logo

NOILMIY BILIM SHAKLLARI.

Yuklangan vaqt:

12.08.2023

Ko'chirishlar soni:

0

Hajmi:

120 KB
MAVZU:NOILMIY BILIM SHAKLLARI. 
MUNDARIJA
KIRISH 
1.Bob.Insoniyat  tarixida bilimning rivojlanishi.
     1.1.Bilim haqida tushuncha. 
     1.2.Bilimning nomutanosibi  bo'lgan noilmiy  bilim o'zi nima.
     1.3.Ezoterik bilim .
2.Bob.Noilmiy  bilim turlari.
       2.1.Postpozitivizm  va Neopozitivizm.
        2.2.Noilmiy  bilimga nisbatan olimlar fikrlari.  
      2.3.Strukturaviylik  va Verifikasiyalash tamoyilining  noilmiy   bilimga  
ta'siri.
Xulosa. 
Foydalanilgan  adabiyotlar ro'yxati.   
KIRISH 
Bilishning   mohiyati,   shakllanish   va   rivojlanish   qonuniyatlari,   xususiyatlarini
organish   falsafa   tarixida   muxim   orin   egallab   kelmokda.   Inson   oz   bilimi   tufayli
borliq,   tabiat,   jamiyatni   va   nixoyat,   oz-ozini   ozgartiradi.   Bilishga   qaratilgan   inson
faoliyatini   va   uni   amalga   oshirishning   eng   samarali   usullarini   tadqiq   etish   falsafa
tarixida   muxim   ahamiyatga   ega.   Shu   bois   ham   falsafaning   bilish   masalalari   va
muammolari   bilan   shugullanuvchi   maxsus   soxasi   —   gnoseologiya   vujudga
keldi.Inson   bilishi   nixoyatda   kop   qirrali,   murakkkab   va   ziddiyatli
jarayondir.   Gnoseologiya   asosan,   bilishning   falsafiy   muammolarini   xal   etish   bilan
shugullanadi. Har bir tarixiy davr jamiyatning rivojlanish extiyojlaridan kelib chiqib,
gnoseologiya oldiga yangi vazifalar kuyadi. Хususan, XVII asr ortalarida yevropalik
faylasuflar   ilmiy   bilishning   ahamiyati,   xaqiqiy   ilmiy   bilishlar   xosil   qilishning
usullarini organish, ilmiy haqiqat mezonini aniqlash bilan shugullandilar. Тajribaga
asoslangan   bilimgina   xaqiqiy   bilimdir,   degan   Goyani   olKa   surdilar.XVIII   asr
mutafakkirlari   ilmiy   bilishda   inson   aqli   imkoniyatlariga,   ratsional   bilishning   xissiy
bilishga   nisbatan   ustunligiga   aloxida   urKu   berdilar.   Buyuk   nemis   faylasufi   I.   Kant
bilish   natijalarining   xaqiqiyligi   xususida   emas,   balki   insonning   bilish   qobiliyatlari
haqida baxs yuritdi. Gnoseologiya oldida inson olamni bila oladimi, degan masala
keskin quyildi. Insonning bilish imkoniyatlariga shubxa bilan qaraydigan faylasuflar
agnostiklar   deb   ataldilar.   Bilish   nima?   Bilish   insonning   tabiat,   jamiyat   va   ozi
togrisida   bilimlar   xosil   qilishga   qaratilgan   aqliy,   ma’naviy   faoliyat   turidir.   Inson
ozini  kurshab   torgan   atrof-muxit   togrisida   bilim   va   tasavvurga  ega  bolmay   turib, faoliyatning   biron-bir   turi   bilan   muvaffakiyatli   shugullana   olmaydi.   Bilishning
maxsuli,   natijasi   ilm   bolib,   har   qanday   kasb-korni   egallash   faqat   ilm   orqali   roy
beradi.   Shuningdek,   bilish   insongagina   xos   bolgan   ma’naviy   extiyoj,   hayotiy
zaruriyatdir.
1.Bob.Insoniyat  tarixida bilimning rivojlanishi.
1.1.Bilim   haqida   tushuncha.   Bilim   —   kishilarning   tabiat   jamiyat   hodisalari
haqida hosil qilgan voqelik maʼlumotlar; voqelikning  inson  tafakkurida aks etishi.
Kundalik tasavvurimizda nimaning nima ekanligiga ishonsak va bu ishonchimiz biz
odatlangan   voqea   va   hodisalarga   (qoidalarga)   zid   kelmasa   bunday   ishonch.
hisoblanadi.   Voqelik   haqidagi   bilgan   maʼlumotlarimiz   B.   darajasiga   koʻtarilishi
uchun quyidagi shartlarni qanoatlantirishi lozim: birinchidan, bu maʼlumotlarning
voqelikka   mutanosibligi;   ikkinchidan,   yetarli   darajada   ishonarli   boʻlishi;
uchinchidan, bu maʼlumotlar dalillar bilan asoslangan boʻlishi lozim. Uchala shart
birgalikda   mavjud   maʼlumotlarni   B.   darajasiga   olib   chiqadi.   Inson   ijtimoiy
taraqqiyot jarayonida bilmasliqdan bilishga, mavhum B.lardan mukammal va aniq
B.lar hosil qilish tomon boradi. Kishining moddiy dunyo toʻgʻrisidagi B.i nisbiydir, u
doimo   rivojlanib   boradi.   B.   kundalik   tajriba,   kuzatish   orqali   toʻplanadi.   B.larni
tadqiqetuvchi taʼlimot — epistemologiyada perseptiv (hissiy), hayotiy — kundalik
(sogʻlom akl) va ilmiy B. shakllari ajratib koʻrsatiladi. Ilmiy adabiyotlarda B.larning
ilmiy   va   ilmdan   tashqari   shakllari   ham   farq   qilinadi.   Ilmdan   tashqari   B.larga
madaniyat, adabiyot, sanʼat, mifologiya, din va shahrik. sohalarga oid B.lar kiradi.
Odatdagi   fan   sohalarida   tadqiq   etiladigan   B.lar   ekzoterik   (koʻzga   tashlanuvchan)
B.lar   deb   atalsa,   astrologiya,   va   shahrik.   sohalarga   oid   B.lar   ezoterik   (pinhoniy) B.lar   deyiladi.  Ekzoterik   B.lar   ilm-fan  qoidalariga  zid   kelmaydigan   boʻlsa,  ezoterik
bilimlar   majmuasidir. Insoniyat   kop   asrlar   davomida   orttirgan   bilimlarini
umumlashtirib  va  keyingi  avlodlarga berib   kelganligi  tufayli   ham   ozi  uchun   qator
qulayliklarni yaratgan. Inson faoliyatining har qanday turi muayyan ilmga tayanadi
va   faoliyat   jarayonida   yangi   bilimlar   xosil   qilinadi.Kundalik   faoliyat   jarayonida
tajribalar   orqali   bilimlar   xosil   qilish   butun   insoniyatga   xos   bolgan   bilish   usulidir.
Bilimlar bevosita hayotiy extiyojdan, farovon hayot kechirish zaruratidan vujudga
kelgan   va   rivojlangan.   Insoniyatning   ancha   keyingi   taraqqiyoti   davomida   ilmiy
faoliyat   bilan   bevosita   shugullanadigan   va   ilmiy   nazariyalar   yaratuvchi   aloxida
sotsial   guruh   vujudga   keldi.   Bolar   —   ilm-fan   kishilari   bolib,   ilmiy   nazariyalar
yaratish   bilan   shugullanadilar.Bilishning   ikki   shakli:   kundalik   (empirik)   bilish   va
nazariy (ilmiy) bilish   bir-biridan farqlanadi.Kundalik bilish usullari nixoyatda xilma-
xil  va oziga  xos  bolib,  bunday  bilimlarni  sistemalashtirish  va umumlashgan   holda
keyingi   avlodlarga  berish   ancha   mushquldir.   Hozirgi   zamon   Karb   sotsiologiyasida
xalqlarning   kundalik   bilim   xosil   qilish   usullarini   organuvchi   maxsus   soxa   —
etnometodologiya fani vujudga keldi. Gnoseologiya asosan nazariy bilish va uning
rivojlanish   xususiyatlarini   organish   bilan   shugullanadi.   Nazariy   bilishning   ob’ekti,
sub’ekti va predmetini bir-biridan farqlash muxim.   Bilish ob’ekti. Тadkikotchi-olim,
faylasuf, san’atkor va boshqalarning, umuman insonning bilimlar xosil qilish uchun
ilmiy   faoliyati   qaratilgan   narsa,   hodisa,   jarayon,   munosabatlar   bilish   ob’ektlari
xisoblanadi.   Bilish   ob’ektlari   moddiy,   ma’naviy,   konkret,   mavxum,   tabiiy   va
ijtimoiy   bolishi   mumkin.   Bilish   ob’ektlari   eng   kichik   zarralardan   tortib   olkan
galaktikagacha   bolgan   borliqni   qamrab   oladi.   Bilish   ob’ektlariga   asoslanib,   bilim
soxalari   tabiiy,   ijtimoiy-gumanitar   va   texnik   fanlarga   ajratiladi.     Bilish
sub’ekti.   Bilish   bilan   shugullanuvchi   kishilar   va   butun   insoniyat   bilish   sub’ekti xisoblanadi.   Ayrim   olingan   tadqiqotchi-olimlar,   ilmiy   jamoalar,   ilmiy   tadqiqot
institutlari   ham   aloxida   bilish   sub’ektlaridir.   Ilmiy   faoliyat   tabiat   va   jamiyat
mohiyatini bilishgagina emas, balki insonning oziga ham qaratilishi mumkin. Inson
va butun insoniyat ayni bir vaqtda ham bilish ob’ekti, ham bilish sub’ekti sifatida
namoyon boladi.   Bilishning maqsadi   ilmiy bilimlar xosil qilishdangina iborat emas,
balki   bilish   jarayonida   xosil   qilingan   bilimlar   vositasida   insonning   barkamolligiga
intilish,   tabiat   va   jamiyatni   insoniylashtirish,   tabiiy   va   ijtimoiy   garmoniyaga
erishishdir.   Fan   —   fan   uchun   emas,   balki   inson   manfaatlari   uchun   xizmat   qilishi
lozim.   Inson   ilmiy   bilimlar   vositasida   ma’naviy   barkamollikka   erisha   borgani   sari
ilm-fan   qadriyat   sifatida  e’zozlana  boshlaydi.  Fanning  har   tomonlama  rivojlanishi
bilan   turli   ilm   soxalarining   hamkorligi   kuchayadi,   butun   ilmiy   jamoalar   bilish
sub’ekti,   yangi   ilmiy   kashfiyotlar   ijodkoriga   aylanadilar.   Bilish
predmeti   sub’ektning bilish faoliyati qamrab olgan bilish ob’ektining ayrim soxalari
va   tomonlaridir.   Fanning   organish   soxasi   tobora   konkretlashib   boradi.
Тabiatshunoslik fanlarini bilish predmetiga qarab botaniqa, zoologiya, geografiya,
ixtiologiya   va   boshqa   soxalari   vujudga   kelgandir.   Тadkikot   predmeti   fanlarni   bir-
biridan farqlashga imkon beradigan muxim belgidir.  
Bilish   darajalarini   shartli   ravishda:   quyi,   yuqori   va   oliy   darajaga   ajratish   mumkin.
Bilishning quyi  darajasi barcha  tirik   mavjudotlarga xos  bolib,   xissiy  bilish   deyiladi.
Хissiy   bilish   sezgilar   vositasida   bilishdir.Insonning   sezgi   a’zolari   (kurish,   eshitish,
xid   bilish,   ta’m   bilish,   teri   sezgisi)   boshqa   mavjudotlarda   bolgani   singari   uning
narsalarga   xos   xususiyat,   belgilarini   farqlash,   tabiiy   muxitga   moslashish   va
himoyalanishi   uchun   yordam   beradi.   Bilishning   quyi   bosqichida   sezgi,   idrok,
tasavvur,   dikkat,   xayol   tashqi   olam   togrisida   muayyan   bilimlar   xosil   qilishga
yordam beradi. Bilishning   yuqori   bosqichi   faqat   insonlargagina   xos   bolib,   aqliy   bilish   (ratsional
bilish)   deyiladi.   Agar   inson   oz   sezgilari   yordamida   narsa   va   hodisalarning   faqat
tashqi   xossa   va   xususiyatlarini   bilsa,   tafakkur   vositasida   narsa   va   hodisalarning
ichki mohiyatini bilib oladi. Mohiyat hamisha yashirindir, u doimo hodisa sifatida
namoyon   boladi.   Har   bir   hodisada   mohiyatning   faqat   bir   tomonigina   namoyon
boladi.   Shu   boisdan   ham   hodisa   aldamchi   va   chalKituvchidir.   Binobarin,   inson
sezgilarining   biron   bir   narsa   yoki   hodisa   togrisida   bergan   ma’lumotlari   xech
kachon uning butun mohiyatini ochib bera olmaydi.  
Тushuncha.   Aqliy bilish yoki tafakkur vositasida bilish xissiy bilishni inkor etmaydi,
balki sezgilar vositasida olingan bilimlarni umumlashtirish, tahlil qilish, sintezlash,
mavxumlashtirish   orqali   yangi   xosil   qilingan   bilimlardan   tushunchalar
yaratiladi.Тushunchada insonning xissiy bilish jarayonida orttirgan barcha bilimlari
mujassamlashadi.  Тushuncha aqliy faoliyat  maxsuli sifatida vujudga  keladi. Narsa
va   hodisalar   mohiyatiga   chuqurrok   kirib   borishda   tushuncha   muxim   vosita   bolib
xizmat   qiladi.Aqliy   bilish   xissiy   bilishga   nisbatan   ancha   murakkab   va   ziddiyatli
jarayondir.   Aqliy   bilishda   narsa   va   hodisalarning   tub   mohiyatini   bilish   uchun
ulardan   fikran   ozoklashish   talab   etiladi.   Masalan,   insonning   mohiyati   uning   sezgi
a’zolarimiz kayd etadigan   kelishgan kaddi-komati, chiroyli koshu kozi, ijodkor quli,
oyoklari bilan belgilanmaydi. Insonning mohiyati avvalo, uning aql va tafakkurga,
yaratish   qudratiga,   mexr-shafkat   xissiga,   mehnat   qilish,   sozlash   qobiliyatiga   ega
ekanligida   namoyon   boladi.Inson   tushunchasi   ozida   insoniyatning   kop   asrlar
davomida   orttirgan   bilimlarining   maxsuli   sifatida   shakllandi.Har   bir   fan   oziga   xos
tushunchalar   apparatini   yaratadi   va   ular   vositasida   mohiyatni   bilishga   intiladi.   I.
Kantning fikricha, narsalarning mohiyati soz va tushunchalarda mujassamlashadi. Ya’ni   biz   soz   va   tushunchalarni   ozlashtirish   jarayonida   biron   bir   bilimga   ega
bolamiz.
