logo

МУТРИБИЙ САМАРҚАНДИЙНИНГ “ТАЗКИРАТ УШ-ШУАРО”

Yuklangan vaqt:

13.08.2023

Ko'chirishlar soni:

0

Hajmi:

295.31640625 KB
МУТРИБИЙ САМАРҚАНДИЙНИНГ “ТАЗКИРАТ УШ-ШУАРО” 
МУНДАРИЖА
КИРИШ ................................................................................................................... 3
I БОБ. МУТРИБИЙ САМАРҚАНДИЙНИНГ ҲАЁТИ ВА АДАБИЙ 
МЕРОСИ ............................................................................................................... 13
1.1 . Мутрибийнинг ҳаёти тўғрисидаги баҳслар  (Тарихий манбалар ва 
замонавий тадқиқотлар асосида ........................................................................... 13
1 .2. Мутрибий Самарқандийнинг адабий мероси ва унинг ХVI-ХVII аср лар  
адабиётида тутган ўрни ......................................................................................... 22
I   боб юзасидан хулосалар ..................................................................................... 38
II БОБ.  МУТРИБИЙ САМАРҚАНДИЙ “ ТАЗКИРАТ УШ-ШУАРО” 
АСАРИНИНГ УСЛУБИ ВА АДАБИЙ АҲАМИЯТИ .................................. 41
2.1. “ Тазкират уш-шуаро ” нинг тузилиш асослари ва тартиби .......................... 41
2.2. Мутрибий тазкирасининг ўзига хос услубий хусусиятлари ...................... 59
2.3.  “Тазкират уш-шуаро” асарининг адабиётшуносли к даги ўрни .................. 85
II  боб юзасидан хулосалар .................................................................................. 107
III БОБ.  ФОРС-ТОЖИК ТАЗКИРАНАВИСЛИГИДА МУТРИБИЙ 
САМАРҚАНДИЙ “ТАЗКИРАТ УШ-ШУАРО”АСАРИНИНГ ЎРНИ .... 10 9
3 .1. XVI- XVII асрлар Мовароуннаҳр тазкиранавислигига бир назар ........... 10 9
3.2. Мутриби й  Самарқандий  “ Тазкират уш-шуаро ” асарининг асосий 
манбалари ............................................................................................................. 119
3.3. Тазкиранавислик анъаналарига Мутрибий Самар қ андийнинг таъсири . 130
III  боб юзасидан хулосалар ................................................................................. 151
ХУЛОСА ............................................................................................................. 153
ФОЙДАЛАНИЛГАН АДАБИЁТЛАР РЎЙХАТИ ...................................... 157 КИРИШ 
Диссертация   мавзусининг   долзарблиги   ва   зарурати .   Жаҳон
адабиётшунослигида   муайян   бир   тазкира   мисолида   адабий   муҳит
намояндаларининг таржимаи ҳолини, бадиий меросининг айрим ўринларини,
адабий   жанрлар   тараққиёти,   анъана   ва   ўзига   хосликни   ўрганиш   долзарб
аҳамият касб этмоқда.   Маълум тазкиранавис илмий-танқидий қарашларининг
эстетик қимматини ўрганиш ва шу асосда давр адабий тили, ундаги бадиий-
тасвирий воситаларнинг поэтик функциясини тазкиранавислар талқинларига
таянган   ҳолда   қиёсий-тарихий,   қиёсий-типологик   сатҳларда   илмий
текшириш   жаҳон   шарқшуносларининг   доимий   диққат   марказида   бўлиб
келмоқда.   Бинобарин,   бошқа   манбаларда   учрамайдиган   таҳлилий,   талқиний
мулоҳазалар ва адабий-танқидий қарашларнинг муайян бир тазкирадан ўрин
олиши   унинг   жаҳон   адабиётшунослигида   муҳим   жанр   эканини   белгилашда
асос бўлиб хизмат қилмоқда.
Дунё  адабиётшунослигида   тазкиралар   муайян   бир  давр  шоирларининг
ҳаёти   ва   ижодий   фаолиятига   оид   маълумотлар,   бадиий   асарларидан
намуналар   келтирилган   манба   сифатидагина   эмас,   балки   улар   турли
даврлардаги   адабий-маданий   марказларнинг   вужудга   келиш   тарихи,   ўша
муҳит   атоқли   намояндаларининг   ижодий   жараёнларга   раҳнамолик   қилиши,
адабий   мажлисларнинг   ўтказилиб   турилиши,   айни   чоғда   бу   жараёнлар   янги
истеъдодларнинг   кашф   этилишига   омил   бўлиши   каби   қатор   масалаларни
ўзида   мужассамлаштирган   манба   сифатида   ҳам   илмий   тадқиқот   олиб
борилмоқда.   Шу   боис   жаҳон   адабий   танқидчилигида   тазкиралар   шарқ
халқлари   адабиётшунослигининг   муҳим   жанрларидан   бири   сифатида
қаралиб, уларнинг маълумот етказиш услуби, муаллифнинг адабий-танқидий
қарашлари   адабиётшунослик   илмий   мезонларининг   шаклланиш   аҳамиятини
тадқиқ этиш  заруратини юзага келтиради.
Мамлакатимиз   мустақилликка   эришгач,   йиллар   давомида   мафкуравий
тазйиқлар боис атайин эътибордан  соқит қилинган миллий-маданий, илмий-
адабий   меросимизни   тарихийлик   тамойиллари   асосида   холисона,   тўла
2 тадқиқу   тарғиб     қилиш   имконияти   яратилди.   Натижада   ҳисса   қўшган   форс-
тожик   мумтоз   адабиётининг   улуғ   намояндалари   ижодини   теран   ўрганишга
ҳам   кенг   йўл   очилди.   Зеро,   муҳтарам   Президентимиз   Ш.М.Мирзиёев
мамлакатимиз   сиёсатининг   устувор   йўналишларидан   келиб   чиқиб
таъкидлаганларидек:   “Буюк   аллома   ва   адибларимиз,   азиз-авлиёларимизнинг
бебаҳо   мероси,   енгилмас   саркарда   ва   арбобларимизнинг   жасоратини   ёшлар
онгига   сингдириш,   уларда   миллий   ғурур   ва   ифтихор   туйғуларини
кучайтиришга   алоҳида   эътибор   қаратишимиз   керак” 1
.   Зеро,   мумтоз   адабиёт
поэтикасида   тазкирачилик   ва   тазкираларнинг   ўрни   беқиёс   ҳисобланади.
Мутрибий   Самарқиндийнинг   “Тазкират   уш-шуаро”   асарининг   ғоявий   ҳамда
бадиий хусусиятларини замонавий таҳлил методлари ёрдамида тадқиқ қилиш
муҳим аҳамият касб этади.
Мазкур тадқиқот Ўзбекистон Республикаси Президентининг 2017 йил 7
февралдаги   ПФ-4947-сон   “Ўзбекистон   Республикасини   янада
ривожлантириш   бўйича   ҳаракатлар   стратегияси   тўғрисида”,   2019   йил   8
октябрдаги   ПФ-5847-сон   “Ўзбекистон   Республикаси   олий   таълим   тизимини
2030   йилгача   ривожлантириш   концепциясини   тасдиқлаш   тўғрисидаги”
фармонлари,     Ўзбекистон   Республикаси   Президентининг   2017   йил     28
июлдаги   ПҚ-3160-1   сон   “Маънавий-маърифий   ишлар   самарадорлигини
ошириш   ва   соҳани   ривожлантиришни   янги   босқичга   кўтариш   тўғрисида”,
2017 йил 17 февралдаги ПҚ-2789-сон “Фанлар академияси фаолияти, илмий-
тадқиқот   ишларини   ташкил   этиш,   бошқариш   ва   молиялаштиришни   янада
такомиллаштириш   чора-тадбирлари   тўғрисида”,   2017   йил   13   сентябрдаги
ПҚ-3271-сон   “Китоб   маҳсулотларини   нашр   этиш   ва   тарқатиш   тизимини
ривожлантириш,   китоб   мутолааси   ва   китобхонлик   маданиятини   ошириш
ҳамда тарғиб  қилиш бўйича комплекс чора-тадбирлар  дастури тўғрисида”ги
қарорлари,   2020   йил   24   январдаги   Олий   Мажлис   Сенати   ва   Қонунчилик
палатасига   Мурожаатномаси   ҳамда   мазкур   фаолиятга   тегишли   бошқа
1
  Ўзбекистон   Республикаси   Президенти   Ш.М.Мирзиёевнинг   2018   йил   28   декабрдаги   «Тараққиёт   йўлимизнинг   шиддати   янада
ошаверади» мавзусидаги Олий Мажлисга Мурожаатномаси// Халқ сўзи, 2018 йил, 29 декабрь.
3 меъёрий-ҳуқуқий   ҳужжатларда   белгиланган   вазифаларни   амалга   оширишга
муайян даражада хизмат қилади.
Тадқиқотнинг   республика   фан   ва   технологиялари
ривожланишининг   устувор   йўналишларига   боғлиқлиги.   Мазкур
тадқиқот   республика   фан   ва   технологиялари   ривожланишининг   I.
“ Ахборотлашган   жамият   ва   демократик   давлатни   ижтимоий,   ҳуқуқий,
иқтисодий,   маданий,   маънавий-маърифий   ривожлантириш,   инновацион
иқтисодиётни ривожлантириш ”  устувор йўналишига мувофиқ бажарилган.
Муаммонинг   ўрганилганлик   даражаси.   Қўлёзмаларнинг   қиёсий-
матний   тадқиқи,   матн   тарихи   ва   таҳрири   масаласи   дунё   ва   форс-тожик
матншунослигида   маълум   даражада   тадқиқ   этилган.   Ушбу   илмий
муаммонинг   назарий   ва   амалий   масалалари   жаҳон   ва   форс-тожик
адабиётшунослигида   бир   қадар   ўрганилган.   М утрибий   ижодига   муносабат
унинг   ўз   да врида   бошланган.   Шоир нинг   замондошларидан   бўлган   Мулло
Қотеъ Ҳиравий 2
, Муҳаммадёр ибн Араб Қатағон 3
, Шарафиддин Саид Роқим 4
,
Дарвиш   Али   Чангий 5
ўз   асарларида   Мутрибий   ҳақида   қимматли
маълумотларни   келтириш   баробарида,   унинг   тазкирасидан   ўзлари   ҳам
унумли   фойдаланганлар.   Кейинги   даврларда   Ризоқулихон   Ҳидоят 6
,
Муҳаммад   Сиддиқ   Ҳашмат 7
,   Ҳожи   Неъматуллоҳ   Муҳтарам 8
,   Садриддин
Айний 9
 ҳам ўз тазкираларида шоир ҳақидаги маълумотлар келтиришган.
Ушбу   илмий   муаммонинг   назарий   ва   амалий   масалалари   хориж
матншунослари     Ҳерман   Этте 10
,   Анна   Мария   Шиммел 11
,   Ян     Рипка 12
,   Борис
2
 ،یبرغ و هنایم ءایسآ مولع تاقیقجت  سسؤم :یچارک – .یریکناهج ءارعش عمجم .یعیطاق لام ،یورهۀ1979- .464.ص-.ص 5.
3
   .ج– .یللاج هردان حیحصت / دلابلا رخسم .رایدمحم ،ناغتق برع نبا1 ،بوتکم ثاریم :نارهت – .1385.ص– . 426 ,427 ,428 ,430 ,431 ,433 ,434 ,436 ,484
4
  ،راشفا دومحم تافوقوم داینب :نارهت .هدوتس رهچونم ششوک هب / مقار خیرات .مقار فرشادیس ،یدنقرمس1380.ص– . 169 ،197.
5
   رامش  خسن .رورسلا ةفجت ویلع شیورد ،یگنج	
ۀ ۀ449- .دنکشات ینوریب ناحیروبا  ناخباتک 	ۀ71.ب 
.6  : نارهت -.احصفلا عمجم .تیاده ناخ یلقاظر1295 .ش.ه 
6
7
   Муҳаммад Сиддиқ Ҳашмат. Тазкират уш-шуаро. -ЎзФАШИ қ.ф.№61,№2728, Варақ.2а,22а-49б
8
  Муҳтарам Неъматуллоҳ Ҳожи. Радоиф ул-ашъор.  -ЎзФАШИ қ.ф.- №3326
9
  Садриддин Айн . Намунаи адабиёти тожик. Аз хати форс  таҳия ва тасҳеҳи Мубашшири Акбарзод.-Душанбе, Адиб, 2010, с.-114-115	
ӣ ӣ
10
  Ethe, Hermann. Catalogue of Persian   m a n u s c r i p t s   i n   t h e   l i b r a r y   o f   t h e   I n d i a   O f f i c e   / H.Ethe .   V o l u m e   I .   –   O x f o r d ,
1 9 0 3 .   – 1 6 3 2   p .
11
  .ج– .یعیمس دجن زرمارف  مجرت / لغم ناناخ ورملق رد .یریم انا ،لیمیش	
ۀ1نارهت – .: ،ریبک ریما 1386.ص– .321.
12
    Рипка Я. История персидской и тажикской литературы.-Москва:Наука, 1970.
4 Норик 13
,   А.Марвдаштий 14
,   А.Г.Маоний 15
,   А.Р.Нақавий 16
,     илмий   ишларида,
шунингдек,   ўзбек   ва   форс-тожик   олимлари   А.Мирзоев,   У.Каримов,
В.Абдуллаев,   Б.Валихўжаев   Р.Муқимов,   Б.Ахмедов,   Асғар   Жонфидо,
С.Саъдиев,   Р.Ҳодизода,   У.Назиров,   Ф.Акрамов,   И.Бекжонов,   М.Хожаева,
З.Ғаффорова, Н.Шамсиддинова  тадқиқотларида атрофлича ёритилган 17
.
“Тазкират   уш-шуаро”   асарининг   ЎзРФА   Абу   Райҳон   Беруний
номидаги   Шарқшунослик   институтининг   қўлёзмалар   фондида   сақланаётган
№2253   инвентар   рақамли   қўлёзмаси   муаллиф   томонидан   кўчирилган   ягона
нусха бўлиб, кейинчалик Асғар Жонфидо ундан нусха кўчириб, Тожикистон
ФАга   тақдим   этган 18
.   Эрон   адабиётшуноси   А.Марвдаштий   томонидан
“Тазкират   уш-шуаро”нинг   Тожикистон   ФАШИ   қўлёзмалар   фондида
сақланаётган   3391   рақамли   қўлёмаси   асосида   нашр   этилиши   ва   унда   Асғар
Жонфидонинг   Мутрибий   “Тазкират   уш-шуаро”   нашри   учун   ёзган   Кириш
сўзини   “Ёддоштҳои   Асғари   Жонфидо   (Асғар   Жонфидо   қайдлари)”   номи
13
 Норик, Борис Вячеславович. Антологии  Хасана Нисари и Мутриби Самарканди как источники по истории письменной культуры 
Мавераннахра XVI - первой трети XVII вв. Автореферат диссертации на соискание ученой степени кандидата исторических наук. – 
Санкт-Петербург, 2005.     –   С.   7-19
14
 ،بوتکم ثاریم رشن زکرم :نارهت – .یدنقرمس یبرطم دمحم ناطلس ءارعشلا ةرکذت / راتفگشیپ .یعیفر یلع ،یتشدورملاع 1382 .ص– .27-98.
15
  .ج – ?.یسراف یاه هرکذت خیرات .نیچلگ دمحا ،یناعم1 ،یانس هناخباتک تاراشتنا :نارهت – .1363 – .765.ص 
16
  یوقن .ناتسکاپ و دنه رد یسراف یسیون هرکذت .اضر یلع ،– ،یملع تاعبتم هسسوم :نارهت 1343  – .574.ص 
17
    Мирзоев,   Абдулған .   Оид   ба   баъзе   масъалаҳои   адаб   ва   ом хта   шудани   он   //   Шарқи   сурх.   –   Душанбе:1959.   –   №   4.   –   С.32-40;	
ӣ ӣ ӯ
Мирзоев, Абдулған . Боз як аҳамияти муҳимми тазкираи Малеҳо // Шарқи сурх. – Душанбе:1961. – № 7. – С148-152; Мирзоев, А.М. Аз	
ӣ
таърихи   муносибатҳои   адабии   Мовароуннаҳр   ва   Ҳинд   //   Садои   Шарқ.   -1964.   -№5.   –С.35-38;   Мирзоев,   А.М.   Баъзе   қайдҳо   оид   ба   як
мақола///   Садои   Шарқ.   –Душанбе:1966.   -№2.   –С.112;   Каримов   У.   Адабиёти   то ик   дар   асри   XVI.   –   Душанбе:   Дониш,   1985.   -213   с;	
ҷ
Абдуллоев В.А. ўзбек адабиёт таърихи (XVII асрдан XIX асрнин иккинчи яримигача). – Тошкент:  қитувчи, 1964.-Б.382; Абдуллоев В.,	Ӯ
Валихўжаев   Б.   Мутрибий   ҳақида   янги   маълумотлар//Ўзбек   тили   ва   адабиёти   .-Тошкент,1978.-№4.-Б.25-29;   Валихўжаев   Б.   Ўзбек
адабиётшунослиги тарихи.  X-XIX асрлар. –Т.:  Ўзбекистон, 1993. –Б. 153-166;  Валихў аев Б.,Муқимов Р. Чанд сухан оид ба як тазкира //	
ҷ
Шарқи   сурх.   –№9,   1961.   –С.150-154;   Ахмедов   Б.   Мутриби   и   его   антологии/   Из   истории   културных   связей   народов   Средней   Азии   и
Индии. –Ташкент, 1986.-С.33-44; Ахмедов Б. Тарихдан сабоқлар. –Тошкент: қитувчи, 1994.-Б.228;	
Ӯ  Ахмедов Б.А. Тазкира Мутриби как
источник по истории и культуре  XVI-XVII вв. // Источниковедение и текстология средневекового Ближнего и  Среднего Востока. М.,
1984.   С.   36 – 43 ; онфидо   Асғар.   Ёддоштҳо.   Тазкират-уш-шуаро-и   Султон   Муҳаммад   Мутрибии   Самарқанд .-Теҳрон:Маркази   нашри	
Ҷ ӣ
Мероси   мактуб,   1382.с.103-124;   С.   Саъдиев.   Маркази   адабии   Самарқанд   дар   шоҳроҳи   таърих.   –   Тошканд:   Ўзбекистон   миллий
энциклопедияси,   2012;   Ҳодизода   Р.   Адабиёти   то ик   дар   нимаи   дувв ми   асри   XIX   –   Душанбе:   Дониш,   1968.-С.290;   Ҳодизода   Р.,	
ҷ ӯ
Каримов  У., Саъдиев  С.  Адабиёти  то ик  (Асрҳои  XVI  -  XIX  ва ибтидои  асри  XX). – Душанбе: Маориф, 1988;	
ҷ   Назиров  У. Нисор  //	ӣ
Адабиёт ва санъат. – Душанбе, 1989. – .2.-С. 466-467;	
Ҷ   Назиров Усмон. Мутрибии Самарқанд  // Мактаби с	ӣ о вет .-Душанбе: 1973.- №2,	ӣ
–С. 33-36 ;   Акрамов  Ф. Тазкираи  “Нусхаи  зебои   аҳонгир ”-и Мутриб  чун  сарчашмаи омўзиши  ҳаёти  адабии  Мовароуннаҳру Ҳинд	
Ҷ ӣ ӣ
(Асри   XVI   ва   ибтидои   асри   XVII).   –   Душанбе,   1998.   –С.140;Бекжонов   И.   Мутрибий   ҳаёти   ва   ижоди   ҳақида   //   Тазкират-уш-шуаро
Мутрибий Самарқандий. – Тошкент: Мумтоз Сўз, 2013. –Б. 3-9;   Бекжонов И. Мутрибий тазкиралари муҳим адабий манбаъ(“Тазкират
уш-шуаро”,”Нусхайи   зебойи   Жаҳонгир”.   XVI   аср   иккинчи   ярими-XVII   аср   биринчи   чораги)   –   Тошкент:   Мумтоз   Сўз,   2009.   –Б.339;
Бекжонов   И.   Нисорийнинг   “Музаккири   аҳбоб”   тазкираси   ва     XVI   аср   збек   адабиёти.   Филол.   ф.номз...дис.–   Тошкент:1993;	
ӯ   Ҳирав	ӣ
Фахр .  авоҳир-ул-а оиб. Баргардон, сарсухан  ва  шарҳи  луғот аз  Матлубаи  Мирзоюнус. -Ху анд: Ношир, 2007;	
ӣ Ҷ ҷ ҷ   Fаффорова  Замира.
Тазкираҳои   Сархуш   ва   Хушгў   ҳамчун   сарчашмаи   нақду   сухансан .   –Ху анд:   Нури   маърифат,   2001.   -280   с;	
ҷӣ ҷ   Шамсиддинова   Н.
Тазкираи   “Шоми   ғарибон”-и   Нароин   Лачҳм   Шафиқ   ва   арзишҳои   адабии   он   (Рисолаи   барои   дарёфти   дара аи   номзади   илмҳои	
ӣ ҷ
филолог ). –Душанбе, 2019. -159 с;	
ӣ  
18
 Мутрибий. Тазкират уш-шуаро. –Тожикистон  ФА ШИ қўлёзмалар фонди.-№3391.  
5 остида   берилиши   мутрибийшуносликда   янги   даврни   бошлаб   берди 19
.
Ўзбекистонда   адабиётшунос   И.Бекжоновнинг   Мутрибий   Самарқандий
тазкираларига   оид   махсус   монографиясининг   вужудга   келиши
мутрибийшуносликда   туб   бурилиш   ясади. 20
  Шундай   бўлса-да,   давр
адабиётининг   муҳим   жиҳатларини   ўзида   мужассам   этган   Мутрибий
“Тазкират  уш-шуаро”сининг  илк бор монографик планда ўрганилаётганлиги
бу борадаги бўшлиқни муайян даражада тўлдиришга хизмат қилади.
Тадқиқотнинг   диссертация   бажарилган   олий   таълим
муассасасининг   илмий-тадқиқот   ишлари   режалари   билан   боғлиқлиги.
Диссертация   Термиз   давлат   университетининг   “Форс-тожик   адабиёти
тарихининг   м атншунослик   ва   адабий   манбашунослик”   мавзуси   доирасида
бажарилган.
Тадқиқотнинг   мақсади   Мовароуннаҳр   форс-тожик   адабиёти г а   оид
тазкиранавислик анъанасини қиёсий-типологик таҳлил этиш ҳамда “Тазкират
уш-шуаро”   асарининг   қиёсий-тарихий   ва   ғоявий-семантик,   адабий-илмий
жиҳатларини очиб беришдан иборат.
Тадқиқотнинг вазифалари:
Мутрибий   Самарқандийга   оид   бирламчи   тарихий,   адабий,   илмий
манбалардаги   маълумотларни   муайян   тизим   асосида   умумлаштириш   ва
тазкира муаллифининг ҳаёти ва ижодий биографиясини ойдинлаштириш;
форс   адабиётшуноси   А.Марвдаштий   томонидан   Эронда   нашр   этилган
“Тазкират уш-шуаро” асари ва унга илова қилинган Мутрибий бадиий ижоди
намуналари асосида унинг шоирлик, носирлик маҳоратини очиб бериш ;
“Тазкират   уш-шуаро”нинг   композицияси,   давр   Мовароуннаҳр   адабий
муҳитини   ўрганишда   адабиётшуносликдаги   бўшлиқни   тўлдиришга   молик
фактик ва таҳлилий маълумотларга бойлигини илмий асослаш;
тазкиранавис   услубининг   ўзига   хос   хусусиятларини   кўрсатиш   ва
“Тазкират уш-шуаро”нинг адабий-илмий  қимматини белгилаш;
19
 Жонфидо Асғар. Ёддоштҳо. Тазкират-уш-шуаро-и Султон Муҳаммад Мутрибии Самарқанд .-Теҳрон:Маркази нашри Мероси ӣ
мактуб, 1382.с.103-124
20
  Бекжонов И. Мутрибий тазкиралари муҳим адабий манбаъ (“Тазкират уш-шуаро”,”Нусхайи зебойи Жаҳонгир”. XVI аср иккинчи 
ярими - XVII  аср биринчи чораги)  – Тошкент: Мумтоз Сўз, 2009. –Б.339
6 Султон   Муҳаммад   Мутрибий   Самарқандий   “Тазкират   уш-шуаро”
асарини   ХVI-ХVII   асрларда   вужудга   келган   тазкираларнинг   тузилиши,
таркиби   ва   ўзига   хос   хусусиятлари   билан   қиёсий-тарихий   сатҳда   ўрганиш
ҳамда   унинг   кейинги   тазкиранавислик   тараққиётига   қўшган   улушини
аниқлаш;
“Тазкират уш-шуаро” асаридаги маълумотлар асосида ижоди ҳанузгача
ўрганилмаган   мовароуннаҳрлик   айрим   истеъдодли   шоирлар   ҳақидаги
маълумотларни илмий муомалага киритиш.
Тадқиқотнинг объектини   Муҳаммад Султон Мутрибий Самарқандий
“Тазкират   уш-шуаро”   асарининг   ЎзРФА   Абу   Райҳон   Беруний   номидаги
Шарқшунослик   институтининг   қўлёзмалар   фондида   сақланаётган   №2253
инвентар   рақамли,   Тожикистон   Республикаси   Фанлар   академиясининг
Шарқшунослик институтида сақланаётган №3391 инвентар рақамли қўлёзма
нусхалари   ҳамда   А.Марвдаштий   сўзбошиси   ва   изоҳлари   билан   1999   йилда
“Мероси   мактуб”   нашриётида   чоп   этилган   Эрон   нашри   ҳамда   ХVI-ХVII
асрда яратилган тазкиралар ташкил этади.
Тадқиқотнинг   предметини   “Тазкират-уш-шуаро”   асарининг
композицияси,   услубини   қиёсий-типологияда   ўрганиш   ҳамда   муаллифнинг
адабий танқидий қарашлари, шеършунослик ва шоирлик маҳоратини илмий-
назарий асослашдан иборат.
Тадқиқот нинг   усуллари.   Диссертацияда   герменевтик,   биографик,
лингвистик,   тарихий-қиёсий,   таснифлаш,   социологик   каби   таҳлил
усулларидан фойдаланилди.
Тадқиқотнинг илмий янгилиги қуйидагилардан иборат :
“Тазкират   уш-шуаро”   асаридаги   қисмларнинг   жойлашуви,   лирик
чекиниш,   хотима   каби   композицион   анъаналар   ва   баён   этиш   услубидаги
халқчиллик,   ижтимоийлашув,   этнографик   тасвир   каби   новаторлик
хусусиятлари очиб берилган;
Мутрибий   Самарқандий   тазкираларидаги     автобиографик   қайдлар,
ижодий   меросининг   тарихий,   бадиий   ва   мемуар   мавзулари   кўламининг
7 оригиналлиги  ҳамда  замондошларининг  хотира  асарларидаги  холисона  баҳо
бериш,   тизимлилик,   давр   руҳиятининг   акс   этиши   каби   жиҳатлар
далилланган;
“Тазкират   уш-шуаро”   асарининг   ХVI-ХVII   асрлар   тазкирачилиги
ривожида   муҳим   ўрин   тутганлиги,     Самарқанд   адабий   муҳити   ҳақидаги
фактик   маълумотлар,   муаллифнинг   бобурий   ҳукмдор   Жаҳонгиршоҳ   билан
ўзаро   муносабати,   ўзбек-тожик   адабий   алоқалари   ривожига   қўшган   бадиий-
эстетик таъсири асосланган;
“Тазкират   уш-шуаро”,   “Нусхаи   зебои   Жаҳонгир”   тазкираларидаги
бадиий ва илмий асарлар муаллиф лар ининг илми қофия, илми аруз ва илми
бадеъ   сингари   шеършуносликка   доир   маҳорати,   шоирларнинг   тахаллус   ва
нисба танлаш тамойиллари, адабий жараёндаги шоирлик мақоми аниқланган.
Тадқиқотнинг амалий натижалари   қуйидагилардан иборат:
Мутрибий Самарқандийнинг ҳаёти, адабий мероси, шоирлик маҳорати,
тазкиранавис сифатидаги фаолияти тизимли равишда очиб берилган;
“Тазкират   уш-шуаро”   асари   мисолида   чиқарилган   илмий   хулосалар
адабиётшунослик   ҳамда   адабий   танқид   бўйича   соҳавий   илмий   тадқиқотлар
яратиш қолаверса, келгусида илмий изланишлар учун бой ва қимматли манба
бўлиб хизмат қилиши аниқланган;
Мутрибий   Самарқандий   “Тазкират   уш-шуаро”   асарида   муаллиф
услубининг   ўзига   хослиги,   композицион   қурилиши,   унда   номи   келтирилган
ижодкорлар   асарларидан   иқтибос   танлаш   ҳамда   таҳлилу   талқин   этиш   каби
жиҳатлар кўрсатилган;
“Тазкират   уш-шуаро”да   XVI   асрда   Самарқандда   яшаган   кўпгина
шоирларнинг   ҳаёти   ва   ижодига   оид   илмий-назарий   аҳамиятга   молик   бир
қатор   маълумотлар   бериши   ҳамда   бадиий-эстетик   жиҳатдан   ўрганилиши
асосида назарий ва амалий машғулотларнинг ташкил этилишига, дарслик ва
ўқув қўлланмаларнинг мукаммалашувига хизмат қилиши исботланган.
Тадқиқот   натижаларининг   ишончлилиги   м авзу   юзасидан
чиқарилган   назарий   фикр   ҳамда   хулосаларнинг   биографик   ва   тарихий-
8 қиёсий,   таснифлаш   методлари   билан   асослангани,   муаммонинг   аниқ
қўйилгани,   илмий   хулосаларнинг   амалиётга   жорий   этилганлиги,   ишончли
назарий   манбаларга   мослиги,   олинган   натижаларнинг   ваколатли
ташкилотлар томонидан тасдиқланганлиги билан изоҳланади.
Тадқиқот   натижаларининг   илмий   ва   амалий   аҳамияти.   Тадқиқот
натижаларининг   илмий   аҳамияти   Мутрибий   Самарқандийнинг   адабий-
танқидий   қарашлари,   XVI   аср   Мовароуннаҳр,   хусусан,   Самарқанд   адабий
муҳити,   ундаги   ўзбек-тожик   адабий   алоқаларини   ўрганишда,   тазкиранавис
замонидаги   айрим   адабий   сиймоларнинг   ижодий   фаолияти   ва   асарларини
тавсифлашда илмий-назарий манба бўлиши билан белгиланади.
Тадқиқот   натижаларининг   амалий   аҳамияти   унинг   натижа   ва
хулосаларидан адабиётшунослик, мумтоз адабиёт тарихи, адабиёт назарияси,
манбашунослик,   адабий   алоқалар   тарихи,   матншунослик   каби   олий   таълим
ўқув   режасидаги   фанлар   учун   дарслик   ва   ўқув   қўлланмалар   тайёрлашда,
маърузалар   ўтиш,   амалий,   семинар   машғулотларини   олиб   боришда
фойдаланиш мумкинлиги билан изоҳланади.
Тадқиқот   натижаларининг   жорий   қилиниши.   “ Мутрибий
Самарқандий “Тазкират уш-шуаро” асарининг адабий аҳамияти” масаласини
тадқиқ этишда олинган илмий натижалар асосида:
Мутрибий   Самарқандий   тазкираларидаги     автобиографик   қайдлар,
ижодий   меросининг   тарихий,   бадиий   ва   мемуар   мавзулари   кўламининг
оригиналлиги  ҳамда  замондошларининг  хотира  асарларидаги  холисона  баҳо
бериш,   тизимлилик,   давр   руҳиятининг   акс   этиши   каби   жиҳатлардан
фойдаланганлиги   билан   боғлиқ   таҳлилий   материаллар   2012-2016   йилларда
бажарилган   Ф1-ФА-0-43429,   Ф А-Ф1-Г002   “Қорақалпоқ   фольклори   ва
адабиёти   жанрларининг   назарий   масалаларини   тадқиқ   этиш”   мавзусидаги
фундаментал   лойиҳа нинг   адабий   жанрлар   қисмини   бажаришда
фойдаланилган   (ЎзРФА   Қорақалпоғистон   бўлими   Қорақалпоқ   гуманитар
фанлар илмий-тадқиқот институтининг 2020 йил 19 августдаги 17.01/150- сон
маълумотномаси).   Натижада   “Тазкират   уш-шуаро”нинг   ўзига   хослигини
9 таъминлаган халқоналик, муаллифнинг насрий сажъ услубидан фойдаланиш
маҳорати, асар тилининг ўзига хос хусусиятлари очиб берилган;
“Тазкират   уш-шуаро”   асарининг   ХVI-ХVII   асрлар   тазкирачилиги
ривожида   муҳим   ўрин   тутганлиги,   Самарқанд   адабий   муҳити   ҳақидаги
фактик   маълумотлар,   муаллифнинг   бобурий   ҳукмдор   Жаҳонгиршоҳ   билан
ўзаро   муносабати,   ўзбек-тожик   адабий   алоқалари   ривожига   қўшган   бадиий-
эстетик   таъсири   ҳамда   “Тазкират   уш-шуаро”   асаридаги   қисмларнинг
жойлашуви,   лирик   чекиниш,   хотима   каби   композицион   анъаналар   ва   баён
этиш   услубидаги   халқчиллик,     ижтимоийлашув,     этнографик   тасвир   каби
новаторлик хусусиятларидан OT.- Ф1-77- “Ўзбек адабиёти дурдоналари” 100
жилдлигини  нашрга  тайёрлаш”  номли  фундаментал  лойиҳанинг  шоирлар  ва
адабий мактаблар қисмида фойдаланилган (ЎЗР ФА Ўзбек тили, адабиёти ва
фольклори   институтининг   2021   йил   28   майдаги   88-сон   маълумотномаси).
Натижада  номлари унчалик машҳур бўлмаган, шунингдек,  Ҳ инд ва Марказий
Осиё   адабиётини   боғлаб   турувчи,   Ҳиндистонда   яшаб   ижод   қилган   адиблар
ҳақидаги янги маълумотлар илмий муомалага киритилган.
“Тазкират   уш-шуаро”,   “Нусхаи   зебои   Жаҳонгир”   тазкираларидаги
бадиий   ва   илмий   асарлари   муаллифининг,   илми   қофия,   илми   аруз   ва   илми
бадеъ   сингари   шеършуносликка   доир   маҳорати,   шоирларнинг   тахаллус   ва
нисба   танлаш   тамойиллари,   адабий   жараёндаги   шоирлик   мақоми
хулосаларидан Ўзбекистон Миллий телерадиокомпаниясининг “Ўзбекистон”
телерадиоканали “Бедорлик”, “Таълим ва тараққиёт”, “Адабий жараён” каби
эшиттиришлари   сценарийларини   ёзишда   фойдаланилган   (Ўзбекистон
Миллий   телерадиокомпаниясининг   2021   йил   28   майдаги   01-13-854-сон
маълумотномаси).   Натижада   кўрсатув   ва   радиоэшиттиришларни   маънавий-
маърифий жиҳатдан бойитишга эришилган.
Тадқиқот   натижаларининг   апробацияси.   Тадқиқот   натижалари   3   та
халқаро  ва  3  та   республика  илмий-амалий  конференцияларида   муҳокамадан
ўтказилган.
10 Тадқиқот   натижаларининг   нашр   қилиниши.   Диссертация   мавзуси
бўйича   жами   17   та   илмий   иш,   жумладан,   1   та   матн   табдили   (Мутрибии
Самарқанд   “Тазкират   уш-шуаро”.  ӣ –   Хужанд:   Хуросон,   2021),   16   та   илмий
мақола, шундан, Ўзбекистон Республикаси Вазирлар Маҳкамаси ҳузуридаги
Олий аттестация  комиссиясининг  докторлик  диссертациялари  асосий илмий
натижаларини чоп этиш тавсия этилган илмий нашрларда 8 та мақола, 5 таси
хорижий нашрларда чоп этилган.
Диссертациянинг тузилиши ва ҳажми .   Диссертация  таркиби кириш,
8   фаслни   ўз   ичига   олган   уч   боб,   хулоса   ва   фойдаланилган   адабиётлар
рўйхатидан   иборат   бўлиб,   ишнинг   умумий   ҳажми   167   саҳифани   ташкил
этади.
11 I БОБ. МУТРИБИЙ САМАРҚАНДИЙНИНГ ҲАЁТИ ВА АДАБИЙ
МЕРОСИ
1.1. Мутрибий ҳаёти тўғрисидаги баҳслар (Тарихий манбалар ва
замонавий тадқиқотлар асосида) 
Ижтимоий-сиёсий   ҳаётдаги   ўзгаришлар   ижодкорлар   фаолиятига,   айни
даврдаги   адабий   муҳитга   таъсир   этмай   қолмайди.   XVI-XVII   асрларда
темурийлар,   шайбонийлар   ва   сафавийлар   ўртасида   юзага   келган   ўзаро   низо
ва   келишмовчиликлар   оқибатида   Мовароуннаҳр,   айниқса,   Самарқанд   ва
Бухоро   адабий   муҳитида   адабиёт   сезиларли   даражада   таназзулга   юз   тутди,
кўплаб   иқтидорли   кишилар   –   олиму   фузалолар,   тарихчилар,   хаттотлар,
адиблар тинчлик излаб, осойишта юртларга кўчиб кетишга мажбур бўлди. 
Ижт и моий-сиёсий,   адабий-маданий   ҳаётда   кечган   нотинч   бир
шароитда форс-тожик тазкиранависи, шоир ва адиб Мутрибий Самарқандий
дунёга   келган   эди.   Унинг   тўлиқ   исми   Султон   Муҳаммад   [52,32-33],
тахаллуси   Мутрибий   бўлиб,   асли   самарқандликдир.   Тазкираларда
Мутрибийнинг   туғилган   йили   ва   ҳаётига   доир   маълумотлар   етарлича
ёритилмаган.
Адабиётшунослар томонидан Мутрибий Самарқандий ҳаёти ва ижодий
фаолиятига бағишланган салмоқли тадқиқотлар амалга оширилган. Айниқса,
XX   аср   иккинчи   ярмида   А.Мирзоев,   В.   Абдуллаев,   Б.   Валихўжаев,
У.Каримов,   У.Назиров,   Р.Муқимов,   Б.Аҳмедов,   И.Бекжонов   каби   олимлар
томонидан бир қатор бир - бирини тўлдирувчи ва инкор қилувчи маълумотлар
берилган  [42, 25-29; 68 , 35-38; 63, 87-90; 72, 33-36; 57, 150-154; 47, 33-44; 51,
3-9 ].   Эрон   адабиётшуноси   А.Марвдаштийнинг   Мутрибий   ижодий   меросига
доир   икки   асари   ва   биографик   маълумотлари   адиб   ижодий   фаолиятини
ўрганишда муҳим тадқиқот ҳисобланади [107, 27-35]. 
Қўлимиздаги  мавжуд маълумотларга кўра, Мутрибий 963/1556 йил     9
декабрда   Самарқанднинг   зиёли   оиласида   дунёга   келган   [45,   36-43;   107,   27;
52,   37-39].     Мутрибий   ўз   ватани   –   Самарқандда   вояга   етган,   илк   таҳсилни
12 ўша   ерда   олиб   [115,   3],   кейинчалик   илм   олиш   мақсадида   Бухорога   сафар
қилган   [107,   30].   Академик   А.Мирзоевнинг   таъкидлашича,   Мутрибий
болалигидан   шеър   ёзиш   ва   мусиқа   чалишга   иштиёқманд   бўлган   [115,   3].
Манбаларда   Мутрибийнинг   оиласи   ҳақидаги   маълумотлар   жуда   кам.
Шарқшунос   олим   Б.В.Норикнинг   маълумотига   кўра,   Мутрибий
Самарқандийнинг   отаси   ўз   даврининг   маърифатли   кишиси   бўлиб,
фарзандининг   етарлича   илм   эгаллаши   учун   барча   имкониятларни   яратиб
берган [77, 192-193]. 
Эрон   олими   А.   Марвдаштий   унинг   Султон   деб   аталиши   сабабини
Арғунхон Мўғул (ваф. 1291)га боғлиқ деб кўрсатади [107, 28]. Бизнингча, бу
фикр   ҳақиқатдан   йироқдир.   Мутрибийни   Арғунхон   Мўғул   наслига   боғлаш
тўғри эмас. Иккинчидан, ижодкорнинг ўзи ҳам узоқ умр кўришни орзу қилиб
шундай  ёзган:   “Ба   воситаи  он  ки  жадди  аолим   Малик  Арғун  ба   умри  табиӣ
расида   буданд”   ( Таржимаси:   Катта   бобом   Малик   Арғун   узоқ   умр   кўрган
эдилар )   [28,   66].   Бу   масалага   аниқлик   киритиш   юзасидан   олиб   борилган
изланишлар   натижасида   тарихда   Малик   Арғун   исмли   жуда   кўп   амир   ва
шоҳлар   борлиги   аниқланди.   Афсуски,   Арғунхон   Мўғулдан   бўлак   Арғун
исмли шахслар тўғрисида тўлиқ маълумотга эга бўлмадик. Арғунхон Мўғул
бўлса   33   ёшида   вафот   этган   бўлиб   [129,   1880],   бундай   ёшни   узоқ   умр   деб
бўлмаслиги кўриниб турибди. 
И.Бекжонов   қайдларидан   маълум   бўладики,   Мутрибий   ўзининг   насл-
насабини   мўғуллар   сулоласига   эмас,   балки   туркий   қавмларнинг   арғун
уруғига   мансуб   100   ёшга   кирган   Малик   Арғун   исмли   бобоси   ҳақида
маълумотлар   берганлиги   таъкидланади.   Арғун   амирлари   Амир   Темур
давлатида   кучли   таянч   ва   катта   нуфузга   эга   бўлганлар   [51,   4;   52,   34,   35].
Шуни   алоҳида   таъкидлаш   лозимки,   Мутрибийнинг   бир   томондан   бобоси
туркий   уруғга   мансуб   бўлганлиги   ҳамда   ў ша   даврнинг   машҳур   шоири
Фузулий   Бағдодий   шеърларига   яхши   баҳо   бериб,   ундан   нусхалар
кўчирганлигини эътиборга олсак, у туркий тилни яхши билган деган фикрни
бемалол айтишимиз мумкин. 
13 Устоз   Садриддин   Айний   Мутрибийни   Бухорий   [41,   114]   дея   эътироф
этади.   “Суханварони   сайқали   рўи   замин”   китоби   муаллифи   эса   адибни
қуйидагича   таъриф   этади:   “Мутрибий   асли   Самарқандлик   бўлиб,   номи
ноаниқ, бир тазкиранинг муаллифидир ва уни қулоғи карлиги учун Асам деб
аташар эди” [62, 88]. Эшитиш қобилияти суст бўлгани ҳақида Мутрибийнинг
ўзи   ҳам   “Хотирот”ида   ажойиб   бир   ҳикояни   баён   қилади.   Унга   кўра,
Жаҳонгир (Жаҳонгиршоҳ, Ҳинд шоҳи – М.Қ.) учта қулни сотишни хоҳлайди,
шунда   Мутрибийнинг   ўғли   –   Муҳаммад   Али   қулоғи   кар   бўлган   шу
қуллардан   бирини   отаси   учун   сотиб   олади.   Мутрибий   бу   воқеа   тўғрисида
шоҳ   (Жаҳонгир)га   шундай   дейди:   “Қиблаи   олам!   Вай   кар.   Ман   кар,   инак
кар!” (Қиблаи олам! Мен кар! У кар, карларни қаранг! [28, 54]. 
Мутрибийнинг устозлари Муқимий Самарқандий, Ҳасанхожа Нисорий
Бухорий,   Қози   Муҳаммад   Амин   Бухорий,   Ашрафий   Миррамузий,   Ғарибий
Ҳиравий,   Хожа   Ҳошимий,   Абумуҳаммад   Даҳбедий,   Зираҳий   Туркистоний,
Мулло Рустам Наққош, Ювмалий Миёнколий ва Назрий Бадахшоний эдилар.
Мутрибий улардан ўз даврининг сарфу наҳв, маоний, баён, аруз, қофия, шеър
каби илмларини ўрганиб, сўнгра  фиқҳ, ҳадис, калом, хаттотлик, наққошлик,
ҳатто   мусиқа   илмининг   турли   назарий   ва   амалий   жиҳатларини   ҳам
ўзлаштиради. Натижада ўз замонасининг етук ижодкорига айланади [107, 32-
33]. Шунингдек, Мутрибийнинг Мавлоно Исматуллоҳ Охунддан Жомийнинг
араб   тили   грамматикасига   доир   “Фавойиди   Зиёия”   шарҳ   рисоласи,
Саъдиддин   Тафтазонийнинг   диний-арабий   назмларни   ўрганишга   оид   илми
баён, илми маоний ва бадиият илмларини ўз ичига олган “Мутаввал” китоби
“Шамсия”   номли   илмий   шарҳи,   Марғинонийнинг   шариат   қонунларига   оид
“Ҳидоя”, “Мишкот” ҳамда фиқҳ соҳасига оид илмларни ўрганади [52, 38-39;
77,   193].   “Хотироти   Мутрибий”   асарига   ёзилган   сўзбошида   академик
А.Мирзоев   Мутрибийнинг   мусиқий   билимларни   эгаллаши   ва   устози
Камолиддин   Ҳофизга   нисбатан   эҳтироми   тўғрисида   шундай   ёзади:   “…
мусиқа   илмини   эгаллаш   учун   изланиб,   бу   илм   билимдонлари   мактабида
мусиқа   назариясини   ўрганишга   бел   боғлайди.   У   ўзининг   устозларидан
14 бирини   ҳурмат   билан   шундай   эсга   олади:   “ аноби   Камолиддин   ҲофизҶ
Абдурраҳими   Музаҳҳиб   дар   фанни   ной   задан   ва   навохтани   қонун   аз
муаллимони ман буд” ( Таржимаси:   Жаноби Камолиддин Ҳофиз Абдурраҳим
Музаҳҳиб най илмида ва қонун  чалишда менинг  муаллимларимдан  эди”   [115,
3-4]. Шунингдек, “Мутрибий” тахаллуси тўғрисида шундай дейди:  “Шеърда
“Мутрибий”   тахаллусини   танлаши   ҳам   катта   эҳтимол   билан   мусиқа
санъатида устозлик мақомида эканлиги билан чамбарчас боғлиқдир” [115, 4].
А.Мирзоевнинг  бу хулосаси мантиқан тўғри чиқарилган  бўлиб, адибнинг  ўз
ишораларида ҳам кўрсатилганидек, ҳақиқатга яқин. 
Мутрибий устозларидан Хожа Ҳасан Нисорий Бухорийнинг “Тазкират-
уш-шуаро” муқаддимасида ўзига хос эҳтиром билан тилга олиниши таҳсинга
сазовор.   У   Муқимий   Самарқандийнинг   маслаҳати   билан   1588-1594   йиллар
оралиғида Бухорога бориб Хожа Ҳасан Нисорийдан аруз илми бўйича сабоқ
олган[5 ,152 а -161 б ;   107 ,   32].   Мутрибий   “Тазкират   уш-шуаро”да   бу   борада
қуйидагича   ёзган:   “Ва   чун   ба   фохираи   Бухоро   омадам,   он   буд,   ки   ба
мулозимати  Махдумий   –  Ҳасанхожаи  Нисорий  расида,   муддати   мадид  хоки
остонашро   куҳлулжавоҳири   дидаи   рамаддида   гардонида,   расоили   шеъриро
гузаронида, аз вартаи жаҳолат берун омадам” ( таржимаси: Бухорога келиб,
Махдумий   –   Ҳасанхожа   Нисорий   хизматига   етишдим,   узоқ   муддат
остонаси тупроғини кўзларимга тўтиё этиб, шоирликни ўрганиб, жаҳолат
ботқоғидан ёруғликка чиқдим)  [5,143  б ; 27, 477].   Асарнинг бошқа бир жойида
яна   шундай   эътирофни   ўқиймиз:   “Ҳар   ч   ин   камина   дар   фунуни   шеър	
ӣ
омўхта,   намунаест   аз   рўфтурўби   базмгоҳи   он   олижоҳ   (Ҳасанхожа   Нисорий
Бухорий   –М.Қ.)…   аз   хони   султони   мулки   сухан   бардошта”   ( таржимаси:
Камина шеър илмида нимани қўлга киритган бўлса, ул олий мақомли зотнинг
базмгоҳи   остонасини   супурганим   гарду   ғуборидан   бир   намунадир )   [5,   152 б ;
27, 503-504].
Мутрибий   ўз   замонасининг   кўпгина   илмларидан   баҳраманд   бўлиб
устозлик   мақомига   етишган.   Бу   фикримиз   далили   сифатида   унинг   ўз
тазкирасида   устозлари   қаторида   келтирилган   бир   неча   шогирдлари
15 Муҳаммад   Фазлий   Самарқандий,   Сабурий   Самарқандий,   Қурайший
Миёнколий,   Собитий   Миёнколий,   Хазоний   Шаҳрисабзий,   Зеҳний
Самарқандий   ва   Лозимий   Кешийлар   ҳақидаги   маълумотлардир.   Чунончи,
Мутрибий Муҳаммад Фазлий Самарқандий тўғрисида шундай ёзади:  “Ва ба
ин   фақир   бародарона   муомила   менамояд   ва   аксар   ашъорашро   пеши   фақир
мегузаронд ” (таржимаси:ӣ   Бу фақирингиз билан ака-укалардек муносабатда
бўлади ва ашъорини каминанинг назаридан ўтказади ) [5,184a; 27,577]. Бошқа
бир шогирди Қурайший Миёнколий тўғрисида:  “Рисолаи арўзу қофияро дар
сўҳбати   ин   фақир   гузаронида,   истеҳзори   тамом   ҳосил   кардааст...”
(таржимаси:   “Қофия ва аруз”рисоласини бу фақир суҳбатидан ўзлаштириб,
бу   соҳадан   тўла   хабардор   бўлди )   [5,   204а;   27,   623],   деб   ёзади.   Шунингдек,
Зеҳний   Самарқандий   ҳам   шогирди   бўлганига   шундай   ишора   қилади:
“Таълими хатро назди фақир мегирад” ( таржимаси: Хат таълимини камина
ҳузурида ўрганмоқда ) [5, 227 б ; 27, 705]. Шуни қайд этиш лозимки, Мутрибий
қатор соҳалар билимдони бўлиши билан бир қаторда, хаттотликда ҳам моҳир
бўлган.   Шоирларнинг   девонларини   кўчирган   ва   буни   у   ўз   тазкирасида   кўп
марта   қайд   этади.   Масалан,   юқорида   айтилганидек,   ҳуснихат   илмидан
таълим   бериши   бу   соҳадаги   истеъдодидан   дарак   беради.   Бундан   ташқари,
“Нусхаи   зебои   Жаҳонгир”   асарида   Файзий   Даканий,   Мирзомалик   Камол,
Урфий,  Фузулий  ва  бошқа   шоирлар  асарларидан  нусхалар  кўчириб   ёзган   ва
уларнинг лавҳ,  тазҳиб  каби  китобат  ишларини ҳам   амалга  оширгани  ҳақида
маълумотлар   берилган   [43,45].   Дарҳақиқат,   аксарият   адабиётшунослар
Мутрибийни  машҳур  котиблар  сирасига  киритади  ва  уларнинг  маълумотига
кўра,   у   қирққа   яқин   шоирлар   девонини   китобат   қилиб,   моддий   эҳтиёжини
котиблик   эвазига   қоплаган   [77,   201],   эҳтимол,   айнан   шу   касби   унинг
иқтисоий   аҳволининг   яхшиланишини   таъминлаган   бўлиши   мумкин.   Бу
соҳадаги   устозларидан   бири   Рустам   Наққош   номли   мусаввир   бўлган.   Асғар
Жонфидо ўз тадқиқотида Мутрибий хати билан кўчирилган Файзий Даканий
девони, Хожа Ҳасан Нисорий “Музаккири аҳбоб”ининг бир нусхаси бизгача
16 етиб   келган   бўлиб,   ҳозирда   Тожикистон   ФА   ШИ   қўлёзмалар   хазинасида
сақланаётганини айтиб ўтган [27, 117-118]. 
Мутрибий   ўз   даврининг   фозил   донишманди,   етук   ижодкори   ва   моҳир
тазкирачиси бўлиб, ўша даврдаги барча илмий-адабий марказларга, шоир ва
адиблар   мушоираларига,   шоҳу   амирлар   мажлисларига   йўл   топа   олган
ижодкор   ҳисобланган.   Сарой   аҳли   билан   дўстона   ҳамда   баҳсли   суҳбатлар
олиб   борган.   Унинг   Абдуллахон   Шайбоний   билан   шеър   ва   шоирликка   оид
қилган баҳси   [5,6а-7 б -8 б ;107,36], “Нусхаи зебои Жаҳонгир” асарини тақдим
этиши,   Жаҳонгиршоҳ   билан   мулоқоти   (“Воқеот”(Хотирот)   асари   асосида)
Мутрибийнинг   ўз   даври   адабий,   маданий   ва   сиёсий   ҳаётида   тутган   юксак
мартабасидан   дарак   беради.   Шунингдек,   у   юқорида   номлари   келтирилган
подшоҳлардан ташқари, Муҳаммадзамон Мирзо ва Шоҳрух Мирзо билан ҳам
яхши алоқада бўлган [77, 202].
 Мутрибий 1612 йилдан бошлаб Ҳиндистонга боришни режалаштирган
бўлса-да,   айрим   сабаблар   билан   бора   олмаган.   Ниҳоят   оилавий   шароити
яхшиланиб 1622 йили Ҳиндистонга сафарга чиқиш тараддудига тушиб, совға
тариқасида   тазкира   ёзиш   мақсадида   Мовароуннаҳрнинг   турли   вилоятлари
жумладан   Балх,   Бадахшон,   Толиқон,   Файзобод,   Қундуз   каби   шаҳарларига
саёҳат қилиб шоирлар ҳақида маълумот тўплаган. Бир йил давомида “Нусхаи
зебои   Жаҳонгир”ни   ёзиб   тугатади.   1625   йил   охирида   Ҳиндистон   тамон   йўл
олиб,   1626   йил   Лоҳурга   етиб   боради   [46,166-173].   Мутрибийнинг
Ҳиндистонда   ҳақиқатан   маълум   вақт   оралиғида   яшаганига   далил   сифатида
машҳур   шарқшунос   Аннамария   Шиммелнинг   “Дар   қаламрави   хонони
Мўғул”   (Мўғул   хонлари   ҳудудлари)   асарида   келтирилган   қуйидаги
маълумотни   келтирамиз:   “…Марказий   Осиёлик   адиб   Мутрибий   мўғуллар
саройини   Жаҳонгир   ҳукуматининг   охирги   йилларида   кўрган”   [103,   231].
Мутрибий   мамдуҳи   (мадҳ   этилувчи)   Валимуҳаммад   Баҳодирхон   вафотидан
сўнг   (1612   йил),   Ҳиндистонга   бориш   орзусини   кўнглига   тугади,   аммо
оиласидаги   иқтисодий   шароит   оғир   бўлгани   важидан   у   ерга   сафар   қила
17 олмасди. Унинг ўзи “Хотирот”нинг 24-мулоқотида ёзишича, оиласида жами
20 жон яшаган [28, 73]. 
Мутрибий   Ҳиндистонга   борганидан   сўнг   Лоҳурда   бир   ой   давомида
“Нусхаи   зебои   Жаҳонгир”   асарига   қўшимчалар   киритиш   ва   таҳрир   ишлари
билан   шуғуланади.   Ниҳоят,   асарни   1626   йили   Жаҳонгир   ибни   Муҳаммад
Акбаршоҳга   биринчи  мулоқотида   тақдим  этади   [28,16].  Мутрибий  “Воқеот”
(Хотирот)да   Жаҳонгиршоҳ   билан   бўлган   илк   учрашувни   шундай
тасвирлайди: “Дар мулоқоти якум бо Жаҳонгирподшоҳ, пас аз он ки тазкираи
таълифи худ, мавсум ба “Нусхаи зебои Жаҳонгир”-ро ба ў тақдим  намудам,
ба   хотири   анвари   он   ҳазрат   хуш   омада,   фармони   олий   гуфтанд:   “Дар   ин
вилоят мебоши ё ба вилояти худ мерави?” “…агар бош гўед, мебошам ва агар
бирав   гўед,   меравам!”   бар   ҳар   тақдир   маро   ихтиёр   намебошад,   ихтиёрро   ба
он   ҳазрат   гузоштаам   ва   жўёи   ризои   он   ҳазратам,   ин   байтро   хондам
(таржимаси:   Жаҳонгир   подшоҳ   билан   биринчи   мулоқотимда   “Нусхаи   зебои
Жаҳонгир”асарини   унга   тақдим   этдим,   ул   ҳазратнинг   мунаввар   табъига
хуш   келди   ва   дедилар:   “Бу   вилоятда   қоласанми   ё   ўз   вилоятингга
кетасанми”?   “...агар   қол,   десангиз   қоламан,   кетишим   истасангиз,
кетаман”.   Ҳар   ҳолда   ихтиёр   менда   эмасди,   шу   сабаб   ул   ҳазратнинг
ризолигини истадим ва бу байтни ўқидим :
Ҳар он к-ў мубталои ёр бошад,
Ризои ў ризои ёр бошад.
Мазмуни:   Кимки   ёр   мубталоси   бўлса,   унинг   ризолиги   ёрнинг
ризолигидадир). 
Баъд аз он фармуданд, ки аз бандагони мо ба шумо чаҳор чиз марҳамат
мешавад,   аммо   банавбат   хоҳад   буд   ва   баякбораг   не.   Аввал,   зар   ба   жиҳатиӣ
харже, дувум хилъат ба жиҳати пўшиш, савум асбу зин ба жиҳати саворе ва
чаҳорум   ғуломбача   ба   жиҳати   хидматгоре.   Имрўз   кадомро   ихтиёр   хоҳед
намуд?   Гуфтам:   (таржимаси:   Шундан   сўнг   буюрдиларки,   “Бизнинг
хизматкорларимиздан   сизга   тўрт   нарса   марҳамат   қилинур,   аммо   навбат
билан.  Аввал  тилла  – харажат  учун,  кейин   хилъат (тўн,  либос)   – кийимлик
18 учун,   учинчиси   от-эгар   –   миниш   учун,   тўртинчиси   қулбола   –   хизматкорлик
учун. Бугун қай бирини ихтиёр этарсиз?, дедилар”. Жавоб бердим : 
Безар манишин, ки кор зар дорад, зар,
Назди ҳама эътибор зар дорад, зар.
Гўянд, ки эътибор аз зар беҳтар,
Машнав, ки эътибор зар  дорад ,  зар.
  М азмуни:   Олтинсиз   ўтирма,   барча   ишни   олтин   ҳал   қилади,   Унинг
барчанинг   олдида   эътибори   бор.   Дейдиларки,   эътибор   олтиндан   яхшироқ,
(бу сўзларни) эшитмаки, олтинга эътибор бор.
Ҳамон соат гирди хоне   ( табақи ) лабрез   аз рупия, ки адади он ба ҳазор
мерасид ва вазни рупия ба вазни   т ўрон дуним мисқол буд, ҳозир сохтанд ва
маблағи   55   рупияи   дигар   мақорини   ин   ҳол   ҳамин   вазн   аз   жониби   канизони
маҳди   улёмазҳар   лутфи   -   Худо   Нуржаҳонбегим,   домат   исматаҳо,   низ   иноят
шуд,   гуфтам   (таржимаси:   Шу   лаҳзада   минг   донага   яқин   ва   вазни   Турон
ҳисобида   икки   ярим   мисқол   бўлган   бир   лаган   рупия   келтирдилар   ва   яна   55
рупия малика Нуржаҳонбегим томонидан ҳам иноят қилинди. Дедим :
Илоҳ , то жаҳон бошад, шаҳи Соҳибқирон бошад,ӣ
Ба зилл  шоҳ боқ  то абад Нури  аҳон бошад	
ӣ ӣ ҷ ”  [28, 17].
Мазмуни:   То   жаҳон   бор   экан,   Соҳибқирон   шоҳи   тирик   бўлсин,
Шоҳнинг сояси билан абадиятга қадар Нури жаҳон боқий бўлсин.
Мутрибийнинг   “ Хотирот ” ида   Жаҳонгиршоҳ   билан   қилган
суҳбатларини ёритувчи 24 та мулоқот келтирилган. Мутрибий Ҳиндистонда
бир   йил   муҳожирликда   бўлиб,   ватани   –   Самарқандга   қайтади   ва   73   ёшида
ўша   ерда   вафот   этади   [27,   113].   Адабиётшунос   Усмон   Назиров
Мутрибийнинг   вафотини   1629   йили   Ҳиндистонда   деб   қайд   этган   [72,   34],
бироқ   бу   ҳақиқатдан   йироқдир.   Мутрибий   “ Хотирот ” нинг   72-73   бетларида
Жаҳонгиршоҳдан   ватанга   қайтиш   учун   ижозат   сўраган   ва   шоҳ   рухсатини
олган,   шунингдек,   қайтар   чоғида   йўлда   ёзган   қуйидаги   рубоийсини   илова
қилган: 
“ Мо сўи ватан зи Балх чун бод шудем,
19   Аз дидани дўстони худ шод шудем.
  Дар шасту нуҳум расид чун умри азиз,
  Ғофил то чанд? Рў ба ҳафтод шудем ”  [ 28 , 68].
  Мазмуни:   Биз   Балхдан   Ватанга   томон   шамол   каби   учдик,   Ўз
дўстларимиз   дийдоридан   хурсанд   бўлдик.   Бу   азиз   умр   олтмиш   тўққузга
етганда, Қачонгача ғафлатда қоламиз? Етмишга юзландик.
Асғар   Жонфидо   келтирган   далиллар   ва   Мутрибийнинг   ўз   рубоийсига
таянган   ҳолда айтиш мумкинки, у тахминан   1039-40/1630-31   йиллар орасида
Самарқанд да вафот этган.
  “Хотирот”   асарининг   бошидан   охиригача   адибнинг   Муҳаммад   Али
исмли   фарзандидан   бўлак   оила   аъзоларидан   бирор   кишининг   номи   тилга
олинмаган,   “Тазкират   уш-шуаро”да   ҳам   худди   шундай   ҳолат   кузатилади.
Аммо   унинг   каттагина   оиласи   бўлгани   ҳақида   манбалар   гувоҳлик   беради,
маълумотларга кўра, оилавий шароитининг оғирлигига қарамай, фарзандлари
ҳам илм-маърифатли эдилар. Юқорида келтирганимиздек, Мутрибийнинг ўзи
ҳам   маърифатли   оилада   туғилиб   вояга   етган,   фарзандларини   ҳам   илмли
қилишга   интилган.   Адибнинг   Муҳаммад   Али   ва   Шоҳ   Али   исмли   ўғиллари
бўлган ва улар Ғолиб ва Маъюс тахаллуслари билан шеърлар ёзган [51,4-5].
Кўп   тазкиранавислар   ўз   тазкирасида   автобиографик   маълумотларни
берган.   Аммо   Мутрибий   ўз   тазкирасида   таржимаи   ҳолига   оид
маълумотларни деярли киритмаган. 
Мутрибий ҳаёти ва адабий фаолияти тўғрисида жуда кам маълумотлар
бўлса-да,   “Тазкират   уш-шуаро”га   таяниб   айтиш   мумкинки,   у   ўз
замонасининг   машҳур   ва   нодир   шахсларидан   эди.   Зеро,   адиб   тазкира   ёзар
экан,   ижод   аҳлининг   ҳаёти   ва   ижодини   ёритишда   ўзининг   барча   замонавий
илмлардан   огоҳ   эканлигини   мукаммал   сажъ   санъати   билан   безалган
жумлалар, воқеий ҳикоятларга узвий боғланган оят ва ҳадисларни келтириш,
яна   Саъдий   Шерозий,   Абдурраҳмон   Жомий,   Маждиддин   Хофий   каби
буюклар   ҳаётидан   қиссалар,   сияр   (авлиёлар   ҳаёти   ва   сифатига   оид)
20 китоблардан ибратли ҳикоялар айтиш, шеърларни тўғри таҳлил қилиш билан
ўз маҳоратини кўрсата олган. 
  Султон   Муҳаммад   Мутрибий   Самарқандий   XVI   аср   охири   ва   XVII
бошларидаги   адабий   муҳитнинг   етук  шахсларидан   ҳисобланиб,   унинг   ҳаёти
бугунга   қадар   етарли   даражада   ўрганилмаган.   Замондоши   бўлган   бир   қатор
шоирлар   Мутрибий   Самарқандийнинг   мухлислари   бўлиб,   унга   шогирд
тушган   ёки   ўз   шеърларини   кўрсатиб,   маслаҳат   олар   эдилар.   Бу   эса
Мутрибийнинг ўз даврининг етук ижодкори бўлганидан дарак беради. Гарчи
шоирнинг   туғилган   йили  ва  умр  йўлига  доир  айрим   воқеалар  ўз   асарларида
ёритилган   бўлса-да,   саройдаги   фаолияти,   сафар   жараёнлари,   замонасининг
зиёлилари билан ҳамкорлиги ва алоқалари ҳали тўлиқ тадқиқ этилмаган. Биз
муаллифнинг   ўзи   ёзганлари   ва   илмий   адабиётларга   таянган   ҳолда   адибнинг
туғилган йили, ҳаёти, замондош зиёлилар билан алоқаси, сарой билан боғлиқ
фаолияти, устозларига доир бошқа маълумотларни изчиллик билан ёритишга
ҳаракат қилдик. 
1.2. Мутрибий Самарқандийнинг адабий мероси ва XVI-XVII асрлар
адабиётида тутган ўрни 
Мутрибий   Самарқандий   Мовароуннаҳрнинг   истеъдодли   адибларидан
бири   бўлиб,   XVI   аср   охири   XVII   аср   бошлари   адабиётида   ўз   ўрнига   эга
ижодкордир.   Ҳозирга   қадар   ижоди   чуқур   тадқиқ   этилмагани   сабаб   ундан
қандай   асарлар   мерос   қолгани   ҳақидаги   тафсилотлар   тўлиқ   эмас.   Унинг
қаламига   мансуб   икки   нодир   тазкира   –   “Тазкират   уш-шуаро”   ва   “Нусхаи
зебои Жаҳонгир”, шунингдек, “Воқеот”(Хотирот)” асари ва шеърлар тўплами
муҳим   аҳамиятга   эга   бўлиб,   адиб   ижодий   меросининг   кўлами   ва   адабий
қимматини белгилашда катта ўрин тутади. 
Ижодкорнинг   замондошлари   ҳаётига   назар   солиш   шунга   аниқлик
киритадики,   Мутрибий   мусиқа   ва   замонасидаги   барча   илмларда   моҳир
бўлган.   Бундан   ташқари,   тазкиранинг   мазмун   ва   моҳиятидан,   қолаверса,
21 унинг   шоирлик   маҳоратига   суяниб   айтиш   мумкинки,   адиб   ўзидан   лирик
девон ҳам қолдирган бўлиши эҳтимолдан холи эмас. 
Шу   каби   баҳсли   масалаларга   ойдинлик   киритиш   учун   шоир,   хаттот,
тазкиранавис   ва   ўз   даврининг   машҳур   адиби   Мутрибий   Самарқандий
асарларини таҳлил ва тадқиқ этишга киришамиз. Жумладан:
“Тазкират   уш-шуаро”   1013/1605   йилда   ёзилган   бўлиб,   унда
муаллифга   замондош   343   нафар   ижодкор   ҳаёти   ва   ижоди   тўғрисида
маълумот берилади. Бу тазкира Мовароуннаҳрнинг ўша пайтдаги ҳукмдори –
Валимуҳаммад   Баҳодирхонга   (1604-1612)   бағишланган.   “Тазкират   уш-
шуаро”нинг   ҳозирда   учта   қўлёзма   нусхаси   мавжуд   бўлиб,   улардан   бири   ва
Тошкентдаги   ягона   нусхаси   Абу   Райҳон   Беруний   номидаги   Шарқшунослик
институтининг қўлёзмалар фондида №2253 рақам остида сақланади ва қолган
барча   нусхалар   ундан   кўпайтирилган.   Иккинчи  нусха   №3391  рақами   остида
Тожикистон   Республикаси   Фанлар   Академиясининг   Шарқшунослик
институтида,   яна   бир   нусха   Кобулда   –   афғон   олими   Муҳаммад   Солиҳ
Пурунтонинг   шахсий   кутубхонасида   сақланади.   [57,151].   Бироқ   “Тазкират
уш-шуаро”нинг   мусаҳҳиҳи   А.Марвдаштий   бу   далилни   рад   этади   [107,   45].
Унинг фикрича, мазкур нусханинг хатоси кўп бўлиб, бошқа нусхалар билан
солиштирмай туриб, унга мукаммал нусха сифатида қараш чалкашликларни
келтириб  чиқаради.  Бизнингча   ҳам, зикр  этилган  қўлёзмаларнинг  бирортаси
матншунослик   талабларига   тўлиқ   жавоб   бера   олмайди.   Демак,   асарнинг
барча нусхаларини жамлаб матний-қиёсий текшириб, чуқур ўрганиш мавжуд
чалкашликларни бартараф этади.
“Тазкират   уш-шуаро”   Мутрибийнинг   устози   Хожа   Ҳасан   Нисорий
Бухорийнинг   “Музаккир-ул-аҳбоб”и   таъсирида   ёзилган   бўлиб,   мазкур
тазкиранинг мантиқий давоми десак янглишмаган бўламиз [63, 88]. 
  Мутрибийнинг   тазкираси   қуйидагича   битилган:   асар   адабий   анъанага
кўра   ҳамд   ва   наът   билан   бошланиб,   сўнг   Давлатшоҳ   Самарқандий,   Алишер
Навоий, Ҳасанхожа Нисорий каби салаф тазкиранавислар номи зикр этилган.
22 Бағишлов   мадҳ   ўша   даврдаги   хон   –   Вали   Муҳаммад   Баҳодирхонга   аталган
[5,5а].
Тасмия боби учта “Исм” дан иборат. Бу бобда ўша даврнинг 17 нафар
шеър   ёзадиган   хону   султон   ва   подшоҳларнинг   зикри   қуйидаги   тартибда
битилган [5, 5 б ; 107, 47]: 
“Исми аввал дар баёни алқоби ҳумоюн ва авсофи маймуни хусравоне,
ки   муаллиф   ин   авроқи   эшонро   дида,   ба   аззи   мулозамат   муаззаз   гардида”
( Биринчи   исм   муаллиф   уларни   кўрган,   хизматларига   етишиш   иззати   билан
эъзоз топган султонларнинг ҳумоюн мақтови  ва муборак васфлари баёнида ).
“Исми   дувум   дар   баёни   аҳволи   подшоҳоне,   ки   муаллиф   эшонро   дида,
ва аммо мушарраф ба шарафи мулозамат нагардида” ( Иккинчи исм муаллиф
уларни кўрган, аммо, мулозамат шарафини топмаган подшоҳларнинг аҳволи
баёнида) . 
“Исми   савум   дар   зикри   салотине,   ки   муаллиф   эшонро   надида,   балки
авсофи   эшонро   аз   ғайре   шунида   ( Учинчи   исм   муаллиф   уларни   кўрмаган,
бироқ   ашъорларини   бошқалардан   эшитган   султонлар   зикрида )”   [5,   5а-5б;
27,129].
  Маълумотларни   бу   тартибда   жамлаш   ва   гуруҳлаштириш   асарнинг
тарихий ва адабий қийматини янада оширган. Мутрибий бу усулни кейинги
фаслда ҳам қўллайди. 
Иккинчи   бобда   326   та   шоирнинг   таржимаи   ҳоли   ва   ижодидан
намуналар  уч  “Нуқта”да   тақдим  қилинган.  Унга  кўра:  “Аммо боқии  ҳуруфи
мураттабаи   мазкура   дар   зикри   фузало   ва   шуарое,   ки   тахаллусҳои   ашъори
эшон мусаддар  ба ҳамон ҳарф  аст ва ҳар як аз ҳуруфи мазкура иборат аз се
нуқта   аст”   ( Қолган   боблар   “абжад”   алифбоси   асосида   тузилган   бўлиб,
тахаллуси   ўша   ҳарф   билан   бошланган   шоирлар   зикрида.   Ҳар   бир   ҳарф   уч
нуқтага бўлинади ) [5, 29а; 27, 129]. Муаллиф асар тузилишига тўхталиб, ҳар
бир нуқта шарҳида шундай ёзади: 
“Нуқтаи   аввал   дар   зикри   афозиле,   ки   муаллиф   эшонро   дида   ва
мулозамат   намуда   ва   ашъори   дурарнисори   эшонро   бевоситаи   ғарибе   фаро
23 гирифта” ( Биринчи нуқта муаллиф кўрган, мулозамат қилган ва жавоҳирдек
шеърларини бошқалар ёрдамисиз, шахсан ўзи қўлга киритган фозиллар зикри
ҳақида ). 
“Нуқтаи   дувум   дар   зикри   фузалое,   ки   муаллиф   эшонро   дида,   аммо
мулозамат   нанамуда   ва   ашъори   эшонро   аз   ғайре   шунида”   (Иккинчи   нуқта
муаллиф кўрган, бироқ мулозамат қилмаган, ашъорини ўзгалар орқали қўлга
киритган шоир ва фозиллар зикрида) .
“Нуқтаи   савум   дар   зикри   шуарое,   ки   муаллиф   эшонро   надида   ва
ашъори эшонро ба воситае шунида” ( Учинчи нуқта муаллиф уларни кўрмаган
ва   шеърларини   бошқалар   орқали   эшитган   шоирлар   зикрида   )”   [5,   29 б ;   27,
130].
Муаллифнинг   мазкур   усули   туфайли   Мовароуннаҳр   шоирлари   ҳақида
анча тўлиқ ва аниқроқ маълумотга эга бўламиз. Зеро, Мутрибий айнан мана
шу   минтақада   фаолият   юритган   ва   бу   ердаги   адабий   марказлар   билан   яхши
таниш   бўлган.   Мутрибийнинг   баъзи   шоирлар   ҳақида   бошқалардан
эшитганларига таяниб ёзган маълумотлари ҳам аҳамиятлидир. Илк фаслнинг
биринчи   қисми   Абдуллоҳхон   ибн   Искандархон   [5,6а-10а;   27,133]   таржимаи
ҳоли   ва   шеърларидан   намуна   билан   бошланиб,   Надри   Муҳаммад   Султон
ибни   Таним   Султон   [5,   28б-29а;   27,   177-178]   ҳақидаги   маълумот   билан
тугайди. 
Иккинчи   фасл   абжад   алифбоси   тартибида   тузилган   бўлиб,   Аминий
Абумуҳаммад   Даҳбедий   [5,   29б-30а-30 б ;   27,   183]   билан   бошланиб,   Ломеий
Андижоний [5, 239б; 27, 756] билан тугайди.
Муаллиф   ўзи   таъкидлаганидек,   “Тазкират   уш-шуаро”нинг   илмий
фойдаларидан   бири   шундаки,   “ҳар   жо   ғазале   ё   қасидае   ва   амсоли   он   эрод
намуда,   асомии   буҳури   онро   бо   “аркони   мавозини   арўзий”   ба   расми
“манс ”(аз   ёд   рафта,   фаромўшшуда)   бар   ҳошияи   китоб   дар   ҳамон   маҳал”ӣ
навиштааст  (ҳар қаердан бирор ғазал ёки қасида кабиларга эътирозим бўлса,
ёзиб   олиб,   уларнинг   баҳрлари   номларини   аруз   вазни   рукнларининг   “мансий”
(унутилган)   расми   билан   китоб   ҳошиясига   ёздим   [5,   29а;   27,   130].   Зеро,
24 “Тазкират   уш-шуаро”   XVI   аср   охири   ва   XVII   аср   бошларида
Мовароуннаҳрдаги адабий муҳитни ўрганишда бирламчи ва ишончли манба
ҳисобланиб, ҳудуднинг ўша давр адабиётини ўрганишда муҳим ҳисобланади.
Тазкира  Мутрибий   шеърияти  ва  адабий  маҳоратини белгилашда  ҳам   дебоча
вазифасини   ўтайди.   Муаллифнинг   лирик   иқтидори,   ижодий   услуб   ва
асарларининг   бошқа   хусусиятлари   тўғрисида   навбатдаги   бобларда   кенгроқ
ёритилишини   назарда   тутиб,   бу   фаслда   юқоридаги   қайдлар   билан
чекланамиз. 
Шуни айтиб ўтиш лозимки, Мутрибийнинг ҳаёти ва ижодини ўрганиш
жараёнида   адабиётшунос   Ф.Акрамов   тазкирадаги   нуқталарга   тақсимланган
шоирлар   сонини   биринчи   нуқтада   144   нафар,   иккинчисида   78   нафар   ва
охирида   94   нафар   шоир   деб   айтиб   ўтган   [43,   33].   Аммо   бизнинг
аниқлашимизча, тазкиранинг биринчи нуқтасида 151 нафар, иккинчи нуқтада
81 нафар ва учинчи нуқтада 94 нафар шоирлар васфи берилган.
Мутрибийнинг   иккинчи   асари   “Нусхаи   зебои   Жаҳонгир”   ҳам   бизгача
етиб келган ноёб манбадир. Адиб Ҳиндистонга сафар қилишидан олдин тўрт
йил   давомида   Моваруннаҳр   ва   Бадахшоннинг   турли   шаҳарларида   кўплаб
шоир   ва   адиблар   билан   мулоқот   қилиб,   уларнинг   таржимаи   ҳоли   ва
шеърларидан намуналар йиғиб, мазкур асарни яратади. Гарчи “Нусхаи зебои
Жаҳонгир”нинг   асосий   қисми   1034/1625   йили   ёзилган   бўлса-да,   аммо
Мутрибий   уни   1035/1626   йили   Ҳиндистонга   сафари   жараёнида,   яъни   Балх,
Кобул шаҳарларида бўлганида яна баъзи адиблар билан мулоқотга киришиб,
улар   ҳақидаги   маълумотларни   асарга   қўшимча   қилади   ва   Ҳиндистон
ҳукмдори Жаҳонгиршоҳга тақдим этади [107, 53]. 
 “Нусхаи зебои Жаҳонгир” муқаддима, китобнинг ёзилиш сабаби, икки
силсила   (ўз   навбатида   силсилалар   икки   қисмга   бўлинади,   таржимаи   ҳол   ва
шеърлардан   намуна)   ва   хотимадан   иборат.   Айтиш   жоизки,   мазкур   асар
адабиётшунослар   Ҳерман   Этте,   Чарлз   Сторий,   Забеҳуллоҳ   Сафо,   Аҳмад
Мунзавий,   Алиризо   Нақавий   ва   Аҳмад   Гулчин   Маоний   томонидан   “Тарихи
Жаҳонгир”   деб   хато   номланган   [107,   83-57;   112,   526;   126,   613;   105,   1577].
25 А.Марвдаштий   олимларнинг   ушбу   хатоси   сабабини   “Нусхаи   зебои
Жаҳонгир”   асарининг   котибларидан   бири   Муҳаммад   Аминий   Ҳусайний
нусхаси билан боғлайди. Чунки у 1075/1665 йили асарни кўчириш асносида
китоб   муқовасига   “Тарихи   Жаҳонгири”   деб   ёзади   [107,   57].   “Нусхаи   зебои
Жаҳонгир”нинг   ягона   қўлёзма   нусхаси   №3023   рақами   остида   Британия
музейи   кутубхонасининг   Индия   Оффис   бўлимида   сақланади   [43;107;89].
Мазкур нусха қуйидаги рубоий билан бошланади:
Эй номи ту ифтитоҳи ҳар девоне,
В-аз номи ту ороиши ҳар унвоне.
Дар кунҳи камоли ту кай андеша расад,
Дар роҳи ту ақли кул бувад ҳайроне [32, 13]. 
  Мазмуни:   Эй  сенинг   номинг   билан   ҳар   бир   девон   бошланади,   ҳар  бир
унвон   номинг   билан   зийнатланади.   Камолинг   мо ҳиятини   тафаккур
илғамайди , Йўлингда кулли ақл ҳайрондир.
Адабиётшунос   Ф.Акрамовнинг   фикрича,   бу   тазкира   “Тазкират   уш-
шуаро”нинг   мантиқий   давомидир   [43,   33].   Шу   боис,   улар   тузилишига   кўра
ҳам   бир-бирига   ўхшаш.   Муаллиф   биринчи   силсилани   ( биринчи   бобнинг
биринчи   бўлими   - М.Қ. )   “Дар   зикри   салотини   Чағатоий   ва   шуарои
балоғатшиоре, ки дар замони эшон хилъати зуҳур ва иштиҳор пўшидаанд ва
девони   эшон   дар   Мовароуннаҳр   мутадовил   аст   (Чиғатой   султонлари   ва
уларнинг даврида машҳур бўлган, девонлари Мовароуннаҳрда битилган етук
шоирлар зикри )” деб атайди. Бу ҳам “Тазкират уш-шуаро”нинг боблари каби
икки   қисмга   бўлинади,   бироқ   муаллиф   бу   китобнинг   биринчи   бўлимида
кўпроқ   Темурийларнинг   Ҳиндистондаги   султонлари   –   Акбаршоҳ   ва
Жаҳонгиршоҳларнинг   адолатли   сиёсатлари   ҳақида   маълумот   беради.
Иккинчи   бўлим   асосан   шоирлар   билан   боғлиқ   бўлиб,   19   нафар   машҳур
шоирлар   ҳақида   сўз   боради.   Ф.Акрамовнинг   таъкидлашича   бу   қисмда
соҳибдевонлар   қаторига   Файзий   Даканий,   Урфий   Шерозий,   Мавлоно
Муҳташам   Коший,   Хожа   Ҳусайн   Саноий,   Мавлоно   Ғайратий
Мовароуннаҳрий,   Камол   Мирзомалик,   Мазҳарий   Кашмирий   ва   Мавлоно
26 Шикебий Исфаҳонийлар киритилган [43, 44]. “Нусхаи зебои Жаҳонгир”нинг
“Тазкират   уш-шуаро”дан   яна   бир   фарқли   жиҳати   шундаки,   унда   муаллиф
шоирларни ўзи билан танишлик даражаси бўйича тақсимламайди, фақат ҳар
бир шоир ҳақида, унинг яшаган муҳити тўғрисида атрофлича тўхталиб, улар
билан учрашгани, суҳбат қурганини ўрни билан айтиб ўтган.
Иккинчи   тазкиранинг   тузилиш   тартиби   хусусида   ёки   тартиблаш
принципи   борасида   бир   хулосага   келиш   осон   эмас.   Чунки   муаллиф   Шоҳ
Муҳаммад   Султон   ҳақида   маълумот   бериб,   “Зикри   афозиле,   ки   дар   айёми
давлати   ин   подшоҳ   хилъати   зуҳуру   иштиҳор   пўшидаанд”   ( Бу   шоҳнинг
ҳукмронлик   даврида   машҳур   бўлган   фозиллар   зикрида )   сарлавҳаси   остида
шоҳ саройида хизмат қилган, мажлисларда иштирок этган 12 нафар шоирни
зикр   этган   [43,   46].   Китобнинг   иккинчи   силсиласи   эса   нисбатан   ўзига   хос
тарзда ёзилган, яъни у “Дар зикри салотини ўзбекия ва афозиле, ки дар айёми
давлати  эшон  хилъати   зуҳур  ва  иштиҳор  пўшидаанд”   ( Ўзбек   султонлари   ва
улар   даврида   ашъорлари   билан   шуҳрат   топган   фозиллар   зикрида )   деб
номланиб,  икки  табақага   бўлинган:  Биринчи   Табақа   “Дар   зикри  салотин,  ки
нисбати   пайвастаг   ба   ин   хонадони   олияшон   доранд   ва   афозиле,   ки   дарӣ
айёми   давлати   эшон   буданд”   (Бу   олий   шон-шавкатли   хонадон(яъни
темурий)га   қариндошлик   нисбати   бор   султонлар   ва   улар   давлати   айёмида
юзага   чиққан   фозиллар   зикрида).   Иккинчи   Табақа   “Дар   зикри   салотине,   ки
нисбати эшон ба Чингизхон мепайвандад ва фозилоне, ки дар айёми давлати
эшонанд”   (Чингизхон   авлодидан   бўлган   султонлар   ва   улар   ҳукмронлиги
даврида яшаган фозиллар зикрида) .
Мутрибийнинг   бу   тазкираси   ҳам   “Тазкират   уш-шуаро”да   қўлланган
анъанавий   услубда   ёзилган   бўлиб,   муаллиф   аввал   султону   ҳокимлардан   сўз
юритади,   кейин   эса   даврининг   кўзга   кўринган   назм   пешволарига   ўрин
беради.   Асардаги   бу   ўзига   хослик   тазкиранинг   қийматини   янада   оширади.
Аввало,   ўқувчи   қайси   султонлар   ҳукмронлигида   шоирлар   кўпроқ   етишиб
чиққани,   қай   бир   шоирнинг   қандай   даражага   эга   бўлгани   ҳамда
султонларнинг   илм,   адабиёт   ва   санъатга   нисбатан   эътибори   ҳақида
27 атрофлича   тасаввурга   эга   бўлади.   Иккинчидан,   адабиётнинг   у   ёки   бу
минтақада ривожланиш даражаси айнан шу султонларнинг диққат-эътибори,
ҳомийлигига   нечоғли   боғлиқ   бўлгани   билан   белгиланади.   Масалан,
адабиётшунос Ф.Акрамов фикрича, биргина Жавонмардалихон даврида 22 та
етук   шоир   машҳурликка   эришган   бўлиб,   уларнинг   шеърлари   сарой   аҳли
ҳамда халқ муҳаббатини қозона олган [43, 48].
“Нусхаи   зебои   Жаҳонгир”га   хос   яна   бир   ўзига   хослик   шундаки,   унда
ижод аҳли ҳақидаги маълумотлар жуда аниқ ва лўнда баён этилган. Асарнинг
бу   жиҳатини   академик   А.Мирзоев   ҳам   таъкидлаб,   шундай   дейди:
“...Жаҳонгир   тазкирасида   келтирилган   аксарият   шоирларнинг   таржимаи
ҳоли,   жумладан,   Шайх   Файзий,   Урфий   Шерозий,   Хожа   Ҳасан   Нисорий,
Машҳадий,   Мушфиқий   ва   бошқалар   тўғрисида   Мутрибий   батафсил
маълумот бера олган” [115, 6-7]. Муаллифга замондош бўлган, аммо унчалик
шуҳрат қозонмаган  кўпгина  ижод  аҳли, жумладан,  Мавлоно  Олим  Бухорий,
Восили   Кобулий,   Сабуҳий   Кобулий,   Мавлоно   Номий   Ироқий,   Мавлоно
Хожакалла   Самарқандий,   Назирий   Бадахшийлар   ҳақида   ҳам   маълумот
берувчи қимматли манба эканлигини кўрсатади. 
Юқорида   айтганимиздек,   Мутрибий   бу   асарни   Жаҳонгиршоҳга
бағишлайди.   Ўз   навбатида   шоҳ   ҳам   Мутрибийнинг   бу   асарини   юқори
баҳолайди. Академик А.Мирзоевнинг  таъкидлашича,  Жаҳонгиршоҳ  адибдан
ёшлигида тўплаган маълумотларни ҳам шу асарга киритишини сўрайди [115,
6].   Шоҳнинг   бу   таклифи   асарнинг   икки   муаллифдан   қай   бирига   тегишли
бўлган,   деган   баҳслар   туғдирган.   Мутрибийнинг   зукколиги   бундай
мавҳумликларга нуқта қўйган: охирги бўлим ва унга киритилган иқтибослар
тўғрисида ёзиб қўйишни унутмаган. 
Асарнинг   ёзилиш   услуби   ва   тил   хусусиятлари   ҳам   “Тазкират   уш-
шуаро”нинг   ёзилиш   услубига   жуда   яқин.   У   содда   насрда   битилган,   баъзи
ўринларда   арабий   бирикмалар   ва   муаллиф   даврига   хос   бадиий   санъат
ифодалари учрайди. 
28 Мутрибий   Абулхайр   Султон   тўғрисида   шундай   ёзади:   “Абулхайр
Султон   –   подшоҳи   хуштабъу   шоирдўст   буд,   пайваста   бо   шуарову   фузало
ихтилот   мефармуд   ва   худи   ў   низ   шеърро   писандида   мегуфт   ва   “Ишқий”
тахаллус   мекард...”   ( Абулхайр   Султон   “Ишқий”   тахаллуси   бўлиб   хуштаъб,
шоирдўст подшоҳ эди, шоир ва донишмандлар билан самимий муносабатда
бўлар   эди   ва   ўзи   ҳам   яхши   шеър   ёзар   эди. )   [43,   48].   Келтирилган   мисолдан
маълум   бўладики,   асар   тили   содда,   “буд”   ва   “мефармуд”   сўзларидан   сажъ
ҳосил   қилиниб,   поэтик   жило   берилган.   Ижодкор   ҳақидаги   маълумот   ҳам
лўнда   баён   қилинган.   Ўша   замон   тазкираларида   кузатиладиган   мураккаб
тилдан йироқ. Мутрибий кўпинча қисқа баён қилиш йўлини тутган, шу сабаб
муайян   маълумотни   бирор   жиҳатдан   зикр   этилаётган   шоирнинг   исми,
тахаллуси, ҳаёти ёки касби билан боғлайди ва қуйидаги  тарзда ифодалайди:
“Фақир   -   марди   фақир   буд,   бад-ин   жиҳат   “Фақир ”   тахаллус   мекардӣ ӣ
( Фақирий   фақир   бир   киши   эди,   шу   сабаб   Фақирий   тахаллус   этарди) ”   [43,
50]. Умуман олганда, асар гўзал ривоят насрида ёзилган бўлиб, сажъ, маснуъ
наср   (санъаткорона   битилган   сажъ),   имкониятларидан   фойдаланган   ҳолда
Мовароуннаҳр минтақасида амалда бўлган форсий тилнинг латофатини дунё
форсийзабонларига кўрсата олади. 
Шу   боис   “Нусхаи   зебои   Жаҳонгир”   тазкирасига   XVI –XVII   асрдаги
Мовароуннаҳр   ва   Ҳинд   замини   адабий   муҳити   ва   алоқаларини   ўрганишда
ноёб   манба   сифатида   қараш   ва   эътироф   этиш   тўғри   бўлади.   Мутрибийнинг
бу   асари   юзасидан   Тожикистонда   Ф.Акрамов   томонидан   1998   йили   махсус
илмий рисола ёзилган бўлиб, тадқиқот мутахассислар томонидан яхши қабул
қилинган   [43].   “Нусхаи   зебои   Жаҳонгир”   1998   йил   Эрон   давлатида   1000
нусхада нашр этилган. (Нашрга тайёрланганлар: Исмоил Бекжонов ва Сайид
Али Мавжоний).
Мутрибий   Самарқандийнинг   навбатдаги   “Воқеот”   (Хотирот)   асари
Лоҳурда   яратилган.   Унда   муаллифнинг   Жаҳонгиршоҳ   билан   қилган   24
мулоқоти   (суҳбати)   қоғозга   туширилган.   Бугунга   қадар   асарнинг   биргина
қўлёзма   нусхаси   оммалашган   бўлиб,   у   ҳам   “Нусхаи   зебои   Жаҳонгир”
29 асарининг   охирига   илова   қилинган   ва   №   3023   инвентар   рақами   остида
Британия музейининг “Индия Оффис” бўлимида сақланади.
“Хотирот”   дебоча   ва   24   мулоқотдан   иборат   бўлиб,   турли   мавзуларга
бағишланади.   Маълумот   ўрнида   айтиш   керакки,   асарни   илк   бор   А.Мирзоев
Покистоннинг  Карочи  университетида   1976 йил нашр  қилдирган.   У ҳажман
унча катта бўлмаса-да, форс-тожик адабиёти тараққий қилган минтақалардан
бўлган  Марказий  Осиё   ва  Ҳиндистон  адабий   марказлари  ўртасидаги  адабий
алоқаларни ўрганиш ва баҳолашда муҳим аҳамиятга эга. 
“Хотирот”   ҳам   чиройли   тилда   ёзилган   бўлиб,   кўп   жойларида
хуросоний усулга яқинлиги сезилади. Асарда муаллиф оғзаки сўзлашувнинг
нозик   ва   табиий   баён   этиш   воситаларини   қўллаган   ва   натижада   матннинг
луғавий   қиммати   ошган.   Шунингдек,   ўша   даврда   сажъли   наср   ва
санъаткорона   битилган   сажъ   мавжуд   бўлгани   учун   унда   бадиий   насрнинг
унсурлари ҳам яхшигина кўзга ташланади. Масалан: “Гуфтам: -Қиблаи олам,
тобеи   фармони   олишон   –   халифаи   илоҳиам,   агар   “бош”   гўянд,   мебошам   ва
агар   “бирав”   гўянд,   меравам   ва   агар   ба   хонаи   муборак   роҳий   созанд,   аз   сар
қадам   сохта,   роҳ   мешавам   (ӣ Айтдим:   Қиблаи   олам,   олий   фармонинингизга
итоат   этгум,   агар   “бўл”   десангиз,   бўламан   (қоламан)   ва   агар   “кет”
десангиз,   кетаман.   Агар   муборак   уйга   равона   этсалар,   бошимдан   қадам
ясаб,   йўлга   тушаман) ”   [28,   17].   Бу   қисқа   матн   орқали   бирйўла   муаллиф
даврига   хос   бўлган   насрнинг   бир   неча   кўринишларини   топиш   мумкин.
Дейлик,   “мебошам”   сўзи   Мовароуннаҳр   ҳудудидан   ташқаридаги
форсийзабонларга   хос   эмас   ва   Хуросоннинг   шимолий   минтақаси   ва   Форс
минтақаларида   ҳам   бу   шаклда   қўлланилмайди.   Ёки   “қиблаи   олам”,
“олийшон”,   “халифаи   илоҳий”   каби   сифатлашлар   ҳам   ўша   давр   насрий
асарлари ва Мутрибий  услубига хос бўлган ифодалардир. Бошқа бир ишора
муаллифнинг   “аз   сар   қадам   сохта”   (бошдан   қадам   ясаб)   деган   сўз
бирикмасидир.   Маълумки,   классик   насрнинг   эътиборга   молик
хусусиятларидан   бири,   тилнинг   мажозий   имкониятларидан   кенг
фойдаланишдир ва бу усул насрни лирикага яқинлаштиради. 
30 Такрор   айтиш   мумкинки,   “Хотирот”   муаллиф   ҳаёти   ва   ижодини
ўрганишда   бирламчи   ва   энг   ишончли   манба   бўлиб,   адиб   асарларини   теран
англаш   ва   тадқиқ   этишда   ҳам   қўл   келади.   Мазкур   асар   алоҳида,   улкан   бир
ижод   маҳсули   бўлиши   билан   бир   қаторда,   Мутрибийнинг   дунёқараши   ва
ижодий   услубини   акс   эттириш,   шеърларини   рад   этиб   бўлмас   аниқ   манбаси
вазифасини   ўташи   билан   ҳам   аҳамиятлидир.   У   турли   адабий   доиралардаги
шеърий мушоираларда ҳеч иккиланмасдан иштирок этиб, маърифат аҳлининг
эътиборини қозонган бўлса-да, бироқ бугунга қадар бирор девон ёки тўплами
топилмагани   бироз   эриш   туюлади.   Масалан,   мазкур   асарнинг   дебочаси
якунида   унинг   бир   неча   байт   ва   бадиий   жиҳатдан   етук   ғазаллари
келтирилган: 
“Шукри Худо, ки дида зи рўи ту нур ёфт,
 Дил аз тавофи каъбаи кўят ҳузур ёфт.
Жон аз лабат шунид навои “нафахту фиҳ”,
Ин нашъа жон зи лаъли ту бо нафхи сур ёфт.
Ажзу ниёзи бандагии остони ту,
Ҳар чиз ёфт Мутрибий, аз ин умур ёфт”[28, 15].
Мазмуни:   Аллоҳга   шукрки,   кўзим   юзингдан   нур   олди,   Кўчангдаги
Каъбадан   кўнгил   ҳузур   топди.   Жон   лабингдан   “нафахту   фиҳ”   садосини
эшитди,   Жон   ушбу   нашъани   лабингдан   най   садоси   таралиши   билан   топди.
Мутрибий  нимаики  топган  бўлса,  сенинг   остонангда  бандалик   ажз   ва  ниёз
келтириш каби амаллар билан унга эришди.
Мутрибийнинг   шеърлар   тўплами   эронлик   адабиётшунос
А.Марвдаштий томонидан “Тазкират  уш-шуаро”га  ёзилган  сўзбошидан сўнг
киритилган ва нашр қилинган. Олим Мутрибийнинг байтлари ва шеърларини
унинг  юқорида   зикр   этилган   асарлари   ва  бошқа   тазкира   ҳамда   манбалардан
тўплаган   [107,   45].   Шуларга   ҳам   таянган   ҳолда   биз   ижодкорнинг   шеърий
девони   бўлиши   мумкин,   деган   тахминни   илгари   сураётган   бўлсак-да,   ҳали
ҳеч   бир   манбада   бу   ҳақда   ишора   учратмадик.   Шундай   бўлса-да,
Мутрибийдек   маҳоратли   шоир   ва   тазкиранавис   девон   яратмаган,   деган
31 хулосага   келиш   мумкин   эмас.   Бу   фикрлар   бизгача   етиб   келган   шеърлари
девонидан   қолган   парчалар   бўлиши   ҳам   мумкин,   деган   тахминни
билдиришимизга   асос   беради.   Шеърларининг   аксари   анъанавий,   яъни   мадҳ,
табиат,   ишқ   мавзуларида.   Демак,   мулоҳаза   юритилса,   Мутрибий   анъанавий
шоирлар қаторига киради ва ундан қолган айрим-айрим байт, шеърий парча
ва   ғазалларга   кўра,   у   ўз   даври   шоирлари   орасида   урф   бўлган   сабки   ҳиндий
(ҳинд   усули)га   унчалик   қизиқмаган.   Бизнингча,   бунинг   бир   неча   сабаблари
мавжуд.   Биринчидан,   Мутрибий   шоир   сифатида   Мовароуннаҳр   муҳитида
камол   топган,   унинг   ижодий   фаолияти   кўпроқ   анъанавий   услубда   ижод
қилинадиган   мазкур   адабий   муҳитда   кечган.   Лирикасининг   анъанавий
услубда   экани   шоирнинг   ўз   юртидаги   адабий   оқимлар   усулига   таянгани,
анъанани   давом   эттирганини   кўрсатади.   Бунинг   устига,   Мутрибийнинг
бошқа   ўлкаларга   сафари   умрининг   охирги   йилларига   тўғри   келади,   ёки
улғайиб,   шоир   сифатида   шаклланиб   бўлгандан   сўнг   Ҳиндистоннинг   илмий-
адабий   муҳити   билан   танишган.   Яна   бир   мулоҳаза   шундан   иборатки,
Мутрибийнинг   назмдаги   устози   Ҳасанхожа   Нисорий   бўлиб,   у   ҳам   ўз
замонасининг   анъаналарини   давом   эттирган   шоирдир.   Фикримизча,   унинг
услубини   аниқлашдаги   қийинчиликнинг   учинчи   асосий   сабаби,
шеърларининг жуда кам миқдорда, яъни тарқоқ ҳолда бўлгани ва девони бор-
йўқлигининг ноаниқлиги ёки мавжуд бўлса ҳам, бизгача етиб келмаганидир.
Бу   борада   шуни   таъкидлаш   лозимки,   бошқа   шеърларига   қараганда   алоҳида
байтларининг услубини аниқлаш яна-да баҳсли масаладир. 
“Шукр, ки ин нома ба унвон расид,
 Пештар аз умр ба поён расид” [107, 63].
  Мазмуни:  Шукрки, ушбу мактуб ёзилди, Умримиздан олдин якунланди.
 Ёки:
“Рўзи дигар, ки шуд аз меҳр жаҳон нуроний,
 Гашт зоҳир ба жаҳон кавкабаи султоний” [43, 40].
  Мазмуни:   Жа ҳон қуёшдан нурли бўлган кунда султоний юлдуз оламга
зуҳур этди.
32 Ёлғиз   шу   байтлар   мутолаасидан   ҳам   маълум   бўладики,   шоир   ўз
ҳаётининг   баъзи   муҳим   лаҳзаларини   шеърга   солган.   Биринчи   байтда
қандайдир рисолани тугатиб,  унинг  шукронаси  учун шеър ёзади  ва кейинги
байтда   эса   подшоҳ   ( Жаҳонгир.   -   М.Қ. )   билан   ўзининг   навбатдаги   учрашуви
ҳақида хабар беради.
Мутрибий   шеърларини   назардан   ўтказиш   унинг   илми   бадеъ   (бадиият
илми)ни  пухта эгаллаган шоир бўлганини кўрсатади. У ўз тазкирасида турли
шоирлар   ижодидан,   баъзан   ўз   шеърларидан   намуналарни   у   ёки   бу   бадиий
санъатга мисол қилиб келтиради.
Масалан, “Тарихи Роқим” муаллифи Шарафиддин Роқим Самарқандий
Содиқи   Ҳалвоий   ҳақида   маълумот   келтирганида,   унинг   вафоти   тарихини
Мутрибий билан боғлаб, уни шеър айтиш ва таърих жанрида етук ижодкор,
деб   билади:   “Мавлоно   Мутрибий,   ки   аз   шуарои   муқаррири   Самарқанд   аст,
тарихи   мушорунилайҳи   Ҳалвоиро   хомаи   чунин   нағмапардоз   гашта”.
Таржимаси:   Мавлоно   Мутрибий   Самарқанднинг   расмий   шоирларидан   эди,
мушорунилайҳ Ҳалвоийининг тарихи созандани қаламида шундай битилган :
Та ъ рих:
Эй дил, ҳазор ҳайф, ки андар басити хок,
Он кас, ки буд хотами афзолро нигин,
Зоташ, ки буд жомеи мажмўаи камол,
Бар маснади Расули Худо буд жонишин.
Соли вафоти ў чу бижустам зи Мутрибий,
Дар гиря гашту гуфт, ки “ку, Фахри аҳли дин” [29, 169].
Мазмуни:   Эй   кўнгил,   минг   афсуски,   улки   тупроқ   устида   фозиллар
ҳотами эди. Унинг зоти камолот мажмуаси бўлгани боис Аллоҳнинг Расули
маснадига халифа  эди. Унинг  вафот йилини  Мутрибийдан  сўрасам,  йиғлаб:
“Дин аҳлининг Фахри қани?”, деди.
“Тазкират уш-шуаро”, “Нусхаи зебои Жаҳонгир” ва “Воқеот”(Хотирот)
каби   асарлардаги   бир   неча   ўнлаб   мисоллар   ҳамда   мазкур   шеърий   парчага
таянган   ҳолда   айтиш   мумкинки,   Мутрибий   таърих   ва   муаммо   ёзишга   уста
33 бўлган.   Роқим   Самарқандий   бошқа   бир   ўринда   Мутрибийнинг
тарихнавислик   иқтидорини   таърифлаб,   шундай   ёзади:   “Мутрибий,   ки
замзамаи   мурғони   хушнавои   маониро   дар   қафаси   қолаби   лафз   ба   самъи
худовандони   самоъ   ва   дарёбандагони   замзамаи   истимоъ   мерасонид,   тарихи
фавти   Қозиро   чунин   навосанж   гардид”.   Таржимаси:   Мутрибий   маънонинг
хушнаво   қушлари   замзамасини   лафзий   шаклга   киритиб,   сўз   ва   шеър
мухлисларига   етказарди,   Қозининг   ўлими   таърихини   ҳам   маҳорат   билан
айта олди :
Қозии соқ , ки кард Ҳақро роз ,ӣ ӣ
Аз касрати хайру шеваи муртоз .	
ӣ
Чун рафт хурдсолу вафоташ бо ман
Мегуфт, ки “Оҳ-оҳ, ҳайф аз Қоз ” 
ӣ [29, 197].
Мазмуни:   Хайрнинг  кўплиги ва қаноатмандлик  фазилати билан  Ҳақни
рози қилган Қози. Ёшлигида оламдан ўтди ва вафоти менга: “Оҳ, оҳ, афсус
Қозийдан”, дер эди.
Шунингдек,   ушбу   тарихий   байтга   эргашган   ҳолда   Мутрибий
шеърларининг  бошқа   хусусиятларини  кашф   этиш  мақсадида   яна  бир  байтга
мурожаат қиламиз:
 “ Шаб шаб тани суст нест бетаб,
  Тан пеши таб аст суст шаб шаб ”  [ 107 , 62].
Мазмуни :   Тунда   суст   бадан   иситмасиз   бўлади,   Бадан   тун   пайтида
иситма олдида сустдир .
Мутрибий   ижодида   шеърий   шаклпарастлик   кўплигидан   шаклий
шеърлар тўплами, деган фикрга бориш мумкин. Шу билан бир қаторда унинг
шеърлари   ахлоқий   мазмундан   холи   эмаслигини   қуйидаги   байтлар   мисолида
кўришимиз мумкин: 
“Намонд давлату иқболу зўру шавкату  ҷ оҳ,
Бимонд номи накў ёдгор ӣ , эй огоҳ! ” [107, 65].
Мазмуни:   Эй   хабардор   киши,   давлат,   иқбол,   куч,   шавкат   ва   яхшилик
қолмади, яхши ном эсдалик қолди. –
34 - абадий ишқ: 
“ Чашми ошиқ мисоли дарёест,
Ки наёбанд халқ поёнаш ” 107 , 66]. 
Мазмуни:  Ошиқ кўзи дарё кабидир, Одамлар унинг охирини билмайди.
–  умрнинг тез ўтиши ҳақида: 
“ Афсўс шудем пиру рафтем зи даст,
Фарёд, ки шавкати жавоний бишикаст.
Бигзашт ба бозича чиҳил то панжоҳ,
Боз -боз  шудем дар ӣ ӣ хонаи шаст ”  [ 107 , 68].
Мазмуни:   Афсуслар   бўлсинки,   биз   қариб,   иложсиз   қолдик,   Фарёд
қиламанки, ёшлик шавкати синди. Қирқдан элликкача ўйин билан ўтди, Ўйин
билан олтмиш уйига кириб бордик.
–   П одшоҳ  м адҳ и: 
“ Эй шоҳ, мудом шоҳи шоҳон бош ӣ ,
Дар даҳр ба айш шоду хандон бош ӣ !
Дар мулк ба адл додхоҳий ин дам,
Ё Раб, ки ҳамеша шоду хандон бош ӣ ! ” [107, 72].
Мазмуни:   Эй   шоҳ,   доимо   шоҳлар   шоҳи   бўлгин,   Дунёда   маишат   билан
шод   ва   хурсанд   бўлгин!   Мулкда   айни   пайтда   адолат   қилишни   хоҳлайсан,   Ё
Рабб, доимо шод ва хурсанд бўлгин!
  Мазкур   мисралар   Мутрибийнинг   шоирлик   қобилияти   анча   баланд
бўлганини тасдиқлайди. Унинг шеърлари услубан Саъдий ва Камол назмига
яқинроқ. Қуйида унинг бир рубоийсига назар соламиз: 
“Аз мушк хате ба рўи гул карда рақам,
 В-аз ғунчаи тар намуда тасвири адам.
 Як донаи холу ҳусн хирман-хирман,
 Ду оҳуи масту сайд олам-олам” [107, 73].
Мазмуни:   Гул   юзига   мушкдан   чизиқ   чизиб,   Тоза   ғунчадан   йўқликни
тасвирлаб.   Бир   дона   хол   ва   ҳусндан   хирмон-хирмон,   гўёки   иккита   маст
кийик, овчи эса олам - олам .
35 Ушбу   рубоий   ва   ўнлаб   бошқа   шеърий   парчаларидан   унинг   шеър
битишда   Хуросон   услубига   мойиллиги   сезилади,   баъзи   шеърларида   Ироқ
услубига   хос   хусусиятлар   кўринади,   қизиғи,   ўша   даврда   энди   юзага   келган
Ҳинд услуби аломатлари Мутрибий ижодида учрамайди. 
Умуман олганда, Мутрибийдан бизгача 53 фард, 34 рубоий (68 байт), 8
қитъа   (34   байт),   19   ғазал   (86   байт),   1   тожикча   қасида   (12   байт),   1   арабча
қасида   (15   байт),   2   мусаммат   (120   байт)   ва   2   мухаммас   етиб   келган.
Адабиётшунос   А.Марвдаштий   бир   фардни   Мутрибийнинг   қитъалари
қаторида   (64-бет),   шунингдек,   икки   байтдан   иборат   бир   қитъани   шоирнинг
рубоийлари   орасида   [107,69]   келтиради.   Шоирнинг   мухаммаслари   эркин,
ишқий   мавзуларда   ёзилган.   Қасидаси   Аллоҳга   муножот   руҳида   ёзилган
бўлиб, ирфоний моҳиятга йўғрилган. Араб тилида ёзилган қасидаси ўз даври
ҳокимларидан   Хожа   Абдурраҳимнинг   вафоти   муносабати   билан   яратилган
бўлиб,   тасаввуфий   маъно   қасида   мазмунига   сингдирилган.   Қасида   аввалиёқ
шу   мавзу   билан   бошланиб,   сўнггида   сўфиёна   тарки   дунё   қилиш
кайфиятигача   етиб   боради   ва   ажойиб   хулоса   чиқарилади.   Қасида   арабчада
бўлса-да,   баъзи   ўринларда   форс-тожик   лирикага   хос   хусусиятларини   акс
эттиради. Чунончи, араб шеъриятида бир сўзнинг такрор келиши одатий ҳол
эмас, Мутрибийнинг мазкур қасидасида эса бу ҳодиса кузатилади: 
“Хулосий би худдоми худдомика,
Қадимун, қадимун, қадимун, қадим” [107, 84].
Мазмуни:   Яъни,   бизнинг   ихлосимиз   сенинг   хизматингда   ниҳоятда
қадимий ва узоқдир . 
Шундай   бўлса-да,   Мутрибийнинг   шоирлик   маҳоратига   тўғри   баҳо
бериш   учун   унинг   ғазаллари   таҳлилига   ҳам   эътибор   қаратиш   мақсадга
мувофиқ   бўлади.   Чунки   у   кўпроқ   шу   жанрда   ижод   қилиб,   давр   талабига
мувофиқ   турли   мавзуларни   ғазалда   ифода   этган.   Шоирнинг   бугунга   қадар
тадқиқотчилар томонидан жамланган ғазаллари орасида 2 та етти байтлик, 13
та   беш   байтлик,   3   та   икки   байтлик   ва   битта   ёлғиз   байтлик   ғазал   мавжуд.
Келтирилган миқдордан ҳам билса бўладики, унинг аксар шеърлари бизгача
36 етиб келмаган ёки аксарияти йўқолиб кетган. Бунинг устига, ҳалигача шоир
шеърларини   тўплаш   жараёни   илк   босқичда   турибди,   янги   намуналар   билан
бойитиш   ва   мукаммаллаштириш   учун,   хусусан,   Мовароуннаҳрда   яратилган
баёз, тўплам ва радоиф-ул-ашъор кабиларни ўрганиш тадқиқотчилар олдида
турган вазифалардан ҳисобланади. 
Мутрибийнинг   мавжуд   ғазалларида   анъанавий   тасвир   воситалари   ва
мавзулари етакчилик қилади:
“Чун дар назарам рўи ту набвад ба чаманҳо,
  Оташ фиканам дар ҳама гулҳову суманҳо” [107, 77].
Мазмуни:   Назаримдаги  каби  чаманларда   юзинг   (ҳусни)бўлмаса,  Барча
гул ва суманларга ўт қўяман.
Шоирнинг   кўпгина   шеърлари   тасаввуфий   маънога   эга   бўлиб,   уларда
ирфоний атамалар ва ғоялар етакчи ўринда туради. Шунингдек, уларда оят ва
ҳадислар иқтибос қилинган арабий лирик ифодаларни ҳам учратиш мумкин: 
“Ё ман мина-с-сифотика Аллоҳу воҳидо,
 Пайдо ту карда тифл, лаҳу лайса волидо.
 Аз партави жамоли ту, эй Ҳаййи ламязал,
 Хуршед ламъаест дар ин тоқи пурсадо.
...Бинмой рўи хеш, ки дардам зи ҳад гузашт,
 “Ё мин бадо  амолика фий кулли маъбадо” ҷ
  Баҳри фидои ту чи бувад жони Мутриб ,	
ӣ
  Бодо ҳазор  они муқаддас туро фидо[107, 86]. 	
ҷ
Мазмуни:   Сифатларинг   шарофатидан   эй   Аллоҳ   ягонасан,   сен   онадан
болани   отасиз   пайдо   қилдинг.   Жамолинг   нуридан,   эй   Ҳаййи   лам   яза,л   бу
шовқинли   тоқда   қуёш   бир   шўъладир...   Дардим   ҳаддан   ошди   энди   юзингни
намоён   қил,   Эй,   жамолинг   барча   нарсаларда   намоёндир.   Фидоинг   учун
Мутрибийнинг   жони   нима   бўлади,   минглаб   муқаддас   жонлар   сенга   фидо
бўлсин. 
I  боб юзасидан хулосалар
37 1.   Мутрибий   Самарқандий   серқирра   ижодкор   бўлиб,   адиб
асарларининг   мукаммал   тадқиқ   ва   талқинларини   амалга   ошириш   ўша   давр
адабиёти   ва   маданиятига   боғлиқ   муҳим   хусусиятларни   намоён   қилади.
Тазкиралар Самарқанд, Бухоро ва Марказий Осиёнинг бошқа ҳудудларидаги
тарихий   шарт-шароит,   маданий   обидаларга   доир   қизиқарли   маълумотлар,
шунингдек,   Мовароуннаҳр,   Хуросон   ва   Ҳиндистон   илмий   марказлари
орасидаги ўзаро адабий алоқалардан баҳс этувчи қайдлар билан бойитилгани
сабаб   уларнинг   бугунги   кундаги   аҳамияти   катта.   Давр   адабий   муҳитини
ёритиш,   бизга   номаълум   ижодкорларни   кенг   илм-фан   аҳлига   танитиш,
адиблар   ижодий   биографиясини   тўлдиришда   Мутрибий   Самарқандий
тазкиралари ишончли манба бўлиб хизмат қилади.  
2.   Мутрибий   ижодининг   манбалари   шоир   адабий   мероси   ҳақида
тўлақонли   тасаввур   бера   олади.   Шоир   адабий   мероси   қуйидаги   тўрт   манба
асосида   бизгача   етиб   келган:   биринчидан ,   ЎзРФА   Абу   Райҳон   Беруний
номидаги   Шарқшунослик   институтининг   қўлёзмалар   фондида   сақланаётган
№2253   инвентар   рақамли,   Тожикистон   Республикаси   Фанлар
академиясининг   Шарқшунослик   институтида   сақланаётган   №3391   инвентар
рақамли,  А.Марвдаштий   сўзбошиси  ва изоҳлари  билан  1999 йилда  “Мероси
мактуб”   нашриётида   чоп   этилган   Эрон   нашри;   Иккинчидан ,   “Нусхаи   зебои
Жаҳонгир”   нинг   хотима   қисмига   илова   қилинган   “Воқеот”   (Хотирот)нинг
А.Мирзоев   томонидан   Покистоннинг   Карочи   университетида   1976   йилда
инглиз   ва   форс   тилида,   нашр   қилинган   китоби;   Учинчидан ,   “Тазкират   уш-
шуаро” нинг И.Бекжонов томонидан   ЎзРФА Абу Райҳон Беруний номидаги
Шарқшунослик   институтининг   қўлёзмалар   фондида   сақланаётган   №2253
инвентар   рақамли   қўлёзма   асосида   форс   тилидан   ўзбек   тилига   таржимаси;
Тўртинчидан,  Мутрибий ҳақида маълумот берилган тазкиралар.
3.   Мутрибий   ўз   даврининг   барча   илмларини   эгаллаган   атоқли   шоир,
олим,   мусиқашунос   ва   орифлар   билан   алоқада   бўлган   ва   улар   суҳбатидан
баҳраманд   бўлиб   турган.   У   моҳир   хаттот   ҳам   бўлиб,   бизгача   етиб   келган
“Тазкират уш-шуаро” нинг ягона қўлёзма нусхасини ўз қўли билан кўчирган.
38 4.     Мутрибий   Самарқандий   забардаст   сўз   устаси   сифатида   “Тазкират
уш-шуаро”,   “Нусхаи   зебои   Жаҳонгир”,   “Воқеот”(Хотирот)   ва   пароканда
шеърлардан   иборат   турли   шакл   ва   мавзулардаги   бой   адабий   мерос
қолдирган. Мутрибийнинг тахминан беш юз байтга яқин ҳажмдаги шеърлари
уни   шоир   сифатида   гавдалантиради.   Унинг   лирик   мероси   асосан,   ғазал,
қасида,   рубоий,   қитъа,   тўртлик,   таърих,   мухаммас   каби   жанрлардан   иборат
бўлиб,   хусусан,   унинг   ғазаллари   Саъдий,   ва   Камол   Хўжандийнинг
ғазалчилик мактаби таъсирида вужудга келган. 
5.   Мутрибий   адабий-илмий   фаолиятининг   асосий   қисмини
тазкиранавислик   ташкил   этади.   Унинг   тазкиралари   мавзу   жиҳатидан   турфа
мазмунда   бўлиб,   адабиёт   тарихида   ҳар   бири   муҳим   манба   сифатида
қадрланади.   Мутрибийнинг   ҳар   икки   тазкираси   адабиётшунослик   тарихига
ҳисса бўлиб қўшиладиган адабий-танқидий таҳлилларга бой бўлиб, муаллиф
шеър ва шоирлик, шоирларнинг  бадиий маҳорати, шеър  замиридаги мазмун
ва   тасвирий   унсурларни   холис   баҳолаган.   Бу   билан   ўз   давридаги   адабий-
таниқидий   фикрлар   ривожига   сезиларли   даражада   ҳисса   қўшган,   шоирлар
ижодига ўз давридаёқ баҳо бера билган. 
39 II БОБ.  МУТРИБИЙ САМАРҚАНДИЙ “ ТАЗКИРАТ УШ-ШУАРО”
АСАРИНИНГ УСЛУБИ ВА АДАБИЙ АҲАМИЯТИ
2.1. “ Тазкират уш-шуаро ” нинг тузилиш асослари ва тартиби
Тазкира   “зикр”   сўзидан   олинган   б ўл иб,   эслаш,   хотирлаш,   зикр   этиш
маъносида   қўлланилади.   Истилоҳда   эса   ҳунар   аҳлининг   муайян   қатлами
жумладан,   орифлар,   шоҳлар   ва   бошқа   гуруҳларнинг   шарҳи   ҳоли,   асарлари
намунасини   келтирга   асар   назарда   тутган.   Ўтмишда   тазкира   сўзи,   асосан,
зикр   этиш   маъносида   келгани   сабабли   тасаввуф   аҳли   авлиёлар   ҳаёти   ва
кароматларини   эслаш,   ёдлаб-хотирлаш   мақсадида   яратилган   асарларга
тазкира   номини   беришган   [42;   43;   46;   50;   52;   57;   64;   71;   83;   84;   86;   87].
Адабиётшуносликда   бу   атама   кўпроқ   адаб   аҳли   номи   билан   боғлиқ.   Яъни
сўзни   улуғловчи,   шоирлар   ҳаёти   ва   ижоди   ҳам   тазкиралар   орқали
хотирланган.  Йиллар  давомида   бу  турдаги   асарлар  яратиш   анъанага  кирган.
Уларнинг араб тилидаги қадимий намуналари “Табақот уш-шуаро” (IX аср),
“Китоб   ал-ҳамоса”   (IX   аср),   “Аш-шеър   ва   -ш-   шуаро”   (   IX   аср),   “Китоб   ал-
Ағони” (X аср), “Ятимат ад-даҳр” (X аср) каби тазкиралар яратилган [52, 22-
23].   Адабиётшуносларнинг   фикрига   кўра,   форсийзабон   шоирларнинг   илк
тазкираси   мовароуннаҳрлик   адиблар   томонидан   яратилган   [109,   286].
Яратилган   тазкиралар   мазмун   жиҳатдан   икки   гуруҳга   бўлинади.   Умумий
тазкиралар   ва   хусусий   ёки   асрий   тазкиралар.   Хусусий   тазкиралар   ўз
навбатида   турларга   бўлинади   (соҳавий,   табақавий,   жуғрофий,   таърихий   ва
ҳк.) [111, 5].
Мутрибийнинг   “Тазкират   уш-шуаро”си   ҳам   асрий   ёки   замондошлар
тазкиралари   гуруҳига   киради,   бироқ   бу   ҳақида   Аҳмад   Гулчин   Маонийнинг
“Таърихи   тазкираҳои   форс ”(Форсий   тазкиралар   тарихи)   ҳамда   тазкираларӣ
тадқиқ қилинган бошқа асарларда маълумот учрамайди [111]. 
“Тазкират уш-шуаро” 1013/1605-1606 йилда яратилган бўлиб, унда 343
замондош шоирларга  жой берилган  [27, 45]. Шарқшунос олим  Б.Норикнинг
кузатишича, ушбу тазкира композицион жиҳатдан бошқа тазкиралардан фарқ
40 қилади   [75,   7].   Олим   унинг   абжад   алифбоси   асосида   тузилганини   махсус
таъкидлайди [48, 209].
“Тазкират   уш-шуаро”   муқаддима   ва   икки   бобдан   иборат.   Тазкиранинг
дебочаси   анъанага   мувофиқ   маснуъ   тарзида   Аллоҳга   Ҳамд   ва   пайғамбарга
Наът   билан   бошланган.   Сўнгра   тазкиранинг   ёзилиш   сабаби   ва   Давлатшоҳ
Самарқандий,   Алишер   Навоий   ва   Ҳасанхожа   Нисорийлар   каби   салафлар
номи келтирилган. Шундан сўнг,   Абдулғозий Вали Муҳаммад Баҳодурхонга
аталган   бағишлов   мадҳи   келган.   Муаллиф   “Тазкират   уш-шуаро”нинг
тузилиш   ва   тартибини   қуйидагича   баён   этади:   “Бу   машҳур   сафина   (баёз)
уйининг асоси  тасмия  ва алифбо тартибидаги “абжад”,”ҳавваз”,”ҳуттий”дан
то   шу   тартибни   охирга   етказувчи   “зазағло”   сўзигача   бўлган   тартибда
тузилди...”   [5,5а;27,126-127].   “Тасмия”   боби   ўша   даврнинг   17   нафар
шоиртабъ   хону   султонлар   зикрида   бўлиб   уч     مسا   “ Исм” дан   иборат.   Абжад
алифбоси   тартибида   берилган   боб,   шеърдаги   тахаллуслари   уша   ҳарф   билан
бошланадиган   326   нафар   фозиллар   зикрида   бўлиб   ҳар   бир   ҳарф   уч     هطقن
“ Нуқта”  дан иборат. 
Муаллифнинг   ишорасига   кўра   “Тазкират   уш-шуаро”нинг   характерли
хусусиятларидан   бири   шундаки   муаллиф   ҳеч   қандай   китобда   учрамайдиган
бир янгиликни киритган, яъни тазкирада келтирилган ғазал, қасида ва шунга
ўхшашларнинг   аруз   вазнидаги   баҳрларини   китоб   ҳошиясида   “минҳу”
расмида кўрсатган [5,5 б ; 27, 130]. Асардаги шеърий парчаларнинг бу тариқа
таҳлил   қилиш   албатта,   шеър   ихлосмандларига   катта   имконият   туғдиради.
Аммо   бизга   маълум   бўлдики   бу   фойдали   ишни   охиргача   давом   эттирмаган.
Мазкур   тазкирада   шоирлар   абжад   алифбоси   тартибида   ҳавола   қилинган
бўлиб, бу муаллиф ишида шоирлар исмини зикр этишнинг асосий мезонини
ташкил   қилган.   Муаллиф   ушбу   принципга   ҳаттоки,   кичик   бўлимларда   ҳам
риоя қилган.
Тазкира   ҳар   бир   шоирни   алоҳида   сарлавҳалар   билан   зикр   этиш   ҳамда
унинг   ҳаёт   эканлиги   ёки   вафот   этганлигини   кўрсатиш   тамойили   асосида
амалга   оширилган,   лекин   айрим   манбаларга   кўра,   ушбу   принципни
41 тазкираларни   кўчирган   котиблар   йўлга   қўйишган,   зеро,   қавс   ичида   номдан
кейин   келтирилган   айрим   шоирларнинг   вафот   йили   тазкира   яратилган
йилдан   сўнг,   ҳатто   Мутрибий   Самарқандий   вафотидан   кейинги   вақтларга
тўғри   келади.   Шунинг   учун   шоирлар   вафот   йилини   таҳлил   қилиш   пайтида
биз   фақат   тазкиранинг   ўз   матнида   келтирилган   йилларга   таянамиз.
Муаллифнинг   статистик   маълумотлари   хусусиятлари   кўп   ҳолларда
шоирларнинг   таржимаи   ҳолини   баён   этиш   билан   бошланади,   сўнгра
тазкиранавислик   анъанасига   мувофиқ,   уларнинг   ижодларидан   намуналар
келтирилганки,   бундай   шеърлар   ҳам   муаллиф   келтирган   маълумотлар
сифатида тожик матншунослиги учун манба вазифасини ўтайди.
Тазкира   муаллифи,   ишора   қилинганидек,   кўришиб   мулозаматида
бўлган   ёки   кўрган,   ёхуд   ҳеч   бўлмаганда,   васфини   эшитган   шоирларни
албатта   китобга   киритишга   уринган.   Яъни,   муаллиф   таснифнинг   бундай
принципини   қўллаш   билан   маълумоти   аниқ   ва   ишончли   бўлган   асар
яратганини   кўрсатишдир.   Афсуски,   барча   ўринларда   китобда   келтирилган
маълумотларни   бундай   деб   бўлмайди.   Бу   ҳолатни   кўпроқ   “исм”   ё   “нуқта”
билан   ишора   қилинган   китобнинг   учинчи   қисмида   кузатиш   мумкин.   Лекин
шунинг   баробарида   мазкур   тазкира   қатор   фазилатларга   ҳам   эгаки,   унинг
хусусиятларини   ёритиш   орқали   тожик   адабиётшунослигида   ўша   аср
адабиётини ўрганишга кенг имконият яратилади. Зеро, мазкур тазкира ҳақида
Р.Ҳодизода,   У.Каримов,   С.Саъдиев   ҳаммуаллифлигида   ёзилган   “Тожик
адабиёти”   [86, 21-22; 87,11-15], У.Каримовнинг “XVI асрда тожик адабиёти”
[63, 87-107] асарида эса батафсил тарзда маълумот берилган. Адабиётшунос
Асғар   Жонфидо   [96,   103-108]   фикрларига   разм   солинса,   бу   ҳолат   бироз
фарқли экани сезилади. У тазкиранинг қимматини тазкиранавис ҳаётига доир
мавҳум   лавҳаларни   ёритиб   беришдаги   фойдаси   билан   белгилайди.   Демак,
тазкирани   ўрганиш   кенг   қамровли   тадқиқотга   эҳтиёж   туғдиради.   Шунинг
учун бизнинг  таҳлилларимиз асарнинг  композицион тузилиши, у ёки бу сўз
устасининг   ҳаётини   ўрганишда   тазкиранинг   аҳамиятини   қамраб   олади,
холос.  
42 Биз   фойдаланган   нусханинг   якуни   ёки   хотимаси   йўқ.   Ф орс-тожик
адабиёти тазкираларининг аксарият муаллифлари асар охирида ҳусни хотима
(охирги   сўз)ни   айтишга   алоҳида   эътибор   қаратганлар .   Мутрибий   “Тазкират
уш-шуаро”да   муаллифлар   қўллаган   тузилиш   асослари   ва   тартиби   ҳамда
қоидаларга   риоя   қилмай,   хотима   қисмини   яратмаган.   Икки   қофияли   рубоий
билан асарни тугатган.
Бизнингча,   форс-тожик   тазкиранавислик   тарихида   ушбу   тазкиранинг
мақомини   янада   аниқроқ   белгилаш   учун   ундаги   маълумотларни   ҳар
томонлама   таҳлил   қилиш   лозим.   Масалан,   тазкиралар   мазмуни   ҳамма   вақт
биринчи   навбатда   шоирнинг   туғилган   йили   ва   яшаган   замони,   унинг
замондошлари   билан   алоқаси   каби   масалаларни   қамраб   оладики,   буларнинг
бари   ижодкор   ҳаётининг   шарҳи   билан   боғлиқ.   Бундан   ташқари,   асарга
тазкиранавис   зикр   этилувчининг   қайси   жиҳатларига   эътибор   қаратган,
туғилган   жойи,   вафот   йили,   илм   олиши,   сафарлари   ҳамда   шоирнинг   қайси
сарой   билан   алоқа   қилгани   баён   этилганми   ёки   йўқми   деган   саволларга
жавоб беришига кўра баҳо берилди:
Туғилган   йил.   Шоирларнинг   туғилган   йилини   зикр   этиш   энг   муҳим
жиҳатлардан   бўлиб,   доимо   тадқиқотчилар   диққат   марказида   туради.
Масалан,   бунга   З.Ғаффорова   ҳам   ишора   қилиб,   шоирлар   туғилган   йилини
билиш   Сархуш   тазкирасининг   етакчи   хусусиятларидан   бири   деб   эътироф
этган  [58, 81]. Бироқ ижодкорнинг туғилган йилини кўрсатиш “Тазкират уш-
шуаро”да ҳамма вақт ҳам назарда тутилмаган кўринади. Мутрибий у ердаги
шоирларнинг  аксарияти   билан тўғридан-тўғри  мулоқот  қилиб,  суҳбатларида
бўлгани   учун   бу   масалага   камроқ   эътибор   қаратган   бўлиши   мумкин.
Тазкирада   Мутрибий   фақат   9   ўринда   зикр   этилувчининг   туғилган   санасига
мурожаат   қиладики,   улардан   икки   нафари   султонлар,   Абдуллоҳхон   -
940/1533   йили   [5,6а;   27,133]   ва   Жалолиддин   Акбаршоҳ   –   976/1568   йили   [5,
26а;   27,   172]   қолганлари   Аҳмад   Гилоний   –   942/1535   йили   [5,56а;   27,   231],
Ақдасий   Хуросоний   –976/1568   йили   [5,   57 б ;   27,   237],   Нисорий   Бухорий   –
922/1514  йили  [5,  152б;  27,  503],  Урфий  Шерозий   –  963/1556  йили  [5,  179а;
43 27,   563],   Фигорий   Самарқандий   –   911/1505   йили   [5,   181а;   27,   571],   Файзий
Ҳиндий   –   945/1547   йили   [5,   186 б ;   27,   585]   ва   Шикебий   Ироқий   –   964/1557
йили   [5,   216а;   27,   664]   кабиларнинг   таржимаи   ҳолига   оиддир.   Мутрибий
тазкирасида тилга олинган ижодкорларнинг кўпчилиги билан шахсан суҳбат
қургани   учун   бу   масалада   маълумотларини   ишончли   далил   сифатида   қабул
қилиш   мақсадга   мувофиқ.   Масалан,   Мутрибий   шахсан   Абдуллоҳхон   билан
Самарқандда мулоқот қилганига ишора қилган. Лекин айрим тадқиқотчилар
Абдуллоҳхон   Самарқандни   босиб   олганда   учрашган   деб   хато   равишда
маълумот   берганлар   [57,150;   27,103].   “Тазкират   уш-шуаро”нинг
Абдуллоҳхонга   бағишлаган   бобида   Мутрибий   устози   Нисорийдан   таълим
олаётган   даврида   Самарқанднинг   Хожагузор   мавзеида   Абдуллоҳхон   билан
мулоқот қилганлиги ҳикояси батафсил баён этилган. 
Шоирларнинг   туғилган   жойлари.   Табиийки,   Мутрибий   аксар
шоирларнинг туғилган жойларини уларнинг шу жой билан боғлиқ нисбасини
зикр   этиш   орқали   сарлавҳада,   яъни   шоир   номини   зикр   этишда   ёзиб
қолдирган  ва   бу  унинг  ишидаги  энг   афзал  нуқталардан   биридир.  Лекин  бир
неча   истисно   ҳолат   ҳам   кўзга   ташланадики,   тазкира   муаллифи   у   ёки   бу
шоирнинг туғилган жойи аниқ бўлмаганидан шарҳи ҳолда унга ишора қилиб
ўтади.   Масалан,   у   Дўстий   Бўстонхоний   ҳақида   шундай   ёзган:   “Дўстӣ
тахаллуси   латифи     аноби   сиёдатмаоб   –   Мирдўстии   Бўстонхонист.   Аз	
ҷ
фузалои   машҳуру   пурзўри   Самарқанд   аст…” [5,   74 б ;   27,   285].
Таржимаси: “ Мир   Дўстий   Бўстонхонийнинг   латиф   тахаллуси   Дўстийдир.
Самарқанднинг   энг   машҳур   ва   иқтидорли   фозилларидандир   …”   Ёки
“ Жалолий Табиб Бухоро вилоятидандир ” [5, 66а; 27, 293].
Агар муаллиф шоирнинг тахаллуси унинг туғилган жойи билан боғлиқ
бўлмаса,   шоирнинг   шарҳи  ҳолини  баён   этиш   асносида,   туғилган   манзилини
қисқа   шаклда   ишора   қилиб   ўтади.   Масалан:   “Бадр   тахаллуси   латифи	
ӣ
нати атулумаро – Фўлодхо а ибни Девонахо а аст, ки аз бузургтарин умарои	
ҷ ҷ ҷ
султони   шаҳид   –   Абдуллоҳ   Султон   ибни   Искандархон   аст...   Табъи   салиму
зеҳни   мустақим   доранд   ва   ҳоло,   ки   шаҳривари   санаи   салоса   ашара   ва   алфа
44 [1013/1604] аст, ҳукумати вилояти Кеш , ки аз тавобеи Насаф аст, мутааллиқӣ
ба мулозимони эшон аст”  [5, 57 б ; 27, 241].  Таржимаси: Бадрий шаҳид кетган
султон   Ибодуллоҳ   Султон   бин   Искандархоннинг   улуғ   амирларидан  саналган
Фўлодхожа   ибн   Девонахожанинг   тахаллусидир...   Соғлом   табъи   ва   ўткир
зеҳнлари бор. Бугунги бир минг ўн учинчи (1013/1604) йил Насафга қарашли
Касби   вилояти   ҳукумати   аларга   тааллуқлидир.   Демак,   матндаги   охирги
гапдан   ойдинлашадики,   зикр   этилган   шоирнинг   асли   туғилган   жойи   Кеш
билан   боғлиқдир.   Ёки   Зоҳидий   тахаллусли   шоир   ҳақида   шундай   ёзади:
“Зоҳид ,   исми   сомияш   Муҳаммад   Ҳошим   аст.   Аз   толибилмони   аҳл   буд   ва	
ӣ
рухи ниёз бар остони ҳазрати қутбулмулки вилоят, ҳазрати Абў Муҳаммади
Даҳбед   месуд”   [27,367].  
ӣ Таржимаси:   “Зоҳидий   атоқли   исми   Муҳаммад
Ҳошимдир.   Яхши   толиби   илмлардан   эди   ва   ниёз   юзини   ҳазрат   валийлик
қутбининг малики   Абу Муҳаммад Даҳбедийнинг остонасига сурарди.   Демак,
Зоҳидий Самарқанд атрофларидан бўлган.
Тазкиранинг   айрим   маълумотларида   сарлавҳада   шоирнинг   тахаллуси
ва   номи   тартиби   билан   таништирилиб,   китобхон   унинг   туғилган   жойидан
хабардор   бўлса-да,   аммо   муаллиф   уни   такрор   ва   такрор   таржимаи   ҳолида
ёзиб   қолдиради.   Масалан,   Чаманий   Яманий   ҳақида   айтади:   “Чаман	
ӣ
Яманист.   Ба   иҳати   мазмуни   ҳадиси   “Утлубу-л-илма   ва   лав   кона   би-с-Син”	
ҷ
ба  иҳати таҳсил ба фохираи Бухоро омада...	
ҷ  Чун обои ў дар вилояти мазкур
боғдор   буданд,   бад-он   иҳат   “Чаман ”   тахаллус   мекарда”  	
ҷ ӣ [27,   277].
Таржимаси:   “Чаманий Яманийдир. “Чинга бориб бўлса ҳам илм изла”ҳадиси
мазмунига кўра, таҳсил олиш Ямандан Бухорога келган...Ота-боболари ўша
Яман   мамлакатида   боғдорчилик   касби   билан   шуғуллангани   учун   шеърда
Чаманий   тахаллусини   қўлларкан.   Ёки   Дардий   Тошкандий   номини   зикр
қилганда,   шундай   ёзган:   “Дард   исмаш   Муҳаммад   Вал   аст.   Таваллуд   дар	
ӣ ӣ
вилояти   Тошканд   намуда,   чун   шарифтарин   гавҳаре,   ки   лозими   табиати
моҳияти   инсон   аст,   дардманд   аст   ва   ин   маъно   аз   атвори   писандидаи   ў	
ӣ ӣ
возеҳу   лоеҳ   бувад”   [5,   82а;   27,   301].   Таржимаси:“Дардийнинг   исми
Муҳаммад Валийдир. Тошканд шаҳрида туғилган. Инсон табиати ва зотига
45 хос   энг   шариф   гавҳар   дардмандлик   хислати   саналиб,   айнан   ана   шу   нарса
Дардийнинг ёқимтой атворида аниқ кўриниб туради.
Булужхожа [5, 58а; 27, 245], Ҳажрий Сайрамий [5, 92а; 27, 321], Ҳушёр
[5, 92 б ; 27, 326], Вафоий [5, 94а; 27, 331], Ҳожий Атолиқ Дуррамон [5, 109 б ;
27,   377],   Таврий   [5,   119а;   27,   403],   Яъсий   [5,   125а;   27,   421]   каби   бир   неча
шоирнинг   туғилган   жойи   тазкирада   умуман   айтилмаган,   яъни   муаллиф
одатда ижодкорнинг нисбаси билан зикр этадиган сарлавҳада ҳам, уларнинг
шарҳи   ҳоли   келтирилган   маълумотларда   ҳам   бу   масала   эътибордан   четда
қолган ўринлар 14 жойда учрайди.
Вафот   йили .   Тадқиқотчилар   эътиборини   янада   кўпроқ   жалб   этувчи
жиҳатлардан бири – шоирлар вафоти масаласида Мутрибий бошқачароқ йўл
тутган.  Яъни, у зикри келган  шоирларнинг  вафоти йилини аниқ, тушунарли
қилиб,   келтиришга   уринади.   Муаллиф   асарда   бор-йўғи   тўққиз   нафар   ижод
аҳлининг   туғилган   йилини   қайд   этган   бўлса,   бу   миқдор   вафот   йилини
кўрсатишда   78   тага   етади.   Бу   рўйхатга   Абдуллоҳхон   1007/1598   йили   [5,   6а;
27,   138]дан   бошлаб,   Ғаюрий   Ҳисорий   (999/1591   йили   [5,   236 б;   27,   743]га
қадар   бўлган   шоирларни   киритишимиз   мумкинки,   Абдулмўъминхон
1007/1598   йили   [5,   10 б ;   27,   139],   Султон   Самарқандий   988/1580   йили   [27,
142],   Анжумий   Бухорий   1008/1599   йили   [5,   49 б ;   27,   214],   Одамий
Самарқандий   1002/1594   йили   [5,   51 б ;   27,   219],   Фаробий   Ўратепагий
(955/1548   йили   [5,185а;27,   579],  Урфий  Шерозий   999/1591   йили   [5,179а;   18,
563],   Файзий   Косоний   1006/1597   йили   [5,   185а;   27,   581],   Содиқ   Ҳалвоий
1005/1596-1597 йили [5,190а]вафот этганлар бу гуруҳга мансуб. 
Мутрибий   баъзи   шоирлар   вафоти   санасига   фақат   маълумотлари
орасида, шунчаки ишора қилган бўлса, айримларининг вафоти ҳақида кўпроқ
тўхталган. Бундай ҳолат асосан ижодкор ҳокимлар вафоти санасида учрайди.
Масалан,   у   Абдуллоҳхон   вафоти   муносабати   билан   шундай   ёзади:   “Синни
санинаш   аз   шаст   мута овиз   буд,   ки   дар   таърихи   санаи   ситта   ва   алфа   дарҷ
балдаи   маҳфузаи   Самарқанд   моҳии   ҳаёташ   ба   гирдоби   фано   дарафтода,   ба
шасти   сайёди   қазо   гирифтор   гардида,   моил   ба   ўйбор   гашт   ва   наъши	
ҷ
46 шарифашро ба фохираи Бухоро оварда, дар  авори Мирзои фойиз-ул-анвор,ҷ
хо аи   бузургвор,   Хо а   Баҳоуддини   Нақшбанд   мадфун   сохтанд   ва   ин   фақир	
ҷ ҷ
таърихи вафоти он хусрави  амиқтидорро чунин дар силки (қалам)	
ҷ   кашид: 
Фаридуни замон, хоқони аъзам
Ба  аннат бурд рахти истиқомат.	
ҷ
Шаҳаншоҳе, ки аз фарти адолат
аҳонро кард ободон тамомат.	
Ҷ
Ба сони мурғ дар моҳи ра аб рафт	
ҷ
Аз ин меҳнатсарои пурмаломат.
Нишоне аз қиёмат мотами ўст
Ба пеши дидаи аҳли саломат.
Чу  устам аз халоиқ соли фавташ,	
ҷ
Ҳама гуфтанд:  “ Қоим шуд қиёмат ”  [ 5,10а ].
Таржимаси:   “Ёшлари   олтмишдан   ошиб,   бир   минг   етинчи(1007)   йили
Худо   ҳимоясидаги   Самарқанд   шаҳрида   ҳаётининг   балиғи   фано   гирдобига
тушиб,   қазо   овчисининг   қармоғига   илинди.   Унинг   шариф   жасадини
шаҳарлар   фахри   Бухорога   келтириб,   хожаи   бузургвор   Баҳоуддин
Нақшбанднинг   нурга   тўла   мазори   ёнида   дафн   этдилар.   Ва   бу   фақир   ул
Жамшиддек қудратли подшоҳнинг вафоти таърихини мана бу шаклда назм
ипига тизганман:
Байтлар   мазмуни:   Замонанинг   Фаридуни,   буюк   хоқон,   Жаннатга   кўч-
кўлони   билан   рихлат   қилди.   У   адолат   юзасидан   жаҳонни   обод   қилган
шоҳдир.   Товуқ   йили,   Ражаб   ойида   машаққатли   маломатга   тўла   ушбу
саройидан   жон   олиб   кетди.   Диндору   сулук   аҳлининг   наздида   унинг   ўлими
қиёматнинг  бир белгисидир. Одамлардан унинг вафоти йилини сўраганимда
барчалари: “Қиёмат қойим бўлди”, дедилар.
“ Қоим   шуд   қиёмат ”   абжад   ҳисобига   кўра,   1007/1598   йилга   тўғри
келади, бу Абдуллоҳхон вафоти санасини билдиради.
Шунингдек,   баъзи   шоирлар   вафотини   ёзишда   тазкирада   айрим
ноқисликлар   ҳам   кузатилди,   буни   муаллифнинг   шоирлар   вафотини   аниқ
47 билмаслиги   билан   изоҳлаш   мумкин.   Масалан,   у   Ғарибий   Ҳиравий
ҳақида: “ Бисёр марди нек буд, охир вафот намуд ”  [5, 235а; 27, 737] деб ёзади.
Таржимаси:   Жуда яхши инсон эди, лекин вафот қилди.   Демак, муаллифнинг
хабар беришича, у тазкира ёзилган пайт, яъни 1013-14/1605-1606 йилда қазо
қилган.
Юқоридаги матнда муаллиф аниқ тарзда тазкира ёзилган даврда  шоир
вафот   қилганига   ишора   қилган   бўлса,   Убурий   Марғиноний   ҳақидаги
маълумотининг   охирида   “ Гўё   вафот   намудааст ”   (Эштишимча,   вафот   этган)
[5, 180 б ; 27, 567] каби ноаниқ хабар беради.
Ҳоким   ва   сарой   ходимлари   билан   алоқалар.   Бу   қисмда   ҳам
Мутрибий   Самарқандийнинг   асарига   таяниш   ўзини   оқлайди.   Зеро,   бунинг
бер   неча   сабаблари   бор.   Аввало,   ўзи   ҳам   сарой   ходимлари,   хусусан,   баланд
мартабали   ҳукмдорлар   билан   тўғридан   тўғри   мулоқотда   бўлганини   баён
этадики,   бу   адибга   замондош   амалдорларнинг   шеъриятга   ҳавасмандлиги   ва
шоирлик билан ҳам шуғулланганини кўрсатади. Эътиборли томони, муаллиф
муайян   шоир   қайси   ҳоким   ва   унинг   саройи   билан   алоқада   бўлганини
кўрсатиш баробарида ўша шоирнинг маънавий мақомидан ҳам хабар беради.
Тазкирада   номи   зикр   этилган   шоирлар   ичидан   у   ёки   бу   ҳукмдор   билан
муносабатда   бўлган   83   нафар   шоир   номи   аниқ   айтилган.   Улар   орасида
Мухлисий   Бадахшоний   [5,147а;   27,   479],   Масеҳий   Самарқандий
[5,150 б ;27,495],   Нисорий   Бухорий   [5,   152 б ;   27,   505],   Султон   Муҳаммад
Нозимий   [5,57а;   27,   526],   Сиёқий   Ҳиравий   [5,   172 б ;   27,   541],   Фозилий
Самарқандий [27, 577], Содиқий Ҳалвоий [5, 190а; 27, 600], Сабрий Отун [5,
196а; 27, 610], Қатилий Миёнколий[5, 199 б ; 27, 612], Қилич Муҳаммадхон [5,
203а;   27,   628]   ва   бошқалар   Вали   Муҳаммад   Баҳодирхон,   Абдол   Султон,
Ҳумоюншоҳ   бин   Бобур,   Пирмуҳаммад   Султон,   Дўстум   Султон   бин
Ис кандархон , Музаффар Султон бин Жавонмард алихон , Мирзо ибн Ҳумоюн,
Абдуллоҳхон,   Акбаршоҳ   сингари   ҳукмдорлар   ҳузурида   сарой   шоири   ҳам
бўлишган . Ижодкорлардан яна баъзилари тўғридан-тўғри ҳоким ёки фармон
чиқарувчи   билан   эмас,   балки   уларнинг   хос   одамлари,   саройда   муҳим
48 вазифани   бажарувчи   амалдорлар   билан   боғланишган.   Масалан,   Завқий
Миёнколий   [5,   228а;   27,   707]ва   Зарбий   Самарқандий   [5,   228 б ;   27,714]
Музаффар Ҳусайн Парвоначи ва Қозишоҳ Хофий билан алоқада бўлиб, гоҳ-
гоҳида   уларни   мадҳ   этишган.   Тадқиқотчилар   фикрига   кўра,   Мутрибийнинг
Содиқ Охунд билан муносабатлари яхши бўлиб, уни ўз мамдуҳларидан бири
баробарида кўриб, мақтаган [77, 197].
Зотан ,   янгидан   ўсиб   келаётган   икки   сулола   –   Шайбонийлар   ва
Сафавийлар ўртасидаги зиддиятлар кучайганига қарамасдан, ҳукмрон табақа
сарой   шоирларига   юксак   иззат-икром   кўрсатарди.   Бизнингча,   бу   ҳолат
сиёсий  омиллар билан  ҳам  боғлиқ  эди.  Саид  Нафисийнинг  хабар  беришича,
Ҳиндистондаги   бобурийлар   империяси,   хусусан,   Акбаршоҳ,   Жаҳонгир   ва
Шоҳжаҳон   ҳукмдорлиги   даврида   форс-тожик   тили   Ҳиндистонда   сезиларли
даражада   ривожланди   [27,   572].   Адабий   муҳитнинг   шаклланиши   мазкур
шоҳлар   ҳамда   уларнинг   отаси   Бобуршоҳ   саройга   кўп   шоирларни   жалб
этишлари   билан   алоҳида   мақом   касб   этади.   Шунинг   учун   Мовароуннаҳр   ва
Хуросон   адабий   муҳитининг   кўплаб   вакиллари   турли   сабабларга   кўра
Ҳиндистонга   бориб,   ўша   ерда   яшай   бошладилар.   Бу   масала   тўғрисида
Мутрибий   тазкираси,   Хожа   Ҳасан   Нисорийнинг   “Музаккир   ул-аҳбоб”   ва
Соммирзо   Сафавийнинг   “Туҳфаи   Сомий”   каби   тазкираларида   батафсил
маълумот   берилган.   Ҳукмдорлар   ўз   давлатининг   нуфузини   кўзлаб   қалам
аҳлига   ғамхўрлик   қилар   эди.   Чунки   Мутрибий   тазкираси   яратилган
пайтларда   Хуросон   ва   Мовароуннаҳр   ҳукмдорлари   иқтисодий   жиҳатдан
заифлашган эди. Ана шундай мураккаб вазиятда шоирларнинг саройда ушлаб
турилиши   ҳамда   уларга   давлат   хазинасидан   маблағ   ажратилиши   уларнинг
фақат   ўз   нуфуз   ва   обрўларини   ошириш,   мадҳ   этилиш   мақсадида   бўлгани
эҳтимолдан холи эмас. Бундан ташқари, Мутрибий тўғридан тўғри учрашиб
суҳбат   қурган   шоирларнинг   ҳаётларида   бўлиб   ўтган   характерли   воқеаларни
қоғозга   тушириш   ҳамда   Мовароуннаҳр   ҳукмдорлари   билан   боғлиқ   аниқ
маълумотларни   келтириш   билангина   чекланмаган,   балки   Сафавий   ва
Бобурийлар   саройидаги   ижод   аҳлининг   ҳаёти   ва   ижодига   ҳам   батафсил
49 тўхталадики, бизнингча, бу ҳам тазкиранинг афзаллигини белгиловчи муҳим
омиллардан биридир. 
Қувонарлиси, тазкиранавис бирор-бир шоирнинг шахси ва мартабасини
сарой   ёхуд   сарой   вакиллари   билан   боғлаган   ҳолда   кўрсатиши   баробарида,
ўша   ижодкорларнинг   шоирлик   маҳорати   хусусида   ҳам   маълумот   беради.
Сарой   шоирларининг   мадҳия   ёзишга   қизиқишлари   табиий   ҳол,   лекин
“Тазкират   уш-шуаро”   муаллифи   фақат   бу   билан   қониқмай,   уларга
шеъриятнинг бошқа жанрларига нисбатан иштиёқи, истеъдодларига ҳам баҳо
беришни   лозим   топган.   Масалан,   Мулла   Восилий   Марвийнинг   Ҳумоюншоҳ
билан алоқаси ҳақида қуйидагича  ёзади:   “Чунин марвист, ки Мулло Восилӣ
вассофии   иморатро   бағоят   соф   менамуда   ва   шаҳриёри   ам оҳ	
ӣ ҷ ҷ
Ҳумоюнподшоҳро дар Ҳинд хонае а аб дилпазир буда ва Мулло Восил  ин
ҷ ӣ
ғазалро дар васфи он хонаи беназир фармуда:
Ин хона, к-аз сипеҳри муқарнас нишонаест,
Баҳри парирухони  аҳон ошёнаест.	
ҷ
Дар тоқи ў пиёлаи чинист  илвагар,	
ҷ
Ё худ ба чарх омада чини  авонаест.
ҷ
Аз дур нисфи меҳр намудаст дар шафақ,
Ё нимшишае зи шароби шабонаест.
Мақсуд гуфтугў ба ҳарифони ҳамдам аст,
В-арна шаробу шоҳиду соғар баҳонаест.
Хоҳ  сарат ба меҳр расад, по ба фарқи моҳ,	
ӣ
           Чун Восил  биёву бубин, остонаест [	
ӣ 5,103 б ].
  Таржимаси:   Айтишларича, мулло  Восилий иморатлар васфини жуда
гўзал   тасвирлар   экан.   Жамшид   мартабали   шаҳриёр   Ҳумоюн   подшоҳнинг
Ҳиндистонда   ажойиб,   муҳташам   саройи   бўлиб,   мулло   Восилий   мана   бу
ғазални ўша беназир кошона васфида битибди:
Ғазал мазмуни :   Гумбазли осмондан  нишона бу уй, жаҳон  пари юзлари
учун   ошиёна   бу   уй.   Унинг   тоқида   чинни   пиёла   жилвагар   эрур,   раққосанинг
бошидаги  ё чинни   косами,?  Узоқдан  шафақда  ярим  қуёш   кўринган,  Ё  тунги
50 шаробнинг   ярим   шишаси,   Мақсад   -   ҳамдам   дўстлар   билан   суҳбалашиш,
шароб, шоҳид ва қадаҳ бир баҳонадир. Агар бошинг қуёшга, оёғинг ой устига
етишни истасанг, Восилий каби кел, у шу остонададир. 
Шунингдек,   айрим   масалалар   ижодкорнинг   шахси   ва   диний-ирфоний
қарашларига   ҳам   боғлиқ.   Масалан,   Урфий   ҳақида   шундай   ёзади:   “ Гўё   аз
вилояти Шероз тўтии табъаш майли шакаристони Ҳинд намуда, ба ма лисиҷ
ҳумоюнии   хусрави   ам оҳи   ан умсипоҳ   алолиддин   Муҳаммади	
ҷ ҷ ҷ Ҷ
Акбарподшоҳ   расида,   эҳтироми   тамом   ёфта,   аммо   а аб   олиҳиммат   буда,   ки	
ҷ
табъи  латифаш  ба  авоиз   ва  марсуми  салотин қатъан   илтифот  намефармуда	
ҷ
ва доимуддаҳр дар кисвати озодаг  авқот ба сар мебурда	
ӣ ”  [5, 179 б ].  
Таржимаси:   Шероз   вилоятидан   кўнгли   тўътиси   Ҳинд   шакаристони
сари   майл   билдириб,   Шероздан   ўша   томонларга   кетган   ва   Жамшид
мартабали юлдуз сипоҳли подшоҳ Жалол и ддин Муҳаммад Акбар подшоҳнинг
қутлуғ мажлисига етган. У ерда жуда эҳтиром топган. Аммо Урфий ажаб
бир   ҳимматли   бўлиб,   латиф   табъи   султонларнинг   мукофотига   илтифот
қилмас экан. Ҳамиша бу оламда эркинлик либосида умр кечирар экан.  
Сафарлар.   “Тазкират   уш-шуаро”   муаллифи   ўз   тазкирасида
шоирларнинг   сафарларига   алоҳида   эътибор   қаратган.   Тазкирадаги
маълумотларга   назар   солсак   шоирлар   ҳаётининг   ўзига   хос   жиҳатлари
уларнинг   сафарга   чиқишининг   зикр   этилишидир.   Айнан   форс-тожик
адабиёти   XVI   асрдан   кейин   турли   адабий   доираларда,   сиёсий-ижтимоий
вазиятларни   инобатга   олган   ҳолда   турли   усуллар   билан   ривожланган.
Шеъриятда   ҳам   маълум   бир   ўзгаришлар   вужудга   келди.   Бундан   ташқари,
ўтмишда шоирларнинг сафарга чиқиши уч асос билан амалга оширилган.
1. Ҳаж сафари – шоирнинг руҳоний ҳолатидан дарак берган;
2. Илм   талабидаги   сафар  –   зикр   этилувчининг   қаерда   ва   қайси  адабий
доиралардан сабоқ олганлигини кўрсатади;
3. Саёҳат ва дунёқарашини кенгайтириш – бу ҳам ирфоний хусусиятга
эга   бўлиб,   айрим   орифлар   шаҳарларга   сафар   қилиб   жуғрофий   билимларини
оширганлар.
51 Мазкур   тазкира   яратилган   пайтда   ва   кейинги   асрларда   ҳам   аксар
шоирларнинг   сафар   қилишдан   кўзлаган   алоҳида   мақсадлари   бўлган.   Бу
сафарлар  асосан,   Ҳиндистон  сари  йўналган.   Бу  бир  томондан,  шоирларнинг
тинч ҳамда тўкин яшаш илинжида сафар қилиш мақсадида бўлганликларини
кўрсатса, бошқа томондан, улар ушбу минтақанинг адабий ва илмий муҳити
ривожланишига ҳам кучли таъсир кўрсатишган, чунки, уларнинг барчаси ҳам
бу   ўлкага   фаровон   турмуш   истагида   бормаган.   Ҳиндга   сафар   қилганлар
орасида   ёш   ва   тажрибаси   нисбатан   камроқ   шоирлар   кўзга   ташланадики,
фикримизча,   улар   ўзларининг   билим,   тажриба   ва   дунёқарашларини
кенгайтириш   учун   ҳам   бу   юртни   танлашган.   Буни   Муҳаммад   Тақий
Баҳорнинг қуйидаги ишораларидан ҳам сезиш мумкин. Унинг фикрича   XVI-
XVII   асрларда :   “...   Деҳли   саройида   форс   тили   ва   адабиётининг   ривожи
Исфаҳон   саройидан   кучлироқ   бўлган”   [58,   257].   Демак   илму   фан
ривожланган   юртда   билим   олишга   қулай   шароит   бўлади.   Деярли   юз   нафар
шоирнинг сафари Мутрибий тазкирасида қайд этилган. Улардан тахминан 35
нафари   Ҳиндистонга   сафар   қилиб,   илм   талабида   бўлишган.   Анжумий
Бухорий   [5,49а;   27,   214],   Одамий   Самарқандий   [5,   51а;   27,   219],   Анисий
Ироқий [5,54 б ; 27, 227], Жоний Кобулий [5, 67 б ;   27, 264], Жамилий Бухорий
[5,   71а;   27,   271],   Жаъфарбек   Балхий   [5,   73 б ;   27,   280],   Доий   Андижоний   [5,
83а;   27,   303],   Даръий   Чоржўий   [5,   84а;   27,   306-307],   Восилий   Марвазий   [5,
102а; 27, 353] ва  бошқалар шулар жумласидандир . 
Муаллиф   сафар   таассуротларини   тасвирлаш   жараёнида   уларнинг
саёҳат   сабабларини   ҳам   баён   этишга   ҳаракат   қилган.   Масалан,   Жоний
Кобулий   ҳақида   ёзади:   “ Жоний   Кобулий   фозил   киши   ва   илм   йўлида   омил
эди. Ҳиндистон вилоятида илм ўрганиб, ўқишни охирига етказган… ”  [5, 67 б ;
27, 264]. Мазкур иқтибосдан шундай хулоса чиқариш мумкинки, Жонийнинг
Ҳиндга   сафари   сабаби   илм   ўрганиш   бўлган.   Ёки   Жанду   борасида   ёзади:
“ Жандуий   Бухорий   Махдумий   Ҳасанхожа   Нисорийнинг   шогирдларидан
эди... Маишат завқи билан Ҳиндга юзланди ”  [5, 71 б ; 27, 271]. Ижод аҳлининг
саёҳатларидан   сўз   юритган   Мутрибий   тазкирасининг   афзаллиги   шундаки,   у
52 ҳар  бир   шоир  сафарининг   мақсадларини   батафсил   баён   қилади.   Улар   билан
бевосита мулоқотда бўлгани учун бошларидан ўтказган қизиқарли, диққатга
сазовор   воқеаларни   кўплаб   келтиради.   Масалан:   “ Доии   Анди он   мардеҷ ӣ
фозил  буд   ва   дар   гуфтани   ашъор   комил  менамуд.   Дар   Бухоро   дар   мадрасаи
Мири   Араб   ҳу рае   дошт.   Охируламр   ба   иҳати   саъйи   баъзе   ақрабо   тааҳҳул	
ҷ ҷ
намуд ва ба воситаи носоз  ва нушузи зан бигурехт ва ба  ониби Ҳиндустон	
ӣ ҷ
рафта, дар Гу арот мутаваттин гардид ва ин байти машҳур аз ўст:	
ҷ
До , ба хидмат омаду иқбол дарнаёфт,	
ӣ
Бўсид остону дуо гуфту бозгашт ”  [ 5, 83 б ].
Таржимаси:   Доий   Андижоний   фозил   киши   эди   ҳамда   шеър   яратиш
бобида   истеъдодини   намоён   этарди.   Бухорода   Мир   Араб   мадрасасида   бир
ҳужраси   бор   эди.   Кейинчалик   айрим   қариндошларининг   қистови   билан
уйланди.   Аммо   оиладаги   носозлик   хотинининг   машмашаси   туфайли   қочиб,
Ҳиндистонга   борди   ва   Гужаротда   яшай   бошлади.   Мана   бу   машҳур   байт
уникидир:
Мазмуни:   Доий   хизматга   келиб,   иқбол   топмади,   бўсағани   ўпиб,   дуо
қилди-ю қайтди.
Ушбу   шеърий   парчадан   шоир   ҳаётига   доир   қатор   маълумотларга   эга
бўлиш мумкин. Биринчидан, шоир Бухорода мусофирлар каби фақирона ҳаёт
кечирган,   ҳатто   ўз   уйи   бўлмаган.   Иккинчидан,   қайсар   ва   ёмон   хулқли   аёл
билан   оила   қурган.   Учинчидан,   ўша   аёлнинг   жабр-ситамидан   қочиб,
Ҳиндистонга   борган.   Тўртинчидан,   намуна   келтирилган   мақтаъдан   маълум
бўладики, у Ҳиндда ҳам бахтли бўлмаган.
Бу   ҳол   аксар   шоирларнинг   сафарларини   ўрганиш   жараёнида   кўзга
ташланди.   Масалан,   Мутрибий   Зилолий   Самарқандий   вафотини   қуйидагича
зикр этади:   “ Зилолии Самарқанд  аз дўстони қадиму мусоҳибони надими ин	
ӣ
фақир   буд...   Ба   ҳамроҳии   волидаш   ба   тариқи   ти орат   ба   Ҳиндустон   рафта,	
ҷ
вафот намуд ”  [5,108а].
53   Таржимаси:   Зилолий   Самарқандий   фақирнинг   қадимий   дўстларидан
ва   надим   суҳбатдошларидан   эди...   Отаси   билан   бирга   тижорат   йўсинида
Ҳиндистонга кетиб, ўша ерда вафот этди. 
Муаллиф   ижод   аҳлининг   сафарларига   жиддий   эътибор   қаратишининг
боиси,   шоир   шахсини   бирор   қиррасини   кўрсатишдир.   Масалан,   Даръий
Чоржўий шарҳи ҳолини битар экан, унинг Ҳиндга сафар қилишдан мақсади
холис   бўлмагани,   мағрурлиги   ҳақида   ёзади:   “...ёшлик   ғурури   туфайли
мухолиф   кишиларга   қўшилиб,   ҳамроҳ   бўлиб   қолган.   Темир   мисгар   билан
биргаликда   Ҳиндистонга   сафар   қилган.   Ҳиндукуш   довонига   етганларида,
Даръий   қаттиқ   уйқуда   пайтида,   фурсатни   ғанимат   билган   нобакор   Темур
шоирнинг   пулларини   ўғирлаб   қочган   ва   мана   бу   мисраъ   “На   сафар   қила
оласан, на бир ерда  турмоққа қароринг бор”  мазмунига  кўра, қайтиб Балхга
келди”. [5,84а;27, 307]. Муаллиф бу билан Даръийнинг сафари сабабини аниқ
