logo

Qissa va hikoya janrida milliylik va bosh qahramon masalasi (Sh. Bo’tayev va N.Norqobilov asarlari misolida)

Загружено в:

08.08.2023

Скачано:

0

Размер:

347 KB
Qissa va hikoya janrida milliylik va bosh qahramon
masalasi (Sh. Bo’tayev va N.Norqobilov asarlari
misolida)
1 MUNDARIJA.
KIRISH .....................................................................................................................3
I BOB. SHOYIM B O’ TAYEV QISSALARINING BADIIYATI .......................6
I. 1. SHOYIM B O’ TAYEV QISSALARIDA MILLIYLIK.....................................6
I.   2.   SHOYIM   BO’TAYEV   QISSALARIDA   XARAKTER   VA   RUHIYAT
TASVIRI.................................................................................................................18
II   BOB.   NORMUROD   NORQOBILOV   HIKOYALARINING   BADIIY
XUSUSIYATLARI ................................................................................................31
II.1.   NORMUROD   NORQOBILOVNING   HIKOYALARIDA   BOSH
QAHRAMON MASALASI....................................................................................31
II.2.   NORMUROD   NORQOBILOV   HIKOYALARIDA   BOSH   OBRAZ   VA
MUHIT TASVIRI...................................................................................................46
XULOSA ................................................................................................................57
FOYDALANILGAN ADABIYOTLAR ..............................................................59
2 KIRISH
Mavzuning   dolzarbligi.   Milliy   mustaqillikka   erishish   davri   yutuqlarimiz
bilan   birga   о‘zbek   adabiyoti,   xususan,   о‘zbek   nasrida   sezilarli   siljishlar   kо‘zga
tashlandi.
Chunki   prezidentimiz   ta’kidlaganlaridek,   “Adabiyot   –   sо‘z   san’ati   azaldan
xalq   qalbining   ifodachisi   haqiqat   va   adolat   jarchisi   bо‘lib   keladi.   Xususan,
Mustaqillik yillarida yurtimizda ma’naviyatimizning g‘oyat muhim va uzviy qismi
bо‘lgan   adabiyotni   rivojlantirish,   shoir   va   yozuvchilarimizning   ezgu   mehnatini
qadrlash   va   munosib   rag‘batlantirish....   borasida   kо‘plab   savobli   ishlar   amalga
oshirildi” 1
. 
Prezidentimiz   ta’kidlaganlaridek   betakror   uslub   yо‘lidan   borayotgan
yozuvchilar   asarlarini   tahlil   va   talqin   qilish   adabiyotimiz,   adabiyotshunosligimiz
ufqlarida   yangi-yangi   imkoniyatlar   eshigini   ochmoqda.   Erkin   A’zamov,   Asad
Dilmurod,   Xurshid   Dо‘stmuhammad,   Nazar   Eshonqul,   Shoyim   Bо‘tayev   va
N.Norqobilov   kabi   adiblarimizning   ijodi   bunga   misol   bо‘la   oladi.   Adabiy
tanqidchilikda   ularning   asarlari   xususida   turli   xil   ijobiy   fikrlar   bildirilayapti,
anjumanlarda bahs –munozaralarga sabab bо‘layapti. 
    Haqiqatan yuqorida nomlari zikr etilgan ijodkorlar orasidan Shoyim Bo’tayev va
Normurod   Norqobilovlarning   asarlarini   tahlilu   tadqiq   etish   bugungi
adabiyotshunoslikning asosiy masalalaridan.
О‘zbek   qissa   va   hikoyachiligida   milliylik   va   bosh   qahramon   yaratish
muammosi munozaralidir.
Biz mazkur bitiruv malakaviy ishimizda qissa va hikoya janrida milliylik va
bosh   qahramon   masalasini   Shoyim   Bo’tayev   va   N.Norqobilov   asarlari   misolida
tadqiq qilishga urindik. Bu esa mavzumizning о‘ziga xos dolzarbligini be l gilaydi.
1
  Каримов И.А. Юксак маънавият енгилмас куч – Т.Маънавият. 2008. 137 бет.
3 Bitiruv   malakaviy   ishning   obyekti.   Shoyim   Bo’tayev   “Hayot”   T.   Sharq
2000 y., N.Norqobilov “Hikoyalar” T. Sharq 2008. hamda ikkala adibning nasriy
asarlarini tadqiqiga big‘ishlangan ilmiy tadqiqotlarni ishimizga obyekt qilib oldik.
Tadqiqotning metodi.  Tadqiqotda tarixiy, qiyosiy tipologik tahlil metodiga
ta’nildi.
Tadqiqotning   ilmiy   yangiligi.   О‘zbek   adabiyotshunosligida   hikoya   janri
keng   о‘rganilgan   uni   biz   yuqorida   qayd   etib   о‘tdik.   Ammo   ijodkorlar   Shoyim
Bo’tayev   hamda   Normurod   Norqobilovlarning   qissa   va   hikoyalari   misolida,
ulardagi milliylik hamda bosh qahramon muammolari yetarlicha tadqiq etilmagan.
Biz   mazkur   muammoni   baholi   qudrat   tahlil   qilishga   urindik.   Bu   esa   ishimizning
о‘ziga xos yangiligini kо‘rsatadi.
Tadqiqotning   amaliy   ahamiyati.   Mazkur   bitiruv   –malakaviy   ishdan
maktab,   litsey,   kollejning   adabiyot   о‘qituvchilari   ijodkorlarning   hayoti   va   ijodini
tahlil   qilishda,   ma’ruzalar   va   referatlar,   Oliy   ta’limda   esa   talabalar   kurs   ishlari
yozishda bemalol foydalanishlari mumkin.
Muammoning   о‘rganilganlik   darajasi.   О‘zbek   adabiyotshunosligida
hikoya   janri   tadqiqiga   bag‘ishlangan   alohida   monografik   plandagi   ilmiy   tadqiqot
ishlari   mavjud.   Shuningdek   SH.Bo’tayev   va   N.Norqobilovlarning   badiiy
mahoratini yoritishga bag‘ishlangan ayrim ilmiy maqola va kuzatishlar mavjud.
Ular   ijodini   O.Sharafiddinov,   U.Normatov,   Z.Pardayeva,   H.Karimov,
N.Rahimjonovlar о‘z tadqiqotlarida tadqiq etishgan.
Bitiruv   malakaviy   ishning   maqsad   va   vazifalari.   Bitiruv   malakaviy
ishimizda Shoyim Bo’tayev va Normurod Norqobilovlarning qissa va hikoyalarida
milliylik va bosh qahramon muammosini tahlilu tadqiq etishni maqsad qilib oldik
va ilmiy ishimizga quyidagicha vazifalarni belgilab oldik.
- Shoyim Butayev qissalarining badiiy xususiyatlarini tahlil qilish.
4 -   Mazkur   qissalardagi   qahramonlar   va   muhit   tasvirini   berishdagi   milliylikka
e’tiborimizni qaratish.
- Qissalardagi xarakter va ruhiyat tasvirini tadqiq etish.
- Normurod Norqobilov hikoyalarining badiiy xususiyatlarini о‘rganish.
- Adib hikoyalaridagi bosh qahramon masalasini tahlil etish.
- Normurod Norqobilov hikoyalaridagi bosh obraz va muhit tasvirini о‘rganish.    
Bitiruv malakaviy ishning   hajmi.   Bitiruv malakaviy ish kirish, xulosadan
tashqari   ikki   bob,   tо‘rt   fasldan   iborat   bo’lib,   foydalanilgan   adabiyotlar   rо‘yxati
ham ilova qilinadi. Ishning hajmi  ellik olti bet .
5 I-BOB.  SHOYIM BО‘TAYEV QISSALARINING BADIIYATI
I.1. Shoyim Bо‘tayev qissalarida milliylik
XX   asr   oxirlab   borayotgan   mahalida   biz   yashab   turgan   dunyomiz   tinimsiz
evrilishlar,   yangilanishlarni   boshidan   kechirmoqda.   Insoniyat   ming   yillar
mobaynida   kо‘rmagan   hodisalarni   sanoqli   kunlar   ichida   boshdan   kechirib
qо‘yayotganday;   tabiiy   ofatlar,   ruhiy   tanazzullar   qarshisida   esankirab
qolayotganday tuyulmoqda. Ilohiyotga taaluqli sо‘z timsolidagi adabiyot abadiyat
manzillari   tomon   intilar   ekan,   bizga   kо‘rib   turganimizdan   tashqari   yana   boshqa
olamlar   haqida   ham   xabar   bermoqda.   Ana   shu   mujdalar   dunyomiz   dardlariga,
yaralariga, zahmlariga malham desak, mubolag‘a bо‘lmaydi.
XX   asr   о‘zbek   nasri   о‘z   boshidan   kо‘plab   voqealarni   о‘tkazdi.   U   hamon
shakllanish, о‘sish jarayonida hisoblanadi.
  Bugungi   nasrimizning   yorqin   vakillaridan   biri,   ajoyib   san’atkor   adib
Shoyim Bо‘tayev hisoblanadi.
Bugungi   kun   о‘zbek   nasridagi   uslub   aniqroq   tasavvur   etish   uchun   betakror
uslub   yо‘lidan   borayotgan   yozuvchilar   asarlarini   tahlil-talqin   qilish   adabiyotimiz,
adabiyotshunosligimiz ufqlarida yangi-yangi imkoniyatlar ochadi.
Shoyim   Bо‘tayev   о‘zining   ajoyib   uslubiga,   betakror   tiliga   ega   bо‘lgan
yozuvchi   ekanligini   bugungi   kunda   uning   kitobxonlari,   muxlislari   tan   olishadi,
bugungi kun о‘zbek adabiy tanqidchilari esa adib asarlari tо‘g‘risida kо‘plab ijobiy
fikrlarni   bildirishmoqda.   Kо‘plab   ijodiy   davralarda   bahs-munozaralarga   sabab
bо‘lmoqda. Bu – bekorga emas albatta.
О‘ziga   xos   yozuvchi,   hozirgi   о‘zbek   prozasini   yalovbardorlaridan   biri
Shoyim   Bо‘tayev   Tojikiston   respublikasi   Xо‘jand   viloyatining   О‘ra-tepa
tumanidagi Chorbog‘ qishlog‘ida tavallud topgan.
6 Chorbog‘    qirlari    orasidagi     Kо‘chkina,   Mong‘it,  Bolg‘ali,  Mujun,   Itorchi,
Ovchi   singari     sо‘lim   qishloqlarning   biri       bо‘lib,     unda     turkiy         va   о‘zbek
urug‘lariga     mansub   elatlar   yashaydi.   Bu   yerlarining   kishilari     dexqonchilik   va
chorvachilik bilan  shug‘ullanadilar. Ushbu  sohalar esa  albatta  turkiy  xalqlarning
milliy,   о‘ziga     xos   yashash     tarziga    sezilarli   ta’sir     etmay       qolmaydi.  Turkiston
tizma     tog‘lar   etaklariga   sochilib   ketib     yashovchi   xalqlarning   tili     lahjalari-yu
shevasi  rangin  boy, urf-odatlari, an’analari  qadimiy  hisoblanadi. Tog‘ havosi-yu
suvidan baxramand bо‘lgan   kishilar  tabiatday  totli,  qaysar, chо‘rtkesar,  adolat
tuyg‘usi     kuchli     bо‘ladi.   Shoyim     Bо‘tayev     xuddi     shunday     muhitda       о‘sib
tarbiyalangan     insondir.   Shoyim   Bо‘tayev     о‘zbek   adabiy     xaritasini     yangi
jо‘g‘rofiy   hudud     betakror,   adabiy    aholi    evaziga   boyitdi. Adibning aksariyat
asarda       tog‘     etaklari       qiyaliklaridagi     qishloklar       tasvirini   beradi.   Kitobxon
buloqlardan     chiqayotgan     suvni     kо‘rayotganday,     dov-daraxtlar     ostida     xordiq
chiqarayotganday, qishloq  kо‘chalariga  xos  betakror  va  kitobxonni  olis  bolalik
chog‘lariga     chorlovchi     hislarni     taqdim     etadi.   Shoyim     Bо‘tayevning   о‘nlab
hikoyalari         «Kun   botardagi   bog‘»   ,   «Shamol   о‘yini»,   «Eski   arava»,
«Muyulishdagi   uy»,   «SHо‘radan   qolgan   odamlar»     kabi     qissalari,
«Kо‘rg‘onlangan oy» romani  о‘z  kitobxonlariga yetib   borgan. Adibning   kichik
yoki   katta  hajmli   asarlarining barchasida   ham   kо‘p  betakror  obrazlar, tabiat
tasvirlari,      xalqning    yashash    tarzi,   urf-odatlari    bilan  birgalikda      о‘zbeklarga,
turkiy       xalqlarga       xos     milliy     ruh,     milliy     his-tuyg‘ular,     milliy     sо‘zlashuv
shevalarining     yorqin       uchkunlari     yaqqol       о‘z       aksini       topgan         desak     xato
bо‘lmas. 
         Har  bir  ijodkor  adabiyotga   о‘z   mavzusi,   qahramonlari,   betakror «tili»
bilan  kirib keladi. Shoyim Bо‘tayev  qahramonlari  betakror   kо‘rinishga,   ruhiy
xolatga,   о‘z       tiliga,   о‘z     milliyligiga     ega.   Yozuvchi     qissalarida     bir-biriga
о‘xshash   kishilar     uchraydi.   “Shamol     о‘yini”     qissasida     Zokir     bulbul       ismli
oshiq     haqida   gapiriladi. «Kо‘rg‘onlangan oy»     romanida   ham     Zokir     baxshi
obrazi    yaratiladi. «Shamol о‘yini» qissasidagi    momouloq   tanavvul     qilayotgan
7 kampirlar     «Kunbotardagi   bog‘»       qissasidagi       Ulg‘ay     momo       tanish-bilishlari
teng     tо‘shlariga       о‘xshab     ketadi.   Bu   obrazlar   tasviri,     ruhiy   xolati,     tili,
harakatlari       tasviri       shunday       beriladiki,     undan   о‘zbeklarga       xos     xususiyat
turkiy     xalqlardagi       milliy     shaxsiyatni       sezmaslikni       iloji     yo’q.   Shoyim
Bо‘tayev     qishloq     kishilariga   xos     hususiyatlarni     topib-topib       kо‘rsatadi.
Masalan,     о‘zbek     borki,       laqab     tо‘qishni       yaxshi       kо‘radi.     Laqablar   kasbga,
nasabga,     fe’l-   xо‘yga,     tashqi     kо‘rinishga     kо‘ra     tо‘qiladi.   Aytish     lozim     adib
ayni       shu       о‘rinlarda     ham       millatga    tegishli,   milliy     rux    beradigan    sо‘zlarn
qaxramonlarni     ismlariga   joylashga     urinadi.   Zokir   baxshi,   Tilak   mirishkor,
Jondachi   amaki,   Nu’mon     qirtish,   Ergash   kalta,   Nabi   muallim,   Raxim   indamas,
Vali  qassob,  Mutal  jarchi, Sunnat  о‘g‘ri,  Dakan oqsaqol… singari  bir  qancha
obrazlar   kitobxon    yodidan   chuqur о‘rin   oladi. 
         Yozuvchi       asarlaridagi       yakrov,   gumsiyo,     payxova,   toyinot,   tavonibi,
shoyon     nopisand,     gulzun-   donak,     ufunat,   nargiyo,   koshoy,   chalpakpazon,
charxin   tovoq,     horiquloda     hodisa,     kalolot,   obdast   olmoq,     xobi     xotir,
qо‘lontayoq,     qamg‘oq     singari     sо‘zlari   uchraydiki,     ular     aynan     turkiy    xalqlar
tilidagi,   shevalaridagi   о‘ziga     xoslikni     ifodalab,     asar     ruxiyatini     ochishda
ahamiyatli о‘rin  egallaydi  va  bu  kitobxon  diqqatini о‘ziga  tortadi. 
          Badiiy     asarni     anglashning     kashtiroviy     mohiyatini   bilishdadir.   «Shamol
о‘yini»     qissasida     roviy     masalasi     jiddiy   qо‘yiladi     ya’ni,     u     voqealarni
tasvirlaydi,  qaxramonlar qilmishlarini  faoliyatini  talqini  orqali   о‘zligi,   xalqqa
xos bо‘lgan   milliy   ruxiyat   silsilalarini   inkor etish   masaalalarini   berib   boradi.
Lekin u na qaxramonlar   hatti-  harakati,   na   voqealar   mohiyatini    baxolamaydi.
Sinchkov   kitobxon     tasvir,     fikrlar     ifodasidagi     asar     g‘oyasini     yozuvchi
konsepsiyasini       bilishi,     anglab       olishi     qiyin     kechmaydi.   Shoyim     Bо‘tayev
asarlaridagi   raviy  kesatiq,  pichinga  usta. U  shо‘ro   davridagi  rasmiy,  siyoqqa
munosabatlarni     о‘rniga   qо‘yib   tasvirlaydi. Bir   о‘rinda   “bо‘yniga   bо‘yinbog‘
bog‘langan     xiradmand”   ning       qilmish       qidirmishlari     bо‘yinbog‘ga       nisbatan
tasvir  etiladi. “Shamol  о‘yini”  qissasi  roviy  rais, Berkinboy, Yoshiuzoq   haqida
8 gapirar  ekan,  bulbulgо‘yo  bо‘lib  ketadi, labi-labiga   tegmaydi,  tesha  tegmagan
kesatik,     pichinglarga     zо‘r   beradiki,     bundan     kо‘zlangan     maqsad     yolg‘on
munosabatlar,   tо‘ralarcha       munosabat       ajoyibotlari       orqali       shо‘ro     davridagi
chetdan  kirib   kelib   о‘zbeklarni   о‘zligi,   millat  e’tiqodi, shaxsiyatiga   salbiy
ta’sir   kо‘rsatishi  va  yoshlarning  tarbiyasida   milliy   an’analardan   kо‘ra  yosh
xalq   urf-odatlarini  ta’sirini  oshib   borishini   ochib   beradi. 
           Xalq     milliy       ruhiyatini       avvalo     uning   imon-   e’tiqodi   namoyon   bо‘ladi.
Shoyim     Bо‘tayev     asarlari   asosiy   g‘oyasi     ham     qayerdaki     imonli, diyonatli
kishilar  yashar  ekan, о‘sha  yerda  qut-baraka,  fayz bо‘ladi.  
      “Shamol о‘yini”   qissasi      milliylik       ruxi   о‘zgacha tasvirlarda     berilgani
bilan  ham   axamiyatli. Qissada    keltirilgan   momouloq  urf-odati yoki   о‘zbek
xalqiga xos el  xashari      udumi     buning     bir      namunasidir. Momouloqni  tashkil
qilish, о‘tkazish,  qishloq   kampirlarini sо‘zlari, qishloqdagi voqealarga  о‘zlaricha
fikr bildirishlari  barcha barchasidagi   tasvirlarda   milliy   ruxiyat seziladi. Yoxud
Berkinboyni qora tortib kelgan   Yoshiuzoq uchun xalq   qishloq ahlini    el  xashari
uyushtirib   uchun   qurib     bergan     uylari, bu   jarayonda   elni kishilari tutgan yul,
kо‘rsatgan   mehr   -muruvvat,     oliy       ximmatliklari   butunlay   о‘ziga   xos   xalk
shaxsiyati,   millat   ruxiyatidagi   xususiyatdir.   El   xashari   urf-   odatlar   ichida
о‘zbeklarning     bir-biriga   bо‘lgan   qishloq   kishilari   hamjixatligi,   saxovatpeshaligi
singari xislatlarni yaqqol namunalardan biri. 
        Qissadagi   udumlardan   yana   biri   elni   yillar   davomida   odat   tusiga   aylantirib
о‘z   turmushlarida   qо‘llab   kelayotgan   jarayon   miroblarning   xalk   dexkonchiligi,
ekinlari, bog‘lariga tog‘ buloqlaridan yig‘ilib keladigan suvlari taxsimlab yetkazib
berishidir.   El   katta   kichgina   mirob   bо‘lgan   kishiga     ehtiromi,   ishonchi,   xurmati
kabi munosabatlar barchasi hech qachon milliy ruxiyat silsilasidan xoli bо‘lmaydi.
