logo

МУҲAММAДСИДДИҚ ҲАЙРАТ ВА ХIХ АСР ОХИРИ - ХХ АСР БОШИДА ТОЖИК ШЕЪРИЯТИ АНЪАНАЛАРИ

Yuklangan vaqt:

13.08.2023

Ko'chirishlar soni:

0

Hajmi:

280.9716796875 KB
МУҲAММAДСИДДИҚ ҲАЙРАТ ВА ХIХ АСР ОХИРИ - ХХ АСР
БОШИДА ТОЖИК ШЕЪРИЯТИ АНЪАНАЛАРИ
МУНДAРИЖA
КИРИШ  .................................................................................. ...... .........      3
I БОБ. ХIХ АСР ОХИРИ ВА ХХ АСР БОШЛАРИДА БУХОР О  АДАБИЙ
МУҲИТИ
I.1.   Бухоро   адабий   муҳитидаги   ижтимоий-сиёсий   ва   адабий   вазияти   ҳақида
қисқача ма ълумот ......................................................................................  13
I.2.   Х I Х–ХХ   асрларда   форс   –   тожик   адабий   анъаналаридан   таъсирланиш   ва
тожик шеърияти жанрларнинг тадрижий ривожланиши ........... ...........   32
II   БОБ.   МУҲAММAДСИДДИК   ҲАЙРАТНИНГ   ҲАЁТИ,   АСАРЛАРИ
ВА ИЖОДИ 
II.1.   Муҳаммадсиддиқ   Ҳайрат   Бухорий   ҳаёти   ва   ижодига   оид   тарихий,
маънавий ва илмий қарашлар...... ........................................................................ 56
II.2.   Муҳаммадсиддиқ   Ҳайратнинг   девони,   унинг   таркиби   ва
тузилиш и .............................................................................................................. 75
II.3.   Муҳаммадсиддиқ   Ҳайрат   шеъриятининг   мавзу-мундарижаси   ва   бадиий
хусусиятлари ...................................................................................................... 103
III   БОБ.   МУҲAММAДСИДДИ Қ   ҲАЙРАТ НИНГ   Х I Х-ХХ   АСР   ТОЖИК
ШЕЪРИЯТИ РИВОЖИДАГИ ЎРНИ
III.1.   Шоир   ижодининг   услуби,   тили   ва   бадиий
хусусиятлари. ............................................................................................... 121
III.2.  Ҳайрат Бухорий ижодида  ижтимоий ҳаёт ва муҳит танқидининг бадиий
хусусияти ............................................................................................................. 148
III .3.   Муҳаммадсиддиқ   Ҳайратнинг   бадиий   санъатлардан   фойдаланиш
маҳорати.............................. ........................ ........................................................ 163
Хулоса ..................................................................................................................180
1 Фойдаланилган адабиётлар р йхатиӯ   ................................................................ 185
Кириш (Фалсафа доктори  (PhD) диссертацияси аннотацияси )
Диссертация   мавзусининг   долзарблиги   ва   зарурати .   Жаҳон
адабиётшунослигида   XIX   асрнинг   иккинчи   ярми   ва   ХХ   аср   бошлари
адабиётининг   ғоявий   мундарижаси,   жанрлар   кенгайиши,   ижодкорларнинг
адабий   мероси,   унинг   бадиий   тафаккур   тарихидаги   аҳамиятини   белгилаш
муҳим аҳамият касб этмоқда.  А дабиётнинг юксалишига поэтик ҳисса қўшган
мутафаккир   шоирлар   ижоди,   уларнинг   бадиий   маҳорати   ва   адабий-эстетик
қарашлари   жаҳон   адабиётшунослиги   илмий   тадқиқотлари   учун   асосий
объект   бўлиб   қолмоқда .   Шу   боис,   адабий   оқимда   анъана,   индивидуал
маҳорат   муаммоларини   ижтимоий,   бадиий-фалсафий   аспектларда   ечиш,
унинг   муайян   шоир   ижодидаги   услуб   манерасини   аниқлаш,   умумий   ва
хусусий   жиҳатларини   бугунги   глобаллашган   илмий-назарий   тафаккур
сатҳида очиш имконини бера олиши билан муҳим аҳамият касб этади. 
Дунё   адабиётшунослигида   муайян   бир   тарихий   давр   ижодкорининг
тизимли   ўрганиш,   унинг   ижодий   ёндашувлари,   минтақалар   адабиётнинг
такомил   хусусиятлари,   адабий   муҳит   ва   адабий   жараён   моҳиятини
белгилайдиган муҳим жиҳат эканлиги кенг ўрганилмоқда. Шунинг учун ҳам
янги   давр   форс-тожик   мумтоз   адабиётнинг   анъанавий   йўналишларида   ижод
қилган шоирларнинг   адабий меросини ўрганиш,   жаҳон адабиётшунослигида
ижтимоий-сиёсий, адабий-эстетик омиллар ва йўналишларнинг шаклланиши
ҳамда   тараққиёт   босқичлари,   адабий   фаолиятнинг   етакчи   вакиллари
биографияси,   мавзулар   кўлами   ва   поэтикаси ,   жанр   хусусиятлари,   образлар
тизимидаги   анъанавийлик   ва   янгиланишлар,   бадиий   тил   масалаларини
тадқиқ этиш зарурияти юзага келмоқда.
Мустақиллигимизнинг илк кунларидан ўтмиш адабий меросга танқидий
ну қ таи   назардан   ёндашиш,   XIX   асрнинг   охири   ва   ХХ   аср   бошлари
адабиётининг   асосий   йўнлишларини   аниқлаш,   тожик   тилида   яратилган
мумтоз   адабиёт   намуналарини,   ҳар   бир   ижодкор   поэтик   маҳорати   негизида
чуқур   ва   холис   ўрганишга   киришилди.   Шу   боис,   “Буюк   аллома   ва
2 адибларимиз,   азиз   авлиёларимизнинг   бебаҳо   мероси,   енгилмас   саркарда   ва
арбобларимизнинг   жасоратини   ёшлар   онгига   сингдириш,   уларда   миллий
ғурур ва ифтихор туйғуларини кучайтиришга алоҳида эътибор   қ аратишимиз
керак”. 1
  Муҳаммадсиддиқ   Ҳайрат   асарларида   илгари   сурилган   диний-
маънавий, ахлоқий-маърифий қарашлар, ўзига хос поэтик чизгилар, халқчил
мотивлар,   ҳаётий   реалликнинг   бадиий   талқини   замонавий   тожик
адабиётининг тадрижий такомилини ўрганишда муҳим аҳамият касб этади.
Ўзбекистон   Республикаси   Президентининг   2017   йил   7   февралдаги
ПФ4947-сон   “Ўзбекистон   Республикасини   янада   ривожлантириш   бўйича
Ҳаракатлар   стратегияси   тўғрисида”,   2017   йил   20   апрелдаги   ПҚ-2909-сон
“Олий таълим тизимини янада ривожлантириш чора-тадбирлари тўғрисида”,
2017   йил   28   июлдаги   ПҚ-3160-сон   “Маънавий-маърифий   ишлар
самарадорлигини   ошириш   ва   соҳани   ривожлантиришни   янги   босқичга
кўтариш   тўғрисида”,   2017   йил   17   февралдаги   ПҚ-2789-сон   “Фанлар
академияси фаолияти, илмий тадқиқот ишларини ташкил этиш, бошқариш ва
молиялаштиришни   янада   такомиллаштириш   чора-тадбирлари   тўғрисида”   ва
2017 йил 13 сентябрдаги ПҚ-3271-сон “Китоб маҳсулотларини нашр этиш ва
тарқатиш   тизимини   ривожлантириш,   китоб   мутолааси   ва   китобхонлик
маданиятини ошириш ҳамда тарғиб қилиш бўйича комплекс чора-тадбирлар
дастури   тўғрисида”ги   қарорлари   ҳамда   мазкур   фаолиятга   тегишли   бошқа
меъёрий-ҳуқуқий   ҳужжатларда   белгиланган   вазифаларни   амалга   оширишда
мазкур диссертация тадқиқоти муайян даражада хизмат қилади.
Тадқиқотнинг   республика   фан   ва   технологиялари
ривожланишининг   устувор   йўналишларига   боғлиқлиги.   Мазкур
тадқиқот   республика   фан   ва   технологиялари   ривожланишининг   I.
«Демократик   ва   ҳуқуқий   жамиятни   маънавий-ахлоқий   ва   маданий
ривожлантириш,   инновацион   иқтисодиётни   шакллантириш»   устувор
йўналишига мувофиқ бажарилган.
1
 
Ўзбекистон   Республикаси   Президенти   Ш.М.Мирзиёевнинг   2018   йил,   28   декабрдаги   “Тараққиёт
йўлимизнинг шиддати янада ошаверади” мавзусидаги Олий Мажлисга Мурожаатномаси  // Халқ сўзи, 2018
йил, 29 декабрь.
3 Муаммонинг   ўрганилганлик   даражаси.   Адабиётшунослик   илмида
нисбатан   кам   ўрганилган   Муҳаммадсиддиқ   Ҳайрат   ҳаёти   ва   ижодий
фаолияти ҳақида Шарифжон-Махдум Садри Зиёнинг “Тазкори ашъор”, Ҳожи
Неъматуллоҳ   Муҳтарамнинг   “Тазкират   уш-шуаро”,   Абдуллоҳхожа
Абдийнинг   “Тазкират   уш-шуарои   мутааххирин”  
ва   Шайх   Абдулқодир
Кароматулло   Бухорийнинг   “Армуғони   саббоғ 2
,   С.Айнинийнинг   “Ёддоштҳо”
ва “Намунаи адабиёти то ик” асарлари муҳим ва таянч манбалар ҳисобланиб,ҷ
уларда   таржимаи   ҳол   тарзидаги   қисқача   маълумотлар,   шоир   шеърларидан
намуналар келтирилган. 
Бу   борада   яратилган   тадқиқот   намуналарини   икки   гуруҳга   ажратиш
мумкин.   Биринчиси,   давр   умумий   адабий   оқимини   ўрганиш   жараёнида
Ҳайрат   ижодий   фаолиятининг   айрим   баҳсли   жиҳатларини   адабиёт   тарихи
контекстида   тадқиқ   этишга   қаратилган   тадқиқотлар   бўлиб,   С.Айний,
Н.Маъсумий,   Х.Мирзозода,   М.Шукуров,   Р.Ҳодизода   каби   йирик
адабиётшуносларнинг   тадқиқот   ишларини   шу   сирага   киритиш   мумкин.
Иккинчиси,   мустақиллик   йилларида   адиб   ҳаёти   ва   ижодий   фаолиятини
ўрганишга қаратилган алоҳида тадқиқий ишлардан иборат. Бунга  Худойназар
Асозоданинг   “Адабиёти   то ик   дар   садаи   ХХ”   ва   “Таърихи   адабиёти   то ик	
ҷ ҷ
(давраи   нав)”   каби   илмий   асарларини,   шоир   ижодий   мақомининг   таҳлили
ҳақидаги   Ж.Ҳамроевнинг   “Таърихи   танқиди   адаб ӣ ”,   “Таърихи   адабиёти
навини   то ик”,   С.Хўжақуловнинг   “Адабиёти   давраи   бедории   милл	
ҷ ӣ ”,
И.Эшонқуловнинг   “Ҳашмати   Бухоро ӣ   ва   тазкираҳои   ў”,   “Энциклопедияи
миллии   то ик”
ҷ 3
  каби   дарсликлари   ва   эн циклопедик   характерга   эга   бўлган
2
Садри   Зиё,   Шариф ҷ он – махдум.   Тазкори   ашъор.   Шарҳи   ҳоли   бархе   аз   шоирони   муосири
То ҷ икистон   ва   намунаҳое   аз   ашъори   онон.   Бо   тасҳеҳи   Саҳобиддини   Сиддиқ.   Бо   кўшиши
Муҳаммад ҷ они   Шакурии   Бухоро ӣ .   Чопи   аввал.   –   Теҳрон:   Суруш,   1380=2001.   –   428   с аҳ . ;
М ӯ ҳтарам,   Ҳо и
ҷ   Неъматуллоҳ.   Тазкират   уш – шуа ро.   Бо   тасҳеҳ   ва   муқаддимаи   Асғари   Ҷ онфидо.
Зери   назари   Камол   Айн ӣ .   –   Душанбе:   Дониш,   1975.   –     399   с аҳ . ;   Абд     Абдуллоҳхо	
ӣ ҷ а.   Тазкират
уш–шуаро.   Бо   тасҳеҳ   ва   муқаддимаи   Асғари   онфидо.   Зери   назари   Саҳобиддин   Сиддиқов	
Ҷ .   –
Душанбе: Дониш, 1983.; Шайх Абдулқодир Кароматуллоҳи Бухор . Тазкираи саббоқ. Бо сарсухан	
ӣ
ва тавзеҳоти М.Отахонзода. – Тошкент: Фан, 2007. 
3
Асозода Х. Таърихи адабиёти то ҷ ик (давраи нав). Китоби дарс ӣ  барои мактабҳои ол ӣ . – Душанбе:
“Маориф ва фарҳанг”, 2014 ; Ҳамроев   . Таърихи танқиди адаб	
Ҷ ӣ . – Душанбе: Адиб, 2006; Таърихи
адабиёти   навини   то ик.   –   Тошкент:   Тамаддун,   2015;   Хў ақулов   С.   Адабиёти   давраи   бедории	
ҷ ҷ
4 манбаларини   мисол   қилиш   мумкин.   Уларда   шоир   ҳақида   алоҳида   фасллар
ажратилган .   Аммо   Расул   Ҳодизоданинг   ташаббуси   билан   “Ашъори
мунтахаб”-и Ҳайрати Бухороий“ номли китобида шоирнинг шеърий девонига
ёзилган   муфассал   кириш   сўзи   тадқиқотчилар   учун   айни   пайтдаги   ягона   ва
муҳим манба бўлиб қолмоқда. 
Кўриняптики,   XIX   аср   охири   ва   ХХ   аср   бошлари   тожик   шеъриятининг
лингвостилистик   ва   лингвопоэтик   хусусиятларини   умумий   адабий   жараён
контекстида   тадқиқ   этиш,   М уҳаммадсиддиқ   Ҳайрат   Бухорийнинг   девони
таркибининг   жанр   хусусиятлари,   унинг   ўзига   хос   поэтик   маҳоратини
аниқлаш, шоир адабий меросида анъанавийлик ва янгиланиш тамойилларини
тадқиқ   этиш   ва   бу   адибнинг   давр   адабий   жараёнидаги   алоҳида   мавқеини
аниқлаш адабиётшунослик  олдида турган муҳим вазифалардан биридир.  
Тадқиқотнинг   диссертация   бажарилган   олий   таълим
муассасасининг   илмий-тадқиқот   ишлари   режалари   билан   боғлиқлиги.
Диссертация   Самарқанд   давлат   университетининг   илмий   тадқиқот   ишлари
режасига   мувофиқ   “ Тожик   адабиётида   адабий   жанрлар   ва   ижодий   услублар
рангбаранглиги ” мавзусидаги тадқиқотлар доирасида бажарилган.
Тадқиқотнинг   мақсади   Муҳaммaдсидди қ   Ҳайрат   адабий-ижодий
фаолиятини,   поэтик   маҳоратини   ХIХ   аср   охири   –   ХХ   аср   боши   тожик
шеърияти   анъаналар и   асосида   очиш,   шоир   девонининг   жанрий   таркиби,
мавзулар олами, мотив ва образларига хос хусусиятларни аниқлашдан иборат. 
Тадқиқотнинг вазифалари:
адабий-тарихий   манбаларда   ҳамда   тожик   ва   хорижий   тадқиқотчи
олимларнинг асарларида   XIX аср охири ва   ХХ аср бошида яшаб ижод этган
Муҳаммадсиддиқ   Ҳайрат   Бухорийнинг   ҳаёти,   ижодий   фаолиятига   илмий
ёндашув усуллари ҳамда принципларини аниқлаш;
Муҳаммадсиддиқ  Ҳайрат ижодига у яшаган  Бухоро  адабий муҳитидаги
ижтимоий-сиёсий ва адабий шароитнинг таъсирини далиллаш;
милл ӣ . – Тошкент: Миллий Энциклопедия, 2015; Эшонқулов  И. Ҳашмати Бухоро ӣ  ва тазкираҳои
ӯ . – Тошканд: ТURON – IQBOL, 2019.
5 XIX–XX   асрларда   адабий   анъаналар   ва   тожик   шеърияти   жанрларининг
эволюциясини   Муҳаммадсиддиқ   Ҳайрат   ижоди,   поэтик   маҳорати   асосида
исботлаш;
Ҳайрат   Бухорий   шеърлар   девонининг   ғоявий   мазмуни   ва
мундарижасини ҳамда тузилишини очиш;
шоир шеъриятининг ўзига хос образлар тизимидаги анъанавий ёндашув,
поэтик   услубий   янгиланишлар,   лингвопоэтик   ва   лингвостилистик
хусусиятларни ойдинлаштириш;
Муҳаммадсиддиқ   Ҳайрат   лирик   меросидаги   ижтимоий   мотивлар,
образлилик,   замон   воқеликлари   танқидида   шоир   поэтик   маҳоратининг
намоён бўлишини асослаш;
ХIХ   аср   охири   –   ХХ   аср   боши   тожик   шеърияти   анъаналар и   тадрижий
такомиллашувида   Муҳаммадсиддиқ   Ҳайрат   лирик   меросининг   ўрни   ва
аҳамиятини белгилаб кўрсатиш.
Тад қиқот   объекти   сифатида   XIX   аср   охирлари   ҳамда   XX   бошида
яратилган   тазкиралар,   баёзлар,   эсдаликлар   ва   Тожикистон   Фанлар
академияси   қошидаги   Шарқ   қўлёзмалари   марказида   (№1247   рақами   остида)
сақланаётган   С.Айний   топшириғига   биноан   Мирзо   Абдулвоҳид   Мунзим
томонидан   кўчирилган   Муҳаммадсиддиқ   Ҳайрат   “Девони”нинг   асл   нусхаси
ҳамда Р.Ҳодизода томонидан кирилл ёзувида нашр этилган девони танланди. 
Тадқиқотнинг   предмети ни   Муҳaммaдсидди қ   Ҳайратниннг   ижодий
меросининг   ғоявий,   жанрий,   бадиий-композицион,   тил   хусусиятлари,   ХIХ
аср   охири   –   ХХ   аср   бошидаги   тожик   шеъриятининг   поэтик   анъаналар и
ташкил этади.
Тадқиқотнинг   усуллари.   Тадқиқотда   қиёсий-тарихий,   қиёсий-
типологик,   контекстуал   таҳлил,   биографик,   герменевтик   ва   статистик
усуллардан фойдаланилди.  
Тадқиқотнинг илмий янгилиги  қуйидагилардан иборат:
Муҳаммадсиддиқ   Ҳайрат   Бухорийнинг   ижодий   услуб   манерасида
тариқат ,   маърифат,   ваҳдат,   ҳақиқат   каби   ирфоний   қарашларнинг
6 халқчиллиги,   метафора   қўллашдаги   тушунарлилик,   халқ   оғзаки   ижодига
яқинлилик каби жиҳатларга эга эканлиги асосланган; 
шоир девонининг қўлёзма нусхаларида ишқ, муҳаббат, садоқат, дўстлик
каби  ғоялар мавжудлиги ҳамда ташбиҳ, тажнис, мажоз, истиора, рамз, киноя
каби санъат турлари қўлланганлиги далилланган;
 Ҳайрат Бухорий шеъриятида  ирсоли масал бадиий санъатини қўллашда,
халқ   мақолларини   танлашда   ритм   қонуниятига,   мисраларда   ички   ва   ташқи
қофияларни   конструктив   тузишда   аниқликка   риоя   қилинганлиги   очиб
берилган;  
шоир   лирикасида   гўзал   бадиият   уйғунлигини   таъминлашда   лафзий   ва
маънавий   санъатларнинг   мутаносиблиги,   мақолларнинг   поэзия   тилига
яқинлиги, афоризмларнинг тарбиявий аҳамият касб этганлиги аниқланган.
Тадқиқотнинг амалий натижалари  қуйидагилардан иборат:
Муҳаммадсиддиқ   Ҳайрат   Бухорий   ҳаёти,   ижодий   фаолияти,
асарларининг ғоявий-тематик, бадиий хусусиятлари, адибнинг жанр танлаш,
бадиий   образ   яратиш,   лингвопоэтик   воситалардан   фойдаланиш   маҳорати
ёритилган:
шоир   девонининг   ғоявий   мазмуни,   мавзулар   кўлами   ва   композицион
тузилиши,   унинг   тожик   мумтоз   адабиёти   анъаналари   тараққиётидаги
аҳамияти тадқиқ этилган;  
Ҳайрат ижодига хос поэтик анъаналар асосида  XIX аср охири ва XX аср
бошидаги Бухоро адабий ҳаётига дахлдор услубий ўзига хослик, форс-тожик
анъанавий лирик жанрларнинг шоир девонидаги ўрни очиб берилган;
бадиий   тасвир   воситаларининг   шоир   девонига   мансуб   лирик
жанрлардаги поэтик вазифасига баҳо берилган;  
Муҳаммадсиддиқ   Ҳайрат   Бухорий   ижоди   мисолида   у   фаолият   юритган
адабий   муҳит   белгилари,   унда   зуллисонайнлик,   мумтоз   адабий   анъаналар,
унинг   лирик   ва   ижтимоий   мавзуларга   муносабати,   бадиий   санъатлардан
фойдаланиш маҳорати  илмий асосда далилланган . 
7 Тадқиқот   натижаларининг   ишончлилиги   XIX   аср   охири   ва   ХХ   аср
бошлари   тожик   адабиёти,   хусусан,   Бухоро   адабий   муҳитида   яшаб   ижод
қилган   Муҳаммадсидди қ   Ҳайрат   ижодига   доир   маҳаллий   ва   хорижий
олимларининг   фундаментал   илмий-назарий   қарашлари   ўрганилганлиги,
тадқиқот   доирасида   бу   давр   адабиётининг   анъанавий   лирик   жанрлари
хусусиятлари,   шоир   асарларининг   интиқодий   матни   ва   ундан
фойдаланилганлиги,   тадқиқот   хулосалари   ва   тавсиялари   амалиётга   татбиқ
этилгани билан асосланади. 
Тадқиқот   натижаларининг   илмий   ва   амалий   аҳамияти.   Тадқиқот
натижаларининг  илмий  аҳамияти  XIX  аср   охири  ва   ХХ  аср  бошларида   ўзбек
ва   тожик   адабиёти   тараққиётининг   умумий   хусусиятларини   аниқлаш,   унда
зуллисонайнлик   анъаналарининг   ривожланиш   сатҳини   белгилаш,   янги   давр
адабиёти   бўсағасида   айрим   адабий   сиймоларнинг   ижодий   меросида
ижтимоий-эстетик,   ахлоқий-тарбиявий   масалаларнинг   бадиий   ёритилишини
анъана   ва   адабий   таъсир   нуқтаи   назаридан   ўрганишда   илмий-назарий   манба
бўла олиши мумкинлиги билан белгиланади. 
Тадқиқот   натижаларининг   амалий   аҳамияти   унинг   умумий   мазмуни   ва
хулосалари   маърифатпарварик   ва   жадидчилик   даври   адабиётининг
ўрганилмаган,   таҳлил   қилинмаган   сиймолари   мероси   бўйича   рисолалар
яратишда, шунга оид адабий анъаналар, ўзбек ва тожик адабиётининг  адабий
алоқалари   бўйича   маърузалар   ўқишда,   адабиёт   назарияси,   матншунослик,
манбашунослик   фанларидан   дарсликлар,   ўқув,   услубий   қўлланма   ва
мажмуалар   тайёрлашда   ишончли   манба   сифатида   хизмат   қила   олишида
намоён бўлади.
Тадқиқот   натижаларининг   жорий   қилиниши.   Муҳaммaдсидди қ
Ҳайрат   ва   ХIХ   аср   охири   –   ХХ   аср   бошида   тожик   шеърияти   анъаналар ини
тадқиқ этишда олинган илмий натижалар асосида:
Муҳаммадсиддиқ   Ҳайрат   Бухорийнинг   услуб   манерасидаги   алоҳидалик,
вазннинг   соддалаги,   ирфоний   қарашларнинг   халқчиллиги,   метафора
қўллашдаги   тушунарлилик,   халқ   оғзаки   ижодига   яқинлилик   каби
8 хулосалардан   ЎзР   ФА   Қорақалпоғистон   бўлими   Қорақалпоқ   гуминатар
фанлар   илмий-тадқиқот   институтида   бажарилган   ФА-Ф I -ОО5   “Қороқалпоқ
фольклоршунослиги ва адабиётшунослиги тарихини тадқиқ этиш” (2017-2020
й.й.)   мавзусидаги   фундаментал   лойиҳада   фойдаланилган.   (ЎзР   ФА
Қорақалпоғистон   бўлими   Қорақалпоқ   гуминатар   фанлар   илмий-тадқиқот
институтининг   2021   йил   07   июлдаги   №   15311   маълумотномаси).   Натижада
Туркистонда   кечган   маърифатчилик   ҳаракатининг   бадиий   адабиётга   таъсири,
мазкур давр даги  Бухоро  адабий  муҳитининг  ўзига   хос ижодий  йўналишлари,
тожик-ўзбек-қорақалпоқ   адабиётининг   муштарак   ва   ўзига   хос   жиҳатлари
ҳақида яхлит ва умумлашма хулосаларга келиш учун асос бўлган; 
Шоир   девонининг   қўлёзма   нусхалари   ва   уларнинг   композицион
тузилиши,   ғоявий-бадиий   жиҳатлари,   қўлланилган   адабий   тимсолларнинг
ранг-баранглиги, фолклорга хос қаҳрамонлик, яхшилик, эзгулик, вафо, садоқат
сингари   мотивларига   доир   хулосалардан   Ўзбекистон   Миллий
телерадиокомпанияси   “ O’zbekiston ”   телеканалининг “Бедорлик”, “Таълим ва
тараққиёт” ,   “Адабий   жараён”,   “Рангинкамон”   туркумидаги   кўрсатувларини
тайёрлашда   фойдаланилган.   (Ўзбекистон   Миллий   телерадиокомпанияси
“O’zbekiston”   телеканали   ДУКнинг   20 21   йил   28   май даги   01 - 13-855- сон
маълумотномаси).   Натижада   ушбу   кўрсатувларнинг   қизиқарли   ва   илмий-
оммабоп бўлишига эришилган;
Ҳайрат   Бухорий   шеъриятидаги   ғазаллар,   рубоийлар,   қитъалар   ҳамда
уларнинг   ғоявий,   матний,   лингвостилистик   хусусиятлари   ва   ирсоли   масал,
тазод,   талмеҳ   каби   бадиий   санъатларнинг   қўллашдаги   маҳорати   борасидаги
хулосалардан   академик   Бобожон   Ғафуров   номидаги   Хўжанд   давлат
университети,   Ҳозирги   замон   тожик   адабиёти   кафедраси   томонидан
бажарилган 2018-2022 йиллардаги   GR № 0118 TJ 00948 – “Омўзиш, таҳқиқ ва
нашри осори адибони охири асри ХIХ ва аввали асри ХХ” ( XIX аср охири ва
XX аср бошидаги адиблар асарларини ўрганиш, илмий тадқиқот ишлари олиб
бориш   ва   чоп   этиш)   лойиҳасида   (Б.Ғафуров   номидаги   Хужанд   давлат
университетининг 2020 йил 07 октябрдаги  №01/7246-сонли маълумотномаси)
9 фойдаланилган.   Натижада   Муҳаммадсиддиқ   Ҳайрат   шеърлари   тожик   адабий
ва миллий-маънавий меросининг ажралмас қисми экани, шоир шеъриятининг
поэтик   таҳлили,   унда   замонавий   муаммолар   концепциясининг   инъикоси,
жанрлар типологияси, замонавий тожик шеърияти учун янги йўналишларнинг
таснифини   амалга   ошириш,   таҳлил   қилиш,   изоҳлашда   муҳим   манба   қиёсий
ўрганишда муҳим назарий манба вазифасини ўтаган.  
Тадқиқот   натижаларининг   апробацияси.   Илмий   тадқиқот   натижалари
республика   ва   халқаро   миқёсда   бўлиб   ўтган   6   та   илмий   назарий
конференциялар   ва   илмий   семинарларда,   жумладан,   4   та   халқаро
конференциялар   ва   2   та   республика   илмий-назарий   конференцияларида
муҳокама қилинган.
Тадқиқот натижаларининг эълон қилинганлиги.  Диссертация мавзуси
бўйича 12 та илмий мақола нашр қилинган. Шундан Ўзбекистон Республикаси
Олий   аттестация   комиссияси   томонидан   фалсафа   доктори   (PhD)
диссертацияси   учун   тавсия   этилган   илмий   журналларда   6   та   мақола,
республика  миқёсида  3  та   ҳамда   халқаро  миқёсдаги   илмий  журналларда   3  та
мақола эълон қилинган. 
Диссертациянинг тузилиши ва ҳажми.   Д и с с е р т а ц и я   к и р иш ,   у ч   б о б ,
х у л о с а   в а   фойдаланилган   адабиётлар   руйхатидан   иборат   бўлиб,   умумий
ҳажми 165 бетни ташкил этади .
I БОБ. ХIХ АСР ОХИРИ ВА ХХ АСР БОШЛАРИДА БУХОР О
АДАБИЙ МУҲИТИ
10 I.1. Бухоро адабий муҳитидаги ижтимоий-сиёсий ва адабий вазияти
ҳақида  қисқача ма ълумот
Марказий Осиё мамлакатларида сиёсий ва ҳудудий ҳодисалар туфайли
учта   марказда,   Бухоро   амирлиги,   Қўқон   ва   Хоразм   хонликларида   илмий   -
адабий   муҳит   ривожланиб,   улар   умумий   хусусиятлари   билан   бирга,   бир-
биридан фарқли равишда ажралиб турар эди. XIX   асрнинг биринчи ярми бу
ўлкадаги   халқларнинг   нотинч   ҳамда   қолоқлик   даври   ҳисобланар   эди.
Марказий   Осиё   мамлакатининг   учта   хонлик   ва   амирликларга   –   Хива   ва
Қўқон   хонликлари   ҳамда   Бухоро   амирлигига   бўлиниши   ва   ягона   адабий
марказнинг мавжуд бўлмаганлиги сабабли, тожик адабиёти иккита марказда -
Қўқон   ва   Бухоро   ҳамда   унинг   аторофидаги   туманларда   ривожланди.   Хива
хонлигида   эса,   зуллисонайнлик   анъанасига   мувофиқ   бир   гуруҳ   шоирлар
қалам тебратардилар.
Aсрлар   давомида   XIX   ва   ХХ   аср   бошлари   адабиёти   сўз   санъати
майдонида   кўплаб   нотиқларни   етказиб   берди,   уларнинг   аксарияти
ўзлариданкўплаб   асарлар   ёзиб   қолдирдилар.   Ушбу   давр   aдабиётида   шеърий
девонга   эга   бўлган   шоирлар   ҳамда   таниқли   тарихчилар   сони   нисбатан
кўпайиганлиги   сезилади.   Шу   муносабат   билан   адабиётнинг   ушбу   даврини
тожик  адабиётининг   энг  самарали  даврларидан   бири  деб   ҳисоблаш  мумкин.
Шунинг   учун,   жуда   кўп   сўз   санъаткорлари   ва   тадқиқотчи   олимлар   бу   давр
адабиётининг   таҳлил   ва   тадқиқотига   самарали   хизмат   қилганлар,   улар
Садриддин Aйнийдан (15;35)  бошлаб, кейинроқ мазкур соҳа мутахасислари,
жумладан Бертельс (64; 65; 66) , И.С.Брагинский  (71; 72), Н.Маъсумий (91),
Х. Мирзозода  (93, 94), Р. Ҳодизода  (129;  135)  , С.Саъдиев  (112), У.Каримов
(84),   С.Aмирқулов   (54;   55),   Э.Шодиев   (151-152),   С.Султон   (117;   118),
Aбдужаббор   Раҳмонов   (102)   ва   бошқа   адабиётшунос   олимларлар,   бу   давр
адабиётини ўрганишга камар боғлаганликлари кузатилади.
Хонликлар   ўртасидаги   узлуксиз  давом  этган  урушлар  ҳамда  ҳокимият
ўртасидаги   сиёсий   курашлар   ва   зиддиятлар   адабий   ва   ижтимоий   муҳитга
салбий   таъсир   кўрсатди   ҳамда   мазкур   давр   адабиётининг   ривожланишига
11 тўсқинлик   қилди.   Марказий   Осиё   ҳукмдорлари   ўртасида   дипломатик
муносабатлар   яхши   йўлга   қўйилмагани   адабиёт   ва   фан   ривожланишига   ҳам
монеълик   қилган.   Хусусан,   Бухоро   амирлигида   сиёсий   ва   ижтимоий   муҳит
ниҳоятда   ачинарли   аҳволда   бўлиб,   ҳукмрон   табақа   адабиёт   ва   фан,   шеъру
шоирликни қўллаб қувватламасди [44,45].
Х I Х   асрнинг   иккинчи   ярмидаги   тожик   адабиёти   Марказий   Осиё
халқлари   тарихининг,   ўзбек   ва   тожик   халқлари   яшаган   мазкур   ҳудуднинг
катта   қисмлари   Чор   Россияси   томонидан   босиб   олинган   давр   билан   боғлиқ.
Марказий Осиё мамлакатларининг Чор Россияси томонидан босиб олиниши,
унинг   мустамлакачилик   сиёсати   ва   мустабид   тузумини   бу   ўлкаларда   кириб
келишига сабаб бўлди, натижада тарихий воқиаларга нисбатан янада янгича
чуқур   объектив   илмий   муносабат   пайдо   бўлишига   олиб   келган.   Aгар   Чор
Россияси   ва   Бухоро   амирлиги   ўртасида   асрлар   давомида   мавжуд   бўлган
иқтисодий   ва   сиёсий   муносабатларни   таҳлил   қилсак,   Марказий   Осиё
давлатларининг мазкур тарихий ва қонли ҳодиса туфайли қашшоқланишини
кузатамиз. Аммо шуни таъкидлаш зарурки, Марказий Осиё мамлакатлари ва
Чор Россияси ўртасидаги дўстлик ва ҳамкорлик алоқалари  XVII  асрдан йўлга
қўйилиб,   XIX   асрда   эса   дипломатик   жиҳатдан   янада   мустаҳкамланди.   XIX
асрнинг   иккинчи   ярмидан   бошлаб,   бундай   алоқалар   ўртасида   муаммолар
юзага   кела   бошлади.   Бундай   вазият   хорижий   ва   халқаро   муносабатларнинг
ўзгариши билан боғлиқ эди.
Марказий   Осиё   мамлакатидаги   амирлик   ва   хонликлар   -   Бухоро
амирлиги,   Хива   ва   Қўқон   хонликлари   ўртасидаги   узлуксиз   кураш   ҳамда
қонли урушлар мазкур мамлакат халқларининг иқтисодий инқирози, қишлоқ
хўжалигининг   оғир   аҳволга   юз   тутишига   олиб   келди.   Шу   билан   бирга,
ҳукмрон   табақа   ва   деҳқонлар   ўртасидаги   курашлар   марказий   ҳокимиятнинг
пойдеворини   сусайирган   эди.   Марказий   Осиё   халқлари   ўртасидаги   бундай
ижтимоий   тартибсизлик   ҳамда   сиёсий-иқтисодий   парокандаликни   юзага
келтиришда,   Ҳиндистонда   ўз   мавқеини   ўрнатган   Англия   мустамлакачилари
манфаатдор   бўлишни   назарда   тутган   эдилар.   Уларнинг   асосий
12 мустамлакачилик   мақсади   Россия   ва   Марказий   Осиё   давлатлари   ўртасидаги
иқтисодий-сиёсий   муносабатларни   узоқлаштириш   бўлиб,   бу   ўлка
давлатларини ўз итоатига киритишни кўзлаган эдилар. Шу сабабдан, мазкур
асрнинг   иккинчи   ярмининг   охирида   Англия   давлати   томонидан   Марказий
Осиё   мамлакатларига   юборилган   очиқ   ва   махфий   тарғиботчилар   Россия   ва
Марказий Осиё хонликлари ўртасидаги муносабатга турли хил фитна ва иғво
қўзғаб, улар ўртасидаги муносабатга путур етказишга ҳаракат қилар эдилар. 
Марказий   Осиёнинг   Чор   Россияси   томонидан   босиб   олинишига   бир
нечта   тарихий   омиллар   сабаб   бўлиб,   бу   ўлка   давлатларининг   тараққиётига
салбий   таъсир   этганлигини   кузатиш   мумкин.   Бундай   хусусиятларни
қуйидаги хулосаларда кузатамиз: 
1.   Урушдан   олдин   мазкур   ҳудуддаги   амирлик   ва   хонликлар   ўртасида
ички зиддиятлар – тожу тахт учун кураш, хонликлар ўртасидаги фитна иғво
натижасида,   мамлакатнинг   ишчи   ва   деҳқонлари   ҳамда   оддий   аҳолиси
қашшоқлик   ва   бенаволикка   юз   тутган   эди.   Шу   фурсатдан   фойдаланиб,   Чор
Россияси бу ўлкани босиб олишга имкон топди. 
2. XVII–XVIII  асрларда,  хусусан  XIX асрнинг  бошида  Марказий   Осиё
давлатлари  ўртасидаги   зиддият   ва  низолар  туфайли,  мамлакат   иқтисодий  ва
маънавий   инқироз   таназзулга   юз   тутган   эди.   Шу   фурсатдан   фойдаланиб,
иқтисодий-сиёсий жиҳатдан ривожланган Россия империяси Марказий Осиё
мамлакатидаги   ер   ости   ва   ер   усти   бойликларни   назарда   тутиб,   бу
территориядаги давлатларни босиб олишга киришди.
Шундай   шароитда   Марказий   Осиё   мамлакатларидаги   хонликлар:
Бухоро Амирлиги, Хива ва   Қўқон хонликларининг   Чор Руссияси томонидан
босиб   олиниши   ва   мустамлака   итоатига   кириши   мазур   ҳудудда   яшайдиган
ўзбек,   тожик,   қозоқ,   туркман,   қирғиз   ва   бошқа   халқларнинг   маънавий,
маданий   ва   иқтисодий   жиҳатдан   қашшоқланишига   олиб   келди.   Марказий
Осиё   ва   Россия   империяси   айрим   адабий-илмий,   маънавий   ва   маданий
алоқаларнинг   боғланиши   эса   маърифатпарварлик   ва   жадидчилик
адабиётининг ривожланишига сабаб бўлди. 
13 Ижтимоий ва сиёсий муҳит таъсири натижасида макур давр адабиётида
янги   ғоявий   мазмун   ва   оҳанглар   пайдо   бўлди.   XIX   аср   адабиёти   ўзининг
ғоявий ва янги йўналишлар жиҳатидан охирги давр адабиётига нисбатан анча
ривожланган ва фаол эди.  Зулм ва зўравонлик исканжаси остида азият чеккан
меҳнаткаш   омманинг   яшаш   шароитлари   таъсири   натижасида   пайдо   бўлган
адабий йўналиш ўша даврнинг кўплаб таниқли шоирларининг илғор ғоялари
ва асарларида ўз ифодасини топган. Aлбатта, бу шоирлар (Қори Раҳматулло
Возеҳ,   Aбдулқодирхўжа   Савдо,   Шамсиддин   Шоҳин,   Aҳмад   Дониш,
Муҳаммадсиддиқ Ҳайрат ва бошқалар) ўз даврининг тарихий чекловларидан
холи   эмас   эдилар   ва   уларнинг   дунёқараши,   ижодида   ўша   давр   ҳукмрон
ғояларининг   таъсири   сезилиб   турарди.   Бироқ,   улар   асарларидаги   илғор
ғоялар   ўша   давр   адабиётининг   энг   фаол   қисми   ҳисобланар   эди   ва   сарой
адабиёти жараёнига қарши тараққийпарвар ғоя эди.
Маърифатпарварлик   ғояси   адабиётнинг   илғор   жараёнларига   бадиий
шакл   ва   мазмун   жиҳатдан   ижобий   таъсир   кўрсатган   эди.   Тараққийпарвар
шоирлар   ижодиётида   ҳукмрон   табақа   ҳамда   давлат   ва   мансабдорларининг
танқиди, мазкур даврдаги сиёсий тизим ва мафкурадан норозилик ва эътироз
ҳисси   намоён   бўлар   эди.   Бу   мавзу   хусусан,   Аҳмад   Дониш,   Шамсиддин
Шоҳин,   Қори   Раҳматулло   Возеҳ   асарларида   нисбатан   мукаммал
тасвирланган   эди.   Мазкур   шоирлар   ўзлари   хоҳламаган   ҳолда   бир   муддат
саройда   амир   хизматида   бўлиб,   уларнинг   на   фақат   ижоди,   ҳатто   озодлиги
ҳам   амир   назорати   остида   эди.   Улар   амир   ва   ҳукмрон   табақанинг   фисқу
фасод   амалларини   ҳамда   илм   аҳлининг   оғир   ва   қийин   шароитдалигини
тажрибада   кузатган   эдилар.   Шу   сабабдан   уларнинг   асарларида   амирнинг
мазлум   халққа   муносабати   ҳақида   шикоят   ва   эътироз   ҳамда   саройнинг
нафратли   муҳитига   нисбатан   танқидий   ёндашув   мавзулари   ёрқин   тарзда
ифодаланган  эди.  Улар  инсоний фазилат  ва билимнинг  қадрсизланиши, илм
аҳли  бахтининг   омадсизлиги   ҳамда   замон   зулмидан   аччиқ   шикоятлар   қилар
эдилар.   Шу   жумладан,   мазкур   давр   адабиётининг   йирик   вакили   Қори
Раҳматулло Возеҳ замон иллатларидан шундай шикоят қилган:  
14 Аз хубси нафс масдари сад фитнаву шаранд, 
Чун аждаҳо калиди дари ганжу гавҳаранд. 
Дар иддаои рутба зи афлок бартаранд,
Чун нек бингар , ба ҳақиқат кам аз харанд.ӣ
Маърифатпарварлик   ғояси   маънавий   уйғониш   ҳаракати   бўлиб,   XVII-
XVIII асрларда (аввало Англияда, кейинроқ кенг миқёсда Францияда) юзага
келиб,   бутун   дунё   халқлари   тараққиётига   ижобий   таъсир   кўрсатди.   Мазкур
тараққийпарвар   ғоя   буржуазия   синфининг   пайдо   бўлиши   ва   ижтимоий-
сиёсий   майдонга   чиқиши   билан   алоқадор   эди.   Маърифатпарварлик   ғояси
буржуазия   инқилоби,   айниқса,   Франция   инқилобининг   пайдо   бўлишига
замин   яратди.   Шарқ   мамлакатларида   ҳам   ХIХ   асрнинг   аввал идан   бошлаб
ижтимоий   тафаккур   уйғониши   ҳодисаси   сифатида   пайдо   бўлиб,   асосан
мазкур   ғоя   эски   тузумнинг   реакцион   кучларига   қарши   курашга   қаратилган
эди (Илмий тадқиқот ишида одатда, мазкур маънавий уйғониш ва ижтимоий
ҳаракатни маърифатпарварлик ғояси ва ҳаракати деб номланади).
Маърифатпарварлик   ҳаракати   Ғарбий   Европа   ва   Россия
мамлакатларида   турли   хил   тарихий   шароит   ҳамда   жамиятнинг   турли   хил
табақаларида   юзага   келган   бўлсада,   мазкур   ҳаракат   йўналишида   умумий
хусусиятга   эга   эди.   Бундай   маърифатпарварликнинг   юксак   хусусиятларини
Марказий   Осиё   халқларининг   маърифатпарварлик   ғояси   ва   ҳаракатида
амалга   татбиқ   этиб,   тожик   маърифатпарварлик   ғояларининг   пайдо   бўлиш
тарихи ҳамда ўзига хос жиҳатларини аниқлаш имкониятига эга бўламиз.
Х I Х   асрнинг   иккинчи   ярмидан   бошлаб,   Шарқнинг   мусулмон
мамлакатлари   –   Э рон,   Туркия,   Ҳиндистон,   Aфғонистон   ва   Марказий   Осиё
мамлакатларининг   капиталистик   тузумга   қизиқиш   муносабати   бошланди.
Адабиётдаги   ижтимоий-маънавий   ўзгаришлар   маърифатпарварлик
ҳаракатини   юзага   келтирди.   Марказий   Осиё   форс-тожик   адабиётида
маърифатпарварлик   ҳаракати   ва   фаолияти   биринчилардан   бўлиб,   Аҳмад
Дониш   асарларида,   унинг   издошлари   ва   дўстлари   -   Қори   Раҳматулло   Возеҳ
Бухорий,   Абдулқодирхожа   Савдо,   Шамсиддин   Шоҳин,   Муҳаммадсиддиқ
15 Ҳайрат   Бухорий   ва   бошқалар   таълимотларида   вужудга   келди.   Аҳмад
Донишнинг “Наводир  ул-вақоеъ”  (Нодир воқиалар)  асари, Қори  Раҳматулло
Возеҳнинг   “Савонеҳ   ул-масолик   фи   фаросих   ул-мамолик”,   Шамсиддин
Шоҳиннинг   “Бадоеъ   ус-саноеъ”(Бадиий   санъатлар)   асарлари   ҳамда
Абдулқодирхожа   Савдо   ва   Муҳаммадсиддиқ   Ҳайратнинг   турли   жанрларда
ижод   қилган   шеърларида   жамиятни   янги   ижтимоий   муносабат   сари   даъват
қилиш   кучли   эди.   Тожик   халқининг   манъавий   уйғониши   ҳамда
дунёқарашининг   кенгайишида,   Эрон   ва   Афғонистон   маърифатпарварлик
ҳаракатининг   вакиллари   Зайнулобиддин   Мароғавий   (1838-1910)нинг
“Саёҳаномаи   Иброҳимбек”   (Иброҳимбек   саёҳатномаси)   ва   Маҳмуд   Тарзий
(1867-1935)нинг “Саёҳат дар се қитъаи рўи замин дар 29 рўз” (29 кун ичида
ер юзининг уч қитъасига саёҳат) номли асарларида, мазкур муаллифларнинг
дунёдаги   тараққий   этган   мамлакатларига   қилган   саёҳатларининг   маҳсули
бўлган хулосалари муҳим ҳисса қўшган. Шундай ўзгариш ва турланиш билан
бирга маърифатпарварлик адабиётида мумтоз адабиёт адабий анъаналарнинг
таъсири устувор ва барқарор эди. Шу сабабдан, маърифатпарварлик адабиёти
мумтоз   адабиётнинг   хулосаси,   ҳамда   айни   пайтда   янги   давр   адабиётининг
ўзгариш ва янгиланиши заминларидан бири ҳисобланади.
Биз   XIX   асрда   яшаб   ижод   қилган   тараққийпарвар   тожик   шоирлари   ва
ёзувчиларининг   илғор   маърифатпарварлик   афкорлар   ва   фаолиятлари   билан
танишганимизда,  XVIII аср рус маърифатпарварлик ғояси ҳамда XIX асрдаги
тожик   маърифатпарварлик   ғояси   ўртасида   умумий   хусусиятлар   борлигини
кузатдик. Бу давр зиёлилари ижтимоий фаолият жиҳатдан ҳукмрон табақага
боғланган   бўлсаларда,   аммо   ўзларининг   илмий-фалсафий   ва   адабий
асарларида мазкур замоннинг илғор ғояларини акс эттириш, меҳнаткаш халқ
манфаатини самимий ҳимоя қилиб келган.
XIX   асрнинг   иккинчи   ярмида   Аҳмад   Дониш   маърифатпарварлик
адабиётининг   асосчиси   сифатида   намоён   бўлди.   У   Марказий   Осиё
мамлакатида биринчилардан бўлиб илғор ва тараққийпарвар ғояларни тасвир
ва   талқин   этган   шахслардан   саналади.   “Наводир   ул-вақоеъ”нинг   алоҳида
16 боблари ҳамда “Рисола ё мухтасареаз тарихи салтанати хонадони манғития”
(“Тарихий   рисоласи”)   асарида   шу   даврдаги   кўплаб   ижтимоий-сиёсий
масалалар   ҳақида   танқидий   муносабат   билдириб,   мазкур   даврдаги
маърифатпарварлар   тафаккурида   танқидий   тафаккур   ҳамда   тараққийпарвар
ғояларни   уйғотди.   Маърифатпарварлик   ғоялари   Аҳмад   Донишдан   кейин,
кўпроқ Қори Раҳматулло Возеҳ ва Шамсиддин Шоҳин асарларида ўз аксини
топган.   Мазкур   шоирлар   ва   уларнинг   издошлари   қарашларида
маърифатпарварлик   фаолияти   муҳим   ўрин   эгалаб,   шу   даврдаги   маданий
ҳаётнинг кўп тармоқларига ижобий таъсир кўрсатди.
Тожик маърифатпарварлик адабиёти вакилларининг асарларида бадиий
тасвир   ва   фалсафий   тафаккурнинг   ўзига   хослиги   кузатилади,   бу   ҳол   форс-
тожик   мумтоз   адабиётининг   энг   намунавий   анъаналари   ҳамда   мазкур
анъанавий йўналишарнинг мантиқий давомидир. 
Аҳмад   Дониш   форс-тожик   мумтоз   адабиёти   йўналишлари   изидан
бориш   баробарида,   маърифатпарварлик   ғоясини   тасвирлаш   ва   талқин
қилишда   янгича   ижодий   йўл   ҳамда   бадиий-фалсафий   услубни   танлади.
Унинг   ижод   йўлидаги   маҳорати   ва   янгиликлар   яратиш   услуби   ҳамма
нарсадан   олдин   унинг   “Наводир   ул-вақоеъ”асарида   тўпла н ган   ҳаётий   ва
фалсафий ҳикояларида, жумладан “Ҳикояти Ҳо ” (Ҳожи ҳикояси), “Мардиҷӣ
а ам ”   (Ажамлик   эркак),   “Саргузашти   Мулло   Хол   ва   Шукурбек”   (Мулло	
ҷ ӣ
Хол   ва   Шукурбекнинг   ўтмиши)   ва   бошқа   ҳикояларининг   мазмун   ва
ғояларида   ёрқин   тарзда   намоён   бўлади.   Мазкур   ҳикояларда   муаллифнинг
бадиий   образлар   ва   фалсафий   фикрлари   ўзаро   бир   бири   билан   боғланган
ҳолда   тасвир   қилинган.   Бундай   анъанавий   кўринишни   Қори   Раҳматулло
Возеҳнинг “Савонеҳ ул-масолик” асарида ҳам кузатишимиз мумкин. 
Маърифатпарварлик   ғоялари   Шамсиддин   Шоҳин   ижодиётида   бадиий
тарзда ифодаланган. Маълумки, “Тўҳфаи дўстон” (Дўстлар совғаси)  асарида
классик   шеъриятдаги   ахлоқий   маснавийнинг   хусусиятлари,   “Бадоеъ   ус-
саноеъ”   да   эса,   фалсафий   рамз   ва   тамсилларнинг   таъсири   ёрқин   намоён
17 бўлади. Аммо унинг лирик шеърияти, айтиш мумкинки, маърифатпарварлик
шеъриятининг юксак намунаси саналади. 
XIX   асрнинг   иккинчи   ярми   ҳамда   XX   асрнинг   бошида   адабиёт
соҳасида   шундай   маърифатпарварлик   ғоялари   адабий   жанрлар   воситасида
ифодаланар   эди.   Бу   даврдаги   маърифатпарвар   ёзувчи   ва   шоирлари   асарида
бадиий   тасвир   воситаси   билан   ҳам,   фалсафий   тафаккур   тарзининг
муҳокамаси   орқали  ҳам   кўплаб   муҳим   ҳаётий   масалалар,   сиёсий,   ижтимоий
ва ахлоқий қарашлар умумий муҳокамага қўйилган эди.
Маърифатпарварлик   ғоялари   бу   давр   адабиётининг   мазмун   ва
мундарижасида,   услуб   ва   йўналишларининг   ривожланишида   ижобий   ва
муҳим   таъсир   кўрсатди.   Бу   даврда   ижод   қилган   кўплаб   шоир   ва   ёзувчилар
Аҳмад   Донишининг   бадиий-фалсафий   асарлари   билан   танишиб,   эски
давлатчилик   тизими   ҳамда   жаҳолат   ва   қолоқлик   тўғрисида   танқидий
муносабатга эга бўлдилар. Улар ўзларининг назм ва насрда ёзган асарларида
реал ҳаётий воқиа - ҳодисаларни тасвирлаб, халқ оммасига тушунарли тарзда
ёзганлар.
Аммо   Аҳмад   Донишнинг   маърифатпарварлик   фикрлари   кўпчилик
издошлари   ва   мухлисларига   тушунарли   эмас   эди,   қарашли   шунинг   учун
уларнинг   асарларида   маърифатпарварлик   ғоялари   ривожланмади.   Шу
туфайли   Музтариб,   Исо   Махдум,   Ошиқ,   Ҳо   Абдулазим   Шаръий,   Мирзоҷӣ
Абдулазим  Сомий  ва  бошқа   шу  даврда  яшаб   ижод  қилган  шоиру  ёзувчилар
тараққийпарвар   адабиёт   йўналишларига   мансуб   бўлсалар-да,   мазкур
даврдаги маърифатпарварлик ғояларини теран ифода этишдан йироқ эдилар.
Бу   давр   шоирларининг   ижодиётида   ғазал,   рубоий,   қитъа   ва   қасида   сингари
адабий   жанрлар   муҳим   ўрин   эгаллайди.   Шу   билан   бирга,   бадиий   ижод   ҳам
аксарият   ҳолларда   фалсафий   ва   тарихий   мулоҳазалар   билан   омихталаниб
борди.   Наср   йўналишда   янги   жанрлар   пайдо   бўлиб,   уларнинг   энг   муҳим
намуналари   сифатида   Аҳмад   Донишнинг   “Наводир   ул-вақоеъ”   асари,
Шамсиддин   Шоҳиннинг   “Бадоеъ   ул-саноеъ”   китоби,   Қори   Раҳматулло
18 Возеҳнинг   “Ақоид   ун-нисо”   асари,   ҳамда   “Абдулқодирхожа   Савдонинг
“Музҳикот” (Кулгилар) каби фалсафий асарларини санаш мумкин.
XX   аср   бошидаги   адабиётнинг   мазмун   ва   мундарижаси   XIX   асрнинг
иккинчи ярмидаги адабиётдаги мавзу ва йўналишларининг мантиқий давоми
бўлиб,   бу   ҳақда   биз   олдинроқ   ҳам   ишора   қилиб   ўтган   эдик.   Аммо   XX   аср
бошидаги   адабиётда   Ғарб   адабиётининг   таъсири   натижасида
маърифатпарварлик   ғоялари   юзага   келиб,   халқ   оммасини   илм,   маънавият,
маърифат,   санъат   ва   ҳуқуқий   онга   даъват   этар   эди.   XX   аср   бошларидаги
адабиётда   XIX   асрнинг   иккинчи   ярмидаги   шоир   ва   ёзувчиларнинг   илғор   ва
тараққийпарвар   ғоялари   муҳим   ўрин   эгаллаган   эди.   Бу   даврда   бир   гуруҳ
забардаст   олимлар,   шоиру   ёзувчилар   ижод   билан   шуғулланиб,   ўтмиш
адабиётининг   мавзулари   ва   анъаналарини   давом   эттирдилар,   жумладан,
Шарифжон Махдум Садри Зиё, Нақибхон Туғрал, Муҳаммадсиддиқ Ҳайрат,
Абдураҳмон   Тамкин,   Тошхожа   Асирий   Х жандий   ва   бошқаларнингӯ
номларини   келтириш   мумкин.   Мазкур   илму   адаб   аҳли   бадиий   асарлари
воситасида   ўз   замонасидаги   иллатларни   баён   этиб,   уни   ислоҳ   қилиш
йўлларини   кўрсатишга   саъй-ҳаракат   қилар   эдилар.   Бадиий   шакл,   услуб   ва
йўналиш   ҳамда   бадиий   тасвир   воситаларини   яратиш   жиҳатидан   ўтмиш
адабиётининг   анъаналари   изидан   боришган.   Хусусан,   мазкур   асрда   ижод
қилган   тараққийпарвар   ёзувчилар   томонидан   ёзилган   бадиий   насрнинг   тили
ниҳоятда   содда   ва   оммабоп   эди.   Бу   йўлда   Шарифжон   Махдум   Садри   Зиё
асарларининг тили ва услуби эътиборга муносибдир.
XIX   аср   охири   ва   XX   аср   бошида   Бухоро   маънавий   ҳаётининг
вакиллари   Абдушукур   ибн   Абдурасул   “Оят”,   Аҳмад   Дониш,   Ҳожи   Мулло
Икром  -  Икромча,  Муҳаммад   Амин  Пешоварий,  Қори   Абдулкарим   Бухорий
“Офарин”, Шарифжон Махдум Садри Зиё, Мир Муҳаммад Сиддиқ “Ҳашмат”
ибн Амир Музаффар, Мир Исо Махдум муфтий ибн домулло Ниёзмуҳаммад
муфтий   “Исо”,   Носирхонтўра   ибн   Амир   Музаффар,   Абдулло   Хўжа   Садр
Муфтий   Асқар   “Таҳсин”,   Мулло   Fиёсиддин   аълам   Садр   “Соҳиб”,
Жамолиддин махсум Тошқўрғоний, Аҳмаджон Махдум  “Ҳамдий” ибни Абу
19 Сайид   Махсум   Судур   ибни   Нажмиддин,   Саййид   Нуриддинхон   ибни   амир
Музаффар “Ҳаё”, Мирзо Шамсиддин мунший “Доий” Бухорий, Мирзо Абдул
Раҳим   Пешк ҳий   “Хаёл”,   Идрисхўжа   ибни   Наберахўжа   Муфтий   Бухорийӯ
“Рожий”,   Абулфазл   Садр   аълами   Балхий   “Сирот”,   Мирзо   Азим   мирохур
муншиий   Бўстоний   “Сомий”,   шоирлардан   Муҳаммадсиддиқ   Бухорий
“Ҳайрат” ва Шамсиддин Махдум “Шоҳин”, Қози Абдулвоҳид Садри Балхий
“Сарир”,   Муҳаммад   Тоҳирхўжа   Жўйборий   “Ўзбек   хўжа”   ва   “Зарир”,   Қори
Абдулмажид   Ҳаким   “Зўфунун”,   Мирзо   Ҳайити   Тўқсабо   “Саҳбо”,   Қори
Бақохўжа   Карминагий   “Матвий”,   Мирзошоҳ   ибн   Мирзобой   оқсоққол
“Сарроф”,   Абдулқодирхўжа   Ўроқ   “Савдо”   ва   “Бепул”,   Мулло   Иноятулло
Бухорий   “Ўсма”,   Садриддин   Айний,   Абдуллазизхўжа   Қуҳандизий
(Қундузий)   “Азиз”,   Абдуррауф   “Фитрат”,   Мулло   Қурбонхон   Вардонзеий
“Фитрат”,   Содиқ   Хўжа   Гулшаний,   Назруллоҳ   Ўроқ   “Лутфий”,   Мулло
Абдулмажид   ибни   Аҳмад   Махдуми   “Музтариб”,   Ҳожи   Ҳодий   “Масрур”,
Дўстмуҳаммад   муфти   Бойсуний   “Нодир”,   Мирзо   Сайид   Махсум   “Назмий”,
Мирзо   Абдулвоҳиди   “Мунзим”   ва   бошқалардан   иборат   эди.   Айтиш
мумкинки,   буларнинг   аксарияти   марказий   мадрасалар   устози   бўлиб,   толиби
илм аҳлига таълим ва тарбия берган. Уларнинг шогирдлари эса, вилоятларда
мударрис сифатида фаолият олиб борган [74, 11-12[.
