Adabiyotshunoslik metodolgiyasi va falsafiy dunyoqarash muammosi
![Adabiyotshunoslik metodolgiyasi va falsafiy dunyoqarash muammosi
Reja:
1. Adabiy tanqidda badiiy asarlarga yondashuv usullari.
2. Metodologiya – metodlar haqidagi fan.
3. Metodlar tasnifi.
4. Adabiy jarayon va zamonaviy ilmiy qarashlar.](/data/documents/8f88b0d2-de56-4e46-adc1-ccc3f3cf9290/page_1.png)
![Mavzuga oid qisqacha annotatsiya
Adabiy tanqid fani adabiy jarayon bilan shug‘ullanadi. Kun dalik adabiy
hayotda yozilayotgan asarlarni baholaydi. Adabiy-tarixiy jarayonda kechayotgan
hodisalarni, yangiliklarni, tajribalarni tahlil qiladi. Ijodkor va kitobxon masalalriga
diqqat qaratadi. G‘oyaviy-badiiy jihatdan yetuk asarlarni targ’ib va tashviq etadi;
poetic jihatdan zaif asarlarga tanqidiy munosabat bildiradi. Tabiiyki, har bir
davrning o‘z adabiy jarayoni bo‘ladi. Adabiy jarayon xususiyatlari vaqt o‘tishi
bilan o‘zgarib, yangilanib boradi.
Hazrati Odam tomonidan og‘zaki shaklda dastlabki badiiy asar yaratilgan
zamonlardan buyon odamzod matn o‘rganish, undan ta’sirlanish, o‘zlashtirish va
har tomonla tahlil qilishga urinib kelmokda. Odamzod azal-azaldan go‘zalligi
sirlarini anglab yetishga intilgan. Shuning uchun, ham odamiyat unga nozil etilgan
barcha muqaddas kitoblarni tushunishga intilgan va ularni imkoni yetgani qadar
tafsir qilgan. Shuningdek, odamlar tomonidan yaratilgan badi iy asarlarni idrok
etish uchun ham deyarli hamisha muayyan ko‘m ak talab etilgan.
Badiiy matnga tahlilchi o‘z e’tiqodi, dunyoqarashi, maqsad estetik
tayyorgarlik darajasi, ilmiy saviyasi, badiiy didi kabi omillardan kelib chiqqan
holda yondashadi. Bu omillar esa muayyan jug‘rofiy-tarixiy va ilmiy-estetik
sharoit ta’sirida shakllanadi. Binobarin, turli mintaqalard a yashovchi kishilarda
badiiy asarni tushunish hamda tahl il qilish borasida turlicha qarash va usullar
tizimi qaror top ganligi tabiiydir.
Kunchiqish va Kunbotish xalqlarida badiiy matnga yondashuv tizimi tamomila-
o‘ziga xos bo‘lib, bir-biridan jiddi y farq qiladi. Xususan, Turkistonda sovet
davrigacha bo‘lgai ming yillar mobaynida ko‘rkam asardan, birinchi navbatda,
san’at, badiiyat qidirib kelingan. Badiiy matnning ta’sirli, o‘ziga xos, betakror,
nafis va kutilmagan jihatlarini ochishga e’tibor qaratilgan. E’tibor qilinsa,
musulmon Chiqishidagi ijodkorlar uchun mazmunning originalligi bilan bir
qatorda ifodaning betakrorligi ham juda muhim, ba’zan hat to , boshqa hamma
narsadan muhimroq sanalgan. Gul, bulbul, oshiq, ma’shuqa, agyor, hijron kabi](/data/documents/8f88b0d2-de56-4e46-adc1-ccc3f3cf9290/page_2.png)
![an’anaviy timsollar tizimi mu st ahkam shakliy qolip va an’anaviy yondashuvlar
doirasida b etakror ko‘rkam yangilik yaratish chinakam iste’dodning belgi s i
sanalgan.
Kunbotishda esa badiiy matndan ko‘proq ijtimoiy ma’no izlash an’anasi
shakllangan. Bu hol badiiy tahlilda sotsio lo gik, funksional yondashuvlar ustuvor
bo‘lishiga olib kel gan . Shuning ta’sirida Kunbotishliklar adabiyotshunoslik ilmida
badiiy asar funksiyalari insonning faoliyatini anglashga qaratilgani bois adabiyot
o‘z-o‘zidan ijtimoiy mazmunga ega bo‘ladi degan qarash shakllangan. Bu estetik
maktabga badiiy yaratiq tahlili mobaynida muayyan tekshirilayotgan igarda
adabiyotning funksiyalari qay tarzda va qanchalik darajada ado etilganiga ko‘proq
e’tibor qaratilgan.
Natijada Kunbotish adabiyottanuv ilmida badiiy asarni o‘qish, o‘rganish va
izohlashga qaratilgan ilmiy-estetik faoliyatning uzoq tarixi mobaynida asarning
tahlili bo‘yicha tarixiy-tipologik, tarixiy-madaniy, tsiyosiy-tarixiy, funsional,
sotsiologik, formal, struktural, biografik, psixologik, psixoanalitik va bir qator
yondashuvlar tizimi shakllangan. Shuningdek, badiiy matnni tahlil etishning bu
tizimlaridan ikki yoki undan ortig‘ini birgalikda qo‘llash tufayli ham yana bir
qancha tahlil turlari yuzaga kelgan. Tahlil amaliyotida ham badiiy asarlarga
yondashuvning ayrim yo‘nalishlari qaror topgan.
Ma’lumki, bani basharga yuborilgan barcha muqaddas kitoblar ilohiy
mazmunga egaligidan tashqari ifoda yo‘sinidagi joziba va o‘ziga xoslikka ko‘ra,
ularda muayyan darajada, badiiylik xususiyatlari ham bordir. Tabiiyki, har qanday
qavm vakillari ham o‘z muqaddas asarlarini to‘g‘ri anglab yetishni istaganlar.
