logo

Xamsanavislik. Muqadima va xotimalarning dostonlar g‘oyaviy mundarijasi bilan bog‘liqligi

Загружено в:

08.08.2023

Скачано:

0

Размер:

188.75390625 KB
Xamsanavislik. Muqadima va xotimalarning dostonlar
g‘oyaviy mundarijasi bilan bog‘liqligi
Reja:
I.Kirish
Xamsa haqida ma`lumot
Xamsachilik an`anasi haqida ma’lumot
II.Asosiy qism
Xamsa muqaddimalarining dostonlar g ‘oyaviy mundarijasi bilan bog‘liqligi
Xamsa xotimalarining dostonlar g ‘oyaviy mundarijasi bilan bog‘liqligi
III.Xulosa 
Foydalanilgan adabiyotlar  ro‘yxati Kirish
               XV asrda Sohibqiron Amir Temur bobomiz asos solgan va uning munosib
avlodlari davom ettirgan muhtasham saltanat  yurtimizda ikkinchi uyg ‘onish davri
,ya’ni   ikkinchi   Renessans     davrini   boshlab   berdi.   Bu   davrda   Qozizoda   Rumiy   ,
Mirzo Ulug‘bek, G ‘iyosiddin Koshiy, Ali Qushchi singari benazir olimlar, Lutfiy,
Sakkokiy,   Hofiz   Xorazmiy,   Abdurahmon   Jomiy,   Alisher   Navoiy,   Bobur   Mirzo
kabi   mumtoz   shoir   va   mutafakkirlar   maydonga   chiqdi.   Sharfiddin   Ali   Yazdiy,
Xondamir   kabi   tarixchilar,   Mahmud   Muzahhib,   Kamoliddin   Behzod   singari
musavvirlar,   ko‘plab   xattot   va   sozandalar,   musiqashunos   va   me’morlarning
shuhrati dunyoga yoyildi.  1
                Sharqda   xamsachilikning   o‘ziga   xos   tarixi   va   an’anasi   mavjud.
“Xamsa”   yozishni   ozarbayjonlik   ulug‘   shoir   Nizomiy   Ganjaviy   boshlab   bergan.
Lekin   u   bu   asarini   avvaldan   niyat   qilib,   ma’lum   bir   reja
asosida   yaratmagan.   Nizomiy   1173—1179-   yillarda   Arzinjon   hokimi
Faxriddin   Bahromshohga   bag‘ishlab   “Maxzan   ul-asror”   (“Sirlar   xazinasi”)   nomli
pandnoma yozadi. 1180—1181- yillarda Iroq hukmdori To‘rg‘ul II ning iltimosiga
ko‘ra   “Xusrav   va   Shirin”   dostonini   yaratadi.   1188-   yilda   Shirvonshohlardan
AxsatanI Nizomiyga “Layli va Majnun” dostonini  yozishni  buyuradi. 1196- yilda
hukmdor   Alovuddin   Ko‘rpa   Arslonning   topshirig‘i   bilan   Bahrom   haqida   “Haft
paykar” (“Yetti go‘zal”) yoziladi. 1196—1201- yillarda “Iskandarnoma” yaratiladi.
Shu   tariqa   1173—1201-   yillar   oralig‘ida   –   28   yil   davomida   muallifning   besh
dostoni   dunyo   yuzini   ko‘rdi.   Shundan   so‘ng   adibda   turli   yillarda   bitilgan   bu
dostonlarni   jamlab,   yagona   bir   nom   bilan   atash   fikri   tug‘ilgan   va   “Panj   ganj”
(“Besh xazina”) nomi bilan mashhur bo‘lgan birinchi “Xamsa” vujudga kelgan. 
1
  Mirziyoyev Sh.M. o ‘zbekiston Respublikasi Prezidenti Shavkat Mirziyoyevning O ‘qituvchilar va murabbiylar 
kuniga bag‘ishlamgan tantanali narosimdagi nutqi -2020 30-sentabr             Nizomiy   Ganjaviyning   dostonlari   turli   davrlarda   alohida   asar   sifatida
maydonga   kelgan.   Biroq   u   ulkan   an’anaga   asos   solayotganligini   his   etgan,   unga
ergashuvchilar bo‘lishini  bashorat  qilgan. U shunday yozadi  “ Menki bu manzilga
hammadan   oldin   qadam   qo‘ydim,   so‘z   olmosidan   o‘tkir   tig‘   yasadim.   Bu   tig‘
ortdan   keluvchilarning   boshini   tanasidan   judo   qiladi.   Nizomiyning   keskir   qilichi
qancha eskirsa ham, o‘tkirligicha qolaveradi.
                   Akademik B.Valixo‘jaev bu haqda shunday yozadilar: “Nizomiy yaratgan
besh   poemaning   yaxlit,   monumental   asarligi   va   uning   yangi   adabiy   hodisa   ekani
keyinchalik   aniqlanib,  shoir   yaratgan   asarlar   sikliga   “Panj   ganj”   –  “Besh   xazina”
nomi berilgan edi”.
                  “Sirlar   xazinasi”   Nizomiy   Ganjaviyning   ilk   yirik   hajmdagi
asaridir.   Yaqin   va   O’rta   Sharq adabiyotida didaktik poema janrining eng qimmatli
namunalaridan   biri   bo’lgan   bu   asar   shoir   ijodida   epik   she’r   sohasida   ilk   qalam
tajribasi   edi.   Asar   hijriy   sana   bilan   570 -yilda   yozilgan,   bu   esa   milodiy
taqvimda   1174 - 1175 -yillarga   to’g’ri   keladi.   “Sirlar   xazinasi”   zohiran
Nizomiygacha yozilgan Yaqin va O’rta Sharq adabiyotida keng tarqalgan didaktik
asarlar silsilasiga kiradi. Mavzu va maqsad bo’yicha muayyan darajada “ Kalila va
Dimna ”,   “Qutadg’u   bilik”,   “Hadiqat   ul-haqiqat”,   “ Siyosatnoma ”,   “ Qobusnoma ”,
“Jahor   maqola”   va   boshqa   shu   kabi   asarlarga   yaqin   bo’lgan   “Sirlar   xazinasi”
ulardan  farqlanib turadi.  Nizomiy o’zigacha  bo’lgan didaktik adabiyotni  tugallab,
unga yana-da yuksak gumanis  
va   demokratik   tomonga yo’naltirgan.
                   Nizomiy Ganjaviy “Sirlar xazinasi”ni  yozganda, o’zigacha bo’lgan Sharq
adabiyotida   qotib   qolgan   bir   qator   an’analarni   takomillashtirgan   holda   original
mavqedan   yondashgan.   Bu   jihat   birinchi   marta   hind   olimi   A.   A.   Ahmadning
diqqatini jalb etdi. Uning qayd etishicha, “ Xoja Nizomiy Ganjaviy qadimiy uslubni
o’zgartirib,   masnaviy   aytishda   yangi   tarz   ixtiro   etdi,   so’zni   bezadi   va   birinchi
bo’lib   u   bu   nozik,   qiyin   yo’ldan   borib,   nomunosib   so’zning   ortiqlarini,   noxush,
tosh-kesakli   va   yoqimsiz   qofiyalarni   bu   yo’ldan   tozalab,   she’r   mulkini   nizomga
solgan ”.   Nizomiy   “Sirlar   xazinasi”da   asosiy   mohiyatga   boshlamasdan   avval tavhid, na’t, meroj, asar bag’ishlangan shaxsga xitob, kitobning yozilish sababi va
oxirda xatmi kitob, 
shuningdek, har bir nazariy maqolaga oid faqat bir didaktik hikoya berish kabi 
formalarni   adabiyotga   olib   kirish   bilan   didaktik   poema   janrini   shakl   jihatdan
takomillashtirgan.   Fors-dariy   tilida   Nizomiyning   “Sirlar   xazinasi”gacha   aruz
vaznining   sariy   bahrida   alohida   baytlar   bo’lsa   ham,   katta   hajmli   didaktik
poemalarda bu bahrdan foydalanilishi haqida hech qanday ma’lumot yo’q. “Sirlar
xazinasi”dan   avval   yozilgan   didaktik   poemalar   esa   aruzning   hazaj   bahrida
yozilgan.
Nizomiyning   xamsasida   ko’p   miqdorda   maqollar,   zarbumasallardan,   aforizm   va
iboralardan   foydalangan   va   o’z   asarining   badiiy   qimmatini   orttirgan.   Jumladan,
uning xalq ijodidan, folklordan olgan ifodalari, asosan,   Ozarbayjon   xalqiga tegishli
bo’lgan.   Aynan   shu   sababli   ham   Ozarbayjon   xalqining   odat-an’analarini,   til   va
ibora xususiyatlarini bilmasdan “Sirlar xazinasi”da aforizm va zarbumasallar bilan
ifodalangan   chuqur   ma’noni   butunlay   qamrab   olishning   imkoni   yo’q.   Shuning
uchun   ham   “Sirlar   xazinasi”ni   chuqur   anglab   yetish   uchun   har   tomonlama,
universal   bilimga   ega   bo’lish   lozim.   Y.  E.  Bertels   “Sirlar   xazinasi”ning   bir   qator
baytlarining   G’arb   va   Sharq   tadqiqotchilari   tomonidan   to’g’ri   sharhlanmaganini
aytib, chuqur ma’noli aforizmlar bilan ifodalangan baytlarni keng tahlil qilgan.   Shu
bilan   birga   Y.   E.   Bertels   “Sirlar   xazinasi”da   qiyin   tushuniladigan   tashbeh   va
tarkiblarning ishlatilganini, shoir asar  tilini bilaturib qiyinlashtirganini qayd etadi.