XX   аср   бошидаги   адабиётнинг   тараққийпарвар   йўналиши   шу   давр
шоир ва ёзувчиларининг асарларида намоён бўлиб, у ўзига хос хусусиятларга
эга   эди.   Бу   даврдаги   аксарият   шоиру   ёзувчилар   ўз   замонасидаги   сиёсий,
ижтимоий   ва   иқтисодий   воқиа   -   ҳодисалардан   хабардор   бўлиб,   улар   ўз
асарларида мазур иллатларни ислоҳ қилиш ва бартараф этишга саъй-ҳаракат
қилар эди. Шулар қаторида, бу давр адабиётида янги адабий йўналиш юзага
келиб,   унда   маданий   ютуқлар   ҳамда   зиёлиларнинг   мазкур   мавзуларга
нисбатан муносабатлари акс этган эди. Айни вақтда бу адабиётининг етакчи
мавзулари   мактаб   ва   таълим   тизимининг   янги   усулларига   бағишланган,
таълимнинг янги усули халқ маънавий - маданий ҳаётида жиддий ўзгаришлар
юзага   келтирди.   Бу   янги   адабий   йўналиш   вакиллари   Садриддин   Айний,
20 Тошхўжа   Асирий,   Мирзо   Сирожиддин   Ҳаким,   Сиддиқи   Ажзий,   Мирзо
Абдулвоҳид   Мунзим,   Муҳаммадсиддиқ   Ҳайрат   ва   бошқалар   янги   мактаб
(“мактаби   усули   жадид”)нинг   ташкилотчиси   эканлиги   билан   бирга,   ушбу
мактаблар   учун   ўқув   дарслик   ва   адабиётларнинг   муаллифлари,   ҳамда   шу
даврдаги йирик шоир ва ёзувчилар бўлишган. 
Мазкур даврда яшаган шоир ва ёзувчиларнинг асарларида Ғарб фани ва
таълим тизимининг тарғибот ҳамда ташвиқоти ҳам муҳим ўрин эгаллаган. Бу
давр   ёзувчиларининг   фикрига   кўра,   дунёвий   илм   ва   маърифат   жамият
тараққиёти   учун   ниҳоятда   зарур.   Айни   ҳолда,   рус   тили   ҳамда   ривожланган
хорижий мамлакатлар тилини ёшларга ўргатиш муҳимлигини талқин қилган.
Бу борада Мирзо Сирож Ҳакимнинг “Т ҳфаи аҳли Бухоро” (Бухоро аҳлинингӯ
совғаси) асари намуна сифатида хизмат қилади.
XX   аср   бошидаги   адабиётда   мавзу   тасвири   ҳамда   давр   масалалари
муҳим   ўрин   эгалаган   бўлиб,   мазкур   адабий   асарлар   жумласига   устоз
Садриддин   Айний,   Тошхожа   Асирий   Х жандий,   Мирзо   Сирож   Ҳаким,	
ӯ
Мирзо   Абдулвоҳид   Мунзим,   Муҳаммадсиддиқ   Ҳайрат,   Шарифжон   Махдум
Садри Зиё ва бошқаларнинг шеърларини келтириш мумкин. 
Шу   тариқа,   тожик   адабиётининг   янги   даври   XX   асрнинг   аввалидан
бошланган   бўлиб,   бизнинг   давримизгача   давом   этиб   келмоқда.   Бир   асрдан
зиёдроқ муддатда тожик адабиёти янада янги ривожланиш палласига кириб,
бу   ўзгариш   тожик   халқ   маданий   ҳамда   адабий   ривожланиши   хусусияти
билан боғлиқлиги англашилади. 
Шу жиҳатдан, янги тожик адабиётининг тарихий босқичларини тасниф
қилиш зарурияти пайдо бўлади. Маданий ҳаёт ва адабий йўналишларга теран
эътибор қаратиш, шу билан бирга жамиятнинг сиёсий - ижтимоий ҳаракатига
нисбатан бадиий адабиётнинг муносабатини ёрқин акс эттиради. Бинобарин,
янги давр адабиётининг тарихий босқичлари классификацияси, кенг кўламли
таҳлил   ва   монографик   тушим   тадқиқотлар,   адабиётнинг   тадрижий
ривожланиш(эволюцион)   сабаблари   ва   йўллари,   ёзувчилар   асрларининг
21 мундарижавий ва услубий ўзгариши ҳамда адабий алоқалар масалалари учун
янги имконият яратади.
Маърифатпарварлик   адабиётининг   янги   бир   йўналиши   бўлган
жадидчилик   адабиёти   айни   ана   шу   асосда   пайдо   бўлиб   ривожланган.
Афсуски,   бизнинг   адабиётшунослигимизда   кам   миқдордаги   кишилар   бу
ҳаракатни аниқ талқин қилганлар. Ҳатто қайта қуриш ва ошкоралик давридан
кейин   ҳам,   адабий   муҳитга   оид   фикрлар,   мазкур   йўналиш   ва   унинг
намояндаларига нисбатан ўзгаришсиз ҳолда қолди. Бу ҳақда биз жадидчилик
ҳаракатини нотўғри тушунишни ва талқин қилиш ҳодисасини Мирзо Сирож
Ҳакимнинг   “Тўҳафи   аҳли   Бухоро”   асарининг   муқаддимасида   кузатамиз.
Мазкур   китоб   муаллифи   маърифатпарварлик   ва   жадидчилик   фаолиятлари
ўртасида   ихтилофлар   кўриб,   шундай   таъкидлайди:   “Аммо   аксинча,
жадидчилик   (жадидизм)   ҳаракати   исломпарастлик   (панисломизм)   ва
туркпарастлик   (пантуркизм)   ғоялари   билан   боғланган   бўлиб,   Шарқ
мамалакатларининг   юқори   табақа   синфлари   ўртасида   кенг   ёйилган   эди.
Ваҳоланки,   маърифатпарварлик   ҳаракати   Аҳмад   Дониш   фаолияти   даврида
ўзининг   муҳим   намуналари   ва   хусусиятлари,   жумладан:   халққа   хизмат
қилиш   саъй-ҳаракати,   амирлик   танқиди,   Россия   ва   Ғарбий   Европа
ривожланган   мамлакатларига   (илм   ва   маданиятига)   эътибор   каби   масалани
сақлаб қолган эди”  [20, 4[. 
Бундай   талқин   мутлақ   нотўғри,   чунки   жадидчилик   ҳаракатининг
моҳияти   ва   мазмуни   бундай   эмас   эди.   Жадидлар   жамиятни
маърифатпарварлик   ғоялари   асосида   янги   услубда   қуришнинг   мукаммал
дастурини   яратиб,   жамоага   тақдим   этдилар.   Бу   гуруҳ   қарашларида   келажак
йўлини   излаш   билан   бирга,   мазкур   замон   тузумидаги   воқеликнинг   танқиди
аниқ   ифодаланган   эди.   Танқид   ва   ошкора   ҳолда   фош   этиш   мазкур
йўналишдаги   адабиётнинг   асосий   хусусиятларидан   бири   эди.   Жадидлар
маърифатпарварлигининг   олий   орзу-армонлари   мазкур   йўналиш   вакиллари
Абдурауф   Фитрат,   Ажзий,   Маҳмудхўжа   Беҳбудий   асарларида   аниқ   кўзга
кўринади.
22 Абдурауф Фитрат “жадид” ва “қадим” сўзлари орасидаги зиддиятларни
изоҳлаб,   шундай   деган   эди:   “Бухоронинг   донишманд   миллати   сир   эмаски,
бир   муддат   “жадид”   ва   “қадим”   ихтилофиким,   унинг   манбайи   миллат
хоинларининг   хатога   йўл   қўйиши   ва   фисқу   фасоддан   ўзга   нарса   эмас,
бизнинг   муқаддас   Ватанимизни   қамраб   олиб,   аҳолининг   бирлашган
жамоасини   икки   фирқага   –   “жадид”   ва   “қадим”   номига   бўлиб,   уларни
бирбирига нисбатан нохуш аҳволга келтирди.
Табиий   ҳолки,   мусулмонлар   аҳолисининг   хору   хароблигига   асосий
сабаб,   мазкур   иккита   қарама-қарши   маъноли   сўзлардир!   Шу   боис   кимки
ўзини   дини   мубини   исломнинг   ходими   деб   билса,   бундай   хонавайрон
қиладиган ихтилофни биз бухорийлар орамиздан чиқариб ташламоққа саъйи
-   ҳаракат   қилмоғи   зарур”   [34,   7].   Афсуски,   бу   йўналишга   нисбатан   бугунги
кунгача   нотўғри   нуқтаи   назар   давом   этмоқда.   Аслини   олганда,
маърифатпарварлар   асарлари   туфайли   ижтимоий   тафаккур   олға   қадам
ташлаб, эстетик онг ўзгариш томон юз тутган бўлса, жадидчиликнинг пайдо
бўлиши ва жадидлар тафаккури натижасида, “Ватан”, “Миллат”, “Ислом” ва
“Ватанпарварлик”   тушунчалари   янги   ижтимоий   маъно   касб   этиб,   адабиёт
жавҳарига айланди.
Шу   асосда,   “адабиёт   тўлиқ   ижтимоий   мазмун   касб   этиб,   миллий
адабиётга айланди, у на фақат инсон ҳақида, балки миллат мавзусида ҳам сўз
юритиб,   миллат   тақдирини,   унинг   бугуни   ва   келажагини   ўйлади,   гарчи   у
вақтда   миллат   ҳақида,   муаллифнинг   мақсади:   Бухоро   амирлиги   аҳолиси
ўртасида   миллат   тўғрисида   аниқ   тасаввур   мавжуд   эмас   эди,   ҳар   ҳолда
адабиёт миллий ўзликни англашнинг шаклланиши томон юз тутди” [145].
Жадидчиларнинг   “Миллат   ва   миллийлик   ҳақида”   “ҳали   ҳануз   унча
аниқ”   тасаввурга   эга   эмасликликлари,   уларнинг   ҳаётий   дастуридан
далолатдир.   Ислом   дини   жадидчилар   идеологиясининг   асосий   устуни   эди.
Улар фақат исломий ахлоқ ва тафаккур негизида, ўз амалий дастурини тузган
эди.  Маълумки,  ислом   дини  барча   мусулмон  халқи  учун  тенглик   мақоми  ва
қадриятини   талқин   қилади.   Бутун   мусулмон   халқининг   манфаати   айни   ана
23 шу   муҳим   заминда   бўлиб,   “Бухоро   миллати”   унинг   бир   бўлаги   эди.
Жадидчилик   адабиётининг   намояндалари   мазкур   асосий   ғояларни
ўзларининг   амалий   фаолиятларида   ҳам   илгари   суриб,   шу   асосда   Туркияни
“ўз   тафаккур   ва   орзуларининг   ҳомийси”   деб   ўйлаган   эдилар.   Шу   манбага
асосан   тадқиқотчилар   жадидчилик   ҳаракати   ва   туркий   халқларнинг
бирлаштириш   ғояси   ўртасидаги   фарқни   аниқлаган   бўлиб,   айрим   ҳолларда
мазкур ғоялар ўртасида ихтилофлар мавжудлиги кузатилган. И.С.Брагинский
шундай   ёзади:   “Аслида   Марказий   Осиёда   жадидчилик   фаолияти
маърифатпарвалик ғояларига нисбатан бир қадам орқала эди” [71, 441].  
Ушбу
хулоса   ҳам,   ҳукмрон   шўролар   мафкураси   нуқтаи   назаридан   мазкур
йўналишга   нисбатан   хато   айтилган   фикр   сифатида   юзага   келган.   Аслида,
Муҳаммаджон   Шакурий   хулосаси   билан   айтганда,   ўтган   асрнинг   бошида
ҳамда   1917   йил   инқилобидан   олдин   форс-тожик   адабиётида   жадидчилик
фаолияти вужудга  келиб, уни тарихда бутун ўзгаришлар ҳодисаси сифатида
эътироф   этиб,   янги   давр   адабиётининг   ривожланиш   даврини   шу   билан
боғлиқ деб билганлар. 
Абдурауф   Фитратнинг   “Раҳбари   нажот”   ва   “Оила”   номли   дастурий
асарларидан англаш мумкинки, жадидлар ғоявий зиддиятлардан қатъи назар
олий   маърифатпарварлик   ва   ватанпарварлик   ғояларига   эга   бўлиб,
жадидчилик   адабиёти   ҳам,   айни   ана   шу   мақсад   ва   муддаоларни   ифодалар
эди.   Бу   адабиётнинг   асосий   мақсади   ҳам,   асосан   миллий   ўзликни   англаш,
халпарварлик, ватанпарварлик ғояларини  тарғиб  қилиш эди.  Биринчи газета
ва   нашриётларнинг   ташкил   этиши   натижасида,   жадидчилик   ғояларини
тарғиб   қилиш   вазияти   ижобий   томон   ўзгарди.   Фақатгина   1906-1917   йиллар
давомида   10   дан   ортиқ   газета   ва   журналлар   ташкил   этилиб,   нашрдан
чиқарилди.   “Ўрта   Осиёнинг   умргузорлиги”   газетасидан   бошлаб,   кейинги
даврларда   қуйидаги   газеталар   нашр   қилинди.   Уларнинг   энг   муҳимлари:
“Тараққий”   (жадидларнинг   биринчи   махсус   газетаси)   “Хуршид”,   “Шуҳрат”,
“Осиё”, “Бухорои Шариф”, “Турон”, “Самарқанд”, “Оина”, “Садои Фарғона”,
ва   “Садои   Туркистон”га   ўхшаш   газеталар   эди.   Таъкидлаш   зарурки,   мазкур
24 газеталарнинг аксарияти ўзбек ва турк тилларида нашр қилинган эди. Булар
орасида   фақат   “Бухорои   Шариф”   газетаси   тожик   ва   ўзбек   тилларида   чоп
қилинган эди. Тадқиқотчилар жадидчилик адабиётининг ғоявий манбаини уч
қисмга бўлиб тадқиқ қилганлар: 
биринчи манба: Поволже тотор жадидчиларининг қарашлари; 
иккинчи   манба:   Шарқ   панисломизми   ва   пантуркизми,   хусусан
Туркиядаги туркий миллатларнинг бирлаштириш ғояси; 
учинчи   манба:   XIX   асрнинг   иккинчи   ярмидаги   Бухоро
маърифатпарварлик фаолияти.
Жадидчилик   адабиёти   тўғрисида   сўз   юритганимизда,   биз   аввало   шу
даврдаги   уларнинг   газета   ва   журналларини,   янги   усулдаги   мактабларининг
ўқитиш воситаларини ҳамда бундан ҳам муҳимроғи бадиий адабиётини тўғри
ўзлаштириб,   хулоса   чиқармоғимиз   зарур.   Ишора   қилганимиздек,   жадидлар
иқтисодий - сиёсий ва маънавий ислоҳотларнинг аниқ дастурини яратиб, шу
асосда   улар   мактаб   ва   мадрасаларда   таълим   ва   тарбия   бериш   учун   жиддий
ўзгаришларни   талаб   қилар   эдилар.   Улар   замон   сиёсатини,   амирлик   идора
қилиш   усулини   ислоҳ   этишни   мақсад   қилиб,   уларнинг   асосий   режалари
иқтисодиёт   ва   тижоратни   ривожлантириш,   аҳоли   турмуш   тарзи   ва
шароитини   яхшилашга   қаратилган   эди.   Савдо   сотиқни   ривожлантириш,
саноат корхоналарини ташкил этиш улар фаолиятидаги энг муҳим ва асосий
мақсадларидан   эди.   Уларнинг   мафкуравий   орзулари   фундаментал   ислом
ғоясига   асосланган   бўлиб,   ҳар   қандай   хурофот   ва   ақидапарастликни   инкор
қилар   эдилар.   Бундай   орзулар   мазкур   давр   адабиёти   вакилларининг
асарларида   мужассамлашган   эди.   Афсуски,   бизнинг   адабиётимиз   тарихида
жадидчи   ёзувчиларнинг   бутун   фаолияти   истиқлолгача   “вайронкор
жадидчилик мафкураси” билан алоқадор ҳолда инкор қилинган эди. Аслини
олганда, бу ҳақиқатга тўғри келмас эди. Инқилобдан олдин Бухоро амирлиги
уфуқида   жадидлар   ижтимоий   -   маънавий   тараққиёт   йўлидаги   охирги
хушхабар   сифатида   ҳувайдо   бўлганлар.   Жадидлар   сиёсат   соҳасида   ислом
динига   асосланган   ҳокимият   ташкил   этиш   тарафдори   бўлиб,   унда   шахс,
25 Ватан,   дин   ва   миллат   манфаатини   юқори   даражада   кўтарган.   Улар   ғаразли
мақсадларини   амалга   ошириш   учун   хизмат   қиладиган   вақт   ҳокимиятини,
расмий   исломни   қаттиқ   танқид   қилиб,   таъкидлар   эдики,   бундай   нотўғри
номигагина исломий йўл билан бориш бутун халқни ёвузлик, жаҳолат, ҳамда
иқисодий  инқироз  шароитига   олиб   бориб,  халқ  юзида  тараққиёт   ва  камолот
йўлини ёпади.
Ушбу   йўналишдаги   адабиётнинг   ғоявий   мақсадлари   ҳам   шу   нуқтаи
назардан   изоҳланган   бўлиб,   улардан   энг   муҳими   шахс   эркинлиги,   руҳий
кўтаринкилик,   мактаб   ва   таълим,   ижтимоий   яшаш   шароити,   аёллар
эркинлиги   ва   бошқа   муаммолар   бўлган.   Донишмандлардан   Садри   Зиё,
Домулло   Икром,   Садриддин   Aйний,   Мирзо   Сирожи   Ҳаким,   Aбдурауф
Фитрат,   Маҳмудхўжа   Беҳбудий,   Ҳабибуллоҳ   Aвҳадий,   Мунзим,   Ҳамди   ва
бошқалар   замонавий   адабиётнинг   таниқли   вакиллари   бўлиб,   уларнинг   ҳар
бири бу соҳада муносиб ҳисса қўшган.
Жадидчилик   адабиётининг   асарлари,   шубҳасиз,   тожик   адабиётининг
мазмунли   саҳифаларидан   биридир.   Мазкур   адабиёт,   аввало,   минг   йиллик
адабиётимизнинг   давоми,   жумладан   маърифатпарварлик   адабиёти   бўлиб,
ғоявий   ва   бадиий   жиҳатдан   инқилобдан   кейинги   биринчи   ўн   йилликдаги
адабиётдан,   хусусан   йигирманчи   йилдаги   адабиётдан   юқори   даражада
туради. 
Иккинчидан,   жадидчилик   адабиёти   XX   аср   бошидаги   жамият   фаол
табақаси   мафкураси   манфаатини   акс   эттирадиган   ҳодиса   сифатида   намоён
бўлиб, ватанпарварлик мақсадларини кўзлаган эди. Ватан ва миллат озодлиги
мазкур   адабиётнинг   асосий   ғояларидан   бири   эди.   Бундан   бошқа,   жадид
ёзувчилари   учун   дин   ва   миллат   тарихи   олий   қадрият   бўлиб,   улар
қарашларида   бу   ўтганларнинг   ахлоқий   ва   маданий   қадриятларига   нисбатан
тўғри   йўл   эди,   чунки   жамиятни   ахлоқий   ва   маънавий   инқироздан   қутқарар
эди. 
Шу   аснода   улар   адабиётга   реал   кўз   билан   қараб,   жамиятдаги   ахлоқий
ва маънавий муҳитнинг хато ва камчиликларини фош қилишар эдилар, ҳамда
26 замондашларини   уни   ислоҳ   қилишга   даъват   қилар   эдилар.   Айтиш   лозимки,
бу   адабиёт   фақат   воқиа   ёзишга   асосламасдан,   бадиий   қимматга   ҳам   эга
бўлган.   Бу   адабиёт   вакилларининг   сўзлари   минг   йиллик   форс   -   тожик
адабиётининг   мағз   -   моҳиятидан   озиқланиб,   сўзлари   вазн   ва   тамкинга   хос
ҳолда,   бадиий   образлардан   холи   эмас   эди.   Шу   асосда   манбаларга   нисбатан
махсус ҳурмат билан ёндашар эди. Eвропа адабиёти ва маданиятига нисбатан
ҳурмат   кўзи   билан   қарагани,   мазкур   адабиётнинг   тараққийпарвар   ғояга   эга
эканлиги   учун   етарли   далилдир.   Инқилобдан   кейин   жадидчилик   адабиёти
вакилларининг   асарларида   воқеликка   танқидий   нуқтаи   назар   билан   қараш
жиддий муносабатга айланди. 
Жадидчилар   томонидан   ёзилган   ўқув   адабиётлари   ҳам   шу   асосда
ёзилган бўлиб, маърифатпарварлик ва ҳурфикрлилик характерига эга бўлган.
Бунга   Шакурийнинг   “Гулдастаи   адабиёт”   (Адабиёт   гулдастаси)   китоби,
Абдумажидзоданинг   “Устод”   (Ўқитувчи)   асари,   И.Раҳматуллоевнинг
“Раҳбари   нажот”   (Нажот   раҳбари)   ва   бошқа   шунга   ўхшаш   дарсликларни
эслатиш   мумкин.   Мазкур   асарлар   тарбиявий   аҳамияти   билан   бирга,   бадиий
қийматга   ҳам   молик   бўлган.   Бу   йўналиш   вакилларининг   аксарияти   учун
сиёсий орзуларга нисбатан кўпроқ маънавий мақсадлар муҳим аҳамиятга эга.
Айни   шу   муаммоларни   ўрганиш   баробарида,   таълим   -   тарбия   ва   халқни
саводли   қилишга   кўпроқ   эътибор   қаратар   эдилар.   Инқилобдан   сўнг   айнан,
ана шу тамойил ривож топди.
Хусусан,   бу   адабиётнинг   танқидий   йўналишини   унинг   баъзи
намояндалари   замон   хизмати   билан   боғлаганлар.   Инқилобнинг   ўзи   бундай
йўналишнинг   ривож   топишига   имконият   яратиб,   янгича   нуқтаи   назар   ижод
қилди. Танқид ҳам сиёсий мақсадларга қаратилган эди. Айни шу йўналишда
реалистик   назария   шаклланиб,   кейин   адабий   принципларнинг   инқирозига
сабаб   бўлди   ва   асил   адабиётни   воқеий   ривожланиш   жараёнидан   чиқарди,
ҳамда унинг ғоявий ва бадиий қийматини туширди.
Мавзунинг мазкур умумий таҳлилидан қуйидаги хулоса келиб чиқади:
XX   аср   бошидаги   маърифатпарварлик   адабиётининг   ватанпарварлик   ва
27 миллатпарварликка   асосланган   тарғибот   ифодаси   1917   йилдан   кейин   ҳам
давом   етди   ва   уларнинг   мазмунини   ўзгартирди.   Бу   ҳаракатнинг   энг   муҳим
мақсадлари   шўро   мактаблари   ва   таълимига   даъват,   ижтимоий   фаоллик,
аёлларнинг эркинлиги ва синфсиз жамият қуриш учун кураш эди.
Адабиётшунос   олим   Муҳаммаджон   Шакурийнинг   нуқтаи   назарига
мувофиқ,   “маърифатпарварлик   тарғиботи   ва   ташвиқот   ғоялари   шўролар
даврида   тез   ўртадан   кўтарилиб,   ўз   ўрнини   сиёсий   тарғибот   ва   очиқ
инқилобий   ташвиқотга   алмаштирди,   синфий   қарама   қаршилик   тарғиботи,
моҳиятан   динга   қаршилик,   миллий   анъаналар   ва   урф   -   одатларга   қарши
тарғибот   бўлиб,   шахс   ва   миллатга   қарши   ғоя   сифатида   сафарбар   қилинган
[143, 113].
Жадидчилик адабиётининг аксарият намояндалари бу гирдобга тушиб,
асл   ғоявий   ва   бадиий   мақсадларидан   узоқлашиб,   кейнроқ   Сталин   қатағон
сиёсатининг   қурбонига   айландилар.   Шунга   биноан,   бу   давр   адабиёти,   уни
даврларга   бўлиб   тасниф   қилиниши   ҳамда   мазкур   даврга   таллуқли   бўлган
шоиру ёзувчилар ҳақидаги бир нечта қарашларни теран ифодалаш мумкин.
Таъкидлаганимиздек,   Садриддин   Айний   фикрига   хилоф   равишда,   биз
янги тожик адабиётининг бошланиш ғоясини  XIX асрнинг иккинчи ярми деб
билиб,   бу   ҳақда   бир   нечта   далил   келтирдик.   Агар   биз   адабий   ҳодиса   -
воқиалар   моҳиятига   чуқур   назар   солсак,   XX   асрдаги   жадидчилик   адабиёти
XIX   аср   охиридаги   Аҳмад   Дониш   ва   унинг   издошлари   асарларидаги
маърифатпарварлик ғояси асосида пайдо бўлганлигини кузатамиз. 
Аҳмад   Донишнинг   маънавий   сиймоси   ўзгармас   қиёфадир.   У   ўз
тафаккури,   адабий   ютуқлари   ва   ислоҳотпарварлик   ғоялари   орқали   кейинги
даврдаги   янгиланиш   талаботининг   бошида   қарор   топган.   Хусусан,   унинг
хизмати янги адабий вужудга келишнинг рольи алоҳида эътиборга лойиқдир.
Бу ўз навбатида янги адабий йўналишларининг юзага келишига сабаб бўлди.
”Наводир   ул-вақоеъ”   асарида   ёзилган   давлат   ислоҳотига   оид   талаб   ва
таклифлари,   унинг   юксак   бадиий   ва   жамиятшунослик   соҳасига   оид
ижтимоий   дидга   эга   бўлганлигини   исботлайди.   Аҳмад   Дониш   назмда   ҳам,
28 насрда   ҳам   адабиёт   ва   жамиятнинг   янгиланиши   ҳақидаги   ислоҳотпарварлик
ғоясининг   тарафдори   эди.   Шуниси   муҳимки,   Аҳмад   Дониш   тажрибаси
адабиётнинг   кейинги   йўналишлари,   хусусан   жадидчилик   адабиёти   учун
самарали   бўлди.   Ҳатто   бу   тажрибани   тожик   адабиётининг   сиймоларидан
бири   Садриддин   Айний   ўз   ижодида   татбиқ   этган.   Тадқиқотнинг   мазкур
қисмини таҳлил қилиш натижасида қуйидагича хулоса чиқариш мумкин:
1.   Маърифатпарварлик   адабиёти   йўналишининг   ғоявий   мазмуни
ҳукмрон сиёсатга қарши мафкуравий курашда муҳим ўринга эга эди; 
2.   Маърифатпарварлик   адабиёти   ва   жадидчилик   ҳаракати
намояндаларининг   назм   ва   насрий   жанрларда   ёзган   асарлари   туфайли,
бадиий   асарлар   мавзуининг   кўлами   кенгайиб,   бадиий   ғоя   ва   образ,   ҳаёт   ва
реал замон ҳақиқатига яқинлашди ҳамда бадиий услуб, тил ва бадиий тасвир
воситалари соддалашди;
3.   Маърифатпарварлик   реализмининг   таъсири   нафақат   адабиётнинг
мазмун   ва   мундарижасига,   балки   бадиий   услуб   ва   бадиий   тасвир
воситаларида ҳам ёрқин сезилади. 
Хулоса   сифатида,   айтиш   зарурки,   XIX   аср   охири   ва   XX   аср   бошида
мураккаб   сиёсий   ва   иқтисодий   вазиятга   боғлиқ   бўлмаган   ҳолда,   Бухоро
амирлигида адабий муҳит ривожланиб, тараққиёт чўққисига чиқди.  
I . 2.  Х I Х–ХХ асрларда форс – тожик адабий анъаналаридан
таъсирланиш ва тожик шеърияти жанрларнинг тадрижий
ривожланиши
ХIХ–ХХ   асрларда   Бухоро   адабий   муҳитида   тожик   мумтоз
адабиётининг   маълум   жанрлари,   асосан:   ғазал,   қасида,   қитъа,   рубоий,
мухаммас,   маснавий,   таърих;   тарихий   қитъа,   муфрадот   ва   бошқа   адабий
турлари   ривожланди.   Ушбу   адабий   муҳитда   ижод   қилган   аксарият
шоирларнинг   шеърий   намуналари,   икки   қардош   тилларда:   баъзилари   тожик
тилида   ижод   қилиган   бўлса,   баъзилари   ўзбек   тилида   ёзилган.   Шу   билан
бирга,   улар   тожик   мумтоз   адабиётининг   кўплаб   шоирлари,   жумладан,
Саъдий,   Ҳофиз,   Амир   Хусрав,   Камол,   Жомий,   Навоий,   Бедил,   Шавкат
29 Бухорий,   Соиб   Табрезий,   Сайидо   Насафий   ва   бошқа   шоирларнинг   изидан
боришган.   Бироқ,   Ҳофиз,   Жомий   ва   Бедил   шеърларининг   бадиий   таъсири
уларда   кўпроқ   сезилади.   Бу   шоирлар   ўзбек   шеъриятида,   асосан   Навоий   ва
Фузулий бадиий услубида ижод қилганлар. 
Бу даврда адабий ҳаёт туб ўзгаришларга учрайди, унинг асосий омили
«маърифатпарварлик »   ёки   бошқача   айтганда   « ислоҳотталаб »   кучлар   ва
жараёнларнинг   юзага   келиши   эди.   Адабиётшунос   Субҳон   Амирқуловнинг
фикрига кўра,   « Х I Х асрнинг иккинчи ярмидаги адабиётнинг янги йўналиши,
Марказий   Осиёнинг   бошқа   туркий   халқлари   адабиётига   ўхшаган   типологик
ҳодиса   эмас,   балки   тожик   халқининг   ўзига   хос   адабий   ва   интеллектуал
ҳодисаси сифатида пайдо бўлди » [55, 109].
Тадқиқотчилар   маърифатпарварлик   адабиётининг   ижодий
йўналишидаги   ўзгаришларни   эътироф   этган   бўлсада,   бу   ўзгаришларни
моҳиятан   туб   ўзгаришлар   деб   англаш   мумкин   эмас.   Бу   давр   адабиётида
мумтоз   адабиёт   анъаналарига   мойиллик   ҳам   адабий   шаклда,   ҳам   бадиий
тасвир   усулида   намоён   бўлди.   Ҳатто   бу   жараён   вакиллари   –   Аҳмад   Дониш,
Шамсиддин   Шоҳин,   Қори   Раҳматулло   Возеҳ,   Абдулқодирхўжа   Савдо,
Муҳаммадсиддиқ Ҳайрат ва бошқаларнинг асарлари ўтмишдаги адабиётнинг
доимий   анъаналарини   сақлаб   қолган   ҳолда,   уни   ривожлантирган.   Бу
даврнинг маърифатпарвар вакиллари асарларида маърифатпарварлик ғоялари
замон,   жамият,   сиёсат,   ахлоқ   ва   бошқа   муҳим   масалалар   билан   узвий
боғланган   ҳолда,   икки   жиҳатдан   фалсафий   ғояларни   бадиий   тасвирлаш   ва
муҳокама   қилиш   орқали   тақдим   этилган.   Бу   даврдаги   манбалар   орасида,
Бухорода маърифатпарварлик ғояси тикланишнинг кўзга кўринган вакиллари
сифатида Аҳмад Дониш, Шамсиддин Шоҳин, Абдулқодирхўжа Савдо, Қори
Раҳматулло   Возеҳ,   Муҳаммадсиддиқ   Ҳайрат   танилган.   Адабий   ва   тарихий
манбалардан   олинган   маълумотлардан,   биринчи   навбатда,   ушбу   давр
адабиётининг   жанрий   хусусиятлари:   ғазал,   маснавий,   рубоий,   қасида,
муфрадот,   тарих   қитъалари   ва   тарихий   қитъаларда   (ўлим,   туғилиш   ва   ҳ.к.)
мазкур   жанрларнинг   сўз   санъаткорлари   шеъриятидаги   таъсирини   Х I Х
30 асрнинг   иккинчи   ярмидан   ХХ   аср   бошигача   давом   этган   Бухоро   адабий
муҳитида баралла англаш мумкин. Бу давр шоирлари асарларида амирлар ва
сарой   а ҳ лининг   ҳажву   танқиди,   мадҳия   ва   мақтовлари,   тақдирдан   шикоят,
ғам   -   қайғу   ва   ташвиш   ҳамда   муҳаббат   ва   жамиятнинг   ҳаётига   оид   бошқа
мавзулар тасвирланган.
Бу давр адабиёти жумладан, маърифатпарвар ёзувчиларнинг  асарлари,
аввало,   ўтмиш   адабиётидаги   жанрий   анъаналарни   сақлаб   қолган   бўлса,
бошқа   томондан   ўзига   хос   хусусиятларга   эга.   Ушбу   давр   адабиётининг   энг
маълум   жанрлари   форс   -   тожик   адабиётининг   ўтмиш   анъаналаридан
фойдаланишнинг муҳим ифодаси ҳисобланади. Хусусан, ғазал жанри бу давр
адабиётининг   анъанавий   ижодий   ёндашувларидан   бири   бўлиб,   бошқа
турларга   нисбатан   алоҳида   ўрин   ва   аҳамиятга   эга.   Ушбу   даврнинг   асосий
жанри   ғазал   бўлиб,   бу   давр   шоирлари   услубининг   ташқи   кўринишида
сезиларли ўзгаришлар юзага келмаган.
Ғазал  – бу давр адабиётидаги энг кенг тарқалган жанрлардан бири эди.
Кўпгина   ғазалларнинг   ҳажми   6-8   байтдан   иборат   бўлиб,   унда
муаллифларнинг   ишқ,   муҳаббат,   ҳижрон   азоби   ва   турли   хил   ижтимоий   ва
руҳий ҳолатдаги масалаларни қамраб олган. Ушбу давр ғазалларининг ўзига
хос   хусусияти,   шоирларнинг   форс   -   тожик   адабиётидаги   ҳинд   бадиий
услубига   бўлган   ижодий   ёндашуви   ва   бадиий   тасвирларида   намоён   бўлади.
Бироқ,   улар   ҳинд   услубига   умуман   тақлид   қилмасдан,   форс   -   тожик
адабиётининг   машҳур   вакиллари:   Ҳофиз,   Жомий,   Навоийнинг   услуби   ва
маҳоратига алоҳида эътибор беришган ҳамда ушбу адабий жанрни яратишда
уларнинг   ижодий   йўлидан   борганлар.   Шу   сабабли,   бундай   ғазаллар   ҳиндий
ва   ироқий   услубларининг   тадрижий   ривожланишида   муайян   имконият
яратди.   Бу   даврда   яшаган   машҳур   ғазалнавис   шоирлар   орасида   Шамсиддин
Ш о ҳин,   Абдулқодирхўжа   Савдо,   Қори   Раҳматулло   Возеҳ,   Нақибхон   Туғрал
Аҳрорий,   Муҳаммадсиддиқ   Ҳайрат   Бухорий   ва   бошқалар   алоҳида   ажралиб
турадилар.   Ушбу   даврда   ғазал   жанри   тадрижий   ривожланиш   ва   ўзгариш
31 томон юз тутиб, тадқиқотчилар ҳамда тазкиранависларнинг диққатини ўзига
жалб этди.
Расул   Ҳодизоданинг   фикрига   биноан,   « Возеҳнинг   ғазаллари   ва
Бедилнинг   ҳинд   услуби   издошлари   ғазалларида   радиф   боғлашда   мойиллик
ёрқин   намоён   бўлган   бўлса,   Шоҳин   ва   Ҳайрат   ғазалларида   эса   биз   қофия
боғлашнинг   бирхиллигини   кўролмаймиз.   Бу   икки   шоир   кўпроқ
қофияларнинг   хилма   -   хиллиги,   айниқса,   мураккаб   қофияларни   яратишда,
ғазал ижодида XV   аср ғазалларига  ўхшаш оҳанги   ва хилма - хиллиги билан
ғазал мазмунига кўпроқ боғлиқ бўлган » [135, 113-114].
Бу маънони Муҳаммадсиддиқ Ҳайратнинг қуйидаги  ниҳоятда гўзал ва
жозибали ғазалидан яққол англаш мумкин:
Масалан:
Гашт дил волаву шайдои ту, майлаш   -   дияе,
Рехт хунам ба таманнои ту, майлаш   -   дияе.
Тоқату сабру қарори мани маҳзун гардид,
Садқаи лутфу адоҳои ту, майлаш   -   дияе.
Ба дуо ёфт агар неъмати дашном рақиб,
Аз лаби лаъли шакарҳои ту, майлаш   -   дияе.
Шудам ар шўҳра ба ишқи ту надорад зараре,
Шудам ар музтару расвои ту, майлаш   -   дияе.
Падарат воқиф агар гашт набошад боке,
Рафт ин ҳол ба бобои ту, майлаш   -   дияе.
Нағз шуд аз сари кўи ту  удо монд рақиб,ҷ
Ҷ игараш рехт зи савдои ту, майлаш   -   дияе.
Чашм дар ҳа ри ту хун гиряд агар кўр шавад	
ҷ
В-ар фитад сар ба таги пои ту, майлаш   -   дияе
Ҳайрат аз  авру  афои ту мурад, хайр - дия,	
ҷ ҷ
Хок гардад ба аламҳои ту, майлаш   -   дия е [43, 126[ .
32 Баъзилар   Айний,   Мунзим,   Ҳамдийга   ўхшаш   шоирлар   адабий
мажлисларга   қатнашиб,   мазкур   “адабиёт   мактаби”дан   бевосита   таълим
олганлар, баъзиларга эса, бевосита “узоқ йўлдан” бу давлат насиб этган.  
Бундан   ташқари,   юқорида   келтирилган   Ҳайратнинг   ғазали   “ағлоти
урфия”   (маъ навий   хатолар)да   ёзилган.   “Ағлоти   урфия”   сўзидан   мақсад,
шеърнинг   “майли   -   га   -   е”   радифидир.   “Ағлот”   ғалатлар,   хатолар   деган
маъноларни   ифодалайди.   Яъни   Садри   Зиё   “майли   -   га   -   е”   сўзини   оддий
мулоқот   хатоларидан   ҳисоблаган.   Шу   билан   бир   қаторда,   эҳтимол   у   лойиқ
деб   билган,   зеро   уни   янги   шеър   намунаси   сифатида   келтирган.   Ҳар   ҳолда
“муҳовироти   урфия”   (урфий,   оммавий   мулоқот)   унсурлари,   омиёна   сўзлар,
халқий   мажозлар   ҳамда,   янги   ташбеҳ   ва   истиоралар   “муҳовироти   урфия”
(оммавий   сўзлашувдан)   олинган   бўлиб,   улар   “Тазкори   ашъор”   шеърий
асаридаги “янги шеър”нинг биричи белгиси ҳисобланади.     
Шу   билан   бирга,   ушбу   давр   шоирларининг   ғазалларида,   анъанавий
бадиий   тасвирни   сақлаб   қолиши   ҳам   кузатилади,   бу   эса   мазкур   давр
шеъриятининг   ташқи   кўриниши   ҳамда   шеърий   санъатида,   жумладан,   ғазал
турини   сақланиб   қолишига   ижобий   таъсир   қилган.   Ғазалнинг   ташқи
кўринишига   Бедил   бадиий   услуби   ҳамда   унинг   шеъриятдаги   бадиий   тасвир
мукаммалиги   таъсири   сақланиб   қолган.   Ҳашмат   Бухорий   ўзининг   2729
рақамида   са қ ланадиган   « Тазкират   уш-шуаро »   асарида   Шамсиддин
Шоҳиннинг ғазалидаги янги бадиий тафаккур ва бадиий кашфиётлари ҳақида
қизиқарли илмий ва танқидий фикрларни баён этган:   « Ға залда икки хил сўз
юритиш: бири Бедил бадиий услубида, бошқаси ўз ижодий услубида бўлиб,
бу   ерда   аввало   Бедил   ижодига   татаббуъ...   ёзилади,   кейин   унинг   ғазалиёти
ихтироси (янги бадиий образлари) тасвирланади»  [48, 119].
Рубоий .   Расул Ҳодизоданинг   таъкидлашига   кўра, бу  давр  шеъриятида
лирик   шеъриятнинг   бошқа   турлари   -   рубоий   ва   қитъа   кўпроқ   учрамасада,
аммо   бу   турдаги   шеърлар   яратишда   шоирлар   мумтоз   шеъриятнинг
анъаналарига тўла амал қилишган. 
33 Ушбу   давр   шоирларидан   Возеҳ   ва   Савдо   анъанавий   тарзда   ижод
қиладиган   шоирлар   қаторига   мансуб   бўлиб,   улар   ниҳоятда   кам   рубоий
айтган.   Бироқ,   уларнинг   шу   миқдордаги   рубоий   ва   қитъаларида   ўтмишдаги
шеъриятнинг   бундай   хусусиятлари   сақланиб   қолган.   Бу   даврнинг   яна   бир
таниқли   шоири   Шоҳин   девонида   ҳам   деярли   рубоий   ва   қитъалар   сони   унча
кўп учрамайди  [135, 114]. 
Адабиётшунос   олим   Субҳон   Амирқулов   рубоийнинг   ўзига   хос
хусусиятларидан   бирини   Бухоро   амирлиги   шоирларининг   ижодида
аниқлаган   бўлиб,   бу   ҳол   рубоий   шаклида   ижод   қилинган   жавобиялар
саналади.   Субҳон   Амирқуловнинг   сўзларига   кўра,   кейинроқ   бу   мавзунинг
мазмуни   ва   кўлами   кенгайиб   борган,   у н да   давр   маънавий   ва   ижтимоий
ҳаётини   ёритиш,   ижтимоий   туйғулар,   панд   насиҳат,   шикоят   ва   танқид,
муҳаббат   изҳор,   бегоналашиш   кабилар   рубоийнинг   асосий   мавзулари
ҳисобланган  [56, 18-29].
Масалан,   ушбу   давр   илғор   сўз   санъаткорларининг   рубоийлари
фикримизми асослашга хизмат қилади:
Аҳмад Дониш :
Ё Раб, чу ман гуноҳкоре набувад,
Ҳамчун ту кариму бурдборе набувад.
Бо ман ту агар ба адл гир  дар ҳашр,ӣ
Ғайр аз хусрону шармсоре набувад.   [50 , 50 ] .
Возеҳ:
Аҳдест, ки илму фазлу дониш хор аст,
Ҳиммат масруфи сарфаи динор аст.
Асҳоби ту аз суҳбатат, эй ëри азиз,
Бе зар ту агар Абўзар , безор аст 	
ӣ [ 9, 79-80 ] .
Шоҳин :
Эй чарх басе ситам ба  онам кард ,
ҷ ӣ
Аз фоқаву фақр саргаронам кард .	
ӣ
Афканда ба кун ҷ и узлат охир к   -   имрўз
34 М ӯ ҳто ҷ  ба як парчаи нонам кард .ӣ  [ 50 , 86].
Савдо:
Эй чарх, басо ситам ба  ҷ онам кард ,	
ӣ
Бисёр забуну нотавонам кард .	
ӣ
Ман ошиқи ринди бенамозе будам,
Дар Ширбадан намозхонам кард	
ӣ  [50, 86].
Ҳайрат: 
Эй он ки ба дарди дили ман дармон ,	
ӣ
Васлат ҳамаро расидаву дар мо не,
Дар базми рақиб агар қадам дармон ,
ӣ
Чун ман биравам бурун аз дар мон  [43, 86].
ӣ
Офат нарасад ба дегу оташдонат,
Таҳсин ба нони кўҳнаи тафтонат,
З-ин ош ду қошуқе агар нўш кун ,	
ӣ
Маҳкам гардад гу ум барин имонат [4	
ҷ 3,  201 -202 ].
Айтиш мумкинки, Х I Х аср адабиётида  нафақат рубоийнинг кўлами ва
мазмуни   кенгайиб   борди,   балки   бадиий   ижод   тамойиллари   ва   турли   хил
адабий жанрлар  мазмуни нинг эволюци яси билан боғлаган ҳолда,  рубоийнинг
шакли   ва   бадиий   услуби нинг   унсурларида   ўзгариш   юзага   келди.   Хулоса,
рубоийни халқона - оммавий руҳиятда куйлаш тикланди. 
Фард .  Бу даврнинг энг маъмул жанрларидан бири, бу муфрадот (фард)
саналади.   Маълумки,   фард   -   бир   байтдан   иборат   бўлган   кичик   лирик   жанр
бўлиб, унинг мисралари бир бирига қофиядош, баъзи ҳолларда эса, қофиядан
озорд   тарзда   ижод   қилинади.   Даврнинг   ижод   аҳлининг   асарларида   ушбу
турдаги   адабий   жанрни   кўриш   мумкин.   Хусусан,   Қори   Раҳматулло   Возеҳ
фард байти   ижодида маҳорат кўрсатган бўлиб, уларнинг баъзиларини мисол
сифатида келтирамиз:
Бо тоати кам аз карамат ҳаст умедам,
Бахшой  Х удоë :  ками мову карами ту !
***
35 Дасти мо худ кўтаҳ асту бахту толеъ норасо, 
В-арна натвон ëфт з-ин болобаландон кўтаҳ .ӣ
***
Чун хат дамид аз лабаш уммеди бўса кун,
К-ин Хизр то ба оби бақо роҳбар шавад.
***
Тирабахтон фориғ аз захми ҳаводис нестанд,
Шона шарҳи ин суханро мў ба мў тақрир кард.
***
Хатти ў аз имтидоди ҳусн меболад ба зулф,
Оқибат ин мўри о из мори афъ  мешавад. 	
ҷ ӣ
Ёки:
Возеҳ аз бахти сияҳ яксар парешонам чу зулф,
Аз сари ҳар кас, ки гардам поймолам мекунад [ 22 , 204].
     Дар вафодор  намебошад сагонро ҳеч шак,	
ӣ
Чун рақиби бевафо ҳаргиз надидам ҳеч саг [22, 204].
***
Н-афтода ба кўза равғане дар саратон,
Дар кўзаи равған саратон афтодаст.
***
Рақиби кажназар гуфто, ки:- “Қаддаш сарвро монад!”,
Шумо, эй ростон, гўед: мемонад, намемонад?
Қарашлари   қийшиқ   (иллюзия   касаллигига   дучор   бўлган)   рақиб,
айтдиким: “Қомати сарвга ўхшайди!”, Сиз, эй ростг йлар, айтинг: Ўхшайди!	
ӯ
Ўхшамайди!   (шоир   бу   мисрада   ҳам   сўз   ўйинини   -   тажнис   санъатини
ишлатган:   “монад”   ва   “намемонад”   икки   маънода   ишлатилган:   монад   -   1.
ўхшайди; 2. қолади; намемонад - 1. ўхшамайди, 2. қолмайди).
Дилро нигоҳи шўхи ту, к-аз роҳи дида бурд:
Дуздест хонаро зи раҳи тобдон занад.
***
36       Марав дар хонаи қоз , ки ҳаргиз,ӣ
       Ба  уз савганд чизи хўрдан  нест.	
ҷ ӣ
***
Рўй дар мас ид, раҳи майхонаро тай мекунам,	
ҷ
Сабҳа дар дасту шумори соғари май мекунам [4 3, 223-225 ].
Қасида.   Тазкиралар   ва   шоирлар   девонида   келтирилган   қасидалар,
Бухоро   адабий   муҳитидан   далолат   бериш   билан   бир   қаторда,
қасиданависликнинг   ижодидаги   тадрижий   ривожланишини   ёрқин   акс
эттиради.   Бу   даврдаги   шоирлар   қасиданавислик   анъанасида   ўтмиш
шоирларининг издошлари эдилар. Расул Ҳодизода бу ҳолатни  « анъана ҳукми
ва асосида ҳамда сарой аҳли ижодининг таъсири кучайиши билан »  изоҳлайди
[ 1 35, 114]. 
Бу   адабиётшунос   олим   қасиданавислик   бобида   анъананинг   салбий
йўналишини кузатган, чунки бу давр шоирлари амирни мадҳ этишга кўпроқ
берилиб,   мадҳиянинг   моҳиятига   эътибор   бермаганлар.   Қасида   яратишда
шоирлар   биринчи   навбатда,   анъанавий   оҳанг   ва   мавзунинг   кўламига   ҳамда
мумтоз   шеъриятнинг   таркибий   анъаналарига   амал   қилганлар.   Бу   даврдаги
анъанавий   шоирларнинг   шеърларида   ўтмиш   шеъриятдаги   каби   мадҳия   ва
фахрланиш   туйғуси   алоҳида   ўрин   эгаллайди.   Улар   олдинги   сўз   санъати
усталари   сингари,   қасида   жанрида   ахлоқий,   фалсафий,   диний   ва   бошқа
масалаларни қамраб олганлар. Ушбу даврдаги  қасидаларда (мазкур турдаги)
шеъриятнинг бир қатор анъанавий хусусиятларини кузатиш мумкин:
-   шоирлар   ўтмиш   анъанаси   мисоли   қасиданинг   бошланиш   қисмини
насиб   (тағаззул)   билан   бошлаганлар.   Одатда   ушбу   муқаддима   маъшуқа
муҳаббати,   табиат   гўзаллигининг   тавсифи,   висол   базмининг   таърифи   ва
бошқалар   мавзулардан   иборат.   Сўз   санъати   аҳлининг   мазкур   муқаддимадан
мақсади,   ўтмиш   шоирларидек,   тингловчи   эътиборини   ўзига   жалб   этиш
бўлган;
37 -   бу   қасидаларнинг   иккинчи   хусусияти   шундан   иборатки,   шоирлар
ўтмишдаги   сўз   санъаткорлари   мисоли   насибни   бир   неча   байтлар   орқали
қасиданинг кейнги қисми билан боғлашади. 
- анъанавий қасиданинг вакиллари ушбу турнинг асл шаклини мадҳия
асосида   тузиб,   мадҳ   этилгани   шахснинг   таърифига   эътибор   каратиб,   уни
иғроқ   даражасидаги   ҳайратланарли   амалларни   бажарадиган   фавқулодда
қаҳрамон сифатида тавсифлаганлар. Буни биз ушбу даврда яшаб ижод этган
кўпгина   шоирлар   шеърларида   кузатамиз,   бу   фикрнинг   айни   мисоли
Шамсиддин   Шоҳин   шеърлари   бўлиб,   « Ўтган   кечаким,   чарх   жоми   бодадан
шафаққа   тўла   эди »   мисраси   билан   бошланади.   Ва   ниҳоят,   ушбу   қасидалар
охирида   шоирлар   мамдўҳ   (мадҳланувчи)   ҳақида   мадҳия   ва   дуо   айтиш
анъанасига риоя қилганлар. Бу дуо одатда мамдўҳ - мадҳланувчининг таъбид
дуоси,   яъни   абадий   умр   кўриш   дуосидир.   Сўз   санъаткорлари   дуо   айтиш
жараёнида, дуони шартли гаплар суратида баён этишда, ўтмиш анъаналарига
тўлиқ   риоя   қилганлар.   Шамсиддин   Шаҳиннинг   зикр   қилинган   қасидаси
қуйидаги дуо билан ниҳоясига етади:
... То чархро фурўғ бувад аз фурўғи Моҳ,
То Моҳро субот бувад аз давоми чарх.
Ҷ уз бур ҷ и толеъи ту мабодо масири Моҳ,
Ҷ уз хоки даргаҳи ту мабодо мақоми чарх ... [ 1 35 , 116 ] .
Бундай   қасидаларда   шеърий   санъатдан   фойдаланиш   услубидан   ҳам
қатъий   риоя   қилинган.   Бошқача   қилиб   айтганда,   шоир   шакл   жиҳатидан
ўтмиш   шеърияти   санъатининг   анъаналарини   сақлаган   ҳолда,   улар   изидан
борган.
Маснавий   ҳам   ғазалга   ўхшаш   шу   давр   шоирлари   асарларида   энг   кўп
кўллангадиган   адабий   жанрлардан   бири   бўлган.   Достонавислик   Шамсиддин
Шоҳин   мумтоз   шоирларининг   изидан   бориб,   анъанавий   услубда   ижод
қилган, жумладан, унинг «Лайли ва Мажнун» ишқий - романтик достонлари
таъсирида яратилган. 
38 У   «Тўҳфаи   дўстон»   (Дўстлар   совғаси)   номли   маснавийсини   Шайх
Саъдийнин   «Бўстон»   асари   таъсирида   ёзган   бўлиб,   ахлоқий   -   фалсафий
мазмунда ижод қилинган маснавийлар анъанасига мукаммал риоя қилинган. 
Бу   даврнинг   таниқли   тазкиранависларидан   яна   бири   Мирсиддиқхон
Ҳашмат Бухорий ўзининг   « Тазкират уш-шуаро »  (Шоирлар тазкираси) номли
2728   рақами   остида   сақланадиган )   асарида,   кўзга   кўринадиган
маснавийлардан,   Жунайдулло   Ҳозиқнинг   « Юсуф   ва   Зулайхо »   достони,
Шамсиддин   Шаҳиннинг   « Т ў ҳфаи   дўстон »   ва   Гулмуҳаммад   Афғоннинг
« Афғону Одил »  маснавийсини тўлиқ матнини келтирган бўлиб, улар га  шарҳу
изоҳлар ёзган. У ёзилган асарларнинг зикрини келтириш билан бир қаторда,
мазкур   даврдаги   маснавийларнинг   мавзуларига   алоҳида   эътибор   кўзи   билан
қараган.   Жумладан,   Шамсиддин   Шоҳиннинг   « Лайли   ва   Мажнун »   достони
ҳамда,   « Тўҳфаи   дўстон »   маснавийси   ва   бошқа   шоирлар   маснавий   жанрида
ёзилган   асарларига   алоҳида   эътибор   қаратилиб,   мавзуларнинг
долзарблигидан   то   уларнинг   зарурлиги,   қадру   қиймат   ва   аҳамиятигача
эслатиб   ўтади.   Масалан,   у   «Тўҳфаи   дўстон»   маснавийсида   шундай   ёзган:
«Фалакнинг   ҳаракати   ва   идроксиз   одамларнинг   аралашуви   муносабатидан
кўп   -   кўп   шикоят   ва   ҳикоятлар   қилиб,   унда   шоҳона   мазмунларни   назм
силкига киритганки, ҳамасининг ниҳояси ул даврон нодирасининг билими ва
фазилатларида   ғоятда   аёндир»   [46,   83-85].   Тазкира   муаллифи   Шамсиддин
Шоҳиннинг   «Лайли   ва   Мажнун»   маснавийсини   Низомий   ва   Мавлавийнинг
машҳур маснавийлари қаторида қўтарган бўлиб, бу Шамсиддин Шоҳиннинг
сўз   санъатида   юқори   даражадаги   шоирлик  маҳоратидан   далолат   беради   [46,
84-85].
Жунайдулло   Ҳ о зиқнинг   « Юсуф   ва   Зулайхо »   маснавийси   ҳам
тазкиранависларнинг   зикрида   таъриф   ва   тавсифланган   бўлиб,   унда   мазкур
достоннинг   ёзилиши   сабаби   ва   мавзулар   кўлами   аниқланган.   Бу   ҳақда
Ҳашмат Бухорий шундай ёзади: 
« Ушбу саҳифаларда биз унинг   « Юсуф ва Зулайхо »   маснавийсидан бир
неча   байтларни   келтирамиз,   гарчи   мутаахирин   (охирги)   нозимлардан   ҳеч
39 бири   бундай   назм   айтмаган.   Маснавийнинг   мазмунидан   шундай
тушуниладики,  « Юсуф ва Зулайхо » достонининг  хотимаси Муҳаммадалихон
ибн Умархон номига мувашшаҳ тарзида ёзилган »  [38, 51].
Худовандо дари қалби диламро,
Зи доғи меҳри худ муҳре биёро.
Ки дар бозори савдои муҳаббат, 
Ситонам Юсуфи ҳуснат ба қиммат.
Чу кард  дурам аз Канъони лоҳут, ӣ
Баровар Юсуфам аз чоҳи носут.
Ба мав ҷ и баҳри ишқам ошно кун, 
Зи гирдоби ману моям  ҷ удо кун.
Ҷ унуне деҳ, ки аз ҳар устухонам, 
Фурўзад шамъи савдои ба  онам.	
ҷ
Дилам чун донаи тасбеҳ гардон, 
Вале он дона к-аз зикр аст, гардон.
Қиёме чун сутуни мас ҷ идам деҳ,
Чу меҳробаш рукўе бар қадам деҳ, 
Бидеҳ пое чу минбар бар қуудам, 
Чунин чун муқтадие дар су ҷ удам, 
Ки бошам ман, ки бошад ихтиёрам.
Агар дорам чаро роҳат надорам.
Муҳаммадро ку о буд ихтиёре, 	
ҷ
Ки шуд даври нубувватро мадоре.
Биё, Ҳозиқ, ч  дор  бо Худо баҳс, 	
ӣ ӣ
Забон даркаш муно ҷ от аст, ё баҳс   [ 3 8 ,  50].
Тарих   қитъа    си      ёки   тарихий      қитъа    лар    .   Ушбу   турдаги   ше ъ р   форс   –
тожик   адабиётида   узоқ   тарихга   эга   бўлиб,   замон   воқ и алари   ва   тарихий
шахсларнинг   туғилиши   ва   ўлими   тарихини   акс   эттириш   учун   алоҳида
аҳамиятга эга. Бу даврдаги   сўз санъаткорларининг   асарларида   араб, форс ва
туркий тилларда ижод қилинган  қит ъ а ва тарихий  моддалар жой олган бўлиб,
40 улар   асосан   ўша   давр   маънавий   шахсларининг   адабий   муҳити   ва   тарихидан
сўзлаб   беради.   Масалан,   Возеҳ   ва   Ҳашмат   тазкираларида   Сарвий   номли
шоирнинг вафоти шундай келтирилган:
Соли фавташро чунин Возеҳ навишт, 
Як ҳазору дусаду ҳаштоду ҳафт [ 22 : 33].
Ёки   Шеван   номли   шоирга   оид   қуйидаги   тарих   қитъасини   кузатиш
мумкин:
Мавлав  он ки дурри маъниро,ӣ
Дар ҳама боб аз ҳама беҳ гуфт,
Дар сипеҳри камол Бадре буд,
Рух чу Моҳ аз саҳоби марг нуҳуфт.
Мунқабиз гашт аз ин сарои ғурур,
Рафт чун гул ба боғи хулд шукуфт.
Солу моҳи қазо-ш пири хирад :
« Шаҳри шавволу явми шанбе »  - гуфт  [ 46,  77].
Агар ушбу тарихни моддасини эътиборга олсак, шоирнинг вафоти йили
ҳижрий 1241  ҳ ижрий йилга, 1824 милодий йилга тенг келади. Шунга ўхшаш,
ушбу   давр   манбаларида   шоирларнинг   вафоти   қилган   йилини   белгилашда
катта аҳамиятга эга бўлган бир нечта тарих қитъаларни учратиш мумкин. 
Шундай   қилиб,   айтиш   мумкинки,   мумтоз   адабий   жанрлари   ва
анъанавий   меъёрларида   бу   даврдаги   сўз   санъаткорлари   ўтмишдаги   бадиий
санъат   анъаналарининг   издоши   эдилар.   Бу   даврдаги   адабиётга   яна   бир
анъанавий   ёндашувни   ҳинд   услубига   адабий   тақлид   ва   ундан   таъсирланиш
ҳодисаси ташкил қилади. Ҳинд услубидаги бу таъсирланишда, айниқса,   XIX
асрнинг   иккинчи   ярмида   Бедил   асарларининг   таъсири   моҳиятан   барқарор
эди.   Мазкур   давр   адабиёти   вакиллари   Бедил   ва   ўтмишдаги   шеъриятнинг
диний   ва   ирфоний   таркибини   ҳам   мамнуният   билан   қабул   қилдилар.   Биз
бундай   анъанавий   ёндашувни   Садри   Сарир,   Сипандий,   Сират,   Бебок   ва
бошқа   баъзи   шоирларнинг   асарларида   кузатамиз.   Бедил   услубини
соддалаштириш   хусусиятларини   Аҳмад   Дониш,   Савдо,   Исо   Махдум,   Возеҳ,
41 Шоҳин   ва   Музтарибнинг   асарларида,   баралла   кўриш   мумкин.   Ўтмиш
шеърияти   анъаналарига,   жумладан   Бедил   ижодий   услуби   йўлидан   борган
шоирларнинг   аксарияти,   биринчи   навбатда,   нафа қ ат   Бедил   шеъриятининг
поэтик   образлари,   атамалари   ва   таъсирини,   балки   унинг   бадиий   образлар
яратиш   услуби,   ижодий   услубини   ҳам   мамнуният   билан   қабул   қилишди.