Natijada, bu bitiklarni izoxdash, tafsir qilish ehtiyoji yuzaga kelgan. Qadim
Yunonistonda muqaddas kitob- larning shu xildagi tafsiri jarayoni «eksegetika»
(yunoncha yexegiteka - tushuntiraman), deb atalgan. Antik zamondayoq diniy
bitiklar bilan birga eski adabiy qo‘lyozmalar ham eksegiz qilingan, ya’ni
tushuntirilgan. Ekzegetika « tashqaridan”, “dan ” ma’nolarini ifodalash uchun
qo‘shiladigan -ekz (ex) old qo‘shimchasi sharhlovchining matndan o‘zicha ma’no
chiqarmokchi emasligini, balki matnning o‘zidan tabiiy ravishda mantiqan kelib](/data/documents/8f88b0d2-de56-4e46-adc1-ccc3f3cf9290/page_3.png)
![chiqadigan ma’nonigina anglatmoqchiligiii bildirgan. Bu bilan ekseget qilingan
ma’no tafsirchining shaxsiy-sub’ektiv fikri emas, balki matnning o‘zidan ob’ektiv
tarzda kelib chiqqan qarash ekani ta’kidlangan.
Insoniyat jamiyatida badiiy adabiyot taraqqiy etib borgani sari uni tahlil qilish
amaliyoti va ilmi ham rivojlandi. Antik davrlardayoq faqat ilohiy bitiklarning
kadimgi qo‘lyozmalarinigina emas, balki o‘sha zamonda yashayotgan ijodkorlar
tomonidan yaratilgan badiiy matnlarni ham sharhlash ehtiyoji paydo bo‘ldi.
Chunki har qanday ko‘rkam adabiy yaratiq o‘ziga xos tabiatga ega ekani sababli
hammaga ham tushunarii bo‘lavermas edi. Ayni vaqtda jamiyat a’zolari orasida
dunyya kelgan badiiy matnni tushunishga ehtiyoj sezadigan alohid» qatlam yuzaga
kelgan bo‘lib, u muayyan iqtisodiy, siyosiy, ma’naviy ta’sir ko‘rsata oladigan
kuchga ham ega edi. Natijida, Kunbotishning o‘sha davrdagi eng mutaraqqiy
davlatlari bo‘lmish Yunoniston va Rimda badiiy matnni o‘rganish tekshirishning
hermenevtika va interpretatsiya kabi yo‘nalishlari dunyoga keldi.
Kunbotish ellarida badiiy asarga interpretatsion yoki hermenevtik yo‘sinida
yondashish muayyan takomillashishlar bilan hozirga qadar ham davom etibgina
qolmay, hatto Kunchiqish o‘lkalariga ham bir qadar yoyilib bormoqda.
Kunbotish yurtlarida, umuman, san’atni anglash va izohlaya yo‘sini, xususan,
badiiy yaratiqni tekshirishning universal hamda ko‘p qirrali usuli sifatida
interpretatsiya alohida o‘rin tutadi. Interpretatsiya ilohiy va badiiy matnni
o‘rganish hamda izohlashga tatbiqan antik davrlardan buyon qo‘llanib kelingan
yondashuv tarzi bo‘lib, «talsin tsilish, tushuntirish» ma’nolaridagi lotincha
interpretation so‘zidan olinib, badiiy asarni talqin qilish, uning g‘oyasi, ma’nosi
yoki konsepsiyasini anglab yetishga, asar mazmunini qayta yaratishga qartilgan
faoliyatni bildirgan. Atama sifatida esa a) « biror narsani «talqin qilish ,
tushuntirish;» b) biror asar yoki san’atkorni ijodiy jihatdan izohlash ma’nolarini
bildiradi. Dastlabki davrlarda bu atama adabiy asarning birlamchi ma’nosi, goyasi
va konsepsiyasini anglab, tushuntirish hamda uni biror-bir shaklda qayta yaratib
berishga qaratilgan ilmiy faoliyatni anglatgan. Bugungi kunda u ko‘proq badiiy
asar mohiyatini turli yo‘sinda talqin qilish, izohlash usuli ma’nosida qo‘llaniladi.](/data/documents/8f88b0d2-de56-4e46-adc1-ccc3f3cf9290/page_4.png)
![Vujudga kelgan davrda interpretatsiya asosan biror asarnipg mazmunini
zamondoshlarga moslab aslidagiday qayta yaratib berishga qaratilgan faoliyatni
ifodalagan. Hozirga kelib, badiiy mazmunni interpretatsiya qilish,ya’ni qayta
yaratish asosan uch yo‘l bilan amalga oshirilishi ko‘zda tutiladi. Virinchi yo‘l biror
badiiy asarni ilmiy tadqiq etishni ko‘zda tutib, mantitsiy-tushunchaviy
interpretatsiya deyiladi va bitikni adabiyotshunoslik yoki adabiy sinchilik asari
tarzida qayta yaratishni anglatadi. Ikkinchi yo‘l liriko-publitsistik int yerpretatsiya
bo‘lib, biror ko‘rkam asar matnini hissiyot Yoorishiqligida esse shaklida qayta
yaratishni bildiradi. Uchinchi yo‘l badiiy interpretatsiya deyilib, adabiy matn
mazmunini san’atning rangtasvir, teatr, kino, opera, raqs, musiqa singari turlaridan
biriga aylantirib interpretatsiya qilishni anglatadi. Ko‘rinadiki, biror badiiy asar
mohiyati ilmiy yo‘sinda adabiyotshunoslik yoki sinchilik nuqtai nazaridan tadqiq
etilsa, mantitsiy-tushunchaviy interpretatsiya yuzaga keladi. Agar talqinchi
tekshirayotgan badiiy matn asl goyasidan ta’sirlanib, uning mazmuniga o‘z
hissiyoti va shaxsiy munosabatlarini qo‘shib esse yaratsa, liriko-publitsistik
interpretatsiya paydo bo‘lgan. Shuningdek, talqin etilayotgan badiiy asar mazmuni
san’atning o‘zga biror turi vositasida ifoda etilsa, badiiy interpretatsiya hosil
bo‘lgan.
Interpretatsiya asarni tahlil qilishning usuli sifatida juda qadim zamonlardan
beri qo‘llanib kelinadi. Ma’lumu mashhur Suqrot (miloddan oldingi 470/469-399
yilnar)o‘z zamondoshi bo‘lmish shoir Simonidning qo‘shiqlari mazmunini
mantiqiy-tushunchaviy yo‘sinda talqin etgan. Demak, adabiyottanuvchilik ishini
bajargan.