қилиб   ёзади   ҳамда   унинг   йўл   харажатларини   шериги   ўғирлаганини   ҳам
ўзининг номаъқул феълидан, деб билади. 
Таъкидлаш   керакки,   Мутрибий   муайян   шоирнинг   турмуш   тарзи,
ижодий фаолияти ҳақида ёзар экан, агар ўша ижодкор умри давомида бирор
юртга   борган   бўлса,   сафар   тафсилотларини   шунчаки   келтирмайди,   балки
саёҳатининг   шоир   шеъриятига,   ижодий   йўналишига   таъсири   ҳақида   ҳам
мулоҳаза   билдиради.   Масалан,   Жандуий   Бухорийнинг   Ҳиндистонга   боргач,
ўз тахаллусини ўзгартиргани ҳақида хабар беради:  “ Чунон масмўъ гардид, ки
дар вилояти Ҳиндустон Фитрат  тахаллус мекард ва дар ин тазкира аз вай дуӣ
ғазал, яке ба тахаллуси аввал ва дигаре ба тахаллуси охир навишта шуд:  
омро то ҳаваси бодаи гулгун шудааст,	
Ҷ
Шиша аз рашк ба худ хўрдаву дилхун шудааст.
То сабо бурда ба Чин аз сари зулфат бўе,
Нофа мў монда ба сар, волаву ма нун шудааст.	
ҷ
... анду , з-он маҳи бадмеҳр чаро шиква кунам?	
Ҷ ӣ
Ин  афоҳо ба ман аз гардиши гардун шудааст[
ҷ 5,71 б ]. 
54 Таржимаси:“Эшитишимча,   Ҳиндистон   вилоятида   Фитратий
тахаллусини  қўллаб  юрган. Ушбу тазкирада ундан  иккита  ғазал,  биринчиси
олдинги тахаллуси билан, иккинчиси унинг охирги тахаллуси билан ёзилди.
Ғазал   мазмуни:   Жом   гул   рангли   бодани   ҳавас   қилар   экан,   Шиша
рашкдан   ич   этини   еб,   юраги   қон   бўлибди.   Сабо   зулфинг   исини   Чинга
етказгач,   нофа   сочини   узун   қўйиб   мажнуни   саргардон   бўлибди.   ...Эй,
Жандуий,   ўша   меҳрсиз   ойдан   нега   шикоят   қилай,   ахир?   Бу   жафолар   менга
фалак чархидан жуда кўп бўлибди. 
  ... Бошқа бир ғазалидан:
Д  муваккал ғамзаро дар хайли мижгон карда буд,ӣ
Ҳасрати чашмаш а алро д	
ҷ идагирён карда буд.
Эй хуш он мардумфиребиҳо, ки дар оғози ноз
Дар камингоҳи назар сад фитна пинҳон карда буд.
... Кофари чашмаш бубин, эй Фитрат , аз ҳавсала	
ӣ
Сад нигаҳ дуздида, баҳри қасди имон карда буд ”  [ 5,71 б ]. 
Мазмуни:   Кеча   жон   олувчи   киприклари   билан   ғамза   қилган   эди,
кўзларининг   ҳасрати   ажални   ҳам   йиғлашга   мажбур   қилган   эди.   Нозу
карашма   бошланишидаги   алдашлар   ёқимли   эди,   Назар   пистирмасида   юз
фитнани яширган эди. ...Эй Фитратий, кўзи кофирлигин кўр, ҳафсала билан
юз қарашни ўғирлаб, имонга қасд қилган эди. 
Юқоридаги икки ғазалга эътибор қаратиш шуни кўрсатадики, Жандуий
Ҳиндистонда   бўлган   чоғида,   шеърий   иқтидори   анча   юксалиб,   тахаллусини
ҳам ўзгартирган. Иккинчи ғазал равон ва содда услуби, самимий тили билан
аввалгисидан   устун   ҳамда   тазкиранавис   ишора   қилганидек,   шоирнинг
тахаллус   алмаштиргани   унинг   чиндан   маҳорат   ва   малакаси   ошганини
тасдиқлайди.
Айрим   шоирларнинг   сафарлари   баёнида   адиб   маълумотни   аниқ
келтирмайди, бундан шу нарса англашиладики, муаллиф мазкур шоир ҳақида
аниқ маълумотга эга эмас. Масалан: “Мулла Восилий гўзал шеърлар ёзадиган
55 шоирдир.   Шу   даражада   машҳурки,   Ҳиндистон   вилоятига   бориб,   шаҳриёр
Ҳумоюн подшоҳдан кўп марҳамат топган экан” [5,102 б ].
Шунингдек,   тазкирада   шоирларнинг   Самарқанд   ( Ахсий   Ахсикатий,
Воқифий Бадахшоний, Закий Ҳамадоний, Ҳасратий Шаҳрисабзий, Муфлисий
Тошкандий   ва   бошқалар ) ,   Балх   ( Ашрофий   Миррамузий,   Ятимий   Ҳиравий,
Муштоқий   Ҳисорий,   Наимий   Хофий   ва   бошқалар ) ,   Бухоро   ( Пирбоқий
Кашмирий,   Чаманий   Яманий,   Доий   Андижоний,   Табхий   Балхий,   Тоҳир
Миқроз   Ҳиротий   ва   бошқалар ) ,   Ҳирот   ( Дарзий   Бухорий,   Ғозий   Қаландар ) ,
Марв   ( Ҳусайний Ҳиротий ) шаҳарларига сафарларидан баҳс юритган,  Дўстий
Бўстонхоний [5,77а; 27, 288], Зуҳдий Самарқандий [5,108а; 27, 367], Кашфий
Самарқандий   [5,130а;   27,   437],   Мухлисий   Бадахшоний   [5,147 б ;27,   487],
Содиқ   Ҳалвоий   [5,190а;   27,   600],   Саботий   Самарқандий   [5,218 б ;27,
677]ларнинг ҳажга борганлари тўғрисида ёзиб қолдирган.
Ҳунармандлик . Ижодкорнинг қандай касб билан шуғуллангани унинг
таржимаи   ҳолини   батафсил   билиш   учун   зарур   омиллардан   биридир.   Бу
борада   ҳам   Мутрибий   тазкираси   нодир  манба   вазифасини   ўтайди.   Муаллиф
турли   ҳунарларга   уста   бўлган   70   дан   ортиқ   шоирни   зикр   этган.   Бу   эса   зикр
этилаётган   қаламкашнинг   шахсияти   ҳамда   шеърияти,   ижодий   йўналишига
тегишли   ўринларни   бир   қадар   тўлдиради.   Асарда   саналган   касбларнинг
аксариятини   хаттотлик   ва   муншийлик   ташкил   қилгани   маълум   бўлди.
Абдулм ў ъминхон [5,10 б ;27, 140], Муҳаммадраҳим Султон Хоразмий [5, 26а;
27,   173],   Аминий   Самарқандий   [27,   194],   Асвадий   Бухорий   [5,44 б ;   27,   205],
Аминий   Хиёбоний   [5,47 б ;27,   211],   Умматий   Маш ҳ адий   [5,55 б ;27,   229],
Жамил   Мирак   Тошкандий   [27,   273],   Явмалий   Миёнколий   [5,123 б ;27,419],
Қурайший   Бухорий   [5,201 б ;   27,   617],   Собитий   Миёнколий   [5,218 б ;27,677],
Зеҳний   Самарқандий   [5,227 б ;   27,   714]   ва   бошқалар   хаттот,   Муҳаммад
Рашидхон   Кошғарий   [5,   23б;   27,   167],   Миракий   Мунший   [5,142 б ;   27,   475],
Мирзомўмин   Мунший   [5,146 б ;   27,   486],   Хаттий   Самарқандий   [5,223 б ;   27,
690] каби шоирлар мунший бўлганлигини билиш мумкин. 
56 Тазкирадаги   айрим   ижодкорлар   ўзлари   шуғулланган   касб   номи   билан
зикр   қилинган   бўлиб,   қуйидаги   матнда   тасаввур   қилиш   учун   тўлиқ
келтирдик: дафтар тутувчилар Виқорий Самарқандий [5,94б; 27,332], Наимий
Хофий   [17,534],   мусиқашунос   ва   созандалар :   Мирзо   Кобулий   [27,   170],
Дарвешали Чангий [27, 217], Явмалий Миёнколий [5,123б; 27, 419], Фарший
Самарқандий   [5,182б;   27,   575],   Холисий   Ироқий   [5,227 б ;   27,   700]   ва
бошқалар,   наққошлар   Муҳаммадраҳим   Султон   Хоразмий   [5,26а;   27,   173],
Қурайший   Бухорий   [5,198а;   27,   617],   Шўхий   Бухорий   [5,211б;   27,   652],
китобхоначилар   Мушфиқий   Бухорий   [27,   463],   Миракий   Мунший   [5,142б;
27,   475],   Султон   Муҳаммад   Нозимий   [5,167а;   27,   526],   таҳзиб   иши   билан
шуғулланувчилар   Фарший   Самарқандий   [5,182 б ;   27,   575],   Рустам   Наққош
[5,204 б ;   27,   635],   китоб   сотувчи   Фатҳий   Бухорий   [5,181 б ;   27,   573],   табиб
Ишқий   Миртабиб   [5,174б;   27,   550],   ошпаз   Табхий   Балхий   [5,122б;   27,   411],
заргар   Сиҳоий   Бухорий   [5,173а;   27,   541],   нассож   (тўқувчи)   Қурбий   Нассож
[5,202б;   27,   626],   тикувчи   Зиллий   Қароқулий   [5,234а;   27,   729],   дурадгор
Савбий   [5,220 б ;27,   680],   кетмончи   Таштий   Бухорий   [27,   411],   хина   қўювчи
Юсуф Балхий [5,124 б ; 27, 420], узум сотувчи Лавҳий [5,132а; 27, 447], дўппи
тикувчи   Туробий   Кобулий   [5,218а;   27,   670],   этикдўз   Кафший   Бухорий
[5,130б; 27, 438], абришим сотувчи Хожагий [5,225а; 27, 693], элчи Холисий
Ироқий [5,227б; 27, 700], қассоб   Ғозий Қаландар [27, 745] ва ойнасоз Ломеий
Бухорий [5,239б; 27, 755]. 
Уларнинг айримлари бир неча соҳадан хабардор бўлгани учун номлари
турли   касбларда   ҳам   такрор   зикр   қилинганига   диққат   қилиш   керак   бўлади.
Мутрибий   ҳунарлар   номини   келтириш   билан   чекланмай,   ўз   даври   адабий
муҳитини янада батафсил ёритиш учун мазкур шоирларнинг давлат ва сиёсат
соҳасидаги   вазифалари   ҳақида   ҳам   қайдлар   битади.   Табиий,   тазкиранинг
биринчи   фасли   фақат   амир   ва   подшоҳларга   бағишлангани   боис   иккинчи
фаслдаги турли давлат ва сарой вазифаларида фаолият юритишган, лекин шу
қаторда шеър ёзишга завқи бўлган ижодкорларга тўхталишни лозим топдик.
Бу   тоифага   Ҳожи   Атолиқ   Дуррамон   [27,   337],   Ҳожи   Мирзо   ибн   Ножуийи
57 Дуррамон [27, 390], Мухлисий Қўшчи [5,133а; 27, 456], Қилич Муҳаммадхон
[27,   628],   вазир:   Жаъфарбек   Бахший   [5,73 б ;27,280],   қозилар:   Дарвеший
Самарқандий   [5,79а;   27,   294],   Файзий   Косоний   [5,187б;   27,   581],   Содиқ
Ҳалвоий   [5,190а;   27,   600],   Рабеий   Тошкендий   [5,203б;   27,   633],   Хайрий
Холидий   [5,223 б ;   27,   689],   Ҳусайн   Ҳиротий   [5,118 б ;   27,   394],   Сиёқий
Ҳиравий   [5,172 б ;   27,   541],   Қилич   Муҳаммадхон   [5,203а;   27,628]   каби
вазифалари   аниқ   келтирилмаган   девонхона   ходимлари,   имомлар:   Собиқий
Самарқандий   [5,173а;   27,   542]   ва   Хуррамий   Самарқандий   [5,224а;   27,   691],
муфтий   Собирий   Тошкандий   [5,194б;   27,   607],   воиз   Фасеҳий   Бухорий
[5,186а;   27,   583],   мударрислар:   Қатилий   Миёнколий   [5,199 б ;   27,   619]   ва
Забтий Тошкендий [5,231б; 27, 718] киради. 
Ҳатто   муаллиф   Тиркаший   Тошкандийнинг   ўғрилик   [5,218а;   27,   673],
Луъбатий Сарахсийнинг лўъбатбозлик, яъни қўғирчоқ ўйнатувчилик санъати
билан   шуғуллангани[5,133а;27,452],   Ҳушёрнинг   қиморбозликка   рағбати
борлиги   [5,92 б ;   27,   326],   Риндий   Ироқийнинг   шатранжбозлик   билан   умр
кечиргани [5,205 б ; 27, 641] тўғрисида ҳам ёзишни унутмаган.
2.2. Мутрибий тазкирасининг ўзига хос услубий хусусиятлари
Тазкиранавислик тарихида шундай асарлар ҳам борки, улар фақат   ўша
давр тазкира ёзиш  қоидалар асосида бутунлай илмий услуб билан ёзилган. Бу
борада   Фарҳод   Ободонийнинг   фикри   қуйдагича:   “…   тазкиралар   муаллифи
шоир   ва   адиблар   шарҳи   ҳолини   ёзишда   муболаға   тарзда   барчасини   бир-
бирига   тенг   қўйишган,   ҳамда   адабиётшуносликдаги   “адабий   танқид”
тазкираларда қўлланилмаган”  [90, “Ҳо”]. Шунингдек, эронлик олим Мазоҳир
Мустафо тазкиралар ва форс-тожик тазкиранавислиги ҳақида шундай деган:
“Тазкиранавислар   шоирларнинг   шарҳи   ҳолини   баён   этишда   бир   хил   усулни
қўллаганлар.   Бундан   аён   бўладики,   уларнинг   кўпчилиги   бир-бирига   тақлид
қилишган ва уларнинг бирортаси ҳам янги усул қўлламаган”  [123, 10]. Аммо
Мутрибийнинг тазкираси анъанавий тазкиралар қаторида бўлиш билан бирга
ундаги   маълумотлар   янгича   усулда   берилганки,   бу   муаллифнинг
58 истеъдодидан   дарак   беради.   Асардаги   асосий   нуқталардан   бири   шуки,
муаллифнинг   истеъдоди,   билими   ва   дунёқараши   асар   тузилиши   ва   баён
услубида   ўзига   хослик   пайдо   қилган .   Натижада   шеър   ва   шоирлик   ҳақида
маълумот   берувчи,   ўзига   хос   бир   бадиий   асар   шаклини   олган.   Шунингдек,
баъзида   тазкира   насридаги   бадиий   ва   фанний   (соҳавий)   унсурларни   бир-
бирига қориштириши, асар услубини тайинлашда қийинчиликлар туғдиради.
Айни сабаб биз тазкирани алоҳида-алоҳида бўлимларда таҳлил қилиб, унинг
мустақил қисмларига махсус баҳо беришимизга тўғри келади. Асарни бундай
баҳолаш усулининг сабабини учта омилда кўриш мумкин: 
Биринчидан,   муаллиф   ўз   асарини   тазкиранависликка   унчалик   хос
бўлмаган   усулда   ёзади.   Яъни,   “Тазкират   уш-шуаро”   тазкира   бўлиши   билан
бирга   ахлоқий   масалалар   ҳамда   муаллиф   у   ёки   бу   шоир   ҳақида   маълумот
келтириш   пайтида   кўплаб   қиссаларни   келтиргани   учун   қоришма   усулда
ёзилган   асар   сингари   таассурот   уйғотади.   Агар   ахлоқий   мазмундаги
ҳикоятларни   ажратиб   олсак,   “Гулистон”   асари   услубидаги   бир   китоб   юзага
келади. 
Иккинчидан,   муаллиф   аксар   тазкира   асарларига   хос   бўлганидек,   ўз
асарининг   дебоча   ёки   кириш   қисмини   ўта   санъаткорона   битилган   сажъ
услубида   ёзган,   лекин   маълумот   келтириш   жараёнида   бу   усул   бутунлай
ўзгаради.   Шунинг   учун   муаллиф   дебочасига   алоҳида   баҳо   берилса,   унинг
баён услуби ва ёзувчилик маҳорати аниқроқ кўринади. 
Учинчидан,   тазкира   тилини   умумий   тарзда   баҳолаш   лозим.   Яъни,
муаллиф   баён   услуби   маълум   жойларда   бир-биридан   жуда   узоқлашса,
асарнинг   тилга   оид   усуллардан   фойдаланиш   хусусияти   унга   равонлик
бағишлаб,   ўзига   хос   кўриниш   берган.   Шунинг   учун   асарни   услубий   таҳлил
қилиш   аввалида   уни   алоҳида   тарзда,   кейин   унинг   энг   муҳим   хусусиятлари
билан умумий йўсинда кўриб чиқсак, мақсадга мувофиқ бўлади. 
Асар   дебочаси   илмий   ва   маснуъий   наср   шаклида   бўлиб,   бу   ҳолат   шу
турдаги асарларга хосдир ва асарнинг умумий тилидан фарқ қилади. Маснуъ
насрининг   айрим   унсурлари   сажъ   либосида   тақдим   этилган.   Сифатлашда
59 қофиядош   сўзлардан   фойдаланган,   шунинг   учун   унинг   тили   бутунлай   фарқ
қилишига   имкон   яратган.   Бу   шаклда   дебоча   яратишнинг   сабаблари   бор,
масалан, ўтмишда дебочалар алоҳида асар сифатида таништирилиб, алоҳида
баён   усулини   тақозо   этган.   Шунинг   учун,   дебочалар   қандай   асарларга
ёзилмасин мустақил асар сифатида тадқиқ қилиниши лозим. Лекин, афсуски,
бугунги кунгача ушбу масалага жуда оз тадқиқотчилар эътибор қаратганлар.
Бу борада Эрон олим Меҳрдод Зиёий қуйидагича ёзади:   “Дебоча ёзиш форс
адабиёти тарихида адабий балоғат фани сифатида унча ўрганилмаган … ”  [90,
600].   Барча   дебочаларнинг   баёни   ва   тузилиши   бир   хил   бўлганлиги   учун
биринчи   қарашда   уларнинг   орасида   унча   катта   фарқ   кузатилмайди,   лекин
асарларнинг   турларидаги   тафовутларга   кўра,   уларда   қизиқарли
хусусиятларни   кузатиш   мумкин.   Бу   борада   айтиш   лозимки,   дебочалар
кўпинча санъаткорона битилган сажъ усулида, Оллоҳга Ҳамд ва пайғамбарга
Наът   билан   бошланиши   ҳамда   охирида   китобга   оид   қисқа   маълумот
беришлари   ҳам   бир   хил.   Масалан   “Тазкират   уш-шуаро”нинг   дебочаси
қуйидагича   бошланади:   “ Ҳамде,   ки   дабирони   саҳоифу   латоифи   маорифу
ҳакам ва нақшбандони саҳоифи мадоеҳи  уду карам бар алвоҳи арвоҳи қудсҷ ӣ
ва   авроқи   ашвоқи   унс   ба   қалами   забону   забони   қалам…	
ӣ ”   (Таржимаси:
Маърифат   ва   ҳикматнинг   латиф   саҳифаларини   битгувчи   котиблар,
саховат ва карам сарлавҳасини безовчи наққошларнинг  қудсий руҳлар лавҳи
ичра ва инсоний ҳаёт варақлари узра тил қалами ва қалам тили билан Унинг
номига рақам қилиб ёзган барча ҳамдлар... [5, 2а; 27, 125]. 
Ушбу   мухтасар   намунадан   ҳам   аён   бўладики,   дебоча   маснуъ   наср
билан   ёзилиб,   “ саҳоифу   латоифи   маориф ” ,   “ алвоҳи   арвоҳ ” ,   “ авроқи   ашвоқ ”
каби   бирикмалар   бизнинг   юқоридаги   фикримизнинг   далилидир.   Дебоча
тилининг   яна   бир   хусусияти,   унда   келтирилган   Қуръон   оятлари,   ҳадислар,
араб   тилида   ёзилган   буюк   зотларнинг   сўзлари   асарнинг   бошқа   қисмларига
нисбатан кўп ишлатилади. Жумладан, дебочанинг фақат биринчи бетида учта
Қуръон   ояти   келтирилган:   “ Фа   авҳо   ило   ъабдиҳи   мо   авҳо ” (Оллоҳ   ўз
бандасига   туширган   ваҳийни   келтиради.   Қ.Нажм,   10   оят) ,   сир   асрорининг
60 ишончли   вакили   “ Ва   мо   йантиқу   ъани-л-ҳаво ”(ўз   хоҳиши   билан   сўзламас.
Қ.Нажм, 2 оят) шакар чайновчи тўтиси, “ Ин ҳува илло ваҳйу-й-йуҳо ”(Қуръон
фақат туширилган ваҳийдир. Қ.Нажм, 3 оят) хушнаво булбул...” [27, 125]. Ёки
набавий   ҳадислар   ҳам   шу   тарзда   қўлланилган.   Масалан:   Фасоҳат   йиғинида
“ Ано   афсаҳ ”   (Мен   фасоҳатлироқман.   Пайғамбарнинг   мен   араб   шоирлари
ичида   энг   фасоҳатлисиман)   деб   дам   урган   фасиҳ   тили   сўзамол   “Анна   омал
эъжоз ва эқтидор (мен ожизлар ва кучлилар орзу-умиди) ҳикмати билан сўзда
чечанлик   ўрмони   шерлари   оғзига   ожизлик   ва   нотавонлик   муҳрини   босган,
“а но   амлаҳ ”   (мен   малоҳатлироқман)   даъвосини   қилиб,   Юсуфнинг   ҳусни
жамоли   ва   хублар   яхшиси   ҳақидаги   ҳикоятни   унутилиш   қудуғига
ташлаган... ”  [27, 126]. 
Дебочада   кўп   учрайдиган   яна   бир   жиҳат,   ҳар   бир   муаллифнинг
дунёқараши   асосида   буюк   ва   машҳур   бўлган   шоирларнинг   шеърларидан
намуна   келтириш   бўлган.   Аммо   кўп   ҳолларда   дебоча   қисмида   шеърларни
муаллифсиз   келтирадики,   бизнингча,   унинг   икки   сабаби   бор:   биринчидан,
ўша   шеърлар   муаллиф   замонида   машҳур   шеърлар   бўлган;   иккинчидан,
байтларнинг   шуҳрати   бўлмаган   тақдирда   ҳам   муаллифларни   зикр   қилиш
муаллифи   йўқ   шеърлар   анъанага   кирмаслиги   мақсадида   дебочаларда
келтирилар   экан.   Масалан,   Фирдавсийнинг   қуйидаги   байтлари   муаллифсиз
келтирилган:
“ Суханҳо, ки чун ган и оганда буд,ҷ
  Ба ҳар нусхае дар пароканда буд.
  Зи ҳар нусха бардоштам вояҳо,
  Бар ў бастам аз фикр пирояҳо.
  Гузидам зи ҳар номае нағзи ў,
  Зи ҳар пўст бардоштам мағзи ў ”  [ 5, 4 б ; 27 , 127].
Мазмуни:   Сўзлар   ганж   каби   сайқал   топган   эди.   Дур   каби   ҳар   жойда
пароканда   эди.   Ҳар   бир   нусхадан   зарурларини   олдим,   уларни   фикр   билан
безадим.   Ҳар   бир   китобдан   фақат   яхшисини   танладим,   ҳар   бир   данагидан
мағзини олдим.
61 Дебочада   жами   17   байт   шеър   мавжуд   бўлиб,   ундаги   бир   рубоий,
бизнингча, муаллиф қаламига мансуб. Чунки шеър амир мадҳида айтилган ва
одатдагидек, бундай ҳолатларда ҳам дебоча муаллифлари бошқа шоирлардан
шеърларни   иқтибос   қилишади,   лекин   иложи   борича,   эски   мадҳ   айни
замондаги султон ҳолига муносиб тушади. Масалан: 
Шоҳе, ки замона тобеи давлати ўст,
Офоқ гирифта сар ба сар ҳашмати ўст.
Бар ав и сипеҳр нури моҳу хуршед,ҷ
Аз қуббаи чатри осмон рифъати ўст [ 5,4 б ].
Мазмуни:   Бир   шоҳки,   замона   унинг   давлатига   тобеъдур,   шоҳлик
савлатига   бутун   олам   бош   эгмиш,   Фалак   авжида   ой,   қуёш   осмонўпар
чатр(соябон, ноғора, туғ, байроқ  яъни, давлат рамзлари) шавкатига суяниб
нурини таратмиш,. 
Асар дебочасининг ўзига хослигини таъминлаган омиллардан яна бири
муаллиф   унда   ўз   мамдуҳига   ишора   қиладики,   бу   бир   неча   жиҳатдан
адабиётшунослик   учун   муҳим   саналади.   1.   Қайси   ҳукмдор   даврида   адабий
муҳит   яхшиланган   ва   у   қандай   мезонлар   асосида   олим   ва   шоирлар   билан
муносабатда   бўлган.   2.   Тазкира   муаллифи   ўзи   бевосита   мулоқотда   бўлган
хонадон   ёки   давлатманд   кишиларнинг   шавкати   ва   давр   адабий   муҳитидаги
мақомидан   дарак   беради.   Энг   муҳими   эса   мадҳ   қилиш   асносида
дебочаларнинг   баён   услуби   алоҳида   кўриниш   эгаллаган.   Яъни   баёндаги
санъаткорона битилган сажъ, арабча ифодалар асарнинг бошқа қисмларидан
кўра   мадҳий   бўлакда   кўпроқ   кузатилади.   Мисол:   “ Ва   хува   хоқону-л-одили
вал-ъолишаън,   аш аъу   салотини-з-замон   ва   аъдалу   хавоқини-л-даврон,	
ҷ
ҳомию   аҳли-л-имон,   моҳию   осори-з-зулму   ва-т-туғён,   боситу-л-а ниҳати-л-	
ҷ
амни   ва-л-амон… ”   Таржимаси:   одил   ҳоқон   ва   шон-шавкатли   хон,   замон
султонларининг   шижоатлиси,   даврон   ҳоқонларининг   адолатлиси,   имон
аҳлининг   ҳомийси,   зулм   ва   туғён   аломатини   йўқ   қилувчи,   тинчлик   ва
осойишталик палосини тўшовчи...)  [5, 4 б ; 27, 128]. 
62 Тадқиқотчиларнинг   танқидий   қарашлари   беҳуда   эмас,   зеро   “кўпгина
адабий   санъатлардан   фойдаланиш”   сабабли   дебочалар   услуби   “китоб
матнидан   фарқ   қилувчи   маснўъий   насрда”   бўлган   [106,   600].   Шунинг   учун
кўп   ҳолларда   дебоча   ёзиш   талабларини   истисно   қилган   ҳолда,   китоб   ёзиш
услуби таҳлили ундан узоқлашиб, дебочалар услубига асосланган. Бу ҳолатга
олимлар   ҳам   ишора   қилганлар.   Меҳрдод   Зиёий   [106,   601]   ва   Гударз
Раштиёний   [99,   39]   ўз   кузатувларида   бу   масалани   таъкидлаб   ўтганлар.
Шунинг   учун   асар   услубида   шундай   ҳолатлар   кузатиладики,   ёзувчи   дебоча
услубига таяниб, мураккаб баён қилиш усулида устувор қолган, лекин айрим
ҳолларда унинг баён усули ўта содда ва тушунарли бўлган. Масалан:  “ Фақир
бир  куни  Мир  жанобига   айтдим:   -  Сизнинг  мулозимларингизни,   сиёсатнинг
олий   мартабаси   ва   яна   бир   неча   фазилатларига   қарамай,   атвор   шу   тарзда
бўлиши ҳайф кўринади … ”  [27, 203].
Гоҳида   асардаги   ўта   санъаткорона   битилган   сажъ   намуналари   асар
дебочасидаги   баён   услуби   билан   бир   қаторда   туради.   Масалан:   “ Ашкии
Самарқанд   –   аз   шуарои   навхези   шакаррез   аст   ва   ашъори   ў   диловез   ва   азӣ
шуракои қадиму дўстони во иб	
ҷ - ут-таъзими ин фақир аст... ”   [5, 43 б ; 27, 203].
Таржимаси:   Ашкий  Самарқандий   –  янги  чиққан  шакар  сочувчи  шоирлардан
биридир,   унинг   шеърлари   кўнгилни   ром   қилади.   Бу   фақирнинг   эски
ҳамроҳларидан   ва   ҳурмати   бор   дўстларидандир...   Яна   айрим   ҳолатларда
дебочадаги  махсус  сифатлаш услуби  асар  матнида  ҳам   кўринади:   “ Мушк   -	
ӣ
аз   мулозимони   содиқу-л-ихлоси   кофию-л-ихтисоси   аноби   аморатмаоби	
ҷ
камолотиктисоби   амирмартабат   -   Вафоб   ибни   Ҳо   Атолиқи   Дуррамон	
ӣ ҷӣ
мебошад ” [5, 146а] .  Таржимаси: Мушкий жаноб амирлик нисбатли, камолот
касбли,   амирлик   мартабали   –   Вафобий   ибни   Ҳожи   Оталиқ   Дуррамон
жанобининг содиқ ихлосли, комил ихтисосли мулозимларидан эди.  Мутрибий
Ашкий Самарқандий шеърларини Ироқ тарзи (Сабки Ироқ ) билан безалгани	
ӣ
ҳақида   маълумот   беради.   Б.В.Норикнинг   фикрича   Мутрибий,   тазкираларда
келган Ҳинд тарзи (сабки ҳинду ) ёки хаёл тарзи (бадиий фантазия) усулидан	
ӣ
ҳам   хабардор   бўлган   [77,   208].   Асар   муаллифи   бу   тарзларнинг   турига
63 қарамай   “Зафарнома”   ва   “Вассоф”   каби   махсус   асарлар   усулига   тақлид
қилган.   Ҳатто   насрда   ҳам   бунга   мойиллик   нафақат   тазкира   муаллифи
замонида,   балки   кейинги   икки   асрда   ҳам   ҳукмрон   бўлган.   Бу   борада
Маликушшуаро   Баҳор   қуйдагича   ёзади:   “...   Эрон   ва   Ҳиндистонда   умумий
наср   ва   илмий   асарлар   содда   ва   равон   тарзда   ёзилар   эди,   баъзан   мазмун
жиҳатдан ўта соддалашгани темурийлар асридан ҳам пастроқ эди, лекин ўша
ҳолатда соҳавий насрда бу ҳол кузатилмаган, чунки сарой котиблари ва фазл
аҳли   ўз   маълумотларини   кўрсатиш   учун   “Зафарнома”   ва   “Вассоф”га   тақлид
қилишарди...”  [95, 258].
Тазкирада   Мутрибийнинг   тил   ва   ифода   услубига   кўпроқ   эътибор
қаратиш учун бир неча нуқталарни кўздан кечиришимиз лозим.
Арабча   сўзлардан   фойдаланиш .   Илгари   даврларда   насрий   асарлар
муаллифлари   кўпроқ   арабча   сўзлардан   фойдаланишга   эътибор   қаратар   эди.
Форс-тожик   тилида   ёзилган   турли   илмларга   оид   асарларни   кўздан
кечирганда,   кўплаб   ёзувчилар   шу   тарзда   ижодий   беллашганлар,   натижада
мазкур   ҳолат   форс-тожик   насрининг   асосий   хусусиятларидан   бирига
айланган.   Биринчи   ўринда   қайд   этиладиган   хусусият,   бу   –   Қуръон
оятларидан   иқтибос   келтириш.   Форс-тожик   адабиёти   доирасида   хоҳ   назмда
бўлсин,   хоҳ   насрда,   Қуръон   оятларидан   иқтибос   келтириш   билан   талмеҳ
санъатини қўллаш характерли жиҳатлардан саналган. 
Мутрибий   тазкирасида   унинг   дебочасидан   бошлаб   Қуръон   оятларига
мурожаат   кўп   кузатилади.   Муаллиф   25   ўринда   илоҳий   Каломдан   адиблик
маҳоратини   кўрсатиш   ва   фикрларини   далиллаш   мақсадида   фойдаланган.
Баъзан   Мутрибий   хону   султонларнинг   сифатини   баён   қилишда   Аллоҳ
Каломидан   мадад   сўраган.   Фикримизнинг   далили   сифатида   тазкирадан
намуна   келтирамиз:   “Сумма   ақрартум   ва   антум   ташҳадун.   Сумма   антум
ҳаъулаи тақтулун” (Билиб туриб қабул қилдингиз. Яна сиз ўша тоифаданким
ўз   қавмингизни   ўлдирасиз.“Бақара”   сураси,   74-75-оятлар)   ёки   саҳиҳ   ҳадис
“ал-Карим   ибна-л-карим   ибна-л-карим”(Олийҳиммат   фарзандининг
олийҳиммат   фарзанди   -   олийҳиммат   бўлади.”Саҳиҳи   Бухорий”   ҳадислар
64 тўпламидан)    [5, 8 б ]. Мазкур парчада муаллиф подшоҳ – Абдуллоҳхон табъи
назмини   кўрсатишга   уринган.   Яна   бир   жойда   Абдуллоҳхоннинг   ўғли
Абдулмўъминхон   шу   тарзда   мадҳ   қилинади:   “...   шунингдек,   доимо   олий
ҳимматини   олиму   фузалолар   ва   шоирлар   дилидаги   эҳтиёжини   қондириш
сари   йўналтирган   ҳамда   кимиёасар   назарининг   мақсади   адлу   инсоф   йўлини
кўзларди   ва   “ Инналлоҳи   йаъмуру   би-л-ъадли   ва-л-иҳсони”(албатта,   Аллоҳ
адолатга, чиройли амаллар қилишга буюрур. “Наҳл” сураси, 90 оят)   оятини
олқишнинг олтин суви билан давлат нишони туғросига ёзарди...”  [5, 10 б ].
Бошқа   ҳолатларда   эса   муаллиф   оятлар   мазмунидан   уларнинг
ҳикматларини чақиб Қуръон илмидан яхши хабардор бўлган олим сифатида
намоён   бўлади.   Масалан,   “Дуррун-назим   ф   фазоил   ул-Қуръони-л-ъазим”ӣ
китобида   келтирганларидек:   “Кимки   зиндонда   бўлса   ва   зиндон
кишанларидан   зудлик   билан   озод   бўлишни   истаса,   ушбу   ояти   каримани:
“ Фаламмо   дахалу   ъало   Юсуфа…”   “ …ҳува-л-ъалиму-л-ҳаким” (Юсуфнинг
ҳузурига кирганларида ...деган жойидан то ...У билим ва ҳикмат соҳибидир.
“Юсуф”   сураси,   99-100-оятлари)   жойигача   қоғозга   ёзиб,   ўнг   қўл   билагига
боғласин   ҳамда   бомдод   ва   кечалари   шуларни   қироат   қилиб   турса,   Ҳақ
субҳонаҳу ва таоло унга ўша зиндондан нажот бергай” [5,10 б ; 27, 152]. 
Мутрибий   Самарқандий   тазкирада   фақат   ўз   фикрларини   далиллаш
учун   эмас,   балки   бу   соҳадаги   ўз   билим   ва   иқтидорини   кўрсатиш   учун   ҳам
илоҳий   Калом   оятларидан   фойдаланган.   Муаллиф   асарда   35   маротаба
набавий  ҳадисларига  мурожаат  этган.   Диққатга  сазовор   томони,  ҳадисларни
фикрни   далиллаш   учун   келтириш   шу   турдаги   асарлар   сирасида   илк   марта
“Тазкират   уш-шуаро”да   учрайди.   Масалан,   Мутрибий   Ҳофиз   Боқийнинг
Султонмурод   исмли   бир   сипоҳизода   томонидан   пичоқланиб   ўлдирилиши
баёнидан   сўнг   оят   ва   ҳадислардан   қуйидагича   фойдаланган:   “Мирзо
Султонмурод   исмли   сипоҳизода   билан   шароб   ичиш   пайтида   уни   пичоқ
санчди ва бу бечора ўша жароҳат билан қора тупроқдан ниқоб тортди. Қабри
ҳазрати   қутб   ул-аброр   Хожа   Аҳрор   мозоридадир.   Билгилки,   шароб   “ал-
Хамру умму-л-хабоиси”  ҳадиси мазмунига кўра, барча бузғунчиликлар асоси
65 шаробдир ва   “Иннама-л-хамру ва-л-майсиру ва-л-ансобу ва-л-азлому ри сунҷ
мин ъамали-ш-шайтони фа танибуҳу” ояти каримаси мазмуни бўйича ундан	
ҷ
парҳез қилиш вожибдир...” [5, 62 б ].
Мазкур   парчада   ҳадисни   келтириш   баробарида   Қуръондан   оят   айтиш
шуни белгилайдики, арабий матнлар катта таъсир кучига эга бўлиб, асарнинг
баён   тарзи   ва   услубида   алоҳида   ўрин   тутади.   Мутрибий   бошқа   воқеалар
тасвирида   ҳам   набавий   ҳадислардан   намуна   келтиради:   “Ҳеч   қачон
уйланишни ихтиёр қилмай, ёлғизлик водийсида ҳаёт кечирар эди ва “ Софиру
ва   тасаҳҳу   ва   тағаннаму”(Сафар   қилсангиз   соғлом   бўласиз,   бойликларни
қўлга   киритасиз”   саҳиҳ   ҳадиси   мазмунига   кўра,   мусофирчи ликни   танлаб,
шаҳар   ва   ўлкалар   бўйлаб   шаҳарларга   сайр   қилар   ҳамда   юзма-юз   келган
шоирлар   ва   фозиллар   билан   яхши   суҳбатлар   қурарди …”   [5,   67 б ]   ва   шунга
ухшаш   ўнлаб   матнлар   фикримиз   далилидир.   Шунингдек,   муаллиф   форс
тилидаги  набавий  ҳадисларидан  ҳам  кенг  фойдаланган:  “Шароб   ичиш бутга
сиғинган кабидир” ва ушбу сўзнинг маъноси шуким, маст бўлганда Ҳақнинг
сўзи   қулоғига   кирмайди   ва   Аллоҳнинг   ризолигидан   бебаҳра   қолиб   илоҳий
ғазабга дучор бўлади ”  [5, 63а]. Дарҳақиқат, энг зариф нуқта шу ердаки, ушбу
асарда   ҳадислар   миқдори   кўп   бўлмаса   ҳам,   муайян   ҳолатларда
Мутрибийнинг   тасвирлаш   маҳоратини   кўрсатади.   Масалан,   Жамолий   Хожа
Жамол   зикрида,   унинг   зиёфат   ва   меҳмондорлик   тариқасида   тенгсиз
эканлигини   мақтаб,   меҳмондорчилик   одоби   ҳақидаги   кўп   ҳадисларни
таржимаи ҳоли зикрида келтиради. Бир куни менга деди: - “Кўнглим ҳамиша
уйим   меҳмонларга   тўла   бўлишини   истайди”...   Эй   азиз,   билгил,   солиҳлар   ва
яхши   кишиларга   зиёфат   бериш   кўп   фойдалидир   ва   бу   борада   коинотнинг
сарвари ва ҳилол ойидан –  унга Аллоҳнинг бир ҳадис ривоят қилинади:   Қола-
н-набийу   саллаллоҳу   ъалайҳи   васаллам:   -Ман   азофа   муъминан   воҳидан   ва
кааннамо азофа Одама ва ман азофа иснайни ва кааннамо  азофа Одама ва
Ҳаво ” .  Қайси б ир  инсон мусулмон кишини меҳмон қилса, худди ҳазрат Одам
Сафийни   меҳмон   қилгандек   бўлади,   кимки   икки   кишини   меҳмон   қилса,
худди Одам Ато билан ва Момо Ҳаво иккаласини меҳмон қилгандек бўлади”.
66 Ушбу   ҳадисда   шу   зайл   ўн   кишигача   меҳмон   қилишнинг   ҳикмати   ҳақида
шундай дейилади: Кимки ўн кишини меҳмон қилса, Аллоҳ таоло унга қиёмат
кунигача   намоз   ўқувчи,   ҳаж   қилувчи   ва   рўза   тутувчи   кишига   берадиган
савобни беради. 
  Эй   азизим!   Уйингга   меҳмон   чақир   ва   меҳмонни   азиз   тутки,   Хожаи
олам-унга   Аллоҳнинг   саломи   ва   салоти   бўлсин   -   буюради:   “ Ман   кона
йуъмину   биллоҳи   ва-л-йавми-л-охири   фалйакрим   зайфа ” ,   яъни,   кимки
Худои   таолога   ва   қиёмат   кунига   иймон   келтирса,   айтгил,   меҳмонни   азиз
билсин,   меҳмон   Худонинг   ҳадясидир,   “ аз-Зайфу   ҳадийатуллоҳи ”,     яъни
Аллоҳ мезбонга нисбатан ўз баракотини оширар , ёки   “ аз-Зайфу изо назала,
назала   би   ризқиҳи   ва   изартаҳала,   иртаҳала   би   зунуби   аҳлиҳи ”,   яъни,
меҳмон   келса,   ўз   ризқи   билан   келади,   агар   кетса,   меҳмон   бўлган   хонадон
аъзолари   гуноҳини   ўзи   билан   олиб   кетади   мазмуни   бўйича   айтилади   [5,69 б ;
27, 268-269].
Бу   ўринда   яна   бир   муҳим   масалага   эътибор   қаратиш   керакки,
тазкиранависнинг   тарзи   ҳадислар   таржимасини   тожик   тилида   келтиришда
бироз   фарқ   қилади.   Мутрибий   Самарқандий   матнда   араб   тили
грамматикасига   қатъий   эътибор   бериб,   феъл   ва   отнинг   ўрнида   мувофиқ
жойлаштиради.   Бундан   унинг   араб   тилини   яхши   билиши   намоён   бўлади.
Қўшимча   қилиш   ўринлики,   Мутрибий   уша   давр   анъанасига   кўра   араб
тилидаги   унсурлар,   арабча   шеърлар,   араб   тилидаги   масал   ва   мақолларни
форс-тожик   тилидаги   асарларига   уйғунлашган   қисми   сифатида   қабул
қилинган.   Дуо   мазмунидаги   машҳур   бирикмалар   араб   тилидан   ўзлашиб
кетган   ифодалардан   ўринли   фойдаланган   ва   бу   ҳолат   асарнинг   барча
қисмларида кузатилади:
Восилий   Марвий   шарҳи   ҳоли   зикрида   қуйдаги   араб   тилидаги   байт
келтирган.
...   “Ўз   дўсти   билан   мулоқот   қилганда,   ўша   дўст   аҳволидан   сўраган,
айтганки:
Кунту аро Зайдан камо қила Саййидан
67 Изо атаҳ ъабда-л-қафо ва-л-ҳозим” [5,102а; 27, 356].
Мазмуни:   Зайдни   хўжайин   деганлари   ҳолатида   кўрдим.   Лекин   у
орқасида кўзи бор, ниҳоятда эҳтиёткор ҳам экан.
Ёки Аминий Даҳбедийнинг шарҳи ҳоли зикрида муаллифнинг Даҳбедий
билан   сабоқ   олаётган   вақт   ҳазрат   биби   Фотиманинг   пайғамбаримиз
марсиясида айтган байтни келтирган: 
             Суббат алаййа масоибу лав аннаҳо
  Суббат ъала-л-аййоми сирна лайолийа  [5, 30 б ].
Мазмуни: Бошимга ёғилган мусибатлар агар кундузнинг бошига келса, 
бу оғирликдан кун қаро тунга айланарди. 
Ёки Боқий Бухорий шарҳи ҳоли зикрида илмнинг ҳаддан зиёд самараси
ва сон-саноқсиз фойдаси борлиги ҳақида қуйидаги байтни келтирган:
“Таъал л ам йо фато ва-л- аҳлу оҷ ъ р
Ва ло йарз  биҳо илло ҳимор” [5, 60а].	
ӣ
Мазмуни: Эй ёшлар илмсиз қолманглар, илм ўрганинглар. Зеро 
илмсиздан устига китоб ортирган эшак яхшироқ.
Ёки Лиқоий Самарқандий шарҳи ҳоли зикрида “ ал-Қаноъату канзун ло
йафно ”   яъни,   “ қаноат   битмас-туганмас   хазинадир”   мазмунидаги   ҳадис
келтирган  [ , 131 б ].
Ҳикматли сўзлар :
“ …ва  донишмандлар айтишган :  “ Маликун одилун хайрун мин матарин
вобилин ”   яъни,   Одил   подшоҳ   ёмғир   ва   туядан   ҳам   яхшироқдир   [ 5,21 б ;27 ,
162].  
Дуоий сўзлар:
...“ Ва   лиллоҳи   дурра   қоилиҳи ”   яъни,   а йтганларни   худо   раҳматига   олсин,
ётган ери нурга тўлсин  [5, 35а; 27, 193].
...   “ Салламаллоҳу   ва   абқоҳу ”   яъни,   Аллоҳ   мукаррам   тутиб,   умрини   узун
қилсин!  [5, 35 б ; 27, 194].
Машҳур сўзлар ва бирикмалар:
68 “ …ва   ушбу   тоифанинг   таъзим   ва   такримида   соатан   фи-с-соатин
ошарди… ”  [5, 23а; 27, 164].
“ …кимки   Қуръонни   ҳурмат   қилса   Худойи   таолони   ҳурмат   қилган
бўлади   ва   кимки   Қуръон   ҳурматини   писанд   этмаса   Худойи   таолони   ҳурмат
қилмаган   бўлади,   наъузу   биллоҳи   минназзолика ”   Оллоҳдан   паноҳ
сўрайман   [5, 23 б ].
Зотан,  тазкирада  мисра  ва ярим   мисра  шаклидаги  арабий  иборалардан
ўнлаб   ўринларда   фойдаланилган.   Бу   ерда   тазкиранавис   Аминий   Даҳбедий
шарҳи ҳоли зикрида қуйидаги мисраларни келтирган: 
Ё манна мин сифотика Аллоҳу воҳидо,
Пайдо ту карда тифл, лаҳу лайса волидо .
    … Ҳар кас ба мақсадеву хуш онро, ки ҳамчу ман
    Лайса лаҳу сиво лака мақсуду мақсадо ”  [ 5, 31 б ; 27 , 185-186].
Мазмуни:   Эй   Аллоҳ   ягоналигинг   сифатнинг   шарофатидан   Уни   сен
онадан   отасиз   пайдо   қилдинг.   ...Ҳар   кимда   хуш   мақсад   бор,   у   ҳам   мендек.
Унга сендан бошқа ҳеч кимда мақсаду талаб йўқ.
Шунингдек  асарда,   “ғоибу-н-назар”, “муттафақу-л-қавл”, “натижату-л-
уламо”,   “сулолату-л-кубаро”,   “қудвату-л-фузало”   каби   ифодалар   ҳам
учрайди.
Сажъ .   Ўтмишда   сажъ   санъатидан   фойдаланиш   насрий   асарларга   хос
белгилардан   бўлиб,   уни   битувчи   шу   орқали   ҳам   ўз   маҳорат   ва   иқтидорини
кўрсатган.   Шунинг   учун   тадқиқотчилар   бу   адабий   усулга   турлича   баҳо
бериб,   унинг   насрдаги   мақоми   ҳақида   тўхтаб   ўтишган.   Жумладан,   бу
масалага ишора қилиб Тўрақул Зеҳний “Сажъ насрда қофия ҳукмидадир” [61,
40], деган бўлса, Маликушшуаро Баҳор сажънинг афзалликларини қайд этиб
шундай ёзади:  “...сафавия даври насри икки жиҳатдан қадимий насрга яқин;
бири сажъ санъатининг кенг қўлланилиши, иккинчиси шоирона такаллуф...”
[95, 258; 48,179]. 
Тадқиқ   қилинаётган   асар   ҳам   тегишли   даврнинг   адабий   анъаналари
таъсиридан   холи  деб  бўлмайди,  чунки  бу   даврда   Мовароуннаҳр  ва   Хуросон
69 иккита   мустақил   давлат   сифатида   танилиб,   бу   ҳудудлар   адабиёти   бир-
биридан   айри   ҳолда   ривожланганига   қарамай,   адабиёт   ягона   тамойил   ва
умумтараққиёт   мезонларига   эга   эдики,   насрий   асарлар,   айниқса,
адабиётшуносликнинг назарий масалаларидан баҳс этувчи тазкиралар ана шу
қоидалар   чегарасида   яратилган   эди.   Зеро,   “Тазкират   уш-шуаро”   классик
насрнинг юксак намунаси бўлган услубда ёзилган. Бунинг устига, сажъ ҳам,
таъкидлаганимиздек,   кўп   қўлланилувчи   фикрий   ва   завқий   санъатлар
сирасидан бўлиб, Мутрибий тазкирасининг услубини белгилашда асосий рол
ўйнайди. Масалан: “ Ма лиси мунифаш аз дилбарони намакин ва моҳвашониҷ
нозанин   рашки   нигорхонаи   Чин   буд   [27,   145].   Таржимаси:   Катта   йиғин
чиройли   дилбарлар   ва   нозанин   моҳрухсорлар   туфайли   Чин   нақшхонасининг
ҳам   рашкини   келтирадиган   жойга   айланган   эди.   Ёки:   “Ашъори   покизаи
латиф   ва   гуфтори   сан идаи   муниф   дорад”
ҷ   [27,   231].   Таржимаси:   Покиза
латиф   ашъори   ва   ёқимли   юксак   гуфтори   бор   эди.   Бу   каби   сажъ   билан
безатилган   яна   ўнлаб   мисолларни   келтириш   мумкин,   лекин   кўпроқ
эътиборли   жиҳати,   муаллифнинг   сажъ   ва   насрнинг   ҳамоҳанглигини
муштарак   қўллашидир.   Юқорида   келтирилган   мисол   каби   нафақат   айрим
сўзлари   қофиядош   сажъ,   балки   мураккаб   сажъли   матнларга   ҳам   дуч
келдикки, бу санъат сажъ ичида сажъ келтириш маҳоратидир. Яъни, муаллиф
аксарият   “ва”   боғловчиси   билан   бирикадиган   оддий   гапларнинг   кичик
жузъларида   ҳамоҳанг   сўзларни   кетма-кет   келтириши   ёки   бирикма   шаклида
уларни   мутаносиб   қўйиш   асносида   ушбу   гапларнинг   охирида   ҳам   ўзаро
ҳамоҳанглик   ҳосил   қилган.   Натижада   бир   қарашда   ушбу   мустақил   гаплар
ўртасида   ажиб   боғланиш   юзага   келади.   Масалан:   “ …ва   ароиси   нафоиси
табъи салим ва натоиқи қавоиди зеҳни мустақимро ба хилъати назм меороянд
ва   г ў и   балоғат   ба   чавгони   фасоҳат   аз   форисони   фараси   майдони   маоний
мерабоянд ”   [27,194].   Таржимаси:   “...ва   соғлом   табининг   келинчаклари   ва
ўткир зеҳни самаралари натижаларини назм либоси билан безайдилар ҳамда
донолик   тўпини   фасоҳат   чавгони   билан   маоний   майдонининг   чавандозлари
қўлидан олиб қочадилар .
70 Юқоридаги мисолда  “ ароису нафоис ” ,  “ салиму мустақим ”  ва  “ балоғату
фасоҳат ”   сўзлари   гапни   ташкил   этувчи   қисмларининг   ички   сажъларидир   ва
“ меороянду   мерабоянд ”   сўзлари   гапнинг   охирги   асосий   сажълари.   Албатта,
бу каби мисоллар сони тазкирада салмоқли:
“ Ҳарчанд   ба   ҳасби   зоҳир   кареҳманзар   аст,   аммо   ба   эътибори   ҳусни
ашъор ва лутфи гуфтор нури дидаи аҳли назар аст ” [27, 214]. 
Таржимаси:   Гарчи   ташқи   кўриниши   хунук   башара   бўлиб,   хушсурат
булмаса-да,   лекин   шеърларга   яхши   эътибори,   латиф   гуфтори   борлиги
сабабли билимдон назар аҳли уни ўз кўзларининг нури каби кўришарди.
Бошқа   мисол:   “ …баъд   аз   ҳаводиси   замон   ва   инқилоби   даврон   ва
истилои   хоқони   соҳибқирон   Абдуллоҳхон   бар   мамолики   Хуросон   ба
Ҳиндустон   рафта,   дар   хайли   мулозимони   Хонихонон   интизом   ёфта ”   [27,
227].
Таржимаси:   “...замон   ҳодисалари   ва   даврон   ўзгаришлари   ҳамда
соҳибқирон хоқон Абдуллоҳхоннинг Хуросон мамлакатларини истило қилиши
оқибатида   Ҳиндистонга   бориб,   хонихонон   мулозимлари   тоифасига
қўшилган ”.
Юқоридаги мисолда муаллифнинг ўзгача навли сажъ яратиш маҳорати
кўринади,   бунда   адиб   сўзларнинг   оҳангдорлигига   диққат   беради.   Мутрибий
фақат   гап   охирида   келадиган   сўзларни   қофиядош   қилмасдан   ҳам   гапдаги
сўзларни сажъ билан безаб, сўзлар оҳангдорлигини сақлашга ҳаракат қилган:
“ Ибни   Чанг ,   исмаш   Дарвешал   аст.   Чанг   дар   хидмати   валади   худ   ба   чангӣ ӣ
оварда...   ба   оҳанги   чанг   ранг   аз   дилҳои   танги   арбоби   ному   нанг   бедиранг
мерабояд ”  [5, 50 б ]. 
Таржимаси:   Ибн   Чангий,   исми   Дарвешалидир.   Чангни   отасидан
ўрганган...   чанг   оҳанги   билан   ному   нанг,   яъни   шону   шараф   арбобларининг
танг диллари зангини бир лаҳзада кетказарди.
Тансиқ ус-сифот . Тазкиралар ва тарихий асарларда тез-тез учрайдиган
бадиий   санъатлардан   бири   –   “тансиқ   ус-сифот”   номи   билан   зикр   этилган
бадиий  санъатдир.  Мазкур   бадиий  санъатлар  арабча   сўзлар  билан  қоришган
71 сифатлар устида амалга оширилади. Масалан: “Р ў зе ин камина ба тақрибе ин
матлаъро   дар   ма ҷ лиси   сомии   умдату-л-умаро   мураббию-л-уламо   Ҳо ҷ ӣ
Биатолиқи   Қушч ӣ   хондам   … ”   [27,   195].   Таржимаси:   “ Бир   куни   камина   бир
баҳона билан мазкур матлаъни амирлар бошлиғи, олиму шоирлар мураббийси
Ҳожибой Оталиқ Қўшчининг мажлисида ўқиб бердим.   Ёки:  Дўстии Бухороӣ
муриди   Шайх   Сафо   мебошад.   Мардест   дарвешқолаб   ва   бағоят   муаддаб”	
ӣ
[5,78а;   27,   292].   Таржимаси:   Дўстий   Бухорий   –   шайх   Сафоий   муридидир.
Дарвишсифат одам. Ғоят одобли кишидир.  
Мутрибий   ўша   давр   амирларидан   бирор   кишини   зикр   этишда   тансиқ
ус-сифот   санъатини   қўллаган:   “ …дар   хайли   мулозимони   хусрави   ҷ ам оҳи	
ҷ
ан умсипоҳ,   зилли   яздон,   халифату-р-Раҳмон	
ҷ   Валимуҳаммади   Баҳодурхон
интизом   ёфт ”   [5,5а;27,   207-208].   Таржимаси:   ...жамшид   мартабали   хусрав,
кўп   лашкарли   подшоҳ,   Худонинг   ердаги   сояси,   халифаи   раҳмон   Вали
Муҳаммад Баҳодирхон мулозимлари қаторидан жой олди ”.
Тазкира муаллифи бу бадиий санъат турини маълумот бериш давомида
ўта   моҳирона   ўз   ўрнида   қўллайдики   мазкур   санъатни   мураккаб   кўринишда
қўллагани   кам   кузатилади.   Масалан:   “ Ва   чун   ин   ма мўа   зикри  	
ҷ дурнисори
ҳазрати эшон буд, бинобар ин қалам низ забонро аз баёни он маъзур дошт ва
ҳазрати   эшон,   соҳиби   мақомоти   олия   ва   каромоти   санияанд   ва   бисёре   аз
толибон   ба   миннати   ҳиммати   олии   эшон   аз   ҳазизи   мазаллату   аҳолат	
ҷ   ба
ав и  	
ҷ иззату   каромат   сууд   намудаанд ”   [27,   184].   Таржимаси:   Ва   бу
китобнинг  мазкур бўлими ҳазратининг дур сочувчи ашъори зикрида бўлгани
учун   уларни   келтирмоқдан   ўткир   тилли   қаламни   маъзур   қилиб   қўйди.   Ва
ҳазрати   эшон   олий   мақомот   ва   юксак   каромат   соҳибидирлар.   Кўпгина
толиблар уларнинг эҳтиёжни қондирувчи олий ҳиммати шарофати туфайли
мазиллат   ва   жаҳолат   ботқоғидан   иззат   ва   каромат   чўққисига
кўтарилганлар .
Нуқталар   шарҳи.   “Тазкират   уш-шуаро”ни   яратишда   Мутрибий
қўллаган   услубнинг   энг   муҳимларидан   бири,   унинг   назарида,   изоҳталаб
нуқталарга   эътибор   қаратишидир.   Яъни,   тазкиранавис   китобхонга   мавҳум
72 бўлмаган, аммо изоҳталаб бўлган айрим мураккаб ифодалар, арабча соҳавий
истилоҳларни   шарҳлаб   берган.   Шу   жиҳатдан   асарнинг   баён   услуби,
композицион   тузилиши   нуқтаи   назардан   ҳам,   шоирлар   шарҳи   ҳоли   зикрида
ҳам фарқ қилади. Бу ҳолатда тазкира қисмларининг баён услуби бир-бирига
бутунлай яқинлашиб қолади. 
Юқорида ишора қилинганидек, бу давр адабиётида баён этишдаги икки
усулнинг биринчиси умумий (ҳудудий - хуросоний, ироқий ва ҳиндий) усул
бўлиб,   иккинчиси   индувидуал   усул   жиҳатидан   таҳлил   қилишни   тақозо
қилади.   Масалан:   “ Ҳазрати   Махдум   Ҳасанхо аи   Нисор   мефармуд,   ки:ӣ ҷ ӣ
“ Шоири ҳамадон мебояд, то гуфтани ашъорро шояд, зеро ки афсаҳу-ш-шуаро
Ибни Ямин дар муқаттаоти худ гуфта:  
Як шабам устоди сухан Анвар	
ӣ
Гуфт ба таълим, ки: -Эй нав авон,
ҷ
Хотират ар қоидаи шоир	
ӣ
Металабад, як сухан аз ман бидон!
То ки дар ашъор шууре кун ,
ӣ
Ҳал шавадат  умлаи ишколи он.	
ҷ
Рав, ду-су рўзе талаби илм кун,
Нуктаи чанд аз ҳама бобе бихон!. .. [  5, 59 б ]
Таржимаси:   Ҳазрати   Махдумий   Ҳасанхожа   Нисорий   айтадики:
“Шоир битта шеър ёзиш учун бўлса ҳам жуда кўп нарсани билиши керак”.
Шоирларнинг энг фасоҳатлиси Ибн Ямин ҳам ўз қитъаларида шундай деган.
Қуйидаги   мисолда   шеърдан   олдин   келган   22   сўздан   иборат   насрий
парчанинг 7 та сўзи арабчадир. Агар ундан ном ёки номдан олдин ифтихорий
унвонлар   билан   боғланиб   бундай   китобларда   келтирилиши   расмиятга
айланган   “ҳазрат”,   “махдумий”   ва  “Ибн   Ямин”(ном   бўлгани   ва   бир  нарсани
ифодалагани   учун   бир   сўз   ҳисобланилди)   сўзларини   қисқартирсак,   4   та
арабча сўз қолади. Булар  “ шоир ” ,  “ ашъор ” ,  “ афсаҳ уш-шуаро ”  ва  “ муқаттаот ”
сўзларидирки,   барчалари   таҳлил   қилинадиган   мавзу   ёки   китобнинг   умумий
мавзуси   билан   мустаҳкам   алоқада   бўлиб,   ҳар   бирининг   муқобили   йўқ
73 атамадир.   24   сўздан   иборат   шеърнинг   кейинги   парчасида   эса   9   та   арабча
сўзларни  кўрамиз.  Уларнинг  айримлари  фақат  мазмуннинг  зоҳирий зийнати
учун келтирилган бўлиб, матнда ишора қилинади: 
Мазмуни:   Бир   кеча   сўз   санъати   устаси   Анварий   таълим   юзасидан
айтдики:   Эй   йигит,   агар   хотиранг   шоирлик   қоидасини   талаб   қиладиган
бўлса,   бу   сўзни   мендан   эшит.   Токи,   шеъриятда   шуур   билан   иш   тутсанг
барча   қийинчиликларни   бартараф   этасан.   Бир   неча   кун   илм   талабида   бўл,
ҳар бир соҳадан бир неча нарсани ўрган...
Ёки: “Бидон, ки илмро натои и бисёр ва фавоиди бешумор аст, агарчиҷ
дар  мабодии ҳол   муварраси  ран у малол аст, аммо дар охири кор 	
ҷ мў иби иззу	ҷ
алол	
ҷ ”   [5,   59 б ;   27,   244-245].   Таржимаси:   Билгилким,   илмнинг   ҳаддан   зиёд
самараси ва бениҳоят фойдаси бор. Гарчи бошида машаққату қийинчилик ва
ранжу оғирликка боис бўлса-да, аммо охирида улуғлик ва иззатга етказар.
Агар   ушбу   парчаларни   услубий   жиҳатдан   таҳлил   қиладиган   бўлсак,
муаллиф   одатда   аниқ   ўринларда   ушбу   баён   тарзига   юзланади.   Муаллиф
кўпроқ   икки   ҳолатда   асардаги   нуқталар   ва   мақсадини   ифодалашидаги
матнларни   шарҳ   ва   изоҳига   киришадики,   бу   бирор   жуғрофий   жой   номини
келтиришда аниқ кўринади. Масалан:  “ Дар таворих мазкур аст, ки мамлакати
Хитой   муштамил   аст   бар   шаҳрҳои   бисёр   ва   аз   он   умла   дар   миёни   он	
ҷ
мамлакат   шаҳрест,   ки   онро   луғати   хито  	
ӣ “ Хон   зи   ў   хюу   фюу	ҷ ”   мегўянд   ва
муғулон онро  “ овфут	
Ҷ ”  ва ҳиндувон  “ Чин ”  ва назди мо ба Хитой машҳур аст.
Ва   дар   шарқии   вилояти   шаҳри   Хитой   шаҳре   дигар   ҳаст   моил   ба   тарафи
ануб, ки эшон онро Бангос ва ҳиндувон Мочин мегўянд ва вилояти Мочин	
ҷ
ба   ҳисоби   нуҳсад   тумон   дар   дафтар   омада   ва   гўянд,   шаҳре   бузург   дар   он
мамлакат аст, ки қутри он,  яъни аз бору то бору даҳ фарсанг аст. Ва хонаҳои
он   шаҳр   сари   бом   бар   забари   якдигар   дорад   ва   мардуми   он   шаҳр   аз   ғояти
бисёр  якдигарро камтар шиносанд	
ӣ ”  [5,196 б ; 27, 259].  Таржимаси:“Тарихдан
маълумки,   Хитой   мамлакати   жуда   кўп   шаҳарларни   ўз   ичига   олади.
Жумладан,   бу   шаҳарлардан   бирининг   номи   хитойча   “Хон   зи   жў   хюу   фюу”
деб   атайди.   Мўғуллар   уни   “Жовфут”   ва   ҳиндлар   “Чин”дейишади.   Бизнинг
74 тилимизда  эса  “Хитой”  деб  аталади.  Хитой  вилоятининг  шарқий  қисмида
жанубга томон кетаверишда яна бир шаҳар бўлиб, хитойликлар уни Бангос,
ҳиндлар   эса   Мочин   деб   аташади.   Мочин   вилояти   тўққуз   юз   туманни   ўз
ичига олади. Айтишларича, ул мамлакатда катта бир шаҳар мавжуд бўлиб,
диаметри 10 фарсанг масофадан иборат экан. Ва бу шаҳарнинг уйлари бир-
бирининг   устига   қурилган   уч   томликдир.   Шаҳар   аҳолисининг   жуда
кўплигидан одамлар бир-бирини таниши қийин экан.  
  Яна бир жиҳат ирфон ва шариатга  боғлиқ бирор нуктанинг шарҳида бўлиб
бу   шоир   шахси   билан   боғлиқдир.   Масалан,   Дўстий   Бухорий   ҳақида
келтирилган: “Дарвиш сифат одам ва ғоятда одобли. Одоб тариқига тескари
бўлгувчи   иш   ҳеч   қачон   юзага   чиқмайди...”[5,78а;   27,   292]   ва   бир   оз
сифатлагандан   кейин   унинг   шеъридан   намуна   келтиради.   Кейин   муаллиф
“адаб”   сўзини   шарҳлашга   киришади:   “ Бидон,   ки   ниҳоди   одамизодро
шарифтарин шева адаб аст ва ниҳоли ву уди ўро латифтарин мева адаб астҷ ”
[27,   293].   Таржимаси:   Билгилки,   одамзод   сийратининг   энг   яхши   йўсини
одобдир   ва   вужуд   ниҳоли   учун   энг   латиф   меваси   одобдир   билан   бошланиб,
Пайғамбар (с.а.в.) ва Имоми Аъзам (р.)одоблари зикри ва вазир Низомулмулк
ҳаётидан бир ҳикоят келтиргандан кейин ўз изоҳини   “ Рўҳро суҳбати но инс	
ҷ
азоб асту алим ”  [5,78б; 27, 294] ( Руҳга ножинс суҳбати дўзах азоби кабидир )
мисраси   билан   ниҳоясига   етказади.   Бундай   ҳолатларда   Мутрибий   изоҳлари
кўпроқ   тафсилотга   эга   бўлади   ва   у   асосан   ўз   фикрларини   далиллаш   учун
ирфон   ва   исломнинг   мўътабар   манбаси   бўлган   Каломуллоҳ,   набавий
ҳадислари,   буюк   салафлар   ашъорларидан   ва   машҳур   китоблардан   мисол
келтиради.   Ушбу   мисоллардан   кузатиладики,   муаллиф   кўп   ҳолларда   сўз
жиловини ирфоний ва ахлоқий масалалар томон буришга уринган. Масалан,
сайёҳ,   шоир   ва   ёлғизликда   яшайдиган   Жоний   Кобулий   тазкирада   кўп
мақталади   ва   унинг   шарҳи   ҳоли   ва   шеърларидан   намуналар   келтиргач,
Мутрибий   сафар   қилиш   фойдалари   ва   шу   каби   масалаларга   мурожаат
қилади:   “Билгилки,   сафар   қилишдан   кўп   фойда   ва   чексиз   манфаатлар   қўлга
киради.   Бунинг   сабаби   шундаки,   доно   муҳаққиқлар   наздида   ҳақиқия
75 илмларини   касб   этмасдан   ва   илоҳий   кашфиётларга   етмасдан   ва   илоҳий
маорифни қўлга киритмасдан туриб ҳам фақат сафар қилиш орқали нафсоний
мукаммалликка   эришиш   ва   ҳайвоний   тубанликдан   тараққиёт   авжига   етиш
мумкин   экан.   Бу   ишларни   киши   ўз   ватанида   туриб   бажаролмайди.   Шунинг
учун фақат сафар қилиш керак. 
Бурун хирому сафар кун, гарат ҳамебояд,
Ки бархур  зи ҳаёту муродҳо чин .ӣ ӣ
Нигоҳ кун ба масал бар пиёдаи шатран ,	
ҷ
Ки то сафар н акунад, кай расад ба фарзин	
ӣ ”  [ 5,68б ].
Мазмуни:   Агар   ҳаёт   мевасини   еб,   муродингга   етмоқчи   бўлсанг,
ташқарига   чиқиб   сафар   қил.   Масалан,   шатранж   пиёдасига   қара,   сафар
қилмаса, фарзинга қачон ета оларди .
Хос   ифодалар .   Ҳар   бир   муаллиф   асарида   бор   истеъдодини   кўрсатиш
мақсадида   бошқа   адабий   ва   назарий   асарларда   камроқ   учрайдиган
усуллардан   фойдаланганлар.   Бундай   ифодалар   асосан,   шоирнинг   номи,
куняси,   нисбаси   ёки   тахаллуси   билан   алоқадор   бўлиб,   сўз   ва   маъно
таъсирини   янада   оширади.   Масалан,   қуйидаги   матнда   тазкиранависнинг
шоирона лутфи кузатилади:   “ Одами Самарқанд  – аз одамизодаҳои вилояти
ӣ
мазкур   аст ”   [5,51 б ;   27,   219].   (таржимаси:   Одамий   Самарқандий   –   мазкур
вилоят   одамизодларидандир) .   Лекин   Мутрибий   баёнининг   назокати   фақат
шоирона   ифодалар   билан   ниҳоясига   етмайди.   У   сўз   назокати   ва   маъносини
мутаносибликда   келтириб,   зикр   этиладиган   шоирнинг   ҳаётига   тегишли
маълумотни   унинг   номи   ёки   иши   билан   боғлайдики,   натижада   ушбу
тазкиранинг   хос   ифодаси   юзага   келади.   Масалан,   Чокарий   Шерозий   ҳақида
шундай   ёзади:   “ Чокар   аз   навкарони   Бурҳонхони   Бухор   буда   ва   қоидаи	
ӣ ӣ
хидматгориро   некў   медониста… ”   [5,   74а;   27,   281]   (таржимаси:   Чокарий
Бурҳонхон Бухорий хизматкорларидан бўлиб, хизмат қилиш қоидасини яхши
билар   экан ).   Яъни,   тазкиранавис   шу   нуктага   ишора   қиладики,   Чокарий   ўз
замонининг машҳур шахсларидан бирининг хизматкори бўлгани учун бундай
тахаллусни   танлаган.   Шу   тартибда   муаллиф   хулқ   ва   хислатдан   –   “ Аминии
76 Хиёбон  аз Хиёбони Бухорост. Сулаймони амонат ва диёнат аз атвори ў лоеҳӣ
ва   осори   фатонату   матонат   аз   ашъори   ў   возеҳ   аст ”   [5,48 б ;   27,   211]
(таржимаси:   Аминий Хиёбоний  Бухоро Хиёбонийдандир.  Ҳалоллик ва диёнат
сиймоси   атворида   аниқ   кўриниб,   маъно   ва   мазмун   аломати   унинг
шеърларидан   билиниб   турибди) ;   шоирнинг   машҳурлиги   сабаби   -   “ Аминий
Маъракагир аз Бухорост. Ба маъракагир  қиём менамояд ва ва ҳи маишат аз	
ӣ ҷ
он   ба   ҳам   мерасонад   ва   дар   аснои   маърака   аз   шуарои   қадим   ва   аз   фузалои
муосир   ба   тақриб   ашъори   зебо   ва   қасоиди   ғарро   мехонад   ва   воқеоти   а ибу	
ҷ
ғариб   зикр   мекунад ” [5,46 б ;   27,   208]   (таржимаси:   Аминий   Маъракагир
Бухородандир. Маъракагирлик билан ҳаёт кечиради. Маърака-йиғин пайтида
қадимий   шоирлар   ва   асрдош   фозилларнинг   тақриб   йўсинида   битилган
чиройли шеърлари ва етук қасидаларидан ўқиб беради ва ҳеч ким эшитмаган
ажибу   ғариб   воқеаларни   зикр   қилади );   касб   ва   ҳунар   –   “ Боқ   исми   шарифи	
ӣ
аноби   ифодатмаоби   ифозатинтисоб,   Мавлоно   Боқ   Дарзии   Бухоро   аст.	
ҷ ӣ ӣ
Мулозимони   Мавлоно   исми   сомии   худро   тахаллуси   ашъори   дурбори   худ
гардонида,   авоҳири   завоҳири   маониро   хилъати   назм   пўшонида,   бар   сари	
ҷ
бозори   суханвар   дар   назари   саррофони   нуктапарваре   илва   медиҳанд	
ӣ ҷ ”
[5,58а;   27,   242]   (таржимаси:   Боқий   илмлар   кони   ва   фазилатлар   макони
жаноб   мавлоно   Дарзий   Бухорийнинг   шариф   исми   Боқийдир.   Мавлоно
ҳазратлари ўзининг исмини дурга тўла шеърларида тахаллус сифатида ҳам
қўллайдилар ва маъноларининг ялтироқ жавоҳирига назм либосини кийдириб
сухандонлик бозорида бошида маъно саррофлари ҳукмига ҳавола қиладилар. )
ва шунга ўхшаш нукталарни шоирлар ҳаётидан маҳорат билан тасвирлайди. 
Тазкирада   Мутрибий   сўзига   кўрк   берадиган   яна   бир   нукта   бу   унинг
ибратли ҳикоят  ва масалларни ўз ўрнида далил сифатида  келтиришидир. Бу
ҳолат   ундан   олдинги   тазкираларда   камроқ   кузатилади.   Масалан,   Давлатшоҳ
Самарқандий   “Тазкират   уш-шуаро”сида   бу   ҳолат   жами   7   марта   кўзга
ташланади.   Мутрибий   Самарқандий   тазкирасида   15   марта   алоҳида
сарлавҳалар   остига   ва   яна   ўн   марталаб   сарлавҳасиз   пайғамбару   саҳобалар,
имому орифлар ва шоиру фозиллар ҳаётидан ибратли ҳикоятларга мурожаат
77 қилган.   Масалан:   “Иброҳим   Шайбоний   айтади:   “Кемада   ўтирган   эдим.   Бир
пайт қарши эсувчи  шамол қўзғалиб  тўлқинлар қавати фалакга  ўрлади. Кема
аҳли   қўрқиб   жон   ва   молларидан   кўнгил   узиб,   ҳар   бири   дуо   ва   оҳу   войга
киришдилар.   Улар   бир-бирига   насиҳат   қилиб,   молларини   бир-бировига
амонат   қолдиришга   тушди.   Кеманинг   бир   четида   бир   дарвиш   ёнига   бир
нусха   мусҳафни   қўйганча   Қуръон   ўқирди.   Унинг   олдига   бориб   дедим:   -   Эй
дарвиш, сен ҳам дуо қил ахир!
Дарвиш   ўрнидан   туриб   мусҳафни   қўлига   олиб,   шундай   деди:   “Илоҳо!
Агар  кимнидир  қўлида  султонлик  мактуби  бўлса, ҳеч   ким   унга   зарар  етказа
олмайди   ва   балолардан   омон   сақланар.   Менинг   қўлимдаги   эса   сенинг
бизларга карам юзасидан берган мактубингдир. Ўз бандаларингга мактубинг
билан бирга чўкиб ўлишини раво кўрма”. Дарвиш бу сўзларни айтиши билан
кўп ўтмай шамол тўхтади ва тўлқинлар пасайди ва ғойибдан: “Каломимиз бу
дунёда   ғарқ   бўлишдан   ва   охиратда   ўтда   куйишдан   сақлайди”   деган   овоз
келди.
Кимки   Худойи   таоло   каломидан   паноҳ   истаса,   бу   дунё   ва   охиратда
нажот топгусидир [5,7 б ; 27,169-170]. 
Мутрибий   аксар   ҳолларда   далил   сифатида   китоблардан   машҳур
ҳикоятларни   мисол   келтиради.   Масалан,   Саъдийнинг   “Гулистон”идан
(Асарда   “Хористон”   деб   ёзган)   бир   ҳикоят   [5,   7 б ;   27,   135],   “ Маориж   ун-
нубувват ” дан   бир   ҳикоят[27,   216],   “ Ахлоқи   Муҳсиний ”дан   бир   ҳикоят   [5,
61 б ;   27,248-249],   “ Маснавий ”   дан   бир   ҳикоят   [5,   62   а;   27,   250],   “ Анис   ул-
ушшоқ ”дан   бир   ҳикоят   [5,   120 б ;   27,   406-407],   “ Музаккири   аҳбоб ”дан   бир
ҳикоят   [5,   121а;   27,   407-408],   “ Равзат   ул-воизин ”дан   бир   ҳикоят   [5,77а;   27,
288],   Расул   ( с.а.в. )   ҳаётларидан   бир   ҳикоят   [5,24 б ;   27,   269-270],
Низомулмулкдан бир ҳикоят [5,78а; 27, 293-294], Иброҳим Шайбонийдан бир
ҳикоят   [5,25а;   27,169-170],   Хожа   Абдулжаббор   Муставфийдан   бир   ҳикоят
[5,77 б ; 27, 290-291], шунингдек, хотиннинг жабру жафоси масаласида [5, 33 б ;
27, 304], нодон рафиқ танлашда [5, 84 б ; 27, 307-309], ўғирлик қилиш [5, 92 б ;
27,   325],   неъматга   шукрона   айтиш   [5,   209б;   27,   648]   каби   мавзуларда
78 масаллар   келтириб,   ўз   хулосасини   чиқаради   ва   изоҳларида   олдига   қўйган
мақсадига эришади.
Мутрибий   китобнинг   айрим   нуқталарига   ўз   изоҳларини   келтириш
баробарида   дидактик   асарларга   таяниб,   унинг   айрим   фойдали   жиҳатларини
ҳам   зикр   этади.   Масалан,   Музаффар   Султон   ибн   Жавонмардалихон   ҳақида
қисқача   маълумот   ва   унинг   шеърларидан   намуналар   келтиргандан   кейин
Мутрибий “Фойда” сарлавҳаси остида қуйидагича хулоса чиқаради:  “Кимки
Шаробга   қарши   бўлса   ва   бошқа   ҳеч   қачон   шароб   ичишни   истамаса,   “Ал-
мўъминун”   сурасини   Мусҳафдан   ёзиб,   ўз   бўйнига   тақиб   қўйсин   ва   Ҳақ
таъоло   ушбу   сура   баракотидан   унинг   шароб   ичишга   бўлган   рағбатини
сўндиради ”   [27,   156].   Мазкур   тазкирада   жами   баённинг   ушбу   шаклда
қўлланишининг тўрт ҳолати кузатилди. 
Шеърлардан   иқтибос   келтириш.   Мутрибий   анъанага   биноан   улуғ
салафлар   ижодидан   далил   келтириб,   уларнинг   фикрларига   таянади.   Салаф
шоирлар   шеърлари   ёхуд   ўз   даврида   машҳур   бўлган   шоирлар   шеърларидан
далил келтириш форс-тожик адабиётига хосдир. Шунинг учун аввал яшаган
ва   замондошлар   ижодидан   иқтибос   келтиришнинг   аксарият   икки   шаклда
қўлланилгани   кўзга   ташланади:   биринчиси,   турли   жанрдаги   шеърларнинг
манбасини кўрсатмаслик, иккинчиси, кимнинг шеъри эканини таъкидлаш. 
Биринчи   ҳолатнинг   изоҳи,   иқтибос   олинган   шеър,   байт   ёки   лирик
парчалар   шу   қадар   машҳур   бўлганки   уларнинг   муаллифини   зикр   қилишга
ҳожат   бўлмаган.   Масалан,   мазлумлар   фарёди   ҳақида   битилган   Саноийнинг
“Ҳадиқа”   асаридаги   машҳур   байт   мазмун   жиҳатидан   Саъдийнинг
“Бўстон”ида ва бошқа таниқли адиблар меросида ҳам такрорланган ва ушбу
асарда муаллифсиз келтирилган. Масалан Абдуллоҳхон шарҳи ҳоли зикрида
–...Подшоҳ зулм аломатини унутмоғи, жабру ситам байроғини йиғиштирмоғи
лозим деб қуйидаги байтни келтирган:
...“ Он чи як пиразан кунад ба саҳар,
  Накунад сад ҳазор теғу табар ”  [ 5,7а; 27 , 134].
79 Мазмуни:  Бир муштипар кампир тонгда қилган ноласи, юз минг қиличу
болта зарбидан баттар.
Яна   бир  рубоий   Жоний   Кобулий   шарҳи   ҳоли  зикрида   сафарга   чиқиш,
саёҳат қилишга оид маълумотлари давомида – Ким бу рубоийни сафар чоғи
кўп марта ўқиб юрса, барча офатлардан сақланиб, худои таолонинг паноҳида
бўлади деб қуйидаги рубоийни Абу Саид Абулхайрдан келтирган:
“ Гар дар сафарам, ту  рафиқи сафарам,ӣ
  В-ар дар ҳазарам, ту  аниси ҳазарам.
ӣ
 Ҳар  о, ки нишинаму ба ҳар  о гузарам,	
ҷ ҷ
уз ту набувад ҳеч муроди дигарам	
Ҷ ”  [ 5, 69 б ;27 , 268].
Мазмуни:   Агар   мен   сафарда   бўлсам,   сен   сафардаги   йўлдошим,   агар
мен   манзилда   бўлсам,   сен   ёнимдаги   ҳамроҳим.   Қаерда   ўтирсам,   қаерда
бўлсам,қаерга кетмоқчи бўлсам. Сенсиз бўлмайман, сендан ўзга йўқ муродим.
Абдуллоҳхон   шарҳи   ҳоли   зикрида   -...Ситамнинг   кўнгилсиз
натижасидан   қўрқинг,   андиша   қилинг   ва   унутмангким,   мазлум   дуосининг
ўқини   осмоннинг   етти   қат   қалқони   ҳам   тўсиб   қолмайди   деб   Низомий
Ганжавийнинг  “ Махзан-ул-асрор ” асаридан қуйидаги мисраларни келтирган :
“ Дод деҳ, аз ҳиммати мардум битарс,
  Ними шаб аз тири тазаллум битарс.
  Оҳи касон хурд набояд шумурд,
  Оташи сўзон чи бузургу чи хурд.
  Тири заифе чу парид аз камон,
  Бигзарад аз нўҳ сипари осмон ”  [ 5,6а; 27 , 13 5 ].
Мазмуни:   Адл   қил,   халқнинг   зўр   иродасидан   қўрқ,   Ярим   тунда   озор
чеккан   кишининг   ўқидан   қўрқ.   Бошқаларнинг   оҳини   кичкина   деб
ғурурланмаслик   лозим,   Ўт   катта   бўлса   ҳам,   кичик   бўлса   ҳам,   ўтдир.
Камондан отилган заифнинг ўқи, тўққиз қат осмондан тешиб ўтар.
Мутрибий Аминий Даҳбедийнинг етуклиги васфи ва шавкати мақтови
қуёшдек   равшан   ва   таърифга   муҳтож   эмас   деб,   Саъдий   Шерозийнинг   ушбу
байтини келтирган: 
80 “ Васфи туро гар кунанд в-ар накунанд аҳли фазл,
  Ҳо ати машшота нест рўи дилоромроҷ ”  [ 5,29 б ;27 , 183].
Мазмуни:   Фазл   аҳли   сени   васф   қиладими-йўқми,   дилором   юзи   учун
безатувчига ҳожат йўқ.
Тазкирада   Дўстий   Бўстонхоний   шарҳи   ҳоли   зикрида   “Равзати-л-
воизин”   китобидан   ҳаж   сафари,   Каъбани   зиёрат   қилишга   оид   қимматли
маълумотлар   келтиргандан   сўнг,   –   Билгилким,   зоҳирий   каъба   зиёратчининг
манзилу   мақсади   бўлса,   ботиний   каъба   эса   нур   жойгоҳидир..У   ерга
борганларнинг   кўргани   фақат   эшигу   девордир,   бу   ерга   келганларнинг
кўрадиган   нарсасининг   ҳамаси   атвордан   иборат   деб   Мавлоно   Румий
ғазалидан бир парча келтирган: 
“ Эй қавми ба ҳа рафта, ку оед, ку оед,	
ҷ ҷ ҷ
Маъшуқ ҳамин  ост, биёед, биёед.
ҷ
Маъшуқаву ҳамсояи девор ба девор 21
,
Дар бодия саргашта шумо дар ч  ҳавоед.	
ӣ
Сад бор аз он роҳ бад он хона бирафтанд,
Як бор аз ин роҳ бад-ин хона дароед ”  [ 5, 77а ] .
Мазмуни:   Ҳажга борган кишилар, қаердасизлар, айтинг, Маъшуқа шу
ердадир,  келинглар,  келинглар.  Маъшуқангиз  бир   девор  наридаги  қўшнингиз,
сизлар биёбонда саргардон бўлиб, нимани ҳавасидасиз? Юз бор шу йўл билан
ўша уйга бордингиз. Бу йўл орқали бир бор бу уйга ҳам кириб кетингиз. 
  “Тазкират   уш-шуаро”га   киритилган   бундай   яна   ўнлаб   байт   ва
парчаларни   санаш   мумкин.   Шунингдек,   “ Дил   ба   даст   овар,   ки   ҳа и   акбар	
ҷҷ
аст ”  (Кўнгилни қўлга киритки, у ҳажжи акбардир ) [27, 291],  “ Адаб то ест аз	
ҷ
нури   илоҳ	
ӣ ”   ( Адаб   Илоҳий   нурдан   яралган   тождир )   [27,   292]   каби   машҳур
байтлар китобда кўп учрайди. Шунинг баробарида, Мутрибий мумтоз форс-
тожик адабиётининг машҳур шоирлари ашъорига тез-тез мурожаат қилган. У
шоирлар   номини   зикр   этиш   ва   шеърларини   келтиришда   кўп   саъй-ҳаракат
қилиш   билан   ўз   хулосаларини   исботлашнинг   уддасидан   чиққан.   Айниқса,
21
    Шамс девони куллиётида  “ Маъш уқ и ту  ҳ амсояи девор ба девор ”  тарзида берилган.
81 аксар   тазкиранавислардек   Баҳроми   Гўрни   форс-тожик   шеъриятининг   илк
шоири деб, унга нисбат берилувчи машҳур байтни илова қилади:
“ Манам он бабри дамону манам он шери яла,
Ном Баҳром марову кунятам Бў абалаҷ ”  [ 5, 8 б ; 27 , 137].
Мазмуни:   Менман   ўша   ғазабли   йўлбарс   ва   занжирдан   бўшалган   шер
менман, исмим Баҳромдир ва лақабим Бўжубала.
Мутрибий   зарурат   туғилган   ўринларда   машҳур   шоирлар   шеърларидан
келтирган   далиллари   уни   кўзлаган   муддаосига   етиштирган,   бунга   Анварий
Абевардий [13, 227], Хоқоний Ширвоний [27, 286-287], Мавлоно Румий [27,
149],   Ибн   Ямин   Фарюмадий   [27,   245],   Салмон   Соважий   [27,   253],
Абдураҳмон   Жомий   [27,   224,   251],   Осафий   Ҳиравий   [27,   255,   280],
Мушфиқий   Бухорий   [27,   218,   251],   Аҳлий   Шерозий   [27,   249],   Муҳташам
Кошоний     [27,   286]   ва   яна   ўнлаб   шоирлардан   олинган   иқтибослар
қўлланилган матнлар кифоя қилади. Айниқса, адиб ўз замондоши ва устози,
шоир   ва   тазкиранавис   Хожа   Ҳасан   Нисорийдан   келтирган   шеърлар   сони
беҳисоб [5, 157а-158а-158 б -27, 150-151, 167-168, 215, 216, 224...].
Кўп   ҳолларда   Мутрибий   номлари   зикр   этилган   шоҳу   султонлар   ёки
шоиру   фузалоларнинг   истеъдоди   ва   фазилатлари   васфини   келтиришда
машҳур   шеърлардан   намуна   келтириб   ўз   фикрини   далиллайди.   Масалан,
Мутрибий   шаҳзода   Муҳаммад   Ҳошим   Султон   бин   Темурхон   Ҳисорий
зикрида   унинг   шоирдўст,   фозилпарвар   бўлганлиги,   аксинча   омилик,   илму
адабдан   бебаҳра   амирлар   суҳбатидан   тийилиш   каби   хисларини   баён   этиб,
Ибн Яминнинг қуйидаги қитъасини далил сифатида келтиради: 
“Агар ба  омаи азрақ касе шуд  сўф ,	
ҷ ӣ ӣ
Тағори Нил буд  Шайх Аҳмади  ом .	
ӣ Ҷ ӣ
В-агар ба рўи туруш кори зуҳд гашт  рост,	
ӣ
Кадуи сирка буд  Боязиди Бастом .	
ӣ ӣ
Агар ба рақсу ба боз  касе шуд  ориф,	
ӣ ӣ
Имоми шаҳр буд  хирс дар накўном . 	
ӣ ӣ
Саге, ки тар шавад аз бавл, поктар бошад,
82 Аз он касе, ки кунад ихтилот бо омӣ ”  [ 5, 28 б ; 27 , 177]. 
Мазмуни:   Зангори   либос   кийган   билан   бўлсайди   биров   сўфий,   Шайх
Аҳмад Жомий Нил тоғораси (Нил дарёси ) бўларди. Агар зуҳидлик иши қовоқ
солиш   билан   тўғри   бўлганида,   Боязид   Бастомий   қовоқ   идиш   тўла   сирка
бўларди.   Рақс   тушишу   ўйин   билан   киши   бўлсайди   ориф,   Айиқ   яхшилик
масаласида   шаҳар   имоми   бўларди.   Билгинки   оми   киши   билан   суҳбатдош
бўлган кишидан булғанган ит покроқдир .
Мутрибий   замонасининг   ўзига   хос   бир   адабий   йўналиши   бўлган
жавобия   битиш   анъанасини   намойиш   қилиш   учун   ҳам   қалам   аҳлининг
исмлари   ва   шеърларидан   намуналарни   кўпроқ   келтиришга   уринади.   Гоҳида
ўз мақсадини равшан ифода этиш учун шоир ижодидан ҳеч бўлмаганда  бир
байт   (кўпинча,   матлаъ)ни   мисол   келтиради.   Хоқоний,   Жомий,   Мушфиқий,
Аҳлий,   Муҳташам   Кошонийлар   билан   бирга   унчалик   машҳур   бўлмаган
шоирларнинг   байтларига   ҳам   жавобия   ёзиш   мумкинлигини   амалда
исботлади.   Масалан,   Мутрибий   Ибн   Ямин   Огоҳий   Шибирғонийнинг   Мулла
Ҳисомий номли шоир шеърига жавоб ёзганлигини қуйдагича баён этади: “Ва
Мулла Ҳисомийнинг ушбу ғазалига жавоб ёзганлар:
Ҳисомий:
Халқ  амъанд ба наззораи чашми тари мо,	
ҷ
Бирав, эй ашк, бибар маъракаро аз сари мо.
Мазмуни:  кўзимизни кўришга халқ тўпланган, эй кўз ёши, сен кет ва бу
маъракани ҳам олиб кет.
   Ж авоб:
Аз пайи дилбари мо рафт дили бесари мо,
Кас надонем, ки орад хабар аз дилбари мо.
Мўи сар нест, ки дорем шаби ҳа р ба сар,	
ҷ
Дуди оҳи дили мо  амъ шуда бар сари мо.	
ҷ
Тани ғампарвари мо з-оташи ҳи рон мес	
ҷ ў хт,
Гар барад об, намес ў хт ду чашми тари мо.
... Умр бигзашт ба сад хуни  игар, Ибни Ямин,	
ҷ
83 Хол  аз ахгари ғам ҳе  нашуд ми мари моӣ ҷ ҷ ”  [ 5,53а;27 , 223-224].
Мазмуни:   Бошсиз   кўнглимиз   дилдор   изидан   борди,   Дилдан   хабар
келтирадиган   бирор   киши   йўқ.   Бошимиздаги   қора   соч   эмас,   балки   айрилиқ
тунидир. Дилимизнинг тутуни бошимизда йиғилган. Қайғуга озуқа танамиз,
айрилиқ   ўтидан   куйди.   Агар   сув   олиб   кетса   намли   кўзимиз
куймасмиди.   ...Ибн   Ямин,   умр   юз   машаққат   билан   ўтди,   Ғам   чўғидан
манқалимиз ҳеч холи бўлмади.
Ёки   подшоҳ   Абдол   султоннинг   шарҳи   ҳоли   зикрида   қуйидаги
маълумотларни   келтирган:   ...Қўлимдан   олиб   очди.   Ўша   очган   варағи
саҳифасида Мирзо Машҳадийнинг ушбу рубоийси чиқди.
“ Лўлибачае ба ишва қурбонам кард,
  Бо ғамзаву ноз ғорати  онам кард.	
ҷ
 Бар доира аз пардаи дил пўст кашид,
Сан аш зи саводи чашм гирёнам кард	
ҷ ”  [ 5, 12 а; 27 , 141].
Мазмуни:   Бир   лўли   бача   карашмаси   билан   мени   қурбон   қилди,   Ноз   ва
карашма   билан   ғорати   жон   айлади.   Дилим   пардасини   доирага   тортди.
Текширсанг қароғидин кўзим гирён айлади.
-  Шу   рубоийга  жавоб   айтсам,  қандай  бўлади   деб  сўради.   –Жуда   яхши
бўлади -дедим.
  Жавоб:
Ойинаи рухсори ту ҳайронам кард,
          Ошуфтагии зулф парешонам кард.
          Дар ишқи ту доштам сару сомоне,
         Ҳа ҷ ри ту а аб бесару сомонам кард 	
ҷ [ 5, 12 а ] .
      Мазмуни:   Ойинаи   рухсоринг   зору   ҳайрон   қилди,   Сенинг   ошуфта   зулфинг
мени   паришон   қилди.   Ишқингда   бор   эди   менда   тинчу   қарорим.   Сенинг
ҳажринг мени ажаб бесаранжом қилди.
Шунингдек,   Унсий   Ўротепагий   шарҳи   ҳоли   зикрида   Сайид   Қосим
Табризийнинг ишқ васфидаги шеърини мисол келтирган.
Бисёр саъй кардаму бисёр и тиҳод,	
ҷ
84 Ишқ аст ҳар чи ҳаст, дигар ҳар чи ҳаст бод!
Як зарра бўи ишқ ба ҳар  о ки бод бурд,ҷ
Мўъмин зи дин баромаду сўф  зи эътиқод [5, 54а; 27, 224].	
ӣ
Мазмуни:   Кўп   тиришдим,   кўп   жаҳд   қилдим.   Ишқ   бор,   ҳар   нарса   бор,
бошқа нима бўлса бўлсин. Ишқнинг бир заррасин шамол қайга элтса, мўъмин
диндан, сўфи эътиқодидан чиқади. 
Ёки   Боқий   Дарзий   Бухорий   шарҳи   ҳоли   зикрида   Шайх   Алий
Нақийнинг   бир   ғазалига   жавоб   айтганман   деб   ғазал   матлаъсини   келтиради
[27,   243].   Умуман   олганда,   ўша   даврда   шоирларнинг   машҳур   байтларига
жавоблар ёзиш анъанасини Мутрибий тазкирасида учратиш мумкин. 
2.3.  “Тазкират уш шуаро” асарининг адабиётшуносликдаги ўрни
Адабиётшунос   олим   У.Каримовнинг   таъкидлашича,   ўрганилаётган
деярли   70   нафар   ижод   аҳли   Мутрибий   Самарқандий   тазкираси   туфайли
фанга   маълум   бўлди   ва   номлари   абадиятга   муҳрланди   [40,   107] .   Асар
ижодкорини   баҳолаш,   уларнинг   мақом-мартабаларини   эътироф   этиш,
шоирларнинг ижодий такомил босқичига доир маълумот келтириш ҳамда шу
орқали уларнинг шеърий маҳорати ва билим даражаларини белгилаш, муайян
шоир ижоди билан шаклланадиган адабий-маданий йўналишлар ҳамда ушбу
йўналишларнинг   намояндалари   каби   масалаларни   қамраб   олган   бўлиб,
буларнинг   барчаси   тожик   адабиётининг   ривожланган   даврини   ўзида
мужассамлаштиради.  Бу эса тазкиранинг  илмий-адабий  афзалликлари билан
бирга   тазкиранавислик   борасидаги   эътиборга   лойиқ   ютуқлардан
ҳисобланади. 
Тазкиранинг  иккинчи аҳамиятли  жиҳати – Мутрибий     ўзи   зикр
қилган   шоирларнинг   салмоқли   қисми   билан   учрашган   ва   уларнинг   билими,
дунёқараши   ва   ижодкорлик   қобилиятидан   хабардор   бўлган.   Натижада,
келтирилган маълумотлар аксар ҳолатда янги ва бетакрорлик касб этган. 
Бошқа   томондан   қараганда,   шоирларни   муаллиф   ўз   тасаввурига   кўра
таснифлаши   тадқиқотчилар   ишини   анча   осонлаштирган.   Яъни   тадқиқотчи
85 иш жараёнида шоир зикр қиладиган нуқтага боғлиқ тазкиранависнинг қайси
маълумоти   ишончли   ёки   ишончли   эмаслигини   идрок   қила   олади.   Бу   эса
асарнинг   энг   характерли   хусусиятларидан   бўлиб,   айни   ҳолат   форс-тожик
тилида   яратилган   бошқа   тазкираларда   учрамайди.   Мутрибий   зикр   этаётган
замондош   шоирларнинг   аксариятига   адабий   муҳитдаги   мақом   ва
мартабаларига   бирламчи   мезон   сифатида   қарамаган.   У   ҳатто   бир   ғазал   ёки
бир байт ёзган шоирларни ҳам тазкирага киритишга ҳаракат қилган. Бу билан
у   ўша   давр   ҳукмдорларининг   адабиёт   ва   санъат   ҳомийси   бўлганлигини
кўрсатмоқчи   бўлган.   “Тазкират   уш-шуаро”нинг   шоҳлар   ҳақидаги   илк   фасли
ижодкор   ҳукмдорларга   бағишланган   кичик   тазкирадек   таассурот   уйғотади.
Бизнингча,   Мутрибийнинг   шеъриятга   алоқадор   шоҳ   ва   шаҳзодаларни
алоҳида фаслда келтиришининг бир неча сабаблари бор. Биринчидан, ижодга
қизиққан шоҳ-у шаҳзода, ҳоким ва мартабали кишиларнинг ҳаммаси шоир ва
илм   аҳли   билан   яқин   муносабатда   бўлган   ва   уларнинг   суҳбатларидан   завқ
олган.   Бу   фикрга   бир   қанча   олимлар   ҳам   ишора   қилганлар:   “Донишманд
кишиларни   тарғиб   ва   ташвиқ   қиладиган   шоҳ  ва   шоҳзодалар   шоирлар   билан
суҳбатдош   бўлиб,   уларнинг   шеърларини   тинглаш   натижасида   ўзларида   ҳам
шеър айтишга рағбат уйғониб, бўш пайтларида ижод билан шуғулланганлар ”
[24,   “алиф”-“бе”].   Иккинчидан,   муаллиф   уларни   алоҳида   фаслда   зикр
этишдан   кўзлаган   мақсади,   замонасидаги   адабиёт   ва   шеъриятнинг
юксалишига   айнан   мазкур   ҳоким   ва   мартабали   кишилар   сабабчи   бўлган.
Дарҳақиқат,   агар   уларнинг   суҳбат   ва   ижодий   учрашувлари   бўлмаганида,
адабий   кечалар   уюштирилмаганда   Мовароуннаҳрда   унча   катта   бўлмаган
икки   адабий   муҳит   –   Самарқанд   ва   Бухородан   бунча   кўп   шоирлар   етишиб
чиқмаган бўлар эди. 
  Ушбу   мулоҳазаларнинг   далили   сифатида   Мутрибий   бевосита
хизматларида   бўлган   ёки   уларнинг   васфини   сарой   ходимларидан   эшитган
тазкирадаги   деярли   барча   ижодкор   шо ҳу   султонларнинг   шарҳи   ҳолида
кузатилади. Масалан, у Абдуллоҳхон шарҳи ҳолида, унинг ўта санъаткорона
битилган сажълар ҳамда қатор арабча ифодалар орқали мадҳ этгач, ёзади:  “…
86 Ҳазрати   хоқони   аннатмакон   баъд   аз   истимои   ин   муқаддаммот   истеҳсонҷ
намуда,   ба   чакмани   сақарлот   ва   маъдуде   чанд   (муаллифро-.М.Қ.)   махсус	
ӣ
гардониданд,   рухсати   инсироф   доданд.   Табъи   салиму   зеҳни   мустақим
доштанд ва дар тариқи сухансан  бебадал ва дар сабили нуктагир  машҳур	
ҷӣ ӣ
ба   масал   буданд.   Бо   ву уди   мартабаи   аҳонбон   ва   рутбаи   кишваршинос	
ҷ ҷ ӣ ӣ
тава уҳ   ба   тасхири   мамолики   сухандон   менамуданд   ва   ба   суханони	
ҷҷ ӣ
ширину абёти рангин майли зойидулвасф доштанд ва ба мазмуни қитъаи:
Шоиронро азиз бояд дошт,
Ки аз эшон бақо пазирад ном.
Шеъри Салмон нигар, ки тоза аз ўст
Номи Султон Увайс дар айём   [ 5 ,  9а ].
-дар   таъзиму   такрими   шуарову   фузало   мекўшиданд   ва   ин   тоифаро   дар   он
замон аз соири мардум имтиёзе ҳосил омада буд ва эшонро ба номи номии он
ҳазрат   қасоиди  ғарро   ва  ашъори  зебо   ва  таснифоти  некў  ва   таълифоти  дил ў	
ҷ
бисёр аст ”  [ 27 , 136].   Таржимаси“...Ҳазрат ҳоқони жаннатмакон Абдуллоҳхон
ушбу   жавобни   эшитгандан   сўнг   таҳсин   айтдилар   ва   зарбоф   матодан
тикилган   чакмон   ҳамда   бир   неча   танга   билан   сийлагач,   кетишга   рухсат
бердилар.   Соғлом   таъби   ва   ўткир   зеҳни   бор   эди,   сўзни   топиб   танлашда   ва
нозик   маъноларни   ишлатишда   мислсиз   даражада   ном   чиқаргандилар.
Жаҳонни   эгаллаш   мартабаси   ҳамда   юрт   бошқармоқлик   рутбасига   қарамай,
сухандонлик ўлкаларини эгалашга ҳам эьтибор қаратардилар. Ва ушбу қитъа
мазмунига   кўра   ширин   сўзлар,   гўзал   байтлар   айтишга   ажиб   майллари   бор
эди.
Мазмуни:   Шоирларни   азиз   тутиш   лозим,   чунки   шеър   сабаб   номлари
беиз кетмайди. Салмон шеъри туфайли замонда Султон Увайс номи қолди. 
Шоиру фозилларнинг иззат-икромини ўрнига қўярдилар. Бунинг устига
бу   тоифанинг   ўша   даврларда   бошқа   кишиларга   қараганда   имтиёзлари   бор
эди.   Шоирларнинг   хон   ҳазратнинг   атоқли   номларига   бағишланган   зўр
қасидалари,   чиройли   шеърлари,   яхши   таснифотлари   ҳамда   гўзал   асарлари
кўпдир”   [5,7б-9а;   27,   136].   Мазкур   иқтибосдан   бир   неча   муҳим   хулосалар
87 чиқариш мумкин. Бу мулоҳазалар нафақат номи зикр этилган султон шахсига
тегишли, балки давр адабий йўналишини ҳам белгилаб беради:
- аввало,  бунда  шоҳу султонларнинг  шоирларга   нисбатан   саховат  ва
эҳсон қилиш анъанаси мавжудлиги кўринади;
- иккинчидан,   сарой   ҳукмдорлари   бир   неча   шоиргагина   эмас,   барча
ижод аҳлига ҳурмат кўрсатган;
- учинчидан,   сарой   адабий   муҳитидаги   маддоҳлик   анъанаси   давом
этаётганини кўрсатган.
Мутрибий   “Тазкират   уш-шуаро”да   шеър   ёзган,   ўз   даври   адабиёти
ривожига   ҳисса   қўшган   17   нафар   шоҳу   султонлар   ҳақида   маълумот   берган.
Асарнинг   ушбу   қисмини   шеър   ва   шоирликка   шавқи   бор   султонлар   ҳақида
маълумот   берувчи   тазкира   сифатида   ҳам   таништириш   мумкин.   Мазкур
бўлимда   шеър   ёзадиган   султону   шоҳлар   сифати   маснуъ   ва   мусажжаъ
шаклида   баён   этилганидан   асар   тили   ва   баён   услуби   тазкиранинг   бошқа
қисмидан   кўра   бироз   мураккаброқ.   Бундан   ташқари,   бошқа   тазкираларга
нисбатан   машҳур   бўлган   ҳамда   форсийзабон   адабий   доираларда   камроқ
танилган   шоирлар   ҳақида   ҳам   билиб   олиш   мумкин.   Бундай   маълумот
кўпинча адабий муҳитга хос айрим хусусиятларни ёритишга хизмат қилади.
Айниқса,   Мутрибий   Самарқандийнинг   “Тазкират   уш-шуаро”си   каби
замондошларга   бағишланган   тазкиранинг   адабиётшунослик   тарихида   ўрни
бебаҳодир.   Чунки   ҳар   бир   даврнинг   ижод   аҳли   ҳақида   фақат   тазкираларда
ёзилган   ҳамда   улар   ҳақида   бошқа   манбалардан   маълумот   олиш   имкони
деярли   йўқ.   Алоҳида   шоирларнинг   мақоми   ва   адабий   маҳорати   билан
танишишнинг   илк   имкони   уларнинг   асарлари   миқдори   ва   бадиий   иқтидори
орқали   маълум   бўлади.   Масалан,   назарда   тутилган   шоир   соҳибдевон
бўлганми   ёки   йўқми,   зеро,   ўша   даврда   ҳамма   шоирларнинг   ҳам   девон
тузишга   қурби   етмаган.   Агар   тазкирада   соҳибдевон   ёки   машҳур   шоирлар
сони аниқланса, адабиёт ривожини белгилашда муҳим омил бўлади. Мазкур
масала ҳам айрим назарий қарашлар шаклланишига ойдинлик киритади. Шу
мезон   билан   қарайдиган   бўлсак,   Мутрибий   Самарқандий   асарида   20   дан
88 ортиқ соҳибдевон шоирлар зикр этилган, Аминий Даҳбедий [5, 29 б ; 27, 188],
Афзалий  Самарқандий   [5,  41а;   27,  201],   Ибн  Ямин   Шибирғоний   [5,   52 б ;   27,
222],  Боқий  Хумдонагий  [5, 64а;  27,  258],  Чошний  Самарқандий  [5,  72а;  27,
274],   Дуоий   Бухорий   [5,80 б ;   27,   297],   Валий   Даштбаёзий   [5,99а;   27,   344],
Ваҳший   Бофқий   [5,100 б ;   27,   348],   Зоҳидий   Муҳаммад   Ҳошим   [5,107 б ;   27,
368],   Ҳозир   Самарқандий   [5,117а;27,   391],   Маъсумий   Бухорий   [5,144а;   27,
478],   Муҳташам   Коший   [5,150 б ;   27,   497],   Нисорий   Бухорий   [5,152 б ;27,509],
Султон   Муҳаммад   Нозимий   [5,167а;27,   527],   Саид   Ҳужрадор   [5,172 б ;   27,
539],   Урфий   Шерозий   [5,179а;   27,   563],   Фигорий   Самарқандий   [5,181а;   27,
571], Файзий Ҳиндий [5,187 б ; 27, 586], Фузулий Бағдодий [5, 189а; 27, 592] ва
Сабурий   Самарқандий[5,191 б ]   шулар   жумласидандир.   Масалан,   асарда
Файзий   Ҳиндий   ҳақида   шундай   фикрларни   ўқиймиз:   “Бу   фақир   унинг
девонларидаги   байтларнинг   ҳаммасини   китобат   қилди,   жуда   ҳам   гўзал
шеърлар   ва   дилбар   маъноларни   мутолаа   қилди   ҳамда   шеърнинг   қийин
санъатларидан   яралган   мукаммал   қасида   маълум   бўлди”   [5,187 б ;   27,   586].
Муаллиф   ўтмишда   шоирлик   даражасини   кўтарувчи   омил   унинг   соҳибдевон
ва маснуъ шеърлар яратишдаги маҳоратига қараб баҳоланганлигини эътироф
этади.   Шунингдек,   Мутрибий   улар   орасидан   Дуоий   Бухорий   (1800   байт)
[5,81а;27,   297]   ҳамда   Султон   Муҳаммад   Нозимий   (7000   байт)   [5,   167а;   27,
527]нинг   шеърлари   миқдорига   алоҳида   эътибор   қаратган.   Орзу   тазкираси
ҳақида   қийматли   тадқиқот   яратган   Сирус   Шамисо   ва   Шаҳло   Фарқадоний
фикрига   кўра,   тазкираларнинг   адабий   қиймати   ва   афзалликларидан   бири
шундаки,   улар   “турли   далиллар   билан   девонлари   йўқ   шоирлар   байтларини
“ўзида сақлаб қолган” [27, 10]. 
Тадқиқотчи Юсуфбек Бобопур фикрича, тазкираларнинг яна бир муҳим
жиҳати   шундаки   машҳур   бўлмаган   шоирлар   шеърий   меросини   китобхонга
ҳам   мавқеи,   ҳам   бадиий   маҳорати   нуқтаи   назардан   таништириш
тазкираларнинг аҳамиятини оширган, деб ҳисоблайди. Масалан: “Ушбу давр
( XVI   аср   назарда   тутилган   -   М.Қ. )дан   олдинги   тазкираларнинг   кўпчилигида
машҳур   ва   етук   шоирлар   ҳақидаги   маълумот   ҳамда   уларнинг   энг   яхши   ва
89 гўзал шеърлари намуна сифатида келтирилган, лекин бу давр тазкираларида
мазкур   анъаналардан   фарқли   равишда   бир   неча   байт   ёзган   шоирлар   ҳам
тазкирага   кирган”   [93,   48].   Бу   жиҳат   Мутрибийнинг   “Тазкират   уш-
шуаро”сида   ҳам   кузатилади.   Ушбу   даврдаги   Самарқанд   адабий   муҳитини
таништиришда “Тазкират уш-шуаро”нинг ўрни ва ҳиссаси Б.В.Норик ишида
ҳам қайд этилади [75, 13]. 
Шоирларнинг   соҳибдевонлиги   ҳақидаги   фикрга   қўшимча   равишда
тазкирада Ваҳший Бофақийнинг “Фарҳод ва Ширин” маснавийси [5,101а;27,
348], Завқий Миёнколийнинг “Хусрав ва Ширин”, “Нозу Ниёз”и [5,228а; 27,
702],   Муҳаммадраҳим   Султон   Хоразмийнинг   “Лайли   ва   Мажнун”   номли
туркий   достони   [5,26 б ;   27,   173],   Важдий   Қумийнинг   “Санам   ва   Бараҳман”
маснавийси   [5,   101 б ;27,350],   Саид   Ҳужрадорнинг   “Жамарот”   китоби   (Хожа
Даҳбедийнинг   мақомоти   шарҳи   ва   каромати   ҳақида   ёзилган.   -   М.Қ.)   [5,
172а;27,   539],   Фозилий   Самарқандийнинг   “Бону   ва   Аҳдий”   асари   [5,   184а;
27,577],   Урфий   Шерозийнинг   “Хусрав   ва   Ширин”,   “Мажмаъ   ул-абҳор”
асарлари   [5,179 б ;   27,   563]   ҳақида   ҳам   маълумотлар   мавжуд.   Ўрганилаётган
мавзу   юзасидан   илмий   кузатишлар   олиб   борган   тадқиқотчи   Саид   Шафеиён
фикрича,   тазкиранавислар   шоирларнинг   бошқа   асарларига   ҳам   махсус
эътибор қаратганлари тазкираларнинг аҳамиятини оширган [101, 92]. Баъзан
шундай қайдларга  дуч келдикки, муаллиф бирор ижодкорнинг асари ҳақида
ёзар   экан,   унинг   номини   аниқ   келтирмасдан   бошқа   хусусиятларидан
сўзлайди.   Масалан,   Пайравий   Бухорий   ҳақидаги   маълумотларга   шундай
дийилган:   “Яхши   табъи   бор   эди.   Ҳазрати   махдумий   хужаста   фаржомий
Абдураҳмон   Жомийнинг   “Юсуф   ва   Зулайхо”   ва   “Туҳфат   ул-аҳрор”
асарларига   эргашиб,   асарлар   яратган   ҳамда   илмлар   бўйича   ҳар   хил
мавзуларда рисолалар битган...” [5, 60а; 27, 446]. Саид Ҳужрадор ҳақида эса,
тазкира   муаллифи   қуйидагича   қайд   этади:   “Масалан,   олдин   ҳазрати   Эшон
зикрида   (Хожа   Калонхожа   Даҳбедий.   -   М.Қ.)   ишора   қилиб   утади   ҳамда
мазкур   мавлоно   (яъни,   Саид   Ҳужрадор.   -   М.Қ.)ни   “Жамарот”дан   ташқари
бошқа   таснифи   ҳам   бор,   “Шаълот   ул-жамарот”   китоби   ва   мазкур   эшон
90 ҳазратлари   айтган   маънолари   шарҳидаги   ёзилган   “Девони   абёт   дар   шарҳи
маоний”   кабилар   бўлиб,   улар   замонамиз   ғаройиботидан   саналади.   [5,   172а;
27, 539]. Шу тариқа, Мутрибий ҳам шоирнинг бошқа асаридан, ҳам ўша давр
ва   умуман,   адабиётнинг   машҳур   ҳамда   унча   машҳур   бўлмаган   девонлардан
хабар бериб, Саид Ҳужрадор девони мисолида янги воқеаларни кўрсатадики,
бу маълумотлар тазкиранинг қимматли материалларидан ҳисобланади. Лекин
айтиш   лозимки,   Мутрибий   ҳар   доим   ҳам   материалларнинг   долзарблигига
риоя   қилмайди.   Масалан,   ўз   даврининг   адабий   қоидаларига   биноан   айрим
шоирлар ҳақида “маснавий ёзган эди” (Хуррамий Бухорий ҳақида 5,225 б ; 27,
695), “бир неча байт маснавий” (Миракий Мунший, 5,142 б ; 27, 474), “кўпроқ
маснавий айтишга эътибор қаратар эди” (Завқий Миёнколий, 5,228а; 27,707)
каби сўз бирикмалари билан ишора қилган. Масалан, Хуррамий Бухорийнинг
маснавий   ёзгани   ҳақида   шундай   дейди:   “...   Ва   шеърият   фанида   ҳам
таснифлари   бор   эди   ҳамда   аруз   ва   қофияни   яхши   биларди,   “Маснавий”
китобини   ёзган   эдики,   мазмуни   жаннатмакон   хоқон   Абдуллоҳхон   ва   унинг
ўғли   Абдул   Мўъминхоннинг   келиши   ҳамда   унинг   ўлдирилиши   ва
Таваккалхоннинг   Самарқанд   ва   Миёнкол   мамлакатларининг   эгалланиши
воқеалари ғаройибларидан эди” [5,225 б ;27, 695]. 
Мутрибий   мазкур   шоирнинг   маснавийси   номини   аниқ   келтирмаса-да,
лекин  асарнинг  умумий  мундарижаси  ҳақида   тасаввур  уйғотишга  муваффақ
бўлган,   чунки   бу   масала   тазкиранинг   алоҳида   хусусиятини   ташкил   этиб,
унинг тарихий қимматини оширади. 
Агар Мутрибий “Риёз уш-шуаро” тазкираси муаллифи Содиқий Сўфий
Болту   эканлиги,   унинг   шеърият   ва   адабиётдан   яхши   хабардор   эмаслиги
ҳамда   мазкур   асарнинг   қоралама   нусхасини   йўқотганига   шу   сабаб   билан
ишора   қилган   бўлса   [5,   193а;   27,   605],   бир   гуруҳ   бошқа   шоирларнинг   зикр
этилиши   уларнинг   илм   аҳли   эканлигини   кўрсатади.   Масалан,   Шокир
Бухорийнинг   “Фавоид   уз-Зиёия”   асарига   ҳошия   ёзгани,   унинг   “Нажот   ул-
қори”, “Каломия”, “Раъсия” ва “Закотия” номли рисолалари борлиги, [5,206 б ;
27,646]   унинг   диний   арбоблиги   ҳамда   мударрислик   билан   шуғулланганини
91 кўрсатади.   Шунингдек,   Қозий   Заминий   “Дуррат   ул-ҳақ”   танқиди”
рисоласини битиб, муаллифнинг эътирофича, диний илмлар масаласида етук
бўлган   [27,   621].  Мутрибий   Ибн   Ямин  Огоҳий   Шибирғоний   ҳақида   шундай
ёзган:   “Тасаввуф   илмига   қаттиқ   берилган,   ҳамда   Важеҳуддин   Мусавийнинг
тавҳид   илми   баёнида   битган   “Жоми   жаҳоннамо”   номи   билан   “Қудват   ул-
арбоб”   рисоласига   шарҳ   ёзган,   ушбу   асар   тавҳид   илми   баёнида   бўлиб,
муаллиф   унда   айрим   мавзулар   ва   атамаларни   баён   қилгани   тасаввуф   аҳли
учун бағоят фойдалидир” [5, 52б; 27, 221].
Мутрибий   тазкирасидаги   маълумотлар   ниҳоятда   аҳамиятли   эканига
қўшимча   тарзда   айтиш   мумкин,   у   шоирларнинг   таълим   олиши   ҳақида
тўхталиб,   қарийб   қирқта   шоирни   илмнинг   қайси   бобида   моҳир   эканлиги
ҳақида ҳам аниқ маълумот беради. Биз тазкиранавис яшаган асрдаги машҳур
илм   соҳаларига   боғлиқ   қилган   таснифимизга   кўра,   ижод   аҳлининг   катта
қисми аруз, қофия, муаммо, иншо каби илмларда етарли билимга эга бўлган.
Улар   қуй и дагилар   билан   машҳур   бўлишган:   Мутрибий   Ашрафий   Мир
Румузий   –   арузда   [5,38б;   27,   197],   Жамилий   Бухорий   –муаммода   [5,71а;
27,270],   Явмалий   Миёнколий   –   муаммода   [5,123 б ;   27,   419],   Моилий
Самарқандий   –   муаммо   ва   арузда   [5,138б;   27,   465],   Миракий   Мунший   –
иншо,   муаммо,   аруз   ва   қофияда   [5,142б;   27,   474],   Муқимий   Самарқандий   –
аруз   ва   қофияда   [5,143а;   27,   476],   Фарший   Самарқандий   –   муаммо,   аруз   ва
қофияда   [5,182б;   27,   575],   Файзий   Косоний   –   муаммо   ва   арузда   [5,185а;   27,
581],   Фарҳод   Тома   –   муаммода   [5,   187б;   27,   588],   Сабурий   Самарқандий   –
аруз,   қофия,   муаммода   [5,   191б;   27,   602],   Хайрий   Холидий   –аруз,   қофия   ва
муаммода [5,223 б ; 27, 689] ва Хуррамий Бухорий – қофияда [5,225 б ; 27, 695].
Шунингдек,   Боқий   Дарзий   Бухорий   “Юсуф   ва   Зулайхо”   достонининг
тушунилиши қийин бўлган сўзларга шарҳ ёзгани [5, 58 б ; 27, 242], Ҳошимий
Бухорий   Фаттоҳ   Нишопурийнинг   “Шабистони   хаёл”   (Фикрларнинг   тунги
қароргоҳи)   асарига   “Шамъи   “Шабистон”   номли   шарҳи   [5,   86а;   27,   313],
Пирмаликнинг   Убайд   Зоконийнинг   ҳажвий   рисолаларига   ўхшаш   рисола
92 ёзгани   [27,   489]   ҳам   бошқа   адабий   йўналишларнинг   ривожланиш
аломатларидан бўлиб, муаллиф замонида кенг қулоч ёйгани хабар берилади. 
Тазкирада   а дабий   илмлар   қаторида   тарих   илмлари   бўйича   Жоний
Кобулий   [5,67 б ;   27,   264],   Явмалий   Миёнколий   [5,123 б ;   27,419],   Мирак
Навқоий   [5,142а;   27,   473],   Арзий   Самарқандий   [5,176 б ;   27,   556],   Арший
Кеший   [5,178а;   27,   559];   мусиқа   илмларида   –   Муҳаммадҳаким   Мирзо
Кобулий   [27,   170],   Асвадий   Бухорий   [5,   44 б ;   27,   205],   Диръий   Чоржўий
[5,84а;   27,   306],   Дарвешалий   Чангий   [5,50 б ;   27,   218],   Ишқий   Миртабиб
[5,174 б ;   27,   505];   сиёқ   илмларида   (махсус   ҳисоб-китоб   илми)   –   Виқорий
Самарқандий [5, 94б;27, 332], Латиф  Самарқандий [5,132;  27, 449], Ғарибий
Ҳиравий   [27,   737];   ҳикмат   ва   ҳайъатда   –   Юсуф   Қаробоғий   Ироқий   [5,125 б ;
27,   423],   Мирак   Навқоий   [5,   142а;   27,   473],   Султон   Муҳаммад   Нозимий
[5,167а;  27, 526], Фарҳод Тома [5,187б;  27, 588], Саноий Машҳадий [5,219б;
27,   682];   фиқҳда   –   Собирий   Тошкендий   [5,194б;   27,   607],   Муфлисий
Тошкендий   [5,   152а;   27,   499],   Шокирий   Самарқандий   [5,206б;   27,   645];
нужумда   –   Фарҳод   Тома   [5,   187б;   27,   588];   географияда   –   Носир   Бухорий
каби ўз даврларида устоз мақомига эришган шоирлар зикри ҳам ўрин олган.
Мутрибий   Давоий   Самарқандийнинг   тиб   илмида   ёзилган   “Қавоиди
Ҳошимия”   (Ҳошимия   қоидалари)   [5,79 б ;   27,   295]   ҳамда   Ишқий
Миртабибнинг   “тиб   илмида   қадим   майманатда”   машҳур   эканлигига   ишора
қилиб,   уларнинг   ўз   соҳасида   комил   билим   соҳиби   бўлганликларини   қайд
этади.   Муҳаммад   Рашидхон   Кошғарийнинг   “китобат   важҳидан”   [27,   167],
тирикчилик қилиши, “маишат масаласида унинг ёрдамчиси котиб” - Хаттий
Самарқандий ҳақида [5,223б; 27, 690], “ёзув оламида кўп саъй-ҳаракат қилар
экан”   –   (Умматий   Машҳадий   ҳақида   [5,55 б ;   27,   229]   )   каби   бирикмалар   ила
саналган   шоирларнинг   турмуш   тарзи   ҳам   котиблик   маҳоратидан   хабар
беради.   Бундан   ташқари,   наққошлик  ва   зар   билан  нақш   солишда   Муҳаммад
Раҳим  Султон  Хоразмий [5, 26а;  27, 173]  ва Қурайший Бухорий  [5,198а;  27,
617]   уста   бўлган.   Уларнинг   дунёқараши   ва   касблари   ҳақида   тазкирада   анча
кенг маълумот берилган.
93 Мутрибийнинг   бу   йўсинда   қайдлар   келтириши   бир   томондан
шоирларнинг   касби   ҳамда   жамиятнинг   қайси   табақасига   мансублигини
аниқлаштирса,   бошқа   томондан,   муаллифнинг   ихтиёридан   ташқари   ҳолатда
улар   дунёқарашининг   характерли   қирралари   тадқиқотчилар   ҳукмига   ҳавола
этилган. 
Мутрибий   Самарқандий   шоирлар   ҳаёти   ҳамда   уларнинг   шеърият   ва
ўша   замондаги   мавжуд   илмларни   нечоғли   эгаллагани   тўғрисида   маълумот
келтириш баробарида,  шоирлар  ўртасидаги  алоқаларга ҳам  алоҳида  эътибор
беради.   Олдинги   фаслларда   уларнинг   амир,   ҳукмдор   ва   сарой   ходимлари
билан   алоқаларига   эътибор   қаратилган   эди,   бу   факт   шоирнинг   ижтимоий
мақомини   кўрсатувчи   далил   вазифасини   бажарган.   Агар   шоирнинг   бошқа
бир шоир билан ўрнатган алоқаларини тадқиқ қилсак, ижодкорнинг маданий-
маърифий   мақомига   тегишли   масалалар   ҳам   бир   қадар   ечимини   топади.
Чунки   кўплаб   тазкиранавислар   шоирнинг   адабий   мақоми   таҳлилида
шоирларнинг   билими   ва   маҳорати   даражасига   шу   орқали   маълумот
беришган.   Масалан,   Мутрибий   ҳанузгача   ижоднинг   илк   босқичида   бўлиб,
яхши   қобилиятга   эга   бўлган   бир   неча   шоирни   у   ёки   бу   машҳур   шоирнинг
шогирди   деб   таништиради.   Ж андуий   Бухорий   [5,71а;   27,   271],   Давоий
Бухорий   [5,80б;   27,   296],   Шоҳидий   Чармгар   [5,212а;   27,   652],   Тойибий
Бухорий   [5,215а;   27,   667],   Зотий   Бухорий   [5,   227а;   27,   705]   кабиларни   ўз
устози   –   Махдумий   Ҳасанхожа   Нисорийнинг   шогирдлари   жумласидан,   деб
таъкидлаган. 
Лекин   тазкира   муаллифи   ушбу   шоирларнинг   айримларининг   шарҳи
ҳолини   келтиришда   уларнинг   шоирлик   истеъдодига   турли   шаклда   ишора
қилади.   Масалан,   “Шоҳидий   Чармгар   Махдумий   Ҳасанхожа   Нисорийнинг
пешқадам   шогирдларидандир.   Бухорода   туғилган.   Фазилатли   киши.   Яхши
шеърлари  бор...”   [5,212а;  27,  652].   Ёки  Тойибий  Бухорий  ҳақида  келтиради:
“Тойибий   Бухорий   –   Тойибий   Мулло   Шермуҳаммад   номи   билан   машҳур
бўлган   ҳамда   Махдумий   Ҳасанхожа   Нисорийнинг   мўътабар
шогирдларидандир...Тўла   мавлоноликка   етишган”   [5,215 б ;27,667].
94 Муаллифнинг   “Аҳлияти   том   дорад”   ( “ Том   аҳлиятга   молик ”)   дегани
шеъриятда моҳир маъносидадир. 
Шу   тариқа   Мутрибий   Баҳрий   Самарқандийнинг   Мирдўстий
Бўстонхоний   шогирдларидан   [5,61а;   27,   248],   Ҳижоий   Марвий   [5,93 б ;   27,
428]   ва   Маҳрумий   Бухорий   [5,148 б ;   27,   491]   Мавлоно   Мушфиқий
шогирдлари, Ва ж еҳий Ахсикат ийнинг  иродати   Мавлоно Юсуф  Қаробоғийга
[5,96 б ;   27,   436],   Вуқуий   Исфаҳонийнинг   устоди   Замирий   экани   [5,107 б ;   27,
363], Лавҳий ўзини Мулла Жунайдийнинг шогирди деб билгани [5,132а;  27,
447], Фигорий Ҳиндийга Шайх Файзий Ҳиндийнинг устозлик ҳаққи [5,190а;
27, 595] ва Мулло Нозимий бар Рашкий Шаҳрисабзийга Мулла Нозимийнинг
устозлик ҳаққи [5,167а; 27, 637] борлиги ва ҳоказолардан хабар беради. Ушбу
мисолларда   Мутрибий   ўз   замонасининг   машҳур   кишиларига   ишора   қилган
бўлса,   баъзи   ҳолларда   ўз   шогирдидан   камроқ   танилган   кишиларга   ҳам
эътибор қаратади. Масалан:   “ Юсуф Қаробоғии Ироқ  – Юсуф исми сом  ваӣ ӣ
номи номии  аноби ифотатмаоби ифозатинтисоб Мавлоно Юсуфи Қаробо	
ҷ ғ ии
Ироқист...   аноби   Мавлоно   аз   таломизаи   муътабари   аъламу-л-уламо   -
Ҷ
Мавлоно   Мирзо они   машҳур   ба   Муллои   Наванд	
ҷ ”   [5,   125 б ;   27,   423].
Таржимаси:   Мавлоно   Юсуф   Қаробо ғ ий   Ироқийнинг   сомий   исми   ҳамда
машҳур   номидир   ...   Мавлоно   жаноблари   Мулла   Наванд   номи   билан   машҳур
бўлган аълам ул-уламо – Мавлоно Мирзажоннинг машҳур шогирдларидандир .
Лекин   Мутрибий   ҳам   бошқа   тазкиранавислар   йўлидан   бориб,   шоирнинг
маънавий мақомини кўрсатиш учун унинг машҳур ва таниқли замондошлари
билан   алоқасига   ҳам   тўхталиб   ўтади   ва   тазкирани   кўпроқ   таниқли   шахслар
шарҳи   ҳолини   ёзишга   мўлжалланган   асар   сифатида   эътироф   этган
тадқиқотчиларнинг ишораси бу ерда ҳақиқатга яқин [98, 58].
“Тазкират   уш-шуаро”да   кўпроқ   муаллиф   билан   бевосита   алоқада
бўлган, энг камида таниш бўлган шоирлар ҳақида маълумот берилгани учун
тазкира   маълумотларининг   марказида   муаллифнинг   ўзи   туради.   Шунинг
учун   Мутрибий   берган   маълумотлар   асосида   биз   кўп   шоирларнинг   шахси,
истеъдодидан   хабардор   бўлдик.   Чунки   бу   шоирларнинг   кўпчилиги   билан
95 Мутрибийнинг ўзи шахсан мулоқотда бўлган. Айрим шоирларни ўз шогирди
сифатида танитган: “Хазоний Шаҳрисабзий – бу фақирнинг дўстларидандир.
Бир   муддат   бўлдики,   бу   фақир   билан   алоқада   бўлди   ва   ўзини   шеъриятда
ҳақирнинг   шогирди   деб   билади.   Доимо   хотир   розилигини   қўлга   киритишга
интилади   ва   ҳеч   қачон   малол   келадиган   ишни   қилмайди ”   [18,   692].   Гоҳида
иқтидорли   шоирларни   у   ёки   бу   фан   бўйича   ўз   устоди   деб   таништиради.
Масалан: “Ғарибий Ҳиравий – фозил киши эди ва сиёқ фанида моҳир бўлган,
бир   қанча   муддат   Самарқанд   доруссалтанатига   мушарраф   бўлди   ва   ушбу
фақирнинг   отаси   билан   борди-келдиси   бор   эди.   Фақирхоналарга   кўп
қатнашар эди. 
Бир   неча   кун   каминага   сиёқ   илмидан   таълим   берарди.   Бу   пайтларда
зарурий билимлар ортириш билан машғул бўлганим учун унинг бу соҳадаги
қўшув-айирув ишларига унча аҳамият бермадим. Шунинг учун ўша соҳадан
бехабар қолдим. Ғарибийнинг яхши   табъи бор эди ва шеърларни ғоятда тоза
айтарди   ва   шеър   фанида   ўзини   мулло   Ҳилолийнинг   шогирди   деб   эътироф
этарди ”  [5,235а; 27, 747].
Шунингдек,  маълум  бир шоирнинг устози  ким  бўлган  ёки шеърият  ва
ирфонда   ёхуд   замоннинг   машҳур   илмларида   бирор   бир   таниқли   билимдон
кишига   ишора   қилиш   баробарида   тазкира   муаллифи   пир   ва   муршид
муносабатига   оид   ибратли   хислатларга   ҳам   эътибор   қаратади.   Масалан,
Ғарибий   Ҳиравий,   унинг   ишорасига   кўра,   ўзини   Ҳилолийнинг   шогирди   ва
издоши   деб   билар   экан,   шунинг   учун   муаллиф   Ҳилолийнинг   шеърияти   ва
шахсияти кўзга ташланадиган хислатларни унга нисбат бериб айтади: “жуда
ҳам   сўзлари   ширин   ва   ҳалим,   яхши   муомалали   ва   илиқ   муносабатда
бўларди... Мулла Ҳиротлик бўлгани учун ва айрим кишилар уни мазах қилса
ҳам, чидарди ва сира хафа бўлмасди. Масалан, Жавонмардалихон салтанати
даврида   Самарқандда   бир   гуруҳ   рофизийлар   пайдо   бўлган   эди   ва   оддий
халқни   шаҳарнинг   кўчалари   ва   бозорда   шаҳид   қилишарди.   Зариф
кишилардан   бири   деди:   “Мулла   Ғарибий   бир   кеча   саррофхонадан   бемаҳал
чиқиб,   уйига   келаётган   эмиш”.   Тасодуфан   бир   рофизий   билан   тўқнашибди,
96 пичоғини   ўқталиб   “   тўхта,   эй   сунний”   дебди.   Ғарибий   ҳассасини   кўтариб
жаҳли   чиқиб   “ўзинг   суннийсан”   деган   экан.   [5,235 б ;   27,   748-749].
Ҳилолийнинг   қатл   этилиши   хусусида   ҳам   мазкур   фикрни   Саид   Нафисий
“Оташкада”   тазкирасига   таяниб   ёзади,   шоирнинг   ўлдирилиш   сабабларидан
бири унинг гўё шиаликка майл кўрсатгани бўлган  ( 108,  “ чаҳордаҳ ”) . 
Тазкирада   шундай   ҳолатлар   ҳам   кузатиладики,   муаллиф   шоирларнинг
устоз-шогирдлик   масалаларини   ёритиш   орқали   шоирлар   ижодига   ҳам
мурожаат   қилган.   Масалан:   “Восилий   Марвазий.   Махдумий   Ҳасанхожа
Нисорий   айтар   эдиларки,   “Восилий   Марвдан   Бухорога   келди.   Жуда   ночор
эди.   Аммо   шу   ночор   аҳволи   билан   мажозий   ишқ   бошини   айлантирган   эди.
Хожа Муҳаммад Саид номли дўсти бор эди, унинг шериклигида яхши кўрган
ватанидан саргардонликни танлаб, Бухорога юзланган.
Мисраъ:
Хуш аст овораг  онро, ки ҳамроҳе чунин бошад.ӣ
Мазмуни: Бундай шерикка саргардонлик ёқимлидир.
Йўлда   қумли   жойга   дуч   келиб   қолишди.   Тўсатдан   шамол   бўлиб,
қумларни   учириб,   рақсга   тушириб,   мазкур   манзарадан   ва   ушбу   сурат
кузатувидан   хушҳоллик   юзага   келган.   Мулла   Восилийга   буюрганки:   “Агар
ушбу   суратни   назм   қолипига   солсанг,   бадеъ   бўлади.   Шоир   муҳаббат
жозибаси   билан   фикр   биёбонига   йўл   босиб,   хаёл   отини   қўзғатиб,   фасоҳат
майдонига жавлон уриб, бир оз ўйлагач, ушбу матлаъни айтиб берди:
Матлаъ:
Он гирдбод нест ба роҳи вафои ту,
Саргаштаест рақскунон дар ҳавои ту ”  [ 5,102а; 27 , 352-353].
Мазмуни:  Вафоинг йўлида у гирдбод эмас, балки муҳаббатингда рақсга
тушган оворадир.
Мутрибий   устози   Нисорийга   суяниб   ёзишича,   Восилий   шеърий
салоҳиятининг   юксалиши   сабаби   унинг   ошиқлигига   замин   яратган   экан.
Шундан   сўнг   Мутрибий   яна   Абдураҳмон   Жомийнинг   раҳнамолиги   остида
Аҳлий Шерозийнинг шеъриятдаги ютуқлари масалаларини ўз устози тилидан
97 келтиради:   “Ҳа,   ишқ   ғайрати   ва   ошиқлик   Ҳироти   сўзга   кўп   куч   ва   шиддат
беради .   Шундай   эшитган   эдимки,   Мулла   Аҳлий   Шерозий   ижодининг
бошланишида   ёзганларини   ҳақиқатпаноҳ,   муборакқадам   бўлган   Жомий
ҳазратлари   назаридан   ўтказар   экан,   унинг   шеърларининг   жозибаси   йўқ   эди.
Шунинг учун Мавлавий шогирдлари уни масхара қилишарди. У бундан роса
хижолатда   қоларди.   Бир   куни   Махдумий   ҳазратлари   эҳтиёжмандлик
юзасидан   унга:   “Бор,   олдин   ошиқ   бўл,   кейин   шеър   айт”,   деб   айтади.   Ундан
кейин   Мулла   Аҳлий   бир   нозанинга   мафтун   бўлади.   Ундан   кейин   айтган
шеърларини   назардан   ўтказсалар,   жуда   ҳам   мақбул   экан   [18,   355].   Лекин
шоирларнинг   алоқаларини   баён   қилишдан   мақсад   фақат   уларнинг   устоз-
шогирдлик   масалалари   ҳамда   улар   кимга   эргашганини   кўрсатишдан   иборат
эмас.   Муаллиф   шу   орқали   ижод   аҳлининг   табъи   ва   завқи   қандай   савияда
ҳамда   уларнинг   ижоди   ва   дунёқараши   меъёрлари   қайси   шеърият   ва
фикрлардан   озиқланганини   кўрсатиб   бермоқчи   бўлади.   Айни   борада
муаллиф асрида анъанага айланган татаббуънависликка оид масалалар ҳам ўз
аксини топган. Масалан, Мутрибий замондошларидан машҳур шоир ва яқин
дўсти   бўлган   Дўстий   Бўстонхоний   ҳақида   шундай   ёзади:   “Гоҳида   ушбу
каминани   иноят   билан   боғлатиб,   бир   соат   илмий   музокара   билан
шуғулланади   ва   ўзининг   дур   сочувчи   шеърларидан   ўқиб   беради.   Бир   куни
Муҳташам Кошонийнинг қуйидаги сатрлар билан бошланадиган ғазалига:
Гар аз  амоли  аҳонтоби ў ниқоб кашанд,ҷ ҷ
аҳониён қалами радд бар офтоб кашанд.	
Ҷ
Мазмуни:   Агар   унинг   жаҳонни   кўрсатувчи   жамолидан   ниқобни   олиб
ташласалар, Оламдаги инсонлар қуёшни инкор қилишарди.  
Бундай жавоб ёздим:
Бутон, ки аз пайи даъв  зи рух ниқоб кашанд,	
ӣ
Яке ниқоби туро дида сад ҳи об кашанд.	
ҷ
Мазмуни:   Даъво   юзасидан   ўз   ниқобларини   ечадиган   гўзаллар
ниқобингни тўсатдан кўриб, юзта ҳижобни олиб ташлайдилар. 
  Камина мазкур ғазалга қуйидагича татаббуъ қилган:
98 Бутон, ки бар рухи гул хат зи мушки ноб кашанд,
Зи хатти худ рақами радд бар офтоб кашанд.
Мазмуни:  гул юзига тоза мушкдан чизиқ чизадиган гўзаллар ўз хатлари
билан офтобни инкор қилишади.
Қасиданависликда ҳам даҳрнинг фариди ва аср ягонасидир. Устод уш-
шуаро Хоқонийнинг ушбу қасидасига:
Субҳидам чун кила бандад оҳи дудосои ман,
Чун шафақ дар хун нишинад чашми хунполои ман [5,75а; 18, 355] .
Мазмуни:   Тонг   отар   пайтида   оҳим   тутун   каби   тус   олганда,   Қонга
бўялган   кўзларим   шафаққа   ўхшаб   қон   ичида   қолар.   жавоб   ёзиб,   уни   ҳазрат
Рисолат   саллаллоҳу   алайҳи   васаллам   мадҳига   музайян   қилган   ва   ушбу
байтлар шулар жумласидан:
Чун шавад муставфии дониш дили донои ман,
Ақли кул о из шавад дар забти истефои ман.ҷ
Он Фалотунам, ки чун хуршед сар бар мезанад
Ҳикмати ашрофиён аз рамзи суфастои ман.
Ақл аввал бо ву уди он ҳама фаҳми баланд	
ҷ
Мекунад дарюзаи тасреҳ аз имои ман ”  [ 5,75а; 27 , 288].
Мазмуни:   Доно   кўнглим   билим   ҳисобчиси   бўлса,   истеъфоимни   олишга
ақли   кулл   ожиз   бўлар.   Мен   ўша   Афлотунманки,   файласуфлар   ҳикмати
менинг суфастоий рамзимдан қуёш каби бош чиқаради. Аввал ақл ўша юксак
тушунишлари билан бир имоимдан баён қилишни тилади... 
Мутрибий   Дўстий   Бўстонхонийнинг   шоирлиги   ҳамда   унинг   Хоқоний
қасидасига   жавобия   ёзишда   қай   даражада   уддасидан   чиққанини   муфассал
билдириш учун тўлиқ матнни келтирган. Шуни таъкидлаш зарурки, муаллиф
шоирларнинг   адабий   алоқаларини   кўрсатишда   ўз   даври   адабий   муҳитининг
турли   йўналишларини   ҳам   ифодалайди.   Ушбу   фикрлар   келтирилган
иқтибослар   ва   олдинги   саҳифаларда   мавжуд   бўлган   ишораларда   ҳам   ўз
исботини топган.
99 Тазкиранавислик   йўналишида   қимматли  аҳамиятга   эга   бўлган   яна   бир
масала   бу   адабий   танқиддир.   Тазкиралар   баробарида   шаклланиб,
адибларнинг   танқидий   фикрларини   қамраган   мумтоз   назарий   қарашларидан
шундай   асарларни   кузатиш   мумкин,   лекин   тазкираларнинг   танқидий
хусусиятлари жуда ҳам мураккаб ҳисобланиб, улар муайян шоирнинг ҳаёти,
асарлари   ва   ижодининг   муҳим   хусусиятлари   билан   танишиш   баробарида
амалга   ошади.   Масалан,   Мутрибий   Абдол   Султон   Самарқандийнинг   баланд
табъи   ҳақида   маълумот   келтириш   асносида   “унинг   синалган   табъи   ва   гўзал
ҳамда   яхши   сўзлаш   қобилияти   бор   эди”,   деб   мақтайди   [5,12а;   27,   142].
Қуйида   номи   зикр   этилган   шоирнинг   тазкиранавис   томонидан   баҳоси   ҳам
ижодкорнинг   сўз   қўллаш   услубини   аниқлаштиради:   “Ушбу   фақирнинг
амакиси  айтар  эди :   -  Салтанатшиор  ҳазратнинг  баланд   табъи   бор  эди  ҳамда
матбуъ   шеърларга   нисбатан   маснуъ   шеърларга   кўпроқ   эътибор   берарди ”
[5,12а; 27, 142]. 
Шу тариқа тазкиранавис Абул Хайр Султон ҳақида “мўътабар шоирлар
ва   машҳур   сўз   санъати   усталаридан   эди   ва   шеър   айтишга   алоҳида   эътибор
берарди”   [27,   145],   Муҳаммадзамон   Мирзоий   Бадахшоний   ҳақида   –   “яхши
табъи   ва   ғариб   хаёли   бор   эди”   [27,   150],   Одамий   Самарқандий   ҳақида   –
“ баланд   табъи   ва   дилга   ёқувчи   сўзлари   бор   эди ”   [5,   51б;   27,   219],   Боқий
Бухорий ҳақида –   “тез табъи ва қўзғатувчи сўзлари   бор эди ”   [5,58а; 27, 251],
Ҳошим Бухорий ҳақида –  “ўткир табъи ва таъсирчан сўзлари бор эди”  [5,86а;
27,   313]   каби   сўзларни   айтиб,   ўнлаб   шоирларни   таништирган.   Мазкур
бирикмалар ҳамда “табъи дақиқ”,  “ табъи салим ” ,  “ табъи неку ” каби ва шунга
ўхшаш   маълум   бир   шоир   шеърияти   билан   танишишнинг   илк   намуналарини
тазкиралардан   топишимиз   мумкин.   Бундай   ҳолатларда   Мутрибий   кўпроқ   ўз
сўзининг танқидий мазмунини сўз устаси шахсияти ёки рўзғори ёхуд номига
бирор   жиҳатдан   боғлашга   ҳаракат   қилади.   Масалан,   тазкирада   Анжумий
ҳақида   қуйидагича   сўзлар   мавжуд:   “Мўтабар   хуштабълар   ва   машҳур
нуктабинлардан   эди.   Зоҳирда   хунук   кўринса-да,   аммо   шеърияти   ҳусни   ва
сўзлари лутфи жиҳатидан аҳли назар кўзи нурига айланган” [5,49б; 27, 214].
100 Лекин бундай хусусият аслида сўз санъати иши ва шеъриятнинг воқеликдаги
ҳолатидан хабардор бўлиш йўли эмас, балки тазкираларда мавжуд танқидий
муносабатларнинг   илк   куртагидир.   Мутрибийнинг   танқидчилик   фазилати
тазкирада   аслида   шу   тариқа   давом   этади   ва   фақат   бир   неча   ўриндаги   бу
услубни ўзгартиради ҳамда кенг кўламда замондошлари шеърларини танқид
ва таҳлил қилишга киришади. Шунинг учун, “Тазкират уш-шуаро” даврнинг
адабий танқид руҳини англатувчи асарлар сирасига кирмайди, балки у манба
каби   амал   қиладики,   ундан   кўплаб   шоирларнинг   ижод   намуналарини
қидириб топиш мумкин.
Бинобарин, Мутрибий юқорида ижод намуналари зикр этилган Аминий
Хиёбоний   шеърларига   ҳам   баҳо   берар   экан,   шундай   ёзади:   “Аруз   ва   қофия
илмларидан   етарли   даражада   хабардордир   ва   қийин   муаммоларни   осонлик
билан ечади... Султонлар ва хоқонлар мадҳига яхши қасидалари бор” [5,47б;
27,   212].   Сўнгра   унинг   ажойиб   қасидасидан   намуналар   келтиргач,   уни
қуйидагича   танқид   ва   таҳлилга   тортади:   “Сир   эмаски,   “имои   жалий”   қофия
такрори қофия илмида катта айблардан бўлса-да, нозим уни бу қасидада кўп
қўллаган,   лекин   жуда   чиройли   чиққан”   [5,47 б ;   27,   213].   Яъни,   тазкиранавис
шеърдаги   нуқсонлардан   хабар   бера   туриб   уни   шундай   баён   қилади,   бу   эса
айни   вақтда   лирик   асарнинг   афзаллиги   ҳамдир.   Муаллиф   адабий   танқидда
кўпроқ   мўътадил   йўлни   танлайди,   шафқатсиз   танқидга   қўл   урмайди   ва
адабиётда мувозанатни сақлайди. Унинг Анисий Ироқий шеърлари юзасидан
танқиди   фикримизни   қувватлайди:   “Шеъриятда   мавзун   шоир   бўлиб,
шеърлари   дуру   гавҳар   кабидир.   Лекин   унинг   айрим   шеърлари   маънода
муболаға   кўплиги,   табиийликдан   кўра   хаёлотга   берилгани   натижасида
мувозанат доирасидан чиққан, масалан, унинг қуйидаги байти шу маънонинг
гувоҳидир:
Назди арбоби вафо ғайри пар астидани  ёр,
Куфри маҳз аст, агар тоати маъбуд кунад.
Мазмуни:   Вафо   аҳли   олдида   ёрнинг   ўзгани   севмоғи   -   санамга   ибодат
қилган кофирнинг ўзи. 
101 Айрим фозил кишилар буни маъно хатолиги сифатида баҳолайди. 
Бу ўринда маъно хатолиги икки хил кўзга ташланади: Ғалат, яъни хато
ва   ҳаддан   ташқари   бўрттириш.   Хато   шуки,   шоир   байт   мазмунига   аслида
маъно   жиҳатдан   хато   бўлган   бир   маънони   юклайди.   Қадимги   шоирлар
сирасига кирувчи Рофеъий байтига шундай маънони юклаган:
Эй ахтаре, ки аз сипеҳри наволи хеш
Ҳар рўз моҳу меҳр тафохур кун  қирон.ӣ
Мазмуни:   Эй,   юлдуз   ўз   диёринг   осмонидан   ҳар   кун,   ой   ва   қуёш   билан
қирон қилишга фахрлантирасан.
Агар   “бо   нуқум   тафохур   куни   қирон   (Қирон   юлдузлар   билан
фахрланади)” деса, муболиғасиз бўларди. Чунки қирон юлдузлар билан яқин
бўлади,   осмон   билан   эмас.   Ҳаддан   зиёд   бўрттириш   дегани,   шоирнинг   мадҳ
турини нарсалар васфини иғроқ даражасига етказиши ва муболағани шаръий
таъқиққа олиб келувчи чегарагача кўтаришидир [5,54б; 27, 227].
Тазкирада   кўзга   ташланадиган   қисқа   ва   кўп   танқидлардан   унинг   бир
хусусияти   лирик   матннинг   кўпинча   зоҳирий   томонига   эътибор   берилган.
Мутрибий   шеърнинг   қофия,   радиф,   вазн   каби   зоҳирий   хусусиятлардан   огоҳ
бўлган   ва   мунаққид   сифатида   ўз   асрдошлари   ашъорини   таҳлилга   тортган.
Масалан,   Баҳрий   Самарқандийнинг   қуйидаги   байтида   бу   ҳолат   очиқ-ойдин
намоён бўлади:
Мо орзуи Хусраву Доро намекунем,
уз худ ба ғайри дўст мадоро намекунем.	
Ҷ
Мазмуни:   Биз Хусрав ва Дорони орзу қилмаймиз, ўзимиздан бўлак,  ҳеч
ким билан муроса қилмаймиз.
Сир   эмаски,   “имои   хафий”   қофия   айбларидан   бўлиб,   шоир   бу   байтда
унга йўл қўйган бўлса ҳам, назми маънодан холи эмас” [5, 61 б ; 27, 248].
Бундан   ташқари,   Мутрибий   Самарқандийнинг   танқидий   мулоҳазалари
Бўрий Балхий [5,63а; 27, 253], Ҳожи Атолиқ Дуррамон [5,94а; 27, 279-280] ва
яна   бир   неча   шоирлар   ҳақидаги   қайдларда   кўзга   ташланиб,   тазкиранавис
вазн, қофия, бадиий санъатлар масалалари ҳамда маснуъ шеърларни қўллаш
102 доирасидаги нуқсонларини қайд этади. Яна тазкирада шеърнинг мазмуни ва
гўзаллигига   эстетик   нуқтаи   назардан   баҳо   берилган.   Масалан,   Мутрибий
Амин   Самарқандий   шеърларини   келтириш   асносида   шундай   ёзган:   “Ва
Мулла Ашкий фақирга айтдики: - Ушбу гўзал матлаъ ҳам уларникидир: 
Нест дандон он ки аз захми забонаш хун шуда,
Донаи норест, аз акси лабаш гулгун шуда.
Мазмуни:   Тил   жароҳатидан   қонаган   нарса   тиш   эмас,   балки   лаблари
анор донаси аксидан топган қизил рангдир.
Камина   бир   куни   ушбу   матлаъни   амирлар   бошлиғи,   олиму   шоирлар
мураббийси   Ҳожибой   Оталиқ   Қушчининг   атоқли   мажлисида   ўқиб   бердим.
Шунда   Оталиқ   :   “Агар   ушбу   матлаъда   “захм”   (жароҳат)   сўзи   ўрнига   “тиғ”
сўзи   қўлланилса,   ҳар   томонлама   маъно   аниқроқ   бўлармиди”   дедилар.
Дарҳақиқат ҳам, шундай бўлганда яхшироқ бўларди...” [5,38а; 27, 195-196].
  Агар   тазкира   мазмунини   ифода   этувчи   шоирлар   ҳаёти   ва   асарлари
хусусиятлари,   уларнинг   қайси   табақага   мансублиги   ҳамда   шунга   ўхшаган
бошқа   маълумотлар   бир   четга   суриб   қўйилса,   ушбу   асарда   бошқа
афзалликлар   ҳам   кузатилиб,   бу   унинг   назарий   манба   сифатидаги   адабий
қимматини   оширади.   Бу   хусусият   муаллиф   давридаги   шеъриятнинг   айрим
хусусиятлари   баҳси   ва   шарҳига   тегишли.   Масалан,   Мутрибий   бир   жойда
асосан   доира   санъатида   шеърлар   ёзиб   юрган   Алфий   Шомийнинг   ижодига
таяниб   мулоҳаза   юритади:   “Билгилки,   тадвирнинг   сифати   шуки,   нозим
ҳазажи   мусаммани   солим   баҳрида   тўрт   рукндан   иборат   бир   мисра   айтиши
лозим   ва   уни   доира   чизиғида   ёзади,   масалан,   ҳар   бир   рукндан   ўқишни
бошлаганда вазнли ва қофияли мисра ҳосил бўлур...
  “Ҳадойиқ   ус-сеҳр”   асари   муаллифи   бу   сифатни   болалар   ўйини   деб
айтган” [5,45 б ;27, 207]. 
Яъни   муаллиф   имкон   қадар   мазкур   шоирларга   оид   энг   дақиқ
мисраларнинг жанр ва турлари ҳақида тазкирада  маълумот беришга  ҳаракат
қилган.   Алалхусус,   шоирларнинг   кўпроқ   қайси   сўз   санъатига   эътибор
қаратганлари   ҳам   унинг   назаридан   четда   қолмаган.   Мутрибий,   Бухорий
103 нисбаси   билан   машҳур   бўлган   Аминий   Маъракагир   ҳақида   шундай   дейди:
“Яхши   шеърлари   бор   ва   “радд   ил-ажз   ало-ас-садр   санъатида   ёзилган   ушбу
ғазали гўзал чиққан:
  Аз он замон, ки  аҳонро Худой кард падид,ҷ
  Кашем миннати дунон барои нафси палид.
  Палиду кавдану беақлу нокасе бошад
  Касе, ки аз паи ду   нон барои нафс давид.
  Давид ашк ба рухсори он, ки ошиқ шуд,
  Замона г	
ӣ  рухи  онони хеш сер надид.	ҷ
... Бурид меҳр зи дунон Аминии бедил,
Чу  уръае зи майи шавқи бениёз кашид	
ҷ ”  [ 5,46 б ].
Мазмуни:   Аллоҳ   жаҳонни   яратган   замонидан   бери   палид   нафс   учун
паст   одамларнинг   миннатини   тортамиз.   Кимки   ҳиммати   паст   одамлар
изидан югурса, ёмон, аблаҳ, жоҳил ва нокасдир. Ошиқнинг юзига кўзидан ёш
оқади... Бениёзлик шавқи майидан бир томчи ичгач, шайдо Аминий ҳиммати
паст кишилардан меҳрини узди.
Яна   бир   масала   шундан   иборатки,   Мутрибий   шоирларнинг   тил   ва
тасвир   услубига   жиддий   эътибор   қаратиб,   манбасини   излаб   топиш   ҳамда
уларнинг   ўз   сўзларидан   далил   келтириб,   таҳлил   қилишга   ҳаракат   қилади.
Масалан,   Номий   тахаллуси   билан   шеърлар   битган   Абул   Хайр   Султоннинг
сўзлаш усули ҳақида шундай ёзади: “Ушбу синиқ ғазал (ғазали шикаста) ҳам
Номий ижодидандир:
Эй ман асираки дилаки бевафоякат
В-эй  онакам фидояки  авру  афоякат.	
ҷ ҷ ҷ
Ту шўхакиву шангак , дашномакат хуш аст,	
ӣ
Дашномаки ту  ўяму гўям дуоякат.	
ҷ
Оё бувад, ки пешаки ман хобакат барад,
Тангак диҳам ба паҳлуяки хеш  оякат.	
ҷ
Гаҳ бўсаке диҳам кафаки пояки туро,
Гоҳе ниҳам ду дидаи равшан ба поякат.
104 Бас ғамзаҳо-т Номакии хастаро бикушт,
Ном  шудаст куштаи ин ғамзаҳоякатӣ ”  [ 5,16 б ; 27 , 148-149].
Мазмуни:   Вафосиз   кўнглингга   мен   асир   бўлай,   Жоним   жавру
жафоларингга   фидо   бўлсин.   Сен   шўх   ва   гўзалсан,   койишларинг   ёқимли,
Койишларингни   қидириб,   сени   ҳақингда   дуо   қилай.   Менинг   олдимда   ухлай
оласанми? Ўз ёнимдан сенга торгина жой берай. Гоҳида оёғингни ўпиб олай,
гоҳида икки ёруғ кўзимни оёғингга босай. Карашмаларинг бемор Номакийни
ўлдирди, ушбу ғамзаларинг ўлдирган Номий бўлди.
Юқоридаги   ғазалда   тазкиранавис   “шикаста”   (синган)   деб   халқона
тасвирланган ғазал ёки шеърни назарда тутган ва унинг муаллифи адабий ёки
китобий   услубни   синдирганига   диққат   қаратган.   Мутрибий   фикрлари
давомида   бундай   баён   тасвир   услуби   илдизини   ўтмишдаги   шоирлар
ижодидан   қидириб,   ёзади:   “Ва   ҳазрат   Мавлоно   Жалолиддин   Румий   ҳам   бу
тил билан шеърлар битган:
Дар  аҳон, эй ёракон, албатта бояд ёраке,
ҷ
Нозукак, хубак, латифак, дилбарак, айёраке.
Шоҳидак, шангак, малеҳак, дилрабояк, мушфиқак,
Оқилак, соҳибвафояк, резакак, пуркораке.
... Соқияк, шаккарлабак, шириндаҳонак, сархушак,
Турфакак, нағзак, зарифак, хушҳузурак, ёраке.
Вақти он омад Ҳисомуддин хамуш кун, Румияк,
З-он ки ҳар  о ёраке бошад, бувад ағёраке	
ҷ ”  [ 5,16 б ; 27 , 149].
Мазмуни:   Эй   ёронлар,   жаҳонда   албатта,   бир   ёр   керак:   нозиккина,
гўзалгина,   латифгина,   дилбаргина,   айёргина.   Оқилгина,   вафолигина,
чиройлигина,   ишчангина...   Соқийгина,   шаккарлабгина,   ширин   оғизгина,
ҳушёргина,   Хилма-хилгина,   яхшигина,   нозуккина,   ёргина.   Эй   Румий,
Ҳисомуддиннинг келиш вақти бўлди, Чунки ҳар қаерда бир ёргина бўлса, бир
ағёргина ҳам бўлади”.
Мутрибийнинг бу зайлда маълумот бериши икки жиҳатдан муҳимлиги
тазкиранинг   барча   жойларида   кузатилади:   биринчидан,   муаллиф   назарий
105 жиҳатдан   оз   билимга   эга   бўлган   ўқувчини   биратўла   шеър   тарзи   билан
таништириб,   шеърларидан   намуна   келтириш   билан   шоир   ҳақида   тасаввур
қилиш   имконини   беради.   Иккинчидан,   муаллиф   номи   зикр   этилган   шоир
танлаган йўналиш ҳақида хабар беради.
Хулоса   қилиб   айтадиган   бўлсак,   Мутрибий   тазкирасида   шоир-шоҳлар
ва  ўша  даврда  машҳур  бўлган  сарой адабиётининг  хос  хусусиятлари  ҳақида
қимматли маълумот бериш баробарида хилма-хил касб билан шуғулланувчи
айрим   замондош   шоирларнинг   ижодига   хос   хусусиятлар   ва   адабий   мероси
ҳақида   фикр   юритади.   Муаллиф   таҳлилида   ўша   замон   адабиёти   услуби,
етакчи   тамойиллар   мазкур   шоирлар   мисолида   таҳлил   қилинган.   Масалан,
шоир   соҳибдевон   ижодкорлар   қаторида,   девон   тартиб   бермаган   бошқа
шоирларнинг   назмий   ва   насрий   асарларини   ҳам   ёддан   чиқармагани   бизга
номаълум шоирлар ҳақида ҳам маълумот олишга кўмаклашади. Шунингдек,
муаллиф   ўз   давридаги   етакчи   шеърий   жанрлар   ёки   турли   шеърий   навларда
ўзига   хос   шоирлар   ижодидан   баҳс   ҳам   уюштиради,   бу   ўз   ўрнида   қиёсий
адабиётшунослик,   қиёсий   таҳлил   усулларидан   кенг   истифода   этганини
кўрсатади. 
Тазкиранинг   яна   бир   илмий   фазилати   шундаки,   лирик   матнларни
таҳлил   қилиш   ва   таништириш   орқали   ижодкорларнинг   адабий   мақоми
белгиланган.   Ушбу   масала   кўп   мисоллар   орқали   текширилган,   лекин   қисқа
таҳлиллардан   ҳам   маълум   бўладики,   шоирлар   кўпинча   шеърий   шакл
(масалан,   маснуъ   шеъри)   ҳамда   вазн   ва   қофия   жиҳатидан   тазкиранависнинг
танқиди ё таҳсинига учраганлар. Бу эса шуни кўрсатадики, тазкира яратилган
даврда   форс-тожик   шеърияти   шаклбозликка   юз   тутган   эди.   Шунинг   учун
Мутрибий   тазкирасида   учрайдиган   танқид   ва   таҳлилий   фикрлар   ана   ўша
мезонлар   асосида   юзага   келган.   Мутрибий   уларга   танқидий   ёндашиб,   баҳо
бергани   адабиётшунослик   тарихида   назарий   қарашларнинг   шаклланишини
ўрганишда муҳим аҳамият касб этади.
II  боб юзасидан хулосалар
106 1. Мутрибий   асарининг   тузилиши   ва   тили   тазкиранависликнинг
машҳур   анъанавий   услубини   эслатса   ҳам   бир   неча   асосий   рукнларга
бўлинганлиги   сабаб   мурсал   ва   илмий   қоришма   услубида   битилган.
Шунингдек,   баъзида   содда   тил,   оддий   услуб   тамойилига   амал   қилишга
уринилиши   унинг   насрини   Х   аср   хуросоний   насрига   бир   даражада
яқинлаштиради.
2. Тазкира   муаллифи   асарнинг   лисоний   хусусиятларини   ташкил
қилувчи   арабий   унсурлардан   фойдаланган.   Унда   оят   ва   ҳадислардан   тортиб
шеър,   масал,   ҳикматли   сўзлар,   дуоларга   қадар   мавжуд.   Тазкира   услубининг
яна   бир   жиҳати,   бу   насрнинг   муҳим   унсурларидан   ҳисобланган   сажъ   ва
тансиқ ус-сифот сингари санъатлардан  фойдаланишда кўринади. Шу нуқтаи
назардан  муаллиф  тилнинг  зоҳирий унсурларига  алоҳида  эътибор  қаратгани
ойдинлашади. Шунингдек, Мутрибий зоҳирда зикр қилинган шоирнинг ном,
куня,   нисба,   касб,   тахаллус   ёки   бошқа   жиҳати   билан   алоқадор   махсус
ифодаларни   қўллашга   уринадики,   бу   муаллиф   адабий   маҳоратининг
юқорилигидан далолатдир.
3.  “Тазкират уш-шуаро” да муаллиф бирор ҳодиса, воқеа ёки таржимаи
ҳолни ёзиш жараёнида, албатта, изоҳ ва шарҳ беришга ҳаракат қилади. Унинг
муайян   шоир   ҳаётига   оид   масалаларни   шарҳлаш   асносида   эзгу   хулқ,   панд-
насиҳат,   ҳикоят   келтириш,   машҳур   салаф   ва   асрдош   шоирлар   ижодидан
иқтибос   келтириши   мазкур   тазкирани   ахлоқий   асарлар   услубига
яқинлаштирган. 
4.  Тазкирада зикр қилинган шоирларнинг шарҳи ҳоли ва шеърларидан
намуналар   келтириш   баробарида   салаф   шоирлар,   муаллифнинг   асрдошлари
ҳамда ўзи ёзган шеърларнинг мавжудлиги асарнинг адабий қимматини янада
оширган.   Айни   вақтда   муаллиф   шеърларни   икки   хил   тарзда   келтирган:   ё
шеър   муаллифи   номи   билан   ёки   муаллифсиз   беради.   Зотан,   тазкирада
фойдаланилган   шеърларнинг   ҳаммаси   теранлик   билан   ўрганилиб   таҳлил
қилинса,   ижтимоий-ахлоқий   масалалар   ҳақида   ибратли   бир   баёз   юзага
келиши мумкин.
107 108 III  БОБ.  ФОРС-ТОЖИК ТАЗКИРАНАВИСЛИГИДА МУТРИБИЙ
САМАРҚАНДИЙ “ТАЗКИРАТ УШ-ШУАРО”АСАРИНИНГ ЎРНИ
3 .1. XVI- XVII асрлар Мовароуннаҳр тазкиранавислигига бир назар
Тазкира   форс-тожик   адабиёти   тарихидаги   энг   муҳим   адабий
манбалардан   биридир.   “Маржаъшиносий   ва   равиши   таҳқиқ”   асарининг
муаллифи   Сутуданинг   фикрича,   Давлатшоҳ   Самарқандий   тазкирасидан
ташқари,   XVI   асргача   яратилган   барча   форс-тожик   тилидаги   адабий
асарларда   тазкира   “ёдгорлик”,   “эслаш”   маъноларида   қўлланилган.   XVI
асрдан кейин, хусусан, форс-тожик адабиётининг асосий марказларидан бири