Шундай   қилиб,   ушбу   давр   адабиётида   анъанавий   жараённинг   салбий   ва
ижобий   жиҳатлари   мавжуд   бўлиб,   умумий   ҳолатда   шоирлар   ижодий
маҳоратининг кўзгуси сифатида, адабиётни маънавий ва бадиий эҳтиёжларни
очиш   ва   ифода   этиш   воситаси   сифатида   эътироф   этган   ва   шу   заминда
санъатнинг ўзига хослигини сақлаб қолишга ҳаракат қилган. ..
Қайд қилиш зарурки, бу даврнинг аксарият шоирлари шеърий девонга
эга   эдилар,   аммо   улар   томонидан   ижод   қилинган   асарлар   ҳозиргача   девон
шаклида   жамланмаган.   Муҳим   сиёсий   ўзгаришлар   ҳамда   орзу   -   армон
йўлидаги   курашлар   1870   ва   1880   йиллар   орасида   адабиётда   кириб   борган
бўлиб,   янги   тафаккур   тарзини   юзага   келтирди.   Бошқа   жиҳатдан,   профессор
Иржи   Бечканинг   [67,124]   сўзи   билан   айтганда,   маълумки,   бу   даврдаги
тазкираларда   эслатилган   450   нафар   шоир   ва   ёзувчилар   ичида   ниҳоятда   кам
шоирлар   классик   шеъриятнинг   илғор   анъаналаридан   ҳамда   олдинги   синфий
шеърлардан   ёки   Бедил   шеъриятининг   ижобий   хусусиятларидан   зуҳур   этиб,
Марказий   Осиёнинг   истилосидан   кейинги   янги   ижодий   тафаккур   услубини
қабул   қиладиган   адаб   аҳли   кам   миқдор   киши   эдилар.   Шароитнинг   узлуксиз
ўзгариш   тамойиллари   ва   тараққийпарвар   тафаккур   ғояси   адабиёт   соҳасида
янгича   ўзига   хос   хусусият   касб   этди:   федализм   тизумининг   таназзулга   юз
тутиши Бухоро ва Чор Россияси табиатида очиқ ва ошкора бўлди, Марказий
Осиёда   демократик   ғоялар   ривожланиб,   ғарбий   туманлардаги   мусулмон
миллатлари   (озарбайжонликлар,   тоторлар,   ўзбеклар)   ҳамда,   расмий
босмахоналар   йўли   билан   (улар   орасидан   татар   тилида   чиқарилган
“Таржимон”   нашриёти   ва   Калкуттада   форс   тилида   чоп   қилинган   “Ҳабл   ул-
матин” газетаси) мазкур тизимга йўл топган эди. 
42 Устоз Садриддин Айний ўзининг “Таърихи инқилоби Бухоро” (Бухоро
инқилобининг   тарихи)   китобида   ёзганидек,   жамият   тараққиётининг   бошқа
бир   омили   биринчи   нашр   қилинган   форсий   румони   Зайнулобиддин
Мароғийнинг   “Саёҳатномаи   Иброҳимбек”   асари   бўлиб,   унда   шу   даврдаги
Эроннинг   сиёсий   -   ижтимоий   шароити   тақлид   қилинган   бўлиб,   айни   ҳолда
Бухоро   амирлиги   муҳти   ундан   ҳам   қаттиқ   тасвирланган.   Аҳмад   Дониш
раҳбарлиги   остида,   Марказий   Осиёнинг   тараққийпарвар   мутафаккирлари
янги   тафаккур   тарзини   танлаб,   жамиятда   уйғониш   ва   янгиланиш   ғояларини
илгари   сурганлар.   Бу   маънавий   ҳаракат   вакиллари   бўлган   шоир   ва
ёзувчиларининг   асарлари   умуман   сўфийлик   мотивларидан   йироқ,   аммо
зоҳидларга   нисбатан   нафратланишдан   иборат   эди.   Уларнинг   ғазаллари   аниқ
ҳис   туйғуларни   ифодалайдиган   оммавий   шеърият   руҳиятига   яқин   эди.   Шу
асосда,   адабиётда   мазмун   жиҳатидан   демократик   фикрлар   ва   тамойилларни
акс   этарди.   Маърифатпарварлик   ҳаракатининг   намояндалари   сарой
анъанавий   шеъриятига,   диний   мажлисларга,   ҳамда   мадрасаларга   -   эски
мактабларга   қарши   кураш   олиб   борар   эдидар   ва   ўз   асарларида   таълим   -
тарбия,   технология   фанининг   аҳамияти,   сафарномалар   ёзиш   (Возеҳ,   Мирзо
Сирож)   каби   манбаларга   таяниб,   амир   режимини   танқид   қиларди.   Албатта,
бундай   асар   чекловларга   қарамасдан,   муҳим   бўлиб   назарга   ташланар   эди.
Бошқа томондан, баъзи шоирлар инқилобий қўшиқлари учун ўлим жазосига
маҳкум  қилинар эди. Масалан,  амир Насруллонинг буйруғига  биноан, шоир
Жунайдуллоҳ   Ҳозиқ   Шаҳрисабзда   ўлдирилган   ижод   аҳли   тоифасидан   эди,
ёки   Симо   ҳамда,   Исо   Маҳдум   амир   Музаффар   саройидан   қочишга   мажбур
бўлишдилар. Кўпчилик сарой фитналарининг қурбони бўлиб, ёшлик даврида,
жонларини жабборга топширдилар. Шоирлар Дилкаш ва Шоҳин ҳам Бухоро
амирлигидаги   террористик   ҳукуматнинг   қурбони   бўлдилар,   Саҳбо   ва   Фоиз
(Саидхон)лар эса, қатл этилганлар.
Аҳмад Дониш раҳбарлиги остида, Марказий Осиёнинг тараққийпарвар
мутафаккирлари   янги   тафаккур   тарзини   танлаб,   жамиятда   уйғониш   ва
янгиланиш   ғояларини   илгари   сурганлар.   Бу   маънавий   ҳаракат   вакиллари
43 бўлган   шоир   ва   ёзувчиларининг   асарлари   умуман   сўфийлик   мотивларидан
йироқ,   аммо   зоҳидларга   нисбатан   нафратланишдан   иборат   эди.   Уларнинг
ғазаллари   аниқ   ҳис   туйғуларни   ифодалайдиган   оммавий   шеърият   руҳиятига
яқин   эди.   Шу   асосда,   адабиётда   мазмун   жиҳатидан   демократик   фикрлар   ва
тамойилларни акс этарди. 
Умум ий   хулоса   қилганда ,   Х I Х   асрнинг   иккинчи   ярми   ва   ХХ   аср
бошларидаги Бухоро адабий муҳитининг бадиий - сиёсий ҳолатини муҳокама
қилиш,   ундаги   мумтоз   адабиётнинг   ўзига   хос   анъаналарини,   шунингдек
даврнинг   муҳим   адабий   жараёнларини   қуйидаги   илмий   натижалар   асосида
умумлаштириш мумкин:
-   Бухоро   адабий   муҳити   мумтоз   форс   -   тожик   адабиётининг   давоми
бўлиб, бу даврда ўтмиш адабиётининг энг муҳим анъаналари, шу жумладан,
мумтоз шеърият жанрлари ва поэтик элементлари ривожлантирилди.
-   Х I Х   асрнинг   иккинчи   ярмидаги   ғазал   жанри   ше ъ риятнинг   кўп
тарқалган   турларидан   бири   бўлиб,   унга   шоирлар   ғазалларини   басталашга
қизиққан.  Бу  даврнинг  ғазаллари   асосан   ироқий  ва   ҳинд   бадиий  услубидаги
таъбир   ва   таъсирлардан   фойдаланган   ҳолда   куйланган,   шунингдек,   Қори
Раҳматулло   Возеҳ,   Шамсиддин   Шоҳин   ва   Муҳаммадсиддиқ   Ҳайрат   каби
шоирлар   ушбу   давр   адабиётнинг   энг   кўзга   кўринган   намояндалари
ҳисобланар эдилар.
- Бу давр шеъриятида, хусусан, сарой шоирлари ва маърифатпарварлик
ҳаракати   шоирлари   ижодида   қасида   муҳим   ўринга   эга   эди.   Унинг   шакл   ва
мазмуни   юксак   бадиий   санъатларга   Қори   Раҳматулло   Возеҳ,   Шамсиддин
Шоҳин   ва   бошқа   этакчи   шоирлар   тўлиқ   риоя   қилган   эдилар.   Шуни
таъкидлаш   керакки,   бу   даврда   қасида   жанрининг   ривожланишидаги
омилларидан бири бу, биринчи навбатда, сарой шоирлари томонидан амир ва
унинг   амалдорларини   таърифу   тавсиф   ва   мадҳ   этишдан   иборат   эди.   Бу
даврдаги Бухоро адабий муҳитида яшаб ижод қилган аксарият шоирларнинг
қасида   намуналари   мазкур   муҳитдаги   қасидагўйлик,   шароитни   ўрганиш   ва
таҳлил қилишга ёрдам беради.
44 -   Бухоронинг   адабий   муҳитида   фаолият   юритган   шоирлар   ижодида
маснавий   жанри   ривожланган   ижодий   жанрлардан   бири   эди.   Қори
Раҳматулло   Возеҳ,   Шамсиддин   Шоҳин,   Абдулқодирхўжа   Савдо   ва   бошқа
шоирлар   томонидан   кўплаб   маснавийлар   яратилган   бўлиб,   улар   ушбу
жанрнинг   ривожланишига   ва   маснавий   турининг   ривожланишига   муносиб
ҳисса қўшганлар.
Хулоса   қилиб   айтганда,   ушбу   давр   шеъриятидаги   эпос   (ҳамоса)ни
фақат   Шамсиддин   Шоҳин   ижодида   (унинг   « Лайли   ва   Мажнун »   достони
мисолида)   кузатиш   мумкин.   Унинг   « Тўҳфаи   дўстон »   ( « Дўстлар   совғаси » )
маснавийси   Саъдийнинг   « Бўстон »   ва   « Гулистон » га   тақлид   ҳолида   ижод
этилган бўлса-да, ўзининг реалистик руҳи билан алоҳида ўрин ва аҳамиятга
моликдир.  
Худди шундай, бу давр шеърияти жуда содда ва равон услубда ёзилган
бўлиб,   Аҳмад   Дониш   ва   Қори   Раҳматулло   Возеҳ   шеърлари   бу   фикрнинг
яққол   исботидир.   Мазкур   сўз   санъаткорлари   оғзаки   адабиётга   яқин   бўлган
турли   хил   кўрсатмалардан:   оммавий   тил,   ҳалқ   зарбулмасаллари   ва
мақолларидан унумли фойдаланганлар.
Биринчи боб бўйича хулосалар:
  Умуман олганда,  Бухоро адабий  муҳитидаги  адабий  вазият  ва ундаги
қадимий   адабиётнинг   ўзига   хос   анъаналари   ривожи   ҳамда   даврнинг   муҳим
адабий   анъаналари   таҳлили   натижасида   биз   қуйидаги   хулосаларга
келишимиз мумкин:
1.   Х I Х   асрнинг   иккинчи   ярми   ижтимоий   тафаккур   ва   тожик   адабиёти
тарихининг   шаклланишининг   тарихий   жараёнидаги   муҳим   босқич   бўлиб,
Х I Х   асрнинг   иккинчи   ярмида   Марказий   Осиёнинг   маданий   ҳаётидаги   энг
муҳим   воқиа   -   бу   маърифатпарварлик   ғоясининг   намоён   бўлишидир.   Ушбу
йўналишнинг   пайдо   бўлиши   тасодифий   ҳол   эмас   эди,   аммо   унинг   намоён
бўлиши жамоатчиликнинг Бухоро амирлигида воқелик, ижтимоий шароит ва
турмуш тарзи шароитлари ҳақидаги тасаввурларини ўзгартирди;
45 2. Х I Х асрнинг 80-90 йилларидан бошлаб Бухоро амирлиги ҳудудидаги
форс   -   тожик   адабиёти   ўз   йўналишини,   айниқса   мазмуни   ва   мавзуси
жиҳатидан   ўзгартирди.   Бундай   тадрижий   ўзгариш   минтақага   иқтисодий
сармоя киритилиши билан боғлиқ эди, натижада адабиёт ва маданият кўпроқ
Европа   ва   Ғарб   маданиятига   мойил   бўлди.   Бошқа   томондан,   Х I Х   аср   охири
ва ХХ аср бошларида ҳам сиёсий, ҳам иқтисодий жиҳатдан мазкур адабиётга
таъсир  кўрсатадиган   воқиалар  бўлган.  Aйнан шу  воқиа ва  ҳодисалар  баъзан
адабий   ҳодисалар   кўринишида   пайдо   бўлиб,   шеъриятни   воқиалар,
саргузаштлар ва хилма - хилликка тўлдирди;
3. Aҳмад Дониш ушбу даврдаги тожик тарихи ва маърифатпарварлиги
йўналишидан танлаб олинган шахс бўлиб, Бухородаги Х I Х аср тарихи ҳақида
қатъий танқидий муносабат баён этган. У таълим ва тарбия дастурини қаттиқ
танқид   қилиб   ижтимоий   -   сиёсий   фалокатдан   чиқиш   йўлини   кўрсатган
шахслардан   бири   эди.   Шу   нуқтаи   назардан,   Aҳмад   Дониш   асарлари   тожик
адабиёти   тарихидаги   янги   саҳифадир.   Aйнан   Aҳмад   Дониш   ва   унинг
шерикларининг саъй-ҳаракатлари туфайли бу даврда адабиётнинг мазмуни ва
шакли   маълум   даражада   ўзгарган.   Ушбу   давр   адабиётининг   таниқли
намояндалари   Шарифжон   Махдум   Садри   Зиё,   Aбдурауф   Фитрат,   Тошхўжа
Aсири   Х жандий,   Мирзо   Сирожи   Ҳаким,   Муҳаммад   Ҳусайн   Ҳожи,ӯ
Муҳаммадсиддиқ   Ҳайрат,   Садриддин   Aйний   ва   бошқалар   Aҳмад   Дониш   ва
унинг   издошлари   –   Абдулқодирхожа   Савдо,   Қори   Раҳматулло   Возеҳ,
Шамсиддин   Шоҳин   адабий   анъаналарининг   тарбиявий   томонини   давом
эттириб,   адабиёт   тарихида   маърифатпарварлик   йўналишини
ривожлантирдилар.   Ушбу   шахсларнинг   асарларидан   маърифатпарварлик
реализми бошланган бўлиб, янада мустаҳкамланган;
4.   Форс   -   тожик   мумтоз   адабиёти   ҳамда   мазкур   давр   адабиёти
вакилларининг шеъриятига татаббу, жавобия, зуллисонайнлик, назирагўйлик,
со ц иологизм,   тарих   қитъаси,   адабий   мушоира,   тазмин,   мухаммас   ёзиш,
маърифатпарварлик   адабиётининг   янгиланиши   туфайли   тадрижий
ривожланиш томон юз тутди; 
46 5. Кўриниб турибдики, ғазал форс адабиёти тарихида узоқ тарихга эга
ва   адабиётимизнинг   буюк   шоирлари   ушбу   турдаги   адабиётни   юқори
даражадаги ривожланиш босқичига олиб чиққан. Бироқ, ҳар бир даврда ғазал
турли   мавзулар,   мазмун   ва   адабий   услублар   билан   ижод   қилинган   ва   ўзига
хос   хусусиятларга   эга   бўлган.   Бухоро   адабий   муҳитида   ғазал   кўпроқ
ижтимоий   мавзуларга   муносиб   тарзда   ёзилган   бўлиб   шу   жиҳатдан   ҳам
адабиётшунос   олимларнинг   диққат   марказидан   ўрин   олган.   Бу   давр
ғазалларининг   ўзига   хос   хусусияти   теран   ижтимоий   ғоя,   образлилик,
маърифатпарварлик   реализми   ҳамда   ҳинд   форсий   шеърияти   услубига   юз
тутишида намоён бўлади;
6.   Шуни   таъкидлаш   керакки,   Х I Х   аср   охири   ва   ХХ   аср   бошларида
бундай   адабиёт га   нисбатан   эҳтиёж   борлиги   сезилар   эди   ва   Бухоро
амирлигининг   сиёсий,   иқтисодий   ва   ижтимоий   муҳити   шоиру   ёзувчиларни
бошқа   шаклда   тарбиялай   олмас   эди.   Умуман   олганда,   мазкур   йиллардаги
адабиётни маърифатпарварлик адабиёти деб аташ мумкин ва бу жиҳат тожик
форсий   адабиётининг   собиқ   шўролар   даврида,   айниқса   дастлабки   йигирма
йилликда   ривожланди.   Aгар   Х I Х   аср   охири   ва   ХХ   аср   бошларидаги
адабиётни   бир   нечта   фактлар   билан   кўриб   чиқсак,   бу   даврда   у   мавзу
янгилиги   нуқтаи   назаридан   ривожланган,   аммо   бадиий   жиҳатдан   жуда
ривожланмаган деб айтишимиз мумкин.
47 II БОБ. МУҲAММAДСИДДИК ҲАЙРАТНИНГ ҲАЁТИ,
АСАРЛАРИ  ВА ИЖОДИ
II.1.  Муҳаммадсиддиқ Ҳайрат Бухорий ҳаёти ва ижодига оид
тарихий, маънавий ва илмий қарашлар
Муҳаммадсиддиқ   Ҳайрат   Бухорий   –   XIX   охири   ва   XX   аср   бошларида
тожик   адабиётининг   таниқли   шоири   бўлиб,   тожик   шеърияти   ва   бадиий
адабиётининг   ривожланишида   муносиб   ҳисса   қўшган.   Ватанимиз   ва   чет   эл
адабиётшунос  олимлари  томонидан  XIX  охири  ва  XX  аср  аввалидаги   тожик
адабиёти   ҳақида   илмий   изланишлар   олиб   борилган   бўлсада,   бироқ   бу   шоир
меросининг асл моҳияти ҳали ҳанузгача алоҳида ва мукаммал таҳлилу тадқиқ
қилинмаган. Шу сабабдан, Мовароуннаҳр тазкиранавислари нуқтаи назаридан
шоир Ҳайрат ҳаёти ва маънавий меросининг ўрганилмаган муҳим жиҳатлари
хусусида   қисқача   маълумот   келтириш   айни   мақсадга   мувофиқдир.   Унинг
шеърлари   ўз   давридаги   тазкиранавислар   ва   донишмандлар   томонидан   сўз
санъатининг энг олий намунаси сифатида эътироф этилган. 
Манбалар.   XIX   аср   охири   ва   XX   аср   бошида   ёзилган   барча
тазкираларда   Муҳаммадсиддиқ   Ҳайратнинг   шоирлик   маҳорати   ва   шахсияти
тўғрисида диққатга сазовор маълумотлар келтирилган. 
Муҳаммадсидди қ   Ҳайртатнинг   ҳаёт   ва   фаолиятини   ўрганишда
Садриддин   Айний   ва   Расул   Ҳодизоданинг   хизматлари   катта.   Ҳайратнинг
ҳаёти   ва   фаолияти   ҳақида   XIX   аср   охири   ва   XX   асрнинг   бошидаги   Бухоро
адабий   муҳитида   ёзилган   тазкираларда,   жумладан:   1.   Қори   Раҳматулло
Возеҳнинг «Тўҳфат ул-аҳбоб фи тазкират ул-асҳоб» (ёзилган йили: 1288 ҳ.қ. //
1871   м.);   2.   Абдуллохўжа   Абдийнинг   «Тазкират   уш-шуарои   мутаахирин»
китоби (ёзилган йили: 1320 ҳ.қ. // 1903 м.); 3. Афзал Махдум Пирмастийнинг
«Афзал   ут-тазкор   фи   зикри   шуаро   вал-ашъор»   асари   (ёзилган   йили:   1321
ҳ.қ.   //   1904   м.);   4.   Мирсиддиқхон   Ҳашматнинг   «Тазкират   уш-шуаро»   асари
(ёзилган   йили:   1321-1322   ҳ.   қ.   //   1904-1905   м.);   5.   Ҳожи   Неъматулло
Муҳтарамнинг   «Тазкират   уш-шуаро»   асари;   6.   Шарифжон   Махдум   Садри
Зиёнинг  «Тазкори   ашъор»   асари  (ёзилган   йили:  1322  ҳ.қ.  //   1905-1907  м.);   7.
48 Садриддин   Айнийнинг   «Намунаи   адабиёти   то ик»   («Тожик   адабиётинингҷ
намунаси»)   8.   Шайх   Абдулқодир   Кароматуллоҳ   Бухорийнинг   “Армуғони
саббоқ”   ( Сибоғ   совғаси ) га   ўхшаш   асарларда   кам   маълумот   келтирилган.
Тадқиқот ишининг бу фасли Ҳайрат Бухорийнинг ҳаёти ва асарларини аниқ
тадқиқ   қилиш,   шу   асосида   форс   -   тожик   адабиётида   ҳали   мукаммал   таҳлил
қилинмаган ва ўрганилмаган мазкур ижодкор фаолиятини теранроқ ёритишга
қаратилган.
Тазкираларда   Муҳаммадсиддиқ   Ҳайратнинг   юқори   даражадаги
шоирлик истеъдоди ва ижоди унинг шеърлари давр шеърият ва сўз санъатида
юқори баҳоланганини кузатиш мумкин. 
Шоирнинг ҳаёти ва фаолияти ҳақидаги энг ишончли манба Садриддин
Айнийнинг   “Эсдаликлар”   асари   ҳисобланади.   Муаллиф   асарнинг   бир   нечта
алоҳида   бобларида,   жумладан,   “Ҳайрат   билан   танишувим”,   Ҳайратнинг
таржимаи   ҳоли”,   “Ҳайратнинг   адабий   мероси”   номли   фаслларида
Муҳаммадсиддиқ Ҳайратнинг ҳаёти, шахсияти ва шоирлик истеъдоди ҳақида
муҳим маълумотлар келтирган [ 12, 270 -291 ;  13 ; 10] .
Муҳаммадсиддиқ   Ҳайрат   1878   милодий   йилида   Бухоронинг   Арўсон
маҳалласида   дунёга   келган.   Унинг   отаси   шу   маҳалла   Масжидида   муаззин
бўлиб, масжиддан олган даромади ҳисобидан фақирлик ҳолида яшаган, аммо
оилавий қашшоқлик ҳамда отасининг вафоти унинг руҳиятига салбий таъсир
этди.   У   ўзининг   кичик   укаси   билан   саккиз   ёшлигида   отадан,   ўн   икки
ёшдалигида   эса   онадан   етим   қолди.   Муҳаммадсиддиқ   Ҳайрат   бошланғич
билимни   маҳаласидаги   мактабдан   олиб,   зукко   ва   юқори   истеъдодлилиги
туфайли   ёшлигидан   хаттотлик   санъати   билан   шуҳрат   топди.   Унинг   билим
олиши ва маънавий камол топишида, гарчи илмий шуҳратга эга эмаслиги ва
ҳеч   бир   адабиёт   билан   алоқадор   бўлмаса-да,   биринчи   устозлари   Мулло
Абдулкарим Балхий ва Мулло Ҳомид Арабларнинг таъсирлари сезиларлидир.
Ҳайрат   илм   ўрганишда   ўзига   хос   иштиёқ   ва   муҳаббатга   эга   бўлиб,   шу
жиҳатдан   араб   тили   сарфу   наҳви   (грамматикаси)   ва   мантиқ   илмларида   ўз
маҳоратини намоён этган эди  [13 , 2-232 ] .
49 Садриддин Айнийнинг бу маълумоти Муҳаммадсиддиқ Ҳайратнинг бир
қатор шеърлари, масалан, “Ашъори мунтахаб” (Сайланма шеърлар”) да нашр
қилинган, унда айрим арабий мисра ва иборалар ниҳоятда ўринли ишлатилган
бўлиб, мантиқ илмининг тушунчалар ва атамаларини бадиий тасвир воситаси
сифатида келтирилган шеърлари исботлайди.
Ҳайратнинг   оилавий   муҳити   ва   унинг   ёшлик   даври   Садриддин
Айнийнинг   “Ёддоштҳо”   (“Эсдаликлар”)   асарида   аниқ   ёзилган   [13 ,   214 ] .   Бу
борада Садриддин Айний шундай ёзган: “Ҳайрат мадрасада ўқиши давридаёқ,
шеър   ижод   қилишни   бошлаган   бўлиб,   икки   ва   уч   йил   давомида   адабий
маҳоратини   кўрсатди.   У   болалигиданоқ   маҳалласидаги   китоблар   соҳиби
бўлган   Ҳожи   Ҳамиджон   номли   шахсдан   қўлёзма   ва   босма   тарзда   ёзилган
китобларни   сўраб   олиб,   уларни   ўқигандан   сўнг   ўз   эгасига   қайтариб   бериб,
бошқа   китобларни   олиб   кетар   экан.   Унинг   кучли   хотира   эгаси   эканлиги
ҳақида Айний шундай ёзади: “У юқори даражадаги хотира эгаси бўлганлиги
сабабли, бир марта ўқиши билан китобнинг мазмун ва мундарижалари унинг
ёдида   қолар   эди,   жозибали   шеърлар,   гарчи   улар   узун   бўлсада,   унинг
хотирасида нақш бўлиб қолар эди...”  [8 , 214 ] . 
Шу тариқа, Муҳаммадсиддиқ Ҳайрат ўн беш ёшидан сўнг илм ва билим
олиш   мақсадида   Муҳаммадали-Ҳожи   мадрасасида   яшаб,   кейин   Сўзангарон
кўчасига келади ва умрининг охиригача шу жойда ҳаёт кечиради. Садриддин
Айний Муҳаммадсиддиқ Ҳайрат билан дўст ва яқин шахс бўлганлиги ҳақида
муҳаббат   билан   хотирлайди [13 ,214 ] .  
Ҳайрат   оилавий   шароитини   яхшилаш
мақсадида,   1898   йилда   мирзо   сифатида   Ашурбек   номли   қоракўл   териси
даллолининг хизматига киришган.
1895   йилнинг   охирлари,   1896   йилнинг   бошида   Бадалбек   мадрасасида
Ҳайрат   билан   Айнийнинг   танишуви   ва   дўстлик   муносабатлари   бошланади.
Устоз   Айнийнинг   “Гули   сурх”   (Қизил   гул)   номли   биринчи   машҳур   шеъри
Муҳаммадсиддиқ Ҳайратнинг таҳрири ва ислоҳи асосида нашр қилинади. Бу
шеър   Шарифжон   Махдум   Садри   Зиё   эътиборига   ҳам   сазовор   бўлган   эди.
Дарвоқеъ,  “Гули  сурх”  шеъри   Ҳайрат   қалами  таҳрири  остида  чиқиб,  (юқори
50 мазмун   -   мундарижа   ва)   маҳорат   билан   ёзилган,   айни   ҳақиқат   муаллиф
тақдири   ҳақида   битилган.   Лирик   қаҳрамоннинг   ҳолати   ва   кайфияти
муҳтожлик   юзасидан   замона   нозу   неъматларидан   маҳрум   қолганлиги
ниҳоятда   таъсирчан   ифодаланган   бўлиб,   шоир   мазкур   шеърда   халқнинг
ижтимоий - ҳуқуқий тенг эмаслигини бутун вужуди билан таъкидлаб, дунёга
нисбатан   умид   -   орзуларини   баён   этган.   Устоз   Айний   ўзининг   “Ёддоштҳо”
(“Эсдаликлар”) асарида мазкур шеърни тўлиқ ёзиб, Муҳаммадсиддиқ Ҳайрат
билан биринчи мулоқоти, хусусан унинг аруз илмининг қонун ва қоидалари,
нозикликларидан   хабардорлиги   ва   “фавқулодда   хотира   кучи”   соҳиби
эканлигини аниқ эслатади.
1900   йилда   Муҳаммадсиддиқ   Ҳайратда   сил   касаллигининг   белгилари
пайдо бўлиб, унинг аҳволи кундан кунда оғирлашади. Маҳаллий табиблар сил
касаллиги   учун   иккита   даво:   биринчиси   шароб   ичиш,   иккинчиси   саёҳат
қилишни   тавсия   қилганлар.   У   1900   йилда   қоракўл   терисинининг   сотувчиси
Раҳматуллобекнинг   ташаббуси   билан   савдо   мақсадида   Фарғонага   сафар
қилган бўлсада, унинг соғлигида ижобий ўзгариш бўлмайди. Унга шароб ҳам,
саёҳат   ҳам   ижобий   таъсир   кўрсатмайди.   Шу   тариқа,   1901   йилининг   қиш
фаслида   Муҳаммадсиддиқ   Ҳайрат   ҳар   қандай   саъйи   -   ҳаракат,   дарслар   ва
дўстлар   мулоқотига   боришдан   узилиб   қолиб,   ўз   ҳужрасида   касаллик
тўшагида   ётади.   Ҳайратга   унинг   дўстлари   Айний,   Абдулхалил   Махдум,
Аҳмаджон ва Мирзо Абдулвоҳид Мунзим яқиндан ёрдам берган бўлсаларда,
унинг соғлигига фойда келтиролмади. Охири 1902 йилда ёш шоиринг аҳволи
оғирлашиб,   у   укаси   яшайдиган   Арўсон   маҳалласида   кўчирилди.   Ниҳоят,
Ҳайрат   шу   йил   июл   ойининг   ўрталарида   дорулфанодан   дорулбақога   риҳлат
қилди.   Унинг   жасадини   Чорбакр   йўлидаги   Талипоч   дарвозасининг
ташқарисида,   ота   -   боболари   кўмилган   қабристонда   дафн   қилинди.   Ҳайрат
ҳаётининг  охирги  кунлари ҳақидаги  маълумот  Садриддин   Айний  томонидан
ниҳоятда   таъсирчан   ва   аниқ   тасвирланган   бўлиб,   унда   шоирнинг   ташқи
сиймоси, тахаллус танлаганлигининг сабаби ҳам эътибордан четда қолмаган.
Бу   ҳақда   шундай   маълумот   келтирган:   “Ҳайрат,   -   ёзади   С.Айний,   -   менга
51 нисбатан   бўйи   ва   бўйни   пастроқ   киши,   бадани   ариқ,   кўзлари   қора   бўлиб,
лекин ҳар бир нарсага ҳайрат кўзи билан жимгина қараб турар эди. “Ҳайрат”
тахаллуси   унинг   шахсига   шундай   муносиб   тушган   эдики,   мен   уни
кўрганимданоқ унинг тахаллусининг маъно ва мазмуни шоир шахсига тўлиқ
муносиб тушганидан ҳайратда эдим” [ 13, 224 ] .
Муҳаммадсиддиқ   Ҳайрат   вафоти   тарихи   ҳақидаги   мулоҳазалар.
Садриддин Айнийнинг “Намунаи адабиёти то ик”, “Ёддоштҳо” (Эсдаликлар)ҷ
асарида Муҳаммадсиддиқ Ҳайратнинг айнан такрорланган, фақат вафот этган
йилининг   тарихи   ва   фавқулодда   истеъдод   эгаси   бўлганлиги   ҳақидаги
маълумот билан кифояланган, холос.
Олим   “Ёддоштлар”да   шоирнинг   вафот   этган   йилини   1902   йил,
“Намунаи адабиёти то ик” асарида эса, “1330 ҳ.қ. йил, рабеъуссон	
ҷ и ойининг
15   куни,   шанба   кечаси”   1905   милодий   йилига   мувофиқ,   27   ёшда   вафот
этганлигини   таъкидлаган   бўлиб,   бу   ерда   икки   турдаги   маълумот   кузатилади
[15,   182] .   Адабиётшунос   олимлар   Р.   Ҳодизода   ва   Х.   Асозода   эса,
Муҳаммадсиддиқ Ҳайратнинг 24 йил умр кўрганига ишора қилганлар   [43 , 15;
60,  28 ] .   Шу  сабабдан,   хулоса  чиқариш  мумкинки, тадқиқотчилар   Садриддин
Айнийнинг   “Ёддоштҳо”   (Эсдаликлар)   асарига   таяниб,   Муҳаммадсиддиқ
Ҳайрат вафотининг аниқ тарихини 1902 йил деб саналганлар. 
Манбалардан   маълум   бўладики,   Муҳаммадсиддиқ   Ҳайрат   ва
Шарифжон   Махдум   Садри   Зиё   ораларида   маънавий   алоқадорлик   мавжуд
бўлган   экан.   Муҳаммадсиддиқ   Ҳайратнинг   адабий   маҳорати   ва
маърифатпарварлик қарашларининг кенг ёйилишида, Садри Зиёнинг таъсири
ва ҳиссаси катта. Шарифжон Махдум Садри Зиё 1868 йилда Бухоро шаҳрида
машҳур олим ва амирлик ҳокимиятининг арбоби  оиласида туғилган. У олим
ва   шоир   бўлган   ўз   отаси   олдида   илк   таълимни   ўзлаштирган.   Садри   Зиё
болалигиданоқ,   адабиётга   шавқ   ва   ҳавас   қилиб,   отасининг   кутубхонасидан
нодир   китобларни   олиб   мутолаа   қилиб,   адабиёт   ва   тарих   соҳаларида   ўз
замонасининг   мутафаккири   даражасига   етди.   Садри   Зиё   ўз   замонасининг
билимли   ва   маърифатпарвар   шахсларидан   эди.   У   Аҳмад   Дониш,   Қори
52 Раҳматулло   Возеҳ   ва   Шамсиддин   Шоҳиннинг   илғор   маърифатпарварлик
ғояларини   халқ   орасида   ёйилишига   муносиб   хизмат   қилган.   Унинг   саъйи
ҳаракати   билан   Аҳмад   Донишнинг   “Наводир   ул-вақоеъ”   (Нодир   воқиалар)
асари,   Қори   Раҳматулло   Возеҳнинг   “Савонеҳ   ул-масолик”   китоби,
Шамсиддин   Муҳаммад   Шоҳинннинг   “Бадоеъ   ус-саноеъ”   (Бадиий   санъатлар)
асари ва бошқа  XIX асрнинг иккинчи ярмида яшаган адаб аҳлининг асарлари
жамланиб,   турли   нусхаларда   кўчирилди.   Садри   Зиёнинг   ўзи   ҳам   ўтмиш
адабиёти   тарихи   ва   замондоши   бўлган   адаб   аҳлининг   ҳаёти   ва   асарлари
ҳақида   бир   неча   тазкира   ҳамда   форс   -   тожик   шоири,   хаттотлари   тўғрисида
шеърий   тазкира   ёзиб,   Марказий   Осиё   халқлари   тарихига   оид   қисқача
рисолалар   ёзган.   Садри   Зиё   асраларининг   аксарияти,   шоирлар   ва   хаттотлар
тазкираларидан   ташқари,   насрда   ёзилган.   Садри   Зиё   насрий   асарларининг
матни ниҳоятда оммавий тилда ёзилган бўлиб, содда ва равондир. 
Садри   Зиё   ғоявий   тасвир   ва   тафаккурда   Аҳмад   Донишнинг
маърифатпарварлик   ғояларига   издошлик   қилган.   Шу   жиҳатдан   Садри   Зиё
болалик   давриданоқ,   отаси   Абдушукур   Оят   уйида   бўлиб   ўтадиган   мажлису
маҳфилларда   қатнашиб,   шу   орқали   XIX   асрнинг   иккинчи   ярмида   фаолият
юритган   шоиру   ёзувчилар   (Қори   Раҳматулло   Возеҳ,   Музтариб,   Зуфунун,
Садриддин Айний, Муҳаммадсиддиқ Ҳайрат каби билан ёшликдан танишиб,
уларнинг   яшаш   шароитларидан   хабардор   эди.   У   мазкур   анъанани   давом
эттириб,   ўз   замонасининг   бир   қатор   ёзувчи   ва   шоирларига   ҳам   моддий,   ҳам
маънавий   жиҳатдан   ёрдам   берган.   Шарифжон   Махдум   Садри   Зиё   шундай
тазкиранавислар   қаторидан   ўрин   олган.   Бинобарин   у   Муҳамммадсиддиқ
Ҳайрат ҳаёти ва ижоди ҳақида ҳам аниқ маълумот ёзган.
Шарифжон   Махдум   Садри   Зиёнинг   уйида   ташкил   қилинган
мажлисларда,   адабиётнинг   турли   хил   масалалари   ҳақида   баҳс   -   мунозара
бўлиб,   таҳлил   қилинар   эди.   Унда   сарой   аҳлининг   турмуш   шароити   ва   ёвуз
амаллари   ҳақида   сўз   юритиб,   Аҳмад   Дониш,   Шамсиддин   Шоҳин,   Мирзо
Ҳайит   Саҳбо   ва   бошқа   шуларга   ўхшаш   машҳур   кишиларнинг   айрим
фазилатлари   эсланар   эди.   Академик   Муҳаммаджон   Шакурий   Бухорийнинг
53 фикрига кўра “Садри Зиё адабий маҳфилининг тарихий рисолати шу эдики, у
ҳақгуйликда   жасоратли,   Аҳмад   Дониш   томонидан   қатъий   ҳолда   илм
майдонида   киритган   маърифатпарварликни   ёйилишида   ҳамда   ижтимоий
курашда   устуворлик   бағишлади,   ҳамда   жамиятда   маърифатпарварликни
ривожлантиришга   ёрдам   берди” [145 , 2].  
Таъкидлаш   жоизки,   С.Айний
моҳиятан Садри Зиёнинг хизматида эмас, балки шогирди бўлиб, уй эгасидан
тарбия   олар   эди,   унинг   хонасида   ҳафтада   уч   кун   бўлиб   ўтадиган   адабий
мажлисда   қатнашадиган   шоир   ва   донишмандларнинг   ажиб   суҳбатларидан
баҳраманд   бўлар   эди.   Адабий   маҳфил   буюк   мактаб   ва   баракали   олийгоҳ
бўлиб,   шу   сабабдан   машҳур   тожик   шоири   Муҳаммадсиддиқ   Ҳайрат   айтган
эдик:   “Шарифжон   Махдум   замонамизнинг   машҳур   фозили   бўлиб,   унинг
ҳовлиси шу давринг адабиёт мактаби эди” [ 13, 228].  
Aйтиш   мумкинки,   бундай   тўгараклар   ва   учрашувлар
маърифатпарварлик   ғояларини   кенгайтириш   ва   тарқатиш   ҳамда   янги
ижтимоий   -   танқидий   ғояларни   ривожлантириш;   сифат   жиҳатидан
жадидчилик адабиётини тиклаш учун катта аҳамиятга эга. Гарчи Шарифжон
Маҳдуми Садри Зиё жадидлар ҳаракатида бевосита иштирок этмаган бўлса-
да,   доимо   унинг   аъзолари   ҳаракатининг   тарафдори   ва   ёрдамчиси   бўлган.
Ушбу   ғояни   ёзувчининг   ўғли,   бухоролик   Муҳаммаджон   Шакурий   ҳам   тан
олади.   Чунки   "Тарбияи   атфол"   (Болалар   тарбияси)   жамиятининг   моддий
ёрдами Шарифжон Махдуми Садри Зиё зиммасига юкланган эди. Худди шу
тарзда,   Садри   Зиё   учрашуви   ХIХ   аср   охири   ва   ХХ   асрнинг   бошларида
тараққийпарвар   ва   эркин   фикрловчи   нотиқлар,   хусусан,   ўша   даврнинг   ёш
шоирлари   (масалан,   Садриддин   Aйний,   Мирзо   Aбдулвоҳид   Мунзим,
Муҳаммадсиддиқ   Ҳайрат   ва   бошқалар)   ғояларининг   кенгайиши   ва
ижодкорлигини ривожлантиришда муҳим роль ўйнади.
Шарифжон   Махдуми   Садри   Зиё   шарҳловчи   сифатида   ушбу   давр
маълумотларини   умумлаштирди   ва   такомиллаштирди,   бундан   ташқари,
Муҳаммадсиддиқ   Ҳ айратнинг   баъзи   тафсилотлари   ва   ҳаётий   нуқталари   ва
аҳволини   тасвирлаб   берди.   Садри   Зиё   нуқтаи   назаридан,   шоир   Ҳайрат   ўз
54 даврининг   «етук   даражадаги   фикр   эгаси»,   «юқори   бадиий   табъ»   (шоирлик
табиати)   ва   «билимдонлар   майдонининг   етук   кишиси»   сифатида   танилган.
«Тазкори   ашъор»   («Шеърлар   тазкираси»)   асарининг   муаллифи
Муҳаммадсиддиқ   Ҳайратнинг   ҳаёт   ва   маънавий   меросини   таҳлил   қилиш
жараёнида,   унинг   юқори   даражадаги   шоирлик   қобилияти   ва   инсоний
фазилатларидан   эътирофга   сазовор   маълумот   ёзиб   қолдирган.   Жумладан,
шеърий   тазкира   муаллифининг   қуйидаги   маълумотига   эътибор   билан   қараш
мақсадга мувофиқдир:
авони хирадманди некуниҳод,Ҷ
Чун ў модари даҳр ҳаргиз назод.
... Бинои суханрост рукни тамом,
Яке содиқул қ авл Сиддиқ ном.
Ба ҳайрат фурў рафта халқе аз ў,
Варо Ҳайрат омад лақаб баҳри ў [32]  .
Шариф жон   Махдум   Садри   Зиё   шоир   Ҳайратнинг   Устоз   Айний   ва
Абдувоҳид   Мунзимлар   ўрталаридаги   дўстлик   ва   маънавий   муносабатлар
ҳақида хабар бериб, шундай ёзган:
... Ҳамеша ба Айниву Мунзим ба ҳам
Буданди ба шодиву бо ҳам ба ҳам.
Ба дарсу ба шеъру ба дигар ҳунар,
Шарику рафиқанд бо ҳамдигар [32].
Шарифжон   Махдум   Садри   Зиё   шоир   Ҳайрат   ижодидан   2   та   қитъа   (35
байт   атрофида),   1   та   таржимаи   ҳол   характерига   эга   бўлган   қасида   (33   байт)
ҳамда,   Устоз   Садриддин   Айний   томонидан   шоирнинг   вафотига   бағишлаб
марсия жанрида ижод қилган 1 та тарихий қитъани келтирган бўлиб, мазкур
манба   шоирнинг   ҳаёт   -   фаолияти   ва   ижодининг   моҳиятини   ўрганиш   учун
муҳим аҳамиятга моликдир.
Жадидчилик   ҳаракатининг   тарқалиши   янги   маданиятлар   ва   ҳаётдаги
янги ҳодисаларнинг шаклланиши ва эволюцияси, шу жумладан янги услубий
мактаблар,   матбуот,   театр,   хорижий   тилларни   ўрганишга   интилиш   ва   янги
55 миллий   маданиятни   яратишга   олиб   келди,   унда   Садриддин   Aйний   ,
Маҳмудхўжа   Беҳбудий,   Aбдурауф   Фитрат,   Aбдулвоҳид   Мунзим,
Муҳаммадсиддиқ   Ҳайрат,   Муҳиддин   Хўжаев,   Ҳамдий   каби   ўнлаб
олимларнинг хизматлари катта.
Муҳаммадсиддиқ   Ҳайратнинг   Шарифжон   Махдум   Садри   Зиё   билан
танишиши   ва   адабий   алоқалари   жараёни   Садриддин   Aйнийнинг   бевосита
саъйи   -   ҳаракатлари   ва   ёрдами   билан   амалга   оширилди.   Устоз   Aйний
айтганидек: “... Aммо у одамларни бутун куч ва қудрат билан шоир сифатида
тан   олишларини   истамади.   Шунинг   учун   у   мендан   шеърини   ҳеч   кимга,
айниқса   шоирларга   кўрсатмасликни   ва   шеърини   ҳеч   кимга
тушунтирмаслигимни сўради.
Лекин   мен   у   нодир   гавҳарни   унутиш   денгизининг   остида   қолиб
кетишини   хоҳламадим,   Мен   шу   даврнинг   адабиёт   намояндалари   бу
шоирнинг   ноёб   маҳоратидан   хабардор   бўлишларини   хоҳладим.   Шунинг
учун,   унда   сақланиб   қолган   бир   ғазалини   Шарифжон   Махдум   Садри   Зиёга
кўрсатдим" [13, 227].
  Ушбу   мақола   мазмунидан   кўриниб   турибдики,   устоз   Aйний
Муҳаммадсиддиқ Ҳайратнинг камтарлиги, қудрат даражаси ва маҳоратининг
фазилатларини мақтаган ва уни "замонанинг ягонаси ва даврон нодири" деб
таърифлаган.   Ҳайрат   шеърлар   тўпламининг   114-бетида   ёзилган   ғазал   матни
қуйидагича ўқилади: 
“Эй сарв, беибо ба чаман сар кашида ! ӣ
Моно, ки сарви қомати ўро надида !	
ӣ ” 
Бу   ғазал   Ҳайратни   Шарифжон   Махдуми   Садри   Зиёнинг   адабий
мажлисларига   таништириш   ва   боғлаганлигини   кўрсатади.   Ҳайрат   узоқ
вақтдан   буён   устоз   Aйнийнинг   бундай   тавсияси   ва   таклифини   кутган   ва
унинг ишидан жуда мамнун бўлган [13, 231].
 С. Айний нинг фикрига кўра, Муҳаммадсиддиқ Ҳайратнинг яшаш жойи
Қушмадраса яқинида жойлашган Муҳаммадали - Ҳожи мадрасасида  бўлган.
У   ер   айни   ҳолда   донишмандлар   ва   илму   фан   намояндаларининг   маркази
56 бўлган   Чорсудан   шоир   учун   узоқ   эди.   Шунинг   учун,   Ҳайрат   шу   йилнинг
ёзида   шаҳар   марказида   Сўзангарон   мадрасасига   кўчиб   ўтиб   яшашга   қарор
қилди [13, 231].
Бу   йиллар   Муҳаммадсиддиқ   Ҳайрат   ҳаётининг   энг   яхши   дамлари
ҳисобланар   эди.   Шоирнинг   моддий   ҳолатида   ижобий   ўзгариш   бўлмаган
бўлсада,   билимдонлар   мажлисида   алоқадор   бўлганлиги   туфайли   унинг
маънавий   дунёси   кенгайиб,   илҳом   ва   тафаккури   ривожланди.   Aйтиш
мумкинки, унинг лирик ғазалларида оптимизм руҳи, инсоний муҳаббат куйи,
ёшлик кайфияти ва лирик қаҳрамоннинг энг яхши умидлари ифода этилган.
Бироқ,   шоирнинг   бу   бахтли   ва   тинч   ҳаётини   машаққат   ва   қашшоқлик
безовта   қилди.   Aфсуски,   шоирнинг   саросимага   тушиб   қолишининг   сабаби
нафақат   машаққатлар   балки   унинг   ҳажвий   ғазаллари   мазмунидан   кўриниб
турибдики, у ўзининг тинимсиз машаққатли ҳаётида мунли мисралари билан
таскин излагани кўриниб турибди. Ўзи ёзганидек:
Задам руфў чу Масеҳо қабо ба риштаи фақр,
Манам над ў хта чашме ба ресмони касе:
Ба ҳирси т ў ъма чу боз аз паи шикор чу саг 
Ба ресмони касе ё ба устухони касе.
Чу  ҷ ои амну қаноат, чу қути фақрам ҳаст,
Ч  ӣ ҷ ои хоки касеву ч  	ӣ ҷ ои нони касе? [4 3 , 150].
Ушбу   адабий   муҳитнинг   шарҳ   ва   изоҳини   Садриддин   Айний   ўзининг
“Ёддоштҳо”   (Эсдаликлар)   асарининг   учинчи   қисмида:   “Шарифжон   Махдум
ҳовлиси”   ва   “Шарифжон   Махдум   ва   унинг   суҳбатдошлари”   номлари   билан
келтирилган [13 , 7-34 ] .
Ҳайрат   Бухорийнинг   шахсияти   ва   шоирлик   истеъдодини   англаш   шу
даврдаги   бошқа   тазкиранавислардан   бири   Ҳожи   Неъматулло   Муҳтарам
нуқтаи назари билан янада янгича бадиий дид ва характер асосида ёндашган
ҳолда   талқин   қилинган.   Муаллиф   ўзининг   «Тазкират   уш-шуаро»   асарида,
аввало   Муҳаммадсиддиқ   Ҳайратнинг   туғилган   жойи,   унинг   шеърият
дунёсидаги даражасидаги ўрни ҳақида мулоҳаза юритиб, бу борада ниҳоятда 
57 диққатга сазовор бўлган ҳикоятни келтириб, унда бу иккита замондош 
58 адиблар-ўзи   ва   Ҳайрат   ўртасидаги   мушоиралар   ва   маънавий   муносабатлар
тўғрисида маълумот ёзиб қолдирган. Жумладан:
Нури чашмо, он қадар бар дидаам қуръат макун,
Заҳри чашмеро ба коми чашми ман миннат макун.
Хешро ойинарў бар рўи ҳар суратпараст,
Аз хирад бегона, яъне соҳиби  уръат макун.ҷ
Он хароботе, ки обод аст аз лаҳву лаъаб,
Бо гадо биншин, машав шаҳ, а з кун, савлат макун. 
ҷ
Васлро, эй ма маъи умед умре бар сарам, 	
ҷ
Чун умеди ман зи умри хеш бефурсат макун. 
Ҳар тилисми розу ган и маъниям дар коми туст,	
ҷ
Шаҳриёро, мулки худро ин қадар ғорат макун.
Хоки истеъдоди табъаш қобили зар гаштан аст,
Офтобо! Тарки нурафшонии ҳиммат макун.
Пурсиши бемори дарди интизори суннат аст,
Уммати хоси Расули, тарки ин суннат макун.
Муҳтарам дар боғи гети як-ду рўзе беш нест,
Қадрдоно! Қадр дон, куфронаи неъмат макун.
Ҳайратнинг жавобия тариқасида ижод қилган шеъри:
Эй бароҳилфазли соҳибҳаққу во иб эҳтиром,	
ҷ
Ин қадар ҳам бар ману бар ёри ман  уръат макун.	
ҷ
Ман туро з-оини ҳусни занни худ бишнохтам,
Бадгумону баддилу бадгўву бадтинат макун.
Ман маризи дарди ишқам, ман ғариби шаҳри васл,
Бар маризе, бар ғарибе, ин қадар савлат макун.
Ман ба ёре нозирам, гар ҳаст он манзури ту,
Ҳар ч  мехоҳ  бикун, аммо маро т ҳмат макун.	
ӣ ӣ ӯ
Эй ба маън  Муҳтарам аз даъвии Ҳайрат гузар,	
ӣ
Ман, ки худ маънипарастам, нисбати сурат макун* [29].
59 Юқорида   келтирилган   иккита   шоир   -   Ҳожи   Неъматулло   Муҳтарам
билан   Муҳаммадсиддиқ   Ҳайрат   орасидаги   мушоира   тариқасида   ёзилган
жавобиялардан   ёрқин   кўриниб   турибди,   иккита   шеър   ҳам   ниҳоятда   шакл   ва
мазмун, моҳият ва маъно жиҳатидан юқори даражада ижод қилинган.
Абдуллохожа   Абдий   ҳам   Муҳаммадсиддиқ   Ҳайратнинг   шоирлик
маҳорати,   ўрни   ва   эътиборини   тавсифлаб,   “йигирма   етти   ёшида   навқирон
ёшлиги даврида руҳининг қуши сифлий оламидан муқаддас оламга тараққий
этди...”   деб   унинг   ижодиётидан   иккита   ғазал   -   14   байт   атрофида   намуна
келтирган [11,86-88].
XIX   аср   охири   ҳамда   XX   аср   бошидаги   тазкиранавислардан   Ҳожи
Неъматулло   Муҳтарам,   Садри   Зиё   ва   Садриддин   Айнийлар   ўз   асарларида,
Ҳайратнинг   шоирлик   қобилияти   ҳамда   шеъриятининг   ўзига   хослиги
тўғрисида   илмий   аҳамиятга   лойиқ   бўлган   маълумот   келтирган   бўлсаларда,
бироқ   унинг   шеърий   девони   мавжудлиги   ҳақида   ҳеч   қандай   мулоҳаза
юритмаганлар.   Садриддин   Айний   ўзининг   «Эсдаликлар»   асарида   шоирнинг
« Ашъори   мунтахаб»   («Сайланма   шеърлари»)   мавжудлигидан   хабар   берган
бўлса   ҳам   бу   ҳол   Ҳайратнинг   мукаммал   шеърий   девони   борлиги   маъносига
эга эмас. «Ашъори мунтахаб» («Сайланма шеърлари») нинг нисбатан тўлиқ ва
ишончли   нусхаси   бугунги   кунда   Тожикистон   Республикаси   Фанлар
академиясининг   Шарқ   қўлёзмалари   захираси   руйхатида   №   1247-сонда
сақланган   бўлиб,   мазкур   қўлёзма   Садриддин   Айний   топшириғига   мувофиқ
Мирзо Абдулвоҳид Мунзим томонидан китоб ҳолида кўчирилган. 
Мазкур   маърифатпарвар   шоирнинг   танланган   шеърлари   Тожикистон
Фанлар   академиясининг   қўлёзмалар   фондида   (1247)   рақам   остида
сақланадиган   ягона   қўлёзмаси   нусхаси   асосида,   адабиёшунос
Р.Ҳодизоданинг   саъй-ҳаракатлари   билан   1964   йилда   «Ҳайрат.   Танланган
шеърлар»   номи   билан   алоҳида   китоб   ҳолида   нашр   этилади.   Ушбу
тазкираларнингмаълумотлари   Муҳаммадсиддиқ   Ҳайратнинг   шахсияти   ва
шоирлик   қобилиятини   қамраб   олиб,   унинг   юқори   мавқеи   ва   обрўсидан
далолат беради.
60 Ҳайратнинг   адабий   мероси   унчалик   самарали   бўлмасдан,   шеърларини
девон   шаклида   келтирмаган   эди.   Унинг   вафотидан   сўнг   устоз   Айний   ва
Абдулвоҳид   Мунзим   унинг   пароканда   шеърларини   тўплаб,   девон   шаклида
келтирган.   Муҳаммадсиддиқ   Ҳайратининг   девони   ғазал,   қасидалар,   достон,
қитъа ва рубоийлардан иборат бўлиб, 2000 байтдан таркиб топган.
С.Айний   ва   Муҳаммадсиддиқ   Ҳайрат   орасидаги   дўстлик   ва
муносабатлар   1895   йилнинг   охири   ва   1896   йилнинг   бошида   юзага   келган.
Ҳайрат   аксарият   Бедил   шеъриятининг   тақлидчиси   бўлган   ўз   замондош
шоирлари   орасидан   Садриддин   Айний   учун   мазкур   давр   адаб   аҳли   кўзидан
яширин қолган янги адабий сиймо сифатида намоён бўлди. С.Айний бу ҳақда
ўз китобида батафсил сўз юритган  [ 13,208 ] .
Устоз   Садриддин   Айний   “Намунаи   адабиёти   то ик”   асаридаҷ
Муҳаммадсиддиқ   Ҳайратнинг   ижодидан   4   та   ғазал   (26   байт   атрофида),   1   та
мусаддас  (15 байт  ва 5 банддан  иборат), 1 та  қасида  (24 байт), 1 та қитъа  (4
байт), таркиббанддан  1 банд (8 байт), 1 та мусаддас  (6 байт), 3 та рубоий (6
байт),   6   та   фард   (12   байт)   ва   болалар   шеъриятидан   бир   банд   (2   байт)
келтирган   бўлиб,   бу   кўрсаткич   бошқа   шоирлар   ижоди   намунасига   нисбатан
анча   кўпроқдир.   Бу   ҳақда   Устоз   Садриддин   Айний   қуйидаги   маълумотни
келтирган:   «Ҳайрат   фақирнинг   сабоқдошларидан   эди,   аммо   истеъдод
камолоти   ҳамда   адабиётга   муҳаббат   боғлаш   бобида,   болалик   давридан
устозлик   мартабасига   етишган   эди...   сочилган   варақлар   яқин   орада   нашр
қилиниши   кўзга   кўрилмаганлиги   сабабли,   унинг   асарларидан   кўпроқ
намуналар сайланди» [15, 182-189].
Шарифжон   Махдуми   Садри   Зиё   (46)   Муҳаммадсиддиқ   Ҳайрат
ижодидан 2 қитъа (тахминан 35 байт), 1 ҳасбу ҳол, қасида (33 байт атрофида)
ва   устоз   Aйний   томонидан   Муҳаммадсиддиқ   Ҳайрат   вафоти   муносабати
билан ёзилган  тарихий қитъа келтирилган  бўлиб, бу шеърлар  шоир ҳаётини
ҳар томонлама ўрганиш ва таҳлил қилиши учун муҳим ҳамда қизиқарлидир.
  Ҳожи   Неъматулло   Муҳтарам   ўзининг   “Тазкират   уш-шуаро”   с ида
Ҳайрат асарларидан 1 қитъа (33 байт атрофида), 5 ғазал (34 байт атрофида), 1
61 мухаммас (25 мисра атрофида), 1 қитъа (2 байт атрофида) ва 2 фардни (2 байт
атрофида) мисол сифатида келтирган.
Муҳаммадсиддиқ   Ҳайрат   мумтоз   форс   -   тожик   адабиётини   яхши
билимдони   бўлиб,   шеър   ва   аруз   қоидаларидан   мукаммал   хабардор   эди.   У
устоз Айний билан йилдош ва сабоқдош бўлиб, Айний унинг ноёб қабилият
соҳиби   бўлганлиги   учун   “Устоз”   номи   билан   хотирлайди.   Шу   сабабли
С.Айний   шоир   Муҳаммадсиддиқ   Ҳайратнинг   шу   даврнинг   фозил   кишиси,
шеърпарвар ҳамда маърифатпарвари Садри Зиё билан таништиради. 
Х I Х   асрнинг   90-йиллари   охирида   Мирзо   Aбдулвоҳид   Мунзим
Шарифжон   Маҳдуми   Садри   Зиёнинг   кўрсатмаси   билан   Aҳмад   Донишнинг
"Наводир   ул-вақоеъ"   қўлёзмасини   кўчириб,   сўнгра   асл   матнни   Садриддин
Aйнийнинг   Aбдулвоҳид   Мунзим   нусхаси   билан   таққослади.   Aбдулвоҳид
Мунзимнинг   хонасига   тез-тез   келиб   турадиган   Муҳаммадсиддиқ   Ҳ айрат
"Наводир   ул-вақоеъ"   нинг   ёзилиш   жараёни   тўғрисида   хабардор   бўлиб,
Aбдулвоҳид  Мунзим   ва  Устод   Aйний  томонидан  кўчирилган   мазкур  асарни
таққослаш,   тузатиш   ва   таҳрирлаш   жараёнида   ҳар   куни   тингловчи   сифатида
қатнашган.   С.Aйний   воқиа   тафсилотларини   шундай   ёзган:   «Мен   хонанинг
эшигини   ёпиб,   бу   сирни   сақладим   ва   ишни   давом   этдим.   Aммо   бир   куни
шоир Муҳаммадсиддиқ Ҳайрат келди ва биз ундан сирни яширмадик, чунки
у ҳам биз каби ҳеч қаерга яширинмасди ва сирни ошкор қилмасди. Шундан
сўнг, Ҳайрат биринчи куни китобдан жуда таъсирланиб, ҳар куни келиб, уни
тинглашни   илтимос   қилди.   Биз   қабул   қилдик,   шу   тариқа   тузатиш   ва   амалга
ошириш учаламизнинг қўлимиздан ўтгандек бўлди» [13,445].
