logo

КАМОЛ ХЎЖАНДИЙНИНГ ХV-ХVI АСРЛАР МОВАРОУННАҲР ҒАЗАЛНАВИС ШОИРЛАРИГА ТАЪСИРИ

Yuklangan vaqt:

13.08.2023

Ko'chirishlar soni:

0

Hajmi:

254.197265625 KB
КАМОЛ ХЎЖАНДИЙНИНГ ХV-ХVI АСРЛАР МОВАРОУННАҲР
ҒАЗАЛНАВИС ШОИРЛАРИГА ТАЪСИРИ
(САМАРҚАНД ВА БУХОРО АДАБИЙ МУҲИТИ МИСОЛИДА)
МУНДАРИЖА
КИРИШ ................................................................................................................... 3
I БОБ. ҒАЗАЛ ЖАНРИ ТАРА ҚҚИЁТИДА  КАМОЛ ХЎЖАНДИЙНИНГ 
ТУТГАН ЎРНИ (ХV-ХVI АСРЛАР) ................................................................ 11
1.1. Форс-тожик адабиётида ғазалчиликнинг ўрганилиши (Мовароуннаҳр 
адабий муҳити) ...................................................................................................... 11
1.2. ХV-ХVI  асрлардаги ғазал структураси   (Камол Хўжандийнинг 
структурализм мактаби) ........................................................................................ 28
1.3. ХV-ХVI асрларда Мовароуннаҳрнинг ғазалнавис шоирлари маҳорати ... 49
I  боб бўйича хулосалар ......................................................................................... 61
II БОБ. КАМОЛ ХЎЖАНДИЙНИНГ ХV АСР ШОИРЛАРИГА 
ТАЪСИРИ ............................................................................................................. 63
2.1.Камол Хўжандийнинг Бухоро адабий муҳити шоирларига таъсири ......... 63
2.2. Камол Хўжандий ва Самарқанд адабий муҳити шоирлари ижоди ........... 8 2
II боб бўйича хулосалар ...................................................................................... 103
III БОБ. ХVI АСР ШОИРЛАРИНИНГ КАМОЛ ХЎЖАНДИЙГА 
ИЗДОШЛИГИ .................................................................................................... 107
3.1. Бухоро адабий муҳити шоирлари ижодида татаббуъ ............................... 107
3.2.  Самарқанд адабий муҳитида Камолга эргашиб ёзилган тавр ва татаббуъ 
ғазаллар ................................................................................................................. 127
ХУЛОСА ............................................................................................................. 1 38
ФОЙДАЛАНИЛГАН АДАБИЁТЛАР РЎЙХАТИ ...................................... 14 1 КИРИШ
Диссертация   мавзусининг   долзарблиги   ва   зарурати.   Жаҳон
адабиётшунослигида   маълум   бир   ижодкор   шеъриятининг   ўз   даври   ва
кейинги   даврлар   ижодкорлари   адабий   фаолиятига   таъсири   масаласини
қиёсий   ўрганиш   ва   чуқур   таҳлил   қилишга   алоҳида   эътибор   қаратилмоқда.
Натижада адабий таъсир масаласининг мукаммал таснифи яратилиб, адабий
алоқалар   натижасида   у   бир   даврдан   бошқасига   ўтиши   каби   масалалар
ёритилишига   эришилган.   Адабиётшуносликнинг   бу   каби   назарий
концепциялари   адабий   таъсир   масаласи   орқали   ифода   этилган   мавзу   ва
ғояларнинг   адабий-бадиий,   маънавий-маърифий   хусусиятларига   доир   янги
хулосалар чиқариш имконини бермоқда.
Дунё   адабиётшунослигида   Шарқ   мумтоз   адабиётининг   вакиллари
адабий   меросини   ўрганиш,   унинг   ўзига   хос   услуби,   ифода   тарзи,   ирфоний-
тасаввуфий   тимсоллардан   фойдаланиш   маҳорати,   кейинги   даврлар
шоирларига   кўрсатган   таъсири   масалаларини   ёритиш   соҳа   тараққиётини
таъминлайдиган   илмий   тадқиқотлар   олиб   борилмоқда.   Шунингдек,
анъанавий издошлик муайян даврнинг ижтимоий-сиёсий, ахлоқий-фалсафий
қиёфасини   очиб   беришда   ҳам   катта   аҳамиятга   эгадир.   Бу   эса   унинг   ғоявий-
бадиий,   структурал,   поэтик   ва   услубий   жиҳатларини   қиёсий   аспектда
ёритиш,   салаф   шоирларнинг   бадиий   маҳоратини   аниқлаш,   уларни   бугунги
кун талаблари асосида тадқиқ этиш долзарб ҳисобланади.
Республикамизда   сўнгги   йилларда   амалга   оширилган   ислоҳотлар
адабиёт   ва   адабиётшунослик   ривожига   кенг   йўл   очди,   ўтмиш   маданиий
меросимизни   холис   ўрганишга   имкон   яратилмоқда.   “Юртимиздан   етишиб
чиққан   буюк   аллома   ва   мутафаккирларнинг   ҳаёти,   илмий-ижодий   фаолияти
ҳақида   яхлит   тасаввур   уйғотиш,   халқаро   миқёсда   динлараро   ва
цивилизациялараро   мулоқотни   йўлга   қўйиш...   жаҳолатга   қарши   маърифат
билан   курашиш,   ёш   авлодни   гуманистик   ғоялар,   миллий   ғурур   ва   ифтихор
руҳида   тарбиялашдек   эзгу   мақсадларни   кўзда   тутади” 1
.   Шу   жиҳатдан   ҳам
1
  Мирзиёев Ш. Адабиёт ва санъат, маданиятни ривожлантириш – халқимиз маънавий оламини 
юксалтиришнинг мустаҳкам пойдеворидир. Ўзбекистон ижодкор зиёлилари вакиллари билан учрашувдаги  
2 XV-XVI   асрлардаги   Мовароуннаҳрнинг   улуғ   шоирлари   ижодини   анъана   ва
издошлик асосида монографик планда тадқиқ этиш  долзарблик касб этмоқда.
Ўзбекистон Республикаси Президентининг 2017 йил 7 февралдаги ПФ-
4947-сон   “Ўзбекистон   Республикасини   янада   ривожлантириш   бўйича
ҳаракатлар   стратегияси   тўғрисида”,   2019   йил   8   октябрдаги   ПФ-5847-сон
“Ўзбекистон   Республикаси   олий   таълим   тизимини   2030   йилгача
ривожлантириш   концепциясини   тасдиқлаш   тўғрисидаги”   фармонлари,
Ўзбекистон Республикаси Президентининг 2017 йил     28 июлдаги ПҚ-3160-1
сон   “Маънавий-маърифий   ишлар   самарадорлигини   ошириш   ва   соҳани
ривожлантиришни   янги   босқичга   кўтариш   тўғрисида”,     2017   йил   17
февралдаги   ПҚ-2789-сон   “Фанлар   академияси   фаолияти,   илмий-тадқиқот
ишларини   ташкил   этиш,   бошқариш   ва   молиялаштиришни   янада
такомиллаштириш   чора-тадбирлари   тўғрисида”,   2017   йил   13   сентябрдаги
ПҚ-3271-сон   “Китоб   маҳсулотларини   нашр   этиш   ва   тарқатиш   тизимини
ривожлантириш,   китоб   мутолааси   ва   китобхонлик   маданиятини   ошириш
ҳамда тарғиб  қилиш бўйича комплекс чора-тадбирлар  дастури тўғрисида”ги
қарорлари,   2020   йил   24   январдаги   Олий   Мажлис   Сенати   ва   Қонунчилик
палатасига   Мурожаатномаси   ҳамда   мазкур   фаолиятга   тегишли   бошқа
меъёрий-ҳуқуқий   ҳужжатларда   белгиланган   вазифаларни   амалга   оширишга
мазкур тадқиқот муайян даражада хизмат қилади.
Тадқиқотнинг   республика   фан   ва   технологиялари
ривожланишининг   устувор   йўналишларига   боғлиқлиги.   Диссертация
республика   фан   ва   технологиялар   ривожланишининг   I.   “Ахборотлашган
жамият   ва   демократик   давлатни   ижтимоий,   ҳуқуқий,   иқтисодий,   маданий,
маънавий-маърифий   ривожлантиришда   инновацион   ғоялар   тизимини
шакллантириш   ва   уларни   амалга   ошириш   йўллари”   устувор   йўналиши
доирасида бажарилган.
Муаммонинг  ўрганилганлик  даражаси.   Камол Хўжандийнинг ҳаёти
ва   адабий   мероси   дунё   адабиётшунослигида   турли   аспектларда   ўрганилган.
Шоир асарлари турли мамлакатларда, жумладан, Ўзбекистонда ҳам таржима
маърузаси// Халқ сўзи. – 2017 йил, 4 август.
3 қилинди,   бир   неча   бор   нашр   этилди,   қатор   илмий   тадқиқотлар   яратилди.
Ушбу   тадқиқотда   эса   Хожа   Камолдан   кейин   яшаб   ижод   қилган   шоирлар
ижодига  унинг таъсири масалалари таҳлил қилинади. Жумладан, Э.Шодиев,
Р.Тошматов,   С.Айний,   Аълохон   Афсаҳзод,   C.Асадуллоев   каби   олимларнинг
ушбу   саъй-ҳаракатлари   Камол   Хўжандийнинг   адабий   мактабини   тадқиқ
этишда   янги   босқични   бошлаб   берди 2
.   А.Сайфуллоев,   С.Абдуллоевлар   бу
борада бир қанча ишларни амалга оширганлар 3
.  Б.Ибодуллоев  ҳам Нақибхон
Туғралдан   бошлаб,   бугунги   кунга   қадар   яшаб   бадиий   ижод   билан   машғул
бўлган     ижодкорларнинг   Камол   Хўжандий   адабий   мактабидан   баҳраманд
бўлганлари   ҳақида   маълумотлар   келтиради 4
.   Бундан   ташқари   У.Назир,
М.Муллоаҳмад,   А.Абдуқодиров,   С.Ализода,   Ю.Юсуфнажод,   А.Хуросоний,
Р.Абдуллоев,   А.Шоев,   Б.Раҳматов 5
  каби   тадқиқотчилар   Камол
Хўжандийнинг   кейинги   давр   шоирларига   кўрсатган   таъсирини   тадқиқ
қиладилар.
Ўзбекистонда   Камол   Хўжандий   асарлари   ҳақида   ўзбек   адабиётшунос
олимлари ўзларининг мақола ва асарларида тўхталиб, мумтоз ўзбек адабиёти
2
 
Шодиев,   Э.   Камол   Худжандий   ва   ўзбек   адабиёти.   –   Худжанд.   –1996.;   Тошматов,   Р.   Камоли   Ху анд   ва   адибониҷ ӣ
муосири то ик [Матн]: Ба ифтихори 	
ҷ 675-солагии зодрўзи Камоли Хучанд . – Ху анд: Ленинабадский ООПП, 1992. – С.26.; 	ӣ ҷ Айн ,	ӣ
С. Дар атрофи забони форс  ва то ик // куллиёт: Иборат аз 15  илд.  илди  	
ӣ ҷ ӣ ҷ Ҷ   XI-1.КИТОБ ДУВУМ/ТАРТИБДИҲАНДА
ВА   БА   ЧОП   ТАЙЁРКУНАНДА   К.АЙН	
Ӣ .   –   СТАЛИНОБОД:   ИРФОН,   1964.   –   С.   228.;   Афсаҳзод,   Аълохон.   ом   –	Ҷ ӣ
шоири ғазалсаро. – Душанбе, 1989.  – С. 96.;  Асадуллоев С. Камоли Ху анд . –Ху анд: Хуросон, 1996. – С. 109-120.	
ҷ ӣ ҷ
3
  Сайфуллоев А., Абдуллоев С. Малики адаб. – Душанбе: Адиб, 1996. – С. 281-291. 
4
  ИБОДУЛЛОЕВ Б. ОРИФИ ҲАҚШИНОС. – ХУ АНД, 1999. – С.69-73. 	
Ҷ
5
  Usman   Nazir.   A   Look   at   Kamals   Guftam   ba   cashm   ghazal   /   Kamal   Khujandi:   Epoch   and   its   Importance   in   the   History   of
Central   Asian   Civilization/   –Dushanbe,   1996.   –p.   199-212;   Муллоаҳмад,   М.   Шайх   Камоли   Ху анд   ва   Камолҳои   дигар	
ҷ ӣ
[Матн] / М.Муллоаҳмад // Эроншинохт. – 1997. – №2. –С.251-259;   Мақсудов, Б. Камоли Хучанд  ва Маозии Табрез  //	
ӣ ӣ
Газетаи   муаллимон.   –   1989.   –   18   апрель;   Абдуқодиров   А.   Пайравони   туркигўйи   Камоли   Ху анд	
ҷ ӣ   //   Маводи
конференсияи   байналмилалии   «Камоли   Ху анд :   ташаккули   адабиётшинос   ва   ра-вобити   адаб ».   –   Ху анд:   Ношир,	
ҷ ӣ ӣ ӣ ҷ
2016.   –С.7-11;   Ализода,   Саидхо а.   Ғазали   Камол   дар   «Туҳфату-л-ҳабиб»-и   Фахрии   Ҳирав //   Маводи   Конференсияи	
ҷ ӣ
байналмилалии “Камоли Ху анд : Ташаккули адабиётшино	
ҷ ӣ с  	ӣ ва равобити адаб ” (Ху анд, 28-29 октябри соли 2016). –	ӣ ҷ
Ху анд:  Ношир,   2016.   –С.   37-44;  Юсуфинажод,  Юсуфал .	
ҷ ӣ   Таъсирпазирии   Шайх  Озар  аз  Камоли   Ху анд   //  Маводи	ӣ ҷ ӣ
конференсияи   байналмилалии   «Камоли   Ху анд :   ташаккули   адабиётшинос   ва   равобити   адаб »   [Матн].   –   Ху анд:	
ҷ ӣ ӣ ӣ ҷ
Ношир, 2016. – 616 с. – С. 462-466; Хуросон , А. Таъсири э одиёти Камоли Ху анд  ба «Девони форс »-и Наво -Фон //
ӣ ҷ ҷ ӣ ӣ ӣ ӣ
Меҳру   муштар .   –   Душанбе:   Адиб,   2010.   –С.   234-239;   Абдуллоев   Ромиз.   Таъсирпазирии   суханварони   сабки   ҳинд   аз	
ӣ ӣ
ашъори Шайх Камоли Ху анд  (дар мисоли ашъори Озоди Балгиром ) // Фаслномаи илм -адабии Камоли Ху анд  №2	
ҷ ӣ ӣ ӣ ҷ ӣ
(22),   2020;   Шоев   Абдуҳамид.   Пайравии   Нақибхон   Туғрали   Аҳрор   аз   Камоли   Ху анд   //   Маводи   конференсияи	
ӣ ҷ ӣ
байналмилалии «Камоли Ху анд : ташаккули адабиётшинос  ва равобити адаб » [Матн]. – Ху анд: Ношир, 2016. – 616	
ҷ ӣ ӣ ӣ ҷ
с.   –С. 454-457;   Раҳматов Баҳром.   Назаре тоза бар мактаби адабии Шайх Камол //Маводи конференсияи байналмилалии
“Камоли Ху анд : ташаккули адабиётшинос  ва равобити адаб ” (Ху анд, 28-29 октябри соли 2016). –Ху анд: Ношир,	
ҷ ӣ ӣ ӣ ҷ ҷ
2016.   –С.   315-324;   Раҳматов   Баҳром.   Таъсирпазирии   Хаёлии   Бухоро   аз   Камоли   Ху анд   //   Фаслномаи   илм -адабии	
ӣ ҷ ӣ ӣ
Камоли   Ху анд ,   №1   (1)   2015.   –   С.   28-33;   аъфар   Холм минов.Шарҳи   як   ғазали   Шайх   Камоли   Ху анд ,   Садои	
ҷ ӣ Ҷ ӯ ҷ ӣ
Сурхон,1993.-С1-3.
Раҳматов Баҳром.  Шайх Камоли Ху анд  ва Фон  //Камоли Ху анд , № 2 (6) 2016. –С. 13-21; Яна ўша: Амир Алишери	
ҷ ӣ ӣ ҷ ӣ
Наво  ва адабиёти то ик. Маводи ҳамоиши байналмилал  (Ху анд, 15-16 апрели соли 2016). –Ху анд: Маънавият, 2016.	
ӣ ҷ ӣ ҷ ҷ
–С.   146-154;   яна   ўша:   Раҳматов   Баҳром.   Парвози   Шоҳин   дар   осмони   Камол   (Назаре   бар   таъсирпазирии   Шамсуддин
Шоҳин   аз   Шайх   Камоли   Ху анд )   //Камоли   Ху анд ,   №   1   (17)   2019.   –С.   11-20.;   Мактаби   Камол.   Таҳия   ва   танзими	
ҷ ӣ ҷ ӣ
Баҳром Раҳматов ва Шоира Олимова. – Ху анд: Ношир, 2019. –С 9-10.	
ҷ
4 вакиллари   ижодига   унинг   таъсири   ҳақида   қимматли   фикрларни   баён
қиладилар 6
.   Шу билан бирга   Мовароуннаҳр адабиёти ҳақида У.Каримовнинг
“ХVI   асрда   тожик   адабиёти”,   Самарқанд   адабий   муҳити   хусусида
С.Саъдиевнинг   “Самарқанд   адабий   муҳити   тарих   кўзгусида”   номли
асарларини   қайд   этиш   мумкин 7
.     Тожикистон   ва   Эрон   адабиётшунослигида
ғазал   жанри,   хусусан,   Камол   Хўжандий   ғазаллари   тадқиқи   бўйича   анча
самарали ишлар амалга оширилган. Жумладан, А.Мирзоев “Рўдакий ва Х-ХV
асрларда   ғазалнинг   такомиллашуви”,   С.Шамисо   “Форс   шеъриятида   ғазал
сайри”,   Д.Сабур   “Форсий   ғазали   дунёси”,   М.Рейснернинг   тадқиқотларини 8
алоҳида   қайд   этиш   керак.   Бироқ   тадқиқотларда   Мовароуннаҳр   адабий
муҳитида ғазал жанри такомили ҳақида айрим ишоралар билан чекланганлар,
ХV-ХVI   асрлар   шеърияти,   хусусан,   Мовароуннаҳр   адабий   муҳити   ҳамда
адабиёт   тарихида   ушбу   адабий   муҳитнинг   форс-тожик   адабиётида
ғазалчилик йўналиши ривожида тутган ўрни етарлича ёритиб берилмаган.
Тадқиқотнинг   диссертация   бажарилган   олий   таълим   муассасаси
илмий-тадқиқот   ишлари   режалари   билан   боғлиқлиги.   Диссертация
Термиз   давлат   университетининг   илмий-тадқиқот   ишлари   режаларига
мувофиқ   “Форс-тожик   адабиёти   тарихи,   м атншунослик   ва   адабий
манбашунослик”   мавзусидаги илмий йўналиши доирасида бажарилган.
Тадқиқотнинг   мақсади   Камол   Хўжандийнинг   XV-XVI   асрларда
Мовароуннаҳр адабий муҳити шоирлари, жумладан, Исмат Бухорий, Хаёлий
Бухорий,   Бисотий   Самарқандий,   Риёзий   Самарқандий,   Мушфиқий,   Саққо
Бухорий, Мутрибий, Восифий ижодига таъсири ҳамда уларнинг ушбу адабий
6
  Ҳомидий   Ҳ.   Ҳаётбахш   ғазаллар   куйчиси   (Сўзбоши)   //   Камол   Хўжандий.   Девон   (Васфий   таржимаси).     –     Тошкент:
Бадиий адабиёт нашриёти, 1962;  –С43.;  Шомуҳамедов Ш. Форс-тожик адабиёти классиклари.  –  Тошкент: “Фан”, 1963;
Шомуҳамедов   Ш.   Форс-тожик   адабиёти   классиклари   ижодида   гуманизм.     –     Тошкент:   “Фан”,   1968;   Ҳомидий   Ҳ.
Жонбахш шеърият//Кўҳна  Шарқ   дарғалари.   –   Тошкент: “Шарқ”, 1999.   –   Б. 169–171.; Очилов Э. Камол Хўжандий//
Донишмандлар   туҳфаси.     –     Тошкент:   “Ўзбекистон”,   2009.   –   Б.   279–284.;   Шайх   Камол   Хўжандий.   Девон.   Таржимон:
О.Бўриев. – Тошкент: Камалак, 2019. –Б. 372.
7
  Каримов   У.   Адабиёти   то ик   дар   асри   ХVI.   –   Душанбе:   Дониш,   1985.   -228   с.;   Саъдиев   Садр .   Маркази   адабииҷ ӣ
Самарқанд дар шоҳроҳи таърих. – Тошканд, Ўзбекистон миллий энсиклопедияси, 2012. –С.400
8
 Мирзоев А. Рўдак  ва инкишофи ғазал дар асрҳои Х-ХV// Масъалаҳои рўзгор ва осори Абўабдуллоҳи Рўдак  (ма мўаи	
ӣ ӣ ҷ
рисола   ва   мақолаҳо).   –   Душанбе:   Адиб,   2014.   –   С.   83-137;   Шамисо,   Сирус.   Сайри   ғазал   дар   шеъри   форс .   –   Теҳрон,	
ӣ
1380/2001. - 312 с.; Дорюш, Сабур. Офоқи ғазали форс  (Пажўҳиши интиқод  дар таҳаввули  ғазал ва тағазл аз оғоз то	
ӣ ӣ
имрўз).  –   Теҳрон,  1370   ҳ.   –  С.610  с.;   Рейнсер,  М.Л.   Эволюция   классической  газели   на   фарси  ( X-XIV  века ).   –  Москва:
Наука, 1989. -С 244 с.
5 муҳит   ривожига   қўшган   бадиий-эстетик   ҳиссасини   қиёсий-тарихий,
биографик-таҳлилий очиб беришдан иборат.
Тадқиқотнинг вазифалари:
Ғазалчиликнинг   ХV-ХVI   асрларгача   бўлган   тараққиёти   ҳамда   ушбу
йўналишда Камол Хўжандий ролини таҳлил қилиш;
Камол   Хўжандий   ғазалиётига   адабий   издошлик   асосида   мазкур   давр
адабий муҳити қиёфасини кўрсатиш;
Камол   Хўжандийнинг   ХV-ХVI   асрлар   Бухоро   ва   Самарқанд   адабий
муҳити шоирларига услуб жиҳатдан кўрсатган таъсирини аниқлаш ҳамда шу
нуқтаи назардан ғазалчиликнинг муҳим қирраларини тадқиқ қилиш;
ХV-ХVI асрларда Самарқанд ва Бухоро адабий муҳитида ижод қилган
шоирларнинг шеърларини қиёсий очиб бериш;
ХV-ХVI   асрларда   ғазалнинг   шакл,   мазмун   ва   ғоявий   жиҳатдан
ривожланишида  ўзаро таъсир  омилларини ўрганиш.
Тадқиқотнинг   объектини   Камол   Хўжандий,   Исмат   Бухорий,   Хаёлий
Бухорий,   Саққо   Бухорий   девонлари,   Бисотий   ( Staatsbibliothek   zu   Berlin
кутубхонаси ),   Риёзий   Самарқандий   (ўша   кутубхона)   ва   Исмат   Бухорий
(Ислом Шўроси Мажлиси) девонлари   қўлёзма нусхалари ташкил этади.
Тадқиқотнинг предметини   ХV-ХVI асрлардаги Мовароуннаҳр адабий
муҳитида   ғазал   жанрининг   услуб,   шакл   ва   мазмун   жиҳатидан   тараққиёт
омилларини қиёсий-типологик, биографик-таҳлилий ўрганиш ташкил этади.
Тадқиқотнинг   усуллари.   Тадқиқот   мавзусини   ёритишда   матний-
қиёсий,   биографик,   психологик,   герменевтик   таҳлил   усулларидан
фойдаланилди.
Тадқиқотнинг илмий янгилиги  қуйидагилардан иборат:
ХV-ХVI   асрларда   Мовароуннаҳр   адабий   муҳитидаги   ғазал   жанри
такомили,   қофия   ва   радиф,   вазн,   байтлар   тузилиши   каби   шаклий,   орифона,
ошиқона, риндона ғазалларининг   мазмуний  хусусиятлари очиб берилган;
Камол   Хўжандийнинг   форс-тожик   шеъриятидаги   ижодий   мактаби,
индивидуал услубининг китобийликдан халқоналикка ўтишдаги ифода тарзи,
6 образ яратиш маҳорати, асарларининг арабча сўз ва изофали бирикмалардан
холилиги   кабиларнинг   Самарқанд   ва   Бухоро   адабий   муҳитида   давом
эттирилганлиги аниқланган;
Камол   Хўжандийнинг   ғазал   байтларини   тизимлаштириш   орқали   ҳар
бир   байтда   мустақил   маъно   бериш,   ғоявий-бадиий   жиҳатдан   мукаммал
ташбеҳ,   талмеҳ,   тазод,   тажоҳули   орифона   каби   бадиий   тасвирий
воситалардан   фойдаланишдаги   индивидуаллиги   ҳамда   содда   ва   мураккаб
радифлар яратишда маҳоратли эканлиги исботланган;
форс-тожик   адабиётидаги   Хожа   Исмат   Бухорий,   Хаёлий   Бухорий,
Барандақ   Бухорий,   Рустам   Хуриёний,   Али   Астрободий   каби   шоирлар
ижодидаги назира, татаббуъ ва жавобия ёзиш анъанаси ҳамда уларнинг ғазал,
рубоий, қасида, қитъа ва фард сингари мумтоз жанрлар поэтикасига бадиий-
эстетик жиҳатдан таъсир кўрсатганлиги далилланган.
Тадқиқотнинг амалий натижалари   қуйидагилардан иборат:
ХV-ХVI   асрларда   Мовароуннаҳр   адабий   муҳити   шоирлари   ижодида
ғазал   жанри   анъана   ва   издошлик   қонуниятлари   асосида   ривожлангани
далилланган;
Мумтоз   шоирлар   девонлари,   форс-тожик   тилларида   яратилган   лирик
жанрларнинг такомиллашуви, услубдаги ранг-баранглик аниқланган;
ХV   аср   шеъриятида   Исмат   Бухорий,   Бисотий   Самарқандий,   Котибий
Нишопурий,   Амиршоҳий   Сабзаворий   каби   ғазалнавислар   Камол
Хўжандийнинг   ифода     услубига   эргашиши,   унинг   шеъриятидаги   тасвир
нозиклигига   риоя   этиши,   нисбатан   содда   сўзларга   майл   кўрсатиш   ҳамда
жонли   халқ   тилига   яқин   услубни   қўллашидаги   издошлик   масалалари
исботланган;
Камол   Хўжандий   ва   унинг   издошлари   ижодида   комил   инсон   ғоясини
тарғиб   қилиш,   комил   шахснинг   фазилатларини   улуғлаш,   унинг   халқ   ва
миллат   олдидаги   бурчларини   эслатиш,   инсон   қадр-қимматини   юқори
тутишга чорлаш каби ҳаётбахш мавзуларни қамраб олганлиги билан бугунги
7 кун кишиси дунёқараши ва тафаккурининг ривожланиши ҳамда жамиятнинг
маънавий-ахлоқий юксалишида катта аҳамиятга эга эканлиги очиб берилган.
Тадқиқот   натижаларининг   ишончлилиги   ш арқ   мумтоз   адабиётида
ғазал   жанри   генезиси   ва   такомили   ҳақида   фундаментал   илмий-назарий
қарашлар   атрофлича   ўрганилгани,   тадқиқот   доирасига   бирламчи   ёзма
манбалар,   хусусан,   Камол   Хўжандий,   Исмат   Бухорий,   Хаёлий   Бухорий,
Саққо   Бухорий   девонларининг   турли   нашрлари,   Бисотий,   Риёзий
Самарқандий   ва   Исмат   Бухорий   девонларининг   қўлёзма   нусхаларидан
фойдаланилгани,   назарий фикр ва хулосаларнинг амалиётга жорий этилгани,
уларнинг ваколатли тузилмалар томонидан тасдиқлангани билан изоҳланади.
Тадқиқот   натижаларининг   илмий   ва   амалий   аҳамияти.   Тадқиқот
натижаларининг   илмий   аҳамиятини   Х V-XVI   асрлардаги   Мовароуннаҳр
адабий   муҳити   шоирларининг   ғазаллари   Камол   Хўжандий   шеърлари   билан
қиёсланиб, улар ўз асарларида салафлар   меросидан таъсирланганликлари ва
уларга ижодий ёндашиш билан бирга давр руҳини акс эттирганликлари, ғазал
жанрининг   шаклланиши   ва   ривожининг   умумий   ҳолатига   назар   солиш
имконияти   вужудга   келганлиги,   Х V-XVI   асрларда   Мовароуннаҳр   адабий
муҳитида   ғазалчиликнинг   ўрганилмаган   жиҳатларини   ойдинлаштириши
билан изоҳланади.
Тадқиқот   натижаларининг   амалий   аҳамияти   шундан   иборатки,   ушбу
тадқиқот   Х V-XVI   асрлардаги   Мовароуннаҳр   адабий   муҳити   шоирлари
бадиий меросини  янада чуқурроқ англаш, давр шоирларининг адабий-эстетик
оламини кенгроқ ёритиш, шунингдек, адабиёт тарихи ва адабиёт назариясига
доир   дарслик,   қўлланмалардаги   илмий   қарашларни   тўлдиришга   хизмат
қилиши билан изоҳланади.
Тадқиқот   натижаларининг   жорий   қилиниши.   Камол   Хўжандий
ижодининг   Х V-XVI   асрлардаги   Мовароуннаҳр   адабий   муҳити   шоирларига
таъсири  масаласини тадқиқ этиш бўйича олинган илмий натижалар асосида:
ХV-ХVI   асрларда   Мовароуннаҳр   адабий   муҳитидаги   ғазал   жанри
такомили,   қофия   ва   радиф,   вазн,   байтлар   тузилиши   каби   шаклий,   орифона,
8 ошиқона,   риндона   ғазалларининг   мазмуний   хусусиятлари   ҳамда   Камол
Хўжандийнинг   форс-тожик   шеъриятидаги   ижодий   мактаби,   индивидуал
услубининг   китобийликдан   халқоналикка   ўтишдаги   ифода   тарзи,   образ
яратиш   маҳорати,   асарларининг   арабча   сўз   ва   изофали   бирикмалардан
холилиги   кабиларнинг   Самарқанд   ва   Бухоро   адабий   муҳитида   давом
эттирилганлиги   Ўзбекистон   Республикаси   Фанлар   академияси
Қорақалпоғистон   бўлими   Қорақалпоқ   гуманитар   фанлар   илмий-тадқиқот
институтида     бажарилган   ФА-Ф1-Г002   “Қорақалпоқ   фольклори   ва   адабиёти
жанрларининг   назарий   масалаларини   тадқиқ   этиш”   мавзусидаги
фундаментал тадқиқот лойиҳасининг  адабий тур ва жанрлар қисмида  (асосан
эълон   қилинган   мақола   ва   тезислари дан)   фойдаланил ди   (ЎзРФА
Қорақалпоғистон   бўлими   Қорақалпоқ   гуманитар   фанлар   илмий-тадқиқот
институтининг   2020   йил   17     августдаги   17.01/147-сон   маълумотномаси).
Натижада   шу   пайтггача   бизга   номаълум   шоирлар   ижоди   ҳақидаги
маълумотлар   илк   бор   илмий   муомалага   киритилди,   Камол   Хўжандийнинг
нафақат   форс-тожик   шоирларига,   балки   Шарқ   адабиётидаги   кўплаб   бошқа
шоирларга   устоз л иги   борасидаги   илмий   назарий   қарашлар   янада
мустаҳкамланди;
форс-тожик   адабиётидаги   Хожа   Исмат   Бухорий,   Хаёлий   Бухорий,
Барандақ   Бухорий,   Рустам   Хуриёний,   Али   Астрободий   каби   шоирлар
ижодидаги назира, татаббуъ ва жавобия ёзиш анъанаси ҳамда уларнинг ғазал,
рубоий, қасида, қитъа ва фард сингари мумтоз жанрлар поэтикасига бадиий-
эстетик   жиҳатдан   таъсир   кўрсатганлиги   2019   ва   2020   йилларда   эълон
қилинган   мақола   ва   тезислардан   OT-Ф1-77-“Ўзбек   адабиёти   дурдоналари”
100   жилдлигини   нашрга   тайёрлаш”   фундаментал   лойиҳасининг   анъана   ва
новаторлик   қисмида   фойдаланилган   (ЎзРФА   Ўзбек   тили,   адабиёти   ва
фольклори   институти   2021   йил   28   майдаги   87-сон   маълумотномаси).
Натижада,  Шарқ  адабиётининг   бадиий услубга   алоқадор  масалалари,  Камол
Хўжандийдан таъсирланган Мовароуннаҳрлик шоирлар, форс-тожик ва ўзбек
9 адабий   алоқалари   ҳақидаги   илмий-назарий   қарашлар   янада   тўлақонли
бўлишига эришилган;
Камол   Хўжандийнинг   ғазал   байтларини   тизимлаштириш   орқали   ҳар
бир   байтда   мустақил   маъно   бериш,   ғоявий-бадиий   жиҳатдан   мукаммал
ташбеҳ,   талмеҳ,   тазод,   тажоҳули   орифона   каби   бадиий   тасвирий
воситалардан   фойдаланишдаги   индивидуаллиги   ҳамда   содда   ва   мураккаб
радифлар   яратишда   маҳоратли   эканлиги   асосида   чиқарилган   хулосаларидан
Ўзбекистон   Миллий   телерадиокомпаниясининг   “Ўзбекистон”
телерадиоканали “Бедорлик”, “Таълим ва тараққиёт”, “Адабий жараён” каби
эшиттиришлари   сценарийларини   ёзишда   фойдаланилган   (Ўзбекистон
Миллий   телерадиокомпаниясининг   2021   йил   28   майдаги   01-13-854-сон
маълумотнома).   Натижада,   кўрсатув   ва   радиоэшиттиришларни   маънавий-
маърифий жиҳатдан бойитишга эришилган.
Тадқиқот натижаларининг апроба цияси.   Тадқиқот иши   натижалари
7   та   илмий   анжуман   ва   семинарларда,   шу   жумладан,   5   та   халқаро   ва   2   та
республика илмий-амалий анжуманларида муҳокамадан ўтказилган.
Тадқиқот   натижаларининг   эълон   қилиниши.   Диссертация   мавзуси
бўйича   14   та   илмий   иш,   шу   жумладан,   Ўзбекистон   Республикаси   Вазирлар
Маҳкамаси   ҳузуридаги   Олий   аттестация   комиссиясининг   диссертациялари
асосий илмий натижаларини чоп этиш тавсия этилган илмий нашрларда 7 та
мақола,   улардан   4   таси   республика   ва   3   таси   хорижий   журналларда   чоп
этилган.
Диссертациянинг   тузилиши   ва   ҳажми.   Диссертация   кириш,   уч
асосий   боб,   хулоса   ва   фойдаланилган   адабиётлар   рўйхатидан   иборат   бўлиб,
155 бетни ташкил этади .
10 I БОБ. ҒАЗАЛ ЖАНРИ ТАРА ҚҚИЁТИДА  КАМОЛ ХЎЖАНДИЙНИНГ
ТУТГАН ЎРНИ (ХV-ХVI АСРЛАР)
1.1. Форс-тожик адабиётида ғазалчиликнинг ўрганилиши
(Мовароуннаҳр адабий муҳити)
Шар қ   мумтоз   адабиётининг   етакчи   жанрларидан   бири   бўлган   ғ азал
жанрининг   келиб   чиқиши,   ривожланиш   ва   эволюцион   босқичлари   ҳақида
Шиблий   Нуъмоний,   Е.Э.Бертельс,   И.С.Брагинский,   Забеҳуллоҳ   Сафо,   Саид
Нафисий,   Сирус   Шамисо,   Абдулғани   Мирзоев   каби   адабиётшунос   олимлар
ўз   тадқиқотларида   атрофлича   маълумот   беришган.   Олимларнинг
таъкидлашига   кўра,   Ҳаким   Саноий   даврига   қадар   ғазалнинг   шеърий   шакли
жуда  кам   яратилган.   Саноийдан   олдинги   даврда   яшаб   ижод   қилган   Ҳанзала
Бодғисий,   Шаҳид   Балхий,   Рўдакий,   Абушакур   Балхий,   Абутоҳир
Хусравоний,   Дақиқий,   Мунжик,   Хусравий   Сарахсий,   Ҳаким   Кисоий,
Истиғноий   Нишопурий,   Равнақий   Бухорий,   Маънавий   Бухорий,   Фирдавсий,
Унсурий,   Фаррухий,   Манучеҳрий,   Асжадий,   Носир   Хусрав,   Азрақий
Ҳиравий,   Масъуд   Саъд   Салмон,   Муиззий,   Адиб   Собир   Термизий   каби
шоирлар ижодида ғазал кам қисмни ташкил қилади. Хусусан, Носир Хусрав,
Азрақий   Ҳиравий   ва   Ломеий   Гургоний   девонларида   умуман   ғазал
кузатилмайди. Рўдакий, Унсурий, Манучеҳрий ижодида ҳам икки ёки учдан
орти қ ғазал мавжуд эмас. 
Шиблий   Нуъмоний   фикрига   кўра,   Рўдакий   замонида,   ўша   пайтгача
ғазал учун мустақил ном мавжуд эмас эди, балки қасиданинг бошланишидаги
ташбибни   ғазал   дейишар   экан   (100,   55).   Сирус   Шамисо   эса   ғазал   аниқ
жанрий   шаклга   киргунга   қадар   унинг   ўрнига   тағаззул   мавжуд   бўлган   деган
ақидани илгари суради.  Тағаззул  – қасиданинг бошида келадиган ғазал бўлиб,
қасида аввалида ишқ-муҳаббат, маъшуқа васфи, таъриф-тавсиф мазмунидаги
байтларни бериш анъана тусига кирган. Сўнгра бир-икки байтда ўша мазмун
мамдуҳ   мадҳи   билан   боғланган   байтларни   “тағаззул”   ва   назарда   тутилган
11 байтни   “тахаллус”   (қутулиш   ва   қочиш   маъносида)   дейишган.   Демак,
ғазалнинг келиб чиқиш тарихи қасиданинг тағаззул қисми билан боғлиқдир.
Х асрда  ғазалнинг  мустақил  жанр бўлиши ёки бўлмаслиги масаласида
йирик   олим   Абдулғани   Мирзоев   Е.Э.Бертельс   ва   И.С.Брагинский   фикрлари
қиёси мисолида чуқур хулосалар билдирган. Е.Э.Бертельс Сомонийлар даври
шеъриятидаги   ғазал   атамасини   таърифлаб,   Имора   Марвазий,   Лабибий,
Унсурий,   Фаррухий,   умуман,   ғазнавийлар   салтанати   давридаги   шеърий
асарларнинг охирида тахаллус қўлланилмаганини далил сифатида келтиради.
Форс-тожик   шеъриятининг   илк   даврида   ғазал   алоҳида   шаклда   мавжуд
бўлмагани,   ғазал   фақат   қасиданинг   “насиб”   қисмини   ташкил   этганини
айтади. И.С.Брагинский эса ғазалнинг Х асрда мавжуд бўлганини айтиб, уни
шу   даврдаги   мустақил   жанрлар   –   қасида,   маснавий,   рубоий   қаторига   қўяди
(147, 92-93).
А.Мирзоев   бу   икки   фикрнинг   қиёсий   таҳлилидан   шундай   хулосага
келадики,   1873   йилдан   1923   йилга   қадар   яшаб,   фаолият   юритган   олимлар
ғазални   классик   давр  назмининг  бошқа   шакллари  қаторида  мустақил  шакли
сифатида   тасаввур   қилишган.   1924   йилдан   кейинги   даврларда   янгича
қарашлар   шаклланиб,   ғазал   сифатида   фақат   қасиданинг   тағаззул   билан
қоришган   насибини   эътироф   этишади.   Бундай   қарашнинг   янгича
тарафдорлари   пайдо   бўлган   бўлса-да,   айрим   тадқиқотчилар   биринчи
назарияни   қўллаб- қувватлайдилар   (147,   94).   Ушбу   даврда   ғазал   шаклида
ёзилган   энг   чиройли   шеърият   намуналари   Абу   Абдуллоҳ   Рўдакий   қаламига
мансуб.   “Дило,   то   кай   ҳаме й   манеро?”ҷӯ ӣ   (Эй   дил,   мени   қачонгача
қидирасан?)   ғазали   ўзи   ғазал   мавжудлигининг   инкор   этиб   бўлмайдиган
далилдир.   Унинг   барча   унсурлари   кейинги   асрларда   анъанага   айланди.
Шеърнинг тағаззул эканлиги ҳақида назария мавжуд бўлса-да, қандай қилиб
пишиқ   композиция,   мантиқий   таносиб   ҳамда   ҳусни   тахаллусга   эга   бундай
ғазал   тағаззул   бўлиши   мумкин,   деган   савол   туғилади.   Ғазал   жанрининг
кейинги   асрлардаги   тараққиёти   ҳақида   академик   А.Мирзоев   тадқиқотларига
таяниб,   муҳим   хулосалар   билдириш   мумкин.   Ғазалчиликнинг   тараққиёт
12 даври   ХI   аср   ҳисобланади.   Зеро,   форс-тожик   шеърияти   ривожида   етакчи
ўрин   тутган   шоирларнинг   яшаш   даври   ҳам   шу   асрга   тўғри   келади.   Ғазал
жанри   тадқиқотчиси,   йирик   олим   Парвиз   Нотил   Хонларий   фикрига   кўра,
ҳижрий   V   аср(милодий   ХI   аср)нинг   охиригача   ғазалчиликда   бирор   шоир
кўзга   кўринмайди   (147,   111).   Бу   каби   қарашлар   кейинги   давр   эронлик
олимларнинг   тадқиқотларида   ҳам   қайд   этилган.   Жумладан,   Маҳдий
Зарақоний   Ҳаким   Саноийни   ирфоний   ғазал   ва   умуман   ғазалнинг
асосчиларидан   бири   деб   билади   (136а,   92).   Аммо   мазкур   масала   алоҳида
тадқиқот   иши   бўлгани   сабаб   Саноийдан   кейинги   шеърият   мазмун-моҳият
нуқтаи назаридан ўзгаришга учраганини такрорлашга ҳожат йўқ. 
Ғазалнинг   тараққиёти   иқтисодий-маданий   соҳаларнинг   ривожланиш и
билан   боғлиқ   бўлиб,   бу   жанр   ХII   асрда   Мовароуннаҳр   ва   Хуросон
шаҳарларининг   маданий   ҳаётдаги   ўсиши   баробарида   тузумга   қарши
ижтимоий   қатламларнинг   идеологияси   сифатида   ҳам   юзага   чиқади.
Ғазалчилик   саройдан   ташқарида   назмнинг   етакчи   шакли   сифатида
ривожланади.   ХII   аср   биринчи   ярмида   шоирлар   девонининг   салмоқли
қисмини   ғазал   ташкил   қилади.   Жумладан,   Муиззий   ва   Саноий   девонларида
назмнинг бу шакли учун “ғазалиёт” номи билан алоҳида қисм ажратилганки,
ўтган   даврлардаги   девонларда   бу   ҳодиса   учрамайди.   Форс-тожик
адабиётининг   етакчи   жанри   б ўлган   ғазал   такомилида   Амир   Муиззий   ва
Ҳаким   Саноийдан   ташқари   Анварийи   Абевардий,   Рашидуддин   Ватвот,
Хоқоний   Ширвоний,   Фалакий   Ширвоний,   Низомий   Ганжавий,   Заҳир
Форёбий,   Асируддин   Ахсикатий,   Жамолуддин   Абдурраззоқ,   Камолуддин
Исмоил,   Абулфараж   Руний   каби   кўплаб   шоирларнинг   саъй-ҳаракатларини
эътироф   этиш   жоиз   бўлади.   Улар   ғазал   жанрида   янги   мавзулар,   услуб   ва
ўзига   хос   структураларни   қўлладилар.   Натижада   ғазал   бир   асрдан   кейин
мукаммал   шаклга   кирди   ва   лирик   турнинг   етакчи   жанрига   айланди.
Ғазалнинг бундай шакл ва унсурлари ҳозирга қадар давом этиб келмоқда. 
Форс-тожик ғазалиёти ривожида муҳим ўрин тутган юқоридаги шоирлар
маҳорати   ва   мавқеи   ҳақида   батафсил   сўз   юритиш   имконияти   чеклангани
13 сабаб   Масъуд   Саъд,   Жамолуддин   Абдураззоқ,   Низомийнинг   ғазалларига
қисқача   тўхталиб   ўтамиз.   Ғазалчиликнинг   илк   давридаги   шоирлардан
Рашидуддин   Ватвот,   Масъуд   Саъд   Салмон,   Абдулвосеъ   Жабалий   каби
шоирларнинг   тили   ва   баён   услубидан   кўпроқ   Саъдий   ва   Камол   Хўжандий
баҳраманд бўлишган. Бу таъсир ҳар икки шоир шеърларида яққол сезилади.
Юқорида   номи   зикр   этилган   шоирлар   ижодида   ғазалнинг   турли
композициялари   қўлланган   бўлиб,   Саъдий,   Ҳофиз   ва   Камол   яшаган   асрда
улар анъанага айланган эди. Жумладан, Масъуд Саъднинг қуйидаги ғазалида
яхлит   композиция   пайдо   бўлади   ва   фикр   тансиқус-сифот   санъати   орқали
боғланиш ҳосил қилади:
Эй луъбату буту санаму ҳуру шоҳи ман
В-эй савсану гулу суману меҳру моҳи ман! (41, 676).
Мазмуни:  Эй менинг луъбат, бут, санам, ҳур-у шоҳим, эй менинг савсан,
гул, суман, қуёш, ойим.
Ёки   Жамолуддин   Абурраззоқ   Исфаҳонийнинг   қуйидаги   ғазалида
орифона оҳанглар билан қоришган ошиқона ғазал унсурлари шаклланди:
Бар ман зи ишқи дўст ба навъе қиёмат аст,
онам зи ишқ дар ҳама олам аломат аст.Ҷ
Аз рўзгори хеш маро сад шикоят аст
В-аз дўстони хеш маро сад маломат аст.
Гар дил қабул нест, ки кардам фидои ту,
он дар миён ниҳода ба ва ҳи ғаромат аст.
Ҷ ҷ
Он хатти мушкранги ту, ё Раб, ч  шоҳид аст?!	
ӣ
В-он қадди ҳамчу сарви ту, алҳақ, қиёмат аст!
Чандин ҳазор даст ба рў баргирифта сарв,
Ҳаққо, ки аз хи олати он сарвқомат аст!	
ҷ
Бо он ки нест бо ғами ту ранги офият,
Гар ҳе  бўи васл бувад ҳам, саломат аст (17, 473-473).	
ҷ
Мазмуни:  Дўст ишқидан менда қиёмат содир бўлмоқда, Менинг жоним
барча   оламга   ишқдан   аломатдир.   Ўз   рўзғоримдан   юзлаб   шикоят   қиламан
14 ҳамда ўз дўстларимдан юзлаб маломатим бор. Сенга фидо қилган кўнглимни
қабул этмасанг, жон ўртада машаққатда турибди. Ё Раб, ўша мушк рангли
хаттинг қандай шоҳиддир? Сарв  каби қаддинг  ҳақиқатда қиёматдир. Сарв
бир неча минглаб қўл билан ўз юзини ёпгани, ҳақиқатдан, ўша сарв қоматли
хижолатидандир.   Қайғунг   билан   офиятдан   дарак   йўқ,   васлдан   бирор   умид
бўлмаса-да, саломатдир.
Заҳир   Форёбийнинг   қуйидаги   ғазалида   эса   бир   мавзули   ғазалларнинг
композицияси шаклланиш босқичидадир: 
Эй ба ид  дилам ба рўи ту шод,ӣ
Идро рўи ту муборак бод!
Ҳар ку о ёди чеҳраи ту кунанд,	
ҷ
Ҳе  касро зи ид н-ояд ёд.	
ҷ
Эй басо дил, ки аз ҳавои лабат,
Дар миёни гулу гулоб афтод.
Ҳар замон шодии нав аст маро,
З-он рухи ҳамчу сурати Навшод.
Не, ғалат мекунам, ч  мегўям,	
ӣ
Бо чунин ғам ч  гуна бошам шод?!	
ӣ
Қиблаи некувони бағдод	
ӣ
В-аз ту чашмам чу Да лаи Бағдод!	
ҷ
Бар фалак тохт  ба тундии асп,	
ӣ
То рухат моҳро рухе биниҳод.
Менатарс  аз он ки дар ту расад	
ӣ
Он чи кард  ба  онам аз бедод!... (50, 248).
ӣ ҷ
Мазмуни:   Эй   ҳайитда   кўнглим   юзинг   билан   хурсанд,   Ҳайитга   юзинг
муборак   бўлсин!   Ҳамма   жойда   юзингни   эслашади,   ҳеч   ким   ҳайитни   эсига
келтирмайди.   Кўп   кўнгиллар   борки,   лабинг   ҳавасида   гул   ва   гулоб   ичишга
тушган.   Навшод   расми   каби   ўша   чеҳрадан   мен   ҳар   онда  янги   хурсандчилик
қиламан.   Йўқ,   хато   қиламан,   нималар   деяпман,   Бундай   қайғу   билан   қандай
хурсанд бўлишим мумкин? Бағдодлик хўбларнинг қибласисан, Сендан менинг
15 кўзим Бағдод Дажласидекдир. Фалакка отнинг тезлиги билан чопдинг, токи
юзинг   ой   бошига   тож   қўйди.   Менинг   жонимга   қилган   бедодлигинг   сенга
етишишидан қўрқмайсан...
Низомий   Ганжавий   маснавийда   тенги   йўқ   устоз   бўлиши   баробарида
ғазалчилик   ривожига   ҳам   етарли   даражада   таъсир   кўрсатган.   Саноий,
Анварий   каби   шоирлар   Низомийдан   таъсирлангани   кўплаб   тадқиқотларда
кўрсатиб берилган. Низомийдан кам миқдордаги ғазал етиб келган бўлса-да,
уларда   қўлланилган   бадиий   санъатлар   ва   услуб   масалалари   катта   бадиий
қиммат   касб   этади.   Шу   маънода   Низомийни   ўзи   ва   ўзидан   кейинги
даврлардаги   ғазалчилик   йўналишига   сезиларли   таъсир   кўрсатган   дейиш
мумкин. Масалан, Саъдий Шерозий қуйидаги байтда шундай таъкидлайди: 
Биншинаму сабр пеш гирам,
Дунболаи кори хеш гирам (63, 450).
Мазмуни:  Ўтириб сабрли бўлай ва ўз ишимни давом эттирай.
Бу ўринда Низомийнинг қуйидаги байтига татаббуъ қилади: 
Бар он азмам, ки раҳ дар пеш гирам,
Равам, дунболи кори хеш гирам (11, 244).
Мазмуни:   Менинг   азмим   шундан   иборатки,   йўлга   чиқиб   бориб,   ўз   ишимни
давом эттирай.
Ғазалнавис   шоирлардан   Ҳофиз   Шерозий   йирик   ғазалнавис   шоир
сифатида   ўзидан   аввалги   шеъриятга   алоҳида   эътибор   қаратган.   Жумладан,
Низомийда: 
Агарчи расми хубон тундхўист,
Накў  низ ҳам расми накўист (11, 351).ӣ
Мазмуни :   Хўбларнинг расми сержаҳллик бўлса-да, эзгулик ҳам яхшилик
расмидир. 
Ҳофизда:
“Агарчи расми хубон тундхўист”,
Ч  бошад, гар бисоз  бо ғамине?! (64, 419)	
ӣ ӣ
16 Мазмуни:   Хўбларнинг   одати   сержаҳллик   бўлса-да,   қайғули   киши   билан
ошнолик қилсанг, нима бўлади? 
Низомий:
Боз бинои тавбаро ишқ хароб мекунад,
Рўзакушои ошиқон аз майи ноб мекунад  (11, 128).
Мазмуни:  Яна тавба иморатини ишқ хароб айлайди, Ошиқлар рўзасини
очиши учун соф май беради. 
Ҳофиз:
Гар фавт шуд суҳур ч  нуқсони сабўҳ аст,ӣ
Аз май кунанд рўзакушо толибони ёр?!  (64, 232).
Мазмуни:   Агар саҳархўрлик  йўқ бўлса,  шиша идишнинг  нима айби бор?
Ёр толиблари май билан ўз рўзаларини очадилар.  
Бу ўринда Низомийнинг бошқа ижодкорларга кўрсатган таъсири ҳақида
сўз   бормайди,   балки   академик   ғазалнинг   илк   ривожланиш   босқичи   ва
такомиллашуви   масаласи,   адабий   жанрнинг   барча   талабларига   тўлиқ   жавоб
берадиган   ғазал   хусусида   фикр   юритилади.   Низомий   ғазаллари   Заҳир
Форёбий, Анварий, Ватвот ва Жамол Исфаҳоний ғазаллари каби равон, содда
ҳамда   сўз   мутаносиблиги   жиҳатидан   бу   жанрнинг   энг   сара   намуналаридан
ҳисобланади. Бу йўналиш кейинроқ Ҳумом Табризий ва Сайф Фарғоний каби
шоирларда ўзига хос тарзда шаклланади. Ғазалнинг кейинги такомиллашуви,
ғазал   асри   деб   номланган   ХIII   асрда   ривожланиши   ушбу   давр   шоирлари
саъй-ҳаракатлари натижасидир.  Ғазалдаги ошиқона мазмун Низомий асридан
кейин   бирдан   сусайди.   Мўғуллар   ҳужумидан   кейин   Мовароуннаҳр   ва
Хуросоннинг   моддий-маданий   ҳаётига   таъсир   кўрсатган   шароит   адабиёт,
махсусан,   ғазалга   ўзининг   таъсирини   ўтказмай   қолмади.   Бу   давр
ижодкорлари   Шайх   Саъдий,   Фахруддин   Ироқий,   Мавлоно   Румий   ижоди,
Низомий   ва   унинг   иқтидорли   замондош   шоирлари   ғазалларидан   озиқланди.
Ғазал   бўйича   тадқиқот   олиб   борган   олимлар   Саъдий   Шерозий   замонини
ғазал   асри   деб   эътироф   этишади.   Ошиқона   ғазал   Низомий   ва   Хоқонийга
замондош   шоирлар   шеъриятида   ўз   ифодасини   топди.   Саноий   ва   ундан
17 олдинроқ   яшаган   Аҳмад   Жомий   орқали   шаклланган   тасаввуфий   ғазаллар,
анъанавий   тимсоллар,   воқеабанд   ғазаллар,   ғазал   композицияси   каби
масалалар   Саъдийдан илгариги асрга бориб тақалади. Лекин Саъдий асрида
кўпроқ   амалда   ривожлангани   кузатилади.   Сирус   Шамисо   ғазалга
бағишланган   ўз   тадқиқотида   Саъдий   ғазаллари   ва   унинг   ғазал   ривожига
қўшган   салмоқли   улуши   ҳақида   фикр   билдиради   (120,   87-92).   Саъдийни
“ғазал   пайғамбари”   деб   улуғлашлари   уни   ғазалга   янги   унсурлар
киритганлиги   учун   эмас,   балки   у   ғазалдаги   барча   шаклий   ва   маъновий
унсурларни   тизимга   солиб,   ғазалга   янгича   композициялар   киритишга
муваффақ   бўлгани,   бу   ҳолат   сўнгра   ғазалчилик   анъанаси   сифатида   қабул
қилинганидир,   дея   таъкидлайди.   Б.Мақсудов:   “Саъдий   ғазалда   воизлар   ва
сўфийнамо   кишиларнинг   риёкорликларини   танқид   қилган   илк   шоир
ҳисобланади.   У   ғазалда   тилнинг   равонлиги   ва   нозиклигини   ривожлантирди.
Ғазал   структураси   ҳамда   унинг   бошқа   шаклий   жиҳатларида   кўзга   кўринган
ишлар   қилди.   Ғазалда   фахрланишни   (одатда   мақтаъда)   расмиятга   киритди.
