logo
  1. Bosh sahifa
  2. Referatlar
  3. Umumiy
  4. Ashtarxoniylar va Mang’itlar sulolasi hukmronligi davrida davlalti tizimi va boshqaruv tartiblari

Ashtarxoniylar va Mang’itlar sulolasi hukmronligi davrida davlalti tizimi va boshqaruv tartiblari

Yuklangan vaqt:

08.08.2023

Ko'chirishlar soni:

0

Hajmi:

30.8408203125 KB
Ko'chirib olish
Mavzu:Ashtarxoniylar va Mang’itlar sulolasi hukmronligi davrida davlalti tizimi va boshqaruv tartiblari Reja: 1.Аshtarxoniylar davri davlatchiligi Siyosiy tarixi 2.Davlat tizimi va mamuriy boshkaruvi 3.Buxoro amirligi mangitlar davri davlatchiligi Siyosiy tarixi 4.Аmirlikning xududi, mamuriy tuzilishi va axolisi 5.Davlat boshkaruvi tizimi. Mansablar, unvonlar va amallar 1598-yilda Abdullaxon II vafot etgach taxtga uning o’g’li Abdulmo’min o’tirdi. O’zaro urushlar natijasida u uzoq vaqt hokimiyatni boshqara olmay halok bo’ldi. Taxtga Abdullaxon II ning amakivachchasi Pirmuxammad II o’tirib, u ham uzoq vaqt hukmronlik qila olmadi. Abdullaxon II vafotidan keyin markaziy xokimiyatning inqirozi va mamlakatdagi tartibsizliklardan Buxoro xonligining ichki va tashqi raqiblari zudlik bilan foydalanishga urinishdi. Pirmuhammadxon bu raqiblar qurshovlarini bartaraf qilishga ojizlik qildi. CHunonchi, mamlaktning janubida Eron shohi Abbos Sabzavor, Mashhad va Hirotni egallab oldi. Yusuf Munshi mahlumotlariga ko’ra, “Movarounnahrda ham butun davlatda bo’lgani kabi boshboshdoqliklar avj olib, hech kim birovga bo’ysunishni xohlamadi.” Ana shunday sharoitda yangi sulola - Ashtarxoniylar sulolasi xokimyat tepasiga keldi. Ashtarxoniylar chingiziylar avlodidan bo’lib, XV asrning 80-yillaridan boshlab Astraxan (Hoji Tarxon)da xukmronlik qilganlar. XVI asr o’rtalarida Astraxan Ivan Grozniy tomonidan bosib olingach, sulola hukmdori Yormuhammad Sulton o’z yaqinlari bilan Buxoroga keladi. Manba tili bilan aytganda “urus (nomila) mashhur nasroniylar bosqini dastidan (qochib) Yor Muhammadxon farzandlari Jonimuhammad Sulton, Abbos Sulton, Tursun Muhammad Sulton, Pirmuhammad Sulton va ahli ayoli bilan Movarounnahrga keldi”. Buxoro xukumdori Iskandar Sulton Yormuhammad hamda uning oila ahzolarini yaxshi kutib olib, ular bilan do’stona munosabatda bo’ldi. Oradan ko’p o’tmay Yormuhammadning o’g’li Jonimuhammad (Jonibek Sulton) Iskandarxonning kizi Zuhrobegimga uylandi. SHu tariqa Yormuhammad va uning avlodlari SHayboniylar saroyida katta mavqega ega bo’la boshladilar. Jonibek Sulton va Zuhrobegimdan uch o’g’il - Dinmuhammad, Bokimuhammad, Valimuhammad tug’ildi. Vaqti kelib Dinmuhammad Xurosondagi viloyatlarning biri Obivardda, Boqimuxammad esa Samarqandda hokim etib tayinlanadi. Boshboshdoqliklar va o’zaro urushlarga chek qo’yish maqsadida 1601 yilda buxorolik bir guruh yirik zodagonlar Jonibek Sultonni Buxoro hukmdori taxtiga taklif etadilar. Jonibek Sulton katta o’g’li Dinmuhammad foydasiga taxtdan voz kechdi. Obivard hokimi Dinmuhammd esa Buxoroga kelishda qizilboshlilar bilan bo’lgan to’qnashuvda halok bo’ldi. SHundan so’ng Jonibek Sultonning ikkinchi o’g’li Bokimuhammad hokimiyatga taklif etildi. Bu paytda Samarqand hokimi bo’lgan Bokimuhammad Bog’i shamol atroflarida Pirmuhammad II qo’shinlarini mag’lubiyatga uchratib Buxoro taxtiga o’tirdi (1601-1605 yillar). SHu tariqa Mavorunnahrda tarixiy manbalarda Ashtarxoniylar (Astraxan yoki Hoji Tarxonlik hukmdorlar) yoki Joniylar (Jonibek sulton nomidan) deb nom olgan va bir yarim asr xokimyat tepasida bo’lgan sulola hukmronligi davri boshlandi. Ilk davrda pul muomalasidagi tangalar Jonibek Sulton nomidan zarb etilgan bo’lsada, amalda xokimiyatni Boqimuhammad boshqardi. U mamlakatdagi tarqoqlikka barham berishga harakat qilib, avvalo Xorazmni mamlakatga ko’shib oldi. 1602 yilda Balxni qo’lga kiritib Boqimuhammadxon uni ukasi Valimuhammadga hadya qilib, Andxud, SHibirg’on, Maymana, Bag’lon, Badaxshon va Xisorni ham Buxoroga bo’ysundirdi. Boqimuhammadxon mamlakat ichki ishlariga ham alohida ehtibor qaratib, davlat boshkaruvini tartibga solishga harakat qildi. Yusuf Munshi mahlumotlariga ko’ra, u “hokimiyat amaldorlari mansablarini qayta ko’rib, qo’shin tuzilishini, fuqarolar holatini nazorat qilgan” bo’lsada, uning qisqa muddatli hukmronlik davrida bu siyosiy harakatlar ijobiy natija bermadi. 1605 yilda Boqimuhammadxon vafot etgach, taxtga uning ukasi, Balx hokimi Valimuhammad (1605-1611yy.) o’tiradi. Valimuhammadxon hukmronligi davrida ham Balx va Hirot uchun kurashlar davom etdi. Bu kurashlarda Valimuhammadxonning qo’li baland kelgan bo’lsada, u 1607 ylida Eron shohi Abbos I bilan sulh shartnomasi imzoladi. Buning natijasida Xuroson butunlay Safaviylar qo’liga o’tib ketdi. Natijada busiz ham Valimuhammad saroyi ishlariga doimiy aralashib yurgan, ko’p hollarda xonsiz ham qaror qabul qiladigan, o’zlarini siyosiy jihatdan mustaqil deb hisoblaydigan bir guruh buxorolik amaldorlar Valimuhammadga qarshi 1608 yilda fitna uyushtiradilar. Xon Eron shohi Abbos I huzuriga qochib ketadi. Buxoro taxtida yana boshboshdoqliklar boshlanib ketib, 1611 yilning yozida Valimuhammadxon Abbos I yordamida Buxoro taxtini egallashi ham uzoqqa cho’zilmadi. 