BILISh NAZARIYaSI ASOSIY MUAMMOLARI VA YuNALIShLARI
![BILISh NAZARIYaSI: ASOSIY MUAMMOLARI VA YuNALIShLARI
Reja
1.Bilish nazariyasining predmeti va uning uziga a xos xususiyatlari.
Gnoseologiya (epistemologiya )ning mazmuni va moxiyati.
2.Bilishning asosiy turlari va shakllari.Noilmiy bilish shakllari
Bilishda subekt va obektning uzaro alokasi. Xissiy, e mpirik,
nazariy, mantikiy va intuitiv bilish darajalari,ularning uziga xosligi va
alokadorligi
3.Ong-tafakkur va borlikning birligi. Tafakkur uslubining asosiy jixatlari.
Tafakkur uslubi inersiyasi tafakkurning xossasi
sifatida
4.Bilishda xakikat va amaliyot uygunligi.
Xakikatning asosiy shakllari va konsepsiyalari. Xakikatni anglashda isbotlash
va rad etish e mosiya, ideal, iroda, ishonch va shubxaning r oli. Amaliyotning
tarkibiy kismlari.
5.Falsafada metod va metodologiya, metodika tushunchalari.Metodlarning
tasnifi. Falsafa metodlari.Fan metodlari: umumilmiy, xususiy
ilmiy va fanlararo tadkikot metodlari.
6. Ijtimoiy-gumanitar fanlar metodlarining uziga xos xususiyati. Xozirgi
zamon metodologiyasi](/data/documents/7f117491-d5c6-43b0-8145-bef9ab2c20f9/page_1.png)
![Bilish nazariyasining predmeti va uning uziga xos xususiyatlar.Gnoseologiya
( epestemiologiya ) ning uziga xos xususiyatlari.
Bilish nazariyasining predmeti. «Gnoseologiya» - sof falsafiy kategoriya.
Uning nomi yunoncha gnosis – bilim, ilm va logos – ta’limo t, fan so‘zlaridan kelib
chiqqan. So‘zma-so‘z ma’nosi - «bilish haqidagi ta’limot (fan)», «ong haqidagi
ta’limot (fan)». Falsafiy adabiyotlarda, shu jumladan falsafiy qomuslar va
lug‘atlarda «gnoseologiya» atamasi «bilish nazariyasi» deb tarjima qilingan. Shu
bilan bir qatorda, ayni shu mazmunni ifodalash uchun falsafiy adabiyotlarda
«epistemologiya» so‘zi ham qo‘llaniladi.
Shuni ta’kidlash lozimki, gnoseologiyaga tatbiqan bilish nazariyasi va
epistemologiya nomlarining qo‘llanilishini o‘rinli deb bo‘lmaydi. Zotan,
«episteme» so‘zi «pistis» - e’tiqod so‘zi bilan uzviy bog‘liq. Biroq, biz biladigan
(gnosio) va biz ishonadigan (pistio), mavjudligiga e’tiroz bildirmaydigan narsalar –
falsafiy va ilmiy bilimlarning hozirgi darajasida mazmunan har xil tushunchalardir.
Shu bois G‘arbiy Yevropa falsafasida epistemologiyaning mazmuni ikki xil,
ba’zan esa – uch xil talqin qilinadi.
Umuman olganda, hozirgi zamon falsafasida gnoseologiya bilish jarayonining
umumiy, aniqroq aytganda – falsafiy mohiyati hamda umumiy muammolariga
e’tiborni qaratadi. Epistemologiya esa, bizning muayyan narsalar haqidagi
bilimlarimiz va (yoki) e’tiqodlarimizning ishonchlilik darajasini o‘rganadi.
Demak, epistemologiya gnoseologiyaning tarkibiy qismi yoki uning amaliy
ifodasidir. Tom ma’nodagi epistemologiya hozirgi kunda ilmiy, haqiqiy bilimning
mazmunini, shuningdek diniy e’tiqodlarning gnoseologik mohiyatini o‘rganish
bilan shug‘ullanadi. Bunda esa bilish (ong)ning mohiyati to‘g‘risida bahs
yurituvchi falsafiy ta’limot ma’nosidagi «gnoseologiya» atamasidan foydalaniladi.
Shu bilan biz avval gnoseologiya muammolari doirasini aniqlab olishga harakat
qilamiz.
Gnoseologiya yoki bilish nazariyasi falsafiy bilimlar (falsafa fani) bo‘limi
bo‘lib, unda 1) insonning dunyoni bilish imkoniyati 2) insonning o‘zlikni anglash](/data/documents/7f117491-d5c6-43b0-8145-bef9ab2c20f9/page_2.png)
![jarayoni; 3) bilishning bilmaslikdan bilim sari yuksalishi, 4) bilimlar tabiati va
ularning mazkur bilimlarda aks etuvchi narsalar bilan o‘zaro nisbati o‘rganiladi.
Shunday qilib, umuman olganda, gnoseologiya ong, bilish, bilimni o‘rganish
bilan shug‘ullanadi.
Shaxsiy va ijtimoiy tajribada biz ongning mavjudligini aniq sezamiz, ongning
o‘z-o‘ziga, boshqa odamlarga va umuman jamiyatga ta’siri natijalarini fiziologik
darajada his qilamiz va ko‘ramiz. Biroq bu jarayonda ongning o‘zi ko‘rinmaydi.
Moddiy dunyo hodisalaridan farqli o‘laroq, ongni kuzatish mumkin emas. U go‘yo
vaqt va makon chegaralaridan tashqarida turadi. Gnoseologiyaning vazifasi bu
ko‘rinmas ongni idrok etish, uning moddiy narsa va hodisalar dunyosi bilan o‘zaro
aloqalarini aniqlash, uni o‘z muhokama va tadqiqot predmetiga aylantirishdan
iborat.
Gnoseologiyaning asosiy muammosi bizning barcha bilimlarimiz tajribada
sinalganmi? degan «oddiy» masalani yechishdan iborat: Bu savolga javob izlash va
masalaning yechimini topishda gnoseologiyada ikki muxolif an’ana: bilimlarimiz
tajribada sinalganini qayd etuvchi empirizm va buni inkor etuvchi rasionalizm
to‘qnashadi.
Rasionalizm (rasionalistlar) insonda tug‘ma g‘oyalar, adolat, insoniylik,
uyg‘unlik g‘oyalari va tajribadan olinishi mumkin bo‘lmagan boshqa g‘oyalar
mavjudligidan kelib chiqadi. Zotan, tajriba to‘la adolat, yalpi insoniylik mavjud
emasligini, bizni qurshagan dunyoda uyg‘unlik ustidan xaos hukm surishini
ko‘rsatadi. Bunda ayrim ashaddiy rasionalistlar (masalan, Platon, Avgustin va
ularning hamfikrlari) ko‘rsatib o‘tganidek g‘oyalar inson aqliga xos tug‘ma
g‘oyalar bo‘lib, ularni inson faqat o‘z aqlidan olishini qayd etadilar; boshqa,
mo‘tadil rasionalistlar (masalan, Leybnis, Volf, Baumgarten) esa, g‘oyalar aqlga
bog‘liq bo‘lmagan holda mavjud bo‘lsa-da, biroq ular faqat aqlda tafakkur va
falsafiy mushohada yuritish jarayonida tug‘ilishini ta’kidlaydilar.
Empirizm (empiristlar, Frensis Bekon, Lokk, Gobbs, Yum, Feerbax),
aksincha, inson, insoniyat shaxsiy yoki ijtimoiy tajribaga ega bo‘lgunga qadar
biron-bir g‘oya mavjud bo‘linishni inkor etadilar. Ular barcha g‘oyalar inson ongi](/data/documents/7f117491-d5c6-43b0-8145-bef9ab2c20f9/page_3.png)
![zamirida yo shaxsiy tajriba, yo boshqalar tajribasi, butun insoniyat tajribasini
umumlashtirish orqali tug‘ilishini qayd etadilar va bu tezisni isbotlashga harakat
qiladilar. Ularning fikriga ko‘ra, tajriba inson ongida uning sezgilari va o‘zini
qurshagan dunyoni idrok etishi orqali aks etadi. Falsafada idrok etishni persepsiya
(lotincha «perception» - idrok etish) deb atash odat tusini olgan. Persepsiya o‘zini
qurshagan dunyodagi narsalar va hodisalarni sezgilar orqali idrok etishga aytiladi,
borliqni aql bilan anglash, bilish, ularni g‘oyalarda ifodalash esa ap pe rsepsiya deb
ataladi.
Gnoseologiya inson bilimining chegaralari to‘g‘risidagi masalani yechishni
ham o‘z ichiga oladi. Ko‘pgina empiriklar (masalan, David Yum, Dyubua
Raymond, agnostiklar) va rasionalistlar (masalan, Kant va uning hamfikrlari) inson
nafaqat umumiy narsa va hodisalarni, balki muayyan, konkret narsalarni ham
bilishi mumkin emas, degan fikrga qo‘shiladilar. Ayrim narsalar, hodisalar va
konsepsiyalar borki, ular persepsiyamizning chegaralariga ham, tafakkurimiz,
refleksiyamiz (lotincha «reflexes» - orqaga qaytish) doirasiga ham sig‘maydi.
Masalan, Kant Koinot ibtidosi yoki ibtidosizligi, Xudoning borligi yoki yo‘qligi,
jonning boqiyligi yoki foniyligi, axloqning sababiyligi yoki sababsizligi aqlning
bilish chegaralariga sig‘maydigan, oqilona o‘rganib bo‘lmaydigan transsendental
(lotincha «transcendentalism» - chegaraga sig‘maydigan) masalalardir, deb
hisoblagan. XX asr pozitivistlari, empirizm g‘oyalarini himoya qilgan yirik olimlar
(Moris Shlik, Rudolf Karnap, A.J.Aer) Katnning transsendental muammolarini
mantiqsiz deb e’lon qildilar.
Gnoseologiya inson bilimi va bilishga doir juda ko‘p muammolar bilan
shug‘ullanadi. U bizning bilimlarimiz qay darajada e’tiqod, qay darajada ko‘r-
ko‘rona ishonch va qay darajada real borliqning haqiqiy in’ikosi ekanligini
aniqlashga harakat qiladi. So‘nggi o‘n yilliklarda gnoseologiyada bilimlar
o‘rtasidagi farq, «nimani bilaman», «qanday bilaman», «shaxsiy tajribamdan
bilaman», «dalilga ko‘ra bilaman» kabi iboralar mazmunining o‘zaro nisbati
masalalari muhokama qilinmoqda. Bir so‘z bilan aytganda, gnoseologiya borliqni](/data/documents/7f117491-d5c6-43b0-8145-bef9ab2c20f9/page_4.png)
![to‘liq qamrab olib, unda biron-bir tafsilotni nazardan qochirmaslikka harakat
qiladi. Demak gnoseologiya falsafaning eng muhim omilidir.
Gnoseologiyaning mohiyati va mazmuni . Optimizm. Skeptisizm.
Agnostisizm. Bilish jarayoni rivojlanish qonuniyatlarining shakllari, haqiqatning
tagiga yetish imkoniyatlari nuqtai nazaridan o‘rganiladi. Uning har xil modellari,
yondashuvlari mavjud. Materialistik modellar zamirida dunyoning inson ongida
aks etish tamoyillari: Demokritda – obrazlar (eydoslar), Yangi davr faylasuflarida
– sensor signallari, Berklida – subektning sezgilari yotadi. Leybnis bilishni
ilohiylashtirilgan g‘oyaning inson tug‘ma tushunchalariga ta’siri deb hisoblagan.
Gegel taklif qilgan modelning zamirida mutlaq g‘oyani anglash yotadi. Max,
Avenarius va boshqa subektiv idealistlarda (XIX asr oxiri – XX asr boshlari) bilish
jarayoni – bu sezgilarning bo‘sh va tejamli aloqasini amalga oshirishdir.
Inson aqli bilish pillapoyasidan yuqoriga ko‘tarilar ekan, har bir yangi
pog‘onada qayta-qayta quyidagi savolga javob topishga harakat qiladi: dunyoni
bilish mumkinmi? , b ilishning chegaralari bormi? Falsafada bu savollarga javob
beruvchi uch asosiy yo‘nalishni farqlash mumkin: optimizm, skeptisizm va
agnostisizm (Kant va boshqalar). Optimistlar dunyoni bilish mumkinligini
ta’kidlaydilar, agnostiklar , aksincha, buni rad etadilar (I.Kant – «narsa o‘zida»).
Skeptiklar esa, dunyoni bilish mumkinligini inkor etmaydilar (XVIII asrda
D.Yum), biroq bilimning haqiqiyligiga shubha bildiradilar. Odatda, skeptisizm
paradigmalar, qadriyatlar, ijtimoiy tizimlar va hokazolar o‘zgarayotgan davrda
(yoki uning arafasida), ilgari haqiqiy deb hisoblangan xulosalar fan va amaliyot
olgan yangi ma’lumotlar nuqtai nazaridan soxta, asossiz bo‘lib chiqqan holda
ravnaq topadi. Skeptisizm psixologiyasiga xos xususiyat shundan iboratki, u darhol
nafaqat eskirgan, balki yangi, shakllanayotgan fikrlar, g‘oyalarni ham toptay
boshlaydi. Bu psixologiya zamirida tadqiqotchining yangilikka tashnaligi va inson
tafakkurining kuchiga bo‘lgan ishonch emas, balki qachondir qabul qilingan
«qulay» tamoyillarga tayanish yotadi. Skeptisizm ta’limot sifatida, hech shubhasiz,
zararlidir, chunki u insonning bilish borasidagi deyarli barcha imkoniyatlarini
kamsitadi.](/data/documents/7f117491-d5c6-43b0-8145-bef9ab2c20f9/page_5.png)
![Bilimga chanqoq bo‘lgan, bilishga harakat qilayotgan odam optimist: «Men
buning nimaligini bilmayman, biroq bilishga umid qilaman», deydi. Agnostik esa,
«Men buning nimaligini bilmayman va hech qachon bila olmayman», deb
ta’kidlaydi. Yuzaki skeptisizm, ko‘r-ko‘rona fanatizm kabi, dunyoqarashi tor
odamlarda ko‘p uchraydi. F.Laroshfuko ta’biri bilan aytganda, kaltabin odamlar
odatda o‘z dunyoqarashi doirasidan chetga chiqadigan hamma narsani qoralaydi.
Biroq oqilona darajadagi skeptisizm foydali va hatto zarur. Bilish usuli sifatida
skeptisizm shubha shaklida amal qiladi, bu esa haqiqatning tagiga yetish sari
tashlangan qadamdir. Shubha eskirgan, qotib qolgan aqidalarning tagiga suv
quyadi, ularga putur yetkazadi. U – rivojlanayotgan fanning muhim unsuri.
Bilimsizlik qayd etadi va inkor qiladi, bilim – shubhalanadi.
Biroq bu uch yo‘nalishni farqlash, bizningcha, masalani soddalashtirishdan
boshqa narsa emas. To‘g‘ri, agnostiklar dunyoni bilish mumkinligini inkor etadilar,
ammo bu ko‘r-ko‘rona, hech narsaga asoslanmagan inkor etish emas. Ular
ko‘rsatayotgan ko‘pgina savollarga chindan ham hali javob topilmagan.
Agnostisizmga olib keluvchi asosiy muammo shundan iboratki, narsa yoki
hodisani bilish jarayonida bu narsa yoki hodisa albatta bizning tafakkur va sezgi
a’zolarimizda aks etadi. Bu narsa yoki hodisa bizning tafakkur va sezgi
a’zolarimizda aks etish natijasida qanday ko‘rinish kasb etgan bo‘lsa, biz ular
haqida shunday ma’lumotga ega bo‘lamiz. Narsalar va hodisalar aslida qanday
ekanligini biz bilmaymiz va bilishimiz mumkin ham emas. Qarshimizda bosh-
adog‘i yo‘q dunyo yastanib yotadi, biz esa unga o‘z formulalarimiz modellarimiz
va tushunchalarimiz bilan yaqinlashib, cheksizlikni o‘z tasavvurlarimiz bilan ilg‘ab
olishga harakat qilamiz. Tushunchalar, kategoriyalar va nazariyalar «tugunlari»ni
qay darajada qattiq qilib tugmaylik, dunyoni tushunib yetishga shu yo‘sinda
da’vogar bo‘lishimiz to‘g‘rimi? Bundan chiqdi, biz o‘z bilish usullarimiz bilan
chegaralangan dunyoda yashaymiz va olam haqida haqqoniy bir gap aytishga qodir
emasmiz.
Biroq bilish fanining rivojlanishi agnostisizmning bu amaliy xulosasini har
qadamda rad etadi. Masalan, pozitivizm asoschisi O.Kont insoniyat Quyoshning](/data/documents/7f117491-d5c6-43b0-8145-bef9ab2c20f9/page_6.png)
![kimyoviy tarkibini aniqlashga qodir emas, deb ta’kidlagan edi. Biroq keyinchalik
spektral analiz yordamida Quyosh tarkibi aniqlandi. XIX asr fanining ba’zi bir
namoyandalari atomlar amalda mavjud emas, ular faqat tafakkur mahsuli, deb
hisoblar edi. Biroq E.Rezerford atomlar amalda mavjud ekanligini isbotlab berdi,
oradan yarim asr o‘tgach, genlarning keng kimyoviy tarkibi aniqlandi.
Shunga qaramay, bugungi kunda ham agnostik xulosalarni neopozitivizm,
fenomenologiya, ekzistensializm, pragmatizm va hokazolarda kuzatish mumkin.
Ularning agnostisizmi nafaqat gnoseologik xususiyatga ega bo‘lgan sabablar, ichki
mantiq bilan, balki ma’lum darajada D.Yum va O.Kont falsafasi boshlab bergan
an’ana bilan ham belgilanadi. Agnostsizm haqida so‘z borar ekan biz beixtiyor I.
Kantga murojaat qilamiz
Kant agnostisizmining qisqacha mazmuni quyidagicha: biz biladigan narsa
(fenomen) va o‘z holicha mavjud bo‘lgan narsa (noumen) mutlaqo har xildir. Biz
hodisalar mohiyatini qay darajada teran anglamaylik, bizning bilimimiz baribir
o‘zicha mavjud bo‘lgan narsalardan farq qiladi. Shunday qilib, I. Kant fikricha,
bizning ongimiz, hissiyotimiz, tafakkurimizga bog‘liq bo‘lmagan narsalar olami
mavjud. Uni faylasuf «narsa o‘zida» sifatida ta’riflaydi. I.Kantning fikricha, bilish
jarayoni «narsa o‘zida»ning sezgi a’zolarimizga bevosita ta’siri ostida his-
tuyg‘uning uyg‘onishidan boshlanadi. Vaholanki, his-tuyg‘ular, tushuncha va
hukmlar o‘z holicha «narsa o‘zida» haqida muayyan nazariy bilim berishga qodir
emas. Lekin bundan ishonchli bilim yo‘q ekan, degan xulosaga kelmaslik kerak.
Matematika va tabiatshunoslik aynan shunday ishonchli bilim manbaidir. Ammo
ular qay darajada ishonchli bo‘lmasin, «narsa o‘zida» haqidagi haqiqiy bilim bo‘la
olmaydi. Kant bizning tafakkurimizda shakllangan tushunchalar «narsa o‘zida»ni
qay darajada to‘g‘ri yoki noto‘g‘ri aks ettira oladi, degan savolga aniq javob
mavjud emas, deb ta’kidlaydi.
Gnoseologik relyativizm – borliq hodisalari va voqealarini bilish
o‘zgaruvchanligi, o‘tkinchiligini mutlaqlashtiruvchi agnostisizmning
yo‘nalishlaridan biridir. Relyativizm tarafdorlari dunyoda hamma narsa o‘tkinchi,
haqiqiy dunyoviy darajada ham, hattoki ilmiy darajada ham bizning olam](/data/documents/7f117491-d5c6-43b0-8145-bef9ab2c20f9/page_7.png)
![hodisalari haqida olgan faqat shu paytdagi bilimlarimizni ifodalaydi, kecha haqiqat
deb hisoblangan narsa bugun ishtiboh, xato sifatida tan olinadi: xuddi dori kabi,
haqiqatning ham saqlanish muddati bor. Nisbiy mushohadalar bundan ham
omonatroq. Bu ijtimoiy hayotda, axloq normalari va estetik didlarda ayniqsa
yaqqol seziladi. Yaqindagina shak-shubhasiz deb e’tirof etilgan narsa endi
do‘zaxdan chiqqan balo sifatida inkor etiladi. Baholar kaleydoskopdagi rangli
dog‘lar kabi o‘zgaradi. Bundan go‘yo bilish jarayoni – muvaffaqiyatsizlikka
uchrashi tayin bo‘lgan haqiqat ketidan «quvish», degan umumiy xulosa chiqariladi.
Bizning barcha bilimlarimiz go‘yo noaniqlik va noahiqiqiylik dengizida suzadi, u
faqat – va faqat! – nisbiy, shartli konvensial (lotincha «conventional» -
shartnomaga muvofiq) va subektivdir.
Skeptiklarga xos bo‘lgan bu yondashuv antik davrdayoq yuzaga kelgan.
Dunyoda hamma narsa shu qadar tez o‘zgaradiki, unda mutlaqo o‘zgarmas bo‘lgan
hech narsa mavjud emas, deb hisoblagan Kratil ta’limoti ashaddiy relyativizmga
misol bo‘lishi mumkin.
Barcha bilimlarimizni faqat nisbiy deb hisoblash, mohiyat e’tibori bilan,
bilishda o‘zboshimchalik hukm surishini tan olish bilan barobardir. Bu holda bilish
nisbatan o‘zgarmas, ishonchli narsalar mavjud bo‘lmagan, haqiqat bilan ishtiboh
o‘rtasida farq qolmaydigan, har qanday qoida va tamoyilga ishonch yo‘qoladigan,
binobarin, hayotda hech narsaga amal qilib bo‘lmaydigan uzlyuksiz oqimga
aylanadi. Bilish nazariyasida mutlaq relyativizm – bu tafakkur «boyligi»ning
namoyon bo‘lish shakllaridan biri. Unga quyidagi mushohada xos: haqiqat albatta
mutlaq bo‘lishi kerak, agar haqiqat mutlaq bo‘lmasa, u haqiqat emas. Bu fikr
zamirida nafaqat nisbiy, balki mutlaq haqiqatga ham ishonchsizlik yotadi.
Relyativizm namoyandalari odatda haqiqiy deb hisoblangan qoidalar keyinchalik
soxta deb inkor etilgan va aksincha, soxta deb hisoblangan qoidalar fan rivojlanishi
jarayonida haqiqiy deb e’tirof etilgan hollar fan tarixida ko‘p ekanligiga ishora
qiladilar. Ilmiy bilishning harakat yo‘li – amalda to‘g‘ri chiziq emas, balki
kesimlarida yanglishish hollari yuz berishi mumkin bo‘lgan egri chiziqdan iborat.
Biroq bu bizning barcha bilimlarimiz safsata ekanligini isbotlamaydi. Relyativist](/data/documents/7f117491-d5c6-43b0-8145-bef9ab2c20f9/page_8.png)
![«bilimda nisbiylik unsuri mavjud» degan to‘g‘ri qoidani «bilim doimo nisbiydir»,
binobarin, bilim kerak emas, degan yanglish qoidaga almashtiradi. «Bu eng yomon
fikr: agar men hamma narsani bila olmasam, men hech ish qilmayman» 1
.
2- masala .Bilimning asosiy turlari va shakllari. Bilim nima? Bilim
tushunchasiga aniq ta’rif berish qiyin, balki hatto mumkin ham emas. Gap
shundaki, birinchidan, bu tushuncha eng umumiy tushunchalardan biri hisoblanadi,
umumiy tushunchalarga esa doim aniq ta’rif berish qiyin. Ikkinchidan, bilimning
juda ko‘p turlari mavjud va ularning hammasini yonma-yon qo‘yib bo‘lmaydi.
Shuni e’tiborga olib, bilim nima ekanligini aniqlashga harakat qilib ko‘ramiz.
Odatda, biz nimanidir bilishimiz haqida gapirganimizda, o‘zimiz bu «nimadir»
haqida ancha to‘g‘ri tasavvurga egamiz, deb hisoblaymiz. Shuningdek, bizning
tasavvurimiz xom xayol yoki faqat o‘z shaxsiy fikrimiz emasligiga ham
ishonchimiz komil bo‘ladi. Nihoyat, biz bu ishonchni mustahkamlovchi qandaydir
dalillar keltirishimiz mumkin. Shunday qilib, o‘z shaxsiy hayotimizda biz
amaldagi holatga mos keladigan va ma’lum asoslarga ega bo‘lgan ishonch,
e’tiqodni bilim deb hisoblaymiz.
Teran ma’no bilan sug‘orilgan bu bilim talqinining umumiy ruhi
gnoseologiyada ham saqlanib qolgan. Ayni vaqtda, gnoseologiya bu talqin
zamirida mujassam ba’zi bir holatlarni aniqlaydi va ularga oydinlik kiritadi. «S
subekt qandaydir P predmetni biladi» degan standart gnoseolgik talqin quyidagi
uch shartni o‘z ichiga oladi:
o haqiqiylik (muvofiqlik) sharti – «agar P haqiqiy bo‘lsa, u
holda S P ni biladi» . Biz Chimyon Toshkentdan shimolroqda joylashganligini
bilaman, basharti Chimyon chindan ham Toshkentdan shimolroqda joylashgan
bo‘lsa. Agar biz Amudaryo Tinch okeaniga quyiladi, deb aytsak, bizning bu
fikrimiz bilim emas, balki yanglish fikr, xato bo‘ladi.
o ishonchlilik (e’tiqod, maqbullik) sharti – «agar S P ni
bilsa, u holda S P ga ishonadi (uning mavjudligiga e’tiqodi komil bo‘ladi).
Masalan, agar biz O‘zbekistonda dengiz bor desak, biz uning amalda mavjudligiga
1 1
Толстой Л.Н. Воспоминания. – М.: Прогресс, 1991. – С. 3.](/data/documents/7f117491-d5c6-43b0-8145-bef9ab2c20f9/page_9.png)
![ishonamiz. Odatda bilim shunday ishonch yoki shunday e’tiqod hisoblanadi va
ularni ajratish mumkin emas. Shunday bir vaziyatni tasavvur qiling: siz oyna
oldiga kelib, tashqarida yomg‘ir yog‘ayotganini ko‘rasiz. Siz: «Yomg‘ir yog‘yapti,
lekin men bunga ishonmayman», deysiz. Bu iboraning anoto‘g‘riligi bilimimiz
bizning e’tiqodimiz ekanligini ko‘rsatadi.
o asoslilik sharti «S P ni biladi, basharti u o‘zining P ga
bo‘lgan ishonchini asoslab bera olsa». Bu shart bilimni to‘g‘ri chiqadigan
taxminlar yoki tasodifan mos kelish hollaridan farqlash imkonini beradi. Aytaylik,
siz besh yashar bolakaydan: «Quyosh sistemasida nechta sayyora bor?», deb
so‘radingiz va «To‘qqizta», degan javobni eshitdingiz. Siz bola sayyoralar sonini
tasodifan to‘g‘ri aytdi deb hisoblaysiz. Agar u o‘z javobini hech bo‘lmasa buni
onasidan eshitganini aytib, asoslab bera olmasa, siz bolakayda bu dalil haqida
haqiqiy bilim mavjud emas, degan to‘xtamga kelasiz.
Shunday qilib, bu «uch qismli» talqinga muvofiq, quyidagi muxtasar ta’rifni
berish mumkin: bilim – bu haqiqatga mos keladigan va asoslangan ishonchdir.
Bu ta’rif ancha sodda bo‘lib, uni bilimning barcha turlariga nisbatan tatbiq
etish mumkin. Bu so‘zlar zamirida muayyan muammo yotadi. Masalan, biz
Nyuton mexanikasi haqiqatga yetarli darajada muvofiq emas va uning o‘rnini
Eynshteynning aniqroq nazariyasi egalladi, deb hisoblaymiz. Biroq buning
natijasida Nyuton nazariyasi o‘zining bilim xususiyatini yo‘qotgani yo‘q-ku?
Eynshteynga qadar, uning haqiqiyligiga ko‘pchilikning ishonchi komil bo‘lgan
davrda u bilim edimi? Shunga o‘xshash so‘zlarni hozirda fan tarixidan o‘rin olgan
minglab nazariyalar sha’niga aytish mumkin. Bilimni qanday qilib asoslash
mumkin va yetarli asoslar mavjudmi? Bu savol ham ancha mavhum. Gipoteza,
faraz odatda bilim shakli sifatida qaraladi, biroq olimlar o‘zlari ilgari surayotgan
gipoteza yoki farazlarning to‘g‘riligiga ba’zan ishonchi komil bo‘lmaydi.
Balki bilimni standart tushunish haddan tashqari taxminiy va nisbiydir?
Qisman shunday, biroq bilim – bir ta’rif chegaralariga sig‘dirish juda qiyin bo‘lgan
rang-barang hodisa ekanligi muhimroq. Agar «bilmoq» so‘zi tilimizda qanday
qo‘llanilishiga nazar tashlasak, bilim turlari juda rang-barang ekanligini](/data/documents/7f117491-d5c6-43b0-8145-bef9ab2c20f9/page_10.png)
![ko‘rishimiz mumkin. Quyidagi gaplarni ko‘rib chiqamiz. Men bu mashinani
qanday qilib tuzatish mumkinligini bilaman. Men gitara chalishni bilaman. Men
Po‘latni o‘n yildan beri bilaman. Men Toshkentni yaxshi bilaman. Men
uchburchak burchaklarining yig‘indisi ikki to‘g‘ri burchakka teng ekanligini
bilaman. Men kit sut emizuvchilar oilasiga mansub ekanligini bilaman.
Bu bir qarashda o‘xshash gaplarda «bilaman» so‘zi har xil ma’nolarda keladi.
Dastlabki ikki gapda bilish nimanidir bajara olishni anglatadi. Gnoseologiyada u
«bilim-ko‘nikma» deb ataladi. Keyingi ikki misolda bilish – bu «bilim-
tanishuvlik» demakdir. U inson yoki qandaydir obektni tanish qobiliyatini
anglatadi. So‘nggi gaplarda bilim «nimanidir bilish»ni ifodalaydi, chunonchi: u
narsalarda qandaydir xossalar, nisbatlar, qonuniyatlar va shu kabilarning
mavjudligini tavsiflaydi. Bilim bu yerda ma’lum axborot ko‘rinishida keladi deb
aytish mumkin.
Ko‘rib turganimizdek, «bilim-ko‘nikma» va «bilim-tanishuvlik» bilimning
standart talqiniga uncha mos kelmaydi. Umuman olganda, ularga nisbatan
haqiqiylik va asoslanganlik tushunchalarini tatbiq etish mumkin emas. Po‘latni
yaxshi yoki orqavarotdan bilish mumkin, biroq biz uni «to‘g‘ri» yoki «ishonchli»
bilishimiz mumkinmi? Biroq, bu yerda shuni ta’kidlash lozimki, yuqorida zikr
etilgan bilim turlari o‘rtasidagi chegaralar aniq emas. Masalan, sizning Toshkent
haqidagi bilimingiz siz shaharning kattaligi, aholisining soni, u O‘zbekiston
poytaxti ekanligi va hokazolar haqida ma’lum axborotga ega ekanligingizni
nazarda tutadi. Biroq bu bilim – avvalo shahar bilan tanishlik, unda yaxshi mo‘ljal
ola bilish demak.
Gnoseologi ya da asosiy e’tibor muayyan narsalar haqidagi bilimni tahlil
qilishga qaratiladi. Zero, faqat shunday bilimni asosli va asossiz, ishonchli va
ishonchsiz, haqiqiy yoki soxta bilim sifatida aniq baholash mumkin. Bilimni
asoslash usullari, uning ishonchliligi, haqiqiyligini aniqlash mezonlarini izlash
qadimdan bilimni falsafiy tahlil qilishning asosiy omili bo‘lib keladi.
Biroq, hatto bilimning shu turini falsafiy tushunishda ham muammolar bisyor.
O‘ttiz yilcha muqaddam epistemologlar shunday misollarni o‘ylab topdilarki,](/data/documents/7f117491-d5c6-43b0-8145-bef9ab2c20f9/page_11.png)
![ularda ishonch, e’tiqod bilimning yuqorida zikr etilgan uchala xususiyatiga ega,
biroq, shunga qaramay, ular bilim hisoblanmaydi. Mana, shunga o‘xshash oddiy
misollardan biri.
Masalan, o‘qituvchi falsafadan yozilgan referatlarni tekshirayotib,
talabalardan biri – Valiev o‘z ishini kompyuterda terganini ko‘rdi. O‘qituvchi
darsda bu guruhda o‘qiydigan talabalarning qaysi birida uyida kompyuter borligini
so‘rashga qaror qiladi. Valiev o‘zida chindan ham yaxshi kompyuter borligini va
bu kompyuterda u ishlashni o‘rganganligini aytdi. Qolgan talablarning birortasi
ham o‘zida bunday buyum borligini aytmadi. Shunga asoslanib o‘qituvchi guruhda
bir talabada kompyuter bor ekan, degan xulosaga keldi. O‘qituvchining bunga
ishonchi komil va u o‘zining bu e’tiqodiga yetarli darajada asoslangan va ishonchli
bilim sifatida yondashadi. Biroq, endi faraz qilaylikki, Valievda kompyuter aslida
yo‘q va u yolg‘on gapirib, o‘zi yoqtiradigan bir talaba qizning e’tiborini o‘ziga
qaratmoqchi bo‘lgan. Ammo boshqa talaba – Alievning uyida kompyuter bor,
biroq u ma’lum sabablarga ko‘ra buni oshkor etmaslikni lozim topgan. Natijada
o‘qituvchi o‘zi dars beradigan guruhda kamida bir talabada kompyuter bor deb
hisoblar ekan, u asoslangan va o‘z nuqtai nazaridan haqiqatga mos keladigan
ishonch, e’tiqodga ega bo‘ladi. Biroq bu e’tiqodni bilim deb hisoblash mumkin
emas, chunki uning haqiqiyligi zamirida faqat tasodifiy haqiqatga muvofiqlik
yotadi.
Albatta, bunday misollarni bor-yo‘g‘i tafakkur o‘yini deb hisoblash mumkin.
Biroq, haqqoniy tasavvurlar soxta fikrlardan kelib chiqqan yoki ularga asoslangan
hollar hatto fanda ham uchraydi.
Ammo bunday qarshi misollarga yo‘l qo‘ymaslik uchun bilimga yanada
qattiqroq talablar qo‘yish, masalan, bilim roliga da’vogar e’tiqodlar faqat ishonchli
va xatosiz deb qarash mumkin bo‘lgan fikrlar va ma’lumotlarga tayanishini talab
qilish mumkin.
Bilim zamirida aniq, ishonchli va xatosiz asoslar yotishi lozim, degan
tasavvur bilish nazariyasidagi eng nufuzli yondashuv hisoblanadi. Unga antik
faylasuflarning asarlaridayoq duch kelish mumkin, eng aniq ko‘rinishda va](/data/documents/7f117491-d5c6-43b0-8145-bef9ab2c20f9/page_12.png)
![dasturilamal sifatida u Yangi davrda mashhur faylasuflar F.Bekon, R.Dekart va
J.Lokk tomonidan ta’riflab berilgan. Bu yondashuvni klassik fundamentalizm deb
nomlash, uning barcha muqobillarini esa, hozircha undan ma’lum darajada chetga
chiqish sifatida tavsiflash mumkin.
Bilim shakllari - Inson o‘zini qurshagan olamni anglab yetadi, uni har xil
usullar yordamida o‘zlashtiradi. Bu usullardan ikkita eng muhimini qayd etish
mumkin. Birinchi – moddiy-texnikaviy usul – tirikchilik vositalarini ishlab
chiqarish, mehnat, amaliyot. Ikkinchi – ma’naviy (ideal) usul; uning doirasida
subekt va obektning bilishga doir munosabatlari ular o‘rtasidagi ko‘p sonli
munosabatlarning biridir. O‘z navbatida, bilish jarayoni va unda olinadigan
bilimlar amaliyot va bilishning tarixiy rivojlanishi mobaynida tabaqalanadi va
o‘zining har xil shakllarida mujassamlashadi. Bilishning bu shakllari, garchi o‘zaro
bog‘liq bo‘lsa-da, lekin bir-biriga o‘xshamaydi va har bir biri o‘ziga xos
xususiyatlarga ega.
Bilish, ma’naviy faoliyat shakli sifatida, jamiyat paydo bo‘lgan davrdan va
jamiyat bilan birga ma’lum rivojlanish bosqichlaridan o‘tib kelmoqda. Bu
bosqichlarning har birida bilish jarayoni insoniyat tarixi mobaynida yuzaga kelgan
rang-barang va o‘zaro bog‘langan ijtimoiy-madaniy shakllarda amalga oshiriladi.
Shu bois yaxlit hodisa sifatidagi bilishni biron-bir shaklga, hatto so‘zning o‘z
ma’nosidagi bilishni to‘liq «qoplamaydigan» ilmiy shaklga ham bog‘lash mumkin
emas. Shu sababli gnoseologiya umumlashtirish uchun faqat bir soha – ilmiy
bilimdan va hatto yuksak darajada rivojlangan tabiatshunoslikdan material olib, o‘z
xulosalarini chiqara olmaydi.
Kundalik amaliy bilim. Tabiat haqida, shuningdek odamlarning o‘zlari,
ularning yashash sharoiti, ijtimoiy aloqalari va hokazolar to‘g‘risida elementlar
bilimlar beruvchi kundalik-amaliy bilimlar bilishning tarixan eng birinchi shakli
hisoblanadi. Bilishning bu shakli kundalik hayot, odamlar amaliy tajribasidan kelib
chiqqan. Shu asosda olingan bilimlar garchi mustahkam bo‘lsa-da, biroq tartibsiz,
tarqoq xususiyatga ega bo‘ladi, ma’lumotlar, qoidalar va shu kabilarning oddiy
majmuini tashkil etadi. Kundalik bilish sohasi juda rang-barang. U sog‘lom fikr,](/data/documents/7f117491-d5c6-43b0-8145-bef9ab2c20f9/page_13.png)
![e’tiqodlar, belgi-alomatlar, shaxsiy tajribadan chiqarilgan dastlabki xulosalar,
ularning an’analar, rivoyatlar, o‘gitlar va hokazolarda ifodalangan ko‘rinishlari,
intuitiv ishonch, sezgilar va shu kabilarni o‘z ichiga oladi.