Ғазалнинг   ҳажмини   ўз   ғазаллари   намуналари   билан   6   байтдан   14   байтгача
кўрсатди.   Шоир   ғазалларида   ғазал   структурасининг   беш   тури:   мусалсал,
воқеабанд,   якпора(бир   парча),   пароканда   ва   даврий   (ҳалқали)   -   ҳаммаси
мавжуд”   (137а,149). Шунинг учун Саъдийдан  кейин ғазал  майдонига келган
шоирлар унинг томонидан киритилган янгиликлар қуршовида қолдилар. ХIV
асрнинг биринчи ярмида Хусрав Деҳлавий, Ҳасан Деҳлавий, Хожу Кирмоний
ва   бошқа   кўплаб   шоирларнинг   аксарияти   Саъдий   ғазалчилик   йўналишини
давом эттирган  ҳисобланади. Шунингдек, бу асрда Салмон Соважий, Носир
Бухорий,   Ҳофиз   Шерозий   ва   Камол   Хўжандий   каби   шоирлар   ҳам   ушбу
жанрнинг   энг   буюк   шоирларидандир.   Мазкур   шоирлар   ижодида   ғазал
тарихий  тараққиётнинг   асосий  босқичини   босиб  ўтди   (91а,  112-124).  Айрим
тадқиқотчилар фикрига кўра, кейин таназзулга учради (81, 79). Агар Саъдий
асрини   ғазал   асри   деб   номлаган   бўлсалар,   Ҳофиз   ва   Камол   асрини   ғазал
буюклари   асри   дейиш   мумкин.   Ушбу   асрнинг   вакиллари   ғазални   ҳар
жиҳатдан   юксак   поғонага   кўтариб,   янги   тажрибаларни   амалга   оширдилар.
18 ХV   аср   намояндалари   ҳам   Саъдий,   Амир   Хусрав,   Ҳофиз,   Камол   Хўжандий
анъаналарини   давом   эттириши   баробарида   бир   қанча   янгилик   киритдилар.
Ишнинг кейинги қисмида бу масалага алоҳида эътибор қаратилади.
Юқорида   таъкидланганидек,   ҳар   бир   жанрнинг   нуфузи   ва   тараққиёти
давр   эҳтиёжи,   тақозосига   боғлиқ.   Ғазал   тараққиётида   ҳам   бу   ҳодиса
кузатилади. Рўдакий замонида ғазаллар кўпроқ ишқий ва гоҳида насиҳатомуз
мавзуда   бўлса,   Ғазнавийлар   даврида,   яъни   ХII   асрда   Ҳаким   Саноий,   Аттор
Нишопурий ғазалларида тасаввуфий мавзу ҳамда ирфоний атамаларнинг кўп
қўлланилиши   кузатилади.   Шунингдек,   Анварий   Абевардий   каби   ушбу   давр
шоирлари   шеърияти   шикоят   ва   норозилик   мавзулари   ҳам   ғазал   мазмунига
сингдирилган. 
ХIII   асрда   эса   Шайх   Саъдий   Шерозийнинг   адабиёт   майдонига   кириб
келиши   билан   ғазал   структура,   мавзу   ва   бадиий   тил   нуқтаи   назаридан   анча
такомиллашди.   А.Мирзоев   таъкидлаганидек:   “Саъдийнинг   ибратли
ишларидан  бири,  дарҳақиқат,  ғазалнависликнинг   тилини  ишлаб чиқишидир.
Ғазал   тили   ўзининг   хос   хусусиятларига   молик,   у   равон,   нозик,   чиройли
бўлиб,   сўзларнинг   қўлланилишида   қасида   ва   назмнинг   бошқа   шаклларидан
ўзига   хос   лексикасига   кўра   фарқ   қилиниши   лозим...   Саъдий   ғазалларида
қофия   ва   радифнинг   ягоналиги   кўзга   ташланади.   Шунингдек,   мувофиқ   вазн
танлашда   ҳам   Саъдий   катта   ташаббус   кўрсатган.   Ғазал   байтининг   ўзига
мустақил маънога молик бўлиши Саъдий ғазалиётида кенг қўлланилган эди,
чунки   унинг   илк   унсурлари   Рўдакий   ва   унинг   асрдошларининг   адабий
меросида кўринар эди. Бу ХII асрда кучайган эди” (147, 118-119). Ҳақиқатан
ҳам,   Саъдий   ва   ундан   олдин   яшаб   ижод   қилган   шоирларнинг   ғазаллари
намуналаридан  маълумки, у ғазал  байтининг  тили, структураси ва  мустақил
маънога   эга   бўлишида   кўзга   кўринадиган   ишларни   амалга   оширган,   бу
йўналиш   эса   кейинги   шоирлар   шеъриятида   давом   эттирилган.   Масалан,
Саъдийнинг   ғазалчилик   йўналиши   ХIV   асрда   илиқ   қабул   қилинди   ва   анча
кенг тарқалди. Ғазалда тахаллус қўллаш ҳамда байтлар миқдорига риоя этиш,
байтнинг   мустақил   маънога   эга   бўлиши   ушбу   давр   ғазалчилигининг   асосий
19 унсурларидан   ҳисобланади.   Ҳофиз   ғазалларида   аксар   ҳолатда   алоҳида
байтлар кўпроқ мустақил маънога эга бўлган. Масалан,   Канори обу пои беду
табъи шеъру ёри хуш   / Муошир-дилбаре ширину соқ -гулузоре хуш /ӣ  (64, 354)
матлаъси   билан   бошланган   ғазалда   байтларнинг   мустақил   маънога   эга
бўлиши шу даражага етганки, матлаъ ва мақтаъдан ташқари бошқа байтларни
ғазалдан   чиқарганда   ҳам   ғазалнинг   асл   мамзуни   ва   композициясига   путур
етмайди.   Ушбу   давр   машҳур   ғазалнавис   шоирлари,   хусусан,   Ҳофиз
ғазалларида   байтларнинг   мустақил   маъноли   бўлиши   ғазалчилик   қонунияти
сифатида қабул қилинган. Ҳофиз ижодида бу каби ғазаллар  авж олган бўлса,
шоирнинг   замондоши   Хожа   Камол   Хўжандий   ғазалларида   ҳам   ушбу
қонуният   ўз   чўққисига   етган.   Жумладан,   етти   байтли   ғазал   ёзишга   риоя
қилинган. Буни биз шоирнинг ўз ишораларидан ҳам топишимиз мумкин:
Гуфтаҳои ту, ки бо он зада  сикка, Камол,	
ӣ
Ҳафт-ҳафт аст, вале чун зари холис даҳ-даҳ (54, 1057).
Мазмуни:   Камол   сенинг   сикка   урган   айтганларинг   етти-еттидир,
лекин холис зар каби ўн-ўн ҳисобланади. 
***
Маро ҳаст аксар ғазал ҳафт байт,
Чу гуфтори Салмон нарафта зиёд,
Ки Ҳофиз ҳамехонадаш дар Ироқ
Баланду равон ҳамчу Сабъи шидод.
Ба бунёд ҳар ҳафт чун осмон,
К-аз ин  инс байте надорад Имод (54, 1275).	
ҷ
Мазмуни:   Менинг   аксар   ғазалларим   етти   байтдан   иборат,   Салмон
айтимлари   каби   кўп   эмас,   Етти   фалак   каби   Ҳофиз   уни   Ироқда   баланд   ва
равон тарзда ўқийди. Тузилишига кўра, етти байт етти осмонга ўхшаш, бу
каби байтлар Имод ижодида йўқ.
ХV   аср   шоирларининг   ғазалчилик   йўналишидаги   саъй-ҳаракатлари   ўз
самарасини   берди.   Ушбу   давр   ғазалчилигининг   янгиликларидан   бири
шундаки,   юқорида   қайд   этилган   қонуният,   яъни   ғазал   байтларининг
20 маънодаги   мустақиллиги   таназзулга   учради.   Бироқ   бу   масала   ғазал
тараққиёти   масаласида   баҳс   қилган   тадқиқотчилар   назаридан   бир   оз   четда
қолган. Шунга кўра мавзуни бошидан  ХV асрга қадар ғазалнинг ривожланиш
масалалари   атрофида   давом   эттирамиз.   Ғазал   жанри   такомилига   хизмат
қилган   ХIV-ХV   асрлардаги   мовароуннаҳрлик   шоирлар   ижоди   алоҳида
тадқиқотни тақозо этади, бироқ айни дамда бир қанча масалаларга ойдинлик
киритишга   тўғри   келади.   Масалан,   Рўдакий,   Дақиқий   ва   бошқа   шоирлар
шеърлари   борасида   баҳс   юритилганда,   форс   адабиётида   илк   ҳикматли
ғазалларни   Носир   Хусрав   даражасига   етказиб   ҳеч   ким   айтмагани
ойдинлашади. Масалан:
Ин даҳри боситеза чу бистезад,
Шери жаён ба дом даровезад (113, 34).
Мазмуни:   Бу   адоватли   дунё   агар   хусуматга   киришса,   Ғазабланган
шерни ҳам тузоққа туширади. 
Амъақ   Бухорий,   Адиб   Собир   Термизий,   Сайф   Исфарангий,   Сўзаний
Самарқандий   ва   яна   ўнлаб   шоирлар   форс-тожик   ғазалининг   тараққиётига
сезиларли   даражада   улуш   қўшганлар.   Бу   ерда   Адиб   Собир   Термизийнинг
ғазалларини алоҳида кўрсатиш лозим бўлади. Сабаби шоир ғазаллари камроқ
шуҳрат   топганига   қарамай,   тил,   баён   услуби,   сўз   мутаносиблиги   ва   бошқа
хусусиятларига   кўра   мукаммал   ғазаллардан   саналади.   Масалан,   қуйида
риндона мазмундаги ғазалларнинг энг яхши намунасини кўришимиз мумкин:
Соқ , каме қарини қадаҳ кун шаробро, ӣ
Мутриб, яке ба захма адаб кун рубобро!
ом аз қиёси об май аз  инси оташ аст,	
Ҷ ҷ
Соқ , ба ёди маркаби оташ кун обро!	
ӣ
Бифкан маро ба бодаву масту хароб кун,
Як сў фикан ҳадиси  аҳони харобро!	
ҷ
Аҳди шабоб дораму  оми шароб ҳаст,
ҷ
Аҳди шабоб зебад  оми шаробро!	
ҷ
Андеша кун, суол бувад бода, хур чу об,
21 Пеш аз суол сохта дор ин  авобро!ҷ
Аз баҳри он ки умр ҳаме нагзарад чу об,
Маъзул кардам аз амали дида хобро.
Чун умр хуш набуд магар бо шаробу ишқ,
Дил ишқро супурдаму тан мар шаробро  (113, 48).
    Мазмуни:   Соқий,   шаробни   қадаҳга   яқин   келтир,   эй   мутриб,   сен   бир
захма   билан   рубоб   адабини   бер.   Жом   май   суви   қиёсидан   ўт   жинсидандир,
соқий, сувни ўт маркаби эсига солгин. Мени бодага ташлаб, маст ва хароб
айлагин, вайрона жаҳоннинг сўзини бир четга суриб қўй. Мен ёшлик даврини
ўтказмоқдаман   ва   шароб   жоми   мавжуд.   Шароб   жомига   ёшлик   даври
ярашади.   Фикр   қил,   савол   бода   каби,   сувдек   ич   уни,   Саволдан   олдин   бу
жавобни   тайёрлаб   қўй.   Умр   сув   каби   ўтиб   кетмаслиги   учун   кўз
амалларидаги   рўйхатдан   уйқуни   бекор   қилдим.   Умрнинг   ширинлиги   фақат
шароб   ва   ишқ   билан   боғлиқ   бўлгани   учун   кўнгилни   ишққа   топширдим,
жисмимни шаробга.
Шунингдек, шоирнинг бошқа ғазаллари ҳам ушбу туркумга киради. XII
асрнинг   кўзга   кўринган   шоирларидан   Сўзаний   Самарқандийнинг   айрим
ғазалларидаги   мадҳ   унсурлари   Ҳофиз   орқали   ўтиб   борган   дейиш   мумкин.
Жалолиддин   Румийнинг   ғазалларида   ҳам   бирор   кишини   сифатлаш   бошқа
усулда кузатилса-да,   лекин у бутунлай бошқа баҳсдир. Энг қизиғи шундаки,
Мовароуннаҳр   адабий   муҳити   шоирлари   ғазалнинг   турли   навлари
тараққиётига   сезиларли   улуш   қўшган,   лекин   бугунгача   ғазалга   оид
тадқиқотларда   бу   масалага   камроқ   эътибор   берилган.   Бу   фикрга   юқоридаги
мисоллар  асосида  ойдинлик  киритиш  мумкин.  Масалан,   ғазалнинг   бир  тури
мавжудки,   уни   истилоҳда   шоир   санъатининг   кўриниши   сифатида   эътироф
этиш мумкин. Лекин у маснуъ ғазал эмас. Ғазал бадиий санъат мезонларида
ёзилган   бўлиб,   ғазалнинг   меҳвари   бутунлай   бир   ёки   икки   таъбир   ёки   сўз
асосида   қўйилган.   Шоир   ушбу   меҳварда   янги   шоирона   тасвирлар   яратади.
Масалан,   Жомийнинг   қуйидаги   ғазалида   тасвирлар   асоси   “дузд”   (ўғри)
сўзига  қўйилган:
22 Лабат дилдузду ман аз вай шакардузд,
Кам афтодаст ин сон дузд бар дузд  (59, 113).
Мазмуни:   Лабинг   кўнгил   ўғриси,   мен   ундан   шакар   ўғирлайман,   бундай
ўғрига ўғри дуч келиш ҳолати кам учрайди . 
Бу   нав   ғазаллар   Жомийдан   анча   олдинги   Мовароуннаҳр   шоирлари
шеъриятида   мақбул   шаклларда   кўринади.   Масалан,   Сўзаний
Самарқандийнинг “Бағдод – Дажла” ғазали: 
Биё, эй дида, дар Бағдод Да ла,ҷ
Агар дор  ба дил – дар ёд Да ла.	
ӣ ҷ
Ба чашми ман нигар, то ҳаст афзун
Яке чашми ман аз ҳафтод Да ла.	
ҷ
Зи ишқи рўи бағдодинигоре
Маро аз дидагон афтод Да ла.	
ҷ
Варо бе Да ла Бағдод аст ду рух,	
ҷ
Маро ду дида бе Бағдод Да ла.	
ҷ
Ду чашми ман чу Бағдоди рухаш дид,
Ҳавои ў ба чашмам дод Да ла.
ҷ
Агар бо чашми ман гарде барояд,
Зи беоб  кунад фарёд Да ла.	
ӣ ҷ
Чунон борам зи ишқи ў, ки ояд
Ба чашми ман саробу бод Да ла.	
ҷ
Ба Бағдод ар яке нома фиристам,
Ки ҳамчун дидаи ман бод Да ла!
ҷ
Ба чашми ман  авоб ояд зи Бағдод,	
ҷ
Ки аз шарми ту бозистод Да ла!	
ҷ
Ало, то дар  аҳон бунёди Бағдод	
ҷ
Ҳамедорад ба об обод Да ла,	
ҷ
Бақои Да лаву Бағдоди ман бод,	
ҷ
Ки бо Бағдод нек афтод Да ла!	
ҷ  (113, 54-55).
23 Мазмуни :   Эй   кўз,   кел,   Дажла   Бағдоддадир,   агар   Дажла   кўнглингда   –
ёдингда   бўлса.   Кўзимга   қара,   токи   менинг   бир   кўзим   етмиш   Дажладан
кўпдир. Бир бағдодлик дилрабонинг ишқи туфайли кўзимдан Дажла тўкилди.
Унинг   икки   юзи   Дажласиз   Бағдоддир,   Менинг   икки   кўзим   эса   Бағдодсиз
Дажла ҳисобланади.  Икки  кўзим юзининг  Бағдодини кўрганда, Унинг  ҳавоси
кўзимга   Дажлани   берди.   Агар   менинг   кўзимдан   бирор   чанг   чиқса,   Дажла
сувсизликдан нолийди. Унинг ишқидан шунчалик юкланганманки, кўзга саробу
бод   Дажладир.   Агар   Бағдодга   Дажла   менинг   кўзимдек   бўлсин,   деб   мактуб
йўлласам,   Бағдоддан   менинг   кўзимга   Дажла   сендан   уялиб   тўхтади,   деб
жавоб   келади.   Токи   жаҳонда   Дажла   Бағдод   асосини   обод   тутади,   Менинг
Бағдодим билан  Дажла боқий  бўлсинки,  Дажла Бағдод  билан  нақадар  гўзал
тушган. 
Шоир   бу   11   байтда   Бағдод   ва   Дажла   сўзларини   қўллагани   ҳолда,
кўпгина янги тасвирлар яратган. Бу ғазалда Дажла сўзи радиф бўлиб келган.
Ғазалнинг кам қўлланиладиган баҳрлари масаласида ҳам бу шоирлар гуруҳи
томонидан анча ишлар амалга оширилган. Сайфи   Исфарангийнинг қуйидаги
мисра   билан   бошланадиган   ғазали:   “ Ту   имшаб   доди   ман   аз   худ   бихоҳ   дод,ӣ
ман рафтам ” ҳазажи мусаммани солим баҳрида ёзилган бўлиб, мафоийлун,
мафоийлун,   мафоийлун,   мафоийлун   рукнларига   бўлинади   ва   ироқий   сабки
(услуби) ғазалнавислари ичида камроқ машҳур бўлган. 
Саъдий   билан   баробар   илгарилаган   буюк   ғазалнавис   шоирлардан   бири
Сайфи   Фарғонийдир.   Афсуски,   Сайфи   Фарғонийнинг   форс-тожик   ғазали
ривожига   қўшган   улуши   тадқиқотчилар   томонидан   етарлича   ўрганилмаган.
Эронлик   тадқиқотчиларидан   бири   Сайфини   шунчаки   “буюк   шоирлардан,
лекин   мазлум”   (150,   41)   деб   танитмаган.   Ушбу   олим   шоирнинг   номи
номаълум   эканлиги   сабабини   қуйидагича   изоҳлаган:   “Форс   адабиёти
тарихида   ва   олтинчи   асрдан   кейин   тазкиранавислик   ҳамда   буюк
кишиларнинг   аҳволини   шарҳлаш   билан   шуғулланган   кишилар   олдида   ушбу
олий   мақом   сўфийнинг   танилмай   қолиш   асосий   сабаби   шундан   иборатки,
Сайфи   Фарғоний   Осиёи   Сағир   (Кичик   Осиё)   ва   Рум   ўлкаларига   сафар
24 қилишдан кейин ўз ватанига қайтиб келмаган ва яшаш жойи бўлган Оқсарой
шаҳрида   оламдан   ўтган”   (150,   41) .   Бу   ерда   биз   батафсил   сўз   юритмоқчи
бўлган масала бу  Ўрта Осиё ғазалчилигида  Сайфининг  қўшган  катта  улуши
масаласидир.   Сайфи   Фарғонийнинг   ғазалчиликдаги   катта   меҳнати   –   унинг
саъдиёна   услубни   ривожлантирганидир.   Шартан   Саъдий   номи   билан
боғланган   бу   услубнинг   асоси   Саъдийдан   анча   олдинроқ,   XI-XII   асрларда
Мовароуннаҳр   адабий   муҳитида   ривожланган   эди.   Саъдийдан   олдин   ҳам
ғазалнинг   ушбу   услуби   ривожига   улуш   қўшган   мовароуннаҳрлик
шоирларнинг кўпчилиги Сайфи Фарғоний ижодига таъсир кўрсатган бўлиши
ҳам   мумкин.   Мазкур   адабий   муҳитларнинг   қийин   услубда   ёзадиган
шоирлари ҳам ғазалчиликда Рўдакий, Фаррухий ва Масъуд Саъд Салмоннинг
равон  тилини   давом   эттиришди.   Натижада   уларнинг   ғазалларида   хуросоний
сабк   (услуб)   таъсири   сақланиб   қолган.   Масалан,   қасидада   қийин   сабкни
танлаган   Сайфи   Исфарангий   ғазалларига   эътибор   қаратиш   кифоя.   Сайфи
Исфарангий   ғазаллари   содда   тил   ҳамда   хуросоний   сабкда   ёзилгани   ҳақида
тожикистонлик   олим   Субҳон   Аъзамзод   ҳам   ишора   қилган.   Ушбу   олим
айтганидек:   “мовароуннаҳрлик   халқларнинг   табиий   таъбирлар   ва   улар
шевасидаги ширалик, фасоҳат ва равонликни шоир ўз шеъриятида қўллаган”
(133,   19).   Биз   ҳам   ғазал   услуби   хусусида   шу   фикрни   қўллаб-қувватлаймиз.
Чунки   ғазалнинг   ва   умуман,   хуросоний   услубдаги   ғазалларнинг   айрича
хусусиятлари  мавжуд эдики,  бу  мовароуннаҳрлик  шоирларнинг  ғазалларида
кўпроқ   сақланиб   қолди   ҳамда   Саъдий   ва   унинг   издошлари   ғазалларида   ўз
чўққисига   етди.   Камол   Хўжандий   ана   шулар   жумласидандир.   Шу   нуқтаи
назардан Сайфи Исфарангийнинг қуйидаги ғазалига эътибор қаратамиз:
Қасамест ошиқонро ба сари забони чангат,
Хатарест  одувонро зи хумори чашми шангат.ҷ
Чу сабо абир пошад, чу баҳор гул нигорад
Сари зулфи мушкбўят, маҳи рўи лоларангат.
…Сари ошт  надорам ба вафои ту, ки ҳаргиз
ӣ
Нарасад шаби висоле ба ғубори рўзи  ангат	
ҷ  (16, 86).
25 Мазмуни:   Чангинг тили учида ошиқлар қасами турибди, шўх кўзларинг
хуморидан жодулар хатардадир. Мушкин зулфинг ва лоладек юзингнинг ойи
сабо   каби   абир   сепиб,   баҳор   каби   гул   чизади.   ...   Вафоинг   билан   ҳеч   қачон
ярашмоқчи эмасман, зеро, ҳеч қачон тортишган кунинг ғуборига бирор васл
туни тенг келмайди.
Сайфи   Фарғоний   ўзини   Саъдий   мактаби   издоши   деб   билган.
Ғазалларининг баён услубидаги равонликни Саъдий, Амир Хусрав ва Камол
Хўжандий   билан   қиёслаш   шоирнинг   юксак   маҳоратидан   дарак   беради.
Масалан:
Ба зеварҳо накўрўён биёроянд гар худро,
Ту бе зевар чунон хуб , ки оламро биёроӣ ӣ  (49, 270).
Мазмуни:   Агар   чиройли   юзлилар   ўзларини   зеварлар   билан   безатишса,
сен зеварсиз шунча чиройлисанки, оламни безайсан.
Ёки:
Чу бурқаъ зи рух баркушо , бимирам	
ӣ
В-агар рў ба ман кам намо , бимирам.
ӣ
Зи шодии қурбу зи андўҳи дур ,	
ӣ
Гаҳ аз васлу гоҳ аз  удо  бимирам.	
ҷ ӣ
Чароғам, ки беравғанам марг бошад
В-агар равғанам дарфизо , бимирам.	
ӣ
Ту доми ман , ман туро турфа мурғам,	
ӣ
Ки гар аз ту ёбам раҳо , бимирам 	
ӣ (49, 275).
Мазмуни:   Юзингдан   пардани   олишинг   билан   ҳамда   менга   юзингни   кам
кўрсатишинг билан ўлиб қоламан. Қурб (яқинлик) шодлигидан ҳамда айрилиқ
қайғусидан   гоҳида   васлдан,   гоҳида   айрилиқдан   ўламан.   Чироқманки,
ёғсизлигим   ўлим   бўлади,   агар   мойини   кўпайтирсанг,   ўламан.   Сен   менинг
тузоғимсан, мен сенинг ажиб қушингманки, агар сендан қутулсам, ўламан.
Сайфи   Фарғонийнинг   аксар   ғазаллари   олдинги   шоирлар   анъанасида
яратилганки,   бу   ҳолат   ғазалчиликда   унинг   мақомига   путур   етказмайди.
Шоирнинг   аксар   ғазаллари   10   байтдан   ошиқдир,   бундай   ҳодиса   Носир
26 Бухорий,   Бадр   Чочий,   Исмат   Бухорий   каби   шоирлар   ижодида   ҳам   кўзга
ташланади. Бу ҳақда бир қатор илмий тадқиқотлар ҳам яратилган. Жумладан,
“Носир   Бухорийнинг   адабий   мероси   ва   XIV   асрда   ирфоний   ошиқона
ғазалнинг тараққиёти” номли тадқиқот шулар жумласидандир 9
. 
Ғазал   жанри   тараққиётида   етакчи   ўрин   тутган   Камол   Хўжандий
ғазалчиликда   Саъдий   адабий   мактабидан   етишиб   чиқиб,   унинг   услубига
эргашса-да,   унинг   ўзи   ҳам   кейинги   давр   шеъриятига   катта   таъсир   ўтказган
эди. Кейинги асрдаги Хаёлий Бухорий, Бисотий Самарқандий, Абдурраҳмон
Жомий   каби   буюк   ғазалнавис   шоирларнинг   фаолияти   ҳам   Хўжандий
шеърияти   билан   боғлиқ.   Иқтидорли   олим   Б.Раҳматов   таъкидлаганидек:
“Ҳақиқатан,   агар   Ҳофизни   шеърият   руҳиясига   кўпроқ   таъсир   ўтказган   деб
билсак,   шеър   сабки(услуби)га   Камолнинг   баён   тарзи   ҳокимлигини   эътироф
этишимиз   жоиз.   Масалан,   мелодий   XV   аср   Исмат   Бухорий,   Амиршоҳий
Сабзаворий, Хаёлий Бухорий, Абдурраҳмон Жомий, Риёзий Самарқандий ва
ҳатто   Бисотий   Самарқандий   (тазкираларда   уни   Шайхнинг   душмани   ва
рақибларидан   деб   билганларига   қарамай)   каби   шоирлар   Камолнинг   баён
услубига   кўпроқ   эътибор   қаратишган”   (24,   4).   Дарҳақиқат,   Исмат   Бухорий,
Хаёлий   Бухорий,   Бисотий   Самарқандий,   Риёзий   Самарқандий,   Саққо
Бухорий,   Сайфий   Бухорий,   Мушфиқий   Бухорий,   Мутрибий   Самарқандий
ҳамда   бошқа   шоирлар   ғазаллари   Камол   Хўжандий   ғазаллари   услубини
эслатади.   Шунинг   учун   ҳам   Мовароуннаҳр   адабий   муҳитидаги   ғазалчилик
ривожи шоир ижодиёти таъсири натижасида янги босқичга кўтарилган.
Хулоса қилиб айтиш мумкинки, ғазал Х асрда вужудга келган бўлса-да
(айрим тадқиқотчилар фикрига кўра қасидалар ичида), унинг асл тарақққиёт
асри   сифатида   ХI-ХII   асрларни   эътироф   этиш   мақсадга   мувофиқ.   Чунки
айнан   шу   асрларда,   Саноий,   Низомий,   Анварий,   Камол   Исмоил,   Хоқоний
каби   буюк   шоирлар   ғазал   жанри   ривожига   улкан   улуш   қўшдилар.   Эстетик
нуқтаи назардан   ҳам  мазкур  шоирлар  ижодида  сўзнинг  фасоҳат  ва  балоғати
юқори   савияда   ифода   этилди.   Бу   эса   ушбу   жанр   ўз   такомилига   етиши   учун
замин   яратди.   Бу   борада   камроқ   шуҳрат   топган   шоирларнинг   ҳам   улушини
9
 манба
27 таъкидлаш   жоиз   бўлади.   Зеро,   уларнинг   шеъриятида   тасвирланган   айрим
хусусиятлар   кейинги   асрларда   ғазалнинг   асосий   хусусиятига,   белгисига
айланди.   Булар   Абулфараж   Руний,   Абдулвосеъ   Жабалий,   Асируддин
Ахсикатий,   Рашидуддин   Ватвот,   Фалакий   Ширвоний   ва   бошқалар
ҳисобланади. Ғазал Саъдий даврида ва унинг ташаббуси билан шакл-мазмун
жиҳатидан   юқори   чўққига   кўтарилди.   Кейинги   даврларда   ғазалнинг
такомиллашуви   Фахруддин   Ироқий,   Носир   Бухорий,   Салмон   Соважий   ва
бошқалар томонидан давом эттирилди. Ҳофиз ва Камол Хўжандий асрида бу
жанр янги йўналишда давом эттирилди. 
1.2. ХV-ХVI  асрлардаги ғазал структураси   (Камол Хўжандийнинг
структурализм мактаби )
Камол Хўжандий ғазал жанрига структура жиҳатидан ҳам, мавзу-мазмун
нуқтаи   назаридан   ҳам   сезиларли   даражада   ҳисса   қўшди.   Унинг   томонидан
киритилган   янгиликлар   кейинги   давр   шоирлари   томонидан   илиқ   кутиб
олинди,   анъана   тусига   кирди   ва   давом   эттирилди.   Камол   Хўжандий
шеърларининг   урду   тилига   таржимони   Муҳаммад   Сиддиқ   Шиблий   ўз
замонига:   “Шайх,   дарҳақиқат,   ғазал   шоири   эди   ва   форс   шеърияти   тарихида
илк шоир бўлиши мумкинки, етти байтли ғазал айтишни лозим топган”, деб
таъкидлаган   эди.   Жомийнинг   ғазали   ҳам   жуда   кам   ҳолатда   етти   байтдан
ошади   ва   у   Шайхга   иродати   борлиги   учун   Шайх   ғазалига   издошлик   қилган
бўлиши   мумкин   (қаранг.:   93,   63).   Адабиётшунос   Б.Мақсудов   шоир
девонининг   энг   қадимги   нусхаси   ҳақида   (ЭИР   Остони   Қудс   кутубхонасида
сақланган)   ёзиб,   “Камол   девонининг   бошқа   нусхаларига   қараганда,   ушбу
нусханинг яна бир мумтозлиги шундаки, аксарият ғазаллари етти байтлидир”
(144,   160)   –   деган   фикрни   билдиради.   Шоирнинг   ўзи   ҳам   шеърлари   етти
байтли   эканини   кўп   марта   таъкидлаб   ўтган.   Масалан:   « Маро   ҳаст   аксар
ғазал ҳафтбайт... » (Менинг кўп ғазалларим етти байтдан иборат) (54, 1273);
« Ҳафт байт омад ғазалҳои Камол... » (Камолнинг ғазаллари етти байтлидир)
(54, 1278);  « Пора созанд  аҳли маън   омаҳо бар тан, Камол, - Гар бихонадӣ ҷ
28 ҳафт   байти   ту   ғазалхоне   дуруст »   (Эй   Камол,   агар   сенинг   етти   байтингни
бирор   ғазал   ровийси   тўғри   қироат   қилса ,   маъно   аҳли   ўзлари   кийган
тўнларини   йиртадилар,)   (54,   319);   « Гуфтаҳои   ту,   ки   бо   он   зада   сикка,ӣ
Камол, - Ҳафт-ҳафт аст, вале чун зари холис даҳ-даҳ » (Эй Камол, сен сикка
урган   сўзларинг   етти-еттидир,   лекин   холис   зар   каби   ўн-ўн   кўринар)   (54,
1055).   Бу   масала   бўйича   илгариги   камолшунослар   томонидан   ҳам   турли
фикрлар билдирилган. “Камол Хўжандий – ғазал устози” рисоласи муаллифи
“Нима   учун   Камол   Хўжандийнинг   аксар   ғазаллари   етти   байтдан   иборат?”
деган   саволга   қатъий   жавоб   бериб,   қуйидагича   хулоса   қилади:
“Ғазалнавислик   тарихида   ғазални   етти   байтли   қилиш   анъанаси   ривожида
бошқа   шоирларга   нисбатан   Камол   Хўжандийнинг   улуши   кўпроқ   бўлиб,   бу
анъанани   Жомий   ва   унинг   замондошлари   Ҳилолий,   Аҳлий   Шерозий   ва
бошқалар давом эттирган” (151, 73). Камол Хўжандий форс-тожик шеърияти
буюклари   –   Рўдакий,   Фирдавсий,   Умар   Хайём,   Заҳир   Форёбий,   Анварий,
Хоқоний, Низомий Ганжавий, Аттор, Саъдий Шерозий, Жалолиддин Румий,
Амир   Хусрав   Деҳлавий,   Ҳасан   Деҳлавий   буюк   адабий   мактабида   тарбия
топган   ҳамда   уларнинг   аксариятига   издошлик   қилган.   Бу  фикрни  шоирнинг
ўзи ҳам айтиб ўтган ва тадқиқотчилар томонидан ҳам кўп бора таъкидланган.
Камол   Хўжандий   шеърияти   мақоми,   мавқеи   ҳақида   тазкиранавислар
томонидан   аниқ   маълумотлар   берилган.   Давлатшоҳ   Самарқандий   таъкидига
кўра: “рўзғорнинг буюги ва аброрнинг муқбили бўлган ҳамда хавос ва авом
маржаи   ва   айём   буюклари   сархайлидир.   Унинг   шариф   табъи   шоирлик
тарзига   мубодарат   қилгани   учун   унинг   шариф   зикри   шоирлар   ҳалқасига
ёзилади,   илло   Шайхнинг   валоят   ва   иршод   даражалари   бордир”   (103,   305).
Камол Хўжандийнинг сўз лутфи ва баён нозиклиги унинг ирфоний шахсияти
ва валоятининг юқори мақоми билан бирга келишига тадқиқотчилар муносиб
баҳо   беришган.   Шеъриятига   хос   унсурлар   таҳлил   этилиб,   бадиий   маҳорати
ўрганилган.   Шоир   шеъриятига   хос   анъаналар   унинг   издошлари   томонидан
давом эттирилиб, бу анъана “Камол тарзи”, деб эсланган бўлса ҳам, аксарият
тадқиқотчиларнинг назаридан четда қолган бир қанча масалалар бор.  Бу ерда
29 турли   даврлар   шоирларини   Камолнинг   бир   ғазалига   –   « Ин   ч   ма лис,   чӣ ҷ ӣ
биҳишт, ин ч  мақом аст ин  о	
ӣ ҷ » пайровлик    қилишларини мисол келтириш
кифоя   қилади.   Бу   ғазалга   20   дан   ортиқ   назира   ва   татаббуъ   ёзилган   бўлиб,
вазн ва қофияси шу тартибда сақланган. Масалага тадқиқотчи С.Ализода ҳам
қуйидагича   ишора   қилади:   “Шоирлардан   Хожа   Исматуллоҳ,   Мавлоно
Котибий,   Мавлоно   Абдурраҳмон   Жомий,   Ёдгорбек   Сайфирот,   Девона
Нишопурий,   Мавлоно   Риёзий   Самарқандий,   Мавлоно   Биноий,   Мавлоно
Доий,   Абу   Тоҳир   Самарқандий,   Мавлоно   Табрезий   жавоб   ёзиб   назира
боғлаганлар”  (132, 44). 
Камолнинг   сабки   (услуби)   ғазалнинг   махсус   услуби   сифатида   кейинги
асрларда   ривожланган   бўлиб,   бу   йўналиш   ундан   кейинги   иккинчи   аср
шоирларининг   ғазалчилик   йўналишида   кузатилади.   Аълохон   Афсаҳзод
Жомийнинг   олдинги   ғазалнавис   шоирлардан,   хусусан,   Камол   Хўжандийдан
таъсирлагани ҳақида қимматли фикрлар айтиб, Хожа Камолнинг ғазалчилик
мактаби кўпроқ Рустам Хурёний, Котибий, Барандақ, Исмат, Бисотий, Камол
Ғафс   (ваф.1444),   Хаёлий,   Бобо   Савдоий,   Бадр   Ширвоний,   шоира   Меҳрий,
Ашраф каби шоирлар ижодига таъсир кўрсатган, дея таъкидлайди (59, 42-43).
Камол Хўжандий ғазалиётининг структуравий жиҳатлари, ғазалда қофия
ва   радиф   яратиш,   ҳусни   матлаъ,   мақтаъ,   тахаллус,   ғазаллардаги   байтлар
миқдори каби хосликларини махсус таҳлил қилиш мумкин. 
1.   Янги   ва   г ўзал   қофия   ҳамда   радифлар .   Тожик   шеъриятида   қофия
вожиб унсурлардан саналади. Уни Шамс Қайс Розий: “қофиясиз сўзни шеър
ҳисобламайдилар, вазнли  бўлса  ҳам”  (37,  147)   -  деб  баҳолайди.  Дарҳақиқат,
қофия   шеърда   унинг   шаклини   белгилаб,   ўзига   хос   тизим   билан   нафақат
байтларнинг   охирги   ҳамоҳанглигини   вужудга   келтиради,   балки   уларнинг
мусиқийлигини оширади, маъно яратиш ҳамда шеърнинг руҳоний ва ғаройиб
таъсирини   қўзғатувчи   муҳим   омил   ҳисобланади.   Хожа   Камол   Хўжандий
қофияли   сўзларни   қўллашда   жуда   нозик   дидли   сўз   санъати   устаси
ҳисобланади.   У   мусиқийлик   даражаси   баланд,   байт   маъносини   тугал,
30 умуман, ғазални мукаммал қиладиган сўзларни қўллайди. Шоирнинг деярли
барча ғазалларида ушбу хусусиятни кузатишимиз мумкин:
Илму тақво сар ба сар даъвист, маъно дигар аст,
Марди маън  дигару майдони даъво дигар аст (120, 282).ӣ
Мазмуни:   Илм   билан   тақво   тўлиқ   даъводир,   маъно   эса   бошқа,   Маъно
одами бошқа бўлади, даъво майдони ундан фарқлидир.
Ушбу   ғазалнинг   қофиялари:   «маъно»,   «даъво»,   «уқбо»,   «Мўсо»,
«та алло»,   «аъло»,   «тақво»,   «аъмо»   ва   «Лайло»   охиригача   сўзнинг	
ҷ
мусиқийлиги   ва   маъносини   сақлайдилар.   Яна   бир   фикрни   айтиш   лозимки,
Хожа Камол қофия бўлувчи оддий сўзлар қаторига Қуръоний оятлардан ҳам
фойдаланиб, қофия ясашга интилади:
Бигў, ки ган и сухан аз к  ёфт  ту, Камол?	
ҷ ӣ ӣ
Ба юмни ҳиммати фармони кунфакон  ёфт (120, 293). 	
ӣ
Мазмуни:   Камол,   сен   сўз   хазинасини   кимдан   олганингни   айт.   “Кун
фаякун” фармони ҳиммати баракасидан топди.
Бу ерда “кунфаконий” Бақара сурасининг 117-оятидан: “Кун фаякун”дан
иқтибос   олинган.   «Ломакон »,   «ин аҳон »,   «посбон »,   «саргарон »,	
ӣ ҷ ӣ ӣ ӣ
« авон »,   «зиндагон »   сўзлари   эса   бу   ғазалнинг   бошқа   қофияларидир.	
ҷ ӣ ӣ
Қофиянинг айбларидан саналадиган такрор қофиялар Камол ғазалиётида кам
учрайди,   лекин   шоир   ғазалларида   кузатиладиган   такрор   қофиялар   аслида
ўрни   билан   қўлланган   бўлиб,   маънони   баён   этишга   халақит   бермаган.
Масалан:
Ёр агар чорагари ошиқи бечора шавад,
Кай аз ин дар сари худ гираду овора шавад? (120, 651)
Мазмуни:   Ёр агар бечора ошиқнинг  мададкори бўладиган бўлса,  Бу кун
қачон келади ?
Ушбу   ғазалда   «бечора»   «овора»,   « игархора»,   «ситамкора»,   «наззора»,	
ҷ
«ҳамвора», «пора» сўзлари билан қофиядош бўлиб, мақтаъ байтида биринчи
байтнинг қофияси такрорланган: 
Гуфта : Ёр шавам бо дили бечора Камол,	
ӣ
31 Гар бад-ин шарт рав , ёри ту бечора шавад (120, 651). ӣ
Мазмуни :   Бечора Камол кўнглининг ёри бўлай деб айтган экансан, Агар
бу шарт билан кетсанг, ёринг бечора бўлади.  
Ушбу   ҳодиса   форс-тожик   классик   адабиётида   шеърнинг
заифликларидан   саналса   ҳам,   лекин   Камол   шеъриятида   жуда   кам   миқдорда
учрайди. Шеърият бу даврда бир оз маънавий бўҳронга учрагани сабабли бу
ҳодиса   Самарқанд   ва   Бухоро   адабий   муҳити   шоирлари   шеърларида   кўпроқ
кузатилади.   Масалан,   Исмат   Бухорий   «Рўзи   айш   асту   тарабхона   муаттар
чу   биҳишт»   ғазалида   «биҳишт»   қофиясини   икки   марта   (6,   210),   «Умре,   ки
дар  мушоҳидаи   рўи  ў   гузашт»   ғазалида   «ў»   қофиясини   икки  марта   (6,  213),
Хаёлий   Бухорийнинг   «Зулфи   туро,   ки   шоми   парешонии   ман   аст »   ғазалида
«ман»   қофиясини   икки   марта   (8,   88)   такрор   қўллаган.   Бундай   мисолларни
номи   зикр   этилган   шоирлар   ҳамда   Бисотий   ва   Риёзий   ижодидан   кўпроқ
келтириш   мумкин,   махсусан,   булардан   кейинги   шоирлар   –   Саққо,
Мушфиқий,   Мутрибий   ва   бошқалар   ижодида   шундай   қофия   нуқсонлари
кузатилади. Зеро, ғазал ва умуман, шеърият зоҳирпарастликка майл кўрсатар
эди.   Бу   давр   шоирлари   олдинги   шоирлардан   кўра,   кўпроқ   байтлар
мустақиллигига   эътибор   қаратишди.   Натижада   Жомийдан   олдинги   мавжуд
ирфоний-фалсафий ёки ошиқона ва ижтимоий ғазаллар яхлитлиги аста-секин
йўқолди.   Ғазал   байтлар   мустақиллиги   деган   хусусиятга   юзма-юз   келгандан
кейин   қофия   такрори   хусусияти   кўпайди.   Ҳолбуки,   ушбу   ҳодиса   шеърий
заифликлардан саналади.  Камол Хўжандий  зуқофиятайн ғазаллар  ҳам  ёзган.
Адабиётшунос Аълохон Афсаҳзод ўз рисоласида « Ошиқонат ба саҳарҳо, ки
дуо мег янд, Ба дуо б и ту аз  боди сабо ме янд	
ӯ ӯ ҷӯ » (69, 142) матлаъси билан
бошланган   зуқофиятайн   ғазал   ҳақида   маълумот   берган.   А.Сатторзода   эса   ўз
мақоласида  Шайх Камолнинг « Ҳаргизам р з  надод, он турфаи Бағдод дод,	
ӯ ӣ
Хирмани   уммедро   з-он   додаам   бар   бод   бод »   (54,   13)   матлаъси   билан
бошланган   зуқофиятайн   ғазалини   келтиради.   Бу   икки   ғазалдан   ташқари
Шайх   Камол   девонида   бошқа   икки   қофияли   ғазал   топилмади.   Кейинги
шоирларнинг   кўпи   шеърнинг   бундай   зоҳирий   унсурлари   билан   ўз
32 ҳунарларини синаб кўрганлар.  Айтиш лозимки, XVI   асрда  ғазал услубидаги
бадиий   мукаммаллик   ривожланиб,   айнан   шу   масала   шеъриятнинг   янги
сабки(услуб)га таъсир кўрсатган. Камолдан кейин адабиёт майдонига келган
шоирлар   шеърнинг   лафзий   жиҳатларига   кўпроқ   эътибор   қаратишган.
Масалан,   Салмон   Соважий   Камол   ва   Ҳофиз   даврининг   структурализмига
мойил   шоирларидан   бўлиб,   шеърнинг   ташқи   унсурларини   қўллашда   моҳир
бўлган. Камол Хўжандийнинг машҳур икки ғазалида сўфиёна мотивлар касб
этиб,   сўфий   шоирларнинг   йўналишига   айланган   ирфоний-адабий   меъёрдан
четга   чиқилмаган.   Яъни,   суратпарастлик   мақомида   бўлмаган.   Ҳолбуки,
кейинги   асрлар   шоирларининг   зуқофиятайн   ғазалларига   диққат   билан
қаралса, бу меъёрга бир оз халақит бериб, фақат лафз билан шуғулланадиган
шоир даражасига етган. Масалан, Саққо Бухорийнинг бу йўналишда чиройли
ғазали бор:
Эй дил, гузар зи дори фано, дар мамар мамир,
Мулки бақо талаб, ки нашуд з-он гузар гузир!
Ҳар сў ба боли худ мапар, эй шоҳболи қудс,
Гар дар ҳавои ишқ бипарр , бипар ба пир!ӣ
Ҳар дам ба ханда медиҳад он ғунчаи даҳан
Сўи адам башоратам аз гулбашар башир.
Бо ҳар к  кард як назар он маҳ зи айни лутф,	
ӣ
Дар чашми аҳли дил шуд аз он як назар назир.
Ҳайвонсифат мабош дар олоиши  аҳон,	
ҷ
То кай фурў рав  ту дар ў чун бақар ба қир?!	
ӣ
Афтода оташе ба дилам аз шарори ишқ,
Равшанзамир гаштаам аз он шараршарир.
Саққо, зи худ фано чу шуд , аз хатар ч  бок?	
ӣ ӣ
Андешае ба дил марасон з-он хатар хатир! (7, 243)
Мазмуни:   Эй   кўнгил,   дори   фанодан   ўт,   ўтиш   жойида   ўлма,   Бақо
мулкини талаб қилки, у ердан илож қолмади. Эй қудс лочини, ҳар томонга ўз
қанотинг  билан учма, Ишқ ҳавосида учмоқчи бўлсанг, пир билан уч. Ул оғиз
33 ғунчаси   ҳар   онда   кулгу   билан   йўқлик   томонга   башоратчидан   башорат
беради.   Ул   ой   кимгадир   агар   лутфдан   назар   қилган   бўлса,   Дил   аҳли   кўзига
бир назардан масал бўлди. Жаҳон олудалигида ҳайвон каби бўлма, Қачонгача
сигир каби қир ичига кирасан? Ишқ ўтидан кўнглимга бир чўғ тушган, Ўша
ўт   чўғидан   кўнглим   ёруғ   бўлди.   Саққо,   ўзингдан   фано   бўлган   экансан,
хатардан нега қўрқасан? Ўша улкан хатардан кўнгилга бирор ўй солма. 
Барча   суварий   ва   лафзий   унсурлардан   озиқланган   бу   ғазалда   бир   неча
ҳолат   борки,   шоир   унда   баён   мукаммаллигига   эътибор   бермаган,   шунинг
учун ғазалнинг биринчи ва учинчи байтлари ифодаси унча тушунарли эмас.
Бизнингча,   бундай   шеър   зоҳирига   боғлиқ   унсурларни   қўллаш   усули   ғариб
қофияларга   майл   кўрсатган   Камол   ва   унинг   Котибий   ва   Жомий   каби
маслакдош   шоирларининг   тамойили   асосида   вужудга   келиб,   олдинги   аср
шоирларининг   шеъриятидан   кўпроқ   фойдаланган.   Айнан   шундай   қўллаш
усуллари натижасида бу каби ғазаллар яратилган. 
  XVI   аср   шоирларининг   шеърларида   қофия   ясаш   масаласида   шева
унсурларини   қўллаш   тамойили   ҳам   вужудга   келади.   Масалан,   Мутрибий
Самарқандий   ўз   тазкирасида     Номий     Ироқий   деган   шоир   номидан   ушбу
ғазал зикр этилади:
Эй ман асираки дилаки бевафоякат
В-эй  онакам фидояки  авру  афоякат.ҷ ҷ ҷ
Ту шўхакиву шангак , дашномакат хуш аст,	
ӣ
Дашномаки ту  ўяму гўям дуоякат.	
ҷ
Оё бувад, ки пешаки ман хобакат барад,
Тангак диҳам ба паҳлуяки хеш  оякат.	
ҷ
Гаҳ бўсаке диҳам кафаки пояки туро,
Гоҳе ниҳам ду дидаи равшан ба поякат.
Бас ғамзаҳот Номакии хастаро бикушт,
Ном  шудаст куштаи ин ғамзаҳоякат (44, 148).	
ӣ
Мазмуни:   Бевафо   кўнглингга   мен   асир   бўлай,   жавру   жафоларингга
менинг   жоним   фидо.   Шўх   ва   дилрабосан,   сўкишинг   ёқимли,   Сенинг
34 сўкишингни   қидириб,   ҳаққингга   дуо   қилай.   Менинг   ёнимда   ухлай   оласанми?
Ўз ёнимдан сенга тор жой берай. Гоҳида оёғингни ўпай, гоҳида икки кўзимни
оёғингга   қўяй.   Бунча   таннозликларинг   чарчаган   Номакийни   ўлдирди,   ушбу
таннозликларинг ўлдирилгани машҳур бўлди. 
Мутрибий   ўзи   қуйидагича   ёзади:   «Ва   айтишадики,   ҳазрат   Мавлоно
Жалолуддин Румий бу тилда бундай шеър айтган:
Дар  аҳон, эй ёракон, албатта бояд ёраке,ҷ
Нозукак, хубак, латифак, дилбарак, айёраке…» (44, 149).
Мазмуни:   Эй   ёрлар,   жаҳонда   албатта,   бир   ёр   керакки,   нозик,   яхши,
латиф, дилбар, айёр бўлсин...
У   Мавлоно   ғазалини   ҳам   тўлиқ   келтиради.   Бу   йўналиш   ушбу   давр
ғазалида   турли   шоирлар   томонидан   давом   эттирилди.   Масалан,   Баҳром
Саққо   Бухорий   девонида   бир   ғазал   учрайдики,   қофияланишига   кўра,   ушбу
ғазалларга ўхшаш:
Он хо а ч  менозад бо аспаку бо зинак,
ҷ ӣ
Бо зинатаку зебак, бо расмаку оинак?!
Аз хўяки тунди худ сад чин зада бар абрў,
Пурнозаку амморак, бадқаҳраку хашминак.
Баста камари заррин пурлаълаку ёқутак,
Сангинаку тангинак, пуркибраку худбинак… (7, 282).
Мазмуни:   Ул   хожа   от   ва   эгар   билан,   зийнат   ва   безаклар   билан,   расм-
ойин   билан   нима   учун   ғурурланади?   Ўзининг   дағал   феълидан   қовоқларида
юзлаб   ажин   кўринади,   нози   кўп,   султон,   жаҳлли   ва   ғазаблидир.Заррин
белбоғи лаъл ва ёқутдан тўла, тошдай қаттиқ, кўнгли тор, кибри баланд ва
худбин...
Яъни,   буюк   Мавлононинг   сўфиёна   ғазаллари   оҳангида   вужудга   келган
мазкур анъана  сабаб  бўлганки, ушбу даврлар  шоирлари уни қўллайдилар ва
бу қолипда ўз ғазалларига юксак бадиият бағишлайдилар. Шоир шеъриятида
Мавлоно   ғазалларининг   яна   бир   хусусияти   кўринади.   Бу   ғазаллардаги
анъанавий   қофияларни   назардан   четда   қолдириш   ҳолатидир.   Масалан,   «Бе
35 ҳамагон басар шавад, бе ту басар намешавад» ғазалида Мавлоно Жалолуддин
Балхий   бошқа   юзлаб   ғазаллари   каби   ғазалнинг   анъанавий   қофияларидан
ташқари   чиқиб,   ярим   мисраларнинг   саж   бўлган   қисмларини   ғазал   қофияси
деб   билади.   Натижада   радиф   ғазалда   айнан   такрорланади,   лекин   ҳар   бир
байтда қофия мустақил бўлади. Саққодан бир мисол:
Ман агарчи пўстпўшам, ҳала лубби лубби луббам,
Ба тариқи аҳли ҳушам, ҳала лубби лубби луббам.
Зи ғамаш фасонаам ман, ҳала лубби лубби луббам,
Ҳама коҳу донаам ман, ҳала лубби лубби луббам.
Ба Худо, ҳамеша нағзам, агар аз ту худ билағзам,
Ҳама пўст банду мағзам, ҳала лубби лубби луббам.
Ман агарчи бенишонам, вале шуҳраи  аҳонам,ҷ
Дури баҳри бекаронам, ҳала лубби лубби луббам.
Ба тарона кофиям ман, зи ҳариф, лофиям ман,
Майи ноби софиям ман, ҳала лубби лубби луббам.
Бигузар зи чуну чандам, ки чу найшакар ба бандам.
Шакару наботу қандам, ҳала лубби лубби луббам.
Ба диёри қудс чун мо ба ту будаем як о,
ҷ
Ту хабар бидеҳ ба Саққо, ҳала лубби лубби луббам (7, 296).
Мазмуни:   Мен   агар   тери   кийсам   ҳам,   огоҳ   бўл,   мағзнинг   энг   асосий
қисмиман,   Ҳушманд   аҳли   тариқида   бўлсам,   огоҳ   бўл,   мағзнинг   энг   асосий
қисмиман.   Унинг   қайғусидан   афсона   бўлдим,   огоҳ   бўл,   мағзнинг   энг   асосий
қисмиман,   Сомон   ва   донаман,   огоҳ   бўл,   мағзнинг   энг   асосий   қисмиман,
Аллоҳга   қасам,   доимо   яхшиман,   агар   сендан   ўзим   сирғалиб   кетсам,   Менинг
банду мағзим теридан иборат, огоҳ бўл, мағзнинг энг асосий қисмиман. Мен
нишонсиз   бўлсам   ҳам,   жаҳонда   машҳурман,   Катта   денгизнинг   гавҳариман,
Тарона билан кифояланаман, ҳарифдан лоф айтаман, Мен соф майман, огоҳ
бўл,   мағзнинг   энг   асосий   қисмиман.   Нимагаву   нечини   қолдир,   қамиш   каби
бандга   тушганман,   Шакар,   набот,   қандим,   огоҳ   бўл,   мағзнинг   энг   асосий
36 қисмиман.   Биз   қудс   ўлкасида   сен   билан   бирга   эдик,   Сен   Саққога   хабар   бер,
огоҳ бўл, мағзнинг энг асосий қисмиман.
Айтиш   лозимки,   Хожа   Камол   ғазалиётида   радиф   алоҳида   ўрин   тутиб,
сўзнинг   хушоҳанглиги,   латофати   ҳамда   баённинг   чиройли   услуби   учун
хизмат   қилган.   Эронлик   олим   Сирус   Шамисо   шоир   ғазалиётидаги   радиф   ва
қофия   ҳақида   шундай   деган:   “Унинг   айрим   ғазаллари   қийин   қофия   ва
радифларга   эга”   (120,   131).   Камол   ғазалиётидаги   радифларнинг   муҳим
хусусиятларига   Аълохон   Афсаҳзоднинг   рисоласида   (69,   194-195,196),
Асадуллоҳ   Наврўзий   (151,   45-49),   Шоира   Пулодова   (156,   299-304),
Абдунабий   Сатторзода(165,   5-15)нинг   алоҳида   мақолаларида   унинг
структураси,   турли   маъноларда   ишлатилиши,   бадиий   санъатлар   билан
радифнинг   алоқаси   ва   шу   каби   масалалар   таҳлил   қилинган.   Шоира
Пулодованинг   2011   йилда   Абдужаббор   Суруш   (55)   томонидан   тайёрланган
шоир   девонининг   нусхаси   асосида   ёзилган   мақоласида   кўрсатилишича,
Камол Хўжандийнинг 1061 ғазалидан 725 таси мураддафдир. Лекин бизнинг
ишимиз   Камолнинг   2015   йилда   тайёрланган   девони   нусхаси   (54)   асосида
амалга   оширилгани   учун   1076   ғазалдан   658   таси   мураддафдир.   Бу   миқдор
жиҳатидан камроқ бўлса ҳам, нисбатан саҳиҳ ҳисобланади. Ишора қилинган
таҳлилларда Хожа Камол радифларининг структура жиҳатлари (сўз миқдори
жиҳатидан   назарда   тутилган)   аниқ   кўрсатилмаган   ва   биз   уни   ушбу   бўлим
муҳокамасига жойлаштирдик: 
№ Сўзлар миқдори Ғазал миқдори
1.   Бир сўзли 509
2.   Икки сўзли 113
3. Уч сўзли 31
4. Тўрт сўзли 5
Жами : 658
Шундай   қилиб,   Камол   ғазалиётида   миқдоран   кўп   бўлган   содда
радифлар   махсус   ўринни   эгаллаб,   уларнинг   кўпчилиги   мустақил   сўз
туркумларига,   жумладан,   от:   «ғариб»,   «густох»,   «ҳаз»,   «гиреҳ»;   сифат:
«сафед»,   «дигар»,   «пайваста»;   олмош:   «ман»,   «ту»   «инҳо»,   «маро»   ва   феъл:
37 «бурд»,   «ёбанд»,   «медиҳад»,   «намеравад»,   «расид»,   «занад»,   «бибарад»,
«дорад»,   «мекунад»,   «фиристед»,   «наёяд»,   «кашид»,   «гирад»,   «мебахшад»,
«металабад»,  «мехонанд», «мегузарад»,  «бикшоям», «ом хт»га қўлланилган.ӯ
Улар   орасида   феълли   радифлар   катта   ўринни   эгаллаган.   Бунинг   баробарида
шундай ғазаллар ҳам борки, номустақил сўз туркумлари билан мураддафдир.
