик   кайфият   ҳам   мазкур   аломатлар
билан уйғунликда зоҳир   бўлади. Туркум шеърларда шоирнинг бадиий мақсади,
тарихий   давр, бош қаҳрамони, воқелик кечган маконга кўра жанрий яхлитлик ва
бус-бутунлик талаб этилади ” 165
. 
164
  Лебедев  Ю.В. Становление эпоса в русской  литературе 1840-1860-х гг.: Проблемы  циклизации:
д исс.  докт. ф.  н аук .   –  Л. :  1979 .   – С.  108 . 
165
  С ловарь литературов е дческих терминов.  – Москва:  “Просвешение”, 1974 . – С .   456.  
149 Цикл   –   туркум   асарлар   табиатини   тушунтиришга   бағишланган   рус   ва
Европа   адабиётшунослигидаги   нуқтаи   назарлар   ўзбек   адабиётшунослигида
ҳ ам кенгайтирилган, бойитилган.  “Цикл – грекча kuklos – доира,   ҳ алқа сўзидан
– бир хил қаҳ рамонлар билан, бир тарихий давр билан ёки бир ягона фикр ва бир
хил   ички   кечинмалар   билан   бирлашган   бир   қатор   бадиий   асарлар.   Масалан,
Гўрўғли циклидаги достонлар ва ҳ.к.” 166
, дея таърифланади. Худди шунга ўхшаш
таъриф-тавсифлар   бошқа   луғатларда,   илмий-назарий   нашрларда   ҳам
келтирилади 167
.
Демак, илмий-назарий адабиётлардан маълум бўляптики, шеърий туркумлар
бадиий   тафаккур   табиати,   сюжет-композицион   курилиши,   мавзу   йўналишлари,
услубий   жиҳатлари   билан   бир-биридан   фарқланади.   Лекин,   барча   шеърий
туркумлар   учун   хос   бўлган,   уларнинг   муштараклигини   таъминловчи   етакчи
хусусиятлар мавжуд.  Биринчидан,   шеърий туркумлар яхлит бир мавзунинг рангин
қирраларининг   турфа   жиҳатларини   ёритишга   қаратилади.   Иккинчидан,   туркум
шеърларни   шоирнинг   гоявий-эстетик   нияти   бирлаштириб   туради.   Учинчидан,
шеърий туркумларда илгари сурилган ижтимоий- фалсафий, маънавий-ахлоқий
масалалар   бадиий   ечимидаги   маъно   теранлиги   эпик   мазмун   табиатига   хос
кўламдорликни таъминлайди.   Шеърий   туркумлар   мазкур   хусусиятлари   билан
мумтоз   адабиётимиздаги   таркиббанд,   таржеъбанд   сингари   поэтик   жанрларнинг
муҳим   белгиларини   янги   шакл   ва   мазмунда   давом   эттираётир,   десак
янглишмаймиз. 
Зулфиянинг   қатор   туркумлари   мисолида   кузатадиган   бўлсак,   ижтимоий
воқелик, шоирлар дунёқараши, реалистик тасвир  маданияти жанр табиатига ички
сифат ўзгаришларини олиб   кирганлигини кўрамиз. Хусусан, туркумлардаги бош
қаҳрамон –  шоиранинг гоявий-эстетик идеали. Лирик қаҳрамонининг олам ва одам
тўғрисидаги   ўй-мушоҳадалари,   психологик   кечинмалари   силсиласи,   воқеабанд
166
  Ҳомидий   Ҳ,   Абдуллаев   Ш,   Иброҳимова   С.   Адабиётшунослик   терминлари   луғати.   –   Тошкент:
“Ўқитувчи”, 1967. – Б. 245.
167
  Шукуров   Н,   Холматов   Ш.   Адабиётшуносликка   кириш.   –   Самарқанд:   1974.   –   Б.   139-160;
Худойберганов   Э.   Адабиётшуносликка   кириш.   –   Тошкент:   “Ўқитувчи”,   1995.   –   Б.   209-219;   Шукуров   Н,
Хотамов Н, Холматов Ш, Маҳмудов М. Адабиётшуносликка кириш. – Тошкент: “Ўқитувчи”, 1979. – Б. 179-
197;   Шукуров   Н.   Услублар   ва   жанрлар.   –   Тошкент:   Ғафур   Ғулом   номидаги   Адабиёт   ва   санъат   нашриёти,
1973. – Б. 97-115. 
150 ҳолатлар   сюжет   оқимини   белгилаб   бераётир.   “Ўйлар”,   “Камалак”,   “Қозоғистон
ўланлари”,   “Тонг   ила   шом   аро”   туркумлари   ўзининг   ижтимоий-фалсафий
мазмуни   билан   рамзларга   асосланган   реалистик   идрок   ва   ифода   маданиятининг
янги   йуналишларини   дарж   этади.   Уларда   ҳ аёт   материалини   бадиий   шаклга
солишда асосан воқеабандлик асосий омил сифатида кўзга ташланади. Шунингдек,
Зулфия   шеърий   туркумларида   л ирик,   фалсафий   ўй-мушоҳадалар   силсиласи,
публицистик   чекинишлар,   даъват,   инкор   ва   иқрор,   эътироф   белгилари,
психологизм,   ҳ иссий   кечинмалар   кайфиятини   бериш,   руҳий   ҳолатлар   суратини
чизиш, психологик портретлар яратиш каби усулларга ҳам кўплаб мурожаат
этилади. 
“Туркум” тушунчасини кенг ва тор маъноларда қўлланилганлиги учун
лирик   туркумлаштиришнинг   шеърий   туркум   ва   китобий   туркум   шакллари
учрайди.   Туркум-китобда   ҳам,   туркум   шеърларда   ҳам   умумий   контекстдан
ажратиб   олинган   алоҳида   шеър   ўзининг   мазмунийлигини,   “муҳаққақ
маъносини”   йўқотади.   Шунинг   учун   ҳам   шоирлар   кўплаб   шеърларни
туркумдан   ташқарида   эълон   қилишни   ўзларига   эп   кўрмайдилар.   Чунки   бу
тахлит   шеърлар   туркумнинг   бошқа   шеърлари   ёнидагина   ўз   қимматини
тўлароқ   намоён   қила   оладилар.   Маъноларнинг   бундай   ўзаро   муносабатидан
“жанр   шаклларининг   шоир   дунёқарашини,   ижод   жараёнининг
ўзгарувчанлигини   акс   эттирувчи   муҳим   типологик   қирраларидан   бири” 168
  –
муаллиф яхлит концепцияси туғилади.  
Туркумлаштиришга   бўлган   интилишдан   яралган   асарлар   Зулфия
ижодининг   алоҳида   нурли   саҳифасини   ташкил   қилади.   “Ҳаёт   варақлари”,
“Қизлар   қўшиғи”,   “Ҳижрон   кунларида”,   “Юрагимга   яқин   кишилар”,   “Азиз
туйғулар”,   “Ўйлар”,   “Йиллар,   йиллар”,   “Тонг   билан   шом   аро”
туркумларининг   ўзи   шундан   далолат   бериб   турибди.   Лирик   шеърнинг
композицион   жиҳатдан   анчайин   тор   доирасидан   чиқиш   истаги   Зулфияни
ботиний   ёки   зоҳирий   томондан   бир-бири   билан   боғлиқ   шеърларни
туркумлашган ҳолда ёзишга ундади.    
168
  Фоменко   И.В. Об анализе лирического цикла // Принципы анализа литературного произведения.
– М осква:  1984 .   –  С. 171.  
151 Йирик   жамоат   арбоби,   атоқли   шоира   бўлгани   билан   адабиётшунослар
(А.Акбаров,   Л.Қаюмов,   Н.Каримов)   Зулфиянинг   кўпам   ўз   сирларини
очмасликка   ҳаракат   қилганлигини,   ўз   оламида,   ўз   кўнгил   сирлари   билан
бақамти яшашга уринганлигини таъкидлашади. Шунга асосланиб, шеърлари
–   унинг   аҳвол-руҳиясидан,   ички   оламидан   ҳикоя   қилувчи   ягона   восита
бўлганлигини тусмолласак бўлади. Шоира сўзлар, ритмлар, оҳанглар орқали
кечинмаларнинг,   қалб   тубида   яширин   ҳисларнинг,   орзу-умидларнинг   нафис
ва   ифодаланиши   мушкул   қирраларини   аниқ   илғар   ва   бехато   тасвирлай
оларди.      
Шоира   автобиографиясига   тааллуқли   воқеаларнинг   шеърий
шакллардаги   ифодаси   Зулфия   поэтик   ижодининг   эътиборга   лойиқ   жиҳати
ҳисобланади. Шахс – поэзия – тақдир биргаликда шоира поэтик дунёсининг
яхлит   бирлик   сифатида   шаклланишини   таъминлади.   “Ҳижрон   кунларида”
туркумига   кирган   “Сенсиз”   шеъри   ана   шундай   шеърлардан   эканлиги   билан
алоҳида ажралиб туради:  
Мана бир умрни яшадим сенсиз,
Қайтмас шодликларнинг қайтишин кутиб,
Тобутинг бошида чўкканимда тиз,
Фарзандлар кўтарди қўлимдан тутиб.
Шундан бери тикман. Ҳар нега қалқон,
Бахтга, баҳорга ҳам, қишга, қайғуга,
Биров азасида йиғлайман қон-қон,
Тўйида яйрайман ўхшаб оҳуга.
Лекин қолганимда қалбим-ла танҳо,
Туйғулар зорига солганда қулоқ,
Ўзни заиф, чанқоқ сезганда гоҳо,
Аламдан бераман жавобсиз сўроқ:
Тирик экан нега ташлаб кетмадинг?
152 Мендан нафисроқнинг ҳуснига ошиқ,
Мендан ёниқроғи тортмади сани,
Эди нигоҳингга бор жаннат очиқ.
Сени мажнун этиб бир ер гўзали
Нега мени ташлаб кетавермадинг?
Тирик айрилишнинг доғи оғирмиш,
Хўрлик кемирармиш умрни чайнаб!
Бу – мудҳиш эговга берардим туриш,
Кетсанг ҳам менга жон туйғунгдан айнаб.
Билардим, қайдадир оласан нафас,
Мураккаб бу дунё сен-чун ҳам тирик.
Сенга ёт – ношудлик, тунд руҳлик, қафас,
Бугунги қадаминг кечадан йирик,
Нега, нега мени ташлаб кетмадинг?
Биламан, рашк мени этарди ҳалок,
Афзал кўрганингни қарғаб ўтардим,
Изингдан юрмасдим соядай ғамнок,
Лекин ишқ ҳаққи-ла мағрур кутардим.
Ҳаётда мен учун қолардинг тирик,
Қаламинг муждасин кутардим муштоқ...
Маъюс тақдирингга яшаб мен шерик,
Мушкул бўлаётир шодлик яратмоқ.
Нега тирик экан ташлаб кетмадинг,
Ташлаб   кетмадинг-а,   бошлаб   кетмадинг?!   (“Тонг   билан   шом   аро”,   19-
20-бетлар). 
153 Шеър лирик қаҳрамоннинг муайян руҳий ҳолатини (“Мана бир умрни
яшадим   сенсиз,   /   Қайтмас   шодликларнинг   қайтишин   кутиб”),   йўқотишнинг
оғир   аламларини   (“Лекин   қолганимда   қалбим-ла   танҳо,/   Туйғулар   зорига
солганда   қулоқ”)   қайд   этиш   билан   бошланади.   Унда   бир-бирига   зид
ҳисларнинг   жунбуши,   оташин   муҳаббат   объекти   –   умр   йўлдошининг
фожиавий   ўлими   келтирган   чўнг   мусибат   ва   минглаб   таассуфлардан   озурда
жоннинг   тажанг   асабий   ҳолати   (“чўкканимда   тиз”,   “йиғлайман   қон-қон”,
“яйрайман ўхшаб оҳуга”) ва, ниҳоят, чорасиз қалбнинг ўзини оқлашга бўлган
уринишлари   иқрорнома   шаклида   ҳаддан   ташқари   жўшқин   ифодаланган.
Айни   шу   қалб   ҳолатларининг   парадоксаллиги   бутун   бошли   туркумга   ҳам
хос. 
Лирик   қаҳрамон   кечинмалари   уларнинг   ифода   шаклига   мос   тушган.
Шеър   матнини   ташкил   этган   сўзларнинг   ярмидан   кўпроғи   ҳис-туйғуларни
(шодлик, аза, заиф, тўй, қайғу, ношудлик, тунд руҳлик, рашк, ғамнок, маъюс)
ифодалаб, эмоционал ҳолатларни (“туйғулар зорига солганда қулоқ”, “тирик
экан   нега   ташлаб   кетмадинг”,   “тирик   айрилишнинг   доғи   оғирмиш”,
“изингдан юрмасдим соядай ғамнок”) тавсифлайди. 
Қаҳрамоннинг   қизғин   истиғфорлари-ю     иқрорлари   –   бу,   аслини
олганда,   куйган   кўнгилнинг   бешта   риторик   хитоб   шаклидаги   чорасиз
ҳайқириқларидир   (“Тирик   экан   нега   ташлаб   кетмадинг?”;   “Хўрлик
кемирармиш   умрни   чайнаб!”;   “Нега,   нега   мени   ташлаб   кетмадинг?”;
“Қаламинг   муждасин   кутардим   муштоқ...”;   “Ташлаб   кетмадинг-а,   бошлаб
кетмадинг?!”).  
Қаҳрамоннинг   зўр   диққат   билан   қилинган   кўнгил   изҳори,   унинг
азобларидан   сизиб   турган   самимийлик   шеърда   салбий   баҳодаги   сўзларнинг
сероблиги   орқали   қайта   тикланган:   қайтмас   шодликлар,   ўзни   заиф,   чанқоқ
сезганда, хўрлик кемирармиш, мудҳиш эгов, ношудлик, тунд руҳлик, қафас,
қарғаб ўтардим ва бошқалар.    
Ибораларнинг   синтактик   тузилиши,   уларнинг   лексик   маънолар   билан
тўлдирилиши шеърнинг ғамгинлиги ва ҳазинлигини янада кучайтириб, лирик
154 қаҳрамоннинг   ўзини   ҳам,   умр   йўлдошини   ҳам   аямаётганлигини   ва   ҳеч
нарсани   бўрттирмаётганлигини   кўрсатмоқда.   “Нега,   нега   мени   ташлаб
кетмадинг?”   мисрасидаги   сўзлар   такрори   маънони   янада   кучайтириб,
китобхонга   қаҳрамон   фожиасининг   нақадар   оғирлигини   етказмоқда:   ҳеч
бўлмаганда,     ундан   ҳам   нафисроқнинг   ҳуснига   ошиқ   бўлиб,   ташлаб
кетганида   ҳам   майлийди,   фақат   тирик   қолса   бас   эди.   Шеърда   қаҳрамон
муҳаббатининг   эгаси   –   ардоқли   шоирнинг   ҳам   руҳий   ҳолатлари
тавсифланган:  Сенга ёт – ношудлик, тунд руҳлик, қафас”. Қабариқ эпитетлар
унинг олижаноб инсонлар тоифасидан эканлигини кўрсатиб турибди.    
Шоиранинг бошқа асарларига нисбатан бу шеърида метафоралар жуда
кўп   (ҳар   нега   қалқон,   афзал   кўрганинг,   соядай   ғамнок,   хўрлик   кемирармиш
умрни, мудҳиш эгов ва бошқ.).  
Композиция нуқтаи назаридан “Сенсиз” ҳар бири воқеликнинг муайян
бўлакларини   тавсифловчи   уч   қисмга   осонгина   бўлинади:   биринчи   қисм
(шеър   бошидаги   икки   банд)   бизга   қаҳрамоннинг   оғир   руҳий   ва   жисмоний
ҳолатини кўрсатади, иккинчи қисм – сўнгги банддан ташқари барча мисралар
–   лирик   қаҳрамонни   “аямай   ташлаб   кетган”   яқини   номига   гина-кудуратдан
иборат.   Учинчи   қисм   (сўнгги   банднинг   охирги   мисрасидан   бошқа)   –
туйғулари   бутунлай   чалкашиб,   кўнглини   изтироб,   ғашлик   эгаллаган   лирик
қаҳрамоннинг ўзини оқлашга бўлган уриниши, иқроридир. 
Шеърнинг   қандайдир   айтиб   бўлинмаганликни,   адоқсиз   ҳасратни
англатувчи   сўнгги   мисрасини   алоҳида   кўриб   чиқиш   мумкин:   “Ташлаб
кетмадинг-а,   бошлаб   кетмадинг?!”   Бу   ерда   тагмаъно   ифодалаётган
эмоционал   узилиш   муқаррар   айрилиқни   ифодалаб,   лирик   қаҳрамон   учун
вафодор ёрсиз яшашнинг қизиғи йўқлигини англатмоқда. 
Шеър автобиографик характерда эканлигига қарамасдан, шоира унда ўз
шахсий   фожиасидан   юксакроққа   кўтарила   олган.   Асарда   умуминсоний
ҳақиқатлар   (муҳаббат,   садоқат,   вафо,   аҳдга   хиёнат)   ифодаланган,   туйғулар
ростлиги, руҳий кечинмаларнинг юки берилган. Тасвирдаги умумий оҳанг –
экспрессив ва кескин, қаҳрамон кўнглидаги гина-кудурат – некбин. 
155 Шундай   қилиб,   шеърнинг   яхлит   таҳлили   лирик   қаҳрамоннинг   тавба-
тазарруга   мойиллигини   турли   даражаларда   аниқлаш   имконини   беради.   У
висол   онларининг   қайтмаслигини   олдиндан   сезади,   шунинг   учун   алам   ва
кулфатларини, шубҳа ва гумонларини, ёзғириқ ва умидсизликларини ортиқча
безакларсиз, имкони борича самимий изҳор қилади. 
Мазкур   шеърда   Зулфиянинг   диққат-эътибори   баъзан   ижтимоий
мавзулардан   интим,   руҳий   мавзуларга   кўчиб   турганлиги   сезилади.   Ушбу   ва
шу   туркумга   кирган   бошқа   бир   қатор   нодир   шеърлар   шоиранинг   ёнида   бир
пайтлар   оташин   севги,   сўнмас   куч-қувват,   туганмас   ижод   манбаи   –   Ҳамид
Олимжондек ёрқин истеъдод соҳиби яшаганлиги учун дунё юзини кўрган.  
Зулфиянинг   таянч   тоғи   –   халқи,   устозлари,   сафдошлари,   дўсту
яқинлари.   Унинг   бардоши   “Куяман-у,   бўлмайман   адо”,   деб   ёзганида
қанчалар севимли, қанчалар ардоқли... 
-   Хизмат   юзасидан,   ҳам   бурч   эътиборан   кўпинча   ёш   шоираларнинг
асарларини   устоз   билан   биргаликда   ўқиймиз,   -   дейди   Ойдин   Ҳожиева.   Бир-
икки сўз билан шеърнинг руҳи, йўналиши ўзгариб, чақнаб кетади. Қутлибека,
Муҳтарама,   Дилбар   Ҳамзахўжаеванинг   туркум   шеърларини   тайёрлашда
шундай чақнаб кетган мисраларга гувоҳ бўлганман. 
-   Мана   бу   шеърни   мен   шоира   сифатида   қабул   қиламан.   Лекин,
муҳаррир   сифатида   –   йўқ.   Образлари   жуда   чиройли.   Аммо   жуда   маҳзун,
ғамгин.   Ўқувчига,   халққа   тақдим   этилажак   шеърларни   зийрак   кўз   билан
таҳрир   қилиш   зарур.   Шоир   аввало   ўз   Ватанининг   бир   фарзанди.   Курашчан
гражданин.   Унга   сўз   айтиш   ҳуқуқи   берилгани   –   мислсиз   шараф.   Катта
жавобгарлик ҳам. Сен билан сукунатда яккама-якка қоладиган китобхоннинг
синчков   кўзларини   унутмаслик   керак!   Албатта,   китобхон   энг   яқин   сирдош,
дилдош,   лекин   унинг   олдида   майдалашиб   кетмаслик   керак,   -   дейдилар
Зулфия   опа   ҳар   галги   суҳбатларида.   –   Гинаю   аразлар,   ишқий   можароларни
элга   достон   қилаверишдан   тийилиш   даркор.   Ёшлардан   гражданликни   талаб
қилаверинг.   Ҳар   бир   босилган   шеър   ижод   йўлини   танлашда   сабоқ   бўлсин.
Менинг   шундай   шеърларим   борки,   уларни   ўқисам,   ўзимга   ўзим   ачиниб
156 кетаман. Уларни ҳеч кимга кўрсатганим ҳам йўқ... Ишларман... Кейин эълон
қиларман...   –   Унинг   кўзларида   хаёл   титрайди.   Боқишларида   шеърий   олов
тафти живирлагандай...
Шоира   ёшлар   шеъриятини   диққат   билан   ўқийди.   Уларнинг   кашфиёт
даражасидаги гўзал мисраларини қайта-қайта такрорлашни ёқтиради:
“Мақсуда  Эгамбердиеванинг  китобчаси  чиқибди.  Ўқидим. Тасвирлари
бирам   нозик.   Гаплари   лўнда-лўнда.   Майин   қалами   менга   жуда   ёқди.
Мириқиб ўқидим”. 
Яхши   шеър   ўқиганида   ҳаяжонланиб   кетади   у.   Умуман,   ёш   авлод
билимдон,   катта   нафас   билан   келаётганидан   суюниб   гапиради:   “Ҳар   бир
ўқувчи қалбида бир шоир яшайди. Ҳар бир инсон ўзича шоирона оламга эга.
У қўлига қалам олиб, бирор сатр шеър ёзмаган эса-да, адабиётни, сўзни нозик
тушунади.   Шунинг   учун   ҳам   бундай   мухлисларга   ҳар   қандай   пала-партиш
тизмаларни   тақдим   этиш   одобдан   эмас.   Бу   масъулиятсизлик   ва   ўзини   иззат
қилмасликдир.   Масъулият,   талабчанлик   –   санъаткор   учун   бош   мезон” 169
,   -
дерди Зулфия ўз шогирдларига қарата. Шоиранинг матбуот юзини кўраётган
асарлари   мана   шу   ақидага   биноангина   нашрга   тавсия   этилар,   аввало   унинг
ўзи шунга амал қиларди. Шу маънода, “Ўқувчимга” шеъри ижодда ўз йўлини
топишга уринаётган шогирдларига қарата айтилган даъватдек, санъаткорнинг
ҳамиша   ўзига   талабчан   бўлиши   лозимлигини   эслатиб   турувчи   чақириқдек
жаранглайди:
Юрак ниҳол олов қўйнида
Ёнар, кулар, яшнарди шайдо.
Орзу, ҳиснинг соф ўйинида,
Илк шеърларим бўларди пайдо.
Шеъринг мурғак, лекин дилинг соз,
Нафасингда, дедингиз, ўт бор.
Ёниб куйлаш шоирликка хос,
169
 Ҳожиева О. Бахтим шул – ўзбекнинг Зулфиясиман. // O’zbekiston matbuoti. № 6. 2013. – Б. 76.
157 Ўсгин, совиш билмагин зинҳор.
Бу оташни бағримдан олиб,
Водийларга, гулларга бердим.
Тўқувчини қўшиққа солиб,
Қўриқ ерлар бағрига кирдим.
Ишқ, ҳақиқатан қудрати гўё
Менинг билан тебратди қалам.
Қўшиқларим билмай ғаш, риё,
Ошкор кулдим, ошкор чекдим ғам.
Дили шоир ҳассос бир элга,
Фарзандлигим нақл этар бурчим.
Халқ қалбидай бир гўзал шеърга
Етармикан ҳеч қачон кучим...  (“Шалола”, 213-б.) 
Шеърнинг охирги сатрларидаги бу мардона, самимий савол ажабмаски,
унинг   издошлари   дилида   бот-бот   такрорланиб   турган   бўлса!   Агар   шундай
бўлса, улар эълон қилаётган шеърлар орасида хом-хатала, икки томчи сувдек
бир-бирига   ўхшашлари   учрамайди,   шоира   кўнглидан   кечган   ижоддан
қониқмаслик,   ҳаловат   билмаслик   фазилатлари   асрлар   оша   ўзининг   ижобий
таъсир кучини кўрсатаверади. 
Албатта, шоира яратган туркумлар бош қа  ижодкорларга  ўз таъсирини
кўрсатмай   қолмади.   Жумладан,   буни     О.Ҳожиева,   Г.Жўраева,
Х.Худойбердиеваларнинг   ижодида   кузатиш   мумкин.   Бу   ижодкорлар
борасида   Зулфияхоним   бир   қанча   беба ҳо   ва   самимий   фикрларни
билдирганлар: “Ойдин ва унинг тенг қурлари б ўлган  қизларимиз ижоди ўзбек
адабиётимизда   салмоқли   экани   ўта   ифтихорли.   Буларнинг   ҳеч   бири
иккинчисига   ўхшамайди,   ҳ ар бирининг ўз   қ ўши ғи,  ўз услуби, рангин   қалами
158 бор” 170
  Масалан,     Ҳ.Худойбердиеванинг     1968   йилда   “Илк   муҳаббат”   номи
билан чоп этилган илк шеърий т ўпламида шоиранинг: 
“О қарганда сочлар эслаймиз,
Сархуш ба ҳор, куз  ўтганини.
Кимларнидир рад этганмиз биз,
 Кимлар бизни рад этганини...  –
мисраларини   ў қиб, ёш Халима қайси журъат, қайси   ҳаётий тажрибаси билан
инсон умр баҳори  ўтиб, куз кириб келгани-ю, сочлар о қарганини, энди  ҳаётга
кириб   келаётган   инсоннинг   кимларнидир   рад   этиб,   кимлар   уни   рад
этганини” 171
  к уйлашга   ботинолди   деган   саволга   юз   тутамиз.   Ёинки,     ҳаёт
фалсафасини   ўз   ёшига   нисбатан   чу қурроқ   ҳис   қилган   шоира   шеърият
т ў ғрисида шундай хулоса чи қаради:
Шунчаки ёзмоққа к ўнгил тўлмайди,
Шунчаки ёзмоққа бормайди қ ўлим.
Шунчаки ёзганга чидаб б ўлмайди,
Шунчаки ёзмоқ бу шоирга  ўлим. 
Шунингдек, Ҳалима Худойбердиева шеърларида она меҳри, ўзбек аёли,
меҳр-муҳаббат, вафо ва садоқат, ҳаёт ва инсон каби мавзулар асосий ўринни
эгаллайди ва мана шу жиҳатлари билан ҳам шоира Зулфия мактаби вакиласи,
издоши   эканлиги   унинг   шеърлари   орқали   аксланаверади.   Шоиранинг
қуйидаги шеъри фикримизни янада тўлдиради:
Мен Сизни алдашни кўрмайман раво – 
Тушунинг, шу ўзи мен учун басдир.
Сезаман мендаги бу дард – бедаво,
Истаганим билан бу ишқ сўнмасдир 172
. 
Ёки   Ойдин   Ҳожиева   ижодидаги   “”лирик   туркум”   ларидан   ўрин   олган
вафога,   садоқатга   йўғрилган   шеърларида   айнан   шоира   Зулфия   таъсирини
яққол кўришимиз мумкин:
170
  Ойдин Ҳожиева. Т ўрт тан ҳо.-Тошкент:  Ўзбекистон, 2013, 8-бет.
171
  Дилбар Маҳмудова. Ҳалима.эссе- қисса. –Тошкент: “Ўзбекистон”, 2016.248-250 бетлар.
172
 Худойбердиева Ҳ. Садоқат. Шеърлар.- Тошкент: Ғафур Ғулом номидаги Адабиёт ва санъат нашриёти, 
1983, 151- б.(Б.256)
159 Биламанки, сенингсиз баҳорим йўқ
Ҳам сенингсиз қаноат, қарорим йўқ, 
Бу бир бало ишқ, унинг такрори йўқ,
Ҳеч жаҳонда сен каби дилдорим йўқ 173
!
Бундан   ташқари   шоира     Зулфиянинг   истеъдодли   шогирди   ва   издоши
Гулчеҳра Жўраевада:
Яшарарсан севги фаслида, 
Севгинг бўлса мусаффо азал
Севилмаган ёринг васлидан,
Йироқдаги ёр ҳажри афзал!!  174
каби   бир   қанча   мисраларида   Зулфия   шеърларининг   ҳароратини
сезишимиз мумкин. 
Ҳ.Худойбердиева,   О.Ҳожиева,   Г.Жўраева   каби   шоира   Зулфия
шогирдларининг   шеърларини   ўқир   экансиз,   уларнинг   қайси   чашмадан   сув
ичган,   кимнинг   ижодидан   илҳомланган   экан,   деган   саволларга   жавоб
топгандай б ўла сиз.
Зулфия   шеърияти   фақатгина   ўзбек   шоираларига   эмас,   балки   бошқа
кўплаб   халқларнинг   шоиралари   учун   туганмас   илҳом   манбаи,   ижодий
таъсирланиш   объекти   вазифасини   бажариб   келади.   Тошкентлик   шоира
Ирина   Сер ы х   Зулфиянинг   рус   миллатига   мансуб   издошларидан   саналади.
Унинг   шеърларини   ўқиган   киши   худди   хлор   ва   бизнинг   кунларга   хос
урбанизмнинг   бошқа   компонентлари   аралашмасидан   холи   булоқ   сувини
ичгандек,   тоза   ва   тиниқ   ҳис-туйғулар   таъсирида   кучига-куч   қўшилгандек
бўлади.   Ирина   Серых   шеърларидаги   Зулфияга   хос   самимийликни,
жонфидоликни   ҳис   қилган   одамлар,   шубҳасиз,   табиатга,   ватанга,   умуман,
юрагига   яқин   неки   бор,   барча-барчасига   мулойим   муносабатда   бўлишга,
ардоқлашга   ҳаракат   қилади.   Қуйида   келтирилган   унинг   бир  жуфт  шеъри   бу
мулоҳазаларимизни тасдиқлайди: 
Родной Узбекистан
173
  Ҳожиева О. Наво. Шеърлар. -  Т ошкент :  “Ёш гвардия”, 1977, 48-бет. (Б.112)
174
 Жўраева Г. Энг яқин юлдуз. - Тошкент: “Ёш гвардия”, 1979,83-б. (Б88)
160 Узбекистан! О, как же ты красив,
Мой край родной, любимый, близкий.
И руку к сердцу приложив,
Хочу отдать поклон я низкий.
За то, что нет у нас войны,
Что мы живем под мирным небом,
Что есть защитники-сыны,
А дастархан наш полон хлеба.
 
За то, что ты весной цветешь,
А осенью плоды нам даришь,
И что для нашей молодежи
Дороги мира открываешь.
 
Что дети древней мы земли,
Что можем созидать, учиться,
И с верой в завтра положиться
На плечи крепкие твои,
Так процветай же и живи,
Родной Узбекистан!
Биринчи   шеърда   шоиранинг   Зулфия   шеъриятидан   илҳомланганлиги
мисра,   жумла,   банд   қурилиши   ҳамда   образлар   тизимидаги   ҳамоҳангликдан
сезиш   мумкин.   Иккинчи   шеър   эса   бевосита   Зулфиянинг   шахс   ва   ижодкор
сифатида адабиётдаги ўрнини тайин этишда аҳамиятлидир.
Зульфие
Твоих стихов немеркнущая сила,
И сердца неустанного порыв.
О, Зульфия, ты ими покорила
161 Людей земли, себя им посвятив.
В них огненное пламя драматизма,
Воспеты труд и люди на века,
И светлые идеи гуманизма
Вписала в память Родины строка.
 
Твоих стихов немеркнущая сила,
И сердца неустанного порыв.
О, Зульфия, ты душу нам открыла,
Её всем людям, миру подарив ! 175
Меҳрибон устози билан ўтказган маъсуд онларни, ундан олган маҳорат
дарсларини   шоира   Ойдин   Ҳожиева   шундай   эслайди:   “Мен   уни   юрагимда
шеър   куртаклаган   кезлари   топгандайман.   Кенг   пешонали,   жайрон   кўзли,
сочлари чиройли турмакланган мулойим нигоҳли сиймо – китобдаги Зулфия
сурати мени сеҳрлаб олган эди. Барча қизиқувчан, содда, беғубор ўсмирларга
ўхшаб   унга   ҳавас   қилганман,   хаёлан   хатлар   битганман.   Уни   бирор   марта
кўриш насиб этармикин, деб орзулаганман.
Зулфиянинг   шеърияти,   шахсияти,   унинг   шуҳратга   ва   халқ   меҳрига
чулғанган умри не боис бу қадар мафтункор? Шу ҳақда кўп ўйлайман.
