logo

Badiiy asar tilining stilistik xususiyatlari Poetika va ritorika. O‘xshatish, o‘xshashlik va sub’ekt

Yuklangan vaqt:

08.08.2023

Ko'chirishlar soni:

0

Hajmi:

40.9931640625 KB
Badiiy asar tilining stilistik xususiyatlari   Poetika va ritorika.   O‘xshatish,
o‘xshashlik va sub’ekt
Reja:
1. Badiiy matnda ekspressivlikning namoyon bo‘lish shakllari.
2. Sintaktik parallelizm.
3. Emotsional va ritorik so‘roq gaplar.
4. Inversiya, ellipsis, sukut.
5. Gradatsiya va antiteza.
6. Farqlash va o‘xshatish.   «Badiiy   tekstning   lingvistik   tahlili"   kitobi   mualliflari   sintaktik
figuralarning   quyidagi   takror   asosiy   ko‘rinishlari   mavjudligini   bayon
qilishadi: «anafora, epifora, antiteza, gradatsiya, ellipsis, alliteratsiya, ritorik
so‘roq   kabilar».65   Bu   uslubiy   vositalar   mavzuga   aloqador   bo‘lgan   barcha
adabiyotlarda   uchraydi.   Biz   quyidagi   o‘nta   hodisaga   to‘xtalish   bilan
cheklanamiz:   1.   Sintaktik   parallelizm.   2.   Emotsiyonal   gap.   3.Ritorik   so‘roq
gap. 4. Inversiya. 5. Ellipsis. 6. Sukut 7. Gradatsiya. 8. Antiteza. 9. Farqlash.
10.   O‘xshatish.   Sintaktik   parallelizm.   Badiiy   matnda   sintaktik   jihatdan   bir
xil   shakllangan   gaplar   ko‘p   qo‘llaniladi.   Tilshunoslikda   bunday   qurilmalar
parallelizm   atamasi   ostida   o‘rganiladi.   Parallelizm   (yun.   parallelos-yonma-
yon boruvchi)   yonma-yon gaplar sintagmalarning bir xil sintaktik qurilishga
ega bo‘lishi. Masalan:  Oshxona taraf
quloq   tutadi.   Darvoza  taraf  quloq  tutadi,  Molxona  taraf  quloq  tutadi.  Ovoz
qaerdan   kelyapti   -   bilolmaydi   (T.   Murod)   “Parallel   birliklarning   asosiy
vazifasi   fikrga   izoh   berish   va   eng   muhimi,   unga   tinglovchini   to‘la   ishontira
olishdan iborat. Ular uslubiy vositalarining boyishi manbalaridan biri bo‘lib,
poetik   nutqda   ko‘p   qo‘llanadigan,   eng   mahsuldor   va   ta’sirchan   sintaktik
birlik   hisoblanadi».   Bir   xil   shakllangan   gaplar   badiiy   nutq   ta’sirchanligini
boyitish bilan birga ma’noni kuchaytirishga va fik rning batafsil – atroflicha
ifodalanishiga,   tasvir   obekti   bilan   bog‘liq   ma’lumotlar   fondining   kengayib
borishiga xizmat qiladi. Masalan:  Qo‘shchi kalondimoq – kalondimoq qadam
bosdi. Kibor – kibor quoch otdi. Kerma qosh - kerma qosh boqdi.(T.Murod)
Bu misolda qahramonning uch xil harakati bir xil shakllangan gaplarda
ifodalangan,   ya’ni,   qadam   bosmoq   -   quloch   otmoq-boqmoq.   Quyidagi
misolda   esa   bir   harakat   bilan   ma’lumotlar   fondi   parallel   gaplarda   kengayib
boradi:   Tom   bosh   adog‘ilab   qadamladi   Vazmin   -   vazmin   qadamladi.
Olislarga   dono   –   dono   boqib   qadamladi.   Yoki:   Qo‘shchi   qo‘llari   ketida tag‘in   qadam   oldi.   Mag‘ribga   boqib   qadam   oldi.   Mashriqqa   boqib   qadam
oldi. (T.Murod)
Ye motsional  gaplar.   So‘zlovchining  o‘ta  xursandlik  yoki  o‘ta  xafalik
holatlarini   yoki   qahramonning   his-hayajonini,   voqea-hodisaga   emotsional
munosabatini ifodalovchi gaplar emotsiyonal gaplar hisoblanadi. Emotsional
gaplar tarkibida maxsus ijobiy va salbiy bo‘yoqdor so‘zlar ( chehra, o‘ktam,
tabassum / turq, qo‘pol, tirjaymoq  kabi) mavjud bo‘ladi. O‘sha so‘zlar orqali
qahramon   ruhiyatida   kechayotgan   sevinish,   qo‘rquv,   g‘azab   kabi   psixologik
jarayonlarni   hamda   yozuvchining   tasvir   obektiga   nisbatan   subektiv
munosabatini   bilib   olamiz.   Emotsional   gaplar   tarkibida   ijobiy   yoki   salbiy
bo‘yoqdor   so‘z   va   iboralar,   his-tuyg‘u   ifodalovchi   undovlar   ( oh,   voy,
sho‘rim,   eh,   attang,   bay-bay-bay   kabi),   munosabat   ifodalovchi   undalmalar
qatnashadi   va   ular   nutqning   ekspressivligini   ta’min|ashga   xizmat   qiladi:
Qanday yoqimli tong! To‘yib-to‘yib nafas olasan! Buncha fusunkor bo‘lmasa
bahor! Qishlog‘imiz naqadar go‘zal-a!  (Gazetadan).  Sarvarov to‘ng‘illadi:
– Ikkinchi chiqishimda ushlashi kerak edi. Birinchi chiqishimdayoq ushlab
o‘tiribdi bu miyasi aynigan chol  (S.Ahmad). –  Tilimni qichitma jo‘jaxo‘roz!