бўлган   Шибҳи   қ ораи   Ҳин д   диёридаги   кўпроқ   шоирлар   ҳаёти   ва   ижодини
қамраган   асар   маъносида   қўлланилган   ва   бугунги   кунда   ҳам   шу   мавқеини
ушлаб   турибди   [100,   91].   Аммо   ишора   қилинганидек,   Мовароуннаҳрда   XV
асрнинг   иккинчи   ярми   ва   XVI   аср   бошларида   “тазкира”   Давлатшоҳ
Самарқандий   [111,   264]   ва   Мутрибий   Самарқандий   томонидан   [5;27]
шоирлар   ҳаёти   ва   ижоди   ҳақида   ёзилган   асар   сифатида   фойдаланилган.
Адабиётшунос Н.Шамсиддинова ўз номзодлик диссертациясида тазкиранинг
Шибҳи қорада вужудга келиши ва ривожланиши ҳақида қуйидаги фикрларни
айтган:   “Айтиш   лозимки,   орифлар   ҳамда   шоирларнинг   илк   тазкиралари
айнан   шу   ўлкада   вужудга   келган.   Шибҳи   қораи   Ҳинддаги
тазкиранависликнинг   шартли   даврлаштирилишини   қуйидагича   кўрсатиш
мумкин:
1. Ғазнави йлар даври  ( 999-1206 ) ;
2. Ғазнавийлар   давридан   кейинги   ҳинд   темурийлари   ҳокимияти
даврига қадар ;
3. Ҳинд темурийлари даври.
Тазкиранависликни   даврлаштиришнинг   дастлабки   икки   даврида   Ҳинд
ва Покистон мамлакатларида  фақат иккита тазкира – Ҳужвирийнинг “Кашф
ул-маҳжуб”и ва Муҳаммад Авфийнинг “Лубоб ул-албоб”и яратилган, холос.
Ҳинд   темурийлари   даври   эса   ушбу   даврга   нисбатан   анча   сермаҳсулдирлар.
109 Бу   вақтда   Тавфий   Табризийнинг   “Тавфий   тазкираси”,   Султон   Муҳаммад
Фахрий Ҳиравийнинг “Жавоҳир ул-ажойиб”, Хожа Муҳаммад Ориф Бақоий
Бухорийнинг “Ориф ул-осор”, “Мажмаъ ул-фузало”, Амин Аҳмад Розийнинг
“Етти   иқлим”,   Сайид   Али   ибн   Маҳмуд   Ҳусайнийнинг   “Базмаро”   сингари
тазкиралари   вужудга   келган   бўлиб,   бу   мумтоз   адабиётшуносликнинг   айни
соҳаси ривожланганидан дарак беради”  [89,93-94]
Тазкирашуносликка   оид   тадқиқотлардан   маълум   бўлишича,   илк
тазкиралар   Мовароуннаҳрда   пайдо   бўлган   ва   ушбу   ҳудуд   форс-тожик
адабиётининг   илк   ўчоқларидан   бири   саналган.   Адабиётшуносликдаги
дастлабки   тарихий-назарий   аҳамиятга   эга   асарлар   шу   ерда   яратилгани   боис
биз   ушбу   тадқиқотда   XVI-XVII   асрлардаги   Мовароуннаҳр   тожик
тазкиранавислик   тарихига   доир   қисқача   мулоҳазаларимизни   баён   этишга
ҳаракат қиламиз. Зеро, асосий баҳсга киришишдан олдин Марказий Осиёдаги
тазкиранависликнинг вужудга келиши ва ривожланиш тарихи ҳақида муҳим
фикрларни айтиш зарур, деб биламиз. 
Мовароуннаҳрдаги   тазкиранависликнинг   ривожини   иккига   –   ягоналик
асри ва жудолик асрига ажратиш мумкин. Ягоналик асри икки даврни қамраб
олади: Биринчи давр: ҳ. VI / м. XII асрдан ҳ. IX / м. XV асргача ва иккинчи
давр: ҳ. X / м. XVI асрдан ҳ. XIII / м. XIX асргача. 
Милодий   XII   асргача   бўлган   оралиқда   шоирларнинг   шарҳи   ҳоли   ва
шеърлари ҳақида маълумот берадиган асар манбаларда кузатилмайди. Айнан
шу   даврда   тазкиранависликнинг   илғор   вакиллари   Мовароуннаҳрда   вужудга
келган.   Тазкиравий   хусусиятга   эга   бўлган   илк   асар   Низомий   Арузийнинг
“Чаҳор  мақола”си  ҳисобланади.   Асар  милодий   1112  йилда   яратилган.   Ушбу
асар   дебоча   ва   тўрт   мақолот   (боб)дан   иборат   бўлиб,   уларнинг   номлари
қуйидагича:   “Биринчи   мақолот   –   дабирлик(котиблик)   моҳияти   ва   комил
дабир   кайфияти   ҳақида”,   “Иккинчи   мақолот   –   шеърият   илми   моҳияти   ва
шоир   салоҳияти”,   “Учинчи   мақолот   –   нужум   илми   ва   ўша   илмда
мунажжимлар   кўплиги”,   “Тўртинчи   мақолот   –   тиб   илми   ва   табиб
раҳнамолиги ҳақида”. 
110 Муаллиф   иккинчи   мақолот   бошланишида   Сомонийлар,
Носириддинлар,   Хоқонлар,   Буялар,   Салжуқийлар,   Ғурийлар   сулолалари,
Табаристон подшоҳлари – Рўдакийдан бошлаб Али Сафийгача 62 нафар сўз
санъати   усталари   номини   зикр   қилиб,   улардан   8   нафарининг   ҳаёти,   ижодий
фаолияти   ва   ижодининг   муҳимлиги   ҳақида   маълумот   беради   [9,   68-116].
“Чаҳор   мақола”   нодир   илмий   масалаларни   қамраб   олишига   қарамай,
тазкиравий   хусусиятга   ҳам   эга.   Сабаби   унинг   иккинчи   мақолоти   “Шеърият
илми   моҳияти   ва   шоир   салоҳияти   ҳақида”   деб   номланиб,   муаллиф
ҳикоятларни   келтириш   асносида   Рўдакий,   Унсурий,   Фаррухий,   Муиззий,
Азрақий,   Рашидий,   Масъуд   Саъд   Салмон   ва   Абулқосим   Фирдавсий   каби
шоирлар   ҳаётидан   қизиқарли   маълумотларни   келтирган   [9,   68-116].
Шунингдек,   шоирлик   ҳақида   шундай   ёзади:   “...аммо   шоир   бояд,   ки
салимулфитрат,   азимулфикрат,   саҳеҳуттабъ,   айидурравия,   дақиқунназарҷ
бошад, дар анвои улум  мутанаввеъ бошад ва дар атрофи русум мустатриф”.
Таржимаси:   “...аммо   шоир   салимулфитрат,   азимулфикрат,   нозуктабъ,   ҳар
бир  ишда   андишали,   дақиқназар   бўлиб,   турли  илмлардан   огоҳ   ва   анъаналар
атрофида   янги   фикри   бўлиши   лозим”   [9,   79].   Шеърият   ҳақида   қуйидагича
фикр  билдиради:   “Ва   бояд,  ки  шеъри   ў  бад-он  дара а  расида   бошад,  ки  дар	
ҷ
саҳифаи   рўзгор   мастур   бошад   ва   бар   алсинаи   аҳрор   мақруъ,   бар   сафоин
бинависанд ва дар мадоин бихонанд, ки ҳаззи авфар ва қисми афзал аз шеър
бақои   исм   аст   ва   то   мастуру   мақруъ   набошад,   ин   маън   ба   ҳосил   наёяд”.	
ӣ
Таржимаси:   Ва унинг шеърияти шу даражага етган бўлиши лозимки, рўзғор
саҳифасида ёзилган бўлсин ва аҳрор кўксида қироат қилинсин, дафтарларда
ёзиб,   шаҳарларда   ўқишсинки,   шеърнинг   энг   кўп   лаззат   ва   афзал   қисми   ном
боқийлигидир   ва   токи,   ёзилмас   ва   ўқилмас   экан,   ушбу   маъно   ҳосил
бўлмайди ”   [9,   79].   Шу   тариқа   ушбу   китобда   шеъриятни   англаш   ва   шоир
билиши зарур бўлган илмлардан баҳс юритиш баробарида илгари яшаб ўтган
ижодкорлар   ҳаёти   ва   фаолияти   борасида   ҳам   қизиқарли   лавҳалар
келтирилган.   Шундай   бўлса-да,   “Чаҳор   мақола”ни   илк   тўлиқ   тазкира
сифатида эътироф этиб бўлмайди. 
111 Шоирлар   тазкираси   сифатида   танилган   илк   тазкира   бу   Муҳаммад
Авфий   Бухорийнинг   “Лубоб   ул-албоб”   асаридир   (618/1221)   [109,   286].
Муаллиф   уни   бошқа   минтақа   –   Ҳинд   диёрида   тузган   бўлса   ҳам,   Авфийни
Мовароуннаҳр   адабий   муҳитининг   илк   вакили   сифатида   эътироф   этиш
лозим.   Демак,   Ўрта   Осиё   адабий   доираларида   тарбия   топган   Муҳаммад
Авфийнинг   тазкираси   бизнинг   баҳсимиз   минтақаси   бўлган   адабиёт
хусусиятларидан келиб чиқиб яратилган.
Бу   ерда   шуни   таъкидлаш   лозимки,   кейинги   асрларда   минтақаларга
боғлиқ бўлмай вужудга келган барча тазкиралар Муҳаммад Авфийнинг баён
услубини давом эттирган. Шунинг учун ушбу асарни форс-тожик адабиётида
ўзидан   кейин   яратилган   тазкиралар   асоси   деб   ҳисоблаш   мумкин.   Мумтоз
форс-тожик адабиётида “Лубоб ул-албоб” асари илк тазкира ҳисобланса ҳам,
“тазкира”   сўзини   асар   номида   илк   марта   қўллаган   Давлатшоҳ   Самарқандий
ҳисобланади.   У   ўз   тазкирасини   ҳижрий   IX/   милодий   XV   асрда   Ҳиротда
тузган.   “Тазкират   уш-шуаро”   дебоча,   араб   шоирлари   тазкирасининг
муқаддимаси,   форс   шоирлар   зикридаги   етти   табақа   (боб )   ва   хотимадан
иборат бўлиб, Давлатшоҳ “Муқаддима”да “Лубоб ул-албоб”нинг анъанасига
кўра,   Лабид   ибн   Асвад   ал-Боҳилий,   Фараздақ   ан-Наждий,   Диъбил   ибн   Али
ал-Хузоий,   Ибн   ар-Румий,   Мутанаббий,   Абулъало   ибн   Сулаймон   ал-
Мааррий,   Ҳаририй,   Абулфатҳ   ал-Бустий,   Муинуддин   Абунаср   Аҳмад   ибн
Абдурраззоқ   ат-Тантароний,   Каъб   ибн   Зуҳайр   ибн   Абисалмо   каби   10   нафар
араб   шоирлари   ҳақида   маълумот   берган   [8,   37-45].   Етти   табақа   ва   асар
хотимасида   эса   муаллиф   141   нафар   форсийзабон   шоирлар   ва   уларнинг
шеърлари   ҳақида   сўзлаган   [8,   48-473].   Давлатшоҳ   Самарқандийнинг
“Тазкират   уш-шуаро”сида   жами   араб   ва   ажамнинг   151   та   шоирлари   ҳақида
сўз   юритилган.   Мазкур   тазкиранавислар   ўз   асарларини   ватандан   ташқарида
ёзган бўлсалар ҳам, асли Самарқанд ва Бухоролик эдилар. 
Ягоналик   асрининг   иккинчи   даври   ҳ.   X   /   м.   XVI   –   ҳ.   XIII   /   м.   XIX
асрларда ёзилган тазкираларни қамраб олади. 
112 Жудолик   асрини   ҳам   ўз   навбатида   иккига   бўлиш   мумкин.   Биринчи
давр   XIX   асрнинг   иккинчи   ярмидан   янги   давргачадир.   Қор   Раҳматуллоҳиӣ
Возеҳнинг   “Туҳфат-ул-аҳбоб   ф   тазкират-ил-асҳоб”-и,  	
ӣ Мир   Сиддиқ
Ҳашматнинг   “Тазкират   уш-шуаро”си,   Шарифжон   Махдум   Садри   Зиёнинг
“Тазкор   ул-ашъор”,   Ҳожи   Абдулазим   Шаръийнинг   “Тазкират   ул-фузало”си
ва Афзал Махдум Пирмастийнинг “Афзал ут-тазкор ф  зикр уш-шуарои ва-л-	
ӣ
ашъор”,   Ҳожи   Неъматулла   Муҳтарамнинг   “Радоиф   ул-ашъор”и   каби
асарларни   мисол   келтириш   мумкин.  Иккинчи   давр   ҳозирги   замон   бўлиб,   бу
даврнинг   етук   тазкираси   Садриддин   Айнийнинг   “Намунаи   адабиёти   тожик”
асари эътироф этилган [41].
Бизнинг   мавзумиз   баҳсининг   асоси   XVI   ва   XVII   асрлардаги
тазкиранавислик   бўлгани   боис   бошқа   тазкираларга   батафсил   ўрин
ажратмаймиз. 
Мовароуннаҳрда   тазкиранависликнинг   энг   муҳим   даври   XVI   ва   XVII
асрлар ҳисобланади. Худди шу даврда Хожа Ҳасан Нисорийнинг “Музаккири
аҳбоб”,   Дарвешали   Чангийнинг   “Туҳфат-ус-сурур”   ва   Мутрибий
Самарқандийнинг “Тазкират уш-шуаро” каби асарлари вужудга келган. 
Хожа   Ҳасан   Нисорийнинг   “Музаккири   аҳбоб”и   Бухорода   Амир
Алишер   Навоийнинг   “Мажолис   ун-нафоис”и   услубида   тасниф   этилиб   [112,
219],   муқаддима,   тўрт   боб   ва   хотимадан   иборат   [87,   9].   Адабиётшунос
У.Каримов сўзларига кўра: “Асар мақоласи икки рукнга ва ҳар бир рукн икки
фаслга   бўлинади.   Биринчи   рукннинг   биринчи   ва   иккинчи   фаслларида
Шайбонийхон,   Убайдуллоҳхон,   Абдуллатифхон   каби   шайбоний   подшоҳлар
аҳволи ҳақида ва иккинчи рукннинг биринчи ва иккинчи фаслларида Бобур,
Ҳумоюн,   Комрон,   Мирзо   Аскарий   ва   Сулаймоншоҳ   каби   жами   17   кишидан
иборат   чиғатой   подшоҳлари   аҳволи   ҳақида   маълумот   берилган”   [63,   78].
Ушбу   тазкиранинг   асосий   хусусиятлари   шундан   иборатки,   муаллиф   ўзига
замондош сўз санъаткорлари ва уларнинг шеърлари ҳақида маълумот беради.
Тазкира жами тўрт боб бўлиб, қуйидагича номланади: “Биринчи боб. Фақир
мулозаматларига эришмаган ва ушбу фоний жаҳондан рихлат қилган жамоат
113 зикрида. Тўрт фаслдан иборат. Иккинчи боб фақир мулозаматларига эришган
ва   улар   ушбу   фоний   оламдан   боқий   оламга   сафар   қилган   жамоат   зикрида.
Тўрт   фаслдан   иборат.   Учинчи   боб   фақир   мулозамати   ва   мулоқотларига
эришган   ва   ҳаёт   кечираётган   жамоат   зикрида.   У   ҳам   тўрт   фаслдан   иборат.
Тўртинчи боб ушбу фақир мулоқотларига мушарраф бўлмаган ва ҳаёт бўлган
жамоат зикрида. Тўрт фаслдан таркиб топган” [63, 79]. Бу асар Хожа Ҳасан
Нисорийнинг   замондоши   бўлган   288   нафар   шоир   шарҳи   ҳоли   ва
шеърларидан намуналарни қамраб олган [112, 219]. 
Тазкиранинг   афзалликларидан   бири,   унинг   фаслларида   акс   этган.
Масалан,   тазкиранинг   биринчи   боби   биринчи   фасли   қарилик   пайтида
Бухорода дафн этилган 18 шоирнинг аҳволи зикрида, иккинчи фасли қарилик
пайтида Бухородан олисда, хорижда дафн этилган 39 та сўз санъати усталари
аҳволи   ва   шеърлари   зикрида   бўлиб,   муаллиф   уларнинг   мулозаматларига
эришмаган.   Биринчи   бобнинг   учинчи   фасли   ёшлик   пайтида   вафот   этиб,
Бухорода   кўмилган   6   нафар   адиб   зикрида   ва   тўртинчи   фасл   ёшлик   пайтида
Бухородан ташқарида вафот этган 39 нафар адиб зикридадир [63, 80-81]. 
Иккинчи   бобнинг   биринчи   фасли   Нисорий   суҳбатдош   бўлиб,
маълумотларнинг   аксариятини   ўзларидан   олган   25   нафар   шоир   зикрида   ва
ушбу   сўз   санъати   усталари   қарилик   чоғида   вафот   этиб   Бухорода   дафн
этилган. Бобнинг иккинчи фасли Нисорий суҳбатдош бўлган 20 та адибнинг
шарҳи  ҳоли  зикридадир.   Булар   қарилик   чоғида   Бухородан   ташқарида   вафот
этган. Иккинчи бобнинг учинчи фасли Нисорий суҳбатдош бўлган 7 та шоир
зикрида.   Улар   ёшлик   пайтида   Бухорода   вафот   этишган.   Тўртинчи   фасл
Бухородан ташқарида вафот этган 11 нафар адиб  ҳақида  [63, 81]. 
“Музаккир   ул-аҳбоб”нинг   учинчи   боби   тазкиранинг   энг   муҳим
қисмларидан   ҳисобланади.   Зеро,   таржимаи  ҳоли   ва  шеърларидан   намуналар
берилган   сўз   усталари   ва   адибларнинг   бари   Бухоронинг   илмий-адабий
муҳитида   камол   топиб,   Нисорий   билан   суҳбатдош   бўлган   шоирларлар.
Шунинг   учун   назарда   тутилган   бобдаги   қайдлар   аниқлиги   билан   бирга
Бухоронинг   XVI   аср   биринчи   ярмидаги   илмий-маданий   ҳаёти   ва   адабий
114 муҳитини   белгилашда   ягона   манба   сифатида   қадрлидир.   Унинг   биринчи
фасли   17   нафар   шоир   аҳволи   ва   шеърлари   зикридадир.   Назарда   тутилган
фаслда   ҳунар   аҳли   бўлган   иккита   шоир   –   Мавлоно   Сафоий   ва   Навидийдан
ташқари   15   та   амалдор   ижодкорлар   ҳақида   маълумот   берилган   бўлиб,   улар
Бухоронинг илмий-адабий муҳитига салмоқли улуш қўшганлар. 
Адабиётшунос   У.Каримов   ушбу   фаслнинг   муҳим   нуқталарини   “...
айрим адиблар орасида шеъриятда шаклпарастликнинг авж олиши” деб қайд
этган   [63,   82].   Учинчи   бобнинг   иккинчи   фасли   биринчи   фаслдаги   аксарият
мансабдор   бўлган   10   та   ижодкор   шарҳи   ҳоли   ва   шеърларидан   намуналар
таърифидадир.  Бобнинг   учинчи  фасли  20 та  адиб  зикрида  ва  тўртинчи  фасл
эса 11 нафар ижодкор ҳақидаги маълумотлардан иборат. Нисорий келтирган
маълумотлардан   шуни   англаш   мумкинки,   мазкур   фаслнинг   айрим   сўз
санъаткорлари   турли   сабаблар   билан   Ҳиндга   сафар   қилиб,   ўша   ернинг
илмий-адабий ҳаётида юксак мақом ва мартабага эришганлар [63, 84].
Тўртинчи   бобнинг   биринчи   фасли   3   та   адибнинг   шарҳи   ҳоли   ва
шеърлари ҳақида, иккинчи фасл 13 та шоир зикри, учинчи фаслда 6 та шоир
зикри   ва   бобнинг   тўртинчи   фасли   эса   13   та   сўз   санъати   усталари
хусусидадирки,   уларнинг   барчалари   ҳаёт   бўлсалар-да,   Нисорий   улар   билан
мулоқот қилмаган, мазкур маълумотларни эса дўстлари ва яқинларидан олган
[63,   99;   86,   18].   Хожа   Ҳасан   Нисорий   хотимада   баҳс   этган   7   та   қариндоши
Бухоро илмий-адабий муҳити ривожида қатнашганлар [63, 84; 52, 11].
Нисорийнинг   “Музаккир   ул-аҳбоб”и,   бошқа   манбаларда   ҳам
таъкидланганидек,   XVI   асрнинг   биринчи   ярмидаги   Бухоро   адабий   муҳити
манзарасини   яратади   ва   бу   асарни   ўрганмасдан,   Мовароуннаҳрнинг   илмий-
адабий   ҳаётини   тасаввур   қилиб   бўлмайди   [74,   4-6;   63,   84;   86,21;   87,10].
Шунингдек, 14 та соҳибдевон ижодкорлар ҳақидаги маълумот “Музаккир ул-
аҳбоб” асари қимматини янада оширган [63, 84; 87, 11].
XVI   асрда   тузилган   тазкиранамо   асарлардан   бири   Дарвешали
Чангийнинг   12   бобдан   иборат   “Туҳфат   ус-сурур”идир   (980/1572-73).
Дарвешали Чангий асарни тугатгандан сўнг замон ҳукмдори – Абдуллоҳхон
115 Шайбонийга   бағишлаган   [86,   15].   Мазкур   китобни   тазкирага   ўхшаш   асар
дейишимизнинг   сабаби   шуки,   “Туҳфат   ус-сурур”   Низомий   Арузий
Самарқандийнинг   “Чаҳор   мақола”си   каби   қўшимча   илмларни   ҳам   қамраб
олган.   Масалан,   муаллиф   “Туҳфат   ус-сурур”нинг   еттинчи,   саккизинчи,
тўққизинчи   ва   ўнинчи   бобларида   96   та   мусиқашуносларга   доир   қизиқарли
воқеаларни   баён   қилади:   Алижон   Ғижжакий,   Нажмиддин   Кавкабий,
Бадриддин Ҳилолий, Хожа Ҳасан Нисорий, Ҳасан Кавкабий, Ҳофиз Мираки
Бухорий,   Восилий   Марвий,   Ҳофиз   Турди   Қонуний   ва   Абдуллоҳ   Нолийдир
[86,   15].   Шунга   қарамасдан,   “Туҳфат   ус-сурур”ни   шоирлар   тазкираси   ҳам
дейиш   мумкин.   Зеро,   ушбу   асарда   зикри   келган   шоирлар   ҳақидаги   аксар
маълумотлар бошқа манбаларда учрамайди. 
Ҳасанхожа   Нисорийнинг   “Музаккир   ул-аҳбоб”идан   кейин
тазкиранавислик   анъанаси   Мутрибийнинг   “Тазкират   уш-шуаро”сида   изчил
давом   эттирилган.   Адиб   тазкирани   1013/1605-1606   йилда   ёзиб,
замондошларидан 343 та шоир ҳақида маълумот берган [107, 45]. 
Мутрибийнинг   “Тазкират   уш-шуаро”си   икки   фаслдан   иборат   бўлиб,
қуйидагича   шаклланган:   биринчи   фаслида   17   та   замондош   машҳур   подшоҳ
ва   таниқли   хукмдорлар   ҳаёти   ва   шеърлари   зикри   келтирилган   бўлиб,
салтанат   соҳиблари   ўз   вазифаларидан   ташқари   шоирлик   табъига   ҳам   эга
бўлганларини исботлайди.  Ушбу фасл ўз навбатида  яна  қисмларга  бўлиниб,
ҳар бир қисм махсус “исм” деб аталган [107, 47]. Улар қуйидагичадир: 
Биринчи   исм   –   муаллиф   уларни   кўрган,   мулозаматига   етишиш   иззати
билан   эъзоз   топган   султонларнинг   ҳумоюн   мақтови   ва   муборак   васфлари
баёнида.
Иккинчи   исм   –   муаллиф   уларни   кўрган,   лекин   хизматлари   шарафини
топмаган султонларнинг аҳволи баёнида.
Учинчи   исм   –   муаллиф   уларни   кўрмаган,   балки   васфларини
бошқалардан эшитган султонлар зикрида” [5, 5а ;  27, 129].
Иккинчи   фасл   326   нафар   сўз   санъаткорлари   ҳақида   бўлиб,   муаллиф
уларни   қуйидагича   ёзган:   “Аммо   боқии   ҳуруфи   мураттабаи   мазкура   дар
116 зикри   фузало   ва   шуарое,   ки   тахаллусҳои   ашъори   эшон   мусаддар   ба   ҳамон
ҳарф аст ва ҳар як аз ҳуруфи мазкура мураккаб аз се нуқта аст”. Таржимаси:
Аммо   қолган   алифбо   ҳарфлари   шеърдаги   тахаллуслари   ўша   ҳарф   билан
бошланадиган   шоир   ва   фозиллар   зикрида   бўлиб,   ҳар   бир   ҳарф   уч   нуқтадан
таркиб топган” [5, 5 б ; 27, 129]. Мутрибий ўз сўзлари давомида ҳар бир нуқта
изоҳида   қуйидагича   ёзади:   “Биринчи   нуқта   муаллиф   кўрган   ва   мулозамат
қилган   ва   дур   сочувчи   шеърларини   ўзгаларсиз   қўлга   киритган   фозиллар
зикрида.
Икккинчи нуқта муаллиф уларни кўрган, аммо мулозамат қилмаган ва
шеърларини бошқалар орқали қўлга киритган шоир ва фозиллар зикридадир.
Учинчи   нуқта   муаллиф   уларни   кўрмаган   ва   шеърларини   бошқалар
орқали хабар топган шоирлар зикридадир [27, 129].
Тазкирада   ҳар   бир   шоир   зикри   алоҳида   сарлавҳада   келтирилган.   Кўп
ҳолларда шоирларнинг ҳаёти ҳақида маълумот бериб, кейин тазкиранавислик
анъанасига   кўра,   шеърларидан   намуналар   келтиради.   Ҳозирда   мазкур
шеърлар   ўз   қимматига   эга,   зеро,   муаллиф   келтирган   маълумотлар   тожик
матншунослигида асосий манба сифатида хизмат қилади.
ХVI   ва   ХVII   аср   тазкиранавислик   хусусиятлари   борасидаги   тадқиқ   ва
таҳлиллар   шуни   кўрсатадики,   ушбу   тазкиралар   адабиётшунослик   тарихи
ҳамда  форс-тожик  шеъри   такомилида   юксак   баҳога   сазовор  бўлиб,   айниқса,
ушбу   давр   адабиёти   тарихини   ўрганишда   ягона   ва   ишончли   манба
вазифасини   бажаради.   Шунингдек,   уч   тазкира   мазмун-мундарижасига   кўра,
тазкиранавислик   тарихи   ва   форс-тожик   адабиётининг   адабий-маданий
соҳадаги бой хазиналаридан ҳисобланади, уларнинг бундай юксак мақоми ва
аҳамиятини кейинги тазкиранавислар ва тадқиқотчилар ҳам қайд этганлар. 
Ўрганилаётган   давр   тазкиранавислигининг   алоҳида   хусусиятларидан
бири   шуки,   ҳар   бир   тазкиранавис   ўзидан   олдин   тузилган   тазкираларни
бойитиш,   аниқлаштириш,   янгилаш   учун   ҳам   қизиқарли   маълумотларни
киритишга   саъй-ҳаракат   қилган.   Зеро,   адабиётшунослар   “Музаккир   ул-
аҳбоб”ни   Алишер   Навоий   “Мажолис   ун-нафоис”   тазкирасининг   давоми   деб
117 ҳисоблашади ва шубҳасиз, Мутрибий тазкирасини ҳам Хожа Ҳасан Нисорий
тазкирасининг   такмили   деб   эътироф   этиш   лозим.   Зеро,   муаллиф
тазкиранависликнинг   барча   қонун-қоидаларига   риоя   қилишда   Хожа   Ҳасан
Нисорийга эргашган. Масалан, Хожа Ҳасан Нисорий “Музаккир ул-аҳбоб”ни
тўрт   боб   ва   ҳар   бобни   тўрт   фаслга   бўлган   бўлса,   Мутрибий   унга   эргашиб,
“Тазкират   уш-шуаро”ни   икки   фасл,   фаслларни   эса   уч   қисмга   бўлган,
тазкирани абжад алифбоси тартибида тузган. 
Дарҳақиқат,   тазкираларнинг   умумий   жиҳати   –   муаллифлар   ўз
замондошлари   таржимаи   ҳоли   ва   шеърларидан   намуналар   беради,   бевосита
ўзлари   кўрмаган   шоирлар   ижодидан   ҳам   киритишга   ҳаракат   қилади.
Мутрибий   дастлаб   табъи   назмга   мойил   ўз   даврининг   17   нафар   ҳукмдор   ва
султонлари   ҳақида,   шунингдек,   Ҳиндистонга   сафар   қилган   100   дан   ортиқ
шоирлар тўғрисида ҳам маълумотлар беради. 
“Тазкират   уш-шуаро”да   мавзу   талабига   биноан   ёхуд   шоирлар   ҳаёти
билан   боғлиқ   пайғамбар   ва   уларнинг   саҳобалари,   улуғ   мутафаккирлар   ва
машойихлар   ҳаётидан   қизиқарли   ҳикоятлар   нақл   этиб   боради.   Бошқа
тазкираларда бундай ҳолат учрамайди. Аммо асарда муаллиф муқаддимадан
бошлаб   китоб   охиригача   мавзуга   боғлиқ   тарзда   Қуръон   оятлари   ва   набавий
ҳадислардан фойдаланади. 
Тазкиралар бир даврнинг беш юздан ортиқ шоирлари ҳаёти, асарлари,
бадиий маҳорати, баён услуби ва форс-тожик адабиёти ривожида тутган ўрни
ҳақида   маълумот   бериш   баробарида   ўша   давр   шоирларига   хос   услуб,
анъанавий   мавзулар,   бадиий   тимсоллар,   тасвирий   ифодавий   воситалар,
бадиий   санъатлардан   фойдаланиш   кўлами   ҳақида   ҳам   қимматли
маълумотларни   тақдим   этади.   Ўша   даврдаги   илмий-адабий   ва   маданий   ҳаёт
ҳақида,   устоз-шогирдлик   анъанаси,   адабий   алоқалар,   ўзаро   таъсир,   ижодий
рақобат,   пайравлик   ва   татаббуъ   тараққиёти,   адабий   жараённинг   бориши,
ижодий  мусобақалар  ҳақида  ҳам  маълумотларни қўлга  киритамиз.  Айни  шу
жиҳатдан ҳам тазкираларнинг ўзбек ва тожик адабиётидаги ўрни беқиёсдир.
118 Тазкираларда   аксар   маълумотлар   шоирлар   билан   мулоқот   қилиш
асносида   қоғозга   кўчган   бўлиб,   воқелик   кўпроқ   учрайди.   Қизиқарли
суҳбатлар,   фикр   алмашинуви,   ибратли   хулосалар   давр   шоирлари   ҳақида
тарихий гувоҳлик беради ва бу ҳолат мазкур жанрнинг характерли қиррасини
вужудга келтирган.
Тазкиралардаги энг муҳим жиҳат, уларда Мовароуннаҳр ва Ҳиндистон
ижодкорлари   орасидаги   маданий   муносабатлар   ва   адабий   алоқаларнинг
юксак   баҳоланишидир.   Тазкираларни   ўрганиш   орқали   қўлга   киритган
маълумотларимиз   асосида   шуни   айтиш   мумкинки,   Марказий   Осиё   ва
Ҳиндистон ўртасидаги адабий   алоқалар   мустаҳкам  бўлган. Ижодкорларнинг
Ҳиндистонга   сафарлари   ва   у   ердаги   илмий-адабий   жараёндаги   иштироки,
сарой   ва   маданий   марказларда   биргаликда   шеърий   анжуманлар   ва   шеърият
кечалари   ташкил   қилиниши   орқали   ҳудуд   адабий   муҳити   тараққиётига   ўз
ҳиссаларини   қўшганлар.   Бундай   алоқалар   тарихини   ўрганиш   Ҳиндистон   ва
Марказий   Осиёдаги   адабий   алоқалар   илдизини   кенг   ёритишга   йўл   очади.
Адабий   муҳитдаги   ўзаро   таъсирланишни   қиёсий   таҳлил   қилишга   имкон
беради,   қолаверса,   тазкиралар   шарқона   руҳдаги   форс-тожик   адабиётининг
дунё бўйлаб тарқалиш кенгликларини таҳлил қилишда тарихий-адабий манба
вазифасини ўтайди. 
3. 2.  Мутрибий Самарқандий “Тазкират уш-шуаро” асарининг асосий
манбалари
Форс-тожик   адабиёти   ривожланишида   тазкиралар   алоҳида   ўрин
тутгани   яхши   маълум.   Жумладан,   ғазнавийлар,   хоразмшоҳлар,   мўғуллар,
темурийлар,   шайбонийлар   сулолалари   даврида   Марказий   Осиё,   Хуросон,
Эрон   ва   Шибҳи   Қора   ўлкаларидаги   адабиёт   ривожига   катта   туртки   бўлган.
Соҳа   тадқиқотчилари   ва   тарихшунослар   унинг   “олтин   даври”   деб   Ҳинд
темурийлари   –   Акбаршоҳ,   Шоҳжаҳон   ва   Аврангзеб   даврларига   нисбат
берадилар.   Лекин   Марказий   Осиёда   темурийлар   салтанати   даврининг
охирлари   ҳамда   шайбонийлар   салтанати   даври   бошланишида   Давлатшоҳ
119 Самарқандий,   Мавлоно   Абдураҳмон   Жомий,   Алишер   Навоий,   Хожа   Ҳасан
Нисорий   Бухорий   ва   Мутрибий   Самарқандий   каби   донишманд   олимлар
тазкира   яратишга   киришиб,   юзлаб   сўз   санъати   усталари   таржимаи   ҳоли   ва
шеърларидан   намуналар   келтириб,   форс-тожик   ва   туркий   адабий   тил
ривожига   катта   ҳисса   қўшдилар.   Шу   нуқтаи   назардан   тазкиралар   шоир
услуби,   унинг   танқидий   фикрларини   шакллантирадиган
адабиётшуносликнинг   дастлабки   назарий   қарашлари   сифатида   алоҳида   рол
ўйнаган.   Алиризо   Нақавий   айтганидек:   “...   тазкиранавис,   нафақат   шоир
шеърларидан   намуна   келтиради,   балки   уларнинг   шарҳи   ҳолини   ҳам   ёзади.
Гоҳида   ҳар   бир   ижодкорнинг   асарлари   номини   унинг   шарҳи   ҳоли   остида
зикр   қилиб,   у   ҳақида   қисқача   баҳс   уюштиради   ва   гоҳида   шеърларини
келтириш   асносида   ўзи   ва   бошқаларнинг   адабий-танқидий   фикрларини   ҳам
зикр этади”  [126, 1-5].
Тазкираларнинг   бундай   тасниф   услуби   ижодкор   яшаган   даврга   доир
илмий   ва   адабий   му ҳитни   ҳис   қилиш   ва   англаш   учун   адабиётшунос
олимларга   имконият   яратиб   беради.   Мутрибий   тазкираси   муаллифга
замондош   бўлган   ижодкорлар   ҳаёти   ва   шеърларидан   иборат   тазкиралар
сирасига   киради.   Мутрибий   ўз   тазкирасини   ёзишда   маълум   даражада
Алишер   Навоийнинг   “Мажолис   ун-нафоис”и,   Давлатшоҳ   Самарқандийнинг
“Тазкират   уш-шуаро”си,   Хожа   Ҳасан   Нисорий   Бухорийнинг   “Музаккири
аҳбоб”   каби   илгари   яратилган   тазкираларга   таянган.   Аксарият   адибларнинг
таржимаи ҳоли ва шеърларига эмас, балки мазкур тазкиралар структураси ва
баён   услубига   диққат   қилган.   Сабаби   адиб   ўз   тазкирасини   илгариги
тазкиранавислик анъанасига риоя қилган ҳолда яратган. Хусусий тазкиралар
сирасига   кирадиган   “Тазкират   уш-шуаро”   асари   муаллифи   шу   жиҳатдан   ўз
замонининг   бир   неча   машҳур   шоирлари   ва   Давлатшоҳ   Самарқандийнинг
“Тазкират   уш-шуаро”си,   Хожа   Ҳасан   Нисорийнинг   “Музаккири   аҳбоб”ида
келтирилган   шоирларнинг   ҳикоят   ва   шеърларидан   ташқари,   батафсил
таржимаи   ҳол   беришга   имконияти   борлигига   қарамай,   ҳатто   бундай   усулни
танлаш   сабабини   ҳам   изоҳлаб   ўтган.   Биз   назарда   тутган   ушбу   бўлимда
120 Мутрибийнинг   “Тазкират   уш-шуаро”сини   Давлатшоҳ   Самарқандийнинг
“Тазкират   уш-шуаро”,   Алишер   Навоийнинг   “Мажолис   ун-нафоис”,   Хожа
Ҳасан   Нисорийнинг   “Музаккири   аҳбоб”и   билан   қиёсий   таҳлил   қилиб,   зикр
этилган   тазкираларнинг   Мутрибий   тазкираси   билан   ўхшаш   ва   фарқли
жиҳатлари,   ўзаро   таъсири   масалалари,   тазкиранинг   ўз   даври   ҳамда   бугунги
кундаги ўрни ва аҳамиятини  ҳақида фикр юритдик .
Давлатшоҳ   Самарқандийнинг   “Тазкират   уш-шуаро”си .   Бу   асар
умумий   тазкиралардан   бири   саналиб,   сўз   санъати   усталари   шарҳи   ҳоли   ва
шеърларидан   иборат   бўлганлиги   билан   Муҳаммад   Авфий   Бухорийнинг
“Лубоб   ул-албоб”   тазкирасидан   кейинги   ўринда   туради.   Ушбу   асар   доимий
тарзда   адабиётшунос   олимлар   томонидан   ўрганилиб,   фойдаланиб   келинади.
Давлатшоҳ ўз тазкирасини 892/1487 йилда ёзиб тугатган.
Маълумки,   Давлатшоҳ   Самарқандийнинг   “Тазкират   уш-шуаро”си
юзлаб тазкиранависларга  таянч манба вазифасини ўтаган бўлиб, олти юздан
зиёд   тазкираларда   алоҳида   зикр   этилган.   Шундай   бўлишига   қарамай,   унда
муаллифнинг   таржимаи   ҳоли   ҳақидаги   батафсил   маълумот   мавжуд   эмас.
Қатор   манбалар   ва   “Тазкират   уш-шуаро”даги   айрим   қайдларга   кўра,   шоир
темурийлар давридаги нуфузли оилада туғилган [34, 282].  Унинг насл-насаби
ва   нисбаси   Амир   Давлатшоҳ   ибн   Амир   Алоуддавла   Бахтишоҳ   Ғозий
Самарқандий   бўлиб,   тахминан   842/1438   йилда   таваллуд   топган.
Давлатшоҳнинг   отаси   ва   акаси   Алоуддавла   Бахтишоҳ   Ғозий   ва   Разиюддин
Али   темурийлар   хонадони   амирларидан   ва   султон   Шоҳрух   яқинларидан
бўлган   [8,   317;   422].   Давлатшоҳ   Ҳиротда   таҳсил   олиб,   камолотга   эришган.
Унинг   вафоти   йили   аниқ   эмас,   тахминан   900/1494   йилгача   ҳаёт   бўлган   [19,
320; 22, 407].
Давлатшоҳ   ўз   замонасининг   истеъдодли   шоир и лардан   бўлган   ва
“Алоий”   тахаллусини   қўллаган   [8,   472-473].   Форс-тожикчадан   ташқари,   у
туркий   тилда   ҳам   шеър   ёзган   [8,   464-466]   ва   тазкирасида   ўрни   билан   ўз
шеърларидан   намуна   келтирган   [8,   30,   383,   388].   Давлатшоҳ   тазкирасининг
ёзилиши   сабаби   ҳақида   шундай   ёзади:   “...   шуни   маслаҳат   билгинки,   ҳаёт
121 маркаби   оёғи   ажал   тошларига   (урилиб)   жароҳат   олишидан   олдин   бирор
асарни   ёдгор   қолдириш   лозим”   [8,   25].   Давлатшоҳнинг   “Тазкират   уш-
шуаро”си   муқаддима,   етти   табақа   (қатлам)   ва   хотимадан   иборат.   Асар   153
нафар шоир таржимаи ҳолидан иборат бўлиб, Абу Абдуллоҳ Рўдакий билан
бошланиб,   Амир   Ҳусайн   Жарлоир   билан   якун   топади.   Давлатшоҳ
Самарқандий   тазкирасини   яратишда   унинг   зеҳни   ва   иқтидоридан   ташқари
тарихий   асарлар,   олдинги   ва   замондош   шоирларнинг   девонлари,   рисола
ҳамда   тазкираларни   ўрганган   [8,   28].   Асарнинг   хотима   қисмида   тазкирани
Алишер Навоийга бағишлаганини таъкидлаган. 
“Тазкират уш-шуаро” асарининг ўзига хос баён услуби ва муаллифнинг
маҳорати   ушбу   асарнинг   кейинги   тазкиранавислар   томонидан   чуқур
ўрганилиб,   кенг   фойдаланишларига   сабаб   бўлган.   Масалан,   Мутрибий
Самарқандий   асар   ҳақида   шундай   дейди:   “Пас,   чун   дар   ҳар   аср   яке   аз
фузалои   даҳр   асомии   сомии   ин   тоифаи   гиромии   номиро   дар   ҳитаи   тасниф
оварда,   ашъори   дурарбору   гуфтори   шакарнисори   эшонро   дар   силки   таълиф
кашида,   нусхае   ба   ёдгор   бар   сафҳаи   рўзгор   гузошта   ва   аз   умлаи   нусхаиҷ
машҳураи мўтабара тазкираи амири боинтибоҳ Давлатшоҳ аст” [5,4а;27,126].
( Таржимаси:   Демак,   ҳар   бир   асрда   даҳр   фозиллардан   бирортаси   ушбу   азиз
довруқли   тоифанинг   машҳур   исмларини   тасниф   доирасига   киритиб,
уларнинг   дур   сочувчи   шеърлари   ва   шакар   тотли   гуфторини   битик   силкида
тизиб,   ўзларидан   бирор   асарни   ёдгор   қолдирганлар   ва   шундай   мўътабар
китоблардан бири қалби ҳамиша уйғоқ амир Давлатшоҳнинг тазкирасидир ).
Мутрибий тазкиралар тавсиф ва таъриф этилган муқаддимада Алишер
Навоийнинг “Мажолис ун-нафоис” ва Хожа Ҳасан Нисорийнинг “Музаккири
аҳбоб”   асарларидан   олдин   Давлатшоҳ   Самарқандийнинг   тазкирасига
тўхталган. Зеро, Мутрибий ўз тазкирасини тузишда икки ҳолатда Давлатшоҳ
тажрибасига   таянган:   биринчидан,   у   Пайғамбар   (с.а.в.)нинг   Ҳассон   ибн
Собитга мадҳ учун мукофот бериши ҳақида шундай деган:  “Бидон, ки шоир	
ӣ
навохтани   суннати   санияву   тариқаи   марзия   аст,   зеро   ки   ҳазрати
Рисолатпаноҳ ,  саллаллоҳу  алайҳи  ва  саллам,  дасторе   бар  баҳое   бар  сабили	
ӣ
122 оиза ба Ҳассон ибни Собит, разияллоҳу анҳу, ки аз фусаҳои араб аст, лутфҷ
намудаанд”...” Чунончи   амири   боинтибоҳ   Давлатшоҳ   дар   “Тазкират   уш-
шуаро”-и худ дар бисёр маҳал аз ин маъно хабар дода”   [5,105а; 27, 356].  
(Таржимаси:   Билгилким,   шоир   мукаррам   суннат   ва   хайрли   тариқат
куйловчисидир. Зеро, ҳазрат рисолатпаноҳий- саллаллоҳу алайҳи васаллам –
араб   сўзамолларидан   бири   шоири   Ҳасан   бин   Собитга   мукофот   ўрнида
қимматбаҳо   бир   салла   лутф   қилганлар” .   Яъни   ўтмишда   кечган   кўп
султонлар шоирларга катта иззат-икром кўрсатиб, муносиб сийловлар билан
тақдирланганлар.   “... Чунончи,   насаби   улуғ   амир   Давлатшоҳ   Самарқандий
ўзининг   “Тазкират   уш-шуаро”сида   кўп   ўринларда   ўша   ҳақда   маълумот
берган”.
Лекин   ушбу   маълумотнинг   қўлимиздаги   Давлатшоҳ   Самарқандийнинг
“Тазкират уш-шуаро”си нашри билан фарқи шундаки, унда “дастор” (салла)
ўрнига   Ширин   исмли   аёлни   совға   қилиниши   ёзилган   [8,   24].   Бу   маънода
Мутрибийнинг   бу   борадаги   хабари   фарқланади   ва   уни   бошқа   ривоятга
асослаб   келтиргани   аниқ.   Мутрибий   тазкирасида   Назрий   Бадахшийнинг
шарҳи   ҳолини   келтириш   чоғида   “хотин   халқининг   бевафолиги   ҳақида”ги
ҳикоятдан   кейин   шундай   ёзган:   “Ва   амири   огоҳ   Давлатшоҳ   дар   “Тазкират-
уш-шуаро”-и   худ   дар   зикри   Мавлоно   Бундори   Роз   дар   нафйи   кадхудо   ин	
ӣ ӣ
рубоиро ба забони Дайлам  эрод намуда”:	
ӣ
  (Таржимаси:   “Қалби   уйғоқ   амир   Давлатшоҳ   ҳам   ўз   “Тазкират   уш-
шуаро” сининг  мавлоно  Бандор Розий зикрида уйланишдан  тийилиш  ҳақида
сўзлаб, Дайламий тилидан қуйидаги рубоийни келтирганлар: 
Маро гўянд  з ан кун,  з ан, ки андар дил ҳалок о , 	
ӣ
Арўсак пур иҳ	
ҷ е зкак  (?) , пур зи хона тумтаро қ  о . 	ӣ
Нахоҳ  	
ӣ з ан, нахоҳ  	ӣ зан , ки нўҳ маҳ бигзарад ҳоле, 
Рияд бар риши ту,  гарчи  зи хона  ре ку ок о	
ӣ ”  [ 5,166б;  27 , 524 ; 1, 58]. 
Мазмуни:   Менга   айтадилар   уйлан   хотин   фақат   дилда   бўлса   ҳалокат
келаверади.   Келинчак   сепли   бўлса   уйдан   тантанавор   чиқасан.   Хотинингни
123 уруб   турмасанг,   тўққуз   ой   ўтмасидан   соқолингни   булғайди,   уйдан   чиқасан
сен яна айбдор.
Мутрибий   ўз   асарига   Давлатшоҳ   тазкираси   муҳим   манба   бўлганини
алоҳида   таъкидлайди.   Тазкирада   қуръони   карим   оятлари,   набавий   ҳадис
сўзлари,   ҳикматлар,   ҳикоятлар,   панд-   насиҳатлар   ва   ўтмиш   шоирларнинг
мавзуга   доир   назмий   намуналари   ўрни   билан   самарали   фойдаланганки,
бундан   Давлатшоҳ   Самарқандийнинг   тазкирасидан   чексиз   таъсирланганини
билиб   оламиз.   Шунингдек,   Мутрибий   тазкира   муқаддимасида   Давлатшоҳ
Самарқандийнинг   буюклиги  ҳамда   унинг   “Тазкират   уш-шуаро”   асари   форс-
тожик   адабиёти   ривожидаги   аҳамиятини   эътироф   этган.   Бу   эса   тазкира
тузишнинг   ўзига   хос   одоби   ва   салафлари   ижодига   самимий   ҳурмат
белгисидир.
Амир Алишер Навоийнинг “Мажолис ун-нафоис” асари . 
Мутрибий   Самарқандий   тазкираси   муқаддимасида   “Мажолис   ун-
нафоис”ни   зикр   этиш   билан   ўз   тазкирасини   тузишда   Навоий   тазкирасининг
структураси ва баён услубидан фойдаланганига ишора қилган. Амир Алишер
Навоий   қисқа   баён   қилиш   услуби   ҳамда   замондош   шоирлар   шеърларидан
намуна келтириш билан ўзидан кейинги форс-тожик ва туркий тилли адабиёт
ривожида кескин бурилиш ясаган. 
Алишер   Навоий   “Мажолис   ун-нафоис”   асарини   896/1491   йилда   ёзган.
Ушбу   асар   928/1522   йилда   Фахрий   тахаллуси   билан   танилган   Султон
Муҳаммад ибн Амирий Ҳиравий томонидан форс тилига “Латоифнома” номи
билан   таржима   қилинган.   Мусаҳҳиҳ   муқаддимада   зикр   қилганидек:   “Ва   ин
китоб феҳрастест аз фузалову шуаро ва гўяндагони қарни нўҳ (мелодий   XV-
Қ.М ), ки дар он бо ихтилофи нусах 385 тан каму беш аз шуарои он қарнро
ном   бурдааст”[34,   “дол”].   Таржимаси:   Ва   бу   китоб   тўққизинчи
асрнинг (мелодий   XV-   Қ.М),   фозиллар,   шоирлар   ва   ижодкорларининг
мундарижасидирки,   унда   нусхаларнинг   турлилигига   кўра,   ўша   асрдаги   385
та шоир зикр этилган .
124 Мусаҳҳиҳнинг   ушбу   сўзларидан   маълум   бўладики,   “Мажолис   ун-
нафоис”   хусусий   тазкирадир.   Зеро,   муаллиф   унда   бир   аср   ичидаги   шоир   ва
адиблардан сўзлаб, 459 та шоирнинг шарҳи ҳол ва шеърларидан намуналарни
саккиз   мажлисда   баён   этган.   Лекин   асар   таржимони   таржимадан   сўнг   унга
яна   бир   мажлисни   қўшиб,   қалам   аҳли   миқдорини   574   кишига   етказади.
Мутрибий   “Тазкират   уш-шуаро”нинг   икки   ўрнида   Амир   Алишер   Навоийни
алоҳида   ҳурмат   билан   эслайди.   Биринчидан,   муқаддимада   тазкира   таърифи
пайтида   келтирган   [27,   126].   Бу   шундан   далолат   берадики,   Амир   Алишер
Навоийнинг   тазкираси   форс-тожик   адабиёти   тарихида   ўзига   хос   мақомда
бўлиб,   муаллифнинг   замондошлари   шарҳи   ҳоли   ва   ижод   намуналаридан
келтирган. Мутрибий Абулхайр Султон шарҳи ҳолида Навоийни қуйидагича
зикр этган:  “ …ва чун риоят аз ҳе  кас намеёфта, гоҳе ба  иҳати таассуб! Дарҷ ҷ
муоризаи   Махдумии   Ху астафар   ом  	
ҷ Ҷ ӣ ( Абдураҳмони   Жомий   –   М.Қ. )   ва
Амири   Кабир   Алишер   (Наво   –   М.Қ.)   суханон   мегуфта	
ӣ ”   [5,14б;   27,   147].
(Таржимаси:   “..ҳеч   кимдан   қадр   топмаганидан,   таассуб   эканини
англамасдан   Махдуми   Хужастафар   Жомий   (Абдураҳмон   Жомий –   М.Қ. )   ва
А мири   Кабир   Алишер   (Навоий   –   М.Қ. )   ҳазратлари   обрўйига   тегадиган
назмий сатрлар битган.
Сўнгра Абулхайр Султоннинг қуйидаги қитъасини келтиради:
“ Зоти ман ма мўаи фазлу камоли олам аст,	
ҷ
Гар харидоре набошад, аз ку о 	
ҷ н ом  шавам.	ӣ
К у лгир е  хуб медонам, вале к у ле ку ост,
ҷ
Чун Алишере бибояд, то ки ман  ом  шавам	
Ҷ ӣ ”  [ 5,16а;  27 ,  14 5 ].
(Мазмуни:   Менинг   вужудимда   бутун   оламнинг   фазлу   камоли
жамланган.   Бирор   харидор   бўлмаса,   мен   қандай   машҳур   бўлай?   Бировни
елкасига суяниш осонлигини биламан, лекин суянадиган ўша елка қани? Мен
Жомийдек бўлишим учун Алишердек зот керак). 
“Мажолис   ун-нафоис”да   муаллиф   ижодкорларнинг   насл-насаби,
туғилган   ва   вафот   йилини   қайд   этиб,   уларга   қўшимча   бир   байт   ёки   бир
матлаъ илова қилиш билан кифояланган.  Мутрибий Самарқандий “Тазкират
125 уш-шуаро”сида   кузатилганидек,   ҳикоят   ва   воқеалар,   ояту   ҳадислар   ҳамда
шоирлар   шеърлари   таҳлили   ва   танқиди   асосида   улар   ҳаётининг   батафсил
шарҳига тўхталмаган.
XV асрдаги  адабий муҳит ҳақида қисқача баён қилиш билан бўлса-да,
ўз   даври   адабиётшунослигига   улкан   ҳисса   қўшган   Алишер   Навоийнинг
“Мажолис   ун-нафоис”ига   Мутрибий   юксак   эътибор   қаратган   ҳамда   уни
муносиб баҳолаган. 
Хожа Ҳасан Нисорий Бухорийнинг “Музаккири аҳбоб” тазкираси.
Мутрибий   тазкирасига   бош   манба   бўлиб   хизмат   қилган   Хожа   Ҳасан
Нисорийнинг   “Музаккири   аҳбоб”   и   тазкиранависликда   ўзига   хос   қимматга
эга асар ҳисобланади. 
Нисорий тахаллуси билан танилган Баҳоуддин Саййид Ҳасанхожа (ёки
Хожа   Ҳасан)   Бухорий   бухоролик   бўлиб,   XVI   асрнинг   забардаст   олим   ва
шоиридир   [73,   466;   102;   52;   75;86].   Нисорий   кенг   билимли,   донишманд,
зиёли бўлиб шоирликдаги шуҳрати Ҳиндистон, Кобул, Кошғар ўлкалари адаб
аҳли орасида машҳур бўлган. У 922/1516 йили Бухорода Мовароуннаҳрнинг
машҳур   хожагонлари   оиласида   туғилган   [73,   466;   112,   221].   Нисорийнинг
отаси   Саййид   Пошшоҳхожа   Шайбонийлар   сулоласининг   олимлари   ва
амирларидан   эди   ҳамда   Убайдуллахонга   надим   бўлган   [26,   17 ].   Ҳасанхожа
Нисорий   бошланғич   таълимни   отаси   Пошшоҳхожадан   олиб   кейинчалик
Бухоро мадрасаларида давом эттиради. Отасининг кўмаги билан Балх, Ҳирот,
Қазвин   ва   Машҳад   мадрасаларида   Шайдо   Балхий,   Муҳаммад   Мазид,
Мавлоно   Маҳрумий,   Сафиуддин   Мустафо   Румий,   Мавлоно   Шайдо   Балхий,
Мазорхожа   Аҳрор,   Камолиддин   Пирмуҳаммад   Байҳақий,   Нажмиддин
Кавкабий каби етук олимлардан риёзиёт, ҳандаса, тиб, тафсир, таърих, фиқҳ,
мантиқ,   нужум   фанлари   қатори   тиббиёт   ва   мусиқа   соҳаларини   ҳам   пухта
эгалаган [112, 221-224-225]. 
Мутрибийнинг   ёзишича,   Ҳасанхожа   Нисорий   онаси   томонидан   олти
авлод билан ҳазрати Хожа Баҳоуддин Нақшбандга бориб тақалади [27, 504].
Адабиётшунос   У.Назиров   таъкидлашича,   Ҳасанхожа   Нисорий   1554-1559
126 йиллар   оралиғида   Ҳиндистонга   сафар   қилиб,   шоир   ва   адиблар   билан
суҳбатдош бўлган ва уларнинг ҳаёти ва ижоди ҳақида маълумот берган   [73,
467]. Аммо манбаларни қиёсий текшириш натижасида аён бўлдики, Нисорий
1556   йилда   Ҳиндистонга   Ҳумоюншоҳ   ҳузурига   отланади,   бироқ
Ҳумоюншоҳнинг тасодифан вафоти сабабли бу сафар шоир учун бир умрлик
орзу бўлиб қолади [51, 4-5]. 
Ҳасанхожа   Нисорий   1005/1597   йилда   вафот   этади,   унинг   жасади
ҳазрати Хожаи Бузург мозорига кўмилган  [112, 226].
Мутрибий   Самарқандий   Ҳасанхожа   Нисорийнинг   соҳибдевон
шоирлиги   ҳақида   [5,153а;   27,   509]   хабар   берган,   бироқ   унинг   девони
ҳозиргача   топилмаган.   Унинг   пароканда   байтлари   ва   “Баҳориёт”   қасидаси
бизгача етиб келган, холос. 
Хожа   Ҳасан   Нисорий   “Музаккири   аҳбоб”ни   973/1566   йилда   ёзган,
аммо   умрининг   охирига   қадар   унга   10дан   ортиқ   шоирлар   таърифи   ва
шеърларидан   намуналар   киритиб   борган.   “Музаккири   аҳбоб”   асари   мақола,
IV   боб   ва   хотимадан   иборат.   Асар   Нисорийнинг   288   нафар   замондош
шоирлари   шарҳи   ҳоли   ва   шеърларидан   иборат   бўлиб,   хотима   қисмида
муаллиф   шеър   ёзган   ота-боболари,   амаки   ва   яқин   қариндошлари   тўғрисида
маълумот беради. [33].
Хожа   Ҳасан   Нисорийнинг   муридларидан   бўлган   Мутрибий
тазкирасидаги   43   нафар   ижодкор   таржимаи   ҳоли   баёнида   Нисорий   исмини
зикр   этган.   Жумладан,   Мавлоно   Мажлисий   ҳақида   “Музаккири   аҳбоб”дан
бир ҳикоя тарзидаги қуйидаги маълумотни келтирган: “Махдум  Ҳасанхо аиӣ ҷ
Нисор  дар китоби  “Музаккири  аҳбоб” оварданд,  ки:  Мавлоно  Ма лис , ки	
ӣ ҷ ӣ
аз   шуарои   мўтабар   аст,   дар   мадҳи   хусрави   ам оҳ   Бобурподшоҳ   қасидае	
ҷ ҷ
гуфта буда, ки матлаи он қасида ин аст:
Таржимаси:   Махдумий   Ҳасанхожа   Нисорий   ўзларининг   “Музаккири
аҳбоб”   китобида   ёзмишларким,   мўътабар   шоирлардан   бўлмиш   Мавлоно
Мажлисий   Жамшид   мартабали   хусрав   Бобур   подшоҳ   мадҳида   бир   қасида
айтган, унинг матлаъси қуйидагича:
127 Соқиё, хез, ки машшотаи боғ аст насим,
Дастаи оинаи  ом кун аз соиди сим” ҷ [27, 407; 33, 82].
Мазмуни:   Эй   соқий,   турки,   боғнинг   таровчиси   насимдир.   Қадаҳнинг
дастасини кумуш тунукадан яса. 
Мушфиқий   Бухорий   ҳақидаги   маълумотни   айнан   “Музаккири
аҳбоб”дан   келтириб   [5,137 б ;   27,   463-464;   33,   271-272],   шарҳи   ҳол   баёнидан
олдин   қуйидагича   ёзган:   “Мушфиқий   мислсиз   ва   мўътабар   шоирлардандир
ва   гўзал   шеърлари   бутун   оламга   машҳур.   Айниқса,   ҳижода   айтилган
байтлари   ажиб   ва   ёқимли.   Олам   аҳлидан   кўпини   ҳажв   қилган.   Ҳатто
махдумий   Ҳасан   Хожа   Нисорийни   ҳам   бу   ишдан   қуруқ   қолдирмаган.
Шунинг   учун   ҳазрат   махдумий   ўзининг   “Музаккири   аҳбоб”   китобида   ул
жаноб   аҳволидан   қисқа   ва   мўъжаз   хабар   берганлар.   Унинг   яна   бошқа   илму
фазллари борасида эса сира сўз очмаганлар. Бинобарин, бу қаноти қайрилган
камина ҳам ул соҳиби камолнинг равишига эргашиб, мушкин рақамли қалам
у кишининг яхши ахлоқий зикрига таянди ва ҳазрат махдумий нимани анбар
исли   қалами   билан   рақам   қилган   бўлсалар,   табарруклиги   юзасидан
ўшанигина зикр қилди” [5, 138а; 27, 463-464].
Ушбу   сўзлардан   шундай   маъно   келиб   чиқадики,   Мутрибий   ўз   устози
Хожа   Ҳасан   Нисорий   ҳурматига   Мушфиқий   ҳаёти   ва   шеърлари   ҳақидаги
“Музаккири   аҳбоб”дан   олинган   маълумотлар   билан   чекланади.   Лекин
муаллифнинг бу ёндашуви тазкиранавислик талабларига хилоф бўлган. Зеро,
Хожа   Ҳасан   Нисорий   ўзи   ҳақида   ёзилган   Мушфиқийнинг   ҳажви   сабаб
мазкур шоир ҳаёти ҳақидаги  маълумотларни қисқартириб  беради  ва шу йўл
билан   қасос   олгандек   бўлган.   Аслида,   Мутрибий   Мушфиқийнинг   ҳаётий
фаолияти   ва   шеърлари   ҳақида   кўпроқ  маълумотга   эга   бўлган,   Мушфиқийни
кўрган,   у   билан   суҳбатдош   бўлган.   Шу   нуқтаи   назардан   тазкира   муаллифи
Мушфиқийга   бошқа   ижодкорларга   нисбатан   қўлланилган   мезон   бўйича
ёндашиши ва ҳатто  кўпроқ маълумот бериб,  тазкиранинг  адабий қийматини
ошириши мумкин эди. 
128 Манбаларга   кўра,   Мовароуннаҳр   адабий   муҳити   ҳамда   ундан
ташқарида   Мушфиқийнинг   мавқеи   Хожа   Ҳасан   Нисорий   мақом   ва
мартабасидан   юқори   бўлган.   Мутрибий   тазкиранавислик   талабларига   кўра
Мушфиқий   ижодиётига   оид   ўз   қарашларини   билдириши   лозим   эди.
Шунингдек,   Мутрибий   ушбу   маълумотларни   “Музаккири   аҳбоб”дан
олганига   қўшимча   сифатида   Маъсумий   Бухорий   [5,144а;   27,   478],   Ишқий
Миртабиб   [5,174б;   27,   550],   Юсуф   Балхий,   амир   Ҳумоён   Самарқандий
[5,124б; 27, 421], Арший Кеший ва Ҳофиз Таниш шарҳи ҳоли [5,178,27, 560]
баёнида   кузатиш   мумкин.   Мутрибий   Самарқандийнинг   ёзишича   у
“Музаккири аҳбоб” да келтирилган ривояту ҳикматлардан, Абулхайр Султон,
Дўстум   Султон,   Анжумий   Бухорий,   Унсий   Ўротепагий,   Боқий   Дарзий
Бухорий,   Пирбодий   Кашмирий,   Бўрий   Балхий,   Чаманий   Яманий,   Дуоий
Бухорий,   Ҳажрий   Бухорий,   Восилий   Марвазий,   Толеий   Самарқандий,
Яминий   Важеҳиддин,   Камолий   Шибирғоний   ва   Солиҳ   Обомад   каби
шоирларнинг   шарҳи   ҳоли   ва   ижоди   ҳамда   шеърият   назариясига   оид
фикрларида   фойдаланган.   Шунингдек,   Мутрибий   ўз   тазкирасида   Нисорий
Бухорийнинг шоирлар шеърларига ёзган жавобиялари ҳамда унинг бу борада
Дўстум Султон, Муҳаммад Раҳимий Хоразмий, Латифий Ҳиравий, Муҳибий
Қулбобо   Кўкалтош,   Файзий   Ҳиндий,   Шокирий   Самарқандий   ва   Шариф
Самарқандийлар   билан   ижодий   алоқалар   борасидаги   ёзишмалари   ҳақида
маълумот берилган. 
Мутрибий   келтирган   маълумотлардан   аён   бўлдики   тазкирада   зикр
этилган   шоирлардан   Чаманий   Яманий,   Ҳужумий   Ҳисорий   ва   Саноий
Бадахшоний   Нисорий   Бухорий   билан   суҳбатдош   бўлган,   Авжий   Бухорий,
Анжумий   Бухорий,   Пирбодий   Кашмирий,   Жандуий   Бухорий,   Давоий
Бухорий,   Ҳаётий   Балхий,   Маъсумий   Бухорий,   Нидоий   Бухорий,   Арший
Кеший, Шўхий Бухорий, Шаҳид Чармгар Бухорий, Тойибий Бухорий, Зотий
Бухорий   ва   Заъфий   Занднуий   каби   шоирлар   Нисорийдан   фазл-у   камол
топганлар. 
129 Мутрибий Самарқандий ўз тазкирасида таништирган шоирларни бошқа
тазкиранависларга   нисбатан   аниқ   ва   ишончли   маълумотлар   билан   бойитиб,
имкон қадар уларнинг ҳаёти ҳақидаги муҳим фактларни камчиликлари билан
нақл   этишга   саъй-ҳаракат   қилган.   Ушбу   тазкиралар   таққосланганда,
Мутрибий   Самарқандий   “Тазкират   уш-шуаро”сини   бир   неча   жиҳатдан
Давлатшоҳ   Самарқандийнинг   “Тазкират   уш-шуаро”си,   Алишер   Навоийнинг
“Мажолис   ун-нафоис”и   ва   Хожа   Ҳасан   Нисорийнинг   “Музаккири   аҳбоб”
асарларига   нисбатан   қиёс   қилиб,   Давлатшоҳ   Самарқандий   ва   Хожа   Ҳасан
Нисорий   асарларидан   олган   маълумотларни   айрим   ҳолатларда   улардан   ҳам
аниқроқ келтирган. 
3.3. Тазкиранавислик анъаналарига Мутрибий Самар қ андийнинг
таъсири
Мовароуннаҳрда   тазкиранависликнинг   тараққиёт   даври   XVI-XVII
асрлар   ҳисобланади.   Ушбу   фаслда   Мутрибий   “Тазкират   уш-шуаро”сининг
кейин тузилган тазкираларга таъсири тадқиқ қилинади. Эслаб ўтиш лозимки,
Мутрибий “Тазкират уш-шуаро”сининг кейинги тазкираларга  таъсири бўлса
ҳам,   тазкиралар   муаллифи   уни   қайд   қилинмаган.   Шпрингер   ўз   тадқиқотида
икки тазкира – Лачҳмий Нароин Шафиқ Аврангободийнинг “Шоми ғарибон”
ва   “Гули   раъно”сининг   таъсирини   Муҳаммад   Қудратуллоҳ   Гўпомўийнинг
“Натоиж   ул-афкор”ида  бевосита  кўрсатган   [133,  644]   ва  “Натоиж  ул-афкор”
асари  муаллифи  ҳам   дастлаб   бу  фикрни  ўз  асари  муқаддимасида   зикр  этган
[31,  9].  Биз   ушбу   тадқиқотда   баҳсга   тортган   Тақиуддин   Муҳаммад  Авҳадий
Даққоқий   Балёнийнинг   “Арафот   ул-ошиқин   ва   арасот   ул-орифин”,
Алиқулихон   Вола   Доғистонийнинг   “Риёз   уш-шуаро”   ва   Лачҳмий   Наройин
Шафиқнинг “Шоми ғарибон” тазкиралари матнида Мутрибий “Тазкират уш-
шуаро”си номи ошкора кузатилмайди.
Бироқ   Мутрибий   тазкираси   қиёс   қилинаётган   асарлардан   олдинроқ
яратилган  бўлиб,  зикр  этилган  тазкираларда  айрим   шоирларнинг  шарҳи ҳол
ва асарлари келтирилгани боис уни мазкур тазкираларнинг манбаси сифатида
қараш   мумкин.   Олдинги   фаслларда   Мутрибий   “Тазкират   уш-шуаро”сининг
130 баён   услуби   ва   композицион   жиҳатларидан   сўз   юритилиб,   ўзига   хос   тарзда
яратилгани   таъкидланди.   “Тазкират   уш-шуаро”   бир   томондан   форс-тожик
адабиёти   тазкиранавислигининг   энг   муҳим   жиҳатларини   ўзида   акс   эттирса,
бошқа томондан, Мутрибий асарининг бошқа тазкираларга  таъсири таҳлили
орқали   тазкиранавислик   тарихидаги   унинг   даражасини   белгилашга   ҳам
хизмат қилади. Ушбу тазкиранинг бошқа тазкираларга таъсири, агар алоҳида
шоирлар   инобатга   олинса,   катта   баҳс   мавзуси   бўлса-да,   биз   уни   бир   неча
тазкира   билан   қиёслашни   лозим   топдик.   Жумладан,   XVII   асрдан   кейин
тузилган   тазкиралар   орасидан   учта   –   Тақиуддин   Муҳаммад   Авҳадий
Даққоқий   Балёнийнинг   “Арафот   ул-ошиқин   ва   арасот   ул-орифин”,
Алиқулихон   Вола   Доғистонийнинг   “Риёз   уш-шуаро”   ва   Лачҳмий   Наройин
Шафиқнинг “Шоми ғарибон” асарларини танлаб олдик. Таққослашдан олдин
ушбу   тазкиралар   ва   уларнинг   муаллифлари   ҳақидаги   мулоҳазаларни   баён
этишни зарур деб билдик:
“Арафот ул-ошиқин ва арасот ул-орифин” Муҳаммад Авҳадийнинг энг
муҳим асарларидан ҳисобланиб, форс-тожик адабиётидаги қимматли тазкира
сифатида   эътироф   этилган.   Тазкира   умумий   тазкиралар   сирасига   кириб
1022/1613-1024/1615 йилда ёзилган [120, 23-24].
Тақий   Авҳадий   мазкур   тазкирани   яратишда   қуйидаги   тазкиралардан
фойдалангани   маълум   бўлди:   Муҳаммад   Авфий   Бухорийнинг   “Лубоб   ул-
албоб”,   Низомий   Арузий   Самарқандийнинг   “Чаҳор   мақола”,   “Байҳақий
тарихи”,   Аҳмад   ибн   Абулхайр   Заркўбнинг   “Шерознома”,   “Низом   ут-
таворих”, Хондамирнинг “Ҳабиб ус-сияр”, “Ҳумоюний тарихи”, “Шоҳрухий
тарихи”,   Давлатшоҳ   Самарқандийнинг   “Тазкират   уш-шуаро”,   Алишер
Навоийнинг  “Мажолис  ун-нафоис”,  Рукниддин  Яҳё  Шерозийнинг   “Мақолот
ул-аброр”   кабилар   [104,   47-49]   ва   ҳоказо.   Зикр   этилган   тазкиралар   ичида
Тақий   Авҳадийнинг   “Арафот   ул-ошиқин”   асарига   Авфий   Бухорийнинг
“Лубоб ул-албоб”, Давлатшоҳнинг “Тазкират уш-шуаро”, “Байҳақий тарихи”
ва бошқа асарларнинг бевосита ва чуқур таъсири борлиги маълум бўлди.
131 “Риёз   уш-шуаро”   ҳам   умумий   тазкиралардан   бўлиб,   2594   нафар   сўз
санъати усталари шарҳи ҳоли ва шеърларидан намуналар келтирилган. Ушбу
асар   1161/1748   йилда   Алиқулихон   Вола   Доғистоний   томонидан   ёзилган.
“Риёз уш-шуаро” Абулҳасан Харақоний ҳақидаги маълумот билан бошланиб,
Яҳёхон   Якто   билан   якунланади.   Алиқулихон   Вола   1124/1712   йилда
Исфаҳонда   [121, 19]   туғилган. Унинг асли араб сулолаларидан бўлиб,   XVIII
асрнинг   машҳур   шоирларидандир.   У   1170/1757   йилда   46   ёшида   вафот
этган[121, 36]. Ушбу тазкирадан ташқари, муаллифдан етти минг байтга яқин
девони мерос қолган [111, 662].
Машҳур   адиб,   тарихшунос,   ёзувчи   ва   шоир   Лачҳмий   Наройин
Шафиқнинг   “Шоми   ғарибон”   тазкираси   илмий   доираларда   унча   машҳур
эмас,   лекин   Ҳинд   ўлкасига   сафар   қилган   шоирлар   ҳақида   ёзилгани   учун
алоҳида   аҳамиятга   эга.   Муаллифнинг   тўлиқ   номи   Мотҳар   Лачҳмий   Нароин
бўлиб,   Шафиқ   унинг   адабий   тахаллусидир   [126,   439].   Унинг   аждодлари
Ҳиндистоннинг   Кеҳтарий-Капур   қабиласидан   бўлиб   [94,   1518],   асли
Лоҳурдан [4а, 235; 23, 395; 110, 439].
Шафиқ   Даканий   Аврангобод   шаҳрида   1158/1745   йилда   туғилган   [110,
439]. Наройин Шафиқнинг  вафоти кўп манбаларда  1113/1802 йили [12, 236;
31, 400; 111, 48] ва 1123/1808 йили деб кўрсатилган [126, 440].
Лачҳмий Наройин Шафиқдан “Шоми ғарибон”, “Чаманистони шуаро”,
“Гули   раъно”,   “Ҳақиқатҳои   Ҳиндистон”,   “Танмиқи   шигарф”,   “Маосири
Осафий”, “Маосири Ҳайдарий”, “Ҳолоти Ҳайдаробод” ва “Бисот ул-ғаноим”
каби   кўпгина   адабий-тарихий   асарлар   мерос   қолган,   улардан   “Шоми
ғарибон”   адабий-тарихий   аҳамиятга   эга   бўлиб   [88,   28-32],   1182-1197/1768-
1783 йиллар давомида ёзилган.
Зикр   этилган   тазкираларда   Мутрибий   “Тазкират   уш-шуаро”си   ушбу
тазкираларнинг   манбаси   сифатида   кўрсатилмаган   бўлса-да,   айрим
шоирларнинг   номлари   айнан   Мутрибий   тазкираси   орқали   етиб   келгани   уни
бир   неча   жиҳатлари   билан   бизни   ушбу   асарлар   билан   қиёсий   ўрганишга
ундайди. 
132 Бинобарин,   Мутрибий   “Тазкират   уш-шуаро”сининг   “Арафот   ул-
ошиқин”, “Риёз уш-шуаро” ва “Шоми ғарибон” билан XVI-XVII асрнинг бир
неча   шоири   шарҳи   ҳоли   асосида   қиёслаш   шуни   кўрсатадики,   Мутрибий
Самарқандий   тазкирасининг   ўрни   муайян   шоирлар   ҳақидаги
маълумотларнинг   кўп   жиҳатларини   сақлашда   катта   рол   ўйнайди   ва   уни
таққосламаса кўпгина бошқа манбаларнинг маълумоти тўлиқсиз қолаверади.
Шуни   ҳам   таъкидлаш   лозимки,   мазкур   тазкира   унча   машҳур   бўлмаган.
Ўрганишдан   маълум   бўлдики,   Муҳаммад   Авҳадий,   Алиқулихон   Вола   ва
Наройин   Шафиқ   ўз   тазкираларини   тузишда   Мутрибийнинг   тазкирасига
тўғридан-тўғри ишора қилмаган. Асар уларнинг қўлларида бўлмаган бўлиши
мумкин   ёки   зикр   этилган   тазкиранавислар   бундай   асар   борлигидан   бехабар
бўлганлар.   Улар   ўз   тазкираларида   тўғридан-тўғри   китоб   номига   ишора
қилмайдилар,   лекин   Мутрибий   тазкираси   XVI   аср   ва   XVII   аср   бошида
яшаган   шоирлар   фаолиятини   қамраган   ягона   манба   ҳисобланади   [63,   106-
107]   ва   ушбу   ижодкорларнинг   айримлари   ҳақидаги   маълумот   Муҳаммад
Авҳадий, Алиқулихон Вола ва Шафиқ асарларида ҳам учрайди. Шунинг учун
Мутрибий   тазкирасини   бошқа   тазкиранавислар   назаридан   четда   қолмаган
биринчи   даражали   манба   деб   ҳисоблаш   лозим.   Масалан,   Мутрибий
Самарқандий   “Тазкират   уш-шуаро”да   Доий   Андижоний   шарҳи   ҳолини
қуйидагича   келтиради:   “Доий   Андижоний   фозил   киши   эди   ва   шеърлар
битишда  етук  истеъдод  соҳиби  эди.  Бухородаги   Мир  Араб  мадрасасида  бир
ҳужраси   бор   эди.   Охири,   қариндошлари   қистови   билан   уйланди.   Аммо
оиласидаги   носозлик   ва   аёлини   машмашасидан   қочиб,   Ҳиндистонга   борди,
Гужаротда ватан тутди. Қуйидаги машҳур байт уникидир:
Байт:
Доъ  ба хидмат омаду иқбол дарнаёфт,ӣ
Бўсид остону дуо гуфту боз гашт” [5,83а; 27, 303-304].
Мазмуни:   Доий   хизматга   келиб,   иқбол   топмади,   Бўсағани   ўпиб,   дуо
қилиб қайтди.
133 Лекин   Муҳаммад   Авҳадий   Балёний   Доийнинг   шарҳи   ҳолини
қуйидагича   келтирган:   “...   Мавлоно   Доий   Андижоний   сўфийтабиат,   кўп
ўйлайдиган,   кам   сўзлайдиган,   ўзига   тўқ,   танҳоликда   кун   кечирадиган,
даврешсийрат киши эди. Фикрлари теран, сафсатадан ўзини тияр эди. Аксар
ҳолларда  Кошонда  яшарди ва у Малик  Тайфур Андижонийнинг катта  акаси
эди.   Исфаҳонда   ҳаётлик   пайтида   бир   неча   марта   у   билан   суҳбатдош
бўлганман,   ҳозирда   “ал-ъилму-   ъиндаллоҳи”   (яъни,   Худо   билувчидир).
Унинг каломидан томчилар. Айтади: 
Дар ҳазрати ў ч  гуфт бояд, лаббайк,ӣ
Он  о ки дигар салом ғун ад, на алайк.	
ҷ ҷ
Ин водии ишқ аст, нигаҳ дор адаб
В-ин арзи муқаддас аст, “фахлаъ наълайк”.
Мазмуни:   У   ҳазратга   нима   дейиш   лозим?   Лаббай,   Ўша   ерга   энди
салом сиғади, алайк эмас. Бу ишқ водийсидир, одобни сақла, Ва бу муқаддас
баёндир,  “фахлаъ наълайк”.
***
Ҳусни туву нози ту ба андозаи ҳам нест,
Ҳусне наву ноз, ин ҳама худ гў, ки ситам нест?
Мазмуни:   Ҳуснинг   ва   нозинг   бир-бирининг   андозасича   эмас.   Ҳусн   йўқ,
лекин ноз қиласан, ўзинг айт, бу ситам эмасми?
***
Ба коми ошиқи дилхаста мон , эй дами субҳ,	
ӣ
К-аз иштиёқи ту мурдему барнамео .	
ӣ
Мазмуни:   Эй   тонготар   пайти,   бемор   ошиқ   комига   ўхшайсан,
Иштиёқингдан ўлдик, лекин келмайсан.
Арсаи олам ба пеши пои дил гоме бувад,
Баски роҳи водии ҳа ри туро паймудааст” [14, 1319].	
ҷ
Мазмуни:   Олам   майдони   кўнгил   олдида   бир   одимдир,   Чунки   ҳажринг
водийси йўлини босиб ўтган.
134 Алиқулихон   Вола   эса   Доий   шарҳи   ҳолини   қуйидагича   ёзган:
“Сўфийхислат ва муборак мунший бўлиб, аксар вақтларини Кошонда ўтказар
экан.   У   Малик   Тайфурнинг   катта   биродаридир,   Шоҳ   Аббос   Мозийнинг
замондоши бўлган. Мазкур байтлар ундандир: 
Туро, ки охири ҳусн аст дар авоили ишқ,
Ч  лозим аст, ки моро зи худ биран он ?ӣ ҷ ӣ
Мазмуни:   Ишқ   бошланишида   ҳуснинг   якунланмоқда,   Бизни   ўзингдан
ранжитишнинг нима кераги бор? 
То он зулфи сиёҳкораш задааст,
Монад ба касе дилам, ки мораш задааст.
Озори дили ошиқи бечора чаро?
Онро ч  зан , ки рўзгораш задааст?!	
ӣ ӣ
Мазмуни:   Ўша   қора   зулфи   урган   экан,   Кўнглим   илон   урган   кишига
ўхшайди.   Бечора   ошиққа   озор   беришнинг   нима   ҳожати   бор?   Ҳаёт   урган
кишини уришнинг нима кераги бор?
Соқ , қадаҳи мои муини ту ку ост?	
ӣ ҷ
Он оинаи худойбини ту ку ост?!	
ҷ
Хоҳам, ки таҳорате диҳам ботинро,
Он лўла шикаста, лўлаини ту ку ост? “ [36, 793].	
ҷ
Мазмуни:   Соқий,   оқар   сувинг   қадаҳи   қани?   Худойни   кўрсатадиган
кўзгунг   қаерда?   Ботинни   таҳорат   қилдирмоқчиман,   Ўша   қувур   синган,
қувурларинг қаерда? 
Ушбу уч тазкира қиёсидан маълум бўладики, Мутрибий Самарқандий,
Муҳаммад   Тақий   Авҳадий   ва   Алиқулихон   Вола   маъумотлари   ўртасидаги
тафовут   унча   катта   бўлмаса-да,   бироқ   аҳамиятли.   “Тазкират   уш-шуаро”
муаллифи   маълумотни   шоир   номи   билан   бошлаб,   унинг   нисбасини   зикр
этишдан   сўнг,   Бухородаги   Мир   Араб   мадрасасида   ўқишини   айтади,   кейин
унинг   хотини   билан   келишолмаслиги   сабаб   Ҳиндга   сафарини   кўрсатиб,
Гужаротда   сукунат   ихтиёр   этганини   айтади.   Бу   фикрлар   “Арафот   ул-
ошиқин”   ва   “Риёз   уш-шуаро”   тазкираларида   йўқ.   Муҳаммад   Авҳадий   ўз
135 тазкирасида   Доий   Андижоний   шарҳи   ҳолини   келтиришига   қарамай,
Мутрибий   Самарқандий   ишора   қилган   муҳим   нуқталарга   эътиборсизлик
қилган.
Қайд этиш лозимки, Мутрибий мазкур шоир билан бевосита учрашган,
шунинг учун у ҳақда қайд этилган маълумотлар жуда ишончли. Авҳадийнинг
шахсан ўзи Доий хизматига етган бўлса-да, унинг маълумотида янги ўринлар
кузатилмайди.   Шунинг   учун   Авҳадий   ва   Алиқулихон   Вола   томонидан
келтирилган   маълумотлар   ҳам   шубҳали   жиҳатларга   эга   бўлишига   қарамай,
фойдадан   холи   эмас.   Ушбу   тазкиранависларнинг   айрим   заиф   маълумотлари
қуйида   таҳлил   қилинади,   жумладан,   Мутрибий   унинг   хотини   бор   деса,
Авҳадий ёлғиз деб айтган. Алиқулихон Вола бу борада сукут сақлайди, лекин
эътиборли   жиҳати   шундаки,   “Тазкират   уш-шуаро”да   унинг   акаси   ҳақида
маълумот берилмаган, “Арафот ул-ошиқин” ва “Риёз уш-шуаро” асарларида
эса унинг акаси зикр қилинган. Демак, “Риёз уш-шуаро” асарининг манбаси
ҳам   “Арафот   ул-ошиқин”   бўлган.   Мутрибий   унинг   Ҳинд   сафари   ва
Гужаротда яшаш учун қолганидан хабар берган. Лекин “Арафот ул-ошиқин”
ва “Риёз уш-шуаро”да эса унинг Кошонда яшагани ҳақида маълумот мавжуд.
Бунга   қўшимча   сифатида   айтиш   мумкинки,   Алиқулихон   Воладан   ташқари
икки   тазкиранавис   ҳам   шахсан   уни   кўришган   ва   Доий   замондошларидан
бўлган, аммо “Риёз уш-шуаро”да Шоҳ Аббос Мозий даврида унинг Кошонга
сафари   ҳақида   зикр   этилган   қайд   Мутрибий   ва   Авҳадий   асарларида   кўзга
ташланмайди. 
Учта   тазкира   асосидаги   маълумотлар   таҳлилидан   маълум   бўлишича,
Муҳаммад   Авҳадий   уни   кўрган   бўлса   ҳам,   Алиқулихон   Вола   каби   шоир
ҳаётининг кўп жиҳатларини Мутрибийдек зикр этмаган. Шунинг учун шоир
ҳаёти ва шеърларининг  муҳим  жиҳатлари ҳақида Мутрибийнинг  маълумоти
қимматлироқдир. 
Авҳадий Доий билан қилган мулоқот ва суҳбатлар, унинг шарҳи ҳолига
оид   янги   маълумотлар   киритишдан   шу   нарса   аён   бўладики,   у   ҳаётининг
охирларида   ушбу   шоир   билан   мулоқот   ўтказиб,   Мутрибий   тазкирасида   ҳам
136 зикр   этилгандек,   унинг   ёшлиги   ва   уйлангани   ҳақида   тўлиқ   маълумотга   эга
бўлмаган.   Бизнингча,   Муҳаммад   Авҳадий   Доийнинг   шарҳи   ҳолини   унинг
насаби   ва   яшаш  жойи,  туғилган   йили   ва   жойи,   вафот  йили,  девони   борлиги
ёки   йўқлиги   ҳақида   маълумот   бергач,   яна   давом   эттирганида,
маълумотларнинг   қиймати   янада   ошган   бўлар   эди.   Авҳадий   маълумот
келтиришда   масаланинг   бу   қирраларини   эътиборга   олмаган   ва   айрим
ўринларда Мутрибий тазкирасидаги маълумотларни тўлдиради. 
Вола   Доғистонийнинг   иккинчи   даражали   маълумотига   асосан
Мутрибий   Доийдан   бир   аср   кейин   яшаб,   эшитганлари   бўйича   унинг   ҳаёти
ҳақида маълумот берган. Бошқа томондан эса, Мутрибий маълумоти қисқа ва
аниқ тарзда ифодаланган бўлиб, шоирлар ҳаётининг энг муҳим жиҳатларини
ёритиб   беради.   Масалан,   Мутрибий   Самарқандий   Ҳаётий   Гилонийнинг
шарҳи   ҳолини   қуйидагича   ёзган:   “Ҳаётий   Гилоний   Ҳиндистон   вилоятида
ўсиб улғайган, Мирзохон мулозаматида бўлган, тили ширин шоирлардандир
ва ушбу матлаъ уникидир: 
Чунон ба ёди ту дил айши  овидон дорад,ҷ
Ки завқи дарди ту аз хеш ҳам ниҳон дорад ”  [ 5,118 б ;  27 , 398].
Мазмуни:   Дил ёдинг билан шу даражада абадий маишатга машғулки,
дардинг завқини ўзидан ҳам яширади.
Авҳадий   тазкирасига   хос   бўлган   тил   –   “соҳиби   нашъаи   камолоти
зотиву   сифот ,   сармасти   базмгоҳи   ҳаётиву   мамот ”,   “хушфитрату	
ӣ ӣ
дурустфикрат”,   “олиҳиммату   покизатабиат”   ва   “хира”,   “тира”,
“ҳаззол”,   “маззоҳ”,   “надим”,   “базлагўй”,   “ҳозир авоб”,   “малеҳхитоб”,	
ҷ
“соҳиби   усулу   ринд”   каби   кўп   сифатларини   келтиргач,   шоирнинг   ватани   ва
туғилган жойи – Гилон ҳақида маълумот бериб ёзади: “Кўп муддат бўлдики,
Ҳиндга   келиб,   давлатманд   бўлиб   фароғатда   яшайди.   Доимо   Шоҳ   Алоуддин
Акбар ва Нуриддин Жаҳонгирнинг олий мартабаларда хизмат қилган ва олий
мукофотларга сазовор бўлган. Бир марта Жаҳонгир уни зар ва кумуш билан
сийлаган, худди Шоҳ Аббос Шоний Такаллуни синаб кўрганидек”.
137 Мавлоно   Ҳаётий   девони   деярли   5   минг   байтга   етган,   жумладан,
“Туғлуқнома”ни   подшоҳ   топшириғи   билан   аслига   тўғри   қилиб   чиройли
илова қилган ва ҳақиқатан ҳам яхши айтган. Шундан кейин мулозаматда эди.
Гарчи   мансабу   мақомига   бир   оз   путур   етган   бўлсада,   аммо   у   бунга   парво
қилмас эди. Жуда яхши суҳбатдош эди, камина унинг суҳбатига эришганман.
1028   (1619)   санасида   вафот   қилганини   эшитдим   [14,1181].   Бундан   кейин
Ҳаётийнинг шеърларидан 36 байт намуна келтирган [14,1181-1183].  Авҳадий
кўпроқ   сифатларни   изма-из   келтириш   билан   шуғулланиши   ҳамда   шоирлар
ҳақида   кўп   сўзлар   айтганига   қарамай,   у   шоирлар   билан   суҳбатдош   бўлгани
боис янги маълумотларни ҳам келтирган. 
Алиқулихон   Вола   Ҳаётий   шарҳи   ҳолида   қуйигича   ёзган:   “Акбар
подшоҳ   ва   Жаҳонгир   подшоҳ   замонида   Ҳиндда   бўлган   ва   муносиб   мансаб
соҳиби бўлган, Жаҳонгир подшоҳ марҳум Шоҳ Аббос Шонийни олтин билан
ўлчагани   каби   уни   олтин   билан   ўлчаган,   лекин   вазнларида   фарқ   бор.   Ушбу
байт ундандир:
Дар миёни кофарон ҳам будаем,
Як миён шоистаи зуннор нест ”  [35, 587]. 
Мазмуни:  Кофирлар ичида ҳам бор эдик, Бирор бел зуннорга(бошқа дин
вакиллари белида боғлаб юрадиган ип) ярамайди.
Шунингдек,   Алиқулихон   Вола   Ҳаётий   шеърларидан   яна   9   байтни
унинг   шарҳи   ҳоли   остида   келтирган[35,   587-588].   Мутрибийнинг   тазкираси
унча машҳур бўлмагани сабаб кейинги тазкиранависларнинг аксарияти унинг
тазкирасидаги маълумотларга нисбатан кам эътибор қаратишган.
Лачҳмий   Нароин   Шафиқ   эса   “Насрободий   тазкираси”   ва   “Хизонаи
омира”   тазкиралари   маълумотларига   таяниб,   Ҳаётий   Гилоний   ҳақида
қуйидагича ёзган: “Ҳаётий Гилоний ақли расо ва шеър турларида маҳоратли
эди.  Вилоятдан  Ҳиндга   келди  ва  Гилонлик  Ҳаким  Абул   Фатҳ  ёрдами   билан
Акбар   подшоҳ   мулозаматида   бўлди ,   подшоҳ   ва   шаҳзода   олдида   эътибор
топди ва умри охиригача Хонихонон хизматида бўлди. Бир минг ўн бешинчи
(1606) йилда вафот этди”. Ундан кейин Ҳаётийнинг тўрт байтини келтирган
138 [30,   82-83].   Авҳадий,   Алиқулихон   Вола   ва   Нароин   Шафиқнинг   ушбу
маълумотларидан   Мутрибий   тазкирасида   кузатилмайдиган   бир   нечта
жиҳатни   кўриш   мумкин.   Булар:   Ҳиндда   осойишталик   билан   яшаш,   унинг
Акбар   ва   Жаҳонгир   хизматларига   эришгани,   умри   охирида   Хонихонон
хизматида бўлгани, Жаҳонгир подшоҳ томонидан олтин билан ўлчангани ва
саройда   катта   обрў-эътиборга   эга   бўлгани,   ўша   ерда   шоирлик   иқтидори
юксалгани,   девон   соҳиби   экани,   баланд   даражали   шоирлик   истеъдоди
борлиги   ва   ҳоказо.   Шунга   қарамай,   буларнинг   барчаси   шоир   ҳаётининг
охирги   даврига   тегишлидир,   унинг   ёшлиги,   сафардан   олдинги   ҳаёти   ҳақида
Мутрибий маълумоти алоҳида қийматга эга. Юқоридагидан маълум бўлдики,
муаллиф Мутрибий маълумотларидан жуда оз фойдаланган.
Бунинг устига, Ҳаётийнинг шахсий ҳаёти ҳақидаги ушбу маълумотлар
“Тазкират уш-шуаро”да келтирилмаган [27, 398]. Ҳаётий шарҳи ҳоли зикрида
вафоти   юзасидан   “Риёз   уш-шуаро”даги   хабарлардан   ташқари,   уч   тазкирада
унинг   қазо   йили   ва   ҳиндда   кечган   ҳаёти   зикр   этилган   (Ҳаётийнинг   вафот
йили   “Шоми   ғарибон”да   хато   берилган),   лекин   Ҳаётий   Гилоний   суҳбатига
эришган.   Авҳадий   Мутрибий   маълумотини   “Арафот   ул-ошиқин”даги
маълумот   билан   такомиллаштиради.   Бу   ус ул   тазкира   тузишнинг   характерли
тамойиллари эканини тазкиранавислик тарихи тасдиқлайди.
Муҳаммад   Тақий   Авҳадийнинг   ўзидан   олдинги   тазкиралардан
таъсирланиши   шу   тахлитда   кўринади.   Яъни   у   тазкирада   шоирлар   ҳаёти   ва
асарларидан   асосий   ўринларни   ўз   дидига   қараб   фойдаланиб,   бирор   фикрни
такрорламасликка   ҳаракат   қилади.   Шунинг   учун   бошқа   тазкиралардан
фойдалаганда   шу   усулни   қўллайди   ва   ҳатто,   энг   зарур   ҳолатларда
фойдаланаётган   тазкирасини   мукаммаллаштиришга   уринади.   Афсуски,
бундай   усул   ҳамма   ўринларда   ҳам   ишончли   эмас,   унинг   мисолини   Доий
Андижоний   шарҳи   ҳолида   кузатдик.   Масалан,   Мутрибий   Самарқандийнинг
Анисий   Ироқий   ҳақидаги   маълумотларини   кўриб   чиқамиз:   “Анисий
Ироқийнинг исми Юлиқулибек бўлиб, мўътабар шоирлардандир. Султонлар
олдида   эътибори   баланд   бўлган   ва   Ҳирот   ҳокими   –   Алиқулихон   ҳузурида
139 кутубдорлик   лавозимида   ишлаган,   замон   ҳодисалари,   даврон   ўзгариши,
соҳибқирон   хоқон   –   Абдуллоҳхоннинг   Хуросон   мамлакатларини   истило
қилиши   оқибатида   Ҳиндистон   томонга   бориб,   хонихонон   мулозимлари
қаторига кирган. Яхши шоир эди ва шеърлари яширин дуру гавҳар кабидир.
Лекин   айрим   шеърлари   маънода   муболаға   кўплиги   сабаб,   мувозанат
доирасидан   ташқари   чиққан.   Унинг   қуйидаги   байти   ушбу   фикримизни
тасдиқлайди.
Байт:
Назди арбоби вафо ғайри парастидани ёр,
Куфри маҳз аст агар тоати маъбуд кунад.[27, 223-224].
Мазмуни:   Вафо   аҳли   олдида   ёрнинг   ўзгани   севмоғи   -   санамга   ибодат
қилган кофирнинг ўзи. 
Мутрибий   шундан   сўнг   Анисий   сўзларининг   танқиди   ва   таҳлилига
киришиб, унинг камчилигини бошқа шоирлардан мисоллар келтириш билан
кўрсатган   ва   сўзининг   охирида:   “Шеърлари   яхши   ва   сўзлари   гўзалдир   ва
ушбу учта чиройли ғазал унинг юксак сўзларидандир” деб Анисийнинг учта
ғазали ва икки байтини намуна тариқасида келтирган [5,54 б ; 27, 224-226].
Муҳаммад Тақий Авҳадий Анисий Ироқийнинг шарҳи ҳолини “Арафот
ул-ошиқин”да   қуйидагича   ёзган:   “Юксак   тафаккур   соҳиби,   қимматли   назм
гавҳари,   нозук   табиатли,   латофат   ва   нафосат   камолидаги   сўз   соҳиби,   маъно
йигиришда ягона Нажмиддин Анисийдир...” Унинг исми Юлиқулибек бўлиб,
мўътабар шоирлардан эди. Ўзи асли Ҳиротлик эди. Ироқ султонлари олдида
катта ҳурматга сазовор эди. Ҳирот ҳокими Алиқулихон Шомлунинг ҳузурида
китобдорлик   лавозимида   хизмат   қилган.   Ҳазрат   соҳибқирон   ҳоқон
Абдуллоҳхоннинг Хуросон мамлакатларини истило қилиши оқибатида Ҳинд
томонга   кетиб,   хонихонон   мулозимлари   қаторида   хизмат   қилиб,   шу   ерда
вафот этган. Ҳунармандчиликнинг барча сирларини эгаллаб олди, жумладан,
жуда   чиройли   ёзар   эди   ва   яхши   суҳбатдош   эди.   Мажлисдагиларни   жалб
қилиш,   кўнгил   топиш   ҳамда   гузал   сўзлашда   қиёси   йўқ   эди,   сипоҳийлик
касбини мерос қилиб олган эди. Дарҳақиқат, назми олий, шеърда маҳоратли
140 эди,   фитрати   юз   карра   оқар   сувдан   тиниқроқ,   хаёллари   қуёш   гавҳаридан
шаффофроқ,   шеърлари   ғазал,   қасидалардан   ташқари   “Маҳмуд   ва   Аёз”
маснавийси машҳур ва тилларда достон бўлган. Барчаси латофат, малоҳат ва
фасоҳат камолида эди. 
Алиқулихон   Абдуллоҳхон   томонидан   ўлдирилганидан   кейин   у   қочиб
Ҳиндга   келди   ва   хонихонон   хизматида   бўлди.   Ироқий   Шикебоий
Сифоҳоний, Навъий Хабушоний, Куфрий ва бошқа шоирлар билан базмларда
суҳбатдош ва жангларда тақдирдош бўлди. Бир минг ўн еттинчи йилда (1609)
шароб кайфи билан мастлик чоғида “Янги ўсган тамаки баргини гўшт билан
қайлага   ўхшатиб,   есанг,   наф   келтиради   ва   лаззатлидир”   деган   фикр   эсига
тушади. Ўша заҳарни ўз қўли билан егани дунёдан кўз юмишига сабаб бўлди
ва   ўз   ихтиёри   билан   ўзини   беҳудага   барбод   қилди”   [13,654-655].   Сўнгра,
Анисий шеърларидан 51 байт намуна келтирган [13, 655-657].
Алиқулихон   Вола   Доғистоний   Анисий   Ироқий   шарҳи   ҳолида   ёзади:
“Сўз майдонининг ягонаси, маънопарварлик иқлимининг шаҳсувори, Шомлу
аёнларидан   эди.   Фикрлари   гулистон   жаннати,   шеърлари   минг   тасаннога
лойиқ эди. Шомлудан арбоблар кўп чиққан, уларнинг камолоти ҳақида баён
қилишга   ҳожат   йўқ.   Оламда   ягона   бўлган   Анисий   шулар   жумласидандир.
Акбар подшоҳ даврида Ҳиндистонга келиб марҳум хонихонон хизматида кун
кечириб,   ўша   даврда   вафот   этган.   Унинг   “Маҳмуд   ва   Аёз”   маснавийси
машҳурдир ва дарҳақиқат, жуда чиройли битилган” [35, 251]. Анисий шарҳи
ҳолидан   кейин   Алиқулихон   унинг   шеърларидан   32   байт   намуна   келтирган
[35, 251-253].
Лачҳмий   Нароин   Шафиқ   Анисий   таржимаи   ҳолини   қуйидагича   ёзган:
“Анисий   Шомлу   Юлиқулибек   деб   аталиб,   ягона   сўз   санъати   устаси   ва
ғаройиб маънолар анисидир. Унинг туғилган жойи Ҳирот. Бир муддат Ҳирот
ҳокими-   Алиқулихон   Шомлунинг   сипоҳийлари   қаторида   хизмат   қилади.
Сўзга   усталиги   боис   китобдорлик   вазифаси   унга   топширилган   эди.
Алиқулихон Шомлу Абдуллоҳхон томонидан ўлдирилганидан кейин Ҳиндга
келди   ва   Абдураҳим   хонихонон   мулозаматига   етишди.   Айтишадики,   шароб
141 мастлигида   янги   ўсган   тамаки   баргини   гўшт   қайласи   билан   тановул   қилиш
эсига   тушди.   Пишириб   еди   ва   заҳарланди.   Бурҳонпур   балдасида   бир   мингу
ўн   уч   (1013)инчи   санасида   вафот   этди.   У   “Маҳмуд   ва   Аёз”нинг   назмий
шаклини бошлаган эди, лекин ўша ишни охирига етказиш учун ажал фурсат
бермади...   Анисийдан   қисқа   девон   қолган”   [30,   28].   Шафиқ   Анисийнинг
шарҳи ҳолидан кейин 15 байт унинг шеърларидан намуна келтирган [30, 28-
29].
Мутрибий   унинг   Ҳиндга   сафар   қилиш   йилини   кўрсатиб,   хонлархони
мулозимлари   қаторида   ҳаёт   кечирганини   зикр   этади,   шубҳасиз   бошқа
тазкиранавислар ҳам у ёки бу манбаларга эътибор қаратишган бўлса-да, аммо
унинг сарой шоирлари билан алоқаси ва “Маҳмуд ва Аёз” номли маснавийси
борлиги, шоирнинг вафот йили ва ўлими сабаби ҳақида бирор нарса демаган.
Авҳадий   эса   муболағали   таъриф   ва   тавсифларидан   ташқари,   Анисийнинг
Шикебий   Сифоҳоний,  Навъий   Хабушоний   ва  Куфрий   каби   сарой   шоирлари
билан   алоқаси   ҳамда   маснавий   шаклида   асари   борлигини   кўрсатиб,   шоир
вафоти   йили   ва   жойини,   айниқса,   ўлими   сабаби   зикри   билан   келтирган.
Булар шоир ҳаётига доир муҳим маълумотларни аниқлашда катта аҳамиятга
эга. 
“Арафот   ул-ошиқин”нинг “Тазкират уш-шуаро”дан афзаллиги ёки бир
хил   маълумотларнинг   мазкур   тазкираларда   келтирилишини   Зуҳурий
Туршезий   [16,   2299;   5,234 б ;   27,   328],   Малик   Қумий   [18,   3727;   27,   350-351],
Мушфиқий Бухорий [18, 3687; 5,137 б ; 27, 463-465], Мушкилий Самарқандий
[18,   3691;   5,146а;   27,   499]   каби   шоирлар   шарҳи   ҳолида   кузатиш   мумкин.
“Риёз уш-шуаро” маълумоти ҳам Анисийнинг алоқаси ва ўлимининг йили ва
сабабидан   ташқари,   Авҳадий   маълумоти   билан   анча   яқин,   шунингдек,
Нароин   Шафиқ   маълумотидаги   шоирнинг   сарой   шоирлари   билан
муносабатини   инобатга   олмасак,   Авҳадий   қайдлари   билан   анча   ўхшаш.
Анисий таржимаи ҳоли юзасидан учта тазкиранинг маълумотлари Мутрибий
тазкирасидан   ҳар   томонлама   мукаммалроқ.   Зеро,   зикр   этилган   тазкираларда
“Маҳмуд ва Аёз” маснавийси ҳақида маълумот берилган, Авҳадий ва Шафиқ
142 шоир вафоти йилига ихтилоф билан ишора қилишган, лекин бу ерда Шафиқ
маълумотининг   “Арафот   ул-ошиқин”   ва   “Шоми   ғарибон”   тазкираларидан
афзаллиги   шундаки,   Анисийни   фақат   у   соҳибдевон   деб   айтган   ва   ушбу
маълумот   форс-тожик   тазкиранавислигида   энг   муҳим   маълумотлардан
ҳисобланади. Лекин бу билан Мутрибий томонидан Анисийнинг шарҳи ҳоли
ва   шеърлари   ҳақида   келтирилган   маълумоти   аҳамиятсиз,   деган   маънони
тушунмаслик   керак.   Зотан,   айрим   ўринларда   афзаллиги   ҳам   бор.   Мутрибий
Анисий   шарҳи   ҳолида   таъкидлаганидек,   унинг   шеърлари   таҳлилига
киришиб,   далиллар   келтириб,   Анисийнинг   камчилигини   айтиб   ўтган,
“Арафот  ул-ошиқин”, “Риёз  уш-шуаро”  ва  “Шоми ғарибон”да  бундай  услуб
кузатилмади.
Бу   ҳолат   Авҳадий,   Алиқулихон   Вола   ва   Нароин   Шафақ
тазкираларининг айрим жойларида учраса ҳам, яна бошқа қатор ҳолатлар ҳам
мавжудки,   Мутрибий   Самарқандийнинг   маълумоти   “Арафот   ул-ошиқин”,
“Риёз   уш-шуаро”   ва   “Шоми   ғарибон”   тазкираларига   қараганда   аниқроқ   ва
ҳақиқатга   яқинроқ.   Масалан,   ушбу   нуқта   Ваҳший   Бофиқий   шарҳи   ҳоли
мисолида  [18, 4076; 5,100 б ; 27, 346-348], Восилий Марвазий [18, 4055; 5,102а;
27,   352-361],   Мухлисий   [18,   4648-4649;   5,133а;   27,   455-458],   Лиқоий
Самарқандий   [17,   3253;   5,131а;   27,   445-446],   Содиқ   Ҳалвоий   [16,   2100;
5,190а;   27,   600-601]   “Арафот-ул-ошиқин”   маълумоти   билан   қиёсланганда,
Абдуллоҳхон [37, 1433; 5,6а; 27, 133-139], Мавлоно Мушфиқий Бухорий [38,
2126;   27,   463-465],   Фигорий   Самарқандий   [37,   1651;   5,181а;   27,   571-572]
шарҳи ҳолида  “Риёз-уш-шуаро” маълумоти билан қиёсланганда,  Жаъфарбек
Қазвиний [30, 68; 5,73 б ; 27, 279-280], Мушфиқий Бухорий (Марвий) [30, 234;
5,137б;   27,   463-465],   Фориғий   Ҳиравий   [30,200;   5,184б;   27,578-579]   шарҳи
ҳолида   “Шоми ғарибон” маълумоти билан қиёсий кузатилди. Мутрибийнинг
ушбу   шоирлар   ҳаёти   ва   шеърлари   хусусиятларини   Абдураҳмон   Жомий,
Давлатшоҳ   Самарқандий,   Хожа   Ҳасан   Нисорий   каби   буюк   сўз   усталари
асарларидан   далил   келтириш   орқали   берган   маълумотлари   Авҳадий,
Алиқулихон Вола ва Нароин Шафиқ маълумотларидан қимматлироқдир. 
143 Мутрибий   қуръоний   оятлар   ва   набавий   ҳадисларни   зарур   ўринларда
қўллагани   ҳам   буларга   қўшимча   бўла   олади.   Масалан,   Мутрибий   Восилий
шарҳи ҳолида унинг Марвдан эканлиги, хожа Муҳаммад Саид дарвеш билан
дўстлиги,   Хожа   Ҳасан   Нисорий   билан   суҳбатдош   ва   унинг   мулозаматида
бўлгани,   мазкур   санъаткор   шоирдан   илм   ўргангани,   Ҳиндистонга   сафар
қилгани   ва   Ҳумоюн   подшоҳ   саройида   хизматда   бўлгани   ҳақида   ишоралар
қилган   [18,   352-353],   “Арафот   ул-ошиқин”да   эса   бу   хабар   учрамайди   [18,
4055]. Шунингдек, зикр этилган шоирлар шеърлари намуналарини танлашда
ҳам   “Арафот   ул-ошиқин”га   нисбатан   Мутрибий   тазкирасининг   афзаллиги
билинади.   Буни   Лиқоий   Самарқандий   шарҳи   ҳолида   текшириш   мумкин:
“Лиқоий   Самарқандийнинг   исми   Маҳмуд   бўлиб,   аммо   Муллазода   лақаби
билан танилган. Илмлар бўйича таҳсил олиб, мавлавия даражасига етганди ва
“ал-Қаноату   канзун   ло   йафно”   (қаноат   битмас   туганмас   Хазинадир)   ҳадиси
мазмунига кўра, қаноат йўлини босиб ўтиб, ҳирсдан ўзини тийган киши эди.
У дарвеш қалбли, покиза к ўнгилли киши   эди. Намозни ажиб бир тарзда адо
этарди.   Рукуъ,   сужуд,   рукнлар   баробарлиги   ва   унинг   бўлимларини   яхши
бажо келтирарди. Бу мақтаъ эса унинг гуфторидан.
Эй Лиқо , ҳар он ки ошиқ нест,ӣ
Ҳаст биллоҳи ом ка-л-анъом” [5,131 б ;27, 345-346].
Мазмуни:  Эй Лиқоий, кимки ошиқ бўлмаса, худо ҳаққи, у молдир.  Лекин
Авҳадий   Лиқоий   шарҳи   ҳоли   зикрида   Алишер   Навоийнинг   “Мажолис   ун-
нафоис”идан   шундай   маълумотни   келтиради:   “Мавлоно   Лиқоий   чиройли,
қувноқ табиатли киши бўлган. У Самарқанд шаҳридандир:
Рух намудан аз он пар  а аб аст,	
ӣ ҷ
Аз пар  одамигар  а аб аст” [17, 3253].	
ӣ ӣ ҷ
Мазмуни:   Ўша   парининг   юзини   кўрсатиши   ажибдир,   лекин,   паридан
одамгарчилик ажиб кўринади.
Биз   Мутрибийнинг   ишлаш   усулини   Муҳаммад   Тақий   Авҳадий,
Алиқулихон  Вола,  Нароин Шафиқ  усули билан  таққослаб,  шундай  хулосага
келдикки,   ушбу   тазкиранавислар   шоирлар   шарҳи   ҳолини   келтиришдаги
144 муҳим жиҳат асосий эътиборни гўзал баёнга қаратганликларидир, Мутрибий
эса   маълумотларнинг   аниқлиги   ва   асосли   бўлишини   таъминлаган.   Муайян
ҳолатларда   “Арафот-ул-ошиқин”,   “Риёз-уш-шуаро”   ва   “Шоми   ғарибон”
тазкиралари   маълумотлари   “Тазкират   уш-шуаро”даги   қайдларни
мукаммаллаштирса   ҳам,   уларнинг   аниқ   ва   тўғрилиги   “Тазкират   уш-шуаро”
муаллифи   қўллаган   тамойил   сабабли   ушбу   тазкиранинг   адабий   қимматини
янада оширган. 
Мутрибий   Самарқандий   Ҳинд   ўлкасига   сафар   қилган   35   шоирни   зикр
этгани   боис   “Тазкират   уш-шуаро”   маълумотларини   “Шоми   ғарибон”даги
маълумотлар   билан   таққослаб   чиқишни   лозим   кўрдик.   Зеро   Нароин   Шафиқ
тилга   олинган   шоирлардан   8   нафари   ҳақида   ўз   тазкирасида   маълумот
берилган.   Улар:   Анисий   Ироқий   Юлиқулибек   [30,   28],   Жандуий   Бухорий,
Жаъфарбек   Бахший   [30,   68],   Ҳаётий   Гилоний   [30,   82],   Мушфиқий   Бухорий
[30, 234], Урфий Шерозий [30, 174], Фориғий [30, 200], Размий [30, 113].
Мутрибий   Самарқандий   Улфатий   Қилич   Муҳаммадхоннинг   шарҳи
ҳолини   қуйидагича   ёзган:   “Қилич   Муҳаммадхон   иқтидорли,   Жамшид
шукуҳли Жалолиддин Муҳаммад Акбар подшоҳнинг иқтидорли хонларидан
бўлган.   Балх   вилоятида   туғилган.   Узоқ   муддат   илм   ўрганиш   билан
шуғулланган.   Илмда   камолот   даражасига   етар   экан,   бир   неча   муддат
Ҳиндистон   вилоятида   девонлик   мансабида   ўтирган,   кейин   Агра   вилояти
ҳукуматига хизмат қилган. Нозик табиатли, дилкаш хаёллар эгаси бўлган ва
сўз баёнида бирор онни зое кетказмас экан ва ушбу матлаъ ва рубоийни унга
нисбат беришади:
уз муҳаббат ҳар чи кардам, суд дар маҳшар надошт,Ҷ
Қимати чашми пуробам қимати Кавсар надошт.
Мазмуни:   Муҳаббатдан   ташқари,   нимаики   қилган   бўлсам,   қиёматда
фойда   бермади.   Ёшдан   тўлган   кўзларим   қиймати,   Кавсар   қийматича   эмас
эди.
Рубоий:
Он бода, ки зарфи рўҳ паймонаи ўст
145 В-он  уръа, ки ақлу ҳуш девонаи ўст,ҷ
Хўрдам зи кафи соқии сармаст, ки ў
Шамъест, ки офтоб парвонаи ўст” [5,203а; 27, 627-628].
Мазмуни:   Ҳаёт   и диши   унинг   паймонаси   бўлган   ўша   бодани,   ақл-ҳуш
девонаси   бўлган   ўша   томчини   сармаст   соқий   қўлидан   ичдимки,   у   қуёш
парвонаси бўлган шамдир.
Лачҳм   Нароин   Шафиқ   эса   номи   зикр   этилган   шоир   шарҳи   ҳолини
ӣ
қуйидагича   ёзган:   “Улфатчи,   Қилич   Муҳаммадхон   Турон   вилоятининг
Жоний   Қурбоний   қавмидан   эди.   Илм-ҳикматга   эга   инсон   эди   ва   Акбар
подшоҳнинг беш мингталик амирлари ичида алоҳида мавқега сазовор эди. У
Акбар   подшоҳ   салтанатининг   охирларида   Кобулдаги   бой   инсонга   айланди.
Бу шеър ундандир:
Ошиқ ҳаваси висол дар сар дорад,
Сўф  ....... хирқа дар бар дорад.	
ӣ
Ман бандаи он касам, ки фориғ зи ҳама
Доим дили гарму дидаи тар дорад” [30, 30]. 
Мазмуни:   Ошиқнинг   хаёлида   ҳамиша   висол   орзуси,   Сўфий...   хирқа
кийган.   Мен   бағри   тафтли,   кўзлари   нам,   ҳамадан   озод   кишининг   қурбони
бўлай. 
Ушбу   икки   тазкиранавис   томонидан   келтирилган   маълумотлар
қиёсидан   маълум   бўладики,   Мутрибий   Улфатий   билан   замондош   бўлгани
боис,   Шафиқдан   кўра   аниқроқ   хабарни   ўз   тазкирасида   келтирган,   “Балх
вилоятида туғилган”, “кўп муддатлар илм йўлида юриб, камолот даражасига
эришган экан”, “Ҳиндистон вилоятининг девонлик мансаби” ва “Огра (Агра -
Қ.М.)   вилояти   ҳукумати   тараққиёти”   жараёнида   бўлиши   каби   иддаони
тасдиқлайди   ва   бу   ўринда   Шафиқ   сукут   сақлаган.   Мутрибий   “Тазкират   уш-
шуаро”сининг   яна   бир   қиймати   Улфатийнинг   вафот   йили   бўлиб,   шоир
исмининг   охири   [1022/1613]да   кўрсатилган,   лекин   “Шоми   ғарибон”да
шоирнинг вафот йилига оид маълумот кўзга ташланмайди.
146 Шафиқ   Содиқнинг   шарҳи   ҳолига   қуйидагича   маълумот   келтирилган:
“Мавлоно   Содиқ   Ҳалвоий   Самарқандий   Шамсулимма   Ҳалвоий
авлодидандир.   Албатта,   Ҳалвоий   билан   шуҳрат   топди.   Илмни   Мавлоно
Аҳмад   Жандийдан   ўрганган,   бир   муддат   ўз   ватанида   сабоқ   бериш   билан
шуғулланди   ва   ҳаж   сафаридан   Ҳинд   дарёси   йўли   билан   Ҳиндга   келди   ва
Акбаршоҳнинг мутлақ вакили Байрамхоннинг ёрдами билан саройда обрўли
кишига айланди. Бир муддат Лоҳурда дарс бериш билан шуғулланди. Кейин
Ҳаж   сафарига   йўл   олди   ва   ушбу   саодатдан   баҳраманд   бўлгандан   кейин
иккинчи   марта   Ҳиндга   келди   ва   Аъзамхон   Мирзо   Азиз   –   Акбар   подшоҳ
укасининг   ўқитувчиси   лавозимида   ишлади.   Сўнгра   Самарқандга   равона
бўлди   ва   йўл   устида   жойлашган   Кобулда   Акбар   подшоҳнинг   биродари
бўлмиш Мирза  Ҳаким ва Кобул ҳокими уни таълим мақсадида кетишга йўл
қўймади   ва   аста-секин   Саркормирзонинг   энг   асосий   кишисига   айланди.
Ишни якунлагач, Самарқандда ватан қилди ва ўша ерда вафот этгунига қадар
хайрли   амаллар   билан   машғул   бўлди,   у   сўз   ҳалвосини   сотарди”   [30,   148].
Шафиқ   шарҳи   ҳолдан   кейин   Содиқнинг   икки   байтини   намуна   сифатида   ўз
тазкирасида келтирган [30, 149].
Мутрибий   сўзда   аниқликка   риоя   қилишга   уринган   бўлса-да,   баъзан
сўзни   узайтирган   ўринлар   ҳам   кузатилади,   маълум   жойларда   кўп   гапга
берилиб кетиб, шоирлар ҳаётидаги асосий маълумотлардан бир оз узоқлашиб
қолади.   Масалан,   у   Ҳалвоийнинг   шарҳи   ҳолида   ёзади:   “Билимдон
олимларнинг   алломаси,   доно   фозилларнинг   раҳнамоси,   Яратган   эгам   ва
яратилганлар   наздида   мақбул   зот,   қозилар   қозиси   ва   адолат   билан   иш
кўрувчи   қонун   посбони,   қози   Муҳаммад   Содиқ   ал-Охунднинг   шеърдаги
тахаллуси Содиқий. Уларнинг барокатли зотлари синалган хислатлар ва эзгу
амаллар   билан   безалган   эди,   улуғлик   хислатлари   яхшилар   орасида   куннинг
қоқ   ўртасидаги   қуёш   каби   аён   бўлиб,   таърифу   баёнга   муҳтож   эмас.
Замонанинг   кўпчилик   мавлонолари   аларнинг   илм   очил   дастурхонидан
баҳраманд   бўлишган”.   Сўнгра,   шоир   ҳаётига   боғлиқ   нуқталар   бўйича
қуйидагича ёзади:
147 “Уларнинг   шариф   таваллудлари   Аллоҳ   ҳимоясидаги   фирдавсмонанд
Самарқанд шаҳрида амалга ошган. 
Диний билимлар таҳсили бўйича мақсадларини юзага чиқаргач, (сафар
қилинг,   ундан   соғлик   ва   неъматларни   қўлга   киритасиз)   сўзларидан   иборат
ҳадис мазмунига кўра, мусофирликни ихтиёр этиб, туғилган ватанни омонат
қолдириб,   Ҳиндистон   вилояти   сари   юзланганлар   ва   Кобул   шаҳрига   бориб
муқим   турганлар.   Муҳаммад   Ҳаким   ибн   Ҳумоюн   подшоҳ   аларни   эъзоз   ва
икром   қилиб,  бу  ишдан  бирор соат,  балки  бирор  дақиқа  ғафлатда  қолмаган.
Айрим араб тилидаги китоблар, рисолалар ва бошқа шу соҳага оид асарларни
уларнинг суҳбатида ўзлаштириб, илму фазл орттирган. Шундан сўнг “ҳаж ва
умра тавофларини амалга оширган”. 
Ижодидан бир байт намуна:
Шукри Худо, ки ҳар ч  талаб кардам аз Худоӣ
Бар мунтаҳои ҳиммати худ комрон шудам.
Мазмуни:   Худога   шукрки,   ундан   неки   талаб   қилган   бўлсам,   ўз
ҳимматим оқибатига муваффақ бўлдим. 
Ўзи орзу қилган давлатга  эришган. Бир муддат  Мадинада “тафсир” ва
“мушкот”   дарсини   ўқитиб   юрган.   Шундан   сўнг   “Ватанни   севмоқ
иймондандир”   ҳадисига   амал   қилиб,   юртига   қайтиб   ушбу   хайрли   асарлари
мавжуд   Самарқандга   келган.   Бир   муддат   жаннатмакон   хоқон
Абдуллоҳхоннинг   салтанати   айёмида   Самарқанд   қозиси   лавозимига
кўтарилиб,   адолат   билан   иш   кўриб,   ушбу   чиройли   байтни   ўзининг   узуги
қошига нақш қилдирган экан:
Нишони меҳр дорад муҳри Содиқ,
Вагарна муҳр аз ин мискин ч  лоиқ?!” [27, 600-601].	
ӣ
Мазмуни :  Содиқ  муҳрида   меҳр  белгиси   бор,  Акс  ҳолда,  мискинга  муҳр
лойиқ эмас.
Дарҳақиқат,   Мутрибий   ушбу   нукталарни   тасвирлашда   ўз   баён
услубини янада  чиройлироқ намоён қилиш учун оят,  ҳадис ва  шоирларнинг
шеърларидан   фойдаланади.   Ҳолбуки,   булар   Шафиқ   баён   услубида   нодир
148 бўлиб, Мутрибий келтирган маълумот Шафиқ маълумотларига нисбатан кенг
кўламлидир. Зеро, Мутрибий ўз маълумоти давомида шоирнинг насл-насаби,
унинг   қайси   буюк   кишилар   билан   наслдош   эканлиги,   у   билан   ўзининг
шахсий   танишувлари,   шоирнинг   шахсий   хислатлари,   Ҳалвоийнинг
шеъриятда забардаст шоир эканлиги, унинг девони борлиги, араб тилида кўп
рисолалари   мавжудлиги,   шоирнинг   вафот   йили   ва   қабр   жойи   каби
масалаларга   алоҳида   эътибор   беради:   “   ..Олий   насаблари   бор   бўлиб,   ота
томондан қутб мартабали, улуғ манзилли ҳазрат ҳожа Муҳаммад Ҳалвоийга
бориб уланади. Шунинг учун, Қози Муҳаммад Содиқ Ҳалвоий нисбаси билан
машҳур   эдилар.   Шунингдек,   шайху-л-машойих   Бурҳониддин   Соғаржий
ҳазратларига   ҳам   нисбатлари   бор   ва   Кўрагония   подшоҳлари   билан   ҳам
қариндошлиги   мавжуд.   Самарқанд   уламосининг   алломаси   жаноб   Мавлоно
Аҳмад   Жанд   ўз   таснифларида   ул   зотни   “лисон   ул-ваҳий”(ваҳий   тили)   деб
ёзганлар.
Фақир   уларнинг   мулозаматига   мушарраф   бўлган   эдим.   Жуда   ширин
сўз,   хушмуомала   ва   олий   ҳиммат   киши   эдилар   ва   имкон   қадар   фуқаро   ва
шуароларга   ғамхўрлик   қилар   эдилар.   Кишилардаги   фазилатни   қадрлашда
замон ягонаси эдилар. Яхши таъблари бор бўлиб, шеърнинг барча соҳаларида
маҳоратли   эдилар.   Девон   тузганлар   ва   ўз   соҳалари   бўйича   араб   тилидаги
фиқҳ   китобларини   ўзлаштиришга   оид   китобу   рисолалар   битганлар.   Ҳозир
ҳам улардан бу соҳа кишилари баҳра олмоқдалар. Каминага ҳам кўп илтифот
кўрсатганлар.   Фақирнинг   ҳозирги   кунларда   ул   зотни   хайр  билан   ёд   этмаган
вақти деярли йўқ.
Шариф   ёшлари   80   дан   ошганда   “қайт”   нидосини   ижобат   қилиб
жаннатнинг   чамансаройи   сари   ошиқдилар.   Аларнинг   мунаввар   қабрлари
файзли   Хожа   Муҳаммадабдий   Даравий   мазори   ёнида   жойлашган   ва   ушбу
ғазал ва рубоий уларнинг руҳ бағишловчи сўзларидандир... ” [5,190 б ; 27, 599-
600].   Қўлёзманинг   шу   сўзлардан   кейинги   варақларлар   йўқлиги   сабаб
Ҳалвоийга бағишланган бўлим матни ноқис қолган. 
149 Адабиётшунос   И.   Бекжоновнинг   қайд   этилишича   Содиқ   Ҳалвоий
ҳақидаги   тўлиқ   маълумот   Мутрибийнинг   “Нусхаи   зебои   Жаҳонгир”
тазкирасида келтирилган [51, 468].
Содиқ   Ҳалвоийнинг   шарҳи   ҳоли   таққосланганда   маълум   бўлдики,
Мутрибийнинг   “Тазкират   уш-шуаро”си   Шафиқнинг   “Шоми   ғарибон”ига
нисбатан катта илмий-тарихий аҳамиятга эга. Зеро, Мутрибий хабарлари бир
неча   жиҳатлари   билан   Шафиқ   маълумотидан   аниқроқдир.   Биринчидан,
Ҳалвоийнинг   нисбаси   ҳақида,   Мадинада   шоирнинг   мударрислик   билан
шуғулланиши,   Самарқанднинг   “қози”   лавозимида   Ҳалвоийнинг   фаолияти,
унинг   девон   соҳиби   ва   бошқа   рисола   ва   китоблар   эгаси   экани,   шоирнинг
саксон   йилдан   кўпроқ   умр   кўргани,   шоирнинг   вафот   йили   [1005/1597]   ва
дафн   этилиши,   ижодкор   ҳаётининг   диққатга   сазовор   маълумотларидан
саналиб,   “Шоми   ғарибон”да   кузатилмайди.   Иккинчидан,   Мутрибий   Содиқ
Ҳалвоийнинг мулозаматига етиб, у билан суҳбат қилганки, бу ҳам “Тазкират
уш-шуаро”   маълумоти   асосли   эканига   далилдир.   Учинчидан,   Мутрибий   ўз
фикрларини   гўзал   сажъ   билан   безалган   наср,   ҳамда   қуръоний   оятлар   ва
ҳадислар билан қориштирган ҳолда келтириш билан асарнинг фазилатларини
оширган. 
Албатта,   бу   ҳар   доим   ҳам   форс-тожик   тазкираларида   кузатилмайди.
Зеро,   Мутрибийнинг   ушбу   асари   хусусий   тазкира,   Нароин   Шафиқнинг
“Шоми   ғарибон”и   умумий   тазкиралардан   бўлиб,   Ҳиндга   кўчиб   борган
шоирларга   бағишланган.   Шунинг   учун   “Тазкират   уш-шуаро”даги   жуда   кам
шоирлар “Шоми ғарибон”га киритилган, лекин уларнинг қиёсий таҳлилидан
шундай   натижага   эришилдики,   айрим   ҳолатларда   Шафиқ   Мутрибийдан
кўпроқ   ё   камроқ   маълумот   берса   ҳам,   лекин   аниқлик   нуқтаи   назаридан
“Тазкират   уш-шуаро”   “Шоми   ғарибон”дан   кўра   афзалдир.   Ушбу
фикрларнинг   мисолини   Ҳаётий   Гилоний   [30,   82;   5,118б;27,   398],   Урфий
Шерозий [30, 174; 5,179а;27, 563-565], Фориғий [30, 200; 27, 578-579], Размий
[30, 113; 5,204а; 27, 634-635] каби шоирлар ҳаёти баёнида кўриш мумкин.
Зотан,   Мутрибий   кўпроқ   ўзи   кўрган   ёки   бевосита   суҳбатдош   бўлган
замондош   шоирларни   “Тазкират   уш-шуаро”да   келтирган,   Авҳадий,
150 Алиқулихон   Вола   ва   Шафиқлар   эса   ўз   маълумотларининг   аксариятини
“Лубоб ул-албоб”, “Тазкират уш-шуаро”, “Насрободий  тазкираси”, “Миръот
ул-хаёл”,   “Оташкада”,   “Хизонаи   омира”,   “Натоиж   ул-афкор”,   “Каломот   уш-
шуаро” каби тазкиралар асосида нақл этган. Лекин “Тазкират уш-шуаро”нинг
структураси   илгариги   тазкиралардан   фарқли   бўлгани   боис   Мутрибий
уларнинг   тузилиши   ва   баён   услубида   фақат   Давлатшоҳ   Самарқандийнинг
“Тазкират   уш-шуаро”,   Алишер   Навоийнинг   “Мажолис   ун-нафоис”   ва   Хожа
Ҳасан Нисорийнинг “Музаккири аҳбоб”ига таянган. 
Шунга қарамай, Мутрибий яшаган асрда дунёнинг у ёки бу чеккасида
ижод   билан   шуғлланган   шоирлар   ҳақида   “Арафот   ул-ошиқин”,   “Риёз   уш-
шуаро”   ва   “Шоми   ғарибон”   тазкираларида   маълумотлар   мавжуд.
Мутрибийнинг   тазкираси   барча   қалам   аҳлини   қамраб   ололмаган.   “Тазкират
уш-шуаро”да   асосан,   Самарқанд,   Бухоро,   Тошкент,   Балх,   Бадахшон   каби
Мовароуннаҳр   ҳудудига   тегишли   шаҳарларда   яшаб,   адабий   муҳитларда
фаолият   кўрсатган   ўз   асрдош   шоирларининг   200   тасини   зикр   этган,   лекин
Мутрибий   “Тазкират   уш-шуаро”сидан   “Арафот   ул-ошиқин”,   “Риёз   уш-
шуаро” ва “Шоми ғарибон”га киритилган шоирлар 20-30 киши атрофидадир.
“Тазкират   уш-шуаро”да   шоирларнинг   ҳаёти,   асарлари,   баён   услуби
бўйича   кузатиладиган   яна   бир   афзаллик   шундан   далолат   берадики,
Мутрибий   ўз   асарини   яратиш   пайтида   фойдаланган   манбалар   бошқа
тазкиранавислар   қўлида   бўлмаган.   Шунинг   учун   тадқиқ   қилинаётган   уч
асарда   тазкира   ва   тазкиранавислар   номини   истисно   қилганда,   бошқа
ахлоқий-тарихий ёки диний-мазҳабий асарлардан бирортаси зикр этилмаган. 
Шу   нуқтаи   назардан,   “Тазкират   уш-шуаро”   тазкира   эканлигидан
ташқари,   ўз   навбатида   яна   XVII   асрда   Мовароуннаҳр   ва   Хуросоннинг
тарихий-ижтимоий,   ахлоқий   ва   адабий   манбаси   сифатида   катта   илмий
аҳамиятга   эга.   Мутрибий   Самарқандий   бирор   ҳолатда   Хожа   Ҳасан
Нисорийнинг   “Музаккири   аҳбоб”идан   ташқари,   Давлатшоҳ   ва   Алишер
Навоийнинг   тазкираларидан   тўғридан-тўғри   далил   келтирмаган   бўлса   ҳам,
лекин   бугунги   адабиётшуносликда   уни   Мовароуннаҳрдаги   мазкур
тазкираларнинг   давоми   деб   ҳисоблаш   лозим.   Мутрибий   Самарқандийнинг
151 “Тазкират   уш-шуаро”си   замондош   шоирлар   шарҳи   ҳоли   ва   шеърлари
намунасидан ташқари, XVI-XVII асарлардаги форс-тожик адабиёти такомили
ҳамда   адабий   муҳитини   акс   эттирувчи   асосий   манбалардан   саналиб,   ўз
асрида   Давлатшоҳ   Самарқандийнинг   “Тазкират   уш-шуаро”си   мақомида
туради.
III  боб юзасидан хулосалар
1. “Тазкират  уш-шуаро” XVI-XVII  асрлар Мовароуннаҳр, Хуросон ва
Ҳиндистоннинг   илмий-адабий   ва   маданий   ҳаётини   ўрганишда   алоҳида
аҳамиятга эга.
2. Форс-тожик   адабиёти   тарихида   Мутрибийдан   олдин   ҳам   кўплар
тазкира   битишга   қўл   уришган.   Бу   анъана   Муҳаммад   Авфий   “Лубоб   ул -
албоб ”идан   бошланиб,   Алишер   Навоий   “Мажолис   ун -нафоис ”ида,
Давлатшоҳ   Самарқандий   “Тазкират   уш- шуаро ”сида,   Ҳасанхожа
Нисорийнинг   “Музаккири   аҳбоб”ида   босқичма -босқич   ривожланиб,   қатъий
анъанага айланган. Аммо мазкур тазкиралар орасида Мутрибий асарининг ўз
ўрни борки, ҳамон адабиётшунослар унга бирламчи манба сифатида  эҳтиёж
сезадилар.
3. Мутрибий тазкирасининг баён услуби, композицион қурилишининг
туб   манбаи   Амир   Алишер   Навоий   “Мажолис   ун-нафоис”и,   Давлатшоҳ
Самарқандий “Тазкират уш-шуаро”си ва Хожа Ҳасан Нисорий Бухорийнинг
“Музаккири   аҳбоб”и   бўлиб,   “Тазкират   уш-шуаро”   муаллифи   икки   жойда
Давлатшоҳ   асарига   ишора   қилади.   Навоий   тазкирасидан   унга   асрдош
шоирларга   навбат   келганда   Мутрибий   ундан   фойдалангани   сезилади.   Хожа
Ҳасан Нисорий Бухорийнинг “Музаккири аҳбоб”ига ишоралар эса Мутрибий
асарида   талайгина.   Ҳатто   Мутрибий   ўз   асарини   ушбу   тазкирага   эргашган
ҳолда   устозининг   ишини   давом   эттирган   десак,   хато   бўлмайди.   Шуни   ҳам
алоҳида   таъкидлаш   керакки,   Мутрибийгача   бирор   ижодкор   қўш   тазкира
яратмаган эди. 
4. “Тазкират   уш-шуаро”   қисқа   муддатда   тузилгани   боис   расмий
тазкиранавислик   услубига   риоя   қилиш   ва   анъанавий   усулларга   эргашиш
152 нуқтаи   назаридан   олдин   ёзилган   тазкираларга   кам   мурожаат   қилган.   Бироқ
иш услуби ва тасниф методини кейинги тазкираларга таъсир кўрсатмаган деб
бўлмайди, хусусий тазкиралар таснифига хос ҳақиқий моҳият “Тазкират уш-
шуаро”да кузатилади.
5. “Тазкират   уш-шуаро”   қимматли   асар   бўлиб,   тазкиранавислик
йўналишида   катта   аҳамиятга   молик.   Бу   баҳо   илк   марта   шўро   даври
тадқиқотчилари   томонидан   берилган   ва   асарнинг   илмий-адабий
хусусиятларини   ёритиш,   адабиёшуносликдаги   юксак   мақомини   янада
батафсил   намоён   этиш   учун   унинг   маълумотлари   уч   тазкира   -   Тақиуддин
Муҳаммад   Авҳадий   Даққоқий   Балёний   “Арафот   ул-ошиқин   ва   арасот-ул-
орифин”и,   Алиқулихон   Вола   Доғистоний   “Риёз   уш-шуаро”си   ва   Лачҳмий
Нароин Шафиқнинг “Шоми ғарибон”и билан  қиёсий таҳлил қилишда маълум
бўлдики,   булар   орасида   фақат   “Арафот”   муаллифи   Мутрибий   баён   этган
хабарларга   ўз   маълумотларини   илова   қилган,   холос.   Аксар   ҳолатларда,
хусусан,   Самарқанду   Бухоро   шоирлари   муҳитида   Мутрибий   маълумотлари
такрорланади.   Мазкур   хусусиятлари   билан   Мутрибий   тазкираси
адабиётшуносликда қимматли аҳамиятга эгадир.
153 ХУЛОСАЛАР
Мутрибий   Самарқандий   “Тазкират   уш-шуаро”   си   юзасидан   олиб
борилган   тадқиқот   ва   кузатишларимиз   қуйидаги   умумий   хулосаларга
келишимизга асос бўлади:
1. Султон Муҳаммад Мутрибий Самарқандий с арфу наҳв, маоний, баён,
аруз   ва   қофия   сингари   бадииятга   оид,   фиқҳ,   ҳадис,   калом,   хаттотлик,
наққошлик   илмларини,   ҳатто   мусиқанинг   турли   назарий   ва   амалий
жиҳатларини   теран   ўрганиб   камолга   етган.   Шоирликда   Хожа   Ҳасан
Нисорийга   алоҳида   ихлос   ва   иродат   кўрсатиб,   уни   ўзига   раҳнамо   билган
ҳамда   “Тазкират   уш-шуаро”   асарини   устозининг   “Музаккир   ул-аҳбоб”
асарига   эргашиб   битган.   У   моҳир   хаттот   ҳам   бўлган,   бизгача   етиб   келган
“Тазкират уш-шуаро”нинг ягона қўлёзма нусхасини ўз қўли билан кўчирган. 
2. Мутрибий Самарқандий  билимини   ошириш   мақсадида
Ҳиндистонга   сафар   қилган   ҳамда   Нуриддин   Жаҳонгиршоҳ   саройида   бир
муддат яшаган. Ўзининг “Воқеот”   (“Хотирот”) асарида Жаҳонгиршоҳ билан
қилган   мулоқотларининг   баён   қилгани,   Мовароуннаҳр   ва   Ҳиндистонда
яшаб,  форс тилида ижод қилган шоирлар ҳақида маълумот берувчи “Нусхаи
зебои  Жаҳонгир”  асарини  шу  бобурий ҳукмдорга  бағишлагани   унинг юксак
бадиий   ва   илмий   салоҳияти   бу   ҳукмдор   саройида   қадрланганидан   далолат
беради. 
3. Мутрибий Самарқандийнинг юқорида номлари келтирилган асарлари,
айниқса,   муаллифининг   кўплаб   шеърларини   ўзида   жамлаган   “Хотирот”и   ва
бошқа манбалар асосида беш юзга яқин байтдан иборат шеърий меросининг
етиб   келганлиги,   бу   шеърларнинг   анъанавий   содда   ва   равон   Мовароуннаҳр
услубида   фард,   рубоий,   қитъа,   ғазал,   қасида,   қасидаи   мусаммат,   қасидаи
мусаммати   марсия,   мухаммас,   мушажжар   ғазал,   таърих,   сингари   лирик
жанрларда   битилганлиги,   ғазалнависликда   Саъдий   ва   Камол   Хўжандий
анъаналарини   давом   эттирганлиги   Мутрибийнинг   салоҳиятли   шоир
бўлганидан   далолат   беради.   Шунингдек,   бу   маълумотларга   таяниб   унинг
соҳибдевон шоир бўлганини ҳам тахмин қилиш мумкин. 
154 4.     Мутрибий   Самарқандий   таниқли   тазкиранавис   сифатида   шуҳрат
қозонган.   Унинг   муқаддима,   икки   силсила   ва   хотимадан   таркиб   топган
“Нусхаи   зебои   Жаҳонгир”   асарида   240   нафар   шоир   ва   таъби   назми   бор
султонларнинг   ҳаёти   ва   ижоди   ҳақида   маълумот   келтирилган.   Бу   асарни
“Тазкират  уш-шуаро”нинг давоми ҳам  дейиш мумкин, чунки “Нусхаи зебои
Жаҳонгир”да “Тазкират уш-шуаро”даги маълумотлар янада бойитилган.
5.   “Тазкират   уш-шуаро”   Мувароуннаҳр,   хусусан,   XVI-XVII   асрлар
Самарқанд   адабий   муҳити   ҳақида   маълумот   берувчи   муҳим   манба.   Унда
муаллифга замондош 343 нафар шоир ҳақида сўз юритилган. Муқаддима  ва
икки асосий  бобдан  иборат  тазкиранинг   “Тасмия”  бобида   17 нафар  шеър  ва
шоирликка   майл   кўрсатган   Мовароуннаҳр   ҳукмдорларининг   бадиий
ижодидан   намуналар   келтирилиши,   уларнинг   давр   адабий   муҳитига
раҳнамолик   ва   ҳомийлик   қилиши   билан   алоқадор   маърифатпарварлигига
алоҳида   эътибор   қаратилиши   тазкиранинг   ноёб   маълумотларга   эгалигидан
далолат беради.
6.   “Тазкират   уш-шуаро”   композицияси   муқаддима,   “Тасмия”   ва
“Шарҳи ҳол ва тазкираи шоирон” номли боблардан тузилган бўлиб,   илгари
яратилган   шу   турдаги   асарлардан   бирмунча   фарқланади.   “Тасмия”   боби   17
нафар   табъ   аҳлига   мансуб   хону   султонларга   бағишланган.     Мутрибий   бу
ҳукмдорлар билан билан бевосита, билвосита, ғойибона танишганига ва улар
билан   боғлиқ   алифбо   тартибидаги   абжад   ҳисобига   кўра   келтирган
маълумотларини     “Исми   аввал   аз   тасмия”,   “Исми   дувум”   ва   “Исми   савум”
деб   аталувчи   фаслларда   келтиради.   Муаллиф   “Шарҳи   ҳол   ва   тазкираи
шоирон” деб аталувчи яна бир ҳажман анча йирик бўлган асосий бобни араб
алифбосига   кўра   тартиб   бериш   учун   шоирлар   тахаллусига   таянади,   ҳар   бир
ҳарф   таркибини   “Нуқтаи   аввал”,   “Нуқтаи   дувум”,   “Нуқтаи   савум”   тарзида
“Тасмия”даги тамойилга кўра уч қисмга ажратади ва уларда 326 нафар шоир
ҳақида маълумот келтиради. 
7.   Муаллиф   “Тазкират   уш-шуаро”да   шоирлар   таржимаи   ҳоли   ва
ижодига   оид   маълумотини   имкон   қадар   аниқлик   билан   тақдим   этишга
155 ҳаракат   қилган.   Жумладан,   унда   деярли   барча   шоирларнинг   туғилган
манзили   аниқ   кўрсатилган,   шунингдек,   78   шоирнинг   вафот   санаси,   83
шоирнинг сарой билан алоқаси, 100 га яқин шоирнинг сафарлари сабаби, 70
нафар   ижод   аҳлининг   касб-корини   баён   этишда   аниқликка   ривоя   қилинган.
110   нафар   шоирларнинг   адабий   салоҳиятини   белгилашда   улар   ижодининг
кўлами   ва   бадиий   қиммати,   20   шоирнинг   соҳибдевон   эканлиги,   44
ижодкорнинг илмий мероси ёки замонанинг у ё бу илми билан шуғулланиши,
7   ўринда   асарлари   таҳлили   мисолида   шоирларнинг   қайси   шеър   тури   ва
бадиий   санъатга   майли   борлиги,   13   ижодкорнинг   қайси   шоир   ёки   олимга
шогирд тушгани аниқлик билан ёритилган. 
8.    Мутрибий  тазкираси  шу  навдаги  асарларга  нисбатан   анча  содда  ва
равон   услубда   яратилган   бўлса-да,   асар   муқаддимасидагина   муаллифнинг
оят,   ҳадис,   арабий   шеърлар,   жимжимадор   сажълардан   кўп   фойдаланганида
анъанавийлик   сезилади.   Шундай   бўлса-да,   “Тазкират   уш-шуаро”   тили   Ўрта
Осиё     форс,   аниқроғи,   тожик   адабий   тили   намунаси   бўлиб,     муаллиф
лексикасида   жуда   кўплаб   ҳозирги   тожик   тили   сўзлари,   атамалари   ва
шеваларга хос унсурларни учратиш мумкин. 
9.   Мутрибий   “Тазкират   уш-шуаро”ни   ёзишда   Давлатшоҳ
Самарқандийнинг   “Тазкират   уш-шуаро”,   Амир   Алишер   Навоийнинг
“Мажолис   ун-нафоис”   ва   Хожа   Ҳасан   Нисорий   Бухорийнинг   “Музаккири
аҳбоб”   асарларидан   манба   сифатида   фойдаланган.   Булардан   “Музаккири
аҳбоб”га ишораларнинг кўплиги унинг таянч манба эканлигини далиллайди.
10.     Мутрибий   “Тазкират   уш-шуаро”   асарининг   ўзига   хос   баён   услуби
муаллифнинг   бирор   воқейлик   ёки   муайян   шоирнинг   таржимаи   ҳолини
тасвирлаш   жараёнида   изоҳ   ва   шарҳ   беришга   майл   кўрсатганида   намоён
бўлади.   Айни   ҳолат   тазкира   услубини   дидактик   асарлар   услубига
яқинлаштириб қўйган.
11.   Авҳадий,   Доғистоний   ва   Наройин   Шафиқ   сингари   кейинги   давр
тазкиранавислари   ўз   асарларида   Мутрибийнинг   “Тазкират   уш-шуаро”сини
манба сифатида эътироф этишмаган бўлса-да, уларда “Тазкират уш-шуаро”га
156 таянилгани   сезилади.   Хусусан,   “Арафот   ул-ошиқин   ва   арасот   ул-орифин”
муаллифи Тақиуддин Муҳаммад Авҳадий Даққоқий Балёний  Мутрибий баён
этган хабарларга ўз маълумотларини илова қилган, холос. Аксар ҳолатларда,
хусусан,   Самарқанду   Бухоро   шоирлари   муҳитида   Мутрибий   маълумотлари
такрорланган.   Кўпгина   ўринларда “Арафот ул-ошиқин”, “Риёз уш-шуаро” ва
“Шоми   ғарибон”   муаллифларининг   келтирган   далилларидан   “Тазкират   уш-
шуаро”   маълумотлари   қадимийлиги   билан   афзалликка   эга.   Ҳатто
Мутрибийнинг,   бошқа   тазкиранавислардан   фарқли   ўлароқ,   маълумотларни
ўрганишга чуқурроқ киришгани кузатилади. 
157 ФОЙДАЛАНИЛГАН АДАБИЁТЛАР РЎЙХАТИ
I. Раҳбарий адабиётлар
1. Мирзиёев   Ш.М.   Эркин   ва   фаровон,   демократик   Ўзбекистон
давлатини   биргаликда   барпо   этамиз.-Тошкент:   “Ўзбекистон”   НМИУ,   2018.-
56 б.
2. Мирзиёев   Ш.М.   Танқидий   таҳлил,   қатъий   тартиб-интизом   ва
шахсий   жавобгарлик   ҳар   бир   раҳбар   фаолиятининг   кундалик   қоидаси
бўлиши керак.  – Тошкент: “Ўзбекистон”, 2018. – 104 б.
3. Мирзиёев   Ш.М.   Қонун   ва   адолат   устуворлигини   таъминлаш   –
барча   эзгу   мақсадларимизга   эришишнинг   энг   муҳим   шарти.   -   Тошкент:
“Ўзбекистон” НМИУ, 2017. – 32 б.
4. Ўзбекистон   Республикаси   Президенти   Ш.М.Мирзиёевнинг   2018
йил   28   декабрдаги   “Тараққиёт   йўлимизнинг   шиддати   янада   ошаверади”
мавзусидаги   Олий   Мажлисга   Мурожаатномаси//   Халқ   сўзи,   2018   йил,         29
декабрь.
I. Манбалар:
а) тожик тилида:
5. Мутрибий.   Тазкират   уш-шуаро.   -Ўз ФАШИ   қўлёзмалар   фонди.-
№2253.
6. Муҳаммад   Сиддиқ   Ҳашмат.   Тазкират   уш-шуаро.   Ўз ФАШИ
қўлёзмалар  фонди. -№61, №2728.
7. Муҳтарам   Неъматуллоҳ   Ҳожи.   Радоиф   ул-ашъор.   -ЎзФАШИ
қўлёзмалар фонди. - №2252/ II/,5384.
8. Самарқанд ,   Давлатшоҳ.   Тазкират-уш-шуаро   /   Таҳияи   Мухлисаӣ
Нуруллоева. – Ху анд: Ношир, 2015. -544 с.	
ҷ
9. Самарқанд ,   Низомии   Арўз .   Чаҳор   мақола   /   Таҳия   ва   тавзеҳи	
ӣ ӣ
Фахриддин Насриддинов. – Ху анд: Ношир, 2015. -192 с. 	
ҷ
158 10. Шаръ ,   Абдулазими   Ҳо .   Тазкират-уш-шуаро   /   Ба   кўшишиӣ ҷӣ
М.Хо аева ва И.Эшонқулов. – Ху анд: Хуросон, 2015. – 228 с.	
ҷ ҷ
в) форс тилида:
11..ج– .یللاج هردا	
??ن حیح	??صت / دلابلا رخسم .رایدمحم ،ناغتق برع نبا1ثاری	??م :نار	??هت – .
 ،بوتکم1385.
12. 	
?،یناهجهاش  ناخپاچ :هتکلک – .نمجنا عمش .باون ،ناخنسح 	?قیدص دمحا 	ۀ1293- .584.ص 
13.و حیح	
??صت ،ه	??مدقم / نیفراعلا تاصرع و نیقشاعلا تافرع .ینایلب دمحم نیدلا یقت ،یدحوا
.ج– 	
?.یدابآرصن یجان دمحم دیس قیقحت1 ،ریطاسا :نارهت – .1388- .668.ص 
14.و حیح	
??صت ،ه	??مدقم / نیفراعلا تاصرع و نیقشاعلا تافرع .ینایلب دمحم نیدلا یقت ،یدحوا
.ج– 	
?.یدابآرصن یجان دمحم دیس قیقحت2 ،ریطاسا :نارهت – .1388 .669-1348.ص 
15.و حیح	
??صت ،ه	??مدقم / نیفراعلا تاصرع و نیقشاعلا تافرع .ینایلب دمحم نیدلا یقت ،یدحوا
.ج– 	
?.یدابآرصن یجان دمحم دیس قیقحت3 ،ریطاسا :نارهت – .1388 .1349-2066.ص 
16.و حیح	
??صت ،ه	??مدقم / نیفراعلا تاصرع و نیقشاعلا تافرع .ینایلب دمحم نیدلا یقت ،یدحوا
.ج– 	
?.یدابآرصن یجان دمحم دیس قیقحت4 ،ریطاسا :نارهت – .1388 .2067-2735.ص 
17.و حیح	
??صت ،ه	??مدقم / نیفراعلا تاصرع و نیقشاعلا تافرع .ینایلب دمحم نیدلا یقت ،یدحوا
.ج– 	
?.یدابآرصن یجان دمحم دیس قیقحت5 ،ریطاسا :نارهت – .1388 .2741-3461.ص 
18.و حیح	
??صت ،ه	??مدقم / نیفراعلا تاصرع و نیقشاعلا تافرع .ینایلب دمحم نیدلا یقت ،یدحوا
.ج– 	
?.یدابآرصن یجان دمحم دیس قیقحت6 ،ریطاسا :نارهت – .1388 .3467-4235.ص 
19..ج– .نیفیراعلا ةیده .اشاپلیعامسا ،یدادغب1 ،یبرعلا ثارتلا ءایحا راد :نوریب – .1951- .
840.ص 
20..ج– .نیفیراعلا ةیده .اشاپلیعامسا ،یدادغب2 ،یبر	
??علا ثارت	??لا ءایحا راد :توریب – .1955.
-574.ص 
21.  رامش  خسن .رورسلا ةفحت ویلع 	
?شیورد ،یگنچ	�ۀ ۀ449?	.دنکشات ینوریب ناحیروبا  ناخباتک 	ۀ
-71.ب 
22..ج– .نونفلا و بتکلا ءامسا نع نونفلاو بتکلا یماسا نع نونظلا فشک .ةفیلخ یجاح1– .
- .یبرعلا ثارتلا ءایحا راد :توریب940.ص 
23..ج– .نونفلا و بتکلا ءامسا نع نونفلاو بتکلا یماسا نع نونظلا فشک .ةفیلخ یجاح2– .
- .یبرعلا ثارتلا ءایحا راد :توریب940-2056.ص 
24. رعا	
??ش ناهاش .مساقلاوبا ،تلاح(ءارع	??ش ی	??ضعب و 	?رونخ	?س ناگدازها	??ش و ناها	?ش تلااو	?حا
نانآ 	
?راعشا  دیزگرب و نانآ رابرد	ۀ)	   ناماس زا .	ۀwww.tabarestan.info
159 25..ج– .ری?سلا بیب	?ح خیرا	?ت .نید	?لا ما	?مه نبا نیدلا ثایغ ،ریمدناخ4- .ما	?یخ :نار	?هت – .782
.ص
26. : نارهت -.احصفلا عمجم .تیاده ناخ 	
?یلقاظر1295  .ش.ه 
27.یلع راتفگ	
??شیپ و اد	??فناج رغصا  مدقم اب / ءارعشلا ةرکذت .یبرطم دمحم ناطلس 	?،یدنقرمس	ۀ
 ،بوتکم ثاریم رشن 	
?زکرم :نارهت – .یتشدورملاع یعیفر1382- .802.ص 
28.،یچار	
??ک – .ف	??یازرم ینغلاد	??بع حیح	??صت / تارطا	??خ .یبر	??طم د	??محم ناطل	??س ،یدنقرم	??س
1976- .73.ص 
29.?	
تا	?فوقوم دا	?ینب :نار	?هت .هدوتس 	?رهچونم ششوک هب / 	?مقار خیرات .مقار 	?فرشادیس 	?،یدنقرمس
 ،راشفا دومحم1380.
30. نابیرغ ماش .یمهچل نیارن ،قیفشیقیدص نیدلا ربکا دمحم مامتحا هب / .– ،یچار	
??ک 1977.
– 378.ص
31.?	
یوماپوگه	??ناخپاچ :ئی	??بمب – 	?.یهاشیبن ریشیدرا ششوک هب / راکفلاا جئاتن .للها تردق دمحم ،
 ،یناطلس1336 – .800.ص 
32.یلع دی	
?س ،فونا	?جگیب لیعام	?سا ش	?شوک ه	?ب  /ریگنا	?هج 	?یا	?بیز  خ	?سن ، یدنقرم	?س یبرطم	ۀ
– /یناجوم مق :ک  یفجن یشعرم یمظعلا للها تیآ هناخبات ، 1998.م  –368 .ص 
33.– 	
?.یور	?ه ل	??یام بیجن حیح	?صت و ق	?یقحت / با	??بحا رکذم .یراخب  جاوخ نسح دیس ،یراثن	ۀ
 ،زکرم :نارهت1377- .377.ص 
34.د	
??محم ق	??یقحت و حیح	??صت ،ه	??مدقم / ءارع	??شلا ضایر .یلع دمحم نبا یلقیلع ،یناتسغاد  لاو	ۀ
.ج– 	
?.یدابآرصن یجان1 ،نارهت – .1384- .682.ص 
35.د	
??محم ق	??یقحت و حیح	??صت ،ه	??مدقم / ءارع	??شلا ضایر .یلع دمحم نبا یلقیلع ،یناتسغاد  لاو	ۀ
.ج– 	
?.یدابآرصن یجان2 ،نارهت – .1384 .685-1316.ص 
36.د	
??محم ق	??یقحت و حیح	??صت ،ه	??مدقم / ءارع	??شلا ضایر .یلع دمحم نبا یلقیلع ،یناتسغاد  لاو	ۀ
.ج– 	
?.یدابآرصن یجان3 ،نارهت – .1384 .1320-1959.ص 
37.د	
??محم ق	??یقحت و حیح	??صت ،ه	??مدقم / ءارع	??شلا ضایر .یلع دمحم نبا یلقیلع ،یناتسغاد  لاو	ۀ
.ج– 	
?.یدابآرصن یجان4 ،نارهت – .1384 .1964-2630.ص 
38.ءای	
??سآ مو	??لع تا	??قیقجت  سسؤم :یچار	??ک – 	?.یریکنا	??هج ءارع	??ش عمجم 	?.یعیطاق لام ،یوره	ۀ
 ،یبرغ و هنایم1979- .464.ص 
II .  Илмий адабиётлар :
160 39. Абдуллоев В.А. ўзбек адабиёт таърихи (XVII асрдан XIX асрнин
иккинчи яримигача). – Тошкент: Ўқитувчи, 1964.-Б.382.
40. Айн ,  Садриддин.   Намунаи   адабиёти   то ик.   Аз  хати   форс   таҳяӣ ҷ ӣ
ва тасҳеҳи Мубашшири Акбарзод.-Душанбе:Адиб, 2010. -448с.
41. Абдуллоев   В.,   Валихўжаев   Б.   Мутрибий   ҳақида   янги
маълумотлар //Ўзбек тили ва адабиёти .-Тошкент,1978.-№4.-Б.25-29.
42. Акрамов   Ф.   Тазкираи   “Нусхаи   зебои   аҳонгир”-и   Мутриб   чун	
Ҷ ӣ
сарчашмаи   омўзиши   ҳаёти   адабии   Мовароуннаҳру   Ҳинд   (Асри   XVI   ва
ибтидои асри XVII). – Душанбе, 1998. -140 с.
43. Аҳроров,   Х.   Феҳристи   суханварони   асри   XVI   дар   асоси   чор
тазкира. –Самарқанд, 1984. -38 с.
44. Ахмедов   Б.А.   Тазкира   Мутриби   как   источник   по   истории   и
культуре   XVI-XVII   вв.   //   Источниковедение   и   текстология   средневекового
Ближнего и Среднего Востока. М., 1984. С. 36 – 43. 
45. Ахмедов   Б.А.   Историко-гео графическая   литература   Средней
Азии. XVI-XVIII вв.  ( письменные памятники ) . – Ташкент: Фан, 1985.  –  264 с.
46. Ахмедов   Б.   Мутриби   и   его   антологии/   Из   истории   културных
связей народов Средней Азии и Индии. –Ташкент, 1986.-С.33-44.
47. Алиев   Г.Ю.   Персоязычная   литература   Индии   /   Г.Ю.   Алиев.   –
Москва: Наука, 1968. –247 с.
48. Ахмедов Б. Тарихдан сабоқлар. –Тошкент:Ўқитувчи, 1994.-Б.228.
49. Бехруз   М.Х.   Тазкира   Мутриби   как   источник   по   дариязычным
поэтам   //   Памятники   истории   и   литературы   Востока.   Период   феодализма.
Статьи и сообщения. М-, 1986. С. 91—103.
50. Бекжонов   И.   Мутрибий   ҳаёти   ва   ижоди   ҳақида   //   Тазкират-уш-
шуаро Мутрибий Самарқандий. – Тошкент: Мумтоз Сўз, 2013. –Б. 3-9.
51. Бекжонов   И.   Мутрибий   тазкиралари   муҳим   адабий   манбаъ
(“Тазкират   уш-шуаро”,   “ Нусхайи   зебойи   Жаҳонгир”.   XVI   аср   иккинчи
ярими-XVII  аср биринчи чораги)  – Тошкент: Мумтоз Сўз, 2009. –Б.339.
161 52. Бекжонов И. Нисорийнинг “Музаккири аҳбоб” тазкираси ва XVI
аср ўзбек адабиёти. Филол. ф.номз...дис.– Тошкент:1993.
53. Болдырев,   А.Н.   Тазкира   Хасан   Нисари,   как   новый   источник   для
изучение   культурной  жизни  Средней   Азии  XVI   в.  ТОВЭ,  т.ш.  –  Ленинград,
1940. С.291-300.
54. Брагинский,   И.С.   Из   истории   персидской   и   таджикской
литературы:   Избранные   работы   /   И.С.Брагинский.–Москва:Наука,1972. – 527
с.
55. Валихўжаев Б. Ўзбек адабиётшунослиги тарихи.  X-XIX асрлар. –
Т.:  Ўзбекистон, 1993. –Б. 153-166.
56. Валихў аев Б.,Муқимов Р. Чанд сухан оид ба як тазкира // Шарқиҷ
сурх. –№9, 1961. –С.150-154.
57. Fаффорова   Замира.   Тазкираҳои   Сархуш   ва   Хушгў   ҳамчун
сарчашмаи нақду сухансан . –Ху анд: Нури маърифат, 2001. -280 с.	
ҷӣ ҷ
58. Ғафуров Б.Ғ. То икон. Охирҳои асри миёна ва давраи нав.Китоби
ҷ
дуюм. –Душанбе: Ирфон, 1985.-413 с.
59. Иванов,   П.П.   Очерки   по   истории   Средней   Азии   ( XVI-середина
XIX в. ) : очерки / П.П.   Иванов; отв. ред. А.К. Боровков; Академия наук СССР,
Институт востоковедения. – Москва: Восточная литература, 1958. – 247 с.
60. Зеҳн , Тўрақул. Санъати сухан. – Душанбе: Адиб, 2007. -400 с. 	
ӣ
61. Зеҳн ,   Тўрақул,   Саъдиев   С.   Суханварони   сайқали   рўи	
ӣ
замин. – Душанбе:Ирфон, 1973.-245с.
62. Каримов   У.   Адабиёти   то ик   дар   асри  	
ҷ XVI .   –   Душанбе:   Дониш,
1985. -213 с.
63. Қаландаров,   Ҳ.   “Хизонаи   Омира”-и   Мирғуломалихони   Озод
ҳамчун   сарчашмаи   омўзиши   таърихи   адабиёти   форс   дар   асрҳои   IX-XVIII:
автореф. дис. номз. илм. филол.:  10.01.03/Ҳоким  Сафарбекович  Қаландаров.
– Душанбе, 2005. –30 с.
162 64. Мирзозода,   Холиқ.   Материалҳо   аз   таърихи   адабиёти   то икҷ
(асрҳои ХVI – ХIХ ва ибтидои асри ХХ). – Сталинобод: Нашриёти давлатии
То икистон, 1950.	
ҷ
65. Мирзоев,   Абдулған .   Оид   ба   баъзе   масъалаҳои   адаб   ва   омўхта	
ӣ ӣ
шудани он // Шарқи сурх. – Душанбе:1959. – № 4. – С.32-40.
66. Мирзоев,   Абдулған .   Боз   як   аҳамияти   муҳими   тазкираи
ӣ
Малеҳо //Шарқи сурх. – Душанбе:1961. – № 7. – С.148-152.
67. Мирзоев,   А.М.   Аз   таърихи   муносибатҳои   адабии   Мовароуннаҳр
ва Ҳинд // Садои Шарқ. -1964. -№5. –С.35-38.
68. Мирзоев,   А.М.   Баъзе   қайдҳо   оид   ба   як   мақола   //Садои   Шарқ.   –
Душанбе:1966. -№2. –С.112.
69. Мусулмонқулов,   Р.   Са ъ   ва   сайри   таърихии   он   дар   насри	
ҷ
то ик /Мусулмонқулов Р. – Душанбе: Ирфон, 1970. – 218 с. 	
ҷ
70. Мусалмониён,   Раҳим.   Назарияи   адабиёт   /   Р.Мусалмониён.   –
Душанбе: Маориф, 1990. – 334 с.
71. Назиров   Усмон.   Мутрибии   Самарқанд   //   Мактаби   с	
ӣ о вет	ӣ .-
Душанбе:  1973. -  №2, –С. 33-36.
72. Назиров У. Нисор  // Адабиёт ва санъат. – Душанбе, 1989. – .2.-	
ӣ Ҷ
С. 466-467.
73. Нисорий   Ҳасанхожа.   Музаккири   аҳбоб.   –Тошкент:Абдулла
Қодирий номидаги халқ мероси нашриёти, 1993. – Б.343
74. Ан тологии   Норик,   Борис   Вячеславович.   Антологии   Хасана
Нисари   и   Мутриби   Самарканди   как   источники   по   истории   письменной
культуры   Мавераннахра   XVI   -   первой   трети   XVII   вв.   Автореферат
диссертации   на   соискание   ученой   степени   кандидата   исторических   наук.   –
Санкт-Петербург, 2005. -19 с.
75. Норик   Б.   В.   Хасан   Нисари   и   его   тазкере   “ Музаккир-и   ахбаб ”   //
300   лет   иранистике   в   Санкт-Петербурге.   Материалы   международной
конференции. 28-30 апреля 2003 г. СПб., 2003. С. 32-35.
163 76. Норик   Б.   В.   Жизнь   и   творчество   среднеазиатских   историков
литературы   XVI-XVII   вв.   Хасана   Нисари   и   Мутриби   Самарканди   //
Письменные памятники Востока. Вып. 1 [2]. М., 2005. С. 183-216.
77. Норик Б. В. Роль шибанидских правителей в литературной жизни
Мавераннахра   XVI   в.   //   Рахматнаме.   Сборник   статей   к   70-летию   Р.   Р.
Рахимова / Отв. ред. М. Е. Резван. СПб.: МАЭ РАН, 2008. С. 226–267.
78. Норик   Б.   В.   Кати   Харави   и   его   антология   поэтов   императора
Джахангира   //   Письменные   памятники   Востока.   М.:   Изд.   фирма   “ Восточная
литература ”  РАН, 2007. № 2 ( 7 ) . Осень-зима 2007. С. 220–234.
79. Ризаев, З.П. Индийский стиль в поэзии фарси конца XVI- XVIIвв.
– Ташкент: Фан, 1971.  С. 217 .
80. Саъдиев   С.   Адабиёти   то ик   дар   асри   ХVII.   –   Душанбе:   Дониш,ҷ
1985. – 268 с.
81. Саъдиев   С.   Маркази   адабии   Самарқанд   дар   шоҳроҳи   таърих.   –
Тошканд: Ўзбекистон миллий энциклопедияси, 2012. – 398 с. 
82. Тазкира   //   Энциклопедияи   адабиёт   ва   санъати   точик:   в   3   .   –	
ҷ
Душанбе: Сарредаксияи илмии энсиклопедияи советии то ик, 1983. –  . 3. –	
ҷ Ҷ
С. 156. 
83. Тазкира   //   Энсиклопедияи   советии   то ик   /   сармуҳаррир   М.	
ҷ
Осим . – Душанбе: Сарредаксияи илмии энсиклопедияи советии то ик, 1987.	
ӣ ҷ
–  . 7. – С. 227. 	
Ҷ
84. Фитрат.   XVI   асрдан   сўнги   ўзбек   адабиётига   умумий   бир   қараш.
Танланган асарлар. II жилд. –Т. Маънавият, 2000.-Б.9-17 
85. Ҳодизода   Р.   Адабиёти   то ик   дар   нимаи   дуввўми   асри   XIX   –	
ҷ
Душанбе: Дониш, 1968.-С.290.
86. Ҳодизода   Р.,   Каримов   У.,   Саъдиев   С.   Адабиёти   то ик   (Асрҳои	
ҷ
XVI - XIX ва ибтидои асри XX). – Душанбе: Маориф, 1988.-С.413.
87. Ҳирав  Фахр .  авоҳир-ул-а оиб. Баргардон, сарсухан ва шарҳи	
ӣ ӣ Ҷ ҷ
луғот аз Матлубаи Мирзоюнус. -Ху анд: Ношир, 2007	
ҷ
164 88. Шамсиддинова   Назира   Раимовна.   Тазкираи   “Шоми   ғарибон”-и
Нароин   Лачҳм   Шафиқ   ва   арзишҳои   адабии   он   (Рисолаи   барои   дарёфтиӣ
дара аи номзади илмҳои филолог ). –Душанбе, 2019. –С.159 	
ҷ ӣ
Б) форс тилида:
89. 	
?.راکفلاا جیاتن // راتفگشیپ .داهرف ،ینادابآ – ،یناطلس هناخپاچ :ئیبمب1336.ه-ح .ص– .
90.?	
ی??صصخت همانل	?صف \\ سیا	??فنلا سلا	??جم  رکذ	?ت رد یدا	?قن و د	?قن  وی	?ش .اضر ،هداز فرشا	ۀ	�ۀ
 ناتسمز .دهشم یملاسا دازآ هاگشناد یسراف تایبدا1388  رامش – . 	
ۀ24.–  8-25.ص 
91..ج - 
?.ی	??سراف یبدا همانگنهرف \ هرکذت .للها تجح ،لیصا2،نار	??هت – .1381–.  329-330
.ص
92..تا	
??یبدا هامباتک \\ دنه رد 	?یسراف یسیونهرکذت تنس و 	?راکفلاا جئاتن هرکذت 	?.فسوی ،روپاباب
 هرامش –28 ،1387 – .48 – 55.ص
93..ج– 	
?.ی	??سراف بدا  مان	??شناد .یدا	??بآگنروا قیف	??ش .نی	??سح 	?،ر	??گزرب	ۀ4 شخب ،2،نار	??هت – .
1380 .ص– .1518-1519.
94.راهب.ج – 	
?.یسراف رثن روطت خیر ات .یسانشکبس .یقتدمحم ،3 ،نار	??هت – .1397 	??–  	?.447
. ص
95.ز	
??کرم :نارهت – 	?.یدنقرمس 	?یبرطم دمحم ناطلس ءارعشلا ةرکذت / 	?اهتشاددای .رغصا ،ادفناج
 ،بوتکم ثاریم رشن1382 .ص– .103-124.
96.رکذت .نا	
??یعبره هرا	??ق هب	??ش رد ی	??سراف ی	??سیون\. ج .ی	??سراف بدا همان	??شناد 2.1:نار	??هت – .
 ،تاراشتنا و پاچ نامزاس1375 .ص – .743-760.
97.و یسیون هرکذت ،همجرت ،یراگن خیرات .للها ضیف ،هشوگ 	
?بساشوب ،یلع ملاغ دیس ،ناشخر
 	