“Sirlar xazinasi” xalq ijodidan kelgan ko’p ma’noli ifodalar bilan, idiomalar bilan,
frazeologik   iboralar   bilan   boy   bo’lgani   uchun   uning   chuqur   ma’nosini   tushunish
chindan ham ba’zi qiyinchiliklar tug’diradi.   Y. E. Bertelsning   poema tili  haqidagi
mulohazalaridan   shunday   natija   kelib   chiqadiki,   “Sirlar   xazinasi”   oddiy   xalq
doirasi   uchun   emas,   yuksak   savodli   zodagon   tabaqa   uchun   yozilgan.   "Xusrav   va
Shirin"   Nizomiy   Ganjaviyning   ikkinchi   poemasidir.   Asar   1180 -yilda   fors   tilida
yozilgan.   Nizomiy   Ganjaviy   bu   asarni   Otabey   Shamsiddin   Muhammad   Jahon
Pahlavon   Eldegizga   ( 1173 – 1186 )   bag’ishlangan.   Asarda   Jahon   Pahlavondan boshqa   To’g’rul   ibn   Arslon   Saljuqiy   ( 1178 – 1194 )   va   Qizil   Arslonning   ( 1186 –
1191 ) ham nomlari tilga olingan. Asar syujetining asosida Sosoniy shohi II Xusrav
Parviz   ( 590 - 628 )   va   uning   turmush   o’rtoqlaridan   biri   bo’lgan   Shirin   haqida   keng
tarqalgan   “Xusrav   va   Shirin”   afsonasi   turadi.   Hali   Nizomiydan   ancha   avval
“Xusrav va Shirin” dostonini ilk bora Firdavsiy (X asr) “Shohnoma”ning tarkibida
nazmda   qalamga   olgan.   Lekin   Firdavsiy   asarining   ichida   epizodik   sahna   yaratish
bilan “Xusrav va Shirin” dostoniga qisqa to’xtalib o’tgan. Bu mavzuni keng planda
ishlashni  Nizomiy  Ganjaviy o’z  zimmasiga  olgan va  ilk bora  “Xusrav  va Shirin”
mavzusida   masnaviy   yozgan.   Ba’zi   tadqiqotchilarning   fikriga   ko’ra   esa   Nizomiy
Ganjaviy   “Xusrav   va   Shirin”ni   Faxriddin   Asad   Gurgoniyning   “Vays   va   Ramin”
poemasining bevosita ta’siri ostida yozgan.    Eronda   “ Xusrav   va   Shirin ” ning   ilmiy
tanqidiy   matnini   Vohid   Dastgerdi   tayyorlab   nashr   ettirgan .   Vohid Dastgerdi tuzgan
nusxa   o’ttiz   qadimiy   va   mo’tabar   qo’lyozmasining   muqoyasasi   natijasida
aniqlangan.   Bu   nusxalar   1300 - 1689 -yillar   orasida   yozilgan.   Bu   va   boshqa
jihatlarini   hisobga   olsak,   Vohid   Dastgerdi   nashr   etgan   nusxa   poemaning   eng
ishonarli   nusxalaridan   biri   desak   bo’ladi.   Dastgerdi   tuzgan   nusxada   poema
misralarining soni 12508 dir. Yana bir muhim manba hisoblangan L. A. Xetaqurov
tuzgan   nusxada   misralar   soni   12330   dir.   Xetaqurov   tuzgan   ilmiy-tanqidiy   matn
dunyoning mashhur kutubxonalarida saqlangan o’nta eng qadimiy, ishonchli nusxa
asosida   tuzilgan,   shuningdek,   Dastgerdining   nashridan   ham   foydalangan   holda
izlanishlar olib borilgan. Dastgerdi tuzgan nusxa Xetaqurov tuzgan nusxadan 278
misra   ortiqdir.   “Xusrav   va   Shirin”   poemasi   Nizomiy   Ganjaviy   Xamsanining   eng
qiziqarli   asarlaridan   biri   bo’lsa   ham,   aynan   bu   asar   tadqiqiga   bag’ishlangan
tadqiqotlar   juda   kam.   Bu   sohada   Q.   Begdeli   va   Q.   Aliyev   asarlari   alohida
ahamiyatga   ega.   Eron   olimlaridan   Vohid   Dastgerdi   ilk   bora   shoir   asarlarining
mukammal   ilmiy-tanqidiy   matnlarini   tayyorlab   chop   etgan,   shuningdek,   Nizomiy
asarlarida tushunish qiyin bo’lgan so’zlar lug’atini tuzgan. Lekin asarlarning ilmiy
tahlili bilan shug’ullanmagan.   Eron   olimlaridan Nizomiy asarlari tadqiqiga alohida
e’tibor   bergan.   "Ahvolo   asare-qasaedo   g’azalliyyate-Nizamiy   Ganjaviy"   asari
muallifi Said Nafisiydir. Muallif bu asarida asosan Nizomiy davri, asarlarini kimga bag’ishlagani  haqida ba’zi fikrlar bildirgan, shoirning barcha poemalarining qisqa
tahlilini   ham   berib   o’tgan.   Said   Nafisiy   asosan   “Xusrav   va   Shirin”   poemasining
axloqiy-didaktik xususiyatlaridan gapirib, siyosiy-ijtimoiy va falsafiy ahamiyatiga
to’xtalib   o’tgan.   Lekin   obrazlar   tahliliga   e’tibor   qaratmagan.   Layli   va   Majnun
Nizomiy   Ganjaviyning   uchinchi   poemasidir .   “ Layli   va   Majnun ”   mavzusida
masnaviy   yozishi   uchun   1188- yilda   Nizomiy   Ganjaviyga   XXI   Shirvonshoh   I
Axsitan   maktub   jo ’ natish   orqali   buyurtma   bergan .   Ch.   Sosoniyon   I   Axsitan
poemadan   ko’ngli   to’lmagan   deb   taxmin   qiladi   va   shunday   yozadi:   “Layli   va
Majnun” poemasida Axsitanga yoqmagan tomoni “turkiy sifatlar” va “eski so’zlar”
bo’lib,   hukmdor   buni   maktubida   shoirga   eslatib   o’tgan”.   A.   Krimskiy   esa
“Nizomiy   asarining   turkobrazligi   haqiqatda   shirvonshoh   saroyining   didiga   to’g’ri
kelmagan”.   “Layli   va   Majnun”   poemasini   Axsitanga   yoqmagani   uchun
mukofotlantirmagani va shoirning o’limigacha poema qarovsiz qolib ketgani XIII
asrning   birinchi   yarmida   poemaning   qayta   tahrir   qilinishiga   zarurat   tug’dirdi.
Shirvonshohning   asardagi   asotirlik   xususiyatlariga,   turk   xarakterlariga   manfiy
munosabati   tufayli   poema   keyinchalik   tahrir   qilib   o’zgartirilgan.   Asarda   uslub
xilma-xilligining   uchrashi,   muayyan   boblarda   ko’zga   tashlangan   uzilishlar,
mavzudan   chetgfa   chiqish,   asarning   umumiy   g’oyasiga   zid   bo’lgan   bayt   va
she’rlarning   mavjudligi   poemani   iqtidor   jihatdan   Nizomiydan   kuchsiz   bo’lgan
shoir   tahrir   qilgan.     Nizomiyning   “Layli   va   Majnun”   poemasining   ilk   ilmiy-
tanqidiy   matni   Eron   olimi   Vohid   Dastgerdi   tomonidan   30   qo’lyozma   nusxasi
asosida   tayyorlanib,   1934-yilda   Tehronda   nashr   qilingan.   U   bu   matnni
tayyorlayotganida,   XIII-XVII   asrlarda   muqovasi   ko’chirilgan   qo’lyozmalariga
asoslangan.   Dastgerdi   asarning   matniga   yozgan   izohida   qayd   etadi:   “…bugun
“Layli  va   Majnun”ning  eng  sahih  nusxasi  biznikidir   va  barcha   qo’lyozma   hamda
chop   kitoblari   o’qish   uchun   yaroqsizdir”.   Nizomiyning   “Layli   va   Majnun”ning
chop   etilgan   nusxalari   orasida   V.   Dastgerdi   nashridan   keyin   1965 -yilda   OMFA
Sharqshunoslik Instituti xodimlari A.Alaskarzoda va F. Boboyev chop etgan ilmiy-
tanqidiy matni olimlarning diqqatiga sazovor bo’lgan. Akademik Yevgeniy Bertels
tahrir   qilgan   bu   kitobga   akademik   A.A.   Alizoda   muqaddima   yozgan.   Tanqidiy matn   10   qo’lyozma   va   V.Dastgerdi   nashr   qilgan   nusxa   asosida   tuzilgan.
Foydalanilgan   qo’lyozmalarning   ikkisi   XIV   asrga   tegishli   va   bular   eng   qadimiy
nusxa   hisoblanadi.   Kotib   Muhammad   ibn   al-Husayn   ibn   Sano   tomonidan   1361 -
yilda ko’chirilib,   Fransiya   Milliy Kutubxonasida saqlanayotgan nusxa matnda asos
qilib olingan.  “Layli va Majnun” o’zining g’oya va mazmuniga ko’ra “Xamsa”ga
kiruvchi   narigi   poemalardan   butunlay   farq   qiluvchi   original   asar   hisoblanadi.   Y.
Bertels   va   A.   Boldirov   “Layli   va   Majnun”ni   Nizomiy   ijodidagi   jarlik   deb
hisoblashadi.   Ularning   fikriga   ko’ra,   Nizomiy   bu   asarida   barcha   ijodi   davomida
davom   ettirgan   siyosiy,   ijtimoiy   g’oyalardan   uzoqlashgan.   Y.   Bertels   yozishicha
“Layli   va   Majnun”da   chindan   ham   shoir   o’zi   o’ylagan   g’oyadan   chetga   chiqib
ketgan,   deb   taxmin   qilinadi.   Bu   fikrni   keyinchalik   A.N.   Boldirov   ham   davom
ettiradi:   “Layli   va   Majnun”ning   muhabbati   haqidagi   afsonaning   jiddiy   doirasi
Nizomiyga uchinchi asarida muhim siyosiy motivlarni nazarga yetkazishga imkon
bermagan…   ehtimol,   aynan   mana   shu   sababli   Nizomiy   Shirvonshoh   Axsitanning
buyurtmasiga istaksiz holda yondashgan.   Nizomiy “Layli va Majnun” poemasida
insonning   ma’naviy   asoratiga   va   muhabbatning   fojiasiga   sabab   bo’lgan   ijtimoiy-
siniy   ziddiyatlarni   tanqid   qilgan.   “Layli   va   Majnun”da   g’oya   va   mazmun   ikki
asosiy   adabiy   uslub   bo’yicha   qurilgan.   Birinchisi   Nizomiy   ikki   yoshning   fojiali
muhabbatini ijtimoiy-diniy sharoit bilan bog’laydi. Asarning bu hissasida o’rta asr
hayot   haqiqatlarining   kuchli   ifodasi   mushohada   qilinadi.   Ikkinchisi   esa   mavjud
ijtimoiy   muhitda   inson   saodatining   imkonsizligi   fonida   faqat   moddiy   olamni
kuzatib,   ruhoniy   olamdagu   abadiy   go’zalga   qovushish   yo’li   bilan   baxtga   erishish
mumkinligini ko’rsatadi. 
