logo

ALISHER NAVOIY IJODIDA HUSAYN BOYQARO TIMSOLI

Загружено в:

12.08.2023

Скачано:

0

Размер:

290 KB
ALISHER NAVOIY IJODIDA HUSAYN BOYQARO TIMSOLI
M U N D A R I J A
Kirish. ………………………………………………………………………….5
I   bob.   Tarixiy   manbalarda   Alisher   Navoiy   va   Husayn   Boyqaro
munosabati………………………………………………………………………10
1.1. Navoiy   davri   tarixnavisligida   Navoiy   va   Husayn   Boyqaro
munosabatlarining yoritilishi…………………………………………..11
1.2. XX   asr   o‘zbek   navoiyshunosligida   Navoiy   va   Husayn   Boyqaro
munosabatlarining o‘rganilishi………………………………………...21
II   bob.       Navoiy   she’riyatida   Husayn   Boyqaro   timsolining   badiiy
ifodasi………………………………………………..…………………….…35
2.1.           Navoiyning   lirik   janrdagi   asarlarida   shoh   madhi   va   Husayn   Boyqaro
shaxsiyati …...................................................................................................…35
2.2.     Navoiy qasidalarida Husayn Boyqaro shaxsiyatiga ta’rif..................48
III   bob.       Navoiy   dostonlari   va   nasriy   asarlarida   Husayn   Boyqaro
shaxsiyatining badiiy ko‘rinishi......……………………………… ………..55
3. 1.     Dostonlarida shoh va shoir munosabatining badiiy talqini….………55
3. 2.       Navoiy va Husayn Boyqaro ijodiy hamkorligi tasviri………….…..67
Umumiy xulosa  ………………………………………………………….…..78
Foydalanilgan adabiyotlar ro‘yxati …………………………………………80
1   KIRISH
Mavzuning dolzarbligi va zarurati.  Umuman, mustaqillik sharofati tufayli
madaniyatimiz,   ma’rifatimizga   bo‘lgan   e’tibor   kuchaydi   va   shu   asosda
adabiyotimiz chuqur o‘rganilib, qadimdagi yozma manbalardan tortib shu bugungi
kungacha   yozilgan,   yaratilgan   asarlar   olim-   u   fozillar   tomonidan   keng   tadqiq
qilinmoqda.   Ammo   adabiyotimizda   ochilmagan   jabhalar,   muammolar   bir   qadar
kengroqdir.
Shu   bilan   birga   jahon   va   mumtoz   adabiyotimizdagi   janrlar   va   asar
kompozitsiyasi,   sujet   rang-barangligi   bir   qadar   o‘rganildi   va   bu   tadqiqotlar   ilmiy
jihatdan   rivojlanib   borayotgan   nazariy   metodlar,   yangicha   tahlil   va   talqinda
ekanligi muhim ahamiyatga ega. 
Navoiy   yashagan   davrda   ham   uning   ijodini   o‘rganish   keng   kurtak   ota
boshlagan   edi   va   bu   jarayon   XIX-XX   asrlarda   ham   davom   etdi.   Alisher   Navoiy
asarlari Sharq mumtoz adabiyotida alohida ahamiyatga ega bo‘lib, uning asarlarida
kim nimani izlasa, o‘shani topa oladigan asar sirasidan bo‘lib, o‘z davri va hozirgi
zamonda   ham   o‘zining   didaktik   ahamiyati   va   qimmatini   yo‘qotmagan.   Qayd
etilganidek,   uning   asarlari   g‘oyasi   va   mazmun   ko‘lami   keng   bo‘lib,   ularning
adabiy-estetik hamda tipologik xususiyatlarini ilmiy-tasavvufiy g‘oyalar, mezonlar
asosida o‘rganmasdan iloj yo‘q. 
Navoiy   asarlarining     obrazlar   tizimi,   ifodalanishi,   tasvir   doirasi,   uslub
poetikasi   va   mohiyatiga   tasavvufiy-ma’rifiy   masalalar   singib   ketganligi,   bu
tasavvufiy   masalalar   Najmiddin   Komilov,   Ibrohim   Haqqul,   Suyuma   G‘aniyeva,
Aziz Qayumovlar tomonidan yoritilgan. 
Ammo   ushbu   dissertatsiyada   Alisher   Navoiy   va   Husayn   Boyqaro   faoliyati,
ikki do‘stning o‘zaro munosabatlari haqida batafsil ma’lumot berilgan bo‘lib, ular
faoliyati ularga zamondosh va keying davrda ular xarakteriga xos xususiyatlar bir
qancha adiblar va tarixchilar tomonidan yozib qoldirilganligi haqidagi ma’lumotlar
2 yoritilishi bilan birga Navoiy dunyoqarashi, uning odil podshoh , adolatli hukmdor
haqidagi   o‘y-fikrlari   aks   etgan.   Shu   bilan   birga   tadqiqotda   Husayn   Boyqaro
obrazlarining ahamiyati bilan belgilanadi. 
Yuqoridagilarni   asoslagan   holda   shuni   aytish   joizki,   prezidentimiz   Shavkat
Mirziyoyev   Oliy   Majlisga   qilgan   murojaatnomasida:   “Biz   o‘z   oldimizga
mamlakatimizda 3-Renessans poydevorini barpo etishdek ulug‘ maqsadni qo‘ygan
ekanmiz,   buning   uchun   yangi   Xorazmiylar,   Beruniylar,   Ibn   Sinolar,   Ulug‘beklar,
Navoiy   va   Boburlarni   tarbiyalab   beradigan   muhit   va   sharoitlarni   yaratishimiz
kerak.   Bunda,   avvalo,   ta’lim   va   tarbiyani   rivojlantirish,   sog‘lom   turmush   tarzini
qaror   toptirish,   ilm-fan   va   innovatsiyalarni   taraqqiy   ettirish   borasida   ham   milliy
g‘oyamizning asosiy ustunlari bo‘lib xizmat qilishi lozim”, 1
  - deya ta’kidlaganligi
ham ahamiyatlidir.
Mavzuning   o‘rganilganlik   darajasi .   Sharq   dabiyotshunosligida,   umuman,
mumtoz   adabiyotda   bir   qancha   ijodkorlar   orasida   Navoiy   va   u   yashagan   adabiy
muhit,   uning   shoh   Husayn   Boyqaro   bilan   munosabatlar,   ularning   adabiy   hamda
siyosiy aloqalari ko‘pchilikni qiziqtiradi, albatta. 
Ushbu   dissertatsiya   tadqiqidagi   asosiy   masala   Navoiy   va   Husayn
Boyqarolarning   o‘zaro   ijodiy   munosabatlari   va   hamkorligi,   o‘zaro   o‘rganish,   bir-
biriga ta’sir doirasi va shakl darajasidadir.
Jahon   adabiyotshunosligida   Navoiy   ijodini   o‘rganish   bo‘yicha   E.E.Bertels,
V.V.Bartoldlarni   keltirish   bilan   birga   o‘zbek   adabiyotida   S.Hasanovning
“Navoiyning   yetti   tuhfasi”,   H.Qudratullayevning   “Alisher   Navoiyning   adabiy-
estetik   qarashlari”,   S.G‘aniyevaning   “Navoiy   nasri   nafosati”,   Najmiddin
Komilovning   “Xizr   chashmasi”,   “Ma’nolar   olamiga   safar”,   I.Haqqulning   uch
kitobdan   iborat   “Navoiyga   qaytish”,   Aziz   Qayumovning   “Dilkusho   takrorlar   va
ruhafzo ash’orlar” 2
 kabi bir qancha tadqiqotlarni misol qilib keltirish mumkin. 
1
    “Yangi   O‘zbekiston”   gazetasi.   Dunyoni   ma’naviy   tanazzuldan   qutqara   oladigan   mutafakkir.   8-yanvar,2021-y.
https:/yuz.uz>news.
2
  Бертельс   Е.Э.     Избранные   труды.   Т.   Наваи   и   Джами.   –   М.:Наука,   1965;     Ҳасанов.   С.   Навоийнинг   етти
туҳфаси. – Т.: Ғафур Ғулом, 1991; Комилов. Н. Хизр чашмаси. – Т.: Маънавият, 2005; Қаюмов А. Дилкушо
3 Yaqin   yillarda   Navoiy   va   Husayn   Boyqaro   munosabatlari   borasida   bitiruv
malakaviy   ishi   mavjud   bo‘lsa-da,   unda   Navoiyning   “Tarixi   muluki   ajam”   asari
xususida   to‘xtalingan.   Ushbu   magistirlik   ishida   Navoiy   asarlari   bilan   bir   qatorda
o‘z   davridagi   tarixiy   asarlarda   bu   ikki   arbob   haqida,   ular   munosabatlari   haqidagi
ma’lumotlar berilishi bilan ahamaiyatlidir. 
Tadqiqotning   maqsadi.   Dissertatsiyadan   ko‘zlangan   maqsad   Navoiyning
“Hiloliya” qasidasi, “Majolis un-nafois”, “Xamsa”, “Mahbub ul-qulub”, “Xazoyin
ul-maoniy” debochasida Husayn Boyqaro timsolini yaratishdagi mahorati, Husayn
Boyqaro   obrazini   gavdalantirishda   shoir   e’tiboridagi   jihatlarni   tadqiq   qilish,
Navoiy ijodida Husayn Boyqaroga bag‘ishlangan qismlarni tahlil qilish va Navoiy
va Boyqaro davrida yaratilgan tarixiy asarlar;  Zayniddin Muhammad Vosifiyning
“Badoye   ul-vaqoe’”,   Xondamirning   “Makorim   ul-axloq”,   Mirxondning   “Ravzat
us-safo”,   Mirzo  Haydar   Dog‘lotning   “Tarixi   Rashidiy”,   Boburning   “Boburnoma”
kabi   asarlarini   o‘rganishda   shoir   va   shoh   Sultonning   bolalikdan   do‘st   ekanligi,
do‘sti   Husaynning   taxtga   chiqqanidan   so‘ng   saroyda   xizmatda   bo‘lganligi   kabi
ma’lumotlarni yoritishdn iboratdir.
Shularni nazarda tutgan holda dissertatsiya  ishining vazifasi quyidagilardan
iborat:
-   Husayn Boyqaro va Alisher Navoiy munosabatlarini o‘rganish;
- Shoh obrazining Navoiy ijodida aks etishi;
- Husayn   Boyqaro   va   Navoiy   munosabatlarini   o‘rganishda   ijodkor   va
hukmdor,   davlat   arbobi   va   shoh,   buyuk   mutafakkir   va   iste’dodli   shoir
chizgilarini yoritish;
- Navoiy   davri   manbalari   va   keying   davr   manbalarining   solishtirma
o‘rganilishi tadqiqi;
- Navoiy   va   Husayn   Boyqaroga   xos   bo‘lgan   fazilatlarning   ham   Navoiy
asarlarida, ham  zamondoshlari  asarlarida qayd etilishiga asosiy  e’tiborni
qaratish.
такрорлар ва руҳафзо ашъорлар. – Т.: Шарқ, 2014.
4 Tadqioqot obyekti  sifatida Alisher Navoiyning 20 jildlik MAT dan joy 
olgan   “Xazoyin   ul-maoniy”,   “Xamsa”,   “Badoye   ul-bidoya”,   “Vaqfiya”,   “Majolis
un-nafois”,   “Mahbub   ul-qulub”,   “Munshaot”   kabi   asarlari   va   Zayniddin
Vosifiyning   “Badoye   ul-vaqoye’”,   Bobur   “Boburnoma”si,   Xondamir   “Makorim
ul-axloq”,  “Navoiy zamondoshlari xotirasida” asarlari, Oybek “Navoiy” romani va
MAT  ning 13-jildi  va Olim  Sharafiddinov “Alisher  Navoiy”, Aziz Qayumovning
“Dilkusho   takrorlar   va   ruhafzo   ash’orlar”,   Suyuma   G‘aniyevaning   “Alisher
Navoiy” kabi adabiyotimizning bir qator vakillari asarlariga murojaat qilindi.
Tadqiqot   predmeti ni   Alisher   Navoiy   va   Husayn   Boyqaro
munosabatlarining talqin va tahlili tashkil qiladi. 
Tadqiqot   usullari   tasniflash,   tarixiy - qiyosiy,   statistik,   biografik   kabi   tahlil
usullaridan foydalanildi.
Tadqiqotning   ilmiy   yangiligi.   Navoiy   ijodida   shoh   madhiga   berilgan
o‘rinlar, uning adolatli hukmdor haqidagi qarashlari Husayn Boyqaro timsolida aks
etishi,   odil   podshoh   ekanligini   ta’kidlaydigan   madhiya,   g‘azal,   baytlar   tahlil
etilganligi. 
Zamondoshlari xotirida ikkala yetuk shaxs xatti-harakat va muomala, ishlari
ularning   munosabatlarida   aks   etganligini   ochib   berilganligi   va   to‘la   qonli
yoritilganligi bilan ahamiyatlidir.
Tadqiqot   natijalarining   ishonchliligi.   Qo‘llanilgan   usullar   va   nazariy
ma’lumotlarni   ochib   berishda   aniq   ilmiy   manbalarga   tayanilgani,   tahlilga
tortilgani,   nazariy   fikr   va   xulosalarning   amaliyotga   joriy   etilgani   bilan
xarakterlanadi. 
Tadqiqotning   nazariy   va   amaliy   ahamiyati.   Dissertatsiyaning   nazariy   va
amaliy   ahamiyati   adabiyotdagi   asarlar   tarkibida   yashirin   qolayotgan   g‘oyaviy-
badiiy   sir   va   haqiqatlarni   yanada   yorqinroq,   aniqroq   ochish,   Navoiy   va   Husayn
Boyqaro   munosabatlariga   bog‘liq   bo‘lgan   ma’no-mohiyatni   to‘g‘ri   anglashga
5 xizmat qilishi bilan belgilanadi va e’tibordan chetda bo‘lgan jihatlar bilan yaqinroq
tanishishga imkon beradi. 
Tadqiqotning   amaliy   ahamiyati   oliy   o‘quv   yurtlari,   maktablar,   akademik
litsey o‘quvchilari uchun manba sifatida xizmat qiladi.
Dissertatsiyaning tuzilishi va hajmi.   Dissertatsiya kirish, uch bob, xulosa,
adabiyotlar ro‘yxatidan tashkil topgan bo‘lib, umumiy hajmi 83 sahifadan iborat.
6 I bob. Tarixiy manbalarda Alisher Navoiy va Husayn Boyqaro    
                                         munosabati
1.1. Navoiy davri tarixnavisligida Navoiy va Husayn Boyqaro 
munosabatlarining yoritilishi
Bugungi kunda Navoiydek shaxsni tanimagan va bilmagan zot yo‘qki, uning
bu daraja  mavqeyi  va  dunyo  tan olgan  ijodkor   sifatida o‘z  davrida  ham,  bugungi
kunda ham shuhrat topishida oilaviy muhit va otasi G‘iyosiddin Kichkinaning o‘rni
beqiyosdir.   Bu   esa   uning   benihoya   fozil   shaxs   bo‘lganligidan   darak   beradi:
farzandini ilm-hunar bezaklari bilan ziynatlabgina qolmasdan hidoyat nurlari bilan
ongi va shuurini ravshan qilishga urindi va bu qilgan harakatlari behuda ketmadi,
otasidan   meros   qolgan   fazilat   sifatida   nodiri   davronlik,   izzati   tamkinlik   kursisida
muqim   qoldi.   Davr   podshosi   Sulton   Husayn   mirzo   uning   foydali   nasihatlaridan
bahramand,   munosib   sahobalari,   martabali   arboblar   uning   yoqimli   suhbatidan
minnatdor va rozi, o‘zgalar yetisholmaydigan yig‘inlari fozillar jam bo‘ladigan joy,
oliy dargohi esa fuqaroning murojaatgohi, karamli eshigi muhtojlar uchun hamisha
ochiqdir… 3
Shu   jihatdan   Navoiy   shaxsiyati   va   ijodi,   kimlar   bilan   qanday   muomalada
bo‘lganligi, ayniqsa, bolalikdan maktabdosh do‘sti, shoh va shoir Husayn Boyqaro
hayot yo‘li, uning Navoiy bilan munosabati ko‘pchilikni qiziqtiradi. 
 Ular kichikligidan hammaktab bo‘lganligi va birga o‘sib-ulg‘ayishi ularning
kelgusida   hamkor   bo‘lib   siyosiy   yo‘lda   borishlariga   turtki   bo‘ladi,   hatto   ijodiy
faoliyatda   o‘zaro   bir-birlariga   ta’sir   qilib,   bir-birini   ilhomlantirgandir.   Ya’niki
Navoiydek   Husayn   Boyqaro   ham   ijod   bilan   shug‘ullanib,   o‘ziga   “Husayniy”
3
 Давлатшоҳ Самарқандий. Шоирлар бўстони. – Т., 1981.  189- б. 
7 taxallusini   tanlaydi.   Bu   haqida   Boburning   “Boburnoma”sida   quyidagicha
tavsiflanadi:   “Tab’i   nazmi   bor   edi.   Devon   tartib   qilib   edi.   Turkiy   aytur   edi.
Taxallusi   “Husayniy”   edi.   Ba’zi   baytlari   yomon   emastur,   vale   mirzoning   devoni
tamom bir vazndadur. Bovujudkim, ham yosh va ham saltanat bila ulug‘ podshoh
edi,   kichiklardek   qo‘chqor   saqlab,   kabutar   o‘ynar   edi,   tovuq   ham   urushqa   solur
edi.” Navoiyning Husayn Boyqaro saroyining va demakki, o‘z zamonasining tengi
yo‘q   shoiri   ekanligi,   shoir   bo‘libgina   qolmay   amir-begi   va   musohib,   ya’ni
suhbatdoshi   ekanligi   barchaga   ma’lumdir.   Bobur   o‘zining   esdalik   asarida   uning
o‘xshashi yo‘q shoirligi, aynan forsiyda emas, turkiyda she’r yozgan shoir sifatida
tilga   oladi   va   olti   masnaviy   shaklda   kitob   tartib   bergani   va   ularning   beshtasi
“Xamsa”, oltinchisi esa “Lison ut-tayr” bo‘lib, to‘rt devondan iborat “Xazoyin ul-
maoniy” kitobilaridir deb to‘xtalib o‘tadi. 4
Husayn   Boyqaro   haqida   Navoiyning   bir   qancha   asarlarida,   jumladan,
“Xamsa”   dostonlari   tarkibida   ,   “Tarixi   mulki   ajam”,   “Majolis   un-   nafois”,
“Hiloliya”,   “Vaqfiya”   kabi   asarlarida   ma’lumot   beriladi.   Shuningdek,   Alisher
Navoiy   va   Sulton   Husayn   Boyqaro   o‘rtasidagi   munosabatlardan   darak   beruvchi
eng ishonchli manbalar bu o‘sha davrda yaratilgan tarixiy asarlardir: Mirxondning
“Ravzat   us-safo”,   Xondamirning     “Makorim   ul-axloq”,   “Habib   us-siyar”,
Zayniddin   Vosifiyning   “Badoye   ul-vaqoe”,   Boburning   “Boburnoma”   asarlaridir.
Bu asarlarda Husayn Boyqaroning taxtga chiqishi, undan keyingi faoliyati, Alisher
Navoiyning   o‘ziga   xos   sifatlari,   ularning   do‘stona   munosabatlarida   bir-birini
tinglay   olishi   yoki   sulton   Husayn   Boyqaro   bilan   Yodgor   Muhammad   mirzo
(Shohrux nevarasi Sulton Muhammadning o‘g‘li) o‘rtasida toj-u taxt uchun davom
etgan   qonli   kurash   mobaynida   g‘alabaga   erishish   uchun   mashvaratlarda
Navoiyning fikrlariga alohida e’tibor qaratishida ko‘rishimiz mumkin. 
Ushbu asarlarda Navoiy shoir, davlat arbobi, yetuk mutafakkirligi yoritilgan.
Husayn   Boyqarodek   shoh   va   Alisher   Navoiydek   qalami   o‘tkir   shoir   do‘stligi   shu
4
  Zahiriddin Muhammad Bobur. Boburnoma.  – Toshkent: “Fan” nashriyoti, 2019. 170-179-betlar.
8 qadar   mahkam   bo‘lganki,   Husayn   Boyqaro   har   bir   ishni   amalga   oshirishda   goh
yashirin,   goh   oshkora   tarzida   maslahat   oladi.   Gap   isboti   sifatida   Xondamirning
“Makorim ul-axloq”   asarida keltirgan hikoyatini keltirish o‘rinli: “Mirzo Yodgor
Muhammad   poytaxt   Hirotni   bosib   olgan   paytda   Sultoni   sohibqiron   zamon
taqozosiga ko‘ra, Maymana va Faryob tomonga yo‘llandi. U bir kuni shu viloyatda
tadbirli   va   yo‘l   ko‘rsatuvchi   Amirni   yashirin   bir   joyga   chaqirib,   u   bilan
maslahatlashish maqsadida shunday dedi:
Eshitishimizcha,   turkmanlar saltanat  poytaxti  Hirotda jabr-zulm  bayrog‘ini
tikibdilar.   Mirzo   Yodgor   Muhammad   esa   o‘ta   rohat-farog‘at   va   g‘aflatda   aysh-
ishrat   chirog‘ini   yoqqanmish.   Shunga   ko‘ra,   ko‘nglimdan   shu   narsa   o‘tmoqdaki,
agar sizning fikringiz shuni taqozo qilsa, u tomonga yurish qilsak. Shoyad ishimiz
o‘ngidan   kelib,   Yaratguvchi   Tangrining   omonatlari   bo‘lgan   xalq   zulm   va
mashaqqat changalidan qutulsalar.
Ul   Hazrat   mumkin   qadar   bu   fikrni   ma’qullab,   ushbu   rejaning   yashirin
tutilishi   lozimligini   uqtirdi   va   Xudo   ko‘ngliga   solgan   narsalarni   so‘zlovchi   tili
bilan shunday dedi: 
-Bu gap menga ham aytilmaganida yaxshiroq bo‘lgan bo‘lardi.
Shunda Sohibqiron Sulton:
-Bu   masalada   haddan   ortiq   ehtiyotkorlik   qilinishining   va   bunchalik   qattiq
turib so‘rashning sababi nimada? – deb so‘radi. 
Ulug‘ martabali Amir shunday javob berdi:
-Bu   gapni   sir   saqlash   o‘ta   zarurdir.   Chunki   har   kuni   bizning   odamlarimizdan   bir
guruhi Mirzo Yodgor Muhammadning oldiga qochib o‘tmoqdalar. Bunday kishilar
(Mirzo   Yodgor   Muhammadga)   ushbu   xabarni   yetkazishdan   ko‘ra   qimmatliroq
sovg‘a   topolmaydilar…   .”.   Bu   haqida   ma’lumot,   Navoiy   mulohazalariga   e’tiroz
bo‘lmagani Mirxondning “Ravzat us-safo” asarida ham bor. 5
5
  Навоий замондошлари хотирасида. “Адабиёт ва санъат” нашриёти, 1985. 32-35- бет.
9 Husayn   Boyqaro   Alisher   Navoiyga   kuchli   ishonch   bildirganligidan   uni   o‘z
saroyida   muhrdor,   keyinchalik   esa   amir,   Astrabodga   hokim   qilib   tayinlaydi.
Davlatshoh Samarqandiyning “Tazkirat ush-shuaro” asarida Navoiy do‘sti Husayn
Boyqaro saroyida 20 yil muhrdorlik lavozimida turganligi va qasida, masnaviy va
g‘azal   janrlarida   ijod   qilishi,   bu   she’rlarini   fors-tojik   va   o‘zbek   tillarida   yaratgan
yetuk   shoir   sifatida   tilga   oladi.   Husayn   Boyqaro   taxtini,   yurtni   boshqarishda
Alisher   Navoiydek   do‘stini   yonida  bo‘lishini   xohlagan,   chunki   Navoiyning  o‘tkir
mulohazalari   davlat   ishlarida   doimo   foyda   bergan.   Shuning   uchun   ham   amir
Alisherni   oliy   martabaga   ko‘tarishga   harakat   qilgan:   “Jahongir   podshohning   fikri
hamisha   xayr-sahovatlarga   tartib   beruvchi,   jamoat   foydalanadigan   imoratlarni
bunyod qiluvchi, latif ta’bi va sof ko‘ngilliligi bilan tengi yo‘q amir Alisherni oily
martabaga   ko‘tarishga   qaratilgan   edi,   saltanat   va   podshohligi   tonggi   avvalidan
katta   qutlug‘   muhrni   ul   janobning   qo‘liga   topshirib   qo‘ydi.   Amir   Nizomuddin
Alisher   bir   necha   vaqt   muhrdorlik   vazifasida   turgandan   keyin   bu   mansabdan
iste’foga   chiqdi   va   amir   Nizomudddin   Shayx   Ahmad   Suxayliyni   muhrdor   qilib
tayinlashni podshohdan iltimos qildi. Xoqoni Mansur bu iltimosni qabul qilib, 876
yilning sha’bon (1472-yilning yanvar) oyida bandanavoz podshoh e’zozlash lozim
bo‘lgan   amir   Navoiyni   yuqori   mansabga,   devoni   oliy   amirligi   mansabiga
tayinlamoqchi   bo‘ldi.   Amir   Nizomuddin   Alisher   boshda   bu   mansabni   qabul
qilmadi va dediki, “men hozirda nilufar ostonaning ichkilari jirg‘asida o‘ltiribman,
mansab   egasi   emasman,   lekin   osmon   hashamatli   taxtga   boshqa   ulug‘   amirlardan
ko‘ra   yaqinroqman.   Bordi-yu,   amirlik   mansabiga   ega   bo‘ladigan   bo‘lsam
muqarrarki,   mavjud   turaga   binoan   ba’zi   barlos   va   orlot   amirlar   mendan   yuqori
o‘tiradigan   bo‘ladi,   bas   shunday   ekan,   amirlik   martabasiga   kafillik   qilish   mening
martabamni pasaytiradi”. Xoqoni Mansur bu uzrni qabul qilmadi va “oily darajali
amirlardan amir Muzaffar barlosdan boshqa hech kim amir Alisherdan avval muhr
bosmasin”,- degan humoyun hukm e’lon qilindi.
10 Shundan   keyin   sulton   hazratlarining   yaqin   do‘sti   xoqonning   munosib
xohishiga binoan devoni oliy amirligi mansabini egalladi va tillabof jubba hamda
kulohi navro‘ziy bilan sarafroz etildi…”. 6
Shu   bilan   birga   shuni   aytish   kerakki,   Navoiy   sidqi   dildan   o‘z   vazifasini
bajarganki,   saroydagi   kamchilik,   xatolarni   to‘g‘rilashga,   Husayn   Boyqaro
ishonchini oqlashga, umuman, xalq dardini tinglashga va uni daf etishga intilganki,
bu uning oqilona ishlarida yaqqol namoyon bo‘ladi: “Shunday voqealar ham ko‘p
bo‘lganki,   hazrati   sohibqironning   devon   xizmatchilari   ba’zi   bir   zarur   xarajatlar
uchun   xalq   ustiga   og‘ir   soliqlar   yuklamoqchi   bo‘lganlarida   ulug‘   amir   xalqning
qiynalmasligi   va   bu   hol   saltanat   nizomiga   buzuqlik   solmasin   uchun   bu
mablag‘larni o‘z hisobidan to‘lab yuborardi”. 7
 
Xalqning dardini eshitish bilan bir qatorda adolat tomonda turardi: “Bir kuni
Sulton   Husayn   Mirzo   amir   Alisher     bilan   xilvatda   o‘ltirib   har   bobdan   suhbat
qurardi.   Mirzo   hikmat   durjini   ochib,   amir   Alisherdan   so‘radi:   “Xaloyiq   faqir
haqqinda   na   so‘z   deyurlar?”   Amir   Alisher   javob   berib,   Sizni   dodu   adlda,   lutfu
karamda,   saxovatu   shijoatda,   bahodirligu   dilovarlikda   yagona   bilishadi,   dedi,
Mirzo:   “Mening   maqsadim   mening   g‘iybatimda,   mening   ayblarim   haqinda   xalq
nimalar deyayotganin bilmoqdir”, dedi. Amir Alisher:
- Kecha kelayotsam bir bolaxonadan ovoz keldi. Sekin yaqin borib eshitsam,
bir   kishi   shundoq   demoqda  edi:   “Sulton  Husayn   Mirzoning   barcha   qilig‘i,  axloqi
joyida, ko‘ngildagidek Benazir odam… Ammo ahvoli peshonasida bemuruvvatlik,
haqiqatsizlik yozilgan. O‘zining eski xizmatkorlarini va qullarini, yillar davomida
unga itoat kamarini jon beliga bog‘lab, qullik yuzini yelkasiga qo‘yganlarni inoyati
nazaridan   uzoqlashtirib,   ularni   oyoq   ostiga   tashladi…”   Men   bir   kishidan   uning
kimligini surishtirdim. Uning ismi Amir Jahongir barlos ekan. “Men ancha muddat
6
  Навоий замондошла ри хотирасида. “Адабиёт ва санъат” нашриёти, 1985. 1 21 - бет.
7
  Ғиёсиддин Хондамир. Макорим ул-ахлоқ. – Т., 2015. 117-б.
 