Kundalik bilim – bu har xil faoliyat shakllari – jumladan ishlab chiqarish
faoliyati, estetik faoliyat, siyosiy faoliyat va hokazolarning ta’sirida shakllanadigan
turmush bilan bog‘liq tushunchalar majmui avlodlar to‘plagan jamoa kollektiv
tajribasi mahsuli hisoblanadi.
Shaxsiy darajada kundalik bilim muayyan shaxsning emosional kechinmalari
va o‘z hayot tajribasini anglab yetishi bilan bog‘liq. Inson dunyoni nafaqat ilmiy
o‘rganish, balki o‘z hayoti, kundalik amaliyotida o‘zlashtirish jarayonida ham
tushunib yetadi. Bunday o‘zlashtirishning universalligini hozirgi zamon nemis
faylasufi Gadamer «dunyoni sinash» deb nomlagan. Kundalik bilim zamirida
odamlar faoliyatining rang-barang shakllari yotadi. Bu faoliyat turlari urf-odatlar,
rasm-rusumlar, bayramlar, marosimlar, jamoa harakatlari (o‘yin, raqs va h.k.),
axloqiy qoidalar va taqiqlar bilan tartibga solinadi. Ular odamlarni jamoaviy
ijtimoiy, madaniy tajribaga jalb etish vositalari bo‘lib xizmat qiladi, odamlarning
tabiatga va bir-biriga munosabatini tartibga soladi, yangi bilimlarning
shakllanishiga xizmat qiladigan boshlang‘ich bilim sifatida amal qiladi.
O‘yin vositasidagi bilim nafaqat bolalar, balki kattalar faoliyatining ham
muhim unsuri hisoblanadi. O‘yin jarayonida shaxs qizg‘in bilish faoliyatini amalga
oshiradi, bilimlarning katta hajmini o‘zlashtiradi, madaniy boylik – ishga doir
o‘yinlar, sport o‘yinlari, aktyorlarning o‘yinlari va shu kabilarni qon-qoniga
singdiradi. O‘yin bolalarning qiziquvchanligini qondirish, ularning ma’naviy
dunyosi va ma’lum bilimlari, o‘zaro til topish ko‘nikmalari va shu kabilarni
shakllantirishda muhim ijtimoiy rol o‘ynaydi.
Hozirgi vaqtda o‘yin tushunchasidan matematika, iqtisodiyot, kibernetika va
boshqa fanlarda keng foydalanilmoqda. Bu yerda murakkab jarayonlar
kechishining har xil variantlari, ilmiy va amaliy muammolarning yechimlari ko‘rib
chiqiladigan maxsus o‘yin modellari va o‘yin ssenariylari tobora ko‘proq qabul
qilinmoqda. Hozirgi zamon falsafiy va ilmiy tafakkurining bir qancha nufuzli](/data/documents/7f117491-d5c6-43b0-8145-bef9ab2c20f9/page_14.png)
![yo‘nalishlari o‘yinni mustaqil o‘rganish sohasi sifatida ilgari surmoqdalar.
Germenevtika (Gadamer), falsafiy antropologiya shunday fanlar jumlasidan.
Masalan, Xaydegger o‘yinni madaniyat shakllanishining umumiy tamoyili, har
qanday davrda kishilik jamiyatining negizi deb hisoblaydi. Gadamer fikriga ko‘ra,
o‘yin – san’at asarlarining mavjudlik usuli, mazkur asarlarning mavjudligi esa, o‘z
navbatida, haqiqatni aniqlashning muhim usulidir.
Mifologik bilim ayniqsa, insoniyat tarixining dastlabki bosqichida muhim rol
o‘ynagan. Mifologik bilimning o‘ziga xos xususiyati shundan iboratki, u
borliqning fantastik in’ikosi hisoblanadi. Mifologiya doirasida tabiat, koinot va
odamlar, ular mavjudligining shart-sharoitlari, aloqa shakllari va hokazolar
haqidagi muayyan bilimlar shakllangan. So‘nggi vaqtda (ayniqsa strukturalizm
falsafasida) mifologik tafakkur – bu shunchaki fantaziyaning tiyiqsiz o‘yini emas,
balki ajdodlar tajribasini qayd etish va keyingi avlodlarga berish uchun imkoniyat
yaratadigan dunyoni o‘ziga xos tarzda modellashtirish ekanligi aniqlandi.
Mifologik tafakkurga uning emosiyalar sohasi bilan uzviyligi, bilish obekti va
subektini, predmet va belgini, narsa va so‘zni, hodisaning kelib chiqishi (genezisi)
va mohiyatini aniq farqlamaslik xos. Unda tabiiy va ijtimoiy hodisalarni,
shuningdek butun dunyoni tushuntirish ularning kelib chiqishi va yaralishi
haqidagi hikoyalarga bog‘langan (genetizm).
Ayrim hozirgi tadqiqotchilarning fikricha, bizning davrimizda mifologik
bilishning ahamiyati pasayayotgani yo‘q. Masalan, P.Feerabend dunyo yutuqlari
madaniyatga asos solgani, rasionalistlar esa faqat uni doim yaxshi tomonga
o‘zgartirishganiga ishonchi komil.
Mif – ibtidoiy odam tafakkurining tabiat hodisalarini tushunish va
tushuntirishning o‘ziga xos xususiyatlari bilan belgilanadi. Mif narsa va obraz,
jism va xossa, «asos» va tamoyillarni farqlamaydi. Voqealar o‘xshashligi yoki
ketma-ketligini sabab va oqibat bog‘lanishi sifatida talqin qiladi. Mif oliy darajada
universal voqealar, chunonchi: inson o‘limi va uning mangu barhayotligi,
dunyoning vujudga kelishi, qahramonona qilmishlar, madaniyat yutuqlari
(masalan, olovning o‘g‘irlanishi haqidagi mif) va shu kabilar haqida hikoya qiladi.](/data/documents/7f117491-d5c6-43b0-8145-bef9ab2c20f9/page_15.png)
![Mifning mazmuni ramziy tilda ifodalanadi, natijada uning xulosalari keng va ko‘p
ma’noli tus kasb etadi. Ko‘p sonlilik tamoyilini, aks ettirish, muayyanlik va
atromorflik (ya’ni inson xususiyatlarini tabiat obektlariga o‘tkazish), obraz va
obektni tenglashtirish kabilar mifologik bilishning o‘ziga xos xususiyatlaridir.
Borliqni anglab yetish usuli sifatida mif inson, jamiyat, dunyoni modellashtiradi,
tasniflaydi va talqin qiladi.
Shaklan mif muayyan voqeani tabiatda yoki ma’lum xalqlar tarixida bo‘lib
o‘tgandek ifodalovchi rivoyatdir. Kosmogonik miflarda Logos yoki Aql harakatga
keltiradigan va boshqaradigan, ierarxik tuzilishga ega bo‘lgan yagona va yaxlit
kosmos haqidagi tasavvur shakllangan. Shu sababli kosmos oliy barkamollikka ega
deb tasavvur qilingan. Bu tasavvurlar kosmosning o‘zgarishlarida tabiat
hodisalarining uzlyuksiz aylanishini hosil qiluvchi yer, havo va olov stixiyalari
podsholigi sifatidagi talqinida muayyanlashgan.
Miflarda qat’iy rioya qilish lozim bo‘lgan amaliy tavsiyalar ham ifodalangan.
Garchi mifologiyaning amaliy tavsiyalari isbotlanmagan va qoida sifatida
belgilangan bo‘lsa-da, ular odamlarning juda ko‘p avlodlari tajribasini
umumlashtirish mahsuli hisoblanadi.
Badiiy bilim b orliqni tushunib yetish refleksiyaning o‘ziga xos shakli bo‘lib,
u san’at borlig‘ining barcha bosqichlarida – asar g‘oyasidan boshlab uning odamlar
tomonidan qabul qilinishigacha – o‘ziga xos tarzda ro‘yobga chiqadi. Badiiy ijodni
ijodkorning fikrlari va kechinmalarini anglab yetish obekti – butun dunyoga uzviy
bog‘lagan holda san’at tilida moddiylashtirish deb ta’riflash mumkin. Shaklan
badiiy faoliyat obektga qarab mo‘ljal oladi, mazmunan esa, u shaxs o‘zligining
ifodasi, inson ma’naviy hayotining intim tomoni, ijodkor ideallari va didining
majmui hisoblanadi.
Borliqni badiiy idrok etishning o‘ziga xos xususiyati ko‘p jihatdan san’at
tilining o‘ziga xosligi bilan belgilanadi. Uning tarjimoni – ijtimoiy aloqalar
tizimiga kiruvchi madaniyatning belgilar tizimlaridir. San’at madaniyat tillarini
badiiy tafakkur va aloqa vositalariga aylantiradi. Bunda san’at tili ikki xil ma’noda:
dastlabki, madaniy (asarni idrok etishda u aynan tushunilishi mumkin) va shartli,](/data/documents/7f117491-d5c6-43b0-8145-bef9ab2c20f9/page_16.png)
![badiiy ma’noda keladi. «Ma’nolar o‘yini» asl borliqdan chalg‘itmaydi, biroq uni
mutlaqo kutilmagan tomondan ko‘rish imkonini beradi. San’atni idrok etishda
muttasil kashfiyotlar yuz beradi. Ularning orasida eng muhimi qalbimizning xilvat
burchaklarini yorituvchi yashin chaqiniga o‘xshaydigan o‘zlikni kashf etishdir.
Ongning kutilmagan kashfiyotlar xos bo‘lgan bunday holati psixologiyada
«insayd» deb ataladi. San’atni idrok etish o‘zlikni anglash bilan bog‘liq cheksiz va
tengsiz lazzat baxsh etadi. San’atni idrok etish mexanizmi sifatida empatiya, ya’ni
o‘zini obraz bilan tenglashtirish amal qiladiki, bu kuchli emosional ta’sirlanishga
sabab bo‘lishi mumkin. Ijobiy va salbiy emosional holatlarning bir-biriga o‘tishi
bilan bog‘liq murakkab jarayon shaxsni o‘z tajribasini qayta tushunishga majbur
qiladi va uning qadriyatlar tizimida to‘ntarish yasashga qodir.
Shunday qilib, san’atning bilishdagi ahamiyati shundan iboratki, u bilish va
o‘zlikni anglashning o‘ziga xos birligidir. San’at – shaxsni ma’naviy boyitish
manbai. U insonning ijodiy imkoniyatlarini faollashtiradi, uning madaniyat
dunyosi va umuman jamiyatdagi xulq-atvorni tushunish qobiliyatini rivojlantiradi.
San’atni idrok etishda obekt va subekt mushtarakdir. Shaxs san’at asarining
mazmuniga o‘zining daxldorligini his qiladi va uni o‘zida kashf etadi. Shu sababli
san’atni idrok etish orqali bilish faolligi namoyon bo‘ladi.
Bilishning mifologiya bilan uzviy bog‘liq bo‘lgan qadimgi shakllari diniy va
falsafiy bilishdir.
Diniy bilim. Dinning asosiy vazifasi – inson hayoti, tabiat va jamiyat
borlig‘ining mazmunini aniqlashdan iborat. U insoniyat to‘plagan tajribaga
tayanib, inson hayotining muhim ko‘rinishlari, chunonchi: oila va turmushdagi
xulq-atvor, axloqiy qoidalar, mehnat, tabiat, jamiyat va davlatga munosabatni
tartibga soladi. Din universumning pirovard mazmunlari haqidagi o‘z tasavvurini
asoslab, dunyo va insoniyatning birligini tushunishga ko‘maklashadi. U inson
hayotini o‘zgartirishga qodir bo‘lgan haqiqatlar tizimidan iborat. Diniy
ta’limotlarning o‘ziga xos xususiyati shundan iboratki, ular jamoa tajribasini
ifodalaydi va shu bois nafaqat har bir dindor odam, balki dinga sig‘inmaydiganlar
uchun ham qadrlidir.](/data/documents/7f117491-d5c6-43b0-8145-bef9ab2c20f9/page_17.png)
![Diniy ta’limotlarning vazifasi Xudo bormi, uni qanday qilib bilish mumkin,
umuman, Xudoni bilish mumkinmi, degan savollarga javob berishdan iborat. Din
o‘z dunyoqarashini Muqaddas Kitob matnlarida, shuningdek diniy rasm-rusum va
urf-odatlarda ifoda etadi. Diniy rasm-rusumlarning bir unsuri ramziy ahamiyatga
egadir. Diniy ramzlar g‘oya va obraz muvozanatini o‘zida mujassamlashtiradi.
Ongning o‘ziga xos shakli sifatida din e’tiqod, ishonch va bilish mexanizmlari
(hayot tajribasi)ga tayanadi. Diniy e’tiqod refleksiya bilan qo‘llab-quvvatlanadi,
shaxsning fojeaviy tajribasi (o‘lim xavfi yoki yaqinlarini yo‘qotishi)ni anglab
yetish orqali yuzaga keladi yoki mustahkamlanadi, bu tajriba shaxsni o‘z hayoti va
tafakkur tarzini tubdan o‘zgartirishga da’vat etadi. Dindorlar fikricha, diniy e’tiqod
diniy vahiy kelishi natijasida tug‘ilishi mumkin.
Din dunyo va insonni intuitiv-mistik yo‘l bilan anglashning o‘ziga xos
usullarini yaratgan. Bunday usullar jumlasiga vahiy va meditasiyani kiritish lozim.
Vahiy tushunchasi diniy tasavvurlarning tadrijiy rivojlanishi jarayonida
shakllangan. Dastlab u oliy kuchlar tanlagan ayrim shaxslarning transsendent
holatida shu kuchlar nomidan so‘zlash qobiliyati sifatida qaralgan (valilar,
shamanlar va sh.k.). Muqaddas Kitob matnlariga doimiy murojaat etish dindorga
ularda yangi haqiqatlarni kashf qilish, o‘z hayotini solishtirish va uni qayta
tushunish imkonini beradi.
Meditasiya – o‘z tafakkurini bir obektga qaratish, inson e’tiborini
chalg‘ituvchi barcha begona omillarni chetga chiqarish yo‘li bilan fikr yuritish,
narsa, g‘oya, dunyoni idrok etishdir. Dinda meditasiya shaxsiy ongning Absolyut
bilan birikuvini anglatadi. Xristianlikda meditasiya inson shaxsi va ilohiy
shaxsning muayyan oqibati sifatida talqin qilinadi. Meditasiya, odatda, tabiiy
refleksiya jarayoniga aylanadigan harakatlarning muayyan ketma-ketligi bilan
bog‘liq. U ayrim psixotexnik usullardan foydalanishni nazarda tutadi. Bunda
dindor mazkur usullar yordamida o‘zini boshqarish, o‘zlikni yoki tabiatni
anglashga ko‘maklashuvchi g‘ayritabiiy ruhiy kuchlardan foydalanayotganiga
ishonchi komil bo‘ladi. Meditasiyaning bilish usuli sifatidagi samaradorligini fan](/data/documents/7f117491-d5c6-43b0-8145-bef9ab2c20f9/page_18.png)
![tan oladi; davolash uchun mo‘ljallangan psixotexnika va autogen mashq tizimlari
diniy-mistik g‘oyalar bilan bog‘liq emas.
Diniy bilishning o‘ziga xos xususiyatlari shu bilan belgilanadiki, u
odamlarning o‘zini boshqaruvchi dunyoviy (tabiiy va ijtimoiy) kuchlarga
munosabatining bevosita emosional shakli bilan bog‘liq. Bu kuchlarning xayoliy
in’ikosi bo‘lgan diniy tasavvurlar borliq haqidagi ma’lum bilimlarni ifoda etadi.
Odamlar asrlar va ming yilliklar mobaynida to‘plagan diniy va boshqa bilimlar
xazinasi sifatida, masalan, Injil va Qur’onni qayd etish mumkin. Biroq din
(mifologiya kabi) bilimni izchil va nazariy shaklda ifodalamagan. U umumiy,
yaxlit, o‘ziga to‘q va isbotlangan obekt sifatida bilim ishlab chiqarish vazifasini
hech bajarmagan va bajarmaydi.
Agar diniy bilishga dunyoga emosional munosabatning g‘ayritabiiy narsalar
va hodisalarga ishonch bilan birikuvi xos bo‘lsa, ilmiy bilishning zamirida
emosiyalar va e’tiqodni o‘ziga bo‘ysundiruvchi oqilonalik yotadi.
Falsafiy bilim . Falsafa san’at va din kabi, bilish vazifalarini yechish bilangina
kifoyalanmaydi. Uning bosh vazifasi san’at va din bilan uyg‘un holda– insonning
dunyoda ma’naviy mo‘ljal olishiga ko‘maklashishdan iborat. Falsafiy bilish ayni
shu maqsadga bo‘ysundirilgan. Falsafa umuman dunyo, uning «birinchi» asoslari,
hodisalarning universal o‘zaro aloqasi, borliqning umumiy xossalari va qonunlari
haqida umumiy tasavvurni shakllantiradi. Falsafa dunyoni insonga bog‘lab
o‘rganadi. Me’yorlar va ideallar, ilmiy bilimlar va san’at yutuqlari, insonning
tashvishlari, ehtiyojlari, hayot mazmunini anglash yo‘lidagi izlanishlari
faylasufning dunyoqarashini, falsafiy mushohada yuritish shaklini belgilaydi.
Falsafa jamiyat ongi, jamiyat madaniyatining nazariy ifodasi sifatida amal qiladi.
U tafakkur tarzi, qadriyatlar, ideallar, falsafiy muammolar va ularni ko‘rib chiqish
xususiyatini belgilaydigan madaniyat bilan uzviy bog‘liqdir. Falsafa umuman
dunyoga va madaniyat subekti sifatidagi insonga murojaat etadi. Falsafiy bilim
donishmandlik sifatida tavsiflanadi. Donishmandlik – dunyoni va insonning undagi
o‘rnini yaxlit tushunish andozasi. Falsafa barcha odamlar uchun muhim bo‘lgan
haqiqatlarning tagiga yetish uchun (ilmiy va noilmiy) bilimdan foydalanadi. Kant](/data/documents/7f117491-d5c6-43b0-8145-bef9ab2c20f9/page_19.png)
![falsafa inson aqlining boshqa bilimlarga oliy qadriyat tusini beruvchi eng so‘nggi
maqsadlarini anglab yetishni tushunishga, bu bilimlarning inson uchun ahamiyatini
aniqlashga yordam beradi deb hisoblagan. Falsafa inson faoliyatini yo‘lga soluvchi
tamoyillar, yondashuvlar, qadriyatlar va ideallar tizimini, uning dunyoga va o‘z-
o‘ziga munosabatini belgilaydi. Dunyoning inson bilan mushtarak holdagi obrazini
yaratib, falsafa muqarrar tarzda qadriyatlar dunyosiga murojaat etadi. Etika,
estetika, aksiologiya – falsafiy bilimning qadriyatlar dunyosini o‘rganuvchi
maxsus sohalardir. Falsafa san’atda o‘zining yorqin va ishonarli ifodasini topishi
bejiz emas. Ko‘pgina faylasuflar uning metaforalarga boy obrazli tilidan o‘z
g‘oyalarini ifodalash uchun foydalanadi.
Din kabi, falsafiy bilimning ham bosh maqsadi – insonni kundalik tashvishlar
sohasidan olib chiqish, unda yuksak ideallarga qiziqish uyg‘otish, uning hayotiga
chin mazmun baxsh etish, eng zamonaviy qadriyatlar sari yo‘l ochishdir. Biroq din
– ommaviy ong bo‘lsa, falsafa – nafaqat iste’dod, balki kasbiy bilim va
ko‘nikmalarni ham talab qiluvchi elitar ongdir.
Falsafiy bilimda ikki asos – ilmiy-texnikaviy va nazariy-ma’naviy asoslarning
uyg‘unlashishi uning ongning betakror shakli sifatidagi o‘ziga xos xususiyatini
belgilaydi. Bu falsafa tarixida – tarixan vaqtda bir-biri bilan tasodifiy emas, balki
muqarrar tarzda bog‘langan falsafiy ta’limotlarning g‘oyaviy mazmunini meros
qilib olish, rivojlantirish jarayonida ayniqsa bo‘rtib ko‘rinadi. Bu ta’limotlarning
barchasi – yaxlit bir butunning qismlari, xolos. Oqilonalikning boshqa sohalarida
(masalan, fanda)gi kabi, falsafada ham yangi bilim o‘zining avvalgi darajasidan
voz kechmaydi, balki uni o‘zining ayrim ko‘rinishi sifatida o‘z tarkibida qoldiradi.
Tafakkur tarixida biz taraqqiyotni, mavhum (nomukammal, biryoqlama) bilimdan
yanada aniqroq (mukammal, serqirra) bilim sari muttasil yuksalishini kuzatamiz,
deb ta’kidlagan edi Gegel. Falsafiy ta’limotlarning ketma-ketligi ham g‘oya
mantiqiy ta’riflarining ketma-ketligi bilan asosan bir xil, ya’ni bilish tarixi anglab
yetilayotgan predmetning obektiv mantiqiga mos keladi.
Biroq falsafiy bilimning ma’naviy (qadriyatlar va mo‘ljallar) qismi yuksalish
qonuniga ham, hokimiyat va vaqtga ham bo‘ysunmaydi. U tarixiga «yuksak»,](/data/documents/7f117491-d5c6-43b0-8145-bef9ab2c20f9/page_20.png)
![«tuban» mezonlari bilan yondashish mumkin bo‘lmagan san’atga yaqinroq.
Nyuton ta’biri bilan aytganda, olimlar o‘z o‘tmishdoshlarining «elkalari»da turadi:
ular o‘z ijodi bilan bir umumiy ishni davom ettiradi, rivojlantiradi. San’atkorlar esa
bu safga sirmaydi. Zero, ularning har biri – alohida dunyo, alohida olam (lekin bu
davrlar va avlodlarning badiiy tajribasida vorisiylikni istisno etmaydi). Buyuk
san’atkor o‘z davrining buyuk ifodachisi bo‘lib, ayni shu ma’noda uning ijodi
odamlar uchun olamshumul ahamiyat kasb etadi.
Biroq falsafiy bilimning nazariy qismi, ya’ni uning ichki mantiqi ancha
murakkabdir. Bu falsafiy g‘oyaning serma’noliligi, u rivojlantirilishi, har xil, hatto
qarama-qarshi yo‘nalishlarda davom ettirilishi mumkinligi bilan izohlanadi.
Masalan, Lokk (XVII asr ingliz faylasufi) falsafasidan uning izdoshlari (idealist
Berkli va fransuz ma’rifatchi materialistlari Didro, Golbax) bir-birini mutlaqo
istisno etuvchi xulosalar: Berkli – subektiv-idealistik, fransuz mutafakkirlari – esa
ma’rifatchilik bilan bog‘liq xulosalar chiqarganlar. Kant, va Gegelning falsafiy
g‘oyalari hozirgi zamon tafakkuriga asos soldi. Biroq har bir kantchi, gegelchining
o‘z Kanti, o‘z Gegeli bor, ularning har biri o‘z o‘tmishdoshlarini o‘zicha talqin
qiladi. Boz ustiga, biron-bir yirik faylasuf o‘z g‘oyalarini bitta yagona manbadan
olmagan. Kant Leybnis va Yumga, Forobiy Aristotel va Platonga tayangan va
hokazo. Bularning barchasi yangi falsafiy bilimning vujudga kelishiga asos
bo‘ladi. Shakllangan bu yangi falsafiy bilimda esa ijodiy tanqid muhim rol
o‘ynaydi.
Har qanday bilim singari, falsafiy bilim ham haqiqat va ishtiboh birligidir.
Biroq gnoseologiyada bu tushunchalar alohida mazmun kasb etadi. Bu mazmun
ijtimoiy-tarixiy, ijtimoiy-ma’naviy xususiyatga ega bo‘lib, u muqarrar tarzda
nafaqat bizning tafakkurimizni, balki unga bog‘liq bo‘lgan, unga asoslangan
bizning harakatlarimizni ham baholashni o‘z ichiga oladi. Biroq, insonning oliy
maqsadlari – uning universal, jismoniy, aqliy va ma’naviy kuchlarini
rivojlantirishga mos keladigan harakat (qilmish, qaror, niyat)gina haqiqiydir.
Haqiqat, chin hayot kabi, insonning yuqorida zikr etilgan kuchlari va ijodiy
qobiliyatini cheklamaydigan, toraytirmaydigan, balki ularni kengaytiradigan va](/data/documents/7f117491-d5c6-43b0-8145-bef9ab2c20f9/page_21.png)
![rivojlantiradigan tamoyillar va qadriyatlarga rioya qilish demakdir. O‘z navbatida,
ishtiboh ham oddiy subektiv mantiqiy xato, yanglishish, adashish yoki
dushmanlarning kirdikorlari mahsuli emas, balki tarix adashuvining muqarrar
natijasidir.
Masalan, kommunistlarning barcha yo‘llar bizning asrimizga, jamiyatni
erkinlik, tenglik va birdamlikka yetaklaydi, degan umid va ishonchlarini xatoga
yo‘yish mumkin, chunki ularning birontasi ham o‘z tasdig‘ini topmadi. Biroq
xatolar zamirida teran mazmun yotadi. Axloqiy imperativ (ideal, orzu) borliq emas,
biroq u mazkur borliqning darakchisi. Jamiyatda axloqiy tushunchalar,
qadriyatlarga munosabatning o‘zgarishi insoniyat millionlab kishilar hayotida
olamshumul o‘zgarishlar yuz berishi arafasida turganining eng aniq ko‘rsatkichidir.
Zotan, g‘oyalar yo‘q joydan paydo bo‘lmaydi, osmondan tushmaydi. Ilmiy bilim
ma’nolar, maqsadlar, qadriyatlar va insonning qiziqishlariga befarq bo‘lsa, falsafiy
bilim insonning dunyodagi o‘rni va roli haqidagi bilimdir.
Ilmiy bilim. Bilishning eng oliy shakli fandir. Ayrim fanlarning vakillari
fanni ta’riflar ekanlar, uni muayyan tadqiqotlar sohasi bilan bog‘laydilar. Ilmiy
bilim boshqa bilim turlaridan o‘zining aniqligi bilan ajralib turadi.
Ilmiy bilim, ma’naviy ishlab chiqarishning barcha shakllari kabi, pirovardida
inson faoliyatini tartibga solish uchun zarur. Bilishning har xil turlari bu vazifani
turlicha bajaradi va mazkur farqning tahlili ilmiy bilimning o‘ziga xos
xususiyatlarini aniqlashning birinchi va muhim sharti hisoblanadi.
Fan amaliy faoliyat predmetlarining (boshlang‘ich holatdagi obektning)
tegishli mahsulotlarga (pirovard holatdagi obektga) aylanish jarayonini oldindan
ko‘ra bilishni o‘z oldiga pirovard maqsad qilib qo‘yadi. Bu o‘zgarish har doim
obektlarning o‘zgarish va rivojlanish qonunlari bilan belgilanadi, faoliyat shu
qonunlarga muvofiq bo‘lgan taqdirdagina muvaffaqiyatli bo‘lishi mumkin. Shu
sababli fanning asosiy vazifasi obektlarning o‘zgarish va rivojlanish qonunlarini
aniqlashdan iborat.
Tabiatning o‘zgarish jarayonlariga tatbiqan bu vazifani tabiiy fanlar va
texnika fanlari bajaradi. Ijtimoiy obektlarning o‘zgarish jarayonlarini ijtimoiy](/data/documents/7f117491-d5c6-43b0-8145-bef9ab2c20f9/page_22.png)
![fanlar o‘rganadi. Hamonki faoliyat jarayonida har xil obektlar – tabiat predmetlari,
inson (va uning ongi holatlari), jamiyatning kichik tizimlari, madaniyat hodisalari
sifatida amal qiluvchi belgilar ko‘rinishidagi obektlar va hokazolar o‘zgarishi
mumkin ekan, ularning hammasi ilmiy tadqiqot predmetlari bo‘lishi mumkin.
Fanning faoliyatga jalb qilinishi mumkin bo‘lgan obektlarni o‘rganish va
ularni faoliyat va rivojlanishning obektiv qonunlariga bo‘ysunuvchi obektlar
sifatida tadqiq qilishga qarab mo‘ljal olishi ilmiy bilimning birinchi eng muhim
xususiyati hisoblanadi.
Ilmiy bilim o‘zining ayni shu xususiyati bilan inson bilish faliyatining boshqa
shakllaridan ajralib turadi. Masalan, borliqni badiiy o‘zlashtirish jarayonida inson
faoliyatiga jalb qilingan obektlar subektiv omillardan ajratilmaydi, balki ularga
o‘ziga xos tarzda bog‘lanadi. Obektiv dunyo predmetlarining san’atdagi har
qanday in’ikosi ayni vaqtda insonning predmetga munosabatini aks ettiradi. Badiiy
obraz – bu obektning shunday bir in’ikosiki, unda inson shaxsi, uning
qadriyatlarga munosabati aks etadi, bu xossalar aks ettirilayotgan borliq tavsifidan
o‘rin oladi. Bu mushtaraklikni istisno etish – badiiy obrazni buzish demakdir.
Fanda esa, bilim yaratayotgan shaxs hayot faoliyatining o‘ziga xos xususiyatlari,
uning mushohadalari yaratilayotgan bilim tarkibiga bevosita kirmaydi (Nyuton
qonunlari Nyutonga nima yoqqani va yoqmaganligi haqida xulosa chiqarish
imkonini bermaydi, vaholanki, masalan, Rembrandt mo‘yqalamiga mansub
portretlarda Rembrandt esse, uning dunyoqarashi va o‘zi tasvirlayotgan ijtimoiy
hodisalarga shaxsiy munosabati o‘z ifodasini topadi; buyuk musavvir tomonidan
yaratilgan portret doim uning avtoportreti sifatida ham amal qiladi).
Ilmiy bilim borliqni moddiy va obektiv o‘rganishga qarab mo‘ljal oladi. Biroq
bu olimning shaxsiy xususiyatlari, uning qadriyatlarini belgilashda, ilmiy ijodida
rol o‘ynamaydi va uning natijalariga ta’sir ko‘rsatmaydi, degan ma’noni
anglatmaydi. Ilmiy bilim nafaqat o‘rganilayotgan obektning o‘ziga xos
xususiyatlari, balki ijtimoiy-madaniy xususiyatga ega bo‘lgan ko‘p sonli omillar
bilan ham belgilanadi.](/data/documents/7f117491-d5c6-43b0-8145-bef9ab2c20f9/page_23.png)
![Ilmiy bilimning tarixiy rivojlanishi madaniyatning o‘zgarishi ilmiy bilimni
bayon etish andozalari, fanda borliqqa yondashish usullari va tafakkur uslublarning
o‘zgarishga bog‘liq. Bu andozalar, usullar va uslublar madaniyat kontekstida,
uning har xil hodisalari ta’sirida shakllanadi. Bu ta’sirni ilmiy bilimning
rivojlanish jarayoniga har xil ijtimoiy-madaniy omillarning qo‘shilishi sifatida
tavsiflash mumkin. Biroq har qanday bilish jarayonida obektiv va subektiv narsalar
va hodisalarning aloqalarini qayd etish hamda fanni inson ma’naviy faoliyatining
boshqa shakllariga bog‘lab o‘rganish zarurligi fan bilan bu shakllar (kundalik
bilish, badiiy tafakkur va sh.k.) o‘rtasidagi farq masalasini kun tartibidan
chiqarmaydi. Ilmiy bilimning obektivligi va moddiyligi bunday farqning birinchi
va eng muhim xususiyati hisoblanadi.
Fan inson faoliyatida faqat uning moddiy tuzilishini farqlaydi va hamma
narsani shu tuzilish nuqtai nazaridan ko‘rib chiqadi. Qadimgi afsonada podsho
Midas nimaga qo‘l tekkizmasin, hammasi oltinga aylanganidek, fan ham nimaga
murojaat etmasin, hamma narsa uning uchun obektiv qonunlarga ko‘ra
yashaydigan, faoliyat ko‘rsatadigan va rivojlanadigan predmetdir.
Fan nafaqat hozirgi amaliyot jarayonida o‘zgartiriladigan, balki kelajakda
amalda ommaviy o‘zlashtirish predmetiga aylanishi mumkin bo‘lgan obektlarni
o‘rganishga qarab mo‘ljal olishi ilmiy bilimning ikkinchi o‘ziga xos xususiyati
hisoblanadi. Bu xususiyat ilmiy va odatdagi, stixiyali-empirik bilimni farqlash va
fanning tabiatini tavsiflovchi ayrim tushunchalarni ta’riflash imkonini beradi.
Shaxsiy bilim. Bilim shakllari to‘g‘risida so‘z yuritar ekanmiz, M.Polani
tomonidan ishlab chiqilgan shaxsiy bilim konsepsiyasini chetlab o‘tishimiz
mumkin emas. Olim o‘z konsepsiyasini tuzishda bilim – anglash mumkin bo‘lgan
narsalarni faol o‘zlashtirish, alohida mahorat va alohida vositalarni talab qiluvchi
harakat, degan tamoyildan kelib chiqqan. Madomiki fanni odamlar yaratar ekan,
bilish faoliyati jarayonida olinadigan bilimlarni (xuddi shu jarayonning o‘zi kabi)
odamlardan ajratish mumkin emas. Demak, odamlarni (aniqrog‘i, o‘z qiziqishlari,
maqsadlari va mo‘ljallariga ega bo‘lgan olimlarni) ular yaratayotgan bilimlardan
ajratib yoki boshqa odamlar bilan almashtirib bo‘lmaydi.](/data/documents/7f117491-d5c6-43b0-8145-bef9ab2c20f9/page_24.png)
![Polani fikriga ko‘ra, shaxsiy bilim muqarrar tarzda intellektual salohiyatni
talab qiladi. Unda nafaqat bilish borlig‘i, balki bilishga harakat qilayotgan shaxs,
uning bilimga qiziqishi, bilimni talqin qilish va undan foydalanishga nisbatan
shaxsiy yondashuvi, uni o‘ziga xos tarzda anglab yetishi mujassamlashadi.
Shaxsiy bilim nafaqat qandaydir fikr-mulohazalar majmui, balki shaxsning
kechinmalari hamdir. Shaxs bilimni shunchaki qayd etmaydi, balki u bilan birga
yashaydi.
Ijtimoiy bilim asosan o‘zi o‘rganayotgan borliqning sifat tomonini
tavsiflashga qarab mo‘ljal oladi. Bu yerda hodisalar va jarayonlar miqdor va
umumiylik nuqtai nazaridan emas, balki sifat va xususiylik nuqtai nazaridan
o‘rganiladi. Shu sababli miqdor metodlarining ulushi bu yerda tabiiy-matematik
siklga mansub fanlarga qaraganda kamroq. Biroq bilimning matematikalashuvi,
kompyuterlashuvi jarayonlari bu yerda ham tobora kengroq tus olib bormoqda.
«Inson borlig‘i», ijtimoiy bilim predmeti sifatida, o‘ziga xos xususiyatga ega
bo‘lganligi tufayli, unda matematik apparatdan foydalanish ancha mushkul. Bu
sohaga matematik metodlarni tatbiq etishga ijtimoiy obektlarning o‘ta
individualligi (va hatto betakrorligi), subektiv (shu jumladan sof irrasional) jihatlar
doimo mavjudligi, nazorat qilib bo‘lmaydigan, tasodifiy munosabatlarning
ko‘pligi, ma’nolarning mujmalligi, nomukammalligi va hokazolar xalaqit beradi.
Biroq bu ijtimoiy fanlarni matematikalashtirish mutlaqo mumkin emasligidan
dalolat bermaydi. Bu borada toq to‘plamlar nazariyasiga katta umid bog‘lanmoqda.
Toq to‘plamlar deganda chegaralari aniq bo‘lmagan to‘plamlar tushuniladi, bunda
elementlarning mazkur to‘plamga mansubligidan unga mansub emasligiga o‘tish
keskin emas, balki asta-sekin yuz beradi.
Ijtimoiy fanlarda miqdor metodlaridan foydalanish tobora keng va samarali
tus olib bormoqda. Ularning ayrimlari (iqtisodiyot, sosiologiya)dan miqdor
metodlari mustahkam o‘rin olgan, ayrimlari (tarix, san’atshunoslik va boshqalar)ga
esa ular ehtiyotkorlik bilan kirib bormoqda. Masalan, tarix fani doirasida
matematik metodlar tarixni o‘rganishning asosiy vositasi bo‘lgan alohida fan –
kiometriya (so‘zma-so‘z ma’nosi – tarixni o‘lchash) yuzaga keldi va](/data/documents/7f117491-d5c6-43b0-8145-bef9ab2c20f9/page_25.png)
![shakllanmoqda. Biroq, ijtimoiy fanlarda matematik metodlar qay darajada keng
qo‘llanilmasin, ular bu fanlar uchun asosiy emas, balki yordamchi metodlar bo‘lib
qolayotir.
Ijtimoiy bilimda empirik va nazariy unsurlarning o‘ziga xos uyg‘unligi
kuzatiladi. Ijtimoiy bilimda empirik metodlarning imkoniyatlari cheklangan bo‘lsa-
da, ular bu yerda tobora kengroq va o‘ziga xos tarzda qo‘llanilmoqda. Bular,
avvalo, ko‘rib chiqilayotgan hodisalarning sof obektiv xossalarini emas, balki
ularning insoniy ko‘rsatkichlarini aniqlashga qaratilgan so‘rovlar, anketalash,
testlash, modelda eksperiment o‘tkazish va hokazolardir.
Bilishda subekt va obektning o‘zaro aloqasi . Bilish dunyoning obekt va
subektga bo‘linishini nazarda tutadi.