Yozuvchi   bu   о‘rinlarda   ayni   shu   tasvirlarni   ajoyib   tarzda   bera   olgan.     Shoyib
Bо‘tayev tepaliklar hayotini, urf-odatlarini  tasvirlarkan, dastlab ularning ajdodlari
hakida,   elning   udumlarini   kelib   chiqishi,   bugungi   kundagi   kishilarni     ajdodlar
xotirasiga xurmati va jamiyat  hayotidagi yuz berayotgan   о‘zgarishlarga qaramay
9 el   shaxsiyati,   soddaligi,   muruvvatli,   saxovatpeshaligi   inson   degan   zotga   nisbatan
yuksak   xurmati   kabi   о‘ziga   xos     xislatlar   betakror   chizgilarda   beriladi.   Adib
tasvirlarni   о‘ziga   xos   tarzda   yaratadiki,   kitobxon     voqelar   tizgini   orqali   bir   olis
tog‘lik  xalk  yashovchi   qishloq  muhitini   jamiyat   hayotida  yuz  berayotgan  siyosiy,
iqtisodiy,   ijtimoiy     о‘zgarishlardan   ma’lum   darajada   о‘zgarishi,     xalqining   hayot,
tarzidagi     munosabatlarda     yangi   davr   jarayonining   ta’sirini   anglab   boradi.   Bu
yozuvchini   davrga   shu   bilan   birga   tarixga,   ajdodlarning   bosib   о‘tgan   kechagi
kuniga   nazar   tashlab   mantiqiy   xulosa   chiqarishga   undaydi.   «Shamol   о‘yini»
qissasida tepaliklar hayotidagi yuz bergan voqealar asli, xalq millatining о‘zligigi,
milliyligiga,   о‘ziga   xos   shaxsiyatiga   xech   qanday   ijtimoiy,   siyosiy,   ma’naviy
bosim,   taxdid   butunlayin   ta’sir   kо‘rsata   olmaydi,   degan   xulosaga   kelishga   sabab
bо‘ladi.   Chunki   har   qanday   tashqi   ta’sir,     о‘zgarishlar   xuddi   shamol   bir   esib
о‘tguvchi el kabi о‘tkinchidir. Agar millat shaxsiyati zamini mustaxkam bо‘lmasa
hech   bir   tashqi   ta’sir   kuchlarisiz   ham   xalk   hayotida   tanazzul   yuz   berishi   aniq.
Kechagi   о‘tmishidagi   xotiralar,   ajdodlar   merosi   mavjud   ekan   el   milliy   ruxi
о‘lmaydi.   Bu   qat’iy   xulosaga   Shoyim   Bо‘tayev   qissalarini   о‘qigan     har   bir
kitobxon   qо‘shila   oladi.   Negaki,   qissalaridagi   elga   ta’sir   kо‘rsatib   о‘zgarishlarga
ma’lum  darajada sabab  bо‘luvchi  shaxslar, obrazlar, voqealar  asar  yakunida yana
yо‘qlik   tomon   boradi.   Voqealar   yakunida   о‘sha   asliga,   nasliga   mos   el   kishilari
о‘zligi, milliyligi zaminida qoladi. 
          «Shamol о‘yini»dagi el turmush tarziga ta’sir о‘tkazmoqchi bо‘lgan obrazlar
ham   gо‘yo   о‘tguvchi   bir   shamol   kabi   yana   yо‘qlikka,     mavxumot   alamiga   yuz
tutdi. Bir ramziy ma’nodagi «Shamol о‘yini» bо‘lgani  ayondir.  
        Yozuvchilik   iste’dodi   deyilganda   faqat   yozaverish,   hayotni   odamlarni
bilishinigina   tushunilmaydi.   Har   bir   yozuvchi   asar   yaratish   uchun   kо‘p   о‘qiydi,
ustoz   san’atkorlar     yaratgan   badiiy   boyliklarni     uzluksiz   о‘zlashtiradi.   Badiyat
olamining     о‘ziga   xosliklarini,   yetakchi   yо‘nalishlarini,   mumtoz   maktablarini
anglab   yetgan   о‘lmas   san’atkorlar   ijodini   mukammal     о‘rgangan   odamgina     ijod
qilishi, kishilar yodida qoladigan asarlar yaratishi mumkin. 
10           Shoyim   Bо‘tayev     asarlarini   о‘qir   ekanmiz   yozuvchi   rus   mumtoz
adabiyotini chuqur bilishni, jahon adabiyotidan yaxshigina xabardor ekanligini his
qilish mushkul emas. 
       Yozuvchi   «Shukur   Burxon»   badiasida   Sofokolning   «Shox   Edip»   fojeasi
haqida     fikr   bildiradi.   A.Chexov,   Saltikoa   Shcherdin   asarlarini   о‘qib   lо‘nda,
ixcham   jumlalarni   berish     orqali   bunday   jumlalarga   mantiqiy   fikr,   g‘oyalarni
yuksalishni   ham   о‘zlashtirgandir.   Xususan   Shoyim   Bо‘tayevning   Gogol   ijodiga
bо‘lgan   alohida   xurmati   «Eski   arava»   qissasida   kо‘zga     yaqqol     tashlanadi.
Aytaylik,   asarning   asosiy   qaxramoni   Povel   Ivanovich   Chichikov-   «О‘lik   jonlar
asaridagi ustasi farang, ilonning yog‘ini yalagan odam. «Eski arava»ga Chichikov
о‘z   malayi Selifan, otboqari Petrushka, oldi-sotdi  masalalari  bо‘yicha muloqatga
kirishgan  Sobakevich, Monilov, Plyushkin,  Koshkarevlar  bilan birga kirib keladi.
Bu  aytilganlar   shunchaki  obraz  bо‘lib  qolmay,  о‘zga bir  millat   vakillaridir.    Ular
rus xalqi vakili sifatida namoyon bо‘ladi. Ularni  xatti- harakati, sо‘zlashi, fikrlari
bizga   bir   о‘zga   millat   vakilini   albatta   о‘sha   davrdagi   kishisini   tasvirini   kо‘z
oldimizga keltiradi. 
           «Eski   arava»   qissasi   unchalik   kata   bо‘lmagan   asar   bо‘lib,   bu   qissada
yozuvchi   о‘zbeklar     yurtiga   kirib   kelgan   yangi   tuzim   siyosati   va   bu   orqali
jamiyatdagi о‘zgarishlarga yashirin u qadar ochiq   bо‘lmagan tarzda munosabatda
bо‘ladi.   Asarda   yaqqol   burtib   chiqqan   tasvirlar   kishilarning   о‘zidan   yuqori
amaldagilarga   yoki   chetdan   kelgan     vakillarga   bqlgan     laganbordarligi
tajallilanadi. Qissada hech bir о‘rinda о‘zbek xalqi, millati urf-odati, kishilar sajiasi
xaqida   bir   sо‘z   ham   aytilmaydi.   Unda   bu   asarda   millat   timsoli   berilmaganmi,
degan  fikr tug‘iladi. Asli bunday fikr tо‘g‘ri bо‘lmaydi.Sababiki, har bir yozuvchi
о‘z asari zamiriga millat, xalqining о‘zligini   poydevor qoya etib qо‘ygan bо‘ladi.
Faqat  buni   ba’zan    yashirin tarzda  beradi. «Eski   arava»dagi     yashirinlik ham   ana
shunday.   Bu   asarda   voqealar   tushunarsizdek   kо‘rinadi.   Ammo   yaxshiroq   о‘ylab
kо‘rilsa,  qissada aytilmoqchi bо‘lgan masala shuki, el  shaxsiyatiga (chet)  boshqa
davlatdan   kelgan   kishilarning   ta’siri   salbiy   oqibatlarga   olib   kelmasligi   uchun
11 xalqning ichidagi   о‘z  amalini   suiste’mol   qiluvchi   mansabparast   kishilarni   avvalo,
el-yurt kishilari  nomidan ish kо‘rishini oldini olish zarur. 
        Shoyim   Bо‘tayev   Chichikov   ma’naviy   olamini   yaxshiroq   о‘rgangan     bu
shaxs obrazni yaratishda   namoyon bо‘lgan.   Bu obraz ta’rifini shunday keltiradi.
«…   Povel   Ivanovich   san’atga   uncha   muncha   ishtiyoqi   bо‘lsada,   she’riyatni
kо‘rarga    kо‘zi   yо‘q  edi.   Buni   sababi   shoirlarni   dunyodagi   eng     bemaza   odamlar
deb   bilar   edi.   Shoirlarda   tayin   bо‘lmaydi.   Masalan,   Pushkin   degan   bir   arab
imperatorlarning   о‘zlari   bilan     olishishdan   ham   toymaydigan   kimsa,   Chichikov
haqida   ham   Gogolmi,   Mogolmi   deganlarga   allaqanday   bо‘lmag‘ur   gaplarni
gaplarni  gapirib yurganmish. Gapirsa  gapiraversin,  Chechikovning   sovuniga  xali
kir yuvmabdi. Garchi u eski  aravada yursada ,   uzoqqa ketadi. Chechikovning bu
eski aravasining g‘ildiragi qaysi puchmoqqa yetmasin, uni hurmatu extirom   bilan
qarshi olishaveradi.» Bunday tasvir ushbu obrazni  va u orqali xalq  ichida mavjud
bо‘lgan  xuddi shunday kishilarni  bir timsolini kо‘rsatadi.
-“Pavel     Ivanovich     Chechikov     chuqur     о‘y-hayollar     og‘ushida     edi.   U     goh
gubernatorning   dil  tortar  qizini,  goh  bojxonadagi  serdaromat  xizmatini  eslab,
entikib  xо‘rsinar,  dam  uf  tortib,  qovog‘ini  uyardi.  Aytmoqchi,  egnida  tutgan
aralash   alangalanib   turuvchi  navarin   movutidan  tikilgan  fraki  bо‘lib,  soch-
pochi  ham  ancha  о‘rniga  tushgan,  yuzi  semiribmi-shishibmi  oqargan  chamasi,
me’mordan   kо‘rsatma   kelib,   uning   buzilgan   jism   binosida   quruvchilar   qayta
qurishni     boshlab       yuborishgandi.   Pavel     Ivanovich     anchayin     о‘ziga     kelib
qolgan,   ammo   hammon   uylanmagandi. Vatani   va   vatandoshlarini   о‘ylaganda
esa,  о‘zidan  zuriyot  qolmagani  alam  qilardi.”
          Qissada   aytilishicha,   Chichikov   va   uning   hamroxlari   О‘zbekiston   degan
yurtga borishi  kerak bо‘ladi. Aslida bu kimsalar  ushbu yurt, xalq haqida hech bir
tasavvurga   ega   emas.   Faqat   u   yerga   chaqirishgani   uchun   borishi   lozim.   U   о‘zini
doimgi   kо‘makdoshi   «eski   arava»da   yо‘lga   chiqadi.   Shu   о‘rinda   yozuvchi
N.V.Gogol asaridagi  mana bu nasrdagi nazmni kitobxon xukmiga havola qiladi:  
12    «Ey, uzo q , olis y о‘ l!» 
  Sen kishini teran   о‘ y-  h ayollarga  toldiruvchi  nimarsalar bordir; olis-olis manzil-
maro m larga yetaklarkansan, y о‘ lovchi   о‘ zining   yuragi   q atlamlariga    h am bir k о‘ r
nazar tashlaydi va chu q ur- chu q ur x о‘ rsinadi. 
         Buning   sababi   nimada     ekanligini   bilarmikansiz,   ey,   oli s   y о‘ l!     «Buning
sababi   shundaki,   y о‘ lda     kelayotgan   kimarsa   umr   h am   xu d di   shunday     shitobu
shaxd-la   bosib   о‘ tilgach,   h ammasi   abadiyat   ka’riga   ch о‘ kib   ketishini   yaxshi
anglaydi» 
      Shoyim   Bо‘tayev   mashhur   “О‘lik   jonlar”ni   chuqur   anglab   yetadi   yohud
Gogol     boshning   mazasidan   huzur   qiladi.   Ma’lumki,     80-yillarning     о‘rtalarida
О‘zbekistonni boshqargan ba’zi rahbarlar   xalq g‘ururini oyoq osti   qildilar uzoq ,
sovuq о‘lkalardan  о‘zbeklarni boshqarish uchun    rahbar kadrlar chaqirdilar. Qip-
qizil   uttaham   Chichikov     uyoqda   tursin,     uning   xizmatkori,   piyanista   Selifan,
otboqari Petrushka ham О‘zbekistonga ketmoqchi bо‘lishadi. 
“- Iloji qancha, Povel  Ivanovich...- xoda yutganday tik turgani  sayin   Selifanning
kayfi   boshiga   о‘rmalab   chikib   boraveradi,     axiyri     dosh   berolmaydi,   kо‘zlari
suzilib,   “shilq”   etib   tushdi,     shundayam   aytayotgan   gapini   yо‘qotmadi-
chaqirshayapti...” 
       Xullas,   О‘zbekistonga   Selifonu   Petrushkani   ham,   Sobakevichu   Manilov
ham,Koshkarev,   Plyushkin   ham   Chechikov   ham   kelib   koladi.   Xо‘sh,   bu   kishilar
о‘zbeklarga   qaysi   hislati   bilan   о‘rnak   bо‘ladi.   Aslida   bu   kimsalar   ma’naviy
qashshok,   fikr-   tuyg‘ulari   о‘ta   mantiqsiz,   hayotdan   yashashdanmaqsadi   nima
ekanligini   bilmaydigan shaxslardir. Bu obrazlarni  kelishi bir oddiy tarzda bо‘lsa-
da,   biroq   bu   tasvirlar   bizga   yaqin   о‘tmishdagi   tarixiy   voqealarni   eslatadi.   YA’ni
rus   xalqi     vakillari   hukumat   doiralari   о‘zbeklar     yurtiga   kirib   kelishi,   о‘zigi   xos
ma’naviy  tanazzul yо‘liga boshlab elning hayotiga о‘tkazgan tahdid, bosim dinniy
va   siyosiy   zulm   singari   harakatlarni     amalga   oshirgani   jarayonlari   misol   bо‘ladi.
Shoyim Bо‘tayev beburd mexmonlaru  tо‘pori mezbonlar haqidagi qissasida yaqin
13 hayotimizdagi     fojeaviy   hodisalarni   jonlantiradi.   Yozuvchi   tasvir   ta’rifini
о‘qiyotgan kitobxon   faqatgina rus vakillarini О‘zbekistonga  kelishi    va bu yerda
kutib   olgan   mezbonlardan   Nishonboy   Hurzamonovich   obrazlarini   kо‘radi.   Bu
epizodlar   hech biri ortiqcha bо‘rtirish yoki kamsitib tasvirlardan   holi о‘sha davr
sharoitidagi   kishilardek   harakatga   keltiriladi.   Buning   о‘ziga   xos   tomoni       bu
kishilar     xoli   о‘z   insoniy   ma’naviy   olami,   о‘z   shaxsiyati   asosi,   о‘z   meniga   ega
bо‘lmay turib el ustidan ish yuritishni istashadi. 
-“Sirasini     aytganda,     Nishonboy     Hurzamonovichning     ham     sarimsoq     piyozga
bunchalik   hushi   yо‘q   edi.   Lekin   u   aksariyat   og‘a-birodarlarining   bu   sassiq
piyozni     xush    kо‘rib    yeyishlarni     bilar,    о‘zining    ularga     hamtovoq    ekanligini
anglatib  qо‘yish  uzunchoq  kо‘zini  chirt  yumganicha  atalgan joyiga   jо‘natardi.
Quchog‘ini     keng     ochib     kelishiyam     shundan     edi.   Qо‘l     berib     kо‘rishsa
sarimsoqning     hidini     azitz     mehmonning     burniga     yetkazolmay       halak     bо‘lar,
“mana, men   sarimsoqpiyoz   yeganman”,   desa,   bu   tabiiy   hol   sanalmas, xullas,
uning     hamfikrligi     anglashilmay     qolishi     turgan     gap     edi.   Yuqori     doiradagi
bunday     nozik     masalalariga     tushinmaydiganlar     galvarslar,     qо‘ychivonu-
molbaqarlar   sarimsoq-   piyozning     hidi     yetkazilishi     uchun     qilmayotgan
harakatlarini  uzoqdan  ham  kuzatsalar,  darrov  anov-manovga  tushishar,  bundan
keyingi  hayot  haqidagi  taxmin-u  tusmollarni  qalashtirib  tashlashardi.”
      Nishonboy   Hurzamonovich   boshliq   bir   guruh   mezbonlar   “Eski   arava”
yо‘lovchilarga   shu   qadar   “ehtiromu     iltifotlar”   kо‘rsatadilarki,   buning   mantiqiy
natijasi   nimadaligini о‘zlarida anglamaydi. Nishonboy Hurzomonovich   va uning
yugurdaklari   Chichikovdan   tortib   Selifangacha,   Sobakevichdan     tortib
Koshkarevgacha   xushomadgо‘ylik   qiladilar.   Chetdan   chaqirilgan,   Chichikov
iborasi   bilan   aytganda,   g‘irt   ahmoq   Koshkarev   ilmiiy   maslahatchi   bо‘lib   oladi.
Nishonboy   Hurzomonovich   bilan   Chechikov   yolg‘iz   suhbat   qurar   ekanlar,
mashhur   tovlamachi   о‘lik   jonlar   haqida   sо‘z   ochadi.   Avvaliga   Nishonboy
Hurzomonovich  о‘lik jonlar haqida sо‘z borayotganini tushunmaydi-da, chaqiring
14 о‘sha   odamlaringizni,   rahbarlikka   joylashtiramiz   deydi.   Gap   о‘liklar   haqida
borayotganini  bilganidan keyin ham bо‘sh kelmaydi: 
Raz,   shunday   ekan,   -   dedi   qat’iy   ohangda.   –   Siz   marhum   dehqonlaringizning
rо‘yhatini   beravering.   Ularning   nomlarini     abadiylashtirish   bizlarning
zimmamizda... Kо‘chalarga, kolxoz- savxozlarga о‘sha rо‘yxat bо‘yicha  beramiz”.
Demak   yuqorida   keltirilgan     jumlalardan   kо‘rinadiki,   ana   shunday   laganbardor,
g‘urursiz kishilar о‘z shaxsiyatlari  yо‘qligi orqasidan xalq g‘ururini toptab, elning
shaxsiyati,   milliy   о‘zligi,   ma’naviy   ruhiyati   olamiga   putur   yetkazishga   tomon
boshlaydi. 
        Bunday  kimsalar   bor   ekan, u  xoh о‘zbek   xalqi    bо‘lsin,   xoh   boshqa     bir
millat    ahli     о‘z   ruhiy   olami,   ma’naviy   mafkurasida     mantiqsizlik,     siyosiy-
ijtimoiy       tanazzul       kо‘chalariga       kirib         chorasiz     kolishi     mumkin.   Xalq
milliyligi    aksi,      albatta   yurt     vakillari      tafakkuri,   maqsadlari         hayotga    asos
qilib   belgillangan         vazifalari   natijalarining       mahsulida   kо‘rinadi.   Milliy   bu
millat     khzgusi,     turmush     tarzi,       xalq     vakillari     shaxsiyati       insonlari     “men”i,
о‘zligi     degan     tushunchadir.     Demak,         asarlarda     millatning     о‘ziga   xos
tomonlarini   yoritish   yozuvchi       oldidagi   muhim   vazifa   bо‘lib,   bu   harakatni
har  doim    ham  yorqin  ochiq      tasvirlarda  berilavermaydi.
     Shoyim   Bо‘tayev     “Eski     arava”       qissasida       milliylik     chiroyli,     obrazli
tarzda,       о‘ziga     jalb     qiluvchi         pafosda       aks     etmaydi.   Faqat         bir     jihatni
olishimiz     mumkin.   U   ham bо‘lsa     о‘zbeklarni XX     asrda   kechgan     yetmish
yillik   davrni           о‘z   ichiga     olgan     xо‘rlanishi,      millat    g‘ururi,   e’tiqodi,    xalq
“men”i   toptalishi. 
     Ya’ni   elimizning   boshiga   tushgan     mute   yashash,   о‘tmishni   unutishga
urinish,  ajdodlao  kurashib   asrashga   harakat   qilgan   ozodlikni  qо‘ldan  berib,
“boshsiz”dek       о‘zgalar         buyrug‘iga     bо‘ysinishga     majbur           bо‘lishning     asl
sabablari,       ibtidosi     qayerdan     boshlangani,       qanday     kimsalar     bunga         yо‘l
ochilishiga           sababchi     bо‘lib     qolgani       kо‘rsatilgan.         Shoyim     Bо‘tayev
15 asaridagi     obraz     Nishonboy     Hurzamonovich         xuddi       shunday     kimsalarning
umumiy    ma’nodagi    vakilidar.    Bunday     kishilarga     nisbatan      Xurshid    Davron
“Padarkush”   dostonida  shunday  misralarni  keltirib  о‘tadi: 
                         “... Erkin  daryolarning yо‘li  tо‘sildi, 
                              Nodonlar  tarixning  qildi  haqorat...” 
Xulosa     tarzda     fikrimizni         umumiylashtirsak,     Shoyim     Bо‘tayevning     ushbu
qissasi     el       milligini     tarannum     etmay     aksincha,       toptalgan     milliy     g‘urur,
susaytirilgan     e’tiqod     va     ma’naviy     buzuqlik       illatlarning     fosh     etishga
qaratilgan  desak,  ma’lum  ma’noda  tо‘g‘ri   bо‘ladi.   “Eski  arava”,  birinchidan
Shoyim     Bо‘tayevning       san’ai     asariga     hurmatini     kо‘rsatsa,     ikkinchidan,
yozuvchi  Gogolning   salbiy   qaxramonlarning   yozbeklardan    yetishgan   gо‘l,
laganbardor,  g‘urursiz   kishilarga  yо‘liqtiradi.  
