logo

ШОЙИМ БЎТАЕВ РОМАНЛАРИДА СЮЖЕТ ВА КОМПОЗИЦИОН ЯХЛИТЛИК

Yuklangan vaqt:

13.08.2023

Ko'chirishlar soni:

0

Hajmi:

656.5 KB
ШОЙИМ БЎТАЕВ РОМАНЛАРИДА СЮЖЕТ    ВА
КОМПОЗИЦИОН ЯХЛИТЛИК 
МУНДАРИЖА
КИРИШ......................................................................................................3
I боб.  Романий тафаккур тадрижида сюжет поэтикаси................. . 11
1.1. Адибнинг адабий жараёндаги ўрни ва ижодий концепцияси............11
1.2. Романда сюжет элементлари талқини............................................ ...... 28
1.3. Романда образлар динамикаси........................................................ ......40
Боб бўйича хулоса................................................................................ ...... ... 51
  II  боб. Бадиий психологизм ва композицион яхлитлик   синтези… ... 53
2.1. Характер ва бадиий композиция уйғунлиги........................................ . 53
2.2. Бадиий психологимзнинг сюжет ривожидаги ўрни...................... .......69
2.3. Шахс руҳиятини тасвирлашда пейзаж ва портретнинг роли...... ... .....84
Боб бўйича хулоса..........................................................................................94
III боб.  Ёзувчи романларида бадиий хронотоп талқини....................96
3.1. Ёзувчи романида хронотоп ва мифологик талқин...............................96
3.2. “Қўрғонланган ой” романида “тоғ” хронотопи..................................105
3.3. Шаҳар хронотопи..................................................................................113
Боб бўйича хулоса........................................................................................121
Хулоса ...........................................................................................................123
Фойдаланилган адабиётлар рўйхати ......................................................127
1 КИРИШ (фалсафа доктори (PhD) диссертацияси аннотацияси)
Д иссертация   мавзусининг   долзарблиги   ва   зарурати.   Жаҳон
адабиётшунослигида   насрий   асар   поэтикаси   ҳақида   сўз   кетганда,   аввало,
матн   трансформацияси   муаллиф   позициясида   шаклланаёзган   сюжет   ва
композицияда   маромига   етади.   Романий   тафаккур   ижодий   яхлитлик   сари
муқим   бирикув   ҳосил   қилар   экан,   бу   борада   ёзувчи   концепциясининг
маҳорат   билан   намоён   бўлиши   билан   ўлчанади.   Антик   юнон   адабиёти   ва
назарий қонун-қоидалари негизида сайқалланаётган поэтик интизом мудоми
мувозанат   бирлигини   тақозолайди.   Ижодкор   оламида   инсон   тақдири
масаласи   турар   экан,   ҳаётий   воқелик   умуминсоний   муаммолар   билан
туташувда   давомийдир.   Мана   шу   жиҳатларни   назарий   жиҳатдан   асослаб
бериш муҳим вазифалардан бири ҳисобланади. 
Дунё   адабиётшунослигида   фабула   ва   сюжет,   композицион   яхлитлик
синтези масаласи ҳамиша янгиланаётган бадиий тафаккурда ўзига хос тарзда
ўзгариб   боради.   Бу   хилма-хиллик   муаллиф   ўз   олдига   қўйган   мақсад   ва
ижодий   ният   баркамоллигида   турфаланиб,   талқин   ва   тасвирни
мувофиқлаштиради. Сўз ва матн, характер ва образ, қисм ва бутун, мавзу ва
ғоя, бадиий конфликт каби ўнлаб адабий компонентлар сюжет ва композиция
бирикувини   ҳосил   қилади.   Айнан   ушбу   жиҳатлар   замонавий   дунё   насрида
урф саналаётган тасвир экзистенциясини барқарорлаштиради. Шуни эътироф
этиш   жоизки,   ёзувчи   ижодий   нияти   маҳсули   бадиий   матн   қамровида
янгилана   боради.   Буларнинг   барчасида   фалсафий-эстетик   идрок   ҳамда   олам
ва   одам   муносабатлари   тиғизлиги   пластик   ўзгарувчанликни
рангинлаштиради. Ушбу жиҳатларни кенг миқёсда назарий - илмий томондан
ўрганиш зарурати юқоридаги мулоҳазаларимиз далилидир.
2 Бир   қарашда   бадиий   асарнинг   сюжет   ва   композицияси   маром   ва
тартибни   намоён   қиладган   асосий   компонентдир.   Шу   маънода,   давр
манзаралари   ёзувчи   дунёқарашини   кенгайтириб,   мавжуд   муаммоларга   хос
оҳангда   сўз   айтишга   чорлайди.   Зеро,   “Бугун   жонажон   Ўзбекистонимиз
“Миллий   тикланишдан   –   миллий   юксалиш   сари”   деган   устувор   ғоя   асосида
ўз   тараққиётининг   янги   босқичига   дадил   қадам   қўймоқда” 1
  экан
адабиётшунослик   жабҳасида   ҳам   катта   сифат   ўзгаришлари   кузатилиши
табиий.   Бинобарин,   кўнгил   кишилари,   яъни   адабий   асар   муаллифи   ҳамиша
юрак бағрини безовта қилаётган муаммоларни қаламга олади. Психоаналитик
талқин   ёзувчига   катта   имконият   туғдиради.   Адабиётнинг   забардаст
носирларининг   бадиий   изланишларида   фалсафий-психологик   тафаккур,
асосий   атрибутлардан   бири   саналса,   мана   шу   изланишлар   сюжет   ва
композициянинг   пухта   ишланиши   билан   узвий   бирликда   намоён   бўлади.
Мазкур   жараёнда   ёзувчи,   олам   манзарасининг   сиқиқ   бир   картинасини,   ҳам
инсон ботини, руҳиятини англаш манерасини ўзлаштиришига тўғридан-тўғри
боғлиқдир. Адиб романларидаги образлар оламининг изчиллиги, характер ва
руҳият бирлиги, хронотоп ифодаси ва бадиий қаҳрамон қиёфасининг таҳлили
мавзу долзарблигини намоён қилади.
Ўзбекистон   Республикаси   Президентининг   2017   йил   17   февралдаги
ПҚ-2789-сон   “Фанлар   академияси   фаолияти,   илмий   тадқиқот   ишларини
ташкил   этиш,   бошқариш   ва   молиялаштиришни   янада   такомиллаштириш
чора-тадбирлари   тўғрисида”ги,   2017   йил   20   апрелдаги   ПҚ-2909-сон   “Олий
таълим тизимини янада ривожлантириш чора-тадбирлари тўғрисида”ги, 2017
йил 24 майдаги ПҚ-2995 сон “Қадимий ёзма манбаларни сақлаш, тадқиқи ва
тарғиб   қилиш   тизимини   янада   такомиллаштириш   чора-тадбирлари
тўғрисида”ги, 2017 йил 13 сентябрдаги ПҚ-3271-сон “Китоб маҳсулотларини
нашр   этиш   ва   тарқатиш   тизимини   ривожлантириш,   китоб   мутолааси   ва
китобхонлик   маданиятини   ошириш   ҳамда   тарғиб   қилиш   бўйича   комплекс
1
  “Миллий   ўзлигимиз   ва   мустақил   давлатчилигимиз   тимсоли”.   Президент   Ш.Мирзиёевнинг   ўзбек   тилига
давлат   тили   мақоми   берилганининг   ўттиз   йиллигига   бағишланган   тантанали   маросимдаги   нутқи   //
Ўзбекистон овози. – Тошкент, 2019, 22 октябрь. 
3 чора-тадбирлар   дастури   тўғрисида”ги   қарорлари,   2019   йил   21   октябрдаги
“Ўзбек   тилининг   давлат   тили   сифатидаги   нуфузи   ва   мавқеини   тубдан
ошириш   чора-тадбирлари   тўғрисида”ги   Ўзбекистон   Республикаси
Президенти   Фармони,   Ўзбекистон   Республикаси   Вазирлар   Маҳкамасининг
2018 йил 16 февралдаги  124-Ф-сон “Ўзбек  мумтоз ва замонавий адабиётини
халқаро   миқёсда   ўрганиш   ва   тарғиб   қилишнинг   долзарб   масалалари”
мавзусидаги   халқаро   конференцияни   ўтказиш   тўғрисида”ги   фармойиши
ҳамда   мазкур   фаолиятга   тегишли   бошқа   меъёрий-ҳуқуқий   ҳужжатларда
белгиланган   вазифаларни   амалга   оширишда   ушбу   диссертация   тадқиқоти
муайян даражада хизмат қилади. 
Тадқиқотнинг   республика   фан   ва   технологиялари
ривожланишининг   устувор   йўналишларига   мослиги.   Мазкур   тадқиқот
республика   фан   ва   технологиялари   ривожланишининг   I.   « Ахборотлашган
жамият   ва   демократик   давлатни   ижтимоий,   ҳуқуқий,   иқтисодий,   маданий,
маънавий-маърифий   ривожлантиришда   инновацион   ғоялар   тузишини
шакллантириш   ва   уларни   амалга   ошириш   йўллари »   устувор   йўналишига
мувофиқ бажарилган.
Мавзунинг   ўрганилиш   даражаси.   Жаҳон   адабиётшунослигида   матн
поэтикаси   билан   боғлиқ   қатор   ишлар   қилинган.   Арастунинг   фикрича,   «бир
хил   нарсани   бир   хил   восита   билан   тасвирлаган   ҳолда   ё   автор   воқеаларга
аралашмай   ҳикоя   қилиши,   ёки   ўзини   худди   Ҳомердай   тутиши   мумкин.   Ёки
бутун   ҳикоя   давомида   автор   ўзлигича   қолиши,   ёхуд   барча   акс   эттирилувчи
шахсларни   гавдалантириши   мумкин» 2
.   Пьер   Даниэль   Юэ   романларнинг
пайдо   бўлиши   ҳақида   ХV   аср   охирларида   катта   тадқиқотлар   яратган 3
.
Ф.Г.Гегелнинг романлардаги бадиий-эстетик идеал, ғоя, услуб, пафос, руҳий
эврилиш,   образ,   характер   ҳақидаги   мулоҳазалари   ҳам   бугунги   кунда   ўта
муҳимдир 4
.   Шуингдек,   рус   мунаққидларидан   В.Г.Белинский,   М.М.Бахтин,
2
  Арасту. Поэтика. Ахлоқи кабир. Риторика. – Тошкент: Янги аср авлоди. 2012. – Б. 22. 
3
  Пьер   Даниэль   Юэ.   Романларннг   пайдо   бўлиши   ҳақида   рисола.   Қуронов   Д.,   Раҳмонов   Б.   Ғарб   адабий-
танқидий тафаккури тарихи очерклари. – Тошкент: Фан. – Б.148-157. 
4
  Гегель, Фридрих Георг. Эстетика.Биринчи  жилд. Рус тилидан  М.Абдуллаев  таржимаси.  – Фарғона.  2011.
400 б.
4 Д.Затонский,   А.Н.Веселовский,   М.Б.Храпченко,   В.Виноградов,   психологизм
муаммоси  борасида   йирик  тадқиқотлар  яратган  З.Фрейд,  Х.Ортега-и-Гассет,
К.Г.Юнг   сингари   файласуф-эстетлар   ҳам   роман   поэтикасида   сюжет   ва
композициянинг баъзи масалаларига аниқлик киритишган 7
. 
Ўзбек   адабиётшунослигида   роман   ва   роман   сюжети,   бадиий   тафаккур
ва   композицион   бутунлик   борасида   қатор   ишлар   амалга   оширилди.
М.Қўшжонов,   О.Шарафиддинов,   С.Мамажонов,   У.Норматов,   Н.Каримов
Б.Назаров,   А.Раҳимов,   Ҳ.Умуров,   Қ.Йўлдошев,   Й.Солижонов,   Д.Қуронов,
Б.Каримов,   сингари   олимлар   масаланинг   айрим   қирраларини   қисман
ўрганилган. 8  
Яқин   йилларда   қилинган   тадқиқотлардан   М.Шарафиддинова,
М.Пирназарова,   З.Пардаева,   Ш.Дониярова,   М.Тожибоева,   У.Жўрақулов,
И.Якубов,   А.Носиров,   кабиларнинг   диссертацияларида   масаланинг   айрим
қирралари   тадқиқ   этилган. 9
  Бироқ   бу   назарий   тадқиқотларнинг   ҳеч   бирида
истеъдодли   ёзувчи   Шойим   Бўтаевнинг   романлари   асосида   монографик
аспектда   бадиий   сюжет   ва   композициянинг   умумий   ва   хусусий   жиҳатлари
ўрганилган эмас. 
7
  Бахтин.   М.М.   Эпос   и   роман   //   Вопросы   литературы.   –   1970.   -   №1.   –С.   95-123.;   Затонский   Д.   Искусство
романа и ХХ век – М.: Наука, 1982. С.3.; Фрейд З. Введение в психоанализ. В. 4-х.т. – М.: 2000.; Виноградов
В.В. О языке художственной прозы. –М.: Наука, 1980.Стр., Виноградов В. Поэтика русский  литературы. –
М.:   Наука,   1976.   С.   191-195.;   Белинский   В.Г.   Разделение   поэзия   роды   и   виды.   ПСС.   Т.5.   –М.-Л.,   1954.;
Веселовский   А.Н.   Историческая   поэтика.   –Л.,   1940.;   Храпченко   М.Б.   О   разработке   проблемы   поэтики   и
стилистики. Изв. АН СССР, отд. Лит. И языка. 1961. Т.20 В.5.; Хосе Ортега-и-Гассет. Мысли о романе. –В.
КН: Эстетика. Философия культур. –М., 1991. С. 265.
8
 Қўшжонов М. Ўзбек романчилигининг ривожланиш босқичлари ва жанр хусусиятлари // Адабий турлар ва
жанрлар.   Уч   жилдлик.   Биринчи   жилд.   –Т.:   Фан,   1991.-Б.   299-382   ва   бошқ;   Шарафиддинов   О.   Абдулла
Қаҳҳор (Машҳур кишилар ҳаёти). –Т., 1978; Ўша муаллиф. Чўлпонни англаш. –Т.: Ёзувчи, 1994. Мамажонов
С. Услуб  жилолари. –Т.: Адабиёт ва санъат  нишриёти. 1972;  Норматов  У. Насримиз анъаналари. –Т., Фан,
1991.   Ўша   муаллиф.   Ўтган   кунлар   ҳайрати.   –   Т.:   1997;   Ўша   муаллиф.   Умидбахш   тамойиллар.   –   Т.:
Маънавият, 200; Ўша муаллиф. Тафаккур ёғдуси. – Т., 2005; Умуров Ҳ. Бадиий ижод асослари.  Ўзбекистон.
–Т., 2001. Раҳимов А. Ўзбек романи поэтикаси (сюжет ва конфликт): Филол. Фанлари д-ри.  д исс. автореф. –
Т.:   1993.   ;   Қ.Йўлдошев.   Ёниқ   сўз.   –Т.:   «Янги   аср   авлоди».   2006.   458-б.   Солижонов   Й.   ХХ   асрнинг   80-90-
йиллари   ўзбек   насрида   бадиий   нутқ   поэтикаси.   Фил.  фан.  док.  дис.   –  Т.:   ТАИ,   2002,  –   302  б.;   Қуронов   Д.
Чўлпон насри поэтикаси . –Т.: «Шарқ». 2004. 298-б.; Каримов Б. Абдулла Қодирий. –Т.: «Фан». 2006. 181-б ; 
9
  Шарафутдинова М.О. Особенности повествовательной структур ы узбекского романа ХХ века в контексте
мировой   литературы.   Автореф.   дис.   док.фил.наук.   –Тошкент:   ТАИ,   2010,   50   б.;   Пирназарова   М.   Ҳозирги
ўзбек романчилигида услубий-шаклий изланишлар. Филол. фанлари д-ри. номзоди. … автореф. –Т.: 2006. 36
б.;   Пардаева   З.   Ҳозирги   ўзбек   романчилигининг   тараққиёт   тамойиллари.   Филол.   фанлари   д-ри.   дисс.
автореф.   –Т.:   2003.   68   б;.   Дониярова   Ш.   Истиқлол   даври   ўзбек   романларида   миллий   руҳ   ва   қаҳрамон
муаммоси.   Филол.   фанлари   д-ри.   дисс.   …   автореф.   –Т.:   2016.   70   б.;   Якубов   И.   Мустақиллик   даври   ўзбек
романлари   поэтикаси .   Филол.   фанлари   д-ри.   дисс.   …   автореф.   –Т.:   2018.   70   б.;   Насиров   А.   Одил   Ёқубов
романлари поэтикаси. Филол. фанлари д-ри. дисс. … автореф. – Самарқанд, 2018. 70 б.; Шофиев О. Эркин
Аъзам   насри   бадиияти   (киноя   ва   образ).     Филилогия   фанлари   бўйича   фалсафа   доктори   ( PhD )   диссер.
автореф. – Самарқанд, 2019. – Б. 51.
5 Тадқиқотнинг   диссертация   бажарилган   олий   таълим   ёки   илмий
тадқиқот   муассасасининг   илмий   тадқиқот   ишлари   режалари   билан
боғлиқлиги.   Диссертация   Самарқанд   давлат   университети   истиқлол   даври
адабиёти ва адабиёт назарияси кафедрасининг “ Ўзбек адабиётида адабий тур,
жанлар   тараққиёти   ва   поэтикаси ”   мавзусидаги   илмий-тадқиқот   ишлари
режаси доирасида амалга оширилган.
Тадқиқотнинг   мақсади:   Шойим   Бўтаев   романлари   поэтикасини
замонавий   ўзбек   насрида   ўзига   хослиги,   тасвир   ва   талқиндиги   ижодий
ўзгаришлар   сюжет   ва   композицияда   юзага   чиқишини   таҳлиллар   мисолида
очиб беришдан иборат. 
Тадқиқотнинг   вазифалари:   бадиий   асар   поэтикасининг   муҳим
компонентларидан бири сюжет ва композицияни тартибланишини Ш.Бўтаев
асарлари   мисолида   жаҳон   ва   ўзбек   адабиётшунослиги   тимсолида
умумлаштириш;
сюжетнинг   романий   тафаккурни   юзага   чиқаришда   ёзувчи   бадиий
услуби,   маҳорати,   поэтик   изланишлари   негизида   намоён   бўлишини   талқин
қилиш;
романда   муаллиф   ижодий   концепцияси   ва   матн   позициясида
бирлашадиган   образ   ўсиш-ўзгаришларини,   миф   ва   неореализм
тамойилларини   аниқлашда   умуминсоний   масалалар   қамровининг
чуқурлашиб боришини тавсифлаш;
бадиий   характер   яратишда   ёзувчи   ижодий   концепцияси   ва   адабий
анъаналар таъсирини аниқлаш;
роман   поэтикасига   дахлдор   психологизм   масаласини   ижодкор
“мен”ида юзага чиқишини, ривоят ва матн сюжет изчиллигини таъминловчи
асосий хусусият эканлигини исботлашдан иборат.
Тадқиқот   объекти   сифатида   Шойим   Бўтаевнинг   “Қўрғонланган   ой”,
“Шох” ва “Еттинчи тонг” романлари асос қилиб олинди. Ушбу асарларнинг
юзага   келишида   жаҳон   ва   қардош   халқлар   адабиёти   таъсири   масаласи   ҳам
6 ўрганилди.  Миллий  ва  умуминсоний  масалалар  муносабатига  ҳам  ойдинлик
киритилди.
Тадқиқот предметини  ёзувчи поэтик изланишларида бўй кўрсатаётган
сюжет   яратиш   маҳорати   ҳамда   композицияни   ишлаш   йўсинларига   алоҳида
тўхталиб, қисм ва бутун бирлигига жиддий эътибор қаратилди. 
Тадқиқотнинг   усуллари   Диссертацияни   шакллантиришда   қиёсий-
типологик,   структурал,   биографик,   герменевтик   ва   психологик   таҳлил
усулларидан фойдаланилди.
Тадқиқотнинг илмий янгилиги  қуйидагилардан иборат:
жаҳон   адабиётшунослигида   сюжет   вақти,   композиция   вақти   ҳамда
адабий   хронотоп   шакллари   антик   юнон   маданиятидан   озиқланиб,   тадрижий
такомиллашуви асосланган;
Ш.Бўтаев   ижодий   концепциясида   юзага   келган   муҳим   омиллардан
бири   қаҳрамон   руҳияти   интеллекти   ҳамда   умуминсоний   муаммолар
моҳиятига   замон   кишиси   нуқтаи   назаридан   талқинларига   таҳлилий
ёндошилган;
мифопоэтик тафаккур сарҳадларининг кенгайиши борасида психологик
таҳлил   ижодий   майл   асоси   эканлиги,   ёзувчи   идрокидаги   фалсафий-эстетик
бадиий талқинлари асосланган;
адабий   хронотопнинг   ривожланишида   композицион   яхлитлик   муҳим
омил эканлиги “Шох”, “Қўрғонлонган ой” романлари мисолида аниқланган.
Тадқиқотнинг   илмий   аҳамияти   ўрганилган   бадиий,   илмий-назарий
манбалардан   ҳамда   ишнинг   якуний   хулосалари   сифатида   тақдим   қилинган
материаллардан   Ш.Бўтаевнинг   маҳорати   ва   адабиёт   назарияси   масалалари
ҳамда   мустақиллик   даври   ўзбек   насрига   доир   тадқиқотларда   фойдаланиш
мумкинлиги билан белгиланади.
Тадқиқот   натижаларининг   илмий-амалий   аҳамияти   олий   таълим
тизимидаги “Янги ўзбек адабиёти”, “Ҳозирги адабий жараён”, “Ўзбек адабий
танқиди   тарихи”,   “Адабиётшуносликка   кириш”   каби   фанлардан   дарслик,
ўқув   қўлланмалар   яратишда   ёрдамчи   материал   сифатида   ҳамда   ёзувчилар
7 ижоди   бўйича   алоҳида   семинар   ва   махсус   курсларда   фойдаланиш
мумкинлиги билан изоҳланади.
Тадқиқот   натижаларининг   ишончлиги   республикамиз   ҳамда
хорижий   олимларнинг   илмий-назарий   фикр   ва   қарашларига   асослангани,
нашр қилинган тезис ва мақолалар, илмий журналларда тадқиқотлар тегишли
муассасалар   томонидан   тасдиқлангани,   тадқиқот   вазифаларига   мос   келувчи,
ўзаро   бир-бирини   тўлдириб   борувчи   тадқиқот   методлари   қўлланилгани   ва
натижаларнинг   ваколатли   тизимлар   томонидан   тасдиқланганлиги   билан
белгиланади.
Натижаларнинг   жорий   қилиниши.   Замонавий   ўзбек   насрида   сюжет
ва   композицион   яхлитлик   синтези   ҳодисасини   талқин   этиш   ҳамда   унинг
илмий-назарий асосларини ишлаб чиқиш асосида: 
Роман жанри поэтикасининг муҳим тадрижий такомилига оид назарий
қарашлари ва илмий хулосаларидан
ФА-Ф1,   ГОО2   “Қорақалпоқ   фольклори   ва   адабиёти   жанрларининг
назарий   масалаларини   тадқиқ   этиш”   мавзусидаги   фундаментал   тадқиқот
лойиҳаси   ва   2017-2020   йилларда   амалга   оширилган   ФА-Ф1-ОО5
“Қорақалпоқ   фольклоршунослиги   ва   адабиётшунослиги   тарихини   тадқиқ
этиш”   мавзусидаги   фундаментал   илмий   лойиҳани   бажариш   жараёнида
фойдаланилган   (Ўзбекистон   Республикаси   Фанлар   Академияси
Қорақалпоғистон   бўлимининг   2021   йил   17   ноябрдаги   350/1-
маълумотномаси).   Натижада,   ихтисослик   фанларини   ўқитиш,   малака
ошириш курслари, шунингдек, она тили ва адабиёти фани ўқитувчиларининг
дарс самарадорлигини оширишга эришилган;
Сюжет   ва   композиция   уйғунлиги   бадиий   такомилида   шаклланган
индивидуал   услубий   хусусиятлари   асарларида   акс   этган   психологизм   ҳамда
адабий хронотопдан олинган илмий хулосалар ёшлар орасида китобхонликни
янада   ривожлантиришга   имкон   туғдиради.   Натижада,   миллий   ўзликни
англаш   ва   жаҳон   бадиий   дурдоналарида   акс   этган   азиз   авлиё   ва   мукаррам
8 зотларнинг   педагогик   ҳамда   фалсафий-ахлоқий   қарашлари   бадиий   инъкоси
уйғунлигида асосланган.
Ёшлар   орасида   китобхонлик   маданиятининг   шаклланишига,   уларнинг
маънавий   оламини   бойитиш   ва   дунёқарашини   кенгайтириш   бўйича   илмий
хулосалар   ПЗ-2017927124   рақамли   “Таълим   муассасаларида   ҳамкорлик
асосида   педагогик   фаолиятни   ривожлантириш”   номли   амалий   лойиҳа
мазмунига   сингдирилган   (Низомий   номидаги   Тошкент   давлат   педагогика
университетининг 2021йил 12 августдаги 02-07-2038/04-сон далолатномаси).
Натижада,   умумий   ўрта   ва   олий   таълим   муассасалари   ҳамкорлиги   асосида
ёшларнинг шаклланиш ва дунёқарашини кенгайтиришга замин яратган. 
Амалий   натижаларнинг   қўлланилиши   ихтисослик   фанларини   ўқитиш,
малака ошириш курслари, шунингдек, она тили ва адабиёт ўқитувчиларининг
дарс   самарадорлигини   оширишга   хизмат   қилган.   Натижада   диссертант
қарашлари қиёслар асосида умумий хулосаларни кучайтиришга асос бўлган.
Амалий   натижаларнинг   қўлланилиши   ихтисослик   фанларини   ўқитиш,
малака ошириш курслари, шунингдек, она тили ва адабиёт ўқитувчиларининг
дарс самарадорлигини оширишга хизмат қилган.
Тадқиқот   натижаларининг   апробациялари.   Тадқиқот   натижалари
3та халқаро ва 12 та республика илмий-амалий анжуманларда апробациядан
ўтказилган. 
Натижаларнинг   эълон   қилинганлиги.   Диссертация   мавзуси   бўйича
жами 15 та илмий иш, шулардан, Ўзбекистон Республикаси Олий аттестация
комиссиясининг   диссертациялар   асосий   илмий   натижаларини   чоп   этиш
тавсия этилган илмий нашрларда 10 та мақола, жумладан, 5 таси республика,
5 таси хорижий журналларда эълон қилинган.
Диссертациянинг  тузилиши ва ҳажми  Диссертация кириш, уч асосий
боб, хулоса ва фойдаланилган адабиётлар рўйхатидан иборат. Ишнинг ҳажми
135 саҳифани ташкил этади.
9 I   БОБ
  РОМАНИЙ ТАФАККУР ТАДРИЖИДА 
СЮЖЕТ ПОЭТИКАСИ 
1.1. Адибнинг адабий жараёндаги ўрни ва ижодий концепцияси.   ХХ
аср   ўзбек   насри   ҳақида   гап   кетганда,   Абдулла   Қодирий,   Чўлпон,   Ойбек,
А.Қаҳҳор,   П.Қодиров,   О.Ёқубов,   Ў.Умарбеков,   Ш.Холмирзаев,   Ў.Ҳошимов
сингари   ёзувчилар   кўз   ўнгимизда   гавдаланади.   Бу   бетакрор   адиблар   турли
даврларда қалам тебратса-да, ўзбекона миллий ғурур ва ифтихорни назардан
чеккада   қолдирмади.   Айниқса,   ўзларининг   ижодий   концепциясига   садоқат
билан   ёндошдилар.   Бу   анъаналарни   изчилликда   давом   эттирган   ижодкор
Шойим Бўтаев романлари кейинги йилларда жанр тараққиётини юксалишига
маълум даражада ҳисса бўлиб қўшилди. Адиб романларидаги поэтик тасвир
хусусиятини,   илмий   тадқиқ   қилиш   ва   бадиий   маҳоратини   намоён   этиш
орқали,   кейинги   йиллар   романчилигининг   ўзига   хос   тамоёилларини
кўрсатишдан   иборат.   Бадиий   талқиннинг   поэтик   қонунияти   –   сюжет   ва
композицияда   маромига   етади.   Бундай   таснифлаш   роман   жанри   қамрови   ва
талқин   рангинлигини   тақозолайди.   Инсоний   фазилатлар   ва   миллий   руҳ
маданияти поэтик талқинда, қаҳрамонлар оламида намоён бўлишига эътибор
қаратилган. 
Янгиланаётган   бадиий   тафаккур   сарҳадларини   ўзининг   бетакрор
асарлари   билан   бойитиб   келаётган   Шойим   Бўтаев   ижодида   ҳикоя,   қисса,
роман жанридаги асарлар ўрин олган. Шойим Бўтаев услубий ўзига хослиги
ҳақида   сўз   юритганда,   аввало,   миллий   ва   умуминсоний   ғояларнинг   поэтик
талқинини  фалсафий-эстетик  қамров  негизида  идроклагани   билан  ўлчанади.
Шуни   қайд   этиш   лозимки,   ёзувчи   ким   ва   нима   ҳақида   асар   битмасин,
китобхонга   кутилмаган   образлар,   характерлар,   қаҳрамонлар   қисматидан   сўз
очади. 
10 Ёзувчи   илк   ижодини   ҳикоялар   ёзиш   билан   бошлаган.   Биринчи   қиссаси
“Сирли   юлдузлар”   (1984)   деб   номланиб,   кейинчалик   “Дунёнинг   сарҳисоби
бор”   (1988),   “Энди   бари   бошқача”   (1990),   “Шамол   ўйини”   (1995),
“Кунботардаги боғ” (1997), “Ҳаёт” (2000), “Кўчада қолган овоз” (2005) каби
қисса   ва   ҳикоялардан   иборат   тўпламлари   бирин-кетин   нашр   қилинди.
Ёзувчига   шуҳрат   келтирган   “Қўрғонланган   ой”   (1996),   “Шох”   (2006)   каби
романлари   кенг   жамоатчиликнинг   эътирофига   тушди.   Мана   шу   меҳнатлари
эвазига   ҳукуматимиз   томонидан   2001-йил   “Дўстлик”   ордени   билан
тақдирланди.   Ёзувчи   асарлари   билан   танишар   эканмиз,   кутилмаган   воқелик
(сюжет)га   дуч   келамиз.   Айниқса,   инсон-табиат-жамият   бирлиги   ёзувчи
ижодий   концепциясининг   ажралмас   қисмига   айланиб   улгурганлигини
алоҳида қайд этиш лозим. 
Адабиётшунос   И.Ёқубов   қайд   қилганидек:   “Ўзбек   адабиётшунослигида
узоқ   йиллар   давомида   Ғарб   эстетикаси   ва   бадиияти   тамойиллари   билан
замонавий   адабий   жараён   ҳодисаларини   боғлашга   кучли   интилиш   мавжуд
бўлиб   келди.   Шубҳасиз,   биз   бу   ҳаракатнинг   ижобий   жиҳатларини   инкор
этмаймиз.   Аммо   шуни   унутмаслик   керакки,   миллий   истиқлол   даврида
ўзбекнинг   олам   ҳодисаларини   қабул   қилиш   ва   унга   ёндошиш   тарзида
сезиларли   силжиш   содир   бўлди.   Ўзбек   романи   ўз   тараққиётининг   олдинги
босқичларига   нисбатан   теранроқ   даражада   миллийлашди.   Плюралистик
янгича   ижодий   тафаккур   бадиий   ижод   тарзида   ҳам   кўп   тармоқлиликни
келтириб   чиқарганлиги   эндиликда   адабий-назарий   изланишларимизнинг
асосини   жонли   адабий   жараён   тажрибаларини   ўрганиш,   романчилигимиз
еткачи   тамойилларини   миллий   ва   жаҳоний   асосларда   тадқиқ   этиш
заруратини юзага чиқаради” 1
. 
Ҳақиқатдан   ҳам,   миллий   романчилигимизда   кўзга   кўринаётган   қатор
адиблар   изланишлари   юқоридаги   мулоҳазаларни   тўлалигича   асослайди.
Бошқача айтганда, роман тадрижида тафаккур қамровининг сифат ўзгаришга
1
 Ёқубов И. Бадиий – эстетик сўз сеҳри. –Т.: «ТДПУ». –Б. 40-41.
11 қараб   силжиши,   анъана   ва   ноанъана   чегарасидаги   поэтик   талқинни   янада
жозибадор бўлишига катта замин бўлганлигини ҳам таъкидлаш лозим. 
ХХ   аср   нафақат   ўзбек,   балки   қардош   халқлар   адабиётида   роман
поэтикасига   доир   катта   ўзгаришлар   намоён   бўлганлиги   адабий
жамоатчиликка   яхши   маълум.   Мазкур   ўсиш-ўзгаришлар   фонида   Шойим
Бўтаев   изланишлари   ҳикоядан   –   қиссага,   қиссадан   –   романга   қараб   катта
эврилишларни   барқарорлашувига   олиб   келди.   Адиб   ижодида   учта
хусусиятни алоҳида ажратиб кўрсатиш мумкин: 1.Шахс. 2.Табиат. 3.Жамият.
Мана   шу   учлик   адиб   романларида   қизил   ип   бўлиб,   сюжет   динамикасини
синтезлайди. Адиб ана шу учликдан катта умумлашмалар чиқаришга ҳаракат
қилади.   Адибнинг   илк   романи   “Қўрғонланган   ой”даги   Муртазо,   “Шох”
романидаги   Ҳотам   ва   Қулмаҳмуд   каби   қаҳрамонлар   ана   шу   учликни
тўлдирувчи асосий образлар десак, асло муболаға бўлмайди. 
Бу   ҳақда   проф.   З.Пардаева   шундай   эътироф   этади:   “Қўрғонланган   ой”
романи   ХХ   асрдаги   ўзбеклар   ҳаёти.   Қаҳрамон   ҳаёти   истило   тасарруфида
кечса-да, роман тафаккурида бу жиҳатларга ижтимоийлик нуқтаи назаридан
ҳам,   сиёсий   житҳатдан   ҳам   урғу   берилмайди.   Роман   тафаккурига   жалб
этилган   манба   умуминсоний   муаммолар   даражасида   тасвирланган   инсонга
хос   характернинг   полифоник   талқинидир.   Ёвузликнинг   ҳар   бир   кўриниши
ҳам зулмдир. Инсон ўз руҳига сингиб кетган ёвузлик моҳиятини англаши ўз
фожиасининг сабабини англаши демакдир. Инсон руҳига ёвузликнинг кириб
келиши   ва   унинг   фожий   оқибатлари   “Қўрғонланган   ой”   романига   ҳам   олиб
кирилган.   Романнинг   бадииий-эстетик   аҳамияти   шундаки,   ёзувчи   романга
хос   тафаккурни   романга   жалб   этишда   полифоник   талқин   йўлларига
мурожаат   этади” 5
.   Айтиш   лозимки,   мазкур   манбада   ёзувчининг   табиат   ва
жамиятниннг   бир   бўлаги   инсон   эканлиги,   у   давр   талаб   қилган   интизомдан
сира   бир   қадам   чеккага   чиқолмаслиги,   нафс   кетидан   эргашган   Муртазо
кабилар   алал   оқибатдан   фожиалар   гирдобида   ҳалок   бўлишини   мантиқий
урғуламоқда.   Тақдирга   кўникиш,   ҳаёт   билан   ўйнашмаслик,   ҳаётнинг
5
 Пардаева З. Ўзбек романи поэтикаси. –Т. “А.Қодирий номидаги халқ мероси нашриёти”. 2003. –Б. 128. 
12 интизомий   қоидаларидан   чеккага   чиқишлик   руҳий-маънавий   инқироздир,
деган   хулосага   келади   ёзувчи.   Бу   хусусият   қирғиз   адиби   Чингиз   Айтматов
ижодий   концепциясининг   ўзак-томирини   ифодалаб   келганлигини   ҳам
таъкидлаш ўринлидир. 
Адабиётшунос   Асил   Рашидов   таъкидлаганидек:   “Чингиз   Айтматов
қаҳрамонларининг   хатти-ҳаракатларида,   меҳнат   фаолиятида,   ички   ва   ташқи
қиёфаларида   ўтмиш   ва   келажак,   янги   давр   ва   эски   замон,   ер   ва   осмон   каби
тушунчаларнинг   уйғунлашуви   намаён   этилади...   Адиб   қаҳрамонлари
аксарият   ғайритабиий   ташвишу   безовталикда   яшайди.   Уларнинг
қўнимсизлиги, тиниб-тинчимаслиги, ўзига хослиги, ҳар қандай шароитда ҳам
ўз орзу-ниятларига содиқ қолиб ҳаёт ҳақиқатини исботлаб тасдиқлашларида
инкишоф этилдаи”. 6
Дарҳақиқат,   буюк   адиб   Чингиз   Айтматов   қаҳрамонларининг   турфа
олами,   уларнинг   инсоният   олдидаги   жаҳоний   муаммоларни   англаши   ва   ҳис
этиши, ҳар қандай ҳолатда ўз эътиқодига содиқ қолиш ҳолатлари китобхонни
тафаккур қилишга мажбур қилади. 
Ёзувчи   ижодида   инсон   концепциясига   назар   ташлар   эканмиз,   ҳ ар   бир
адиб ҳаётни бадиий-эстетик талқин қилиш борасида ўз ижодий қарашларига
эга   бўл.   Бу   концепция   ижодкор   тафаккур   тарзининг   асардан-асарга   қараб
ўсиш,   ўзгариш,   янгиланишларини   тартиблаштиради.   Ижодий   концепция
зарурати   ёзувчини   ҳам   маънан,   ҳам   руҳан   чиниқтиради.   Жаҳон   адабиётида
кўзга кўринган илғор анъаналарни янгилашга, улардан баъзан илҳом олишга
катта замин яратади. Хусусан, Ш.Бўтаев ижодида бадиийлик модуси хилма-
хил ва ранг-баранг. Ўтиш даври одамларининг ботинида, ҳам руҳиятида акс
этган  ўсиш-ўзгаришларни  теран ифодалаш борасида  катта изланишлар олиб
бормоқда.   Ёзувчи   ижодида   кўзга   кўринган   энг   асосий   феномен   –   шахс!   Бу
унинг   “нима   демоқчи   ва   нимани   ифодаламоқчи”   деган   бош   концепциясини
юзага чиқишига имкон берган. 
6
  Рашидов   А.   Чингиз   Айтматов   олами.   Қайта   ишлаб   тўлдирилган   иккинчи   нашри.   –   Тошкент,
Ўқитувчи, 2011. 81-бет.
13 Таъкидлаш   лозимки,   даврнинг   ижтимоий   ҳаёти   адиб   романларининг
асосий   моҳиятини   ташкил   қилади.   Бу   ҳақда   сўз   юритганда,   аввало,   ШАХС
бўлиб шаклланиш, жамиятга бирор мақсадда наф-фойда бериш ва шу қатори
ўзлигини,   насл-насабини   англаш   мантиқийлиги   юзага   қалқиб   чиқади.   Адиб
ана   шу   мезонни   ўзининг   ижодий   концепциясида   бадиий-эстетик   тафаккур
ўзанларини   тамомила   бошқача   шаклда   ифодалашга   диққат   қаратганлигида
кўринади. 
Романшунос   олим   Қ.Йўлдошев   фикрича:   “Роман   жуда   чигал   ва
мураккаб тараққиёт йўлини босиб ўтди. Буюк Достоевскийга қадар романни
муаллиф   ҳақиқати   бошқарарди.   Романнавис   ҳар   бир   қаҳрамоннинг   қачон
нима   қилишини   биларди.   Бу   хатти-ҳаракатларнинг   ҳар   бири   муаллиф
томонидан   ўзининг   ижтимоий-ахлоқий   баҳосини   топган   бўларди...   ҳар   бир
роман муаллифида қаҳрамонини тушиниш ва акс эттиришнинг бировникига
мутлақо   ўхшамайдиган   концепцияси   бўлиши   талаб   этилади.   Одамни
ўзигагина   хос   назар   билан   кўра   олмайдиган   одам   роман   ёза   олмаслиги   аён
бўлди. Чунки роман воқеа ҳам, ғоя ҳам, мафкура ҳам эмас, балки бошқаларга
ўхшамайдиган   тирик   одам   руҳияти   тасвиридир” 7
.   Бинобарин,   манбага
қўшимча   тарзда   шуни   қайд   этиш   муҳим,   ҳар   бир   шахс   алоҳида   характер,
индивид, ўзига хос яшаш тарзига эга яратиқдир. Ана шу мезонлар бирлашиб,
ижодкор   феноменини   ташкил   қилади.   Ёзувчи   Ш.Бўтаевга   хос   индивидуал
шахс   қирралари   бадиий-эстетик,   фалсафий-психологик   дунёқараши
концепциясини белгилаб беради. 
Эътиборлиси   шундаки,   мазкур   хусусият   ёзувчининг   ғоясини,
мақсадини,   маҳоратини,   услубини   бирлаштиради.   Бу   “Қўрғонланган   ой”
романида   янада   яққол   кўзга   ташланади.   Саргузашт   воқеаларга   бой   ушбу
роман   бўйича   тадқиқот   олиб   борган   Х.Тўлибоев   мана   бу   фикрларни   илгари
сурган:   “Ижодкор   бадиий   концепцияси   ҳамиша   холисликка   интилади.
Ваҳоланки,   ҳар   бир   асарда   бир-бирига   нисбатан   рақобатда   турадиган
дунёқарашлар  турфалиги  гавдаланади.   Дарвоқе,   мантиқан   боғланган   бадиий
7
 Йўлдошев Қ. Ёниқ сўз сеҳри. –Т., Янги аср авлоди. 2006. Б.71.
14 концептуалликда   ҳам   давр   руҳияти,   ҳам   муаллиф   шахсияти,   ҳам   қаҳрамон
индивидуаллиги   аралашиб   кетади.   Унда   ижтимоийлашган   моҳиятнинг
фалсафий-маърифий-ахлоқий   асослари   типиклашади.   Шартланган   тизимда
фаолият,   дунёқараш,   онг   ва   туйғу   таҳлил   ва   талқин   адабий   қамров
эврилишларини   ҳосил   қилади.   Аслида,   ҳам   давр   руҳияти,   ҳам   шахс
маънавиятини   издан   чиқарадиган   етакчи   омиллар   ижтимоий   муносабатлар
зичлигига   пайвандланади.   Шахс   ирода   йўналиши   мустаҳкамлиги   инсонни
муҳофаза   қиладиган   етакчи   мезон   ҳисобланади.   Абадий   табдилда   одамзод
майл   ва   истаклари   кучлилиги   уни   таназзулга   етакловчи   омил   сифатида
намоён   бўлади.   Ш.Бўтаев   қаҳрамонлараро,   айни   пайтда,   шахс   ботинида
қабариб   кўринадиган   ички   мухолифатни   таҳлил   марказига   кўтаради”. 8
Келтирилган   иқтибосда   икки   хусусият   яққол   кўзга   ташланади,   биринчидан,
ёзувчи   бадиий   воқеликни   янада   қизиқарли   чиқиши   учун   ўқувчини
кутилмаган   саргузаштларга   етаклайди,   бу   адибнинг   бош   услубий   ўзига
хослиги, иккинчидан, ана шу воқелик замирида кечаётган ҳаёт ҳақиқатининг
сабаб   ва   оқибатларини   англашга   йўналтиради.   Булар   эса   ўз-ўзидан   ШАХС
концепциясининг моҳиятини типиклаштиради. Айни пайтда, ёзувчи  ижодий
ниятининг   мағзига   туташувини   ҳам   тақозолайди.   Демак,   ёзувчи   тутумлари
ўз-ўзидан   услубий   индивидуаллик   билан   жаҳоний   аспектда   ғоявий
ўзгаришларни   бир-бирига   туташувини   ҳам   реаллаштиради.   Адиб   шу
тамойилда   сабаб   ва   оқибат   фалсафасини   давр   муаммоларидан   излашга
қаратади. 
Рус олими М.Бахтин таъкидлашича: “Роман бошқа жанрлар билан бир
хил муносабатга киришмайди. Антик юнон даврида, Рим адабиётининг олтин
даврида   бошқа   жанрлар,   масалан   эпос   бир-бирини   тўлдирувчи   жанр
сифатида   юзага   келган.   Шуниси   характерлики,   роман   ҳеч   қачон   бу
бутунликка кирмайди. У алоҳида бир ажралиб чиққан, ҳаётнинг воқелигини
кўрсатиш   бўйича   юзага   келган   адабий   жанрдир.   У   ўзгарувчанлиги   ва   давр
8
  Тулибаев   Х.   Ҳозирги   ўзбек   романчилигида   бадиий   услуб   ва   жанрий-композицион   яхлитлик   синтези .
Филология   фанлари   бўйича   фалсафа   доктори   (PhD   илмий   даражасини   олиш   учун   ёзилган   диссертация.   –
Фарғона, 2018. –Б. 71.
15 нуқтаи   назаридан   янгиланиб   бориши   ҳам   шунда   кўринади.   Эпос   романдан
ўзининг   ҳаракат   чексизлиги   ва   талқин   алоҳидалиги   билан   ажралиб   туради.
Мана   шу   жиҳатлар   жанрлараро   ўзига   хосликни   тақозо   этади” 9
.   Бинобарин,
М.Бахтин   эпос   ва   роман   ҳақидаги   йирик   тадқиқотида   жанрлар   орасидаги
тафовутни   чегаралаб   кўрсата   олган.   Айнан   мана   шу   жиҳатлар   роман
тараққиётидаги қарийиб 600 йиллик тадқиқотларга аниқлик киритишга замин
яратади.   Юэ   романга   берган   таърифида   ҳам   шу   жиҳатларни   кўришимиз
мумкин.   Зеро,   роман   ҳақидаги   илк   тадқиқотлар   Юэнинг   изланишларида
кузатилганди.   М.Бахтин   улуғ   адиб   Достоевский   романлари   тимсолида
жанрий-композицион   ўзига   хосликни   ҳамда   сюжет   ва   композиция
муносабатини,   полифоник   нутқ   табиатини   алоҳида   бир   йўналиш   сифатида
ўрганишни   белгилаб   берганди.   Ўзбек   адабиётида   шахснинг   ижтимоий   онги
ва   дунёқарашидаги   ўзгаришларни   аниқлашда   кейинги   йилларда   алоҳида
тадқиқотлар яратила бошланди. 
Романшунос   олим   И.Ёқубов   эътирофича:   “Инсоннинг   “мен”лик
туйғуси   манманликка   туташса,   унинг   руҳиятида   номақбул   субъектив
ўзгаришлар,   хусусан,   шуҳратпарастлик   юзага   келади.   Бинобарин,   “мен”лик
туйғусида   ҳам   муайян   меъёр   мавжуд.   Ўша   меъёрнинг   бузилиши   худбин   ва
шуҳратпараст   кишини   инсониятнинг   асрий   анъаналари,   ахлқ   нормаларига
зид   хаттти-ҳаракатлар   сари   ундайди.   Демак,   кўп   ҳолларда   индивидуализм
фалсафасига   таянувчи   Ғарб   адабиёти   ва   санъати,   айрим   психологик
йўналишларни   ҳамиша   ҳам   қоралаш   мумкин   эмас.   Англашиладики,
А.Қаҳҳорнинг   “Сароб”   романидаги   Саидий,   Ш.Бўтаевнинг   “Қўрғонланган
ой”   асаридаги   Муртазо   каби   айрим   ўзбек   романлари   қаҳрамонлари   тақдири
ташқи   ва   ички   факторлар   таъсирида   улар   руҳиятида   айнан   ўша   меъёр
талаблари бузилганлиги билан изоҳланади”. 10
 