1611 yilning oktyabrida Samarqand atrofidagi Imomqulixon bilan bo’lgan to’qnashuvda Valimuhammadxon halok bo’ldi. Ashtarxoniylar taxtiga Boqimuhammadning o’g’li Imomqulixon ( 1611-1642 yy. ) o’tiradi. Bu davrga kelib mahalliy hukmdorlarning o’zboshimchaligi haddidan oshib, bu holat ayniqsa o’troq aholi turmush tarziga salbiy tahsir etardi. Imomqulixon o’zboshimcha hokimlar harakatini susaytirishga muvaffaq bo’ldi. Imomqulixon Xorazm va Xurosonni qayta qo’lga kirita olmagan bo’lsa-da, Toshkent, Andijon, Turkiston shaharlariga xavf solib turgan qozoqlar, qalmiqlar va boshqa ko’plab ko’chmanchilarga qarshi kurash olib bordi. Ayrim hollarda ularga yon berib, ko’chmanchilar kuchlaridan Eron shohlariga qarshi kurashda foydalandi. Imomqulixon Toshkent shahri va uning atrofidagi yerlarga o’g’li Iskandar Sultonni hokim etib tayinladi. Ammo, toshkentliklar Iskandar Sulton siyosatidan norozi bo’lib isyon ko’tardilar va natijada u o’ldirildi. Buning evaziga Imomqulixon Toshkentda qirg’inbarot o’tkazganligi manbalardan mahlumdir. SHunga qaramasdan manbalarning guvohlik berishicha, Imomqulixon davrida xon hokimiyatining mavqei oshib, ichki vaziyat, siyosiy, ijtimoiy va iktisodiy barqarorlik yaxshilandi. Muhammad Yusuf (ibn Xoji Baqo) ning “Tarixi Muqumxoniy” asarida berilishicha, “Imomqulixon nochorlar ishini yengillashtirdi, arz bilan kelganlarni qaytarmadi. Uning zamonida na kambag’al, na bechora qolmagandi. CHiqargan buyruqlari ijrosi borasida amaldorlariga qattik turdi, qorong’i tushishi bilan oddiy kiyim kiyib vaziri va qo’rchi bilan bozorlaru mahallalarni aylanib, oddiy halkning haqiqiy ahvolidan habardor bo’lib turardi”. Umrining ohirida ko’zi ojiz bo’lib qolgan Imomqulixon 1642 yilda Makkaga haj safariga jo’nab 1644 yilda Madinada vafot etadi. Imomqulixondan so’ng taxtga uning ukasi Nodirmuhammad (1642-1645 yy.) o’tirdi. Nodimuhammad xon bo’lguniga qadar Balh hokimi bo’lib, uzoq vaqt tahtni boshqara olmadi. U hokimiyat tepasiga kelgach, mamlakatdagi ahvol tezda o’zgarib ketdi. CHunki xon davlat ishlarida hal qiluvchi rol o’ynaydigan zodagonlarga yaqinlasholmay, ular bilan til topisha olmadi. Undan tashqari Nodirmuhammadxon mamlakatning ijtimoiy - siyosiy hayotida muhim rol tutgan amirlar va sultonlar mavqeini cheklash bilan birga mamlakatning asosiy viloyatlarini o’zining olti o’g’li, bir nabirasi va ikki jiyaniga bo’lib berdi. Jumladan, o’g’illari Abdulaziz Sultonga Samarqand, Xisrav Sultonga Badaxshon bilan Qunduz, Barhom Sultonga Toshkent, Subhonquli Sultonga Balx, Qutluq Muhammad Sultonga Xisor, Abduraxmon Sultonga SHibirg’on va Andxud, nabirasi Kosim Sultonga Xuzor, jiyanlari Muhammadyor Sultonga SHahrisabz, So’fi Sultonga Toliqon berildi. Bunday sharoitda oradan ko’p vaqt o’tmay vaziyat keskin o’zgardi. Saroydagi lavozimlardan ozod etilgan amaldorlarning noroziligi kuchayib turgan bir paytda, mamlakat hududlariga shimoldan ko’chmanchilar hujumlari boshlandi. Nodirmuhammadxon ko’chmanchilarga qarshi kurashga o’g’li Abdulazizxon boshchiligidagi qo’shinni jo’natadi. Oliy hukumdordan norozi bo’lgan bir guruh amaldorlar 1645 yilning aprelida Uchtepa atrofidagi Yangisaroy degan joyda Nodirmuhammadning katta o’g’li Abdulaziz Sultonni xon deb ehlon qiladilar. Bu paytda Qarshi dashtlarida ov qilib yurgan Nodirmuhammadxon bu habarni eshitib Balhga kochadi. Abdulazizxon hukmronligi davri (1645-1681 yy.) o’zaro kurashlar bilan boshlandi. Balxda urnashib olgan Nodirmuhammad qolgan o’g’illariga va yangi xondan norozi bo’lgan Buxoro amirlariga tayanib Abdulazizxon hokimiyatini tortib olishga urindi, ammo buning uddasidan chiqa olmadi. SHundan so’ng Nodirmuxammadxon hind hukmdori boburiy shahzoda SHoh Jahondan yordam so’radi. Bundan foydalangan boburiylar Balx va Badaxshonni egallab, bu hududlarda ikki yil hukmronlik qiladilar. Nodirmauhammad esa Eron shohi huzuriga kochib ketdi. 1647 yil oktyabrda Abdulazizxon Balxga hujum qilib uni boburiylardan tortib oldi. Nodirmuhammad esa 1651 yilda haj safariga chiqib yo’lda vafot etdi. Abdulazizxon davrida mamlakatda notinchliklar hukm surdi. Ayniqsa, Balxda hukmronlik qilayotgan Subxonquli Sulton bilan Abdulazizxon o’rtasidagi kurash keskinlashdi. Abdulazizxon Balxni Buxoroga bo’ysundirishga bir necha marta uringan (1652-1657 yy.) bo’lsada, Subhonquli Sultonni mag’lub eta olmadi. Undan tashqari, oliy hokimiyatning zaiflashgani hamda o’zaro urushlardan foydalangan Xiva honlari Buxoroga tez - tez hujumlar uyushtirib turdilar. U lar 1658-yilda Karmana va Vardonzani talon - taroj kilib, 1662 yilda Buxorogacha yetib keldilar. Balx moj a r o lari 1658 yilda Abdulazizxonning piri Abdu g’ affor xojaning aralashuvi bilan biroz bar h am topgan bo’lsada, amalda Subxonquli S ulton Bal h ni musta q il bosh q argan. Xiva bilan uzoq urushlar ustiga mamlakatdagi turli ijtimoiy qatlamlar o’rtasidagi ixtiloflarning keskinlashib borishi mamlakat hayotiga salbiy tahsir ko’rsatgan. Manba tili bilan aytganda Abdulazizxon davrida “Movarounnahr va Balx viloyatlari xorazmliklar va qozoqlar hujumlari tufayli halokat yoqasiga kelib qoldi”. Qarib qolgan Abdulazizxon dushman hujumlarini qaytarolmay qolgandi. Undan tashkari, uning davrida yirik yer egalarining iktisodiy va siyosiy mustaqilligining kuchayuvi markaziy xokimyatni yanada zaiflashtirgandi. 