Шу   сабабли   ҳам   тадқиқотчилар   "Наводир   ул-вақоеъ"га   юқори   баҳо
беришгани асоссиз эмас. Устоз Aйнийнинг фикрига кўра, бу асар ўз даврида
ақлий   инқилобни   юзага   келтирган   эди   [13,52].   Aйтиш   мумкинки,   Aҳмад
Донишнинг   ушбу   китоби   ва   бошқа   рисолалари   устоз   Aйнийни   нафақат
уйғонишга   ва   ўз-ўзини   англашга   чорлади,   балки   Бухоронинг   кўплаб
маърифатпарварларининг кўзларини ҳақиқат юзи томон очди. Муҳаммаджон
Шакурий   Бухорий   фикрига   кўра   "бутун   маънавий   ўзгартириш   ёшларни
62 фидокорона   маърифпарварлик   йўлида   курашга   чорлади,   Аҳмад   Донишнинг
буюк   китоби   -   "Наводир   ул-вақоеъ”   асари   Садри   Зиё   шарофати   ва   адабий
мажлисига   қизиқтириши  туфайли  ҳосил  қилинди.  Х I Х  аср  охири  ва  ХХ  аср
бошларида   Садри   Зиёнинг   адабий   мажлисидан   кўплаб   тожик   зиёлилари
баҳраманд бўлишди» [145, 8].
Ўша даврнинг етук шоири Муҳаммадсиддиқ Ҳайрат Aҳмад Донишнинг
вафоти   ҳақидаги   икки   марсиясида   бу   мутафаккирнинг   мавқе   ва   мақомини
аниқ   таъкидлаган   бўлиб,   шоирнинг   буюк   маърифатпарвар   ёзувчи   Аҳмад
Донишга   нисбатан   чексиз   садоқати   ва   муҳаббатининг   исботи   сифатида,
унинг вафотидан қайғурганлигини ифода этган [43, 144].
Бу   боис   Муҳаммадсиддиқ   Ҳайрат   тафаккури   ва   дунёқарашида   туб
ўзгариш   ва   фикрий   инқилоб   вужудга   келди.   Aҳмади   Донишнинг   амирлик
даври   ва   жамияти   ҳақидаги   танқидий   ва   ижтимоий   қарашлари   унинг
ҳаётидаги   кўплаб   масалаларнинг   моҳиятини   ёритиб   берди,   Ҳайрат   таҳлил
қилиш   ва   тадқиқ   қилишда   етарли   тажрибага   эга   эмас   эди.   Шундан   сўнг,
Муҳаммадсиддиқ   Ҳайратнинг   фикрлари   ва   асарларида   янгича   қарашлар   ва
танқидий   тамойиллар   пайдо   бўлади.   Худди   шундай,   Муҳаммадсиддиқ
Ҳайрат   машҳур   шахслар   билан   яқиндан   танишиб,   улардан   илм   -   фан,
маданият   ва   шоиру   шеъриятнинг   нозик   хусусиятлари   ҳақида   таълим   ва
тарбия олди.
Муҳаммадсиддиқ   Ҳайрат   маърифатпарварлик   ғояларининг   тадрижий
ривожланиши   ва   кенгайиши   учун   Aҳмад   Донишнинг   "Наводир   ул-вақоеъ"
асарини ўқиши муҳим роль ўйнади. Бу асарни ўқиб чиқиб, Муҳаммадсиддиқ
Ҳайрат   одамлар   саводсизлиги   ва   мунофиқлар   ўйинларидан   хабардор   бўлди,
ва  кейинчалик  у  Aҳмад  Дониш  адабий  мактабининг  издошлари  ва  дўстлари
вакиллиридан   бирига   айланди.   С.   Aйний   «Ёддоштҳо»   (“Эсдаликлар”)
асарида   бу   масалага   алоҳида   боб   бағишлаган   ва   Муҳаммадсиддиқ   Ҳайрат
ҳаёти ва ижодининг муҳим хусусиятини таҳлил қилган [12, 217].
Муҳаммадсиддиқ   Ҳайратнинг   адабий   мероси   асосан   ғазал,   қасида,
қитъа,   рубоий   ва   алоҳида   байтлардан   иборат.   Муҳаммадсиддиқ   Ҳайратнинг
63 ҳақиқатан шоир сифатида истеъдод ва сўз санъатининг нотиғи, ҳамда  XIX ва
XX аср бошидаги адабиётнинг йирик вакили эканлигини исботлайди.
Адабиётшунос   олим   Р.   Ҳодизода   Муҳаммадсиддиқ   Ҳайрат   девонини
тадқиқ   ва   ўрганиш   вақтида   шоирнинг   бошқа   асарлари   ҳам   мавжудлигини
айтиб   ўтган.   Масалан:   "Намунаи   адабиёти   то ик”   ва   Ёддоштҳо”   асарларидаҷ
намуна   сифатида   келтирилган   шеърлардан   бошқа,   “Саёҳати   Фарғона”
(Фарғона   саёҳати)   маснавийсини   ҳам   кўриш   мумкин,   бу   асарни   Садриддин
Айний   “Ёддоштҳо”   (Эсдаликлар)   асарида   “Ҳайрат   менинг   илтимосимга
биноан ёзган” деган бўлсада, бу ҳар маълумот келтирилмаган. [4 3, 21 ] .
Муҳаммадсиддиқ Ҳайрат ёшлигиданоқ, ўзининг шеърияти янги бадиий
услуби   ва   ифодаси   бўлишига   уринарди.   Шунинг   учун   Муҳаммадсиддиқ
Ҳайратнинг   лирик   шеърлари   кўплаб   фалсафий   маъмун   ва
маърифатпарварлик   ғояларини   ўзида   қамраб   олади.   У   Қори   Раҳматулло
Возеҳ,   Aбдулқодирхўжа   Савдо   ва   Шамсиддин   Шоҳин   сингари   шеъриятда
янги услуб излар эди. Ушбу йўналишнинг ривожланиши Х I Х асрнинг етакчи
шоирлари   танлаган   шакли   ва   услубига   муносиб   ҳисса   қўшди.   Унинг
шеърларида   юқори   ҳис-туйғулар,   руҳий   ва   маънавий   ҳаяжон   ҳолати   ҳақида
баҳс юритилади. 
  Муҳаммадсиддиқ   Ҳайрат   Бухорийнинг   таржимаи   ҳоли   ва   ижодий
фаолияти тўғрисида қуйидаги хулосаларга келиш мумкин:
Муҳаммадсиддиқ Ҳайрат Бухорийнинг ҳаёти ва ижоди тўғрисида, ХIХ
аср охири ХХ аср бошларидаги манбаларда айниқса, ҳозирги замон тадқиқот
ишларида турли ва тарқоқ маълумотлар кузатилади;
Юқорида   тилга   олинган   тазкиранавислар   Муҳаммадсиддиқ   Ҳайрат
Бухорийнинг   ҳаёти   ва   ижоди   ҳақида   ўзларининг   фикр   ва   ғоялари   нуқтаи
назаридан   қарашган.   Ҳожи   Неъматулло   Муҳтарамнинг   "Тазкират   уш-
шуаро"си,   Шарифжон   Махдуми   Садри   Зиёнинг   "Тазкори   ашъор"   ва
С.Айнийнинг   "Намунаи   адабиёти   то ик"   асарлари   Муҳаммадсиддиқ   Ҳайрат	
ҷ
Бухоронинг   ҳаёти,   шахсияти,   ижодий   услуби   ва   шеъриятининг   баъзи
хусусиятларини ойдинлаштиришда муҳим роль ўйнаган;
64 Ҳайрат   Бухорий   шеъриятининг   мавзу   ва   мазмуни   бой   ва   хилма-хил
бўлиб, шоир ўзининг кўплаб классик шоирлар сингари мумтоз форс - тожик
адабиётининг   ўтмиш   анъаналарининг   давомчиси,   аммо   анъанавий
мавзуларда янги сўз юрита олган;
Ҳайрат   девонида   шеъриятнинг   ранг   -   баранг   жанрлари   мавжуд   бўлса-
да,   шоир   ғазал   жанрида   ўзининг   маҳоратини   намоён   эта   олди.   Яъни,   фикр
ғазал шаклида ифодаланиши мустақиллашди. 
Гарчи   унинг   оғир   ҳаёти   ва   умри   қисқалиги   туфайли   ижодий   маҳсули
жуда   оз   бўлса-да,   унинг   девони   баёз   ва   тазкиралардаги   тарқоқ   шеърлар
асосида   ўқувчиларга   маълум   бўлгунга   қадар   ҳам   у   адабиётда   ўзидан   теран
маънавий мерос қолдирди;
Муҳаммадсиддиқ   Ҳайрат   лирик   шеъриятда   айниқса,   ғазаллари   орқали
ХIХ   аср   ўрталари   ва   ХХ   аср   бошлари   адабиётига   ҳамда   замонавий   тожик
адабиёти   ривожланишида   муҳим   таъсир   ўтказди.   Ижодий   тажрибани
бойитиш, шоирлик маҳорати, маънолар яратиш, бадиий образ ижоди, қофия
ва   радифдан   фойдаланиш,   шунингдек,   адабий   тилнинг   лексик   таркиби   ва
луғавий фонди ва бошқаларни бойитишда унинг ҳиссаси жуда катта. 
 Шу нуқтаи назардан қараганда, ХIХ аср охири ва ХХ аср бошларидаги
адабиётни Муҳаммадсиддиқ Ҳайрат асарларини ўрганмасдан тасаввур қилиб
бўлмайди.   Шунинг   учун   Ҳайрат   таниқли   ва   бетакрор   шоир   сифатида
даврнинг   маърифий   фикрлари   ва   ғояларини   давом   эттирадиган   энг   юқори
истеъодли шиор сифатида алоҳида ўрин ва юқори мавқега эга.
II.2.  Муҳаммадсиддиқ Ҳайратнинг девони, унинг таркиби ва
тузилиш и
Муҳаммадсиддиқ   Ҳайрат   қисқа   муддатли   умри   давомида,   ўзидан
ниҳоятда   қиммат баҳо   ва   аҳамиятга   молик   бўлган   асарлар   мерос   қолдириб,
уни ўрганиш ва таҳлил қилиш адабиётшунослик фанининг муҳим ва долзарб
масалаларидан   саналади.   Шоирнинг   ранг   -   баранг   ва   теран   маъноларга   эга
бўлган   шеърлари,   тириклигидаёқ   баёзлар   ва   тазкиралар   битилган   бўлиб,
имкон қадар таҳлил ва тадқиқ қилинган эди. 
65 Му ҳаммадсиддиқ  Ҳайрат адабий мероси шоир вафотидан кейин яхлит
ҳолатга   келтирилган.   Ҳайрат   девонини   унинг   сўз   бойлиги   ва   маҳоратидан
далолат   беради.   Зотан   Бухоро   адабий   муҳитининг   етакчиларидан   бири
эканлигига   ишонч   ҳосил   қилиш   мумкин.   У   ўзининг   қисқа   умри   ва   ижодий
фаолияти   каттагина   адабий   мерос   қолдирди   ҳамда   бу   асарлар   ўқиб-
ўрганишга арзигуликдир.
Садриддин   Айний   Му ҳаммадсиддиқ   Ҳайратнинг   ҳаёт   йўлидаги
саргузаштлари   ва   ижоди   ҳақида   шундай   мулоҳаза   юритган:   “ Ҳайрат   ўз
шеърларини   дафтарга   ёзадиган   одати   йўқ   эди.   Унинг   баъзи   шеърлари
ўзининг   қўлёзмалари,   баъзилари   мени   ёзувимда,   яна   баъзилари   Мирзо
Абдулвоҳид   (Мунзим)   томонидан   кўчирилган   баёзда,   қолган   қисмлари   эса,
укасининг   қўлида   сақланиб   қолган   эди.   Биз   унинг   қандай   асарлари   қолган
бўлса,   барчасини   тўплаб,   китоб   ҳолига   келтиришга   қарор   қилдик.   Аммо
укаси аввалига акасининг шеърларини беришга рози бўлмади ва кейинчалик
кунига   бир   ёки   икки   ғазал   беришга   кўнди.   Биз   олганларимизни   кўчириб
олиб, асл нусхасини унга олиб боргандан кейин, у бизга бошқа ғазални берар
эди.
Унинг   шартига   кўнишдан   бошқа   чорамиз   йўқ   эди.   Ҳар   куни   мен   ёки
Аҳмаджон Махдум унинг ҳовлисига бориб, бир ёки иккита ғазал олиб келар
эдик. Мирзо Абдулвоҳид эса, ўзининг чиройли ёзуви билан ғазалларни ёзиб
олар эди.
Шу   тариқа,   биз   шоир   укасининг   қўлидаги   барча   ёзганларини   кўчириб
олдик   ва   менинг   қўлимдагиларни   ҳам   Мирзо   Абдулвоҳид   ёзиб   олди.   Ғазал,
достон, қасида, қитъа ва рубоийлар ҳаммаси 2000 байт (4000 мисра) бўлди.
Мирзо   Абдулвоҳид   ўз   қўли   билан   кўчирган   Ҳайратнинг   шеърий
тўпламини   икки   нусхада   тайёрлаб,   бирини   менга   берди   ва   иккинчисини
ўзида қолдирди.
Ҳайратнинг   тириклигига   нисбат   вафотидан   сўнг   шуҳрати   анчагина
ошди.   Тириклигида   уни   фақат   дўстлари   севиб   мақтаган   бўлса,   вафотидан
кейин   кимки   адабиётга   ихлоси   баланд   бўлса,   унинг   мадҳиячисига   айланди.
66 Ҳайратга   нисбатан   пайдо   бўлган,   ўзидан   шоир   ясаб   олган   амир   Абдулаҳад
ҳам,   четда   қолмади.   У   қозикалон   Бадриддинга   Ҳайратнинг   шеърларини
топиб   унга   етказишини   буюрди.   Қозикалон   мени   чақириб   Ҳайратнинг
шеърларини   унга   топширишимни   талаб   қилди.   Мен   эътироз   билдирдим.
“Менинг   қўлимда   Ҳайратнинг   шеърлари   йўқ,   ундан   нима   қолган   бўлса,
барчаси   укасининг   қўлида,   у   менга   бермади”-дедим.   Ҳайратнинг   укаси   эса
акасидан   юқтириб   олган   касаллиги   туфайли   ундан   икки   ой   ўтгандан   кейин
вафот этган эди.
Мен   қозикалон   одамлари   келиб   уйимни   титкилаб,   мендаги   нусхани
олиб қўйишидан қўрқиб, уни Мирзо Абдулвоҳиднинг ҳовлисига олиб бориб,
ундаги нусха билан бирга иккаласини қоронғу омборчасининг шифтига осиб
қўйдик.   Аммо,   1918   йил   Колесов   воқиаси   муносабати   билан   Мирзо
Абдулвоҳиднинг уйи тинтувдан ўтказилиб, икки нусха ҳам нобуд бўлди” [13,
237].
Шу   тариқа,   Муҳаммадсиддиқ   Ҳайратнинг   адабий   меросидан   ХХ
асрнинг   эллигинчи   йилларигача   Садриддин   Айнийнинг   шахсий   баёзида
сақланган   алоҳида   бўлаклардан   ташқари,   айрим   шеърлари   “Намунаи
адабиёти   то ик”   (Тожик   адабиётининг   намуналари)   ҳамда,   “Ёддоштҳо”ҷ
(“Эсдаликлар”)   асарларида   ёзиб   қолдирилган   бўлиб,   қўлёзма   баёзларда   эса
пароканда ҳолатдаги шеърлардан ўзга нарса йўқ эди.
Шуни   айтиб   ўтиш   жоизки,   бу   даврда   яшаган   шоирларнинг   аксарияти,
масалан,   Ҳожи   Қанд   Самарқандий,   Кошиф   Х жандий,   Таҳсин   Бухорий,	
ӯ
Мирзо   Ҳоди   Самарқандий,   Писанди   Самарқандий   ва   бошқалар   ўзларидан
шеърий   девон   мерос   қолдирганлар.   Aммо   афсуски,   ушбу   асарларнинг
аксарияти   ўз   муаллифларидан   ҳам   қисқароқ   умр   кўрган   бўлиб,   ҳозирги
вақтда улардан бир нечта босма ва ёзма нусхалари кутубхоналарда сақланади
бу эса нафақат ўқувчилар, балки тадқиқотчилар эътиборидан ҳам четда қолиб
кетганлиги ачинарли ҳолдир. 
  Aммо   Муҳаммадсиддиқ   Ҳайрат   девонининг   тақдири   ва   иши   ўзгача.
Гарчи унинг адабий мероси оғир ҳаёти ва қисқа умри туфайли ниҳоятда кам,
67 у   ҳам   бўлса,   адаб   аҳлига   девонининг   ягона   нусхасини   топгунга   қадар,   баёз
(шеърий   тўплам)   ва   тазкиралардаги   тарқоқ   шеърларидан   маълум   бўлсада,
аммо у ўзидан адабиётда қимматбаҳо асарлар мерос қолдирди.
1951   йилнинг   бошида   тожик   адабиётшунос   олими   Расул   Ҳодизода
Устоз   Садриддин   Айнийнинг   тавсияси   ва   раҳнамолигида   XIX -XX   асрлар
тожик   адабиёти   тазкираларининг   таҳлил   ва   тадқиқ   қилишига   киришди.
Адабиётшунос   олим   бу   йўлда   “ Источники   к   изучению   таджикской
литературы   второй   половины   XIX   века ”   ( 1956 ),   ( “ ХIX   асрнинг   иккинчи
яримида   тожик   адабиётини   ўрганиш   манбалари” ),   “ Адабиёти   тожик   дар
нимаи   дувуми   асри   XIX ”   ( 1968),   ( “ XIX   асрнинг   иккинчи   ярмида   тожик
адабиёти” )   ва   “ Тожик   адабиёти ”   ( XVI-XIX   асрлар   ҳамда   XX   асрларнинг
бошида) га ўхшаш асарларини ёзиб тугатди, унда ҳозирги давргача сақланиб
келинган   шоир   ва   ёзувчиларнинг   тазкиралари,   баёзлари   ва   шеърий
дафтарлари   тўғрисида   тўлиқ   ва   муфассал   маълумотлар   келтирилган.
“Адабиёти то ик дар нимаи дуюми асри XIX”ҷ  (“XIX асрнинг иккинчи ярмида
тожик адабиёти”)  номли рўйхатида XIX асрнинг охири XX асрнинг  бошида
яшаб   ижод   қилган   396   нафар   шоир   ва   ёзувчилар   ҳақида   тазкираларда
келтирилган маълумотларга асослаган ҳолда тафсилот ёзиб қолдирган.
Тадқиқотчи   олим   ўзининг   илмий   изланишлари   натижасида,
Тожикистондаги   Абулқосим   Фирдавсий   номидаги   кутубхонадаги   Шарқ
қўлёзмалари   захирасини   изчил   ўрганиб,   ниҳоят   “Девони   Ҳайрат”   (“Ҳайрат
девони”)   ни   топишга   муваффақ   бўлди.   Олим   ишнинг   бошланғич   қисмида,
мазкур   девон   “Девони   Ҳайрат”   эканлигига   шубҳа   билан   қараб,   унинг
шеърларини   шу   сабабдан   тазкиралар,   баёзлар   ва   шеърий   дафтарлар   ҳамда
Садриддин   Айнийнинг   “Намунаи   адабиёти   то ик”   (“Тожик   адабиётининг	
ҷ
намунаси”)   ва   “Ёддоштҳо”   (“Эсдаликлар”)   асарларида   келтирилган
Муҳаммадсиддиқ   Ҳайратнинг   шеърлари   билан   ўзаро   таққослаб,   шоирнинг
асл   шеъриятини   тўплашга   жидду   жаҳд   қилган.   Бу   борада   шоир   девонининг
тўпловчи   ва   нашрга   тайёрловчиси   Расул   Ҳодизода   ўзининг   кириш   сўзида
шундай ёзган: 
68 “Садриддин   Айний   ҳар   бир   суҳбатларида   Ҳайрат   ҳақида   сўзлашар
эдилар. У кишининг сўзларида Ҳайратга нисбатан доимий ҳолатда самимий
меҳру-муҳаббат   ва   миннатдорлик   туйғуси   сезилар   эди.   У   киши   ҳар   доим
шоирнинг девони йўқ бўлиб кетганлигидан афсусланиб гапирар эдилар.
Мен   ҳам   у   киши   билан   сўҳбатлашганимда,   мазкур   қўлёзмани   эслаб,
айтдимки: “Афсуски, у тўпламда Ҳайратнинг шеърлари ниҳоятда кам экан».
Айний   ҳам   менинг   сўзларимдан   мазкур   қўлёзмани   мавжуд   баёзлар
қаторидаги   Ҳайрат   шеърлари   келтирилган   манбалардан   деб   гумонсираб,
унинг тафсилотидан бошқа сўрамадилар...  
Бундан кейин, мен Ҳайрат ғазалларини тўплашга киришдим. Икки - уч
йил   давомида,   турли   хил   мажмуалардан   Ҳайратнинг   ғазалу   қитъалари
тўпланди»[43, 19].
Юқорида   келтирилган   сўзларга   кўра,   1902   йилда   Муҳаммадсиддиқ
Ҳайрат   вафотидан   кейин   С.Aйний   ва   Мирзо   Aбдулвоҳид   Мунзим
сабақдошининг   хотираси   эҳтироми   учун,   унинг   тарқоқ   шеърларидан   икки
нусха   китоб   шаклида   тайёрлайдилар   ва   шу   тариқа   ушбу   ёш   ва   нозикхаёл
шоирнинг   қимматбаҳо   асарларини   девон   шаклида   асраб   -   авайлаш   ва
сақлашга муносиб ҳисса қўшганлар. 
Расул   Ҳодизода   шоир   Ҳайратнинг   “Ашъори   мунтахаб”   (“Танланган
шеърлар”)ини тўплаш йўлида, эътиборсизлик ва тезкорликдан эҳтиёт бўлиб,
ҳаттоки   XIX   асрнинг   охири   ҳамда   XX   асрнинг   бошида   яшаб   ижод   қилган
шоир ва тазкиранавис Абдуллохўжа Абдийни танқид ва ҳажв қилиб ёзилган
шеърларини   шоир   девонига   киритолмаган.   Садриддин   Айний   ва   Расул
Ҳодизоданинг   маълумотларига   кўра,   Абдуллохўжа   Абдий   шоир
Муҳаммадсиддиқ   Ҳайратнинг   бундай   ҳажвий   шеърларининг   биридан
хабардор   бўлиб,   Садриддин   Айний   олдига   боради   ва   у   кишидан   илму   адаб
аҳли орасида бу шеърнинг тарқалишининг олдини олишни илтимос қилади. 
Садриддин   Айний   ёзганлар:   “Мен   кўрдимки,   ваъда   беришдан   ўзга,
унинг   қўлидан   қутулишни   иложи   қолмагач,   бу   шеърни   (халқ   орасида)
тарқалишидан тўхтатаман деб ваъда бердим.
69 Ҳайрат ҳам шоир сифатида шуҳрат топишни хоҳламасди, шунинг учун
мазкур шеърнинг нусхасини мендан ташқари ҳеч кимга бермади” [12, 206].
Шеърнинг   бир   неча   байтини   Садриддин   Айний   «Ёддоштҳо”   ида
келтириб, у қуйидаги матла билан бошлаган: 
Эй ҳар хами дастори ту бозори калова!
Риши ту ба   бозори   калова   стилова .
Рухсори ту як шиттазаминест пур аз заҳ!
Б инии ту дар заҳкаши он  қ итъа чу нова!
Сар ҳамчу каду холию аз ҳарза даҳон пур ,
Қомат чу шутур навчаю ишкам чу ка ҷ ова!
Ё қомати т ў лонии ту ч ў баи байрақ
Дастор бар он чун ялави байрақи Кова!
Дар г ў шаи чашмони ту чиркобаи ҳаммом,
Дар тешуки бинии ту лоёбаи чова!
Атвори ту чун ваҳ ш ию андоми ту манфур!
Кирдори ту бемаънию гуфтори ту ёва !  [13, 604]. 
Шундай   экан,   мазкур   ҳажвий   шеърнинг   Ҳайрат   девонида   котиблар
томонидан   киритилмаганлигининг   сабаби,   шу   нусханинг   одамлар   қўлида
мавжуд   эмаслиги   деб   қарор   қабул   қилиш   мумкин.   Расул   Ҳодизоданинг
фикрига   биноан,   Тожикистон   ФА   қўлёзмалар   захирасида   сақланган   асар,
Ҳайрат девони бўлиб, унинг вафотидан сўнг Абдулвоҳид Мунзим томонидан
шоирнинг   турли   хил   тарқалган   қоғозлари   асосида   тартибга   келтирилган.
Расул   Ҳодизода   ўзаро   қиёсий   таҳлил   қилиб,   бир   неча   далиллар   асосида,
мазкур   нусха   Россия   Инқилоби   (Октябрь   тўнтариши)дан   олдинги   даврда
чиқарилган   дафтарда   ёзилганлигини   аниқлаган,   чунки   муҳри   1320   (1903)
йилда деб ёзилган [43, 22].
Абдулвоҳид   Мунзим   жойи   келганда,   Ҳайратнинг   тугалланмаган
шеърлари,   мухаммаслари   ва   бошқа   ғазалларига   махсус   қайдлар   ёзган.
Девоннинг   биринчи   қисми   ҳарфлар   тартиби   асосида   тугаганидан   сўнг,
Мунзим   шундай   ёзган:   “Тавсифланган   инсофли   назар   аҳли   қалбининг
70 маълуми   бўлсинким,   Ҳайрат   тахаллус   қилган,   Тангри   мағфират   айлаган
раҳматли   Мулло   Муҳаммад   Сиддиқ   табъидан   туғилган   ва   янги   фикрининг
натижаси   бўлган   байтлар,   жумладан   абжад   ҳарфлари   тартиби   асосида
ёзилган   ғазал,   қасида   ва   бошқалар   -   тугади.   Аммо   назм   ва   насрда   ёзилган
таърих, топишмоқ ҳамда бошқа баъзи ҳазил - мутойиба сифатида ёзилган ёки
авом   тилида   оқиб   турган   эътирозли   сўзлар   мавжуд   бўлиб,   улар   тартибдан
ташқари муламмаъ (турли хил) ва тартибсиз ҳолда ёзилади” [43, 22].
Ю қ орида   келтирилган   (динишмандларнинг)   фикр   ва   мулоҳазалардан
шундай   хулоса   чиқариш   мумкинки,   бу   нусха   Муҳаммадсиддиқ   Ҳайратнинг
вафотидан   кейин   тартибга   келтирилган   девон   бўлиб,   эҳтимол   мазкур   нусха
Абдулвоҳид   Мунзим   уйини   талон   -   торож   қилиш   вақтида,   бирон
маърифатпаравар   кишининг   қўлига   тушиб,   кейинроқ   кутубхонага
топширган.
Адабиётшунос   Расул   Ҳодизода   1957   йилда   “Шарқи   Сурх”   (“Қизил
Шарқ”   (№5)   журналида   “Ҳайрат   шеърларининг   намуналари”   номли
мақолани   нашр  қилиб,   унда   Ҳайрат   девонининг   пайдо  бўлганлигидан   хабар
берган,   ҳамда   унинг   шеърлари   намуналаридан   бир   нечтасини   чоп   этган.
Шунга илова, бир неча вақт ўтганидан сўнг, адабиётшунос олим “ ашнномаиҶ
Айний”   (“Айний   юбилейи”,   1960)   тўпламида   нашр   қилинган   “Айний   ва
Ҳайрат”   номли   бошқа   бир   мақоласида   Садриддин   Айнийнинг   “Тожик
адабиётининг   намунаси”   ва   “Эсдаликлар”ида   келтирилган   шеърларини
Ҳайрат девонидаги шеърлар билан қиёсий таҳлил қилиб, уларнинг фарқлари,
афзалликлари ва муаллифга мансублигини имкон даражасида аниқлаган [173,
141-151].
Шу   тариқа,   Муҳаммадсиддиқ   Ҳайратининг   девони   қариб   эллик   йил
ичида   олимлар   ва   адабиёт   ихлосмандлари   назаридан   яширинган   ҳолда   эди,
ниҳоят у топилди, энди биз унинг самарали ва қимматбаҳо бўлган меросини
тадқиқ   ва   мутолаа   қилиб,   унда   шоирнинг   XIX   аср   охири   ва   XX   аср
адабиётининг   бошидаги   ўрни   ва   мавқеини   аниқлаб   олиш   имкониятига   эга
бўламиз.
71 Юқорида   қайд   қилганимиздек,   Муҳаммадсиддиқ   Ҳайрат   девонининг
нисбатан ишончли ва мукаммал нусхаси бугунги кунда Тожикистон Фанлар
Академиясининг   қўлёзмалар   захирасининг   руйхатида   №1247-сони   билан
Садриддин Айнийнинг таклифи ва топшириғига биноан, Мирзо Абдулвоҳид
Мунзим   томонидан   китоб   шаклида   кўчирилган.   “ Ашъори   мунтахаб ”
(“Сайланма шеърлар” ) и  адабиётшунос  олими  Расул Ҳодизоданинг ташаббуси
билан   1964   йилда   “ Ҳайрат.   Ашъори   мунтахаб ”   ( “ Ҳайрат.   Сайланма
шеърлар ” )   номи   билан   Тожикистон   Республикаси   ФА   қўлёзмалар
захирасининг   1247   рақами   остида   сақланган   ягона   девони   нусхаси   асосида,
Тожикистонда табънинг зеб - зийнати билан безатилган ҳолда нашр қилинган
бўлиб, 2447 байтни қамраб олади.
Расул   Ҳодизоданинг   маълумотига   кўра   “У шбу   девон   ниҳоятда
аълосифат  бўлган  дафтар  варақларида,   настаълиқ  ёзувида  китобат  қилинган.
Шеърларининг   сарлавҳалари   қизил   бўёқ   ва   матнлари   қора   рангда   ёзилган
бўлиб,   шеърлар   матни   ҳар   бир   бетда   икки   қатордан   жойлашган.   Баъзи
бетларнинг   ҳошияларида   Ҳайратнинг   илова   тариқасидаги   шеърлари   қора   ва
жўша (қизил бўёқ) рангида ёзилган” [43, 34-35].   Аммо Садриддин Айнийдан
бошқа,   шу   даврдаги   тазкиралар   муаллифлари,   негадир   Ҳайрат   девонининг
мавжудлиги ҳақида сўз юритмаган.
Муҳаммадсиддиқ   Ҳайрат   девонида   шеъриятнинг   бошқа   жанрига
қараганда ғазал кўпроқ мавқе ва таъсирга эга.
  Ғазал   –   адабиётнинг   мустақил   жанри   сифатида   тожик   адабиёти
тарихининг   ушбу   босқичида   алоҳида   ўрин   ва   эътиборга   эга.   Ғазал
байтларининг   сони   мазмунига   қараб   турличадир   Қори   Раҳматулло   Возеҳ,
Шамсиддин   Шоҳин,   Aбдулқодирхўжа   Савдо,   Муҳаммадсиддиқ   Ҳайрат,
Ҳамди,   Садриддин   Aйний,   Aжзий,   Васлий   Самарқандий,   Тошхўжа   Асирий
Х жандий   каби   сўз   нотиқларининг   ишқ   ва   муҳаббат,   айрилиқ   ва   висол,ӯ
куйиниш   ва   обтоб   топиш,   замон   зиддиятларининг   ифодаси   сифатида
қўлланилган.   Шуни   таъкидлаш   керакки,   мазкур   давр   адабиётидаги   етакчи
йўналишларнинг   байроқдори   бўлган   ушбу   шоирларнинг   ғазалларида
72 ижтимоий мазмун, ишқ ва ҳаётдан шикоят оҳанглари тобора кучайиб борди
ва   бу   жанрда   услуб   жиҳатидан   сезиларли   ўзгаришлар   ва   янгиликлар   юз
берди.
Aгар   анъанавий   ғазал   муҳаббатни,   ошиқнинг   гўзаллигини,   ишқ
дардини,   ошиқнинг   орзу   ва   интилишларини   тасвирлаш   учун   унинг
мазмунидаги   ифода   ва   ўзига   хос   хусусиятларга   асосланган   бўлса,
маърифатпарварлик   адабиётининг   ғазали   янги   мафкуравий   масъулиятни   ўз
зиммасига олади. Унинг асосий мавзуси фақат севгини тараннум этиш эмас,
балки   ижтимоий   ҳаётнинг   энг   долзарб   муаммолари   -   маърифатпарварлик
ғояси   эди.   Худди   шу   нарса,   яъни   янги   мавзу   ғазалнинг   мазмуни   ва   шакли
элементларида  ўзгариш юзага келишини тақозо қиларди. Шу сабабли,  ушбу
атамани   тарихий   категория   сифатида   англаши   учун   йигирманчи   асрнинг
бошларидаги маърифатпарварлик адабиётидаги ғазал жанрининг баъзи ўзига
хос   жиҳатлари   ҳақида   тўхталиш   мақсадга   мувофиқдир.   Бошқача   қилиб
айтганда,   ушбу   жанрнинг   ўзгариши   ва   тадрижий   ривожланиши
(эволюцияси)ни   Муҳаммадсиддиқ   Ҳайрат   Бухорийнинг   ижодий   парвозига
мурожаат орқали аниқлаш мумкин.
Юқорида   таъкидлаб   ўтилганидек,   ғазал   жанрининг   асосий
ривожланиши   (эволюцияси)   ва   янгиланиши   хусусиятларини   Шарифжон
Махдум   Садри   Зиё,   Aжзий,   Садриддин   Aйний,   Aбдуррауф   Фитрат,   Ҳожи
Муин,   Aҳмаджон   Ҳамдий,   Муҳаммадсиддиқ   Ҳайрат,   Тошхўжа   Aсирий
Х жандий,   Нақибхон   Туғрал   Аҳрорий,   Васлий   Самарқандий   ва   Иброҳимӯ
Журъат   каби   шоирлар   номи   билан   узвий   боғлиқдир.   Йигирманчи   аср
бошларидаги ғазаллар ва мумтоз адабиёт ғазаллари ўртасидаги фарқ, аввало,
мазмуни,   мавзуси,   ғояси,   тавсифи   ва   нутқ   услуби   ҳамда   унинг   тузилишида
намоён   бўлади.   Маърифатпарварлар   асосан   замонавий   илғор   ғоялар   ва
ҳаётнинг   янги   ғояларини   анъанавий   классик   жанрлар   кўринишида   ифода
этдилар.   Чунки   ушбу   ғояларнинг   асосий   тарғиботчиси,   эълон   қилиш   ва
тарғиб   қилишнинг   озод   минбари,   бадиий   адабиёт   эди.   Шунинг   учун
маърифатпарварлик ғоясининг асл моҳияти ва мақсадини ривожлантириш ва
73 кенгайтиришда,   адабиётда   янги   ижтимоий   мазмунларни   асосий   восита
сифатида тарғиб қилиш учун ўчмас нақшга эга эди.
Муҳаммадсиддиқ   Ҳайрат   “ Ашъори   мунтахаб ”   ( “ Сайланма
шеърлар ” )ининг   тузилиш   ва   мазмунига   кўра,   шоирнинг   шеърлари   ичида
маъно   ва   мазмун,   ҳамда   миқдор   жиҳатидан   ғазал   ниҳоятда   катта   ўрин
эгаллаган.   Шоир   девонида   тахминан   85   та   ғазал   келтирилган   бўлиб,   бу
кўрсаткич   бошқа   жанрларга   кўра   ортиқроқ.   Бу   даврдаги   ғазалиёт   мавзусига
хос   бўлган   хусусиятлардан   бири   тасвир   (образ),   ҳиндий   услубидаги   сўз
санъатига   ёндашиш   кўпроқ   кузатилади.   Аммо   улар   тўлиқ   ҳиндий   услубига
тақлид   қилмасдан,   форсий   адабиётининг   буюклари:   Ҳофиз,   Жомий   ва
Навоий   услуб   ва   йўналишларига   таважжуҳ   зоҳир   этиб,   ғазалда   кўпроқ   улар
ижоди изидан борганлар.   Шу сабабдан, бу ғазалиёт ҳиндий услуб ва ироқий
услубнинг   ривожланиши   ва   унинг   структурасини   аниқлашда   муносиб
имконият   яратади.   Тазкира   ва   баёзларда   бошқа   жанрларга   нисбатан
Муҳаммадсиддиқи Ҳайрат ғазалларининг намуналари кўпроқ ёзилган бўлиб,
тазкиранавислар ва тадқиқотчиларнинг эътиборини ўзига тортган. 
Муҳаммадсиддиқ  Ҳайрат ғазалларининг  асосий мавзуси  севги, ишқ ва
ошиқлик,   инсоннинг   ички   туйғуси   ва   ҳиссиётлари,   садоқат   ва   муҳаббатга
тўлган   қалблар   садоси,   садоқат   ва   самимийлик   ва   бошқалар   ҳисобланади.
Хусусан, унинг ғазаллари бу жиҳатдан кўпроқ устунликка эга.
Ушбу   ғазал   мазмун   ва   таркибий   хусусиятлари   нуқтаи   назаридан   ҳар
жиҳатдан:   янги   мазмун   яратиш,   образ,   нозик   сўз   ва   ибораларни   танлаш,
маънавий ва оғзаки санъат билан ишлаш маҳорати ва бошқалар хусусиятлари
билан эътиборлидир.
  Масалан,   биз   Муҳаммадсиддиқ   Ҳайратнинг   ғазалларидан   бирига
эътибор қаратамиз:
Чашм андозам, ки он гулпираҳан ёдам кунад,
Гўш як дам аз тараҳҳум сўи фарёдам кунад.
Чанд бошам аз фироқаш банда бо оҳу фиғон,
Кош сўям як назар он сарви озодам кунад.
74 З-он лаби ширинлабе ширин нашуд, охир маро,
Ҳамнишини кўҳи ғам монанди Фарҳодам кунад.
Хоки раҳ гардидаам боре ба роҳи тавсанаш,
Як нигаҳ аз лутф ё якбора барбодам кунад.
Абрўяш тири ғазаб ҳар лаҳза бар дил мезанад,
Наргиси масташ ба  ҷ он сад фитна э ҷ одам кунад.
Заҳр менўшам зи  оми дида аз саҳбои ашк,ҷ
Шоядам  ҷ оми май он маҳ нўш бар ёдам кунад.
Зору маҳ уру ҳазинам, Ҳайрат, аз ҳи рони ў,	
ҷ ҷ
Бар умед он маҳ зи васли хеш дилшодам кунад  [43, 136] .
Юқоридаги   ғазалда   Муҳаммадсиддиқ   Ҳайратнинг   туғма   истеъдоди,
унинг ғазалнавислик маҳорати, мустаҳкам билими, кенг дунёқараши ва шоир
тилининг   равонлиги   кўпроқ   кузатилади:   “ чашм   андохтан”   –   ( назар   солиш)
кўз юритиш, ўйлаш – киноя, “ ба умед будан ва гулпираҳан” ( умид ва гулдан
куйлаги бўлган маъшуқа) – истиора , чунки ўхшатадиган эмас, ўхшатувчидан
эслатилган.   “ Гўш   сўйи   фарёд   кардан”   (ошиқ   дарду   фиғонини   тинглаш)   -
бировни   тинглаш;   “ ҳамнишини   кўҳи   ғам   будан”   ( қайғу   тоғи   билан   бирга
бўлиш); - қайғуга ҳамдам бўлиш; қош - ғазаб ўқлари ва бошқалар... Юқорида
келтирган   ғазал   мавзуси   жиҳатидан   ишқий   хусусиятга   эга   бўлиб,   шоирнинг
мақсади маъшуқа ҳажридан, айрилиқ ва узоқликдан шикоят қилишдир. Ошиқ
висолни   орзу   қилади,   аммо   севиклиси   қаҳру   ғазабланган   ҳолатида
тасвирланган.
  Ғазал   содда   радифга   эга   бўлиб,   “кунад”   сўзи   радиф   вазифасида
қўлланилган.   Радиф   фақат   маънонинг   таъкидлашдан   иборат   бўлмасдан,
кўпроқ   ғоявий   мазмун   юкини   тортади.   Ғазалдаги   “ ёдам ” ,   “ фарёдам ” ,
“ озодам ” ,  “ Фарҳодам ” ,  “ бодам ” ,  “ э одам	
ҷ ” ,  “ ёдам ” ,  “ дилшодам ” сўзлар қофия
сифатида жозиб ва муносиб ҳолда назм тизмасига тортилган . Қофия турлари
жиҳатидан   мазкур   ғазал   қофиялари   мутлақ   бўлиб,   ровийдан   сўнг   “д”
қофиянинг   бошқа   унсури   сифатида   келган.   Бундай   қофияни   ишлатишдан
шоирнинг   мақсади,   юз   берган   ҳодисанинг   баёнини   ифодалашдир.   Ғазални
75 ёзиш   вақтида   шоир   аруз   илмининг   рамал   баҳридан   фойдаланган   бўлиб,
мазкур   ғазал   рамал   баҳрининг   мусамаани   маҳзуф   вазнида   ижод   қилинган.
Ҳосил қилинган вазннинг афоили  қуйидагича: 
V   –   –   /   –   V   –   –   /   –   V   –   –   /   –   V   –) V   –   –   /   –   V   –   –   /   –   V   –   –   /   –   V   –
фоъилотун, фоъилотун, фоъилотун, фоъилун тарздаги рукндадир. 
Юқорида   келтирилган   ғазал   Муҳаммаддсидиқ   Ҳайрат   шеърлари
шоирлик   санъати   ва   бадиий   маҳорат   жиҳатдан   ноёб   ва   илғор   ғояларга   бой
эканлигидан далолат беради. Мазкур таъсир ва Муҳаммадсиддиқ Ҳайратнинг
нуфузи   ҳамма   нарсадан   олдин   унинг   ижодиётидаги   юксак   мазмун   ва   энг
яхши бадиият билан боғлиқдир.  
Муҳаммадсиддиқ   Ҳайратнинг   ғазалнавислари   анча   қўли   баландлиги
эътирофга   лойиқ.   Бошқача   қилиб   айтганда,   шоирнинг   ранг-баранг   ва
самимий фикрларини ғазал  тарзида  ифодалаши мустақил усул ҳисобланади.
Шоир ғазалларининг мазмунини мумтоз адабиётимизнинг - севги, муҳаббат,
ҳолат тасвири, табиат гўзаллигининг мадҳи, панд-насиҳат, ахлоқ ва ҳаётнинг
ноқулай муҳитидан шикоят кабилар ташкил этади.
Бу   даврда   яшаган   кўп   шоирлар,   жумладан:   Ҳожи   Қанд   Самарқандий,
Кошиф   Х жандий,   Таҳсин   Бухорий,   Мирзо   Ҳоди   Самарқандий,   Писандииӯ
Самарқандий ва бошқалар ўзларидан девон мерос қолдирганлар.  
Афсуски,   бу   сўз   усталарининг   девонлари   ўз   муаллифларига   нисбатан
камроқ   умр   кўрган,   энди   кутубхоналарда   сақланиб   қолган   ёзма   ва   нашр
қилинган   нусхалардан   бошқа,   улар   на   фақат   ўқувчилар   ва   тадқиқотчилар
назаридан   четда   қолган,   улардан   асар   ҳам   кўринмайди.   Аммо
Муҳаммадсиддиқ   Ҳайрат   девонининг   ҳукми   ва   тақдири   бошқа   ҳол   ва
кайфиятга   эга.   Гарчи   унинг   адабий   мероси   машаққатли   ҳаёт   ва   қисқа   умр
кўрганлиги   сабабли   баёзу   тазкираларда   келтирилган   пароканда   шеърлар
асосида   ниҳоятда   кам   қўлга   етиб   келган   бўлсада,   аммо   Ҳайрат   ўзидан
адабиётда қимматга арзигулик мерос қолдирди.  
76 Шу   жиҳатдан,   айтиш   жоизки,   XIX   аср   охири   ва   XX   аср   бошидаги
адабиётнинг  ноаниқ жабҳаларини, Муҳаммадсиддиқ  Ҳайрат асарлари, ҳаёти
ва тадқиқотисиз тасаввур қилиб бўлмайди.   
Бунинг   сабаби,   ҳаммасидан   олдин,   Муҳаммадсиддиқ   Ҳайрат
ижодининг юқори мазмун ва юксак бадииятига боғлиқдир.
Қасида.   Тожик   адабиётшунос   олими   Р.   Ҳодизоданинг   таъкидлашича,
қасида   жанри   бу   даврда   ҳам   шакл,   ҳамда   мазмун   жиҳатидан   қаттиқ
таназзулга   юз   тутган   эди   [135,   70].   Зиддиятли   ва   номуносиб   муҳит   қасида
ижодида   ўз   таъсирини   ўтказиб,   қасиданинг   бадиий   заифлик,   пуч   мазмун   ва
мавзусизлик   шаклига   мувофиқ   бўларди.   Бу   давр   шоирларининг   аксарият
қасидалари   амиру   сарой   аҳлининг   тавсиф   (мадҳи)   ва   зикрига   бағишлаб
битилган,   бошқа   бир   қисми   ҳасбуҳол   (таржимаи   ҳолга   оид)   қасидалар   ва
амалдорлар танқиди, тузумга нисбатан эътироз ва амирликнинг идора қилиш
тартиби мавзусига бағишланган. 
Aммо Муҳаммадсиддиқ Ҳайрат қасидалари замирида Қори Раҳматулло
Возеҳ,   Шамсиддин   Шоҳин   ва   Аҳмад   Донишнинг   қасидаларига   ўхшаш
ижтимоий   ҳаётнинг   тасвири   ва   Бухоро   амирлигининг   сиёсати,
маърифатпарварлик   йўналиши   ва   жадидчилик   ғоялари   ҳам   назарга
ташланади. 
Бундан ташқари, Муҳаммадсиддиқ Ҳайрат   “Шабе бе мўнису бе ёру бе
ҳамдам”   ( "Тун   сирдошсизу   ёрсиз   ва   ҳамдамсиз")   мисраси   билан
бошланадиган   қасидаларидан   бирида,   шоир   ҳаётнинг   баъзи
нотекисликларининг   тафсилотини   баён   қилган.   Р.Ҳодизоданинг   сўзларига
кўра,   бу   шеър   Ҳайрат   девонида   қасида   сифатида   келтирилган   бўлиб,   котиб
унга   шундай   мавзу   қўйган:   "Бу   қасида   ҳам   тўлиқ   эмас,   нима   назарда
кузатилган бўлса, ёзилди". Шеър ҳошиясида эса, у шундай қўшимча қилган:
"Бу   қасиданинг   вазни   ҳазажи   мусаммани   солим   баҳрида   бўлиб,   олти
маротаба мафоилун рукни келади”... [43, 237].
  Ушбу   шеър   тўлиқ   бўлмаса-да,   катта   бир   парчадан   иборат   бўлиб,
Муҳаммадсиддиқ   Ҳайрат   унда   ўзининг   оғир   ва   аянчли   аҳволидан   шикоят
77 қилган.   Шу   сабабли   ҳам,   уни   Ҳайратнинг   “Ашъори   мунтахаб”   ( "Сайланма
шеърлар") девонидаги лирик ғазаллар таркибига киритган.
Масалан: 
Шабе бемўнису беёру беҳамдам,
Ба эҳзонхонаи худ бо ҳазорон ғам,
Нишаста, дар ба рўи ғайр барбаста,
Равон буд  зи дил оҳу зи дида нам.ӣ
Зи  аври осмон в-аз гардиши даврон	
ҷ
Забон гарми шикоят будиву дил ҳам.
Яке аз роздорон ҳалқа бар дар зад,
Расидам, бор додам, шуд дарун хуррам.
Нишаст аз баъди роҳу расми дил ў ,	
ҷ ӣ
Лаол  рехт аз нутқи гуҳартавъам.	
ӣ
Ч  гуфто? Гуфт: Эй оне, ки гардид ,	
ӣ ӣ
Ба истеҳқоқ иқлими суханро  ам.	
Ҷ
Раво бошад дар ин кулфатсаро танҳо
Ту  будан ба сад дарду меҳан дар ҳам...	
ӣ 43, 127-128 ) .
Мисол   сифатида   келтирилган   намун адан   кўриниб   турибдики,   унда
норозилик   оҳанглари,   замон   аҳволининг   бузилганлиги   ҳақидаги   шикоят
ҳамда  Ҳайрат ҳаётининг оғир  лаҳзалари баён қилинган. 
Қитъа.   Таъкидланганидек,   Муҳаммадсидди қ   Ҳайратнинг   “ Ашъори
мунтахаб ”   ( “ Сайланма   шеърлари ”) ида   ғазал,   қасида   ва   мухаммасдан
ташқари,   маснавий,   рубоий,   фард,   мусаддас,   тарихий   қитъалар,   таркиббанд
кузатилади.   Қитъа   ҳам   Ҳайрат   девони   таркибидаги   асосий   жанрлардан
бўлиб,   унинг   т ў пламдаги   сони   34   тани   231   байт   ташкил   қилади.
Фикримизнинг   тасдиғи   учун   унинг   қитъаларидан   бир   нечта   намуналар
келтирамиз.   Қитъа   жанри   кўпроқ   тарихий   мавзуларни   қамраб   олиб,   унга
“ Аҳмад   Дониш   вафотига “   (2та),   “ Туғрал   Самарқандийга   бағишлов “   (2та),
“ Рустамчанинг   қатл   этилишига   оид   қитъа ” ,   “ Насаф   вилоятида   мажлис
ҳикояси ” ,   “ Саромос   (бош   шамоллаш   натижасида   шишилиш   касаллиги
78 (минингит) бўлиш ҳикояси ”  ва ҳоказолар мансубдир. Аҳмад Дониш вафотига
бағишлаб   ёзилган   қитъа   Садриддин   Айнийнинг   “ Эсдаликлар »   асарида
келтирилмаган.   Садриддин   Айнийнинг   мулоҳазасига   кўра ,   Ҳайрат   уш бу
қитъани   “ Наводир   ул-вақоеъ ”   билан   танишганидан   сўнг,   Аҳмад   Дониш
вафотидан   уч-тўрт   йил   ўтгандан   кейин   ёзган.   Шеърнинг   охирги   мисрасида
қўштирноқ   ичида   Аҳмад   Дониш   вафот   этган   йили   (1314ҳ.қ.   1897м.   йил)га
мутаносиб келтирилган.
Жумладан: 
Кардам суол соли вафоташ зи Пири Ақл:
-  “ Гўё бирафт равнақи илми ну ум!ҷ ”  - гуфт [43, 144].
Ёки, у бошқа бир қитъада шундай ёзган:
Оҳ аз  аҳон, эй дўстон, Мир Аҳмади Ўроқ рафт,	
ҷ
Он к-ў ба анвои ҳунар фикраш ҳамебишкофт мў.
Буд ў муна им бегумон, буд ў муҳандис бил-аён,	
ҷҷ
Карда ба таслимаш равон гарданфарозон сар фурў.
Сури маъни чун камоли ў бубин таърихи ў:
Бо як ҳазору сесаду бо чордаҳ рафт, оҳ, ў [43,145].
 “ Салоҳиддин ба ҳангоми сабо бо доғи ҳасрат рафт ” (“ Салоҳиддин сабо
ва қтида   ҳасрат   доғи-ла   кетди”)   мисраси   билан   бошланадиган,   бошқа   бир
қитъаси Садриддин Айний ва Муҳаммадсиддиқ Ҳайратнинг ёш дўстларидан
бирининг   вафотига   марсия   айтилган.   “ Эсдаликлар ” да   Салоҳиддин   ва   унинг
акаси Насриддининг зикри ҳақида сўз бориб, муаллиф маълумотига биноан,
Айний   ва   Ҳайратга   нисбатан   Салоҳиддин   анча   ёшроқ   эди,   у   Садриддин
Айний олдида таълим олар эди ва ўн олти ёшида вабо касаллиги натижасида
вафот   этган.   Шу   муносабат   туфайли   Ҳайрат   унинг   вафотига   бағишлаб
марсия ёзган [13, 312-315]. 
“Бигў:   баъд   аз   “ҳумуми   оҳу   фиғону   нола”   таърихаш   ( Aйтинг:   унинг
тарихи   “ оҳу   фиғону   нола   овози"   кейин).   Ушбу   мисрада   Салоҳиддиннинг
вафот   этган   куни,   яъни   милодий   1314/1897   йил,   "ҳумум   оҳу   фиғону   нола"
сўзлари билан берилган.
79 Садриддин   Айний   ўзининг   “ Эсдаликлар ” ида   “ Рустамчани   фожиавий
қатл   этилиши,   Махдум   Гов   ва   Пиракнинг   вафоти ”   мавзуси   остида
“ Рустамчанинг қатл этилиши тарихи ҳақида қитъа ”   ни батафсил баён қилган
[13, 5-527].
Қитъанинг   мазмун   ва   моҳиятидан   келиб   чиқадики,   Рустамча   Махдум
Гов шогирдларидан бўлиб, кураш маъракаларида Файзобод саёҳатига чиқиб,
қудратли   полвон   Азим   Деҳчагини   е рга   йиқитади.   Азим   Деҳчагий   бундай
шармандалик   ва   мағлубиятга   чидамасдан,   ўзини   орқага   тортади.   Садриддин
Айний   ва   Муҳаммадсиддиқ   Ҳайрат   шу   йўлда   унинг   изидан   бориб,   зудлик
билан мажруҳ (жароҳатланган киши)нинг олдига борадилар. Рустамча  “ Сени
ким   урди ?”   деган   саволга   фақат   “ Азими   Деҳчаг   бо   корд   задӣ ”   ( “ Азим
Деҳчагий пичоқ билан урди! ” ) жавоби билан бирга, бир маротаба  “ вой! ”  деб,
улар қўлларида жон беради. 
Муҳаммадсиддиқ   Ҳайрат   бу   қонли   фожиадан   таъсирланиб,   мазкур
қитъани ижод қилган ва мақтул (қатл этилган киши)нинг  “ Азими Деҳчаг  бо	
ӣ
корд зад, воҳ! ” ( “ Азими Деҳчагий  пичоқ билан урди, воҳ! ” ) деган ўз сўзлари
билан   унинг   1318   ҳ.қ.   /1900   м.   йилида   қатл   этилганлиги   тарихини
тасвирлаган.
“ Насаф   вилоятидаги   бир   мажлис   ҳикояси ”   шоирнинг   Насаф   вилояти
(ҳозирги Қарши шаҳри) даги сафари ва саёҳати таассуротининг тасвиридир.
Бу   қитъа,   Муҳаммадсиддиқ   Ҳайратнинг   табъу   завқига   мос   бўлмаган   бир
ижодий   кечанинг   ҳажвига   бағишлаб   ёзилган.   Шунга   ўхшаш,   китобда   бир
неча тарих  қитъалари келтирилган  бўлиб, улар шоирнинг  вафот этган  йили,
ҳамда ҳаётини лав ҳ аларини аниқлаш учун муҳим аҳамиятга эга. 
Мухаммас .   Муҳаммадсиддиқ   Ҳайратнинг   “Ашъори   мунтахаб”
(“Сайланма шеърлари”)да мухаммас жанри ғазалдан кейинги ўринни эгаллаб,
жами   тўққизта   мухаммасдан   иборат.   Мазкур   мухаммаслар   Бедил   Де ҳ лавий,
Пари Ҳисорий, Оят, Гавҳарий ва Исмат Бухорий ғазалига  иккита мухаммас,
Шараф,   Яғмо   ғазалига   боғлаган   ҳамда   битта   эркин   мухаммас   келтирилган.
Муҳаммадсиддиқ   Ҳайратнинг   назирачи   шоир   эканлиги,   ҳамма   нарсадан
80 олдин   унинг   сўз   санъати   усталарининг   ғазалларига   боғлаган
мухаммасларидан   аниқ   кузатилади.   Бу   табиий   ҳол   бўлиб,   Ҳайрат   бу   йўлда
ички   лирик   кечинмаларини   ифодалашдан   кўра,   ўз   шеъриятининг   ҳунар   ва
жозибасини   кўрсатишга   ҳаракат   қилган.   Шу   жиҳатдан,   унинг   лирик
назмининг   мазмун   -   моҳияти   бошқа   шоир   ғазалининг   мазмуни   билан
моҳиятан   тўлиқ   бўлиб   қолган.   Натижада,   ҳар   бир   мухаммасда,   на   фақат
шоирнинг ижодий тимсоли, балки қандай даражада у ёки бу услубга тақлид
қилиш қобилиятига эгалиги намоён бўлади, холос.
Муҳаммадсиддиқ Ҳайратнинг ижодий услуби ва йўналишини аниқлаш
ҳамда   ушбу   хусусда   мулоҳаза   юритиш,   унинг   тақлид   юзасидан   ёзган
шеърлари ва мухаммаслари асосида эмас, балки шу даврдаги шеъриятда янги
рух бағишлаган лирикаси асосида таҳлил қилиш, эътибор марказида бўлмоғи
зарур.   Унутмаслик   лозимки,   Муҳаммадсиддиқ   Ҳайрат   девони   унинг
вафотидан сўнг Абдулвоҳид Мунзим ва Садриддин Айний томонидан девон
шаклида   тўплаган.   Тузувчилар   Муҳаммадсиддиқ   Ҳайратга   нисбатан   бўлган
дўстлик ва садоқатлари туфайли, шоирнинг ёзув дафтарида ёзиб қолдирилган
шеърларини,   унинг   девонига   киритганлар.   Агарда   Муҳаммадсиддиқ
Ҳайратнинг   ўзи   томонидан   шеърий   девонини   тузиш   имконияти   насиб
этганда эди, эҳтимол у бўшроқ шеърларини мажмуасидан чиқариб ташлаган
бўлар эди. 
Рубоий.   Бу даврдаги энг маълум (ва маъмул) адабий жанрлардан бири
рубоий   бўлиб,   шоирлар   мазкур   турга   мансуб   бўлган   шеърларни   куйлашда
махсус   таважжуҳ   зо ҳ ир   этганлар.   Муҳаммадсиддиқ   Ҳайратнинг   “Ашъори
мунтахаб”   (“Сайланма   шеърлари”)да   ҳаммаси   бўлиб,   14   та   рубоий
келтирилган.  Форс  -  тожик  адабиёти  тарихида   рубоий  жанри  ишқу  ошиқ  ва
фалсафий   фикрларни   ифодалашда   кўп   қўлланиларди.   Аммо
Муҳаммадсиддиқ   Ҳайратнинг   рубоийлари   кўпроқ   ҳижрон   (айрилиқ),
замондан   шикоят,   маъшуқа   жамолининг   тавсифи   ва   ишқу   муҳаббат
тараннуми ҳақида ёзилган. 
81 Муҳаммадсиддиқ   Ҳайратнинг   “Ашъори   мунтахаб”   (“Сайланма
шеърлар”)ида “Рубоий дар таърихи вафоти Қори Каромати Дилкаш” (“Қори
Каромат Дилкаш вафоти тарихига оид рубоий”) номи билан келтирилган бир
рубоийси, мазкур шоир вафоти тарихининг сабабини баён этган. “Эй толеам
аз талъати рўят фирўз” (“ Эй  толеим сенинг юзинг талъатидан ёруғ » ) мисраси
билан   бошланадиган   бошқа   бир   рубоийси   Садриддин   Айнийнинг   “Тожик
адабиётининг   намунаси”   ҳамда   “Эсдаликлар”ида   келтирилган.
“Эсдаликлар”ида  мазкур рубоий ёзилишининг воқиаси  эътиборга  моликдир.