Ноёб   чашмаларнинг   сувидан   бир   ҳовуч   ичсангиз,   таъми   оғзингизда
қолади,   қайта-қайта   унинг   зилолидан   баҳмаранд   бўлсам,   дейсиз.   Зулфия
поэзияси шундай чашмага ўхшайди. Ундаги бахтнинг олий замзамаси сизни
юксакларга   олиб   учади.   Инсон   дардининг   ларзали,   долғали   лаҳзалари
қалбингизни   остин-устун   қилиб   юборади.   Бахтини   ўзингизники   каби   қабул
қиласиз,   бошингиз   қувончдан   айланиб   кетади.   Дардидан   маҳзун   хаёлларга
ботасиз-у,   лекин   аста-аста   жонингиз   исий   бошлайди,   унинг   кечинмаларида
яшай   бошлайсиз.   Юрагингизнинг   аллақаерларида   ёнмаган   чироқлар   ногоҳ
порлаб кетади.   Жаҳонингиз  ёришади.  У куйлаган  дардда   некбинлик, ҳаётга,
175
  Қаранг:   Бабаев   Б.   Из   сердца   льется   музыка   любви…   //   www    .   kultura    .   uz      (мурожаат   этилган   сана   –
20.12.2014.). 
162 одамларга муҳаббат бор. У – сизнинг қачон-қачонлардир кечирган ҳалаёнли
дамларингиз   ифодаси.   Ҳижрон   кечаларида   унинг   сувратига   топиниб,
шеърларидан таскин топган, матонат дарсини олганлар бу шоирани “Садоқат
куйчиси”,   деб   эъзозлайдилар.   Зулфия   лирикасидаги   самимият,   ростгўйлик
ўқувчига нисбатан эҳтиром туйғуси бениҳоя кучли, шу боис муҳаббат ҳақида
у   не   деса,   ҳаммаси   ярашиқли.   Унинг   қалами   сўйлаганларига   ўқувчи
ишонади, ўзиники каби қабул қилади.     
Бир   пайтлар   “Меҳру   ишқинг”   номли   туркум   лирик   шеърларимни
тинимсиз   эълон  қила  бошладим.  Улар  орасида  майда,   ўткинчи,  маҳдуд  ҳис-
туйғулар   ифодаси   бўлганлари   кўп   эди.   бир   нечасини   “Саодат”га   олиб
келдим. 
- Биласизми, Ойдинжон, шеърдаги туйғу бир лаҳзалик, оний бўлса ҳам,
у узоқ йилларнинг башорати бўлиши зарур. Камгап, ёрқин ҳисларни қоғозга
туширмак   даркор.   Шеър   зинҳор   бир   киши   учун   ёзилмайди.   У   фақат   ўз
“ҳасратнома”нгиз бўлиб қолса, бу энди поэзия эмас-да! Хафа бўлманг, сизга
тўғрисини   мен   айтмасам,   ким   айтади?   Сильва   Капутикянни   ўқинг.
Кимларнингдир   изтироби,   ўйлари,   ўртанишини   хаёлингизга   пайванд   қилиб
юбормасангиз,   у кўпчиликнинг  дардига   айланолмайди.  Инсон келажак  учун
яшайди.   Меҳнат   қилади.   Шеър   эса   олдинда   юриши   керак.   Яшашга,   меҳнат
қилишга,   йўлда   учраган   машаққат   ва   тўсиқларни   енгиб   ўтишга   ўргатиши
лозим!   
Бу гапдан кўнглим оғримади, аксинча, жуда зарур маслаҳатни устоздан
ўз   пайтида   эшитганим   мени   теран   фикрлашга   ўргатди.   “Етти   ўлчаб   бир
кесадиган” бўлишга ҳаракат қила бошладим. 
Шеърият  инсондан кучли маънавиятни,  бардошу чидамни талаб қилар
экан.   Шошма-шошарлик,   ёзилган   нарсанинг   сиёҳи   қуримасдан   туриб
нашрма-нашр югуриш аввало ижодкорнинг ўзи учун зарар экан. Шоиранинг
шеър   дафтарига   кўзим   тушганда   шу   маънода   катта   бир   ибрат   кўраман.
Мажлисларнинг   президиумларида,   ишхона,   шифохоналар,   саёҳатларда
битилган   шеърлар.   Оддийгина   идора   дафтарида   қайта   ёзилган,   ўчирилган,
163 тузатилган,   устидан   чизиқ   тортилиб,   саҳифа   орқасида   қайта   тикланган,
дафтар   ҳошияларига   тизилган   бандлар...   У   шеърлар   бошланган   кун   билан
сўнгги   нуқта   қўйилган   вақт   орасида   баъзан   йиллаб   масофа   ётади.   Ниҳоят
шеър   оққа   кўчирилади.   Шунда   шоиранинг   чарақлаб   кетган   кўзларида   ҳали
ҳам   илҳомнинг   олови,   файзи,   мафтункор   бир   жозиба   бағишлаб   турганини
кўп   кўрганман.   Бундай   кунлар   у:   “Юринглар,   шеър   ўқиймиз”,   дейди.
Барчамизни хонасига таклиф этади...
Шеър!  Сен  бунча моҳир элчисан!  Бунча  дилкаш суҳбатдошсан!  Бунча
қадрдон   дўстсан!   Зулфия   опа   янги   шеърини   ўқиган   кезлари   оҳанрабо
хушҳаво   кезади   ишхонамизда.   У   шеър   ўқиб   бўлгач,   имтиҳон   олдидаги
ўқувчидай   ҳаммамизни   беҳад   камтаринлик   билан   кузатади,   фикримизни
сўрайди...
Зулфия   шеъриятининг   салобати,   ёрқинлиги,   ўктамлиги,   юракларга
баҳорги   селдек   тошқин   солиб   кириб   келиши   ҳақида   сўз   борар   экан,   устоз
мунаққид   Озод   Шарафиддиновнинг   бугунги   шеърият   ва   унинг   истиқболи
ҳақида   куйинчаклик   билан   айтган   қуйидаги   сўзларини   эсга   олишни   жоиз
билдик: 
“Албатта,   бугунги   шеърият   ўз   ҳолига   ташлаб   қўйилган   десак
ҳақиқатдан   узоқ   бўларди.   Забардаст   шоирлар   бор,   уларнинг   танланган
асарлари,   янги   тўпламлари   чиқиб   турипти.   Шу   билан   бирга   шоир   Эркин
Воҳидов   айтган   “даҳо   шеърлар”   яратилмаяпти.   Шеъриятда   борган   сари
майдалашиш ҳолати содир бўляпти. Айрим шоирлар ўзи билган нарсаларни
ёзиш   ўрнига   сунъий   гапларни   тўқиб   чиқаради,   ясама   гапларни   гапиради.
Баъзилар   ҳали   йигирмага   тўлар-тўлмас   “куйдим-пишдим”га   ўтишади,   “о,
дастингдан   дод   дунё”   деб   ҳайқиради,   баъзилар   “чархнинг   мен   кўрмаган
дарду   балоси   қолдиму?”   деган   саволларга   кўмиб   ташлайди,   яна   баъзилар
чиллага   кирган   мулладек,   шеърда   чилёсунлар   ўқишади.   Баъзан   шоирлар
изланиш   қиламан   деб   шунақа   кўчаларга   кириб   қолишяптики,   ёқа   ушламай
иложинг  йўқ. Яқинда   бир шоирнинг  шеърини телевизорда   таҳлил қилишди.
Унинг ёри бетоб экан. Узоқдан ўртоғи кўринипти – у қизнинг аҳволи ҳақида
164 хабар олиб келипти.   У етиб келгунча, шоир хавотир ичида кутиб турипти. У
келиб,   “ отанг   вафот   этди ”   дебди.   Шоир   хурсанд   бўлиб   кетипти   (ёри
ўлмаганига бўлса керак-да). Асарни мақтаган туппа-тузук шоирлар худди ана
шу   жойни   “ ички   дунёни   очишдаги   янги   кашфиёт ”   деб   тақдим   этишди.
Кашфиёт   ўлсин ,   шунақа   бўладиган   бўлса!   Бунақа   гаплар   шеърда   чинакам
шеърият,   нафосат   ўрнига,   саҳнада   кўрсатиладиган   ясама   ўйинлар,   сунъий
қилиқлар кўпайиб кетаётганини кўрсатмайдими? Оқ қоғознинг  тили, забони
йўқ   –   нимани   ёзсангиз   чидай   беради,   аммо   истеъдоднинг   истеъдодлиги
шундаки,   у   нимани   ёзишни   билишдан   ташқари,   нимани   ёзмаслик
кераклигини ҳам яхши билиши керак ” 176
.  
Зулфия   ўз   шогирдларига   поэтик   фикрни   ривожлантириш,   юракдаги
туғёнлар оловини жиловлаш ва шу жараёнда ҳосил бўлган ҳислар тўлқинини
қоғозга   тушириш   сирларидан   сабоқлар   берди.   Шоира   поэтик   мактабининг
ўзбек   шеърияти   ривожидаги   катта   хизматлари   шунда   эдики,   бу   мактаб
бағрида   хотин-қизлар   шеърияти   ўсиб-улғайди.   Улар   қолдирган   ижодий
мерос, эстетик тафаккурдаги силжишлар беиз кетмади. Бу мактабнинг поэтик
анъаналари   бугунги   кунда   ҳам   ўзининг   маҳсулларини   бермоқда.   Ўнлаб
қизларимизнинг   шеърият   бўстонига   қадам   қўйишлари   айни   шу   мактаб
вакилларига   бўлган   ҳавас,   сўзга,   шеърга   бўлган   иштиёқ,   Зулфияхонимга
муносиб ворис бўлишдек эзгу умидлар туфайлидир.     
Ҳа, Зулфия ўзбек шеъриятида  ўзига хос бир мактаб яратди. Бу мактаб
миллий   шеъриятимизнинг   кейинги   ривожига   бениҳоя   катта   туртки   берди,
қатор   шоираларнинг   адабиёт   гулшанида   ўз   овозига   эга   бўлишига,   ўзбек
адабиётида   аёл   шоиралар   авлодининг   шаклланишига   замин   ҳозирлади.
Шоиранинг шогирдлари кўп эди – Ойдин Ҳожиева, Ҳалима Худойбердиева,
Қутлибека   Раҳимбоева   ва   яна   Зулфия   таълимини   олган   бошқа   ўнлаб
шоиралар   бугун   унинг   чироғини   сўндирмасликка   ҳаракат   қилиб,   самарали
ижод   қилмоқдалар,   уларнинг   ўзлари   ҳам   бир   қатор   шогирдлар
етиштирмоқдалар.   Ҳа,   шоира   шогирдлари   билан   бирга   гўзал   бир   шеърият
176
 Шарафиддинов О. Сизни соғиндим, Зулфия опа  // Ўзбекистон адабиёти ва санъати», № 10, 2002.
165 чаманига,   нафосат   бўстонига   асос   солди.   Аммо   шеърий   мактаб,   ижодий
сулола   бобидаги   шоиранинг   катта   орзулари   Мустақиллик   туфайли   тўла
ушалди, Истиқлол йилларида буткул амалга ошди. 
Ўзбекистон   халқ   шоири,   таниқли   жамоат   арбоби,   Жавоҳарлал   Неру
номидаги халқаро мукофот соҳибаси, тинчлик ва дўстликни тараннум этувчи
асарлари   ҳамда   тараққийпарвар   Осиё   ва   Африка   ёзувчилари   ҳаракатидаги
фаол иштироки учун халқаро “Нилуфар” мукофоти совриндори Зулфиянинг
ҳаёт йўли, мерос қолдирган ижоди ва айниқса ҳар бир ўзбек қизига, нафақат
ўзбек қизи, балки, бутун шарқ қизларига ўрнак бўладиган маънавий дунёси,
ахлоқий   қиёфаси   халқимиз     томонидан   юксак   баҳоланди.   1999   йилнинг   10
июнида   Ўзбекистон   Республикаси   биринчи     Президентининг   “Зулфия
номидаги   давлат   мукофотини   таъсис   этиш   бўйича   таклифларни   қўллаб-
қувватлаш тўғрисида”ги Фармони асосида Зулфия мукофоти таъсис этилди. 
Аёлга   эҳтиром   ва   эъзоз,   ижодкор   ва   бадиий   ижодга   бўлган   юксак
ҳурмат   намунаси   сифатида   таъсис   этилган,   юртимиз   қизларининг   йўлчи
юлдузига   айланган   ҳамда   юзлаб   иқтидорли   қизларнинг   кашф   этилишига
сабаб   бўлаётган     Зулфия   номидаги   Давлат   мукофоти   мактаб,   лицей,   коллеж
ва олий ўқув юртларида аъло хулқи, зукколиги, донолиги, ташаббускорлиги,
ўқишдаги   муваффақиятлари   билан   алоҳида   истеъдодини   намоён   қилиб
таълим   олаётган,   истиқлол   ғояларини   амалга   ошириш   йўлида   астойдил
меҳнат қилаётган иқтидорли қизларга адабиёт, маданият, санъат, фан, таълим
соҳаларидаги   алоҳида   ютуқлари   учун   Қорақалпоғистон   Республикаси,
вилоятлар   ва   Тошкент   шаҳар   вакилаларига   биттадан   ҳар   йили   (14   нафар
қизга)   Халқаро   хотин-қизлар   байрами   арафасида   (кўкрак   нишони   ва
дипломи) бериладиган бўлди. 
Зулфия   номидаги   Давлат   мукофоти   энг   кам   ойлик   иш   ҳақининг   50
баравари   миқдорида   тайинланади.   Зулфия   номидаги   Давлат   мукофоти
соҳибалари бўлган мактаб, лицей, коллеж ўқувчилари танлаган йўналишлари
бўйича олий ўқув юртларига кириш имтиҳонларисиз қабул қилинадилар. 
166 Ўзбекистон   Республикаси   биринчи   Президентининг   2006   йил   2
февралдаги ПФ-3717 сонли фармони асосида мукофот Низомига ўзгартириш
киритилган.   (Фармонга   кўра   Зулфия   номидаги   давлат   мукофоти   аввалгидек
25   ёшгача   бўлган   қизларга   эмас,   14   ёшдан   22   ёшгача   бўлган   қизларга
берилиши мақсадга мувофиқ деб топилган.)
Зулфия   номидаги   давлат   мукофоти   таъсис   этилгани   Ўзбекистонда
хотин-қизлар,   уларнинг   жамият   тараққиётидаги   ўрни   ва   нуфузига   берилган
юксак баҳо ва эътирофдир. Бугунга келиб 200 дан зиёд заковатли, билимли,
истеъдодли   қизлар   ушбу   юксак   мукофот   билан   тақдирланганлар.   Улар   фан,
таълим, маданият, санъат ва адабиёт йўналишлари бўйича ютуқларга эришиб
келаётган,     фахр   ва   ифтихор   билан   айтиш   мумкин   бўлган   “Зулфияхоним
қизлари”дир. 
Зулфия   ХХ   аср   ўзбек   шеъриятида   ноёб   лирик   тизим   яратди.   Зулфия
поэтик   олами   ўзбек   авангард   шеъриятининг   шаклий   экспериментларидан
кўра,   кўпроқ   мумтоз   дискурсдан   озиқ   олади.   Аммо   Зулфиядаги
“анъанавийлик”   ва   “оддийлик”   бир   қарашда   кишини   янглиштиради.   Унинг
ижоди   бус-бутунича   илмий   ва   фалсафий   кашфиётлар-у   “дунёни   янгича
кўриш”дек   эҳтиёжлар   замирида   кечган   ХХ   аср   талотумларининг   қайноқ
қучоғида пишиб етилди.
Зулфия   Ҳ.Олимжон,   Уйғун,   Миртемир,   Ойбек   ва   бошқа   ижодкорлар
билан   биргаликда   янги   ўзбек   шеъриятининг   ривожига   ёшлигиданоқ   улкан
ҳисса қўшди. Кейинчалик, шеърият чўққиларини заб этганида шоира ижодий
кашфиётлари   туфайли   ўзбек   бадиий   тафаккурида   миллий   сўз
санъатимизнинг   кейинги   тараққиётини   белгилаб   берган   ўзгаришлар   юз
берди, янгича поэтик тамойиллар қарор топди. 
Ҳа,   истеъдод   дегани   бу   фақат   маҳорат   эмас,   балки   тил   ва   дилнинг
бирлиги   ҳам   экан.   Шеърий   маҳорат   Зулфияхонимда   бўлгани   сингари   юксак
ахлоқий-маънавий   принципларга   таянгандагина   ижод   бутун   халқ
ардоқлайдиган, кўп замонлар мобайнида унутилмайдиган қадриятга  айланар
экан. 
167 Зулфияхоним не илинж билан қалам тебратганини, ҳаётда нималар уни
тутиб   турганини   ошкора   айтиб   ўтди,   умрининг   охиригача   қалами   ва
ўқувчисига  самимий муносабатини сақлаб  қола олди:  “Мен  яна бир нарсага
қаттиқ   умид   қиламан.   Йиллар   ўтаверади,   ер   юзидаги   ҳаёт   бундан   ҳам
гўзаллашаверади,   унда   бугунгидан   ҳам   яхшироқ   инсонлар   –   руҳи   бой
одамлар   яшайди.   Агар   ўша   кишилар   ҳам   менинг   бирор   сатримни   эсга
олсалар,   ўша   сатр   улар   учун   керакли   бўлса,   қалбининг   бўш   бир   нуқтасини
тўлдирса...   Қаламимга   шу   умид   куч   беради.   Зотан,   шу   илинжсиз   ёзишнинг
кераги йўқ!” 177
Боб сўнгида шундай хулосаларга келдик:
1.   ХХ   аср   ўрталарида   жаҳон   феминизацияси   сўз   санъатига   ҳам   ўз
таъсирини ўтказди, натижада “Аёллар адабиёти” тушунчаси пайдо бўлди. Бу
адабиётнинг   типологик   белгилари,   хос   хусусиятлари,   айрича   мавқеи   жаҳон
адабиётшунослигида бир қадар ўрганилган. Зулфия ва унинг поэтик мактаби
вакиллари   ижодини   “Аёллар   адабиёти”нинг   бир   ҳалқаси   сифатида   ўрганиш
янгича адабий қарашлар ва тўхтамларга келишга имкон беради.  
2.   Зулфия   ижодида   лирик   кечинма   нафақат   бевосита   ифодаланади,
балки билвосита – ички оламнинг ўзига хос руҳий “код”ига айланган ташқи
дунё   образлари   орқали   гавдаланади   ва   ўзининг   поэтик   ифодасини   топади.
Шоира   Зулфия   ўзбек   адабиётига   ўзидан   сўнг   катта   поэтик   мактабни   мерос
қилиб   қолдирди.   Бу     поэтик   мактабнинг   анъаналаридан   озиқланган   ўзбек
шеърияти образлилик ва мураккаблашиш ҳисобига юксалмоқда.
3.   Зулфиянинг   қатор   туркумларини   якунла сак,   ижтимоий   воқелик,
реалистик тасвир   маданияти   жанр   табиатига   ички   сифат   ўзгаришларини   олиб
кирганлигини   кўрамиз.   Хусусан,   туркумлардаги   бош   қаҳрамон   –   шоиранинг
гоявий-эстетик   идеали.   Лирик   қаҳрамонининг   олам   ва   одам   тўғрисидаги   ўй-
мушоҳадалари,   психологик   кечинмалари   силсиласи,   воқеабанд           ҳолатлари
шеърларда сюжет оқимини белгилаб берган. 
177
  Зулфия.   Асарлар.   Камалак.   3-жилд.   –   Тошкент:   Ғафур   Ғулом   номидаги   Адабиёт   ва   санъат
нашриёти, 1986. – Б. 10. 
168 4.   Зулфия   ўзбек   адабиётида   лирик   туркумнинг   нодир   намуналарини
яратди, унинг турмуш манзараларини акс эттириш имкониятларини оширди.
У   яратган   туркумларнинг   бошқа   ўзбек   шоиралари,   жумладан,   О.Ҳожиева,
Г.Жўраева,   Ҳ.Худойбердиеваларнинг   лирик   туркумларига   таъсири   катта
бўлди. Бу эса шоира Зулфия издошлари ижодида ҳам Зулфия шеъриятининг
давомийлиги, абадийлиги мужассам эканлигидан далолат беради.
169 ТЎРТИНЧИ БОБ 
ШОИРА ИЖОДИЙ ЭВОЛЮЦИЯСИДА АДАБИЙ ТАЪСИР 
ВА БАДИИЙ ТАРЖИМАНИНГ  РОЛИ
4.1. Адабий таъсирнинг самаралари
Ҳар қандай сўз санъаткорининг ижодий ўсиши, асардан асарга қалами
чархлана бориши кўпдан-кўп объектив ва субъектив омилларга боғлиқ бўлса-
да,   улар   орасида   адабий   таъсирнинг   роли   бўлакча.   Санъаткор   дунё   ва
инсонни   кўриш   ҳамда   бадиий   акс   эттириш   масаласида   ўзидан   аввал   яшаб
ўтган   салафлари   тажрибасига   таянади,   айниқса,   ижодининг   илк   даврида
бунга   кучлироқ   эҳтиёж   сезади.   Адабиёт   гулшанига   кириб   келар   экан,
ижодкор,   аввало,   ўзигача   бўлган   бадиий-эстетик   тафаккур   намуналарини
ўқиб   ўрганади,   улар   орқалигина   адабиётга   меҳр   қўяди,   ҳис-туйғу   ва
кечинмаларни,   ғоя   ва   образларни   поэтик   ифодалашнинг   усул   ва   йўсинлари
ҳақида бош қотира бошлайди, бу йўлда илк уринишлар қилади. Шу маънода,
ҳар   қандай   янги   матн   –аввалгиларининг   айрича   кўринишидаги   такрори,
ўзлаштирилган   кўриниши,   давоми   эмасми,   деган   савол   кўпчиликни
ўйлатиши, табиий. 
Хўш,   адабий   танқид   кейинги   пайтларда   Ғарб   структурализми
таъсирида   бизгача   етиб   келган   “муаллиф   ўлими”   концепцияси,
“интертекстуаллик”,   “реминисценция”   тушунчалари   ёрдамида   адабий
таъсирнинг,   умуман,   ижодий   таъсирланишнинг   туб   моҳияти   ва   у
келтирадиган   самаралар   ҳақида   жўяли   фикрларни   илгари   сура   оладими?   Бу
саволга   адабиётга   ёндашув   методларининг   қай   даражада   ўзини   оқлашлари
ҳақидаги   масалага   ойдинлик   киритиб   олгачгина,   узил-кесил   жавоб   бериш
мумкин. Бу ерда гап адабиётга имманент ва контекстуал ёндашувлар ҳақида
бормоқда.   Аввало,   контекст   тушунчасини   кенг   маънода   салафлар   ижодий
мероси   сифатида   тушунар   эканмиз,   унинг   муайян   асар   таҳлилида   тутган
ўрнига эътибор қаратишимиз керак бўлади. 
Контекст   деганда,   адабиётшуносликда,   матнга   нисбатан   ташқи
ҳисобланиб,   биринчидан,   матн   яратилишига   рағбатни   кучайтирадиган,
170 иккинчидан,   матнни   тушунишни   тартибга   соладиган,   бошқарадиган,
бойитадиган   омиллар   ёки   шундай   омиллар   тизими   тушунилади.   Бошқача
айтганда,   контекстни   ўрганишдан   мақсад   –   ками   билан   бадиий   асарни
адекват ўқишни, кўпи билан эса – уни теран тушунишни таъминлашдир.   
В.Е.Хализев контекстнинг  уч хилини ажратиб кўрсатади.  Биринчидан,
бу   “ижод   лаҳзаларида   ёзувчи   онгида   етилган”   муаллиф   контексти   –
ўзлаштирма ва реминисценция кўринишидаги адабий ҳодисалар ҳамда мавзу
ва   ғоялар   (фалсафий,   диний,   эстетик,   руҳий-маънавий)   сифатидаги   ҳаётий-
бирламчи   ҳодисалар   ёки   бўлмаса,   табиат,   маданий   ҳаёт,   турмушдаги   айрим
реалликлардан иборат асар оламининг компонентларидир.  
Контекстнинг   иккинчи   хили   ижод   (билвосита   муаллиф   контексти)
контексти деб аталади. Бу турли асарларда кузатиладиган, баъзан яқинлашув
деб аталадиган типологик ўхшашликлардир. 
 Учинчи  хил контекстлар – “асарлар юзасидан матбуотда билдирилган
китобхонлик,   адабий-танқидий,   бадиий,   илмий,   публицистик   фикрлар
жамулжами”дан иборат ўзлаштириш контекстларидир 178
.  
Тадқиқот предметидан узоқлашув даражасига кўра, муаллиф контексти
ичида   тор   ва   тўкис   контекстларни   ажратиш   орқали   ушбу   таснифни   янада
тўлдириш   мақсадга   мувофиқ.   Тор   контекст   ҳодисалари   сифатида
қуйидагиларни санаб ўтиш мумкин:
1)   тадқиқ   этилаётган   асар   мансуб   бўлган   анчайин   йирик   матн
бўлаклари (мажмуа, тўплам ва бошқ.);
2) ижоднинг муайян даврида яратилган матнлар;
3) биографик маълумотлар. 
Тўкис контекстларга сиёсий-ижтимоий, тарихий-маданий характердаги
фактларни,   жумладан,   муаллифдан   аввалги   ва   унга   замондош
ижодкорларнинг бадиий асарларини киритиш мумкин.    
Маълумки, шўролар истибдоди даврида (1930 йилдан бошлаб) формал
мактаб   вакилларининг   тадқиқотлари   адабиётшуносликнинг   диққат
178
 Хализев  В.Е.  Теория  литератур ы. – Москва: «Высшая школа», 1999. – С. 176. 
171 марказидан   зўракилик   билан   четлаштирилиб,   таҳлилнинг   ғоявий
методларига   зўр   берилгани   туфайли   бадиият   намуналарини   имманент
текшириш   узоқ   йиллар   мобайнида   соҳадан   четда   қолди.   Аммо   ягона   бир
метод   мутлақ   гегемонлик   қилиб   турган   кезлари   ҳам   социологик   мактаб
олимлари   (В.Ф.   Переверзев,   Г.Н.   Поспелов)   адабиётшунослик
методологиясини   бадиий   асарларни   имманент   жиҳатдан   ўрганиш   томонга
силжита  олдилар. В.И. Тюпанинг  фикрича,  фақатгина Б.О.  Корман ва М.Ю.
Лотман   тадқиқотлари   пайдо   бўлган   70-йилларга   келиб,   фан   “яна   алоҳида
асарларнинг монографик таҳлилига мурожаат қила бошлади” 179
.     
Имманент   ёндашувнинг   асарни   илмий   тадқиқ   қилишдаги   қиммати
шубҳасиз, бироқ таҳлилнинг бошқа барча методларини тақиқлаб қўйиш ҳам
фойда келтирмайди. М.Л. Гаспаров фақатгина имманент ёндашув фойдасига
бир   неча   марта   кескин   фикрлар   билдириб   ўтади.   Унинг   методологик
тамойиллари “Таҳлил методи”, “Яна тепамда булутлар...” каби мақолаларида
баён қилинган, таҳлил намуналари ҳам келтирилган. Биринчи мақолада олим
масалага   қуйидагича   ёндашади:   “Гап   “имманент”   –   матнда   бевосита   нима
дейилган бўлса, ўшанинг чегарасидан чиқмайдиган таҳлил ҳақида бормоқда.
Бу   дегани,   биз   шеърни   тушуниш   учун   муаллиф   ҳақидаги   биографик
маълумотларни   ҳам,   бошқа   матнлар   билан   солиштиришларни   ҳам   жалб
қилиб   ўтирмаймиз” 180
.   Олим   контекстнинг   турли   хилларига   мурожаат
қиладиган методларга нисбатан эҳтиёткорлик билан ўз танқидий фикрларини
билдиради:   “XIX   асрда   филологлар   матнда   биографик   реалликларни   ўқиб
олиш   билан   машғул   бўлдилар,   ХХ   асрда   эса   улар   матнлардаги   адабий
“тагмаънолар”   ва   “интерматнлар”ни   топишга   зўр   бердилар,   натижада
филолог асарда сўнгги моданинг талабига кўра, бир қарасанг ижтимоий, бир
қарасанг   психоаналитик   ёки   феминистик   муаммони   кўрадиган   бўлди”.
Бундай амалиётни бутунлай рад этмагани ҳолда, олим бунга “тадқиқот эмас,
балки китобхоннинг ўқилган ёки ўқилаётган мавзу юзасидан шахсий ижоди”
дея   баҳо   беради   ва   бундай   ёндашувларнинг   иккиламчи   эканлигига   ишора
179
 Тюпа В.И. Анализ художественного текста.  –  М осква:  2008.  – С. 4 .
180
 Гаспаров М.Л. Избранные труды. Т. 2. О стихах.  –  М осква:  1997.  – С. 9 .
172 қилади.   Унинг   қатъий   ишончига   кўра,   “айнан   шундан   бошламаслик   керак.
Матнга   ва   нуқул   матнга   қарашдан   бошлаш   керак   –   ва   фақат   шундан
сўнггина, заруратга қараб, нигоҳимиз доирасини кенгайтиришимиз зарур” 181
.
Матнни   ташқи   ҳодисалардан   чегаралаган   ҳолда   текшириш   зарурлиги
ҳақида   бошқа   олимларнинг   ҳам   фикрлари   мавжуд.   Мисол   учун,   М.Ю.
Лотман   таҳлилда   дастлаб   “асар   матнини   биринчи   сўздан   то   охирги   сўзгача
кўриб   чиқишнинг”   ўзи   билан   чекланишга   чақиради.   Бу   “асар   ички
структурасини, бадиий қурилишининг табиатини, матнда муҳрланган бадиий
ахборотнинг   муайян,   баъзан   ўта   аҳамиятли   қисмини   аниқлаштириш” 182
имконини   беради.   Бундай   таҳлилни   “монографик”   ёндашув   деб   атар   экан,
олим   ушбу   методика   (бадиий   матн   ички   қурилишининг   таҳлили)   асарларни
тарихий ўрганишга қараганда, ҳали ёмонроқ ишланганлигини қайд этади. 
М.М.   Бахтиннинг   1974   йилда   эълон   қилинган   “Гуманитар   фанлар
методологиясига   доир”   номли   тугалланмаган   мақоласи   бор.   Ундан   бадиий
асар таҳлил методи учун тайёр хомаки сифатида қабул қилиш мумкин бўлган
қатор тезислар ўрин олган: “Тарихийлик. Имманентлик, Таҳлилнинг (англаш
ва тушунишнинг)  мавжуд битта матн атрофида туташуви. Матн ва контекст
сарҳадлари   муаммоси.   Матннинг   ҳар   қайси   сўзи   (ҳар   қайси   белги)   ундан
ташқарига   олиб   чиқади.   Ҳар   қандай   тушуниш   –   бу   мавжуд   матнни   бошқа
матнлар   билан   нисбатини   аниқлашдир.   Тафсир.   Диалогик   нисбатлаш” 183
.   Бу
тезислар,   фикримизча,   иккала   ёндашувни   муросага   келтиради   ва
бирлаштиради.  
Ю.М.   Лотман   томонидан   билдирилган   мана   бу   фикрлар   ҳам   бизни
имманент ва контекстуал методларнинг бир-бирини тўлдириши мумкинлиги
ғояси   томон   етаклайди:   “Типологик   жиҳатдан   бадиий   асарни   ўрганишда
иккита   ёндашувдан   фойдаланиш   мумкин.   Улардан   биринчиси   санъатнинг
моҳияти   матннинг   ўзида   яширин   ва   ҳар   қайси   асар   у   қандай   бўлса,
шундайлиги   билан   қимматли,   деган   қарашдан   келиб   чиқади.   Бу   ҳолда   бор
181
 Ўша манба. – Б. 9.   
182
 Лотман Ю.М. О поэтах и поэзии. – СПб.: 1996. – С.  2 3.  
183
 Бахтин М.М. Литературно-критические статьи.  –  М осква:  1986.  –  С. 3 63-36 4.  
173 диққат-эътибор   санъат   асари   қурилишининг   ички   қонунларига   қаратилади.
Иккинчи   ёндашув   асарга   нисбатан   алоҳида   бўлакка,   шоир   шахси,   руҳий
ҳолат   ёки   ижтимоий   вазият   каби   матннинг   ўзидан-да   кўпроқ   аҳамиятли
нарсаларга   қарагандек   назар   солишни   кўзда   тутади.   Бу   ҳолда   матн
тадқиқотчини   ўз-ўзича   эмас,   балки   юқорида   саналган   абстракт   даражадаги
моделларни тузиш материали сифатида қизиқтиради” 184
.