Falsafada bu tushunchalar jonli mavjudot bo‘lgan insonni bilish jarayoniga
olib kiradigan va bu jarayonga salbiy ta’sir ko‘rsatadigan subektivlikdan
uzoqlashish uchun ishlab chiqilgan. Bilimning obektivligi, haqiqatning subektdan
mustaqilligini e’lon qilinganda namoyon bo‘ladi. Sxolastika tabiatshunoslikning
rivojlanishiga to‘sqinlik qilgan sharoitda ilmiy bilish subektlarining o‘tkinchi
manfaatlari ko‘pincha obektivlikka xalaqit bergan, shu bois bu tushunchalarning
aniq farqlanishi o‘rinli bo‘lgan. Faylasuflarni subektning obektga ta’siri
muammolari, anglab yetilayotgan obektga subektivlikning ta’siri yo‘llari va
xususiyati masalalari tobora ko‘proq qiziqtira boshlagan hozirgi kunda ham bu
muammo o‘z ahamiyatini yo‘qotgani yo‘q.
Subekt – bu bilish faolligining manbai. Subekt deganda odatda individ
tushuniladi. Biroq bu uncha to‘g‘ri emas. Subekt – bu, albatta, avvalo bilish
qobiliyatiga ega bo‘lgan individ. Subekt – bu mikroguruh, ijtimoiy guruh sinf,
jamiyat hamdir. Tafakkur jarayoni amalga oshadigan bosh miya po‘stlog‘ida
tafakkur muayyan insonning harakatlari, uning kechinmalari, his-tuyg‘ulariga
qaratilishi mumkin: bu holda ong o‘zining alohida jihati – o‘zlikni anglash sifatida
amal qiladi, tafakkur (individ doirasida) nimaga qaratilgan bo‘lsa, shu obekt
bo‘ladi.](/data/documents/7f117491-d5c6-43b0-8145-bef9ab2c20f9/page_26.png)
![Subekt negizi butun ijtimoiy yaxlitlikni tashkil etuvchi murakkab
ierarxiyadan iborat. Pirovard natijada bilim va donishmandlikning oliy
yaratuvchisi – butun insoniyat. Uning tarixiy rivojlanishida uncha yirik bo‘lmagan
birliklar ajratiladi, bu birliklar sifatida ayrim xalqlar amal qiladi. Har bir xalq o‘z
madaniyatida qayd etiladigan me’yorlar, g‘oyalar va qadriyatlarni yaratib, asrdan
asrga bilish faoliyatining alohida subekti sifatida o‘tib keladi. U tabiat hodisalari,
hayvonlar yoki o‘simliklarning shifobaxsh xossalari, turli xalqlarning huquqlari va
urf-odatlari haqida ma’lumotlar to‘playdi. Jamiyatda maxsus vazifasi va
mashg‘uloti hayot uchun muhim ahamiyatga ega bo‘lgan bilimlar yaratishdan
iborat bo‘lgan individlarning tarixiy guruhlari ajratiladi. Xususan, subekti olimlar
hamjamiyati bo‘lgan ilmiy bilimlar shunday bilimlar jumlasidan. Bu hamjamiyatda
qobiliyati, iste’dodi va bilimi bilan bilish sohasida yuksak natijalarga erishadigan
ayrim individlar alohida o‘rin tutadi.
Bu odamlarning ismlari tarixda ilmiy g‘oyalar evolyusiyasidagi buyuk
bosqichlar ramzi sifatida saqlanib qoladi.
Bilishning haqiqiy subekti hech qachon faqat gnoseologik xususiyatga ega
bo‘lmaydi: u o‘z mayllari, qiziqishlari, fe’l-atvori, mijozi, aql yoki aqlsizlik,
qobiliyat yoki qobiliyatsizlik darajasiga ega bo‘lgan, irodali yoki irodasi bo‘sh tirik
shaxs. Biroq ko‘pincha bilish subekti deganda intellektual faollikning qandaydir
shaxssiz mantiqiy bo‘lagi tushuniladi.
Subektning bilish faoliyati faqat muayyan tarixiy kontekstda aniq
tushunchalarda namoyon bo‘lishi mumkin. Ilmiy bilish nafaqat subektning obektga
nisbatan, balki o‘ziga, o‘z faoliyatiga nisbatan ham ongli munosabatini, ya’ni
tadqiqotchilik faoliyati shartlari, usullari, me’yorlari va metodlarini bilishi,
an’analarni hisobga olishi va hokazolarni nazarda tutadi.
Borliqning muayyan parchasi izlanayotgan tafakkur diqqat markazidan o‘rin
olgach, bilish obektini tashkil etadi, subekt bilan «subekt – obekt» munosabatlariga
kirishib, ma’lum ma’noda subektning «mulki»ga aylanadi. Binobarin, subektning
ongiga bog‘liq bo‘lmagan o‘zicha borliq va subekt bilan yuqorida zikr etilgan
munosabatga kirishgan borliq mavjud. U go‘yo subektni o‘zini bilishga da’vat](/data/documents/7f117491-d5c6-43b0-8145-bef9ab2c20f9/page_27.png)
![etadi. Bir so‘z bilan aytganda, subekt bilan munosabatga kirishgan obekt oddiy
borliq emas, balki u yoki bu darajada anglab yetilgan, ya’ni ong – o‘zining bilishga
intilishida ijtimoiy belgilangan ong daliliga aylangan borliqdir, shu ma’noda bilish
obekti endi ijtimoiy dalilga aylanadi.
Obekt – bu subektning bilish faoliyati qaratilgan narsa yoki hodisa. Asbob
ham (o‘rganilayotgan va ta’mirlanayotganida), boshqa individ ham, individ bilan
bog‘liq narsa va hodisalar ham obekt bo‘lishi mumkin. «Obekt» tushunchasini
obektiv borliq bilan aralashtirmaslik kerak. Masalan, hayvonlarning
hujayralaridagi xromosomalar ular sitologiya va genetikada o‘rganish «obekti»ga
aylanishidan oldi ham obektiv mavjud bo‘lgan, biroq kashf etilganidan keyingina
o‘rganish «obektlari»ga aylangan.
Bu tushunchalar nafaqat bilish faoliyati, balki amaliy va baholash faoliyati
bilan ham bog‘liq.
Bilish faoliyatida subekt obektsiz, obekt esa – subektsiz mavjud bo‘lmaydi.
Masalan, gen jonli narsalar tarkibida mavjud bo‘lgan holda, nafaqat antik davrda,
balki J.B.Lamark va Ch.Darvin uchun ham ilmiy tafakkur obekti bo‘lmagan.
Olimlar bu ko‘zga ko‘rinmas biologik borliqni ma’lum vaqtgacha o‘z bilish
faoliyatining obekti sifatida aniqlay olmaganlar. Bunga nisbatan yaqinda,
dunyoning umumiy ilmiy manzarasida jiddiy o‘zgarishlar yuz berganidan so‘ng
muvaffaq bo‘lindi. Yoki, aytaylik, ilmiy tafakkur, texnika yutuqlari va ijtimoiy
shart-sharoitlar atigi bir necha o‘n yilliklar muqaddam Kosmosning olis
kengliklarini tadqiqot obektiga aylantirish imkonini berdi.
Hozirgi zamon gnoseologiyasida bilish obekti va predmetini farqlash odat
tusini olgan. Bilish obekti deganda borliqning o‘rganilayotgan amalda mavjud
bo‘laklari tushuniladi. Bilish predmeti – bu izlanayotgan fikrning diqqat
markazidan o‘rin olgan muayyan jihatlar. Masalan, inson juda ko‘p fanlar –
biologiya, tibbiyot, psixologiya, sosiologiya, falsafa va hokazolarning tadqiqot
obekti hisoblanadi. Biroq ularning har biri insonni o‘rganishga o‘z nuqtai
nazaridan yondashadi: masalan, psixologiya insonning ruhiyati, ichki olami, xulq-
atvorini, tibbiyot – insonning kasalliklari va ularni davolash usullarini o‘rganadi va](/data/documents/7f117491-d5c6-43b0-8145-bef9ab2c20f9/page_28.png)
![h.k. Binobarin, tadqiqot predmetiga tadqiqotchining muhim mo‘ljali kiradi, ya’ni u
tadqiqot vazifasi nuqtai nazaridan shakllanadi.
Ma’lumki, inson tarix yaratuvchisi, subekti hisoblanadi, o‘z tarixiy
mavjudligining zarur shart-sharoitlari va asoslarini o‘zi yaratadi. Ijtimoiy-tarixiy
bilish obekti odamlar tomonidan nafaqat o‘rganiladi, balki yaratiladi ham, demak,
obektga aylanishdan oldin u yaratilishi, shakllantirilishi lozim.
Shunday qilib, ijtimoiy bilishda inson o‘z faoliyatining mahsuli, amaliy faol
jonzot bo‘lgan o‘zi bilan ham ish ko‘radi. Bilish subekti bo‘lgan inson shu tariqa
uning obektiga ham aylanadi. Shu ma’noda ijtimoiy bilish insonning ijtimoiy
o‘zlikni anglash jarayonidir. Bunda inson tarixiy rivojlanish jarayonida
yaratiladigan o‘zining ijtimoiy mohiyatini o‘zi uchun kashf etadi va o‘rganadi.
Shu sababli ijtimoiy bilishda subekt va obektning o‘zaro aloqasi
murakkablashadi, bu yerda obekt bir vaqtning o‘zida tarixiy ijod subekti hamdir.
Ijtimoiy bilishda hamma narsa va hodisalar inson sohasida aylanadi: bilish
obekti – odamlarning o‘zi va ular faoliyatining natijalari, bilish subekti ham
insondir. Bilish jarayoni shohidlarning guvohliklari, hujjatlar, so‘rovlar,
so‘rovnomalarsiz, odamlar yaratgan mehnat qurollari va madaniy yodgorliklarisiz
bo‘lishi mumkin emas.
Bularning barchasi ijtimoiy bilishga ma’lum darajada o‘z ta’sirini o‘tkazadi
va uning o‘ziga xos xususiyatlarini shakllantiradi. Ayni shu sababli ijtimoiy
bilishda olimning grajdanlik pozisiyasi, uning ma’naviy qiyofasi, haqiqat
ideallariga sodiqligi juda muhimdir.
Bilish faoliyat turi sifatida . Insonning o‘zini qurshagan dunyoni tushunib
yetishi muhim falsafiy muammolardan biridir. Mohiyat e’tibori bilan, dunyoni
bilish mumkinmi, degan masala dunyoning inson ongida aniq va to‘liq aks etish,
insonning bu dunyoda ongli va erkin mo‘ljal olish va faoliyat olib borish
imkoniyati to‘g‘risidagi masaladir.
Insonning o‘zini qurshagan dunyoda mo‘ljal olish funksiyasini bilim bajaradi.
Bilim – inson ong yordamida oladigan dunyo haqidagi ma’lumotlarning eng oliy
darajasidir. Bilim obrazlar va belgilar shaklida mavjud bo‘ladi va undan odamlar](/data/documents/7f117491-d5c6-43b0-8145-bef9ab2c20f9/page_29.png)
![amaliy faoliyatining ideal rejasi sifatida foydalanadi. Bilimsiz (oddiy, ilmiy, badiiy
va boshqa bilimlarsiz) dunyoning manzarasini shakllantirish mumkin emas.
F.Bekon shu munosabat bilan bilim kuchdir deb ta’kidlagan edi. Bilimni Gegel
ta’biri bilan aytganda faqatgina subektiv tasavvur, erkin mulohaza, tasavvur
mahsuli bo‘lgan fikrdan farqlay bilish lozim. Insonning dunyoni bilishga
intilishining mohiyati u aniq yoki noaniq bilimlarni faol va izchil izlashi va ularni
olishidan iborat. Falsafaning bilish muammolari ko‘rib chiqiladigan bo‘limi
gnoseologiya yoki bilish nazariyasi deb ataladi. Insonning dunyoni bilish
jarayonini boshqa fanlar – mantiq, psixologiya, sosiologiya ham o‘z nuqtai
nazaridan o‘rganadi.
Bilish va bilim to‘g‘risida so‘z yuritganda o‘rta asrlardagi kabi bilim va
e’tiqodni qarama-qarshi qo‘yish yaramaydi. E’tiqod – moddiy va ma’naviy dunyo
narsalari, jarayonlari va hodisalarini dalil-isbotsiz bilish demak. «Men Xudoning
borligiga ishonaman»; «men yaqinda bahor kelishiga ishonaman»; «men o‘z
ishimning muvaffaqiyatiga ishonaman» va h.k. va sh.k. E’tiqod – bu insonning
ishonchi. Bilim bizga aniq-ravshan ko‘rinib turadigan narsalarni kashf etish
imkonini bersa, e’tiqod, ishonch insonga hozircha ko‘rinmaydigan sirli narsalarni
aniqlashga yordam beradi. Shu tariqa e’tiqod bilish jarayonida faol ishtirok etadi
va uning muhim unsuri hisoblanadi. Biroq, shu bilan bir vaqtda, zamirida aqlning
so‘qirligi, mutaassiblik va insonning kuchsizligi yotuvchi soxta e’tiqod ham
mavjudligini qayd etib o‘tish lozim.
Bunga qarama-qarshi o‘laroq, inson kuch-qudratining ramzi sanalgan oqilona
e’tiqod mavjud bo‘lib, u odamzotning emosional va intellektual faolligiga
imkoniyat yaratadi, bilish yo‘lida izlanishga rag‘batlantiradi. Barcha olimlarning
ilmiy faoliyati zamirida inson tafakkuriga qattiq ishonch yotadi, aks holda ular o‘z
kashfiyotlarini yarata olmaydilar. Shu ma’noda oqilona e’tiqod go‘yo zulmatdagi
nur, haqiqat va taraqqiyotni harakatlantiruvchi kuch hisoblanadi. Oqilona e’tiqod
bilim yo‘lini mash’al kabi yoritadi, ijodga imkoniyat yaratadi, bu yo‘lda insonga
ishonch va kuch baxsh etadi. E’tiqodning yo‘qligi esa, aksincha, skeptisizm,
bo‘shliqda mavjudlik va bilishning samarasizligi tuyg‘usini uyg‘otadi. Shunday](/data/documents/7f117491-d5c6-43b0-8145-bef9ab2c20f9/page_30.png)
![qilib, fikr, e’tiqod va bilim haqiqat sari yuksalishning zarur bosqichlari, inson
ma’naviy tajribasining muhim shakllari hisoblanadi.
Xo‘sh, bilishning o‘zi nima? Uning mohiyati nimada?
Avvalo, bilish – inson aks ettirish faoliyatining alohida turi. U «inson –
mehnat vositalari – tabiat» tizimi doirasida insonning narsalar mohiyati, masalan,
magnetizm tabiati, hayot mazmuni va hokazolar yashirinib yotgan dunyoning
«qobig‘i»ni ochishga yo‘naladi. U dunyoning sirlarini ochadi.
Bilish – inson qo‘lga kiritadigan axborotning eng oliy darajasi. Bu axborotni
u bilish muammolari va vazifalarini qo‘yish va yechish yo‘li bilan, izchil anglab
yetadi. Axborot miyaning mvhumlashtiruvchi faoliyati yordamida belgi shaklini (2
2 4) kasb etadiki, bu unga ishlov berish, saqlash va keyinchalik undan
foydalanish uchun qulaydir.
Bilish inson izchil va ijodiy faoliyatining ijtimoiy jarayoni bo‘lib, unda tashqi
dunyoning ideal obrazlari yuzaga keladi va bilish maqsadi bo‘lgan bilim
shakllanadi.
Bilish jarayoni tarix falsafasida ma’lum vaqt mobaynida (masalan, XVIII asr
falsafiy materializmida) insonning sezgi a’zolariga tabiatning mexanik ta’siri
sifatida qaralgan. Inson passiv mavjudot va tabiat uni o‘z maqomiga yo‘rg‘alatadi,
deb hisoblangan. «Biz qo‘g‘irchoqlarmiz va taqdir bizni iplarimizdan tortib
o‘ynatadi», deb yozgan edi V.Gyugo. Biroq amalda bilish doim ancha faol
xususiyatga ega bo‘lgan va shunday bo‘lib qoladi. Bu odamlarning ehtiyojlari va
manfaatlari, ularning umumiy maqsadlarga erishish yo‘lidagi hamkorligi va
boshqa omillar bilan belgilanadi. Boshqacha aytganda, bilish ijtimoiy tabiat, jihat
va xususiyatlarga ega. Bunga, jumladan, nemis klassik falsafasida subektning
faolligi konsepsiyasida (I.Fixte va boshqalar) alohida e’tibor qaratilgan.
Bilishning ijtimoiy tabiati, agar bu haqda atroflicha so‘z yuritadigan bo‘lsak,
yana quyidagilarni ham anglatadi. Bilish doim ijtimoiy munosabatlar va madaniy
dunyosining faol ta’siri ostida yuz beradi. Biz faqat o‘zimiz yashayotgan davr
shart-sharoitlarida va bu shart-sharoitlar beradigan imkoniyat darajasida bilishimiz
mumkin. Bu shart-sharoitlar jamiyatning muhim ehtiyojlari ko‘rinishida ijtimoiy](/data/documents/7f117491-d5c6-43b0-8145-bef9ab2c20f9/page_31.png)
![buyurtmani yuzaga keltiradi. Ular subektni shakllantiradi va bilish jarayoniga
muayyan darajada ta’sir ko‘rsatadi – uni jadallashtiradi yoki sekinlashtiradi.
Masalan, o‘rta asrlarda dunyo va insonni bilishga din va cherkov katta ta’sir
ko‘rsatgan. XX asrda esa bilishga boshqa omillar, chunonchi: kosmosni keng
miqyosda o‘zlashtirish, ekologiya, oziq-ovqat muammolarini yechish va hokazolar
kuchli ta’sir ko‘rsatmoqda.
Bilish itellektual manbaga tayanishni talab qiladi. Intellektual manba
insoniyatning jami bilimlari, bilish metodlari, tushunchalar apparati, mavjud ilmiy
dalillar va boshqa bilimlarni o‘zida mujassamlatiradi. Ishni har safar bo‘sh joyda,
«noldan» boshlamaslik uchun bilishda erishilgan yutuqlarga tayanish juda muhim.
I.Nyuton bu haqda so‘z yuritar ekan, u gigantlar yelkasida turgani uchungina fanda
hammadan uzoqni ko‘rganini qayd etgan edi.
Bilish jarayonini muomala vositasi sifatidagi til yordamidagina amalga
oshirish mumkin. U butun jamiyatning jamoa boyligi, insoniyat madaniyatining
muhim unsuri hisoblanadi. Fan uchun esa til, avvalo, axborotni jamg‘arish va
saqlash vositasi, dunyo haqidagi bilimlar va ma’lumotlarning ulkan omboridir.
Ijtimoiy munosabatlar subekt bilish obektiga o‘z manfaatlaridan kelib chiqib
yondashishini belgilaydi. Shundan ijtimoiy hayotning aynan bir hodisalari va
muammolarini har xil, ba’zan hatto bir-biriga teskari idrok etish va talqin qilish
hollari yuz beradi. Masalan, tarixda insoniyatning kelajakdagi rivojlanish yo‘li va
shakli har xil tasavvur qilingani ma’lum. Hozirgi siyosiy hayotda aynan bir
hodisalar (xususiy mulk instituti, bozorning shakllanishi va boshqalar) ayrim
ijtimoiy guruhlar tomonidan ijobiy baholansa, boshqa ijtimoiy guruhlar tomonidan
salbiy baholanadi. Bularning barchasi ijtimoiy hodisalarni bilishda mafkura, ya’ni
muayyan ijtimoiy hodisalarni har xil ijtimoiy guruhlar va tabaqalar nuqtai
nazaridan baholash mavjudligidan dalolat beradi.
Bilishga insonning sezgilari, uning ehtiroslari dunyosi kuchli ta’sir ko‘rsatadi.
Shu munosabat bilan K.Gelvesiy: «...ehtiroslar bo‘lmasa, buyuk artistlar ham,
buyuk sarkardalar ham, buyuk ministrlar ham, buyuk shoirlar ham, buyuk](/data/documents/7f117491-d5c6-43b0-8145-bef9ab2c20f9/page_32.png)
![faylasuflar ham bo‘lmas edi» 1
, deb yozgan edi. Ehtiroslar tadqiqotchiga kuch-
g‘ayrat beradi va bilish jarayonini olg‘a suradi. Inson ehtiroslarisiz haqiqatni izlash
mumkin emas.
Bilish doimo qandaydir yangi, ilgari noma’lum bo‘lgan narsani yaratishga
yo‘nalgan ijoddir. Ijodning bosh mezoni (ko‘rsatkichi) – olingan natijalarning
yangiligi va ijtimoiy ahamiyatga ega ekanligi. U juda katta aqliy va jismoniy
harakat («ijod mashaqqatlari» deb bejiz aytmaydilar), ba’zan fuqarolik jasorati va
hatto jonbozlik talab qiladi.
Shunday qilib, insonning bilishi rivojlanib boruvchi, faol jarayondir. Bu,
avvalo, jamiyatda yangi ehtiyojlarning tug‘ilishi, tegishli ravishda amaliyotning
rivojlanishi va takomillashuvi bilan belgilanadi. Ayni shu sababli bilish «mangu
harakat, qarama-qarshiliklarning yuzaga kelishi va ularning yechilishi jarayoni»
deb qaralishi lozim. Bilish jarayonining ichki mantig‘i (izchilligi) qanday?
Bilish nazariyasining predmeti. «Gnoseologiya» - sof falsafiy kategoriya.
Uning nomi yunoncha gnosis – bilim, ilm va logos – ta’limot, fan so‘zlaridan kelib
chiqqan. So‘zma-so‘z ma’nosi - «bilish haqidagi ta’limot (fan)», «ong haqidagi
ta’limot (fan)». Falsafiy adabiyotlarda, shu jumladan falsafiy qomuslar va
lug‘atlarda «gnoseologiya» atamasi «bilish nazariyasi» deb tarjima qilingan. Shu
bilan bir qatorda, ayni shu mazmunni ifodalash uchun falsafiy adabiyotlarda
«epistemologiya» so‘zi ham qo‘llaniladi.
Shuni ta’kidlash lozimki, gnoseologiyaga tatbiqan bilish nazariyasi va
epistemologiya nomlarining qo‘llanilishini o‘rinli deb bo‘lmaydi. Zotan,
«episteme» so‘zi «pistis» - e’tiqod so‘zi bilan uzviy bog‘liq. Biroq, biz biladigan
(gnosio) va biz ishonadigan (pistio), mavjudligiga e’tiroz bildirmaydigan narsalar –
falsafiy va ilmiy bilimlarning hozirgi darajasida mazmunan har xil tushunchalardir.
Shu bois G‘arbiy Yevropa falsafasida epistemologiyaning mazmuni ikki xil,
ba’zan esa – uch xil talqin qilinadi.
1 1
История философии: Энциклопедия. – Минск: Книжный дом, 2002. – С. 310.](/data/documents/7f117491-d5c6-43b0-8145-bef9ab2c20f9/page_33.png)
![Umuman olganda, hozirgi zamon falsafasida gnoseologiya bilish jarayonining
umumiy, aniqroq aytganda – falsafiy mohiyati hamda umumiy muammolariga
e’tiborni qaratadi. Epistemologiya esa, bizning muayyan narsalar haqidagi
bilimlarimiz va (yoki) e’tiqodlarimizning ishonchlilik darajasini o‘rganadi.
Demak, epistemologiya gnoseologiyaning tarkibiy qismi yoki uning amaliy
ifodasidir. Tom ma’nodagi epistemologiya hozirgi kunda ilmiy, haqiqiy bilimning
mazmunini, shuningdek diniy e’tiqodlarning gnoseologik mohiyatini o‘rganish
bilan shug‘ullanadi. Bunda esa bilish (ong)ning mohiyati to‘g‘risida bahs
yurituvchi falsafiy ta’limot ma’nosidagi «gnoseologiya» atamasidan foydalaniladi.
Shu bilan biz avval gnoseologiya muammolari doirasini aniqlab olishga harakat
qilamiz.
Gnoseologiya yoki bilish nazariyasi falsafiy bilimlar (falsafa fani) bo‘limi
bo‘lib, unda 1) insonning dunyoni bilish imkoniyati 2) insonning o‘zlikni anglash
jarayoni; 3) bilishning bilmaslikdan bilim sari yuksalishi, 4) bilimlar tabiati va
ularning mazkur bilimlarda aks etuvchi narsalar bilan o‘zaro nisbati o‘rganiladi.
Shunday qilib, umuman olganda, gnoseologiya ong, bilish, bilimni o‘rganish
bilan shug‘ullanadi.
Shaxsiy va ijtimoiy tajribada biz ongning mavjudligini aniq sezamiz, ongning
o‘z-o‘ziga, boshqa odamlarga va umuman jamiyatga ta’siri natijalarini fiziologik
darajada his qilamiz va ko‘ramiz. Biroq bu jarayonda ongning o‘zi ko‘rinmaydi.
Moddiy dunyo hodisalaridan farqli o‘laroq, ongni kuzatish mumkin emas. U go‘yo
vaqt va makon chegaralaridan tashqarida turadi. Gnoseologiyaning vazifasi bu
ko‘rinmas ongni idrok etish, uning moddiy narsa va hodisalar dunyosi bilan o‘zaro
aloqalarini aniqlash, uni o‘z muhokama va tadqiqot predmetiga aylantirishdan
iborat.
Gnoseologiyaning asosiy muammosi bizning barcha bilimlarimiz tajribada
sinalganmi? degan «oddiy» masalani yechishdan iborat: Bu savolga javob izlash va
masalaning yechimini topishda gnoseologiyada ikki muxolif an’ana: bilimlarimiz
tajribada sinalganini qayd etuvchi empirizm va buni inkor etuvchi rasionalizm
to‘qnashadi.](/data/documents/7f117491-d5c6-43b0-8145-bef9ab2c20f9/page_34.png)
![Rasionalizm (rasionalistlar) insonda tug‘ma g‘oyalar, adolat, insoniylik,
uyg‘unlik g‘oyalari va tajribadan olinishi mumkin bo‘lmagan boshqa g‘oyalar
mavjudligidan kelib chiqadi. Zotan, tajriba to‘la adolat, yalpi insoniylik mavjud
emasligini, bizni qurshagan dunyoda uyg‘unlik ustidan xaos hukm surishini
ko‘rsatadi. Bunda ayrim ashaddiy rasionalistlar (masalan, Platon, Avgustin va
ularning hamfikrlari) ko‘rsatib o‘tganidek g‘oyalar inson aqliga xos tug‘ma
g‘oyalar bo‘lib, ularni inson faqat o‘z aqlidan olishini qayd etadilar; boshqa,
mo‘tadil rasionalistlar (masalan, Leybnis, Volf, Baumgarten) esa, g‘oyalar aqlga
bog‘liq bo‘lmagan holda mavjud bo‘lsa-da, biroq ular faqat aqlda tafakkur va
falsafiy mushohada yuritish jarayonida tug‘ilishini ta’kidlaydilar.
Empirizm (empiristlar, Frensis Bekon, Lokk, Gobbs, Yum, Feerbax),
aksincha, inson, insoniyat shaxsiy yoki ijtimoiy tajribaga ega bo‘lgunga qadar
biron-bir g‘oya mavjud bo‘linishni inkor etadilar. Ular barcha g‘oyalar inson ongi
zamirida yo shaxsiy tajriba, yo boshqalar tajribasi, butun insoniyat tajribasini
umumlashtirish orqali tug‘ilishini qayd etadilar va bu tezisni isbotlashga harakat
qiladilar. Ularning fikriga ko‘ra, tajriba inson ongida uning sezgilari va o‘zini
qurshagan dunyoni idrok etishi orqali aks etadi. Falsafada idrok etishni persepsiya
(lotincha «perception» - idrok etish) deb atash odat tusini olgan. Persepsiya o‘zini
qurshagan dunyodagi narsalar va hodisalarni sezgilar orqali idrok etishga aytiladi,
borliqni aql bilan anglash, bilish, ularni g‘oyalarda ifodalash esa ap pe rsepsiya deb
ataladi.
Gnoseologiya inson bilimining chegaralari to‘g‘risidagi masalani yechishni
ham o‘z ichiga oladi. Ko‘pgina empiriklar (masalan, David Yum, Dyubua
Raymond, agnostiklar) va rasionalistlar (masalan, Kant va uning hamfikrlari) inson
nafaqat umumiy narsa va hodisalarni, balki muayyan, konkret narsalarni ham
bilishi mumkin emas, degan fikrga qo‘shiladilar. Ayrim narsalar, hodisalar va
konsepsiyalar borki, ular persepsiyamizning chegaralariga ham, tafakkurimiz,
refleksiyamiz (lotincha «reflexes» - orqaga qaytish) doirasiga ham sig‘maydi.
Masalan, Kant Koinot ibtidosi yoki ibtidosizligi, Xudoning borligi yoki yo‘qligi,
jonning boqiyligi yoki foniyligi, axloqning sababiyligi yoki sababsizligi aqlning](/data/documents/7f117491-d5c6-43b0-8145-bef9ab2c20f9/page_35.png)
![bilish chegaralariga sig‘maydigan, oqilona o‘rganib bo‘lmaydigan transsendental
(lotincha «transcendentalism» - chegaraga sig‘maydigan) masalalardir, deb
hisoblagan. XX asr pozitivistlari, empirizm g‘oyalarini himoya qilgan yirik olimlar
(Moris Shlik, Rudolf Karnap, A.J.Aer) Katnning transsendental muammolarini
mantiqsiz deb e’lon qildilar.
Gnoseologiya inson bilimi va bilishga doir juda ko‘p muammolar bilan
shug‘ullanadi. U bizning bilimlarimiz qay darajada e’tiqod, qay darajada ko‘r-
ko‘rona ishonch va qay darajada real borliqning haqiqiy in’ikosi ekanligini
aniqlashga harakat qiladi. So‘nggi o‘n yilliklarda gnoseologiyada bilimlar
o‘rtasidagi farq, «nimani bilaman», «qanday bilaman», «shaxsiy tajribamdan
bilaman», «dalilga ko‘ra bilaman» kabi iboralar mazmunining o‘zaro nisbati
masalalari muhokama qilinmoqda. Bir so‘z bilan aytganda, gnoseologiya borliqni
to‘liq qamrab olib, unda biron-bir tafsilotni nazardan qochirmaslikka harakat
qiladi. Demak gnoseologiya falsafaning eng muhim omilidir.
Bilishning ijtimoiy tabiati, agar bu haqda atroflicha so‘z yuritadigan bo‘lsak,
yana quyidagilarni ham anglatadi. Bilish doim ijtimoiy munosabatlar va madaniy
dunyosining faol ta’siri ostida yuz beradi. Biz faqat o‘zimiz yashayotgan davr
shart-sharoitlarida va bu shart-sharoitlar beradigan imkoniyat darajasida bilishimiz
mumkin. Bu shart-sharoitlar jamiyatning muhim ehtiyojlari ko‘rinishida ijtimoiy
buyurtmani yuzaga keltiradi. Ular subektni shakllantiradi va bilish jarayoniga
muayyan darajada ta’sir ko‘rsatadi – uni jadallashtiradi yoki sekinlashtiradi.
Masalan, o‘rta asrlarda dunyo va insonni bilishga din va cherkov katta ta’sir
ko‘rsatgan. XX asrda esa bilishga boshqa omillar, chunonchi: kosmosni keng
miqyosda o‘zlashtirish, ekologiya, oziq-ovqat muammolarini yechish va hokazolar
kuchli ta’sir ko‘rsatmoqda.
Bilish itellektual manbaga tayanishni talab qiladi. Intellektual manba
insoniyatning jami bilimlari, bilish metodlari, tushunchalar apparati, mavjud ilmiy
dalillar va boshqa bilimlarni o‘zida mujassamlatiradi. Ishni har safar bo‘sh joyda,
«noldan» boshlamaslik uchun bilishda erishilgan yutuqlarga tayanish juda muhim.](/data/documents/7f117491-d5c6-43b0-8145-bef9ab2c20f9/page_36.png)
![I.Nyuton bu haqda so‘z yuritar ekan, u gigantlar yelkasida turgani uchungina fanda
hammadan uzoqni ko‘rganini qayd etgan edi.
Bilish jarayonini muomala vositasi sifatidagi til yordamidagina amalga
oshirish mumkin. U butun jamiyatning jamoa boyligi, insoniyat madaniyatining
muhim unsuri hisoblanadi. Fan uchun esa til, avvalo, axborotni jamg‘arish va
saqlash vositasi, dunyo haqidagi bilimlar va ma’lumotlarning ulkan omboridir.
Ijtimoiy munosabatlar subekt bilish obektiga o‘z manfaatlaridan kelib chiqib
yondashishini belgilaydi. Shundan ijtimoiy hayotning aynan bir hodisalari va
muammolarini har xil, ba’zan hatto bir-biriga teskari idrok etish va talqin qilish
hollari yuz beradi. Masalan, tarixda insoniyatning kelajakdagi rivojlanish yo‘li va
shakli har xil tasavvur qilingani ma’lum. Hozirgi siyosiy hayotda aynan bir
hodisalar (xususiy mulk instituti, bozorning shakllanishi va boshqalar) ayrim
ijtimoiy guruhlar tomonidan ijobiy baholansa, boshqa ijtimoiy guruhlar tomonidan
salbiy baholanadi. Bularning barchasi ijtimoiy hodisalarni bilishda mafkura, ya’ni
muayyan ijtimoiy hodisalarni har xil ijtimoiy guruhlar va tabaqalar nuqtai
nazaridan baholash mavjudligidan dalolat beradi.
Bilishga insonning sezgilari, uning ehtiroslari dunyosi kuchli ta’sir ko‘rsatadi.
Shu munosabat bilan K.Gelvesiy: «...ehtiroslar bo‘lmasa, buyuk artistlar ham,
buyuk sarkardalar ham, buyuk ministrlar ham, buyuk shoirlar ham, buyuk
faylasuflar ham bo‘lmas edi» 1
, deb yozgan edi. Ehtiroslar tadqiqotchiga kuch-
g‘ayrat beradi va bilish jarayonini olg‘a suradi. Inson ehtiroslarisiz haqiqatni izlash
mumkin emas.
Bilish doimo qandaydir yangi, ilgari noma’lum bo‘lgan narsani yaratishga
yo‘nalgan ijoddir. Ijodning bosh mezoni (ko‘rsatkichi) – olingan natijalarning
yangiligi va ijtimoiy ahamiyatga ega ekanligi. U juda katta aqliy va jismoniy
harakat («ijod mashaqqatlari» deb bejiz aytmaydilar), ba’zan fuqarolik jasorati va
hatto jonbozlik talab qiladi.
Shunday qilib, insonning bilishi rivojlanib boruvchi, faol jarayondir. Bu,
avvalo, jamiyatda yangi ehtiyojlarning tug‘ilishi, tegishli ravishda amaliyotning
1 1
История философии: Энциклопедия. – Минск: Книжный дом, 2002. – С. 310.](/data/documents/7f117491-d5c6-43b0-8145-bef9ab2c20f9/page_37.png)
![rivojlanishi va takomillashuvi bilan belgilanadi. Ayni shu sababli bilish «mangu
harakat, qarama-qarshiliklarning yuzaga kelishi va ularning yechilishi jarayoni»
deb qaralishi lozim. Bilish jarayonining ichki mantig‘i (izchilligi) qanday?
.HISSIY, EMPIRIK, NAZARIY VA INTUITIV BILISH DARAJALARI
Bilishda subekt va obektning o‘zaro aloqasi . Bilish dunyoning obekt va
subektga bo‘linishini nazarda tutadi.
Falsafada bu tushunchalar jonli mavjudot bo‘lgan insonni bilish jarayoniga
olib kiradigan va bu jarayonga salbiy ta’sir ko‘rsatadigan subektivlikdan
uzoqlashish uchun ishlab chiqilgan. Bilimning obektivligi, haqiqatning subektdan
mustaqilligini e’lon qilinganda namoyon bo‘ladi. Sxolastika tabiatshunoslikning
rivojlanishiga to‘sqinlik qilgan sharoitda ilmiy bilish subektlarining o‘tkinchi
manfaatlari ko‘pincha obektivlikka xalaqit bergan, shu bois bu tushunchalarning
aniq farqlanishi o‘rinli bo‘lgan. Faylasuflarni subektning obektga ta’siri
muammolari, anglab yetilayotgan obektga subektivlikning ta’siri yo‘llari va
xususiyati masalalari tobora ko‘proq qiziqtira boshlagan hozirgi kunda ham bu
muammo o‘z ahamiyatini yo‘qotgani yo‘q.
Subekt – bu bilish faolligining manbai. Subekt deganda odatda individ
tushuniladi. Biroq bu uncha to‘g‘ri emas. Subekt – bu, albatta, avvalo bilish
qobiliyatiga ega bo‘lgan individ. Subekt – bu mikroguruh, ijtimoiy guruh sinf,
jamiyat hamdir. Tafakkur jarayoni amalga oshadigan bosh miya po‘stlog‘ida
tafakkur muayyan insonning harakatlari, uning kechinmalari, his-tuyg‘ulariga
qaratilishi mumkin: bu holda ong o‘zining alohida jihati – o‘zlikni anglash sifatida
amal qiladi, tafakkur (individ doirasida) nimaga qaratilgan bo‘lsa, shu obekt
bo‘ladi.
Subekt negizi butun ijtimoiy yaxlitlikni tashkil etuvchi murakkab
ierarxiyadan iborat. Pirovard natijada bilim va donishmandlikning oliy
yaratuvchisi – butun insoniyat. Uning tarixiy rivojlanishida uncha yirik bo‘lmagan
birliklar ajratiladi, bu birliklar sifatida ayrim xalqlar amal qiladi. Har bir xalq o‘z
madaniyatida qayd etiladigan me’yorlar, g‘oyalar va qadriyatlarni yaratib, asrdan
asrga bilish faoliyatining alohida subekti sifatida o‘tib keladi. U tabiat hodisalari,](/data/documents/7f117491-d5c6-43b0-8145-bef9ab2c20f9/page_38.png)
![hayvonlar yoki o‘simliklarning shifobaxsh xossalari, turli xalqlarning huquqlari va
urf-odatlari haqida ma’lumotlar to‘playdi. Jamiyatda maxsus vazifasi va
mashg‘uloti hayot uchun muhim ahamiyatga ega bo‘lgan bilimlar yaratishdan
iborat bo‘lgan individlarning tarixiy guruhlari ajratiladi. Xususan, subekti olimlar
hamjamiyati bo‘lgan ilmiy bilimlar shunday bilimlar jumlasidan. Bu hamjamiyatda
qobiliyati, iste’dodi va bilimi bilan bilish sohasida yuksak natijalarga erishadigan
ayrim individlar alohida o‘rin tutadi.