Улардан бири “ҳам” радифи ҳисобланиб, бу радифда шоирнинг икки ғазали
мавжуд   (54,   830-831).   Шунингдек,   шоир   мураккаб   ва   чиройли   радифларни
яратишда   маҳорат   билан   иш   тутади.   Бундай   усул   Камол   ғазалиётида   сўз
жозибасини оширишга асос бўлган: 
Р ят гули сероб наг ем, ч  г ем?	
ӯ ӯ ӣ ӯ
Он лаб шакари ноб наг ем, ч  г ем? (54, 849)	
ӯ ӣ ӯ
Мазмуни:   Юзинг   сероб   гул   демасак,   нима   деяйлик?   Лабинг   соф   шакар
демасак, нима деяйлик?
*   *    * 
Гуфтам: -   Шакар аст он, на даҳон. Гуфт: -   Туро ч ?	
ӣ
Гуфтам: -   Ч  намакҳост дар он? Гуфт: -	
ӣ   Туро ч ? (54, 1071).	ӣ
Мазмуни:   Дедимки: Ул шакардир, оғиз эмас. Деди: Сенга нима? Дедим:
Унда қандай тузлар мавжуд? Деди: Сенга нима?
  *  *   * 
Ёри ман ёри дигар металабад, донистам,
Ошиқи зори дигар металабад, донистам (54, 923).
Мазмуни :   Менинг   ёрим   бошқа   ёр   истайди,   билдим,   бошқа   зор   ошиқ
истайди, билдим.
 *   *   * 
Туро раҳме ба он чашмон агар бошад, а аб бошад.	
ҷ
Мусалмон  ба Туркистон агар бошад, а аб бошад (54, 451).	
ӣ ҷ
Мазмуни:   Ул   кўзларга   раҳм   айласанг,   ажиб   бўлар,   Мусулмонлик
Туркистонда агар бўлса, ажиб бўлар .
Ушбу   масалада   ҳам   Камол   таъсири   кейинги   шоирларда   яққол
кўринади.   Яъни,   шоир   шеъриятининг   муҳим   хусусиятларидан   бири
38 анъанавий   бўлмаган   радифларга   эътибор   қаратиш   унинг   издошлари
шеъриятида   ҳам   кўзга   кўринади.   Масалан,   илк   марта   Камол   ғазалида
қўлланилган “дўст медорам туро” деган машҳур радиф Бисотий Самарқандий
шеърларида ҳам кузатилади:
Бар сари кўи ту нолон роз мегўям  авоб,ҷ
Оре, эй сарви хиромон, дўст медорам туро.
Гар ба даст ор , Бисот , зулфи мушкинаш бигўй,	
ӣ ӣ
Дил зи ман бурдиву чун  он дўст медорам туро (42, баргаи 6).	
ҷ
Мазмуни:   Сенинг  кўйингда нолиб  розга жавоб  бераман,  ҳа, эй хиромон
сарв,   сени   яхши   кўраман.   Бисотий,   агар   мушкли   зулфига   қўлинг   тегса,
айтки, кўнглимни олиб кетдинг, жон каби сени яхши кўраман. 
Аммо   улар   олдинги   шоирлар   анъаналарини   давом   эттириш   баробарида
ўзлари   ҳам   янгиликларга   қўл   урдилар.   Масалан,   қўллаш   қийин   радифлар
асосида   радифлар   яратишди.   Жумладан,   Риёзий   Самарқандий   бир   ғазал
ёзади:
Шаб, ки сар бар остони дилситони худ ниҳам,
Аз  игар пур колае он  о нишони худ ниҳам.	
ҷ ҷ
Дўстон, то чанд нолам, хотами он лаб ку ост?!	
ҷ
З-он ки мехоҳам, ки муҳре бар даҳони худ ниҳам.
Нолаи удам ч  кор ояд, равам дар гўшае	
ӣ
Чанд гоҳе гўш бар оҳу фиғони худ ниҳам.
Ман дар ин савдо, ки хоҳад по дар ин манзил ниҳод,
Ҳар шабе то рўз сар бар остони худ ниҳам.
Бар тани фарсуда бори сар гарон  мекунад,	
ӣ
Бар сари роҳаш равам, бори гарони худ ниҳам.
Эй Риёз , новаки ў гар бад-ин хок  расад,	
ӣ ӣ
Мазмуни:   Тунда   дилбаримнинг   остонасига   бош   қўйганимда,   ўша   ерда
ўзимдан   белги   сифатида   жигардан   тўла   матони   қолдираман.   Дўстлар,
қачонгача   нолийман,   ўша   лабнинг   муҳри   қаерда?   Чунки   ўз   оғзимга   муҳр
қўйишни истайман.  Удимнинг  ноласидан фойда йўқ, бир чеккага бориб, бир
39 муддат   ўз   ноламга   қулоқ   тутаман.   Шу   савдода   юрибманки,   бу   манзилга
келади, тунлари тонггача ўз бўсағамга бош қўяман. Абгор жисмга бошнинг
юки   оғирлик   қилади,   унинг   йўлига   бориб,   ўз   оғир   юкимни   ўша   ерга   қўяй.   Эй
Риёзий, унинг ўқи бу фақирга етса, уни мағиз каби ўз суягим ичига қўяман .
2. Ҳусни матлаъ, мақтаъ ва тахаллус.  Адабиётшунос А.Афсаҳзод бир
ўринда   “ғазал   шакли   ва   зоҳирининг   икки   жиҳати   устувор   бўлишига:   унинг
аксар   етти   байтли   экани   ва   мақтаъда   тахаллуснинг   зикр   этилишида   Камол
Хўжандий Ҳофиз ва бошқа замондошларига нисбатан кўпроқ ҳисса қўшган.
Натижада   бундай   анъана   ғазал   жанри   ривожига   катта   хизмат   қилиб,   форс-
тожик ғазалининг тараққиёти ва такомилида алоҳида роль ўйнаган”  (69, 75) –
деган   эди.   Ҳақиқатан,   Камол   Хўжандий   ғазалларидаги   чиройли   матлаъ   ва
мақтаъ,   ғазалда   кўп   тахаллусни   қўллаш   ва   шу   каби   қатор   устуворликларда
ушбу анъананинг кенг ёйилиши ва ривож топишига таъсир кўрсатган. 
а)   Ҳусни   матлаъ .   Қасида   ёки   ғазал   матлаида   сўзларни   фасоҳатли,
дилкаш   келтириб,   тингловчини   ғазалнинг   давомини   эшитишга   ташвиқ
қилади   ва   унинг   табъи   ва   руҳиясида   эшитишга   рағбат   уйғотади   ҳамда
сўзловчининг сўзига эътиборни кучайтиради (61, 200-201). Хожа Камолнинг
кўп   ғазаллари   чиройли   матлаъ   билан   бошланишини   кузатиш   мумкин,   улар
эса ўқувчини ғазалнинг давомини ўқишга чорлайди. Масалан: 
Ин ч  ма лис, ч  биҳишт, ин ч  мақом аст ин  о?!ӣ ҷ ӣ ӣ ҷ
Умри боқ , рухи соқ , лаби  ом аст ин  о (54, 78).	
ӣ ӣ ҷ ҷ
***
Матла ъ и анвори ҳусн аст он рухи чун офтоб,
Матла ъ е гуфтам бад-ин хуб , к  мегўяд  авоб? (54, 134).	
ӣ ӣ ҷ
*** 
Зулфи ту аз ғолия мушкинтар аст, 
Ашки ман аз лаъли ту рангинтар аст (54, 252).
*** 
Шўхчашме хонумони мо ба яғмо бурду рафт,
Дид ақлу дил бари мо, ҳар ду як о бурду рафт (54, 265).	
ҷ
40 *** 
Эй ибтидои дардат ҳар дардро ниҳоят,
Ишқи туро на охир, шавқи туро на ғоят.
Завқи азоб то кай бегонаро чашон ?ӣ
Аз раҳмати ту моро ҳаст ин қадар шикоят (54, 155).
    Юқоридаги   байтлардан   маълум   бўладики,   шоир   ташбиҳ,   тавсиф,
истиора   санъатлари,   чиройли   таносиб,   юқори   даражадаги   мусиқийликдан
фойдаланган   ҳолда,   ўқувчини   ўзига   жалб   этишга   муваффақ   бўлган.   Камол
Хўжандийнинг   баён   тарзи   бетакрордир.   У   шу   жиҳатлардан   сўз   санъати
усталарининг   устози   эканлиги   эътироф   этилади.   Шоир   девонидаги   ғазаллар
аслида   ҳаммаси   жозибадор   матлаъ   билан   бошланади.   Девонидаги   576   ғазал
худди шундай дилкаш матлаъ билан бошланиб, Хожа Камолнинг нозик баён
шоир   эканини   кўрсатиб   туради.   Унинг   шеъриятидаги   айни   хусусиятлар
кейинги   асрларда   самимийлик   билан   кутиб   олинади.   Кўп   шоирлар
ўзларининг   ҳунарини   чиройли   ғазалларда   синаб   кўрдилар   ва   натижада
жозибали матлаъ билан бошланган ғазаллар пайдо бўлди. Масалан, Бисотий
айтади: 
Аз ч  рў, эй маҳ, тулўи офтобат дар шаб аст?!	
ӣ
Сабзаи хаттат чаро аз оби ҳайвон бар лаб аст?! ( 42, баргаи 10).
Мазмуни:   Эй   ой,   нега   қуёшинг   чиқиши   тунда   воқе   бўлади?   Нега
тириклик суви хаттинг сабзасидан лабингда ўтлайди? 
Исмат   Бухорий   ҳам   чиройли   матлаъларни   келтиришда   тенги   йўқ.
Масалан:  
Оташи ҳи рон ҳаёти  они афгори ман аст,	
ҷ ҷ
Гиряи гарм обрўи чашми бедори ман аст (6, 202). 
Мазмуни:   Айрилиқ   ўти   абгор   жонимнинг   ҳаётидир,   Илиқ   ёш   уйғоқ
кўзимнинг обрўсидир.
б)   Ҳусни   мақтаъ .   Қасида   ёки   ғазал   охирида   фасоҳатли   бир   байт
келтириб,   сўзни   шундай   бирикмалар   билан   хатм   қилишади,   токи   тингловчи
ва   ўқувчи   руҳига   яхши   таъсир   ўтказсин   (61,   201).   Ишонч   билан   айтиш
41 мумкинки,   Камолнинг   барча   ғазаллари   бу   хусусият   кўзга   ташланиб   туради.
Масалан:
Камол аз подшаҳ дорад фароғат,
Ба вақти хеш ў ҳам подшоҳ аст (54, 266).
Мазмуни:   Камол   подшоҳдан   фориғдир,   ўз   вақтида   у   ҳам   подшоҳ
саналади. 
Турфа мурғест дили хонабарандози Камол,
Ки мудомаш сари кўи ту нишеман бошад (54, 474).
Мазмуни:  Камолнинг уйдан фориғ кўнгли ажиб қушдирки, кўйинг доимо
унинг қўнадиган жойи бўлади. 
Дар ашъор аз ду чашми тар чу гуфтам саргузаште  ду,
Зи ҳар баҳре равон шуд хун ба  адвалҳои девонам (54, 809).ҷ
Мазмуни:   Шеърда ёшга тўла икки кўздан икки қиссани айтишим билан
девоним ариқларига ҳар бир денгиздан қон оқарди . 
Бундай   усул   бошқа   кўп   шоирлар   шеърларида   учрайди,   биз   эса   баҳсни
узайтирмаслик   учун   фақат   Бисотий   Самарқандийнинг   бир   байтига   ишора
қиламиз. Шоир мақтаъда ўз шеърини Камол Хўжандий шеърига баробар деб
билган:
Ашъори Бисотист, ки серобу латиф аст,
Чун меваи ширин, ки биёр  зи Ху андаш (42, баргаи 28).	
ӣ ҷ
Мазмуни:  Хўжанддан келтирилган ширин мева каби Бисотий шеърлари
сероб ва латифдир. 
в)   Ҳусни   тахаллус .   «Таржумон   ул-балоға»   китоби   муаллифи
Муҳаммад   Родуёний   бу   борада   шундай   ёзган   эди:   “Ва   бу   балоғат
жумласидандир   ва   тахаллус   яхшироқ   бўлган   санъат   ҳамда   шундай   б ўлиши
керакки,  шоир  такаллуф   қилиб,   яхшироқ  ва  кучлироқ  байт   айтсин "  (36,  57).
Хожа   Камол   ўз   ғазалиётида   ушбу   санъатдан   кўп   фойдаланган.   Унинг
ғазалиётида   ҳусни   тахаллус   билан   мақтаъ   байтида   1038   ғазал,   мақтаъдан
олдин 23 ғазал, мақтаъдан икки байт олдин 2 ғазал, мақтаъдан уч байт олдин
1   ғазал   ва   жами   шоирнинг   12   ғазалини   тахаллуссиз   келганини   кузатдик.   Бу
42 анъана   шоир   давридан   кейин   ҳам   давом   этган.   Масалан,   Исмат   Бухорий
девонининг   470   ғазали   ҳаммаси   ҳусни   тахаллусга   эга.   Ёки   Хаёлий
Бухорийнинг 357 ғазалидан фақат учтасида ҳусни тахаллус учрамайди.
4.   Камол   Хўжандий   ғазаллари   байтлар   миқдори   жиҳатидан:   Ўрта
аср   сўз   усталари,   жумладан,   Ҳусайн   Воиз   Кошифий   ғазал   ҳажмининг   энг
кичиги беш байт ва унинг энг каттаси ўн беш байт бўлади, деб таъкидлайди
(19,   4а).   Қабулмуҳаммад   ҳам   ғазал   ҳажмини   11-12   байт   деб   билади.   Бунинг
баробарида   у   гоҳида   21   байтгача   етишини   раво   кўрса-да,   аммо
таъкидлайдики,   ғазал   ҳажми   асосан,   19   байтгачадир   (21,   45-46).   Аттор
ғазалларининг   ҳажми   учдан   йигирма   тўрт   байтгача   бўлади,   унинг   аксар
ғазаллари   миқдори   еттидан   ўн   беш   байтгача   бўлади   (70,   205).   Ироқийнинг
буюк   ғазалнавис   замондошлари,   албатта,   Саъдий   ҳисобланади   ва   унинг
ғазаллари   87%   етти   байтдан   ўн   беш   байтгачадир   (Ўша   манба).   Ироқий
ғазаллари   жами   317   та.   Б.Мақсудов   кўрсатишича,   уларнинг   аксарияти   (251
та) олтидан ўн икки байтгача, бу эса 80% ни ташкил этади. Улар орасида етти
байтли   ғазаллар   нисбатан   кўпроқ   (71   адад;   22,3%:);   иккинчи   ўринда   тўққиз
байтли ғазаллар туради (52 та; 16,4%). Беш байтли (15 та), ўн беш байтли (6
та),   ўн   олти   байтли   (3   та),   ўн   етти   байтли   (5   та),   ўн   саккиз   байтли   (6   та)
ғазаллар ҳам учрайди. Ироқийнинг энг катта ғазаллари йигирма байтлидир (2
та)   (88,   445).   Ғазалнинг   ягона   ҳажми   масаласи   Камол   ғазалларида   бир   оз
нисбий   тизимга   кирган   бўлса-да,   баҳслидир.   Масалан,   кўп   тадқиқотчилар
шундай   хулосага   келишган.   XIII   асргача   ёзилган   ғазалларда   дунёвий   ва
ирфоний   мундарижа   алоҳида   берилган   бўлса,   XIII   аср   ғазалларида   бундай
эмас.   Бу   давр   ғазалида   дунёвий,   тасаввуфий   мазмунларнинг   бир-бирига
қоришиб   кетиши  кузатилади   (105,  323;  101,  154).  Бош қа  тадқиқотчилар   ҳам
мазкур   фикрни   таъкидлаб   ўтган.   Жумладан:   “Бу   ақида   саҳиҳ,   аммо
бизнингча, у кўпроқ Саъдийнинг ғазалларига тўғри келади. Аммо Ироқий ўз
ижодининг   бошидан   охиригача   ирфоний   ҳолатда   бўлгани   учун   барча
ғазаллари   ирфон   руҳиясида   ёзилган   эди.   Шунинг   учун   унинг   ғазалларида
илоҳий ва заминий ишқ қоришмасини кўрмаймиз” (88, 447). 
43 Аксарияти   етти   байтли   бўлган   шоир   ғазалларининг   миқдори   ҳақида
шоир ўзи такрор ишора қилган:
Пора созанд аҳли маън   омаҳо бар тан, Камол,ӣ ҷ
Гар бихонад ҳафт байти ту ғазалхоне дуруст (54, 321).
Мазмуни:   Камол,   агар   етти   байтингни   бирор   ғазал   ровийси   тўғри
қироат қилса, маъно аҳли ўзлари кийган тўнларини йиртадилар.
Ҳафт байти ту дар ин гуфта, Камол,
Ҳар як аз маънии ҳар «Ҳафтяк» аст (54, 280).
Мазмуни:   Камол,   бу   сўзларда   сени   етти   байтингнинг   ҳар   бири   ҳар
“Ҳафтяк”нинг маъносидандир.
Камол   Хўжандийнинг   ғазал   байтлари   меъёрини   тайинлашга   ҳаракат
қилгани унинг шоирлик мақоми ва ушбу фаннинг устози эканига ишорадир.
Айрим   тадқиқотчилар,   жумладан,   А.Насриддин   бу   рақамни   рамзий   санаб,
таъкидлаган: “Нима учун Камол Хўжандийнинг аксар ғазаллари етти байтдан
иборат? Биз унинг асосий сабабини билмаймиз. Аммо билвосита   гувоҳликка
кўра,   бу   борада   бирор   хулосага   келиш   мумкин.   Биринчидан,   дунёнинг   кўп
динларида   етти   рақами   муқаддас   саналади:   ҳафта   етти   кундан   иборат,
Қуръонда   етти   осмон   зикр   этилган,   мусулмонлар   уни   қабул   қилишган,   етти
сайёра   айланиб   юради,   ишқнинг   етти   шаҳри   машҳур   (Аттор   ишқнинг   етти
шаҳрини   кезиб   ўтди,   Биз   ҳалигача   бир   кўчадан   ўтолмадик,   деб   айтади
Жалолиддин   Румий),   инсон   жисмининг   аъзоларини   ҳам   етти-еттига
бўлишади: икки қўл, икки оёғ, кўкрак, қорин ва бош ёки икки кўз, икки қош,
икки юз, оғиз, бурун ва ҳоказо. Энг муҳими шундаки, Қуръоннинг  биринчи
сураси   –   “Фотиҳа”   ёки   “ал-Ҳамд”   етти   оятдан   иборат   бўлиб,   “сабъи
масоний”,   яъни   такрорланадиган   етти   дугона   номи   билан   (Ҳижр-16,   87-оят)
машҳур ”   (93,   302-303).   Айнан   шу   воқеа,   яъни   шоирнинг   ғазал   учун   унинг
байтлари   меъёрини   тайинлаш   ва   унга   мувофиқ   амал   қилиши   кейинги
ғазалчиликка   кучли   таъсир   кўрсатган.   Ундан   кейин   ғазалнинг   анъанавий
миқдори   Жомий   девонида   ҳам   меъёр   сифатида   риоя   қилинади.   Жомий   ўз
ғазалларини “сабъи масоний” атаб, шундай ёзади:
44 Ҳафтбайтиҳои  ом  чун ба Шероз уфтод, Ҷ ӣ
Хонд Ҳофиз дар мазори Саъдияш: «Сабъан шидод», 
Ёфт дар Кирмон лақаб «рашки Ирам» з-он кас, ки сохт, 
Кохи абёти тахаллус чун Ирам зоту-л-Имод. 
Мазмуни:   Жомийнинг  етти байтли шеърлари Шерозга етганда Ҳофиз
Саъдий мазорида “Сабъан шадод”, деб ўқиди. Кирмонда тахаллус байтлари
биносини   Ирам   зот   ул-Имод   каби   қурган   киши   томонидан   “Ирам   рашки”
лақабини олди.
Маълум   бўладики,   ғазални   етти   байтда   шакллантириш   анъанасини
ривожлантиришда   Камол   Хўжандийнинг   улуши   кўпроқ.   Ушбу   анъанани
Жомий   ва   унинг   замондошлари   Ҳилолий,   Аҳлий   Шерозий   ва   бошқалар
давом   эттирган.   Қуйида   Камолнинг   барча   ғазалларини   байтлар   миқдори
жиҳатидан кўриб чиқамиз: 
№ Байт Ғ азал  миқдори
1. Тўрт байтли 1
2. Беш байтли 34
3. Олти байтли 66
4. Етти байтли 880
5. Саккиз байтли 43
6. Тўққуз байтли 41
7. Ўн байтли 6
8. Ўн бир байтли 2
9. Ўн икки байтли 2
10. Ўн уч байтли 1
Жами : 1076
Жадвалдан   маълум   бўлганидек,   Камол   Хўжандий   ғазалиётида   биринчи
ўринда етти байтли ғазаллар,  иккинчи ўринда олти байтли ғазаллар,  учинчи
ўринда   саккиз   байтли   ғазаллар,   тўртинчи   ўринда   тўққиз   байтли   ғазаллар,
бешинчи   ўринда   беш   байтли   ғазаллар   туради.   Шоир   девонида   етти   байтли
ғазаллар   миқдор   жиҳатидан   биринчи   ўринга   чиқиши   шундан   далолат
берадики,   у   етти   байтли   ғазаллар   айтишга   кўпроқ   рағбат   қилар   экан.
Абдуманнон   Насриддин   бу   борада   шундай   деган:   “Одатда   ғазал   7-11   байт
45 ҳудудида бўлади. 4-5 ва 15-20 байтли ғазаллар ҳам кам эмас ҳамда ҳажми 20
байтдан   кўпроқ   ғазаллар   ҳам   мавжуд.   Камол   Хўжандий   ғазалнинг   қолипи
ягона   бўлишига   ҳаракат   қилган,   шунинг   учун   етти   байтни   танлади.   Унга
қайси   омиллар   таъсир   кўрсатгани   маълум   эмас,   ушбу   рақамнинг   муборак
рақамлардан бўлиши уни етти байтли ғазалиётни тизимлаштиришга ундаган
бўлиши   ҳам   мумкин.   Ҳар   ҳолда,   етти   байтли   ғазалларни   яхши   қабул
қиларди”   (97,  578).  А.Насриддин   фикрларига   таянган   ҳолда,   шуни   қўшимча
қиламизки,   шоирнинг   ирфоний   шахсияти   ва   етти   рақамига   кўп   муҳаббати
борлигига   боғлиқ   Қуръони   каримнинг   етти   оятли   суралари   мазмунлари
билан   алоқадор   фикрларини   ҳам   кузатиб   бориш   манфаатлидир.   Чунки
Қуръоннинг   107-сураси   –   Моъун   ҳам   етти   оятдан   иборат   ва   унда   қазову
қадарга   ишониш,   етимларга   озор   бермаслик,   риёкорликнинг   мазаммат
қилиниши   ва   шу   кабиларга   ишора   қилинган.   Мазкур   мазмундаги   байтлар
шоирнинг кўп ғазалларида ҳам учрайди ва у мазкур сура билан маъно нуқтаи
назаридан мутаносибдир. Масалан:
Гуфтам: -Аз ғам ба висоли ту гурезам, лекин
Пеши шамшери қазо ҳеч сипар натвон кард (54, 444).
Мазмуни:   Дедим:   Қайғудан   висолингга  томон  қочай,  аммо  қазо  қиличи
олдида бирор қалқон ясаб бўлмайди.
Дар дил бигашт моро з-ин сон қазои мубрам,
Оре, қазои мубрам ботил наметавон кард (54, 454).
Мазмуни:   Кўнглимизга   бундай   кечиктириб   бўлмайдиган   қазо   содир
бўлди, Ҳа, шошилинч қазони ботил қилишга илож йўқ. 
*** 
Дури ятим фишонам мани ғариб зи чашм,
Тараҳҳуме накун  ҳеч бар ғарибу ятим (54, 812).ӣ
Мазмуни:  Кўзимдан ғариблигим билан етим гавҳарини сочай, Ҳеч қачон
ғариб ва етимга раҳм қилмайсан.
*** 
46 Зоҳид аз рўи ту то чанд маро тавба диҳад?
Гў дуо кун, ки Худояш зи риё тавба диҳад (54, 523).
Мазмуни:   Зоҳид   юзингдан   қачонгача   бизни   тавба   қилишга   ундайди?
Айт, дуо қилсинки, Аллоҳ унга риёдан тавба берсин.
*** 
Чандон ки боз уст дар аъмоли худ Камол,ҷ
Мақбултар зи тарки риё тоате наёфт (54, 186).
Мазмуни:  Камол ўз аъмолини титкилаб кўришга қанча уринмасин, риё 
таркидан яхшироқ тоат топмади.
Хаёлий   Бухорий,   Абдурраҳмон   Жомий,   Абдурраҳмон   Мушфиқий   каби
шоирлар етти байтли ғазал меъёрини давом эттирганлар. Лекин Хожа Исмат
Бухорий   каби   айрим   шоирлар   ғазаллари   беш   байтликдир.   Масалан,   Хожа
Исмат   девонидаги   470   ғазалдан   325таси   беш   байтли   ғазаллардан   иборат.
Яъни   кейинги   асрлар   шоирлари   нафақат   Камол   шеърларидаги   анъаналарга
риоя   қилдилар,   балки   ўзлари  ҳам   янгилик   киритишга   интилдилар.   Масалан,
Камол   шеъриятида   етти   байт   ҳажмида   белгиланган   ғазал   шакли   назарияси
Исмат ғазалларида беш байтда намоён бўлади. Бисотий ва унинг замондоши
Аҳмад Тусий шеъриятида беш байтли ғазалларни кўп учратамиз.
Шундай қилиб, Хожа Камол ғазалиётининг структуравий унсурлари бир
неча   нуқтаи   назардан   таҳлил   қилинди   ва   натижада   маълум   бўлдики,   шоир
ғазалнинг   барча   санъатлари   ва   шаклий   қонуниятларига   риоя   қилган   ҳолда
чиройли  ва   ўз   услубига   хос   радифларни  яратиш,   турли   мазмунни   ғазалнинг
муайян   қолипига   (етти   байтли)   сиғдириш,   деярли   барча   (99%)   ғазалида
тахаллус   қўллаш   ва   бошқа   қатор   хусусиятларига   кўра   ўз   асрида
ғазалчиликнинг   тараққиёти   ва   такомилида   алоҳида   роль   ўйнади.   Камол
Хўжандий шеърларида қўлланилиб, ундан олдин ҳам ғазалнинг хусусиятлари
сифатида танилган меъёрлар кейинги шоирлар учун ҳам асосий мезон бўлиб
хизмат қилган. Хуллас, “Ништари ишқ” тазкираси муаллифи Ҳусайнқулихон
Азимободий   ҳам   бежиз   Камол   Хўжандий   ғазалчиликни   баланд   чўққига
етказгани ҳақида: “Шайх ғазалчиликни ўз тахаллуси каби камол даражасига
47 етказганки,   салаф   мустаидлари   барчаси   унинг   сўзлари   ёқимли   эканини
эътироф   қилишган.   Ҳақиқатан   ҳам,   сўзи   ниҳоят   даражада   равон,   ширин
ҳамда   жон   бахш   этувчи   ва   намакиндир”   (қаранг.:   93,   79)   –   деган   фикрни
илгари сурмаган эди.
1.3. ХV-ХVI асрларда Мовароуннаҳрнинг ғазалнавис шоирлари
маҳорати
ХV-ХVI   асрларда   Хожа   Исмат   Бухорий,   Хаёлий   Бухорий,   Барандақ
Бухорий,   Рустам   Хуриёний,   Алий   Астрободий,   Толиб   Жожармий,
Амиршоҳий   Сабзаворий,   Соҳиб   Балхий,   Тоҳир   Бухорий,   Амир   Ёдгорбек,
Султон   Бобур,   Шарафуддин   Ризо   Сабзаворий,   Мушфиқий   Бухорий,   Саққо
Бухорий,   Мутрибий   Самарқандий,   Бисотий   Самарқандий,   Риёзий
Самарқандий,   Мавлоно   Қосимий   Бухорий,   Ҳисомий   Қаландар,   Моилий
Бухорий,   Султонмуҳаммад   Нозимий,   Ашкий   Самарқандий,   Муродий
Самарқандий, Зайнуддин Маҳмуд Восифий каби  машҳур ғазалнавис шоирлар
адабиёт   майдонига   келди,   айримлари   соҳибдевон   бўлди   ва   ўз   замонининг
ғазалчилик   йўналиши   ривожига   катта   улуш   қўшдилар.   Тадқиқот   ишининг
кейинги   фаслларида   Хожа   Исмат,   Хаёлий,   Мушфиқий,   Саққо,   Мутрибий,
Бисотий, Риёзий каби даврнинг эътибордан четда қолган, девони ёки шеърий
тўпламлари топилмаган намояндалари хусусида ҳам тўхталиб ўтамиз. Лекин,
биринчидан,   форс-тожик   адабиётининг   ушбу   нуфузли   адабий   муҳитининг
соҳибдевон  шоирлари ҳақида  маълумот бериш  керак ва улардан  бири Амир
Шоҳий   Сабзаворийдир.   Амир   Шоҳий   ўз   замонининг   машҳур   ғазалнавис
шоирларидан   бўлиб,   тадқиқотчилар   ва   тазкиранависларга   кўра   буюк
кшилардан   бўлган.   Масалан,   шоир   ўзини   ўтган   давр   шеърияти
анъаналарининг давомчиси деб билган. Давлатшоҳ шу маънога ишора қилиб
айтади:   “Фозиллар   шу   хулосага   келишганки,   Хусравнинг   қайғуси,   Ҳасан
латофати,   Камол   нозиклиги   ва   Ҳофиз   сўзининг   мусаффолиги   Амир   Шоҳий
сўзида   бирлашган   ва   шу   латофат   унга   кифояланадики,   эъжоз   ва   қисқаликка
ҳаракат қилган...”  (43, 396).
48 Шунинг   учун   Шоҳий   ўз   замонининг   буюк   ғазалнавис   шоири   сифатида
танилган.   Ҳақиқатан,   Шоҳий   ғазалиётида   сўз   таносиби,   лафз   назокати   ва
маъно   балоғати   етарли   даражада   риоя   этилади.   Масалан,   унинг   қуйидаги
ғазалига эътибор қаратайлик:
Маро сарест, ки бар хоки остонаи ўст,
Чу тири ғамза кашад,  ону дил нишонаи ўст.ҷ
Шаби дароз ч  пурс , ки чист ҳолати шамъ,	
ӣ ӣ
Далели сўзи дилаш ранги ошиқонаи ўст.
А аб мадор, ких оби а ал барад ногаҳ,	
ҷ ҷ
Маро, ки шаб ҳамашаб гўш бар фасонаи ўст.
Дар ин саҳифа нахондам хати хато, з-он рў
Ки ҳарчи менавис , нақши корхонаи ўст.	
ӣ
Суруди ма лис агар нест гуфтаи Шоҳ ,	
ҷ ӣ
Ч  гуна дидаи халқе пур аз таронаи ўст?! (40, баргаи 10а).	
ӣ
Мазмуни:   Унинг   бўсағаси   тупроғи   бўлган   бошим   бор,   Ноз   ўқини
тортса,   жону   дилга   тегади.   Шамъ   ҳолати   узун   тунда   нимадир   деб   нега
сўрайсан?   Кўнгли   қайғуси   далили   унинг   ошиқона   рангидир.   Ажал   суви   мени
тўсатдан олиб кетса, ажаб эмаски, тун бўйи унинг эртагини эшитаман. Бу
саҳифада   хато   ёзув   ўқимадим,   чунки   ёзганларинг   ҳаммаси   дунё   нақшидир.
Шоҳий   айтганлари   агар   йиғилиш   қўшиғига   айланмаган   бўлса,   қандай   қилиб
бир халқнинг кўзи унинг тароналаридан лиқ-тўла. 
Мазкур   ғазал   архитектоникаси   ва   бошдан   охиригача   муроотунназирга
риоя   қилиниши   орифона   ва   ошиқона   мазмунда   ёзилган   яхши   ғазаллардан
биридир.   Аммо   қуйидаги   ғазал   баён   услуби   ва   шеърий   санъатлар   ҳамда
адабий-ирфоний атамаларни қўллаш нуқтаи назаридан равонроқ туюлади ва
Камол Хўжандий ғазаллари тилига яқин ижод қилинган:
Боз ин сари бесомон савдои касе дорад,
Боз ин дили ҳар о   ои ҳавасе дорад.	
ҷ ӣ ҷ
Аз кун и ғамаш дигар дар боғ махон дилро,	
ҷ
К-он мурғ, ки ман дидам, хў бо қафасе дорад.
49 Ҳар кас ба муроди дил дорад ба  аҳон чизе,ҷ
Моему дили вайрон, он низ касе дорад.
Шабҳо саги кўяшро раҳме набувад бар ман,
Хушвақт асире, к-ў фарёдрасе дорад.
Аз кўи бутон, Шоҳ , кам  ў раҳи баргаштан,	
ӣ ҷ
К-ин бодия ҳамчун ту овора басе дорад (43, 398).
Мазмуни:   Бу   саргардон   бош   яна   кимнингдир   савдосига   тушди.   Бу
дарбадар   кўнгилда   яна   ҳаваслар   бор.   Қайғуси   четидан   кўнгилни   боғга
таклиф қилма, чунки мен кўрган қуш қафасда яшашни одат қилган. Ҳар ким
ўз   мақсадига   кўра,   дунёда   бир   нарсаси   бор,   Бизда   вайрона   кўнгил   борки,   у
ҳам   кимнидир   моли   бўлган.   Тунлари   унинг   кўчасидаги   итнинг   менга   раҳми
келмайди,   Нажотига   халоскор   келадиган   банди   бахтлидир.   Шоҳий,
нозанинлар кўчасидан қайтишга уринма, Чунки бу далада сен каби оворалар
кўп.
Қайд этиш лозимки, айнан шу тарзда ижод қилиш, яъни, ғазал жанрида
содда   баёнга   майл   қилиш   Мовароуннаҳр   адабий   муҳити   ғазалларининг
асосий   хусусиятларидан   бири   деб   санаш   мумкин.   Бу   йўналиш   Бедил
мактабига   қадар   давом   этган.   Масалан,   Шоҳий   шеърларида   кўрганимиздек,
XV   асрда   ушбу   адабий   муҳит   шоирлари   шеъриятининг   биринчи   даражали
хусусиятларидан   ҳисобланар   экан.   Масалан,   Барандақ   Бухорий   ва
Аминуддин   Назлободининг   қуйидаги   ғазалларига   назар   ташласак,   мазкур
масалага ечим топилади. 
Барандақ Бухорий:
Лаби ширини ту бо тунги шакар мемонад,
Дурри дандони ту бо иқди гуҳар мемонад.
Қанд бо он ҳама даъвии латофат, к-ўрост,
Як ҳадис ар шунавад, пеши ту дармемонад.
Гар ба бустон бихиром , паи исори раҳат,	
ӣ
Гули хандон ба даҳан хурдаи зар мемонад.
Бодро дар шикани зулфи мусалсал магузор,
50 Ки сақим аст, дар он роҳи гузар мемонад.
Ёдгор ар бигузоранд касон дар олам,
Аз Барандақ сухану фазлу ҳунар мемонад (43, 347-348).
Мазмуни:   Ширин   лабинг   шакар   идишига   ўхшайди,   тишинг   инжуси
гавҳар   маржонига   ўхшайди.   Агар   қанд   барча   латофатликка   даъволари
билан   бир   ҳадис   эшитса,   олдингда   ночор   қолади.   Агар   гулистонда   хиром
айласанг,   йўлингга   совға   қилиш   учун   хандон   гул   оғзига   зар   увоқини   қўяди.
Шамолни мусалсал(бир бири билан пайваст) зулфинг печига қолдирма, чунки
ожиздир,   ўша   ўтиш   йўлагида   қолади.   Одамлар   оламда   ёдгорлик   қўяётган
бўлсалар, Барандақдан сўз, фазл ва ҳунар қолади.
Аминуддин Назлободий:
Дида чун оинаи рўи ту дидан гирад,
Аз таҳайюр зи мижа об чакидан гирад.
Дили ман дар сари он зулфи сияҳ музтариб аст,
Мурғ дар дом чу афтод, тапидан гирад.
Боз бигрехт хаёли ту зи чашми бехоб,
Меравад ашк, ки ўро ба давидан гирад.
Ларза бар тан фитад он лаҳза, ки ман оҳ кашам,
Шох ларзад, чу саҳар бод вазидан гирад.
Гар расад шодии васлат ба Амин як нафасе,
исм ч  б-вад, ки варо рўҳ паридан гирад (43, 417).Ҷ ӣ
Мазмуни:   Кўз   юзинг   ойнасини   кўрадиган   бўлса,   Ҳайратдан   киприкдан
сув томаверади. Кўнглим ўша қора зулф бошида қайғудадир, Тузоққа тушган
қуш   қимирлайверади.   Уйқусиз   кўзлардан   хаёлинг   яна   қочди,   Ёш   уни
югураётганда   ушлаб   олиш   учун   боради.   Мен   оҳ   чеккан   дамда   жисм
титрайди,   эраталаб   шамол   эсаётган   бўлса,   шох   титрайди.   Васлинг
шодлиги   бир   нафас   Аминга   етса,   Фақат   жисм   эмас,   балки   руҳ   ҳам
учаверади. 
Икки   ғазалдаги   тил   ва   тасвир   яратиш   унсурларини   қўллаш   усулидан
маълум бўладики, шоирларнинг содда ижод қилишгани кўпроқ икки нарсага
51 боғлиқ.   Биринчидан,   халқ   жонли   тилидан   фойдаланиш,   масалан,   Барандақ
ғазалидаги “дар мемонад” сўзи ҳалигача форс-тожик тилида қўлланилади. Бу
борада Аминуддин Назлободий ғазалининг қофияланиш тарзи шу хусусиятга
молик.   Яъни,   “гирифтан”   (олмоқ)   феъли   билан   феъл   масдари   (феълнинг
ноаниқ   шакли)ни   қўлланишидир.   Шу   нуқтаи   назардан   агар   охирги   ғазални
кўздан   кечирадиган   бўлсак,   у   баён   хусусиятига   кўра,   Камол   Хўжандий
ғазалига   ўхшаш,   лекин   ўз   замонининг   аксар   ғазаллари   сингари   Ҳофиз
руҳиятига   яқинроқ.   Ғазалдаги   риндона   оҳанг   (Ҳофиз)   ёки   ошиқона   мазмун
(Камол)   шоир   руҳий   ҳолатини   ифода   этган.   Ҳофиз   Шерозий   таъсирини
бошқа   шоирлар   ижодида   ҳам   кузатиш   мумкин.   Масалан,   Султон   Бобур   бир
ғазалида ушбу оҳангни шундай давом эттирган: 
Дар даври мо зи куҳнасаворон яке май аст
В-он к-ў дам аз қабули нафас мезанад, най аст.
Ин салтанат, ки мо зи гадо -ш ёфтем,ӣ
Доро надошт ҳаргизу Ковусро кай аст?!
Май нўшу  уръае ба мани дардманд бахш,	
ҷ
Ринди шаробхора беҳ аз Ҳотами Тай аст.
Санги маҳак май аст, май оред дар миён,
Пайдокунандаи касу нокас ҳамин май аст.
Дон  камони абруи хубон сияҳ чарост?	
ӣ
К-аз гўшаҳо-ш дуди дили халқ дар пай аст.
Дорад ба зулф ў дили зуннорбанди мо,
Савдои куфру кофариву ҳар ч  дар вай аст.	
ӣ
Бобур, расид нолаи зорат ба гўши ёр,
Лайл  вуқуф ёфт, ки Ма нун дар ин ҳай аст (43, 402).	
ӣ ҷ
Мазмуни:   Бизнинг   давримизда   эскидан   қолганлардан   бири   майдир,
Нафас қабулидан дам урадигани эса найдир. Биз гадолик билан топган ушбу
салтанат,   Дорода   йўқ   эди,   Ковусда   ҳам   бўлмаган.   Майни   ичиб   бир   томчи
мен   бечорага   ҳам   бер,   Шаробхора   ринд   Ҳотам   Тойдан   афзалроқ.   Маҳак
тоши   майдир,   ўртада   май   қўйинглар,   Яхши   ва   ёмонни   пайдо   қиладиган   шу
52 майдир.   Нозанинлар   қоши   ёйи   қоралиги   нимада,   биласанми?   Чунки   унинг
четларидан   халқ   кўнгли   тутуни   чиқиб   туради.   Зуннор   билан   боғланган
кўнглимиз унинг зулфига куфру кофирлик ҳамда унда неки бўлса, савдо қилди.
Бобур, маҳзун нолаларингни ёр эшитди, Лайло хабардор бўлдики, Мажнун бу
ҳаётда бор экан.
Камолнинг   шеърияти   ва   баён   тарзи   ҳақида   сўз   юритар   эканмиз,   бу
борада   Навоийнинг   ўз   тазкирасидаги   ишорасини   келтириш   ўринлидир.
Алишер   Навоий   турк   шоири   Амирий   ҳақида   маълумот   берар   экан,   шундай
ёзади: “Форсчада Хожа Камолга жавоб айтар экан” (28, 18). XV асрнинг унча
таниқли   бўлмаган   шоири   Соҳиб   Балхий   “Орифи   пинҳон   зи   пайдо   хуштар
аст”   ғазали   орқали   машҳур   бўлган   “хуштар   аст”   радифи   билан   бу   борада
чиройли ғазал битган:
Васли ёри мо зи умри  овидон  хуштар аст,ҷ ӣ
Лаъли  онбахшаш зи оби зиндагон  хуштар аст.	
ҷ ӣ
Зулфи ўро чун сари фитнаст дар даври қамар,
Бо рухи ў ишқ варзидан ниҳон  хуштар аст.	
ӣ
Дар тааллуқ ҳар раги  онро ба ў унсе бувад,	
ҷ
Покбозонро ба дилбар майли  он  хуштар аст.	
ҷ ӣ
Гарчи пайғом аз насими субҳ бо ёрон накўст,
Дарди дил бо дилбарон гуфтан забон  хуштар аст.	
ӣ
Оқибат кофист, боқ   умла инҳо дарди сар,	
ӣ ҷ
Эй Шариф , гар ту инҳоро надон , хуштар аст (43, 418).	
ӣ ӣ
Мазмуни:   Ёримизнинг   васли   абадий   умрдан   яхшироқ,   Жон   бағишловчи
лаби   ҳаёт   сувидан   яхшироқ.   Унинг   зулфи   қамар   даврида   фитна   солади,
Унинг   юзига   яширин   кўнгил   бериш   яхшироқ.   Тааллуқда   жоннинг   ҳар   бир
томири   у   билан   унс   топади,   Покларнинг   дилбарга   жон   билан   майл   қилиши
яхшироқ.   Тонг   насимидан   ёрларга   хушхабар   етказиш   олийжаноб   иш   бўлса-
да,   Кўнгли   дардини   маъшуқаларга   тил   билан   айтиш   яхшироқ.   Оқибат
кифояланади,   қолганлари   ҳаммаси   бош   оғриқ,   Эй   Шарифий,   буларни   сен
билмаганинг яхшироқ.
53 Ёки   танилмай   қолган   шоирлардан   бири   Мавлоно   Тоҳир   Бухорийнинг
ошиқона ғазали тил ва композициясига кўра Камол ғазалларига яқин: 
То орзуи он лаби майгун кунад касе,
Бисёр ғунчавор  игар хун кунад касе.ҷ
Манъам макун, ки ҳеч ба  ое намерасад,	
ҷ
Саъйе, ки дар насиҳати ма нун кунад касе.	
ҷ
Халқе маломатам кунаду ман бар ин, ки оҳ
Аз дил ч  гуна меҳри ту берун кунад касе.	
ӣ
Дил мебаранду ёди асирон намекунанд,
Ё Раб, ба дилбарони  аҳон чун кунад касе?!	
ҷ
Гуфт , ки Тоҳир аз паи хубон дигар марав, 	
ӣ
Девонаро ило  ба афюн кунад касе?! (43, 433).	
ҷ
Мазмуни:  Агар бирор киши ўша май рангли лабни орзу қилса, ғунча каби
кўп   жигар   қон   бўлади.   Мени   тўхтатмаки,   ҳеч   ким   телбага   насиҳат   қилиб
бирор   нарсага   эришмайди.   Халқ   мени   маломат   қилади,   аммо   шу
фикрдаманки,   биров   меҳрингни   қандай   кўнгилдан   чиқара   олади?   Кўнгилни
асирлардан   олиб   кетиб   ўйламайдилар,   Эй   Худо,   жаҳон   дилбарлари   билан
одам   нима   қилиши   керак?   Дединг:   Тоҳир,   нозанинлар   орқасидан   борма,
Телбани афюн билан даволаш мумкинми?
Ушбу   асрлардаги   шоирларнинг   бундай   тамойилига   қарамай,   илгари
яшаб   ўтган   икки-уч   шоирдан   таъсирланиш   ва   анъанапарастлик   билан
чегаралаб   бўлмайди.   Шунинг   учун   ушбу   шоирлар   ғазалларининг   мавзу
кўлами   ниҳоятда   кенг.   Уларнинг   ахло қий,  ирфоний  қарашлари,   сиёсат,   ишқ
ва   бошқа   мавзулардаги   дунёқараши   ўз   шеърларида   ифодаланади.   Демак,
мазкур   тамойиллар   кўпроқ   шикоят   мотивларига   молик   бўлган   ғазал   ёки
бошқа турдаги ижодни юзага келтиради, аммо бундай ғазалларда ҳам мазкур
давр   XV   аср   шоирлари   анъанасига   содиқ   қолган.   Масалан,   Шарафуддин
Ризонинг   шикоят   мотивларидан   иборат   қуйидаги   ғазали   тўлиқ   ирфоний
мотивда   ижод   қилинган   Амир   Хусравнинг   “Мо   бастаи   дардему   даворо
нашиносем” мисраси билан бошланадиган машҳур ғазали қолипида ёзилган: 
54 То чанд зи маст  сару поро нашиносем,ӣ
Худро нашиносему Худоро нашиносем.
Аз обу ҳавои тани мо руҳ малўл аст,
Ҳикмат набувад, к-обу ҳаворо нашиносем.
Мо Юсуфи  онро ба ду-се қалб харидем,	
ҷ
Маъзур ҳамедор, баҳоро нашиносем.
Мирему саломи умароро нагузинем,
Сўзему фиреби вузароро нашиносем.
Не муфтии динему на қозии вилоят,
Арбоби сафи рўю риёро нашиносем.
Дар мулки фано мову ту мав уд набошад,	
ҷ
Эй хо аи ориф, туву моро нашиносем.	
ҷ
Эй хо а, дар ин кўй, ки моро талаб  ту,
ҷ ӣ
Матлаб, ки ба  уз кўи ризоро нашиносем (43, 428-29).	
ҷ
Мазмуни:   Қачонгача   мастликдан   бош   ва   оёқни   билмай   қоламиз?
Ўзимизни   ҳам   Аллоҳни   ҳам   танимай   юрамиз.   Жисмимиз   об-ҳавосидан   руҳ
зерикади, Об-ҳавони билмаслигимиз ҳикматдан эмас. Жон Юсуфини икки-уч
қалб билан сотиб олдик, Бизни кечир, баҳони билмаймиз. Ўлсак ҳам, амирлар
саломини   ихтиёр   қилмаймиз,   Куйсак   ҳам,   вазирлар   ёлғонига   ишонмаймиз.
Дин муфтиси ҳам, вилоят қозиси ҳам эмасмиз, Риё сафидаги арбоблар билан
бегонамиз. Фано мулкида мен ва сен мавжуд эмас, Эй ориф хожа, сену бизни
билмаймиз. Бу кўчада бизларни қидираётган, эй хожа, Бошқа қидирмаки, биз
фақат ризо кўчасини таниймиз.
Бу   давр   XV   аср   охири   ғазалларида   кузатиладиган   янгиликлардан   бири
шоирларнинг ихчам шаклга эга шеърларга эътибор беришлари эди. Улар ҳар
томонлама   мукаммал   шеърларга   мойиллик   кўрсатишарди.   Шунинг   учун
мазкур   аср   адабиётида,   тазкираларда   бетакрор   тасвир   ва   маъноларга   бой
байтлар   кўпайди.   Масалан,   “Мажолис   ун-нафоис”   тазкирасида   Нозаниний
Сабзаворийдан қуйидаги байтни ўқиймиз:
Санавбар то зи хидматгории сарват  удо мондаст,	
ҷ
55 Шуда девонаву жўлидамў, сар дар ҳаво мондаст (28, 40).
Мазмуни:   Санавбар   сарвдек   бўйинг   хизматидан   четда   қолгани   учун
телба ва сочи таралмай, боши ҳавода қолган. 
Ёки Мавлоно Кавсарий Бухорий айтади:
Дар хаёли пис та и хандони он бодомчашм,
Чашмаи хунест чашми мо, ки дорад ном чашм (28, 45).
Мазмуни:   Ўша   бодом   кўзли,   хандон   пистадек   оғизли   хаёлида   кўзимиз
қон булоғига айланганки, номи кўздир.
XVI   асрда   ғазалчилик   йўналишида   маънавий   ва   адабий   мақом   нуқтаи
назаридан   ушбу   шоирлардан   бироз   юқорироқ   бўлган   бир   гуруҳ   шоирлар
пайдо   бўлган   эди.   Ушбу   асрнинг   кўп   намояндалари   шеъриятида,   ҳатто   бу
даврнинг   соҳиб   девон   шоирларида   санъат   нуқтаи   назаридан   камчиликлар
кўзга ташланади. Масалан, шеърлари воқелик мактабига асос солган бу давр
шоирлари   шеърнинг   анъанавий   образларини   ҳам   бироз   ўзига   хос   услубда
қўллашга  интилишди. Масалан, Мавлоно Моилий исмли шоир бир ғазалида
шундай ёзади: 
Ман зи Ма нун дар тариқи ошиқ  кам нестам,ҷ ӣ
Ғояташ девонаву расвои олам нестам (31, 90).
Мазмуни:  Мен ошиқликда Мажнундан кам эмасман, Ниҳоятда телба ва
оламда расво бўлмаганман. 
Яъни,   бу   каби   шеърларда   шаклни   рад   этишнинг   олий   намунаси   (баён
қолипи   маъносида,   шеър   қолипи   эмас)   кўзга   кўринади.   Мазкур   шеърнинг
қуйидаги байтларида реализм мактабининг илк унсурларини кўриш мумкин:
Тарки ишқашро ба гуфтан ёр кай бовар кунад?
Чун дар ин гуфтор медонад, ки муҳкам нестам (31, 90).
Мазмуни:  Ёр ишқини тарк этиш борасидаги сўзимга ишонмайди, Чунки
бу сўзларда устувор эмаслигимни билади. 
Қуйида эса ғазал анъанавий мотивларда зуҳур этади::
Ё ғами ағёр дорам, ё  афои ҳа ри ёр,	
ҷ ҷ
Як замон, боре, ба ҳар тақдир беғам нестам.
56 Бо ву уди ин ҳама беҳушиву девонаг ,ҷ ӣ
Ин қадар ҳастам, ки бе ёди ту якдам нестам.
Мекушоям рози дил пеши сагонаш, Моил ,	
ӣ
Чунки дар бзми висоли ёр маҳрам нестам (31, 90).
Мазмуни:   Ё   бегоналар   қайғусидаман   ёки   ёр   айрилиғи   азобида,   Ҳар
суратда бир он ҳам қайғудан озод эмасман. Шунча телбалик ва беҳушлигим
борлигига қарамай, шу қадар борманки, ёдингсиз бир он яшамайман. Моилий,
дил   розини   унинг   итлари   олдида   айтаман,   Зеро,   ёр   висоли   базмида   маҳрам
эмасман.
Ҳар ҳолда, бу даврнинг Шоҳзода Шоҳ Таййибдан  – « Гар аз халқ пинҳон
кунам дарди худро, ч  дармон кунам чеҳраи зарди худро?!	
ӣ » (31, 97), Ҳисомий
Қаландардан – « Гарди ғайр аз рухи мо пок кун, эй сели сиришк, То намирему
таҳи хок намонад зари мо » (31, 87), Хожа Айюбдан – « Эй шохи гул, чу сарви
сиҳ   қад   кашида ,   Бар   лаъли   лаб   хате   зи   забар ад   кашида !	
ӣ ӣ ҷ ӣ »   (31,   103),
Фозил Андижонийдан – « Ҳаст дил каъбаи мақсуд, машав ғофил аз ў, Гирди ў
гард, ки мақсуд шавад ҳосил аз ў » (31, 113) каби ҳар томонлама гўзал байтлар
ва   ғазаллар   зикр   этишимиз   мумкин.   Айтиш   лозимки,   барча   ғазалнавис
шоирлар ижодини таҳлил қилиш имконияти йўқ. Лекин бу давр шеъриятига
хос   хусусиятлардан   ташқари   тил   ва   маъно   жиҳатидан   ҳам   камчиликлари
кўзга   ташланади.   Масалан,   Сокиний   тахаллуси   билан   шеърлар   ёзган
Мавлоно Қосимий Бухорийнинг қуйидаги ғазалини кўрайлик:
Рўи дили ман он хати шабранг сияҳ кард.
уз меҳру (?) маҳи рўи ту, ё Раб, ч  гунаҳ кард?!	
Ҷ ӣ
Кай бар сари тобути ман афтад зи паси марг,
Бодоми сиёҳи ту, ки сад хона сияҳ кард.
Гар дидани рухсори накўи ту гуноҳ аст,
Хоҳам мани бадхў ҳамаи умр гунаҳ кард.
ое, ки ту бош , маҳу хуршед ч  бошад?!
Ҷ ӣ ӣ
Пешат натавон бар маҳу хуршед нигаҳ кард.
Бар раҳгузарат монд чунин Сокин , охир,	
ӣ
57 Он дилшударо ишқ чунин рўйбараҳ кард (31, 85).
Мазмуни:   Кўнглим   юзини   ўша   тун   рангидаги   ёзув   қорайтирди,   Сенинг
ойдек   юзингга   меҳр   қўйишдан   ташқари,   эй   Худо,   нима   гуноҳ   қилди?   Юз
хонани   қайғули   қилган   қора   бодоминг   ўлимдан   сўнг   тобутим   бошига   қачон
келади? Чиройли юзингни кўриш гуноҳ бўлса, мен ёмон одатли киши бир умр
гуноҳ   қилишни   истайман.   Сен   бўлган   жойга   ой   билан   қуёшнинг   нима
маъноси бор? Олдингда ой билан қуёшга қараб бўлмайди. Сокиний шу тарзда
йўлингда қолди, Ул мафтун кишини ишқ шундай йўлга ўтирғизди.
Биринчи   ва   иккинчи   байтларда   қофиянинг   такрорланиши   шоирнинг
лафзий   нуқсонлари   жумласидандир,   бу   бир.   Иккинчи,   ғазалнинг   иккинчи
байтида сўз таносибига риоя қилинмаган, чунки биз шеъриятда бирор марта
ҳам “қора бодом” истиораси билан келган кўзни “тобут” ва ўлим билан ёнма-
ён   ҳолатда   кузатмадик.   Учинчи,   тўртинчи   байтда   икки   марта   ой   билан
қуёшга   далил  келтириш   ҳамда   икки   мисрада   бир   маънони   турли   шаклларда
(мақсад  фақат  баён)   ифода  этиш  шоирдан  кўп  нарсани талаб  қилмайди.  Шу
ўринда   бир   гуруҳ   истеъдодли   шоирлар   Султонмуҳаммад   Нозимий,   Ашкий
Самарқандий   ва   Муродий   Самарқандий   ижодини   ҳам   таҳлилга   тортиш
мумкин.   Бироқ   бу   уч   мовароуннаҳрлик   шоирлар   девонларини   топишга
муваффақ   бўлмадик.   Агар   уларнинг   девонлари   аниқланиб,   қиёсий   таҳлилга
тортилганда,   уларнинг   ҳам   Камол   Хўжандий   издошлари   сафидан   жой
олишлари эҳтимоли юзага келган бўларди. Бу ерда уларнинг ҳаёти ва ижодий
фаолиятлари ҳақида қисқача тўхталиб ўтамиз. 
