logo

MEGASPOROGENEZ. URUG`CHI VA URUG`KURTAKNING TUZILISHI VA RIVOJLANISHI.

Yuklangan vaqt:

08.08.2023

Ko'chirishlar soni:

0

Hajmi:

42.3779296875 KB
MAVZU: MEGASPOROGENEZ. URUG`CHI VA
URUG`KURTAKNING TUZILISHI VA RIVOJLANISHI.
Reja:
1. Urug‘chi tuzilishi .
2. Urug‘kurtak tuzilishi va xillari . Urug‘chi   tuzilishi .   Gulning   markaziy   qismida   mevabargcha
( karpella)   lardan   tashkil   topgan   bir   yoki   bir   nechta   urug‘chi   joylashadi.
Guldagi   urug‘chilar   to‘plami   ginetsey   (gyne   -   ael,   oikos   -   uy)   deb   ataladi.
Urug‘chi   3   qismdan:   tumshuqcha ,   ustuncha   va   tugunchadan   tuzilgan   (8-
rasm). Urug‘chi gulli o‘simliklarda uzoq davom etgan evolyusiya jarayonida
mevabargchalardan   hosil   bo‘lgan.   Mevabargchalar   morfofunksional
tuzilishga   ko‘ra   megasporofillarga   to‘g‘ri   keladi.   Birmuncha   soddaroq
tuzilgan   gulli   o‘simliklarda   (masalan   degeneratsiyada)   mevabargchalarning
faqat   qirralari   birikadi.   Mevabargchaning   qirralarida   yoki   yuzasida
joylashgan   urug‘kurtaklar   mevabargcha   qirralari   birikishi   natijasida   uning
ichki   tomonida   qoladi.   Bu   bir   tomondan   urug‘kurtakni   yaxshi
ximoyalanishini   ta’minlasa,   ikkinchi   tomondan   urug‘kurtakda   chang   kelib
tushishini   kiyinlashtiradi.   Changni   ushlash   vazifasini   esa   mevabargchalar
birikkan   qirrasida   joylashgan   bezli   tukchalar   amalga   oshiradi.   Yuqorida
rivojlangan   gulli   o‘simliklarda   bu   vazifani   urug‘chining   tumshuqcha   qismi
bajaradi.   Tumshuqcha   qismida   joylashgan   hujayralar   o‘zlaridan   maxsus
suyuqlik   -   shira   ajratib   chiqaradi.   Bu   shira   changlarni   ushlab   qolish   va   uni
o‘sishini   ta’minlaydi.   Tumshuqchalar   shakli   xilma-xildir.   Tumshuqcha
urug‘chi   tuguncha   qismiga   ustuncha   orqali   birikadi.   Goxida   ustuncha   ancha
uzun   bo‘lib,   gulkurg‘ondan   ancha   chiqib   turadi.   Ustuncha   tuzilishiga   ko‘ra
ochiq   va   yopiq   tiplarga   bo‘linadi.   Ochik   ustunchada   chang   nayi   o‘tishi
uchun maxsus kanalcha bo‘ladi. Yo piq ustunchada   bu kanalcha bo‘lmaydi.
Chang nayi hujayralararo bo‘shliqlar orqali urug‘kurtakka o‘tadi. 
Urug‘chining   asosiy   qismi   tuguncha   bo‘lib,   uning   ichki   tomonida   bir
yoki   bir   nechta   urug‘kurtak   joylashadi.   Urug‘kurtakning   tuguncha   devoriga
birikkan   joyi   plasenta   deb   nomlanadi.   Plasentalarning   quyidagi   turlari
ajratiladi:  1)  Laminal plasenta  – urug‘kurtaklar mevabargchaning yuzasi bo‘ylab
birikkan bo‘ladi. 
2)   Kirrali plasenta   – urug‘kurtaklar mevabargchaning o‘zaro birikkan
qirrasi bo‘ylab joylashadi. 