Дарҳақиқат,   адабий   жараёнда   “ўтиш   даври”нинг   муаммолари   билан
жиддий   шуғулланган   Ш.Бўтаев   ҳам   ушбу   мавзуни   давомий   тарзда   “Шох”
романида   ҳам   синаб  кўрди.  Бу   ижодий  концепция  ҳар   икки  романда   поэтик
9
 Бахтин М. М. Эпос и роман (о методологии исследования романа). – М., 1980. – С. 392-395.
10
  Ёқубов И. Бадиий-эстетик сўз сеҳри. –Тошкент,  2011. – Б. 289.
16 индивидуаллик билан рамзий-мифологик қатлам бетакрорлигини, табиатнинг
бир   бўлаги   бўлган   жонзотлар   ҳаётини   ўзгартиришга   уриниш,   улардан
бошқача   ниятда   манфаат   кўришга   бел   боғлашни   истаган   қаҳрамонлар
тийнатида  бадиий  ҳақиқатга  йўғиради.  Айниқса,  Муртазо   руҳиятидаги   нафс
ва   манманлик,   биринчи   ва   зўр   бўлишга   интилиш   ёзувчини   бутун   асар
давомидаги диққат марказидан сира чеккага чиқмайди. 
Таниқли  ёзувчи   Шойим   Бўтаев   асарлари  бўйича   кейинги  ўн  йилликда
катта-кичик   тадқиқотлар   олиб   борилган.   Булардан   Қ.Йўлдошев,   Д.Қуронов,
И.Ёқубов,   А.Носиров,   М.Қўчқорова,   Ш.Дониёрова,   Д.Холдоров,
Х.Тўлибоевлар   адиб   асарларининг   мавзу   кўлами,   ижодий   ўзига   хослиги,
бадиий маҳорати ва услуби хусусида у ёки бу қирраларига тўхталиб ўтишган.
Бироқ   улар   монографик   планда   ёзувчи   бадиий   олами   ҳамда   роман   жанри
эстетикаси   борасида   тўхталмаган.   Биз   ана   шу   жиҳатларни   эътиборга   олиб
ёзувчи   ижодида,   айниқса,   романлари   бадиияти   тимсолида   қуйидаги
вазифаларни чегаралаб, аниқлаб олидик:
1) Ёзувчи ижодида романий тафаккур тадрижи;
2) Ёзувчи романларида шахс концепцияси;
3) Сюжет динамикасида мифологик образ шартлилиги;
4) Композиция яхлитлигида бадиий компонентлар ўрни;
5) Бадиий хронотоп поэтикасида психологик тасвир индивидуаллигини
далолатлашдан иборат.
Мана шу жиҳатлар ёзувчи ижодининг адабий жараёнда тутган ўрнини
ҳамда ижодкор яратган романларнинг жозибасини, ютуқ ва камчиликларини,
сўз қўллаш маҳоратини, индивидуал услубини англашга кенг имкон беради. 
Ёзувчи эстетик идеали ва шахс камолоти борасида кўплаб мисолларни
келтириш   мумкин.   Шойим   Бўтаев   ҳам   ҳамиша   изланишда,   ҳамиша
ўрганишда эканлигини асарлари яққол кўрсатиб, исботлаб турибди. Бу ҳақда
сўз   борганда   академик   М.Қўшжонов   фикрларини   келтириш   жоиз   деб
ҳисоблайман:   “Инсоннинг   ҳис-туйғулари   асосан   икки   нарсага   боғлиқ,
улардан бири – қамраб олган табиат олами, иккинчиси – унинг ўз фаолияти.
17 У   табиат   оламига   назар   ташлаб,   доим   унинг   гўзалликларини,   кўнгилни
мафтун қиладиган томонларини кўришни истайди. Ўзи бирор фаолият билан
банд   бўлар   экан,   доим   ўзи   ва   бошқаларнинг   кўнгил   ва   дилига   завқ
бағишлайдиган   ғоя   ва   буюмларни   яратишга   ҳаракат   қилади.   Демак,   у   ўз
фаолиятида   доим   баркамолликка,   гўзалликка   интилади” 11
.   Ҳақиқатдан   ҳам,
ёзувчи   халқи   ана   шу   адабий   эстетик   категорияларни   ич-ичидан   ҳис   қилиб
яшайди ва ўзлари талпинган ижодий ниятга қараб боғлашга ҳаракат қилишда
давом этади. 
Шойим   Бўтаев   қаҳрамонларидаги   аввал   ўз   мақсадлари,   кейинчалик
вақтнинг   чегараларида   адашишларни,   ўзлик   сари   боришда   чуқур
йўқотишларни,   фожеликларни,   изтиробларни   бир-бир   бошидан   кечиради.
Булар   ёзувчининг   ижодий   концепциясини   тақозолайди.   Дунёнинг   изидан
қувишлик,   ўткинчи   шон-шуҳрат,   ҳою-ҳаваслар   талотўпларида   адашишлар
қаҳрамон   руҳиятини   синовдан   ўтказади.   Муртазо   сингари   нафс   бандалари
алалоқибатда   қилган   ишлари,   хатти-ҳаракатлари   жуда   хато   ва   уни   тузатиш
кеч бўлганлигини англаб етади. Зукко ўқувчи Муртазоларга бошида ачиниш
ҳисси   билан   қараса,   ҳаётнинг   босиб   ўтилган   йўлларида   тайинли   хулосалар
чиқаришга   ўзларида   қандайдир   эстетик   куч   топадилар.   М.Қўшжонов   икки
жиҳатга мантиқий урғу берганлиги ҳам айни шу ерда қабариб кўринади. 
Эстетик   олим   Абдулла   Шер   таъбири   билан   айтганда:   “Бадиий   ижод
жараёнида тасаввур билан бирга илҳом ҳам ҳал қилувчи аҳамиятга эга. Уни
илоҳий,   мўъжизавий   пари   (қадимги   юнонларда   музалар)   тарзида   тасаввур
қилиш   одатга   айланган.   Лекин   у   асли   ижодкорнинг   илмий   жиҳатдан   нима
эканини   аниқлаб,   хусусиятларини   белгилаб   бўлмайдиган   руҳий   ҳолати.
Тўғрироғи, у ниҳоятда кўтаринки руҳ. У кишини шунчалик юксакликка олиб
чиқадики, ўша ердан туриб, ижодкор ҳамма нарсани ҳароратли нигоҳ билан
кўра   олади.   У   тасвирлаш   учун   керак   бўлган   шаклни,   мазмунни,
композицияни,   умуман,   асарни   бутунича   тасаввур   қилади.   Шу   сабабли
илҳомни қадимгилар  илоҳий ҳодиса,  янги  ва  энг  янги  давр  мутафаккирлари
11
  Қўшжонов М. Танланган асарлар. –Т., Шарқ. 2019. –Б.300
18 англанмаганлик деб таърифлайдилар” 12
. Бундан кўришимиз мумкинки, илҳом
ва   истеъдоднинг   меваси   руҳий   хотиржамлик   билан   бирга   олий   завқ   туйиш
ҳамдир. 
Адабиётшунос   У.Тўйчиев   қайд   қилганидек:   “Ёзувчи   идеали
гўзалликдир,   у   табиий   ва   эстетик   гўзаллик   тарзида   кўринади,   аммо   фожиа
хунук,   комик   ҳодисалар   таъсири   замирида   яширинган   бўлади.   У   миллий   ва
умуминсоний   манфаатлар   ва   қизиқишларга   таянади.   Ёзувчининг   эстетик
идеали   ижобий   қаҳрамоннинг   эстетик   идеалига   қўшилиб   кетади.   Жамият,
инсон   ибрат   ва   ўрнаксиз   яшай   олмайди,   яъни   идеал   унинг   учун   сув   ва
ҳаводай керак”. 13
Шойим   Бўтаев   изланишларидаги   ижодий   концептуал   фрагментлар
бадиийлик   шартларини   янада   кенгайишига,   бадиий   асарга   ёндашувнинг
ўзгаришига   кенг   имкон   туғдирди.   Табиатни   теран   севган   адиб   қалбидан
чиқаётган   ҳароратли   сўз   ва   дард   завқи   ҳам   қаҳрамонлар   табиийлигини
белгилаб берувчи энг асосий мезонга эврилган. Булар сюжет ва композицион
яхлитлик модификациясини барқарорлашувига шароит яратади. 
Адабий жараёнда роман жанри борасида мулоҳаза юритган Д.Қуронов
фикрларини   ҳам   келтириш   мақсадга   мувофиқдир.   Олим   бу   ҳақда   қуйидаги
дадил   мулоҳазаларини   билдиради:   “Анъанавийларини   қўя   турайлик,   янги
роман,   яъни   «буржуа   эпопеяси»   сифатидаги   роман   назариясига   асос   солган
Гегель жанрнинг моҳиятини «қалб поэзияси билан турмушдаги муносабатлар
прозаси», ўз «идеаллари ва қалб амри»га биноан яшётган одам билан муҳит
зиддиятида   кўради.   Гегель   қарашларини   ривожлантирган   мутахассислар
роман асосий эътиборни ўз ҳолича бутун бир олам бўлмиш одамга қаратади
деган   мавқеда   собитлар.   Жумладан,   роман   қаҳрамонининг   тақдири   ва
эгаллаган мавқеи унинг ўзига номувофиқлиги (М.Бахтин) ёки «муҳит билан,
унинг меъёр ва талаблари билан келиша олмаслиги»га (Г.Поспелов), романда
«шахс ҳаёти билан ижтимоий ҳаёт нисбий мустақил стихиялар» (В.Богданов)
12
 Абдулла Шер. Гўзаллик ёғдуси. – Тошкент, Файласуфлар нашриёти, 2017. 92-бет.
13
  Тўйчиев   У.   Ўзбек   адабиётида   бадиийлик   мезонлари   ва   уларнинг   маромлари.   –   Тошкент,   Янги
аср авлоди, 2011. 424-бет.
19 сифатида тасвирланиши асосида «шахснинг интилишлари билан умум қабул
қилинган   меъёрлар   зиддияти»   (А.Михайлов)   талқинига   урғу   берилади.
Шундан   келиб   чиқиб,   «у   ёки   бу   тарзда   ўзи   яшаётган   ижтимоий   муҳитга
қарши   турган   шахснинг   руҳий   олами»   (Е.Мелетинский),   унинг   «эски
дунёнинг   тасаввур   ва   ақидалари   билан   тўқнашувда   маънавий   ва   ақлий
ривожланиши»,   «ижтимоий   характерининг   шаклланиши»   (Г.Поспелов)
романнинг   асосий   муаммоси   эканлиги   эътироф   этилади.   Профессор
Қ.Йўлдошевнинг   ҳозирги   миллий   романчилигимиз   ҳақида   тўхталиб,   унинг
«воқеа   ҳам,   ғоя   ҳам   эмас,   балки   биринчи   навбатда,   бетакрор   шахс
руҳиятидаги   товланишлар   тасвиридир»   деганига   ҳам   шуларнинг   давоми
сифатида қараш мумкин” 14
.
Кўриб ўтганимиздек, романий тафаккур тадрижи кеча ёки бугун юзага
келган   ижодий   жараён   эмас,   унинг   тарихи   узоқ   Ғарб   адабий   эстетикасига
бориб   туташуви,   ижодий   изланишлари  ҳақида   гап   бормоқда.   Айнан  эстетик
ўлчов ва ижодий сарҳадларнинг туташуви негизида роман табиатан ўзининг
шаклу шамойилини янгилаб бормоқда. 
Адабиётшунос Н.Раҳимжонов қайд қилиб ўтганидек: “Тарих – бу халқ
тақдири,   онглар   ва   дунёқарашлар,   дидлар   ва   савиялар   кечмишидир.   Бу   –
миллий   руҳнинг   намоён   бўлиш   босқичларидир.   Адибларимизнинг   адабий-
ижтимоий   қарашлари   Шахс-Миллат-Жамият   тараққиётига   бағишланган   дил
эътирофларидир”. 15
Шойим   Бўтаев   ижодий   концепциясидаги   “инсон   оламини   тадқиқ”
қилиш   моделига   эътиборнинг   кучайишида   кўринади.   Булар   ўз-ўзидан
ёзувчининг   романларидаги   қаҳрамонлар   табиатидаги   узил-кесил
ўзгаришларнинг   асардан-асарга   “кўчиб   юриши”га   ҳам   олиб   келади.   Қисса
ёки ҳикояларида ҳам на шу жиҳатга диққат қаратиш зарур. Ваҳоланки, адиб
қиссаларида   ҳам   шу   йўсиндаги   шахсни   бутун   кўришга,   ўз-ўзини   англаб
14
  https://quronov.uz/роман-ҳақида-айрим-мулоҳазалар-2/  
15
  Раҳимжонов   Н.   Истиқлол   ва   бугунги   адабиёт   (Адабий-эстетик,   танқидий   тафаккур
тамойиллари). – Тошкент, Ўқитувчи, 2012. 88-бет.
20 етишга,   атрофдаги   воқеаларга,   бўлаётган   ўзгаришларга   бефарқ   бўлмасликка
итилади. 
Миллий   истиқлол   даврига   келиб   жамиятда   ахлоқий   мезонларни
янгилаш   зарурати   тобора   кучая   бошлади.   Наср   тараққиётида   ўзига   хос
талқинлар,   поэтик   тасвир   хусусиятлари   намоён   бўлди.   Хусусан,   миллий
романчиликда   қисқа   вақт   мобайнида   инсон   маънавияти   тадқиқи   биринчи
ўринга   кўтарилди.   Чунки   бир   томондан,   катта   ижтимоий   муаммолар   кун
тартибига   кўтарилган   бўлса,   иккинчи   томондан,   мавжуд   сиёсий   андозалар
йемирилаётганлиги   руҳият   талқинига,   шахс   фожиаларининг   борлиғича
ифодалшга,   бадиий   талқин   этишга   ҳаракат   қилинди.   Ҳар   бир   даврнинг
бадиий   поетик  талқинларидаги   ўзгаришлар   каби,   инсонни,   унинг  маънавий-
ботиний оламини англашга бўлган эҳтиёжининг ортишини ҳам алоҳида қайд
этмоқ зарур.
Адабиётшунос   Абдуғафур   Расулов   қайд   қилганидек:   “Ўзбек
романчилиги   жаҳон   адабиётида   рўй   бераётган   ҳолат,   изланишларни   ўзида
акс   эттирмоқда.   Глобаллашув   санъат,   адабиётда   ҳам   кўзга
ташланаётганлигини   инкор   қилмаган   ҳолда   романнинг   ўзлигини,
бетакрорлигини   миллийлик,   янги-янги   қаҳрамонлар   белгилашини   зинҳор
унутиш   мумкин   эмас”. 16
  Таъкидланганидек,   жаҳон   адабиётидаги   етакчи
тамойиллар   ўзбек   романчилигига   ҳам   сезиларли   таъсир   этганлигини   ҳам
инкор этиб бўлмайди.
Шу нуқтайи назардан,Шойим Бўтаевнинг “Қўрғонланган ой” романида
ҳам   турфа   хил   тақдирлар,   уларнинг   ўзига   хос   характер   хусусиятлари   теран
бадиий   талқин   этилган.   Асарнинг   асосий   мавзуси   ҳам   кейинги   йиллардаги
халқимиз ҳаётини, инсон ва табиат бирлигини, инсон ва наботот оламининг
диалектик   бирлигини   бадиий   талқин   этган   асарлардан   биридир.   Роман
сюжетига   умуминсоний   муаммолар   даражасидаги   муаммолар   билан   бир
қаторда   унинг   инсоний   фазилатларидан   маҳрум   бўлиб   бориши,   салбий
16
  Расулов   А.   Бадиийлик   –   безавол   янгилик.   Илмий-адабий   мақолалар,   талқинлар,   этюдлар.   –
Т ошкент ,    “ Шарқ”, 2007.  59 -б ет.
21 характернинг   шаклланишида   муҳитнинг   таъсири   каби   масалалар   ёрқин
лавҳаларда ўз ифодасини топган.
  Асардаги   воқеалар   ривожи   инсон   қалбида   шаклланган   ёвузлик
хусусиятларини   ўзида   мужассамлаштиради.   Инсон   ўз   руҳига   сингиб   кетган
ёвузлик   моҳиятини   англаши   мураккаб   жараён   эканлигини   образлар   олами
орқали   асослашга   интилади.   Инсон   руҳига   ёвузликнинг   кириб   келиши   ва
унинг   фожиавий   оқибатлари   романга   хос   тасвир   усулида
сингдирилганлигини   кузатиш   мумкин.   Романнинг   бадиий-естетик   аҳамияти
шундаки,   ёзувчи   романга   хос   тафаккурни   романга   жалб   этишда   полифоник
талқин   йўлларига   мурожаат   этади.   Бу   тасвир   орқали   бадиий   қаҳрамонлар
руҳиятини, характер қирраларини ёритиб беради.
Асардаги   воқеалар   силсиласи   шуни   кўрсатадики,   инсон   қалбида
эзгулик билан бир қаторда ёвузлик ҳам куртак отадики, бунинг асосий сабаби
ҳам,   инсон   ва   муҳит   ўртасидаги   зиддиятларга   боғланади.   “Муртазо   иягини
эринчоқлик   билан   қашлаб,   эснаб   ўтирган   Раҳмонга   ер   остидан   қараб-қараб
қўяркан,   юраги   пўкиллар,   ҳозир   бошини   кўтариб   мени   кўради-ю,   ишга
буюради   деб   ўйларди.   Раҳмоннинг   авзойи   бузуқ,   худди   буюришга
арзийдиган   юмуш   ўйлаб   тополмаганидан   безовталанарди.   Шу   он
Муртазонинг   кутгани   рўй   берди:   у   бошини   кўтарди”. 17
  Воқеалар   ривожига
назар   ташлар   эканмиз,   Муртазонинг   худди   шу   муҳит,   унинг   характерини
ўзгаришига,   инсонга   нафрат   билан   қарашини   шаклланишига   сабаб
бўлганлигини янада теранроқ англай бошлаймиз. 
Асар   қаҳрамонининг   руҳиятида   вужудга   келган   ёвузликнинг   илк
куртаги, ташқи муҳит таъсирида туғилган,  руҳитятига хос бўлган андишани
енгиш   ғояси   бора-бора   унинг   руҳиятида   ўзига   хос   бир   исёнга   айланиб
боради:   “Муртазо   индамай   ўрнидан   турди.   Бир   четда   ётган,   сири   кўчган
чойнакни   олиб   бир   зум   калаваланиб   турди,   нимадир   демоққа   чоғланди,
айтолмади.   Кетди…   Барибир   гап   қайтаргани   билан   фойдаси   йўқлигини,
17
  Бўтаев Ш. Қўрғонланган ой. Роман. – Т ошкент,  Шарқ, 1995.  38-бет.
22 Раҳмон   унинг   гапини   икки   пулга   олмаслигини,   қайтанга   уриб   абжағини
чиқариб ташлашини яхши биларди”. 18
Муртазонинг   қалбида   ҳам   инсонийлик   мавжуд   эди,   болаларга   хос
қарашлар,   тушунчалардан   маҳрум   эмас   эди.   Аммо   “Ҳали   бу   гаплари   учун
пушаймон   бўлади,   кечирим   сўрайди.   Ахир,   мен   унга   ҳеч   қандай   ёмонлик
қилганим   йўқ-ку?!”   каби   саволлар   билан   ўзини   овутар   экан,   аста-секинлик
билан   бу   тушунчаларнинг   ўрнини   ёвузлик,   зулмга   зулм   билан   жавоб
қайтариш   хусусияти   шаклланишига   сабаб   бўлади.   Чунки   ҳаммадан   зўр
бўлиш истагининг пайдо бўлишининг ўзиёқ ёвузлик белгиси эди. Бу зўрлиги
билан одамлар кўнглига қўрқув солишга, уларнинг жисмонан енгишга бўлган
эҳтиёж уни шундай шакллатириб боради. Шу сабабдан ҳам унинг руҳиятига
кириб келган андишани енгиш,  ҳаммадан  ҳам  зўр  бўлиш истаги  кундан кун
кучайиб   боради.   Муртазо   руҳиятида   мунтазам   ўзлигини   англатиб   турувчи
ўзидаги   қўрқув   –   андишани   енгиш   ғояси   бора-бора   у   билан   мулоқотга
кириша   бошлайдики,   бу   эса   ёвузлик   белгиси   эканлигини   англаб   етмайди.
Айни   пайтда,   унинг   ички   кечинмалари   давр   эврилишларига   ҳамоҳанг
эканлигини   ҳам   унутмаслигимиз   зарур.   Муртазонинг   назарида,   фақат   шу
ички   талаб-андишани   енгиш   орқали   одамлар   назаридаги   мавқейини
тиклайди, шу сабабдан ҳам у бу ғояга тобеларча бўйсунади. Бунда у ғоянинг
бир   овози,   бир   юзинигина   кўра   оладиган   даражада   нафрат   туйғусини
шакллантириб   улгуради.   Асардаги   воқеалар   ривожида,   илк   бор   тегишли
қопдаги сементдан бошқа семент ташимайман деб, ўз ҳуқуқини талаб қилган
Муртазо оғзи-бурни қонга тўлиб Раҳмондан калтак еганда ҳам азобланмайди,
аксинча мағрурланади. Ниҳоят, ўз қўрқувининг устидан ғолиб чиқиши, ўзини
бошқаларга англатиши унинг учун катта бахт-саодат деб билишининг ўзиёқ,
гумроҳлигидан далолат эди. Шу кундан бошлаб руҳиятига ин қурган ёвузлик
ғояси унинг энг муқаддас туйғуларидан ҳам ғолиб чиқа бошлайди. 
Бундай   характернинг   шаклланишишида   ўша   муҳитнинг   ўрни   беқиёс
эди.   Муртазо   кўринишидаги   иккинчи   одам   –   бешафқат,   чўрткесар,   золим
18
 Бўтаев Ш. Қўрғонланган ой. Роман. – Тошкент, Шарқ, 1995. 38-бет.
23 Муртазони   англаган,   севиб   уйланган   хотини   Мавлуда   даҳшатга   тушади.
Мавлуданинг:   “Сизга   нима   бўлди?”,   –   деган   сўроғини   унинг:   “Кўзингизни
очинг,   қайси   йўлни   танладингиз?”   деган   огоҳлантириши   деб   эмас,   балки:
“Хайрият,   ниҳоят   Сиз   ҳам   одам   бўлиб,   ўз   ҳақ-ҳуқуқингизни   англабсиз”,   -
деган   маънода   ҳис   этадики,   бу   эса   унинг   кейинчалик   фожиалар   гирдобида
қолишга замин ҳозирлайди.
Қайнотасидан   тоғбегиликни   қабул   қилган   Муртазонинг   борлиғини
ёвузлик   ўзининг   мустаҳкам   иплари   билан   аста-секин   ўраб   олади.   Унинг
ўқига   дучор   бўлган   оқ   бўканларнинг   жон   талвасасида   оёқ   силкишидан   у
ҳузур   қилади,   тирқираб   отилган   қондан   май   ичгандек   маст   бўлади.   Унинг
беорам   қалбини   шу   даражада   ёвузлик   эгаллаб   оладики,   кўзига   зулм
қилишдан бошқа нарса кўринмас, оддийдек туюларди. Ёвузликнинг кучайиб
бориши   Муртазони   нафс   қулига   айланиради.   Гоҳо-гоҳо   хотирасида
жонланган   содда,   маъсум   Муртазонинг   кўзларидан   қочолмай   қийналган
дамларида   ичкиликка   ружу   қўяди,   бора-бора   эсламасликка   ҳаракат   қилади.
Муртазо   қалбидаги   эзгулик,   ўз   навбатида   ёвузликка   ўрнини   бўшатишга
мажбур бўлади. 
Ўз ҳалол меҳнати билан кун кечирган шофёрни йўлдан уриши ва овга
олиб   бориши   оқибатида   шофёрда   психологик   депрессия   ҳолатидаги
галлюсинатсия   юз   беришга   олиб   келади.   Кўзига   қон   кўринаверганидан   ўзи
ҳам   ўлимига   сабабчи   бўлган   жонворларнинг   ҳолидан   қўрқиб,   машинасидан
ҳам,   машина   ҳайдашдан   ҳам   воз   кечган   шофёр   онгига   азоб   берган   азоб
аслида   Муртазонинг   онгини,   ақл-идрокини   кўр   қилган   «зўр   бўлиш»
ғоясининг   иккинчи   ижобий   овози   натижасида   юзага   келган   виждон   азоби
эди. Муртазони бир неча бўлакка бўлиб ташлаган ғоя ҳамма нарсани эгаллаш
хоҳишини   юзага   чиқаради.   Анна   билан   бўлган   яқинлик   гоҳо   нафс   бўлиб,
унинг   хоҳишини   уйғотади,   гоҳо   гуноҳ   бўлиб,   виждонига   азоб   беради.
Виждони   қийналган   дамлари   Мавлуданинг   кўзларига   боқолмай   қолади.
Аммо иккинчи ғояга тутқун Муртазо биринчи пок Муртазодан зўр келади. 
24 Муртазонинг   худбинлиги   оқибатида   Мавлуда   билан   ўрталарида
бегоналик пайдо бўла боради. Кундан-кунга ўзгариб бораётган Муртазонинг
характери   Мавлудани   ташвишга   солади,   ўзларининг   ҳаёти   парокандалик
сари   юз   тута   бошлаганини   англаб,   у   изтиробга   тушади,   Муртазони
тушунмоқчи   бўлади,   эрининг   қалбига   қулоқ   тутишга   интилади.   Аммо
ёвузлик   руҳи   Муртазо   онгини,   ақл-идрокини,   эс-ҳушини   қамраб   олган   эди.
Мавлуданинг   илтижолари,   насиҳатларини   бутунлай   унутади,   яъни   ўлигини
йўқота   бошлайди.   Ўғлининг   қўлини   ҳалоллашдан   кўра   тўй   қилиб,   ҳаммага
кимлигини   кўрсатиб   қўйиш   хоҳиши   Муртазонинг   фожиасидан   далолат
беради.   Бўриларнинг   тўйга   атаб   боққан   қўйларини   чавақлаб   ташлаши   ҳам
унинг руҳиятига таъсир қилмайди.
Бўриларнинг   қўйларга   тажовуз   қилиши,   аслида   Муртазога   келаётган
фожиадан   дарак   эди,   аммо   уни   англаш,   ҳис   этишдан   маҳрум   бўлганлигини
ҳам инкор этиб бўлмайди. Нафснинг натижасида табиат ва инсон ўртасидаги
диалектик   бирлик   бузила   бошлайди.   Оч   қолган   бўриларнинг   тап   тортмай
қишлоққа оёқ қўйиш сабабларини англашга ҳам имкон топмайди. Бу салбий
ҳолатлар, фожиалардан хулоса чиқаришдан ҳам маҳрум эди. 
Адибнинг бадиий маҳорати шундаки, табиат уйғунлигининг фалсафий
моҳиятидан   полифоник   талқинни   кучайтириб,   қаҳраман   руҳий-маънавий
оламини  ёритиб  боради.  Ёмонлик  ва  ёвузлик, фалокат  ва  касофат  ҳеч  қачон
ёлғиз   келмаслигини   Мавлуда   жуда   теран   англайди.   Аммо   йиллар   шамоли
унинг  қарашларини   англаш   имконини  бермайди.   Ёвузликнинг  қалб   қаридан
мустаҳкам  ўрин олиши унинг характер  хусусияти  билан бир қаторда,  руҳий
оламини, фожиасини ёритишга хизмат қилади. Бу даврга келиб унинг бутун
борлиғи   ёвузлик   қудратидан   куч   ола   бошлайдики,   унинг   замиридаги
фожиани   унутади.   Муртазонинг   ўзи   ҳам   аслида   мана   шу   табиатнинг   бир
бўлаги   эканлигини   унутади.   Унинг   қалбидаги   бу   қабиҳ   ғоя   кекса   овчининг
бургутини   кўрганда   туғилади.   Муртазо   руҳига   сингган   ёвузлик   нафс   йўли
билан   бошқа   бир   ёвузлик   юзага   келишига   ва   ўзини   дунёга   келтирган
ёвузликдан   ҳам   зўрроқ   бўлиши   учун   хизмат   қилади.   Очликдан   силласи
25 қуриган   бургут   боласи   бир   бўлак   луқма   учун   ҳар   қандай   вазифани
бажаришга   мажбур   бўлади.   Ўз   хожаси   –   Муртазога   кўзи   тушиши   билан
ўлжасиз   қайтиши   очлик,   ташналик   билан   тугалланишини   эсига   солади   ва
жон-жаҳди билан ўлжасига ташланадиган даражага боришга мажбур бўлади.
Қонга   тўлган   бургутнинг   кўзлари   қасос   онлари   яқинлашганидан   далолат
беради. 
Муртазонинг   хаёлига   келган   чўлоқ   бўри  аслида   унинг   бир   турланиши
эди,   холос.   Интиқом   сари   ошиққан   Муртазо   инсонга   хос   бўлган   фалокатни
олдиндан сезиш ҳиссидан  ҳам  маҳрум  бўлишга улгурган  эди:  “Муртазо  бир
Сару   ҳол,   нима   қилиб,   нима   қўяётганини   ҳам   фарқига   кўпинча   бормасди.
Хаёли   аллақайирларда   паришон   кезинар,   ранг-у   рўйига   қараб   бўлмасди   –
ёноқлари   туртиб   чиқиб,   кўзлари   ич-ичига   ботиб   кетганди.   Унинг   ишидан
ҳам, ўзидан ҳам, туриш-турмушидан ҳам  кўнгли совигандан  совиб борарди.
Қачон кеч кириб, иш тугар экан, манову Раҳмоннинг турқини кўрмасам экан,
деб ўйлар эди”. 19
Қайд   қиллинган   талқинлардан   кўринадики,   унинг   қалбида   ўзига   хос
руҳий изтироблар мужассамлашган. Муртазода  инсоний фазилатлар мавжуд
эди,   аммо   йиллар   давомидаги   ижтимоий   муҳитнинг   таъсири   натижасида
салбий характер хусусияти ҳам шаклланиб улгурган эди. Ёвузлик ғоясининг
бир   онгдан   иккинчи   онгга   ўтиши,   турланиб,   тусланиб   ўзига   жалб   этиши
кўповозлилик, кўпқатламлилик даражасида талқин этилади. 
Зеро,   ёзувчи   “Қўрғонланган   ой”   романидаги   Муртазодан   бошлаган
романий   тафаккурга   диққат   қаратиши,   “Шох”   романидаги   Ҳотам   ва
Қулмаҳмудда   ўзгача   шаклда   юзага   чиқишга   кенг   имкон   берди.   Бир-бирига
ўхшаб   кетувчи   қаҳрамонлар   сюжет   линияларида   турфа   хил   ҳолатларда
ҳаракатланади. 
Ёзувчи   ижодий   концепциясида   кўзга   ташланувчи   энг   асосий   мотив   –
шахслараро   тўқнашувнинг  вужудга   келишига   сабаб   бўлган   воқеликни,  зулм
ва   адаолатсизликни   ўқувчига   кўрсатиб   беришдан   иборат   эканлиги   аён
19
 Бўтаев Ш. Қўрғонланган ой. Роман. – Тошкент, Шарқ, 1995. 67-бет.
26 бўлади. Мана шу жиҳатлар ҳар иккала романда бадиий ғояга ҳамоҳанг тарзда
ниҳояланади. Бироқ ёзувчи икки воқелик орасидаги ҳамма юкни “нафс”нинг
елкасига   ташлайдики,   бу   эса   инсоннинг   ўзлигини   англашга   хизмат   қилиши,
тафаккурдаги   эврилишларнинг   фожиаси   тарзида   талқинга   сингдириб
юборади.
Ёзувчи кейинги йиллар насрида ўзига хос талқинлар, поэтик тасвирлар
асосидаги   образлар   оламини,   унинг   руҳий-маънавий   қиёфасини   яратишда
жаҳони   адабиётидаги   анъаналардан,   полифоник   тасвирлардан   асосли   ва   ўз
ўрнида фойдалана билган. 
Бир   қатор   асарларида   инсоний   муносабатлар   ўрнини   ёвузлик,
ваҳшийлик,   хиёнат   каби   тушунчаларнинг   ўрин   олиши   бежиз   эмаслиги,
инсоният ва табиат, одам ва олам ҳақидаги қарашларга, етакчи фазилатларга
дарс   кетиш   оқибати   эканлигини   ҳам   романларлар   мавзусига,   бадииятига
сингдира олган. 
Адиб   асарларида   инсонни   англаш,   унинг   мураккаб   характер
қирраларини   намоён   этиш   учун   ҳаракат   қилади.   Романларидаги   образлар
оламига   назар   ташланса,   уларнинг   руҳий-маънавий   қиёфасидаги   ўкинч,
истироб, кечаги кунга ачиниш ҳисси билан қараш каби хислатлар етакчилик
қилади, бу эса инсон қисмати ва фожиасидан далолатдир.
1.2.   Романда   сюжет   элементлари   талқини.   Бадиий   асар   сюжети
ҳақида   адабиётшунослар   жуда   кўплаб   қимматли   ва   салмоқли   фикрлар
билдиришган. Сюжет бадиий асарда фабуладан кейинги асосий модуслардан
бири   саналади.   Унинг   ёзувчи   ижодий   изланишлари   негизида   қайта
ишланиши,   сараланиши,   янгиланиши,   таҳрир   қилинишида   узвийлик   билан
адабий   эҳтиёж   зарурати   ҳам   маълум   маънода   роль   ўйнайди.   Ёзувчи   бадиий
асар   ёзаркан,   аввал   ҳали   қоғозга   тушмаган   онг   ости   ғояларида   роса   пишиб
етилган   воқеликни   саралайди.   Унга   эстетик   жозиба   бағишлаш   учун   ҳаётни
чуқур   ўрганади.   Сюжет   ҳақида   гап   кетганда   ҳаётнинг   эпик   бир   катта
қисмини   аниқлаб   олиб,   шу   оралиқда   кечадиган   жараёнларнинг
тартибланишини   ва   таркибланишини   тушуниш   мумкинми?   Аслида
27 сюжетнинг   моҳияти   нималардан   иборат   ва   у   қандай   мезонларда   намоён
бўлиши   зарур   деган   савол   ҳар   бир   тадқиқотчи   олдида   кўндаланг   бўлиб
турадиган масалалардан бири. 
“Адабиётшунослик луғати”да қайд этилишича: “С. Персонажларнинг
“ҳаракат”ларидан   таркиб   топади.   Персонажларнинг   макон   ва   замонда
кечувчи   хатти-ҳаракатлари   ҳам,   руҳиятидаги   ўй-фикрлар,   ҳис-кечинмалар
ривожи   ҳам   ҳаракатдир.   Шу   ҳаракат   типларидан   қайси   бири   етакчилик
қилишига   қараб   С.нинг   икки   типи   ажратилади:   а)   “ташқи   ҳаракат”
динамикасига   асосланган   С.;   б)   “ички   ҳаракат”   динамикасига   асосланган   С.
биринчи   типдаги   сюжетларда   персонажларнинг   бирор   мақсад   йўлидаги
хатти-ҳаракатлари,   кураши,   тўқнашувлари,   ҳаётдаги   бурилишлар
тасвирланади   ва   шу   асосда   уларнинг   тақдири,   ижтимоий   мавқеида   муайян
ўзгаришлар   юз   беради.   Бу   нав   С.ларда   воқеа   тўлақонли   тасвирланади   ва   ўз
ҳолича   ҳам   бадиий-эстетик   қиммат   касб   этади.   С.нинг   иккинчи   типида
воқеалар   ўз   ҳолича   эмас,   персонаж   руҳиятидаги   жараёнга   туртки   бериши
жиҳатидан   аҳамият   касб   этиб,   асар   давомида   персонажлар   ҳаётида,
тақдирида   ёки   ижтимоий   ҳолатида   эмас,   унинг   руҳиятида   бурилишлар,
ўзгаришлар содир бўлади”. 20
 
Мазкур   фарқланиш   ҳали   сюжетнинг   икки   хусусияти   ҳақида   тасаввур
уйғотади. Биринчи типдаги сюжетлар ХХ аср бошларидан то 70- йилларгача
бўлган даврда яратилган ҳикоя, қисса, романларда кузатилган бўлса, иккинчи
типдагилар 90- йиллардан кейинги яратилган бадиий асарларда теран намоён
бўлганлигини   таъкидлаш   зарур.   Негаки,   кейинги   йилларда   яратилган
асарларда   ёзувчилар   бутун   диққатини   ижтимоий   ҳаёт   силсилаларида
кечаётган жараёнларга эмас, ягона инсон онгу тафаккурида содир бўлаётган
воқеликнинг сабабларини кўрсатишга эътибори билан белгиланади. Мана шу
жиҳатдан   олиб   қаралганда   Шойим   Бўтаев   асарларида   сюжетнинг   “ички
ҳаракат”   динамикасини   ифодалашдаги   йўсинлари   кўзга   ташланади.   Бир
20
  Қуронов   Д.,   Мамажонов   З.,   Шералиева   М.   Адабиётшунослик   луғати.   –Тошкент,   Академнашр,
2013. 289-290-бетлар.
28 қарашда   оддий   воқеликдан   ҳам   умуминсоний   масалаларни   олиб   чиқиш
усулига эришиш мумкинлигини теранроқ англаш мумкин. Сўз санъаткорлари
бадииятнинг   ўзига   хос   тамойилларига   асосланган   ҳолда   асардаги   воқеалар
силсилдасини   шундай   жойлаштирадики,   бу   эса   сюжет   учун   асос   бўлишини
ҳис эта бошлаймиз. 
Сюжет   учун   ягона   эстетик   мезон   бўлиши   мумкин,   аммо   уни
ифодалаш принциплари турлича тарзда намоён бўлади. Масалан, саргузашт-
детектив   асарларда   воқеадан-воқеа   сари   одимлаш   кузатилса,   фалсафий-
психологик   романларда   воқеликнинг   ўзидан   хулоса   чиқаришга   диққат
қаратилган   ўринларни   ҳам   кўрамиз.   Ёзувчи   кучли   ва   таранг   психологик
кайфиятда   яшаётган   қаҳрамонининг   хатти-ҳаракатини   онг   ости   ўйлари,
тафаккури   эстетик   қамров   билан   талқинга   сингдириб   юборади.   Бундай
асарлар   ўқувчида   оғир   тушунилади.   Ҳанузгача   Жеймс   Жойс   асарларидаги
тагмаънони англашда ва ундан зуҳур топишда ўқувчи иккиланади. Бу табиий
ҳол.   Кафканинг   “Жараён”идаги   айрим   лавҳаларни   тасаввур   қилишнинг   ўзи
етарли   бўлмайди.   Ундай   асарларни   қайта-қайта   мутолаа   қилиш   зарур.
Ш.Бўтаев   ҳам   ана   шу   тамойилда   “Шох”   романида   турли   хил   усулларни
синовдан   ўтказади.   Бундай   сюжет   элементларидаги   бўёқдорлик   ўқувчини
ёзувчи   ижодий   ниятини   англашда,   китобхонлик   қобилиятини   янада
ўстиришда   қўл   келади.   Биз   ушбу   фаслда   “Шох”   романидаги   сюжет
воқелигини компонентлари тимсолида таҳлил қилишни мақсад қилдик.
Эътибор   берилса,   ўзбек   адабиётида   бадиий   усул   сифатида   ва   ўша
усул   ёрдамида   ўз   ниятини   амалга   оширишни   мақсад   қилган   ёзувчилардан
бири А.Қаҳҳордир. Адиб ўз ҳикояларининг аксариятида эпиграф  танлаб, шу
йўсинда   ҳикояни   бошдан   -   оёқ   танланган   мақол   моҳиятини   англаштишнинг
уддасидан чиқади. 
“Ўғри”   ҳикоясида   “Отнинг   ўлими,   итнинг   байрами”   номли   мақолни.
Шу йўсинда жамият қатламларини икиридан-чикиригача батафасил ва ихчам
тарзда ҳикоя сюжетида жаранглатади. Бу усул кўплаб адибларда кузатилади,
лекин А.Қаҳҳордек закий ёзувчининг танлаган эпиграфлар кам учратамиз. 
29 Сюжет   элементининг   муқаддимадан   олдинги   –   ўқувчини   сергак
торттирувчи,   гап   нима   ҳақида   кетаётганлигини   англашнинг   биринчи
зинапояси   ва   биринчи   ишорасидир.   Ана   шу   ишорадан   кейин   асосий
воқеликка ўқувчи танишишга тушади. Шойим Бўтаев ҳам кўплаб асарларида
эпиграф орқали асл мақсадини идроклашни ўзига хос усул деб билади ва бу
йўсинда ифодалашга эришади. 
Адибнинг   “Шох”   романидаги   мавзу   ва   эпиграф   бир-бирини
тўлдирувчи элементлар ҳисобланади. Мавзу – муаммони, мазмунни ёритувчи
асосий   модуслардан   бири   бўлса,   эпиграф   ана   шу   воқеликни   сюжетларда
сочиқ   ва   хатти-ҳаракатлар   негизида   бир   бутун   ғояни   акс   эттирувчи   унсур
сифатида ўз вазифасини бажаради. 
Гётенинг   “Фауст”   асаридан   олинган   “Эгри   шох,   тўғри   шох   аҳли
турфаҳол!”   мисрси   бадиий   асар   учун   эпиграф   вазифасини   ўтаган.   Асар
муқаддимасида   ёзувчи   воқеликни   ифода   этаркан,   асли   узумчилик   савдоси
билан   азалдан   шуғулланиб   келаётган   Ҳотам   ва   унинг   ҳамтовоқлари
характерини   тасвирлайди.   Асарга   тайёр   ҳолатда   келтирилган   қаҳрамонлар
сюжет   воқелигида   содир   бўлиши   мумкин   бўлган   тафсилотларнинг
тезлашувига йўл очади:
“Ҳамробойнинг   ола   хўржинида   қирғийнинг   қорачўғи,   бургутнинг
тирноғи каби алламбало нарсалар ҳам бўлади. Булар ҳам юқоридаги нарсалар
каби   кўздан   асараркан,   омадсизларга   омад   келтираркан,   ҳожатмандларнинг
ҳожатини раво қиларкан. Ҳотам ҳам ана шу Ҳамробойдан кайф устида ҳазул-
ҳузул   билан   бир   жуфт   шох   сотиб   олган,   бу   шохлардан   қандай   фойдаланиш
ҳақида   Ҳамробойнинг   узундан   узоқ   ҳикоясини   сабр   билан   тинглаган   эди.
Кайфи   тарқагач   эса,   арзимасдек   туюлган   матоҳ   учун   анча-мунча   пул   тўлаб
қўйгани ёдига тушиб, пушаймон еганди, ҳатто, бир оз уялган ҳам эди.
–   Ҳалиям   Ҳамробой   буни   сизга   сотди,   -   дея   Ҳотамга   тасалли   берганди
ўшанда   Қулмаҳмуд   деган   ошнаси.   –   У   мана   шунақа   шохларни   жуда
қадрлайди,   анча-мунча   одамга   устидан   тилло   сочсаям   бермайди.   Унинг   ўзи
қаерлардандир   қидириб   топиб,   ишлатиб   юбораркан.   Ҳамробойнинг
30 ҳовлисига   бориб   қолсангиз,   унинг   ҳар   иккала   хотинининг   бир-бирига
меҳрибонлигини,   иноқлигини,   бир   хонада   яшашини   кўриб   ҳайрон   қолмай
илож йўқ. Бунинг сабабини биласизми?
–Тушуниш,   тушуниш!   –   деганди   Ҳотамни   масхаралаётгандек
Қулмаҳмуд. – Тушунишни-ку бир чеккага қўя туринг, бунинг асосий сабаби,
-   Қулмаҳмуд   Ҳотам   томон   энкайиб,   муҳим   сирни   ошкор   қилаётгандек
пичирлаган, пичирлагандаям хитоб-ла пичирлаганди. – Шох!”
– Шох?!
– Ҳа, шох!
– Қанақасига?
–   Ҳамробой   дунё   табиблари   билишмаган,   билишса-да,   қора   халққа
ошкор қилишни исташмаган бир сирни билиб олган...
– Нима экан у сир?
– Айтаяпман-ку, шох!” 21
Асардан   олинган   ушбу   парчада   роман   сюжетига   дахлдор   бўлган   ва
асосий   саргузаштларнинг   жадал   тусда   ривожланишида,   воқеаларни   изчил
ифодалашда қўл келадиган масала ҳақида икки ошна-дўст суҳбати ҳақида сўз
боради.   Йигитлар   асл   мақсад   сари   одимлаётган   бир   пайтда   бой   савдогар
Лариса   Зиганшинанинг   ишончини   ва   кўнглини   қандай   олиш,   ундан
келтирилган шартнома асосида қай тариқа ҳисоблашишга кенг имкон топади.
Романдаги   қаҳрамонлар   ўртасидаги   диалогик   муносабат   сюжет   қисмларини
бир-бирига   мантиқий   боғлашда   ва   ўқувчи   диққатини   янада   ўзига   жалб
қилишда муҳим роль ўйнайди. 
Ёзувчи   Ҳотам   характеридаги   чаққонлик   ва   ақл-фаросатни,
Қулмаҳмуд табиатидаги калта-фаҳам ва идрок пастлигини шу диалогда яққол
тасвирлаб   қўйибди.   Асарнинг   биринчи   қисмида   рўй   берган   воқеалар   ўн
иккита бобда ўз ифодасини топади. Бу ерда Лариса Зиганшинанинг Ҳотамга
ишонишга   рози   бўлиши,   ҳамда   ҳамма   сарф-харажатларни   бўйнига   олиши,
ҳатто   кейинги   ишларнинг   тез   фурсатда   битишига   катта   умид   боғлаши,
21
  Бўтаев Ш. Шох. –Тошкент,  Алишер Навоий номидаги Ўзбекистон Миллий кутубхонаси. 16-17-бетлар.
31 хитойлик   табобат   жаноб   Ван   Тунинг   ҳам   савдогар   йигитга   бўйинсуниши
реал   тафсилотларга   кенг   йўл   очади.   Шу   тариқа   асарда   ёзувчининг   ижодй
концепцияси изчил идроклана боради. 
Адабиётшунос   олима   Санобар   Тўлаганова   қайд   этганидек:   “Роман
воқелигига   киритилаётган   ҳар   бир   персонаж   гоҳо   сезиларли,   гоҳо   кўзга
кўринар-кўринмас   иплар   билан   ўзаро   боғланади.   Улар   асарда   муаллифнинг
бадиий   нияти   ижросида   муҳим   рол   ўйнаб,   бош   концепциянинг   амалга
ошувига   хизмат   қилади.   Ҳар   бир   образ   асардаги   иштироки   қай   даражада
қийматга   эга   бўлишидан   қатъий   назар   бир-бири   билан   чамбарчас   боғлиқ.
Бири   иккинчисини   тақозо   қилади.   Уларнинг   барчаси   асосий   мақсад   сари
жамланади шу йўлда жипслашади. 
“Шох”   романдаги   ҳар   бир   унсур,   жумладан,   ҳар   бир   персонаж,   вақт
ягона   марказга   интиладики   (ценростремительность),   ўша   марказ   сифатида
муаллиф   концепциясини   кўрсатиш   мумкин”. 22
  Айтиш   муҳим,   бадиий   асар
сюжетида   иштирок   этувчи   образлар   кўплиги   билан   эмас,   айни   пайтда
уларнинг   характери   қай   тариқа   ишланганлиги   ва   ёзувчи   маҳоратининг
нечоғли   бўй   кўрсатганлиги,   ягона   эстетик   марказда   уюшуви   билан   ҳам
ўлчанади.   Мазкур   ибора   ҳар   бир   даврда   ҳар   хил   тарзда   баҳоланади.
Достоевский   яратган   қаҳрамонлар   ёзувчи   ижодининг   онг   ва   туйғу   маҳсули
сифатида   намоён   бўлади,   улар   ниҳоятда   кўп   ва   ранг-баранг   тарзда   бадиий
асарга сингдирилган. 
Шойим   Бўтаев   ҳам   турли   миллат   вакиллари   руҳиятини   ўша   миллат
руҳиятидан,   истак-хоҳишидан   келиб   чиқиб   идроклайди.   Сюжет   ҳам   шу
тариқа   йўл   ва   йўловчи   қаҳрамонлар   қиёфасини   ёдимизга   солади.   Мана   шу
жиҳатдан   олиб   қаралганда,   Шойим   Бўтаевнинг   “Шох”   романида   даврнинг
долзарб муаммолари, экологик инқирозлар, руҳий бехотиржамлик, саросима
ва   тушкунлик,   нафс   йўлида   ҳар   қандай   разилликни   қилишдан   ҳам
тоймайдиган персонажлар тақдири баён қилинади. 
22
 Тўлаганова С. Бадиий асар морфологияси. –Тошкент, Турон замин зиё, 2016. 83-бет.
32 Ёзувчи   ҳеч   бир   қаҳрамонни   суяб   ёки   аяб   тасвирламайди.   Уларни
мутассил   фожелик   томон   олиб   борувчи   йўлларнигина   кўрсатишга   ҳаракат
қилади   холос.   Айни   пайтда,   улардан   ибрат   олишни   ҳам   ўқувчига
тушунтирмайди.   Инсон   бўлиб   яшаш   учун   нима   қилиш   керак   деган   абадий
савол   ёзувчи   концепциясининг   ўзагини   қамрайди.   Романда   бадиий
конфликтнинг   ўзига   хос   бадиий   функцияси   мавжудлигини   кузатамиз.
Асардаги бадиий конфликтлар ўнлаб ўринларда бўй кўрсатади. 
Адабиётшунос   И.Султон   қайд   қилганидек:   “Конфликт   –   бадиий
асарда   тасвирланган   характерлар,   ифода   этилган   ғоялар,   кайфиятларнинг
курашидир. Сюжетида конфликти бўлмаган асар таъсирчан эмас, чунки унда
ҳаётий   ҳақиқат   тўла   ва   изчил   ифодаланмайди,   Фақат   характерларнинг
тўқнашуви   натижасидагина   уларнинг   ички   дунёси   энг   тўла   равишда
очилади... Конфликт бутун асар сюжети ва мазмунининг йўналишини таъмин
этади”. 23
 