Har bir inson dunyoga kelar ekan, tayyor narsalar, munosabatlar bilan bir qatorda
tayyor   bilimlar   olamiga   ham   kirib   boradi.   Хukm.   Aqliy   bilish   narsa   va   hodisalarga
xos   bolgan   belgi   va   xususiyatlarni   tasdiklash   yoki   inkor   etishni   taqozo   etadi.
Тafakkurga   xos   bolgan   ana   shu   tasdiklash   yoki   inkor   etish   qobiliyatiga   xukm
deyiladi. Хukmlar tushunchalar vositasida shakllanadi. Хukmlar yangi bilimlar xosil
qilishga   imkoniyat   yaratadi,   ular   vositasida   narsa   va   hodisalar   mohiyatiga
chuqurrok   kirib   boriladi.   Shunday   qilib,   xukm   narsa   va   hodisalarning   tub
mohiyatini ifodalovchi eng muxim belgi va xususiyatlar mavjudligini yo tasdiklaydi
yoki  inkor   etadi.   Masalan,  «inson   aqlli   mavjudotdir»,  degan   xukmda  insonga  xos
eng   asosiy   belgi   -   aqlning   mavjudligi   tasdiklanayapti.   Birok   inson   shunday
murakkab   mavjudotdirki,   uning   mohiyati   faqat   aqlli   mavjudot   ekanligi   bilan
cheklanmaydi.   Chunki   kirKinbarot   urushlar,   ekologik   inqirozlar   aqlli   mavjudot
bolgan   inson   tomonidan   amalga   oshirildi.   «Inson   axloqli   mavjudotdir».   Inson
togrisidagi   hozirgi   zamon   fanining   muxim   xulosasi   ana   shu.   Хulosa   —   aqliy
bilishning   muxim   vositalaridan   biri,   yangi   bilimlar   xosil   qilish   usulidir.   Хulosa
chiqarish   induktiv   va   deduktiv   bolishi,   ya’ni   ayrim   olingan   narsalarni   bilishdan
umumiy xulosalar chiqarishga yoki umumiylikdan aloxidalikka borish orqali bolishi
ham mumkin.
Binobarin,   tushuncha,   xukm   va   xulosalar   chiqarish   ilmiy   bilishning   muxim
vositalaridir. Bunday bilish insondan aloxida qobiliyat, kuchli irodani tarbiyalashni,
narsa   va   hodisalardan   fikran   ozoklashishni,   dikkatni   bir   joyga   toplashni,   ijodiy
xayolni talab etadi. Bilishning   oliy   darajasi   intuitiv   bilish,   qalban   bilish,   Koyibona   bilishdir.   Ozining
butun borliqini fan, din, siyosat va san’at soxasiga bagishlagan buyuk kishilar ana
shunday   bilish   qobiliyatiga   ega   boladilar.   Intuitiv   bilish   xissiy   va   aqliy   bilishga
tayanadi. Buyuk shaxslarning Koyibona bilishi ularning doimiy ravishda fikrini band
etgan,   yechimini   kutayotgan   umumbashariy   muammolar   bilan   bogliqdir.   Ilmiy
bilishning   eng   samarali   usullarini   aniqlash   gnoseologiyada   muxim   orin   egallab
keldi.   Har   bir   fan   oziga   xos   bilish   usullaridan   foydalanadi.Ilmiy   bilish   fakt   va
dalillarga, ularni qayta ishlash, umumlashtirishga asoslanadi.  Ilmiy fakt va  dalillar
toplashning   oziga   xos   usullari   mavjud   bolib,   ularni   ilmiy   bilish   metodlari
deyiladi.Ilmiy   bilish   metodlarini   organadigan   maxsus   soxa   —   metodologiya   deb
ataladi. Ilmiy bilish metodlari oz harakteriga kora: 1) eng umumiy ilmiy metodlar;
2) umumiy ilmiy metodlar; 3) xususiy ilmiy metodlarga bolinadi.Eng umumiy ilmiy
bilish   metodlari   barcha   fanlar   uchun   xos   bolgan   metodlardir.   Bunga   analiz   va
sintez, umumlashtirish va mavxumlashtirish, induksiya va deduksiya, kiyoslash va
modellashtirish   kabilarni   korsatish   mumkin.   Masalan,   tabiatshunoslik   fanlarida
kozatish,   eksperiment,   takkoslash   umumilmiy   metodlar   bolsa,   ijtimoiy   fanlarda
tarixiylik va mantiqiylik umumilmiy metodlar xisoblanadi.
Хususiy   ilmiy   metodlar   har   bir   fanning   oziga   xos   xususiyatlaridan   kelib   chiqadi.
Masalan, suxbatlashish, anketa surovi, xujjatlarni organish sotsiologiya faniga xos
bolgan   xususiy   ilmiy   metodlardir.   Bir   fanda   yaxshi   samara   beradigan   ilmiy   bilish
metodi   boshqa   fanda   shunday   samara   bermasligi   mumkin.   Ilmiy   bilishda   togri
metodni   tanlash   bilishda   muvaffakiyat   garovi   xisoblanadi.   Boshqacha   qilib
aytganda,   ilmiy   tadqiqotda   nimani   organish   kerak,   degan   masala   fan   predmetini
aniqlashga   imkon   bersa,   qanday   organish   kerak,   degan   masala   esa   ilmiy   bilish
metodini togri belgilashga yordam beradi. Ilmiy   bilish   metodlari   va   ilmiy   nazariya   bir-biri   bilan   uzviy   bogliqdir.   Ilgor   ilmiy
nazariya   fanning   butun   taraqqiyoti   davomida   erishilgan   muxim   yutuq   bolib,   u
ilgarigi   ilmiy   qarashlarni   ijodiy   rivojlantirish,   usha   yutuqlarga   tanqidiy   nuqtai
nazardan   qarashorqali   vujudga   keladi.   Fan   mohiyatan   o`zi   erishgan   yutuqlarga
shubxa   bilan   qarashni   taqozo   qiladi.Fan,   falsafa   soxasida   erishilgan   yutuqlarni
mutloqlashtirish,   ularga   kur-kurona   siKinish   muqarrar   ravishda   dogmatizmni
keltirib   chiqaradi.   Fan   erishgan   yutuqlar   hamisha   nisbiydir.   Lekin   bunday
nisbiylikni   mutloqlashtirish   relyativizmni,   fan   yutuqlariga   ishonchsizlik
bilan   qarash   esa,   skeptitsizmni   vujudga   keltiradi.   Fan   taraqqiyoti   uchun
dogmatizm,   relyativizm   va   skeptitsizm   jiddiy   xalakit   beradi.Ilgor   ilmiy   nazariyalar
ma’lum   bir   davrda   ilmiy   va   falsafiy   qarashlar   yonalishini   ozgartirishi,   ilmiylikning
oziga   xos   mezoni   bolishi   ham   mumkin.   Masalan,   Charlz   Darvinning   evolyutsion
nazariyasi, A. Eynshteynning nisbiylik nazariyasi falsafiy va ilmiy dunyoqarashlarda
muxim ozgarishlarni  vujudga keltirdi.Gnoseologiyada haqiqat tushunchasi muxim
orin   tutadi.   Haqiqat   inson   bilimlarining   vokelikka   muvofiq   kelishidir.   Haqiqatni
ochish   yoki   ilmiy   haqiqatga   erishish   har   qanday   ilmiy   bilishning   asosiy   vazifasi
xisoblanadi.   Haqiqat   ozining   mazmuniga   kora   mutloq   va   nisbiy   bolishi   mumkin.
Fan  haqiqati  hamisha  nisbiy  harakterga  ega  bolib,  ularning majmuasidan   mutloq
haqiqat   vujudga   keladi.Haqiqat   oz   mazmuniga   kora   hamisha   ob’ektivdir.   Ya’ni
uning   mavjudligi   ayrim   kishilarning   xoxish-irodasiga   bogliq   emasdir.   Masalan,
Ozbekistonning   milliy   mustaqilligi   ob’ektiv   haqiqatdir.   Ayrim   kishilarning   bu
mustaqillikni   tan   olish   yoki   olmasligidan   qat’i   nazar,   bu   haqiqat   oz   mazmunini
saqlab qolaveradi. Haqiqatni atayin bozish yoki soxtalashtirish oxir-oqibatda fosh
boladi va oz qadrini yoqotadi. Shuningdek, haqiqat xech kachon mavxum emasdir.
U   hamisha   konkretdir.   Хegel   sozlari   bilan   aytganda,   nimaiki   voke   bolsa,   u haqiqatdir,   haqiqat   —   vokelikdir.   Haqiqat   mazmunining   konkret   harakteri   joy,
vaqt   va   sharoitni   e’tiborga   olishni   talab   etadi.Gnoseologiyada   tabiiy-ilmiy   va
ijtimoiy   bilishning   oziga   xos   xususiyatlarini   anglash   muxim   ahamiyatga   egadir.
Ozok   yillar   davomida   tabiatshunoslik   fanlariga   xos   bolgan   ob’ektivlik,   holislik
ilmiylikning muxim mezoni deb xisoblab kelindi. Birok XX asr ortalarida fan-texnika
inqilobi   insoniyat   oldida   paydo   bolgan   muammolar   tabiatshunoslik   fanlari   oldiga
qadriyatli   yondashuv   vazifasini   kuya   boshladi.   Aqlli   mavjudot   bolgan   inson   har
kachon   tabiatni   organishda   hamisha   oz   manfaatlarini   kozlaydi.   Тabiat   resurslari
cheksiz   va   bitmas-tuganmasdir,   degan   bir   yoklama   qarash   oxir-oqibatda   inson
tomonidan   tabiatga   nisbatan   shafkatsiz   munosabatni   vujudga   keltirdi.   XX   asr
oxirlariga   kelib   tabiatga   nisbatan   insonlarcha,   qadriyatli   munosabatda   bolish
zaruriyati   chuqurrok   anglana   boshladi.Ijtimoiy   fanlar   hamisha   mavjud   siyosiy
tuzum, davrning talab va extiyojlari bilan uzviy bogliq ravishda rivojlanadi. Ijtimoiy
bilishda   jamiyat   ham   bilish   ob’ekti,   ham   bilish   sub’ekti   sifatida   namoyon   boladi:
insoniyat   oz   tarixini   yaratuvchi  va  oz-ozini  biluvchidir.Тabiatshunoslikda  nisbatan
barqaror   sistemalar   bilish   ob’ekti   xisoblanadi.   Тabiatdagi   narsa   va   hodisalar
tadqiqotchiga xech qanday qarshilik korsatmaydilar. Ijtimoiy bilishda esa, nisbatan
tez   ozgaruvchi   sistemalar   bilish   ob’ekti   xisoblanadi.   Ijtimoiy   bilishga   xos   bolgan
muxim   xususiyat   shundaki,   u   moddiy   ishlab   chiqarish   soxalarinigina   emas,   balki
jamiyatning   ancha   murakkab   ma’naviy   hayotini,   ijtimoiy-siyosiy
munosabatlarni,   qarashlar  va Goyalarni  ham  organadi. Ijtimoiy  fanlar  milliy  Goya
va milliy istiqlol mafkorasini shakllantirishda muxim rol oynaydi.
Gnoseologiyaning maqsad va vazifalari, bilishning mohiyati va mazmuni togrisida
zarur bilimlarga ega bolish mamlakatimizda bilimdon, har jixatdan yetuk barkamol
inson   shaxsini   shakllantirishda   aloxida   orin   tutadi.   Bilish   nazariyasi   bolajak mutaxassis-qadrlarda   muayyan   ilmiy   layokat   va   qobiliyatlarni   shakllantirishga
kumaqlashadi.   Milliy   mustaqillik   yillarida   gnoseologiya   oldiga   quyilayotgan   eng
muxim   vazifalardan   biri,   ilmiy   bilimlarning   jamiyatimiz   taraqqiyoti,   tinchligi   va
farovonligi uchun xizmat qilishini ta’minlaydigan omil va mexanizmlarni organish,
ulug  ajdodlarimizning  ilmiy  bilimlarni  rivojlantirish   borasida  orttirgan   tajribalarini
keng ommalashtirishdir.
1.2.Bilimning nomutanosibi  bo'lgan noilmiy  bilim o'zi nima. G'arb falsafasida XIX
asr   oxirida   boshlangan   jarayonlar   XX   asrda   uning   yangi,   hozirgi   noklassik   tipi
vujudga     kelishi   bilan   yakunlandi.   Hozirgi   G'arb   noklassik   falsafasi   muayyan
yaxlitlik,   birlikni       ifoda     etuvchi   falsafiy   tafakkur   shakllanishining   o'ziga   xos
bosqichidir.   Unda   ayrim   asosiy   yo'nalishlar   –   pozitivizm,   neopozitivizm,
strukturalizm   va   hokazolar   farqlanadi.   Ssientistik   tendensiya   falsafani   ijtimoiy
fanga   aylantirish   va   dunyoqarash   masalalaridan   xalos   bo'lishga   intilish   bilan
bog'liq.   Uni   avvalo   pozitivizmning   har   xil,   shu   jumladan   sosiologiya   sohasidagi
shakllari   ifoda   etadi.   Ularga   falsafaning   ijtimoiy   bilim   uchun   ilmiylikning   yagona
andozasini   yaratishga   harakat   qiluvchi   yo'nalishi   –   strukturalizm   yaqin
turadi.Antissientistik, ko'p jihatdan irrasionalistik tendensiya fan salbiy ijtimoiy va
tabiiy   jarayonlarga   sabab   bo'lib,   ong   va   bilishning   boshqa   noilmiy   shakllarini
chetga   chiqarib   qo'yishidan   kelib   chiqadi.   Falsafiy   mulohaza   yuritishning   bu   tipi
avvalo   hayot   falsafasi,   ekzistensializm   va   germenevtikani   o'z   ichiga   oladi.
Mavhum-metafizik   tendensiya   falsafani   borliq   va   bilishning   teran   asoslarini
aniqlovchi   «mutlaq   fan»   sifatida   tasavvur   qilish   bilan   bog'liq.   Falsafa   o'z
mazmunini   ijtimoiy   fanlarning   dalillari   va     qonunlaridan   qat'iy   nazar   keng
ifodalaydi,   deb   hisoblanadi.   Bu   tendensiyani   diniy   falsafaning   turli   yo'nalishlari
ifoda   etadi.   Bunga   fenomenologiya   yo'nalishi   ham   yaqin   turadi.   Endi   hozirgi zamon G'arb falsafasining muammolari tahlil qilinuvchi eng nufuzli yo'nalishlarini
ko'rib   chiqamiz.   Pozitivizm   falsafaning   keng   tarqalgan   yo'nalishlaridan   biridir.