3)   Ustunchali   plasenta   –   urug‘kurtaklar   mevabargchaga   birikmay,
balki uning o‘rtasidagi ustuncha atrofida joylashadi. 
Urug‘chilik tuzilishda qancha mevabargchalar ishtirok qilganiga qarab,
ginetseylar ikki tipga ajratiladi (Taxtadjyan, 1948): 
1)   Apokarp   ginetsey   –   urug‘chi   hosil   bo‘lishida   bitta   mevabargcha
ishtirok qiladi. Urug‘chilar o‘zaro birikmay, ko‘pincha spiral xolda mustaqil
joylashadi.   Apokarp   ginetsey   magnoliyadoshlarda,   ayiktovondoshlarda,
burchoqdoshlarda va boshqa oilalarda keng tarqalgan. 
2)   Senokarp   ginetsey   –   urug‘chi   hosil   bo‘lishida   2   va   undan   ortiq
mevabargcha   ishtirok   qiladi.   Bu   mevabargchalarning   o‘zaro   qo‘shilib   o‘sib
ketganligi darajasiga qarab senokarp ginetsey 3 kenja tipga ajratiladi: 
a)   Sinkarp   ginetsey – urug‘chini hosil qilayotgan mevabargchalarning
faqat   yon   taraflari   qo‘shilib   o‘sib   ketadi.   Urug‘kurtaklar   mevabargchalarga
qirrasi   bo‘ylab   birikadi.   Bu   tipdagi   ginetsey   ko‘pchilik   bir   pallali
o‘simliklarda uchraydi. 
b)  Parakarp  ginetsey – urug‘chini tashkil qilgan mevabargchalar faqat
qirralari   bilan   tutashadi.   Urug‘kurtaklar   esa   devorning   shu   qirrali   qismiga
joylashadi.   Bu   xildagi   ginetseyni   ko‘knori,   qovoq,   bodring,   qovun
o‘simliklarida uchratamiz. 
v)   Lizokarp   ginetsey   –   urug‘chini   hosil   qilishda   qatnashgan
mevabarglarning   yon   tomonlari   qo‘shilib   o‘sgan   sinkarp   ginetseylardan   yon
devorlarining   erib   ketishi   hisobiga   yuzaga   keladi.   Bu   ginetseyda urug‘kurtaklar   ginetsey   markazida   ustunsimon   holda   joylashadi.   Bu   tipdagi
ginetsey semizo‘tdoshlar va chinniguldoshlarda uchraydi. 
Urug‘chi   tuguncha   qismi   bilan   gul   o‘rniga   birikadi.   Tugunchaning
boshqa   gul   qismlariga   nisbatan   joylanishiga   qarab   tuguncha   ustki,   ostki   va
o‘rta   holatlari   ajratiladi.   Tuguncha   ustki   bo‘lganda   devori   fakat
mevabargchadan   tashkil   topgan   bo‘ladi.   Urug‘chi   gul   o‘rnida   erkin
joylashadi.   Tuguncha   ostki   bo‘lganda   tuguncha   devori   gulning   boshqa
qismlari bilan qo‘shilib ketgan bo‘lib, erkin holda bo‘lmaydi. Agar tuguncha
devorining   pastki   qismi   qo‘shilib   ketgan   bo‘lib,   ustki   tomoni   qo‘shilmagan
bo‘lsa,  tuguncha o‘rta holatda  deyiladi. 
Urug‘kurtak   tuzilishi   va   xillari .   Tuguncha   ichida   o‘simlik   turiga
qarab   bittadan   -   bir   necha   ming   donagacha   urug‘kurtak   joylashadi.
