logo

Шарқнинг_илк_ўрта_асрлар_даври_мутафккирлари

Загружено в:

20.11.2024

Скачано:

0

Размер:

1486.970703125 KB
Мавзу : Шарқнинг илк 
ўрта асрлар даври 
мутафккирлари . •
Режа:
1. Имом ал-Бухорий таълимоти
2. Абу Мансур Мотрудий фалсафаси
3. Абу  Исо  Муҳаммал  ат-Термизийнинг  фалсафий  қарашлари Имом ал-Бухорий таълимоти   (810 - 870)  •
                                          1. Имом ал-Бухорий таълимоти   (810 - 870)
•
      Абу  Абдуллоҳ  Муҳаммад  ибн  Исмоил  ибн  Иброҳим  ибн  ал-Мағийра  ибн  Бардазбеҳ  ал-Жуафий  ал-
Бухорий ҳижрий  194 йил  шаввол  ойининг 13-куни  (810 йил  21 июл)да  таваллуд  топган. Буюк шоир  ва 
мутафаккир  Абдураҳмон  Жомий  буюк  муҳаддиснинг  илмий  салоҳиятига  юксак  баҳо  бериб,  Батха 
(Макка) ва Ясриб (Мадина)да ясалган танганинг сайқали Бухорода камолига етди»-деб ёзган эди. Ўрта 
асрларда  туғилган  олимлар  таваллуд  этган  ойлар,  кунлар  тугул  манбаларда  хатто  кўпинча  йилларида 
ҳам аниқ бир сана бўлмай, хилма-хил йиллар кўрсатилган ҳоллари кўп учрайди. Имом ал-Бухорийнинг 
туғилган вақти (куни, ойи,  йили)нинг аниқ  келтирилишининг боиси шундаки, унинг ўзини ёзишича, у 
туғилган вақт ҳақида отаси қўли билан ёзиб қўйган варақ, унга замондош олимларга етиб келган. 
• Имом  ал-Бухорийнинг  исми  Муҳаммад,  куняси  Абу  Абдуллоҳ,  лақаби  баъзан  имом  ал-муҳаддисийн 
(муҳаддисларнинг  имоми,  пешвоси),  баъзан  амир  ул-муъминийн  фил-ҳадис  (ҳадис  илмининг  амири, 
султони)  ва  насаби  Муҳаммад  ибн  Иброҳим  ибн  ал-Муғийра  ибн  Бардазбеҳ  ибн  Базазбеҳдир.  Сўнгги 
икки  исми  ибн  Бардазбеҳ  ибн  Базазбеҳдан  кўриниб  турибдики,  имом  ал-Бухорийнинг  асл  насаби 
ажамларга  бориб  тақалади.  Бу  фикр  талай  адабиётларда  қайд  қилинган  бўлиб,  кўпчилик 
муҳаддисларнинг  таъкидлашларича,  «Бардазбеҳ»  сўзи  арабча  «зориъ»  (зироат,  деҳқончилик  билан 
шуғулланувчи киши) маъносини билдиради. Имом ал-Бухорийнинг отаси Исмоил, унинг куняси Абул-
Ҳасан  бўлиб,  ўз  даврининг  етук  муҳаддисларидан  саналиб,  имом  Моликнинг  шогирд  ва  асҳобларидан 
бири бўлиб, тижорат ишлари билан ҳам шуғулланган.  •
Афсуски  ҳозирча унинг қаламига мансуб бирор  асар  ҳақида аниқ маълумотга эга эмасмиз. Бироқ 
уни  Ҳамад  ибн  Зайд,  имом  Молик,  Абу  Муовия  каби  ўз  даврининг  йирик  муҳаддисларидан  ҳадислар 
ривоят  қилгани,  Абдуллоҳ  ибн  ал-Муборакнинг  суҳбатида  бўлиб,  ундан  таълим  олгани  ҳақидаги 
хабарлар  манбаларда  келтирилади.  Унинг  шогирдларидан  ироқлик  бир  қанча  олимлар  Аҳмад  ибн 
Ҳафс,  Наср  ибн  Ҳусайн  ва  бошқаларни  кўрсатиш  мумкин.  Имом  ал-Бухорий  «ат-Та‘рих  ал-кабир» 