Жуда   асосли   кўрсатиб   берилганидек   бадиий   асардаги   конфликт
воқеалар   ривожини   юксалтириб   боради.   Буни   изоҳлаш   учун   Ҳотам   ва
Қулмаҳмуднинг саргузаштлари тақдири мисолида кўрамиз. Сайғоқ шохининг
олиб чиқилиши ва ундан чиркин йўл билан бўлса ҳам мўмай даромад топиш
ҳар иккала дўстнинг асосий мақсадига айланади. 
Романда ёзувчи Ҳотам ва Қулмаҳмуднинг асл мақсади узум ва олма,
мева-чевалар   савдоси   билан   машғул   бўлишни   асосий   мақсадни   ифодалаш
учун келтирандек туюлади. Негаки, кейинги воқеалар тафсилотида шифокор,
табиб   ва   савдогар   учлиги   муҳим   роль   ўйнайди.   Сайғоқ   шохининг   савдоси
билан   қизиқишга   муккасидан   кетган   иккала   дўст   ва   улардан   манфаатдор
ташкилотлар ўзларининг эртанги режалари нима эканликларини ҳам унутиб
қўяди.   Уларнинг   мижозни   оширувчи   восита   сифатида   мўмай   даромад
топиши   кўз   ўнгидан   сира   нари   кетмайди.   Адиб   ана   шу   тариқа   сюжетнинг
янада   қизиқарли   бўлишини   таъминлай   олган.   Энг   асосий   масала   кейинги
бобларда ўз ечимини топади. 
23
 Султон И. Адабиёт назарияси. Дарслик. – Тошкент, Ўқитувчи, 1986. 180-бет. 
33 Ижтимоий 
конфликт:
Савдогарлар ва 
уларнинг турли 
хил манфаатлар 
йўлидаги 
тўқнашуви Ҳаёт   каби   курашдан   иборат   роман   воқелигида   юқорида   санаб
ўтганимиздек   ўнлаб   конфликт   турларига   тўқнаш   келамиз.   Асарда   энг   кўп
қўлланилган   конфликт   турлари   характерлараро   конфликтдир.   Қуйидаги
чизмада қаҳрамонлар орасидаги конфликтга эътибор қаратамиз:
Кўриб   ўтганимиздек,   “Шох”   романида   тугуннинг   экспозиция
(муқаддима)дан   ўсиб   чиқиши   асосий   конфликт   сари   йўл   очади.   Романдаги
учта   қисм   ва   уларни   боғловчи   боблар   асосий   воқелик   иккинчи   қисмда   рўй
беради,   яъни   тасвирланади.   Ҳотам   ва   Қулмаҳмуд   ўйлаган   режалари   амалга
ошиши   учун   кўп   ўйланишди.   Бу   орада   фоизга   олган   қарзлардан   ҳам
қутилишди.   Эндиликда   уларнинг   режаси   сайғоқнинг   шохини   ўзга   юртларга
олиб   бориб   сотиш   бўлади.   Романнинг   иккинчи   қисмида   психологик
конфликтга   асос   бўладиган   қуйидаги   тасвирни   кузатамиз.   Ана   шу
тафсилотдан кейин ҳар иккала қаҳрамон характери янада теранроқ очилади:
“Лариса   Зиганшина   Ҳотам   билан   Қулмаҳмудга   шаҳарнинг   энг   яхши
меҳмонхоналаридан   жой   ҳозирлаб   қўйган   экан.   Буни   улар   эрталаб
уйғонганларида   янада   яққол   ҳис   қилишди.   Уларнинг   номери   уч   хонадан
иборат   экан.   Икки   хобхона   ўртасида   телевизор,   юмшоқ   курсилар,   қўйилган
зал.   Залнинг   ўртасида   стол   ясатиғлиқ   эди.   Қулмаҳмуд   ўрнидан   турибоқ,   юз
грамм ароқ уриб олди ва оёғига шиппагини илиб, қаватни айланиб чиқди. 
34Романда конфликт асоси
Шахслараро 
конфликт:
Жаноб Химер ва 
Олтин шоу 
дастури 
йўсинидаги 
Ҳотам ўрасидаги 
конфликт Психологик 
конфликт:
Қулмаҳмуднинг 
“Қорахаёл” руҳий 
касаллигига 
мубтало бўлиши 
ва фожеага юз 
тутиши – Зўр иш экан, - деди қайтиб келиб. – Хотинлар кўп!
– Ҳотам ранжигандай бўлди:
– Сиз   кўп   ҳам   ҳовлиқманг,   -   деди   насиҳат   йўсинида.   –   Хотинлар
кўпликка-кўп, улар орасидан муносибини танлаб олиш қийин.
– Қулмаҳмудга барибир эди:
– Ҳаммасиям муносиб! – деди. – Бари қаймоқдай!
– Ҳотам индамади. 
– Кун   бўйи   улар   номердан   чиқишмади.   Ҳотам   Қулмаҳмудни
“қаймоққаям”   қўймади.   Чўмилишди.   Телевизор   томоша   қилишди.   Бир-икки
ароқни бўшатишди. 
Ҳар   замон-ҳар   замонда   Қулмаҳмуд   аллақаёқларга   қўнғироқ   ҳам   қилиб,
гаплашмасдан гўшакни қўйиб қўярди” 24
.                  
Шу   парчада   ҳар   иккала   дўст-ошнонинг   характерини   билиб   олиш
мумкин.   Нафс   йўлида   ва   шавҳати   сабаб   ҳар   қандай   пасткашликдан
тоймайдиган Қулмаҳмуднинг кейинги тақдирига ишора мавжуд. Ҳотам унга
ҳар қанча тушунтиришга уринмасин, бари бефойдалигича унинг психологик
ҳолатини   ўзгартириб   бўлмаслигини   тақозолайди.   Ёзувчи   аслида   бу
персонажнинг   табиатидаги   узил-кесил   ўзгаришларни   асар   муқаддимасида
тасвирлайди.   Унинг   нафси   аммора   эканлигини   турли  тафсилотлар   мезонида
ўқувчига   таништиради.   Негаки,   Ҳотамдаги   ақл-фаросат   ҳамда   манфаат
йўлидаги   уринишлари   Қулмаҳмудда   шаҳвоний   нафс   тарзида   бунёд
бўлаётганлигини   зукко   ўқувчи   тезда   фаҳмлайди.   Мана   шу   ўринда   бадиий
конфликт ўз-ўзидан аёнлашади. 
Академик   М.Қўшжонов   таъбири   билан   айтганда:   “Ижод   тажрибасига
назар   ташласак   шуни   кўрамизки,   ёзувчилар   асарда   умумконфликт   асосида
катта бир тугун яратиб, асарнинг ҳар бир қисмида эса бир тугун билан асарга
жон бериб, кетма-кет ўша тугунларни ечиб бораверадилар. “Ўткан кунлар”да
катта   бир   конфликт,   улкан   бир   тугун   бор.   Бу   –   Отабек   тақдири   масаласи.
Лекин   бундан   ташқари,   асарда   яна   бир   қанча   тугунлар   яратилган.   Асар
24
 Кўрсатилган адабиёт, Шох. –Б.80.
35 бошида Ҳомиднинг иғвоси билан икки марта тугун яаратилади, иккала тугун
ҳам Юсуфбек ҳожидан келган хат билан ечилади, ундан кейин яна янги-янги
тугунлар   яратилиб   асар   охирида   буларнинг   ҳаммаси   Отабек   тақдирини   ҳал
қилиб сўнг катта тугун ечилади. Шундай қилинмаса асарнинг баъзи жойлари
ҳаракатсиз  бўлиб  қолар  эди” 25
. Ҳақиқатдан   ҳам,  бадиийликнинг  шартларида
янада   қизиқарли   бўлиши   учун   ёзувчи   ана   шундай   йўсинда   иш   тутиши
адолатдандир. Айниқса, эпиграф-муқаддима-тугун-конфликт-бадиий воқелик
ривожи-кунльминация   ва   ечим   изчиллигида   ҳамма   тафсилотлар   сабаб   ва
оқибатлари аёнлаша боради. 
Бадиий   матнда   воқеалар   ривожи   натижасида   характер   шаклланади,
улардан тайинли хулосалар чиқаришга асос туғиладики, буларнинг замирида
бадиий   маҳорат,   ёзувчи   ижодий   концепцияси,   нияти   ва   асл   мақсади   яққол
кўриниб   туради.   Шойим   Бўтаев   изланишларида   роман   конфликти   сюжет
линияларида  эркин ҳаракатлантирилади. Уч хил миллат вакиллари ўртасида
бошланган   олди-сотди   масаласи   –   улкан   “Шоу”нинг   намойиши   билан
якунланади.   Ана   шу   “Шоу”гача   бўлган   оралиқда   Ҳотам   ва   Қулмаҳмуд   ўз
мақсадларини   ҳам   намойиш   қилиб,   саҳнада   катта   қаҳрамон   ролини   ижро
қилишади.   Шу   ўринда   Эрих   Фроммнинг   мана   шу   фикрлари   муҳимлиги
аёнлашади:   “Ахлоқий   тубанлик   инсоннинг   бошқа   ҳар   қандай   тубанлиги
сингари   тақдир   бўлиб   қолади,   ундан   қочиб   қутулиб   бўлмайди” 26
.   Ушбу
фикрларнинг ўзиёқ Қулмаҳмуднинг характерини тўлақонли англашга имкон
беради. Фромм таъбири гуноҳни тавба билан ювиш мумкин, лекин охиригача
тавба айбни юва олмайди. Бундан ташқари манфаат ва истаклар бахтли ҳаёт
вада қилади. Бу жараёнда шахснинг эътиқоди бутунлиги муҳим роль ўйнаши
табиийдир.
Поляк   адабиётининг   таниқли   вакилларидан   бири   Ян   Парандовский
қайд этишича: “Роман замондош шоирлар томонидан рад этилган жанрлар –
эпопея,   дидактик   поэма,   идиллияни   “ютиб”   юборди,   бироқ   роман   ушбу
25
 Қўшжонов М. Танланган асарлар. –Т., Шарқ. 2019. 342.
26
 Эрих Фромм. Озодликдан қочиш. –Т., Янги аср авлоди. 2021. –Б.207.
36 жанрлардан   кўплаб   композицион   усулларни,   мотивлар,   персонажлар,
кайфиятларни   “ўрганди”   ва   тарих,   социология,   фалсафа   ҳамда   дунё
организмининг   барча   шира-шарбатлари   билан   озиқлана   бошлади.   Роман
таназзули   ҳақида   бир   қанча   вақтдан   бери   пайдо   бўлган   гапларга   хилоф
равишда у ҳамон давримизнинг бош адабий жанри бўлиб келаётир” 27
. 
Дарҳақиқат, бугун роман жанрининг эстетик вазифадошлиги ва ундан
олинадиган ҳаётий хулосалар ҳам моҳиятан ўзгарди. Эндиликда ёзувчи катта
куч   ва   ғайрат,   зўришиқ   билан   йиллаб   юзлаб   саҳифаларни   қоралаш   устида
бош қотирмайди. Аммо эпик воқелик устида маълум вақт шуғулланса, буни
кундалик   ҳаётимизда   “роман”   жанри   номи   сотида   чиқаётган   асарлар
тўлалигича исботлаб турибди. 
Шойим   Бўтаев   асарларида   бадиий   сюжет   элементлари   икки   типик
қаҳрамон   учун   асос   вазифасини   ўтайди.   Жаноб   Химер   ва   Қулмаҳмуднинг
нафс изидан эргашган қиёфасини акс эттиришга хизмат қилса, Жаноб Химер
табиатидаги   Қулмаҳмудга   ўхшаш   хислатларда   катта   бир   “ярамас   ва
жирканч”   мақсад   турганлигини   англашга   имкон   беради:   “Доктор
Рабиновичнинг   лабораториясида   текшириб   кўрилган   шохлар   энг   сифатлиси
деб   топилди.  Жаноб   Химерга   доктор  Рабинович   бу   ҳақда   ҳисоб   берар   экан,
бу шохлар айни уруққа тўлган пайтида кесиб олинганини, уларда пантокрин
моддасининг   бисёрлигини,   “Висол”   фирмасига   қарашли   дорихоналарга
шохларни тезроқ топшириб, суюқ дорилар тайёрлашни тезлаштириб юбориш
кераклигини айтди.
–Дориларнинг   рекламасини   кучайтирсак,   бу   шохлардан
корпорациямиз   анча-мунча   фойда   кўриши   мумкин,   -   деди   доктор   сўзини
тугатаётиб.
Жаноб Химер кулиб қўйди.
–   Биз   шохларнинг   корпорациямизга   келтирадиган   даромадидан   ҳам
кўра   халққа   нафини,   фойдасини   кўпроқ   йўлашимиз   керак,   –   деди,   шуларни
27
  Ян Парандовский. Сўз кимёси. –Т., Янги аср авлоди. 2022. –Б. 273.
37 айтаётганида   кўзининг   туб-тубидан   кўкиш   аланга   яллиғланиб,   илондай   тил
чиқариб турди 28
.
Романдаги   мана   бу   қаҳрамон   истаклари   ота-боболаримиз   Иблис
бўлган,   улардан   фақат   дунёни   айлантириш,   ҳаммани   йўлдан   уриш   илми
мерос   қолган   деган   ғоя   мужассам.   Жаноб   Химер   рамзий   образ.   У   асардаги
икки   мақсадни   бирлаштиради.   Дунёда   иқтисодий   ва   ижтимоий,   сиёсий
бўҳронлар орасида қолиб кетган нафс қулларининг эгачиси, иккинчиси тинч
аҳолини   йўлдан   оздирувчи   ҳар   хил   найранглар   орқасида   мўмай   даромад
кўрувчи   сифатида.   Иблис   образининг   жирканч   қиёфаси   романда   Жаноб
Химер ва унинг гумашталари характерида ўз ифодасини топади. “Романнинг
янгиланган неомифологемалари сифатида яратилган жаноб Химер ва Доктор
Рабинович   моҳиятан   Гётенинг   Мефистофели   билан   доктор   Фаустини
эслатади.   Бу   диний-мифологик,   адабий   образлар   ўртасида   анчайин   нозик
параллеллар   кузатилади.   Ш.Бўтаев   немис   халқ   афсоналари   таъсирида
яратилган   “Фауст”   асаридаги   бадиий   архитипдан   маҳорат   билан
фойдаланади. 
Аммо   ёзувчи   Ш.Бўтаев   трагедиядаги   машҳур   халқ   афсонасида
айтилган   сюжетни   айнан   такрорламайди.   Ёзувчи   ўзининг   шахсий
фантазияси,   юксак   бадиий   тафаккури   билан   “Шох”   романини   яратади.
Ёзувчи   Шайтон   образини   яратишда   нафақат,   немис   адиби   Гёте   асарига
таянади, балки, туркий халқлар адабиёти тажрибаларидан ҳам таъсирланади,
улардан ўрни билан унумли фойдаланади 29
.
Таъкидлаш   ўринлики,   ҳар   бир   персонаж   ўз   миссиясини   бажаради.
Турли   хил   касб   эгалари   орасида   кечадиган   бадиий   конфликт   ёзувчи
концепциясини   намойиш   қилади.   Зотан,   Жаноб   Химер   ва   “Кўкиш   аланга”
корпорацияси   қўлланмасида   айнан   “шоу”   орқали   одамларни   йўлдан   ва
ақлдан   оздиришгача   бўлган   иблисона   жирканч   иллатлар   “яширинганини”
оддий оломон билишмайди. Бу ерда оломончилик кайфияти дунё қиёфасида
28
  Кўрсатилган адабиёт, Шох. –Б.135.
29
  Қўчқорова   М.   Ҳозирги   ўзбек   насрида   бадииий   шартлилик.   Филол.фан.док.дисс.яси.   –Тошкент.   2020.   –
Б.156.
38 –   “ақллилар   бошқаруви”нинг   иши   эканлиги   аён   бўлади.   Негаки,   қўштирноқ
ичидаги   ақл   эгалари   ҳамиша   оддий   одамлардан   “тажриба   қуёнчаси”
сифатида   фойдаланиб   келишмоқда.   Мана   шу   хусусият   роман   лейтмотивини
ташкил қилади.
1.3.Романда   образлар   динамикаси.   Ҳар   бир   бадиий   асарда
ижтимоий   вазифадошлиги   ва   мавқеи   нисбатидан   турли   хил   образлар
иштирок этади. Улар бир вақтнинг ўзида ҳам воқеликни, ҳам ёзувчи ижодий
кредосини,   ҳам   жамият   тутумларини   ўзида   маълум   маънода   ташийди.   Бир-
бирига   ўтиб   турувчи   давр   муаммолари   ҳар   бир   асарда   ўзига   хос   тарзда
талқин қилинади. 
Роман   тафаккурига   жалб   этилган   манба   умуминсоний   муаммолар
даражасида тасвирланган  инсонга хос характернинг  полифоник талқинидир.
Ёвузликнинг ҳар бир кўриниши ҳам зулмдир. Инсон ўз руҳига сингиб кетган
ёвузлик   моҳиятини   англаши   ўз   фожиасининг   сабабини   англаши   демакдир.
Инсон   руҳига   ёвузликнинг   кириб   келиши   ва   унинг   фожеий   оқибатлари
«Қўрғонланган ой» романига ҳам олиб кирилган. Романнинг бадиий-эстетик
аҳамияти   шундаки,   ёзувчи   романга   хос   тафаккурни   романга   жалб   этишда
полифоник талқин йўлларига мурожаат этади. 
Шу   боисдан   ҳам   Шойим   Бўтаев   яратган   қаҳрамонлар   ўртасидаги
муносабат   шунчаки   оддий   мулоқот   эмас,   балки   турфа   характерларнинг
психологик   йўналишини   очишга   ёрдам   берадиган   асосий   воситадир.
«Қўрғонланган   ой»   романида   нутқий   манераларни   қўллашнинг   (анъанавий
услубдаги   романларга   нисбатан)   ўзига   хос   хусусияти   шундаки,
қаҳрамонларнинг   ўзаро   суҳбатларини   кузатар   экансиз,   сиз   ҳам   улар   билан
бирга муайян муаммо   юзасидан баҳс – мунозарага киришасиз. Қалбингизда
бедорлик   уйғотиб,   давр   муаммолари   устида   фикрлашга   чорлайди.   Фақат
бугина   эмас,   романий   тафаккур   китобхонни   мантиқий   фикрлашга   тортиб,
давр қиёфасини ва қаҳрамон руҳиятини ҳам қалбан, ҳам ақлан кашф этишга
ундайди. Романий тафаккур миқёслари образларнинг турфалиги ва уларнинг
ёзувчи ижодий оламида қайта ишланганлиги билан ҳам алоҳида аҳамият касб
39 этади. Мисол учун Ш.Бўтаевнинг “Қўрғонланган ой” романидан суратланган
айрим   образлар   “Шох”   романида   ва   бошқа   қисса,   ҳикояларида   ҳам   айрим
лавҳаларда   бўй   кўрсатганлигининг   гувоҳи   бўлдик.   “Қўрғонланган   ой”
романида   табиатга   зуғум   қилиш   натижасида   ўз   фожелиги   сари   одимлаган
Муртазо   сингари   образлар   ва   уларнинг   хатти-ҳаракатлари   давомийлик   касб
этиб,   “Шох”   романида   ҳам   муҳим   аҳамиятга   эга   бўлди.   Айнан   табиат-
жамият-инсон   учлиги   “Шох”   романида   сюжет   динамикасини
тартиблаштирди. 
Образга   юкланган   маъни   ҳар   бир   деталь,   ихчам   адабий   портрет,
маиший   воқелик   фонида   ҳам   ярқ   этиб   кўзга   ташланади.   Бу   ҳақда   сўз
борганда   антик   юнон   файласуфи   Арсату   қуйидагича   таърифлайди.   У
характерларни тўрт қисмга бўлиб изоҳлайди: “Характерларга келсак, улардан
тўрт   мақсад   кўзда   тутилади.   Биринчи   ва   асосийси:   қаҳрамон   олижаноб
бўлиши керак. Аввал айтганмиздай, шахс агар ўзининг гаплари ва ишларида
қандайдир   мақсадга   амал   қилса,   характерга   эга   бўлади.   Агар   шахс   яхши
мақсадларни кўзласа, характери ҳам яхши бўлади. Бу ҳар бир одамда мавжуд
бўлиши   мумкин:   аёл   ҳам,   ҳатто   қул   ҳам   яхши   бўлиши   эҳтимол,   биринчиси
(эркакдан)   ёмонроқ,   қул   эса   ундан   ҳам   ёмонроқ   бўлиши   ҳам   мумкин.
Иккинчидан, характерлар ўзига хос бўлиши керак: характер мардона бўлиши
мумкин, аммо аёл кишига мардлик билан кучлилик ярашмайди. Учинчидан,
характерлар   (ҳаётий)   ҳаққоний   бўлиши   керак:   бу   юқорида   айтилгандан
мутлақ   бошқача   бўлиб,   уларни   яхши   ёки   ярашиқли   қилиб   тасвирлаш   керак
деган   гап   эмас.   Тўртинчидан,   характерлар   изчил   бўлиши   керак:   ҳатто
тасвирланган   шахс   ноизчил   бўлиши,   шу   характернинг   барча   ишларига
ноизчил бўлиши мумкин 30
. Бинобарин, мана шу узоқ йиллардан буён назарий
жиҳатдан бадиий образ тушунчасини аниқлашда қўл келаётган тўртта унсур
бадиий   наср   такомилида   муҳим   бир   қоидани   барқарорлаштиради.   Романий
тафаккурнинг   бадиий-эстетик   жиҳатдан   қамровини   ҳам   аниқлашда   муҳим
аҳамият касб этади. Демак, юқорида саналган тўртта унсур олижаноб, ўзига
30
  Арсату. Поэтика. –Т., Янги аср авлоди. 2018. –Б.43-44.
40 хос,   ҳаққоний   ва   изчил   бўлишида   ёзувчининг   бадиийлик   мезонларига   олиб
кирган ўз ҳаётий принциплари ҳам қўл келади. 
Романда   ўзгарувчан   образлар   жуда   кўп.   Улар   вақт   ва   воқеалар
ривожи   давомида   турли   хил   қиёфада   гавдаланади.   Мураккаб   ва   ўзгарувчан
образлар роман архитектоникасида салмоқли ўринни эгаллайди. Айнан мана
шу   ўсиш-ўзгаришлар   сюжет   линияларини   бир-бирига   мантиқий
пайвандланувида   муҳим   роль   ўйнайди.   Саргузашт   воқелардан   бир-бирига
пайвандланиб   бораётган   ёзувчи   ижодий   кредоси   образларнинг   ҳам
тартибланувига катта замин ҳозирлайди. Масалан, турли хил касб эгаларнинг
орасида кечаётган – манфаатлар тўқнашувини олиб кўрайлик. Аслида уларни
бирлаштириб   турган   ягона   эстетик   мезонга   назар   ташлаш   лозим.   Уларнинг
ниятлари   савдо-сотиқ   эвазига   бойлик,   шон-шуҳрат   ва   қулай   карьерага
эришиш   эмасмиди?   Озиқ-овқат,   экин-текин   маҳсулотлари   савдоси   билан
шуғулланишни   ният   қилган   ва   уларни   ўзаро   кўринмас   ип   билан   боғлаб
қўйган   манфаатлар   аслида   бошқача   эди.   Ана   шу   мезон   ёзувчида   асар
воқелари ривожида бошқача тус ола бошлайди:
“–   Мен   ўттиз   жуфт   шох   келтиргандим...   –   деди   Ҳотам   овозини
пасайтирганича мақсадга кўчиб.
Лариса Зиганшинанинг оғзи очилиб қолди.
– Ўттиз жуфт дейсанми?
– Ҳа.
– Нима қилиш керак?
–   Балки   жаноб   Химер   билан   алоқа   боғлаб,   унга   таклиф   қилиб
кўрармиз?
Лариса   Зиганшина   бир   зум   ўйланиб   қолди.   Кейин   бир   қарорга
келгандек, кескин тарзда деди:
–   Тўғри   айтасан.   Шу   баҳонада   жаноб   Химер   билан   танишиб   ҳам
оласан. Бу сен учун жуда ҳам зарур. Шундаймасми?
Ҳотам   илжайди.   Лариса   Зиганшина   ўрнидан   туриб,   сочларини
тўзғитиб, унинг бошини бағрига босди:
41 -   Сен   учун   ҳар   қандай   ишга   тайёрман,   шоҳдор   мушугим,   -   дея,   ўзига
хос тарзда эркалади.
Бу   маҳал   хонага   бошқа   бир   шохдор   мушук   билан   мушугой   кириб
келаётганди.
Мушуклар базми давом этди” 31
.
Айнан   ушбу   келтирилган   парчада   романнинг   моҳияти   ўз   аксини
топганлигини   сезиш   қийин   эмас.   Негаки,   Ҳотам   ва   Лариса   Зиганшина
мақсадлари   –   манфаатлар   тиғизлигини   тақозо   этмоқда.   Ўттиз   жуфт   шох   ва
жаноб   Химер   кўзлаб   қўйган   антиқа   режалар   мана   шу   ифодада   қабариб
кўринмоқда.   Мана   шу   парчадан   кейинги   тафсилотлар   романдаги   образлар
динамикасини   жадаллаштиради.   “Кўкиш   аланга”   корпорациясининг   “Олтин
шох шоуси ҳам айни шу учрашувдан кейин бошланиб кетади. Бу орада нафс
бандалари қандай хатолар кутаётганини ҳеч ҳам ўйлашмасди. 
Бироқ   Ҳотамда   қандайдир   руҳий   хотиржамлик   ва   сокинлик   авжи
пасайиб   кетаётганини   пайқаш   қийин   эмас.   У   ўз   тақдири   қандай   мудҳиш
келажакни   кутаётгани   сира   ном   билан   айтишга   ботинолмасди.   Қулмаҳмуд
образи   ҳам   бу   турли   хил   олди-сотди   учрашувларда   моҳиятни   очиқлаш
калити   вазифасини   ўтамоқда.   “Жамиятда   ҳар   хил   мақсад   ва   маслак   йўлида
яшаётган   турли   тоифага   мансуб   кишилар   борки,   улар   орасида   бойлик   ва
мартабага   эга   бўлиш   учун,   ўз   истакларини   амалга   ошириш   йўлида   ҳеч
нарсадан тап тортмайдиганлари ҳам учраб туради. Бундайлар ўз режаларини
амалга   оширишда   инсон   ҳаётига   хавф   солишдан   ҳам   қайтмайдилар.   Бундай
тўдаларнинг   ашаддий   душмани   ҳақиқатпарвар   ва   ҳалол   кишилардир” 32
.
Романда   мана   шу   сифатни   ўзида   ташувчи   қаҳрамонларнинг   элликка   яқини
ёзувчи   томонидан   ўта   мураккаб   ва   ўзгарувчан   тарзда   тасвирланади.   Турли
хил касб этгаларининг манфаатлари бир жойда мужассам. У ҳам бўлса мўмай
пул   тўплаш.   Табиатга   етказилган   моддий-маънавий   зарзарни   пул   ва   бошқа
нарсалар билан ҳал қилиб, ўзларининг чиркин ва жирканч мақсадларини ҳал
қилишдан сира тонмайдилар. 
31
  Кўрсатилган адабиёт, Шох. –Б.91.
32
  Дониёрова Ш. Омон Мухтор ижодида янгича талқинлар. –Т., Турон замин зиё. 2017. –Б.60.
42 Ёзувчи   “Шох”   романида   жуда   катта   умуминсоний   масаладан
ўқувчини огоҳ этмоқда. Ген ва генетика илми билимдонларига қўл келадиган
инсоннинг мижозини хасталатиш борасида олиб бораётган Тангри таолонинг
қудратига қарши чиқиб, жаноб Химердек иблисона фитналарнинг уч-қуйруғи
йўқлигидан   сўз   очмоқда.   Бу   ҳақда   сўз   борганда   мунаққид   А.Мелибоевнинг
мана   шу   фикр-мулоҳазалари   ғоят   ўринлидир:   “Фан-техниканинг   мислсиз
ривожланиши саноат корхоналарининг тобора кенгайиб  бораётган  фаолияти
боис  атроф-муҳитга,  ер  ва сув  заҳираларига   жуда катта   зарар  етказилмоқда,
бунинг   аянчли   оқибатларини   фактлар,   рақамлар,   касалликларнинг   хуружи,
янги   вирусларнинг   пайдо   бўлиши,   дарё   ва   кўлларнинг   қуриши,   сув
тошқинлари,   мислсиз   тўфонлар,   ер   силкинишлари,   ногаҳоний
ўпирилишларда кўриш мумкин. Дунё олимлари бу фалокатларнинг бевосита
ва   билвосита   сабабларини   илмий   жиҳатдан   ўрганиб,   ташвишли   хулосага
келмоқдалар. Яъни, машъум “Катрина” тўфони, Бали ороллари ёки Японияни
ларзага келтирган ер силкиниши, бошқа бир минтақадаги аёвсиз қурғоқчилик
каби   фалокатларда   инсоннинг   бевосита   айби   бор.   Буни   асло   рад   этиб
бўлмайди” 33
.   Кўринадики,   Ч.Айтматовнинг   “Кассандра   тамғаси”   каби   ўлмас
обидаларни   ҳам   теран   таҳлил   қилган,   И.Султоннинг   “Боқий   дарбадар”
романидаги   қатор   умуминсоний   масалаларга   изоҳ   берган   А.Мелибоев
юқорида   катта   бир   фалсафий   ақидани   илгари   суради.   Бу   ўз-ўзидан
Ш.Бўтаевнинг   “Шох”   асарида   ёзувчи   концепциясининг   бир   узвига
туташувини   далолатламоқда.   Ҳақиқатдан   ҳам,   асардаги   хилма-хил   образлар
юқоридаги   талқинларни   қайсидир   маънода   тўлдирувчи   бўлиб   майдонга
келади.   Бундай   талқинлар   ўзбек   адабиётидаги   постмодернистик   асарлар
кундан-кунга   кўпайиб,   теранлашиб   бораётганидан   хабар   бермоқда.   Айтиш
муҳим, ёзувчи “Шох” романида ўз ишининг нечоғли хато эканлигини билиб,
ундай бўлса-да, уни инсониятга кулфат етказувчи бир жоҳилият кўринишида
жаноб   Химердек   иблис   авлодига   тутқазишида   дунёда   бўлаётган   айрим
кўнгилсиз   воқеаларнинг   ер   юзида   яшаётган   тирик   мавжудот,   айниқса,
33
  Мелибоев А. Ризқ дарахти. Исажон Султон насри бадиияти. –Т., Турон замин зиё. 2017. –Б.169.
43 одамнинг руҳий-маънавий хасталигини оширишга қаратилганлигини пайқаш
қийин   эмас.   Ўз   шаҳвати   ва   майли   эвазига   бегуноҳ   одамларнинг   ёстиғини
қуритиш,   тирик   табиатнинг   қирилиб   кетаётган   турларидан   ҳайиқмаслик
роман сюжетида яққол намоён бўлганлигини алоҳида қайд этиш зарур.
“Доктор Рабиновичнинг жаҳл аралаш ирод қилган нутқи илмий марказ
ҳақидаги таклифни йўққа чиқарди. Бу таклифни киритган одамнинг кўзлари
пақиллаб   қолди,   у   елкасини   букчайтириб,   ерга   кириб   кетгудек   бўлиб
ўтирарди. 
– Жаноб Рабиновичнинг фикрлари асосли, - деди жаноб Химер, илмий
марказ   тузиш   ҳақида   таклиф   киритган   одамга   қанақа   каламварамсан   ўзи,
дегандай   қараб   қўйиб.   –   Илмий   марказ   тузишга   ҳар   қачон   улгурамиз.   Агар
илмий   жиҳатдан   қандайдир   муаммолар   туғилиб   қолса,   марҳамат,   жаноб
Рабиновичга мурожаат қилинса, ўйлайманки, доктор жаноблари ҳеч қачон ўз
ёрдамини аямайдилар.
–   Аямаймиз,   -   деб   қўйди   доктор   Рабинович   секингина,   шу   тарзда
айтдики,   агар   тиқилиб   ўладиган   бўлсаларингиз,   сув   ҳам   томизмаймиз   деган
маъно келиб чиқди.
–   Бу   ишларни   мураккаблаштирмасдан,   -   деди   жаноб   Химер   доктор
Рабиновичнинг   сўзлаш   оҳангини   қўллаб-қувватлаган   ҳолда.   –   Доктор
жанобларининг маошига эллик фоиз устама ҳақ тўланса кифоя. 
Доктор   Рабиновичнинг   олдига   юкиниб   бормаслик   учун   илмий   марказ
тузиш ҳақида таклиф  киритган кишининг ранги қум оқариб кетди, у доктор
Рабиновичнинг   фойдасига   ҳал   бўлиб   кетишини   билганида,   ичини   ёриб
чиқаман деб турган таклифни-да айтмаган, амаллаб яширган бўларди. Ҳозир
бўлса... ичида ўзини-ўзи койишдан бўлак илож қолмади” 34
.
Мазкур   парчада   ёзувчи   романдаги   иккинчи   қатлам   вакиллари   –   илбис
гумашталарининг   ранг-баранг   образини   тасвирлайди.   Агар   илмий   марказ
ҳақидаги   фикр-мулоҳаза   билдирган   бошқа   мутахассислар   фикрлари
маъқулланса доктор Рабиновичнинг тоқати тоқ бўлиши ҳеч гап эмасди. Мана
34
 Кўрсатилган адабиёт, Шох. –Б.134.
44 шу   ерда   ўтмиш   ва   келажак   ўртасида   кечаётган   мангу   жанг   ҳақида   сўз
юритилмоқда.   Бир   томондан,   шохни   илмий   марказда   инсон   саломатлигига
зиён-заҳмат   берувчи   дори   сифатида   эмас,   қандайдир   бир   бедаво   ёки   оғир
хасталикларга даво бўлувчи восита бўлишини ёқловчилар бир чеккада қолиб
кетади.   Доктор   Рабиновичга   ўхшаган   иблис   малайларига   бу   эса   ёқмайди.
Жаноб   Химер   ҳам   масаланинг   бу   томонини   чуқур   англаб,   илмий   марказ
тузиб   ва   унда   асл   дори   ишлаб   чиқишни   хуш   кўрмайди.   Шу   боисдан   ҳам,
асардаги   бу   каби   образлар   динамикаси   ёзувчининг   шахс   концепциясини
тўлақонли   ифодалашда   баъзи   ўринларда   соя   солганини   ҳис   қилиш   мумкин.
Ёзувчи   воқеликни   баҳолашга   шошилмайди.   Уни   фақат   ҳал   қилишни
қаҳрамонлар   тийнатига   зийнатлайди.   Буни   Лариса   Зиганшина,   жаноб
Химеро,   Ҳотам   ва   Қулмаҳмуд,   доктор   Рабинович   тимсолида   яққол   сезиш
кузатиш мумкин.
Шу   маънода   “ёзувчининг   ғоявий   позицияси   қанчалик   аниқ   бўлса,
унинг   ижодий   принциплари   шунча   ёрқин   намоён   бўлади.   Шу   иккала   томон
асарда   ижодий   принциплар   доирасига   кирувчи   бадиийлик   компонентлари
(конфликт, сюжет, композиция, тил ва бошқалар)дан фойдаланиш маҳорати,
санъаткорликни   кўрсатиш   орқали   юзага   чиқади.   Ҳар   бир   асарнинг   бадиий
савияси ана шу эстетик хусусиятларнинг диалектик бирликда намоён этилиш
даражасига боғлиқ”. 35
  Шундай экан, сюжет қисмлари орасида рўй бераётган
воқелик модуси бир-бирини тўлдирувчи аҳамият касб этади. Айнан мана шу
мезон   образларнинг   чуқур   ишланганлигини   аниқлашда   муҳим   саналади.
Тўғри,   романда   тўлиқ   ва   мукаммал   ишланган   образни   кўп   учратмаймиз.
Бироқ   уни   мураккаб   ва   ўзгарувчанлигини   инобатга   олсак,   масала   моҳияти
янада   аёнлашади.   Буни   қайси   бир   лавҳада   текшириб   кўрмайлик,   ёзувчи   асл
мақсадни ифодалашдан, саргузаштни идроклашдан сира орқага чекинмайди. 
“Бадиий асар сюжетида қаҳрамонларнинг маънавий, ички дунёсини акс
эттириш жараёнида уларнинг портретларини чизиш ҳам муҳим аҳамият касб
этади.   Ёзувчилар   ўз   услубий   маҳоратига   кўра   қаҳрамонлари   портретини
35
 Тўраев Д. Ўзбек романларида бадиий тафаккур ва маҳорат муаммоси. –Т., Университет. 2001. –Б.107.
45 турли шаклларда баён қиладилар” 36
. Ш.Бўтаев ҳам ўз қаҳрамонларини турли
хил   қиёфаларда   тасвирлайди.   Мазкур   образлар   (характерлар,   қаҳрамонлар)
романдаги   айрим   масалаларни   ўқувчи   олдиндан   ҳис   қилиши   учун   атайин
бўрттириб кўрсатганлигида намоён бўлади. Шу маънода асардаги образларни
қуйидагича таснифлаймиз:
1. Воқеликни изчил давом эттиришга йўналтирилган образлар (Ҳотам
ва Қулмаҳмуд)
2.   Роман   сюжетида   ёзувчи   концепциясини   юзага   чиқарувчи   образлар
(доктор Рабинович, Лариса Зиганшина, жаноб Химер)
3.   Табиат   билан   жамият   орасидаги   жарликни   келтиришда   фаол
образлар (жаноб Ван Ту, Никифор Александрович)
4. Романда Қулмаҳмудни даволашга киришган эпизодик образ (Рудольф
Александрович).
Демак,   асардаги   асосий   образлар   динамикаси   мана   шулардан   иборат
бўлиб,   уларнинг   атрофида   бошқа-да   эпизодик   образлар   иштирок   этишади.
Роман   сюжетида   акс   этган   асосий   персонажлардан   ёзувчи   катта
умуминсоний   умумлашмалар   ярата   олганлигини   алоҳида   эътироф   этиш
мумкин. Адабиётшунос  М.Қўчқарова  романдаги мифологик образга  шундай
таъриф   беради:   “Ҳозирги   ўзбек   насрида   қадим   миф   ва   афсоналарга   кучли
эҳтиёж пайдо бўлган. Муайян ижодкор томонидан яратилган субъектив миф
ёки   мифологик   тафаккур   асосида   шаклланган   бадиий   асар   қурилмаси,
мифологемалар   иштироки,   сюжет   ва   мотивлари   ҳозирги   ўзбек
адабиётшунослигида   янги   адабий   йўналиш   –   неомиф   насрни   ташкил
этмоқда.   ХХ   аср   ижодкорлари   яратган   неомиф   наср   мазмун   ва   моҳият
жиҳатидан   айнан   мифларни   такрорлаш   эмас,   мифологик   сюжетга,   образга
(мифологемаларга)   янгича   нигоҳ   ташлашдир” 37
.   Бу   хусусият   халқ   оғзаки
ижодида   турли   образларда   гавдаланган   бўлса-да,   ҳар   бир   ёзувчи   ўзининг
ижодий   изланишлари   давомида   янгиланаётган   мифик   тафаккурга   эҳтиёж
36
  https://journal.fledu.uz/wp-content/uploads/sites/3/2019/11/dilmurod-erkinzhonovich-holdorov.pdf  
37
  Қўчқорова   М.   Ҳозирги   ўзбек   насрида   бадииий   шартлилик.   Филол.фан.док.дисс.яси.   –Тошкент.   2020.   –
Б.153.
46 сезмоқда.   Мазкур   миф   шакли   “Шох”   романида   Қулмаҳмуднинг   қорахаёл
бўлиб   қолиши,   жаноб   Химернинг   шайтон   образини   ташувчи   персонаж
эканлигини   исботлайди.   Аслида   мифик   тасаффур   инсоният   ибтидоий   яшаш
тарзи   бошлангандан   буён   мавжуд.   Ҳар   бир   давр,   ҳар   бир   ижодкор   ўз
мифологиясини   яратади   деб,   бежиз   айтишмаган.   Шу   тариқа   жаноб   Химер
кўп   қиёфали   ва   ўзгарувчан   ва   битта   мақсадни   амалга   оширувчи   мифик
персонаж ҳамдир. Унинг дунёни қабул қилиши ва одамзод бошига солаётган
мислсиз   кулфатлардан   “завқ”   туйиши   ҳақида   кўплаб   афсона,   ривоят   ва
ёзувчилар   томонидан   яратилган   мифологик   воқеалар   суратланган   бадиий
асарлар кўпчиликни ташкил қилади. 
Адабиётшунос   олима   М.Қўчқорова   фикрларини   қуйидагича   давом
эттиради:   “Дунё   халқлари   адабиётида   неча   минг   йиллардан   бери   турли
исмлар,   номлар   билан   яратиб   келинаётган   Шайтон   образининг   генезиси
аслида   Самовий   китобга   бориб   тақалади.   Хусусан,   “Қуръони   карим”даги
Шайтони   лаъйин   ҳақидаги   ривоят   ва   суралар   бу   фикримизни   тасдиқлайди.
Ш.Бўтаев   Шайтон   образини   яратишда   ҳам   Ғарб,   ҳам   Шарқ   анъаналарини
синтез қилишга уринади. Ш.Бўтаев, бириничидан, Жаноб Химер (тадбиркор
Шайтон)   образини   яратишда   ўзигача   яратилган   Ғарб   адиблари   Гёте
(“Фауст”),   М.Булгаков   (“Уста   ва   Маргарита”),   Р.Стивенсон   (“Шайтоний
шиша”)   асарларига,   уларнинг   Шайтон   образини   яратишдаги   катта   ижодий
тажрибаларига   суянади.   Иккинчидан   эса   адиб   Химер   образини   янада
тўлақонли яратиш учун Ислом динининг муқаддас китоби Қуръони карим ва
Қуръоний   суралар   ва   оятлар   асосида   ёзилган   Рабғузийнинг   “Қисаси
Рабғузий”   асарига   таянади 38
.   Дарҳақиқат,   М.Қўчқорованинг   мулоҳазаларига
шуни   қўшимча   қилиш   мумкинки,   бу   ерда   жаноб   Химер   асарнинг   иккинчи
қисмида тилга олинади. Лариса Зиганшина асар бошида узум савдоси билан
шуғулланиб, икки савдогарни ишончига олиб, қалтис режаларни ҳам амалга
оширишда   “сир”ли   бир   жумбоқ   бор   эди.   Мана   шу   ўринда   узум   воқеаси
ёдимизга   келади.   Лариса   Зиганшина   Ўрта   Осиёдан   харид   қилган   узумни
38
  Қўчқорова   М.   Ҳозирги   ўзбек   насрида   бадииий   шартлилик.   Филол.фан.док.дисс.яси.   –Тошкент.   2020.   –
Б.154-155.
47 қаерга   олиб   боради?   У   асар   муқаддимасида   Ҳотам   ва   шунга   ўхшаган
савдогарлардан   олган   узумлари   ярим   йўлга   бормасидан   чириб,   винозаводга
яроқли   бир   сифатсиз   ташлаб   юборса   ҳам   ҳеч   ачинмаса   бўладиган   маҳсулот
сифатида   қарайди.   Ёзувчи   роман   воқеларини   шу   қадар   бир-бирига   мантиқ
билан боғлайдики,   асар  бошида узум   ҳақида  гап  кетдими, у  ерда  иблис  ҳам
муҳайё   бўлади.   Лариса   Зиганшина   бу   ерда   иблис   ва   иблис   образини
тўлдирувчи,   мураккаблаштирувчи,   ҳар   қандай   инсоният   бошига   келаётган
кўргиликларнинг   асосини   ташкил   қилувчи   бўлиб   намоён   бўлмоқда   эмасми?
Аслида   ҳам   шундай.   Буни   чуқурроқ   мушоҳада   қилсак:   асарда   узум,   олма,
сайғоқ шохи ва жаноб Химернинг “Кўкиш аланга” корпорацияси орасида ҳеч
қандай   узилиш   йўқ.   Ҳамма   воқелик   битта   мақсадни   ифодалашга
бўйсиндирилаяпти. Ёзувчи ана шу ерда НАФСнинг инсон феъли, характери,
ботинига кириб муқим ўрнашиши, ундан келаётган кўргилик ва сон-саноқсиз
фожеликлар   Шайтонни   енгишга   қаратилган   инсоннинг   иймон-эътиқодигина
қутқариши   мумкинлигини   теран   идроклайди.   Ўувчи   саргузашт   воқелик
мутолаасида   буни   англамаслиги   мумкин.   Бироқ   синчиклаб   эътибор   берилса
А) воқеа – узум; Б) воқеа сайғоқ шохи орасида қандайдир ташувчи бир образ
–   Шайтоннинг   қутқуси   бўлиб   юзага   чиқмоқда.   Шундай   экан,   адиб   бугунги
инсоният   бошида   сузаётган   қора   булутларнинг   асл   сабаби   ўз   нафсини   тия
олмаслик оқибатида кетма-кет тушаётган мусибатдир деган хулосани ўртага
ташлаганлигида кўринади. Бу мана шу лавҳада ўз ифодасини топган:
“Лариса Зиганшина кафт қисиб қўйди.
–   Рудольф   Александрович   –   тажрибали   шифокор,   -   деди   сўнгра
Ҳотамга тасалли бераётгандек. – Бир иложини топар...
– Мен уни олиб кетсам, девдим.
– Кимни? – сўради Лариса Зиганшина Ҳотамнинг кимни назарда тутиб
турганини яхши билиб турса-да.
– Қулмаҳмудни-да!
–   Ҳотам   бу   сўзни   эшитгач,   Лариса   Зиганшинанинг   узоқ   вақт   ўйланиб
қолишининг сабабини билолмай ҳайрон бўлди. 
48 –   Бу   осон   эмас,   -   узоқ   жимликдан   сўнг   хулосасини   айтди   Лариса
Зиганшина. 
– Нега? 
– Биринчидан, унинг аҳволи ҳали ҳам яхши эмас... – чайналди Лариса
Зиганшина.
  –   Иккинчидан,   -   дея   ахийри   ёрилди   Лариса   Зиганшина,   -   дўстинг
жаноб Химернинг ихтиёрида...
–   Тушунмадим,   -   деди   Ҳотам   юраги   қандайдир   ёмон   бир   нарсани
пайқагандек.
–   Жаноб   Химер   инсон   организмида,   унинг   руҳиятида   шохнинг
қудратли   таъсири   қандай   из   қолдириши   мумкинлигини   амалда   кўрмоқчи
экан 39
. 
  Ёзувчи   ҳийла   ва   найранг   соҳиби   жаноб   Химернинг   содда   ва
ишонувчан   Қулмаҳмуд   табиатидаги   шошма-шошарлик,   ишонувчанлик   ва
иродасиз,   эътиқодсиз   бир   қишлоқ   йигити   руҳиятини   теран   ўрганганлигини
идрокламоқда. Айниқса, Қулмаҳмудга ўхшаган “тажриба қуёнча”лари жаноб
Химер ва Лариса Зиганшина каби ҳийлакорлар қўлида ниҳоятда зўр эффект
беради.   Бундай   нафсга   муккасидан   кетган   оломонни   йўлдан   оздириш   улар
учун   ҳеч   нарса   эмаслигини   кўрсатишни   бош   мақсад   қилиб   танлаган.
Ҳақиқатдан   ҳам,   романда   бугун   учун   ҳам   сув   ва   ҳаводек   зарур   эътиқод,
иймон,   ишонч   ва   Ягона   Парвардигорга   итоатда   бўлиш   дарси   ҳам   кенг
инкишоф   қилинган.   Айтиш   жоиз,   бундай   лавҳалар   романнинг   ўндан   ортиқ
фаслларида   қайта-қайта   такрорланади.   Зукко   ўқувчига   фалсафий-эстетик
жиҳатдан   сабоқ   бўлгулик   тасвирларда,   универсаллик   касб   этиши   ифодани
қуюқлаштиради.   Зеро,   ёзувчи   романдаги   образлар   динамикасини   мустақил
хатти-ҳаракатлари   ва   шу   ҳаракатларнинг   умумий   бир   мақсадни   юзага
чиқариувчи   восита   (персонаж)   сифатида   танлаганлигида   яққол   кўзга
ташланади.   Зотан,   адиб   миф   ва   роман   бирлигини   янги   замон   кишиси
39
  Кўрсатилган адабиёт. Шох. –Б.268.
49 руҳиятида   кечаётган   узил-кесил   ўзгаришлардан   излаганлигида   қабариб
кўринади.
Биринчи боб ўйича хулосалар:
ХХ   аср   ўзбек   насри   80-90   йиллардан   бошлаб   янгича   ифодада   талқин
қилина   бошланди.   Қарийб   100   йиллик   адабий   тажриба   майдонига   эга   ўзбек
романчилиги  бугунги  кунда жаҳон адабиётининг  бир узвига  айлана бориши
фикримиз ёрқин далилидир. Истеъдодли  ёзувчи Шойим  Бўтаев  илк асарини
ҳикоя, қисса ёзишдан бошлагани ҳеч кимга сир эмас. 1996 йилда ўқувчилар
ҳукмига   ҳавола   этилган   “Қўрғонланган   ой”   романи   инсон   ва   табиат,
жамиятнинг   бир   бўлаги   эканлигини   Муртазо   тимсолида   очиқланганди.
“Шох” номли саргузашт асарини ўқувчиларга тортиқ қилди. Булар адибнинг
асардан-асарга томон фалсафий-эстетик қамровнинг ўсишини тақозо қилади.
Шулардан келиб чиқиб боб ўйича қуйидаги хулосани илгари суриш мумкин:
1.   Адабий   жараёнда   ёзувчининг   ўз   ўрни   мавжуд.   У   кейинги   йилларда
адабиётшунослар   эътирофига   сазовор   бўлмоқда.   Турли   хил   катта-кичик
тадқиқотларда   адиб   асарларига,   унинг   ижодига   бўлган   мулоҳазалар
билдирилмоқда.   Буларнинг   барчаси   ёзувчи   изланишларига   бўлган
жавоатчиликнинг ҳаққоний муносабати тарзида баҳолаш мумкин.
2.   Ёзувчи   “Шох   романида   сюжетни   жуда   бой   ва   қизиқарли   тарзда
ифодалайди.   Баъзи   ўринларда   диалогик   “бўрттириш”лар   мавжуд   эса-да,
айтилаётган   асосий   фикр   мантиқий   тараққиётига   рахна   солмайди.   Ёзувчи
сюжетни жуда пухта тузган. Асар ғоясидан озиқланган ижодкор концепцияси
қизиқарли саргузаштларни ёдимизга реал воқелик сифатида намоён қилади. 
3. Адиб романда 50 га яқин турли хил образлар характерини пухталик
билан   тасвирлайди.   Айниқса,   ўз   манфааатлари   йўлида   ҳар   қандай
пасткашликдан   қайтмайдиган   қатор   шайтоний   образлар   бунинг   ёрқин
далилидир.   Адиб   ана   шу   образларнинг   сурат   ва   сийратини   маҳорат   билан
тавсифлайди.   Бош   қаҳрамон   руҳиятидаги   узил-кесил   воқеаларни   роман
поэтикасида   жиддий   синовдан   ўтказади.   Ўқувчида   улар   ҳақида   ҳиссий
ачиниш   туйғуси   намоён   бўлади.   Шунингдек,   асарда   хилма-хил   эпизодик
50 образларни   ҳам   усталик   билан   тавсифлашида   адиб   маҳоратининг
юксалаётганидан далолат беради.
II  БОБ 
БАДИИЙ ПСИХОЛОГИЗМ ВА КОМПОЗИЦИОН
 ЯХЛИТЛИК СИНТЕЗИ
51 2.1.Характер   ва   бадиий   композиция   уйғунлиги.   Бадиий   асар
сюжетини   бирлаштириб   турадиган   ягона   эстетик   мезон   композицион
яхлитлик   билан   белгиланади.   Негаки,   унда   рўй   бераётган   ёзувчи
концепцияси   айнан   мана   шу   устқурмада   яхлитлашади.   Уларнинг   орасида
сюжет   воқеаларининг   рўй   бериши,   ривожланиши,   хотималаниш   вақтида
иштирок этувчи қаҳрамонлар поэтик олами руҳий таҳлилда маромига етади.
Руҳий   таҳлилнинг   ҳам   характерни,   ҳам   сюжет   динамикасини,   ҳам   воқелар
ривожини   тартиблаштиришга   кенг   имкон   бериши   ёзувчининг   ижодий
концепциясидаги   ўсиш-ўзгаршиларга,   уларни   теран   идрок   қилишга,   қайта
далолатлашга   кенг   йўл   очади.   Шуни   алоҳида   қайд   этиш   лозимки,   бадиий
психологизм ёзувчи идрок қилаётган воқеликни янада ишонарли, дардчил ва
ўзига   хос   тарзда   намоён   қилишга   етаклайди.   Ана   шу   мезон   ҳамиша   бир-
бирини   тўлдирувчи   компонентлар   сифатида   қараш   мумкин.   ХХ   аср   ўзбек
романнавислари   олиб   чиққан   мавзу   ҳам   кўпчилиги   собиқ   шўро   сиёсати
идеалогиясини   тараннум   қилишга   хизмат   қилдирилди.   Кўпчилик   ёзувчилар
бугун   ана   шу   ёлғон   ва   сохта   шон-шуҳратнинг   ўткинчи   эканлигини   англаб
етишди.   Айнан   шундай   қилинган   тузум   алдамлари   чинакам   ижодкорларни
ўртамиёна асарлар ёзишга ўргатиб қўйди. Демак, биз Толстой, Достоевский,
Қодирий,   Чўлпон,   Ойбек   сингари   ёзувчиларнинг   руҳийят   оламига
яқинлашиш   истагида   қалам   тебратмас   эканмиз,   даврнинг   юкини   ортмоқлаб,
келажак сари борадиган асарлар ёзишда адашаверамиз. 
ХХ асрнинг жаҳон адабиётига берган ёзувчилари кўп. Уларнинг талқин
ва   тасвир   усуллари   ҳам   ўзига   хос   ва   мураккабликни   юзага   чиқарди.   Кафка,
Жойс, Камю сингари ёзувчилар, Ч.Айтматовнинг айрим романлари мана шу
мезонда   ишлашга   рағбат   уйғотмоқда.   Хоҳ   тарихий,   хоҳ   замонавий   асарлар
битиш  учун  аввало,   ёзувчилардан   катта  тайёргарликни  талаб   қилади.   Унинг
учун   ҳаётни   прагматик   тарзда   теран   ўрганиш,   одамлар   руҳиятидаги   узил-
кесил  ўзгаришларни  англаш,   инсон  ва  табиат   бирлигини  теранроқ  ҳис  этиш
каби қатор вазифаларни ҳам юклайди. 
52 Янги   ўзбек   романчилиги   ўз-ўзидан   ривожланиб,   жаҳон   адабиётидаги
тамойилларни   қабул   қилиб   қолган   эмас,   бунинг   замирида   ижодкорнинг
меҳнати,   тафаккури,   дунёқараши   каби   қатор   масалалар   ҳам   мавжудлигини
унитмаслик   керак.   Шу   билан   биргаликда   ёзувчилар   катта   ижодий
изланишлар   олиб   боришмоқдаки,   бу   эса   ўз   навбатида,   инсонни   англаш
тамойилларини   ҳам   юзага   чиқариш   имконини   берди.   Улар   ҳам   ўзимизнинг
тарихимизни,   ҳам   жаҳон   адабиёти   дурдоналарини   синтезлаб,   янги-янги
сюжетларни,   образларни   кашф   қилишмоқда.   Полифоник   тафаккур   негизида
хилма-хил   образларни   қайта   кашф   қилишга   интилиш   бугунги   кун
романчилигининг   энг   асосий   фрагментларининг   бирига   айланаёзди.
Натижада,   шахс   руҳиятига   теран   кириб   бориш,   ортиқча   тафсилотлардан
қочиш,   уларни   идрок   қилиш   йўсинида   матн   модусларини   қайта   таҳлиллаш
мезонларига катта эътибор билан ёндошмоқдалар. 
Адабиётшунос   Ш.Турдимов   қайд   қилганидек:   “Ақл   нарса   ва
ҳодисаларни   зидлаб   тушунишни   хуш   кўради;   яхши   –   ёмон,   эзгулик   –
ёвузлик, оқ – қора, иссиқ – совуқ, ёз – қиш ва ҳакоза. Аслида воқелик бу каби
жўн   таснифларга   сиғмайди.   Даврийликнинг   ўлчам   мезонлари   соддадан
мураккаблашиб   боради,   кейин   яна   содда   кўринишга   қайтади.
Ҳайратланарлиси шундаки, эпос бадиий тимсолларда бу мураккаб жараённи
ўзига   хос   талқин   этади”. 40
  Асосли   таъкидланганидек,   даврлар   оша   эпосдаги
поэтик   тасвирлар   роман   таркибига   ҳам   сингдирила   бошландики,   бу   эса
бадиият мезонларини мукаммаллигини таъминлашга хизмат қилди. 
Шойим   Бўтаевнинг   “Қўрғонланган   ой”   романидаги   бир   қатор
талқинлар   юқоридаги   қарашларни   асослайди,   чунки   Зокир   булбул
(бахши)дан   ёдига   тушганларини   Убайдилла   чавондоз   ҳам   ўзига   хос   тарзда
куйлашга,   маълум   бир   даврнинг   гўзалликларини,   инсонлардаги   эзгу
хислатларни,   одамийлик   ва   инсонийликнинг   жуда   кўп   нарсалардан   устун
бўлганлигини   алоҳида   қайд   этишга   интилади:   “Рангонтоғ   этакларидан
қайларгадир   бош   олиб   кетишгани   ҳақидаги   ривоятларни   эсларкан,   ахийри
40
  Турдимов Ш. Этнос ва эпос. – Тошкент, Ўзбекистон, 2012. 12-бет.
53 қайтишибди-да, дерди ўзига-ўзи қалби қувончга тўлиб. Рангонтоғ этакларини
сайғоқлар   тўлдириб,   дайдибадал   шамолдай   яйраб   –   яшнаб   юришса   шунинг
ўзи   қут-барака-да.   Сайғоқларсиз   бу   тоғлар   тоғ   эмас,   бир   уюм   тош,   холос.
Зокир   булбулнинг   тоғлар   бошқа,   тошлар   бошқа,   деб   куйлаши   ҳам   бежиз
эмас-да.
Рангонтоғдан келар-эй, 
Оҳуларнинг дупури. 
Тоғдан садо берар-эй, 
Юрагимнинг дукури...” 41
Халқона,   содда   ва   гўзал   термаларнинг   замирида   ҳам   жуда   аччиқ
ҳақиқат   мужассамлашган   эди.   Зокир   булбулнинг   бу   мисралрида   гўзаллик
билан инсонийлик мужассамлашганлигини ҳис эта бошлаймиз. 
  Шойим   Бўтаев   ана   шундай   мураккаб   ва   “нотаниш”   сюжетга   эга
асарлари   билан   ўқувчилар   эътиборига   тушаётган   ёзувчилардан   биридир.
Адибнинг “Қўрғонланган ой” романида табиат-жамият-инсон учлиги қаламга
олинади. Мазкур асар чоп қилинганидан кейин бирин-кетин романлар эълон
қила   бошлаган   адиб   асардан-асарга   қараб   услубий-шаклий   йўсинда
илгарилай бошлади. 
Тадқиқотчи   Ў.Имомназарова   шундай   ёзади:   “Роман   қаҳрамонлари
гуманистик   талқинида   уларнинг   табиатга   бўлган   муносабатлари   алоҳида
ўрин тутади. Бургут образига рамзий маъно юкланган. Фақат нафс илинжида
яшаётган бургут тутқунликка маҳкум. Қанотлари аёвсиз қирқилиб секин-аста
Муртазонинг   қўлига   ўрганади.   Шу   ўринда   адиб   бургут   билан   Муртазо
образидаги   нафс   қуллари   қанчалар   тубан   бўлишини   ҳайвонот   ва   инсоният
оламидаги   қиёси   мисолида   келтиради.   Бургут   биргина   нафсни   дея   бесарҳад
осмонидан,   тизгинсиз   шамоллардан,   ёруғ   шуълалардан   жудо   бўлади.
Қорнини   тўйғазган   кишини   ҳомий   билиб,   ўз   ўтмишини   унута   бошлаган
бургут итоаткор қушга айланади. Муртазо эса ўз нафсини деб оқ бўканларга
қирғин   келтиради.   Оқибат   аста-секин   ўзлигини   унута   боради.   Муртазо
41
 Бўтаев Ш. Қўрғонланган ой. Роман. – Тошкент, Шарқ, 1995. 10-11-бетлар.
54 бургутни   алдов   йўли   билан   тузоққа   илинтирибгина   қолмай,   балки   уни
бешафқатлик   руҳида   тарбиялайди” 42
.   Ҳақиқатдан   ҳам,   табиий   яшаш
инстинкти   ҳар   бир   инсоннинг,   ҳатто   жониворларнинг   ҳам   ҳаётий
ақидасидир.   Улар   ана   шу   тамойилда   кун   кечиришга   маҳкум.   Романдаги
психологик таранг вазият аслида, ёзувчини узоқ йиллардан буён ўйлантириб
келаётган   умуминсоний   муаммолардан   бири   бўлиб   туюлмоқда.   Характер   ва
нутқнинг   ўзаро   муносабати   роман   композициясининг   таянч   нуқтаси
ҳисобланади:   «Муртазо   булоқ   томондан   келаётган   Мавлудани   кўрди.   У
дуррасини томоғининг остидан ўтказиб ўраб олган – бир тутам қоп-қора сочи
пешонасига,   нақ   қошининг   устига   тушиб   турар   эди.   Юзлари   совуқдан
қизариб, чиройга чирой қўшган. Ёноқларига атай қизил бўёқ суртиб юрувчи
рангпар   хонимлар   момиқ   қўлчаларининг   ҳаракти   қанчалик   жозибадор
бўлмасин,   ранг   юритишни   эплолмасликларини   табиатнинг   ўзи   бахш   этган
гўзалликни кўргач пайқаган бўлардилар.   Муртазо қизга яқинлашиб, анг-танг
қотди.   Айтар   сўзию   босар   қадамини   унутди.   Оқаринқираган   куйи   тураркан,
унинг паришон хаёлини қизнинг қўнғироқдек овози йиғиб берди» . 43
   