Uning   muammolari   ilmiy   bilimning   falsafiy   tahlili   atrofida     jamlanadi.   Pozitivizm
soxta  bilimdan   haqiqiy  bilimni  ajratishga  harakat  qiluvchi  ijobiy  bilimning  falsafiy
doktrinasini   anglatadi.   Bunday   ijobiy   bilimlar   ayrim   fanlarni   bilish   bilan
tenglashtiriladi:   pozitivizmga   dunyoqarash   muammolarini   o'z   ichiga   oluvchi
an'anaviy falsafaga nisbatan o'ta salbiy munosabat xosdir. Pozitivizmning birinchi
tarixiy   shakli   XIX   asrning   30-40-   yillarida   vujudga   kelgan.   Unga   fransuz   faylasufi
O.Kont asos solgan. Kont fikriga ko'ra, fanning vazifasi narsani tushuntirish emas,
balki unga tavsif berishdir. Fan «nima uchun?» degan savolga javob berishga qodir
emas,   u   dalillarni   qayd   etish   va   «qay   tarzda?»   degan   savolgagina   javob   berish
bilan   kifoyalanishi   lozim.   SHu   holdagina   u     ijobiy   bo'lishi   mumkin.   Kontning
falsafani   ijobiy   bilim   tamoyillariga   muvofiq   tuzishga   urinishi   tabiatshunos   olimlar
davralarida   o'z   izdoshlarini   topdi.   Ilk   pozitivizm   asoschilari   olimlarni   hissiy
hodisalar   jabhasiga   chuqur   kirishga   urinishlardan   voz   kechish   va   ularni   tavsiflash
bilan   kifoyalanishga  chaqirdilar.   Bu   yondashuv   hissiylik   jabhasi  ortida     qandaydir
borliqning   mavjudligini   nazarda   tutadi.   Ilk   pozitivizmning   o'ziga   xos   xususiyati
shundaki,   O.Kont   va   uning   boshqa   namoyandalari   falsafaning   asosiy   vazifasini
muayyan   fanlarning   amalda   mavjud   moddiy   dunyo   haqidagi   ma'lumotlarini
umumlashtirish va tizimga solishdan iborat deb bildilar. Boshqacha   aytganda, bu
bosqichda   pozitivizm     hali     tashqi   dunyoning     mavjudligini     tan     oluvchi
materialistik ta'limot  bo'lib  qoldi. 
1.3.Ezoterik   bilim   . Ezoterik"   so'zining   yunon   tilidan   so'zma-so'z   tarjimasi   "ichki"
kabi eshitiladi va odamlarning qalbida yashiringan ma'naviy, tasavvuf jarayonlarini
ifodalash   uchun   ishlatiladi.   Agar   inson   o'zining   nafaqat   tana   ekanligini,   uning   asl tabiati o'lmaslik, erkinlik va cheksiz ijodiy jarayon  ekanligini tushunsa, agar inson
o'zining asl mohiyatini tahlil qilsa va ma'naviy olamda yashashga harakat qilsa, uni
ishonch   bilan   ezoterik   deb   atash   mumkin.   .   Ko'p   yillar   davomida   mutlaqo   turli
odamlar   dunyoning   turli   burchaklarida   o'z-o'zini   bilish   va   o'zini   o'zi   anglash
usullari,   jumladan,   psixologiya,   din,   yoga,   sehr   va   boshqalar   shakllangan.   Bu
usullar   (va   ularning   kombinatsiyalari)   shunchalik   ko'pki,   ularning   asl   mohiyatini
endigina   anglaganlar   shunchaki   yo'qolib   ketishadi   va   qaerdan   boshlashni
bilishmaydi.Ezoterika-   bu   ta'limot,   faqat   bu   sirni   o'zida   olib   yuradigan   va   uni   o'z
bilimlari   doirasidan   tashqariga   yoyishga   haqli   bo'lmagan   fidoyi   odamlar   uchun
mo'ljallangan   bilimlar   to'plami.   Ezoterizm   tushunchasi   yunoncha   "ezoterikos"
so'zidan kelib chiqqan bo'lib, tarjimada yashirin, ichki ma'noni anglatadi. Ta'limot
asrlar   davomida   to'plangan,   to'plangan,   saqlanib   qolgan,   avloddan-avlodga   o'tib
kelgan  va  madaniyatda  takomillashtirilgan barcha narsalarni o'z ichiga  oladi.   turli
xalqlar.   Ezoterizm   -   bu   atrofdagi   dunyoni   va   borliqni   bilish,   o'zini   butunning   bir
qismi sifatida bilish jarayoni. Har bir insonning sirlari bor va u faqat unga tegishli
bo'lishi kerak - bu ezoterizmning haqiqiy ma'nosi. Ezoterizm- inson bilimining juda
muhim va qiziqarli sohasi. Bu bilim doimo mavjud bo'lgan, u insoniyatning butun
tarixiga   hamroh   bo'lgan,   albatta,   rivojlanib,   o'zgarib   bordi.   Ammo   ko'pchilikning
bu   bilimga   kirishi   doimo   cheklangan.   Hozir   mana   shu   torlik   darajasi   tez   pasayib
borayotgan   zamon   va   bunda   omadimiz   keldi.Falsafiy   va   tabiiy   fanlarning
zamonaviy yondashuvi ezoterizmni bir qancha qismlarga ajratadi: tarixiy, falsafiy,
tabiatshunoslik,   diniy,   axloqiy,   tibbiy,   psixologik   va   boshqalar.Qadimda   bu
jihatlarning   barchasi   ajralmas   bir   butun   edi.Ezoterizm   tushunchasini   quyidagi
ma'nolarning bir nechtasida ko'rib chiqish mumkin, biz buni qilamiz:Ezoterizmning
klassik ta'rifi - bu faqat elita uchun ochiq bo'lgan yashirin ta'limot.Ilgari sir bo'lgan barcha   ma'lumotlar   endi.Qisman   okkultizm,   tasavvuf,   sehr   va   boshqalar   kabi
ta'riflarga   kiruvchi   masalalarning   keng   doirasi."Ijobiy"   tasavvuf.   Ezoterizmning
klassik   ta'rifi"Ezoterizm"   atamasi   yunoncha   "ezoterikos"   so'zidan   kelib   chiqqan
bo'lib,   "ichki",   "yashirin",   "yashirin"   degan   ma'noni   anglatadi.   Dastlab,   bu
kontseptsiya   ekzoterikdan   farqli   o'laroq,   hamma   uchun   ochiqlik,   hamma   uchun
ochiqlik   degan   ma'noni   anglatuvchi,   faqat   bir   nechta   tanlanganlar   uchun   ochiq
bo'lgan   maxfiy   bilimlarni   bildirish   uchun   ishlatilgan.   Haqiqiy   ezoterizm   har   doim
yashirin   narsa   bilan   bog'liq   bo'lib,   faqat   bir   nechtasiga   aytiladi.   Bu   odamlar
oldindan   uzoq   muddatli   mashg'ulotlar   va   o'z-o'zini   takomillashtirishdan   o'tishlari
kerak   edi.   Ezoterik   ta'limotlar   bo'yicha   ko'rsatmalar,   qoida   tariqasida,   og'zaki
ravishda,   shuningdek,   asosiy   tamoyillar,   ularning   talqinlari   va   an'analarini
o'tkazish   orqali   berilgan.   Insoniyat   tarixiga   murojaat   qiladigan   bo‘lsak,   bu   ikki
turdagi   bilimlar   eng   qadim   zamonlardan   beri   mavjud   bo‘lganiga   guvoh   bo‘lamiz.
Biri ekzoterik, ikkinchisi ezoterik edi. Birinchi turdagi bilim aholining keng ommasi
uchun   mavjud   edi,   har   kim   unga   egalik   qilishi   mumkin   edi.   Ikkinchi   turdagi
bilimlarni   hamma   ham   o'zlashtira   olmaydi,   chunki   uni   olish   juda   xilma-xil
tabiatning   jiddiy   qiyinchiliklari,   qiyinchiliklari   va   xavf-xatarlari   bilan   bog'liq
edi.Ezoterik bilimlar sirlarda o'rgatilgan. "Sirlar" so'zi yunoncha "muo" dan olingan
bo'lib, "og'izni yopish" degan ma'noni anglatadi. Sirlarning sirlarini oshkor qilishda
aybdorlar o'lim bilan jazolanishi mumkin edi. Bu erda H. P. Blavatskiy o'zining Isis
ochilgan   asarida   berilgan   sirlarning   ta'rifi:   “Sirlar   -   bu   yunoncha   teletai,   ya'ni
teleuteya   yoki   o'limga   o'xshash   yakun.   Bu   marosimlar   odatda   nopok   va
bilmaganlardan   sir   tutilgan.   Bu   marosimlarda   narsalarning   kelib   chiqishi,   inson
ruhining   tabiati,   uning   tanaga   munosabati,   uni   poklash   va   yuksak   hayotga
qaytarish   usullari   sahnalashtirilgan   sahna   ko‘rinishlari   va   boshqa   usullar   orqali o‘rgatilgan.   Fizika,   tibbiyot,   musiqa   qonunlari,   fol   ochish   ham   xuddi   shunday
o‘rgatilgan...   Muqaddas   sirlar   nomzodlarni   tayyorlash   manfaati   uchun   qadimiy
ibodatxonalarda tashabbuskor iyerofanlar tomonidan o‘rnatilgan... Platon va antik
davrning   boshqa   ko‘plab   donishmandlari   kabi.   guvohlik   beradi,   axloq   maktablari
sifatida   sirlar   juda   diniy,   axloqiy   va   salomli   edi...   Ularning   yashirin
ma'notashabbuskorlikka   nomzodlarga   tushuntirilgan   va   falsafiy   ta'limotlarda
mujassamlangan.Taniqli   hind   mistik   olimi   Aurobindo   Ghosh,   Vedalarda   yashirin
ta'limotlar   va   mistik   falsafaga   ishoralar   bilan   to'la   deb   hisoblardi.   U   Vedalar
yashirin  din  bo'lib, orfik  va Elevsin  e'tiqodlariga mos  keladi, deb  yozgan.   qadimgi
Gretsiya. “Men taklif qilayotgan gipoteza shundan iboratki, Rig Veda12 o'z-o'zidan
bizgacha   yetib   kelgan   inson   tafakkuri   rivojlanishining   dastlabki   davrining   yagona
muhim   hujjati   bo'lib,   undan   Elevsin   va   Orfik   sirlari   faqat   so'nib   qolgan   qoldiqlar
sifatida   saqlanib   qolgan,   ma'naviy   va   ma'naviy   va   o'rta   asrlarda   saqlanib
qolgan.   psixologik   bilim   Inson   zoti,   hozir   aniqlash   qiyin   bo'lgan   sabablarga   ko'ra,
aniq   moddiy   shakllar   va   ramzlar   pardasi   orqasida   yashiringan,   ma'noni
boshlanmaganlardan   to'sib   qo'ygan   va   uni   faqat   tashabbuskorga   ochib   bergan.
Tasavvuf   ahlining   asosiy   tamoyillaridan   biri   bu   muqaddaslik   va   sirlilik,   o'z-o'zini
bilish   va   xudolarni   haqiqiy   bilishdir.   Ular   bu   hikmat   oddiy   inson   ongi   uchun
yaroqsiz va, ehtimol, xavf tug'dirishi mumkin, va har qanday holatda ham, agar u
qo'pol   va   nopok   ruhga   ochilgan   bo'lsa,   u   buzilib,   suiiste'mol   qilish   ob'ektiga
aylanishi mumkin, deb ishonishgan. deb yozgan edi.Yelena Petrovna Blavatskiy o'z
hayotining asosiy asari "Yashirin ta'limot" da ezoterizm haqida gapiradi: “Ezoterik
hikmatni   o'rganuvchi   haqiqiy   faylasuf   shaxsiyatdan,   dogmatik   e'tiqodlardan   va
maxsus dinlardan butunlay xalos bo'ladi. Bundan tashqari, ezoterik falsafa barcha
dinlarni   uyg'unlashtiradi   va   uning   har   bir   tashqi   qobig'idan   insonni   olib   tashlab, har birining ildizining boshqa har qanday buyuk dinning asosi bilan o'xshashligini
ko'rsatadi.   Bu   tabiatda   ilohiy   va   mutlaq   tamoyilning   zarurligini   isbotlaydi."H.   P.
Blavatskiy ham qadimgi donolikning kelib chiqishini Hindistondan izlash kerak, deb
hisoblagan.   U   Hindistonni   beshik   deb   yozgan   zamonaviy   insoniyat   va
hattoki   Qadimgi   MisrMen   barcha   yutuqlarim   uchun   Hindistonga   qarzdorman.   U
Misrning   birinchi   shohi,   brahmanlar   tomonidan   tashlab   ketilgan   Menes   barcha
tarafdorlari   bilan   Hindistondan   hijrat   qilganini   ta'kidladi;   shu   bilan   birga   Eron,
Arabistondan   oʻtib,   Qohiraga   yetib   keldi.   Ilgari   sir   bo'lgan   bilim"Ezoterizm"
atamasi   endi   yanada   kengroq   ma'noga   ega   bo'lishi   mumkin   -   bu   sirdan   oshkora
bo'lgan. Insoniyat tarixida vaqti-vaqti bilan ezoterik bilimlarning ma'lum bir qismi
ommaga oshkor bo'ladigan davrlar keladi. Garchi keng tarqalgan va nashr etilgan
ushbu   bilimlar   so'zning   klassik   ma'nosida   ezoterik   bo'lishni   to'xtatgan   bo'lsa-da,
shunga   qaramay,   keng   jamoatchilik   orasida   ular   o'zlarining   heterodoksi1   va
g'oyalarning yangiligi tufayli "ezoterizm" tushunchasiga o'tadilar. o'z davrining din,
falsafa, ilm-fan yoki mafkuraning hukmron qarashlari ostiga olib bo'lmaydi.
                 2.Bob.Noilmiy  bilim turlari.
    2.1.Postpozitivizm     va   Neopozitivizm.   Pozitivizm   (lotincha:   positivus   —   ijobiy)
—   falsafiyyoʻnalish.   Unga   koʻra,  barcha   chinakam   (pozitiv)   bilimlar   maxsus   fanlar
yigʻindisi natijasi-dir; fan biror falsafaning oʻz ustidan xukmronligiga muhtoj emas.
P.ga 19-asrning 30-yillarida O. Konsh asos solgan ("P." terminini kiritgan). P. tabiiy
va   ijtimoiy   fanlar   metodologiyasiga   (ayniqsa,   19-asrning   2yarmi-da)   taʼsir
koʻrsatgan.   P.ning   hozirgi   shakli   —   neopozitivizm.Pozitivizmning   ikkinchi   tarixiy
shakli   –   empiriokritisizm   XIX–   XX   asrlar   chegarasida   yuzaga   keldi.   Uning   eng mashhur   namoyandalari   –   E.Max   (1838-1916)   va   R.Avenarius   (1843-1896).   Ilk
pozitivizmdan   farqli   o'laroq,   empiriokritisizm   falsafaga   «ikkinchi   pozitivizm»ni
sintez   qiluvchi   fan   sifatida   yondashadi,   uni   bilish   nazariyasiga
bog'laydi.Empiriokritisizm «tajriba tanqidi» degan ma'noni anglatadi va «tajribani
metafizik   tabiatni   o'zgartiruvchi   barcha   qoidalardan   tozalash»ni   nazarda   tutadi.