                                     
16 I.2.   Shoyim  Bo‘tayev  qissalarida xarakter va ruhiyat tasviri
    Shoyim     Bo‘tayev       o‘z     ijodiy     asarlariga       o‘zligini,     shaxsiyatini,     xalq
“men”ini   yashirin   tarzda   joylagan     ijodkorlardan   biri.     Adib   o‘tgan   asrning
kirli       vora     kunlarida       xalqning       boshiga       kelgan     muommolarni,     zulumatli
kunlarni    turli  illatlarni  o‘z  so‘zlari  bilan  ayta  oldi.  Yozuvchi  asarini  o‘qib
aynan  toptalgan   el  g‘ururi-yu,  yoshlarga  ta’sir  o‘tkazgan   illatlarni  tajallisini
ko‘ramiz.   Yuqoridagi   fikrlarimiz     dalili   sifatida   ijodkorning   yana   bir   qissasi
“Muyulishdagi     uy”     xaqida     fikr     yuritamiz.     Yozuvchining     asari     borki,     u
qaysidir       tomoni     bilan     ijodkor     hol-xayotiga     ulanadi.     “Muyulishdagi     uy”
asaridagi       ilgari     surilgan     masalalardan     biri     katta     hayotga     qadam     qo‘yish
arafasida    turgan    yoshlarning    ruhiyatida   zamon     o‘zgarishlarning   ta’sir     kuchi
qay     darajada     ekani     tasvirlanadi.         Bizga     ma’lumki,     o‘zbek     xalqi     azaldan
oiladagi  farzand  tarbiyasiga  katta  e’tibor  berib  kelgan. Bu  borada   o‘ziga  xos
uslublarda  boshqa  xalq  vakillariga   o‘xshamas  tomonlar  bir  talaydir.   Demak
bizda     yoshlarni     mustaqil     hayotga     qadam     qo‘yib,     to‘g‘ri     yo‘ldan    yurib,   o‘z
maqsadli  manziliga  yetishida, albatta  ulug‘larni   maslahatlari  muhim  ahamiyat
kasb  etadi.  
      Shoyim     Bo‘tayev     “Muyulishidagi     uy”     qmssasida     yaratilgan    obrazlari
orqali  ular  tilidan  qanday  fikrlarni  ayta  oladi,  xalqning  qaysi  bir  dardi  yoki
og‘riqli    nuqtalarini  yoritishga  urinadi,   bu  borada  qanday  yutug‘ga  erishdi?
“Muyulishdagi     uy”     qissasida     oliy     o‘quv     yurtiga     kira     olmagan
Toshquvvatning   sarguzashtlari, institutni   tugatib   Toshkentga   ish   izlab   kelgan
yosh  yozuvchi  Yoribekning  ruhiy  xolati  aks  ettirilgan. Yorbek  qishloqda  ota-
onasini    tashlab   shaharga   ishlashga   keladi.   Ota- onasi    o‘g‘lining   bu   ishidan
narozi  bo‘ladi. Bu  voqea  tasvirida  yozuvchi  Yoribekning  shahardagi  qandaydir
bir     tog‘asi     haqida     gapirib     o‘tadi.    Onasi     qachonlardir     shaharga     ketib,  o‘sha
yerda  uy-joy  qilib   o‘zgacha  muhit,  odamlar  orasida  yashab,  qishloq  hayotini
salkam  unutgan  “tog‘a”  haqida  o‘g‘liga  so‘zlar  ekan,  qishloq  ayollariga  xos
17 soddalik, oddiylik,   o‘zbek   ayolida   bo‘ladigan   o‘zgacha     mehr   bilan   gapiradi.
Olisdagi     shaharda     zamon     oqimiga     tushib     yashayotgan,     xatto     bir     yilda     bir
eslamaydigan     “uka”   siga     ishonadi.     Go‘yo     o‘g‘li     Yoribekka     suyanch
bo‘ladigandek   his  qiladi.  Aslida  bunday  bo‘lmaydi,  Yoribek  bilan  tanishgan
“tog‘a”     necha     yillardan     beri     ko‘rmagan     jiyanini     qarshisida     bir     tuki     ham
o‘zgarmay  begonaday  munosabatda  bo‘ladi. Yoribek  tog‘asi  uni   uyiga  taklif
qilganidagi     munosabatni     kuzatib     kitobxon     ko‘ngli     o‘zi     sezmagan     holda
bundan   ranjiydi.   YA’ni   xonadonda   ko‘chaga   yaqin   darvoza     yonidagi   xona
oldida     qo‘yilgan     stol     va     uy     bekasining         kelgan     mehmonga       tayyorlab
qo‘yilgan   sovuo‘   yaxna   choyi.   Bu   vaziyat   xuddi   kelgan   mehmonga   teziroq
ket  degan  gapni  ko‘rgazmali  tarzda  aytib  turadi. Axir  millatning  odatiga  yot
bo‘lgan   bu  harakatlar  qaysi  o‘zbek  kitobxoniga  yoki  umuman  insonga  ta’sir
etmasligi   mumkin   emas.   Bu   ham   bo‘lsa,   bizning   urf-odatlarimizni     ma’lum
ma’noda     kimlardir     qarashi     ostida     toptalishi,     zamonaga     mos     yashamoqchi
bo‘lib  asliyatidan,  o‘zligidan,  o‘z  “men”idan  qaytishidir.  Demak, “tog‘a”  qay
darajada  yuqori  mansabga  erishgan  bo‘lgani  bilan  yoshligida  olgan  tarbiyasi,
uni     voyaga   yetkazgan     xalq    o‘zligini    unutgan   yoki    bu   urf-odatlarni     eskilik
deb     qaray     boshlagan.                 Bundan     tashqari     “Muyulishdagi     uy”     asarida
dediktivlik     hususiyati   ham     uchraydi.   Avvalo   “Muyulishdagi   uy”ning     o‘zida
allaqanday   sirlilik   bor.   Yana   Toshquvvat    va Yoribek   ushbu   uyga   kelganida
yangidan     yangi     bu     uyning     mehmonlari     bilan     tanishishdilar.   Said   Movloviy,
Asad,   Nazokat     singari     personajlar     kalavaning     uchini     yanada     chuvalashtirib
yuboradi.     Nihoyat,   skripkachi     Asad,   Nazokat     bilan     urushib     qoladi-yu,
muyulishdagi  uyda  sodir  bo‘lgan  mudxish  jinot  ochiladi.  Muyulishdagi  uyga
kelganida  Yoribek  yoshgina  bir  qizni  ko‘rgan,  qiz  birdan   yo‘q  bo‘lib  qolgan
edi.  Asar  pirovardida   yoshi  uzoq  ismli  kimsa  sirli,  jinoiy  to‘daning  boshlig‘i
ekanligi,     Said     Mavloviy,   Otajon,   Musa,   Nazokat,   Bolabek,   Mirsolmon
Mirqoriyevich,   Qoratosh,   Oqbosh,   Novchaqul,   Asadlarning   jinoiy     to‘daga
aloqadorligi     ma’lum     bo‘ladi.   Yoshiuzoq     boshchiligidagi     jinoiy    guruh     nasha,
qora  dori  yetishtirish  bilan  shug‘ullanadi. Toshquvvat  o‘zi  sezmagan  holda  bu
18 jinoiy     guruhga     qo‘shilib     qoladi.     Qissada     Toshquvvatning     institutga     kira
olmagani     sababli,     qanday     kilib     jinoyatchilar     to‘dasiga     tushib     qolishi
ko‘rsatilgan.   “Muyulishdagi     uy”   qissasi     bosh     qaxramoni     qishloqdan     kelgan
Yoribek.     U     Toshquvvatdan     farqli     o‘laroq     institutni     tugatgan.     Tog‘asidan
yordam     ololmagan     Yoribekka     Toshquvvat     moddiy     va       ma’naviy     jihatdan
yordam     beradi.     Yetti     yot     begona,     ustidan     ustak     qamoqxonadan     chiqqan
Toshquvvat  Yoribekdan  ko‘magini  ayamaydi. 
Insoniy   mexr-oqibat    ko‘rsatadi.   Bundan   tashqari      Toshquvvat    Yoribek
yordamida  o‘z  yo‘lini  topib  oladi. Qissada  yuzaki  personajlar  ham  ko‘p  Ota
Sunnat,   Mazbut   muallim,   Ne’mat,   Moyoray     singari     xira     ishonarsiz     tasvirlar
uchraydi.   Asardagi     material     shu     darajada     keng,     sertarmoqki,     uni     qissa
qolipiga     joylash     mushkuldir.     Qissa     poyetikasiga     e’tibor     berilsa     uslubdagi
past- balandliklarni   sezish   mumkin.   Baddiy   nasrning     murakkabligi   shundaki,
ijodkor   ruhini,   qaxramonlar   xarakterini   o‘ta   ishonarli,   nozik   tasvirlarda   bera
olishi  kerak. Boshqacha  aytganda,  asardagi  har  bir  fikr,  so‘z  kim  tomonidan,
qanday     kayfiyatda     aytilayotgani     ma’lum     bo‘lishi     kerak.   Badiiy     asardagi
so‘zlar,     tasvirlar,     kartinalar     barchasi     uslubni     belgilaydi.     Uslub,     ta’bir     joiz
bo‘lsa,     asarning     asab     torlari,   qon     tomirlari,     joni     hisoblanadi.   Bunda     bari
ma’naviyat,   ruhiyat,   milliylik,   badiyat,   ijtimoiy     muhit,     davr     illatlari,
taraqqiyotning  salbiy  va  ijobiy  natijalari  yaqqol  ko‘rinadi.  Qaysi  g‘oya  ilgari
surulganini   uslub   qullanishiga   qarab   osongina   aytish   mumkin. “Muyulishdagi
uy”  qissasi  olib  tahlil  etilsa,  aytish  kerakki, “Shamol  o‘yini” yoki  “Sho‘rodan
qolgan     odamlar”     qissalaridagi     kabi     milliy     ruhiyat,       xalqning     o‘ziga     xos
qarashlari     u     qadar     sezilmaydi.     Umumiy     ma’nodagi     xalq     orasidagi     kirib
kelgan     yot     illatlar     el     milliy     urf-odatlariga      salbiy     ta’sir     ko‘rsatishi     va     bu
orqali     millat     o‘zligiga     xurmatsizlik,   yoshlar     tarbiyasida     buzulishida     zamon
o‘zgarishlarining     ta’siri     kabi     tasvirlar     beriladi.   Ammo     bu     millat     ruhiyati
butunlay     yo‘q     degani     emas,   albatta.Xususan     qancha     jinoyatlarni     ko‘chasiga
nazar     tashlab,     jinoyat     vakillarini       munosabati     ta’siridan     qo‘pol,     ochiq
19 so‘zlashga    odatlangan   Toshquvvatning   ko‘ngli    tubidagi    asli    insoniy   tuyg‘u,
mehr,     samimiylik     butunlay     o‘lmagandi.   Bu     xususiyatlar     insonlarda,     ma’lum
ma’nodagi  avloddan-avlodga  o‘tuvchi  genetik  hodisalar  sirasiga  kiradi.  Desak,
xato     bo‘lmas.     Toshquvvat     ham     bir     o‘zbek     oilasining     farzandi     edi.     Halol
vijdonli  kishilar  tarbiyasini   ko‘rgandi. Ammo  ma’lum   bir  muhitning   ta’siriga
tushib     hayoti     izdan     chiqdi.   Qissada     shunday     tasvirlar     beriladiki,   u     o‘zi
tug‘ulib     o‘sgan     olis     qishlog‘i,   ota-onasi,     yaqinlari,   do‘stlari   orasiga     qayta
olmasligini,     qanchalik     xohlasa     ham     buning     iloji     yo‘qligini     aytadi.
Toshquvvaini     o‘z     yurtiga     qaytishiga       imkon     bermayotgan     qanday     yashirin
tuyg‘u, his  bo‘ldi  ekanki,   qishloqqa  qaytsa  xotirjam  yashay  olmaydi.  Bu  bir
tomondan     Toshquvvatda     vijdon     degan     tuyg‘uni     o‘lmagani     bo‘lsa,     boshqa
tomondan     el     kishilari     oldida     aybdorlikni     his     qilish.   Toshquvvat     jinoyat
olamiga  qo‘shilib  qolganidayoq  eldan   uzulib  bo‘lgandi.  Xalq  orasiga  qaytish
uchun    o‘ziga    xos     yozilmagan     qonunlarga     rioya     qilish     kerak     bo‘ladi.    Yurt
vakillari     orasida     millat     g‘ururi,     e’tiqodi,     ishonchi     degan     narsalar     mavjud.
Toshquvvat  o‘z  oilasini,  elini,  millatining  ishonchi,  e’tiqodini  suiste’mol  qilib
jinoiy    guruhning     ishlarida     qatnashdi.     El     uni     o‘z    farzandi,     millat     ishonchi,
g‘ururi     ximoyachisi     deb     tan     olmaydi.     Bu     ham     milliylikning     bir     uchquni.
Toshquvvat  yurgan  shahar   muhitida  milliy  odatlarni,  xalq  g‘ururini  toptalishi
yoki  zamon  o‘zgarishlarining  ta’siri  sezilsa,  qishloqlarda  asli  o‘zbek  millatiga
xos     urf-odat,       milliy     e’tiqod,     milliy     shahsiyat     xislatlari     saqlanib     qolganini
yashirin     tarzda     sezdirmay     so‘zlandi.     Bu     narsa     bir     qaraganda     sezilmaydi.
Lekin     mohiyatdan     o‘ylab     tahlil     etilsa     buni     anglamaslik     mumkin     emas.
Shoyim     Bo‘tayev     qissasida     Toshquvvat     va     Yoribek         muyulishdagi     uyga
kelganda     bir     yosh     qizni     ko‘radilar.     Xo‘sh,     u     qayerdan     bu     yerga     kelib
qolgan?  Keyin    ma’lum     bo‘lishicha     Nazokat    ismlm     Otajonni     xotini    u    qizni
qishloqdan  olib  kelib  bu  uyda  o‘zining  mijozlarining  luqmasiga  aylantirdi.  U
qizning   o‘n     gulidan   bir   guli   ochilmay   qovjiragan   xazon     bargiga   aylandi.
Necha   yillar   davomida   Nazokat   qilgan   jinoyat   ochilmay   qolaveradi.   Ammo
20 eng  so‘ngi  tasvirlardagi  jinoyatning  fosh  bo‘lishi  holati,  jinoyat  hech  qachon
jazosiz  qolmaydi  degan  fikrlarni  tasdiqlaydi.  
    Yana     bu     qissada     el     rizqini     yeb     kun     ko‘radigan     poraxo‘r,     birovning
xaqqidan     qo‘rqmaydigan     kimsalar     orqali     elning     orasida     tarqalgan     illatlar
ochib  beriladi.  
      Fikrlarni  umumlashtirsak, Shoyim  Bo‘tayev  “Muyulishdagi  uy”  qissasida
o‘tgan     asrning     70-80   yillarida     o‘zbek     xalqi     yashagan     ijtimoiy     muhti     va
jarayonda     kishilarning     o‘zaro     munosabati,     yoshlar     dunyo     qarashi     kabi
tasvirlar     o‘z     tasdig‘ini     topgan.   Ijtimoiy     yangi     jarayon     natijasida     yoshlar
tarbiyasidaga  zamon  ta’siri,  eldagi  ma’naviy  o‘zgarishlarning  oqibati  ma’lum
darajada   ko‘rsatib   berilgan.   Aynan   yot   xalq   urf-odatlari kirib   kelishi   o‘zbek
millatiga     xos    bo‘lmagan    odatlar     bayon    etilgan.    Asardagi    xarakterlar     orqali
o‘zbek mentalitetiga  to‘g‘ri  kelmaydigan  odatlar  aksi  namoyon  etilgan.  
           Shoyim  Bo‘tayev  o‘z  tili  o‘z  so‘zi  bor   ajoyib  yozuvchi.  Uning  yana
bir  ijod  maxsuli  -bu “Sho‘rodan  qolgan  odamlar”   qissasi  bo‘lib  bu  asarda biz
yuqorida   kqrib   o‘tganimiz   ikki    qissa      “Eski    arava”   va   “Muyulishdagi    uy”
kabilarga   nisbatan  kuchliroq   tasvir  etilgan  o‘zbeklar   milliyligin  ko‘ramiz. Bu
munosabat   oiladagi   muhit   insonlar o‘rtasidagi   aloqalarga   yorqin   tasvirlangan.
Aytib     o‘tganimizdek,   Shoyim     Bo‘tayev     rus     adabiyoti,     qolaversa,     jaxon
adabiyoti     namunalari     bilan     yaxshi     tanishgan     yozuvchidir.   Bir     jihatni     aytib
o‘tish   joizki,   “Sho‘rodan   qolgan   odamlar”   asarida   roviy   sho‘x, balandparvoz
gapirishni     yoqtiradi.  Bu   “Sho‘rodan  qolgan  odamlar”  qissasida     keltirib   o‘tgan
bir     tavsif     Lev     Tolstoyning     “Xojimurod”     asaridagi     bir     qiyosni     eslatib
yuboradi.     “Semiz     ayol     farosatsizligi     tufayli     qamalib     ketgan     eridan     ancha
muncha   turtki    yeb    turarda;  endi    turtadigan    odami    bo‘lmagani    uchun   battar
axmoqlashgan     edi”    Bu    qiyos   “Xojimurod”    qissasida    yozuvchi      keltirgan      “
tuxumda   qancha   tuk   bo‘lsa,     ayolda   shuncha   aql   bo‘ladi”   degan   iboraning
tasdiqlangandek  edi. 
21     Yana   bir    jihat    borki,   “Sho‘rodan   qolgan    odamlar”   asarida      yozuvchi
laqab,  kosb- qarindoshlik  darajasi  martaba  (amal)ni  asos  qilib  oladi.  Asarning
boshidan     oxirigacha     nazoratchi   amaki,   Nachal’nik,   Kayvoni,   Go‘rkov     kabi
obrazlar     kitobxon     diqqatini     tortadi.     Qissada   Amaki,   Kayvoni,   Oqsoqol,
Ko‘ksaqollar   ismi   hatto   aytilmaydi   ham. Nazoratchining   ismi MELS   ekanligi
aytilsa-da  g‘alati  nom  darxol  kitobxon  xotirasidan  ko‘tariladi.  
      Asar   o‘qishda   muhim   jihat   kitobxon   zinxor sust, beo‘ylov   ergashuvchi
bo‘lmasligi    kerak. Kitobxon   raviy   bilan yozuvchi   orasidagi    nozik   aloqalarni,
uslub  tebranishlarini,   asar  poetikasi    sirlarini   anglab  yetishi   joiz   hisoblanadi.
Bu   fikrni aytishdan   maqsad   shuki, Shoyim Bo‘tayev   asari   “Sho‘rodan   qolgan
odamlar”   da   hikoyachi     shaxsi     jiddiy     o‘rin     egallagan.     Raviy       voqealarni
tasvirlaydi,   qaxramonlarning   qilmishlari,   faoliyatini   ko‘rsatadi,   asardagi   ilgari
surilayotgan  g‘oyaga  kitobxon   diqqatini  tortishga  harakat  qiladi  va  asardagi
el  timsoli,  xalq  mafkurasi,  ertangi  kundagi  maqsad,  o‘ylarini  ham  so‘zlaydi. 
    “Sho‘rodan     qolgan     odamlar”     qissasida     roviy     ajdodini     tayini,     ota-
onasining       burdi     yo‘q    Aka     va     Uka     hayotini,     oilasini,     aloqalarini,    ijtimoiy
mavqeini   hikoya  qiladi.
      Yozuvchi qissadagi   obrazlar   tasvirini   berish   bilan   ularni   hatti- harakati,
odatlari, yashayotgan   muhiti,   atrofdagilar   bilan   munosabati orqali   o‘zlikni,   el
kishilarini  shaxsiyati  va  millatga  xos  hususiyatlarni  tavsiflab  beradi. Aytaylik,
qissa  boshlaridagi  tasvirlarda  Uka  xonodoni  tasviri  beriladi.  Uning  hayotidan
narozilik,     ishlari     yurishmagini,     omadsizligi     uchun     alamini     atrofdagilardan
oladi. Onasiga,  akasining o‘g‘liga     xonodonlariga   kirib   kelishlaridanoq   qo‘pol
muomila   qiladi. Aniqrog‘i, hech   qanday   samimiyat   bildirmaydi. U   bir   qancha
boqayotgan     qoramollaridan     kasalliklar     tarqalib     ayrilib     qoladi.   Faqat     birgina
buzog‘i     qoladi,     bu     molni     ham     o‘g‘ri     olib     ketadi.   Unga     taqdir     atayin
qasdlashganday. Muhimi   bu   emas. Gap   boshqa   toionda,   buzog‘i o‘g‘risi   kim
asli. Nima uchun  bu  ishni  bajarishgan?  Ayni  shu  voqea  sabab bir  oila  barbod
22 bo‘ladi,     o‘g‘il     va     ota     o‘rtasidagi     ziddiyat       chohi     yanada     chuqurlashadi.
Hammasining  badalini  esa  sho‘rlik  ona  o‘z  hayoti  bilan  to‘laydi. 