11 o‘z   umrim   naqdini   sarflab   xizmat   qildim.   Hozir   ahvolim   shu   tarzdaki,   undan
battarini tasavvur qilib bo‘lmaydi”, debdi. 
Buni eshitib Mirzoning avzoyi o‘zgardi. Keyin dedi: 
-Maxdum,   Siz   bilmaysizmi,   u   qanaqa   odam?   Men   unga   bir   oz   inoyat
ko‘rsatsam, takabbur boshini Surayyo avjiga yetkazib, har kuni  bir kishini o‘ldirib
yurmasmikin?!
-Siz   to‘g‘ri   aytdingiz.   Ammo   xalq   buni   tushunmaydi.   Unga   rioyat
qilganingiz,   tarbiyalaganingiz   ma’qul.   Agar   qiyinchiliklar   kurasida   vujudi   naqdi
zanglaridan tozalangan bo‘lsa… har na qilinsa ham arziydi…
-Uning ishini Sizning oliy ixtiyoringizga topshirurmiz.
…Amir   Jahongir   Turshizga   hokim   qilib   jo‘natildi,   lekin   u   yerning   xalqi
sarkash   va   takabbur   edi.   Ular   ko‘pincha   o‘z   hokimi   yoki   dorug‘asini,   u   agar
o‘zidan ketadigan bo‘lsa, podsho ruxsatisiz yo‘qotishardi. Amir Jahongir bu yerga
kelishi   bilan   bir   necha   buzuqilar   to‘dasiki,   ularni   cho‘g‘ul   der   edilar,   uning
huzuriga   to‘planib,   fitna   qo‘zg‘atib,   yomon   qiliqlar   o‘rgata   boshladilar.   Ish
shungacha   borib   yetdiki,   xalq   molu   joniga   qo‘l   uzatadigan,   xotinu   farzandlari
nomusiga tegadigan bo‘ldi. Amir Alisher yoniga bir to‘da odamlar keldi. U o‘ylab
qarasa,   uning   ishlari   uni   qatl   etish   yoki   yo‘qotishga   sabab   bo‘la   olmaydi.   Mir
kelgan odamlarga: “Sizlar doim o‘zboshimchalik, fitna va noxushlik qilib yurasiz,
hokimu   dorug‘alaringiz   bilan   kelisholmaysiz.   Endi   sizlarning   adablaringizni
beradigan   vaqt   keldi”,   deb   qo‘rqitib,   podshoga   arzga   borishga   yo‘l   qo‘ymay,
jo‘natib yubordi.
Amir Alisher himoyasiga e’timod qilgan Amir Jahongir arzga kelganlardan
uchta   oqsosolni   qatl   qildirdi.   Turshiz   xalqi   qora   kiyib,   ikki   yuzga   yaqin   kishi
Johonoro   chorbog‘i   eshigiga   to‘planishdi,   nolayu   fig‘on   chekishdi.   Mirzo   haram
ichkarisidan turib, bularning dodu faryodidan qo‘rqib so‘radi: “Nima gap, ularning
12 g‘ulg‘ulasi   boisi   nima?”     Unga   Javob   berishdi:   “Turshiz   ahli   Amir   Jahongir
dastidan   arzga   kelibdi”.   Mirzo   Amir   Alisherni   chaqirtirib,   ta’na   qilibdi:   “Tarbiya
qilganingiz   ustidan   dod   deb   kelganlarning   dodiga   yeting!   Shariat   hukmiga   amal
qilish lozim”.
Barcha   xatolarini,   jinoyatlarini   hisobga   olib,   Amir   Jahongirni   qatl   etish
to‘g‘risida Turshiz xalqi vakillariga nishon yozib berishdi. Ular borib, hokimlarini
olib tashladilar va toshbo‘ron qilib o‘ldirdilar.” 8
Hamma   davr   va   zamonda   ham   oraga   nifoq   soladigan   kimsalar   topilgan,
xuddi   shunday   ba’zi   saroy   amaldorlari   Husayn   Boyqaro   va   Alisher   Navoiy
munosabatlariga   putur   yetkazmoqchi   bo‘lganlar,   ular   o‘rtasiga   g‘avg‘o   solishga
harakat   ham   qilishar,   balki   Navoiyni   yerga   urib,   o‘zini   undan   ustun
ko‘rsatguvchilar ham bo‘lgan. Vosifiyning ma’lumotlarida bu hodisani ko‘rishimiz
mumkin .
Mirxondning   “Ravzat   us-safo”   asarida   va   XX   asr   yozuvchisi   Oybek
qalamiga mansub “Navoiy” romanida Majididdin Muhammad boshliq ba’zi saroy
a’yonlari   o‘z   manfaatlarini     o‘ylab,   Navoiydek   xalq   dardini   o‘ylovchi   va   xalq
ichida   rivojlanish,   to‘kin-sochinlik   bo‘lsagina   podsho   taxti   muqarrar   bo‘lishini
anglovchi   shaxsni   podshodan   uzoqlashtirishga   uringanliklari   va   bu   borada   hech
narsadan qaydmasligini ularning amallarida ham ko‘rishimiz mumkin. Hattoki bu
o‘rinda   Majididdindan   so‘ng   bosh   vazirlik   maqomini   qo‘lga   kiritgan
Nizomulmulkni ham keltirish mumkin. 
Alisher Navoiy 1472-yilda amorat mansabiga chiqqanida xoja Nizomulmulk
Havofiy   devon   vazirligiga   tayinlanib,   Majduddin   Muhammad   parvonachilik
mansabiga   tayinlanadi.   Shu   jumladan,   podshoh   devonxonada   bo‘lganda   taxtda
ultirishi va hokimlarning ishlari haqida biror ma’lumot kelsa, yozib qolishi farmoni
yoziladi. To‘g‘ri, Majididdin Muhammad sodiqlikda bo‘sh ketmagan esa-da, xalq
8
  Зайниддин Маҳмуд Восифий. Бадоеъул вақоеъ. – Т., 1979. 101-102- бетлар.
13 dardini tinglamas va adolat bilan qaror qabul qilmas, Navoiyga esa g‘araz va xasad
ko‘zi bilan boqqan. 
Sulton Husayn Boyqaroga bir muhim ish uchun  ikki tuman kepakiy muhim
bo‘lib qoladi-yu, ikki vazirdan bu chorasi borligini so‘rab murojaat qilganida xzina
bo‘shligi   uchun   ular   javobi   bo‘lmagach   parvonachi   Majididdin   Muhammad
paytdan   foydalanib   Husayn   Boyqaro   ishonchioga   kiradi:   hazrat   Sultonga   200
tuman kerak bo‘lganda ham bu ikkisi topishi zarurligi, negaki har yili bu ikkio xoja
mablag‘nki   devondan   olishganlarini   va   shu   jihatdan   ikki   tuman   emas,   undan
ziyodasini   topib   berishlari   kerakligini   aytadi.   Bu   o‘rtaga   Navoiyning   qurilishga
sarflayotgan pullari xazinadan olinayotganini aytib o‘tadi. Aqcha topishda bemalol
unga – Majididdinga ishonishi mumkinligi aytib, bir zumda “mo‘taman as-saltana
va   mo‘tamad   al-mulk”   (ya’ni   “Saltanatning   ishongan   va   podsholikning   e’timodli
kishisi”)   maqomiga   erishib   oladi:   bu   bilan   yorliqlarga   muhr   bosish,   arz
qiluvchilarga   javob   qilish,   dodxohlarning   muhim   ishlarini   bajarish,   amirlar,
vazirlar,   sadrlar,   ichkilar   va   xos   xizmatkorlardan   birontasi   o‘zini   undan   yuqori
tutmasligi   darajasiga   erishadi.   Ammo   undan   oldin   xalq   dardini   o‘ylovchi
Navoiydek   shaxsni   saltanatdan   uzoqqa   yuborish   zarur   edi   va   bunda   Astrabod
hokimligiga   jo‘natish   maqbul   yo‘l   edi   va   Navoiy   bu   vazifani   bo‘yniga   olib
Astrabodga jo‘nagach, bu oliy farmon amalga oshadi, barcha saroy ayonlari uning
xizmatiga bel bog‘laydilar. Nizomulmulkning qo‘l ostidagi xizmatchilarini hibsga
olib, bor narsalarini tortib oladi va qisqa muddatda 2000 tuman hosil qilib, davlat
xazinasiga   topshiradi.   Bu   vazifada   turgan   vaqtida   Navoiyni   o‘ldirishga   ham
uringanligi va zulmining, kibrining ortib ketishi oqibatida uch yildan so‘ng jazo-yu
quvg‘inga   uchrab,   Xurosondan   qochish   yo‘lini   tutadi   va   muborak   Makka   yo‘lida
kasalga chalinib, dunyodan o‘tadi. 9
Shu   orada   Husayn   Boyqaro   Navoiydek   shaxsni   oldiga   chaqirib,   ya’niki
Navoiyning   oxirgi   maktubiga   javoban   Hirotga   qaytishiga   ruxsat   beradi.
Navoiyning   ukasi   Darvish   Ali   akasiga   nisbatan   Majididdinning   unga   muxolif
9
    Навоий замондошла ри хотирасида. “Адабиёт ва санъат” нашриёти, 1985.  39-40- бет.
14 bo‘lib,   isyon   eshiklarini   ochganligini   va   ba’zi   gaplarni   bir   necha   marta
eshitganidan   so‘ng   Husayn   Boyqaroga   xoja   Majididdinning   qo‘lini   adolatpanoh
amirlarning   peshidan   olib   tashlamagundek   bo‘lsa,   unga   dushmanlik   yo‘lini
tutishga   qaror   qilganligini   aytadi   va   Majididdin   shu   asnoda   vazifasidan
bo‘shatilgach Darvish Ali Husayn Boyqaro oldiga Murg‘ob yoqasiga borib, aybiga
iqror bo‘ladi. Va u avf etiladi. 10
Uzoqni   ko‘radigan,   ziyrak   va   dono   kishilar   sirasidan   bo‘lgan   Navoiy   ibrat
yuzasidan   dunyo   ishlariga   hirs   qo‘ymagan   va   oxiratdan   g‘ofil   bo‘lmasdan   bu
borada   8   marta   Makka   ziyoratiga   borishga   taraddudlanadi,   ammo   xalqqa
kerakligini   his   qilgan   holda   yo‘lidan   qaytishga   majbur   bo‘ladi   va   bu   safarga
chiqishda Husayn Boyqaro bilan bamaslahat va uning roziligi bilan yo‘lga chiqqan
edi…   ,   lekin   Makka   ziyoratiga   boruvchilardan   o‘z   yordamini   ayamaydi,   o‘z
nomidan ham odam yuboradi. 
Mamlakat   obodchiligi   yo‘lida   Navoiyning   hissasi   behad   katta.   Robotlar,
xonaqoh,   masjid   va   madrasalar   qurilishida   ham   aynan   Husayn   Boyqaro   bilan
bamaslahat   fikr   yurgizib,   ko‘pdan   ko‘p   qurilishlar   pulini   o‘z   yonidan   to‘laydi.   U
tamom   himmatini   va   mo‘tabar   ishtiyoqini   oxirat   ishlariga   sarf   qildi,   o‘z   mulkini
xayr-ehson   qildi   va   xayrli   ishlarga   ketqazdi.   Davlatshoh   Samarqandiyning   e’tirof
etishicha, o‘sha joylarga qilgan vaqflari muomalada yurgan pul hisobida taxminan
500 tuman kepakiyni tashkil etadi.
Xususan,   Xondamirning   “Xulosat   ul-axbor”asarida   keltirilishicha,   Xuroson
poytaxti   Hirotda   Navoiy   harakatlari   bilan   Injil   yoqasida   masjidi   jome,   madrasa,
xonaqoh,   shifoxona   va   hammom   bino   bo‘ladi.   Navoiy   boshchiligida   bir   qancha
me’mor   va   odamlar   –   xalq   birgalashib   tirishib   qilgan   harakatlari   bilan   Tus
viloyatining yuqori qismida joylashgan Chashmayi gul suvi Mashhad shahriga suv
olib kelinadi:
Mazhari davlat Alisher, ulki sheri haq erur,
Har maorikda oning fathu saodat yovari.
10
  Oybek .  Navoiy. – Toshkent: Yangi nashr, 2019. 455-461- betlar.
15 Sulton   Abulfath   G‘iyosiddin   Muhammad   ibn   Som   o‘z   hukmronligining   so‘nggi
paytlarida Jome masjidi qurdirgan bo‘lib, Sulton Husayn podsholigida zilzila sabab
uning toqi va maqsurasi shikast topgan bo‘lib, bu ahvol olijanob Sulton hazratlari
Sulton Husayn yaqin do‘sti amir Alisherning ravshan xotiriga nur sochib, tamomi
oliy   himmatini   ushbu   sharofatli   masjid   binosini   yangilash   va   o‘sha   oliy
ibodatxonaning   asoslarini   mustahkamlash   ishini   jadallatishga   qaratdi,   so‘ng
musulmonlar   podshosidan   ijozat,   ulug‘   va   muqaddas   mashoyixlar   arvohidan
ko‘mak   olib,   1498-yilning   aprel-may   oylari   orasida   dastlab   maqsuraning   qulab
tushgan   gumbaz   va   peshtoqini   tiklashni   buyurdi,   so‘ngra   tajribali   me’morlar
hamda mudaqqiq muhandislarning ma’qullashi bilan mustahkam bo‘lmagan o‘sha
binoni tuzatishga amr qildi… 
Alisher  Navoiy ushbu  qurilish jarayonida boshqa  ishchilar  qatori  ular  bilan
yelkama-yelka   turib,   ular   kuchiga   kuch   bag‘ishlardi.   Ya’ni   har   kuni   qurilish
bo‘layotgan   joyga   borib,   aksar   hollarda   etagini   qayirib   boshqa   ishchilar   qatorida
ishlardi.   Uning   ushbu   sa’y-harakati   va   g‘ayrati   ushbu   qurilishni   tugallashga
qaratilgan   edi.     Alisher   Navoiy   usta   me’morlar   va   oddiy   ustalardan   tortib
hunarmandlargacha bo‘lgan kishilarga qimmatbaho kiyimlar kiygizib, ular ishlarini
juda katta e’tibor bilan kuzatib, o‘z mulohazalarini bildirar va bundan ishchilar va
usta   hunarmandlar   uning   bu   daraja   har   ilmdan   boxabarligidan   hayratlanishar   va
unga bu tomondan ham tan berishar edi. Navoiyning bu harakatlari qurilish ishiga
o‘z ta’sirini o‘tkazib, Xudoning marhamati va podshohning cheksiz diqqat-e’tibori
va   yordami   bilan   uch-to‘rt   yil   cho‘zilishi   mumkin   bo‘lgan   bu   ish   olti-yetti   oyda
poyoniga yetadi. 11
Umuman,   Navoiy   Husayn   Boyqaroning   shu   qadar   yaqin   kishisi   bo‘lganki,
hatto   Sulton   Husayn   va   uning   o‘g‘illari   bilan   aloqasi   yaxshi   bo‘lishida   –   o‘zaro
kelishmovchiliklari   yuzaga   kelganda   Navoiy   ular   munosabatlari   bardavom
bo‘lishida   o‘z   xizmatini   ayamagan,   aynan   insofga   chaqirishda   Husayn   Boyqaro
Navoiyni elchi tarzda o‘g‘li Badiuzzamon mirzo oldiga yuboradi va doim kelishish
11
  Ғиёсиддин Хондамир. Макорим ул-ахлоқ. –Тошкент, 2015. 73-бет.
16 muvaffaqiyat bilan yakun topar edi. Faqat Astrabodning Muzaffar mirzoga berilib,
Badiuzzamonning   o‘g‘li   Mo‘min   mirzoning   bo‘shatilishi   Badiuzzamon   mirzoni
ranjitgani   evaziga   ota-o‘g‘il   (Husayn   Boyqaro   va   Badiuzzamon   mirzo)   o‘rtasida
kurash   (1497 -yil )   boshlanib, yakuni Mo‘min mirzoning o‘limi bilan tugagachgina
Navoiy bundan xabar topib, bu voqeaga iztirob ko‘z yoshlarini oqizib, quyidagicha
izoh   beradi:   “Muhammad   Mo‘min   mirzo   bilan   bo‘lgan   voqea   Majduddin
Bog‘dodiyning   o‘limi   bilan   barobardir,   zeroki,   o‘shandan   keyin   tamom
Movorounnahr, Xuroson va Iroq Chingizxonning Turondan Eronga lashkar tortishi
sababli vayron bo‘lib, xalqi qirg‘in qilinganligiga teng” 12
.
Xulosa   qilib   shuni   aytish   mumkinki,   ushbu   tarixiy   asarlar   Navoiy
ijodi, shaxsini o‘rganishda, Husayn Boyqaro shaxsiyatini ochishda ham muhim va
zarur manbalar hisoblanadi. Ular bir-birlari uchun maslakdosh, hayotlarida muhim
rol   o‘ynagan   shaxslar   va   yuqorida   keltirilgan   misollarda   ham   shu   narsa   aniqki,
davlat   boshqaruv   ishlarini   olib   borishda   Navoiyning   roli   qanchalik   bo‘lsa,
Navoiyning   ijodiy   faoliyatida   ham   do‘sti   Boyqaroning   o‘rni   beqiyosdir.   Ular
munosabatlarida bir qancha tushunmovchiliklar va oraga nifoq soluvchilar bo‘lgan
bo‘lsa-da, o‘zaro ishonch va do‘stlik katta ahamiyatga ega bo‘lgan.
Hozirgi kunda insonlar bir-biri bilan o‘zaro munosabatga kirishganda aynan
Navoiy va Boyqaro munosabatlarni misol qilib keltirish mumkin. Podsho va shoir
ham   haqiqiy   do‘st   bo‘lishi   mumkin,   balki   yuksalishiga   sabab   ham   bo‘lishi
mumkinki,   buni   bu   ikki   tarixiy   shaxs   misolida   ham   ko‘rib   o‘tdik.   Ular
munosabatlari   izchilligi   sababi   aql   va   farosatni   ishlata   bilishda   hamdir:   “Aqling
pesh   –   ishing   besh,   Aqling   kech   –   ishing   hech”   deb   bekorga   aytishmagan,   zero,
podshoga   yaqin   yurmoq,   ajdarhoga   yaqin   yurmoq   bilan   barobardir.   Navoiyning
o‘zi   ham   so‘zni   o‘z   o‘rnida   ishlata   bilish   o‘z   boshingni   omon   saqlaydi,   degan
fikrlarni ilgari surgan. 
12
  Навоий замондошла ри хотирасида:  Хондамир. Ҳабибус-сияр. Ғафур Ғулом номидаги Адабиёт ва санъат 
нашриёти, 1985. 139-б. 
17 1.2. XX   asr   o‘zbek   navoiyshunosligida   Navoiy   va   Husayn   Boyqaro
munosabatlarining o‘rganilishi
Navoiy   ijodiga   bo‘lgan   qiziqish   o‘z   zamonasida   ham   va   keyingi   asrlarda
ham davom  etdi, xususan,  yuqoridagi bobimizda bir  qadar bunga to‘xtalib o‘tgan
edik,  shu   jumladan   XX   asr   o‘zbek   navoiyshunosligida   ushbu   ikki   do‘st   ijodiy  va
munosabatlari   tavsilotlariga   to‘xtalamiz.   Ya’niki,   o‘zbek   adabiyoti   vakillaridan
tashqari   chet   el   adabiyoti   vakillari   ham   Navoiy   ijodini   bir   qadar   o‘rganib   chiqdi:
nemis   olimi   Purgshtall   “Navoiyga   oid   bitiklar”,   rus   sharqshunosi   P.Savelyev
“Alisher   Navoiy”   nomli   maqolasi,   M.Nikitskiyning   shoir   ijodiga   bag‘ishlangan
“ Эмиръ   Низам-Эд-Динъ-Али   Ширъ.   Государственном   и   литературном   его
значении”   (Amir   Nizomiddin   Alisher:   davlat   arbobi   va   shoir   sifatida)   nomli   ilk
magistrlik   dissertatsiyasi,   sharqshunos   olim   Bertels   “Navoiy   va   Attor”,   nemis
olimi   Kurellaning   “Buyuk   shoirning   qayta   kashf   etilishi”   kabilar   shular
jumlasidandir.   Shu   bilan   birga   inglizzabon   olimlardan   M.Sabtelni,   V.Feldmen,
D.Genchturk,   D.Devin,   K.Adaxl,   G.Dik,   N.Vomsli,   fransuz   olimlari   M.Tautant,
A.Papaslar   Alsher   Navoiyni   ham   buyuk   ijodkor,   ham   davlat   arbobi   sifatida   olib
brogan   tadqiqotlarini   misol   qilib   keltirish   mumkin.   O‘zbek   olimlaridan   Oybek,
Olim   Sharafiddinov,   Sadriddin   Ayniy,   Vohid   Zohidov,   Izzat   Sulton,   Aziz
Qayumov,   Porso   Shamsiyev,   Maqsud   Shayxzoda,   Vohid   Abdullayev,   Hamid
Sulaymonov, Natan Mallayev, Abduqodir Hayitmetov, Abdurashid Abdug‘afurov,
Alibek   Rustamov,   Suyuma   G‘aniyeva,   Boturxon   Valixo‘jayev,   Najmiddin
Komilovlar navoiyshunoslik taraqqiyotiga alohida hissa qo‘shganlar. 13
Agar bu yuqorida tilga olingan olimlar Navoiy ijodini  mustaqillikdan oldin
o‘rganganligini inobatga olsak, mustaqillik yillarida bu ish yanada jadallashdi.
Alisher   Navoiy   va   Husayn   Boyqaro   do‘stlik   rishtalari   davlat   obodonchiligi
yo‘lida bir ko‘prik vazifasini  o‘tagan va Husayn  Boyqaroning taxtga chiqqanidan
so‘ng   va   do‘sti   Navoiyni   Samarqanddan   Hirotga   chaqirib   olganidan   so‘ng
13
 Shuhrat Sirojiddinov, Dilnavoz Yusupova, Olimjon Davlatov. Navoiyshunoslik . – Toshkent :  Tamaddun , 2018. 1 2 -
17- betlar .
18 mamlakat   asta-sekinlik   bilan   obodonlashib,   Abu   Said   hukmronligidagi   vaqtda
mavjud bo‘lgan zulm va istibdod anchagina chekinib boradi.
Xususan, Sulton Husayn Boyqaro hukmronligi davrida (1469-1506) bevosita
uning   rahnamoligi   va   homiyligida   Hirot   va   uning   atrof-janubida   madaniyat   va
san’at rivoj topdi, adabiyot yangi ko‘tarilish davriga o‘tgan. Hirotda birinchi galda
adabiyot vakillari – shoirlar, shuningdek, rassomlar, musiqashunoslar, olimlar ijod
qilishi   uchun   juda   yaxshi   muhitni   yaratib   bergan.   Bu   davr   haqida   Davlatshoh
Samarqandiy   bunday   yozadi:   “Qayerga   quloq   solmang   shoirlarning   pichirlashi
eshitiladi,   qayerga   qaramang   nafislik,   nazokatlik   ko‘rinadi”.   Hirot   bu   davrda
olimlar   va   mashhur   shoirlar,   tarixchi   va   tilshunoslar,   adabiyotshunos   va
tasavvufshunoslar,   musavviru   san’atkorlar   yig‘iladigan   maskanga   aylangan.   Som
Mirzo   Sulton   Husayn   Boyqaro   va   uning   hukmronlik   davri   haqida   to‘lqinlanib,
obrazli   tilde   shunday   yozadi:   “Sulton   Husayn   Boyqaro   adolatli   va   ra’iyatparvar
shoh edi va uning hukmronlik kunlari bahor fasliga, Xurramga o‘xshar edi. Uning
saltanatida o‘n ikki ming ulamo faoliyat olib boradi”. 14
Uning   saltanatida   Navoiydan   tashqari   Kamoliddin   Behzod,   Abdurahmon
Jomiy,   Mirxond   va   Xondamir   kabi   mashhur   shaxslar   o‘z   faoliyatlarini   olib
borganlar. Bu haqida XX asr yozuvchisi Oybekning “Navoiy” romanida mufassal
yoritilgan. 
O‘sha   vaqtdagi   olimlar   uchun   yaratilgan   sharoitlar   natijasida   yuqorida
ta’kidlaganimizdek   har   sohada   yuksalish   bo‘lganki,   Firdavs   Abduxoliqovning
“Alisher   Navoiy   siymosi   Sharq   miniatyuralarida”   nomli   maqolasida   san’at
sohasida temuriy Sulton Husayn hukmronligi davrida uning vaziri, mashhur shoir
va   mutafakkir   Alisher   Navoiyning   sa’y-harakatlari   yordamida   portret   janri
miniatyura san’atining alohida yo‘nalishi sifatida shakllangan 15
, degan ma’lumotlar
keltiriladi   va   bu   Navoiy   va   Husayn   Boyqaro   homiyligida   XV   asr   gullagan   davr
bo‘lgan deyishimizga to‘la asos bo‘la oladi. 
14
 Sherzod Karimov. Husayn Boyqaro – madaniyat va ma’naviyat homiysi. www.scientificprogress.uz
15
 “Alisher Navoiy va XXI asr” mavzusidagi uluslararo konfeensiyasi materiallari: Firdavs Abdulxoliqov. Alisher 
Navoiy siymosi Sharq miniatyuralarida. –Toshkent – Boku – 2023. 129-bet.
19 Navoiy mamlakat ma’rifatga oshno bo‘lsagina yuksalish bo‘lishini anglagan
ijodkor bo‘lgan: Navoiy kutubxonada ko‘plab xattotlarning bo‘lishini istagan va bu
Amirning   asarlarini   ko‘chirish   bilan   shug‘ullangan   (misol   uchun   Sultonali
Mashhadiy), shu bilan birga ushbu kutubxonada mavjud bo‘lgan kitoblardan ham
nusxalar   ko‘chirilishi   uchun     va   ba’zi   kitoblarning   qo‘lyozma   nusxalarini
solishtirilgan   holatda   asarlarning   mukammal   shakllari   yuzaga   kelishiga   zamin
yaratgan.   Ushbu   kutubxona   Navoiy   va   Boyqaro   hamkorlikda   qurdirgan
madrasalarini kitoblar bilan ta’minlash vazifasini ham o‘tagan. 
Navoiy   kutubxona   fondini   boyitish   uchun   ko‘plab   kitoblarning   yozilishiga
murabbiylik   va   muqavviylik   ham   qilgan.   Xondamir   “Xulosat   ul-axbor”da   bobosi
Mirxondning   “Ravzat   us-safo”dek   7   daftarlik   (jild)   tarixiy   kitobning   qanday
yaratilgani   haqida   shunday   ma’lumotlarni   bitgan:   “…Amir   Alisher   “Xalosiya”
xonaqosida   o‘zining   huzur-halovati   uchun   ajratilgan   xonani   ul   janobga   berib,
“Ravzat us-safo”ni yozishni buyurdi.
Janob bobom izzat va barokat egasining qo‘llab-quvvatlashi hamda hidoyat
xislatli Amir Alisherning xayrixohligiga tayanib, o‘sha qimmatli kitobni yozishga
tirishib   harakat   qildi   va   qisqa   vaqt   ichida   buyetti   iqlimda   tengi   yo‘q   kitobning   7
daftarini   yozib   tamomladi.   Qisqasi   janobi   muxlisnavoz   Amir   janobi   maxdum
bobomni   o‘sha   kitobni   yozish   vaqtida   ham,   undan   keyin   ham   izzat-hurmat   qildi,
qimmatli in’omlar bilan siyladi va sarafoz qildi”. 16
Sulton   Husayn   hukmronligi   haqida   Bobur   ham   o‘z   esdaliklarida   aynan
Husayn   Boyqaro   zamoni   ajoyib   davr   bo‘lganligi   va   birinchi   o‘rinda,   Hirot
bilimdon va fozil shaxslarga to‘la bo‘lgan, deya keltiriladi. 
Saroydagi   madaniy   faoliyatning   rang-barangligini,   Sulton   Husayn
Boyqaroning   hukmronlik   davrini   tasvirlashda   ehtimol,   Mirzo   Muhammad
Haydarning   (v.   1551)   “Tarixi   Rashidiy”   (1547)   asari   eng   yorqin   manba   bo‘lib
hisoblanadi.   U   saroyda   faoliyat   yuritgan   turli   kotib-u   xattotlar,   hofiz-u
16
   “Alisher Navoiy va XXI asr” mavzusidagi uluslararo konfeensiyasi materiallari: Burobiya Rajabova. Navoiyning 
shaxsiy kutubxonasi haqida. –Toshkent – Boku – 2023. 148-149-betlar.
20 musiqachilar, miniatyurachi-yu zardo‘zlarni sanab o‘tib, saroyning oliy tabaqali va
zodagonlar hayotining yorqin manzarasini chizadi. 17
Saroyda   bunday   barqarorlik,   uni   gullab-yashnatish,   rivojlantirishning   o‘zi
bo‘lmagan,   har   vaqt   siyosatga   aralashuvchi,   mamlakatda   notinchlik   urug‘larini
ko‘paytirish   kabi   fitna-fasodlarni   barham   qildirish   mushkul   bo‘lib,   taxtga   ko‘z
tikkanlar ham topilgan. Sulton Husayn saltanati hukmronligining ilk davrlaridayoq
Yodgor   Mirzoning   unga   qarshi   isyoni,   taxtni   egallash   orzusi   yuqoridagi   fikrlar
dalilidir.   Mana   shunday   vaziyatlarda   Sulton   do‘sti   Alisherga   suyanadi   va   unga
katta   ishonch   bildiradi.   Ushbu   voqealar   tavsiloti   bir   qancha   tarixiy   asarlarda
yoritilgan   va   aynan,   Oybek   ham   Navoiy   ijodiga   qiziqishi   asnosida   bu   voqealarni
o‘ganib,   quyidagicha   fikr   bildiradi:   …1470-yilda   yana   unga   (Mirzo   Yodgorga)
qarshi Astrabodga boradi. Bu vaqtda Hirot ma’murlarining siquviga qarshi Hirotda
xalq   qo‘zg‘alon   qilgan   edi.   Sulton   bu   fitnani   bostirmoq   uchun   Mir   Alisherni
yuboradi.   Mir   Alisher   juma   nomozida   imom   minoridan   podshohning   farmonini
o‘qib  eshittirib,  xalqni  tinchitgan.  Sulton  Husayn   Hirotga  qaytgach,   qo‘shin   unga
xiyonat   qiladi.  Shuning  natijasida  podshoh   Hirotni  tark  etishga  majburiyat   sezadi
va   Yodgor   Mirzo   taxtga   o‘tiradi,   ammo   uning   hokimligi   uzoqqa   bormay
Muhammad Yodgor uxlab yotgan joyida asir olinadi va o‘ldiriladi.  18
Lekin   har   doim   ham   Husayn   Boyqaro   va   Navoiy   munosabatlari   barqaror
bo‘lavermagan,   bunga   tarixiy   vaziyat   va   tarixiy   sharoit   sababchi   desak   to‘g‘riroq
bo‘ladi.   Navoiy   sisyosat   borasida   munavvar   podshohlik   tarafdori   edi.   Oybek
MATning   13-jildida   Navoiy   va   Husayn   Boyqaro   shaxsiyatiga   alohida   to‘xtalar
ekan, Navoiyni hamma vaqt “ulus” g‘amini yeydigan shaxs sifatida qalamaga oladi
va ta’kidlaydiki, shoir podshohlikdan tortib butun ma’murlarni shu xalq foydasiga
ishlashga undaydi. 
Bobur   “Boburnoma”siga   tayanib   Oybek   Sulton   Husayn   Boyqaro   “aysh-
ishrat”ga   botganda   Navoiy   uni   yo‘lga   solib   turganligi   haqida   aytadi   va   Husayn
17
 “Alisher Navoiy va XXI asr” mavzusidagi uluslararo konfeensiyasi materiallari: Gulandom Yuldasheva. Mariya 
Sabtelni tadqiqotlarida Hirot madaniy muhiti tavsifi. –Toshkent – Boku – 2023. 227-bet.
18
  Ойбек. МАТ, 13- том: Адабий-танқидий мақолалар. –Тошкент: Фан, 1979. 20-б.
21 Boyqaroning   do‘stligi   zohiriy   bo‘lib,   samimiy   emas   edi,   degan   fikrga   keladi.
Umuman   olganda   do‘stiga   ishonmasdan   uning   orqasidan   xufiya   yuborib,   har
qadamini   tekshirib   turgan,   buni   hech   kim   bilmasa-da,   Navoiy   juda   yaxshi
anglaganligini “Badoye ul-vaqoye” asaridan keltirib o‘tadi. 
Navoiyning  fazilatlari  ko‘p  bo‘lib,  u  shoir  va  siyosatchi   bo‘lish  bilan  birga
rasm, haykaltaroshlik, xattotlik, musiqiy bilan ham mashg‘ul bo‘lgan. 
Alisher Navoiy har vaqt xalq dardida yongan va uning mafaatlarini himoya
qilgan.   Dehqonlar   va   kosiblarning   turmushini   yengillashtirish   uchun   shijoat   va
g‘ayrat bilan kirishib, bu  yo‘lda o‘z mol-mulkini ham ayamagan. Bir vaqt Husayn
Boyqaro   poytaxt   aholisidan   va   atrofdagi   dehqonlardan   zarur   bo‘lgan   harajat   –
100ming   tanga   yig‘ishni   buyuradi.   Buni   eshitgan   Navoiy   bunday   og‘ir   soliqni
xalqdan undirishga rozi bo‘lmay, bu harajatni o‘z yonidan berib yuboradi. 
Ikki   do‘st   keksayganda   ham   doim   birga   bo‘lib,   ortda   ancha   yillarni   bosib
o‘tishda bir qancha sinov, mashaqqat va ziddiyatlarga duch kelinganda ham qiyin
bo‘lsa-da,   bu   rishtalarni   uzmadilar.   Navoiy   Sulton   Husayndan   marhamat   ham
ko‘rdi   va   kezi   kelganda   undan   boshiga   tushgan   kulfatlardan   aziyat   ham   chekdi.
Mamlakatda   siyosiy   tanglik   yuz   berganida   davlat   butunligi   ,   birligini   saqlash   va
Husayn   Boyqaroga   bunda   ko‘maklashish   mushkul   ham   edi(atrofini   yaxshi
kishilardan   tashqari   o‘z   manfaatini   ko‘zlovchilar   ham   borligi   nuqtayi   nazaridan
olib   qaraganda).   Ikkinchi   tomonda   esa   fitna   va   fasodchilarning   ta’siri   sezilarli
darajada   ham   edi.   Bu   o‘rtada   esa   avvalgidek   sadoqat   va   samimiyat,   ishonch   bir
qadar pasaygan ham edi. 
Ozod   Sharafiddinov   ham   Navoiy   hayoti   silliq   o‘tmaganligini   o‘zining
izlanishlarida   aytib   o‘tgan   va   bunda   Alisherning   saroyga   va   podshohga   yaqin
turishining   o‘zi   ham   bir   qancha   qiyinchiliklarning   tug‘ilishi   va   keskinlashuviga
sababchi   bo‘ldi.   Bir   tomondan   uning   kata   mansabga   ega   bo‘lishi,   ikkinchi
tomondan esa sulton atrofidagi saroy a’yonlari ishlariga diqqatini qaratib, ularning
o‘z   bilganlarini   qilishlariga   yo‘l   bermaganligi   Alisher   Navoiyga   qarshi
bo‘lishlariga   turtki   bo‘lgan.   Ko‘pchilik   amirlarning   Navoiyga   hasadi   shundan
22 iborat   ediki,   podshohga   yaqin   turish,   uning   eng   yaqin   amiri   bo‘lish   butun
mamlakat   va   xazinaning   xo‘jayini   bo‘lish   bilan   barobar   edi,   shu   sabab   Navoiyga
qarshi fitnalar ko‘p bo‘lar va ba’zan amirlar bir-birlarining boshiga yetishardi. 
Navoiy   o‘ziga   qarata   otilgan   fitna-fasodlarga   e’tibor   qilmasdan   xalq
manfaatini   o‘ylab,   o‘zining   orzu-maqsadlaridan   chekinmadi   va   podshohni   ham
mamlakat va xalq ishiga qarashga da’vat etdi:
Mulku kishvor eliga dod ayla,
Adl ilan ikkisin obod ayla. 19
Ozod Sharafiddinovning 1971-yilda nashr etilgan kitobida Navoiyning saroy
muhitini   yoqtirmaganligi   asoslab   berilgan:   Alisherning   dushmanlari   uni
obro‘sizlantirish,   saroydan   haydash   va   yumshoq   iroda   egasi   bo‘lgan   Husayn
Boyqaronio‘z ta’sirlariga olib, mamlakatning xo‘jayini bo‘lib olish niyatida edilar.
Shuning   uchun   turli   bo‘htonlar   to‘qib,   podshohga   yetkazadilar   va   uni   do‘sti
Alisherdan   sovuta   boshlaydilar.   Davlatshoh   Samarqandiyning   “Tazkirat   ush-
shuaro”   asarida   aytiladiki,   Navoiy   bir   vaqtda   podshohning   undan   aynaganini
sezadi   va   vazirlikdan   chetga   qochdi,   Husayn   Boyqaroning   Navoiyga   qarshi
uyushtirilgan   yolg‘on-yashiqlar,   ig‘volar   ta’siriga   tushganini   juda   ochiq   bayon
qilganki,   shuning   natijasida   Husayn   Boyqaro   Alisherning   fikriga,   istaklariga
e’tiborsizlik   bilan   qaray   boshladi.   1476-yilda   vazirlikdan   iste’foga   chiqqani   bilan
mamlakat   aholisini   shunday   tashlab   qo‘ymadi:   mamlakatning   siyosiy,   ijtimoiy
ishlarida   jiddiy   qatnashdi.   Bu   davrda   ustozi   Abdurahmon   Jomiyga   bag‘ishlab
“Tuhfatul-afkor”   nomli   forscha   bir   qasida   yozadi.   Unda   shoirning   podshoh   va
uning   saroyiga   qarshi   nafrati   juda   ochiq   ifodalangan.   Bu   qasidani   Jomiy
“Toziyona”, ya’ni qamchi deb atagan edi. Alisherga yozgan maktubida qasidaning
mazmuni to‘g‘rida shu so‘zlar bor: 
19
  Олим   Шарафиддинов.   Алишер   Навоий.   –   Тошкент:   Ғафур   Ғулом   номидаги   бадиий   адабиёт   нашриёти,
1971. 64-б.
23 - Qasidaning   mazmunidan   shu   ma’lum   bo‘ladiki,     siz   zohiriy
ko‘rinishlardan,   podshoh   saroyidanqochmoqchimisiz.   Sizning   bu
irodangiz shukur qilishga loyiqdir…
Shoir Jomiy “Tuhfat ul-afkor”ni to‘g‘ri anglagan edi. Chindan u podshohni
urishga qaratilgan qamchi edi. Alisher Navoiy unda “xom xayollar pishirishgagina
yaraydigan   tojni”   boshiga   kiyib   olgan   podshohni   qattiq   zaharxanda   bilan
savalagan,   beoqibat   podshoh   mamlakatga   zarar   yetkazuvchi,   shavqat   va
marhamatni   bilmaydigan   yovuz     kishi,   xalqning   boshiga   bitgan   balo   degan
natijalarga   kelgan   edi.   Podshohlarni   bunday   ayovsiz   tarzda   tilga   olish,   albatta,
shohga va uning bek, amirlariga yoqmas edi va bundan foydalanishga ham harakat
qilib,  bunday  xavfni  yo‘ldan  olib  tashlash  uchun  Navoiyni  vazirlikdan  bo‘shatish
barobarida   ikki   do‘st   orasini   yomonlashga,   ular   orasiga   dushmanlik   urug‘ini
sepishga   tirishganlar.   Bu   borada   isbot   sifatida   Ozod   Sharafiddinovning   “Alisher
Navoiy”   nomli   kitobida   “Badoyiul-vaqoye”   dan   quyidagi   parcha   keltirilgan:
“sulton   Husayn   bir   kishini   navkarlik   tariqasida   Alisher   Navoiy   xizmatida   bo‘lish
uchun   tayin   qilib   edi.   Har   narsakimmajlisda   o‘tsa   kiromulkotibin   (dinchilarning
e’tiqodiga   ko‘ra   kishuining   yelkasida   turib,   har   vaqt   gunoh  va   savobini   yozuvchi
farishtalar)   singari   tumorga   (o‘ralgan   qog‘oz)   qayd   qilib,   har   kungi   yozilganlarni
podshoh mutolaasiga yetishtiradi. Ul voqeanavis (josus) shunday qilar ediki, uning
bu   ishidan   hech   kimning   xabari   yo‘q   edi.   Faqat   Alisher   sezgirlik   va   farosati
quvvati bilan bu sirni payqagan edi.”
Shu parchaga haqiqatdan ham e’tibor qiladigan bo‘lsak, ikki do‘st o‘rtasiga
nifoq tushirishga harakat qilganlar bunga erishdilar. 
Ko‘pgina tarixiy va XXI asr manbalarida Navoiyning qurilish ishlarida keng
va   sermahsul   faoliyat   yuritganligi   aytib   o‘tilgan.   Jumladan,   Injil   shahri   bo‘yida
nihoyat ziynatli va nafis san’atlar bilan ishlkangan madrasa “Ixlosiya” ni soldirdi.
Ulardan   yana   biri   xonaqoh   bo‘lib,   “Xalosiya”   deb   atalgan.   “Shifoiya”   madrasasi
esa “Xalosiya” madrasasining g‘arb tomonida joylashgan edi. Shu bilan bir qatorda
Hirot   shahrida   “Nizomiya”,   Marvda   esa   “Xisraviya”larni   soldirgan   edi.
24 Navoiyning   Hirotda   soldirgan   binolaridan   yana   biri   “Unsiya”   bo‘lib,   bu   binoda
Navoiyning o‘zi ham yashagan. Bu yerda kutubxona ham mavjud bo‘lgan. Bundan
tashqari Navoiy rabotlar ham qurdirgani bir necha manbalarda qayd etilgan. 
Shu   jumladan,     Boturxon   Valixo‘jayevning   “Mumtoz   siymolar”   kitobida:
“Alisher   Navoiyga   tegishli   bo‘lgan   mol-mulk   ko‘pgina   bo‘lib,   Faxriy   Hirotiy
“Latoifnoma”sining   to‘qqizinchi   majlisida   uqtirganidek,   ulardan   tushadigan   bir
kunlik daromad 75 ming dinorni tashkil qilsa, xarojoti esa 5 ming dinorga to‘g‘ri
kelar  ekan. Mirzo Haydarning “Tarixi  Rashidiy”da  keltirishicha,  “Alisherning bir
kunlik   daromadi   18   ming   shohruxiy     dinor   edi   va   bu   daromadning   hammasini
xayrli   ishlarga   sarf   etardi”.   Bobur   Mirzoning   “Boburnoma”da   quyidagicha
ypozgani   ham   diqqatga   sazovordir:   “Alisherbek…   Mirzo   (Sulton   Husayn
Boyqaro)din  nima olmas, balki yilda Mirzog‘a kulliy (katta) mablag‘lar peshkash
qilur   edi”.   Shuning   bilan   birga   Alisher   Navoiy   ana   shu   daromadlar   hisobida
360dan   ko‘proq   turli   xildagi   inshaotlarni-   madrasa   (Ixlosiya),   masjid   (Qudsiya),
xonaqoh   (Xalosiya),   shifoxona   (Shifoiya),   rabot   (Raboti   ishq),   70-80   kmlik   (o‘n
tosh) kanal (Gulasb), ko‘prik, maqbaralarni (Attor, Qosim Anvor) qurdirdi, ularga
vaqflar   ajratdi,   xayr-ehsonlarni   doimiy  tarzda   amalga   oshirdi;   adabiyot,   san’at   va
ilm   sohasi   mutaxassislar,   talaba   va   mudarrislarni   moddiy   jihatdan
rag‘batlantirdi.” 20
Navoiy Astrabodda yashagan vaqtida u joy aholisi ahvoli juda yomon bo‘lib,
poraxo‘rlik, talovchilik, o‘zboshimchaliklar, aysh-ishrat hukmron edi. Bu vaziyatni
ko‘rgan   Navoiy   anchadan   beri   o‘ylab   yurgan   ishini   –   mamlakatni   isloh   qilish
lozimligi haqida yana ham qattiq ilgari surishga kirishgan edi va bu borada Navoiy
Husayn   Boyqaroga   bir   necha   maktublar   yo‘llagan   edi:   har   kuni   aniq   vaqt
belgilanib, podshoh xalqning arz-dodini tinglashi, adolat bilan qaror qabul qilishi,
zulmkorlarga   jazo   tayin   etishi   va   vazirlikda   ichkari   xona   mavjud   etish   va   unda
maxsus kengash bo‘lishi, davlat arboblarining har biriga alohida vazifa yuklash va
vazifani   bajarish   uchun   ma’lum   bir   muddat   tayin   etish,   ishning   bajarilishiga   doir
20
 Ботурхон Валихўжаев. Мумтоз сиймолар. –Тошкент, 2002. 50- бет. 
 