Bu odamlarning ismlari tarixda ilmiy g‘oyalar evolyusiyasidagi buyuk
bosqichlar ramzi sifatida saqlanib qoladi.
Bilishning haqiqiy subekti hech qachon faqat gnoseologik xususiyatga ega
bo‘lmaydi: u o‘z mayllari, qiziqishlari, fe’l-atvori, mijozi, aql yoki aqlsizlik,
qobiliyat yoki qobiliyatsizlik darajasiga ega bo‘lgan, irodali yoki irodasi bo‘sh tirik
shaxs. Biroq ko‘pincha bilish subekti deganda intellektual faollikning qandaydir
shaxssiz mantiqiy bo‘lagi tushuniladi.
Subektning bilish faoliyati faqat muayyan tarixiy kontekstda aniq
tushunchalarda namoyon bo‘lishi mumkin. Ilmiy bilish nafaqat subektning obektga
nisbatan, balki o‘ziga, o‘z faoliyatiga nisbatan ham ongli munosabatini, ya’ni
tadqiqotchilik faoliyati shartlari, usullari, me’yorlari va metodlarini bilishi,
an’analarni hisobga olishi va hokazolarni nazarda tutadi.
Borliqning muayyan parchasi izlanayotgan tafakkur diqqat markazidan o‘rin
olgach, bilish obektini tashkil etadi, subekt bilan «subekt – obekt» munosabatlariga
kirishib, ma’lum ma’noda subektning «mulki»ga aylanadi. Binobarin, subektning
ongiga bog‘liq bo‘lmagan o‘zicha borliq va subekt bilan yuqorida zikr etilgan
munosabatga kirishgan borliq mavjud. U go‘yo subektni o‘zini bilishga da’vat
etadi. Bir so‘z bilan aytganda, subekt bilan munosabatga kirishgan obekt oddiy
borliq emas, balki u yoki bu darajada anglab yetilgan, ya’ni ong – o‘zining bilishga
intilishida ijtimoiy belgilangan ong daliliga aylangan borliqdir, shu ma’noda bilish
obekti endi ijtimoiy dalilga aylanadi.
Obekt – bu subektning bilish faoliyati qaratilgan narsa yoki hodisa. Asbob
ham (o‘rganilayotgan va ta’mirlanayotganida), boshqa individ ham, individ bilan](/data/documents/7f117491-d5c6-43b0-8145-bef9ab2c20f9/page_39.png)
![bog‘liq narsa va hodisalar ham obekt bo‘lishi mumkin. «Obekt» tushunchasini
obektiv borliq bilan aralashtirmaslik kerak. Masalan, hayvonlarning
hujayralaridagi xromosomalar ular sitologiya va genetikada o‘rganish «obekti»ga
aylanishidan oldi ham obektiv mavjud bo‘lgan, biroq kashf etilganidan keyingina
o‘rganish «obektlari»ga aylangan.
Bu tushunchalar nafaqat bilish faoliyati, balki amaliy va baholash faoliyati
bilan ham bog‘liq.
Bilish faoliyatida subekt obektsiz, obekt esa – subektsiz mavjud bo‘lmaydi.
Masalan, gen jonli narsalar tarkibida mavjud bo‘lgan holda, nafaqat antik davrda,
balki J.B.Lamark va Ch.Darvin uchun ham ilmiy tafakkur obekti bo‘lmagan.
Olimlar bu ko‘zga ko‘rinmas biologik borliqni ma’lum vaqtgacha o‘z bilish
faoliyatining obekti sifatida aniqlay olmaganlar. Bunga nisbatan yaqinda,
dunyoning umumiy ilmiy manzarasida jiddiy o‘zgarishlar yuz berganidan so‘ng
muvaffaq bo‘lindi. Yoki, aytaylik, ilmiy tafakkur, texnika yutuqlari va ijtimoiy
shart-sharoitlar atigi bir necha o‘n yilliklar muqaddam Kosmosning olis
kengliklarini tadqiqot obektiga aylantirish imkonini berdi.
Hozirgi zamon gnoseologiyasida bilish obekti va predmetini farqlash odat
tusini olgan. Bilish obekti deganda borliqning o‘rganilayotgan amalda mavjud
bo‘laklari tushuniladi. Bilish predmeti – bu izlanayotgan fikrning diqqat
markazidan o‘rin olgan muayyan jihatlar. Masalan, inson juda ko‘p fanlar –
biologiya, tibbiyot, psixologiya, sosiologiya, falsafa va hokazolarning tadqiqot
obekti hisoblanadi. Biroq ularning har biri insonni o‘rganishga o‘z nuqtai
nazaridan yondashadi: masalan, psixologiya insonning ruhiyati, ichki olami, xulq-
atvorini, tibbiyot – insonning kasalliklari va ularni davolash usullarini o‘rganadi va
h.k. Binobarin, tadqiqot predmetiga tadqiqotchining muhim mo‘ljali kiradi, ya’ni u
tadqiqot vazifasi nuqtai nazaridan shakllanadi.
Ma’lumki, inson tarix yaratuvchisi, subekti hisoblanadi, o‘z tarixiy
mavjudligining zarur shart-sharoitlari va asoslarini o‘zi yaratadi. Ijtimoiy-tarixiy
bilish obekti odamlar tomonidan nafaqat o‘rganiladi, balki yaratiladi ham, demak,
obektga aylanishdan oldin u yaratilishi, shakllantirilishi lozim.](/data/documents/7f117491-d5c6-43b0-8145-bef9ab2c20f9/page_40.png)
![Shunday qilib, ijtimoiy bilishda inson o‘z faoliyatining mahsuli, amaliy faol
jonzot bo‘lgan o‘zi bilan ham ish ko‘radi. Bilish subekti bo‘lgan inson shu tariqa
uning obektiga ham aylanadi. Shu ma’noda ijtimoiy bilish insonning ijtimoiy
o‘zlikni anglash jarayonidir. Bunda inson tarixiy rivojlanish jarayonida
yaratiladigan o‘zining ijtimoiy mohiyatini o‘zi uchun kashf etadi va o‘rganadi.
Shu sababli ijtimoiy bilishda subekt va obektning o‘zaro aloqasi
murakkablashadi, bu yerda obekt bir vaqtning o‘zida tarixiy ijod subekti hamdir.
Ijtimoiy bilishda hamma narsa va hodisalar inson sohasida aylanadi: bilish
obekti – odamlarning o‘zi va ular faoliyatining natijalari, bilish subekti ham
insondir. Bilish jarayoni shohidlarning guvohliklari, hujjatlar, so‘rovlar,
so‘rovnomalarsiz, odamlar yaratgan mehnat qurollari va madaniy yodgorliklarisiz
bo‘lishi mumkin emas.
Bularning barchasi ijtimoiy bilishga ma’lum darajada o‘z ta’sirini o‘tkazadi
va uning o‘ziga xos xususiyatlarini shakllantiradi. Ayni shu sababli ijtimoiy
bilishda olimning grajdanlik pozisiyasi, uning ma’naviy qiyofasi, haqiqat
ideallariga sodiqligi juda muhimdir.
Hissiy darajadagi bilimning shakllari . Sezgi a’zolari orqali olingan bilim –
hissiy bilimlardir. Sezgi a’zolari yoki narsalarning xossalarini sezgi a’zolari sezish
va idrok etishi natijasida olingan bilimhissiy bilamdir. Masalan, inson uchayotgan
samolyotni ko‘radi va buning nimaligini biladi.
Sezgi va idrok . Bilish faoliyatida sezgi – narsalar ayrim xossalarining sezgi
a’zolari orqali his qilingan oddiy obrazi, in’ikosi, nusxasi yoki o‘ziga xos surati
dastlabki sezgi obrazi hisoblanadi. Masalan, aplesinda biz to‘q sariq rang, o‘ziga
xos hid, ta’mni sezamiz. Sezgilar insondan tashqaridagi muhitda yuz berayotgan va
uning sezgi a’zolariga ta’sir ko‘rsatayotgan jarayonlar ta’sirida yuzaga keladi.
Ovoz va yorug‘lik to‘lqinlari, mexanik bosim, kimyoviy ta’sir va hokazolar tashqi
ta’sirlantiruvchilar hisoblanadi.
Forobiy bilishning ikki shakli – hissiy va oqilona bilishni farqlaydi. Insonni
tashqi dunyo bilan bog‘lovchi sezgilar roliga e’tiborni qaratar ekan, Forobiy ularni](/data/documents/7f117491-d5c6-43b0-8145-bef9ab2c20f9/page_41.png)
![besh turga ajratadi. U sezgilarni bilimning asosiy manbai deb hisoblab, sezgilar
faqat narsaning in’ikosi narsaning o‘ziga mos tushgan holda haqiqiy bo‘lishi
mumkin 1
deb qayt etadi . Forobiyning bilishda va umuman hissiy idrok etishda
sezgilarning roli haqidagi qarashlari Aristotelning «sezmaydigan odam hech
narsani bilmaydi va tushunmaydi», degan fikriga juda o‘xshash.
Insonning hayvondan farqi shundaki, u aql va sezgilar yordamida bilimlarni
o‘zlashtirishga qodir. «Aql kuchi» borliq narsalarining fikriy in’ikosini o‘zida
gavdalantiradi. Dunyoviy hodisalarning mohiyati va sabablarini bilgan aql osmon
jismlari va ularning shakllarini bilishga harakat qiladi. Shu oxirgi bosqichda
insonga ta’sir ko‘rsatuvchi koinot aql bilan birikadi va boqiylik xususiyatini kasb
etadi.
Aql dunyoning yaralish bosqichlari sifatida inson va birinchi sabab o‘rtasida
bog‘lovchi bo‘g‘in bo‘lib xizmat qiladi, birinchi sabab esa, o‘z navbatida, aqlga
bevosita ta’sir ko‘rsatadi. Harakatlanuvchi aql jon bilan ruh orqali bog‘lanadi, jon
inson tanasidan o‘rin oladi, shunday qilib, nodunyoviy hayot jihatlari insonga
o‘tadi va pirovardida inson mohiyati, bilimlari – uning aqli boqiylik xususiyatini
kasb etadi.
Forobiy fikri cha , sezgilar tartibga ega bo‘lganidek, aqlning ham o‘z tegishli
tartibi mavjuddir 2
. Birinchi metod tabiiy fanlar (fizika)ga, ikkinchisi –
matematikaga mos tushadi. Ikkala metoddan ham faqat fanda narsa va hodisaning
u yoki bu jihatini teranroq tushunish maqsadida foydalaniladi.
Se zgilar dunyoning sifat jihatidan rang-barangligining obektiv xususiyatini
aks ettiradi va uning ta’sirida yuzaga keladi. Sezgilar hodisalarning miqdor
ko‘rsatkichlari haqida ham ancha boy axborot beradi. Sezgilar bir xil ohangdagi
ovozlar o‘rtasidagi farqni ularning kuchiga qarab, rang tuslarini, temperaturadagi
o‘zgarishlarni, narsalar va jarayonlardagi boshqa farqlarni ancha aniq aks ettiradi.
Sezish qobiliyatining yo‘qolishi muqarrar tarzda ongning yo‘qolishiga olib keladi.
Sezishning ko‘rish, eshitish, tebranish, paypaslash, ob-havo, og‘riq,
muvozanat va tezlashishni his etish, hid, ta’m bilish kabi umumiy organik turlari
1
Қаранг: Фараби. Китаб ал-Хуруф. – Душанбе: Илм, 1972. – 23-б.
2
Фараби. Китаб ал-Хуруф. – Душанбе: Илм, 1972. – 24-б.](/data/documents/7f117491-d5c6-43b0-8145-bef9ab2c20f9/page_42.png)
![farqlanadi. Sezgilarning har bir shakli o‘zining ayrim ko‘rinishi orqali materiya
harakatining mazkur shakli va turi, masalan, elektromagnit, ovozli tebranishlar,
kimyoviy ta’sirlar va hokazolarning umumiy xossalarini aks ettiradi.
Har qanday predmet juda ko‘p har xil jihatlar va xossalarga egadir. Masalan,
qand bo‘lagini olaylik: u qattiq, oq, shirin, ma’lum shakl, hajm va vaznga ega. Bu
xossalarning barchasi bir predmetda mujassamlashgan. Biz bu xossalarni alohida-
alohida emas, balki yaxlit holda - qand bo‘lagi sifatida idrok etamiz va tushunamiz.
Binobarin, yaxlit obrazni idrok etishning obektiv negizini predmetning turli
jihatlari va xossalari birligi va ayni vaqtda ularning ko‘p sonliligi tashkil etadi.
Sezgi a’zolariga bevosita ta’sir ko‘rsatuvchi predmetlar, ularning xossalari va
munosabatlarini aks ettiruvchi yaxlit obrazni idrok etish deb ataladi. Insonning
idrok etishi narsalar, ularning xossalari va munosabatlarini tushunish va anglab
yetishni o‘z ichiga oladi. Bunda inson o‘zining har bir yangi taassurotini mavjud
bilimlar tizimiga kiritadi. Sezish va idrok etish inson tashqi dunyoga amaliy ta’sir
ko‘rsatishi jarayonida, mehnatda, sezgi a’zolari faol ishlashi natijasida amalga
oshadi va rivojlanadi; masalan, harakatsiz ko‘z narsalar rangini farqlashga qodir
emas.
Organizmning makroskopik, yaxlit narsalar va jarayonlar olamida mo‘ljal
olishga bo‘lgan ehtiyoji bizning sezgi a’zolarimizni shunday tashkil qilganki, biz
narsalarni yaxlit holda idrok etamiz. Aks holda hamma narsa harakatlanayotgan
zarralar, molekulalar pardasiga aylangan va biz narsalarlarning chegaralarini
ko‘rmagan bo‘lur edik. Ko‘rish a’zosi organizm hayotida muhim rol o‘ynaydigan
borliqdagi yorug‘lik hodisalarini mumkin qadar yaxshiroq aks ettirish yo‘nalishida
rivojlangan. Shu sababli ko‘z tabiatda mavjud yorug‘lik ta’sirida yorug‘likni qabul
qilish, quloq - ovoz tebranishlarini farqlash uchun moslashgan va h.k. Sezgi
a’zolarining o‘ziga xosligi, «fiziologik» idealistlar fikridan farqli, tashqi dunyoni
to‘g‘ri bilishga nafaqat monelik qilmaydi, balki, aksincha, narsalarning obektiv
xossalari aniqroq va to‘liqroq aks etishini ta’minlaydi.
Sezgi – obektiv dunyoning subektiv obrazi, degan tamoyil sifatlarni birlamchi
va ikkilamchiga mexanik tarzda ajratishga qarshi yo‘nalgan. Bu nuqtai nazardan](/data/documents/7f117491-d5c6-43b0-8145-bef9ab2c20f9/page_43.png)
![birlamchi sifatlar (shakl, hajm va h.k.) narsalarning obektiv mavjud xususiyatlari
in’ikosi hisoblanadi, ikkilamchi sifatlar (rang, ovoz va h.k.) sof subektiv xususiyat
kasb etadi. Ayni bir sezgiga narsalarning har xil xossalari mos kelishi mumkin: oq
rang sezgisi ko‘rish doirasidagi to‘lqinlar barcha uzunliklarining elektromagnit
xossalari qorishmasini ham, qo‘shimcha ranglar har qanday juftligi (qizil va ko‘k-
yashil, sariq va safsar) qorishmasini ham aks ettiradi. Bundan oq rang to‘lqin yoki
narsa yuzasining obektiv xossasi sifatida qaralishi mumkin emas, degan yanglish
xulosa chiqariladi. Qora rang to‘lqin xossasi emas: uning sharti – ko‘rish doirasida
nurlanishning yo‘qligi. To‘lqin yo‘q narsa haqida axborot bera olmaydi. Bundan
quyidagi soxta xulosa kelib chiqadi: rang, hid – bu narsalarning xossalari emas,
balki bizning sezgilarimizdir (E.Max); «rang» so‘zi bilan ruhiy kechinmalarning
muayyan toifasi belgilanadi (V.Ostvald). Dunyo esa ovozsiz, bo‘yoqlar va
hidlardan xoli. Unda issiq ham, sovuq ham mavjud emas. Bularning hammasi –
faqat bizning sezgilarimiz.
Bu yerda masalaning ikki tomonini: sezgilar manbasi nimaligi va ularning
psixofiziologik mexanizmi qandayligini farqlash lozim.
Obrazning sifat jihatidan aniqligi predmetning sifat jihatidan aniqligini aks
ettiradi. Jismning tebranishi yoki ayni shu elektromagnit nurlarni tarqatishi jism
tuzilishi, uning haroratisi va boshqa xossalariga bog‘liq bo‘ladi. Masalan, har bir
metall olovni o‘z rangiga bo‘yaydi; har bir modda u yonayotgan gazga aylanganida
o‘z rangini kasb etadi. Qor ko‘zimizga oq bo‘lib ko‘ringani uchun oq emas, balki u
amalda oq bo‘lgani uchun ham biz uni shunday ko‘ramiz. Mexanisistlar va
subektivistlarning narsa unga qarayotganimizdagina rangga va uni
hidlayotganimizdagina hidga ega bo‘ladi, degan fikriga qo‘shilib bo‘lmaydi. Ko‘z
o‘zining rang sezadigan apparati bilan o‘zi idrok etuvchi rang mavjud bo‘lgani
tufayli yuzaga kelgan va mavjud.
Xotira, xayol va tasavvur. Garchi sezish va idrok etish insonning barcha
bilimlari manbai sanalsa-da, hissiy bilish ular bilangina kifoyalanmaydi. U yoki bu
predmet insonning sezgi a’zolariga ma’lum vaqt mobaynida ta’sir ko‘rsatadi.
So‘ngra bu ta’sir barham topadi. Biroq predmetning obrazi izsiz yo‘qolmaydi. U](/data/documents/7f117491-d5c6-43b0-8145-bef9ab2c20f9/page_44.png)
![xotirada gavdalanadi va saqlanib qoladi. Binobarin, biron-bir narsa haqida u
yo‘qolganidan keyin ham fikr yuritish mumkin, chunki u haqda muayyan tasavvur
qoladi. Yumiq ko‘zlar bilan ham biz nimalarnidir tasavvur qilamiz.
Shunday qilib, biz haqiqatga eltuvchi yo‘l naqadar og‘ir ekanligini ko‘ramiz:
u amalda jonning barcha kuchlari – xotira, iroda, tasavvur, intuisiya va aqlning bor
kuchini ishga solishni nazarda tutadi. Masalan, xotirani olaylik. Bilish haqida
xotirasiz fikr yuritish mumkinmi? Albatta, yo‘q: xotirasiz jon – baliqsiz to‘r degan
gap. Bu ajoyib hodisasiz bilishni tasavvur qilish mumkin emas.
Sezish va idrok etish jarayonlari o‘zidan keyin miyada «iz» qoldiradi. Bu
izlarning mohiyati insonga ayni lahzada ta’sir ko‘rsatmayotgan narsalarning
obrazlarini gavdalantirish qobiliyatidan va iborat.
Xotira o‘tmish va hozirgi zamonni birlashtiradi, ularning bir-biriga o‘tishini
ta’minlaydi. “Tovushlar va so‘zlar soni ko‘paygandan keyin, odamga uning
xotirasi yordamga keladi... Yozuv ham xotira bilan birga inson imkoniyatlarini
oshiradi” 1
. Agar obrazlar miyada unga predmet ta’sir ko‘rsatgan paytda paydo
bo‘lib, bu ta’sir to‘xtaganidan keyin darhol g‘oyib bo‘lganida, inson narsalarni har
safar mutlaqo notanish narsalar sifatida qabul qilgan. U mazkur narsalarni
tanimagan, demak, ularni anglamagan bo‘lar edi. Biror narsani anglash uchun
aqlning ishlashi – hozirgi holatni oldingi holat bilan taqqoslashi talab etiladi.
Tashqi ta’sirlarning idrok etilishi va ularning vaqtda saqlanishi natijasida xotirada
tasavvurlar uyg‘onadi.
Tasavvurlar – bu bir paytlar insonning sezgi a’zolariga ta’sir ko‘rsatgan va
keyinchalik miyada saqlanib qolgan aloqalar bo‘yicha gavdalanadigan narsalarning
obrazlaridir.
Sezish va idrok etish ong fikr gavdalanishining boshlanishi hisoblanadi.
Xotira olingan axborotni qayd etadi va saqlaydi. Tasavvurda esa ong ilk bor
o‘zining bevosita manbaidan ajraladi va nisbatan mustaqil subektiv hodisa sifatida
mavjud bo‘la boshlaydi. Inson nisbatan yangi obrazlarni erkin yaratishga qodir.
Tasavvur – bu idrok etish va nazariy tafakkur o‘rtasidagi bog‘lovchi bo‘g‘in.
1 1
Қаранг.С.М.Ҳотамий. Ислом тафаккури тарихидан.-Т.: Минҳож, 2003.- Б.74](/data/documents/7f117491-d5c6-43b0-8145-bef9ab2c20f9/page_45.png)
![Xayol insonning muhim xossasi. Xayol tafakkur oqimida yetishmayotgan
ko‘rgazmalilik o‘rnini to‘ldiradi. Xayol kuchi tajribada (ongda) mavjud obrazlarni
nafaqat qayta chaqiradi, balki ularni bir-biri bilan bog‘laydi va shu tariqa ularni
umumiy tasavvurlar darajasiga ko‘taradi. Obrazlarni qayta gavdalantirish xayol
kuchi bilan erkin va bevosita kuzatish yordamisiz amalga oshiriladi. Tasavvurlar
paydo bo‘lishining bu shakli bunday erkin faoliyat ko‘rsatish qobiliyatiga ega
bo‘lmagan, biroq amalda kuzatishga muhtoj bo‘lgan va obrazlar beixtiyor paydo
bo‘lishiga yo‘l qo‘yadigan oddiy eslashdan shu bilan farq qiladi.
E mpirik bilim va uning shakllari . Empirik bilim mavjud narsaning bevosita
emas, balki bilvosita in’ikosi bo‘lishi mumkin. Masalan, olim o‘zi ko‘rmayotgan
tegishli obektning holati haqida unga axborot berayotgan asbob ko‘rsatkichi yoki
elektrokardiogrammaning elektr chizig‘ini ko‘radi. Boshqacha aytganda, bilishning
empirik darajasi har xil asboblardan foydalanish bilan bog‘liq; u kuzatish,
kuzatilayotgan narsa yoki hodisani tavsiflash, bayonnomalar yuritish, hujjatlardan
foydalanishni nazarda tutadi, masalan, tarixchi arxivlar va boshqa manbalar bilan
ishlaydi. Xullas, bu oddiy sezgi darajasida bilishga qaraganda bilishning yuqoriroq
darajasidir.
Empirik bilimlar nazariy bilim negizini tashkil etuvchi ilmiy dalillar
majmuidir. Empirik bilim ikki kuzatish va eksperiment metodlari yordamida
shakllanadi.
Kuzatish – bilish obektining muhim xossalari va munosabatlarini aniqlash
maqsadida ataylab amalga oshiriladigan izchil idrok etishdir. Kuzatish maqsadini
belgilash, uning usullarini aniqlash, o‘rganilayotgan obekt xulq-atvorini nazorat
qilishning rejasini tuzish, asboblardan foydalanish kabilar kuzatishning muhim
xususiyatlaridir. Kuzatishlarning natijalari bizga borliq haqida ilmiy dalillar
ko‘rinishida dastlabki axborot beradi.
Kuzatish bevosita yoki bilvosita, masalan, mikroskop yordamida bo‘lishi
mumkin. Hozirda elektron mikroskop yordamida molekulalarni vizual kuzatish
mumkin. Kuzatish – bu faoliyatning muayyan obektlarga qaratilgan, maqsadlar va](/data/documents/7f117491-d5c6-43b0-8145-bef9ab2c20f9/page_46.png)
![vazifalarni ta’riflashni nazarda tutadigan faol shakli. Biron-bir narsani bilishni
xohlagan har qanday odam o‘z ko‘zlarini kuzatuvchanlikka o‘rgatishi lozim.
Zehnli, ijodkor va teran aql narsa va hodisalarning ko‘pchilik e’tibor
bermaydigan muhim jihatlarini ko‘rish va sezish qobiliyati bilan ajralib turadi. Bu
qobiliyat fan va san’atdagi novatorlik omilidir. Kuzatish maxsus tayyorgarlikni
talab qiladi. Kuzatishlarni tayyorlashda kuzatish vazifalari, u javob berishi lozim
bo‘lgan talablarni aniqlash, kuzatish rejasi va usullarini oldindan ishlab chiqish
muhim o‘rin tutadi. Kuzatish tabiatning o‘zida mavjud narsalar va hodisalarni qayd
etadi. Biroq inson kuzatuvchi roli bilan kifoyalana olmaydi. U eksperimentlar
o‘tkazish orqali faol sinovchiga aylanadi. Miyada tasavvur qilingan model ustida
o‘tkaziladigan fikriy eksperiment bilishning alohida shaklini tashkil etadi. Unga
xayol va tafakkurning uzviy aloqasi xosdir.
E ksperiment – bu shunday tadqiqot metodiki, uning yordamida obekt yo
sun’iy tarzda yaratiladi, yo tadqiqot maqsadlariga mos keladigan ma’lum shart-
sharoitlarda o‘rganiladi. Eksperimentda tadqiqotchi ilmiy tadqiqotni o‘tkazish
shart-sharoitlariga faol aralashadi. U jarayonni istalgan bosqichda to‘xtatishi
mumkin bo‘lib, bu obektni yanada mufassalroq o‘rganish imkonini beradi.
Tadqiqotchi o‘rganilayotgan obektni boshqa obektlar bilan har xil tarzda bog‘lashi
yoki u ilgari kuzatilmagan shart-sharoitlarni yaratishi va shu tariqa fanga ma’lum
bo‘lmagan yangi xossalarni aniqlashi mumkin.
Eksperiment o‘rganilayotgan hodisani sun’iy tarzda gavdalantirish va nazariy
yoki empirik bilim natijalarini amalda sinash imkonini beradi.
Eksperiment doim, ayniqsa hozirgi zamon fanida ba’zan juda murakkab
texnika vositalari, ya’ni asboblardan foydalanish bilan bog‘liq. Asbob – bu
insonning sezgi a’zolari bilishi mumkin bo‘lmagan hodisalar va xossalar haqida
axborot olish uchun mo‘ljallangan, kerakli xossalarga ega bo‘lgan moslama yoki
moslamalar tizimidir. Asboblar bizning sezgi a’zolarimizni kuchaytirishi, obekt
xossalarining faollik darajasini o‘lchashi yoki ularda o‘rganilayotgan obekt
qoldirgan izlarni aniqlashi mumkin.](/data/documents/7f117491-d5c6-43b0-8145-bef9ab2c20f9/page_47.png)
![Tadqiqot maqsadlariga ko‘ra o‘rganish eksperimenti, yangi narsa yoki
hodisani kashf etish hamda yangi xossalarni aniqlovchi va ularni namoyish etuvchi
tekshiruv eksperimenti; (gipotezalarning to‘g‘riligini aniqlash), obektlar yoki
ularning xossalarini aniqlashga qaratilgan sifat eksperimenti va o‘rganilayotgan
obektning xossalarini o‘lchash bilan bog‘liq miqdor eksperimenti farqlanadi.
O‘rganish obektiga ko‘ra tabiiy va ijtimoiy eksperiment, amalga oshirish usullariga
ko‘ra esa – tabiiy va sun’iy, modelli va bevosita amaliy va tafakkur vositasida
amalga oshiriladigan eksperimentlar farqlanadi. Shuningdek ilmiy va ishlab
chiqarish eksperimenti ham mavjud. Ishlab chiqarish eksperimenti sanoat va dala
sharoitidagi eksperimentlarni o‘z ichiga oladi. Modelli eksperiment alohida
ahamiyatga ega. Fizik va matematik modellashtirish farqlanadi. Fizik model
o‘rganilayotgan obektning noma’lum xossalarini aniqlash uchun uning ma’lum
xossalarini gavdalantirishni nazarda tutadi (samolyotlar, kosmik kemalar yoki
neyronlarning modellari va sh.k.). Matematik model har xil obektlarning umumiy,
funksional bog‘liqligini tavsiflovchi formal (matematik) o‘xshashligi asosida
tuziladiki, bu ham amalda mavjud obektlarning noma’lum xossalarini aniqlash
imkonini beradi.
Eksperimentning asosiy metodi – o‘rganilayotgan obekt mavjud bo‘lgan
odatdagi shart-sharoitlarni o‘zgartirish. U o‘rganilayotgan obekt xossalari bilan
shart-sharoitlar o‘rtasidagi sababiy bog‘lanish, shuningdek shart-sharoitlarning
o‘zgarishi munosabati bilan bu xossalarning o‘zgarish xususiyatini aniqlash
imkonini beradi. Shu bilan bir vaqtda, bu metod predmetlarning tabiiy sharoitda
namoyon bo‘lmaydigan yangi xossalarini aniqlash uchun imkoniyat yaratadi,
masalan, sun’iy iqlim laboratoriyalarida o‘simliklarning o‘sishi va rivojlanishiga
temperatura, yorug‘lik, namlik va shu kabilarning ta’sirini u yoki bu darajada
to‘g‘ri aniqlash mumkin. Hamonki shart-sharoitlar o‘zgarishi bilan predmetning
muayyan xossalari o‘zgarar (ba’zan yana yuzaga kelar), boshqa xossalarida esa
sezilarli o‘zgarishlar yuz bermasligi mumkin. Eksperimentga shart-sharoitlarni
nazorat qilish, jarayonlarning ko‘rsatkichlarini o‘lchash imkoniyatining mavjudligi
va asbob-uskunalardan foydalanish xosdir. Inson tajriba o‘tkazish chog‘ida](/data/documents/7f117491-d5c6-43b0-8145-bef9ab2c20f9/page_48.png)
![yanglishishi mumkin. Asboblar bu kamchilikdan xoli. Mikroskop, teleskop,
rentgen apparati, radio, televidenie, telefon, seysmograf va shu kabilar yordamida
inson o‘zining idrok etish imkoniyatlarini sezilarli darajada kengaytirdi va
teranlashtirdi. Fan, ayniqsa tabiatshunoslikda erishilgan yutuqlar eksperiment
o‘tkazish metodlari va vositalarining takomillashuvi bilan uzviy bog‘liq. So‘nggi
yillarda olimlar, masalan, ilmiy ijod jarayoniga bevosita kiritilgan
kompyuterlardan foydalanish imkoniyatiga ega bo‘ldilar.
Eksperimentni ko‘p takrorlash va shu yo‘l bilan xulosalarni kuzatuvlarning
ko‘proq soniga tayangan holda asoslash mumkin. Eksperiment o‘tkazish uchun
dastlabki bilimlar kerak, I.P.Pavlov qayd etganidek, dalillarni rivojlantirish
predmet haqida umumiy tasavvurga ega bo‘lish lozim. Bu umumiy tasavvurlar,
farazlar, gipotezalar oldingi kuzatishlar, eksperimentlar va insoniyatning barcha
tajribasidan olinadi. Ular eksperimentga yo‘l ko‘rsatadi. Aniq anglanmagan
maqsadsiz, ko‘r-ko‘rona amalga oshiriladigan kuzatish, eksperiment samara berishi
mumkin emas. Kallada g‘oya bo‘lmasa, hech qanday dalilni ko‘rolmaysan, degan
edi I.P.Pavlov.
Kuzatish va eksperiment o‘tkazish jarayonining natijasi tavsiflash yoki bayon
etish yo‘li bilan ifodalanadi. U umumiy qabul qilingan atamalar yordamida
tuzilgan, grafiklar, rasmlar, foto va kinotasvirlar ilova qilingan, matematik,
kimyoviy formulalar kiritilgan hisobot ko‘rinishida ifodalanishi ham mumkin.
Tavsifga qo‘yiladigan asosiy ilmiy talab – kuzatish va eksperiment ma’lumotlarini
to‘g‘ri va aniq aks ettirishdir. Tavsif to‘liq yoki noto‘liq bo‘lishi mumkin, biroq u
doim materialni ma’lum darajada tizimga solishni, ya’ni uni guruhlash va
umumlashtirishni nazarda tutadi: sof tavsif ilmiy ijod doirasidagina qoladi.
Bilish empirik metodlarining muhim unsuri – taqqoslash, ya’ni
o‘rganilayotgan obektlarning kuzatish yoki eksperimentda aniqlanayotgan
xossalari o‘rtasidagi o‘xshashlik va farqlarni aniqlashdir. O‘lchash –
taqqoslashning ayrim ko‘rinishi. Kuzatish va eksperiment natijalari o‘lchash yo‘li
bilan ifodalangan taqdirdagina ilmiy ahamiyatga ega bo‘ladi. O‘lchash – obekt
xossalarining rivojlanish darajasini tavsiflovchi kattalikni aniqlash jarayoni. U](/data/documents/7f117491-d5c6-43b0-8145-bef9ab2c20f9/page_49.png)
![o‘lchash birligi sifatida qabul qilingan boshqa kattalik bilan taqqoslash shaklida
amalga oshiriladi.
Ilmiy dalil . Ilmiy dalil empirik bilishning natijasi hisoblanadi. Dalil (yoki
dalillar)ni aniqlash ilmiy tadqiqotning zarur shartidir. Dalil – bilimining
tasdiqlangan boyligiga aylangan moddiy yoki ma’naviy dunyo hodisasi, biron-bir
hodisa, xossa yoki munosabatni qayd etishdir. A.Eynshteyn so‘zlari bilan
aytganda, fan dalillardan boshlanishi va boshlanish bilan tugallanish o‘rtasida
qanday nazariy tuzilmalar bo‘lishidan tuzilishidan qat’i nazar, dalillar bilan
yakunlanishi lozim. Dalil tushunchasi har xil ma’no-mazmunga ega. «dalil»
atamasining ko‘p sonli ta’riflari orasida quyidagilarni qayd etish mumkin.
Birinchidan, borliq hodisasi, asos qilib olish mumkin bo‘lgan voqea, hodisa, holat
sifatidagi dalil. Bu inson tomonidan anglangan yoki anglanmaganligidan qat’i
nazar mavjud bo‘lgan hayot dalillaridir.
Ikkinchidan, «dalil» tushunchasi borliqning anglab yetilgan voqealari va
hodisalarini belgilash uchun qo‘llaniladi. Inson bilish imkoniyatlarining serqirraligi
shunda namoyon bo‘ladiki, borliqning ayni bir dalili bilishning oddiy va ilmiy
darajalarida, san’at, publisistika yoki yuridik amaliyotda anglab yetilishi mumkin.
Shu sababli turli usullar bilan aniqlanadigan har xil dalillarning ishonchlilik
darajasi ham har xil bo‘ladi. Ko‘pincha ilmiy dalil bilan borliq voqeasi o‘xshash
bo‘lib ko‘rinadi va bu ayrim faylasuflar va olimlarga dalil haqiqatini mutlaq
haqiqat sifatida tavsiflash imkonini beradi. Bunday tasavvur bilishning haqiqiy
manzarasiga mos kelmaydi, uni dogmaga aylantiradi va soddalashtiradi.
Dalillar murakkab tuzilishga ega. Ular borliq haqidagi axborot, dalil talqini,
uni olish va tavsiflash usulini o‘z ichiga oladi.
Dalilning muhim tomoni – borliq yoki uning ayrim xossalari haqida
tasavvurning shakllanishiga imkoniyat yaratuvchi borliq to‘g‘risidagi axborot.
Dalilning borliqqa muvofiqligi uni haqiqiy deb tavsiflash imkonini beradi. Shu
sababli dalillar fanning empirik asosi, nazariyani tasdiqlash yoki inkor etishning
muhim usuli hisoblanadi. Dalil yordamida borliq xolisona, nazariyaga](/data/documents/7f117491-d5c6-43b0-8145-bef9ab2c20f9/page_50.png)
![bog‘lanmagan holda anglab yetiladi. Dalillar eski nazariya doirasiga sig‘maydigan,
unga zid bo‘lgan hodisalarni kashf etish imkonini beradi.
Talqin qilish dalilning muhim unsuri bo‘lib, u har xil shakllarda amalga
oshiriladi. Ilmiy dalil nazariya bilan bilvosita bog‘liq. Nazariya yordamida empirik
tadqiqotning vazifalari aniqlanadi va uning natijalari talqin qilinadi. Talqin qilish
dalil tarkibidan uni shakllantirishning nazariy-metodologik sharti, dalildan kelib
chiqadigan nazariy xulosa, uning ilmiy izohi yoki har xil mafkuraviy, ilmiy yoki
falsafiy nuqtai nazarlardan amalga oshiriladigan baholash sifatida o‘rin oladi.
Dalilning moddiy-texnik yoki metodik tomoni, ya’ni uni olish usuli ham bor.
Dalilning ishonchliligi ko‘p jihatdan u qaysi usulda, qanday vositalar yordamida
olinganligi bilan belgilanadi. Masalan, saylovoldi kampaniyalarida nomzodlar
reytingi, ularning muvaffaqiyat qozonish imkoniyatlarini ko‘rsatuvchi sosiologik
tadqiqotlarning natijalaridan ko‘p foydalaniladi. Ko‘pincha ularning natijalari bir-
biridan sezilarli darajada farq qiladi, ba’zan bir-biriga mutlaqo zid bo‘ladi.