Ёндашувларнинг   иккисини   синтезлаштириш   зарурлиги   ҳақида
гапирган Ю.Н. Чумаков бунинг учун “контекстуал имманентлик” терминини
таклиф   қилади:   “Тавсиф   маъно   ҳосил   қиладиган   тузилмалар   кузатиладиган
поэтик шакл ичида яширин. Бироқ – айнан шу энг асосий қирра! – нарсанинг
моҳиятига   шўнғиш   уни   контекстдан   мустасно   қилмайди...   Контекстуал
имманентлик   кўрилаётган   матнга   ҳар   турли   билимларни,   интуициялар   ва
ҳиссий   тажрибаларни   қўшишни   назарда   тутади.   Шу   тариқа,   матн   кўплаб
қадрият   ва   маъноларни   ифодалайди,   уларни   жамлайди,   тўйинтиради   ва
юкларини ўз зиммасига олади” 185
.
Бизнингча,   бадиий   асарларга   ёндашувларнинг   хилма-хиллиги   ва
уларни   танлашнинг   эркинлиги   –   сермаҳсул   илмий   тажрибаларнинг
гаровидир.   Шу   йўл   билангина   бадиият   намунасини   тушуниш   ва
тушунтиришдан кўзланган мақсад тўла-тўкис амалга ошади. 
Ушбу   фасл   доирасида   Зулфия   ижодида   адабий   таъсирнинг   роли
масаласига   ойдинлик   киритишга   уринар   эканмиз,   биз   таҳлилнинг   ҳам
контекстуал, ҳам имманент кўринишларидан фойдаланамиз.         
Академик   Б.Назаров   “Адабий   таъсир   ва   типологик   яқинликни
ўрганишнинг   айрим   методологик   масалаларига   доир”   мақоласида   адабий
таъсирга қуйидагича таъриф беради: “Адабий таъсир қўшни, ёндош, замон ва
макон масаласида ички ҳамда турлича манзил ва олисликдаги адабиётлардан
ўрганиш   асосидаги   такомиллашув   манбаи,   жараёни   ва   ҳосиласи” 186
.   Демак,
184
 Лотман Ю.М. О поэтах и поэзии. – СПб.: 1996. – С.  28 .  
185
 Чумаков Ю.Н. Пушкин. Тютчев: Опыт имманентных рассмотрений.  –  М осква:  2008.  – С. 11-12 .  
186
  Назаров   Б.   Адабий   таъсир   ва   типологик   яқинликни   ўрганишнинг   айрим   методологик
масалаларига доир. // Ўзбек адабиёти қиёсий адабиётшунослик аспектида: таъсир ва типология (республика
илмий-назарий конференцияси материаллари). – Тошкент: “Muharrir nashriyoti”, 2013. – Б. 6. 
174 ҳар   қандай   миллий   адабиёт   ўз   қобиғи   атрофида   тўла-тўкис   ривожлана
олмайди,   бунинг   учун   ташқи   адабий   таъсир,   ўзаро   яқинлик   зарур   бўлади.
Ўзбек шеърияти ўтган аср бошларида аруздан бармоқ томон силжиган экан,
бу ўзгаришлар ҳам адабий алоқалар ва унинг таъсирида кечганига шубҳа йўқ.
Айни шу даврда яшаб ижод қилишни бошлаган, шу адабий муҳитдан нафас
олган   Зулфия   ижодида   адабий   таъсир,   ижодий   ўрганиш,   ўзлаштириш
жараёни қандай кечди? 
Бу   саволга   шоиранинг   шеъриятдаги   илк   қадамлари   ҳақидаги
сўзларидан   жавоб   топамиз:   “30-йилларда   Лермонтов,   Некрасов,   Пушкин,
Фет,   Тютчев   шеърларини   биринчи   марта   рус   тилида   ўқиб   чиқдим   ва   шоир
учун   муҳими   фақат   нимани   айтишгина   эмас,   қандай   айтиш   ҳам   эканлигини
англаб етдим... Менинг шеърларимнинг шаклланишида, керакли, ягона сўзни
излаб топиш тажрибасида бу ишнинг машаққатини яхши биладиган, чинакам
катта шоир Ҳамид Олимжоннинг хизмати улкан бўлди...” (“Камалак”, 128-б.)
Кўринадики,   ўзбек   мумтоз   адабиёти   намуналари   билан   танишиб
чиққанидан   сўнг,   шоирада   бошқа   халқларнинг   адабий   меросига   қизиқиш,
улардаги   илғор   тажрибалардан   ўрганиш   эҳтиёжи   пайдо   бўлган.   Бу   эҳтиёж
кун   сайин   кучая   борганидан   у   рус   тилини   чуқурроқ   ўрганишга   ва   улуғ
шоирларнинг асарлари билан яқиндан танишишга қарор қилади. Шу ўринда,
адабий   таъсирнинг   ўзига   хос   кўриниши   –   бир-бирига   кўнгил   қўйган   икки
ижодкор   ўртасидаги   мулоқот,   ижодий   ўзлаштириш   ҳақида   ҳам   эслаб   ўтиш
зарурдек:  “1937 йилда иккинчи китобим – “Қизлар қўшиғи” босилиб чиқди,
лекин   бу   китоб   ҳам   шеъриятдаги   ақалли   ибтидоий   камолотнинг,   чинакам
маҳоратнинг   бўсағаси   бўлолмади.   Энди   ёзмасдан   тура   олмайдиган   бўлиб
қолган   эдим,   шекилли   –   китоб   чиқариш   гашти   ҳар   нарсадан   кучли-да,   –
лекин   нима   ҳақида   ёзаримни   ҳали   астойдил   билмасдим,   шунинг   учун   буни
қандай   қилиш   кераклигини   тушуна   олмас   эдим.   Иккинчи   китобни
ёзаётганимда   бир   куни   Ҳамид   Олимжондан   шундай   деб   сўраганим   эсимда:
“Нима   учун   илк   ёзган   шеърнинг   ҳеч   поёни   бўлмайди?   Қайси   бандда
тўхтатмайин, яна давом эттирса бўлаверади-я!” У кулиб туриб, бундай деган
175 эди:   “Чунки   ҳар   бир   шеърингизда   бира   тўла   ҳамма   гапни   айтиб   олмоқчи
бўласиз,   ваҳоланки,   бундай   қилиш   ярамайди.   Кейин,   биласизми,   шеърни
охиридан   бошлаб   ёзиш   керак…”   Унинг   маслаҳати   нақадар   нозик   ва
аниқлигини,   кейинчалик,   ўзимда   назмхонлик   қилиш   эмас,   балки   бирон
муҳим   ва   юрагимда   тугилиб   қолган   фикрни   баён   қилиш   зарурати   етилгач,
тушундим...
Мен   энди   шеърларга   ўз   руҳий   тарихимнинг   бир   парчасини
жойлаштира   бошладим,   бу   парчанинг   ўз   тугуни,   кульминацияси   ва   ечими
бор   эди.   Энди   ёзмоқ   учун,   Лев   Толстой   айтганидек,   дастлаб   газнинг   учини
учига   улаб   олишим   керак   эди.   Шеърни   бошлаб   қўйиб,   охирини
топмагунимча,   уни   давом   эттира   олмас   эдим.   Эндиликда   қаёққа   қараб
кетаётганлигимни билганимдан йўлнинг энг қисқасини излаб топиб олардим,
натижада шеърларим кўнгилдагидай бўла бошлади”(“Камалак”, 145-б).
Зулфия   рус   шоирларидан   А.Пушкинни,   Н.Некрасовни   алоҳида   бир
меҳру муҳаббат билан севганини мақола ва суҳбатларида тез-тез эсга олади.
Улуғ   шоирларнинг   ўз   руҳиятига   яқин   кўплаб   асарларини   ўзбек   тилида
жаранглатиш   бобида   ҳам   шоира   кўп   заҳматлар   чеккан.   Зулфиянинг   бу
шоирларга   бунчалик   эътиқод   қўйишининг   боиси   -   улар   ижодидаги
инсонийлик,   поклик,   маънавий   жасорат,   бурч   ва   садоқат   каби
фазилатларнинг   юксак   пардаларда   куйлангани   бўлса,   ажаб   эмас:   “Классик
шоирларнинг кишига таъсир этадиган ажойиб кучи ва киши билмас сири бор,
чоғи.   Масалан,   Сиз   Пушкиннинг   “Тунги   туман   ухлар   Грузия   тепалигида”
мисрасини олинг. Оддий, жуда оддий сўзлар. Лекин, бу ерда, бу сўзларнинг
замирида   қанча   шеърият   ва   теран   маъно   бор.   Бу   манзарани,   табиатдаги
кайфиятни   ёлғиз   худди   шундай   сўзлар   билан,   фақат   шундай   иборалар
билангина   ифода   этиш   мумкиндай   гўё.   Бу   ерда   гўё   ҳамма   нарса   аниқ   тўла
айтилган, содда, чуқур ва жонли. 
Пушкин шеъриятининг қудрати, назаримда шундаки, Сиз ўзингиз учун
энг   оғир   дақиқаларда   ўқисангиз   ҳам,   Сизни   бутун   бир   бошқа   дунёга   олиб
чиқади.   Сизни   гуё   баҳор   эркалаб   ўтади.   Дилингизни   рутубатлардан
176 тозалайди.   Бу   Пушкин   шеъриятининг   ҳар   бир   дилни   куйлашга   чорловчи
фусункор наъмаси, сўзларда парча-парча бўлиб яшаб қолган шоир юрагининг
оташлари! 
Улкан шоир Пушкин дунёга келган замон билан бизнинг ўртамизда юз
йиллар   ястаниб   ётибди.   Қанча   шоирлар   келиб-кетмади.   Кимлар   қолди,
кимлар   қолмади.   Зеро,   замон   ғалвири   шундай   шаддод,   адолатлики,   ёлғиз
ҳақиқатгина   унинг   ҳаётий   синовларига   тоб   бериб   қола   олади.   Пушкин   ана
шундай   яққол   ҳақиқат,   Пушкин   ижоди   –   замонлар   ўтган   сари   заминда
кенгроқ ёйилиб, тўлиб оқаётган ҳақиқат дарёси. Замондан замонга буюклиги
билан тобора донг таратаётган ўлмас шоир – Пушкин!” (“Камалак”, 197-б.) 
  Дарҳақиқат,   Пушкин   даҳоси   илгари   сурган   умумбашарий   ғоялар
асрлар оша кўплаб халқларнинг миллий шеъриятида акс-садосини бермоқда.
Унинг шеърларида гавдаланган қаҳрамонларнинг эзгу ўй-ниятлари, самимий
ҳис-туйғулари   кўплаб   шоирларни   қўлга   қалам   олишга   ундаши   турган   гап.
Улуғ   санъаткорларнинг   дунёни   идрок   қилиш   ва   тасвирлаш   усуллари   шу
қадар  ёрқин бўладики,  бошқалар  ҳам  беихтиёр  уларга  эргашиб,   шу  йўсинда
шеър   ёза   бошлаганини   билмай   қоладилар.   Бироқ   асл   санъаткорлар
буюкларни такрорламайдилар, улардан таъсирланиб, янги санъат намунасини
дунёга   келтирадилар.   Бунга   Зулфиянинг   “...йиллар   ўтган   сайин   ўз-ўзингга
талабчанлигинг ошиб боради. Тажрибанг қанча кўпайса, бировларнинг эски ё
янги   шеърлари   билан   қанча   кўп   танишсанг,   бирон   чинакам   гап   топиб
айтишинг   нақадар   зарурлигини   шунча   яққол   ҳис   қиласан”,   деган   сўзлари
мисол бўла олади.   
Адабиётшунос   Улуғбек   Ҳамдам   замонавий   адабиёт   илмидаги
“муаллиф   ўлими”,   “интертекстуаллик”   тушунчалари   ҳақидаги   қарашларини
баён   қилар   экан,   тақлид,   таъсир,   атайинлик,   ижодий   таъсирланиш   каби
ҳодисаларнинг   ҳар   бирига   алоҳида   тўхталади.   Айниқса,   унинг
“интертекстуаллик” тушунчасига берган изоҳи асосли бўлиб, ижодий таъсир
масаласини   бир   қадар   ойдинлаштиришга   кўмаклашади:   “...Инсон   боласи
дунёга   келиши   билан   атрофга   ўрганишга   мойил   кўзларию   қулоқларини
177 тикади. Унинг билими оламдан ва одамдан келади. Шаклланиши мобайнида
сўз,   гап,   гап   конструкциялари,   матн...   буларнинг   барини   у   ташқаридан,
жамиятдан,   одамлардан   ўрганади.   Ранглару   товушларни   ҳам   худди   шундай,
тап-тайёр ҳолда қабул қилади. Бошқача айтганда, саналганларнинг ҳаммаси –
бир   қолип.   Инсон   ҳар   қандай   фикрни   ана   шу   қолиплару   шакллар   ёрдамида
ифода   қилади.   Шунинг   ўзиёқ   инсон   томонидан   яратилган   ҳар   қандай   ижод
намунаси   мутлақ   аслият   эмаслигига   далил.   Бинобарин,   ёзувчи   асари
ҳақиқатан ҳам интерматн, яъни матнлар ичида матндир” 187
.
Энди   реминисценция   ва   интертекстуаллик   терминлари   англатадиган
маънолар   мағзини   чақиб   кўришга   ҳаракат   қиламиз.   Бадиий   матнда   ўзидан
аввалги   адабий   маълумотларга;   алоҳида   бадиий   асар   ёки   асарлар   гуруҳига
ҳавола   қилиш,   илгариги   асарларни   эслатиш   реминисценция   термини   билан
изоҳланади.   Бошқача   айтганда,   реминисценция   –   адабиётдаги   адабиётлар
образларидир. Унинг энг кўп тарқалган тури аниқ ёки ноаниқ, “қўштирноққа
олинган”   ёки   тагмаъно   орқали   англашиладиган   яширин   парчадир.
Реминисценциялар   муаллиф   томонидан   асарга   онгли   тарзда   ва   бирор
мақсадни   кўзлаб   киритилиши   ёки   унинг   иродасидан   ташқари,   беихтиёр
кириб қолиши (хотирланиши) ҳам мумкин. 
Парча   ҳолидаги   реминисценциялар   муаллифники   бўлмаган   нутқнинг
алоҳида   кўринишларидан   ҳисобланади.   Улар   ижодкорнинг   ўз   салафлари
қарашларини қабул қилиши ва маъқуллашини ёки аксинча, илгари яратилган
матнга ўхшатма қилиш асносида баҳслашиш ниятида эканлигини билдиради:
“...парча   келтиришлар   қанчалик   хилма-хил   бўлмасин,   ҳар   хил   ва   аксар   бир-
бирига ўхшамаган “овозлар” шундай контекстда  тажассум топадики, ундаги
ўзгалар сўзи орқали муаллиф фикри (унинг ўзга фикрни маъқуллаши ёки рад
этиши)   англашилади” 188
.   Бунга   шоиранинг   “Пушкинга”   шеърида   Навоийдан
келтирилган парчани мисол келтириш мумкин: 
Навоий демишки:
187
 Ҳамдам У. “Муаллиф ўлими”га сиз ҳам овоз берасизми (ёки асл ижод соғинчи)? // Шарқ юлдузи,
№ 1, 2014. – Б. 128. 
188
  Левин   Ю.И.,   Сегал   Д.М.,   Тименчик   Р.Д.,   Топоров   В.Н.,   Цивьян   Т.В.   Русская   семантическая
поэтика как потенциальная культурная парадигма // Russian literature. 1974. № 7/8.  –  P. 71.
178 “Шеър – дил ҳамроҳи”.
Бугун юлдуздан кўп Сиз ҳамроҳ диллар.
Қани эшитсангиз, қай жаранг, оҳанг
Ўқир ўз тилида Сизни не эллар! (“Тонг билан шом аро”, 76-б.)
Айни   пайтда,   реминисценциялар   соҳаси   ўзгалар   асаридан   парча-
кўчирмалар келтиришдан  кўра  анча  кенгроқ.  Зулфиянинг  баъзи  шеърларида
устоз   ёки   замондош   ижодкорларнинг   асарлари   эслаб   ўтилади,   бу   асарларни
яратган шоирлар даҳосига эҳтиром – муносабат сезилиб туради. Мисол учун,
Ойбек   ҳақидаги   “Қуёшли   қалам”   достонида   улуғ   шоир   ёзган   асарларга
ҳавола қилинади, реминисценциянинг ўзгача бир кўриниши бўй кўрсатади:   
Қизча – Ҳурилиқо сеҳрлангандай.
Кўзин узмай турар шоир юзидан,
“Ким эди бу яқин таниш, бузруквор?”
Фикрин қийнаганин уқиб кўзидан,
– Бу Ойбек домла-ку! – дейман сервиқор.
Кўзи офтоб чўккан чуқур чашмадай
Тиниқ учқун билан ёниб кетади.
Дўлти лабда кулгу соф карашмадай
Энтикиб шодлигин баён этади:
“Қутлуғ қон”,
“Навоий...
“Қизлар” достони...
Ҳаммасини ёзган домлами чиндан?
Нигоҳ-ла эркалаб Ҳурилиқони,
Адиб ўй суради ё ёзар зимдан (“Тонг билан шом аро”, 156-б.).
Шеъриятда   бошқа   санъатларнинг   реал   ҳаётда   мавжуд   ёки   тўқима
орқали   ўйланган   намуналари   ҳам   адабий   реминисценциялар   кўринишида
учраши   мумкин.   Бунга   шоиранинг   рассом   Чингиз   Аҳмаровга   атаб   ёзган
шеърини   мисол   келтириш   мумкин.   Зулфия   рассом   мўйқаламининг   кучи
билан қайта тирилган  аждодларимиз  сиймоси олдида  ҳайратдан  лол қотади,
179 суратда   тасвирланган   образлар   парча-парча   ҳолида   шеърга   кўчади,
томошабин-китобхон   рассомлик   санъатининг   нозик   сирлари   билан   таниша
бошлайди.   Бу   ўринда   гап   санъат   турларининг   бир-бирига   ўзаро   таъсири
ҳақида бормоқда:  
Сиздаги қалб кўзи, мўйқалам тиғ учи,
Асрлар тубига киради журъатли.
Тафаккур, тасаввур аталмиш чўғ кучи,
Тирилтар тангри ҳам унутган сувратни!
Қарайман:
Мардум, шоҳ сиймосин рамзига;
Шоҳ, хоқон ҳар замон, маконда бир тоиф,
Диллардан эзгулик, кўзлардан интиқом боққанда,
Сойларга қулаган тошсимон у ғойиб!
Аждод-ла висолдан кўкларга етар бош,
Бу – меъмор, бу шоир, бу фаллоҳ,
Ўлмаслик қасрига тирноқ-ла
Гул ўйиб сўнг унут бу – наққош!
Бу – на бахт, на имдод тамада чўзмаган қўлини.
Беш аср йўл ўтган жинсимга қарайман:
Шафтоли ёнокда қотган ёш дўлини
Қайноқ бир сукутда меҳрли киприк-ла тарайман.
Тақдирга тик боққан нигохдан ногаҳон оқар мунг,
Мунг эмас, топталган туйғулар қасоскор қўшиғи!
Қарангки, танозил асрлар уйқуда ётган сўнг
Куйдирар иболи кўзларнинг қоп-қора ўт чўғи!
180 Бу гулрў – на бека, малика!
Бир эрксиз канизак,
Гарчанд зар ва нурдан тўқилган пешонабоғ бошда,
Бир тунлик ҳирсият қурбони!
Тақдирдан нафрат-ла кулгандек
Ярқирар бокира бир поклик чимрилган ҳар қошда.
Хижилман сўз топмай маҳорат, бу санъат нақлига,
Куйлолмай муносиб ва жозиб жарангли бир найда.
Бу ранглар, бундай зид туйғулар жангини ақлга
Сиғдириб, баёнга солмоқлик қайда-ю биз қайда? 
(“Тонг билан шом аро”, 83-б.). 
“Қуёшли   қалам”   достонининг   “Дарёдай   уйғоқ”   бобида   келтирилган
ўхшатишлар ҳам бунга ёрқин мисолдир: 
Адиб тинглар, сўрар, куларди хушбахт,
Одам ҳам, тупроқ ҳам ўхшаб бахшига,
Унга шивирларди қўшиқ, табиат
Бағишларди тамом янги нашида.
Илҳом бўронида боқарди серзавқ:
Атроф ўтаётган кун шуъласида
Бутун ўзга кўркка кирганди бу вақт:
Мен тавсиридан ожиз латифалашган ранг.
Кўкат нафасида бокира жаранг
Бор эди дара-ю, ел нағмасида.
– Тўхтатинг, – дер менга, – дамлар суръатин,
Сиз аёл, аёлга нелар тиз чўкмас?
Ёраб, бу беҳиштдай жойлар суратин
Ўрол Тансиқбоев чизмаса бўлмас! –
Илҳом савалаган тани салқин оғушда,
Илоҳий чиройдан борлиғида кайф:
181 – Кўрмасам кирмасди ақалли тушга,
Уйқу ғафлатида ўтган умр хайф.
– Домла, ўзингизга қилдингиз туҳмат,
Қачон ухладингиз?
Ўчириб чироқ.
Бир дам мизғиб олиш наҳотки ғафлат?
Дейди:
– Яшаш керак дарёдай уйғоқ (“Тонг билан шом аро”, 155-б.).
Шу   парчанинг   ўзида   рассом   Ўрол   Тансиқбоев   чизган   ва   чизиши
мумкин   бўлган   табиат   тасвирлари   ҳамда   ҳамиша   бедор   Ойбек   уйғоқ
қалбининг образлари реминисценция кўринишида келмоқда.  
Шоирлар   ижодида,   жумладан,   йирик   шоирларда   ҳам,   турли-туман
манбалардан   олинган   кўплаб   реминисцециялар   учрайди.   Зулфия   асарлари   –
унинг   лирикаси,   достонлари   миллий   ва   хорижий   адабиётларга   ҳар   турли
ҳаволалар   билан   лиқ   тўла.   Уларда   Навоий,   Бобур,   Зебунисо,   Байрон,
Шекспир,   Пушкин,   Некрасов,   Цветаева,   Миртемир,   Ҳ.Олимжон,   Ойбек   ва
бошқа   кўплаб   санъаткорларнинг   ёрқин   сиймолари   қад   кўтарган.   Турфа   хил
реминисценцияларда   шоиранинг   ўзидан   аввалги   ва   замондош   ижодкорлар
санъатини   юксак   эҳтиром   билан   қабул   қилиши   ҳам,   улар   билан   ижодий
баҳслашишлари   ҳам,   айрим   стереотипларни   хушламаслиги   ҳам   билиниб
туради.   Шу   ўринда   шоиранинг   б ир   олимимизнинг   ўзбеклар   қул   бўлганлиги
ҳақидаги   маърузаларини   тинглаб,   бу   фикрларга   қарши   ҳайқириқ   тарзида
битилган “Шарқнинг ўзи она бўлган ҳамиша” шеърини эсга олиш ўринли: 
О, юртдош,
Ёппаси қул,
Муте бўлсак,
Тах-тах китобларни ёзиб кетган ким?
Илм каъбасига эътиқод билан,
Икир-чикирлардан кирайлик холис:
Фикр-тафаккурнинг тиғини чархлаб
182 Орқангиздан борай қадимга олис!
Ҳазрат Навоийдан сўранг сиз узр,
Дилингизни поклаб боғига киринг.
Даҳо, бир бўтам, деб қилса иноят
Бошингизни эгиб имдодда туринг!
Бобурнинг закоси Шарқдан йўл олиб
Ғарблилар қалбини иситмадими?
Улуғбек юлдузга сўнмас ўт солиб,
Жаҳоннинг ҳайратин забт этмадими?
Буларни биласиз,
Ғурур тан олса,
Ҳали ўй, қалбингиз етмаган жой кўп!
Бухоро,
Самарқанд ақлингиз олса,
Ҳофизга қолмайсиз бунча лол бўлиб!
Мен унга қилмайман зарра бўлсин ғаш,
Зеро, шаҳарларим кўчмагич қаср,
Шерознинг дилпараст,
Туркнинг париваш
Қизларини юртим мафтуни сеҳр –
Этиб олганидан халқимиз гўзал!
Қуёшимиз таҳқир доғин куйдирган,
Қулликмас,
Заковат эш бўлиб азал,
Санъати ўлмасга ҳайкал қўйдирган!
Сизни Зебунисо дардидан воқиф,
Нодирабегимга этай ошно!
Сиз номи шеър,
Шеъри қалбидан оқиб
Чиққан пок диллардан ўқинг чин вафо!
183 Ўзбек – ўзига бек!
деган унвонни
Яратганнинг ўзи қилган-ку ато!
Шаккоклик бўлмасми, бу суюк номни
Қуллар деб таҳқирлаш!
Хатодур, хато! (“Тонг билан шом аро”, 162-163-б.).
Ёки шоира яна бир шеърида “Мен Ҳофиз каби талашмайман юрт”, дея
Ҳофиз   Шерозийнинг   ўша   машҳур   мисраларига   ишора   қиладики,   бу   ҳолат
ҳам адабий реминисценция ҳодисаси билан изоҳланади.  
Бундан   ташқари,   Зулфиянинг   кўпгина   шеърларида   Ҳ.Олимжон
асарларидан   олинган   у  ёки  бу  кўринишдаги  парчалар,  эслатиб   ўтишлар   ҳам
учрайди   (Қанча   севар   эдинг,   бағрим,   баҳорни,   /   Ўрик   гулларининг   эдинг
мафтуни). Бундай парчалар одатда Ҳ.Олимжон сиймосини китобхон хаёлида
яна   бир   бор   жонлантириш   ва   шоир   шеърларидаги   образларни   қайта
жилолантиришга хизмат қилади: 
Яна ел бўлди-ю, кезиб сарсари,
Мендан сўрай кетди қалбимни тилиб:
Қани мен келганда кулиб қаршилаб,
Қўшиғи мавжланиб бир дарё оққан?
“Бахтим борми дея, яккаш сўроқлаб”
Мени шеърга ўраб суқланиб боққан?
Ўрик гулларига тўнмайди нега,
Елда ҳилпиратиб жингала сочин?
Интертекстуаллик   термини   фанга   француз   филологи   Ю.Кристева
томонидан   киритилган.   М.Бахтиннинг   “ўзгалар   нутқи”   ва   “диалогик   нутқ”
концепцияларига   таянган   ҳолда   ва   бир   вақтнинг   ўзида   уларга   қарши
мунозарага   киришар   экан,   Ю.   Кристева   даъво   қиладики,   “Ҳар   қандай   матн
цитаталар   қурамаси   тарзида   тузилади,   ҳар   қандай   матн   мавжуд   ўзга
матнларни   трансформациялаш   ва   ўзига   сингдириш   маҳсулидир.   Шундай
бўлгани   учун   интерсубъективлик   (диалогик   алоқа,   шахслараро   мулоқот   –
184 Г.У.)   тушунчаси   ўрнини   интертекстуаллик   тушунчаси   эгаллайди...   “Адабий
сўз”   –   бу   матнларнинг   юзалари   кесишиб   ўтган   жой,   турли   хил   матнлар
диалогидир” 189
. 
Кейинчалик   француз   адабиётшуноси   Р.Барт   “интертекстуаллик”
терминини   фаоллик   билан   ҳимоя   қилди:   “Матн   –   бу   қўштирноққа   олинган
цитата”, “матн фақат матнлараро алоқа борлиги учун, интертекстуалликнинг
кучи   билан     мавжуддир” 190
.   Ўзининг   “Матн”   номли   энциклопедик
характердаги   мақоласида     шундай   ёзади:   “Ҳар   қандай   матн   моҳиятан
интерматндир;   унда   илгариги   ва   ҳозирги   маданиятнинг   бошқа   матнлари   у
ёки бу даражада танилиши мумкин бўлган шаклда турли даражада иштирок
этади. Ҳар қандай матн эски парчалардан тўқилган янги матодир. Модомики,
доимо   матнгача   ва   унинг   атрофида   тил   мавжуд   экан,   маданий   кодлар,
формулалар,   ритмик   структуралар,   ижтимоий   идиомалар   ва   ҳ.к.ларнинг
бўлаклари   –   буларнинг   барчаси   матн   томонидан   ютиб   юборилган   ва   унга
жойлашиб   кетган.   Ҳар   қандай   матннинг   дастлабки   шарти   сифатида
интертекстуалликни   манбалар   ва   таъсирлар   муаммосига   тенглаштириб
бўлмайди;   у   онг   остидан   юзиб   чиқувчи   ёки   қўштирноқсиз   бериладиган
автоматик   цитаталарнинг,   келиб   чиқишини   зўрға   аниқлаш   мумкин   бўлган
аноним формулаларнинг умумий майдонидир” 191
. 
Ю.Кристева   ва   Р.Барт   томонидан   матннинг   (жумладан   бадиий   матн
ҳам)   гапирувчининг   (муаллифнинг)   ихтиёрисиз   унга   қўшилиб   кетадиган,
илгари   мавжуд   бўлган   нутқий   ва   лисоний   бирликлар   маркази   сифатида
тушунилиши   илмий   жамоатчилик   учун   кўп   жиҳатдан   самарали   янгилик
бўлди: француз олимлари ижодий беғаразликнинг шу пайтгача олимлар
нигоҳи тушмаган қирраларига мурожаат қилдилар. 
Таъкидлаш   жоизки,   интертекстуаллик   фақат   адабиётга   энди   кириб
келаётган   тажрибасиз   адабий   онгнинг   ўзини   ифодалаш   шакли   эмас,   балки
189
  Кристева Ю. Бахтин, слово, диалог, роман (1967)   //Вестник/МГУ. Серия 9. Филология. 1995.   №
1.  –  С. 99 ,  97.  
190
 Барт Р. Избранные работы. Семиотика. Поэтика.  – Москва: Гардарика, –  С. 486, 428.
191
  Современное   зарубежное   литературоведение.   Страны   Западной   Европы   и   США.   Концепции,
школы, термины.  –  М осква:  «Высшая школа» 1996.  –  С. 218.
185 йирик   ва   тажрибали   ижодкорларда   ҳам   учрайдиган   ҳодисадир.   “Мен
аллақачон   шеърларни   ўзимники   ва   ўзгаларникига,   “мен”ики   ва   “сен”икига
ажратмай   қўйганман”,   -   деб   ёзган   эди   М.Цветаева   1934   йилда
Вл.Ходасевичга.   -   Мен   уларнинг   муаллифи   кимлигини   билмайман” 192
.
Шунингдек, А.Белий шеърларидан билмасдан парчалар келтирганини, унинг
нутқ   манерасига   таянганлигини,   шеърда   нима   ўз   тажрибаси   маҳсули-ю,
нималарни   ундан   олганини   ажрата   олмай   қолганлигини   тан   олган
Б.Пастернак   ҳам   “ўзининг   ва   ўз   салафининг   ижодий   индивидуаллигини
фарқли   ёки   ўхшаш   деб   эмас,   балки   ягона   континиуум,   қуйма   ижодий
феномен   сифатида   мутлақлаштиради” 193
.   Бундан   ташқари,   Ғ.Ғулом,
Ҳ.Олимжон, Ойбек, У.Носир каби шоирлар ижодига халқ нутқи ва фольклор
жанрлари тили худди шу тарзда сингиб кетганлигини кўришимиз мумкин. 
Масаланинг   муҳим   жиҳатларидан   бири   шундаки,   сўз   санъатидаги
интертекстуаллик   (агар   биз   уни   Кристева   ва   Бартга   кўра,   “онгсизлик   ва
автоматик”   цитаталарнинг   “қурамаси”   сифатида   тушунадиган   бўлсак)
юқорида тилга олинган адабий реминисценциялар, ҳеч бўлмаса, муаллифлар
эстетик   тафаккурининг   фаоллигини   англатганлиги   учун   ҳам,   универсал
ҳодиса эмас. 
Замонавий   адабиётшуносликда   “интертекстуаллик”   термини   кенг
истеъмолдалигидан   ташқари,   алоҳида   эътиборга   молик   масала   ҳам
ҳисобланади.   Кўпинча   таркибида   нафақат   онг   ости   ва   автоматик   парчалар,
балки   аввалги   матнлар   ва   адабий   ҳодисаларнинг   атайин   қўлланган,   ўйлаб
ишлатилган, баҳолаш мақсадида киритилган ҳаволалари мавжуд матнлараро
алоқаларнинг   умумий   мажмуи   шу   термин   орқали   тушунтирилади.   Кенг
маънода тушунилган интертекстуаллик, Г.К. Косиков ўринли қайд этганидек,
“ўзига   сингдирган   барча   маданий   тилларнинг   ўзгаришларини” 194
  намоён
этишга   қодир,   яъни   ижодкорларнинг   нутқий   фаолият   ва   бадиий-нутқий
воситалари соҳасини бойитиши мумкин. 