25 hisobot   tayyorlash   kabilarni   nazarda   tutgan   edi.   Bu   hammani   mansabidan   qat’i
nazar   qonun   oldida   baravar   javobgarligini   belgilar   edi.   Shuning   bilan   bir   qatorda
soliq, o‘lpon yig‘uvchilar ustidan nazorat o‘rnatish, qozixonalardagi poraxo‘rlikka
barham   berish,   hukmlarni   kechiktirmasdan,   mahkamalarga   berilgan   arizalarni   tez
qarash va kerak javobni berish, xalqni nohaq jarimalardan ozod qilish, qoidalarni
buzganlarni   javobgarlikka   tortish,   podshoh   va   noiblarni   maxsus   o‘qishlari   uchun
vaqt   ajratishlari,   bo‘sh   vaqtlarini   ham   turli   madaniy   ishlarga   sarf   qilishni,   har
mahallaning   o‘g‘il-qizlariga   maktab   ochish,   o‘qitish   kabi   g‘oyalarni   ilgari   surgan
va bunga qo‘lidan kelgancha uringan ham edi.
Vohid   Abdullayening   “Tanlangan   asarlar”i   birinchi   jildida   ham   Navoiy   va
Husayn   Boyqaro   munosabatlariga   bir   muncha   to‘xtalingan   bo‘lib,   jumladan
quyidagicha ma’lumotlar keltiriladi: “Husayn Boyqaro hokimiyati davrida mavjud
bo‘lgan ziddiyatlar, ayniqsa, uning o‘g‘illari va saroy ahllari o‘rtasidagi nizolar XV
asrning 80-90-yillarida jiddiy tus olib borgan. Mamlakatning siyosiy tuzumida va
yerga   xo‘jayinlik   qilish   tartibida   mavjud   bo‘lgan   qarama-qarshiliklar,   joylardagi
hukmron doiralarning mehnatkash aholiga qilgan adolatsizliklari natijasida siyosiy
tuzumida va iqtisodiy ahvol og‘irlashib, xalq xo‘jaligi barbod bo‘lmoqda edi.
Shu   vaqtlarda   Sharq   mamlakatlarining     -   Xurosonning   G‘arb   bilan
munosabatlari,   savdo-sotiq   ishlari   ham   o‘zaro   janglar   va   yangi   jug‘rofiy
kashfiyotlar   natijasida  izdan  chiqib  ketgan   hamda  o‘ngarilmas   darajada   inqirozga
yuz tutgan edi. 
Navoiy   o‘z   dunyoqarashiga   ko‘ra   ma’rifatli   monarxiya,   kuchli   va
adolatparvar   podshohlik,   odil   hukmdor   istab,   Samarqanddayoq   chora-tadbirlar
izladi. Bu borada ham Husayn Boyqaro harakatlaridan foydalanmoqchi bo‘lib, o‘z
maktabdoshiga yordamda bo‘ldi, uning asir tushgan kishilarini o‘limdan qutqardi,
so‘ngroq esa muhrdorlik, vazirlik lavozimlarida ekan, tahsin va ofarinlarga sazovor
ishlar bilan shug‘ullandi. 
Biroq   Husayn   Boyqaro   saroyi   xonadonidagi   kishilarning   hammasi   ham
tabiat   va   maqsad   e’tibori   bilan   Navoiymonand   odamlar   emas   edilar.   Biror   amal,
26 biror   lavozimda   bo‘lmagan   Abdurahmon   Jomiy,   Mirxond,   Xondamir   kabilargina
Navoiyni   qo‘llab-quvvatlar   edi.   Ammo   kalomulloni   pesh   qilib,   hiyla-nayrang
ishlatib,   vaqti-vaqti   bilan   saroyda   kata   mansab   va   soxta   e’tiborga   erishgan
Nizomulmulk kabi vazirlar esa o‘z qilg‘iliklarini qilaverdilar, mamlakatni vayron-
talqon, xalqni qon qaqshatdilar. 
Ana   shuning   uchun   ham   Alisher   Navoiy   Astrabodga   yuborilgandan   so‘ng
Husayn Boyqaro pinjiga yana yaqinroq kirib olgan qora guruhlarning ta’siri bilan
Hirotda   ham   siyosiy-iqtisodiy   va   madaniy   tushkunlik   kuchayib,   jiddiy   tus   olib
bordi. 
Shu   sababdan   ham   Alisherning   do‘sti   shoir   Pahlavon   Muhammad:   “EY
Alisher!   Sen   bizning   pirimiz,   tayanchimizsen.   Biz   seni   doim   yo‘qlaymiz,   sening
duogo‘ylaringmiz. Bu shahar sen bilan xushu, biz sen bilan xushvaqtmiz. O‘ldiku
Astrabodingni xarobimiz”, degan mazmunda bo‘lgan quyidagi ruboiysida: 
Ey, Mir, tu piru mob a irshodi tuem, 
Doim ba duogo‘yu bo yodi tuem.
In shahr bo tu xush astu mo bo tu xushem,
Murdemu xarobi Astrabodi tuem, - 
deb   yozgan     va   Alisher   Navoiydan   Hirotga   kelish   yoki   o‘zlarini   Astrabodga
chaqirib olishini so‘ragan edi”. 21
  