To‘g‘ridan-to‘g‘ri xatoga yo‘l qo‘yish imkoniyati istisno etilsa, bunday farqlarning
sababi metodikalarning har xilligi bilan izohlanishi mumkin.
Fanning ko‘p asrlik tarixi nafaqat kashfiyotlar tarixi, balki dalillarni nazariy
mavhumlashtirish, umumlashtirish yoki tizimga solishning muhim omili
hisoblangan fan tilining rivojlanish tarixi hamdir. Shu sababli har qanday dalil
belgi-aloqa jihati, ya’ni u tavsiflangan fan tiliga ega bo‘ladi. Grafiklar, sxemalar,
ilmiy belgilar va atamalar – fan tilining muhim atributlari. Agar ilmiy kashfiyotni
odatdagi atamalarda tavsiflashning iloji bo‘lmasa, uni idrok etish jarayoni ba’zan
uzoq yillarga cho‘ziladi.
Ilmiy bilimning rivojlanishiga qarab tabiiy til unda ifodalanayotgan narsalar
mazmuniga semantik jihatdan muvofiq emasligi bo‘rtib ko‘rina boshladi. Tabiiy til
iboralarining serma’noliligi, gaplar mantiqiy tuzilishining noaniqligi, til
belgilarining ma’nolari kontekst ta’sirida o‘zgaruvchanligi, psixologik
assosiasiyalar – bularning barchasi ilmiy bilishda zarur bo‘lgan ma’noning aniqligi
va ravshanligiga erishishga monelik qilardi. Natijada tabiiy tilni sun’iy tarzda
formallashtirilgan til bilan almashtirishga ehtiyoj tug‘ildi. Uning kashf etilishi](/data/documents/7f117491-d5c6-43b0-8145-bef9ab2c20f9/page_51.png)
![fanning bilish vositalarini juda boyitdi, unga yangi va yangi murakkab vazifalarni
yechish imkonini berdi. Shuni ta’kidlash lozimki, ilmiy dalillar ham, gipotezalar,
nazariyalar, ilmiy muammolar ham fanda yaratilgan sun’iy tillarga tayanadi.
Ilmiy dalil nazariy tizimga kiradi va ikki muhim xossa: ishonchlilik va bir
variantlilikka ega bo‘ladi. Ilmiy dalilning ishonchliligi shunday namoyon
bo‘ladiki, uni tadqiqotchilar tomonidan turli davrlarda o‘tkaziladigan yangi
eksperimentlar yordamida olish va ifodalash mumkin. Ilmiy dalilning bir
variantliligi shundan iboratki, u o‘zining ishonchliligini talqinlarining rang-
barangligidan qat’i nazar saqlab qoladi.
Fan dalillari umumlashtirilishi natijasida ular nazariya uchun asos bo‘lib
xizmat qiladi. Dalillarni umumlashtirishning oddiy shakllari – ularni tahlil, sintez
qilish, tiplarga ajratish, birlamchi tushuntirish sxemalaridan foydalanish va
hokazolar asosida amalga oshiriladigan tizimga solish va tasniflashdir. Ma’lumki,
juda ko‘p ilmiy kashfiyotlar olimlarning dalillarni tizimga solish va tasniflash
borasidagi fidokorona mehnati natijasida yuzaga kelgan (masalan, Ch.Darvin
yaratgan turlarning tabiiy tanlanish yo‘li bilan paydo bo‘lishi nazariyasi,
D.I.Mendeleevning kimyoviy elementlar davriy sistemasi).
Dalillar ularni talqin qiluvchi nazariya, ularni tasniflash metodi mavjud
bo‘lgan, ular boshqa dalillarga bog‘lab anglab yetilgan holdagina ilmiy ahamiyat
kasb etadi. Faqat o‘zaro bog‘langan va yaxlit ko‘rinishda dalillar nazariy
umumlashtirish uchun asos bo‘lib xizmat qilishi mumkin. Alohida va tasodifan,
hayotdan ajratib olingan dalillar biron-bir narsa yoki hodisani asoslashga qodir
emas. Noto‘g‘ri tanlab olingan dalillardan har qanday nazariyani tuzish mumkin,
biroq u hech qanday ilmiy ahamiyatga ega bo‘lmaydi.
Nazariy bilim va uning shakllari. Ilmiy dalillar nazariyaga nisbatan ham
ikki xil vazifani bajaradi: mavjud nazariyaga nisbatan ilmiy dalil yo uni
mustahkamlaydi (verifikasiya qiladi), yo u bilan to‘qnashadi va uning asossizligini
ko‘rsatadi (falsifikasiya qiladi). Biroq, boshqa tomondan, nazariya empirik
tadqiqot darajasida olingan ilmiy dalillar yig‘indisini shunchaki
umumlashtirishgina emas. Uning o‘zi yangi ilmiy dalillar olish manbaiga aylanadi.](/data/documents/7f117491-d5c6-43b0-8145-bef9ab2c20f9/page_52.png)
![Shunday qilib, empirik va nazariy bilim yaxlit hodisa – ilmiy bilim ikki
tomonining birligi hisoblanadi. Bu tomonlarning muayyan ilmiy bilish
jarayonidagi o‘zaro aloqasi va harakati, ularning o‘zaro nisbati nazariy bilimga xos
bo‘lgan shakllarning izchil qatori yuzaga kelishini belgilab beradi. Nazariy
bilimning asosiy shakllari: ilmiy muammo, gipoteza, nazariya, tamoyillar,
qonunlar, kategoriyalar, paradigmalardir.
Ilmiy muammo. Har qanday ilmiy bilish muammodan boshlanadi. Umuman
olganda, inson bilimining rivojlanish jarayonini ayrim muammolarni qo‘yishdan
ularni yechishga o‘tish, so‘ngra yangi muammolarni qo‘yish sifatida tavsiflash
mumkin. Biroq muammoning haqiqiy o‘rni qanday? Ilmiy muammolar nima uchun
yuzaga keladi? Muammoning masaladan farqi nimada? Ilmiy muammolar doirasi
qanday?
Muammo – bilishning rivojlanish jarayonida obektiv tarzda yuzaga keladigan,
yechimini topish muhim amaliy yoki nazariy ahamiyatga ega bo‘lgan masala yoki
masalalar majmuidir. Shuningdek muammo, hal qilishni talab etuvchi nazariy yoki
amaliy masala; fanda – biron-bir hodisalar, obektlar, jarayonlarni tushuntirishda
qarama-qarshi yondashuvlar ko‘rinishida amal qiluvchi va uni yechish uchun
muvofiq nazariyani talab etuvchi ziddiyatli holatdir.
Muammoni to‘g‘ri qo‘yish uni muvaffaqiyatli yechishning muhim shartidir.
To‘g‘ri qo‘yilmagan muammo yoki soxta muammo haqiqiy muammolarni
yechishdan chalg‘itadi.
Muammoni qo‘yish – ilmiy bilish jarayonining dastlabki bosqichi.
Muammoni qo‘yishda, avvalo, ayrim holatni masala sifatida anglab yetish,
qolaversa, muammoning mazmunini aniq tushunish, ma’lum va noma’lum
narsalarni ajratgan holda uni ta’riflash lozim.
Ilmiy muammolar predmetga yoki proseduraga doir bo‘ladi. Predmetga doir
muammolarda o‘rganilayotgan obektlar, proseduraga doir muammolarda esa –
bilim olish va uni baholash usullari aks etadi. O‘z navbatida, predmetga doir
muammolarning empirik va konseptual, proseduraga doir muammolarning
metodologik va baholash bilan bog‘liq turlari farqlanadi. Empirik muammolarni](/data/documents/7f117491-d5c6-43b0-8145-bef9ab2c20f9/page_53.png)
![yechish uchun materialni sof nazariy tahlil qilish bilan bir qatorda, predmetlar
bilan ma’lum amallarni bajarish lozim, vaholanki, konseptual muammolar borliqqa
bevosita murojaat etishni talab qilmaydi. Predmetga doir muammolardan farqli
o‘laroq, proseduraga doir muammolar doim konseptual xususiyatga ega bo‘ladi;
proseduraga doir muammolar o‘rtasidagi farq shunda ko‘rinadiki, metodologik
muammolar nisbiy mushohada ko‘rinishida yechimga ega bo‘lishi mumkin emas,
baholash bilan bog‘liq muammolar esa fanga mezon vazifasini bajaruvchi
ko‘rsatkichlar va mo‘ljallarni olib kiradi.
Empirik muammo avvalo ma’lumotlarni izlashni nazarda tutadi; empirik
muammolarga kuzatish, eksperiment, o‘lchash kabi ilmiy metodlar yordamida
javob topish mumkin. Bundan tashqari, yechimini topish uchun asboblar yasash,
reaktivlar tayyorlash va hokazolar kerak bo‘lgan muammo ham empirik
hisoblanadi.
Konseptual muammolar ilgari olingan ko‘p sonli ma’lumotlar bilan bog‘liq
bo‘lib, ularni tartibga solish va talqin qilish, oqibatlarni keltirib chiqarish va
gipotezalarni shakllantirish, mantiqiy izchillik talablariga muvofiq qarama-
qarshiliklarni bartaraf etishni nazarda tutadi.
Metodologik muammolar asosan tadqiqotni rejalashtirish bilan bog‘liq: ularni
yechish yo‘li bilan ayrim kelishuvlar tuziladi, muammoni yechish, kuzatish va
eksperimentlar o‘tkazish tartibi aniqlanadi, mo‘ljallanayotgan konseptual
proseduralar belgilanadi va h.k.
Baholash bilan bog‘liq muammolar empirik ma’lumotlar, gipotezalar,
nazariyalar va shu kabilarni baholash, hatto muammoning o‘zi qay darajada to‘g‘ri
tuzilgan va ta’riflanganligini baholashni nazarda tutadi. Muammo to‘g‘ri qo‘yilgan
deb hisoblanishi uchun:
1) o‘rganilayotgan muammoning tarkibiga kiritish mumkin bo‘lgan muayyan
ilmiy bilim (ma’lumotlar, nazariya, metodika) mavjud bo‘lishi;
2) muammo shaklan to‘g‘ri tuzilgan bo‘lishi;
3) muammo o‘rinli bo‘lishi, ya’ni uning asoslari soxta bo‘lmasligi;
4) muammo muayyan darajada chegaralangan bo‘lishi;](/data/documents/7f117491-d5c6-43b0-8145-bef9ab2c20f9/page_54.png)
![5) yechimning mavjudlik sharti va uning yagonaligi ko‘rsatilgan bo‘lishi;
6) maqbul yechim belgilari hamda yechimning maqbulligini tekshirish
usullari haqidagi shartlar qabul qilinishi lozim.
Shunday qilib, pirovard natijada barcha ilmiy muammolar ham o‘z yechimini
topavermaydi: ayrim muammolar ular qo‘yilganidan keyin uzoq vaqt mobaynida
yechilmay qolaveradi (masalan, Frem teoremasi bir necha yuz yillar mobaynida
yechilmay kelgan), ayrim muammolar o‘z yechimini topmaydi (masalan, aylana
kvadraturasi, burchak triseksiyasi va kubning ikkilanmasi haqidagi masalalar),
ba’zi bir muammolar esa olimlarning almashayotgan avlodlari diqqat markazidan
butunlay yo‘qoladi.
Ilmiy muammo boshqa muammolardan quyidagi belgilari bilan ajralib turadi:
- U olimni doim haqiqiy bilim olishga yo‘naltiradi.
- Yangi bilim olishga qarab mo‘ljal oladi. Olim ongli ravishda yangilik sari
intiladi.
Shuni ta’kidlash lozimki, «dunyoning birinchi materiyasi nima?», «obekt
nima?», «harakat nima?», «aql nima?» qabilidagi olamshumul muammolar ayrim
fanlarning chegaralarinigina belgilashi mumkin, biroq ilmiy tadqiqotning dastlabki
bosqichi hisoblanmaydi.
O‘z-o‘zidan ravshanki, har qanday muammo ham ilmiy bo‘lavermaydi. Ilmiy
muammolar qolgan turdagi muammolardan shunisi bilan ajralib turadiki, ular ilmiy
asoslar negizida qo‘yiladi va asosan ilmiy bilimni kengaytirish maqsadida ilmiy
metodlar yordamida o‘rganiladi.
Teran, samarali yechimini topadigan muammolarni yaratishning umumiy
metodi mavjud emas. Shunga qaramay, fan tarixi ko‘pgina hollarda teran ilmiy va
samarali muammolar quyidagi to‘rt mo‘ljalni ro‘yobga chiqarish paytida yuzaga
kelganligidan dalolat beradi:
1) ilgari qo‘yilgan muammolarning taklif qilinayotgan yechimlariga, hatto bu
yechimlar bir qarashda shak-shubhasiz bo‘lib ko‘rinsa ham, tanqidiy yondashish
lozim; har qanday holatda ham ayrim kamchiliklarni topish yoki hech bo‘lmasa](/data/documents/7f117491-d5c6-43b0-8145-bef9ab2c20f9/page_55.png)
![topilgan yechimni umumlashtirish ayrim holatga tatbiqan muayyanlashtirish
mumkin;
2) yangi holatlarga nisbatan ma’lum yechimlarni tatbiq etish, ularning yaroqli
yoki yaroqsizligini baholash lozim: agar muammoning yechimi o‘z kuchini saqlab
qolsa, buning natijasida nafaqat yechimlar, balki muammolar ham
umumlashtiriladi, agar yechim yaroqsiz bo‘lsa, muammolarning yangi majmui
yuzaga keladi;
3) ma’lum muammolarni yangi sohalarga ko‘chirish yoki unga yana bir
ko‘rsatkich kiritish yo‘li bilan ularni umumlashtirishga harakat qilish lozim;
4) muammoning mavjudligini bilimning boshqa sohalaridagi bilimlar bilan
bog‘lash, muammolarni kompleks o‘rganishga harakat qilish kerak.
Umuman olganda, muammolarni tanlash ijodiy xususiyatga ega bo‘lib, bu
yerda metodikadan ham ko‘ra ko‘proq intuisiya va tajriba ish beradi.
Ilmiy muammo, didaktik tizim kabi, bilimlar va faoliyat usullarini ijodiy
o‘zlashtirish qonuniyatlariga asoslanadi, u bilish va amaliy faoliyat jarayonida
muhim ahamiyatga ega bo‘lgan ijodiy tafakkurni rivojlantirishning samarali
vositalaridan biridir.
Ilmiy muammo bilimlarning izchilligi, ularning fundamentalligi va
ixtisoslashuvini uyg‘unlashtirish, turdosh fanlar metodlaridan foydalanish,
bilimlarni ilmiy umumlashtirish va tizimga solish ko‘nikmalarini ishlab chiqish,
shuningdek o‘rganilayotgan masalalarni tanqidiy tahlil qilishni o‘z ichiga oladi. U
bilimlarni kengaytirish va chuqurlashtirishga da’vat etadi, yangi muammolarni
mustaqil qo‘yish, ularning yechimlarini izlash va topishga qiziqishni kuchaytiradi.
Ayni vaqtda, ilmiy muammo zarur intellektual keskinlikni vujudga keltiradi, bilish
jarayonidagi qiyinchiliklarni yengish, ijodiy tafakkur ko‘nikmalarini shakllantiradi.
Bosh vazifa – u yoki bu mavzuga mos keladigan muammolarni topish,
farqlash va aniq ta’riflash. Puxta ishlab chiqilgan va to‘g‘ri ta’riflangan muammo
ilmiy hamda ijodiy jihatdan diqqatga sazovor bo‘lishi mumkin.
Ilmiy muammo sof informativ xususiyatini yo‘qotadi, tayyor bilim berishdan
iborat bo‘lmay qoladi va yangi bilim izlash, haqiqiy ijodiy bilish jarayoniga](/data/documents/7f117491-d5c6-43b0-8145-bef9ab2c20f9/page_56.png)
![aylanadi. Insonga zarur bilimlar hajmi jadal sur’atlarda oshib borayotgan hozirgi
sharoitda dalillarning ma’lum yig‘indisini o‘zlashtirishga qarab mo‘ljal olishning
o‘zi kifoya qilmaydi. O‘z bilimlarini mustaqil to‘ldirish, ilmiy va siyosiy
axborotlarning jo‘shqin oqimida mo‘ljal olish ko‘nikmasini shakllantirish
muhimdir. Bu tamoyillardan hozirgi davrda inson ega bo‘lgan bilimlarning oddiy
yig‘indisi emas, balki uning bilimlari ijodiy qobiliyati va g‘oyaviy e’tiqodi bilan
uyg‘unlikda har tomonlama yetuk shaxsning bosh mezonidir, degan xulosa kelib
chiqadi.
Muammoli vaziyat va uning ahamiyati . Mavjud faoliyat strategiyalari va
o‘tmish tajribasi insonga yuzaga kelgan qiyinchilikni bartaraf etish imkonini
bermaydigan, mutlaqo yangi strategiyani yaratish talab etiladigan vaziyat odatda
muammoli vaziyat deb ataladi. Muammoli vaziyat aniqlangan dalillarni mavjud
bilim doirasida tushuntirish mumkin emasligini ifodalovchi vaziyatdir. Ilmiy
kashfiyot sari yo‘l muammoli vaziyatni aniqlashdan boshlanadi, uni ta’riflashdan
o‘tadi va bu vaziyatning yechimini topish bilan yakunlanadi.
Muammoli vaziyatning paydo bo‘lishi har xil omillar bilan belgilanadi.
Avvalo, u dalilni asoslangan xususiyatga ega bo‘lgan mavjud nazariy bilim
yordamida tavsiflash mumkin bo‘lmagan holda yuzaga keladi. Bu yerda
muammoli vaziyat ko‘p jihatdan bizga hali aniq bo‘lmagan obektiv mavjud
hodisalar ta’sirida yuzaga keladi. Biroq muammoli vaziyat ba’zan mavjud nazariy
dasturni rivojlantirish va kengaytirish bilan ham bog‘liq bo‘lishi mumkin.
Muammoli vaziyat shaklan subektiv, biroq mazmuniga ko‘ra obektivdir.
Amalda u tadqiqotchi oldida kuzatishlar va eksperimentlarning empirik bilimlar –
dalillar va qonunlar shaklida ifodalanuvchi yangi natijalari bilan o‘z tasdig‘ini
topgan nazariy bilimlarning birikuvi ko‘rinishida yuzaga keladi. Ko‘pincha
muammoli vaziyat jamiyatning amaliy yoki nazariy manfaatlari nuqtai nazaridan
o‘zini namoyon etadi. Uni moddiy va ma’naviy madaniyatning rivojlanish
jarayoni, shu jumladan fan nazariyasi va amaliyotining rivojlanishi, unga davlat va
jamiyatning munosabati, davlat va jamiyatning uni yechishdan manfaatdorligi
tayyorlaydi. Muammoli vaziyatning aniqlanishi va hal qilinishiga ijtimoiy-tarixiy](/data/documents/7f117491-d5c6-43b0-8145-bef9ab2c20f9/page_57.png)
![muhit sezilarli ta’sir ko‘rsatadi. U ilmiy kashfiyotga imkoniyat yaratishi, biroq
uning olinishiga to‘sqinlik qilishi ham mumkin.
Muammoli vaziyatda olimning o‘ziga xos xususiyatlari, chunonchi: uning
kasbiy tayyorgarlik darajasi, muammoda mo‘ljal ola bilishi, qotib qolgan eskicha
qarashlardan uzoqlasha olishi, zehnining o‘tkirligi va hokazolar ayniqsa yorqin
namoyon bo‘ladi.
Muammoli vaziyatni tahlil qilishda shaxsiy-psixologik tusdagi masalalarni
ham o‘rganishga to‘g‘ri keladi, chunki bu vaziyatni olim o‘z boshidan kechiradi va
unda olimning intuisiyasi, tafakkur uslubi va hokazolar namoyon bo‘ladi.
Muammoli vaziyatning pirovard negizi amaliyot hisoblanadi. Bizning obekt
haqidagi bilimlarimiz yetarli emasligi ayon bo‘lib, «salbiy» natijalar olinadi,
amaliyot yangi muammolarning yuzaga kelishiga sabab bo‘ladi. Bunda fan
nisbatan mustaqillikka, o‘z rivojlanishining ichki mantiqiga, o‘z ichki qarama-
qarshiliklariga ega ekanligi, bu omillar ham muammoli vaziyatlarni yuzaga
keltirishini unutmaslik lozim
Gipoteza – yangi dalillarning mohiyatini tushuntiruvchi qonun mavjudligi
haqidagi asosli taxmindir. Gipoteza olimlar tomonidan ilmiy muammoning
qo‘yilishiga sabab bo‘lgan ilmiy dalillarni taxminiy tushuntirish maqsadida ilgari
suriladi. Gipoteza tekshiriladigan bo‘lishi lozim, u empirik tekshirish imkonini
beruvchi oqibatlarga olib keladi. Agar bunday tekshirishning iloji bo‘lmasa,
gipoteza ilmiy jihatdan asossiz hisoblanadi.
Gipoteza formal-mantiqiy qarama-qarshiliklardan xoli va ichki izchillikka ega
bo‘lishi lozim. Gipotezani baholash mezonlaridan biri – uning mumkin qadar
ko‘proq ilmiy dalildan kelib chiqadigan oqibatlarni tushuntirish qobiliyati. Biroq
ilmiy muammoni qo‘yish bilan bog‘liq dalillarni tushuntiruvchi gipotezani ilmiy
jihatdan asosli deb bo‘lmaydi.
Gipoteza ilgari ma’lum bo‘lmagan narsalar va hodisalarni, empirik tadqiqot
jarayonida hali aniqlanmagan yangi ilmiy dalillarning paydo bo‘lishini bashorat
qiladi. Gipoteza mumkin qadar sodda bo‘lishi lozim. U oz sonli asoslar bilan ko‘p
sonli hodisalarni tushuntiradi. Unda ilmiy dalillarni va gipotezaning o‘zidan kelib](/data/documents/7f117491-d5c6-43b0-8145-bef9ab2c20f9/page_58.png)
![chiqadigan oqibatlarni tushuntirish zarurati bilan bog‘liq bo‘lmagan ortiqcha
farazlar bo‘lmasligi kerak. Gipoteza qay darajada asosli bo‘lmasin, u nazariyaga
aylanmaydi. Shu sababli ilmiy bilishning navbatdagi bosqichi – gipotezaning
haqiqiyligini asoslash serqirra jarayon bo‘lib, mazkur gipotezadan kelib chiqadigan
oqibatlarning mumkin qadar ko‘prog‘i o‘z tasdig‘ini topishi lozimligini nazarda
tutadi. Shu maqsadda kuzatish va eksperimentlar o‘tkaziladi, olingan yangi dalillar
gipotezadan kelib chiqadigan oqibatlar bilan taqqoslanadi. Empirik darajada
qancha ko‘p oqibatlar o‘z tasdig‘ini topgan bo‘lsa, ularning boshqa gipotezadan
kelib chiqish ehtimoli shuncha kam bo‘ladi. Gipotezaning eng ishonarli tasdig‘i –
empirik tadqiqot jarayonida gipotezada bashorat qilingan oqibatlarni tasdiqlovchi
yangi ilmiy dalillarning aniqlanishidir. Shunday qilib, har tomonlama tekshirilgan
va amalda o‘z tasdig‘ini topgan gipoteza nazariyaga aylanadi.
Nazariya – hodisalarning muayyan turkumi, bu turkumdagi hodisalarning
mohiyati va ularga nisbatan amal qiladigan borliq qonunlari haqidagi bilimlarning
mantiqiy asoslangan va amaliyot sinovidan o‘tgan tizimidir. U o‘rganilayotgan
hodisalarning mazmunini yorituvchi tabiat va jamiyat umumiy qonunlarining kafsh
etilishi natijasida shakllanadi. Gipoteza borliqning muayyan bo‘lagini tushuntirish
yoki talqin qilishga qaratilgan g‘oyalar majmuini o‘z ichiga oladi. Nazariya
tarkibiga uning asoslari sifatida mavjud bo‘lgan va yuzaga kelishini belgilagan
barcha elementlar kiradi. Dastlabki nazariy negiz, ya’ni jamuljam holda tadqiqot
obekti haqida umumiy tasavvurni, obektning ideal modelini tashkil etuvchi ko‘p
sonli tamoyillar, aksiomalar, qonunlar nazariyaning ajralmas tarkibiy qismi
hisoblanadi. Nazariy model ayni vaqtda asosiy nazariy tamoyillar tizimiga
tayanuvchi kelgusi tadqiqotlar dasturi hamdir.
Nazariya tushuntirish, bashorat qilish, amalda sinash va sintez qilish kabi
muhim funksiyalarni bajaradi. Nazariya ilmiy dalillar tizimini tartibga soladi,
ularni o‘z tarkibiga kiritadi va o‘zini tashkil etuvchi qonunlar va tamoyillardan
oqibatlar sifatida yangi dalillarni yaratadi. Puxta ishlab chiqilgan nazariya fanga
ma’lum bo‘lmagan hodisalar va xossalarni bashorat qilish imkoniyatiga ega
bo‘ladi. Nazariya odamlar amaliy faoliyatining negizi bo‘lib xizmat qiladi, ularga](/data/documents/7f117491-d5c6-43b0-8145-bef9ab2c20f9/page_59.png)
![tabiiy va ijtimoiy hodisalar dunyosida yo‘l ko‘rsatadi. Nazariyada ilmiy g‘oyalar,
ya’ni unda aks ettirilgan obektlar turkumi doirasida amal qiluvchi fundamental
qonuniyatlar haqidagi bilimlar markaziy o‘rinni egallaydi. Ilmiy g‘oya mazkur
nazariyani tashkil etuvchi qonunlar, tamoyillar va tushunchalarni mantiqan izchil
yaxlit tizimga birlashtiradi.
Nazariya boshqa nazariyalarga kirish va shu yo‘l bilan ularni qayta qurish
qobiliyatiga ega. U har xil nazariyalarning birlashishi va dunyoning ilmiy
manzarasi o‘zagini tashkil etuvchi tizimga aylanishini rag‘batlantiradi. Nazariya
butun bir davrning tafakkur uslubini belgilashga qodir bo‘lgan yangi g‘oyalarga
zamin yaratadi. O‘z shakllanish jarayonida nazariya mavjud tamoyillar,
kategoriyalar va qonunlar tizimiga tayanadi va yangi tamoyillar, kategoriyalar va
qonunlarni kashf etadi.
Tamoyillar deganda, asosiy nazariy bilim, ilmiy dalillarni tushuntirishda
dasturilamal bo‘lib xizmat qiluvchi rahbar g‘oyalar tushuniladi. Tamoyillar
sifatida, jumladan, isbotlab bo‘lmaydigan va isbot talab qilmaydigan aksiomalar,
postulatlar amal qilishi mumkin.
Kategoriyalar – borliqning eng muhim tomonlari, xossalari va
munosabatlarini aks ettiruvchi umumiy tushunchalardir. Fan kategoriyalariga ham
shunday ta’rif berish mumkin. Biroq, umumiy xususiyatga ega bo‘lgan falsafiy
kategoriyalardan farqli o‘laroq, fan kategoriyalari butun borliqning emas, balki
borliqning muayyan parchasi xossalarini aks ettiradi.
Fan qonunlari hodisalar o‘rtasidagi zarur, muhim, barqaror, takrorlanuvchi
munosabatlarni yoritadi. Bu hodisalarning amal qilishi va rivojlanishi qonunlari
bo‘lishi mumkin. Tabiat, jamiyat va inson tafakkuri qonunlarini bilish – fanning
muhim vazifasi. U o‘rganilayotgan hodisalarning tushunchalar va kategoriyalarda
qayd etiladigan umumiy va muhim tomonlarini yoritishdan ularning barqaror,
takrorlanuvchi, muhim va zarur aloqalarini aniqlashga qadar bo‘lgan yo‘lni bosib
o‘tadi. Fan qonunlari va kategoriyalari tizimi uning paradigmasini tashkil etadi.
Paradigma – fan tarixining muayyan davrida uning rivojlanishini belgilovchi
barqaror tamoyillar, umumiy me’yorlar, qonunlar, nazariyalar va metodlar majmui.](/data/documents/7f117491-d5c6-43b0-8145-bef9ab2c20f9/page_60.png)
![U butun ilmiy hamjamiyat tomonidan fanning mazkur darajasida yuzaga keluvchi
vazifalarni qo‘yish va yechish usullarini belgilaydigan andoza sifatida tan olinadi.
Paradigma tadqiqotchilik faoliyati, ilmiy eksperimentlarning natijalarini talqin
qilishga yo‘l ko‘rsatadi, yangi dalillar va nazariyalarning bashorat qilinishini
ta’minlaydi. U o‘ziga mos kelmaydigan konsepsiyalarni inkor etadi va
tadqiqotchilik vazifalarini yechish uchun andoza bo‘lib xizmat qiladi. Paradigma
tushunchasi bilish nazariyasiga amerikalik faylasuf T.Kun tomonidan kiritilgan.
Uning fikricha, «normal fan»ga tegishli ilmiy paradigmaga tayangan holda
muayyan vazifalarni yechish xosdir. Fan rivojlanishidagi normal davrlar inqiloblar
bilan almashadi. Ular eski paradigma doirasiga sig‘maydigan hodisalarning kashf
etilishi bilan bog‘liq. Natijada fanda inqiroz davri boshlanadi va u eski paradigma
o‘z ahamiyatini yo‘qotishi va yangi paradigmaning yuzaga kelishi bilan
yakunlanadi. Yangi paradigmaning qaror topishi fanda inqilob yasalishiga sabab
bo‘ladi.
3-MASALA.Tafakkur va uning mohiyati. Inson hamisha nimalar haqidadir
o‘ylaydi. O‘ysiz holat ham, psixologlar fikriga ko‘ra, amalda hech bo‘lmasa hech
narsa haqida o‘ylamaslikni o‘ylash holatidir. Bilishning dialektik yo‘li sezgi
a’zolari orqali bilish, dalillarni aniqlashdan mantiqiy tafakkur sari olib boradi.
Tafakkur– bu insonning narsalar muhim xossalari va munosabatlarini izchil,
bilvosita va umumiy aks ettirishidir. Ijodiy tafakkurlash amaliyot, fan, texnikada
yangi natijalar olishga qaratiladi. Tafakkurlash – muammolar qo‘yish va ularni
yechishga qaratilgan faol jarayon. Tirishqoqlik – fikrlayotgan odamning muhim
belgisi. Sezgidan fikrga o‘tish zamirida bilish obektining ichki va tashqi
mohiyatning ifodasi, ayrim va umumiyga bo‘linishi yotadi. Zotan, ilmiy va falsafiy
bilim faqat sezgi va tasavvurlardan iborat emas: sezgi idroki naqadar go‘zal
bo‘lmasin, mazmunan qashshoqdir – u narsaning mohiyatini yoritmaydi.
Narsalardagi umumiylik – avvalo, muhim xossalar va munosabatlar
majmuidir. Ma’lumki, ular ayrim predmet kabi aniq ko‘rinib turmaydi, ularni
bevosita idrok etish mumkin emas. Narsa, hodisalarning tashqi tomoni asosan
amalda kuzatish, empirik bilish yo‘li bilan, narsalarning mohiyati, umumiy jihatlari](/data/documents/7f117491-d5c6-43b0-8145-bef9ab2c20f9/page_61.png)
![esa – tushunchalar, mantiqiy fikrlash yordamida aniqlanadi. Fikrlashda,
tushunchalarda narsalar bilan bevosita aloqa mavjud bo‘lmaydi. Biz idrok etishga
qodir bo‘lmagan narsalarni ham tushunishimiz mumkin.
Maxsus tuzilishga ega bo‘lgan oz sonli sezgi a’zolarimiz shuning uchun ham
bilishning mutlaq chegaralarini o‘rnatmaydiki, ularga nazariy tafakkur faoliyati
qo‘shiladi. Inson fikri hodisalarning tashqi qobig‘idan o‘tib, obektning ichiga
kiradi. Sezgi darajasida aniqlangan ma’lumotlar va empirik tajribadan kelib chiqib,
tafakkur sezgi a’zolarining ko‘rsatmalarini mazkur individ miyasida mavjud
barcha bilimlar, bundan tashqari, insoniyatning umumiy tajribasi, bilimlariga, ular
mazkur odamning boyligiga aylangan darajada faol solishtirishi va hodisalar orqali
yanada teranroq mohiyatni anglab, amaliy va nazariy muammolarni yechishi
mumkin.
Mantiqiy tafakkur – tafakkur qoidalari, qonunlari va tamoyillariga muvofiq
bir haqiqatdan boshqa, yanada teranroq haqiqatga intilishdir. Tafakkur qoidalari,
qonunlari fan sifatidagi mantiqning mazmunini tashkil etadi. Bu qoidalar va
qonunlar tafakkurga ichdan xosdir. Mantiqiy qonunlar – narsalarning obektiv
munosabatlarini amaliyot asosida umumlashtirish. Demak inson tafakkurining
barkamollik darajasi uning mazmuni obektiv borliq mazmuniga qay darajada
muvofiqligi bilan belgilanadi. Bizning aqlimiz amaliy harakatlar mantiqi va
ma’naviy madaniyat tizimida aks etgan narsalar mantiqiga bo‘ysunadi. Tafakkur
jarayoni amalda nafaqat ayrim shaxs miyasida, balki butun madaniyat tarixi
shakllanadi. Asosiy qoidalar to‘g‘ri bo‘lgan holda fikrning mantiqiyligi uning
tafakkurda, tushunchalar harakatida aks etishida namoyon bo‘ladi. Inson teran fikr
yuritishida, mantiq qonunlariga bo‘ysunadi, uning biron-bir tamoyilini buzmaydi.
Hozirgi zamon fani va texnikasi qarshisida ko‘ndalang bo‘lgan
muammolarning murakkabligi mantiqni faol rivojlantirish, tafakkurning mantiqiy
apparatini, ayniqsa kibernetika texnikasining juda o‘sgan talablari bilan muvofiq
holatga keltirishni talab qildi. Bu muhim ehtiyoj mantiqda yangi yo‘nalishlar –
ko‘p ma’noli, ehtimol tutilgan va boshqa mantiqiy fanlarning paydo bo‘lishini](/data/documents/7f117491-d5c6-43b0-8145-bef9ab2c20f9/page_62.png)
![belgilab berdi, formal mantiqni matematika bilan yaqinlashtirdi va matematik
mantiq yuzaga kelishiga sabab bo‘ldi.
Obektiv borliq jarayonlarining aloqasi, ularning rivojlanishi o‘ziga xos
«narsalar mantig‘i», obektiv mantiqni tashkil etadi. Bu mantiq bizning
tafakkurimizda tushunchalar aloqasi ko‘rinishida aks etadi – bu subekt mantig‘i
tafakkur mantig‘i. Fikrlarimizning mantiqiyligi shu bilan belgilanadiki, biz
narsalarni ular amalda qanday bog‘langan bo‘lsa, shunday bog‘laymiz. Hamonki
borliq dialektika qonunlariga bo‘ysunar ekan, inson tafakkurining mantig‘i ham
shu qonunlarga bo‘ysunishi lozim.
Tafakkur va borliqning birligi . Tafakkur bilan borliq o‘rtasida birlik
mavjud. Tafakkur ularning birligi zamirida mantiqiy shakllar va tafakkur
qonunlarini shakllantiruvchi ijtimoiy amaliyot yotadi. Dunyo rivojlanishining
obektiv umumiy qonuniyatlaridan mantiqiy qonuniyatlarning farqi shundaki, inson
mantiqiy qonuniyatlarni ongli ravishda qo‘llashi mumkin, tabiatda esa dunyoning
rivojlanish qonuniyatlari o‘ziga ongsiz tarzda yo‘l ochadi.
Inson o‘zini qurshagan dunyo haqidagi barcha bilimlarni pirovard natijada
sezgi a’zolari orqali oladi. Biroq ular ayrim soxta g‘oyalar, masalan, Yerning yassi
tuzilishi, Quyosh Yer atrofida aylanishi kabi g‘oyalar manbai hamdir. Bu
ko‘pincha sezgi a’zolarining ma’lumotlariga ishonchsizlik uyg‘otgan, rasionalistlar
bu a’zolarning bilishdagi rolini kamsitishi va bilishda asosiy rolni tafakkur
o‘ynashini qayd etishiga sabab bo‘ladi. Biroq empiriklar bu fikrga e’tiroz bildirib,
bilishda xatolarga ko‘proq tafakkur yo‘l qo‘yganini qayd etadilar. Ularning
fikricha, hayvon tabiat yo‘llaridan chetga chiqa olmaydi: uning motivlari zamirida
sezgi a’zolari orqali idrok etiladigan narsalar yotadi. Hayvonlar hech narsani
o‘ylab topmaydi va shuning uchun ham ular aqlsizlik holatiga tushmaydi. Inson
esa har xil xomxayollar qurboni bo‘ladi.
Sezgi darajasida bilishning rolini mutlaqlashtiradigan va mavxum nazariy
tafakkurga ishonmaydigan empirizm ilmiy bilishning rivojlanishiga monelik qiladi.
Mutaxassislar qayd etishicha, qadimgi matematiklar, faylasuflar, pifagorchilar,
matematikaga irrasional, ba’zan – kasr sonlarining kiritilishiga qarshi chiqqanlar,](/data/documents/7f117491-d5c6-43b0-8145-bef9ab2c20f9/page_63.png)
![o‘z fikrlarini bu sonlarning noaniqligi bilan isbotlashga harakat qilganlar. Bunday
fikrlar yunonlarni algebrani fan sifatida inkor etishga majbur qilgan, bu esa
matematikaning analitik metodlari Uyg‘onish davriga qadar zamondan orqada
qolishining sabablaridan biri bo‘lgan. Qadimgi mutafakkirlar sezgida bo‘lmagan
narsa tafakkurda ham bo‘lmaydi deb qayd etgan. Tafakkur jarayoni modellar,
sxemalar, tabiiy, sun’iy til va hokazolar ko‘rinishidagi sezgi unsurlariga tayanmay
ish ko‘ra olmaydi.
Tafakkurning asosiy shakllari . Tafakkur jarayonining oqilona mazmuni
tarixiy rivojlanish jarayonida yaratilgan mantiqiy shakllar qobig‘iga o‘raladi.