1681 yilda Abdulazizxon taxtni ukasi Subxonquli Sultonga topshirib, o’zi haj safariga jo’naydi. Subxonqulixon (1681-1702yy.) hukmronligi yillarida ham mamlakatdagi ijtimoiy - iqtisodiy va siyosiy vaziyat o’zgarmadi. CHunonchi, Subxonqulixon davrida uning o’g’illari o’rtasida Balx hokimiyati uchun kurash yanada avj oldi. Bu jarayonda uning o’g’illarini Balxdagi obro’li xonadonlar qo’llab turdilar. Mahalliy amaldorlar davlat hazinasiga ham soliqlar to’lamaganlar. Bu holat markaziy xokimiyatning Balxdagi mavqeini nihoyatda zaiflashib ketganidan va mahalliy siyosiy kuchlarning, hususan yirik amirlar mavqei oshib ketganidan dalolat beradi. Yangi hukmdorning hokimiyat tepasiga kelishi Buxoro va Xiva munosabatlarini ham yumshatmadi. Xivaliklar Abdulazizxon va uning o’g’li Anushaxon boshchiligida Zarafshon va Qashqadaryo vohalariga talonchilik yurishlari uyushtirib, shahar va qishloqlarni vayronaga aylantirdilar. Oqibatda sug’orish ishlari izdan chiqib, dehonchillikka putur yetdi. Bozorlarda qimmatchilik boshlanib, halqning ahvoli yomonlashdi. Mana shunday sharoitda Subxonqulixon davlatning bo’shab qolgan hazinasini to’ldirish maqsadida qo’shimcha soliqlarni joriy etib, bir necha yillik soliqlarni oldindan yig’ib olishga buyruq berdi. Subxonqulixonning o’g’li Ubaydullaxon (1702-1711) mamlakatda hukm surayotgan siyosiy tarqoqlikni tugatishga hamda markaziy davlat hokimiyatini mustahkamlashga harakat qilgan so’nggi ashtarxoniy hukmdori bo’ldi. Uning Samarqand, Xisor, Termiz va SHahrisabzga qilgan yurishlari natijasiz tugagan bo’lsada, uzoq kamaldan so’ng Balxni egallashga muvaffaq bo’ldi. Manbalarning guvohlik berishicha Ubaydullaxon Balxni egallagach, ko’shindagi otlar va tuyalar dehkonlar ekinlarini payhon qilmasliklari haqida buyruq beradi. Bu bilan u o’ziga soliq to’lovchi aholi manfaatini ko’zlagan va oddiy aholini o’ziga og’dirishga harakat qilgan. SHunga qaramasdan Ubaydullaxonning mahalliy hukmdorlar hamda amirlar separatik qarshiligini sindirish yo’lidagi ko’plab harakatlari samara bermadi. Ubaydullaxon davlatdagi boshqaruv apparatida islohot o’tkazishga harakat qilib, ko’plab amaldorlarni mansabidan chetlashtirdi. Ularning o’rniga xunarmandlar va savdogarlarning bolalarini mansablarga tayinladi. SHuningdek u mamlakatdagi yirik yer egalari bo’lgan jo’ybor shayxlarning soliq imtiyozlarini bekor qildi. Ammo, Ubaydullaxonning bu harakatlari unga norozi kuchlarning ko’payishiga hizmat qildi holos. Ubaydullaxon mustaqil amirlarning iqtisodiy kudratiga zarba berish, davalt hazinasini boyitish, hamda mamlakat moliyaviy axvolini yaxshilash maqsadida 1708 yilda pul islohotini o’tkazdi. Bu islohotga ko’ra, hazinada mavjud kumush tangalar eritilib, har biridan to’rtta kumush tanga qayta zarb qilidi. Kiymati past bo’lgan yangi tangalar eski tangalar bilan bir xil muomilada bo’lishi ehlon qilindi. Ammo, zarb etilgan past kiymatli tangalar bozorlarda savdogarlar tomonidan olinmasdan, do’konlar yopib qo’yildi. Natijada aholining noroziligi kuchayib, Buxoroda ko’zg’olon ko’tarildi. Bu ko’zg’olon katta kiyinchilik bilan bostirilgan bo’lsada, mamlakatdagi ahvol yaxshilanmadi va 1711 yilda Ubaydullaxon fitnaning qurboni bo’ldi. Ubaydullaxonning o’limdan so’ng mamlakatda siyosiy tarqoqlik yanada kuchaydi. Alohida viloyatlarning harbiy - siyosiy qudrati orta borib Buxoro, Samarqand, Toshkent, Balx, SHahrisabz va Badaxshon hokimlari o’zlarini mutlaqo mustaqil hisoblaganlar. Mana shunday sharoitda Buxoro taxtiga 16 yoshli Abulfayzxon (1711-1747 yy.) o’tkazildi. Ayrim manbalar Abulfayzxon taxtga o’tirgan paytdayok Ubaydullaxonning siyosatini davom ettirishga xarakat kilganligini tasdiklasada,uning atrofidagi amirlar bu harakatlarga keskin karshi chikdilar. Har tomonlama mavkeiga ega bo’lgan amirlar Abulfayzxondan o’z manfaatlari yo’lida foydalandilar va oxir oqibatda Abulfayzxon qo’g’irchoq hukmdorga aylanib koldi. Mamlakatdagi turli hukmdorlar o’rtasidagi siyosiy tarqoqlik avj olgan bir sharoitda mang’it urug’idan bo’lgan Muhammad Hakimbiy xokimiyatni egallashga harakat boshladi. Saroydagi otaliq mansabida bo’lgan Hakimbiy qo’liga hokimiyat o’tishiga ko’pgina amirlar karshi chiqdilar. Ular orasida SHahrisabz xokimi Ibrohimbiy kenagas ayniqsa ajralib turadi. Ibrohimbiy kenagas 1722 yilda o’zining bir guruh maslakdoshlari bilan asli kelib chikishi Xiva xonlaridan bo’lgan Rajab Sultonni Samarqand xokimi deb, o’zini esa “amirlar amiri” deb ehlon qildi. Rajab Sulton boshchiligida bir nechta o’zbek qabilalari amirlarini birlashtirgan Ibrohimbiy Buxoroga yurish qildi. Bu yurishda Muhammad Hakimbiy mag’lubiyatga uchragan bo’lsada, Rajab Sulton Buxoroni egallay olmadi va qozoq sultonlaridan yordam so’radi. Muxammad Vafo Karmanagiy o’zining “Tuhfat al-xoniy” asarida yozishicha, qozoq sultonlari zudlik bilan Movarounnahrga yurish boshlab, mamlakatdagi siyosiy parokandalikdan unumli foydalanadilar. Ular 1723-1729 yillar davomida Zarafshon va Qashqadaryo vohalarining serhosil yerlariga doimiy ravishda talon - tarojlik yurishlari qilib turdilar. Buxoro xonligidagi parokandalik qo’shni Eron hududlarida Nodirshoh (1736-1747 yy.) asos solgan Afshoriylar davlati uchun ham nihoyatda qo’l keldi. O’z yerlarini kengaytirib Eron va Afg’onistonda o’z mavqeini mustahkamlab olgan Nodirshoh Buxoro xonligi hududlariga harakat qila boshladi. Xususan, 1736 yilda Nodirshohning o’g’li Rizoqul boshchiligidagi qo’shinlar Amudaryodan o’tib Qarshi shahriga hujum qildilar. Bu paytda Qarshi hokimi bo’lgan Hakimbiy otaliq Ablfayzxondan yordam so’radi. Qarshi shahri yaqinida Xakimbiy va Abulfayzxon qo’shinlari Rizoquli qo’shinlaridan mag’lubiyatga uchradi. Qarshi shahri qamalda koldi. Bunday sharoitda Xiva xoni Elbarsxon katta qo’shin