Poemaga   bu   nazar   bilan   qaralganda   ikki   Layli   va   Majnun   hamda   ikki   sharoit
ko’rinadi.   Birinchisida   Layli   va   Majnun   real,   moddiy   inson,   shuning   uchun   ham
mavjud   ijtimoiy   sharoit   haqiqiy   tarixiy   sharoitdir.   Asarning   bu   qismida   Nizomiy
voqealarni   real   shaklda   tasvirlaydi.   Ikkinchisida   esa   Layli   va   Majnun   majoziy
obrazlar   sifatida   tasvirlanadi.   Asarning   bu   qismida   faqat   inson   qiyofasi   emas,
borliq,   sharoitning   o’zi   ham   majoziy   jihatdan   tajassum   bo’lgan.   Bu   jihatdan
asarning   ikkinchi   qismida   hodisalarni   irfoniy   mazmunda   tarannum   qilingan. Nizomiy   bu   ikki   muhim   jihatni   asarda   yagona   qilib   birlashtirgan,   ikkinchisi
birinchisining davomi sifatida berilgan. Poemaning birinchi qismida bo’lib o’tgan
real   hodisalar   va   real   ijtimoiy-tarixiy   zaminda   takomillashgan   syujet   asarning
oxiriga kelib falsafiy-irfoniy mazmun kasb etadi. Nizomiy Ganjaviyning to’rtinchi
poemasidir. Asar   1197 -yilda fors tilida yoilgan. Nizomiy bu poemani Oqsungurlar
sulolasidan   bo’lgan   Marag’a   hokimi   Aloviddin   Ko’rpa   Arslonga   bag’ishlagan.
Poemaning   nomini   so’zma-so’z   shaklda   ham   “Yetti   portret”,   ham   “Yetti   go’zal”
deb   tarjima   qilish   mumkin.   Asar   nomida   metaforizm   bor.   Nizomiy   ataylab   so’z
o’yini  sifatida asarga ana shunday ikkima’nosi  nom bergan.   Asar  syujeti  asosida
Sosoniy   shohi   Bahrom   Go’r   ( 420 - 439 )   haqida   afsona   turadi.   Poemaning   deyarli
yarmi   qadimiy   mifologiyaga   mos   ravishda   har   biri   bir   sayyoraga   yoki   haftaning
kuniga mos rangli saroylarda yashagan yeti go’zalning hikoyalaridan iborat.   “Yetti
go’zal”   poemasi   erotik   adabiyotning   shoh   asarlaridan   biri   bo’lsa   ham   jiddiy
ma’naviy mazmunga ega.
Aruz vaznining Xafif bahrida yozilgan “Yetti go’zal” poemasi turli hisobga ko’ra
4637-5136   baytdan   iborat.   Asarning   tanqidiy   nashriga   yozgan   so’z
boshida   Germaniya   sharqshunosi   Hellmut   Ritter   “Yetti   go’zal”ni   yangi   fors
adabiyotining eng  yaxshi  va  eng go’zal   eposi”  sifatida  tasvirlaydi  va  ayni  vaqtda
“sharqiy hind-yevropa adabiyotining eng muhim badiiy asarlaridan biri” ekanligini
ko’rsatadi. Poemani yozayotganida Nizomiy turli qadim manbalardan foydalangan,
ularning   orasida   Firdavsiyning   “ Shohnoma ”si   va   shoirning   cho’pon   va   sodiq
bo’lmagan   it   haqida   hikoyani   olgani   taxmin   qilingan   Nizom   al-Mulkning
“ Siyosatnoma ”sini   qayd   etishadi.   Ehtimol,   Nizomiy   yeti   goo’zal   hikoya   qilgan
novellalarni   ham   yozganda,   biror   bir   qadimiy   adabiy   obidalardan   foydalangan
bo’lishi  mumkin. Lekin ma’lum  bo’lgan  qadimiy sharq  adabiyoti  namunalarining
hech biri bilan parallellar tuzishning imkoni bo’lmagan. Nizomiy yozgan hikoyalar
keyingi   davrda   forsiyzabon   adabiyot,   sharq   adabiyoti   va   dunyo   adabiyotining
rivojiga   jiddiy   ta’sir   ko’rsatggan.   Masalan,   to’rtinchi   (slavyan)   shahrizodaning
hikoya   qilgani   qaddor   shahzoda   haqidagi   hikoya   g’arbda   Poti   de   la   Krua
tarjimasida “Turandot” nomi bilan mashhur bo’lgan bo’lsa ham, muallifi Nizomiy ekanligi   aniqlanmagan.     Poemaning   tanqidiy   matni   Helmut   Ritter   va   Yan   Ripka
tomonidan   o’n   besh   qo’lyozma   nusxasi   asosida   tayyorlangan   va   1848-yilda
Bombeyda   qo’lga   kiritilgan   litogradiyalar   bilan   birga   1934-
yilda   Pragada   tayyorlangan   va   shu   yili   Istanbulda   nashr   etilgan.   Bu   nashr   jiddiy
tekstual-tanqidiy metodologiya asosida tayyorlangan kam sonli klassik forsiyzabon
matnlardan   biridir.  Mutaxassislar  qo’lyozmalarni   “A”  va  “B”  nomli   ikki   guruhga
ayirishgan.   Faqat   har   ikki   guruh   qo’lyozmalarda   joy   olgan   baytlar   original
hisoblangan. “B” guruhida joy olgan qo’lyozmalar nashr uchun asos qilib olingan,
“A” guruhida joy olgan qo’lyozmalardan qo’shimcha ravishda baytlar esa kvadrat
qo’shtirnoqlar   bilan   ishoralangan.   “A”   guruhi   uchun   xarakterik   bo’lgan   baytlar
tanqidiy   qismlar   bilan   berilgan.   1936 -yilda   Eron   olimi   Vohid   Dastgerdi   asarni
nashr ettirgan va bu nusxa keyinchalik ham bir necha marta takroran nashr etilgan.
Dastgerdi   “hijriy   700 - 1000 -yillarni   qamrab   olgan”   o’n   uch   qadimiy   qo’lyozma
nusxasidan   foydalangan.     “Iskandarnoma”   Nizomiy   Ganjaviyning   beshinchi   va
oxirgi   poemasidir.   Poema   1200 - 1203 -yillar   orasida   fors   tilida   yozilgan.
“Iskandarnoma”   poemasi   ikki   qismdan   iborat:   birinchi   qism   “ Sharafnoma ”,
ikkinchi   qism   “ Iqbolnoma ”   deb   nomlanadi.   “Sharafnoma”   Ozarbayjon
Otabeylaridan   Nusratiddin   Abubakr   ibn   Muhammadga,   “Iqbolnoma”   esa   Mosul
hokimi   Malik   Izzaddinga   bag’ishlangan.   “Iskandarnoma”   tarixiy-
romantik   poema   bo’lib,   epopeya   deb ham  atash mumkin.   Asar  muallifning boshqa
poemalari,   xususan,   muhabbat   dotonlaridan   farq   qilish   bilan   birga,   Nizomiyning
hajm   jihatdan   eng   katta   asari   bo’lib,   10460   baytni   tashkil   etadi.   Asarning   6835
bayti   “Sharafnoma”da,   3625   bayti   esa   “Iqbolnoma”da   jamlangan.Shoir   bu   asarda
ijtimoiy-siyosiy   voqealarni   falsafiy   va   badiiy   lavhalar   bilan   yoritgan.   Poemada
ilmiy-falsafiy mazmun yuksak badiiy forma bilan birga beriladi, bu yerda Nizomiy
qalamining kuchi o’zini ko’rstadi.   M. F. Oxundov   Nizomiy “Iskandarnoma”sining
“ham   mazmun   go’zalligiga,   hamda   ifoda   go’zalligiga   ega   bo’lgan   nazm”   deb
ataydi.   Firudinbey   Ko’charli   esa   Nizomiy  kabi   “fosih,   ravon   ta’b  va   shirin  zabon
shoir   dunyoga   oz   kelgan”   deb   qayd   etadi.     A.   Abbasov   qayd   etishicha,
“Iskandarnoma”   ba’zi   sohalarda   va   forma   jihatdan   Nizomiy   ijodida   alohida   o’rin tutishi   bilan   birga   shoirning   boshqa   poemalaridan   ustun   turadi.     S.   Nafisiy   esa
“Iskandarnoma” badiiy jihatdan shoh asar bo’lish bilan birga shoirning “Xusrav va
Shirin”   va   “Layli   va   Majnun”   poemalariga   nisbatan   ikkinchi   darajali   asardir.
“Iskandarnoma”   tarixiy-romantik   poema   bo’lib,   unga   epopeya   deyish   ham
mumkin.   Asar   muallifining   boshqa   poemalari,   xususan,   muhabbat   dostonlaridan
farq   qilishi   bilan   birga   Nizomiyning   hajm   jihatdan   eng   katta   asar   bo’lib,   10460
baytni   tashkil   qiladi.   Asarning   6835   bayti   “Sharafnoma”da,   3625   bayti   esa
“Iqbolnoma”da   jamlangan.   Poema   aruz   vaznining   mutoqaraba   maqsur   (mahzuf)
bahrida   yozilgan.   Soqiynoma   va   Mug’anniynoma   “Iskandarnoma”da   yangilik
hisoblanadi. Shoir  har  dostonning  mazmunini  naql  qilishdan avval,  odatda, kirish
shaklida   nasihatnoma   beradi.   Muallifning   narigi   poemalarida   ham   ba’zan   bu
usulga rioya qilsa ham, faqat Iskandarnomada bu tizim shaklini olgan. Nizomiy bir
qoida   sifatida   har   epizodning   oxirida   qisqa   xulosalar   chiqaradi.   XIX
asrdan   boshlab Nizomiyning boshqa asarlari  bilan birga “Iskandarnoma”  poemasi
ham   Yevropada   tanila   boshlagan.   Mashhur   sharqshunos   Hammer
“Iskandarnoma”dan   100   gacha   baytni   nemis   tiliga   tarjima
qilgan.   Yevropa   sharqshunoslaridan   Darmmsteter,   Ete,   Yakob,   Braun,   Arberru,
Miller   va   boshqalar   o’z   asarlariga   “Iskandarnoma”   poemasidan   qisqa   shaklda
gapirib   o’tishadi.   Vengriya   sharqshunosi   V.Baxer   1871 -yilda   Nizomiyning   hayot
va   ijodiga   tegishli   yozgan   kitobida   Jeyms   Darmesteter   Sharqda   “Iskandarnoma”
rivoyatidan   gapirar   ekan,   Nizomiyning   asarlaridan   ham   gapirib   o’tadi.   U
Nizomiyning   Iskandari   payg’ambar,   Allohni   sevuvchi   inson   va   Ibrohimning
nabirasidir,   deb   ko’rsatadi.   Darmsteterning   fikriga   ko’ra,   Nizomiyning
otashgohlarning vayron qilinishiga tegishli qadimiy manbalardan xabari bo’lganini
aytish qiyin. Ete Herman Iskandarning hayot suvi ortidan zulmat dunyosiga borishi
epizodining fors matnining nemischaga tarjimasini va sharhini bergan.   U o’zining
“Fors   adabiyoti   tarixi”   nomli   boshqa   asarida   ham   joyi   kelganda   “Iskandarnoma”
haqida   fikrlar   bildirgan.   Arberriga   ko’ra,   “Iskandarnoma”   shoirning   to’rtinchi
poemasidir. Muallif negadir “Sharafnoma”ni (I qism) “Iqbolnoma”, “Iqbolnoma”ni
(II qism) esa “Xiradnoma” deb nomlaydi. “Iskandarnoma” Nizomiy Ganjaviyning poemalari orasida ilmiy-tanqidiy matni bo’lgan ilk asardir. Akademik A. Alizoda
va F. Boboyev tomonidan tayyorlangan bu nashr dunyoning turli kutubxonalarida
saqlangan eng qadimiy o’n qo’lyozma asosida tuzilgan. 
