Mavzu: Afsona va rivoyatlar. . Reja. I Kirish. II Asosiy qism. 2.1. Afsonalarning kelib chiqishi tarixi. 2.2. Rivoyatlarning kelib chiqishi tarixi. III.Xulosa. IV.Foydalanilgan adabiyotlar.

Afsonalar dunyodagi deyarli hamma xalqlar og ’ zaki ijodining eng qadimgi , aziz va ommaviy janrlaridandir . Ularda tarixiy hayotda ro ’ y bermagan bo ’ lsa - da , ro ’ y berishi mumkin bo ’ lgan voqealar hikoya qilinadi . Badiiy to ’ qima bu janr asarlarning asosiy xususiyati hisoblanadi . Shuning uchun olimlar afsonalarning ayrimlarini ertaklarga tenglashtirganlar . Ayrim afsonalar esa miflarga o ’ xshab ketadi . Bunday namunalarda biror narsa - predmetning paydo bo ’ lishi , rasm - rusum yoki odatlarning boshlanishi haqida ma ’ lumot beriladi . Ammo miflar mazmunan afsonalardan farq qiladi . Jumladan , avval qayd qilganimizdek , miflarda asosan dunyoning , odamning , butun koinot va borliqning yaratilishi haqida sodda tarzda hikoya qilinadi . Shuning uchun ham afsonalar miflardan keyin, ertaklardan oldin paydo bo’lgan degan taxminni bildirish mumkin. Mahmud Koshg’ariy “Devonu lug’otit turk” asarida “sav” so’ziga bir necha izoqlar keltiradi: “caw-otalar so’zi, caw-qissa. Qadimgi voqealardan xabar berish, aytish. caw-hikoya. Biror voqeani aytib berish. caw-risola. Xat, kichik kitobcha. caw-so’z, nutq. caw- ilgarigi xabarlar, yangiliklarni yetkazuvchi”. Yuqoridagi izohlardan biri “ilgargi xabarlar” mazmunan hozirgi paytda biz tushunadigan afsonalarga mos keladi. Ammo bu izohlar ajdodlarimizning bir so’z bilan juda ko’p ma’noni bildirishganini qayd etish ma’quldir. Afsona forscha (afsun) so’zidan olingan bo’lib, yo’q narsani borday qilib ko’rsatish, ya’ni jodulash, to’qish, uydirma qilish ma’nosini anglatadi. Ba’zan tomoshalarda ko’z boylagichlarni afsungar deb atashadi. Yoki haqiqatga to’g’ri kelmaydigan gap eshitib qolsak ham afsona bo’lsa kerak deb o’ylaymiz. Afsonalar ijro etilishi jihatidan ertak, doston, qo’shiq askiya kabi alohida tayyorgarlik ko’rishni talab qilmaydi. Shuning bu namunalarda matnga xos maxsus an’ana ko’zga tashlanmaydi. Ularda sehrli voqea-hodisalar shunaqa tasvirlanadiki, odam tinglayotganini o’zi ham bilmay qoladi.