Aytmadimmi,   kuzda   qiyqiliab   stolning   tagiga   kirib   ketasan,   deb...   Eh-ye,
sening xo‘roz bo‘lishingga hali o‘n to‘rt prosent bor. Bahorda karillab hech
kimga so‘z
bermaganding.   Menga,   kekkayma,   deganday   shama   qilding-a! (A.Qahhor)
e voh,   essiz   umr,   essiz   qizim!..   Voy   bechora!   -   dedi   Gulsumbibi   birdan.
Sho‘rlik qizga qiyin bo‘libdi hammadan  (Oybek).
Ritorik   so‘roq   gaplar   ham   badiiy   matnning   emotsional-
yekspressivligini ta’miniovchi   uslubiy   vositalardan   hisoblanadi.   Tasdiq   va   inkor   mazmuniga
ega
bo‘lgan,   tinglovchidan   javob   talab   qilmaydigan   gaplar   ritorik   so‘roq   gap
deyiladi.
Ko‘pincha   ritorik   so‘roq   gaplar   tarkibida   nahotki,   axir   kabi   ta’kidni
kuchaytiruvchi
so‘zlar   keladi.   Ular   nutqqa   ko‘tarinki   ruh   bag‘ishlaydi   va   tasdiqning   kuchli
emotsiya   bilan   ta’kidlanishi   uchun   xizmat   qiladi.   Bunday   gap   shakllari
qahramonning   hayratlanishini,   quvonchini,   ajablanishini,   shubha   va
gumonsirashini,   g‘azab   va   nafratini   ifodalashda   juda   qo‘l   keladi.   Ichki   va
tashqi   nutqda,   monologik   va   dialogic   nutqlarda   keng   qo‘llaniladi.   Ardoqli
shoir   Abdulla   Oripovning   «Olamonga»   deb   atalgan   quyidagi   she’ri   ritorik
so‘roqning go‘zal namunasi bo‘la oladi: 
Mashrab osilganda qayoqda eding?
Cho‘lpon otilganda qayoqda eding?
Surishtirganmiding Qodiriyni yo
Qalqon bo‘lganmiding kelganda balo?
Hukmlar o‘qilur sening nomingdan,
Tarixlar to‘qilur sening nomingdan.
Nimasan? Qandayin sehrli kuchsan?
Nechun tomoshaga bunchalar o‘chsan?
Qarshingda, hasratli o‘yga tolaman,
Qachon xalq bo‘lasan, ey, sen - olomon?! Inversiya   deb   gap   bo‘laklarining   o‘rin   almashinishi,   yoki   gap
bo‘laklari
joylashish tartibining ma’lum bir maqsad bilan o‘zgarishi hodisasiga aytiladi.
Inversiya  og‘zaki  nutqqa  xos xususiyat.  Badiiy  matnda  qahramonlar  nutqini
jonli
nutqqa   yaqinlashtirishda,   ularning   tilini   individuallashtirishda   mazkur
usuldan
foydalaniladi:   Bolangni   olib   ketsang-chi!   Ko‘rmayotipsanmi,   bu   yerda
odamlar
ishlab o ‘tiripti!  (A.Qahhor) -  Tashla u toshni!  -  deb do‘q qilib qoldi onam.
Ko‘chaning   o‘rtasidan   haydatib   ketdim   aravani.   -   Bilasizmi,   nimaga
ergashdim
sizga? - deb qolsa bo‘ladimi shunda. ( Sh.Xolmirzaev)
She’riyatda   esa   ifodalilikni,   ohangdorlikni   va   ta’sirchanlikni   ta’minlovchi
muhim
vosita sifatida ko‘p ishlatiladi:
Bozorga o‘xshaydi asli bu dunyo,
Bozorga o‘xshaydi bunda ham ma’ni.
Ikkisi ichra ham ko‘rmadim aslo,
Molim yomon degan biror kimsani.  (A.Oripov)
Ye llipsis   (yun.   tushish,   tushirilish)   deb   nutqiy   aloqa   jarayonida   gap
bo‘laklarining muayyan maqsad bilan tushirilishi hodisasiga aytiladi. Bunday
tushirilish   tildagi   lingvistik   iqtisod   –   lisoniy   tejamkorlik   tamoyili   asosida amalga   oshiriladi.   Masalan:   Avaylaganing   shu   bo‘lsa...   uning   zardali   ovozi
ham   jonimga   tegdi.   (Y.Akram)   Iltimos   to‘xtang...   Anavinga   qarang!