(بیز گ	??نروا نایاپ ات رباب زا ریبک نلاوغم تموکح رد 	?یسراف یراگن همان932-  1118 	??/1526-1707
 	
?.یمزراوخ 	?ّمانخیرات //	)1397–  .مکی و تسیب  رامش – .مجنپ لاس .	ۀ42- 67.ص 
98.تن	
??س ک	??ی رد لو	??حت و مواد	??ت :هیرا	??شفا ی	??سراف نو	??تم 	?ی??سیون ه	??چابید 	?.زردو	??ک ،ینایت	??شر
،مکی و ت	
??سب لا	??س .ءار	??هزلا هاگ	??شناد یرا	??گنخیرات و یرگنخیرا	??ت ی	??شهوژپ-یملع  مانلصف ود // یخیرات	ۀ
  رامش – .دیدج  رود
ۀ ۀ8 ناتسمز و زیاپ ،1390 .ص– .37-61.
99. ،تمص تاراشتنا :نارهت – .قیقحت شور و 	
?یسانشعجرم .هدوتس1373- .488.ص 
100.هرکذ	
?ت ?ی?سانش ه	?نوگ با	?ب رد یث	?حب	( یبدا یاه هرکذت رب 	?نوگرگید یرزگ .دیعس ،نویعیفش
 	