192
 Письма Марины Цветаевой   //   Новый мир ,  1969. № 4.  –  С. 207.
193
  Смирнов И.П. Порождение интертекста (Элементы интертекстуального анализа с примерами из
творчества Б.Л. Пастернака), 2-е изд.  –  СПб. :  1997.  –  С. 54.
194
 Вопр ос ы литературы. 1993 ,  Вып. 3.  –  С. 42.
186 Матнлараро   алоқалар   (ўхшашлик,   бир   хиллик)   тушунчасини,
Б.В.Томашевский   кўп   қиррали   ҳодиса   сифатида,   ўз   давридан   анчагина
илгарилаган   ҳолда,   1920   йилда   қайд   этиб   ўтган   эди.   Бир   ёзувчининг   бошқа
бирига   таъсири   масаласи,   афсус   билан   гапиради   олим,   “матнлардан
“ўзлаштирмалар”   ва   “реминисценцияларни”   топишга   тенглаштириб
қўйилмоқда”.   Унинг   фикрича,   адабиётшуносликнинг   энг   муҳим   вазифаси
турли   хил   матнлар   ўхшашлигини   ажратиб   кўрсатиш   ҳисобланади.   Бу,
биринчидан,   муайян   тарзда   аввал   яратилган   асарларни   ёритувчи   (талқин
қилувчи)   “ёзувчи   ижодидан   онгли   равишда   цитата   келтириш,   ишора   ва
ҳавола   қилиш”.   Иккинчидан,   бу   “адабий   қолипни   онгсиз   равишда   қайта
яратиш”.   Ва   ниҳоят,   учинчидан,   бу   “тасодифий   мос   келиш”.   Бундай
фарқлашларсиз, дея ҳисоблайди Томашевский, “ўхшашликлар тадқиқот учун
фойдали,   аммо   ақл   ва   юракка   кўп   нарса   бермайдиган   қуруқ   материалдан
бошқа   нарса   эмас.   Бундай   ўхшашликларнинг   хусусиятини,   моҳиятини,
функцияларини   тушунмасдан   туриб   уларни   қидириш   “адабий
коллекционерликнинг аллақандай кўринишини эслатади” 195
. 
Буларнинг   барчасига   қўшилмасдан   иложимиз   йўқ.   Фақат   Б.В.
Томашевский   томонидан   айтилганларга   бироз   қўшимча   қиламиз:   бадиий
асарда   мавжуд   бўлган,   аммо   тўлиғича   муаллифга   тегишли   бўлмаган   нутқий
бирликлар   (муаллифники   бўлмаган   сўзлар   ва   реминисценциялар   деймизми
ёки   интертекстуаллик   ва   матнлараро   алоқаларнинг   амалга   оширилишими,
қандай аталишидан қатъи  назар) авваламбор, мазмуний шаклнинг  ҳ алқалари
сифатида кўриб чиқилиши зарур. 
Адабий таъсир, ўзаро ижодий ҳамкорлик ҳақида гап кетар экан, аввало
Зулфиянинг ҳассос шоира бўлиб шаклланишида алоҳида из қолдирган Ҳамид
Олимжонни   эслаш   жоиздир.   Зулфия   шоир   билан   бирга   кечган   бахтиёр
йилларда   ҳар   қандай   истеъдод   доимий   меҳнат   туфайли   чархланиб   бориши,
ҳақиқий санъаткор буюк меҳнат интизомига эга бўлиши лозимлигини кўрди.
Ҳамид Олимжон ҳар қандай шароитда ҳам эрта билан соат 6 дан 11 га кадар
195
  Иқтибос ушбу манбадан олинди: Хализев В.Е. Теория   литературы. – Москва :   «Высшая школа»,
1999. – С. 169. 
187 уйда   ижод   билан   шуғулланар,   сўнг   ҳали   сиёҳи   қуримаган   асарини   овоз
чиқариб ўқир ва унинг қандай жаранглашини текшириб кўрар эди.
Зулфия   ўзининг   ҳар   бир   шеърини   унинг   назаридан   ўтказар,   аммо
Ҳамид Олимжон бу шеърларга қалам урмас, балки улардаги кучли ва кучсиз
сатрларини кўрсатар, тушунтирар эди. Зулфия Ҳамид Олимжон билан бўлган
шундай   суҳбатлардан   кейин   шеър   ёзган,   шеърлари   босилиб   чиққан   ҳар
қандай   киши   ҳам   шоир   бўла   олмаслигини,   шоир   бўлиш   учун   эса   дунёни
ўзгача кўриш ва идрок этиш зарурлигини тушунди.
Улкан   шоир,   нодир   инсоний   фазилатлар   соҳиби   Ҳамид   Олимжон
Зулфияга, ҳамма нарсада ўрнак бўлди. Зулфия ундан фикрлаш, меҳнат қилиш
ва шеър ёзишни ҳам, дўстларга меҳрибон, душманга эса шафқатсиз бўлишни
ҳам   ўрганди,   унинг   ижод   мактабида   таълим   олди.   Ҳамид   Олимжон   шу
маънода Зулфия қалбига уйғун ҳамроҳ ва сезгир маслаҳатчи бўлди. Қалбида
шеърият булоғи кўз очаётган  ёш шоира Ҳамид Олимжондан шеърни қандай
ёзиш сирларини қунт билан ўрганди. 
“ Мен   ўша   пайтларда:   “ Столга   ўтирди   дегунча   ёзаверади.   Қайдан   бу
куч,   илҳом? ”   деб   таажжубланардим.   Энди   билсам,   жаҳон,   рус   ва   ўзбек
мумтоз,   замонавий   адабиётини   ўқиш,   ўқибгина   қолмай,   уларни   таҳлил
қилиш,   фикрларини   ён   дафтарига   ёзиб   қўйиш,   халқ   оғзаки   ижоди   билан
астойдил шуғулланиш – бу машғулотларнинг бари шоир ижоди учун доимий
озиқ   бўлиб   турган   экан.   Ҳамид   Олимжон   шунча   ишлар   орасида   менга   ҳам
астойдил   ёрдам   берар   эди.   Ёшман,   баъзан   менга   сонсиз   китоблар,   қоғозлар
ичида   кўмилиб   ўтириш   ёқимли   туюлмасди.   Бундай   пайтларда   у   мени
илҳомлантириш   йўлларини   топарди.   Эсимда,   бир   гал   Самарқанд   сафаридан
ўзи билан Раъно Узоқованинг шеърларини олиб келди. Таъсирчан жойларини
ўша кечадаёқ ўқиб берди. Сўнг:   “ Кўряпсизми, аёлларимиз қандай ёза олади?
Фақат жасорат, ирода керак,  –  деди-да, секинги н а қўшиб қўйди. – Биласизми,
сиз яхшироқ ёза оласиз!”
Бу суҳбат менга катта туртки бўлди ” .
188 Зулфия   Ҳамид   Олимжон   таъсирида   ўзбек,   жаҳон   ва   рус   мумтоз
шоирларининг   шеърларини   мутолаа   қилди.   Уни,   хусусан,   Пушкин,   Тютчев,
Фетнинг   мусиқий   равон   мисралари,   айниқса,   ром   этди.   У,   марҳум
адабиётшунос   Адҳам   Акбаровнинг   гувоҳлик   беришича,   Афанасий   Фетнинг
“ Салом   билан   келдим   сенинг   ёнингга… ”   шеърини   ўқиш   билан   эрта   тонгда
севимли   ёрини   уйғотадиган   бўлди.   Ўша   кунларда   Зулфия   қуёшнинг   илк
нурлари   билан   турибоқ   Фетнинг   ушбу   сеҳрли   мисраларини   рус   тилида
баланд   овоз   билан   ўқир   ва   унинг   қўнғироқдек   янгроқ   ва   ёқимли   овози
дилнавоз тонг отганлигини англатар эди.  
Я пришел к тебе с приветом,
Рассказать, что солнце встало,
Что оно горячим светом
По листам затрепетало.
Рассказать, что с той же страстью,
Как вчера я пришел снова.
Что душа все так же счастью
И тебе служить готова…
Бу   мисралар   гарчанд   Фет   қаламига   мансуб   эса-да,   улар   Зулфия
қалбининг   ўша   кезлардаги   замзамалари,   жилвалари,   тебранишларини   ифода
этар ва унинг қалб овозидек янграр эди. Э ътибор беринг -а :
Ёнингга мен келдим салом-ла,
Айтиш учун офтоб кулганин,
Меҳр тўла илиқ нури-ла 
Баргчаларга зардек қўнганин.   
Кечагидек айтгани келдим,
Ҳокимлигин дилда эҳтирос. 
Бутун  қалбим бахт  билан  сенга
Хизмат қилай дегани ҳам рост…  (Таржима бизники – Г.У.)
189 Барча   бахтиёр   кишилар   бир-бирларига   ўхшайдилар.   Бахтиёр   инсон
дилнавоз   ошиқ   ёки   маъшуқага   ўз   қалбининг   биллур   туйғуларини   нисор
этади. Зулфия ҳам, Ҳамид Олимжон ҳам ўша чароғон йилларда қалб қўрини,
меҳр-муҳаббат   тафтини   бир-бирларидан   сира   фориғ   тутмадилар.   Бу   оила
икки шоирнинг ўзаро ҳурмат ва муҳаббатга асосланган эркин иттифоқи эди.
Шу   даврда   Зулфия   ижоди   баҳор   чоғларидаги   чўққилардан   эндигина
пайдо   бўлаётган   кичик   бир   жилға   эди.   Кунлар,   ойлар   ва   йиллар   ўтиб   бу
жилға улкан дарёга айланди, ўзанларидан тошиб, мавжланиб оқди. 
4.2.Таржимадаги   т алқин – таҳлил – идрок 
ХХ   асрнинг   энг   ҳассос   шоираларидан   бири   Зулфиянинг   таржимонлик
соҳасидаги   хизматлари   шоиранинг   адабиётимиз   хазинасига   қўшган
ҳиссасидан заррача кам эмас. Унинг таржимонлик фаолияти билан қизиққан
тадқиқотчи   борки,   истаса-истамаса,   шеърлари   Зулфия   таржимасида   ўзбек
китобхонига   етиб   борган   шоирларнинг   анчагина   узун   рўйхатига   кўзи
тушади.   Бу   рўйхатда   Осиё   ва   Европа,   Ҳиндистон   каби   ўнлаб   давлатлар
халқларининг шеърияти мавжуд. 
Шоиранинг   таржимонлик   фаолияти   унинг   адабий   портретини   яратиш
йўлидаги   уринишларда,   айрим   мақола   ва   тадқиқотларда   имкон   қадар
ўрганилган 196
.   Хусусан,   Х.Маматованинг   “Шоира   Зулфиянинг   таржимонлик
маҳорати” 197
  номли   номзодлик   диссертацияси   бу   борада   алоҳида   аҳамият
касб   этади.   Унда   Зулфиянинг   рус   тилидан   ўзбек   тилига   ўгирилган
шеърларининг   услубий   ўзига   хослигини   бера   олиш   маҳорати   ўрганилган.
Шоиранинг   моҳир   мутаржим   сифатида   камол   топишида   таржималарининг
ўрни   белгиланган,   ўгирилган   шеърларнинг   вариантлари   солиштирилган,
улардаги   ўзгартиришлар   ва   унинг   сабаблари   текширилган.   Дастлабки
таржимада   мазмунан   ва   шаклан   йўл   қўйилган   камчиликлар   кейинги
нашрларда бартараф этилганлиги аниқланган. 
196
  Қаюмов   Л.   Шоира   Зулфия.   –   Т ошкент :   1965;   Шарипов   Ж.   Моҳир   таржимон.   //   Ўзбекистон
маданияти, 1965, 25 ноябрь. 
197
  Маматова     Х.Н.   Переводческое   мастерство   поэтессы   Зульфии.   Автореферат   диссертации   на
соискание ученой степени кандидата филологических наук, - Т ошкент : 1980.  
190 Биз   юқоридаги   тадқиқотларнинг   натижаларига   таянган   ҳолда   баҳоли
қудрат Зулфиянинг таржимонлик фаолиятига яна бир нигоҳ ташлашга, унинг
шеър   таржимасида   эришган   ютуқ   ва   камчиликларини   таҳлил   қилишга
уриниб кўрамиз.  
Таржима санъати асосида ҳам, ҳар қандай санъатда бўлгани каби,
халқ   турмуши   ва   ҳаётини,   тарихий   тажрибасини   мушоҳада   қилишга   бўлган
интилиш ётади. Борди-ю биз дунёдаги барча тилларни билсак, бу тилларнинг
образли   дунёси   бизга   тушунарли   бўлса   ҳам,   таржимага   бўлган   эҳтиёж
сўнмайди.   Чунки   таржима   асарларсиз   узоқ   ва   яқиндаги   миллий   адабиётлар
ўртасидаги  алоқалар, ўзаро  фойдали ижодий таъсир  ҳақида  гап ҳам  бўлиши
мумкин   эмас.   Бинобарин,   “а дабий   асар   миллий   ҳаёт   ва   санъатнинг   миллий
шакли   билан   шу   қадар   мустаҳкам   боғлиқки,   аслиятда   у   фақат   шу   юрт
эгалари-ю таржимонларгагина тўла тушунарли. Хўш, нега?  Чунки таржимон
асарни   она   тили   воситалари   асосида   қайта   яратиш,   ўз   тилида   бу   асарнинг
бадиий   бўёғини   қайта   тиклашдек   ижодий   вазифани   бўйнига   олганки,   буни
ҳар   ким   ҳам   амалга   оширавермайди.   Ёзувчи-таржимон   оддий   кишилардан
шуниси билан ажралиб туради” 198
. 
“Ёзувчи   маҳорати”   ва   “таржимон   маҳорати”   деган   тушунчалар   бир-
бирига   вобастадир.   Улар   ўртасидаги   асосий   фарқ   шундаки,   агар   оригинал
ижодда   (асл   нусхани   ёзиш   жараёни   назарда   тутилади)   автор   ўз   асаридаги
объектга биринчи бўлиб киришиб, бадиий воқеликни ўз она тили имконияти
билан   акс   эттирса,   таржимон   бир   варакай   икки   ишни   бажаради.   Биринчи
босқичда,   у   ёзувчи   кетидан   бориб,   юқорида   қайд   қилинган   маҳорат
талаблари   асосида   асл   нусхада   тасвирланган   объектни   қайтадан,   худди
муаллиф   сингари,     бадиий   йўсинда   ўзлаштиради;   иккинчи   босқичда   эса,
бошқа   тилда   ўқувчи   китобхонни   кўз   олдига   келтириб,   ўша   иккинчи   тил
хусусиятларини   эътиборга   олган   ҳолда   таржима   матнини   яратади.   Демак,
биринчидан,   таржимон   асардаги   бадиий   воқеликни   билиши,   бу   воқелик
ичига асл нусха автори билан биргаликда кира олиши, муаллиф ва китобхон
198
 Владимирова  Н . Зулфия  –  таржимон. //   Ўзбек тили ва адабиёти ,  1987 .  №2 .   – Б.  61.  
191 дилини   тушуниши,   уларнинг   дунёқараши,   иккинчи   томондан,   таржима
адабиёти   вакили   ва   ўқувчиси   сифатида   асл   нусхани   қайта   яратиши   лозим
бўлади” 199
.      
“Биз шоира – таржимон Зулфия ижодига ана шу нуқтаи назардан
ёндашсак,   унинг   таржималари   қандай   пайдо   бўлганидан,   қай   тариқа   дунёга
келганидан   тўла   воқиф   бўламиз.   Шоирани   ўзга   тилда   яратилган   шеърий
гўзаллик,   ундаги     туйғу   ва   фикр   маҳлиё   этади,   ундан   таъсирланади.   Ана
шундан   олган   ҳис-туйғуларини   бошқалар   –   ўз   халқи   билан   баҳам   кўриш
истаги туғилади унда. Кейин у муаллифнинг ҳамфикрига айлана боради, унга
ҳаммуаллифлик   қилади.   Таржима   худди   шу   ҳамдардлик,   ҳамтуйғу   бўлиш,
ҳаммуаллифликнинг   олий   намунасидирки,   бу   соҳада   Зулфия   катта   маҳорат
эгасидир. 
Зулфия таржимонлик маҳоратини ишга солиб, асарни она тилида қайта
яратиб, янги сифатга кўтаради, унга ўзининг индувидуал талқинини қўшади.
Образли   қилиб   айтганда,   гўё   бир   янги   чироқ   порлайди-ю,   унинг   ёрқин
нуридан нафақат образлар  дунёси, балки услубий ўзига хослик, композицон
мукаммаллик,   ички боғланишлар ҳам ёришади. Фаол қабул қилиш жараёни
шу тариқа ҳақиқий ижод, чинакам бадиий оламга айланади.
Эмоционаллик,   интилувчанлик,   динамика,   тиниқлик,   сербўёқлилик,
рангларни   нозик   илғаш   –   булар   Зулфия   таржимонлик   маҳоратининг   муҳим
қирраларидир. Таржимоннинг индивидуал услуби, айниқса, шуларда намоён
бўлади.   Бу   индивидуал   услубни   қайта   яратиш,   қайта   ифодалаш   истеъдоди,
ўзга шоир дардини ўз дардига айлантира олиш санъати деб аташ мумкин” 200
. 
Шоира   таржимага   қўл   уришдан   аввал   катта   талабчанлик   билан
асарларни   танлайди.   Зулфия   қалбига   яқин,   руҳиятига   монанд,
қизиқишларини қамраб олувчи, чуқур фалсафасига мос асарларни ўгиради. 
Зулфия Иккинчи жаҳон уруши йилларида бадиий таржимага қўл урди.
Машҳур шоир М.Исаковскийнинг “Видолашув” шеърини биринчи бор  ўзбек
тилига   ўгирди   ва   уни   1943   йилда   эълон   қилди.   Шоира   таржима   соҳасида
199
 Жўраев К. Таржима санъати. – Тошкент: “Фан”, 1982. – Б. 34  
200
 Владимирова  Н . Зулфия  –  таржимон. //   Ўзбек тили ва адабиёти ,  1987 .  №2 .   – Б.  61.
192 аста-секин   тажриба   орттирди,   шундан   кейин   таржима   ишига   50-йилларнинг
ўрталарида жиддий киришди, таржимасиз яшай олмаслигини ҳис этган ҳолда
бирин-кетин   бошқа   халқлар   адабиётидаги   шеърий   асарларни   ўзбек
китобхонига етказа бошлади. 
Зулфия   таржималарини   кўздан   кечирамиз:   унда   А.С.Пушкин,
М.Ю.Лермонтов, Н.А.Некрасов, Леся Украинка, Тарас Шевченко, Маргарита
Алигер, Сильва Капутикян, Степан Шчипачёв, Марина Цветаева, Анна Ахма-
това,   Мустай   Карим,   Эди   Огницвет,   шунингдек,   Ангола,   Непал,   Покистон,
Миср,   Ҳиндистон,   Болгария   шоирларининг   юксак   асарларига   дуч   келамиз,
уларнинг таржимаси шоиранинг ижодини бойитганини ҳис қиламиз. 
Бу таржималарга таяниб Зулфиянинг таржима жараёнидаги ўзига
хослиги   ҳақида,   яъни   унинг   мустақиллиги,   шеърий   оҳангдорлиги,   аслият
моҳиятига   эътибор   қилишлиги,   ўзга   шоирнинг   бадиий   дунёсига   сингиб
бориши,   лирик   қаҳрамоннинг   барча   ҳиссиётларини,   туйғуларини   аслиятга
ҳамоҳанг   тарзда   бера   олиши   ҳақида   гапира   оламиз.   Шоира   Зулфия   билан
таржимон   Зулфияни   ажратиб   тасаввур   қилиш   мумкин   эмас.   Улар   бир
бутунликни,   яхлитлиликни   ташкил   қилади;   бир-биридан   озиқланади,   яъни
муҳаббатнинг   сарин   туйғуларини   –   садоқат,   вафо,   меҳрни   баралла   ва   бус-
бутун  кашфи ва тасвири билан кўзга ташланади.  
             Зулфия умри давомида ҳаёт ва турмуш фалсафасига таяниб,
ижод   қилди,   ўзбекона   миллийликни   ва   умумбашарий   ғояларни   мужассам
этган   шеърлар   яратди.     Ўзбек       аёлига   хос   ибо,   ҳаё,   сабр,   андиша,   садокат,
ҳурмату   иззат   каби   ўнлаб   ҳислатларни   жамғарган   лирик     қаҳрамонларни
яратди.   “Мен   ҳаётни,   ундаги   ҳамма   яхши   нарсаларни   тасдиқлаш   орқали
ёмонлик   билан   курашаман.   Ҳамма   китобларимда   бунга   мисол   бор.   Ҳаётда
қайғу кўп, аммо мен уни енгиш жасорати тўғрисида ёзаман. Мен ҳаётимнинг
нохуш томонлари тўғрисида киноя билан, ҳажв билан гапирмайман. Оғрик ва
алам билан, эзгу истак билан гапираман, она-еримиздаги ҳар бир одам бахтли
бўлишини,   ҳаёт   гўзал,   ҳар   биримизнинг   аҳллигимиз     ибратли   бўлишини
193 хоҳлайман” 201
,   -   деб   ёзади   шоира.   Кўринадики,   бу   иқрорномада   шоира
ижодий   йулининг   ўзига   хослиги   ва   ўзлиги   яққол   кўринади.   Ана   шу
хусусияти   билан   ҳам   Зулфиянинг   ижоди   Анна   Ахматова   ва   Мария
Цветаеваларнинг шеъриятидан фарқ қилади. Чунки, Анна Ахматова,   Мария
Цветаевалар   Ватанидаги   нохуш   ўзгаришларга,   тортган   азоб-укубатларига,
ночор ҳаёт кечиришларига мардона қарши чиққанлар, ғазаб ва андуҳларини,
оғриқ ва аламларини   баъзан очиқчасига,  баъзан пичинг ва киноялар орқали
ифодалаганлар.   Анна   Ахматова   ва   Мария   Цветаеваларнинг   асарларини
“таниган” китобхон жасорат мактабини ўтагандай бўлади гуё. Ана шу руҳда
ёзилган Анна Ахматовага мансуб “Мужество” (“Жасорат”) шеъри таржимаси
ҳақида юқоридаги фикрларимиз исботи учун мулоҳаза юритамиз.
   Анна Ахматованинг шеъриятини “аёллар ”шеърияти 202
 деб ҳам
қарашган.   Чунончи,   Анна   Ахматова   шеърияти     орқали   рус   аёлининг   феъл-
атвори,   руҳияти,   қалб   кечинмалари   жўшиб   куйланган.   “Мен   аёлларга
гапиришни   ўргатдим” 203
    –   деб   ёзади   Анна   Ахматова.   Гапиртирганда   ҳам   –
жуда кучли, иродали, жасур... 
Мы знаем, что ныне  лежит  на весах
И что совершается ныне. 
Час мужества пробил на наших часах, 
И мужетво нас не покинет.
Не страшно под пулями мертвыми лечь,
Не горько остатся без крова,-
И мы сохраним тебя русская речь,
Великое русское слово.
Свободным и чистым тебя пронесём, 
И внукам дадим, и от плена спасём.
Навеки! 204
 Шеър  1942 йил 23 февралда Тошкентда ёзилган. (Иккинчи
201
  Ҳотам Умр. Шеърият маликаси билан ғойибона суҳбатлар.- Самарқанд: СамДУ, 2004, 23-30 бетлар
202
  Анна Ахматова. Книга женской души.- Москва: Правда,1990, стр.3.
203
  Анна Ахматова. Книга женской души.- Москва: Правда,1990, стр.3.
204
  Анна Ахматова. Соч. В 2-х томах.том 1.- Москва: Правда, 1990, стр. 208-209.
194 жаҳон   уруши   йилларида   Анна   Ахматова   Тошкентда   яшаб   ижод   этган).
Шеърни   ўқир   эканмиз   она   тили   равнақи   ва   келажаги   учун   қайғуришини,
демакки,   ватанпарварлик   ва   миллат   тақдири   учун   кураш   лозимлигини   ҳис
этамиз. Бу хислатлар Зулфия қалбига ҳамоҳанг. Шу даврда Зулфия ҳам “Уни
Фарҳод   дер   эдилар”,   “Партизаннинг   қабри   тепасида”,   “Қўлимда   қурол-у,
устимда шинель” каби ўнлаб асарлар яратди. Урушнинг оғир мусибатларини,
халқнинг   юксак   иродасини   ўз   кўзи   билан   кўрди.   Уларни   чуқур   ҳис   этди   ва
шу   туйгуларни   лирик   қаҳрамон   образида   ифодалади.   “Шоирнинг   вазифаси
исбот   килиш   эмас,   балки   кўз   олдида   гавдалантириш   –   исботлаш  ҳамдир” 205
.
Иккала   шоирага   хос   бўлган   туйғулар   изхори   ва   уларнинг   таржимаси
оригиналга монанд бўлиб чиқди.
Нелар тарозуда букун ҳаётимизда,
Ва нелар юз берар – биламиз аён.
Жасорат нуқтаси  соатимизда,
Жасорат тарк этмас бизни ҳеч қачон. 206
                                      Биз   аслият   билан   таржимани   сатрма   –   сатр
солиштирганимизда   ҳам   бу   таржиманинг   бирон   –   бир   нуқсон   ва
камчиликларини   аниқ   кўрсата   олмаймиз.   Чунки,   шоира   таржимасида
Анна   Ахматовага   ҳамоҳанглик ,   ҳаммуаллифлилик,   ҳамфикрлилик,
ҳамғоялик, ҳамкорлик яққол кўзга ташланади:
Қўрқитмас  кириши бизни ёв ўқи
Бошпанасиз қолмоқ солмайди даҳшат.
Ва таслимдан сақлаб ўтиб рус нутқи
Аср-асрларга ва набираларга 
Топширамиз сени, буюк Рус Сўзи. 207
Ҳар   қандай   авлод,   ҳар   қандай   ижодкор   Пушкин   асарларини   бевосита
ҳис этмай, қабул қилмай қолмайди. Ҳар қандай ёзувчи ва шоир Пушкиннинг
ижодий   меросидан   ўзига   яқин,   юрагини   забт   этган   томонини   танлайди.
205
 Мусина Г. Зулфиянинг ижодий й ли.- Тошкент: Ўз .дав.бадиий адабиёт нашриёти, 1961, 18-бет.ӯ
206
 Зулфия. Асарлар. Мушоира .—жилд.- Тошкент: -  Fафур Fулом  номидаги Адабиёт ва санъат нашриёти, 
1985, 475-бет.
207
  Ў ша асар. 475-бет.
195 Зулфия   бутун   ижоди   давомида   шу   ақидага   амал   қилди   ва   Пушкиндан
юрагига   яқин   бўлган   атиги   тўққизта   шеърни   таржима   қилди.   Булар
қуйидагилар: “Мне вас не жаль годы весны моей” (Мен сизга ачинмайман . . .
),   “Гречанка   верная!   Не   плачь,   -   он   пал   героем!”   (“Садоқатли   грек   қизи”),
“Простишь ли мне ревнивые мечты” (“Кечирармикансан”), “Если тебя жизнь
обманет”   (“Агар   сени   алдаса   ҳаёт”),   “Я   помню   чудное   мгновенье”
(“Эсимдадир...   ”),   “В   крови   горит   огонь   желанья”   (“Қонимда   ёнади   ...”),
“Прощанье”   (“Видолашув”),   “Нет,   нет,   не   должен   я,   не   смею,   не   смогу”
(“Йўқ, йўқ, муҳаббатнинг ...”), “Я думал сердце позабыло” (“Ўйладимки”). 
Зулфиянинг   ўз   ижодига   назар   соладиган   бўлсак,   унда   Вафо,   Садоқат,
Назокат,   Латофат,   Ор-номус,   Соғинч,   Ишонч   каби   кечинма     ва   туйғулар   ўз
аксини топган ва пафос даражасига кўтарилган. 
“Менинг   бутун   шеърларим   аввало   юракдан   келади…” 208
,   -   дейди
шоира. Ҳақиқат т ан ҳам , у нинг қайси бир шеъри билан танишманг, ҳаётнинг
маълум   даврлари   ичра   ўтказган   кечинмаларини,   ҳис-ҳаяжонларини,   азоб-
уқубатларини,   завқ-шавқини,   қайғу-умидларини   ҳис   этасиз.   Ана   шундай
ўзига   хос   кечинмаларни   шоира   Пушкин   асарларининг   таржимасида   ҳам
тўкиб солган. Пушкин қалбини таъсирлантирган кечинмаларнинг кўпчилиги
Зулфия   қалбидан   ҳам   ўтган.   Баъзида   айтмоқчи   бўлганида,   уларнинг   изҳори
Пушкинда   мукаммал   эканини   кўрган.   Юрак   –   юракдан   шоир   –   шоирдан
таъсирланар экан, у шеърларнинг таржимаси янги бир дунё бўлиб, ўзбекона
қалб   олами   бўлиб   қоғозга   тушган.   Бу   борада   таниқли   шоиримиз   Абдулла
Орипов   ўзларининг   “Шарққа   мафтун   шоир”   номли   мақоласида   қуйидагича
ёзганлар: “Пушкин шеърияти ҳар жиҳатдан – шаклан, руҳан ва маънан шарқ
шеъриятига   яқин.   Унинг   айрим   тўртликлари   теранлиги,   маъносининг
чуқурлиги,   фалсафийлиги   билан   бизнинг   рубоийларни   эслатиб   туради.
Унинг   шеърияти   шарқ   руҳи   билан   чуқур   суғорилган,   десак   муболаға
бўлмайди” 209
.  
208
  Зулфия.   Асарлар.   Камалак.   3-жилд.   –   Тошкент:   Fафур   Fулом   номидаги   Адабиёт   ва   санъат
нашриёти, 1986. – Б. 130.
209
  Қ аранг:   Пушкин   А.С.   Танланган   асарлар.   –   Тошкент: Fафур   Fулом   номидаги   Адабиёт   ва   санъат
нашриёти, 1999. – Б. 5. 
196 Зулфиянинг   бадиий   таржимага,   айниқса,   унинг   савияси   ва   сифатига
бўлган   эътибори,   талабчанлигини   қуйидаги   фикрларидан   билиб   олсак
бўлади:   “Шеърни   умуман   таржима   қилиб   бўлмайди,   деган   гапга   маълум
маънода   қўшилишга   тайёрман.   Аммо   ижодкор   таржимон   (фақат   шундай
таржимон   ҳақида   гап   юритса   арзийди)   бошқа   тилдаги   асарни   ўз   тилида
бошқатдан   яратади.   бундай   таржимон   шоирнинг   бутун   услуб   хусусияти,
образларини,  ўзлигини  тўла сақлаб  қолган  ҳолда  бирон нарсанинг   баҳридан
ўтишга,   борингки,   бирон   нарсани   ҳатто   ўзидан   қўшишга   ҳақлими?   Сўзсиз!
Йўқ, мен ўзбошимчалик ёки тўла эрк тарафдори эмасман, мен асл нусхадаги
баъзи   сўз,   мисранинг   таржимаси   аслидай   жарангламаса,   тушунилмасагина
шундай қилиш мумкинлиги ҳақида гапиряпман. Ҳар бир бадиий асар худди
тирик организм каби ўзга муҳитда, ўзга иқлимда табиий, уйғун яшаши керак”
(“Камалак”, 169-б.). 
Ўзбекистонда   бадиий   таржима   эндигина   ривожланиб,   ҳали   унинг
назарий   қоидалари   тўла   ишлаб   чиқилмаган   бир   пайтда   шоира   томонидан
билдирилган   бу   фикрлар   таржима   амалиёти   билан   шуғулланиш   истагида
бўлган,   айниқса,   шеър   таржимасига   бел   боғлаган   мутаржимларни   ҳушёр
торттириши,   бошқа   тиллардан   ўзбекчага   ўгиришда   образлилик   масаласига
эътибор қаратишнинг қанчалик зарурлигини англатиши билан аҳамиятлидир.
“Зулфиянинг   шеърий   таржималарини   анъанавий   таҳлил   йўли   билан
аслиятга   қиёслаш   қийин.   Биз   сатрма-сатр   солиштириш   усулини   ҳам
қўлламоқчи   эмасмиз.   Улар   баъзан   ҳатто   шу   қадар   аниқки,   гўё   сўзма-сўз
таржимадек туюлади” 210
: 
Если жизнь тебя обманет,
Не печалься, не сердись!
В день уныния смирись
День веселья, верь, настанет.
Сердце в будущем живёт;
Настоящее уныло:
210
 Владимирова  Н . Зулфия  –  таржимон. //   Ўзбек тили ва адабиёти ,  1987 .  №2 .   – Б.  6 2 .