Кўринадики,   роман   структурасида   композицион   яхлитилик   муйян
даражада   муҳим   аҳамият   касб   этади.   Айниқса,   юқоридаги   келтрилган
иқтибосда   ҳам   роман   қаҳрамонининг   ички,   ботиний   хатти-ҳаракталари
муайян   даражада   ёритилган.   Ундаги   бир-бири   билан   аёвсиз   тўқнашув
натижасида   ўй-кечинмаларидаги   рақобатга   киришадиган   конфликтларни
келтириб чиқарган ҳолатларнинг замирида ҳаёт машаққатлари, яшаш, табиат
ўртасидаги   инсоннинг   шиддакорона   шафқатсиз   кураши   ҳам   атрофлича
таҳлил ва талқинга тортишга арзигулик ўринларни келтриб чиқаради.
Негаки,   ҳар   бир   талқин   негизида   сюжет   ривожланиб,   асардан-асарга
томон такомиллашиб боради. Ш.Бўтаев табиат ва инсон концепциясини ва у
ерда   жамият   муҳитини   ҳам   ўзига   хос   тарзда   тадқиқ   қилишни   назарда
42
  Имомназарова Ў. Шойим Бўтаев романларида инсон концепцияси. – Қарши, Насаф, 2012. 27-бет.
43
  Бўтаев Ш. Қўрғонланган ой. Роман. – Тошкент, Шарқ, 1995. 55-бет.
55 тутмоқда.   Муртазо   каби   образлар   ёзувчининг   ҳаётий   хулосалари   негизида
дунёга келганлигини унутмаслик лозим. 
“Аслида-ку,   роман   –   “индивиднинг   эпоси”   сифатида   айнан   бир
одамнинг кўнгил ҳолатларини, тириклиги муаммоларини тасвирлашга даъват
этилган   жанр.   Аммо   адабиётшунослик   илмида   романда   кўтарилган   муаммо
ижтимоий   жиҳатдан   қанча   қамровли   бўлса,   битикнинг   аҳамияти   ҳам   шунча
баланд   бўлади   деганга   ўхшаш   тасаввур   қарор   топгани   учун   романдан
қандайдир ўзига хос тафаккур излашга одатланилган. Ҳолбуки, адабиёт учун
одамнинг   ўзидан   каттароқ   муаммо,   демакки,   фикрлаш   йўсини   ҳам   йўқ.   Бир
одамнинг   бошидаги   ташвишларни   бутун   миллатнинг   бошидаги
ташвишлардан   кичикроқ   деб   ҳисоблаб   бўладими?   Чин   роман   ҳар   бир
шахснинг   бетакрор   ва   алоҳида   яратиқ   эканини   англаш   ва   акс   эттириш
заруратидан юзага келади” 44
. 
Дарҳақиқат, романчиликдаги сифат ўзргаришлари кўпроқ индивидуал
инсон   образи   ва   руҳий   оламини   қайта   идроклаш   йўсинидаги   уринишлар
тарзида   майдонга   келмоқда.   Бундай   ўзгаришлар   қаршисида   ўқувчининг   ҳам
фикрий теранлашувга мойиллик сезилмоқда. Сўз ва қора ҳарфлардан иборат
романларда   ким   акс   эттирилмоқда   деган   оғриқли   саволлар   қаршисида
китобхон   баъзан   иккиланмоқда.   Ижтимоий   буюртма   сабаб   юзага   келаётган
асарларни-ку, айтмаса ҳам бўлади. У каби асарлар ҳамиша бўлган ва бўлиши
табиий бир ҳолдир. Адиб фалсафий-психологик роман яратиш йўлидан борар
экан,   асар   қаҳрамонларининг   турфа   оламини,   унинг   бадиий   қиёфасини,
даврнинг   мураккаб   ва   зиддиятли   ҳолатларини   бадиий   матнга   сингдиришга
ҳаракат   қилган.   “Қўрғонланган   ой”   романида   қуйидаги   матнга   эътибор
берайлик.   Романда   ўндан   ортиқ   ўринларда   психологик   кайфият
характерлараро ўзига хосликни юзага чиқишига катта замин яратган:
“ – Болани қачонгача қоғозга ўроғлиқ қанддай асраб ўтирасиз, айланай?!
–   Муртазонинг   пиқиллаб   йиғлаётган   аясига   ўзича   тасалли   берарди   қўшни
аёл. – Ўғлингиз эр етибди, ишга кирибди, қувонинг, шунгаям йиғи-сиғими?
44
 Йўлдошев Қ. Сўз ёлқини. –Тошкеннт, Ғафур Ғулом номидаги Адабиёт ва санъат нашриёти, 2018. 297-бет.
56 Онаизор бу сўзларни  эламас,  сатин қўйлаги остидан  зўр-базўр  билиниб
турган   елкалари   силкинарди.   Койишлари   таъсир   қилмай,   сўзлари   елга
учаётганидан қўшни аёлнинг бурун парраклари пирпираб, жаҳли чиқди.
–   Ҳо-ой,   –   деди   у   ранги-қути   ўчганича,   –   йиғласангиз   йиғланг-у,   эви
билан-да. Ким йиғлапти – Хатча йиғлаптими, ўғли беш йилдан буён шаҳарда!
Норвиш   йиғлаптими   –   боласи   бир   ўриснинг   этагидан   тутиб,   аллақайларга
кетиб   қолганича   қораси   ўчган...   Она   базўр   тин   олди.   Нимадандир   алами
келгандай бўлиб тилга кирди.
–   Қўшнижон,   билмай   гапирманг-да,   -   деди   нималаргадир   ишора
қилганча.   -Уларнинг   йўриғи   бўлак.   Хатчаниям,   Норвишниям   болалари
эшикдан қувсанг, тешикдан кириб, ҳақларини топиб кетишади.
– Ажаб қилишади.
– Муртазом эса...
– Нима қипти Муртазога?
–   Ёлғиз   ўғил   бўлгани   учунми,   бўш-баёв-да.   Опаларигаям   сира-сира
ўхшамайди. Ховотирим шундан…
– Ҳечқиси йўқ, – ғўлдиради қўшни аёл” 45
.
Мазкур лавҳада, ёзувчи Муртазонинг болалик дамларини тасвирлайди.
Романда   Муртазонинг   болаликдан   уйдан   чиқмасдан,   бир   ўзи   ёлғизликка
ўрганиши,   ота-она   танловининг   бола   руҳиятига   таъсирини   асар
муқаддимасида   “таҳлил”   қилиб   ўтади.   Чунки   романдаги   кейинчалик   содир
бўладиган   воқеликка   мана   шу   лавҳада   “сирли   ишора”   мавжуд.   Ёзувчи
Муртазо ва Бургут тимсолида “Қўрғонланган ой”га қандайдир рамзий маъно
юкламоқда.   Мана   шу   ўринда   асар   архитектоникасида   сюжет   ва   композиция
тиғизлиги кузатилади. Айтиш жоизки, романда Муртазо содда ва ишонувчан,
ҳеч   қандай   ёмонлик   соғинмайдиган   бола   сифатида   келтирилади.   Роман
муқаддимасида   Исмоил,   Убайдулла   чавондоз,   Зокир   булбул   образлари
кейинги   воқеликни   идроклашга   калит   вазифасини   ўтайди.   Ёзувчи   ҳар   бир
асарида Чингиз Айтматов сингари сюжетга атайин ривоят ёки бир афсонани
45
 Бўтаев Ш. Қўрғонланган ой. –Т., Шарқ. 1996. –Б. 8-9.
57 киритма   воқелик   тарзида   пайвандлайди.   Шу   тариқа   ўзининг   асл   ижодий
концепциясини намоён қилишни мақсад қилади. Муртазо ҳақидаги юқорида
келтирилган   парчанинг   ўзиёқ   буни   исботлаб   турибди.   Биргина   лавҳада
Муртазо   характерига   бадиий   чизгилар   берар   экан,   она   ва   қўшни   аёлнинг
ўзаро   суҳбатидан   зукко   ўқувчи   унинг   характерини,   шахс   сифатидаги
қиёфасини   билиб   олишга   интилади.   Ўтиш   даврининг   ўзига   хос
қийинчиликлари сабаб ўзга юртларга ишлагани кетаётган қишлоқ болаларида
ичкарида   улғайиб   келаётган   руҳий   ҳолатлар   роман   тўқималарида   моҳирлик
билан тасвирланади. 
Адабиётшунос   И.Ёқубов   қайд   қилганидек:   “Бугунги   насримизга
кириб   келган   жаон   адабиёти   илғор   анъаналаридан   бири   ёлғон   бурч,   ёлғон
аҳлоқ.   Ёлғон   ижтимоий   муносабатлар   қурбони   бўлган,   маънисиз   умидлар
қучоғида   яшаган   инсон   фожиасини   тасвирлаш   орқали   даврнинг   долзарб
муаммоларига   муносабат   билдириш   бўлди.   Алданган   шахс   умрининг   таги
пуч   ғояларга   сарфланганлигини   бутун   кескинлиги   ҳамда   фожиаси   билан
қбариқ   тасвирлаш   романчилигимизда   рамзий-мажозий   тимсолларни   анча
кучайтирди”. 46
Қайд   қилинганидек,   поэтик   тасвирдаги   янгиланишлар   адиб
романларининг   ўзига   хос   талқинларини   намоён   қилган.   Романдаги
воқеаларга асосан   қишлоқ одамлари, уларнинг эзгулик ва ёвузлик йўлидаги
курашлари   асос   қилиб   олинади   ва   шу   асосида   асардаги   воқеалар   силсиласи
шаклланиб боради. Агар инсон ҳаётига назар ташласак, у туғилади ва ўлади,
аммо   мана   шу   оралиқдаги   ҳаёти   қай   тарзда   кечганлиги   билан   изоҳланади.
Шу   жиҳатдан   ҳам,   роман   жанри   тараққиёти   сезиларли   ўзгаришларга
учраганлиги   кўзга   ташланади:   “Жанр   ўз   даврига   ва   ўз   ёзувчисига   монанд
бўлади,   ўзи   мансуб   даврни   нафақат   тасвирлайди,   балки   унга   аниқлик   ҳам
киритади”,   деб   ёзади   адабиётшунос   А.Улуғов.   Демак,   истиқлол   даври
романчилигида   ҳам   даврнинг   мураккаб,   зиддиятли   томонларини   асосли
тасвирланганлигини кузатамиз.
46
  Ёқубов И. Ўзбек романи тадрижи. Монография. – Тошкент, “Фан ва технология”, 2006. 159-бет.  
58 Мустақил ва бир-бири билан қўшилмайдиган овозлар ва фикрларнинг
кўплиги,   тўлақонли   овозларнинг   ҳақиқий   полифонияси   кўп   овозли
романларнинг энг асосий хусусияти ҳисобланади. Бундай асарларда муаллиф
томонидан   яратилган   турлича   характер   ва   тақдирга   эга   бўлган   одамлар
ёзувчи   тафаккурининг   ягона   объектив   оламида   тартибли   равишда   тарқалиб
кетади.   “Айнан   турли   оҳангдаги   тенг   ҳуқуқли   фикрлар   ҳар   хил   онг   ва
тоифадаги   қаҳрамонлар   дунёси   билан   ўзининг   қўшилмаслик   фазилатини
сақлаган   ҳолда   уйғунлашиб,   баъзи   бир   вокеаларда   бирлашади   ҳам.   Шу
жиҳатдан   полифоник   романга   хос   нутқ   структураси   монологик   нутқдан
қаҳрамонларнинг   мустақил   ва   ўзига   хос   фикрлаши,   ички   эркинликка   эга
бўлиши,   баъзи   пайтларда   ўзини   дунёга   келтирган   муаллиф   баҳоларига   ҳам
қўшилавермаслиги, саркашлиги билан ажралиб туради” 47
Асардаги   воқеалар   тизимида   ҳам   инсон   қиёфаси,   унинг   маънавий
олами,   ижтимоий   муҳит   ва   шахс   ўртасидаги   зиддиятлар   натижасида
шаклланган   шахс   қиёфаси   етакчилик   қилади.   Ёзувчи   буни   Муртоза   образи
тимсолидаги   инсон   ва   табиат   ўртасидаги   муносабат   орқали   ёритиб   беради.
“Pоманда     эnик   тасвиp     билан     ҳис   туйғулаp     тасвиpи     ўзига     хос
уйғунлашади.   Асаpда     ташқи     воқеликнинг   nаноpамаси   –   қаҳpамонлаp
қалбидаги     кечинмалаpни     pеаллаштиpгани     каби,   кечинма     ва   фикpлаp
оқими     тасвиpи     ўз   навбатида     тасвиpланаётган     ҳаётнинг     моҳиятини
очади”, 48
 - деб  ёзади  адабиётшунос Ҳ.Умуpов.
Ёзувчи   роман   сюжетини   ўзи   хоҳлаган   тартибда   яратишга   ҳаракат
қилади,   лекин   асар   ғоясини,   тафаккурини   юзага   чиқаришда   жалб   этилган
характерларнинг   хусусиятларни   назарда   тутиб   иш   кўради.   Шундай   бўлсада
ёзувчи асарга ўз ғояларини ишончли тарзда сингдиришга ҳаракат қилган.  
Ҳар   қандай   асарнинг   пайдо   бўлиш   жараёнида   ижодкорни   бир   неча
туйғулар   бошқариб,   улар   бир-бирини   тўлдирибгина,   бир-бирини
тасдиқлашга   ва   инкор   этишга   ҳаракат   қилиб   туради.   Булар   орасида   ёзувчи
47
 Солижонов Й. Ўзбек  полифоник романлари // Ўзбек тили ва адабиёти, 2002. №5. 8 -бет. .
48
 Умуpов Ҳ. Бадиий    писихологизм  ва  ҳозиpги  ўзбек   pоманчилиги. – Тошкент, Фан, 1983. 31-
бет.
59 ҳаётнинг   қайси   қиррасини   талқин   этмасин,   инсон   маънавий   олами,
кечинмалари ўз ифодасини топади. 
Асарда   Убайдулла   чавандоз   образи   орқали   миллий   қадриятимизга   хос
бўлган   хислатлар   мужассамлашган.   У   Оқ   бўканларни   она   қишлоғига
қайтишларидан   эзгулик   яна   юзага   чиқишдан   қувончга   тўлади.   Рангон
тоғлари   этакларини   тўлдириб   юрган   Оқ   бўканларни   бу   ерлардан   безиб
кетишига   асосий   сабаб,   табиат   ва   шахслар   ўртасидаги   мувозанатнинг
бузулганлигидан деб қарайди. Табиатга инсон томонидан қилинган тажоввуз
натижасида   табиат   ва   инсон   ўртасидаги   бирлик   бузулади.   Қаҳрамон   ҳаёти
собиқ шўралар даврида кечса – да, асар сюжетида умум инсоний  муаммолар
тасвирланган.   Инсон   ўз   руҳига   сингиб   кетган   шафқатсизлик,   ёвузлик
моҳиятини баъзан англаб, баъзан англамасдан фаолият юритиши реал ҳаётий
воқеалар   замрида   очилади.   «Исмоил   овчининг   тақдири   ёмон   бўлди.   Она
бўкан   унга   салом   берганмиш…   Унинг   саломи   овчининг   қалбига   эзгулик
солиши   керак   экан…   Бундай   бўлмабди».   Романда   воқеалар   ривожланиб
борар   экан,   бадиий   конфликтнинг   шахслар   ўртасида,   инсоннинг   ботиний
оламидаги талқинлари роман сюжетининг полифоник тарзда намоён қилади.
Бу   ҳолатни   Исмоил   овчи   нафс   бандасига   айланган,   қалбида   эзгулик   ўрнида
ёвузлик   кучайиб   бораётган   Муртазо   образлари   мисолида   талқин   этади.
Исмоил   овчи   қалбида   ёвузлик   илдиз   отган   ва   табиатга     шафқатсизларча
муносабатда   бўлганлигини   қуйидаги   тасвирда   кўрамиз:   «…ота   –
боболаримиздан   қолган   ўгит   бор:   кийик   салом   берса,   отма!..   Она   Бўкан
дилингга   раҳм   –   шафқат   соламан   деб   бу   кеча   қўналғасига   қайтмади».
Кўринадики, инсоннинг шафқатсизлиги натижасида табиат жониворлари ҳам
озор   чекади.   Воқеалар   ривожи   давомида   Исмоил   овчи   фожиали   ҳалок
бўлади. Ёзувчи бу билан ҳар қандай шафқатсизликнинг чеки мавжудлигини,
табиат   ва   жониворлар   ҳам   инсондан   қаттиқ   ўч   олишини   китобхон   англаб
етади.   Мана   шу   ёвузлик   Муртазода   мавжуд   бўлиб,   бу   ҳам   ёвузликнинг
қурбонига айланади. Аслида Муртазонинг борлиғи   ёвузликдан қувват олар,
аммо   ўзи   ҳам   табиатнинг   бир   бўлаги   бўлиб,   қачондир   ундан   ўч   олишини
60 англаб   ета   олмас   эди.   Ха p акте p ни     унинг     p уҳиятисиз     тасавву p   этиб
булмайди, чунки  қах p амон    p ухиятининг  тахлили   ха p акте p нинг яхлитлиги
тулақонлилигини  таъминлайди .
Асар   композицияси   –   бадиий   ижоднинг   жиддий   ёндашишни   талаб
қиладиган   муҳим   назарий   масалалардан   биридир.   Эстетик   тафаккурда
мавжуд   бўлган   тажриба   ва   фикрларни   ҳисобга   олган   ҳолда   композицияни
шундай   таърифласа   бўлар   эди:   Композиция   –   асарда   ижодкор   диққат
марказининг яққоллиги, бадиий ғоянинг аниқлиги, шунга нисбатан асардаги
ката   ва   кичик   қисмлар   ҳамда   образларнинг   жой-жойига   қўйилиши   ва
уларнинг   тасвир   меъёри   ва   мақсадга   мувофиқлигидир.   У   ҳар   бир   асарини
маълум   жамиятдаги   долзарб   муаммоларга   айрича   фикр-мулоҳаза   билидриш
орқали   ёзган.   Унинг   поэтик   маҳорати   ҳам   шунда   деб   ўйлаймиз.   Роман
композииясидан   ўрин   олган   эпиграфда   ҳам   бадиий   асар   ғоясига   монанд
бўлган хусусият мужассамлашган. Асардаги қистирма эпизодлар орқали бош
қаҳрамонлар   характерини,   руҳиятини   ёритишга   хизмат   қилган.   Эпизодик
образларга   Тиркаш   чол,   Донибой,   Бинафша,   Анна,   Ҳамробой   каби
образларни   киритиш   мумкин.   Тиркаш   чол   тилидан   баён   этилган   оқ
бўканларнинг   қайтиши   ҳақидаги   фикрлар   шахс   эрки,   озодлиги   ҳақидаги
тушунчалар   билан   умумлашиб   кетади.   Донибой   образи   орқали   Ронгон   тоғ
этакларидаги   халқларнинг   ҳаёти   фаолияти   ҳақидаги   тушунчалари   уларнинг
урф-одатлари   анъаналри   билан   бир   қаторда   ўз   даврига   бу   ҳаётни   қиёслаш,
шу   орқали   миллий   анъаналарнинг,   шахс   ва   табиат   ўртасидаги   вужудга
келаётган   тафовутларни   теранроқ   англашга   хизмат   қилади.   Чунки   ўз
ўтмишига   назар   солган   Донибой   табиатга   бўлган   инсоннинг   муҳаббатини,
аммо   даврлар   ўтиши   билан   шахс     ва   табиат   ўртасида   вужудга   келаётган
зиддият, шахснинг унга қилаётган тажовузлари китобхон кўз ўнгида намоён
бўлади. 
Маълумки,   “оила   ва   дўст   ёрларга   меҳр   ришталари,   романчилигимиз
кўп   эътибор   қаратган   инсоннинг   ижтимоий   моҳияти   ўзгача   ракуслардан
ёндашилмоқда. Шубҳасиз, улар ҳам тамаддуннинг инсон ҳаётидаги ролидан
61 кўз   юмишаётган   йўқ.   Илло,   минг   йиллар   давомида   мисқоллаб   тўплаган
тамаддун неъматларини назардан қочириш мумкин эмас. Аммо, даврнинг ўзи
замондош   ижодкорлар   қаршисига   ўша   “кўп”   асарлардан   қанчаси   “хўп”лик
мақомига юксала билади? - деган саволни кўндаланг қўйди. 
Кейинги   юз   йилликда   урбанизация   даражасининг   мисилсиз   ўсиши,
демография   муаммолари   етарлича   ҳал   этилмаслиги,   шунингдек,   инсон   ақли
сўнгги   замзамасидан   бино   бўлган   “мўжиза”–   нанотехникалар   “янги   замон
одами”ни   ўзлиги,   ўз   қалбидан,   қадимий   қадриятларидан   ажратиб
қўяётганлиги   –   одам   қадри   пасайиб   кетиши   ижод   аҳлини   ташвишга   сола
бошлади.  Шунинг учун  ҳам   ёзувчилар  шиддат  билан  олға   интилаётган   давр
ва   замонга   инсон   моҳиятининг   намоён   бўлишидан   ўсиб   чиққан   ҳосила   деб
қарай   бошлашди” 49
.   Ҳақиқатдан   ҳам,   бундай   таснифлаш   Ш.Бўтаев
изланишлари учун ҳам муҳим аҳамият касб этади. Табиатдан узоқлашиш, ўз-
ўзи билан овора бўлиб қолаётган одамлар руҳиятидаги ўзгаришларни вақтида
идроклаш   ҳозирги   романчиликнинг   энг   бирламчи   вазифаларидан   бирига
айлана борди. 
Якка   шахс   тақдири   негизида   бутун   жамият   ҳаётига   баҳо   бериш
ҳозирги   ўзбек   романнависларининг   энг   қулай   тасвир   усулларига   эврилиб
бораётгани   фикримиз   ёрқин   далилидир.   Эндиликда   “янги   замон   одам”ни
тасвирлашда   кўп   машаққат   тортишнинг   ўзи   шарт   бўлмай   қолди.   Кўз
ўнгимизда содир бўлаётган реал воқелик рамзий-мажозий тусда поэтик олам
сарҳадларига   туташишда   давом   этмоқда.   Бу   дегани   ёзувчилар   аввалигдай
хилма-хил қаҳрамонлар руҳиятини реал ҳаёт билан боғлаб тасвирлаш дегани
эмас.   Айниқса,   янги   замон   қаҳрамони   индивид   одамнинг   бутун   ҳаётида
босиб ўтган ёлғиз ўзигагина тегишли бўлган қисмат ва тақдирлар силсиласи
каби   танланмоқда.   Муртазо   ҳам   ривоят   ва   келажак   ўртасидаги   сабаб   ва
оқибат   қаҳрамони.   Шу   боисдан,   унинг   болалигининг   ўзиёқ   ёлғизлик
гирдобига   мубтало   бўлади.   Бу   қисмат   аста-секинлик   билан   шахс
49
 Ёқубов И. Ғалвир сувдан кўтарилганда// Шарқ юлдузи. №3. 2012.  94-95-бетлар. 
62 психологиясига катта таъсир кўрсатади. Ёзувчи айнан шу руҳиятни инкишоф
қилишни асосий масалалардан бири деб қараши, бежиз эмас!
“Инсоният   бағоят   ғалати,   уқубатли   даврни   бошидан   кечираяпти.
Бизга   ўтмишдаги   энг   қўрқинчли   даврларда   ҳам   кўринмаган   жуда   даҳшатли
ва   аёвсиз   хавф   таҳдид   солиб   турипти.   Аммо   шунга   қарамай,   ғайришуурий
тарзда   инсонийликка   интилиш   жиҳатдан,   одамларга   тенгсиз   азоб-уқубатлар
келтираётган   иллатлар   ва   кулфатларни   таг-томири   билан   юлиб   ташлашга
бўлган самимий иштиёқи жиҳатдан бизнинг асримизга тенг келадиган бошқа
бирон   асрни   топиб   бўлмайди.   Биз   ҳар   қачон   бўлганидан   кўра   ортиқроқ
даражада   билим,   иқтидор   ва   инсонпарварлик   билан   хасталикларни
даволамоқдамиз,   гарчи   ўзимиз   хоҳлаганча   етарли   даражада   бўлмаса   ҳамки,
жиноятчиларга   ва   жониворларга   илмий   асосида,   биз   ҳар   қачонгидан   ҳам
ортиқроқ даражада ижтимоий ва иқтисодий иллатладан холос бўлиш йўлида
ташвиш чекмоқдамиз”. 50
 