Tafakkur o‘zining asosiy shakllari – tushunchalar, mulohazalar va xulosalar
ko‘rinishida yuzaga kelgan, rivojlanmoqda va amalga oshirilmoqda.
Tushuncha – narsalar va hodisalarning umumiy, muhim xossa va aloqalari
aks etuvchi fikr. Tushuncha – tafakkur, tushunish faoliyatining mahsuli. Ular
nafaqat narsalar va hodisalarning umumiy jihatlarini aks ettiradi, balki ularni bir-
biridan ajratadi, ular o‘rtasida mavjud farqlarga qarab ularni guruhlaydi,
tasniflaydi. Bundan tashqari, biz biror narsa haqida tushunchaga ega ekanligimizni
ta’kidlar ekanmiz, bunda mazkur obektning mohiyatini tushunishimizni nazarda
tutamiz. Masalan, «inson» tushunchasi nafaqat muhim umumiy, ya’ni barcha
odamlarga xos bo‘lgan jihatni, balki har qanday odamning boshqa har qanday
narsalardan farqini ham aks ettiradi, mazkur odamning mohiyatini tushunish esa,
umuman insonning mohiyati, ya’ni inson haqidagi tushunchaning mazmunini
bilishni nazarda tutadi: «Inson – aql, so‘zlashish va mehnat qilish qobiliyatiga ega
bo‘lgan bioijtimoiy mavjudot».
Sezgi, idrok va tasavvurlardan farqli o‘laroq, tushunchalar ko‘rgazmalilik
yoki hissiylikdan xolidir. Idrok daraxtlarni, tushuncha – umuman daraxtni aks
ettiradi. Tushunchaning mazmunini ko‘pincha aniq obraz ko‘rinishida tasavvur
qilish mumkin emas. Inson, masalan, yaxshi odamni tasavvur qilishi mumkin,
biroq u yaxshilik, yomonlik, go‘zallik, qonun, yorug‘lik tezligi, sabab, qiymat kabi
tushunchalar va jarayonlarni sezgi obrazi ko‘rinishida tasavvur qila olmaydi. Har](/data/documents/7f117491-d5c6-43b0-8145-bef9ab2c20f9/page_64.png)
![qanday fanning barcha tushunchalari haqida shu fikrni aytish mumkin. Ularning
obektiv ta’rifi ko‘rgazmalilik chegaralaridan tashqarida bilvosita aniqlanadi.
Tushuncha muhim jihatlar va xossalarni aniqlaydi va ularni o‘zida
mujassamlashtiradi: tushuncha mohiyatning fikrda ifodalangan obrazidir. Shuning
uchun ham oz sonli tushunchalar son-sanoqsiz narsalar – xossalar va
munosabatlarni qamrab oladi. Tushunchalar turli davrlarda mazmunan har xil
bo‘lgan. Ular ayni bir inson rivojlanishining turli darajalarida har xildir.
Haqiqiy ilmiy tafakkur madaniyati biron-bir tushunchani aniq ta’rifsiz
qoldirmaslikni o‘zi uchun qoida deb biladi. Buyuk mutafakkir Suqrot
tushunchalarni mantiqiy jihatdan aniq ta’riflash haqiqiy bilimning bosh shartidir,
degan edi.
Tushunchalar inson ongida ma’lum bog‘lanishda, mulohazalar ko‘rinishida
yuzaga keladi va mavjud bo‘ladi. Tafakkur – biror narsa haqida hukm chiqarish,
narsaning turli tomonlari o‘rtasidagi yoki narsalar o‘rtasidagi muayyan aloqalar va
munosabatlarni aniqlash demakdir.
Mulohaza – fikrning shunday bir shakliki, unda tushunchalarni bog‘lash yo‘li
bilan biror narsa haqidagi biron-bir fikr tasdiqlanadi (yoki rad etiladi). Masalan,
«Terak – o‘simlik» degan shunday bir mulohazaki, unda terak haqida uning
o‘simlik ekanligi xususida fikr bildiriladi. Tasdiqlash yoki rad etish, soxtalik yoki
haqiqiylik, shuningdek ehtimol tutilgan narsalar bor joyda biz mulohazalarga duch
kelamiz.
Agar bizning ongimizda faqat tasavvurlar, o‘z holicha tushunchalar mavjud
bo‘lgan va ular bir-biri bilan mantiqan bog‘lanmaganida, tafakkur jarayoni ham
bo‘lmas edi. Ma’lumki, so‘zning hayoti faqat nutqda, gapdagina haqiqiydir. Xuddi
shuningdek, tushunchalar ham faqat kontekstida «yashaydi». Ayrim tushuncha
sun’iy «preparat», masalan, organizmdan ajratib olingan hujayra bilan barobar.
Tafakkur – biror narsa haqida xulosa chiqarish demak. Bunda biz mulohaza
ko‘rinishida ifodalay olmaydigan tushuncha biz uchun mantiqiy ma’noga ega
bo‘lmaydi.](/data/documents/7f117491-d5c6-43b0-8145-bef9ab2c20f9/page_65.png)
![Mulohaza (yoki mulohazalar) – keng ma’noda ifodalangan tushuncha,
tushunchaning o‘zi esa – toraytirilgan mulohaza (yoki mulohazalar), deb aytish
mumkin. Nima yuksakroq - tushunchami yoki mulohaza, degan masala atrofidagi
bahslar sxolastik, shuning uchun ham besamardir.
Fikrning bevosita, moddiylashtirilgan ifodasi bo‘lgan gap mulohazani
ifodalashning og‘zaki shaklidir. Har qanday mulohaza subektning predikat, ya’ni
tavsiflanayotgan narsa yoki hodisa bilan birikuvidir. Shu sababli mulohazalarning
mantiqda ko‘rilmaydigan turlari subekt, predikat va ular o‘rtasidagi aloqaning
ehtimol tutilgan modifikasiyalari bilan bog‘liq. Biz: «Olov kuydiradi», deymiz. Bu
– mantiqan subekt predikat bilan bog‘langan hukm. Olovni ham, kuyishni ham
sezish mumkin, biroq ular o‘rtasidagi aloqani fikrimiz anglaydi.
Subektning o‘zgarishiga qarab hukmlar, masalan, shaxssiz bo‘lishi mumkin:
«Tong otyapti», «Kayfiyat yo‘q». Yakka, ayrim va umumiy hukmlar farqlanadi:
«Nyuton tortilish qonunini kashf etgan», «Ayrim odamlar yovuz niyatli bo‘ladi»,
«Suyak – faol to‘qimalardan biri». Hukmlar tasdiqlovchi va inkor etuvchi bo‘ladi:
«Tanang kuchni o‘simlik sharbatlaridan oladi», «Sayyoralar yulduzlar emas».
Inson u yoki bu mulohaza ga biron-bir dalilni bevosita kuzatish orqali yoki
bilvosita yo‘l bilan – xulosa chiqarish yordamida kelishi mumkin.
Tafakkur faqat mulohaza yuritish emas. Tafakkur jarayonida amalda
tushunchalar va mulohazalar alohida o‘rin to‘tmaydi. Ular aqlning yanada
murakkabroq harakatlari zanjiri – mushohadaning bo‘g‘inlari hisoblanadi.
Xulosa – mushohadaning nisbatan tugallangan birligi. Mushohada yuritish
jarayonida mavjud mulohazalardan yangi mulohaza – xulosa chiqariladi. Xulosa
chiqarish tafakkurning shunday bir amaliki, unda ayrim fikrlarni taqqoslash yo‘li
bilan yangi mulohaza yaratiladi.
Inson narsalarning, xossalari va munosabatlarini teran bilish orqali vaqti-vaqti
bilan hozirgi zamon chegaralaridan o‘tib, sirli kelajakka nazar tashlashi, hali
ma’lum bo‘lmagan narsalarni oldindan ko‘rishi, yuz berishi ehtimol tutilgan va
muqarrar bo‘lgan voqealarni bashorat qilishi mumkin.](/data/documents/7f117491-d5c6-43b0-8145-bef9ab2c20f9/page_66.png)
![Bashorat qilish «murakkab narsani oddiy narsaga aylantirish»ning oliy
darajasini tashkil etadi. Ilmiy bilim taraqqiyoti ilmiy bashorat kuchining o‘sishi va
mazkur hodisa chegaralarining kengayishi bilan bog‘liq. Bashorat qilish
jarayonlarni nazorat qilish va boshqarish imkonini beradi. Ilmiy bilish nafaqat
kelajakni bashorat qilish, balki bu kelajakni ongli ravishda shakllantirish uchun
imkoniyat yaratadi. Har qanday fanning hayot mazmunini shunday tavsiflash
mumkin: bashorat qilish uchun bilish, ish ko‘rish uchun bashorat qilish kerak.
Masalan, D.I.Mendeleev yuz yil keyin kashf etilgan kimyoviy elementlarning
mavjudligini bashorat qilgan edi.
Hissiy, empirik va rasional bilish birligi. Ko‘p sonli ma’lumotlar sezgi
a’zolari orqali va oqilona bilish nafaqat bir-biri bilan bog‘liq, balki bir-birini
taqozo etishidan dalolat beradi. Inson ruhiyati bir-birini belgilashning ko‘p sonli
zanjirlariga ega bo‘lgan murakkab tizimidir. Shu sababli, sezgining mazmuni
nafaqat tashqi ta’sirlantiruvchi kuch, balki tafakkur, xotira, xayolning holati bilan
ham belgilanadi. Sezish va tafakkur mumkin bo‘lgan narsalar o‘zaro mushtarakdir.
Aytaylik, bizni - sariq, yumaloq va shirin «olma»ning ruhiy obrazi qiziqtiradi.
Bu yerda uch tushuncha: rang tushunchasi, geometrik shakl tushunchasi va ta’m
tushunchasi aniq-ravshan ko‘rinib turibdi. Rang tushunchasi har xil ranglarni
qamrab oladi, biroq ayni holda ularning orasida faqat sariq rang mavjud. Ta’m
tushunchasi ayni holda «shirin» tushunchasi bilan ifodalangan. Olmaning ruhiy
obrazi ko‘p sonli tushunchalar va ularning sezgi darajasida aniqlash mumkin
bo‘lgan ko‘rsatkichlarining kesishuvi sifatida amal qiladi.
.FALSAFADA HAQIQAT VA AMALIYoT UYGUNLIGI
Haqiqat – bilish nazariyasining bosh kategoriyasi. U borliqning bilishdagi
ideal ifodasi, chunki haqiqat ongdan, bilayotgan subektdan tashqarida va undan
qat’iy nazar mavjuddir. Haqiqat – bilimlarning obektiv borliqqa muvofiq bo‘lgan
mazmuni. U bilish jarayoni, bilish in’ikosining natijasidir. Haqiqat ilmiy
nazariyada mujassamlashgan anglab yetilgan tasdiqlovchi mulohazalar
ko‘rinishida o‘z ifodasini topadi. Har qanday ilmiy nazariya rivojlantirilishi, ba’zan](/data/documents/7f117491-d5c6-43b0-8145-bef9ab2c20f9/page_67.png)
![boshqa, yanada haqiqiyroq nazariya bilan almashtirilishi lozim. Shu ma’noda
haqiqat – bilish rivojlanishining yakuni va ayni vaqtda omilidir.
Falsafa tarixida haqiqat (bilimlarning haqiqiyligi) muammosi qadimgi
davrlardayoq ta’riflangan. “Avesto”da haqiqat oliy sharofatdir deyiladi. Darhaqiqat
insoniyat doimo haqiqatga intilgan. Zero haqiqat adolatga, sharofatga eltadigan
buk qudrat. Aristotel fikricha haqiqat – mulohazalar va amaldagi holat o‘rtasidagi
muvofiqlikdir.
Platon haqiqatni g‘oyalar dunyosiga mos keluvchi g‘ayritabiiy mustaqil ideal
mohiyat sifatida tushungan, inson bilimi jonning shu g‘oyalar dunyosi bilan
mushtarakligi darajasidagina haqiqiydir, deb hisoblagan.
Foma Akvinskiy haqiqat yolg‘on narsalarda emas, balki aqlda mavjud
bo‘ladi, har bir narsa o‘zi bog‘liq bo‘lgan aqlga munosabati darajasidagina haqiqiy
deb nomlanishi mumkin, deb qayd etgan.
Beruniy fikricha haqiqat bilimning voqelikka muvofiqligidir. Forobiy fikricha
haqiqatni bilish aqlning kamolotiga bog‘liq. Bu aql inson qalbidadir, uning
kamolotiga esa faol aqlga qo‘shilish orqali erishiladi. Faol aqlda borliqning eng
oliy darajasi bo‘lgan Birinchi sababdan boshlab to oxirgi haqiqatning barcha sura
shakllari mavjud. Shuningdek Forobiy va uning izdoshlari fikricha, haqiqat bir
nechta bo‘lishi mumkin emas, haqiqat bitta, shu bois falsafa ham bir nechta
bo‘lishi mumkin emas. Forobiy haqiqatning o‘zgarmasligiga ishongan va falsafani
haqiqatning birdan bir ifodasi deb hisoblagan 3
. Naqshbandiy haqiqat bu Allohni
anglashdir deb hisoblagan. Haqiqat so‘fiylar talqinida shariat doirasidan chetga
chiquvchi ichki mazmunni anglatadi. Ilk so‘fiylar shariat va haqiqat o‘rtasida jarlik
yuzaga kelishiga yo‘l qo‘ymaslikka harakat qilganlar. Keyingi so‘fiylar, masalan,
Abu Bakr az Zakok haqiqat haqidagi fan shariat sari yo‘lni oydinlashtiradi deb
hisoblaydi. Darhaqiqat, diniy aqidalarni rad etish va odam shariat va tariqat
bosqichlaridan o‘tib, haqiqatga erishganidan keyingina o‘zining «haqiqiy
borlig‘i»ni kasb etishi, haqiqat bilan birikishi va o‘zi ham haqiqatga aylanishi
haqidagi ta’limot so‘fizm rivojlanishining keyingi bosqichlari mahsuli sifatida
3
Қаранг.С.М. Ҳотамий Ислом тафаккури тарихидан. –Т.: Минҳож, 2003.-Б.126](/data/documents/7f117491-d5c6-43b0-8145-bef9ab2c20f9/page_68.png)
![vahdati vujud (borliqning birligi), ya’ni mistik panteizm haqidagi ta’limot
asoschilari sanalgan Boyazid Bistomiy, Halloj va boshqalarning asarlarida ilgari
surilgan.
Gegelda haqiqatni tushunish uning falsafasi asosiy tamoyili bilan bog‘liq. Bu
tamoyilga binoan g‘oya o‘zining to‘liq va muayyan ko‘rinishida «o‘zida va o‘zi
uchun borliqqa ega bo‘lgan haqiqat»dir. Gegel fikricha haqiqat o‘zining mavxum
ko‘rinishida muayyan mazmunning o‘ziga muvofiqligini anglatadi. Hamonki bu
mazmunning to‘liqligiga mutlaq g‘oyaning o‘z-o‘zidan harakati natijasida erishilar
ekan, Gegel o‘zining haqiqatni tayyor holda berilishi va shu holda cho‘ntakka solib
qo‘yish mumkin bo‘lgan zarb etilgan tanga sifatida emas, balki sof tafakkur
sohasida bilimlarning dialektik shakllanish jarayoni sifatida tushunish lozimligi
haqidagi mashhur tezisini ta’riflaydi: «...hamma gap haqiqiy narsani substansiya
sifatida emas, balki shuningdek subekt sifatida», ya’ni tafakkur faoliyati sifatida
ham tushunish va ifodalashda 4
.
Haqiqatni obektiv-idealistik tushunishning o‘ziga xos xususiyati unga
dunyoning ongda aks etish jarayoniga bog‘lamasdan qarash va uni insonning obekt
haqidagi bilimi xossasi sifatida emas, balki empirik borliqqa qo‘shimcha tarzda
obektivlashgan qandaydir vaqtdan tashqaridagi g‘oyaning xossalari sifatida talqin
qilishda namoyon bo‘ladi.
Haqiqatni subektiv idealistik tushunish esa inson bilimining xossalari va
tarkibi bilan bog‘lanadi, biroq mazkur bilim unda tashqi, mustaqil dunyoning aks
etishiga bog‘lanmaydi, chunki bunday dunyoning mavjudligi inkor etiladi. Haqiqat
«tafakkurning tejamkorligi»(1) sifatida (Max), foydali natijalarga erishish imkonini
beruvchi jarayon, tafakkurimiz obrazidagi qulaylik sifatida (Jeyms), inson
tajribasining mafkuraviy ta’rifni tashkil etuvchi shakli sifatida (Bogdanov) talqin
qilinadi.
Idealizm falsafasi hal qila olmagan haqiqatni tushunib yetishdagi
qiyinchiliklar shunga olib keldiki, faylasuflar insonga haqiqatni vahiy vositasida
ochuvchi ta’limotni ilgari surdilar. Bu yo‘nalish intuitivizm degan nom oldi. Unga
4
Қаранг: Гегель. Феноменология духа. – М.: Наука, 19 94. – С. 196](/data/documents/7f117491-d5c6-43b0-8145-bef9ab2c20f9/page_69.png)
![Shopengauer asos soldi. U aql va ilmiy bilishning ustuvorligini rad etdi, fanni
intuisiyadan keyingi o‘ringa qo‘ydi. Ilmiy izlanish intuisiyaga asoslanadi, demak,
unga bog‘liq bo‘ladi va bo‘ysunadi. Shopengauerning qarashlarini Bergson
rivojlantirdi. U intuitiv bilimning ustunligini himoya qilar ekan, qumursqalarning
instinktiv xulq-atvoriga ishora qiladi, ya’ni instinkt – intuisiyaning bir turi, degan
g‘oyani ilgari suradi. Uning fikricha, qumursqalar haqiqatni darhol – tug‘ilgani
zahoti anglab yetadi. Buni aql tushunishga qodir emas. Aql faqat munosabatlarni
bilish bilan shug‘ullanadi. Narsalarning mohiyatini faqat instinkt tushunishga
qodir. Inson texnikasi qay darajada qudratli bo‘lmasin, u qumursqa osongina
bajaradigan ishni uddalay olmaydi. Bergson aqlga ishonmaslik va ko‘proq
intuisiyaga tayanishni maslahat beradi. Garchi inson intuisiyasi qumursqalarning
intuisiyasi darajasida kuchli bo‘lmasa-da, har qalay, uning aqlidan kuchliroqdir,
chunki aql «hayotni organik tushunish bilan tavsiflanadi». Bergson intuisiyaga
aqlga qarama-qarshi turuvchi instinkt nuqtai nazaridan yondashdi.
Hozirgi zamon bilish nazariyasida haqiqiy bilim va uning shakllari haqida
turli fikrlar mavjud.
Obektiv haqiqat – bilimlarimizning inson insoniyatga bog‘liq bo‘lmagan
mazmuni. Bizning bilimlarimizda doim yo muayyan odamga, yo muayyan ijtimoiy
guruhga bog‘liq bo‘lgan unsur mavjud bo‘ladi. Binobarin, o‘z bilimlarimizda
subektiv unsurlarga bog‘liq bo‘lmagan va shu sababli obektiv hisoblanadigan
mazmunni qayd etishimiz lozim. Obektiv haqiqat rivojlanib, ikki shakl: nisbiy va
mutlaq haqiqat shakllarida amal qiladi.
Mutlaq haqiqat – predmetni kelajakda to‘ldirilishi yoki unga aniqlik
kiritilishi mumkin bo‘lmagan tarzda to‘la, mukammal bilishdir. Olam zamon va
makonda cheksizligi tufayli bunday bilimga amalda erishish mumkin emas.
Haqiqat tushunchasini mutlaq haqiqat tushunchasi bilan tenglashtirib, biz unga
erishib bo‘lmasligi, demak, umuman bilish mumkin emasligi haqida gapiramiz.
Biroq fanning haqiqiy tarixi buning teskarisidan dalolat beradi: fan rivojlanadi,
chunki u nisbiy va mutlaq bilimning birligi sifatida tushuniladigan haqiqatni
bilishga qodir. Boshqacha aytganda, obektiv haqiqat to‘la va mukammal](/data/documents/7f117491-d5c6-43b0-8145-bef9ab2c20f9/page_70.png)
![ko‘rinishdagi mutlaq haqiqatdir. Ayrim hollarda, agar haqiqat vaqt o‘tishi bilan
o‘zgarmasa, ya’ni vaqt shart-sharoitlariga bog‘liq bo‘lmasa, u boqiy haqiqat deb
ataladi.
Nisbiy haqiqat – borliqni asosan to‘g‘ri aks ettirsa-da, obraz obektga uncha
mos emasligi bilan ajralib turadigan bilim. Nisbiy haqiqat to‘g‘ri, biroq noto‘liq,
taxminiy, vaqt va joyning ma’lum tarixiy shart-sharoitlari bilan cheklangan
haqiqatdir.
Nisbiy va mutlaq haqiqat bir-biri bilan chambarchas bog‘liq. Nisbiy
haqiqatlar bilish taraqqiyoti jarayonida rivojlanib, o‘z chegarasi bo‘lgan mutlaq
haqiqatga yaqinlashadi.
Biroq bilishning tarixiy rivojlanish jarayoni nafaqat nisbiy haqiqatlarning
mutlaq haqiqatga aylanish jarayoni, balki ayrim mutlaq haqiqatlarning yuzaga
kelish jarayoni hamdir. Bu fikrni fizikada atom va uning tuzilishi haqidagi
tasavvurlarning rivojlanishi misolida ko‘rishmumkin. Yuz yil muqaddam fiziklar
va ximiklar atomlar amalda mavjud va ajralmas sharchalar ko‘rinishida, deb
taxmin qilar edilar. Bu tasavvur zamirida mutlaq haqiqat unsurlari mavjud edi.
Bundan: «Kimyoviy elementlarning atomlari amalda mavjud», degan xulosa kelib
chiqadi. Fizika va kimyoning keyingi rivojlanishi mutlaq haqiqatning bu
elementini bekor qilmadi. Biroq bu tasavvurlarda xatolar mavjudligi (taranglik,
ajralmaslik va h.k.) aniqlandi.
XIX asr oxirida elektronlar kashf etilishi natijasida atom tuzilishining yangi
manzarasi yaratildi. Tomson musbat zarralar va manfiy zaryadli elektronlardan
tashkil topgan atom modelini yaratdi. Atomning bu nisbatan haqiqiy manzarasida
mutlaq haqiqatning yangi unsurlari paydo bo‘ldi: Darhaqiqat atom musbat zaryadli
zarralardan iborat.
Atom haqidagi tasavvur rivojlanishining uchinchi bosqichi Rezerford-Bor
modeli bilan bog‘liq. Bu modelda atom yadro va uning atrofida aylanuvchi
elektronlardan tashkil topadi. Umuman olganda, avvalgi modellardan aniqroq
bo‘lgan bu modelda mutlaq haqiqat unsurlari mavjud. Hozirgi vaqtda atom
tuzilishi haqidagi tasavvurlar zamirida kvant mexanikasi va atom yadrosini](/data/documents/7f117491-d5c6-43b0-8145-bef9ab2c20f9/page_71.png)
![o‘rganish natijalari yotadi. Hozirda elektronlarning atom yadrosi atrofidagi
harakatini zichligi notekis bo‘lgan bulut harakatiga o‘xshatish mumkinligi, chunki
elektronlar korpuskulyar va to‘lqin xossalariga ega ekanligi, yadro esa protonlar va
neytronlardan iborat sistema hisoblanishi va hokazolar ma’lum. Hozirgi zamon
fizikasida atom manzarasi Bor nazariyasidagiga qaraganda to‘liqroq va aniqroq,
unda mutlaq haqiqat unsurlari ko‘proq. Biroq atomning hozirgi manzarasi
kelajakda o‘zgarishi, unga aniqlik kiritilishi, unda yangi haqiqat va xatolar
aniqlanishi shubhasiz. Haqiqatda nisbiy va mutlaq jihatlar uzviy, o‘zaro
bog‘langan: bir tomondan, nisbiy haqiqatda doim mutlaq haqiqat unsurlari mavjud
bo‘lsa, boshqa tomondan, inson bilimlarining rivojlanishi jarayonida nisbiy
haqiqatlardan mutlaq haqiqat yuzaga keladi.
Nisbiy va mutlaq haqiqat dialektikasi bizning bilimimiz atrofimizdagi olamni
har tomonlama va aniq qamrab olishga intilib, qarama-qarshiliklarni yechib,
obektiv borliqni yanada teranroq va mukammalroq aks ettirishini ko‘rsatadi.
Haqiqatning korrespondent, kogerent va pragmatik konsepsiyalari
mavjud. Ularning har biri fanda rivojlanish jarayonida katta qiyinchiliklarga duch
keladi.
Haqiqatning korrespondent konsepsiyasi nazariyaning tajribada olingan
ma’lumotlarga muvofiq bo‘lishini talab qiladi. Bu talab fanda qabul qilinadi, u
taklif qilinayotgan - gipoteza fan sohasiga taalluqli yoki taalluqli emasligini
aniqlashda muhim ahamiyat kasb etadi.
METOD VA METODOLOGIYA: ASOSIY TUSHUNCHALAR
"Metod" va "metodologiya" tushunchalari . Metod (yunon. metods —
usul) keng ma’noda yo‘l, ijodiy faoliyatning har qanday shakli kabi ma’nolarni
anglatadi. Metodologiya tushunchasi ikki asosiy mazmunga ega — faoliyatda
qo‘llaniladigan ma’lum usullar tizimi (fanda, siyosatda, san’atda va h.k.); tizim
haqidagi ta’limot yoki metod nazariyasi.](/data/documents/7f117491-d5c6-43b0-8145-bef9ab2c20f9/page_72.png)
![Fan metodologiyasi uning strukturasi, taraqqiyoti, ilmiy tadqiqot vositalari va
usullari, uning natijalarini asoslash yo‘llari, bilimni tajribaga tatbiq qilish
mexanizmlari va shakllarini o‘rganadi. Shuningdek, metodologiya metodlar
yigindisi va faoliyat turi haqidagi ta’limotdir.
Metod u yoki bu shaklda ma’lum qoida, tartib, usul, harakat va bilim
mezonlarining yig‘indisi hamdir. U tamoyillar, talablar tizimi bo‘lib, subektni aniq
vazifani bajarishga, faoliyatning shu sohasida ma’lum natijalarga erishish sari
yo‘naltiradi. U haqiqatni izlashda vaqt, kuchni tejaydi, maqsadga eng yaqin va
oson yo‘l bilan yetishishga yordam beradi.
Metodning asosiy vazifasi faoliyatning bilish va boshqa shakllarini
boshqaruvdan iborat. Biroq:
-birinchidan, metod va metodologik muammolarning rolini inkor qilish yoki
to‘g‘ri baholamaslik ("metodologik negavizm");
-ikkinchidan, metodning ahamiyatini bo‘rttirish, mutlaqlashtirish, uni barcha
masalalarning kaliti, ilmiy yangiliklarni yaratishning eng qulay vositasi
(metodologik eyforiya), deb tushunish noto‘g‘ridir.
Har qanday metod ma’lum nazariya asosida yaratiladi va tadqiqotning zaruriy
sharti sifatida namoyon bo‘ladi. Har bir metodning samaradorligi uning chuqur
mazmun va mohiyatga egaligi, nazariyaning fundamentalligi bilan asoslanadi. O‘z
navbatida, metod mazmuni kengayib boradi, ya’ni bilimning chuqurlashishi va
kengayishi, tajribaga tatbiq etilishi bilan metodning ko‘lami ham o‘zgaradi.
Ilmiy bilishda nafaqat ilmiy natija (bilimlar majmui) va predmetning
mohiyatini anglash, balki unga eltuvchi yo‘l, ya’ni metod ham haqiqiy bo‘lmog‘i
lozim. Shunga ko‘ra, predmet va metodni bir-biridan ayri holda tushunish mumkin
emas. Har qanday metod u yoki bu darajada real hayotiy jarayonlarda shakllanadi
va yana unga qaytadi. Metod har qanday tadqiqot boshlanishida to‘la holda
namoyon bo‘lmasa-da, ma’lum darajada predmetning sifat o‘zgarishi bilan har
safar yangidan shakllanadi.
Metod bilish predmeti va harakatni sun’iy ravishda bog‘lamaydi, balki
ularning xususiyatlari o‘zgarishi bilan o‘zgarib boradi. Ilmiy tadqiqot predmetga](/data/documents/7f117491-d5c6-43b0-8145-bef9ab2c20f9/page_73.png)
![daxldor dalil va boshqa belgilarni jiddiy bilishni talab qiladi. U ma’lum
materialning harakati, uning xususiyatlari, rivojlanish shakllari va h.k.larda
namoyon bo‘ladi. Demak, metodning haqiqiyligi, eng avvalo, tadqiqot (obekt)
predmetining mazmuni bilan bog‘liq.
Metod subekt bilan chambarchas bog‘liqdir. Boshqacha qilib aytgan-da,
"inson umum metodologiyaning markazidir" (Feerbax). Ikkinchidan, har qanday
metod y yoki bu darajada boshqaruv quroli vazifasini bajaradi.
Metod subekt va obektivlikning murakkab dialektikasi acosida rivojlanadi va
bunda oxirgisi hal qiluvchi ahamiyatga ega bo‘ladi. Shu ma’noda, har qanday
metod, eng avvalo, obektiv, mazmunli va konkret bo‘lsada, ayni paytda, y subektiv
hamdir. Biroq u faqat mavjud qoidalar tizimi emas, balki obektiv ilmiylikning
davomi sifatida namoyon bo‘ladi.
Metodlar xilma-xilligiga qarab, turli mezonlar asosida klassifikasiya qilinadi.
Eng avvalo, ma’naviy, g‘oyaviy (shuningdek, ilmiy) va moddiy, amaliy faoliyat
metodlarini ajratmoq lozim.
Hozirgi davrda metodologiya faqat ilmiy bilish sohasi bilan cheklanishi
mumkin emasligi ayon bo‘ldi va y albatta, bilish chegarasidan chiqishi va o‘z
sohasida amaliyotda ham qo‘llanishi zarur. Bunda bilish va amaliyotning uzviy
aloqadorligiga e’tibor qaratmoq kerak.
Fan metodlarilarining guruhlarga bo‘linishi bir nechta asoslarga ega. Bilish
jarayonida uning roli va o‘rni nuqtai nazaridan: formal, empirik, nazariy tadqiqot,
izohlash, shuningdek, boshqa metodlarga ajratish mumkin. O‘z navbatida,
bilishning sifat va son, bilvosita va bevosita original hamda faoliyatli metodlari
ham mavjud.
Metodika. Metod metodikada konkretlashadi. Metodika daliliy materiallarni
yig‘ish va saralash vositasi, aniq faoliyat turidir. U metodologik tamoyillardan farq
qilsada, ularga asoslanadi.
Usullarni tanlash va turli metodik tadqiqot faoliyatida qo‘llash
o‘rganilayotgan hodisa tabiati va qo‘yilgan vazifalar bilan xarakterlanadi. Falsafa
metodlarining asoslari bevosita amaliy faoliyat bilan bog‘liq. Fan tarixida metodlar](/data/documents/7f117491-d5c6-43b0-8145-bef9ab2c20f9/page_74.png)
![yangi nazariyalarni yaratish jarayonida shakllanadi. Yangilik yaratish san’ati
yangiliklar jarayonida kamol topadi. Dastlabki tadqiqot tajribada shakllanar ekan,
metod tadqiqotning boshlang‘ich nuqtasi, amaliyot bilan nazariyani bog‘lovchi
vosita sifatida namoyon bo‘ladi. Metod va nazariyaning uzviy aloqasi ilmiy
qonunlarning metodologik rolida o‘z aksini topadi. Har qanday fanga oid qonun
insonni voqeliqdagi narsa va hodisalarni shu fanga mansub sohaga mos fikrlashga
undaydi. Masalan, energiyaning saqlanish qonuni bir vaqtning o‘zida metodologik
tamoyil bo‘lib, y oliy nerv faoliyatining reflektorlik nazariyasi, hayvonlar va inson
axloqini tadqiq qilishning metodlaridan biri hamdir.
Ilmiy tadqiqot jarayoni tarixan ishlab chiqilgan metodlar asosida amalga
oshiriladi. Hech kim hech qachon haqiqatni yo‘qdan bor qila olgan emas. Albatta,
olim izlanishlar, xatolar qurshovida harakat qiladi. Ba’zi hollarda bir narsani izlash
jarayonida butunlay boshqa narsa yaratiladi.
Fanda, ko‘p hollarda tanlangan metod tadqiqotning taqdirini hal qiladi. Aynan
bir daliliy materialni turli metodlar asosida o‘rganish ziddiyatli xulosalarga olib
kelishi mumkin. Ilmiy bilishdagi to‘g‘ri metodni xarakterlar ekan, F.Bekon uni
yo‘lovchining yo‘lini yorituvchi chiroq bilan qiyoslaydi. Noto‘g‘ri yo‘ldan bora
turib, y yoki bu masalani hal qilishda muvaffaqiyatga erishishga umid qilish
mumkin emas. 3epo nafaqat natija, balki unga eltuvchi yo‘l ham to‘g‘ri bo‘lmog‘i
lozim.
Metod o‘z-o‘zidan tadqiqotning muvaffaqqiyatli bo‘lishini ta’minlay olmaydi,
chunki nafaqat yaxshi metod, balki uni qo‘llash mahorati ham muhimdir. Ilmiy
bilish jarayonida turli metodlardan foydalaniladi. Umumiy darajasiga ko‘ra, ular
keng yoki tor ko‘lamda qo‘llaniladi. Har qanday fan o‘z predmetini o‘rganishda y
yoki bu obektning mohiyatidan kelib chiquvchi turli xususiy metodlardan
foydalanadi. Masalan, ijtimoiy jarayonlarni o‘rganish metodi olamning ijtimoiy
shakli, uning qonuniyatlari, mohiyatining xususiyatlari bilan belgilanadi.
Turli konkret vazifalarni hal qilishning zaruriy shartlaridan biri universal
xususiyatga ega bo‘lgan umumiy falsafiy metodlarga murojaat qilishdir. Bu
metodlar haqiqatni anglashda umumiy yo‘lni ko‘rsatadi. Mazkur metodlarga](/data/documents/7f117491-d5c6-43b0-8145-bef9ab2c20f9/page_75.png)
![falsafaning qrnun va kategoriyalari, kuzatish va tajriba, taqqoslash, analiz, sintez,
induksiya, deduksiya va h.k.lar taalluqli. Agar maxsus metodlar obektning
qonuniyatlarini o‘rganishning xususiy usullari sifatida namoyon bo‘lsa, falsafiy
metodlar shu obektlarda namoyon bo‘ladigan, alohida xususiyatlardagi harakat,
taraqqiyotning eng umumiy qonuniyatlarini o‘rganadi. Aynan shu o‘rinda tajriba
hal qiluvchi ahamiyatga ega. Har bir metod obektning alohida tomonini bilishga
imkoniyat yaratadi. Metodlar umumiylik darajasi va amal qilish doirasiga ko‘ra bir
necha guruhga bo‘linadi. Ular quyidagilar:
Falsafa metodlari . Eng qadimgi keng tarqalgan metodlardan biri dialektika
bo‘lsa, ikkinchisi metafizikadir. Biroq falsafa metodlari bular bilan cheklanmaydi.
Bugungi kunda uning sofistika, eklektika, analitik, (hozirgi zamon analitik
falsafasi), intuitiv, fenomenologik, sinergetik, germenevtik (tushunish) va boshqa
turlari ham mavjud. Endilikda turli metodlarni birlashtirish jarayoni ham ro‘y
bermoqda (masalan, Gadamer germenevtikani rasional dialektika bilan
birlashtirishga harakat qiladi).
Dialektika (yunon. dialektika — bahs, suhbat) tabiat, jamiyat va bilish
taraqqiyoti qonuniyatlari hamda ularning asosida shakllanadigan umumiy tafakkur
uslubi va amaliy faoliyat haqidagi ta’limotdir. U grek tilida bahs va suhbatlashish
san’ati, degan ma’noni anglatadi. Antik dunyo faylasuflari uni haqiqatga erishish
yo‘li va usuli sifatida talqin etganlar. Hozirgi davrga kelib dialektika olamdagi
narsa va hodisalar doimo o‘zgarishda, o‘zaro aloqadorlik va bog‘liklikda,
taraqqiyot va rivojlanishda, deb tushunishdir. Unga ko‘ra, olamda o‘z o‘rniga va
joyiga, yashash vaqti va harakat yunalishiga ega bo‘lgan barcha narsalar va
voqealar bir-birlari bilan bog‘liq va aloqador tarzda, bir-birlarini taqozo etadigan,
doimiy va takrorlanib turadigan bog‘lanishlar orqali namoyon buladi.
Masalan, insoniyat tarixida bu usulga asosan yondashilganida, u uzlyuksiz
tarzda ro‘y beradigan avlodlar o‘rin almashuvi, birining o‘rniga ikkinchisi kelishi,
muayyan qadriyatlarni meros qoldirishi va yangilikning eskilikni inkor kilishidan
iborat doimiy va takrorlanib turadigan jarayondir. Bashariyatning muayyan davrida
esa, shu zamonning ijtimoiy manzarasini belgilaydigan turli urug‘ yoki qabilalar,](/data/documents/7f117491-d5c6-43b0-8145-bef9ab2c20f9/page_76.png)
![davlat, millat va xalqlar, oqim va yunalishlar, g‘oya va mafkuralarning xilma-xil
shakllarini ko‘rish, ularning bir-biri bilan uzviy aloqadorlikda namoyon bo‘lishini
kuzatish mumkin.