bilan Abulfayzxonga yordamga shoshildi. Bu xabarni eshitgan Rizonquli Qarshi qamalini to’xtatib, Eronga qaytishga majbur bo’ldi. 1740 yilda Nodirshohning o’zi katta qo’shin bilan Buxoro xonligi ustiga yurish boshladi. Nodirshoh CHorjuy atroflaridan Amudaryoni kechib o’tgan paytida Hakimbiyning o’g’li Muhammad Rahimbiy uning huzuriga borib o’z hizmatini taklif kildi va Nodirshoh Rahimbiy mang’itni o’z xizmatiga oldi. Muhammad Rahimbiy 1740 yildan boshlab Eronga vassal bo’lgan Abulfayzxon saroyida katta mavqeiga ega bo’lib, 1747 yilda Abulfayzxonga fitna uyushtirilib, o’ldirilguniga qadar va undan so’ng, oxirgi ashtarxoniylar Abdulmo’min (1747- 1751 yy), Ubaydullaxon II (1751-1754 yy.) va SHerg’ozixon (1754-1756yy.) lar davrida ham amaldagi hokimiyat Hakimbiy qo’lida edi. Muhammad Hakimbiy 1756 yil dekabrida rasman Buxoro xoni deb ehlon qilindi. Hokimiyat mang’itlar sulolasi qo’liga o’tdi, shu davrdan boshlab Buxoro xonligi amirlik deb atala boshlandi. Davlat tizimi va mahmuriy boshqaruv. Ashtarxoniylarning davlat tizimi va mahmuriy boshqaruvi o’z tuzilishi hamda mazmun - mohiyatiga ko’ra, SHayboniylar davri davlatchiligidan deyarli farq qilmas edi. Manbalarning mahlumot berishicha XVII-XVIII asrning birinchi yarmi davlat boshqaruvida hokimiyat markazda ham viloyatlarda ham asosan bir idora – dargohda mujassamlashib borgan. SHunigdek, shayboniylar davrida bo’lgani kabi ashtarxoniylar davrida ham davlat tizimida o’troq turmush tarzi anhanalari bilan birga ayrim yarim ko’chmanchilarga xos udumlar ham saqlanib qolgan. Bu davrda ham xon rasman oliy hokimiyat boshlig’i bo’lib, davlatdagi ichki va tashki siyosatga bog’liq barcha masalalar uning ixtiyori bilan hal etilgan. Barcha oliy farmonlar xon tomonidan joriy etilib, uning nomidan tangalar zarb qilinar, xonning nomi xutbaga qo’shib o’qilardi. Ammo, amaldagi boshqaruvda ko’pgina ashtarxoniy hukmdorlari saroydagi katta mavqega ega bo’lgan amaldorlar hamda yirik ulamolar qo’lida qo’g’irchoq edilar. Nodirmuhammad, Subxonqulixon, Ubaydullaxon kabi xonlar markaziy hokimiyat obro’sini ko’tarishga, bebosh amirlar mavqeini cheklashga harakat qilgan bo’lsalar-da, ularning bu harakatlari deyarli samara bermadi. Bu davrda markaziy davlat boshqaruvi saroy amaldorlari ko’lida to’plangan bo’lsa, joylardagi mahalliy hokimiyat viloyat hokimlari ixtiyorida bo’lgan. Ashtarxoniylar hukmronligi yillarida ham naqib, otaliq, parvonachi, dodxoh, devonbegi, qushbegi, chuhraboshi, yasovul, inoq, qurchi, harbiy qozi, harbiy mufti, eshik og’a boshi, mirzaboshi, saroy kutubxonasi boshlig’i, dasturxonchi kabi lavozimlar mavjud bo’lgani mahlum. SHu bilan birga ularning ayrimlarida sifatiy o’zgarishlar yuz berganini ham tahkidlash lozimdir. A.Ziyo tadkikotlariga ko’ra, otaliqning vazifasi XVI asrda asosan joylardagi boshqaruv tizimi bilan bog’lik bo’lsa, ashtarxoniylar davrida, ayniqsa Abdulazizxondan boshlab, otaliqning markazdagi mavkei kuchaya boshladi. Masalan, Abdulazizxon Buxoro taxtiga chiqqach poytaxtdagi otaliq vazifasini o’sha paytda eng kuchli mavqega ega bo’lgan Yalangto’shbiyga taklif qilgan. Otaliqning mavkei Subxonqulixon davrida ham baland bo’lib, eng muhim harbiy ishlar (masalan, xivaliklarning Buxoroga taxdidini qaytarish, Xuroson yurishi) otaliqqa yuklatilgan.”Ubaydullanoma” asarida otaliqqa “umdat al-umaro”, yahni “butun amirlar tabaqasining tayanchi” degan tahrif berilgan. Abulfayzxon davridagi otaliq mansabida bo’lgan Hakimbiy va uning o’g’li Rahimbiylar juda katta mavqeiga ega bo’lib, ular oxir-oqibat sulola vakillaridan hokimiyatni butunlay tortib olishga muvaffaq bo’ldilar. Ashtarxoniylar, xususan Ubaydullaxon va Abulfayzxon davrlarida qo’shbegi lavozimidagi amaldorlarning ham mavqei o’sgan. Aniqrog’i shu mansabdagi shaxsning mavqei ko’tarilishi bilan u egallab turgan lavozimning ham ahamiyati yuksalgan. Misol uchun, “Ubaydullanoma”da mahlumot berilishicha, To’raqo’li qo’shbegiboshi mansabga tayinlash va unvon berish, xon yorlig’isiz shaxsan yozma ko’rsatmalar tarqatish, oliy qabullarda o’z xohishi bilan ishtirok etish kabi imtiyozlarga ega bo’lgan. O’sha manba tili bilan aytganda, bu davrda qo’shbegi boshi “amirlarning eng ulug’i ” edi. Bu davrda Buxorodan keyingi eng nufuzli shahar Balx bo’lib, uni taxt vorisi boshqarar edi. Rasmiy darajadagi davlat boshqaruvi ikki bosqichli bo’lib - markaziy va mahalliy boshqaruv tizimiga ega edi. Viloyat hokimlarining markaziy hokimiyatga bo’ysunishi belgilangan yillik soliqlarni to’plab xon xazinasiga yuborib turishi, xon farmoniga ko’ra, harbiy yurishlarda o’z qo’shinlari bilan qatnashishdan iborat bo’lgan xolos. Ko’p hollarda o’zlarini markaziy hokimiyatdan mustaqil deb hisoblagan viloyat amirlari va hokimlari ham o’z boshqaruv tizimiga va harbiy kuchlariga ega bo’lgan. Bu davrda amaldorlar toifasiga kirgan shaxslar o’z egallab turgan lavozimlaridan mahsuliyatli vazifalaridan tashqari siyosiy jarayonlar va harbiy yurishlarda ham ishtirok etganlar. Misol uchun, manbalarga ko’ra, 1722 yilda Vobkent ostonasidagi Muhammad Hakimbiy otaliq boshchilik qilgan Abulfayzxon va Samarqand hokimi Rajab Sulton qo’shinlari bilan bo’lgan to’qnashuvda devonbegi, qo’shbegi, parvonachi, dodxoh, miroxo’r, eshikog’aboshi, to’qsabo, dasturxonchi kabi mansabdorlar ham ishtirok etganlar. Bu davrdagi boshqaruvda dunyoviy lavozimdagi amaldorlar bilan bir qatorda diniy lavozimdagi