Бу мулоҳазаларнинг ўзиёқ Шойим Бўтаев интилган бадиий оламнинг
бир   узви   эканлигини   англатмоқда.   Жон   Голсуорси   ҳақли   равишда   қайд
этганидек,   табиат   жониворларига   зулм   қилиш   ва   экологик   фожеликни
келтириб чиқаришда бош омил – инсоният бўлиб, сон-саноқсиз кулфатларни
пайдо   бўлишига   олиб   келмоқда.   Шундай   экан,   ҳаётнинг   ҳар   бир   муаммоси
қаршисида аввало, инсон феномени туради. 
Шойим   Бўтаев   ўзининг   ҳар   бир   талқинида   ана   шу   омилнинг
сабаблари   ва   оқибатлари,   фожиаларини   бутун-мураккаблигича   кўрсатишга
эътибор бериши айни ҳақиқатдир:  “Саноқул сайғоқлар ҳақида одамларнинг,
айниқса,   Зокир   булбулнинг   ниҳоясиз   ривоятларини   кўп   эшитган,   бу
жониворларнинг ўзини кўрмаган бўлса-да, уларга сиртдан меҳр қўйган эди.
“Биз   –   Рангонтоғнинг   фарзандлари,   –   дерди   Зокир   булбул.   –   Ундаги
жонзотлар, ўт-ўланлар барча-барчаси қондош-қариндошларимиз. Бизнинг энг
яқинларимиз   оқ   бўканлар   бўлган.   Шу   боис,   илгари   замонларда   улар   ов
қилинмаган.   Муқаддас   саналган.   Уйларга,   ҳовлиларга   ҳам   бемалол,   эмин-
50
 Жаҳон адиблари адабиёт ҳақида. –Тошкент, Маъанавият. 2010. 79-бет.
63 эркин  кириб-чиқиб   юраверишган.   Бора-бора   одату   удумлар   пайҳон   этилган,
одамлар   елкаларига   чиқиб   олган   шайтонларга   ҳай   беролмай   қолишган...
Одамларнинг   барча   ишларини   шайтон   бошқариб   турган-да!   Гапларимга
ишонмаяпсизми? Бўлмаса нега улар бир-бирларини, жон-зоду жониворларни
қиришга   бунчалик   ружу   қўйишади?   Яна   бундан   завқ-шавқ   олишади?
Ҳаммаси-ҳаммаси   ўша   шайтоннинг   иши!   Ўшанинг   йўриғи   билан   оқ
бўканларга   кун   беришмаган.   Улар   эса,   жонларини   омон   сақлаш   учун
тумтарақай   қочиб   кетишган...” 51
  Муртазонинг   яқин   дўсти,   ўн   бир   йил   бир
партада   ўтириб,   мактаб   билимларини   забт   этган   Саноқул   романда   сюжет
воқелигининг ҳаракатланишида катта роль ўйнайди. 
Шойим   Бўтаев   бир   қатор   асарларида   икки   дўст   тимсолида   ўз   ижодий
концепциясини идроклашни мақсад қилади. Зокир булбул ҳам бу воқеаларни
Убайдулла   чавандоздан   эшитганлигини   кейинги   авлодга   етказувчи   ҳомий
сифатида   овул   болаларига   тўлиб-тошиб   гапириб   юраверади.   Шунинг   учун
ҳам   адиб   асарда   мураккаб   сюжет   йўлини   танлаган.   Болалик-ўсмирлик   ва
йигитлик. Бу учлик орасида кечаётган  воқелик роман лейтмотивини ташкил
қилади. 
Шуни   қайд   этиш   жоизки,   асардаги   хилма-хил   мураккаб   образлар
“Қўрғонланган   ой”ни   инсон   ботини   ва   табиат   яратиқлари   сифатида   рамзий
маъно   ташувчи   фрагментлар   тарзида   баҳолайди.   Саноқул   билан   бирга   бир
отхона қурилишида ишлаши, у ерда яна хилма-хил саргузаштларни бошидан
кечириши,   Убайдулла   чавандоз   ва   Раҳмонларнинг   болаларга   берган   ўгит-
насиҳатлари   шулар   жумласидандир.   Асарнинг   иккинчи   бобида   реал   ҳаёт
манзаралари ўз ифодасини топган. 
“Манбаларда   композиция   бадиий   асар   қисмларини   ягона   бадиий
концепция   асосида   жойлаштириш,   маълум   бадиий-эстетик   мақсад   йўлида
бириктириш,   деган   терминологик   маъноларни   англатиш   қайд   этилган.
Шунинг   учун   асар   композициясини   шакиллантиришда,   аввало,   сюжет   ва
унинг  таркибий   қисми,  конфликт,  фабула,   пейзаж,   портеретлар   билан   бирга
51
 Бўтаев Ш. Қўрғонланган ой. Роман. – Тошкент, Ўзбекистон, 2011. 27-бет.
64 асар   тили,   образлар   тизими,   ёзувчининг   услуби   ҳам   ўзига   хос   ўрин   тутади.
Лекин   бир   нарсани   айтиш   керакки,   қисмлар   маълум   ниятни   амалга
оширишда   меъёрдан   чиқиб   кетмаслиги   керак.   Яъни   композицион
компонентлардан   фойдаланишда   бирига   ортиқ   даражада   эътибор   қаратиш
бошқаларининг   асардаги   бадиий-эстетик   вазифаси   очилишига   соя   солиши
мумкин” 52
.
Романда ёзувчи ўттизга яқин қаҳрамонлар характерини моҳирлик билин
тасвирлашга   эришади.   Шунингдек,   уларга   катта   вазифавий   “юк”   беради.
Асар муқаддимасида эътибор берилса, бу олам яратилиши, инсоннинг оқ ва
қоранинг   фарқига   бориши,   эсини   таниши,   ақлига   эгалик   қилиши,   жамият
тузиши   ва   уларга   табиатнинг   бир   узви   сифатида   қаралиши,   жониворлар
ҳаёти,   қабила,   уруғ   ментал   хусусиятларининг   шаклланиш   босқичларини
илгари   суради.   Романда   Муртазо   мураккаб   ва   ўзгарувчан   характер.   У   асар
бошида содда ва ҳеч нарсага ўзини уравермайдиган бола сифатида улғайиб,
ҳаётдаги   бўлаётган   ҳодисаларга   ўз   нутқи   билан   баҳо   бера   бошлайди.   У
табиатан   ҳеч   одамларга   қўшилмас,   китоб   ўқир,   яхши   ниятлар   билан   талаба
бўлиш истаги измида яшайди. 
Кейинчалик   атроф-муҳитнинг   ўзгариши,   одамларнинг   унга   бўлган
муносабати – нафс туйғусини уйғотади. Бу туйғу нима эканлигини у бошида
билмайди.   Қурилиш   соҳасида,   тирикчилик   учун   кечаётган   мислсиз
зиддиятлар   қаҳрамонни   жиддий   синовдан   ўтказади.   Ёзувчи   асар
лейтмотивида   жамият   ва   табиат   муносабатлари   тиғизлашувининг   марказига
инсон шахсини қўяди. У шу мақсадда улғайиб, камол топиб, ёвуз ғояларнинг
моҳияти нима эканлигини Муртазо тимсолида янада кенг ракурсда инкишоф
қилади: “Муртазо секин чиқиб жўнаворди. Кеча сутдек ойдин эди. У осмонга
боқди.   Қуюқ,   қора-кўкиш   булутлар   қабатида   ой   кезарди.   Гоҳ-гоҳида
милтиллаган юлдузлар кўриниб қолади. Баъзан бирдан қоронғулик чўкади-ю,
булут   ғорлари   ою   юлдузларни   ямламай   ютиб   юборганга   ўхшаб   кўринади.
Муртазонинг  юраги аллақандай ҳислардан тўлиб-тошади. Эсида,  ҳали гўдак
52
 Йўлчиев Қ. Нурали Қобулнинг прозаик махорати. –Тошкент, Маърифат битиклари, 2021. 67-бет.
65 чоғлари эди, хархаша бошладими, отаси дарров уни супага олиб чиқиб, қара-
а,   анаву   нима,   деб   ойни   кўрсатарди.   Муртазо   негадир   ўша   заҳотиёқ   жим
бўларди.   У   маҳалларда   осмон   ҳам,   булутлар   ҳам,   юлдузлар   ҳам   қандайдир
бошқача,   сирли-сеҳрли,   ғаройиб   эди.   Ҳозир   кўча   шунчалик   жимжит   эдики,
ён-атрофдаги   уйлару   ҳовлиларни   ҳисобга   олмаганда   саҳрода   кетаётгандек
ҳис   этарди   киши   ўзини.   Саҳро   сукунатнинг   абадийдек   туюлган   макони
бўлса-да, унинг остида тўлғана-тўлғана отилишга шайланган қанчадан-қанча
вулқонлари   мавжуд   –   эҳтимол   инсон   қалбини   ҳам   шундай   ҳодисаларга
менгзамоқ тўғри бўлар – бундан бу ёғини қазову қадарнинг ўзи таҳлил қилиб
олади...шуниси   тўғрироқ,   шуниси   адолатлироқ.   Муртазо   кўчада   пича
айланиб юрди. Қор ёға бошлади” 53
.
Роман   таҳлилига   шуни   қайд   этиш   лозимки,   ёзувчи   Муртазонинг
характери   ва   унинг   психологик   портретини,   ўйларини,   мақсадларини   чизар
экан   –   ой   рамзига   алоҳида   маъно   юклайди.   Ой   –   Муртазонинг   болалик
хотираларидан дарак берувчи отасининг эрак-афсоналарини эслатувчи пок ва
оппоқ   нурдан   иборат   хотиралар   мавжудлиги   бўлса,   катта   бўлгани   сайин
унинг жимир-жимир сокин нурларидан қандайдир беҳолават руҳий босимни
ҳис   қилади.   Шу   тариқа   унинг   эртанги   куни   ва   ўзининг   босаётган   тақдир
сўқмоқларида   учраши   мумкин   бўлган   саргўзаштлар   қабариб   кўринади.
Унинг   психологик   ҳолатида   рўй   бераётган   қандайдир   ўзгаришлар   –
жамиятда,   одамлар   орасида   ёлғиз   ҳис   қилиши   билан   белгиланади.   Ёзувчи
романда   полифоник   нутқдан   ҳам   характерни   янада   теран   очиб   беришда
унумли фойдаланади. Негаки, бир вақтнинг ўзида сюжет ривожида ҳам ўзи,
ҳам   қаҳрамон   ўй   хаёлларини,   ҳам   жамиятда   бўлаётган   узил-кесил
ўзгаришларни   таҳлил   марказига   йўналтиради.   Қарабсизки,   унда   ҳаётдаги
содир бўлаётган турли қатлам вакилларининг қисматидаги адашишлар, бахту
бахтсизликлар, дилхираликлар поэтик қамровни янада жонлантиради.
“Ёзувчи   қайси   жанрда   ижод   қилмасин,   асар   яратмасин,   у   объектив
ҳаётга   мурожаат   қилади.   Лекин   объектив   воқелик,   яъни   ҳаётий   материал
53
  Бўтаев Ш. Қўрғонланган ой. Роман. – Тошкент, Ўзбекистон, 2011. 36-бет.
66 қандай   бўлса,   ёзувчи   шундай   тасвирламайди.   Башарти   шундай   қилинса,
бадиий   асар   бўлмайди.   Ёзувчи   уни   қайта   яратади,   ўзидан   қўшади,   ўрни
келганда “камайтиради”. Бу “қўшиш” ва “камайтириш” ҳаётий ҳақиқатларга
зид   бўлмаслиги,   ёзувчи   асарда   илгари   сурган   бадиий   мақсад-концепцияга
муафиқ   бўлиши   керак.   Демак,   ижодкор   воқеликка   суянган   ҳолда   яратган
асардаги концепция ўз замонасининг долзарб масаласи билан алоқадор бўлса
унинг   қалбида   гўзаллик,   эзгулик   ҳисларини   ёки   нафрат   туйғусини   уйғота
олса,   ана   ўшандагина   ўз   вазифасини   адо   этган   бўлади”. 54
  Ш.Бўтаев
изланишларида   ҳам   мифопоэтик   талқин   руҳи   устуворлик   қилгани   билан
жамият ҳаётидаги реал воқеаларни бадиий ҳақиқатга айлантиради. Натижада
ўзига хос поэтик конструкция ижодий яхлитлик билан уйғунлашади. Аслида,
бу каби қарашлар ҳаётнинг чуқур ўрганишлари эвазига содир бўлади. 
Шойим   Бўтаев   “Қўрғонланган   ой”   романида   Ой   тимсолига   катта
маъно   юклаган   бўлиб,   у   бир   вақтнинг   ўзида   ҳам   сюжет   қисмларини   бир-
бирига   боғловчи   компонент,   ҳам   Муртазо   характерида   кечаётган   ғоявий-
эстетик   силжишларга   ишорат   қилиб   турадиган   коинотнинг   бир   жисми
сифатида   ёрқин   кўзга   ташланади.   Чунончи   адиб   икки   жиҳатни   назарда
тутади:   бадиий   психологизм   табиатан   шахс   ва   жамият   ҳаётида   кечувчи
воқеалар   бирлигидан   юзага   келса,   иккинчидан,   сюжетнинг   қизиқарли   рўй
беришида   бошқа   унсурлар   ўрнининг   алмашиб   туришига   замин   ҳозирлайди.
Ана   шу   психологик   ҳолат   композицион   тамойиллар   шартланганлигини
тақозолайди.   Айрим   лавҳаларда   ёзувчи   воқеликни   ретроспектив   йўсинда,
яъни   орқага   қайтиб   тасвирлаш   усулидан   боради.   Бу   ҳолат   кўпинча   оқ
бутанларнинг   қишлоқдан   кетиши   ва   қайтиб   келиши,   одамлар   (болалар
тасаввури)да, хотираларида қайта жонланиш, эслаш, қумсаш, хотиржам ҳаёт
қўйнида   умргузаронлик   қилиш   соғинчларини   тирилтиради.   Кейинчалик
одамлар орасидаги меҳр-оқибатнинг емирилиши, ўзаро ҳамжиҳатликка путур
етиши,   нафс   ва   шон-шуҳрат   кетидан   қувиб,   кам   меҳнат   эвазига   кўп   пул
54
  Каримов   Ҳ.   Кечаги   ўзбек   насрида   ҳаёт   ҳақиқати   ва   инсон   концепцияси   (70-80-йиллар)   –
Тошкент, Yangi nashr., 2018. 143-бет.
67 топиш   илинжида   ҳаёт   кечиришга   одатланиши   ҳам   ёзувчини   чуқур   изтробга
толдиради.   Мана   шу   қисматлараро   айрилиқлар,   изтироблар   ва   кечмишлар
силсиласида – умр деган  улуғ неъматнинг нечоғли муҳим эканлигини зукко
ўқувчига эслатиб қўйиш долзарблигини ҳам назардан соқит қилмайди. Айнан
ушбу   жиҳатлар   Муртазо   ва   Саноқул   тақдири   тимсолида   ёрқин   рангларда
психологик   тасвир   йўсинларини   тартиблаштиради.   Асар   руҳиятида
бўлаётган   ёзувчи   нуқтаи   назари   ва   характер   ўсиш-ўзгаришлари   айни   шу
чорраҳада   бирлашади.   Мавжуд   ҳаёт   қонун-қоидаларини   ўзгартиришга
киришаётган   қаҳрамонлар   олдида   мисли   кўрилмаган   синовли   дамлар
борлигини   ҳам   ишора   –   ой   тимсолида   намоён   қилишни   ҳам   асосий   мақсад
сифатида   бўрттириб   кўрсатади.   Портрет   ва   пейзаж,   тасвир   ва   характер
уйғунлиги   бадиий   психологизмнинг   ўзига   хос   ифода   хусусиятларини   ҳийла
кенгайтиришга хизмат қилади.
2.2.   Бадиий   психологимзнинг   сюжет   ривожидаги   ўрни.   ХХ   аср
ўзбек   насри   бадиий   такомилида   А.Қодирийдан   кейин   бошланган
романчиликнинг янги бошқичи 70-йилларда янги сифат ўзгаришлар асосида
юксала   бошлаган   бир   давр   бўлди.   80-90   йиллар   ибтидосида   жаҳон   адабий
ҳодисаларининг таъсири ҳам янги ўзбек романчилигида ўзига хос сезиларли
даражада   кўзга   кўрина   бошлади.   Тасвирдаги   серқатламлилик,   образларнинг
мураккаблиги,   ижтимоий   мавқеидан   қатъи   назар   олам   ва   одам
муносабатларига   бефарқ   бўлмаган   характерлар   турфалиги,   полифоник   нутқ
ҳамда   мифопоэтик   талқин   қамровнинг   сюжет   моҳиятига   сингдирилиши
ўқувчиларнинг  тафаккур  оламини бойишига  туртки  бўлди.  Ўтиш даврининг
мураккабликлари,   ёзувчилар   наздида   шахслар   дунёқарашидаги,   жамият
муаммолари   фонида   ёритилиб   берилиши   ифодани   янада   жонлироқ   юзага
чиқиш   имконини   берди.   Эндиликда   бу   каби   тасвирий-ифодавий   усулда
киноя, пичинг  ва кесатиқ, кучли  рамзий психологик  картиналар, мифологик
воқелик   негизида   бугунги   одамлар   руҳиятини   тасвирлаш,   характерларнинг
мураккаб хусусиятлари янги роман поэтик тасвирида услуб динамикасининг
узил-кесил   ўзгаришларини   намоён   қилиб   улгурди.   Инсоннинг   кўнгил
68 зиддиятлари билан кураши,  ҳаёт қонунларини теран англаш йўлидаги ёзувчи
изланишларида   табиат   ва   жамиятнинг   бир   бўлаги   инсон   феномени   биринчи
планга   кўтарилди.   Унинг   тарфа   хил   характерларини   бадиий   талқин   этиш
билан   биргаликда,   ботиний   оламидаги   зиддиятларнинг   майдонга   келиши
билан ҳам изоҳланади. 
Адабиётшунос   У.Норматов   романчиликдаги   ўзгаришларни,
тасвирдаги   талқинлар   ҳақида   сўз   юритиб   ёзади:   “Шойим   Бўтаевнинг
“Қўрғонланган  ой” романи ифода  кўлами жиҳатидан  “Беш кунлик дунё”дан
фарқли   ўлароқ,   камтаронароқ.   Аммо   “Беш   кунлик   дунё”данфарқли   ўлароқ,
муҳит,   шароит,   ҳаётий   тажриба   таъсирида,   қолаверса,   тушуниш,
тушунтириш мушкул бўлган сирли ички омиллар оқибатида қаҳрамон онги-
қараши, характери ва қисматида юз берган туб бурулиш, ўзгариш ва бунинг
оқибатлари   таъсирчан   ифода   этилади...   Тоғ   ҳаёти   стихияси   бор   ҳолича
гавдалантирилади.   Аслида-ку   ҳар   қандай   “ўта   ҳаётий”   асар   ҳам   ҳаётнинг
айни   нусхаси   эмас,   ёзувчининг   кўнгил   чиғириғидан   ўтган   бадиият   маҳсули.
Бадиият   маҳсулини   ўқувчига   айни   ҳаётдагидек   қилиб   етказиш   –   бу   ҳам
санъат.   Романда   Шойим   қаламига   хос   мана   шу   хусусият   янада   ёрқинроқ
намоён бўлган”. 55
Дарҳақиқат, адибнинг барча асарлида оддий қишлоқ ва тоғ одамлари
асос   қилиб   олинса-да,   бу   образларнинг   қалб   истиробларини   жуда   теран
англаш,   ҳис   этиш,   уларнинг   қувочу   истиробларини   бадииятга   синдириш
жараёнида,   ўзига   хос   турфа   поэтик   талқинларни   намоён   қиладики,   бу   эса
ижодкорнинг   маҳоратидан   далолатдир.   Романга   назар   ташлар   эканмиз,
Донибой   ва   Убайдилла   чавондоз   ўртисидаги   суҳбатда   ҳам   ўзига   хос
қаҳрамонлар   оламини   ҳис   этамиз:   “   –   Ҳорманг,   Убайдилла   ака-а!   –   деди.   –
Бир   суҳбатингизни   олай   деб   келаётувдим,   жа-а   ишга   берилиб   кетибсиз?..   –
Убайдилла   ака,   шу   отларга   ҳам   қойилман,   -   деди   аллақаерларда   қулоғига
чалиниб,   хотирасига   муҳирланиб   қолган   янгиликни   такрорлаб.   –   Тик   туриб
ухлашади-я! – Шунақа, Донабой, биларкансиз-а, - деди Убайдилла чавиндоз.
55
 Норматов У. Умидбахш тамойиллар. – Тошкент, Маънавият, 2000. 58-бет.
69 –   Ҳа-а,   энди...   –   ўзини   хоксор   кўрсатди   Донибой.   –   Бизда   ҳар   соҳадан   бир
шингил,   деганларидай...   бор-да!   Биласиз,   ҳозир   раҳбар   кадрларнинг   ҳамма
нарсадан хабари бўлиши керак, деган кўрсатмалар чиқаяпти”. 56
Донибойнинг фикрларида мантиқий изчиллик бўлмаса-да, Убайдилла
чавондоз   қаттиқ-қаттиқ   асосли   жавоб   бердики,   унинг   бир   оз   бўлса-да,   дили
оғриганимни   яшириб   ўтирмади:   “–Шаҳар   бердик,   сизники   маъқул,   -
минғирлади   Донибой   анча   малолланиб,   кейин   нимадир   ёдига   тушгандек
ичидагини   тўкиб   солди.   –   Лекин   одам   билан   жа-а   мундай   қаттиқ-қаттиқ
гаплашманг-да!”   Талқинлардан   кўринаяптики,   Убайдилла   чавондоз,   содда,
беғубор,   аммо   ҳақиқат   учун   курашувчи   шахс   сифатида,   ҳеч   кимни   аяб
ўтирмайди.   Бор   ҳақиқатни   айтади,   чунки   унинг   тўпори,   содда,   амммо   ўз
соҳасининг   билмли   шахси   сифатида   намаён   бўлади.   Болалигидан   отларга
меҳр   қўйди,   уларнинг   қиёфасидан,   ранг-тусидан   унинг   қандайлигини   билар
эди.   Шунинг   учун   қайд   қилинган   Донибой   фикрларига   қатъий   жавоб
берадики,   бу   ҳолатда   ҳам   унинг   раҳбарлиги   (қурилиш   биргадири)   эмас,
оддий   инсон   сифатида   муносабатда   бўлиши   кузатилади.   Ҳатто   унинг
қарашларига   жавоб   тариқасида   “–   Чумчуқнинг     қарғага   етаман   деб   пути
йиртилипти,   -   деди   у   нималаргадир   ишора   қилгунча   сўзини   мақол   билан
бошлаб.   –   Бошқаларга   таассуб   қилишнинг   нима   кераги   бор   экан?”   –   деган
мулоҳазани   қайд   этар   экан,   Донибойнинг   қиёфасини,   тафаккур   дунёсини
ёритишга хизмат қилган. 
Шойим   Бўтаевнинг   “Қўрғонланган   ой”   романида   бадиий
психологизмнинг   сюжет   ривожидаги   ўрнини   белгилашда   –   ундаги   образлар
руҳиятини ҳам таҳлил қилиш орқали аниқлаш ва бу асосида ижодкор бадиий
маҳоратини   кўрсатиш   имкони   ҳам   майдонга   келади.   Бу   ҳақда   сўз   юритган
мунаққид   Қ.Йўлчиев   шундай   дейди:   “Ўзлигин   англашга   интилаётган
замондош   инсон   сажияси   ҳозирга   ўзбек   романларининг   асосий   мавзуси
ҳисобланади.   Уларда   руҳий-фалсафий   таҳлилнинг   устиворлиги   демакратик
жамиятга   хос   “ичидагини   айта   олиш”   имконияти   ҳам   борлигини   англатади.
56
 Бўтаев Ш. Қўрғонланган ой. Роман. – Тошкент, Ўзбекистон, 2011. 41-бет.
70 Бадиий психолагизмнинг турли хил усул ва воситалари намоён бўлмоқдаки,
булар   нафақат   ҳозирги   ўзбек   романнавислари   услубларининг
шакилланишиига,   шу   билан   бирга   жанрнинг   тараққиёт   тамойиллари
ривожига   ҳам   ижобий   таъсир   қилади” 57
.   Кўринадики,   ҳаётнинг
теранликларига   кириб   бориш,   қаҳрамонлар   руҳиятидаги   узил-кесил
ўзгаришларни   аниқлаш,   ёзувчи   ижодий   кредосини   белгилашда   муҳим
атрибут   ҳисобланади.   Натижада,   ёзувчи   роман   табиатидаги   муҳим
компонентларни   бир   нуқтада   акс   эттириш   йўсини   ҳам   ўзлаштиради.
Ш.Бўтаев   “Қўрғонланган   ой”   романида   кеча-бугун-эртага   тарзида   сюжетни
аста-секинлик  билан   ривожлантириб  боради.   Бундай   вазиятда   ҳамма   асосий
воқелик   бош   қаҳрамон   Муртазо   ва   ёзувчи   ижодий   концепцияси   атрофида
жипслашади.   Бу   жипслашиш   –   бадиий   психологизм   имкониятларини   ҳам
тартиблаштиради. 
Таъкидлаш   ўринлики,   Ш.Бўтаев   “Қўрғонланган   ой”   романида   икки
давр   ўртасидаги   тафовутнинг   фойда   ва   зарарли   оқибатларини   ҳам
қаҳрамонлар руҳияти ва уларнинг хатти-ҳаракатлари фонида кўрсатиб ўтади.
Собиқ   иттифоқ   яккаҳокимлигининг   халқ   ҳаётининг   бошига   солган
кўргуликлари,   инсонлараро   муносбаатларнинг   дарз   кетиши,   динсизлик
оқибатида   –   нафснинг   кучайиши,   уни   тартибга   келтириб   турган   олий
мувозанатга   ташналик   руҳининг   сўниб   боршини   ҳаққоний   қайта   идрок
этишни мақсад қилганлигида қабариб кўринади: “– Одам зоти охиратини ҳам
ўйлангани тузук, - деди Убайдилла чавондоз энди Донибой томонга ўтгандек
бўлиб,   лекин   у   йўлаганидан   мутлақо   бошқа   гапларни   гапирганича.   –
Охиратда ҳамманинг ҳам савобу гуноҳи ажрим қилинади, айниқса, берилган
сўзу   қилинган   ваъдани   бажармасликнинг   гуноҳи   оғир   бўлармиш...   –   Ҳозир
баъзи одамлар марҳум руҳига фотиҳа ўқишга ҳам, қабристонга боришга ҳам
қўрқиб   қолишган,   гўёки   шундай   қилишса   ҳукуматга   қарши   боргандек
бўлишармиш.   –   Талаб   шунақа   бўляпти-да,   -   сўз   қўшди   Донибой.   –   Талаб
бўлаверади, - деди Убайдулла чавандоз. – Бу талабни ким қўйган? Сизу бизга
57
 Йўлчиев Қ. Нурали Қобулнинг прозаик маҳорати. –Тошкент, “Ma’rifat bitiklari, 2021. 152-бет.
71 ўхшаган   битта-яримта   қовоқбош   банда   қўйган-да,   унинг   ўзи   қайга
борардики, қўйган талаби борсин? Энди мен сизга айтсам, ёлғиз яратганнинг
талабидан бўлаги бекор”. 58
Ўтиш даврининг ижтимоий-маънавий мураккабликлари, унинг инсон
тафаккурига таъсири, олам ва одамнинг ўзига хос хислатларини талқин этар
экан, шахс фожиасини қаҳрамоннинг ўзи англамаган ҳолда унинг руҳиятига
сингдиришга   интилган.   Донибойнинг   хаёлидаги   кечмишлар   унинг   оламини
очишга   хизмат   қилиши   билан   бир   қаторда,   таназзул   сати   қадам   ташлаётган
инсон қиёфасини ҳам англатади. Убайдилла чавондознинг мулоҳазари унинг
хаёлига,   инсон   ва   жамият   тушунчасини   олиб   кирди.   Шунинг   учун   бир
лаҳзагина   олдинги   кайфиятидан   асар   ҳам   қолмади,   ўзича   ғудраниб   хаёлан
аччиқланиб,   тажанги   ошиб   астагина   кетиш   тараддудисига   тушади.   Ёшлар
билан   суҳбатлашиш   кераклигини,   бирдан   тасаввурига   Саноқулу   Муртазони
келтириб   ўз   кўнглини   кўтариб   замондан   ортда   қолган   Убайдилла   чавондоз
билан хайрлашишни ҳам унитгандек, тез-тез одимлаб жўнаб қолади. Аслида
унинг   тафаккуридаги   қарашлар   ўша   давр   мафкураси   билан   шаклланиб
бўлган.   Аммо   муаллифнинг   талқини   унинг   қиёфаси   орқали,   оддий
отбоқарнинг   теран   фикрлаши,   жамиятнинг   асл   қиёфасини   очишга   хизмат
қилганлиги   билан   изоҳлаш   лозим.   Асардаги   қаҳрамонларга   назар   ташлар
эканмиз,   уларнинг   руҳий-маънавий   оламидаги   ўзига   хосликлар,   уларнинг
характерини   шакллантиришга   хизмат   қилганлигини   ҳис   этамиз:   “Муртазо
иягини эринчоқлик билан қашлаб, эснаб ўтирган Раҳмонга ер остидан қараб-
қараб   қўяркан,   юраги   пўкиллаганча,   ҳозир   бошини   кўтариб   мени   кўрадию
иш   буюради,   деб   ўйларди.   Раҳмоннинг   авзойи   бузуқ,   буюришга   арзийдиган
юмуш   ўйлаб   тополмаётганидан   безовталанаётганга   ўхшарди.   Шу   лаҳзада
Муртазонинг   кутгани   бўлди,   Раҳмон   бошини   кўтарди...   У   Муртазо   томонга
илкс ўгирилди. – Оғайни-и, қани булоққа тушиб, сув  келтир, – деди буйруқ
оҳангида, – ич қизиб кетди-ку!.. Саноқул унга ер остидан хўмирайиб, ғалати
қараш   қилди.   Қарашида,   мунча   бўшанг-лапашанг   бўлмасанг,   менга   ўхшаб
58
 Бўтаев Ш. Қўрғонланган ой. Роман. – Тошкент, Ўзбекистон, 2011. 44-45-бетлар.
72 шартта-шартта   гапини   қайтариб   ташламайсанми,   шунинг   нимасидан
қўрқасан,   деган   ифода   бор   эди”. 59
  Раҳмондаги   ўзига   хос   характер   билан
Муртазодаги   мутелик   аломати   маълум   бир   нуқтада   бирлашиш   имконини
беради,   чунки   инсон   тафаккуридаги   таназзулнинг   чеки   ҳам   бор,   аммо   у
қачондир   унинг   қалб   қаридан   отилиб   чиқиши   керакки,   бунга   ўзи   ҳаракат
этаётган муҳит имкон бериши, табиий эди.
Муртазо сувни олиб келиш учун узоқ қолиб кетди, ўз хаёллари билан
бир   лаҳза   бўлса-да,   яшашни   орзу   қиларди.   “Жарликка   ёлғизоёқ   йўл   билан
тушилади.   Булоқ   чиқаётган   жой   қип-қизил   тупроқдан   иборат...   Юқорига
қарасанг, осмон ер билан бирлашиб кетгандай, оппоқ пахмоқ булутчалар жар
лабида   тургандай   кўринади”.   Тасвирлардаги   “ёлғизоёқ   йўл”,   “қип-қизил
тупроқ”, “жар лабида тургандай” каби бирликлар. Муртазонинг руҳига жуда
ҳамоҳанг тарзда  ўз ифодасини топган.  Унинг қалбидаги  ўкинч ва  аламнинг,
истиробнинг чегараси йўқ эди, аммо муҳит унда нафратни, шафқатсизликни
шаклланиши учун имкон яратади. 
Адабиётшунос Умарали Норматов қайд қилиб ўтганидек:  “Асар бош
қаҳарамони   муртазо   бир   пок   мусулмон   оиласи   муҳитида   халқимизнинг,
тоғликларнинг энг мўътабар ахлоқий анъаналари руҳида тарбияланган; у ўта
ҳалол, раҳимдил, ҳатто товуқ қони тўкилишига тоқат қилолмайдиган беозор,
майин-мулойим   йигит   бўлиб   етишади.   Оила   муҳитидан   чиқиб   катта   ҳаёт
қучоғига   кириши   билан   бирин-кетин   дағаллик,   шафқатсизлик,
адолатсизликларга   дуч   кела   бошлайди.   Оилада   олган   тарбия   туфайли   у
шафқатсиз  муҳитда  хор  бўлади,  инсонлик,  йигитлик  шаъни топталади,  унда
энди   шафқатсиз   муҳитга,   ҳам   ўз   табиатига   нисбатан   исён   туйғуси   жўш
уради”. 60
 Инсонни ўзи яшаётган, атроф муҳити тарбиялайди, унинг таъсирида
турфа   хил   характерлар   шаклланишига   имкон   яратади.   Шунинг   учун   ҳам,
давр   муҳити   унинг   маълум   даражада   характерини   ўзгаришига   ўз   таъсирини
ўтказиши   мумкин.   Бу   йиллар   давомидаги   қалб   истиробларни   юзага   чиқиш
59
 Бўтаев Ш. Қўрғонланган ой. Роман. – Тошкент, Ўзбекистон, 2011. 46-бет.
60
  Норматов У. Умидбахш тамойиллар. – Тошкент, Маънавият, 2000. 59-бет.
73 имконини   беради   ёки   давр   муҳитига   қарши   исён   этучи   характерларни   ҳам
шакллантириши   мумкин.   Ё зувчининг   чуқур   ўй   ва   хаёллар   гирдобидаги
воқеаларни ҳикоя қилиш усули, ўзбек адабиётида полифоник талқинлар учун
маълум даражада асос бўлганлигини таъкидлаш жоиздир. 
О.Ёқубов   ва   П.Қодиров   услубий   изланишларига   ҳамоҳанг   тарзда
изчил   мантиқий   бир   янгиликни   юзага   чиқарган   ёзувчи   “Қўрғонланган   ой”
романида   муаммоларнинг   туғилиши   ва   унинг   инсон   тақдири   негизида
фожиаларга   грифтор   қилиниши   ўқувчини   асло   бефарқ   қолдирмайди.
Характерларнинг   тўлақонли   тасвирларида   жамиятнинг   икир-чикир
муаммоларининг   бадиий   талқинига   ҳам   диққатини   қаратади.   Убайдилла
чавандоз ва Зокир булбул суҳбатлари бунга ёрқин мисол бўлади. 
Адабиётшунос   Д.Тўраев   таъбири   билан   айтганда:   “...автор
позициясини аниқлашга ёрдам берувчи ғоя монологик типдаги асарларда уч
хил функцияни адо этади: биринчидан, у борлиқни кўриш-тушинишнинг нақ
ўзи   ва   ифодалаш   принципи,   яъни   асардаги   барча   элементларнинг   ягона
мафкуравий   руҳда   бўлиши   принципи,   иккинчидан,   ғоя   тасвирланган
материалнинг   бирон-бир   даражадаги   яққол   ёки   онгли   натижаси   тарзида
берилиши мумкин, ниҳоят, позициясида бевосита ифодалана олади” 61
. 
Мана   шу   ўринда   бадиий   ғоя   психологик   таҳлил   қамровини
кучайтиради   ва   характерлараро   кечадиган   муҳит   ва   жамият   суврати   ёзувчи
мақсадларини   маълум   бир   меъёрий   талқинлар   замирига   сингдиради.
Шунингдек,   ғоя   ва   ёзувчи   мақсади   сюжет   қисмларига   ҳам   ўз   таъсирини
кўрсатади.   Муртазонинг   қишлоқдан   чиқиши   ва   бошқа   бир   одамлар   орасида
яшаши,   ўзини   бегонасираши   ҳам   маълум   маънода   ёзувчининг   ўзига   хос
дунёқарашининг поэтик маҳсули эканлиги, бадиий тўқиманинг реаллашувига
олиб   келади:   “–Болагинам,   келдингми-ей   –   она   ўзини   нечоғли   хуш-хандон
кўрсатишга   уринмасин,   бунинг   уддасидан   чиқолмади.   У   нам   лабларини
шоша-пиша   ўғлининг   пешонасига   босиб,   шу   куйи   узоқ   турди.   –   Сен   уйда
61
  Тўраев   Д.   Ўзбек  романларида   бадиий   тафаккур   ва  маҳорат  масаласи.   –Тошкент,   Университет,.
2001. 4-бет.
74 бўлмаган   бир   ҳафта   аянг   учун   бир   йилдан   ҳам   узун-а,   болам,   -   деди   у   оғир
хўрсиниб”.   Онанинг   ўз   боласини   вояга   етказди,   аммо   давр   унинг   шамолари
каби   қайларгадир   олиб   кетиши,   қалбини   истиробга   солади.   Талқинларда
ҳаётийлик   етакчилик   қилади,   аммо   онанинг   истироблари   эса   борлиғича
намаён   бўлиш   имконини   берган,   Муртазога   бўлган   меҳрини   яшира   олмади,
чунки   бир   ҳафталик   айрилиқ,   унинг   мустақил   ҳаётга   қадам   қўйиши,   она
қалбидаги   меҳр   тафтини   жуда   гўзал   тарзда   фарзандига   ҳам
сингдирганлигидан далолат берар эди.
Худди ўқувчи ўша воқеа иштирокчисига айланиб қолиши табиий бир
ҳолатдир:   “Муртазо   бу   гапларни   оқизмай-томизмай   отасига   етказганида
Ўрозмат   акаям   ҳеч   нарса   демади,   қовоғини   солганча   нималарнидир   ўйлаб
кетди.   Муртазо   ҳовли   ўртасига   йўғонроқ   ёғочдан   отқозиқ   ўрнатди.   Ёз
тунларида улар пешайвон остидаги ер супада ётишарди. Сомон йўлига, ғуж-
ғуж   порлаган   юлдузларга,   ойга   термулиб   ётиш   Муртазога   болалигидан
қолган   одат.   Энди   уларнинг   сафига   Гулбодом   ҳам   қўшилди:   у   тунги
қўриқчидай ҳовли ўртасида  қаққайиб турар, ҳар замон-ҳар замонда олдинги
оёғи билан ерни «тап-тўп» тепиб қўярди. Бир дафъа ярим кечада унинг тап-
тўпидан   Муртазо   илкис   уйғониб   кетди.   Унинг   нигоҳи   дастлаб   қаршидаги
пастак   томнинг   шундоққина   бурчагида   турган   ёп-ёруғ,   баркашдай   ойга
тушди – беихтиёр  юраги  ортга тортиб  кетди. Ой унинг  олдига  тушиб келиб
уйқуда  эканлигидан   фойдаланиб   аллақаерларга   олиб  кетишни  жазм   қилгану
улгуролмай қолган, уйғонар маҳалида том лабига чиқиб олгандай туюлди. У
кўзларини   шоша-пиша   уқалаб   яна   қаради:   ой   том   лабидан   ҳам   юксакроққа
кўтарилибди, кичрайибди.Гулбодом депсиниб, пишқириб қўйди. Муртазо ён-
верига   қараб,   ухлаб   ётишган   хотини,   ўғлини   кўриб   юрагидаги   ваҳмни   нари
ҳайдамоқчи   бўлди.   Шундаям,   негадир   ҳадиксираб   осмонга   тикилди.   Бу   гал
ойни   у   одатдаги   жойида,   кўк   тоқида   кўрди.   Лекин,   ой   одатдаги   ҳолатида
эмас, унинг атрофини юлдузлар қуршаб олишган эди. Муртазо қўрғонланган
ойни энди кўриши эди. Шу боис, узоқ вақт унга термулиб ётди. Унинг хаёли
75 чалғиб, ўзига тегишли бошқа нарсаларни ўйлаб кетганини сезмай ҳам қолди
– уйқуси батамом ўчди” 62
.
Ушбу   лавҳада   ёзувчи   Муртазо   ва   Мавлуданинг   тўйи   бўлишидан
кейинги   руҳий   ҳолатини   қаламга   олади.   Бу   оралиқда   Муртазо   қурилиш
корхонасида   Раҳмон   билан   ўзаро   жиққа-мушт   бўлиб,   ораларида
келишмовчиликлар   бошланиб,   Муртазонинг   ҳаётга   бўлган   умидлари   аста-
секин   сўна   бошлайди.   Айниқса,   Муртазодек   кам   гап,   кам   суқум   йигитни
эндиликда   одамлардан   кўрган   шафқатсизликлар,   маънан   ва   руҳан   юксалиб
кетишига   ҳисса   қўшади.   Убайдулла   чавандоз   қишлоқ   аҳлида   раис   бўлиб
сайланган,   нафс   бандаси   қишлоқдаги   тирик   жонзотки   бор,   ҳаммасини
ўзининг   қорин   ғамига   ишлатиб   юбориши   ҳаққоний   идрок   қилинган.   Тўғри,
раислик   жабҳасида   катта   ҳаётий   тажрибага   эга   мутахассис   ўзининг   авалги
нафс бандаси эканлигини ёдидан чиқармайди.
Дарҳақиқат,   ўзбек   романчилигида  рўй  бераётган  сифат   ўзгаришларига
муқояса  қилиш мумкин:  биринчидан, ўзбек  романчилигида руҳий таҳлил ва
ёзувчи   полифоник   нутқи   характерни   янада   мураккаб   равишда   яратишга   қўл
келмоқда, иккинчидан, руҳий бўлиқ жамият ҳаётида кузатилса-да, шахс ички
оламида яшашда давом этмоқда, ёзувчилар ана шу шахс иродасини синовдан
ўтказишга   катта   эътибор   билан   ёндошмоқда,   учинчидан,   “руҳийлаштириш”
масаласи   сюжетнинг   муҳим   қисмларини   яхлитликда   намоён   қилишга   ўзига
хос тасвир усулидирки, бусиз ёзувчи бирор мақсадни, ижодй концепциясини
ҳам тўлақонли амалга оширишда иккиланишларга дуч келиши мумкин. 
Шойим   Бўтаев   романларидаги   руҳий   таҳлилнинг   чуқурлашуви
натижасида   бош   қаҳрамоннинг   бутун   мураккаб   ҳаёти   ёзувчи   эътиборидан
чеккада қолмайди. Ёзувчи ҳар бир асарини муаммоли савол билан бошлайди.
Хотимада   эса,   ўзингиз   гувоҳи   бўлганингиздек,   бош   қаҳрамон   қилмиш-
қидирмиши   туфайли   фалокатга   юз   тутади.   Бу   маънавий-руҳий   эҳтиёж
жамият ҳаётидан суратланади.
62
  Бўтаев Ш. Қўрғонланган ой. Роман. – Тошкент, Ўзбекистон, 2011. ?  –Б. 66.
76 Психологизм   масаласи   билан   жиддий   тадқиқотлар   олиб   борган
мунаққид   Ҳ.Умуров:   “Психологимзнинг   динамик   ва   аналитик   принциплари
гарчи бир-бирига қарама-қаршидек туюлса-да, лекин уларни ўзаро зид қўйиш
ҳам   ноўриндир.   Бу   принциплар   баъзи   романларда   уйғунлашган,
қўшоқлашган   ҳолда   кўзга   ташланади.   Бундай   асарларда   қаҳрамонларнинг
руҳий дунёси уларнинг хатти-ҳаракатлари, қиёфалари орқали ечилиши билан
бирга, айни пайтда, шу қаҳрамонларнинг фикр ва ҳиссиётлари диалектикаси
оқими ва ривожи ҳам берилади. Бу хил романларда психологизмнинг бу икки
принципи диалектик бирликда таҳлил этилади” 63
. 
Шойим   Бўтаев   романларида   психологизмнинг   аналитик   принциплари
кўплаб   тасвирлар   синтезида   учрайди,   яъни   ёзувчи   ҳар   бир   воқеликни
характер   шаклланиши   давомида   изоҳлаб,   мантиқий   асослаб   боради.
Аналитик   принцип   ёзувчи   услубий   манерасининг   жаралмас   бир   қисмига
айланиб улгурган. 
Ёзувчи   “Қўрғонланган   ой”   романида   Муртазо   ва   Саноқул
характеридаги   ўсиш-ўзгаршиларни   –   жамиятдаги   бўлаётган   муаммо   ва
тўсиқлар  негизида  жиддий  синовдан   ўтказади.   Бир  қарашда,  оддий   туюлган
воқелик   психологик   конфликтни   мураккаблаштиради.   Сайғоқнинг   қирилиб
кетиши ва яна қишлоқ оралаб юриши, жамиятдаги ичдан емирилаётган собиқ
тузумнинг   қулаши   билан   чамбарчас   боғлиқдир.   Чунки   собиқ   тузум   даврида
эгологик   фожиа   келиб   чиқаётган   бир   пайтда,   одамлар   жуда   содда   ва
ишонувчан,   ғўр   ва   бефарқ   яшаган.   Зулм   ва   ҳақсизлик   гирдобида   улғайган
“мен” ботинида ҳаётга бўлган улкан муҳаббат аста-секин сўна бошлаганлиги
фикримизнинг ёрқин далилидир. 
Ёзувчи   психологик   таранг   нуқталарда   ҳам   ўзининг   билганидан
қолмайдиган   тўпори   қишлоқ   одамлари   тақдирини   алоҳида-алоҳида   таҳил
қилиб   таништириш   йўлидан   боради:   “Убайдилла   чавандоз   хаёлига   туйқус
келган   фикрдан   қувониб   кетди.   У,   энди   қаридим,   тоғбегиликка   Муртазони
қўйсак   яхши   бўларди,   менинг   куёвим   эканлигидан   ташқари   раҳмдил   йигит,
63
  Умуров   Ҳ.   Ўзбек   романларида   психологизм   принциплари,   шакллари   ва   воситалари.   –Т.,   Турон-иқбол.
Ўзбек адабий танқиди антологияси. 2011. 243-бет.
77 ичи   ачийди,   деб   ўйлай   бошлади.   Аслида,   Муртазонинг   нигоҳи   сўнгги
пайтларда   анча   дағаллашиб,   қаттиқлашиб   қолганди.   Бироқ,   ундаги   бу
ўзгаришни   на   Ўрозмат   ака,   на   Саноқул,   на   қайнотаси,   на   ҳамқишлоқлари   –
ҳеч ким пайқагани йўқ. Муртазо шу кунларда ичидагини билдирмай, дамдуз
бўлиб   юрар,   шу   сабали,   бир   қараган   одамга   у   ўша-ўша   Муртазо   бўлиб
кўринаверарди. Аслида у ўзгараётган  эди. Ундаги ўзгаришларни наинки ҳар
кунда,   балки   ҳар   соат,   ҳар   дақиқада   биргина   киши   пайқаб   турарди.   Бу   –
Мавлуда   эди.   У   эридаги   бу   ўзгаришлар   билан   келишолмас,   чиқишолмас   ва
айни   чоқда   унга   қарши   бирон   нима   дейишга   ожиз   эди   —   шу   боис   аламини
вақти-вақти билан пана-панада ўтириб кўз ёши тўкишдан оларди. Қизлигида
хаёлини   банд   этган   йигит   шу   эканлигига   ишонгиси   келмасди,   уни   яна   ўша
ҳолатда, ўша феъл-атворда, ўша ҳалимликда кўришни, гапираётганда юзлари
лов-лов ёниб кетишини орзу қиларди. Унга илгариги Муртазодан  энди ном-
нишон қолмагандай кўринарди. Муртазо энди сўзлаётганда ҳам илгаригидек
қандайдир   андишаларга   борганча   ямлаб-чайнаб   ўтирмасди,   кескин   сўзлаб,
чўрт кесиб қўяқоларди. У энди бўлар-бўлмасга айтгани айтган, дегани деган
бўлишини   хоҳлаётгандек   кўринарди.   Қайнотасининг   олдига,   ёввойи   табиат
қўйнига   чиққанида   у   ўзини   эмин-эркин   ҳис   эта   бошларди.   У,   баъзан   битта-
яримта   сайғоқ   овлаш   илинжида   кўнгли   тоғни   тусаб   чиққанлар   билан
сўкишиб-жанжаллашиб   қолишгача   борарди.   Бунақа   пайтларда   Убайдилла
чавандоз   куёвим   энди-энди   эр   йигитга   ўхшаяпти,   унинг   юрагида   яхши
нарсалар   туғиляпти,   деб   қувончини   ичига   сиғдиролмай   қоларди.   Чавандоз
ундаги   бу   ўзгаришни   жониворларга   куюнчакликка   йўйиб   беҳад   терисига
сиғмай кетарди” 64
. 
Ёзувчи   бу   тасвирлар   негизида   Муртазо   руҳиятидаги   “ички   руҳий
ҳолатни   яхши   ва   ижобий   ўзгаришларга   қараб   ўзгараётганини   қайнотаси
Убайдулла   чавондоз   дунёқараши   ва   тасаввури   орқали   инкишоф   қилмоқда.
Психологизмнинг   аналитик   принципларига   ёндош   ички   “динамик”   ҳаракат
ташқарида бошқача бағоланади. “Муртазонинг нигоҳи сўнгги пайтларда анча
64
  Бўтаев Ш. Қўрғонланган ой. Роман. – Тошкент, Ўзбекистон, 2011. ? Б. 66-67.
78 дағаллашиб,   қаттиқлашиб   қолганди...”   мана   шу   тасвирлар   роман   бош
қаҳрамонидаги салбий  ўзгаришларнинг уруғи  катталашиб, ҳаётга  прогматик
ёндашувни   тақозо   қилмоқда.   “Самимий   ҳис   туйғулар   ўрнини   худбинлик
эгаллайди”(Ҳ.Умуров). 
Роман тўқималарида акс этаётган мана шу омиллар аслида ёзувчининг
ижодий   концепциясининг   –   бурилиш   нуқтаси   ҳисобланади.   “Инсоннинг
характеридаги   қараб   биз   унинг   шахсияти   ҳақида   ҳукм   чиқарамиз.   Характер
шахсиятнинг   ташқи   томони,   шахсият   эса   характернинг   ички   томонидир.
Шахсият   характер   орқали   реаллашади.   Бундан   шахсият   ва   характер   бир
нарсанинг   икки   томони   деган   хулосага   келиш   мумкин.   В.Тюпа   Чехов
асарларини   таҳлил   қилар   экан,   юқоридаги   икки   тушунчани   ажратиб   қараш
заруратини   ҳис   қилади.   Унинг   фикрича,   Чеховнинг   “диққат   марказида
нафақат   инсон   характери,   балки   шахсияти   ҳам   туради,   бошқача   айтганда,
индивидуалликнинг   (латифа   нуқтаи   назари)   умуминсоний   (ривоят   нуқти
назари)   табиати   –ташқи   муҳит   таъсирида   шакилланган   ҳар   қандай   характер
асосини   ташкил   қилувчи   ички   “мен”нинг   хусусиятидир” 65
.   Кўриб
ўтганимиздек,   Муртазо   шахсиятида,   яъни   “ички   характери”,   руҳий
оламидаги   кескин   ўзгаришлар   ташқи   муҳитнинг   таъсирида   шаклланаёзган
руҳий   босимдан   деб   баҳолаш   лозим.   У   Раҳмонқулдан,   атрофдаги   сонсиз-
саноқсиз   ноҳақликлардан,   бола   тасаввурида   кўникмаган   ҳаёт   қоидаларидан
азият   чекади.   Натижада,   ёзувчи   ўз   қаҳрамонини   жиддий   синов   ва
машаққатлар   гирдобида   қайта   кашф   қилади.   Бундай   кескин   зиддиятлар
роман   сюжетида   кўп   ўринларда   ишора,   даъват,   ижирғаниш   каби   салбий
иллат ташувчи сифатлар билан таҳлил қилинади. Муртазонинг ёввойи табиат
билан   оввора   бўлиб   қолиши   ва   унинг   руҳиятидаги   кескин   ўзгаршиларни
пайқаган хотини Мавлуда ҳам нима бўлаётганига сира ақли етмасди. Адиб бу
ҳақда   қуйидагича   тасвирлайди:   “Мавлуданинг   ичидан   нимадир   қадалиб
келиб,   томоғига   тиқилди,   кўзларида   ёш   ғилтиллади.   –   Қилмаган   ишим   шу
қолувди,   –   деб   юборганини   ўзи   ҳам   сезмай   қолди.   –   Қанақа   ишни
65
 Шералиева М. Ҳозирги ўзбек насрида киноя. –Тошкент.: “Академнашр” 2016. –Б.162.
79 қойиллатгандинг, нима иш қилиб қўювдинг?! – Муртазонинг фиғони фалакка
ўрлаб, ушқира кетди. – Бойвучча хотинлардай қўлингни совуқ сувга уришни
истамайсан-ку?!   Гўшт   сотишга   орланасанми?   Майли-майли,   ор   қилиб
ўтиравер, шаҳарга бориб копперативчилар билан гаплашиб келдим, улар бир
кунда   минг   тонна   бўлсаям   опкетамиз   дейишди.   Қўй   гўшти   ўрнида   кабоб
қилиб сотишади – қандини урсин! Сен эса ўтирвер! Устига устак дадангнинг
гапларига   куяйми?   Эрта-ю   кеч   ўғлингни   тўй   қил,   юртга   ош   бер,   қимсан   –
тоғбеги,   у  ёғи   Сурхондарё,   бу  ёғи   –   лақайлару  қарлуқлар,   ҳаммаси   йиғилиб
келишади, сармоя тўпла деб бошимни қотиргани қотирган. Қаердан топаман,
қаердан   олиб   келаман?   –   Во-ой,   одам   тўйни   шунақа   ўтказадими?   –   деди
Мавлуда. – Кучимиз етса қиламиз, етмаса йўқ. – Қилмай кўр-чи? Отанг ўзини
осар.   Мавлуда   чидаб   туролмади.   У   туйқусдан   ҳиқиллаб   йиғлаб   юборди-ю
қумғонни   ерга   қўйди.   Бўғзини   алам   куйдирди.   Миясининг   аллақайси
пучмоғини   қачонлардан   бери   банд   этган   фикр   кутилмаганда,   қўққисдан
тилига   кўчди:   –   Наҳотки,   сиз   шунақа   одам   бўлсангиз?!   Мен   сиздан...   Сиз
бунақа эмасдингиз-ку, бунақа эмасдингиз-ку, Муртазо  ака?! Супа қирғоғида
енглари шимарилиғича турган Муртазо қўлларини қаерга қўйишни билолмай
қолди. Юраги ториққандан ториқди” 66
.
Кундан-кунда жиғибийрон кайфиятга  тушиб қолган Муртазо овланган
сайғоқларни   пуллаш   ва   улардан   рўзғорга   ишлатиш   ҳақида   режа   туза
бошлайди.   Бунинг   натижасида   Убайдулла   тоғбеги,   яъни   қайнотасининг
қистови билан ўғлига тўй беришга шошилади. Айтиш мумкинки, ҳеч вақоси
йўқ, тайинли иш ҳам маълум эмас Муртазо ана шу ўй-хаёллар исканжасида
табиатга   зуғум   ўтказади.   Бунинг   оқибатини   кейинги   тасвирларда   кўриш
мумкин.   Ўрмон   хўжалиги   бошлиғи   билан   ўзаро   тил   бириктириб,   уни   ҳам
рози   қилиш   йўлларини   қидиради.   Романдаги   табиат   ва   инсон,   жамиятга
келтираётган   завф-хатарнинг   сабаб   ва   оқибатларини   ёзувчи   шу   тариқа
идроклашга   ўзида   катта   куч   топади.   Бир   қарашда   қишлоқ   ва   тоғ   одамлари
орасидаги   боғлиқлик   азал-азалдан   табиий   яшаш   лозимлигига   бориб
66
 Кўрсатилган адабиёт, -Б.78.
80 туташади.   Шунинг   оқибатида   одамлар   ўзларининг   қўй-қўзиларини,   кудалик
еб-ичишга   ярагулик   маҳсулотларини   етиштиради.   Бир   жуфт   сайғоқ   овлаб,
бир   ой   кун   кўришга   одатланишади.   Мана,   роман   композициясида   булар
ҳаққоний равишда ўз ифодасини топган.
Проф.   Қ.Йўлдошев   қайд   этишича:   “Роман   бошқа   адабий   жанрларга
қараганда   нисбатан   кейин   пайдо   бўлганни   боис   назарий   жиҳатдан   етарлича
ишланмаган   ва   белгилари   қатъий   тайин   этилмаган.   Ўзбек   адабиётида-ку   у
ҳали бир асрлик тарихга  ҳам эга эмас. Романнинг асосий белгиси тўхтовсиз
ўзгариш   ва   янгиланишларига   мойиллиги   экани   бу   жанр   юзасидан   қатъий
тўхтамга келиши имконини бермайди. Бу тўғрида таниқли олим проф. Азим
Раҳимов:   “Роман   нотинч   даврнинг   тиниб   –   тинчимаган   жанридир”   тарзида
ғоят   ўринли   фикр   билдирилган.   Адабиётшунослик   илмида   ҳажмнинг
катталиги, акс этган воқеаларнинг кўламдорлиги, кўтариладиган муаммонинг
йириклиги,   қандай   кишилар   қаҳрамон   қилиб   олиниши,   маҳсус   романий
тафаккур   тарзида   эгалик   каби   жиҳатлар   роман   жанрига   хослиги   қайд
этилади.   Аслида   булар   романнинг   зот   сифатлари   эмас,   балки   унга
кейинчалик мутахассислар томонидан тақилган ўткинчи хусусиятлардир. Шу
боис бу каби параметрлар роман жанрининг асл белгилари бўлолмайди” 67
. 
Бинобарин,   янги   ўзбек   романчилигида   ҳажм   муҳим   компоентлар
саналмайди.  “Қўрғонланган  ой”  романи  ҳам   ҳажм  жиҳатидан  унчалик   катта
эмас.   Ёзувчи   Муртазони   шундай   синовлардан   олиб   ўтаишга   тайёрлайдики,
кўпчилик   (жамият)   унинг   тақдирига   баъзан   лоқайдларча   қарайди.   Шундай
кескин зиддиятлар оғушида қолган қаҳрамон – ўзига йўл ахтаришга тушади:
“Кўк темир дарвозани  тақиллатишди. Ичкаридан  иккита-учта  итнинг йўғон-
йўғон   товушда   вовиллагани   эшитилди.   –   Итбозми   дейман,   –   деб   кесатди
Иброҳим. Муртазо   елка қисиб,  яна  дарвоза   тақиллатишга  тушди. Бир  маҳал
ичкаридан   бировнинг   кетма-кет   йўталгани   ва:   –   Ким   у?   –   деган   таҳликали
товуши эшитилди. – Мен – Муртазоман, Ўлмас ака-а. Эшик очилиб, йўл-йўл
67
 Йўлдошев Қ. Сўз ёлқини. -Тошкент., Ғафур Ғулом номидаги нашриёт. 2018. –Б.391.
81 матодан тикилган тунги кийимдаги, жингалак сочли, узун бўйли қотма киши
кўринди.
– Яхши келдиларингизми? – деб сўради у, кўришиб бўлгач дарвозанинг
иккала   табақасини   ҳам   оча   бошлади.     Унинг   хатти-ҳаракатларидан   атай
кутиб турганлиги аён бўлди. Иброҳим машинани дарвозахонага олиб кирди. 
Қассоб ҳали сайғоқларни кўрмай, Муртазодан:
– Нечта? – деб сўради.
–Ўттиз   бешта,   –деди   Муртазо.   –Аслида   ўттиз   еттита-ю,   майли
иккитасини   сизга   ташлаб   берамиз.   Қассоб   англамай   турди.   Сўнгра   ўз
қусурини   дарров   бўйнига   олмаса   келганлар   билан   келишиб   бўлмаслигини
тушуниб   етди,   шекилли:   –   Бу-у   сал-пал   оғирроқ,   –   дея   Муртазога   қулоғини
силкитиб   кўрсатди.   –   Яқинроқ   келиб,   қаттиқроқ   гапирасизлар   да!   Муртазо
унинг   қулоғи   супасидан   ушлаб,   микрофонга   гапираётгандек   айтган
сўзларини яна такрорлади. Қассоб иккала қўлини баравар юқори кўтарди” 68
.
Олижаноб   мақсадлари   бўлмаса,   инсон   ўзининг   ёлғизлигини   ҳис
қилади. Ундай пайтда ёлғизлик чоҳига  қулаб тушган шахсда руҳий инқироз
бошланади. Муртазо ҳам жамиятнинг бир бўлаги. Унинг ботиний оламидаги
– синишнинг сабаблари ҳам шундай бошланганлигидадир.  Айниқса, жамият
унинг   барча   орзуларини   пучга   чиқарди.   Кетма-кет   келган   омадсизлик,
одамлар орасидаги ўз ўрнининг йўқолишига олиб келди. Натижада, бахтнинг
ҳеч   бир   мезон   билан   ўлчаб   бўлмас   сарҳадларини   ғам-қайғу   билан   босишга
мажбурият   ҳис   қилди.   Ойдин   орзуларнинг   пушти   куйиши,   бахтсиз
болаликнинг   руҳиятига   таъсири   асар   архитектоникасида   катта   бир
фожеликни   келтириб   чиқаради.   Асардаги   хилма-хил   образларнинг   яшаш
майли,   интилган   идеаллари   жамиятни   катта   ислоҳга   муҳтожлигини
тўлақонли   кўрсатиб   турибди.   Бу   романда   ҳам   “Шох”   романидаги   каби
мифопоэтик ривоят, афсоналар, киритма воқеалар, шайтон образи ишонарли
тасвирига дуч келамиз. “Роман ёзувчидан узукнинг кичкина кўзига бутун бир
оламни   сиғдира   олиш   ва   уни   турли   рангларда   акс   эттира   билишдек   ғоят
68
  Бўтаев Ш. Қўрғонланган ой. Роман. – Тошкент, Ўзбекистон, 2011. ?  Б.111.
82 мураккаб   меҳнатни   талаб   қилади.   Роман   ёзишга   киришган   ижодкор   бир
пайтнинг   ўзида   ҳам   заргар,ҳам   дурадгор,ҳам   сангтарош.ҳам   архитектор,ҳам
синчи бўлиши керак. Адиб бу касб эгаларига хос барча хусусиятларни ўзида
мужжассам   этмоғи   лозим.   Токи   у   яратган   асарда   заргарнинг   зийраклиги,
дурадгорнинг   донолиги,   синчининг   саралаш   туйғуси   акс   этиб   турсин.
Асарларни   шу   нуқтаи   назардан   кўздан   кечирсак,   ҳозирги   ўзбек   насрининг
баъзи ютуқ ва камчиликлари аён бўлади” 69
. 
Ҳақиқатдан ҳам, проф.Й.Солижонов талқинларидаги мулоҳазалар янги
ўзбек   насри,   хусусан,   романчиликдаги   ўзига   хос   сифат   ўзгаришларини
ёдимизга солади. Бундай сифат ўзгаришларининг туб илдизи Амерка, Ғарбий
Европа, Яқин Шарқ мамлакатларида сўнгги йилларда бўй кўрсатмоқда. 
Шойим   Бўтаев   романларининг   мавзу-мундарижаси   ҳам,   образлар
динамикасин,   сюжет   ва   композицион   тузилиши   ҳам   бир-биридан   тамомила
тафовутланади.   Бироқ   “Қўрғонланган   ой”   романидаги   йўл   ва   йўловчи
қаҳрамонларга   ўхшаган   образлар   кейинги   асарларида   ҳам   баъзи   ўринларда
учрайди. 
Бунинг   асл   сабаби   ҳам   олам   ва   одамни   тасвири,   жамият   ҳаётидаги
инсон шахсияти, руҳияти, маслак-интилишларининг бир-бирига ўтиб туриши
натижаси   деб   қараш   лозим.   Зеро,   бадиий   тафаккурнинг   ривожланиш
йўсинлари макон ва замонда яшаётган одамлар руҳиятида акс-садо бераётган
маслак-интилишларнинг ҳосиласи эканлигини ҳис этиш мумкин. 
2.3.   Шахс   руҳиятини   тасвирлашда   пейзаж   ва   портретнинг   ўрни.
Романчилик   анъанасида   шундай   тасвир   усуллари   борки,   унда   характерни
тўлақонли   ва   тайёр   ҳолда   тасаввур   қилиш   имкони   туғилади.   Эсланг,
А.Қодирийнинг   “Ўткан   кунлар”   романида   отабекнинг   руҳиятини   ва   унинг
характерини   биргина   портрет   тасвири   орқали   ўқирманга   таништириш
саҳнасини.   Бундай   пайтда   қаҳрамоннинг   туғилиши,   насл-насаби,   маслак-
муддаоси,   ота-боболари   кимлиги,   қаерда   ўқиганлиги,   нима   ишлар   билан
машғуллиги   батафсил   ёритилади   ёки   аксинча.   Айни   шу   паллада   характер
69
 Солижонов Й. Янги аср насри манзаралари. –Т., “Адиб”нашриёти. 2013. –Б. 240.
83 қирралари   ҳам   секин-аста   очила   бошлайди.   Сюжет   элементларининг
изчиллиги   сақланади.   Воқеалар   кетма-кет   рўй   беради.   Баъзи   асарларда   эса
бунинг   тескари   томони   бўлиши   мумкин.   Америка   адабиётининг   йирик
вакили   Э.Хемингуэйда   эса   диалогик   мунозараларда   қаҳрамон   хатти-
ҳаракати,   уларнинг   ўзаро   мулоқот   шакллари,   ёзувчининг   ўзи   яратган
қаҳрамонларга   муносабати,   яшаш   тарзи   каби   ўнлаб   ҳолатлар   портрет,
пейзаж,   характер   тўлақонлилигини   таъминлашга   хизмат   қилади   ёки   шу
тариқа   ифодаланилади.   Ўзбек   адабиётининг   йирик   вакили   А.Қаҳҳор,
Ш.Холмирзаев ҳикояларида эса сюжетнинг бош фигуранти – тугун! Воқелик
тугундан   бошланиб,   конфликт   сари   илдамлайди.   Қаҳрамон   Европа
новеллистлари   сингари   саҳнага   тайёр   ҳолда   олиб   чиқилади.   Ҳар   бир
эпизодик   бўладими,   қаҳрамонлар   тизмаси   ўз   ролларини   қойилмақом   қилиб
бажариб,   саҳнани   тарк   этадилар.   Айрим   ёзувчилар   табиат   тасвири   билан
бошлаб,   шу   тариқа   сюжет   ва   композиция   мувофиқлигини   таъминлайдилар.
Масалан, рус адиби М.Шолоховнинг “Тинч Дон” эпопеясини олиб кўрсангиз
ҳам,   Григорийнинг   қандай   йигит   ёки   қаҳрамон   эканлигини   табиат   тасвири
негизида   билиб   оламиз.   Улуғбек   Ҳамдамнинг   “Сабо   ва   Самандар”,   Луқмон
Бўрихоннинг   “Жазирамадаги   одамлар”,   Назар   Эшонқулнинг   “Тун
панжаралари”   каби   роман   ва   қиссаларда   даставвал   воқелик   табиат   тасвири
орқали   нима   рўй   беради-ю,   нима   ҳақида   сўз   боради   билиб   олиш   мумкин.
Шойим   Бўтаев   ҳам   мана   шу   тасвир   негизида   кўплаб   асарларини   йрқин
рангларда идроклай олган. Истаймизми йўқми ҳар бир индивид шахс табиат
фарзанди.   Ёзувчининг   кўплаб   асарларида   тоғу   даштлар   ва   у   ерда
умргузаронлик   қилаётган   одамлар   тақдирига   рўбарў   келасиз.   Айниқса,
“Қўрғонланган ой” романидаги полифоник нутқ табиати шундай дейишмизга
асос беради. 
Адабиётшунос олима З.Пардаеванинг қайд этишича: “Ўғлининг қўлини
ҳалоллашдан   кўра   тўй   қилиб,   ҳаммага   кимлигини   кўрсатиб   қўйиш   хоҳиши
Муртазонинг   фожиавий   тақдиридан   дарак   беради,   бўриларнинг   тўйга   атаб
боққан   қўйларини   чавақлаб   ташлаши   ҳам   унинг   кўзини   очмайди.
84 Бўриларнинг   қўйларга   тажовуз   қилиши,   аслида   Муртазога   тажовуз   қилиб
келаётган   табиатнинг   огоҳлантириши   эди.   Нафснинг   қулига   айланган
Муртазо   жониворларни   қириши   натижасида   табиатдаги   мутаносиблик
бузилади.   Оч   қолган   бўриларнинг   тап   тортмай   қишлоққа   оёқ   қўйиши   ҳам
ёвузлик   Муртазо   онгини   бошқа   ҳолатга   ўтиб,   урчиши   орқали   полифоник
кўпқатламлиликни   келтириб   чиқаради.   Ёзувчининг   бадиий   маҳорати
шундаки,   табиат   уйғунлиги   фалсафий   моҳиятидан   полифоник   тагмаънолик
мантиқи келиб чиқади”. 
Бинобарин,  мазкур  манбага  қўшимча   тарзда  шуни  қайд  этиш  керакки,
Муртазо Анна билан ўзаро яқинлиги ҳам, тоғлик Мазбут муаллимнинг кутиб
олиши   сайғоқлар   галасига   рўбарў   келиши,   ов   қилиши,   шоир   билан
танишиши   –   нафс   кетидан   бораётган   йўлнинг   давоми   сифатида   намоён
бўлади.   Мана   шу   лавҳаларда   Муртазонинг   асл   мафсади   фош   бўлади.
Табиатга   қилинаётган   нафс   зулми   орқасида   улкан   фожелик   сари
ташланаётган   қадамларнинг   ниҳоясидек   туюлади.   Бу   ерда   ёзувчи   атайин
тўқима   эпизодлар   киритган.   Шундай   бўлса   ҳам,   сюжетни   мантиқан   бир-
бирига боғлаб, композицион яхлитликни юзага чиқишига замин ҳозирлаган:
“Ой   уроғи   тўлқинлар   устидаги   кемадек   қалқиб-қалқиб   гоҳ   булутлар
қабатига  кириб йуқолар, гоҳ кенг осмон саҳнига сирғалиб чиқиб кезинарди.
Ёлғиз   Қорабош   ойга   тумшуғини   чўзганича   узоқ   увлади.   У   йўл   устидаги
тасодифий   тўқнашувдан   кейин   қалбини   тарк   этмаётган   қўрқув   туйғуси
аллақандай   сарсари   руҳлар   кезинган   бу   ғорда   ҳеч   қачон   ўзига   тинчлик
бермаслигини ҳис этди. Ёлғиз нажот - у, албатта, ўзининг азалий ҳаёт тарзига
қайтиши   лозимлигида   эди,   бунинг   учун   тоғдан   адирга   эниб   сайғоқларни
учратиб   қолишига   умид   боғлади.   Унинг   кўзлари   ёнар,   вужуди   дастлаб   овга
чиққанидаги   каби   қоришиқ   ҳислар   исканжасида   дағ-дағ   титрар,   ё   ҳаёт,   ё
мамот,   дея   боёқиш   бўри   гардкам   ташлашга   маҳкум   этилган   эди.   У   адир
томон эна бошлади. Бу чоқда қоришиқ ҳислар исканжасидаги бошқа бир зот,
буниси   одам   наслидан   бўлган   Муртазо   ҳам   кундуз   кунидагидан   кўра   ҳам
ҳушёрроқ, барча сезгилари бедор ҳолда қулоқлари динг бўлганча сой бўйида
85 чопонига   ўраниб   ётганча   ниманидир   интиқ   кутарди.   Ниҳоят,   узоқдан   бир
жуфт   чироқ   балқиб   кўринди.   Муртазо   бугун   кундуз   куни   телевизор
антеннасини   тўрт   йиллар   чамаси   вақт   давомида   кўтариб   турган,   йўғонлиги
кетмон дастасидек келадиган олти метрлик қувурни Иброҳимнинг машинаси
кузовига   сим-гайкалар,   калит-омбирлар   билан   қўшиб   ортиб   юбораётганида
ваъдасини   яна   бир   бор   олган   бўлса-да,   унинг   келиш-келмаслигига   ҳамон
гумони   бор   эди.   Узоқдаги   машина   чироқлари   унинг   гумонларини   тўзғитиб
юборди. 
Мана   шу   лавҳанинг   ўзиёқ,   романдаги   асл   мақсаднинг   ҳосил
бўлаётганига   –   фожеанинг   ўз   тасдиғини   топаётганига   шаҳодат   беради.
Қадрдон   ҳамкасби   Иброҳимнинг   ярим   тунда   келиши   ва   тоғ   ён-баҳирларида
санғиб   юрган   бўрилар   ва   улар   ҳам   ўз   нафси   кетидан   сайғоқлар   галасини
кутаётгани   тасвирланади.   Муртазо   минг   ҳийла   билан   бўриларни   ҳам   енгиб,
одамий   ақли   билан   сайғоқларни   қўлга   киритади.   Романни   етиб   келган
воқелиги шу ерда хотима (ечим) томон силжийшга йўл беради. Муртазонинг
ўттиз еттита сайғоқни овлаши ва қулоғи оғир қассоб Ўлмас акани уйига олиб
боради.   Шу   тариқа   Муртазо   ёвузлик   рамзига   айланиб   улгуради.   Табиат   ҳам
анойи   эмас,   унинг   ҳар   бир   хатти-ҳаракатига   муносиб   жавоб   топиб   беришга
тайёр! Муртазо эса ёвузликнинг қай тариқа намоён бўлиб бораётганига сира
парво   қилмайди.   “Мен”лик   хусусияти   Муртазони   абадий   фожелик   чоҳига
улоқтириб юборади.
Бадиий   асарда   пейзаж   ҳақида   сўз   борганда,   “Пейзаж   (фр.   Paysage   –
жой, юрт) адабий асарда яратилувчи бадиий воқеликнинг муҳим компоненти,
воқеалар   кечувчи   очиқ   макон   (ёпиқ   макон   -   интерьер)   тасвири.   Анъанага
кўра.   П.   Дейилганда   тасбиат   тасвири   тушунилади,   лекин   бу   хил   тушуниш
бирмунча торроқ. Чунки П. Нафақат табиатни (агар бу сўз остида бирламчи
табиат   тушунилса),   балки   у   билан   бирга   инсон   томонидан   яратилган
нарсалар   тасвирини   ҳам   кўзда   тутади.   Шу   маънода,   мас.,   бирон-бир   хиёбон
ёки   шаҳар   кўчасининг   тасвири   ҳам   П.,   холбуки,   улар   табиат   тасвири   эмас,
жой   тасвиридир.   Ёзувчи   П.ни   воқеалар   ривожини   тўхтатиб   қўйгунча
86 муфассал   тасвирлаши   (статик   П),   ёки   унга   тааллуқли   деталларни   воқеалар
давомида   бериб   бориши   (динамик   П.)   мумкин.   Асарда   П.   Бажарувчи
бирламчи   функция   воқеалар   кечаётган   жой   ва   вақт   ҳақида   тасаввур
беришдир.   Бироқ   П.нинг   асардаги   функциялари   бу   билан   чекланмайди,   у
полифункционаллик   хусусиятига   эга.   Жумладан,   П.   Қаҳрамон   руҳиятини
очиш воситаси сифатида кенг қўлланилади”. 
Дарҳақиқат,   роман   поэтикасида   пейзажнинг   ниҳоятда   ўрни   катта.
Чунончи,   ёзувчи   бир   вақтнинг   ўзида   воқеликни   баён   қилувчи,   ҳам
характерни   очиб   берувчи,   ҳам   асар   концепциясини   тартиблаштирувчи   кўп
қиррали   ровий   сифатида   намоён   бўлади.   Шу   маънода,   пейзаж   тасвиридан
маҳорат билан  фойдаланади.  Мана  шу жиҳатларга  теран  назар  ташлайдиган
бўлсак,   “Қўрғонланган   ой”   номланишининг   ўзиёқ   романтик   бўёқдорлик
билан   табиатнинг   бир   жисмини   намоён   қилимоқда.   Муртазо   ҳам   ана   шу
қалбу шуури қўрғонланган, жамиятда ўз ўрнини тополмай сарсон-саргардон
кезинган   қаҳрамон   сифатида   гавдаланади.   Натижада,   унинг   орзулари   ҳам,
мақсадлари ҳам рўёбга чиқмайди. Табиатга қанчалик зулм қилса, табиат ҳам
ундан шунчалик кам бўлмаган ҳолда ўч олади. Нафснинг бандалари сингари
роман   сюжетида   фожеавий   қаҳрамон   тарзида   ҳалок   бўлади.   Руҳнинг
ҳалокатга   учраши   тирикликнинг   нашидаси   эмас.   Роман   ана   шу   мақсадни
ифодалаш учун ёзилганлиги аёнлашади:
“Тақдир шамоли бир маҳаллар чўлу биёбонлар бағридаги тупкага элтиб
ташлаган   лақайлар   бора-бора   кўпайишиб,   сузоқликлар   билан   уруғ-
аймоқлашиб   қўшилишиб   кетди.   Раҳматли   Ҳусния   кампирнинг   жанозасида
Убайдилла чавандоз,  Чимкентдан кечагина  келган экан, деганида  ҳам унинг
ўша   Сузоқдаги   қизиникига   бориб   келганини   назарда   тутганди.   Қозоқлару
лақайлар   қайнатса   қони   қўшилмайдиганлардан   эмас,   энди
ўртақайнарликларнинг ҳам кўнгли ўша томонларга бот-бот тортиб турадиган
бўлди.   Убайдилла   чавандоз   ҳам   у   ерга   кўп   борган.   Уруғдошларини   бу   гал
хабар олишда Сузоққа Муртазони ҳам етаклади. Муртазо йўл юриб, йўл юрса
ҳам   мўл   юришдан   зерикди.   Ер   юзи   жуда   кенг   экан-да,   дунёнинг   нариги
87 чеккасига   чиқиб   кетдиг-ов,   деб   ўйлади.   Бироқ,   у   ўйлаганчалик   бу   жойлар
жуда   ҳам   нариги   чекка   эмас   экан.   Аксинча,   ўрус   оғалар,   Черняев   деган
туманбоши Тошкентни босиб олгунча бот-бот Сузоққа чекиниб турган экан.
Тошкентликлар  ҳам   бу  туманбоши  дунёнинг  нариги  чеккасига   чиқиб  кетди,
энди  қайтиб  келмайди,  деб   кўнгиллари  хотиржам  бўлиб,   ортидан  боришмас
экан.   У   бўлса,   нафақат   қайтиб   келибди,   ўз   номини   абадул   абад   қолдириб
кетибди.   Маҳалламас,   қишлоқмас,   бус-бутун   шаҳарни   унинг   номи   билан
аташипти, шу туманбошиям унутилиб кетмасин, бот-бот ёдга тушиб турсин,
қон тўккани-тўкмагани учун худонинг даргоҳида жавоб берар, аммо ўз даври
учун   нималарнидир   қилган-ку,   дейишипти.   Муртазога   бу   ерлар   ёқди.
Далаларнинг   кенглигини   кўз   илғамас   эди.   Уфққача   бир   текис   жинғилу
саксовулзор   дашт   ястанган.   Чаппор   уриб   дайдибадал   шамоллар   ўйнайди.
Баъзи-баъзида   ўркачларини   лўкиллатиб,   тумшуқларини   олдинга   чўзиб
туялар   галаси   кўриниб   қолади.   Туялар   мозий   бағридан   чиқиб   келаётганга,
ўркачларида   ўтмиш   ҳақидаги   барча   ҳақиқатларни   яшириб   келажакка   қараб
олиб кетаётганга ўхшаб кўринишади”. 
Келтирилган лавҳада Муртазо ва Унинг қайнатоси Убайдулла чавандоз
орасида   бўлиб   ўтган   қисқа   суҳбатда   янада   жонланади.   Романдаги   қабила-
уруғ,   овул   ва   элатлар   номларининг   келтирилиши   ҳам   аслида   –   табиатга
ташна одамлар руҳиятини идроклашга қаратилган. Алалоқибат инсон ўз ёвуқ
табиатига,   ибтидосига   қайтишга   мажбур   деган   рамзий   бир   тушунча   ҳам
мавжуд. Шундай экан, собиқ иттифоқ давридаги ҳолатга келишнинг ҳамда бу
тариқа   ҳаёт   кечиришнинг   илк   илдизлари   босқинчи   Черняевнинг   ҳам   тарих
саҳифаларида   қора   ном   билан   қолишини   таъкидлаш   эканлиги   аёнлашади.
Романда   бирор   бир   воқелик   йўқки,   бир-бирини   тўлдирувчи   аҳамият   касб
этмаса.   Ана   шу   тимсоллар   негизида   ёзувчи   ўзининг   асл   ижодий   ниятини
икдрокламоқда.   “Муртазога   бу   ерлар   ёқди.   Далаларнинг   кенглигини   кўз
илғамас   эди.   Уфққача   бир   текис   жинғилу   саксовулзор   дашт   ястанган”   каби
ёзувчи   қаҳрамон   руҳиятидаги   табиатга,   дашт   манзараларига   мойиллигини
ҳам маъқуллаб қўймоқда. Роман муқаддимасида афсона ва ривоятлар  роман
88 хотимасига   қадар   ёзувчи   ижодий   концепциясини   ташувчи   фрагментлар
сифатида   хизмат   қилади.   Бундай   усул   Ч.Айтматов,   А.Мухтор   ижодида   ҳам
турли бўёқларда ифодаланади. 
Бадиий   асар   поэтикасини   тартиблаштираиб,   унимувофиқлаштириб
турадиган   ягона   эстетик   мезон   –   композицияда   маромига   етади.   Шундай
экан,   композицион   мувофиқлик   асар   ҳужайраларидаги   жамики
компоентларга   дахлдор   саналади.   Романнинг   асосий   моҳияти   мана   шу
атаманинг   қай   даражада   ишланганлиги,   ёзувчи   диққат-марказида   бўлган
воқеликнинг тартиботи билан ўлчанади. 
Академик   М.Қўшжонов   бу   ҳақда:   “Бадиий   композициянинг
хусусиятлари   фақатгина   марказни   ва   унинг   моҳияти,   сифат   белгиларини
аниқлаш   билан   чекланмайди.   Композициянинг   яна   муҳим   масалаларидан
бири  мувофиқликдир.   Бироқ   мувофиқлик   ғоят   нисбий   тушунчадир.   Мавҳум
мувофиқлик   ҳақида   гапириш   мумкин   эмас.   Бирор   нарсанинг   нимагадир,
кимгадир   мувофиқлиги   ҳақидагина   сўз   бўлиши   мумкин   эмас.   Бирор
нарсанинг нимагадир, кимгадир мувофиқлиги ҳақидаги сўз бўлиши мумкин.
Бадиий   асар   ҳақида   сўз   борар   экан,   айрим   деталлар,   эпизодлар   ва
картиналарнинг характер ва образларга, мавжуд асардаги ёзувчининг бадиий
мақсадига   мувофиқлиги   ҳақидагина   сўз   бўлиши   мумкин.   Агар   боблар   ва
картиналар   рамкасидаги   мувофиқлик   ҳақида   сўз   борса,   бу   ҳолда   ҳам
уларнинг   ўз   марказларига   нисбатан   мувофиқлиги   тўғрисида,   шу   билан
баробар,   уларнинг   умум   марказига   мувофиқлигини   ҳис   қилиш   ва   аниқлаш
ҳақида сўз бўлиши мумкин”. 
Жумладан,   композицион   мувофиқлик   шартлари   ниҳоятда   кенг
тушунча,   сюжетнинг   ўқирманга   қизиқарли   чиқиши   учун,   унинг   реал   вақт
нисбатига   монандлиги,   ёзувчи   демоқчи   бўлган   фикрнинг   тиниқлиги,   асл
мақсадга   олиб   борувчи   йўлларнинг   кўп   қирралиги   билан   ҳам   белгиланади.
“Қўрғонланган ой” полифоник тасвир элементларига эга роман. Тақдир асар
қаҳрамонларини шу қадар синовларга гирифтор айлайдики, улар ўзларининг
қилмиш-қидирмишлари, етиб келган манзилу маконларидаги адашишларини
89 барчасини   ота   боболарининг   хатоси   деб   тушунади.   Улар   ўша   қилинган
хатони   тузатиш   ўрнига   баттар   кучайтиради.   Собиқ   иттифоқ   давридаги,
қулоқлар,   сотқинлар,   буюркратлар,   амалдорлар   ҳамда   нафс   бандаларининг
ишларида   фақатгина   умрни   еб-ичиш,   қорин   ғамидан   бошқа   фикрлаш   деган
нарса   йўқлигидан   сира   нолимайдиган   кишилар   жамоасини   шакллантирган
механизмни   қаттиқ   яхши   кўрадилар.   Улар   бундан   афсус-надомат   чекмайди.
Романда сайғоқлар тарк этган қишлоққа яна қайтиб кела бошлаган она табиат
яртиқлари рамзий маъно ташувчи лавҳадир. Уни зукко ўқувчи инсон табиати
ҳам худди шундай эканлигини фаҳмлаши лозим:
“Кеч   кузнинг   ҳавоси   анча   изғиринли   эди.   Шу   сабабдан   бўлса   керак,
дала-даштда   доимо   санқиб   юрувчи   жониворлар   ҳам   кўзга   ташланавермас,
сукунат   ҳукмрон   эди.   Муртазо   Уч   чол   чўққисининг   остига   етиб   келганида
аста-секин   кун   ёриша   бошлаганди.   У   Гулбодомни   пастда   қолдирди.
Хуржунни   елкасига   ташлаб   ўзи   юқори   ўрлай   кетди.   Чўққининг   тепасига
чиққач   ниятини   амалга   ошириш   учун   қулайроқ   жой   излаб,   уён-буёнга
олазарак назар ташлай бошлади. Нигоҳи ногаҳон чоққина ҳовуздек келадиган
бир   чуқурликка   тушди.   Чуқурнинг   тубига   пича   дон   сепиб   жўжаларни   ўша
ерга қўйиб юборди, сўнгра унинг устига тўрни ёпди. Тўрнинг атрофига тош
бостириб   чиқди.   Муртазо   ўзи   бажарган   ишларни   бамайлихотирлик   билан
бир-бир   кўздан   кечирди.   Қаноат   ҳосил   қилгач,   анча   қуйироқдаги   арчанинг
остига бориб ёнбошлади. Арчанинг остига ёнбошлагани баҳона бўлди-ю, лоп
этиб   эсига   Анна   тушди.   Унинг   ёқимли   ислари   беихтиёр   димоғини
қитиқлагандай бўлди. 
Муртазонинг   бутун   вужудини   ғалати   бир   кайфият   чулғаб   олди.   У,
ҳатто   ўша   Анна   билан   қачонлардир   тасодифий   тарзда   бўлиб   ўтган
ҳодисаларнинг   қайта   такрорланмаслигини,   такрорлансаям   ўшандай
бўлмаслигини алам-ла фикридан ўтказди. У ҳардамхаёллик билан белбоғини
олдига   ёзиб,   чапатининг   бир   четидан   ушатди,   гўштга   қўшиб   кавшай
бошлади” .
90 Муртазонинг  ҳар  бир  тафслотдаги  портретини   ёзувчи   юксак  муҳаббат
билан   тасвирлайди.   Негаки,   асар   қаҳрамони   воқеадан-воқеага   қадар
ривожланиб, ўзининг ботинидаги ёвузликнинг улкан бир фожелик сари олиб
боришини   билмасди.   У   худбин   ва   дилозорлик   қилаётганини   ҳам   таҳлил
қилмасди.   Мана   шу   юқоридаги   тасвирнинг   ўзиёқ,   аслида   ўзига   қўйилган
тузоқ   эканлигини   фаҳмламади   ҳам.   Ёзувчи   Муртазонинг   бу   ҳаётдан   нима
хоҳлаётганини   теран   фалсафий-рамзий   тасвирларда   идрокласа   ҳам,
қаҳрамоннинг   орзу-ўйларига   сира   дахл   қилолмасди.   Чунки   у   роман
архитектоникасида   шаклланган   характер   бўлиб   гавдаланди.   Уни
ўзгартиришга   атроф-муҳитнинг   ҳам   сира   иложиси   йўқ.   У   оиласининг   ҳам
гапига қулоқ солмайдиган зулмкор бир шахсга аллақачон эврилиб бўлганди.
“Портрет маълум даражада кишининг ички дунёсини инъкос эттиради ва шу
сабабли   сюжетда   бизни   воқеаларни   тез   ва   тўғри   тушунишга   тайёрлайди.
Бундан   ташқари,   портрет   муаллифнинг   тасвир   этилаётган   кишига
муносабатини ҳам тайин этади, яъни шу шахснинг сюжетда ўйнайдиган роли
ҳақида   бизга   олдиндан   дарак   беради:   Отабекнинг   асар   экспозициясида
гавдаланган   ташқи   қиёфасидан   биз   унинг   бош   ижобий   қаҳрамон   эканини
тушуна   бошлаймиз.   Аксинча,   Ҳомид   ёки   унинг   ҳамтовоқларининг   ташқи
қиёфаси   бизда   уларга   аввалданоқ   салбий   муносабат   туғдира   бошлайди.
А.Қодирий,   айниқса,   Кумуш   портретини   яратишга   алоҳида   эътибор   беради.
Демак,   портрет   ҳам   бадиий   асарда   маълум   ғоявий-эстетик   вазифани
бажаради”  .  Дарҳақиқат,  ҳар  қандай  асарда  характер,  шахс,  қаҳрамон, образ
бўлгани каби портрет ҳам маълум маънода ёзувчи мақсад-муддаосини амалга
оширишнинг   бир   –   воситаси!   Шу   восита   негизида   асар   сюжети   намоён
бўлади.   Ўқувчи   кўз   ўнгида   маълум   бир   воқеликнинг   реал   моҳият   касб
этишига   замин   ҳозирлайди.   Ш.Бўтаевнинг   “Қўрғонланган   ой”   романидаги
портрет, пейзаж тасвири ҳам шу тариқа юзага чиққан. Унда муҳит ва жамият
ҳаёти,   тоғлиқларга   хос   жайдари   кайфият,   тўпорилик,   мардлик   ва   соддалик
адабий   асарда   ўзига   хос   мавқе   эгаллайди.   Муртазо   ва   бошига   чарм   қалпоқ
91 кийдирилган   бургут   руҳиятида   содир   бўлаётган   узил-кесил   ўзгаришлар
табиат билан боғлиқ тарзда очиб берилади:
“Муртазо  ярим  тунда   Гулбодомга   миниб,   бошидан  ҳали  чарм   қалпоғи
олинмаган бургутни эгарнинг қошига ўтқазди. У Қоровултепа томон жўнади.
Оппоқ   қор   қоплаган   Бўздала   бу   ердан   кафтдагидек   кўриниб   турарди.Ҳаво
тоза ва совуқ эди. Муртазо чўлоқ бўриними, бошқасиними, ишқилиб бирорта
бўрини кўриш, кўрган заҳотиёқ танасидаги  қони пўртана отиб ловуллаётган
бургутни   унинг   устига   қуйиб   юбориш   орзусида   ёнарди.   Бу   қуш   энди
аямайди.   Асаб   торлари   куну   тунларда   қайроқтошда   чархлангандай
чархланди, қилдай ингичка  тортиб кетди — ушлаган жондорини тилка-пора
қилиб   ташлайди.Тепаликда   елкасида   бургут   билан   турган   Муртазонинг
остидаги   Гулбодом   ҳар   замон-ҳар   замонда   безовталик   билан   депсиниб
қўярди.   Туйқусдан   пастда,   Бўздалада   оқсоқланиб   кетаётган   Ёлғиз   Қорабош
кўринди.   Ойнинг   сутдек   тўкилаётган   шуъласи   унинг   ҳар   бир   хатти-
ҳаракатини   яққол   кўришга   имкон   берарди.   Боёқиш   бўри   оёғини   қопқонда
қолдириб   яна   ўша   Рангонтоғдаги   ғорга   қайтганидан   сўнг   ўзининг   жонини
бунчалик   қийнаб,   хатога   йўл   қўйганини,   энди   унинг   уқубатларига   ҳеч   ким
шерик бўлмаслигини, бўла олмаслигини, бу совуқ ва қўрқинчли, ким билсин,
ер   юзини   қачонлардир   муз   қоплаган   даврларда   одамзод   бошпана   ахтариб
маскан қилган ғорда машъум шарпаларнинг тазйиқи яна-да кучайганини ҳис
этиб, увлаб юборди” . 
Ушбу тасвирлар “Қўрғонланган ой” романидаги сўнги хотима-портрет-
пайзаж   саналади.   Қанотлари   қирқилган   ва   фақат   ов   учун   ўргатилган
бургутнинг   ўч   олиши   –   Муртазо   бўлди.   У   Ёлғиз   қорабошни   эмас,   ўз
эгасининг   кўзига   чанг   солади.   Кўзлари   зулмат   ичра   бу   оламни   кўрмаётган
Муртазонинг   миясигача   бургутнинг   тумшуғи   кириб   боради.   Табиатга
етказган   зарарлари,   ўйлаб   босилмаган   қадамлар   Муртазони   алалоқибат
фожеага   етаклайди.   Роман   хотимасида   Зокир   булбул   ҳақида   сўз   боради.   Бу
роман   экспозициясида   ҳам   Зокир   булбулнинг   Бўздала   ҳақидаги   сўнгги
92 ривоятларидан   бири   сифатида   келтирилади.   Муртазо   ўз   нафсининг   қулига
айланиб, ҳаётини нобуд қилди. 
Романда ҳар бир яратиқ у одам ёки табиат жонивори бўлсин – табиий
яшаш инстинкти бўлмаса бахтсизлик гирдобига тушишини асосли идроклаш
мавжуд.   Асардаги   қўрғонлонган   ҳар   қандай   ҳодиса   тагида   –   озодликка
ташналик   қабариб   кўринади.   Бургут   ҳам   ўзининг   озодлиги   билан   бургут.
Одамзоднинг   табиатидаги   узил-кесил   ўзгаришлар,   болаликдан   эркин   ва   ҳур
яшашга   ўрганмаслик   оқибатида   ва   бошқалар   томонидан   бошқарилиш
кабилар шахсни фожиага мубтало қилиши ёритилади. 
Романдан олинган асосий хулоса ҳам, ўқувчига етказилган воқелик ҳам
ҳурлик   ва   озодлик   тушунчасини   табиат-жамият-инсон   учлигида   намоён
қилишдир.   Ёзувчи   бу   азалий   қонуниятни   турли   хил   шахслар,   гуруҳлар   ва
одамлар   қиёқасида   ҳаққоний   ёритиб   берганлигининг   боиси   ҳам   шунда   деб
айтиш   мумкин.   Зеро,   бадиийлик   негизида   тўқиб   чиқарилган   хилма-хил
тафсилотлар   ҳар   бир   ўқувчини   бефарқ   қолдирмайди.   Ўзларига   тайинли
хулосалар чиқариб олиш имконини беради.
Боб бўйича хулоса
Маълумки,   бадиий   психологизм   сюжет   ва   композицион   яхлитликни
таъминлашда   муҳим   компонентлардан   бири   саналади.   Шундай   экан,   унинг
асар структурасидаги ўрни ҳам ўзига хос аҳамият касб этади. Ш.Бўтаевнинг
“Қўрғонланган   ой”   романида   бадиийлик   модуси   сюжет   тўқималарида
мантиқий изчиликни юзага келтиради. Унда руҳий таҳлил имкониятларидан
унумли фойдаланилган. Боб бўйича қуйидаги хулосаларга келинди:
1.   Романда   характер   тайёр   ҳолда   қўлланилмаган.   Масалан,
Муртазонинг   болалиги,   мактаб   ва   ўспирин   чоғларидаги   фақат   уйидан
чиқмасдан   ҳаёт   кечириши,   талабалик   сари   одимлаши   буларнинг   барчаси
роман   воқеаланиши   давомида   аста-секин   ривожланиб   борган.   Булар   ёзувчи
воқеликни идроклаш мобайнида руҳий таҳлил орқали очиб берилган.
2.   Муртазо   образи   –   мураккаб   ва   ўзгарувчанлиги   билан   бошқа
характерлардан   ажралиб   туради.   Агар   у   қурилиш   комбинатида   ўзининг
93 дадиллиги   ва   мардлигини   исботлай   олганида   эди,   кейинчалик   ҳаёт
сўқмоқларида   бошқача   қиёфада   намоён   бўларди.   Бу   ўзининг   характер
тақозосидан келиб чиққан хусусият эканлиги аёнлашади.
3.   Мавлуда   ҳам   боридан-йўғи   номаъулм   образ   сифатида   иштирок
этади. Ёзувчи Мавлудадаги  қатъиятни  бироз эътибордан  чеккада  қолдирган.
Ц ўз хаёллари билан олишади, курашади. Муртазони тўғри йўлга солиш учун
оилада аёлнинг ҳам ўрни беқиёс эканлигини унутмаслик лозим. Ёзувчи айни
шу   ўринларда   бу   қаҳрамонга   бефарқ   муносабатда   бўлиши   сунъийлик
келтириб чиқарган.
4.   Романда   ота   ўрни   ҳеч   бир   сезилмайди.   Жамиятда   бир   шахсни
тарбиялаш   учун   10   та   одам   меҳнат   қилади.   Ўз   ҳолига   ташлаб   қўйилган
оиланинг   келажаги   ҳам   шу   йўсинда   инқроз   сари   қадам   ташлайди.   Бундай
пайтлари оила бошлиғи шарқ халқларида кўпроқ масъулиятни ўз зиммасига
олиши лозим эди. Адиб бу ўринларда ҳам баъзи нуқсонларга йўл қўйганлиги
намоён бўлган. 
94 III  БОБ
ЁЗУВЧИ РОМАНЛАРИДА  БАДИИЙ ХРОНОТОП
3.1.   Ёзувчи   романларида   хронотоп   ва   мифологик   талқин.   Роман
ўзигача бўлган даврда барча жанрларни синтези сифатида юзага келди. Эпос
ва   роман   ҳақидаги   тадқиқотларда   бу   ҳақда   жуда   кўплаб   маълумотлар
ёритилди. Айниқса, рус олими М.М.Бахтин роман назариясига оид ва унинг
ривожланиши, услуб ва поэтик қонуниятлари хусусида катта тадқиқотларни
яратди.   “ХХ   аср   адабиёти   инсон   дунёси   ва   руҳиятини   таҳлил   қилар   экан,
яъни   у   ўзига   бўлган   адабиётдан   кўра   инсон   руҳияти   ва   қалбига   кўпроқ
яқинлашар,   уни   тадқиқ   қилар   экан,   ана   шу   руҳият   ва   қалбда   илк   инсонлар
дунёси каби мифологик тимсолларга дуч келади”. 70
 