197 Всё мгновенно, всё пройдет;
Что пройдет, то будет мило 211
.
Пушкин   бу   шеърини   1825   йилда   П.А.Осипованинг   қизига   ёзган.   Бу
шеърда   ҳаётнинг   қийин   ва   мураккаблигини,   келажакка   умид   билан
қарамоқни   Пушкин   оддий   сўзларда   бўлса-да,   моҳирона   тасвирлаган.
Шеърнинг ҳажми кичик, аммо шу 8 мисра орқали у бутун, яхлит бир фикрни
(ҳаёт   ва   турмуш   ҳақидаги   фалсафани)   тақдим   этган.   Дарҳақиқат,   инсон
алданганда   ҳам   эртанги   умид   билан   яшаши   керак,   чунки   қалб   ҳамиша
келажак   сари   интилади;   ҳаёт   бир   лаҳзада   ўтиб   кетади,   ўтган   дамлар   эса
ҳамма вақт эсда қолиб, оромбахшлик ато этади. 
Пушкиннинг   оддий,   табиий   илиқ   ва   ўзига   ром   этадиган   мусиқий
мисраларини Зулфия шундай акслантиради: 
Агар сени алдаса ҳаёт 
Сен ноумид бўлма ҳеч қачон.
Ғамли кунга қилгил итоат, 
Ҳушнуд кунлар келади, ишон!   
Қалб келажак ишқи-ла яшар,
Бу кунимиз қайғу ва доғли:
Бари оний ўтишга шошар,
Ўтган эса ҳамиша тотли 212
.
Кўринадики,     Пушкиннинг   шеърида   акс   этган   барча   ҳис-ҳаяжонлар,
ҳаёт   талқинлари   Зулфияга   ёт   эмас,   албатта.   Шеър   таржимаси   бехосдан
шоиранинг “Мен  ўтган умрга”  шеърини ёдга  туширади. Бу улуғ даҳо билан
Зулфия   кечинмаларининг   яқинлигидан,   ўзакдошлигидан,   башарий   туйғулар
инкишофидан, ўзаро самимий таъсиридан дарак беради.
Лекин,   таржима   жараёнида   аслиятнинг   ҳар   бир   сатрини,
мусиқийлигини   сақлаган   ҳолда,   таржимон   (Зулфия)   ўзига   хос   эркинликни
устун   қўяди   ва   бизнингча,   бу   таржима   санъатининг   талабини   тўғри
211
  Пушкин  А.С . Собрание сочинений в десяти томах .   Т  1 .   –  М осква:  Правда, 1981 .   – С.  51.
212
  Зулфия.   Асарлар.   Мушоира.   –   Тошкент:Ғафур   Ғулом   номидаги   Адабиёт   ва   санъат   нашриёти,
1985. – Б. 275.
198 англашдир.   
“Если жизнь тебя обманет” – Агар сени алдаса ҳаёт.
Таржимаси бенуқсон.
“Не печалься, не сердись!”  –  Сен ноумид бўлма ҳеч қачон.
Бу   мисрада   Зулфия   эркинликка   йўл   берган.   Бу   таржимоннинг   ҳаққи.
Агарда   шу   мисрани     сўзма-сўз   таржима   қилсак:   “Хафа   бўлма,   жаҳлинг
чиқмасин!” деб жаранглаши лозим.
“В день уныния смирись”  –  Хафачилик кунида итоат қилгин.
“День веселья, верь, настанет”  –  Хушнуд кунлар келади ишон!
Юқоридаги тўртликда иккинчи мисра аслиятдан сал четла ш ган. Аммо,
шеърий вазн бунга сабабчи деб ўйлаймиз: а-б-а-б. Кейинги тўртликнинг ҳам
иккинчи мисраси эркин ўгирилган: 
“Настоящее уныло” – Бу кунимиз қайғу ва доғли.
Агар бу мисра “Бугунимиз мунгли”, деб таржима қилинганда аслиятга
яқинроқ бўлар эди ...
Бироқ   юқорида   айтиб   ўтганимиздек,   таржима   санъати   –  қайта   тиклаш
санъатидир.   Лекин   қайта   тиклаш,   қайта   яратиш   осонлик   билан   амалга
ошмайди.  Аслиятдаги   мазмун  ва  оҳангни ўзга   тилда  яратиш  учун  фикрнинг
ўзбекона   ифодаси   ҳам,   образлар   ҳам,   инжа   туйғулари   ҳам   –   ҳамма   нарса
эмоционал шеърий бутунликка эришишга қаратилади. Шоира таржимада ана
шундай   мукаммалликка   ва   вобасталикка   эришганда,   асар   янгитдан
жилоланади.
А.С.Пушкин   “Прощанье”   шеърини   1830   йили   5   октябрда   Болдинода
ёзган.   Бу   шеърда   шоир     ҳижрон   кунлари   ва   йилларнинг   ўтиб   бориши   азоб
эканлигини, видолашувнинг  оғир эканини тасвирлаган.
В последний раз твой образ милый
Дерзаю мысленно ласкать,
Будить мечту сердечной силой
И с негой робкой и унылой
Твою любовь воспоминать
199 Бегут меняясь наши лета,
Меняя всё, меняя нас,
Уж ты для своего поэта
Могильным сумраком одета,
И для тебя твой друг угас.
Прими же дальняя подруга, 
Прощанье сердца моего, 
Как овдовевшая супруга, 
Как друг, обнявший молча друга
Пред заточением его 213
. 
Бу   шеърда   тасвирланган   барча   кечинмалар   Зулфиянинг   ҳам   қалбидан
жой   олган   эди.   Турмуш   ўртоғининг   фожиали   тасодиф   натижасида   оламдан
кўз   юмуши   Зулфиянинг   ҳаётида   ҳам,   ижодида   ҳам   ўз   аксини   топди.
Ҳ.Олимжон   бўлмаса-да,   унинг   севгиси,   буюк   муҳаббати   ҳаёт   эди.   Севимли
ёр   соғинчи,   меҳрибон   дўстга   бўлган   ташналик,   талабчан   устознинг
етишмаслиги – Зулфия лирикасининг  яна бир  оқимига айланди. Зулфиянинг
бу   ҳаёт   кечинмаларини   тасвирлаган   элегияларида   ўткир   соғинч,   дард,
қўмсаш   армон   билан   бирга   вафодор   ёр,   чинакам   муҳаббат   ва   вафо   эгаси
бўлган   аёл   қиёфаси   гавдаланган.   Пушкиннинг   бу   шеърини   ўқиганда,   шоира
беихтиёр мутаассирланган, десак адашмаймиз. Пушкиннинг ҳар бир мисраси
Зулфиянинг   шахсий   ҳаётига   шунчалик   яқинки,   уни   тўлиқ   ҳис   қилади   ва
шеърни юрагидан ўтказиб, таржима қилгани билиниб туради: 
Хаёлимда дилкаш қиёфанг
Эркалайман букун сўнг бор
Қалбда умид уйғотиб аранг 
Қўрқоқ, ғамли ҳузурла севгинг 
Эсламоқни қилдим ихтиёр.
Ўтиб борар умримиз, йиллар-
Ўзгартириб ҳар иккимизни.
213
 Пушкин А.С. Собрание сочинений в десяти томах. Т 1. – М осква : Правда, 1981.  – С.  183-184 .
200 Эндиликда шоирга сендан
Совуқ қабр эпкини елар
Ва сен учун шоир ҳам сўнган.
Юрагимнинг сўнгги видосин
Қабул этгин, эй йироқ жонон:
Гўё бева қолган бир хотин,
Жўнатаркан қувғинга дўстин,
Сукут ичра қучган дўстсимон 214
. 
Шеърнинг   ҳажми   тўлалигича   сақланган.   Таржимани   ўқир   экансиз,
маъно   жиҳатдан   баъзи   мисраларда   фарқни   сезасиз.   Масалан,   биринчи
бешликдаги   “Будить   мечту   сердечной   силой”   мисрасини   шоира   “Қалбда
умид уйғотиб аранг” деб таржима қилган.  Сўзма-сўз таржима қилсак, “Қалб
кучи ила умид уйғотиб” бўлади. Аммо аслиятдан маъно жиҳатдан четланиш
мумкин   эмас.   Таржимани   рус   тилига   ўгирсак,   унда   бу   мисра   қуйидагича
жаранглайди:   “Едва   будить   мечту   в   сердце”.   Пушкиндаги   “Будить   мечту
сердечной   силой”   билан   шоира   берган   “Едва   будить   мечту   в   сердце”
мисраларининг   фарқи   жуда   катта.   Чунки,   “қалб   кучи”   –   бу   кучли,   ўтда
куймас   бир   туйғу   бўлса,   “аранг   уйғотиб”   –   бу   юмшоқроқ,     сусткаш,   зўрға
шунга ундайдиган бир ҳаракатдир. 
Иккинчи   бешликнинг   “Меняя   все,   меняя   нас”   мисрасини   Зулфия
“Ўзгартириб   ҳар   иккимизни”   деб   берган.   Бу   мисрада   “Меняя   все”   сўзлари
таржима   қилинмай   тушириб   қолдирилган.   Бу   мисра   “Ўзгартириб   ҳамма
нарсани   ва   ҳар   иккимизни”   деб   таржима   қилиниши   керак   эди.   “И   для   тебя
твой   друг   угас”   мисрадаги   “друг”   сўзи   “шоир”   деб   таржима   қилинган.
Пушкиннинг шеъридаги “друг” сўзи кенг маънода берилган бўлса, шоирамиз
бу   сўзни   тор   маънода   қўллаб,   ўз   ҳаётларини   назарга   олган   ҳолда   таржима
қилган.   Кейинги,   сўнгги   бешликдаги   “Пред   заточением   его”   мисрасини
Зулфия “Жўнатар к ан қувғинга дўстин” деб таржимасини берган. Ваҳоланки,
“заточение”   –   “қамалиш”,   “қувғин”   эса   “ссылка”   маъносини   беради.
214
  Зулфия.   Асарлар.   Мушоира.   –   Тошкент:   Ғафур   Ғулом   номидаги   Адабиёт   ва   санъат   нашриёти,
1985. – Б. 279.
201 Пушкинда   бошқа   маъно   англатилса,   Зулфияда   бошқа   маъно     бериляпти.
“Унинг   қамалишидан   олдин”   деб   таржима   этилса   ёки   шунга   яқинроқ   бир
маъно берилса, асар мазмунига мувофиқ бўлар эди.
“Таржима   шунинг   учун   ҳам   санъатки,   унда   луғатлардан   тўпланган
сўзлар   маълум   формула   асосида   қуруқ   алмаштирилмайди.   Таржимоннинг
маҳорати,   кўпинча,   асарда   айтилган   сўзга   маъно   томондан   тенг   келадиган
сўзни   қай   даражада   топиб   ишлата   билишига   боғлиқ” 215
.   Демак,   таржимон
асарни ўзга тилда қайта яратар экан, ҳамма вақт сўз танлаш муаммоси билан
дуч   келади.   “Таржимон   учун   сўз   танлашнинг   машаққати   яна   ҳам   кўпроқ.
Чунки у асарни ўз тилига ағдарар экан, унда тасвирланган нарсани ифодалаш
учун   йигирматалаб   сўзлар   орасидан   ўзи   истаганларини   ишлата   олмайди…
Таржимон фақат автор ифодалаган фикрни ўз тилига ҳаққоний қайта тиклаш
доирасида   сўз   танлаш   эркинлигига   эга.   Агар   танланган   сўз   асл   нусхадаги
сўзга   мувофиқ   тушса,   ўша   сўзнинг   мағзида   яшириниб   ётган   маъно   бизнинг
тилимизда   тирилади,   аксинча,   агар   унга   тўлиқ   мувофиқ   бўлмаса,   фикрни
ноаниқ ва мужмал қилиб қуйиши мумкин” 216
. 
Энди   бу   таржиманинг   таҳлили   устида   гап   юритадиган   бўлсак,
шоиранинг ҳаёт йўли, турмушининг ғам ва қайғулари ўз таъсирини ўтказган.
Пушкиндаги   самимий   туйғулар   Зулфия   кечинмалари   билан
бойитилмагандек, балки бир шахснинг муайян вазиятдаги ҳаётий кечинмаси
тасвирига ўхшаб қолган. Бу таржиманинг бадиийлик сифатига салбий таъсир
кўрсатган... 
Энди   Пушкиннинг   ўлимидан   сал   илгарироқ   яратган,   ўша   пайтларда
унчалик   танилмаган   шеърининг   таржимаси   хусусида   фикр   юритсак,   унда
Зулфия услубига хос бўлган хислатларни кашф этиш мумкин. 
Я думал сердце позабыло
Способность легкую страдать
Я говорил: тому, что было, 
Уж не бывать! Уж не бывать! 
215
 Саломов  Ғ . Тил ва таржима. –   Т ошкент : Фан, 1966 . – Б.  167.
216
  Ўша китоб .  – Б.  16 6 .
202 Прошли восторги и печали!
И легковерные мечты ...
Но вот опять затрепетали
Пред мощной властью красоты! 217
 
Пушкиннинг   бошқа   классик   асарларига   нисбатан   бу   шеър и   –   жуда
оддий ва доно. Шоирнинг ўзи ҳам бу шеърни ўқувчилар ҳукмига ҳавола эт а
олмаган. Саккиз қатордаги туйғулар тилсими шоирнинг ўлимидан кейингина
чоп   этилди.   Шеърда   шоир нинг   қалб   сурат и   рўйи-рост   гавдаланган :   б ошида
шоир   онгли   равишда   кўнглидаги   муҳаббатни нг   бетакрорлигига   ишонади,
муҳаббат-ла уйғонган шодлик ва қайғулар ўтиб кетганини қалб ан  англайди:
Я думал сердце позабыло
Способность легкую страдать…
Лекин   ҳар   сафар   шоир   муҳаббат,   ишқ,   севги   ҳақида   гапирганда,
юмилган   қалб   кўзи   очилади,   чунки   туйғулар   сўнган   эмас,   улар   ҳамон
юрагида яшамоқда; Гўзалликнинг юксак ҳукми-ла у яна уйғонади, яна титрай
бошлайди: 
Но вот опять затрепетали
Пред мощной властью красоты ...  
Ёниқ ва салгина ғамгин ҳис-туйғуларни Пушкин, ҳар сафаргидай жуда
аниқ, содда, равон ва ўзга тортувчи мусиқийлик билан ифодалаган. Энди ана
шу   ҳолатни   бизнинг   китобхонга   Зулфия   қай   даражада   етказганлигининг
таржимаси таҳлилини кўрайлик:
Ўйладимки, юрак унутди,
Муҳаббатнинг эзгу азобин.
Дедим: ўтган бариси ўтди,
Ўтди: қайтиб келмайди тағин.
Ўтиб кетди завқ-да, қайғу-да 
Ва ҳавойи енгил умидлар…
Аммо ўткир ҳусн олдида
217
 Пушкин А.С. Собрание сочинений в десяти томах. Т 1. – М осква : Правда, 1981.  – С. 282. 
203 Тушди яна ларзага улар. 218
Кўриниб   турибдики,   Пушкиннинг   ҳар   бир   мисрасини,   товуш   ва
бўёқлар   бойлигини   юрагидан   ўтказган   шоира,   ўз   юраги   туйғуларининг
ифодаси тарзида ўзбекчалаштиради.
Я думал сердце позабыло – Ўйладимки юрак унутди.
Бу   мисра   жуда   ҳам   бенуқсон   таржима   этилган.   Иккинчи   мисра
таржимаси  – эркин таржима. 
“Способность   лёгкую   страдать”,   дейиш   билан   Пушкин   юрагидаги
туйғулари енгил ва  ўткинчи эканлигини қайд этмоқда.  Зулфия  таржимасида
эса бу туйғулар мураккаб ва улуғ: 
“Муҳаббатнинг эзгу азобин”.
Агар таржимани яна бошқатдан рус тилига ўгирсак “Доброе страдание
любви” маъносини беради. 
“Легко   страдать”   билан   “Испытывать   доброе   страдание”   –   булар   бир
хил   маъно   бермайди,   албатта.   Лекин   бу   жумлани   “Муҳаббатнинг   эзгу
азобин”   тариқасида   таржима   этилиши   маъқулроқдай   туюлади.   Шу   нарсани
ҳам   таъкидлаб   ўтиш   жоизки,   “легко”   сўзидан   кўра   “эзгу”да   муҳаббат
туйғуларининг   сеҳри   кўпроқ,   лаззати   юксакроқ,   оҳанги-покроқ.   Шу   сабаб
Зулфиянинг   ўзбек   китобхонига   етказган   ҳис-туйғулар и   чуқур   ва
кучли роқ дир.
Я говорил: тому, что было,
Уж не бывать! Уж не бывать!
Прошли восторги и печали, 
И легковерные мечты. . .
Таржимаси:
Дедим: ўтган бариси ўтди,
Ўтди: қайтиб келмайди тағин.
Ўтиб кетди завқ-да, қайғуда
Ва ҳавойи енгил умидлар. . .
218
  Зулфия.   Асарлар.   Мушоира.   –   Тошкент:   Ғафур   Ғулом   номидаги   Адабиёт   ва   санъат   нашриёти,
1985. – Б. 281.
204 Бу ерда  таржима  оригиналга  адекват  (мос). Фақатгина  асар охиридаги
мисраларга  диққат қилайлик. 
Пушкинда:
“Пред мощной властью красоты,
Таржимада эса:
“Аммо ўткир ҳусн олдида”.
“Ҳусн”   –   “красота”,   “олдида”   –   “перед”,   а  “мощная   власть”   –   “ўткир”
сўзи   билан   берилмоқда.   “Ўткир” 219
  сўзи   рус   тилида   “острый,   зоркий”
маъноларини беради.
Демак,   шоира   бу   ерда   ўткир   –   ўзига   жалб   қиладиган   ҳуснни   назарда
тутмоқда.   “Ўткир   ҳусн”   –   бе ўхшов   таржима.   Бироқ   ўзбекчада   ҳуснни   ҳеч
қачон “ўткир” сифати билан истифода этмайдилар. Пушкинда эса бу ҳусн –
катта   кучга   эга,   инсон   устидан   ҳукмдорлик   қиладиган   имконга   эга.
“Гўзалликнинг   буюк   қудрати   олдида”   лол   қолиш   тайин.   Бу   таржимада
чиқмаган.   Натижада   Пушкин   талқини   кучсизланган,   шеърдаги   оловли   тафт
кулга кўмилган. Тафтини сезасиз, лекин унинг ёнишини кўрмайсиз. 
Юқорида   айтганимиздек   ва   шеърий   таржималар   гувоҳлиги   аён
этганидек,   инсонни   ларзага   солувчи,   титратгувчи,   рашк   ўтида   куйдирувчи,
умид   ва   ишонч   туғдирувчи   –   буюк   ва   кучли   муҳаббат   тасвири   таржимонни
ўзига   жалб   этади.   Ана   шу   муҳаббатнинг   ишончи,   эътиқоди,   садоқати
шоиранинг   ишқ   мавзуидаги   шеърларни   таржима   қилишига   сабабдир.   Айни
пайтда, шуни таъкидлаш жоизки, шеърий таржима ғоят оғир ва маъсулиятли
бўлиб,   бу   соҳада   қалам   тебратган   ҳар   бир   таржимон   ўзига   хос     ютуқ   ва
камчиликка   йўл   қўйиши   табиийдир.   Шунинг   учун   ҳозирда   биз   таҳлил
қилаётган   таржималарнинг   йиллар   ўтган   сайин   янги   бир   қирралари,   айрим
эътиборсиз   қолган   жиҳат лари   келажак   тадқиқотчиларининг   диққатини
тортиши   тайиндир.   Бунга   таржимонларнинг   маҳоратлари   ва   Зулфия
айтганидек,   “тилнинг   имкониятлари,   шеъриятнинг   қўл   урмаган   ва   қадам
219
  “Ўткир”   ўзбек   тилида   “кескир,   тиғли;   учли,   кучли;   моҳир,   таъсирчан;   ўзига   жалб   қиладиган;
кишига   қаттиқ   ботадиган;   айтганини   қилдирадиган”   (Ўзбек   тилининг   изоҳли   луғати,   II   том,   Москва:   “Рус
тили”, 1981 йил. 520-бет) каби маъноларни беради.
205 босилмаган жойлари” сабаб бўлади.  
Пушкиннинг   “Простишь   ли   мне   ревнивые   мечты” 220
  шеърида   лирик
қаҳрамон   шоир   севгилисининг   туйғуларини   англаб   етмоқчи   ва   ўзини
қийнаган   саволларига   жавоб   олмоқчи.   Унинг   юрагини   ёрининг
тушунмайдиган даражадаги хатти-ҳаракатлари қийнайди. У рашк ўтида ёниб,
ёридан   бундай   хатти-ҳаракатларнинг   сабабларини   сўрайди.   Бошқаларга
суқланиб, ноз-карашмалар билан боқишдан мақсад не? Рашк қилишга ундаш,
қўрқитишга   не   ҳожат?   Лирик   қаҳрамон   ўзининг   севилишига   ишонч   ҳосил
қилган.   Аммо   қалбидаги   турли   ишончсизлик,   изтироб   унга   тинчлик
бермаяпти. У ўзининг азобларини кулгили эканини тушунади, аммо бошқача
севолмайди.   У   шундай,   муҳаббати   ҳам   шундайлигича   қолади.   Бошқача
севиш   унинг   қўлидан   келмайди.   Шунинг   учун   у   ҳамма   вақт   азобда;
ишқининг кучлилиги изтиробини ҳам зўрайтиради:
Простишь ли мне ревнивые мечты,
Моей любви безумное волненье?
Ты мне верна: зачем же любишь ты
Всегда пугать мое воображенье?
Окружена поклонников толпой,
Зачем для всех казаться хочешь милой,
И всех дарит надеждою пустой
Твой чудный взор, то нежный, то унылый?
Мной овладев, мне разум омрачив,
Уверена в любви моей несчастной,
Не видишь ты, когда, в толпе их страстной
Беседы чужд, один и молчалив, 
Терзаюсь я досадой одинокой;
Ни слова мне, ни взгляда ...  друг жестокий!..
Но я любим ...  Наедине со мною
Ты так нежна! Лобзания твои
220
 Пушкин А.С. Собрание сочинений в десяти томах. Т 1. – М осква : Правда, 1981.  – С. 323.
206 Так пламенны! Слова твоей любви
Так искренно полны твоей душою!
Тебе смешны мучения мои;
Но я любим, тебя я понимаю.
Мой милый друг, не мучь меня, молю:
Не знаешь ты, как сильно я люблю,
Не знаешь ты, как тяжко я страдаю. 221
 
Ушбу лирик шеърнинг қуйидаги таржимасини муваффақиятли десак
бўлади. Шоир нимани ҳис этган бўлса, Зулфия бизнинг китобхонга етказа
олган. Лекин Зулфия – профессионал таржимон эмас. Шунинг учун шоира
қанчалик   Пушкин   мероси   билан   таниш,   рус   тилини     ўзлаштирган
бўлмасин,   айрим   мисралар   бу   таржимада   учрамайди   ёки   аниқ   таржима
этилмайди.   Жумладан,   “Ни   слова   мне,   ни   взгляда.   .   .   друг   жестокий!”
мисрасини шоира тўлиқ ағдармаган, яъни севикли ёрига бўлган мурожаати
– “друг жестокий”  –  ағдарилмаган. Пушкин ёрига мурожаат қиларкан, уни
“друг”   (дўст),   бунинг   устига   “жестокий”   (шафқатсиз)   деб   атайди.   Бунинг
сабаби   ёрнинг   унга   (шоирга)   бўлган   муносабатида:   ёр   назарга   илмай,
ўзгаларга   дилбар   кўриниб,   севгилисини   изтиробга   солишга   уста.
Ўзбекчада  буни “ б емеҳр ёр” деб ўгириш мумкин эди. Ана шу хусусиятни
ўзбек китобхонига етказиш жуда муҳим эди деб ўйлаймиз. Таржимада эса
бу “Маҳрумман илтифот ва шафқатингдан ... ” тарзида жарангламоқда ва у
Зулфияда Пушкинга нисбатан жуда сокинлик, ялинувчанлик касб этмоқда.
Қаҳрамон қалбидаги туғён шиддати пасайиб кетган. 
Спокойна ты: весёлый твой укор
Меня мертвит, любви не выражая.
Таржимаси:
Сен беғам, қувноқсан мудом
Бу таънанг мен учун ўлимдан ёмон!
Пушкин   талқинида   ёрнинг   таънаси,   маломати   ўлимга   олиб   келяпти,
221
 Пушкин А.С. Собрание сочинений в десяти томах. Т 1. – М осква : Правда, 1981.  – С. 323.
207 уни     ишқ     тирик   мурдага   айлантиряпти.   Зулфияда   бошқачароқ:   ёрнинг
таънаси ўлимдан ҳам ёмон, ўлим бунинг олдида ҳеч гап эмас. Худди шундай
“Любви не выражая” ибораси эса таржима қилинмаган. Бу нозикликлар ҳам
ҳисобга   олингандагина   таржима   мукаммал,   яхлит   ва   гўзал   бўлган   бўларди.
Бу   таржимага   нисбатан   назаримизда   “Я   помню   чудное   мгновенье”
шеърининг таржимаси янада бўшроқ чиққан.
Я помню чудное мгновенье:
Передо мной явилась ты,
Как мимолётное виденье,
Как гений чистой красоты.
В томленья грусти безнадежной,
В тревогах шумной суеты, 
Звучал мне долго голос нежный
И снились милые черты…
Душе настало пробужденье:
И вот опять явилась ты, 
Как мимолётное виденье, 
Как гений чистой красоты.
И сердце бьётся в упоенье,
И для него воскресли вновь
И божество, и вдохновенье, 
И жизнь, и слёзы, и любовь. 222
А.С.Пушкин   лирикасининг   шоҳ   шеърларидан   бири   бўлган   бу   асарни
Зулфия қуйидагича ўгиради: 
Эсимдадир ажиб дам ҳали:
Кўз олдимда бўлдинг намоён,
Пок гўзаллик даҳоси каби
Бир лаҳзалик хаёл, тушсимон.
Ғам-аламдан дилим ёнганда,
222
 Пушкин А.С. Собрание сочинений в десяти томах. Т  2 . – М осква : Правда, 1981.  – С. 50.
208 Тушларимда кўрдим чеҳрангни,
Ҳаётдаги бўм-бўш суронда
Келиб турди товшинг жаранги.
Мана, қалбга ошно бўлди най, 
Кўз олдимда бўлдинг намоён,
Гўзалликнинг соф парисидай, 
Бир лаҳзалик ажиб тушсимон.
Руҳим яна уйғонди бу дам,
Яна унда тирилди нажот;
Яна дилда худо ва илҳом,
Кўз ёши - ю муҳаббат, ҳаёт 223
.
Иккинчи   тўртликдаги   “В   томленьях   грусти   безнадежной,   в   тревогах
шумной   суеты”   иборасини   Зулфия   “Ғам-аламдан   дилим   ёнганда,   ҳаётдаги
бўм-бўш   суронда”   деб   таржима   қилади.   Грусть   –   ғам-андуҳ,   хафагарчилик,
қайғу;   безнадежность   –   умидсизлик;   томление   –   азобланмоқ;   тревога   –
ташвиш; суета – ҳовлиқиш, ҳаловатсизлик.
Зулфия   бу   иборани   эркин   таржима   қилиб,   Пушкин   берган   маънони
нотўғри   талқин   қилади.   “Ғам-аламдан   дилим   ёнганда”   рус   тилида   “Душа
горит   от   грусти   и   зависти”   бўлиб   жаранглайди.   Пушкинда,   аксинча,   “дили
ёнмайди”   (душа   не   горит),   “қайғудан   азоб   тортади”   (томится   от   грусти),
кейин   ҳеч   қандай   ҳасад,   алам   ҳақида   гап   кетмайди.   Шу   иборанинг
таржимаси:   “Умидсиз   қайғудан   азоб   тортганда”     деб   жаранглаши   лозим.
Бизнингча,   кейинги   мисра   –   “Ҳаётдаги   бўм-бўш   суронда”   -   “В   пустой
жизненной   шумихе”   бўлади.   Пушкин   бу   ерда   “В   тревогах   шумной   суеты”
(“Шовқинли   (шовқин-суронли;   сершовқин,   шов-шув)   ҳаловатсизлик
ташвишини”)   назарда   тутмоқда.   Албатта,   сўзма-сўз   таржима   баъзида   шеър
шаклига,   унинг   лирик   оҳангига   путур   етказади.   Худди   шунингдек ,   Зулфия
таржимасида оргиналда берилаётган маъно  нотўғри талқин қилинган. 
“Голос   нежный”   сўз   бирикмаси   Пушкинда   икки   марта   берилган.
223
  Зулфия.   Асарлар.   Мушоира.   –   Тошкент:   Ғафур   Ғулом   номидаги   Адабиёт   ва   санъат   нашриёти,
1985. – Б. 276-277.
209 Биринчи   марта   берилганини   Зулфия   “товшинг   жаранги”   деб   ағдаради.
Иккинчисида   бу   иборани   “дилбар   садонгни”   деб   таржима   қилади.   Шу
иборани   икки   маротаба   ҳам   бир   хил   қилиб   таржима   қилиш   керак,   деб
ўйлаймиз. “Милые черты” иборасини битта қилиб “чеҳра” сўзи билан беради,
“милые”ни   тушириб   қолдиради.   “Небесные   черты”   -   “Азиз   чеҳрангни”
(“Милые черты”) деб таржима қилади.
“Небесные”   -   ғоят   гўзал,   чиройли   маънони   ташигани   учун,   уни
“Небесные   черты”   –   “Ғоят   гўзал   чеҳрангни”   ёки   “Илоҳий   чеҳрангни”деб
бериш керак эди.   
Йиллар ўтди. Исён бўрони
Хаёлларинг совурди дилдан.
Ва унутдим дилбар садонгни,
Ўчди азиз чеҳранг ёдимдан.
Қувғинликнинг чангида нурсиз 
Ғамга тўлиб кунларим ботди;
Худо, илҳом ва кўз ёшисиз,
Ишқ, изтироб, ҳаётсиз оқди.
“Қувғин”   сўзи   рус   тилида   “ссылка”   деб   таржима   қилинади,
“Заточение” эса ўзбек тилида “Қамалиш” маъносини беради. Демак, бирор
узоқ жойга қувғин бўлиб яшаш билан битта жойга қамалиб ўтириш бошқа-
бошқа маънолардир. Шуни таъкидлаб  ўтиш жоизки, бошқа таржималарда
ҳам   Пушкин   “қамалиш”ни   назарда   тутган   бўлса,   Зулфия   уни   “қувғин”
тарзида   беради.   Шунга   қарамай,   Зулфиянинг   Пушкиндан   қилган
таржималари   аслига   яқин,   қофиялар   тўкис   ва   уйғун.   Пушкинона   руҳ
уларга  тириклигича кўчган , и чки ҳарорат, нозиклик, нафислик сақланган.
Яна   бир   шеърнинг   таржимасига   диққат   қилайлик .   Бу   шеър     шоир
ҳаётлигида   чоп   этилмаган.   Ва   шундай   мулоҳазалар     мавжудки,   шеър
шоирнинг петербурглик таниши Сологуб Надежда Львовнага бағишланган 224
.
Умуман ,   Пушкинни ўқиш ниҳоятда енгил. Чунки у ҳамма вақт содда, равон
224
 Пушкин А.С. Собрание сочинений в десяти томах. Т  2 . – М осква : Правда, 1981.  – С. 387.
210 тилда   ёзган.   Айниқса,   севги-муҳаббат   ҳақида   ёзган   шеърлари   қўшиқ   каби
қалбингиздан жой олади. 
Нет, нет, не должен я, не смею, не могу 
Волнениям любви безумно предаваться;
Спокойствие моё я строго берегу
И сердцу не даю пылать и забываться;
Нет, полно мне любить: но почему ж порой 
Не погружуся я в минутное мечтанье, 
Когда нечаянно пройдёт передо мной
Младое, чистое, небесное созданье,
Пройдёт и скроется? ..  Ужель не можно мне, 
Любуясь девою в печальном сладострастье,
Глазами следовать за ней и в тишине 
Благословлять её на радость и на счастье, 
И сердцем ей желать все блага жизни сей
Весёлый мир души, беспечные досуги, 
Всё – даже счастие того, кто избран ей, 
Кто милой деве даст название супруги 225
. 
Бу   шеърда   эзгу   тилак,   пок   ният,   умид   ва   яқин   (севгили си   бўлмаган
тақдирда   ҳам)   кишига     бўлган   муҳаббат   мужассам   топган.   Шеърда   акс
эттирилган   ҳис - туйғуларни   Зулфия   қай   тарзда     китобхонга   етказган?