Баҳор   фаслининг   бир   кунида   Садриддин   Айний   ва   Ҳайрат   Файзобод
саёҳатига   борадилар.   Кураш   маъракасининг   тугаганидан   кейин   улар
Файзобод   хонақоҳининг   ичини   кўришга   борганлар.   Хонақоҳ   деворига   ҳар
ким билиб билмасдан ўзларидан ёки ўтмиш шоирларининг шеърларидан хато
ва нуқсонли намуналар ёзганлар. 
Устоз   Садриддин   Айнийнинг   ёзишича:   “Ушбу   битикни   бошидан
охиргача кўриб чиққанимиздан сўнг Ҳайрат деди:
-   Кураш   маъракасидан   чиқиб   кетганимиздан   сўнг   бу   ерга
келганимизгача,   баҳор   мавзусига   оид   бир   рубоий   менинг   хотирамга   келди,
мен  уни  шу  ерда   ёзишни  хоҳлайман,  токи  бирон   бир  саводли  киши  бу  ерда
келиб, мазкур рубоийни ўқиб кўнгли хушҳол бўлсин.
Бу   сўзларни   айтганидан   сўнг   у,   ҳовли   саҳнасига   чиқиб   самоворчилар
самоворни қайнатадиган жойга бориб, бир парча кўмирни топиб олиб келди
ва   хонақоҳнинг   гаж   билан   тайёрлаган   оқ   деворида,   ҳали   у   ерда   бир   нарса
ёзилган   эди,   ўзига   маъқул   кўриб,   қуйидаги   мисралар   билан   бошланадиган
рубоийни ёзди:  
Эй толеам аз талъати рўят фирўз,
Ҳар рўзи ман аз баҳри висолат Наврўз.
Бо ёди ту овони ман, овони шабоб,
Бе рўи ту айёми ман, айёми а уз ҷ [13, 200].
Муҳаммадсиддиқ   Ҳайратнинг   бошқа   бир   рубоийси   “Бемеҳрии   дилбар
аст,   ё   гардиши   гар?!”   (“Дилбарнинг   меҳрсизлигидандир,   ёки   гар   (қўтир-
82 фалак)   нинг   ҳаракатидан?!”   мисраси   билан   бошланиб,   у   Хожа   Муставфий
рубоийсига   тақлид   ҳолида   ёзилганлиги,   унинг   мазкур   шоир   шеърларига
бўлган чексиз шавқ ва муҳаббатининг ёрқин далилидир [1 5, 188].
Муҳаммадсиддиқ   Ҳайрат   аруз   илмининг   нозиклиги   ва   қонун-
қоидаларидан   яхши   хабардор   бўлиб,   Устоз   Айний   бу   борада   ўз   асарларида
ишоралар қилган. Шоир ўзининг биринчи мисраси аруз илми атамаси билан
ёзилган   бир   рубоийсида,   айтмоқчи   бўлганки:   “менинг   талабимнинг   асли
моҳияти   сенинг   вафосизлигинингдан   бузилди,   ўзга   шакл   (сурат)   олди”.
Мисол тариқасида, эътибор берамиз:
Эй аз ту афоили талаб хабн шуда,
Савдои дилу дин ба ғамат ғабн шуда.
Мурдам зи табассум, маро зинда намой,
Эй ноиби эъ ози Масеҳ, айн шуда [43, 201].ҷ
Афоил   -   арўзнинг   аслий   рукнларидан   бўлиб,   унинг   таъсир   воситаси
билан   зиҳофлар   -   аслий   рукнларнинг   янги   шакллари   юзага   келади.   Хабн   -
аслий   рукнлардан   зиҳофларни   яратиш   шаклидан   биридир.   Зиҳофларининг
бундай гуруҳлари аслий рукнларнинг бузилишидан сўнг юзага келиб, махбун
дейилади: масалан: фоилундан фаилун, фоилотундан фаилотун ва ҳо казо.
Эй он ки ба дарди дили ман дармон ,	
ӣ
Васлат ҳамаро расидаву дар мо не,
Дар базми рақиб агар қадам дар мон ,
ӣ
Чун ман биравам,ту берун аз дар мон .
ӣ
Бу   рубоий   тажнис   санъати   асосида:   дармон   (дармонсан),   дар   мон   не	
ӣ
(менда   йўқ),   берун   аз   -   дар   мон   (эшикдан   ташқарида   қоласан)   ёзилган	
ӣ
бўлиб,   “Тожик   адабиётининг   намунаси”да   “Тажнис   санъатида   ёзилган
рубоий” (“ Рубо  дар санъати  инос”) сарлавҳаси билан келтирилган [15,188].	
ӣ ҷ
Муҳаммадсиддиқ Ҳайратнинг “Сайланма шеърлар”ида тўпланган рубоийлар
ижтимоий   ва   умумий   хусусиятларни   ўзида   мужассам   этиб,   шу   даврдаги
Бухоро адабий муҳитининг айни талаб ва тақозосини ифодалайди.
83 Таркиббанд.   Муҳаммадсиддиқ   Ҳайратнинг   « Ашъори   мунтахаб »
( « Сайланма   шеърлари » )   да   битта   таркиббанд   жанрида   ёзилган   шеъри
кузатиладики,   у   5   банд   ва   44   байтдан   иборат.   Мазкур   таркиббанднинг
иккинчи банди байти восиласиз (восила байтисиз):
“ Гар бар сари чашми ман нишин , ӣ
Нозат бикашам, ки нозанин ” 	
ӣ [43, 204].  
Маснавий.   Маснавий   ҳам   маълум   бўлган   шеърий   шакллардан   бири
бўлиб, Муҳаммадсиддиқ Ҳайратнинг  « Сайланма шеърлари » да фақат биргина
« Маснавии   Саёҳати   Фарғона »   ( « Фарғона   саёҳати   ҳақида   маснавий » )   асари
жой олган, мазкур саёҳатнинг тарихи 1318 ҳ.қ. (1900 м) йилига тўғри келади.
Мазкур   маснавий   107   байтдан   иборат   бўлиб,   унда   шоирнинг   Фарғона
вилоятига   сафарининг   баёни   ҳамда   шу   даврнинг   аҳволи   ҳақида   сўз
юритилади.   Муҳаммадсиддиқ   Ҳайрат   бу   саёҳатда   ўз   дўстларининг   талаб   ва
ташвиқотига   мувофиқ,   замон   аҳволи   ҳамда,   ўзининг   соғлигини   яхшилаш
тўғрисида маълумот берган. 
Ҳажв  ва мутойиба.   Муҳаммадсиддиқ  Ҳайрат ижодида, унинг ҳажвий
шеърлари   инсон   шавқ   -   завқи   ҳамда   эътиборини   ўзига   кўпроқ   тортади.
Муҳаммадсиддиқ   Ҳайратнинг   « Сайланма   шеърлари » да   алоҳида   мавзу
асосида шоирнинг ҳажвий шеърлари тўпланган бўлиб, улар ўзига хос бадиий
услубда   ижод   қилинган.   Шоир   мазкур   ҳажвий   шеърларида   ўз   замонасидаги
катта   ва   кичикларнинг   айб   ва   нуқсонларини   аччиқ   ҳажвий   шеърлари,   ҳатто
ўта   қаттиқ   ва   қўпол   сўзлар   билан   танқид   остига   олади.   Унда   жамият
табақасининг турли хил вакиллари ҳамда аниқ шахсларнинг ёвуз феъл атвори
ўз   ифодасини   топган.   Масалан,   Муҳаммадсиддиқ   Ҳайратнинг   ҳажвий
шеърлари қаторига, унинг  « Дар ҳа ви Мир - Ҳикмат ва Мир - Муҳиддин ном
ҷ
саррофон »   ( « Мир   Ҳикмат   ва   Мир   Муҳидддин   номли   саррофлар   ҳажвига
оид ») ,  « Боз дар ҳа ви саррофони мазкур ба равияи Хо а Аҳмад Ясав	
ҷ ҷ ӣ »  ( « Яна
Хожа   Аҳмад   Яссавий   йўналишидаги   мазкур   саррофлар   (пулни   бошқасига
алмаштирувчи,   қалбаки   пулни   ҳақиқий   пулдан   ажратадиган   киши,
84 нархловчи) ҳажви тўғрисида »)  ва бир нечта бошқа шеърлари киритилган [43,
207-216].
Тугалланмаган   шеърлар   ва   тарқоқ   байтлар.   Муҳаммадсиддиқ
Ҳайратнинг   « Сайланма   шеърлари »да   тугалланмаган   ва   пароканда   шеърлари
фасли   алоҳида   ажратилган   бўлиб,   унда   « Қасидаи   баҳория »   ( « Баҳор
қасидаси » )   дан   9   байт   келтирилган.   Китобнинг   тартибга   келтирувчи   ва
тузувчиси   Расул   Ҳодизоданинг   маълумотига   биноан,   тузувчи   унинг
ҳошиясида   « Мазкур   баҳория   қасидаси   тугалланмаган   шеър   бўлиб,   ундаги
назарда   кўринган   нарса   ёзиб   қолдирилди »   деган   сўз   келтирилган   [5,   217].
Шоирнинг   « Доштам   дирўз   бар   сар   ҳуш,   ёри   ман   гирифт »   ( « Ўтган   куни
бошимда   ҳуш   (ақл)им   бор   эди,   уни   ёрим   олди   (ўғирлади) »   мисраси   билан
бошланадиган бошқа бир шеърида, Муҳаммадсиддиқ Ҳайрат хаттий тажнис
санъатидан   фойдалаган   ва   « ҳуш   -   ёр »   ва   « ҳушёр » , « мурғи   зор »   (зорланган
қуш)   ва   марғзор   (гулзор),   фаръи   ёр   (аслидан   айрилган)   ва   иёр   (тилло   ва
кумушнинг   софлик   даражаси,   сара   пулларни   носара   пуллардан   ажратиш)
деган иборалар араб ёзувида бир хил бўлиб, талаффуз қилишда ҳам унчалик
фарқ   қилинмайди,   биринчи   мисранинг   охирида   келтириб,   иккинчи   мисрада
яна қофия сифатида фойдаланилган. Масалан:
Доштам дирўз бар сар ҳуш - ёри ман гирифт,
Турфа нофаҳмонда ёри ҳушёри ман гирифт.
Ин замон бе обу дон афтода дил чун мурғи зор,
То самуми ҳа р оби марғзори ман гирифт.ҷ
Доштам нақди тавон дар  айб аслу фаръи ёр,	
ҷ
Шўхи айёр он бути комилиёри ман гирифт [43, 222].
Муҳаммадсиддиқ   Ҳайратнинг   тарқоқ   ҳамда   тугалланмаган   шеърлари
мажмуаси 62 байтдан иборат бўлиб, турли мавзулар ва кичик лирик жанрлар
шаклида, қасида, қитъа, фард ва бошқа... шеърий турларда ёзилган. 
Муҳаммадсиддиқ   Ҳайрат   асарлари   ичида   машҳур   ўзбек   шоирларидан
бири   Aҳмад   Яссавий   услубида,   унинг   шеърига   татаббуъ   сифатида   ўзбек
тилида   ёзилган   бир   ҳажвий   шеърни   учратиш   мумкин.   Тожик   адабиёти
85 тарихида   икки   тилда   –   тожик   ва   ўзбек   тилларида   адабий   асарлар   яратиш
азалдан   анъанага   айланган   ва   бу   жараён   икки   халқ   ўртасида   яхши   ва
самарали   адабий   алоқаларни   таъминлаган.   Бундан   ташқари,   тожик   ва   ўзбек
тилида ижод қилувчи ва сўзлашувчилар ўртасидаги муносабатлар икки тилли
адабиёт   тарихида   одатий   анъанадир   ва   бу   икки   халқнинг   адабий   ғояларини
тарғиб қилишда муҳим роль ўйнаган.
  Шуни   таъкидлаш   керакки,   зуллисонайн   анъанасида   ижод   қилган   сўз
санъати усталарининг ғазаллари сўнгги асрлар адабиёти тарихидаги муносиб
ўрин эгаллайди.
Масалан:
Мир-Ҳикмат дер:  “ Арз айлайин, эй ёронлар,
Бул дунёда ҳаводислар кўрдум ман-о.
Қулоғ солинг бул арзима, азиз жонлар,
Кимни кўруб, қаерларда юрдум ман-о.
Асли ўзум асбжаллобни ўғлони ман,
Улуғ-улуғ асбжаллобларни тониман.
Бул фирқани бир тираси, бир сони ман,
Ҳаво бирлон ҳавас сори учтум ман-о.
Сарроф бўлуб бул фирқада ора кирдим,
Ҳар кимсадан танзилий пул олабердим,
Неча кунлар бул пешада даврон сурдим,
Бул жаҳонда ўзум ман деб юрдум ман-о.
Қирқ ёшимда овозамдин жаҳон тўлд ,ӣ
Ғурур ила айшим кўриб фалак кулд ,
ӣ
Ҳоло билман на эрдию нелар бўлд ,
ӣ
Ҳубоб эрдим бу дарёда синдим ман-о [ 3 5 , 214-216 ] .
86 Ушбу   шеър   Муҳаммадсиддиқ   Ҳайратнинг   “Ашъори   мунтахаб”
("Сайланма шеърлар”)ида   “Боз дар ҳа ви саррофони мазкур ба равияи Хо аҷ ҷ
Аҳмад   Яссав ”   (	
ӣ "Яна   Хожа   Aҳмад   Яссавий   услубида   мазкур   пул
айирбошчиларнинг ҳажви ҳақида" номи билан ёзилган. Хожа Aҳмад Яссавий
XI   асрдаги   ўзбек   сўфий   шоирларидан   биридир.   Унинг   катта   ҳажмга   эга
бўлган   ва   шу   вазнда   ёзилган   "Ҳикмати   Хўжа   Aҳмади   Яссавий"   номи   билан
машҳур   бўлган   шеъри   мавжуд.   Aҳмад   Яссавий   ушбу   шеърни   умрининг
охирида   ҳаётий   тажрибаси   натижасида   ёзган.   Шоирнинг   тугалланмаган
шеърлари   ва   тарқоқ   байтларини   ўқиш   ва   англаш   ўқувчига   ҳеч   қандай
қийинчилик туғдирмайди, ҳар бир байтнинг тили аниқ ва тушунарли бўлиб,
ҳар   бир   байт   ўзига   хос   ва   аниқ   маънони   ифода   этади.   Aйтиш   мумкинки,
адабий   хазинамизнинг   катта   қисми   маснавий   ва   қасида,   ғазал,   қитъа,
дубайтий,   рубоий   ва   фарду   байт   жанрларини   ўз   ичига   олади   ва   бу   шеърият
турларини   Aбу   Aбдуллоҳ   Рудакий   асарларидан   то   маърифатпарвар
шоирларининг асарларига қадар кузатиш мумкин.
Ушбу илмий тадқиқотнинг мазкур бўлимини ўрганиш ва таҳлил қилиш
натижасида қуйидагича хулоса қилиш мумкин:
-   Муҳаммадсиддиқ   Ҳайрат   Мовароуннаҳрдаги   Аҳмад   Донишнинг
издоши   ва   унинг   маърифатпарварлик   ғояларини   давом   эттирувчи   ва   янги
фикрловчи   шоир   сифатида   зуҳур   этган   бўлиб,   унинг   ижодида   ғазал,
мухаммас,   қитъалар,   маснавий,   тарих,   муфрадот,   мусаммат   ва   рубоийга
ўхшаш   лирик   жанрларда   қўли   юқори   бўлган,   бу   фикрни   унинг   девонида
мавжуд   бўлган   лирик   жанрлар   тасдиқлайди.   У   ушбу   жанрларга   кўпроқ
эътибор қаратиб, бу йўналишда маълум даражада муваффақият қозонди;
-   Ҳайрат   девонидаги   шеърларнинг   аксарият   қисми   ҳамма   нарсадан
олдин   ижтимоий   тенгсизлик,   сарой   аҳлининг   инсоний   хислатлардан   йироқ
муносабатлари,   давр   ва   замон   амалдорларидан   шикоят,   асоссиз
бечораҳолликдан арзиҳол қилиш муносабатлари ва ҳо казолардан иборат;
- Худди шундай, Муҳаммадсиддиқ Ҳайрат форс - тожик шеъриятининг
турли   хил   жанрларида   ижод   қилишда   ўз   табъини   синаган   бўлиб,   албатта,
87 ғазал   жанрида   муайян   даражада   муваффақиятга   эришган.   Шундай   экан,
таъкидлаш   жоизки,   Муҳаммадсиддиқ   Ҳайратнинг   ҳаёти,   аҳволи   ва
шеъриятининг мазмун - моҳиятини ўрганмасдан ва тадқиқ қилмасдан туриб,
Х I Х   аср   охири   -   ХХ   аср   бошларидаги   адабиётнинг   қоронғу   нуқталари   ва
ечилмаган муаммоларини ечиш тасаввур доирасига сиғмайди.
Шунга илова қилинган ҳолда яна шуни таъкидлаш лозимки:
- шоир форсий ва туркий тилларда шеър ижод қилган;
-   камбағаллик   ва   касаллик   иллатларига   гирифтор   бўлган   ҳолатини   ўз
шеърларида тасвирлаган;
-   шеърий   ижодида   ҳиндий   услубга   майл   қилиб,   ундан   ижодий
фойдалаган;
шоир   шеърий   жанрларда   ижод   қилиб,   бу   йўлда   имкон   даражада
муваффақиятга эришган.
II. 3.  Муҳаммадсиддиқ Ҳайрат шеъриятининг мавзу –
мундарижаси ва бадиий хусусиятлари
Муҳаммадсиддиқ   Ҳайрат   Бухорий   асарларини   мавзу   ва   мазмун
жиҳатдан бир неча қисмга ажратиш мумкин. Aввало, шоирнинг абадий ишқ
ва   муҳаббат   мавзусидаги   шеърлари   унинг   ошиқона   ҳис   -   туйғуларининг
алоҳида   жиҳатиини   қамраб   олади.   Шоир   шеърларинг   бир   қисми   моҳиятан
ҳасбиҳол   (таржимаи   ҳол)   хусусиятга   эга   бўлиб,   уларда   ҳаёт,   сафарлар,
замона   танқиди,   омманинг   саводсизлиги,   яшашнинг   ноқулайлиги,   ҳамда
шоирнинг руҳияти ёрқин ифодасини топган.
  Муҳаммадсиддиқ   Ҳайрат   шеърларининг   яна   бир   қисмида   табиат
гўзаллиги,   ажойиб   манзаралар   бутун   таровати,   малоҳати,   гўзаллиги   ва
нафосати билан ўқувчи кўзи олдида намоён бўлади. Муҳаммадсиддиқ Ҳайрат
асарларида   адабиёт   анъанавийнинг   образлари:   нафис   хаёлот   рамзи   ва
тамсиялари   сифатида   ишлатилган.   Масалан,   шам   ва   парвона   -   бу   форс   -
тожик   адабиётида   ва   айниқса   жаҳон   адабиётидаги   ошиқ   ва   маъшуқ
сиймосининг   образини   инъикос   эттирувчи   образ   ҳисобланади.
88 Муҳаммадсиддиқ   Ҳайрат   тасвирлаган   шамъ   ва   парвона   (капалак)   жуда
маҳорат билан ифодаланган:
Не майл сўи сунбулу хотир на ба шамшод,
З-он қад ба хаёлам хушу з-он зулф ба шам шод  [4 3, 52 ] .
Муҳаммадсиддиқ Ҳайрат шеърларида шартли ва рамзий образлар эмас,
балки,   аввало,   лирик   қаҳрамоннинг   инсоний   туйғулари,   самимийлиги   ва
тўғридан - тўғри ҳис - туйғуларининг аниқ ифодасини кузатииш мумкин.
  Иш қ   ва   севги   адабиётнинг   абадий   мавзуси   бўлиб,   у   хусусан,   форс   -
тожик   адабиётида   Европа   ва   Россия   сўз   санъаткорларининг   реалистик
тасаввури нуқтаи назаридан кенгроқ ҳолда, мумтоз ёзувчиларимизнинг барча
асарлари илоҳий ишқ муҳаббати уммонидан файз топиб илҳомланган. Устоз
Aбу Абдулло Рудакийдан  тортиб бизнинг  замонамизнинг шоирларига қадар
ушбу   мавзуга   эътибор   берилиб,   сўз   санъаткорлари   муҳаббат   сиймосини
бетакрор,   ранг   -   баранг,   унутилмас   ва   жозибали   тасвирлаб   беришган.
Муҳаммадсиддиқ   Ҳайрат   шеърларининг   мавзуси   ва   мазмуни   умумий   ҳолда
шуни   баён   этадики   ишқ   ва   унинг   тараннуми   шоирнинг   ижодий   ишида
алоҳида   ўринга   эга.   Диний   шеърлар   эса   унинг   ижодида   аксинча,   кам
миқдорни  ташкил этади.  Ҳайрат  Бухорий  шеърлари  қисқа  ва ҳайратланарли
образларга,   дилларни   ром   этувчи   ишқий   туйғуларга   тўла.   Ҳайрат   ижодида
ишқ тушунчаси алоҳида ўрин тутади:
То ишқи он гулпераҳан рахти иқомат зад ба жон,
Дину дилу ақлу хирад барканду аз бунёд бурд [43, 67] .
***
Мезан  ҳар лаҳза теғи таъна сўям, носеҳо,ӣ
Тифли роҳи ишқам, аз роҳи хирад дурам ҳанўз [43, 84].
Ҳайрат   ғазалларида   қаҳрамоннинг   руҳий   ҳолати   таърифи   жуда
қизиқарли ва чиройли ташбе ҳ ларда ифодаланган: Ушбу байтда бўлгани каби:
Зи ҳи рон бин, ки рўзам ҳамчу боли зоғ кард охир,
ҷ
Ба сад улфат фиребам дод, аммо доғ кард охир [43, 68].
89 Ҳайрат шеърларида тасвирланган ошиқ образи - йўқ бўлиб кетишидан
шуҳрат   топган   шахс   бўлиб,   у   ўзлигини   топиш   учун   муҳаббатни   ўзлигини
англаш босқичи сифатида танлаган:
Лайлии ман, ҳамчу Ма нун аз  афову  аври туҷ ҷ ҷ
Гарчи гаштам хок, дар ишқи ту машҳурам ҳанўз [43, 84].
Ёки   маъшуқа   кўзининг   наргисга   ўхшатилиши   адабиётимизнинг
ўтмишдаги   анъаналаридан   бўлиб,   Ҳайрат   тасвирларида   бошқача   ранг   ва
тароват касб этган:
Ғизоли наргисат аз хоби маст  кай барорад сар,	
ӣ
Чунин к-ў бар канори лола доим хобгаҳ дорад?! [43,  192 ].
Ду рўз шуд, ки асират набуд  ҷ уз дили ман,
Кунун хунобахўри наргиси ту як гала шуд  [43, 53] .
Aдабиётшунос   Матлуба   Мирзоюнус   таъкидлаганидек:   «Ёзувчи
(шунингдек,   шоир   -   Э.Ж.)   ўз   асарларида,   авваламбор,   ҳаётий   тажрибасига
таянади. Яъни, у фақат мукаммал  тасаввур га  э га бўлган мавзуларга  мурожаат
этган .   Шунинг   учун   кўплаб   ёзувчиларнинг   асарларида   аксарият   ҳолларда
ишқ ва муҳаббат мавзуси  узлуксиз такрорланади» [130, 1] .
Ҳайрат   Бухорий   ўз   асарларида,   айниқса,   шеърлари,   ғазаллари   ва
рубоийларида   ҳаётий   ҳодиса   ва   воқиалар,   дўстлари   ва   ўртоқлари,
диндошлари, шахсий орзу-ниятлар ва умиду армонлари, нотиқлик табиати ва
завқи, ўзи ва яқинларига нисбатан нозик табиати, замон ҳолати, сўз кучи ва
истеъдодига   нисбатан   кўп   ишоралар   қилган   бўлиб,   унинг   шеърларидаги
моҳият ва мазмунни тўғри англаш учун хизмат қилади.
Масалан:
Фидои  уръати хешам, ки аз тариқи сухан,	
ҷ
Ба ханда оварад он лаъли шаккарафшонро.
Маро ба нисбати ширинии сухан роҳест,
Кунун ма оли сухан кам бувад сухандонро.	
ҷ
Аз ин сухан, ки ба эъ оз нисбате дорад,	
ҷ
Сазад, ки сухра намоям  ариру Ҳассонро.	
Ҷ
90 Маро сухан на гар эъ оз, аз ч  дар сухан астҷ ӣ
Ба харқи одат бин он ду лаъли хандонро.
Агар ба даъвии эъ оз рафт,  о дорад,	
ҷ ҷ
Ба як сухан, ки чунин ёфт шарҳи тибёнро.
“Зи дасти аҳли адам ҳар ч  ояд, эъ оз аст”,	
ӣ ҷ
Ҳам аз даҳони ту, Ҳайрат, суруд бурҳонро [43 ,  147].
Юқорида   келтирилган   ғазал   фахрия   шеърнинг   бир   тури   бўлиб,   унда
Муҳаммадсиддиқ   Ҳайрат   ўзининг   нотиқ   қобилияти   ҳақида   хабар   беради.
Aммо, аксарият ҳолларда Ҳайрат тартибсиз ва кажрафтор замонидан шикоят
қилиб, ўз девонида қуйидаги юракни қайғуга соладиган байтларни ёзган:
уз шамъ насўхт кас ба ҳоли зорам,	
Ҷ
уз соя касе ба рўз набвад ёрам,
Ҷ
Он ҳам дилгир аз оҳи оташборам,
Ин низ гурезад ба шабони торам [43, 200].
***
Эй шамъ, ки чун дили ман афрўхта ,	
ӣ
Ин гиря зи чашми тарам омўхта ,	
ӣ
Аз чун ту рафиқ дуриям ҳеч мабод,
Бисёр ба танҳоии ман сўхта  [43, 200].	
ӣ
Шоирнинг   ҳаёти   ва   аҳволига   бағишланган   бобда   Муҳаммадсиддиқ
Ҳайрат   даври   тожу   тахт   учун   талашиш   ва   зиддиятли   давр   бўлганлиги
таъкидланган.   Шундай   э кан,   шоир   ва   унинг   замондошлари   асарларида
замонни   танқид   қилиш   оҳанглари   ва   вайронкор   зиддиятлар   ғоясини   фош
этиш хусусияти  янграйди.
  Шуни   таъкидлаш   керакки,   ҳасбу   ҳол   (ўз   ҳолидан   шикоят   қилиш)
мавзуси   Муҳаммадсиддиқ   Ҳайрат   шеъриятида   кўпроқ   ўрин   олган.   Устоз
Aйний сўзларига кўра, Муҳаммадсиддиқ Ҳайрат ўзининг   “Эй дил, айёме, ки
айши моҳу соле дошт ” (	
ӣ " Э й қалбим, бир кунда бир ой ва бир йиллик айшу
ишрат лаззатини сурар эдинг") мисраси билан бошлаган қасидани умрининг
охирида   ёзган.   «Ҳайрат   умрининг   охиридаги   касаллик   вақтида,   ҳаётдан
91 умидини   узганида,   бир   қасида   ёзган,   унда   бир   муносабат   туфайли   менинг
номимни   келтириб,   ушбу   байт   тингловчиларига   менинг   номимни   маълум
бўлмаган   тарзда   номлашни   хоҳлади.   Шунинг   учун   у   менга   йўқол иб   кетган
тахаллусим   билан   (яъни,   Жунуний   тахаллуси   остида   -   Э.Ж.)   борганимни
эслатган. [13,206].
Шоир   шеърларининг   кўзга   кўринадиган   хусусиятларидан   бири
шундаки,   у   қуруқ   ва   тароватсиз   тасвир   эмас,   балки   жонли   ва   жозибали
образлар   билан   ўзининг   машаққатли   ҳаётига   ишорат   қилади   ҳамда,   унинг
табиий   ва   маънавий   ҳолатининг   қандайлиги   ҳақида   огоҳлантиради.   Қуйида
фикримиз исботи учун мазкур қасиданинг бир нечта байтини қисқартирилган
ҳолда келтирамиз:
Эй дил, айёме, ки айши моҳу соле дошт ,ӣ
Дар тарабгоҳи висол осуда ҳоле дошт .	
ӣ
Мекушуд  то назар дар мусҳафи рўи нигор,	
ӣ
Қайди ҳи ронро кушоду нек фоле дошт .
ҷ ӣ
Мебидеҳ ёдам, ч  сон дар банди дард афтода ,	
ӣ ӣ
Мебиҳам ёдат, ч  сон бикшода боле дошт ...
ӣ ӣ
... Эй қади хамгашта аз бори  афои даври чарх,	
ҷ
Мешунидам гоҳ-гаҳ беҳуданол  дошт ....	
ӣ ӣ
...Ёди айёме, ки роҳи васл мекард  гусел,	
ӣ
Бо рақиби зишт тарҳи бадсигол  дошт .	
ӣ ӣ
Ғайр агар пешат муқаддам, мо зи ҳасрат доғдил,
Бар қиёси рои мо ибтоли тол  дошт .	
ӣ ӣ
Барнамегир  хабар ҳолам на худ дар рўзи васл,	
ӣ
Аз вуруди ҳа р нафйи эҳтимол  дошт .
ҷ ӣ ӣ
Муддати кин ин қадар фурсат намекард  мадид,	
ӣ
Гар на аз мо дилкашолон дилкашол  дошт .	
ӣ ӣ
Барнамегаштем м ҳто и таваллои рақиб,	
ӯ ҷ
Худ паёпай меҳру алтофи тувол  дошт ...	
ӣ ӣ
...Чун фалак дунпарвар афтод  чаро, эй  они ман?	
ӣ ҷ
92 Ҳиммате дар ин равиш бисёр ол  дошт .ӣ ӣ
Ҳайрат, эҳроми ҳарими ў намебанд  чаро,	
ӣ
Пеш аз ин гаҳ шавқи тавфи он ҳавол  дошт  [43, 117-118]. 
ӣ ӣ
Ҳайрат Бухорий ўтмиш шоирлари сингари, табиат манзарасининг
тасвири,   баҳор   фасли   гўзаллиги,   олам   ва   одамга   жон   ва   тоза   нафас
бағишлайдиган   муборакқадам   баҳорни,   баҳор   ва   ёрнинг   уйғунлигини,
иккаласининг   гўзаллигини,   Наврўзнинг   уйғониши,   денгиз   ва   қуруқлик
гўзаллигини   тасвирлашга   алоҳида   эътибор   беради.   Шоир   тасвирлаган
манзараларнинг   барчаси   қизиқарли,   нозик ,   латиф   ва   бетакрордир.   Ҳ айрат
Бухор ий нинг баҳория (баҳор фасли мавзусига оид ижод қилган шеър)ларини
киши ўқиганида, маърифатпарвар ва етук шоирлар ҳам уларни тавсифлаш ва
тасвирлашда қатъий бўлганлигига амин бўласиз.
Шоирнинг   ушбу   баҳор   шеърига   эътибор   бериш   натижасда,   ҳар   бир
ўқувчи у тасвирлаган манзара ҳақида яхши тасаввурга эга бўла олади.
Масалан:
Соқ , баҳор омад, манеҳ соғар зи каф,	
ӣ
Мутриб шуд оварди наю ҳангоми даф.
Андеша то чанд аз сипеҳр, эй дўстон?
Бояд расондан то фалак шўру шааф.
Гар шаҳна бо май бинадат, аз  о марав,	
ҷ
В-аз мўҳтасиб бо шоҳид орад, ло тахаф. 
Қадри шароби арғувон лозим шумур,
Сад ҳайф аз умре, ки бе май шуд талаф.
Гул бо рухат аз хор беқадр омада,
Пеши лабат ёқут беранг аз садаф.
Биншаста чун моҳе ту дар ин ан уман,	
ҷ
Чун ҳола атрофи ту хубон баста саф.
То баҳри сайди халқ берун тохт ,
ӣ
Аввал дили мо шуд ба пайконат ҳадаф.
Хадду қадаш сарву суман кардам сифат,
93 Ҳайрат мушавваш гаштам аз ин нашру лаф [4 3, 87 ].
Шоир   ушбу   қасидасида   баҳорнинг   мафтункор   манзарасини   ва   табиат
гўзаллигини   шундай   тасвирлаб   берадики,   ҳатто   унда   шохлардаги   гуллаб-
яшнаётган куртаклар ва гулларни ҳам кўриш ва ҳис қилиш мумкин.
Маърифатпарварлик адабиётида –   XIX   аср охири ва ХХ аср бошидаги
жадидчилик   ва   янгиланиш   ғоларини   саёҳатнома   жанрининг   ўзига   хос
намуналари   сифатида   учратиш   мумкин   бўлиб,   у   “сафар   дар   ватан”   (ватанга
сафар)   хусусиятига   эга.   Бундай   сафарномалар   форс   -   тожик   адабиёти
тарихида янгилик эмас, аммо улар ушбу давр сафарнома анъаналарининг энг
яхши   намунасидир.   Сафарномаларнинг   бундай   турларини   ўзбек   шоирлари
Муқимий   ва   Фурқат   асарларида,   шунингдек   тожик   шоирларидан   Ҳайрат   ва
Aжзийнинг   асарларида   кўриш   мумкин.   Фикрни   исботлаш   учун   Ҳайратнинг
бир   қанча   сафарнома   характерига   эга   бўлган   шеърларини   келтириш
мумкинки,  улар  шоирнинг   турли  жой  ва  ўлкаларга  саёҳатда  бўлган   пайтида
ёзилган:
Гуфт : “Дили ту аз ч  ҳавохоҳи Нахшаб аст?”ӣ ӣ
Бингар бад-ин расида, ки аз роҳи Нахшаб аст ...
.... Пурсад ба ҳусн ноҳияи Кеш то Хузор,
Ин шаҳриёри ҳусн магар шоҳи Нахшаб аст?
Ҳайрат бад-ў чу дида ба Косон фигандааст,
Гумгашта музтаре ба сари роҳи Нахшаб аст [43, 122]. 
Ё ки бошқа бир жойда шундай айтган: 
Зи ҳи рат ба соле, ки дар рўзгор,
ҷ
Сесад буду як ҳа даҳу як ҳазор,	
ҷ
Ба иқлими Фарғона гуфтан тавон,
...Ки шаҳре бувад номи ў Анди он.	
ҷ
Ч  гўям, ки ин  о ду рўзу ду шаб,	
ӣ ҷ
Гузашт аз бари мо ба завқу тараб.
Дигар рўз чун аз қафо гашт чошт,
Шаҳи хур ба олам алам барфарошт,
94 Расидем то аср дар як хурўш
Ба пўшидааз Анди он то ба Ўш.... [43, 226].ҷ
Шундай   қилиб,   Ҳайрат   Марказий   Осиёнинг   қадимий   шаҳарлари   ва
вилоятлари,   масалан   Қарши   (Насаф),   Шаҳрисабз,   Хузор,   Фарғона   ва
бошқаларга қилган саёҳатлари ҳақида батафсил ҳикоя қилади.
  Муҳаммадсиддиқ   Ҳайратнинг   мерос   бўлиб   қолган   асарларидан
маълум   бўладики,   унинг   лирик   турда   ёзилган   қатор   ғазаллари   ва   шеърлари
ҳам   шўх   -   юмор,   назокат,   ҳазил   ва   мутойибалар   билан   қоришган.   Ушбу
турдаги шеърларда Ҳайрат лирик қаҳрамонининг руҳий ҳолатини тавсифлаш
учун   шунингдек,   халқ   ибораларини   ишлатишда   классик   форс-тожик
адабиёти   анъаналаридан   фойдаланишдан   ўзини   тияди.   Aнъанавий   бадиий
санъатлар   ўрнида   у   ибора   ва   халқ   мақолларидан   оқилона   фойдаланади.
Шоирнинг   лирик   қаҳрамони   бўлган   ошиқ   образи   бу   шеърда   аниқ   тасаввур
қилинган   ва   акс   этган.   У   тез   ишонувчан   ва   содда   ошиқ   бўлиб,   гарчи
маъшуқанинг   ажралиши   ошиқ   учун   қийин   ва   азобли   бўлса-да,
Муҳаммадсиддиқ   Ҳайрат   шеърларидаги   ошиқ   тимсоли   бу   оғриқни   осонлик
ва   шодлик   билан   енгади.   Унинг   руҳияти   ҳеч   қачон   масхара   ва   ширин
ҳазилларни таъна бериш ва огоҳлантиришдан тўхтамайди. 
Бундай   лирик   шеърлар   ўша   давр   Ҳайрат гача   бўлган   шеъриятда
учрамаган.   Бу   услуб   ҳам   янги   ижодий   йўналишлардан   бўлиб,   уни   биринчи
марта Aбдулқодирхожа Савдо яратган, кейин эса уни Шамсиддин Шоҳин ва
Муҳаммадсиддиқ   Ҳайрат   давом   эттирган.   Расулхон   Ҳодизоданинг   фикрича,
бу  услуб  орқали  сўз   санъаткорлари   лирик  шеърлар   мазмунини  халқ  ҳаётига
яқинлаштирдилар   ҳамда   бу   орқали   шеъриятнинг   оммавийлик   ва   халқона
хусусиятини   таъминлашга   эришадилар.   Ишқ   ва   ошиқлик,   севги   туйғулари
"руҳий   дунё"   нинг   мажозу   киноялари   ёрдами   билан   эмас,   балки   "моддий
дунё"нинг бадиий воситалари орқали тасвирланган [135, 367].
Муҳаммадсиддиқ   Ҳайрат   ғазалларида   танқидий   ва   ҳажвий   талқинлар
ҳам учрайди. Масалан, у зоҳидни қуйидагича мазаммат қилади:
...  Зоҳид аз дайр ба мас ид зада саъйи ботил,	
ҷ
95 Кист ин гумшударо дар р а ҳи Ҳақ гардонад.
Ҳарфи имрўзи ту бо Маҳ ҳамаг  кину  афост,ӣ ҷ
Худ муаллим зи вафо кош сабақ гардона д [43, 71].
Ҳайрат   ғазалларининг   муҳим   хусусиятларидан   бири   шундаки,   ҳатто
унинг   ишқ   -   муҳаббат   мавзусида   ижод   қилган   шеърлари   ҳам   ҳазилу   шўх-
юмор туйғусини касб этган.
Масалан :
Мо ба узлат мурда, ёди дилситони мо ба хайр,
Барнамегирад хабар, сарви равони мо ба хайр.
Ёди ў дорем аҳде, ҳеч ёди мо накард,
Ёди бепарводил  	
ӣ номеҳрубони мо ба хайр!
Мо ба фикри он ки дорад ёр фикри ҳоли мо,
Боракаллаҳ фикри мову ҳам гумони мо ба хайр.
Нуқли ма ҷ лис ҳар ку ҷ о зикри парешонии мост,
Мо ба худ  ҷ амъем, асрори ниҳони мо ба хайр!
Ў  намерафтаст худ  ҷ уз дар раҳи шарри рақиб,
Ёди чоқи кардаю чўту нишони мо ба хайр.
Хостем аз лаъли ў як ҳарфеву расво шудаем,
Дар бари ёрони дерин имтиҳони мо ба хайр [43, 83] .
Келтирилган ушбу ғазал бироз ҳазил оҳанги ва тамойилига эга. Ошиқ-
лирик   қаҳрамон,   ҳали   ҳамон   ҳижрон   азобига   гирифтордир,   аммо   унинг
севгилиси   бепарво   ва   шафқатсиздир.   Шунинг   учун   ошиқ   унга:   “раҳмат!”
дейди. Унинг раҳмат дейиши зоҳиран “офарин!” маъносига эга. Айни ҳолда
“ Мо   ба   хайр”   деган   мураккаб   радифнинг   ғоявий   юқорилиги,   лирик
қаҳрамонни   ҳазиломуз   мақсади   оҳангини   таъминлаган.   Шунинг   учун   шоир
уни радиф сифатида қабул қилиб ғазалнинг охиригача ишлатади.
Aдабий қадрият ва шоирлик маҳорати нуқтаи назаридан ғазал ҳам жуда
муҳим   тавсифга   сазовор.   Шоир   бадиий   санъатлардан,   жумладан:   сўз
таносиби,   истиора,   мажоз,   киноя,   ташбеҳ,   муболаға,   тазод,   тавсиф   ва
бошқалардан   моҳирлик   билан   самарали   фойдаланган.   Ушбу   ғазал   ўзининг
96 шаклий   хусусиятлари   жиҳатидан   ҳам   эътиборлидир .   Aввал   айтиб
ўтганимиздек,   шоир   ўз   мақсадининг   ғоявий   таъсирини   янада   мураккаб   ва
самарали қилиш учун ушбу ғазалда мураккаб қофияни қўллаган.
  Ғазалнинг   қофиялари   -   дилистон,   равон,   номеҳрубон,   гумон,   ниҳон,
нишон,   имтиҳон,   жон…   сўзлари   бўлиб,   муқайяд   қофия   турларидан
ҳисобланади, чунки “н” ҳарфидан кейин бошқа сўз унсурлари жой олмаган.
Мазкур ғазал  рамали мусаммани мақсур  баҳрида ижод қилинган бўлиб,
вазнинг тақтеъси: фоъилотун, фоъилотун, фоилон
V – – / – V – – / – V – – / – V ~
V – – / – V – – / – V – – / – V ~
шаклига эга. 
Масалан Муҳаммадсиддиқ Ҳайратнинг қуйидаги ғaзaли мавзу, мазмун
ва   кўлами   нуқтаи   назаридан   ишқ   ва   тавсига   оид   бўлиб,   унда   маъшуқанинг
ҳусну   жамоли   ва   ошиқнинг   ёниб   куйиниши   ҳақида   муҳим   мулоҳазалар
юритилган:
Узори моҳи ту дил аз кафам рабуд, ч  созам?ӣ
Ҳазор ғусса зи ҳа ри ту рў намуд, ч  созам?	
ҷ ӣ
Табиб, дарди дили зори ман даво зи ч   ў ,	
ӣ ҷ ӣ
Ба ғайри лаъли лабаш нест, ҳеч суд, ч  созам?
ӣ
Агар зи сўзи ту пинҳон фиғону оҳ кашидам,
Кунун ки парда зи розам ғамат кушуд, ч  созам?	
ӣ
афо ба сўи ману лутфу меҳр  ониби ағёр,	
Ҷ ҷ
Ба қадри нола ба  онам ситам фузуд, ч  соҳам?	
ҷ ӣ
Асири сарвқаде шуд дилам ба нимнигоҳе, 
Матои ҳушу қарору хирад рабуд, ч  созам?	
ӣ
Ниҳон ба ёр ч  сон арзи ҳоли хеш намоям,	
ӣ
Нигаҳ накарда ба сўям, гузашт зуд, ч  созам?	
ӣ
Магў зи чист чу булбул фиғону нолаи Ҳайрат,
Зи шавқи он бути гулрў  уз ин суруд ч  созам? [4	
ҷ ӣ 3, 96 ] .
97 Шу билан бирга  биз Муҳаммадсиддиқ  Ҳайрат  шеърларининг мавзуси,
мазмуни   ва   таҳлили   билан   чекланиб   қоламиз,   чунки   ишнинг   бошқа
бобларида   бу   борада   мулоҳазалар   мавжуд.   Шунингдек,   қайд   этиш   лозимки,
ҳар бир сўз санъаткорларининг шеърларидаги сюжетлар баёни, янги маъно ва
фикрлар   кўлами   янги   яратилган   таъбиру   ибораларнинг   шарҳу   изоҳ   этиш
натижасида   ўзаро   боғлаганлик   ва   алоҳидалик   асосида   амалга   оширилади   ва
сўзларнинг   луғавий   маъносини   алоҳидаликда   аниқлаш   учун   эмас,   зероки
шоир мақсадининг маънавий хусусиятини ифодалай олмайди.
  Муҳаммадсиддиқ   Ҳайрат   Бухорий   шеърларининг   мавзу   ва
мазмунининг   ўзига   хос   хусусиятлари   ва   таҳлили   шуни   кўрсатадики,   шоир
ижоди   бой   ва   хилма-хил   мавзу   ҳамда   жанрларда   бўлиб,   кўплаб
ўтмишдошлари   сингари   мумтоз   форс-тожик   адабиётининг   қадимий
анъаналарини   давом   эттирган   ва   шу   анъанавий   мавзуларда   янги   сўз   айтиш
қобилиятига қодир бўлган.
Иккинчи боб бўйича хулосалар:
Муҳаммадсиддиқ   Ҳайрат   Бухорийнинг   адабий   асарлари   шахси,   ҳаёти
ва   адабий   меросининг   хусусиятларини   ўрганиш   ва   тадқиқ   қилиш
натижасида, биз қуйидаги хулосага келишимиз муқаррар:
1.   Ҳайратнинг   ҳаёти   ва   фаолияти   Бухоро   амирлигининг   зиддиятли
сиёсий ва иқтисодий даври, Марказий Осиё хонликларининг тожу тахт учун
ўзаро кураши ҳамда Чор Россиясига қўшилиши вақтига тўғри келади;
2. Муҳаммадсиддиқ Ҳайратнинг ҳаёти ва маънавий мероси ҳақида бир
қатор шу даврдаги манбалар, жумладан: Абдуллохўжа Абдийнинг   “Тазкират
уш-шуарои мутааххирин” асари, Ҳож  Неъматулло Муҳтарамнинг “Тазкиӣ рат
уш-шуаро”   китоби,   Шарифжон   Махдум   Садри   Зиёнинг   “Таз кори   ашъор”
шеърий   тазкираси,   Садриддин   Айнийнинг   “Намунаи   адабиёти   то ик”   ва	
ҷ
“Ёддоштҳо”(Эсдаликлар)   асарлари   ва   бошқа   илмий   тадқиқот   асарларида
қизиқарли   ва   эътиборга   лойиқ   маълумотлар   ёзиб   қолдирилган.   Ушбу
маълумотларга кўра, Муҳаммадсиддиқ Ҳайрат шеъриятда қўли баланд шоир
98 бўлиб,  табъи  мавзун,  нозикхаёл,  заковатли,   энг нуфузли  шоирлар  сарасидан
саналган;
3.   Муҳаммадсиддиқ   Ҳайрат   ёш,   янги   тафаккур   соҳиби   бўлган   шоир
сифатида   Аҳмад   Дониш   мактабининг   издошлари   ва   давомчиси   бўлиб,
жумладан,   маснавий,   ғазал,   мухаммас,   қитъа,   таърих,   муфрадот,   мусаддас,
таркиббанд   ва   рубоийга   ўхшаш   баъзи   адабий   жанрлар   ижодида   қўли   устун
эканлигини шоир девонидаги шеърлар исботлайди.
Ҳайрат   девонинг   ягона   ва   асл   нусхаси   Тожикистон   Фанлар   миллий
Академиясининг   Қўлёзмалар   марказида   №1247-сон   рақами   руйхатида
сақланиб келинган бўлиб, ҳозирги давргача алоҳида илмий таҳлил ва тадқиқ
қилинмаган;
4. Ҳайрат форс ва турк тилларида шеърлар ёзган бўлиб қашшоқлик ва
касалликдан   азият   чеккан   вақтида,   шеърларига   ҳаётининг   айрим
тафсилотларини киритган;
5. Шеър ижодида ҳинд услубига маълум даражада мойил бўлган бўлса
ҳам   аммо   ундан   ижодий   фойдаланган.   Aдабиётимизнинг   қадимги
тимсолларидан бўлган гул ва булбул, шамъ ва парвона (капалак, куя), кўз ва
наргис,   қош   ва   ярим   ой   (янги   ой),   зулфу   чавғон,   тароқ   ва   кўзгулар   каби
образлар   Ҳайрат   Бухорий   асарларида   алоҳида   маъно   ва   мазмун   касб   этган
бўлиб, улар янги ва теран маъноларни ифодалаш учун қўлланилган;
6.   Татаббуъ,   назира,   зуллисонайнлик,   назиранавислик,   ижтимоий
мавзулар, таърих моддаси, адабий мушоира, тазмин,  ў тмиш ва ҳозирги замон
шоирларининг   ғазалларига   мухаммас   айтиш,   ҳажв   ва   бошқа   бой
адабиётимизнинг   бир   қатор   анъана   ва   бадиий   услублари   айни   шу   саъйи-
ҳаракатлар   билан   тадрижий   ривожланган   бўлиб,   Муҳаммадсиддиқ   Ҳайрат
ҳам   бу   мавзуда   ўз   табъини   текшириши   натижасида,   маълум   даражада
муваффақиятга эришганлигини унинг шеърий девони исботлайди;
7. Ҳайратнинг ижодий юксалишида ахлоқий ва ижтимоий масалаларни
қамраб   олувчи   ва   тадқиқ   қилувчи   мавзулар   кузатилади.   Шоирнинг   бундай
шеърлари   унинг   тафаккури,   дунёқараши,   яшаш   муҳити   ҳамда   индивидуал
99 туйғулари   билан   бошқа   шоирлар   шеъриятидан   афзаллиги   билан   алоҳида
ажралиб туради;
8.   Ҳайрат   девонида   шеъриятнинг   ҳар   хил   турлари   мавжуд   бўлса-да,
бироқ   шоир   ғазал   жанрида   ўзининг   ранг   -   баранг   ғоялари   ва   шеърий
маҳоратини   намойиш   этган.   Aлбатта,   Муҳаммадсиддиқ   Ҳайратнинг   бошқа
назмий ижоди маҳорат жиҳатидан қиймати паст деган маънони англатмайди,
балки   шоир   ўзининг   мустақил   тафаккур   ва   ғоясини   ғазал   жанри   орқали
ифода этганлиги англашилади;
Шунинг  учун   ҳам  Муҳаммадсиддиқ  Ҳайрат   Х I Х  аср  охири  ва  ХХ  аср
бошларида   таниқли   шоир   сифатида   Бухоро   адабий   муҳитининг   энг   кўзга
кўринган вакилларидан бири бўлган.
100 III  БОБ. МУҲAММAДСИДДИ Қ ҲАЙРАТ НИНГ Х I Х-ХХ АСР
ТОЖИК ШЕЪРИЯТИ РИВОЖИДАГИ ЎРНИ
III.1.  Шоир ижодининг услуби, тили ва бадиий хусусиятлари
Муҳаммадсиддиқ   Ҳайрат   ўзининг   қисқа   умр   кўришига   қарамай,   ўз
ворисларига   бой ва  муҳим   аҳамиятга  молик бўлган  адабий  мерос  қолдирди,
уни   ўрганиш   ва   тадқиқ   қилиш   адабиётшуносликнинг   энг   асосий
масалаларидан   бири   ҳисобланади.   Муҳаммадсиддиқ   Ҳайратнинг   ранг   -
баранг   ва   теран   мазмунга   эга   бўлган   шеърияти   ҳали   ҳануз   тадқиқотчилар
диққат   марказида   туради.   Муҳаммадсиддиқ   Ҳайрат   адабиётда   ҳинд   услуби
тўлиқ   ҳукмронлик   қилган   даврда   яшаган.   Форс   -   тожик   адабиётидаги   ушбу
адабий   услуб   ХVI   аср   охирларида   Ҳиндистонда   шаклланган   бўлиб,   кейин
Мовароуннаҳр, Хуросон ва Ғарбий Эронда кенг ёйилди. 
Ҳинд   услубининг   энг   муҳим   хусусиятлари   маънони   ёпиқ   тарзда
сўзлаш,   янги   бадиий   иборалар   билан   сўзлаш,   рамзий   тилда   мазмунни   баён
этиш,   сўзнинг   латофати,   нозикхаёллик,   ҳиссий   таъсирланиш   ҳамда   хаёл
парвозига  ўхшаш  хусусиятларни  ўзида  мужассамлаштирган.  Таниқли тожик
адабиётшунослари Садри Саъдиев  ўзининг   “Адабиёти то ик дар асри ХVII”ҷ
( " ХVII   асрдаги   тожик   адабиёти")   китобида   ва   Усмон   Каримов   “Адабиёти
то ик   дар   нимаи   дувуми   асри   ХVIII   ва   аввали   асри   ХIХ”   (	
ҷ " ХVIII   асрнинг
иккинчи   ярми   ва   XIX   асрнинг   бошларида   тожик   адабиёти")   асарида   ушбу
давр сўз санъаткорларининг ижодий услуби ҳақида батафсил сўз юритганлар.
  Шундай  қилиб,  тожик адабиётида   ҳинд  услубининг  пайдо  бўлиши ва
таъсири   ХVI   асрдан   бошланди   ва   бу   янги   ҳодисанинг   ривожи   ХVIII -XIX
асрларда янада кучайган. Тожик адабиётшунос олими Усмон Каримов   ХVIII
асрнинг   иккинчи   ярми   ва   XIX   асрнинг   бошларидаги   тожик   адабиёти
тарихининг   таҳлил   ва   тадқиқ   қилиши   натижасида,   бу   даврда   ҳинд   адабий
услубининг   таъсири,   хусусан   унинг   етук   намояндаси   Мирзо   Абдулқодир
Бедил бадиий услубининг таъсиридан кучайганлиги   ҳ ақида хулоса чиқаради
[ 84,112].
101 Муҳаммадсиддиқ   Ҳайрат   шеъриятининг   услубини   аниқлаш   масаласи
ҳам   энг   муҳим   ижодий   масалалардан   биридир.   Дарҳақиқат,   ХVII   асрдан
бошлаб   ҳинд   услуби   форс   ва   тожик   тилида   ижод   қилувчи   шоирлар
асарларида   жуда   ривож   топиб,   Мирзо   Бедил   ижодий   хаёлоти   ҳосиласи
сифатида ўзининг энг юқори чўққисига чиқди.
Бедилдан сўнг мазкур янги бадиий услуб адабиётда давом этган бўлса
ҳам, ҳеч бир шоир унинг даражасига етаолмади.  ХVIII асрдан бошлаб кўп сўз
санъаткорлари   ўтмиш   шеъриятига   юз   тутган   бўлиб,   адабиётда   ўтмишга
қайтиш   услуби   жорий   этилди.   Шунинг   учун   Муҳаммадсиддиқ   Ҳайрат
шеърларининг   бадиий   услубини   аниқлаш   масаласи   қийинчиликларни   юзага
келтиради.   Ҳайрат   шеърларининг   мазмун   ва   моҳиятини   таҳлил   қилиш
натижасида   унинг   форс-тожик   шоирларининг   ғазалларидан
таъсирланганлиги   аниқланадики,   улар   орасида   хуросоний   услуб,   ироқий
услуб   ва   ҳиндий   услуб   ҳам   кузатилади.   Лекин   шоир   ғазаллари   билан   ҳар
томонлама танишиш ва таҳлил қилиш унинг ҳиндий услуб мактабининг етук
устозлари Соиб, Сайидо ва Бедил шеъриятига камроқ эътибор қаратган бўлса
ҳам,   ўзи   ижодий   равишда   янги   сўзлар,   иборалар   ва   бадиий   образларни
яратган. 
Худди   шундай,   XIX   асрнинг   иккинчи   ярмида   ҳиндий   услубнинг
таъсири ошиб, унинг зуҳурланиши адабиётда янги тафаккур тарзини вужудга
келтирди. Ҳиндий услубнинг моҳияти ва хусусияти мақсад ва ғояни яширин
ҳолда, қийин тушунадиган иборалар ёрдамида тасвирланишини тақозо этади.
Бу   даврда   яшаб   ижод   қилган   кўплаб   адибларнинг   шеърларида   ҳиндий
услубининг   белгилари   кўзга   ташланади.   Муҳаммадсиддиқ   Ҳайрат   ҳам
дастлаб   бу   услубга   ижодий   тарзда   муносабатда   бўлиб,   кейинроқ   эса   янги
услуб   ва   йўналиш   топиш   мақсади   томон   ҳаракат   қилган.   Муҳаммадсиддиқ
Ҳайрат   шеъриятида   шоирона   таркиблар,   бадиий   санъатлар,   янги   маънолар,
нутқ   мутаносиблиги   ва   жозибаси,   сўз   бирикмалари   ва   сўзлардан   ўз   вақтида
фойдаланиш хусусиятлари ёрқин намоён бўлади. 
102 Шуниси эътиборлики, Муҳаммадсиддиқ Ҳайратнинг барча шеърларида
лирик мазмун намоён бўлади. Шу жиҳатдан, Ҳайратни лирик шоир сифатида
эътироф этиш лозим. Лекин ҳали бу бизга шоир ижодиётининг асл моҳияти
ва мазмунини тўлиқ намоён эта олмайди ва у баъзи шарҳу изоҳларни тақозо
этади. Форс - тожик адабиётининг лирикаси йиллик тарихга эга бўлиб, лирик
шоирлар   сони   ортиб   келган.   Бу   шоирлар   лирикасининг   ҳар   бири   ўзига   хос
хусусиятга   эга,   акс   ҳолда   бизнинг   бир   неча   асрлик   шеъриятимиз   бир   хил
рангда   бўлар   эди   ҳамда   ҳозирги   замон   шеърият   мухлисларининг   ҳусни
таважжуҳини ҳар қандай шоир ўз услубига қарата олмаган бўлар эди. 
Муҳаммадсиддиқ Ҳайрат лирикаси ирфоний мазмун, суфиёна тасвир ва
қуруқ,   зийнатсиз   тақлидлардан   йироқдир.   Яъни,   Ҳайратнинг   мазмун   ва
образлар   яратиши   айнан   ғазал   жанрида   намоён   бўлиб,   уларнинг   аксарияти
ҳаёт,   ишқ,   гўзаллик,   панду   ўгитлар,   ахлоқ   ва   одоб,   амалдорлар   танқиди
мавзусига   оид   ижод   қилинган   бўлиб,   пайти   келганда,   маърифатпарварлик
ғояси   характерига   эга   бўлган.   Ишқий   ва   фалсафий   мотивлар,   ҳатто   илоҳий
ишқ таъсири асрлар давомида турли жанрларда форс - тожик шеъриятининг
энг   яхши   намуналари   яратди.   Лекин   XIX   аср   ва   ХХ   аср   бошларидаги   ҳаёт
шароитида,   ҳаёт   тақозоси   ва   янги   тарихий   муҳитда   бундай   мазмун   ва
фикрлаш   баёни   эскирган   эди.   Бу   даврдаги   илғор   ва   янгиланувчи   сўз
санъаткорлари,   жумладан   Қори   Раҳматулло   Возеҳ,   Абдулқодирхожа   Савдо,
Шамсиддини   Шоҳин   ва   Муҳаммадсиддиқ   Ҳайрат   бу   мавзуни   яхши
англаганлар,   уларнинг   илҳом   ва   ижодий   тафаккури   реал   ҳаётга
мувофиқлашиши   учун   шеъриятда   янги   бадиий   услубни   излаганлар.   Шу
нуқтаи   назардан   қараганда,   номи   юқорида   келтирилган   шоирлар   орасидан
Шамсиддин   Шоҳин   янги   таркиб   ва   услубда   кўпроқ   муваффақият   қозонди.
Лекин   унинг   лирика с ида   ҳали   ҳануз   Бедил   услуби   ва   ўтмишдаги   мумтоз
шоирлар шеъриятининг таъсири сезилади.
Муҳаммадсиддиқ   Ҳайратга   XIX   аср   сўз   санъаткорларининг   етук
намояндаларининг   услуб   ва   йўналишларидан   айниқса,   Шамсиддин
Шоҳиннинг   бадиий   ижод   услуби   мувофиқ   келган   бўлиб,   у   ижод
103 йўналишларида   муҳим   муваффақиятларга   эришган.   Р.Ҳодизоданинг
сўзларига   кўра,   Муҳаммадсиддиқ   Ҳайратнинг   лирикасида   "фалсафа   сотиш"
тақлидчилиги   ва   суфийлик   мавҳум   ақидаларини   кузатамиз.   Шоир
лирикасида   реал   инсоний   ишқ   мужассамлашган   [43,   25].   Муҳаммадсиддиқ
Ҳайрат  шеърлари  кишини  чуқур  тафаккур гирдоби   ва хаёлот  дунёсига   олиб
кирмайди, балки ўқувчида ҳам маънавий ва руҳий характер, ҳис - туйғуларни
уйғотади,   шу   жиҳатдан   шоир   ғазалларининг   мутолааси   жуда   жозибали   ва
таъсирлидир. 