     “Sho‘rodan  qolgan  odamlar”  qissasi  poyetik  nuqtai  nazaridan  yetukligi,
kompozision   mutonasibligi,   matn     yashovchanligini     ta’minlovchi     ichki
ziddiyatlarning     izchil     maromi     bilan     alohida     o‘rin     egallaydi.   Asar     nomidan
ham  seziladiki, qissadagi  obrazlar tarixning yoki  bugunning  kishilari  emas  ular
aynan  o‘tgan  asrning  sho‘ro  hukumati  sharoitida  yashagan  odamlar. Xususan,
Nazoratchi MELS  qamoqxonada  ishlaydi. 
-“Nazoratchi     turgan     ko‘tarmadagi     lampa     lipillaydi:   goh     xira     tortib     o‘chib
qolay-o‘chib     qolay     deydi,     goh     tuyqus     charaqlab     ketadi.   Uning     atrofida
g‘ujg‘on  qor  zarralari  o‘ynaydi. 
      Shaxarcha     chetidagi,     tashlandiq     bir     yerda     joylashgan     bu     qamoqxona
rejimining     qattiqligi,   nazoratchilarning   qo‘rs-qo‘polligi     bilan   dong   taratgan,
eng   ashaddiy   jinoyatchilar   uning   nomini   eshitganidayoq   titroqqa   tushishardi.
Shuning     uchun     har     puchmoqda,     har     unutilgan     yerda     yilning     to‘rt     fasli
bo‘ladigan     o‘zgarishlarning         ham     faqat     shu     joygagina     daxli     yo‘qdek
tuyulardi-   sovuqmi,     issiqmi,     kechami   yo     kunduzmi   -     bir-biridan
qolishmaydigan       azoblar     bor     ediki,     bular     asta-sekin     ko‘ngildagi     orzularni
chilparchin  qilib,  mahv  etaverardi.”
            U  hukumatga  sodiq  xizmat  qiladi  har  qanday  sharoitda  ham. Xatto o‘z
o‘g‘li  ukasining  buzog‘ini  o‘g‘irlab  ayblanganda  ham  bir  tuki  qimir  etmaydi.
Nazoratchi     uchun     o‘zi     ham     chuqur     anglab     yetmagan     hukumat     tartiblarini
bajarish     birinchi     o‘rinda     turadi.     Bir   umr     shunday     yashaydi.   Amaki     esa
akasining   o‘g‘liga   buzog‘i   topilgan   bo‘lsa   ham   shavqat   ko‘rsatmaydi. Da’vo
arizasini     qaytarib     olmaydi.   Yetti     yot     begona     mahalla     kishilari     qanchalik
nasihat     qilib,     bu     ishi     elga     xos     emasligi,     xalq     kishilari     mexr-   muruvvatli
bo‘lishini      istashlarini     o‘zbekchilikda     har    doim    eng   og‘ir    jinoyatlarga   ham
sahovatli  bo‘la  olish  kerakligi  ma’lum  ekaniga   qaramay o‘z  jiyanini  o‘smirlik
23 yillari     qamoqxonada     o‘tishga     sabab     bo‘ladi.   O‘tgan     asrimizda     yuz     bergan
voqealarga     nazar     tashlansa     ma’lum     bo‘ladiki,     jinoyatlar,   yolg‘onchilik,
xaromxo‘rlik   kabi   illatlar   tarqalishi   tufayli   qishlog‘-u   shaharlarda   ma’naviy-
ruhiy     so‘niqlik,   ijtimoiy-   madaniy     tanazzul     ro‘y     bera     boshladi.   Bu   ayniqsa,
sho‘ro     zamonida     aniq-tiniq     ko‘rindi.   Shoyim   Bo‘tayev     sho‘ro     odamlarini
kechagi     kunnni     chuqurroq     o‘rgana     bordi,   ruhiy-   ma’naviy     tanazzul   sirlarini
aniqlashga  intildi. 
         Imon     e’tiqod,   fayz-   tarovat,     murod-   maqsadlilik,     qalbi   uyg‘oq,   tavallud
topgan   ko‘ngilllaridangini  bo‘lar  ekan. Agar  millat  kishilarning  qalbi  uyg‘oq
bo‘lib     ko‘ngillari     tavallud     topgan     bo‘lsa,     bunday     el     o‘zligi     shaxsiyati,
milliyligi,     o‘z     ozodliliga     ega,     baxtli     soadatli     odamlar       yurti     hisoblanadiyu
Sho‘ro     hukumati     siyosati,     mafkurasi   insoniylikning   jon     tomiri     yaratgani
tanigan     ko‘ngillarga   tajovuz   o‘ildiyu   Masjid-u   madrasalarni   buzib   tashlandi,
yaroqsiz   xolga   keltirildi,     imomu   ulomalar,   ahli     ilm   mahv   etildi.     Minglab
qishloqlariu  kentlardan  imon  ko‘tarilib  fayz  keta  boshladi.  “Sho‘rodan  qolgan
odamlar”   qissasida  mana  shunday  qishloqlardan  biri  tasvirlangan. Bu  davrda
imonu   e’tiqod     insonlar   qalbining   tub-tubidan   joy   oladigan     ruhiy- ma’naviy
qadriyatlar   yulib   tashlanmoqchi   bo‘ldi.   Xalqni   bu   ne’matdan   mosuvo   qilish
aslo     mumkin     emas.Xalqimiz       ne-ne     azoblarga     ruhiy-ma’naviy     taziyqlarga
giriftor  qilinsada,  biroq  o‘zligini  yo‘qotgani  yo‘q. 
          “Sho‘rodan  qolgan  odamlar”  asarida  ana  shunday  qalbida  gavxari  bor
o‘nlab, yuzlab  din-diyonatli,  vijdoni  but  odamlar   bor.  Shulardan  biri  o‘g‘irlik
uch   yigitchaning   o‘qituvchisi,   muallimdir. U   kiyimi   bir   ahvolda   bo‘lsa   ham,
qirtishlangan   iyagi  ko‘zidagi  oynak  o‘z  xayollariga  ko‘milib  yurishi  diqqatini
tortadi. 
      Bu  asardagi  yana  bir  imon- insofli  kishi  echkisini  yo‘qotgan  dehqon. U
“oltmishlarga     borib     qolgan,     yuzi     chuvak,     qisiq   ko‘z,     past     bo‘yli”,   uvadasi
chiqib     ayrim     joylardan       paxtasi     tusha     boshlagan     choponga       o‘ranib     olgan
odam. Dexqon  da’vosidan  kechmasa  qora  kursida  o‘tirgan  navqiron  o‘smirlar
24 aybiga-ayb     qo‘shiladi,     baribir     echkisi     bor     bo‘lib     qolmaydi.   Dehqon     echkisi
topilganini  aytdi. Bu   o‘zbek  kishisiga  xos  javonmardlik  edi. Bu  millat  kishisi
qalbidagi     milliy     o‘zlik     hususiyatlarning   bir     aksi     xolos.     Asli     milliy     ruhiyat
kishilar   ongi, qalbi,   vijdoniga     singigan   bo‘ladi. “Sho‘rodan   qolgan   odamlar”
asaridagi  muallim  echkisini  yo‘qotgan   dehqon,  eri  qamalib  ketgan  ayol  kabi
kishilar     yashagan     muhitni     nursiz,     so‘niq     deb     bo‘lmaydi.     Xolayiq     orasida
imon-   insoflilar,   tag-tubli     teran     tomirlilar     borki,     el     ulusini,     qavmni,     xalqni
yo‘q     qilib,     o‘zligidan     qaytarib     bo‘lmaydi.     Shoyim     Bo‘tayevning     ushbu
qissasidagi  uvoq  timsollarning  mag‘zi  to‘q,  xalqonaligi  bilinib  turadi.  Qissada
qamoqxona    boshlig‘i,  Sunnat  o‘g‘ri,  oqsaqolu  ko‘ksaqollar,  koyvani,  chakagi
baquvvat  qo‘shni  kampir,  eshak  mingan  qariya  singari  uvoqday  ammo  esda
qolarli     timsollar     mavjud.     Yozuvchining     boshqa     asarlaridagi     bunday
timsollardan   “Sho‘rodan   qolgan   odamlar”   tiniq,   puxta,   zalvorli   ekani   bilan
ajralib  turadi.  Bunday  timsollardan  biri  Sunnat  o‘g‘ri.   U  nazoratchini  o‘g‘li
qamalganini     eshitib     undan     ko‘ngil     so‘rash     uchun     navbatchilikdan
qaytayotganida     uyga     tashlab     ketadi.     Yo‘l     bo‘yi     turli     hodisat     va     kishilar
haqida  so‘zlashib  boradi. Manzilga  yetganida  sunnat  o‘g‘ri  Nazoratchiga  dalda
mehr   yuzasidan   o‘g‘lini   qamalgani    uchun   insoniy   samimiylik   bilan   ko‘ngil
so‘raydi.   Biroq     nazoratchining     bu     vaziyatda     ham     qalbida     hech     bir     his
uyg‘onmaydi. Nazoratchi   harbiy   kiyimini   juda   qadrlaydi,   iloji   bo‘lsa,   u   xos
kiyimini     sira     yechmasa.     Nazoratchining     qishloqdoshlari,   hamkasblari
ro‘zg‘orni     butlash     uchun     o‘zlarini     turli     ishlarga       uradilar.     Nazoratchining
uyida  hech  vaqo  yo‘q.  Sho‘rlik  xotin  goh   u   qo‘shniga,  goh  bu   qo‘shnisiga
unmi,     sutmi,     yog‘mi,     nonmi       so‘rab     chiqadi.       Yurtchilikda     birov     bermasa
birov     beradi.     Nazoratchi     ro‘zg‘or     mayda     chuydalariga     o‘ralashishni     o‘z
mavqeiga  munosib  deb  biladi. 
        Nazoratchi   bir   bahiya   bo‘lsa   o‘z   g‘ilofidan   chiqmaydi:   Mahbusni   o‘z
o‘g‘li,     qolaversa,     onasidan     ayrilgan     yetimchani     insoniy       ko‘z     bilan
anglamaydi.  Qolaversa,  marhumani  so‘ngi  yo‘lga  kuzatish   marosimi  bo‘ladi.
25 Nazoratchi- burch,  vazifa  kishisi. U  o‘z  ayolini  so‘ngi  yo‘lga  kuzatish  vaftida
ham     bir     soniya     bo‘lsada     rasmiy     kiyinishdan     ayrilmaydi.   Nazoratchi     sho‘ro
mafkurasi,   siyosati   tarbiyalangan     o‘ziga   xos   manqurt,   qalbi   ko‘r   odam. Uni
o‘zbek  xalqining  avlodi  ekani,  shu  el  milliyligi, shaxsiyati  uning  ham  g‘ururi
ekani     Nazoratchi     uchun     ahamiyatsiz.   Shunga     qaramay     yozuvchi     asar     oxiri
jumlalariga     katta     bir     mazmun     joylaydi,     kelgusida     yuz     berishi     mumkin
bo‘lgan   o‘zgarishlarni  xabarini   qistirib  o‘tadi. 
      Qamoqxonada     Nazoratchining     o‘g‘liga     maxbus     mehr     ko‘rsatishadi,
hamqishloqlari  Toshmurdga  hamdard  bo‘lib  muruvvatla  so‘zlashadi.  Toshmurd
qalbi  o‘lmaganda, u  uyg‘oq  edi.O‘g‘lining “tavallud  topgan  kuni” Nazoratchiga
ham     ta’sirini     o‘tkazadi.   “Ota     yuring     endi-i...”-     degan     nido     Nazoratchini
chaqmoq     urganday     seskantirib     yuboradi.     Qissa     Nazoratchining     “Hozir-ir,
o‘g‘lim...”   degan     so‘zlari    bilan   tugaydi. “Hozir-ir, o‘g‘lim...”-    tug‘ulayotgan
ko‘ngilning   ilk   mujdasi   edi. Demak, asliyat   qanday   bo‘lsa, inson   har   qanday
sharoitda   ham   undan   ajray   olmaydi. Inson   shaxsiyati   uyg‘oq   ekan, xalqning
o‘zligi,   milliyligi   o‘z   “ men”i   yo‘q   bo‘lmaydi. “Sho‘rodan   qolgan   odamlar”
qissasida    nazoratchining    “tavallud     topayotgan    ko‘ngli”  xalqning    o‘zligi,    asli
ma’naviy-ruhiy  olami, milliy  g‘ururi  qaytishining  yorqin  timsoli  edi.  
 80- yillardan   boshlab  o‘zbek  qissa,  romanlarida  roviy  masalasi   alohida
ko‘zga       tashlanadi.   Murod     Muhammad     Do‘st,   Tog‘ay     Murod,     Erkin
A’zamovlar     roviy     obraziga     alohida     ‘etibor     berdilar.   Roviy     zinhor-   bazinhor
muallifning   aynan   o‘zi       emas.  Shunday    roviy-  qahramonlar      borki      ularning
tushunchalari     fikrlash     darajalari     ancha     jo‘n,     past.   Kitobxon     roviy       bilan
yozuvchi     orasidagi     nozik       aloqalarni,       uslub       tebranishlarini,     asar     poetikasi
sirlarini       anglab       yetishi       joiz.   Roviy     muommosiga       ancha       batafsil
to‘xtalishimiz         boisi       shundaki,     Shoyim     Bo‘tayev       qissalarida,       ayniqsa,
“Sho‘rodan  qolgan   odamlar”  asarida  hikoyachi     shaxsi,  timsoli   jiddiy  o‘rin
egallaydi.   Yozuvchining     “Shamol     o‘yini”     qissasida     roviy       masalasi     jiddiy
qo‘yiladi.   Roviy       voqealarni     tasvirlaydi,       qahramonlar     qilmishi,       faoliyatini
26 ko‘rsatadi.     Lekin     u       na       voqealar       mohiyatini,       na       qahramonlar       xatti-
harakatini   baholamaydi.  Sinchkov  kitobxon  xolis  tasvir,  xatti-  harakatlarning
ifodasi  orqali   asar   g‘oyasini   -  yozuvchi  konsepsiyasini  bilib  olishi   lozim. 
        Shoyim  Bo‘tayev   qissalaridagi  roviy  kesatiq  pichingga   usta.  U   sho‘ro
davridagi  rasmiy   siyqa  munosabatlarni   o‘rniga  qo‘yib  tasvirlaydi. Bir  o‘rnida
“bo‘yniga     bo‘yinbog‘     bog‘langan     xirandmand”ning       vilmish       qidirmishlari
bo‘yinbog‘ga       nisbatan     berib     tasvirlanadi:   “Maxsus     oshxonalarga     kirib,
egasining   to‘yimli,   xushbo‘y   ovqatlarni   ishtaxa   bilan   tushirayotganiga   guvox
bo‘ladi,       uning     kekira-kekira     yana       o‘zining       salobatli     xonasiga
ko‘tarilayotganidan       zavqlanadi.     Kekirib       turgan           insonning       sipolanishi
haqiqatan   ham    zavqli-da,   to‘g‘rimasmi?”  Roviy   hikoyasida     piching,    kesatiq,
soxta     balandparvozlik       kuchaydimi,     bilingki,     rasmiy,     g‘ayritabiiy     xolatlar,
soxta     munosabatlar   tasvirlanayotgan   bo‘ladi. “Shamol   o‘yini”dagi   roviy   rais,
Berkinboy,   Yoshiuzoq   haqida   gapirar   ekan,   bulbulgo‘yo   bo‘lib   ketadi,   labi-
labiga     tegmay     tesha     tegmagan     kesatiq,     pichinglar     zo‘r     beradi:     bilingki,
yolg‘on  munosabatlar  to‘ralarcha  munosabat   ajoyibotlari  fosh  qilinayapti. 
         “Shamol  o‘yini”dagi  roviy   “Sho‘rodan   qolgan  odamlar”  qissasida  ham
hikoyachi     vazifasini     o‘taydi.       Bu         qissadagi     roviy     endi     tamoman     eshilib
ketadi,  o‘zligini  butunlay   namoyon  hikoya   qiladiki,  ularni   to‘lib-toshmasdan,
tilga  asal  surtib  olmasdan    rivoyalash   mumkin  emas.   Shoyim  Bo‘tayevning
“Eski     arava”,   “Muyulishdagi     uy”       qissalarida     soni     mo‘l-u     salmog‘i     kam,
xiragini     ijtimoiy       yuki     yengil     personajlari       ko‘p.     “Shamol     o‘yini”da
qahramon-u    personajlarning    tiniq,    yorqinligiga        e’tibor      beriladi-yu,      ularni
ish       bilan       ta’minlash-       badiiy-g‘oyaviy     vazifa       bilan           band       qilish
ko‘nglidagiday     bo‘lmadi.   “Sho‘rodan       qolgan       odamlar”         qissasida,
nazarimizda   personajlar  tiniq,   tirik,  dardli;  qahramonlar  xarakter     darajasiga
ko‘tarilgan,   jiddiy   tahlil- talqinga   tob   bera   oladi. 
     “Muyulishdagi  uy”,  “Shamol  o‘yini”   qissalarining   ruhiga  mana  bunday
estetik     g‘oya     singdirilgan:       harom-xarish     oralangan,     yolg‘on     aralashgan,
27 jinoyat       ro‘y       bergan     joydan       imon-e’tiqod,     qut-baraka,     fayz-tarovat
ko‘tariladi.   Shoyim   Bo‘tayev     sho‘ro     odamlarini,   kechagi    kunni   chuqquroq
o‘rgana     bordi,     ruhiy-ma’naviy   tanazzul        sirlarini    aniqlashga   intildi. Imon-
e’tiqod,     fayz-tarovat,       murod-   maqsadlilik,     qalbi     uyg‘oq       tavvalud     topgan
ko‘ngillardagina     bo‘lar   ekan. Sho‘ro     mafkurasi,   siyosati   insoniylikning     jon
tomiri   -     Yaratganni       tanigan,     unga     talpingan,     undangina         qo‘rqqan
ko‘ngillarga       tajavuz       qildi.   Masjid-u     madrasalar     buzilib     tashlandi,     yaroqsiz
holga     keltirildi;     imomu     ulomalar,       ahli       ilm       mahv       etildi.     Minglab
qishloqlardan,   shaharlardan   imon     ko‘tarilib,     fayz   keta   boshladi. “Sho‘rodan
qolgan   odamlar”   qissasida       mana     shunday     qishloqlardan   biri   tasvirlangan.
Imonu       e’tiqod       inson     qalbining     tub-tubidan        joy    oldigan       ruhiy-ma’naviy
qadriyatdir.  Uni  yulib  tashlash,   butun  xalqni  bu   ne’matdan     mosuvo   qilish
aslo   mumkin   emas.   Xalqimiz  ne-ne   azoblarga,  ruhiy-ma’naviy   tazyiqlarga
giriftor   qilinmadi,   lekin   u   o‘zligini     yo‘qotgani   yo‘q. “Sho‘rodan   qolgan
odamlar”       qissasida     ham     Aka,   Amakidan,       eri     qamalib     ketgan       semiz
ayoldan  tashqari     qalbida   gavhari   bor,    din-diyonatini     yutmagan   o‘nlar,
yuzlarcha   odamlar     bor.   Shulardan     biri-     o‘g‘rlik     qilgan     uch     yigitchaning
o‘qituvchisi,     muallimdir.   Befarosat,       semiz     ayol     nazarida:     “malim     ham
kuchukday   gap-da!  Erta-yu     kech  vov-vov  etadi-yu  oldiga   tashlangan   bitta
suyak.  Shu   ish  uchun   nechchi   yillab   katta   shaharlarga  borib    o‘qib  ham
kelishadi,  hayf!”  Muallimning  kiyimi  bir   holatda.  Lekin   uning   qirtishlangan
iyagi,  ko‘zidagi   aynak,   o‘z   xayollariga   ko‘milib   yurishi  diqqatni  tortadi.     
28 II BOB. NORMUROD NORQOBILOV HIKOYALARINING 
BADIIY XUSUSIYATLARI
II.1. Normurod Norqobilovning hikoyalarida bosh qahramon masalasi
     Bugungi   o‘zbek   prozasida   iste’dodli   va   taniqli   adib   Normurod   Norqobilov
o‘z   uslubiga,   betakror   tiliga   ega   ekanligini   hozirgi   kunda   uning   kitobxonlari,
muxlislari   tan   olishadi,   asarlarini   sevib   o‘qishadi.   Adabiy   tanqidchilikda   ham
uning   asarlari   xususida   turli   xil   ijobiy   fikrlar   bildirilyapti,   anjumanlarda   bahs-
munozaralarga   sabab   bo‘lyapti.   Bularning   barchasi   bejiz   emas,   albatta.   Adib
asarlarining   badiiy   xususiyatlari   haqida   ko‘p   ijobiy   gaplarni   aytish   mumkin.
Normurod     Norqobilov   uslubining   o‘ziga   xosligi,   qahramonlarining   hayotiyligi
u ning  asarlarini o‘qimishli, yuqori saviyadaligining asosiy omillaridan biridir.    
  Normurod     Norqobilovning   «Ajal     chorlagan     kun»   hikoyasi     ko‘ngildagi
bir   qator   hislarning   bir   umr   davomida   hech   vaqt   so‘nmasligini,     yurakning
eng  tub- tubigacha  ildiz  otib  doimo   jo‘shqin  va  uyg‘oq    bo‘lishini  ko‘rsatib
beruvchi,       ruhiy     ta’sirchanligi       g‘oyat       kuchli     asardir.     Asarni     o‘qish
mobaynida   his-tuyg‘ularning   kurashiga,   birining   ustidan   biri     g‘olib,   birining
esa       mag‘lub     bo‘lganiga     guvoh     bo‘lish     mumkin.     Asar     Yovqir     laqabli
insonning         eng     sadoqatli     do‘sti,     sadoqat     timsoli     bo‘lgan     it     haqidadir.