                  Nizomiydan yuz  yildan  so‘ng asli  shahrisabzlik   turkiy qavmlar   avlodidan
bo‘lgan   Xusrav   Dehlaviy   (1253—1325)   o‘zining   “Xamsa”sini   1299—1301-
yillarda   yozib   tugalladi.   U   “Matla   ul-anvor”   (“Nurlarning   boshlanmasi”),   “Shirin
va   Xusrav”,   “Majnun   va   Layli”,   “Hasht   behisht”   (“Sakkiz   jannat”),   “Oyinayi
Iskandariy”   (“Iskandar   oynasi”)   dostonlarini   yozib,   Nizomiy   ishini   davom   ettirdi
va   natijada   adabiyotda   xamsachilik   an’anasi   paydo   bo‘ldi.   Shunga   ko‘ra   har   bir
asar “Xamsa” deb atalmog‘i uchun: 
a) besh   dostondan   tashkil   topmog‘i;   b)   birinchi   doston,   albatta,
pand-nasihat   ruhidagi   ta’limiy-axloqiy,   falsafiy   bo‘lmog‘i;   d)   ikkinchisi,
Xusrav va Shirin mojarolariga bag‘ishlanmog‘i;  e)  uchinchi  doston  Layli
va   Majnun   muhabbatini   mavzu   qilib   olmog‘i;   f)   to‘rtinchi   doston   shoh
Bahrom va beshinchisi Iskandar haqida yozilmog‘i shart edi. 
             Xusrav Dehlaviy o‘zining “Xamsa”si haqida «Hasht bihisht»da shunday fikr
bildiradi: ”Uch   yillik   umrim   naqdinasini   sarflab,   bu   “Panj   ganj”   (besh   xazina)ni
to‘la-to‘kis qildim. “Panj ganj”ni boshdan oxiriga qadar donolarga arrz etdim”.
Demak, Amir Xusrav xamsanavislikka nisbatan adabiy janr sifatida emas, Nizomiy
dostonlariga   tatabbu’   aytish   an’anasi   sifatida   yondashgan.   Xusrav   Dehlaviy
Nizomiy   Ganjaviy   "Xamsa"siga   javob   yozish   bilan   xamsanavislik   an anasiniʼ
boshlab   bergan.   Uning   1299—1302   yillarda   yozilib,   Alouddin   Xiljiyga
bag ishlangan "Xamsa"si  quyidagi dostonlarni o z ichiga oladi: "Matla  ul anvor"	
ʻ ʻ ʼ
("Nurlarning   chiqish   joyi"),   "Shirin   va   Xusrav",   "Majnun   va   Layli",   "Oinai
Iskandariy"   ("Iskandar   oyinasi"),   "Hasht   bihisht"   ("Sakkiz   jannat").   U   Nizomiy
dostonlarining   shakli   va   syujeti,   obrazlar   silsilasini   saqlagan   holda,   ularni   o ziga	
ʻ
xos   talqin   etgan   va   yangi   mazmun   bilan   boyitgan.   Nizomiy   dostonlari   .shoir
dunyoqarashining   kengligi   va   bilimining   teranligini   namoyish   etsa,   Xusrav Dehlaviy   "Xamsa"si   ruhiyat   teranligi   va   qalb   boyligiga   ega.   Xusrav   Dehlaviy
"Xamsa"si o zidan keyingi shoirlarga kuchli ta sir ko rsatgan.ʻ ʼ ʻ Xusrav Dehlaviydan
so‘ng Alisher Navoiygacha bo‘lgan davr orasida (1302-1483-yillar) ham dostonlar
turkumidan  iborat   beshliklar  yaratish  davom  etdi.  Jumladan,  Xojui   Kirmoniyning
1332-1348 yillar orasida yaratgan beshligi, Salmon Sovajiyning ham bu ishga qo‘l
urgani,   XV   asrda   esa   Jamoliy   Tabreziy,   Kotibiy,   Kavkabiy,   Ashraf   kabi
shoirlarning turli tarzdagi beshliklari yaratilgan edi. 
                  Dehlaviydan   qariyb   200   yil   keyin   ikki   buyuk   xamsanavis   —   Jomiy   va
Navoiy   maydonga   chiqdi.   Jomiy   avval   quyidagi   besh   asarni   yozdi:   “Tuhfat   ul-
ahror”   (“Erkinlar   tuhfasi”),   “Sabhat   ul-abror”   (“Yaxshilar   tasbihi”),   “Yusuf   va
Zulayho”,   “Layli   va   Majnun”,   “Xiradnomayi   Iskandariy”.   Bu   besh   asarni   1485-
yili   yozib   tugalladi.   Keyin   “Silsilat   uz-zahab”,   “Salomon   va   Absol”   asarlarini
qo‘shib, “Xamsa”sini  yetti  dostonga yetkazdi  va “Haft  avrang” (“Yetti  taxt”) deb
atadi.   Alisher   Navoiyning   “Xamsa”si   boshqalardan   farqli   ravishda   ona   tilida   –
turkiy tilda yozildi. Bunday ulkan, katta jasorat  talab qiladigan mas’uliyatli ishga
daho   ijodkor   Navoiygina   jur’at   qila   olardi.   Adibning   fikricha,   xalqqa   uning   o‘z
tilida,   unga   manzur   bo‘lgan   asar   yaratishi   lozim.   Shuning   uchun   “Layli   va
Majnun”   dostoni   xotimasida   Nizomiy   va   Dehlaviyni   ta’riflar   ekan,   turkiy   tilda
“Xamsa” yozishning sababinishunday izohlaydi: 
Gar nuktalari1 jahonni tutti,
G‘avg‘olari ins-u jonni tutti.
Chun forsiy erdi nukta shavqi,
Ozroq edi anda turk zavqi.
Ul til bila nazm bo‘ldi malfuz,
Kim forsiy anglar o‘ldi mahzuz
Men turkcha boshlabon rivoyat,
Qildim bu fasonani hikoyat.
Kim shuhrati jahonga to‘lg‘ay,
Turk eliga dog‘i bahra bo‘lg‘ay Navoiy o‘z salaflarining yuksak san’atkorligini sharaflaydi, ularning adabiy 
tajribalaridan ta’lim olganligini e’tirof qiladi. Dostonlarning muqaddima qismida 
ustozlariga bag‘ishlab maxsus boblar yozib, ularni ulug‘laydi. Mas’uliyatli bu 
ishda ularga ruhan suyanadi va Yo‘ldasa bu yo‘lda Nizomiy yo‘lum, Qo‘ldasa 
Xusrav bila Jomiy qo‘lum, — deb madad tilaydi. Biroq Navoiy oldingi 
xamsanavislarni takrorlab, ularga ko‘r-ko‘rona taqlid qilmaydi. O‘z oldiga yangi, 
o‘ziga xos “Xamsa” yaratish vazifasini qo‘yadi. Buni muallif “Xamsa”ning bir 
necha o‘rnida ochiq-oydin ta’kidlaydi. Jumladan, u “Farhod va Shirin” dostoni 
muqaddimasida shunday yozadi:
Ani nazm etki, tarhing toza bo‘lg‘ay,
Ulusqa mayli beandoza bo‘lg‘ay.
Yo‘q ersa nazm qilg‘onni xaloyiq
Mukarrar1 aylamak sendin ne loyiq?
Bu misralari orqali Navoiy “Xamsa” yozishdagi belgilab olgan o‘z yo‘riqlarini 
bayon etadi: Shunday asar (nazm) – doston yozginki, o‘zingga xos (tarhing toza) 
bo‘lsin, o‘qigan odamlarga (ulusqa) yangi, boshqa asarlarga o‘xshamas 
(beandoza)ligi sezilib tursin. Aks holda (yo‘q ersa), asar o‘zgalar (xaloyiq) 
yozgandek bo‘lsa, bunday takrorlash (mukarrar) senga loyiq emas. Yaxshisi, 
bunday asar yozmagan ma’qul. Lekin bu oson ish emas. Buning uchun Yaqin va 
O‘rta Sharq o‘lkalarida qalami mislsizligi e’tirof etilgan Nizomiy va Dehlaviy 
bilan ijodiy bahsga kirishishi lozim bo‘ladi. Bu juda katta bilim va yuksak
adabiy didni, iste’dod hamda mashaqqatli mehnatni talab etar edi. Bu haqida 
“Farhod va Shirin”da yozadi:
Emas oson bu maydon ichra turmoq,
Nizomiy panjasig‘a panja urmoq.
Kerak sher ollida ham sheri jangi,
Agar sher o‘lmasa, bori palangi.
Haqiqatan ham, Nizomiydek nazm sheri bo‘lgan maydonda turmoq oson emas. U 
bilan bahslashish (panjasiga panja urmoq) uchun sher yoki hech bo‘lmasa yo‘lbars 
(palang) bo‘lmog‘i darkor. Navoiy sher bilan tenglashadigan sher bo‘ldi. U og‘ir  va mas’uliyatli vazifani muvaffaqiyat bilan ado etdi. Nihoyat, qisqa bir muddat – 
ikki yil (1483–1485) davomida 51 ming misradan ortiq besh dostonni yozib 
tugalladi. U 1483- yilda “Hayrat ul-abror” falsafiy-ta’limiy dostonini, 1484- yilda 
uch asarni: “Farhod va Shirin” hamda “Layli va Majnun”, “Sab’ayi sayyor” ishqiy-
sarguzasht dostonlarini, 1485- yili esa “Saddi Iskandariy” qahramonlik dostonini 
yaratdi. Dostonlar, butun Sharq mumtoz adabiyotida bo‘lganidek, an’anaviy 
muqaddima – hamd va na’t qismlari bilan boshlanadi. Hamd – Yaratuvchimiz
Allohni ulug‘lash, unga shukronalik, na’t esa payg‘ambarimiz Muhammad (s.a.v.) 
alqovidir.   Navoiy “Xamsa”si yaxlit asardir. Buyuk shoir unda zamonasining 
barcha dolzarb masalalarini qalamga oladi. Besh doston bir-biri bilan ich-ichidan 
mustahkam bog‘langandir. Masalan, “Hayrat ul-abror”da shoir umr, uning 
mazmuni, tabiat, jamiyat va inson munosabatlariga doir savollarni qo‘yadi, keyingi
dostonlarda muayyan taqdirlar, voqealar misolida ularga javob berishga harakat 
qiladi. Beshlikni sinchkovlik bilan o‘qigan kitobxon “Hayrat ul-abror”da berilgan 
20 maqolatdagi diniy-falsafiy, axloqiy, ma’rifiy mohiyat keyingi dostonlar sujet
va kompozitsiyasiga yuksak mahorat bilan singdirib yuborilganligiga iqror bo‘ladi.