Султон   Муҳаммад   Нозимий   Миёнколий   Самарқанд   адабий   муҳитида
тарбия   топган   иқтидорли   шоирлардан   биридир.   Манбаларга   кўра,   Нозимий
ўз   ижодий   фаолияти   бошланишида   улуғ   шоир   ва   мутафаккир   Абдурраҳмон
Жомийни   тушида   кўриб,   унинг   руҳидан   мадад   олади,   сўз   санъатининг
чўққисига   чиқади.   Нозимий   сўз   санъатида   юқори   даражага   етиш   билан
биргаликда   илм-фанда   ҳам   ўз   замондошлари   орасида   забардаст   олим
сифатида эътироф  этилган эди. У Самарқанд  волийси Пирмуҳаммад Султон
саройида   котиблик   қилган,   ушбу   ҳоким   таърифига   кўп   қасидалар   битиб,
58 сарой  шоири  сифатида  фаолият  кўрсатган.  Нозимий  сарой  шоири  бўлишига
қарамай,   ғазалчиликда   ютуқларга   эришган   бўлиб,   ўзидан   шеърий   девон
мерос   қолдирган.   Қуйидаги   ғазал   Нозимийнинг   истеъдодли   шоир   эканини
исботлайди:
Аз тафи ҳайрат, дило, гар шуълахез озар шав ,ӣ
Метавон  ҳамниш бо  ониғампарвар шав . 	
ӣ ҷ ӣ
Гўямат: «Дил гар зи тоқат дар тани дўзахсиришт,
Чун Самандар доначин аз резаи ахтар шав ».	
ӣ
он хоҳишкоҳу на дил пои тоқат устувор,	
Ҷ
Гар зи тарзи ваъдаи меҳраш паи бовар шав .	
ӣ
Зери ҳар мў дўзахе дорам ниҳон аз тоби рашк,
Булҳавас, гар ёдам ор , мушти хокистар шав .	
ӣ ӣ
Ҳосидо, дар дашти рашки шуълахези Нозим ,	
ӣ
Кай тавон  пар задан, гар мурғи оташпар шав  (109, 302)	
ӣ ӣ
Мазмуни:   Эй   дил,   ҳайрат   ҳароратидан   агар   алангали   ўтга   айлансанг,
қайғули   жонга   ҳамдам   бўлишинг   мумкин.   “Тоқат   юзасидан   агар   дўзахга
ўхшаш жисмда кўнгил”, десам, Самандар каби юлдузнинг бўлакларидан дон
терувчи бўласан. Жонда хоҳиш йўқ, кўнгилнинг сабри ҳам устувор эмас, Агар
меҳри ваъдаси тариқидан ишончни изида бўлган бўлсанг. Ҳар бир соч толаси
остида   кўздан   ниҳон   рашкдан   дўзахим   бор,   эй   ҳавасманд,   агар   мени
эсласанг,   кулга   айланасан.   Эй   ҳасадўй,   агар   ўт   қанотли   қушга   айлансанг
ҳам, Нозимийнинг алангали рашки биёбонида қанот қоқа олмайсан.
Мурод   тахаллуси   билан   танилган   Мулло   Муродбек   Самарқандий
Самарқанднинг   XVI   аср   иккинчи   ярмидаги   истеъдодли   шоирларидандир.
Унинг   Самарқанд   адабий   муҳитида   тутган   ўрни   ҳақида   Мутрибий   ўз
тазкирасида алоҳида таъкидлаб ёзади: “Мурод Самарқанднинг машҳур ҳамда
истеъдодли   шоирларидандир”.   Тадқиқотчилр   унинг   ғазалнавислик
маҳоратидан хабар беришган бўлса-да, бизгача етиб келмаган.
59 Ашкий   Самарқандий   ҳам   бу   даврнинг   машҳур   сиймоларидан
ҳисобланиб,   унинг   ижодидан   намуналар   тазкираларда   берилган.   Намуна
сифатида унинг қуйидаги ғазали келтирилади: 
Насими нахли ту гар симбар би унбонад,ҷ
Чу мурғ  он ба ҳавои ту пар би унбонад.	
ҷ ҷ
Зи дасти ҳа ри ту ҳар хастае, ки  он бидҳад,	
ҷ ҷ
А ал расад ба сари ўву сар би унбонад.	
ҷ ҷ
Ба  ои хун зи раги  онам орзу резад,	
ҷ ҷ
Даме, ки ғамзаи ў нештар би унбонад.	
ҷ
Ҳазор фитна занад сар барои бурдани дил
Ба ғамзаи гўшаи абрў агар би унбонад.
ҷ
Ақл ба кулбаи Ашк  қадам ч  гуна ниҳад,	
ӣ ӣ
Кирост заҳра, ки зан ири дар би унбонад?! (109, 308).	
ҷ ҷ
Мазмуни:   Нахлинг   шамолини   агар   гўзаллик   манбаи   қимирлатса,   Жон
қуш   каби   ҳавойингга   қанот   қоқади.   Айрилиғингдан   ҳар   бир   бемор   жон
бераётганида   Ажал   унинг   бошига   етиб,   бош   қимирлатар.   Қон   ўрнига
жоним   томиридан  орзу  тўкилар,  Ўша  ондаки,   унинг  таннозлиги  наштарни
жунбушга   келтиради.   Кўнгилни   олиб   кетиш   учун   минг   фитнани   қўллайди,
Бир   кўз   қисиш   учун   агар   қошни   қимирлатса.   Ақл   Ашкий   кулбасига   қай
тарзда оёқ қўяди? Эшик занжирига қўл текказишга кимнинг ҳадди сиғади? 
I  боб бўйича хулосалар
1.   Ғазал   жанрининг   тараққиёти   форс-тожик   адабиётшунослигида   кўп
тадқиқ   қилинган   бўлса-да,   Мовароуннаҳрдаги   адабий   муҳитлар   мисолида
алоҳида   тадқиқ   қилинган   эмас.   Ушбу   адабий   муҳитнинг   ғазалнавис
шоирлари   кўпроқ   ғазал   тилининг   содда   ва   равонлигига   интилгани   сабаб   бу
ҳолат   умумфорсий   ғазал   услубига   ҳам   ўз   таъсирини   кўрсатди.   Камол
Хўжандий   давригача   ушбу   адабий   муҳитнинг   машҳур   шоирлари   сифатида
Амъақ   Бухорий,   Адиб   Собир   Термизий,   Носир   Хусрав,   Сайфи   Исфарангий,
60 Сузаний   Самарқандий,   Асируддин   Ахсекатий,   Бадр   Чочий,   Носир   Бухорий
ва бошқаларни зикр этиш мумкин.
2.   Умуман   айтганда,   ғазал   жанрининг   такомили,   тараққиёти   ҳамда   уни
тизимга   солиштириш   учун   Камол   Хўжандий   асрининг   мовароуннаҳрлик
шоирлари   ҳамда   ушбу   шоир   издошларининг   хизматлари   катта   бўлди.
Ғазалнинг   структуравий   унсурлари   ва   образлар   тизимининг   ҳар   бири   ўзига
хос тарзда шоирлар ижодида такомил босқичларини босиб ўтди.
3.   Мовароуннаҳр   адабий   муҳити   XV-XVI   асрларда   бир   гуруҳ
иқтидорли   ғазалнавис   шоирларни   тарбиялаб   ижодий   камолотга   етказди.
Бироқ   уларнинг   айримларидан   саноқли   ғазаллар   етиб   келган.   Соҳиб   девон
шоирлар   ҳам   ўз   ижодларида   анъаналарни   давом   эттириш   баробарида   янги
усулларни   олиб   кирдилар.   Тожикистон,   Эрон   ва   Афғонистон
адабиётшунослигида уларнинг ижоди камроқ таҳлилга тортилди. Бунга сабаб
форс-тожик   шеъриятининг   ушбу   даври   кам   ўрганилгани   билан   изоҳланади.
XV аср охири ҳамда XVI аср ғазаллари кўпроқ воқеий ҳаётни қамраб олгани
ҳамда   ўтиш   даври   шеърияти   бўлгани   учун   камчиликлардан   холи   эмас,   бу
борадаги таҳлиллар намуналар мисолида таҳлил қилинди. 
61 II БОБ. КАМОЛ  ХЎЖАНДИЙНИНГ ХV АСР ШОИРЛАРИГА
ТАЪСИРИ
2 .1. Камолнинг Бухоро адабий муҳити шоирларига таъсири
Форс-тожик   шеърияти   босиб   ўтган   даврлар   давомида   турли   шарт-
шароит,   адабий   муҳит   ва   услубларга   дуч   келган   эди,   уларнинг   айримлари
сиёсий-ижтимоий   ўзгаришлар   ҳамда   шеъриятнинг   бошқа   ташқи   унсурлари
туфайли   юзага   келган   бўлса,   айрим   ўзгаришлар   алоҳида   иқтидорли
шахсларнинг   ижод   майдонига   кириб   келиши   билан   боғлиқ.   Айнан   шу
мақсадда Сирус Шамисо “Шеърият  услубшунослиги” (“Сабкшиносии шеър”)
асарида “Саноийдан кейинги шеърият” номи билан махсус атамани қўллайди
ва   бундан   мақсад,   форс   шеъриятининг   мазмуний   ўзгаришлари   ҳамда
тасаввуфнинг   юзага   келиши   билан   шеъриятнинг   алоҳида   мазмун   касб
этишини кўрсатишдир дейди. Аслида ирфоний қарашлар Саноийдан  олдинги
шоирлар   ижодида   ҳам   бор   эди   ва   бундай   баҳолаш   бир   оз   нисбий   ҳамдир.
Шунга   қарамай,   айнан   Саноий,   Бедил   каби   ижодкорлар   туфайли   форс-тожик
шеърияти   янги   қиёфа   касб   этиб,   кейинги   давр   шоирлари   қарашларида   ҳам
ўзгаришларни   юзага   келтирди.   Агар   бундай   нисбийликни   қабул   қила   олсак,
уни торроқ доирада қуйидагича давом эттириш мумкин: 
1.   Низомийдан   кейин   буюк   эпик   асарлар   силсиласи   –хамсанавислик
пайдо   бўлди   ва   форс-тожик   шеърияти   бутунлай   янги   йўналишга   киргунча
давом эттирилди; 
2.   Фаррухийдан   кейин   ғазал   форс-тожик   тилининг   равон,   тоза   ва
фасоҳатли шаклга кириши. Бу Масъуд Саъд Салмон, Анварийнинг тағаззул ва
ғазаллари   ва   кейинроқ   Саъдий   ғазалларида   кенг   қўлланилди,   сўнгра   Амир
Хусрав ва Ҳасан Деҳлавий орқали ўз чўққисига кўтарилди; 
3. Бедилдан кейин икки юз йил давомида шеъриятнинг  барча жанрлари
унинг услуби асосида тараққий этди ва ҳоказо. 
Демак,   айнан   улар   томонидан   шеъриятнинг   мавжуд   йўналишларини
ривожлантириш,   айни   дамда   кейинги   давр   шеъриятини   бошқа   ўзанга   буриб
юбориш,   бошқа   услубларга   мойиллик   кўрсатиш   учун   ҳам   туртки   бўлди.
62 Масалан,   Ҳофиздан   кейин   ижод   қилган   ғазалнавислар   ичида   ундан
таъсирланмаган   шоир   деярли   йўқ.   Бундай   шоирлар   хос   мактабларга   эгалик
қилганки,   уларнинг   анъанаси   кейинги   асрлар   шеъриятида   тизимли   давом
топди.   Камол   Хўжандий   шундай   шоирлар   гуруҳидан   бўлиб,   унинг   шеърий
услуби XV-XVI асрлар ғазалчилигининг энг муҳим кўриниши сифатида қабул
қилинган.   Шоир   шеъриятининг   бир   неча   хусусиятлари   ҳиндий   услуб(сабки
ҳиндий)даги   шеъриятнинг   асосий   хусусиятлари   сифатида   эътироф   этилган.
Бугунгача  юзлаб шоирлар унинг бадиий маҳорати ва баён услубига эргашиб,
энг   сара   ижод   намуналарини   яратганлар.   Саъдий,   Амир   Хусрав,   Ҳасан
Деҳлавий томонидан олдинроқ асос солинган оқим Камол Хўжандийдан сўнг
ғазалчиликда бутунлай мустақил ҳаракатга айланди, XV-XVI  асрлар шеърияти
эса   ушбу   ҳаракатнинг   барча   қирраларини   қамраб   олган   эди.   Шу   нуқтаи
назардан,   Камол   услубининг   кейинги   даврларда   форс-тожик   шеърияти
тараққиётига таъсирини тадқиқ қилишга ҳаракат қилдик. 
Камол   Хўжандий   ғазалда   асос   солган   бир   неча   хусусиятлар   кейинроқ
бу   ҳиндий   услуби   шоирлари   шеъриятида   яққол   намоён   бўлди.   Ушбу
хусусиятлардан   бири   унинг   тасвирда   нозик   хаёл   ва   зийрак   эканлигидир,
кейинроқ   бу   “хаёлбандий”   атамаси   билан   ироқий   ва   ҳиндий   услублари
орасидаги шеърият ҳамда ҳиндий услубининг ўзида кўп қўлланадиган бўлди.
Сирус   Шамисо   таъкидига   кўра,   Камол   Хўжандий   зоҳиран   ўз   замонининг
адабий   бўҳрони   (167,   423)   –   яъни   Саъдий,   Мавлоно   ва   Ҳофиз   шеърлари
баробарида  форс адабиётига  юзма-юз келган шеъриятнинг  қийин аҳволидан
хабардор   эди.   Шу   сабабдан   ғазал   ва   унинг   мазмун-мундарижасига   згачаӯ
ёндашди,   ўз   шеърларининг   шуҳратини   “хос   маъно”,   “ғариб   маъно”,   “хос
хаёл” поясига эга эканлигида деб билди. Масалан: 
Камол, гуфтаи ту дилпазир аз он маънист,
Ки маънии суханонат ғаробате дорад (54, 423).
Мазмуни:  Камол, сўзларинг дилга жо бўлиши шу маънодандирки,
сўзларинг маъноларида жозиба бор.
Ёки:
63 Камол, ашъори ақронат зи эъ оз,ҷ
Гирифтам сар ба сар ваҳй асту илҳом.
Чу хол  аз хаёли хос бошад,	
ӣ
Хаёл аст ин ки гирад шуҳрати ом (54, 1271).
  Мазмуни:   Камол,   яқинларинг   шеърлари   мўъжизавийлиги   бошдан-оёқ
ваҳй ва илҳомдан иборат. Агар хос хаёлдан холи бўлса, халқ орасида шуҳрат
топиши гумон.
Юқорида   таъкидланганидек,   Камол   Хўжандий   ўзининг   ирфоний
руҳиясини   шеър   пардаси   остига   махфий   тутса   ҳам,   ўз   шеъриятининг   ғариб
маъноси   ва   нозик   хаёлига   тўғридан   тўғри   ишора   қилган   илк   кишидир   (167,
157). Демак, Шайх шеъриятининг нуфузи кейинги шоирлар ижодига таъсири
борасидаги   таҳлилимиз   ҳам   форс-тожик   шеъриятининг   кўпроқ   ана   шу
жиҳатига   таянади.   Камол   Хўжандий   ғазалнинг   саъдиёна   тарзига   майл
кўрсатган.   Бу   йўналиш   Амир   Хусрав   Деҳлавий,   Ҳасан   Деҳлавий   каби
забардаст   шоирлар   ижоди   билан   ҳар   томонлама   мукаммаллашиб   борган,
аммо   юзлаб   шоирларни   ўзига   жалб   этган   бундай   ғазалчилик   тарзи   кўпроқ
Камол   Хўжандий   номи   билан   боғланади.   Абдурраҳмон   Мушфиқийнинг
қуйидаги байти ҳам шу маънога ишора:
Назми ту, Мушфиқ , ба камоли Ҳасан расид,	
ӣ
То гуфта , ки пайрави Пири Ху андиям (27, 45).	
ӣ ҷ
Мазмуни:   Мушфиқий,   Мен   Пири   Х жанднинг   издошиман   деб   айтган	
ӯ
экансан,  Ҳасандек камолига етди.  
Камолшунос олимлар Камол Хўжандийнинг буюклигини кўрсатиш учун
шоир адабий муҳитига оид илмий баҳслар уюштирилган бўлиб (67, 281-291),
баҳсларда асосан, Жомий, Фоний (Навоий), Ҳилолий, Ҳотифий, Мушфиқий,
Қассоб,   Шоҳин,   Саҳбо,   Айний   ва   бошқаларнинг   издошлиги   ҳақида   сўз
боради. Усмон Назирнинг “Камол Хўжандийнинг “Гуфтам ба чашм” ғазалига
доир” номли мақоласида ушбу ғазалга ёзилган жавобиялар ҳақида маълумот
берилган,   Раҳмат   Бадахшоний,   Абдулвоҳид   Мунзим,   Абдуллоҳ   Қодирий,
Оташ   ва   Абдуллоҳ   Ҳабиб   Камол   Хўжандийнинг   мазкур   ғазалига   татаббуъ
64 ёзишган (170, 199-212). Б.Раҳматов ҳам ушбу адабий мактабнинг издошлари
–  Алишер   Навоий  (164,  146-154),  Шамсиддин   Шоҳин   (162,   11-20)   ва   бошқа
кўплаб   намояндалари   (161,   315-324)   ҳақида   бир   неча   мақола   ёзган.
Б.Мақсудовнинг   А.Хуросонийнинг,   Фоний   (Навоий)нинг   Камолдан
таъсирлангани   ҳақидаги   бир   неча   махсус   мақоласи   мавжуд.   Аммо   бу
тадқиқотлар   ҳаммаси   ўн   ёки   ўн   беш   шоир   номи   ва   шеърлари   доирасида
бўлиб,   ушбу   тор   доирага   Шайх   Камолни   бутун   қирралари   билан   сиғдириш
қийин.
Камол   Хўжандийнинг   таъсири   кўпроқ   XV   аср   шоирлари   ижодида
кузатилади.  Ушбу  даврнинг Бисотий,  Исмат Бухорий, Котибий  Нишопурий,
Амиршоҳий   Сабзаворий,   Хаёлий   Бухорий,   Абдурраҳмон   Жомий   каби   энг
буюк   намояндалари   Камол   Хўжандий   услубида   ғазал   битганлар.   Ғазалнинг
ҳоким услуби бу пайтда Камол Хўжандий услуби бўлган, десак янглишмаган
бўламиз.   Шоир   шеъриятига   хос   муҳим   белгилар   –   баён   нозиклигига   риоя
қилиш,   нисбатан   содда   сўзларга   майл   кўрсатиш   ҳамда   халқ   жонли   тилига
яқин   ифодалар   бўлган.   “Шоҳрух   даври   шеърияти”   асари   муаллифи   буюк
шоирлар   қаторига   ушбу   шеъриятга   Камол   таъсирини   шундай   баҳолаган:
«Ўтмишдаги   шоирлардан:   Фирдавсий,   Низомий,   Амир   Хусрав   Деҳлавий,
Хожа Ҳасан Деҳлавий, Саъдий, Мавлавий, Хоқоний, Заҳир Форёбий, Камол
Исмоил, унинг отаси Жамолуддин Абдурраззоқ, Анварий, Салмон Соважий,
Ҳофиз   Шерозий,   Камол   Хўжандийнинг   шеърлари   ушбу   давр   шоирлари
ичида ривожланган ва татаббуъ қилинган» (81, 79). Камолнинг таъсири фақат
вазн   ва   қофия   билан   чекланмайди,   масалан,   унинг   шеърларидагт   вазнлар   ва
гўзал   қофиялар   жуда   кўп   шоирларни   мафтун   этган.   Шоирнинг   сўз   қўллаш
услуби   ҳамда   шеърият   тилининг   структураси   ҳам   диққатни   жалб   этади.
Масалан,   Фатҳуллоҳ   Аббосий   бу   борада   қуйидаги   фикрларни   таъкидлайди:
“Унинг   нозик   фикрлари   (Камол   –   Б.Р.)   кейинги   асрлардаги   бошқа
шоирларнинг   адабий   завқларини   синаш   учун   меъёр   ҳисобаланади”.
Камолнинг   издоши   –   Бадр   Шерозий   ижодига   тўхталиб   ўтамиз   (шоир
девонини   қўлга   киритиш   имкони   бўлмади).   У   ўз   шеърларида   Хўжанд
65 муршидига   хос   самимият   ва   муҳаббати   борлигини   такрор-такрор   эътироф
этган:
Чун офтоби Бадр зи аҳли Камол шуд,
То ёфт партави назар аз муршиди Ху анд (12, 171).ҷ
Мазмуни:   (Мазмуни:   Х жанд   муршидининг   нурли   назари   тушганлиги	
ӯ
сабабли   Бадр   қуёши   камолот   аҳлидан   б лди.   Бу   ерда   ийҳом   санъати   -   сўз	
ӯ
ўйини воситасида Камол ҳам Камол Хўжандий, ҳам камолот аҳли маъносида
қўлланмоқда.   Иккинчидан,   Бадр   сўзи   ҳам   тўлган   ой   ва   Бадр   Ширвоний
маъносида   ишлатилиб,   қуёшнинг   (Хўжанд   муршидининг   нурли   назари)   нури
тушганлиги учун ой нурланганлиги ҳақида сўз бормоқда)
Шунингдек, Бадр Ширвоний ўзининг бир байтида фахр билан ёзади:
Ёб  зи назми поки ў дар ҳар сухан чандин Камол,	
ӣ
Бархон  аз девони ў дар ҳар варақ чандин китоб (12, 169).	
ӣ
Мазмуни:   Унинг   пок   назмидан   ҳар   бир   сўзда   бир   нечта   Камолни
топасан, Унинг девонидан ҳар бир варақда бир нечта китобни ўқийсан.
Камол ва Исмат Бухорий   ғазалларидаги  муштарак жиҳатлар
Мавлоно   Хожа   Фахруддин   Исматуллоҳ   ибн   Масъуд   Бухорий   ХIV   аср
охири   ва   ХV   аср   биринчи   ярмида   яшаб   ижод   қилган   машҳур   олим   ва
шоирлардан ҳисобланади. ХV аср шоирлари ижодида муҳим адабий йўналиш
саналган   татаббуъ   ёзиш   анъанага   айланган   эди.   Ушбу   даврнинг   аксар
шоирлари   ўзига   хос   услубда   ўзларидан   олдинги   ёки   замондош   шоирлар
ғазалларига   татаббуъ   боғлашган.   Мазкур   йўналишда   Камол   Хўжандий
номини Саъдий, Ҳофиз, Румий, Амир Хусрав каби адабиётга таъсир ўтказган
шоирлар   қаторига   қўйиш   мумкин.   Ушбу   асрнинг   аксар   шоирлари
ғазалчиликда   кўпроқ   Камол   Хўжандий   таъсирида   бўлган.   Масалан,   Исмат
Бухорий   Камолнинг   ғазалчилик   услубига   эргашиб,   ғазаллар   ёзган,   вазн,
қофия ва радифда Камол Хўжандий ғазалларига айнан эргашган бўлмаса ҳам,
хаёлот   оламининг   кенглиги,   баён   маҳоратининг   ўзига   хослиги   каби
масалаларда   муштараклик   кўринади.   Исмат   Бухорий   ҳам   шу   тоифа
шоирлардан   бўлиб,   орифона   ғазаллар   унинг   ижодида   чуқур   қалб
66 кечинмалари   асосида   ифодаланган.   Камол   Хўжандий   ушбу   услубни   тарғиб
қилган асосий шоирлардан ҳисобланса ҳам, Хожа Исмат Камолнинг машҳур
вазн   ва   қофияларига   эътибор   қаратмайди.   Аммо   Камол   Хўжандий   таъсири
остида Хожа Исматнинг ғазаллар ижод қилгани маълум. Масалан:
Камол Хўжандий:
Рўзгорест, ки ҳечаш назаре бо мо нест 
В-ин шаби фурқати моро саҳаре пайдо нест (54, 264).
Мазмуни:   Умр   ўтмоқда,   лекин   бизга   назар   солмайди,   бу   тунимизнинг
тонги маълум эмас .
Исмат Бухорий:
Шаб дароз асту зи хуршед асаре пайдо нест,
Ё шаби хастадилонро саҳаре пайдо нест (5, 280-281).
Мазмуни:   Тун   узун   бўлиб,   қуёшдан   дарак   йўқ,   ёки   кўнгли   беморларнннг
туни тонгга айланмайди.
Камол   Хўжандий   ғафлатда   ўтган   умрни   тунга   ўхшатади,   тонг   отиши
маълум эмас, дейди. Исмат Бухорий эса фикр эгасини янада аниқлаштиради:
кўнгли   беморларнинг   туни   тонгга   айланмайди.   Ҳар   иккисида   ҳам   чуқур
фалсафий маъно мужассам. Яъни инсон ўзлигини англамай, камолотга етмай
умр йўлларини босиши, бу зиё, нур кирмаган қалб тун кабидир. Улар қачон
тонг отишини билмайди, ўйлаб ҳам  кўрмайди,  қалб уйларига зиё  кирмайди,
чунки   ёпиқ.   Исмат   Бухорий   кўнгли   бемор   деганда   руҳан   соғлом   бўлмаган,
онги   паст,   маънавиятсиз   ҳавойи   нафсни   устун   қўядиган   кишиларни   назарда
тутади. Ҳар икки шоир ҳам энг олий мавжудот – инсон ҳақида, умр мазмуни,
уни қандай яшаш керак, деган масалалар устида бош қотиради. 
Вазн   ва   қофиялардаги   яқинлик   баён   тилининг   яқинлигига   ҳам   олиб
келади.   Мазкур   шоирлар   ижоди   айнан   муқояса   қилинмагани   учун   ўхшаш
жиҳатлари   ёритилмай   қолган.   Шунинг   учун   шоирлар   ижодидан   биттадан
намуна тўлиқ келтирилади: 
Камол Хўжандий:
То зи гулбарги рухат сунбули тар мерезад, 
67 Лолаи сўхтадил хуни  игар мерезад.ҷ
Ҳар шаб аз шарми гулистони  амолат, санамо, 	
ҷ
Об аз чеҳраи хуршеду қамар мерезад. 
Бар лаби соғари ёқутнамо вақти сабўҳ 
Лаъли сероб бад-он писта шакар мерезад. 
Зулфи туст он ки парешон шавад аз боди сабо, 
Ё магар гарди шаб аз рўи саҳар мерезад?! 
Равшан аст ин ба  аҳон, к-оинаи бадри мунир 	
ҷ
Ҳар шаб аз ҳасрати рўи ту ба сар мерезад. 
Мардуми чашми Камол арчи надорад зару сим, 
Дар қадамҳои хаёли ту гуҳар мерезад(54, 450).
Мазмуни:   Токи   юзинг   баргларидан   тоза   сунбул   тўкилар   экан,   Кўнгли
куйган   лоланинг   бағридан   қон   тўкилар.   Ҳар   тунда,   эй   санам,   жамолинг
гулистони   шармидан   ой   ва   қуёш   юзларидан   сув   тўкилар.   Тонг   отганда
ёқутга   ўхшаш   соғар   лабига   сероб   лаъл   ул   пистатдан   шакар   тўкади.   Боди
сабодан   паришон   бўладиган   сенинг   зулфингдир   ёки   туннинг   гард-чанглари
тонг   юзидан   тўкилади?   Жаҳонда   маълумки,   ёруғ   ойнинг   ойнаси   ҳар   кеча
ҳасратингдан   бошга   тўкилади.   Камол   кўзи   мардумида   зар   ва   сим   бўлмаса
ҳам, хаёлларинг қадамларига гавҳар тўкилади. 
Исмати Бухоро :	
ӣ
Даҳани танги ту аз писта шакар мерезад,
Лабат аз ҳуққаи ёқут гуҳар мерезад 
Холи ҳиндуи туро майл ба тасхири дил аст,
Бар сарам оташ аз он анбари тар мерезад.
Гўиё ғунча зи лаъли ту хабар мегўяд,
Ки сабо дар даҳанаш хурдаи зар мерезад.
Рангу рўят чу маро пеши назар меояд,
Ашкам омехта бо хуни  игар мерезад.	
ҷ
Чашми Исмат ба умеде, ки ту ногаҳ гузар ,	
ӣ
Дурру ёқут ба ҳар роҳгузар мерезад (5, 314).
68 Мазмуни:   Тор оғзинг пистадан шакар тўкади, Лабинг ёқут ҳуққасидан
гуҳар тўкади. Ҳинду холинг кўнгилни ром этишга майл кўрсатади, Бошимга
ул тоза анбардан ўт ёғади. Ғунча лабингдан хабар бергандек гўё, чунки сабо
оғзимга зар майдаларини ёғдиради. Юзинг кўз олдига келаётгани учун ёшим
жигар   қони   билан   қоришиб   тўкилади.   Исмат   кўзи   сен   тўсатдан   йўлдан
ўтасан деган умидда ҳар бир йўловчига дур ва гавҳар сочади.  
Юқоридаги   ғазалларда   Камолнинг   « Лаъли   сероб   бад-он   писта   шакар
мерезад »   ва   Исматнинг   « Даҳани   танги   ту   аз   писта   шакар   мерезад »
мисралари,   Камолнинг   « Лолаи   сўхтадил   хуни   игар   мерезадҷ »   ва   Исматнинг
« Ашкам   омехта   бо   хуни   игар   мерезад	
ҷ »   мисралари   қурилиш   ва   тасвир
жиҳатидан бир-бирига ўхшайдилар. Шоирлар ижодидаги тасвир яратишнинг
бошқа   кўринишлари   тасвир   объекти,   ташбиҳ   яратиш   воситаси   ҳамда   баён
жиҳатларидан  ҳам  яқин туради.  Масалан, Камол ғазали  тўртинчи  байтидаги
“боди   сабо”   шоир   туйғуларини   жунбушга   келтирувчи   омил   сифатида   ёр
зулфини   ҳаракатга   келтирувчи,   ёрдан   хабар   берувчи   деб   таъбир   қилинади.
Исмат   Бухорийнинг   учинчи   байтида   ҳам   бу   ҳолат   ўзгачароқ   тарзда
кузатилади.   Ушбу   байтда   “боди   сабо”   ошиқ   сиймосида,   “ёр   оғзидан
сўзлагани учун ғунча оғзига зар ҳамёнини сочади”. Ғазалда сабонинг поэтик
вазифаси янада гўзал ташбеҳларда ифода этилган. 
Исмат   Бухорий   асарларида   Камол   Хўжандий   қўллаган   вазн,   қофия   ва
радифлар   қолиплари   таъсири   камроқ   кўзга   кўринса   ҳам,   Камолнинг   янги
мазмунлар   яратиш   усули,   шеърнинг   анъанавий   сўзларини   таносибга
келтириши, мақсадни нозиклик билан ифодалаши, тасвир ва тимсоллар ярата
олиш   маҳорати   Исматнинг   кўп   шеърларида   алоҳида   аҳамиятга   молик.
Эронлик   олим   Муҳаммадмаҳдий   Носеҳ   Хожа   Камол   шеърияти   ҳақида
шундай   фикр   билдиради:   “Ушбу   ориф   (Хожа   Камол   –   Д.М.)   ҳаётидаги
диққатни   жалб   қиладиган   нарса   тасаввуф   ва   хонақоҳга   қўним   топиш   каби
расмий   ишларга   ҳиммат   кўрсатиш   баробарида   у   амалда   хонақоҳ,   хирқа,
муридлик   ва   муродлик   маданиятига   боғлиқ   нарсалардан   узоқдир.   Шунинг
учун,   “назар   аҳли”   ва   “маърифат”   мактаби   танқидчиларидан   саналади”   (98,
69 327).   Бизнингча,   айнан   шу   нарса,   яъни   Камолнинг   “аҳли   назар”   мактаби
намояндаларидан бўлгани ҳамда шеъриятда зоҳидлик ва таркидунёчиликдан
кенгроқ   кўламни   қамрагани   учун   айрим   шоирлар   унинг   ижодига   майл
кўрсатган.   Камол   Хўжандийдан   кўп   таъсирланган   Исмат   Бухорийнинг
шеърларини   тадқиқ   этиш   шуни   кўрсатадики,   у   ҳам   ушбу   йўналишнинг
издошларидан   бўлиб,   Камол   шеъриятидаги   атамалар   унинг   дунёқарашига
таъсир кўрсатган. Масалан: 
Камол Хўжандий:
Аз ман, эй аҳли назар, илми назар омўзед, 
Нозук аст он рух, аз ў чашму назар бардўзед (54, 398).
Мазмуни:   Эй   назар   аҳли,   мендан   назар   илмини   ўрганинглар,   Ўша   юз
нозикдир, ундан кўзларингизни тийинг.
Исмати Бухорий:
Назари поки маро саҳл мапиндор, ки ман
Рўзгорест, ки пайвастаи аҳли назарам (5, 424).
Мазмуни:   Менинг  пок  назаримни   оддий  деб  ўйламаки,  бир  умрдан   бери
аҳли назар билан биргаман.
Ҳар   икки   шоир   донолик,   пир   суҳбатига   қулоқ   тутиш,   қалби   пок
инсонларни   қадрлаш   ва   улардан   ўрганишни   тарғиб   қилади.   Албатта,   қаерда
яшашларидан   қатъи   назар   мумтоз   адабиётнинг   аксар   шоирлари   ирфондан
озиқлангани   учун   қарашлари   бир   хил   бўлиши   мумкин.   Яна   ушбу
шоирларнинг   бадиий   санъатлардан   фойдаланишдаги   яқинлиги   ҳам   диққатга
сазовор.   Чунки   Исмат   Бухорий   кўп   ҳолатларда   образларни   (шеърий   тимсол
назарда тутилади – Д.М.) қўллаш усулида ҳам Камол Хўжандий шеъриятига
эргашган.   Масалан,   Камол   шеъриятида   машҳур   тимсоллардан   бири   “сарв”
тимсолидир ва маълум бўлганидек, Камол уни фақат маъшуқа бўйига ташбиҳ
қилмаган,   балки   сарв   ўша   баландлиги   ва   гўзаллиги   билан   шоир
маъшуқасининг   қомати   олдида   шармисор   бўлади.   Бундай   ҳолатлар   Исмат
Бухорий шеъриятида кўп кузатилади. Масалан:
Камол Хўжандий:
70 Гарчи сарви чаман аз об равоне дорад, 
Натавон пеши қадат гуфт, ки  оне дорад (54, 578).ҷ
Мазмуни:  Боғ сарви жони сувдан бўлса ҳам, унинг қомати олдига жони
бор дейиш қийин. 
Исмат Бухорий:
Ниҳоли қоматат он дам, ки дар рафтор меояд,
Намеёбам зи худ майле ба сарви бўстон кардан (5, 428).
Мазмуни:   Қоматинг   ниҳолини   юраётган   пайтда   бўстон   сарвига
ўхшатиш учун ўзимда хоҳиш тополмайман. 
Байтларда   кучли   муболаға   кўзга   ташланади.   Хўжандийда   боғ   ёрнинг
олдида   жонсизроқ   кўринади,   гарчи   танасида   суви   бўлса   ҳам   ёр   қомати
олдида жонсизроқ. Исмат Бухорий эса ёр қомати навниҳолга ўхшатилиб, уни
боғдаги   сарв   дарахти   деб   айтолмайман,   у   бўйдорлиги,   тик   қомати   билан
бирга   кўзни   яшнатадиган   жозибага   эга,   деган   маънолар   англашилади.   Ҳар
икки шоир ҳам бир хил воситалар орқали мазмунни очишга эришган. 
Исмат Бухорий Камол Хўжандий каби буюк сўз усталари услубида ижод
қилишга   ҳаракат   қилган,   бироқ   ҳеч   қачон   тақлидчи   бўлмаган.   Таҳлиллар
шуни   кўрсатадики,   Исмат   Бухорий   аксар   ҳолатда   Камол   тарзида   ижод
қилган. Ушбу даъвони исботлаш учун айтиш мумкинки, Камолнинг севимли
тимсолларидан бўлмиш “ит” образи Исмат девонида ҳам учрайди. Шубҳасиз,
бу тимсол мазмун жиҳатидан Камол фикрларидан озиқланади: 
Камол Хўжандий:
Беш аст Камол аз ҳама з-он рўз, ки худро 
Дар мартаба камтар зи саги кўи ту донист (54, 235).
Мазмуни : Камол ўзини мартабада итларингдан пастроқ кўрган кундан
бошлаб ҳаммадан яхши бўлди. 
Исмат   Бухорий:
Гар тавонам бо саги кўят ба ёр  зистан,
ӣ
Беҳ, ки умре бар сарири шаҳриёр  зистан (5, 432).
ӣ
71 Мазмуни:  Агар кўчангдаги ит билан биргаликда яшай олсам, бу бир умр
шаҳриёрлик тахтига ўтиришдан афзал.
Юқоридаги байтларда тил хусусиятлари ҳамда тимсолни қўллаш мақоми
бир-биридан   фарқ   қилса   ҳам,   маъно   жиҳатидан   бир   бўлгани   учун   диққатга
сазовордир.   Ит   образи   ошиқ-маъшуқ   ўртасида   қўшимча   образ   сифатида
талқин қилинади.  Ит бир карра ёрга  яқинроқ, у босган  тупроқларни босади.
Ит   –   вафо,   ит   –   камтарлик,   ит   -   хокисорлик.   Демак,   камтар,   зоҳиран   эмас,
ботинан   ўзини   топган   одам   мақсад   сари   яқинлашган   бўлади,   мартабаси
баландлашади.   Шу   маънода   ит   образи   ёрдамида   шоирлар   ошиқ   тилидан
воқеалар   ечимига   йўл   топишган.   Исмат   Бухорий   Шайх   Камолдан
таъсирланиши   фақат   тақлиддан   иборат   эмас.   Аксар   ҳолатда   Исмат
Бухорийни   Камол   ва   Ҳофиз   каби   анъанавий   мазмунларни   қайтадан   яратган
ёки улар билан бир қаторда ўз иқтидорини синаган шоир сифатида эътироф
этиш   керак.   Камол   байтда   агар   шоир   ўзини   маъшуқаси   итидан   қуйироқ
қўйгани   учун   мартабада   ҳаммадан   юқорироқ   эканини   таъкидлаган   бўлса,
Исмат   байтида   бу   мазмун   сал   бошқачароқ   ифодаланади.   Яъни   шоир
айтадики, мен агар кўчадаги итингга кўмаклаша олсам, шаҳриёрлик тахтида
яшашимдан   яхшироқ.   Тасвир   яратишдаги   бундай   хулосалар   шоирнинг
Камолдан   таъсирланганини   кўрсатадиган   муҳим   жиҳатлардир.   Исмат
Бухорий тасвир жиҳатидан Камол Хўжандийнинг тасвир яратиш маҳоратига
таяниб, унинг севган тимсоли – маҳбуб юзи олдида “осмондаги ой ҳуснининг
ожизлик   ва   норасолиги”дан   фойдаланади,   чунки   бу   тасвир   маъшуқа   юзига
нисбатан қўлланади. 
Камол Хўжандий:
Маҳро зи тоби ҳусни ту ҳар шаб қиёмат аст, 
К-он сарвро ч  шеваю рафтору қомат аст!? (54, 346).ӣ
Мазмуни:   Ой   ҳуснингдан   ҳар   кеча   қиёматни   кўради,   яъни   ул   сарвда
қандай шева, муомала ва қомат бор? 
Исмат Бухорий:
Эй бурда оразат зи маҳи осмон гарав,
72 Нахли қадат ситонда зи сарви равон гарав (5, 444).
Мазмуни:   Эй,   юзинг   осмон   ойидан   гаров   олган,   қоматинг   нахли   сарви
равондан гаров олган.
Таҳлиллар   шуни   кўрсатадики,   Исмат   Бухорий   ўз   асрининг   иқтидорли
ғазалнависи   сифатида   Камол   шеъриятидан   ғазалнинг   анъанавий
қолипларида,   қофия   ва  радиф  масалаларида   камроқ  фойдаланган   бўлса  ҳам,
мазмун   яратиш,   образларни   қўллаш   ҳамда   ҳолатни   аниқ   тасвирлаш   ҳамда
тасвир   объектига   кўра   ҳам   Камол   Хўжандийнинг   издошларидандир.   Исмат
Бухорий   асрининг   Хаёлий   Бухорий,   Абдураҳмон   Жомий   каби   шоирлари
Камол   Хўжандий   шеърияти   таъсири   остида   ижод   қилган   эдилар   ва   Исмат
Бухорийни ҳам шулар жумласидан дейиш мумкин.
Хаёлий Бухорий ғазалларига Камол Хўжандий услуби таъсири
Хаёлий   Бухорий   ХV   асрнинг   иқтидорли   шоирларидан   бўлиб,   Мавлоно
Исмат   Бухорийнинг   шогирди   ҳисобланади.   Хаёлий   Бухорий нинг   ғазалдаги
баён услуби Камол Хўжандийнинг ғазалнавислик услубини эслатади. Айрим
олимлар   уни   Амир   Хусрав   ва   Ҳасан   Деҳлавий   шеърияти   мактабининг
издошларидан   деб   билишса-да   (136,115),   ишонч   билан   айтиш   мумкинки,
Хаёлий   айнан   Камол   Хўжандийга   эргашган.   Зеро,   у   ўз   девонининг   бирор
жойида бу икки шоирга ишора қилмаган, лекин бир байтида Камолга ишора
қилиб ўтади:
То дар тариқи назм Хаёл  камол ёфт,ӣ
Номаш замона булбули боғи Ху анд кард (8, 176).	
ҷ
Мазмуни:  Хаёлий назм тариқида камол топар экан, замон унга Хўжанд
боғи булбули номини берди.  
Байтдаги “Хўжанд боғи булбули” бирикмаси Камол Хўжандийга ишора
бўлса,   биринчи   мисрада   “Камол”   ҳам   икки   маънони   билдиради:   биринчиси,
“Хўжанд   боғи   булбули”   номи,   иккинчиси,   Хаёлий   ўзи   камол   топгани
маъносида.   Ушбу   байт   сўз   латофати   нуқтаи   назардан   ҳам   Камол   шеъри
услубини эслатади. Яна бир далил шундан иборатки, Камол Амир Хусрав ва
Ҳасан   Деҳлавийнинг   услубини   чўққисига   етказди   ҳамда   унинг   шеъриятини
73 форсий ғазалларнинг мукаммал намунаси дейишга асос бор. Бундан ташқари,
“Форс   тили   ва   адабиёти   энциклопедияси”да   (134,   104)   ҳамда   Азиз
Давлатободийнинг   Хаёлий   “Девон”ига   ёзган   сўзбошисида   Хаёлий   Камол
Хўжандий мактабининг издошларидан (136,33), деб ишора қилинган. Хаёлий
Бухорий   бир   неча   ғазалида   Камол   ғазалиётини   вазн   ва   қофия   жиҳатидан
ривожлантирган.   Азиз   Давлатободий   ушбу   ғазаллардан   айримларини
сўзбошида таъкидлаб ўтган. Бу борада Б.Раҳматов ҳам Хаёлий шеъриятининг
Камол Хўжандийдан таъсирланиши борасида махсус кузатиш олиб боради ва
қуйидагича   таъкидлайди:   “Биз   назарда   тутган   икки   шоирнинг   деярли
йигирмата   ғазаллари   бир   вазн   ва   қофияда   ёзилганига   қарамай,   Хаёлийнинг
Камолдан   таъсирланганини   бу   асос   билан   исботлаб   қилиб   бўлмайди.   Зеро,
бундай   ғазаллар   фақат   шакл   жиҳатидан   бир-бирига   ўхшашлиги   мумкин,
уларда   баён   этилган   маънолар   бутунлай   бошқа   бўлиши   мумкин”   (163,   29).
Биз ҳам мазкур фикрларга таянамиз. Дарҳақиқат, Хаёлий “Девон”ида шундай
ғазаллар мавжудки, фақат шу хусусиятига кўра Камол ғазалиётига ўхшайди.
Масалан: 
Камол Хўжандий:
Рухе чунин, ки ту дор , кадом маҳ дорад?ӣ
Худо ҳамеша зи чашми бадат нигаҳ дорад! (54, 514)
Мазмуни:   Сендаги бундай  юз қайси  ойда бор? Худо доимо ёмон  кўздан
асрасин сени.
Хаёли й  Бухорий:
Кунун чу дар талабаш ашк рў ба раҳ дорад,
Ч  гуна ақли рамида инон нигаҳ дорад?! (8, 161)	
ӣ
Мазмуни:   Энди   унинг   талабида   ёш   тўкилмоқда,   қочган   ақл   қандай
қилиб юганни ушлаб олади?  
Бир   қанча   тадқиқотчилар   икки   шоир   шеъриятининг   бир-бирига
таъсирида   аксарият   шаклий   ўхшашликларни   биринчи   ўринга   қўядилар.
Шоирларнинг   тимсол   яратиш,   сўз   ясаш,   тил,   услуб   ва   бошқа   шеърий
унсурларга таъсирлари иккинчи даражали бўлиб туради. Шу маънода Хаёлий
74 Бухорийнинг   Камол   Хўжандий   шеъриятидан   таъсирланиши   юзасидан
тадқиқотлар   маъно   ва   баён   услуби   асосида   амалга   оширилса,   тўғрироқ
бўларди.   Тадқиқот   давомида   маълум   бўлдики,   Хаёлий   Камол   Хўжандийга
тазминлар   боғлаган.   Масалан,   Камолнинг   “Чашми   ту,   ки   ороми   дили   халқи
аҳон бурд” сатри билан бошланадиган  ғазалига  Хаёлий бетакрор  мазмундаҷ
тазмин боғлаган бўлиб, у қуйидаги байт билан бошланади: 
Гар баъди а ал дарди ту бо хеш тавон бурд,	
ҷ
Хоҳем сабук дарди сари худ зи  аҳон бурд (8, 171).	
ҷ
Мазмуни:   Ажалдан   сўнг   дардингни   биргаликда   олиб   кетишга   имкон
бўлса, осонлик билан бош оғриғимизни жаҳондан олиб кетмоқчимиз.  
Зоҳиран   қараганда,   Камол   Хўжандийнинг   қуйидаги   ғазали   Хаёлийга
чуқур таъсир ўтказганки, у мазкур ғазалдан икки байтни тазмин қилган: 
Камол Хўжандий:
Гуфтам, ки зи мас ид наравам сўи харобот,	
ҷ
Зан ири сари зулфаи туам мўйкашон бурд (54, 463).	
ҷ
Мазмуни:   Масжиддан   хароботга   бормай,   дедим,   Зулфинг   занжири
сочимдан тортиб олиб кетди.
Хаёли й  Бухорий:
Дар ҳалқаи девонавашон ақл намерафт,
«Зан ири сари зулфи туаш мўйкашон бурд» (8, 171).
ҷ
Мазмуни:   Телбанамолар   даврасига   ақл   бормас   эди,   Зулфинг   занжири
сочидан тортиб олиб борди. 
Камол Хўжандий:
То зулфи чу чавгони ту зуннор фурў баст,
Банди камарат гўи латофат зи миён бурд (54, 463).
Мазмуни:   Токи   сенинг   чавгонга   ўхшаш   зулфинг   зуннордай   боғланган
экан, Белинг боғичи латофатни йўқ қилгандек туюлади.
Хаёли й  Бухорий:
То зулфи ту чавгони муанбар ба каф овард,
«Банди камарат гўи латофат зи миён бурд» (8, 171).
75 Мазмуни:   Токи   зулфинг   ҳидли   чавгонни   қўлга   киритди,   Белинг   боғичи
латофатни йўқ қилгандек туюлади.
Биринчи   байтда   ҳар   икки   шоир   хароботхонага   боришни   хоҳламаган
ошиқни зулф занжир солиб олиб кетганини таъкидлайди. Харобот – ошиқлар
тўпланадиган,   Аллоҳни   ёд   оладиган   жой,   зулф   –   илгак,   занжир   маъносини
англатади. Яъни, хароботхонага бормоқчи эмасди, ёр зулфлари занжир солиб
олиб кетди. Бу ўринда май – илоҳий тажаллининг зуҳур этиши, Аллоҳни ёд
этиш бўлса, майхонага боришни истамаган ошиқни ёр зулфлари тортиб олиб
кирди, яъни ишқ уни етаклади. 
Хуллас,   Хаёлий   яна   бир   неча   ҳолатда   Камол   Хўжандий   услубига
издошлик   қилади.   Камол   байтларига   тазмин   қилиш   пайтида   асосий
сўзларини   сақлашга   ҳаракат   қилади,   токи   байтдаги   сўз   латофати   ва   маъно
йўқолмасин. Масалан, қуйидаги байт: 
Камол Хўжандий:
Дар фироқи ў гузашт об аз сару ин саргузашт
То шунид он бевафо, дигар гузар бар мо накард (54, 447).
Мазмуни:   Унинг   айрилиғидан   кўп   азоб   чекдик,   токи,   бу   қиссани   ул
бевафо эшитган экан, бошқа бизга томон келмади. 
Хаёли й  Бухорий:
Мо арои оби чашми гавҳарафшони маро,ҷ
«То шунид он бевафо, дигар гузар бар мо накард» (8, 186).
Мазмуни:   Гавҳар   сочувчи   кўз   ёшим   можаросини   “Ул   бевафо   эшитиб,
бизга томон бошқа келмади”.
Эътибор   қиладиган   бўлсак,   икки   байтда   ҳам   асосий   маъно   юкини
тортадиган   сўзлар   “сув”   ва   “кўз   ёши”дир.   Тазмин   боғлаш   баробарида   номи
зикр этилган икки шоирнинг шеърларида ўхшаш сўз ва тасвирларни қўллаш
сезилади.   Масалан,   Хожа   Камол   дилбар   қаддини   “узоқ   умр”   бирикмасига
мутаносиб   қилганки,   дилдор   қадди   баландлиги   ва   умр   узунлигининг   ёпиқ
ўхшатмаси бўлиб, жуда гўзал чиққан. Байт: 
Камол Хўжандий :
76 Ҳар к-ў газид лаъли ту, оби ҳаёт хўрд
В-он к-ў гузид қадди ту, умри дароз ёфт (54, 138).
Мазмуни:   Кимки,   лабингни   тишлаган   бўлса,   ҳаёт   сувини   ичди,   Кимки,
қаддингни танлаган бўлса, узоқ умр кўрди.
Хаёли й  Бухорий:
Наргис хаёли чашми ту дар хоби ноз ёфт,
Сарв аз ҳавои қадди ту умри дароз ёфт (8, 128).
Мазмуни:   Наргис   кўзинг   хаёлини   ширин   уйқуда   топди,   Сарв   қаддинг
ҳавасидан узоқ умр кўрди. 
Ушбу   икки   шоирнинг   шеърларида   кўп   ўхшатмалар   учрайдики,   бир
шоирнинг   бошқасидан   таъсирланганини   кўрсатиш   баробарида   уларнинг
орасидаги   ижодий   мусобақани   ҳам   кўрсатади.   Бундай   ижодий   мусобақа
мазкур шоирлардаги яқинликни кўрсатадиган бир воситадир. Масалан: 
Камол Хўжандий:
Ба чини зулфи сияҳ чашмат оҳуи Хутан аст,
Ки бар канори гулу сабза хобгаҳ дорад (54, 514).
Мазмуни:   Қора   зулф   печида   кўзинг   Хўтан   кийигидирки,   гул   ва   сабза
бағрида ухлайдиган жойи бор.
Хаёлий Бухоро и :ӣ
Чи турфа ҳиндуи шўхест чашми ў, ё Раб,
Ки масту гўшаи меҳроб хобгаҳ дорад (8, 161).
Мазмуни:   Эй   Худо,   унинг   кўзи   ажиб   шўх   ҳиндуга   ўхшайдики,   маст
бўлиб, меҳроб чеккасида ухлайди.
Юқоридаги   байтлар   мавзу   жиҳатидан   бир   хил   бўлгани   учун   тасвир   ва
ташбиҳларда ҳам ўхшашликлар бор. Биринчи ҳолатда кўз “Хўтан кийиги”га
ўхшатилганки, “гул ва сабза бағрида ухлаш жойи бор”, иккинчи ҳолатда эса у
“шўх   ҳинду”га   ўхшатилганки,   “мастликдан   меҳроб   бурчаги”   “уйқу   жойи”га
айланган.   Айрим   ҳолатларда   икки   шоирнинг   шеърлари   бадиий   тил
хусусиятларига  кўра бир-бирига ўхшаш бўлиб, ирфоний шеъриятнинг  аксар
рамзлари   девондан   девонга,   оғиздан   оғизга   етиб   келган.   Масалан,   орифлар
77 томонидан  доимо танқид  ва истеҳзо  қилинган  “ақл” тимсоли ориф  шоирлар
шеъриятида   бирдай   қўлланилган.   Масалан,   Камол   бир   мисрада:   “Хок   бар
андешаҳои   ақли   дурандеши   ман”   (Мазмуни:   Узоқни   ўйлайдиган   ақлим
фикрлари   устига   тупроқ   бўлсин)   ва   Хаёлий   “Як   тараф   соз   ба   оме   ақлиӣ ҷ
дурандешро”   (Мазмуни:   Бир   жом   билан   узоқни   ўйлайдиган   ақлни
четлаштирасан),   деб   айтишади.   Мазкур   шоирлар   кўп   ҳолатларда   “ақл”
тушунчасини “мастлик”, “шароб”, “ёр кўзи” билан қарама-қарши қўйиб, уни
“қишлоқлик”,   “бадандеш”   (ярамас),   “йўл   пардаси”   каби   сифатлар   билан
тан қид   қилишган.   Ушбу   шоирлар   шеъриятидаги   бошқа   тушунчалар   ҳам
шулар жумласидан, масалан, “табиб” тушунчаси орифона шеъриятда муршид
ва   тариқат   пири   маъносидадир   (108,551),   аммо   Хожа   Камол   ғазалларида
“табиб”   салбий   образлардан   бири   бўлиб,   ошиқ   кўнгли   дардига   даво
тополмайди.   Шунингдек,   Хаёлий   шеърида   ҳам   шу   ҳолат   кузатилади,   бу   эса
унинг Камол шеъриятидан баҳраманд бўлганини тасдиқлайди. 
Камол Хўжандий:
Барнатобад  они мо дарди сари ҳар кас дигар,	
ҷ
Менишинад дарди ў дар дил, ту бархез, эй табиб! (54, 123)
Мазмуни:   Жонимиз ҳар кимнинг бош оғриғига бошқа чидамайди, Унинг
дарди кўнгилда қўним топади, сен тур, эй табиб.
Хаёлии Бухорий:
Ман ба доғи синасўзи худ хушам,
Ту бибар дарди сари худ, эй табиб! (8, 66)
Мазмуни:   Ўз   кўксимни   куйдирадиган   доғ   билан   вақтим   чоғдир,   эй
табиб, бош оғриғингни олиб кет.
Бундай мисолларни Камол ва Хаёлий шеъриятидаги кўп қўлланиладиган
сўзлар   ҳақида   ҳам   келтириш   мумкин.   Айтиш   лозимки,   ўхшаш   тасвирлар
мазкур   шоирларнинг   бир   вазнда   айтилган   ғазалларида   кўпроқ   кўзга
кўринади. Масалан: 
Камол Хўжандий: 
Мебаранд аз ту  афо бесарусомоне чанд (54, 617)	
ҷ
78 Мазмуни:  Бир неча паришон киши сендан жафо кўришади. 
Хаёли й  Бухорий: 
Эй лабат коми дили бесарусомоне чанд (8, 245).
Мазмуни:  Эй лабинг бир неча паришон кишига ком беради.
Камол Хўжандий: 
Чанд рез  ба хато хуни мусалмоне чанд (54, 617)ӣ
Мазмуни:   Нега   хатолик   билан   бир   нечта   мусулмоннинг   қонини
тўкасан?
Хаёли й  Бухорий: 
Кофари чашми ту бар қасди мусалмоне чанд (8, 245)
Мазмуни:  Кўзинг кофири бир нечта мусулмонга қасд қилади. 
Камол Хўжандий: 
Лабаш  они ошиқ ҳавас мекунад (54, 591)
ҷ
Мазмуни:  Унинг лаби ошиқ жонига ҳавас қилади.
Хаёли й  Бухорий: 
Касе, к-ў лабатро ҳавас мекунад (8, 259)
Мазмуни:  Кимки, лабингни ҳавас қилади. 
Камол Хўжандий: 
Чу оташ, ки гарм  ба хас мекунад (54, 591)	
ӣ
Мазмуни:  Хасга иссиқлик берган ўт каби.
Хаёли й  Бухорий: 
Бикард, он чи оташ ба хас мекард (8, 259)
Мазмуни:  Ўт хасга қилган ишни қилди. 
Камол Хўжандий: 
Баъд аз ин меҳробро чун чашми ў бин  ба хоб (54, 134)	
ӣ
Мазмуни:  Бундан кейин меҳробни унинг кўзи каби уйқуда кўрасан.
Хаёлий Бухорий: 
Мо ба чашмат ишқ мебозему ў дар айни хоб (8, 65)
Мазмуни:  Биз кўзингни севамиз, лекин у уйқу ҳолатида.