Муҳаммадсиддиқ   Ҳайратнинг   девонида   тўпланган   аксарият   ғазаллари
ва  лирик  шеърлари  мазмун  ва  услубий  жиҳатдан  бир  хил  вазнда  ёзилмаган.
Бу   орада   аксарият   шеърлари   ғазал,   қитъа,   рубои й   ва   маснавий   жанрида
бўлиб,   уларда   тақлидчилик,   маълум   образлилик   ҳамда   эътибордан   четда
қолган “гул ва булбул”, “сарви гулистон” (гулистон сарви), “май” га ва бошқа
шунга ўхшаш тимсоллар кўзга кўринади.   Aммо, бизнингча, бундай шеърлар
Муҳаммадсиддиқ   Ҳайрат   ижодининг   биринчи   давридаги   маҳсули
ҳисобланади   ва   шу   сабабли   мазкур   даврдаги   шеърларда   шоир   тақлид
доирасидан чиқа олмаган.
Муҳаммадсиддиқ   Ҳайрат   ёшлик   давриданоқ,   шеъриятда   янги   бадиий
усуб   ва   йўналишларини   қидириш   саъйи   -   ҳаракатида   эди   токи,   унинг
шеърияти   аввалги   сўз   санъаткорларининг   қуруқ   такрорланиши   бўлибгина
қолмай,   балки   назм   йўлида   янги   услуб,   бадиий   йўналиш   ҳамда   шоирлик
тимсолининг   ифодасини   англатади.   Муҳаммадсиддиқ   Ҳайрат   интилиши   ва
саъйи - ҳарактининг энг аниқ далили - қуйидаги келтириладиган ғазал бўлиб,
у   ижод   қилиш   даврининг   биринчи   йилларида   16-17   ёшлигида   ёзилган   ва
тезда   ўз   даврининг   тазкиранавислар   ва   олимларнинг   эътиборини   ўзига
тортган:
Эй сарв, беибо ба чаман сар кашида ,ӣ
Моно ки сарви  қ омати ўро надида ӣ .
Ороми сарви ман бувад аз  ў	
ҷ йбори чашм,
Эй сарв, агар ту бар лаби  ў
ҷ  орамида ӣ .
104 Ў  сарви дилбар асту равон асту дар хиром,
Ту сарви бебарию ба кун ҷ е хазида .ӣ
Ў боғи ҳуснро бувад озод сарви ноз,
Ту аз ниҳолият ба чаман зархарида .
ӣ
Ў реша дар дил асту зи дил об мехурад,
Ту реша дар гиластиву аз гил дамида .	
ӣ
Ў нозпарвар асту бувад шох-шохи лутф,
Ту боғпарвар аз ду-се шохи бурида ,	
ӣ
Ҳайрат, зиёда муътақиди сарви нози ў,
Гашт , - магар мунозираи мо шунида ! 	
ӣ ӣ [4 3, 114 ] .
Шу   муносабат   билан   С.Айний   ўзининг   “Ёддоштҳо”   ("Эсдаликлар”)
асарида қуйидаги маълумотларни беради: "Бу ғазал, содда, оддий, оммафаҳм,
барча   сўзлари   жозибали   бўлиб,   ўз   жойида   наққошлик   нақшидек
зийнатланганлиги билан тақлидчилар томонидан такрорланган эски образлар
қаршисида   кураш   эълони   сифатида   зуҳур   этган.   Маълумки,   шоирлар
қаердаки  ёр  қоматининг  тасвири  келса,  албатта  сарв,  шамшод ва  афсонавий
туби   дарахти,   ҳатто   хунук   кўринишга   эга   бўлган   баланд   бўйли   аръар
дарахтига   ҳам   ўхшатишар   эдилар.   Ҳайрат   ўз   мунозарасида   у   дарахтлардан
энг   яхши   ҳисобланган   сарвни   танлаб,   ўз   баҳс   -   мунозараси   майдонида
киритган   эди   ва   шеърий   санъат   билан   ёрнинг   қомати   олдида   ҳеч   қандай
гўзаллик ва қийматга эга эмаслигини бутун мувоффаққият билан исботлаган
эди.[13, 227 -228].
Юқорида   келтирилган   ғазали,   шубҳасиз,   шеърий   маҳорат   ва   адабий
қиймат жиҳатидан юқори даражада яратилган. Юқоридаги шеър тасвирининг
асоси   иккита   сарв   бўлиб,   бири   дарахт,   иккинчиси   маъшуқа   образидир.
Бошидан   то   охиригача,   маъшуқа   ҳусну   жамолининг   афзаллигини   исботлаш
мақсадида қайтарилган ташбиҳ ва тафсилий ташбиҳ санъатидан кенг кўламда
фойдаланган.   Чаман   сарви   бошқа   дарахтлардан   ўз   бўйи   баландлиги   билан
юқори  имтиёзга   эга.   Муҳаммадсиддиқ  Ҳайрат   уни  огоҳлантирадики:  сенинг
фахру   ғуруринг   самарасиздир,   чунки   бутун   хусусият   ва   белгиларинг   билан
105 қиёслаганда,   маъшуқанинг   қомати   афзаллиги   намоён   бўлади.   Юқорида
келтирилган   шеърнинг   шаклий   хусусиятлари   ҳам   жуда   эътиборли   ва
мақтовга сазовордир.
Чунки   сўзлар   ва   ибораларни   танлаш,   дарахт   ва   одамнинг   табиий
хусусиятлари,   жойлашуви,   мазмуни,   маъно   ва   сўз   санъати   бадииятининг
радифга   эҳтиёжи   йўқ.   Бироқ,   қофия   бўлувчи   сўзлар:   “кашида ”,   “надида ”,ӣ ӣ
“орамида ”,   “дамида ”,   “бурида ”,   “шунида ”   қофиялари   ҳам   шоирона	
ӣ ӣ ӣ ӣ
кашфиёт   бўлиб,   ниҳоятда   сифат   билан   “терилган”лиги   Муҳаммадсиддиқ
Ҳайратнинг   шоирлик   қобилиятига   эга   эканлигидан   гувоҳлик   беради.
Қофиядош   сўзлардаги   “идаи”   -   қофия   илдизи   бўлиб,   “д”   равий   ҳарфидир.
Шунинг учун ушбу ғазалнинг қофиялари мутлақдир.
Вазн   нуқтаи   назаридан   ҳам,   бу   ғазал   нисбатан   эътиборлидир,   чунки   у
рамали   мусаммани   маҳзуф   баҳрида   ижод   қилинган   бўлиб,   унинг   афоили
қуйиги рукнларга эга:
– V– / – V – V / V – – V / – V – 
– V– / – V – V / V – – V / – V –
мафъулў, фоъилоту, мафоъ лу, фоъилун.	
ӣ
Aйтиш   мумкинки,   Муҳаммадсиддиқ   Ҳайрат   ҳаёти   даврида   ўзининг
мустақил   ижодий   услуб   ва   йўналишини   топди,   аммо   бевақт   ўлим   туфайли
шоирга ижоднинг устувор қадами насиб қилмади. Р. Ҳодизоданинг  сўзларига
кўра,   " Ҳайратнинг   ғазалиёти,   умуман   унинг   ижодий   камолот   давридаги
ишқий   шеърлари   XIX   асрнинг   охиридаги   энг   яхши   лирик   шеърият
намуналаридандир.   Унинг   шеъриятда   шартли   ва   рамзий   образлар   эмас,
балки,   аввало,   инсоний   ҳис   -   туйғуларнинг   аниқ   ифодаси,   тўғридан   -   тўғри
лирик   қаҳрамоннинг   самимийлик   ва   ҳис   -   туйғуларни   кузатамиз»[43,27].
Масалан,   Муҳаммадсиддиқ   Ҳайратнинг   бетакрор   шеърияти   ва   истеъдодини
асослаш учун қуйидаги ғазалига эътиборимизни қаратамиз:
Зи буда нимдиле буд, об шуд дили ман,
Дар оташе бинишастам, кабоб шуд дили ман.
Зи васл хонахаробе, ба саъй бесабре,
106 Б и нои сабр нагун шуд, хароб шуд дили ман.
Ҳ азор дил ба нигоҳи ту арз кард қазо,
Миёни он ҳама дил интихоб шуд дили ман.
Ило  нест - гаҳе оташ аст, гоҳе об,ҷ
Аз ин ки мазҳари сад инқилоб шуд, дили ман.
Ту моҳтоби  аҳониву дил катоне буд,	
ҷ
Қазо муқобили ин моҳтоб шуд дили ман.
Бубин ба тезии бозори ман, ки аз  ғ аму дард ,
Ба сустмеҳри бутон сахт боб шуд дили ман.
Суоли дард ба ҳар  ҷ о баланд шуд, Ҳайрат,
Даме бад-он ҳама дардам  ҷ авоб шуд дили ман  [43, 103] .
Муҳаммадсиддиқ   Ҳайрат   лирикаси   ўқувчини   қувноқ   руҳ,   шодлик   ва
сурур,   ёшликнинг   ҳису   ҳаяжони   ҳамда   уйғониш   ва   ҳаётсеварликка   даъват
этади.   Ҳатто   шоир   ёрнинг   айрилиғи,   дўстнинг   ҳижрон   ўти   ва   фироқидан
шикоят қиладиган  шеърларида , баъзи ҳолларда  ҳазил ва қувноқ талқин билан
ғам   ва   қайғу   юкини   дўстнинг   елкасидан,   онгидан,   юраги   ва   қалбидан
тозалайди.
Бироқ,   Муҳаммадсиддиқ   Ҳайратнинг   бундай   маърифий   ва   олижаноб
қарашларини   ҳаётнинг   қайғу   ва   ташвишлари,   ўша   даврдаги   ноқулай   муҳит,
шоирни   руҳан   ва   жисмонан   ўлим   ёқасига   олиб   келган   сил   касаллигининг
давосиз   дарди   билан   бостирар   эди.   Шоир   ўз   давридаги   адолатсизликлар   ва
зулму   ситамга   қарши   курашда   ўзини   ожизлигини   ва   қудратсизлигини   ҳис
қиларди.   Муҳаммадсиддиқ   Ҳайратнинг   охирги   даврдаги   касаллик   ҳолатида
ёзган кўплаб шеърлари "жафоли чарх зулми", "золим давр", "замон азоби" ва
замоннинг бир-бирига мос келмаслигини инъикос қилган. Шоир  ў зининг бир
мусаддасида ўз ҳолати ва кайфиятини ҳақида шундай маълумот беради:
Ч  музтарам, ки зи ғам лаҳзае фароғ надорам,	
ӣ
Набошадам ба дил аз гўшае, ки доғ надорам,
Ба роҳи матлаби айшу хуш  суроғ надорам,	
ӣ
Ба каф зи даври шароби тараб аёғ надорам,
107 “ Чунон фасурдадимоғам, ки майли боғ надорам,
Ба ҳадди он ки гуле бў кунам, димоғ надорам”.   
Ба даҳр он қадар аз вазъи рўзгор ғаминам,
Ки тири дарду ситамро зи ҳар канор каминам,
Фурў гирифта ху уми алам ясору яминам,ҷ
Уз ори шоҳиди мақсад ба ҳе ч  бор набинам,
Агар ба рўзи парешониям  -  низору  ҳ азинам,
Агар шаби ғами ҳи ҷ рониям, чароғ надорам.
Маро, ки соғари айш аз кафи мурод нагу н  шуд,
Вале ба маҳфил минои дил ба гардиши хун шуд,
Зи ғусса рўз ба рўзам чу бар фузуду фузун шуд,
Набуд агар ч  дили зор хун, тамом кунун шуд,	
ӣ
Ҳавою шавқи сару дил ба хок рафту бурун шуд,
Кунун сарею ҳавое, дилею доғ надорам.
Ч  мекун  ба ҳавас  устужўи пурсиши ҳолам?	
ӣ ӣ ҷ
Ч  мерав  раҳи дарди сари 
ӣ ӣ ҷ авобу саволам?
Чунон гудохтаҳол аз фалаку наҳсу вуболам,
Тане зи ғусса низорам, қаде зи дард ҳилолам,
Димоғ сўхт ба ҳа ҷ рам, дил об шуд зи малолам,
Аз он ба саъ й и нишоте дилу димоғ надорам.
Ба зулми чархи  афо ў, зи  аври даври ситамгар,	
ҷ ҷ ҷ
Ба ран ҷ у дард чу Ҳайрат шикастаболаму музтар,
Дилам зи ҳодиса дар қайди кулфат аст мукаддар,
Ғамам чу қофия дар банди меҳнат аст мукаррар,
Зи бахти тира чу мурғи шикастаболаму бепар,
Ки ошёни талаб  уз ба парри зоғ надорам [43, 198-199].
ҷ
С. Айний нинг   фикрига   кўра ,   Муҳаммадсиддиқ   Ҳайрат   ушбу   шеърни
умрининг   охирида   ёзган   бўлиб,   бу   шеър   “машақатли   таржимаи   ҳолининг
хулосаси”дан   бири  ҳисобланади  [12,289].   Ҳ айрат  девонида   мазкур  мусаддас
108 "Мусаддас   бар   тазмини   байти   На иб”   (Нажиб   байтининг   тазминигаҷ
мусаддас”) деб ном қўйилган:
Чунон фасурдадимоғам, ки майли боғ надорам,
Ба ҳадди он ки гуле бў кунам, димоғ надорам”.
Шундан   келиб   хулоса   чиқадики,   мазкур   тазмин   қилинган   байт   XVIII
аср охири ва XIX аср бошларида яшаб ижод қилган шоирлардан бири Нажиб
Ҳиндуга   нисбат   берилган.   Устоз   Aйний   ушбу   мусаддасни   келтирар   экан,
шундай ёзади: "Ҳайрат унинг мазмунини ўз ҳолатига мувофиқ топиб тазмин
қилган эди"[12, 238]. Устоз Aйнийнинг шарҳу изоҳи аниқ ва уйғоқ ҳолатдаги
маълумотлидир.   Ушбу   мусаддас   “Намунаи   адабиёти   то ик”   ("Тожик	
ҷ
адабиёти намунаси") асарида ҳам қайд этилган [15, 183].
  Бу   сўз   Муҳаммадсиддиқ   Ҳайрат   ҳаётининг   сўнгги   йилларида   ёзган
барча   шеърлари   шунчаки   кундалик   ҳаётдан   шикоят   қилиш   оҳангида   бўлган
деган маънода эмас. Шоирнинг ўша даврдаги ижтимоий масалаларга эътибор
қаратиши   ва   Бухоро   амирлиги   тузилмасининг   энг   хунук   томонларини
қоралаши   ҳақиқий   ва   тарихий   воқиа   бўлиб,   бу   мавзу   ва   мазмун   унинг
шеърларида узлуксиз акс этган.  Бироқ,   XIX   асрнинг охирига қадар шеърият
тили   кўпроқ   Бедил   ижодининг   бадиий   тилига   ўхшаш   эди,   аммо   бу   асрнинг
охиридан   бошлаб   умумий   тил   -   оддий   оммага   тушунарли   тилга   мойиллик
пайдо   бўлди.   Шамсиддин   Шоҳин,   Қози   Қурбонхон   Фитрат,   Музтариб,
Муҳаммадсиддиқ   Ҳайрат   ва   бошқаларнинг   сўнгги   шеърлари   шу   турга
мансубдир [13, 53-54].
Муҳаммадсиддиқ   Ҳайрат   шеъриятининг   энг   яхши   фазилатларидан
бири   шундаки,   у   ў тмишдаги   сўз   санъаткорларига,   айниқса,   ўша   пайтда
кўплаб мухлислари ва издошлари бўлган Мирзо Aбдулқодир Бедилга тақлид
қилмаган   ва   уларга   издош   бўлмаган.   Aксинча,   у   бу   буюк   шоирнинг
муваффақиятиз   издошларини   қаттиқ   танқид   қилди.   Муҳаммадсиддиқ
Ҳайратнинг   Бедил   шеъриятига   бундай   ижодий   ёндошиши   Нақибхон   Туғрал
Aҳрорийга   ёзган   икки   қитъасида   яққол   намоён   бўлади.   Р.Ҳодизоданинг
сўзларига   кўра,   Муҳаммадсиддиқ   Ҳайрат   биринчи   қитъада   бутун   шоирлик
109 иқтидори   билан   Бедил   услубига   тақлид   қилган,   аммо   шу   билан   бирга
Туғралнинг   Бедил   шеъриятига   нисбатан   муваффақиятсиз   тақлидини   ҳам
қаттиқ танқид қилган.
Масалан:
...  Туғрал он, к-андар фазои даъв  аз фаҳми расоӣ
Дар ҳавои сайди маън  парфишон  мекунад...	
ӣ ӣ
...Тўтии тақрир аз оинадориҳои туст,
Он ч  таъйиде Камоли исфаҳон  мекунад.	
ӣ ӣ
Килки Беҳзодат ба тасвирофариниҳои фикр,
Насхи Шопур оварад, батлони Мон  мекунад. 	
ӣ
Шуҳраи шаҳру диёро, гўш бар ҳарфи раҳ	
ӣ
Гар гузор , арзи ихлоси ниҳон  мекунад.	
ӣ ӣ
К-аз ту дар ранги ғазал назме, ки тарҳ афтода буд,
Он ки об аз софияш касби равон  мекунад.	
ӣ
Не дурар чанде ки берун гашта з-он
Дар ҳақиқат кори ган и шойгон  мекунад.	
ҷ ӣ
Баҳри мазмунҳои ўро сар фурў бурдам ба фикр,
Фикри ман ҳам баски ҳалли  Бул - маон	
ӣ  мекунад.
Кишту моте чанд дидам, з-он ки худ фармуда :	
ӣ
Ҳар касе бо қадру дониш донарон  мекунад	
ӣ ” .
Лек дар ин байт тақрири забони фикратам
Андак аз тартиби мазмун сактахон  мекунад.
ӣ
Ҳар ки шуд дар баҳри ашъорам нахустин нохудо,
Заврақ аз фикри баланди хеш сон  мекунад
ӣ ” .
Гарчи фикри ман дар аввал фикри заврақ ҳам намуд,
Боз ҳайрат киштиямро бодбон  мекунад.	
ӣ
Ҳирс қонеъ нест доъиро назар дар даъвият,
В-арна тав еҳе ба ҳар оин, ки дон , мекунад.	
ҷ ӣ
Яъне аз ҳамчун ту қодирназм дўши фикри мо 
Муддаоро з-ин нишон о изгумон  мекунад... [43, 155-158]	
ҷ ӣ .
110 Бу   қитъа   шундан   далолат   берадики,   Муҳаммадсиддиқ   Ҳайрат   Мирзо
Абдулқодир   Бедил   шеъриятининг   мазмун   ва   услубини   бошқа   издошлари   ва
тақлидчиларига   нисбатан   кўпроқ   тушунарди,   аммо   у   шоирлик   маҳорати   ва
қалам   кучини   тақлид   йўлида   сарф   этишни   хоҳламасди,   балки   шартли   ва
рамзий образлар ўрнида юксак бадиий образларни содда ва тушунарли тилда
оммавий   фикрга   яқинлаштиришни   истар   эди.   Дарҳақиқат,   Муҳаммадсиддиқ
Ҳайрат шундай бадиий сўз тасвири йўлида муайян даражада муваффақиятга
сазовор бўлди. Бу ерда Оят ғазалига мухаммас (XIX асрнинг танилган шоири
ва   олим,  Садри   Зиёнинг   отаси  –   Э.Ж.)   боғлаш   вақтида,   Шарифжон  Махдум
Садри Зиё  Садриддин Айнийнинг биринчи маротаба Ҳайратнинг  “Эй сарв, бе
ибо   ба   чаман   сар   кашида ,   Моно   ки   сарви   қомати   ўро   надида ”   (ӣ ӣ Эй   сарв,
чаманда   уялмасдан   бош   кўтаргансан,   Қўйки,   менинг   ёрим   сарви   қоматини
кўрмагансан?! )   матлаи   билан   бошланадиган   ғазалини   эшитиб,   биринчи
маротаба Ҳайрат билан танишди ва унга Мирзо Абдулқодир Бедил ижодига
татаббуъ шаклида ёзилган тўққиз байтдан иборат бўлган отасининг ғазалини
мухаммас боғлаш учун берган эди.  С.Айний воқиа ривожи тўғрисида шундай
хабар   беради:   “Биз   кетиш   учун   кўчага   чиқдик.   -“   Бу   синовдир!”,   -   деди
Ҳайрат.   Иккинчи   куни   у   ғазалга   мухаммас   басталаб   олиб   келиб,   менга
Шарифжон Махдумга етказишим учун топширди.
Буни   кўргандан   кейин   Шарифжон   Махдум   Ҳайратнинг   шеърий
қудратига қойил қолди ва уни ўша замоннинг нодир шоирларидан бири деб
ҳисоблади» [12, 279].
Бу   ерда   биз   мазкур   мухаммасдан   фақат   тўртта   бандини   келтириш
билан чекланамиз.
Масалан:
Рафиқи ваҳшатам, аз донишу улфат ба фарсангам,
Хираддастугиребонам ба номи нанг дар  ангам,	
ҷ
Мапурс, эй дўст, аз таҳқиқи ҳоли ҳайратоҳангам,
“Ба тақлиди  унун з-он душмани номусу фарҳангам,	
ҷ
Ки шояд он парирў аз сари шўх  занад сангам”.	
ӣ
111 Биё, эй  он, ки  он бар лаб расид аз баҳри ташрифат,ҷ ҷ
Саропо гаштаам шавқу умед аз баҳри ташрифат,
Ба чашми хунфишон бурдам навид аз баҳри ташрифат,
“Мусаффо манзаре кардам сафед аз баҳри ташрифат,
Биё биншин ба чашмам, гар малул  аз дили тангам...”	
ӣ
Давидам ҳар тараф чун бод дар кўи ҳавас умре,
Шудам нолон раҳи беҳосил  паймуда бас умре,	
ӣ
Мабодо ҳарзагарди яъс чун ман ҳеч кас умре,
“Зи бас бематлаб  з-ин гуна афғон чун  арас умре,	
ӣ ҷ
Нашуд равшан, ч  мегўям, надонам дар ч  оҳангам?!”
ӣ ӣ
Ч   ў  роҳи расми имтиёз аз даҳри беқонун,	
ӣ ҷ ӣ
Ки ин  о ҳамтарозу меравад қадри саму афюн,	
ҷ
Аз ин ҳангома Ҳайрат беҳ бувад к-орам қадам берун,
“Зи  урми нокасиҳо вораҳам, шояд кунад гардун 	
ҷ -
Ба мизони хирад қадри маро бо зарра посангам” [4 3, 185-
187 ].
Aйтиш   мумкинки,   Муҳаммадсиддиқ   Ҳайратнинг   ушбу   мухаммасга
қўшган   мисраларининг   услуби   шоирнинг   ўзига   хос   услубига   зиддир.   Устоз
Aйнийнинг ёзишича, «У ( Ҳ айрат.-Э.Ж) шеърни жуда содда тилда, ҳеч қандай
ноаниқликларсиз ёзар  эди. Aммо мазкур   мухаммас (басталаган)   шеър Бедил
услубида  ёзилганлиги  сабабли,   у  шу  шеърий  услубга   амал  қилишга   мажбур
бўлган.   Ҳайрат   маҳоратининг   мукаммаллиги   шундаки,   бу   тақлид да
муваффақиятга эришган. Чунки ўзи ижод қиладиган услубдан бошқа услубда
ёзиш жуда қийин». 
Муҳаммадсид д иқ   Ҳайратнинг   ижодий   юксалишида   тақлид   шаклида
ёзилган ғазаллар ҳам учрайди, аммо тақлид қилишда ҳамма ҳам муваффақият
қозона   олмаслиги   аниқ.   Ҳайрат   ўз   ижодида,   айниқса   ғазал   жанрида   ўтмиш
112 сўз   санъаткорлари   изидан   борган.   У   Шайх   Саъдий,   Бадриддин   Ҳилолий,
Aбдураҳмон   Мушфиқий   каби   шоирларнинг   шеъриятига   кўпроқ   ҳусни
таважжуҳ   зоҳир   қилган.   Aйниқса,   маъшуқанинг   лирик   образига   нисбатан
муносабатида   Ҳайрат   асосан   Ҳилолий   ва   унинг   ижодига   мурожаат   этган.
Мисол   тариқасида   Муҳаммадсиддиқ   Ҳайратнинг   ўзига   хос   нозиклиги   ва
нафислиги   билан   ёзилган   ушбу   ғазалига   мурожаат   қилайлик.   Aлбатта,
Ҳилолийнинг   ғазалларидаги   куйиниш   оҳанглари   ва   унинг   ижодий
услубидаги   лирик   образлар   нафосатини   нозикбаёнлик   билан   ифодалаш
юқори   афзалликларга   эга.   Aммо   Ҳайрат   бу   борада   ҳам   маълум   даражада
муваффақиятга   эришган.   Масалан,   Муҳаммадсиддиқ   Ҳайратнинг   ушбу
ғазалига   эътибор   қаратсак,   шоирнинг   сўз   санъатида   нақадар   маҳоратга
эгалиги аниқ намоён бўлади.
Чунончи:
Ай мўниси дил, дўш ту меҳмони к  буд ?ӣ ӣ
Дил бе ту ба  он омаду  онони к  буд ?	
ҷ ҷ ӣ ӣ
Маст аз маи ишқат ману бо ғайр зад   ом,	
ӣ ҷ
Ран ҷ ури ту ман будаму дармони к  буд ?	
ӣ ӣ
Ҳамс ӯ ҳбати ағёриву як бор нагуфт ,
ӣ
Бо худ, ки қарини дили бирёни к  буд ?	
ӣ ӣ
Бурд  ту, қарор аз ману ороми к  гашт ?	
ӣ ӣ ӣ
Мурдам зи фироқи ту, бигў,  они к  буд ?	
ҷ ӣ ӣ
Аз гиряи ман киштии афлок равон гашт,
Ай рўҳи равон, л ӯ ъбати хандони к  буд ?	
ӣ ӣ
Боре накашид  зи дилам хори 	
ӣ ҷ афоро,
Бо орази гул сарви гулистони к  буд ?	
ӣ ӣ
Хан ҷ ар ба кафу маст паи қатли ту омад,
Ҳайрат, бинигар захмии пайкони к  буд ? [43, 125].	
ӣ ӣ
Юқоридаги   ғазал   иш қ   ва   муҳаббат   мавзусида   ёзилган   бўлиб,
маъшуқанинг   меҳрсизлик,   азоб   -   уқубат,   бефарқлик,   шафқатсизлик,
ситамкорлик, зулм, сабрсизлик,  тушкунлик ва бевафолик характерини ўзида
113 мужассамлатирган.   Ошиқ   эса,   аксинча   вафоли,   меҳрибон,   сабр   -   тоқатлили,
жафокаш   ва   раҳмдил,   одобли   ва   хушмуомада   тимсоли   сифатида   назм
тизмасига   тортилган.   Ошиқ   маъшуқасидан   шикоят   қилса   ҳам,   унинг
ҳаракатлари   жиддий   эмас.   Чунки   у   маъшуқасини   чин   юракдан   севади.
Ўзининг борлиғини маҳбубасиз ҳеч қачон тасаввур қила олмайди.
  Шунинг   учун   ғазал   тематиканинг   асоси   ишқ   мавзусида   бўлиб,   унинг
моҳиятини ҳижрон, ажралиш, ва висолдан четда қолиш ҳолати ташкил этган.
Шу   сабабдан   ҳам,   шоир   сўз   санъатининг   жозибали,   таъсирли   ва   хушоҳанг
бўлиши   учун   шаклий   хусусиятлар   ва   янги   мазмун   -   моҳиятни   ифодаловчи
сўзлардан моҳирлик билан фойдаланганлигини намоиш этади. 
  Эътиборимиз   марказида   жой   олган   ғазалда   радифнинг   ишлатилиши
жуда   муносиб   тарзда   бўлиб,   шоир   ўзининг   фикрларини   баён   этишда
мураккаб   радифдан   фойдаланган.   Aлбатта,   Ҳилолий   ғазалларида   бундай
тасвирлар юқори даражада ифода этилган. Яъни, “к  буд ” (Кимники эдинг)ӣ ӣ
ғоявий   характер   касб   эган   бўлиб,   ошиқнинг   маъшуқага   саволи   тарзида
келтирилган.
Қофия   бўлувчи   сўзлар   ҳам   эътиборга   лойиқ   бўлиб:   меҳмон,   жонон,
дармон, бирён, жон, хандон, гулистон, пайкон юқоридаги ғазалда қофиядош
сифатида   келтирилган   ва   қофия   ва   радиф   ўртасидаги   лингвистик   боғланиш
қўшимча   "и"   банди   орқали   амалга   оширилади.   Бошқа   томондан,   ифода
мантиғи ҳам жуда юқори чи ққан . Ушбу қофия  бўловчи сўз лар қофия турлари
жиҳатидан   радифга   боғлиқ   бўлиб,   "н"   равий   кейин   қўшимча   ҳарф   зуҳур
қилмаган.   Ушбу   унсурлар   сўзлар   тизими   ва   мисра   ва   байтлар   орасидаги
мутаносиблик   оҳангдорликни   таъминлаш   учун   ғазалнинг   охиригача   давом
этади.
Вазндан   фойдаланиш   нуқтаи   назаридан   юқоридаги   ғазал   ҳам   жуда
жозибали бўлиб, мазкур ғазал   ҳазажи мусаммани ахраби макфуфи маҳзуф (ё
мақсур) баҳрида ижод қилинган ва унинг афоъили қуйидаги тарзда: 
– – V / V – – V / V – – V / V – – ( V – ~),
яъни: мафъўлу, мафойилу, мафоъйилу, фаъўлун билан охирига етган.
114 Ушбу   давр   шоирларининг   асарларидан   кўриниб   турибдики,   XIX
асрнинг иккинчи ярмида форс - тожик адабиётида  енгил халқ услуби, содда
нутқ элементларига эга бўлган содда ва равон шеърият яратилган. Бухоролик
академик Муҳаммаджон Шакурий Бухорийнинг сўзларига кўра, “Шамсиддин
Шоҳин,   Aбдулмажид   Музтариб   ва   бошқаларнинг   кўп   сонли   шеърияти
намуналаридан   халқ   оддий   тили   ва   содда   нутқ   элементларида   ижод
қилишлари,   шоирона   нутқнинг   қатъийлиги   ва   барқарорлигини
пасайтирмаган.   «Янги   шеър   -   бу   шеърий   мезоннинг   пасайиши   эмас,   балки
соф   эстетик   сифатнинг   пайдо   бўлишидир...   баъзи   ҳолларда   нутқнинг
қатъиятлилиги   пасайганга   ўхшайди.   Масалан,   “Тазкори   ашъор”   (Шеърлар
зикри”)   тазкирасида   келтирилган   Муҳаммадсиддиқ   Ҳайратнинг   шеърлари
“мусталаҳоти урфий” (анъанавий атамалар) сифатида келтирилган. 
Муҳаммадсиддиқ   Ҳайрат   ўз   шеърларида   нафақат   мумтоз   адабиётнинг
бой   тилидан,   балки   халқнинг   жонли   тилидан   ҳам   кенг   фойдаланган.   Шоир
ўзининг   мумтоз   шеъриятнинг   руҳияти   ва   оҳангларида   ёзилган   шеърларини
теран   сўзлар,   фразеологизмлар,   зарбулмасал   ва   мақоллар,   ташбеҳ   ва
истиоралар билан юксак маҳорат билан зебу зийнат берган. У даврда машҳур
сўз   санъати   намояндалари   Шамсиддин   Шоҳин,   Қори   Раҳматулло   Возеҳ,
Абдулқодирхожа   Савдо,   Музтариб   ва   бошқалар   халқ   тилидаги   содда   ва
жозибали сўзлардан фойдаланишга  интилган эдилар. Ушбу шоирлар, оғзаки
тилнинг   фолклор   талқинлари   ва   кулгили   образларидан   фойдаланган   ҳолда,
ҳатто   кейинроқ   рус   тилидаги   сўзлар   ва   ибораларни   халқ   онгига   сингдирган
ҳолда,   гўёки   шеърларига   реал   ҳаёт   руҳини   бергандек,   унинг   лирик
мазмунини   қуруқ   тасаввурдан   халос   этиб,   ўз   даврининг   ўқувчилари
тушунчаси   ҳамда   замон   муҳити   шароитига   яқинлаштирар   эдилар.
Муҳаммадсиддиқ Ҳайрат шеъриятнинг гўзаллигини ифодалаш, унинг бадиий
таъсирини ошириш, лирик туйғуларни аниқ ва чуқур ифода этиш учун халқ
тилидан унумли фойдаланди.
Саҳар ба кўи харобот турфа валвала шуд,
Ба саъ й и пири муғон хумми май магар яла шуд?
115 Манам, ки дину дилу ҳуш доштам вақте,
Ба ғорати нигаҳу нозу ғамзаат тала шуд.
Ду рўз шуд, ки асират набуд  ҷ уз дили ман,
Кунун хунобахўри наргиси ту як гала шуд.
Сари каловаи аҳволи марду зан гум гашт,
Зи куфри турраи зулфи ту шаҳр ҳалҳала шуд.
Магар муоли ҷ и Ҳайрат шав  зи парпиивасл,ӣ
Ки ногаҳе шаби ҳа ри гузаштаат хала шуд 	
ҷ [4 3, 53 ] .
Оддий нутққа, халқ иборалари ва мажозларларига яқин бўлган оҳанг ва
иккинчиси   ўзбек   -   туркча   масалан,   яла,   гала   ва   бошқалар   шунга   ўхшаш
маҳаллий   сўзлар   бўлиб,   ушбу   ғазалдаги   "янги   шеър"нинг   асосий   унсури
ҳисобланади.
Ёки:
Кай равам сарфаҳми атвори чу ту симинбаре,
Кас надорад ёд монанди ту ин иқ дилбаре.
ҷ
Дар хаёлам инки гоҳе рафтуое мекун ,	
ӣ
Камбағал гуфта суроғу ошно  мекун .	
ӣ ӣ
Эҳҳа ин вақтоба мебинам, ки мизробат баланд,
Дўғ  пешопешакиҳо мезан  	
ӣ ӣ - тобат баланд.
Ин а шин гуфтанба мекеб  зи ман 
ҷ ӣ -  инту чиба
Як даҳан бо ман намегў  сухан 	
ӣ -  инту чиба.
Ҳар ч  гуфтам, рост 	
ӣ -  бовар соз аз ин тўғриг ,	ӣ
Дилпур  бо ман надор  аз кадомин тўғриг .	
ӣ ӣ ӣ
Ман да ту монданба на тайёр, на олуфтаам,
Ростанчин ман туя холис бародар гуфтаам.
Ман на онам пеши ҳар кас з-ин сухан шавқун занам,
Ё ки аз ҳар тўғр  бурдаш не агар ғинг  кунам.	
ӣ ӣ
Гап задистодем да тую ман да ч  фикру хаёл,	
ӣ
Ту да ман аз ким-ку онг  мо аро хон  титол.	
ҷ ӣ ҷ ӣ
Гоҳ гапҳот аз тариқи сулҳу гоҳ аз рўи  анг,	
ҷ
116 Гашт майнем хум барин ҳубдур мана кард  гаранг.ӣ
Гар надор  майли ёру  ўраг  кардан да ман,	
ӣ ҷ ӣ
Ҳар ч  кун, лекин салом алеката аз ман накан.	
ӣ
Ман намегўм ин, ки бо Ҳайрат давомат бош ука,
Го читу , камбағал гў , саломат бош ука [43, 209	
ӣ ӣ -210 ].
Туркий   ва   арабча   сўзлар   мавжуд   бўлишига   қарамай,   русча   сўзлар
Муҳаммадсиддиқ   Ҳайрат   девонида   ҳам   қўлланилган.   Янги   услубни
қидиришда   шоир   нафақат   халқ   талқинлари,   балки   рус   сўзларидан
фойдаланишда янгилик яратувчи ва наватор сифатида ҳам фаолият юритган.
Бу ўз шахсий хоҳиш билан  э мас, балки унинг рус тилига бўлган муҳаббати ва
иродасининг   ифодасидир.   Шу   муносабат   билан   С.Aйний   шундай   деб   ёзган
эди:   " Ҳ айрат   бир   неча   кун   рус   тилини   биладиган   дўсти   олдида   рус   тилида
машқ   қилди   ва   бу   тилни   мақсаднинг   ифода   этиш   ва   манзилни   қайд   қилиш
даражасида ўрганди" [13, 233].
  Шунга ўхшаб, Муҳаммадсиддиқ Ҳайрат ғазал ва маснавийларида бир
қатор   русча   сўз   ва   ибораларни   шу   қадар   моҳирлик   билан   ишлатганки,   у
шеърият   ва   лексик   бойликларининг   кўпайишига   ҳисса   қўшган.   Бунинг
исботи   учун   XIX   асрнинг   иккинчи   ярмида   ижод   қилган   сўз
санъаткорларининг анъаналарини давом этган Муҳаммадсиддиқ Ҳайратнинг
қуйидаги ғазалига эътиборимизни қаратамиз: 
... Фитнаи шўри ту сардафтари эълони газид,
Қиссаи ҳусни ту дебочаи ахбори сафир.
Эй нишони ғаму дардат наваду нуҳ ламбар,
Эй матои алами ҳа ри ту первой нумир.	
ҷ
Рост ,  аври ту имсол фузун аст зи пор,	
ӣ ҷ
Бахудо, нози ту имрўз фаровон зи парир.
ониби хайли сафи ғамзадагонат нигаҳе,	
Ҷ
Эй ба иқлими малоҳат шуда имрўз амир!
Эй лабат лаълу лабат қанду лабат оби ҳаёт,
Эй рухат моҳу рухат меҳру рухат бадри мунир.
117 Нўшад аз заҳри ғамат  ом лаболаб Ҳайрат,ҷ
Чун бар ў аз ту ба ҳа ри ту аз ин нест гузир [43, 78].	
ҷ
Ҳазил,   мутойиба   (мутояба)   шаклида   ёзилган   “Соз   кун,   соқ ,   биё   он	
ӣ
пешаи   маъруфро”   (Эй   соқи,   келиб,   ҳаммага   танилган   касбингни   бошла!)
шеърида,   кўплаб   русча   сўзлар   ва   иборалар,   шунингдек,   араб   ёзувидаги
русларнинг   исмларини   келтирган   бўлиб   ушбу   рус   исмларининг   баъзилари
кимлиги ҳозиргача маълум эмас. Масалан:
... Дар чунин маҳфил, ки соқ  мебарад дарё ба кор,	
ӣ
Аз маҳалла бо Шалихо гўй Абромуфро.
Бохабар шав, то насозад  оми сабзобат кам ,	
ҷ ӣ
Муттии пирзодаро гў, оварад Чопуфро.
Дил зи ғам озод, Мирзо Мири тарёк  ку ост,	
ӣ ҷ
Чанд дур , ёраб, аз ин зарф он мазруфро? 	
ӣ [4 3, 207 ] .
Муҳаммадсид д иқ Ҳайрат шеърларининг мазмун ва моҳиятидан англаш
мумкинки,   у   адабиёт   тарихи,   замонавий   фанлар,   сиёсий   фанлар,   ҳамда   аруз
илми   қону   ва   қоидаларини   яхши   биладиган   киши   бўлган.   У   ўз   шеърларини
арузнинг   энг   мураккаб   вазнларида   ижод   қилган   бўлиб,   араб   тилидаги
иборалар   ва   илмий   атамалардан   ўз   мавқеида   фойдаланган.   Шунинг   учун
устоз С. Айний Муҳаммадсиддиқ Ҳайрат ижодининг аҳамиятини аниқлаш ва
таҳлил қилиш пайтида,  унга  юқори баҳо  бериб,  муҳаббат  ва  ифтихор билан
шундай   ёзган:   «Шеъриятда   у   менга   доим   устозлик   қилар   эди   ва   мен   ундан
кўп   фойда   кўрганман   ...   Шу   жиҳатдан   Ҳайрат   билан   алоқа   ўрнатганимдан
сўнг, менга ўзимни расмий шоир деб ҳисоблаш ишончи пайдо бўлди" [13,41].
Устоз   С.Айний   ва   тазкиранавислар   ҳамда   тадқиқотчи   олимларнинг
бундай баҳолаши ва изоҳлаши Муҳаммадсиддиқ Ҳайратнинг ўзидан миқдор
ва ҳажм жиҳатидан қолдирган оз, аммо мазмунан бой меросга эга эканлигини
тўлиқ   исботлайди   ҳамда   тасдиқлайди.   Гарчи   унинг   ижодиёти   маҳсули   оғир
ҳаёти   ва   қисқа   умр   кўрганлиги   туфайли   жуда   оз   бўлса-да,   унинг   баёз   ва
тазкирадаги   тарқоқ   шеърлари   орқали   шеърий   девони   ўқувчиларга   маълум
бўлгунга қадар, ўзидан адабиётда таниқли маънавий сиймо қолдирди.
118 Хулоса   қилиб   айтганда,   Муҳаммадсиддиқ   Ҳайрат   шеъриятининг
бадиий   услуби   ҳақида   шуни   таъкидлаш   керакки,   унинг   шеърлари   ниҳоятда
содда, равон, аниқ ва ҳар қандай такаллуфлар (қийинчиликлар)дан йироқдир.
Ҳинд услубига  кўпроқ мойил бўлган Бедил танқидчиларининг шеъриятидан
фарқли ўлароқ, Ҳайрат шеърияти воқелик ва ҳақиқатга яқинроқ бўлиб, унинг
шеърий ифода, таркиб ва мазмунлари реал ҳаётнинг ўзига хос маъноларини
англатади.   Муҳаммадсиддиқ   Ҳайрат   шеърларида   тасаввурдан   ташқарида
бўлган   бадиий   тасвир   воситаларидан   рамз,   киноя,   ташбеҳ,   истиора,   мажоз,
мавҳум ва чигил сўзлар, хаёлий мазмун ясаш хусусиятлари кузатилмайди.
III.2.  Ҳайрат Бухорий ижодида  ижтимоий ҳаёт ва муҳит
танқидининг бадиий хусусияти
Форс   -   тожик   адабиётида   ижтимоий   фикр   узоқ   тарихга   эга.   Форс
адабиётида ижтимоий шеъриятнинг шаклланиши ва тадрижий ривожланиши
( э волюцияси)   тарихига   назар   ташлайдиган   бўлсак,   эронлик   тасаввуфшунос
олим   Aбдулҳусайн   Зарринкўб   ўз   асарида   бу   масалага   оид   Ибн   Синонинг
қуйидаги   фикрини   келтирган:   «Шеърни   худди   юнон   шеъриятида   бўлгани
каби,   баъзида   фақат   ҳайратланиш   учун   куйлайдилар   ва   баъзида   ижтимоий
манфаат учун айтадилар. Ижтимоий тахминлар учта жинсдан иборат бўлади,
яъни сиёсий ишлар ёки маслаҳатлашувлар (сиёсий муҳокамалар) ва ҳукм ёки
мунозаралашувлар   ҳамда   мақтов   ва   танқид   ёки   иккиюзламачилик ”   [ 28,   79,
74].
Шу   муносабат   билан,   ижтимоий   шеърият   қадимги   юнон   ва   форс
маданияти   илдизидан   келиб   чиққанлигини   илова   қилиш   мумкин.   Форс
ижтимоий   шеъриятини   ўрганиш   шеърий   адолат   ва   халқ   мафкурасининг
муҳим   масалаларини   аниқлаш   учун   қулай   асос   яратади.   Адабиётшунослар
ижтимоий   ва   шеърий   жиҳатлар   ўртасидаги   боғлиқлик   тўғрисида   турлича
фикрга   эга   бўлган.   XX   асрнинг   бошларига   қадар   форс   -   тожик   адабиётида
ижтимоий   шеърият   ёки   сиёсий   шеърият   деб   номланувчи   шеър   бўлмаган   ва
маънав ий   маданиятларда   ҳам   шу   пайтгача   кўриш   мумкин   бўлган   сиёсий
шеърият   тушунчаси   мавжуд   эмас.   Тожик   адабиётида   фақат   Октябр
119 тўнтариши   ва   янги   ҳозирги   замон   адабиёти   пайдо   бўлгандан   кейингина,
шеъриятда   ижтимоийлик   шеър   хусусиятлардан   бири   сифатида   эътироф
этилди.
Бундай   шеър   ҳақида   марҳум   олим   Ш.Ҳусейнзода   шундай   дейди:
« Тожик   мумтоз   шеърияти   ўз   ютуғи   бошидан,   яъни   Х   асрдан   бошлаб   ҳаёт
ҳақиқатлари   билан   боғлиқлиги   жиҳатидан   алоҳида   хусусият   намоён   этган
бўлиб,   жамият   ҳаётининг   кўзгусига   айланди   ва   маълум   даражада   урф-
одатлар   ва   турмуш   тарзини   акс   эттиради.   Ушбу   анъана   асрлар   давомида
ижтимоий,   иқтисодий   ва   маданий   шароитларда   аста   -   секин   ривожланиб
борди   ва   ҳаттоки   махсус   жараён   ва   мактабга   (масалан,   реалистик   йўналиш,
бошланғич мактаб ва бошқалар) айланиб, турларга ва босқичларга бўлинган»
[142, 35].
Aдабиётшунос A.Сатторзода ижтимоий шеърни шарҳлар экан, шундай
хулоса қилади: “Бу шеър ижтимоий ва сиёсий ҳаётнинг мавзулари ва муҳим
масалаларига   бағишланган.   Шеъриятнинг   бу   тури   одатда   адабий
танқидимизда   гражданлик   (фуқаролик)   шеърият   деб   юритилади»   [114,   217].
Бироқ,   бу   фикрни   тожик   ижтимоий   шеъриятининг   XX   асрда   ва   Совет
инқилобидан   кейин   бошланганлиги   маъносида   қабул   қилиш   керак   э мас,
чунки   XX   асрда   шеърият   ва   жамиятнинг   ўзаро   алоқаси   ва   кенг   кўламда
ривожланиши аждодларимиз Aбу Абдулло Рудакий, Aбулқосим Фирдавсий,
Носир   Хусрав,   Саъдий   Шерозий,   Ҳофиз   ва   Камол   Х жандий,   Сайидоӯ
Насафий   ва   Бедил   каби   машҳур   даҳо   шоирларнинг   қимматбаҳо   меросидан
фойдаланган ҳолда юзага келган. Ўтмишдаги шоирларимиз шеърларида халқ
билан   ҳамнафас   бўлишга   ва   халқ   ҳаёти   билан   боғлиқ   масалаларни   акс
эттиришга ҳаракат қилдилар. Маълумки, бизнинг  классик меросимиз асосан
тарбиявий   хусусиятга   э га   бўлган,   фалсафий   ва   ирфоний   мавзуларда   панду
ҳикмат,   юксак   инсоний   туйғулар,   одамларнинг   олижаноблиги   ва   мардлиги
ҳамда   жасоратини   улуғлаган,   шу   билан   бирга   аждодларимиз   шеъриятида
ижтимоий   унсурлар   мавжудлигига   гувоҳ   бўламиз.   Форс   ва   тожик
шеъриятининг   ушбу   сўз   усталари   камдан-кам   ҳолларда   соф   ижтимоий
120 шеъриятни   куйлаган   бўлсалар-да,   улар   ўзларининг   асарларида   ҳаёт
муаммоларига,   шу   жумладан,   ижтимоий   адолатсизликка,   шоҳлар   ва
амалдорларнинг   зулмига,   камбағал   одамларнинг   машаққатли   ҳаётига
муносабат   билдирганлар,   бу   эса   уларнинг   шеъриятида   ижтимоийлик
характери мавжудлигидан далолат беради.
Убайд   Зоконийнинг   "Сичқон   ва   мушук"   каби   асарлари   пайдо   бўлиши
ва   шоирларнинг   ижтимоий   мавзуларда   ижод   қилган   ғазаллари,
мухаммаслари   шеъриятга   ижтимоий   мавзуларнинг   кириб   келиши   ва
ривожланишига   имконият   яратди.   ХVI   асрнинг   биринчи   ярмида   “мактаби
вуқўъ” ("воқиалар мактаби") деб номланган янги жараён пайдо бўлди, унинг
мақсади   ишқ   ва   ошиқликнинг   ҳолатини   тасвир   этиш   эди.   Бу   мактабнинг
издошлари   образсиз   содда   ва   ҳар   қандай   лафзий   санъатлар   ҳамда   шоирона
иғроқлардан   холи   бўлган   шеърлар   ижод   қилишар   эдилар.   Бу   омил   шундан
далолат   берадики,   адабиёт   ва   жамият   ўзаро   доимий   ва   узвий   боғлиқ   бўлиб,
янги   адабий   ривожланишнинг   намоён   бўлиши   эса   жамиятнинг   сиёсий   ва
мафкуравий   омиллари   билан   алоқдордир,   чунки   чинакам   шоир   халқ   билан
ҳақиқий   шеърият   эса   ҳаёт   воқиаларида   ажралган   ҳолда   мавжуд   бўла
олмайди.   Бу   ҳақда   Р.Ҳодизода   шундай   дейди:   «Форс   ва   тожик
мутафаккирлари   фалсафий   ва   ижтимоий   ғояларни   ифодалаш   учун   ҳар   доим
бадиий   адабиёт   воситаларидан   фойдаланганлар.   Aбу   Aли   Ибн   Синонинг
"Ҳай   ибн   Яқзон"   қиссаси,   Низомий   Ганжавий,   Хусрав   Деҳлавий,
Жомийларнинг   ижодиётидаги   македониялик   Искандар   шеърий   достонлари,
Жомийнинг   "Саломон   ва   Aбсол"   номли   машҳур   достони   ва   бошқа   кўплаб
бадиий   асарлар   мазмуни,   образлар,   мутафаккирларимиз   ижодида   илғор
илмий - фалсафий фикр ва сўфийлик эътиқодларини ифода этиш учун муҳим
воситалардан эди» [139, 60].
Бошқача   қилиб   айтганда   шоирлар   ҳамиша   халқ   ҳаёти   ва   муаммолари
билан   қизиқиб   ижтимоий   воқиаликни   бадиий   акс   эттириш   учун
истеъдодларини   бағишлаганлар.   Тожик   шеъриятига   ижтимоий   ва   сиёсий
воқелик кириб келиши ҳақида кўплаб баҳс - мунозараларга қарамай, шеърият
121 ва   жамият   ўртасидаги   алоқалар   ҳеч   қачон   бузилмаган   ва   жамиятнинг   турли
қирраларини   қамраб   олган   ижтимоийлик   адабиётда,   айниқса   тожик
шеъриятида тобора кенг оммалашган.
Aдабиётшунос   С.Aмирқулов   кўп   йиллик   изланишлардан   сўнг   шундай
хулосага келдики, XIX асрдаги тожик адабиёти адабиётнинг бошқа даврлари
билан   таққосланганда   баъзи   хусусиятларга   эга   бўлиб,   бу   ҳар   қандай
тадқиқотчи   учун   фойдалидир.   У   XIX   аср   адабиётини   ўтиш   даври   адабиёти,
деб атайди. Ушбу даврда тожик шеъриятининг ижтимоий томони кучайди, бу
адабиётнинг   ушбу   босқичини   билиш   мезонларидан   биридир.   Ўтиш   даври
адабиёти икки даврга бўлиб тасниф этилган: 
а) XIX асрнинг биринчи ярми адабиёти; 
б) XIX асрнинг иккинчи ярми адабиёти. 
Шунингдек,   у   адабиётнинг   ушбу   даври   ўтиш   даврининг
хусусиятларини   ҳисобга   олган   ҳолда   пухта   ўрганилиши   кераклигини
таъкидлади. Aгар адабиётнинг ушбу даври ўрта асрлар адабиётини ўрганиш
меъёрларига   мувофиқ   равишда   якунланган   бўлса,   керакли   натижага
эришилмайди.   Дарҳақиқат,   ушбу   давр   адабиётининг   ўзига   хос
хусусиятларидан   бири,   бу   шеъриятда   ижтимоий   хусусиятнинг   кучайиши
бўлиб, бу адабиётнинг ушбу даврини ўрганишда энг эътиборли мавзулардан
бири   сифатида,   тожик   ижтимоий   шеъриятининг   тарихий   муҳим   босқичда
шаклланганлигини намойиш этади.
Бухоро   адабий   муҳитида   яшаб   ижод   қилган   шоирларнинг   ижтимоий
шеъриятининг   мавзуси   ва   мазмунини   ўрганиш   энг   муҳим   фикрларга
ойдинлик   киритиш   учун   қулай   асос   ва   имконият   яратади.   Бу   давр   адабий
муҳитидаги   ижтимоий   шеъриятнинг   мазмун   ва   ғояларини   таҳлил   ва   тадқиқ
қилиш,   собиқ   шўро   адабиётшуносларининг   диққат   ва   эътиборини   ўзига
тортган эди.
Илғор   йўналишларнинг   юзага   келиши   XIX   асрнинг   иккинчи   ярми   ва
ХХ   аср   бошларида   “маърифатпарварлик”,   “равшангарлик”,
“ислоҳотпарварлик”,   “жадидчилик”   номи   билан   эслатилган   бўлиб,   бу   давр
122 ижод   аҳлига   уйғониш   ва   янгиланиш   эҳтиёжини   тақдим   этган.   Бу   жиҳат
Аҳмад Дониш, Қори Раҳматулло Возеҳ, Шамсиддини Шо ҳин, Мирзо Сирож
Ҳаким  Бухорий,  Муҳаммадсиддиқ  Ҳайрат  Бухорий,  Абдулвоҳид  Мунзим   ва
бошқа   бир   гуруҳ   маърифатпарвар   ва   жадидчи   шоир   ва   мутафаккирлар
ижодининг   марказий  мавзусида   қарор  топган  бўлиб,   уларнинг   асосий  мавзу
ва ғояси замон адолатсизлигининг танқиди, мансабдорларнинг фисқу фасоди,
боқимондалик   ва   амирлик   тузумининг   чириб   кетиши,   маданиятсизлик
инқирозининг   таъсири,   маънавий   қашшоқлик   ва   даврнинг   номутаносиб
хусусиятлари   ҳисобланар   эди.   Муҳаммадсиддиқ   Ҳайрат   ҳам   илғор   сўз
санъаткорлари   вакилларига   ўхшаш   маърифатпарварлик   таълимотининг
ғоявий   тарафдори   ва   намояндаларидан   бири   эди.   Мисол   сифатида
Ҳайратнинг   қуйидаги   ижтимоий   хусусиятга   эга   бўлган   шеърига   эътибор
қаратиш мумкин:
     Сухан зи баднафасиҳои нокасонам нест,
Ки дар машоми амал бўи кас намефорад.
Чаро зи шаккари алтофи дўстон дурам,
На гар ба сомеа ғунги магас намефорад.
Мизо и ҳолатам аз яъс мунқалиб шудааст,ҷ
Ба ҳарза боди ҳавою ҳавас намефорад.
Зи ҳарфи дўст чу сафрои хомўшист ба табъ,
Нахост қанди мукаррар, зи бас намефорад.
Агар ҳузури ман аҳбоб хост, мехоҳам  -
Ба илтимос, ки он мултамас намефорад. 
Чу ҳарф баста лаб аз шаҳд шоҳидони нафис,
Ки ҳарфи муҳтасибам як нафас намефорад [ 4 3, 149].
Муҳаммадсиддиқ   Ҳайрат,   авваламбор,   камтарин   ва   фақир   одам   эди,
тасодифий учрашувлар ва билимсиз кишиларнинг суҳбатларидан узоқлашар
эди, шуҳрат қазониш ва шеъру шоирпарастликка шавқ-завқи йўқ эди. Бироқ,
у   ўз   давридаги   сиёсий   ва   тарихий   воқиаларни   диққат   билан   кузатиб
ижтимоий   муҳитнинг   ижобий   ва   салбий   томонларини   таҳлил   ва   муҳокама
123 қилган.   Энг   муҳими,   Муҳаммадсид д иқ   Ҳайрат   шеърларида   очиқ   ва   ошкора
сўзлаш   ва   ростгўйлик   услуби   яққол   кўзга   ташланади,   "замон   ва   унинг
одамлари"ни,   ҳукмрон   синф   ва   давлат   эгаларини   танқид   қилиш,   ўша
даврдаги мавжуд тузулишдан норозилигини ифода этиш мавзуси муҳим ўрин
олган.
Масалан:
    Он ки аз хони висолаш нарасиду нарасанд,
На паи а з фақирон, на паси  анг шаҳон.ҷ ҷ
ои тан сохта дар пайкари худ сим сатир,	
Ҷ
ои дил дошта дар синаи худ санг ниҳон.
Ҷ
Эҳтирози ман аз он маҳфилу з-он ан уман аст,	
ҷ
Маҳфили кайфпарон, ан умани банг аҳон.	
ҷ ҷ
Ору нангест ба  уз ишқу муҳаббат, ки ба даҳр,	
ҷ
Ҳам бад-он ори кеҳон рафту бад -ин нанги ме ҳон.
Фикри Ҳайрат зи хамўшет раҳи масдуд аст,
Боз бикшой бад-ин қофияи танг даҳон [43, 154].
Aввало,   Муҳаммадсиддиқ   Ҳайрат   ўша   даврдаги   сиёсий   ва   давлат
ҳаётининг   деярли   барча   жабҳаларида   илдиз   отган   ўша   олимлар   ва
ёзувчиларнинг   жоҳиллиги   ва   реакцион   муносабатларидан   ғазабланди,   у
уларнинг   барчасини   ўша   пайтда   жамият   учун   ҳалокатли   таъсир   кўрсатган
"зарарли микроблар" деб ҳисоблади[43,29]. "Ҳақиқий микроблар", деди у бир
марта   C.Aйний   мана   шу   жоҳил   олимлар   ва   шу   талончи   ҳокимият
бошлиқларидирлар.   Aгар   рус   олимлари   Бухоро   аҳолисига   микробларни   йўқ
қилишда   ёрдам   бермоқчи   бўлсалар,   авваламбор   аҳоли   орасида   руҳий
касалликларни   тарқатадиган   бу   одамга   ўхшаш   микробларни   йўқ   қилишга
ёрдам   беришлари   керак.   Шунда   жисмоний   касалликларни   тарқатадиган
микробларни йўқ қилиш осонроқ бўлади» [13, 244].
Бошқача   қилиб   айтганда,   Муҳаммадсиддиқ   Ҳайрат   яшаб   ижод   қилган
бир пайтда, жамиятда ахлоқий бузуқлик ва маънавият инқирози юзага келиб,
диний   ақидапарастлик   ва   ислом   номи   билан   ҳаракат   қилган   олимлар
124 томонидан   шариат   қоидаларига   қарши   асоссиз   норозилик   намойишлари
бўлиб   ўтди.   Бу   ҳодиса   асосан   мавжуд   вазиятдан   шикоятлар   қилиш
исломнинг шаъни ва қадр - қимматига доғ туширган "жоҳил уламоларнинг"
хатти-ҳаракатлари   туфайли   юзага   келди.   Шунинг   учун,   шоирнинг   махсус
ҳаракатлари   ва   нафратли   эътиқодлари   билан   халқ   мафкурасини   бузган   ва
заҳарлаган бир қатор ишратпараст муллаларнинг ҳаракати ва зулмига қарши
билдирган   фикрлари   ва   норозиликлари   Муҳаммадсиддиқ   Ҳайратнинг   баъзи
ғазалларида   аниқ   ифода   этилган.   Сарой   нозирларининг   зулми,   амир
амалдорларининг одамларга нисбатан зулмлари шоирнинг ғазабини келтирди
ва   бу   золим   гуруҳнинг   хорланиши   ва   танбеҳлари   унинг   шеъриятида   ўз
ифодасини топди.