amaldorlarning ham mavqei baland bo’lgan. Boshqaruv tizimida yirik din peshvolari xojalar va diniy mansab egalari bo’lmish shayxulislom, sadr, qozi kalon va boshqalar katta ahamiyatga ega bo’lgan. Ilgarigi davrda bo’lgandek, bu davrda ham davlat boshqaruvida Jo’ybor xojalarining mavqei baland bo’lib, asosiy diniy mansabdorlar ular ichidan tayinlangan .Buxoro shayxulislomi ham Jo’ybor shayxlari orasidan tayinlanib, Abulfayzxon davrida bu lavozimni Xoja Yahyoning o’g’li Muhammad Hakim Xo’ja egallagan. SHayxulislom jamiyatda juda katta rol o’ynagan bo’lib, nafaqat diniy, balki barcha ishlar bo’yicha hukmdorning doimiy maslahatchisi bo’lgan. Har bir viloyatning o’z qozisi bo’lib, ular diniy, oilaviy, vorischilik hamda jinoiy ishlarni ko’rib chiqqanlar. Harbiylar uchun ham alohida qozilar bo’lib, ular qoziyi- askar deb atalgan. Buxoro xonligidagi huquqiy masalalarni hal etishda muftining o’rni alohida bo’lgan. Mufti fikh (huquq) va hadisni juda yaxshi biladigan qonunshunos bo’lishi lozim bo’lgan. XVII asrning oxiri – XVIII asr boshlarida davlat hokimiyatining zaiflashuvi oqibatida darvish guruhlarining ham roli ortib borgan. Ashtraxoniylar davriga kelib Buxoro xonligi hududlari keskin qisqarib ketdi. XVIII asr boshlariga oid manbalarda xonlikka bo’ysunuvchi oltita viloyat: Buxoro, Samarqand, Sagaraj, O’ratepa, SHahrisabz va Xuzor tilga olinadi. Imomqulixon hukmronligi davrida Hisor, Turkiston, Farg’ona va Balx viloyatlari vaqtinchalik qayta birlashtirilgan bo’lsada, Abulfayzxon davriga kelib Xiva (viloyati) va Qo’qon xonliklari alohida davlat edi. Mavjud manbalarda Buxoro xonligi bo’ysunuvchi viloyatlar o’rtasidagi aniq mahmuriy chegaralar haqida mahlumotlar saqlanib qolmagan. Ko’pgina viloyatlar, xususan Hisor, SHahrisabz, Farg’ona amalda yarim mustaqil boshqarilib Buxoroga nomigagina tobe hisoblangan. Avvalgi davrda bo’lganidek, ashtarxoniylar davlati viloyatlar, tumanlar va boshqa mahmuriy birliklarga bo’lingan. Qishlok xo’jaligiga va agrar munosabatlar Ashtarxoniylar davrida ham davom etgan siyosiy parokandalik, urushlar va o’zaro kurashlar mamlakat iqtisodiyotining asosi bo’lgan qishlok xo’jaligiga ham tahsir etmasdan qolmadi. XVIII asrga oid ayrim manbalar Zarafshon va Farg’ona vodiysidagi dehqonlarning o’z yerlaridan qochib ketishi holatlari haqida ham mahlumotlar beradi. Hukmdorlar soliq va o’lponlarni o’z vaqtida va doimiy yig’ib olish uchun ham mamlakat iqtisodiyotini ko’tarishga harakat qilsalar-da, bu harakatlar aksariyat hollarda samarasiz tugardi. XVII asrning boshlariga kelib ko’plab sug’oriladigan yerlar jo’ybor shayxlariga berilgan. SHariat qonunlariga ko’ra, suv sotilmasligi va sotib olinishi mumkin bo’lmasada, boy amaldor va ruhoniy yer egalari sug’orish kanallarining xo’jayinlari edilar. XVII asr 80-yillarining oxirlarida Xiva hukmdorlarining ko’plab xujumlari natijasida kelib chiqqan suv tahminotining buzilishi Ashtarxoniylar davlatidagi ko’pgina viloyatlarda, ayniqsa, Samarqand , Qarshi, Farg’ona viloyatlarida ocharchilikka sabab bo’ldi. Manba tili bilan aytilganda , “dehqonlarda tariq va bug’doy noni yo’q edi”. Siyosiy beqarorlik va o’zaro urushlar davom etib turgan og’ir sharoitga ham dehqonlar o’z xo’jaliklarini davom ettirishga harakat qilganlar. Buxoro xonligining asosiy dexqonchilik hududi Zarafshon vohasi edi. So’nggi o’rta asrlar mualliflari boshqa viloyatlarda ham ekinlar va bog’-rog’lar mavjudligi hakida mahlumotlar beradilar. Misol uchun , Farg’onaning “ajoyib bog’lari va dalalari”, Qarshining “sug’oriladigan yerlari”, Toshkent vohasining “tog’li g’allakor tumanlari”, Termizning “yaxshi kovunlari va g’allasi”, SHahrisabzning “yaxshi hosil beruvchi yerlari” haqidagi mahlumotlar bor. Ashtarxoniylar davrida sug’oriladigan yerlarga O’rta Osiyo mintaqasi uchun anhanaviy bo’lgan bug’doy, arpa, jo’hori, loviya, mosh, sholi, paxta, sabzavot va poliz ekinlari, dasht va tog’oldilaridagi adirlardagi lalmi yerlarda bug’doy , arpa, qovun, tarvo’z va boshqalar ekilib dehqonchilik qilingan. O’zaro urushlar dehqonchilik taraqqiyotini birmuncha orqaga surib turgan bo’lishiga qaramasdan, tinchlik davrlarida yerlardan ancha yuqori hosil olingan. Bu davrda hozirgi O’zbekiston hududlarida poliz ekinlari yetishtirish ancha rivojlangan. Bu ekinlar orasida qovun ayniqsa ko’p yetishtirilgan. Bu haqida “Boburnoma” da shunday mahlumot beriladi. “Movarounnahrning hech qaerida Buxorodagidek ko’p va xo’b qovun bo’lmaydi. Farg’ona viloyatida, Axsida Buxoronikidan ham shirinroq miri timuriy navli qovun bo’lsada, Buxoroda qovunlarning navi ko’p ular ham juda shirin”. Maxmud Ibn Vali (XVII asr) ham hozirgi O’zbekistonning ko’pgina hududlarida qovun yetishtirilganligi hakida mahlumotlar beradi . Poliz mahsulotlaridan asosan pul ko’rinishida soliqlar olingan. Sug’oriladigan yerlarning ko’pchilik qismini bog’lar va o’zumzorlar tashkil kilgan. Samarqand , Buxoro, Toshkent kabi shaharlar atrofida bog’lar, chorbog’lar mavjud bo’lgan . Bu davrda chorvachilik ham qishlok xo’jaligining yetakchi tarmog’i sifatida katta ahamiyatga ega edi. Xon va yirik saroy amaldorlari, din peshvolari , qabila boshliqlari , yirik chorvador boylarga tegishli katta-katta yaylovlarda , dasht hududlarda ming- minglab qo’ylar, podalar , yilqilar, tuyalar boqilgan. Bobur mahlumotlariga ko’ra, yirik zodagonlarning 30-40 mingtagacha qo’ylari bo’lgan. Andijon beklaridan biri, qalha