Tarixiy   manbalarda   keltirilishicha,   Astrabodda   ekanida   Navoiyning   eng
ishonchli   vakili   bu   Mir   Haydar   ismli   shaxsa   bo‘lganligi,   podshohga   Navoiy
ovqatiga   podshoh   odamlari   tomonidan   zahar   qo‘shtirilganligi   va   shuning   uchun
isyon   ko‘tarmoqchi   va   Hirotga   qaytmoqchi   bo‘lganligi   xabari   yetkazilgach,
podshoh Navoiyga maktub yo‘llab, bunda uning qo‘li bo‘lmaganligini tushuntiradi
va Navoiy poytaxtga qaytgach bunday narsalardan mutlaqo xabarsizligini aytadi va
shundan   so‘ng   Hirotda   qoldi,   ammo   davlat   mansabini   egallamasa-da,   davlat
21
 Воҳид Абдуллаев. Танланган асарлар. 2 жилдлик: 1-жилд. – Т.: Ўзбекистон Республикаси Фанлар 
академияси “Фан” нашриёти, 2002. 35-бет. (77-б)
27 ishlarida Husayn Boyqaroga ko‘mak berib, ijodga shung‘ib ketadi. Ammo bu bilan
Navoiy hayoti silliqlanib qolmadi , bir qancha unga qarshi fitnalar uyushtirilib ham
turdi. 
1499-yilda   Navoiy   go‘zal   bir   qurilishga   boshchilik   qilib   yurgan   kezlarida
o‘zi   ham   etagini   beliga   qistirib,   ular   ruhiyatini   ko‘tarib,   ishchilar   bilan   birga
ishlaydi va bu qurilish tezda bitadi.
Bu   yil   orasida     do‘sti   Husayn   Boyqaro   tomonidan   Alisher   o‘g‘lidek
ko‘radigan Mir Haydar Sabuhiyni o‘ldirtiradi, bunday voqeadan qattiq ta’sirlangan
Navoiy   Mir   Haydar   o‘ligini   keltirib   ko‘mish   marosimini   o‘tkazish   asnosida
Boyqaroning jallodligiga qarshi nafratini ifodalaydi:
Gahi topdim falakdin notavonlig‘,
Gahi ko‘rdim zamondin kamronlig‘,
Base issig‘, sovuq ko‘rdim zamonda  ,
Base achchig‘, chuchuk totdim jahonda. 22
Tarozining ikki pallasi bo‘lganidek, ikki do‘st orasida ham yaxshi va yomon
munosabatlar   bo‘lib   turgan   bo‘lsa-da,   ular   bu   munosabatlarni   to‘xtatib   qo‘ymadi,
bunda   avvalo,   ularning   aql   va   zehnni   ishlata   bilishlari   yetakchilik   qildi   desak,
mubolag‘a bo‘lmaydi. 
Bu   ikki   davlat   arbobining   o‘zaro   faoliyati   ular   ijodida   ham   ko‘zga   yaqqol
tashlanadi.   Xususan, 2000-yilda nashrdan chiqqan “Navoiyga armug‘on” nomli 2-
kitobda   quyidagi   ma’lumotlarni   uchratamiz:   Husayn   Boyqaro   taxtga   chiqqanidan
so‘ng   ular   orasidagi   do‘stlik,   hamma   sohada   bir-biriga   suyanish   tuyg‘usi   yanada
kuchaydi.   Ayni   vaqtda   ularning   o‘zaro   munosabatlari   samimiylikka,   bir-biriga
talabchanlikka   asoslangan   bo‘lib,   har   qanday   masalani,   shu   jumladan   ijodiy
masalalarni   ham   aql   bilan   to‘g‘ri   hal   etish,   gapning   rostini   aytish   nuqson   va
kamchiliklardan   ko‘z   yummaslik   ularga   xos   eng   yaxshi   fazlatlar   edi.   Navoiy
she’rlarini jamlab devon tuzmaganida Husayn Boyqaro taklifi bilan , balki shohlik
22
    Олим   Шарафиддинов.   Алишер   Навоий.   –   Тошкент:   Ғафур   Ғулом   номидаги   бадиий   адабиёт   нашриёти,
1971. 91-б.
28 mavqeyidan   ham   foydalanib,   Navoiyga   o‘z   she’rlaridan   devon   tuzishni   buyuradi.
Navoiyning   “Badoye   ul-bidoya”   devoni   shu   tarzda   yuzaga   kelgan   edi.   Husayn
Boyqaro   uning   she’riyatini   qanday   baholaganini   Navoiy   o‘z   asarlari   debochasida
to‘xtalib   o‘tganki,   bunga   keyinroq   alohida   to‘xtalamiz.   Husayn   Boyqaro   ulug‘
shoir   she’rlariga   millat   va   davlatning   boyligi   sifatida   qarab,   ularni   qadrlagan   va
shoir devoni, undagi har bir she’r mumkin qadar yuksak saviada bo‘lishini istagan.
Husayn   Boyqaroning   Navoiy   ijodi   va   uning   mamlakat   hayotidagi   muhim
ahamiyati haqidagi fikri mashhur risolasida, ayniqsa, yorqin aks ettitilgan.  23
Sulton   Husayn   Boyqaro   ma’rifatga   oshno   podshoh   sifatida   ko‘pdan   ko‘p
tarixiy   asarlar   va   kitoblarda   tilga   olinadi.   Botirxon   Valixo‘jayevning   “Mumtoz
siymolar”   kitobida   ham   bu   haqida   ma’lumotlarni   uchratishimiz   mumkin.   Uning
ma’rifatga   oshno   podshoh   ekanligi   uning   saroyida   va   atrofida   dunyo   tan   olgan
olimlar-u,   shoirlar   ijod   qilganliklaridan   bilishimiz   mumkin.   Shu   jumladan,   jahon
madaniyati   xazinasiga   qimmatbaho   durdonalar   bo‘lib   qo‘shilgan   asarlarning
mualliflari   qatoriga   movlono   Lutfiy,   Alisher   Navoiy,   Abdurahmon   Jomiy,
Kamoliddin   Behzod,   Sulton   Ali   Mashhadiy,   Husayn   Voiz   Koshifiylarni
kiritishimiz mumkin. 
Sulton   Husayn   Boyqaro   she’riyatida   “Husayniy”   taxallusini   qo‘llar   edi,   bu
haqida Zahiriddin Muhammad Bobur shunday yozgan edi: “(Husayn Boyqaroning)
tab’i nazmi bor edi… Taxallusi “Husayniy” edi”. 24
Bu   ijodiy   hamkorlik   ular   umri   yakunigacha   davom   etdi,   Navoiy   umri
yuakunlarida   ham   jo‘shqin   ijodiy   faoliyat   bilan   mashg‘ul   bo‘ldi.   Shu   ijodiy
faoliyati   oxirlarida   Astrabodda   qo‘zg‘alon   ko‘tarilgan   edi   va   bu   qo‘zg‘alonni
bostirib   qaytayotgan   Sultonni   kutib   olishga   chiqqan   amaldar   va   saroy   a’yonlari
orasida Mir Alisher Navoiy ham bor di, barcha sulton bilan kurishar ekan Navoiy
ham   uni   muborakbod   etgach   holida   o‘zgarish   sodir   bo‘lib,   ahvoli   kundan   kun
og‘irlashib,   tabiblar   ham   davo   topisholmaydi   va   kunlardan   bir   kuni   tongda   ushu
23
  Навоийга армуғон. 2-китоб. – Тошкент: Абдулла Қодирий номидаги халқ мероси нашриёти, 2000. 12-13-
бетлар.
24
  Ботурхон Валихўжаев. Мумтоз сиймолар. –Тошкент, 2002. 32- бет. 
29 yorug‘   olamdan   ko‘z   yumadi.   Botirxon   Valixo‘jayevning   “Mumtoz   siymolar”
asarida   ushbu   hol   haqida   Navoiyning   o‘z   ahvolotini   yaxshi   anglaganligi   va
quyidagi bayt bilan ifodalaganini keltiradi: 
Bu dard ilaki o‘larman, maraz chu zohir emas,
Tabiblar bu balog‘a ne chora qilg‘oylar.
Navoiyning   qabri   va   motam   marosimlari   haqida   tarixiy   asarlarda   ham
keltirilgan va bu asrlarni o‘rgangan  XX   va   XXI   asr   olimlari   ham   o‘z
tadqiqotlarida  keltirib  o‘tgan   va  aynan  Botirxon  Valixo‘jayevning   ushbu  kitobida
ham Navoiy qabri haqidagi ma’lumotlarni uchratamiz. 
Navoiyning   vafoti   haqidagi   xabar   butun   shahrga   tarqalib,   butun   Xuroson
ahli Navoiyni so‘nggi manzilga kuzatish uchun chiqadi va butun xalq dod-faryod
solib,   ushbu   ovoz   karnay-surnaylar   kabi   olamni   zir   titrargan   edi.   Ushbu   holatdi
juda   ta’sirli   qilib   tasvirlagan   Xondamirning   “Makorim   ul   axloq”ida:   “…Barcha
g‘amnok   ahllarning   dudi   yangi   davlatga   erishgan   xasislarning   kattaligi   va   kibri
kabi ko‘kka yetdi. Ko‘z yo‘lidan oqqan dil xunoblari davlatlari va baxtlari qaytgan
saxiylarning gavhar muhralari kabi ketma-ket yerga yumalab tushar edi.
Bu   fursatda   havo   javharishoh   gadoga   qo‘shilib,   donalab   yosh   tomchilari
yog‘dirdi.   Xush   islar   va   rayhonlar   bulutlarning   tomchilari   Navoiyning   arsh   kabi
tobuti   atrofiga   to‘kildi.   Keyin   o‘zining   masjidi   jome’   yonidagi,   ilgaridan   shu
hodisa uchun yasalib qo‘yilgan gumbazga keltirib ko‘mdilar…
Bu   mudhish   musibat   va   fojiali   o‘limdan   har   bir   tosh   vat   emir   ko‘ngilli
kishilar diliga ham otash tushdi”.
  Shuni aytish mumklinki, Husayn va Navoiy o‘zlarining faoliyati davomida
do‘stlik   va   yaqinlikni   (shu   qadar   ko‘p   ziddiyatlarga   uchrashgan   bo‘lsa-
da,)qadrlaganlar   va   o‘z   navbatida   Husayn   Boyqaro   Alisher   Navoiyning   do‘sti
bo‘lish bilan birga maslakdosh  hamdir. Podshoh Husaynning  uzoq yillik saltanati
davomida u, asosan, siyosatchi sifatida faoliyat yuritgan bo‘lsa-da, ijod bilan ham
mashg‘ul bo‘lgan shohdir. 
30 Alisher   Navoiy   ham   Sulton   Husaynga   siyosat,   davlat   muqarrarligi   va
rivojida  o‘zining yordamini ayamadi va mamlakatning ichki dushmanlariga, ichki
urush va isyonlarga qarshi kurashda to‘g‘ri yo‘lni ko‘rsatdi. Mamlakatda tartib va
osoyishtalik   o‘rnatish,   zulm-adolatsizlikni   yo‘qotish   uchun   kurashlarga   bel
bog‘ladi va bir qadar muvaffaqiyatga ham erishdi. 
Xulosa   qilib   aytadigan   bo‘lsak,   mustaqillikdan   oldingi   davr   adabiyotida
Navoiy   ijodiy   faoliyati   bir   qadar   o‘rganilgan   bo‘lsa-da,   uning   asarlari   har
tomonlama   ochilmay   qolgan   qirralari   ham   mavjud   edi,   shu   nuqtayi   nazardan
ko‘pchilik olimlar va tadqiqotchilar o‘zbek tili asoschisi, o‘zbek tili va adabiyotiga
tamal   toshini   qo‘ygan   ijodkor   hayotiga   yanada   chuqurroq   kirib   bordi   va
mustaqillik   sharofati   bilan   bu   ish   yanada   jadallashdi,   endi   uning   ijodi   qirralari,
faoliyati,   do‘stlari   va   podshohlar   bilan   bo‘lgan   munosabatlari   keng   qamrovda
o‘rganilib,   o‘quvchilarga   taqdim   etila   boshladi.   Bu   ishlarni   amalga   oshirishda
Oybek,   Aziz   Qayumov,   Natan   Mallayev,   Shuhrat   Sirojiddinov,   Dilnavoz
Yusupova,   Suyima   G‘aniya,   Aftondil   Erkinov,   Abduqodir   Hayitmetov,   Olim
Sharafiddinov, Sultonmurod Olim, Ibrohim Haqqul, Boturxon Valixo‘jayev, Vohid
Abdullayev kabi bir qancha olimlarni misol qilib keltirish mumkin. 
II bob. Navoiy she’riyatida Husayn Boyqaro timsolining badiiy ifodasi
2.1. Navoiyning lirik janrdagi asarlarida shoh madhi va Husayn
                               Boyqaro shaxsiyati
31 Alisher   Navoiyning   har   bir   asari   yuksak   gumanizm   -   insonparvarlik
g‘oyalariga   asoslangan   bo‘lib,   insonni   ulug‘lash,   ma’rifatga   oshno   bo‘lish,   yurt
farovonligi,   xalq   orzu   istaklari,   bu   istaklar   ro‘yobida   adolatning   ustunligi   va   uni
har narsadan ustun qo‘yish asarlari bosh mavzusi, desak yanglishmaymiz, albatta.
Shuningdek,   o‘z   davri   hayotida   mavjud   bo‘lgan   illatlar,   ya’ni   kishilikni
kamsituvchi   va   tahqir   etuvchi   nuqsonlarni   zimdan   payqab,   unga   qarshi   turib,
hayotni   izga   solishda   Husayn   Boyqaroga   yelkadosh   bo‘ldi.   Aynan   zamonasi
hayotidagi   mavjud   ushbu   kamchilik   va   yuzaga   chiqib   turgan   xalqqa   qarshi   jabr-
zulm   va   sitamlarga   qarshi   adolat   bilan   ish   ko‘radigan   podshohgina   yechim   topa
olishi   va   bu   aynan   Husayn   Boyqarodek   shaxs   ekanligini   hamma   asarlarida   ko‘p
bor   ta’kidlaydi   va   o‘zi   ham   xalq   kamchilik   va   iltimoslarini   qondirishda,   xalqqa
jabr-zulm   yetkazgan   zolimlarni   jazolashda   Husayn   Boyqaroga   ham   yordam
ko‘rsatdi.   Tarixiy   asarlarda   (Xondamir   va   Mirxond   asarlarida)   bu   haqida   batafsil
yoritilgan bo‘lib, biz   Navoiyni bu o‘rinda davlat arbobi va yetuk siyosatchi saroy
vakili sifatida tanib olishimizni  mumkin. Navoiyning o‘zi  “Vaqfiya”da bu borada
quyidagilarni   izohlaydi:   “Ilgimdan   kelgancha   zulm   tig‘ini   ushotib,   mazlum
jarohatig‘a   intihol   marhamin   qo‘ydim.   Va   ilgimdin   kelmaganni   ul   hazrat   arzig‘a
yetkurdim. To zulm palangi terisidin kiyik sur’atlik bodpolar g‘oshiyasig‘a ziynat
berdi   va   mazlum   joni   kiyigi   ko‘ziga   amniyat   marg‘zorida   qoplon   dog‘lar   o‘rniga
lola dog‘lari ko‘rguzdi.
Ruboiy:
Shah adli uyini aylayin deb ma’mur, 
Sa’y ayladim ul qadarkim, erdi maqdur.
Har nechaki tengridin yetar sham’g‘a nur,
Parvona erur joni kuyardin ma’zur. 25
25
  Алишер Навоий, МАТ. , 14- том: Вақфия. -Тошкент, 1998. 247-259- б.
32 Umuman,   Navoiy   Husayn   Boyqaro   taxtga   o‘tirganidan   boshlab   umrining
oxirigacha   deyarli   hamma   asarlarida,   tuzgan   hamma   devonlarida   uni   adolatli,
insof-diyonatli,   raiyatparvar   shoh,   ma’rifatga   oshno,   ilm   ahliga   homiy   sifatida
madh   etadi:   “…Shukrkim,   bu   banda   nazm   vasilasiyu   she’r   vositasi   bila   tamom
umrumni ul hazratning madhi bila kechurdim va barcha hayotimni aning duosi bila
o‘tkardim.”
“Vaqfiya”da Sulton Husaynni Sulaymon payg‘ambarga qiyos qiladi:
Bu devu pari uzra sulton malak,
Ne sultonki, alhaq, Sulaymon malak. 26
Ya’niki,   Sulaymon  payg‘ambar   Dovud   o‘g‘li,  podshoh   bo‘lgan,   Quddus   shahriga
asos   slogan,   shu   bilan   bir   qatorda   hayvonlar   va   qushlar   tilini   bilar,   parilar   uning
xizmatida   bo‘lgan.   Aynan   Sulaymon   kabi   Husayn   Boyqaro   ham   devu   parilarga   -
butun  dunyoga  sultondir,  deb  ta’riflamoqda.  Ayni   vaqtda  Jamshid  mamlakatidagi
kabi   baxtli   hayot   hukm   surushi,   quyosh   doim   porlab   nur   sochishini,   Husayn
Boyqaro jamolida quyoshdagi nur kabi porloq nur yog‘ilib turishi haqida kuylaydi.
Bu   nur   mamlakatning   nuri   bo‘lib,   butun   dunyoni   mahv   etishi,   yanada   kurtak
yoyishi   shohga   bog‘liq   deya   ta’kidlaydi,   bu   borada     adolat   yo‘li   eng   to‘g‘ri   yo‘l
ekanligini   podshohga   aytishdan   tashqari   o‘z   asarlarida   ham   bu   konsepsiyaga
alohida e’tibor beradi va shu sabab vajidan ham Husayn Boyqaroni “shoh G‘oziy”
deb ulug‘laydi:
Falakqadrlarning niyozi anga,
Falakdin laqab shohi G‘oziy anga,
Dema ayni insonki, insoni ayn
26
  Азиз Қаюмов. Дилкушо такрорлар ва руҳафзо ашъорлар. – Тошкент, 2014. 68- б.
33 Ham insonu ham aynu Sulton Husayn. 27
Yoki “Mahbub ul-qulub”da:
  Bori benavolar navosozi ul,
Hamul nav’kim, Shoh Abulg‘ozi ul,
Kelib ayni insonu insoni ayn,
Jahon vorisi Shoh Sulton Husayn. 28
Shohning   adolatli   bo‘lishi   to‘g‘risidagi   qarashlarini   Najmiddin   Komilov
birlashtirib, quyidagilarni asoslaydi:
Shohning   adolatli   bo‘lishi   to‘g‘risidagi   qarashlarini   Najmiddin   Komilov
birlashtirib, quyidagilarni asoslaydi:
- Shohning   o‘zi   shariat   talablariga   amal   qilishi   va   boshqalardan   ham   shuni
qat’iy talab etishi lozim.
- Raiyatning   ahvolidan   doimo   xabardor   bo‘lib   turish,   adolat   istab
kelganlarning arzini muntazam ravishda eshitib, zolimlarni jazolash, shoh va
fuqaro orasida o‘zaro ishonch va muhabbatni qaror toptirish.
- Devonda   ish   yuritishni   qt’iy   intizom   asosida   yo‘lga   qo‘yish,   ta’magirlik,
poraxo‘rlik, sustkashlikka yo‘l qo‘ymaslik.
Navoiy   yana   shuni   ta’kidlaydiki,   mamlakatning   halol,   vijdonli   kishilarni,
obro‘-e’tiborga ega ulamolar, arboblarni qadrlash va ularga suyanish lozim. 29
27
  Алишер Навоий, МАТ., 14-том: Вақфия. -Тошкент, 1998. 24 7-259-  б.
28
  Алишер Навоий, МАТ., 14-том:  Махбуб уль- қ улуб  . -Тошкент, 19 9 8.  7-9-  б.
29
  Навоий   ижодида   миллий   давлатчилик   ва   ҳуқуқ.   Давра   суҳбати   ва   Алишер   Навоий   олами.   (Н.Комилов)
9.02.2018. ҳттпс://кҳ-даврон.уз
34 Husayn   Boyqaroning   adolatparvar   shoh   ekanligi   tarixiy   kitoblarda   ham
yozilgan.   Abdurazzoq   Samarqandiyning   “Matlai   sa’dayn   va   majmai   bahrayn”
asarida   Husayn   Boyqaroni   Xuroson   mamlakatining   oliy   sha’n   sulton,   yuksak
makon, podshohlik osmonining quyoshi, shahanshohlik ayvonining Jamshidi, -
misra – mashriq yerlari sultoniyu mag‘rib yerlari shahanshohi, saltanatu dunyo
va dinni ulug‘lovchi Abu-l-G‘oziy mirzo Sulton Husaynga azaldan inoyat qilib,
qazodek   o‘tkir   farmonini   u   mamlakatda   imzo   va   joriy   etgan,   deya   keltiriladi.
Shu   bilan   birga   uning   taxtga   o‘tirishi   bilan   el-u   yurtda   emin-erkinlik   va   xalq,
hatto hayvonlar ham halovat va orom topa boshlaganligi haqida ta’kidlanadi:
Vaxshiy hayvonlaru qushlar eminlik quchog‘ida orom topdi,  
Insu jonlar adolat soyasida osudalik kasb etdi. 30
Adolat bor joyda gullab-yashnash, rivojlanish, xalq farovon bo‘ladi. Navoiy tili
bilan   aytadigan   bo‘lsak,   qaysi   mamlakatning   podshohi   odil   bo‘lsa,   Allohdan
xalqqa marhamat yog‘ilgandir va bunday podshohni bog‘bonga qiyos qiladiki, ayni
quyoshli   bahor   chog‘ida   qora   tuproqdan   gul   undiradi.   Oddiy   va   zaiflar   odil   va
marhamatli   shohning   mehribonchiligidan   sokin   va   baxtiyor,   zolim   va   sitamgarlar
esa qilichi tig‘idan ozurda. Hattoki, qo‘y-qo‘zisi bo‘rilardan xavfsiramaydi, yo‘llar
qaroqchilardan   holi,   elida   kam-kust,   ochlik   yo‘q,   o‘g‘rilar   el   moliga   ko‘z
tikolmaydiki,   intiqomi   dahshatligidan   jur’at   topa   olishmaydi.   Tunda   ham   savdosi
avjida,   nurga   to‘la   ko‘chada   tunda   ham   otlar   tuyog‘i   tovushi   tinmaydi.
Xonaqohlarda   kecha-kunduz   ibodat   tinmaganidan   hamma   joy   nurga   to‘la,   deb
to‘xtaladi.
Ba’zi bir shohlar ham borki, ularning zolimligidan mamlakat va xalq ahvolining
og‘irligi   uni   o‘ylantirmaydi,   bundan   faqat   dili   shod   va   hotirjamligida   ko‘rinadi.
Obod joylar uning zulmidan vayron, kabutar uyi boyqushlarga oshiyon, nohaq qon
30
 Abdurazzoq Samarqandiy. Matlai sa’dayn va majmai bahrayn. –Toshkent, 2008. 621-b.
35 to‘kish uning hunari, undagi xaloyiq zindonband ahvolidek, deb aytish barobarida
bunday shohlarni tanqid qilish va fosh qilishga bel bog‘laganligini aytib o‘tadi. 
Xalq   dardini   tinglamagan,   uning   joniga   oro   bo‘lmagan   shoh   taxti   bardavom
bo‘lolmasligi haqida ko‘p bora podshohga ta’kidlaganligi, shu qatorda o‘g‘illarini
ham   insofga   chaqirishda   tarixda   padarkushlikning   oqibati   yaxshilikka   olib
kelmaganligi,   to‘g‘ri   yo‘lga   o‘tishlari   kerakligini   uqtirishga   urinadi.   Bu   yo‘lda
o‘zini ayamaydi:
Taollohu zihi har pokdin pok, 
Ki, ne shah, ne gadodin bor anga bok,
Gadoni shoh etardin yo‘q xaroson, 
Anga shohni gado qilmoq ham oson.
Yuqorida   keltirilgan   fikrlarini   dalillashda   Navoiyning   “bir   soatlik   adolat   yuz
kunlik   toat-ibodatdan   afzalroq”   jumlasini   keltirish   asoslidir.   Quyidagi   masnaviy
ham ushbu fikrlarimizga isbotdir:
Agar yuz qatla bulbul cheksun afg‘on.
Bahor o‘lmay gul ochilmoq na imkon,
Agar olamni tutsun shomi dayjur,
Tong otmay kun chiqarmoq kimga maqdur? 31
Shoh qanday bo‘lsa uning xalqi uning aksidir: agar shoh o‘z siyosatida adolatni
shior   qilgan   ekan,   uning   xalqi   turmushida   ham   adolatdan   nishon   bor   –
yolg‘onchilik,   ikkiyuzlamachilikni   hech   qayerda   ko‘rmaysan.   Demakki,   zulmni
31
  Алишер Навоий, МАТ.  14 -том. : Муншаот   - Тошкент,   19 98 .   153- 156-  б.
36 shior   qilgan   ekan,   xalqi   ham   zulmkor,   dono   shoh   suvi   serob   daryo,   uning   qavmi
esa daryo atrofidagi anhordir:
Arig‘larki, ul bahrdin ayrilur,
Biliklik alarming suyin ham bilur, 
  Chu birdur suv daryo bila nahr aro,
Emas ta’mida hojati mojaro. 32
 
Alisher   Navoiy     g‘azallarida   ijtimoiy-siyosiy   hayotning   muhim
muammolari,   shu   davr   xos   madaniy   hayoti   va   o‘sha   zamon   kishilari   haqidagi
mulohaza va fikrlari, pand-nasihatlarga keng o‘rin berilgan. 
Ushbu   muammolardan   bo‘lmish   jamiyatni   boshqarish,   boshqaruvchilarning
qanday bo‘lmog‘i lozimligi haqida diqqatga sazovor mulohazalar  bayon etilgan:
Yordin ayru ko‘ngil mulkedurur sultoni yo‘q,
Mulkkim, sultoni yo‘q, jismedururkim joni yo‘q.
Bu   baytda   asosiy   diqqat   ko‘ngulning   yordan   ayrilmog‘i   mumkin   emas,
chunki   ko‘ngul   mulkining   joni-sultoni   yordir,   degan   fikrga   qaratilgan   bo‘lsa-da,
ammo   shoir   bu   fikrni   kuchaytirish   maqsadida   uni   ijtimoiy-siyosiyhodisa   –
mamlakatning   sultonsiz   (boshqaruv   boshlig‘i   ma’nosida)   bo‘lishi   mumkin
emasligi,   ya’ni   sulton   mamlakatning   joni   ekanligi   bilan   qiyoslaydi.   Bu   bilan
Alisher   Navoiy   o‘zining   jamiyat   va   uning   boshqaruvi   (sulton,   shoh)   to‘g‘risidagi
ijtimoiy-siyosiy qarashlarini ifoda etadi. Shuning bilan birga podshohning qanday
fazilatlar sohibi bo‘lmog‘i lozimligiga ham e’tiborni qaratib, shunday yozadi:
Vasl ila qilg‘il buzuq ko‘nglum ilojinkim, qilur
Shoh adl etmak bila vayronalar ta’mirini.
32
  Алишер Навоий, МАТ., 14-том:  Махбуб уль-Кулуб  . -Тошкент, 19 9 8.  17-  б.
37 Demak, shohning asosiy fazilati – odil-adolatli bo‘lmoq, chunki ana shunday
shoh   vayrona-xarobalarni   obod   qila   oladi,   ya’ni   mamlakat   obod   va   osoyishta
bo‘ladi. Buning uchun sulton, uning yonidagi vazir va amirlar ham xuddi shunday
fazilatli   bo‘lmoqlari   lozim.   Agarda   ularning   orasida   “farzin   kabi   kajlar”,   ya’ni
asosiy   bosh   yo‘l   –   adolat   yo‘lidan   chekinuvchilar   bo‘lsa,   unda   adolat   mezoniga
darz ketib, adolatsizlik yuzaga chiqib, “rostravlar” – adolat yo‘li bilan boruvchilar
chetda qoladilar:
Shoh yonin farzin kibi kajlar maqom etmish ne tong, 
Rostravlar arsadin gar tutsalar ruhdek qiroq. 33
   Husayn   Boyqaroga   bag‘ishlangan   asar   “Nazm   ul-javohir”da   Husayn
Boyqaro   haqiqatda   adolatparvar   shoh   deya   ta’riflar   ekan,   arabcha   kalimalar
keltirish   bilan   ushbu   fikrlarini   isbotlashga   urinadi.   Qalamidan   noyob   dur-u
gavharlar   sochilishidan   yuzaga   kelgan   “Risola”   asari   muallifi   shoh   Husayndurki,
olam shohlari unga bo‘ysunuvchi va ular xalifalik taxti (o‘rinbosar)dadirlar: “Inna
joila filarzi xalifata” (men yerga xalifa qilib tayinlayman) tirozidurur, aning qomati
iqbolig‘a   loyiq   adolat   dastgohekim,   “Adl   soatin   xayrun   min   ibodati   sitiyna
sunnatun”   (bir   soatlik   adolat   oltmish   yillik   ibodatdan   yaxshidir)davojibdurkim,
“Innal-lohu   ya’miru   bil-adli   val   ehsoni”   (Haqiqatda   Olloh   adolat   va   yaxshilik
qilishni   buyuradi)   lam’adur   aning   mir’oti   lomi’   muxolifguzore   “Va   yanhi   an
alfuhasho   val-munkar   va   bug‘o”   (Va   faxsh,   ifloslik   va   adolatsizlikni   rad   etadi)
ashi’adurur   aning   tig‘i   qahrida   sote’,   safshikanekim:   “Inno   fathno   laka   mubinan”
(Va   Ollohning   senga   kuchli   yordam   berishi   uchun)   debochadurur   qazo   kilkidin
aning   shuqqai   livosig‘a   yoqilg‘an   a’do   afganikim:   “Va   yansuraka   Allohu   nasran
azizan”   (Va   Ollohning   azizlarga   yordami   surasi)   oyati   durur   qadar   xomasidin
aning   tig‘I   yuziga   qazilg‘on   fasohat   shiorekim:   “Aynan   tasammo   Salsabilan”   (U
yerdagi atalmish Salsabil chashmadan) zuloli aning daryoyi hayot tab’idin rashhai
33
  Ботурхон Валихўжаев. Мумтоз сиймолар. –Тошкент, 2002.  69 - бет. 
 