?.)ی??شهوژپ – یملع	( یبدا نو	??نف \\ 	)اهنآ بدنب میسقت یارب یحرط  ئارا و یبدا یاه	ۀ1393– .م	??شش لا	??س .
  رامش	
ۀ2 –  .85-104.ص 
165 101.ع??مجم ی هرکذ	??ت رد 	?وزرآ نا	??خ یدا	??قتنا یاه هاگدید لیلحت .لاهش،ینادقرف ،سوریس ،اسیمش
 .هراق هبش تاعلاطم  مانلصف \\ سئافنلا	
ۀ1389\ مود لاس .–– .مجنپ  رامس 	ۀ7-28.ص 
102..ج– .یعیم	
??س د	??جن زر	?مارف  مجرت / ل	?غم نا	?ناخ 	?ورملق رد .یریم انا ،لیمیش	ۀ1:نار	?هت – .
 ،ریبک ریما1386.
103. ناریا رد تایبدا خیرات .للها حیبذ ،افص(یر	
??جه مهد نرق لیاوا ات متشه نرق نایاپ زا).ج- .
4 ،نارهت– .1366- .607.ص 
104. نار	
??یا رد تایبدا خیرات .للها حیبذ ،افص(ا	??ت مهد  د	??ص زا	??غآ زا .ی	??سراپ نا	??بز 	?ور	??ملق رد و	ۀ
?	
مهدزاود  دص  نایم	ۀ ۀ) .ج- .5 شخب .2-3– .  ،نارهت1373 – .636-2012.ص 
105..ج– .ه	
??شونا ن	??سح 	?یتسرپرس هب 	?.یسراف بدا  مان گنهرف // هچابید .ییایض	ۀ2،نار	??هت – .
1981 .ص– .599-602.
106.– .یدنقرم	
??س 	?یبر	??طم د	??محم ناطلس ءارعشلا ةرکذت / راتفگشیپ 	?.یعیفر یلع ،یتشدورملاع
 ،بوتکم ثاریم رشن زکرم :نارهت1382 .ص– .27-98.
107.رکذ	
??ت .دومحم ،یحوتف ه.ج. .ی	??سراف بدا نا	??بز همان	??شناد \ ی	??سیون2 	??. ،نار	??هت–1384–  	?.
302-304.ص 
108.ءای
??سآ رد 	?ی??سراف بدا 	?:ی	??سراف بدا  مان	??شناد // هنایم ءایسآ رد یسراف یسیونرکذت .یتوک	ۀ
.ج– .هشونا نسح یتسرپرس هب / هنایم1 ،یملاسا 	
?داشرا و گنهرف ترازو :نارهت – .1380 .ص– .282-
292.
109.دبع ،یدوعسما \ یسیون هرکذت .لله.ج– .یملاسا گرزب 	
?فراعملا تریاد4ز	??کرم :نار	??هت– .
 ،یملاسا گرزب 	
?فراعملا تریاد1367 – .716-722.ص 
110..ج – .یسراف یاه هرکذت خیرات .نیچلگ دمحا ،یناعم1،یانس هناخباتک تاراشتنا :نارهت – .
1363 – .765.ص 
111..ج – .یسراف یاه هرکذت خیرات .نیچلگ دمحا ،یناعم2 .–،یانس هناخباتک تاراشتنا :نارهت 
1363 – .1006.ص 
112. .ملا	
??سا نا	??هج همان	??شناد \ 	?ی??سراف 	?یسیون هرکذت .هناسفا ،درفم– .ج6.نار	??هت – ،1380.–  
772-774.ص 
113. .یسراف بدا و نابز .نیدباعلا نیز ،نمتؤمنارهت – :1364.
114. ،یچارک – .یدنقرمس یبرطم تارطاخ // 	
?یدنقرمس 	?یبرطم .ینغلادبع 	?فیازریم6197– .
 .ص3-8.
115.و ت	
??سیب ل	??یاوا و هدزنا	?ش یا	?ه هن	??س دود	?ه رد 	?رهنلاءاروا	?م یبدا عبانم .ینغلادبع 	?فیازریم
  رامش – 	
?.یسانش ناریا  یرشن .نآ تیمها	ۀ ۀ1 ،هام نمهب :نارهت – .1341 .ص– .23-180.
166 116.تایبدا و نابز  مانهام  لجم // باتک یامنهار .ریگناهج یابیز  خسن .ینغلادبع ?فیازریم	ۀ ۀ ۀ
.ج– .باتک داقتنا و یسانش ناریا3 ،نارهت – .1353 .ص– .516-523.
117.ا	
??نلاوم ءارع	??شلا ةرکذ	??ت .ها	??شداپربکا نید	??لا للاج نبا 	?ریگناهج نیدلارون .ینغلادبع 	?فیازریم
 ،یچارک – .یریگناهج یابیز  خسن هب یمسم یدنقرمسلا مسلاا یبرطم	
ۀ1976- .100.ص 
118. ارعشلا تلااقم  رکذت رد یدقن تاراشا 	
?.دیشرلا مجن	ۀ\\ .یسراپ  مان 	ۀ1382– .مت	??شه لا	??س .
 .لوا  رامش	
ۀ– 141-154.ص 
119.– .نیفرا	
?علا تا	?صرع و نیق	?شاعلا تا	?فرع // حیحصم  مدقم .یجان دمحم دیس ،یدابآرصن	ۀ
.ج1 ،ریطاسا :نارهت – .1388 .ص– .15-74.
120..ج– .ءارع	
??شلا ضایر // حیحصم  مدقم .یجان دمحم دیس ،یدابآرصن	ۀ1 ،نار	??هت – .1384.
 .ص–19-58.
121.\\ ی	
??سراف ی	??سیون هرکذ	??ت ر	??ب ?یرور	??م .د	??محا سیئر ،ینا	??معننا	??هیک هرام	??ش ،143،ری	??ت - .
1377 –.16-21.ص 
122.،ی
??سراف تا	??قیقحت ز	??کرم :و	??ن یلهد – .ین	??عم 	?روط // حیحصم  مدقم .دمحا سیئر ،ینامعن	ۀ
1385 .ص– .9-62
123. ،یان	
??س :نار	??هت – .یاتغچ یللاه نیدلاردب ناوید / همدقم .دیعس ،یسیفن1368-جنپ .ص– .
.راهچ و تسب
124.?
یسراف نابز رد و ناریا رد رثن و مزن خیرات .دیعس ،یسیفن(یرجه مهد نرق نایاپ ات)	 .ج– 
2 ،نهیم :نارهت – .1344- .664.ص 
125.یو	
??قن .نات	??سکاپ و د	??نه رد ی	??سراف 	?ی??سیون هرکذ	??ت .ا	??ضر یلع ،–تا	??عبتم ه	??سسوم :نار	??هت 
 ،یملع1343 – .574.ص 
В )  инглиз тилида :
126. Subtelny  М . Е .  А  Taste for the Intricate: The Persian Poetry in the Late
Timurid Period // Zeitschrift der Deutschen Morgenlandischen Gesellschaft. Band
136. Heft I. 1986. P. 56-79.
127. Subtelny   M.E.   Art   and   Politics   in   Early   16"   Century   Central   Asia   //
Central Asiatic Journal. Vol. 27. No 1 - 2. 1983. P.121-148.
III.  Луғат, энциклопедия ва феҳристлар:
А) форс тилида:
167 128. .ج – .ه??مانتغل .رب	??کل یلع ،اد	??خهد2 ،اد	??خهد  مانتغل  سسؤم :نار	??هت – .	ۀ ۀ1377.1609-
3199.ص 
129.سرهف .دمحا ،یوزنم.ج – .یسراف 	
?یاهباتک هراوت2گرز	??ب فراعملا تریاد زکرم:نارهت –.
 ،یملاسا1382- .ش850.ص 
Б )  инглиз тилида :
130. Ethe, Hermann. Catalogue of Persian manuscripts in the library of the
India Office /H.Ethe. Volume I. – Oxford, 1903.  – 1632 p.
131. Eth	
é, H. Catalogue of Persian Manuscripts in the Library of the India
Office.  Vol. 2. Oxf., 1937. № 3023. P. 10-11.
132. Sprenger,   A.   A.   Catalogue   of   the   Arabic,   Persian   and   Hindustany
manuscripts, of the libraries of the 	
kings of Oudh /A.Sprenger. Vol. 1. –Calcutta,
1854.  – 648 p.
133. Storey   C.A.   Catalogue   of   Arabic   manuscripts   in   the   library   of   the
India office / Storey C.A. – Vol.II.–London, 1930.
IV .  Фойдаланилган сайтлар :
134. https://	
qomus.info/encyclopedia/cat-m/mutribiy-u	z/   
135. https://www.noormags.ir/	
view/fa/articlepage/   
136. http://heredipety16.rssing.com/   
137. http://www.iran-newspaper.com/newspaper/   
138. http://encyclopaediaislamica.com/   
139. https://	
kh-da	vron.u	z/kutubxona/multimedia/ismoil-be	kj	on-hind-safari-   
yoxud-imom	
qulixonning-maxfiy-topshirigi.html
140. https://e-tarix.u	
z/ma	qolalar/693-ma	qola.html   
141. http://www.iranhouseindia.com   
168