(«Катта  та’рих») асарида отасининг  таржимаи  ҳоли ҳақида талай  маълумотлар келтиради.  Тарихчи  ал-
Ҳофиз  ибн  Ҳиббон  ўзининг  «Китоб  ас-сиққот»  («Буюк  инсонлар  ҳақида  китоб»)  номли  асарида 
Исмоил  ибн  Иброҳим  яъни  ал-Бухорийнинг  отаси,  Ҳамад  ибн  Зайд  ва  Моликдан  ҳадислар  ривоят 
қилган, ундан эса ироқлик олимар ҳадислар нақл қилганлар»,-деб таъкидлайди.
•
Имом  ал-Бухорийнинг  онаси  ҳам  тақводор,  диёнатли  ва  ҳар  хил  кароматлар  соҳибаси,  ғоятда 
оқила,  фозила  аёл  бўлган.  У  эл  орасида  Оллоҳ  таолога  илтижо  этиб,  доимо  дуолар  ўқиб  юрадиган 
покиза  аёл  сифатида  танилган  эди.  Маълумки,  имом  ал-Бухорий  ёшлигида  кўзи  жароҳатланиб  кўриш 
қобилияти  сусайган  бўлиб,  ҳар  қанча  уринмасин  ҳам  табиблар  уни  даволай  олмагандилар.  Кунлардан 
бир куни ал-Бухорийнинг онаси тушида Иброҳим алайҳиссаломни кўрганда у зоти шариф бу мушфиқа 
онага  қараб:  «Эй  волида!  Сенинг  дуоларингнинг  бардавомлигидан  Оллоҳ  таоло  ўғлингга  тўлиқ  кўриш 
қобилиятини  қайтарди»,  —  деб  хитоб  қилганлар.  Кейин  у  «Уйқумдан  уйғонсам  ўғлим  Муҳаммаднинг 
кўз нури тўлиқ қайтиб тузалиб кетибди»,-деган ривоят мавжуддир •
2.Абу Мансур Мотуридий фалсафаси   (870–945)
Абу  Мансур  Мотуридий  имом,  фиқҳ  олими,  мутакаллим,  мотуридийлик  таълимоти  асосчиси. 
Имом  ал  ҳуда  (Ҳидоятга  элтувчи  олим),  Имом  ал-мутакаллимин  (Мутакаллимлар  имоми),  Раим  
аҳли  сунна  вал-жамоа  (Аҳли  сунна  вал-жамоа  раиси),  Ал-Имом  аз-зоҳид  (Зоҳид  имом), 
Мусаҳҳиҳ  аҳли  сунна  вал-жамоа  (Аҳли  сунна  вал-жамоа  мусаҳҳиҳи)  каби  эътирофлар  билан 
улуғланган.
Абу  Муин  Насафий  “Табсират  ал-адилла”  асарида  Мотуридийнинг  илмий  мавқеи  ва  калом 
илмидаги  қадр-қимматини  юксак  баҳолаб  қўйидагича  ёзади:  “Мовароуннаҳрда  Мотуридийдан 
ташқари  барча  ҳанафий  олимлар  мавжуд  бўлмаганида  ҳам  Абу  Мансур  Мотуридий  уларнинг 
ўрнига  кифоя  қилар  эди.    Чунки  у  шундай  зодки,  илм  уммонининг  энг  қаърига  шўнғиб,  ундан 
дуру  гавҳарларни  олиб  чиқди  ва  диний  ҳужжатларни  ўзининг  фасоҳати,  мислсиз  заковати  билан 
зайнатлади”.  
Мотуридий  имомларнинг  улуғи  ва  миллатнинг  бутуни  деб,  таърифлайди  унинг  замондошлари. 
Унинг  Қуръонга  ёзган  тафсири  барча  чигалликларни  очиб  берувчи,  инсон  қалбидаги  шубҳали 
қора  булутларни  ҳайдовчи  ҳамда  ниҳоятда  балиғ  васф  ила  яратилган  асардир.  Аллоҳ  шундай 
китобни ёзган зотга ўз саломини йўлласин деб эътироф этганлар.  •
Тарихий  манбаларда  Мотуридийнинг  кўплаб  асарлари  ҳақида  маълумотлар  етиб  келган.  Уларда 
таъкидланишича, Мотуридий 3 йўналиш калом, тафсир ва фиқҳ бўйича асарлар ёзган.
•