Urug‘kurtak   shakli   o‘zgargan   megasporangiy   bo‘lib,   u   markaziy   qism   -
nusellusdan   va   uning   atrofida   o‘rab   turuvchi   1   yoki   2   ta   urug‘kurtak
qobig‘i - integumentdan , xamda urug‘kurtak bandi -   funikilyusdan   tashkil
topadi   (19-rasm).   Nusellus   parenximatik   hujayralardan   iborat   bo‘lib,   u   turli
o‘simliklarda   turlicha   rivojlangan   bo‘ladi.   Nusellusning   taraqqiy   etgan   -
etmaganligiga qarab urug‘kurtaklar ikki gruppaga bo‘linadi: 
1)   krassinusellyat   urug‘kurtak   -   nusellusi   juda   taraqqiy   etgan
urug‘kurtak . Asosan bir pallali o‘simliklarda va ayritojlilarda uchraydi. 
2)   tenuinusellyat   urug‘kurtak   -   nusellusi   yaxshi   rivojlanmagan
urug‘kurtak. Bunday urug‘kurtak tutashtojlilarda keng tarqalgan. 
Nusellus  tashqi   tomondan  bir  yoki   ikkita   integumentlar  bilan   o‘raladi.
Ayrim   o‘simliklarda   bu   qobiqlar   reduksiyalanib   ketgan   bo‘lib,   urug‘kurtak
yalang‘och bo‘ladi. Juda kam xollarda urug‘kurtak 3 ta kobiqqa ega bo‘ladi.
Uchlamchi   qobiq   tashqi   qobigning   ajralishi   natijasida   paydo   bo‘ladi.
Urug‘kurtak   qobiqlari   urug‘kurtak   tepasida   bir-biriga   o‘sib   ketmay,   ozrok bo‘shlik   joy   qoldiradi.   Bu   joy   mikropile   yoki   chang   nayi   kanalchasi   deb
ataladi, chunki o‘saetgan chang nayi shu yer orqali urug‘kurtak ichiga kiradi. 
Urug‘kurtak   tuguncha   devoriga   urug‘kurtak   bandi   orqali   birikadi.
Urug‘kurtak   bandi   goxida   juda   uzun   bo‘lib,   u   urug‘kurtak   atrofida   spiral
xolda joylashadi. 
Urug‘kurtaklar   shakli   va   kattaligi   gulli   o‘simliklarda   turlichadir.
Shakliga kura urug‘kurtaklar quyidagi tiplarga bo‘linadi (20-rasm): 
1)   atrop   urug‘kurtak   -   o‘z   o‘qiga   nisbatan   to‘g‘ri   joylashgan
urug‘kurtak; 
2)   anatrop   urug‘kurtak   -   o‘z   o‘qiga   nisbatan   180   gradus   teskari
bukilgan urug‘kurtak; 
3) kampilotrop urug‘kurtak - bir tomonlama bukilgan urug‘kurtak; 
4) gemianatrop urug‘kurtak-yarim bukilgan urug‘kurtak; 
5) amfitrop urug‘kurtak - ikki tomonlama bukilgan urug‘kurtak; 
6)   gipertrop   urug‘kurtak   -   o‘z   o‘qiga   nisbatan   270   gradus   qayrilgan
urug‘kurtak; 
7) sitsinotrop urug‘kurtak - bir necha marta qayrilgan urug‘kurtak. 
Megasporogenez   va   murtak   xaltasining   rivojlanishi .   Urug‘kurtak
tuguncha ichki devorida bo‘rtma sifatida paydo bo‘ladi (21-rasm). Uning yon
tomonlarida   avval   tashqi,   keyin   ichki   integument   boshlang‘ichlari   shakllana
boshlaydi.   Bu   vaqtga   kelib,   urug‘kurtak   nusellusidagi   hujayralardan   biri
tezda   kattaligi   va   quyuq   sitoplazmaga   ega   ekanligi   bilan   ajralib   qoladi.   Bu
arxesporial   hujayra   bo‘lib,   u   bo‘linib   o‘rovchi   va   megasporaning   onalik
hujayrasini   (megasporotsitni)   hosil   qiladi.   Ayrim   o‘simliklarda   arxesporial
hujayra   bo‘linmay   to‘g‘ridan-to‘g‘ri   megasporaning   onalik   hujayrasiga
aylanadi.   Megasporaning   onalik   hujayrasi   meyoz   yo‘li   bilan   bo‘linib   avval
diada   (2   ta),   keyin   tetrada   (4   ta)   megasporani   hosil   qiladi.   Bu   jarayonga,
ya’ni   megasporaning   onalik   hujayrasidan   to   megasporalar   tetradasi   hosil bo‘lgancha   bo‘lgan   davrga   megasporogenez   deyiladi.   Hosil   bo‘lgan
megasporalar   tetradasida   megasporalar   ko‘pchilik   xolda   bir   qator   bo‘lib
joylashadi.   Gulli   o‘simliklarning   kupchilik   qismida   hosil   bo‘lgan   4   ta
megasporaning   eng   tagida   joylashgani   rivojlanib   murtak   xaltasiga   (urg‘ochi
gametafitga) aylanadi, 3 ta yuqorigisi esa reduksiyalanib ketadi. 