Voqealikning  asarda   qahramonimiz  Yovqir  o‘z  umri  poyonida  yetayotganini
sezib,     tinchgina       ko‘z     yumoq     uchun     holi     joy       tashvishiga     tushub         hovli
darvozasi   ochilishini     kutib    yotishi       bilan     boshlanadi.     Bunday     holi     joyni     u,
o‘zi     yashayotgan       shu     kichkinagina       shaharchadan     topishi     amrimaxol     edi.
Uning     bir       umidi       dashtdan     edi.     Asar     boshidayoq     berilgan       bu     tugunni
voqelar  rivoji      orqali  yechimga    tomon  siljishi  mobaynida   bilib  olamiz.  
         Dasht   -     Yovqirning         tug‘ilib     o‘sgan     makoni.    U    yer       erkinlik     nafasi
bilan  to‘la,  mehr  muxabbat   nurlariga  oshufta,  ishonch    shabodasi  yeladigan,
29 sadoqat  maysalari   unadigan,    dilxiralikdan  holi  zamin.  Dasht  istagi  unda  shu
qalar   kuchli  bo‘lsada,  bu  hovlini  ham    tashlab  ketishi  oson  bo‘lmasligini    u
juda     yaxshi     bilardi :   -«Bu     hovlida   uni     kunda     ikki     bor     yaloqqa     to‘kiladigan
xo‘rak     emas,   tiyrakkina     bolakay     tutib     turadi.   Bolakayning     qarashlari
kattalarinikiga     sira       o‘xshamaydi,   g‘oyat     beg‘ubor.   It     uning     yuzi-   ko‘zidan
to‘yib-to‘yib     yalagisi     keladi.Ammo     Oysuluv     kampir     bunga     izn
bermaydi.Bolani  turtkilab, itni  kaltaklab  qoladi» .     
                      Chin     va     beg‘ubor       mexrni     uning     dum-dumaloq       qora     ko‘zlaridan
topgan       Yovqir     ketishga     majbur.     Umri     poyoniga       yetayotgani     tushlaridan
ma’lum.   Uni   ajdodlar   ruhi   o‘ziga   chorlamoqda :   -«Kuni   bitayotganini   bugun
tunda   tasodifan   sezib   qoldi.Ajdodlarining   timsoli    bo‘lmish     ulkan   malla     it
boshida     yulduzlr     g‘ujg‘on     o‘ynagan     tepalikda     cho‘nqayib     uzoq     va     uzoq
uvladi.  Uni     yonig    chorladi.Yovqur    ulkan    bu    malla    itni    ilgari     ham     tushida
ko‘p   ko‘rgan. Ammo   bu   safarga   chorlavchi    bo‘lakcha   edi. U   tushi      tufayli
emas,       ichdan     kuni     bitayotganini     sezgandi.   Ketmoq     kerak,     imkoni     boricha
tezroq. Biroq  vidolashmasdan  ketmog‘i  ham  qiyin  edi» .  
      Butun   hovli   ahli   bilan     vidolashar    ekan     tanini   mayus   bir   horg‘inlik
egallab   borayotganini     his   etib,   yo‘l    bo‘yi       bot-bot    ortiga     boqib   bolakay
sog‘inchi  dilini  o‘rtardi. Atrofdagi  shovqin  siron  esa    ko‘ngilni  xira   qilardi.
Shu     tariqa     bir     maromda       yo‘rtib     borarkan   istirobli,     alamli       kunlar     ko‘z
oldidan     bir-bir     o‘tardi.     Yozuvchi     asarda,     uning     mashaqqatiga     to‘la     hayoti
haqida  quyidagi  fikrlarni  bildiradi.  
         Shaharchadan  chiqib   dala  bo‘ylab  borar  ekan,  Yovqir  go‘yo  o‘tmishiga
duch     kelganday       turgan     yerida     tosh     qotdi.     Chunki     duch     kelgani     uni
tashvishsiz     kunlardan     tortib     olib,     iztirobli     kunlar   qariga     uloqtirgan,         emin
erkin   hayotini   do‘zaxga     aylantirgan,   erkini,   borlig‘ini,   yuragini   sim   to‘rlari
bilan     qafaslab  ruhini  majruhlangandi.  Biroq  hozir  duch  kelgani  u  emasdi :
-«Ikki   mashina   sig‘arli   yog‘och   ko‘prik   ustida yukxonasi   ochiq   turgan   qizil
«Jiguli»   ga     nazari     tushgach,     yuragi     andak   sirqiragnday     bo‘ldi.   Beixtiyor
30 g‘ingshidi. Hadiklanib  bir  zumga  to‘xtadi.Nega  deganda,  keng  dashtdan, baxtli
onlardan  uni  mana  shu  xildagi  qizil  «Jiguli»da  tortib  olishgandida. Bu  narsa
jonivorning  xotirasida  yaxshigina  saqlanib  qolgandi. Ungacha  u  baxtiyor  edi» .  
      Asarda     insonning     nechog‘lik     murakkab     mavjudod     ekanligi       yorqin
namoyon  etilgan. Uning  o‘z  nafsining  quli  ekanligi  katta  aybi  bo‘lsa,  g‘oyat
soddaligi     bir         kamchiligidir.     Ana     shunday     kamchilik     sohibi     Suvonqul,
makkor   Ta’lat   bilan   aka-uka     tutunib   ko‘z   qorachig‘iday     asrab   kelayotgan,
har  kimdanda   qizg‘anayotgan   iti.  Yovqirni  osongini  Ta’latga  ilinadi :  -«- Aka,
shu   sizga    yoqdimi? -Suvonqul   ming   qo‘yli    boyday   kerildi.-  Yoqqan   bo‘lsa,
oling! Hech   kimga   bermaganman,   lekin   sizga   beraman. Chunki   siz   akamsiz.
Siz   uchun   kerak   bo‘lsa     jonimniyam   hadya   qilaman. Bu   harom   bir   jonivor
ekan. Oling,   aka! Oti Yovqir. O‘zim   qo‘yganman   otini. Bo‘ri   oladign   kuchuk-
da  bu. Oling,  sizga  hadya  bu,  aka!»         Asarda  qahramonimiz  Yovqir  haqida
va  uning  xislatlari  haqida   iliq  fikrlar  qalamga  olingan.  Bu  hislatlari  Yovqir
laqabiga       monandligi     esa     kishini       hayratga     solar     darajada
tasvirlangan :- « Kulrang     ona     it     qo‘ton     ortidagi     inda     bolalaganda,     beshta
kuchukcha     orasida     zumrad     yanglig‘     bir     jonivor     mavjudligini     u     boshida
ilg‘amadi.   Kuchuklar     oyoqlab,     yalanglikda     lo‘mbillashib     yura     boshlaganda,
e’tiborini   ulardan   birining   harakati   tortdt. Boshqa    kuchuklar    cho‘pga,   xasga
o‘ralashib,   ingillashganda,   u     dadil     odimlar,     og‘a-inilaridek     duch     kelgan
narsalarga       ilakishavermas,   gohida     cho‘nqayib,    katta     tilardek    uzoq-uzoqlarga
jiddiy     tikilib     qolardi.   Qo‘tonga     yaqinlashayotgan       qorani     uzoqdan     birinchi
bo‘lib  payqar  munosabati  ham  shunga  yarasha  edi. Butun  vajohatidan   yovqir
fe’li  anglashinib  turardi. Ana  shu  fe’li  Suvonqulning  tilida  birgina  so‘zda  aks
etadi. » 
     Tal’at  tomonidan  sim  to‘r  ortiga  taglangan  Yovqir  ozodligidan   mosuvo
bo‘lib,     bu   taxlit   simlar     qurshovida   qolganini   tushunmas,   Suvonqulning     ha
deganda       kelavermasligidan,     uni     ozod     qilmayotganidan     dili     vayron     bo‘lib,
iztiroblar   iskanjasida   azoblanardi. Suvonqul   xato     ish   qilganligini   anglab   uni
31 axtarib     kelgandagi   Yovqirning     ruhiy   holati       esa   asarda   bu   taxlid   yorqin
shakllantirilgan. 
        Insonlar  ko‘nglidagi   bor  dard  alamlarni  kimgadir  aytib  yengil   tortadi.
Biroq     hayvonlarchi?   Tutqunlik     uning     ruhiyatiga     salbiy     ta’sir     ko‘rsatadi.
Ozodlikda  yurgan   ko‘ziga   ko‘ringan   har   narsaga  nisbatan   unda    nafrat   hissi
uyg‘ondi. Uning   ongida   yovuzlik     vaxshiylik   illatlari   kurtak   yoza     boshlаdi :
-“Suvonqul     kelib-ketganidan     so‘ng     erksizlik     va     bekorchilikdan     yurak-bag‘ri
qon     bo‘lgan     jonivor     uvlashni     odat     qildi.Bora-bora     bu     qilig‘i     o‘ziga     ham
yoqib     qoldi.   Negaki,     uvlagan     kezlari     qandaydir     yengil     tortardi.   Ammo     bu
vaqtinchalik     holat,       simto‘r     ortidan     hovlida       emin-erkin     yurgan     odamlarga,
mushuklarga     donlashayotgan     tovuqlaru     daraxtlardagi     qushlarga     ko‘zi
tushganda   to‘satdan  qutirib  ketardi. O‘zini  simto‘rga  urib,  neki  tirik  jon  bor,
barini     bo‘g‘izlamoq,   tishlamoq     qasdida     irg‘ishlardi,   sakrardi.Sekin-asta     bu
fe’liga   singib,   u   sirkasi   suv   ko‘tarmaydigan, jizzaki,   tajavvuzkor   itga   aylana
bordi.”
Ko‘p     o‘tmay     sim     to‘rli         qafas     o‘rnini     taxtali     devorlar     egalladi.     Bu
Ta’latning     Yovqirni     tarbiyalash     yo‘lidagi     bir     bosqich     edi     xolos.     Undagi
shakllanayotgan  yovuzlik   yanada   tajovuzkor   bo‘lishni  xohlagan Ta’lat  uning
ko‘nglidagi   dasht   hayollarini     o‘chira   olmadi.   Ular   hali   xamon   uyg‘oq,   hali
xamon   barhayot  edi : -“Shunga   qaramay,  oydin  tunlari  Yovqir  baribir  dashtni
qo‘msardi. Dashtdan   yagona     esdalik   bo‘lmish   ko‘kdagi   oyga   termulgancha,
yaylovni     sog‘inar,     tunni     gulxanni     istardi.     Erkinligiga     dahl     qilayotgan
bo‘ynidagi  zanjirni,  to‘rt  devorni,  qo‘yingki,  tevaragidagi  jamiki  narsani  shu
qadar     yomon    ko‘rardiki,   jag‘i     yetgan   neki    bor,    barini    burdalab      tashlagisi
kelardi. Shu   ko‘yda   o‘rtanardi,   irillardi,   ingillardi,   so‘ng   tumshug‘ini   ko‘kka
cho‘zgancha  cho‘zib-cho‘zib   uv  tortardi.”
         Ta’lat     tarbiyasida     qolgan     Yovqir     jizzakiligi     kunsayin     ortganidan-ortib
bordi.  Yagona  qarovchisi  Ta’latni  o‘zining  xo‘jasi  sifatida  ko‘ra  boshladi.  U
Yovqirga    paxtalik  ridoni  kiyib  gij-gijlar,  uning  ichidagi   g‘ayratini  jo‘shtirar
32 va     uni       tiyiqsiz     bir     g‘azabga     aylantirardi.     Yovqirning     shijoati,     shiddatini
ko‘rgan   Ta’lat   uni   tayyor   bo‘lganini,   dalalarga   olib   chiqish   vaqti   yetganini
anglaydi. Bunday  davralarni   ilk  bor  ko‘rgan  Yovqir  holati  shunday  yoritiladi :
     -“O‘sha     kuni     Yovqir     ilk     bor     davraga     ro‘baro‘     keladi.   Qizil     qoniga
belanib  olishayotgan  itlarni  ko‘radi. Odamlarning  jazavasidan  hayratda  qotadi.
Umri     bino     bo‘lib,     bu     qadar     ko‘p     odamu     itlarni     bir     yerda     yig‘in       holda
ko‘rmagani     bois,     dastlab     dovdiraydi.   G‘ingshishi     ingrashga     aylanadi.
Bo‘layotgan     hodisadan     emas,     manzaraning     g‘oyat     xunukligidan     vahimaga
tushib,   g‘ingshiydi.   So‘ng     itoatkorona       bir     chetda     cho‘nqayib,     kishilarga
olishayotgan  itlarga,  ko‘kdagi  qushlarga  alahsiydi.”
         Bu   kabi   davralarda   bir   necha   bor   g‘olib   chiqqan   Yovqir   ovozasi   har
tarafga  yoyiladi.Endi  u  Ta’latning  erkatoyi,  hammadan  qizg‘onadigan  gavhari
edi.   Biroq     baxtli     kunlar     bir     umr     davom     etmaydi.   Yovqirga     kelgan     dardni
Ta’lat  sezar,  unga  qarshi  kurashni  esa  hayoliga  keltirmas  aksincha  endi  iloji
boricha     undan    teziroq    qutilish     payiga    tushadi.   Bu     borada     uning     ishi     oson
ko‘chadi.  Yovqirday   jondorga  anchadan  beri  ko‘z  tikib  yurgan  do‘sti  Nazar
uzunga  shundoqgina   pullaydi  qo‘yadi :  -“Itning  vujudiga  chirmashgan  dardni
Tal’at   ilgariyoq   payqagandi. Payqagan   zahotiyoq     Yovqirga nisbatan     bo‘lgan
munosabati      keskin   o‘zgargan. Sal   avval   tumshug‘idan     o‘pmoqqa   hozir   bu
kimsa   endi  itdan  teziroq  qutilmoq   payiga  tushib  qolgandi. Biroq  it  jonivor
mol     emasdiki,     semirtirib     qassobga     oshirsang.   Shunga     qaramay,     u     itning
tomog‘iga     qaragan     yaxshilab       parvarishlagan     va     anchadan     beri     ko‘z     tikib,
og‘iz  solib   yurgan   Nazar   uzunga  pullab  yuborgandi. Shunchaki  emas,  go‘yo
qadrdonlik   hurmatli    tufayli      uning     rayini      qaytarolmagan      bir    tarzda   sotib
yuborgan.
       Nihoyat   uzoq   kutilgan   vaqt   yetib   keldi. Kuz   kunlarning   birida   Nazar
uzun     uni     maydonga     olib     chiqdi.   Sovrin     katta     edi.   U     ikki     qur     olishdi     va
uchunchi  qurda  Tal’atning  “chavkar”laqabli  yangi  itiga  ro‘baro‘  keldi. Begona
itning    tasmasidan       tutib    turgan    sobiq       egasiga     beixtiyor    talpinarkan,    uning
33 qo‘llarini     yalamoq     istadi.   Biroq     Tal’atning     boqishlari     g‘oyat     begona     edi.
Vajohati   “Chavkar”nikidan     pesh     emasdi.   Ko‘zlarida     vahshiyona     yovvoyi     bir
zavq     o‘ynardi.Yovqurga       qarshi     yangi     itni     gij-gijlardi.   Va     shundagina
Yovqirning     diqqati     sobiq     egasidan     Chavkvrga     ko‘chdi.   Yuragida     rashkka
o‘xshash  nimadir  uyg‘ondi  va  raqibiga  o‘sha   qizg‘anish  zaptida  tashlandi.Bir
hamladayoq  uni  tap  tagiga  bosdi”.
       Itdek  vafodar     jonzot     mehr  ko‘rsatgan  qo‘lni  hech  qachon   unutmaydi.
Uni     doimo       qadrlaydi.   Uni     havfdan     ogohlantirgisi,       himoya     qilgisi     keladi.
Oradan     bir     muncha     vaqt     o‘tgan     bo‘lsada     Yovqir     hamon     Ta’latni       esidan
chiqarmagan    edi :   -“Shu    kundan    e’tibordan     Tal’at     uning     g‘animiga     aylandi.
Har   safar   yangi-yangi   itlarni   unga   qarshi   qo‘ymoqqa   harakat   qila   boshladi.
Ammo   u   janga   mutlaqo   yaramaydi     deb   o‘ylagan     sobiq   it   har   gal   g‘olib
chiqaverardi.   Oqibat,   u     Yovqirga   qayta   ega   bo‘lmoqni    istadi. Biroq, Nazar
uzun    deganlari     Suvonqul     emas,     uning     avrashlariga     uchmadi.   Uning     ko‘zini
kuydirib,  Yovqirni  davradan  davraga  olib  yurishda  davom  etdi.”.
   Inson  o‘zi  qiziqqan   kezi   kelganda  o‘ta  sovuqqon  mavjudoddir.  U  o‘z
imkoniyatlari       doirasida       extiyojlariga     qarab     ish     ko‘radi.     Uning     uchun     har
narsa   keragida   zarur,    kerak     bo‘lmaganida   esa    hech     qanday    qimmatga    ega
emas.   Ta’latda    ham    xuddi     ana    shu     holat       yuz    beradi.    Bir     vaqtlar    Yovqir
ortidan  foyda  ko‘rib  shoni-shovkatga    ko‘milib   yurgan  Ta’lat       unga  kelgan
dardni    anglagan   zaxoti    hech   bir   ikkilanishsiz,   qadrsiz   bir   narsani    mo‘may
pulga     pullaganday     pullab     yubordi.     Endi     bo‘lsa     unga     qayta     ega     bo‘lish
payiga  tushub  Nazar uzunni  avrash  yo‘liga  o‘tadi.    
        Undan   so‘ng   qahramonlarimiz   o‘sha,   ko‘zlarining   qorachig‘lari   katta-
katta   yoqimtoy  bolakay   yashaydigan  xovliga  tashrif  buyuradi. Bu  yerda  esa
bir  qadar  erkinlik   topganday  bo‘ladi. Biroq  o‘lim  sharpasining  u  bilan  izma-
iz     yurishi     bu     hovlida     uzoq     qolmasligidan     darak     beradi.   Mana     endi     uning
alam  va  iztirob  bilan  ayriliq   ko‘rsatgan  ayri  yo‘ldan  yo‘rtib  bormoqda. O‘sha
ko‘zga     tanish     hamon     hayolining     bir     burchagida     berkinibgina     yashab
34 kelayotgan  dasht  qayda  ekanligini  izlab  ketmoqda.  Bu  vaqtda    esa  baquvvat
oyoqlaridan  quvvat  ketayotganini  sezar,  barcha  sezish  qobiliyatlari    yo‘qolib
borayotganini     anglardi.   Shunday    ekan     u     faqat     tezroq      harakat     qilish     ozroq
sustkashlik  qilsa  kech  qolishi   mumkinligi  haqida  o‘ylardi. Birgini  tepalik  shu
birgina  tepalikni  oshsam  u  yog‘i  mening   jonajon  dashtim  degan  hayol  unga
kuch   bag‘ishlardi. Biroq   tepalik   ortida     nima   borligi   haqida   o‘zi   ham   hech
narsani  bilmasdi. Ammo  unga  omad  kulib  boqadi. U  o‘z  dashtini  topdi :  
         Inson     mehri     yavvoyi     hayvonlarnida     o‘ziga     bo‘ysindira     oladigan     bir
sexrdir.     Ana     shunday     sexr     soxibi     Jondosh     yirtqich       hayvonlarni     ham     o‘z
mehrining  asiri  qila  olgan,  biroq  ularning  qo‘rasida   hech  vaqt  tutub  qolishga
urunmas     edi :   -“U     yirtqich       jonivorlarni     imkon     boricha     uzoq     saqlab
turmaslikka   tirishadi. Faqt   Chiporgina   bundan   mustasno. Yag‘rinidagi   jarohat
bilan     qo‘rg‘onga     keltirilgan     bu     jonivor     sog‘aygandan     keyin     ham     ketmadi.
Xuddi     xonaki     itday,     qo‘rg‘onda     yashab     qoldi.   Qadam     olishlari     oliftanamo,
fe’li  yaxshi,  duch  kelgan  narsaga  tumshuq  suqavermaydi. Lekin  juda  hushyor,
narigi  dovondan  tosh  yumalasa  sezadi.”  
       Har       qanday    muhitda    ham       har     qanday    sharoitga    ham    ko‘nikuvchan
inson   o‘z   aql- zakovati   bilan   qiyinchiliklarni     qadamla-qadam     yengib   bordi.
Muhimi     undagi     istak     va     xohish     hayotga     bo‘lgan     qiziqish       va     ishtiyoq
so‘nmasa      shuni    o‘zi    kifo ya . Bu   yog‘iga   ona   tabiatning       o‘zi    murabbiylik
qilib   tarbiyalab   boradi : -“ Tovatoshdan   non   pishirmoq   unchalik   qiyin   emas.