МУТРИБИЙ САМАРҚАНДИЙНИНГ “ТАЗКИРАТ УШ-ШУАРО” МУНДАРИЖА КИРИШ ................................................................................................................... 3 I БОБ. МУТРИБИЙ САМАРҚАНДИЙНИНГ ҲАЁТИ ВА АДАБИЙ МЕРОСИ ............................................................................................................... 13 1.1 . Мутрибийнинг ҳаёти тўғрисидаги баҳслар (Тарихий манбалар ва замонавий тадқиқотлар асосида ........................................................................... 13 1 .2. Мутрибий Самарқандийнинг адабий мероси ва унинг ХVI-ХVII аср лар адабиётида тутган ўрни ......................................................................................... 22 I боб юзасидан хулосалар ..................................................................................... 38 II БОБ. МУТРИБИЙ САМАРҚАНДИЙ “ ТАЗКИРАТ УШ-ШУАРО” АСАРИНИНГ УСЛУБИ ВА АДАБИЙ АҲАМИЯТИ .................................. 41 2.1. “ Тазкират уш-шуаро ” нинг тузилиш асослари ва тартиби .......................... 41 2.2. Мутрибий тазкирасининг ўзига хос услубий хусусиятлари ...................... 59 2.3. “Тазкират уш-шуаро” асарининг адабиётшуносли к даги ўрни .................. 85 II боб юзасидан хулосалар .................................................................................. 107 III БОБ. ФОРС-ТОЖИК ТАЗКИРАНАВИСЛИГИДА МУТРИБИЙ САМАРҚАНДИЙ “ТАЗКИРАТ УШ-ШУАРО”АСАРИНИНГ ЎРНИ .... 10 9 3 .1. XVI- XVII асрлар Мовароуннаҳр тазкиранавислигига бир назар ........... 10 9 3.2. Мутриби й Самарқандий “ Тазкират уш-шуаро ” асарининг асосий манбалари ............................................................................................................. 119 3.3. Тазкиранавислик анъаналарига Мутрибий Самар қ андийнинг таъсири . 130 III боб юзасидан хулосалар ................................................................................. 151 ХУЛОСА ............................................................................................................. 153 ФОЙДАЛАНИЛГАН АДАБИЁТЛАР РЎЙХАТИ ...................................... 157