Reduksiyalanib   ketayotgan   hujayralar   qoldig‘i   mikroskopda
anchagacha   kuzatilib   turiladi.   Rivojlanayotgan   megaspora   yadrosi   tezda
bo‘linadi.   Hosil   bo‘lgan   yadrolar   esa   qarama-qarshi   qutblarga   joylashadi.
Hujayra markazida kattagina vakuol paydo bo‘ladi. Bunday xolatdagi hujayra
ikki yadroli murtak xaltasi nomi bilan ataladi. Murtak xalta yadrolari bo‘linib
avval   4,   navbatdagi   bo‘linishdan   keyin   esa   8   yadroli   murtak   xaltasiga
aylanadi.   Yadrolar   bo‘linishi   bilan   birga   murtak   xaltasi   o‘lchami   xam
kattalashib boradi. Murtak xaltasi o‘sishi nusellus hujayralarini assimilyatsiya
(uzlashtirish)   qilish   xisobiga   amalga   oshib,   yetilgan   murtak   xaltasi   atrofida
faqat bu hujayra qoldiqlarini ko‘rish mumkin. 
Murtak xaltasi ichidagi 8 ta yadro ichki differensiyalanish protsessi natijasida
yettita   hujayrani   hosil   qiladi   (23-rasm):   uchta   hujayradan   iborat   tuxum
hujayra apparati, uchta hujayradan tuzilgan antipodlar to‘plami va markaziy
hujayra. 
Tuxum   hujayra   apparati   3   ta   noksimon   hujayralardan   tashkil   topib,   u
murtak   xaltasining   mikropile   tomoniga   qaragan   qismida   joylashadi.   Bu
hujayralardan   biri   tuxum   hujayra   bo‘lib,   u   hujayrasi   va   yadrosining
kattaligi,   hujayraning   apikal   qismida   yadro,   bazal   qismida   esa   vakuola
joylashganligi   bilan   undan   o‘lchamlari   ancha   kichik   bo‘lgan   sinergid   yoki
yordamchi hujayralar  deb ataluvchi 2 ta hujayradan yaqqol ajralib turadi. 
Antipodlar   to‘plami   murtak   xaltasining   qarama-qarshi   qutbdagi
yadrolardan   hosil   bo‘lib,   ko‘pincha   sitoplazmalari   quyuq   bo‘lishi   va   to‘q
rangga bo‘yalishi bilan farq qiladi (25-rasm).  Markaziy hujayra  qarama-qarshi qutblarda qolgan bittadan yadroning
murtak   xalta   markazi   tomon   siljishi   va   o‘zaro   qo‘shiluvi   natijasida   hosil
bo‘ladi.   Bu   yadrolar   goxida   to   urug‘lanish   protsessigacha   qo‘shilmaydi.
ko‘shilmagan   yadrolar   murtak   xalta   markazida   ustma-ust   yetib   qutb
yadrolari   deb   ataladi.   Shunday  qilib,  megasporadan   hosil  bo‘lgan   urg‘ochi
gametafit-murtak xaltasi  7 ta hujayralardan iborat bo‘ladi (23-rasm). 