E.Max fikriga ko'ra, tajriba amalda «dunyo elementlari» hisoblanuvchi sezgilardan
iboratdir.   Binobarin,   pozitivizm   o'zining   maxizm   shaklini   kasb   etgan   ikkinchi
bosqichida butun falsafiy faoliyatni  inson  tajribasi hissiy asosining ruhiy-fiziologik
shakllari   tahliliga   bog'ladi.   Maxizm   falsafasida   dunyo   «sezgilar   majmui»   tarzida
namoyon   bo'ldiki,   bu   materializmdan   butunlay     voz   kechilishi,   ingliz   faylasufi
Berklining   subyektiv   idealizmi   o'ziga   xos     tarzda   tiklanishini   anglatadi.   Ikkinchi
pozitivizm  yaratuvchilari     bilish jarayonining     nazariy   modelini tuzishga harakat
qilgan bo'lsalar, neopozitivizm, pozitivizmning uchinchi tarixiy shakli sifatida, ilmiy
nazariyalarning haqiqatnamoligini, ularning nisbiy qimmatini aniqlash metodlarini
o'z falsafiy faoliyatining predmetiga aylantirdi. Bu bosqich vakillari pozitivizmning
asosiy   tamoyillariga   tayanib,   an'anaviy   falsafa   tushunchalari   noilmiydir,   chunki
ularni tajribada tekshirish mumkin emas, deb e'lon qildilar. Neopozitivistlar u yoki
bu   ilmiy   xulosalar,   konsepsiyalar   va   nazariyalarning   to'g'riligi,   haqiqiyligini
tekshirish   metodlariga   asosiy   e'tiborni   qaratdilar.   Ular   hozirgi   ilmiy   bilimlarning
haqiqiyligini     tekshirishning   asosiy   tamoyillari:   verifikasiya,   falsifikasiya   va
konvensiya   tamoyilarini   ta'riflab   berdilar.   Verifikasiya   (lot.   «verus»   -   haqiqiy   va
«facio»   -   bajaraman)   tamoyili     nuqtai   nazaridan   hissiy   tajriba   dalillari   bilan
tasdiqlanuvchi   ilmiy   qoidalargina   haqiqiy   hisoblanadi.   Boshqacha   aytganda,
tajribada   sinalishi     mumkin   bo'lgan   mulohazalargina   ahamiyat   kasb   etadi.
Neopozitivizm   metafizik   farazlarni   aniqlash   ishida   verifikasiya   tamoyili   muhim ahamiyat kasb etishini ta'kidlagan. Biroq bu tamoyil o'zini oqlamadi, chunki u fan
tuzilishi   va   dinamikasiga   mos   kelmasdi.   Verifikasiya   tamyiliga   qarshi   quyidagi
e'tirozlar mavjud: Fanda tajribada sinash mumkin bo'lmagan bilimlar hanuzgacha
mavjud.   Biroq   ularni   keyinchalik,   kuzatish   va   eksperiment   texnikasi
rivojlanganidan   so'ng   tekshirish   imkoniyati   paydo   bo'lishi   mumkin.   Masalan,
O.Kont   osmon   jismlarining   kimyoviy   tarkibi   haqidagi   masalani   metafizik   masala
deb   hisoblagan.   U   mazkur   masalaning   yechimini   topish   mumkin   emasligini   qayd
etgan. O. Kont vafotidan so'ng oradan ikki yil o'tgach spektral analiz paydo bo'ldi
va uning yordamida osmon jismlarining kimyoviy tarkibi aniqlandi. Tarixiy bilim –
o'tmish   haqidagi,   hozir   mavjud   bo'lmagan   narsalar   haqidagi   bilim.   Verifikasiya
tamoyili   esa   mavjud   borliqqa   tayanishni   talab   qiladi.   Biroq   o'tmishni   ham   bilish
mumkin.   Verifikasiya   tamoyiliga   ko'ra   esa,   barcha   tarixiy   mulohazalar
ma'nosizdir.Ma'noli   mulohazalar   majmuini   neopozitivizm   ikki   turga   –   sintetik   va
analitik   mulohazalarga   ajratadi.   Verifikasiya   tamoyilining   o'zini   mulohazalarning
qaysi   turiga   kiritish   mumkin?   Bu   tavtologiya   ham,   tajribada   sinalgan   (sintetik)
mulohaza ham emas. Mazkur tamoyilning   kelib chiqishi falsafiy xususiyatga ega,
mohiyat   e'tibori   bilan   bu   mantiqiy   pozitivizm   qabul   qila   olmaydigan   metafizik
qoidadir.  Falsifikasiya   tamoyili   ilgari   surilgan   qoidalarni  tasdiqlashga     emas,  balki
rad   etishga   qarab   mo'ljal   oladi.   U   ilmiylikka   da'vogar   bo'lgan     qoidalarni   rad
etishga   harakat   qilishni   nazarda   tutadi.   Ilgari   surilgan   qoidani   rad   etib   bo'lmasa,
uni haqiqiy yoki hech bo'lmasa o'rinli deb hisoblash mumkin. Rad etilgan qoidadan
esa   voz   kechilishi   lozim.   Fanni   o'rganish   sohasidagi   falsafiy   yo'nalish   sifatida,
Neopozitivizm,   50-yillar   oxiri   –   60-yillarning   boshlarida   o'z   nufuzini     yo'qotdi,   va
shu  davrda «To'rtinchi  pozitivizm»     yoki    postpozitivizm  maydonga chiqdi.   Uning
eng   mashhur   namoyandalari   qatoriga   K.Popper,   I.Lakatos,   T.Kun,   S.Tulmin, P.Feyerabend,   D.Agassini   kiritish   mumkin.   Postpozitivizm.   Postpozitivizmning
neopozitivizm   bilan g'oyaviy aloqasi shunda ifodalanadiki, ular asosan  ilmiy bilim
tahlili   bilan   shug'ullangan,   tilga   katta   e'tibor   bergan.   Biroq,   mantiqiy   pozitivizm
asosan   mavjud   ilmiy   bilim   tuzilishini   o'rganishga   e'tiborni   qaratgan   bo'lsa,
postpozitivizmning   bosh   muammosini   ilmiy   bilim   dinamikasi   tashkil   etadi.   Bu
o'zgarish   fanni   falsafiy   o'rganish   masalalari   doirasining   ham   o'zgarishiga   sabab
bo'ldi.Postpozitivizmni   avvalo   ilmiy   bilimning   ijtimoiy-madaniy   omillari,   yangi
nazariyalarning   yuzaga   kelishi,   ularning   olimlar   hamjamiyati   tomonidan   qabul
qilinishi,   raqobatlashuvchi   ilmiy   konsepsiyalarni   taqqoslash   va   tanlash   mezoni
qiziqtiradi. Agar mantiqiy pozitivizmga empirik bilimni ishonchli va barqaror bilim
sifatida   ishonchsiz   va   o'zgaruvchan   nazariy   bilimga   qarshi   qo'yish   xos   bo'lsa,
postpozitivizm  esa, aksincha, bilimning  bu ikki darajasi  bir-  biriga o'tishi haqidagi
qarash  xosdir. Zero  postpozitivizm   ta'limoti  nazariyaning  empiriyaga  ta'siri  kuchli
emasligi,   dalillarni   aniqlash   uchun   nazariya   talab   etilishi,   shu   sababli   dalillar
nazariyaga   ma'lum   darajada   bog'liq   bo'lishi   yoki   hatto   ularni   belgilashi   yoritib
berilgan. Postpozitivizm  konsepsiyasining navbatdagi xususiyati  – shundaki   ilmiy
bilimning   rivojlanishini   talqin   qilishda   kumulyativizmdan   voz   kechilgan.   Ilk
pozitivizm   ilgari   surgan   kumulyativistik   yondashuv   fanning   izchil   rivojlanishi,
bilimlarning   asta-sekin   to'planib   borishini   nazarda     tutadi.   Postpozitivizm   fan
haqidagi bunday tasavvurdan voz kechadi. U fan  tarixida inqilobiy o'zgarishlar yuz
berishi   muqarrarligini   asoslashga     harakat   qiladi.   Postpozitivistlar   fikriga   ko'ra,
inqilob   natijasida   fanda   ilgari   e'tirof   etilgan   va   asoslangan   bilimlar,   nafaqat
nazariyalar,   balki   metodlar   va   omillar   ham   qayta   ko'riladi.Uchinchi   va   to'rtinchi
pozitivizm o'rtasida fanni soxta fan (metafizika)dan farqlash masalasida ham jiddiy
tafovutlar   mavjud.   Pozitivizm   metafizikani   fandan   chiqarib   tashlashni   bosh vazifalaridan     biri   deb   hisoblagan.   Postpozitivizm   esa   ilmiy   bilim   va   falsafa
o'rtasida   qat'iy   chegara   o'tkazishdan   bosh   tortadi.   U   falsafiy   qoidalarning
asosliligini va ularni fanlardan chiqarib tashlash mumkin emasligini tan oladi. Fan
falsafasida   keng   qo'llaniluvchi   «paradigma»   (T.Kun),   «ilmiy   tadqiqot   dasturi»
(I.Lakatos)   kabi   tushunchalar   falsafiy   (metafizik)   unsurlardan   iborat.   SHuningdek,
postpozitivizmning   ayrim   namoyandalari   (P.Feyerabend)   fan,   falsafa   va   afsona
o'rtasida   biron-bir   farqni   ko'rishdan   butunlay   bosh   tortadi.   Postpozitivizm   fan
tashqi (ijtimoiy, madaniy) omillar bilan   belgilanishi haqidagi g'oyani tan oladi. Bu
jihatdan   ham   postpozitivizm     mazkur   falsafiy   yo'nalishning   oldingi   shakllaridan
ancha farq qiladi. Quyida postpozitivizm vakillarining qarashlari bilan tanishamiz. 
  2.2.Noilmiy  bilimga nisbatan olimlar fikrlari.
Tomas   Kunning   (1922-1996)   epistemologik   konsepsiyasi   uning   «Ilmiy   inqiloblar
strukturasi»   asarida  ifodalangan   bo'lib,  bu   yerda  u  pozitivistik   an'analarni  tanqid
qiladi.   T.   Kun   fikriga   ko'ra,   fan   tarixi   epistemologiyaning   bazisi   va   asosiy
materialiga   aylanishi   lozim.   Fan   –   bilimlar   tizimi   emas,   balki   avvalo   ilmiy
hamjamiyatlar   faoliyatidir.   Muammo   bunday   qo'yilganida   falsafa   fanining
dastlabki   nuqtai   nazarlari   va   xatti-harakatlarida   mujassamlashgan   alohida
normativlik   va   mantiqiy-metodologik   mustaqillikka   bo'lgan   barcha   da'volar   o'z
ahamiyatini   yo'qotadi.   Ular   ilmiy   hamjamiyat   faoliyatining   asosiy   usuliga,   uning
zaminida   shakllangan   fan   matrisasi   va   paradigmasiga   bog'liq   bo'lib   qoladi.
T.Kunning   «Ilmiy   inqiloblar   strukturasi»   asari   ta'sirida   ilmiy   hamjamiyat
tushunchasi   fanning   barcha   sohalaridan   mustahkam   o'rin   oldi.   Fanning   o'zi
g'oyalar   tizimining   rivojlanishi   sifatida   emas,   balki   ilmiy   hamjamiyat   faoliyatining
mahsuli   sifatida   tushunila   boshlandi.   Ilmiy   hamjamiyatni   ma'lum   ixtisoslikka   va o'xshash   ilmiy   tayyorgarlikka   ega   tadqiqotchilar   tashkil   etadi.   Ilmiy   hamjamiyat
vakillari,   odatda,   o'xshash   kasbiy   ko'nikmalarga   ega   va   ilmiy   adabiyotlarning
muayyan   majmuini   o'zlashtirgan   bo'ladi.   Ilmiy   hamjamiyat   bu   muayyan   bilim
sohasi  mutaxassislarining hamjamiyati   yoki  ma'lum  ilmiy   muammoni  o'rganuvchi
tadqiqotchilar   guruhidir.   Fanning   rivojlanish   jarayonida   ilmiy   hamjamiyatning
rolini   quyidagicha   tavsiflash   mumkin:   -mazkur   hamjamiyat   vakillari   fan
maqsadlarini   va   o'z   sohasining   vazifalarini   bir   xil   tushunadilar.   SHu   tariqa   ular   u
yoki   bu   fanning   predmeti   va   uning   rivojlanishi   haqidagi   tasavvurlar   tizimini
tartibga keltiradilar.-ularga universalizm xos bo'lib, buni ular o'z tadqiqotlarida va
o'z   hamkasblarining tadqiqotlariga baho berishda hisobga oladilar, bu yerda ular
bilimlarni   asoslash   va   isbotlashning   umumiy   mezonlari   va   qoidalariga   amal
qiladilar;   -ilmiy   hamjamiyat   tushunchasi   bilimlarni   jamlashning   kollektiv
xususiyatini qayd etadi. U bilishning kollektiv subyekti nomidan ish ko'radi, bilish
faoliyati   natijalariga  kelishib  baho  beradi,  ichki  me'yorlar     va  ideallar  tizimi   –  fan
etosini   yaratadi   va   quvvatlaydi;   -ilmiy   hamjamiyatning   barcha   a'zolari   muayyan
paradigmaga  – ilmiy   muammolarni  qo'yish va yechish modeli (andozasi)ga amal
qiladi.   YOki,  T.Kun   ta'biri  bilan   aytganda,  paradigma  tadqiqotchi  olimlar   guruhini
boshqaradi.   Olimlarning   o'zlari   ko'proq   paradigma   haqida   emas,   balki     nazariya
yoki   nazariyalar   to'plami   haqida   so'z   yuritishni   ma'qul   ko'radilar.   Fan
rivojlanishining   Kun   taklif   qilgan   modeli   turli   ilmiy   hamjamiyatlar   o'rtasidagi
raqobat   kurashi   hodisalari   oldinma-ketin   yuz     berishini   nazarda   tutadi.   Qabul
qilingan   paradigma   hukmronligi   davri,     «normal   fan»   bosqichidan   keyin
paradigmaning   inqiroz   davri   keladi   va   bu   ilmiy   inqilob   atamasi   bilan   ifodalanadi.