Таржима  аслига  монандми? ..
Йўқ, йўқ, муҳаббатнинг жўшқин раъйига
Энди мен бўлмасман телбаларча қул.
Озор ҳам  бермайман дил оромига, 
Ёниш,  ўртанишга  ҳеч  қўймайман йўл;
Бас энди, шайдолик етар! Ва аммо 
Не учун хаёлга толмайин бир зум,  
Ногаҳон самовий, нозли, мусаффо – 
225
 Пушкин А.С. Собрание сочинений в десяти томах. Т  2 . – М осква : Правда, 1981.  – С. 215.
211 Қиз кўзим олдидан ўтаркан  маъсум? ..
Томоша қилмоққа тотли шавқ билан 
Наҳотки, қолмади зарра ижозат?
Сукутда кузатмоқ нигор изидан,
Тиламоқ мумкинмас бахту саодат!
Наҳот, тилаб бўлмас ҳаёт  неъматин;
Унга ҳаловату ором ва шодлик?
Ҳаттоки, барнонинг қалбига яқин
Рафиқа атовчи кимсага толе? 226
Киши қалбидаги    яширин ва сирли тўлқинни   қалам    ёрдамида   юзага
чиқариш   унга   ўз   ҳиссиётларини   –   лиризмни   қўшиб   бера   олиш   Зулфия
поэзиясининг   характерли   хусусиятидир.   Шеър   таржимасига   шу   нутқаи
назардан ёндашар экан, шоира Пушкин яратган лирик қаҳрамоннинг севгиси
поклигини, мустаҳкам иродасини беришга эришади. Унинг қалб истакларини
самимий   гавдалантиради.   Зулфия   ҳам   оригиналдаги   қаҳрамонни   айнан
ўзидагидек бера олган.   “Спокойствие моё я строго берегу, И сердцу   не даю
пылать   и   забываться”   мисраларини   шоира   “Озор   ҳам   бермайман   дил
оромига,   Ёниш,   ўртанишга   ҳеч   қўймайман   йўл”     тарзида   берган.   Ёки
“Младое,   чистое,   небесное   созданье”   мисрасини   “Ногаҳон   самовий,   нозли,
мусаффо”   тарзида   ўгирган.   Шу   мисрадаги   “младое”   сўзини   Зулфиянинг
“нозли”   деб   ўгириши,   таржимоннинг   ютуғидир.   Ушбу   таржимада   шеърий
мазмун,     бадиий   ифода   тўғри   таржима   қи л ин ган.   Ҳар   бир   бадиий   ифода
(жумладан, “Нет, полно мне любить ...” )га Зулфия ўзбек тилидаги (“Бас энди,
шайдолик етар!”) муқобил сўз ва ибораларни топиб ишлатган. Шунинг учун
мазкур таржимани аслига яқин, деб  хулоса чиқаришимиз мумкин.  
Зулфия қардош халқлар адабиётидан ҳам  кўпгина таржималар қилган:
“Қайсин   Қулиевнинг   кўпгина   шеърлари   ўзбекчалаштирилган.   Бу   хайрли
ишга  меҳру  муҳаббатим  тақозоси   билан мен ҳам   қўл урганман.  Таажжубки,
таржима   қилганларим   енгил   шеърлар   эмас   эди,   лекин   мен   уларни   жуда   тез
226
  Зулфия.   Асарлар.   Мушоира.   –   Тошкент:   Ғафур   Ғулом   номидаги   Адабиёт   ва   санъат   нашриёти,
1985. – Б. 280.
212 тушунганман ва тез ўзбекчалаштирганман. Ўзбек шеърхони Қайсин оғанинг
барча   шеърларини   ахтариб   топиб   ўқийди.   Халқимиз   шоир   самимиятини,   ўз
халқининг   тарихи,   бугуни,   келажагига   эҳтиромини,   ҳур   фикрларини   жуда
севади. 
Бўлиб ғамга ошино
Дард чекканда бу кўнгил,
Ёдга тушдинг доимо,
Тош устида унган гул.
Умид чўғин ёндирдим,
Кулдан холи бўлди ул.
Фақат сенга талпиндим,
Тош устида унган гул...
Биз   –  дўстлари   –   Қайсин   оғанинг   шеърларини   ҳам   “тош   устида   унган
гул”   дегимиз   келади.   Бу   шеърият   ўзининг   тоғли   элининг   хушбўй   нафасини
олис-олисларга тарқатиб, танитиб тургани учун ҳам шундай дегимиз келади”
(“Камалак”, 215-б.).
Маълумки,   Зулфиянинг   “Хотирам   синиқлари”   достонида   мустабид
тузумнинг   узоқ   йиллар   давом   этган   манфур   сиёсати,   қатағонлари   қаттиқ
қораланган.   Айниқса,   60   йил   аввал   акасидан   жудо   бўлган   шоиранинг   қалб
изтироблари, узоқ йиллар тилига чиқара олмаган дарду фиғонлари достонда
яққол   ифодасини   топган.   Шу   маънода,   айтиш   мумкинки,   шоиранинг
Некрасов   шеъриятидан   таржималар   қилишига,   унинг   айнан   “Рус   аёллари”
поэмасини   ўгиришига   унинг   юрак   тубида   ётган   истибдоддан   норозилик,
йигит ёшида нобуд бўлган жигарининг ёди туртки бўлган.    
“Шоир   сифатида,   албатта,   ҳамма   рус   шоирларидан   юқори   турган”
(Н.Г.Чернишевский)   Н.А.Некрасов   асарларининг   руҳини   ва   ширасини
сақлаган ҳолда ўзбек тилида бериш жуда машаққатли ва мушкул ишдир. Бу
мушкулотни енгиш учун  таржимон Н.А.Некрасов  ижодий лабораториясини,
шоир қаҳрамонларининг руҳий оламини, нозик ҳис-туйғулар оқимини, теран
213 мушоҳадалар мантиғини барометрдек аниқ қайд қиладиган ва гўзал ифодалай
оладиган қудрат эгаси бўлиши лозим 227
.
Зулфиянинг   худди   шундай   қудратга   эгалигини   унинг   Некрасовдан
қилган таржималари исботлайди. У Н.А.Некрасовнинг ўлмас поэтик оламига
мурожаат   этар   экан,   қалбига   ҳамоҳанг   ва   яқин   асарни   –   “Рус   аёллари”
поэмасини таржима қилди.
1871-1872   йилларда   ёзилган   “Рус   аёллари”   поэмаси   биринчи   рус
инқилобчилари   –   декабристларнинг   қатъиятли,   улуғвор   аёллари   қалби
ҳақидаги ёниқ асардир. 
1826   йилда   сургун   қилинган   декабристларнинг   30   йилдан   сўнг,   яъни
1856   йилларда   қайтиб   келишлари   рус   жамиятини   яна   бир   бор   титратди.
Н.А.Некрасов   декабрист   А.Е.Розен   кундаликларига   таянган   ҳолда   “Княгиня
Трубецкая” поэмасини ёзади.  Княгиня Екатерина Ивановна Трубецкая ўз эри
Сергей   Петрович   Трубецкойнинг   (1790-1860)   орқасидан   Сибирга   боради.
Бундай   садоқат   ва   жасоратни   кутмаган   подшоҳ   Николай   I   уларни   сарой   ва
жамиятда   тутган   мавқеидан,   унвонидан,   фуқаролик   ва   оналик   ҳуқуқидан,
бойлигидан маҳрум этади. 
Мария   Николаевна   Волконская   1812   йилги   Ватан   урушининг
қаҳрамони   генерал   Н.Н.Раевскийнинг   қизидир.   У   1805   йилда   туғилган,
адабиётга   ихлоси   баланд,   олий   маълумотли   бўлган.   У   1825   йилда   генерал
С.Г.Волконскийга   турмушга   чиқади.   Турли   қарама-қаршиликларга   қарамай
Мария Николаевна 27 декабр ь   1826 йилда Москвадан чиқиб, 20 кундан сўнг
Иркутскка   етиб   келади.   У   сургундаги   эри   билан   Нерчинск   қазилма   конида
учрашади. У эри билан 30 йил сургунда бўлади ва Сибирдан қайтиб келгач,
1863   йилда   вафот   этади.   Н.А.Некрасов   “Княгиня   Волконская”   поэмасини
декабрист   М.Н.Волконскаянинг   кундаликларини   эшитиш   ва   ўқиш   асосида
яратади. Гарчи бу икки поэма асосида ҳаётий воқеалар ва аниқ аёллар ҳаёти
ётса-да, Н.А.Некрасов наздида  улар умумлашмалик касб этади, 1860-йиллар
инқилобчи   рус   аёлларининг   характерли   хусусиятларини   ташийди.   Ватан
227
  Ҳотам Умр, Азмиддин Носир. Шеърият маликаси. – Самарқанд: “Зарафшон”, 1996. – Б. 4. 
214 озодлиги   ва   бахти   учун   курашган   эрларига   содиқлик   ва   садоқат   кўрсатган,
уларнинг   ғоясига   ҳақли   эканликларини   амалда   исбот   қилган   аёлларнинг
типик образларини кашф этади.
“Рус   аёллари”   ичига   икки   мустақил,   айни   пайтда,   бир-бирига   боғлиқ
асар   киритилган:   “Княгиня   Трубецкая”   ва     “Княгиня   М.Н.   Волконская”.
Зулфия   буларни  аввал  “Шарқ   юлдузи”     журналида,  кейинчалик,  1956  йилда
Ўзбекистон   Давлат   нашриётида   “Рус   аёллари”   таржимасини   алоҳида   нашр
қилдирди.   “Бу   асар   Зулфия   таржимонлик   маҳоратининг   жуда   кўп
қирраларини   ёритиш   учун   катта   материал   бўла   олади.   Бу   асарда   тамоман
бошқача бир дунё, бошқа қаҳрамон, ўзга интонация, айрича мусиқа, манзара
ва образ; аёлни, қаҳрамонликни, фидокорликни куйлаш ётади.
Зулфия буни қалбдан тўла ҳис эта билди. Зулфия шоир изидан бориб,
“елиб   бораётган   отни   ҳам   тўхтата   оладиган,   ёниб   турган   уй   ичига   кира
оладиган”   қаҳрамон   аёлни   куйлайди,   бу   аёлда   нафақат   юксак   муҳаббат
туйғуси, балки улуғ ишонч, бурч ҳам юксакдир” 228
. 
“Некрасов   –   мен   қаттиқ   кўнгил   берган   биринчи   шоир   бўлди,   унинг
кетидан,   албатта,   бошқалар   ҳам   кириб   келдилар.   Лекин   биринчи   муҳаббат
умрбод   биринчилигича   қолади…     Шоирнинг   кўпгина   фазилатларини   мен
кейинроқ,   уни   таржима   этганимда   тушундим.   “Рус   аёллари”   поэмасининг
таржимаси   менинг   бу   борадаги   энг   катта   ишимдир.   Шоирга   бўлган   кучли
муҳаббатим   таржимонликнинг   машаққатли   онларида   мени   қўллади,   мен   ўз
зиммамдаги бурчни бажараётгандек эдим. 
Лекин   мен   Некрасовга,   албатта,   кейин   ҳам   мурожаат   этдим,   ҳамиша
мурожаат этаман. У менинг доимий ҳамроҳимдир” 229
, – деб эслайди шоира.
Н.А.Некрасов   адабиётга   нафақат   халқчил   шоир,   балки   ўша   халқнинг
руҳиятини,   маънавиятини,   инсон   муносабатларини   юксак   даражада
тасвирлай   оладиган   истеъдоддир.   “Рус   аёллари”   поэмасининг   лирик
образлари туйғуларини, табиат ва жамият тасвирини жуда  ч иройли тасвирлаб
беришга эришган. Ана шундай ҳолатларнинг барчасини Зулфия бекаму куст,
228
  Владимирова Н. Зулфия – таржимон. //Ўзбек тили ва адабиёти, 1987. №2. – Б. 64.
229
  Зулфия. Ҳамиша сафдаги шоир. // Шарқ юлдузи, 1971. № 12 . – Б.  55-56.
215 асл   нусхага   мос   келадиган   шеърий   ўлчовларда   таржима   этган.   Шуниси   ҳам
диққатга   сазоворки,   биринчи   мустақил   поэма   асл   нусхасидаги   872   сатрини
таржимада ҳам 872 сатрда бера олган. Бу – таржима жараёни жуда мураккаб
ва оғир кечганлигидан далолат беради. Бу поэмадаги асосий образ Екатерина
Ивановна   Трубецкая   –   чинакам   рус   аёли:   қўрқмас,   шижоатли,   ватанпарвар.
Қонига   сингиб   кетган,   табиатига   мос   бу   фазилатлар   уни   (рус   аёлини),
албатта, шарқ (ўзбек) аёлидан ажратади. 
Шунга қарамай, Зулфия Екатерина Ивановна Трубецкаянинг ўзига хос
руҳий   дунёсини   аслидай   сақла ган   ҳолда   асар   қаҳрамонига   “янгича”   ҳаёт
бер а ди.   Эри ортидан Сибирга жўнаб кетаётган  аёл қалбидан нелар ўтмайди:
гоҳида   “қақшатади   совуқ”,   “уйқу   бермас   хаёллар   бироқ”,   “кўрганлари   бари
эмас туш”, “ямшик мудраб эгарда ухлар”, “оч бўрилар... юракларни тимдалаб
увлар...”.
Барибир унинг қарори қатъийдир:
Да, рвём мы сердце пополам
Друг другу, но, родной, 
Скажи, что ж больше делать нам?
Поможешь ли тоской!
Один, кто мог бы нам  помочь
Теперь ...  Прости, прости!
Благослови родную дочь
И с миром  отпусти!.. 230
 
Отасидан   кечирим   сўраб,   ватанпарварлик,   эрига   садоқат     бурчи   устун
эканлигини таъкидлайди: 
Далёк мой путь тяжел мой путь, 
Страшна судьба моя, 
Но сталью я одела грудь ...  
Гордись – я дочь твоя 231
.
230
 Некрасов Н.А. Сочинения в 2-томах. Том 2. – М осква:   “ Художественная  литература ” , 1976 . – С.
90.
231
 Некрасов Н.А. Сочинения в 2-томах. Том 2. – М осква:   “ Художественная  литература ” , 1976 . – С.
9 1 .
216 Ғ.Саломовнинг   “ Шоир шоирни таржима қиларкан, юлдуз юлдуз билан
учрашаркан,   қандайдир   мўъжиза   юз   бериши   муқаррар ...   Ахир,   ҳеч   қачон,
таржимон   минг   карра   ҳ алол   таржимон   бўлганида   ҳам,   у   шоир   экан,   йўл-
йўлакай,   ора-чира   ўз   ҳамкасби   –   муаллифга   “ бирон   нарса ”   “ ҳадя ”   қилмай
иложи   йўқ.   Зотан,   шоир   шоирни   фақат   такрорлаш   мумкин   эмас ” 232
,   -   деган
мулоҳазалари   Зулфия   таржимасига ,   унинг   таржима   жараёни   ҳақидаги
қарашларига   ҳам   мосдир.   Бинобарин ,   таржима   –   чинакам   мўъжиза   бўлиб
чиқди: 
Қону қардош бир бутун қалбни 
Бўлмоқдамиз икки тенг пора. 
Не қиламиз ота, бу дардни,
Қайғунг жонга бўларми ора?
Бизнинг танҳо кўмакдошимиз 
Энди узоқ… Хуш қол, отажон, 
Қизингга сен фотиҳа бер тез, 
Сафаримга жўнайин шодон!..
Йўлим олис, йўлим серзаҳмат,
Даҳшатлидир тақдирим менинг, 
Лекин кўксим мисоли пўлат… 
Фахрлангин – мен сенинг қизинг! 233
Поэманинг   бошдан-охирига   қадар   таржима   ана   шундай   қувват   билан,
моҳирона   давом   этади.   Бунинг   тасдиғини   қуйидаги   парчанинг   самимий   ва
ишончли таржимисида ҳам англаш мумкин: 
Ўйдан ақл гангиган, хаста,
Уйқу бермас хаёллар бироқ.
Дилда ҳасрат, ўй ҳар нафасда 
Алмашинар чақмоқдан тезроқ:
232
 Ғайбуллоҳ ас-Салом. Эзгуликка чоғлан, одамзод. Иккинчи китоб. –  Т ошкент : : “Шарқ”, 1997. – Б.
139.
233
  Зулфия.   Асарлар.   Мушоира.   –   Тошкент:   Ғафур   Ғулом   номидаги   Адабиёт   ва   санъат   нашриёти,
1985. – Б. 282-283.
217 Княгиня гоҳ ёру дўсти,
Гоҳ турмани кўрар дафъатан.
Худо билар недир боиси
Ўйлаб кетди шу ҳолин бирдан. . .
Ўйлади у: юлдузли осмон
Қум сепилган саҳифа фақат.
Ой-чи – қизил сургуч босилган, 
Юм-юмалоқ муҳрдир албат ...
Некрасовда:
Кипит больной усталый ум
Бессонный до утра,
Тоскует сердце, смена дум
Мучительно быстра,
Княгиня видит то друзей,
То мрачную тюрьму.
И тут же думается ей-
Бог знает почему.
Что небо звездное  –
песком
Посыпанный листок
А месяц  –   красным
сургучом
Оттиснутый кружок ...  
Таржима ва оригиналга қулоқ солинг: Қаҳрамон руҳининг бир хил 
изтироблари, ўйлари, орзулари, тасаввурлари ...
“Тўғри,   Некрасовдан   келтирилган   юқоридаги   парчани   сатрма-сатр
таржима   қилсангиз,   Зулфия   таржимасидаги   баъзи   сўзлар   (жумладан,
“чақмоқ”,   “дафъатан”,   “юм-юмалоқ   муҳрдир”   каби)   учрамайди.   Лекин
бундан   шоира,   “Некрасов   мисраларини   ўзгартириб   таржима   қилибди”,
деган   хулоса   чиқмаслиги   керак.   Некрасов   мисрасининг   моҳиятига   диққат
218 қилсангиз,   уларнинг   тубидаги   маъно   Зулфия   таржимасидаги   маъно   билан
муштарак   эканлигини   кўрасиз.   Келтирилган   парчада   Зулфия   қаҳрамонни
“ақли   гангиган,   дилда   ҳасрати   зўрлигидан   паришонхотирликка   тушган,
натижада хаёлга келаётган нарсалар чақмоқдан тезроқ алмашинаётган аёл”
ҳолида   тасаввур   қилади   ва   ана   шу   тасаввурни   ўзбекча   аниқ   ва   ёниқ
мисраларда   беради.   Зулфия   ижодий   таржимасининг   ютуғи   ҳам   ана
шундадир,   чунки   унда   нотабиийлик,   ортиқчаликлар,   кўп   сўзлилик
учрамайди.
Келинг юқоридаги мисолнинг сўнгги икки сатрига яна қулоқ 
солайлик: 
А месяц – красным
Сургучом
Оттиснутый кружок!. . .
Бу байтни сўзма-сўз таржима қилсак:
Ой-чи – қизил сургуч
Босилган айлана!
бўлади. Бироқ бунда Некрасов айтмоқчи бўлган фикр равшан эмас. Чунки
“қизил   сургуч   босилган   айлана”   деганда   кўз   ўнгимизда   ой   “жонли”
гавдаланмайди, у конкретлашмайди, балки мавҳумлигича қолади.
Зулфия таржимасида ўхшатиш жуда нозик ва аниқ чиққан. Ойга хос
бўлган   қизиллик,   юм-юмалоқлик   (ғадир-будирлик),   нотекислик   каби
сифатлар “қизил сургуч босилган юм-юмалоқ муҳр”да жамулжам” 234
.   “Шу
каби   “смена  дум   мучительно   быстра”   иборасини   Зулфия   “ўй  ҳар   нафасда
алмашинар   чақмоқдан   тезроқ”   деб   муваффақиятли   (асл   нусхада   бўлмаса
ҳам   ўша   сатрдаги   “мучительно   быстра”   иборасини   “чақмоқдан   тез”
жумласини ишлатишга имкон) беради. Чунки чақмоқ шу қадар тезки, у кўз
очиб   –   юмгунча   ялт   этиб   ўтиб   кетади.   Княгиня   Трубецкаянинг   характери
шаҳар   ҳокими   билан   юзма-юз   тўқнашувда   янада   ёрқинроқ   очилади.
Некрасов   Губернаторнинг   портретини   жуда   жонли   чизгани   каби   Зулфия
234
  Бу фикрни профессор Ҳ.Умуров ҳам таъкидлайди. Қаранг: Ҳ.Умр, А.Носир. Шеърият   маликаси .
–  Самарқанд :  “Зарафшон”, 1996 . – Б.  21.
219 ҳам уни моҳир рассомдай тасвирлайди 235
.
Её в Иркутске встретил сам
        Начальник городской;
Как мощи сух, как палка прям,
         Высокий и седой.
Сползла с плеча его доха,
        Под ней – кресты , мундир,
На шляпе – перья петуха.
       Почтенный бригадир 236
Таржимада:
Иркутскда Княгиняга
Пешвоз чиқди шаҳар ҳокими.
Суякдай қоқ, таёқдай тикка,
Соч-соқоли оппоқ қор каби.
Хиёл очиқ пўстин кўксидан
Кўринарди мундир, крестлар.
Бошидаги қалпоқ устида
Хўроз пати майин ҳилпирар 237
.
Ушбу   парчани   ўқиркансиз   подшо   Россияси   губернаторининг
портрети яққол намоён бўлади: суякдай қоқ, таёқдай тикка, соч-соқоли қор
каби   оппоқ,   кўкрагида   орден-крестлар   осиғлиқ,   шляпаси   устида   хўроз
пати… Ўта мағрур, мутепараст, айни пайтда амалдорларга хос дағалликни,
мағрурликни ўзида жо қилган шахс.
Поэманинг   иккинчи   қисми   княгиня   билан   губернатор   ўртасидаги
диалог   шаклида   ёзилган.   Муаллиф   шу   усулни   охирига   қадар   сақлаган,
таржимон ҳам уни айнан бера олган. Губернатор билан княгиня ўртасидаги
бўлиб   ўтган   мулоқотларда   княгинянинг   руҳияти   янада   очилади.   Айниқса,
235
  Қаранг:  Ўзбекистонда бадиий таржима тараққиёти. –   Т ошкент :  “Фан”, 1986 .   – Б.  194.
236
 Некрасов Н.А. Сочинения в 2-томах. Том 2. – М осква :  “ Художественная  литература ” , 1976. – С.
9 7 .
237
  Зулфия.   Асарлар.   Иккинчи   жилд.   Мушоира.   –   Т ошкент :   Ғафур   Ғулом   номидаги   Адабиёт   ва
санъат нашриёти, 1985 . – Б.  297.
220 турмушга   чиққан   аёлнинг   эри   олдидаги   бурчини   ҳар   қандай   тўсиқларга
қарамай тўлиқ ҳис этиши Трубецкаянинг аҳди қаттиқлигини кўрсатади. Бу
ҳолат Зулфияга ёт эмаслиги туфайли, таржима жуда ҳам бенуқсон чиққан.
Нет, что однажды решено –
         Исполню до конца!
Мне вам рассказывать смешно,
         Как я люблю отца,
Как любит он. Но долг другой,
        И выше и святей,
Меня зовёт. Мучитель мой!
        Давайте лошадей! 238
Таржимада:
Йўқ, йўқ, бир йўл қилдимми қарор,
Бажармайин тинмайман зинҳор.
Отамни мен, мени нақадар
Отам севар, барини изҳор
Этмоқлигим сизга не даркор?.
Яна юксак, яна муқаддас
Бурч чорлайди, қилмасдан абгор
Отлар беринг менга шу нафас… 239
Таржима   жараёнида   Зулфия   Княгиняни   моҳирлик,   усталик   билан
тасвирлайди.   Танлаган   йўлидан,   қароридан   ҳеч   ҳам   қайтмаслигини,   бу
учун ўлимга рози эканлигини, “Йўқ! Эмасман ожиз қул асло, мен аёлман,
хотинман, хотин”, деб баралла айтишини жонли тасвирлайди:
Қўрқинчлидир, биламан аммо 
Кўрар куни менинг эримнинг.
Уникидан бўлмасин аъло,
238
 Некрасов Н.А. Сочинения в 2-томах. Том 2. – М осква :  “ Художественная  литература ” , 1976. – С.
105 .
239
  Зулфия.   Асарлар.   Иккинчи   жилд.   Мушоира.   –   Тошкент:   Ғафур   Ғулом   номидаги   Адабиёт   ва
санъат нашриёти, 1985. – Б. 300-301.
221 Майли, қолган ҳаётим менинг! 240  
Оригинал:
Ужасна будет, знаю я,
   Жизнь мужа моего.
Пускай же будет и моя
  Не радостней его!      
Кўриниб   турибдики,   таржимадаги   барча   сатрлар   оригинал   билан
ҳамоҳанг,   ҳамнафас.   Яна   шуни   таъкидлаш   лозимки,   Зулфияни   “аввало,
услубнинг   мардона   оҳанглари,   қатъийлик,   услубий   ўзига   хослик   кўпроқ
қизиқтиради”. Бундай мисолларни кўплаб келтириш мумкин. 
Тўғри,   таржимада   ўз   қиёмига   етмаган   сатрлар   ҳам   бор.   Масалан,
губернаторнинг   “Не   ездите   вперед!”   деган   гапини   таржимон   “Зинҳор-
зинҳор бу йўлдан борманг!” дея ағдарган. Ваҳоланки, гап бу ерда у ёки бу
йўлдан   бориш   тўғрисида   бораётгани   йўқ,   губернатор:   “Энди   олдинга
юрманг, орқага қайтинг!” демоқчи.
Бундан   ташқари   таржимон   асл   нусхада   бўлмаган   “зинҳор-зинҳор”
сўзларини   ҳам   кетма-кет   ишлатиб,   губернаторнинг   характерига   зид
сўзларни   қўллаган   (Худди   шу   фикрни   “Ўзбекистонда   бадиий   таржима
тараққиёти”   монографиясида   учратиш   мумкин) 241
.   Бу   губернатор
характерининг мантиғини муайян даражада бузган. 
Но вы не будете там жить:   Тот климат вас убьёт!
Я вас обязан убедить,
Не ездите вперед! 242
Таржимаси:
Сиз у ерда кўрмайсиз ҳаёт,
Иқлим сизни қилар жувонмарг,
Уқтирмоғим фарз эрур ғоят,
Зинҳор-зинҳор бу йўлдан борманг 243
.
240
  Ўша китоб. – Б. 302. 
241
  Ўзбекистонда бадиий таржима тараққиёти. –  Т ошкент :   “ Фан ” , 1986.  – Б.  194.
242
 Некрасов  Н.А . Сочинения. Том  2. –  М осква:  Художественная литература, 1976.  – С.  106.
222 Бундай   бадиий   камчиликларга   қарамай,   Зулфия   садоқатли   ва
довюрак   рус   аёли   образини   Некрасов   тасвирлагандай,   қалб   оташи   билан
таржимада яққол гавдалантирди, дейиш мумкин.
Губернатор   княгиняни   йўлдан   қайтиши   учун   ҳар   қандай   далилларни
келтирмасин,  княгиня  барибир ўз қароридан  қайтмайди:
Пусть смерть мне  суждена – 
Мне  нечего  жалеть!. . . 
Я  еду! Еду! Я должна 
Близ мужа умереть 244
.
Таржимаси:
Майли, ўлим ёзиқ қисматда, 
Ҳеч нарсага йўқдир илинжим.
Жўнамоғим  фарз шу фурсатда, 
Ҳузурида  жон бераман жим 245
.  
Некрасов княгинянинг дилидагини қандай таъсирчан, қатъий,  иродали
қилиб   кўрсатган   бўлса,   Зулфия   айнан   худди   шундай   ўзбек   китобхонига
етказган.   “Пусть   смерть   мне     суждена ”   сатри   “Майли,   ўлим   ёзиқ   қисматда”
ёки   “Я   еду!   Еду!   Я   должна ”   сатри   “Жўнамоғим     фарз   шу   фурсатда”     деб
берилган.  
Умуман,   Зулфия   ижоди   ҳам,   унинг   таржима   асарлари   ҳам   кўпроқ
аёлларга   яқин   шеъриятдир.   Аёлларнинг   қувончу   ташвишларини,   дарду
аламларини,   муҳаббату   ҳижронларини   акс   эттирувчи   поэзиядир.   Шунинг
учун   Некрасовнинг   бу   асарини   Зулфия   жуда   ҳам   чиройли,   моҳирона,
таъсирчан   қилиб   етказган.   Бу   мулоҳазанинг   исботи   учун   таржиманинг   яна
бир қисмига диққатимизни қаратамиз.
... А он, не думая  о том, 
               Что станется с женой,
243
  Зулфия.   Асарлар.   Иккинчи   жилд.   Мушоира.   –   Тошкент:   Ғафур   Ғулом   номидаги   Адабиёт   ва
санъат нашриёти, 1985. – Б. 302.
244
  Некрасов Н.А. Сочинения.  Том  2. –  М осква:  Художественная литература, 1976.  – С.  10 7 .
245
  Зулфия.   Асарлар.   Иккинчи   жилд.   Мушоира.   –   Т ошкент :   Ғафур   Ғулом   номидаги   Адабиёт   ва
санъат нашриёти, 1985 . – Б.  302.  
223 Увлекся призраком пустым, 
              И – вот его  судьба! ..
И что ж? ..  бежите вы за ним, 
              Как жалкая раба! 246
Княгинянинг ушбу жавобини шундай моҳирона ўгирадики, гўёки ўзбек
аёли   жавоб   қайтараётгандай,   гўё   шоиранинг   ўзи   Ҳамид   Олимжон   билан
ҳамиша ҳамнафас эканлигини кўрсатгандай, эслатиб ўтаётгандай  туюлади: 
Йўқ! Эмасман ожиз қул асло, 
Мен аёлман, хотинман, хотин.
Аччиқ, оғир қисматим, аммо, 
Унга содиқ бутун ҳаётим.
Оҳ, ўзга бир хотин туфайли
Унутсайди эрим бу замон,
Топар эди қалб кучи, майли, 
Унинг қули бўлмасга имкон.
Мен биламан танҳо рақибим 
Ватанига бўлган муҳаббат.
Керак бўлса, сезгувчи қалбим, 
Такрор - такрор  афв  этар албат! 247
Поэманинг таржимасида асарнинг руҳи жуда ҳам яхши сақланган,
унда   вафодор,   пок   аёлнинг   ички   дунёси,   жасорати,   енгилмас   туйғулари   ва
унинг   бетакрор   зарблари   сезилиб   туради.   У,   ўз   ролига   сингиб   кетган
артистдай, шу асарнинг руҳига кириб таржима қилганлиги учун, асар ғоявий-
бадиий бир бутунликни, яхлитликни сақлаган.  
Таржимон асарнинг  аслини  тўлиқ тушунса,  ундаги  руҳ  таржимоннинг
қалбини   уйғотса,   айни   пайтда,   бу   туғён   таржимон   қалбидаги   ҳоким
туйғуларга   эш   бўлса   –   таржима   аслига   яқин   бўлади.   Бу   хулоса   юқоридаги
фикрлардан чиқар экан, шоира Зулфиянинг ўз таржималарида  ана шу шартга
246
  Некрасов Н.А. Сочинения.  Том  2. –  М осква:  Художественная литература, 1976.  – С.  10 9 .
247
  Зулфия.   Асарлар.   Иккинчи   жилд.   Мушоира.   –   Тошкент:   Ғафур   Ғулом   номидаги   Адабиёт   ва
санъат нашриёти, 1985. – Б. 307. 
224 доимо риоя қилиб келганлигини таъкидлаш жоиздир.
“Н.А.Некрасовнинг   “Рус   аёллари”   асарига   киритилган   иккинчи   бир
мустақил   поэма   “Княгиня   М.Н.Волконская”   бўлиб   унинг   ҳажми   1628
мисрани ташкил қилади.  Поэманинг асосий образи Мария Николаевна бўлиб,
шоир унинг хотираларига суяниб “Бувимнинг эсдаликлари” тарзида ёзган. У
эрини   қутқариш   учун   қўлдан   келгунча   ҳамма   ҳаракатни   қилади.   Ҳатто
Петербургга   –   подшо   олдига   ҳам   боради.   Қалби   тош,   бераҳм   император   ўз
ҳукмидан   қайтмайди,   эрини   умрбод   Сибирга   юбортиради.   Йигирма   яшар
Мария   Николаевна   ёш   гўдакни   уйда   қолдириб,   эрининг   кетидан   Сибирга
боришга   аҳду   паймон   қилади.   Бунга   отаси   қарши   чиқиб,   рухсат   бер майди.