Yaqin vaqtlargacha murtak xaltasining rivojlanishi va tuzilishi prinsipi
xamma   gulli   o‘simliklarda   bir   xilda   bo‘ladi   degan   fikr   xukmronlik   qilib
kelardi.   Ammo   keyingi   50   yil   ichida   murtak   xaltasining   boshqacha   yo‘llar
bilan,   ya’ni   1,2   yeki   4   ta   megasporadan   rivojlanishini,   murtak   xaltasidagi
yadrolar soni 8 tadan kam yoki ortiq bo‘lishi mumkinligi aniqlanadi. Natijada
urg‘ochi   gametofitlarni   tiplarga   ajratish   boshlanadi.   Buning   uchun   esa   turli
belgilar   asos   qilib   olindi.   Fanga   Palma   (1915),   Shnarf   (1936),   Maxeshvari
(1950),   Ya.S.Modilevskiy   (1953)   va   I.D.Romanovlar   (1971)   tomonidan
tuzilgan   klassifikatsiyalar   ma’lum.   Ammo   bu   klassifikatsiyalarning   birortasi
xam   to‘la   tugallanmagan.   Shundan   I.D.Romanov   (1971)   murtak   xaltasining
13   ta   asosiy   va   3   ta   kenja   tipini   ajratadi.   Uning   ta’kidlashicha   murtak
xaltalarni rivojlanishda 3 ta belgiga e’tibor berish kerak: 
1) Murtak xaltasini hosil bo‘lishda qatnashidigan megasporalar soni; 
2) Meyozdan keyingi mitoz bo‘linishlar soni; 
3) Hosil  bo‘lgan yadrolarning keyingi  xarakati,  ya’ni qutblar  bo‘yicha
taksimlanishi   q uyidagi   26-rasmda   mono,   bi-   va   tetrasporalardan   murtak
xaltasini   rivojlanishni   ko‘rsatuvchi   chizma   keltirilmoqda.   Bu   tiplarning
ichida keng tarqalgani Polygonum tipidir. Bu tip me’yoriy (normal) tip xam
deb   ataladi.   Murtak   xaltasi   monosporadan   hosil   bo‘ladi,   chunki   meyoz
bo‘linishda   hosil   bo‘lgan   megasporalar   tetradasining   yuqorgi   3   tasi
reduksiyalanib ketadi. Pastki megaspora 3 marta ketma-ket mitoz bo‘linib, 8
ta   yadro   hosil   qiladi.   Shundan   3   tasi   tuxum   apparati   hujayralarini,   3   tasi antipodlar   to‘plamini,   2   tasi   esa   murtak   xaltasi   markaziy   qismiga   yaqin
joylashib,  qutb  yadrolarni  hosil  qilishda ishtirok qiladi Polygonum tipi  gulli
o‘simliklarning   80%   dan   ko‘prog‘ida   uchraydi.   Boshqa   tiplar   esa   juda   kam
uchrab,   asosan   ikki   oila   (sutlamadoshlar   va   piyozdoshlar)   vakillarida
kuzatilgan. 
Shunday   qilib,   gulli   o‘simliklarning   ko‘pchiligida   yetuk   urg‘ochi
gametofit-murtak   xaltasi   7   ta   hujayradan   iborat   bo‘ladi .   Murtak   xaltasi
tuzilishida   qutbiylik   kuzatilib,   uning   tepa   qismida   tuxum   hujayra   va
sinergidlar, pastki qismida antipodlar kompleksi joylashadi. Uning markazini
2 ta yadroning qo‘shilishidan hosil bo‘lgan markaziy yadro egallaydi. Murtak
xaltasi   hujayralari   yadrosi   o‘zida   xromosomalarning   gaploid   to‘plamini
saqlaydi,   markaziy   yadro   bo‘lsa   diploid   to‘plamga   egadir,   chunki   u   2   ta
gaploid yadro qo‘shilishidan hosil bo‘ladi. Аdabiyotlar
1. Ашурметов   О.А.,   Қаршибоев   Ҳ.Қ.   Ўсимликлар   эмбриологияси.   Махсус   курсидан   ўқув
қўлланма. Гулистон, 2002. 68 б.