himoyasi paytida bu yerdagi askarlarga 18 mingta qo’y tarqatgan. Ayrim hududlarda, masalan Qorako’lda qoraqo’l terisi, Karshida qora va ko’kimtir kulrang teri ishlab chiqarish rivoj topgan. Qo’ychilik yarim ko’chmanchi aholining asosiy boyligi hisoblangan. O’troq dehkonchilik tumanlarida anhanaviy uy chorvachiligi sut-qatik, uchun sigir semirtirib boqish uchun buqa va qo’y boqish davom etgan. Xo’kizlar va otlardan dehkonchilikda omoch tortib yer xaydashda keng foydalanilgan. CHorvachilik ishlab chikarish ichki va tashqi bozorda talab katta bo’lgan qo’ylar, yirik shoxli hayvonlar, qorabayir otlar, ikki urkachli tuyalar hamda jun, teri va boshqa mahsulotlar yetkazib beradigan asosiy tarmoq sifatida ashtarxoniylar davrida ham o’z mavqeini saqlab qoldi . Ayrim ashtarxoniy hukmdorlari davrida mamlakatning asosiy boyligi hisoblangan yerni taqsimlash rasman oliy hukmdor qo’lida bo’lsada, amalda ko’plab davlat yerlari yirik amaldorlar va din peshvolari qo’lida edi. Ayniqsa, XVIII asrdan boshlab, yarim ko’chmanchi qabilalar boshliqlari bo’lgan amirlar va beklarning hokimiyati kuchayib, ular amalda yirik hududlarning xo’jayinlari edilar. SHayboniylar davrida bo’lgani kabi ashtarxoniylar davrida ham davlat yerlari mamlakai devon, mamlakai podshohi, zamini mamla, mamlakai sultoni, mamlaka kabi nomlar bilan atalgan. Oliy hukmdor yerni sotish, hadya etish yoki vaqf mulkiga o’tkazish huquqiga ega bo’lgan. SHartli yer egalari suyurg’ol, iqta, tanho, tiul kabi nomlar bilan atalgan. Tahkidlash lozimki, XVII-XVIII asrlarga kelib suyurg’olning mazmuni o’zgaradi. Bu davrga kelib suyurg’ol asosan hukmdor xizmatida bo’lgan ruxoniylar-sayidlar, xo’jalar, shayxlar, ulamolar, shuningdek shoirlarga hadya qilingan. Mahmud ibn Vali shunday mahlumot beradi : “Agar podsho yerni kimgadir hadya tariqasida bersa, bunday yerlar ulamolar va sayidlarga berilsa, suyurg’ol deyiladi, agar harbiylarga berilsa, u holda tanho deyiladi. Sharof Rashidov nomidagi Samarqand Davlat Universiteti Tarix fakulteti 405-guruh talabasi Nosirov Amirning O’zbekiston davkatchiligi tarixi fani Ashtarxoniylar va Mang’itlar sulolasi hukmronligi davrida davlalti tizimi va boshqaruv tartiblari mavzusi buyicha Qayta o’zlashtrish ishi

Mavzu:Ashtarxoniylar va Mang’itlar sulolasi hukmronligi davrida davlalti tizimi va boshqaruv tartiblari Reja: 1.Аshtarxoniylar davri davlatchiligi Siyosiy tarixi 2.Davlat tizimi va mamuriy boshkaruvi 3.Buxoro amirligi mangitlar davri davlatchiligi Siyosiy tarixi 4.Аmirlikning xududi, mamuriy tuzilishi va axolisi 5.Davlat boshkaruvi tizimi. Mansablar, unvonlar va amallar

1598-yilda Abdullaxon II vafot etgach taxtga uning o’g’li Abdulmo’min o’tirdi. O’zaro urushlar natijasida u uzoq vaqt hokimiyatni boshqara olmay halok bo’ldi. Taxtga Abdullaxon II ning amakivachchasi Pirmuxammad II o’tirib, u ham uzoq vaqt hukmronlik qila olmadi. Abdullaxon II vafotidan keyin markaziy xokimiyatning inqirozi va mamlakatdagi tartibsizliklardan Buxoro xonligining ichki va tashqi raqiblari zudlik bilan foydalanishga urinishdi. Pirmuhammadxon bu raqiblar qurshovlarini bartaraf qilishga ojizlik qildi. CHunonchi, mamlaktning janubida Eron shohi Abbos Sabzavor, Mashhad va Hirotni egallab oldi. Yusuf Munshi mahlumotlariga ko’ra, “Movarounnahrda ham butun davlatda bo’lgani kabi boshboshdoqliklar avj olib, hech kim birovga bo’ysunishni xohlamadi.” Ana shunday sharoitda yangi sulola - Ashtarxoniylar sulolasi xokimyat tepasiga keldi. Ashtarxoniylar chingiziylar avlodidan bo’lib, XV asrning 80-yillaridan boshlab Astraxan (Hoji Tarxon)da xukmronlik qilganlar. XVI asr o’rtalarida Astraxan Ivan Grozniy tomonidan bosib olingach, sulola hukmdori Yormuhammad Sulton o’z yaqinlari bilan Buxoroga keladi. Manba tili bilan aytganda “urus (nomila) mashhur nasroniylar bosqini dastidan (qochib) Yor Muhammadxon farzandlari Jonimuhammad Sulton, Abbos Sulton, Tursun Muhammad Sulton, Pirmuhammad Sulton va ahli ayoli bilan Movarounnahrga keldi”. Buxoro xukumdori Iskandar Sulton Yormuhammad hamda uning oila ahzolarini yaxshi kutib olib, ular bilan do’stona munosabatda bo’ldi. Oradan ko’p o’tmay Yormuhammadning o’g’li Jonimuhammad (Jonibek Sulton) Iskandarxonning kizi Zuhrobegimga uylandi. SHu tariqa Yormuhammad va uning avlodlari SHayboniylar saroyida katta mavqega ega bo’la boshladilar. Jonibek Sulton va Zuhrobegimdan uch o’g’il - Dinmuhammad, Bokimuhammad, Valimuhammad tug’ildi. Vaqti kelib Dinmuhammad Xurosondagi viloyatlarning biri Obivardda, Boqimuxammad esa Samarqandda hokim etib tayinlanadi. Boshboshdoqliklar va o’zaro urushlarga chek qo’yish maqsadida 1601 yilda buxorolik bir guruh yirik zodagonlar Jonibek Sultonni Buxoro hukmdori taxtiga taklif etadilar. Jonibek Sulton katta o’g’li Dinmuhammad foydasiga taxtdan voz kechdi. Obivard hokimi Dinmuhammd esa Buxoroga kelishda qizilboshlilar bilan bo’lgan to’qnashuvda halok bo’ldi. SHundan so’ng Jonibek Sultonning ikkinchi o’g’li Bokimuhammad hokimiyatga taklif etildi. Bu paytda Samarqand hokimi bo’lgan Bokimuhammad Bog’i shamol atroflarida Pirmuhammad II qo’shinlarini mag’lubiyatga uchratib Buxoro taxtiga o’tirdi (1601-1605 yillar). SHu tariqa Mavorunnahrda tarixiy manbalarda Ashtarxoniylar (Astraxan yoki Hoji Tarxonlik hukmdorlar) yoki Joniylar (Jonibek sulton nomidan) deb nom olgan va bir yarim asr xokimyat tepasida bo’lgan sulola hukmronligi davri boshlandi.