Худди   шундай,   Муҳаммадсиддиқ   Ҳайратнинг   рубоий,   ҳазлия
тариқасида   ижод   қилган   қитъалари   замон   амалдорларига,   жумладан   қози   ва
раис,   миршаб   ва   золим   арбоблар   ҳақида   қаттиқ   танқид   тозиёнаси   ва   тузли
огоҳлантириш сўзи бўлиб, Бухоронинг зулм асосида бунёд этилган амирлик
ҳокимиятига   қарши   қаратилган   бўлиб,   шоир   шу   орқали   ўзининг   дарду
армонларини ошкор қилар эди: 
Фарёду фи ғ они ман зи дасти писарат!
Во ҷ уни я м аз қад д и фарасти писарат!
Эй шаҳна, ба манъи мо зи май к ў ш ӣ  чанд ?
Нокарда назар ба чашми масти писарат  [43, 201].
Бу   рубоий   биринчи   қарашда   оддий   шеър   тарзида   кўринади,   аммо
ниҳоят   золим   ва   ахлоқсиз   бўлган   Aбдураҳимбек   -   Миршаб   ва   унинг   ўғли
Давронбекка   бағишлаб   ёзилган...   С.Aйний   ўзининг   “Ёддоштлар”асарида
("Эсдаликлар")   бу   икки   кишининг   разил   хислатлари   ва   қилмишларини
тасвирлаб, ушбу рубоийнинг ёзилиши тарихи ҳақида ҳикоя қилади. "У кеча-
кундуз   маст   бўлиб,   калтакли   суворалари   билан   минган   ҳолда   юрар   эди   ва
бирон  бир  сабаб  билан  қўлига  тушган   бечора   одамларни  ҳар  хил  баҳоналар
билан,   баъзан   ҳеч   бир   баҳонасиз   одамлари   калтакалашларини   буюрар   эди,
ўзи   эса   от   устида   туриб   уларнинг   бошларида   тозиёна   (қамчи,   калтак)   урар
125 эди,   қўпол   ҳақорат   қилар   эди   ва   маст   бўлганида,   бундай   одамни   уни
"калтаклаганидан" кейин "маст қўлга тушди" деб отасининг қўлига топширар
эди,   унинг   отаси   у   бечорани   ҳибсга   олиб,   қийноққа  солад   эди   ва   ундан  пул
ундирар   эди.   Aгар   пул   ундира   олмаса,   ёки   у   одамнинг   берадиган   пули
бўлмаса,   "ўғри"   деб   уни   қамоқхонага   юборар   эди   ёки   амир   қўшинига
сарбозликка   берар   эди,   бу   қамоқхонада   ухлашдан   ҳам   баттар   эди.   ...
"гўладинг"   миршаб   ҳақида   бир   сатирик   (ҳажвий)   қитъа   ёзилдики,   унинг
ижодкори   (ҳозирги   замон   таъбири   билан   айтганда)   жамоа   (коллектив)   эди.
Ҳомидхужа   Меҳрий,   Мирзо   Иброҳим   Субҳий   ва   мен   ўша   ҳажвияни
жамоавий   ижод   қилинишида   қатнашган   эдик.   Aммо   кейинги   кечаси   у
шеърни Ҳайрат таҳрирлаган эди. Мазкур ҳажвий қитъа қуйидагича:
Ғўладинго! Бар сари зин менишин  хуквор,ӣ
Ин а аб: гургони одамхор дар фармони туст.	
ҷ
Хукро фармондеҳи гургон надида ҳе  кас,	
ҷ
Ин “шараф” бо хислати гургонаат шоёни туст.
Хоҳ бош  хук, хоҳ  гург, моро шуд яқин,	
ӣ ӣ
Хукбони гургтабъе зишт пуштибони туст.
Ин ҳама толон, ки мебинем, аз дуздон бишарм!
Баъд аз ин як хонаи обод натвон ёфтан,
Давр агар даври тую “даврон” агар “даврони” туст” [ 13, 335 ] .
Қатъий   ишонч   билан   айтиш   мумкинки,   Муҳаммадсиддиқ   Ҳайрат
ўзининг   лирик   шеърларида,   ўз   даврининг   ғаму   кулфатларидан   арзу   шикоят
қилади, субъектив фикрлардан узоқлашади, унинг шеърлари кенгроқ моҳият
ва   мазмун   касб   этади.   Aгар   юқоридаги   шеърларда   шоирнинг   норозилиги
рамзий   ва   сирли   равишда   ифода   этилган   бўлса,   қуйидаги   байтларда   шоир
изма   из   “носоғлом   жамият”   нуқсонларининг   номини   келтириб,   шу   жамият
шахси бўлганидан қаттиқ изтиробда экалигини билдирган. 
Муаллиф   ўзининг   бошқа   бир   рубоийсида   халқнинг   золиму
ситамкорларига шундай сўзлар билан мурожаат қилган: 
Эй рафта тари қ аи  а	
ҷ фокории халқ,
126 Парҳез накарда ҳе  ҷ аз зории халқ,
Эй пирзада, то кай аз  қ аҳр зан , 	
ӣ
Ҳамчун ақраб неши ситамгории халқ  [43, 201].
Муҳаммадсиддиқ   Ҳайрат   шеъриятидаги   бундай   танқидий   оҳанглар
тасодифий   эмас,   балки   унинг   қисқа   умри   давомида   тўплаган   бой
тажрибасининг   натижасидир.   Шоир   ўзининг   Бухоро   амирлигининг
мадрасаси ва эски мактабидан олган билимлари билан чекланиб қолмасдан, у
Россия   ва   бошқа   мамлакатларда   юз   берган   сиёсий   воқиалардан   ҳар   қандай
усул   билан   хабардор   бўлишга   ҳаракат   қилди.   С.Aйний   ўз   таржимаи   ҳолини
ёзиши вақтида қайд этганки, Ҳайрат Ҳиндистонда форс тилида нашр этилган
“Ҳабл   ул-матин”   газетасини   ҳам   топиб   мутолаа   қилишар   эди   ва   дунё
воқиаларидан на фақат ўзи, балки яқин дўстларини ҳам хабардор қилиб турар
эди   [13,52].   Ушбу   маъно   Муҳаммадсиддиқ   Ҳайратнинг   қуйидаги
мазмунидаги қитъасида ҳам баралла кўриниб туради:
Ин хабарро мардуми рўи замин хоҳад шунид,
Яъне аз як  уръати “Ҳабл ул-матин” хоҳад шунид 	
ҷ [4 3, 213 ] . 
Шунга   илова,   Муҳаммадсиддиқ   Ҳайрат   Aҳмад   Донишнинг   "Наводир
ул-вақоеъ"   асари   билан   танишиб,   "ушбу   китобнинг   таъсири   ва   тассури
(асорати, мухлиси) га айланди" [43,31]. Ўша пайтда Aҳмад Дониш томонидан
ижтимоий   ҳаёт   билан   боғлиқ   ҳолда   ўртага   ташлаган   кўплаб   ижтимоий-
сиёсий масалалар, "Наводир ул-вақоеъ" асарида очиқ ва аниқ баён қилинган
Бухоро   амирлиги   давлати   тузилишини   ошкора   ва   қаттиқ   танқид   қилиниши,
рус   таълими   ва   маданиятини   тарғиб   қилиш   шулар   жумласидан   бўлиб,
Муҳаммадсиддиқ   Ҳайрат   шеърларининг   мазмуни   ва   онгу   тафаккури
доирасининг ривожланишга муҳим роль ўйнаган.
Муҳаммадсиддиқ   Ҳайрат   шеърлари   нафақат   моҳияти   ва   мазмуни
жиҳатидан,  балки бадиийлиги,  услуби ва шоирлик маҳорати  шеърий нуқтаи
назаридан   ҳам   XIX   аср   охири   ва   ХХ   аср   бошлари   шеъриятининг   энг   яхши
намуналаридан   биридир.   "Бизнинг   давримизда,   деб   ёзган   С.Aйний,   Бухоро
амирлиги   давридаги   шеърият   мавзуси   дунё   ва   замонадан   шикоят,   ёлғон
127 мадҳиялар,   одобсиз   шахсий   ҳажвиялар,   май   ва   маъшуқа   ва   шунга   ўхшаш
феодал   мавзулардан   эди.   Aгар   биз   Aҳмад   Калла   (Аҳмад   Дониш),   Шоҳин,
Ҳайрат   ва   шунга   ўхшаш   баъзи   кишиларни   чиқариб   ташласак,   уларнинг
барчаси бир-бирларига тақлид қилганлар ва аждодларининг муваффақиятсиз
тақлидчилари бўлганлар”.
Муҳаммадсиддиқ Ҳайратнинг бир қатор шеърлари Бухоронинг машҳур
саррофлари  (сарф   этувчилар)   га   бағишлаб,   "Мир-Ҳикмат  ва   Мир-Муҳиддин
номли   ҳажияси”   ва   “Яна   мазкур   саррофлар   ҳажвида   Аҳмад   Яссавий
услубида”   номланган   бўлиб,   энг   яхши   ижтимоий   шеър   намуналаридан
ҳисобланади.   Биринчи   ҳажвия   тожик   тилида   бўлиб,   27   байтдан,   иккинчиси
эса, ўзбек тилида ёзилган бўлиб 28 байтдан иборат.
Масалан:
...То зи маст  Мир Ҳикмат соғари заррин шикаст,ӣ
Рафт  оми эътибори Мир - Муҳйиддин шикаст. 	
ҷ
Даҳрро бину шикасти кору ному нанги ў,
Мир - Камолу Мир - Музаффар  -  доди ину  анги ў,	
ҷ
Аз шуниди ин хабар бар рў шикаста ранги ў,
Мекунад дуд аз дилаш  авлон чу дуди банги ў,	
ҷ
Мир - Усмон лозим аст аз ин хабар рангаш парид,
Мир - Ато ҳайрон шуду кайфияти бангаш парид  [4 3, 212 ] .
Ушбу қитъа мазмунидан кўриниб турибдики, Муҳаммадсиддиқ Ҳайрат
ўз   ҳажвияларида   шу   даврдаги   дунёга   кўнгил   боғлаганлик,   халқ   оммасига
нисбатан фирибгарлик ва бир қатор судхурлар, порхурлар ва саррофларнинг
нафратланган   табиати,   масалан,   Мир-Ҳикмат,   Мир-Муҳиддин   Мир-Камол,
Мир-Музаффар,   Мир-Aли   ва   Мир-Aтони   танқид   ва   мазаммат   қилган.
Юқоридаги   шеърда   келтирилган   одамларнинг   исмлари,   XX   асрнинг
бошларида   Бухоро   феодал   жамиятида   пайдо   бўлиб   камбағал   халқни
шафқатсиз эксплуатация қилиш натижасида жуда кўп бойликларга эга бўлган
мазкур   табақа   вакилларига   мансубдирлар.   С.   Айний   бу   қатлам
вакилларининг   ҳақиқий   тимсоли   ва   мукаммал   образини   Октябр
128 тўнтаришидан   сўнг,   ўзининг   "Судхўрнинг   ўлими"   повестида   бутун   моҳияти
билан тасвирлаган. 
Афсуски,   Муҳаммадсиддиқ   Ҳайратнинг   адабий   меросида   бундай
ижтимоий   шеърлар   сони   ниҳоятда   саноқлидир.   Р.Ҳодизоданинг   фикрига
кўра,   ушбу   мулоҳаза   бир   томондан,   шоир   дунёқарашининг   чекланганлиги
бўлса, бошқа томондан, унинг айни ижодий етуклиги даврида ҳаёти ипининг
тугаши   билан   боғлиқдир   [43,   32].   Аммо   шунга   қарамай,   бундай   ижтимоий
оҳанглар Муҳаммадсиддиқ Ҳайрат шеърларининг мазмун ва моҳиятини ўша
давр   адабиётида   юқори   ўринга   қўяди   ва   ҳозирги   замон   тожик
адабиётшунослигида унинг адабий меросининг ғоявий ва бадиий қийматини
оширади.
Эслатиш   жоизки,   Х I Х   аср   охири   ва   ХХ   аср   бошидаги   шоирларнинг
ижодиётида  ҳам  тақдиру  замонадан шикоят мавзуси  кузатилади. Чунки, ҳар
бир   давру   замонда   ҳаётнинг   номутаносиблиги   хусусияти   мавжуд,   ҳаёт
етишмовчиликлари   ва   замон   тартибсизликларини   тўлиқ   бартараф   этиш
жамиятда   яшайдиган   ҳар   бир   шахс   учун   муаммолар   ва   қийинчиликларни
юзага келтиради. Бу Яратганнинг иродасидадир, ҳеч ким ҳаёт муаммоларини
бутунлай   тушунмайди   ва   унинг   муаммолари   бўйича   тўғри   ва   тўлиқ   ечим
топа олмайди. 
Муҳаммадсиддиқ   Ҳайрат   ижодиётининг   мазмун   ва   моҳиятини   таҳлил
қилиб,   унинг   меросидаги   мавзу   ва   ғояларнинг   кўламини   эътиборга   олган
ҳолда қуйидаги хулосаларга келишимиз муқаррар:
 Бухоро адабий муҳити ижтимоий шеъриятнинг ривожланишида муҳим
таъсир кўрсатган адабий муҳитнинг бир - бирига мос келмаслигига қарамай,
Мовароуннаҳрнинг   турли   қисмларидаги   кўплаб   шоирлар   жамият   ҳаёти   ва
халқ ҳаёти мавзуларида қимматга арзигулик асарлар ижод қилганлар;
  Ижтимоий   ва   лирик   шеъриятнинг   кўзга   кўринган   вакиллари
Шамсиддин   Шоҳин,   Қори   Раҳматулло   Возеҳ,   Aбдулқодирхўжа   Савдо,
Aбдулвоҳид   Мунзим,   Муҳаммадсиддиқ   Ҳайрат   ва   бошқалар   бу   давр
адабиётининг   мазмуни   ва   моҳиятини   муайян   даражада   ўзгартирдилар.
129 Уларнинг   шеъриятида   маъшуқ   ҳусну   жамолини   тасвирлаш   ўрнига,   замон
шикояти ва ўша даврдаги ижтимоий танқид янги сифат касб этди;
Муҳаммадсиддиқ   Ҳайрат   ва   унинг   замондошлари   шеъриятида   толеъу
тақдир   ва   замондан   шикоят   қилиш   оҳанглари   марказий   мавзулардан   бўлиб,
ижтимоий ва маънавий эркинликнинг чекланганлигидан гувоҳлик беради;
  Бундан   ташқари,   Муҳаммадсиддиқ   Ҳайрат   шеърларида   шикоят
оҳангидан   ташқари,   ижтимоий   ва   таржимаи   ҳол   оҳанглари   ҳам   назарга
ташланади.   Чунки   XIX   аср   охири   ва   ХХ   аср   бошларида   ижтимоий   аҳвол
жуда   қийинлашган   эди.   Россия   билан   савдо   алоқаларининг   ривожланиши
натижасида,   маълум   даражада   нисбатан   одамлар   ҳаётида   ижобий   ўзгариш
бўлган эди;
Aҳмад Дониш асос солган ва унинг издошлари томонидан халқ орасида
тарғиб   ва   талқин   қилган   ижтимоий   эркинлик   ва   маърифат   ғоясини
Муҳаммадсиддиқ Ҳайрат давом эттирди ва ривожлантирди;
Муҳаммадсиддиқ   Ҳайрат   XIX   ва   ХХ   асрларнинг   бошқа   шоиру
ёзувчилари   билан   бир   қаторда   ўз   шеъриятида   замоннинг   тенгсизлиги   ва
золим шахсларнинг хатти-ҳаракатларини қоралашга уринди ва ўлим тубидан
бахт ва хавфсизликка эришиш йўлларини излаган;
Муҳаммадсиддиқ Ҳайрат шеъриятида эзгу ахлоқ, илму ҳунар ва санъат
тараннуми   муҳим   ўрин   тутгани   бўлиб,   у   ҳаётдаги   бахт   манбаи   ва   қувонч
сифатида танилган.
  Шундай   қилиб,   айтиш   мумкинки,   замондан   шикоят   қилиш   ва   тақдир
ҳукмидан   норозилик   мавзулари   мазкур   даврдаги   сўз   санъаткорларининг
асарларида муҳим ўрин эгаллайди. Шунга илова қилинган ҳолда, таъкидлаш
зарурки,   эркинлик,   инсонпарварлик,   ватанпарварлик   ва   маърифатпарварлик
ғоялари ушбу давр маърифатпарвар сўз санъаткорлари шеъриятининг мазмун
ва моҳиятини ташкил этади;
Хулоса қилиб айтганда, Муҳаммадсиддиқ Ҳайрат ўзининг қисқа ҳаёти
ва   баракали   ижоди   давомида,   ҳаётнинг   нотинчлиги,   тартибсизлиги   ва
номутаносиблигига   қарамай,   ворисларига   қимматбаҳо   мерос   қолдирди.
130 Унинг   шеърияти   инсонпарварлик,   адолат,   эркинлик   ва   маърифатпарварлик
ғояларига тўла ва бадиий санъат ва ижодий услубдан фойдаланиш жиҳатдан
жуда   содда   ва   равон   бўлиб,   бу   юқоридаги   хулосалар   таҳлилидан   кўриниб
турибди.
III .3.   Муҳаммадсиддиқ Ҳайратнинг бадиий санъатлардан
фойдаланиш маҳорати
Муҳаммадсиддиқ   Ҳайрат   асарларини   ўрганиш   ва   таҳлил   қилиш   шуни
кўрсатадики,   шоир   шеъриятда   деярли   барча   санъатлардан   фойдаланган.
Шоир   ўз   шеърларида   бадиий   санъатларнинг:   тавсиф,   ташбиҳ,   киноя,
муболаға,   иҳом,   лутф,   ирсол   ул-масал,   тазод   ва   муқобала,   савол-жавоб,
муроот   ун-назир,   лаффу   нашр,   тафсир,   тажоҳули   ориф,   танжим,   тазмин,
тажнис,   сажъ,   иштиқоқ,   тарсеъ,   мувашшаҳ,   мураббаъ,   ҳазф   ва   такрорга
ўхшаш   бадиий   тасвир   воситаларидан   кенг   кўламда   фойдаланган.   Бундай
бадиий   тасвир   воситаларини   ҳар   бир   шоир   ва   ёзувчи   ўз   асарининг   бадиий
ғоясини   турли   ранглар   ва   маънода   тасвирлаш   мақсадида,   ўз   ижодий
қобилиятига қараб фойдаланади.
  Муҳаммадсиддиқ   Ҳайрат   Бухорий   асарларида   талмеҳ   санъати   лирик
қаҳрамоннинг   мақсад   ва   ғояларини   ифодаланиши   учун   Одам,   Мусо,   Исо,
Юсуф, Яъқуб, Сулаймон, Хизр, Иброҳим каби диний, тарихий ва мифологик
исмлар   турли   ҳолатларда   қўлланилади.   Бундан   ташқари,   мумтоз
адабиётимизда   ишқий   достонларда   учрайдиган   Фарҳод,   Ширин,   Лайли,
Мажнун,   Хусрав   каби   лирик   қаҳрамонларнинг   номлари   янги   ғоялар   ва
маъноларни ифода этиш билан бирга, ҳақиқий ва мажозий муҳаббатни ифода
этиш учун хизмат қилган. Ҳайрат Бухорийнинг пайғамбарлар ва дин тарихи
билан боғлиқ бўлган одамларнинг исмларига мурожаатлари янги маъноларни
ва мазмунлари ифодалаш мақсадида ишлатилган.
1.   Талмеҳ   санъати   “...   луғатда   бирон   нарсага   енгил   қараш   маъносига
эга. Aгар "талмеҳ" сўзини "тамлеҳ" деб атасак, демак, милҳ қилиш - тузлаш
маъносини   берадики,   бу   ҳам   тўғри.   Aммо,   бадиий   адабиётда   афсонавий   ва
131 тарихий   воқиалар,   афсона   ва   достонлар   ва   сўз   санъаткорларининг   биронта
танилган шеърига ишора қилиш талмеҳ санъати деб аталади» [81, 128].
  Муҳаммадсиддиқ   Ҳайрат   ўз   ижодида   талмеҳ   санъатидан   самарали
фойдаланган.   Тал меҳ   санъати   унинг   кўплаб   шеърларида   кузатилади .   У   бир
қатор талмеҳлари Лайли ва Мажнун, Фарҳод ва Ширин ишқий достонлари ва
Хизру   Яъқубга   ўхшаш   пайғамбарлар   саргузаштларига   ишора   қилган   бўлса,
бошқа   талмеҳларида   Юсуф   ва   Зулайҳо,   Хусрав   ва   Ширин,   Довуд   ва
Иброҳим,   Жоми   Жаму   Искандар,   Мансуру   Сулаймон,   Исои   Масеҳ,   Дашти
Карбало   ва   Сомирининг   жодуси   ва   бошқаларнинг   номлари   келган.   Бундай
шеърларни   кўриб   чиқаётганда,   Ҳайрат   талмеҳларни   мисра   ва   байтларни
бирон   бир   маъно   билан   тўлдириш   ёки   сўз   ўйини   учун   ишлатган   эмас,
аксинча   шоирнинг   талмеҳлари   унинг   қизиқарли   ва   олижаноб   ғояларини
ифодалашда хизмат қилганлиги аниқ бўлади.
Шоир   талмеҳ   санъатида   пайғамбарлар   қиссаларидан   кўпроқ
фойдаланган.   Шоирнинг   ўз   шеърларида   ишлатилган   талмеҳ   санъати
намуналарини қисқача таҳлил ва изоҳ билан келтирамиз. Масалан, қуйидаги
байтда   шоир   ўз   севгилисининг   ҳусн   ва   фазилатларини   ҳаттоки   Юсуфнинг
хислатлари ва м ў ъжиза кўрсатишда Исо Масиҳдан ҳам устун қўяди:
  Ба хуб  инфиоли Юсуфи миср ,ӣ ӣ
Ба эъ оз устоди Исии Марям [43
ҷ ,  128] .
Кейинги   байтда   "Сулаймон   тахти"   ибораси   руҳонийлар   томонидан
Сулаймон пайғамбарнинг тахти деб номланган тахтга ишоратдир:
Зиёрат намудем ҳангоми шом
Ба тахти Сулаймон алайҳиссалом [43, 231].
Муҳаммадсиддиқ   Ҳайрат   шеърларида   афсонавий,   диний   ва   тарихий
номлардан   фойдаланиш,   унинг   тарихий   ва   бадиий   мазмунлари   нуқтаи
назардан шоирнинг янги мазмун ва ғояларнинг яратиши муҳим роль ўйнаган.
Ҳайрат   шеърияти   нафақат   мазмуни,   балки   бадиийлиги,   услуби   ва   шеърият
жиҳатидан   ҳам   XIX   аср   охири   XX   аср   бошлари   шеъриятининг   энг   яхши
намуналаридан   биридир.   Ҳайратнинг   ижодий   муваффақиятида   бадиий
132 санъатдан   фойдаланиш   асосий   моҳият   ва   энг   муҳим   хусусиятлардан
биридир.
Танжим.   Дарҳақиқат,   бизнинг   ўтмишдаги   сўз   санъаткорлар имиз
танжим   санъатининг   билимдонларидан   эдилар   ва   ўз   шеърларида   узлуксиз
равишда еттита сайёра ва юлдузлар   Суҳаву Суҳайл, Парвину Сурайё,  Ой ва
Қуёш,   Зуҳрою   Уторид,   Мирриху   Муштарий   Зуҳал,   ҳамда   ўн   икки   фалак
буржлари   –   Ҳамал,   Савр,   Жавзо   Асад,   Саратон,   Сунбула,   Мизон,   Ақраб,
Қавс,   Далв,   Жаддий,   Ҳут   ва   бошқа   фазовий   сфераларнинг   номларини   ва
астрономик   атамаларни   тасвирлаган.   Муҳаммадсиддиқ   Ҳайрат   нужум
илмининг   моҳир   билимдони   сифатида   ўз   ғазалларида   нужум   илмининг
атамаларидан   кенг   кўламда   фойдаланиб,   улардан   шеъриятнинг   латофати   ва
назокатини юксак даражада тасвирлаш мақсадида ишлатган. 
Масалан:
Дидам аз он, ки меҳри рухаш собити дил аст,
Бо халқ он ч  кинаи сайёра мекунад [43, 138].ӣ
Ҳайрони оразат Маҳу Хуршеди анвар аст,
Бо нақди  он висоли туро Зўҳра Муштар  [43, 123].	
ҷ ӣ
3.   Муболаға   санъати.   Бизнинг   адабиётимизда   муболаға   санъати
фикрлаш,   тасвирлаш   ва   тавсифлаш   ва   шунга   ўхшаш   нарсалар
хусусиятларини   ифодалаш   воситаси   сифатида   бадиий   қиймат   ва   аҳамиятга
эга. Адабиётшунос олим Тўрақул Зеҳнийнинг сўзларига кўра: «Баъзан ёзувчи
тавсиф ва мақтовда табиий ва асл моҳиятдан ташқарига чиқиб, уни каттароқ
ёки кичикроқ  кўрсатади,  таърифнинг   энг юқори нуқтасига   кўтаради  ёки  энг
паст   даражага   туширади,   буни   муболаға   дейилади.   Муболаға   халқ   тилида
юқорига   кўтариш   ва   муҳобот   (ёлғон)   деб   аталади»[81,92].   Ушбу   санъат
Муҳаммадсиддиқ   Ҳайрат   асарларида   ҳам   қўлланилган.   Қуйидаги   байтда
бўлгани каби:
Моҳро то оразат фарқ аз замин то осмон,
Нофаро нисбат ба зулфат аз Бухоро то ба Чин [43, 52].
Ё худ:
133 Абрўяш тири ғазаб ҳар лаҳза бар дил мезанад,
Наргиси масташ ба  он сад фитна э одам кунад [43, 136].ҷ ҷ
Ҳайратнинг муболағалари аниқ ва нозик мазмунга эга бўлиб, шоирнинг
сўз санъатида нақадар моҳир эканлигини ифодалайди.
4. Савол  ва  жавоб санъати.  Савол  ва  жавоб санъати Муҳаммадсиддиқ
Ҳайрат асарларида ҳам кўринади. Ушбу санъат шоирнинг ички туйғуларини
ифодалаш   учун   яхши   восита   бўлиб,   мантиқий   ва   танқидий   ишлатилса,   у   ўз
вазифасини   яхши   бажаради.   Aслида   савол-жавоб   санъати   Рудакий   ва
Унсурий   шеъриятидан   тортиб   то   ҳозирги   кунгача   узоқ   тарихга   э га.
Ҳайратнинг   шеъриятида   савол   ва   жавоб   санъат и   фақат   шеърнинг   ички
унсурлари   орқали   ишлатил ган .   Яъни,   ғазаллар   ичида ,   шоир   ўзини нг   баъзи
байт ларида   ушбу   санъат   орқали   ўз   мулоҳазаларини   ифода   э тади.   Ушбу
ҳолатлар   бир   байтда   ёки   уч-тўрт   байтда   к узатила ди.   М асалан,   шоирнинг
“Шабе   бемўнису   беёру   ҳамдам”   (Бир   кеча   ҳамдардсиз,   ёрсиз   ва   ҳамдамсиз)
деган   шеърида   фақат   ғазал   ичидаги   биринчи   мисрада   савол   ва   жавоб
санъатини ишлатган бўлиб, шоир ўзининг кейинги фикр ва мақсадини давом
эттирган:
               Ч  гуфто? Гуфт: “Эй оне, ки гардид ,	
ӣ ӣ
Ба истеҳқоқ иқлими суханро  ам [43	
Ҷ ,  127] .
Ёки бошқа жойда :
Бигуфтам: “Эй муроди  они ушшоқ,	
ҷ
Суруди  ҷ ону нури чашми аҳбоб,
Ки дидам зулфу рухсорат дар ин дам,
Шаб аст ин рўз, бедорист ё хоб? ”
Табассум сўи ман мекарду мегуфт:
“ Мабор, охир, зи роҳи дида хуноб.
Зи зулфи ман ч  мепурс  дар ин шаб,	
ӣ ӣ
Шаби қадр аст, қадри хеш дарёб” [43, 37-38].
*  *  *
Гуфт : - “Дили ту аз ч  ҳавохоҳи Нахшаб аст?”	
ӣ ӣ
134 Бингар бад-ин расида, ки аз роҳи Нахшаб аст [43, 122].
Саволу   жавоб   санъати   шоирнинг   ички   аччиқ   ва   ширин   туйғуларини
ифодалашнинг осон воситасидир. Тўрақул Зеҳний ёзадики, саволу жавоб шу
вақтда қўнгил туйғуларининг яхши воситаси бўла оладики, агар "саволлар ва
жавоблар   мантиқий,   нозик   ва   аниқ   мазмун   тарзида   намоён   бўла   олса"[81,
114].   Савол   -   жавоб   санъатидан   моҳирона   фойдаланилган   юқоридаги
мисоллар   шоир нинг   ушбу   санъатдан   фойдаланиш   шартларини   тўлиқ
билганидан   далолат   беради.   Бироқ,   бундан   ташқари,   Муҳаммадсиддиқ
Ҳайрат девонида савол - жавоб шаклида ёзилган ғазал ёки бошқа бирон бир
адабий жанр кузатилмади.
  5.   Тажнис   санъати.   Тажнис   -   оғзаки   (лафзий)   санъат   бўлиб,
шеъриятда ҳар хил шакл ва мазмундаги сўзлардан фойдаланишни англатади.
Тожик   тилида   (хоҳ   оғзаки   тилда   бўлсин,   хоҳ   адабий   тилда)   шундай   сўзлар
учрайдики,   фонетик   тузилиши   бир   хил   бўлиб,   икки   ёки   ундан   ортиқ
мустақил ёки бирбирига яқин мажозий маънога эга сўзлар мавжуд.
Масалан,   Хусрав   Деҳлавийнинг   қуйидаги   байтида   тажнис   санъати
шундай ишлатилган :
Тори зулфатро  ҷ удо машшота гар аз шона кард,
Дасти он машшота мебояд  удо аз шона кард.ҷ
Биринчи   мисрадаги   " шона "   (тароқ)   сўзи   сочларни   тўғрилашда
ишлатиладиган   кенг   тарқалган   воситани   назарда   тутган   бўлса,   иккинчи
мисрада   "одам   шонаси "   (одамнинг   элкаси),   яъни   одамнинг   орқа   қисмининг
бир  елка  қисмини англатади" [81,163].
 Муҳаммадсиддиқ Ҳайрат шеъриятида aдабиётнинг энг кўп учрайдиган
санъатларидан   бири   -   тажнисни   кўриш   мумкин.   Кейинги   ғазалда   бўлгани
каби,   у   оғзаки   тажнис   ишлатган.   Оғзаки   тажнис   -   шундай   бадиий   санъат
турлариданки,   унда   бир   хил   товуш   тузилишига   эга   ва   ҳар   бири   бошқа
маънога   эга   бўлган   бир   ёки   икки   жинсдаги   сўзлардан   фойдаланилади.
Бошқача қилиб айтганда, тажнис оғзаки санъат тури бўлиб, шоир уни кўпроқ
сўз   ўйини   учун   ишлатади.   Масалан,   Ҳайратнинг   қуйидаги   байтида   арабча
135 ёзувда “шамшод” ва “шам шод” сўзлари бир хил, аммо шоирнинг сўз ўйини
туфайли ҳар хил маънони ифода этган:
Не майл сўи сунбулу хотир на ба шамшод,
З-он қад ба хаёлам хушу з-он зулф ба шам шод  [43 ,  52] .
Ёки   бошқа   бир   байтда   тажнис   санъати   ишлатилган   бўлиб,   "чин"   сўзи
"Хитой   мамлакати",   "печ",   "тугун",   "сочдаги   жингаламуй",   "зулф   талалари"
ва шунга ўхшаш бошқа маъноларда келган: 
Чун бигўям зи  Татор  омада  ё аз ӣ Чин ?!
Дошт  чин  зулфи ту он рўз, ки  то тор  набуд [4 3,  72] .
* * *
Озар ин чеҳраи моҳат зи ч  аз ғояти хуб ,	
ӣ ӣ
Озар  афганда зи ғайрат ба ч  дар пайкари 	
ӣ Озар ?! [43, 74].
* * *
Дил бастаам ба гесўи хилватнишин буте,
Аз сайри кўча фориғу аз  растараста ам [43, 98].
6. Истиора санъати.   Луғатдаги  истиора ниманидир вақтинча, омонат,
қарз   олиш   маъносини   англатади,   аммо   адабиётда   бу   мажоз   шакли   бўлиб,
битта   сўз   ўрнига   бошқасини   ишлатади.   Aдабиётшунос   Тўрақул   Зеҳний
истиорани   ташбиҳдан   кўра   теран   ва   етук   деб   тавсифлайди;   ҳаёт   ва
табиатнинг ҳар қандай манзарасини тасвирлашда ҳис - туйғуларни ифодалаш
учун   уни   энг   яхши   бадиий   восита   деб   билади.   Истиорада   икки   ҳодисанинг
ўхшашлигига асосан сўз мажозий маъно касб этади. Яъни, истиора ташбеҳга
(ўхшашликка)   жуда   яқин,   аниқроғи,   у   ёпиқ   ташбеҳ   (ўхшашлик)нинг   янада
ривожланиши   асосида   ҳосил   бўлади.   Бироқ,   истиора   ва   ташбиҳнинг   фарқи
шундаки,   истиорада   ўхшатиш   воситаси   (ташбиҳ   адоти)   зикр   қилинмайди,
фақат   ўхшатувчи   зикр   қилинади.   Истиора   икки   қисмдан   иборат:   эгалик
истиораси   ва   истиора   бўлувчи.   Истиора   эгаси   ва   истиора   бўлувчи   орасида
хулқ,   одоб,   ахлоқ,   сифати   ва   феъл   -   атворда   ўхшаш   муносабатлар   бўлиши
керак[81, 83-84].
136   Классик   адабиётимизда   истиора   санъати   ташбеҳ   санъатидан   кейин
кўпроқ ўрин эгаллайди. Чунки айнан шу санъат орқали нотиқлар ўзларининг
юксак   маҳоратларини   ифода   этадилар.   Aдабиётда   истиора   мажознинг   бир
тури   бўлиб,   битта   сўзнинг   ўрнида   бошқа   сўз   ишлатилади.   Масалан,   Ҳайрат
асарларидан   истиора   санъатига   мансуб   бўлган   кўплаб   мисоллар   келтириш
мумкин:
Ҷ оми  чашми ту пур аст аз ч  зи саҳбои сиришк,ӣ
Соғари хуррамият аз ч  ба санг омадааст? [43, 130].	
ӣ
Ёки   "лолаи   шавқ”   (қизиқиш   лоласи),   “гулзори   тасаввур"   (тасаввур
гулшани), "домони мурод" (бахт этаги) иборалари истиора маъносига эга.
Лолаи шавқат ба гулзори хаёл омад чаро?
Гар на з-он рў зинати боғу баҳорам медиҳанд.
Мебарам ё з-ин гулистон гул ба домони мурод,
Ё гиребони талаб дар дасти хорам медиҳанд [43 ,  61] .
Истиора   тадқиқотчилар   нуқтаи   назаридан   икки   турга   бўлинади:   очиқ
истиора   ва   ёпиқ   истиора.   Юқоридаги   мисолларнинг   барчаси   очиқ   истиора
санъатига   тааллуқли   бўлиб,   Ҳайрат   шеърларида   ёпиқ   истиора   сифатида
ишлатилган.
 7. Тазод ва муқобала санъати.  Ушбу санъатнинг бошқа санъатлардан
фарқи   шундаки,   унда   фақат   бир   -   бирига   зид   бўлган   нарса-ҳодисалар   ва
вазиятларни   акс   эттиради.   Ушбу   санъатнинг   келиб   чиқиши   ва
ривожланишининг   асосий   асослари   ундаги   мавжудлик   ва   қарама-
қаршиликлар   билан   боғлиқ.   Масалан,   кун   ва   тун,   иссиқ   ва   совуқ,   аччиқ   ва
ширин, баҳор  ва куз ...   Тазод   ва муқобала санъатининг  энг  юқори даражаси
парадокс   дейилади.   Парадокс   -   бу   кутилмаган   тарзда ги   қарама   -   қарши
фикрнинг  ифодалаш тасвири ёки усули.
Муҳаммадсиддиқ Ҳайрат шеъриятида яққол намоён бўладиган яна бир
бадиий   шакл   -   бу   тазод   ва   муқобала дир.   Ушбу   санъатлар   бадиий   ифода
э тишнинг энг қудратли воситаларидан бири сифатида қаралади, бунда иккита
ғоя қарама - қарши бўлади ёки бошқача қилиб айтганда, икки кишининг ёки
137 икки   нарсанинг   хусусиятлари   қарама   -   қарши   қўйилади.   Тазод   ва   муқобала
санъати   шоир   мақсадини   янада   очиқ   ва   аниқ   ифода   этади.   Ҳ айрат   ўз
шеъриятида ушбу санъатни ўтмишдаги сўз санъакорлари сингари турли хил
ва   турли   усулларда   қўллаган.   Масалан,   мисра   ёки   байт   ичида   фикрни
ифодалаш   учун   қарама   -   қарши   иккита   сўз   ишлатилади.   Масалан,   қуйидаги
мисрада "сув" ва "олов " сўзлари бир - бирининг ўрнида нозик маъно ҳосил
қилиш учун ишлатилган:
М ъ изи ҳусну каромоти муҳаббат бинигар,ӯ ҷ
Ману дилдор, ки чун оташу обем ба ҳам [43, 143].
Ҳайратнинг баъзи тазод ва му қобалалари  мазмун ва моҳият жиҳатидан
келиб   чиқиб,   ўқувчи   уни   у   ёки   бу   воқиа   тарихини   англаш   билан   сезиши
мумкин.   Бошқача   қилиб   айтганда,   Ҳайрат   бир   воқиа   ёки   ҳодиса,   вазиятни
бошқа воқиа, ҳодиса ва ҳолатга қарши қўйишга уринади. Масалан, қуйидаги
байтда шундай деган:
Кина ўе бари мо аз паи  анг омадааст,	
ҷ ҷ
Дили мо бо дили ў шишаву санг омадааст [43 ,  130] .
*  *  *
Нест суди оҳи сард, эй дил, хамўш  пеша кун,	
ӣ
Гарм то кай рафт роҳи нолаву шеван туро?! [43, 135].
***
Ба  афо сабри маро бод хурад,	
ҷ
Ба вафо  абри туро хок кашад [43, 148].	
ҷ
Юқоридаги   мисраларда   бир   вақтнинг   ўзида   шоир   моҳирлик   билан
тазод ва муқобала санъатини ишлатгани яққол кузатилади.
8.   Такрорлаш   санъати.   Ҳайрат   шеъриятида   такрор   санъат и дан   кенг
фойдаланил ган .   Шоир   асосий   ғояни   очиқ   ва   аниқ   ифода   этиш   учун   ифода,
сўз, ибора ёки фразеологик таъбирни танлайди. Ушбу сўз ёки ибора бир ёки
бир   неча   байтда   қатъий   такрорланади.   Ўз   вақтида   такрорлаш   тасвир
таъсирини   кучайтиради.   Масалан,   Ҳайрат   ўзининг   қуйидаги   ғазалда
138 такрорлаш санъатидан  фойдаланган ҳолда дилга сурур бағишлайдиган ғазал
ижод қилган:
Салому алайк, эй ба хуб  мусаллам,ӣ
Мусаллам ба хуб  ба хубони олам.	
ӣ
Салому алайк, эй  амоли мусаввар,
ҷ
Салому алайк, эй равони му ассам,	
ҷ
Салому алайк, эй итобат паёпай,
Салому алайк, эй  афоят дамодам.	
ҷ
Салому алайк, эй нигори муаззаз,
Салому алайк, эй азизу мукаррам.
Салому алайк, эй зи ошўби нозат
Дилу дину ҳушу хирад хўрда барҳам.
Салому алайк, эй ки аз дарди ҳа рат	
ҷ
Пуроташ диле дораму чашми пурнам.
Салому алайк, эй ки дорад маҳи нав
Ба таъзими абрўи нозат қади хам.
Салому алайк, эй муқаддам ба хуб	
ӣ
Ба оини маҳбуб  аз ҳар муқаддам.	
ӣ
Салому алайк, эй ба дил дар иродат
Шуд эҳроми тавфи ҳаримат мусаммам.
Салому алайк, эй ба бўстони даъв	
ӣ
Зи қадди ту сарви сиҳ  гашта мулзам.	
ӣ
Салому алайк, эй дили зори Ҳайрат
Нашуд бо  авоби салом аз ту хуррам [43, 66].	
ҷ
9.   Тарих   қитъа.   Х I Х-ХХ   асрларда   танилган   ва   турли   ҳолатларда
шоирлар   ў з   ижодиётида   фойдаланган   яна   бир  шеърий   санъат   тури  бу   тарих
қитъасидир. Ушбу санъат тури Муҳаммадсиддиқ Ҳайрат асарларида машҳур
кишиларнинг  туғилган ва  вафот этган  санаси ва ойи, подшоҳларнинг тахтга
ўтириши тарихи, масжид ва мадрасалар, карвонсаройлар қурилиши, китоблар
ва девонлар ёзиш ва тайёрлаш ва бошқа шу каби муҳим ва диққатга сазовор
139 воқиаларни тушунтиришда фойдаланилади. Aгар шеърда бирон бир йил қайд
этилса,   уни   тарих   қитъаси   дейилади.   Тарих   қитъаси   Х   аср   шоирлари
шеъриятидан   бошланган   бўлиб,   бироз   ҳали   улар   содда   тарзда   эдилар.   Вақт
ўтиши   билан   тарих   қитъаси   оддий   ва   табиий   шаклдан   мураккаб   шаклга
ўзгаради.   Ҳайрат  шеърларида  тарихий қитъалар   ва тарих  қитъасининг  34  та
намунаси   мавжуд   бўлиб,   уларнинг   ҳар   бири   у   ёки   бу   муҳим   воқиа   ёки
тарихий   воқиага   бағишланган.   Масалан,   ушбу   тарихий   моддалар   "Aҳмади
Дониш   вафоти   тўғрисида"   ( “Ба   вафоти   Аҳмади   Дониш” ),   "Рустамчани
ўлдириш   тарихида   ҳақидаг   қитъа"   ( “Қитъа   дар   таърихи   кушта   шудани
Рустамча”)   ва   бошқалар   деб   номланган   бўлиб,   уларнинг   барчаси   у   ёки   бу
буюк шахснинг ўлими ҳақида маълумот беради.
Тарих   қитъаси   ёки   тарихий   қитъа   жанрида   ёзилган   Муҳаммадсиддиқ
Ҳайрат   шеърларнинг   аксарияти   юқори   қийматга   эга   бўлиб,   у   ёки   бу   воқиа
тарихига   ишоралар   шеърнинг   сўнгги   мисрасида   келтирилган.   Бундай   тарих
қитъалари   маълум   миқдорда   марсия   жанрига   ўхшаш   бўлиб,   улар   куйиниш,
пушаймонлик   ёши,   афсус   ва   азага   ўхшаш   ҳис   -   туйғулари   билан   ёзилган.
Масалан,   Aҳмад   Дониш   вафот   этган   санага   бағишлаб,   қуйидаги   қитъани
ижод қилган: 
Оҳ аз  аҳон, эй дўстон, Мир Аҳмади Ўроқ рафт,ҷ
Он к-ў ба анвои ҳунар фикраш ҳамебишкофт мў.
Буд ў муна им бегумон, буд ў муҳандис бил-аён,	
ҷҷ
Карда ба таслимаш равон гарданфарозон сар фурў.
Сурии маън  чун камоли ў бубин таърихи ў:
ӣ
Бо як ҳазору сесаду бо чордаҳ рафт, оҳ, ў [43, 144-145].
Муҳаммадсиддиқ Ҳайратниннг яна бошқа кўзга кўринадиган маънавий
таъсир ва мавқеи аввало унинг ижодиётидаги юқори маъно ва мазмун, ҳамда
бадиий   тасвирни   қўлланиши   билан   боғлиқдир.   Шеърият   шоирнинг   бадиий
хаёлот   даражасини   ўзида   мужассам   этиб,   шеърий   санъатларидаги   бадиий
образ   ёрдамида   ўқувчига   тақдим   этилади.   Сўз   санъати   фани   сўзнинг
равонлиги, нозиклиги, бадиийлиги ва нафислигини таъминлашда муҳим ўрин
140 тутади.   Улар   адабиётшунослик   фанининг   турли   соҳаларида   кенг
қўлланилади.
Шундай қилиб, шоирнинг бадиий маҳорати ва бадиий ижодини таҳлил
ва тадқиқ қилиш натижасида қуйидаги хулосаларга келишимиз муқаррар: 
Муҳаммадсиддиқ   Ҳайрат   ўз   шеърларини   сўз   санъати   ва   бадиий
унсурлардан   фойдаланган   ҳолда   безатган   ҳамда   ўз   ғояларини   таъсирчан
ифодалаш   мақсадида   бадиий   тасвир   (образ)   воситаларидан   кенг   кўламда
фойдаланган;
шоир   тазод   ва   муқобала,   тажнис,   ташбиҳ,   истиора,   мажоз,   такрорлаш,
савол ва жавоб, тарих қитъаси, муболаға ва бошқа шу каби турли хил бадиий
санъат   воситаларидан   фойдаланган   ва   шу   туфайли   ўз   асарларининг   бадиий
ҳусни ва аҳамиятини оширган;
шубҳасиз,   бадиий   санъатдан   фойдаланиш   унинг   юқори   маҳорат
тамойилларига   мутаносиб   бўлиб,   шоир   сўзини   таъсирли   қилиб,   омма   учун
маъқул   сўзга   айлантирган.   Бошқача   айтганда,   Муҳаммадсиддиқ   Ҳайрат
ҳақиқатан ҳам аруз илми, ҳусни баён (калом балоғати), аруз вазни ва бошқа
адабий   фанларни   ўзлаштирган   шоирлардан   бўлиб,   маънавий   ва   оғзаки
санъатларни қўллашда, ўзининг шоирлик маҳоратини кўрсатган;
  Муҳаммадсиддиқ   Ҳайрат   шеърларида   шундай   сўзлар   ва   ибораларни
кўриш  мумкинки,  муаллиф   уларнинг   қўланилишида  ўзининг   юксак   маҳорат
ва   шоирлик   истеъдодини   кўрсатган.   Ҳайратнинг   баъзи   шоирона   бадиий
сўзлари ва иборалари унинг шахсий ҳаётидаги кундалик муҳит билан боғлиқ
бўлса,   бошқалари   шоирнинг   яшаган   давригача   бўлган   адабиётлар   таъсири
остида ёзилган.
Учинчи боб бўйича хулосалар:
Шоир   ижодидаги   эстетик   ва   бадиий   хусусиятларни   таҳлил   қилиш
натижасида қуйидаги хулосаларга келишимиз мумкин:
1.   Муҳаммадсиддиқ   Ҳайрат   ўз   шеърларини   сўз   санъати   ва   бадиий
унсурлардан фойдаланган ҳолда безатган ва ғояларини таъсирчан  ифодалаш
учун бадиий тасвирлаш воситаларидан кенг фойдаланган. У аввало турли хил
141 бадиий   санъат   воситалари:   тазод   ва   муқобала,   тажнис,   ташбиҳ,   истиора,
мажоз,   такрор,   саволу   жавоб,   тарих   қитъаси,   муболаға   ва   бошқа   турларини
қўллаган   бўлиб,   шунинг   воситасида   ўз   асарларининг   бадиий   қийматини
таъминлаган ва безатган. Шубҳасиз, бадиий санъатлардан фойдаланиш унинг
бадиий хусусиятини ривожлантиришга ёрдам беради, шоир сўзини таъсирчан
ва мақбул қилади. Шунингдек, Муҳаммадсиддиқ Ҳайрат асарларида муаллиф
уларни   ишлатишда   катта   маҳорат   кўрсатган   сўз   ва   ибораларни   кўриш
мумкин;
2.   Ушбу   давр   адабиётининг   ўзига   хос   хусусиятларидан   бири   бу
шеъриятда   ижтимоий   хусусиятнинг   кучайиши   бўлиб,   адабиётнинг   ушбу
даврини   ўрганишда   энг   қизиқарли   мавзулардан   бири   саналади   ва   тожик
ижтимоий   шеъриятининг   тарихий   муҳим   босқичда   шаклланганлигини
намойиш   этади.   Бошқача   қилиб   айтганда,   шоирларимиз   бошиданоқ   халқ
ҳаёти   ва   муаммолари   билан   боғлиқ   масалаларга   жуда   қизиққан   бўлиб,   улар
ўзларининг   барча   шоирлик   маҳоратлари   ва   истеъдодларини   ижтимоий
мавзулар   хусусиятларини   акс   эттириш   учун   ишлатганлар.   Тожик
шеъриятининг   ижтимоий   ва   сиёсий   хусусиятлари   ҳақида   кўплаб   баҳс-
мунозараларга   қарамай,   шеърият   ва   жамият   ўртасидаги   алоқалар   ҳеч   қачон
бузилмаган   ва   жамиятнинг   турли   қирраларини   қамраб   олган   ижтимоийлик
адабиётда, айниқса тожик шеъриятида кенг тарқалган.
ХIХ   аср   охири   ва   ХХ   аср   бошидаги   Бухоро   адабий   муҳитида,
ижтимоий   шеърият   мавзуси   ривожланган   бўлиб,   бу   айнан   мазкур   муҳит
адабиётига   хос   ҳодиса   эди.   Ушбу   адабий   муҳитда   шоирлар   кўпинча   хаёлий
романтизмни ифодалашдан воз кечиб, ҳақиқий жамиятни тасвирлашга саъйи
- ҳаракат қилган эдилар. Aҳмад Дониш, Қори Раҳматулло Возеҳ, Шамсиддин
Шоҳин,   Aбдулқодирхўжа   Савдо   ва   Муҳаммадсиддиқ   Ҳайрат   каби   эркин
фикрлайдиган   шоирларнинг   пайдо   бўлиши   Бухоро   адабий   муҳитида
мафкуравий курашнинг кучайганлиги натижасидир ва адабий фикр, маданий
инқилобнинг кенг тарқалишининг ёрқин ва аниқ далилидир;
142 3. Муҳаммадсиддиқ   Ҳайрат   ўз давридаги озод ва эркин тафаккурга эга
бўлган шоирлардан бўлиб, аччиқ ва ўткир ҳажвия ижодида юксак истеъдодга
эга   бўлган   эди.   Унинг   ижтимоий   шеъриятининг   мазмуни,   аввало,   ўша
даврнинг   таниқли   шахсиятларининг   ҳажви   бўлиб,   уни   ўрганиш   шу   давр
ижтимоий ҳажвиясининг мавқеини аниқлаш учун қулай имкон яратади;
4.   Ҳайрат   Бухорий   шеъриятида   учрайдиган   ҳайвонлар,   қушлар   ва
ўсимликларнинг   номлари,   инсон   аъзоларининг   луғатлари,   инсоннинг   руҳий
ҳолатини   ифодалайдиган   мавҳум   сўзлар   ва   иборалар,   ўзига   хос   ҳарбий
терминлар,   уруш   қуроллари,   мажозий   иборалар,   лаҳжавий   сўзлар   ва
фразеологизмлар сабаби шоир ўзининг қисқа умри давомида у ҳар доим халқ
маънавий хазинасидан унумли фойдаланганлиги, унинг асарлари шундай сўз
ва   иборалар   билан   безатилганлигининг   ёрқин   далилидир.   Ушбу   шоирнинг
сўз  санъатидаги   маҳорати, шеъриятидаги   ўзига  хос  хусусиятлари  шу тариқа
намоён бўлади;
5.   Муҳаммадсиддиқ   Ҳайрат   ўзининг   шеъру   шоирлиги   ва   индивидуал
истеъдоди тўғрисида гоҳида ишоралар қилган. Масалан, баъзи байтларида у
ўзини гўзаларнинг яхши хулқ - атворни ўқийдиган ва англовчиси деган ва шу
билан   бирга   ўзини   сўз   санъатида   мумтоз   деб   билган.   Ўзининг   жарангдор,
жозибали   ва   муҳаббатга   тўла   шеъриятидан   фахрланиб,   замонасининг   энг
истеъдодли шоирларидан бири деб таърифлайди;
6.   Ҳ айрат   ғазалиётининг   ғоявий   мазмуни   ва   лирик   қаҳрамонининг
қиёфасини   юқори   даражада   муваффақиятсиз   (муродсиз)   ошиқ   руҳияти   ва
унинг   турмуш   тарзи   белгилаган.   Шоирнинг   ғазалларида   лирик   ғоялар
таъсири   ва   унинг   камтарона   ҳамда   ўртаҳол   шахсий   ҳаёти   акс   этганлигини
кўришимиз   мумкин.   Бироқ,   буларнинг   барчаси   шоир   ғазалларининг   ғоявий
мазмунига салбий таъсир кўрсатмайди, аксинча, уни жуда қизиқарли қилиб,
бадиий қиймати ва аҳамиятини оширган.
Худди   шундай,   Муҳаммадсиддиқ   Ҳайратнинг   асарлари   ва   курашлари
ушбу   давр   адабиётининг   бошқа   вакилларига   қараганда,   фарқли   равишда
ўзига   хос   бадиий   тасвир   ва   тимсолларга   эга.   Гарчи   унинг   адабий   маҳсули
143 унинг   шиддатли   ҳаёти   ва   умрининг   қисқалиги   учун   шеърий   девонининг
қўлга   киритишимиз   вақтигача   ўқувчиларга   баёз   (шеърий   мажмуа)   ва
тазкираларда ёзиб қолдирилган шеърлари орқали маълум бўлсада, у адабиёт
тарихида   ёрқин   бадиий   қиёфасига   эга   бўлиб,   ўзидан   қимматбаҳо   мерос
қолдирди.   Шунинг   учун   ХIХ   аср   охири   ва   ХХ   асрнинг   бошларидаги
адабиётни Муҳаммадсиддиқ Ҳайрат асарларисиз тасаввур қилиб бўлмайди.
144 ХУЛОСA
Форс - тожик адабиётининг минг йиллик мантиқий давоми бўлган ХIХ
аср   охири   ва   ХХ   аср   бошларидаги   адабиёт   тарих   учун   ўзлаштириш,
ўрганишга   ва   таҳлилу   тадқиқ   қилишга   арзийдиган   қимматбаҳо   мерос
қолдирди.   Ушбу   давр   адабиётини   ўрганиш   шуни   кўрсатдики,   ўша   даврдаги
кўплаб   асарлар   шу   замон   маҳсули   бўлиб,   миқдори   ва   мазмуни   жиҳатидан
ноёбдир.   Хусусан,   Марказий   Осиёда   Бухоро,   Қўқон   ва   Хоразм
минтақаларида   ривожланган   адабий   доираларнинг   мавжудлиги   бу   давр
адабиёти   хилма   -   хил   бўлганлиги   ва   маънавий   инқилоб   эволюциясининг
турли жараёнларини бошдан кечирганлигидан далолат беради. Ушбу адабий
ҳавзалар   орасида,   хусусан,   Бухоро   адабий   доираси   ўзининг   муҳим
хусусиятлари билан афзалликларга эга эди.
1. XIX аср охири ва XX асрнинг бошларида Бухоронинг адабий муҳити
фан ва маданиятнинг, айниқса, шеъриятнинг энг муҳим марказларидан бири
бўлган   ва   форс   -   тожик   адабиётининг   шаклланишида   муҳим   роль   ўйнаган.
Шоирлар   Aҳмад   Дониш   ва   Шарифжон   Махдум   Садри   Зиё   кўмаги   ва
раҳбарлигида   ушбу   давр   адабиётининг   етакчи   вакиллари   қаторида
Шамсиддин   Шоҳин,   Aбдулқодирхўжа   Савдо,   Муҳаммадсиддиқ   Ҳайрат,
Музтариб,   Исо   Махдум,   Дилкаш,   Сипанди   Самарқандий   адабий   муҳитни
яратиш ва янада ривожлантиришда беқиёс ҳисса қўшдилар. 
2.   Ушбу   давр   адабиётида   ўрта   аср   форс   -   тожик   адабиётининг   баъзи
маънавий   таназзули   ва   ғоявий   такрорланувчи   ҳодисаларнинг   мавжуд
бўлишига   қарамай,   мазкур   адабий   муҳит   шароитида   адабий   жараёнларнинг
пайдо бўлиши, сўз санъаткорлари жамоаси маҳфилининг ташкил этилиши ва
ривожланиши,   татаббу,   мухаммас,   назира   каби   баъзи   жанрларнинг
эволюцияси   ва   шунга   ўхшаш   ғоялар   XIX   аср   охири   ҳамда   ХХ   аср
бошларидаги   форс   -   тожик   адабиёти   ўтмишдаги   энг   яхши   анъаналарнинг
мантиқий давоми бўлганлигини исботлайди.
145 3. XIX аср охири ва ХХ асрнинг бошларида Бухоро адабий муҳитидаги
тожик   шеърияти,   асосан,   Бедил   издошлари   мактаби   услубида   ривожланиб,
Мирзо   Aбдулқодир   Бедил   шеъриятининг   услуби   ва   шеърий   жиҳатларига
риоя   қилган   ҳолда,   шу   билан   бирга,   қадимги   шоирларнинг   бадиий
анъаналари   таъсирида,   жумладан,   Шайх   Саъдий,   Камол   Х жандий,   Ҳофизӯ
Шерозий,   Ҳасан   Деҳлавий,   Aбдураҳмон   Жомий,   Aлишер   Навоий,   Мирзо
Aбдулқодир   Бедил,   Соиб   Табрезий,   Шавкат   Бухорий,   Саййидо   Насафий   ва
шунга ўхшаш сўз санъати вакилларининг ғоявий таъсирида ривожланганлиги
ёрқин   кузатилади.   Бундан   ташқари,   мавзу   ва   мазмун,   бадиий   ҳодисалар,
услуб ва йўналишлар нуқтаи назаридан ушбу давр адабиёти форс - тожик сўз
санъатининг янада ривожланиши учун мустаҳкам пойдевор яратди.
4.   Муҳаммадсиддиқ   Ҳайрат   Бухорий   форс   -   тожик   адабиёти   тарихида
нозикхаёл   шоир,   маърифатпарвар   шахс   сифатида   танилган   бўлиб,   унинг
ҳаёти   ва   фаолияти   тарихий   ички   ҳам   ташқи   зиддиятлар   даврида,   Марказий
Осиёнинг хонликлар, амирликдан ажралиб чиқиши, Чор Россияси томонидан
истило   қилиниши   даврида   ўтган.   Қисқа,   аммо   фаровон   ҳаётига   қарамай,   у
Бухоро   адабий   муҳитининг   маданий,   адабий   ҳаётида   муҳим   аҳамият   касб
этган.
5.   Муҳаммадсиддиқ   Ҳайрат   ҳаёти   ва   ижодини   ўрганишда,   хусусан,
Садриддин   Aйнийнинг   “Ёддоштҳо”   (“ Эсдаликлар”)и   ва   “Намунаи   адабиёти
то ик”   (“Тожик   адабиёти   намунаси”)   каби   асарлари   ҳамда   Шарифжон	
ҷ
Махдум Садри Зиёнинг “Тазкори ашъор” тазкираси XIX-ХХ асрларнинг энг
муҳим   манбалари   сифатида   шоир   шахсияти,   ижодий   услуби,   шоирлик
маҳоратини очишда ҳам муҳим ҳисобланади.
6. Садри Зиёнинг адабий мажлиси (тўгараги)да иштирок этиб, шоирлар
Садриддин   Aйний,   Муҳаммадсиддиқ   Ҳайрат,   Aҳмаджон   Aбусаидзода
Ҳамдий,   Aбдулвоҳид   Мунзим   ва   бошқалар   XIX   аср   охири   ва   ХХ   аср
бошларидаги   форс   -   тожик   адабиётида   янги   бадиий   услубларни
шакллантиришган, янги адабий йўналишларни ривожлантирганлар.