2. Қаршибоев Ҳ.Қ., Ашурметов О.А. Ўсимликлар кўпайиш биологияси. Гулистон, 2003. 99 б.
3. Ашурметов   О.А.,   Бўриев   Х.Ч.   Репродуктивная   биология   представителей   семейства
Cucurbitaceae   Juss .  Ташкент: Фан, 2002. 154 с.
4. Баранов П.А. История эмбриологии растений. Изд-во АН . М.1957 .
5. Данжар П. Цитология растений и общая цитология. ИЛ.М.: 1954
6. Икромов М.И., Нормуродов Х.Н., Юлдашев А.С. Ботаника .  Т ошкент,  «Ўзбекистон» .  2002.  -  322
б .
7. Поддубная   –   Арнольд   В.А.   Цитоэмбриология   покрытосеменных   растений.   М.   Наука,   1976.   –
507 с .
8. Flowerin Plant Embroyology.   Nels R. Lersten. 2004 Blackwell Publishing USA
9. Umurzakova Z.I., Nomozova Z.B., Jalov X.H., Norqulov M.M. Botanika. O’simliklar morfologiyasi
va anatomiyasidan amaliy mashg’ulotlar.  O’quv qo’llanma – Самарқанд. СамДУ нашриёти. 2019. 136 б.

MAVZU: MEGASPOROGENEZ. URUG`CHI VA URUG`KURTAKNING TUZILISHI VA RIVOJLANISHI. Reja: 1. Urug‘chi tuzilishi . 2. Urug‘kurtak tuzilishi va xillari .

Urug‘chi tuzilishi . Gulning markaziy qismida mevabargcha ( karpella) lardan tashkil topgan bir yoki bir nechta urug‘chi joylashadi. Guldagi urug‘chilar to‘plami ginetsey (gyne - ael, oikos - uy) deb ataladi. Urug‘chi 3 qismdan: tumshuqcha , ustuncha va tugunchadan tuzilgan (8- rasm). Urug‘chi gulli o‘simliklarda uzoq davom etgan evolyusiya jarayonida mevabargchalardan hosil bo‘lgan. Mevabargchalar morfofunksional tuzilishga ko‘ra megasporofillarga to‘g‘ri keladi. Birmuncha soddaroq tuzilgan gulli o‘simliklarda (masalan degeneratsiyada) mevabargchalarning faqat qirralari birikadi. Mevabargchaning qirralarida yoki yuzasida joylashgan urug‘kurtaklar mevabargcha qirralari birikishi natijasida uning ichki tomonida qoladi. Bu bir tomondan urug‘kurtakni yaxshi ximoyalanishini ta’minlasa, ikkinchi tomondan urug‘kurtakda chang kelib tushishini kiyinlashtiradi. Changni ushlash vazifasini esa mevabargchalar birikkan qirrasida joylashgan bezli tukchalar amalga oshiradi. Yuqorida rivojlangan gulli o‘simliklarda bu vazifani urug‘chining tumshuqcha qismi bajaradi. Tumshuqcha qismida joylashgan hujayralar o‘zlaridan maxsus suyuqlik - shira ajratib chiqaradi. Bu shira changlarni ushlab qolish va uni o‘sishini ta’minlaydi. Tumshuqchalar shakli xilma-xildir. Tumshuqcha urug‘chi tuguncha qismiga ustuncha orqali birikadi. Goxida ustuncha ancha uzun bo‘lib, gulkurg‘ondan ancha chiqib turadi. Ustuncha tuzilishiga ko‘ra ochiq va yopiq tiplarga bo‘linadi. Ochik ustunchada chang nayi o‘tishi uchun maxsus kanalcha bo‘ladi. Yo piq ustunchada bu kanalcha bo‘lmaydi. Chang nayi hujayralararo bo‘shliqlar orqali urug‘kurtakka o‘tadi. Urug‘chining asosiy qismi tuguncha bo‘lib, uning ichki tomonida bir yoki bir nechta urug‘kurtak joylashadi. Urug‘kurtakning tuguncha devoriga birikkan joyi plasenta deb nomlanadi. Plasentalarning quyidagi turlari ajratiladi:

1) Laminal plasenta – urug‘kurtaklar mevabargchaning yuzasi bo‘ylab birikkan bo‘ladi. 2) Kirrali plasenta – urug‘kurtaklar mevabargchaning o‘zaro birikkan qirrasi bo‘ylab joylashadi. 3) Ustunchali plasenta – urug‘kurtaklar mevabargchaga birikmay, balki uning o‘rtasidagi ustuncha atrofida joylashadi. Urug‘chilik tuzilishda qancha mevabargchalar ishtirok qilganiga qarab, ginetseylar ikki tipga ajratiladi (Taxtadjyan, 1948): 1) Apokarp ginetsey – urug‘chi hosil bo‘lishida bitta mevabargcha ishtirok qiladi. Urug‘chilar o‘zaro birikmay, ko‘pincha spiral xolda mustaqil joylashadi. Apokarp ginetsey magnoliyadoshlarda, ayiktovondoshlarda, burchoqdoshlarda va boshqa oilalarda keng tarqalgan. 2) Senokarp ginetsey – urug‘chi hosil bo‘lishida 2 va undan ortiq mevabargcha ishtirok qiladi. Bu mevabargchalarning o‘zaro qo‘shilib o‘sib ketganligi darajasiga qarab senokarp ginetsey 3 kenja tipga ajratiladi: a) Sinkarp ginetsey – urug‘chini hosil qilayotgan mevabargchalarning faqat yon taraflari qo‘shilib o‘sib ketadi. Urug‘kurtaklar mevabargchalarga qirrasi bo‘ylab birikadi. Bu tipdagi ginetsey ko‘pchilik bir pallali o‘simliklarda uchraydi. b) Parakarp ginetsey – urug‘chini tashkil qilgan mevabargchalar faqat qirralari bilan tutashadi. Urug‘kurtaklar esa devorning shu qirrali qismiga joylashadi. Bu xildagi ginetseyni ko‘knori, qovoq, bodring, qovun o‘simliklarida uchratamiz. v) Lizokarp ginetsey – urug‘chini hosil qilishda qatnashgan mevabarglarning yon tomonlari qo‘shilib o‘sgan sinkarp ginetseylardan yon devorlarining erib ketishi hisobiga yuzaga keladi. Bu ginetseyda

urug‘kurtaklar ginetsey markazida ustunsimon holda joylashadi. Bu tipdagi ginetsey semizo‘tdoshlar va chinniguldoshlarda uchraydi. Urug‘chi tuguncha qismi bilan gul o‘rniga birikadi. Tugunchaning boshqa gul qismlariga nisbatan joylanishiga qarab tuguncha ustki, ostki va o‘rta holatlari ajratiladi. Tuguncha ustki bo‘lganda devori fakat mevabargchadan tashkil topgan bo‘ladi. Urug‘chi gul o‘rnida erkin joylashadi. Tuguncha ostki bo‘lganda tuguncha devori gulning boshqa qismlari bilan qo‘shilib ketgan bo‘lib, erkin holda bo‘lmaydi. Agar tuguncha devorining pastki qismi qo‘shilib ketgan bo‘lib, ustki tomoni qo‘shilmagan bo‘lsa, tuguncha o‘rta holatda deyiladi. Urug‘kurtak tuzilishi va xillari . Tuguncha ichida o‘simlik turiga qarab bittadan - bir necha ming donagacha urug‘kurtak joylashadi. Urug‘kurtak shakli o‘zgargan megasporangiy bo‘lib, u markaziy qism - nusellusdan va uning atrofida o‘rab turuvchi 1 