(Sh.Xolmirzaev)   – Nima qilardingiz shu sassiq bilan tortishib?   (S.Ahmad) –
Topamiz-da,   -   dedim.   Talantlar   seni   redaksiyangga   emas,   redaksiyam
bo‘lmasayam   menga   keladi. (Sh.Xolmirzaev)   Keltirilgan   misollarning
birinchi   va   ikkinchisida   « narsa »   so‘zi,   uchinchi   va   to‘rtinchisida   « odam »
so‘zi   ellipsisga   uchragan.   Bu   jonli   nutq   uchun   tabiiy   hol   bo‘lib,   badiiy
matnga   ham   huddi   shu   –   jonli   nutqqa   xos   tabiiylikni   ta’minlash   maqsadi
bilan olib kirilgan. Badiiy matndagi ellipsis tekshirilganda, qaysi gap bo‘lagi
ellipsisiga uchraganligi va bundan qanday maqsad kuzatilganligi izohlanadi.
Ellipsisni maqollarda juda ko‘p uchratamiz. So‘zlarning tushirilishi natijasida
maqol   tabiatiga   xos   ixchamlik   va   ifodalilik   yuzaga   keladi:   Ayrilganni   ayiq
yer,  bo‘linganni  bo‘ri  yer.  Yaxshi  bilan  yursang,  yetarsan  murodga.  Yomon
bilan yursang qolarsan uyatga. Yaxshi xunuk libos bilan ham yaxshi. Ahmoq
og‘asini tanimas, To‘qmoq tog‘asini tanimas.
Sukut   (yoki   jim qolish)   deb, “so‘z yoki so‘zlar guruhining gap oxirida
tushirib   qoldirilishiga»ga   aytiladi.   Adabiyotlarda   ellipsisning   bir   ko‘rinishi
sifatida   talqin   qilinadi.   Bu   usuldan   badiiy   matnda   quyidagi   maqsadlarda
foydalanilganligini   kuzatishimiz   mumkin:   1.   Qahramon   nutqining   biror-bir
sabab   bilan   uzilishi   va   tugallanmay   qolganligini   ifodalashda:   -   Bu   tuproq...
Oqposhsho   gapinitopolmay   qoldi.Ketiga   qayrilib   qaraydi.   (T.Murod).   2.
Tinglovchi   e’tiborini   tortish   maqsadida   so‘zlovchining   atayin   jim   qolshini
ifodalashda: – Qap lo‘ndasi...
Shvetsiya   vaziri   Falonchiev   janoblari   aytganlariday,   bu   tuproq   O‘rusiya
tojidagi
oliy   qimmat   dur,   ha,   dur!   (T.Murod)   3.   Qahramonning   ma’lum   muddat
o‘ylanib qolganligini ifodalashda:  - O‘zi... poshsho kattami, vazir kattami?  (T . Murod)
–   Bolalarim...   -deydi.   Oppoq   soch   odam   labiarini
rho‘chchaytirio‘cho‘chchaytirib
o‘ylab qoladi. ~ Bolalarim... ~ deydi  -  Men sizlarni bola deyishgayam tilim
bormayapti. Sizlar kattatar hayotini boshdan kechiryapsiz.  (T.Murod).
Odatda,   qahramonning   sukuti   (jim   qolishi)   ko‘p   nuqta   bilan   belgilanadi.
Lekin,
shuni   unutmaslik   kerakki,   ko‘p   nuqta   bilan   tugallangan   hamma   gaplar   ham
sukutga
misol   bo‘lavermaydi.   Ba’zan   muallifning   o‘zi   qahramonning   jim   qolishi   va
uning   sababini   bayon   qiladi.   Bunday   vaziyatda   ekspressiv   effekt   sezilarsiz
darajaga tushadi:   Xotini nima desa "yo‘q" deydigan so‘fi bu safar birdaniga
"yo‘q"   demasdan,   xayolga   ketdi.   Sukut-uzoqqa   cho‘zilganidan   keyin
Qurvonbibi   endi   bu   safar   jiddiy   bir   chehra   bilan:   -   Nimaga   indamaysiz?
Xo‘p deng! Katta odam, uyat bo‘ladi. Bir yaxshi xotinlari, bir otincha qizlari
borki...  (Cho‘lpon).
Gradatsiya  (lot. gradatio - zinapoya, bosqichma bosqich kuchaytirish).
Nutq
parchalaridan   biri   ikkinchisining   ma’nosini   kuchaytirib   borishdan   iborat
uslubiy
jarayon68.   Badiiy   adabiyotda   holatlarni,   tuyg‘u   va   kechinmalarni
qiyoslashda,   hishayajonlar   junbushini   to‘liq   ifodalashda   gradatsiya   usulidan
foydalaniladi. Adabiyotlarda   gradatsiya   xususiyatlariga   ko‘ra   turlicha   tasnif   qilinadi:
mohiyatiga
ko‘ra: ko‘tariluvchi gradatsiya va pasayuvchi gradatsiya; ifoda usuliga ko‘ra:
mantiqiy, emotsional va miqdoriy gradatsiya; ifoda materialiga ko‘ra: leksik
gradatsiya va sintaktik gradatsiya.
Men   nadomatlarni   unutganman.   Men   meros   dovlamayman.   Men   molparast
ham
yemasman. Lekin qani mening yetti ma’dandan eritib quyilgan darvozam?
Jahonning   bir   mo‘jizasi?   Oltin,   temir,   qurch,   qalay,   po‘lat,   mis,   kumush
darvozam? Bibixonim darvozasi?