Interpretatsiyaning ilmiy-nazariy asoslari ilohiy kitoblarning talqinchilari
tomonidan ancha keyin ishlab chiqilgan. Ularning bu jo‘ndagi ta’limotlari 19 asrda
olmon esteti Fridrix Shelling tomonidan badiiy mazmun talqinining cheksizlik
qadar ko‘p bo‘lishi mumkinligi borasidagi qarashlari bilan yanada boyitilgan va
to‘ldirilgan. Interpretatsiya to‘g‘risida nemis esteti F. Shleyermaxer qarashlarini
shogirdi V. Diltey takomilga keltirgan bo‘lsa, rus olimlari: S. Averinsev, M.](/data/documents/8f88b0d2-de56-4e46-adc1-ccc3f3cf9290/page_5.png)
![Baxtinlar uni amaliyotda qo‘llash yo‘llari yuzasidan qimmatli fikrlar bayon
qilishgan.
Yuqoridagi olimlarning qarashlari umumlashtirilganda badiiy asarning talqini
asar muallifi, ya’ni birlamchi sub’ektning goyaviy-estetik nuqtai nazariga mumkin
qadar mustaxkam bogliq bo‘lishi kerak degan umumiy to‘xtam yuzaga keladi.
Biror badiiy mazmunni o‘zlashtirib, qayta yaratish talqinchining ijodkor sub’ekti
bilan goyibona «ruhiy muloqoti» orqali amalga oshadi. Bunda talqinchining
intuitsiyasi, ya’ni muallif ruhiyati va fikrini gayrishuuriy tarzda tuyishi hal kiluvchi
o‘rin tutadi.
Talqinchi (interpretator) hamisha san’at asariga aksiologik, ya’ni baholash
pozitsiyasidan yondashadi. Binobarin, har bir talqinchi tekshirilayotgan, ya’nikim,
qayta yaratilayottan badiiy asardan o‘z imkoniga yarasha va nazari ilg‘agan narsani
ko‘radi. Bu hol ba’zan talqin qilinayotgan asar mazmunining muallif nazarda
tutganidan boshqacharoq anglanishi va talqin qilinishiga olib kelgan. Natijada asl
matn va asl badiiy-g‘oyaviy niyatdan uzoqlashilgan. Shunday bo‘lmasligi uchun
ham interpretatsiyada talqinchining o‘z dunyoqarashi, mayl va istaklari minimal
darajada bo‘lishi kerak deb qaraladi. Talqinchi uchun o‘rganilayotgan ba’diiy
asarning dastlabki mazmunini topib olib aslidagiday talqin etish muhim
hisoblanishi zarur. Buning uchun interpretator bugundan uzilib, tendensiozlik
qilmasdan to‘lig‘icha asar yaratilgan davr va muallif holatiga «ko‘chib» o‘tib,
asarning ichiga kirgan holda uning sirgdan ko‘zgatashlanib turmaydigan yashirin
ma’nolarini topishga urinishi kerak bo‘ladi.
Badiiy asar interpretatsiya qilinganda, matnning birlamchi mazmunini aniqlash
va undan uzoqlashib ketmaslik muhim bulgani sababli tekshirilayotgan matnning
nafis san’at asari ekanidan ko‘ra, undan kelib chiqadigan ijtimoiy-ruhoniy ma’noga
asosiy e’tibor berilgan. Negaki, interpretatorning diqqat markazida adabiy matnda
dastlab n ima hakda gap borga nini anglash va qayta yaratish turgan. Shu tariqa
interpreta tsiyada tekshirilayotgan matnga u yaratilgan davr talabidan ke lib ch iqib
yondashish va muallif aytmoqchi bo‘lgan asl fikrni aniqlash birlamchi vazifa deb
qaraladi.](/data/documents/8f88b0d2-de56-4e46-adc1-ccc3f3cf9290/page_6.png)
![Adabiyotshunoslik tajribasida adabiy asarning tushunilish bosqich va
darajalaridan kelib chiqqan holda birlamchi yoki o‘qirman interpretatsiyasi,
ikkipamchi yoki ilmii interpretatsiya hamda badiiy (obrazli-ijodiy) yoki uchlamchi
interpretatsiya singari interpretatsiya turlari borligi ham ma’lum. Birlamchi
interpretatsiya o‘qirmanning badiiy asar bilan tanishganda olgan ilk taassurot va
tushunchalariga asoslanadi va u kitobxonda ko‘pincha taassurot, kechinma,
hissiyot, kayfi- yat holida bo‘lib, hamisha ham mantiqiy sillogizmlar sifatida
shakllanavermaydi. Sinchi o‘zining o‘qirmanlik mahorotlari bo‘lmish birlamchi
interpretatsiyani aniq mantiqiy tushunchaviy ifoda shakliga soladi va ularni tahlil
yordamida asoslab tekshirib ko‘radi, natijada haqiqatlikni da’vo qilish huquqiga
ega hamda faktik, mantiqiy va hissiy isbot talab qilinadigan ikkilamchi, ya’ni ilmiy
interpretatsiya yuzaga keladi. Uchlamchi yoki badiiy interpretatsiya adabiy asarni
boshqa san’atlar tiliga ag‘darish demakdir. Boshqacha a ytganda , badiiy
interpretatsiya adabiy asarning butunlay boj san’at turi sifatida qayta yaratilishidan
iboratdir.
Oldiniga adabiy asarning asl mazmunini to‘g‘ri tu shu nish uchun interpretatsiya
qilingan. Talqinning to‘g‘rili gi aniqligi badiiy iste’molchilarning doimiy diqqat
marka zida turganligi interpretatorlarning yondashuvlari haq ligi borasida
hamishalik bahs hamda tanqidiy qarashlarni k elti rib chiqargan. Ko‘rinadiki,
interpretatsiya kechimi uchun ma’ rifiy, ya’ni bilish vazifasi birlamchi ahamiyatga
ega va u ni talqinning boshqa biror funksiyasi bilan tenglashtirib almashtirib ham
bo‘lmaydi. Demak, interpretatsiyada rets ipi yentning ongiga ta’sir ko‘rsatish
ustuvor maqomda bo‘ladi.