Лекин Мария Николаевнанинг аҳди қатъий: 
Отец мой! Должна я увидеть его ...
Умру я, тоскую по муже ...
Ты, долгу служа, не щадил ничего, 
И нас научил ты тому же…
Герой, выводивший своих сыновей 
Туда, где смертельней сраженье,  – 
Не верю, чтоб дочери бедной своей 
Ты сам не одобрил решенье!
Таржимаси:
Отажоним! Мен уни кўрмоғим даркор ...
Ҳасрати ғуссасидан бўламан ҳалок.
Сен ўз бурчинг ўтаркан аядингми жон,
Нақ шундай таълим бердинг  бизга ҳам ҳар чоқ.
Қонли кураш, қирғинли жанг оловида 
Ўғилларин бошлаган қаҳрамон жасур, –
Наҳот энди бечора қизнинг жонига 
Ора кириб кўрмайсан қарорин маъқул!
Шоиранинг   таржимаси   заргарнинг   ишига   қиёс   қилгулик.   У   зарнинг
қадрига   етган   устадай   қунт   билан   ишлаб,   сўзнинг   дур-жавоҳирларини
225 танлаб,   жой-жойига   қўяди   ва   чиройли   санъат   обидасини   яратади.
Некрасовнинг асл нусхаси қизил олманинг бир палласи бўлса, Зулфиянинг
таржимаси ўша олманинг иккинчи палласи” 248
. 
Таржиманинг   ҳар   бир   саҳифаси   аслиятга   мос,   катта   дид   ва   зўр
маҳорат   билан   ўгирилган.   Юқорида   намуна   қилиб   кўрсатилган   таржима
Зулфияда   шоиралик   қобилияти   мутаржимлик   истеъдоди   билан   моҳирона
уйғунлашганидан,   “Рус   аёллари”нинг   сеҳри   ва   жозибаси,   гўзаллиги   ва
яхлитлиги   Зулфия   таржимасида   тўлиқ   сақланганлигидан   далолат   беради.
Ҳар   икки   поэманинг   таржимаси   ҳар   қандай   даврда   ҳам   бебаҳо   туҳфа
эканлигига   ишончимиз   комил.   “Зулфиянинг   таржимонлик   фаолияти   ва
маҳорати   ҳақида   гап   борар   экан,   унинг   таржимон   кадрлар   етказишда,   ёш
таржимонларга   устозлик   қилишда   ҳам   олижаноб   фазилатларга   эга
эканлигини   таъкидлаб   ўтиш   лозим.   Ўзбекистонда   таржима   санъатини
ривожлантиришда   ҳам     Зулфиянинг   ташкилотчилик   фаолияти   бениҳоя
улуғдир. 
Зулфия   кўпгина   бадиий   асарларни   таржима   этиш   билан   бирга
таржима   санъатини   ардоқлашда,   унинг   ривожи   –   тараққий     қилишида
жонбозлик   кўрсатди.   Ўттиз   йилдан   ортиқ   хотин-қизлар   журнали
“Саодат”га бош муҳаррир бўлган шоира, у ерда босилган оригинал асарлар
билан   бир   қаторда   таржима   асарларни   ҳам   шахсан   кўриб   чиқиб,
камчиликларини   тузатиб,   сифатига   алоҳида   аҳамият   бериб   келди.
Шоиранинг таҳририда Пушкиннинг “Борис Годунов” драмаси, “Лўлилар”,
“Руслан   ва   Людмила”     поэмалари,   Лермонтовнинг   “Танланган   асарлар”и
ва бошқа тўпламлар чиқди. Ўзбекистонда  етишиб чиққан бир қанча адиб,
адибалар,   таржимон   шоир   ва   шоиралар   Зулфияни   устозимиз   деб   фахр
билан тилга оладилар” 249
. 
“Устоз   дарҳақиқат   ҳар   биримизнинг   матбуотда   эълон   қилинган
машқларимизни   диққат   билан   кузатар     ва   ўз   таассуротларини   дарҳол
билдирардилар… 
248
 Ўзбекистонда бадиий таржима тараққиёти. – Т ошкент :  “ Фан ” , 1986 .   – Б.  195-196.
249
  Ўша китоб. – Б. 204. 
226 Биз   кўпчилик   эдик.   Эътибор   Охунова,   Ойдин   Ҳожиева,   Гулчеҳра
Нуруллаева,   Нилуфар,   Дилбар   Саидова,   Умида   Абдуазимова,   Олмос,
Муҳтарама   Улуғова,   Турсуной   Содиқова,   Бибисора   Отаева,   Санобар
Ҳасанова,   Бибисора   Туропова,   Ҳакима   Ҳасанова   ва   бу   руйхатни   хали
давом эттирса бўлаверади” 250
, - деб ёзади Гулчеҳра Жўраева. 
Шу ўринда баъзи мулоҳазаларни айтиш жоиз. Асосий диққатни икки
нарсага қаратдик:   Биринчи дан, п оэма таржимаси жараёнида шоира ҳар бир
сўзга,  сўзнинг  товланишига,  сўзнинг  қалбига эътибор  қилиш санъатининг
сирларини   ўрганишга   мажбур   бўлади.   Бу   мажбурият   ҳар   бир   сўз   бадиий
“юк”  ташигандагина  адабиётга   да х лдор  бўлишини  исбот   қилади.  Керакли
ва   зарур   сўзни   топиб   ўз   ўрнида   ишлатиш   –   кўп   сўзлиликни   йўқотади,
сўзни зар каби тежаш, уни ҳурмат қилиш сабоғини беради. 
Жумладан, “Княгиня М.Н.Волконская”да ўқиймиз:
“Идите, идите! Вы сильны душой,
Вы смелым терпеньем богаты…” 251
Т аржимада  бу қуйидагича жаранглайди:
“Боринг, боринг! Сизда зўр қудратли қалб бор.
Жасур чидам, бардошга бойсиз ниҳоят…” 252
Бу   парчадаги   “смелое   терпенье”   (“жасур   чидам”)   сўзига   диққат
қилсангиз   кучли   қалбнинг   қаҳрамонона   бардошини,   рус   аёлининг   беадад
сабрга   ҳам   бойлигини,  довюраклигини  ҳис  қиласиз.  А.С.Пушкин  тилидан
декабрист   аёл   М.Н.Волконскаяга   қилинган   бу   хитоб   ҳам   (аслият)
Некрасовнинг,   ҳам   (таржимон)   Зулфиянинг   сўзга   устамонлигини   воқе
қилади.   Аслият   руҳининг   Зулфия   ижодига   яқинлиги   –   таржиманинг
ёрқинлигига, самимийлигига сабаб эканлигини исботлайди. 
Иккинчидан,   поэма   жанрининг   ўзига   хос   жанрий   хусусиятларининг
энг   нозик   сирлари   ҳам   таржимон   руҳиятига   сингади.   Поэма   –   лирик
қаҳрамон   қалбининг   энг   ҳаяжонли,   изтиробли,   дардли   қўшиқлари
250
 Қаранг: Эҳтиром. –   Т ошкент : “Ўзбекистон”, 1995 . – Б.  53 .
251
 Некрасов Н.А. Соч. Т.   2.   –   М осква:  Художественная литература, 1976 . – С.  134.
252
  Зулфия.   Асарлар.   Мушоира.   2-жилд.   –   Тошкент:   Fафур   Fулом   номидаги   Адабиёт   ва   санъат
нашриёти, 1985. – Б. 338.
227 гулдастаси  бўлсагина,  у бўй кўрсатади,  деган  асосли тушунчани бевосита
ижодкор   –   таржимон   онгига   жойлайди.   Демакки,   муайян   жанр   қонун-
қоидаларини амалда эгаллашга ижодий имконият яратади. 
Шу   сабаб,   ишонч   билан  айтиш   мумкин:   “Хотирам   синиқлари”   каби
ҳаяжонли,   юксак   дардли   изтироб   достонининг   юзага   келишида   “Рус
аёллари” таржимаси жараёнида орттирилган тажриба қўл келган. 
Шунинг   учун   ҳам   шоира   ҳақли   тарзда   ёзади:   “Рус   классикасини
таржима   қилиш   борасида   олиб   борган   ишларимиз   эса   –   қўрқмасдан   айта
оламанки, беистисно ҳар биримиз учун – машаққатли, айни замонда, олий
ва   зарур   мактаб   бўлди...   Некрасовга   бир   умрга   бениҳоя   қаттиқ   ихлос
қўйдим,   уни   ўйласам,   илк   севгининг   романтик   нафаси   уфуриб   тургандек
бўлади” 253
.   
Шу   ўринда   замонлар   янгиланиши   билан   ҳар   қайси   миллий   тил   ўз
имкониятлари   ва   четдан   бўладиган   таъсирлар   орқали   бойиб,   ўзгариб,
мукаммаллаша бориши ва аввал қилинган таржима асарлар бугунги адабий
жараёнда   қайтадан   таржима   қилинса,   ўзгачароқ   кўриниш   касб   этиши
мумкинлигига   эътибор   қаратиш   зарурдек.   Хусусан,   “Княгиня
М.Н.Волконская”да Пушкиннинг Мария Николаевнага айтган сўзлари бир
пайтлар   Зулфия   таржимасида   ўзбек   тилида   ҳам   аслидагидек   жаранглаган
эди.   Бироқ,   бугунги   кунда   у   таржима   қилиб   кўрилса   қандай   ўзгаришлар
бўлиши мумкинлигини кўриб чиқсак: 
Асл нусхада: 
Идите, идите!  Вы сильны душой,
Вы смелым терпеньем богаты,
Пусть мирно свершиться ваш путь роковой,
Пусть вас не смущают утраты!
Поверьте, душевной такой чистоты
Не стоит сей свет ненавистный!
Блажен, кто меняет его суеты
253
  Зулфия.   Асарлар.   Камалак.   3-жилд.   –   Тошкент:   Fафур   Fулом   номидаги   Адабиёт   ва   санъат
нашриёти, 1986. – Б. 168.
228 На подвиг любви бескорыстной!
Что свет? Опостылевший всем маскарад!
В нем царствует вечный рассчитанный хлад
И пылкую правду объемлет…
Вражда умирится влияньем годов,
Пред временем рухнет переграда (с. 127-128).
Зулфияда:
Боринг, боринг! Сизда зўр қ удратли  қалб бор,
Жасур чидам, бардошга бойсиз ниҳоят: 
Ҳалокатли сафарда иқбол бўлсин ёр,
Маҳрумлар қилмасин асло хижолат!
Ишонинг, дилингизнинг бундай мусаффо
Поклигига арзимас разил жамият.
Унинг пуч ташвишлари, соф севги, вафо
Мардлигига олмаган бахтиёр минг қат!
Бу жамият – ҳамманинг кўнглига урган,
Бу маскарад – унда қалб тош бўлиб мудрар, 
Оташин ҳақиқатга совуқ уфурган
Муттасил манфаатдор муз ҳукм сурар.   
Йилларнинг қудрати-ла кетар адоват,
Замонлар йиқиб ташлар кўҳна тўсиқни (51-б). 
Бугунги таржима:
Боринг, боринг! Сизда зўр қалб бор,
Сизда битмас, бардошли чидам,
Сафар оғир, иқбол бўлсин ёр,
Йўқотишлар қилмасин мулзам!
Билинг, дилнинг софлигига – оқ,
Арзимайди бу олам асли!
Унинг барча ғалваларин пок –
Соф севгига алмашган бахтли!
229 Дунё нима? Юраклар мудраб,
Ҳамма безган мунофиқ хилқат!
Ҳукмрондир абадий музлар,
Совқотади жўшқин ҳақиқат...   
Йиллар таъсирида сўнар адоват,
Замонлар қулатар тўсиқни. 
Хуллас, “Зулфия қирқ йилдан кўпроқ бадиий таржима билан
шуғулланиб,   атоқли   ва   моҳир   таржимонга   айланди.   Унинг   ажойиб
таржималари адабиётимизнинг олтин фондини бойитди. Дўстлик кўприги ва
катта санъат ҳисобланиш таржимани яна юқори поғоналарга,  баланд-баланд
чўққиларга   кўтаришда   шеъриятимизнинг   онахони,   фахри-ифтихори,   ёрқин
юлдузи   Зулфиянинг   қўшган   ҳиссалари   беҳисоб,   буни   биз   ғурур   ва   фахр
билан тилга оламиз” 254
.    
Маълумки,   Зулфия   бошқа   халқлар   адабиётидан   ўзбек   тилига
муваффақиятли   таржималар   қилишдан   ташқари,   ўз   шеърларининг   бошқа
тилларга   қилинган   таржималарига   ҳам   ўта   талабчанлик   билан   ёндашар,
таржимонлар билан баъзан бир сўз ёки ташбеҳ устида баҳслашиб, янги-янги
нусхалар   талаб   қиларди.   Айниқса,   шеърларининг   сўзма-сўз   таржима
қилинишидан, “ҳижжавий” ўгирилишидан кўнгли қаттиқ ранжир эди. Шоира
баъзи бир мухбирлар билан суҳбатда бу хусусда ўзининг кескин фикрларини
билдириб ўтади: 
“Ўзбек   шеъриятида   муҳаббат   нозик   кечинмалар   орқали   ифодаланади.
Мен   ҳеч   қачон   тўғридан   -   тўғри   “Сени   севаман!”   деёлмайман.   Айтсам,
бошқачароқ   айтаман.   Аммо   гоҳида   шеърларимнинг   таржимасини   ўқиб,   ўша
шеърларимни биров ечинтираётгандай уялиб кетаман” 255
.
Ўзбек китобхони ҳақиқий сўз усталари – моҳир таржимонларнинг кўп
йиллик   ижодий   тажрибаси,   машаққатли   меҳнатлари   эвазига   жаҳон
халқларининг   нодир   асарларини   ўз   она   тилларида   ўқиш   имконига   эга
254
 Ўзбекистонда бадиий таржима тараққиёти. – Т ошкент :  “ Фан ” , 1986 .   – Б. 204 .
255
  Зулфия.   Асарлар.   Камалак.   3-жилд.   –   Тошкент:   Ғафур   Ғулом   номидаги   Адабиёт   ва   санъат
нашриёти, 1986. – Б. 138.
230 бўлдилар.   Бошқа   тилда   ҳам   оригиналга   тенг   асар   яратиш   учун,   Ғ.Саломов
таъкидлаганидек,   фақат   таржима   тилини   билиш   кифоя   қилмайди,   чунки
“таржима   тил   билган   ҳар   бир   кимса   ҳам   шуғулланса   бўлаверадиган   юмуш
эмас, балки фан ва санъатдир” 256
. Бундай фаолиятнинг, фан ва санъатнинг ўз
қонун-қоидалари   бор.   Бу   қонуниятларга   биноан   таржимон   иш   жараёнида
оригинал   асар   муаллифи   кўзлаган   олий   мақсад,   юксак   ғоя,   асарнинг
нафосатини   таъминлаган   жозиб   жиҳатларни   нозикфаҳмлик   билан   фарқлай
олиши,   асл   нусха   ва   таржима   тилининг   энг   нозик   томонларини   ажрата
билиши,  ҳар  қайси сўз,  ибора,  образ  замиридаги   тийнат  ва  мазмунни  моҳир
синчидек тўла уқиб, илмий асосда таҳлил қила билиши, ўз устида тинмай тер
тўкишига   тўғри   келади.   Зулфия   ана   шу   талабларнинг   барчасига   жавоб   бера
оладиган   юксак   маданиятли   шоира   ва   юзлаб   мукаммал   таржималар
соҳибасидир. 
                  Хулоса   қилганимизда,   шуни   таъкидлаш   лозимки,   бадиий     асарларга
ёндашувларнинг   хилма-хиллиги   ва   уларни   танлашнинг   эркинлиги   –
сермаҳсул   илмий   тажрибаларнинг   гаровидир.   Шу   йўл   билангина   бадиият
намунасини   тушуниш   ва   тушунтиришдан   кўзланган   мақсад   тўла-тўкис
амалга ошади. 
Зулфия – истеъдодли таржимон. Чунки шоира томонидан таржима
этилган асарларда том маънода миллий характер ва унинг инжа қирраларини
сақлаш яққол бўртиб туради. Бу таржималарнинг поэтик инкишофи умумий
ижтимоий – маданий алоқалар билан узвийликда воқе бўлади.        
Таржима   жараёнида   шоира,айниқса,   севгидаги   садоқат   ва   вафодорлик
туйғуларини   талқин   қилиш   ва   ифодалашнинг   янгича   йўлларини   кашф
этишни   ўрганади.   Натижада   Зулфия   лирикасида   садоқат   ва   вафо   пафос
даражасига   кўтарилади,   бу   туйғулар   инсонийликнинг   бош   белгиларига
айланади.
256
  Саломов Ғ. Таржима назариясига кириш. – Тошкент: Ғафур Ғулом номидаги Адабиёт ва санъат
нашриёти, 1978. – Б. 179. 
231 ХУЛОСА
Зулфия   ўзининг   бахт   ва   қайғуга   лиммо-лим   ҳаёти,   ёниқ   шеърияти,
ҳайратбахш фаолияти билан минг-минглаб кишиларга ибрат бўлди. Ўзигача
ва ўзидан кейин ҳали ҳеч бир шоира Зулфиячалик одамларнинг қалб-қалбига,
юрак-юрагига   бунчалик   собит   ишонч   билан   кириб   бормаган,   кўнгилларга
нур,   саодат,   ёруғлик   улашмаган   бўлса   керак.   У   ХХ   аср   ўзбек   шеъриятида
«вафо   ва   садоқат»   тимсолини   юксак   пардаларда   куйлай   олган   матонатли
шоирадир. 
Зулфия лирикасининг бош мавзуси муҳаббат саналади. Негаки, шоира
ўзи   эътироф   этганидек,   муҳаббат   бутун   ҳаёти   давомида   уни   шеър   ёзишга
ундаган   куч   бўлган.   Шу   боис,   биргина   бирикма   таркибига   бутун   ҳаётнинг
моделини   киритиш   санъаткорнинг   маҳоратидан   дарак   беради.   Айтиш   жоиз,
232 поэтик таъсирдорликнинг юзага келишида талант, тажриба, маҳорат  кабилар
пойдевор   вазифасини   ўтайди.   Буларнинг   барчаси   ижодкор   шахс   фитратида
омухталик   касб   этар   экан,   шеърий   матн   янада   ҳаётийроқ   ва   таъсирлироқ
мазмунга эврилади. 
Зулфиянинг   ибратли   ҳаёти,   бетакрор   шеърияти   билан   танишар
эканмиз,   унинг   “Садоқат   ва   вафо   куйчиси”   эканлиги   тўғрисидаги   ягона
хулосага келамиз. Шоира ижодида ана шу улкан ва пойдор мотив бош поэтик
образ даражасига кўтарилди.   Баҳор, куз, ҳижрон, айрилиқ, севги ва садоқат
мотивлари   ҳар   бир   шеърда   образлиликни   кучайтиришга,   талқин   ранг-
баранглигини   оширишга,   қаҳрамон   табиатини   ойдинлаштиришга   хизмат
қилган   десак,   муболаға   бўлмайди.   Зотан,   «ҳижрон   ва   айрилиқ»   мавзуси
негизида     яхлитлик   касб   этган   тушунча   ва   сўзлар   борки,   булар   шеърий
матнга янада кўрк бағишлаган.
“Зулфия   бадиий   олами   ва   поэтик   мактаби”   мавзусидаги   илмий
тадқиқотимиз сўнгида қуйидаги хулосаларга келинди:
1.   Зулфия   шеъриятида   қатор   мотивлар   лирик   қаҳрамон   қалбининг
макон ва замон, жонли ва жонсиз мавжудотлар, инсон ва табиат ўртасидаги
турфа қирраларни нейтрал ҳолатга келтира олиш лаёқатини ифодалаб келади.
Шулардан бири хотирадир. Ҳаётнинг барча азиз дамлари хотирада тин олади,
авайланади. Бироқ хотира нокерак васвасаларни ва ҳатто бир пайтлар бошдан
кечирилган азиятларни эсга тушириб юбориши ҳам мумкин.
2.   Зулфия   қаҳрамони   табиатнинг   азалий   шафқатсизлигидан,   ўлим
ногаҳонлигидан   қанчалик   фиғон   чекмасин,   ўзининг   ҳаётий   эътиқоди,
идеалларидан   асло   чекинмайди.   Аксинча,   ҳаётдан   оладиган   насиба   –
“шодлик”ка курашиб эришади, уни “қалб билан вақтдан йўғуради”. Шундай
қилиб, қалб лирик қаҳрамоннинг қувончи   тимсолига айланади, бу Зулфияга
хос бўлган фалсафий мушоҳада маҳсулидир.
3.   Зулфия   шеърларидаги   аччиқ   тақдирга   қарши   қасдма-қасдига   яшаш,
ортга чекинмаслик каби айрим мотивлар Ҳ.Олимжон шеърларидан ўтгандек
туюлади. Айниқса, унга бир пайтлар “қучоқ-қучоқ гуллар” ҳадя этган инсон
233 қабри   пойига   гул   элтаётган   лирик   қаҳрамон   кечинмалари   шундай   дейишга
асос беради. 
4.   Шоиранинг   туйғулар   олами   –   кўп   қиррали,   чуқур   тагмаънога   эга,
тўлалигича драматизм билан йўғрилган. Зулфия ногаҳоний ўлимга қарши ёза
туриб,   табиатнинг   бу   беомон   қонуниятига   қарши   исён   кўтаради,   бу   билан
шахсий   аламлари   доирасидан   чиқиб,   умумбашарий,   барча   инсонлар   учун
муштарак   бўлган   ҳис-туйғуларни   ифодалайди.   Нафосат   қонунларининг
талаби   ҳам   шу:   фожиа   ҳақида   ёзишдан   мақсад   –   одамларнинг   сабр-қарори,
умиди замиридаги қудратни кашф қилиш, дардларига малҳам бўлиш, шу йўл
билан уларнинг ҳаётга, эртанги кунга бўлган ишончини мустаҳкамлашдир.
5.   Зулфиянинг   энг   оғир,   энг   ҳазин   мисраларида   ҳам   илинж,   яшашга
интилиш   мотивлари   бўй   кўрсатади,   хилватнишинлик   аломатлари
сезилмайди.   Ҳассос   шоира   ҳар   қандай   фожианинг   замини   ҳаётда,   унинг
алмашинув   қонуниятида   яширинганини,   ҳаракат   ва   ривожланиш   жараёни
узлуксиз   эканлигини   чуқур   идрок   қилади.   Шунинг   учун   ҳам   у   фожианинг
ҳаётбахш   томони   ҳам   борлигига   ишонади,   уни   жонли   ва   таъсирчан
ифодалайди.  
6.   Шоира   Зулфия   ижодий   қарашларида   ҳаётга   ўзига   хос   тарзда
ёндашиш,   ҳаёт   воқелигини   қалб   призмасидан   ўтказиш,   шахсий-интим
кечинмаларини   идеал   даражасига   олиб   чиқиш   малакаси   айрича   эканлиги
қабариб кўринади.
7.   Зулфиянинг   эстетик   қарашлари   ижодкор   бадиий   тафаккурининг
юксаклигини   ишончли   кўрсатадиган   муҳим   узв   саналади.   Зулфия   ижодий
портрети ва эстетик қарашларининг яхлитлиги асарларидан келиб чиқадиган
мазмунда билиниб туради.  
8. Эстетик идеал ҳар бир ижодкорнинг ҳаёт ҳақидаги нафис қарашлари,
тушунчаларидан   тўйинади.   Агар   у   ўз   замонидан   ўзиб,   истиқболдаги   орзу-
умидларни   куйлай   олиш   салоҳияти   билан   безатилса,   янада   боқийлик   касб
этади.   Шоира   Зулфия   ижодида   намоён   бўлган   эстетик   идеал   –   нафосатга
йўғрилган туйғулар замонлар оша ҳали кўплаб шеърият ихлосмандларининг
234 кўнглига   йўл   топиши   тайин.   Бу   шоира   истеъдодининг   ранго-ранглигини
кўрсатувчи,   бетакрорлигини   таъминловчи   ва   асрларни   тан   олмай   яшашда
давом эттирувчи асосдир.
9.   Адабий-танқидий   тафаккур   ривожида   Зулфиянинг   адабий   ўйлари,
бадиий ижод, шеър руҳи ва техникасига оид қарашлари муҳим манба бўлиб
хизмат   қилди.   Унинг   ижод   масъулияти,   шеърий   асар   устида   ишлаш
машаққати   бобидаги   қарашлари   ва   “сир”лари   ижодкор   шахсияти   ва   ижод
табиати каби муаммоларга аниқлик киритиши билан қимматлидир.
10.   Шоира   шеърларининг   имманент   таҳлили   шуни   кўрсатадики,
Зулфия   шахсиятидаги   барча   қирралар   борлиғича   асарларига   кўчган.   Шоира
эстетикасида   ўтмишни   қайта   идроклаш,   замонасининг   шиддатли
тўлқинларини   ҳис   қилиш,   келажак   сари   талпиниш   ҳолатлари   ҳаёт
ҳақиқатини гавдалантириш, яратиш ва кашфиётчилик билан йўғрилиб кетган.
11. Зулфия ижодида лирик туйғу нафақат бевосита ифодаланади, балки
билвосита   –   ўз-ўзича   қадрият   эканлигини   йўқотмаганлиги   учун   ички
оламнинг   ўзига   хос   руҳий   “код”ига   айланган   ташқи   дунё   образлари   орқали
гавдаланади.
12.   Зулфиянинг   қатор   туркумларини   кузатадиган   бўлсак,   уларда
ижтимоий   воқелик   ва   реалистик   тасвир   унинг   табиатига   ички   сифат
ўзгаришларини   олиб   кирганлигини   кўрамиз.   Хусусан,   туркумлардаги   бош
қаҳрамон –  шоиранинг гоявий-эстетик идеали. Лирик қаҳрамонининг олам ва одам
тўғрисидаги   ўй-мушоҳадалари,   психологик   кечинмалари   силсиласи,   воқеабанд
ҳолатлари шеърларда сюжет оқимини белгилаб берган.
13.   Зулфия   ўзбек   адабиётида   лирик   туркумнинг   нодир   намуналарини
яратди, унинг турмуш манзараларини акс эттириш имкониятларини оширди.
У   яратган   туркумларнинг   бошқа   ўзбек   шоиралари,   жумладан,   Эътибор
Охунова, Ойдин Ҳожиева, Гулче ҳра Нуриллаева,    Гулче ҳра   Жўраева,  Ҳалима
Худойбердиева,   Нилуфар,  Дилбар  Саидова,  Умида  Абдуазимова,  Му ҳтарама
Улуғова,   Турсуной   Соди қова,   Бибисора   Отаева ларнинг   лирик   туркумларига
таъсири катта бўлди.
235 14. Таржиманинг ҳар бир саҳифаси аслиятга мос, катта дид ва зўр
маҳорат   билан   ўгирилмоғи   керак.   Юқорида   намуна   қилиб   кўрсатилган
А.С.Пушкиннинг шеърлари, Н.Некрасовнинг “Рус аёллари” каби таржималар
Зулфияда   шоиралик   қобилияти   мутаржимлик   истеъдоди   билан   моҳирона
уйғунлашганидан,   Зулфиянинг   таржима   соҳасида   юксак   маҳорат
қозонганлигидан далолатдир.
15. Зулфия ўзбек шеъриятида ўзига хос бир мактаб яратди. Бу мактаб
миллий   шеъриятимизнинг   кейинги   ривожига   бениҳоя   катта   туртки   берди,
қатор   шоираларнинг   адабиёт   гулшанида   ўз   овозига   эга   бўлишига,   ўзбек
адабиётида  аёл  шоиралар  ва   таржимонлар  авлодининг  шаклланишига  замин
ҳозирлади.   Унинг   ҳаётбахш   анъаналаридан   озиқланган   ўзбек   шеърияти
образлилик   ва   мураккаблашиш   ҳисобига   юксалди.   Зулфия   таълимини   олган
ўнлаб   шоиралар   бугун   унинг   чироғини   сўндирмасликка   ҳаракат   қилиб,
самарали   ижод   қилмоқдалар.   Уларнинг   ўзлари   ҳам   Зулфиядек   бир   қатор
шогирдлар   етиштирмоқдалар.   Демак,   шеъриятда   узлуксиз   юксалиш   давом
этмоқда.
АДАБИЁТЛАР РЎЙХАТИ
I. Норматив – ҳуқуқий ҳужжатлар ва методологик аҳамиятга молик
нашрлар
1. Ўзбекистон Республикасини янада  ривожлантириш бўйича Ҳаракатлар
стратегияси тўғрисида // Халқ сўзи, 2017 йил, 8 февраль, №28 (6722).  – Б. 1.
2. Мирзиёев Ш. Буюк келажагимизни мард ва олижаноб халқимиз билан
бирга қурамиз. – Т.: Ўзбекистон, 2017. – 241 б.
3. Мирзиёев   Ш.   Ўзбекистон   Ёзувчилар   уюшмаси   фаолиятини   янада
такомиллаштириш чора-тадбирлари // Ўзбекистон адабиёти ва санъати, 2018
йил,  6 апрель. -  №15 (4465)
4. Мирзиёев   Ш.   Танқидий   таҳлил,   қатъий   тартиб-интизом   ва   шахсий
жавобгарлик   –   ҳар   бир   раҳбар   фаолиятининг   кундалик   қоидаси   бўлиши
керак. - Т.: Ўзбекистон, 2017. – 102 б.
236 5.   Мирзиёев   Ш.   Адабиёт   ва   санъат,   маданиятни   ривожлантириш
халқимиз   маънавий   оламини   юксалтиришнинг   мустаҳкам   пойдеворидир
мавзусида   Ўзбекистон   ижодкор   зиёлилари   вакиллари   билан   учрашувдаги
маърузаси // Халқ сўзи. 2017 йил, 4 август.
6. Мирзиёев   Ш.   2017   йил,   22   декабрдаги   Олий   мажлисга
мурожаатномаси. – Халқ сўзи. 2017 йил, 23 декабрь. - №258(6952).
7. Мирзиёев Ш. Фанлар академияси фаолияти, илмий тадқиқот ишларини
ташкил   этиш,   бошқариш   ва   молиялаштиришни   янада   такомиллаштириш
чора-тадбирлари тўғрисида. ПҚ-2789-сон.2017 йил, 17 февраль.
II. Монография, илмий мақола, патент, илмий тўпламлар
8. Абдукаримов   Т.   Зулфия   лирикасида   она   руҳий   дунёси   жилолалари.
Ўзбек тили ва адабиёти журнали, - Т.:1986, №2, - Б.63.
9. Абдукаримов Т. Зулфия ижодида анъана ва новаторлик. Ўзбек тили ва
адабиёти журнали, - Т.: 1990, №6, - Б.20.
10. Абдукаримов Т. Зулфия ижодида лирик қаҳрамон. Ўзбек тили ва
адабиёти журнали, - Т.: 1998, №6, - Б.38.
11. Адабий турлар ва жанрлар. III т . 1-т. – Т.: Фан, 1991. –  Б.  384.  
12. Акбаров   А.   Зульфия.   Литературный   портрет.   –   Т.:   Издательство
Литературы и искусства имени Г.Гуляма, 19 7 5. – С.  200 . 
13. Акрамов   Б.   Шеърият   гавҳари:   Лирикада   образ   муаммоси.   –   Т.:
Ғафур Ғулом номидаги Адабиёт ва санъат нашриёти, 1979. – Б. 168. 
14. Аристотель.   Поэтика.   –   Т.:   Ғафур   Ғулом   номидаги   Адабиёт   ва
санъат нашриёти, 1980.   –  Б.  152.
15. Арутюнова   Н.Д.   Язык   и   мир   человека.   –   М.:   Языки   русской
культуры, 1999. – С. 112.  
16. Ахматова А. Книга женской души.- М.: Правда,1990. -  С.3.
17. Ахматова А. . Соч. В 2-х томах.том 1.-М.: Правда, 1990. - С.208-209.
18. Бабаев   Б.   Из   сердца   льется   музыка   любви…   //   www.kultura.uz
(мурожаат этилган сана – 20.12.2014).  
237 19. Барт   Р.   Избранные   работы.   Семиотика.   Поэтика.   –   М.:   Гардарика,
1994. –  С. 486.   
20. Бахтин   М.   Вопросы   литературы   и   эстетики.   –   М.:   Художественная
литература, 1975.   –  С.  412.  
21. Бахтин М. Эстетика словесного творчества. – М.: Искусство, 1979.   –
С.  424.  
22. Бахтин М.М. Литературно-критические статьи.  –  М. :  1986.  –  С.  36 4.  