38 bo‘la   olg‘ay,   balog‘atdisorekim:   “Va   qiyl   yorzi   ablag‘i   ma’hudi”   (Aytildiki,   ey
yer-suvingni yutgil) aning huqqai pur gavharig‘a takallum vaqti diqqati kalom bila
tatabbu’ qila olg‘ay. Ruboiy: 
Jism o‘ldi jahon bu jisming joni ham ul,
Taxt o‘ldi falak bu taxt sultoni ham ul,
Bahr o‘ldi maoni guharafshoni ham ul,
Olam elining shohi suxandoni ham ul.
Ofoq ganji zoti farxundasy bil,
Aflok charog‘i royi raxshandasi bil,
Jamshedni hashmat ichra sharmandasi bil,
Donishda Skandari kamin bandasi bil.
Har kimki zaif dilnavozi de ani
Har kimki fitoda chorasozi de ani,
Har kimki g‘amin mahrami de ani,
Shohiki bu nav’ Shohi G‘ozi de ani.
Ya’ni, zilillohi taolo al-arzin va qahramoni alma’ va l-tiyn as-sulton ibn as-
sulton Abulg‘ozi Sulton Husayn Bahodurxonkim,
ruboiya:
Ko‘p yil ani haq jahonda tutsun yorab,
39 Va har ofatdimn omonda tutsun yorab
Ham hashmati begarona tutsun, yorab,
Ham davlati jovidona tutsin, yorab.
Ofoq muluki xoki roh o‘lsun anga,
Ko‘k masnadi taxti izzu joh ulsun anga,
Anjum adadi haylu sipoh o‘lsun anga
Ul elga yana tengri panoh o‘lsun anga. 34
Navoiy   Husayn   Boyqaroning   taxti   bardavom   bo‘lib,   osmon   kotibi   uning
vasfi   ta’rifini   osmon   ko‘kida   chizdiki,   rangli   insho   bo‘lganini   va   u   yuziga   fotiha
tortsa,   so‘zlari   xuddiki   oyatlar   bilan   bezalgandek   va   ular   s.a.v.   hadislaridek   va
mo‘jizakor baytlaridan Zahir   (Zahir Farobiy mashhur shoir bo‘lgan (vafoti 598 –
1201-1202,   Tabriz).   Yoshligidan   ilm-fan,   she’r,   adabiyot,   hikmat,   ilmi   nujum
o‘rganishga kirishadi. Xuroson, Mozandaron, Ozarbayjonga safar qiladi. Qasidalar
devoni   bor.)   va   Anvariy   (Avhadudin   Ali   ibn   Muhammad   (1105,   Abivard   1187,
Balx)   mashhur   fors   shoiri.   Tus   madrasasida   tehsil   topgan.   Ilmi   njum,   hikmat,
handasa,   falsafa   va  tibbiyot   ilmlarini   puxta  bilgan.  Marv  va  Nishopurda   isiqomat
qilgan.   Anvariyning   hajviyalari   g‘oyat   o‘tkir.   Shoirni   qasidanavislikning
payg‘ambari   deb   ta’riflaganlar.   15000   baytli   devonida   qasida,   g‘azal,   ruboiy,   va
qit’alar   mavjud.)   uyaladilar   va   parchalaridagi   ifodada   ravshanlik   sehrgarlik   bilan
payvand   qilinganidan   Vassof   va   Tabariylar   hijolatda   (Vassof   –   Sharafuddin   A
bdulloh,   Mo‘g‘ul   sultonlaridan   G‘iyosiddin   davrida   yashagan   olim   va   atoqli
tarixnavis;   Tabariy   –   Muhammad   ibn   Jorif,   fors   donishmand   tarixchilaridan.
“Tarixi   Tabariy”   nomi   bilan   mashhur   asar   muallifi).   [Alisher   Navoiy.   15-tom:
34
  Алишер Навоий, МАТ, 15-том: Назм ул-жавоҳир. -Тошкент, 19 9 9. 158-159 -  бетлар.
40 Nazm   ul-javohir,   160-bet]   Navoiy   Hazrat   ta’rifini   tugallash   uchun   qo‘liga   qalam
olsa,   uning   vasfida   qog‘oz   qoralashga   aqli   lol   ekanligi   haqida   yozarkan,   shu
qatorda   u   kishi   uchun   qo‘lini   duoga   ochsa-yu,   hayoti   ming   yil   bo‘lsa   va   har   sari
tilim   duoga   ketar   va   u   duolar   albatta   ijobat   bo‘ladi.   Qo‘limdan   kelsa,falakning
to‘qqiz  xonida  yulduzlar  javohiri   va  yulduzday  marvaridlarni  Hazratning  boshiga
sochsam,   balki   oyog‘iga  to‘ksam,   Hazrat   uchun   sochilgan   durlar   u  kishi   sochgan
durlar   oldida   nima   bo‘libdi   va   uning   himmati   oldida   bu   arzimasdir,   deya   ta’rif
qiladi Navoiy.
Umuman   olganda,   Navoiy   mamlakat   podshohlari   xalqni   o‘ylaydigan   shaxs
sifatida ko‘rishni xohlaganidan va xayolotidagi podsho tasvirini real hayotda ham
ko‘rishni   xohlaganidan   asarlaridagi   kabi   chizib   ko‘rsatadi.   Barcha   asarlari   kabi
“Muhokamat   ul-lug‘atayn”   asarida   ham   Husayn   Boyqaroni   mulk   xonadonining
saltanat   taxtiga   muhr,   toj   egasi,   asil   dengizning   duri,   adolat   toshining   –
ma’danining oliy gavhari, Somi Narimondek (Firdavsiy asari qahramoni) qo‘shinli,
Rustami   Dostondek   qo‘shin   boshlig‘i,   Iskandar-   u   Jamshiddek   jahondor,
jahongirlikda quyosh kabi olampanoh (ya’ni, quyoshdek butun dunyoni yorug‘ va
issiq   tutuvchi),   adolat   osmonining   sohibi,   fazl-   u   kamol   bog‘I   kishilarining
ziyraklisi,   so‘z   va   maqolda   bulbul   xush   navosidek   shoh,   xoqon,   din   va   dunyo,
saltanat   egasi   Abulg‘oziy   Sulton   Husayn   Bahodirxon,   Alloh   uning   saltanati   va
mulkini ziyoda qilsin, deya madh etadi. 
“Tarixi   muluki   ajam”   asari   yakunida   berilgan   masnaviyda   Navoiy
podshohning qanday bo‘lishi, sifatlari haqida to‘xtalib: 
Birovgaki ro‘zi bo‘lib shohlik,
Zamirig‘a solsa haq ogohlik,
Ki bilsa jahong‘a vafo yo‘qturur,
Jahon ahlig‘a ham baqo yo‘qturur.
41 Ko‘ziga jahon hashmatin ilmasa,
Haq amridin o‘zga amal qilmasa, 
Adolat uchun istasa mulku joh,
Sitam daf’ aylarg‘a cheksa sipoh,
Har ishkim bo‘lur muddaosi anga,
G‘artaz bo‘lsa Tengri rizosi anga.
Bo‘lub saltanat taxtida faqrjo‘y,
Shah o‘lsa vale bo‘lsa darvishxo‘y,
Muni shohlig‘ desa ermas yiroq,
Ki g‘aflatdin ogohlik yaxshiroq,
Vale qilmadi shohlardin kishi, 
Ki bu ish erur Shoh G‘ozi ishi.
Demay ayni insonki inson ayn,
Ham insonu ham ayn Sulton Husayn. 35
Ayni   ushbu   misralar   bilan   Husayn   Boyqaroni   darveshvash   va   adolatli,
faqrjo‘y bo‘lishga chaqirgan.
Alisher Navoiy Husayn Boyqaroni so‘zning asl mohiyatini teran anglagan va
so‘zni   to‘g‘ri   va   o‘rinli   ishlatgan   shoir   va   shoh   sifatida   ham   tilga   oladi.   Hazrat
Navoiy   “Muhokamatu-l-lug‘atayn”da   Husayn   Boyqaroni   “…salim   (tab’i)   gavhari
koni   maoniy   erdi”,   -   deya   ta’riflasa,   “Mezon   ul-avzon”da:   “ul   hazratning   sharif
majlislari  maoniy  javohirining  koni” bo‘lganini  aytadi.  Nomida “maoniy”  istilohi
qo‘llangan   “Xazoyin   ul-maoniy”   debochasida   ushbu   kulliyot   dunyo   yuzini
35
  Алишер Навоий, МАТ, 1 6 -том:   Тарихи мулуки ажам. – Тошкент: Фан, 2000. 252-б.
42 ko‘rishida   Sulton   Husayn   Boyqaroning   xizmatlari   katta   ekanini   mana   bu   tarzda
ta’kidlaydi:   “Bu   devonlarda   dag‘i   hamul   dastur   bila   maoniy   javohiri   shohvoridin
va   alfoz   naqshu   nigoridin   va   tarkib   salosatu   latofatidin   va   choshniy   holatu
haroratidin   hech   juzve   juz’iyotdin   yo‘qturkim,   ul   hazratning   muborak   tab’ining
anda   kulliy   daxli   bo‘lmamish   bo‘lg‘ay.   Balki   asli   xayol   ul   hazratning   bo‘lub,   bu
banda   ham   ul   hazratning   buyrug‘i   ta’limi   bila   anda   juzviy   daxle   qilmish
bo‘lg‘aymen. Bu jihatdin bo‘la olg‘ayki, bu devonlar ul hazratning adilsiz tab’idek
benaziru   har   shohbayti   o‘z   humoyun   zotidek   olamgir   bo‘lg‘ay.   Chun   bu   ma’no
gavharlari barcha ul hazratning tab’i bahridinu zehni konidin hosil bo‘ldi va alfozu
iborat   xazoyini   hamul   ma’nolar   gavharidin   to‘ldi,   bu   ma’nodin   aning   otin
“Xazoyin   ul-maoniy”   qo‘yuldi”.   Bu   so‘zlar   orqali   kulliyotga   kirgan   devonlardagi
maoniy   javohiri ning   shohlarga   monandligi,   so‘zlarning   naqshu   nigori   (badiiy
go‘zalligi),   tarkibining   mukammalligi   va   o‘qiganlarga   bahra   berishida   sultonning
xizmatlari   katta   bo‘lgani   e’tirof   etilgan.   Kulliyotning   “Xazoyinu-l-maoniy”   deb
nomlanishi   sababi   ham   shunda   ekani   ta’kidlangan.   Ushbu   devon   tarkibidagi
“Navodir ush-shabob”da:
Anga bu baski jahon mulkin oldi so‘z birla,
Chekib sipohi maoniy dami fusunsozi. 36
Xulosa   qilib   aytishimiz   mumkinki,   Navoiy   o‘zi   yashagan   davr
qiyinchiliklari, makr va xiylalari, saroy ziddiyatlarini  o‘z ko‘zi bilan ko‘rib, unga
yechim   qidirar   ekan,   xayolotida   yaratgan   dunyosi,   mamlakatini,   uning   shoh   va
a’yonlarini   qanday   ko‘rishni   istagan   bo‘lsa,   shunday   holatda   asarlariga   ko‘chirib
o‘tadi.   Xalq   dardini   tinglab,   unga   sharoitini   to‘g‘irlab   bergan   podshohning   umri
boqiydir.   Bu   o‘rinda   tarixda   o‘tgan   odil   podshohlarni:   Faridun,   Anushervon,
Manuchehr,   shoh   Tahmosb   kabilarni   keltiradi.   Ammo   beparvo,   aysh-ishratni
36
  “ Alisher   Navoiy   va   XXI   asr ”   mavzusidagi   uluslararo   konferensiyasi   materiallari :   Nurboy   Jabborov .     Alisher
Navoiy   va   maoniy ahli. –Toshkent: Boku,  2023. 20 - bet .
43 sevuvchi podshohlar uzoqqa bormaganligi, taxtda ko‘p vaqt turolmaganligi haqida
yozadi.   Albatta,   xalq   bunday   podshohlarni   taxtda   muqim   ushlab   turmasligi
ma’lumdir va nomi ham abadiyatda yaxshi va a’lo sifatlar bilan yodga olinmaydi.
2.2. Qasidalarida Husayn Boyqaro shaxsiyatiga ta’rif
Umuman, Alisher Navoiy ijodi keng bo‘lib, har bir asari o‘ziga xoslikka ega
va   unda   do‘sti,   shoh   Husayn   Boyqaroga   bag‘ishlangan   madhiyalar   har   o‘rinda
mavjud. Bu borada qasidalari ham alohida ahamiyat kasb etadi.  
Qasida   arabcha   “maqsad”,   “niyat”   ma’nolarini   bildirib,   biror   tarixiy   shaxs
yoki voqeaga bag‘ishlab yoziladigan katta hajmli she’r turi hisoblanadi. Qasidalar
44 hajman 12 baytdan bir necha yuz baytgacha bo‘lishi mumkin. Qasida g‘azal singari
a-a,   b-a,   d-a,   e-a…   tarzida   qofiyalanadi.   Ayrim   hollarda   masnaviy   singari
qofiyalanishi mumkin. Qasida tuzilishiga ko‘ra 2 xil bo‘ladi:
1. Qasidayi  tom, ya’ni  to‘liq qasida  to‘rt  qismli:  nasib  – lirik kirish (tabiat
tasviri);   gurizgoh   –   nasib   bilan   madhni   bog‘lovchi,   4-5   baytdan   tashkil
topuvchi   qism;  madh  –  asosiy  qism;  qasd  –  mamduh  (madh  etilayotgan
shaxs)ga niyat va istaklar bildiriladigan qism.
2. Qasidayi mujarrada (chala qasida) – faqat madhdangina iborat bo‘ladi.
Qasidalar   mavzusiga   ko‘ra   vasf,   madh,   hajv,marsiya,   munojot   va   falsafiy
qasidalarga bo‘linadi. 
Navoiyning   mashhur   qasidasi   bo‘lmish   “Hiloliya”   boshidan   oxirigacha
Husayn   Boyqaroga   bag‘ishlangan   bo‘lib,   90   baytdan   iborat,   unda   Navoiy
Samarqanddan   Hirotga  qaytar   ekan,   do‘sti   Husayn   Boyqaroni   hokimiyat   tepasiga
kelishi munosabati bilan “Hiloliya” qasidasini yozadi. Uni yangi oyga mengzaydi:
Chun nihon qildi turunji mehr raxshon tal’atin,
Oshkor etdi falak bir tavqi g‘abg‘ab hay’atin.
Bas xayoli ravshani erdi bale andoq daqiq
Kim, nazargoh anglar erdi gah yo‘q aning diqqatin.
Ya’niki, quyosh botgach, osmon aylana shaklida ko‘rinish berganki, shundan so‘ng
osmonda   juda   nozik,   goh   ko‘zga   tashlanuvchi,   goh   ko‘rinmay   qoluvchi   narsa
yuzaga chiqqan – bu  yangi oy edi. Hilol bu osmonda yangi paydo bo‘lgan 3 kunlik
oy,  bu  bilan  Navoiy  demoqchiki,  yangi  oy  yangi  hokimiyatdan  darakdir,  bu  davr
Husayn Boyqaro bilan ajoyib o‘tishi, ya’ni  Navoiy Husayn Boyqaroni madh qilish
barobarida   uning   saroyida   adolat   hukm   surishi,   taqvo,   ilm,   aql,   baxt
umrguzaronlikda   ekanligini   aytib   o‘tadi,   hatto   saroyi   jannat   bog‘idirki,   unda   har
45 tomonni   yoritib   turuvchi   shamlardan   muattar   hid   taralib   turishini   ajoyib   badiiy
tasviriy   vositalar   bilan   yoritadi   va   o‘z   navbatida   Rustam   singari   pahlavonlar
saroyni   va   shohni   qo‘riqlashga   xizmat   qilayotgani   bayoni   beriladi.   Husayn
Boyqaroning   ichki   dunyosi   jannat   bog‘idan   ham   munavvar   va   go‘zalroq   deya
yozadi.
Shoh Abulg‘oziy saodat axtari Sulton Husayn
Kim, quyoshni zarra der ko‘rgan sipehri hashmatin.
Shohlar shohi demay, ul shohlarning shohikim,
Har biri yuz shohlar shohicha tutqay muknatin.
Husayn   Boyqaroni   shohlarning   shohi   deb   ulug‘lar   ekan,   yana   shuni   ham
ta’kidlaydiki,   shohlarning   darveshnamosi   deya   ataydi,   ko‘rinishi   shoh   ,   ammo
siyratida   darveshlik   mujassam-   xalqi,   yurti   kelajagini   o‘ylaydigan   shoh   deya
ta’riflaydi.   Ushbu   qasida   shoh   umrining   tuganmas   bo‘lishi   –   Zuhalchalik   va   aql
dargohi bilan ming yildan ziyod el orasida yashashini niyat qiladi va do‘sti Husayn
Boyqaroni duo qilish bilan yakunlaydi:
Har kuning bayram bo‘lub, joming hilol o‘lsin mudom, 
Ko‘rmagil beaysh umrung muddati bir soatin.
Oxirgi bayti esa:
Yangi oyu iyd ikki qullug‘ching o‘lsun, aylagan
Sen hilol aning otin, bayram bu yerning kunyatin. 37
Navoiy   Husayn   podshoning   umri   ziyoda-yu   mol-mulk,   davlati   benihoya
bo‘lishini Allohdan so‘rab, “G‘aroyib us-sig‘ar”da yozadi:
Har lahza qil anga yuz inoyat, yo rab,
37
  Алишер Навоий .  МАТ,  5 -том :  Ҳилолия.  – Тошкент: Фан, 19 90 .  486-495-  б.
46 Ollig‘a yorut sham’i hidoyat, yo rab,
Ham umrini ayla benihoyat, yo rab,
Ham davlatig‘a yeturma g‘oyat, yo rab.
Qasidadan   ko‘rinib   turganidek,   Navoiy   Husayn   Boyqarodan   umid   qiladi:
uning adolatli, odil, xalqparvar bo‘lishi haqidagi orzularini bayon etadi.  
Fors   tilida   yozilgan   “Sittai   zaruriya”   qasidasining   beshinchisi   “Tuhfat   un-
najot”   ham   Husayn   Boyqaroga   atab   yozilgan.   Buni   Navoiy   “Sittai   zaruriya”
qasidasining   debochasida   aytib   o‘tadi,   debochada   Alisher   Navoiy   Sulton   Husayn
Boyqaroni quyidagicha madh va duo qilib o‘tadi: 
“Haq soyasi – Iskandar martaba quyosh – u ham oftob, ham soyadir. Uning
harakatidan millatning bilagi kuchli, uning zamonida din bayrog‘i porladi.
Sulton o‘g‘li sulton, saltanat va xilofotni e’zoz qiluvchi – Abulg‘ozi Sulton
Husayn   Bohodurxon   Alloh   taolo   uning   bayrog‘ini   Surayyoda   abadiy   aylasin,
mag‘rib va mashriqda uning buyruq va hukmlarini nufuzli (ta’sirli) qilsin.”
Shu bilan birga ikkisining shoh va gadolik, ustoz-shogirdlik munosabatlariga
ham   to‘xtalib   o‘tarkan,   uning   xizmatiga   hamisha   tayyorligini   va   do‘sti   shoh
Husaynning so‘z qo‘llash mahorati   va bunda barchani lol qiladigan aqli , zehniga
maqtov bitib, she’r san’ati va nazm borasida o‘quvchilik va shogirdlik munosabati
borligi  va shuning uchun qaidalar va she’rlar yozishga buyurilganini bayon qiladi. 
Jomiyning   “Daryoi   abror”iga   tatabbu’   sifatida   yozilgan   uchinchi   qasida
“Tuhfat   ul-afkor”ning   boshi   xudduki   podshohga   maslahat   va   nasihat   sifatida
bitilgan:   podshohlar   boshiga   ilib   yuruvchi   qizil   la’l   insonni   aldovchi,   o‘tkinchi
dunyoning   lazzati   bo‘lib,   xom   xayolga   berilish   to‘g‘ri   emasligi,   o‘limni
eslamaydigan   shohning   mamlakati,   albatta,   vayron   bo‘lib,   oqibatsiz   shoh   yurtiga
ziyon   keltirishi,   xuddi   Xusrav   kabi   bo‘lishi,   zeb   –ziynatdan   ko‘zlar   shira   va   xira
47 tortib,   uni   halokatga   muqarrar   qilishi   xuddi   o‘rmon   sheriga   nisbatan   zanjirband
sherning savlati bilan taqqoslanadi. 
“Hiloliya”   qasidasida   Husayn   Boyqaro   oyga   o‘xshatilsa,   “Sittai
zaruriya”ning     beshinchisi   “Minhoj   un-najot”   (Najot   yo‘li)   qismida   quyoshga
o‘xshatiladi,   ya’ni   davlatni   quyoshga   o‘xshab   boshqaradi.   Uni   aslzodalardan   v
axon   o‘g‘li   xon,   Yofas   o‘g‘lonidir.   Shu   jumladan,   izzat-u   hurmat   martabasida
shohligi   va   xoqonligi   Yofasgacha   boradi,   podshohlik   sulolasidagi   xonligi   Odam
Atogacha   yetadi.   Buyuklik   borasida   falakning   qadri   pastroq,   shon-shavkati   butun
jahonga yetgan, qavm-qarindoshlari aqlga sig‘mas darajada  bisyor va qadri imkon
darajasidan   ham   ortiq.   Shohning   buyukligini   o‘lchayman   desak,   tarrozi   pallasini
bitta   tariqning   teng   bo‘linganidagi   po‘stidek   gap   va   sening   yuzingdagi   poklik
hammaga   tiniqlik,   ravshanlik   beradi.   Mehring   o‘tining   tutuni   Bahromga   (Mars
yulduzi nazarda tutilgan) o‘xshaganlarga tushadigan bo‘lsa, u ham, Zuhal yulduzi
ham zavol topadi, deya nafaqat shoh do‘stiga qarata yozilgan ushbu qasida zimdan
o‘qilganda   barcha   bani-basharga   qarata   yozilganligi   ayon   bo‘ladi,   chunki   Navoiy
qasidani   tugatar   ekan,   qasidam   odamlarga   gumrohlikdanqutulishlari   uchun   najot
yo‘li   bo‘lsin,   shuning   uchun   u   “Minhoj   un-najot”   bo‘ldi,   deya   keltiradi,   buning
boshlanmasidagi   hamd   va   na’tga   ajratilgan   o‘rinlarida   ham   ayniqsa   nasihatomuz
fikrlar bayonini keltirgan.
“Sittai   zaruriya”ning   oltinchisi   “Nasim   ul-xuld”   122-baytida   Navoiy   ushbu
qasidani  aynan Husayn Boyqaroga bag‘ishlagani  va sababi  esa bu qasidaning  har
bayti tanga jannat shabadasidek bahra berishi aytilgan. Ushbu qasidaning 100 bayti
maslahat   va   shohga   to‘g‘ri   yo‘l   ko‘rsatishga   qarata   bitilgan   bo‘lib,   101-baytidan
boshlab   mabjud   shohlardan   Husayn   Boyqarogina   shohlikdan   ko‘ra   darvishlikni
ustun   qo‘ygan   shoh,   u   faqirlikni   odat   qilgan   va   shohlik   va   darvishlik   va   faqirlik
Haq taolo tomonidan inoyat qilingan, uning ajdodida sultonlik Odam Ato davridan
boshlangan, olamdagi barcha sultonlar unga mulozimlardir, shuning uchun ham u
xon   ibn   xon   laqabi   nisbat   qilingandir.   Mulkni   boshqarishda   Doro   va   unga
48 o‘xshaganlar   unga   quldirlar.   Mamlakatni   tartib   bilan   boshqarishda   esa   Soson   va
Somonlar unga xizmatchidir, mamlakatni idira etishda Jamshidning boshqaruv uy
tartiblari   unga   nopisand.   Molk-mulk   bag‘ishlash,   ya’ni   saxovatpeshalikda   esa
Sulaymonning   mulki   arzimas   bo‘lib   ko‘rinadi.   Uning   amri   kuchi   ta’siri   tog‘ga
tegsa, tog‘ a’zosi titrab, qulab tushadi. Kudarz binni Kashvod uning kamtar saroy
xizmatchilaridan   bo‘lsa,   Somning   o‘g‘li   Narimon   uning   lashkarlariga   bir
xizmatkor,   bunday   podshohning   yaxshi   xulqidan   o‘lik   tanga   jon   kiradi.   Uning
saxovati   havosidan   bahordagi   bulut   kabi   yuzlarcha   sadaflar   durga   to‘lgan   kabi
bo‘ladi. Xalqni qabul qilib, uning uchun dasturxon yozganda minglab dasturxonlar
yoyiladi.   Shunday   ekan,   uning   kamonining   o‘qi   toshlarni   teshib,   yorib   o‘tishi
yomg‘ir   qatralari   havoni   teshib   o‘tishiga   mengzatiladi.   Uning   qilichi
yalang‘ochlansa,   qizil   kiyim   kiygan   jalloddekdir.   Shoh   yig‘lagudek   bo‘lsa,
yomg‘irli   bulut   chaqmog‘i   toshni   yorib   tashlagandek   toshbag‘irlarning   yuragini
ham pora qilib tashlaydi, deb Husayn Boyqaroni yuksak maqomda ulug‘laydi. 
Bu   kabi   madhiyalar   Navoiyning   “Fusuli   arba”,   ya’ni   “To‘rt   fasl”   nomli
forsiy   qasidasida   ham   o‘zining   yorqin   ifodasini   topgan.   Unga   ko‘ra,   birinchi   fasl
“Saraton”   (“Yoz”)   qismida   Husayn   Boyqaroning   adolatli   ish   olib   boorishi   sabab
butun   jahon   jannat   bog‘iga   aylangani,   salobati   hech   qaysi   shohga   tenglasha
olmasligi   –   hattoki   vajohati   baland   bo‘gan,   uyasidan   kuchga   to‘lib   chiqqan   sher
ham   chumolidek   narsa,   mast   filning   shavkati   Husayn   Boyqaro   shavkati   oldida
pashshadek,   saxovatpeshaligi   aqlga   sig‘mas,   xulqiga   boqsang,   go‘yoki   do‘zax
olovini  jannat  gulzoriga aylantirgan kabidir. Lekin qahriga uchraydigan bo‘lsang,
yuzidagi qahr olovi uchquni tog‘ga tushadigan bo‘lsa, kuydirib kul qiladi. 
Uning   ehsonidan   butun   olam   chekkasigacha   zarga   to‘ladi,   xuddiki   quyosh
nuri   butun   olamni   yoritib,   isitgani   kabi;   uning   bog‘i,   chamanzori   hech   qaysi
podshoh   mulkiga   o‘xshamaydi:   shabada   esib   qolsa,   uning   toza   havosi   yurak
uynog‘iga davodir, yuzingdan yog‘iladigan nurdan quyosh ham uyalib, sariqligini
yo‘qotib qo‘yadi. Husayniydek shoh davrida na gado va na muhtoj bor.
49 Ushbu qasidaning har bir fasli inson umriga qiyosan yozilgan bo‘lib, yaxshi-
yomon, baxt va baxtsizlik, saodat, yoshlik-qarilik kabi tushunchalar inson boshidan
o‘tkazadigan   hodisalardir,   aynan   mana   shu   tomonlarni   ham   didaktik   nuqtayi
nazardan   Husayn   Boyqaroga   ham   o‘xshatma   sifatida   bitgan   desak
yanglishmasmiz.   “Bahor”   qismida   har   bir   bahor   (umrning)   xazoni   (qarilik   va
o‘lim)   borligi   aytilsa-da,   ushbu   fikrni   rad   qiluvchi   yana   bir   fikrni   aytib,   bu   faqat
Husayn   Boyqaroga   xos   sifat   deya   uqtiriladi:   bexazon   bahorni   ko‘rishni   istasang,
ko‘rishing mumkin – bu Eron-u Turon podshohi, xalqning bahoristoni, yetti otasi
sulton   ibn   sulton,   yetmish   avlodi   xon   ibn   xon   bo‘lgan   Sulton   Husayndir.
Abulg‘oziy – saltanat gumbazi, nutqi Maryam Isosining nutqidan o‘tkir, dunyodagi
barcha yaratilishlar sirini ochishda Yunon Aflotuni uchun ham yashirin sirlar kaliti
undadir. 
Jang   maydonida   ham   Husayn   Boyqaro   qo‘li   doim   baland   ekanligi,   zoti
Musoga,   nayzasi   esa   ajdahoga   qiyos   etiladi.   Ushbu   fasl   yakunida   Husayn
Boyqaroni martabasi kuz shamolidan omonda bo‘lishini, kamol va shavkat, iqboli
yakun – zavol topmasin, adolatingdan Eron va Xuroson mulkini saodat chulg‘asin,
deya   duo   qiladi.   “Qish”   faslida   ham   Husayn   Boyqaro   madhi   takrorlanmas   tarzda
ifodalangan.
Umuman   olganda,   XV-XVI   asr   Xuroson   davlati   tarixida   Husayn
Boyqaroning o‘rni beqiyos, aql-zakovat borasida, davlatni boshqarish qobiliyat va
salohiyati   baland   edi.     O‘z   navbatida,   milliy   davlatchilik   tizimi   ham   tarix
sarvaraqlarida   benazirdirHukmronlik   qudrati   bilan   bobosi   Amir   Temurning
davlatchilik an’analarini  davom  ettira olgan podshoh.  Bekorga Navoiy qasidalari,
umuman, barcha asarlarida Husayn Boyqaroni ulug‘lab o‘tmaydi va aynan Odam
Ato   davridan   boshlab   shohlik   meros   bo‘lib   kelayotganligini   yozadi   va   bu     bilan
barcha ajdodining Yofasga qadar borib taqalishi kabi e’tiborli tomonlarni qalamga
oladi.   (Yofas   Nuh   payg‘ambar   o‘g‘li   bo‘lib,   (MATning   20-jildi   486-betida   bu
haqida   ma’lumot   berib   o‘tilgan)   suv   toshqini   paytida   o‘g‘illari,   ya’ni   Yofasga
50 Turon   va   Xo‘tan,   Somga   Eron,   Hindiston   Homga   berilgan.   Yofas   ushbu   joylar
egasi bo‘gani uchun unga Abu Turk deb laqab berilgan.)
III BOB. Navoiy dostonlari va nasriy asarlarida Husayn Boyqaro
                                shaxsiyatining badiiy ko‘rinishi
3.1. Dostonlarida shoh va shoir munosabatining badiiy talqini
Buyuk   ong,   aql   va   zehn   egasi   bo‘lmish   Alisher   Navoiy   podshohsiz
mamlakat va davlat  parokanda bo‘lishini  barcha asrlarida ifodalashga    va bunday
xalqni   cho‘poni   yo‘q   qo‘ylar   galasiga   o‘xshatishi   bejiz   emas   edi.   Shunga   ko‘ra
ham   u   podshoh   –   sultonning   qanday   bo‘lishi,   qanday   sifat   va   xislatlarga   ega
51 bo‘lishi,   mamlakatni   qanday   idora   qilish   to‘g‘risidagi   qarashlari   haqida   ko‘p   bor
qalamini   qo‘lga   oladi   va   “Xamsa”   tarkibidagi   barcha   dostonlarda   shoh
madhiyasiga o‘rin ajratadi va, ayniqsa, oxirgi doston “Saddi Iskandariy”dagi bosh
qahramon obrazida to‘la namoyon qiladi. 
“Hayrat   ul-abror”   dostoniga   tegishli   umumiy   muqaddimaning   16-bobi
Sulton   Husayn   Boyqaro   madhiga   bag‘ishlangan   va   unda   Sulton   Husaynni
osmonni   egallagan   quyoshga   mengzatadi,   kuch-qudratda   Firdavsiy   qahramoni
Rustamga   va   adolat,   komillik   borasida   Jamshidga   tenglashtiradi.   U   mingan   ot
yugursa   yashindek  tez  va kishi  anglab  qolmas  darajada shiddatli  deb  ta’riflarkan,
uni Badpo deb atashlarini ham aytib o‘tadi. 
27-bobida   Husayn   Boyqroning   adolatli   ish   tutgani   va   qaysiki   podshoh
bo‘lmasin xalqiga shunday adolat bilan javob qaytarishi lozimligi uqtiriladi: Shoh
G‘oziy qahrining garmseli bir qaysar boshoqni barbod etgani, adolatining suvi esa
o‘sha   boshoq   bitgan   buzuq   ekinzorni   obod   qilgani,   ya’niki   uning   qo‘l   ostidagi
yigitlaridan biri jang vaqtida vafot etgan va shu yigitning onasi uning xunini talab
qilib   shoh   huzuriga   keladi   va   undan   adolat   talab   qiladi,   shunda   shoh   G‘oziy
kampirning yoniga qopda oltin va bir yoniga tig‘  qo‘yib, agar pul dardida kelgan
bo‘lsa,  qopdagi oltinlarni olishini, agarda xun talabi bo‘lsa boshini o‘sha tig‘ bilan
olishi   mumkinligini   aytadi,   kampir   uning   bu   harakatidan   ta’sirlanib,   bu   ishda
yengilgani   va   da’vosidan   kechganini   aytadi.   Saroy   uning   adolatidan   yanada
munavvar bo‘ladi.
Ushbu   bobdan   oldingi   26-bob   –   uchinchi   maqolat   Husayn   Boyqaroga
nasihat tarzida yozilgan bo‘lib, Alloh podshohlarni yerda hukmdorlik qilishi uchun
va   adolat   bilan   ish   yurgizishlari   uchun   (bu   adolat   zilol   suvdek   tiniq   bo‘lsinki,
bog‘lar   yashnasin,   gullar   tinchlik   va  farog‘at   deb   nom   olsin,   deya   keltirib   o‘tadi)
yaratdi.   Shunday   ekan,   ushbu   ne’matga   shukr   qilib,   ilgingdan   adolatni   tushirma,
xalq poda bo‘lsa, sen cho‘pon, agar mevali bog‘ bo‘lsa, sen esa bog‘bon; cho‘pon
o‘z podasiga e’tiborli bo‘lmasa, och bo‘rilar bu podani gumdon qiladi, shu singari
52 bog‘bon   ham   o‘z   bog‘ini   tun-u   kun   parvarish   qilmasa,   bog‘ining   gullari-yu
mevalari   yaksondir,   demak,   podsho   ham   shu   singaridek.   Qo‘l   ostingdagi   ma’lum
bir odamga zulm nononi ushotib, adolat qilmasang va martaba va boylikda senga
yetolmasa   ham   insoniy   qadr-qimmati   senikidan   ortiqdir   va   bu   dunyodagi   tortgan
azoblar   uchun   u   narigi   dunyoda   sening   hozirgi   o‘rningdek   martabaga   erishishi
mumkin,   sen   esa   uning   hozirgi   martabasiga   tushishing   mumkin,   chunki   Alloh
qiyomat   kuni   podshoh-u   gadoni   savol-javob   qilgay,   har   kuni   aysh-ishratli   bazm
yaxshilikka olib kelmaydi, mastlik sergaklikni yo‘qotadi va tongda ham g‘aflatdan
g‘avg‘o   kelib   chiqadi   va   mamlakatda   muvozanat   yo‘qoladi,   mazlumlar   ko‘payib,
qo‘l ostingdagilar xalqni talashga kirishib ketadi. Birovga quyoshdek tig‘ solsang,
tezda   mehr-muruvvat   urug‘ini   ushotgin,   deya   uqtiradi   Navoiy   va   Shoh   G‘oziy
bularni to‘la anglagan, deya vasf etadi. 
Navoiy   yashayotgan   zamonasi   podshohini   20-bob   3-hayratda   shunday
tasvirlaydiki,   ushubu   xayolotidagi   saroy   manzarasi   o‘ngidagi   saroy   manzarasi,
podshohi   esa   ayni   Sulton   Husayn   bo‘lishini   o‘ylagan,   desak   xato   bo‘lmaydi   va
ushbu   bob   jannatni   eslatadi,   bularning   barchasi   tub   negizida   odil   sulton
boshqarayotgan   mamlakatdagi   adolat,   tartib,   osudalik   evaziga   ekanligi
anglashiladi. 
“Farhod va Shirin” dostonining 10-bobi, “Layli va Majnun”ning yettinchisi,
“Sab’ai sayyor” dostonining to‘qqizinchi  bobi, “Saddi  Iskandariy” dostonining 9-
boblari shoh Abulg‘ozi Husayn Boyqaro ta’rifiga bag‘ishlangan.
“Farhod   va   Shirin”   dostanida   Sulton   Husayn   sultonlar   ichra   sulton   Shoh
G‘oziy, g‘azot maydonida Haydar (Ali ibn Abu Tolib), shariat rivojida payg‘ambar
singaridir   deb   ulug‘laydi   va   adolatli,   saxovatli   hukmdor   –   qilichingdan   yovlar
g‘amga  botsa, xalq shodlanadi  (bu o‘rinnda shoh suvga  qiyos qilinadi  – suv  ham
vayron, ham obod qiladi, bu suv toshsa, ofatga aylanadi). Oti Badpo bu dostonda
ham   yana   bir   bor   tilga   olinib,   chaqmoqdek   shiddatli,   devbod   tulpor   deya
53 ta’riflanib,   parvardigordan   podshoh   saltanati   boqiy   va   o‘zini   soqiy   qilsin,   bu
soqiyning uzatgan qadahidagi may obi hayot bo‘lsin, deb duo qiladi. 
Umuman, “Farhod  va Shirin” dostonidagi  bosh  qahramon Farhod  va uning
otasi   munosabatlari   zamona   podsho   –   sultonlari   va   ularning   taxt   vorisi   bo‘lmish
o‘g‘illariga  o‘rnak  sifatida  ham  keltirilgan,  zeroki, bu  o‘rinda  Farhodning  otasiga
taxtni   egallashga   hali   yoshlik   qilishi   va   otasi   sultonlikni   hali   hayot   ekan   o‘zida
bo‘lishini   aytgan   javobini   eslab   o‘tish   kifoya.   Shu   bilan   bir   qatorda,   Xusravdek
sultonlarning   g‘alabasi   abadiy   emasligi   ularning   yuritgan   siyosatlaridagi   zulm-
adolatsizlikning oqibati ekanligi juda chiroyli  ifodalab berilgan. Zeroki, xalq ham
bunday podshohlarni taxtda ushlab turmasligi bilan ham ifodalash o‘rinlidir.
Ushbu   dostondagi   madhiyaning   asosiy   mazmun   va   mohiyati   Sultonning
harbiy   ishlarini   kuylashga   qaratilgan.   “Hayrat   ul-abror”   va   “Farhod   va   Shirin”
dostonlaridagi sulton madhiyasi, asosan, bir-biriga juda yaqin: sulton Bahodirning
harbiy shavkati va bazmi tasviriga o‘rin ajratilgan.
“Layli   va   Majnun”   yettinchi   bobi   madhiyada   Sulton   Husaynning   davlat
ishlarini yurgizishda din sha’riga qanchalar e’tiborli ekani va vu qonun-qoidalarga
roiya   qilishi   alohida   “islom”   so‘zidagi   harflar   bilan   ifodalab   berilgan,   Navoiy
do‘sti   shoh   Sultonning   ilmga   muhabbati   va   har   bir   fanni   chuqur   egallagani
xususidagi   fikrlari   bayonini   keltiradi,   ya’ni   majlisda   o‘rtaga   tashlangan   biror   bir
savol   yo   masala   uning   yordamisiz   yechilmay   qolmaydi.   Bunday   bilimga   ega
bo‘lishi   xuddi   Alloh   tomonidan   payg‘ambarlarga   yetkazilgan   vahiydek   gapligi
anglashiladi. Bu shoh binokorlikda ham tengsiz bo‘lib, soldirgan xonaqoh, masjid
va rabotlaridan odamlar   faqat   huzur  topadilar:  u  tutgan kosalar  Jamshid   jomiday,
noni   Quyosh   kulchasiday,   ochlar   totli   va   huzurbaxsh   taomlar   yeydilar   va
yalong‘ochlar   kiyimli   bo‘ladilar.   Savdogarlarga   ko‘rsatgan   marhamati   ham   ulug‘
va saxovatidan; savdogarlarni tamg‘adan ozod qilgan. Aholisi rohat-farog‘atda umr
go‘zaronlik   qiladi:   don-duni,   g‘allasi   serob.   Shaharda   tilanchini   uchratib
bo‘lmaydi.   Bunday   tinch,   osuda-osoyishta,   bexavotir   turmush   sultonining   adolati
54 ketidandir,   Husayn   Boyqaro   zamonida   adl   va   itifoq,   birlik   hukmrondir.   Madhiya
Sultonni duo qilish va ulug‘lash bilan yakunlanadi:
Aydoqki tilar muyassar ayla,
Olamni unga musaxxar ayla.
  Qaysidir   ma’noda   Navoiy   Qays   –   Majnun   obrazida   ham   aynan   o‘z
kechinmalarini   ifodalagan,   desak   xato   bo‘lmas.   Negaki,     Suyima   G‘aniyeva
fikrlariga   asoslanadigan   bo‘lsak,   Majnun   obrazida   Navoiy   feadal   muhit
sharoitidagi bo‘g‘iq hayot kechirayotgan keng xalq ommasining turmushi tasvirini
beradi.   Majnun   zo‘ravonlik,   qabohat,   razolat   bor   joyda   yashashdan   ko‘ra   o‘limni
afzal   ko‘rishi   va   razolat   va   qabohatdan   nafratlanishi   ochib   beriladi.   Eng   asosiysi
Majnun xalqni sevadi, unga xizmat qilishga tayyor va unga befarq emas.
To‘rtinchi   doston   “Sab’ai   sayyor”   9-bobida   Husayn   Boyqaroni   madh   qilar
ekan, uni  sof  dur, xalifalik ma’danining yonib turuvchi  la’l  toshi, saltanat,  dunyo
va   dinning   muhtaramli   kishisi   deb   sarlavha   kiritadi   va   Sultonning   otasi   ham,
otasining   otasi   ham,   onasi   ham   xonlardanligi   boshqa   madhiyalardagi   kabi   tilga
olinadi. Uning ajdodlari, hatto Chingiz va Alanquva avlodidan ekanligi aytiladi.:
Shoh Sulton Husayn bin Mansur
Kim berib nusrati jahonga surur.
Anga Chingiz ulug‘ ato kelgan,
Onasi xud Alanquvo kelgan. 38
Bor boylik-u saltanatidan  faxrlanish tuyg‘usi  unga begona, unga darveshlik
pesh,   din   ichra   Shoh   G‘oziy,   janglarda   qo‘li   ustun   keluvchi   mard   kurashchi,   tez
fuesatda butun dunyoni zabt etishga qodir zot, turar yeri Jamshidning uyi va qadahi
38
  Алишер Навоий. 10-жилд. МАТ: “Сабъаи сайёр”. – Тошкент:  Фан, 1992. 60-б.
55 quyosh   jomiday   deya   ta’riflanar   ekan,   uning   o‘ziga   xos   fazilat   egasi   ekanligi
bazmdagi ishtirokida anglashiladi, xususan, musiqaga oshno ekanligi, bu navolarni
chin idrok, ishtiyoq, nafosat bilan tinglashi e’tirof etilishi bilan bir qatorda oldingi
dostonlarda   amyxo‘rlik   yaxshi   sifatlar   bilan   ifoda   etilmaganligi   asnosida   bu
dostondagi   o‘rinda  may ichsa-da,  sergak  ekanligi,  nafs  balosiga   qul   emasligi,  uni
jilovlay olishi, oz-ozdan may ichish gunoh emasligi, faqat me’yorni bilish va o‘zini
ortiqchalikdan   asrash   ustunligi   ifoda   etilgan.   Shoh   erta   tongdan   xalq   dardini
eshitishga   tayyor,   arz   qilgani   kelganlarni   ochiq   yuz   va   shirin   so‘z   bilan   qarshi
oladi.   Odamlar   dardini   eshitib,   ularga  adolat   bilan   javob  aytib,   ko‘ngillarini   shod
etadi.   Bunday   siyosatdan   odamlar   bir   zumdayoq   mirodiga   yetadilar.   Uning   bu
siyosatidan No‘shiravoni Odilning o‘zi ham hayrtaga tushadi. 
Aaziz   Qayumov   e’tirof   etishicha,   Sultonning   barcha   ishlari   ushbu
madhiyada o‘z aksini topgan: uning janglardagi bahodirligi va g‘olibligi, shu bilan
birga,   bazmlardagi   musiqiy   taronalar   huzuri   evazida   bo‘ladigan   mayxo‘rligi,
ayniqsa,   kun   bo‘yi   amalga   oshar   ishlari,   adolatli   siyosati,   odamlarga   yengillik
tug‘diruvchi amaliyotini shoir tasvirlab chiqqan: 
Adldin toki bo‘lg‘ay ovoza,
Har kuni o‘lsunadolating toza.
Shohlik xil’ati qading bila xo‘b,
Shohlar qaddi ham ayog‘inga ko‘b.
Dodu adling bila jahon obod 
Kim, bu bo‘lg‘ay jahonda adl ila dod.
56 Olim Sharafiddinovning “Alisher Navoiy” kitobida shunday deyiladi: ushbu
doston   xotimasida   shoir   charchab   uxlagan   va   tushida   shoh   Bahromni   ko‘rib,
suhbatlashganini   tasvirlaydi.   Suhbatlarida   Bahrom   qochirma   qilib,   so‘zni   sulton
Husayn   ustiga   buradi.   Navoiyga   shunday   deydi:   Shohingga   mendan   salom   ayt.
Dunyo vafosizdir. Shoh ming yillar umr ko‘rsa ham uning g‘arazi o‘lgandan keyin
yaxshi nom qoldirishi kerak:
Shohki ming yil aning hayotidur,
G‘araz o‘lganda yaxshi otidur…
Yaxshilik birla gar qolur oti,
Bu erur mujibi, mubohoti. 
  Ushbu   bayt   dostonning   umumiy   g‘oyaviy   yo‘nalishini   belgilovchi   nuqta
bo‘lib, Navoiy ifodalagan voqealar negizida o‘z zamonasi hayoti, xalq – odamlar,
shoh va shahzodalar, amir, amaldorlar, yaxshilik, yomonlik, zulm-zo‘ravonlik ham
aks   ettirilgan.   Bu   bilan   Navoiy,   ayniqsa,   shohlar   xulq   va   harakatlari,   siyosatidan
norozi ekanligi, bu o‘rinda ularga qarata kinoya qilishi sezilib turadi.
Navoiy   mamlakat,   xalq   turmiushiga   qayg‘urgan   davlat   arbobi   va
siyosatchidir.   Zulmatni,   yomonlikni   yo‘qotib,   yorug‘lik   va   yaxshilikni   barpo
qilishni orzu qiladi. Yorug‘lik nurining boshqa yurtlarga ham yetib borib, ilitishini
umid qilib, o‘tkir qalami bilan qog‘ozga tushuradi. 
Navoiy Bahromni chavandoz, usta mergan, odil podshoh, dushmanga qarshi
omonsiz   kurashuvchi   qahramon,   shu   qatorda,   rahmdil,   pok   inson   sifatida   ham
tasvirlaydi.  
Navoiyning   odil   shoh   haqidagi   ideali   aynan   “Saddi   Iskandariy”   dostonida
to‘la   ifodalangan.   Shoh   Iskandar   orqali   Navoiy   o‘zi   orzu   qilgan   mukammal   va
57 ma’rifatli   shohni   ifodalaydi.   Undagi   bosh   g‘oya   hamma   xalqlarni   shoir
tushunchasidagi   zulm   va   zo‘ravonliklardan,   razolat   va   tutqunlikdan   qutqarish
bo‘lib,   bunga   Iskandar   orqali   erishiladi.   Ana   shunday   shoh   xarakter   va   holatida
ozodlik,   tinchlik,   adolat,   forovonlik,   obodonchilik,   ilm-ma’rifat,   fan   rivoji   kabi
g‘oyalarni ham singdirib ketgan. 
Dostondagi   Husayn   Boyqaroga   ajratilgan   madhiyada   Sulton   Husaynni
Muhammad payg‘ambar (s.a.v.) qanday odamlarni to‘g‘ri yo‘lga boshlagan bo‘lsa,
xuddi shunday ko‘rinishda beradi.
Vujudini ofoq aro zebu zany
Ulus xoni binni xon Sulton Husayn.
Navoiy   sulton   Husaynni   shoh   Iskandarga   qiyoslaydi,   o‘xshatadi.Jang   va
urushlardan qo‘lga kiritgan barcha narsasini olam ahkiga ehson qiladi:
Mulozimlarini Skandar far et,
Adolat uyin “Saddi Iskandar” et. 
Iskandar   –   ilmparvar,   ya’ni   limning   kuch-qudratiga   ishonadi.   Dunyodagi
jamiki yaratiliq sirlarini o‘rganishga, anglashga intiladi. U harbiylikda ham yuqori
pog‘onada   va,   shu   bilan  birga,   qonun  va   adolatga,   ilmlarga,   hayotiy  masalalarga,
axloq va odobga doir fikrlari o‘ta chuqurdir. Iskandarni Iskandar qilib ko‘rsatuvchi
sifatlardan   eng   yuqori   o‘rinda   turuvchi   belgisi   sifatida   uni   adolatparvar   shoh
sifatida   tasvirlanishidir,   u   shoh   bo‘lishidan   tashqari   olim   va   oliyjanob   inson
hamdir.   U   kishiga   ilm-fan   yetkazadigan   ma’naviy   boylikni   toj-u   taxtidan   ko‘ra
afzal biladi, butun hayoti davomida olimlar, ustozlari bilan bamaslahat, kengashib
ish   ko‘radi.   Uni   zulmkor,   o‘zini   o‘ylaydigan   amaldor   va   saroy   a’yonlariga   o‘ta
shafqatsiz   va   shu   jihatdan   mehnatsevar   xalqi,   ilm   ahliga   nisbatan   muruvvatli,
mehribon podshoh sifatida ham tanib olamiz.
58 Suyima G‘aniyeva: “Bu dostondagi masala,- deydiki, - Navoiy davri uchun
mustasno   ahamiyatga   ega   bo‘lgan   markaziy   davlat   g‘oyasini   targ‘ib   va   tarannum
etishdir, xalq manfaatiga mamlakat  butunligi va osoyishtaligiga qarshi qaratilgan,
beboshlik bilan mashg‘ul bo‘lgan prinsipsiz ixtilofchi beklar, vazirlar va shularga
o‘xshash   boshqalarni   jilovlash,   yo‘qotish,mamlakatni   idora   etish   ishini
markazlashtirish,   odil   hukmdor   qo‘lida   to‘plash   g‘oyasini   o‘rtaga   tashlashdir”,   -
deya e’tirof etishi bejiz emas. 
Valiahd   Iskandar,   Navoiy   iborasi   bilan   aytganda,   “ulusni   yig‘ib”   majlis   –
“anjuman”   tuzadi   hamda   nutq   so‘zlab,   shohlikka   munosib   kishi   tanlashni,
boshqacha aytganda, shoh saylashni taklif etadi:
Ne bor shohliq aylarga niyat manga,
Ne aylay desam qobiliyat manga.
Size mdi o‘zingizga shohe toping!
Bu kishvarg‘a kishvarpanohe toping!
Bugina   emas,   u   shu   nutqda   bo‘lajak,   ya’ni   saylanajak   shoh   qanday
fazilatlrga   ega   bo‘lishi   kerakligini   ham   birma-bir   aytib   o‘tadi.   Uning   ta’kidicha,
topilajak shoh: quyoshdek  qudratli va “ravshan zamir” – pok yurak, ochiq ko‘ngil,
baland   idrokli   bo‘lsin,   dushmanga   chorasoz,   ayni   zamonda   mamlakatni   Eram
bog‘iga   aylantiradigan   xalqparvar,   raiyatnavoz,   “adoalat   aro   fasli   navro‘zdek”
bo‘lsin;   u   xalqqa   zulm   qiladigan   amaldorlarning   qo‘lini   kesishi,   yo‘llarni
qaroqchilardan   tozalashi,   o‘g‘rilarni,   yurt   talovchilarni   jazolashi,   yaxshilarni
ardoqlashi va juda odil bo‘lishi kerak. 39
84 -bobdagi   Sulton   Husayn   Boyqaro   madhida   uni   Iskandari   soniy   deya
ataydi:
39
  “Alisher   Navoiy   va   XXI   asr”   mavzusidagi   uluslararo   konfeensiyasi   materiallari:   Ikromov   Amriddin .   Navoiy
ijodida odil hukmdor tasviri . –Toshkent – Boku – 2023.  470-474 -bet lar .
59 Bari shohlar sarfarozini bil,
Skandar sifat Shohi G‘oziyni bil.
Erur olam ahli nigahboni ul,
Nigahbon, yo‘q, Iskandari soniy ul.
Shu   o‘rinda   aytish   joizki,   Navoiy   kinoya   orqali   Iskandar   ko‘p   xazinalarni
qo‘lga   kiritib,   yig‘gan   bo‘lsa   va   Iskandar   tilsimini   yaratgan   bo‘lsa,   Husayn
Boyqaro ko‘proq o‘z xazinasida bor narsalarni sarf etganini yozadi.
Gar ul ganjlar uzra qildi tilsim, 
Munga ganj sarf aylamak bo‘ldi qism.
…Gar ul erdi hikmat tariqida chust,
Bu keldi tavakkal yo‘lida durust. 40
Shuni   ham   aytish   mumkinki,   Shoh   Husaynni   Iskandardan   bir   qatra   ustun
qo‘yib,   Iskandar   zulmatdan   obihayot   qidirgan   bo‘lsa,   podshohning,   Husaynning
har   bir   so‘zi   obihayotning   o‘zidir.   Iskandar   fitnalarni   bostirish   bilan   band   bo‘lsa,
shoh G‘oziyning mamlakatiga fitna yaqin yo‘lolmaydi, Iskandarning farzandi yo‘q,
ammo Alloh unga o‘n oltita farzand bergan.  Ushbu madhiyadan so‘ng Iskandarga
qarata Arastu, Platon (Aflotun), Suqrot, Gippokrat (Buqrot), Faysog‘urs (Pifagor),
Askalinus,   Hurmus   (Germes)lar  aytganlari  Husayn   Boyqaroga  Navoiy  aytmoqchi
bo‘lgan pandlardir.
Avvalo,   Iskandarga   qarata   Arastu   so‘zga   kiradi:   “Olam   vafosizki,   ham
baqosizdur,   unda   barqarorlik   –   doimiylik   yo‘q   ekan,   bir   Haqgina   boqiy   va
40
  Алишер Навоий. 1 1 -жилд. МАТ: “Садди Искандарий”. – Тошкент:  Фан, 1993. 613-617-бетлар.
60 o‘zgarmasdir.   Alloh   senga   marhamat   qilgani   kabi   sen   ham   xalqqa   marhamat
qilishing   zarur.   Bechora,   zaiflarga   yaxshilik   yo   zulm   qiladigan   bo‘lsang,
kuchlilardan   ham   shuni   talab   qilgin,   xalqni   noumid   qila   ko‘rma,   o‘zingga   ravo
ko‘rmaganingni ham unga ravo ko‘rma”. 
Shundan   so‘ng   Platon   (Aflotun)   hikmati   yog‘ila   boshlaydi:   “ey   martabasi
ulug‘   zot,   Alloh   taolo   seni   xalqdan   mumtoz   qilib   yaratgan   ekan,   ularga   muhtoj
qilib yaratmadi, sening bu qadar shavkating shu xalqning lutf-marhamati tufaylidir.
Qo‘shin yig‘aman deb yer yuzini xuddi tuman singari lashkarga bostirganing bilan
Alloh   senga   zafar   bermasa,   nima   foydasi   bor   buning?   Lashkar   –   askarlaring
ko‘nglini   lutf   –   marhamating   bilan   shod   va   fuqaroni   o‘z   adolating   bilan   obod
qilgin,   bu   ikkisiga   sendan   rozilik   va   xursandchilik   yetsa,   shohlik   saltanating
gullab-yashnaydi.”
Suqrot esa quyidagicha fikr bildiradi: “Fath – g‘alabani faqat Allohdan umid
qilgin. Tangri taolo seni o‘zining yerdagi soyasi  qilib yaratgan ekan, bu soyaning
martabasi  ulug‘dir. Ushbu soya el-u yurtga osoyishtalik bag‘ishlashi, uni obod va
ma’murchilik   bilan   bezashi,   ziynatlashi   darkor.   Fuqaro   –xalqingni   o‘z   adolating
bilan erkin va shod qo‘yginki, u osoyishta va xotirjam bo‘la olsinki, bundan butun
muddaolaring   amalga   oshaversin.agar   xalqingda   parokandalik   bor   ekan,   shohlik
ildizing   qurib   boraveradi.   Agar   qo‘y   bo‘ri   podasiga   oyoqosti   bo‘lar   ekan,
cho‘ponning   it   holiga   tushishi   muqarrar,   haddan   tashqari   ehtiyotkorlik   yaxshi
emas, tavakkal qilib, g‘aflatda qolish ham yaxshi emas, haddan ortiq sertashvish va
beg‘am   bo‘lish   ham   yomon,   sultonlar   fitna-fasod   tarqatuvchi   ig‘vogarlarni   qattiq
siyosat ostiga olishi yaxshilarning osyishta yashahsiga zamindir”.
Gippokrat   (Buqrot):   “Hammaning   taqdiriga   bitilgani   bo‘ladi,   taqdirdagini
ko‘rmaslikning   iloji   yo‘q.   Elga   ranj   yetadigan   bo‘lsa,   mol-davlatdan   umid   qilish
g‘alatdur.   Har   ishda   chegarasiz   g‘am,   hadsiz   sevinch   emas,   ishlarning   yaxshisi,
o‘rtanchasi ma’qul”.
61 Faysog‘urs   (Pifagor):   “Shoh   poklikdan   bahramand   bo‘lishi   kerak.   Negaki,
Alloh   uni   o‘z   xohishi   bikan   shoh   qildi.   Shohning   ko‘ngli   har   g‘arazdan   pok
bo‘lishi,   u   xalq   oilasini   o‘z   oilasidek   ko‘rishi   va   bu   poklikni   o‘ziga   shior   qilib
olishi   zarur.   Natijada   xalq   orasida   ham   nopoklik   va   yomonliklar   yo‘qoladi.   Agar
shoh   nafs   komiga   shung‘isa,   buzuq   yo‘llarni   havas   qilsa,   sharmandalikka   yuz
tutishi muqarrar.”
Asqalinus   shunday   nasihat   qiladi:   “Shoh   adolati   bilan   xalqini   rozi   qilishi
kerak,   agarda   shoh   insofli   va   adolatli   bo‘lmasa,   mamlakati   obod   bo‘lmaydi,   xalq
farovonlikda   yashamaydi.   U   zulmkor   ekan,   boshqa   zolimlar   ham   qo‘l   cho‘zishi
muqarrar.   Shoh   o‘zi   yaxshilikni   odat   qilgan   ekan,   xalqi   ham   shundaydir,   maktab
yo‘li yopiq bo‘lsa yoshlarga, kattalar ham o‘z yo‘llaridan adashadilar”.
Hurmus   g‘amxo‘rlik   bilan:   “Shoh   xalqning   m,arhamatiga   erishish   uchun
saxovatli   bo‘lishi   zarur.   Ammo   yengillik   bilan   va   maqtanchoqlik   bilan   qilingan
sarf-xarajat saxovat emas. Zaruratdan so‘rab kelganga berilgan narsa ham saxovat
emas,   saxovat   ko‘ngil   ko‘zi   bilan   ko‘rilib,   shoh   oziq-ovqat   bilan   yetarlicha
ta’minlab,   ishchi   va   mardikorlarning   haqqini   yetarlicha   bersa   va   xalqqa   in’omlar
qilib turganida ko‘riladi”.
Shundan   so‘ng   Iskandarning   o‘zi   urush-yurish   qoidalarini   so‘zlaydi   va
jangchida   orom   bo‘lmasligini,   shoh   jasur   bo‘lishi,   to‘g‘ri   siyosat   olib   borishi
lozimligi va shunda jamoa – xalq va xizmatidagilar ham tartibli bo‘lishini va shoh
o‘yin-kulgida  maishatga   berilmasligi,   fikr-xayoli   doimo   shohlik  va   davlatni   idora
qilish bilan band etishi lozimligini aytib o‘tadi. 
Navoiy   esa   shohga   qarata   shariatni   mustahkam   tutishni   va   ota-onaga
xizmatda   bo‘lish   lozimligi   va   bu   ikkining   rizoligi   bilan   Haqqa   yetasan,   roziligini
ham qo‘lga kiritasan, deya hikmat aytadi va shohni duo qiladi: Iskandar zabt etgan
yeti   iqlimni,   uning   o‘y-fikr   so‘zalirini,   mol-mulkini   bizning   shohga   ham   nasib
et.shohimiz va shahzodamizni Iskandar sifat bo‘lishini nasib et.
62 Suyima   G‘aniyeva   ushbu   dostonning   yozilishida   uchta   masala   o‘rtaga
tashlanganini   va   ular   Navoiy   xayolotidagi   ideal   shoh   manzarasi   chizgilari
ekanligiga   to‘xtalib   o‘tadi.   Jumladan,   Navoiy   davridan   tashqarida   –   holi   bo‘lgan
markaziy davlat g‘oyasini targ‘ib va tarannum etish, xalq manfaatiga va mamlakat
butunligi,   ravnaqiga   qarshi   bo‘lgan   beklar,   amaldorlar,   vazirlar   va   shu   kabilarni
jilovlash,   yo‘qotish,   mamlakatni   markazlashtirish   siyosati,   uni   odil   hukmdor
qo‘lida  birlashtirish  g‘oyalarini  singdirishdan  iborat  bo‘lsa,  keying masala   barcha
uchun   mukammallik   kasb   etgan   zamonning   yaxshilanishi,   muammolarning
bartaraf   etililshi   va   xalq   –   jamiyatning   yaxshilanishi,   taraqqiy   qilishiga   yordam
beruvchi ilmiy va falsafiy muammolar yechimidir. Bundagi asosiy masala adolatga
borib   taqalishi   va   buning   orqasidan   tinchlik   o‘rnatilishi,   mamlakat   birligi   ta’min
etilishi, xalq va mamlakatlararo do‘stlik va erkinlikka erishish, insonparvarlikning
yuksak cho‘qqisiga erishish mumkinligi yoritiladi. 
3.2. Navoiy va Husayn Boyqaro ijodiy hamkorligi tasviri
Navoiy   ijodini   o‘rganish,   uning   hayot   yo‘li   va   do‘sti   Husayn   Boyqaro
xususida   qancha   gapirilmasin,   o‘rganilmasin   ochilmagan   qirralar   ko‘p.   Navoiy
do‘sti   Husayn   Boyqaro   bilan   saroyda   yelkama-yelka   turar   ekan,   Husayn
Boyqaroga   davlat   ishlarini,   siyosatni   yurgizishda,   davlatni   bir   xilda   barqaror
ushlab   turishda   o‘z   yordamini   ayamagan.   Husayn   Boyqaro   ham   o‘z   navbatida
Alisher   Navoiy   ijodi,   faoliyatida   o‘zining   benazir   hissasini   qo‘shgan   (ya’niki,
yozilishiga   sababchi   bo‘lgan),   desak   mubolag‘a   bo‘lmas.   Buni   Navoiy   o‘zining
asarlari, xususan, devonlari debochalarida to‘xtalib o‘tadi:
63 Shohiki, falakka yetsa farmoni aning  
Topmoqqa  sukun sur’ati davroni aning 
Gar hashrga tegru bo‘lsa poyoni aning 
Qilmoq harakat bo‘lmag‘ay imkoni aning. 41
(Mazmuni:   Shohki,   uning   farmoni   tezlik   bilan   osmonni   aylanib   chiqadiki,   uni
bajarmaslikning iloji bo‘lmaydi, oxiri to‘planish bilan tugaydi.) 
Husayn   Boyqaro   Navoiy   qalami   kuchi   o‘tkirligi,   she’rlari   ma’nodorligi,
she’r yozishlari ko‘pligini inobatga olib, oldingi ikki devon: “Badoye’ ul-bidoya”,
“Navodir   un-   nihoya”   bizning   taklif   hukmimiz   bilan   nazm   ipiga   terilgan   injular
devon bo‘lib tartibga solindi, undan keyingi yig‘ilgan she’rlarning miqdori oldingi
devonlardan   ortgan   va   bu   she’rlar   latofati   sifat   jihatidan   yaxshi   va   yoqimli
suyuklilik bilan bulardan yana ikki devon tartibga keltirsa bo‘ladi, degan fikrlarni
aytadi   va   buni   Navoiy   o‘zining   devoni   “Badoye’   ul-bidoya”da   ham   qayd   qilib
o‘tkanini ko‘rishimiz mumkin:
Barin yig‘ emdi andog‘kim atolar, 
Suruk tiflin nechukkim kadxudolar. 42
“Navoiyga armug‘on” 4-kitob (81-82-betlar)da ham ayana Huasayn Boyqaro
tomonidan   devon   tartib   berilishi   hukmi   haqida   ma’lumot   keltirib   o‘tilgan:   “   -   Ey
qadimiy bandayi xosu ey boyiriy xodimi zoviy ul-ixtisos, burung‘i ikki devonkim,
bizning   hukmi   xitobimiz   bila   murattab   qilding.   Andin   so‘ngra   yig‘ilg‘on
ash’oringu nazm rishtasig‘a tortilg‘on durri shahvoring adadi burung‘i devonlardan
ortqan chog‘lig‘dur va bu latofati xo‘blar va malohati simoti mahbublar bila yana
ikki devon tartib bersa bo‘lurdek ma’lum bo‘ladur. Emdi avlo budurkim, bu g‘arib
ishga   ko‘ngul   keltirgaysen,   balki   hukm   erurkim,   bu   ajoyib   amrg‘a   xoma
41
  Алишер Навоий, МАТ. 3-том: Хазойин ул-маоний: Ғаройиб ус-сиғар.  - Тошкент, 1988. 8-5 б. 
42
  Алишер Навоий, МАТ.  1 -том :  Бадойиъ ул-бидоя.  – Тошкент: Фан, 198 7 .  17-  б.
64 surgaysenu tafakkur xilvatgohida xayol sho‘xu ra’nolar bila bazm tuzgaysen va to
falak gardish qilur bashar jinsini xayoliga kelmagan a’jubani elga ko‘rguzgaysen”.
  Navoiy   bu   hukmni   eshitganidan   so‘ng   bu   xayoldan   voz   kecholmaganki,
o‘tirsa   va   tursa   ham   shu   xayol   uni   butun   tanini   larzaga   solib,   bu   xayol   uni   shu
fikrlar tomon qo‘zg‘atavergan. Bu vajdan quyidagi ruboiyni keltiradi:
Dedimki bu ishdakim, bo‘lurmen ma’mur, 
Har nechakim tutmasam o‘zumni ma’zur,
Lek ishtaki, ajdahoga kelturgay zo‘r,
Zo‘r etkay o‘ziga, istasa qilmoq mo‘r. 43
Shu   ruboiydan   so‘ng   yana   Sulton   sohibqironning   madhiga   o‘tib,   qanday
she’r   bitsa,   uni   Sulton   saroyiga   chekilgan   nazmni   ko‘rsatmoq   uchun   yugurishini
ta’kidlaydi.   Sulton   Husayn   ularni   o‘qib,   qaysi   misrada   kamchilik-   betakalluflik
ko‘rsa,   so‘z   xazinasidan   bu   she’r   liboslariga     o‘zgarish   berib,   tuzatish   kiritishini
yozadi va bu g‘azallar aynan ma’nolar xazinasiga boyligini ta’kidlab “Xazoyin ul-
maoniy”   (“Ma’nolar   xazinasi”)   deb   nomlaganini   kulliyotining   debochasida   va
“Badoyi’  ul-bidoya”da aytib o‘tadi: “Va gohi  ibratim  qusurin tag‘yir  bermak bila
aybdin   mubarro   va   gohi   maoniyim   futurin   isloh   qilmoq   bilan   nuqsondin   muarro
qilur erdi. Ba’zi baytimdin biror nomunosib lafzni chiqorib, bir dasta subha ichra
bir   durri   shahvor   tortqondek   biror   lafz   kiyirur   erdi   va   ba’zi   g‘azallarindin   biror
nohanjor   baytqa   xat   urub,   bir   buzug‘   dasht   ichra   bir   qasri   zarnigor   yasag‘ondek,
birir baytg‘a dahl berur erdi.”
Yuqorida   ta’kidlaganimiz   “Badoye’   ul-bidoya”   ilk   devonida   ham   Husayn
Boyqaroning   she’rni   yaxshi   tushunganligi,   Navoiy   bilan   ijodda   ham   hamkor
bo‘lganligi asosi berilgan:
Ravshan qilib ul charog‘i tobanda meni,
43
  Алишер Навоий, МАТ. 3-том: Хазойин ул-маоний: Ғаройиб ус-сиғар.  –  Тошкент: Фан, 1988.  12-  б.
65 Mas’ud etib ul axtari farxanda meni,
Har nuqtasi yuz qatla qilib banda meni.
Har shafqati bandaliqda sharmanda meni.
“G‘aroyib us-sig‘ar”da ham Navoiy ta’kidlaydiki, Navoiy she’rlarini Husayn
Boyqaroga taqdim qilar ekan,  ham shoh, ham shoir sifatida ko‘zdan kechirib, ba’zi
g‘azallarining ma’no yoki badiiy san’atlarining qo‘llanish jihatidan “betakallufluq”
va   “nomunosiblig‘”   sezsa,   unga   tuzatish   kiritgan:   “…aytilg‘an   abyot   barcha
latoyifosor va sabt bo‘lgan ash’or barcha zoroyifshiorkim, ellik, oltmish yoki yuz
g‘azalg‘a   yaqin   yig‘ilsa   erdi,   hazrati   Sultoni   sohibqironning   firdavsoso
suhbatidavu   sipehrfarso   hazratida   hozir   qilib   arzg‘a   shafqat   yuzidin   boqib,   qaysi
ma’no sho‘xiningkim tarkibi xil’atida va alfozi kisvatida betakallufluq ko‘rsa, o‘z
ganjinayi zamiri xizonasidin munosib alfoz bila ul liboslarg‘a tag‘yir berib va alfoz
kistavida   sanoiy’   javohiridin   nomunosiblig‘   ma’lum   qilsa,   oz   xizonayi   xotiri
ganjxonasidin   yoqutu   la’li   rangin   va   gavharu   durri   samin   bila   ul   zebu   ziynatqa
tabdil yetkurub har g‘azalni tartib yuzidin o‘z o‘rnig‘a raqm qilur erdi”.
Husayn   Boyqaroni,   yuqorida   bir   necha   bor   ta’kidlaganimizdek,   aynan
adolatpesha podshoh deyish barobarida uning ma’rifatga oshno podsho ekanligini
“Majolis   un-nafois”   asarida   alohida   ta’kidlab   o‘tadi.   Haqiqatparvar,   xalqparvar
podshohlar doim ma’rifat, ilmlikka osho bo‘lganlari tarixdan ma’lum, shu ma’noda
8-majlis   to‘laligicha   Husayn   Boyqaroga   bag‘ishlangan.   Uning   she’r   aytishda
benazir   ekanligi,   Sulton   hazratning   yaxshi   she’rlari   va   suyukli   baytlari   nihoyasi
yo‘qligi   va   devon     tartib   berganligi   haqida   ma’lumot   berib   o‘tadi.   Husayniy
devonidan   o‘rin   olgan   g‘azallarni   arab   alifbosi   tartibida   ikki   misradan   keltirib
sharhlab o‘tadi. Biz Husayn Boyqaroni  adolatli  shoh deyish bilan cheklanmasdan
ma’rifatga   oshno   podsho   deyishimizda   yana   shuni   isbot   sifatida   keltirishimiz
mumkinki,   Navoiy   “Xazoyin   ul-maoniy”   debochasida   bu   haqida   to‘xtalgan   -
Navoiy devonlarining tartib berilishi, kulliyoti ham uning buyrug‘i asosida vujudga
66 kelgandir:   “Umid   ulkim,   bu   to‘rt   devonkim,   sultoni   sohibqiron   oti   bila   mutarraz,
ham aning otidek rub’i maskunda tulg‘ayu ham aning alqobidek to‘rtinchi ko‘kka
degincha muntashir bo‘lg‘ay…”.
Umuman olganda, Navoiyning 1480-yildan keyingi ijod mahsuli kengroq va
u   devon   tartib   berish   ishiga   bel   bog‘lagan   vaqtda   sog‘lig‘ida   ham   bir   qadar
o‘zgarish yuz beradi, ya’ni saroy ichki muhiti: fisq-fujurlar, fitnalar va ulkan ijodiy
mehnat   Navoiydek   shaxsni   ham   ma’nan,   ham   ham   jismonan   quvvatini   olayotgan
edi. “G‘aroyib us-sig‘ar” 11-betida: “Chun ul tarixdin muddate o‘tti-yu, ul vaqtdin
fursate aro kirdi, falak havodisining ul qatig‘esadurg‘on sarsari taskin tutgan va ul
ranju   tashvishdann   yillar   ranjurluq   tortqan   tandek,   balki   jonidin   majhur   qolg‘an
badandek   chiqdim,   nabzimg‘a   harakat   ma’dumi   nafsimning   kirar-chiqari
noma’lum, tanim o‘n qatla andin, zaifroqkim nol va ko‘nglim bir zamon o‘z holida
bo‘lsa, yana o‘n soat behol”. 
Shuning uchiun ham debochada Navoiy shoh buyrug‘iga binoan o‘z ahvolini
bayon   qiladi:   “Agarchi   marazimg‘a   sihhat   umidi   paydo   bo‘liptur,   ammo   hanuz
g‘izo   bila   sharbatkim,   ichilur,   yeyilur,   misqol   tarozusi   bila   tortilur   va   tongdin
aqshomg‘acha   soat   shishasig‘a   ko‘z   tikilur   va   agarchi   za’ifimg‘a   quvvat   imkoni
zohir   bo‘liptur,   ammo   hanuz   buzug‘   koshonamdan   chiqarg‘a   ko‘pmoq   tilasam,
osilgan   idbori   ankabut   torlari   dastgirim   bo‘lib   madad   yetgarmaguncha,
tebranmakka tobu tavon va harakatg‘a makdur, balki imkon yo‘qdur…”.
Husayn Boyqaro debochada ta’kidlanishicha, Navoiyni har jihatdan qo‘llab-
quvvatlashga,   moddiy   yordam   berishga   tayyor   ekanligini   bayon   qiladi:   “…
Andoqki   burung‘I   ikki   devonning   takmilida   rioyatdin   hech   nav’   tag‘oful   voqi’
bo‘lmadi   va   rahnomolig‘u   insoniyatdin   hech   turlug   takosul   suvrat   bog‘lamadi,
emdi   dag‘i   hamul   dastur   birla,   balki   andin   ham   afzunroq,   ahvolingdin   xabar
tug‘ulg‘usidir va har oz vaqtda sarvaqtingg‘a yetilgusidir. Chun za’fi holing bizga
zohiru paydodur, shavqatu bandanavozlig‘lar bila ne yerda qolsang o‘tkarilgusidir
67 va   chun   shikast   ahvoling   bizga   ravshanu   xuvaydodur,   marhamatu   navosizlig‘lar
bila mushkiling bo‘lsa ham qiling‘usidur”.
Navoiy Husayn Boyqaroning bu gaplari – xayrixohligidan ruhlanib “o‘tgan
ayyomda”,   “kechgan   hangomada   bitilgan   parishon   gavharlarni   takmil   rishtasiga
tortmoq   bila”   mashg‘ul   bo‘ladi   va   Navoiy   bu   o‘rinda   avval   yozgan   g‘azallarini
jamlash   va   tuzatishlar   kiritish   bilan   bir   qatorda   yana   yangi   g‘azallar   bitib,   ularni
devon qilib, Husayn Boyqaroga taqdim qiladi. 
Husayn   Boyqaro   va   Navoiyning   ijodda   o‘zaro   hamkor   bo‘lganligini
Navoiyning   “Munshaot”idagi   maktublar   ham   isbotlaydi,   jumladan   30-maktubda:
“Parishon nazmlaridin bir juz tobutqa yuborildi. Chun muborak nazarlari tushgay –
isloh   bila   musharraf   bo‘lg‘ay,-   deyilsa,   33-maktubda,-   buyurg‘on   g‘zallardin
tayyor bo‘lg‘onlarni yuborildi. Qolg‘onini tugatib, borur kishidin yuborilg‘ay”.
Husayn Boyqaroning Hirot adabiy muhitining yirik vakillaridan ekanligi va
fors-tojik tilini yaxshi bilishiga qaramay, turkey tilde go‘zal g‘azallar yaratganligi
va boshqa shoirlarni ham ona tilida ijod qilishga chaqirganligi va sohibdevon shoh
va shoir ekanligi Navoiydek buyuk shoirning she’rlariga tuzatishlar kiritganligi va
uni   islih   qilish   uchun  she’r   ilmining   eng  nozik   tomonlarini   chuqur   bilishligi   kabi
faktlar   bilan   yanada   dalillashdi.   Shu   bulan   bir   qatorda   Navoiy   g‘azaliyotida
Husayn Boyqaroning she’r ilmida nihoyatda nozikfahmekanligi ta’kidlangan:
Ey Navoiy, xurdai nazmingga isloh istasang,
Shohi G‘oziydin jahonda xurdadonroq yo‘q kishi.
Yoki:
Har gavhari tufrog‘ uza bir qatra suv yanglig‘ tushgach adam o‘lg‘ay,
  Gar qilmasa ishfoq etibon xusravi G‘oziy naming sari parvo.
68 Yuqoridagi   ma’lumotlar   dan   anglashiladiki,   Alisher   Navoiy   devonlarining
bunyodga   kelishida,   shoir   asarlarining   kelajak   avlod   uchun   saqlanib   qolishida
Husayn   Boyqaroning   xizmatlari   ulkan   bo‘lgan.   Shuningdek,   Husayn   Boyqaro
Navoiy   ijodiga   hurmat   bilan   qarash   barobarida   o‘z   risolasida   Navoiy   bilan
zamondosh   bo‘lganidan   faxrlanishini   bayon   qilgan,   hatto   Navoiy   dahosi   ham
Sulton   sohibqiron   ostonasining   joburkashi   bo‘lishga   tayyorligini   aytib   o‘tadi:
“Quvvatim bo‘lgonda supurgu olib, ilgim bila va quvvatim bo‘lmag‘anda supurgu
o‘rnig‘a   kirpigim   bila   ul   ostonani   supurur   bahonasi   bila   ko‘zumni   ul   munavvar
ravza   tufrog‘idin   yorutg‘aymen   va   bu   xidmatni   dunyovu   oxiratim   sharafi
bilgaymen”. 44
Husayn   Boyqaroning   Navoiy   ijodi   va   uning   mamlakat   hayotidagi   muhim
aahamiyati  haqidagi  fikri  mashhur  risolasida  ayniqsa  yorqin aks  etgan.   U yozadi:
“…   taxallusi   “Navoiyg‘a   mashhurdir   va   ash’orida   bu   taxallus   mastdur.   Turk
tilining o‘lg‘on jismig‘a Masih ansofi bila ruh kiyurdi va ul ruh topqonlarg‘a turkiy
oyin   alfoz   toru   pudidin   to‘qulg‘on   hulla   va   harir   kiydurdi   va   so‘z   gulistonida
navbahor   tabiatidin   ravon   oso   yog‘inlar   bila   rangorang   gullar   ochti   va   nazm
daryosig‘a sahob fikratidinruhparvar  qatralar  bila gunogun durlar  sochti.  Har  sinf
she’r   maydonig‘akim,   takovar   surdi,   u   kishvarni   tig‘i   zabon   bila   o‘z   xittai
tasarrufig‘a kiyurdi… ”
Bu   risolada   Husayn   Boyqaro   Navoiy   haqidagi   fikrlarini   quyidagi   ruju’
san’ati asosida yaratilgan ruboiysi bilan yakunlagan edi: 
Erur so‘z mulkining kishvarsitoni;
Qayu kishvariston, xusravnishoni.
Dema xusravnishonkim, qahramoni;
Erur gar chin desam, sohibqironi. 45
44
  Навоийга армуғон. 4-китоб. – Тошкент: Фан, 2004. 83-84-бетлар.
45
  Навоийга армуғон. 2-китоб. – Тошкент: Абдулла Қодирий номидаги халқ мероси нашриёти, 2000. 14-бет.
69 Mamlakat  podshosining shoir  haqidagi  bunday yuksak fikrlarni  izhor  etishi
ularning   o‘zaro   munosabatlari,   shohning   she’riyat   yutuqlariga   qarashi   bag‘oyat
samimiyligidan   nishondir.   Bu   fikrni,   Xuroson   podshosi   –   Husayn   Boyqaroni
ko‘zda   tutgan   holda   oradan   ko‘p   vaqt   o‘tmay   Iroqda   yashab   ijod   etgan   ulug‘
ozarbayjon   shoiri   Muhammad   Fuzuliy   ham   o‘zining   “Layli   va   Majnun”
dostonining kirish qismida to‘la tasdiqlagan va shunday deydi:
O‘lmishdi Navoiyi suxandon
Manzuri shahanshahi Xuroson. 46
Sulton   Husayn   Boyqaroning   shoirligi   haqida   Alisher   Navoiy   “Muhokamat
ul-lug‘atayn”da   quyidagilarni   bayon   etadi:   “Abulg‘ozi   Sulton   Husayn
Bahodirxon… o‘z sharif tab’ va latif zehnlaridin dag‘i agarchi ham forsiy demakka
qodir   va   ham   turkcha   aytmoqqa   mohir   erdi,   ammo   asliy   tab’   iqtizosi   va   shoye’
takallum   munosabati   adosi   bila   turkey   devon   tadvinig‘a   mayl   qildilar   va   dilpazir
abyot va Benazir g‘azaliyot tartib berdilar… Devon demayki, bahri Ummondur…
Turkcha ti l bila bu nav’ devon … voqe’ bo‘ldi va orag‘a tushdi”. 47
Husayn   Boyqaro   she’riyatining   birinchi   tadqiqotchisi   bo‘lmish   Alisher
Navoiy,   -deya     Boturxon   Valixo‘jayev   fikr   bildiradiki,   -uning   devonidagi
she’rlarining o‘ziga xos xususiyatlaridan so‘z yuritishidan tashqari uning sabablari
va   ahamiyatini   ham   belgilab   bergan.   Alisher   Navoiy   “turkiy”   nav’ning   g‘oyat
ravonligi, latofati, ruhparvarligi va ravonligi haqida to‘xtalib, Husayn Boyqaroning
devonini   boshdan   oyoq   o‘zi   ko‘rib   chiqqanligi   va   devondagi   she’rlarning   o‘ziga
xosligi   haqida   to‘xtalib   o‘tadi.   Husayn   Boyqaro   Alisher   Navoiy   g‘azallariga   va
muxammaslariga o‘xshatma – javobiyalar yozgan. Bu haqida “Mumtoz siymolar”
kitobining   35-betida   ham   mufassal   ma’lumot   berilgan   bo‘lib,   Sulton   Husaynning
she’riyati orasida Alisher Navoiy bilan uchrashuv arafasida bitilgan g‘azallar ham
46
  Абдуқодир Ҳайитметов. Темурийлар даври ўзбек адабиёти. – Тошкент: Фан, 1996. 10-11-бетлар.
47
  Алишер   Навоий.   Муҳокамату-л-луғатайн.   //Қосимжон   Содиқов   таҳлили,   табдили   ва   талқини   остида//   -
Тошкент: Академнашр, 2017. 51-бет.
70 borki, ularda bu uchrashuv lahzasini qanchalik toqatsizlik bilan kutayotgan Husayn
Boyqaroning samimiy his-tuyg‘ulari o‘z ifodasini topgan:
G‘am yema Majnun ko‘ngulkim, dilraboying kelgusi,
Bazmi ayshing tuzguchi ishratfizoying kelgusi.
Aylagil parvoz, ey shahbozi himmatkim, bukun,
Toyiri quds oshyoninda humoying kelgusi.
Tiyra shomi hajrida ko‘b qolma tongkim, mehr ila
Subha davlatdek chiqib tobanda oying kelgusi.
G‘am yema labtashna hijron dashtida hayron qolib
Kim, zuloli vasl icharga rahnamoying kelgusi.
Ey Husayniy, qilmag‘il ishrat navosinkim, bukun
Kim, gulistoni nishotingda Navoying kelgusi. 48
Sulton   Husayn   Boyqaroning   siyosiy   faoliyatidan   ko‘ra   ma’rifatparvar   shoh
sifatidagi   xizmatlari,   jumladan,   ilm   va   adabiyot   ahliga   ko‘rsatgan   marhamatlari,
madrasa   va   go‘zal   qasrlar   qurishdagi   tashabbusi,   mudarris   va   tolibi   ilmlar   uchun
qulay   sharoitlar   yaratish   bobidagi   ishlari   “Tarixi   kasira”da   samimiyat   va   iliqlik
bilan   qalamga   olingan.   Masalan,   “Sulton   Husayn   Boyqaro   o‘z   vaqtini   fozil   va
donishmandlarning   fayzli   suhbatlaridan   bahramand   bo‘lishga   bag‘ishlardi.
Ulamolarni   imkoni   boricha   qo‘llab-quvvatlardi.   Talabalar   undan   nihoyatda
xursand   edilar,   chunki   hazrati   Sulton   ular   uchun   madrasalar   qurdirib,   ularda
o‘qiydigan   talabalarga   maosh   va   nafaqa   belgilagan   edi.”   Sulton   Husayn   Mirzo
zamonida   Hirotda   o‘n   ikki   ming   mull   ova   talabalar   yig‘ilgan   edilar.   U   vaqtda
Xuroson shunchalik obod ediki, uni tasavvurga sig‘dirish amri maholdir. 49
  