Raqobatlashayotgan   taraflardan     birining   g'alabasi   fanning   normal   rivojlanish
bosqichini  tiklaydi.  Paradigma  yuzaga  kelishidan  oldingi  davr   dalillarning tartibsiz to'planishi   bilan   tavsiflanadi.   Bu   davrdan   chiqish   ilmiy   amaliyot     andozalari,
nazariy   qoidalar,   dunyoning   aniq   manzarasi   belgilangani,   nazariya   va   metodning
birlashuvini   anglatadi.Ilmiy   paradigmaning   almashishi,   inqilobiy   o'zgarishlar
bosqichiga o'tish fan matrisasi elementlari, tadqiqot texnikasi, metodlar va nazariy
farazlar   to'la   yoki   qisman   o'zgarishini   nazarda   tutadi.   Epistemologik     qadriyatlar
majmui   to'la   o'zgaradi.   Kun   fikriga   ko'ra,   ilmiy   oqilonalikning   umumiy   mezonlari
nisbiy xususiyat kasb etadi. Har bir paradigma o'z muammolar sohasida yaratilgan
andoza   va   mezonlarga   tayanadi,   shu   sababli   ular   formal   mantiq   andozalariga
muvofiq   bo'lishi   shart   emas,   ammo   ularga,   shuningdek   sog'lom   fikrga   zid
kelmasligi   lozim.   SHu   boisdan   fanni   intellektual   faoliyatning   boshqa   turlaridan
farqlash imkonini beruvchi chegara (demarkasiya)  haqida gapirish  ancha qiyin.  U
har   safar   yangidan   o'rnatiladi.   Kun   fikriga   ko'ra,   fan   uchun   yagona   va   universal
metod   mavjud   emas,   kuzatishlarning   universal   bayonnomalari   ham   yo'q,
serqamrov   metatarixiy   lug'at   ham   bo'lishi   mumkin     emas.   Olimning   dunyoga
munosabati uning muayyan  paradigmaga  amal qilishi bilan  belgilanadi, tarixiy  va
ijtimoiy   dalillarga   bog'liq   bo'ladi.   Kun   paradigma   konsepsiyasini   har   tomonlama
himoya   qiladi.   «Paradigma»   deganda   u   ma'lum   zamon   mobaynida   ilmiy
hamjamiyatga   muammolarni   qo'yish   va   yechish   andozasini   beruvchi   keng   e'tirof
etilgan ilmiy yutuqlarni tushunadi. Paradigma ilmiy hamjamiyat tomonidan qabul
qilingan   va   ilmiy   an'ananing   mavjudligini   ta'minlovchi   e'tiqodlar,qadriyatlar   va
texnika vositalari majmuini anglatgani bois, Kun fundamentalizm tamoyillarini rad
etadi. Ilmiy paradigmaga bog'liq bo'lmagan omillar yo'q va bo'lishi mumkin emas.
Uning   fikricha,   kuzatishning   empirik   jihatdan   neytral   tili   ham   bo'lishi   mumkin
emas.   Ilmiy   hamjamiyatga   qo'shilgan   olimlar   dunyoga   qabul   qilingan   paradigma
nuqtai   nazaridan   qaraydilar.   Zero   dalillar   nazariyani   belgilamaydi,   balki   nazariya o'zining   anglab   yetilgan   tajribasiga   kirishi   mumkin   bo'lgan   u   yoki   bu   dalillarni
tanlaydi.   Kun   yangi   paradigma   rivojlanishining   dastlabki     bosqichida   uning
tarafdoriga   aylangan   odam   bu   paradigmaning     muvaffaqiyatiga   ishonishi   lozim,
deb   hisoblagan.   Paradigma   strukturasiga   nimalar   kiradi?   Birinchidan,   simvolik
umumlashtirishlar - qonunlar, ta'riflar va ko'p ishlatiladigan atamalar. Ikkinchidan,
universumning   u   yoki   bu   ontologiyasini   belgilovchi   metafizik   mo'ljallar   majmui.
Uchinchidan,   ayrim   vazifalarni   yechishning   umumiy   qabul   qilingan     andozalari,
sxemalari. Kun paradigmani o'lchash mumkin emas, degan tezisni ilgari suradi. U
fanning   rivojlanish   tarixidagi   vorisiylikni   rad   etadi.   Fan   dinamikasini   u   uzluksiz
emas,   balki   uzlukli   deb   biladi.   Uning   fikriga   ko'ra,   ilmiy   hamjamiyatlar   bir-birini
siqib   chiqaradi,   oldingi   paradigma   to'plagan   bilimdan   esa   voz   kechiladi.   Kun
paradigma   tushunchasini   yanada   aniqroq   eksplikasiya   qilishga   urinib,   uni
keyinchalik  olimlarning  muayyan   fanga mansubligini  ham,  ilmiy faoliyat   qoidalari
tizimini   ham   hisobga   oluvchi   fan   matrisasi   tushunchasiga   aylantirdi.   Fan
matrisasining strukturasiga nazar tashlar ekanmiz, uning paradigma strukturasiga
o'xshashligini   ko'rishimiz   va   matrisaning   quyidagi   elementlarini   qayd   etishimiz
mumkin. Simvolik umumlashtirishlar. Bu yerda ilmiy guruh a'zolari shak- shubhasiz
va   yakdillik   bilan   foydalanuvchi   iboralar   nazarda   tutiladi.   Ular     formal   xususiyat
kasb   etadi   yoki   osongina   formallashtiriladi.   Zarur   qoidalar   (yoki   metafizik
paradigmalar),   mazkur   fan   doirasida   tan   olingan   qadriyatlardir.   Aksariyat
hamjamiyatlarda   birdamlik   tuyg'usi   aynan   qadriyatlarning   birligi   tufayli   yuzaga
keladi. 
Stiven Tulmin (1922-1997)   butunlay boshqacha metodologik mo'ljal – evolyusion
epistemologiya asoschisi. Mazkur yo'nalishning umumiy ma'nosi shundan iboratki,
u   bilishni   jonli   tabiat   evolyusiyasining   lahzasi   sifatida   o'rganadi   va   bilish mexanizmlarini   evolyusiya   nuqtai   nazaridan   yoritadi.   Evolyusion   epistemologiya
sof   evolyusiya   va  bilish   jarayoni   biologiyasining  o'xshashligi   g'oyasiga   asoslangan
va   insonning   bilish   apparati   bu   biologik   evolyusiya   jarayonida   rivojlangan
moslashuvlar   mexanizmidir,   degan   tasavvurga   tayangan.   Evolyusion
epistemologlar   fikriga   ko'ra,   ayni   shu   sababli   bilish   mexanizmievolyusion   tip
bo'yicha   rivojlanadi   va   tegishli   ravishda   hozirgi   zamon   evolyusiya   nazariyasiga
muvofiq   tushunilishi   mumkin.   Evolyusion   epistemologiya   insonning   biologik
evolyusiya   mahsuli   sifatidagi   talqinidan   kelib   chiquvchi   bilish   nazariyasidir.
SHunday   qilib,   evolyusion   epistemologiyaning   asosiy   nazariy   manbasi   sifatida
organik evolyusiya konsepsiyasi amal qiladi. Evolyusion epistemologiyaning ikki xil
ma'nosini   farqlash   lozim:   ·   bilish   vositalari,   shakllari   va   metodlarining   (bilish
organlarining) rivojlanishini evolyusion sxema yordamida tushuntirishga urinish; ·
bilim mazmunini (axborotning paydo bo'lishini) evolyusion tushuntirishga harakat
qilish. Bu yerda o'zgaruvchanlik, tanlash va mustahkamlash tushunchalari ma'lum
ahamiyat   kasb   etadi.   Evolyusion   epistemologiyaning   birinchi   ma'nosida   dunyoni
aniq aks  ettirish imkoniyatini ta'minlovchi bilish organlari, kognitiv strukturalar va
bilish   qobiliyatlarining   evolyusiyasi   masalalariga   urg'u   beriladi.   U   bizning   bilish
apparatimiz evolyusiya mahsulidir, degan fikrni ilgari suradi. Tirik organizmlarning
nerv   sistemasi   va   idrok   etish   organlari   millionlab   yillar   mobaynida   borliqni
mumkin   qadar   aniq     aks   ettirishni   ta'minlaydigan   tarzda   o'zgarib   borgan.   Agar
organizm   bunday   moslamalar   bilan   ta'minlanmaganida,   uning     mavjudligi   va
rivojlanishi   mumkin   bo'lmas   edi.   Perseptual   tizimi   o'zi     yashaydigan   muhit
sharoitlarida   mos   ravishda   va   qoniqarli   harakat   qilish     imkonini   beruvchi
organizmlargina yashab qoladi va nasl qoldiradi. Bilishning subyektiv strukturalari
borliqqa   mos   tushadi,   chunki   aynan     shunday   holat   yashab   qolish   imkoniyatini ta'minlaydi.   Evolyusion   epistemologiyaning   ikkinchi   ma'nosi   falsafa   fanining
bevosita predmetidir, chunki unda o'z xususiyatiga ko'ra evolyusion bo'lgan ilmiy
bilimning   o'sishi   modeliga   urg'u   beriladi.   Bu   yerda   falsafa   fani   konsepsiyalaridan
biri   sifatidagi   evolyusion     epistemologiya   to'g'risida   so'z   yuritiladi.   U   evolyusiya
dinamikasining     mantiqiy   talqiniga   mos   tushuvchi   ilmiy   bilim   dinamikasini
ko'rsatadi. Mazkur yo'nalish ham fanning evolyusion nazariyasi deb ataladi. 
Karl   Popper   (1902-1994) .   Eng   muhim   asarlari:   «Ilmiy   tadqiqot   mantiqi»   (1935),
«Ochiq   jamiyat   va   uning   dushmanlari»   (1945),   «Tarixiylikning   qashshoqligi»
(1963), «Obyektiv bilim. Evolyusion yondashuv» (1972), «Realizm va fan maqsadi»
(1983). Popper falsafaning bosh maqsadi ilmiy bilimning o'sishini,   ayniqsa – ilmiy
kosmologiyani   o'rganishdan   iborat   deb   bilgan.   Ilmiy   kosmologiya   dunyoni,   shu
jumladan   insonni   (va   uning   bilimini)   bu   dunyoning     qismlari   sifatida   bilishni
nazarda   tutadi.   Popper   fikriga   ko'ra,   falsafaning   alohida   metodi   mavjud   emas   –
masalalar  aniq qo'yiluvchi va taklif etilgan yechimlar tanqidiy tahlil qilinuvchi har
qanday   oqilona   munozara   metodi   mavjud.   U   verifikasiya   tamoyiliga   zid   o'laroq
falsifikasiya metodini (har qanday fikrni rad etish mumkinligi prinsipini) taklif qildi,
bilimni  tashkil etish nazariy va empirik darajalarining uyg'un birligini, shuningdek
gipotetik   xususiyati   va   xato   qilishi   mumkinligini   (har   qanday   fanning   fallibilizmi
prinsipini) qayd etdi. Falsifikasiya tamoyili fan uchun muayyan ahamiyatga egadir.
Salbiy tekshirish u yoki bu qoidaning haqiqiyligini   iisbotlamasa, uni   uzil-kesil rad
etadi. Biroq falsifikasiya tamoyili faqat rad etishga  qarab mo'ljal oladi: u bilimlarni
o'stirish jarayonini muvaffaqiyatli  amalga oshirish imkonini bermaydi, agar u yoki
bu   nazariyani   rad   etuvchi     ma'lumotlar   topilsa,   bu   nazariyadan   butunlay   voz
kechiladi.  Nazariyalar   o'rtasida  vorisiylik   mavjud  bo'lib, u  Nils   Borning muvofiqlik
tamoyilida o'z ifodasini topgan. Ilmiy bilimni noilmiy bilimdan, fanni metafizikadan ajratishni (yoki demarkasiya muammosini) Popper muhimlik mezonlarini yaratish
mo'ljallariga qarshi o'laroq muhim ahamiyatga ega deb belgilaydi. Ilmiy bilimning
o'sishini   Popper   ijtimoiy   o'zgarishlar   umumiy   jarayonlarining   ayrim   hodisasi
sifatida   talqin   qiladi   (va   ularning     doirasida   muammolar   va   ularni   yechishga
alohida   e'tibor   qaratilishi   lozim     deb   hisoblaydi).   Ilmiy   bilish   tarixi   –   bu   dadil
farazlar  va  ularni   permanent rad etishlar tarixidir. Popper ta'biri bilan aytganda,
«fan»   degan   odam   «taraqqiyot»   deydi   va   aksincha   (Vena   to'garagi   vakillaridan
farqli o'laroq, Popper normal fanga rivojlanuvchi fan sifatida yondashadi va uning
o'sishini   qadrsizlantiruvchi   metodologiyani   tuzishga   harakat   qiladi).   Birdan-bir
ilmiy   bilimga   erishish,   shuningdek   haqiqatning   tagiga     yetishga   yaqinlashish,
Popper   nuqtai   nazaridan,   faqat   xatolar   va     yanglishishlar   eliminasiyasi   mahsuli
sifatida   amalga   oshishi   mumkin:   fan   yaxlitligining   asosi   sifatida   oldindan
belgilangan   ideal   va   ilmiy   tilning   haqiqiyligi   emas,   balki   borliqning   birligi   amal
qiladi.   Fanlar   bu   borliqni   anglash   jarayonida   o'sib   boruvchi   tarzda   bir-biriga
yaqinlashadi.   Oqilonalashuv   darajasi,   Popper   fikriga   ko'ra,   ilmiy     inqiloblarning
intensivligi bilan belgilanadi. Popper ta'limoti kontekstida falsafa va fanning o'zaro
nisbati   yo'lidagi  eng katta to'siq - falsafiy  bilimning o'ziga xosligi. Popper    fikriga
ko'ra falsafa va fanni aniq ajratish naturfalsafaning   spekulyativ tamoyillari va fan
farazlarini   farqlash   uchun   zarurdir.   Bu   kontekstda   Popper   fan   va   falsafani   emas,
balki dogmatik va  evristik bilimni ajratishni ma'qul ko'rgan. 