КИРИШ Диссертация мавзусининг долзарблиги ва зарурати . Жаҳон адабиётшунослигида муайян бир тазкира мисолида адабий муҳит намояндаларининг таржимаи ҳолини, бадиий меросининг айрим ўринларини, адабий жанрлар тараққиёти, анъана ва ўзига хосликни ўрганиш долзарб аҳамият касб этмоқда. Маълум тазкиранавис илмий-танқидий қарашларининг эстетик қимматини ўрганиш ва шу асосда давр адабий тили, ундаги бадиий- тасвирий воситаларнинг поэтик функциясини тазкиранавислар талқинларига таянган ҳолда қиёсий-тарихий, қиёсий-типологик сатҳларда илмий текшириш жаҳон шарқшуносларининг доимий диққат марказида бўлиб келмоқда. Бинобарин, бошқа манбаларда учрамайдиган таҳлилий, талқиний мулоҳазалар ва адабий-танқидий қарашларнинг муайян бир тазкирадан ўрин олиши унинг жаҳон адабиётшунослигида муҳим жанр эканини белгилашда асос бўлиб хизмат қилмоқда. Дунё адабиётшунослигида тазкиралар муайян бир давр шоирларининг ҳаёти ва ижодий фаолиятига оид маълумотлар, бадиий асарларидан намуналар келтирилган манба сифатидагина эмас, балки улар турли даврлардаги адабий-маданий марказларнинг вужудга келиш тарихи, ўша муҳит атоқли намояндаларининг ижодий жараёнларга раҳнамолик қилиши, адабий мажлисларнинг ўтказилиб турилиши, айни чоғда бу жараёнлар янги истеъдодларнинг кашф этилишига омил бўлиши каби қатор масалаларни ўзида мужассамлаштирган манба сифатида ҳам илмий тадқиқот олиб борилмоқда. Шу боис жаҳон адабий танқидчилигида тазкиралар шарқ халқлари адабиётшунослигининг муҳим жанрларидан бири сифатида қаралиб, уларнинг маълумот етказиш услуби, муаллифнинг адабий-танқидий қарашлари адабиётшунослик илмий мезонларининг шаклланиш аҳамиятини тадқиқ этиш заруратини юзага келтиради. Мамлакатимиз мустақилликка эришгач, йиллар давомида мафкуравий тазйиқлар боис атайин эътибордан соқит қилинган миллий-маданий, илмий- адабий меросимизни тарихийлик тамойиллари асосида холисона, тўла 2