Shu nazar bilan “Hayrat ul-abror” tuzilishi va mavzulariga diqqat qilaylik. Doston 
o‘ziga xos qurilishga ega. U falsafiy-ta’limiy doston bo‘lganligi uchun mavzu biror
voqeani hikoya qilish asosida emas, balki muallif fikr-mulohazalarining bayoni 
tarzida yoritiladi. Shuningdek, maqolatlar shu dostongagina xos bo‘lib, adibning
boshqa asarlarida uchramaydi. Har bir maqolatda insonning kundalik hayoti bilan 
bog‘liq diniy, falsafiy, ijtimoiy-siyosiy, axloqiy biror mavzu bayon etiladi, uning 
mazmun-mohiyati ochib beriladi. Maqolat so‘ngida mavzuni dalillash, uni hayotiy 
asoslash maqsadida hikoya yoki masal keltiriladi. Mazkur hikoya va masallarning 
bosh qahramoni, asosan, tarixiy shaxslar, mashhur din va davlat arboblaridir. 
Ularda shoir islomiy mezonlar, umuminsoniy qadriyatlardan kelib chiqib Olam va 
Odam to‘g‘risidagi o‘z mulohazalarini yuksak badiiy shaklda ifoda etadi. Masalan,
birinchi maqolat iymon haqida. Maqolatning birinchi baytidanoq shoir iymonning 
inson hayoti, insoniylik mohiyatida tutgan o‘rnini belgilab beradi:
Kimki jahon ahlida inson erur, Bilki, nishoni anga iymon erur.
Ya’ni kim bu dunyoda inson deb atalibdi, insonligining belgisi iymondir. 
Iymonsizni odam deb atab bo‘lmaydi. Inson bilan hayvon orasidagi farqni nutqda –
odamni so‘zlay bilish qobiliyatidagina deb bilish xatodir. Chunki odamda nutq 
ham, boshqa maxluq – hayvonlarda bo‘lgan bir qator jihatlar ham bor. Shuning 
uchun: “...asosiy mezon iymondir”, — deydi Navoiy. Hukmdorlarga bag‘ishlangan
“Salotin bobida” nomli uchinchi maqolat adibning adolat haqidagi qarashlarini 
o‘rganishda muhim ahamiyatga ega. Maqolatda shoirning tenglik, ozodlik, adolatli 
jamiyat borasidagi qarashlari o‘z ifodasini topgan. Uning fikricha, mamlakatda 
juda ko‘p narsa davlat boshlig‘iga bog‘liq. Shoh odil, oqil, orif va el-yurtga 
g‘amxo‘r bo‘lishi kerak. Shuning uchun shoir shohga qarata: raiyat (xalq) poda 
bo‘lsa, sen cho‘ponsan, u mevali daraxt bo‘lsa, sen – bog‘bon, agar cho‘pon 
qo‘ylarini asramasa, ular och bo‘rilarga yem bo‘ladi. Podani bo‘rilardan asra, 
bog‘ni suv berib yashnatgin, deydi. Hukmdor kim bo‘lmasin, mamlakat va 
xalqning taqdiri uning faoliyati, xatti-harakatiga bog‘liq:
Shohki ish adl ila bunyod etar,
Adl buzuq mulkni1 obod etar.
Kofiri odil ani obod etib,
Mo‘mini zolim ani barbod etib.
Karam va saxovat haqidagi beshinchi maqolatda Navoiy bu fazilatlarni baxillik 
bilan yonma-yon qo‘yib, ularning mohiyatini yorita boradi. Saxovat qanchalik 
yuksak insoniy fazilat bo‘lsa, baxillik shunchalar tuban illatligini adib tazod 
vositasida ochib beradi:  “Buxl erur   borcha sifatdin xasis, Lek saxo javhari asru 
nafis” . Lekin saxovat kim to‘g‘ri kelsa yoki o‘ziga tanish odamlargagina ehson 
qilish emas. Saxiy kishi ehtiyojmandlarga ko‘maklashishi, muhtoj odamlarga 
beminnat qo‘l cho‘zishi lozim. Zarurati bo‘lmagan kishilarga saxiylik qilish aqldan
emas. Bunday odamlarga shoir  “O‘yla bulutdekki,   quruq bog‘ uza Yog‘may 
o‘tub, suvni to‘kar tog‘ uza”  deb tashbih ishlatadi. Kishilar saxovatiga ko‘z 
tikishdan ko‘ra o‘z mehnati bilan kun kechirishni, Navoiy saxovatdan ham ulug‘ 
himmat deb biladi. Keyingi maqolatda odob masalalari yoritilgan. Adib unda  kishilar bilan munosabat va muomala madaniyati, o‘zini tuta bilish, bola tarbiyasi 
va boshqalar to‘g‘risida o‘z mulohazalarini bildiradi. Odob, tavozeni alqaydi, 
o‘zini tuta bilmaslik, o‘rinsiz kulgi kabi salbiy xislatlarni qattiq qoralaydi. Inson 
munosabatlarda har bir kishining ahvoliga yarasha muomala qilishi, kattalarga 
xizmat, kichiklarga shafqat etishi lozim deb uqtirgan shoir: 
“Har kishining tavrig‘a loyiq kerak,
Surati holig‘a muvofiq kerak. Kimki ulug‘roq anga xizmat kerak,
Ulki kichikroq, anga shafqat kerak”,  — deb ta’lim beradi. Tanosub san’ati 
asosiga qurilgan quyidagi misralarni esa har bir farzand o‘ziga dasturulamal deb 
bilishi kerak:
Boshni fido ayla ato qoshig‘a,
Jismni qil sadqa ano boshig‘a.
Tun-kunungg‘a aylagali nur fosh
Birisin oy angla, birisin quyosh.
Maqolatlardan birini Navoiy elga manfaat yetkazish masalalariga bag‘ishlaydi. 
Insonning hayoti jamiyatda, odamlar orasida kechadi. Dunyo insonlarning 
xayriyati (yaxshiliklari) bilan, jamiyat ezgu ishlar bilan obod bo‘ladi. Shuning 
uchun har bir shaxs qaysi yo‘l bilan bo‘lmasin: mehnati yo mablag‘i bilan, shirin 
so‘zi yoki maslahati bilan el-yurtga foyda yetkazishi kerak. Jamiyat a’zolarining 
mana shunday umumga keltirgan naflari, ayni paytda, o‘zlariga ham manfaatlidir: 
“Naf’ing agar xalqqa beshak durur, Bilki, bu naf’ o‘zungga   ko‘prak durur” . 
Aksincha, agar inson jamiyatga, xalqqa zarar yetkizsa, yomonlik qilsa, bu ham 
uning o‘ziga qaytadi:  “Ulki zarar shevasini tavr etar, Elga demakim, o‘ziga javr 
etar” . Shuning uchun haqiqiy inson yurt tashvishi bilan, el g‘ami bilan yashaydi:
Odamiy ersang, demagil odami,
Oniki yo‘q xalq g‘amidan g‘ami.
Navoiy har bir tushunchaga mukammal ta’rif va tavsif berar ekan, fikrni go‘zal va 
nafis badiiyat libosiga o‘rab, o‘quvchiga taqdim qiladi. Uni o‘qir ekansiz, ifoda 
go‘zalligi sizni maftun qiladi, so‘zlar jilosi uchun adibga tahsinlar o‘qiysiz.  Birinchi dostonda tilga olingan mazkur mavzular, masalalar keyingi dostonlarda 
o‘ziga xos tarzda va talqinlarda bir-biridan go‘zal hamda teran qissalar orqali 
kitobxon ongi va shuuriga yetkaziladi. 
Alisher   Navoiy   XII-XV   asrlar   davomida   fors   tilida   yaratilgan   dostonlar   turkumi-
beshlik   va   xamsalarni   o‘rgangan   va   shulardan   ikkitasi   -   xamsataynni,   ya`ni
Nizomiy   va   Xusrav   xamsalarini   ma`qul   topib,   ularning   butun   xususiyatlarini   har
tomonlama tadqiq etgan. Quyidagi misralarda bu masala shunday bayon etilgan:
Bu andeshadin erdi ko‘nglumda shayn,
Ki bo‘ldi ko‘ngul moili xamsatayn.
Chu mashg‘ul bo‘ldum tamoshosig‘a.
O‘tib vodiyu tog‘u daryosig‘a.
Yorimchuq ko‘rub, sayr tark etmadim,
Yeri qolmadi angakim etmadim. 
Darhaqiqat, Alisher Navoiyning "Xamsa"si nazirayi benazir - o‘xshash-o‘xshamas 
uslubida yozilgan va bu an`anani mukammallashtirgan, yuqori bosqichga 
ko‘targan nodir badiiy kashfiyotdir.
Alisher   Navoiy   o‘z   qobiliyatining   buyukligini   namoyon   etishda   kichik   she`riy
nav`lar   torlik   qilajagini   anglagach,   u   endi   nazm   sohasida   o‘zining   dahosini
namoyon   etuvchi   "vase`   maydon"   -   keng   maydonni   izlaydi   va,   shoirning   qayd
qilganidek,   masnaviy   -   doston   ana   shunday   maqsadlarni   amalga   oshirish   uchun
muvofiq ekanligiga ishonch hosil qiladi. 
Ammo uning ezgu niyati - o‘zbek adabiyoti tarixida ham ana shunday asar-xamsa
yozish   orqali   turkiy   xalqlarni   undan   bahramand   etish,   turkiy-o‘zbek   tili
imkoniyatlarining   ulug‘ligini   namoyon   etish   hamda   o‘zining   olijanob   maqsad   va buyuk   orzularini   ana   shu   asarda   ifodalashdan   iborat   bo‘lganidan   bu   ishni
bajarishda   duch   kelishi   mumkin   bo‘lgan   qiyinchiliklardan   qo‘rqmadi,   aksincha
she`riyatning "sheri jangiysi" ekanini sharaf bilan ado etdi. Natijada, uning jahonga
mashhur "Xamsa" si maydonga keldi.
    “Xamsa”ning   barcha   dostonlarida   Navoiy   ustoz-salaflari,   xususan   Abdurahmon
Jomiy haqida alohida bob ajratgan.   “Hayratu ll-abror” dostonidagi 13-bob, “Farhod
va   Shirin   ”dostonidagi   7-bob,   “Layli   va   Majnun”dagi   6-bob,   “Sab’ayi   sayyor”
dostonida   gi   7-bob,  “Saddi   Iskandariy”  dostoni   muqaddimasidagi   7-bob  Nuriddin
Abdurahmon   Jomiy   madhiga   bag‘ishlangan.   Bular   orasida   “Hayrat   ul-abror”
dostonining 13-bobi alohida ahamiyatga ega.