Imre   Lakatos   (1922-1974).   Ilmiy   bilimning   o'sishi   muammosi   qaysi   yo'nalishga
mansubligi va qaysi g'oyalarni ilgari surishidan qat'iy nazar, barcha metodologlar,
olimlar   va   mutafakkirlarni   qiziqtiruvchi   muhim   muammodir.   Britaniyalik   fan
faylasufi   va   tarixchisi   Imre   Lakatos   (1922-1974)   o'zining   ilk   asarlarida   farazlar   va
rad   etishlar   mantiqining   o'ziga   xos   variantini   bilimning   o'sishi   muammosining rekonstruksiyasi sifatida tuzishga harakat qildi. XVII-XIX asrlar matematikasi uning
tahlili   predmetiga   aylandi.   Keyinchalik   u,   o'z   fikriga   ko'ra,   fanlarning   rivojlanish
zamirida   yotuvchi   ilmiy   tadqiqot   dasturlarining   raqobati   g'oyalarini   asoslashga
yaqinlashdi. «Mening yondashuvim tadqiqot dasturlaridan iborat «raso fan» bilan
sinov   va   xatolarning   siyqasi   chiqqan   andozasidan   tashkil   topgan   «noraso   fan»ni
farqlashning   yangi   mezonini   nazarda   tutadi»   deb   yozadi   olim.   Lakatos   o'z
konsepsiyasini asoslashda fan tarixini o'rganishga alohida e'tibor bergan. Lakatos
fikriga   ko'ra,   ilmiy   dastur   ilmiy   bilimning   asosiy     birligidir.   U   ilgari   surgan
konsepsiya   nuqtai   nazaridan   fanning   rivojlanishi   tadqiqot   dasturlarining
o'zgarishidir. «Men fanning uzluksizligiga   Popper   ko'zoynagi   orqali qarayman, -
deb   tan   oladi   u.   –   SHu   sababli   Kun   paradigmalarni   ko'rgan   joyda   men   oqilona
tadqiqot  dasturlarini ham ko'raman». Tadqiqot dasturi uzluksiz rivojlanuvchi asos,
g'oyalar   va   tamoyillar   birligi   bilan   bog'liq   nazariyalar   majmui   va   ketma-   ketligi
sifatida   tushuniladi.   Bosh   nazariya   keyingi   nazariyalarning   yuzaga   kelishiga   asos
bo'ladi   va   ularning   har   biri   oldingi   gipotezaga   qo'shimcha   gipoteza   kiritish   orqali
rivojlanadi. Lakatos «raso fan» va «noraso fan»ni farqlaydi. «Raso fan» shu bilan
tavsiflanadiki,   u:   ·   ilgari   ma'lum   bo'lmagan   dalillarni   bashorat   qiladi;     yangi
yordamchi   nazariyalarni   oldindan   aytib   beradi;   ·   evristik   kuchga   ega   bo'ladi;   ·
nazariy jihatdan mustaqil bo'ladi. Uzluksiz dastur alohida normativ qoidalar   bilan
muhofaza   qilinadi. Tadqiqot dasturi tarkibiga qattiq  o'zak, fundamental farazlar,
ijobiy evristika qoidalari (ular tadqiqotlarni amalga oshirish yo'llarini belgilaydi) va
salbiy   evristika   qoidalari   (ular   taqiqlarni,   qaysi   yo'llardan   yurmaslik   kerakligini
ko'rsatadi) kiradi. Fundamental   farazlar o'ziga xos xususiyat kasb etadi va shartli
ravishda   rad   etilmagan   deb   olinadi.   Qattiq   o'zak   ilmiy   dasturning   barcha
nazariyalarida   o'zgarishsiz   saqlanayotgan   muayyan   ilmiy   va   ontologik     farazlar majmuidan  tashkil topadi. «Salbiy» evristika qoidalari tadqiqot dasturining qattiq
o'zagini hatto u anomaliyalar bilan to'qnash kelgan holda ham qayta ko'rishni man
etadi. Tadqiqot dasturi ma'lum darajada dogmatik xususiyat kasb etadi. Bir marta
qabul qilingan nazariyaning dogmatik to'g'riligi o'z ijobiy ahamiyatiga egadir. Usiz
olimlar nazariyadan uning imkoniyatlari, kuchi va ahamiyatini anglashdan oldinroq
voz kechgan bo'lar edi. SHu  tariqa u muayyan  nazariyaning kuchi va afzalliklarini
yaxshiroq   tushunishga  ko'maklashadi.   Uning  izlariga   Kunning   «normal  fan»   davri
tavsifidayoq   duch   kelish   mumkin.   Nazariyaning   «qattiq   o'zagi»   yaxshiroq
saqlanishi   uchun   qo'shimcha   gipotezalarning   «himoyalovchi   kamari»   tashkil
etiladi. Bu gipotezalar anomaliyalarga moslashib o'z shakl-shamoyilini o'zgartirishi
mumkin. Bu bilan Lakatos anomal vaziyatlarga tushuvchi yoki qarshi misollar bilan
to'qnash keluvchi nazariyalarga baho berishda falsifikasionizmga haddan tashqari
berilishning   oldini   olishga   harakat   qilgan.   U   yoki   bu   tadqiqot   dasturini
metodologik   tahlil   qilish   texnikasi   bir   qancha   bosqichlardan   iborat:   ·   tadqiqot
dasturining   oqilona   rekonstruksiyasini   ilgari   surish;   ·   uni   haqiqiy   nazariya   bilan
taqqoslash; · uni tarixiylik va oqilonalikning mavjud emasligini uchun  tanqid qilish.
Uzluksiz   o'sish   talabi   Lakatos   oqilona   rekonstruksiyasining   asosiy   mazmuni   va
mohiyatidir. Tadqiqot dasturi ilmiy bilimning rivojlanishida kontinuallik jihatlariga
urg'u   berishi   lozim.   Umuman   olganda,   olimning   konsepsiyasi   mantiqiy-normativ
xususiyat kasb etadi. Ilmiy tadqiqot dasturi ilmiy bilim rivojlanish yo'llarining  ko'p
sonliligi   va   rang-barangligini   cheklaydi,   fan   tarixi   turli   nazariyalarning   yuzaga
kelishi, rivojlanishi va raqobati tarzida namoyon   bo'ladi. Ayni zamonda, tadqiqot
dasturlari, asosiy nazariyalar hamda ilmiy bilimning o'zgarishi va rivojlanishi rang-
barang   shakllari   mexanizmining   amalda   murakkabligi   taklif   etilgan   model   bilan
uyg'unlasha olmaydi.  Pol   Feyerabend   (1924-1094).   Amerikalik   faylasuf   va   metodolog   olim   Pol   Karl
Feyerabend   1924   yilda   tug'ilgan.   Feyerabendning   serqatlam   konsepsiyasida
Vitgenshteyn   ijodi   so'nggi   davrining   ta'siri,   taniqidiy   rasionalizmga   moyillik   va
hatto «ilmiy materializm» prinsiplariga duch kelish mumkin. Bu olim an'anaviy va
yangi   muammolarni   tabiiy-ilmiy   dunyoqarash   va   metodologiya   nuqtai   nazaridan
tushunishga   harakat   qilganligidan   dalolat   beradi.   Feyerabend   fan   falsafasi   70-
yillarning   oxirida   kelgan   va   «fan   faylasuflari»ning   asarlarida   ifodalangan
«antagonistik g'oyalar», oqibatlar va natijalar to'g'risida so'z yuritadi. Fan nima, u
qay tarzda ish  ko'radi, uning natijalari qanday, degan savollarni berib, mutafakkir
ularga   javoban   fan   faoliyatini   boshqaruvchi   alohida   ilmiy   metod,   ya'ni     qoidalar
majmui   mavjudligini   qayd   etadi.   Fan   va   kumulyativizmning   mavjud   gipotetik-
deduktiv   modeliga   faylasuf   nazariy   realizm   g'oyasini   qarshi   qo'yadi.
Tabiatshunoslikni   tavsiflash   amaliyotini   umumlashtirish   asosida   yuzaga   kelgan
kumulyativizm   bilim   o'sishining   sodda   talqini,   ya'ni   haqiqiy   qoidalarning
jamlangan   yig'indisiga   yangi   fikrlar   asta-sekin   qo'shilishini   nazarda   tutadi.   Unda
xatolar   faqat   bilimning   o'zgarishi,   eski   bilimdan   voz   kechilishi   va   qabul   qilingan
bilimning   rad   etilishiga   yo'l   qo'yilmaydigan   subyektiv   jarayon   sifatida   talqin
qilinadi. Empirik kumulyativizm bilimning o'sishini uning empirik mazmuni boyishi
bilan tenglashtiradi. Rasionalistik  kumulyativizm bilim rivojlanishining shunday bir
usulini nazarda  tutadiki, unda har bir keyingi element mavjud mavxum tamoyillar
va     nazariy   xulosalar   tizimiga   kiritiladi.   Feyerabend   ilgari   surgan   nazariy   realizm
g'oyasi   bilimning   aktual   o'sishi   o'zaro   mos   tushmaydigan   (yagona   mantiqiy   asos
bilan   deduktiv     bog'lanmagan   va   har   xil   tushunchalar   va   metodlardan
foydalanuvchi)   nazariyalarning   ko'payishi   (proliferasiyasi)   natijasida   amalga
oshirilishini   qayd   etadi.   Tajriba   doim   nazariy   yuklangan   tajribadir,   u     yoki   bu nazariyaning qabul qilinishi esa idrok etish tizimini belgilaydi. Metodolog asoslab
bergan   proliferasiya   (nazariyalarning   ko'payishi)     tamoyili   qabul   qilingan   nuqtai
nazarlar   hatto   yetarli   darajada   tasdiqlangan   va   keng   e'tirof   etilgan   bo'lsa   ham
ularga   mos   tushmaydigan   nazariyalarni   yaratishga   ruxsat   beradi.   Fan
rivojlanishining   turli   bosqichlariga   yoki   ayni   bir   bosqichiga   mansub   bo'lgan
muqobil   nazariyalar   va     konsepsiyalarning   o'zaro   mos   kelmasligi   va   ularni   bir-
biriga   o'tkazish   mumkin   emasligi   haqidagi   tezisni   ilgari   surish   yo'li   bilan
Feyerabend   proliferasiya   tamoyilining   talablarini   yanada   kuchaytiradi.   Nazariy
metodologik immoralizm pozisiyasi bilimning teng huquqli   tiplari to'plami fan va
shaxsning   rivojlanishidan   dalolat   beruvchi     borliqdir,   degan   g'oyaga   tayanadi.
Feyerabend   fikriga   ko'ra,   muqobillar   o'rtasidagi   kurash   davrlari   eng   samarali
davrlardir.   Muqobil     konsepsiyalarning   kurtaklari   olimning   turli   falsafiy   va
metodologik     nuqtai   nazarlarida   yashirindir.   Nazariyalar   plyuralizmi   g'oyasini
Feyerabend   an'analar     plyuralizmigacha   kengaytiradi.   SHu   munosabat   bilan   fan
ilmiy elita  mafkurasi sifatida o'z markaziy o'rnidan mahrum etilishi va mifologiya,
din   bilan   tenglashtirilishi   lozim.   Bunday   o'ta   antissientistik   yondashuv     tanqidiy
rasionalizmga   qarshi   qaratilgan   va   falsafa   xususiyatini   yangicha   baholaydi.
Feyerabend   fikriga   ko'ra,   olimlar   faoliyatida   haqiqat   emas,   balki   individual
qobiliyatlarning   rivojlanishi,   bilish   va   uning   chin     oqilonaligi   emas,   balki
cheklanmagan,   mutlaqo   erkin   xulq-atvor   muhimdir.     Uning   ko'pgina   g'oyalari
akademik   falsafa   vakillarini   lol   qoldirgan.   Feyerabend   konsepsiyalari   ba'zan
anarxistik   epistemologiya   deb   ataladi.   Bu   qisman   shu   bilan   izohlanadiki,
Feyerabend   yagona   universal   metodning     mavjudligini   mutlaqo   o'rinli   rad   etadi.
Bundan   tashqari,   olimlar   «hamma   narsa   mumkin»   degan   tamoyilga   amal
qilishlariga  uning  ishonchi  komil.    Bir  metodga  qat'iy  rioya  etish   va  uning  barcha talablarini bajarish, Feyerabend fikriga ko'ra, tadqiqot amaliyotiga ham, bilishning
ijodiy  tabiatiga ham mos kelmaydi. SHu sababli fanning obro'si hayotning boshqa
har   qanday   shakli     obro'sidan   ortiq   emas.   Biroq   plyuralistik   metodologiyadan
foydalanish   nimani   anglatadi?     Feyerabend   fikriga   ko'ra,   olim   g'oyalarni   tajriba
bilan   emas,   balki   boshqa     g'oyalar   bilan   solishtirishi   va   bellashuvda   mag'lub
bo'lgan   konsepsiyalardan     voz   kechmasdan   ularni   yaxshilashga   harakat   qilishi
lozim.   SHunday   ish   ko'rish   yo'li   bilan   u   “Borliq”   kitobi   yoki   “Polmandrada”da
bayon etilgan inson va kosmos konsepsiyasini saqlab qoladi va ulardan evolyusiya
nazariyasida   va   boshqa   yangi   konsepsiyalarda   muvaffaqiyatga   erishish   uchun
foydalanadi.   Uning   «Metodologik   majburlashga   qarshi.   Bilishning   anarxistik
nazariyasi   ocherki»   (1970)   relyativizmga   qo'yilgan   mashhur   haykaldir.   Bu   asar
matnining   asosiy   mazmunini   ifodalovchi   tezislar   quyidagilardan   iborat:   ·   nazariy
anarxizm   uning   qonun   va   tartibga   tayanuvchi   muqobillaridan   insoniyroq   va
progressivroqdir;   ·   «hamma   narsa   mumkin»   tamoyili   taraqqiyotga   to'sqinlik
qilmaydigan   birdan-bir   tamoyildir;   ·   yaxshi   tasdiqlangan   nazariyalarga   zid
gipotezalardan   foydalanish,   induksiyaga   qarshi   ish   ko'rib   fanni   rivojlantirish
mumkin; · muvofiqlik sharti oqilona emas, chunki u yaxshiroq emas, balki eskiroq
nazariyani saqlab qoladi, bir andozalilik individning erkin   rivojlanishini xavf ostida
qoldiradi; · qancha eski va absurd bo'lmasin, bizning bilimimizni yaxshilashga qodir
bo'lmagan g'oya mavjud emas; · fan mavjud bo'lsa, aql universal bo'lishi mumkin
emas   va   nooqilonalikni   bartaraf   etish   mumkin   emas.   Fanning   bu   o'ziga   xos
xususiyati   anarxistik   epistemologiyani   talab   qiladi.   Ilmiy   izlanish   asoslari
muammosini   Feyerabend   o'ziga   xos   tarzda     talqin   qiladi.   Uning   fikricha,   yangi
metodologik   paradigmada   narsaga   teran     nazar   tashlash   va   olimni   amalda   nima
cheklashini   tushunish   muhimdir.     Feyerabend   fikriga   ko'ra,   agar   olim   «xohlagan ishingni   qil»   degan     tamoyilga   amal   qilsa,   uning   dalillari   dialektik   xususiyat   kasb
etadi,   ya'ni     andozalarning   qayd   etilgan   to'plamiga   emas,   balki   o'zgaruvchi
oqilonalikka     tayanadi.   Boshqa   tomondan,   agar   olimdan   ilmiy   metod   nima,   deb
so'ralsa, u  aniq javob bera olmasa kerak. Olimlar o'z tadqiqotlari jarayonida aynan
nima qilayotganlarini kamdan-kam holda biladilar.   Feyerabend metodologiyasida
barcha   gnoseologik   amallar   va     oqilonalikning   plyuralistik   o'zgarishiga   qarab
mo'ljal   olingani   bejiz     emas.   U   fan   falsafasining   mazkur   bosqichiga   xos   bo'lgan
epistemologik     tadqiqotlarda   bilish   imkoniyatlarining   ochiqligi   va   uning
demokratiyalashuviga intilishni aks ettiradi. 