Yo‘qolgan darvoza…
O‘g‘irlngan darvoza…
Tanga qilib maydalangan darvoza … (I.G‘afurov)
Keltirilgan   misolda   dastlab   shaxsiy   sifatlar   bosqichma-bosqich
kuchaytirib
tasvirlanyapti.   Keyin   darvoza   bilan   bog‘liq   sifatlar   tasvirida   pasayuvchi
gradatsiyani kuzatish mumkin: mo‘jizaviy darvoza –   temir darvoza – qurch
darvoza.   Ortidan   darvozaning   kimga   taalluqli   ekanligi   aytiladi   va
darvozaning   g‘oyib   bo‘lish   sababi   oshkor   qilinadi:   darvoza   yo‘qolgan   –
(aslida) o‘g‘irlangan – (va) tanga qilib maydalangan.
Antiteza   (antithesis   –   qarama-qarshi   qo‘yish,   zidlash)   deb   mantiqiy
jihatdan qiyoslanuvchi   fikr,   tushuncha,   sezgi   va   timsollarni   qarama-qarshi   qo‘yish,
zidlash
hodisasiga   aytiladi.   Voqea-hodisalar   mohiyatidagi   ziddiyatni   ochish   uchun
asosan,
badiiy   nutqda   zid   ma’noli   qo‘shimchalar,   zidlovchi   bog‘lovchilar,   so‘z   va
iboralardan   foydalaniladi.   Badiiy   matnni   lisoniy   jihatdan   tahlil   qilishda
zidlantirishdan yozuvchining ko‘zda tutgan maqsadi nima ekanligini aniqlash
talab   qilinadi.   Yozuvchining   mahorati   zidlantirilayotgan   voqeliklar   uchun
tanlangan   ifoda   materialida   yana-da   aniq   ko‘rinadi.   Masalan:   Noningni
yo‘qotsang yo‘qot, nomingni yo‘qotma!  (O‘.Hoshimov) Bu misolda bir-biriga
aloqasi   bo‘lmagan   ikkita   tushuncha   –   non   va   nom   zidlantirilyapti.   Nega?
Yozuvchi  nima   uchun   bu  ikki  tushunchani   qarama-qarshi   qo‘yyapti?   Aslida
non   –   hayotning,   tiriklikning   ajralmas   bo‘lagi.   Bir   parcha   non   topib   yeyish
uchun   odamzod   mehnat   qiladi   ter   to‘kadi.   Ammo   hayotda   o‘sha   bir   parcha
nonni   topaman   deb   o‘z   nomiga,   sha’niga   dog‘   tushirayotganlar   ham   uchrab
turadi.   Non   zarur,   lekin   nom   undan   ham   muhim   ekanligi   mazkur   misolda
ta’kidlanmoqda.   Haqiqatan   ham,   nonini   yo‘qotgan   uni   qaytib   topishi
mumkin,   lekin   o‘z   nomiga,   sha’niga   dog‘   tushirsa-chi?   Uni   qaytib   tiklab
bo‘lmaydi. Bu misoldagi «non»ni “hayot uchun kerak bo‘lgan hamma narsa,
mol-dunyo”   ma’nosida   ham   tushunish   mumkin.   Yoki:   Nodonlar   davrasida
kar   bo‘l.   Donolar   davrasida   soqov   bo‘l…   (O‘.Hoshimov)   Bu   misolda
antitezaning   ifoda   materiali   sifatida   nodon   -   dono,   kar   -   soqov   birliklari
keltirilgan.   Bolalikda   dunyo   keng-u   kiyim   tor.   Keksayganda   kiyim   keng-u
dunyo   tor…   (O‘.   Hoshimov)   Zidlanishni   yuzaga   keltirayotgan   birliklar
(bolalik   –   keksalik,   keng   –   tor,   keng   dunyo   –   tor   dunyo,   tor   kiyim   –   keng
kiyim)   xiazmatik konstruktsiya shaklida kelib kontrastlikni yana-da bo‘rttirib
ifodaiashga xizmat qilgan. Adabiyot ilmida oksyumoron deb ataluvchi hodisada ham mantiqan biri
ikkinchisini   inkor   etadigan,   bir-biriga   mazmunan   zid   bo‘lgan   ikki
tushunchani
ifodalovchi   so‘zlar   o‘zaro   qo‘shib   qo‘llaniladi.   Oksyumoron   grekcha   so‘z
bo‘lib,
«o‘tkir   lekin   bema’ni»   degan   ma’noni   bildiradi.   Ular   ayrim   adabiyotlarda
«okkazional
birikmalar»,   «noodatiy   birikmalar»   yoki   «g‘ayriodatiy   birikmalar»   deb   ham
yuritiladi.   Bunday   birikmalar   individualligi,   yangiligi,   ko‘nikilmaganligi   va
ohorliligi   bilan   tasvir   ifodaliligini   ta’minlaydi:   Sokin   hayqiriq   (M.Ali).