Avvaliga  tosh  obdon  qizdiriladi-da,  non  uning  o‘zigagina  emas,  Cho‘li  ham
juda  xush  ko‘radi. Umuman  olganda,  Cho‘li  azaldan  shirintomoq. Qo‘rg‘onga
shishasiz     qadam     bosmaydi.   Ichimlik,     undan     gazagi     Jondoshdan.   Qo‘rg‘onda
go‘sht   qahot   emas. Biror   qo‘y   so‘yilsa,   eti   anchaga   yetadi. Bundan   tashqari,
Jondosh     vaqti-vaqti     bilan     kaklik     ovlab     turadi.   Qisqasi,     qo‘rg‘onda     tishga
bosgulik  et  hamisha  topiladi.”  
       Jondosh     tog‘ni     o‘z     uyi     deb     hisoblab,     unga     begonalarning     qadam
bosishini     xohlamas,     ov     qilishlariga     esa     hech     vaqt     toqat     qila     olmas     edi.
35 Buning  uchun   dam   yashirin,   dam  oshkora  kurash  olib  borar  shu  yo‘l  bilan
o‘z       mulki     deb     hisoblaydigan         tog‘     va       tog‘     jonivorlarini       himoyalardi :
-“ Boshda   u     ovchalarga   oshkora   qarshi    chiqib   yurdi. Ammo   bir    safar    ikki
yigitdan   o‘lasi   bo‘lib     kaltak   yegach,   bu   xatti-   harakati       g‘irt   bema’niligini
fahmlab,  kurashning  yashrin  yo‘liga    o‘tdi. Panadan  turib  ularning   yuragiga
qutqu       soladigan     bo‘ldi,     ya’niki     yonib     turgan     olovni     yoki           yon-atrofini
mo‘ljallab  o‘q   uzardi.   Ana   shunda   ko‘ring   vahimani. O‘tirganlar    kutilmagan
bu     hujumdan       dovdirab,     sichqonning       inini     ming     tanga     sanab       qolishardi.
Ammo    Jondosh     ularni    “in”da     ham     tinch    qo‘ymasdi.   Pusib    o‘tirgan    joydan
ularni  “in”dan  chiqishga  va  orqa-oldiga  qaramay  qochishga  majbur  etardi. Bu
ishda     archalaru,     xarsanglar,     butalaru     o‘t-o‘lanlar     ko‘makka     kelardi.   Jondosh
panadan   turib   xayoliga   kelganini   qilardi. Bu   jihatdan,   bu   qiziq   ermak   edi.
Keluvchilarning     sarosimada     tipirchilashlari,     vahimaga     to‘la     ko‘zlarning
olayishlari,  so‘ng  dumbalarini  likillatib  qochishlari-  barisi  juda  g‘aroyib  edi.”  
        Hozirda     uni     dilini     o‘rtayotgan     narsa     tog‘da     bo‘lib     o‘tayotgan     voqea
edi.     Jondosh     shu     tobda     ham     o‘zi       haqida     o‘ylanmas,     qo‘rasidagi
hayvonlarning   holi  ne  kechishi   haqida  bosh    qotiradi.  Axir  u   yerda   uning
uchun  eng  qadrli   yoshligidan  o‘zi   parvarishlab,  jaroxatlariga  malham  bo‘lib
boqqan   bozor  jonivorlari  bor  edida. 
     Jondosh       bir       narsadan       hayratlanardi,     nega     inson     zoti       bu       qadar
bee’tibor   va   loqayd?  Nega   u  borliq   bergan  ne’matlarni   qadrlamaydi? Nega
u     o‘zga     jonni   og‘ritishdan      hech     ham    og‘rinmaydi.   Shu   kabi    savollarga
javob  topishga  qiynalar  ekan,  tog‘dagi  to‘qnashuvda    unga   nisbatan   nazari
pastlik   qilishganini   ham  hazm  qila  olmas  edi. 
          Yolg‘izlik     insonni       ruhan     yemiradi.   U     kishidagi     qatiyatni     zaiflaydi,
irodani   susaytiradi,   ishonchni      so‘ndiradi     umidni   esa   o‘ldiradi. Buni    bilgan
qahramonimiz       Jondosh     o‘ziga     iti     Bo‘ynoq     va     yovvoyi,     yirtqich     hayvon
qoplonni    o‘ziga    hamrox    qilib  olgandi.  Tog‘dagi  birinchi  tundanoq  chipor
ko‘zdan  g‘oyib  bo‘ldi. Jondosh  bo‘lsa  bundan  hech  ham  ajablanmadi . 
36        Uning   dilida   hech    qanday    qo‘rquv     hech   qanday   xadik   yo‘q   edi.
O‘z   hayollariga   g‘arq     bo‘lganicha       o‘tirar     ekan     birdan       to‘zg‘ib     ketgan
diqqatni       bir     joyga     to‘pladi :-“U     mayda-chuyda     tashvishli     o‘ylarga     erk
bermaslikka  tirishib, etning  pishishini  kutib  o‘tirarkan,  Bo‘ynoqning  irilashidan
o‘ziga     keldi.   It     tikilgan     tomonga     o‘girilib,     kapalagi     uchib     ketdi.     Ne     ko‘z
bilan     ko‘rsinki,     quyidagi     changalzordan     pogonidagi     yulduzlarni       yiltillatib,
ikki  milisioner   chiqib  kelardi. Ular  zo‘rma-zo‘r  odimlashayotgan  bo‘lishsa-da,
Jondoshning  naxdida  shiddatli   yugurib  kelishayotgandek  tuyuldi. 
     U   ilk   da’fa   qo‘rquvni   chuqur   his   qildi. Bu   shu     qadar     yoqimsiz     va
noxush     tuyg‘u       ediki,       bunaqasini       hali     hech       boshidan     kechirmagandi.
“To‘xta!” degan   hayqirig‘u, osmonga   ketma-ket   uzilgan   o‘qdan   emas,  yuzaga
kelgan     vaziyatning   mohiyatidan   yuragi   orqasiga   tortib     ketgandi. Tavba,   uni
ta’qib  etishayapti-ya! Xuddi  yaralangan  jonivorning  izidan  tushgan  ovchilarday
quvlab  kelishayapti-ya!”
       Bashir       chandir       anchayin       usta       izquvarlardan       bo‘lib     Sadir     nazirni
o‘ziga  ergashtirib   tinmay   harakat   qilardi :-“U  o‘z  kasbiga  o‘ta  sodiq  bo‘lib,
ishga     ma’sulyat     bilan     yondoshar,       shunchaki     qimirlab     yurganlarni     jini
sevmasdi.   U     bir     xayoli       kasb     ma’suliyati     haqida       og‘iz     ko‘pirtirib
yubormoqchi     bo‘ldi-yu,       lekin     o‘zini     tiydi.   Ichidan     itini     olib     kelganidan
mamnun  bo‘lib   qo‘ydi.”
      O‘z   ortidan   quvib   kelayotganini ko‘rgan   Jondosh   ko‘ksida   nimalarnidir
sodir     bo‘layotganini     sezar,       o‘ziga       sig‘may       karaxt       bir     holga     tushub
qolayotganini       sezib       bu     holatdan     qutilishga       urunardi.   Yozuvchi     asardagi
bunday     ruhiy     holatlarni       g‘oyat         go‘zal       tarzda       pezash     tasviri     bilan
uyg‘unlashtirib     yuborgan :-“Jondosh    ta’qibga   uchrash   g‘oyat    noxushligini,   u
kishida     jirkanch       bir     qo‘rquvni     uyg‘otib,     dunyoni       tor,     juda     tor     ko‘rsatib
qo‘yishni  ilk  bor  his  etmoqda  edi. Shuningdek,  qo‘rquvda  rang  mavjudligini,
bu   rang   tevarakdagi       boshqa   ranglar   bilan   qorishib,   sovuq   bir   tus   olishini
anglab     yetgandi.   Bu     qo‘rquv     uning       idrokida     formali     kishilar     qiyofasida
37 shakllanib,  ular  chiqib  kelgan  changalzor  rangi  bilan  uyg‘unlashib   ketgandi.
Bu  manzara  nihoyatda  tunda  va  dahshatli  edi. Uning  qaridan  o‘pirgan  sovuq
epkin   kishi   vujudini   muzlatib,   qochmoqqa   majbur   etardikim,   bunday   paytda
bandasi     toshlar     bag‘riga     singisi,     biror-bir     archaga,     yohud     butaga     aylanib
odam     oyog‘i     yetishi     qiyin     bo‘lgan     tog‘lar     bag‘rida     abadiy     qolib     ketgisi
kelardi.  Afsus,  tirik  vujud  tosh  qotmaydi,  shuningdek,  archa-yu  butaga  ham
aylanmaydi. U   xuddi   yovvoyi   jonivorlardek   qochmog‘i,   bekinmog‘i   mumkin,
xolos.”  
       Tabiat     go‘zal     xilqat.   Inson       ham       unig       yaratig‘i,     Bir     bo‘lagi
hisoblanadi.   Uning   fusunkorligini,   go‘zalligini   his   etish   qiyin   emas. Biroq
Jondosh    shu  vaqtga   qadar  tog‘   go‘zalliklariga    nazar   solmaganligini,  uning
go‘zalligini  his  etmaganligini     mana  endi  tuymoqda   edi. Yohud   bir  mo‘jiza
yuz       berib       bugun     tog‘lar         shunda     ko‘rk       ochmoqdami.   Buni       sira
anglayolmay       atrofga       suqlanib     boqar       edi :-“Boshda     u       ovchilarga     oshkora
qarshi   chikib yurdi. Ammo   bir   safar   ikki   nafar   yigitdan   o‘lasi   bo‘lib   kaltak
yegach,     bu     xatti-harakati   g‘irt     bema’niligini     faxmlab       kurashning     yashirin
yo‘liga     o‘tdi.   Panadan     turib     ularning     yuragiga     qutqu       soladigan     bo‘ldi,
ya’niki,     yonib     turgan     olovni     yoki     yon     atrofni     mo‘ljallab     o‘q     uzardi.   Ana
shunda     ko‘ring     vahimani.   O‘tirganlar     kutilmagan     bu     hujumdan       dovdirab,
sichqonning  inini  ming  tanga  sanab qolishardi.”  
       Inson   har   qanday   yolg‘izlikka,   ayriliqga    bardosh   bermasin    ko‘ngli
xasrat     istaydi.     Yolg‘izlik         oldida     bosh     egadi.   Chunki     yolg‘izlik       faqat
Ollohga   hos     ekanligi       hech     kimga     sir     emas.   Qiyinchilik   tashvish,   inson
yuragini   ich-ichidan     yemiradi.   Qahramonimiz     Jondosh     ham     ana     shunday
qiyinchiliklar       to‘riga       ilindi :-“Jondosh     shu     ketishda     dovon     tepasida     nafas
rostladi.   Egnidagi     paxtaligini     yapisqa     tosh     ustiga     tashlab,     bir     chetiga
omonatgina    cho‘kdi.  Ko‘ngli     shu     qadar       hasrat     istardiki,    yuragini     kimgadir
bo‘shatmoq    o‘yida  beixtiyr   yonveriga  alanglaganini  sezmay  qoldi. Ammo  bu
tog‘u  toshda   dardkash  topmoq  mushkul  edi. Toshlar  saltanati   butun  borliqqa
38 beparvo  holatda  sokin  mudrar,  uning   hatto  ko‘kdagi  quyosh  ham  bu  yerga
begonadek  edi.”
     Bashir    chandir      va   Sadir     nazir     uning     ortidan     borar,     tobora     tog‘
oralab   ketardi.  U   yolg‘izlik   hissini    ko‘nglidan   quvish   uchun  Bo‘ynoq   va
Chiporni    doimo   o‘zigi   hamrox    qilib   dardlarini   to‘kib   solardi.  Bo‘ynoq
unga   sodiq    va   vafodor.  Chipor   bo‘lsa   u    ham   Jondosh    uchun   yaxshi
do‘st   va   himoyachi   edi.  Biroq    u   yovvoyi   tabiat   vakili.  Uning   ajdodlari
o‘ziga  xon,   o‘ziga   bek,    tabiat   qo‘ynida   emin   erkin    yashab   kelgan.   U
ham      shu     ajdodlarning       davomchisi,    tog‘-u     tosh       egalaridan     biri.   Kuni
kelib   uning   bosh   olib   ketishi   tayi  edi   va   shunday   ham   bo‘ldi.  Butazor
oralab   ko‘zdan   yo‘qolar   ekan   Jondosh   ortidan   qarab   qoladi :-“-Ovga  ketdi,
-  dedi  o‘zini  chalg‘itish  uchun. 
Bunga  javoban  it  g‘ingshidi. 
-Keldi,-   dedi     Jondosh     itning     g‘ingshishini       anglasa-da     o‘zini     ishontirishga
tirishib. –Qornini   to‘yg‘azib   qaytadi. Ammo   Bo‘ynoq   tinchimadi. Qoplonning
qaymasligini  sezganday,  g‘ingshishidi  davom  etdi. 
-Qaytadi,- Jondosh  itni  turtdi.- Ko‘p  g‘ingshimay,  ma,  nondan  ye! 
     Bo‘ynoq   nonga   qayrilib    qaramadi. Jondoshning    tomog‘idan    ovqat     o‘tmay
qoldi. 
-Nohotki,  butunlay  ketgan  bo‘lsa!”
Uning     qaytishini      uzoq     kutgan   Jondosh       qaytmasligini      bilib     yana
yo‘lga  ravona   bo‘ldi.  Bundan   uning   ko‘ksi  qattiq   og‘riqni    his   qilar   va
bu       og‘riqdan       yuragi       alamli       achirdi.     Ko‘zlagan       manziliga       kelgach,
quvlovchilar       anchain       ortda     qolgan     deb     hayol     qilib         hech       ovqatga
bamaylixotr     o‘zgacha     tayyorlana     boshladi.     Bu     vaqtda     esa   Jondosh     va
Bo‘ynoqni       bir       hurkitib       o‘tgan       bo‘rilar       galasi,     izquvarlarni       anchain
39 besaramjon       qilgan,         tuni       bilan       uyqusizlikdan       aziyat       chekib         holdan
toygan   edi.  
         Tongda       o‘q       ovozi         va       iti     Bo‘ynoqning       ingrashidan       cho‘chib
uyg‘ongan       Jondosh,     kechki     ziyofat     quyuq       bo‘lganligidan         boshi       gangib
tinmay       miltig‘ni       izlardi :-“Kuilmagan     bu     talato‘pdan     bazo‘r     o‘ziga     kelgan
Jondosh     g‘or     devoriga     behol     suyanarkan,     shundoqqina     tumshug‘i     tagida
dum   silkib   turgan   beo‘xshov   itni   ko‘rdi. Unga   hov   birda   ko‘zi   tushganday
bo‘lardi. So‘ng   tepasida   shiftday   bo‘lib   turgan   ko‘lankaga   razm   soldi. Bashir
chandir  tantanavor  qiyofada  iljayib  turardi.”  
        Jondosh   go‘r   og‘zida    cho‘zilib   yotgan   bo‘ynoqning   tanasini   ko‘rib
achinmadi    ham.  Endi   unda   hech    qanday   hatto   anglash  hissi   ham   yo‘q
edida.  U    hech    vaqt    tog‘dan       ayro    yashashni      o‘ylamas    va    buni    ham
tasavvuriga     ham     sig‘dira       olmas     edi.   Mana     hozir       qo‘li     bog‘liq     tutqin
kabi   yurib   borar  ekan   undagi   tushkun   holat   behad   edi :-“Jondosh  yuksak
qoyalarga,     ko‘kda     ohista     suzib     yurgan     burgutga,     qalin     archazorga,
Qoradaraning   jahannam    yanglig‘   chuqur   tubiga   bibir   ko‘z   tashlarkan,   ichki
bir  qatyat  bilan   ta’kidladi.
-Bu  tog‘lar  bag‘ridan  meni  hech  kim   yulib  ketolmaydi!”   
            Tutqinlikdan      qutilishni      urungan     Jondosh       jar      og‘ziga     ilinib      o‘lim
bilan  yuzma-yuz   keladi.  Shu   dam    uning   ko‘zi   ko‘kda   parvoz   qilayotgan
burgutga       tushadi :-“Osmon     sultoni     yerdagi     bu     g‘alati     ishdan     hang-mang
bo‘lganday,     kichik     doira     yasab,     ohista     suzib     yurardi.   Unga     Jondoshning
havasi   keldi. Qani   endi,   qanoti   bo‘lsa-yu,   manovularning   qo‘li     yetmaydigan
yuksak     tog‘lar     sari     uchib     ketsa.   Aslida,     azaldan     u     burgutlarga       havaslanib
boqardi.   Ulkan     bu     qushning     havoda     qilt       etmay     suza     olishidan     hayratda
kelardi.”  
        Yuqorida   tutqinlik,   pastda   esa   qoyalar   jahannam.  Qay   birini   tanlash
Jondosh       uchun       shu       tobda       hech       qanday       o‘ylarli       hol       emasdi.   U
40 tutqinlikdan    ko‘ra   jahannamni   avzal    bildi    va   ko‘zlarini   yudi :-“Jondosh
o‘zining       bu     “parvoz”i       hademay     jahannam       tubidagi     toshlar     saltanatida
yakun     topishini     bilgani     bois,     ko‘zlarini     qayta     ochmoqni     istamadi.   Uning
tasavvuri   ko‘zga   aylangandi. Tasavvurida   esa   o‘sha   burgut   qanotlarini     keng
yozganicha  ohista  parvoz  etardi. Ammo  burgut  parvozi   uzoq  davom  etmadi...
Jondosh     kuchli     zarbdan     ko‘zlarini     ochib,     o‘zini     archa     shaxldari     og‘ushida
ko‘rdi.   U   tik     jarlik   devorini   yorib   chiqqan       archa   ustiga   borib   tushgandi.
Sershox   archaning     baquvvatligini   tanida   his   etarkan,   shuursiz     bir   ravishda
butoqlardan     biriga   yopishdi.   Tasavvuridagi   parvoz   izsiz   yo‘qolib,   u     tag‘in
hayotga  yuzma-yuz   kelgandi. Tepadan  mo‘ralashayotgan   basharalarga,  oppoq
daydi     bulut     zeb     berib     turgan       ko‘m-ko‘k     osmonga,     zalvori     ostida       ohista
tebranayotgan     archaning         pishiq     va       yo‘g‘on       tanasiga     bamisoli     yuhodek
o‘ljasini    poylab   yotgan   pastdagi      qirrador   toshlarga   bir-bir   ko‘z   tashlarkan,
negadir,     tik     jarlik     devorni     yorib     chiqqan       archaning     ko‘rimsizligi-yu
baquvvatligini       o‘yladi.   Bu     xil       archalar     negadir         bir-biriga     o‘xshab
bo‘lishini     xayolidan     o‘tkazdi.   Shundan     so‘ng       yuragida     tug‘ilgan     yashash
ishtiyoqiga   bo‘ysunib,  archa  shoxlari  orasiga  tuzukroq   o‘rnashdi.”  
      Umid   yondi,   yashashga   bo‘lgan   ishtiyoq    qayta    uyg‘ondi.  Tog‘   o‘z
farzandini   qutqardi.  Jondosh    so‘qmoq   bo‘ylab    qoyalarga    tirmashar   ekan
archazor   yokasida   ko‘zdan   g‘oyib   bo‘ldi. 
Yuqoridagilardan   ham     ko‘rinib   turibdiki   adib   bosh   qahramonning   shaxsiy
inqirozi     omili   sifatida     haram   muammosi   va     farzand   tarbiyasi     asos   qilib
ko‘rsatadi   va   buni     boshqa   qahramon     tomonidan     e’tirof   etilganligi     isbotlaydi.
Qahramon   psixologiyasidagi     evrilishlarni   mana   shu     e’tirofi     nutqi   orqali   aks
ettirishga     va   kitobxon     ko‘z   oldida   ushbu   tarixiy   shaxsni   chigal   turmush   tarzini
tasavvur   etishga     ko‘maklashadi.   Yuqoridagilardan   kelib   chiqib   ushbu   bobni
xulosalaymiz:
41 - Xarakterlarni  individuallashtirishda  obrazning  tashqi  ko‘rini  chizgilari
ya’ni     potretga   ham     alohida   ahamiyat     beradi.     Potret     chizgilarida
obrazni  xarakterlaydi.
- Individuallashtirish   personaj   nutqi   orqali,     nutqdagi     ma’no   –   mazmun
orqali  ham amalga oshiriladi. 
- Muallif     qahramonini     psixologik   jihatdan   tavsiflaydi   va   uning
kechinmalari   va   ruhiyati   orqali     ushbu     shaxs     o‘ziga     xosliklarini
ko‘rsatib o‘tishga  harakat qiladi.
Xullas,     shaxs     obrazi     yaratilishida     uni     individuallashtirish     asar
muvafaqiyatini   ta’minlovchi   va   yozuvchi     mahoratidan   darak       beruvchi
omillardandir. 
42 II.2.  Normurod  Norqobilov  hikoyalarida bosh obraz va muhit tasviri
       «Ovul     oralagan     bo‘ri»     asari     yozuvchi     Normurod     Norqobilovning
qalamiga     mansub     bo‘lib,     ikki     ming     beshinchi     yil,     «Sharq»     nashriyoti   -
matbaa  aks siyad orlik  kompaniyasi  tomonidan  nashr  etilgan. 