Maykl   Polani   (1891-1976)   yaratgan   yashirin   shaxsiy   bilim   konsepsiyasi   o'ziga
xosligi va oldingi bosqichning normativ-rasionalistik  muammolariga nomuvofiqligi
bilan   ajralib   turadi.   M.Polani   epistemologiyasida   antropologik   mo'ljallar   ancha
kuchlidir.   Uning   asosiy   tezislari:   ·   Fanni   mahoratli   odamlar   yaratadi.   ·   Bilish
faoliyati   san'atini   darslikdan   o'rganish   mumkin   emas.   U   faqat   bevosita   mahorat
bilan   o'tadi.   ·  Fanni  yaratuvchi  odamlar   boshqalar   bilan   almashtirilishi   va    o'zlari
yaratgan   bilimdan   ajratilishi   mumkin   emas.   ·   Ilmiy   bilish   faoliyatida   fanga,   uning
qimmatiga   bo'lgan   ichki   ishonch   kechinmalari   shaxsiy   tajribasi   motivlari,
shuningdek   olimning   manfaatdorligi,   shaxsiy   mas'uliyati   o'ta   muhim   ahamiyat
kasb etadi. M.Polani uchun shaxsiy bilim – bu biluvchining intellektual jonbozligi,
fidokorligidir.   U   nomukammallikdan   dalolat   bersada,   biroq   bilimning   zaruriy
elementi   hisoblanadi.   U   bizning   dunyo   manzaramizdan   inson   imkoniyatlarini
chiqarib tashlashga bo'lgan har qanday urinish muqarrar tarzda mantiqsizlikka olib
kelishini   qayd   etadi.   Haqiqatni     aniqlash   bizning   formal   belgilash   mumkin
bo'lmagan ayrim xususiy,   implisit     asoslarimiz va mezonlarimizga   bog'liq   bo'lib
qolishiga olimning   ishonchi komil. So'zlarda ifodalangan haqiqat maqomi tegishli tarzda   cheklanishi ham muqarrardir.  Polani e'tiqodning bilish  jarayonidagi ulkan
roliga   yangicha   baho     beradi.   U   e'tiqod   obro'sizlanishi   natijasida   hozirgi   odam
dinga   e'tiqod     qilish   bilan   bog'liq   vaziyatlarning   cheklangan   sonidan   biron-bir
fikrlarni     ishonch   bilan   qabul   qilish   qobiliyatini   yo'qotganini,   e'tiqod   hodisasi
umumiylikni bilish imkonini bermaydigan subyektiv ro'yo maqomini  olganini qayd
etadi. Muallif fikriga ko'ra, bugun biz e'tiqod bilim  manbai  hisoblanishini yana tan
olishimiz lozim. Jamiyatdagi o'zaro ishonch tizimi zamirida e'tiqod yotadi. Ochiq va
yashirin   murosa,   intellektual     ehtiroslilik,   madaniy   vorisiylik   –   bularning   barchasi
e'tiqod bilan  uzviy bog'liq turtkilarni nazarda tutadi. Aql e'tiqodga o'zining muhim
asosi sifatida tayanadi, biroq har safar unga shubha bildirishga qodir. Aksiomalar,
qoidalar   va   tamoyillar   to'plamlarining   paydo   bo'lishi   va     mavjudligi   ham   bizning
dunyo bilish mumkin bo'lgan yetuk va uyg'un birlik  ekanligiga bo'lgan ishonchimiz
bilan   chambarchas   bog'liq.   Bilish   mahoratini   tavsiflash   va   til   vositalari   bilan
ifodalash   mumkin   emasligi   muallif   uchun   oydek   ravshandir.   Bu   tezis   fanning   bir
xillashtirilgan   tilini   yaratish   vazifasiga,   hech   shubhasiz,   ziddir.   Mutafakkir   fikriga
ko'ra,   ilmiy   maqolalar   va   darsliklarning   matnlarida   ifodalangan   ilmiy   bilim   ong
diqqat   markazida   turuvchi   bilimlarning   bir     qismi,   xolos.   Ularning   ikkinchi   qismi
bilish   jarayoniga   doimo   yo'ldosh     bo'lgan   chetdagi   (yoki   yashirin)   bilim   yarmida
jamlangandir. Bu bilimni  «sezgilarni tusmollab anglash» bilan o'xshashlik bo'yicha
va qo'lda mavjud   asbob yordamida talqin qilish mumkin. SHusiz faoliyat jarayoni
izchil     amalga   oshishi   mumkin   emas.   Bilish   asbob   yoki   mo'ljal   sifatida
foydalaniluvchi ayrim narsalarni tartibga solish va ularni sun'iy  nazariy yoki amaliy
natijada rasmiylashtirish orqali amalga oshiriladi.   Bu holda bizning ongimiz bosh
«ong nuqtasi»ga, biz pirovard natijada  erishadigan yaxlitlikka nisbatan «periferik»
hisoblanadi.   Talqinchilar   M.Polani   taklif   qilgan   shaxsiy   bilim   konsepsiyasida tafakkur   va   nutqning   uch   asosiy   sohasi   yoki   uch   variantini   farqlaydi.   Birinchisi
so'zdagi   ifodasi   o'ziga   to'q   bo'lmagan   yashirin   bilim   sohasi   bilan   tavsiflanadi.   Bu
sohani   ifodalab   bo'lmaydigan   bilim   sohasi   deb     nomlash   mumkin.   U
kechinmalarga   va   hayot   taassurotlariga   asoslangan     bilimlarni   qamrab   oladi.   Bu
teran  shaxsiy  bilimlarni ifodalash   va   ijtimoiylashtirish  juda  qiyin. San'at   doim  bu
vazifani   o'z   vositalari     bilan   yechishga   harakat   qilgan.   Hamdardlik   harakatida
dunyoga   va   hayotga   hayot     dramasi   qahramonining   ko'zlari   bilan   qarash
ko'nikmasi aks etgan. Ikkinchisi – nutq vositalari bilan ancha yaxshi ifodalanuvchi
bilim     sohasi.   Bu   yerda   tafakkur   elementi   yaxshi   tushunarli   nutq   bilan   uzatilishi
mumkin   bo'lgan   axborot   tarzida   mavjuddir,   shu   bois   bu   sohada   sukut     saqlovchi
bilim   o'zi   ifodalangan   matn   bilan   mos   tushadi.     Tushunish   mushkul   bo'lgan
uchinchi   sohada   tafakkurning   noverbal       mazmuni   va   nutq   vositalari   o'rtasida
fikrning mazmunini konseptuallashtirishga xalaqit beruvchi nomuvofiqlik mavjud.
Bu   yashirin   bilim   va   formal   bilim   bir-biriga   bog'liq   bo'lmagan   sohadir.   SHaxsiy,
yashirin   bilim   hajmiga   obyekt   bilan   tanishish   mexanizmi   ham   kiradi.   Bu
mexanizmning amal qilishi natijasida obyekt  hayot  faoliyati jarayoniga qo'shiladi,
u   bilan   muomala   qilish   ko'nikmalari   va   mahorati   shakllanadi.   SHunday   qilib,
obyekt bilan tanishish u haqdagi dastlabki bilim sifatida, insonning shaxsiy bilimiga
aylanadi. Biroq shuni ta'kidlash lozimki, ko'nikmalar faoliyat tarziga ko'ra o'xshash
bo'lsa-da,   amalda   har   xil   va   o'ziga   xosdir.   Birovning   ko'nikmasi   vazifasi   shaxsiy
bilimning   o'z   qatlamini   yuzaga   keltiradi.   M.Polani   konsepsiyasining   yangiligi
shundaki,   unda   ilmiy   qoidalar   ma'nosi   yashirin   bilimning,   o'z   teran   asoslarida
instrumental   xususiyat   kasb   etuvchi   «bilim»ning   mavhum   kontekstiga   bog'liq
bo'ladi.   U   insonning     butun   moddiy   tuzilishi   bilan   belgilanadi   va   artikulyasiya
qilinmay  qolgan       instrumental  bilim   bilan   uzviydir.  Polani  ma'no   e'lon   qilinuvchi mulohazada   mujassamlashgan   shaxsiy   ishonch   bilan   ham   uzviy   ekanligini   qayd
etadi.M.Polani ilmiy bilim o'sishining bilish faoliyatining amaldagi shaxsiy-kognitiv
mexanizmlari   hisobga   olinuvchi   yangi   modelini   o'ylash   lozim,   degan   xulosaga
keldi.     Strukturalizm   va   poststrukturalizm.   Pozitivizm   bilan     strukturalizm   uzviy
bog'liq. 
2.3.Strukturaviylik   va Verifikasiyalash tamoyilining   noilmiy      bilimga
ta'siri. Strukturalizm   (lot.   structuma   –   tuzilish,   joylashish,   tartib)   -   g'arb
falsafasining   yangi   yo'nalishlaridan   biri.   Strukturalizm,   umumiy   falsafiy-
epistemologik   tasavvurlar,   metodologik   mo'ljallar   va   ayrim   fanlar   (lingvistika,
adabiyotshunoslik,     etnografiya,   tarix,   estetika,   san'atshunoslik,   psixologiya,
sosiologiya,     falsafa)dagi   yo'nalishlar   majmui   sifatida,   XX   asr   boshidan   40-
yillargacha shakllandi. Strukturalizmning ko'pgina g'oyalari yuzaga kelishiga turtki
bergan   mutafakkirlar   qatoriga   V.Gumboldt   (inson   ongi   dunyosini
modellashtirishda   tilning   dinamik   roli),   CH.Pirs   (semiotika   asoschisi),   E.Kassirer
(inson   xulq-atvori   va   ongining   shakllanishida   til,   mifologiya   va   san'at   simvolik
tizimlarining   roli)ni   kiritish   mumkin.   Strukturalizmning   asosiy   xususiyati   shundan
iboratki,   uning   tarafdorlari   inson   hissiy   idrok   etishi   mumkin   bo'lgan   barcha
hodisalarga     «fenomenlar»,   ya'ni   ichki,   teran   va   shu   sababli   «noaniq»
strukturalarning     sirtda   namoyon   bo'lishi   (manifestasiya)   sifatida   qaraganlar   va
ularni       yoritishni   o'z   vazifasi   deb   hisoblaganlar.     Bu   vazifani   hal   qilishda
strukturalizm   pafosi   ijtimoiy   fanlarga     aniq   fanlar   maqomini   berishga   qaratildi.
Struktura   tushunchasi  strukturalizmning  bosh   tushunchasi   hisoblanadi.   Struktura
deganda   turli   ichki   va   tashqi   o'zgarishlarda   har   xil,     ko'p   variantli   tushunchalar
majmui   yoki,   strukturalistlar   ta'biri   bilan     aytganda,   har   qanday   diaxronik rivojlanuvchi   tizimning   sinxron   qayd     etilishi   tushuniladi.   Strukturalizmda
ko'pincha   model   sifatida     belgilanuvchi   har   qanday   struktura   uch   zaruriy   shart:
elementlar   mustaqil       butunga   yaxlit   bo'ysunishi;   transformasiya   –   bir   kichik
struktura   boshqa     kichik   strukturaga   yuzaga   kelish   qoidalariga   muvofiq   tartibli
o'tishi;     o'zini   o'zi   tartibga   solish   –   mazkur   tizimi   doirasida   qoidalarning   ichki
tartibga   solinishini   qanoatlantirishi   lozim.   SHunday   qilib,   struktura       nafaqat
obyektning   barqaror   skeleti   tarzida,   balki   rioya   qilish,   bir     obyektdan   ikkinchi,
uchinchi va hokazo obyektlarni olish imkonini beruvchi     qoidalar majmui sifatida
amal   qiladi.     Bunda   ayrim   obyektlar   to'plamining   yagona   strukturaviy
qonuniyatlarini   aniqlashga   bu   obyektlarning   farqlarini   e'tibordan   soqit       etish
hisobiga   emas,   balki   yagona   mavxum   invariantning   muayyan   variantlari     sifatida
qayd etilgan bir-biriga o'tishlar dinamikasi va mexanikasini   tahlil qilish yo'li bilan
erishiladi.   SHuni   ta'kidlash   lozimki,   strukturalistlar   foydalanuvchi   asosiy
tushunchalar   ulardan   tadqiqotchilik   maqsadlarida   foydalanilgan   maxsus       fanlar
doirasida   ishlab   chiqilgan.   SHu   sababli   asosiy   kategoriyalar   va   g'oyalar   bu
yo'nalishning   bosh   shakllari   bilan   maqsadga   muvofiqdir.   Poststrukturalistlar
(Derrida,   Delez,   M.Fuko   va   h.k.)   strukturani   va   bilimdagi   barcha   nostrukturaviy
narsalarni ularning genezisi va tarixiy rivojlanishi nuqtai nazaridan anglab yetishga
harakat   qildilar.   Ko'rsatilgan   yondashuvlarning   ikkalasi   ham   ijtimoiy   bilim
xususiyatlari   va  metodlarini,  uning faoliyati   umumiy   mexanizmlarini,     tabiiy  ilmiy
bilimdan farqlarini, u yoki bu ijtimoiy-madaniy shakllar  (til, san'at, adabiyot, moda
va   h.k.)   yuzaga   kelishini   bilishda   sinxron   va     diaxron   narsalarning   birligini
o'rgangan.   Strukturalistlar   bunday   hodisalarni   o'rganishda   struktura   tarixdan
obyektivroq,   muhimroq   va   birlamchiroq   deb   hisoblagan   bo'lsalar,
poststrukturalistlar   bunga   zid   xulosani   ilgari   surganlar.   Ular   o'z   hamkasblarining agnostisizmi (notarixiyligi)ni yengish, inson va jamiyatni til strukturalari yordamida
obyektiv   bilishga   urinishda   yuzaga   keluvchi   jumboqlarni   aniqlash   va   o'rganishga
harakat qildilar. Poststrukturalizmda hamma narsa teng huquqli, bir xilda muhim
va   qimmatlidir.   Bu   yerda   dielektik   oppozisiya   tamoyiliga   ko'ra   tuzilgan   odatdagi
kategoriyalar   apparati:   mohiyat   –   hodisa,   shakl   –   mazmun,   sabab   –   oqibat   va
hokazolar o'z ma'nosini yo'qotadi. Hodisa – mohiyatni aniqlash emas, u o'ziga to'q
va   faqat   o'zini,   hayot   rang-barangligi   qirralaridan   birini   ifoda   etadi.   Hayotning
rang-barangligini   esa   faqat   birortasi   ham   imtiyozli   holatda   bo'lishi   mumkin
bo'lmagan   bilish   subyektlari   pozisiyalarining   ko'p   sonliligi   bilan   anglab   yetiladi.
Poststrukturalizm o'ziga azaldan xos bo'lgan omillarning tabiiy davomi hisoblanib,
nazariy   harakat   sifatida   strukturalizm   tanqidi   tarzida   to'rt   asosiy   yo'nalishda
rivojlanadi: 
- strukturaviylik muammosi; 
- belgililik muammosi; 
- kommunikativlik muammosi;
  - subyektning yaxlitligi muammosi. 
Ayni   zamonda,   poststrukturalizm   namoyandalari   obyektivlik,   metod   va   ilmiylik
ahamiyatga   ega   emas   va   bilish   jarayonining   izlanuvchi   maqsadlari   sifatida   amal
qilmaydi,   deb   hisoblaydilar.   Ularning     fikricha,   bilish   jarayoni   subyekt,   istak,
tasavvur   va   bilishda   muhim   rol     o'ynovchi   boshqa   shaxsiy   fazilatlarsiz   amalga
oshishi mumkin emas. SHu  sababli poststrukturalistik subyekt – bu bilim egasi va
bilim   himoyachisi       emas,   balki   vazifasi   qanday   yo'l   bilan   bo'lmasin   borliqqa
kirishdan iborat bo'lgan afsungar, san'atkor, bola, inqilobchi va shu kabilardir.