79 Кузатилганидек, бир-бирига мутаносиб бўлган юқоридаги мисраларнинг
сўз   ва   бирикмалари   деярли   фарқ   қилмайди.   Шунга   қарамай,   Хаёлийнинг
Камолга   татаббу   ва   пайравлик   қилинишининг   энг   муҳим   хусусияти   шунда
зоҳир   бўладики,   турли   вазнларда   айтилган   ғазаллар   бир   вазн   ва   қофияда
айтилган   ғазалларга   нисбатан   бир-бирига   кўпроқ   ўхшайди.   Масалан,   Камол
айтади:  
Камол, чашми тарат шуд халалпазир зи гиря,
Макун хароб ба борони гиря хонаи мардум (54, 802).
Мазмуни:   Камол, ёшланган кўзинг йиғлашдан нуқсон топди, халқ уйини
йиғи ёмғири билан хароб қилма.  
Ё ки:
Аз гиря об аз хонаи чашми Камол омад фурў,
Бошад хароб  хонаро аксар зи борон рехтан (54, 958).ӣ
Мазмуни:   Йиғидан   Камол   кўзи   уйидан   сув   келди,   Кўп   ҳолларда   уйлар
ёмғир ёғганидан вайронага айланади. 
Яна   шу   каби   маънолар   “ёмғир”   сўзини   қўллаш   орқали   тасвирланган.
Айрим   байтларда   Камол   “ёмғир”ни   Илоҳий   раҳматнинг   тимсоли,   гуллар
чеҳрасидаги   гардни   артувчи   восита   ва   бошқа   маъноларда   қўллаган,   бироқ
“ёмғир”   тушунчасининг   энг   кўп   қўлланилгани   ошиқ   ёши   селидирки,   халқ
уйни   қароб   қилиш   хавфи   бор.   Хаёлий   ҳам   ушбу   маънолардан   унумли
фойдаланиб, бир байтда келтирган:
Чашми гирёни Хаёл  сад халал дорад зи ашк,	
ӣ
Мешавад, оре, зи борон хонаи мардум хароб (8, 65).
Мазмуни:   Хаёлийнинг   йиғлаётган   кўзлари   ёшдан   юз   нуқсон   кўрган,
Ёмғирдан халқ уйи хароб бўлади, албатта.
Лекин   гоҳида   Хаёлий   мустақил   шоир   сифатида   илгариги   шоирлар
шеърларидаги тимсол ва маъноларидан янги маъно ва тимсоллар яратадики,
унинг   шеъриятига   салмоқдорлик   бағишлайди.   Масалан,   у   “ёмғир”   сўзини
қўллаш билан янги тасвир яратганки, Хаёлий шеъриятида Камолга нисбатан
кам қўлланилган: 
80 Дар орзуи хайли хаёли ту, ҳар шабе
Борони ашк хонаи чашм об мезанад (8, 151).
Мазмуни:   Хаёлинг   гуруҳи   орзусида   ҳар   тунда   ёш   ёмғири   кўз   уйига   сув
сепади.
Хулоса,   Хаёлий   шеърларига   чуқур   назар   ташлайдиган   бўлсак,   маълум
бўладики,   Камол   Хўжандий   шеъриятида   марказий   ўрин   тутган   “ошиқ”,
“рақиб”,   “табиб”,   “зоҳид”,   “ринд”,   “номеҳрибон   маъшуқа”   каби   асосий
образлар   барчаси   такрорланган.   Шунинг   учун   ушбу   икки   ориф   шоир
томонидан   яратилган   маънолар   ҳам   ўхшашдир.   Хаёлийнинг   Камолдан   энг
кўп   фойдаланган   жиҳати   бу   унинг   шеъриятидаги   тилдир.   Яъни   Хаёлий
шеърияти тили ҳам маълум даражада содда ва арабча сўзлардан холи бўлиб,
ирфоний   адабиётда   камроқ   кузатилади.   Булардан   ташқари,   шоир   Камол
Хўжандийнинг   сўз   бирикмаларидан   ҳам   кўп   фойдаланади.   Хаёлий   Бухорий
шеъриятда   Камолни   ўзига   раҳбар   деб   биладики,   унинг   Камол   ғазалиётига
эргашиб ёзган татаббу ва тазминлари буни исботлайди. У ҳам Камол каби ўз
қарашларини   ифодалаш   учун   кўпроқ   хафиф   баҳрини   танлагани,
хонақоҳлардаги   самоъ   мажлисларини   ёдга   солади.   Бир   баҳр   ва  вазнда   шеър
айтиш   баробарида   Хаёлий   Камол   шеъриятидаги   маънолардан   кўп
фойдаланган.   Хаёлий   Бухорийнинг   тожик   адабиётшунослигида   ҳали
ўрганилмаган   ҳаёти   ва   ижодий   мероси   ҳамда   услуби   ва   бадиий   маҳоратини
ўрганиш   ғазалнавис   ориф   шоирлар   силсиласида   янги   занжирни   юзага
келтиради.   Ирфоний   адабиёт,   форс-тожик   шеърияти   ривожининг   кўп
масалаларига   ойдинлик   киритади.   Бошқа   томондан   эса,   ушбу   йўналишдаги
бошқа ижодкорларнинг ролини аниқлашга имкон пайдо бўлади.
II.2. Камол Хўжандий ва Самарқанд адабий муҳити шоирлари ижоди
XV   ва   ундан   кейинги   аср   тожик   адабиётида   назиранавислик   даври
ҳисобланади   ва   деярли   ҳар   бир   шоир   девонидан   назира   ўрин   олган.   Ишонч
билан   айтиш   мумкинки,   Камол   Хўжандийнинг   ғазалнависликдаги   нуфузи
Самарқанд   адабий   муҳитини   ҳам   қамраган,   десак   янглишмаган   бўламиз.
81 Зеро,   ушбу   давр   вакиллари   девонларини   варақлаганда,   шеърларида   Камол
Хўжандий   услуби   таъсири   борлигини   сезиш   қийин   эмас.   Камол   Хўжандий
таъсири   фақат   вазн   ва   қофия   билан   чекланмайди.   Унинг   шеърларидаги
вазнлар ва қофиялар кўп шоирларни ўзига мафтун қилганидек, шеъриятидаги
бадиий тил қурилиши ҳам уларнинг диққатини жалб қилган.
Камол   Хўжандийнинг   ҳикматли   сўзлари   ва   фасоҳатли   тили   турли
ҳудудий   минтақаларда   ёйилгани   форс   адабиётида   яққол   сезилади.   Саъдий,
Ҳофиз,   Мавлоно   каби   нуфузли   шоирлар   қаторида   форс-тожик   ғазалининг
кейинги тараққиёти Камол Хўжандийнинг номи билан чамбарчас боғланади.
Табиийки,   Камол   Хўжандий   ўз   ҳаёти   ва   ижодий   фаолияти   давомида   турли
минтақаларга   сафарлар   қилиб,   турли   адабий   муҳитлар,   ижодкорлар   билан
бевосита   алоқада   бўлган.   Камол   асрида   илм-адаб   ва   маданиятнинг   энг
нуфузли марказларидан бири бўлган Самарқанд адабий муҳитини зикр этиш
ўринлидир.   “Руҳ   ул-баён”   тафсири   муаллифига   кўра,   Камол   Хўжандий   бир
муддат   Самарқандда   яшаган,   у   ердаги   шоирлар   йиғинларида   қатнашарди
(153, 82). Шоир ўзи эса ўз шеъриятида бу шаҳарни кўп зикр этади: 
Аз шакарангури самарқандиён
Себи занахдони ту ширинтар аст (54, 252).
Мазмуни:  Самарқандликларнинг узумидан иягинг олмаси ширинроқ. 
Ёки:
Гўиям ҳар дам, ки берун рав, Камол, аз шаҳри мо,
Ин самарқандигариҳо бо ху анд  то ба кай? (54, 1090).ҷ ӣ
Мазмуни:   Эй Камол, ҳар онда бизнинг шаҳримиздан чиқиб кет, дейсан,
Бундай самарқандликлар Хўжандий билан қачонгача давом этади?
Шоир   Самарқанд   меваларини   ёдлаган   пайтида   юқорида   келтирилган
биринчи байт ёки қуйидаги байт:  /   Гуфтам:  -Аз себи самарқанд  беҳу нори	
ӣ
Ху анд   Бо   занахдону   лаби   чун   қанд.   Гуфто:   -Биҳ   набуд!   (54,   416)	
ҷ   /   каби
самарқандликлар ҳақида бирор нарса демаган, бошқа байтларда эса, юқорида
келтирилган   иккинчи   байт   ва   қуйидаги   байт:   /   На   самарқанди ,   на   зоҳид,	
ӣ
чист   Хунукиҳову   порсоиҳо?   (54,   77)   /   каби   ушбу   шаҳар   халқини   танқид
82 қилишидан   самарқандликлар   унинг   шахсияти   ва   ижодини   эътироф
қилмаганликлари сезилади.  Бизнингча, Камол Хўжандий бу шаҳарга яшаш ва
илм   талабида   келган   пайтда   сиёсий   нотинчликлар   даври   эди.   Самарқанд
Мовароуннаҳрнинг   илм-фан,   маданият   бўйича   асосий   марказларидан   бири
ҳисобланарди. 
Тарихий   манбаларга   кўра,   Самарқанд   1364-1365   йилларда   иккинчи
марта   Илёсхожа   –   Туғлуқ   Темур   ўғли   ҳужуми   ва   Сарбадорлар   мудофааси
майдонига   айланди   (77,   474-475).   Зоҳиран   қараганда,   Камол   Хўжандий   бу
йилларда   Самарқандни   тарк   этиб,   Шош(Тошкент)га   борган   экан.   Бошқа
томондан,   ушбу   шаҳарнинг   адабий   доираси,   эҳтимолки,   шоир   ёш   бўлгани
боис   у   билан   яхши   муносабатда   бўлмагандир.   Ушбу   масала,   яъни   ўз
ҳамқаламлари   томонидан   эътибор   топмаганини   Камол   Хўжандий   ўзининг
меҳрдан тўла Муъжазий Самарқандийга йўллаган мактубида баён этган:
Ба самъи Муъ аз , эй пайки ошиқон, бирасонҷ ӣ
Ҳадиси шавқи мулоқоту орзуманд .	
ӣ
Зи баъди он ки зад  ҳалқа бар дару худро	
ӣ
Дар он  аноби ҳумоюн чу давлат афканд .	
ҷ ӣ
Бигўяш ин қадар аз ман, ки эй ба рутбату фазл
Гузашта қадри ту аз пояи ҳунарманд !	
ӣ
Ч  гул шукуфт аз инат, ки бар сабили хилоф,	
ӣ
Дарахти меҳру муҳаббат зи бех барканд ?!	
ӣ
Гар аз танидаи ёр  гусаста шуд торе,	
ӣ
Ч  бошад, ар ба сарангушти афв пайванд .	
ӣ ӣ
Маро худ аз ту ч  нафъу туро зи ман ч  зарар,	
ӣ ӣ
Ки ман туро биписандам, маро ту напсанд ?	
ӣ
Ба назму наср, гирифтам, ки Саъдии вақтем,
Ки ман зи хоки Ху андам, ту аз Самарқанд  (54, 1246).	
ҷ ӣ
Мазмуни:   Эй   ошиқлар   хабарчиси,   Мўъжазий   қулоғига   орзу   қилинган
мулоқот шавқи сўзини етказ. Эшикни қулфлаб, ўша бахтли жанобга давлат
каби   ўзингни   ташлаганингдан   кейин   мендан   шуни   етказки,   эй   мартаба   ва
83 фазлда   қадри   ҳунармандлик   даражасидан   ўтган   киши,   Бундан   нима   гулинг
очилдики,   қарама-қаршилик   юзасидан   Меҳр   ва   муҳаббат   дарахтини
илдизидан   тортиб   олдинг?   Бирор   ип   кўмак   беришдан   узилган   бўлса,   авф
қилсанг, нима бўлади. Менга сендан нима наф тегади ва сенга мендан нима
зарар   борки,   сени   мен   маъқуллайман,   лекин   сен   мени   ёқтирмайсан?   Фарз
қилайликки,   назм   ва   насрда   вақт   Саъдийсимиз,   чунки   мен   Хўжанд
тупроғидан, сен эса Самарқанддансан.
Камол Хўжандий ва Бисотий Самарқандийнинг ўхшаш мазмунлари 
Мазкур   фаслда   адабий-тарихий   манбаларда   Камол   Хўжандийнинг
рақиби   сифатида   эътироф   этилган   шоир,   яъни   Бисотий   Самарқандийнинг
дунёқараши   ва   шеъриятда   Шайх   Камолдан   таъсирлагани   ҳақида   баҳс
юритишга   қарор  қилдик.  Бисотий  Самарқандий   Мовароуннаҳрнинг   ХIV   аср
иккинчи   ярми   ва   ХV   аср   бошларида   яшаб   фаолият   юритган   форс-тожик
шоирларидан   биридир.   Шоирнинг   адабий   меросидан   маълумки,   у   кўпроқ
ғазалчиликка   майл   кўрсатиб,   устоз   ижодкорлар   услубига   эргашиб,   муҳим
қадамлар   қўйган.   Бизнинг   мазкур   мавзуни   танлашимизнинг   бир   қанча
сабаблари бор: 
1. Бисотий машҳур ғазалнавис шоирлардан бўлиб, ўз асрида ғазал жанри
ривожига катта улуш қўшган. Шунинг учун устоз Садри Саъдиев уни Исмат
Бухорий   ва   Хаёлий   Бухорий   қаторида   ўша   даврнинг   энг   машҳур
шоирларидан бири сифатида эътироф этади (109, 175). 
2.   Бисотий   ғазалнависликда   Камол   Хўжандий   адабий   мактабининг
издошларидан бири бўлиб,  XV   асрнинг Самарқанд  адабий  муҳитига  мансуб
илғор   вакилларидан   эди.   Шоир   ҳақида   маълумот   берувчи   тазкираларда,
жумладан,   Давлатшоҳ   Самарқандий   тазкирасида   қуйидагича   маълумот
берилган:   “Ва   уни   Хожа   Исматга   издош,   лекин   Камол   Хўжандийга
мункирдир.   Камол   Хўжандийнинг   қуйидаги   матлаъ   билан   бошланган
ғазалига жавоб ёзади: 
Матлаъ:
Нишони шабравон дорад сари зулфи парешонаш,
84 Далели равшан аст, инак, чароғи зери домонаш.
Мазмуни:  Бошда тўзғин сочини ўткинчи тун нишони бил;
Зулфи печи остида ёнган чироқ — равшан далил.
Ва бу тахаллус Бисотий ғазалининг жумласидандирки, Камол Хўжандий
жавобига ёзган: 
Байт:
Дури назми Бисотиро, Камол, аз худ мадон камтар,
Ки парвардаст чун мардум ба оби дида Салмонаш.
Мазмуни:  Билма Бисотийни,  К амол, назм аро ўзингдан кам,
Чунки Салмон ашкидан тарбият топгандир ул.
Айтишадики, Камол Хўжандий Бисотийдан ранжиб, бу байтни ёмон дуо
билан унга нисбатан айтган:
Байт: 
Бо он ки чун чароғи саҳар шуд  авонамарг,ҷ
Ҳам дер зист муддаии зудмири мо» (43, 329-330)
Мазмуни:   Тонгдаги чироқ каби жувонмарг бўлган бўлса-да, бизнинг тез
ўладиган даъвогаримиз ҳам кўп яшади.  
  Бу   фикр   бошқа   тазкираларда   ҳам   айнан   такрорланади.   Масалан,   Озод
Балгиромийнинг   “Хизонаи   Омира”   тазкирасидан   ўқиймиз:   “Бисотий   Исмат
Бухорийга   эътиқод   қиларди   ва   Камол   Хўжандийни   инкор   этарди   ва   бир
мақтаъда айтади:
Ғазалҳои Бисотиро, Камол, аз худ мадон камтар,
Ки парвардааст чун Хо а ба оби дида Салмонаш.	
ҷ
Мазмуни:  Билма Бисотийни,  К амол, назм аро ўзингдан кам,
Чунки Салмон ашкидан тарбият топгандир ул.
Айтишадики, Камол Хўжандий Бисотийдан ранжиб, бу байтни ёмон дуо
билан унга нисбатан айтган:
Байт: 
Бо он ки чун чароғи саҳар шуд  авонамарг,	
ҷ
Ҳам дер зист муддаии зудмири мо» (43, 329-330)
85 Мазмуни:   Тонгдаги чироқ каби жавонмарг бўлган бўлса-да, бизнинг тез
ўладиган даъвогаримиз ҳам кўп яшади.  
Шайх дуоси таъсир қилди ва Бисотий ўша фурсатда ҳаётдан кўз юмди”
(93,   67-68).   Бошқа   баҳс   ҳам   мавжудки,   ушбу   икки   шоирнинг   қарама-
қаршилиги   мазкур   ғазалнинг   мақтаъсидан   ҳам   таъсирлироқ   бўлади   ва   унда
манбалар   ривоятига   кўра,   гўёки   Бисотий   Шайх   Камолга   “лаванд”   деб
мурожаат   қилади:   “Нақл   қилинадики,   шоир   Бисотий   бир   куни   шоирлар
мажлисида Камол Хўжандийни кўриб деди:
Аз ку о , аз ку о , эй лаванд?!ҷ ӣ ҷ ӣ
Мазмуни:  Эй ландавур, сен қаердансан, қаердансан?  
Шайх шу онда унинг жавобига деди:
  Аз Ху андам, аз Ху андам, аз Ху анд!
ҷ ҷ ҷ
Мазмуни:  Хўжандданман, Хўжандданман, Хўжанддан.
Лекин   бундай   одобсизлик   ва   муомаладан   кейин   ундан   ранжийди   ва
унинг   бундай   муносабатини   сармастликка   йўйиб,   дейди:   “Бу   йигит
сармастдир”. 
Бисотий уни эшитиб, филбадиҳа деди: 
Сияҳчашмест мардумкуш, хароби ғамзаи ўям,
Аз он дар айни ҳушёр  сухан мастона мегўям.	
ӣ
Мазмуни:   Халқни   ўлдирувчи   қора   кўзлидир,   унинг   кўз   қисишига
шайдоман, Шунинг учун ҳушёрликда мастона сўзлайман.  
Ўша пайт ҳажв тариқасида унга деди:
Эй мулҳиди Ху анд , риши бузург дор ,	
ҷ ӣ ӣ
К-аз ғояти бузург  «даҳриш» метавон гуфт.	
ӣ
Мазмуни:   Эй   Хўжандлик   даҳрий,   узун   соқолинг   бор,   Катталиги
жиҳатидан “даҳриш” (ўнта соқолли) дейиш мумкин.  
Шайх   буни   эшитгач,   анча   қайғурди   ва   ўша   мажлисда   уни   ёмон   дуо
қилди”   (қаранг.:   153,   82-83).   Ушбу   фикрлар   Бисотий   ҳаётига   эътибор
қаратилганда,   салбий   фикрлар   туғдиради.   Масалан,   Бисотийнинг   вафоти
санасини   тазкиранавислар   ва   олимлар   1411-1412   деб   ёзишган   (28,   15).
86 Забеҳулло Сафо унинг узоқ умр кўришини таърифлаб, умри ниҳояси 88 йил
эканини таъкидлаган (106, 456). Ушбу ҳолатда шоир туғилган йилни деярли
1326-1327   деб   тахмин   қилиш   мумкин,   лекин   унинг   жувонмарг   бўлгани
назарда   тутилса,   бу   маълумотлар   шубҳа   остида   қолади,   тарихий   ҳақиқатга
тўғри келмайди. Биринчидан, Давлатшоҳ тазкираси ҳамда Бисотий ва Камол
Хўжандийнинг   ўрталаридаги   зиддиятларга   ишора   қилинган   китоблардаги
маълумотга   ишонганда,   у   Камол   Хўжандий   билан   учрашган   пайтида
аллакачон   баркамол   шоир   бўлиб   етишган,   Шайх   билан   баҳс   қилиш
иқтидорига эга бўлган бўлиши керак. Ушбу ҳолда, Бисотийга доир энг яқин
манбалардан   бири   бўлган   Навоий   тазкирасидаги   маълумотга   кўра,   унинг
вафоти 1411 йилдир (28, 15). Бунда у Камолнинг ёмон дуосидан кейин ўлган
бўлиши   керак   ва   бу   йилда   Камол   Хўжандий   Самарқандда   бўлмаган.   Камол
Хўжандий 1364 йилда Самарқанддан чиқиб кетган бўлиши керак, чунки айни
шу йилда Самарқандда низо ва тортишувлар қайтадан авж олган эди. 
Агар   “Камолнинг   рақиб   шоири   жувонмарг   бўлгани”   фикрига   ишониб,
тазкиралардаги   маълумотларни   инобатга   олсак,   ёш   Бисотий   Камол
Самарқандда   бўлган   пайтларда   ҳали   дунёга   келмаган   эди.   Агар   Забеҳулло
Сафо   фикри   ва   бошқа   илмий   манбаларга   таяниб,   шоир   умри   муддатини
узунроқ   деб   айтадиган   бўлсак,   Бисотийнинг   жувонмарг   бўлиш   масаласи
шубҳа   остида   қолади   ва   шу   билан   ушбу   икки   шоир   ҳақидаги   барча
маълумотлар ҳам ёлғон бўлиб чиқади. Камол Хўжандий авлиёлардан бўлиб,
кўпгина   тазкира   ва   тарихий   манбаларда   кўп   кароматлар   унга   нисбат
берилгани   боис   Бисотийга   нисбатан   унинг   дуо   қилгани   қабул   пардасидан
узоққа   тушмас   экан.   Бу   фикр   ҳам   ҳақиқатдан   узоқ   кўринадики,   Камол
Хўжандий   каби   ориф   зот   Бисотий   каби   ижодкор   ҳақида   ёмон   дуо   қилиши
тасаввурга сиғмайди. Иккинчидан, юқоридаги фикрнинг юзага келиш сабаби
Камол   Хўжандийнинг   байтларидаги   ишоралардан   бўлиши   мумкин.   Унда
самарқандликлардан шикоят қилади ҳамда Бисотийнинг бу мисраси ҳам бир
омил ҳисобланади:  Дури назми Бисотиро, Камол, аз худ мабин камтар… (Эй
Камол, Бисотий назми гавҳарини ўзингдан кам кўрма...)
87 Мазмун   ойдинроқ   бўлиши   учун   кўп   манбаларда   мақтаъ   байти   зикр
қилинган Бисотийнинг мазкур ғазалини тўлиқ келтирамиз: 
Ба ҳар мўе диле бастаст  аъди анбарафшонаш,ҷ
Магар  амъияти дилҳост дар зулфи парешонаш?!	
ҷ
Сияҳгесўи ў доим ҳи оби роҳи ман гардад,	
ҷ
Сабо, то чанд рўбин  кун , охир барафшонаш!
ӣ ӣ
Дури гўши ту меафтад зи сармаст  ба ҳар сўе,	
ӣ
Ба ҳар як  уръае дигар (?) зи  оми васл ғалтонаш.	
ҷ ҷ
Ба лаъли худфурўш охир яке бинмо ақиқатро,
Ки бар хуни  игар гардад зи ёқути ту мар онаш.	
ҷ ҷ
Нахоҳад рехт ашки дида обам, оқибат рўзе,
Манат гуфтам, ту медон , зи оби рў бар ў ронаш!	
ӣ
Дили ҳар дардманде, к-ў ба зулфи дўст дармонад,
Ба  уз дармондаг  дигар намедонанд дармонаш.	
ҷ ӣ
Дури назми Бисотиро, Камол, аз худ мабин камтар,
Ки   парвардаст   чун   мардум   ба   оби   дида   Салмонаш   (42,   баргаи
27).
Мазмуни:   Анбар   таратувчи   зулфи   ҳар   бир   сочга   бир   кўнгилни   боғлаб
қўйган,   Паришон   зулфига   кўнгиллар   жамияти   борми?   Қора   зулфи   ҳамиша
менинг   йўлимга   тўсиқ   бўлади,   Эй   Сабо,   қачонгача   раъй-андиша   қиласан,
паришон қил. Қулоғинг гавҳари сархушликдан ҳар томон тушиб қолади, Ҳар
бир томчи учун уни янада васл жомидан йиқит. Бир марта ҳақиқатни ўзини
фош   этувчи   лабга   кўрсат,   Сенинг   ёқутингдан   маржони   жигар   қонига
қоришиб   кетади.   Оқибат   бир   кун   келиб   кўзим   сув   тўкмайди,   Мен   айтдим,
ўзинг   биласан,   обрўни   унга   томон   йўналтир.   Дўст   зулфига   мубтало   бўлган
ҳар бир бемор кўнгли давоси фақат ночорлик деб билишади. Камол, Бисотий
назми   дуррини   ўзингдан   камситма,   Чунки   Салмон   мардум   –   кўз   қорачиғи
каби кўз ёш билан парвариш қилган. 
Кўрилганидек,   ушбу   ғазал   Камол   Хўжандий   услубига   мос   келади   ва
унинг   ғазалига   жавоб   тариқасида   ёзилган   бўлиши   мумкин.   Бу   борада
88 тадқиқотчи Б.Раҳматов ҳам шунга ишора қилиб ёзади: “Бизнингча, бу Камол
ғазалига жавобдир, бошқа нарса эмас...” (158, 11). Тадқиқотчи фикрига кўра:
“ироқий услуб (сабк)ига жавобия ёзиш маълум даражада ижодий мусобақага
ўхшар эди, агар шоир ўз айтганларини аслдан яхшироқ деб билса, мақтаъда
ифтихория   тарзида   бу   фикрга   ишора   қилар   эди.   Бисотий   ҳам   бу   борада
ишора   қилади,   холос,   зеро,   у   ўзининг   бошқа   ғазалларида   Камол   Хўжандий
услубига   боғланиб   қолади”(158,   11).   Дарҳақиқат,   Камол   Хўжандий   Бисотий
Самарқандийга анчагина таъсир кўрсатган. Ушбу таъсирни ўрганиш юқорида
айтилган икки шоирнинг бир-бирига нисбатан низоли муносабатларига доир
қарашларимизни ўзгартирди. Масалан:
Камоли Ху анд :ҷ ӣ
Маҳ лофи ҳусн зад ба ту, он рух бар ў гирифт. 
Хат  ониби рухи ту гирифту накў гирифт.
ҷ
Бўи ту чун шунид зи гул андалеби маст 
Чандон кашид нола, ки овози ў гирифт. 
Аз пойбўси сарв лабам пўст боз кард 
Ҳар гаҳ, ки пойбўси туам орзу гирифт. 
Зоҳид ба суҳбати ту чу риндони боданўш 
Он рўз бор ёфт, ки бар сар сабў гирифт. 
Шавқи лабат ба майкадааш бурд мўкашон 
Пире, ки аз мурид ҳамасола мў гирифт. 
Гулгунсавор бар раҳи ишқи ту хайли ашк 
Дур(р) рехтанду рўи заминро фурў гирифт. 
Зоеъ макун, ки ҳайф бувад дар басар, Камол, 
Чашми ту сурмае, ки аз он хоки кў гирифт (54, 347).
Мазмуни:   Ой   сенга   ҳуснидан   мақтанди,   юзи   тутилди,   Хат   юзинг
томонини олгани яхши бўлди. Сархуш андалиб ҳидингни гулдан эшитгандан
кейин   шу   даражада   нола   чекдики,   овози   тутилиб   қолди.   Қачонки,   оёғингни
ўпишга ният қилдим, Сарв оёғини ўпишдан лабим териси очилди. Зоҳид май
ичувчи риндлар каби бошига кўза олган кунида суҳбатингга муваффақ бўлди.
89 Ҳар   йили   мурид   сочини   оладиган   пирни   лабинг   завқи   сочидан   тортиб
майхонага олиб борди. Кўз ёш гуруҳи ишқинг йўлида таковарга миниб гавҳар
сочдилар, бутун ерни қамраб олди. Камол, кўзинг ўша кўча тупроқидан олган
сурмани зое қилмаки, басар учун ҳайфдир. 
Бисотий Самарқандий:
З-он хат, ки гирди орази он моҳрў гирифт,
Хуршед дар ҳи об шуду моҳ рў гирифт.ҷ
Хунам, ки рехт оразат, ангези он лаб аст,
Ё раб, бадаш мабод, ки  ониб накў гирифт!	
ҷ
Гул хост, то занад ба ту лофе зи нозук ,	
ӣ
Чандон дар ин ҳаво-ш бимонд , ки бў гирифт.	
ӣ
Мехост, то зи дида хаёлат бадар шавад,
Ашкам давид гарму сари раҳ бар ў гирифт.
Зоҳид нишаста буд ба хуни пиёла, д	
ӣ
Омад зи пои минбару дасти сабў гирифт.
То дида дид шакли миёнат, надид ҳе ,
ҷ
Тира шавад, ҳаройина чашме, ки мў гирифт.
Гар шаҳ рухи висоли Бисот  наёфт боз	
ӣ
Дар каф инони асп мар ў аз ч  рў гирифт?! (42, баргаи 9). 	
ӣ
   Мазмуни:   Ўша ой юзлининг чеҳраси атрофини қамраган хатдан қуёш
парда ортига кириб, ой юзи тутилди. Ўша лаб қўзғатишидан юзинг қонимни
тўкди,   Эй   Раб,   унга   ёмонлик   тегмасинки,   тўғри   томонни   танлади.   Гул
нозикликдан лоф уришга уринар эди, Шу ҳавода сен турдинг, гулдан ёмон ҳид
келди. Хаёлинг кўздан ташқари чиқишини истар эди, Илиқ кўз ёшим югуриб,
унинг   йўлини   тўсди.   Зоҳид   пиёла   қони   билан   қолган   эди,   кеча   минбардан
тушиб,   кўза   дастасини   тутди.   Токи   кўз   белинг   шаклини   кўрар   экан,   ҳеч
нарсани   кўрмади.   Ҳар   суратда   соч   олган   кўз   хиралашиб   қолади.   Шоҳ   агар
Бисотий висолини яна кўрмаган бўлса, От юганини нега қўлига олди? 
Ушбу   ғазалларда   « ониб   гирифтан»,   «бар   сар   сабў   гирифтан»,   «дасти	
ҷ
сабў гирифтан» ва ҳ.к. сўз бирикмалари ҳар икки шоирнинг бир хил сўзларни
90 қўллаганини кўрсатади. Бисотий Шайх Камолга эргашиб, шеърларидаги вазн
ва   қофиялардан   фойдаланиш   баробарида   Камол   Хўжандийнинг   “Дўст
медорам туро” радифли ғазалини ўзига хос тарзда қўллаган:
Дил зи ман бурдиву чун  он дўст медорам туро,ҷ
  Дардам аз ту асту дармон дўст медорам туро.
Аз сари зулфу даҳонат рў нагардонам даме,
З-он ки ман пайдову пинҳон дўст медорам туро.
Дар ҳавои он ки ҳастам беқарор аз зулфи ту
Зарравор, эй меҳри тобон, дўст медорам туро.
Чашм масту гесуят (бошад) парешонҳолу ман
Рўзу шаб масту парешон дўст медорам туро. 
Гарчи месўз  маро парвонавор аз саркаш ,	
ӣ ӣ
Донам, эй шамъи дурафшон, дўст медорам туро.
Бар сари кўи ту нолон роз мегўям чу об,
Оре, эй сарви хиромон, дўст медорам туро!
Гар ба даст ор , Бисот , зулфи мушкинаш, бигўй,	
ӣ ӣ
Дил зи ман бурдиву чун  он дўст медорам туро (42, баргаи 6).	
ҷ
Мазмуни:   Кўнглимни   олиб   кетдинг   ва   жон   каби   сени   севаман.   Дардим
ҳам,   дармоним   ҳам   сендан,   сени   севаман.   Зулф   ва   оғзингдан   ҳеч   қачон   юз
ўгирмайман,   Чунки  мен  ошкор  ва  пинҳон   сени   севаман.   Зулфингдан   беқарор
бўлганим   ҳавасида   зарра   каби,   эй   ёрқин   қуёш,   сени   севаман.   Кўзинг   маст,
зулфинг   паришон,   аммо   мен   туну   кунда   сархуш   ва   паришон   бўлиб   сени
севаман. Мени қайсарлигим учун парвона каби куйдирсанг ҳам, эй ёруғ шам,
биламанки, сени севаман. Йўлингда нолиб сув каби розимни айтаман, Ҳа, эй
сарви   хиромон,   сени   севаман.   Эй   Бисотий,   агар   мушк   ҳидини   таратадиган
зулфи  қўлингга  тушса,  мендан   кўнглимни  олиб   кетдинг,  мен  жон   каби   сени
севаман, дегин.
Лекин   баҳс   чўзилмаслиги   учун   ушбу   икки   шоирнинг   лисоний   ва
маъноий яқинликлари мавжуд бир неча матлаъ байтларига ишора қиламиз:
Камол Хўжандий:
91 Рўзгорест, ки ҳечаш назаре бо мо нест 
В-ин шаби фурқати моро саҳаре пайдо нест (54, 246). 
Мазмуни:   Бир   умр   бўляптики,   бизга   қарамайди,   Бу   айрилиқ
тунимизнинг тонги номаълум. 
Бисоти й  Самарқанд ий :
Дили гумгаштаи моро хабаре пайдо нест,
Он ки дил бурд, аз ў ҳам асаре пайдо нест (42, баргаи 18-19).
Мазмуни:   Йўқолган   кўнглимиздан   дарак   йўқ,   Кўнгилни   олиб   кетган
кишидан ҳам асар йўқ.
Камол Хўжандий:
Нишони шабравон дорад сари зулфи парешонаш, 
Далели равшан аст, инак, чароғи зери домонаш (54, 749). 
Мазмуни:  Бошда тўзғин сочини ўткинчи тун нишони бил;
Зулфи печи остида ёнган чироқ — равшан далил.
Бисотий Самарқандий :
Ба ҳар мўе диле бастаст  аъди анбарафшонаш,ҷ
Магар  амъияти дилҳост дар зулфи парешонаш?! (42,баргаи 27).	
ҷ
Мазмуни:   Анбар   таратувчи   зулфи   ҳар   бир   сочга   бир   кўнгилни   боғлаб
қўйган, Паришон зулфига кўнгиллар жамияти борми?
Энг   муҳими   шуки,   у   айрим   пайтларда   ўз   шеърини   Шайх   шеъриятига
баробар деб билади, масалан: 
Ашъори Бисотист, ки серобу латиф аст,
Чун меваи ширин, ки биёр  зи Ху андаш (42, баргаи 28).	
ӣ ҷ
Мазмуни:   Бисотий   шеърлари   сероб   ва   латифдир,   Ширин   мева   кабики,
Хўжанддан келтирасан.  
Табиийки,   Хўжанднинг   энг   ширин   меваси   Камол   Хўжандий
шеъриятидир ва бизнингча, юқорида номи зикр этилган шоир аслан, ўшанга
ишора   қилган.   Масалан,   Камол   Хўжандий   яшаган   замондан   деярли   ярим
асрдан   кейинги   даврни   қамраган   Бисотий   замонида   унинг   таъсири   айрим
шоирларда   сезилиши   мумкин.   Бу   борада   Эрон   олими   Эҳсон   Ёршотир
92 таъкидлаганидек:   “Бу   даврда   шоирларнинг   устозлик   камоли   илгариги
шоирларга   тақлид   қилишдан   иборат   ва   уларнинг   шеърлари   ҳеч   қачон
Низомий,   Ҳофиз,   Хоқоний   каби   устозлари   сўзларидан   баланд   бўлмаган...”
(81,   103).   Яъни,   шоирлар   илгариги   буюк   шоирларга   тақлид   қилиш   тарзида
адабиёт   ривожи   учун   кўп   меҳнат   ва   машаққатларга   чидаганлар,   лекин
шеърият ривожланиши ҳамда тил ва тасвир унсурларининг асосий омиллари
ўша   эски   образли   парчалар   бўлиб   қолган.   Бу   борада   тадқиқотчилар
томонидан ҳам ишоралар мавжуд: “Бошқа мулоҳаза шундан иборатки, одатда
шеърият,   махсусан,   ғазалда   такрорланадиган   баён   тарзи,   шеърий   образли
парчалар,   қаҳрамон   ёки   анъанавий   сиймолар   Камол   ва   Бисотий   шеъриятига
нафақат   яқиндир,   балки   бирдай   қўлланилади...”   (158,   12).   Дарҳақиқат,
шеърлар   матни   устида   ишлаш   бу   даъвони   исботлайди,   нозик   дид   ҳамда
шеъриятнинг анъанавий образларини яратиш усули ушбу шоирларда бирдек
кўзга ташланади. Бу фикр, масалан, Камол шеъриятида  машҳур бўлган “ит”
образи асосида  ойдинроқ бўлади.  Хожа Камолнинг  ғазалиётида  “ит”  кўнгли
қўлидан   кетган   ошиқ   образи   ҳамда   вафодорлик   тимсолидир.   Шуни   ҳам
таъкидлаш   жоизки,   ўзини   ит   дейиш   ёки   унга   баробар   деб   билишидан
шоирнинг мақсади маъшуқани буюк ва олий даражали қилиб кўрсатиб, ўзини
унинг   оёғи   остида   ҳақир   деб   билишдир.   Қуйидаги   байтда   Камол   ўзини
маъшуқанинг кўчасидаги итдан ҳам паст деб билади: 
Гуфто: -   Камоли сахт он ҳаст аз сагони кўи мо. ҷ
Бишкаст боз он сангдил қадри сагони кўи худ (54, 582).
Мазмуни:   Жони қаттиқ Камол кўчамизнинг итларидандир, Ўша кўнгли
қаттиқ киши ўз кўчасидаги итларнинг қадрини пастга урди.
Бисотий  ҳам  шу тариқа  ўзининг  оҳ  тортишларини маъшуқа  кўчасидаги
итларнинг бош оғриғига айланиши деб ёзади: 
Сари худ гиру дарди сар, Бисот , з-остони хеш,	
ӣ
Маёзор аз фиғон дигар сагони он сари кўро (42, баргаи 6-7).
Мазмуни:   Бисотий,   бўсағадан   бошинг   ва   бош   оғриғингни   ол,   Ўша
кўчадаги итларга ўз нолаларинг билан озор берма.
93 Қуйидаги   байтда   эса   Камол   ўзини   “маъшуқ   кўчасидаги   ит”   деб
мурожаат қилинганини шараф деб ўйлайди:
Гар ту рўзе аз сагони кўи худ хон  маро, ӣ
Худ ҳамин бошад камоли давлату бахти Камол (54, 777).
Мазмуни:   Сен   агар   бирор   кун   кўчангдаги   итлардан,   деб   билсанг   мени,
Давлат камоли ҳамда Камолнинг бахти ўзи шу бўлади.  
Бисотий   ҳам   бу   борада   Хўжандлик   шоирга   тўлалигича   эргашган.
Масалан:
Бар мани бечора зан чандон ки санги меҳнатат,
Ман саги кўям туро, зинҳор санге кам мазан (42, баргаи 35).
Мазмуни:   Меҳнатинг   тоши   қанча   кўп   бўлса,   шулар   билан   мендек
бечорани   тошбўрон   қил,   кўчангдаги   ит   эканман,   зинҳор   бирор   тош   кам
урма. 
Ушбу   ҳолат,   яъни   тасвир   ва   ташбиҳ   яратишда   шоирларнинг   кўп
ўхшашликларини   бошқа   байтларда   ҳам   кузатиш   мумкин.   Қуйидаги
байтларда   “оғиз”   “йўқлик”ка,   “бел”   “соч   толаси”   ҳам   “йўқлик”ка   ташбиҳ
қилиниб,   ҳар   бир   шоир   ўзига   хос   тарзда   ушбу   ташбиҳлар   ва   шеърнинг
анъанавий образларидан фойдаланишган: 
Камол Хўжандий:
То Камол аз даҳани ў дили худ боз ситад,
Гўиё, бори дигар аз адам омад ба ву уд (54, 375).	
ҷ
Мазмуни:   Токи   яна   бир   марта   йўқликдан   борлиққа   келгандек,   Камол
унинг оғзидан ўз кўнглига нажот берсин.
Бисот ий :
Нест  вазн ба ҳастии даҳонаш кардам,	
ӣ
Нест бисёр зиёд аст, вале ҳаст кам аст (42, баргаи 22).
Мазмуни:   Йўқликни   оғзининг   борлиғи   билан   ўлчадим,   Йўқлик   жуда
кўпдир, лекин борлиқ кам.
Камол Хўжандий:
Аз нозук  миёни ту ҳеч асту кас надид 	
ӣ
94 Нозуктар аз миёни ту аз мумкинот ҳеч (54, 370).
Мазмуни:  Белинг нозикликдан йўқликдир, лекин ҳеч ким мумкинот ичида
белингдан нозикроқни кўрмади.
Бисот ий :
То дида дид шакли миёнат, надид ҳе ,ҷ
Тира шавад ҳаройина чашме, ки мў гирифт (42, баргаи 9).
Мазмуни:  Токи кўз белининг шаклини кўрар экан, ҳеч нарса кўрмади, Ҳар
суратда чизиқ (соч) пайдо бўлган кўздан кўриш қобилияти йўқолади.  
Камол Хўжандийнинг Риёзий Самарқандий ижодига таъсири
Имомуддин   Риёзий   Самарқандий   XV   аср   иккинчи   ярми   шоирларидан
бўлиб, унинг ҳаёти ва ижоди ҳақида XV асрнинг айрим адабий манбаларида
маълумотлар   берилган.   Лекин   уларда   берилган   маълумотлар   қисқа   ва   аксар
ҳолатда   бир-бирининг   такрори   бўлиб,   унинг   таржимаи   ҳолини   тиклашда
етарли   эмас.   Алишер   Навоий   “Мажолис   ун-нафоис”   тазкирасида   унинг
Самарқандда   туғилиб,   ўша   ерда   вафот   этгани   ҳақида   хабар   беради   (28,   48).
Кўп   манбаларда   унинг   маънавий   мақоми   ва   буюклигига   ҳурмат   кўрсатиш
учун шоир номидан олдин “Мавлоно” ёки “Мавлавий” фахрий унвонлар ҳам
қўлланади   (28,   48;   1,   1472;   112,   407;   54,   282;   98,   339;   84,   81).   “Арафот   ул-
ошиқин”   муаллифи   Риёзий   Самарқандийнинг   буюклик   мартабасини
қуйидагича   баён   этган:   “Илм   ва   камол   боғининг   нахли,   ҳол   ва   қол   бўстони
сарв дарахти, мустақбал  ва мозий ҳолатлари маркабини барқарор тутувчиси
Мавлоно   Риёзий   Самарқандийдир   ва   ўз   замонининг   хуштабиат,   фаҳмли   ва
фазилатли   шоирларидан   бўлган”   (1,   1472).   Тазкиранавислар   маълумотидан
маълум   бўладики,   Риёзий   ўз   замонасидаги   илмларни   тўлиқ   ўрганиб,
уларнинг   аксариятида   юксак   мақомларга   эришган.   Шоир   сафарлари   ҳақида
қўлимизда  етарлича  маълумот йўқ, фақат  “Фарҳанги  суханварон” муаллифи
Риёзийни   “Деҳлий   яшовчиси”   (112,   407)   деган   ҳамда   Шибҳи   Қораи
Ҳинднинг   форсий   тазкираларидан   бири   –   “Сафинаи   Хушгў”   шунга   далолат
қиладики, шоир бир муддат Ҳиндистонда яшаган экан. Риёзий Самарқандий
95 адабий   меросидан   шеърлар   девони   сақланиб   қолган.   Девонни   кирил
алифбосида   нашрга   тайёрлаган   Саҳобиддин   Сиддиқов   шундай   маълумот
беради: “Маълум бўлдики, Риёзий девонининг анъанавий қўлёзма нусхалари
миқдори   12   та   бўлиб,   Берлиннинг   шарқий   қўлёзмалари   фондида,   Индиа
Оффис   кутубхонаси,   Британия   Музейи,   Бангола,   Ленинград,   Душанбе   ва
Тбилиси шаҳарларида сақланади. Риёзий девонининг энг қадимий нусхаси ҳ.
888   й.   /   м.   1483   йилида,   яъни   шоирнинг   вафотидан   тўрт   йил   ўтгач,   китобат
қилинган   ҳамда   Чарлз   Ръё   маълумотига   мувофиқ   айни   пайтда   Британия
Музейида   сақланади”   (45,12).   С.Сиддиқов   саъй-ҳаракати   билан   кирилл
алифбосида   тайёрланган   нусха   Санкт-Петербург   бўлимидаги   шарқий
қўлёзмалар   фондининг   А   93   нусхаси   асосида   амалга   оширилган   бўлиб,   25
варақни   қамраган.   Унда   80   ғазал,   3   қитъа,   7   фард   мавжуд.   Девон
тайёрловчиси   хабарига   кўра,   девонни   тузиш   пайтида   Тожикистон
Республикаси   Фанлар   Академияси   қўлёзмалари   фондидаги   611   қўлёзма
нусхасидан 1 рубоий ва 9 ғазални қўлга киритган (45, 12-13).
Таъкидлаш жоизки, Риёзий Самарқандий биринчи навбатда, лирик шоир
бўлиб,   ишқ   ва   ошиқлик   мавзуси   ижодининг   асосини   ташкил   этади.   Ушбу
истеъдодли   шоирдан   бизга   кичкина   девон   мерос   қолган   бўлса-да,   унинг
шеърлариидан   пайқаш   мумкинки,   шоирлик   йўналишида   Саъдий,   Амир
Хусрав   ва   Камол   услубига   эргашган.   Риёзий   ғазалиётининг   асосини   ишқ
ташкил   этади   ҳамда   ушбу   мавзуни   тараннум   этиш   давомида   анаъанавий
йўлдан боради. Масалан, у айтган: 
Кард пеши новаки он маҳ   Риёзӣ   он	ҷ   сипар,
Нест ошиқ   он, ки   аз   тири   бало   парҳез   кард (45, 41). 
Мазмуни:   Риёзий ул ой ўқига жонини қалқон қилди, Бало ўқидан парҳиз
қилган киши ошиқ эмас.
Фақат   юқоридаги   байтдан   тушуниш   мумкинки,   шоир   ўзининг   ишқ   ва
маъшуқага   доир   қарашларини   Камол   ғазалларида   бўлгани   каби   баён   этган.
Яъни,   ишқнинг   бало   ўқини   ҳам   ўзи   учун   маъшуқа   лутфи   деб   билган.   Бу
борада кейинги ўринларда тўхталиб ўтамиз. 
96 Шунингдек,   шоир   ижодида   ночор   турмуш   тарзи,   қайғу-алам   ҳамда
замонадан шикоят ишқ билан боғлиқ масалаларга қоришиб кетган, шоир бир
байтда бу мазмунга ишора қилади: 
Менависам васфи ҳоли худ бар авроқи чашм, 
Қатраҳои хун ба  ои нуқта байни дафтарам (45, 53). ҷ
Мазмуни:   Кўз   варақларида   ўз   ҳолимни   ёзаман,   Қон   томчилари
дафтарим ичида нуқта ўрнидадир.  
Айтиш   лозимки,   Риёзий   Самарқандий   ғазалиётидаги   мавзулар   ва
услубий хусусиятлар алоҳида ва муфассал таҳлилни талаб қиладики, бизнинг
тадқиқот   дориамизга   кирмайди.   Бу   ерда   ушбу   шоирнинг   Камол
Хўжандийдан   қай   даражада   таъсирлаганини   таҳлил   қилишни   мақсад
қилганмиз. 
XV-XVI   асрларда   форс-тожик   шеъриятида   шоирлар   орасида   илгариги
ёки замондош шоирлар шеърларига назира ва татаббуъ қилиш анъанаси анча
ривожланган   эди.   Улардан   энг   машҳурлари   сифатида   Исмат   Бухорий,
Котибий   Нишопурий,   Хаёлий   Бухорий,   Абдурраҳмон   Жомий,   Алишер
Навоий,   Саққо   Бухорий,   Бадруддин   Ҳилолий   ва   яна   бир   қанча   ижодкорлар
номини   келтириш   мумкин.   Ушбу   шоирлар   турли   даврда   яшаган   сўз   аҳлига
эргашишлари қаторида Камол Хўжандийнинг ҳар томонлама гўзал ва пишиқ
шеърларига   алоҳида   меҳр   қўйишган.   Риёзий   Самарқандий   Хожа   Камол
шеърларидан   таъсирланиш   масаласида   Хаёлий,   Жомий,   Бадр   Ширвоний,
Ҳилолий   ёки   Мушфиқий   каби   бўлмаса   ҳам,   унинг   шеърлари   Камол
таъсиридан   бутунлай   узоқ,   дея   олмаймиз.   Шоирлар   бир-бирига   эргашиш
масаласида   кўпроқ   бир   вазн   ва   қофияда   ёзилган   шеърларга   таянади.
Тадқиқотчилар   ушбу   масаланинг   таҳлилини   кўпроқ   шу   нуқтаи   назардан
амалга   оширганлар,   муштарак   вазн   ва   қофиялар   бу   йўналишда   уларнинг
ишини   соддалаштиради.   Бироқ   бир   шоирнинг   бошқа   шоирдан   таъсирланиш
масаласини   таҳлил   қилиш   унинг   бадиий   сўз   яратиш   услубини   сиқиқ
кўрсатиш   ҳисобланади.   Зеро,   муайян   шоир   бошқа   шоирдан   фақат   бир
бирикма ёки таркибни қарзга олиши мумкин, бу унинг ўша шоирга издошлик
97 белгиси   бўлади.   Мисол   учун   Риёзий   Самарқандийнинг   фақат   бир   ғазали
Камол Хўжандийғазали билан бир вазн ва қофияда ёзилган.
Камол Хўжандий:
Он ки мехонанд мардум мардуми чашми манаш,
Чашми ман равшан ба рўи ўст, гуфтам равшанаш.
Бар дили ошиқ зи як-як шеваҳои чашми ў
Шевае хуштар намеояд зи ошиқ куштанаш.
Оҳувонро аз давидан шуд  игар хуну ҳанўзҷ
Дарнамеёбанд макри ғамзаи шерафканаш.
Пираҳан дар бар нагирад он бадан  уз бо хаёл,	
ҷ
Покдомон  биёмўзед аз пироҳанаш.	
ӣ
Зулфро, гуфтам, бибур, нашнид, бар ошиқ ч   урм,	
ӣ ҷ
Гар равад сарҳо ба бод аз ҳар тараф дар гарданаш?!
Домани зулфаш гирифтам вақти қатл, он ғамза гуфт:
-Хунбаҳои худ гирифт , чун гирифт  доманаш.	
ӣ ӣ
Акси шамшерат пас аз куштан гар афтад бар Камол,
он аз аввал тезтар ояд ба сарвақти танаш (54, 724).	
Ҷ
Мазмуни:   Улки   одамлар   менинг   кўзим   қорачиғи   деб   айтишади,   Кўзим
унинг   юзи   билан   ёруғдир,   очиқ-ойдин   айтдим.   Кўзининг   ошиқ   кўнглига   бир-
бир   шеваларидан   ошиқни   ўлдиришидек   бошқаси   ёқмайди.   Кийикларнинг
жигарлари   югуришдан   қон   бўлди,   лекин   ҳалигача   шерни   йиқитувчи   нозлари
макрини сезмайдилар. Ўша жисм фақат хаёл билан кийим кияди, кўйлагидан
покдомонлик   ўрганинглар.   Зулфингни   кес,   дедим,   кесмади,   Агар   унинг
бўйнида ҳар томондан бошлар ҳавога учса, ошиқнинг нима гуноҳи бор? Қатл
пайтида зулфи  этагидан  тутдим,  ғамзази  деди:   “Этагини  тутганинг   учун
ўз   товонингни   олдинг”.   Ўлдиргандан   сўнг   қиличинг   акси   Камолга   тушса,
Жон жисмига аввалдан зудлик билан етиб келар.
Риёзий Самарқандий:
Он к  кўтоҳ аст дасти омиле аз доманаш,	
ӣ
Риштаи  он дар танам торест аз пир	
ҷ оҳанаш.
98 Гар ба қатли ошиқон фармон диҳад он шаҳсавор, 
Бояд аввал сохтан теғе зи наъли тавсанаш.
Шоми ҳи ронам зи шамъи сўзи дил равшан набуд, ҷ
Баркашидам аз  игар оҳеву кардам равшанаш.	
ҷ
Дар замини дил агар ошиқ фишонад тухми сабр, 
Донаи холи ту оташ мезанад дар хирманаш. 
Мегудозам ҳар шабе монанди шамъ аз сўзи дил, 
Дар ғами шамъе, ки ҳаргиз дил насўзад бар манаш
Гар шаби ҳи рон, Риёз , инчунин бошад дароз, 	
ҷ ӣ
Субҳ, тарсам, устухоне чанд монад бар танаш (45, 46-47).
Мазмуни : Улки бирор кишининг қўли этагига етмайди, Жисмимда жон
ипи   кўйлагидан   бир   толадир.   Агар   ўша   шаҳсувор   ошиқларни   ўлдиришига
фармон  берса,  ром бўлмаган  нағалидан олдин  бир тиғ  ясаш  лозим.  Айрилиқ
оқшомим   кўнгил   куйиши   шамидан   ёруғ   эмас   эди,   Жигардан   бир   оҳ   тортиб
ёруғ   қилдирдим.   Агар   ошиқ   киши   кўнгил   ерида   сабр   уруғини   сепса,   Холинг
донаси   хирмонига   ўт   қўяди.   Менга   ҳеч   қачон   кўнгли   куймаган   шам
ҳасратидан   ҳар   кеча   шам   каби   кўнгил   дардидан   эрийман.,   Риёзий,   агар
айрилик оқшоми бундай узун бўлса, Қўрқаманки, тонгда жисмимда бир неча
суягим қолади, холос.
Юқорида   келтирилган   ғазалларда   фақат   вазн   ва   қофия   бир-бирига
ўхшаш   деган   фикрни   таъкидлаш   ҳам   тўғри,   баъзан   ноўрин   бўлади.   Аниқ
манзарани   ифода   этиш   маҳорати   ёки   қофиядош   бўлган   омоним   сўзларга
назар   ташласак,   зоҳирий   ўхшашликдан   бошқа   нарса   кўзга   ташланмайди.
Лекин   тасвир   яратиш   санъати,   баён   тили,   ҳар   бир   образини   қўллашдаги
новаторлик   масаласи   ҳамда   шоир   санъатига   боғлиқ   бошқа   жиҳатларга
эътибор қаратсак, фикрни ифодалаш, шеъриятнинг ифода тарзи, тасвир тили
ва   ҳ.к.   масалаларда   муштараклик   кўзга   кўринади.   Бу   борада   Риёзийнинг
тимсол   яратишда   Камолдан   баҳраманд   бўлганини   таҳлил   қилиш   мақсадга
мувофиқ.   Адабиётшунос   Абдунабий   Сатторзода   ўзининг   бир   мақоласида
таъкидлайди:   “Форс-тожик   адабиётида   гўзалликда   маъшуқа   юзини   ойга
99 ўхшатиш, унинг қаддини тўғриликда сарвга, лаб билан оғзини торлик ҳамда
кичикликда   ғунчага   ўхшатиш   машҳурдир.   Лекин   Камол   буларни   ҳар   дафъа
шундай айтганки, янги ва бетакрор чиққан. Масалан:
Набошад бар замин сарвечу ту, бар осмон моҳе,
Гувоҳи ман бад-ин маън  замину осмон бошад» (165, 8).ӣ
Мазмуни:   Сен   каби   ерда   сарв,   осмонда   қуёш   йўқ,   Бу   маънода   менинг
гувоҳим ер ва осмон бўлади .
Камол   Хўжандийнинг   бу   тарздаги   янги   ва   бетакрор   тасвирини   Риёзий
шеърларида   ҳам   турли   шаклларда   учратамиз.   Ўз   ўрнида   муҳим   икки
хусусиятни   қайд   этиш   лозим.   Биринчидан,   Риёзий   баён   услубида   Камол
Хўжандийга эргашган бўлса, иккинчидан, у кам шеърлар мерос қолдирганига
қарамай,   новатор   шоир   сифатида   эътиборлидир.   Мумтоз   форс-тожик
шеъриятида машҳур барча тимсолларни тўлиқ таҳлилга тортишнинг имкони
йўқ,   энг   аҳамиятли   ўринларига   эътибор   қаратамиз.   Ёрнинг   қаддини
тасвирлашда қўлланилган шеърий тимсол – сарв мисолида кўрамиз:
Камол:
Гул ҳикоят карду сарв аз нозукиву лутфи ёр,
Об гирён омаду дар пои ину он фитод (54, 415).
Мазмуни:   Ёрнинг   нозиклиги   ва   лутфидан   гул   билан   сарв   ҳикоят
қилишди, Сув йиғлаб келиб, у ва бунинг оёғига тушди.