Мифологик   киритма   воқелик   Шойим   Бўтаевнинг   ҳамма   асарларида
сюжет   ва   композицион   жиҳатдан   жуда   мос   ва   хос   равишда   танланади.
Ёзувчининг   “Шох”   асарида   жаноб   Химмер   образи   ҳам,   ва,   жуда   кўплаб
шунга   ўхшаш   шайтон   образлари   мифопоэтик   талқин   маҳсули   эканлигини
ёдимизга   солади.   Ёзувчи   миф   рамзий   тимсолидан   макон   ва   замонни
таҳлиллийди.   Қадим   афсона   ва  ривоятларни   янги   давр   кишилари  руҳиятида
авлоддан-авлодга   кўчиб   юриш   майлларини,   нафс,   ёвузлик   ва   эзгулик
орасидаги   мангу   курашнинг   давомий   эканлигини   турли   тафсилотлар
негизида далолатлайди. 
Адабиётшунос У.Жўрақулов: “Бевосита бадиий асар, хусусан, романга
хос   поэтик   компонентлар   нуқтаи   назаридан   қараганда   рўйхатнинг   биринчи
қаторига сюжет чиқади. Зотан, сюжетнинг бирор бўлаги (экспозиция, тугун,
кульминация,   ечим   ва   ҳ.к.)   йўқки,   у   хронотопсиз   бирор   маъно   касб   этсин.
Чунки   сюжет   (ва   бирбутун   асар)   таркибида   фақат   хронотопгина:   “замон   ва
маконни ягона моддийлаштирувчиси сифатида бирбутун роман тимсолидаги
аниқлаштирувчи   марказ   ҳисобланади”(М.Бахтин).   Шунингдек,   хронотоп
жанр,   композиция,   образ,   бадиий   асар   тили   ва   услуби,   муаллиф,   ўқувчи
70
 Эшонқул Ж. Фолкьлор, образ ва талқин. – Қарши, Насаф, 1999. – Б.141
95 сингари   энг   муҳим   бирликлар   потенцияси   ва   табиатини   белгилайди.   Бу
хронотоп   шакллари   асар   таркибида   ягона   тизим   бўлиб,   узвий   муносабатда
яшайди ва ҳаракатдаги бадиият феноменини ҳосил қилади” 71
. 
Ҳақиқатдан   ҳам,   сюжет   таркибидаги   макон   ва   замонсиз   ҳеч   бир
воқеликни   тасаввур   қилиш   мумкин   эмас.   У   хоҳ   тарихий,   хоҳ   замонавий
роман  бўлсин.  Негаки,  хронотопнинг турлари  ва  шакллари  жуда  ҳам   кўпки,
уни   бир   сўз   билан   ифодалаб   бўлмайди.   Масалан,   адиб   мифологик   киритма
ҳикояларда   воқеликка   тарихийлик   жиҳатдан   ёндошади.   Шаҳар,   қишлоқ,
кўча,   меҳмонхона,   йўл,   учрашув   хронотоплари   “Шох”   романида   сюжет   ва
композиция яхлитлигини таъминлашга қаратилган.
Адабиётшунос   А.Насиров   қайд   қилганидек:   “Маълумки   оқар   сув
адабиётда   вақтни,   янада   аниқроқ   қилиб   айтадаиган   бўлсак,   инсон   умрини
билдирувчи   мажозий   образлардан   биридир”. 72
  Инсон   умрининг   нақадар
мураккаблиги   эмас,   табиат   мўжизалари   олдида   “лаҳзалик”   ҳаёт   эканлигини
англамаслик   фожиалигини   турфа   хил   характерлар   асосида   талқин   этган.
“Қўрғонланган ой” романига ҳам эътибор қаратайлик, ёзувчи талқинларидаги
бир   неча   ўринларда,   оқар   сув   тасвири   берилади,   асар   қаҳрамонларининг
руҳиятига  ҳамоҳанг тарзда  талқин қилинади:  “Муртазо  кўнгли нохушланиб,
атрофга қарашга ҳам ҳафсаласи келмай, харсанг тош устида ўтирарди, У сув
тубида   ялт-юлт   қаҳрободек   товланаётган   тошларга   нигоҳини   қадаб
олганди”. 73
  Асар   қаҳрамони   қалб   қаридаги   истиробларини   юзага   чиқариш
имконини тополмас, кунлик ҳаёти эса, ўта шафқатсизларча ўтар, унинг дарду
аламлари муҳитга, ҳаётнинг қийноқларига узвий боғланиб кетарди. Раҳмонга
нисбатан   нафрат   ҳиссининг   кучайиши,   унга   қарши   исённи   шакллантириб
боради.
“Адабий-бадиий   хронотопда   макон   ва   замон   аломатларини   бир   бутун
ва   аниқ   идрок   этиш   мумкин.   Бу   ерда   вақт   тиғизлашади,   бадиий   нигоҳга
71
  Жўрақулов   У.   Назарий   поэтика   масалалари.   –Тошкент,   Ғафур   Ғулом   номидаги   Адабиёт   ва
санъат нашриёти, 2015. 103-бет.
72
  Насиров А. Бадиийлик ва ҳаётий ҳақиқат. Монография. – Туркия, Истанбул, Кесит, 2019. 43-бет.  
73
 