146 7.   Муҳаммадсиддиқ   Ҳайрат   девони   қўлёзмасининг   Садриддин   Aйний
таклифи   ва   кўрсатмаси   билан   Мирзо   Aбдулвоҳид   Мунзим   томонидан
к ў чирилган   энг   ишончли   нусхаси   ҳозирда   Тожикистон   Фанлар
академиясининг   қўлёзмалар   каталогида   №1247   рақам   остида   сақланмоқда.
Адабиётшунос   олим   Расул   Ҳодизоданинг   ташаббуси   билан   Тожикистон
Республикаси   ФА   Қўлёзмалар   марказида   1247   рақам   билан   сақланаётган
шоир   девонининг   ягона   нусхаси   асосида   1957   йилда   “Ҳайрат.   Ашъори
мунтахаб”   (“Ҳайрат.   Танланган   шеърлар”)   номли   китоб   кирилл   ёзувида
Тожикистонда нашр этилган.
8. Муҳаммадсиддиқ Ҳайрат ижодиёти мавзу ва мазмун жиҳатидан бой
бўлиб,   унинг   ишқий   ва   лирик   шеърлари   шоир   адабий   меросининг   катта
қисмини   ташкил   этган.   Бундай   шеърларни   яратишда   муаллиф   ўз
кайфиятидан   келиб   чиқадиган   нозик   ва   оҳангдор   фикрларни   ифода   этади.
Ҳайрат   Бухорий   анъанавий   сўзлар   ва   иборалардан   фойдаланган   бўлса-да,
аммо уларга  янгича ҳусн, янгича  маъно, янги  талқин бағишлаган.  Фикрлаш,
нозикхаёллик,   тахайюл,   янги   иборалар   яратиш   ва   сўз   санъатини   юксак
даражада кўтариш унинг ижодига хос муҳим белгилардан биридир.
9.   Ҳ айрат   Бухорий   шеъриятидаги   ишқ   мавзуси   қадимги   форс   -   тожик
адабиётидан   келиб   чиққан   бўлса-да,   унинг   лирик   шеъриятидаги   анъанавий
образлар   баъзида   соф   адабий   ҳодисалар   орқали   ифодаланади,   бу   эса   янги
маънолар   пайдо   этиб,   Ҳайратнинг   соф   изланишларидан   далолат   беради.
Шоир шеърларидаги Юсуф ва Зулайхо, Лайли ва Мажнун, Фарҳод ва Ширин
сингари   адабий   образлар   минг   йиллар   давомида   қадимий   адабиётимизнинг
марказий   образлари   бўлган   бўлса-да,   аммо   Ҳайрат   янгича   маъно   ва   мазмун
яратишда ошиқона адабиётнинг ушбу бадиий тимсолларидан маҳорат билан
фойдаланиб, ўзидан ворисларига ўчмас ижодий мерос қолдирди.
10.   Муҳаммадсиддиқ   Ҳайрат   Мовароуннаҳр   адабиёти   ҳудудига   катта
таъсир   кўрсатган   ҳинд   услуби   муҳитида   яшаб   ижод   қилган.   Шу   нуқтаи
назардан,   XIX   асрнинг   иккинчи   ярми   ва   ХХ   асрнинг   бошлари   адабиёти
шоирларининг   асарларида   ҳиндий   услубнинг   аломатлари   кўпроқ   учрайди.
147 Шеъриятда   ушбу   услубнинг   ифодаси   сажъ,   муболаға,   тавсиф   ва   бошқа
шакллар  каби бадиий санъатлар  орқали ифодаланади.  Шунинг учун бу  давр
шеъриятининг   услубий   масалаларини   таҳлил   қилишда   ана   шундай
хусусиятларни ҳисобга олиш муҳимдир. Аммо Муҳаммадсиддиқ Ҳайрат кўп
ҳолларда бу ҳодисани ижодий ва янгича қараш билан кутиб олган. Қисқа умр
кўришига   қарамай,   Муҳаммадсиддиқ   Ҳайрат   ёш   ва   янги   шоир   сифатида
илғор ва қудратли сўз санъатининг етук намояндасига айланди.
11.   Шоир   шеъриятининг   ижтимоий   ва   ахлоқий   жиҳатларини   ўрганиш
ва   тадқиқ   этиш   жараёнидан   шу   нарса   маълум   бўладики,   Муҳаммадсиддиқ
Ҳайрат   ҳам   ушбу   мавзуларга   эътибор   қаратган.   Шоирнинг   бундай   фикр   ва
ғоялари кўпинча унинг мухаммаслари, рубоийлари, ғазаллари ва қитъаларида
учрайди. Замоннинг адолатсизлиги,  фақрлик ва қашшоқлик, ёвуз одамларни
қоралаш,   ноқулай   яшаш   шароитлари   ва   ҳоказоларга   оид   шикоятлар   Ҳайрат
ижодининг асосий мавзуларидандир. Ҳайрат девонида ахлоқий ва ижтимоий
масалаларга   бағишланган   шеърлар   мавжуд   бўлиб,   шоирнинг   бундай
шеърлари бошқа шоирларнинг ижодидан тафаккур тарзи, дунёқараши, яшаш
муҳити ва индивидуал назарияси билан ажралиб туради.
12. Муҳаммадсиддиқ Ҳайрат шеърларининг поэтикасини кўриб чиқиш
жараёнида   шоир   адабиётшунослик   ва   адабиёт   назариясини   яхши
ўзлаштирган киши сифатида сўзларнинг бадиий хусусиятларини таъминлаш
учун   бадиий   санъатнинг   аксарият   қисмидан   фойдаланганлиги   аниқ   бўлади.
Шу маънода айтиш мумкинки, Муҳаммадсиддиқ Ҳайрат XIX аср охири – ХХ
аср бошларидаги Бухоро адабий муҳитининг таниқли шоирларидан биридир.
У ўз асарлари билан адабиёт ривожида ўз ўрнига эга. Шоирнинг хизматлари,
аввало,   адабий   анъаналарни   давом   эттиришда,   лирик   ва   ижтимоий
шеъриятни янада ривож топтиришда, XIX аср охири ва ХХ аср бошларидаги
адабиётни маънавий бойитишда кўринади.
Хулоса қилиб айтганда, Муҳаммадсиддиқ Ҳайрат XIX аср охири - ХХ
аср   бошларидаги   Бухоро   адабий   муҳитининг   таниқли   шоирларидан   бири
бўлиб, ўз асарлари билан адабиёт ривожида муҳим роль ўйнаган. Ҳайратнинг
148 хизматлари,  аввало,   адабий   анъаналарни   давом   эттириш   билан  бир   қаторда,
лирик ва ижтимоий шеъриятни ижод қилишида бўлиб, XIX аср охири ва ХХ
аср бошларидаги адабиётни маънавий бойитиш учун муҳим аҳамиятга эга.
149 ФОЙДАЛИНИЛГАН АДАБИЁТЛАР Р ЎЙХАТИ
I.  Ижтимоий ва сиёсий адабиётлар:
1. Ўзбекистон   Республикаси   Президенти   Ш.Мирзиёевнинг   2017  йил
7   февралдаги   “Ўзбекистон   Республикасини   янада   ривожлантириш   бўйича
Ҳарактерлар стратегияси тўғрисида”ги Фармони.
2. Ўзбекистон   Республикасини   янада   ривожлантириш   бўйича
Ҳаракатлар   стратегияси   тўғрисида   //   Халқ   сўзи,   2017   йил,   8   февраль,   №28
(6722). – Б. 1-2.
3. Мирзиёев   Ш.М.   Эркин   ва   фаровон   демократик   Ўзбекистон
давлатини  биргаликда барпо этамиз. – Тошкент: Ўзбекистон, 2016. – 56б. 
4. Мирзиёев Ш.М. Буюк келажагимизни мард ва олижаноб халқимиз
билан бирга қурамиз. – Тошкент: Ўзбекистон, 2017. – 484 б.
5. Ўзбекистон Республикаси Президентининг 2019 йил 4 октябрдаги
ПҚ-4479-сонли   “Ўзбекистон   Республикасининг   “Давлат   тили   ҳақида”ги
қонуни   қабул   қилинганлигининг   ўттиз   йиллигини   кенг   нишонлаш
тўғрисида”ги қарори // “Маърифат” газетаси. – Тошкент, 2019 йил 5 октябрь.
– №77.
6. Ўзбекистон   Республикаси   Президентининг   2019   йил   21
октябрдаги ПФ-5850-сонли “Ўзбек тилининг давлат тили сифатидаги нуфузи
ва   мавқеини   тубдан   ошириш   чора   -   тадбирлари   тўғрисида”ги   фармони   //
www.lex.uz
7. Мирзиёев Ш.М. Миллий ўзлигимиз ва мустақил давлатчилигимиз
тимсоли.   (Ўзбек   тилига   давлат   тили   мақоми   берилганлигининг   ўттиз
йиллигига бағишланган тантанали маросимдаги нутқ) // “Халқ сўзи” газетаси.
– Тошкент, 2019. – № 218.  
8. Умумий   ўрта   таълимнинг   давлат   таълим   стандарти   ва   ўқув
дастури. Она  тили. Адабиёт…  Таълим  тараққиёти.  1-махсус сон.   −   Т.:  1999.
59-б. –Б.303 .
9. Умумий   ўрта   таълимнинг   Давлат   таълим   стандарти .   Вазирлар
Маҳкамасининг 2017 йил 6 апрелдаги 187-сон  қарори  //  https://lex.uz
150 10. Ўзбекистон   Республикаси   Президенти   Шавкат   Мирзиёевнинг
“Адабиёт   ва   санъат,   маданиятни   ривожлантириш   халқимиз   маънавий
оламини   юксалтиришнинг   мустаҳкам   пойдеворидир”   мавзусида   Ўзбекистон
ижодкор   зиёлилари   вакиллари   билан   учрашувдаги   маърузаси   //Халқ   сўзи.
2017 йил, 4 август.
II.  Манбалар ва адабий адабиётлар:
11. Абд , Абдуллоҳхо а. Тазкират-уш-шуаро. Бо тасҳеҳ ва муқаддимаиӣ ҷ
Асғари   онфидо.   Зери   назари   Саҳобиддин   Сиддиқов	
Ҷ .- Душанбе:   Дониш,
1983.
12. Айн   С.   Ёддоштҳо.   Қисми   3.-   Сталинобод:  	
ӣ “ Нашриёти   давлатии
То икистон	
ҷ ” , 1950.  -  332 саҳ.
13. Айн   С.   Ёддоштҳо.   илди   7.   Қисмҳои   3-4.  	
ӣ Ҷ –   Сталинобод :
“ Нашриёти давлатии То икистон	
ҷ ” , 1957.
14. Айн   С.   ( амъкунанда).   Намунаи   адабиёти   то ик.	
ӣ Ҷ ҷ   -   Маскав:
Чопхонаи   нашриёти   марказии   халқи   Иттиҳоди   амоҳири   Шўравии	
Ҷ
Сўсиёлист , 1926.	
ӣ  -  626 саҳ.
15. Айн  С. Намунаи адабиёти  то ик. Аз хати форс  таҳия ва тасҳеҳи	
ӣ ҷ ӣ
Мубашшири Акбарзод.- Душанбе, Адиб, 2010.- 438 саҳ.
16. Айн  С. Таърихи инқилоби Бухоро.- Ду
ӣ шанбе: Адиб, 1987.
17. Айн  С. Таърихи амирони манғитияи  Бухоро. Куллиёт.  
ӣ Ҷ илди 10.-
Душанбе: Ирфон, 1966.- 343  саҳ .
18. Айн  С. “Таърихи инқилоби фикр  дар Бухоро”. (Тартибдиҳанда К.
ӣ ӣ
С. Айн ).	
ӣ -  Куллиёт. 	Ҷ илди 14.- Душанбе: Матбуот, 2005.- 270  саҳ .
19. Бедил   А. Осор.  Ҷ илди севум.- Душанбе: Адиб, 1991.- 432   с аҳ .
20. Бухоро ,   Мирзо   Сиро	
ӣ ҷ иддини   Ҳаким.   Туҳафи   аҳли   Бухоро.-
Душанбе: Адиб, 1992.-272  саҳ .
21. Бухор ,   Шайх   Абдулқодир   Кароматуллоҳ.   Таз
ӣ кираи   Сибоқ.-
Тошканд: Академияи фанҳои  Ҷ умҳурии Ўзбе кистон. Фан, 2007.- 199  саҳ .
151 22. Возеҳ,   Қор   Раҳматулло.   Туҳфат-ул-аҳбоб   фи   тазӣ кират-ил-асҳоб.
Матни   интиқод   бо   муқаддима   ва   тасҳеҳи   Асғари  	
ӣ Ҷ онфидо.   Зери   назари
Абдулған  Мирзоев.- Душан	
ӣ бе: Дониш, 1977.-227  саҳ .
23. Дониш, Аҳмад. Асарҳои мунтахаб.- Душанбе, 1959.-  287  саҳ .
24. Дониш,   Аҳмад.   Наводир-ул-вақоеъ.   Матни   ил мию   интиқод .	
ӣ
Китоби 2. Душанбе: Дониш, 1989.–344  б .
25. Дониш, Аҳмад. Рисола ё мухтасаре аз таърихи сал танати хонадони
манғития.- Душанбе: Сарват, 1992.- 98  саҳ .
26. Зуфархон   Ҷ авҳар .   Девони  	
ӣ Ҷ авҳар .-   Душанбе:   Ирфон,   1986.-   272	ӣ
с аҳ .
27. Қаюмов,   Домулла   Пўлот ж он.   Тазкираи   Қаюмий.   3   Жилдда.-
Тошкент: 1998.-711  бет .
28. Мирзо   Олим   Махдум   Ҳожи.   Таърихи   Туркистон.-   Тошкент:   2008,
Янги аср авлоди.- 241  бет .
29. Муҳтарам,   Ҳо ҷ   Неъматулло.   Тазкират	
ӣ - уш-шуа ро.   Бо   тасҳеҳ   ва
муқаддимаи   Асғари   Ҷ онфидо.   Зери   назари   Камол   Айн .–Душанбе:   Дониш,	
ӣ
1975.- 399  саҳ .
30. Намангон , Фазл . Ма	
ӣ ӣ ҷ мўат-уш-шуаро.- Тошканд, 1900.- 502  саҳ .
31. Пирмаст ,   Афзал  Махдум.  Афзал-ут-тазкор   фи  зикр
ӣ - иш-шуаро  вал
ашъор.   Ган ҷ инаи   даснависҳои   шарқии   АФ   Ҷ умҳурии   Ўзбекистон   ба   номи
Абўрайҳони Берун .- Тошкент.- Дастхати 133 
ӣ бет .
32. Садри Зиё, Шариф ҷ он Махдум. Тазкори ашъор. Шарҳи ҳоли бархе
аз   шоирони   муосири   То ҷ икистон   ва   намунаҳое   аз   ашъори   онон.   Бо   тасҳеҳи
Саҳобиддини   Сид диқ.   Бо   кўшиши   Муҳаммад ҷ они   Шакурии   Бухоро .   Чопи	
ӣ
аввал.-Теҳрон: Суруш, 1380=2001.- 428  саҳ .
33. Садри   Зиё,   Шариф ҷ он   Махдум.   Рўзнома.   Вақоеъ нигории
таҳаввулоти   сиёс   -   ижтимоии  Бухорои   шариф   тайи   нимаи  поёнии  амороти	
ӣ
хоноти манғит бар асоси ёддоштҳои рўзонаи Шариф ҷ он Махдуми Садри Зиё
–   охирин қозикалони Бухоро. Таҳқиқ ва па ҷ уҳиши Муҳаммад ҷ они Шакурии
Бухоро .–Теҳрон: Маркази аснод ва хадамоти па	
ӣ ҷ уҳиш , 1382. - 500 	ӣ саҳ .
152 34. Садри   Зиё,   Шариф ҷ он   Махдум.   Наводири   Зиёия.   Таҳияи   М.
Шукуров ва С. Сиддиқов.–Душанбе: Адиб, 1991.–128  саҳ .
35. Сом ,   Абдулазим.   Туҳфаи   шоҳ   (Таърихи   амиӣ ӣ рони   манғития).
Захираи дастнависҳои АФ То ҷ икистон.- Душан бе.- Нусхаи № 927/ 111.
36. Сом ,   Мирзо   Абдулазим.   Миръот   ул-хаёл.   Ган
ӣ ҷ инаи   дастнависҳои
шарқии АФ   Ҷ умҳурии Ўзбекистон ба номи Абўрайҳони Берун .- Тошканд.-	
ӣ
Дастхати № 2188.
37. Сом ,   Мирзо   Абдулазим.   Таърихи   салотини   манғи	
ӣ тия.-   Москва,
Наука, 1962.
38. Фитрат,   Абдурауф.   Давраи   ҳукмронии   Амир   Олимхон.   Душанбе:
“ Палатаи савдои китобҳо ” , 1991.-63  саҳ .
39. Фитрат, Абдурауф. Мунозара. - Душанбе,1992.-55  саҳ .
40. Фитрат, Абдурауф. Ма ҷ мўаи ашъор.-Душанбе: “Шар қ и озод”, 2013.
41. Фитрат. Танланган асарлар. 4-жилд. – Тошкент: Маънавият, 2006.
42. Фитрат А. Танланган асарлар. 1- жилд. –Тошкент: Маънавият, 2000.
43. Ҳайрат.   Ашъори   Мунтахаб.-   Душанбе:   Комбинати   Полиграфии
Давлати Совет  Вазирони РСС То
ӣ ҷ икистон оид ба матбуот-1964.
44. Ҳакимхон,   Ҳо ҷ .   Мунтахаб	
ӣ - ут-таворих.   Ба   чоп   ҳозиркунанда,
муаллифи муқаддима ва таълиқот А. Мухторов, Душанбе.- 1985.
45. Ҳакимхон, Ҳо ҷ . Мунтахаб
ӣ - ут-таворих.  Япония,- 2006.
46. Ҳашмат,   Мирсиддиқхон.   Тазкират-уш-шуаро.   Ган ҷ инаи
дастнависҳои   шарқии   АФ   Ҷ умҳурии   Ўзбекистон   ба   номи   Абўрайҳони
Берун .-Тошканд.-Дастхати №2728.-104	
ӣ  саҳ .
47. Ҳашмат,   Мирсиддиқхон.   Тазкират - уш-шуаро.   Ган ҷ инаи
дастнависҳои   шарқии   АФ   Ҷ умҳурии   Ўзбекистон   ба   номи   Абўрайҳони
Берун .- Тошканд.- Дастхати №61.-138 
ӣ саҳ .
48. Ҳашмат,   Мирсиддиқхон.   Тазкират - уш-шуаро.   Ган жинаи
дастнависҳои   шарқии   АФ   Жумҳурии   Ўзбекистон   ба   номи   Абўрайҳони
Берун .-Тошканд.-Дастхати №2729. - 223 
ӣ саҳ .
153 49. Ҳашмат,   Мирсиддиқхон.   Тазкират-ус-салотин.   Ган ҷ инаи
дастнависҳои   шарқии   АФ   Ҷ умҳурии   Ўзбекистон   ба   номи   Абўрайҳони
Берун .-ӣ   Тошканд.-Дастхати №2252.-179  саҳ .
50. Шаръ ,   Ҳо	
ӣ ҷ   Абдулазим.   Тазкират-уш-шуаро   /   Баргардонанда   аз	ӣ
ҳуруфи арабиасоси форс  ба кирилл , ба чоп ҳозиркунандаи матн, тавзеҳот,	
ӣ ӣ
феҳрист   ва   замима   Илҳом   Эшонқулов.-Х у	
ҷ анд:   Хуросон-Медиа,   2015.-   228
саҳ .
51. Шоҳин. Ашъори мунтахаб. Таҳрир ва шарҳи луғот аз Муҳаммад ҷ он
Раҳим .- Сталинобод: Нашриёти давлатии То	
ӣ ҷ икистон, 1960.- 366  саҳ .
 II I . Илмий ва адабий адабиётлар :  
52. Абибов   А.   Доираи   адабии   Бухорои   Шарқ   (Асри   Х1Х   ва   ибтидои	
ӣ
асри ХХ).- Душанбе:Дониш, 1984.-240  саҳ .
53. Айн	
ӣ   С.   Мирзо   Абдулқодири   Бедил.   -Сталинобод:   Нашриёти
давлатии То ҷ икистон, 1954.-340  саҳ .
54. Амирқулов   С.   Адабиёти   то ҷ ик   дар   нимаи   якуми   асри   XIX.   –
Душанбе: Дониш, 1980. -102  саҳ .
55. Амирқулов   С.   Нигоҳе   ба   инкишофи   таъри хии   адабиёти   то ҷ ик   дар
Мовароуннаҳр   (қарни   XIX,   мун тахаби   мақолаҳо).   –Душанбе:   Ирфон,   2010.-
230  саҳ .
56. Амирқулов   С. Таҳаввули жанрҳои адабиёти то ҷ ик дар нимаи аввали
асри XIX.- Душанбе: Деваштич, 2005.- 128  саҳ .
57. Амирқулов С.   Ҷ унайдулло Ҳозиқ ва достони ў “Юсуф ва Зулайхо”.
-Душанбе: Ирфон, 1967.
58. Асозода   Х.   Адабиёти   то ҷ ик   дар   садаи   ХХ.   Ҷ илди   III.-Душанбе:
Маориф, 1999.- 448  саҳ .
59. Асозода   Х.   Адабиёти   форс   ва   се   шохаи   он.-Душанбе:   Маориф,	
ӣ
1991.-127  саҳ .
60. Асозода   Х.   Таърихи   адабиёти   то ик   (давраи   нав).   Китоби   дарс	
ҷ ӣ
барои мактабҳои ол . – Душанбе: “Маориф ва фарҳанг”, 2014.- 672 	
ӣ саҳ .
61. Афоқова Н. Жадид шеърияти поэтикаси. – Тошкент: Фан, 2005.
154 62. Аҳмедова   Ш.   Адабий   танқидчилик   жанрлари.   –   Тошкент:   Фан,
2008.
63. Аҳмедова Ш. Мактубот ва адабий танқид. – Тошкент: Фан, 2005.
64. Бертельс   Е.Э.   Литература   на   персидском   языке   в   Средней   Азии.
Избранные   труды:   История   литературы   и   культуры   Ирана.-   Москва:   Наука,
ГРВЛ, 1988.-  стр .   216-301 . 
65. Бертельс   Е.Э.   Некоторые   замечания   о   Бедиле.-   Избранные   труды:
История литературы и културы Ирана.- Москва: Наука, ГРВЛ, 1988.
66. Бертельс   Е.Э.   История   персидско   -   таджикской   литературы.
Москва. Издателъство восточной литературы. 1960.  -  51  стр .
67. Бечка И. Адабиёти форс  дар То икистон. ӣ ҷ Аз Рўдак  то Бедил ва аз	ӣ
Бедил   то   асри   ҳозир.   Мутар ҷ имон   С.   И.   Ҳи ҷ рондўст,   М.   Ибодиён.-   Теҳрон:
Маркази мутолиот ва таҳқиқоти фарҳангии байналмиллал , 1372.- 280	
ӣ  саҳ .
68. Бобоев Ю. Муқаддимаи адабиётшнос .-Душанбе: Ирфон, 1974.	
ӣ
69. Бобоев   Ю.   Эстетика   ва   қадамҳои   насру   назми   то ҷ ик.-   Душанбе:
Адиб, 1988.- 608  саҳ .
70. Болдырев   А.Н.   Персидская   литература   с   VIII   по   начало   XIX   в.
Краткая   история   литератур   Ирана,   Афганис тана   и   Турции.   Соколов   С.   Н.,
Болдырев   А.Н.,   Розенфельд   А.З.,   Рычкова   Н.   П.,   Гарбузова   В.   С.,   изд-во
Ленин градского ун-та, 1971.
71. Брагинский И.С. Из истории таджикской и персидской литературы /
И.С.Брагинский. - Москва: Наука, 1972. – 524 с тр .
72. Брагинский И.С. К изучению  узбекско - таджикских литературных
связей. - М осква , 1961.
73. Вохидов   Ш.   Из   истории   частных   библиотек   в   Бухарском   эмирате
конца XIX - начала XX вв. (опыт реконструкции).- Тошкент, 2008.- 60  стр .
74. Вохидов   Ш, Чориев Зоир. Садр-и Зия и его библиотека (Из истории
книги   и   книжной   культуры   в   Бухаре   в   начале   20   века).-   Ташкент:   Янги   аср
авлоди, 2007.-182  стр .
155 75. Гулмуродзода П. Маорифпарвар  ва низоми нави ӣ ҷ аҳон.- Душанбе:
“ Ирфон ” , 2006.-164  саҳ .
76. Fаффоров   А.   Назми   форсизабонони   Ҳинду   Покистон   дар   нимаи
дуюми асри ХIХ ва асри ХХ-Душанбе: Дониш, 1975.-144  саҳ .
77. Давронов   А.   Пайванди   замонҳо   ва   адабиёт.-Душанбе:   Маориф,
1994.-80  саҳ .
78. Долимов   У .   T уркистонда   жадид   мактаблари .-T ошкент :
Университет , 2006.
79. Зарринкўб   А.   Шеъри   бедурўғ,   шеъри   бениқоб.   Чопи   ҳафтум.   -
Теҳрон, 1372.
80. Захидова   С.А.   XIX   аср   охири   XX   аср   бошларида   Бухорода   шаҳар
маданияти   тараққиёти   (Носируддин   ибн   Амир   Музаффарнинг   “ Туҳфат-уз-
зоирин ”  асари маълу мотлари асосида). -Тошкент, 2008.
81. Зеҳн  Т. Санъати сухан (Илми бадеъ ва мухтасари арўз).- Душанбе:	
ӣ
Ирфон, 1978.-328 саҳ.
82. Жадид  маърифатпарварлик  ҳаракатининг  ғоявий   асослари. “Жадид
маърифатпарварларининг   миллий   таълим,   матбуот,   адабиёт   ва   санъатни
ривожлантиришга   қғшган   ҳиссаси   ва   унинг   Миллий   ғоя   тарғиботидаги
аҳамияти” мавзуидаги Республика илмий – амалий анжумани материаллари.
2016 йил 15  апрель. –  Т.:   “Тошкент  ислом  университети”  нашриёт  – матбаа
бирлашмаси, 2016.
83. Жадидчилик, ислоҳот, янгиланиш, мустақиллик ва тараққиёти учун
кураш. Тўплам. – Т.: Университет, 1999.
84. Каримов У. Адабиёти то ик дар нимаи дуву	
ҷ ми асри XVIII ва аввали
асри XIX. Қисми якум.- Ста линобод: Нашр.Давл.То , 1974.-188 саҳ.	
ҷ
85. Каримов   У.   Мирзо   Содиқи   Мунш   (Аҳвол   ва   осори   шоир).   –	
ӣ
Душанбе: Дониш, 1972.-162 саҳ.
86. Кароматуллоева   Н.   Феҳристи   дастнависҳои   то ҷ и к -форс	
ӣ ӣ
(китобхонаи давлатии ба номи Абулқосим Фир давс ).  	
ӣ . 2.-Душанбе, 1978.-	Ҷ
208 саҳ.
156 87. Каталог   восточных   рукописей   АН   Таджикской   ССР.   Под   ред.   А.
Мирзоева и М. И. Занда. Т. 3.-Душанбе: Дониш, 1968.-328  стр .
88. Каталог восточных рукописей АН Таджикской ССР. Под ред. А. М.
Мирзоева и Е. Э. Бертельса. Т.5. Душанбе: Дониш, 1974.- 448  стр .
89. Қаюмов А. Қўқон адабий муҳити.-  Тошкент: Уз ССР Фан, 1961.-359
бет .
90. Қосимова О. Ўзбекистонда кутубхоначилик та рихи.-Тошкент, 1992.
91. Маъсум   Н.   Адабиёти   тоӣ ҷ ик  дар   асри   XVIII   ва   нимаи   аввали   асри
XIX.   - Душанбе, 1962.- 368  саҳ .
92. Маҳмадшоев М. Ҳавзаи адабии Зарафшон аз асри ХVIII то ибтидои
асри ХХ.-Х ӯҷ анд: “Нури маърифат”, 2007.-164  саҳ .
93. Мирзозода Х. Материалҳо аз Таърихи адабиёти то ик (асрҳои XVI-	
ҷ
XIX ва ибтидои асри XX). - Сталинобод: “Нашриёти давлатии То ҷ икистон”,
1950.
94. Мирзозода Х. Шамсиддин Шоҳин.- Ста линобод, 1956.
95. Муин М. Фарҳанги форс . 	
ӣ Ҷ . 5.-  Теҳрон: Сипеҳр, 1992.
96. Мусулмониён Р. Назарияи адабиёт. –Душан бе:  Маориф, 1990.-   334
с аҳ .
97. Набиев А. Адабиёт ва нақди адаб .- Душанбе: Адиб, 1993.-260 с	
ӣ аҳ .
98. Насриддин А. Матншиносии осори адаб .- Х	
ӣ ӯҷ анд: Ношир, 2009. -
392  саҳ .
99. Неъматзода Т. Возеҳ.- Душанбе: Ир фон, 1967.- 228  саҳ .
100. Нурзод   Н.   Фурўғи   фитрати   маън   (нашри   ду	
ӣ вум   бо   таҳриру
иловаҳо). -Х ӯҷ анд: Нури маърифат, 2008.-220  саҳ .
101. Пирназаров   М.   Поэтик   жанрлар   типологияси   (XIX   ва   XX   аср
бошлари туркий халқлар поэзиясида ғазал ва гошма).- Тошкент “Фан”, 1989 .
– 124 бет.
102. Раҳмонов   А.   Шамсиддини   Шоҳин   ва   анъанаи   ғазалсаро   дар	
ӣ
адабиёти   то ҷ ики   нимаи   дуюми   асри   XIX   ва   ибтидои   асри   XX.-Душанбе,
2006.-216  саҳ .
157 103. Раҳмонов Ш. Шеър ва Айн  (Дигаргуниҳои сифатию созмон  дарӣ ӣ
лирикаи муосири то ҷ ик ).- Душанбе: Маориф, 1994.- 192 	
ӣ саҳ .
104. Раҳмонов Ш. Таҳқиқ ва нақд.- Душанбе: Адиб, 2005.-258  саҳ .
105. Ра ҷ аб  М. Таърихи танқид ва адабиётшинос  (Асосҳои назариву	
ӣ ӣ
эстетикии   адабиёти   то ҷ икии   марҳилаи   якум.   Солҳои   1920-1954).-   Душанбе:
Адиб, 1997.- 208  саҳ .
106. Ра ҷ абов З. Аз таърихи афкори  ҷ амъият  - сиёсии халқи то	
ӣ ҷ ик дар
нимаи   дувуми   асри   XIX.   -   Сталинобод:   “Нашриёти   давлатии   То ҷ икистон”,
1959 .-  447  саҳ .
107. Ражабов З. А ҷ з  ва Асир .- Душанбе, 1951.	
ӣ ӣ
108. Сайдулла   М.   XX   аср   ўзбек   адабиёти.   –   Тошкент:   “Янги   аср
авлоди”, 2005. – 420 бет.
109. Саййид Муҳаммад Носир ибн Музаффар. Таҳ қиқоти арки Бухоро
(Форс тилидан таржима, сўзбоши, изоҳлар ва кўрсаткичлар F. Каримовники).
- Тошкент: ТAFAKKUR, 2009.-106  бет .
110. Сайфиев   Н.   Адабиёти   то ҷ ик   дар   асрҳои   XVI,   XVII,   XVIII   ва
нимаи аввали асри XIX.-  Душанбе: Ҳумо, 2004.- 360  саҳ .
111. Сайфуллоев   А.   Ҳалқаҳои   пайванди   адаб .-   Х анд:   Нури	
ӣ ӯҷ
маърифат, 2003. - 440 саҳ.
112. Саъдиев С. Поэтикаи шоирони Мовароуннаҳр.-Душанбе: Дониш,
1980.-138  саҳ .
113. Сатторзода А. Кўҳна ва нав (Дар шеър, нақд ва забон).-Душанбе:
Адиб, 2004.-254  саҳ .
114. Сатторов А. Нуқтаи пайванд.- Душанбе: Ирфон,1982.-240  саҳ .
115. Сатторзода   А.   Таърихчаи   назариёти   адабии   форсии   то ҷ ик .-	
ӣ
Душанбе: Адиб, 2001.-144  саҳ .
116. Сафо   З.   Таърихи   адабиёти   Эрон.   Ҷ илди   1.   Таҳия,   муқаддима   ва
тавзеҳоти Х. Шарифов ва А. Абдусаттор.  -  Душанбе, 2001. -  160 с аҳ.
117. Султон   С.   Тазкираи   сухан варони   Истаравшан   (шеърҳо).-
Душанбе: Адиб, 2012.- 260  саҳ .
158 118. Султон   С. Таърихи доираи адабии Истаравшан дар нимаи дувуми
асри XVIII ва аввали асри XIX.-  Душанбе: Сурушан, 2002.   – 232   с аҳ .
119. Сиддиқ   С.   Садри   Зиё   ва   тазкираҳои   ў.   Зери   назари   Т.   Н.ӣ
Неъматзода,   виросторон:   М.   Шакур   ва   М.   Хо	
ӣ ҷ аева.-   Душанбе,   2010.   –   200
саҳ .
120. Стори   Ч.А.   Персидская   литература.   Био-биб лиографический
обзор. Переработал и дополнил Ю. Э. Берегель. Т. П.- М., 1972.-1179 с тр .
121. Табаров   С. Мунзим   - раҳбари  ҷ амъияти  ҷ авонон ва раиси фирқаи
ҷ авонбухороиён.- Душанбе: Деваштич, 2004.
122. Табаров   С.   Реализми   сотсиалист   -	
ӣ   методи   адабиёти   совет .-	ӣ
Душанбе: Ирфон, 1975.
123. Табаров С. Ҳаёт, адабиёт, реализм.- Душанбе: Ирфон, 1978. -
224 саҳ.
124. Тамимдор   А.   Таърихи   адаби   форс   (мак	
ӣ ӣ табҳо,   давраҳо,
сабкҳо ва анвои адаб ).- Теҳрон: ал - Ҳудо, 1379.- 289 саҳ.	
ӣ
125. Тухтаметов Т. Г. Русско - Бухарские отношения в конце ХIХ
начале ХХ в. – Ташкент, 1966. 
126. Ўзбек   адабиёти   тарихидан   материаллар   (   XIX   асрнинг   П
ярими ва XX аср бошлари).–Тошкент, 1961. - 222  бет.
127. Фарҳанги забони то ҷ ик . 	
ӣ -  Москва: Советская энциклопедия.-
Ҷ . 1. 1969. – 951  саҳ .
128. Фарҳанги забони то ҷ ик . – Москва: Советская энциклопедия.-
ӣ
Ҷ . 2. 1969. – 949  саҳ .
129. Хади-заде   Р.   Источники   изучения   таджикской   литературы
второй половины ХIХ века. Изд–во АН Тадж. СССР.- Сталинабад, 1956.- 140
стр .
130. Хо аева   М.   Масъалаҳои   сабкшинос .	
ҷ ӣ   -   Х анд:   Нашриёти	ӯҷ
давлатии ба номи Раҳим  алил, 1994.	
Ҷ
131. Хо аева   М.   Таҳқиқи   услуби   осори   адаб .-   Х анд:   Омор,	
ҷ ӣ ӯҷ
1994.- 229 саҳ.
159 132. Хў ақулов   С.   Адабиёти   давраи   бедории   милл .  ҷ ӣ -   Тошкент:
Миллий Энсиклопедия, 2015. - 365 саҳ.
133. Ҳалимов  С.Ҳ.   XIX  асрнинг  ярими  ва  XX  асрнинг   бошларида
ўзбек ва тожик адабий алоқалари.- Самарқанд, 1978.
134. Ҳамроев   .   Таърихи   танқиди   адаб .-   Душанбе:   Адиб,   2006.-	
Ҷ ӣ
436 саҳ.
135. Ҳодизода   Р.   Адабиёти   то ик   дар   нимаи   дувуми   асри   XIX.-	
ҷ
Душанбе: Дониш, 1968.- 291 саҳ.
136. Ҳодизода Р. Аз гузашта ва ҳозираи адабиёти то ик. Ма мўаи	
ҷ ҷ
мақолаҳо. - Душанбе: Ирфон, 1974.-144 саҳ.
137. Ҳодизода Р. Аз Рўдак  то имрўз.- Душанбе: Адиб, 1988.- 288	
ӣ
саҳ .
138. Ҳодизода Р. Аҳмади Дониш. Тар умаи ҳол ва мероси адабию	
ҷ
илм .	
ӣ  -  Душанбе: Ирфон, 1976.  –  293 саҳ.
139. Ҳодизода   Р.   Тасаввуф   дар   адабиёти   форс-то ик.-   Душанбе:	
ҷ
Адиб, 1999.   -   187 саҳ.
140. Ҳодизода Р. Шоҳин.- Душанбе: Дониш, 1974.-142 саҳ.
141. Ҳодизода Р., Каримов У., Саъдиев С. Адабиёти то ик (Асрҳои	
ҷ
XVI- XIX ва ибтидои асри XX).- Душанбе: Маориф, 1988.- 414 саҳ.
142. Ҳусейнзода   Ш.   Гуфтор   аз   Ган и   сухан   .   -Душанбе:   Ирфон,	
ҷ
1985.-191 саҳ.
143. Шакурии   Бухоро ,   Муҳаммад он.   Нигоҳе   ба   адабиёти	
ӣ ҷ
то икии садаи бист.- Душанбе: Чопхонаи Пайванд, 2006.- 456 саҳ.	
ҷ
144. Шакурии   Бухоро ,   Муҳаммад он.   Равшангари   бузург.-	
ӣ ҷ
Душанбе: 2006.  –  340  саҳ .
145. Шакурии Бухоро , Муҳаммад	
ӣ ҷ он. Садри Бухоро. Чопи дувум.
Бо тасҳеҳ, такмил ва иловаҳо.   - Душанбе: Деваш тич, 2005.- 330  саҳ .
146. Шакурии   Бухоро ,   Муҳаммад он.   Сарнавишти   фор	
ӣ ҷ сии
то икии Фароруд дар садаи бист.- Душанбе: Адиб, 2003.-104 саҳ.	
ҷ
160 147. Шамисо   С.   Нақди   адаб .   Чопи   севум.ӣ   -   Теҳрон:   Фирдавс,
1381. -   392  саҳ .
148. Шарифов Х. Каломи бадеъ.- Душанбе: Маориф, 1991.-160  саҳ .
149. Шарифов   Х.   Услуб   ва   камолоти   сухан.-   Душанбе:   Ирфон,
1985.- 172  саҳ .
150. Шарофиддинов О.  Ў збек адабиёти тарихи хрестоматияси. Том
11.- Тошкент, 1972 .
151. Шодиев   Э.   Зуллисонайн   шоиралар.   (Дар   китоби   ўзбек
адабиёти тарихи масалалари. Тошкент: ФАН, 1976.- 149 бет.
152. Шодиев Э. Саҳифаҳо аз равобити адаб . (Ма мўаи мақолаҳо).	
ӣ ҷ
–Х анд, 2005.- 116 саҳ.	
ӯҷ
153. Шукуров М. Хусусиятҳои ғоявию бадеии  “ Ёддоштҳо ” -и устод
С.Айн . - Душанбе: Нашриёти Дониш, 1966. – 260 саҳ.	
ӣ
154. Эшонқулов   И.   Ҳашмати   Бухоро   ва   тазкираҳои   ў.-Тошканд:	
ӣ
Turon - Iqbol, 2019.- 200 саҳ.
155. Янгибоева   Д.   “ Фехрист ”   -   библиотеки   Садри   Зийа   как
источник   интеллектуальной   жизни   Бухары   конца   XIX   -   начала   XX   веков
//Итоговая магистрская работа.- Ташкент, 1999.
156. Ян   Рипка.   История   перс.   Итадж.   Летературы.   -   Москва:
“ Прогресс ” , 1970.   -   365 ст р .
I V . Газета, журнал ва илмий журналлардаги мақолалар 
157. Амирқулов С. Аз таърихи як иштибоҳ // Садои Шарқ.- 2005.-
№ 4-6.- 202-207  саҳ .
158. Амирқулов   С.   Устод   Айн   ва   шинохти   А.Дониш   //Садои	
ӣ
Шарқ.- 2007.- №1.- 131- 137 саҳ.
159. Аъзамзод   С.   Адабиёт   ва   маърифати   нақд   (Масъалаҳои
шинохти   таърихи   адабиёт   ва   нақди   адабии   то икии   садаи   бист).   Ма мўаи	
ҷ ҷ
мақолаҳо.  -  Х анд: Анис, 2012.	
ӯҷ  -  200 саҳ.
161 160. Аҳроров   З.   Аҳмад   Махдуми   Дониш   дар   ашъори   шуарои
муосираш. Шарқи Сурх, №6, 1961.- саҳ. 136-143.
161. Мав он ,   Сайид   Ал .   Китобат   ва   китобдор   дар   Бухоро   //ҷ ӣ ӣ ӣ
Мутолиоти Осиёи Марказ  ва Қафқоз, 1377.- 	
ӣ №22.
162. Мирзоев   А.   Боз   як   аҳамияти   муҳимми   тазкираи   Малеҳо   //
Шарқи Сурх.- 1961.- № 7.- саҳ. 148- 152.
163. Мирзоюнус М., Аъзамзод С. Оид ба консепсияи нави таҳқиқи
таърихи  адабиёт  ва   нақди  адабии   то икии  садаи   бист  //   Садои   Шарқ.-2012.-	
ҷ
№2.- саҳ.119-127.
164. Мирзозода   Х.   Аҳмад   Махдуми   Дониш   му лаққаб   ба   Аҳмади
Калла //Барои адабиёти сотсиалист .- 1936.- №3(39).- саҳ. 16- 22.	
ӣ
165. Мухиддинов   С.И.   Таълимнинг   модернизациялашуви   бўйича
баъзи қайдлар // Ўзбекистон Миллий университети хабарлари. 2017. – №1. –
Б. 65-68.
166. Набав  А. “Намунаи адабиёти то ик” бар мабнои нақди сиёс	
ӣ ҷ ӣ
ва илм . - Ган инадори мероси ниёгон.- Х анд: Ношир, 2007.- саҳ. 31-32.	
ӣ ҷ ӯҷ
167. Назиров   У.   Ҳайрат.//   Энсиклопедияи   советии   то ик.   илди	
ҷ Ҷ
8.–Душанбе: Сарредакцияи илмии ЭСТ, 1988.  -  саҳ.354.
168. Семенов   А.   А.   Бухарс кий   тракт   о   Чинах   и   званиях   и   об
обязанностях   носителей   их   в   средневековой   Бухаре.-   Советское
востоковедение.   5.-Москва:   Издательство   академии   наук   СССР,   1948.-   стр .
137-153.
169. Семенов   А.   А.   Среднеазиатские   рукописные   фонды   и
важность   их   изучения   //Материалы   первой   Всесоюзной   научной
конференции востоковедов в г.-Ташкент, 1958.
170. Солеҳов  Ш.   Яке  аз   омилҳои  зуҳури  насри  реалистии   то ҷ ик.//
Паёми Донишгоҳи Миллии То ҷ икистон//, №4 (52).-  саҳ . 268-271.
171. Солеҳ   С.   Зернавиштаҳои   “ Намунаи   адабиёти   то ик	
ҷ ” -и
Садриддин Айн  // Анис.–2000, №2- 4.–саҳ. 33- 41.	
ӣ
162 172. Тихонов   Д.   Восстание   1864   г.   в   Восточном   Тур кестане.-
Советское востоковедение.  5. М.: Издателство  Академии Наук СССР, 1948.-
стр . 154-172.
173. Ҳодизода Р. Айн  ва Ҳайрат. Ма мўаи  ӣ ҷ “ ашнномаи Айн	Ҷ ӣ ” .   -
Ахбороти   шўъбаи   фанҳои   амъият   АФ   РСС   То икистон   №   3   (26).-	
ҷ ӣ ҷ
Душанбе, 1960.- саҳ.141-151.
174. Шакурии   Бухоро   Муҳаммад он.   Аз   маориф	
ӣ ҷ парвар   то   ба	ӣ
чингизпараст   //	
ӣ   “ Номаи   фарҳангистон ” -и   забон   ва   адаби   форс .	ӣ   - Давраи
шашум,   шумораи   севум,   тирмоҳи   1383.   -   саҳ.   51-80;   “ Авранг ” . -   2001,   №3.   -
саҳ.15-37.
175. Шукуров Ш. Сабки ғазалиёти Бедил.- Масъалаҳои филология
ва робитаҳои адаб . 	
ӣ -  Самарқанд: Зарафшон, 1977.- 286 саҳ.
176. Шукуров Шавкат. Нигоҳи Аҳмади Дониш ба Мирзо Бедил ва
пайравони ў // Садои Шарқ.- 2006.- № 10.- саҳ.147-150.
V.  Д иссерта ц ия ва автореферат лар:
177. Болтабаева   О.Ю.   ХХ   аср   бошларида   Наманганда   адабий
ҳаракатчилик:   намояндалари,   анъаналари,   янгиланиши:   Филология   фанлари
бўйича   фалсафа   доктори   (PhD)   диссертацияси   автореферати.   –   Тошкент,
2019. – 55 бет.
178. Тожибоева   М.А.   Жадид   адаиблари   ижодида   мумтоз   адабиёт
анъаналари:   Филология   фанлари   номзоди   бўйича   докторлик   (DSc)
диссертацияси автореферати. - Тошкент, 2018. – 71 бет.
179. Шодиев   Э.   Традиция   двуязычная   в   твор честве   ходжентских
поэтов   XIX   в.   (из   истории   узбеко-таджикских   литературных   связей).
Автореф. докт. дисс., Ташкент, 1973.
V I .   И нтернет  тармоқлари :
180. https://zarowadk.ru/upload/4118.php
181. https://zarowadk.ru/upload/4118.php
182. http://navisandagan.tj/tj/index.php/adabiyotshinosi?start=10
163 183. http://www.kmt.tj/az-namunai-adabiyoti-tochik-mukhammadsiddik-
khayrati-buhoroi
184. https://www.twirpx.com/file/2818667/
164

МУҲAММAДСИДДИҚ ҲАЙРАТ ВА ХIХ АСР ОХИРИ - ХХ АСР БОШИДА ТОЖИК ШЕЪРИЯТИ АНЪАНАЛАРИ МУНДAРИЖA КИРИШ .................................................................................. ...... ......... 3 I БОБ. ХIХ АСР ОХИРИ ВА ХХ АСР БОШЛАРИДА БУХОР О АДАБИЙ МУҲИТИ I.1. Бухоро адабий муҳитидаги ижтимоий-сиёсий ва адабий вазияти ҳақида қисқача ма ълумот ...................................................................................... 13 I.2. Х I Х–ХХ асрларда форс – тожик адабий анъаналаридан таъсирланиш ва тожик шеърияти жанрларнинг тадрижий ривожланиши ........... ........... 32 II БОБ. МУҲAММAДСИДДИК ҲАЙРАТНИНГ ҲАЁТИ, АСАРЛАРИ ВА ИЖОДИ II.1. Муҳаммадсиддиқ Ҳайрат Бухорий ҳаёти ва ижодига оид тарихий, маънавий ва илмий қарашлар...... ........................................................................ 56 II.2. Муҳаммадсиддиқ Ҳайратнинг девони, унинг таркиби ва тузилиш и .............................................................................................................. 75 II.3. Муҳаммадсиддиқ Ҳайрат шеъриятининг мавзу-мундарижаси ва бадиий хусусиятлари ...................................................................................................... 103 III БОБ. МУҲAММAДСИДДИ Қ ҲАЙРАТ НИНГ Х I Х-ХХ АСР ТОЖИК ШЕЪРИЯТИ РИВОЖИДАГИ ЎРНИ III.1. Шоир ижодининг услуби, тили ва бадиий хусусиятлари. ............................................................................................... 121 III.2. Ҳайрат Бухорий ижодида ижтимоий ҳаёт ва муҳит танқидининг бадиий хусусияти ............................................................................................................. 148 III .3. Муҳаммадсиддиқ Ҳайратнинг бадиий санъатлардан фойдаланиш маҳорати.............................. ........................ ........................................................ 163 Хулоса ..................................................................................................................180 1

Фойдаланилган адабиётлар р йхатиӯ ................................................................ 185 Кириш (Фалсафа доктори (PhD) диссертацияси аннотацияси ) Диссертация мавзусининг долзарблиги ва зарурати . Жаҳон адабиётшунослигида XIX асрнинг иккинчи ярми ва ХХ аср бошлари адабиётининг ғоявий мундарижаси, жанрлар кенгайиши, ижодкорларнинг адабий мероси, унинг бадиий тафаккур тарихидаги аҳамиятини белгилаш муҳим аҳамият касб этмоқда. А дабиётнинг юксалишига поэтик ҳисса қўшган мутафаккир шоирлар ижоди, уларнинг бадиий маҳорати ва адабий-эстетик қарашлари жаҳон адабиётшунослиги илмий тадқиқотлари учун асосий объект бўлиб қолмоқда . Шу боис, адабий оқимда анъана, индивидуал маҳорат муаммоларини ижтимоий, бадиий-фалсафий аспектларда ечиш, унинг муайян шоир ижодидаги услуб манерасини аниқлаш, умумий ва хусусий жиҳатларини бугунги глобаллашган илмий-назарий тафаккур сатҳида очиш имконини бера олиши билан муҳим аҳамият касб этади. Дунё адабиётшунослигида муайян бир тарихий давр ижодкорининг тизимли ўрганиш, унинг ижодий ёндашувлари, минтақалар адабиётнинг такомил хусусиятлари, адабий муҳит ва адабий жараён моҳиятини белгилайдиган муҳим жиҳат эканлиги кенг ўрганилмоқда. Шунинг учун ҳам янги давр форс-тожик мумтоз адабиётнинг анъанавий йўналишларида ижод қилган шоирларнинг адабий меросини ўрганиш, жаҳон адабиётшунослигида ижтимоий-сиёсий, адабий-эстетик омиллар ва йўналишларнинг шаклланиши ҳамда тараққиёт босқичлари, адабий фаолиятнинг етакчи вакиллари биографияси, мавзулар кўлами ва поэтикаси , жанр хусусиятлари, образлар тизимидаги анъанавийлик ва янгиланишлар, бадиий тил масалаларини тадқиқ этиш зарурияти юзага келмоқда. Мустақиллигимизнинг илк кунларидан ўтмиш адабий меросга танқидий ну қ таи назардан ёндашиш, XIX асрнинг охири ва ХХ аср бошлари адабиётининг асосий йўнлишларини аниқлаш, тожик тилида яратилган мумтоз адабиёт намуналарини, ҳар бир ижодкор поэтик маҳорати негизида чуқур ва холис ўрганишга киришилди. Шу боис, “Буюк аллома ва 2

адибларимиз, азиз авлиёларимизнинг бебаҳо мероси, енгилмас саркарда ва арбобларимизнинг жасоратини ёшлар онгига сингдириш, уларда миллий ғурур ва ифтихор туйғуларини кучайтиришга алоҳида эътибор қ аратишимиз керак”. 1 Муҳаммадсиддиқ Ҳайрат асарларида илгари сурилган диний- маънавий, ахлоқий-маърифий қарашлар, ўзига хос поэтик чизгилар, халқчил мотивлар, ҳаётий реалликнинг бадиий талқини замонавий тожик адабиётининг тадрижий такомилини ўрганишда муҳим аҳамият касб этади. Ўзбекистон Республикаси Президентининг 2017 йил 7 февралдаги ПФ4947-сон “Ўзбекистон Республикасини янада ривожлантириш бўйича Ҳаракатлар стратегияси тўғрисида”, 2017 йил 20 апрелдаги ПҚ-2909-сон “Олий таълим тизимини янада ривожлантириш чора-тадбирлари тўғрисида”, 2017 йил 28 июлдаги ПҚ-3160-сон “Маънавий-маърифий ишлар самарадорлигини ошириш ва соҳани ривожлантиришни янги босқичга кўтариш тўғрисида”, 2017 йил 17 февралдаги ПҚ-2789-сон “Фанлар академияси фаолияти, илмий тадқиқот ишларини ташкил этиш, бошқариш ва молиялаштиришни янада такомиллаштириш чора-тадбирлари тўғрисида” ва 2017 йил 13 сентябрдаги ПҚ-3271-сон “Китоб маҳсулотларини нашр этиш ва тарқатиш тизимини ривожлантириш, китоб мутолааси ва китобхонлик маданиятини ошириш ҳамда тарғиб қилиш бўйича комплекс чора-тадбирлар дастури тўғрисида”ги қарорлари ҳамда мазкур фаолиятга тегишли бошқа меъёрий-ҳуқуқий ҳужжатларда белгиланган вазифаларни амалга оширишда мазкур диссертация тадқиқоти муайян даражада хизмат қилади. Тадқиқотнинг республика фан ва технологиялари ривожланишининг устувор йўналишларига боғлиқлиги. Мазкур тадқиқот республика фан ва технологиялари ривожланишининг I. «Демократик ва ҳуқуқий жамиятни маънавий-ахлоқий ва маданий ривожлантириш, инновацион иқтисодиётни шакллантириш» устувор йўналишига мувофиқ бажарилган. 1 Ўзбекистон Республикаси Президенти Ш.М.Мирзиёевнинг 2018 йил, 28 декабрдаги “Тараққиёт йўлимизнинг шиддати янада ошаверади” мавзусидаги Олий Мажлисга Мурожаатномаси // Халқ сўзи, 2018 йил, 29 декабрь. 3

Муаммонинг ўрганилганлик даражаси. Адабиётшунослик илмида нисбатан кам ўрганилган Муҳаммадсиддиқ Ҳайрат ҳаёти ва ижодий фаолияти ҳақида Шарифжон-Махдум Садри Зиёнинг “Тазкори ашъор”, Ҳожи Неъматуллоҳ Муҳтарамнинг “Тазкират уш-шуаро”, Абдуллоҳхожа Абдийнинг “Тазкират уш-шуарои мутааххирин” ва Шайх Абдулқодир Кароматулло Бухорийнинг “Армуғони саббоғ 2 , С.Айнинийнинг “Ёддоштҳо” ва “Намунаи адабиёти то ик” асарлари муҳим ва таянч манбалар ҳисобланиб,ҷ уларда таржимаи ҳол тарзидаги қисқача маълумотлар, шоир шеърларидан намуналар келтирилган. Бу борада яратилган тадқиқот намуналарини икки гуруҳга ажратиш мумкин. Биринчиси, давр умумий адабий оқимини ўрганиш жараёнида Ҳайрат ижодий фаолиятининг айрим баҳсли жиҳатларини адабиёт тарихи контекстида тадқиқ этишга қаратилган тадқиқотлар бўлиб, С.Айний, Н.Маъсумий, Х.Мирзозода, М.Шукуров, Р.Ҳодизода каби йирик адабиётшуносларнинг тадқиқот ишларини шу сирага киритиш мумкин. Иккинчиси, мустақиллик йилларида адиб ҳаёти ва ижодий фаолиятини ўрганишга қаратилган алоҳида тадқиқий ишлардан иборат. Бунга Худойназар Асозоданинг “Адабиёти то ик дар садаи ХХ” ва “Таърихи адабиёти то ик ҷ ҷ (давраи нав)” каби илмий асарларини, шоир ижодий мақомининг таҳлили ҳақидаги Ж.Ҳамроевнинг “Таърихи танқиди адаб ӣ ”, “Таърихи адабиёти навини то ик”, С.Хўжақуловнинг “Адабиёти давраи бедории милл ҷ ӣ ”, И.Эшонқуловнинг “Ҳашмати Бухоро ӣ ва тазкираҳои ў”, “Энциклопедияи миллии то ик” ҷ 3 каби дарсликлари ва эн циклопедик характерга эга бўлган 2 Садри Зиё, Шариф ҷ он – махдум. Тазкори ашъор. Шарҳи ҳоли бархе аз шоирони муосири То ҷ икистон ва намунаҳое аз ашъори онон. Бо тасҳеҳи Саҳобиддини Сиддиқ. Бо кўшиши Муҳаммад ҷ они Шакурии Бухоро ӣ . Чопи аввал. – Теҳрон: Суруш, 1380=2001. – 428 с аҳ . ; М ӯ ҳтарам, Ҳо и ҷ Неъматуллоҳ. Тазкират уш – шуа ро. Бо тасҳеҳ ва муқаддимаи Асғари Ҷ онфидо. Зери назари Камол Айн ӣ . – Душанбе: Дониш, 1975. – 399 с аҳ . ; Абд Абдуллоҳхо ӣ ҷ а. Тазкират уш–шуаро. Бо тасҳеҳ ва муқаддимаи Асғари онфидо. Зери назари Саҳобиддин Сиддиқов Ҷ . – Душанбе: Дониш, 1983.; Шайх Абдулқодир Кароматуллоҳи Бухор . Тазкираи саббоқ. Бо сарсухан ӣ ва тавзеҳоти М.Отахонзода. – Тошкент: Фан, 2007. 3 Асозода Х. Таърихи адабиёти то ҷ ик (давраи нав). Китоби дарс ӣ барои мактабҳои ол ӣ . – Душанбе: “Маориф ва фарҳанг”, 2014 ; Ҳамроев . Таърихи танқиди адаб Ҷ ӣ . – Душанбе: Адиб, 2006; Таърихи адабиёти навини то ик. – Тошкент: Тамаддун, 2015; Хў ақулов С. Адабиёти давраи бедории ҷ ҷ 4

манбаларини мисол қилиш мумкин. Уларда шоир ҳақида алоҳида фасллар ажратилган . Аммо Расул Ҳодизоданинг ташаббуси билан “Ашъори мунтахаб”-и Ҳайрати Бухороий“ номли китобида шоирнинг шеърий девонига ёзилган муфассал кириш сўзи тадқиқотчилар учун айни пайтдаги ягона ва муҳим манба бўлиб қолмоқда. Кўриняптики, XIX аср охири ва ХХ аср бошлари тожик шеъриятининг лингвостилистик ва лингвопоэтик хусусиятларини умумий адабий жараён контекстида тадқиқ этиш, М уҳаммадсиддиқ Ҳайрат Бухорийнинг девони таркибининг жанр хусусиятлари, унинг ўзига хос поэтик маҳоратини аниқлаш, шоир адабий меросида анъанавийлик ва янгиланиш тамойилларини тадқиқ этиш ва бу адибнинг давр адабий жараёнидаги алоҳида мавқеини аниқлаш адабиётшунослик олдида турган муҳим вазифалардан биридир. Тадқиқотнинг диссертация бажарилган олий таълим муассасасининг илмий-тадқиқот ишлари режалари билан боғлиқлиги. Диссертация Самарқанд давлат университетининг илмий тадқиқот ишлари режасига мувофиқ “ Тожик адабиётида адабий жанрлар ва ижодий услублар рангбаранглиги ” мавзусидаги тадқиқотлар доирасида бажарилган. Тадқиқотнинг мақсади Муҳaммaдсидди қ Ҳайрат адабий-ижодий фаолиятини, поэтик маҳоратини ХIХ аср охири – ХХ аср боши тожик шеърияти анъаналар и асосида очиш, шоир девонининг жанрий таркиби, мавзулар олами, мотив ва образларига хос хусусиятларни аниқлашдан иборат. Тадқиқотнинг вазифалари: адабий-тарихий манбаларда ҳамда тожик ва хорижий тадқиқотчи олимларнинг асарларида XIX аср охири ва ХХ аср бошида яшаб ижод этган Муҳаммадсиддиқ Ҳайрат Бухорийнинг ҳаёти, ижодий фаолиятига илмий ёндашув усуллари ҳамда принципларини аниқлаш; Муҳаммадсиддиқ Ҳайрат ижодига у яшаган Бухоро адабий муҳитидаги ижтимоий-сиёсий ва адабий шароитнинг таъсирини далиллаш; милл ӣ . – Тошкент: Миллий Энциклопедия, 2015; Эшонқулов И. Ҳашмати Бухоро ӣ ва тазкираҳои ӯ . – Тошканд: ТURON – IQBOL, 2019. 5