Риёз ий :
Пеши қадди хушхиромат сарв аз рафтор монд,
Оразат гулро зи рўи нозук  бар хор монд (45, 38).	
ӣ
Мазмуни:  Хиромон қаддинг олдида сарв юрмай қолди, Юзинг нозикликда
гулни тикон устига қўйди. 
Ушбу икки байтда ҳам “сарв”ни “гул” – шеърнинг бошқа машҳур образи
билан   биргаликда   ишлатилган.     Биринчи   байтда   гул   ва   сарв   ёрнинг
нозиклиги   ва   лутфидан   ҳикоят   қилган   бўлса,   иккинчи   байтда   ҳам   маъшуқ
юзининг нозиклиги “гул”га ҳамда унинг юриши “сарв”га ўхшатилган. Камол
Хўжандий   байтида   “лутф”   сўзи   ҳам   маҳбубнинг   латофатдан   тўла
100 муомаласига   ишорадир.   Шунинг   учун,   ушбу   икки   байтда   шоирона   қараш
ҳамда   образ   яратишдаги   мутаносиблик   очиқ-ойдин   намоён   бўлади.   Баён
тарзида   Риёзийни   Камол   издошларидан   деб   эътироф   этдик,   аммо   ҳар   бир
шоир ўз иқтидорига кўра мазкур образлардан ўзига хос тарзда фойдаланган,
уни янги шаклда кўрсатиб берган. Масалан:
Камол:
Шояд, ки бирўяд ҳама раҳ сарви хиромон
З-он соя, ки аз қадди ту бар раҳгузар афтод (54, 411).
Мазмуни:   Қаддингдан   йўловчига   тушган   соядан   барча   йўлларда   сарви
хиромон ўсиши мумкин.
Риёз ий :
Чандон ки сарв бар тарафи боғ сар кашид,
Ҳаргиз накард бо қади ёрам баробар  (45, 60).ӣ
Мазмуни:   Сарв   боғ   томонда   қанча   кўп   ўсган   бўлса,   ҳеч   қачон   ёрим
қадди билан тенг кела олмади.  
Камол   Хўжандий   ўз   байтида   сарвни   маъшуқа   қадди   олдида   паст   ва
қийматсиз   деб   билади   ҳамда   қаддингдан   йўловчига   тушган   соядан   юзлаб
сарв   ўсиши   мумкин   деб   айтади.   Ушбу   байтга   мутаносиб   тарзда   Риёзий   ҳам
ишора   қилади,   баландлиги,   тўғрилиги   билан   бўстондаги   сарв   барча   ёрим
қаддига   тенг   келмайди.   Бу   усул   билан   номлари   зикр   этилган   шоирлар
белнинг   ингичкалигини   тасвирлаш   ҳамда   уни   соч   билан   мутаносиб   қўйиш,
оғизнинг   тор   ва   кўринмаслигини   ифодалаш   каби   масалаларга   ҳам   эътибор
қаратишган:
Камол:
Ба борикии лабҳо-ш ар сухан ҳаст, 
Дар он мўи миён боре сухан нест (54, 315).
Мазмуни:   Лаблари ингичкалигига сўз бор бўлса, Ўша белнинг сочига сўз
йўқдир.
Риёзий:
Дил зи ман бурду зи меҳр овехт бар мўимиён, 
101 Риштаи  они маро фитрок дастовез кард (45, 41).ҷ
Мазмуни:   Кўнглимни   олиб   меҳрдан   белнинг   сочига   осди,   Жоним   ипига
тасмани совға қилди. 
Камол: 
То даҳонат ҳаст пайдо, к-аз назарҳо шуд ниҳон, 
Хурдабинон васфи он пайдову пинҳон гуфтаанд (54, 404).
Мазмуни:   Токи   оғзи   маълумдирки,   назарлардан   яширинди,   Синчковлар
ўша пайдову пинҳонни мақташди. 
Риёзий:
Сухан чун з-он даҳангўям, ҳадисаммухтасар гардад
В-агар номи лабаш гирам, даҳонампуршакар гардад (45, 40).
Мазмуни:   Агар   ўша   оғиздан   гапирсам,   сўзим   қисқаради,   Лаби   номини
олсам, оғзим шакардан тўлиб қолади. 
Ит   образи   Камол   шеъриятида   кўп   қўлланилган   тимсоллардан   биридир.
Бу образ   Камол Хўжандий асарларида турли маъноларда қўлланилгани каби
Риёзий асарларида ҳам турли маъноларни очиш учун қўллангани кузатилади.
Масалан: 
Дили садпораи худро зи шикофи сина 
Бикашам, пеши сагони дари ёр андозам (45, 52).
Мазмуни:   Юз   парча   бўлган   кўнглимни   кўкрагимдан   тортиб   олиб,   ёр
итлари олдига ташлаб қўяй.
Камол   шеърларида   ўзини   ёр   кўчасидаги   итлардан   билиб,   “Эй   ман   саги
ту, афв кун ин сарбаландиям” (Эй, сенинг итингман, ушбу сарбаландлигимни
авф   эт)   ёки   “Дўстонам   саги   ту   мехонанд”   (Дўстларим   сенинг   итинг   деб
айтишади),   деб   таъкидлаганидек,   Риёзий   ошиқлик   ва   телбаликда   ўзини
девона итга ўхшатган, ёр зулфи бандидан жунунликка гирифтор бўлган: 
К аманди зулф бикшо аз Риёз , чунки Ма нун шуд, 	
ӣ ҷ
Саги девонаро то чанд дар зан ир	
ҷ   медор ? (45, 59)	ӣ
Мазмуни:  Риёзийни зулф бандидан озод қил,чунки Мажнун бўлди, телба
итни қачонгача занжирга боғлаб қўясан?
102 Кўрганимиздек, Камол ўзини ёр кўчасидаги итдан ҳам камтар тутади ва
ёр   кўчасидаги   ит   билан   мулоқот   қилгани   учун   ўзини   хушбахт   деб   билади.
Риёзий ҳам шунга яқин мазмунларни ўз шеърларида қўллаган: 
Камол:
Бо саги кўяш сари ҳамсуҳбат  дорад Камол, ӣ
Аз муҳиббон ҳиммати камтар гадои ў бубин! (54, 973).
Мазмуни:   Унинг кўчасидаги ит билан Камол мулоқот қилмоқчи бўлади,
ҳабиблардан унинг камтар гадосининг ҳимматига қара. 
Риёзий:
Аз сагони дўст медорад Риёз  хешро,
ӣ
Гарчи он султони хубон нанг медорад аз ў (45, 57).
Мазмуни:   Риёзий   ўзини   дўст   итларидан   деб   билади,   гарчи   ул   чиройли
юзлилар султони ундан нафрат қилади. 
“Ит”   билан   “суяк”нинг   таносиблиги   янги   маъно   яратишда   қулайлик
туғдиради,   ҳар   икки   шоир   ундан   ижодий   фойдаланади.   Камол   ўзининг
озғинлигини кўп марта суякка ўхшатиб, кўринишидан ёмон бўлган рақибини
итга ўхшатиб, шу муносабат билан «Аз логар  гирифт ба як так шабам рақиб,	
ӣ
Хандид   ёру   гуфт,   ки   саг   устухон   гирифт»   ( Бир   кечада   рақибим
озғинлигимдан фойдаланиб, мени ушлади, ёр кулиб: ит суяк топиб олди деб,
кулди).   Бундай   мазмунлар   унинг   бошқа   кўп   сонли   байтларида   ҳам
кузатилади. Масалан, қуйидаги байтда:
Камол:
Насими дўст  ояд сагони остонашро, 	
ӣ
Зи баъди мурдан ар як-як бибўянд устухони ман (54, 951). 
Мазмуни:  Агар ўлимдан кейин менинг суягимни бир-бир ҳидлаб кўришса ,
бўсағасидаги итларига дўстлик шамоли тегади,.  
Айнан шу тарзда ва тасвирдан баҳраманд бўлиш учун Риёзийнинг “ит”
образига   мурожаат   қилиши   ҳам   шуни   кўрсатадики,   у   Камол   шеърларидан
фойдаланган. Масалан:
Риёз ий :
103 Устухоне зи танам мондаву он ҳам   рўзе
Бар сари кўи   ту   помоли   сагон   хоҳад   шуд (45, 40).
Мазмуни:   Жисмимдан   бир   суяк   қолган,   уни   ҳам   бир   куни   сенинг
кўчангдаги итлар поймол қилишади. 
Айтиш мумкинки, Риёзий шеърларини Ҳилолий, Биноий, Мушфиқий ва
Аҳлий   давридаги   байнобайн   (ўрта-миёна.   Сирус   Шамисо   қўллаган   атама)
услубида  яратилган  дейиш  мумкин.  Зеро,   уларнинг  шеърларида   ҳам  ироқий
сабкининг   амалдаги   ва   йўқолаётган   намуналари   кўринадики,   кейинги
даврларда аста-секинлик билан парчаланиб, янги сабк ва тарз асослари бунёд
этилади. 
Ушбу масалада давр шоирларидан Ҳилолий ғазалларига кўпроқ таяниш
мумкин.   Сабаби   унинг   шеъриятида   Жомий   орқали   унга   таъсир   кўрсатган
Камол   Хўжандий   услуби   яққол   кўзга   ташланади.   Аммо   бу   масала   бизнинг
тадқиқот мавзуимизга кирмайди.
II боб бўйича хулосалар
1.   Камол   Хўжандийнинг   шеърий   мактаби   ҳам   кўп   сўз   усталарини
тарбиялаган.   Жуда   кўп   шоирлар   Камол   шеъриятидаги   чуқур   мазмун,
услубдан   фойдаланишган.   Хусусан,   Бухоро   адабий   муҳитининг   Исмат
Бухорий,   Хаёлий   Бухорий   ва   Сайфи   Бухорий   каби   шоирларининг   кўп
шеърларидан маълум бўладики, дунёқараш ва шеърий қолипларни танлашда
Хожа Камолнинг адабий мактабидан етарлича фойдаланишган.
2.   Ушбу   нуфузли   адабий   муҳитда   фаолият   қилган   шоирлар   ҳам   образ
яратиш нуқтаи назаридан, ҳам структурасига кўра Камол Хўжандий услубига
кўп   мойилликлари   сезиладики,   мазкур   масала   ўз   навбатида   алоҳида   таҳлил
қилишни тақозо қилади. 
3. Тазкира асарлар ва тарихий манбаларда Камол Хўжандий ва Бисотий
Самарқандий муносабатлари яхши бўлмагани ҳақида маълумотлар бўлишига
қарамай,   Мавлоно   Бисотий   Камол   Хўжандий   томонидан   ўз   чўққисига   етган
саъдиёна   ғазалчилик   услуби   тарғибига   сезиларли   улуш   қўшган   шоирлар
104 жумласига   киради.   У   ғазалларининг   мақтаъ   байтларида   фахр   билан   ўз
сўзларини   Камол   Хўжандий   шеърлари   билан   баробар   деб   билса-да,
фикрларини   шеърий   шаклда   баён   қилишда   Камол   шеъриятининг   анъанавий
тимсол   ва   образларидан   фойдаланган.   Вазнлар   ва   шакллардан   фойдаланиш
қаторида   Бисотий   Камолнинг   гўзал   радифларини   ҳам   ўзига   хос   тарзда
қўллаб,   тил   ва   тасвир   жиҳатидан   Хўжандлик   шоир   шеърларига   тенг   килиш
учун интилган. 
4.   Риёзий   Самарқандий   Хожа   Камолдан   таъсирланиш   жараёнида   шоир
ҳар доим ҳам шеър шакли, вазн, қофия, радиф ва бошқа шаклий унсурларга
эътибор   қаратмайди.   Шунинг   учун   бир   шоирнинг   бошқа   машҳур   ижодкор
асарларидан баҳраманд бўлишини кўпроқ асар тили баёни, ҳолат, манзара
5.   Мазкур   давр   шоирларнинг   қадимий   образлардан   янги   тасвирлар
яратишда   ҳам   ҳамфикр     эканликларини   эътироф   этиш   лозим.   Зеро,   бундай
усул шоирларнинг ижодда, ҳаётда ҳам руҳий яқин эканликларини кўрсатиши
мумкин. 
105 III БОБ. КАМОЛ ХЎЖАНДИЙНИНГ ХVI АСР ШОИРЛАРИГА
ТАЪСИРИ
III.1. Бухоро адабий муҳити шоирлари ижодида татаббуъ
Бухоро адабий муҳити мазкур асрда ҳам форс-тожик адабий муҳитида
баланд   нуфузга   эга   эди.   Сиёсий-ижтимоий   ва   иқтисодий   вазиятларга
қарамасдан   ушбу   адабий   муҳитда   бадиий   ижод   аҳлини   ҳимоя   қилишарди.
Айнан   ушбу   муҳитда   Хожа   Ҳасан   Нисорийнинг   “Музаккири   аҳбоб”
тазкираси яратилди. У тазкиранинг “Мовароуннаҳрдаги ғазалчилик ривожи”
бўлимида   мазкур   адабий   муҳитда   камол   топган   кўп   шоирларнинг   номини
зикр  қилган  эди   ва  шунга  кўра  бу   маълумотларни  қайта   такрорлашга  ҳожат
йўқ. 
Камол ва Мушфиқий ғазалларидаги ўхшаш жиҳатлар
Камол   Хўжандий   шеърлари   услуби   XV-XVI   асрлардаги   ғазал
жанрининг энг муҳим кўринишларидан бири сифатида қабул қилиниб, унинг
шеърларидаги  айрим  хусусиятлар   ҳиндий сабки  (услуби)  шеърининг  асосий
кўринишлари   сифатида   эътироф   этилган.   Шунинг   учун,   бугунги   кунгача
юзлаб   шоирлар   унга   эргашиб,   ўз   асарларини   ижод   қилишган.   Дарҳақиқат,
агар   Ҳофизни   шеърият   руҳиясига   таъсир   кўрсатувчи   шоир   деб   эътироф
этсак,   шеърият   услубида   эса   Камол   Хўжандийнинг   услубини   тан   олишга
тўғри   келади.   Масалан,   милодий   XV   асрнинг   Исмат   Бухорий,   Хаёлий
Бухорий,   Риёзий   Самарқандий   ва   ҳатто   Бисотий   Самарқандий   каби
шоирлари   Камолнинг   нозик   баёнига   алоҳида   эътибор   қаратишган.   Навоий,
Ҳилолий,   Осафий,  Биноий,   Мушфиқий,  Аҳлий,  Фиғоний   ва  бошқа   шоирлар
шеърларида   бу   нарса   шеърий   хусусиятлар   сифатида   қабул   қилинган.
Абдулғани   Мирзоев   таъкидига   кўра,   мазкур   асрда   назира   ва   татаббуъ   ёзиш
шу   даражада   авж   олган   эдики,   ушбу   оқимда   айрим   шоирлар   бир   неча
тахаллус   билан   шеър   ёзишарди.   Мазкур   шоирлар   қаторида   Камолиддин
Биноийни   ҳам   Амир   Хусравга   издошлик   қилиб   ёзган   ғазалларига   “Биноий”
106 ва   Ҳофизга   пайровлик   қилиб   ёзган   ғазалларига   “Ҳолий”   тахаллусларини
танлаган (91, 388). 
Мавлоно   Мушфиқий   ҳам   устоз   шоирлардан   таъсирланиб,
ғазалнависликда   уларга   издошлик   қилган   шоирлардан   биридир.   Мавлоно
Абдурраҳмон Мушфиқий (ваф. 1588) ижодида ғазал, ҳажв ва мутойиба ҳамда
ҳазл   алоҳида   ўрин   тутади.   Адабиётшунос   Зоҳир   Аҳрорий   таъкидига   кўра,
Абдурраҳмон Мушфиқий ҳақида маълумот берадиган илк манба Хожа Ҳасан
Нисорийнинг   “Музаккир   ул-аҳбоб”   асари   ҳисобланади.   Иккинчи   манба   эса
шоирнинг   замондоши   Мир   Севинчнинг   “Туҳфат   ус-саид”   асаридир.   Бундан
ташқари, Мушфиқий Бухорий ҳақида Мутрибий Самарқандийнинг “Тазкират
уш-шуаро”си,   “Жодат   ул-ошиқин”,   “Оини   Акбарий”   каби   асар   ва
тазкираларда   маълумот   келтирилган   (72,   6).   Мушфиқий   турли   жанрлар
такомилига сезиларли улуш қўшган, унинг шуҳрати асосан, оҳорли ғазаллари
билан боғланади. 
Камол   Хўжандий   шеърияти   мактаби   кўпгина   машҳур   шоирларни
камолга етиштирган бўлса-да, шоирларнинг айримлари шеъриятнинг мазкур
баён услуби билан яқинроқдан танишганлар. Масалан, агар Камол Хўжандий
шеърияти   ўзининг   нозиклиги   ва   латофати   билан   мумтоз   бўлса,   турли
асрларда   зуҳур   этган   айрим   қалам   аҳли   ўз   сўзларини   ўзгача   тарзда   қоғозга
туширишган.   Мушфиқий   Бухорий   Камол   Хўжандийнинг   издошларидан
ҳисобланади.
Айтиш лозимки, ушбу мавзуни камолшунос олим Саъдулло Асадуллоев
“Камол   Хўжандий”   номли   асарида   таъкидлаб   ўтган   (67,   119-123),   қўшимча
сифатида   “Камол   мактаби”   асарида   ҳам   Мушфиқийнинг   татаббуъ   ва   назира
шаклида   ёзилган   айрим   шеърлари   жойлаштирилган   (24,   180;   181;   189;   193;
260 ва ҳ.). 
Камол   Хўжандийнинг   Мушфиқий   шеъриятига   таъсири   ҳам   шакл   ва
вазнда,   ҳам   мазмунда   кузатилади.   Вазн,   қофия   ва   радиф   масаласида
Мушфиқийнинг   шеърлари   Камол   Хўжандий   ғазаллари   асосида   вужудга
келган,   аммо   шуни   ҳам   таъкидлаш   жоизки,   у   бу   турдаги   шеърларида   фақат
107 вазн   ва   шакл   билан   чекланмай,   Пири   Хўжанднинг   баён   услуби,   тили   ва
образларидан ҳам баҳраманд бўлган. Масалан: 
Камол Хўжандий:
Рўи ту ба  уз оина дидан к  тавонад? ҷ ӣ
Зулфи ту ба  уз шона кашидан к  тавонад? 	
ҷ ӣ
Қанди даҳанат шарбати хосе, ки зи лаб сохт, 
Дидан натавон хоса, чашидан к  тавонад?! 	
ӣ
Чандон ки ту  орзуи  они азизон, 	
ӣ ҷ
Бо орзуи хеш расидан к  тавонад?! 	
ӣ
Дар зери лаб аз бими рақиби ту бар он рўй 
Мо фотиҳа хондем, дамидан к  тавонад? 	
ӣ
Машшота диле дошт чу пўлод ба сахт , 	
ӣ
В-арна зи чунон зулф буридан к  тавонад?! 	
ӣ
Чун нест Камол аз суханони ту гузинтар, 
Касро ба сухан бар ту гузидан к  тавонад? 
ӣ
Он  о, ки бихонанд баланд ин суханонро, 	
ҷ
Дигар сухани паст шунидан к  тавонад? (54, 516).	
ӣ
Мазмуни:   Юзингни   фақат   кўзгу   кўриши   мумкин,   зулфингни   фақат
тароқ тараши мумкин. Оғзингдаги қанд лабингдан ўзига хос шарбат ясади,
уни   махсус   кўриб   бўлмайди,   ким   тотиб   олиши   мумкин?   Сен   шунча   кўп
азизлар   жони   орзусига   айлангансан,   ким   ўз   орзусига   эришиши   мумкин?   Биз
ўша   юзга   рақибларинг   ваҳмидан   пичирлаб   фотиҳа   ўқидик,   ким   дам   сола
олиши   мумкин?   Пардозчи   аёлнинг   кўнгли   пўлатдай   қаттиқ   эди,   акс   ҳолда,
бундай   зулфдан   ким   воз   кечиши   мумкин?   Эй   Камол,   сўзларингдан   яхшироқ
топилмас   экан,   Сўзда   ким   бировни   сендан   афзал   кўриши   мумкин?   Ушбу
сўзларни у ерда агар баланд ўқишса, Маъноси саёз сўзларни ундан кейин ким
эшитади?  
Абдурраҳмон Мушфиқий:
Зулф аз хами рўи ту кашидан к  тавонад?
ӣ
Он  о, ки ту , рўи ту дидан к	
ҷ ӣ  тавонад?!	ӣ
108 Бар тавсани ноз аз ҳама хубон бигузашт ,ӣ
Имрўз ба гарди ту расидан к  тавонад?	
ӣ
Як марҳилаи ҳа р зи як бодия беш аст,	
ҷ
Қатъи раҳи ҳи рон ба давидан к  тавонад?!
ҷ ӣ
Пеши ту мусаввир накашад ғайри хи олат,	
ҷ
Чун сурати хуби ту кашидан к  тавонад?!	
ӣ
Гар қатъи муҳаббат кун  аз теғи тағофул,	
ӣ
Сарриштаи меҳри ту буридан к  тавонад?!	
ӣ
Дар боғи сухан, Мушфиқ , ашъори ту чида-ст,	
ӣ
Гул тозатар аз назми ту чидан к  тавонад? (27, 32).	
ӣ
Мазмуни:  Юзиндан зулфни ким тортиб олиши мумкин? Сен бор жойда,
юзингни   ким   кўриши   мумкин?   Ноз-карашма   билан   барча   хублардан   ўтдинг.
Бугун   ҳеч   ким   сенга   ета   олмайди.   Айрилиқнинг   бир   босқичи   бир   бодиядан
кўпроқдир,   Айрилиқ   йўлини   югуриш   билан   ҳеч   ким   охирга   етказолмайди.
Мусаввир олдингда фақат хижолат тасвирини чиза олиши мумкин, чиройли
суратингдек   ҳеч   ким   чизолмайди.   Агар   ғафлат   тиғидан   муҳаббатни   тарк
этсанг,   Меҳринг   ипини   ҳеч   ким   кесолмайди.   Мушфиқий,   сўз   боғида
шеърларинг териб олинган, Назмингдан тозароқ гулни ҳеч ким теролмайди.  
Агар юқоридаги ғазалларда тил, такрор қофия, анъанавий образлар каби
масалалардан   нарироқ   ўтсак,   Камол   шеъриятининг   энг   асосий
хусусиятларидан бири ҳисобланган ийҳом санъатининг чиройли намунасини
Мушфиқий ғазали акс этганини кўрамиз. “Пеши ту мусаввир накашад ғайри
хи ҷ олат”   мисраси   ушбу   даъвони   қондиради.   Лекин   буларга   қарамай,
Мушфиқий   ғазалларига   Камол   Хўжандий   таъсири   ўхшаш   қофия   ва
радифларда ҳам кузатилади. Масалан: 
Камол Хўжандий: 
Ҳаргиз ба дарди дўст дили мо зи  о нарафт, 
ҷ
Ран ури ишқи ў суи дорушшифо нарафт (54, 360).	
ҷ
Мазмуни:   Ҳеч   қачон   дўст   дарди   билан   кўнглимиз   бероҳат   бўлмади,
Унинг ишқи касали шифохонага бормади. 
109 Мушфиқий Бухорий:
Аз  он ҳавои васли ту, эй дилрабо, нарафт, ҷ
он рафту орзуи ту аз  они мо нарафт (27, 67).	
Ҷ ҷ
Мазмуни:   Эй   дилрабо,   васлинг   хоҳиши   жонимиздан   кетмади,   Жон
кетди, лекин орзуинг жонимиздан кетмади.
Камол Хўжандий:
Акси рўят чун фитад дар об, об аз худ равад, 
Гар фишон  зулфи мушкин, мушки ноб аз худ равад (54, 559).	
ӣ
Мазмуни:  Агар аксинг сувга тушса, сув беҳуш бўлади, Мушк ҳиди келган
зулфингни қоқсанг, тоза мушк ўзини йўқотади.
Мушфиқий Бухорий:
Моҳи ман ҳар гаҳ зи таъсири шароб аз худ равад,
Маҳ ба ҳоли худ намонад, офтоб аз худ равад (27, 95).
Мазмуни:   Менинг   ойим  шароб  таъсиридан  бехуд  бўлган  пайтда,  Ой ўз
ҳолидан чиқади, қуёш ўзини йўқотади. 
Камол Ху анд	
ҷ ий :
Сар бар дари туам, бинигар сарбаландиям, 
Эй ман саги ту, афв кун ин худписандиям (54, 854).
Мазмуни:   Эшигингда бош қўйдим, ғуруримга қара, Сенинг итинг бўлай,
бу қайсарлигимни афв эт. 
Мушфиқи й  Бухорий:
То хок шуд ба роҳи вафо сарбаландиям,
Дар ғояти фитодагиву мустамандиям (27, 45).
Мазмуни:   Вафо йўлида ғурурим тупроққа айлангани билан маъюслик ва
ожизлик ҳолатидаман. 
Камол Хўжандий:
Он нури дида як назар аз ман дареғ дошт, 
Тире зи ғамза бар  игар аз ман дареғ дошт (54, 147).	
ҷ
Мазмуни:   Ўша кўз қорачиғи бир назарни мендан дариғ тутди, Жигарга
кўз қисишдан бир ўқни мендан дариғ тутди. 
110 Мушфиқий Бухорий:
Ҳарфе Масеҳи он даҳан аз ман дареғ дошт,
Сад бор кушту як сухан аз ман дареғ дошт (27, 124).
Мазмуни:   Ўша   оғизнинг   Масеҳи   бир   сўзни   мендан   дариғ   тутди,   Юз
марта ўлдириб, бир сўзни мендан дариғ тутди. 
Камол Хўжандий:
Маро дар дарди беёр , дареғо, ёр боист , ӣ ӣ
Ҳазорон ғам, к-аз ў дорам, яке ғамхор боист  (54, 1190).	
ӣ
Мазмуни:   Ёрсизлик   дардида,   афсуски,   менга   бир   ёр   керак   эди,   Ундан
минглаб қайғуга тушганман, битта ғамхор керак эди.
Мушфиқий Бухорий:
Баҳор омад тамошои чаман бо ёр бояст ,	
ӣ
Бо  ои сарву гул он сарви гулрухсор бояст  (67, 122).	
ҷ ӣ
Мазмуни:   Баҳор   келди,   чаманни   ёр   билан   айланиш   лозим,   Сарву   гул
ўрнига ўша гулрухсор керак эди.  
Юқорида   таъкид   этганимиздек,   Мушфиқий   образ   яратишда   ҳам   Камол
Хўжандийдан   таъсирлангани   кузатилади.   Шунинг   учун   Камол   Хўжандий
шеъриятида   қўлланилган   бир   неча   образ   Мушфиқий   ғазаллари   асосида
қиёсий   таҳлил   қилинади.   Масалан,   Камол   Хўжандий   шеъриятида   кўп
қўлланилган   “ит”   образини   Мушфиқий   ғазалларида   ҳам   учратамиз.   Камол
Хўжандий ушбу образни қўллашда гоҳида ўзини ёр кўчасидаги итлар билан
ўтиришдан   обрўли   ва   ҳиммати   баланд   деб   билди,   бу   маъно   Мушфиқий
шеъриятида ҳам учрайди. 
Камол Хўжандий:
Бо саги кўяш сари ҳамсуҳбат  дорад Камол, 	
ӣ
Аз муҳиббон ҳиммати камтар гадои ў бубин! (54, 973)
Мазмуни:   Камол   унинг   кўчасидаги   итлар   билан   суҳбат   қилади,
Дўстлардан унинг камтар гадоси ҳимматини қара. 
Мушфиқи й  Бухорий:
Сар дар раҳи сагони дарат монд, Мушфиқ ,	
ӣ
111 Худро миёни аҳли вафо сарфароз кард (27, 169).
Мазмуни:   Мушфиқий   эшигингдаги   итларнинг   йўлида   бош   қўйиб,   Ўзини
вафо аҳли орасига сарфароз этди.  
Биз   сўзни   чўзмаслик   учун   Мушфиқийнинг   бу   тарздаги   Камол
Хўжандийдан таъсирлагани сифатида бир нечта намуна келтирамиз: 
Камол:  То дарояд маҳ ба чарху офтоб аз худ равад (54, 559);
Мазмуни:  Токи ой осмонга келганда, қуёш беҳуш бўлсин.
Мушфиқ : ӣ Маҳ ба ҳоли худ намонад, офтоб аз худ равад (27, 95);
Мазмуни:  Ой ўз ҳолида қолмай, қуёш беҳуш бўлсин.
Камол:  Зулфат ба зулм дасти татовул дароз кард (54, 460);
Мазмуни:  Зулфинг зулмга суиқасд қилди.  
Мушфиқ : 
ӣ Бар ман маломати шаби ҳи рон дароз кард (27, 169).	ҷ
Мазмуви:  Менга айрилиқ кечаси маломатини чўздирди.  
Саққо Бухорийнинг Камол ғазалларига битган жавобиялари
XVI   асрда   фаолият   кўрсатган   машҳур   ва   соҳибдевон   шоир   Дарвеш
Саққо   Бухорий   Бухоро   адабий   муҳити   вакилларидандир.   Шоир   даврида
форс-тожик   шеъриятида   назира   ва   татаббуъ   ҳамда   жавобиялар   битиш   авж
олган   эди   ва   адабиёт,   фаол   адабий   муҳитлар   марказлашмагани   сабаб   турли
ҳудудларда   ривожланди.   Шунинг   учун   давр   шоирлари   ўзларидан   илгариги
адабиёт   анъаналарини   давом   эттиришга   ташаббус   кўрсатишди.   Саққо
Бухорий   ҳам   ана   шундай   шоирлардан   бири   эди.   Махсусан,   унинг   Камол
Хўжандийдан   таъсирлангани   кенг   қамровли   масала   бўлишига   қарамай,
ҳалигача   алоҳида   тадқиқ   қилинмаган.   Саққо   Бухорий   Камол   Хўжандий
ғазалларига шу даражада иштиёқ билдириб, унинг бир ғазалига икки ёки учта
жавоб битиб, мисраларини тазмин сифатида ўз шеърларига киритган.   Камол
Хўжандий   шеъриятининг   вазн,   шакл,   қофия   ва   радифларидан   фойдаланиш
баробарида   унинг   ғазалларидаги   образ   ва   тимсоллар   ҳамда   ташбиҳ   яратиш
усулидан   ҳам   баҳраманд   бўлган.   Бу   ерда   ушбу   шаклий   ўхшашликлар
қаторида номи зикр этилган шоирларнинг ирфоний қарашлари ҳам таҳлилга
тортилади. 
112 XVI   асрда   Темурийларнинг   буюк   давлати   пароканда   бўлгандан   кейин
даврнинг   икки   кучли   сулоласи   –   Шайбонийлар   ва   Сафавийлар   сиёсий   ва
мазҳабий   низолари   сабаб   Мовароуннаҳр   уруш   ва   қон   тўкишлар   майдонига
айланган   эди.   Лекин   буларга   қарамай,   адабиёт   ушбу   минтақанинг   турли
адабий   муҳитларида   давом   топиб,   ривожланди   ҳамда   юзлаб   соҳибдевон   ва
таниқли шоирлар бу даврда яшаб ижод қилишди. Навоийнинг “Мажолис ун-
нафоис”,   Хожа   Ҳасан   Нисорийнинг   “Музаккир   ул-аҳбоб”,   Соммирзо
Сафавийнинг   “Туҳфаи   Сомий”   асарларида   уларнинг   ҳаёти   ва   ижодига   баҳо
берилган. 
XVI   асрда   яшаб   ижод   қилган   ҳамда   Бухоро   адабий   муҳитининг
овозасини   Хуросондан   то   Ҳиндгача   олиб   борган   машҳур   шоирлардан   бири
Баҳром   Саққо   Бухорий   ҳисобланади.   Ушбу   шоирнинг   номи   гоҳида   Дарвиш
Саққо   Бухорий   (қаранг.:   145,   6),   гоҳида   Баҳром   Саққо   ва   айрим   жойларда
Саққо   Бухорий   (38,   483)   шаклида   учрайди.   Мовароуннаҳрда   санъат   ва
адабиёт   аҳли   тинч   ҳаёти   кетма-кет   урушлардан   кейин   пароканда   бўлгани
туфайли   шоирлар   ва   ёзувчилар,   тарихшунос   ва   бошқа   соҳалардаги   олимлар
Ҳинд   минтақасида   янгидан   ташкил   этилган   темурийлар   (бобурийлар)
давлатига юзланиб, Мовароуннаҳрнинг ўзига хос тил ва адабиётининг асосий
хусусиятларини   бу   минтақага   кўчирдилар.   Бу   орада   Баҳром   Саққо   ҳам
Ҳинддаги форсзабон адабиёт билан алоқа боғлайди, лекин Саққо машҳур ва
баркамол шоир бўлгач, Ҳиндистонга йўл олгани сабаб уни ҳам XVI асрдаги
Бухоро   адабий   муҳити   машҳур   шоирлари   қаторида   зикр   этиш   лозим
кўринади. Бу фикрларнинг далили шуки, Ҳиндга борган пайтида у машҳур ва
баркамол   шоир   сифатида   Ҳумоюн   шоҳ   саройидан   жой   топади   ва   тинч-
осойишта   ҳаёт   кечиради   (145,   20-21).   Ушбу   фикрларга   манбаларда   ҳам
ишоралар мавжуд (4, 235; 3, 119 ва ҳ.). Саққо Бухорий ҳаёти ва ижоди ҳақида
Боязид   Баётнинг   “Такираи   Ҳумоюн   ва   Акбар”,   Амин   Аҳмад   Розийнинг
“Ҳафт   иқлим”,   Тақиуддин   Авҳадий   Балёнийнинг   “Арафот   ул-ошиқин   ва
арасот   ул-орифин”,   Ҳусайнқулихон   Азимободийнинг   “Наштари   ишқ”,
Наройин   Лачҳмий   Шафиқнинг   “Шоми   ғарибон”   (Мусофирлар   туни)   каби
113 тазкираларда   маълумот   келтириш  баробарида   мақола   ва   рисола  шаклларида
ҳам алоҳида тадқиқотлар амалга оширилган бўлиб, ушбу асарлардан мазкур
шоир   ҳақида   кўпроқ   маълумот   олиш   мумкин.   Саққо   Бухорийнинг   ҳаёти   ва
ижоди   ҳақида   Ф.Маҳмадуллоҳ   қаламига   мансуб   асар   мукаммал   ишлардан
ҳисобланади.   Шуни   ҳам   айтиш   лозимки,   ушбу   тадқиқотчи   томонидан   илк
марта   Саққо   шеърлари   девон   шаклида   2018   йилда   Тожикистонда   нашр
этилган бўлиб, у муқаддима билан бошланган (145, 4-98).. 
XVI   аср   адабий   оқимининг   энг   муҳим   жиҳатларидан   бири   шундаки,
ушбу   аср   шоирлари   илгариги   буюк   сўз   санъати   усталарига   эргашиб,   улар
ижодидаги   анъаналарни   давом   эттирганлар.   Албатта,   шеъриятда   ушбу
хусусиятларни изчиллик билан давом эттиришнинг бир нечта сабаби бор эди,
уларнинг энг асосийси Ҳофиз ва Камол Хўжандийдан кейинги шоирларнинг
фикрий   ва   ҳунарий   муаммоларга   дуч   келишлари   эди.   Шунинг   учун,   ушбу
даврда   ижод   қилган   деярли   ҳар   бир   шоир   ўз   девонида   Мавлоно,   Ҳофиз,
Саъдий ва илгариги бошқа шоирларнинг у ёки бу ғазалига жавобия, назира ё
тазмин шаклида ёзилган шеърларини жойлаштирган. 
Мазкур   давр   шоирлари   томонидан   илгариги   шоирлар   шеърлари   сўз
санъатининг маҳаки (олтин ва кумуш каби металларга суртиб уларнинг тоза-
нотозалигини   ажратадиган   тош)   ҳисоблангани   ҳамда   ҳар   бир   маҳалда   ушбу
анъананинг   алоҳида   шаклда   давом   эттирилиши   XV   аср   адабиётига   хос   эди.
Шунинг   учун   бу   давр   шоирлари   ўз   шоирлик   истеъдодларини   илгариги
шоирлар   сўзларини   маҳак   ва   меъёр   қилиб   олиш   билан   синаб   кўришарди.
Қайд этиш лозимки, адабиёт Темурийлар сулоласи пароканда бўлиши ҳамда
Хуросон ва Мовароуннаҳрда ҳокимиятни қўлдан бой беришлари натижасида
XV   асрнинг   илм   ва   адабиёт   маркази   бўлган   Ҳирот   адабий   муҳитидан
Марказий   Осиёнинг   буюк   шаҳарлари   –   Бухоро   ва   Самарқандга   аста-секин
кўчди. Абдулғани Мирзоев таъкидлаганидек,  Камолуддин Биноий Ҳиротдан
Самарқандга   келиб,   Муҳаммад   Шайбонийхон   саройига   киришга   имконият
топади ва у ерда обрў ва мартабаларга эришади (91, 141). Бу воқеалар шуни
кўрсатадики, форс-тожик адабиёти ҳокимият маркази иккига бўлингач ҳамда
114 давлат   пойтахти   Марказий   Осиёга   кўчгандан   кейин   Самарқанд   ва   Бухоро
адабий  муҳитларида  кўпроқ  ривожланди.  Энг   муҳим  адабий   хусусиятлар   ва
анъаналар ушбу муҳитларда вужудга келди. 
Айтилганидек,   илгариги   шоирларнинг   шеърларига   татаббуъ   қилиш
ушбу   даврнинг   муҳим   ҳодисаларидан   бўлиб,   шоирлар   Саъдий   Шерозий,
Румий,   Ҳофиз,   Камол   Хўжандий,   Абдурраҳмон   Жомий   шеърларига
тахмислар   ёзишган.   Саққо   Бухорий   ҳам   шулар   қаторига   киради.   Тожик
адабиётшунос   олими   Ф.   Маҳмадуллоҳ   ҳам   Саққонинг   шоирлик   қарашлари
ривожланишига  сезиларли таъсир  кўрсатган  Рўдакий, Хайём, Аттор, Румий,
Мир   Сайид   Али   Ҳамадоний,   Саъдий   ва   Ҳофиз   шеъриятини   алоҳида
таъкидлайди   (145,5).   Саққо   Бухорийнинг   шеърларини   таҳлил   қилиш
жараёнида   шу   жиҳат   кўзга   ташланадики,   у   Мавлоно,   Саъдий   ва   Ҳофиз
ғазалларига   алоҳида   эътибор   қаратган.   Шунингдек,   шоир   бир   неча   ҳолатда
Мир   Сайид   Али   Ҳамадонийни   эслайди.,   машҳур   шоир   ва   ориф   Қосим
Анворни ҳам зикр этиш аҳамиятли кўринади. Зеро, Саққо шеърларида мазкур
ориф шоирга алоҳида эҳтироми борлиги кўринади. Масалан:
То зи нури поки Шамсуддин биёб  заррае,ӣ
Бори меҳри Қосими Анвор мебояд кашид (7, 202).
Мазмуни:   Шамсуддин   пок   нуридан   баҳраманд   бўлиш   учун   Қосим
Анворнинг меҳр юкини тортиш керак бўлади.  
Ф.Маҳмадуллоҳ   ушбу   давр   шоирлари   ижодида   машҳур   шоирларнинг
фикр ва ғоялари сезилиб турганини таъкидлайди ва Камол Хўжандий номини
келтиради.   Масалан,   Фатҳуллоҳ   Ансорий   бу   борада   таъкидлайдики:   “унинг
(Камол   Хўжандий   –   Д.М.)   нозик   қарашлари   кейинги   асрлар   бошқа
шоирларининг   адабий   завқини   синашга   меъёр   бўлади”   (125,   81).   Шунинг
учун   Камол   Хўжандий   ғазалдаги   равон   тил   ҳамда   деярли   ҳар   бир   байтдаги
ийҳомли   тасвирлари   билан   кейинги   шоирларнинг   баён   услубига   кўпроқ
таъсир   кўрсатган.   Бу   борада   бошқа   тадқиқотчи   ишора   қилиб   ёзади:
“Ғазалнависликда   кўпроқ   мақол   ва   матал,   ғазалларнинг   хушоҳанг   вазнлари
ҳамда енгил баҳрлари, тор қофиялар, нодир радифлар билан машҳур бўлган
115 Камол   Хўжандийнинг   шеърлари   ушбу   хусусиятлари   билан   кейинги   даврда
яшаган   сўз   усталарини   ўзига   мафтун   этган.   Булардан   ташқари,   бошқа
ғазалнавис шоирлардан ўзининг равонлик ва салислиги билан имтиёз топган
унинг   тил   ва   баён   хусусиятлари   издошларининг   баён   тарзида   ҳам   таъсир
кўрсатган”. Масалан, Фиғоний, Аҳлий Шерозий, Фузулий Бағдодий, Биноий,
Мушфиқий   ва   бошқаларнинг   Камолга   татаббуъ   сифатида   айтган   айрим
ғазалларига   назар   ташлайдиган   бўлсак,   бир   вазн   ва   қофияда   айтилгани
баробарида   унинг   баён   тарзи   ҳам   Шайх   Хўжандийнинг   сўзлаш   услубини
эслатади”   (158,   36).   Юқорида   номи   зикр   этилган   тадқиқотчи   ҳам   Саққо
Бухорийнинг   асрдош   шоирлари   ижодига   Камол   Хўжандий   шеърининг
таъсирини таҳлил қилган. Саққо Бухорий Камол Хўжандийнинг гўзда вазн ва
қофияларидан етарлича фойдалагани баробарида унинг тил ва баён услубига
ҳам эргашган. 
Саққо   Бухорийнинг   Камол   Хўжандий   шеърларига   эътибор
қаратганининг   илк   далили   шуки,   Саққо   Камол   Хўжандий   мисраларини
тазмин   учун   фойдаланган,   лекин   ўша   тазминни,   анъана   бўлганидек,   ғазал
охирида   эмас,   балки   ғазал   бошида   келтирадики,   унинг   ўз   табъини   синаш
учун бир белги ҳисобланади. Масалан:
«Гуфтам: -Малак  ё башар ? Гуфт, ки ҳар ду», ӣ ӣ
Хуршедрух  ё қамар ? Гуфт, ки ҳар ду.	
ӣ ӣ
Ширин шуда аз лаъли ту коми дилу  онам, 	
ҷ
Шаҳд  ба лабон, ё шакар ? Гуфт, ки ҳар ду.	
ӣ ӣ
Ё сарвқад , себзақан, ё гули хандон?	
ӣ
Гуфтам: -Ша ар , ё самар ? Гуфт, ки ҳар ду.	
ҷ ӣ ӣ
Бо новаки дилдўзи худ ин синаву дилро 
Пайванд кун , ё бидар ? Гуфт, ки ҳар ду. 	
ӣ ӣ
Пурсидамаш, омад чу миёнаш ба канорам:
-Мў  ба масал, ё камар ? Гуфт, ки ҳар ду.	
ӣ ӣ
Бар  они ман он новаки чашми ту ч  дорад?
ҷ ӣ
Хун рехтане, ё назаре? Гуфт, ки ҳар ду.
116 Мўсо ба қазо гуфт, чу баргашт зи Айман:
-Нор , ба Худо, ё ша ар ? Гуфт, ки ҳар ду.ӣ ҷ ӣ
Аз сирри аб  дам чу назад Исии Марям,	
ӣ
Гуфтам: -Падар , ё писар ? Гуфт, ки ҳар ду.	
ӣ ӣ
Саққосифат аз лаъли лабаш ком гирифтам,
Гуфтам: -Садаф , ё гуҳар ? Гуфт, ки ҳар ду (7, 340).
ӣ ӣ
Мазмуни:   Дедим: Фариштасанми ёки одаммисан? Иккови, деб жавоб
берди.   Қуёш   юзлимисан   ёки   оймисан?   Деди:   иккови.   Лабингдан   кўнглим   ва
жоним   коми   ширин   бўлган,   Лабинг   асалми   ёки   шакарми?   Деди:   иккаласи.
Ёки сарвқадмисан, олма ияклимисан, ёки хандон гулми? Дедим: Дарахтмисан
ёки   мевамисан?   Деди:   икови.   Кўнгил   тикувчи   ўз   ўқинг   билан   бу   кўкрак   ва
кўнгилни боғлайсанми ёки йиртасанми? Деди: иккови. Бели бағримга келгач,
сўрадим: Сен сочмисан ёки белмисан? Деди: иккови. Менинг жонимга кўзинг
ўқининг нимаси бор? Қон тўкиш ёки назарми? Деди: Иккови. Мусо Аймандан
қайтгач,   қазога   деди:   Ўтмисан   ёки   Дарахтмисан?   Деди:   иккови.   Исойи
Марям   отаси   сирридан   гапирмагани   учун   дедим:   Отамисан   ёки   ўғилмисан:
Деди:   иккови.   Саққо   каби   лабидан   ком   олдим,   Дедим:   Садафмисан   ёки
гавҳармисан? Деди: иккови. 
Мазкур   ғазал   Камол   Хўжандийнинг   «Гуфтам:   Малак ,   ё   башар ?	
ӣ ӣ
Гуфт, ки ҳар ду, Кони намак , ё шакар ? Гуфт, ки ҳар ду» (54, 1028)	
ӣ ӣ   ғазали
таъсирида   ёзилган.   Муаллиф   “Мўсо   ба   қазо   гуфт...”   ва   “Аз   сирри   абий”
байтларидан   ташқари,   ғазални   тўлалигича   Камол   Хўжандийга   татаббуъ
қилган   ҳамда   бу   ғазалнинг   жавобига   муваффақ   ҳам   бўлган.   Зеро,   Камол
Хўжандий   ғазалидаги   ирфонга   майл   кўрсатиш,   шеърлардаги   зарб   ва
мусиқийлик,   тил   равонлиги   ва   бошқа   хусусиятлар   Саққо   Бухорий   ғазалида
риоя қилинган бўлиб, бу унинг шоирлик маҳоратидан дарак беради. 
Саққо Бухорий ғазалларининг муҳим хусусиятларидан бири шундаки, у
бир   ғазалга   икки   ёки   учта   жавоб   ёзади.   Масалан.   Камол   Хўжандийнинг
«Моро   на   ғами   нангу   на   андешаи   ном   аст»   ғазали   пайровлигига   у   иккита
ғазал ёзган. Ҳар икки ғазал ҳам юқори савияда ёзилган: 
117 Биринчи ғазал:
Дар даври лабат зикри ман аз бодаву  ом аст, ҷ
Корам ҳама аз давлати ишқи ту ба ком аст.
Аз  оми ту сирри ду  аҳонгашт ҳувайдо,	
ҷ ҷ
Дар даври ту  ам бандаву  амшед ғулом аст. 	
Ҷ Ҷ
Эй бут, ба Худо, зикру ҳадиси хату холат 
Дар сурату маъно ҳама оёти Калом аст.
Эй дил, ба Худо роҳ чу бурд  зи харобот, 	
ӣ
Таҳқиқ шуд имрўз, ки кори ту тамом аст. 
Тасбеҳ макун арза ба зуннорпарастон!
Мурғи дили мо фориғ аз он донаву дом аст. 
Нафси ту ба роҳ омада, магзор инонаш, 
Имрўз, ки ин тавсани саркаш ба ту ром аст!
Гар бода ҳалол аст ба риндони харобот, 
Саққосифатам бе лаби лаъли ту ҳаром аст (7, 170).
Мазмуни:   Лабинг   даврида   мен   бода   ва   жомдан   сўзлайман,   Ишқинг
давлатидан   барча   ишларим   амалда   кўнгилдагидек   бўлади.   Жомингдан   икки
жаҳон сирлари маълум бўлди. Сенинг даврингда Жам ва Жамшид қулдир. Эй
бут,   Худо   ҳаққи,   хат   ва   холинг   зикри   ва   сўзи   сурат   ва   маънода   барчаси
Калом оятларидир. Эй кўнгил, хароботдан Худога йўл олганинг учун, Ҳамма
ишларинг   амалга   ошгани   маълум   бўлди.   Зуннорга   сиғинувчиларга   тасбиҳни
талқин   қилма,   Кўнглимиз   қуши   ўша   дона   ва   тузоқдан   фориғдир.   Нафсинг
йўлга кирган, жиловини ташлаб қўйма, Чунки бу қайсар от бугун сенга ром
бўлган.   Харобот   риндлари   учун   бода   ҳалол   бўлса   ҳам,   Саққо   сифатман,
лабингсиз менга ҳаромдир.
Иккинчи ғазал :
Дар майкадаи пири муғон зикри давом аст, 
К-он муршиди мо дар раҳи иршод тамом аст. 
Урён ч  равам сўи савомеъ зи харобот,	
ӣ
Чун хирқаи ман дар гарави бодаву  ом аст? 	
ҷ
118 Ҳар кас, ки чу май дар хуми ишқи ту на ўшид, ҷ
Дар ма лиси мастони ту кораш ҳама хом аст. 	
ҷ
Ҳар май, ки ба зикри ту бинўшем, ҳалол аст, 
Гар як нафасе бе ту барорем, ҳаром аст.
Як мурғи дил аз қайди ту озод надидем,
Холу руху зулфи ту магар донаву дом аст?! 
Ман чун равам аз сояи девори ҳаримаш? 
Хуршеди мани хаста игар бар лаби бом аст. 	
ҷ
Суфтам чу дури назм ба васфи лаби лаълат, 
Саққосифат аз ишқи ту корам банизом аст (7, 171).
Мазмуни:   Оташпарастлар   пири   майхонасида   давомли   зикр   мавжудки,
бизнинг   муршидимиз   иршод   йўлида   камолотга   эришган.   Хароботдан
савмааларга   нима   учун   яланғоч   борай?   Чунки   менинг   хирқам   бода   ва   жом
гаровидадир.   Кимки,   май   каби   ишқинг   кўзасида   қайнамаса,   Мастларинг
мажлисида   барча   ишлари   хомдир.   Зикринг   учун   ичадиган   ҳар   бир   майимиз
ҳалолдир,   Сенсиз   чиқарадиган   ҳар   бир   нафасимиз   ҳаром   ҳисобланади.
Бандингдан бирор кўнгил қушини озод кўрмадик, Хол, юз ва зулфинг дона ва
тузоқдирми?   Ҳарами   деворининг   соясидан   қандай   узоқлашай?   Мен
бечоранинг  қуёши ботиш арафасидадир. Лабинг  васфи учун назм гавҳарини
сайқал бердим, Саққо каби ишқингдан иши тизимли бўлган. 
Икки   ғазал   ҳам   Камол   Хўжандий   ғазали   каби   риндона   оҳангда   ёзилган
бўлиб,   унда   замона   калтафаҳмларидан   шикоят   қилиш   ҳамда   умрнинг
ўткинчилиги   ифодаланган.   Саққо   Бухорийнинг   ғазалида   ошиқона   оҳанглар
ифодалангани,   шунингдек,   Жамшид   қиссасига   ишора   қилиниши   унинг
мумтозлигини   таъминлаган.   Бундай   пайровлик   хусусияти   фақат   Саққо
Бухорийга   тегишли   бўлиб,   Камол   Хўжандий   адабий   мактабининг   бирор
издоши   девонида   Саққо   девонидагидек,   бир   ғазалга   икки   ёки   учта   жавоб
ёзиш   ҳолати   учрамайди.   Масалан,   Саққонинг   /   Чунон   саргаштаи   давронам
аз зулфи парешонаш, Ки ҳар сў медавад дил ҳамчу гўй аз зарби чавгонаш (7,
264) /   ва   / Зи  они худ касе то нагзарад дар роҳи  ононаш, Ба субҳи васли ў	
ҷ ҷ
119 кай   мерасад   аз   шоми   ҳи ронаш?!   (7,   265)   /  ҷ ғазаллари   Камолнинг   /   Нишони
шабравон   дорад   сари   зулфи   парешонаш,   Далели   равшан   аст,   инак,   чароғи
зери   домонаш   (54,   750)   /   ғазалига,   Саққонинг   /   Ба   кўи   майкада   дарбохтем
тақворо, Фурўхтем ба  оме китоби фатворо (7, 109) /
ҷ  ва  / Назар ба сурати
Чин  буд  чашми  маъноро, Ки дар  амоли бутон  дидаам та аллоро (7, 109)  /	
ҷ ҷ
ғазаллари Камол Хўжандийнинг   / Табиби шаҳр ч  тасдеъ медиҳад моро, Ки	
ӣ
кас наёфт ба ҳикмат ило и савдоро?! (54, 110) /	
ҷ   ғазалига татаббуъ шаклида
ёзилган   бўлиб,   фикрларимизни   тасдиқлайди.   Бу   ҳолат   фақат   юқоридаги
ғазаллар   билан   чекланмайди   ҳамда   Камол   Хўжандийнинг   «Ошиқонро   авру	
ҷ
нози ёр мебояд кашид»-и  (54, 551) ғазалига Саққо Бухорий бирдан учта ғазал
ёзган, уларнинг матлаъ байтлари қуйида келтирилади: 
Илк ғазалнинг матлаъи :
Роҳи зуҳду тавбаро девор мебояд кашид,
Сар ба хилватхонаи асрор мебояд кашид (7, 202).
Мазмуни :   Зуҳд   ва   тавба   йўлига   девор   тортиш   керак,   Асрор
хилватхонасига бориш лозим.
Иккинчи ғазалнинг матлаъи:
Эй дили шайдо,  афои ёр мебояд кашид,	
ҷ
Сад балову меҳнати ағёр мебояд кашид (7, 203).
Мазмуни:   Эй ошиқ кўнгил, ёр жафосини тортиш лозим, Бегоналарнинг
юз бало ва меҳнатини тортиш керак бўлади. 
Учинчи ғазал матлаъи:
Аз рақиб, эй дил, туро озор мебояд кашид,
Ин  афоро аз барои ёр мебояд кашид (7, 204).	
ҷ
Мазмуни:   Эй   кўнгил,   рақибдан   озор   чекишинг   лозим,   Ёр   учун   бу
жафони тортиш керакдир.
Шунингдек,   Саққонинг   /   Чун   рўи   ту   гулзоре   нашкуфт   ба   бустонҳо,
Пайваста   ба   даври   ў   бошад   гулу   райҳонҳо   (7,   113)   /   ғазали   Камол
Хўжандийнинг   /   Аз   пираҳанат   бўе   омад   ба   гулистонҳо,   Карданд   пур   аз
накҳат гулҳо ҳама домонҳо (54, 67) /   ғазалига, Саққонинг  / Бар сари кўят зи
120 оби   дида   поям   дар   гил   аст,   Гар   ба   лутфи   худ   нагир   даст,   корам   мушкилӣ
аст (7, 154) /  ғазали Камолнинг / Гарчи аз борони дида хоки он кў пургил аст,
Пои   ошиқ   дар   гил   аз   дасти   дил,   аз   дасти   дил   аст   (54,   296)   /   ғазалига,
Саққонинг   /   Аз   дил   хаёли   лаъли   ту,   эй   дилрабо,   нарафт,   Як   дам   нашуд   зи
дида, ки хунобаҳо нарафт (7, 136) /  ғазали Камол Хўжандийнинг  / Ҳаргиз ба
дарди дўст дили мо зи  о нарафт, Ран ури ишқи ў суи дорушшифо нарафт	
ҷ ҷ
(54,   360)   /   ғазалига,   Саққонинг   /   Умрам   ба   абас   рафту   дилам   бас   нигарон
аст,   Эй   умрталафкарда,   бубин,   фасли   хазон   аст   (7,   136)   /   ғазали   Камол
Хўжандийнинг   /   Умрест,   ки   бо   ў   дили   мискин   нигарон   аст,   Умрест   зи   мо
рафта,   вале   бо   дигарон   аст   (54,   283)   /   ғазалига   татаббуъ   қилинган.   Ушбу
шоирларнинг   яна   ўнлаб   ғазаллари   бир-бирларига   вазн,   шакл   ва   маъно
жиҳатидан яқиндир. Бизнингча, Саққо Бухорийнинг деярли қирқ беш ғазали
вазн ва қофия масаласида Камол Хўжандий ғазаллари билан ўхшаш.
Назарда тутилган бу икки шоирнинг ижодидаги ҳамоҳанглик   бир вазн,
қофия   ва   радиф   каби   хусусиятлар   билан   чекланиб   қолмайди.   Зеро,   ғазаллар
матн   ва   ғоя   жиҳатидан   ҳам   деярли   бир   сатҳда.   Масалан,   Камол
Хўжандийнинг   «Дар   суҳбати   дўст   он   нагун ад»  	
ҷ ҷ ғазали,   бизнингча,
Саққонинг қуйидаги ғазали яратилишига сабаб бўлган: 
Ту он шоҳ , ки дар имкон нагун ад,	
ӣ ҷ
Ҳадиси лаъли ту дар кон нагун ад.	