Otashin  muz,   yong‘inli   daryo,   so‘qir  lomakon,  qora  nur,  yalang‘och   shuur,
yaxlagan   sarob   (R.Parfi),   oppoq   tun,   so‘zsiz   suhbat   kabi   birikmalar
oksyumoronga misol bo‘ladi. Bunday g‘ayriodatiy birikmalar antitezaning bir
ko‘rinishi   sifatida   talqin   qilinadi.   Ma’lumki,   istalgan   ikki   so‘zni   biriktirish
bilan   oksyumoron   yuzaga   kelavermaydi.   Bunday   birikmalar   yozuvchining
badiiy   tafakkur   mahsuli   hisoblanadi.   Shuning   uchun   g‘ayriodatiy
birikmalarni mantiqsizlik bilan bog‘lash mumkin emas. Ularga estetik hodisa
sifatida   yondashish   zarur,   o‘zaro   bog‘lanmaydigan   so‘zlarni   bog‘layotgan
kuch   nimada?   Ularning   birikib   badiiy   effekt   berishi   uchun   qanday   ifoda
imkoniyati   mavjud?   Yozuvchini   bunday   “maromsiz”   birikmalar   yaratishga
nima   majbur   qildi?   Kabi   savollar   bilan   mazkur   hodisa   mohiyatiga   kirib
borish mumkin. 
Farqlash   deb   ikki   narsa-buyum,   voqea-hodisa   yoki   holatlardagi
differensiyal   belgini   aniqlashga   aytiladi.   Farqlash   ham   qiyos   va
chog‘ishtirishga   asoslanadi.   Ifoda   usuliga   ko‘ra   antitezaga   yaqin,   lekin
“antitezaga   mantiqiy   jihatdan   qarama-qarshi   bo‘lgan   ikki   qutb   qiyoslanadi. Bunda biri ikkinchisini rad etadi yoki inkor qiladi”. Tasviriy vosita sifatidagi
farqlashda   belgilar   qaysi   xususiyatiga   ko‘ra   farq   qilayotganligi   aniqlanadi.
O‘xshatish ham qiyosga asoslanadi, biroq o‘xshatishda integral belgilar idrok
qilinadi. Farqlashda qiyos asnosida o‘rtaga chiqadigan fundamental tafovutni
aniqlash nazarda tutiladi. O‘xshatishda bo‘lgani kabi farqlashning ham ifoda
unsurlarini   quyidagicha   tartiblash   mumkin:   1.   Farqlash   subekti.   2.   Farqlash
nisbati. 3. Farqlash asosi. 4. Farqlashni yuzaga keltiruvchi shakliy belgilar. 5.
Farqlash   natijasi.   Masalan:   "Saroyning   to‘rida   boshqalarga   qaraganda
ko‘rkamrak bir hujra, anavi hujralarga kiygiz to‘shalgani holda bu hujrada
qip-qizil   gilam,   uttalarda   bo‘z   ko‘rpalar   ko‘rilgan   bo‘lsa,   munda   ipak   va
adras   ko‘rpalar   narigilarda   qora   charog‘   sasiganda,   bu   hujrada   sham’
yonadir, o‘zga hujralarda yengil tabi’atlik, serchaqchaq kishilar bo‘lganida
bu hujraning egasi boshqacha yaratilishda. Og‘ir tabi’atlik, ulug‘ gavdalik,
ko‘rkam   va   oq   yuzlik   kelishgan,   qora   ko‘zlik,   mutanosib   qora   qoshliq   va
endigina   murti   sabz   urgan   bir   yigit.   Bas   bu   hujra   bino   va   jihoz   yog‘idan,
ham   ega   jihatidan   diqqatni   o‘ziga   jalb   etarlik   edi".   (A.Qodiriy.   O‘tkan
kunlar).   Ayon   bo‘lganidek,   parchada   hujra,   hujra   ashyolari,   hujra   egalari
qiyosga
tortilgan.   Qiyos   asnosida   hujraning   qaysi   belgilari   o‘rtaga   chiqarilgan?
Saroyda bir
necha hujra bor. Lekin tasvirda ikkiga ajratilyapti:  a  (bitta)  hujra  va  b  (ko‘p)
hujra.   A   ni   b   dan ajratib turuvchi belgilar dastlab umumiy tarzda berilgan:   a
–   ko‘rkam   ( b   –   ko‘rkam   emas).   Keyin   hujra   ashyolarini   birma-bir   sanash
asnosida o‘rtadagi farq
ko‘rsatib berilgan:   gilam - kiygiz; adras ko‘rpa – bo‘z ko‘rpa; sham’   –   qora
charog‘; Shundan   so‘ng   hujra   egalaridagi   farq   sanab   o‘tiladi:   a   ning   egasi   og‘ir
tabiatlik, ulug‘
gavdalik,   ko   ‘rkam   va   oq   yuzlik,   kelishgan,   qora   ko   ‘zlik,   mutanosib   qora
qoshliq va
yendigina   murti   sabza   urgan   bir   yigit.   b   ning   egalarini,   tabiiyki,   bu   tarzda
tasvirlab
bo‘lmaydi. Shu sababli   b  dagi barcha kishilar ikkita belgida umumlashtiradi:
ye ngil
tabiatlik, serchaqchaq.  Farqlashning ifoda unsuriga ko‘ra  hujra  ( a ) – farqlash
subekti hisoblanadi. Chunki farqlanayotgan predmet bu -   hujradir. Hujralar
( b )–
farqlash   nisbati   bo‘lib   hujra( a )ning   o‘ziga   xosligi   boshqa   hujralar   ( b )ga
nisbatan
aniqlanyapti. Farqlash asosi sifatida  «ko‘rkamrak»  so‘zini olishimiz mumkin.