Xulosa Bilim   inson   jamiyatini  tashkil  qonunlari  ostida  bir  shaxs   tomonidan   yaratilgan   bu
dunyoda   bizning   mavjudligi   asos   bo'ladi.   axborot,   turli   reja   katta   miqdorda,
ularning   ota-bobolarining   kashfiyotlari   sharofati   Bizning   meros   edi.   Bilim   va
ko'nikmalar   -   nima   bizga   yo'naltirgan   biz   tug'ilgandan   keyin,   deyarli   darhol
o'zimizni topish bo'lgan tizimdir ekan. Va biz o'z xulosalari asosida qilish, mavjud
ma'lumotlarni  foydalanishingiz   mumkin   zo'rku.Lekin   bilim   nima?   Bu   bilan   bog'liq
ijtimoiy   va   boshqa  tushunchalar   ta'rifi,  biz   maqolada   manfaatdor.   Biz   to'plangan
axborot   ongli   ravishda   bilim   muammoni   yaqinlik   va   zamonaviy   hayotda   o'z
ma'nosini   olish   yordam   beradi,   deb   umid   qilamiz.Inson   ijtimoiy   hayotning   bilan
bog'liq barcha tadbirlar ilm-fan biri - ijtimoiy tadqiqotlar hisoblanadi. Bu bizga bu
muddat aniq ta'rifini beradi. Shunday qilib, ijtimoiy fan atamashunoslikni muvofiq,
bilim - samarasidir kognitiv (boshqa manbalardan - bilim) inson faoliyati. Bundan
tashqari, bilim - bu erda xulosalar shakllantirish va faktlarni qayd etilgan, tizimga
va   uzatish   va   foydalanish   maqsadida   saqlanadi   bo'lgan   muayyan.   (biz   yuqorida
keltirilgan   ijtimoiy   tadqiqotlar   ta'rifi)   tushunish   va   tegishli   tushunchalar   uchun
nima   bo'ladi.   masalaning   to'liq   ko'rib   chiqish   uchun   eng   muhim   bilim
tushunchasini   ishonaman.   Bilim   -   Bir   kishi   ma'lum   bilim   olgan   orqali   jarayon.
haqida faktlar   ob'ektiv haqiqatga   bor o'z o'rnini olgan holda, inson aqli aks. aslida
to'plangan va muayyan shaklda taqdim voqealar va mavzularni atrofidagi faktlar -
Mavzu   bilim   inson   o'zi   va   bo'ysunadi.     ''Bilim"   tushunchasini   tahlil   ijtimoiy,   balki
falsafa,   psixologiya   nafaqat   qiladi.   Shunday   qilib,   zamonaviy   falsafa   hali   olingan
ma'lumotlar ilmi nima uchun tegishli bahslar bo'lib. Ushbu turkumda borish uchun
zamonaviy   mutafakkirlar   mashhur   e'tiqod   ko'ra,   axborot,   to'g'ri   tomonidan
tasdiqlangan   va   ishonchli   bo'lishi   uchun,   masalan,   muayyan   xususiyatlarga   ega
bo'lishi   kerak.Ko'rib   turganingizdek,   barcha   mezonlar   nisbiy   va   sub'ektiv hisoblanadi.   Bu   ijtimoiy   tadqiqotlar   savollar   o'z   ichiga   zamonaviy   fan   uchun
masalani   ochib   uchun   sabab.   Bilim   -   ijtimoiy   fan   keng   Turkum.   Shuning   uchun
muqarrar va bu tushunchaning umumiy tasnifi. , Ochiq-oydin esa boshqalar - - Bu
turli   mezonlar,   qaysi  ba'zi   bir   qator   o'z   ichiga   oladi  fikr   tadqiqotchilar   faylasuflar
natijasidir.Shunday   qilib,   ilm-oydin   tasniflash   biri   -   ommaviy   axborot   vositalari
kuni,   boshqacha   qilib   aytganda,   ilm   joyda.   Biz   tasavvur,   ular   xalq   xotirasida,
bosma, elektron ommaviy axborot vositalari, ma'lumotlar va boshqa ma'lumotlar
bazalari barcha turdagi saqlanadi.
  
                 Foydalanilgan  adabiyotlar ro'yxati. 
1.Ziyouz.com 
2.Shermuxammedova  M.A.''Falsafa''  .Toshkent 2006.
3.ЖОНДОР   ТУЛЕНОВ,   ЗОИР   ҒОФУРОВ     ФАЛСАФА     Тошкент
Уқитувчи» 1997.
4.Q.Nazarov ''Ijtimoiy falsafa'' Toshkent 2010.
5.Qomus.Info.
6.uz.atomiyme.com.
7.fresh-deko.ru.

MAVZU:NOILMIY BILIM SHAKLLARI. MUNDARIJA KIRISH 1.Bob.Insoniyat tarixida bilimning rivojlanishi. 1.1.Bilim haqida tushuncha. 1.2.Bilimning nomutanosibi bo'lgan noilmiy bilim o'zi nima. 1.3.Ezoterik bilim . 2.Bob.Noilmiy bilim turlari. 2.1.Postpozitivizm va Neopozitivizm. 2.2.Noilmiy bilimga nisbatan olimlar fikrlari. 2.3.Strukturaviylik va Verifikasiyalash tamoyilining noilmiy bilimga ta'siri. Xulosa. Foydalanilgan adabiyotlar ro'yxati.

KIRISH Bilishning mohiyati, shakllanish va rivojlanish qonuniyatlari, xususiyatlarini organish falsafa tarixida muxim orin egallab kelmokda. Inson oz bilimi tufayli borliq, tabiat, jamiyatni va nixoyat, oz-ozini ozgartiradi. Bilishga qaratilgan inson faoliyatini va uni amalga oshirishning eng samarali usullarini tadqiq etish falsafa tarixida muxim ahamiyatga ega. Shu bois ham falsafaning bilish masalalari va muammolari bilan shugullanuvchi maxsus soxasi — gnoseologiya vujudga keldi.Inson bilishi nixoyatda kop qirrali, murakkkab va ziddiyatli jarayondir.   Gnoseologiya   asosan, bilishning falsafiy muammolarini xal etish bilan shugullanadi. Har bir tarixiy davr jamiyatning rivojlanish extiyojlaridan kelib chiqib, gnoseologiya oldiga yangi vazifalar kuyadi. Хususan, XVII asr ortalarida yevropalik faylasuflar ilmiy bilishning ahamiyati, xaqiqiy ilmiy bilishlar xosil qilishning usullarini organish, ilmiy haqiqat mezonini aniqlash bilan shugullandilar. Тajribaga asoslangan bilimgina xaqiqiy bilimdir, degan Goyani olKa surdilar.XVIII asr mutafakkirlari ilmiy bilishda inson aqli imkoniyatlariga, ratsional bilishning xissiy bilishga nisbatan ustunligiga aloxida urKu berdilar. Buyuk nemis faylasufi I. Kant bilish natijalarining xaqiqiyligi xususida emas, balki insonning bilish qobiliyatlari haqida baxs yuritdi. Gnoseologiya oldida inson olamni bila oladimi, degan masala keskin quyildi. Insonning bilish imkoniyatlariga shubxa bilan qaraydigan faylasuflar agnostiklar deb ataldilar.   Bilish nima?   Bilish insonning tabiat, jamiyat va ozi togrisida bilimlar xosil qilishga qaratilgan aqliy, ma’naviy faoliyat turidir. Inson ozini kurshab torgan atrof-muxit togrisida bilim va tasavvurga ega bolmay turib,

faoliyatning biron-bir turi bilan muvaffakiyatli shugullana olmaydi. Bilishning maxsuli, natijasi ilm bolib, har qanday kasb-korni egallash faqat ilm orqali roy beradi. Shuningdek, bilish insongagina xos bolgan ma’naviy extiyoj, hayotiy zaruriyatdir. 1.Bob.Insoniyat tarixida bilimning rivojlanishi. 1.1.Bilim haqida tushuncha. Bilim   — kishilarning tabiat jamiyat hodisalari haqida hosil qilgan voqelik maʼlumotlar; voqelikning inson tafakkurida aks etishi. Kundalik tasavvurimizda nimaning nima ekanligiga ishonsak va bu ishonchimiz biz odatlangan voqea va hodisalarga (qoidalarga) zid kelmasa bunday ishonch. hisoblanadi. Voqelik haqidagi bilgan maʼlumotlarimiz B. darajasiga koʻtarilishi uchun quyidagi shartlarni qanoatlantirishi lozim: birinchidan, bu maʼlumotlarning voqelikka mutanosibligi; ikkinchidan, yetarli darajada ishonarli boʻlishi; uchinchidan, bu maʼlumotlar dalillar bilan asoslangan boʻlishi lozim. Uchala shart birgalikda mavjud maʼlumotlarni B. darajasiga olib chiqadi. Inson ijtimoiy taraqqiyot jarayonida bilmasliqdan bilishga, mavhum B.lardan mukammal va aniq B.lar hosil qilish tomon boradi. Kishining moddiy dunyo toʻgʻrisidagi B.i nisbiydir, u doimo rivojlanib boradi. B. kundalik tajriba, kuzatish orqali toʻplanadi. B.larni tadqiqetuvchi taʼlimot — epistemologiyada perseptiv (hissiy), hayotiy — kundalik (sogʻlom akl) va ilmiy B. shakllari ajratib koʻrsatiladi. Ilmiy adabiyotlarda B.larning ilmiy va ilmdan tashqari shakllari ham farq qilinadi. Ilmdan tashqari B.larga madaniyat, adabiyot, sanʼat, mifologiya, din va shahrik. sohalarga oid B.lar kiradi. Odatdagi fan sohalarida tadqiq etiladigan B.lar ekzoterik (koʻzga tashlanuvchan) B.lar deb atalsa, astrologiya, va shahrik. sohalarga oid B.lar ezoterik (pinhoniy)

B.lar deyiladi. Ekzoterik B.lar ilm-fan qoidalariga zid kelmaydigan boʻlsa, ezoterik bilimlar majmuasidir. Insoniyat kop asrlar davomida orttirgan bilimlarini umumlashtirib va keyingi avlodlarga berib kelganligi tufayli ham ozi uchun qator qulayliklarni yaratgan. Inson faoliyatining har qanday turi muayyan ilmga tayanadi va faoliyat jarayonida yangi bilimlar xosil qilinadi.Kundalik faoliyat jarayonida tajribalar orqali bilimlar xosil qilish butun insoniyatga xos bolgan bilish usulidir. Bilimlar bevosita hayotiy extiyojdan, farovon hayot kechirish zaruratidan vujudga kelgan va rivojlangan. Insoniyatning ancha keyingi taraqqiyoti davomida ilmiy faoliyat bilan bevosita shugullanadigan va ilmiy nazariyalar yaratuvchi aloxida sotsial guruh vujudga keldi. Bolar — ilm-fan kishilari bolib, ilmiy nazariyalar yaratish bilan shugullanadilar.Bilishning ikki shakli:   kundalik (empirik) bilish va nazariy (ilmiy) bilish   bir-biridan farqlanadi.Kundalik bilish usullari nixoyatda xilma- xil va oziga xos bolib, bunday bilimlarni sistemalashtirish va umumlashgan holda keyingi avlodlarga berish ancha mushquldir. Hozirgi zamon Karb sotsiologiyasida xalqlarning kundalik bilim xosil qilish usullarini organuvchi maxsus soxa — etnometodologiya fani vujudga keldi. Gnoseologiya asosan nazariy bilish va uning rivojlanish xususiyatlarini organish bilan shugullanadi. Nazariy bilishning ob’ekti, sub’ekti va predmetini bir-biridan farqlash muxim.   Bilish ob’ekti. Тadkikotchi-olim, faylasuf, san’atkor va boshqalarning, umuman insonning bilimlar xosil qilish uchun ilmiy faoliyati qaratilgan narsa, hodisa, jarayon, munosabatlar bilish ob’ektlari xisoblanadi. Bilish ob’ektlari moddiy, ma’naviy, konkret, mavxum, tabiiy va ijtimoiy bolishi mumkin. Bilish ob’ektlari eng kichik zarralardan tortib olkan galaktikagacha bolgan borliqni qamrab oladi. Bilish ob’ektlariga asoslanib, bilim soxalari tabiiy, ijtimoiy-gumanitar va texnik fanlarga ajratiladi.   Bilish sub’ekti.   Bilish bilan shugullanuvchi kishilar va butun insoniyat bilish sub’ekti

xisoblanadi. Ayrim olingan tadqiqotchi-olimlar, ilmiy jamoalar, ilmiy tadqiqot institutlari ham aloxida bilish sub’ektlaridir. Ilmiy faoliyat tabiat va jamiyat mohiyatini bilishgagina emas, balki insonning oziga ham qaratilishi mumkin. Inson va butun insoniyat ayni bir vaqtda ham bilish ob’ekti, ham bilish sub’ekti sifatida namoyon boladi.   Bilishning maqsadi   ilmiy bilimlar xosil qilishdangina iborat emas, balki bilish jarayonida xosil qilingan bilimlar vositasida insonning barkamolligiga intilish, tabiat va jamiyatni insoniylashtirish, tabiiy va ijtimoiy garmoniyaga erishishdir. Fan — fan uchun emas, balki inson manfaatlari uchun xizmat qilishi lozim. Inson ilmiy bilimlar vositasida ma’naviy barkamollikka erisha borgani sari ilm-fan qadriyat sifatida e’zozlana boshlaydi. Fanning har tomonlama rivojlanishi bilan turli ilm soxalarining hamkorligi kuchayadi, butun ilmiy jamoalar bilish sub’ekti, yangi ilmiy kashfiyotlar ijodkoriga aylanadilar.   Bilish predmeti   sub’ektning bilish faoliyati qamrab olgan bilish ob’ektining ayrim soxalari va tomonlaridir. Fanning organish soxasi tobora konkretlashib boradi. Тabiatshunoslik fanlarini bilish predmetiga qarab botaniqa, zoologiya, geografiya, ixtiologiya va boshqa soxalari vujudga kelgandir. Тadkikot predmeti fanlarni bir- biridan farqlashga imkon beradigan muxim belgidir.   Bilish darajalarini shartli ravishda: quyi, yuqori va oliy darajaga ajratish mumkin. Bilishning quyi darajasi barcha tirik mavjudotlarga xos bolib,   xissiy bilish   deyiladi. Хissiy bilish sezgilar vositasida bilishdir.Insonning sezgi a’zolari (kurish, eshitish, xid bilish, ta’m bilish, teri sezgisi) boshqa mavjudotlarda bolgani singari uning narsalarga xos xususiyat, belgilarini farqlash, tabiiy muxitga moslashish va himoyalanishi uchun yordam beradi. Bilishning quyi bosqichida sezgi, idrok, tasavvur, dikkat, xayol tashqi olam togrisida muayyan bilimlar xosil qilishga yordam beradi.