ҷ
Кафи  удат, ки дар бахшиш дарояд,	
ҷ
Аз он як қатра дар Уммон нагун ад.	
ҷ
Агар он ган и ҳусн аз олами ғайб	
ҷ
Шавад зоҳир, дар он вайрон нагун ад.	
ҷ
Ғами ишқи ту  они ошиқон аст,	
ҷ
Даруни ҳар диле он  он нагун ад… (7, 200-201).	
ҷ ҷ
Мазмуни:   Сен   имконга   сиғмайдиган   ўша   шоҳсан,   Лабинг   сўзи   конга
сиғмайди. Агар саховатли қўлинг  инъом бериш билан шуғулланса, ундан бир
томчи   ҳам   Уммонга   сиғмас.   Агар   ул   ҳусн   хазинаси   ғайб   оламидан   зоҳир
121 бўлса,   ўша   вайронага   сиғмайди.   Ишқинг   ғами   ошиқлар   жонидир,   Ҳар   бир
кўнгилга ўша жон сиғмайди.
Агар   чуқурроқ   назар   ташлайдиган   бўлсак,   биз   учун   яна   бир   жиҳат   -
шеърдаги   масалаларни   ирфоний   йўсинда   баён   этиш   ҳар   икки   шоирнинг
шеърларидаги   яқинликни   таъминлайди.   Камол   Хўжандийнинг   шахсияти
ҳақида   сўзлашга   ҳожат   йўқ,   унинг   номидан   олдин   “Шайх”   сўзининг
қўлланиши   бу   масалага   нуқта   қўяди.   Бу   ҳақда   А.Насриддинов   “Шайх”
фахрий   унвони   унинг   номи   билан   бирга   барча   манбаларда   ифодалангани
ҳақида   ёзади   (152,   106).   Ф.Маҳмадуллоҳ   ҳам   Саққо   Бухорийнинг   ирфоний
шахсият   эгаси   эканлиги   ҳамда   унинг   “Саққо”   тахаллусини   танлаганининг
сабабини ҳам ирфонга боғлаб, манбалар ҳамда шоир шеърлари мисолида бу
масалага   ойдинлик   киритган   (қаранг.:   145,   16-18).   Ушбу   икки   шоир
шеърларини   чуқурроқ   ўргангандан   кейин   бу   масалалар   бўйича   янада
ишончлироқ далиллар пайдо бўлади. Масалан, орифлар дунёқарашининг бир
хусусияти   шундан   иборатки,   улар   шаръий   нарсаларга,   яъни,   нарсаларнинг
зоҳирига   эътибор   қаратишмайди   ҳамда   уларнинг   мақсади   кўпроқ   ҳар   бир
нарсанинг   аслини   таниш   ҳисобланади.   Масалан,   аксар   ориф   шоирлар
масжид,   харобот   ёки   оташпарастлар   ибодатхонасини   бир   хил   билиб,   улар
учун   булар   орасида   ҳеч   қандай   фарқ   мавжуд   эмас.   Масалан.   Камол
Хўжандий шу маънода бир байт ёзган: 
Тоати бодапарастон ч  ба мас ид, ч  ба дайр,ӣ ҷ ӣ
Ишқ варзидани риндон ч  ҳақиқат, ч  ма оз! (54, 703).
ӣ ӣ ҷ
Мазмуни:   Бодапарастлар   тоати   масждидда   бўладими   ёки
монастирда,   фарқи   йўқ,   Риндларнинг   ошиқлиги   хоҳ   ҳақиқат   бўлса,   хоҳ
мажоз, фарқ қилмайди . 
Ушбу   масаланинг   бир   оз   бошқачароқ   шакли   Саққо   Бухорийнинг
қуйидаги байтида кўринади: 
Дар ҳақиқат бари мо мас иду майхона якест,
ҷ
Орифонро, ба Худо, Каъбаву бутхона якест (7, 151).
122 Мазмуни:   Ҳақиқатда, биз учун масжид ва майхона бирдир, Орифларга,
Худо ҳаққи, Каъба билан бутхона бирдир.
Ирфоний   шеъриятда   куйланадиган   муҳим   масалалардан   бири   –   бу
орифларнинг   дунёдан   безорлиги   ҳамда   дунёвий   боғланишларни   мазаммат
қилишидир.   Бу   ерда   мансаб   ва   мартабаларни   танқид   қилиш   муҳим   ўрин
тутади. Масалан, Камол Хўжандий кўп байтларида мансабли кишилар ҳамда
подшоҳларни танқид қилган. Масалан:
Ор ояд дигар аз хилъати шоҳ  моро,ӣ
Далқи савдои ту з-он рўз, ки дарпўшидем (54, 888)
Мазмуни:   Савдойинг   жандасини   кийганимдан   бери   биз   энди   шоҳона
кийимдан ор қиламиз,.  
Ёки:
Майли шоҳ  накунад, ҳар ки гадои ту бувад,	
ӣ
З-он ки ин манзилат аз давлати султон  беҳ (54, 1066).	
ӣ
Мазмуни:   Кимки   қулинг   бўлса,   шоҳликка   майл   қилмайди,   Чунки   бу
манзилинг султонлик давлатидан устун туради.  
Юқоридаги   икки   байтдан   маълум   бўладики,   шоир   ўз   маъшуқаси
эшигининг   қули   бўлишни   жаҳон   мамлакатларида   подшоҳлик   қилишдан
афзал кўради ҳамда  фано топувчи  ушбу мансаб ва дунёвий  боғлиқликларни
боқий   ишқ   олдида   ҳеч   нарса   деб   билади.   Айни   шу   мазмун   Саққо
Бухорийнинг қуйидаги байтида кўринади:
Андешаи шоҳ  ба  аҳон дуру дароз аст,	
ӣ ҷ
Осуда гадое, ки ба  он маҳрами роз аст (7, 153).	
ҷ
Мазмуни:   Жаҳонга   шоҳлик   қилиш   фикри   жуда   узун   ва   узоқдир,   Жони
билан жонга марҳам бўлган қул тинч-осойиштадир.  
Солиштирилаётган   икки   адибнинг   шеърларида   ирфоний   масалалар   бир
тарзда   ёзилган.   Ушбу   фикр   шуни   кўрсатадики,   номи   зикр   этилган
шоирларнинг шеърлари улар ҳаётларининг турли даврларида ижод қилинган
ёки ирфоний қарашлари айрим жиҳатларга кўра бир-биридан фарқли бўлган.
123 Масалан,   Камол   Хўжандий   ўзидан   ва   халқдан   узилиб,   ҳалигача   маъшуққа
етмаганини қуйидаги тарзда қоғозга туширган: 
Камоли дилшуда бегона шуд зи хешу ҳанўз
Ту ҳамчунон ба висоли худ ошно накун  (54, 1139).ӣ
Мазмуни:   Ошиқ   бўлган   Камол   ўзидан   бегона   бўлди,   лекин   ҳалигача   ўз
висолинг билан таништирмайсан.
Саққо Бухорий уни бироз бошқачароқ айтади:
Чунон зи шавқи ту гаштам зи халқ бегона,
Ки ғайри ишқи туам бо кас ошно  нест (7, 173).	
ӣ
  Мазмуни:   Ишқинг   завқидан   шу   даражада   халқдан   бегона   бўлдимки,
ишқингдан ташқари бошқа киши билан ошнолик қилмайман.
Яъни,   Саққо   Бухорий   байтида   халқдан   узоқлашиш   ҳамда   ўзидан   воз
кечиш маҳбуб ишқига етиш учун замин яратган. Шоир ўзининг маҳбуб ишқи
билан таниш бўлганини шундай тасвирлаганки, унинг фақат ёр зикри ва ёди
билан   шуғулланиши   учун   белги   ҳисобланади.   Бошқа   томондан   қараганда,
Камол   Хўжандий   шикоят   оҳангида   ифода   этиб,   мен   халқ   ва   ўзимдан   воз
кечганимга қарамай, сен васлинг саройидан мен учун жой бермайсан. 
Ушбу   икки   шоирнинг   шеърларидаги   яна   бир   ўхшашлик   тасвирий
воситаларнинг   такрорланишидир.   Мазкур   воситалар   гуруҳига   “гул   ва
булбул”,   “шам   ва   парвона”,   “сарв   ва   ёр   қадди”,   “маҳбуб   белининг
ингичкалиги   ҳамда   унинг   сочга   ўхшагани”,   “ёр   лаби   ва   ҳаёт   суви”,   “кўз   ва
ёмғир ёки дарё” кабилар киради. Мазкур ташбеҳлар форс-тожик шеъриятида
шоир   завқи   ва   иқтидорига   кўра,   қўлланилиб,   девондан   девонга   ўтиб,   турли
шаклга   кирган.   Қайд   этиш   лозимки,   бу   йўналишда   Камол   Хўжандий   ўз
ғазалиётида   ташбиҳ   ва   тасвир   воситаларини   пишиқроқ   ҳамда   сайқалланган
тарзда   қўллайди.   Масалан,   номи   зикр   этилган   шоир   маъшуқа   лабини   ҳаёт
сувига ўхшатиш баробарида  унинг хатини Хизрга ўхшатиб айтади:   «Хатат
чу Хизр ба оби ҳаёт наздик аст».  Айни шу мазмунни Саққо қуйидаги байтда
шундай ифодалаган:
То оби ҳаёт аз лаби лаъли ту аён шуд,
124 Оби Хизир аз шарм ба зулмот ниҳон шуд (7, 198).
Мазмуни:   Қизил  лабингдан  ҳаёт   суви  аён  бўлмас  экан,  Хизр  суви  уялиб
қоронғуликда пинҳон бўлди.
Ҳаёт сувини маъшуқ лабига ташбиҳ қилиш маъруф ифодалардан бўлиб,
Камол Хўжандий шеъриятида кўп қўлланилади. Масалан:
Дар миёни зулумоти сари зулфи ту, Камол,
Ҳамчу Хизр оби ҳаёт аз лаби дил ўи ту ёфт (54, 207).ҷ
Мазмуни:   Камол  зулфинг  қоронғулиги  ўртасида  Хизр  каби  ҳаёт  сувини
дилтортар лабингдан топди.  
Камолнинг “хос хаёл”ида кўринадиган муҳим хусусиятлардан бири эски
тасвирлардан   воз   кечиш   ҳамда   ўша   тасвир   воситалари   асосида   фикрларни
бошқачароқ   тарзда   баён   этишдир.   Масалан,   илгариги   шоирлар   кўпроқ
маъшуқнинг   айрилиқ   дардидан   нолиб,   маъшуқ   дардидан   ўз   норозилигини
баён   этиб,   унинг   давоси   маъшуқ   висолига   етишиш   ёки   маҳбубанинг   ўпичи
деб   билишса,   Камол   Хўжандий   бошқачароқ   тарзда   ишқ   дардига   муносабат
билдиради. Яъни, маҳбуба дарди ҳам унинг иноятидир ва айни шу дард ошиқ
иродаси тақвият топишига сабаб бўлади ҳамда Камол Хўжандий шеъриятида
тараннум   этадиган   ошиқ   олдида   маъшуқ   шу   даражада   азиз   ҳисобланадики,
унинг дарди ҳам ошиқ учун абадий давлатга ўхшайди. Байт:
Дил зи дорухонаи дардат даво дорад умед,
Шарбати хосе аз он дорушшифо дорад умед (54, 491).
Мазмуни:   Кўнгил   дардинг   дорихонасидан   шифо   излайди,   Ўша
дорушшифодан хос шарбатни хоҳлайди.  
Шоирнинг ирфоний дунёқарашига хос бўлган мазкур байт мазмуни ҳам
Саққо Бухорийнинг қуйидаги байтида ўз инъикосини топади:
Табиби ман, ч  ҳол аст ин, ки дар дорушшифои ту	
ӣ
Ило и дардмандон муттасил дарду алам бошад?! (7, 207).	
ҷ
Мазмуни:   Менинг   табибим,   бу   не   ҳолки,   сенинг   касалхонангда
беморларнинг иложи доимо ғам-қайғудан иборатдир?  
125 Камол Хўжандий шеъриятда анъанавий ёки эскирган ташбиҳларга иғроқ
ёки ғулув санъати орқали янги жило беради. Масалан, аксар шоирлар ҳамда
Камолнинг   ўзи   ҳам   ошиқ   йиғисини   кўп   марта   ёмғирга   ўхшатишган,   лекин
гоҳида   ўз   сўзини   таъсирли   чиқишини   таъминлаш   учун   шоир   уни   дарёга
ўхшатган: 
Дида дар илми гиря дарёест,
Ин маон  на ҳадди борон аст (54, 259).ӣ
Мазмуни:  Кўз йиғи илмида дарёдир, Бу маъноларга ёмғирнинг ҳадди йўқ.
Саққо Бухорий  ҳам  кўп жойларда ўз  йиғисини ёмғирга ўхшатган  бўлса
ҳам,   айрим   байтларда   Камол   Хўжандий   билан   баробар   одим   қўйиб,   бу
тарздаги ғулув ташбиҳдан воз кеча олмаган:
Нисбат макун ба гиряи Саққо муҳитро,
Шабнам ба файзи қатраи борон намерасад (7, 222).
Мазмуни:   Уқёнусни   Саққо   йиғисига   нисбат   берма,   Шудринг   ёмғир
томчиси қадрига етмайди.
Икки   байтда   ҳам   “дарё”   ва   “муҳит”   уқёнус   маъносида   қўлланилиб,
шоирлар тасвирларини яқинлаштирган. 
III.2. Самарқанд адабий муҳитида камолга эргашиб ёзилган тавр ва
татаббуъ ғазаллар   
Самарқанд   адабий   муҳити   ҳам   Бухоро   адабий   муҳити   билан   фаол
адабий   алоқада   бўлгани   сабаб   форс-тожик   шеъриятининг   илк   даврларидан
бошлаб биз бу икки адабий муҳитни айро тасаввур қилолмаймиз.  Биз бу ерда
фақат ушбу давр ғазалчилигининг бир хусусиятига эътибор қаратамизки, уни
ғазалнинг камолона услуби дейиш мумкин. Олдинги фаслларда ушбу адабий
муҳитнинг айрим вакиллари ҳақида айтиб ўтилди. Қуйида ушбу давр машҳур
шоир   ва   тазкиранависларидан   бири   Мутрибий   Самарқандийнинг   шеърияти
Камол Хўжандий ижоди билан қиёсланади. 
Камол Хўжандий ва Мутрибий Самарқандий
126 Мутрибийнинг   Камол   Хўжандий   шеъриятига   алоқасини   бир   неча
жиҳатдан таърифлаш мумкин. Мутрибий тазкирасида айрим шоирларни зикр
этиб,   шеърларидан   намуналар   келтирадики,   улар,   шубҳасиз,   Камол
Хўжандий   издошларидан   бўлган.   Бу   фикрни   Важҳий   Самарқандийнинг
Камол  Хўжандий   ижодига   мансуб   “ Д   чоштгаҳ   зи   чеҳра   фиканд   ниқоброӣ ӣ ”
(Кеча   тушлик   пайтида   юзингдаги   ҳижобни   олиб   ташладинг)   сатри   билан
бошланган ғазалига ёзган жавобида ҳам кузатиш мумкин. Важҳий ғазали: 
оно, зи рўи меҳр барафкан ниқобро,	
Ҷ
Соз аз рухи чу моҳ хи ил офтобро!	
ҷ
Гар парда аз узори чу хуршед афкан ,	
ӣ
Аз меҳр нур мебарад, аз моҳ тобро.
Аз завқи диданаш тапиши  они беқарор	
ҷ
Ҳангоми васл таъна занад изтиробро.
Ҳар шаб ба нола пеши сагаш арза медиҳам,
Дарди фироқи он шаҳи оли анобро.
ҷ
Ва ҳ , даме ки ёр ниҳад пой дар рикоб,	
ҷ ӣ
Созам зи ҳалқаҳои ду дида рикобро  (44, 338).
Мазмуни:  Эй азизим, меҳр юзасидан ҳижобингни кўтар, Ой каби юзинг
билан   қуёшни   хижолатда   қолдир.   Агар   қуёш   каби   юзингдан   пардани
кўтарсанг, қуёш нури ва ой тароватини олиб кетади. Уни кўришиш завқидан
беқарор   жон   ҳаракати   висол   пайтида   қуёшга   таъна   қилади.   Унинг   ити
олдига ҳар кеча ўша олийжаноб шоҳнинг айрилиқ қайғусини нола билан изҳор
қиламан.   Важҳий,   ёр   оёғини   эгарга   қўйган   пайтда,   икки   кўз   ҳалқасидан
эгарни ясайман. 
Шунингдек, Ибн Ямин Огоҳий Шибирғоний ғазали:
Аз пайи дилбари мо рафт дили бесари мо,
Кас надорем, ки орад хабар аз дил бари мо.
Мўи сар нест, ки дорем шаби ҳа р ба сар,	
ҷ
Дуди оҳи дили мо  амъ шуда бар сари мо.	
ҷ
Тани ғампарвари мо з-оташи ҳи рон месўхт,	
ҷ
127 Гар бар ў об намерехт ду чашми тари мо.
Чанд рўзе ба висоли ту ч  хушдил будем,ӣ
Боз пўшонд фалак  омаи ғампарвари мо.	
ҷ
Умр бигзашт ба сад хуни  игар, Ибни Ямин,	
ҷ
Хол  аз ахгари ғам ҳе  нашуд ми мари мо 	
ӣ ҷ ҷ   (44, 223).
Мазмуни:   Қайсар   кўнглимиз   дилбар   изидан   борди,   бизга   кўнгилдан
хабар етказадиган бирор кишимиз  йўқ. Айрилиқ тунида бошимиздаги нарса
соч   эмас,   балки   бошимизда   кўнглимизнинг   қайғу-аламлари   тўпланиб
қолгандир. Қайғуга мойил жисмимиз айрилиқ ўтидан куярди, Агар ёшли икки
кўзимиз унга сув тўкмас эди. Неча кунлар висолингдан вақтимиз чоғ эди, Яна
фалак  қайғуга мойил тўнимизни  кийдирди. Эй Ибн  Ямин,  умр юз дард-алам
билан ўтди, тутатқи солинадиган идишимиз қайғу учқунидан ҳеч бўшамади.
«Бе   ғамат   шод   мабод   ин   дили   ғампаравари   мо»   ғазалига   татаббуъ
сифатида ёзилган ва Сабрий Отун ғазали:
Аз зумуррад хати ёқути лаби мушки ту рост,
К-он ҳусаннову аз он рўй  авоҳир пайдост.	
ҷ
Маънии ҳусн дар он сурати зебо дидем,
Шоҳиди дидаи ман холу хати ғолиясост.
Эй маҳ, ар нест ҳилоли шаби ид он абрў,
Пеши аҳли назар аз чист, ки ангуштнамост.
Барги коҳе тани ман гашту насимаш бирабуд,
З-он ки дар чеҳраи ман хосияти коҳрабост.
Ран и Сабр  ҳама аз наргиси бемори ту шуд,	
ҷ ӣ
Хастаро аз лаби  онбахши ту умеди шифост (44, 610).	
ҷ
Мазмуни:   Зумраддан   мушкин   лабингнинг   ёқут   хати   тўғри   бўлган,
Чунки   у   ҳуснга   беҳамтолигидан,   ўша   юздан   жавоҳир   кўринади.   Ҳусн
маъносини   гўзал   суратда   кўрдик,   Кўзимнинг   шоҳиди   ғолияли   хол   ва   хат
ҳисобланади.   Эй   ой,   агар   ҳайит   кечаси   янги   ойдек   ўша   қош   бўлмаса,   нима
учун назар аҳли кўзига кўринмайди? Жисмим сомон япроғига айланди ва уни
128 шамол   учирди,   Зеро,   менинг   юзимда   қаҳрабо   хосияти   мавжуд.   Сабрийнинг
ранжи бемор кўзингдан бўлди, Жонбахш лабингдан бемор шифо истайди. 
Арший   Кешийнинг   қуйидаги   ғазали   Камол   Хўжандийнинг   «Эй
кулаҳгўшаи ҳусн омада бар фарқи ту рост» ғазалига татаббуъдир:
То фиканд , моҳи ман, аз орази гулгун ниқоб,ӣ
Рафт сабр аз чарху нур аз моҳу тоб аз офтоб.
Аз ҳу уми нози мижгони ту хоҳад шуд ба ҳашр,	
ҷ
Халқ нолону малак ҳайрону Ҳақ дар изтироб.
Орзу дорам, ки молам рўи худ, эй шаҳриёр.
Гоҳ бар наълу гаҳе бар Рахшу гоҳе бар рикоб.
Аз фироқи лаълу зулфу оташинрухсори ту,
Шуд  игар хунобу дил дар печу тобу тан кабоб.
ҷ
Хонд Арш  то зи ашъори ту мутриб дар Ироқ,	
ӣ
Муҳташам мадҳушу Майл  масту Ваҳш  шуд хароб (44, 561).	
ӣ ӣ
Мазмуни:   Менинг   ойим,   токи   гулранг   юзингдан   ҳижобни   олдинг,
Чархнинг   сабри,   ойнинг   нури,   қуёшнинг   иссиқлиги   кетди.   Кипригинг   нози
ҳужумидан   ҳашрда   Халқ   нолишда,   фаришта   ҳайратда,   Ҳақ   изтиробда
қолади. Эй шаҳриёр, ўз юзимни гоҳида нағалга, гоҳида Рахшга, гоҳида эгарга
суртишни   истайман.   Лабинг,   зулфинг,   гўзал   юзинг   фироқидан   жигар   қон,
кўнгил   паришон,   жисм   кабоб   бўлади.   Эй   Арший,   шеърларингдан   мутриб
Ироқда ўқир экан, Муҳташам беҳуш, Майлий маст ва Ваҳший хароб бўлди. 
Мутрибий  ҳам Камол Хўжандийнинг  «Матлаи анвори ҳусн аст он рухи
чун   офтоб»   ғазалига   татаббуъ   ёзган   ва   уни   ўз   тазкирасида   тўлалигича
келтирган. Аммо Мутрибийнинг ўзи ҳам кўпроқ муаммо ва фард, қасидалар
битганига   қарамай,   ундан   кам   назмий   асарлар   қолган.   Назмда   Камол
Хўжандийнинг издошларидан ҳисобланади. Лекин унинг издошлиги Хаёлий,
Мушфиқий каби вазн ва қофияда эмас, балки шеърият тили, баён унсурлари
ва   тасвирлари   орқали   белгиланади.   Масалан,   “Шоҳрух   даври   шеърияти”
муаллифи   таъкидлайди:   “Илгари   шоирлардан:   Фирдавсий,   Низомий,   Амир
Хусрав Деҳлавий, Хожа Ҳасан Деҳлавий, Саъдий, Мавлавий, Хоқоний, Заҳир
129 Форёбий,   Камол   Исмоил,   унинг   отаси   Жамолиддин   Абдураззоқ,   Анварий,
Салмон   Соважий,   Ҳофиз   Шерозий,   Камол   Хўжандийнинг   шеърлари   бошқа
шоирлардан кўра ушбу давр шоирлари орасида кўпроқ ривожланиб, татаббуъ
қилинган” (81, 79). Бу фикрлар XV ва XVI аср шоирлари вазн, қофия, радиф,
баён   тарзи   ва   ҳоказолардаги   издошлиги   масаласида   эмас,   ушбу   шоирлар
мерос   қолдирган   бадиий   шакллардан   фойдаланган   ҳолда   ўзлари   ҳам
янгиликлар   киритишган.   Агар   шоир   том   маънода   тақлидчи   бўлса,   унинг
номи   ҳам   тилга   олинмаган   бўларди.   Ваҳоланки,   тожик   адабиётида   бир
миллиондан кўпроқ шоир бор.
Мутрибий   ҳам   шу   тоифа   шоирлар   қаторига   киради.   Камол   Хўжандий
ва   Мутрибий   шеърларида   ўхшаш   жиҳатлар   бир   қанча.   Масалан,   Камол
Хўжандий ўзининг бир байтида “жон бағишловчи” лаб ва “сарви равонро”ни
биргаликда тасвирлаган: « Лаъли  онбахшат зи  он нозуктар аст, ҷ ҷ Қаддат аз
сарви   равон   нозуктар   аст »   (54,   320).   Мутрибий   ҳам   айтади:   « Хуш   ояд   зи
сарви   равонат   ривоят,   Зи   лаъли   лаби   дурчаконат   ҳикоят »   (44,   63).   Ёки
Камол Хўжандий айтади: « Дар мушкили мулк ақли доно, Бо раъйи ту гуфта
«анта аълам » (54, 58), Мутрибий: « Нест дар он мақом раҳ ақли ақилазойро »
(44, 76); Камол: « Муаллақҳо занад аз шод  он сайд, 	
ӣ Ки овез  пас аз бисмил ба	ӣ
фитрок » (54, 767), Мутрибий: « Ба танам чу мурғи бисмил зи нишот мечакад
хун,   Ки   савори   саркаши   ман   ҳаваси   шикор   дорад »   (44,   78)   ва   ҳоказо.   Агар
охирги   байтларга   эътибор   қартилса,   Камол   Хўжандий   шеърга   анъанавий
тасвир   қолипини   сингдириб,   ўзини   маъшуқа   сайди   бўлишидан   мамнун   ҳис
этади, Мутрибий шеърида ҳам айни шу мазмун такрорланади, лекин бошқача
тарзда.
Вазн нуқтаи назардан эса Мутрибийнинг фақат қуйидаги ғазали Камол
Хўжандий ғазалига ўхшайди: 
Эй бурда зи маҳ рўи гулат гўи сафоро
В-эй карда хи ил бўи хушат мушки хиторо! (44, 74).	
ҷ
Мазмуни:   Эй, гулга ўхшаш юзинг ойдан мусаффоликни олиб кетган ва
ёқимли ҳидинг Хитой мушкини хижолатда қолдирган.  
130 Камол Хўжандийда: 
Эй бод, макаш турраи  ононаи моро,ҷ
Зан ир ма унбон дили девонаи моро (54, 72).	
ҷ ҷ
Мазмуни:  Эй бод, жононамизнинг зулфини тортма, девона кўнгилнинг
занжирини қимирлатма.
  Албатта,   шоирларнинг   маҳоратини   бу   билан   ўлчаб   бўлмайди.
Шеърнинг   шаклий   унсурлари   жуда   муҳим   бўлса   ҳам,   бу   ерда   мазмунни
қайтадан яратиш маҳоратига эътибор қаратиш лозим. Бундай хусусият Ҳофиз
Шерозийнинг   машҳур   бўлишига   замин   яратган.   Масалан,   Камол   Хўжандий
ғунча ва боди сабо образларидан янги тасвир ярата олган:
Даҳонаш кард айби гунча зоҳир,
Бад-он айб, эй сабо, доман фурў пўш (54, 725).
Мазмуни:   Оғзини   ғунча   айби   зоҳир   қилди,   Эй   сабо,   ўша   айб   билан
этагингни ёп. 
Мутрибий эса унинг акс тасвирини яратган:
Ба боғ ғунча сухан чун зи лаъли дилбар кард,
Сабо даҳони варо пур зи хурдаи зар кард (44, 78).
Мазмуни:   Ғунча   боғда   дилбар   лабидан   сўзлаганида   Сабо   унинг   оғзини
зар майдаларидан тўлдирди. 
Ҳар   икки   ғазалда   гул,   ёр   лаби,   сабо   тимсоллари   воситасида   мазмун
очиб   берилган.   Маълумки,   тасаввуфий   маънода   гул   –   ошиқ   кўнглининг
маҳбуб   иштиёқида   яллиғланиши,   лаб   –   пир   сўзининг   таъсири,   сабо   –
кўнгилни   покловчи   илоҳий   мужда   (Шарқдан   эсган   шамол)   маъноларини
англатади.   Гул,   лаб   қизил   рангда,   қизил   ранг   эса   ишқ-муҳаббат   рангидир.
Камол Хўжандий ёрнинг оғзини ғунчанинг оғзига қиёс қилади, кичиклигидан
тополмай   турганди,   ғунча   очилиб   ёрнинг   оғзини   зоҳир   қилди,   билдирди,
деганда, ғунчанинг тугилган нуқтаси, очилишини назарда тутган. 
Мутрибий   ғазалда   янада   ажойиб   тасвир   ярата   олган.   Ғунча   боғда
ёрнинг  лаъли  лабларини  таърифлаганда,   сабо  унинг  оғзини   заррин  зарралар
билан тўлдирди. Яъни, гулнинг косаси ўртасида турадиган сариқ уруғларини
131 шоир бадиий тасвирда уни сабо тортиқ қилди, дея янада жонлантирган. Агар
тасаввуфий маънода олиб қарасак, боғ – ишқ-муҳаббатнинг гуллаб-яшнаши,
гул – ошиқ кўнглининг яллиғланиши, деб олсак ошиқ ёр иштиёқида масрур.
Сабо унга ёрдан хабар келтирди. 
Умуман   олганда,   ҳар   икки   шоир   бир   хил   поэтик   образларни   қўллаб
оригинал тасвирлар яратишга эришади. 
Камол Хўжандий ва Зайн у ддин Восифийнинг ўхшаш ғазаллари
Зайнуддин   Маҳмуд   Восифий   асли   Ҳирот   шаҳридан   бўлса,   биз   уни
мовароуннаҳрлик   шоирлар   қаторига   қўйишимизнинг   сабаби   нимада,   деган
савол   туғилиши   табиий.   Дарҳақиқат,   Восифийнинг   туғилган   жойи   Ҳирот
шаҳри. Бироқ маълумотларга кўра, айрим сиёсий сабаблар билан ўзининг кўп
вақтини   Мовароуннаҳрнинг   катта   шаҳарлари   –   Самарқанд   ва   Бухорода
ўтказган. Шунинг учун, Восифийнинг ҳаёти ҳақида қисқача тўхталиб, кейин
унинг Камол Хўжандийдан таъсирланиши ҳақида фикр юритамиз. Зайнуддин
Маҳмуд ибн Абдулжалил Восифий 1485 йилда Ҳиротда туғилган. Унинг ота-
онаси   ва   қариндошлари   аҳолининг   ўрта   табақасига   мансуб   бўлиб,   деярли
ҳаммаси   ўқимишли   ва   ўз   даврининг   маърифатли   кишиларидан   саналган.
Айримлари   давлат   хизматларида   ҳам   фаолият   юритган.   Ҳирот   шаҳридаги
мўътабар мадрасаларда билимли кишилар турли фанлардан сабоқ беришган.
Восифий Ҳирот мадрасаларида ўқиб, араб ва форс тили грамматикаси, тарих,
мантиқ,   маоний   ва   баён,   аруз   ва   қофия,   риёзиёт,   фиқҳ,   тафсир,   ҳадис   каби
турли илмларни ўрганган эди. Восифий замонида сарой а ҳли ўртасида ҳамда
ҳунармандлар адабий муҳитларида энг севимли машғулот муаммо айтиш ва
уни   ечиш   ҳисобланарди.   Восифий   ёшлигида   бу   ҳунарни   эгаллади   ҳамда
онасининг қариндоши бўлмиш Соҳиб Доро ҳидояти билан муаммони ечишда
Навоий   имтиҳонидан   ўтди.   Восифий   йигирма   ёшлигида   ўз   даврининг
билимдони,   Қуръон   қориси,   маҳоратли   воиз   сифатида   машҳур   бўлди.
Мавъиза қилишда Ҳусайн Воиз Кошифий шогирдларидан эди. Унинг устози
Восифийни   танитишда   айтардики,   мен   билан   Восифийнинг   фарқимиз
шундаки,   менда   ёқимли   овоз   йўқ,   унинг   эса   чиройли   овози   бор.   Восифий
132 ижтимоий ва сиёсий ҳаётдаги ўзгаришлар сабабли маҳрумият, саргардонлик,
оворачилик,   шаҳардан   шаҳарга   сафар   қилиш,   ўз   касбдошларининг
ҳасадларига   дуч   келиб,   жуда   кўп   ранж-озор   чеккан.   1510   йилда   Исмоил
Сафавий Ҳиротни босиб  олади ва у ерда  мазҳабий низолар вужудга  келади.
Ушбу   низоларда   Восифий   таъқибга   учраб,   1512   йилда   Мовароуннаҳрга
қочишга   мажбур   бўлади.   Бундан   кейин   ўз   ватанига   қайтиб   боролмайди   ва
умрининг   охиригача   мусофирликда   умр   ўтказади.   Деярли   бир   йил
Самарқандда яшаб, адабий анжуман ва йиғилишларда қатнашган, уни мактуб
ва   иншо   ёзишда   имтиҳон   ҳам   қилишган   эди.   У   тайёргарликсиз   16   мактуб
ёзиб,   мажлис   аҳлини   ҳайратда   қолдириб,   Самарқандда   шуҳрат   қозонади.
Сўнгра Самарқанддан Бухорога борди, у ердан Мири Араб олдига йўл олди.
Бу ерда бир муддат яшаб, кейин Фарғона, Наманган, Ахсикат, Шаҳрисабз ва
Тошкентга сафар қилиб, сўнгра Самарқандга қайтиб борди (10, 5-6).
Зайниддин   Маҳмуд   Восифий   шеърларидан   маълум   бўладики,   у   ҳам
Хожа   Камолнинг   шеърларидан   баҳраманд   бўлган.   Қофия   ва   радиф
жиҳатидан   ушбу   икки   шоирнинг   ўхшаш   жиҳатлари   ҳақида   қуйидаги   ғазал
орқали гувоҳ бўлиш мумкин. Масалан:
Камол:
Бемори туро кас натавонист даво кард, 
Ҳам дарди ту хуштар, ки ило и дили мо кард (54, 438).ҷ
Мазмуни:   Беморингни   ҳеч   ким   табобат   қила   олмади,   Сенинг   дардинг
ҳам яхшироқки, кўнгилларимизни даволади.
Восиф ий :
Маҳ даъвии хуб  чу ба он моҳлиқо кард,	
ӣ
Ўро фалак охир а аб ангуштнамо кард (13, 109).	
ҷ
Мазмуни:   Ой ўша ой юзли кишига гўзалликда даъво қилгач, уни фалак
оқибат машҳур қилиб юборди.
Камол:
Ҳар киро нақши хату холи ту дар хотир нест, 
Гар дам аз мушк занад хотири ў, отир нест (54, 356).
133 Мазмуни:  Кимники, хат ва холинг нақши эсида бўлмаса, Унинг хотири
мушкдан дам урса ҳам, хушҳол эмас.
Восифий:
Онро ки дил зи оташи ишқат мунир нест,
Монанди шамъ агар шуда, равшанзамир нест (13, 110).
Мазмуни:   Кимники,   кўнгли   ишқинг   ўтидан   ёруғ   бўлмаса,   Шамъ   каби
бўлса ҳам, кўнгли тордир.
Камол:
Ҳадиси ёри ширинлаб нагун ад дар даҳони ман, ҷ
К  бошам ман, ки номи ў барояд бар забони ман? (54, 951).	
ӣ
Мазмуни:  Лаблари ширин ёрнинг сўзи оғзимга сиғмайди, Унинг номини
тилга олишга нима ҳаққим бор?
Восиф ий :
Ҳар субҳу шом зикри ту вирди забони ман,
Гўё ба зикри туст забон дар даҳони ман (10, 646).
Мазмуни:   Ҳар   тонгу   кечада   тилимда   сени   зикр   қиламан,   Оғзимдаги
тил гўё зикринг учундир.
Кузатилганидек,   ушбу   шеърий   намуна   структура   жиҳатидан   бир-
бирига   жуда   ўхшаш.   Ишонч   билан   айтиш   мумкинки,   Восифий   Камол
Хўжандийдан   кўп   баҳраманд   бўлган.   У   фақат   қолип   жиҳатидан   чекланмай,
балки   мазмун   ва   ғоя   масаласида   ҳам   Хожа   Камол   дунёқарашидан
таъсирлангани   кузатилади.   Масалан,   зид   маъноли   ташбеҳларини   қўллаш
ҳолати   ҳам   Восифий   шеъриятида   мавжуд   бўлиб,   Камол   Хўжандий   ўз
шеъриятида   бу   санъатдан   кўп   фойдалангани   таъкидланади.   Демак,   бу
масалада  ҳам  Восифий  Камол Хўжандийга  издошлик  қилган.  Масалан,  сарв
образи қомат ҳамда ой маъшуқ юзи образи эканини кўрамиз:
Камол:
Сарв бо қадди ту даъвии латофат мекард,
Солҳо гарчи баромад, нашуд он рост ҳанўз (54, 705).
134 Мазмуни:  Сарв қаддинг билан латофатга даъво қиларди, Йиллар ўтди,
лекин ҳалигача у тўғри бўлгани йўқ.
Восифий:
Ба аҳди қоматаш сарви чаман ҳам сар бароварда, 
Ба бустон гар равам, аз ғуссаи сарви чаман мирам (10, 132).
Мазмуни:   Қомати   даврида   боғ   сарви   ҳам   бош   кўтарган,   Агар
бўстонга борсам, боғ сарви қайғусидан ўламан.
Энг   муҳими   шундаки,   бошқа   жойда   Камол   Хўжандий   сарвни   маҳбуб
қомати шармандаси деб айтган жойда Восифий ойни мисол келтирган:
Камол: 
Ҳазор сарв, ки дар ҳадди эътидол барояд, 
Ба қоматат нарасад, гар ҳазор сол барояд.
Мазмуни:   Агар   минг   сарв   эътидол   ҳаддига   келса,   Минг   йил   ўтса-да,
унинг қоматига етолмас. 
Восиф ий :
Ба даъвии ту маҳ ар сад ҳазор сол барояд,
Ҳамин ки рўи ту бинад, ба инфиол барояд .
Мазмуни:   Сенинг  даъвоинг билан агар ой юз минг  йил чиқса, Юзингни
кўриши билан хижолат чекади. 
Ёки   Восифийнинг   Камол   мазмунидан   фойдаланганини   “ит”   образи
мисолида кўришимиз мумкин:
Камол:
Бо саги кўяш сари ҳамсуҳбат  дорад Камол,ӣ
Аз муҳиббон ҳиммати камтар гадои ў бибин! (54, 973).
Мазмуни:   Камол   унинг   кўчасидаги   ит   билан   суҳбатдош   бўлади,
Дўстлардан унинг камтар қули ҳимматига қара.
Восиф ий :
Ба ғурбат гар бимурдам, Восиф , пеши саги к яш, 	
ӣ ӯ
Басе беҳтар, ки пеши д стон андар ватан мирам (10, 132).	
ӯ
135 Мазмуни:   Эй Восифий, агар кўчасидаги ити олдига ғарибликда ўлсам,
дўстлар олдида ватанда ўлганимдан кўра жуда яхшидир.  
Кўриниб   турибдики,   Восифий   умумий   тарзда   Камол   Хўжандий
томонидан қўлланилган образни фойдаланган ҳолда, ўзининг кичик оламини
сўзлар орқали очиб бериб, шахсий кечинмаларини қоғозга туширишга имкон
топган, яъни, ўша даврдаги машҳур услубдан фойдаланган бўлса ҳам, ҳаётий
кечинмаларини турли тарзда ифодалаган. 
III  боб б ўйича  хулосалар
1. Мушфиқий Бухорий байнобайн (ўрта)  услуби намояндаси  сифатида
назиранавислик   йўналишида   камолга   етиб,   турли   даврдаги   шоирларга
эргашиш баробарида Камол Хўжандий ғазалларига алоҳида рағбат кўрсатган.
У   Камолнинг   20   дан   ортиқ   ғазалларига   пайровлик   қилиб,   тахмис   битган.
Мушфиқий   образ   яратиш   масаласида   ҳам   Шайх   Камолга   эргашиб,   бу
образларни такомиллаштиришга муваффақ бўлган. 
2.  XVI асрнинг соҳиб девон шоирларидан ҳисобланган  Дарвиш Баҳром
Бухорий   Саққо   ўз   даври   адабиётининг   ривожи,   махсусан,   ғазалчилик
тараққиёти   ва   такомилига   катта   улуш   қўшган.   Ғазалчиликда   унинг   баён
услуби   кўпроқ   Саъдий,   Амир   Хусрав,   Қосим   Анвор   баёнига   ўхшаса-да,
Камол   Хўжандий   баён   услубига   алоҳида   эътибор   кўрсатган.   Шунинг   учун
унинг   девонида   ушбу   шоир   ғазалиётида   акс   этган   гўзал   тазминлар   кўзга
ташланади.   Мазкур   шоирларнинг   дунёқарашлари   тасаввуф   таълимоти
асосида шакллангани учун ғоявий ва услуб жиҳатидан яқинликлари бор.  
3.   Мутрибийнинг   Камол   Хўжандийдан   таъсирланиши   ушбу   адабий
муҳитдаги   бошқа   шоирлардан   фарқ   қилади.   Мутрибий   тазкиранавис
сифатида шеъриятнинг муҳим назарияларидан хабардор бўлгани учун Камол
Хўжандий яратган энг сара мазмунлардан фойдаланишга ҳаракат қилади, ўзи
ҳам янги тасвирлар яратишга интилади. 
4. Зайнуддин Маҳмуд Восифий ҳам  ХVI аср машҳур ғазалнавис шоири
сифатида ғазал жанрида Камол Хўжандий услубидан таъсирланди ва ўзи ҳам
бу услубда бетакрор намуналар яратиб, замондошларига ҳам таъсир ўтказди.
136 ХУЛОСА
XV-XVI   асрларда   Мовароуннаҳр   адабий   муҳитида   яшаб   ижод   қилган
шоирларнинг   ғазалларини   Камол   Хўжандий   ижоди   билан   қиёсий   таҳлил
қилган ҳолда қуйидаги хулосаларга келинди:  
1. Ғазал   жанрининг   такомиллашиш   ва   ривожланиш   даврларида
Мовароуннаҳрнинг   Амъақ   Бухорий,   Адиб   Собир   Термизий,   Сайф
Исфарангий, Сўзаний Самарқандий, Асириддин Ахсикатий, Сайф Фарғоний,
Бадр Чочий, Носир Бухорий ва бошқа шоирлари ижоди   катта аҳамият касб
этади.   Бу   жараёнда   Шайх   Камол   Хўжандийнинг   хизмати   беқиёс.   Унинг
хизматларидан   бири,   ғазал   байтларини   тизимлаштиришда   кўринадики,
жанрнинг   анънавий   шакли   етти   байтдир.   Шоирнинг   ўзи   бунга   кўп   марта
ишора   қилади.   Шоир   девонидаги   1076та   ғазалдан   880таси   етти   байтдан
иборат.   Шоирнинг   бошқа   кашфиётларидан   бири   янги   ва   гўзал   радифларни
қўллашда   кўринади.   Бу   хусусият   ўз   даврининг   ғазалчилигидаги
янгиликлардан ҳисобланади. 
2. Камол   Хўжандий   асрининг   мовароуннаҳрлик   шоирлари   ҳамда   ушбу
шоир   издошларининг   ғазал   жанрининг   такомили,   тараққиёти   ҳамда   уни
тизимга солиш борасидаги хизматлари катта бўлди. Улар ижодида ғазалнинг
структуравий   унсурлари   ва   образлар   тизимининг   ҳар   бири   ўзига   хос   тарзда
шоирлар ижодида такомил босқичларини босиб ўтди.
3. ХV   аср   шеъриятида   Абдураҳмон   Жомий,   Исмат   Бухорий,   Бисотий
Самарқандий,   Котибий   Нишопурий,   Амиршоҳий   Сабзаворий   каби   машҳур
ғазалнавислар   Камолнинг   тасвир   нозиклигига   риоя   этиш,   нисбатан   содда
сўзларга   майл   кўрсатиш   ҳамда   жонли   халқ   тилига   яқин   ифода   услубига
эргашиб,   ўз   ғазалларини     яратганлар.   Мовароуннаҳрлик   шоирлардан     Хожа
Исмат   Бухорий   ҳам   вазн   ва   қофия,   ҳам   мазмун   ва   ғоя   жиҳатидан   Шайх
Камолдан таъсирлагани сезилади. 
4. ХV аср машҳур вакилларидан бири Хаёлий Бухорий ўз девонида Камол
Хўжандийга   эргашганини   ўзи   очиқ   айтади .   Хаёлий   Бухорий,   образ   яратиш,
137 ғазалнинг   қофия   ва   вазнлари   каби   масалаларда   кўпроқ   Исмат   Бухорийдан
баҳраманд   бўлган.   Хаёлийнинг   Камол   Хўжандийдан   таъсирланишдаги   энг
муҳим   жиҳати,   унинг   ғазаллари     тилидир.     Шоир   Камол   Хўжандий
услубидан   моҳирлик   билан   фойдаланиб,   асарлари   тилини   соддалаштириш
йўлидан   борган.   Яъни   Хаёлий   шеърияти   тили   ҳам   маълум   даражада   арабча
сўз   ва   бирикмалардан   холи,   бундай   ҳолат   ирфоний   адабиётда   камроқ
кузатилади. 
5. Тазкира   асарлар   ва   тарихий   манбаларда   Камол   Хўжандий   ва   Бисотий
Самарқандий муносабатлари яхши бўлмагани ҳақида маълумотлар бўлишига
қарамай,   Мавлоно   Бисотий   Камол   Хўжандий   томонидан   ўз   чўққисига   етган
саъдиёна   ғазалчилик   услуби   тарғибига   сезиларли   улуш   қўшган   шоирлар
жумласига   киради.   У   ғазалларининг   мақтаъ   байтларида   фахр   билан   ўз
сўзларини   Камол   Хўжандий   шеърлари   билан   баробар   деб   билса-да,
фикрларини   шеърий   шаклда   баён   қилишда   Камол   шеъриятининг   анъанавий
тимсол   ва   образларидан   фойдаланган.   Вазнлар   ва   шакллардан   фойдаланиш
қаторида   Бисотий   Камолнинг   гўзал   радифларини   ҳам   ўзига   хос   тарзда
қўллаб,   тил   ва   тасвир   жиҳатидан   Хўжандлик   шоир   шеърларига   тенг   қилиш
учун интилган. 
6.   Риёзий   Самарқандий   Самарқанд   адабий   муҳитида   фаолият   юритиб,
соҳибдевон   шоир   сифатида   эътироф   этилган   ғазалнавис   шоир   ҳисобланади.
Риёзий ҳам  Камол Хўжандий  адабий мактабининг  издошларидан.   Ижодида
шакл   ва   тилда   Хожа   Камолдан   кўп   таъсирланган,   образ   яратиш   жиҳатидан
баҳраманд   бўлган.   Шоир   ижодида   “сарв”,   “саг”   (ит),   “саг   бо   устухон”   (ит
суяк билан) тимсоллари учрашини мисол қилиб келтириш мумкин.
7. Шайх   Камол   Хўжандий   услуби   XV-XVI   асрлар   ғазалчилигининг   энг
ёрқин   намунаси   сифатида   қабул   қилиниб,   Бухоро   адабий   муҳитининг     XVI
аср вакиллари ижодида кўпроқ кузатилади. Ушбу адабий муҳитнинг машҳур
намояндаси   Мавлоно   Мушфиқий   Бухорий   Шайх   Камол   услубининг
издошларидандир. Мушфиқий Хожа Камол ғазалларига бошқа шоирлар каби
шакл ва образ яратишда издошлик қилди.  Шеърларининг учдан бир қисмини
138 Камол   Хўжандий   таъсирида   яратганини     эътироф   этиш   лозим.   Мушфиқий
образ   яратиш   масаласида   ҳам   Шайх   Камолга   эргашиб,   бу   образларни
такомиллаштиришга муваффақ бўлган. 
8. Форс-тожик шеъриятида  бошқа шоирлар шеърларига  назира, татаббуъ
ва   жавобия   ёзиш   анъанага   айланган   эди,   шунингдек,   адабий   муҳит   фаол
ижодий   жараёнда   бўлмагани,   марказлашган   адабий   муҳит   йўқлиги   учун
турли минтақаларда тарқоқ ҳолда ривожланди. Шунинг учун давр шоирлари
адабиётнинг қадимий анъаналарини давом эттиришга ташаббус кўрсатишган.
Ушбу   давр   адабий   муҳитининг   яна   бир   намояндаси   Дарвиш   Саққо
Бухорийдир. 
9. XVI   асрда   Самарқанд   адабий   муҳитида   яшаб   ижод   қилган   айрим
шоирларнинг   шеъриятида ҳам Камол Хўжандий шеърлари таъсири сезилиб
туради. Бундай шоирлар сон жиҳатидан кўпроқ бўлса-да, лекин уларнинг энг
машҳурлари   Мутрибий   Самарқандий   ва   Зайниддин   Маҳмуд   Восифий
ҳисобланади.   Мутрибий   Хожа   Камол   услубининг   издошларидан   бўлишига
қарамай,   ўзининг   “Тазкират   уш-шуаро”   асарида   биринчидан,   Хожа   Камол
ғазалларига   жавобия   ёзган   шоирларни   эслаган.   У   ўз   тазкирасида   бу   масала
бўйича   зикр   этган   шоирлар   қаторига   Важҳий   Самарқандий,   Ибн   Ямин
Огоҳий Шибирғоний, Собирий Отун ва бошқалар киради.
10. Ушбу адабий муҳитдан баҳраманд бўлиб, фаолияти кўпроқ Самарқанд
ва   Бухоро   шаҳарларида   ўтган   шоирлардан   бири   Зайниддин   Маҳмуд
Восифийдир.   Адабиётшуносликда   у   Хожа   Камолга   эргашгани   ҳақида   фикр
билдирилмаган   бўлса   ҳам,   Восифий   ғазалиётини   ўрганиш   ва   мутолаа
қилишдан   маълум   бўладики,   шакл,   ғоя   ва   тил   масалаларида   Зайниддин
Восифий Хожа Камол шеъриятидан таъсирланган.
139 ФОЙДАЛАНИЛГАН АДАБИЁТЛАР
I-Ижтимоий-сиёсий адабиётлар
1.  Мирзиёев Ш.М. “Қонун устуворлиги ва инсон манфаатларини таъминлаш
–   юрт   тараққиёти   ва   халқ   фаравонлиги   гарови”   мавзусидаги   Ўзбекистон
Республикаси   Конституцияси   қабул   қилинганининг   34   йиллигига
бағишланган   тантанали   маросимдаги   маърузаси.   –   Тошкент:   Ўзбекистон,
2017 йил
2.  Мирзиёев   Ш.М.   Буюк   келажагимизни   мард   ва   олижаноб   халқимиз   билан
бирга қурамиз. – Т.: Ўзбекистон, 2017. – 488 б.
II-Манбалар
1. Авҳад ,   Тақиуддин   Муҳаммад.   Арафоту-л-ошиқин   ва   арасоту-л-ӣ
ошиқин.  .3. – Теҳрон, 1388. -2062 с.	
Ҷ
2. Айн ,   Садриддин.   Намунаи   адабиёти   то ик.   Таҳия   ва   тасҳеҳи
ӣ ҷ
Мубашшир Акбарзод – Душанбе: Адиб, 2010. - 448 с.
2.а Афлок , Шамсид
ӣ дин Аҳмад. Маноқибу-л-орифин. Тасҳеҳи Тасҳин Ёзи .	ҷӣ
.1. – Анқара, 1961.	
Ҷ  -1219 с.
3. Бадоун ,   Абдулқодир   ибни   Маликшоҳ.   Мунтахаб-ут-таворих.   Ба	
ӣ
тасҳеҳи   Мавлав   Аҳмад   Алии   Соҳиб.   .1.   –   Теҳрон:   Ан умани   осор   ва	
ӣ Ҷ ҷ
мафохири фарҳанг , 1379. -397 с.	
ӣ
4. Баёт,   Боязид.   Тазкираи   Ҳумоюн   ва   Акбар.   Ба   кўшиши   Муҳаммад
Ҳидояти Ҳусайн. –Калкутта, 1941. 
5. Бухоро , Исмат. Девон. Бо кўшиши Аҳмади Карам . – Теҳрон, 1366. 	
ӣ ӣ
6. Бухоро , Хо а Исмат. Девон. Таҳияи Рамазон Бобокалонов ва Исмоил
ӣ ҷ
Зариф . – Душанбе: Истеъдод, 2020. -464 с.	
ӣ
7. Бухоро ,   Саққо.   Девон.   Таҳияи   матн,   пешгуфтор,   луғат,   тавзеҳот   ва	
ӣ
таълиқоти Ф.Маҳмадуллоҳ. – Душанбе: Дониш, 2018. 
8. Бухоро ,   Хаёл .   Девон.   Таҳия,   тавзеҳ   ва   муқаддимаи   Баҳром
ӣ ӣ
Раҳматов. – Ху анд: Ношир, 2015. -412 с.
ҷ
9. Ватвот, Рашидуддин. Девон. Бо муқаддима ва муқобала ва тасҳеҳи Саид
Нафис . – Теҳрон: Шоҳобод, 1339. -737 с.	
ӣ
140 10. Восиф , Зайнуддин Маҳмуд. Бадоеу-л-вақоеъ. Таҳияву тадвини матн азӣ
М.Диловаров. – Душанбе: Адиб, 2017. -480 с. 
11. Ган ав ,   Низом .   Хамса   (Махзану-л-асрор).   Таҳияи   Алии   Муҳаммадии	
ҷ ӣ ӣ
Хуросон  ва Мубашшири Акбарзод. – Душанбе: Адиб, 2012. -480 с.
ӣ
12. Гулшани адаб. Намунаҳои назму форсу то ик. Асрҳои  	
ҷ XIV-XV.   –  .3.	Ҷ   –
Душанбе, Ирфон, 1976.  
13. Гулшани адаб. Намунаҳои назму форсу то ик. Асрҳои  	
ҷ XIV-XV.   –  .4.	Ҷ   –
Душанбе, Ирфон, 1976.  
14. Гўракон ,   Муҳаммадҳусайн   Шамсулуламо .   Ибдоу-л-бадоеъ.   Бо	
ӣ ӣ
эҳтимоми Ҳусайн  аъфар . – Теҳрон, 1377. -506 с.	
Ҷ ӣ
15. Ғаззол ,   Абўҳомид   Муҳаммади   Тўс .   Кимиёи   саодат/   Ба   кўшиши	
ӣ ӣ
Ҳусайни Хидев ам.  .2. – Теҳрон, 1370. -738 с.	
ҷ Ҷ
16. Исфаранг ,   Сайф.   Девон/   Таҳиягар   ва   муаллифи   пешгуфтор,   луғот   ва	
ӣ
тавзеҳот Субҳони Аъзамзод. – Ху анд: Хуросон, 2017. -832 с.	
ҷ
17. Исфаҳон ,   амолуддин   Муҳаммади   Абдурраззоқ.   Девон.   Бо   тасҳеҳу	
ӣ Ҷ
ҳавошии Ҳасан ваҳиди Дастгирд . –Теҳрон: Армуғон, 1320.	
ӣ  -503 с.
18. Калобод ,   Муҳаммад   ибни   Иброҳим.   ат-Таарруф   ли   мазҳаби-т-	
ӣ
тасаввуф.  .3. –Миср: Матбаату-с-саодат, 1933. -167 с.	
Ҷ
19. Кашифи,   Камал-ад-дин   Хусайн.   Бада   ал-афкар   ф   сана ъ   ал-ашъар.	
ӣ ӣ ӣ
Издание   текста,   предис.   примеч.   и   указ   Р.Мусульманкулова.   –   М о сква:
Наука, 1977. – 74л.с.
20. Кошиф ,   Ҳусайн   Воиз.   Бадоеъу-л-афкор   ф   саноеъи-л-ашъор/   Бо	
ӣ ӣ
кўшиши  алолуддини Баззоз . – Теҳрон, 1369. -377 с.	
Ҷ ӣ
21. Қабул   Муҳаммад.   Ҳафт   Қулзум   (Қулзуми   ҳафтум).   Дар   луғоту
мусталеҳоту мустаъмали асли А ам. –Лакҳнав: Нувал Кишур, 1238. -154 саҳ.	
ҷ
22. Қушайр .   Рисолаи   Қушайрия   (тар ума).   Ба   таҳқиқ   ва   тасҳеҳи	
ӣ ҷ
Бадеъуззамони Фурўзонфар. –Теҳрон, 1374. -735 с.
22а. Лоҳи ,  Муҳаммади  Асир . Мафотеҳу-л-эъ оз   ф  шарҳи Гулшани  роз.	
ҷӣ ӣ ҷ ӣ
Ба таҳқиқ ва тасҳеҳи Мирзо Муҳамад Маликулкуттоб. – Бамбей, 1312. -223 с.
141 23. Луд ,   Шералихон.   Миръоту-л-хаёл.   Ба   эҳтимоми   Ҳамид   Ҳусайн .   –ӣ ӣ
Теҳрон: Равзана, 1377. -370 с.