48
  Ботурхон Валихўжаев. Мумтоз сиймолар. –Тошкент, 2002. 36-бет.
49
  O‘sha asar. 210-bet.
71 Tarixdan   ma’lumki,   Husayn   Boyqaro   Alisher   Navoiy   tomonidan   yozilib,
taqdim   etilgan   “Xamsa”   dostonlari   bilan   tanishib   chiqqach,   Alisher   Navoiyga
tuhfalar taqdim qilish bilan birga shohina oq otiga o‘tqazib, o‘zi jilovdorlik qiladi.
Bu   bilan   ijod   ahliga   hurmatini   ifodalabgina   qolmasdan   ularni   yangi-yangi   ijod
bilan mashg‘ul bo‘lishlariga sababchi bo‘lgan. “ Mumtoz   siymolar”   kitobida
Husayn Boyqaroning nozik she’rshunos ekanligiga doir yana bir diqqatga sazovor
lavha keltirilgan. Unga ko‘ra, Sulton Husayn Boyqaroning Amir Xusrav Dehlaviy
qalamiga   mansub   hindcha   bayt   mazmuniga   bo‘lgan   munosabati   ifodalangan:
bahorning   yomg‘irli   kunlaridan   birida   movlono   Lutfiy   bilan   Navoiy   uchrashib
qoladilar   va   Mir   Xusravning   hinducha   she’rida   o‘zgacha   ma’no   borligi   va   u
quyidagidan iborat ekanligi  berilgan:
“Mahbub   bahor   ayyomida   bir   yon   boradurmish   bo‘lg‘ay   va   yog‘in   tufayli
yer   balchiq   bo‘lmishva   uning   oyog‘i   balchiqdan   toyib,   yiqilur   chog‘ida   g‘oyat
nozukligidin yog‘in rishtasi madadi bila tutub qolmish”. Alisher Navoiy ham buni
eshitgach bu uchun ofarinlar aytadi, ammo Navoiy va Lutfiylarni o‘ziga rom etgan
bo‘lsa-da,   Husayn   Boyqaro   bunga   e’tiroz   bildiradi.   Navoiy   bu   e’tirozni
quyidagicha ifodalagan: “Ul e’tiroz budurkim, ul yog‘in qatrasi yuqoridin quyi inib
keladur,   muqarrardurkim,   rishtasig‘a   ham     ul   holdir.   Rishtayekim,   mayli   quyi
bo‘lgay, aning madadi bila yiqiladurg‘on o‘zni asramog‘i maholdur.” Bu fikrlarni
eshitib   men   bildimki,   biz   bu   ma’niga   yetmay   tahsin   o‘qiganimiz   g‘alati   bo‘libdi,
Husayn   Boyqaroning   e’tirozlarini   eshitib,   o‘z   xatolarimni   e’tirof   etdim.   Shundan
so‘ng Husayn Boyqaro shu mazmunda meni (Alishe Navoiyni) hayratda qoldirgan
o‘zining:
“Za’fdin kulbamda qo‘pmoq istasam aylar madad,
Ankabute rishta osqon bo‘lsa har devorg‘a” –
baytini   taqdim   etgani   uning   juda   nozik   ma’nolarni   idrok   etuvchi
she’rshunosligidandir.
72 Alisher   Navoiy   maoniy   ahli   haqida   so‘z   yuritganda   hukmdor   va   do‘sti
bo‘lmish Sulton Husayn Boyqaroni alohida ehtirom bilan tilga oladi:
Anga bu baski jahon mulkin oldi so‘z birla,
Chekib sipohi maoniy dami fusunsozi 50
Ushbu   baytdan   anglash   mumkinki,   Navoiy   Husayn   Boyqaroni   sehrli   nafasga
yo‘g‘rilgan   maoniy   lashkarlari   orqali   so‘z   bilan   jahon   mulkini   egallagani   madh
etilgan.
Umuman olganda, Navoiyning qaysi asariga boqmaylik, barchasida Husayn
Boyqaroga   ajratilgan   bob   yoki   madhiyalarni,   fikrlarni   uchratamiz,   yuqorida   bir
necha   bor   tilga   olinganidek,   uning   hukmronlik   yillarida   ijodiy   faoliyatlar   to‘xtab
qolmadi,   uning   negizida   o‘zi   bosh-qosh   bo‘lib   turganligi   tarixiy   asarlardan   ham
ma’lumki, Navoiy bir qadar davlat ishlari va ijodida tanaffus qilmoqchi bo‘lganda
Husayn   Boyqarodan   Navoiyga   noma     yuborilgan   va   unda   “Yo‘qtur   sanga   vaqt
go‘sha   tutmoq”   mazmuni   ifodalangan.   Bu   haqidagi   ma’lumotni   Navoiyning
“Vaqfiya” nomli asarida uchratamiz:
Necha biyik aylasang so‘zungni,
Ondin biyik etgabiz o‘zungni…
Chun hukmni anglading dam urma,
Balkim dam urarg‘a dag‘i turma.
Qulluqqa ko‘ngulni chust bog‘la,
Xizmatqa belingni rust bog‘la.
50
  “Alisher   Navoiy   va   XXI   asr”   mavzusidagi   uluslararo   konferensiyasi   materiallari:   Nurboy   Jabborov.     Alisher
Navoiy va maoniy ahli. –Toshkent: Boku, 2023. 21-bet.
73 “Vaqfiya”dan   o‘rin   olgan   yigirma   sakkiz   baytli   masnaviy   1480-yillardan
keyingi   voqealar   bayoni,   desak   yanglishmasmiz.   Bunda   sog‘ligidagi   o‘zgarishlar
va saroy muhiti kabilarni inobatga olish o‘rinlidir.
Alisher Navoiy ushbu hukmni qabul qilgani haqida quyidagi baytda yozadi:
Qullarg‘a o‘zumni hamdam ettim,
Qulluqqa belimni mahkam ettim.
  Aytish mumkinki, Husayn Boyqaro va Alisher Navoiy o‘zaro hamkorlikda
bir-biriga ham ijodda, ham siyosiy faoliyatda ta’siri sezilarli bo‘lgan, o‘z navbatida
Husayn   Boyqaro   faqat   mamlakat   hukmdori   –   ma’rifatparvar   shoh   emas,   balki
mohir she’rshunos va noziktab’ shoir sifatida ham faoliyat ko‘rsatgan. 
Xulosa
Navoiyning  boy   ijodiy  merosidagi   nafaqat   yuqorida  shohga   qarata   aytilgan
pand,   nasihat   va   madhiyalar     va   boshqa   nazariya   –   qarashlari   chuqur   didaktik
ahamiyatga   egaligi   va   o‘z   g‘oyaviy   mazmun   va   mundarijasiga   ko‘ra
umumbashariyligi bilan alohida ahamiyat kasb etadi. 
    Alisher   Navoiy   mashhur   va   taniqli,   dunyoga   tanilgan   shoirgina   bo‘lib
qolmasdan   o‘z   davrining     (va   hozirgi   kunda   ham)   eng   ma’lumotli   kishisi,   fan   va
san’atni  yaxshi  tushunadigan, balki chuqur  egallagan olim  va mutafakkir, tadbirli
va   e’tiborli,   kelajakni   ko‘ra   oluvchi,   mamlakat   va   xalq   manfaatlarini   ko‘zlovchi,
istiqboli haqida qayg‘urgan siyosatchidir.
Navoiy   asarlari   bosh   obrazi   sifatida   aynan   podshohlar   keltirilishi   mohiyati
davlatning taraqqiy qilishi yoki uning inqirozi, qo‘l ostidagi xalqning ravnaqi yoki
qiynalishi unga bog‘liqligidadir. U Allohdan so‘ng uning yerdagi tajalliysi sifatida
74 podshoh   deya   qaraydi.   Shu   tufayli   ham   qasidalar,   maktub,   dostonlarida
podshohning   adolatga   suyanib   ish   ko‘rishini   tashviq   etadi.   Bu   asarlarning
barchasida qonun va adolat shiori butun davlat tashkilotlarida tamom ideal shaklda
bo‘lmog‘i   kerakligini   ilgari   suradi.   Navoiy   hamma   vaqt   xalq   g‘amini,   uning
turmushini   o‘ylagan.   Shuning   uchun   ham   u   davlat   mansabida   podsho   yonida
faoliyat olib brogan vaqtida saroy ma’murlarini ham shu xalq foydasiga ishlashga
undaydi. Bu bejis emas edi: Husayn Boyqaro ko‘proq ziyofat-u mayxo‘rligi sabab
davlat ishlarida bir muncha beparvolik qilardi, bu haqida Boburning “Boburnoma”
asarida   ham   keltirib  o‘tiladi,  shu   tufayli   mamlakat   hayoti   har   doim   ham   bir   tekis
forovonlikda   bo‘lavermagan,   shu   davlat   ichki   siyosatida   boshlangan   inqirozning
oldini olish uchun tadbirlar ko‘rish muhim ekanligini Navoiy juda teran his qilgan
va Husayn Boyqarodan ichdan nozozi bo‘lganligidan ham Sulton Bahodir va uning
o‘g‘illariga   yozgan   maktub   va   qasida,   dostonlari   muqaddimalarida   podshoh   va
mamlakat ishlari haqida ko‘proq gapiradi.
Shu   bilan   birga,   dinni   ro‘kach   qilib,   o‘z   maqsadini   amalga   oshiruvchi
firibgar   shayxlarni   ham   qoralaydi.   Zulmkor   podshoh-u   shayx,   amaldorlar   o‘z
maqsadi yo‘lida vafo, sadoqat, saxiylik, do‘stlik, fidokorlikni unutib qo‘yadilar va
nafs   balosi   oqibatida   talovchilik,   muttahamlik,   tekinxo‘rlik,   fisq-fujur,   bir-birini
ko‘rolmaslik   (“Navoiy”   romanidagi   Nizomulmulk   va   Majididdin   Muhammadlar
o‘rtasidagi   voqea   va   Navoiyga   qarata   qilingan   fisq-fujurlar)   avj   oladi.   Shuning
uchun Navoiy podshohni ogohlikka da’vat etadi. Husayn Boyqaro ham bu illatlarni
vaqtida anglab yetadi va bunday zulmkorlarga qarshi siyosat yurgizadi. 
Shunday ichki nizolar sabab ikki do‘st orasiga sovuqchilik yugurgan bo‘lsa-
da,   bir-biridan   va   o‘zaro   ishonchdan   chekinmaydilar   va   bugungi   kun   yoshlari
uchun ham o‘rnakdirlar. 
Navoiy didaktik ahamiyatga ega bo‘lgan “Hayrat ul-abror” dostonida zulmni
qoralaydi,   qarg‘aydi,   zolimlar   va   el   talovchilariga   qarshi   nafrat   tuyg‘usini
singdiradi va zamona podshosiga ham kinoya bilan hujum qiladi. 
75 Shuni   ham   aytish   joizki,   shoh   va   shoir   Sulton   Husayn   Boyqaro   davrida
mamlakat   obodonlashdi,   ilm-ma’rifat   bir   qadar   o‘sdi   va,   ayniqsa,   turkiy   til   o‘z
o‘rniga   ega   bo‘ldi,   adabiy   muhit   natijasida   bir   qancha   mutafakkir   va   ziyolilar
shakllandi.   Ayniqsa,   Hirot   ilm,   madaniyat   va   hunarmandlik   markazi   va   maskani
bo‘lib qoldi. Bu ishlarda esa Navoiy xizmatlarini ham unutmaslik darkor.
Ushbu   yozilgan   asarlarlarni   nasihatnomalar   tarzida   o‘qish   va   o‘rganish
o‘rinlidir.   Faqat   Navoiy   emas,   o‘tmishda   o‘tgan   barcha   ulug‘   mutafakkirlarning
bizga qoldirgan boy merosi hozirgi kun uchun ham dasturulamal vazifasini o‘tab,
inson va uning yashashdan maqsadi, jamiyat, odil va ma’rifatli shoh, komil inson
haqidagi nazariyalar ustuvorlik qiladi.
Foydalanilgan adabiyotlar ro‘yxati
I. Normativ-huquqiy hujjatlar va metodologik ahamiyatga molik 
                                               nashrlar:
1. “Yangi O‘zbekiston” gazetasi. Dunyoni ma’naviy tanazzuldan qutqara oladigan
mutafakkir. 8-yanvar,2021-y. 
II.   Ilmiy-nazariy adabiyotlar
1. Milliy nashrlar
2.   Ҳасанов. С. Навоийнинг етти туҳфаси. – Т.: Ғафур Ғулом, 1991.
3.  Комилов. Н. Хизр чашмаси. – Т.: Маънавият, 2005 .
4. Қаюмов А. Дилкушо такрорлар ва руҳафзо ашъорлар. – Т.: Шарқ, 2014.
5.  Давлатшоҳ Самарқандий. Шоирлар бўстони. – Т., 1981.  189- б. 
76 6.  Zahiriddin Muhammad Bobur. Boburnoma.  – Toshkent: “Fan” nashriyoti, 2019.
170-179-betlar.
7.   Навоий   замондошлари   хотирасида.   “Адабиёт   ва   санъат”   нашриёти,   1985.
32-35- бет
8.  Ғиёсиддин Хондамир. Макорим ул-ахлоқ. – Т., 2015. 117-б.
9.  Зайниддин Маҳмуд Восифий. Бадоеъул вақоеъ. – Т., 1979. 101-102- бетлар.
10.   Shuhrat   Sirojiddinov,   Dilnavoz   Yusupova,   Olimjon   Davlatov.
Navoiyshunoslik. –Toshkent: Tamaddun, 2018. 12-17-betlar.
11.  Ойбек. МАТ, 13- том: Адабий-танқидий мақолалар. –Тошкент: Фан, 1979.
20-б.
12.   Олим   Шарафиддинов.   Алишер   Навоий.   –   Тошкент:   Ғафур   Ғулом
номидаги бадиий адабиёт нашриёти, 1971. 64-б.
13. Ботурхон Валихўжаев. Мумтоз сиймолар. –Тошкент, 2002. 50- бет. 
14.   Воҳид   Абдуллаев.   Танланган   асарлар.   2   жилдлик:   1-жилд.   –   Т.:
Ўзбекистон Республикаси Фанлар академияси “Фан” нашриёти, 2002. 35-бет.
(77-б)
15.  Навоийга армуғон. 2-китоб. – Тошкент: Абдулла Қодирий номидаги халқ
мероси нашриёти, 2000. 12-13-бетлар.
16.  Навоийга армуғон. 4-китоб. – Тошкент: Фан, 2004. 83-84-бетлар.
17.   Абдуқодир   Ҳайитметов.   Темурийлар   даври   ўзбек   адабиёти.   –   Тошкент:
Фан, 1996. 10-11-бетлар.
18.   Алишер   Навоий.   Муҳокамату-л-луғатайн.   //Қосимжон   Содиқов   таҳлили,
табдили ва талқини остида// -Тошкент: Академнашр, 2017. 51-бет.
2. Xorijiy nashrlar
19.  Бертельс Е.Э.  Избранные труды. Т. Наваи и Джами. – М.:Наука, 1965;
3. Lug‘atlar
77 20. Навоий асарлари учун қисқача луғат. – Тошкент: Фан, 1993. – 365-
21. Навоий асарлари луғати. . – Тошкент: Ғафур Ғулом номидаги адабиёт ва
санъат нашриёти, 1972. -781-
4. Badiiy adabiyotlar
22 .  Oybek. Navoiy. – Toshkent: Yangi nashr, 2019. 455-461- betlar.
23.  Алишер Навоий, МАТ., 14-том: Вақфия. -Тошкент, 1998. 247-259- б.
24.  Алишер Навоий, МАТ., 14-том:  Махбуб уль- қ улуб  . -Тошкент, 19 9 8. 
25.  Алишер Навоий, МАТ.  14 -том. : Муншаот   - Тошкент,   19 98 .  153-156-  б.
26.  Алишер Навоий, МАТ, 15-том: Назм ул-жавоҳир. -Тошкент, 19 9 9.
27.  Алишер Навоий .  МАТ,  5 -том :  Ҳилолия.  – Тошкент: Фан, 19 90 .  486-495-  б.
28.  Алишер Навоий. МАТ, 10-том: “Сабъаи сайёр”. – Тошкент:  Фан, 1992.
29.   Abdurazzoq   Samarqandiy.   Matlai   sa’dayn   va   majmai   bahrayn.   –Toshkent,
2008.  -832-
30.   Алишер   Навоий.   МАТ,   11-том:   “Садди   Искандарий”.   –   Тошкент:     Фан,
1993. 
31.   Алишер   Навоий,   МАТ.   3-том:   Хазойин   ул-маоний:   Ғаройиб   ус-сиғар.   -
Тошкент, 1988. 8-5 б. 
32.  Алишер Навоий, МАТ.  1 -том :  Бадойиъ ул-бидоя.  – Тошкент: Фан, 198 7 .
33.  Алишер Навоий. Ҳайрат ул-аброр (тўлиқ насрий табдил). –Тошкент: Янги
аср авлоди, 2021. -240-
34.  Алишер Навоий. Фарҳод ва Ширин (тўлиқ насрий табдил). ). –Тошкент: 
Янги аср авлоди, 2021. -336-
35.  Алишер Навоий. Лайли ва Мажнун (тўлиқ насрий табдил). ). –Тошкент: 
Янги аср авлоди, 2021. -192-
36.  Алишер Навоий. Сабъаи сайёр (тўлиқ насрий табдил). ). –Тошкент: Янги 
аср авлоди, 2021. -288-
37.  Алишер Навоий. Садди Искандарий (тўлиқ насрий табдил). ). –Тошкент: 
Янги аср авлоди, 2021. -452-
78 5. Ilmiy   to ‘ plam ,  jurnal   va   gazetalardagi   maqolalar
  38.   “Alisher   Navoiy   va   XXI   asr”   mavzusidagi   uluslararo   konfeensiyasi
materiallari:   Firdavs   Abdulxoliqov.   Alisher   Navoiy   siymosi   Sharq
miniatyuralarida,   129-b.;   Burobiya   Rajabova.   Navoiyning   shaxsiy   kutubxonasi
haqida   148-149-betlar;   Gulandom   Yuldasheva.   Mariya   Sabtelni   tadqiqotlarida
Hirot   madaniy   muhiti   tavsifi.   227-bet;   Nurboy   Jabborov.     Alisher   Navoiy   va
maoniy   ahli.   20-bet;   “Alisher   Navoiy   va   XXI   asr”   mavzusidagi   uluslararo
konfeensiyasi materiallari:  Ikromov Amriddin . Navoiy ijodida odil hukmdor tasviri
(470-474-betlar).  –Toshkent – Boku – 2023. 
6. Internet saytlari
39.   Sherzod   Karimov.   Husayn   Boyqaro   –   madaniyat   va   ma’naviyat   homiysi.
www.scientificprogress.uz
40. Навоий ижодида миллий давлатчилик ва ҳуқуқ. Давра   суҳбати   ва   Алишер
Навоий   олами . ( Н . Комилов ) 9.02.2018.  ҳттпс :// кҳ - даврон . уз
79