Tekshirilayotgan matnni, hech bo‘lmasa, nazariy jihatdi aslidagiday talqin
qilish mumkinmi yoki yukm i degan masalani interpretatsiya nazariyasi oldida
turgan eng muhim va asosiy muammo deyish mumkin. Adekvatlik dega nda
tekshirilayotgan ob’ekt to‘g‘risida muayyan darajada izohl a sh quvvatiga ega
bo‘lgan xolis va ishonchli bilimga egalik ko‘ zda tutiladi. Interpretatsiyadagi asosiy
qiyinchilik shund a ki, muayyan badiiy mazmun badiiy bo‘lmagan tushunchavi y
mantiqiy vositalar orqali ifodalanadi. Semiotika nuqt ai nazaridan ekstralingvistik,](/data/documents/8f88b0d2-de56-4e46-adc1-ccc3f3cf9290/page_7.png)
![ya’ni tilga doir hodisani til dan boshqa vosita bilan tarjima qilishning bir ko‘rinishi
bo‘lgan bunday holatda ma’no buzilishlariga yo‘l qo‘ymaslya ik imkonsizdir. Lekin
interpretatsiyada semiotik xarakte rdagi ch e tga chiqishlardan cho‘chimaslik kerak.
Negaki, birin chidan halol, ayniqsa, talantli interpretator bunday chet ga chi qishlarni
minimal darajaga keltirishga intiladi va nat ijada ularning borligi ko‘pincha
bilinmay ham ketadi. Juda muhim bo‘lgan ikkinchi jihat shundan iboratki, sodir
bo‘layotgan gan o‘zgarishlarning tabiati va yo‘nalishini bilib ol gach ularni hisobga
olib, interpretatsiyani tahrir etish mum kin Deylik, tushunchaviy tafakkur badiiy
mazmunni mantiq qoli plariga solishga moyil ekanidan kelib chiqib, talqin
etil ayotgan asarning ruhi va bu ruhni ifodalagan vositalar ga u st uvor diqqat
qaratiladi. Shuningdek, talqinda ko‘pincha matnning badiiy g‘oyasini ko‘zga
tashlanib turadigan yo‘sinda jo‘nla shtirishga intilish kuchli bo‘lishi ko‘zda tutilib,
asar dagi nozik belgilar, sirtdan bilinavermaydigan ziddiyatlar ni izohlashga ko‘proq
e’tibor qaratilishi mumkin.
Bugun interpretatsiyaga badiiy butunlikni ilmiy vositalar bilan anglab yetish
kechimi sifatida qarash yoyilgan. Shu o‘rinda adabiy asarni anglab yetish
mumkinmi, ilm jiddiy yo‘qotishlarsiz bunga erisha oladimi qabilidagi savollarning
paydo bo‘lishi tabiiydir. Rus adabiyotshunosi A. Bushmin «Adabiyot haqida fan»
kitobida bu to‘g‘rida haqli ravishda: «Ilmiy shakl badiiy obrazni to‘la qamrab
ololmaydi, undagi ma’nolar serqatlamligini to‘la ilgay bilmaydi, obraz uygotgan
taassurotni ko‘zgay olmaydi. Agar shularni qilish mumkin bo‘lganda, san’atning
keragi bo‘lmay qolardi. Boshka tomondan, agar badiiy obrazni ilmiy shaklda ifoda
etish mutlaqo mumkin bo‘lmaganda, san’at to‘grisidagi fan dunyoga kelmagan
ham bo‘lardi. Badiiy obrazni mantiqiy tushunchalarga aylan- tirish mumkin emas,
ammounimantiqiy tushunchalar tiliga ag‘darish mumkin»
deydi. Chindan ham
o‘xshashlik, muvofiqlik bir xillik degani emas. Ilmiy interpretatsiyadan badiiy
butunlikni uning hissiy to‘yintirilganligi, badiiy ta’sirchanligi, o‘ziga xos
ishontirish quvvati kabi jihatlarini to‘lik saqlagan holda anglashni talab etish
o‘xshashlikni emas, balki bir xillikni talab qilishdir. Ikki mustaqil hodisani bir
xillishtirish istagi amalga oshuvi mumkin bo‘lmagan yumushdir.](/data/documents/8f88b0d2-de56-4e46-adc1-ccc3f3cf9290/page_8.png)
![Aslida biror badiiy asarni uning asl mazmuniga muvofiq ilmiy talqin qilish
interpretatsiya muammolari zanjirining birinchi halqasidir, xolos. Bu
muammolarning eng o‘tkiri va asosiysi badiiy asarni har xil talqin qilish
masalasidir. Ushbu muammo interpretatsiyalarning ko‘p va xilma-xilligi hamda
shunga muvofiq talqin sifatining turfaligidan kelib chiqadi. Ayni bir adabiy
asarning turli, hatto, bir-birini inkor etadigan darajadagi turfa bir necha
interpretatsiyasi yuzaga kelsa, tabiiy ravishda bularning qaysi biri to‘g‘ri talqin
degan masala ko‘tariladi. Muammoga yanada kengrok qaraladigan bo‘lsa, «Bitta
badiiy asarning nechtagacha har xil, ammo har holda, mazmunga muvofiq talqini
bo‘lishi mumkin va bu talqinlarning o‘zaro nisbatalari qanday bo‘ladi?» degan
savol tug‘iladi. U yoki bu interpretatsiyaning badiiy asar mazmun-mohiyatiga
adekvat yoki mos emasligini qay yo‘sinda aniqlash va isbotlash mumkin? Mumkin
bo‘ladimi o‘zi?