Мотудирийнинг  “Китоб  ат-тавҳид”  ва  “Таъвилот  ал-Қуръон  ал-карим”  номли  асарлари  бизгача  етиб 
келган.  Бугунги  кунда  ислом  оламида  аҳли  сунна  вал  жамоат  эътироф  этган  2  та  ақидавий  мактаб 
мавжуд. Уларнинг бир Ашъарийлик таълимоти бўлса, иккинчи Мотуридийлик таълимоти ҳисобланади. 
•
Мотуридий  таълимоти    суннийликнинг  ханафийлик  мазҳабига  эътиқод  қилувчи  ислом  оламининг 
аксарият  мамлакатларида  жумладан,  Сурия,  Ироқ,  Туркия,  Покистон,  Ҳиндистон,  Шимолий  Африкада 
кенг  тарқалган  ва  бу  таълимот  ҳозир  ҳам  ўрта  олий  динний  ўқув  юртларида  мустақил  фан  сифатида 
ўқитилиб келинмоқда.  
•
Мотуридийлик  таълимотининг  кенг  ёйилишига  асосий  сабаб  унинг  ақидавий  масалаларда  Қуръон, 
Ҳадис  ва  ақлу  идрок,  мантиқ  ҳамда  ҳақиқатга  яқин  турганлигидир.    Имом  Мотуридий  тарафдорлари 
дунёни  билишда  фақат  ақлга суяниш  керак, деган  муътазилийлардан фарқли  ўлароқ, ақл билан нақлни 
қўшиб фойдаланиш зарур деб ҳисоблашган. Муътазилийлар Қуръонни яратган деса, мотуридийлар уни 
қадим,  азалий  деб  билади.  Имон-этиқод  хусусида  мотуридий  таълимоти  айниқса,  диққатга  сазавор. 
Муътазилийлар имоннинг шартлари 3 та, яъни тил билан иқрор, дил билан тасдиқ ва амал билан ижро 
этиш  деса,  мотуридийликда  имоннинг  шартлари  2  та  яъни  тил  билан  иқрор  этиш  ва  дил  билан 
таслиқлаш, амалларнинг ўрни эса бошқа, деб таъриф қилинади. •
Шуни  алоҳида  таъкидлаш  керакки,  Мотуридий  қарашларида  Оллоҳ,  инсон,  иймон,  олам, 
илм ва ақл масалалари етакчи мақом касб этади.  Илоҳият соҳасини талқин этишда у табиати 
кенг,  беғараз  мутафаккир  бўлиб,  мўътадил  йўналишга  амал қилиб  келишган. Доимо ҳар  хил 
масалалар,  жумладан,  илоҳий  ваҳий  ва  ақл  Оллоҳ  ва  олам  ўзаро  муносабатлари 
муаммоларида  ҳам  илоҳиёт  анъаналари  ва  ақл  уйғунлигини  ўзида  мужассамлаштирган 
тафаккур  талаб  –тамойилларини  қўллаб  қувватлаган.  Унинг  фикрича,  ақлий  ва  нафсий 
қувватлар  буюк  неъматлардир.  Оллоҳ  уларни  беҳуда  яратмаган.  Одамлар  бу  неъматлар 
орқали  Яратганнинг  қудрати,  одиллиги  ва  донишмандлигини  аён  дунёни  билиш  билан 
англаб  оладилар.  Лекин  ақл  нақадар  муҳим  ва  эътиборли  бўлмасин,  баъзи  ҳолларда  унинг 
тирқишидан шубҳа кириб келишга уринади. Бу эса, иймон-эътиқодга салбий таъсир қилиши 
мумкин.  Айнан  шундай  вазиятда  илоҳий  илмларнинг  аҳамияти  ошиб  боради.  Оллоҳ 
бандаларига  улар  бажара  олмайдиган  вазифаларни  юкламайди.  Уларни  бажаришда 
одамларнинг  фаоллик  кўрсатиш  эркинлиги  бутунлай  чегаралаб  қўйилмаган.  Улар 
ўзларининг  эзгу  амаллари  учун  Оллоҳ  розилигига  эришадилар,  бадфеъл  қилмишлари  учун 