ALISHER NAVOIY IJODIDA HUSAYN BOYQARO TIMSOLI M U N D A R I J A Kirish. ………………………………………………………………………….5 I bob. Tarixiy manbalarda Alisher Navoiy va Husayn Boyqaro munosabati………………………………………………………………………10 1.1. Navoiy davri tarixnavisligida Navoiy va Husayn Boyqaro munosabatlarining yoritilishi…………………………………………..11 1.2. XX asr o‘zbek navoiyshunosligida Navoiy va Husayn Boyqaro munosabatlarining o‘rganilishi………………………………………...21 II bob. Navoiy she’riyatida Husayn Boyqaro timsolining badiiy ifodasi………………………………………………..…………………….…35 2.1. Navoiyning lirik janrdagi asarlarida shoh madhi va Husayn Boyqaro shaxsiyati …...................................................................................................…35 2.2. Navoiy qasidalarida Husayn Boyqaro shaxsiyatiga ta’rif..................48 III bob. Navoiy dostonlari va nasriy asarlarida Husayn Boyqaro shaxsiyatining badiiy ko‘rinishi......……………………………… ………..55 3. 1. Dostonlarida shoh va shoir munosabatining badiiy talqini….………55 3. 2. Navoiy va Husayn Boyqaro ijodiy hamkorligi tasviri………….…..67 Umumiy xulosa ………………………………………………………….…..78 Foydalanilgan adabiyotlar ro‘yxati …………………………………………80 1