96 айланади;  макон эса вақт, сюжет ва тарих ҳаракати доирасида  жадаллашади
ҳамда   кенгаяди.   Замон   аломотлари   маконда   кўринса,   макон   замонда
ўлчанади   ва   англанади.   Бундай   қоришиқ   аломатлар   оқимида   бадиий
хронотоп   табиати   намоён   бўлади”. 74
  Дарҳақиқат,   макон   ва   замон   воқелиги
қаҳрамон руҳияти орқали, унинг қарашлари замирида янада ёрқинроқ акс эта
бошлаганлигини ҳис этиш мумкин.
Романда   йўл   хронотопи.   “Шох”   романида   бадиий   хронотопнинг
намоён   бўлиши   кўпроқ   шаҳар   ва   қишлоқ   орасида   бўладиган   воқеликлар
силсиласидан   иборатлиги   аён   бўлади.   Ёзувчи   сюжетда   ўзининг   концептуал
мақсадини   аниқлаштириш   учун   –   йўл   хронотопидан   унумли   фойдаланган.
Масалан, кўпгина воқеалар Ўрта Осиё ва Россия сарҳадларида кечади. 
Бу   сарҳадларнинг   турфа   хил   курашлар,   бадиий   қаҳрамонларимизнинг
маънавий   дунёсини   очиб   бера,   инсон   нафсининг   қурбонига   айланиш
жараёнлари   образлар   оламига   сингдириларди.   Савдогар   йигитлар   Ҳотам   ва
Қулмаҳмуд саргузаштлари асосан йўлларда очиб берилади. Уларнинг савдо-
сотиқ   ишларидагидилхираликлар,   омад   ва   омадсизликлар,   танишув   ва
учрашувлар,   кўнгилочар   суҳбатлар   барчаси   йўлда   содир   бўлади.   Ҳотам   ва
Қулмаҳмуд   ўзларининг   манфаати   йўлидаги   қабиҳ   режаларини   ҳам   йўлдаги
учраган йўловчилар билан баҳам кўриб, қулай сармоя олиш илинжида кўплаб
майда ишларни ҳам бажариб кетишдан қайтмайди: “Ҳотам поезддан тушгач,
туйқус  ёруғликка   чиқиб  олгандай   ҳис  этди  ўзини.  Боши  хиёл  айланиб,   кўзи
қамашди.   Куз   охирлаб   бораётганига   қарамай,   осмон   очиқ,   қуёш   чарақлаб
турарди. Дарахтлар шохидан узилиб тушган япроқлар тош кўчаларда бегона
юртда адашиб қолган болалар каби уёқдан-бу ёққа, бу ёқдан-уёққа бош урар,
ўзларини қўйгани жой тополмай йўлларда, ариқларда тўдаланарди. Уларнинг
тепасида   қуруқ   оғочлар   занжирбанд   қилиб   қўйилгандай   мунғайиб   турарди.
Ҳотам, сурункасига бир ҳафта ўтаверганидан, ётаверганидан увишиб қолган
оёқларини   алпанг-талпанг   ташлаганича,   киракаш   енгил   машиналар   турган
74
  Михаил   Б.Романда   замон   ва   хронотоп   шакллари.   Тарихий   поэтикадан   очерклар   (Рус   тилидан
Узоқ Жўрақулов таржимаси). –Тошкент, Академнашр, 2015. 43-44-бетлар.   
97 майдонча   томон   юрди.   Унинг   атрофини   беш-ўнта   ҳайдовчи   ўраб   олди.
Қаёққа боряпсиз, элтиб қўяйлик, деди ҳол-жонига қўйишмади. Ҳотам уларга
эътибор бермади. Индамай кетаверди” 75
.
Ушбу лавҳада Ҳотамнинг Россияга бориб қолганини кўриш мумкин. У
катта   сармоядор   аёл   ва   жаноб   Химер   сафдоши   Лариса   Зиганшинанинг
топшириғи   билан   борганди.   Мана   шу   махфийроқ   туюлгандек   илк   сафар
Лариса   Зиганшинага   катта   манфаат   келтириши   келишиб   олинганди.   Жаноб
Ван   Ту   сингари   хитойлик   табобат   илми   соҳиблари   билан   кечган   поездаги
мулоқот   Ҳотамга   нималар   қилиш   мумкину,   нималардан   тийилиш   лозим
деган   ҳикматомуз   насиҳатларни   ёдига   соларди.   Унинг   ягона   нияти   қандай
қилиб   бўлмасин,   сайғоқнинг   шохига   мубтало   бизнесменлар   аудиториясини
топиш ва у ердан мўмай даромадни қўлга киритиш бўлиб қолганди. Шунинг
учун   ҳам   ёзувчи   Ҳотамни   йўлдаги   синовлар,   саргузаштлар,   учрашувларда
қатъий   синовдан   ўтказади.   Натижада,   қаҳрамон   йигит   ўзига   кўплаб   ҳаётий
тажрибаларни   тўплайди.   Алдов   ва   алданиш   орасида   кечаётган   хаёлларида
Ҳотам ўта эҳтиёткор бўлиб қадам босиши муҳимлигини англаб етади. 
Адабиётшунос   А.Насиров   қайд   этганидек:   “Ҳар   қандай   образ   маълум
бир   бадиий   замон   ва   маконда   ҳаракат   қилади.   Замон   ва   макон   масаласи
Б.С.Мейлах, Г.Э.Лессинг, Ю.М.Лотман, А.А.Фридман, М.Бахтин, М.С.Каган,
В.В.Молчанов   каби   сўз   санъаткорларининг   асарларида   бевосита   санъат   ва
адабиёт билан узвий боғлиқликда ўрганилган” 76
. Бинобарин, мазкур олимлар
бадиий   хронотоп   масаласини   турли   хил   шаклларда   тадқиқ   қилишган   бўлса-
да,   янги   ўзбек   романчилигида   кечаётган   сифат   ўзгаришларини   аниқлашда
асосий манба бўлиб хизмат қилиши мумкин. 
“Бадиий   асарда   “вақт”   ҳақида   сўз   борганда,   энг   аввало,   унинг   сюжет
функциясидаги   вазифасига   эътибор   қаратилади.   Баён   оқимини
тезлаштирувчи ёки, аксинча, секинлаштирувчи вазифасини баъзи ҳолатларда
эса   ўқувчи   идрокига   тўғридан-тўғри   ташқи   таъсир   қилиш   мумкинлиги   ҳам
75
  Бўтаев Ш. Шох. Роман. – Тошкент, ?-Б. 32.
76
Насиров   А.   Одил   Ёқубов   романлари   поэтикаси.   –   Самарқанд.   Филолология   фан.док.   диссер.си.
автореф. 2018. –Б.21.
98 эътироф   этилади” 77
.   Дарҳақиқат,   бадиий   асардаги   вақтга   нисбатан   кенг
турдаги сюжетнинг ташкилланиши хронотоп негизида бўй кўрсатишини тан
оламиз.   Ваҳоланки,   у   бир   вақтнинг   ўзида   ўтмишга   айланган   кеча,   бугун   ва
унинг   эртанги   тақдирига   олиб   борувчи   йўлларни   сарҳисоб   қилишга   имкон
беради. 
“Шох” романида   йўл хронотопида   Ҳотам ва Қулмаҳмуднинг қабиҳ ва
айёрона   режалари   натижасида   –   фожеавий   бир   суратлар   намоён   бўлишини
шайтоон   образлари   Лариса   Зиганшина   ва   жаноб   Химердан   бўлак   ҳеч   ким
тиниқ   ва   манфаатли   англай   олмайди.   Шу   боисдан   ҳам,   ёзувчи   бу
қаҳрамонларга   мифопоэтик  нуқтаи  назаридан   баҳо беришни  маъқул кўради.
Шунингдек,   романдаги   хронотоп   чизиғи   йўловчиларнинг   мақсад   ва
ниятларини   амалга   оширишга   йўнаотирилса,   бошқа   томонда   сюжет
воқеаларини қизиқарли ва ривожлантиришга хизмат қилади.
Учрашув  хронотопи . Романда яна бир хронотоп шаклларидан бири –
учрашув хронотопи саналади. Унда худди йўл хронотопи каби воқеалар рўй
беради.   Романнинг   олтинчи   бобида   Ҳотам   ва   Қулмаҳмуднинг   учрашувини
тасвирлайди.   Адиб   бу   ерда   уларнинг   ўзаро   режаларини,   кейинги   ишларга
маъқул   қарор   қабул   қилишини   Ҳотам   тилидан   ифодалайди.   Негаки,   Ҳотам
ўша   учрашув   саҳнасида   Россияга   бир   неча   бориб,   ишлари   юришиб,   мўмай
пул   тўплаб   келганлиги   ҳақида   сўз   боради.   Қулмаҳмуд   у   учун   ёрдамчи   ва
воситачи бир ҳамроҳ эканлигини билиб қолади. Қулмаҳмуд ўзининг жирканч
нафси йўлида ана шундай тарзда  роман поэтикасида гавдаланади.  “Кўпинча
адабиётда   учрашув   хронотопи   композицион   функция   бажаради:   баъзан
тугун,   баъзан   кульминация,   баъзида   эса   сюжет   ечими   вазифасини   ўтайди...
Айниқса,   учрашув   мотиви   –   турли   хил   йўл   учрашувлар   –   йўл   хронотопи
(“катта   йўл”)   билан   муҳим   боғланишга   эга.   Йўл   хронотопида   макон-замон
уйғунлиги   мукаммал   тарзда   аниқ   ва   ёрқин   очилади...   Мифологик,   диний
соҳаларда учрашув мотиви, албатта, етакчи вазифалардан бирини бажаради:
илоҳий   нақлларда,   илоҳий   битикларда   (масалан,   масиҳийлар   “Инжил   ”ида
77
  Молчанов   В.В.   Время   как   прием   мистификации   читателья   в   современной   заподной   литературе   /   Ритм
простронство и время в литературе и искусстве. Л.: Наука, 1974. С. 200-201.
99 бўлганидек   буддавийлик   ҳам),   диний   маросимларда   учрашув   мотиви
“яралиш” мотивлари билан уйғун келади” 78
. 
Бинобарин,   мана   шу   “учрашув   мотиви”да   “Шох”   романидаги   асосий
сюжет линиялари ўз ечими сари ривжолантирилади. Масалан:   А  воқеа содир
бўлди. Ҳотам, Лариза Зиганшина билан узум савдоси бўйича ўзаро учрашув
ўтказди.   Бир-бирларига   ишонч   бўлмаган   пайтида,   орадаги   “нозик”   битим
уларни   руҳан   ва   манфаат   нуқтаи   назаридан   яқинлаштирди.   Б   воқеа   –
Қулмаҳмуд билан содир бўлади. У шох ҳақидаги мулоҳазаси билан Ҳотамга
ишнинг   тезроқ   битиши   учун   воситачи   ролини   ўйнайди.   Учинчиси   жаноб
Химер   билан   Ҳотамнинг   ўзаро   келишуви.   Манашу   –   учрашув   хронотопи
роман   арихтектоникасида   катта   аҳамият   касб   этади:   “Қулмаҳмуднинг
тасодифан учраб қолганидан Ҳотамнинг оғзи қулоғиа етди. У қайта-қайта: –
Об-бо,   оғайни-е,   худди   билгандай   чиқибсиз-а!   –   дер,   калласини   сарак-сарак
қиларди.   –   Қулмаҳмуд   ҳам   қилдай   ингичка   мўйловини   пирпиратиб   тинмай
жаврар,   анчадан   буён   шаҳарга   машина   ҳайдаб   тушмаганини,   қишлоқда
ётавериб   зерикканини;   би-ир   шаҳарга   борай-чи,   битта-яримта   кўнгилёзар
жононми, улфатми учраб қолар-да, деган хаёлда энди етиб келганини; вокзал
ёнидан ўтаётиб мундо-оқ қараса, Ҳотамга ўхшаган бир йигитнинг аллақандай
ипирисқи   билан   гаплашиб   турганини   туйқус   кўриб   қолганини,   Ҳотамга
ўхшаган   йигит   ҳақиқатдан   ҳам   Ҳотам   бўлиб   чиққанлигини,   аллақандай
иприсқига  ўхшагани   киракаш  эканлигини  қайта,  қайта   такрорлар;   калласига
қандайдир хаёл  келиб  қолганидан, майдонча  томонга  ўз-ўзича  назар ташлаб
қўйганидан,   чамаси,   ўзида   йўқ   шодланар,   Ҳотамниям   димоғини   тобора
чоғларди” 79
. 
Мана   шу   учрашув   лавҳасида   Ҳотам   ва   Қулмаҳмуд   ораларидаги
қандайдир боғлиқ бир манфаат кўзга ташланади. Ёзувчи атайин икки дўстни
учраштириб,   кейинги   тафсилотларга   “юриш”   ниятида   тайёрлайди.
Қулмаҳмуд   –   ўз   нафсининг   қули!   У   учун   ҳамиша   шаҳват   ва   ўз   нафси
78
  Бахтин М.М. Вопрос ы литературы и эстетики. –М.: Художественная литература, 1975, стр. 399.
79
  Бўтаев Ш. Шох. Роман. – Тошкент, ? -Б.35.
100 биринчи   ўринда.   У   мол-дунёдан   анча   йироқ   шахс.   Фақат   айш-ишрат   билан
базўр   кўн   ўтказса   ундан   бахтли   одам   йўқ.   Ҳотам   шу   суҳбатдан   кейин   уни
ўзига   яқин   бир   ҳамроҳ   сифатида   танлайди.   Шу   ҳамроҳлиги   абадий   бўлиши
учун   узундан-узун   жўяли   режалар   тузиб   чиқади.   Буларнинг   барчасида   –
Ҳотам   ва   Лариса   Зиганшина   каби   мўмай   пул   топиш   илинжида   ҳар   қандай
пасткашликдан   тап-тортмайдиган   тоифадаги   шахслар   образи   яққол   кўз
ўнгимизда   гавдаланади.   Адиб   жуда   оддий   ва   мураккаб   сюжет   линияларини
бадиий   матнга   сингдириб   боради.   Аслида,   бадиий   асарга   бу   каби   “рамзий
тўн”   кийгизиш   учун   қадим   мифологик   воқеалар   сюжет   ривожини
жадаллаштиради   ҳамда   роман   поэтикасини   ва   композицион   яхлитлигини
таъминлашга хизмат қилган.
Адабиётшунос   Ж.Эшонқул   таъкидлаганидек:   “Маълумки,   оламнинг
яралиши, худолар, уларнинг ўрни, вазифаси, умуман дунёнинг ва инсоннинг
яралиши   ҳақидаги   тасаввурлар   йиғиндисидир.   Хўш,   бу   тасаввурларнинг,
поэтик  тасаввурга,   асар   поэтикасига   қандай   алоқаси  бор?!   Бу   ҳам   шу  билан
ифодаланадики, асарда ҳам мифдаги дунё каби ёзувчи дунёси яралади: яъни
кенг олам ҳақида асарда фақат шу ёзувчига хос маълум ғоя сингдирилган ва
маълум   ғоясини   ифода   этган   дунё   яралади.   Ана   шу   кичик   олам   ёзувчининг
катта   олам   ҳақидаги   мифологик   мушоҳадасининг   маҳсули   ўлароқ   пайдо
бўлади;   асарда   ўз   оламини   яратаётган   ёзувчи   билан   олам   ҳақида   миф
яратаётган аждоди ўртасида фарқ йўқ” 80
. 
Романнинг  ўндан  ортиқ ўринларида  миф   ва ривоятларга  замон  нуқтаи
назаридан   баҳо   берилиб,   шайтон   ва   бошқа   ақлдан,   йўлдан   оздирувчи   турли
нарсалар   қатъий   қораланади.   Яратганнинг   қаҳрига   учраган   образларни
усталик   билан   матн   қаръига   сингдиришга   ҳаракат   қилади.   Шу   тариқа
ёзувчининг   ижодий   концептуал   манераси   юзага   чиқа   боради.   Ж.Эшонқул
таъкидлаган мифопоэтик унсурлар табиатида ҳақиқатдан ҳам жаноб Химмер
каби шайтон образларининг асл разолатга ғарқ бўлган қиёфаси аксланади. 
80
 Эшонқулов Ж. Фолкьлор образ ва талқин. – Қарши, Насаф, 1999. –Б.149. 
101 Бундай   образларни   кейинги   давр   романчилигида   Исажон   Султоннинг
“Боқий   дарбадар”,   Улуғбек   Ҳамдамнинг   “Исён   ва   итоат”   романларида
учратиш   мумкин.   Мазкур   романларда   ҳам   инсониятни   ҳалокат   чоҳига
етакловчи,   мутассил   фожиага   гирфтор   айловчи   қаҳрамонларни   кузатамиз.
Улар ҳам жаноб Химер каби одамларни йўлдан чиқаради. Абадий дўзах сари
бошлайди.   Ичкилик,   қимборбозлик,   зино   ва   ҳасад   каби   қатор   шаҳвоний,
ҳайвоний иллатларни маҳорат билан ёритиб берганлигида қабариб кўринади.
Жаноб   Химер   инсониятнинг   бошига   келган   қора   ташвиш   рамзи.   У   ҳар
қандай   вазиятда   ўзлигидан   айирувчи   ва   тамомила   турмушини   издан
чиқарувчи   кўкиш   аланга   сочиб   турувчи   шайтон!   Мана   шу   шайтонга
етаклаган   шаҳвоний   нафс   Қулмаҳмудда   борлигини   билгач   у   қурбонлик
сифатида   танланади.   У   инсониятнинг   келажагини   барбод   қилиб   ташловчи
тажриба рамзи сифатида романда яқққол намоён бўлган:
“Қулмаҳмудни   ҳозир   унинг   нечи   ёшда   туққанлиги-ю,   неччига
кирганлиги   қизиқтирмас,   бир-икки   кун   аввал   Полина   қўлқоп   кўтариб,
уёқдан-буёққа,   буёқдан-уёққа   чопиб   юрган   пайтида   унга   нисбатан   кўнглига
туғилган   ҳирсни   қондириш   пайида   эди,   холос.   Полинанинг   кўзи   ғилайми,
сочи оқарганми, Қулмаҳмудга фарқи йўқ. Унинг кўнглида бу аёлнинг фақат
бир   нарсанинг   истифода   этишгина   бор   эди.   Мана   шу   кўримсиз,   буришиқ
Полинага   нима   учун   назари   тушиб   қолганининг   сабабини   Қулмуҳаммад
тушунтириб   беролмас,   хаёлигаям   нималардир   уни   шунга   даъват   этган   эди.
Ҳали   замон   ўйлаган,   уни   чалғитиб,   қочиб   қолиш   кераклиги   ҳақидаги
лаҳзалик   ўй-ғам   ўша   ниманингдир   соясида   қолиб   кетди-да,   Қулмаҳмуд
мўлжалланган   режаснинг   амалга   ошиб   бораётганидан   суюнди.   Бироқ,
Полинанинг ўғли борлиги, ўғли ёш эмаслиги, ўттиз уч яшар эканлиги, ўттиз
уч   яшар   эканлиги   унинг   режаси   тўла-тўкис   амалга   ошишига   рахна   солиб
туради” 81
.   Инсоннинг   маънавий   қиёфасини   тасвирлар   экан,   адибнинг
ҳаётдаги оғриқли воқеалар, унинг қалбини ларзага солади. Инсонга берилган
лаҳзалик   умр   ҳам   самарасиз   кетаётганлигини   англамаган,   ҳис   эта   олмаган
81
  Бўтаев Ш. Шох. Роман. – Тошкент, ?  -Б.122.
102 шахслар   қиёфасида   жонлантирилган.   Мана   шу   учрашув   саҳнасида   ҳам
ёзувчи маконни ўзга сарҳадлардан танлайди. Нафс итининг изидан эргашиб,
ўзлигини фожелик сари етаклаётган қаҳрамонни аёвсиз тафтиш қилади. Мана
шу   учрашув   саҳнаси   Қулмаҳмудни   тузоққа   туширади.   Бу   тузоқ   жаноб
Химернинг   галдаги   шоу   режаларига   мувофиқ   келади.   У   шайтон   қиёфасида
бутун   одамлар   ичида,   истакларида,   нафсу   амморасида   яшаётганидан
фахрланади.   Унинг   наздида   одамлар   ожиз   ва   нотавон   бўлиб   кўринади.
Хилма-хил кечмишлар орасида ўтаётган умрга завол тилайди. Аслида ёзувчи
–   жаноб   Химерни   бекорга   танламан.   Савдо-содиқ   бўладими,   таълим   ёки
сохта   шон-шуҳратга   ўч   оломон   кайфиятини   бозорга   мослаштиришга
уринаётган   жаноб   Химер   каби   манфаат   эгалари   ҳар   қандай   даврда   яшашда
давом   этаётганидан   огоҳ   қилади.   Китобхон   тасаввурида   жаноб   Химер   кўп
қиррали   ва   мураккаб   образ.   У   одамзоднинг   кўзига   қараб,   ичидаги   асл
мақсадлари-ю,   ниятларини   сўзсиз   кўкиш   аланга   сочиб   турган   кўзи   орқали
ҳис қилади. Демак, унинг ҳақиқий башараси қуйидаги лавҳада ҳам ҳаққоний
идрок   этилган:   “Жаноб   Химер   кўк   китобни   ёпиб   жойига   қўяркан,   кўкиш
аланга   туширилган   тасвирга   боқиб:   –   Лаҳзада   ва   абадиян!   –   дея   шивирлади
қасамёд   сўзларни   такрорлагандай.   Бу   чоқда   қабулхонада   экспертлар   гуруҳи
йиғилишган   эди.   Доктор   Рабинович   ҳам   кириб   келди,   унинг   кўриниши
ғалати   эди,   эгнида   анча   пайтлардан   буён   дазмол   кўрмаган   костюм-шим   бор
эди.   Узун   жингалак   сочлари   тўзғиб,   гоҳ   у   томонга,   гоҳ   бу   томонга   тушиб
тургани   учун   бошининг   қайси   қисми   кал   эканлигини   ҳам   билиб   бўлмасди.
Қовоқлари   шишган,   қизариб   турган   кўзлари   теварак-атрофга   жонсараклик
билан боқар, баъзан бир нуқтага қадалганча қотиб қолар, кўраётганини кўриб
кўрмаётганга   ўхшар   эди.   Йиғилганларнинг   баъзилари   билан   у   жуда   қуюқ
сўрашди.   Баъзиларнинг   узатилган   қўллари   ҳавода   қолди.   Йўқ,   у   шахсий
муносабат   туфайли   бундай   қилмади.   Доктор   Рабиновичда   шахсий
муносабатнинг   ўзи   йўқ   эди.   Тўғрироғи,   бу   ҳақда   бош   қотиришга,   буни
ўйлашга   фурсат   бўлмасди.   Қабулхонанинг   дераза   токчасида   тувакдан   ўсиб
чиқиб,   шипга   етган   чирмовуқнинг   нимасидир   уни   қизиқтириб   қолди,   унга
103 андармон бўлиб, узатилган  қўлларни-да,  теварак-  атрофни-да  унитди қуйди.
Чирмовуқгулнинг   нимаси   қизиқтириб   қолгани   унинг   ёлғиз   ўзига-ю
худогагина аён эди, холос” 82
.
Жаноб   Химернинг   “ Лаҳзада   ва   абадиян ”   шиори   бутун   йиғилганларни
сергаклантирар   экан,   унинг   келажакда   қандай   ишларга   қодир   эканлигини
билиш   қийин   эди.   Романда   нега   кўкиш   аланга   рамзи   танланган.   Бу   ранг
мифопоэтик   талқин   қилиниб,   романга   айни   Химер   образини   янада   аниқроқ
билиб олишга ишорадир. Атайин “кўк китоб”нинг шайтонга мегзалган рамзи
сифатида   баҳоланиши   Қулмаҳмуднинг   руҳий   инқрозга   юз   тутаётганидан
далолатдир.   Адиб   бу   ўринда   икки   жиҳатни   назарда   тутади:   биринчидан,
жаноб   Химер   тажрибага   мос   одам   Қулмаҳмуд   деб   билади,   иккинчидан   шу
йўсинда   сайғоқ   шохидан   тайёрланган   дорининг   ретсепини   ва   зуваласини
ясашга йўл топади. Доктор Рабинович эса Химерга маслакдош инсон тарзида
сюжетни  яхлитлаштиради.  Воқелик  ҳар  хил  тафсилотлар билан  очилиб,  бир
томонда   қадим   ривоятларда   келтирилганидек,   одамзоднинг   жорий   лаҳзада
ҳайвонийлашув процессида умр кечираётганидан нишонадир. 
Умуман   олганда,   романда   хронотоп   ва   мифологик   талқин   бадиияти
кенг   қамровли   мазмунга   эга.   Унда   ҳам   жамият   талотўплари,   ҳам   одамлар
руҳиятидаги шон-шуҳратга ташналик, ҳам меҳнатсиз мўмай даромад соҳиби
бўлишга   интилиш,   ҳам   ўз   келажагини   ҳаром-ҳариш,   айш-ишрат   йўллари
билан   пароканда   қилишлик   ғояси   қабариб   кўринади.   Негаки,   ўлим   сари
бораётган Қулмаҳмуд каби ожиз бандалар шайтон қиёфасидаги лаънатланган
одамлар   учун   тирик   бойлик   бўлиб   туюлади.   Бундай   лавҳалар   роман
тўқималарида   бадиий   хронотопнинг   ҳар   хил   усуллари   аралаш   турда   зуҳур
этилганлигини   тасдиқлайди.   Адиб   ана   шу   мезондан   туриб,   жамиятдаги
иллатларни   ҳам   кескин   танқид   остига   олишга   киришади.   Зеро,   бахт   ва
бахтсизлик   тўғрисида   сира   ўйлаб   ҳам   ўтирмайдиган   Қулмаҳмуд   сингари
қатлам   вакиллари   учун   Яратганнинг   берган   омонат   –   жони   қийматсиз   ва
қадрсиздир.
82
 Кўрсатилган адабиёт, 122.
104 3.2.   “Қўрғонланган   ой”   романида   тоғ   хронотопи,   Бадиий
хронотопнинг   турли   шакллари   мавжуд   бўлиб,   сюжет   таркибий   қисмларида
ўзининг   функциясини   бажаришга   йўналтирилади.   Таниқли   ёзувчи
Ш.Бўтаевнинг “Қўрғонланган ой” тоғ хронотопидан унумли фойдаланган. Бу
роман сюжетида дарё, дара, вақт, овул, қишлоқ, кўча ва хиёбон хронотоплари
каби   ўзига   хос   вазифавий   аҳамиятни   амалга   оширишга   хизмат   қилган.
Муртазо   романнинг   жуда   кўп   ўринларида   овул   ва   тоғ   орасида   кечган   умри
давомида   мислсиз   изтиробларга,   қийинчиликларга   рўбарў   келади.   “...Инсон
ҳаётини  шароит  тақозоси   белгилайди.   Шунинг  учун  муҳит  тасвири  тарихий
қамров   бадиий   мезони   функциясини   бажаради.   Аниқроғи,   тарихий   асарда
характер ва ирода, шахс ва масъулият, истак ва имкон қаҳрамон яшаётган ва
ҳаракат   этаётган   шароит   билан   боғлиқ   тарзда   ривожланиб   боради.   Инсон
муҳит босими остида ўз имкониятларини ўзгартиради. Мустаҳкам эътиқод ва
иродага   эга   шахс   муҳит   таъсирига   тўла   маънода   бўйсунмайди.   Муҳитга
қаршилик   кўрсатиш   туйғуси   унинг   яшаш   майдонига   айланади.   Баъзи
инсонлар   эса   муҳит   таъсирига   тушиб,   унга   бўйсунадилар,   хос   тийнат   ва
алоҳидаликдан   маҳрум   бўлиб,   қиёфасизлик   ташқи   иқлим   учун   норматив
мезон даражасига тўлиқ мослашишади”. 
Шойим   Бўтаевнинг   “Қўрғонланган   ой”   романида   ҳам   оила   муҳити,
жамият муҳити таъсирига  тушиб, ўз “мен”идан мосуво бўлган Муртазонинг
тақдири бунга мисол бўла олади. У қурилиш комбинатида ишлаётган кезлари
Раҳмоннинг   йўриғидан   сира   нари   чиқолмай,   жамиятда   ўз   “мен”идан
айрилишга   тўлалигича   бўйсундирилганди.   Унинг   болалиги   ва   йигитлик
даврида   олган   ҳаётий   тажрибалари   ҳам   иш   бермади.   Одамларнинг   дўст   ёки
душманлигини   фарқлашга   ожиз   бир   инсон   ўлароқ   камол   топди.   Натижада,
ўзининг ташқи олам билан бўлган алоқаларида қарамликка юз тутди. Унинг
оппоқ орзулари ўша муҳит таъсирида кунпаякун бўлди:
“Муртазо   қурувчилар   бригадасига   ҳамон   қапишмай-ёпишмай   юрарди.
Қурувчилар   янги   иш   бошлаганларни   майда-чуйда   шахсий   юмушларга
буюриб   туришар,   бунақа   масалада,   айниқса,   Раҳмон   ҳаддидан   ошар   эди.
105 Унинг   айтганларини   бажармасликнинг   иложи   йўқ,   акс   ҳолда   Раҳмоннинг
мушти зарбига дуч келиш ҳам ҳеч гап эмас эди. Муртазо иягини эринчоқлик
билан   қашлаб,   эснаб   ўтирган   Раҳмонга   ер   остидан   қараб-қараб   қўяркан,
юраги   пўкиллагинча,   ҳозир   бошини   кўтариб   мени   кўрадию   ишга   буюради
деб ўйларди.   Раҳмоннинг авзойи бузуқ, буюришга арзийдиган юмуш ўйлаб
тополмаётганидан   безовталанаётганга   ўхшарди.   Шу   лаҳзада   Муртазонинг
кутгани   бўлди,   Раҳмон   бошини   кўтарди.   –   Чавандознинг   боласи,   ҳо-ой...   –
дея   ўшқира   бошлади   у   Саноқулга.   –   Отангнинг   олдига   бориб,   қимиз-пимиз
келтирмайсанми?   –   Керак   бўлса   ўзингиз   боринг,   –   деди   Саноқул   жаҳли
чиққанидан қип-қизариб. – Ўзим боришимни кўрсатиб қўярдим-у... – Раҳмон
чайналиб, гапининг давомини айтмади.  У Муртазо томонга илкис ўгирилди.
– Оғайни-и, қани, булоққа тушиб, сув келтир, – деди буйруқ оҳангида,
–   ич   қизиб   кетди-ку!..   Муртазо   индамай   ўрнидан   турди.   У   бир   четда   ётган,
сири   кўчган   чойнакни   олиб   бир   зум   каловланиб   турди,   нимадир   демоққа
чоғланди, айтолмади. Кейин кетди.Саноқул унга ер остидан хўмрайиб, ғалати
қараш   қилди.   Қарашида,   мунча   бўшанг-лапашанг   бўлмасанг,   менга   ўхшаб
шартта-шартга   гапини   қайтариб   ташламайсанми,   шунинг   нимасидан
қўрқасан, деган ифода бор эди. Муртазо буни пайқаб, ўнғайсизланди. Ақалли
бир оғиз сўз дейишга ўзида журъат тополмагани  учун хўрлиги келиб кетди.
У,   гап   қайтаргани   билан   фойдаси   йўқлигини,   Раҳмон   унинг   сўзини   икки
пулга   олмаслигини,   қайтанга   уриб   абжағини   чиқариб   ташлашини   яхши
биларди”. 
Мана   шу   келтирилган   лавҳада   Муртазонинг   бўшанглигини   ва
келажагида   қандайдир   ҳаёт   синовларида   қоқила-қоқила   адойи   тамом
бўлишини   билиш   мумкин.   Негаки,   ҳар   бир   айтган   сўзи,   амали   мардлик
белгиси   эмасди.   Мана   шу   ерда   шахснинг   руҳиятида   катта   ўзгаришлар
бошланиши тайин. Тоғлиқларга хос тўпори ва жайдари Раҳмон, Саноқуллар
Муртазода   нега   бу   хусусият,   характернинг   шаклланмаганлигига   ҳайрон
бўлиб   қарашарди.   Бу   оиладаги   муҳитнинг   бола   руҳиятида   ўсиб   келаётган   –
қўрқоқлик нашидасими ёки бошқа бирор асрори борми? Китобхонни ана шу
106 ўйларни   сабабларини   ўзида   топиб   кўришга   тайёрлайди   ёзувчи.   Жумладан,
Муртазо ҳам ўзининг шахс сифатидаги характерини намоён қилмоқда. Сукут
эса унга олдинга юришга илдамламоқда. Вақтлар ўтиши билан қўлига қурол
олиб   табиатнинг   беозор,   забонсиз   жониворларига   таҳдид   қилишни   ким   ҳам
сезибди деб ўйлайсиз? Роман сюжетида ана шу хронотоп шакли қизиқарли ва
ишонарли идрок этилган. 
“Бадиий   асарда   макон   ва   замон   муаммоси,   гарчи   унга   қадар   маълум
даражада   ўрганилган   бўлса   ҳам,   бевосита   “хронотоп”   термини   рус   олими
М.Бахтин томонидан ўтган асрнинг 30-йилларида адабиётшуносликка татбиқ
этилган.   “Адабиётда   бадиий   идрок   этилган   замон   ва   маконаро   уйғунликни
хранотоп (сўзма-сўз таржимада макон-замон деган маънони билдиради), деб
атаймиз.   Ушбу   истилоҳ   математика   илмида   (Эйнштейннинг)   нисбийлик
назарияси   негизида   қўллаб   келинди.   Истилоҳнинг   биз   учун,   математикада
қўлланадиган,   махсус   тушунча   сифатида   аҳамияти   йўқ.Уни
адабиётшуносликка   (том   маънода   бўлмаса   ҳам)   истиора   ўлароқ   қабул
қиламиз. Биз учун муҳими, бу ўринда истилоҳнинг замон ва маконни уйғун
ҳолатда   (замоннинг   маконнинг   тўртинчи   ўлчами   сифатида)   ифодалашидир.
Хронотопни   биз   адабиётдаги   шакл-мазмун   категорияси   сифатида   талқин
қиламиз”.   М.Бахтин   таъкидлаган   бадиий   хронотопнинг   бадиият
структурасида   рўй   бериш   вақти   ёзувчинуқтаи   назаридаги   қаҳрамон
руҳиятига муносабатида ҳам яққол кўринади. Адиб асарида ифодалаётган асл
бир мақсад (концепция тиғизлиги) ҳамда ранг-баранг тафсилотлар турфалиги
негизида   ҳам   реал   моҳият   касб   этади.   Айниқса,   адолатли   жамият   хусусида
бош   қотирган   ўзининг   оламида   мукаммал   олам   яратмоқчи   бўлган   шахс
ҳамиша   хотиржам   яшамайди.   Муртазо   ичида   яна   бир   ичяки   мен
яширинганки, юқоридагидек, сукутни баъзи бировлар қўрқоқлик деб билади.
Ана   шу   тор   фикрловчи   қатлам   ҳамиша   ўзларини   кучли   ва   билимдон   қилиб
кўрсатишга   интилади.   Мазкур   мезонни   ёзувчи   қайта   ишлаб,   унинг   сукут   ва
самимиятида   бошқача   бир   инсон   руҳиятини   сингдирганлигида   деб   билиш
мумкин. 
107 “Сўнгги   йиллар   ўзбек   романчилигида   жанр   тузилишидаги   бош
қаҳрамонлар яратиш борасида янада яққолроқ кўзга ташланиб туради. Бу эса,
янги   замонавий   ҳаёт,унинг   ранг-баранг   томонларини   ва   барча   социал-
ижтимоий   қатламларини   бутун   мураккаблиги   ва   зиддиятлари   билан   чуқур
бадиий   ўзлаштиришга,   замондошларимиз   маънавий   қиёфасининг
мураккаблашиб   боришини   ёрқин   гавдалантиришга   интилишнинг   самараси
сифатида юзага кела бошлади. Айни шу жараёнда эпикликнинг кенгайиб  ва
чуқурлашиб   бориши   роман   бош   қаҳрамонларининг   сони   ва   сифати
ўзгаришларига   олиб   келди”   .   Кўриб   ўтганимиздек,   янги   ўзбек
романчилигидаги   сифат   ўзгаришларининг   моҳиятида   ёзувчилар   жаҳоний
аспектда олам ва одам муаммоларини теран фалсафий-эстетик, руҳий талқин
қилиш   борасида   эришган   ютуқлари   билан   баҳлаша   арзийди.   Характер
яратиш   бўлаидми,   образлар   жойлашувими,   бадиий   хронотоп   ва   сюжет
яхлитлигидами,   барчасида   ёзувчи   услуби   ва   маҳорати   акс   этишини
унутмаслик   лозим.   Айни   пайтда,   ҳаётнинг   теранликларига   кириб   бориш,
умуминсоний   ғояларни   идроклаш,   шахс   психологиясини   англаш
даражасининг турфалиги билан ҳам реал салмоқ касб этиши тайин.
“Ўзбек адабиётшунослигида узоқ йиллар давомида Ғарб эстетикаси ва
бадиияти   тамойиллари   билан   замонавий   адабий   жараён   ҳодисаларини
боғлашга   кучли   интилиш   мавжуд   бўлиб   келди.   Шубҳасиз,   биз   бу
ҳаракатнинг  ижобий жиҳатларини  инкор  этмаймиз.  Аммо  шуни унутмаслик
керакки,   миллий   истиқлол   даврида   ўзбекнинг   олам   ҳодисаларини   қабул
қилиш   ва   унга   ёндошиш   тарзида   сезиларли   силжиш   содир   бўлди.   Ўзбек
романи   ўз   тараққиётининг   олдинги   босқичларига   нисбатан   теранроқ
даражада миллийлашди. Плюралистик янгича ижодий тафаккур бадиий ижод
тарзида   ҳам   кўп   тармоқлиликни   келтириб   чиқарганлиги   эндиликда   адабий-
назарий изланишларимизнинг асосини жонли адабий жараён тажрибаларини
ўрганиш,   романчилигимиз   еткачи   тамойилларини   миллий   ва   жаҳоний
асосларда   тадқиқ   этиш   заруратини   юзага   чиқаради”   .   Дейлик,   мана   шу
жараёнда   янгича   ижодий   тафаккурга   мойиллик   сезиш   адиблардан   катта
108 билим   ва   ҳаётий   тажриба,   маҳоратни   талаб   қиладиким,   бунингсиз   бирор
юксак   натижага   эришиб   бўлмайди.   Бадиий   асар   композициясини   пухта
ташкил   қилган,   ҳаётни   чуқур   англаган   ёзувчидан   катта   эпик   полотнони
кутиш  мумкин:   “Муртазо   эрта   тонгдан   тоғ   томон   йўл  олди.   У  от   устида,   ўз
ўй-хаёлларига   ғарқ   бўлганча,   ичини   тимдалаётган   қандайдир   ҳислардан
халос бўлишга қанчалик уринмасин, бунинг уддасидан чиқолмаганида баттар
хунобланиб   борарди.   Гулбодом   эгасининг   кайфиятини   ҳамиша   зийраклик
билан   илғаб   олади:   мабодо,   Муртазо   ошиқиб-шошиқаётган   бўлса   у   елдек
учади.  Ҳозиргидек  дамларда  бир текисда  қадам  ташлайди, Муртазонинг  ўй-
хаёлларига   халақит   бергиси   келмаётгандек   бўлади.   Шу   чоқ   кимдир   салом
берди.   От   қулоқларини   чимириб   пишқиргачгина   Муртазо   бошини   кўтариб
қаради.   Уч-тўрт   қадам   нарида   елкасига   хуржун   ташлаб   олган   Мазбут
муаллим   турарди.   Унинг   ёнида   яна   уч   киши   бор   эди.   Уларнинг
кийинишлари-ю   турқ-тароватларидан   шаҳарлик   ёинки   кейинчалик   шаҳарда
ўтроқлашиб   қолганлардан   эканликлари   кўриниб   турарди.   –   Ҳа   муаллим,
каллаи   саҳарлаб   бу   ерларда   нима   қилиб   юрибсиз?   –   деб   сўради   Муртазо
меҳмонларга   атай   эътибор   бермай,   салом   беришни   ҳам   унутгандек.   –   Уч
чолга   чиқмоқчийдик,   Муртазо,   –   чайналди   муаллим.   –   Чукуригами?   –   дея
Муртазо   кесатиброқ   савол   ташлади.   Мазбут   муаллим   унинг   сўз   оҳангига
эътибор   бермади.   У   Муртазони   болалигидан   билади,   мактабда   унга   дарс
берган,   устозлик   қилган.   Саноқул   билан   ёнма-ён   бир   партада   ўтиришгани,
Муртазонинг   бўш-баёвлиги,   ҳаммавақт   алланарсадан   чўчигандай   бўлиб
туриши   Мазбут   муаллимнинг   ҳамон   кўз   ўнгида.   Ҳозир   унинг   атай   салом
бермагани   кўнглига   оғир   ботиб,   дашном   бериб   қўймоқчи   бўлди-ю,   шу
заҳотиёқ   бунинг   ўрни   эмаслигини   пайқаб,   индамади.   Мазбут   муаллим   ҳам
бошқа   қишлоқ   ўқитувчилари   каби   кўзи   пишиб   кетган,   шу   маънода   уни
ҳақиқий руҳшунос деса бўларди”. 
Ёзувчи   Ш.Бўтаев   Муртазо   табиатидаги   ботирлик,   тоғу   дараларда
кечалари   ҳам   бамайлихотир   юришини,   бўри,   қуён,   сайғоқ   овлашини
инкишоф қилади. Мазкур лавҳада тоғ хронотопи акс эттирлган. Унда ёзувчи
109 ўзининг   энг   муҳим   мулоҳазаларини   ҳам   Мазбут   муаллим   тимсолида
идроклайди. Мазбут муаллимнинг наздида Муртазо бўшанглигидан ҳалигача
ҳамма нарсадан чўчиб туриши айни ҳақиқат. Бугун кўрган Муртазо кечаги –
мактаб   пайтидаги   муртазодан   анча   ўткир   ва   довюрак   бўлиб   кўринади.
Романда ёзувчи ботирлик ва қўрқоқликни жамият етиштирувчи куч сифатида
таҳлиллайди.   Инсон   ёлғиз   қолгандагина   ўзини   ожиз   ҳис   қилиши   мумкин
деган ҳаётий хулосага келади.
“Ҳар   бир   давр   ўз   мифологиясини   яратади.   Унга   жамият   тутумлари,
тартиботлар,   ҳаётий   эҳтиёж   ҳам   ўз   таъсирини   ўтказади.   Одам   даврнинг
фарзанди.   У   ўз   қалбида   кечаётган   туйғуларни   онги,   идроки   орқали
бошқаришга   мойил.   Миф   шу   тарзда   яратилади.   Ижодкор   зарур   ҳаётий
эҳтиёж   натижасида   бутун   бошли   мифни   яратиши   мумкин.   Бадиий   ғояда
жамланган   жамики   воқелик   ёзувчи   идроки   орқали   реаллашади.   Адиб   ўз
ғоясини   воқелик   билан   шакллантиради.   Ғоя   эса   олдиндан   пайдо   бўлган
бирламчи   тасаввурлар   йиғиндисидир”   .   Мана   шу   иқтибосга   эътибор
берадиган   бўлсак,   инсониятнинг   шу   чоққача   босиб   ўтган   йўли,   умри,
тажрибаси,   билими,   ақли,   заковати,   ҳис-туйғулари   –   даврнинг   фарзанди
эканлиги   билан   ўлчанади.   Ҳар   бир   давр   ўз   мифологиясини   яратишга   бел
боғлаши   ҳам   аслида   шуни   тақозо   этмоқда.   Миллат   фожеасини   кўрсатиш,
уларни   гўзаллигини,   иллатларини,   хато   ва   камчилигини   рўй-рост   инкишоф
этиш   бизнинг   бугунги   бадиий   тафаккурни   юксалтиришга   хизмат   қилаётган
ёзувчиларнинг   елкасига   тушмоқда:   “Муртазо   отнинг   сағрисига   енгилгина
қамчи урди. Ҳаво шунчалик тоза, мусаффо эдики, бунақа пайтда киши ўзини
эмин-эркин   қўйиб   юборгиси,   тўлиб   бораётган   юрагини   кимгадир   энг   яқин
кишисига бўшатгиси келади. Муртазо уйдан чиқдими – тамом, Мавлуданиям,
ҳатто Ибодниям ўйламайди. Ўзини ёлғиз ҳис этади – тоғларда тентиб-тентиб
юраверса, юраверса. У нималарни ахтаради, нималарни истайди – номаълум.
У   юрагида   қат-қат   тўпланган   аламангизликни   дуч   келган   нарсани   тит-
питисини   чиқариб   тарқатмоқчи   бўлади,   оғир   ва   қора   хаёллар   исканжасида
ториқиши   баттар   ошса   ошадики,   асло   камаймайди.   Баъзан   уйда   ҳам   ўзини
110 тутиб туролмайди, сал нарсага пов этиб олов олади, қўлига илинган буюмни
–   чойнакми   у,   пиёлами,   косами   –   фарқсиз   отиб   юбораверади,   чинни   идиш-
оёқлар   жаранглаб   синаверади,   бунга   сайин   жаҳолати   ортиб   у   қутургандан
қутураверади.   Ҳатто   уч-тўрт   кунлаб   ана   шундай   ўзида   бўлмай,   соқоллари
ўсиб,   кўзлари   чақнаб   юргач,   тўсатдан   юмшаб   қолади-ю   ўксиниб   овқат-
повқаттаям   қарамай   қўярди.   Бу   бебошвоқлик,   ториқиш   нимаданлигини
Муртазонинг ўзи ҳам тушунмайди”.                   
Мана   шу   тасвирларни   кўришимиз   мумкинки,   Муртазо   руҳиятидаги
узил-кесил   ўзгаришларнинг   тагида   –   кучли   депрессия,   сиқилиш   ва   ботиний
изтироб   қалқиб   чиқаётгани   кўриш   мумкин.   Тоғ   хронотопининг   давомий
ифодаларида   Муртазо   умрини   тоғу   дараларда   ўтказмоқдан   бери
келмаслигини   далолатлашга   диққат   қаратади   адиб.   Ёзувчининг   оиласини
баҳридан   кечиб,   ўзга   –   қорахаёллар   гирдобида   умр   ўтказиши   ишонарли
тасвирланган.   Бу   хусусият   “Шох”   романидаги   Қулмаҳмуд   фожеасида   ҳам
яққол   сезилади.   Ижтимоий   муаммолар   шахснинг   фежавий   ҳалок   бўлишига
олиб   борувчи   бир   йўлдир.   Бироқ   одамзод   ўзини   ҳамиша   ўнгланиш   сари
бошлаши   лозим.   “Инсоният   нафақат   ўзининг   ички   ва   ташқи   тарихий
босқичлари воситасида тараққий топади, балки киши онги сифат жиҳатидан
турфа   тараққиёт   босқичларини   ўтайди.   Биз,   одатда,   “тафаккур   ёхуд   онг”
истилоҳларини   қўллаймиз.   Ваҳоланки,   сўз   мантиқий   тартиблилик
туркумидаги   ақлий,   ҳиссий   жараёнлар   тўғрисида   бормайди.   Тафаккур
босимида ибтидоий жамиятнинг бутун маънавий миқёслари қамраб олинади.
Унинг   таркибига   эмоционал   жиҳатлар   ҳам   киради.   Айниқса   онг   далолат-
номаси   сирасига   онг   ости   қатлами:   англанмаганлик,   уюшмаганлик,
алоқасизликларни   киритиш   жоиз”.   Ҳақиқатдан   ҳам,   “Қўрғонланган   ой”
романида полифоник нутқ табиати ўзига хос талқин қилинган. Унда жамият
аъзолари   онг   ости   қатламларида   асазлан   яшаб   келаётган   аждодларнинг
мифопоэтик   тасаввурлари   белги,   ранг,   ҳис   кабилар   билан   аралашиб
кетганлигида   кўринади.   Демак,   ўзбек   насри   Ж.Жойс,   Ф.Кафка,   А.Камю,
111 М.Пруст,   Достоевский,   Толстой   сингари   тафаккур   соҳибларининг   яратган
асарларидан ибтидо олади. 
3.3.   Шаҳар   хронотопи.   Таниқли   ёзувчи   Ш.Бўтаев   поэтик
изланишларида  шу  нарса  янада  яққол  намоён  бўлмоқдаки,  “Шох”   романида
макон   ва   замоннинг   –   шаҳар   типидан   ҳам   маҳорат   билан   фойдаланлиган.
Адиб   ушбу   романни   ёзишда   шаҳар   хронотопи   орқали   жаноб   Химер   ва
Лариса   Зиганшина   характерларини   кенг   қамровли   тарзда   тавсифлайди.
Романдаги   аксарият   асосий   воқеалар   қишлоқ   ва   шаҳар   оралиғида   (йўл
учрашувида) кечади. Қишлоқ – бир мақсадни амалга ошириш воситаси бўлса,
шаҳар   роман   поэтикасида   ёзувчининг   асосий   ижодий   кредосини   белгилаб
беради. Мана шу жиҳатдан олиб қаралганда, ёзувчининг шаҳар хронотопига
рамизй-мажозий   тус   бериши   ҳам   бежиз   эмас.   Жаноб   Химер   сингари   ҳаёт
бошқарувини   ўз   қўлига   олган,   одамларнинг   руҳиятини   теран   идрок   қила
оладиган,   ҳар   қандай   разил   ниятларини   амалга   оширишда   оломоннинг
маслак-интилишларини   олдиндан   сезадиган,   йўлдан   оздирадиган   даражада
фириб одамнинг асл ниятини билиш қийин эмас. 
Глобал   дунё   ҳасратларидан   сўз   юритган   ёзувчи   Ш.Бўтаев   бундан
йигирма  йиллар  илгари   ҳаёт   концепциясини   чамалашга   киришади.  Одамлар
руҳиятидаги ажиб ўзгаришлар, маслак йўсинидаги қирғинбаротлар, урушлар
ва   тўқнашувларнинг   асл   башараси   –   иқтисодий   қарам   бўлган   халқларни   ўз
гирдобига   тортиш,   уларни   жаноб   Химер   каби   бошқариш   геосиёсий
ихтилофларни   бошлаш   шулар   жумласидандир.   Ёзувчи   буюк   давлатларнинг
куч   ва   қудрати   –   иқтисодий   юксаликда   деб,   билади.   Ана   шу   мезон
ёзувчининг   оломончилик   кайфияти   туфайли   қарам   ва   муте   бўлиб   қолиш,
қудратли   мамлакатларнинг   қарамоғига   ўтиш,   улар   томонидан   бошқарилиш
мехнизмларига   тобелик   кайфияти   бир   дам   тинч   қўймаган   адибни.   Бу   ерда
бошқа яна ўнлаб сабаб ва оқибатлар борки, инсоният руҳияти таназзули, онг
ва уни ривожлантириш дастурларининг юз йиллик олдинги режалари ҳақида
ҳам   батафсил   рамзий-мажозий   талқинда   намоён   қилганлиги   айни
ҳақиқатдир. 
112 Ёзувчи Н.Эшонқулнинг фикрича: “Ёзувчи қайси шаклда фикрини айта
олса, ўша жанрдир. Пруст худди шахтёрга ўхшайди. Фарқи шуки, шахтёр ер
остини   тобора   чуқурроқ   кавлаб   боради.   Пруст   эса   инсон   қалбини   ўз
асбоблари   –   психоаналитик   услуб   билан   чуқурроқ   кавлайди.   Пруст   инсон
қалбини   кавлаштиришда   битта   шахтёр   вазифасини   ўтамайди.   Бир   неча
шахтёр   сифатида   иш   кўриб   инсон   тафаккурининг   қўронғу   бурчакларидаги
“ашё”ларни   қазиб   олади.   “Завол   топган   вақт   изидан”   –   романи   агар   етти
китобдан   иборат   фақат   кечинмалар   ва   ҳислар,   кайфият,   майллар   ва
хотираларга   қурилган   асарни   роман   дейиш   мумкин   бўлса   –   жаҳон
адабиётини   яна   бир   поғона   юқори   кўтарди;   унинг   тасвир   имкониятларини
кенгайтирди.   Пруст   адабиётни   инсон   ҳаёти   ва   фаолияти   инъикоси   деган
қарашни   адабиёт   инсон   майлларини,   кечинмаларини   ўрганувчи   фан   ва   бу
фан инсон ҳақида энг тўғри хулоса бера олади деган тушунча билан бойитди.
Унинг асарларида руҳшунослик адабиёт билан жозибали тарзда уйғунлашиб
кетди” 83
. Дарҳақиқат, Марсел Прустнинг ижодий концепциясида баҳра олган
ёзувчи   Ш.Бўтаев   ҳам   ҳар   икки   романида   инсон   қалби,   руҳиятининг   теран
билимдони сифатида намоён бўлади. 
Айниқса, Муртазо ва Ҳотам, Қулмаҳмуд ва жаноб Химер руҳиятидаги
узил-кесил   ўзгаришларни   теран   идроклаб   берган   қатор   лавҳаларда   бунинг
гувоҳи   бўламиз.   Ёзувчи   жамият   ва   инсон   руҳиятини   ичдан   туриб
тасвирлайди. Шу тариқа ўтган замон ва бугунги ҳаёт, эртанги  тақдирлараро
кечмишларга   ўз   шахсий   муносабатини   хилма-хил   эпизодлар   ёрдамида
билдиришга   куч   топа   билади.   Ёзувчи   романларидаги   шаҳар   хронотопини
аниқлашда   одамларнинг   руҳиятидаги   –   нафсоний   ва   шаҳвоний   истакларини
англаганлигини,   уларнинг   мутассил   фожелик   сари   одимлашини   бутун-
мураккаблигича, рўй-рост идроклай олгани учун қўллаган усуллари самараси
деб   қараш   лозим.   Чунки   шаҳардаги   оломончилик   кайфияти   асар
қаҳрамонлари интилишларида яққол кўзга ташланиб турибди. Шуни алоҳида
қайд   этиш   лозимки,   шаҳар   хронотопи   ёзувчига   бениҳоя   таҳлил   майдони
83
  Эшонқулов Н. Мендан “мен”гача. –Т., Академнашр. 2015. –Б.349-350.
113 бўлиб хизмат қилган:  “Олтин шох” шоу дастури ўтказиладиган  саройда бир
ҳафта   бурун   машқ-репетиция   бошлаб   юборилди.   Капалакнусха   бўйинбоғ
таққан,   кўзлари   косасидан   сачраб   чиққудек   бир   йигит   сарой   эшигида
нозодларни репитиция учун  белгиланган  вақтда  кутиб олар эди. Ким  келди,
ким   келмади,   деб   уларни   бир-бир   текшириб   чиқар   эди.   Бир   томондан
иккинчи   томонга   ўтказиб   санаб   кўрар   экан.   Ҳамма   етиб   келганидан   кейин
ортидан   эргаштириб,   залга   бошлаб   кирар   эди.   Бу   йигит   “Олтин   шох”   шоу
дастурининг   режиссёри   экан.   Кимнинг   қаерда   ўтиришини,   номи   айтиб
чақирилганда   қандай   ҳаракат   қилиши   кераклигини   ўргатар   эди.   Ҳамма
смокинг кийиб келиши шарт, деди у. Ёзувчи номзодлардан бири смокингсиз
бўлмас   эканми,   деб   пўнғиллаган   эди,   режиссор   буни   эшитиб   қолиб,
смокингсиз   сира   бўлмайди,   чунки,   бу   шоу   дастурни   бутун   дунё   кўради,
шунинг   учун   гапни   кўпайтирмай   айтганимни   қилишга   мажбурсизлар,   деди.
Номзодлардан  бири,  бунақада  ҳаммамиз   артист  бўлиб   кетамизку,  дея   луқма
ташлаган   эди,   бу   ибора   режиссёрни   ниҳоятда   қувонтириб   юборди,   дик-дик
сакраганча,   ҳа-а,   ана   энди   тўғри   топдингиз,   ҳаммаларингиз   артист
бўлишларингиз керак, жилла қурса, ўзларингизни шундай деб, мен мен эмас,
мен   мени   ролини   ижро   этаётган   артистман,   деб   ўйлашларингиз   керак,
деди”. 84
 