эса  жазоланадилар.  Бандалар  иймон-эътиқодига  баҳо  бериш  одамларнинг  зиммасида 
бўлмасдан,  балки  Оллоҳнинг  ихтиёрида  дейди  Мотуридий.  (Бу  ҳақда  қаранг:  Қ.Назаров. 
Ўзбек фалсафаси тарихи. III-жилд. Тошкент,  “Муҳаррир” нашриёти 2020 йил. 42-43-бетлар). •
Мотуридий  асарларида    Аллоҳ,  инсон  ва  илм  масалалари    етакчи  ўринга  эса  Мотуридий 
асарларида  билим  икки  хил  кўринишда  намоён  бўлади.  Биринчиси-Аллоҳнинг  билими  (Ал-
илм  биллоҳ).  Унинг  илми  мутлақ  ҳақиқатдир.  Иккинчи  кўриниши  эса,  Аллоҳ  тўғрисидаги 
билимларимизга  тааллуқли.  У  “илм  Оллоҳ”  деб  юритилади.  Аллоҳ  олам  ва  инсонни  билиш 
бир-бирига туташ нуқталарга эга. Улар ақл, ҳиссий мушоҳада ва хабарлар орқали бошланади. 
Бунда  илоҳий-ваҳий  пайғамбардан  етиб  келган  хабарларнинг  мавқеи  юксакдир.  Ҳабар  билан 
биргаликда  жонли  мушоҳаданинг  аҳамияти  муҳим.  Мотуридийга  кўра  ақл,  айниқса  назарий 
билимнинг  (илму-н-назар)  нинг  мақоми  қудратидир.  Ақлнинг  сезгилар  билан  ўзаро 
муносабати  тасодифий  эмас.  Мотуридий    фикрича  бешта  сезги  аъзолари  ва  ички  туйғу  ақл 
учун хизматкор.  Ақл ҳам ўз навбатида улар устидан назоратчидир. 
•
Мотуридий фалсафий қарашларининг яна бир муҳим жиҳати шундаки, ақл туфайли олам ва 
Оллоҳни таниш нақадар муҳим бўлмасин у ўзига ҳос камчиликка ҳам эга чунки унинг биз 
билмаган тирқишидан имон-эътиқод учун нохўш ҳисобланган шубҳа кириб келиши ҳам 
мумкин.  Шундай вазиятда инсон учун ягона йўл қолади. Яъни Аллоҳнинг илмига таяниш 
Аллоҳнинг илми Мотуридий назарида ақл ва сезгиларнинг бир-бирига узвий алоқасидан 
пайдо бўлади.  •
3.Абу Исо Муҳаммад ат-Термизийнинг фалсафий қарашлари    (824-892)
• Ўрта  асрларда  яшаган  кўпгина  олимлар  илм-фаннинг  турли  соҳаларига  оид  дунёвий  фанлар  билан  бирга 
диний  илмлар  ривожига  ҳам  катта  эътибор  берганлар.  Зотан  диний  илмлар  жамият  тараққиётида,  инсонларнинг 
камол топиши ва уларнинг дунёқарашининг шаклланишида алоҳида роль ўйнаган.
• Жаҳоншумул  аҳамиятга  эга  асарлар  яратган  буюк  алломалардан  бири  —  машҳур  муҳаддис  (ҳадис  илми 
олими)  Абу  Исо  Муҳаммад  ат-Термизийдир.  Унинг  тўлиқ  исми  Абу  Исо  Муҳаммад  ибн  Савра  ибн  Мусо  ибн  ад-
Даҳҳок  ас-Сулламий  (умрининг  охирларида  кўзи  ожиз  бўлиб  қолганлигидан  ад-Дарийр  тахаллуси  билан  ҳам 
аталган) ат-Термизий бўлиб, у ҳижрий ҳисобда 209 (милодий 824) йилда Термизда, унча бадавлат бўлмаган оилада 
таваллуд  топди.  Марказий  осиёлик  машҳур  олим  ва  тарихчи  Абу  Саад  Абдулкарим  ас-Самъоний  (113/1167)  «Ал-