Taraqqiyot jarayonida avlodlar, davrlar, siyosiy tuzumlar, umuman ijtimoiy
voqea va hodisalar o‘z-o‘zidan avtomatik tarzda codir bo‘lib, nom-nishonsiz
yo‘qolib ketmaydi. Balki ularning barchasi insonlar o‘rtasidagi o‘zaro aloqa va
munosabatlarning xosilasi, ijtimoiy jarayonlarning natijasi, biror sababning oqibati
sifatida namoyon buladi. Bir davr ikkinchisining o‘rniga, bir avlod oldingisidan
keyin, bir voqea boshqasining ortidan sodir bo‘lib turadi. Ana shu abadiy va azaliy
uzlyuksizlik, doimiy alokadorlik, vaqtning orqaga qaytmasligi va voqealarning
ketma-ketligi tarzidagi bog‘lanishlar, rivojlanish va taraqqiyot, olamning rang-
barangligi va uyg‘unligi dialektikaning asosiy tamoyillarini tashkil qiladi.
Falsafada mazkur tamoyillarga asoslangan tafakkurni — dialektik tafakkur,
ana shunday dunyoqarashni — dialektik dunyoqarash, yondashuvni — dialektik
yondashuv, metodni — dialektik metod deb atash an’anaga aylangan. Shu bilan
birga, u yoki bu olimning ushbu tamoyillarga asoslanadigan dunyoqarashi, falsafiy
ta’limotlari ham bor. Masalan, Demokrit va Geraklit dialektikasi, Kant yoki Gegel
dialektikasi deyilganda ana shunday hol nazarda tutiladi.
Falsafa tarixida dialektika to‘g‘risida xilma-xil qarashlar bo‘lgan. Antik davr
dialektikasi sodda va stixiyali bo‘lib, asosan, hayotiy tajribaga asoslangan. O‘sha
davrda "Dialektika" so‘zini birinchi bo‘lib, Sukrot (er.av. 469—399 y.) o‘z falsafiy
faoliyatida qo‘llagan. Suqrot dialektikani maevtika (harflarni yaratish san’ati) bilan
taqqoslagan. Zotan, mulohaza qilish shunday dialektik usuldirki, uning natijasida
raqib nutqidagi ichki zidsiyatlar ochiladi yoki fikrlash jarayonida yangi ixtilofli
fikr-mulohazalar paydo bo‘ladi. Suqrot boshqalarni haqiqatni izlashga da’vat etar
ekan, o‘z onasi doya Fenareti ishini davom ettirayapman, deb izohlaydi.
"Dialektika" so‘zi paydo bo‘lishiga qadar antik falsafada mazmuniga ko‘ra
dialektik bulgan nazariyalar shakllana boshlagan edi. O‘tmish mutafakkirlar o‘z
zamonida dunyoning yagona birligi sokinlik, bu bir butunlik ichida doimiy
uzlyuksiz o‘zgarishlar, yaratish jarayoni sodir bo‘luvchi koinot haqidagi fikrlarni](/data/documents/7f117491-d5c6-43b0-8145-bef9ab2c20f9/page_77.png)
![ilgari surganlar. Ular koinot o‘zgaruvchanlik va barqarorlikning ziddiyati sifatida
tasavvur qilganlar. Borliqning umumiy o‘zgaruvchanligi bir narsaning ikkinchi
narsaga — yerning suvga, suvning havoga, havoning olovga, olovning efirga
aylanishi va qayta takrorlanishi bilan xarakterlanadi, deb hisoblaganlar.
Masalan, Geraklit (er.av 540—483 y.) umumiy o‘zgaruvchanlikning
universalligini shunday izohlaydi: "Arikda oqayotgan muayyan suvga ikki marta
tushib bo‘lmaydi, chunki yangi va yangi suvlar oqib kelaveradi.
O‘zgaruvchanlikning manbai kurashdir". O‘zgaruvchanlik antik dialektik
nazariyada yangini yaratmasdan bir-birini takrorlovchi jarayon sifatida mavhum
tushunilgan. Aynan shundan biri ikkinchisini taqozo qiluvchi dunyoning yagona
birligi sifatida cheksiz koinot obrazi yaratilgan. Shunga ko‘ra, Geraklit
ziddiyatlarning ayniyligini yaxshilik va yomonlikning bir xil ekanligini ta’kidlaydi,
Bu mutafakkir ijodining qonuniy natijasi bo‘lib, u reallikning nazariy modelini
yaratadi. Geraklit ziddiyatlar haqida gapirmaydi, bu tushuncha fanga Aristotel
tomonidan kiritilgan, Aristotel (Arastu) (er.av. 384—322 y.) Aflotun ta’limotini
tanqidiy o‘rganar ekan, o‘zgaruvchanlik muammosini taraqqiyot omili sifatida
tahlil qiladi. Uning dialektikasiga xoc alohida xysusiyatlar, avvalo, taraqqiyotni
moddiylik, harakatda, formal va sababiy bog‘lanishdaligini tan olishda, yangi
bosqichni boshqalari bilan bog‘liq emas, deb tushunishda yaqqol ko‘rinadi.
Ikkinchidan, Aristotel ziddiyatlar bilan bog‘liq bo‘lgan muammolar doirasini
yaratadi. Ziddiyatlarning mutlaq mos kelishini inkor qilar ekan, mutlaqo mos
kelmasligini ham inkor qiladi, biroq ularning qandaydir holatida mavjudligini tan
oladi. Uchinchidan, Aristotel formal mantiqqa acoc solar ekan, uning ontologiyada
namoyon bo‘lishi va u esa, o‘z navbatida, mazmunan progressiv, shaklan
mukammal falsafiy metodni yaratish zarurligiga olib keladi, deb hisoblaydi.
To‘rtinchidan, Aristotel o‘sha davrdayoq bu asosiy falsafiy metodning yo‘nalishini
belgilab beradi.
Dialektik metod yangi davrda, xususan, nemis falsafasida, ayniqsa , Kant,
Fixte, Shelling va Gegel tomonidan yanada chuqurroq tahlil qilingan.](/data/documents/7f117491-d5c6-43b0-8145-bef9ab2c20f9/page_78.png)
![Yangi davrning o‘ziga xoc xususiyati shundaki, bu davrga kelib taraqqiyotga
yangicha munosabat shakllandi. Dialektik metod predmetlarda emas, balki
munosabatlarda o‘z aksini topa boshladi. Bu cheksizlik haqidagi g‘oyani qayta
ishlash bilan bog‘liq edi. Cheksizlik g‘oyasining yangicha talqini paradoksal
nazariya shaklida namoyon bo‘ldi. Bu Kantning planetar sistemalarning
tumanlikdan paydo bo‘lganligi haqidagi gipotezani yaratishi bilan bog‘liq. Bilish
nazariyasida Kant ikki mulohazaning ziddiyatliligi antinomiyasini ochib tashlar
ekan, bunda har ikkalasini yetarli asosga ega, deb hisoblaydi. Masalan: 1. Dunyo
vaqtda boshlang‘ich nuqtaga ega va zamonda cheklidir. 2. Dunyo vaqtda
boshlang‘ich nuqtaga ega emas va zamonda cheksizdir.
Kant ziddiyatlarga eskicha, ya’ni inson aqlining illyuziyasi sifatida qaraydi. U
bu ziddiyatlarni yangi nazariya yaratish jarayonida kashf qiladi, biroq undan
qutilish yo‘lini ko‘rsata olmaydi. Ularga aqlning xatosi sifatida qarash kerakmi?
Hissiy idrok qilishda xatoga yo‘l qo‘yilar ekan, aqlning xatoligidan shubhalanish
to‘g‘rimikan? — degan savollarga javob izlagan Kant aqldagi ziddiyatlarni bartaraf
qilish yo‘lini topadiki, aynan shu yo‘l pozitiv dialektikaning asosi bo‘ladi. Bunda
inson aqli o‘zgaruvchanligining tarixiyligi tan olinadi, aqlning xatosi esa, tarixiy
asosga ega bo‘lib, u taraqqiyotning cheksizligi, bilish jarayonini to‘g‘ri tushunish
qobiliyatiga ega emas. Kant dialektika metodidan yangicha foydalanish
imkoniyatini ko‘rsatdi, taraqqiyot muammosini yangicha qo‘yish va hal qilish
zaruriyatini e’tirof etdi. Taraqqiyotningyangi nazariyasini Kant subekt aqlining
dialektik xarakteri bilan bog‘ladi va subektiv dialektikani asoslab berdi.
Dialektika taraqqiyotining keyingi imkoniyatlari Gegel falsafasida o‘z
ifodasini topdi.
Gegel dialektikani falsafa taraqqiyotining umumiy nazariyasi sifatida asoslab
bergan. Ma’lumki, o‘rta acp rasionalizmi tajribaning ahamiyatini va nazariyaning
empirik paydo bo‘lishini tan olishi bilan xarakterlanar edi. Gegel fikrlari
boshqacha xarakterga ega. U falsafa o‘z xususiyatlarini asoslovchi metodga ega
bo‘lmas ekan, fan bo‘la olmaydi, deb hisoblaydi.](/data/documents/7f117491-d5c6-43b0-8145-bef9ab2c20f9/page_79.png)
![Gegel dialektik metodni mukammallashtirish mumkinligini va u yagona
haqiqiy metodligini ta’kidlaydi. Falsafa metodi tabiat va ruh taraqqiyotini
ifodalovchi fikr harakatiga adekvat bo‘lishi lozim. Gegel o‘z metodida shunday
adekvatlikka erishilganligiga ishonadi. Gegel dialektikasini tushunish uchun
dastavval, gegelcha dialektikaning rezonans, salbiy, pozitiv dialektika kabi
shakllarini tahlil qilish lozim.
Rezonans (subektiv) dialektika — subekt tafakkuri bo‘lib, u predmetdagi
ziddiyatlarni ifodalaydi, biroq mavjud ziddiyatlardan ilgarilab ketadi. Subekt faqat
buni izohlash bilan kifoyalanadi, xolos.
Salbiy (obektiv) dialektika rezonans dialektikadan ba’zi ustuvorlikka ega,
chunki u boshlanishidan ancha ilgariroq harakat qiladi. "U tomon", "Bu tomon"
kabi izohlashlar mutlaq butunlikni inkor qiladi. Salbiy dialektika mustahkam
narsalarni sindirishga intiladi. Uning kuchi aynan shundadir. Ojizligi esa, ularning
uzidagi cheklanganlikni izohlar ekan, judayam kam maqsadga erishiladi. Uning
natijasi nol, salbiy, tasdiqlash unda hali namoyon bo‘lgan emas.
Dialektikaning rezonans va salbiy shaklidan farq qiluvchi yuqoriroq shakli
ichki (immanent) dialektikadir. Bu nafaqat rezonans va inkor qiluvchi, balki
yaratuvchi dialektikadir. Chunki u predmetning immanent harakat birligidagi
taraqqiyot mantig‘i sifatida namoyon bo‘ladi. Shunga binoan, fan predmetni
immanent o‘rganadi. Predmetni immanent o‘rganmoq nima? Bu mazmunni sof
tushunchada isbotlamoq, ya’ni predmetning mohiyatini isbotlamoqdir. Gegel
fikricha, dialektik ziddiyatlar — ruhning ziddiyati. Pirovard natijada mazkur
ziddiyatlar real borlikdagi ziddiyatlarni aks ettiruvchi subekt tafakkuridagi
ziddiyatlar bo‘lib, Gegel uni g‘oyaning o‘z-o‘zini namoyon qilishidagi ziddiyatlar
sifatida aks ettiradi. Gegel fikricha, dialektika mutlaqlikdan boshlanadi va u bilan
tugaydi. Dialektik nuqtai-nazardan faqat mutlaqlik real bo‘lishi mumkin. Shuning
uchun, Gegel dialektikasi mutlaq aql faoliyatining nazariyasi, mantig‘i va metodi
sifatida namoyon bo‘ladi. Ta’kidlash joizki, idealistik dialektika bo‘lgani singari
materialistik dialektika ham bor. U moddiylikning yashash tamoyillari,
kategoriyalar va qonunlarining yagona, bir butun tizimini ifodalaydi.](/data/documents/7f117491-d5c6-43b0-8145-bef9ab2c20f9/page_80.png)
![Umuman olganda, dialektik metodga ko‘ra, agar obektiv olamda doimiy
rivojlanish, paydo bo‘lish va yo‘qolish, hodisalarning o‘zaro bir-biriga o‘tishi
bo‘lar ekan, unda tushuncha, kategoriya va tafakkurning mavjud shakllari,
harakatchan, o‘zaro bog‘liqlikda, ziddiyatlar birligida bo‘lib, rivojlanuvchi real
haqiqatni to‘g‘ri aks ettirishi kerak. Shuning uchun dialektikaning asosiy tamoyili
tarixiylik bo‘lib, u predmetning doimiy rivojlanishda, o‘zgarishda va
harakatdaligini ifodalaydi.
Bizni o‘rab turgan olam yagona bir butunlik, aniq tizim bo‘lib, bir-biri bilan
uzviy bog‘liq predmetlar xilma-xilligi yagonalikda, bir-biri bilan o‘zaro ta’sir va
o‘zaro uzviy bog‘liqliqda namoyon bo‘ladi. Shunga mos ravishda dialektikaning
yana bir tamoyiliga ko‘ra, har qanday narsani faqat undagi ichki va tashqi tomonlar
mujassamligini tadqiq qilgandagina, to‘g‘ri tushunish mumkin. Dialektikaning
obektivlik, konkretlik, determinizm va boshqa tamoyillari ham mavjud.
"Metafizika" (yunon.— fizikadan keyin) - dialektika kabi universal
metoddir. Bu so‘z ilmiy muomalaga er. av. I asrda Aristotelning shogirdi, uning
she’rlari sharhovchisi Rodosskiy tomonidan kiritildi. Mutafakkir asarlarini bir
tizimga solar ekan, u borliq va bilish haqidagi umumiy masalalarni fizikadan so‘ng
"birinchi falsafa"ning (mohiyat, sabab va boshqa) ikkinchi falsafadan farqli
xususiy-ilmiy bilimlarni o‘rganadigan qismi sifatida talqin qilgan.
Ko‘p hollarda, dialektikaga qarama-qarshi deb talqin etiladigan metafizika
olamdagi narsa va hodisalarni o‘rganishda ularning muayyan vaqt davomida
nisbatan o‘zgarmasdan, alohida turgan holatiga diqqatni ko‘proq qaratadigan
usuldir. Bu usul qo‘llanganida olamning namoyon bo‘lish shakllari hamda ular
bilan bog‘liq bo‘lgan jarayonlarning alohida qismi yoki holatiga asosiy e’tibor
beriladi. Voqea, hodisa va jarayonlarni doimiy o‘zgarish holatida o‘rganish
nihoyatda kiyin bo‘lganligidan, nafaqat faylasuflar, balki barcha fan mutaxassislari
uning nisbatan tinch va o‘zgarmay turgan holatini o‘rganadilar, tadqiq etadilar.
Aslini olganda, olam garchand dialektik o‘zgarish va harakatda bo‘lsada, bu
jarayon doimo ham nihoyatda tez sodir bo‘lavermaydi. Biz esa dunyodagi narsa,
hodisa va odamlarga shunchalik metafizik tarzda o‘rganib qolganmizki, go‘yo](/data/documents/7f117491-d5c6-43b0-8145-bef9ab2c20f9/page_81.png)
![kechadan bugunning farqi yo‘qdek, kecha ko‘rgan kishiga bugun duch
kelganimizda unda hech qanday o‘zgarishlar bo‘lmaganday tuyuladi. Shu
ma’noda, hayotda ko‘p hollarda metafizik usulda fikr yuritamiz, nimalargadir ana
shunday munosabatda bo‘lamiz. Aclida esa, ular ham azaliy o‘zgarishlar
jarayoniga tushgan narsa va kishilar ekanligini juda kamdan-kam hollarda o‘ylab
ko‘ramiz. Xuddi shunday, bizning umrimiz ham kechadan ertaga qarab oqib
turadigan dialektik jarayondir. Biz ham ana shunday o‘zgarib boramiz, ammo ko‘p
hollarda bunga unchalik ko‘p e’tibor berilavermaydi. Shu tariqa maktabni tugatib
qo‘yganimizni, ulg‘ayganimizni, bolalikning ortda qolganini go‘yoki bilmay
qolamiz...
Alohida ta’kidlash lozimki, metafizik usulning hayotda, ilmiy izlanishlar va
falsafiy tadqiqotlarda ham o‘z o‘rni bor. Bizda haligacha metafizikaning
tushunchalari, kategoriyalari, tamoyillari va ilmiy mohiyati izohlangan yoxud
tadqiq etilgan asarlar, tadqiqotlar yo‘k,. Qolaversa, uni dialektika bilan butunlay
qarshi qilib qo‘yish va bu farqni mutlaq ziddiyat darajasiga ko‘tarish ham
maqsadga muvofiq emas. Aynan ana shunday yondashuv sobiq ittifoqda
dialektikani mutlaqlashtirishga, metafizikani esa quruq va o‘lik ta’limot sifatida
qarashga, uning imkoniyatlaridan foydalanilmasligiga sabab bo‘ldi.
Hozirgi zamon fanida metafizika uch asosiy ma’noga ega:
1. Falsafa umumiy hodisalar haqidagi fandir. Bu ta’limotning asoschisi
Aristotel bo‘lib, u "narsaning birinchi turi" haqidagi ta’limotdir. Bu ma’noda,
"metafizika" tushunchasini XX acpning yirik nemis faylasufi M. Xaydegger ham
o‘rganadi. Uningcha, bu kategoriya bilishning obekti va subektini bir vaqtda
ifodalovchi tushunchadir.
2. Maxcyc falsafiy fan ontologiya, umuman, borliq haqidagi ta’limot bo‘lib,
nazariya bilish mantig‘i va uning xususiy ko‘rinishlaridan mustasnodir. Shu
ma’noda, bu tushuncha G‘arb falsafasida o‘tmishda ham (Dekart, Leybnis, Spinoza
va h.k.), hozirda ham keng qo‘llaniladi.
3. U bilish (tafakkur) va harakatni falsafiy tushunish ma’nosida dialektikaga
qarama-qarshi qo‘yiladi. Bunda shu ma’nodagi tushuncha, ya’ni antidialektika](/data/documents/7f117491-d5c6-43b0-8145-bef9ab2c20f9/page_82.png)
![haqida so‘z boradi. Uning eng asosiy xususiyatlaridan biri bir tomonlamalik bilish
jarayonining faqat bir qismini mutlaqlashtirishdir.
Falsafa tarixida metafizika (dialektika kabi) hech qachon o‘zgarmasdan
qolmagan. U turli tarixiy shakllarda namoyon bo‘lgan.
E ski metafizika XVII—XIX acp falsafasi va fanida ayniqsa kamol topdi
(metafizik materializm, naturfalsafa, falsafa tarixi va h.k.) Metafizikaning bu
shakliga xoc xususiyat umumiy o‘zaro aloqadorlik va taraqqiyotni inkor qilish,
olamga bir butun tizimli yondashuvning yo‘qligi, tafakkurning ikkilanuvchanligi,
umumiy dunyoviy aloqadorlikning tugaganligiga ishonishdir.
Eski metafizik tafakkur uslubi shakllanishining obektiv asoslari butunning
alohida elementlari xususiylikni, alohida tomonlar (fikran) nima uchun bir
butunlikdan ayri holda bo‘lishi va bir-biri bilan bog‘liq bo‘lmagan holda
rivojlanishini tushuntirish zaruriyatidir. Bu usul kundalik turmushda, aql
darajasida, predmet taraqqiyotidagi aloqa munosabatlarda zarur va to‘g‘ridir.
Shuning uchun metafizikaning bu shakli predmetlardagi barqarorlikni, ulardagi
o‘zgarishlarni tizimli o‘rganish, taraqqiyotning manbalari va mexanizmlarini
aniqlash bilan bog‘liq.
XIX—XX acplarda eski metafizikadagi keskin kurashda taraqqiyot
g‘oyasining yangi dalillar bilan mustahkamlanishi ikki muhim natijaga olib keldi:
dialektik tafakkurning yangi uslublari paydo bo‘ldi; XX asrda eski metafizikaning
ilmiy dalillarini inkor qiluvchi yangi metafizika shakllandi.
Yangi metafizika eski metafizikadan farqli o‘laroq, narsalarning umumiy
aloqadorligini va ular taraqqiyotini inkor qilmaydi. Bu fandagi va jamiyatdagi
buyuk kashfiyotlar davrida absurddir. Antidialektika yangi shaklining asosiy
xususiyati — taraqqiyotni izohlashning turli variantlari va yo‘llarini izlashdan
iborat.
Buni quyidagi yo‘nalishlarda tushunish mumkin:
a) eng umumiy, abadiy o‘sish, o‘zgarish yoki aksincha kichrayish (tekis
evolyusionizm) tarzida;](/data/documents/7f117491-d5c6-43b0-8145-bef9ab2c20f9/page_83.png)
![b) xuddi sifat o‘zgarishlari kabi sakrashlar zanjiri (katastrofizm)
shaklida;
v) takrorlash sifatida qat’iy liniyali yo‘nalishga ega bo‘lgan doimiy
jarayon (to‘g‘ri chiziqli rivojlanish) holatida;
g) hech qanday yangiliklarsiz aylana doirasidagi abadiy harakat
ko‘rinishida;
d) mohiyatidan ziddiyat kelib chiquvchi harakat sifatida;
ye) progress sifatida, ya’ni oddiydan murakkabga, pastdan yuqoriga
intilish tarzida. Taraqqiyotning o‘zaro aloqadorlik va ta’sirning boshqa aralash
izohlari ham bo‘lishi mumkin.
Metafizikaning turlari har xil asoslar, mezonlar bilan farqlanishi mumkin.
Bilishning metafizik metodi — byurokratizm, konservatizm, volyuntarizm va h.k.
amaliy faoliyatning boshqa bir tomonlama harakatlari tarzida namoyon bo‘lishi
ham mumkin.
Bilimning metafizik usullari turlicha bulib, idealizm, sensualizm, rasionalizm,
empirizm, dogmatizm, relyativizm va boshka shakllarda namoyon bo‘lib,
bilimning alohida shakllari natijalarini mutlaqlashtirish jarayonida paydo bo‘ladi.
Sofistika . Sofistika falsafiy metodlar jumlasidan bo‘lib, qadimgi
Yunonistonda mil. av. V va IV asrning birinchi yarmida ijtimoiy-siyosiy hayotda
xususiy bir yo‘nalish sifatida paydo bo‘lgan. Sofistika namoyandalari Pratagor,
Gorgiy, Gippiy, Antifont va boshqalardir. Sofistikaning paydo bo‘lishi antik
Yunonistonda iqtisodiy taraqqiyotga bo‘lgan ehtiyoj bilan bog‘liq. Bu oila urug‘
an’analaridagi turg‘unlikni bartaraf qilish, yangi ijtimoiy-siyosiy o‘zgarishlarga
ehtiyoj davri edi. Sofistikaning inqirozi eramizdan avval IV acp o‘rtalarida
boshlandi. Eramizning II asrida klassik yunon sofistlarining g‘oya va uslublarini
qayta ishlashga intiluvchi yangi oqim paydo bo‘ldi.
Sofistika mavjud nazariya va ma’lumotlarni saqlashga intiladi. U yangi fikr
eski fikrning bir qismi ekanligini asoslashga yoki mantiq qonunini tuzib, mavjud
bilimlar tizimini barcha ziddiyatlardan tozalashga harakat qiladi. Bu metoddan
semantik va mantiqiy qonunlarda istalgan narsani isbotlash uchun foydalaniladi.](/data/documents/7f117491-d5c6-43b0-8145-bef9ab2c20f9/page_84.png)
![Ko‘pgina darslik va qo‘llanmalarda bu ibora yunon tilidagi "sopism" so‘zi asosida,
ya’ni ataylab xilma-xil ma’noga ega bo‘lgan tushunchalarni ishlatish orqali kerakli,
ammo haqiqatga to‘g‘ri kelmaydigan, ko‘chma ma’no-mazmunga erishish usuli,
deb ta’kidlanadi. Bu usul qullanilganda fikrning mazmuni ko‘chma ma’noda bayon
qilinadi, ya’ni "Qizim, senga aytaman, kelinim, sen eshit ", deganga o‘xshash holat
nazarda tutiladi. U, nafaqat, kadimgi Yunoniston, balki o‘pta asrlarda Yevropada
ham keng tarqalgan. Agar bu usul yolg‘on xulosalarga olib kelsa, nega o‘z
davrining ko‘pgina dono kishilari undan foydalanganlar, degan savol tug‘ilishi
mumkin. Ma’lumki, insoniyat tarixida hurfikrlilik va ijtimoiy-siyosiy jarayonlarga
munosabatni to‘g‘ri ifodalashning iloji qolmagan zamonlar ko‘p bulgan. Bunday
holni inkvizisiya hukmron bo‘lgan o‘pta asrlar Yevropasiga ham tatbiq etish
mumkin. O‘sha davrda ham ko‘pgina ziyolilarning ana shu usulga suyanmasdan
iloji yuq edi. Umuman olganda, falsafada “do‘ppi tor kelib qolgan” ana shunday
zamonlarda fikrni Gulxaniyning mashhur “Zarbulmasal” acapi kabi ifodalash
hollari uchrab turadi. Buni o‘rta asrlar Yevropasiga nisbatan olsak, unda
Servantesning “Don Kixot” acapi nima sababdan shunday yozilganligi, uning bosh
qahramoni esa nima uchun shamol tegirmonlariga qarshi jang qilganligi va bu
lavhalar zamirida qanday botiniy mazmun yashiringani aniq bo‘ladi.
Sofizm — qarama-qarshi fikrlar asosida ixtiyoriy tanlangan foydali mulohaza
bo‘lib, uning yordamida har qanday narsa yoki fikrni isbotlay olish mumkin.
Masalan, Aristotelning yozishicha, bir afinalik ayol o‘g‘liga, jamoa ishlariga
aralashma, chunki agar to‘g‘ri gapirsang, seni odamlar; yolg‘on so‘zlasang —
Xudolar yomon ko‘radi, degan ekan. Sofizmga ko‘ra afinalik ayolga shunday rad
javobi berish mumkin: sen jamoa ishlarida ishtirok qilishing kerak, chunki to‘g‘ri
so‘zli bo‘lasan va buning uchun seni Xudolar ham, odamlar ham yaxshi ko‘radi.
Sofistika mavjud bilimlar tizimidan ziddiyatlarni siqib chiqaradi, bu bilan eski
va yangi bilimlarni murosaga keltiradi. Sofistika inson bilimi doirasida cheksiz
relyativizmni ulug‘laydi. Predmet haqida har narsa deyish mumkin. Qanday
maqsad ko‘zlanmasin, so‘zlar ifodasida hech qanday chegara yo‘q (masalan, asal
— shirin; asal — achchiq; qo‘rg‘on — aylanasimon, qo‘rg‘on — to‘rtburchak va](/data/documents/7f117491-d5c6-43b0-8145-bef9ab2c20f9/page_85.png)
![h.k.) shunga ko‘ra sofist — mohir usta, so‘zamol donishmand ma’nolarini
anglatadi.
Sofistikaga faqat salbiy munosabatda bo‘lish noo‘rindir. U odatda yangi
g‘oya, nazariya va turmush sharoitining paydo bo‘lishi bilan bog‘liq. Sofistika
bilish tizimidagi mantiqiy ziddiyatlarni aniqlash, eski bilim tizimini qayta qurishda
zaruriy element sifatida namoyon bo‘ladi. Sofizm muayyan, yaxlit xususiyatga
ega, chunki hodisaga ta’sirchan bo‘lib, eski narsa xavf ostiga olinadi. Shuning
uchun har qanday sofizm o‘ziga xosdir.
Sofistika qadimgi Yevropa tafakkur uslubining asosi bo‘lib xizmat qildi.
Ammo sofistikani tanqid qilish orqali antik davr falsafasi dunyoning yangicha
konsepsiyasiga erishdi. Bu konsepsiya fikr va borliq ayniyligiga asoslanadi. U
Aristotel falsafasida o‘zining nihoyasiga yetdi va nasroniylikda mustahkamlandi.
Shu ma’noda, sofistika insoniyat tafakkurining umumiy taraqqiyotida o‘z o‘rni va
ahamiyatiga ega.
E klektika. Eklektika hech qanday bilim faoliyati bilan bog‘lanmagan, bir-
biriga zid dalillarga asoslanadi va olamni buzib yolg‘on aks ettiradi. U bilim tizimi
rivojidagi yo‘nalish, u hech qanday yagona nazariy asosga ega emas va ba’zida
obektni o‘rganishning ziddiyatli jihatlarini xarakterlovchi bilim elementlaridir.
Metodologik usul sifatida eklektika birinchi marta qadimgi yunon falsafasida
paydo bo‘ldi va iqtiboslarga asoslangan o‘rta acp sxolastik bahslarida, yangi davr
XV-VIII asrlar falsafiy bahslarida keng foydalanildi. U hozirgi davrda ham
reklama va tashviqotda, ommaviy kommunikasiya tizimida qo‘llanilib, inson
psixikasidagi an’analar, ko‘nikmalar, intilishlarni bo‘rttiradi. Bunday usulning
bema’niligini Suqrot va Aristoteldan boshlab, hozirgi davr mutafakkirlarigacha
tanqid qiladilar. Ammo bu undan foydalanilmaslikni anglatmaydi. Eklektika olam,
narsa va hodisalarning bir butunligini, umumiy asoslarini parchalab tashlash
uslubiga tayanadi.
Sinergetika. Hozirgi zamon fanida sinergetika metodi keng qo‘llanilmokda.
Sinergetika so‘zi yunoncha ("sinergena") bo‘lib, kelishuv, hamkorlik, o‘zaro ta’sir
kabi ma’nolarni anglatadi. German Xakenning fikricha, sinergetika ko‘p](/data/documents/7f117491-d5c6-43b0-8145-bef9ab2c20f9/page_86.png)
![qismlardan iborat bo‘lgan, o‘zaro murakkab aloqadorlikdagi komponentlar tizimini
o‘rganadi. Bu so‘zni Xaken hamkorliqdagi harakat bilib, butunning tizim sifatida
aks etuvchi qismlarining kelishilgan faoliyati ma’nosida talqin qiladi.
Barcha ta’limotlar paydo bo‘ladi, rivojlanadi va, nihoyat, eskiradi. Xaken
sinergetikasi ham vorisiylikka asoslangan. Uning davomi bo‘lgan
I.Sherringtonning sinergetik uslubi, C.Ulamning sinergiyasi, I.Zabusskiyning
sinergetik yo‘nalishlari ana shular jumlasidandir.
I.Sherrington sinergetik yoki integrativ tafakkurni muskullar harakatining
boshqaruvida (orqa miya) asab sistemasidagi kelishilgan ta’sirni izohlash usulidir,
deb tushunadi. S.Ulam esa, EHMning birinchi avlodi vakillaridan biri bo‘lib, u
sinergiyaning, ya’ni mashina va uning operatori orasidagi uzlyuksiz hamkorlikning
foydaliligi, ahamiyatining hozirgi zamondagi ta’siriga e’tiborni qaratadi.
I.Zabusskiy 60-yilning o‘rtalarida liniyasizlik masalalarini hal qilishda
analitik jihatdan cheklanganlik bir yoklamalikka yo‘l ochganligini ta’kidlaydi.
Liniyasiz matematika va fizika masalalarida sinergetika usulining tatbiq etilishini
odatdagi matematika hisoblash mashinasining faoliyatini tahlil qilish bilan
qiyoslaydi.
Hozirgi davrda I. Prigojinning sinergetika to‘g‘risidagi fikrlari ham
ko‘pchilikning e’tiborini tortmokda.
Yuqoridagi barcha holatlarda uzlyuksiz harakat haqida so‘z boradi.
Sinergetika orqali sodda tizimlardan murakkablarini yaratuvchi o‘lik tabiatdagi
o‘z-o‘zidan harakatning tamoyili shakllandi. Sinergetika bilan fizikada evolyusion
yo‘nalish paydo bo‘ldi va fan ijodkorlikdan yangilik yaratish tushunchasi tomon
rivojlandi. Sinergetika makroskopik darajalarga tasodifiylikni fanga kiritdi va bu
bilan mexanika metodlarini makroskopik darajaga, ya’ni mikrodunyo masalalariga
tatbiq qildi. Sinergetika nisbiylik nazariyasidagi energiya va narsaning o‘zaro bir-
biriga o‘tishini tasdikdaydi va narsalarning paydo bo‘lishini o‘ziga xoc tarzda
izoxdaydi. U biz yashayotgan makrosistemalar qanday paydo bo‘lganligi
masalasini hal etishga harakat qiladi.](/data/documents/7f117491-d5c6-43b0-8145-bef9ab2c20f9/page_87.png)
![Sinergetika nazariyasida energiya kristall sifatida qotib koladi va
kinetiklikdan potensiallikka aylana boshlaydi, deb talqin qilinadi. Bunga ko‘ra,
narsa qotib qolgan energiyadir. Energiya faoliyatning ishlab chiqarish qobiliyatini
xarakterlovchi tushuncha, lekin hozirda energiya nafaqat mexanik faoliyat, balki
yangi strukturalarni yaratuvchisi sifatida ham o‘rganilmoqsa. Sinergetika
tabiatdagi evolyusiya nimaning hisobiga sodir bo‘lishi mumkinligini asoslaydi.
Barcha yangi strukturalar yaratilayotgan joyda energiyaning kuchli to‘lqini va
muhit bilan almashinuv zarur (evolyusiya hayot kabi), metabolizmni talab qiladi.
Agar osmon jismlari evolyusiyasida biz ishlab chiqarishning natijasini kuzatsak,
sinergetika tabiatni yaratish jarayonini o‘rganadi. Sinergetika nisbiylik
nazariyasining xulosalarini tasdiklaydi: energiya olamning yanada yuqoriroq
darajalarini yaratadi.
Xullas, sinergetika — olamning o‘z-o‘zini tashkil etishi, makon va zamonda
narsa va voqealarning azaliy ketma-ketligi, o‘zaro aloqadorligi, ularning muayyan
tizimlardan iborat sababiy bog‘lanishlar asosida mavjudligini e’tirof etishga
asoslangan ilmiy qarashlar majmuidir. Bu ta’limotni dialektika asosida shakllangan
va uni to‘ldiradigan ilmiy qarashlar majmuasi deydiganlar ham bor. Ularga qarshi
o‘laroq, dialektika endi kerak emas, uni sinergetika bilan almashtirish lozim, deb
hisoblovchilar ham yo‘q emas.
Sinergetikada bifurkasiya, fluktuasiya, tartibsizlik, dissipasiya, g‘alati
attraktorlar, chiziqsizlik singari tushunchalar mashhur. Ulardan tizimlar barcha
turlarining, jumladan old organizmik, organizmik, ijtimoiy, etnik, ma’naviy va
boshqa tizimlarning xulq-atvorini tushuntirish uchun foydalaniladi.
Bifurkasiya ikkilanish nuqtalarining mavjudligini hamda rivojlanish
davomining har xilligini nazarda tutadi. Ularning faoliyati natijalarini oldindan
bashorat qilish qiyin. I. Prigojinning fikriga ko‘ra, bifurkasiya jarayonlari
tizimning murakkablashuvidan dalolat beradi. N. Moiseevning fikricha, «ijtimoiy
tizimning har bir holati bifurkasiya holatidir».
Fluktuasiya lar umumiy holda ta’sirlantirishni anglatadi. Ularning ikki katta
turkumi: tashqi muhit yaratadigan fluktuasiyalar va tizimning o‘zida vujudga](/data/documents/7f117491-d5c6-43b0-8145-bef9ab2c20f9/page_88.png)
![keladigan fluktuasiyalar farqlanadi. Ba’zan fluktuasiyalar juda kuchayib, tizimni
to‘la egallab olishi va mohiyat e’tibori bilan uning mavjudlik tartibini o‘zgartirib
yuborishi mumkin. Ular tizimni unga xos bo‘lgan «tartib turi»dan olib chiqadi,
ammo xaosga olib chiqadimi yoki yo‘qmi 5
– bu masalaning boshqa tomoni.
D issipativ tizim t a’sirlar tarqaladigan tizim hisoblanadi. Umuman olganda,
bu fluktuasiyalar to‘la qamrab olgan tizim xulq-atvorining xususiyatidir. Har xil
ta’sirlarga o‘ta ta’sirchanlik va buning natijasida haddan tashqari nomuvoziylik –
dissipativ tizimning asosiy xossasidir.
Attraktorlar to‘plamlarni o‘ziga tortuvchi, elementlar intiladigan
markazlarni hosil qiluvchi tuzilma. Masalan, bir yerga olomon to‘planganida, o‘z
yo‘nalishida harakatlanayotgan odam unga e’tibor bermasdan o‘tib keta olmaydi.
Uning traektoriyasi olomon tomonga buriladi. Kundalik hayotda bu
qiziquvchanlik, deb ataladi. O‘z-o‘zini tashkil etish nazariyasida mazkur jarayon
«to‘planish nuqtasiga siljish» deb nomlanadi. Attraktorlar o‘z atrofiga stoxastik
elementlarni to‘playdi, shu tariqa muhitni tuzilmalarga ajratadi va tartib o‘rnatish
ishtirokchisiga aylanadi.
Dunyoning postnoklassik manzarasida tartiblilik va tuzilmalarga ajratilganlik
tartibsizlik va stoxastiklik singari voqelikning obektiv, universal xususiyatlari, deb
e’tirof etilgan. Ular rivojlanishning barcha strukturaviy darajalarida namoyon
bo‘ladi. Nomuvoziy tizimlarning nomuntazam xulq-atvori muammosi
sinergetikaning diqqat markazida turadi. Sinergetika – strukturogenezning eng
umumiy qonuniyatlarini aniqlashni o‘z predmetiga aylantirgan o‘z-o‘zini tashkil
etish nazariyasidir.
Umumilmiy tadqiqot metodlari. Ular falsafa bilan maxsus fanlarning
fundamental nazariy-metodologik qoidalari o‘rtasida o‘ziga xos «oraliq
metodologiya» bo‘lib xizmat qiladi. Umumilmiy tushunchalar qatoriga ko‘pincha
«axborot», «model», «tuzilma», «funksiya», «tizim», «element», «oqilonalik»,
«ehtimollik» singari tushunchalar kiritiladi.