Ma’lumki, qadim zamonlardan ajdodlarimiz diniy e’tiqodlarga berilib kelganlar . Shuning uchun afsonalarning ko’pchiligi payqambarlar, avliyolar hayotidan olingan voqealarni eslatadi: “ Kunlardan bir kun Muso payg’ambar xudo oldiga ketayotgan ekan, erta bahor bo’lishiga qaramay, don ekayotgan dehqoni ko’rib qolibdi. Muso unga hali don ekishga erta ekanini aytibdi. Dehqon tajribasiga ishonib, uning gapini rad qilibdi. Xudo bilan suhbatda Muso bu munozara echimini so’raganida , xudo dehqoning haq ekanini, ammo Muso gapini endi inobatga olish kerakligini bildiribdi. Shunday qilib, Muso xudo oldidan qaytayotganida, havo sovugan, qor shamoli esayotganmish. Dehqon esa hayron bo’lib, osmonga qararmish. Shunda Muso o’zining haq ekanini dehqonga eslatibdi. Dehqon istehzo bilan kulib, “don ekish vaqti kelishga-ku kelgan, havoning bu buzilishi mening sen bilan tortishganim oqibatidir”- deb javob beribdi. Shu-shu ekish paytida havo buzilsa, dehqonning payg’ambarning gapiga ko’nmaganini eslasharkan”. Yuqoridagi misoldan mazkur afsonani mazmunan saqlagan holda boshqacharoq aytish ham mumkinligi bilinib turibdi. Afsonalar mazmunan turlicha bo’lishi mumkin. Ularning shartli ravishda asotiriy tushunchalari, koinot jismlari, o’rin - joy nomlari, odatlarini sharhlovchi afsonalarga bo’lish mumkin. Asotiriy afsonalarda qadimda yashagan ajdodlarimiz o’zlariga homiy deb hisoblagan shaxslarni ulug’laganlar. Diniy e’tiqod masalarini yoritganlar . Masalan, xalqimiz har bir insonning taqdiri tangri tomonidan belgilangan bo’ladi, ammo inson xatti-harakati, niyati bilan o’z qismatini o’zgartirishi mumkin, degan tushuncha bor. Shu fikrni dalilash uchun shunday afsona keltiriladi: “Muso kunlardan bir kun tangri oldiga ketayotganida, yo’lida oyoq-qo’li yo’q majruh bir odamni ko’ribdi. Odam undan o’zining taqdiriga jannat yoki do’zax yozilganini bilib berishni so’rabdi. Tangri payg’ambarga: “U odamning oxirgi joyi do’zax bo’ladi. Chunki umr bo’yi uni yemak-ichmakka muhtoj qilmadim, ammo biron marta “Xudoga shukur” demadi”,- debdi. Muso payg’ambar qaytishida haligi odam undan javob kutibdi. Payg’ambar bor gapni aytibdi. Shunda odam: “Bo’lmasa xudoga ayt, men o’lganimda tanamni shunaqa katta qilib yuborsinki,

boshqa hech kimga do’zaxdan joy qolmasin”,-debdi. Ana shu gapdan keyin bechora jannati bo’lgan ekan. Xalqimiz orasida “shirin qiz”, “oyda nima uchun dog’ bor”, qug’sh bilan oyning bir oilada yashagani, yulduzlar ularning bolalari ekani haqidagi afsonalar ko’p. “Qonqus”, “Kuygan yor”, “Oshoba”, “Andijon”, “Tuya cho’kdi” kabi yuzlab afsonalar borki, ularning yozuvchilarimiz ham o’z ijodlari davomida foydalanadilar. Shu bilan birga ba’zan xalqimiz yashaydigan ayrim hududlardagi odatlarga izoh beruvchi afsonalarga ham duch kelamiz. Masalan, O'zbekistonning turli viloyatlarida yashaydigan aholining bevosita hududiy xususiyatlari borligi hammaga ma’lum. Xususan, Farg’ona viloyatida istiqomat qiluvchi yurtdoshlarimiz umuman mehmondo’stliklaridan tashqari sertakalluf ekanliklari bilan nom chiqarganlar. Ular o’z mehmonlari ko’nglini olish uchun “oling-oling”ni juda ko’p va tez-tez takrorlaydilar. Ammo xorazmliklar mehmondo’stlikda farg’onaliklardan