Ilk davrda pul muomalasidagi tangalar Jonibek Sulton nomidan zarb etilgan bo’lsada, amalda xokimiyatni Boqimuhammad boshqardi. U mamlakatdagi tarqoqlikka barham berishga harakat qilib, avvalo Xorazmni mamlakatga ko’shib oldi. 1602 yilda Balxni qo’lga kiritib Boqimuhammadxon uni ukasi Valimuhammadga hadya qilib, Andxud, SHibirg’on, Maymana, Bag’lon, Badaxshon va Xisorni ham Buxoroga bo’ysundirdi. Boqimuhammadxon mamlakat ichki ishlariga ham alohida ehtibor qaratib, davlat boshkaruvini tartibga solishga harakat qildi. Yusuf Munshi mahlumotlariga ko’ra, u “hokimiyat amaldorlari mansablarini qayta ko’rib, qo’shin tuzilishini, fuqarolar holatini nazorat qilgan” bo’lsada, uning qisqa muddatli hukmronlik davrida bu siyosiy harakatlar ijobiy natija bermadi. 1605 yilda Boqimuhammadxon vafot etgach, taxtga uning ukasi, Balx hokimi Valimuhammad (1605-1611yy.) o’tiradi. Valimuhammadxon hukmronligi davrida ham Balx va Hirot uchun kurashlar davom etdi. Bu kurashlarda Valimuhammadxonning qo’li baland kelgan bo’lsada, u 1607 ylida Eron shohi Abbos I bilan sulh shartnomasi imzoladi. Buning natijasida Xuroson butunlay Safaviylar qo’liga o’tib ketdi. Natijada busiz ham Valimuhammad saroyi ishlariga doimiy aralashib yurgan, ko’p hollarda xonsiz ham qaror qabul qiladigan, o’zlarini siyosiy jihatdan mustaqil deb hisoblaydigan bir guruh buxorolik amaldorlar Valimuhammadga qarshi 1608 yilda fitna uyushtiradilar. Xon Eron shohi Abbos I huzuriga qochib ketadi. Buxoro taxtida yana boshboshdoqliklar boshlanib ketib, 1611 yilning yozida Valimuhammadxon Abbos I yordamida Buxoro taxtini egallashi ham uzoqqa cho’zilmadi. 1611 yilning oktyabrida Samarqand atrofidagi Imomqulixon bilan bo’lgan to’qnashuvda Valimuhammadxon halok bo’ldi. Ashtarxoniylar taxtiga Boqimuhammadning o’g’li Imomqulixon ( 1611-1642 yy. ) o’tiradi. Bu davrga kelib mahalliy hukmdorlarning o’zboshimchaligi haddidan oshib, bu holat ayniqsa o’troq aholi turmush tarziga salbiy tahsir etardi. Imomqulixon o’zboshimcha hokimlar harakatini susaytirishga muvaffaq bo’ldi. Imomqulixon Xorazm va Xurosonni qayta qo’lga kirita olmagan bo’lsa-da, Toshkent, Andijon, Turkiston shaharlariga xavf solib turgan qozoqlar, qalmiqlar va boshqa ko’plab ko’chmanchilarga qarshi kurash olib bordi. Ayrim hollarda ularga yon berib, ko’chmanchilar kuchlaridan Eron shohlariga qarshi kurashda foydalandi. Imomqulixon Toshkent shahri va uning atrofidagi yerlarga o’g’li Iskandar Sultonni hokim etib tayinladi. Ammo, toshkentliklar Iskandar Sulton siyosatidan norozi bo’lib isyon ko’tardilar va natijada u o’ldirildi. Buning evaziga Imomqulixon Toshkentda qirg’inbarot o’tkazganligi manbalardan mahlumdir. SHunga qaramasdan manbalarning guvohlik berishicha, Imomqulixon davrida xon hokimiyatining mavqei oshib, ichki vaziyat, siyosiy, ijtimoiy va iktisodiy barqarorlik yaxshilandi. Muhammad Yusuf (ibn Xoji Baqo) ning “Tarixi Muqumxoniy” asarida berilishicha, “Imomqulixon nochorlar ishini yengillashtirdi,

arz bilan kelganlarni qaytarmadi. Uning zamonida na kambag’al, na bechora qolmagandi. CHiqargan buyruqlari ijrosi borasida amaldorlariga qattik turdi, qorong’i tushishi bilan oddiy kiyim kiyib vaziri va qo’rchi bilan bozorlaru mahallalarni aylanib, oddiy halkning haqiqiy ahvolidan habardor bo’lib turardi”. Umrining ohirida ko’zi ojiz bo’lib qolgan Imomqulixon 1642 yilda Makkaga haj safariga jo’nab 1644 yilda Madinada vafot etadi. Imomqulixondan so’ng taxtga uning ukasi Nodirmuhammad (1642-1645 yy.) o’tirdi. Nodimuhammad xon bo’lguniga qadar Balh hokimi bo’lib, uzoq vaqt tahtni boshqara olmadi. U hokimiyat tepasiga kelgach, mamlakatdagi ahvol tezda o’zgarib ketdi. CHunki xon davlat ishlarida hal qiluvchi rol o’ynaydigan zodagonlarga yaqinlasholmay, ular bilan til topisha olmadi. Undan tashqari Nodirmuhammadxon mamlakatning ijtimoiy - siyosiy hayotida muhim rol tutgan amirlar va sultonlar mavqeini cheklash bilan birga mamlakatning asosiy viloyatlarini o’zining olti o’g’li, bir nabirasi va ikki jiyaniga bo’lib berdi. Jumladan, o’g’illari Abdulaziz Sultonga Samarqand, Xisrav Sultonga Badaxshon bilan Qunduz, Barhom Sultonga Toshkent, Subhonquli Sultonga Balx, Qutluq Muhammad Sultonga Xisor, Abduraxmon Sultonga SHibirg’on va Andxud, nabirasi Kosim Sultonga Xuzor, jiyanlari Muhammadyor Sultonga SHahrisabz, So’fi Sultonga Toliqon berildi. Bunday sharoitda oradan ko’p vaqt o’tmay vaziyat keskin o’zgardi. Saroydagi lavozimlardan ozod etilgan amaldorlarning noroziligi kuchayib turgan bir paytda, mamlakat