23. Baym   N.   Woman’s   fiction:   F   guide   to   novels   by   a.   about   women   in
America, 1820-1870.- Hhaga; London: Cornell unif. press, 1978. – 320 p.
24. Белинский   В.Г.   Адабий   орзулар.   –   Т.:   Ғафур   Ғулом   номидаги
Адабиёт ва санъат нашриёти, 1977. – Б. 264. 
25.   Бобоев Т. Шеър илми таълими. – Т.: Ўқитувчи, 1996. – Б. 344.
26.   Буало. Шеърий санъат. – Т.: Фан, 1978. 
27.   Веселовский   А.Н.   Историческая   поэтика.   –   М.:   Высшая   школа,
1989. – С. 648.
28.   Владимирова   Н .   Зулфия   –   таржимон.   //   Ўзбек   тили   ва   адабиёти ,
1987 .  №2 .   – Б.  61.  
29. Воҳидов   Э.   Шоиру   шеъру   шуур.   Адабий   ўйлар.   –   Т.:   Адабиёт   ва
санъат нашриёти, 1987. – Б. 224.
30. Гаспаров М.Л. Избранные труды. Т. 2. О стихах.  –  М. :  1997.  – С. 9 .  
31.  Гегель. Эстетика. // Шарқ юлдузи,  2014. №  1, 2,  3 , 4, 5 .   
32.  Генис А. Жаҳон адиблари адабиёт ҳақида. – Т.: Маънавият, 2010. –
Б. 121. 
33.  Гёте И.В. Ҳикматлар. – Т.: Шарқ, 2010. – Б. 36. 
34.  Гинзбург Л. Я. О лирике. – М.: Интрада, 1997. – С. 148. 
35.   Жаҳон адиблари адабиёт ҳақида. – Т.: Маънавият, 2010. – Б. 307.  
36. Жабборов Н. Замон. Мезон. Шеърият. - Т.:    Ғафур Ғулом номидаги
нашриёт – матбаа ижодий уйи. 2015. – Б. 304.
37.  Жўраев К. Таржима санъати. – Т.: Фан, 1982. 
38. Жўраева Г. Энг яқин юлдуз. Т., Ёш гвардия, 1979. – Б. 88. 
238 39. Зулфия. Ҳамиша сафдаги шоир. // Шарқ юлдузи, 1971. № 12 . – Б.
55-56.  
40. Зулфия. Адабий ўйлар. – Т.: Фан, 1985. – Б. 58.
41. Иброҳимов М. Ўзбек совет поэзияси жанрларининг таркиб топиши.
– Т.: Фан, 1983. – Б. 224.
42.  Инбер В. «За много л ет». –   М.: Просвещение ,  1964.   –   Б. 446. 
43.   Исмоил Т. Шеър қалби – ёлқини. – Т.: Ғ.Ғулом номидаги Адабиёт
ва санъат нашриёти, 1994.
44.  Йўлдошев Қ. Ёниқ сўз. – Т.: Янги аср авлоди, 2006. – Б. 546. 
45.   Камол Ж. Достон масъулияти // Ҳақиқат ижод байроғи. – Т.: 1986. –
Б. 122-132.
46.   Камол Ж. Лирик шеърият. – Т.: Фан, 1986.  – Б. 144. 
47.   Камол   Ж.   Аср   билан   видолашув.   Сайланма.   I   –   том   (Сўзбоши
И.Ҳаққул). – Тошкент: Янги аср авлоди, 2018. – Б. 11.
48.  Каримов Н. Ҳамид Олимжоннинг поэтик маҳорати. – Т.: Фан, 1964 .
49. Каримов Н. Зулфия. Маърифий-биографик асар. Ғафур Ғулом
номидаги нашриёт – матбаа ижодий уйи. – Т:. – 2015. Б. 224. 
50. Кристева   Ю.   Бахтин,   слово,   диалог,   роман   (1967)   //Вестник/МГУ.
Серия 9. Филология. 1995. № 1. – С. 97. 
51.   Корман   Б.О.   Избранные   труды.   Теория   литературы   /   Редакторы-
составители Е.А. Подшивалова, H.A. Ремизова, Д.И. Черашня, В.И. Чулков. –
Ижевск.: Институт компьютерных исследований, 2006. – С. 322.  
52.   Левин Ю.И., Сегал Д.М., Тименчик Р.Д., Топоров В.Н., Цивьян Т.В.
Русская   семантическая   поэтика   как   потенциальная   культурная   парадигма   //
Russian literature. 1974. № 7/8.  –  P. 71.
53.   Лотман Ю.М. О поэтах и поэзии. – СПб.: 1996. – С.  2 3.  
54.   Мазепа Н.Р. Стих и проза поэта. – Киев: Наукова думка, 1980. – С.
184.
55. Малик Эркин. Бир куни Зулфия опа...Т.: – Шарқ зиё – заковати
нашриёти, 2017. – Б.304.
239 56.   Мамажонов С.   Шоир ва гражданин // Теранлик. – Т.: Адабиёт   ва
санъат нашриёти, 1987. – Б. 181-189.
57.   Мамажонов С. Шоир ва замонавийлик. – Т.: Ўздавнашр, 1963. – Б.
208.
58. Мамажонов С. Ранглар ва оҳанглар. – Т.: Ғ.Ғулом номидаги Адабиёт
ва санъат нашриёти, 1978. 
59.  Мелиев С. Лирик фожелик // Ўзбек тили ва адабиёти, 1991. № 3.
60. Мухтор А. Ёш дўстларимга. – Т.: Адабиёт ва санъат нашриёти, 1971.
– Б. 160.
61.   Назаров   Б.   Адабий   таъсир   ва   типологик   яқинликни   ўрганишнинг
айрим   методологик   масалаларига   доир.   //   Ўзбек   адабиёти   қиёсий
адабиётшунослик   аспектида:   Таъсир   ва   типология   (республика   илмий-
назарий конференцияси материаллари). – Т.: Muharrir nashriyoti, 2013. – Б.6. 
62.   Нафасов Т. Шеърнинг ҳам, шоирнинг ҳам  унвони – сўз. //  Постда,
2010.  №15.  
63.   Некрасов Н.А. Сочинения в 2-томах. Том 2. – М. :   Художественная
литература, 1976 . – С.  90.  
64.   Норматов   У.,   Ҳамдам   У.   Дунёни   янгича   кўриш   эҳтиёжи   //   ЖА,
2002, декабрь. – Б. 142-166.
65.   Огурцов А. П. Феноменология // Философский энциклопедический
словарь. – М.: 1983. – С. 718. 
66.   Орипов   А.   Эҳтиёж   фарзанди.   Адабий   мақолалар.   –   Т.:   Адабиёт   ва
санъат нашриёти, 1988. – Б. 224.
67.   Падучева   Е.В.   Референциальные   аспекты   семантики
предложения. // Известия, 1984. № 4.  
68.   Письма Марины Цветаевой   //   Новый мир ,  1969. № 4.  –  С. 207.  
69.   Поспелов   Г.Н.   Теория   литературы:   Учебник   для   ун-тов.   –   М.:
Высшая школа, 1978. – С. 108. 
70.   Поспелов Г.Н. Вопросы методологии и поэтики. – М. :  2003. – С.203.
71. Потебня.А.А. Теоретическая поэтика. – М .:  1990.  -  С.156.
240 72. Путилов   Б.Н.   Веселовский   и   проблемы   фольклорного   мотива   //
Наследие   Александра   Веселовского:   Исследования   и   материалы.   –   СПб. :
1992.  –  С. 84.
73. Пушкин   А.С .   Собрание   сочинений   в   десяти   томах .   Т   1 .   –   М .:
Правда, 1981 .   – С.  51.  
74.   Раҳмонов Б. Вафо қисмати. – Т.: Муҳаррир, 2011.  
75.   Расулев Х. Ўзбек эпик шеъриятида халқчиллик. –Т.: Фан, 1973. –Б.
148. 
76. Раъно Раҳмонберди қизи. Ўзбекнинг қизи ойда... Эссе. Адабиёт
газетаси. 2019, 1 апрель, 7-8-сон. - Б.4.
77. Рудник   Н.М.   Проблема   трагического   в   поэзии   В.С.   Высоцкого.   –
Курск, 1995. – С. 142. 
78. Rigney B.H. A wreath upon the grave? The influence of Virginia 
Woolf   on feminist critical theory// Criticism and critical theory.- L.: Arnold, 1984.-
P. 73-82
79.   Салтыков-Щедрин М. Е. Собр. соч. в 20-ти т., т. 9. – М.: 1970. – С.
344. 
80.   Свасьян   К.   А.   Феноменологическое   познание.   Пропедевтика   и
критика. – Ереван: 1987. – С. 317.
81.   Саломов  Ғ . Тил ва таржима. –   Т. :  Фан, 1966 . – Б.  167.  
82.   Саломов   Ғ.   Таржима   назариясига   кириш.   –   Т.:   Ғафур   Ғулом
номидаги Адабиёт ва санъат нашриёти, 1978. – Б. 179. 
83.  Сапогов В.А. Цикл // КЛЭ. – М.: 1975. Т.8. – С. 398. 
84.   Саримсоқов Б. Бадиийлик асослари ва мезонлари. –   Т.: Ф ан,  2004. –
Б. 283. 
85.   Словарь литературоведческих  терминов. – М.: Просвещение, 1974.
– С. 456. 
86.   Смирнов   И.П.   Порождение   интертекста   (Элементы
интертекстуального анализа с примерами из творчества Б.Л. Пастернака), 2-е
изд.  –  СПб. :  1997.  –  С. 54.
241 87.   Современное   зарубежное   литературоведение.   Страны   Западной
Европы и США. Концепции, школы, термины.   –   М. :   Высшая школа ,   1996.   –
С. 218.  
88.  Соколов.А.Н. Теория стиля. – М. :  1968 .  – С.106 .
89.   Султонова М. Зулфия. –   Т.: Ф ан,  1985. –   Б. 16 8 .
90. Султонова  М. Ижодкор лабораториясидан (Зулфия 70 ёшда). Ўзбек
тили ва адабиёти . – Т. :   1985.   №6.- Б.19.
91.   Теория   литературы:   Учеб.   пособие   для   студ.   филол.   фак.   высших
учебных   заведений:   В   2   т.   /   Под   ред.   Н.Д.   Тамарченко.   –   М.:   Изд.   центр
Академия, 2004. – С. 344. 
92. Тураев Д.  Yangi   o ’ zbek   adabiyoti . – Т. :   Akademnshr , 2016. – Б.174.
93. Тўраев Д. Мумтоз ижод сабоқлари. – Т., Академнашр, 2016. – Б.64.
94.     To’ r aev D. Sadakatin Habercisi.  Turkiya. Kardes kalemler, 2016,   
92b.  
95. Тюпа В.И. Анализ художественного текста.  –  М. :  2008.  – С. 215 .
96. Улуғова М. Баҳор келди сени сўроқлаб. - Т.:  Sharq, 2015. – Б.240.
97. Улуғова   М.   Муҳаббат   саройида   мангу   қолганлар.   Т.:   –   Nihol
нашриёти, 2010. – Б.120.  
98.   Умуров   Ҳ.   Сайланма.   2-жилд.   Адабий-танқидий   мақолалар.   –   Т.:
Фан, 2007. – Б. 274.  
99. Умуров Ҳ. Шеърият маликаси. Рисола. – Т.:  Наврўз нашриёти,
2015. - Б.60.
100. Уэллек Р., Уоррен О. Теория литературы. Перевод с английского. –
М.: Прогресс, 1978. – С. 326. 
101.   Фоменко И.В. Об анализе лирического цикла // Принципы анализа
литературного произведения. – М.: 1984. – С. 171. 
102.  Хализев В.Е. Теория литературы: Учебник. – 3-е изд., испр. и доп. –
М.: Высшая школа, 2002. – С. 351.  
103.  Ходасевич В.Ф. Собр. соч.: В 4 т. – М.: Гардарики, 1996. Т.: 1. – С.
417. 
104.   Худойберганов   Н.   Ёшлик   илҳомлари.   –   Т.:   Ёш   гвардия,   1975.   –   Б.
242 2 6 5. 
105. Чумаков Ю.Н. Пушкин. Тютчев: Опыт имманентных рассмотрений.
–  М. :  2008.  – С. 112 .  
106.   Шарафиддинов   О.   Сизни   соғиндим,   Зулфия   опа!   Ижодни   англаш
бахти. – Т.: Шарқ, 2004. – Б. 371. 
107. Шарипов   Ж.   Моҳир   таржимон.   //   Ўзбекистон   маданияти,   1965,   25
ноябрь. 
108.   Шукуров   Н,   Хотамов   Н,   Холматов   Ш,   Маҳмудов   М.
Адабиётшуносликка кириш. – Т.: Ўқитувчи, 1979. – Б. 197. 
109.   Шукуров   Н.   Услублар   ва   жанрлар.   –   Т.:   Ғафур   Ғулом   номидаги
Адабиёт ва санъат нашриёти, 1973. – Б. 97-115. 
110. Showalter E. Women who write are women.- Nev York times book, 
rev., 1984. Dec .16.- P .1-31
111.  Ўзбекистонда бадиий таржима тараққиёти. – Т.: Фан, 1986. – Б. 205.
112.   Ўзбек   адабий   танқиди:   антология.   Тузувчи   ва   нашрга   тайёрловчи
Каримов Б. – Т.: – TURON – IQBOL, 2011. – Б.544. 
113. Эҳтиром. – Т.: Ўзбекистон, 1995. – Б. 53.
114.   Қаршибоев   М.   Руҳнинг   мангу   қўнғироғи   //   Камалак.   –   Т.:   Ёш
гвардия, 1990. - Б. 180.
115.  Қаюмов Л. Зулфия. – Т.: Ғафур Ғулом номидаги Адабиёт ва санъат
нашриёти, - Т.: 1975. – Б. 187. 
116.   Quronov   D.   Adbiyotshunoslikka   kirish:   Oliy   o’quv   yurtlari   uchun
darslik. – A.Qodiriy nomidagi xalq merosi nashriyoti, - Т.: 2004. – Б. 115. 
117.   Қуронов Д. Мутолаа ва идрок машқлари. – Т. :  Академнашр, 2013. –
Б.  33 6. 
118.   Қувватова Д. ХХ аср иккинчи ярмида ўзбек поэмаси.-Т.: Turon ziyo,
2014. – Б.176.
119. Ғайбуллоҳ ас-Салом. Эзгуликка  чоғлан, одамзод.  Иккинчи китоб.  –
Т.: Шарқ, 1997. – Б. 139. 
120.   Ғаниев И ва бошқ. Шавкат Раҳмон олами.   –   Т.: Академнашр, 2013.
243 –   Б. 134. 
121.   Ғафуров И. Вақт ва қалб. Зулфиянинг “Хаёллар” китобига ёзилган
сўзбоши. – Т.: Ғафур Ғулом номидаги Адабиёт ва санъат нашриёти, 1981. – Б.
5. 
122. Ғафуров И. Зулфия сиймоси. Шарқ юлдузи журнали. Т.: 2015. №1, -
Б.114-120.
123.   Ҳамдам   У.   “Муаллиф   ўлими”га   сиз   ҳам   овоз   берасизми   (ёки   асл
ижод соғинчи)? // Шарқ юлдузи, № 1, 2014. – Б. 128. 
124.   Ҳасанов   Ш.   Достон   таркиби   ва   табиати.   –   Самарқанд:   СамДУ
нашри, 2011. – Б. 146. 
125.  Ҳаққул И. Ирфон ва идрок. – Т.: Маънавият, 1998. – Б. 160.
126.   Ҳаққул   И.   Шеърият .   Руҳий   муносабат.   –   Т.:   Адабиёт   ва   санъат
нашриёти, 1989. – Б. 240. 
127. Ҳожиева О. Тўрт танҳо: Зулфия, Музайяна Алавия, Саида Зуннунова,
Кибриё Қаҳҳорова билан ўтган кунлар.– Т.:Ўзбекистон, 2013.– Б. 152. 
128. Ҳожиева   О.   Бахтим   шул   –   ўзбекнинг   Зулфиясиман.   //   O’zbekiston
matbuoti. № 4. 2013. – Б. 78.
III. Фойдаланилган бошқа адабиётлар
Диссертация ва авторефератлар
129. Жумабоева   Ж.   ХХ   аср   ўзбек   шеъриятида   психологик   тасвир
маҳорати. ДДА. – Т.: АН, 2000. – Б. 38. 
130. Каримов   Н.   ХХ   аср   ўзбек   адабиёти   тараққиётининг   ўзига   хос
хусусиятлари   ва   миллий   истиқлол   мафкураси:   Филол.   фанлари   доктори
диссертацияси автореферати. – Т.: 1993. 
131.   Лебедев Ю.В. Становление эпоса в русской литературе 1840-1860-х
гг.: Проблемы циклизации:  д исс.  докт. ф.  н аук .   –  Л. :  1979 .   – С.  108 . 
132. Маматова     Х.Н.   Переводческое   мастерство   поэтессы   Зульфии.
Автореферат   диссертации   на   соискание   ученой   степени   кандидата
филологических наук. – Т.: 1980. 
244 133. Раҳимжонов   Н.   Ҳозирги   ўзбек   поэзиясининг   тараққиёт
тенденциялари (70-80 йиллар). Филол.фан.д-ри дисс... – Т.: 1989. 
134. Ҳасанов Ш. ХХ асрнинг иккинчи ярми ўзбек достонлари поэтикаси.
Филол.фан.д-ри дисс... – Т.: 2004. – Б. 284. 
Бадиий адабиётлар
135. Зулфия. Шалола. Асарлар. Уч жилдлик. 1-жилд. – Т.: Ғафур Ғулом
номидаги Адабиёт ва санъат нашриёти, 1985. – Б. 416.
136. Зулфия. Мушоира. Асарлар. Уч жилдлик. 2-жилд. – Тошкент:
Ғафур Ғулом номидаги Адабиёт ва санъат нашриёти, - Т.: 1985. – Б. 536. 
137. Зулфия. Камалак. Асарлар. Уч жилдлик. Ғафур Ғулом номидаги 
Адабиёт ва санъат нашриёти, - Т.: 1986. – Б. 432. 
138. Зулфия. Тонг билан шом аро: Сайланма. – Т.: Шарқ, 2005. –Б.224.
139. Зулфия. Сайланма. Нашрга тайёрловчилар: Ҳулкар Олимжонова,
Омон Олимжонов. Т.: – Sharq   нашриёти, 2015. – Б.272.
140. Пушкин А.С. Танланган асарлар. – Т.: Fафур Fулом номидаги
Адабиёт ва санъат нашриёти, 1999. – Б. 5. 
141. Худойбердиева Ҳ. Садоқат. Шеърлар. -Т.: Ғафур Ғулом номидаги
Адабиёт ва санъат нашриёти, 1983. - Б.256.
142. Ҳожиева О. Наво. Шеърлар. – Т., Ёш гвардия, 1977. - Б.112.
Луғатлар 
143. Қунғуров   Р.Қ.,   Каримов   С.А.   Зулфия   поэзияси   тилининг   луғати
(Конкорданс). – Т.: Ўқитувчи, 1973. – Б.273.
144. Ўзбек тилининг изоҳли луғати. 5 жилдлик. – Тошкент: Ўзбекистон
миллий энциклопедияси, 2006. I – 680 б.; II – 672 б.; III – 688 б.; 2008. IV –
608 б.; V – 592  б .
145. Ўзбекистон миллий энциклопедияси. – Тошкент: Ўзбекистон
миллий энциклопедияси, 2002-2006 – 1-12 ж.
146. Ҳотамов Н., Саримсоқов Б. Адабиётшунослик терминларининг
245 русча-ўзбекча изоҳли луғати. – Т.: Фан, 1983. –  Б.256.  
147. Ҳомидий   Ҳ,   Абдуллаев   Ш,   Иброҳимова   С.   Адабиётшунослик
терминлари луғати. – Т.: Ўқитувчи, 1967. – Б. 245.
Интернет сайтлари
148. www .  pedagog .  uz
149.  www. ziyonet. uz 
150.  www. edu. uz 
151.  tdpu-INTRANET. ped 
152.  www. nutq. intal. uz 
246

ЗУЛФИЯ БАДИИЙ ОЛАМИ ВА ПОЭТИК МАКТАБИ М У Н Д А Р И Ж А КИРИШ . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 3 I . ЗУЛФИЯ ИЖОДИЙ ПОРТРЕТИ ВА ЭСТЕТИК ҚАРАШЛАРИНИНГ УЙҒУНЛИГИ .......................................................................................................1 5 I .1. Шоир ижоди ва адабий -эстетик тафаккур............................................. ..... ..1 5 I.2. Зулфия шеърияти ва эстетик қарашларидаги ҳамоҳанглик....................... 43 II . ШОИРА ПОЭТИК ОЛАМИНИНГ ҚИРРАЛАРИ ......... .............. ..........70 I I.1. Адабий м авзу ва поэтик ғоя................................. .......................................70 I I.2. Лирик мотивлар ранг-баранглиги ва инкишофи........................................96 III. ЗУЛФИЯ ПОЭТИК МАКТАБИ АНЪАНАЛАРИНИНГ ШЕЪРИЯТИМИЗ РИВОЖИДА ТУТГАН ЎРНИ ......................................112 III.1. Дунёни идрок этиш тарзи ва кечинмалар тасвири ................................112 III.2. Зулфия лирикаси ва ҳозирги шеърият поэтикаси...................................14 7 IV. ШОИРА ИЖОДИЙ ЭВОЛЮЦИЯСИДА АДАБИЙ ТАЪСИР ВА БАДИИЙ ТАРЖИМАНИНГ РОЛИ ..............................................................172 IV .1. Адабий таъсирнинг самаралари ................................................................172 IV .2. Таржимадаги талқин – таҳлил – идрок ...................................................192 ХУЛОСА ............................................................................................................. 23 5 АДАБИЁТЛАР РЎЙХАТИ . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 239

КИРИШ Мавзунинг долзарблиги ва зарурати. Жаҳон адабиётшунослигида муайян давр адабиётида муҳим ўрин тутган, ўзига хос ёрқин ижод услубига эга бўлган йирик адабий сиймоларнинг бадиий-эстетик оламини ўрганиш ҳамда уларнинг дунё халқлари тамаддуни ва бадиий тафаккури тарихидаги аҳамиятини очиб бериш бўйича кўплаб тадқиқотлар амалга оширилган ва методологик асослари яратилган . Бинобарин, жаҳон маданияти ва тарихининг ажралмас қисми бўлган бадиий адабиётни, унинг етук вакиллари ижоди тадқиқи бугунги глобаллашув жараёнида ёш авлодни ҳар томонлама етук инсонлар этиб тарбиялашда муҳим ўрин тутади. Замонавий жаҳон адабиётшунослигида янгича услуб ва ёндашувлар, адабий-эстетик тамойилларнинг изчил такомиллашуви натижасида бадиий тафаккурнинг тадрижий ривожи билан боғлиқ илмий концепциялар адабиётшунослик соҳаларининг тараққиётини таъминлашнинг муҳим омилларидан саналади. Ҳозирги замон жаҳон адабиётшунослиги илм-фаннинг ҳозирги тараққиёт босқичида, бадиий асарга турли методологиялар асосида ёндашишга, алоҳида олинган ижодкор бадиий оламининг ўзига хосликларини, унинг бадиий-эстетик принципларини белгилашга алоҳида эътибор қаратмоқда. Ҳар жиҳатдан ўзгарувчан воқеликнинг ўзи бадиият намуналаридаги ҳали очилмаган қирраларни, илғанмаган жиҳатларни мушоҳада қилиш кераклигини шарт қилиб қўймоқда. Тадқиқотни худди шу тамойиллар асосида бажариш, олиб борилаётган илмий тадқиқотларнинг устувор йўналишларга мослаш ва бу орқали замонавий дунё адабиётшунослиги эришган ютуқлар, янгича илмий концепцияларга асосланган кенг қамровли тадқиқотлар олиб бориш зарурати юзага келди. Мустақиллик йилларида ўзбек адабиётида Зулфия феноменини ўрганиш ва у яратган ижодий мактаб анъаналарининг замонавий ўзбек лирикасига таъсирини ойдинлаштириш юқори босқичга кўтарилди. Зулфия 2

лирикаси ХХ аср воқелигини, унинг ички моҳиятини, шуларга асосланган бадиий талқинлари ва изланишларини тушуниб етиш имконини беради. Зулфия поэтик санъати нафақат адабий, балки ижод эркинлигини танлашга, баркамол шахсни шакллантиришга хизмат этадиган маънавий-руҳий озуқа манбаи ҳамдир. Зеро, “...адабиёт ва санъатга, маданиятга эътибор – бу аввало, халқимизга эътибор, келажагимизга эътибор эканини, буюк шоиримиз Чўлпон айтганидек, адабиёт ва маданият яшаса, миллат яшаши мумкинлигини унутишга бизнинг асло ҳаққимиз йўқ” 1 . Ҳассос шоира, ўз даври адабиётининг ёрқин вакиласи бўлган Зулфия бадиий олами ва унинг ўзига хос хусусиятларини ўрганиш бугунги адабиётшунослигимиз олдида турган илмий-назарий масалалардан биридир. Ўзбекистон Республикаси Президентининг 2017 йил 7 февралдаги ПФ- 4947-сон «Ўзбекистон Республикасини янада ривожлантириш бўйича Ҳаракатлар стратегияси тўғрисида»ги Фармони, Ўзбекистон Республикаси Президентининг 2017 йил 17 февралдаги ПФ-2789-сон «Фанлар академияси фаолияти, илмий-тадқиқот ишларини ташкил этиш, бошқариш ва молиялаштиришни янада такомиллаштириш чора-тадбирлари тўғрисида»ги Қарори, Вазирлар Маҳкамасининг 2018 йил 24 июлдаги 571-сон «Самарқанд давлат университети фаолиятини янада такомиллаштириш чора-тадбирлари тўғрисида»ги Қарори ҳамда бошқа меъёрий-ҳуқуқий ҳужжатларда белгиланган вазифаларни амалга оширишга ушбу диссертация тадқиқоти муайян даражада хизмат қилади. Тадқиқотнинг республика фан ва технологиялари ривожланиши - нинг устувор йўналишларига боғлиқлиги. Диссертация тадқиқоти республика фан ва технологиялар ривожланишининг I. «Ахборотлашган жамият ва демократик давлатни ижтимоий, ҳуқуқий, иқтисодий инновацион ғоялар тизимини шакллантириш ва уларни амалга ошириш йўллари» устувор йўналишига мувофиқ равишда бажарилган. 1 Ўзбекистон Республикаси Президенти Шавкат Мирзиёевнинг « Адабиёт ва санъат, маданиятни ривожлантириш – халқимиз маънавий оламини юксалтиришнинг мустаҳкам пойдеворидир » мавзусида Ўзбекистон ижодкор зиёлилари вакиллари билан учрашувдаги маърузаси // Халқ сўзи. 2017 йил, 4-август. 3

Диссертация мавзуси бўйича хорижий илмий-тадқиқотлар шарҳи 2 . Бугун ривожланаётган ахборот технологиялари асрида адабиёт, п сихология, фалсафа, эстетика каби фанлар инсон кечинмаларини чуқурроқ ва янгича изоҳлай бошлади. Бу борада кўнгил кечинмаларини нозик тасвирлайдиган шеъриятнинг ўрни беқиёс. Шеърият ўзга онг қ ирралари каби ҳаётнинг ажралмас қисми бўлиб, инсоннинг қалб кечинмаларини, руҳий-маънавий ҳаётини кардиограмма сингари аниқ қайд этиб борадиган ижод туридир. Ҳар бир ижодкор ҳаётни ўзига хос тарзда кўради ва талқин этади. Улар яратган шеърият намуналари, лирик қаҳрамон ўзи яшаб турган давр русумларига мувофиқ талқин этилади. Бу эса ўз навбатида инсон онгидаги янгиланишлар, адабий ҳодисаларни қайта идрок этиш, уни ижтимоий онг ва адабиётшунослик илмининг бугунги мезонлари билан баҳолаш заруратини келтириб чиқаради. Зеро, адабиётшуносликнинг вазифаси бадиий асар моҳиятини илмий ўрганиш, тушуниш ва бошқаларга ҳам англатишдан иборатдир. Мана шу жиҳатдан поэтик мактаб ва унинг анъаналари жаҳоннинг етакчи марказлари ва олий таълим муассасаларида муҳим масалалардан бири сифатида ўрганиб келинмоқда. Жумладан, New York University Georgetown University, University of Texas (АҚШ), Süleyman Demirel Üniversitesi, Ankara Üniversitesi (Туркия), Cambridge University, Oxford University, Yale University (Англия), Praha: Institut sociálních vztahů, Univerzita Karlova (Прага); Қозоқ миллий университети (Қозоғистон); шунингдек, Алишер Навоий номидаги Тошкент давлат ўзбек тили ва адабиёти университети, ЎзФА Ўзбек тили, адабиёти ва фольклори институти (Ўзбекистон)да ушбу масалалар моҳиятини ўрганиш борасида тадқиқотлар яратилган. 2 Диссертация мавзуси бўйича хорижий илмий тадқиқотлар шарҳи www.uzh.ch/en.htm , clee@snu.ac.kr , www.bu.edu , www.uv.es , www.ras.ru , www.vsu.bu, www.education.ua/universities , www.kaznu.kz , www.navoiy- uni.uz ва бошқа манбалар асосида амалга оширилди. 4

Жаҳон адабиётшунослигида поэтик мактаб ва унинг анъаналарини ўрганган Baym N 3 , (Н.Байм), Showalter E 4 , (Э.Шовлтер), V. Woo lf 5 (В.Вульф), S.Chatman 6 , (С.Чатман), Cooper Lane (Л.Купер) 7 , D.C.Freeman (Д.С.Фриман) 8 , R.Wellek (Р.Уэллек) 9 каби олимлар ҳар бир адабий мактабнинг адабиёт ривожидаги ўрнини тайин этган тадқиқотлар яратишди. Жаҳон адабиётшунослигида шеъриятнинг ўзига хослиги бўйича қатор, жумладан, қуйидаги устувор йўналишларда тадқиқотлар олиб борилмоқда: ижодкорлар шеъриятидаги ҳаётий-эстетик концепциялар, мотивларни ўрганиш; муайян асар таҳлили орқали ижодкор бадиий оламини кашф этиш; шоир нинг портрет яратиш маҳорати ва бадиий-функционал ўзига хослигини аниқлаш; бадиий талқинда руҳият тасвирини таҳлил этиш тамойилларини асослаш. Мавзунинг ўрганилганлик даражаси. Бугунги индивидуал-ижодий тафаккурда муаллиф поэтикасидаги янгилик ва оригиналлик бадиий асарни баҳолашнинг муҳим шарти бўлиб қолаётир. Ишда систем бутунлик – Зулфия бадиий оламининг ижтимоий, психологик ва энг асосийси, бадиий қонуниятлари, ўзига хос сабаб-оқибат алоқаларига эга предметлик жиҳати ҳақидаги тасаввурларга таянилди. Бадиий оламни кенг маънода тушуниш нафақат лирик қаҳрамон ва унинг дунёқараши билан боғлиқ ҳислар (кўриш, эшитиш, образлилик ва ҳоказо) орқали тасвирланадиган воқеликни, балки ижодкор тафаккурига тегишли хаёлий мантиқ ва эмоционаллик типини ҳам қамраб олади. Шундай экан, нафақат матн – асарнинг сўзлар қатори, балки муаллифнинг ҳаёт, ўлим, муҳаббат каби адабий мавзулар ҳақидаги концепцияси ҳануз адабий талқинини кутаётган муаммолардандир. Лирик кечинма манбаи ҳисобланадиган ҳис-туйғулар ифодаси, муаллиф 3 Baym N. Woman’s fiction: F guide to novels by a. about women in America: 1820-1870.- Hhaga; -London: Cornell unif. press, 1978. – 320 p. 4 Showalter E. Women who write are women.- Nev York times book, rev., 1984. Dec.16.-P.1-31 . 5 Rigney B.H. A wreath upon the grave? The influence of Virginia Woolf on feminist critical theory// Criticism and critical theory.- L.: Arnold, 1984.-P. 73-82 . 6 htth:// www.scopus . On The Theory of Literary Style. Linguistics, Vol. 4, Issue: 27, 1966, pp. 12-25. 7 htth:// www.scopus . Theories of Style, New York: The Macmillan Company, 1907. 8 Freeman, D.C., ed. (1970) Linguistics and Literary Style. New York: Holt, Reinhart and Winston, Inc. 9 Nominal and Verbal Style. In Style in Language; ed. by T. A. Sebeok. New York/London: John Wiley and Sons. pp. 1960. 213-220. 5