KIRISH Mavzuning dolzarbligi va zarurati. Umuman, mustaqillik sharofati tufayli madaniyatimiz, ma’rifatimizga bo‘lgan e’tibor kuchaydi va shu asosda adabiyotimiz chuqur o‘rganilib, qadimdagi yozma manbalardan tortib shu bugungi kungacha yozilgan, yaratilgan asarlar olim- u fozillar tomonidan keng tadqiq qilinmoqda. Ammo adabiyotimizda ochilmagan jabhalar, muammolar bir qadar kengroqdir. Shu bilan birga jahon va mumtoz adabiyotimizdagi janrlar va asar kompozitsiyasi, sujet rang-barangligi bir qadar o‘rganildi va bu tadqiqotlar ilmiy jihatdan rivojlanib borayotgan nazariy metodlar, yangicha tahlil va talqinda ekanligi muhim ahamiyatga ega. Navoiy yashagan davrda ham uning ijodini o‘rganish keng kurtak ota boshlagan edi va bu jarayon XIX-XX asrlarda ham davom etdi. Alisher Navoiy asarlari Sharq mumtoz adabiyotida alohida ahamiyatga ega bo‘lib, uning asarlarida kim nimani izlasa, o‘shani topa oladigan asar sirasidan bo‘lib, o‘z davri va hozirgi zamonda ham o‘zining didaktik ahamiyati va qimmatini yo‘qotmagan. Qayd etilganidek, uning asarlari g‘oyasi va mazmun ko‘lami keng bo‘lib, ularning adabiy-estetik hamda tipologik xususiyatlarini ilmiy-tasavvufiy g‘oyalar, mezonlar asosida o‘rganmasdan iloj yo‘q. Navoiy asarlarining obrazlar tizimi, ifodalanishi, tasvir doirasi, uslub poetikasi va mohiyatiga tasavvufiy-ma’rifiy masalalar singib ketganligi, bu tasavvufiy masalalar Najmiddin Komilov, Ibrohim Haqqul, Suyuma G‘aniyeva, Aziz Qayumovlar tomonidan yoritilgan. Ammo ushbu dissertatsiyada Alisher Navoiy va Husayn Boyqaro faoliyati, ikki do‘stning o‘zaro munosabatlari haqida batafsil ma’lumot berilgan bo‘lib, ular faoliyati ularga zamondosh va keying davrda ular xarakteriga xos xususiyatlar bir qancha adiblar va tarixchilar tomonidan yozib qoldirilganligi haqidagi ma’lumotlar 2

yoritilishi bilan birga Navoiy dunyoqarashi, uning odil podshoh , adolatli hukmdor haqidagi o‘y-fikrlari aks etgan. Shu bilan birga tadqiqotda Husayn Boyqaro obrazlarining ahamiyati bilan belgilanadi. Yuqoridagilarni asoslagan holda shuni aytish joizki, prezidentimiz Shavkat Mirziyoyev Oliy Majlisga qilgan murojaatnomasida: “Biz o‘z oldimizga mamlakatimizda 3-Renessans poydevorini barpo etishdek ulug‘ maqsadni qo‘ygan ekanmiz, buning uchun yangi Xorazmiylar, Beruniylar, Ibn Sinolar, Ulug‘beklar, Navoiy va Boburlarni tarbiyalab beradigan muhit va sharoitlarni yaratishimiz kerak. Bunda, avvalo, ta’lim va tarbiyani rivojlantirish, sog‘lom turmush tarzini qaror toptirish, ilm-fan va innovatsiyalarni taraqqiy ettirish borasida ham milliy g‘oyamizning asosiy ustunlari bo‘lib xizmat qilishi lozim”, 1 - deya ta’kidlaganligi ham ahamiyatlidir. Mavzuning o‘rganilganlik darajasi . Sharq dabiyotshunosligida, umuman, mumtoz adabiyotda bir qancha ijodkorlar orasida Navoiy va u yashagan adabiy muhit, uning shoh Husayn Boyqaro bilan munosabatlar, ularning adabiy hamda siyosiy aloqalari ko‘pchilikni qiziqtiradi, albatta. Ushbu dissertatsiya tadqiqidagi asosiy masala Navoiy va Husayn Boyqarolarning o‘zaro ijodiy munosabatlari va hamkorligi, o‘zaro o‘rganish, bir- biriga ta’sir doirasi va shakl darajasidadir. Jahon adabiyotshunosligida Navoiy ijodini o‘rganish bo‘yicha E.E.Bertels, V.V.Bartoldlarni keltirish bilan birga o‘zbek adabiyotida S.Hasanovning “Navoiyning yetti tuhfasi”, H.Qudratullayevning “Alisher Navoiyning adabiy- estetik qarashlari”, S.G‘aniyevaning “Navoiy nasri nafosati”, Najmiddin Komilovning “Xizr chashmasi”, “Ma’nolar olamiga safar”, I.Haqqulning uch kitobdan iborat “Navoiyga qaytish”, Aziz Qayumovning “Dilkusho takrorlar va ruhafzo ash’orlar” 2 kabi bir qancha tadqiqotlarni misol qilib keltirish mumkin. 1 “Yangi O‘zbekiston” gazetasi. Dunyoni ma’naviy tanazzuldan qutqara oladigan mutafakkir. 8-yanvar,2021-y. https:/yuz.uz>news. 2 Бертельс Е.Э. Избранные труды. Т. Наваи и Джами. – М.:Наука, 1965; Ҳасанов. С. Навоийнинг етти туҳфаси. – Т.: Ғафур Ғулом, 1991; Комилов. Н. Хизр чашмаси. – Т.: Маънавият, 2005; Қаюмов А. Дилкушо 3

Yaqin yillarda Navoiy va Husayn Boyqaro munosabatlari borasida bitiruv malakaviy ishi mavjud bo‘lsa-da, unda Navoiyning “Tarixi muluki ajam” asari xususida to‘xtalingan. Ushbu magistirlik ishida Navoiy asarlari bilan bir qatorda o‘z davridagi tarixiy asarlarda bu ikki arbob haqida, ular munosabatlari haqidagi ma’lumotlar berilishi bilan ahamaiyatlidir. Tadqiqotning maqsadi. Dissertatsiyadan ko‘zlangan maqsad Navoiyning “Hiloliya” qasidasi, “Majolis un-nafois”, “Xamsa”, “Mahbub ul-qulub”, “Xazoyin ul-maoniy” debochasida Husayn Boyqaro timsolini yaratishdagi mahorati, Husayn Boyqaro obrazini gavdalantirishda shoir e’tiboridagi jihatlarni tadqiq qilish, Navoiy ijodida Husayn Boyqaroga bag‘ishlangan qismlarni tahlil qilish va Navoiy va Boyqaro davrida yaratilgan tarixiy asarlar; Zayniddin Muhammad Vosifiyning “Badoye ul-vaqoe’”, Xondamirning “Makorim ul-axloq”, Mirxondning “Ravzat us-safo”, Mirzo Haydar Dog‘lotning “Tarixi Rashidiy”, Boburning “Boburnoma” kabi asarlarini o‘rganishda shoir va shoh Sultonning bolalikdan do‘st ekanligi, do‘sti Husaynning taxtga chiqqanidan so‘ng saroyda xizmatda bo‘lganligi kabi ma’lumotlarni yoritishdn iboratdir. Shularni nazarda tutgan holda dissertatsiya ishining vazifasi quyidagilardan iborat: - Husayn Boyqaro va Alisher Navoiy munosabatlarini o‘rganish; - Shoh obrazining Navoiy ijodida aks etishi; - Husayn Boyqaro va Navoiy munosabatlarini o‘rganishda ijodkor va hukmdor, davlat arbobi va shoh, buyuk mutafakkir va iste’dodli shoir chizgilarini yoritish; - Navoiy davri manbalari va keying davr manbalarining solishtirma o‘rganilishi tadqiqi; - Navoiy va Husayn Boyqaroga xos bo‘lgan fazilatlarning ham Navoiy asarlarida, ham zamondoshlari asarlarida qayd etilishiga asosiy e’tiborni qaratish. такрорлар ва руҳафзо ашъорлар. – Т.: Шарқ, 2014. 4

Tadqioqot obyekti sifatida Alisher Navoiyning 20 jildlik MAT dan joy olgan “Xazoyin ul-maoniy”, “Xamsa”, “Badoye ul-bidoya”, “Vaqfiya”, “Majolis un-nafois”, “Mahbub ul-qulub”, “Munshaot” kabi asarlari va Zayniddin Vosifiyning “Badoye ul-vaqoye’”, Bobur “Boburnoma”si, Xondamir “Makorim ul-axloq”, “Navoiy zamondoshlari xotirasida” asarlari, Oybek “Navoiy” romani va MAT ning 13-jildi va Olim Sharafiddinov “Alisher Navoiy”, Aziz Qayumovning “Dilkusho takrorlar va ruhafzo ash’orlar”, Suyuma G‘aniyevaning “Alisher Navoiy” kabi adabiyotimizning bir qator vakillari asarlariga murojaat qilindi. Tadqiqot predmeti ni Alisher Navoiy va Husayn Boyqaro munosabatlarining talqin va tahlili tashkil qiladi. Tadqiqot usullari tasniflash, tarixiy - qiyosiy, statistik, biografik kabi tahlil usullaridan foydalanildi. Tadqiqotning ilmiy yangiligi. Navoiy ijodida shoh madhiga berilgan o‘rinlar, uning adolatli hukmdor haqidagi qarashlari Husayn Boyqaro timsolida aks etishi, odil podshoh ekanligini ta’kidlaydigan madhiya, g‘azal, baytlar tahlil etilganligi. Zamondoshlari xotirida ikkala yetuk shaxs xatti-harakat va muomala, ishlari ularning munosabatlarida aks etganligini ochib berilganligi va to‘la qonli yoritilganligi bilan ahamiyatlidir. Tadqiqot natijalarining ishonchliligi. Qo‘llanilgan usullar va nazariy ma’lumotlarni ochib berishda aniq ilmiy manbalarga tayanilgani, tahlilga tortilgani, nazariy fikr va xulosalarning amaliyotga joriy etilgani bilan xarakterlanadi. Tadqiqotning nazariy va amaliy ahamiyati. Dissertatsiyaning nazariy va amaliy ahamiyati adabiyotdagi asarlar tarkibida yashirin qolayotgan g‘oyaviy- badiiy sir va haqiqatlarni yanada yorqinroq, aniqroq ochish, Navoiy va Husayn Boyqaro munosabatlariga bog‘liq bo‘lgan ma’no-mohiyatni to‘g‘ri anglashga 5