    Yozuvchi     asarida       tiriklikni     tebratuvchi     qator     tuyg‘ularni,     go‘zal     bir
yo‘sinda  ochib  berishga  harakat  qiladi. 
    Muqaddima  o‘rnida  esa,  shunday   f ikrlarni   qog‘ozga  chizadi. «Insonning
insonligini     belgilovchi     muhim     omillardan     biri     juftining     qorda     qolgan
izlaridan     izlab     borayotgan     cho‘nkalla     kutilmaganda     qonli       halqopga     duch
keladi.  Buni  qaranki,  qo‘rquv,  hadik,  havotir  kabi  hislar  faqat  insonlargagina
hos   emas   ekan. Yirtqich   hayvonlar   sirasiga   kiruvchi   bo‘rilar   hayoti   va     va
tabiati     yuksak     mahorat     bilan     tasvirlangan :-“Qon     Oqyolniki,     ammo       jasadi
ko‘rinmasdi.   Ayni     shu     narsa     Cho‘nkallaning     ortiqcha     bezovtalanishiga       izn
bermasdi.   Nega     deganda,     jonivorlar     to     sherigining       jonsiz     jasadiga       duch
kelmaguncha     judolikka     ishonishmaydi. Bu   xil   qon   to‘kishlar     esa   har   bir
yirtqich   hayotidan  yuz  berib   turadigan  odatdagi  hodisadir.”  
      Hikoya     boshida     keltirilgan     peyzaj     tasviri     asar       qahramoni     cho‘nkalla
x arakteri     bilan       uyg‘un     ifodalangan.     Yozuvchi     insondagi     his   tuyg‘u     va
odamiylik     fazilatlari       yo‘qolishini     qish     chillasidagi     qorsiz     dasht     timsoli da
jonli   gavdalantirilgan.   Inson   -   o‘z   his- tuyg‘ulariga   mast   bo‘lib,   o‘zga   qalb
tuyg‘ularni     his     qila     olmaydigan,     bir     ozgina     yutuqdan     havolanib,     atrofida
kechayotgan     hodisalardan     bexabar,     befarq,     loqayd     mavjudot.   Buni     qaranki,
yozuvchi  o‘z  asarida  xuddi  shu  haqda   quyidagi  voqealikni  keltiradi : -“Salom
mergan     qishloqdoshlarining     hadiyalarini     xushnud     qabul     qilishda     davom
etarkan,     shu     tobda     o‘ziga     ajal     timsoli     ko‘z     tikib       turganini     xayoliga
keltirmasdi. U  maqtovlardan  mast,  hadyalardan  baxtiyor  edi.  Dashtdagi  tulki-
43 yu  quyonlarga  qiron  keltiruvchi   bu  kimsa  bo‘rini   ilk  bor  qo‘lga   tushurishi
edi.”   
     Bir     jonivorning         ayriliq     azobidan     qiynalishi,     fig‘oni     samolarni
qahshatib,  ko‘ngli  mahzun  oh  chekishi,  mag‘rur  boshini  g‘am  egishi  kishini
hayratli   tarzda   taajubga   soladi :-“Yaydoq     dashtda   hidning     saqlanishi   qiyin.
Shunga     qaramay,     Cho‘nkalla     ayrim     hidlarni       farqlay     bildi.   Ammo     bundan
ko‘ngli     orayish     topmadi.     Yolg‘izligi     kor     qilib,     ichki     bir     dard     bilan
g‘ingshib     yubordi.Bu     nidoda       judolik     alami     emas,     yolg‘izlik     mavjud     edi.
Oqyoldan    judo    bo‘lganini       u    hanuz   xayoliga   keltirmasdi.  Oqyol     shunchaki
bandi,  bandini   esa  qutqarmoq  kerak.”  
       Bu  azobli  xijrondan   qiynalar   ekan,  qaxramonimiz   Cho‘nkalla,    hozirda
qavtida  bo‘lmagan  juqti  Oqyol  bilan  boshidan  kechirgan  yaxshi,  quvonchga
to‘la   xushbaqt     kunlarini,   shu   bilan   birga   birdam   ko‘ngilni   g‘ash   viluvchi,
eslaganda   bag‘rni     o‘rtash   bilan   qandaydir     og‘riqni   his   qilishi   uni   qiynoq
gulxanidan   otilgan   bir    parcha   cho‘g‘   kabi   kuydirardi :-“Toshliburunda   katta
bir     fojea     yuz     bergandi.     Qoya     etagidagi       uyalarida     ularning       to‘rt     bolasi
nobud  bo‘lgandi. Ular  cho‘ponlar  tomonidan   tutunga  dimiqtirib   o‘ldirilgandi.
Cho‘ponlar     ular     inini       qanday     topishgan     bu     yolg‘iz     xudoga     ayon.   Amml
ovdan     qaytishganda,     to‘rttala     bolasi   ham   tarashaday     qotib     yotardi.   Shundan
beri  u  tutun  hidini  jinidan  battar  yomon  ko‘radi. 
      O‘shanda     Oqyol     rosa     bo‘zlagandi.   Bir     hafta     bolalarini     yalab-yulqab,
oyoqqa     turg‘uzmoqqa     urungandi.Barcha     harakatlari     besamar     ekanligini
anglagach  esa,  oyga  qarab  uvlagandi. Cho‘nkalla  ichki  bir  istakka  itoat  etib,
qator    yotqizilgan   bolalarning     ustiga   tuproq   sochgan. Oqyol   unga   qarshilik
ko‘rsatmagan.   Keyin    tuproq      uyumini    hidlab-hidlab,      boshi    oqqan    tomonga
ulog‘ib     ketgan.   O‘shanda     u       bemaqsad       daydigan,       yo‘lida     uchragan
jonliqlarni     tilka-pora     qilib     tashlagan.   Uning     bu     yurushi     sel     yurgan
jarlikkacha  davom  etgan. Oqyol  jar  yonidagi  soz  tuproqda  to‘rt  kun   kuchala
tushib     yotgan.   Cho‘nkalla     sodiq       yor     sifatida       jar     tubida     uning       tinchini
44 qo‘rigan,     tunlari     ovga     chiqib,     o‘lja     bilan     qaytgan.   Biroq       Oqyol     xo‘rakka
og‘iz  urmagan.”  
           Bu  fojeali  yo‘qotishdan  butunlay  tushkunlikka  tushib,  o‘zini  yo‘qotib
qo‘ymagan  qolaversa  befarq  va  loqayd  tushkun  ruhiy  holati  o‘z  izmiga  sola
olmagan     bu     arloni       bo‘rini     asarda     qatiyat     timsoli     sifatida     ko‘rishimiz
mumkin.  U  har  qanday  sharoitda  ham,  har  qanday  vaziyatda  ham  cho‘kalla
bir  necha   bir  Oqyolni  izlab   fishloq  tomon  yo‘l  soladi.  Uning  sevgisi  shu
darajada    kuchliki,    odamlar     tomonidan     beriladigan   adadsiz    qiynoqdan   ham,
o‘zimdan   ham   qo‘rqmaydi.   Uni   faqat   oqyolning  ish   o‘ziga   chorlaydi. Biroq
bu  is  uni  o‘zi   uchun   mutlaqo  begona  bo‘lgan  yod  xidlar  tomon  yetaklar,
yuragida  xadik  va  qo‘rquv  hislarini  uyg‘otar  edi. 
         Qishloq     yoqasida     joylashgan       balandlikda     ulkan     boshini,     baquvvat
oyoqlarigi     qo‘yib,     qishloqni     mahzun     va     jiddiy     kuzata     boshladi.       Asarda
vafodorlik,   mehr-  muhabbat,   sadoqat    kabi    insoniy   fazilatlar      yuqori   o‘rinni
egallagan.  Voqealar  rivojida    nafaqat  insondagi  ijobiy  fazilatlar,  balki  salbiy
xususiyatlar  ham  jonli  gavdalantirilgan .         singdirishni       birinchi     o‘ringa
qo‘yadi.     Teranroq     nazar     tashlansa,     qissamiz     Muallif     hozirgi     kun     uchun
dolzarb     bo‘lgan     ekalogik     tarbiyani     ham     o‘quvchi     ongiga     qahramoni
cho‘nkalla  asarda  ramziy  obraz  sifatida  berilgan.  Uning  jufti  Oqyol  ovchilar
qopqoniga    tushib,    salom     merganning    qurboniga    aylandi.  Vafodorlik    timsoli
sifatida  tasvirlangan   bu-  uning  go‘zal  tuyg‘ularidir.
       Agarda     insonda     tuyg‘u       bo‘lmasa,     quyosh     haroratsiz,     tabiat     rangsiz,
tiriklik     va     ruhsizlik     kasb     etadi.     Biz     tahlil     qilishga     urinayotgan     mashhur
«Ovul  oralagan  bo‘ri»   q issasi  zotan  insonlar  xususida   bo‘lmasada  tabiatning
yaratig‘i   bo‘lgan,     o‘z     dunyosining   mushkulotlari     bilan   kurashib   dasht   va
o‘rmonlarda     yashovchi       bo‘ri     haqidadir.     Asar     qahramonimiz     arloni     bo‘ri-
cho‘nkalla   o‘z   jufti   Oqyolni   izlab   Bevatepa   etagiga   kelishidan   boshlanadi.
Qish  fasli  bo‘lganligi  sababli  chorasizlik  salom  merganini  ham, Cho‘nkallani
ham  sarosimaga  solib  qo‘yayotgan  edi.  Salom  mergan  nima  qilarini  bilmas,
45 boshi   beoxshov   bu   jondorni   qo‘lga   tushirish   yo‘llarini       o‘ylar   shu   tufayli
avvalgidan     ko‘ra     bir     oz     vazmin,     mulohazakor         va     hayolchang     bo‘lib
qolgandi.  Cho‘nkallaning  bo‘lsa,  qaxri  jo‘shgandan  jo‘shib,  Salom  merganni
oq   panja  kabi  g‘ajib  tashlagisi  kelar  edi. Uning  kechinmalari  tuyg‘ulari  eng
muhim   inson   haqidagi   o‘y- fikrlarni   yozuvchi    tomonidan   shunday   qalamga
olinadi . 
         Cho‘nkalla  Salom  mergan  oldida  uning  qarshisida   juda  ojiz  qolmoqda
edi. Ayriliq   azobi     har   qanday     qat’iyatni,   har   qanday   irodini   sekin   astalik
bilan  yemiradi. 
          Qat’iyat  bir  tog‘  bo‘lsa,  tosh  yo‘nuvchi  uni  bir  chekkadan  yo‘nib  ado
qiladi.  Uzoq  ayriliq  xijroni  Cho‘nkallaning  ruhiyatini  mahzun  ezmoqda  edi .
       Cho‘nkalla   bo‘rilarcha     kuldi   va   harakatini   sal   sekinlatdi. Oqpanjaning
quvib  yetishiga  imkon    yarata  boshladi. Ana   u   oppoq  panjalari  ostidan  nam
tuproq   sochib  tobora  yaqinlashtirib  kelmoqda.  Uning  hadigi  Malla  itdan  edi.
Agar   itlar    tenglashsa      o‘ylagan   rejasini    amlga   oshirish     mushkul    kechardi.
Baxtiga     Oqpanja     yanada     tezlashib,     itlardan     ancha     ilgarilab     ketdi     va     bir
muddatdan    so‘ng    Cho‘nkallaning    naq      yag‘riniga       og‘iz    soldi.     Biroq    tishi
raqibining   yag‘riniga   yetmay,   o‘zining   bo‘yni     bo‘rining   dahshatli      jag‘lari
orasiga  tushib  qoldi.”  
      Shundan     so‘ng     Salom     mergan       tunlari     poyloqchilikda     o‘tardi.   Yuragi
qo‘rquv,  hadik  bilan  to‘lar,  qurol  ushlagan   qo‘llari  o‘ziga  bo‘ysinmas  sassiz
titrardi.   Bir     jon     oluvini       poylab     o‘tirar       ekan,   hayolidan     turli     narsalarni
o‘tkazadi,  o‘z  ahvolidan   narozilanib   do‘stlarining  issiq  ko‘rpada   rohat   qilib
orom     olayotganlaridan     nolirdi :   -“Ko‘ngliga     insof     inib,     miltiq     tutgan       qo‘li
tamomila   bo‘shashgandi. Biroq  go‘ngtepada  Cho‘nkallaning   qorasini  ilg‘ashi
bilan  yuragidagi   bu  his  izsiz  yo‘qolib,  uning  o‘rnini  o‘sha-o‘sha  ochko‘zlik
egalladi. Bir  sigirning  puli  har  qanday   yaxshi  o‘ylardan  ustuvor  keldi.”   
46          Salom   mergan   obrazi    asarda   bir    qator    qat’iyatsiz     irodasi    bo‘sh,   tez
havolanuvchi,     o‘zgalar     fikriga     tez     og‘ishib     ketuvchi       shaxs       sifatida
tasvirlangan.  U  tabiatdan   fe’li  yumshoq   inson  sifatida  keltirilgan,  bo‘lsada,
boylikka  o‘chlik  hissi    uning  bu  hislatlarini   ko‘mib   tashlaydi. Manmanligi,
tajangligi     uning     muvofaqqiyatiga       erishish     yo‘lidagi     eng     katta     muommoli
to‘siq     ekanligini     asarda     yaqqol     ko‘rsatilgan :-“Shunga     qaramay,     oxirgi
daqiqada  miltiq  milini  atay  titradi.  Ichki  bir  istak   so‘nggi   lahzada  uni   shu
ishga  undadi   va  oqibat,  yirik  qrg‘oshin  Cho‘nkallaning   boshi  ustidan  o‘tib
ketdi. 
          Cho‘nkalla       jonholatda     dasht     tomon     qochdi.   Salom     mergan       ikkinchi
o‘qni     bo‘shatmadi.   Otgani     bilan     tekizishi     qiyin     edi.     U     itlarning     xurujiga
birpas  quloq  tutib   turarkan,  sovuqdan  yorilgan  lablaridan  shu  so‘zlar  uchdi: 
     -  Sheriging   ombortomda. Endi  meni  o‘sha  yerdan  topasan. YO  men  seni
tinchitaman,  yo  sen  meni!.. 
          U       ombortomga       kirib,     burchakdagi     bo‘sh     qoplarni       yerga     tashladida,
Oqyolning     qavatiga     yotib   oldi.   Avvalroq     shu     ish     xayoliga     kelmaganidan
ichida  o‘zini  so‘kib  ham  qo‘ydi. 
     U  juda  tez  pinakka  ketdi.”  
       Otildiki   o‘zi  bilan  birga  ko‘zidagi  yoshi-yu,  tanidagi  ruhini  ham  olib
chiqdi.     Bu     ayriliqning     alamli     istirobi     yirtqich     arslon     bo‘rini     o‘ziga
bo‘ysindirdi.     Oxir     -oqibatda     uni     istiroblar     bo‘ronida     nobud
qildi :-“Jonivorning     qishloqqa       tikilgan     ko‘zlarida     yosh     qotib     qolgandi.
Bechoraning  yuragi  judolikka  bardosh  berolmagandi.”  
          O‘zbek  xalqi  boy    udum,       urf-   odat,  an’analarga    ega   bo‘lgan    xalq
hisoblanadi.   Mazkur     “Kurash”   qissasi     ham     milliyligimiz     ramzlaridan   biri
bo‘lgan   kurash   haqidadir. Qadimda  to‘ylarimiz  povlonlar  yig‘inisiz  o‘tmagan.
Ana     shunday       yig‘inlarda     to‘y     egasi     ataganini     o‘rtaga     tashlaydi.   So‘ng
47 polvonlar     o‘rtaga       tushib     belashadi.   Obro‘     talab     Boyg‘ozixonning     to‘yi
dabdaba       bilan       o‘tgan       bo‘lsada,     to‘yning     ovozini     ertasi     bilan     tarqalgan
shov-shuv   o‘z  ortida   qoldirdi. Barcha  to‘yning   dovrig‘ini  unutishib,  Hamida
muommo     ahvoli       haqida     g‘iybatlashadilar:   -“O‘sha     kuni     Yovqir     ilk     bor
davraga     ro‘baro‘     keladi.     Qizil     qoniga     belanib     olishayotgan     itlarni     ko‘radi.
Odamlarning  jazavasidan  hayratda  qotadi.  Umri  bino  bo‘lib,  bu  qadar  odamu
itlarni       bir     yerda     yig‘in     holda     ko‘rmagani     bois,     dastlab     dovdiraydi.
G‘ingshishi     ingrashga     aylandi.   Bo‘layotgan     hodisadan     emas,     manzaraning
g‘oyat     xunukligidan       vahimaga     tushib     g‘ingshiydi.   So‘ng     itoatkorana     bir
chetda     cho‘nqayib,     kishilarga     olishayotgan     itlarga,     ko‘kdagi     qushlarga
alahsiydi.” 
       Hol       so‘rab       eshik     qoqonlar     esa     bu       gap     so‘zlarning       mutloqa
teskarisiga     guvoh       bo‘lishadi.   Tabiatan     fe’li     bir     muncha       tor,     to‘g‘ri     so‘z,
qat’iyatli,  To‘ra  polvon  deb   nom  qozongan  poldvonning  qizi  Hamida   momo
obrazi,     asarida     halollik,       to‘g‘rilik     timsolidir     go‘yo     “Ot     izini     toy       bosar”
degan  naql    bor   xalqimizda.  To‘ra  polvonning  o‘g‘li  bo‘lmasada   bir  o‘g‘ligi
teng   kelgulik    vijdonli,  oriyatli,  kurashning  bor    sir  sinoatini   biladigan   va
unga     qat’iy     amal     qiladigan,     polvonman     degan       yigitlarning     bir     nechasini
kuragini    yerga   tekizgan,      kurash    degan     tomirlaridagi    qoni    jo‘sh     uradigan
alplikni      sevuvchi     qizi     bor       edi.   Zotan         kurash    ayollar      uchun      u     qadar
munosib   bo‘lmasada    qadimdan   momolarimiz   ana   shunday    kuch-  qudrat
va   mahoratga   ega   bo‘lganlar. Hamida  momo   ana    o‘sha   momolar   qatorida
edi.     Har       narsaga       qiziquvchan         va       talabchan       inson       zoti,     borliqni     o‘z
qarichi   bilan   o‘lchaydi.  Yo‘qlovchilar   ham   shu   yo‘ldan    borishini   ma’qul
ko‘rishdi.     Ular       o‘z       bilganlaridan       qolishmadi,     momoning       gapidan      ko‘ra
o‘zlarining       tasavvurlariga     ko‘proq       ishonishdi.     Yog‘ni       yog‘dirib,       borga
qo‘shib   chatishdi.  Bu   kabi   gaplar   momoning   qulog‘iga   tongdayoq   yutib
kelgandi.     Asarda     Halima     momoning           yaqin     dugonasi   Mayram   chaqqon
obrazi   asarda     dastlab       quyidagi   ta’rif   keltiriladi : -“O‘ng‘ir   keng   va   chuqur
48 edi. Yovqir  o‘ngir  to‘ridagi  nam  va  mayin  qumga  ohista  cho‘zilarkan   chuqur
nafas     oldi.   Shu     nafas     olishda     joni     jismini     tark     etiyu,     u     manguga     ko‘z
yumdi.”
        Bu   obraz  orqali   yozuvchi   insondagi  ayrim   salbiy  hislatlarni   ko‘rsatib
o‘tadi :-“-Uling  keldi,- Mayram  chaqqon  dugonasini  turtkilaydi.
        -Kutib  oladigan  xotini  bor, -  Hamida  momo  holatini   o‘zgartirmaydi.
        -Buncha  diydang  qattiq. 
        -Bo‘larim  shu!- Hamida  momoning  ko‘zlari  endi   ko‘kda   ohista  parvoz
qilayotgan  burgutga  qadaladi.- Senga  o‘xshab  ikki  bet  emasman,  irshayganga
irshayib.
         Enaning  qarashida  shunday  bir  istehzo  mavjud  edi-ki,  bu  na  g‘azabga
o‘xshardi,   na   pichingga. Botirning   qo‘rqoqqa   mardning     nomardga   qarashiga
o‘xshash    nimadir   edi   bu. Bu   xil   qarash     qarshisida   kishi    o‘zini   mayda   va
arzimas  his  etardi.
       Shomurod     polvon     beixtiyor     ko‘zlarini     olib     qocharkan,     yaqindagini
xuddi  shu   xil  qarashga   yana  qayerdadir   duch  kelganini  o‘ylaydi.”  
                    Halima     momoning   Shomurod   polvon     nomli   o‘g‘li   bo‘lib,   u     ham
polvonlardan     sanaladi.  O‘g‘lining     kurashlarda      qatnashib      sovrindor         bo‘lib
yurganini         bilgan     Halima     momo       g‘ururlanib       qo‘yardi.   Kunlarning       birida
dugonasiga     ko‘ngil   yorgan     momo,       o‘g‘lining   g‘irromligini       aytib   xasrat
qildi.   Erkak     kishi     uchun     bu   isnod     edi.   Momo     tili     bilan     aytganda     bu
siri   yigit   ko‘p   davrlarni   ko‘rgan    mardlarga  xos   tarzda,   vazminlik   bilan
ko‘z     qarashlari     orqali   Shomurod         polvonning       g‘irromligini     unga     aytdi.