yoki 2 ta urug‘kurtak qobig‘i - integumentdan , xamda urug‘kurtak bandi - funikilyusdan tashkil topadi (19-rasm). Nusellus parenximatik hujayralardan iborat bo‘lib, u turli o‘simliklarda turlicha rivojlangan bo‘ladi. Nusellusning taraqqiy etgan - etmaganligiga qarab urug‘kurtaklar ikki gruppaga bo‘linadi: 1) krassinusellyat urug‘kurtak - nusellusi juda taraqqiy etgan urug‘kurtak . Asosan bir pallali o‘simliklarda va ayritojlilarda uchraydi. 2) tenuinusellyat urug‘kurtak - nusellusi yaxshi rivojlanmagan urug‘kurtak. Bunday urug‘kurtak tutashtojlilarda keng tarqalgan. Nusellus tashqi tomondan bir yoki ikkita integumentlar bilan o‘raladi. Ayrim o‘simliklarda bu qobiqlar reduksiyalanib ketgan bo‘lib, urug‘kurtak yalang‘och bo‘ladi. Juda kam xollarda urug‘kurtak 3 ta kobiqqa ega bo‘ladi. Uchlamchi qobiq tashqi qobigning ajralishi natijasida paydo bo‘ladi. Urug‘kurtak qobiqlari urug‘kurtak tepasida bir-biriga o‘sib ketmay, ozrok

bo‘shlik joy qoldiradi. Bu joy mikropile yoki chang nayi kanalchasi deb ataladi, chunki o‘saetgan chang nayi shu yer orqali urug‘kurtak ichiga kiradi. Urug‘kurtak tuguncha devoriga urug‘kurtak bandi orqali birikadi. Urug‘kurtak bandi goxida juda uzun bo‘lib, u urug‘kurtak atrofida spiral xolda joylashadi. Urug‘kurtaklar shakli va kattaligi gulli o‘simliklarda turlichadir. Shakliga kura urug‘kurtaklar quyidagi tiplarga bo‘linadi (20-rasm): 1) atrop urug‘kurtak - o‘z o‘qiga nisbatan to‘g‘ri joylashgan urug‘kurtak; 2) anatrop urug‘kurtak - o‘z o‘qiga nisbatan 180 gradus teskari bukilgan urug‘kurtak; 3) kampilotrop urug‘kurtak - bir tomonlama bukilgan urug‘kurtak; 4) gemianatrop urug‘kurtak-yarim bukilgan urug‘kurtak; 5) amfitrop urug‘kurtak - ikki tomonlama bukilgan urug‘kurtak; 6) gipertrop urug‘kurtak - o‘z o‘qiga nisbatan 270 gradus qayrilgan urug‘kurtak; 7) sitsinotrop urug‘kurtak - bir necha marta qayrilgan urug‘kurtak. Megasporogenez va murtak xaltasining rivojlanishi . Urug‘kurtak tuguncha ichki devorida bo‘rtma sifatida paydo bo‘ladi (21-rasm). Uning yon tomonlarida avval tashqi, keyin ichki integument boshlang‘ichlari shakllana boshlaydi. Bu vaqtga kelib, urug‘kurtak nusellusidagi hujayralardan biri tezda kattaligi va quyuq sitoplazmaga ega ekanligi bilan ajralib qoladi. Bu arxesporial hujayra bo‘lib, u bo‘linib o‘rovchi va megasporaning onalik hujayrasini (megasporotsitni) hosil qiladi. Ayrim o‘simliklarda arxesporial hujayra bo‘linmay to‘g‘ridan-to‘g‘ri megasporaning onalik hujayrasiga aylanadi. Megasporaning onalik hujayrasi meyoz yo‘li bilan bo‘linib avval diada (2 ta), keyin tetrada (4 ta) megasporani hosil qiladi. Bu jarayonga, ya’ni megasporaning onalik hujayrasidan to megasporalar tetradasi hosil