“Hayrat   ui-abror”   dostonining   Abdurahmon   Jomiyga   bag‘ishlangan   XIII   bobiga
quyidagicha nasriy sarlavha qo‘yilgan:
“Safo   jomining   sofi   oshomi   mavlono   Nuriddin   Abdurahmon   Jomiy   madda
zillaxul-oliy   vasfikim ,   vasfg‘a   sig‘mas   va   ta’rifikim,   ta’rifg‘a   rost   kelmas   va   ul
xazrat   iltifotining   quyoshi   bu   xoksori   tiyra   ro‘zgorxolig‘a   partav   solg‘onining
izhori   va   ul   quyosh   tarbiyatidin   bu   tufroqqa   zohir   qilg‘an   guli   nasrin,   balki
gunogun  rayoxin  osori   va   «Tuhfat   ul-ahror»   tuhafi   mutolaasidin   maxzun  ko‘ngul
tarabi va «Hayrat-ul abror» laoli va javohirin nazm rishtasig‘a tortmoqning sababi”
Mazmuni: Yuksaklikning uzun soyasi, shodlik jomining sof sipqoruvchisi mavlono
Nuriddin Abdurahmon Jomiy vasfikim, vasfga sig‘mas, ta’rifikim, ta’rifga to‘g‘ri
kelmas va ul xazrat  iltifoti quyoshi qora kunga kolgan men ojizning ahvoliga nur
sochganining bayoni, ul quyosh tarbiyasidan bu tuproqda oq gullar, oq gullargina
emas,   rang-barang   rayhonlar   nishon   bergani   va   «Tuhfat   ul-ahror»   tuhfasi
mutolaasidan   g‘amgin   ko‘ngulning   xursandchilik   topgani   va   «Hayrat   ul-
abror»ning la’l va javharlarini nazm ipiga tizmoqning sababi bayon qilinadi. 
Ulki bukun qutbi tariqatdur ul, Koshifi asrori haqiqatdur ul.
Ko‘ksi xaqoyiq duri ganjinasi,
Ko‘ngli maoniy yuzi oyinasi.
Tabdili: Ulki bugin tariqatning qutbi, haqiqat sirlarini kashf etuvchi, ko‘ksi haqiqat
javohirlari yashiringan xazina, kongli esa esa ma’nolar yuzi aks etadigan oynadir.
Bobning   muhim   jihatlaridan   biri   shundaki,   uning   davomida   Jomiy   dargohida
bo‘ladigan   doimiy   majlislardan,   she’rxonlik   va   adabiy   davralardan   biri
tasvirlangan:
Bazmda bir kun yuzidin nur edi,
Har soridin nodira mazkur edi.
Tushti chu raxrav bila payravg‘a so‘z,
Etti Nizomiy bila Xusravg‘a so‘z.
Kim ne sifat olam aro soldi shayn,
Ikkisining xomasidin xamsatayn.
Lek bu o‘n turfaki, topmish jamol,
Ikki burung‘isida bor o‘zga hol:
Kunlarning birida bir yig‘ilishda u yuzida nur balqib o‘ltirar edi, har tomondan har
xil   ajoyib   voqealarni   gaplashar   edik.   Gap   ustoz   va   izdoshlar   haqida   borar   ekan,
Nizomiy bilan  Xusravga  ham  navbat  etdi.  Ularning  qalami  tufayli  paydo  bo‘lgan
ikki   «Xamsa»   olamga   qanday   hayajonlar   solmadi!   Lekin   bu   ikki   «Xamsa»ga
kirgan o‘n go‘zal doston ichida oldingi ikkitasi yaqqol ajralib turar edi.
Gavhare yo‘q «Maxzan ul-asror» dek, Axtare yo‘q «Matla’ ul-anvor»dek.
O‘zga sanamlar ham erur jilvasoz,
Borchasining husnida zebi majoz.
Ul ikisidin biri gavharfishon,
Gavharida nuri yaqindin nishon.
Ul birisi dog‘i bo‘lub nurposh,
Nuri aro partavi taxqiq fosh.
Demak,   dostonda   tasvirlangan   majlisda   xamsanavislik,   aniqroq   qilib   aytganda
“xamsatayn”,   ya’ni   Nizomiy   Ganjaviy   va   Xusrav   Dehlaviy   xamsalari   haqida
qizg‘in bahs-munozara kechadi. Ayniqsa, ular tarkibidagi ilk dostonlar - «Maxzan
ul-asror» hamda «Matla’ ul-anvor» asarlarining barkamolligi xususida tortishuvlar
bo‘ladi.   Kunlarning   birida   baxt   va   aql   menga   yo‘l   ko‘rsatib,   uni   ko‘rgim   kelib,
huzuriga   bordim.   Uning   qo‘lida   bir   necha   bo‘lak   qog‘oz   ko‘rdim.   U   kishi   kulib,
menga   imo   qilib,   «Tuhfa»,   ya’ni   “Tuhfat   ul-Ahror”   dostonini   yozib   bitirganini
aytdi:
-   Ol-da,   boshidan-oxirigacha   ko‘rib   chiq,   boshidan-oxirigacha   har   bir   varag‘ini
ko‘zdan kechir! - dedi.
Ollig‘a jon naqdini sochtim ravon,
Oldimu o‘ptum, dog‘i ochtim ravon.
Boshtin-ayoq gavhari shahvor edi,
Qaysi guhar, «Tuhfat ul-ahror» edi.
Naf topib kimki bo‘lub mustafid, Muxtasar ul ikkidin, ammo mufid.
Ul ikini topsa bo‘lur munda-o‘q,
Munda tuxaf ko‘pki, ul ikkida yo‘q.
Darhol   oldiga kelib , unga jonimni sadaqa qildim, qo‘lidan dostonni oldim-u o‘pib,
darhol   ichini   ochdim.   U   boshidan-oxirigacha   shohona   dur   edi.   Yana   qanaqa   dur
deng? «Tuhfat ul-ahror» dostonining o‘zginasi edi. Bahramand bo‘lishni istaganlar
undan   naf   topar,   u   oldingi   ikki   dostondan   hajm   jihatidan   kichikroq   bo‘lsa   ham,
foydasi   ko‘proq   edi.   U   ikkala   dostonda   bor   gapni   bundan   topsa   bo‘lar,   ammo
bundagi hadyalarning ko‘pi ularda yo‘q edi.
Shavqida ko‘ksumni shikof ayladim,
Jildig‘a ko‘nglumni g‘ilof ayladim.
Chun o‘qumoq zamzamasi bo‘ldi bas,
Ko‘nglum aro dag‘dag‘a soldi havas,
Uning   shavqi   bilan   ko‘ksim   pora   –pora   bo‘ldi,   jildi   uchun   esa   ko‘nglim   g‘ilof
vazifasini   bajardi.   Mutolaa   tugagach,   Ko‘nglimga   havas   dag‘dag‘a   ola   boshladi.
Kim bu yo‘l ichraki alar soldi gom,
Bir necha gom o‘lsa manga ham xirom.
Forsi o‘ldi chu alarg‘a ado,
Turki ila qilsam ani ibtido.
Forsi el topti chu xursandliq,
Turk dog‘i topsa barumandliq.
Alisher Navoiyning “Xamsa” yaratish niyatini amalga oshirishida turtki bo‘lgan bu
voqea   tafsilotlari   Navoiy   avtobiografiyasi,   ijodiy   laboratoriyasini   tadqiq   etishda
ham o‘ta muhim ahamiyat kasb etadi. Ana   shunday   ahamiyatga   ega   bo‘lgan   "Xamsa"   1483-1484   yillarda   yozilgan.
"Xamsa"ning   Abdujamil   kotib   tomonidan   1484-yilda   ko‘chirgan   va   Alisher
Navoiy   nazari   tushgan   qo‘lyozma   nusxasi   hozirgi   kunda   O‘zRFA   Abu   Rayhon
Beruniy nomidagi Sharqshunoslik institutida avaylab saqlanmoqda.
Alisher   Navoiy   "Xamsa"ni   yozish   uchun   bevosita   olti   oy   sarflaganini   alohida
uqtirib, shunday yozadi:
Sengakim yo‘q emgakda g‘oyat padid,
Ulus mehnatida nihoyat padid.
Qilib tongdin oqshomg‘acha qiylu qol,
Yuzunga yetib har nafas yuz malol.
O‘zung tinmayin xalq g‘avg‘osidin,
Qulog‘ing xaloyiq alolosidin.
Bu mehnatlar ichra chekib so‘zga til,
Zamondin kamo besh o‘tub ikki yil.
Chekib xoma bu noma itmomig‘a,
Yeturgaysen og‘ozin anjomig‘a.
Ki aqli munosib shitob aylasa,
Deyilgan zamonin hisob aylasa.
Yig‘ishtursa bo‘lmas bori olti oy,
Ki bo‘ldung bu ra`nog‘a suratnamoy. [47. 569] Demak,   Alisher   Navoiy   "Xamsa"   yozishga   1483-yilda   kirishib,   1484-yilning
sentyabr   oylarida   uni   tugatgan   bo‘lsa-da,   ammo   unga   sarf   qilingan   vaqt,   ya`ni
bevosita   yozishga   sarf   qilingan   muddat   olti   oydan   iborat   bo‘lgan.   Ikki   yilning
boshqa   vaqtlari   esa   ko‘pincha   turli   davlat   va   xalq   yumushlarini   bajarishga   sarf
bo‘lgan ekan.
Alisher Navoiyning "Xamsa"si quyidagi dostonlardan iborat:
"Hayrat ul-abror"   – 3988 bayt
"Farhod va Shirin"   – 5782 bayt
"Layli va Majnun"   – 3622 bayt
"Sab`ai sayyor"   – 5008 bayt
"Saddi Iskandariy"   – 7215 bayt
“Xamsa”ning   umumiy   hajmi   25615   bayt,   51230   misradan   iborat.
  Bu   dostonlar   xamsa   janri   talablari   asosida   o‘zaro   bog‘liq   yaxlit   turkumni   tashkil
etadi.   Shuning   uchun   uning   birinchi   dostoni   ("Hayrat   ul-abror")   fikriy-nazariy
qurilmaga asoslangan bo‘lsa, boshqalari ana shu dostondagi fikriy-nazariy dasturni
badiiy timsollarda ifoda etadigan dostonlardir. Shu jihatdan "Xamsa"ning birinchi
dostoni  bo‘lgan "Hayrat ul-abror" (yaxshilarning hayratlanishi) butun turkumning
fikriy-nazariy   dasturi   sifatida   badiiy   timsol   sarguzashti   qurilmasiga   emas,   balki
fikriy-nazariy   masalalarning   bayoni-maqolot   hamda   ularni   tasdiqlaydigan   kichik
hikoya va masallardan tashkil topgan qurilmaga asoslangan.