Chunki  a  da mavjud bo‘lgan ko‘rkamlik  b  da mavjud emas. Shu belgi  a  ning
b   dan   farqini   ta’kidlaydi.   Farqlashning   shakliy   belgilari:   "boshqalarga
qaraganda»   birikmasi   yordamida   o‘rtadagi   tafovut   yana-da   bo‘rttirilgan.
Farqlash natijasi yozuvchining badiiy niyatini aniqlashga olib keladi. Xo‘sh,
yozuvchi   nima   maqsadda   bunday   taqqosni   keltiradi?   Mazkur   ifodalarning
badiiy   asar   mohiyati   bilan   qay   darajada   aloqadorligi   bor?   Bu   kabi   savollar
asosida farqlashning beshinchi unsuriga javob izlanadi. Keltirilgan parchada
3 bosqichli farqlar silsilasi mavjudligini sezish qiyin emas. 1-bosqich: hujra.
2-bosqich:   hujra   ashyolari.   3-bosqich   hujra   egalari.   Badiiy   asardagi   bunday
holatlarni tahlil qilish orqali yozuvchining murakkab konstruksiyali farqlash sillogizmini, qiyoslash, chog‘ishtirish  mantig‘ini tasavvur etishimiz mumkin
bo‘ladi.
O‘xshatish deb «ikki narsa yoki voqea-hodisa o‘rtasidagi o‘xshashlikka
asoslanib, ularning biri orqali ikkinchisining belgisini, mohiyatini to‘laroq,
konkretroq, bo‘rttiribroq ifodalash»ga aytiladi. O‘xshatishlar eng qadimiy 
tasviriy
vositalardan biri sifatida nutqimizni, ayniqsa, badiiy adabiyot tilini bezashda,
tasvirning   aniqligi   va   obrazliligini   ta’minlashda   foydalanib   kelinadi.
Adabiyotlarda
har   qanday   o‘xshatish   munosabati   tilda   ifodalanar   ekan,   albatta,   to‘rt   unsur
nazarda
tutiladi,   ya’ni:   1)   o‘xshatish   subekti:   2)   o‘xshatish   etaloni;   3)   o‘xshatish
asosi; 4)
o‘xshatishning shakliy ko‘rsatkichlari. Masalan:  Alisher tulkiday ayyor bola. 
Bunda:
Alisher   -   o‘xshatish   subekti;   tulki   -o‘xshatish   etaloni;   ayyor   -   o‘xshatish
asosi;  -day
- o‘xshatishning   shakliy   ko‘rsatkichi   hisoblanadi.   M.   Yoqubbekova   o‘zbek
xalq
qo‘shiqlari   lingvopoetikasiga   bag‘ishlangan   monografiyasida   o‘xshatishning
yana   bir   unsuri   “o‘xshatish   maqsadi»   ham   mavjudligini   ta’kidlagan.
O‘xshatish etaloni
o‘xshatish konstruksiyaning poetik qimmatini, estetik salmog‘ini belgilaydi. O‘xshatish   etaloni   qanchalik   original   bo‘lsa,   o‘xshatishli   qurilma   ham   shu
darajada
ohorli bo‘ladi. Badiiy matndagi o‘xshatishli qurilmalar tekshirilganda ularni
an’anaviy va xususiy–muallif o‘xshatishlari sifatida tasniflash kerak bo‘ladi.
An’anaviy   o‘xshatishlar   og‘zaki   nutqda   ko‘p   ishlatiladigan,   shu
sababdan
ta’sirchanligini yo‘qotgan o‘xshatishlardir. Masalan:   tulkiday ayyor, toshday
qattiq,   yuzlari   oydek,   ko‘zlari   charosdek,   qo‘yday   yuvosh,   otning
qashqasiday   ma’lum   kabilar.   Aslida   ko‘p   takrorlanishi   tufayli   “siyqasi
chiqqan”   deb   baholanadigan   bunday   qurilmalarni   tasviriylik,   obrazlilik
maqsadiga   xizmat   qildirish   yozuvchining   mahoratiga   bog‘liq.   Xususiy-
muallif   o‘xshatishlari   yozuvchining   o‘z   nigohi,   kuzatuvchanligi,   badiiy
taxayyuli, analogiya quvvati asosida xalq tilidan foydalangan holda yaratgan
o‘xshatishlaridir.   Bunday   o‘xshatishlarda   originallik,   obrazlilik   va
ekspressivlik hamisha yorqin ifodalangan bo‘ladi. Har qanday o‘xshatishdan
maqsad   tasavvur   qilinishi   qiyin   bo‘lgan   tushunchalarni   konkretlashtirish,
mavhum tushunchalarni aniqlashtirish, narsa-hodisa, harakat-holatlarning eng
nozik jihatlarini kitobxon ko‘zi o‘ngida go‘zal bo‘yoqlarda gavdalantirishdan
iborat bo‘lmog‘i lozim. Masalan:
Burungi   so‘fidan,   yaqindagina   kelib   bir   hafta   yotib   ketgan   so‘fidan   asar
yo‘q. Uning  rangi machitning  jaydari shamidek sap-sariq... go‘yo kasaldan
yaqindagina   bosh   ko‘targan. (Cho‘lpon).   Keltirilgan   misolda   so‘fining,
ruhoniy   kishining   so‘ngan,   sarg‘aygan   rangi   masjidning   jaydari   shamiga
o‘xshatilgan.   Ta’kidlash   lozimki,   yozuvchi   tasvirdagi   holat   qahramon
ruhiyati   uchun   favqulodda   muvofiq   o‘xshatish   etaloni   tanlagan,   ya’ni
qahramon – ruhoniy, sham – masjidniki, qahramon – g‘arib, dardmand, sham –   jaydari,   arzonbaho,   qahramon   tuganmas   dard   bilan   adoyi   tamom   bo‘lib
bormoqda,   sham   –yonib   tugashning   ham   ramziy   ifodachisi.   Sap-sariq   sifati
bilan   ifodalangan   o‘xshatish   asosidagi   belgi   benihoya   quyuqlashib   katta   bir
dard shaklini olgan. Adabiyotlar :
1. Yo‘ldoshev M., Isoqov Z., Haydarov Sh. Badiiy matnning lisoniy tahlili.–
Toshkent:A.Navoiy nomidagi O‘zbekiston Milliy kutubxonasi nashriyoti,
2010.