Poetika nazariyasining ulkan bilimdoni A. A. Potebnya ushbu chigallikni
ko‘zda tutib yozadi: «Xuddi so‘z har bir ijodkorda aynan u ko‘zda tutgan ma’noni
ifodalagani kabi poetik obraz ham har bir tushunuvchi tomonidan va har bir
tushunilish vaziyatida qayta-qayta yangicha qabul etilaveradi... Shu singari biror
badiiy butunlikni sharhlamoqchi bo‘lgan kishi ham asarning o‘sha vaqtdagi o‘z
poetik yoxud ilmiy anglami va tushunchasi darajasidagi ko‘rinishini taqdim
etadi» ]
. Demak, badiiy asarning turli kishilar tomonidan qilingan interpretatsiyasi
turlicha bo‘lishiga, buning ustiga, bir kishi tomonidan turli vaqt va kayfiyatda
qilingan ilmiy talqinlarda ham jiddiy farqlar bo‘lishi mumkinligiga ko‘nikilishi
kerak bo‘ladi. Potebnyaning yuqoridagi fikri ham badiiy asarning interpretatsiyasi
aslida birovning fikrini anglab yetishdangina emas, balki asardagi fikrga qay
darajadadir bog‘liq bo‘lgan o‘z qarashlarini hosil qilishdan iboratligini ko‘rsatadi.
Shuning uchun talqinning xilma-xilligi ko‘pchilik adabiyot tanuvchi va
o‘qirmanlarda e’tiroz uyg‘otishi, ular: «Bu qanaqasi? Demak, «Alpomish» yoki
«Farhod va Shirin,» degan asarlar bittadan yemas balki o‘qirman qancha bo‘lsa,
ular ham o‘shancha ekanda?»- deya norozi bo‘lishlari mumkin. Bu savollarga
hozirgi rus adabiyottanuvchiligining ham yetuk vakili bo‘lgan faylasuf Mixail](/data/documents/8f88b0d2-de56-4e46-adc1-ccc3f3cf9290/page_9.png)
![Epshteynning biroz keskin, ammo umuman, to‘g‘ri bo‘lgan: «Interpretatsiya har
qanday badiiy obrazning to‘ligicha ochiq va ko‘pma’noli ekaniga asoslangan
hodisa bo‘lib, asar mohiyati to‘la anglab yetilishi uchun cheklanmagan
miqdordagi, shu shumladan, noto‘gri va asossiz talqinlar ham bo‘lishi
mumkinligini ko‘zda tutadi»,- degan qarashi javob bo‘lishi mumkin. Chindanda
badiiy asar ham tirik odam kabi tinim siz o‘zgarishlar ichidadir. Odam o‘z umrining
turli davrlarida ayn i bir narsa-hodisaga turlicha munosabat bildirishi ta bi iy
bo‘lganidek, badiiy asarni ham bir davrdagi turli kish il arning, shuningdek, turli
davrlardagi turli odamlarning bir -biriga o‘xshamaydigan yo‘sinda talqin
qilishlarini tabii y qabul qilish kerak.
Odamlar xilma-xil bo‘lgani holda ular orasida ko‘p umumiylik borligi singari
badiiy asarlar qanchalik o‘ziga xos, ularning talqini neqadar turlicha bo‘lmasin,
baribir, har qanday badiiy yaratiqni idrok etish va baholashning universal jihatlari
mavjuddir.
Biografik metod badiiy asarni muallifining hayot yo‘li kontekstida
o’rganishni nazarda tutadi. Badiiy asarda ijodkor shaxsiyati akslangani bois undagi
qator o’rinlar muallif biografiyasi kontekstida yorqinroq anglashiladi. Shunga
ko‘ra, biografik metod asarga muallif tomonidan yuklangan mazmunni anglashda
yetakchi ahamiyat kasb etadi. Masalan, yuzaki qaraganda, A.Qahhorning «O‘g‘ri»
va «Dahshat» hikoyalari o'tmishdan bahs yuritadi, «qora o‘tmish»ni sho'ro adibi
g’oyaviy mavqeyidan turib tasvir- laydi, xolos. Biroq ular biografik kontekstda
olinsa, adib har ikki hikoyada ham ular yaratilgan davr muammolarini qalamga
olgani, atrofida kechib turgan ijtimoiy hodisalar mohiyatini anglash va o‘zi
anglagan haqiqatlarni ifoda- lashga harakat qilgani ko’rinadi. 1
Yozuvchi o‘zi
bevosita ko’rgan, guvohi bo'lgan voqea-hodisalar, o‘zi kuzatgan hayotiy holatlar-u
manzaralar, turfa fe’l-xo‘yli odamlar-u ularning o'zaro munosabatlari yozgan
asarlarida u yoki bu yo'sinda, turli maqsadlar bilan o‘z aksini topadi. Masalan,
Oybekning «0‘ch» poemasi, «Qutlug‘ qon» romani, «Mah- mud Torobiy»
dramatik dostoni - bularning hammasi «Bolalik» qissasidan ancha ilgari yaratilgan.
Shunga qaramay, masalan, «0‘ch»dagi qozoq dashtlari tasviri, «Qutlug‘ qon»dagi](/data/documents/8f88b0d2-de56-4e46-adc1-ccc3f3cf9290/page_10.png)
![Shokir ota do'koni, «Mahmud Torobiy»dagi isyon manzaralari «Bolalik»
qissasidagi muqobilini yodga soladi. Ya’ni «Bolalik» qissasi adib bolaligida
ko'rgan-kechirganlarini keyincha yaratgan asarlari badiiy voqeligiga singdirib
yuborganini namoyish qiladi. Avtobiografik qissaning borligi uchungina biz adib
asarlaridagi biografik izlarni komil ishonch bilan ko'rsatyapmiz. Shundan ham
ko'rsa bo'ladiki, biografik metodning qanchalik samarali bolishi birinchi galda
tadqiqotchi ixtiyorida mavjud biografik materialga bog‘liq bo'lib qoladi. Biografik
metod kabi muallifga yo'naitirilgan psixologik, psixoanalitik tahlil metodlarida bu
bog'liqlik yanada kuchli. Zero, masalan, psixoanalitik tahlil amalga oshirish uchun
tadqiqotchiga yozuvchining bolaiik chog'lari, oilasi, o'qish va mehnatfaoliyati
kechgan muhit- xullas, hayotiga oid aniq faktik materiallar, hatto birqarash- da
arzimas mayda-chuydadek ko'rinuvchi tafsilotlargacha kerak bo'ladi. Aytish
kerakki, o'zbek adabiyotshunosligida biografik metodning yetarli darajada samara
bilan qo'llan- may kelayotgani ayni shu narsa - biografik materialning yetarli
emasligi biian izohlanadi. Mazkur holning sababi esa, birinchidan, shaxsiy va
oilaviy arxiv yaratish an’anasi- ning shakllanmagani, ikkinchidan, milliy mentalitet
bilan bog'liq holda ma’lumotlarning kuchli «filtrlanishi»dadir.