Ансоб»  номли  асарида  ёзишича,  ат-Термизий  Буғ  (ҳозирги  Шеробод  тумани)  қишлоғида  вафот  этганлиги  учун 
унинг номига ал-Буғий тахаллуси ҳам қўшилган. 
• Ат-Термизийнинг  оиласи  ва  ота-онаси  ҳақида  манбаларда  аниқ  маълумотлар  келтирилмаган.  Тарихчилар 
унинг  «Бобом  асли  марвлик  эди,  у  киши  Лайс  ибн  Сайёр  замонида  яшаган,  сўнг  у  ердан  Термизга  кўчиб  келган» 
деган  фикрини  келтириш  билан  чегараланадилар.  Шунингдек,  ат-Термизийнинг  кўзи  ожизлиги  хусусида  ҳам  ёзма 
манбаларда турли-туман маълумотлар келтирилган. Баъзи муаллифлар уни туғма кўзи ожиз бўлган деса, кўпчилик 
муаллифлар олимнинг кейинчалик, умрининг охирларида кўзи ожиз бўлиб қолганлигини ёзадилар.   •
Ат-Термизий  ёшлигидан  ўта  тиришқоқ,  идрокли  ва  заковатли  бўлганлиги  боис  ўз  тенгдошлари  ичида 
ажралиб  турган.  Илмга  ўта  қизиқиши  туфайли  ўша  даврнинг  кўпгина  илмларини,  айниқса,  ҳадис  илмини  чуқур 
эгаллаган.  Термиз,  Самарқанд,  Марв  ва  Марказий  Осиёнинг  бошқа  йирик  шаҳарларида  истиқомат  қилган  машҳур 
уламо  ва  муҳаддислар  асарларини  қунт  билан  ўрганган,  қўшни  Балх  ва  Ҳайратон  шаҳарларидаги  илм  аҳллари 
билан  илмий  алоқалар  ўрнатилишига  муносиб  ҳисса  қўшган  олимлардан  биридир.  Ёшлигидан  илм-фанга  ташна 
ат-Термизий  850  йилдан,  яъни  йигирма  олти  ёшидан  бошлаб  узоқ  юртларга,  қатор  хорижий  мамлакатлар  ва 
шаҳарларга  сафар  қилади.  Жумладан,  у  Ҳижозда  —  Макка  ва  Мадина,  Ироқ,  Хуросоннинг  қатор  шаҳарларида 
кўплаб  муҳаддис,  уламолар  билан  мулоқотда  бўлиб,  улардан  таълим  олади,  қизғин  илмий  мунозара  ва  баҳсларда 
иштирок  этади.  Тарихчи  Шамсуддин  аз-Заҳабийнинг  таъкидлашича,  ат-Термизий  Миср  ва  Шомни  шахсан  зиёрат 
қилмаган,  шу  боисдан  ҳам  бу  мамлакатлар  уламоларидан  билвосита  ҳадислар  ривоят  қилган.  Узоқ  йиллар  давом 
этган  сафарлари  чоғида  ат-Термизий  нафақат  ҳадис  илмидан,  балки  илм  ал-қироат,  ал-баён,  фиқҳ,  тарих  каби 
фаннинг бошқа соҳалари ҳамда кўплаб устозлардан сабоқ олади.
•
Шу  билан  бир  қаторда  ат-Термизий  пайғамбар  алайҳиссалом  ҳадисларини  тўплашга  алоҳида  эътибор  билан 
қарайди.  Бу  борада  у  ҳар  қандай  қийинчиликларга  бардош  беради.  У  ўзи  ўқиган  ёки  бирор  ровийдан  эшитган 
ҳадисини  алоҳида  қоғозларга  қайд  этиб  борар,  уларнинг  асли  ва  иснодини  изчиллик  билан  аниқлаб  тўғрилигига 
тўлиқ  ишонч  ҳосил  қилсагина  махсус  қоғозларга  қайд  этарди.  Ҳадисларнинг  тўғрилигига  шубҳа  бўлганда  уларни 
алоҳида  ажратиб  ёзарди.  Шу  тариқа  ҳадислар  саҳийҳ  (тўғри,  ишончли),  ҳасан  (яхши,  маъқул),  заийф  (бўш, 
ишончсиз), ғарийб (ғалати) каби хилларга ажратилган.