qolishmasalarda, ortiqcha “oling-oling” bilan mehmonga murojat ham qilavermaydilar. Xorazm viloyatida o’tkazilgan ekspeditsiyalarda bu haqda so’raganimizda, quyidagi afsonani aytib berishdi: “Xorazm Hirot podsholigi tarkibida ekanida, Hirot shohning o’g’li Xorazmga mehmonga kelibdi. Bu yerda uni katta tantanalar bilan kutib olishibdi va quyuq ziyofatlar uyushtirishibdi. Ammo shahzoda kelgan kunining ertasigayoq jahl bilan o’z yurtiga qaytajagini bildiribdi. Xorazmshoh juda iztirob chekib, bu qadar tez yo’lga otlanish sababini mehmondan so’rabdi. Mehmon xafa bo’lish sababini aytmay o’z yurtiga ketish taraddudini ko’raveribdi. Karvon yo’lga tushay deganda, Xorazmshoh shahzoda otining tizginini ushlab, o’z xatosini ko’rsatishini so’rabdi. Shunda shahzoda: -Kecha oqshom men dasturxondan bir parcha go’sht olib yeya boshlaganimda, siz, “shahzodam”, -dedingiz va go’shtga yopishib qolgan bir qilni olib tashladingiz. Men yeyayotgan go’shtdagi qilni ko’rgan ko’zingiz, go’shtni ko’rmadimi?” debdi. Shundan keyin Xorazimshoh butun tumanlarga jarchi yuborib, farmon e’lon qilibdi: “ Xorazm viloyatiga kimda-kim mehmon bo’lib kelsa, uning oldiga holi-

baqudrat dasturxon yozing. Yemagini, ichmagini ziyoda qilib qo’ying. Ammo mehmonning taom tanovvul qilishiga aslo aralashmang”. Shu voqeadan buyon bu yerliklar mehmondo’stlikni tark etmaganlari holda mehmonni ortiqcha “oling- oling” bilan qiynamaydilar”. Afsonadan ma’lum bo’ladiki, xorazmliklarning mehmondo’stligi o’ziga xos fazilatga ega ekan. Bu odatning qadimiy afsona bilan izohlanishi yana ham ajib taassurot qoldiradi. Yuqoridagi afsona mazmuniga e’tibor qilsak, unda hayotda bo’lmagan hech qanday lavha yo’q. Undagi voqea ham, savol-javob ham eshitgan odamda hech qanday shubha qoldirmaydi. Ammo bu voqeaning aniq ro’y bergani haqida ham hech qanday hujjatli dalillar yo’q. Shuning uchun bu afsonaning hayot haqiqatiga qanchalar mos kelishi yuzasidan aniq hukm chiqarish mushkul. Afsonalarning qiziqligi, ularning inson diqqatini jalb qilish sabablari ham, ehtimol, shu xususiyat bilan izohlanadi. Bunday asarlarning matnida ertaklarga xos bayon usuli, voqea tanlash tamoyillari ko’zga yaqqol tashlanib turadi. Quydagi afsonada bu fikr yana bir karra o’z tasdig’ini topadi: “Xudo dunyodagi hamma xalqlarga yer yuzadagi yerlarni bo’lib beribdi. O'zi bilan o’zi ovora o’zbek o’sha taqsimotiga ham kechikib boribdi. Bu paytda o’zbek olishi mumkin bo’lgan yerning o’zi qolmagan ekan. Xudo rahmdil emas- mi?! Shuning uchun o’zbekka: - Mayli, men o’zimga ikki daryo oralig’idan bir parcha yer olib qo’ygan edim, shu joyga sen egalik qilaqol,- degan ekan. Shu-shu o’zbek hozir O'zbekiston deb ataluvchi yurtda istiqomat qilarmish… Bu o’lkaga xudoning nazari tushgani uchun kuzda dalada qolib ketgan ketmon bahorda novda chiqarib gullar emish”. Ko’ryapmizki, xalqimiz afsonalarni yaratishda juda ijodkor. U o’z hayotiga tegishli har bir voqea-hodisaga, an’anaga, joy nomlariga, hatto o’zi yashayotgan vatanga mehr bilan munosabatda bo’lgan va xalq og’zaki ijodining boshqa janrlari qatori afsonalar vositasida o’z munosabatini bildirgan. Afsonalar esa ajdodlarimiz tomonidan hayot tajribasi xulosasi sifatida yaratilgan.