тадқиқу тарғиб қилиш имконияти яратилди. Натижада ҳисса қўшган форс- тожик мумтоз адабиётининг улуғ намояндалари ижодини теран ўрганишга ҳам кенг йўл очилди. Зеро, муҳтарам Президентимиз Ш.М.Мирзиёев мамлакатимиз сиёсатининг устувор йўналишларидан келиб чиқиб таъкидлаганларидек: “Буюк аллома ва адибларимиз, азиз-авлиёларимизнинг бебаҳо мероси, енгилмас саркарда ва арбобларимизнинг жасоратини ёшлар онгига сингдириш, уларда миллий ғурур ва ифтихор туйғуларини кучайтиришга алоҳида эътибор қаратишимиз керак” 1 . Зеро, мумтоз адабиёт поэтикасида тазкирачилик ва тазкираларнинг ўрни беқиёс ҳисобланади. Мутрибий Самарқиндийнинг “Тазкират уш-шуаро” асарининг ғоявий ҳамда бадиий хусусиятларини замонавий таҳлил методлари ёрдамида тадқиқ қилиш муҳим аҳамият касб этади. Мазкур тадқиқот Ўзбекистон Республикаси Президентининг 2017 йил 7 февралдаги ПФ-4947-сон “Ўзбекистон Республикасини янада ривожлантириш бўйича ҳаракатлар стратегияси тўғрисида”, 2019 йил 8 октябрдаги ПФ-5847-сон “Ўзбекистон Республикаси олий таълим тизимини 2030 йилгача ривожлантириш концепциясини тасдиқлаш тўғрисидаги” фармонлари, Ўзбекистон Республикаси Президентининг 2017 йил 28 июлдаги ПҚ-3160-1 сон “Маънавий-маърифий ишлар самарадорлигини ошириш ва соҳани ривожлантиришни янги босқичга кўтариш тўғрисида”, 2017 йил 17 февралдаги ПҚ-2789-сон “Фанлар академияси фаолияти, илмий- тадқиқот ишларини ташкил этиш, бошқариш ва молиялаштиришни янада такомиллаштириш чора-тадбирлари тўғрисида”, 2017 йил 13 сентябрдаги ПҚ-3271-сон “Китоб маҳсулотларини нашр этиш ва тарқатиш тизимини ривожлантириш, китоб мутолааси ва китобхонлик маданиятини ошириш ҳамда тарғиб қилиш бўйича комплекс чора-тадбирлар дастури тўғрисида”ги қарорлари, 2020 йил 24 январдаги Олий Мажлис Сенати ва Қонунчилик палатасига Мурожаатномаси ҳамда мазкур фаолиятга тегишли бошқа 1 Ўзбекистон Республикаси Президенти Ш.М.Мирзиёевнинг 2018 йил 28 декабрдаги «Тараққиёт йўлимизнинг шиддати янада ошаверади» мавзусидаги Олий Мажлисга Мурожаатномаси// Халқ сўзи, 2018 йил, 29 декабрь. 3

меъёрий-ҳуқуқий ҳужжатларда белгиланган вазифаларни амалга оширишга муайян даражада хизмат қилади. Тадқиқотнинг республика фан ва технологиялари ривожланишининг устувор йўналишларига боғлиқлиги. Мазкур тадқиқот республика фан ва технологиялари ривожланишининг I. “ Ахборотлашган жамият ва демократик давлатни ижтимоий, ҳуқуқий, иқтисодий, маданий, маънавий-маърифий ривожлантириш, инновацион иқтисодиётни ривожлантириш ” устувор йўналишига мувофиқ бажарилган. Муаммонинг ўрганилганлик даражаси. Қўлёзмаларнинг қиёсий- матний тадқиқи, матн тарихи ва таҳрири масаласи дунё ва форс-тожик матншунослигида маълум даражада тадқиқ этилган. Ушбу илмий муаммонинг назарий ва амалий масалалари жаҳон ва форс-тожик адабиётшунослигида бир қадар ўрганилган. М утрибий ижодига муносабат унинг ўз да врида бошланган. Шоир нинг замондошларидан бўлган Мулло Қотеъ Ҳиравий 2 , Муҳаммадёр ибн Араб Қатағон 3 , Шарафиддин Саид Роқим 4 , Дарвиш Али Чангий 5 ўз асарларида Мутрибий ҳақида қимматли маълумотларни келтириш баробарида, унинг тазкирасидан ўзлари ҳам унумли фойдаланганлар. Кейинги даврларда Ризоқулихон Ҳидоят 6 , Муҳаммад Сиддиқ Ҳашмат 7 , Ҳожи Неъматуллоҳ Муҳтарам 8 , Садриддин Айний 9 ҳам ўз тазкираларида шоир ҳақидаги маълумотлар келтиришган. Ушбу илмий муаммонинг назарий ва амалий масалалари хориж матншунослари Ҳерман Этте 10 , Анна Мария Шиммел 11 , Ян Рипка 12 , Борис 2 ،یبرغ و هنایم ءایسآ مولع تاقیقجت سسؤم :یچارک – .یریکناهج ءارعش عمجم .یعیطاق لام ،یورهۀ1979- .464.ص-.ص 5. 3 .ج– .یللاج هردان حیحصت / دلابلا رخسم .رایدمحم ،ناغتق برع نبا1 ،بوتکم ثاریم :نارهت – .1385.ص– . 426 ,427 ,428 ,430 ,431 ,433 ,434 ,436 ,484 4 ،راشفا دومحم تافوقوم داینب :نارهت .هدوتس رهچونم ششوک هب / مقار خیرات .مقار فرشادیس ،یدنقرمس1380.ص– . 169 ،197. 5 رامش خسن .رورسلا ةفجت ویلع شیورد ،یگنج ۀ ۀ449- .دنکشات ینوریب ناحیروبا ناخباتک ۀ71.ب .6 : نارهت -.احصفلا عمجم .تیاده ناخ یلقاظر1295 .ش.ه 6 7 Муҳаммад Сиддиқ Ҳашмат. Тазкират уш-шуаро. -ЎзФАШИ қ.ф.№61,№2728, Варақ.2а,22а-49б 8 Муҳтарам Неъматуллоҳ Ҳожи. Радоиф ул-ашъор. -ЎзФАШИ қ.ф.- №3326 9 Садриддин Айн . Намунаи адабиёти тожик. Аз хати форс таҳия ва тасҳеҳи Мубашшири Акбарзод.-Душанбе, Адиб, 2010, с.-114-115 ӣ ӣ 10 Ethe, Hermann. Catalogue of Persian m a n u s c r i p t s i n t h e l i b r a r y o f t h e I n d i a O f f i c e / H.Ethe . V o l u m e I . – O x f o r d , 1 9 0 3 . – 1 6 3 2 p . 11 .ج– .یعیمس دجن زرمارف مجرت / لغم ناناخ ورملق رد .یریم انا ،لیمیش ۀ1نارهت – .: ،ریبک ریما 1386.ص– .321. 12 Рипка Я. История персидской и тажикской литературы.-Москва:Наука, 1970. 4

Норик 13 , А.Марвдаштий 14 , А.Г.Маоний 15 , А.Р.Нақавий 16 , илмий ишларида, шунингдек, ўзбек ва форс-тожик олимлари А.Мирзоев, У.Каримов, В.Абдуллаев, Б.Валихўжаев Р.Муқимов, Б.Ахмедов, Асғар Жонфидо, С.Саъдиев, Р.Ҳодизода, У.Назиров, Ф.Акрамов, И.Бекжонов, М.Хожаева, З.Ғаффорова, Н.Шамсиддинова тадқиқотларида атрофлича ёритилган 17 . “Тазкират уш-шуаро” асарининг ЎзРФА Абу Райҳон Беруний номидаги Шарқшунослик институтининг қўлёзмалар фондида сақланаётган №2253 инвентар рақамли қўлёзмаси муаллиф томонидан кўчирилган ягона нусха бўлиб, кейинчалик Асғар Жонфидо ундан нусха кўчириб, Тожикистон ФАга тақдим этган 18 . Эрон адабиётшуноси А.Марвдаштий томонидан “Тазкират уш-шуаро”нинг Тожикистон ФАШИ қўлёзмалар фондида сақланаётган 3391 рақамли қўлёмаси асосида нашр этилиши ва унда Асғар Жонфидонинг Мутрибий “Тазкират уш-шуаро” нашри учун ёзган Кириш сўзини “Ёддоштҳои Асғари Жонфидо (Асғар Жонфидо қайдлари)” номи 13 Норик, Борис Вячеславович. Антологии Хасана Нисари и Мутриби Самарканди как источники по истории письменной культуры Мавераннахра XVI - первой трети XVII вв. Автореферат диссертации на соискание ученой степени кандидата исторических наук. – Санкт-Петербург, 2005. – С. 7-19 14 ،بوتکم ثاریم رشن زکرم :نارهت – .یدنقرمس یبرطم دمحم ناطلس ءارعشلا ةرکذت / راتفگشیپ .یعیفر یلع ،یتشدورملاع 1382 .ص– .27-98. 15 .ج – ?.یسراف یاه هرکذت خیرات .نیچلگ دمحا ،یناعم1 ،یانس هناخباتک تاراشتنا :نارهت – .1363 – .765.ص 16 یوقن .ناتسکاپ و دنه رد یسراف یسیون هرکذت .اضر یلع ،– ،یملع تاعبتم هسسوم :نارهت 1343 – .574.ص 17 Мирзоев, Абдулған . Оид ба баъзе масъалаҳои адаб ва ом хта шудани он // Шарқи сурх. – Душанбе:1959. – № 4. – С.32-40; ӣ ӣ ӯ Мирзоев, Абдулған . Боз як аҳамияти муҳимми тазкираи Малеҳо // Шарқи сурх. – Душанбе:1961. – № 7. – С148-152; Мирзоев, А.М. Аз ӣ таърихи муносибатҳои адабии Мовароуннаҳр ва Ҳинд // Садои Шарқ. -1964. -№5. –С.35-38; Мирзоев, А.М. Баъзе қайдҳо оид ба як мақола/// Садои Шарқ. –Душанбе:1966. -№2. –С.112; Каримов У. Адабиёти то ик дар асри XVI. – Душанбе: Дониш, 1985. -213 с; ҷ Абдуллоев В.А. ўзбек адабиёт таърихи (XVII асрдан XIX асрнин иккинчи яримигача). – Тошкент: қитувчи, 1964.-Б.382; Абдуллоев В., Ӯ Валихўжаев Б. Мутрибий ҳақида янги маълумотлар//Ўзбек тили ва адабиёти .-Тошкент,1978.-№4.-Б.25-29; Валихўжаев Б. Ўзбек адабиётшунослиги тарихи. X-XIX асрлар. –Т.: Ўзбекистон, 1993. –Б. 153-166; Валихў аев Б.,Муқимов Р. Чанд сухан оид ба як тазкира // ҷ Шарқи сурх. –№9, 1961. –С.150-154; Ахмедов Б. Мутриби и его антологии/ Из истории културных связей народов Средней Азии и Индии. –Ташкент, 1986.-С.33-44; Ахмедов Б. Тарихдан сабоқлар. –Тошкент: қитувчи, 1994.-Б.228; Ӯ Ахмедов Б.А. Тазкира Мутриби как источник по истории и культуре XVI-XVII вв. // Источниковедение и текстология средневекового Ближнего и Среднего Востока. М., 1984. С. 36 – 43 ; онфидо Асғар. Ёддоштҳо. Тазкират-уш-шуаро-и Султон Муҳаммад Мутрибии Самарқанд .-Теҳрон:Маркази нашри Ҷ ӣ Мероси мактуб, 1382.с.103-124; С. Саъдиев. Маркази адабии Самарқанд дар шоҳроҳи таърих. – Тошканд: Ўзбекистон миллий энциклопедияси, 2012; Ҳодизода Р. Адабиёти то ик дар нимаи дувв ми асри XIX – Душанбе: Дониш, 1968.-С.290; Ҳодизода Р., ҷ ӯ Каримов У., Саъдиев С. Адабиёти то ик (Асрҳои XVI - XIX ва ибтидои асри XX). – Душанбе: Маориф, 1988; ҷ Назиров У. Нисор // ӣ Адабиёт ва санъат. – Душанбе, 1989. – .2.-С. 466-467; Ҷ Назиров Усмон. Мутрибии Самарқанд // Мактаби с ӣ о вет .-Душанбе: 1973.- №2, ӣ –С. 33-36 ; Акрамов Ф. Тазкираи “Нусхаи зебои аҳонгир ”-и Мутриб чун сарчашмаи омўзиши ҳаёти адабии Мовароуннаҳру Ҳинд Ҷ ӣ ӣ (Асри XVI ва ибтидои асри XVII). – Душанбе, 1998. –С.140;Бекжонов И. Мутрибий ҳаёти ва ижоди ҳақида // Тазкират-уш-шуаро Мутрибий Самарқандий. – Тошкент: Мумтоз Сўз, 2013. –Б. 3-9; Бекжонов И. Мутрибий тазкиралари муҳим адабий манбаъ(“Тазкират уш-шуаро”,”Нусхайи зебойи Жаҳонгир”. XVI аср иккинчи ярими-XVII аср биринчи чораги) – Тошкент: Мумтоз Сўз, 2009. –Б.339; Бекжонов И. Нисорийнинг “Музаккири аҳбоб” тазкираси ва XVI аср збек адабиёти. Филол. ф.номз...дис.– Тошкент:1993; ӯ Ҳирав ӣ Фахр . авоҳир-ул-а оиб. Баргардон, сарсухан ва шарҳи луғот аз Матлубаи Мирзоюнус. -Ху анд: Ношир, 2007; ӣ Ҷ ҷ ҷ Fаффорова Замира. Тазкираҳои Сархуш ва Хушгў ҳамчун сарчашмаи нақду сухансан . –Ху анд: Нури маърифат, 2001. -280 с; ҷӣ ҷ Шамсиддинова Н. Тазкираи “Шоми ғарибон”-и Нароин Лачҳм Шафиқ ва арзишҳои адабии он (Рисолаи барои дарёфти дара аи номзади илмҳои ӣ ҷ филолог ). –Душанбе, 2019. -159 с; ӣ 18 Мутрибий. Тазкират уш-шуаро. –Тожикистон ФА ШИ қўлёзмалар фонди.-№3391. 5