"Hayrat ul-abror"ning nomlanishi  va yozilish yili  haqida Alisher Navoiy shunday
yozadi:
Hayrati abror ko‘rub zotini,
"Hayrat ul-abror" dedim otini. Nuktai ta`rixiki, ahsan edi.
Sekkizu sekkiz yuzu seksan edi. [43. 344]
Ya`ni:   Asarni   o‘qigan   yaxshi   odamlarning   hayratda   qolganligini   e`tiborga   olib,
dostonni   "Hayrat   ul   abror"   -   yaxshilarning   hayratlanishi   deb   atadim.   Uning
yozilgan yili-tarixi esa 888 hijriy- 1483-melodiy yil edi.
Doston aruzning sare`i musaddasi matvii makshuf bahrida yozilgan.
"Hayrat ul-abror" 63 bobdan iborat bo‘lib, I-XI boblari hamd, munojot va na`tlarni
o‘z   ichiga   oladi.   XII-XVI-boblarida   Nizomiy,   Xusrav   Dehlaviy,   Abdurahmon
Jomiy, so‘z ta`rifi, Sulton Husayn Boyqaro haqida fikr yuritish o‘rin olgan. XVII-
XXI   boblari   ko‘ngul   ta`rifi,   uch   hayrat   va   Bahovaddin   Naqshbandga
bag‘ishlangan.   XXII-LXI   (22-61)   boblari   yigirma   maqolot   va   yigirma   hikoyot,
tamsilotdan iborat. LXII-LXIII (62-63) boblari xotima va bir hikoyatni o‘z ichiga
olgan. Shunday qilib, "Hayrat ul-abror"ning asosini yigirma maqolot va yigirmata
hikoyot   va   tamsillar   tashkil   etadi.   Alisher   Navoiy   xamsa   yozishga   kirishar   ekan,
uning   oldida   ko‘plab   vazifalar   (bular   xaqida   mavjud   ilmiy   ishlarda   talay   fikrlar
bor)   qatorida quyidagi ikki ish ham bor edi;
1.   Xamsaning   yaxlit   asar   ekanligini   faqat   nazariy   jihatdan   emas,   amalda   ham
ko‘rsatish.
2. Uning tarkibi aynan besh qismdan ibarat ekanligini Nizomiy an’anasi bilangina 
emas, azaliy qonuniyat sifatida talqin qilish. SHu   bilan xamsani besh qismdan 
iborat, yaxlit turkum asar darajasiga ko‘tarish. Bu va bundan keyin keladigan 
baytlarda Navoiy «Qur’oni   Karim»ning birinchi oyati «Bismillohir rahmonir-
rahim», ya’ni «rahmon (foniy dunyoda barcha insonlarga rahmat nazari bilan 
boquvchi) va rahim   (oxiratda faqat mo‘minlargagina rahm etuvchi) sifatlarining 
egasi bo‘lgan   Ollox, nomi bilan boshlayman» oyatini izohlaydi, undagi har bir 
harfni   «ahli rad» va «ahli qabul» uchun xos bo‘lgan ramziy-majoziy 
ma’nolarda   sharhlaydi. Ma’lumki, Islom aqoidiga ko‘ra har qanday ish yoki asar  Olloh   nomi bilan boshlanishi shart. Navoiy ham   bu   aqidaga sodiq qolgan 
holda   mavzu va mazmunidan qat’i nazar, har bir asarini shu oyat bilan 
boshlaydi.   E’tiborli tomoni shundaki, «Xamsa»ning qolgan dostonlarida bu 
holat   ko‘zga tashlanmaydi. Garchand, ular ham Ollohga hamdu sano aytish 
bilan   boshlansa-da, bu ko‘proq boshlangan asarning davomini eslatadi. Albatta, 
«Hayrat ul-abror» dostonining vazni bo‘lmish sari’i   musaddasi matviyi makshuf 
(muftailun muftailun foilun yoki foilon)   aynan shu oyatning vazniga mosligini ham
e’tiborga olish lozim. Ammo   vaznga solinmagan bo‘lsa-da, «Lison ut-tayr» 
dostoni ham «bismillohir   rahmonir rahim» bilan boshlanadi. «Saddi Iskandariy» 
dostoni «Xamsa»ni ham mazmun, ham shakl   jihatdan umumlashtiruvchi, 
yakunlovchi asar» ekanligi ta’kidlangan [15. 89].   Navoiyning o‘zi bu holatni 89-
bobdagi ajoyib manzara bilan tasdiqlaydi.   Unda shoir xayoliy sarguzashti 
natijasida go‘zal bog‘da, shoirlar davrasida   paydo bo‘ladi va Nizomiy, Xusrav 
Dehlaviy, Sa’diy, Firdavsiy,   Jaloliddin Rumiy kabi sharq mumtozlari uning 
xaqqiga duo qiladi. Demek, barcha islomiy amallar, xususan, ibodat shakllari kabi 
Alisher Navoiy “Xamsa”si ham “Bismilo…” bilan boshlanib, “duo, omin” bilan 
yakunlangan.   Bu   mulohazalardan quyidagi mazmunda xulosa chiqarish mumkin:
1. «Hayrat ul-abror» dostonidagi dastlabki boblar faqat shu   dostonning emas, 
umuman «Xamsa»ning kirish qismi hisoblanadi.
2. Keyingi dostonlar alohida asar emas, «Xamsa»ning davomi   ekanligi ularning 
«Bismillohir rahmonir-rahim» oyati (bu o‘rinda oyatning   aynan shakligina emas, 
mazmuni ham nazarda tutilmoqda) bilan   boshlanmasligida ham ko‘rinadi.
3. «Saddi Iskandariy» dostonining oxirgi 89-bobi faqat shu   dostonning xotimasi 
emas, yaxlit tarzdagi «Xamsa»ning itmomi, «...bu   maxozin tilismotini istehkom 
bila itmomg‘a etkurmakning tahriri» haqidagi bobdir  Ushbu jumladagi «maxozin»
(xazinalar, ya’ni besh xazina) so‘zi mazkur fikrni tasdiqlaydi. Bunda Navoiy 
«Xamsa»ni   beshta tilsimlangan   xazinadan iborat ko‘rg‘on   -   istehkom deb  atamoqda. Aynan istehkom (devor,   qoliplovchi vosita) vazifasini mazkur boblar, 
ya’ni “Hayrat ul-abror”ning ilk bobi va “Saddi Iskandariy”ning so‘nggi 
bobi   bajargan. Demak, Navoiy beshta dostonni umumiy ramkaga solish 
uchun   qoliplovchi sujetdan emas (Xamsanavislik an’anasi bunga yo‘l qo‘ymas 
edi), alohida boblar, kirish va xulosa boblaridan foydalangan.   Binobarin, Alisher 
Navoiy “Xamsa”sini nashr ettirishda mazkur boblarni dostonlar tarkibidan ajratib 
“Xamsa”ning muqaddima va xotima boblari sifatida nashr ettirish ham maqsadga 
muvofiq.
1 Fo‘ilotun mafo‘ilun fa’ilun, “Hayrat ul-abror”
2 Fa’uvlun fa’uvlun fa’uvlun fa’ul, “Farhod va Shirin”
3 Maf’uvlu mafo‘ilun fa’uvlun, “Layli va Majnun”
4 Mafo‘iylun mafo‘iylun fa’uvlun, “Sab’ayi sayyor”
5 Mufta’ilun mufta’ilun fo‘ilun, “Saddi Iskandariy”
        “Xamsa” — Navoiy dahosining mahsuli, ayni paytda, millatimiz tafakkur 
ko‘lami hamda ma’naviy qudratining timsoli. Alisher Navoiy xalqimizning ongi va
tafakkuri, badiiy madaniyat tarixida butun bir davrni tashkil etadigan buyuk shaxs, 
milliy adabiyotimizning tengsiz namoyandasi, millatimiz g‘ururi, sha’n-u sharafini 
dunyoga tarannum qilgan o‘lmas so‘z san’atkoridir. Albatta, Navoiyni bilish — 
o‘zlikni bilish, Navoiyni sevish — millatni sevish, Navoiyga sadoqat — eng ezgu 
insoniy qadriyatlarga sadoqat demakdir . Foydalanilgan adabiyotlar
1. Mirziyoyev Sh.M. O ‘qituvchilar va murabbiylar kuniga bag‘ishlangan 
tantanali marosimdagi nutqi -2020 30-sentabr
2. Bertels Y. E. Nizomiy va Fuzuliy, M. 1962
3. Bertels Y.E. Navoiy va Jomiy, M. 1965
4. Hayitmetov A. Sharq adabiyotining ijodiy metodi tarixidan, T. 1970.
5. Q.yo   ‘ldoshev   ,V.Qodirov,   J.Yo‘ldoshbekov   .   9-sinf   adabiyot   darsligi.-
Toshkent .O ‘zbekiston  2019.