Ijodiy-genetik metod biografik metodga yaqin va u bilan birlikda qo'llanib,
badiiy asarning ijodiy tarixini o'rganishni maqsad qiladi. Bu metod
adabiyotshunosga hayot materialining badiiy obrazga aylanish jarayoni, badiiy
matn- ning sayqallanish yolini kuzatish imkonini beradi. Maz kur metod
adabiyotshunosning biografik materiallar bilan birga o'rganilayotgan asar
qoralamalari, uning turli nashr variantlari, tarixiy hujjatlar va hokazolarni chuqur
tadqiq etishini, konkret faktlar asosida uning yaratilish tarixi va omillarini ochib
berishini taqozo etadi. O‘zbek adabiyot shunosligida ijodiy-genetik metod asosida
amalga oshirilgan jiddiy tadqiqotlardan biri sifatida R.Qo‘chqorning A.Qahhor
romanlari ijodiy tarixini yoritishga bag‘ish!angan ilmiy ishini ko'rsatish mumkin.
Sotsiologik tahlil metodi tadqiqotchini badiiy asar voqeligi bilan real voqelik
munosabatlari, uning tarixan haqqoniylik darajasi, hayot haqiqati bilan badiiy
haqiqat munosabati kabi masalalarni organishga yo'naltiradi. Bu xil yondashuv](/data/documents/8f88b0d2-de56-4e46-adc1-ccc3f3cf9290/page_11.png)
![asarning g'oyaviy-mafkuraviy tomonlarini tahlil qilarkan, qahramonlarning
xarakter xususiyatlari, asardagi konfliktlar tabiati, obrazlar tizimi va hokazo badiiy
unsurlarning ijtimoiy ildizlarini ochib beradi. Hayot haqiqatining badiiy haqiqatga
aylanish jarayoni, xarakter va prototip, tarixiy shaxs obrazi va real tarixiy shaxs
munosabati kabi ijod jarayoni bilan bog'liq muammolarni o'rganishda ham sot -
siologik yondashuv asos vazifasini o'taydi. Shubhasiz, sotsiologik metod
adabiyotshunoslikda muhim ahamiyatga molik, u adabiy asar bilan bogliq ko‘p
masalalarni oydinlashtirishga yordam beradi, Biroq uni boshqalardan ustun
qo‘yish, adabiy asarning g'oyaviy-badiiy xususiyatlarini ijtimoiy omillar bilangina
izohlashga intilish - xullas, uni mutlaqlashtirish adabiyot uchun zararli oqibatlarga
olib kelishi mumkinki, bunga yorqin misollarni sho‘ro adabiyotshunosligidan
istalgancha topish mumkin. Masalan, 20 - 30-yillar sho'ro adabiyotshunosligidagi
vulgar sotsiologizm adabiyotda ijtimoiylik rolini, shunga mos ravishda sotsiologik
metod mavqeyini mutlaqlashtirish natijasi o‘laroq vujudga kelgan edi. Adabiy
hodisalarni, adabiy ijod va adabiy asar xususiyatlarini jamiyatning ijtimoiy-
iqtisodiy rivojlanish holati, ijodkorning sinfiy mansubligi bilan bevosita bog‘lab
qo'yish sotsiologik metodni jo‘n tushunish- ga olib keldi. Natijada badiiy asarlar
sotsiologik metodga tayanibgina tahlil qilingan, ijtimoiy ahamiyati va g'oyaviy
jihatidangina baholangan tanqidiy maqolalar urchidi. Keyinchalik shu ruhdagi
maqolalar Fitrat, Qodiriy, Cho'lpon kabi iste’dodlarni qatag’on qilish uchun dastak
bo’ldigina emas, o'quvchi ommani ularni «xalq dushmani», asarlarini «zararli» deb
tushunishga tayyorlashga ham xizmat qildi. Sho’ro adabiyotshunosligi, garchi
vulgar sotsiologik yondashuvni qoralasa-da, undan butkul forig‘ bo’lolmadi:
adabiyotga mafkura xizmatchisi deb qarash, baholash mezonlari ichida g'oyaviy
jihatga ustuvorlik berish amaliyoti sho‘ro tuzumi yemirilgunga qadar davom etdi.
Shuning ta’sirida keyingi yillarda sotsiologik metodga nisbatan sovuq munosabat
shakllandi. Biroq, tabiiyki, ayb metodda emas, uni adabiyotga boshqa maqsadlarni
ko’zlab qo‘llaganlarda. Holbuki, metod o‘rganilayotgan obyekt tabiatiga muvofiq
bo’lishi e’tiborga olinsa, adabiyotni o‘rganishda sotsiologik metodni inkor qilish](/data/documents/8f88b0d2-de56-4e46-adc1-ccc3f3cf9290/page_12.png)
![nojoiz. Aksincha, metodni adabiyot bi lan bog'liq muammolarni o‘rganish,
jumladan, badiiy asarlar tahliliga tatbiq etish ilmiy jihatdan zarurdir.
Tarixiy-madaniy tahlil metodi asarni milliy-madaniy an’analar, shuningdek,
davr adabiy-madaniy kontekstida o'rganishga qaratilgandir. Ma’lumki, badiiy asar
muayyan madaniy-adabiy an’analar zaminida dunyoga keladi, uning qator badiiy
xususiyatlari shu kontekstdagina yorqin na- moyon bo’ladi, anglashiladi. Masalan,
Cho’lponning qator she’rlari (masalan, «Qalandar ishqi»), ayrim nasriy asar- lari
(«Yo‘l esdaligi») borki, ularning zamirida botin ramziy ma’nolar mumtoz
adabiyotimiz, xususan, tasavvuf she’riyati kontekstidagina o’zini namoyon etishi,
tushunilishi mumkin bo’ladi. Yoki «0‘tkan kunlar»dagi bir qator syujet motivlari
(«tilab olingan farzand», «safarga chiqish», «dor ostidan qaytish»), poetik
xususiyatlar («oshiq - yor - ag‘yor» sxemasi; oshiq holati tasviri va b.) folklor va
mum toz dostonchilik an’analari zaminida yetilgani shundoq ko’zgatashlanadi. Eng
muhimi, tarixiy-madaniy yondashuv badiiy asarga milliy madaniyatning vakili
sifatida qarashga yo’naltiradi. Natijada asarning milliy adabiy-madaniy kontekst
bilan bog’liq ma’no qirralari ochiladi, asarni katta vaqt o‘lchamida idrok etish
kishida shunga daxldorlik hissini paydo qiladi.