hududlariga shimoldan ko’chmanchilar hujumlari boshlandi. Nodirmuhammadxon ko’chmanchilarga qarshi kurashga o’g’li Abdulazizxon boshchiligidagi qo’shinni jo’natadi. Oliy hukumdordan norozi bo’lgan bir guruh amaldorlar 1645 yilning aprelida Uchtepa atrofidagi Yangisaroy degan joyda Nodirmuhammadning katta o’g’li Abdulaziz Sultonni xon deb ehlon qiladilar. Bu paytda Qarshi dashtlarida ov qilib yurgan Nodirmuhammadxon bu habarni eshitib Balhga kochadi. Abdulazizxon hukmronligi davri (1645-1681 yy.) o’zaro kurashlar bilan boshlandi. Balxda urnashib olgan Nodirmuhammad qolgan o’g’illariga va yangi xondan norozi bo’lgan Buxoro amirlariga tayanib Abdulazizxon hokimiyatini tortib olishga urindi, ammo buning uddasidan chiqa olmadi. SHundan so’ng Nodirmuxammadxon hind hukmdori boburiy shahzoda SHoh Jahondan yordam so’radi. Bundan foydalangan boburiylar Balx va Badaxshonni egallab, bu hududlarda ikki yil hukmronlik qiladilar. Nodirmauhammad esa Eron shohi huzuriga kochib ketdi. 1647 yil oktyabrda Abdulazizxon Balxga hujum qilib uni boburiylardan tortib oldi. Nodirmuhammad esa 1651 yilda haj safariga chiqib yo’lda vafot etdi. Abdulazizxon davrida mamlakatda notinchliklar hukm surdi. Ayniqsa, Balxda hukmronlik qilayotgan Subxonquli Sulton bilan Abdulazizxon o’rtasidagi

kurash keskinlashdi. Abdulazizxon Balxni Buxoroga bo’ysundirishga bir necha marta uringan (1652-1657 yy.) bo’lsada, Subhonquli Sultonni mag’lub eta olmadi. Undan tashqari, oliy hokimiyatning zaiflashgani hamda o’zaro urushlardan foydalangan Xiva honlari Buxoroga tez - tez hujumlar uyushtirib turdilar. U lar 1658-yilda Karmana va Vardonzani talon - taroj kilib, 1662 yilda Buxorogacha yetib keldilar. Balx moj a r o lari 1658 yilda Abdulazizxonning piri Abdu g’ affor xojaning aralashuvi bilan biroz bar h am topgan bo’lsada, amalda Subxonquli S ulton Bal h ni musta q il bosh q argan. Xiva bilan uzoq urushlar ustiga mamlakatdagi turli ijtimoiy qatlamlar o’rtasidagi ixtiloflarning keskinlashib borishi mamlakat hayotiga salbiy tahsir ko’rsatgan. Manba tili bilan aytganda Abdulazizxon davrida “Movarounnahr va Balx viloyatlari xorazmliklar va qozoqlar hujumlari tufayli halokat yoqasiga kelib qoldi”. Qarib qolgan Abdulazizxon dushman hujumlarini qaytarolmay qolgandi. Undan tashkari, uning davrida yirik yer egalarining iktisodiy va siyosiy mustaqilligining kuchayuvi markaziy xokimyatni yanada zaiflashtirgandi. 1681 yilda Abdulazizxon taxtni ukasi Subxonquli Sultonga topshirib, o’zi haj safariga jo’naydi. Subxonqulixon (1681-1702yy.) hukmronligi yillarida ham mamlakatdagi ijtimoiy - iqtisodiy va siyosiy vaziyat o’zgarmadi. CHunonchi, Subxonqulixon davrida uning o’g’illari o’rtasida Balx hokimiyati uchun kurash yanada avj oldi. Bu jarayonda uning o’g’illarini Balxdagi obro’li xonadonlar qo’llab turdilar. Mahalliy amaldorlar davlat hazinasiga ham soliqlar to’lamaganlar. Bu holat markaziy xokimiyatning Balxdagi mavqeini nihoyatda zaiflashib ketganidan va mahalliy siyosiy kuchlarning, hususan yirik amirlar mavqei oshib ketganidan dalolat beradi. Yangi hukmdorning hokimiyat tepasiga kelishi Buxoro va Xiva munosabatlarini ham yumshatmadi. Xivaliklar Abdulazizxon va uning o’g’li Anushaxon boshchiligida Zarafshon va Qashqadaryo vohalariga talonchilik yurishlari uyushtirib, shahar va qishloqlarni vayronaga aylantirdilar. Oqibatda sug’orish ishlari izdan chiqib, dehonchillikka putur yetdi. Bozorlarda qimmatchilik boshlanib, halqning ahvoli yomonlashdi. Mana shunday sharoitda Subxonqulixon davlatning bo’shab qolgan hazinasini to’ldirish maqsadida qo’shimcha soliqlarni joriy etib, bir necha yillik soliqlarni oldindan yig’ib olishga buyruq berdi. Subxonqulixonning o’g’li Ubaydullaxon (1702-1711) mamlakatda hukm surayotgan siyosiy tarqoqlikni tugatishga hamda markaziy davlat hokimiyatini mustahkamlashga harakat qilgan so’nggi ashtarxoniy hukmdori bo’ldi. Uning Samarqand, Xisor, Termiz va SHahrisabzga qilgan yurishlari natijasiz tugagan bo’lsada, uzoq kamaldan so’ng Balxni egallashga muvaffaq bo’ldi. Manbalarning guvohlik berishicha Ubaydullaxon Balxni egallagach, ko’shindagi otlar va tuyalar dehkonlar ekinlarini payhon qilmasliklari haqida buyruq beradi. Bu bilan u o’ziga

O'xshashlar

Sho’ro hukmronligi davrida O’zbekiston xalq ta’lim tizimi va pedagogika fanining rivoji.
XVI-XIX asrning birinchi yarmida O’rta Osiyo xalqlari tarixshunosligi
O`zbek xalqi etnogenez va etnik tarixi.
MOLIYAVIY BOSHQARUV
Shayboniylar tangalarida uchraydigan yozuv va naqsh turlari.