24. Мактаби   Камол.   Таҳия   ва   танзими   Баҳром   Раҳматов   ва   Шоира
Олимова. – Ху анд: Ношир, 2019. -528 с.	
ҷ
25. Мунш , Аҳмад Ҳусайн. Тури маън . Муқаддима ва тасҳеҳу таълиқоти
ӣ ӣ
Аҳмади Нуъмон . – Деҳлии нав: Исфанд, 1385. -493 с.	
ӣ
26. Муҳаммад ибни Ҳусайни Суллам , Абўабдурраҳмон. Ма муаи осори	
ӣ ҷ
Суллам . Љ.1. –Теҳрон, 1369. -502 с.	
ӣ
27. Мушфиқ ,   Абдурраҳмон.   Мунтахабот.   Муаллифи   муқаддима   ва	
ӣ
тартибдиҳанда:   Зоҳир   Аҳрор .   –Душанбе:   Нашриёти   давлатии   То икистон,	
ӣ ҷ
1959. -273 с.
28. Наво ,  Амир  Низомуддин Алишер.  Ма олису-н-нафоис Ба  эҳтимоми	
ӣ ҷ
Алиасғари Ҳикмат. – Теҳрон, 1363. -468 с.
29. Насаф , Азизуддин. Кашфу-л-ҳақоиқ. Бо тасҳеҳи Аҳмади Домғон . –
ӣ ӣ
Теҳрон, 1386. -350 с.
30. Низомуддини   Аҳмад   ибни   Муҳаммадсолеҳ.   Ма маъу-с-саноеъ.   Бо	
ҷ
ҳавошии Мавлав  Мақбул Аҳмад. – Лакҳнав, 1262. 	
ӣ
31. Нисор ,   Хо а   Ҳасани   Бухоро .   Музаккири   аҳбоб.   Таҳқиқ   ва   тасҳеҳи	
ӣ ҷ ӣ
На иб Моили Ҳирав . – Теҳрон: Марказ, 1377. -377 с.	
ҷ ӣ
32. Нишопур ,   Аттор.   Тазкирату-л-авлиё.   Таҳия   ва   тасҳеҳи   Роналд	
ӣ
Никелсон.  .1. – Лейдан, 1905. -338 с.	
Ҷ
33. Озар,   Лутфалибек.   Оташкада.   Ба   тасҳеҳи   Мирҳошими   Муҳаддис.   –
Теҳрон, 1378. -667 с.
34. Орзу, Сиро уддин Алихон. Ма маъу-н-нафоис. Ба кўшиши Зебуннисои	
ҷ ҷ
Алихон.  .2. – Покистон, 1425 ҳ. -1298 с.	
Ҷ
35. Пўшан ,   Низомуддин   Тиринии   Қандаҳор .   Қавоиду-л-урафо   ва	
ҷӣ ӣ
одобу-ш-шуаро   (Фарханги   истилоҳоти   орифон   ва   шоирон).   Ба   эҳтимоми
Аҳ мади Му оҳид. –Теҳрон: Суруш, 1376.	
ҷ  -358 с.
36. Родуён ,   Муҳаммад.   Тар умону-л-балоға.   Бо   тасҳеҳ   ва   эҳтимоми	
ӣ ҷ
Аҳмади Оташ. – Теҳрон, 1362. 
142 37. Роз , Шамси Қайс. ал-Муъ ам. Бо кўшиши Урватулло Тоиров. – ӣ ҷ
Душанбе: Адиб, 1991. 
38. Роз , Амин Аҳмад. Ҳафт иқлим. Тасҳеҳ, таълиқот ва ҳавошии Саййид
ӣ
Муҳаммадризо Тоҳир  (Нусрат).  .1. –Теҳрон: Суруш, 1389. -515 с.	
ӣ Ҷ
39. Рум , Мавлоно  алолуддин. Куллиёти Шамси Табрез . Бо кўшиши 	
ӣ Ҷ ӣ
Бадеуззамон Фурўзонфар. – Теҳрон, 1376. -1570 с.
40. Сабзавор , Амиршоҳ . Девон. Нусхаи хаттии № PPN620026847-и 	
ӣ ӣ
Китобхонаи давлатии Берлин. Бидуни соли китобат. -36 барга. 
41. Салмон, Масъуди Саъд. Девон. Бо муқаддимаи Носири Ҳаййир . – 	
ӣ
Теҳрон: Фароин, 1362.  -756 с.
42. Самарқанд ,   Бисот .   Девон.   Нусхаи   хаттии   №   2926-и   китобхонаи	
ӣ ӣ
Китобхонаи давлатии Берлин.  -117 с. 
43. Самарқанд ,   Давлатшоҳ.   Тазкирату-ш-шуаро.   Таҳияи   Мухлиса
ӣ
Нуруллоева. –Ху анд: Ношир, 2015. -544 с.
ҷ
44. Самарқанд , Мутриб . Тазкирату-ш-шуаро. Ба кўшиши Алии Рафеии
ӣ ӣ
Аломарвдашт . – Теҳрон: Мероси мактуб, 1382. -702 с.	
ӣ
45. Самарқанд ,   Риёз .   Девон.   Тартибдиҳанда   ва   муаллифи   сарсухан	
ӣ ӣ
Саҳобиддин Сиддиқов. – Душанбе: Дониш, 1974. 
46. Самарқанд ,   Риёз .   Девон.   Нусхаи   хаттии   №   3440-и   китобхонаи
ӣ ӣ
Китобхонаи давлатии Берлин.  -59 с.
47. Тирмиз ,   Адиб   Собир.   Девон.   Муҳаммадалии   Носеҳ.   –Теҳрон:	
ӣ
Муассисаи матбўоти илм , бидуни зикри сол.	
ӣ  -322 с.
48. То   ал-Ҳалов ,   Ал   Муҳаммад.   Дақоиқу-ш-шеър.   Ба   тасҳеҳ   ва	
ҷ ӣ ӣ
ҳавошиву ёддоштҳои Саййид Муҳаммадкозими Имом. – Теҳрон: Донишгоҳи
Теҳрон, 1341ҳ.ш. -127 с.
49. Фарғон , Сайф. Девон. Бо тасҳеҳ ва муқаддимаи Забеҳуллоҳ Сафо. –	
ӣ
Теҳрон, 1364. -872 с.
50. Форёб ,   Заҳир.   Девон.   Ба   тасҳеҳ   ва   таҳқиқи   Амир   Ҳусайни
ӣ
Яздигурд . – Теҳрон: Нашри Қатра, 1380. -592 с.	
ӣ
143 51. Хондамир,   Муҳаммад   Ғиёсиддин.   Ҳабибу-с-сияр.   Гирдовар ,ӣ
муқаддима ва изофоти Абдулҳусайни Наво . – Теҳрон, 1379. -669 с.	
ӣ
52. Хони   маън .   (Мунтахаби   ашъори   Анварии   Абевард ,   Адиб   Собири	
ӣ ӣ
Тирмиз  ва Хоқонии Шарвон ). Таҳияи матн ва шарҳи луғоти Шермуҳаммад	
ӣ ӣ
Ёрмуҳаммадов, Ширинбону Ҳаитова, Аҳмад Абдуллоев ва То ибой Султон .	
ҷ ӣ
– Душанбе: Адиб, 2011. -480 с.
53. Хушнавис, Аҳмад Мударрис. Оини раҳравон дар сайру сулук (Талхиси
“Манозилу-с-соирин”-и   Шайх   Абдурраззоқи   Кошон ).   Мақомоти   орифон	
ӣ
( амъи расоили чанд тан аз орифон). –Теҳрон: Муставф , 1380. –С.199-248с.	
ҷ ӣ
54. Ху анд ,   Камол.   Девон.   Таҳияи   Абду аббори   Суруш.   –Ху анд:	
ҷ ӣ ҷ ҷ
Хуросон, 2015. –1292 с 
55. Ху анд ,   Камол.   Девон.   Таҳияи   Суруш,   А.,   Саидов   С.   –   Ху анд:
ҷ ӣ ҷ
Андеша, 2011. -1292 с.
56. Ҳамадон ,   Айнулқузот.   Тамҳидот.   Мусаҳҳеҳ   Афиф   Асирон.   –Теҳрон,	
ӣ
1341. -523 с.
56а.   Ҳилол ,   Бадруддин.   Девон   Таҳия   ва   тадвини   матн   аз   Мубашшири	
ӣ
Акбарзод. –Душанбе: Адиб, 2016. –480 с.
57. Ҳошим ,   Шайх   Аҳмад   Алихон.   Махзану-л-ғароиб.   Бо   эҳтимоми
ӣ
Муҳаммад Боқир. – Лоҳур, 1968. -883 с.
58. Ҳу вир , Абулҳасан. Кашфу-л-маҳ уб. Ба тасҳеҳи Жуковский. –Теҳрон:	
ҷ ӣ ҷ
Таҳур , 1375.	
ӣ  -607 с.
59. ом ,   Абдурраҳмон.   Мунтахаби   ғазалиёт.   Мураттиби   матн   ва   луғату
Ҷ ӣ
тавзеҳот   Алии   Муҳаммадии   Хуросон   ва   Холида   Давлатова.   –   Душанбе:	
ӣ
Адиб, 2016. -480 с.
60. ур он ,   Саидшариф   Ал   ибни   Муҳаммад.   Китобу-т-таърифот.   –	
Ҷ ҷ ӣ ӣ
Теҳрон: Носири Хусрав, 1370. -160 с.
61. Шамси Қайси Роз . ал-Муъ ам. Бо тасҳеҳи Муаззам  Оқо . – Теҳрон,	
ӣ ҷ ӣ
1316. -360 с.
144 62. Шероз ,   Рўзбеҳон   Бақл .   Машрабу-л-арвоҳ.   Ба   тасҳеҳ   ва   таҳқиқиӣ ӣ
Осим Иброҳим ал-Каёл  ал-Ҳусайн  аш-Шозил . –Байрут: Дору-л-кутуби-л-	
ӣ ӣ ӣ
илмия, 1469. -367 с.
63. Шероз , Саъд . Куллиёт. Аз рўи нусхаи тасҳеҳшудаи Муҳаммадалии	
ӣ ӣ
Фурўғ . – Теҳрон: Милод, 1375. -1406 с.	
ӣ
64. Шероз ,   Ҳофиз.   Куллиёт.   Таҳия   ва   муқаддимаи   .Шанбезода.   –	
ӣ Ҷ
Душанбе: Ирфон, 1983. 
65. Шероз ,   Ҳофиз.   Девон.   Таҳияи   Шарифмурод   Исроифилниё.   –
ӣ
Душанбе: Адиб, 2015. -480 с.
66. Шероз , Саъд . Ғазалиёт. Таҳияи Мубашшири Акбарзод. – Душанбе:
ӣ ӣ
Адиб, 2014. -480 с.
III - Илмий адабиётлар
67. Анвар , Ҳасан. Фарҳанги киноёти сухан.  
ӣ .2. – Теҳрон: Сухан, 1383. -	Ҷ
889 с.
68. Асадуллоев С. Камоли Ху анд . –Ху анд: Хуросон, 1996. -164 с.	
ҷ ӣ ҷ
69. Асарофаринон.   Зери   назари   Муҳаммадризо   Насир .   .3.   –   Теҳрон:	
ӣ Ҷ
Ан умани осор ва мафохири фарҳанг , 1384.	
ҷ ӣ  -381 с.
70. Афсаҳзод А. Камоли Ху анд  – устоди ғазал. – Душанбе:  Деваштич,	
ҷ ӣ
2005. -220 с.
71. Афсаҳзад А. Лирика Абд ар-Рахмана Джами. –Москва: Наука, 1988. -
326с.
72. Афсаҳзод, Аълохон.  ом  – шоири ғазалсаро. – Душанбе, 1989. -190 с.	
Ҷ ӣ
73. Аҳрор , Зоҳир. Мушфиқ  (ҳаёт в э одиёт). – Душанбе: Дониш, 1978. -	
ӣ ӣ ҷ
273 с.
74. Барзгар,   Муҳаммадризо   Холиқ .   Шохи   наботи   Ҳофиз.   –   Теҳрон:	
ӣ
Интишороти Зуввор, 1386. 
75. Браун, Эдуард. Таърихи адабиёти Эрон (аз Сафавия то ҳозир), /Тар умаи	
ҷ
дуктур Баҳром Миқдод .  . 4. – Теҳрон, 1369ҳ. -545 с.	
ӣ Ҷ
76. Гавҳарин,   Сайид   Содиқ.   Шарҳи   истилоҳоти   тасаввуф.   .6.   –Теҳрон:	
Ҷ
Зуввор, 1381.  -428 с.
145 77. Гавҳарин, Содиқ. Фарҳанги луғот ва таъбироти «Маснав ».  .9. –ӣ Ҷ
Теҳрон: Заввор, 1381. -421 с. 
78. Ғафуров   Б.   То икон   (Таърихи   қадимтарин,   қадим,   асрҳои   миёна   ва	
ҷ
давраи   нав)   /   Аз   забони   рус   тар умаи   А.Маниёзов,   Н.Холмуҳаммадов.   –	
ӣ ҷ
Душанбе: Дониш, 2008. - 870 с.
79. Ғуломризо ,   Муҳаммад.   Сабкшиносии   шеъри   порс   (аз   Рўдак   то	
ӣ ӣ ӣ
Шомлу). -Теҳрон, 1381ҳ. -296 с.
80. Деҳхудо,   Алиакбар.  Луғатнома.   .1-2.  –  Теҳрон:   Муассисаи   интишорот	
Ҷ
ва чопи донишгоҳи Теҳрон, 1377. -3199 с.
81. Дорюш,   Сабур.   Офоқи   ғазали   форс   (Пажўҳиши   интиқод   дар	
ӣ ӣ
таҳаввули ғазал ва тағаззул аз оғоз то имрўз). – Теҳрон, 1370ҳ. -610с.
82. Ёршотир, Эҳсон. Шеъри форс  дар аҳди Шоҳрух (нимаи аввали қарни	
ӣ
нуҳум) Ё оғози инҳитот дар шеъри форс . –Теҳрон, 1383. -304 с.	
ӣ
83. Зарринкўб,   Абдулҳусайн.   Сайре   дар   шеъри   форс   (Баҳси   интиқод   дар	
ӣ ӣ
шеъри форс  ва таҳаввули он, бо намунаҳое аз шеъри шоирон ва  усту ў дар	
ӣ ҷ ҷ
аҳволи удабову тазкиранависон). –Теҳрон, 1347ҳ.-600 с.
84. Зеҳн , Тўрақул. Санъати сухан. –Душанбе: Ирфон, 1978. -326 с.
ӣ
85. Зеҳн , Тўрақул. Суханварони сайқали рўи замин. – Душанбе: Ирфон,
ӣ
1973. 
86. Ибодуллоев Б. Орифи ҳақшинос. – Ху анд, 1999. -94 с.	
ҷ  
85.а   Истилоҳоти   сўфиёни   Миръоти   ушшоқ.   Тасҳеҳи   Марзия   Сулаймон .   –	
ӣ
Теҳрон, 1388. -505 с.
87. Кадкан , Шафеъ. Сувари хаёл дар шеъри форс . – Теҳрон:  Огоҳ, 1366ҳ. -	
ӣ ӣ
732с.
88. Каримов У. Адабиёти то ик дар асри ХVI. – Душанбе: Дониш, 1985. -	
ҷ
228 с.
89. Мақсудов Бадриддин.  усту ў дар аҳвол ва осори Ироқ . – Душанбе:	
Ҷ ҷ ӣ
Пайванд, 2009. 
90. Мақсудов,   Б.,   Зарифзод,   С.   Андалеби   боғистони   Ху анд.   –   Ху анд:	
ҷ ҷ
Хуросон, 2013. – 224 с.
146 91. Маон ,   Аҳмад   Гулчин.   Мактаби   вуқўъ   дар   шеъри   форс .   –   Машҳад:ӣ ӣ
Интишороти донишкадаи Фирдавс , 1374ҳ.-871 с.	
ӣ
92. Мирзоев,   Абдулған .   Бино .   –   Сталинобод:   Нашриёти   давлатии	
ӣ ӣ
То икистон, 1957. -477 с.	
ҷ
91   а.   Мирзоев,   Абдулған .   Масъалаҳои   рўзгор   ва   осори   Абўабдуллоҳи	
ӣ
Рўдак  (ма мўаи рисола ва мақолаҳо). – Душанбе: Адиб, 2014. 	
ӣ ҷ
93. Мирзозода   Х.   Таърихи   адабиёти   то ик.   –   Душанбе:   Маориф,   1977.   -	
ҷ
400 с.
94. Муқаддимаи   камолшинос .   Таҳияи   Баҳром   Раҳматов   ва   Иззатбек	
ӣ
Шехимов. – Ху анд: Ношир, 2015. - 504 с.	
ҷ
95. Мусулмониён, Раҳим. Назарияи адабиёт. – Душанбе: Маориф, 1990. -
334 с.
96. Муҳаддисзода, Ҳусайн. Асарофаринон.  .4. – Теҳрон: Ан умани осор	
Ҷ ҷ
ва мафохири фарҳанг , 1328. - 345 с.	
ӣ
97. Мўътаман, Зайнулобидин. Забон ва адаби форс . –Теҳрон: Заррин, 1364.	
ӣ
98. Насриддин, Абдулманнон. Куллиёти  осор. Дар ҳафт  му аллад.   .1. –	
ҷ Ҷ
Ху анд: Хуросон, 2013. - 608 с.	
ҷ
99. Нафис , Саид. Таърихи назму наср дар Эрон ва дар забони форс .  .1.	
ӣ ӣ Ҷ
– Теҳрон, 1344.  -664 с. 
100. Нишот,   Саййид   Маҳмуд.   Зеби   сухан   ё   илми   бадеи   порс .   –   Теҳрон,	
ӣ
1347. -459 с.
101. Нўъмон ,   Шибл .   Шеъру-л-А ам   ё   таърихи   шуаро   ва   адабиёти   Эрон.	
ӣ ӣ ҷ
Тар умаи   Сайид   Муҳаммадтақии   Фахри   Доии   Гелон .   .4.   –Теҳрон,   1368.   -	
ҷ ӣ Ҷ
268 с.
102. Рейнсер, М.Л. Эволюция классической газели на фарси ( X - XIV   века ).
– Москва: Наука, 1989. -244с.
103. Сайфуллоев А., Абдуллоев С. Малики адаб. – Душанбе: Адиб, 1996. -
320 с. 
104. Сатторзода   А.   Такмилаи   бадеъи   форсии   то ик .   –   Душанбе:   Адиб,	
ҷ ӣ
2011.  
147 105. Сафо,   Забеҳуллоҳ.   Ган и   сухан.   Шоирони   бузурги   форсигўй   ваҷ
мунтахаби осори онон (аз Фиғон  то Баҳор).  .3. –Теҳрон: Ибни Сино, 1961. -
ӣ Ҷ
355 с.
106. Сафо, Забеҳуллоҳ. Таърихи адабиёт дар Эрон.  .3. – Бахши1. – Теҳрон:	
Ҷ
Фирвас, 1373. – 1461 саҳ.с.323.
107. Сафо, Забеҳуллоҳ. Таърихи адабиёт дар Эрон.  .4. – Теҳрон: Рашидия,
Ҷ
1366. -607 с.
108. Сафо, Забеҳуллоҳ. Таърихи адабиёт  дар Эрон (ва дар қаламрави забони
порс . Аз оғози садаи даҳум то миёнаи садаи дувоздаҳуми ҳи р ).  . 5. Бахши	
ӣ ҷ ӣ Ҷ
2. – Теҳрон, 1373ҳ. –С. 636-1420.
109. Са од , Саййид  аъфар. Фарҳанги истилоҳот ва таъбироти ирфон .	
ҷҷ ӣ Ҷ ӣ
–Теҳрон, 1375. -814 с.
110. Саъдиев   Садр .   Маркази   адабии   Самарқанд   дар   шоҳроҳи   таърих.   –	
ӣ
Тошканд, Ўзбекистон миллий энсиклопедияси, 2012. –400 с.
111. Тошматов, Р. Камоли Ху анд  ва адибони муосири то ик [Матн]: Ба	
ҷ ӣ ҷ
ифтихори   675-солагии   зодрўзи   Камоли   Хучанд .   –   Ху анд:   Ленинабадский	
ӣ ҷ
ООПП, 1992. – 26 с.
112. Фарҳанги забони то ик  (Иборат аз ду  илд). – Душанбе, 2010. -951 с.	
ҷ ӣ ҷ
113. Хайёмпур. Фарҳанги суханварон.  .1. –Теҳрон, 1368. -484 с.	
Ҷ
114. Хуросон , А. Шоирони Мовароуннаҳр. – Душанбе: Истеъдод, 2019. –	
ӣ
520 с.
115. Ҳодизода Р., Каримов У., Саъдиев С. Адабиёти то ик (асрҳои ХVI –ХIХ	
ҷ
ва ибтидои асри ХХ). –Душанбе: Маориф, 1988. -414 с.
116. Ҳодизода   Р.,   Шукуров   М.,   Абду абборов   Т.   Фарҳанги   истилоҳоти	
ҷ
адабиётшинос . – Душанбе: Ирфон, 1966. 	
ӣ
117. Ҳумо ,   Аллома   алолуддин.   Фунуни   балоғат   ва   санооти   адаб .   –
ӣ Ҷ ӣ
Теҳрон, 1389. -264 с.
118. авод Нурбахш. Фарҳанги истилоҳоти тасаввуф. –Теҳрон, 1366. -150 с.	
Ҷ
119. Шамисо, Сирус. Анвои адаб .  .2. -Теҳрон: Фирдавс, 1373ҳ.	
ӣ Ҷ  
148 120. Шамисо,   Сирус.   Сабкшиносии   шеър.   –   Теҳрон:   Интишороти   Фирдавс,
1374ҳ.  - 430 с.
121. Шамисо, Сирус. Сайри ғазал дар шеъри форс . – Теҳрон, 1380/2001. -ӣ
312 с.
122. Шоаҳмад, Абду аббор (Суруш). Фарҳанги ашъори Камоли Ху анд . –	
ҷ ҷ ӣ
Ху анд: Хуросон, 2015. - 736 с. 	
ҷ
123. Шодиев, Э. Камол Хўжандий ва ўзбек адабиёти. – Хўжанд. –1996.   -
166 с.
124. Этте,   Ҳермон.   Таърихи   адабиёти   форс :   Аз   силсилаи   «Ма мўаи	
ӣ ҷ
эроншинос ».   Зери   назари   Эҳсони   Ёршотир/   Тар ума   бо   ҳавошии   дуктур	
ӣ ҷ
Ризозода Шафақ. – Теҳрон: Бунгоҳи тар ума ва нашри китоб, 1337. - 362 с.	
ҷ
125. Ян Рипка, Утоко Климо, Иржи Бечка. Таърихи адабиёти Эрон. Тар умаи	
ҷ
Кайхусрави Кишоварз . 1370ҳ. -630 с.	
ӣ
IV- Мақолалар
126. Аббос , Фатҳуллоҳ. Камоли адаби форс // Камоли Ху анд , № 2 (18),	
ӣ ӣ ҷ ӣ
2019. – С. 81-86.
127. Аббоспур,   Ҳуман.   Бўқаламун//   Фарҳангномаи   адаби   форс   /   Бо	
ӣ
сарпарастии Ҳасани Анўша. – Теҳрон, 1376. –С.241.
128. Аббоспур, Ҳуман. Ибоҳа// Фарҳангномаи адаби форс / Бо сарпарастии	
ӣ
Ҳасани Анўша. – Теҳрон, 1376. –С.20.
129. Аббоспур.   Илтифот//   Фарҳангномаи   адаби   форс /   Бо   сарпарастии	
ӣ
Ҳасани Анўша. – Теҳрон, 1376. –С.121-122.
130. Абдуқодиров   А.   Пайравони   туркигўйи   Камоли   Ху анд //   Маводи	
ҷ ӣ
конференсияи байналмилалии «Камоли Ху анд :  ташаккули адабиётшинос	
ҷ ӣ ӣ
ва ра-вобити адаб ». – Ху анд: Ношир, 2016. – С.7-11.	
ӣ ҷ
131. Абдуллоев Ромиз. Таъсирпазирии суханварони сабки ҳинд  аз ашъори	
ӣ
Шайх Камоли Ху анд  (дар мисоли ашъори Озоди Балгиром )// Фаслномаи	
ҷ ӣ ӣ
илм -адабии Камоли Ху анд  №2 (22), 2020. –С.42-51.	
ӣ ҷ ӣ
149 132. Айн ,   С.   Дар   атрофи   забони   форс   ва   то ик //  ӣ ӣ ҷ ӣ Куллиёт:   иборат   аз   15
илд.   илди   XI-1.   Китоби   дувум/   Тартибдиҳанда   ва  	
ҷ Ҷ ба   чоп   тайёркунанда
К.Айн	
ӣ . – Сталинобод: Ирфон, 1964.  
133. Ализода,   Саидхо а.   Ғазали   Камол   дар   «Туҳфату-л-ҳабиб»-и   Фахрии	
ҷ
Ҳирав //   Маводи   Конференсияи   байналмилалии   “Камоли   Ху анд :	
ӣ ҷ ӣ
Ташаккули адабиётшинос  ва равобити адаб ” (Ху анд, 28-29 октябри соли	
ӣ ӣ ҷ
2016). – Ху анд: Ношир, 2016. –С. 37-44.	
ҷ
134. Аъзамзод, Субҳон. Пешгуфтор/ Осори мунтахаби Сайфи Исфаранг . –	
ӣ
Ху анд: Хуросон, 2017. – С.5-33.	
ҷ
135. Бўшаҳрипур,   Ҳурмуз.   Хаёлии   Бухор /   Донишномаи   забон   ва   адаби	
ӣ
форс .   .3.   –Теҳрон:   Фарҳангистони   забон   ва   адаби   форс ,   1388.   –   С.   104-	
ӣ Ҷ ӣ
105.
136. Fаффорова   Умеда.   Талмеҳот   бар   достони   Юсуф   (а)   дар   ашъори   Шайх
Камоли Ху анд // Маводи конференсияи байналмиллалии «Камоли Ху анд :	
ҷ ӣ ҷ ӣ
ташаккули   адабиётшинос   ва   равобити   адаб ».   –   Ху анд:   Ношир,   2016.   –   С.	
ӣ ӣ ҷ
113-117.
137. Давлатобод ,   Азиз.   Тар умаи   ҳоли   Хаёлии   Бухоро /   Девони   Хаёлии	
ӣ ҷ ӣ
Бухоро . –Табрез, 1352. –С. 21-46.	
ӣ
136   а.   Зарақон ,   Саййид   Маҳд .   Сохти   шабакаҳои   ғазали   классики   форс //	
ӣ ӣ ӣ
Адабпажўҳ . –Шумораи сиву якум. -1393. –С. 91-115.	
ӣ
138. Қудманон, Раззоқ. Санъатгаро  дар шеъри Камоли Ху анд // Маводи	
ӣ ҷ ӣ
конференсияи   байналмиллалии   «Камоли   Ху анд :   ташаккули	
ҷ ӣ
адабиётшинос  ва равобити адаб ». – Ху анд: Ношир, 2016. – С. 305-314.	
ӣ ӣ ҷ
137а.   Мақсудзода,   Б.   Ғазал   ва   таҳаввули   он   то   асри   Камоли   Ху анд   /	
ҷ ӣ
Андалеби   боғи   маон   (Ма мўаи   мақолаҳо).   Мураттиб:   Сиро зода   Т.   –	
ӣ ҷ ҷ
Ху анд: Ношир, 2020. 320 с. –С. 139-151.	
ҷ
139. Мақсудов,   Б.   Камоли   Хучанд   ва   Маозии   Табрез //   Газетаи	
ӣ ӣ
муаллимон. – 1989. – 18 апрел.
140. Мақсудов,   Б.   Тозакориҳои   Камоли   Ху анд   дар   ташбеҳсоз //	
ҷ ӣ ӣ
Ахбороти АУ То икистон сер. Шарқшин., таърих, филол. 1993. – № 3.	
ҷ  
150 141. Мақсудов, Б. Ҳабиб аз диди рақиб// Адабиёт ва санъат, – 2008. – 31
июл.  
142. Мақсудов, Б. Чашмаи ишқ/ Мунтахаби ғазалиёт. Интихоб ва тавзеҳи
Б. Мақсудов. – Душанбе: Маориф ва фарҳанг, 2008. – С. 3-26.
143. Мақсудов, Б. Шарҳи ғазале чанд аз Камоли Ху анд // Садои Шарқ. –ҷ ӣ
2008. – № 7. – С.122-132.
144. Мақсудов, Б. Шаҳодате аз камоли ҳунар// Садои Шарқ. – 1990. – №11. –
С. 125-126.
145. Мақсудов   Б.   Як   нусхаи   дастнависи   қадими   девони   Камоли   Ху анд   ва	
ҷ ӣ
аҳамияти   он//   Маводи   Конференсияи   байналмилалии   “Камоли   Ху анд :	
ҷ ӣ
Ташаккули   адабиётшинос   ва   равобити   адаб ”   (Ху анд,   28-29   октябри   соли	
ӣ ӣ ҷ
2016). – Ху анд: Ношир, 2016. – С. 156-164.	
ҷ
146. Маҳмадуллоҳ   Ф.   Муқаддима/   Девони   Саққои   Бухоро .   –Душанбе:	
ӣ
Дониш, 2018. – С. 4-98.
147. Маъданкан, М. Вижагиҳои мумтози шеъри Камоли Ху анд  // Номаи
ҷ ӣ
Фарҳангистон, шумораи . – 1376. – С. 55-64.
148. МирзоевА.   Рўдак   ва   инкишофи   ғазал   дар   дар   асрҳои   Х-ХV//	
ӣ
Масъалаҳои   рўзгор   ва   осори   Абўабдуллоҳи   Рўдак   (ма мўаи   рисола   ва	
ӣ ҷ
мақолаҳо). – Душанбе: Адиб, 2014. – С. 83-137.
149. Мирзозода,   Холиқ.   Исмати   Бухоро /   Энсиклопедияи   адабиёт   ва	
ӣ
санъат. –  .1. – Душанбе, 1988. –С.520.	
Ҷ
150. Муллоаҳмад,   М.   Шайх   Камоли   Ху анд   ва   Камолҳои   дигар   [Матн]/	
ҷ ӣ
М.Муллоаҳмад// Эроншинохт. – 1997. – №2. –С.251-259.
151. Муттаҳид,   Шево.   Нақди   зебоишиносии   ғазалҳои   Сайфи   Фарғон //	
ӣ
Фаслномаи ҳунари забон. Давраи 1, шумораи 1, соли 2016. –С. 37-58.
152. Наврўз ,   Асадуллоҳ.   Камоли   Ху анд   -   холиқи   радифҳои   латиф//	
ӣ ҷ ӣ
Маводи   конференсияи   байналмилалии   «Камоли   Ху анд :   ташаккули	
ҷ ӣ
адабиётшинос  ва ра-вобити адаб ». – Ху анд: Ношир, 2016. –С.45-49.	
ӣ ӣ ҷ
151 153. Насриддин,   Абдулманнон.   Сурату   сирати   Шайх   Камол/   Муқаддимаи
камолшинос .   Таҳияи   Баҳром   Раҳматов   ва   Иззатбек   Шехимов.   –   Ху анд:ӣ ҷ
Ношир, 2015. – С. 101-114.
154. Насриддинов   Фахриддин.   Сарчашмае   нодир   дар   маърифати   ашъору
афкори Камоли Ху анд // Фаслномаи илм -адабии «Камоли Ху анд ». – №2	
ҷ ӣ ӣ ҷ ӣ
(2) 2015. – С.73-84.
155. Носеҳ,   Муҳаммадмаҳд .   Сибғаи   ирфон   дар   шеъри   Камолиддини	
ӣ ӣ
Ху анд /   Муқаддимаи  	
ҷ ӣ камолшинос .   Таҳияи   Баҳром   Раҳматов   ва   Иззатбек	ӣ
Шехимов. – Ху анд: Ношир, 2016. –С.326-337	
ҷ
156. Пўлодова   Шоира.   Дар   коргоҳи   та нисофарии   Камол//   Фаслномаи	
ҷ
илм -адабии Камоли Ху анд , № 2 (2), 2015. – С.85-95.	
ӣ ҷ ӣ
157. Пўлодова   Шоира.   Мавқеи   радиф   дар   ғазалиёти   Камоли   Ху анд //	
ҷ ӣ
Маводи   кон-ференсияи   байналмилалии   «Камоли   Ху анд :   ташаккули	
ҷ ӣ
адабиётшинос  ва ра-вобити адаб ». – Ху анд: Ношир, 2016. –С.299-304.	
ӣ ӣ ҷ
158. Раҳматов Баҳром.  Влияние Камола Худжанди на мировоззрение Амир
Алишера   Навои   /   Материалы   конференции   “Место   творческого   наследия
Алишера Навои в развитии духовности и просвещения человечество” (Навои,
4-6 феврал, 2019). – Навои, 2019. – Стр. 390-398.
159. Раҳматов Баҳром. Камоли Ху анд  ва шеъри форс -то ик  / Мактаби	
ҷ ӣ ӣ ҷ ӣ
Камол. – Ху анд: Ношир, 2019. – С. 3-58.	
ҷ
160. Раҳматов   Баҳром.   Камоли   Ху анд   ва   адибони   муосири   то ик   (Дар	
ҷ ӣ ҷ
мисоли таҳқиқоти камолшиносони фақид)//Камоли Ху анд , № 3 (11) 2017. –	
ҷ ӣ
С. 16-22.
161. Раҳматов   Баҳром.   Муқаддима/Девони   Мавлоно   Хаёлии   Бухоро .   –	
ӣ
Ху анд: Хуросон, 2015. – с. 3-38.	
ҷ
162. Раҳматов   Баҳром.   Назаре   тоза   бар   мактаби   адабии   Камол
Хўжандий//Маводи   конференсияи   байналмилалии   “Камоли   Ху анд :	
ҷ ӣ
ташаккули  адабиётшинос   ва  равобити   адаб ”   (Ху анд,   28-29   октябри   соли	
ӣ ӣ ҷ
2016). –Ху анд: Ношир, 2016. – С. 315-324.	
ҷ
152 163. Раҳматов   Баҳром.   Парвози   Шоҳин   дар   осмони   Камол   (Назаре   бар
таъсирпазирии   Шамсуддин   Шоҳин   аз   Шайх   Камоли   Ху анд )//Камолиҷ ӣ
Ху анд , № 1 (17) 2019. – С. 11-20.	
ҷ ӣ
164. Раҳматов Баҳром. Таъсирпазирии Хаёлии Бухоро  аз Камоли Ху анд	
ӣ ҷ ӣ
//Фаслномаи илм -адабии Камоли Ху анд , №1 (1) 2015. – С. 28-33.	
ӣ ҷ ӣ
165. Раҳматов   Баҳром.   Шайх  Камоли  Ху анд   ва  Фон //  Камоли  Ху анд ,	
ҷ ӣ ӣ ҷ ӣ
№  2 (6)  2016.  – С.  13-21;   Амир Алишери Наво  ва  адабиёти  то ик.  Маводи	
ӣ ҷ
ҳамоиши   байналмилал   (Ху анд,   15-16   апрели   соли   2016).   –   Ху анд:	
ӣ ҷ ҷ
Маънавият, 2016. – С. 146-154.
166. Сатторзода, А. Лутфи сухани Камол ё муқаддимае бар ҳунари шоирии
ў// Фаслномаи илм -адабии Камоли Ху анд  №4 (8). – Ху анд: Ношир, 2016.	
ӣ ҷ ӣ ҷ
–С.5-15.
167. Хуросон , А. Таъсири э одиёти  Камоли Ху анд  ба «Девони  форс »-и	
ӣ ҷ ҷ ӣ ӣ
Наво -Фон // Меҳру муштар . – Душанбе: Адиб, 2010. – С. 234-239.	
ӣ ӣ ӣ
168. Шамисо, Сирус. Камоли Ху анд  ва нақди адаб / Мақолоти ма мааи	
ҷ ӣ ӣ ҷ
бузургдошти Камоли Ху анд . –Табрез, 1375. – С. 151-161.	
ҷ ӣ
169. Шоев   Абдуҳамид.   Пайравии   Нақибхон   Туғрали   Аҳрор   аз   Камоли	
ӣ
Ху анд //   Маводи   конференсияи   байналмилалии   «Камоли   Ху анд :	
ҷ ӣ ҷ ӣ
ташаккули   адабиётшинос   ва   равобити   адаб »   [Матн].   –   Ху анд:   Ношир,	
ӣ ӣ ҷ
2016. – 616 с. – С.454-457.
170. Юсуфинажод,   Юсуфал .   Таъсирпазирии   Шайх   Озар   аз   Камоли	
ӣ ӣ
Ху анд //   Маводи   конференсияи   байналмилалии   «Камоли   Ху анд :	
ҷ ӣ ҷ ӣ
ташаккули   адабиётшинос   ва   равобити   адаб »   [Матн].   –   Ху анд:   Ношир,	
ӣ ӣ ҷ
2016. – 616 с. – С.462-466.
171. Usman Nazir. A Look at Kamals Guftam ba cashm ghazal/ Kamal Khujandi:
Epoch   and   its   Importance   in   the   HistorV   of   Central   Asian   Civilization/   –
Dushanbe, 1996. –p. 199-212.
V -сайтлар :
1. https://donish.org/ru/course/learn/32-adabiyoti-tojik-sinfi-9/lesson/290-r-   
zgori-kamoli-khujandi--1321-1401-
153 2. https://www.facebook.com/
3. https://maktab.tj/108-mavz-va-mazmuni-azalieti-kamoli-huand.html
4. https://www.bbc.com/tajik/news/   
2014/11/141120_ea_kamal_khojandi_graveyard
5. https://sputnik-tj.com/20201230/Devon-i-intiqodii-Kamoli-Khujandi-ba-
nashr-rasid--1032556822.html
6. https://ms-my.facebook.com/groups/721464911709944/group/   
154

КАМОЛ ХЎЖАНДИЙНИНГ ХV-ХVI АСРЛАР МОВАРОУННАҲР ҒАЗАЛНАВИС ШОИРЛАРИГА ТАЪСИРИ (САМАРҚАНД ВА БУХОРО АДАБИЙ МУҲИТИ МИСОЛИДА) МУНДАРИЖА КИРИШ ................................................................................................................... 3 I БОБ. ҒАЗАЛ ЖАНРИ ТАРА ҚҚИЁТИДА КАМОЛ ХЎЖАНДИЙНИНГ ТУТГАН ЎРНИ (ХV-ХVI АСРЛАР) ................................................................ 11 1.1. Форс-тожик адабиётида ғазалчиликнинг ўрганилиши (Мовароуннаҳр адабий муҳити) ...................................................................................................... 11 1.2. ХV-ХVI асрлардаги ғазал структураси (Камол Хўжандийнинг структурализм мактаби) ........................................................................................ 28 1.3. ХV-ХVI асрларда Мовароуннаҳрнинг ғазалнавис шоирлари маҳорати ... 49 I боб бўйича хулосалар ......................................................................................... 61 II БОБ. КАМОЛ ХЎЖАНДИЙНИНГ ХV АСР ШОИРЛАРИГА ТАЪСИРИ ............................................................................................................. 63 2.1.Камол Хўжандийнинг Бухоро адабий муҳити шоирларига таъсири ......... 63 2.2. Камол Хўжандий ва Самарқанд адабий муҳити шоирлари ижоди ........... 8 2 II боб бўйича хулосалар ...................................................................................... 103 III БОБ. ХVI АСР ШОИРЛАРИНИНГ КАМОЛ ХЎЖАНДИЙГА ИЗДОШЛИГИ .................................................................................................... 107 3.1. Бухоро адабий муҳити шоирлари ижодида татаббуъ ............................... 107 3.2. Самарқанд адабий муҳитида Камолга эргашиб ёзилган тавр ва татаббуъ ғазаллар ................................................................................................................. 127 ХУЛОСА ............................................................................................................. 1 38 ФОЙДАЛАНИЛГАН АДАБИЁТЛАР РЎЙХАТИ ...................................... 14 1

КИРИШ Диссертация мавзусининг долзарблиги ва зарурати. Жаҳон адабиётшунослигида маълум бир ижодкор шеъриятининг ўз даври ва кейинги даврлар ижодкорлари адабий фаолиятига таъсири масаласини қиёсий ўрганиш ва чуқур таҳлил қилишга алоҳида эътибор қаратилмоқда. Натижада адабий таъсир масаласининг мукаммал таснифи яратилиб, адабий алоқалар натижасида у бир даврдан бошқасига ўтиши каби масалалар ёритилишига эришилган. Адабиётшуносликнинг бу каби назарий концепциялари адабий таъсир масаласи орқали ифода этилган мавзу ва ғояларнинг адабий-бадиий, маънавий-маърифий хусусиятларига доир янги хулосалар чиқариш имконини бермоқда. Дунё адабиётшунослигида Шарқ мумтоз адабиётининг вакиллари адабий меросини ўрганиш, унинг ўзига хос услуби, ифода тарзи, ирфоний- тасаввуфий тимсоллардан фойдаланиш маҳорати, кейинги даврлар шоирларига кўрсатган таъсири масалаларини ёритиш соҳа тараққиётини таъминлайдиган илмий тадқиқотлар олиб борилмоқда. Шунингдек, анъанавий издошлик муайян даврнинг ижтимоий-сиёсий, ахлоқий-фалсафий қиёфасини очиб беришда ҳам катта аҳамиятга эгадир. Бу эса унинг ғоявий- бадиий, структурал, поэтик ва услубий жиҳатларини қиёсий аспектда ёритиш, салаф шоирларнинг бадиий маҳоратини аниқлаш, уларни бугунги кун талаблари асосида тадқиқ этиш долзарб ҳисобланади. Республикамизда сўнгги йилларда амалга оширилган ислоҳотлар адабиёт ва адабиётшунослик ривожига кенг йўл очди, ўтмиш маданиий меросимизни холис ўрганишга имкон яратилмоқда. “Юртимиздан етишиб чиққан буюк аллома ва мутафаккирларнинг ҳаёти, илмий-ижодий фаолияти ҳақида яхлит тасаввур уйғотиш, халқаро миқёсда динлараро ва цивилизациялараро мулоқотни йўлга қўйиш... жаҳолатга қарши маърифат билан курашиш, ёш авлодни гуманистик ғоялар, миллий ғурур ва ифтихор руҳида тарбиялашдек эзгу мақсадларни кўзда тутади” 1 . Шу жиҳатдан ҳам 1 Мирзиёев Ш. Адабиёт ва санъат, маданиятни ривожлантириш – халқимиз маънавий оламини юксалтиришнинг мустаҳкам пойдеворидир. Ўзбекистон ижодкор зиёлилари вакиллари билан учрашувдаги 2

XV-XVI асрлардаги Мовароуннаҳрнинг улуғ шоирлари ижодини анъана ва издошлик асосида монографик планда тадқиқ этиш долзарблик касб этмоқда. Ўзбекистон Республикаси Президентининг 2017 йил 7 февралдаги ПФ- 4947-сон “Ўзбекистон Республикасини янада ривожлантириш бўйича ҳаракатлар стратегияси тўғрисида”, 2019 йил 8 октябрдаги ПФ-5847-сон “Ўзбекистон Республикаси олий таълим тизимини 2030 йилгача ривожлантириш концепциясини тасдиқлаш тўғрисидаги” фармонлари, Ўзбекистон Республикаси Президентининг 2017 йил 28 июлдаги ПҚ-3160-1 сон “Маънавий-маърифий ишлар самарадорлигини ошириш ва соҳани ривожлантиришни янги босқичга кўтариш тўғрисида”, 2017 йил 17 февралдаги ПҚ-2789-сон “Фанлар академияси фаолияти, илмий-тадқиқот ишларини ташкил этиш, бошқариш ва молиялаштиришни янада такомиллаштириш чора-тадбирлари тўғрисида”, 2017 йил 13 сентябрдаги ПҚ-3271-сон “Китоб маҳсулотларини нашр этиш ва тарқатиш тизимини ривожлантириш, китоб мутолааси ва китобхонлик маданиятини ошириш ҳамда тарғиб қилиш бўйича комплекс чора-тадбирлар дастури тўғрисида”ги қарорлари, 2020 йил 24 январдаги Олий Мажлис Сенати ва Қонунчилик палатасига Мурожаатномаси ҳамда мазкур фаолиятга тегишли бошқа меъёрий-ҳуқуқий ҳужжатларда белгиланган вазифаларни амалга оширишга мазкур тадқиқот муайян даражада хизмат қилади. Тадқиқотнинг республика фан ва технологиялари ривожланишининг устувор йўналишларига боғлиқлиги. Диссертация республика фан ва технологиялар ривожланишининг I. “Ахборотлашган жамият ва демократик давлатни ижтимоий, ҳуқуқий, иқтисодий, маданий, маънавий-маърифий ривожлантиришда инновацион ғоялар тизимини шакллантириш ва уларни амалга ошириш йўллари” устувор йўналиши доирасида бажарилган. Муаммонинг ўрганилганлик даражаси. Камол Хўжандийнинг ҳаёти ва адабий мероси дунё адабиётшунослигида турли аспектларда ўрганилган. Шоир асарлари турли мамлакатларда, жумладан, Ўзбекистонда ҳам таржима маърузаси// Халқ сўзи. – 2017 йил, 4 август. 3

қилинди, бир неча бор нашр этилди, қатор илмий тадқиқотлар яратилди. Ушбу тадқиқотда эса Хожа Камолдан кейин яшаб ижод қилган шоирлар ижодига унинг таъсири масалалари таҳлил қилинади. Жумладан, Э.Шодиев, Р.Тошматов, С.Айний, Аълохон Афсаҳзод, C.Асадуллоев каби олимларнинг ушбу саъй-ҳаракатлари Камол Хўжандийнинг адабий мактабини тадқиқ этишда янги босқични бошлаб берди 2 . А.Сайфуллоев, С.Абдуллоевлар бу борада бир қанча ишларни амалга оширганлар 3 . Б.Ибодуллоев ҳам Нақибхон Туғралдан бошлаб, бугунги кунга қадар яшаб бадиий ижод билан машғул бўлган ижодкорларнинг Камол Хўжандий адабий мактабидан баҳраманд бўлганлари ҳақида маълумотлар келтиради 4 . Бундан ташқари У.Назир, М.Муллоаҳмад, А.Абдуқодиров, С.Ализода, Ю.Юсуфнажод, А.Хуросоний, Р.Абдуллоев, А.Шоев, Б.Раҳматов 5 каби тадқиқотчилар Камол Хўжандийнинг кейинги давр шоирларига кўрсатган таъсирини тадқиқ қиладилар. Ўзбекистонда Камол Хўжандий асарлари ҳақида ўзбек адабиётшунос олимлари ўзларининг мақола ва асарларида тўхталиб, мумтоз ўзбек адабиёти 2 Шодиев, Э. Камол Худжандий ва ўзбек адабиёти. – Худжанд. –1996.; Тошматов, Р. Камоли Ху анд ва адибониҷ ӣ муосири то ик [Матн]: Ба ифтихори ҷ 675-солагии зодрўзи Камоли Хучанд . – Ху анд: Ленинабадский ООПП, 1992. – С.26.; ӣ ҷ Айн , ӣ С. Дар атрофи забони форс ва то ик // куллиёт: Иборат аз 15 илд. илди ӣ ҷ ӣ ҷ Ҷ XI-1.КИТОБ ДУВУМ/ТАРТИБДИҲАНДА ВА БА ЧОП ТАЙЁРКУНАНДА К.АЙН Ӣ . – СТАЛИНОБОД: ИРФОН, 1964. – С. 228.; Афсаҳзод, Аълохон. ом – Ҷ ӣ шоири ғазалсаро. – Душанбе, 1989. – С. 96.; Асадуллоев С. Камоли Ху анд . –Ху анд: Хуросон, 1996. – С. 109-120. ҷ ӣ ҷ 3 Сайфуллоев А., Абдуллоев С. Малики адаб. – Душанбе: Адиб, 1996. – С. 281-291. 4 ИБОДУЛЛОЕВ Б. ОРИФИ ҲАҚШИНОС. – ХУ АНД, 1999. – С.69-73. Ҷ 5 Usman Nazir. A Look at Kamals Guftam ba cashm ghazal / Kamal Khujandi: Epoch and its Importance in the History of Central Asian Civilization/ –Dushanbe, 1996. –p. 199-212; Муллоаҳмад, М. Шайх Камоли Ху анд ва Камолҳои дигар ҷ ӣ [Матн] / М.Муллоаҳмад // Эроншинохт. – 1997. – №2. –С.251-259; Мақсудов, Б. Камоли Хучанд ва Маозии Табрез // ӣ ӣ Газетаи муаллимон. – 1989. – 18 апрель; Абдуқодиров А. Пайравони туркигўйи Камоли Ху анд ҷ ӣ // Маводи конференсияи байналмилалии «Камоли Ху анд : ташаккули адабиётшинос ва ра-вобити адаб ». – Ху анд: Ношир, ҷ ӣ ӣ ӣ ҷ 2016. –С.7-11; Ализода, Саидхо а. Ғазали Камол дар «Туҳфату-л-ҳабиб»-и Фахрии Ҳирав // Маводи Конференсияи ҷ ӣ байналмилалии “Камоли Ху анд : Ташаккули адабиётшино ҷ ӣ с ӣ ва равобити адаб ” (Ху анд, 28-29 октябри соли 2016). – ӣ ҷ Ху анд: Ношир, 2016. –С. 37-44; Юсуфинажод, Юсуфал . ҷ ӣ Таъсирпазирии Шайх Озар аз Камоли Ху анд // Маводи ӣ ҷ ӣ конференсияи байналмилалии «Камоли Ху анд : ташаккули адабиётшинос ва равобити адаб » [Матн]. – Ху анд: ҷ ӣ ӣ ӣ ҷ Ношир, 2016. – 616 с. – С. 462-466; Хуросон , А. Таъсири э одиёти Камоли Ху анд ба «Девони форс »-и Наво -Фон // ӣ ҷ ҷ ӣ ӣ ӣ ӣ Меҳру муштар . – Душанбе: Адиб, 2010. –С. 234-239; Абдуллоев Ромиз. Таъсирпазирии суханварони сабки ҳинд аз ӣ ӣ ашъори Шайх Камоли Ху анд (дар мисоли ашъори Озоди Балгиром ) // Фаслномаи илм -адабии Камоли Ху анд №2 ҷ ӣ ӣ ӣ ҷ ӣ (22), 2020; Шоев Абдуҳамид. Пайравии Нақибхон Туғрали Аҳрор аз Камоли Ху анд // Маводи конференсияи ӣ ҷ ӣ байналмилалии «Камоли Ху анд : ташаккули адабиётшинос ва равобити адаб » [Матн]. – Ху анд: Ношир, 2016. – 616 ҷ ӣ ӣ ӣ ҷ с. –С. 454-457; Раҳматов Баҳром. Назаре тоза бар мактаби адабии Шайх Камол //Маводи конференсияи байналмилалии “Камоли Ху анд : ташаккули адабиётшинос ва равобити адаб ” (Ху анд, 28-29 октябри соли 2016). –Ху анд: Ношир, ҷ ӣ ӣ ӣ ҷ ҷ 2016. –С. 315-324; Раҳматов Баҳром. Таъсирпазирии Хаёлии Бухоро аз Камоли Ху анд // Фаслномаи илм -адабии ӣ ҷ ӣ ӣ Камоли Ху анд , №1 (1) 2015. – С. 28-33; аъфар Холм минов.Шарҳи як ғазали Шайх Камоли Ху анд , Садои ҷ ӣ Ҷ ӯ ҷ ӣ Сурхон,1993.-С1-3. Раҳматов Баҳром. Шайх Камоли Ху анд ва Фон //Камоли Ху анд , № 2 (6) 2016. –С. 13-21; Яна ўша: Амир Алишери ҷ ӣ ӣ ҷ ӣ Наво ва адабиёти то ик. Маводи ҳамоиши байналмилал (Ху анд, 15-16 апрели соли 2016). –Ху анд: Маънавият, 2016. ӣ ҷ ӣ ҷ ҷ –С. 146-154; яна ўша: Раҳматов Баҳром. Парвози Шоҳин дар осмони Камол (Назаре бар таъсирпазирии Шамсуддин Шоҳин аз Шайх Камоли Ху анд ) //Камоли Ху анд , № 1 (17) 2019. –С. 11-20.; Мактаби Камол. Таҳия ва танзими ҷ ӣ ҷ ӣ Баҳром Раҳматов ва Шоира Олимова. – Ху анд: Ношир, 2019. –С 9-10. ҷ 4

вакиллари ижодига унинг таъсири ҳақида қимматли фикрларни баён қиладилар 6 . Шу билан бирга Мовароуннаҳр адабиёти ҳақида У.Каримовнинг “ХVI асрда тожик адабиёти”, Самарқанд адабий муҳити хусусида С.Саъдиевнинг “Самарқанд адабий муҳити тарих кўзгусида” номли асарларини қайд этиш мумкин 7 . Тожикистон ва Эрон адабиётшунослигида ғазал жанри, хусусан, Камол Хўжандий ғазаллари тадқиқи бўйича анча самарали ишлар амалга оширилган. Жумладан, А.Мирзоев “Рўдакий ва Х-ХV асрларда ғазалнинг такомиллашуви”, С.Шамисо “Форс шеъриятида ғазал сайри”, Д.Сабур “Форсий ғазали дунёси”, М.Рейснернинг тадқиқотларини 8 алоҳида қайд этиш керак. Бироқ тадқиқотларда Мовароуннаҳр адабий муҳитида ғазал жанри такомили ҳақида айрим ишоралар билан чекланганлар, ХV-ХVI асрлар шеърияти, хусусан, Мовароуннаҳр адабий муҳити ҳамда адабиёт тарихида ушбу адабий муҳитнинг форс-тожик адабиётида ғазалчилик йўналиши ривожида тутган ўрни етарлича ёритиб берилмаган. Тадқиқотнинг диссертация бажарилган олий таълим муассасаси илмий-тадқиқот ишлари режалари билан боғлиқлиги. Диссертация Термиз давлат университетининг илмий-тадқиқот ишлари режаларига мувофиқ “Форс-тожик адабиёти тарихи, м атншунослик ва адабий манбашунослик” мавзусидаги илмий йўналиши доирасида бажарилган. Тадқиқотнинг мақсади Камол Хўжандийнинг XV-XVI асрларда Мовароуннаҳр адабий муҳити шоирлари, жумладан, Исмат Бухорий, Хаёлий Бухорий, Бисотий Самарқандий, Риёзий Самарқандий, Мушфиқий, Саққо Бухорий, Мутрибий, Восифий ижодига таъсири ҳамда уларнинг ушбу адабий 6 Ҳомидий Ҳ. Ҳаётбахш ғазаллар куйчиси (Сўзбоши) // Камол Хўжандий. Девон (Васфий таржимаси). – Тошкент: Бадиий адабиёт нашриёти, 1962; –С43.; Шомуҳамедов Ш. Форс-тожик адабиёти классиклари. – Тошкент: “Фан”, 1963; Шомуҳамедов Ш. Форс-тожик адабиёти классиклари ижодида гуманизм. – Тошкент: “Фан”, 1968; Ҳомидий Ҳ. Жонбахш шеърият//Кўҳна Шарқ дарғалари. – Тошкент: “Шарқ”, 1999. – Б. 169–171.; Очилов Э. Камол Хўжандий// Донишмандлар туҳфаси. – Тошкент: “Ўзбекистон”, 2009. – Б. 279–284.; Шайх Камол Хўжандий. Девон. Таржимон: О.Бўриев. – Тошкент: Камалак, 2019. –Б. 372. 7 Каримов У. Адабиёти то ик дар асри ХVI. – Душанбе: Дониш, 1985. -228 с.; Саъдиев Садр . Маркази адабииҷ ӣ Самарқанд дар шоҳроҳи таърих. – Тошканд, Ўзбекистон миллий энсиклопедияси, 2012. –С.400 8 Мирзоев А. Рўдак ва инкишофи ғазал дар асрҳои Х-ХV// Масъалаҳои рўзгор ва осори Абўабдуллоҳи Рўдак (ма мўаи ӣ ӣ ҷ рисола ва мақолаҳо). – Душанбе: Адиб, 2014. – С. 83-137; Шамисо, Сирус. Сайри ғазал дар шеъри форс . – Теҳрон, ӣ 1380/2001. - 312 с.; Дорюш, Сабур. Офоқи ғазали форс (Пажўҳиши интиқод дар таҳаввули ғазал ва тағазл аз оғоз то ӣ ӣ имрўз). – Теҳрон, 1370 ҳ. – С.610 с.; Рейнсер, М.Л. Эволюция классической газели на фарси ( X-XIV века ). – Москва: Наука, 1989. -С 244 с. 5