Qiyosiy metod deyilganda badiiy asarni boshqa asar(lar) bilan qiyosan tahlil
qilish nazarda tutiladi. Konkret asarni o'tmishda yoki u bilan bir paytda, boshqa
milliy adabiyotda yoki o‘zi mansub adabiyotda yaratilgan asar bilan qiyosan tadqiq
etish mumkin. Qiyoslash obyekti tadqiqot maqsadidan kelib chiqqan holda
beigilanadi. Deylik, asarni o'tmishda yaratilgan asar bilan qiyoslash undagi an’ana
va yangilik nisbati, ayrim badiiy unsurlar genezisi haqida tasavvur hosil qilish
imkonini yaratadi; boshqa milliy adabiyot vakili bilan qiyoslash orqali adabiy
aloqa va ta’sir, milliy adabiyotlar rivojidagi tipologik umumiylik kabi masalalarni
o'rganishga keng imkoniyat yaratiladi. Misol uchun, Navoiy va Nizomiy
«Xamsa»larini qiyosiy tahlil qi lish asosida har ikki asarning poetik o'ziga xosligi,
syujet motivlaridagi o'xshash va farqli jihatlar, bu farqlarni yuzaga keltirgan
omillar, dunyoqarashlaridagi mushtarak va farqli jihatlarni anglash, pirovardida
Navoiy dahosini xolis baholash imkonini yaratadi.](/data/documents/8f88b0d2-de56-4e46-adc1-ccc3f3cf9290/page_13.png)
![Ko'rib o‘tilgan metodlarning hammasi asarning tashqi aloqalarini o'rganishga
qaratilgan bo‘lib, ularning bari tarixiylik tamoyiliga tayanadi. Ulardan farq qilaroq,
immanent tahlil adabiy asarning ichki aloqalarini o‘rganishga qaratiladi, uning
uchun faqat bitta obyekt - muallifdan, voqelikdan, adabiy-madaniy muhitdan
uzilgan asarning o'zigina mavjuddir. Immanent tahlil metodlari sifatida struktural,
stilistik va semiotik metodlarni ko'rsatish mumkin. Strukturai metod adabiy asarga
sistema deb qaragan holda, un dagi qismlarning bari muayyan badiiy maqsadga
muvofiq tarzda butunga birikadi degan qarashdan kelib chiqadi. Umumlashtirib
aytganda, struktural tahlil o‘z oidiga qo'yadigan maqsad asar qismlarining butun
tarkibidagi o‘rni va vazifatari, ularning o‘zaro aloqa-munosabatlari va shu asosda
butunlikning mantiqiy tashkillanishini tadqiq etishdan iboratdir. Albatta, xususiy
holatda tadqiqotchi matnning tashkillanishi yoki badiiy voqelikning
tashkillanishini diqqat markaziga qo'yishi mumkinligi ham istisno emas. Faqat bu
holda ham tadqiqot predmetiga butunning qismi sifatida, badiiy asarning
sathlaridan biri sifatida qaraladi. Stilistik tahlil ko'proq matnning til xususiyatlarida
namoyon bo'luvchi ijodkor uslubiy o‘ziga xosligini o'rganishni maqsad qiladi.
Nisbatan yangi hisoblanuvchi semiotik tahlil esa asardagi badiiy obrazlarga belgi
sifatida qaragan holda ularning ma’no qirralarini ochib berishni maqsad qiladi.
Adabiy asar retsepsiyasi, aniqrog‘i, uning ijtimoiy mavjudligini o'rganish
adabiyotshunoslik uchun muhim xulosa va umumlashmalar chiqarish imkonini
beradi. So‘nggi yillarda bu boradagi izlanishlar ham ommalashib borayotgani
shundan. Hozircha adabiy asar retsepsiyasini o‘rganish metodlari yetarli darajada
ishlab chiqilgani ham, sinovdan o'tkazilgani ham yo‘q. Shu bois boshqa ijtimoiy
fan sohalarida qo'llanib kelayotgan konkret sotsiologik tad qiqot metodlaridan
foydaianilmoqda. Jumladan, o'quvchi omma orasida turli anketa so‘rovlari
o'tkazish, kitobxonlar konferensiyalarini tashkil qilish, insholar konkurslari o'tka-
zish kabilarni hozircha ushbu metod doirasidagi tadqiqot shakllari sifatida
ko'rsatish mumkin. Albatta, ushbu tadbirlar o‘z-o‘zicha tadqiqot shakli bo'lib
qolmaydi. Buning uchun ularning, birinchidan, tadqiqiy maqsadni ko'zda tutgan
(ya’ni avvaldan muammoni oydinlashtira oladigan savollar tuzgan, insholar](/data/documents/8f88b0d2-de56-4e46-adc1-ccc3f3cf9290/page_14.png)
![mavzularini maqsadli belgilagan, konferensiya ishini ma’lum yo'nalishga solgan)
holda tashkil qilinishi, ikkinchidan, olingan natijalarning atroflicha va chuqur ilmiy
tahlil qilinishi taqozo etiladi. Agar mazkur metodlar adabiy konkret asar
retsepsiyasini sinxroniya aspektida o'rganishga xizmat qilsa, uning adabiy tanqid-
chilikdagi talqinlarini tadqiq etish orqali muammo diaxronik aspektda o'rganiladi.