Мана шу парчада шаҳарда рўй бериши мумкин бўлган асосий воқелик
хронотопи қаламга олинади. Ёзувчи “Олтин шох” шоу дастури ташкилотчиси
ва   ғоя   муаллифи   жаноб   Химернинг   шайтоний   қиёфасини   оломонларни
бошқариш   усулида   теран   идроклайди.   Жаноб   Химер   асарда   кўп   қиррали
шайтон  образи  бўлишига   қарамай,  у  бир  вақтнинг   ўзида  ҳам   дипломат,   ҳам
сиёсатшунос, ҳам раҳбар, ҳам бизнесмен, ҳам руҳшунос, ҳам фирибгар инсон
қиёфасида   гавдаланади.   Бир-бирига   туташган   сегментларда   ёзувчининг
креатив   фикрлашга   мослаштирилган   жаноб   Химер   бу   дунёда   ақл   ва   йўлдан
оздирувчи   қиёфа   соҳиби   дея   исботлайди.   Аслида,   жаноб   Химер   инсоннинг
интеллектуал   капиталга,   бозорга   мослашувчанлик   кайфиятида   яшаётган
84
 Кўрсатилган адабиёт, -Б.197.
114 оломон   руҳиятини   яхши   билганлигини   идроклаш   орқали   шунга   ўхшаган
одамларни   ҳаққоний   асл   ниятини   ўқирманга   таништиришдан   иборат
эканлигини далолатлашдир. 
Ёзувчининг   жаноб   Химер   каби   одамлардан   ҳеч   қачон   яхшилик
чиқмаслигини,   яхшилик   чиқса   ҳам   ўз   манфаати   йўлида   рўпарасидаги
ҳамкорни   қурбон   қилиб   юборишини   кўрсатиши   замирида   –   дунё
қиёфасининг   ҳозирги   равишини   англатишдан   муҳим   нарса   йўқ   деб   билади.
Романтика   даври   ўтганлиги,   эндиликда   дунёни   ақл   ва   манфаатдор   шахслар
бошқарувга   олганини   идроклаши   бу   айни   ҳақиқатдир.   Негаки,   инсоният
руҳий   таназзул   жарлиги   ёқасида   турган   бир   паллада,   вақтнинг   ғизиллаб
ўтиши,  инсон   қадри  қийматсизланиб  бориши,  одам  савдоси,   ҳар  хил  майда-
майда  урушлар,  геосиёсий  майдонниннг ич-ичидан  нураб  боришини  оммага
таништириш эканлиги аёнлашади. ОИТС, гиёҳвандлик, вабо сингари офатлар
катта гегемон  давлатларнинг  иши эканлиги романда  жаноб Химер ва шаҳар
ичкарисида   бўлаётган   талотўплар   мисолида   билиш   қийин   эмас.   Айнан
миллий   қадриятларнинг   дарз   кетиши,   ўзаро   меҳр-шафқат   тушунчасининг
анқонинг уруғидек орадан кўтарилиши, иймон-эътиқоднинг синиши кабилар
шулар жумласидандир. 
Ш.Бўтаев   сайғоқ   шохи   ва   унинг   органзим   учун   фойдали   ва   зарарли
хусусиятларини   аниқлаш   тиббиётнинг   илгарилаб   кетиши,   юрак,   жигар,
буйрак   транслацияси,   камқонлик,   рак   ва   бошқа   ўткир   бедаво
касалликларнинг   билимдони   доктор   Рабинович   сингари   закий
профессорларнинг   ҳам   пул   ва   манфаат   йўлида   одамни   тажриба   воситаси
сифатида кўриши роман концепциясида муҳим аҳамият касб этади. Демак, бу
ерда   фақат   табиатнинг   “Қизил   китоб”ига   киритилган   сайғоқнинг   бир   жуфт
шохи   орқали   кўплаб   ҳаётий   ҳақиқатларни   фош   қилиниши   реал   моҳиятга
эврилган.   Рамзий-мажозий   талқин   жаноб   Химер   каби   разил   кимсалар
тийнатида   янада   қабариб   кўринади.   Масаланинг   моҳиятига   зимдан   назар
ташлайдиган   бўлсак,   романда   шаҳар   хронотопига   алоҳида   нуқтаи   назар
билан   ёндашилганлигини   ҳис   қиламиз.   Зино   ва   фаҳш,   ичкилик   ва
115 қиморбозлик   каби   ярамас   иллатларнинг   чегара   билмас   кўпайиб   кетиши,
шайтон йўриғида кун кечиришга одатланиб қолган инсон ботиний олами ва
яшаш   тарзининг   ниҳоятда   оғриқли   манзараси   Ҳотам,   Қулмаҳмуд,   Лариза
Зиганшина,   Надя   каби   характер   талқинида   янада   аниқроқ   намоён   бўлган.
Шуни қайд этиш лозим, Ш.Бўтаев умуминсоний муаммоларни иккисавдогар
йигит тимсолида кечган турфа хил воқеалар фонида кўрсатишга эришган.
Проф.   Ҳ.Умуров   талқинича:   “Ёзувчи   тасаввури   муайян   ғояга
асосланиб,   ҳаётдаги   алоҳида   нарсаларни   бузади,   саралайди,   тўқийди   ва
янгидан таъсирли ва жонли, табиий ва гўзал типик ва яхлит нарса яратади. Бу
жараён   характер   ва   эпизодларни   яратишда   ҳам,   қаҳрамон   ва   воқеликнинг
айрим   хусусиятларини   кўрсатишда   ҳам,   яхлит   сюжетни   юзага   келтиришда
ҳам   содир   бўлади.   Адабиётда   ҳатто   биргина   образнинг   портрети   ҳам   бир
неча   ёки   ўнлаб   реал   кишиларнинг   ташқи   кўринишларини   жамлашдан,   ёки
ҳаётда   кўрган,   билган   кишиларнинг   ўз   хотирасида   қолдирган
кўринишларини   ўз   хотирасига   келтиришдан;   уларнинг   қиёфаларидан
керагини   танлашдан   ва   конкрет   қаҳрамонда   мужассамлаштиришдан
яратилади” 85
.   Кўринадики,   ёзувчи   ҳаёт   билан   бадиий   ва   тўқима   ҳаётни
уйғунлаштирмас   экан,   сюжетда   мантиқий   изчиллик   сақланмайди.
Композицион яхлитлик кўзга кўринмайди. 
Алоҳида   кишилар   руҳиятини   бир-бирига   ўхшаш   ва   варқли
жиҳатларини   саралаши,   уларнинг   асарда   иштирок   этиш   майдони,   вазифаси
сингари   компонентлар   йиғиндиси   бир   бутунлик   касб   этиб,   роман
поэтикасини юзага келтиради. 
Ш.Бўтаев   асардаги   ўтмиш   ва   бугун   орасида   кечган   мислсиз
жараёнларнинг илдизи – Отам ато ва Момо ҳаводан келаётган гуноҳнинг бир
кўриниши   деб,   тавсифлайди.   Таъқиқланган   мева   асорати   ва   шайтонга   ҳай
бермаслик оқибатида бутун инсониятга – тавба қўлларини, эшикларини очиб
берилиши ва унга амал қилмасликнинг натижаси дея талқин қилган. 
85
 Умуров Ҳ. Бадиий ижод асослари. –Т., Ўзбекистон. 2001. –Б. 80.
116 Демак,  Қулмаҳмуд  ана  шундай  кишиларнинг  биттасигина  холос.  Унга
ўхшаган   нафс   аммора   қиёфасида   умр   кечираётган   миллионлаб   жонлар   бор.
Ёзувчи   тавба   ва   тазарру   қилман   одам   ва   пок   ҳамда   озода   яшаш   тарзига
ўтмагунча муродга етиш йўқ деган концепцияни илгари сурмоқда. Мана шу
тасвирланган   лавҳада   шайтоннинг   кирдикорлари   фош   қилинади:   “Сийнаси-
ю,   андомига   ҳар   хил   гуллар   тақиб   олган   аллақандай   яланғоч   ишқ   илоҳаси
югуриб бориб одамчани ўсимлик шохидан кўтариб олди ва уни лорсиллаган
икки   сийнаси   орасига   жойлаб   қўйди.   Қўлларида   найза   билан   чиқиб
келишган,   ҳаммаёғини   жун   босиб   кетган   одамсимон   пакана   махлуқлар   –
яъжуж-маъжужлар саҳнани тўлдириб юборишди. Улар орасидан олтин найза
тутган биттаси ажралиб чиқиб, найзасини боши узра кўтарганча хитоб қилди:
– Биз ота уруғидан тупроқда унганмиз. Ер юзининг эгалари шу сабабдан биз
бўламиз. Онанинг иссиқ андомида урчиганлар ўша унган жойларини эгаллаб
ётишаверсин.   Онадан   туғилган   маълунлар   бизнинг   қонуний   ерларимизни
босиб   олишганди.   Энди   уларга   ўрин   йўқ.   Ота   уруғидан   бошқаси   бекор!
Яъжуж-маъжужлар найзаларини бошлари узра кўтарганча қичқиришар эди:
– Бошқаси бекор!
– Бошқаси бекор!
– Бошқаси бекор!
Шу   маҳал   қўлида   шох   билан   жаноб   Химер   кириб   келди.   Шохдан
теварак   –атрофга   кўкиш   шулъалар   тўкилиб   турарди.   Жаноб   Химер   шохни
баланд   кўтарди.   Шохдан   жаранглаган   садо   чиқиб,   шундан   сўнг   маънили
сўзларга   айланди:   –   Еру   кўкнинг   завқи-шавқи   менинг   ичимда   жойлашган.
Менга эгилинглар! 86
Романдаги   шаҳар   хронотопининг   энг   муҳим   категорияларидан   бири
шохнинг катта шоуда оломон кўз ўнгида намойиш қилинган дастури бўлади.
Шу   ерда   ёзувчининг   бутун   асар   давомида   айтиладиган   қимматли
мулоҳазалари   жаноб   Химер   ва   унинг   гумашталари   тилидан   баён   қилинади.
Аллоҳ   таоло   шайтонга   “Одамга   сажда   қил!”   деган   биргина   сўзига   итоат
86
 Кўрсатилган адабиёт, -Б.250.
117 қилмай,   жаннатдан   қувилиши,   ва   абадий   лаънатланган   фаришта   бутун
инсониятни   йўлдан   урувчи   сифатида   талқин   қилинади.   Мифопоэтик   талқин
устуворлиги   ҳамда   адибнинг   ўзига   хос   усули   негизида   жаноб   Химер
шайтоний   истакларни   бажо   келтирувчи   ҳомий   сифатида   бўй   кўрсатади.
Шуни   қайд   этиш   лозимки,   жаноб   Химер   табиатидаги   ўзига   ўхшаган
одамларни   эргаштириб   олувчи   характери   жамиятда   йўқ   деб   ўйлайсизми?
Ундайлар   сони   сон-саноқсиз.   Иймон-эътиқоди-ю,   тирикчилигининг   тайини
йўқ,   нима   қилиб   юргани   ўзи   билмайдиган   шайтон   измида   кун   кечираётган
тартибсиз   оломон   табиати   ана   шу   маслакни   давомчиларидир.   Бундан
тозаришнинг йўли – тавба! Ёзувчи ҳар қандай инсонни ақлдан оздирувчи ва
ўз   йўриғига   тамомила   муте   қилиб   қўйишни   энг   олий   мақсад   қилган   жаноб
Химер   кабилар   дунё   бошқарувини,   иқтисодий-сиёсий   ўйинлар   ҳомийси
сифатида   баҳолайди.   Мана   шу   қиёфаларнинг   ҳозирги   дунёнинг   прагматик
алоҳқаларини жаноб Химерлар қўлида эканлигидан таажуубга тушади. 
“Шойим   Бўтаевнинг   «Шох»   романида   Ҳотам   билан   жаноб   Ван   Ту
ўртасида   кечган   мулоқот   тасвири   мавжуд.   Бир   қарашда,   хитойлик   табобат
вакили   асар   бадиий   воқелигига   сингишмагандек   таассурот   уйғотади.   Бироқ
ушбу   образ   ижодкор   фалсафасига   яширинган   моҳиятни   очишга   хизмат
қилади. Муаллиф вужуди ва руҳини шайтоний қудрат эгаллаган йигит ҳамда
ўзлигини сақлаб қолган одамзод борлиғини бир-бирига қарама-қарши қўяди.
Мавжуд зиддият воситасида адиб, ҳатто иблис фитналари ҳам инсон устидан
тўла   ҳукмронлик   қилишига   имкон   бермаслигига   ишора   қилади.   Жаноб
Химернинг   ақлий   салоҳияти   шу   даражадаки,   у   улуғвор   мақсадлар   йўлида
яшаётган   Жаноб   Сзи   Ла,   жаноб   Мао   Да,   жаноб   Ван   Туларни   олижаноб
ғоялар йўлида хизмат қилаётганликларига ишонтиради. Аслида эса кишилик
жамиятини   ичдан   емиришга   йўналтирилган   маслак   ёвузликка   туташади.
Ваҳоланки,   ҳаёт   мантиғини   тўлдирадиган   тафсилотлар   уйғунлиги   ифодада
яхлитлик ҳосил қилиши бадиий эҳтиёж саналади” 87
, - дея ёзади Х.Тўлибоев. 
87
  Тўлибоев   Х.   Ҳозирги   ўзбек   романчилигида   бадиий   услуб   ва   жанрий-композицион   яхлитлик
синтези. Филоло.фан. фалсафа.док.дисс.яси. –ФарДУ. 2018. –Б. 79. 
118 Ёзувчи   романга   олиб   кирган   элликдан   зиёд   қаҳрамонларнинг
зиммасига ўз вазифаларини рела юклай олган. Ҳамма масала савдо ва сотиқ
атрофида   содир   бўлар   экан,   ундан   ҳам   катта   муаммолар   болалаб
келаётганига   ишора   қилинади.   Ҳаётнинг   мураккаб   қатламларида
одамзоднинг   яшашга   бўлган   иштиёқининг   сўниши,   эртанги   куни   қаерда
бугунига   ишонч   сусайган   одамлар   доимо   бехотиржам   умр   кечиришади.
Инсон  қадри  ҳеч   нарсага   арзимас  бўлиб  бораётган   глобал  дунёда   –  кучилар
ва   ожизлар   орасида   кечаётган   мангу   жангни   ёдимизга   солади.   Мана   шу
мураккаб   вазиятда   инсон   ўлароқ   яшаш   муҳимлиги   қаламга   олинади.
Айниқса,   жамиятнинг   ичдан   емирилиши,   сўз   ва   руҳ   зиддияти,
кечмишларнинг ғоят бошқача тусга ўтиши, меҳр-муҳаббатнинг  дарз кетиши
натижасида   руҳ   экологияси   вужудга   келаётганига   катта   ишора   мавжуд.
Бинобарин,   адиб   ана   шу   кўп   қиёфали   дунёда   яшашаётган   одамлар
руҳиятидаги   фожеавийлик   кўплаб   касалликларни   келтириб   чиқаришга
доялик қилаётганини аччиқ алам билан идроклайди.
“Инсон, жисмоний жиҳатдан бақувват бўлса-да, доимий чарчоқ сезади.
Онгида   паришонлик,   чалкашлик   кучаяди;   инсон   ўзи   яшаётган   жойда   эмас,
бошқа   бир   жойда   эмас,   бошқа   бир   жойда   яшаётгандек   ҳис   қилади.
Сиқилишлар,   оғриқлар   кўпаяди.   Сабабсиз   руҳий   тушкунликка   тушишлар,
муаммоларга   ўралашиб   қолишлар   пайдо   бўлади.   Аёлларнинг   йиғи-сиғилари
кўпаяди   ва   улар   эрта   климаксга   учрайдилар.   Бир   нарсани   тушуниб   етиш
керак.   Ҳозирги   кунда   бутун   дунёда   инсонларнинг   DNAларига   таҳдид
кучайиб   бораётир.   Киши   DNAси   алоҳида   лабораторияларда   ўзгартирилади
деб содда ўйламаслик керак. DNAни кундалик ҳаётимизда дуч келаётганимиз
ҳолатлар ўзгартириб ташляпти” 88
. 
Шуни   алоҳида   таъкидлаш   ўринлики,   бугунги   дунё   харитасида
иқтисодий   ва   ижтимоий   юксак   давлатларнинг   маънавий   таназзул   ёқасига
келиб   қолганлигининг   шоҳиди   бўлиб   турибмиз.   Мана   шу   номутаносиблик
Ғарб   ва   Яқин   шарқ   давлатларида   кузатилаётир.   Ғарб   давлатларда   ХХ   аср
88
 Раҳимжон Раҳмат. “Муножот”дан “Боқий дарбадар”гача. –Т., Турон замин зиё. 2017. –Б.111.
119 бошларидаги   маънавий   таназзулга   қарши   иммунитет   ҳосил   қилиш
программаси қарийб юз йилдан буён ҳали ўз кчимини тпмаган. 
Руҳий носоғлом муҳитдан пайдо бўлаётган робот болалар бугун жаҳон
иқтисодиётини бошарувини қўлга киритган. Роман қаҳрамони жаноб Химер
ана   шу   тоифанинг   ҳаққоний   тимсолидир.   Бу   тимсол   ҳали   кўплаб   асарларда
турли хил шаклларда иштирок этиши турган гап. Ёзувчи айни шу жараённи
сайғоқ   мисолида   кенг   қамровли   сюжет   линияларида   очиб   бергани   таҳсинга
сазовордир.   Тўғри,   романда   ўринсиз   такрорлар,  маромига  етмаган   қаҳрамон
характерлари  ҳам  мавжуд. Улар  роман поэтикасида  қайта  таҳрир  қилиниши
лозим.
Боб бўйича хулоса
Ёзувчи Ш.Бўтаевнинг  “Қўрғонланган  ой”, “Шох” романларида бадиий
хронотоп   шакллари   турли   хил   йўсинда   намоён   бўлган.   Биз   ана   шу
хусусиятлардан келиб чиққан ҳолда боб бўйича қуйидаги хулосага келдик:
1. Бадий хронотоп ёзувчининг ижодий концепцияси маҳсули сифатида
намоён   бўладиган   асосий   сюжет   категорияларидан   биридир.   Ёзувчи   ана   шу
унсурни   қишлоқ,   шаҳар,   тоғ,   йўл,   учрашув   шакллари   негизида   воқеликка
муқояса   қилади.   Ҳар   қандай   образни   гавдалантиришда   –   бадиий
хронотопнинг роли катта аҳамиятга эга эканлигини едда тутмоқ жоиз.
2.   Бадиий   хронотоп   негизида   ҳам   асар   сюжети,   ҳам   характер   бадиий
тадрижи,   ҳам   образлилик,   руҳий   таҳлил   қирралари   очила   боради.   Жаноб
химер   табиатидаги   ўзгаришлар,   Қулмаҳмуднинг   фожеавий   ҳаёти   макон   ва
замонда   кечган   тафсилотларда   очиқланади.   Булар   ўз-ўзидан   ёзувчи
концепциясини барқарорлаштиришга хизмат қилган.
3.   “Қўрғонланган   ой”   романида   ёзувчи   мифологик   талқин   ўзига
хослигини   бадиий   хронотоп,   яъни   ўтмиш   ва   бугун   зимнида   далолатлашга
эришади.   Зокир   булбул   ривояту   авсоналари   овул   ҳаётига   рангинлик
бағишлайди. Муртазо қалбига инган зулм ва ёвузликни ўқувчига тушунарли
тарзда ифодалашга диққат қаратади.
120 4.   “Шох”   оманида   учрашув,   йўл   ва   шаҳар   хронотоплари   Ҳотам   ва
унинг манфур режаларини рўёбга  чиқариш воситаси  сифатида  келтирилади.
Қулмаҳмуднинг   нафс   кетидан   тубсиз   чоғга   йиқилиш   ва   бедаво   дардга
мубталолик   адиб   концепциясининг   мағзини   тайин   этади.   Зеро,   ушбу
хронотоп   шакллари   сюжет   ва   композицион   яхлитлик   синтезини   маромига
етишида   калит   вазифасини   ўтайди.   Асардаги   шеърий   парчалар   ҳам
мифологик киритма воқеликка ўзига хос тарзда уйғунликлашади.
121 ХУЛОСА
Глобаллашув   жараёнида   бадиий   наср   тадрижий   такомили   кейинги
йилларда   янгича   адабий-бадиий,   фалсафий-эстетик   талқин   қамровининг
кенгайишига   замин   ҳозирлаб   бормоқда.   Олам   ва   одам   муносабатлари,
Яратганни   англаш,   ОЛИЙ   НИЗОМга   бўйсуниб   яшаш   ва   моддий-маънавий
мувозанат   бағрида   ҳаёт   кечириш   бадиий   асарларда   хилма-хил   ифодаларда
акс   этиб   бораётгани   қувонарли   ҳолдир.   Сиёсий-ижтимоий,   мафкуравий-
диний   бўҳронлар,   талатўплар   ва   зиддиятлар   оламшумул   кашфиётлар
қилаётган фан-техника соҳибларига  катта муаммоларни келтириб чиқаргани
бани башарият руҳий таназзул ёқасида умр кечираётганини рамзий-мажозий
тимсолларда акс эттириш кечаги замондан ҳам кўра бениҳоя кучайди. 
Юқоридаги   жиҳатларни   этиборга   олган   Шойим   Бутаев   романларида
сюжет   ва   композицион   яхлитлик   тадқиқи   бўйича   қуйидаги   хулосаларга
келинди.
I.   ХХ аср ўзбек насри 80-90 йиллардан бошлаб янгича ифодада талқин
қилина   бошланди.   Қарийб   100   йиллик   адабий   тажриба   майдонига   эга   ўзбек
романчилиги  бугунги  кунда жаҳон адабиётининг  бир узвига  айлана бориши
фикримиз ёрқин далилидир. Истеъдодли  ёзувчи Шойим  Бўтаев  илк асарини
ҳикоя, қисса ёзишдан бошлагани ҳеч кимга сир эмас. 1996 йилда ўқувчилар
ҳукмига   ҳавола   этилган   “Қўрғонланган   ой”   романи   инсон   ва   табиат,
жамиятнинг   бир   бўлаги   эканлигини   Муртазо   тимсолида   очиқланганди.
“Шох” номли саргузашт асарини ўқувчиларга тортиқ қилди. Булар адибнинг
асардан-асарга томон фалсафий-эстетик қамровнинг ўсишини тақозо қилади.
Шулардан келиб чиқиб боб ўйича қуйидаги хулосани илгари суриш мумкин:
1.   Адабий   жараёнда   ёзувчининг   ўз   ўрни   мавжуд.   У   кейинги   йилларда
адабиётшунослар   эътирофига   сазовор   бўлмоқда.   Турли   хил   катта-кичик
тадқиқотларда   адиб   асарларига,   унинг   ижодига   бўлган   мулоҳазалар
билдирилмоқда.   Буларнинг   барчаси   ёзувчи   изланишларига   бўлган
жавоатчиликнинг ҳаққоний муносабати тарзида баҳолаш мумкин.
122 2.   Ёзувчи   “Шох   романида   сюжетни   жуда   бой   ва   қизиқарли   тарзда
ифодалайди.   Баъзи   ўринларда   диалогик   “бўрттириш”лар   мавжуд   эса-да,
айтилаётган   асосий   фикр   мантиқий   тараққиётига   рахна   солмайди.   Ёзувчи
сюжетни жуда пухта тузган. Асар ғоясидан озиқланган ижодкор концепцияси
қизиқарли саргузаштларни ёдимизга реал воқелик сифатида намоён қилади. 
3.   Адиб   романда   50   га   яқин   турли   хил   образлар   характерини   пухталик
билан   тасвирлайди.   Айниқса,   ўз   манфааатлари   йўлида   ҳар   қандай
пасткашликдан   қайтмайдиган   қатор   шайтоний   образлар   бунинг   ёрқин
далилидир.   Адиб   ана   шу   образларнинг   сурат   ва   сийратини   маҳорат   билан
тавсифлайди.   Бош   қаҳрамон   руҳиятидаги   узил-кесил   воқеаларни   роман
поэтикасида   жиддий   синовдан   ўтказади.   Ўқувчида   улар   ҳақида   ҳиссий
ачиниш   туйғуси   намоён   бўлади.   Шунингдек,   асарда   хилма-хил   эпизодик
образларни   ҳам   усталик   билан   тавсифлашида   адиб   маҳоратининг
юксалаётганидан далолат беради.
II .   Маълумки, бадиий психологизм сюжет ва композицион яхлитликни
таъминлашда   муҳим   компонентлардан   бири   саналади.   Шундай   экан,   унинг
асар структурасидаги ўрни ҳам ўзига хос аҳамият касб этади. Ш.Бўтаевнинг
“Қўрғонланган   ой”   романида   бадиийлик   модуси   сюжет   тўқималарида
мантиқий изчиликни юзага келтиради. Унда руҳий таҳлил имкониятларидан
унумли фойдаланилган. Боб бўйича қуйидаги хулосаларга келинди:
1.   Романда   характер   тайёр   ҳолда   қўлланилмаган.   Масалан,
Муртазонинг   болалиги,   мактаб   ва   ўспирин   чоғларидаги   фақат   уйидан
чиқмасдан   ҳаёт   кечириши,   талабалик   сари   одимлаши   буларнинг   барчаси
роман   воқеаланиши   давомида   аста-секин   ривожланиб   борган.   Булар   ёзувчи
воқеликни идроклаш мобайнида руҳий таҳлил орқали очиб берилган.
2.   Муртазо   образи   –   мураккаб   ва   ўзгарувчанлиги   билан   бошқа
характерлардан   ажралиб   туради.   Агар   у   қурилиш   комбинатида   ўзининг
дадиллиги   ва   мардлигини   исботлай   олганида   эди,   кейинчалик   ҳаёт
сўқмоқларида   бошқача   қиёфада   намоён   бўларди.   Бу   ўзининг   характер
тақозосидан келиб чиққан хусусият эканлиги аёнлашади.
123 3.   Мавлуда   ҳам   боридан-йўғи   номаъулм   образ   сифатида   иштирок
этади. Ёзувчи Мавлудадаги  қатъиятни  бироз эътибордан  чеккада  қолдирган.
Ц ўз хаёллари билан олишади, курашади. Муртазони тўғри йўлга солиш учун
оилада аёлнинг ҳам ўрни беқиёс эканлигини унутмаслик лозим. Ёзувчи айни
шу   ўринларда   бу   қаҳрамонга   бефарқ   муносабатда   бўлиши   сунъийлик
келтириб чиқарган.
4.   Романда   ота   ўрни   ҳеч   бир   сезилмайди.   Жамиятда   бир   шахсни
тарбиялаш   учун   10   та   одам   меҳнат   қилади.   Ўз   ҳолига   ташлаб   қўйилган
оиланинг   келажаги   ҳам   шу   йўсинда   инқроз   сари   қадам   ташлайди.   Бундай
пайтлари оила бошлиғи шарқ халқларида кўпроқ масъулиятни ўз зиммасига
олиши лозим эди. Адиб бу ўринларда ҳам баъзи нуқсонларга йўл қўйганлиги
намоён бўлган. 
III.   Ёзувчи   Ш.Бўтаевнинг   “Қўрғонланган   ой”,   “Шох”   романларида
бадиий   хронотоп   шакллари   турли   хил   йўсинда   намоён   бўлган.   Биз   ана   шу
хусусиятлардан келиб чиққан ҳолда боб бўйича қуйидаги хулосага келдик:
1. Бадий хронотоп ёзувчининг ижодий концепцияси маҳсули сифатида
намоён   бўладиган   асосий   сюжет   категорияларидан   биридир.   Ёзувчи   ана   шу
унсурни   қишлоқ,   шаҳар,   тоғ,   йўл,   учрашув   шакллари   негизида   воқеликка
муқояса   қилади.   Ҳар   қандай   образни   гавдалантиришда   –   бадиий
хронотопнинг роли катта аҳамиятга эга эканлигини едда тутмоқ жоиз.
2.   Бадиий   хронотоп   негизида   ҳам   асар   сюжети,   ҳам   характер   бадиий
тадрижи,   ҳам   образлилик,   руҳий   таҳлил   қирралари   очила   боради.   Жаноб
химер   табиатидаги   ўзгаришлар,   Қулмаҳмуднинг   фожеавий   ҳаёти   макон   ва
замонда   кечган   тафсилотларда   очиқланади.   Булар   ўз-ўзидан   ёзувчи
концепциясини барқарорлаштиришга хизмат қилган.
3.   “Қўрғонланган   ой”   романида   ёзувчи   мифологик   талқин   ўзига
хослигини   бадиий   хронотоп,   яъни   ўтмиш   ва   бугун   зимнида   далолатлашга
эришади.   Зокир   булбул   ривояту   авсоналари   овул   ҳаётига   рангинлик
бағишлайди. Муртазо қалбига инган зулм ва ёвузликни ўқувчига тушунарли
тарзда ифодалашга диққат қаратади.
124 4. “Шох” оманида учрашув, йўл ва шаҳар хронотоплари Ҳотам ва унинг
манфур   режаларини   рўёбга   чиқариш   воситаси   сифатида   келтирилади.
Қулмаҳмуднинг   нафс   кетидан   тубсиз   чоҳга   йиқилиш   ва   бедаво   дардга
мубталолик   адиб   концепциясининг   мағзини   тайин   этади.   Зеро,   ушбу
хронотоп   шакллари   сюжет   ва   композицион   яхлитлик   синтезини   маромига
етишида   калит   вазифасини   ўтайди.   Асардаги   шеърий   парчалар   ҳам
мифологик киритма воқеликка ўзига хос тарзда уйғунликлашади.
125 ФОЙДАЛАНИЛГАН АДАБИЁТЛАР 
I. СИЁСИЙ АДАБИЁТЛАР
1. Мирзиёев   Ш.   Танқидий   таҳлил,   қатъий   тартиб   интизом   ҳамда   шахсий
жавобгарлик   –   ҳар   бир   раҳбар   фаолиятининг   кундалик   қоидаси   бўлиши
керак. –Т.: Ўзбекистон, 2017. –Б.78.
2. Мирзиёев   Ш.М.   Буюк  келажагимизни  мард   ва  олижаноб   халқимиз   билан
бирга қурамиз. –Тошкент: “Ўзбекистон”, 2017. 360 б.
II. И ЛМИЙ-НАЗАРИЙ АДАБИЁТЛАР
3. Алиев А. Маънавият,  қадрият ва бадиият. – Тошкент: Академия, 2000 . –
630 б.
4. Алимасов   В.   Фалсафа   ёҳуд   фикрлаш   чанқоғи.   –   Тошкент:   Фалсафа   ва
ҳуқуқ, 2007. – 278 б.
5. Алимасов  В. Фалсафа ёҳуд фикрлаш санъати.  – Тошкент:  Noshir, 2008. –
255 б. 
6. Анастас ь ев Н. Обновление традиции. – М.: Сов. писатель, 1984. – 349 с.
7. Андреев   Л.Г.   Современная   литература   Франции.   60-е   год ы .   –   М.:   Из д -во
МГУ, 1977.  –  366 с.
8. Аристотель. Поэтика. – Тошкент: Адабиёт ва санъат, 1980. – 149 б.
9. Баранов В.И, Бачаров  А.Г, Суровцев   Ю.И. Литературно-  художественная
критика.  –  М.:  Высшая школа, 1982. – 206 с.  
10. Бобоев Т. Адабиётшунослик асослари. – Тошкент: Ўзбекистон, 2002. – 560
б.
11.  Днепров   В.Д . Черты романа ХХ века. –  М .:-Л.: Сов.  п исатель, 1965. – 247
с.
12. Жўрақулов У. Ҳудудсиз жилва. –Тошкент: Фан, 2006. – 203 б.
13.  Жўраев Т. Онг оқими модерн. – Фарғона, 2009. – 203 б.
14. Затонский Д.В. Наше время.  –  М.:  Сов. писатель , 1979.  –  430 с.
15. Затонский Д.В. Мод е рнизм и постмодернизм.  –  Фолио-Аст, 2000.  –  255 с.
126 16. Зарубежная эстетика и теория литератур ы   Х IX - ХХ вв.   Трактаты, статьи,
эссе. – М.: Изд-во Московского университета, 1987. – 510 с.
17. Зинченко   В.Г,   Зусман   В.Г,   Кирнозе   З.И.   Методы   изучения   литературы.
Системный подход. Учебное пособие. – М.: Фликто, Наука, 2002. – 200 с.
18. Илъин   И.   Постструктурализм.   Деконструктивизм.   Постмодернизм.   –   М.,
1996.
19. Йўлдошев Қ. Ёниқ сўз. – Тошкент: Янги аср авлоди, 2007. – 546 б.
20. Ёқубов И. Бадиий-эстетик сўз сеҳри. –Тошкент: ТВДПУ. 2011. 654 б.
21. Каримов   Н.   ХХ   аср   адабиёти   манзаралари.   Биринчи   китоб.   –   Тошкент:
Ўзбекистон, 2008. – 533 б. 
22. Каримов Ҳ. Истиқлол даври насри. – Тошкент: Zarqalam, 2007. – 96 б.
23. Каримов   Б.   Руҳият   алифбоси.   –Тошкент:   Ғ.Ғулом   номидаги   адабиёт   ва
санъат нашриёти. 2016. –423 б.
24. Каримов   Ҳ.   Ўзбек   романларининг   тараққиёт   тамойиллари.   –   Тошкент:
Миллий кутубхона, 2008. – 122 б.
25. К еримов Д.А. Философское основани е политика правов ы х   исследован ий.
–  М.: М ысл ь, 1988.
26. Кулакова   И.   С   Философия   и   искусства   модернизма.   –   М.:   Из д -во
Политиздат, 1980.  –  271 с.
27. Мустақиллик   даври   адабиёти.   –   Тошкент:   Нашриёт-матбаа   ижодий   уйи,
2006. – 287 б.
28. Мирқосимова   М.,   Рустамова   М.   Жанр   ва   маҳорат.   –   Тошкент:   Миллий
кутубхона, 2007. – 69 б. 
29. Мирзаев   С.   ХХ   аср   ўзбек   адабиёти.   –   Тошкент:   Янги   аср   авлоди,2005.   –
418 б.
30. Норматов У. Умидбахш тамойиллар.  –  Тошкент: Маънавият, 2000.  –  109 б.
31. Норматов У. Тафаккур ёғдуси. –   Тошкент: 2005.  –  119 б.
32.  Норматов   У. Устоз ибрати. –Тошкент: Миллий кутубхона, 2007.  –  126 б.
33.  Норматов.У. Ижод сеҳри. – Тошкент: Шарқ, 2007. – 351 б.
34.  Норматов У. Нафосат гурунглари. – Тошкент: Муҳаррир,2010. – 385б. 
127 35.   Нурматов М. Танқид ва эстетика. – Тошкент:   А дабиёт ва санъат, 1976.   –
169 б. 
36.  Расулов А. Танқид, талқин, баҳолаш. – Тошкент: Фан, 2006. – 231 б.
37.  Расулов А. Бадиийлик – безавол янгилик. – Тошкент: Шарқ, 2007. – 334 б.
38.  Расулов А. Бетакрор ўзлик. – Тошкент: Mumtoz soz, 2009. – 286 б.
39.  Саримсоқов Б. Бадиийлик асослари ва мезонлари.  –  Тошкент: 2004.  –  127
б.
40.  Солижонов Й. Нутқ ва услуб. –Тошкент: Чўлпон нашриёти, 2002. 
41.   Солижонов   Й.   Ҳақиқатнинг   синчков   кўзлари.   –   Тошкент:   А.Навоий
номидаги Ўзбекистон Миллий кутубхонаси нашриёти, 2009. – 228 б.
42.   Солижонов   Й.   Кўзгудаги   ҳаёт.   –Тошкент:   А.Навоий   номидаги
Ўзбекистон Миллий кутубхонаси нашриёти, 2013. – 148 б.
43.  Солижонов Й. Лирика латофати, насрнинг назокати. – Тошкент: “Адабиёт
учқунлари”, 2018. – 108 б.
44.   Тўраев   Д.   Ўзбек   романларида   бадиий   тафаккур   ва   маҳорат   муаммоси.   –
Тошкент: Университет, 2001. –166 б. 
45.  Умуров Ҳ. Таҳлил санъати. – Тошкент:  А дабиёт ва санъат, 1978.  –  143 б.  
46.  Умуров Ҳ. Адабиёт назарияси.  –  Тошкент: Шарқ ,  2002.  –  252 б
47.  Умуров Ҳ. Адабиётшунослик назарияси. –Тошкент: А.Қодирий номидаги
халқ мероси нашриёти. 2004. 250 б.
48.  Умуров Ҳ. Сайланма. –Тошкент: Фан, 2007. 1– жилд. –205 б.
49.   Умуров   Ҳ.   Сайланма.   //   Адабий-танқидий   тадқиқотлар.   2   –   жилд.   –
Тошкент: Фан, 2007. – 206 б.
50.  Умуров Ҳ. Сайланма. // Хотиралар, қатралар, сабоқлар, ҳажвлар. 3 – жилд
. –Тошкент: Фан, 2007. – 204 б.
51. Умуров Ҳ.Сайланма. // Эҳтиёж тафти. 5 – жилд. – Самарқанд: 2011. – 214
б.
52. Урнов   Д.М.   Литературное   произведение   в   оценко   англо-американской
“новой критики”.  –  М.: Наука, 1982.  –  262 с.
53. Уэллик Р. ,  Уоррен О. Теория литератур ы .  –  М.:  П рогресс, 1978. –325 с.
128 54. Файзуллаев О. Фалсафа ва фанлар методологияси. – Тошкент: Фалсафа ва
ҳуқуқ, 2006. – 122 б
55. Фесенко   Э.Я.   Теория   литератур ы.   – Архангельск :   П о морский
государственн ы й университет, 2001.  –  304 с
56. Хализев В.Е. Теория литератур ы . Изд . 3 .  –  М.: В ы сшая школа, 2002.  –  437
с.
57. Шарафиддинов О. Ижодни англаш бахти. – Тошкент: Шарқ, 2004. – 237 б.
58. Шералиева   М.   Ҳозирги   ўзбек   насрида   киноя.   –Тошкент:   “Akademnashr”,
2016. 224 б.
59. Қуронов Д. Чўлпон (ҳаёти ва ижодий мероси). –Тошкент: Ўқитувчи, 1997.
– 80 б.
60. Қуронов Д. Чўлпон насри поэтикаси. –Тошкент: Шарқ, 2004. –287 б.
61. Қуронов   Д.   Адабий   жараёнда   “Мом   синдроми”.   –Тошкент:
“ Akademnashr ” , 2010. –56 б.
62. Қуронов  Д.Завқимдан   бир  шингил.  –Тошкент:  “Akademnashr”,  2012.  –  56
б.
63. Қуронов Д. Мутолаа ва идрок машқлари. –Тошкент: “Akademnashr”, 2014.
– 232 б.
64. Қуронов Д. Адабий ўйлар. –Тошкент: “Turon zamin ziyo”, 2016. –112 б.
65.   Qurononv   D.   Аdabiyotshunoslikka   kirish.   –   Toshkent:   Xalq   merosi,   2004.   –
222 b.
66.  Ўзбек адабий танқиди. Антология. –Тошкент. “Turon iqbol”. 2011. –544 б.
67.   Ҳамдамов   У.   Бадиий   тафаккур   тадрижи.   –   Тошкент:   Янги   аср   авлоди,
2002. – 198 б.
68.  Ҳамдамов У. Янгиланиш эҳтиёжи. – Тошкент: Фан, 2007. – 196 б.
III.  ЖУРНАЛ ВА ГАЗЕТАЛАРДАГИ МАҚОЛАЛАР
69.   Дўстмуҳаммад   Х.   Концепцияни   янгилаш   учун ...   / /   Ўзбекистон   адабиёти
ва санъати. – Тошкент,  1990. – 16 февраль.
129 70.   Дўстмуҳаммад   Х.   Тавбадан   тозаришгача…   //   Ўзбекистон   адабиёти   ва
санъати. – Тошкент, 1990. – 13 март.
71.   Дўстмуҳаммад   Х.   Истиқлол   ва   адабиёт   //   Ўзбекистон   адабиёти   ва
санъати.– Тошкент, 1993. – 6 август.
72.   Жўрақулов  У.  Асл адабиётнинг  нашъунамоси  //  Ўзбекистон   адабиёти  ва
санъати. – Тошкент, 2000. – 27 октябрь.
73.  Каримов Н. Кечанинг кундузи борми? // Ўзбекистон адабиёти ва санъати.
– Тошкент, 1994. – 28 октябрь.
74.   Мўминов   Б.   Шуҳратнинг   “Олтин   зангламас”   романида   бош   қаҳрамон
эволюцияси // Илмий хабарнома. –АнДУ, 2018. №1.
75.   Назаров Б. Замон ва адабиёт   //   Ўқитувчилар газетаси . – Тошкент,   1990.   –
22,26,29 сентябрь ва   3,   6 октябрь.
76.   Норматов   У.   Ҳақиқат   тақозаси   //   Ўзбекистон   адабиёти   ва   санъати.   –
Тошкент,  1995 . –  17 февраль.
77.   Норматов У. Умидбахш тамойиллар   //   Шарқ юлдузи.   – Тошкент,   2003.   –
№ 10-12.  – Б. 181–189.
78.   Норматов   У.   Ўтмишдан   эртаклар   ва   абсурд   //   Ўзбекистон   адабиёти   ва
санъати. – Тошкент, 2000. – 14 июль.
79. Норматов У., Болтабоев Ҳ. Янги назарий тамойиллар  //  Жаҳон адабиёти.  –
Тошкент,  200 8 .  №   3. – Б. 154-163
80. Норматов   У.,   Очилов   Э.   Танқид,   мунаққид   ва   ҳозирги   адабий   жараён   //
Ўзбек тили ва адабиёти.  – Тошкент,  2004.  – №  4.  – Б. 35–44.
81. Норматов  У. Адолатнинг  йўллари машаққатли //  Ўзбекистон  адабиёти  ва
санъати. – Тошкент,  1997.  –  14 ноябрь.
82. Т ўраева   Б.   Бадиий   замон   концепциясининг   ўзбек   адабиётшунослигида
ўрганилишига доир // Илмий хабарнома. –АнДУ, 2018. -№1. 
83. Отабой А. Онг оқими  //  Ўзбекистон адабиёти ва санъати.  – Тошкент,  1997.
–№  4.
84.   Раҳимова   Г.   Мунозара   –   уйғониш   даракчиси   //   Ўзбекистон   адабиёти   ва
санъати. – Тошкент, 1989. – 29 декабрь.
130 85.   Рўзимуҳаммад   Б.   Постмодернизмни   нима   деймиз?   Ёхуд   тақлидми
таъсирланиш  //  Ўзбекистон адабиёти ва санъати.  – Тошкент,  2004.  – № 8.
86.   Саримсоқов   Б.   Абсурд   маънисизликдир   //   Ўзбекистон   адабиёти   ва
санъати.  – Тошкент,  2002.  – № 27.
87.   Сабирдинов   А.   Изланишлар   самараси.   Ўзбек   романи   кеча   ва   бугун   //
Ўзбекистон адабиёти ва санъати. – Тошкент, 2005. – 28 январь.
88.   Солижонов  Й. Бадиий  нутқ  //   Ўзбек  тили ва  адабиёти.   – Тошкент, 1979.
№2.
89.   Солижонов   Й.   Ўзбек   полифоник   романлари//   Ўзбек   тили   ва   адабиёти.
Илмий журнал. – Тошкент, 2002. №5. 
90.  Солижонов Й. Ўзбек насри: руҳий таҳлил ва талқин тажрибаси // Соғлом
авлод учун. –Тошкент, 2002. №3.
91.   Солижонов   Й.   Ҳозирги   ўзбек   насрида   нутқ   шакллари   //   Ўзбек   тили   ва
адабиёти. – Тошкент, 2001. №6. 
92.   Холмирзаев   Ш.   Жамиятнинг   мақсади,   яъни   мафкура   бобида   ўйлар   //
Тафаккур. – Тошкент, 1999. – № 1-2. 
93. Шарафиддинов   О.   Адабиёт   яшаса,   миллат   яшар   //   Шарқ   юлдузи.   –
Тошкент, 1993. – № 9. – Б. 129–138.
94. Шарафиддинов   О.   Миллатни   уйғотган   адиб   //   Ўзбекистон   адабиёти   ва
санъати.  – Тошкент,  2004.  –  5 ноябрь.
95. Шарафиддинов О.  М одернизм жўн ҳодиса эмас  //  Ўзбекистон адабиёти ва
санъати.  – Тошкент,  2002.  –  7 июнь.
96. Шарафиддинов О.   “ Кеча ва кундуз ” //   Ўзбекистон адабиёти ва санъати.   –
Тошкент,  1990.  –  16 февраль.
97. Қаршибоев   М.   Муҳит   эркидаги   тутқинлик   //   Шарқ   юлдузи.   –   Тошкент,
1990.  – № 10.  Б. 195-205
98. Қодиров   П .   Маънавият,   модернизм   ва   абсурд   //   Ўзбекистон   адабиёти   ва
санъати.  – Тошкент,  2004.  –  26 март. 
99. Қосимов Б. Сапёрлар кўчасидаги уй // Ўзбекистон адабиёти ва санъати. –
Тошкент, 1988. – 6 август. 
131 100. Қуронов   Д.   Яна   кеча   ва   кундуз   ҳақида   //   Шарқ   юлдузи.   –   Тошкент,
1996. – №  5. –  Б. 186–197.
101. Қуронов   Д.   “Кеча   ва   кундуз”   таржима   тажрибаси   //   Ўзбекистон
адабиёти ва санъати. – Тошкент,  1995.  –  9 март.
102. Қўчқор Р. Уч сароб  // Ё шлик.  – Тошкент,  1986.  – №  6 .
103. Қўчқор Р. Саробнинг пайдо бўлиши   //   Ёшлик.   – Тошкент,   1991.   – № 9.
Б. 66-75
104. Қўчқор Р. Қўш роман ва айрича қарашлар // Шарқ юлдузи. – Тошкент,
1988.  – №  3.  
105. Янги аср авлоди // Шарқ юлдузи. Адабий суҳбатлар. №1-5 сонлар.
IV.  ДИССЕРТАЦИЯ   ВА   АВТОРЕФЕРАТЛАР
106. Солижонов   Й.   ХХ   асрнинг   80-90   йиллари   ўзбек   насрида   бадиий   нутқ
поэтикаси: Филоло.фанлари д-ри... дисс. –Тошкент, 2002. – 303 б.
107. Қуронов   Д.   Чўлпон   поэтикаси   (Насрий   асарлари   мисолида):   Филол.
фанлари д-ри ... дисс. – Тошкент, 1998.
108. Дониёрова   Ш.   Шукур   Холмирзаев   ҳикояларининг   бадиий-услубий
ўзига хослиги: Филол.фанлари номзоди дисс. -Т.: ЎзФА ТАИ, 2000.
109. Жўраев Т. Онг оқими ва тасвирийлик: Филол. фанлари номзоди дисс. –
Т.:ЎзФА ТАИ, 1994.
110. Имомкаримова   М .  Ў . Ҳошимов   асарларида   миллий   қадриятлар   талқини :
Филол .  фанлари   номзоди   дисс . – Т .: ЎзФА   ТАИ , 2004. 
111. Каримов   Ҳ .   Ҳозирги   ўзбек   насрида   ҳаёт   ҳақиқати   ва   инсон
концепцияси :  Филол .  фанлари   док .  дисс . – Т .: ЎзФА   ТАИ , 1994. 
112. Лутфиддинова   Ҳ .  Ёзувчининг   эстетик   идеали   ва   аёллар   образи :   Филол .
фанлари   номзоди   дисс .  автореферати  – Т .: ЎзФА   ТАИ , 1994. 
113. Пирназарова   М .   Ҳозирги   ўзбек   романларида   услубий   изланишлар
( О . Мухтор ,   Х . Дўстмуҳаммад ,   У . Ҳамдам ,   Т . Рустам   романлари   мисолида ).
Фил . фанлари   номзоди   дисс . – Т .:  ЎзФА   ТАИ , 2005..-132  б .
132 114. Жабборова   Д.   Истиқлол   даври   ўзбек   адабиётшунослигида   чўлпон
шеърияти   ва  насрий  асарлари  талқини:  Фал.  фанлари   бўйича  (PhD)  фил..
фан. доктори диссертацияси автореферат. – Самарқанд, 2018.
115. Якубов   И.   Мустақиллик   даври   романлари   поэтикаси.   Филол.   фанлари
доктори ( DSc ) дисс. автореферати. –Т. ЎзТА ва ФИ, 2018. 
116. Насиров   А.   Одил   Ёқубов   романлари   поэтикаси.   Филол.фанлари
доктори ( DCs ) дисс.автореферати. –Т.: ЎзТА ва ФИ, 2018.  
IV. БАДИИЙ АДАБИЁТЛАР
117. Ҳамдамов У. “ Мувозанат ” . Роман. Тошкент: Минҳож, 2004, 200 бет;
118. Ҳамдамов   У.   “ Сабо   ва   Самандар ” .   Роман.   Тошкент:   Муҳаррир,   2009,
310 бет:
119. Ҳамдамов   У.   “ Узоқдаги   Дилнура ” .   Қисса   ва   ҳикоялар   ва   шеърлар.
Т о шкент: Академнашр, 2010, 232 бет.
120. Жалолиддин   Румий   «Ичиндаги   ичиндадур»   Турк   тилидан   Улуғбек
Ҳамдам таржимаси. Тошкент: Янги аср авлоди, 2003, 200 бет.
121. Ш.Б ўтаев. Ҳаёт. Қисса ва ҳикоялар. –Т.: “Шарқ”. 2001. 268 б.
122. Бўтаев Ш. Қўрғонланган ой. –Т.: “Шарқ”. 180-б.
123. Бўтаев Ш. Шох. –Т.: А.Навоий номидаги Ўзб.милл. кутубхонаси, 2006.
340-б.
124. Бўтаев Ш. Кўчада қолган овоз. –Т.: “Маънавият”, 2005. 247-б.
V . ИНТЕРНЕТ МАНЗИЛЛАРИ
125. http    ://    www.sharqyulduzi.uz   
126. http    ://    www.ulugbekhamdam.uz   
127. http://    www.quronov.narod.ru   
128. http://www.ziyonet.uz   
129. http://www.ziyouz.com   
130. http://www.ijod.uz   
131. http://www.saviya.uz     
133

ШОЙИМ БЎТАЕВ РОМАНЛАРИДА СЮЖЕТ ВА КОМПОЗИЦИОН ЯХЛИТЛИК МУНДАРИЖА КИРИШ......................................................................................................3 I боб. Романий тафаккур тадрижида сюжет поэтикаси................. . 11 1.1. Адибнинг адабий жараёндаги ўрни ва ижодий концепцияси............11 1.2. Романда сюжет элементлари талқини............................................ ...... 28 1.3. Романда образлар динамикаси........................................................ ......40 Боб бўйича хулоса................................................................................ ...... ... 51 II боб. Бадиий психологизм ва композицион яхлитлик синтези… ... 53 2.1. Характер ва бадиий композиция уйғунлиги........................................ . 53 2.2. Бадиий психологимзнинг сюжет ривожидаги ўрни...................... .......69 2.3. Шахс руҳиятини тасвирлашда пейзаж ва портретнинг роли...... ... .....84 Боб бўйича хулоса..........................................................................................94 III боб. Ёзувчи романларида бадиий хронотоп талқини....................96 3.1. Ёзувчи романида хронотоп ва мифологик талқин...............................96 3.2. “Қўрғонланган ой” романида “тоғ” хронотопи..................................105 3.3. Шаҳар хронотопи..................................................................................113 Боб бўйича хулоса........................................................................................121 Хулоса ...........................................................................................................123 Фойдаланилган адабиётлар рўйхати ......................................................127 1

КИРИШ (фалсафа доктори (PhD) диссертацияси аннотацияси) Д иссертация мавзусининг долзарблиги ва зарурати. Жаҳон адабиётшунослигида насрий асар поэтикаси ҳақида сўз кетганда, аввало, матн трансформацияси муаллиф позициясида шаклланаёзган сюжет ва композицияда маромига етади. Романий тафаккур ижодий яхлитлик сари муқим бирикув ҳосил қилар экан, бу борада ёзувчи концепциясининг маҳорат билан намоён бўлиши билан ўлчанади. Антик юнон адабиёти ва назарий қонун-қоидалари негизида сайқалланаётган поэтик интизом мудоми мувозанат бирлигини тақозолайди. Ижодкор оламида инсон тақдири масаласи турар экан, ҳаётий воқелик умуминсоний муаммолар билан туташувда давомийдир. Мана шу жиҳатларни назарий жиҳатдан асослаб бериш муҳим вазифалардан бири ҳисобланади. Дунё адабиётшунослигида фабула ва сюжет, композицион яхлитлик синтези масаласи ҳамиша янгиланаётган бадиий тафаккурда ўзига хос тарзда ўзгариб боради. Бу хилма-хиллик муаллиф ўз олдига қўйган мақсад ва ижодий ният баркамоллигида турфаланиб, талқин ва тасвирни мувофиқлаштиради. Сўз ва матн, характер ва образ, қисм ва бутун, мавзу ва ғоя, бадиий конфликт каби ўнлаб адабий компонентлар сюжет ва композиция бирикувини ҳосил қилади. Айнан ушбу жиҳатлар замонавий дунё насрида урф саналаётган тасвир экзистенциясини барқарорлаштиради. Шуни эътироф этиш жоизки, ёзувчи ижодий нияти маҳсули бадиий матн қамровида янгилана боради. Буларнинг барчасида фалсафий-эстетик идрок ҳамда олам ва одам муносабатлари тиғизлиги пластик ўзгарувчанликни рангинлаштиради. Ушбу жиҳатларни кенг миқёсда назарий - илмий томондан ўрганиш зарурати юқоридаги мулоҳазаларимиз далилидир. 2

Бир қарашда бадиий асарнинг сюжет ва композицияси маром ва тартибни намоён қиладган асосий компонентдир. Шу маънода, давр манзаралари ёзувчи дунёқарашини кенгайтириб, мавжуд муаммоларга хос оҳангда сўз айтишга чорлайди. Зеро, “Бугун жонажон Ўзбекистонимиз “Миллий тикланишдан – миллий юксалиш сари” деган устувор ғоя асосида ўз тараққиётининг янги босқичига дадил қадам қўймоқда” 1 экан адабиётшунослик жабҳасида ҳам катта сифат ўзгаришлари кузатилиши табиий. Бинобарин, кўнгил кишилари, яъни адабий асар муаллифи ҳамиша юрак бағрини безовта қилаётган муаммоларни қаламга олади. Психоаналитик талқин ёзувчига катта имконият туғдиради. Адабиётнинг забардаст носирларининг бадиий изланишларида фалсафий-психологик тафаккур, асосий атрибутлардан бири саналса, мана шу изланишлар сюжет ва композициянинг пухта ишланиши билан узвий бирликда намоён бўлади. Мазкур жараёнда ёзувчи, олам манзарасининг сиқиқ бир картинасини, ҳам инсон ботини, руҳиятини англаш манерасини ўзлаштиришига тўғридан-тўғри боғлиқдир. Адиб романларидаги образлар оламининг изчиллиги, характер ва руҳият бирлиги, хронотоп ифодаси ва бадиий қаҳрамон қиёфасининг таҳлили мавзу долзарблигини намоён қилади. Ўзбекистон Республикаси Президентининг 2017 йил 17 февралдаги ПҚ-2789-сон “Фанлар академияси фаолияти, илмий тадқиқот ишларини ташкил этиш, бошқариш ва молиялаштиришни янада такомиллаштириш чора-тадбирлари тўғрисида”ги, 2017 йил 20 апрелдаги ПҚ-2909-сон “Олий таълим тизимини янада ривожлантириш чора-тадбирлари тўғрисида”ги, 2017 йил 24 майдаги ПҚ-2995 сон “Қадимий ёзма манбаларни сақлаш, тадқиқи ва тарғиб қилиш тизимини янада такомиллаштириш чора-тадбирлари тўғрисида”ги, 2017 йил 13 сентябрдаги ПҚ-3271-сон “Китоб маҳсулотларини нашр этиш ва тарқатиш тизимини ривожлантириш, китоб мутолааси ва китобхонлик маданиятини ошириш ҳамда тарғиб қилиш бўйича комплекс 1 “Миллий ўзлигимиз ва мустақил давлатчилигимиз тимсоли”. Президент Ш.Мирзиёевнинг ўзбек тилига давлат тили мақоми берилганининг ўттиз йиллигига бағишланган тантанали маросимдаги нутқи // Ўзбекистон овози. – Тошкент, 2019, 22 октябрь. 3

чора-тадбирлар дастури тўғрисида”ги қарорлари, 2019 йил 21 октябрдаги “Ўзбек тилининг давлат тили сифатидаги нуфузи ва мавқеини тубдан ошириш чора-тадбирлари тўғрисида”ги Ўзбекистон Республикаси Президенти Фармони, Ўзбекистон Республикаси Вазирлар Маҳкамасининг 2018 йил 16 февралдаги 124-Ф-сон “Ўзбек мумтоз ва замонавий адабиётини халқаро миқёсда ўрганиш ва тарғиб қилишнинг долзарб масалалари” мавзусидаги халқаро конференцияни ўтказиш тўғрисида”ги фармойиши ҳамда мазкур фаолиятга тегишли бошқа меъёрий-ҳуқуқий ҳужжатларда белгиланган вазифаларни амалга оширишда ушбу диссертация тадқиқоти муайян даражада хизмат қилади. Тадқиқотнинг республика фан ва технологиялари ривожланишининг устувор йўналишларига мослиги. Мазкур тадқиқот республика фан ва технологиялари ривожланишининг I. « Ахборотлашган жамият ва демократик давлатни ижтимоий, ҳуқуқий, иқтисодий, маданий, маънавий-маърифий ривожлантиришда инновацион ғоялар тузишини шакллантириш ва уларни амалга ошириш йўллари » устувор йўналишига мувофиқ бажарилган. Мавзунинг ўрганилиш даражаси. Жаҳон адабиётшунослигида матн поэтикаси билан боғлиқ қатор ишлар қилинган. Арастунинг фикрича, «бир хил нарсани бир хил восита билан тасвирлаган ҳолда ё автор воқеаларга аралашмай ҳикоя қилиши, ёки ўзини худди Ҳомердай тутиши мумкин. Ёки бутун ҳикоя давомида автор ўзлигича қолиши, ёхуд барча акс эттирилувчи шахсларни гавдалантириши мумкин» 2 . Пьер Даниэль Юэ романларнинг пайдо бўлиши ҳақида ХV аср охирларида катта тадқиқотлар яратган 3 . Ф.Г.Гегелнинг романлардаги бадиий-эстетик идеал, ғоя, услуб, пафос, руҳий эврилиш, образ, характер ҳақидаги мулоҳазалари ҳам бугунги кунда ўта муҳимдир 4 . Шуингдек, рус мунаққидларидан В.Г.Белинский, М.М.Бахтин, 2 Арасту. Поэтика. Ахлоқи кабир. Риторика. – Тошкент: Янги аср авлоди. 2012. – Б. 22. 3 Пьер Даниэль Юэ. Романларннг пайдо бўлиши ҳақида рисола. Қуронов Д., Раҳмонов Б. Ғарб адабий- танқидий тафаккури тарихи очерклари. – Тошкент: Фан. – Б.148-157. 4 Гегель, Фридрих Георг. Эстетика.Биринчи жилд. Рус тилидан М.Абдуллаев таржимаси. – Фарғона. 2011. 400 б. 4

Д.Затонский, А.Н.Веселовский, М.Б.Храпченко, В.Виноградов, психологизм муаммоси борасида йирик тадқиқотлар яратган З.Фрейд, Х.Ортега-и-Гассет, К.Г.Юнг сингари файласуф-эстетлар ҳам роман поэтикасида сюжет ва композициянинг баъзи масалаларига аниқлик киритишган 7 . Ўзбек адабиётшунослигида роман ва роман сюжети, бадиий тафаккур ва композицион бутунлик борасида қатор ишлар амалга оширилди. М.Қўшжонов, О.Шарафиддинов, С.Мамажонов, У.Норматов, Н.Каримов Б.Назаров, А.Раҳимов, Ҳ.Умуров, Қ.Йўлдошев, Й.Солижонов, Д.Қуронов, Б.Каримов, сингари олимлар масаланинг айрим қирраларини қисман ўрганилган. 8 Яқин йилларда қилинган тадқиқотлардан М.Шарафиддинова, М.Пирназарова, З.Пардаева, Ш.Дониярова, М.Тожибоева, У.Жўрақулов, И.Якубов, А.Носиров, кабиларнинг диссертацияларида масаланинг айрим қирралари тадқиқ этилган. 9 Бироқ бу назарий тадқиқотларнинг ҳеч бирида истеъдодли ёзувчи Шойим Бўтаевнинг романлари асосида монографик аспектда бадиий сюжет ва композициянинг умумий ва хусусий жиҳатлари ўрганилган эмас. 7 Бахтин. М.М. Эпос и роман // Вопросы литературы. – 1970. - №1. –С. 95-123.; Затонский Д. Искусство романа и ХХ век – М.: Наука, 1982. С.3.; Фрейд З. Введение в психоанализ. В. 4-х.т. – М.: 2000.; Виноградов В.В. О языке художственной прозы. –М.: Наука, 1980.Стр., Виноградов В. Поэтика русский литературы. – М.: Наука, 1976. С. 191-195.; Белинский В.Г. Разделение поэзия роды и виды. ПСС. Т.5. –М.-Л., 1954.; Веселовский А.Н. Историческая поэтика. –Л., 1940.; Храпченко М.Б. О разработке проблемы поэтики и стилистики. Изв. АН СССР, отд. Лит. И языка. 1961. Т.20 В.5.; Хосе Ортега-и-Гассет. Мысли о романе. –В. КН: Эстетика. Философия культур. –М., 1991. С. 265. 8 Қўшжонов М. Ўзбек романчилигининг ривожланиш босқичлари ва жанр хусусиятлари // Адабий турлар ва жанрлар. Уч жилдлик. Биринчи жилд. –Т.: Фан, 1991.-Б. 299-382 ва бошқ; Шарафиддинов О. Абдулла Қаҳҳор (Машҳур кишилар ҳаёти). –Т., 1978; Ўша муаллиф. Чўлпонни англаш. –Т.: Ёзувчи, 1994. Мамажонов С. Услуб жилолари. –Т.: Адабиёт ва санъат нишриёти. 1972; Норматов У. Насримиз анъаналари. –Т., Фан, 1991. Ўша муаллиф. Ўтган кунлар ҳайрати. – Т.: 1997; Ўша муаллиф. Умидбахш тамойиллар. – Т.: Маънавият, 200; Ўша муаллиф. Тафаккур ёғдуси. – Т., 2005; Умуров Ҳ. Бадиий ижод асослари. Ўзбекистон. –Т., 2001. Раҳимов А. Ўзбек романи поэтикаси (сюжет ва конфликт): Филол. Фанлари д-ри. д исс. автореф. – Т.: 1993. ; Қ.Йўлдошев. Ёниқ сўз. –Т.: «Янги аср авлоди». 2006. 458-б. Солижонов Й. ХХ асрнинг 80-90- йиллари ўзбек насрида бадиий нутқ поэтикаси. Фил. фан. док. дис. – Т.: ТАИ, 2002, – 302 б.; Қуронов Д. Чўлпон насри поэтикаси . –Т.: «Шарқ». 2004. 298-б.; Каримов Б. Абдулла Қодирий. –Т.: «Фан». 2006. 181-б ; 9 Шарафутдинова М.О. Особенности повествовательной структур ы узбекского романа ХХ века в контексте мировой литературы. Автореф. дис. док.фил.наук. –Тошкент: ТАИ, 2010, 50 б.; Пирназарова М. Ҳозирги ўзбек романчилигида услубий-шаклий изланишлар. Филол. фанлари д-ри. номзоди. … автореф. –Т.: 2006. 36 б.; Пардаева З. Ҳозирги ўзбек романчилигининг тараққиёт тамойиллари. Филол. фанлари д-ри. дисс. автореф. –Т.: 2003. 68 б;. Дониярова Ш. Истиқлол даври ўзбек романларида миллий руҳ ва қаҳрамон муаммоси. Филол. фанлари д-ри. дисс. … автореф. –Т.: 2016. 70 б.; Якубов И. Мустақиллик даври ўзбек романлари поэтикаси . Филол. фанлари д-ри. дисс. … автореф. –Т.: 2018. 70 б.; Насиров А. Одил Ёқубов романлари поэтикаси. Филол. фанлари д-ри. дисс. … автореф. – Самарқанд, 2018. 70 б.; Шофиев О. Эркин Аъзам насри бадиияти (киноя ва образ). Филилогия фанлари бўйича фалсафа доктори ( PhD ) диссер. автореф. – Самарқанд, 2019. – Б. 51. 5