5
Н.Моисеев Современный рационализм. М.: 1995. -С 48.](/data/documents/7f117491-d5c6-43b0-8145-bef9ab2c20f9/page_89.png)
![Birinchidan, bir qancha xususiy fanlar hamda falsafiy kategoriyalarning
alohida xossa, belgi va tushunchalari umumilmiy tushunchalarning mazmuniga
«singdirib» yuborilganligi, ikkinchidan, (falsafiy kategoriyalardan farqli o‘laroq)
matematik nazariya va simvolik mantiq vositalari bilan ularni formallashtirish,
ularga aniqlik kiritish mumkinligi umumilmiy tushunchalarning o‘ziga xos
jihatlaridir.
Agar falsafiy kategoriyalar umumiylikning mumkin bo‘lgan eng yuqori
darajasi – muayyan umumiy darajani o‘zida mujassamlashtirgan bo‘lsa,
umumilmiy tushunchalarga ko‘proq umumiy abstrakt (bir xil) daraja xoski, bu
ularni abstrakt-formal vositalar yordamida ifoda etish imkonini beradi. Falsafaning
asosiy masalasini (to‘la hajmda) yechishda «ishtirok etish» sharti muayyan
«tafakkur shaklini yaratish»ning «falsafiyligi», «dialektikligi» darajasini
aniqlashning muhim mezonidir.
Umumilmiy tushuncha va konsepsiyalar asosida bilishning tegishli metodlari,
tamoyillari ta’riflanadi, ular esa, o‘z navbatida, falsafaning maxsus ilmiy bilim va
uning metodlari bilan oqilona o‘zaro aloqasini ta’minlaydi. Umumilmiy metodlar
qatoriga tizimli va strukturaviy-funksional, kibernetik, ehtimoliy yondashuvlar,
modellashtirish, formalizasiya hamda boshqalar kiradi.
Umumilmiy tushunchalarning muhim roli shundan iboratki, ular o‘zining
«oraliq xususiyati» bilan falsafiy va alohida ilmiy bilimning (shuningdek tegishli
metodlarning) o‘zaro o‘tishini ta’minlaydi. Gap shundaki, birinchi bilim ikkinchi
bilimga sof yuzaki tarzda, bevosita o‘tmaydi. Shuning uchun ham maxsus ilmiy
mazmunni darhol falsafiy tushunchalar tilida ifodalashga urinishlar, qoida
tariqasida, nokonstruktiv va samarasiz bo‘ladi.
Xususiy ilmiy metodlar – materiya harakatining asosiy shakliga mos bo‘lgan
muayyan fanda qo‘llaniladigan bilish usullari, tamoyillari, tadqiqot usullari va
tartib-taomillari majmui. Mexanika, fizika, kimyo, biologiya va ijtimoiy-gumanitar
fanlarning metodlari shular jumlasidandir.
Fan metodlari – ma’lum fan tarmog‘iga kiruvchi yoki fanlar tutashgan joyda
vujudga kelgan muayyan fan sohasida qo‘llaniladigan usullar tizimi. Har bir](/data/documents/7f117491-d5c6-43b0-8145-bef9ab2c20f9/page_90.png)
![fundamental fan, mohiyat-e’tibori bilan, o‘z predmetiga va o‘ziga xos tadqiqot
usullariga ega bo‘lgan sohalar majmuidir.
Fanlararo tadqiqot metodlari –asosan fan sohalari tutashgan joyda amal
qiladigan (metodologiyaning turli darajasi elementlarini birlashtirish natijasida
yuzaga kelgan) bir qancha sintetik va integrativ usullar majmui. Mazkur metodlar
kompleks ilmiy dasturlarni amalga oshirishda keng qo‘llaniladi.
Metodologiyaga faqat metodlarni emas, balki tadqiqotni ta’minlovchi boshqa
vositalarni ham o‘rganish xos. Tamoyil, qoida va ko‘rsatmalar, shuningdek,
kategoriya hamda tushunchalar mana shunday vositalar jumlasiga kiradi.
Nomuvoziy, beqaror dunyo sharoitlarida voqelikni metodologik o‘zlashtirishning
o‘ziga xos vositalarini ajratish fan rivojlanishining «postnoklassik», deb
nomlangan hozirgi bosqichida ancha dolzarb ahamiyat kasb etmoqda.
Xususiy fanlar metodlarining o‘ziga xos xususiyatlari moddiy ifodasini
topgan bilish vositalari: mikrofizikada zarralarni tezlatgichlar, tibbiyotda a’zolar
faoliyatini qayd etuvchi turli o‘lchagichlar va shu kabilar hozirgi zamon
metodologik tadqiqotining muhim tarkibiy qismi hisoblanadi.
4- MASALA. Ijtimoiy-gumanitar fanlar metodlari. Ijtimoiy-
gumanitar fanlarda kuzatish natijalari ko‘p jihatdan kuzatuvchining shaxsiga,
uning hayotiy qarashlariga va boshqa subektiv omillarga bog‘liq bo‘ladi. Mazkur
fanlarda oddiy (odatdagi) kuzatish (faktlar va hodisalar chetdan turib qayd etiladi)
va ishtirokchilikka asoslangan (ichdan turib) kuzatish (bunda tadqiqotchi ma’lum
ijtimoiy muhitga qo‘shiladi, unga moslashadi va hodisalarni «ichdan» tahlil qiladi)
farqlanadi. Psixologiyada kuzatishning o‘z-o‘zini kuzatish (introspeksiya) va
empatiya (boshqa odamlarning ruhiy kechinmalariga kirib borish, ularning ichki
dunyosi–sezgilari, fikrlari, xohish-istaklarini tushunishga intilish va h.k.)
farqlanadi.
E tnometodologiya ichdan turib kuzatishning turlaridan biri bo‘lib, u ijtimoiy
hodisa va voqealarni tavsiflash hamda kuzatish natijalarini ularni tushunish
g‘oyalari bilan to‘ldirishni nazarda tutadi. Mazkur yondashuv hozirda etnografiya,](/data/documents/7f117491-d5c6-43b0-8145-bef9ab2c20f9/page_91.png)
![ijtimoiy antropologiya, sosiologiya va kulturologiyada tobora keng
qo‘llanilmoqda.
Ijtimoiy eksperimentlar tobora rivojlanmoqda, ular ijtimoiy tashkil etish va
jamiyatni boshqarishni oqilonalashtirishning yangi shakllarini amalga tatbiq
etishga ko‘maklashmoqda. Ijtimoiy eksperiment obekti odamlarning ma’lum
guruhi eksperimentning bevosita ishtirokchilaridan biri bo‘lib, ularning manfaatlari
bilan hisoblashishga to‘g‘ri keladi, tadqiqotchi esa o‘zi o‘rganayotgan vaziyatga
bevosita qo‘shiladi.
Psixologiyada muayyan ruhiy faoliyat qanday shakllanishini aniqlash uchun
tajriba o‘tkazilayotgan shaxs turli eksperimental sharoitlarga qo‘yiladi va unga
ma’lum masalalarni hal qilish taklif etiladi. Bunda murakkab ruhiy jarayonlarni
shakllantirish va ularning tuzilishini yanada chuqurroq tadqiq qilish mumkin.
Mazkur yondashuv pedagogik psixologiyada shakllantiruvchi eksperiment, deb
nomlanadi.
Ijtimoiy eksperimentlar tadqiqotchidan axloqiy va yuridik norma va
prinsiplarga qat’iy rioya etishni talab qiladi. Bu yerda (tibbiyotda bo‘lgani singari)
«ziyon yetkazma!» tamoyili muhim ahamiyatga ega. Insonning intim dunyosiga
kirish quroli bo‘lib xizmat qilish - ijtimoiy eksperimentlarning asosiy xususiyati.
Ijtimoiy-gumanitar fanlarda falsafiy va umumilmiy vositalar, metod va
amallardan tashqari, mazkur fanlarning predmeti bilan bog‘liq maxsus vositalar,
metod va amallardan ham foydalaniladi. Ularning jumlasiga quyidagilar kiradi:
Ideografik metod –alohida tarixiy faktlar va hodisalarning o‘ziga xos
xususiyatlarini tavsiflash.
Dialog («savol-javob metodi»).
Tushunish va oqilona (intensional) tushuntirish (bu haqda ushbu bobning
keyingi paragrafida batafsil so‘z yuritiladi).
Hujjatlarni tahlil qilish –son va sifat jihatidan tahlil qilish (kontent-analiz).
So‘rovlar o‘tkazish –«yuzma-yuz» so‘rov (intervyu) yoki sirtdan
(so‘rovnoma yordamida, pochta, telefon orqali va sh.k.) s ы rov o‘tkazish. Ommaviy](/data/documents/7f117491-d5c6-43b0-8145-bef9ab2c20f9/page_92.png)
![va maxsus so‘rovlar farqlanadi. Maxsus so‘rovlarda professional ekspertlar axborot
olishning bosh manbai hisoblanadi.
Proektiv metodlar (psixologiyaga xos)–insonning produktiv faoliyati
natijalariga qarab, uning shaxsiy xususiyatlarini bilvosita o‘rganish usuli.
Testlash (psixologiya va pedagogikada)–standartlashtirilgan topshiriqlar
bo‘lib, ularni bajarish natijalari ayrim shaxsiy xususiyatlar (bilim, ko‘nikma,
xotira, zehn va sh.k.)ni o‘lchash imkonini beradi. Testlarning ikki asosiy guruhi
farqlanadi–intellekt testlari (mashhur Q koeffisienti) va erishilgan (kasbda, sportda
va h.k.) natijalar testlari. Testlar bilan ishlashda axloqiy jihat muhim ahamiyat kasb
etadi. Zotan, layoqatsiz yoki g‘irrom tadqiqotchining qo‘lida testlar jiddiy zarar
keltirishi mumkin.
Biografik va avtobiografik metodlar.
Sosiometriya metodi –ijtimoiy hodisalarni o‘rganishda matematika
vositalaridan foydalanish. Undan ko‘pincha «kichik guruhlar»ni va ulardagi
shaxslararo munosabatlarni o‘rganishda foydalaniladi.
O‘yin metodlari –boshqaruv qarorlarini ishlab chiqishda qo‘llaniladi.
Imitasion o‘yinlar (ishbilarmonlik o‘yinlari) va ochiq o‘yinlar (ayniqsa, nostandart)
vaziyatlarni tahlil qilishda farqlanadi. O‘yin metodlari orasida psixodrama va
sosiodrama alohida o‘rin tutadi. Ularda ishtirokchilar tegishincha individual va
gruppaviy vaziyatlarni ko‘rib chiqadilar.
Hozirgi zamon metodologiyasi. «Kumatoid», «case studies», «abduksiya»
tushunchalari an’anaviy metodologik tushunchalar ruhida tarbiyalangan odamga
erish tuyulishi mumkin. Ammo, aynan ular metodologiyaning hozirgi rivojlanish
bosqichining o‘ziga xos xususiyati ilmiy muomalaga mutlaqo yangi tushunchalarni
kiritish bilan bog‘liq ekanligini ko‘rsatadi. Mazkur tushunchalarning aksariyati
muayyan (xususiy) fanlar sohasi bilan bog‘liq. Bunday tushunchalar qatoriga
hozirda ancha mashhur bo‘lgan bifurkasiya, «fluktuasiya», «dissipasiya»,
«attraktor» tushunchalarini, shuningdek, «kumatoid» (yunoncha–to‘lqin) degan
innovasion tushunchani kiritish mumkin.](/data/documents/7f117491-d5c6-43b0-8145-bef9ab2c20f9/page_93.png)
![Kumatoid - suzayotgan obektni anglatadi va obektlarning tizimli xususiyatini
aks ettiradi. U vujudga kelishi, hosil bo‘lishi, shuningdek yo‘qolishi, parchalanishi
mumkin. U o‘zining barcha elementlarini birvarakay emas, balki o‘ziga xos
«hissiy-o‘ta hissiy» tarzda namoyon etadi. Masalan, tizimli obekt–o‘zbek xalqini
ma’lum zamon, makon bo‘lagida ifoda etish va mahalliylashtirish mumkin emas.
Boshqacha qilib aytganda, obektni yaxlit ifoda etish uchun o‘zbek xalqining
barcha vakillarini yig‘ish mumkin emas. Shu bilan birga, mazkur obekt soxta
emas, realdir. Uni kuzatish, o‘rganish mumkin. U butun sivilizasion-tarixiy
jarayonning yo‘nalishini ko‘p jihatdan belgilab beradi.
Yana bir misol–talabalar guruhi. U dam paydo bo‘ladigan, dam ko‘zdan
yo‘qoladigan suzuvchi obekt sifatida o‘zaro aloqalarning deyarli barcha tizimlarida
namoyon bo‘ladi. Masalan, o‘quv mashg‘ulotlari tugaganidan keyin guruh yaxlit
obekt sifatida mavjud bo‘lmaydi, ammo institusiyaviy belgilangan ma’lum
vaziyatlar (guruh raqami, talabalar soni, guruh tuzilishi, umumiy xususiyatlari)da u
obekt sifatida namoyon bo‘ladi va o‘z-o‘zini identifikasiya qiladi. Bundan tashqari,
mazkur kumatoid guruh a’zolari o‘rtasidagi do‘stlik, raqobat va boshqa
munosabatlar bilan ham qo‘llab-quvvatlanadi.
Kumatoidning o‘ziga xos xususiyati shundaki, u zamon va makonda
mahalliylashishga befarq bo‘libgina qolmay, substrat–o‘zini tashkil etuvchi
materialga ham qattiq bog‘lanmagan. U tizimli xususiyatlarga ega emas.
Binobarin, mazkur xususiyatlar uning tarkibiy qismlariga mavjud yoki mavjud
emasligiga, ayniqsa, ularning rivojlanish yo‘nalishi yoxud xulq-atvor tarziga
bog‘liq. Kumatoidni moddiy tarzda mustahkamlangan ma’lum bir xususiyat yoki
bunday xususiyatlar to‘plami bilan aniq identifikasiya qilish mumkin emas. Butun
ijtimoiy hayot suzuvchi obektlar–kumatoidlar bilan to‘lib-toshgan.
«Case studies» , ya’ni vaziyatli tadqiqotlar o‘tkazish hozirgi zamon
metodologiyasidagi muhim yangilikdir. Mazkur tadqiqotlarni o‘tkazishda fanlararo
tadqiqotlar o‘tkazish metodologiyasiga tayaniladi, ammo individual subektlarni,
mahalliy gruppaviy dunyoqarashlar va vaziyatlarni o‘rganish nazarda tutiladi.
«Case studies» atamasi presedentning, ya’ni kuzatish ostida bo‘lgan va](/data/documents/7f117491-d5c6-43b0-8145-bef9ab2c20f9/page_94.png)
![tushuntirishning mavjud qonunlari doirasiga sig‘maydigan individuallashtirilgan
obektning mavjudligini aks ettiradi. Vaziyatli tadqiqot metodologiyasi
neokantianlar Baden maktabining idiografik metodi bilan bog‘liq.
Vaziyatli tadqiqotlarning ikki tipi: tekstual va maydondagi tadqiqotlar
farqlanadi. Ularning ikkalasida ham mahalliy determinasiya birinchi darajali
ahamiyatga ega. Mahalliy determinasiya «ichki ijtimoiylik» tushunchasi bilan
muayyanlashadi va ayni guruh yoki vaziyatga xos bo‘lgan faoliyat, muloqot
shakllari ta’sirida shakllanadigan bilimning noaniq shartlarining tutash tizimi deb,
alohida so‘zlar va harakatlarning ma’no-mazmunini belgilaydigan ijtimoiy-
madaniy kontekst deb tushuniladi. Vaziyatli tadqiqotlarning ustunligi shundaki,
ularda bilim tizimining mazmuni shartlarning pirovard to‘plami, hayotiy
vaziyatlarning muayyan va alohida shakllari nuqtai nazaridan ochib beriladi.
Hozirgi zamon metodologiyasi o‘z an’anaviy metodlarining universalligi
cheklanganligini tushunadi. Masalan, gipotetik-deduktiv metod ishni tayyor
gipotezalardan boshlab, «dalillarni eng yaxshi tushuntirish» bosqichidan sakrab
o‘tganligini uchun tanqid qilinadi.
«Abduksiya» fikr yuritish orqali empirik faktlardan ularni tushuntiruvchi
gipotezaga yuksalishni nazarda tutadi. Bunday fikr yuritish turmushda va
amaliyotda ko‘p uchraydi. Har bir inson tushuntirish yo‘llarini izlashda beixtiyor
abduksiyaga murojaat etadi. Masalan, vrach kasallik alomatlariga qarab, uning
sababini, detektiv esa jinoyat izlariga qarab jinoyatchini qidiradi. Xuddi
shuningdek, olim ham sodir bo‘layotgan hodisani tushuntirishda abduksiya
metodidan foydalanadi. Mazkur atama induksiya va deduksiya singari mashhur,
keng e’tirof etilgan bo‘lmasa ham, u yangi hamda samarali metodologik
strategiyani ishlab chiqishda muhim rol o‘ynaydi.
Shunday qilib, metodologiya ma’lum bir, hatto, «eng muhim metod»ga ham
bog‘liq bo‘lmaydi. «Olim hech qachon faqat bitta ta’limotga tayanib qolmasligi,
hech qachon o‘z tafakkur metodlarini faqat bitta falsafa bilan cheklab qo‘ymasligi
kerak» 6
. Metodologiya alohida metodlarning oddiy yig‘indisi, ularning «mexanik
6
Гейзенберг В. Физика и философия. Часть и целое.–М., 1989. -С. 85.](/data/documents/7f117491-d5c6-43b0-8145-bef9ab2c20f9/page_95.png)
![birligi» ham emas. Metodologiya – turli darajadagi usul va tamoyillarning faoliyat
sohalari, yo‘nalishlari, evristik imkoniyatlar, mazmunlar, tuzilmalar va
hokazolarning murakkab, yaxlit hamda muvofiqlashtirilgan tizimi.
E vristika. Evristika yunoncha heurisko–topaman, kashf etaman, degan
so‘zdan kelib chiqqan. «Evristika» atamasining qo‘llanilishi qadimgi yunon olimi
aleksandriyalik Papp (miloddan avvalgi III asr) nomi bilan bog‘lanadi. Bu nuqtai
nazardan evristika matematika masalalarini yechishni o‘rganishni istaganlarga
mo‘ljallangan qoidalarning maxsus to‘plami sifatida namoyon bo‘ladi. «Mahorat
sirlari» hamisha qat’iy sir tutilgan va tavsiflanmagan. Evristikani kashfiyotlar
to‘g‘risidagi fan sifatida tavsiflash barcha zamonlarda ham juda murakkab vazifa
hisoblangan. G. Leybnisning «Kashfiyot san’ati» g‘oyasi amalga oshmadi. B.
Spinoza to‘g‘ri metod oqilona tanlashni ta’minlashi, noma’lumni bilish qoidalariga
ega bo‘lishi, foydasiz imkoniyatlarni chetlatish tartibini belgilashi lozimligini qayd
etgan bo‘lsa-da, buni asoslovchi nazariyani yaratmadi.
Muayyan ilmiy bilimdan haydaladigan barcha ikkilamchi, noaniq
metodologik qoidalar evristika sohasini to‘ldiradi. Shuning uchun ham evristika
ba’zan qayg‘urish, ilhomlanish, insayt bilan bog‘lanadi. Metodologik tafakkurning
izchil tizimida evristikaga ko‘pincha yetarli darajada anglab bo‘lmaydigan, ammo
izlash va topish salohiyati katta bo‘lgan soha deb qaraladi. Formal mantiqiy
metodlar evristik metodlarga qarama-qarshi qo‘yiladi. Barcha mumkin bo‘lgan
hollarda evristikadan bilim mazmunini kengaytirish, ilgari ma’lum bo‘lmagan
yangilikni yaratish kutiladi.
Ko‘pincha «evristika» tushunchasini tafakkurga bog‘lab, «evristik tafakkur»
tarzida qo‘llaniladi. Aytish mumkinki, bunday hollarning barchasida tafakkurning
yaratuvchi funksiyasi to‘g‘risida so‘z yuritiladi. G‘arb falsafasida evristik
tafakkurni tushuntirishga harakat qiluvchi nazariyalarning uch turkumi farqlanadi:
«tinch oqar suv» yoki o‘rtacha hisobga keltirilgan mehnat nazariyasi; bliskrig yoki
insayt nazariyasi; yaxshi qopqon yoki oqilona metodologik qoida nazariyasi.
Evristika metodologiyaning bo‘limi sifatida hali rasman e’tirof etilgani yo‘q.
Ammo, o‘z-o‘zidan ayonki, ilmiy bilimning har bir sohasida u eng tez, samarali va](/data/documents/7f117491-d5c6-43b0-8145-bef9ab2c20f9/page_96.png)
![o‘ziga xos yechim topishning strategiyasi hisoblanadi, evristik usul va qoidalar
noan’anaviy yo‘llarni izlash, ulardan foydalanishga turtki beradi. Evristika
fanlararo xususiyatga egaligi mazkur sohaning o‘ziga xos belgisidir. Ammo
evristik xususiyat fan ichidagi bilimda ham mavjud. Evristik sezgi ilmiy
izlanishning deyarli har bir qadamiga hamroh bo‘ladi. Reduksiya, metodlarini
o‘zlashtirish, gumanitar va texnika fanlarining usullarini birlashtirish, muayyan
ilmiy ishlovlarni amalga tatbiq etishni tanlash, hal qiluvchi eksperimentning o‘zi
ma’lum darajada evristik farazlarga asoslanadi. Evristika ilmiy va noilmiy bilim,
oqilonalik va nooqilonalik o‘rtasida bog‘lovchi bo‘g‘in bo‘lib xizmat qiladi. U
xulq-atvor taktikasini tanlashga va rivojlanish jarayonida to‘g‘ri yo‘l topishga
ko‘maklashadi. Ilmiy tavakkal mezoni sifatida evristiklik ilmiy bilimni
rivojlantirishning tarkibiy qismi sifatida hamisha olqishlangan, dunyoning
postnoklassik manzarasida esa nazariyaning evristiklik xususiyati bilim berish
jarayonini o‘zgartirish, uni ijodiy, muammoli, o‘yin tarzida o‘tkazish imkonini
beradigan ilmiy bilim mezoni darajasiga ko‘tarildi.
Evristika sirlariga yaqinlashishga bo‘lgan eng so‘nggi urinishlardan A.F.
Osbornning «miyaga hujumi»ni qayd etish mumkin. Unda kashfiyotchilikning
o‘rindoshlik, o‘tkazish, birlashtirish va ajratish bilan bog‘liq an’anaviy usullari
bilan bir qatorda, xayolni rag‘batlantiruvchi usullar: tig‘iz muddatlar tizimi,
muammoni tanqidsiz vaziyatda erkin muhokama qilish, tortishuvlik muhitini
yaratish, shuningdek hazil taxminlar qilish qayd etiladi. Ammo, evristika
yo‘nalishining vakili D. Poyya ilgari surgan ijodning (yoki muammolarni samarali
hal qilishning) muqarrar tarzda amal qiladigan qoidalarini ishlab chiqish amalga
oshirib bo‘lmaydigan vazifa, degan g‘oyasi yanada an’anaviyroq hisoblanadi.
Darhaqiqat, evristika o‘ziga xos metodologiya, ya’ni ijodiy faoliyat
metodlarining majmui sifatida ma’lum talablar qo‘yadi:
– u oddiy tanlash usullariga emas, balki muammoni hal qilish vaqtini
qisqartirish imkonini beradigan usullarga tayanadi;
– qo‘llaniluvchi usullar an’anaviy qabul qilingan va eskirgan usullardan jiddiy
farq qilishi mumkin;](/data/documents/7f117491-d5c6-43b0-8145-bef9ab2c20f9/page_97.png)
![– usullardan foydalanishga tadqiqot ko‘rsatkichlariga qo‘yiladigan tashqi
cheklashlar qarshilik ko‘rsatadi;
– izlanish modellari jiddiy darajada individuallashtirilgan bo‘lib, bilish
subektining ruhiy va motivasion faoliyati bilan chambarchas bog‘liq.](/data/documents/7f117491-d5c6-43b0-8145-bef9ab2c20f9/page_98.png)
![FOYDALANILGAN ADABIYOTLAR RO‘YXATI :
1. «Qur'oni karim». (A.Mansur taijima va izohlari). «Cho'lpon».
Tosheknt, 1992
2. A.Gxosh. Chelovecheskiy sikl. Kazan. 1992
3. A.Navoiy. Lisonut-tayr. Т ., 1984.
4. A.Sh.Juzjoniy. Tasavvuf va inson. Т ., «Adolat», 2001
5. A.Shimmel. Jononmeningjonimda. Т ., «Sharq», 1999.
6. Abdulhay Abdurahmonov. Saodatga eltuvchi bilim. I-II kitob. Т ., «Movarau
nnahr», 2005.
7. Abdurahmon Jomiy. O'zFA X.S.Sulaymonov nomidagi qo'lyozmalar instituti
. Т ., 1997.
9. Abu Ali Ibn Sino. Falsafiy qissalar. (A.Irisov taijimasi. Т ., 1980).
10. Abu Nasr Farobiy. Fozil odamlar shahri. Т ., 1993.
11. Abul Muhsin Muhammad Baqir ibn Muhammad Ali Bahouddin
Balogardon. Т ., «Yozuvhi», 1993.
12. Aziziddin Nasafiy «Zubdat ul haqoyiq» 1.1997.
13. Ahmad Yassaviy. Devoni hikmat. Т ., 1992.](/data/documents/7f117491-d5c6-43b0-8145-bef9ab2c20f9/page_99.png)
BILISh NAZARIYaSI: ASOSIY MUAMMOLARI VA YuNALIShLARI Reja 1.Bilish nazariyasining predmeti va uning uziga a xos xususiyatlari. Gnoseologiya (epistemologiya )ning mazmuni va moxiyati. 2.Bilishning asosiy turlari va shakllari.Noilmiy bilish shakllari Bilishda subekt va obektning uzaro alokasi. Xissiy, e mpirik, nazariy, mantikiy va intuitiv bilish darajalari,ularning uziga xosligi va alokadorligi 3.Ong-tafakkur va borlikning birligi. Tafakkur uslubining asosiy jixatlari. Tafakkur uslubi inersiyasi tafakkurning xossasi sifatida 4.Bilishda xakikat va amaliyot uygunligi. Xakikatning asosiy shakllari va konsepsiyalari. Xakikatni anglashda isbotlash va rad etish e mosiya, ideal, iroda, ishonch va shubxaning r oli. Amaliyotning tarkibiy kismlari. 5.Falsafada metod va metodologiya, metodika tushunchalari.Metodlarning tasnifi. Falsafa metodlari.Fan metodlari: umumilmiy, xususiy ilmiy va fanlararo tadkikot metodlari. 6. Ijtimoiy-gumanitar fanlar metodlarining uziga xos xususiyati. Xozirgi zamon metodologiyasi
Bilish nazariyasining predmeti va uning uziga xos xususiyatlar.Gnoseologiya ( epestemiologiya ) ning uziga xos xususiyatlari. Bilish nazariyasining predmeti. «Gnoseologiya» - sof falsafiy kategoriya. Uning nomi yunoncha gnosis – bilim, ilm va logos – ta’limo t, fan so‘zlaridan kelib chiqqan. So‘zma-so‘z ma’nosi - «bilish haqidagi ta’limot (fan)», «ong haqidagi ta’limot (fan)». Falsafiy adabiyotlarda, shu jumladan falsafiy qomuslar va lug‘atlarda «gnoseologiya» atamasi «bilish nazariyasi» deb tarjima qilingan. Shu bilan bir qatorda, ayni shu mazmunni ifodalash uchun falsafiy adabiyotlarda «epistemologiya» so‘zi ham qo‘llaniladi. Shuni ta’kidlash lozimki, gnoseologiyaga tatbiqan bilish nazariyasi va epistemologiya nomlarining qo‘llanilishini o‘rinli deb bo‘lmaydi. Zotan, «episteme» so‘zi «pistis» - e’tiqod so‘zi bilan uzviy bog‘liq. Biroq, biz biladigan (gnosio) va biz ishonadigan (pistio), mavjudligiga e’tiroz bildirmaydigan narsalar – falsafiy va ilmiy bilimlarning hozirgi darajasida mazmunan har xil tushunchalardir. Shu bois G‘arbiy Yevropa falsafasida epistemologiyaning mazmuni ikki xil, ba’zan esa – uch xil talqin qilinadi. Umuman olganda, hozirgi zamon falsafasida gnoseologiya bilish jarayonining umumiy, aniqroq aytganda – falsafiy mohiyati hamda umumiy muammolariga e’tiborni qaratadi. Epistemologiya esa, bizning muayyan narsalar haqidagi bilimlarimiz va (yoki) e’tiqodlarimizning ishonchlilik darajasini o‘rganadi. Demak, epistemologiya gnoseologiyaning tarkibiy qismi yoki uning amaliy ifodasidir. Tom ma’nodagi epistemologiya hozirgi kunda ilmiy, haqiqiy bilimning mazmunini, shuningdek diniy e’tiqodlarning gnoseologik mohiyatini o‘rganish bilan shug‘ullanadi. Bunda esa bilish (ong)ning mohiyati to‘g‘risida bahs yurituvchi falsafiy ta’limot ma’nosidagi «gnoseologiya» atamasidan foydalaniladi. Shu bilan biz avval gnoseologiya muammolari doirasini aniqlab olishga harakat qilamiz. Gnoseologiya yoki bilish nazariyasi falsafiy bilimlar (falsafa fani) bo‘limi bo‘lib, unda 1) insonning dunyoni bilish imkoniyati 2) insonning o‘zlikni anglash
jarayoni; 3) bilishning bilmaslikdan bilim sari yuksalishi, 4) bilimlar tabiati va ularning mazkur bilimlarda aks etuvchi narsalar bilan o‘zaro nisbati o‘rganiladi. Shunday qilib, umuman olganda, gnoseologiya ong, bilish, bilimni o‘rganish bilan shug‘ullanadi. Shaxsiy va ijtimoiy tajribada biz ongning mavjudligini aniq sezamiz, ongning o‘z-o‘ziga, boshqa odamlarga va umuman jamiyatga ta’siri natijalarini fiziologik darajada his qilamiz va ko‘ramiz. Biroq bu jarayonda ongning o‘zi ko‘rinmaydi. Moddiy dunyo hodisalaridan farqli o‘laroq, ongni kuzatish mumkin emas. U go‘yo vaqt va makon chegaralaridan tashqarida turadi. Gnoseologiyaning vazifasi bu ko‘rinmas ongni idrok etish, uning moddiy narsa va hodisalar dunyosi bilan o‘zaro aloqalarini aniqlash, uni o‘z muhokama va tadqiqot predmetiga aylantirishdan iborat. Gnoseologiyaning asosiy muammosi bizning barcha bilimlarimiz tajribada sinalganmi? degan «oddiy» masalani yechishdan iborat: Bu savolga javob izlash va masalaning yechimini topishda gnoseologiyada ikki muxolif an’ana: bilimlarimiz tajribada sinalganini qayd etuvchi empirizm va buni inkor etuvchi rasionalizm to‘qnashadi. Rasionalizm (rasionalistlar) insonda tug‘ma g‘oyalar, adolat, insoniylik, uyg‘unlik g‘oyalari va tajribadan olinishi mumkin bo‘lmagan boshqa g‘oyalar mavjudligidan kelib chiqadi. Zotan, tajriba to‘la adolat, yalpi insoniylik mavjud emasligini, bizni qurshagan dunyoda uyg‘unlik ustidan xaos hukm surishini ko‘rsatadi. Bunda ayrim ashaddiy rasionalistlar (masalan, Platon, Avgustin va ularning hamfikrlari) ko‘rsatib o‘tganidek g‘oyalar inson aqliga xos tug‘ma g‘oyalar bo‘lib, ularni inson faqat o‘z aqlidan olishini qayd etadilar; boshqa, mo‘tadil rasionalistlar (masalan, Leybnis, Volf, Baumgarten) esa, g‘oyalar aqlga bog‘liq bo‘lmagan holda mavjud bo‘lsa-da, biroq ular faqat aqlda tafakkur va falsafiy mushohada yuritish jarayonida tug‘ilishini ta’kidlaydilar. Empirizm (empiristlar, Frensis Bekon, Lokk, Gobbs, Yum, Feerbax), aksincha, inson, insoniyat shaxsiy yoki ijtimoiy tajribaga ega bo‘lgunga qadar biron-bir g‘oya mavjud bo‘linishni inkor etadilar. Ular barcha g‘oyalar inson ongi
zamirida yo shaxsiy tajriba, yo boshqalar tajribasi, butun insoniyat tajribasini umumlashtirish orqali tug‘ilishini qayd etadilar va bu tezisni isbotlashga harakat qiladilar. Ularning fikriga ko‘ra, tajriba inson ongida uning sezgilari va o‘zini qurshagan dunyoni idrok etishi orqali aks etadi. Falsafada idrok etishni persepsiya (lotincha «perception» - idrok etish) deb atash odat tusini olgan. Persepsiya o‘zini qurshagan dunyodagi narsalar va hodisalarni sezgilar orqali idrok etishga aytiladi, borliqni aql bilan anglash, bilish, ularni g‘oyalarda ifodalash esa ap pe rsepsiya deb ataladi. Gnoseologiya inson bilimining chegaralari to‘g‘risidagi masalani yechishni ham o‘z ichiga oladi. Ko‘pgina empiriklar (masalan, David Yum, Dyubua Raymond, agnostiklar) va rasionalistlar (masalan, Kant va uning hamfikrlari) inson nafaqat umumiy narsa va hodisalarni, balki muayyan, konkret narsalarni ham bilishi mumkin emas, degan fikrga qo‘shiladilar. Ayrim narsalar, hodisalar va konsepsiyalar borki, ular persepsiyamizning chegaralariga ham, tafakkurimiz, refleksiyamiz (lotincha «reflexes» - orqaga qaytish) doirasiga ham sig‘maydi. Masalan, Kant Koinot ibtidosi yoki ibtidosizligi, Xudoning borligi yoki yo‘qligi, jonning boqiyligi yoki foniyligi, axloqning sababiyligi yoki sababsizligi aqlning bilish chegaralariga sig‘maydigan, oqilona o‘rganib bo‘lmaydigan transsendental (lotincha «transcendentalism» - chegaraga sig‘maydigan) masalalardir, deb hisoblagan. XX asr pozitivistlari, empirizm g‘oyalarini himoya qilgan yirik olimlar (Moris Shlik, Rudolf Karnap, A.J.Aer) Katnning transsendental muammolarini mantiqsiz deb e’lon qildilar. Gnoseologiya inson bilimi va bilishga doir juda ko‘p muammolar bilan shug‘ullanadi. U bizning bilimlarimiz qay darajada e’tiqod, qay darajada ko‘r- ko‘rona ishonch va qay darajada real borliqning haqiqiy in’ikosi ekanligini aniqlashga harakat qiladi. So‘nggi o‘n yilliklarda gnoseologiyada bilimlar o‘rtasidagi farq, «nimani bilaman», «qanday bilaman», «shaxsiy tajribamdan bilaman», «dalilga ko‘ra bilaman» kabi iboralar mazmunining o‘zaro nisbati masalalari muhokama qilinmoqda. Bir so‘z bilan aytganda, gnoseologiya borliqni
to‘liq qamrab olib, unda biron-bir tafsilotni nazardan qochirmaslikka harakat qiladi. Demak gnoseologiya falsafaning eng muhim omilidir. Gnoseologiyaning mohiyati va mazmuni . Optimizm. Skeptisizm. Agnostisizm. Bilish jarayoni rivojlanish qonuniyatlarining shakllari, haqiqatning tagiga yetish imkoniyatlari nuqtai nazaridan o‘rganiladi. Uning har xil modellari, yondashuvlari mavjud. Materialistik modellar zamirida dunyoning inson ongida aks etish tamoyillari: Demokritda – obrazlar (eydoslar), Yangi davr faylasuflarida – sensor signallari, Berklida – subektning sezgilari yotadi. Leybnis bilishni ilohiylashtirilgan g‘oyaning inson tug‘ma tushunchalariga ta’siri deb hisoblagan. Gegel taklif qilgan modelning zamirida mutlaq g‘oyani anglash yotadi. Max, Avenarius va boshqa subektiv idealistlarda (XIX asr oxiri – XX asr boshlari) bilish jarayoni – bu sezgilarning bo‘sh va tejamli aloqasini amalga oshirishdir. Inson aqli bilish pillapoyasidan yuqoriga ko‘tarilar ekan, har bir yangi pog‘onada qayta-qayta quyidagi savolga javob topishga harakat qiladi: dunyoni bilish mumkinmi? , b ilishning chegaralari bormi? Falsafada bu savollarga javob beruvchi uch asosiy yo‘nalishni farqlash mumkin: optimizm, skeptisizm va agnostisizm (Kant va boshqalar). Optimistlar dunyoni bilish mumkinligini ta’kidlaydilar, agnostiklar , aksincha, buni rad etadilar (I.Kant – «narsa o‘zida»). Skeptiklar esa, dunyoni bilish mumkinligini inkor etmaydilar (XVIII asrda D.Yum), biroq bilimning haqiqiyligiga shubha bildiradilar. Odatda, skeptisizm paradigmalar, qadriyatlar, ijtimoiy tizimlar va hokazolar o‘zgarayotgan davrda (yoki uning arafasida), ilgari haqiqiy deb hisoblangan xulosalar fan va amaliyot olgan yangi ma’lumotlar nuqtai nazaridan soxta, asossiz bo‘lib chiqqan holda ravnaq topadi. Skeptisizm psixologiyasiga xos xususiyat shundan iboratki, u darhol nafaqat eskirgan, balki yangi, shakllanayotgan fikrlar, g‘oyalarni ham toptay boshlaydi. Bu psixologiya zamirida tadqiqotchining yangilikka tashnaligi va inson tafakkurining kuchiga bo‘lgan ishonch emas, balki qachondir qabul qilingan «qulay» tamoyillarga tayanish yotadi. Skeptisizm ta’limot sifatida, hech shubhasiz, zararlidir, chunki u insonning bilish borasidagi deyarli barcha imkoniyatlarini kamsitadi.