6. www.ziyonet.uz

Xamsanavislik. Muqadima va xotimalarning dostonlar g‘oyaviy mundarijasi bilan bog‘liqligi Reja: I.Kirish Xamsa haqida ma`lumot Xamsachilik an`anasi haqida ma’lumot II.Asosiy qism Xamsa muqaddimalarining dostonlar g ‘oyaviy mundarijasi bilan bog‘liqligi Xamsa xotimalarining dostonlar g ‘oyaviy mundarijasi bilan bog‘liqligi III.Xulosa Foydalanilgan adabiyotlar ro‘yxati

Kirish XV asrda Sohibqiron Amir Temur bobomiz asos solgan va uning munosib avlodlari davom ettirgan muhtasham saltanat yurtimizda ikkinchi uyg ‘onish davri ,ya’ni ikkinchi Renessans davrini boshlab berdi. Bu davrda Qozizoda Rumiy , Mirzo Ulug‘bek, G ‘iyosiddin Koshiy, Ali Qushchi singari benazir olimlar, Lutfiy, Sakkokiy, Hofiz Xorazmiy, Abdurahmon Jomiy, Alisher Navoiy, Bobur Mirzo kabi mumtoz shoir va mutafakkirlar maydonga chiqdi. Sharfiddin Ali Yazdiy, Xondamir kabi tarixchilar, Mahmud Muzahhib, Kamoliddin Behzod singari musavvirlar, ko‘plab xattot va sozandalar, musiqashunos va me’morlarning shuhrati dunyoga yoyildi. 1 Sharqda xamsachilikning o‘ziga xos tarixi va an’anasi mavjud. “Xamsa” yozishni ozarbayjonlik ulug‘ shoir Nizomiy Ganjaviy boshlab bergan. Lekin u bu asarini avvaldan niyat qilib, ma’lum bir reja asosida yaratmagan. Nizomiy 1173—1179- yillarda Arzinjon hokimi Faxriddin Bahromshohga bag‘ishlab “Maxzan ul-asror” (“Sirlar xazinasi”) nomli pandnoma yozadi. 1180—1181- yillarda Iroq hukmdori To‘rg‘ul II ning iltimosiga ko‘ra “Xusrav va Shirin” dostonini yaratadi. 1188- yilda Shirvonshohlardan AxsatanI Nizomiyga “Layli va Majnun” dostonini yozishni buyuradi. 1196- yilda hukmdor Alovuddin Ko‘rpa Arslonning topshirig‘i bilan Bahrom haqida “Haft paykar” (“Yetti go‘zal”) yoziladi. 1196—1201- yillarda “Iskandarnoma” yaratiladi. Shu tariqa 1173—1201- yillar oralig‘ida – 28 yil davomida muallifning besh dostoni dunyo yuzini ko‘rdi. Shundan so‘ng adibda turli yillarda bitilgan bu dostonlarni jamlab, yagona bir nom bilan atash fikri tug‘ilgan va “Panj ganj” (“Besh xazina”) nomi bilan mashhur bo‘lgan birinchi “Xamsa” vujudga kelgan. 1 Mirziyoyev Sh.M. o ‘zbekiston Respublikasi Prezidenti Shavkat Mirziyoyevning O ‘qituvchilar va murabbiylar kuniga bag‘ishlamgan tantanali narosimdagi nutqi -2020 30-sentabr

Nizomiy Ganjaviyning dostonlari turli davrlarda alohida asar sifatida maydonga kelgan. Biroq u ulkan an’anaga asos solayotganligini his etgan, unga ergashuvchilar bo‘lishini bashorat qilgan. U shunday yozadi “ Menki bu manzilga hammadan oldin qadam qo‘ydim, so‘z olmosidan o‘tkir tig‘ yasadim. Bu tig‘ ortdan keluvchilarning boshini tanasidan judo qiladi. Nizomiyning keskir qilichi qancha eskirsa ham, o‘tkirligicha qolaveradi. Akademik B.Valixo‘jaev bu haqda shunday yozadilar: “Nizomiy yaratgan besh poemaning yaxlit, monumental asarligi va uning yangi adabiy hodisa ekani keyinchalik aniqlanib, shoir yaratgan asarlar sikliga “Panj ganj” – “Besh xazina” nomi berilgan edi”. “Sirlar xazinasi” Nizomiy Ganjaviyning ilk yirik hajmdagi asaridir. Yaqin va O’rta Sharq adabiyotida didaktik poema janrining eng qimmatli namunalaridan biri bo’lgan bu asar shoir ijodida epik she’r sohasida ilk qalam tajribasi edi. Asar hijriy sana bilan 570 -yilda yozilgan, bu esa milodiy taqvimda 1174 - 1175 -yillarga to’g’ri keladi. “Sirlar xazinasi” zohiran Nizomiygacha yozilgan Yaqin va O’rta Sharq adabiyotida keng tarqalgan didaktik asarlar silsilasiga kiradi. Mavzu va maqsad bo’yicha muayyan darajada “ Kalila va Dimna ”, “Qutadg’u bilik”, “Hadiqat ul-haqiqat”, “ Siyosatnoma ”, “ Qobusnoma ”, “Jahor maqola” va boshqa shu kabi asarlarga yaqin bo’lgan “Sirlar xazinasi” ulardan farqlanib turadi. Nizomiy o’zigacha bo’lgan didaktik adabiyotni tugallab, unga yana-da yuksak gumanis va demokratik tomonga yo’naltirgan. Nizomiy Ganjaviy “Sirlar xazinasi”ni yozganda, o’zigacha bo’lgan Sharq adabiyotida qotib qolgan bir qator an’analarni takomillashtirgan holda original mavqedan yondashgan. Bu jihat birinchi marta hind olimi A. A. Ahmadning diqqatini jalb etdi. Uning qayd etishicha, “ Xoja Nizomiy Ganjaviy qadimiy uslubni o’zgartirib, masnaviy aytishda yangi tarz ixtiro etdi, so’zni bezadi va birinchi bo’lib u bu nozik, qiyin yo’ldan borib, nomunosib so’zning ortiqlarini, noxush, tosh-kesakli va yoqimsiz qofiyalarni bu yo’ldan tozalab, she’r mulkini nizomga solgan ”. Nizomiy “Sirlar xazinasi”da asosiy mohiyatga boshlamasdan avval

tavhid, na’t, meroj, asar bag’ishlangan shaxsga xitob, kitobning yozilish sababi va oxirda xatmi kitob, shuningdek, har bir nazariy maqolaga oid faqat bir didaktik hikoya berish kabi formalarni adabiyotga olib kirish bilan didaktik poema janrini shakl jihatdan takomillashtirgan. Fors-dariy tilida Nizomiyning “Sirlar xazinasi”gacha aruz vaznining sariy bahrida alohida baytlar bo’lsa ham, katta hajmli didaktik poemalarda bu bahrdan foydalanilishi haqida hech qanday ma’lumot yo’q. “Sirlar xazinasi”dan avval yozilgan didaktik poemalar esa aruzning hazaj bahrida yozilgan. Nizomiyning xamsasida ko’p miqdorda maqollar, zarbumasallardan, aforizm va iboralardan foydalangan va o’z asarining badiiy qimmatini orttirgan. Jumladan, uning xalq ijodidan, folklordan olgan ifodalari, asosan, Ozarbayjon xalqiga tegishli bo’lgan. Aynan shu sababli ham Ozarbayjon xalqining odat-an’analarini, til va ibora xususiyatlarini bilmasdan “Sirlar xazinasi”da aforizm va zarbumasallar bilan ifodalangan chuqur ma’noni butunlay qamrab olishning imkoni yo’q. Shuning uchun ham “Sirlar xazinasi”ni chuqur anglab yetish uchun har tomonlama, universal bilimga ega bo’lish lozim. Y. E. Bertels “Sirlar xazinasi”ning bir qator baytlarining G’arb va Sharq tadqiqotchilari tomonidan to’g’ri sharhlanmaganini aytib, chuqur ma’noli aforizmlar bilan ifodalangan baytlarni keng tahlil qilgan. Shu bilan birga Y. E. Bertels “Sirlar xazinasi”da qiyin tushuniladigan tashbeh va tarkiblarning ishlatilganini, shoir asar tilini bilaturib qiyinlashtirganini qayd etadi. “Sirlar xazinasi” xalq ijodidan kelgan ko’p ma’noli ifodalar bilan, idiomalar bilan, frazeologik iboralar bilan boy bo’lgani uchun uning chuqur ma’nosini tushunish chindan ham ba’zi qiyinchiliklar tug’diradi. Y. E. Bertelsning poema tili haqidagi mulohazalaridan shunday natija kelib chiqadiki, “Sirlar xazinasi” oddiy xalq doirasi uchun emas, yuksak savodli zodagon tabaqa uchun yozilgan. "Xusrav va Shirin" Nizomiy Ganjaviyning ikkinchi poemasidir. Asar 1180 -yilda fors tilida yozilgan. Nizomiy Ganjaviy bu asarni Otabey Shamsiddin Muhammad Jahon Pahlavon Eldegizga ( 1173 – 1186 ) bag’ishlangan. Asarda Jahon Pahlavondan

boshqa To’g’rul ibn Arslon Saljuqiy ( 1178 – 1194 ) va Qizil Arslonning ( 1186 – 1191 ) ham nomlari tilga olingan. Asar syujetining asosida Sosoniy shohi II Xusrav Parviz ( 590 - 628 ) va uning turmush o’rtoqlaridan biri bo’lgan Shirin haqida keng tarqalgan “Xusrav va Shirin” afsonasi turadi. Hali Nizomiydan ancha avval “Xusrav va Shirin” dostonini ilk bora Firdavsiy (X asr) “Shohnoma”ning tarkibida nazmda qalamga olgan. Lekin Firdavsiy asarining ichida epizodik sahna yaratish bilan “Xusrav va Shirin” dostoniga qisqa to’xtalib o’tgan. Bu mavzuni keng planda ishlashni Nizomiy Ganjaviy o’z zimmasiga olgan va ilk bora “Xusrav va Shirin” mavzusida masnaviy yozgan. Ba’zi tadqiqotchilarning fikriga ko’ra esa Nizomiy Ganjaviy “Xusrav va Shirin”ni Faxriddin Asad Gurgoniyning “Vays va Ramin” poemasining bevosita ta’siri ostida yozgan. Eronda “ Xusrav va Shirin ” ning ilmiy tanqidiy matnini Vohid Dastgerdi tayyorlab nashr ettirgan . Vohid Dastgerdi tuzgan nusxa o’ttiz qadimiy va mo’tabar qo’lyozmasining muqoyasasi natijasida aniqlangan. Bu nusxalar 1300 - 1689 -yillar orasida yozilgan. Bu va boshqa jihatlarini hisobga olsak, Vohid Dastgerdi nashr etgan nusxa poemaning eng ishonarli nusxalaridan biri desak bo’ladi. Dastgerdi tuzgan nusxada poema misralarining soni 12508 dir. Yana bir muhim manba hisoblangan L. A. Xetaqurov tuzgan nusxada misralar soni 12330 dir. Xetaqurov tuzgan ilmiy-tanqidiy matn dunyoning mashhur kutubxonalarida saqlangan o’nta eng qadimiy, ishonchli nusxa asosida tuzilgan, shuningdek, Dastgerdining nashridan ham foydalangan holda izlanishlar olib borilgan. Dastgerdi tuzgan nusxa Xetaqurov tuzgan nusxadan 278 misra ortiqdir. “Xusrav va Shirin” poemasi Nizomiy Ganjaviy Xamsanining eng qiziqarli asarlaridan biri bo’lsa ham, aynan bu asar tadqiqiga bag’ishlangan tadqiqotlar juda kam. Bu sohada Q. Begdeli va Q. Aliyev asarlari alohida ahamiyatga ega. Eron olimlaridan Vohid Dastgerdi ilk bora shoir asarlarining mukammal ilmiy-tanqidiy matnlarini tayyorlab chop etgan, shuningdek, Nizomiy asarlarida tushunish qiyin bo’lgan so’zlar lug’atini tuzgan. Lekin asarlarning ilmiy tahlili bilan shug’ullanmagan. Eron olimlaridan Nizomiy asarlari tadqiqiga alohida e’tibor bergan. "Ahvolo asare-qasaedo g’azalliyyate-Nizamiy Ganjaviy" asari muallifi Said Nafisiydir. Muallif bu asarida asosan Nizomiy davri, asarlarini kimga