2. Yo‘ldoshev B. Frazeologik uslubiyat asoslari.–Samarqand, 1999.
3. Abdurahmanov X., Mahmudov N. So‘z estetikasi.– Toshkent: O‘qituvchi,
2002.
4. Boboev T., Boboeva Z. Badiiy san’atlar. – Toshkent: TDPU, 2001.
5. Yo‘ldoshev M. Badiiy matn lingvopoetikasi. – Toshkent: Fan, 2008.
6.   Yo‘ldoshev   M.,   Yadgarov   Q.   Badiiy   matnning   lisoniy   tahlili   fanidan
amaliy
mashg‘ulotlarni tashkil etish.–Toshkent: Nizomiy nomidagi TDPU, 2007.
7. Mamajanov A. Tekst lingvistikasi.–Toshkent, 1999.

Badiiy asar tilining stilistik xususiyatlari Poetika va ritorika. O‘xshatish, o‘xshashlik va sub’ekt Reja: 1. Badiiy matnda ekspressivlikning namoyon bo‘lish shakllari. 2. Sintaktik parallelizm. 3. Emotsional va ritorik so‘roq gaplar. 4. Inversiya, ellipsis, sukut. 5. Gradatsiya va antiteza. 6. Farqlash va o‘xshatish.

«Badiiy tekstning lingvistik tahlili" kitobi mualliflari sintaktik figuralarning quyidagi takror asosiy ko‘rinishlari mavjudligini bayon qilishadi: «anafora, epifora, antiteza, gradatsiya, ellipsis, alliteratsiya, ritorik so‘roq kabilar».65 Bu uslubiy vositalar mavzuga aloqador bo‘lgan barcha adabiyotlarda uchraydi. Biz quyidagi o‘nta hodisaga to‘xtalish bilan cheklanamiz: 1. Sintaktik parallelizm. 2. Emotsiyonal gap. 3.Ritorik so‘roq gap. 4. Inversiya. 5. Ellipsis. 6. Sukut 7. Gradatsiya. 8. Antiteza. 9. Farqlash. 10. O‘xshatish. Sintaktik parallelizm. Badiiy matnda sintaktik jihatdan bir xil shakllangan gaplar ko‘p qo‘llaniladi. Tilshunoslikda bunday qurilmalar parallelizm atamasi ostida o‘rganiladi. Parallelizm (yun. parallelos-yonma- yon boruvchi) yonma-yon gaplar sintagmalarning bir xil sintaktik qurilishga ega bo‘lishi. Masalan: Oshxona taraf quloq tutadi. Darvoza taraf quloq tutadi, Molxona taraf quloq tutadi. Ovoz qaerdan kelyapti - bilolmaydi (T. Murod) “Parallel birliklarning asosiy vazifasi fikrga izoh berish va eng muhimi, unga tinglovchini to‘la ishontira olishdan iborat. Ular uslubiy vositalarining boyishi manbalaridan biri bo‘lib, poetik nutqda ko‘p qo‘llanadigan, eng mahsuldor va ta’sirchan sintaktik birlik hisoblanadi». Bir xil shakllangan gaplar badiiy nutq ta’sirchanligini boyitish bilan birga ma’noni kuchaytirishga va fik rning batafsil – atroflicha ifodalanishiga, tasvir obekti bilan bog‘liq ma’lumotlar fondining kengayib borishiga xizmat qiladi. Masalan: Qo‘shchi kalondimoq – kalondimoq qadam bosdi. Kibor – kibor quoch otdi. Kerma qosh - kerma qosh boqdi.(T.Murod) Bu misolda qahramonning uch xil harakati bir xil shakllangan gaplarda ifodalangan, ya’ni, qadam bosmoq - quloch otmoq-boqmoq. Quyidagi misolda esa bir harakat bilan ma’lumotlar fondi parallel gaplarda kengayib boradi: Tom bosh adog‘ilab qadamladi Vazmin - vazmin qadamladi. Olislarga dono – dono boqib qadamladi. Yoki: Qo‘shchi qo‘llari ketida

tag‘in qadam oldi. Mag‘ribga boqib qadam oldi. Mashriqqa boqib qadam oldi. (T.Murod) Ye motsional gaplar. So‘zlovchining o‘ta xursandlik yoki o‘ta xafalik holatlarini yoki qahramonning his-hayajonini, voqea-hodisaga emotsional munosabatini ifodalovchi gaplar emotsiyonal gaplar hisoblanadi. Emotsional gaplar tarkibida maxsus ijobiy va salbiy bo‘yoqdor so‘zlar ( chehra, o‘ktam, tabassum / turq, qo‘pol, tirjaymoq kabi) mavjud bo‘ladi. O‘sha so‘zlar orqali qahramon ruhiyatida kechayotgan