O‘g‘lining       bu       gapni       g‘irromligiga         guvoh       bo‘lgan       Hamida       momo
ko‘ksida     nimadir     junbushga       keldi.   Uning       qalbida       uyat     va       nafsoniyat
vijdon,     oriyat     va   hamiyat,     nafs     va     vijdon   to‘qnashdi. Ularning   g‘avg‘osi
tog‘day   qaddini   sindirdi   qo‘ydi. G‘am   - tashvish     insonni   ichdan     yemiradi.
49 Lekin,  isnodga   qolib   o‘lishni   g‘urur  xohlamaydi. Shu   kabi,   Hamida  momo
qalbidagi         hasratlar       asarda       shunday       keltiriladi :   -“Momo     aytmoq     istaydi.
Ammo     hasrati     tiliga     ko‘chmay     dilida     charx     ura     boshlaydi.     O‘lim     bel
olishadigan     bo‘lgandan   beri     davralarga   yaqin   bormayman,   dedi    tili   emas,
dili     so‘zlab,     ko‘zimdan     qo‘rqaman,     so‘ng     g‘ayratim     qo‘zib,     yuragim
hapqiradi.   Tunov     kuni     falokat     bosib       borib     qopman     desang.   Qarasam,
Shomurod  sorigina  bir  yigit  bilan  bellashayapti. Birrovgina  tomosha   qilay-chi
debman   men   o‘lgo‘ram.   Odamlar   orasidan   qarab   turibman. Ulim   bavosining
qo‘lini    qilib   bor,   kishi    ko‘zi    ilg‘amay     qoladi. G‘irrom   qiliq. Yomon   qiliq.
Erkakka   xos   bo‘lmagan   qiliq. Bu   qiliqqa     duch   kelgan       polvonning   nafasi
ichiga   tushib  ketadi.”  
           O‘z   o‘g‘liga  kurashning   halol   olishuv   dunyosini   ko‘rsatishni   istab
Shomurod    polvon  bilan  olishadi. Biroq  Hamida   momoning   o‘g‘li  Shomurod
polvonga      h ali  bu   dam   sinoatlarning    bilishga   erta   ekanligini    quyidagi
vaziyat       ko‘rsatadi:   -“-Sigirday     bo‘may     o‘lay     men.   Jasadimni     eplayolmay
o‘zim  yiqilib  tushdim. Belbog‘i  bo‘sh  ekan,  qo‘lim  chiqib  ketdi.
- Hozir  yurgandir  toza  ichi  achishib? 
- Ena,  sizga  kurashni  kim  qo‘yibdi    deb   ustimdan   kulib  yuribdi. 
- Qo‘limdan  kemaydi-da,  emasam,  shu  ulungni  o‘zim... 
- Qo‘lim  tuzalsin,  yerning  ko‘ziga  yopaman   men  uni. 
- Voy,  o‘lay,  hali  tag‘in  olishmoqchimisan?
- Emasam-chi!- Momo  dugonasiga  balanddan   boqadi.” 
        Mag‘lubiyat   olamini     totmagan   momo   uchun   esa   bu   haqiqiy   fojea
edi. Asarda   burgut,  o‘laksaxo‘r   qushlar   ramziy   ma’noda   keltirilgan    bo‘lib,
burgut     halol,     to‘g‘ri,     or- nomusli,       ayol     kishi     bo‘lsada       yigitlarga     xos
jo‘shqinlik   bilan   kurashni   sevuvchi  Hamida  momo   timsolidar. 
                  O‘laksaxo‘r     esa     o‘z       navbatida     yuqorida    ta’rifi     keltirilgan       Hamida
momoning     o‘g‘li       Shomurod     polvon       timsoli       deyish     mumkin.     Qissada
50 Hamida       momoning       shunday       so‘zlari       bor:-   “Yomon     polvonning     enasi
bo‘lguncha...  Otamning  arvohini  chirqillatib  qo‘ymayman  men!..” 
       Momo   kirib   kelgan   o‘g‘lining   yuzigi  qarashni  istamay   samoda  sokin
qanoat  qoqayotgan  burgutni  kuzatadi.  Chunki  u   g‘irrom   qilmaydi   u   halol
pok. Hamida   momo   ruhiyatidagi   ulug‘vorlikdir     go‘yo,   shu   tobda     o‘g‘lining
naq        qansharida     tabassum       qilib    turganini       ko‘rib,      unga       shunday       nazar
tashladiki,  Shomurod   polvon  beixtiyor   ko‘zlarini  olib   qochdi.  Chunki  u   bu
taxlit   qarashga  avval   ham  duch   kelgandida:
-“Enaning     qarashida     shunday     bir     istehzo     mavjud     edi-ki,     bu     na     g‘azabga
o‘xshardi,   na   pichingga. Botirning   qo‘rqoqqa   mardning     nomardga   qarashiga
o‘xshash    nimadir   edi   bu. Bu   xil   qarash     qarshisida   kishi    o‘zini   mayda   va
arzimas  his  etardi.
Shomurod  polvon  beixtiyor  ko‘zlarini  olib  qocharkan,  yaqindagini  xuddi  shu
xil  qarashga   yana  qayerdadir   duch  kelganini  o‘ylaydi.” 
        Qarshisidan       chiqib       momo       ko‘nglini     ko‘tarmoq       istagan       Shomurod
polvon     bu       taxlid     onasiga       yengilishini     hayoliga     ham     keltirmagan     edi.   Bu
voqelik      asarida      shunday       chiziqlar       bilan    tortilgandi,    Hamida      momoning
kurashchi     ajdodlari,     uni       qo‘lladi     deysiz     go‘yo:   -“O‘g‘lining     vujuda
taranglashayotganini   sezarkan,   saldan   so‘ng     jiddiy   qarshilikka     o‘tganini   his
etadi. Bu  qarshi  harakatdan  momo  rohat  oladi. Istagi  tiyiqsiz    bir  kuch  oladi.
Mayib   qo‘li     rostlanib,   o‘ng   yag‘rinini   “raqibi”   tomon     xiyol-xiyol     egarkan
dimog‘ida       o‘tkir   ter   hidi,   otasi   To‘ra   plovonning     davra   aylanishlari   ko‘z
o‘nggida       bir     zum     aks     eti-da,       qizligida     so‘nggi     bor     aytgan       o‘sha     xitob
bo‘g‘zidan   quchadi. Hovlini  to‘ldirib,  tashqariga  toshib  chiqadi. 
      -YO-yo,  pirim! 
              O‘z     xitobidan       qulog‘i     ochilib,     ko‘zi     ravshanlashgan     Hamida     momo
o‘g‘lini  oyoqlari  ostida  ko‘radi. ” 
51      Demak, yozuvchi kompozision vositalardan bo‘lgan   tabiat   tasviridan ham
qahramonlar  psixologiyasini  ko‘rsatishda  unumli  foydalangan. Yuqoridagilardan
kelib  chiqib  ushbu  bobni quyidagicha xulosalash mumkin: 
- Yozuvchi  xarakter psixologik holatini yoritishda  badiiylik  unsurlaridan
unumli foydalangan;
- Har   bir   xarakter     badiiy     to‘qima   va   hayot   haqiqatning
mutonosiblashtirilishi orqali  yuzaga  kelgan.
- Xarakter psixikasini    yoritilishida   yozuvchi   badiiy   tasvir vositalaridan
unumli   foydalangan.   Xususan,       peyzaj     tasvir,   personaj     nutqi,     ayrim
leksik resurslar  shular  jumlasidandir.
- Xarakter     psixologiyasi   ularning     xatti   –   harakatlari   va     holatlari   orqali
ham tavsiflaga   harakat  qilingan.   Bundan   badiiy   detalning   o‘rni ham
sezilarli  darajadadir.
52 UMUMIY XULOSALAR
Makon   va   zamon   nuqtai   nazaridan   umumbashariy   ma’naviy-axlokiy,
intellektual   kadriyatlarni   yoqlagan,   himoya   etgan   va   ularning   yuzaga   chikishi
uchun   kurashayotgan   real   shaxslarning   kaysi   belgilariga,   jixatlariga   karab   milliy
mansubiyatlarini  aniqlash  mumkin? Har  bir  ijtimoiy-tarixiy tarakkiyot  boskichida
uz   millati,   vatani   manfaatlarini   yoklagan   va   kurashgan   real   shaxslarning   fe’li-
faoliyatiga   kura,   ezgulik,   adolat,   guzallik   singari   bashariy   kadriyatlarga
munosabati,   nuktai   nazarga   ko‘ra   milliyligi   namoyon   bo‘ladi.   Ushbu   xulosalarga
adib   asarlarini   tekshirish,   o‘rganish   jarayonida   kelingan   bo‘lib,   ushbu   asarlardagi
tarixiy   muhit   va   sharoitning   tasviri   bir   xil   emasligi   ham   ikki   xil   muhit   va
sharoitning tasvirida adibdjan orignallik talab etganini alohida ta’kidlash zarur. 
Xulosa qilib shuni    ta’kidlash lozimki, yozuvchi muhim   hayotiy   faktlarga
tayangan   holda     yaratgan   badiiy       obrazlari     o‘zining   haqqoniyligi     bilan   ajralib
turadi.   Zero,     davr     koloritini   ochib   berish,   nafasining     haroratini   his   etish,
qahramon   xarakter   xususiyatlarini,     xatti   –   harakatlarini,   gap   so‘zlarini   hayotga
mos ravishda, chizish   yozuvchidan judda katta   mehnatni   talab qilar ekan. Asar
qahramonlari   faoliyati,   ularning     bilimdonligi,     salohiyati     ifodasi     yozuvchidan
katta  mashaqqat va mahorat  talab etadigan ma’suliyatli  ish. Yaratilgan  to‘laqonli
xarakter  va muvaffaqiyatli asar kitobxonga badiiy – estetik zavq  beradi. 
Biz yuqoridagi bob va bo‘limlardan quyidagicha xulosalarga keldik.
1. Shoyim Butayev qissalarining badiiy xususiyatlarini tahlil qildik.
2.   mazkur   qissalardagi   qahramonlar   va   muhit   tasvirini   berishdagi   milliylikka
e’tiborimizni qaratdik.
3. qissalardagi xarakter va ruhiyat tasvirini tadqiq etdik.
4. Normurod Norqobilov hikoyalarining badiiy xususiyatlarini o‘rgandik.
53 5. adib hikoyalaridagi bosh qahramon masalasini tahlil etdik.
6. Normurod Norqobilov hikoyalaridagi bosh obraz va muhit tasvirini o‘rgandik.    
Xullas   ijodkorlar   Shoyim   Bo‘tayev   va   Normurod   Norqobilovning   qissa   va
hikoyalaridagi   milliylik   va   bosh   qahramon   masalasi   hali   ko‘p   tadqiqotlarni
kutayotgan   mavzulardandir.   Biz   mazkur   bitiruv   malakaviy   ishmizda   mavzu
yuzasidan baholi qudrat o‘z fikr –mulohazalarimizni bildirdik.
54 Foydalanilgan adabiyotlar ro‘yxati
1. Karimov I.A. Yuksak ma’naviyat yengilmas kuch T.: Ma’naviyat 2008.  
2. Q.Yo‘ldoshev  “ Yoniq   so‘z”  Toshkent.  2006-y. 
3. Q.Yo‘ldoshev  “  Badiiy  asar  tahlili  metodikasi”  Toshkent. 2005-y. 
4. B.To‘xliyev  “ Adabiyot  o‘qitish  metodikasi”  Toshkent.  2008-y. 
5. U. O‘ljaboyev “ Badiiy  tasvir  haqqoniyligi” “Ziyo”  nashriyoti  Guliston  2006-
y. 
6.A.Quljonov  “O‘zbek  adabiy  tanqidi  tarixi”  “Ziyo”  Guliston.  2008-y.
7.H.Mirhaydarov  “Tafakkur   gavhari”  Xo‘jand.  2006y. 
8.   N.Rahimjonov,   Q.Kubayev     “Tarixiy     qissalar       haqiqat     izlaydi”   Adolat
nashriyoti. Toshkent  2005-y. 
9.    http: //    WWW/ ziyonet. uz/ ru/ library/ book/   Ergasheva SH.T, Po‘lotov A.R,
Tabayev.A.Z.     Bitiruv     malakaviy     ishini     yozish     va     himoya       qilish     bo‘yicha
metodik  qo‘llnma. Toshken t   irrigasiya  va  meliorasiya  instituti.  2008-y.
10.  Adabiyot nazariyasi. 2 jildlik. Adabiy asar. -Jild.1.-T.: Fan, 2001. –  416 b.
11. Adabiyot   nazariyasi.   2   jildlik.   Adabiy-tarixiy   jarayon.   –   Jild.1.-T.:   Fan,
2002. – 448 b.
12. N.Hotamov.   B.   Sarimsoqov.   Adabiyotshunoslik   terminlarining   ruscha-
o‘zbekcha izohli lug‘ati. – T.: O‘qituvchi, 1989. – 300 b.
13. Adabiy turlar va janrlar. Z jildlik.  1 jild. Epos. -T.: Fan,  1991.-264 b. 
14. Boboyev T. Adabiyotshunoslik  asoslari . – T.:   2001 . –  93  b.
15. Yo‘ldoshev   Q.   Dastlabki   dovon   belgilari   //   Sharq   yulduzi.-2001.-   birinchi
fasl.  B. 5-10 
16.   Mahmudov   M.   Talant   va   ijod   falsafasi.   –   T.:   Adabiyot   va   san’at,   19 95 .   –
288 b.
55 17.   Mirzayev I. Tafakkur va nasr. – Samarqand: Zarafshon, 1993. – 192 b.
18.   Rahimjonov N. Ilmiy tafakkur jilolari. – T.: Fan, 1991. – 64 b. 
19. Sulton I. Adabiyot nazariyasi. – T.: O‘qituvchi, 1980. – 392 b.
20.   Sultonova M. Yozuvchi uslubiga doir (Oybek, A. Qodiriy, A. Kahhor, S.
Ahmad prozasi asosida). – T.: Fan, 1973. – 116 b.
21. Sharafiddinov   O.   Adabiy   etyudlar.   (adabiy-tanqidi y   maqolalar).   –     T.:
Adabiyot va san’at, 1968. – 168 b.
22. N.Norqobilov  “Qissalar   va   hikoyalar”.  Toshkent.  “Sharq”, 2005-yil.
23. SH.Bo‘tayev. Hayot. Sharq 2000.
24. w.w.w. ref.uz.
25. w.w.w. google
26. w.w.w. ziyonet uz.
27. w.w.w. literature. uz .
56

Qissa va hikoya janrida milliylik va bosh qahramon masalasi (Sh. Bo’tayev va N.Norqobilov asarlari misolida) 1

MUNDARIJA. KIRISH .....................................................................................................................3 I BOB. SHOYIM B O’ TAYEV QISSALARINING BADIIYATI .......................6 I. 1. SHOYIM B O’ TAYEV QISSALARIDA MILLIYLIK.....................................6 I. 2. SHOYIM BO’TAYEV QISSALARIDA XARAKTER VA RUHIYAT TASVIRI.................................................................................................................18 II BOB. NORMUROD NORQOBILOV HIKOYALARINING BADIIY XUSUSIYATLARI ................................................................................................31 II.1. NORMUROD NORQOBILOVNING HIKOYALARIDA BOSH QAHRAMON MASALASI....................................................................................31 II.2. NORMUROD NORQOBILOV HIKOYALARIDA BOSH OBRAZ VA MUHIT TASVIRI...................................................................................................46 XULOSA ................................................................................................................57 FOYDALANILGAN ADABIYOTLAR ..............................................................59 2

KIRISH Mavzuning dolzarbligi. Milliy mustaqillikka erishish davri yutuqlarimiz bilan birga о‘zbek adabiyoti, xususan, о‘zbek nasrida sezilarli siljishlar kо‘zga tashlandi. Chunki prezidentimiz ta’kidlaganlaridek, “Adabiyot – sо‘z san’ati azaldan xalq qalbining ifodachisi haqiqat va adolat jarchisi bо‘lib keladi. Xususan, Mustaqillik yillarida yurtimizda ma’naviyatimizning g‘oyat muhim va uzviy qismi bо‘lgan adabiyotni rivojlantirish, shoir va yozuvchilarimizning ezgu mehnatini qadrlash va munosib rag‘batlantirish.... borasida kо‘plab savobli ishlar amalga oshirildi” 1 . Prezidentimiz ta’kidlaganlaridek betakror uslub yо‘lidan borayotgan yozuvchilar asarlarini tahlil va talqin qilish adabiyotimiz, adabiyotshunosligimiz ufqlarida yangi-yangi imkoniyatlar eshigini ochmoqda. Erkin A’zamov, Asad Dilmurod, Xurshid Dо‘stmuhammad, Nazar Eshonqul, Shoyim Bо‘tayev va N.Norqobilov kabi adiblarimizning ijodi bunga misol bо‘la oladi. Adabiy tanqidchilikda ularning asarlari xususida turli xil ijobiy fikrlar bildirilayapti, anjumanlarda bahs –munozaralarga sabab bо‘layapti. Haqiqatan yuqorida nomlari zikr etilgan ijodkorlar orasidan Shoyim Bo’tayev va Normurod Norqobilovlarning asarlarini tahlilu tadqiq etish bugungi adabiyotshunoslikning asosiy masalalaridan. О‘zbek qissa va hikoyachiligida milliylik va bosh qahramon yaratish muammosi munozaralidir. Biz mazkur bitiruv malakaviy ishimizda qissa va hikoya janrida milliylik va bosh qahramon masalasini Shoyim Bo’tayev va N.Norqobilov asarlari misolida tadqiq qilishga urindik. Bu esa mavzumizning о‘ziga xos dolzarbligini be l gilaydi. 1 Каримов И.А. Юксак маънавият енгилмас куч – Т.Маънавият. 2008. 137 бет. 3

Bitiruv malakaviy ishning obyekti. Shoyim Bo’tayev “Hayot” T. Sharq 2000 y., N.Norqobilov “Hikoyalar” T. Sharq 2008. hamda ikkala adibning nasriy asarlarini tadqiqiga big‘ishlangan ilmiy tadqiqotlarni ishimizga obyekt qilib oldik. Tadqiqotning metodi. Tadqiqotda tarixiy, qiyosiy tipologik tahlil metodiga ta’nildi. Tadqiqotning ilmiy yangiligi. О‘zbek adabiyotshunosligida hikoya janri keng о‘rganilgan uni biz yuqorida qayd etib о‘tdik. Ammo ijodkorlar Shoyim Bo’tayev hamda Normurod Norqobilovlarning qissa va hikoyalari misolida, ulardagi milliylik hamda bosh qahramon muammolari yetarlicha tadqiq etilmagan. Biz mazkur muammoni baholi qudrat tahlil qilishga urindik. Bu esa ishimizning о‘ziga xos yangiligini kо‘rsatadi. Tadqiqotning amaliy ahamiyati. Mazkur bitiruv –malakaviy ishdan maktab, litsey, kollejning adabiyot о‘qituvchilari ijodkorlarning hayoti va ijodini tahlil qilishda, ma’ruzalar va referatlar, Oliy ta’limda esa talabalar kurs ishlari yozishda bemalol foydalanishlari mumkin. Muammoning о‘rganilganlik darajasi. О‘zbek adabiyotshunosligida hikoya janri tadqiqiga bag‘ishlangan alohida monografik plandagi ilmiy tadqiqot ishlari mavjud. Shuningdek SH.Bo’tayev va N.Norqobilovlarning badiiy mahoratini yoritishga bag‘ishlangan ayrim ilmiy maqola va kuzatishlar mavjud. Ular ijodini O.Sharafiddinov, U.Normatov, Z.Pardayeva, H.Karimov, N.Rahimjonovlar о‘z tadqiqotlarida tadqiq etishgan. Bitiruv malakaviy ishning maqsad va vazifalari. Bitiruv malakaviy ishimizda Shoyim Bo’tayev va Normurod Norqobilovlarning qissa va hikoyalarida milliylik va bosh qahramon muammosini tahlilu tadqiq etishni maqsad qilib oldik va ilmiy ishimizga quyidagicha vazifalarni belgilab oldik. - Shoyim Butayev qissalarining badiiy xususiyatlarini tahlil qilish. 4

- Mazkur qissalardagi qahramonlar va muhit tasvirini berishdagi milliylikka e’tiborimizni qaratish. - Qissalardagi xarakter va ruhiyat tasvirini tadqiq etish. - Normurod Norqobilov hikoyalarining badiiy xususiyatlarini о‘rganish. - Adib hikoyalaridagi bosh qahramon masalasini tahlil etish. - Normurod Norqobilov hikoyalaridagi bosh obraz va muhit tasvirini о‘rganish. Bitiruv malakaviy ishning hajmi. Bitiruv malakaviy ish kirish, xulosadan tashqari ikki bob, tо‘rt fasldan iborat bo’lib, foydalanilgan adabiyotlar rо‘yxati ham ilova qilinadi. Ishning hajmi ellik olti bet . 5