Мавзу : Шарқнинг илк ўрта асрлар даври мутафккирлари .

• Режа: 1. Имом ал-Бухорий таълимоти 2. Абу Мансур Мотрудий фалсафаси 3. Абу Исо Муҳаммал ат-Термизийнинг фалсафий қарашлари

Имом ал-Бухорий таълимоти (810 - 870)

• 1. Имом ал-Бухорий таълимоти (810 - 870) • Абу Абдуллоҳ Муҳаммад ибн Исмоил ибн Иброҳим ибн ал-Мағийра ибн Бардазбеҳ ал-Жуафий ал- Бухорий ҳижрий 194 йил шаввол ойининг 13-куни (810 йил 21 июл)да таваллуд топган. Буюк шоир ва мутафаккир Абдураҳмон Жомий буюк муҳаддиснинг илмий салоҳиятига юксак баҳо бериб, Батха (Макка) ва Ясриб (Мадина)да ясалган танганинг сайқали Бухорода камолига етди»-деб ёзган эди. Ўрта асрларда туғилган олимлар таваллуд этган ойлар, кунлар тугул манбаларда хатто кўпинча йилларида ҳам аниқ бир сана бўлмай, хилма-хил йиллар кўрсатилган ҳоллари кўп учрайди. Имом ал-Бухорийнинг туғилган вақти (куни, ойи, йили)нинг аниқ келтирилишининг боиси шундаки, унинг ўзини ёзишича, у туғилган вақт ҳақида отаси қўли билан ёзиб қўйган варақ, унга замондош олимларга етиб келган. • Имом ал-Бухорийнинг исми Муҳаммад, куняси Абу Абдуллоҳ, лақаби баъзан имом ал-муҳаддисийн (муҳаддисларнинг имоми, пешвоси), баъзан амир ул-муъминийн фил-ҳадис (ҳадис илмининг амири, султони) ва насаби Муҳаммад ибн Иброҳим ибн ал-Муғийра ибн Бардазбеҳ ибн Базазбеҳдир. Сўнгги икки исми ибн Бардазбеҳ ибн Базазбеҳдан кўриниб турибдики, имом ал-Бухорийнинг асл насаби ажамларга бориб тақалади. Бу фикр талай адабиётларда қайд қилинган бўлиб, кўпчилик муҳаддисларнинг таъкидлашларича, «Бардазбеҳ» сўзи арабча «зориъ» (зироат, деҳқончилик билан шуғулланувчи киши) маъносини билдиради. Имом ал-Бухорийнинг отаси Исмоил, унинг куняси Абул- Ҳасан бўлиб, ўз даврининг етук муҳаддисларидан саналиб, имом Моликнинг шогирд ва асҳобларидан бири бўлиб, тижорат ишлари билан ҳам шуғулланган.

• Афсуски ҳозирча унинг қаламига мансуб бирор асар ҳақида аниқ маълумотга эга эмасмиз. Бироқ уни Ҳамад ибн Зайд, имом Молик, Абу Муовия каби ўз даврининг йирик муҳаддисларидан ҳадислар ривоят қилгани, Абдуллоҳ ибн ал-Муборакнинг суҳбатида бўлиб, ундан таълим олгани ҳақидаги хабарлар манбаларда келтирилади. Унинг шогирдларидан ироқлик бир қанча олимлар Аҳмад ибн Ҳафс, Наср ибн Ҳусайн ва бошқаларни кўрсатиш мумкин. Имом ал-Бухорий «ат-Та‘рих ал-кабир» («Катта та’рих») асарида отасининг таржимаи ҳоли ҳақида талай маълумотлар келтиради. Тарихчи ал- Ҳофиз ибн Ҳиббон ўзининг «Китоб ас-сиққот» («Буюк инсонлар ҳақида китоб») номли асарида Исмоил ибн Иброҳим яъни ал-Бухорийнинг отаси, Ҳамад ибн Зайд ва Моликдан ҳадислар ривоят қилган, ундан эса ироқлик олимар ҳадислар нақл қилганлар»,-деб таъкидлайди. • Имом ал-Бухорийнинг онаси ҳам тақводор, диёнатли ва ҳар хил кароматлар соҳибаси, ғоятда оқила, фозила аёл бўлган. У эл орасида Оллоҳ таолога илтижо этиб, доимо дуолар ўқиб юрадиган покиза аёл сифатида танилган эди. Маълумки, имом ал-Бухорий ёшлигида кўзи жароҳатланиб кўриш қобилияти сусайган бўлиб, ҳар қанча уринмасин ҳам табиблар уни даволай олмагандилар. Кунлардан бир куни ал-Бухорийнинг онаси тушида Иброҳим алайҳиссаломни кўрганда у зоти шариф бу мушфиқа онага қараб: «Эй волида! Сенинг дуоларингнинг бардавомлигидан Оллоҳ таоло ўғлингга тўлиқ кўриш қобилиятини қайтарди», — деб хитоб қилганлар. Кейин у «Уйқумдан уйғонсам ўғлим Муҳаммаднинг кўз нури тўлиқ қайтиб тузалиб кетибди»,-деган ривоят мавжуддир