sevinish, qo‘rquv, g‘azab kabi psixologik jarayonlarni hamda yozuvchining tasvir obektiga nisbatan subektiv munosabatini bilib olamiz. Emotsional gaplar tarkibida ijobiy yoki salbiy bo‘yoqdor so‘z va iboralar, his-tuyg‘u ifodalovchi undovlar ( oh, voy, sho‘rim, eh, attang, bay-bay-bay kabi), munosabat ifodalovchi undalmalar qatnashadi va ular nutqning ekspressivligini ta’min|ashga xizmat qiladi: Qanday yoqimli tong! To‘yib-to‘yib nafas olasan! Buncha fusunkor bo‘lmasa bahor! Qishlog‘imiz naqadar go‘zal-a! (Gazetadan). Sarvarov to‘ng‘illadi: – Ikkinchi chiqishimda ushlashi kerak edi. Birinchi chiqishimdayoq ushlab o‘tiribdi bu miyasi aynigan chol (S.Ahmad). – Tilimni qichitma jo‘jaxo‘roz! Aytmadimmi, kuzda qiyqiliab stolning tagiga kirib ketasan, deb... Eh-ye, sening xo‘roz bo‘lishingga hali o‘n to‘rt prosent bor. Bahorda karillab hech kimga so‘z bermaganding. Menga, kekkayma, deganday shama qilding-a! (A.Qahhor) e voh, essiz umr, essiz qizim!.. Voy bechora! - dedi Gulsumbibi birdan. Sho‘rlik qizga qiyin bo‘libdi hammadan (Oybek). Ritorik so‘roq gaplar ham badiiy matnning emotsional- yekspressivligini

ta’miniovchi uslubiy vositalardan hisoblanadi. Tasdiq va inkor mazmuniga ega bo‘lgan, tinglovchidan javob talab qilmaydigan gaplar ritorik so‘roq gap deyiladi. Ko‘pincha ritorik so‘roq gaplar tarkibida nahotki, axir kabi ta’kidni kuchaytiruvchi so‘zlar keladi. Ular nutqqa ko‘tarinki ruh bag‘ishlaydi va tasdiqning kuchli emotsiya bilan ta’kidlanishi uchun xizmat qiladi. Bunday gap shakllari qahramonning hayratlanishini, quvonchini, ajablanishini, shubha va gumonsirashini, g‘azab va nafratini ifodalashda juda qo‘l keladi. Ichki va tashqi nutqda, monologik va dialogic nutqlarda keng qo‘llaniladi. Ardoqli shoir Abdulla Oripovning «Olamonga» deb atalgan quyidagi she’ri ritorik so‘roqning go‘zal namunasi bo‘la oladi: Mashrab osilganda qayoqda eding? Cho‘lpon otilganda qayoqda eding? Surishtirganmiding Qodiriyni yo Qalqon bo‘lganmiding kelganda balo? Hukmlar o‘qilur sening nomingdan, Tarixlar to‘qilur sening nomingdan. Nimasan? Qandayin sehrli kuchsan? Nechun tomoshaga bunchalar o‘chsan? Qarshingda, hasratli o‘yga tolaman, Qachon xalq bo‘lasan, ey, sen - olomon?!

Inversiya deb gap bo‘laklarining o‘rin almashinishi, yoki gap bo‘laklari joylashish tartibining ma’lum bir maqsad bilan o‘zgarishi hodisasiga aytiladi. Inversiya og‘zaki nutqqa xos xususiyat. Badiiy matnda qahramonlar nutqini jonli nutqqa yaqinlashtirishda, ularning tilini individuallashtirishda mazkur usuldan foydalaniladi: Bolangni olib ketsang-chi! Ko‘rmayotipsanmi, bu yerda odamlar ishlab o ‘tiripti! (A.Qahhor) - Tashla u toshni! - deb do‘q qilib qoldi onam. Ko‘chaning o‘rtasidan haydatib ketdim aravani. - Bilasizmi, nimaga ergashdim sizga? - deb qolsa bo‘ladimi shunda. ( Sh.Xolmirzaev) She’riyatda esa ifodalilikni, ohangdorlikni va ta’sirchanlikni ta’minlovchi muhim vosita sifatida ko‘p ishlatiladi: Bozorga o‘xshaydi asli bu dunyo, Bozorga o‘xshaydi bunda ham ma’ni. Ikkisi ichra ham ko‘rmadim aslo, Molim yomon degan biror kimsani. (A.Oripov) Ye llipsis (yun. tushish, tushirilish) deb nutqiy aloqa jarayonida gap bo‘laklarining muayyan maqsad bilan tushirilishi hodisasiga aytiladi. Bunday tushirilish tildagi lingvistik iqtisod – lisoniy tejamkorlik tamoyili asosida