0‘zbek adabiyotshunosligida alohida olingan asarning tanqidchilikdagi talqinlarini
o'rganishga bag‘ishlangan maxsus tadqiqot hanuz yaratilmagan esa-da,
muayyanadib yoi shoir ijodining o‘rganilishi tadqiq etilgan ishlarda bu masala ham
qisman yoritilgan.](/data/documents/8f88b0d2-de56-4e46-adc1-ccc3f3cf9290/page_15.png)
![Foydalanilgan adabiyotlar ro‘yxati
1. Расулов А . Танқид, тадқин, баҳолаш . T.: Фан, 2006
2. Ўзбек адабий танқиди. Антология. Т. TURON - IQBOL . 2011
3. Каримов Б. Абдулла Қодирий ва герменевтик тафаккур.Т. Akademnashr . 2014.
4. Каримов Б. Адабиётшунослик методологияси. Т. Muharrir nashriyoti. 2011.
5. Каримов Б. Руҳият алифбоси. Т. Ғ.Ғулом номидаги матбаа-ижодий уйи. 2016.](/data/documents/8f88b0d2-de56-4e46-adc1-ccc3f3cf9290/page_16.png)
Adabiyotshunoslik metodolgiyasi va falsafiy dunyoqarash muammosi Reja: 1. Adabiy tanqidda badiiy asarlarga yondashuv usullari. 2. Metodologiya – metodlar haqidagi fan. 3. Metodlar tasnifi. 4. Adabiy jarayon va zamonaviy ilmiy qarashlar.
Mavzuga oid qisqacha annotatsiya Adabiy tanqid fani adabiy jarayon bilan shug‘ullanadi. Kun dalik adabiy hayotda yozilayotgan asarlarni baholaydi. Adabiy-tarixiy jarayonda kechayotgan hodisalarni, yangiliklarni, tajribalarni tahlil qiladi. Ijodkor va kitobxon masalalriga diqqat qaratadi. G‘oyaviy-badiiy jihatdan yetuk asarlarni targ’ib va tashviq etadi; poetic jihatdan zaif asarlarga tanqidiy munosabat bildiradi. Tabiiyki, har bir davrning o‘z adabiy jarayoni bo‘ladi. Adabiy jarayon xususiyatlari vaqt o‘tishi bilan o‘zgarib, yangilanib boradi. Hazrati Odam tomonidan og‘zaki shaklda dastlabki badiiy asar yaratilgan zamonlardan buyon odamzod matn o‘rganish, undan ta’sirlanish, o‘zlashtirish va har tomonla tahlil qilishga urinib kelmokda. Odamzod azal-azaldan go‘zalligi sirlarini anglab yetishga intilgan. Shuning uchun, ham odamiyat unga nozil etilgan barcha muqaddas kitoblarni tushunishga intilgan va ularni imkoni yetgani qadar tafsir qilgan. Shuningdek, odamlar tomonidan yaratilgan badi iy asarlarni idrok etish uchun ham deyarli hamisha muayyan ko‘m ak talab etilgan. Badiiy matnga tahlilchi o‘z e’tiqodi, dunyoqarashi, maqsad estetik tayyorgarlik darajasi, ilmiy saviyasi, badiiy didi kabi omillardan kelib chiqqan holda yondashadi. Bu omillar esa muayyan jug‘rofiy-tarixiy va ilmiy-estetik sharoit ta’sirida shakllanadi. Binobarin, turli mintaqalard a yashovchi kishilarda badiiy asarni tushunish hamda tahl il qilish borasida turlicha qarash va usullar tizimi qaror top ganligi tabiiydir. Kunchiqish va Kunbotish xalqlarida badiiy matnga yondashuv tizimi tamomila- o‘ziga xos bo‘lib, bir-biridan jiddi y farq qiladi. Xususan, Turkistonda sovet davrigacha bo‘lgai ming yillar mobaynida ko‘rkam asardan, birinchi navbatda, san’at, badiiyat qidirib kelingan. Badiiy matnning ta’sirli, o‘ziga xos, betakror, nafis va kutilmagan jihatlarini ochishga e’tibor qaratilgan. E’tibor qilinsa, musulmon Chiqishidagi ijodkorlar uchun mazmunning originalligi bilan bir qatorda ifodaning betakrorligi ham juda muhim, ba’zan hat to , boshqa hamma narsadan muhimroq sanalgan. Gul, bulbul, oshiq, ma’shuqa, agyor, hijron kabi
an’anaviy timsollar tizimi mu st ahkam shakliy qolip va an’anaviy yondashuvlar doirasida b etakror ko‘rkam yangilik yaratish chinakam iste’dodning belgi s i sanalgan. Kunbotishda esa badiiy matndan ko‘proq ijtimoiy ma’no izlash an’anasi shakllangan. Bu hol badiiy tahlilda sotsio lo gik, funksional yondashuvlar ustuvor bo‘lishiga olib kel gan . Shuning ta’sirida Kunbotishliklar adabiyotshunoslik ilmida badiiy asar funksiyalari insonning faoliyatini anglashga qaratilgani bois adabiyot o‘z-o‘zidan ijtimoiy mazmunga ega bo‘ladi degan qarash shakllangan. Bu estetik maktabga badiiy yaratiq tahlili mobaynida muayyan tekshirilayotgan igarda adabiyotning funksiyalari qay tarzda va qanchalik darajada ado etilganiga ko‘proq e’tibor qaratilgan. Natijada Kunbotish adabiyottanuv ilmida badiiy asarni o‘qish, o‘rganish va izohlashga qaratilgan ilmiy-estetik faoliyatning uzoq tarixi mobaynida asarning tahlili bo‘yicha tarixiy-tipologik, tarixiy-madaniy, tsiyosiy-tarixiy, funsional, sotsiologik, formal, struktural, biografik, psixologik, psixoanalitik va bir qator yondashuvlar tizimi shakllangan. Shuningdek, badiiy matnni tahlil etishning bu tizimlaridan ikki yoki undan ortig‘ini birgalikda qo‘llash tufayli ham yana bir qancha tahlil turlari yuzaga kelgan. Tahlil amaliyotida ham badiiy asarlarga yondashuvning ayrim yo‘nalishlari qaror topgan. Ma’lumki, bani basharga yuborilgan barcha muqaddas kitoblar ilohiy mazmunga egaligidan tashqari ifoda yo‘sinidagi joziba va o‘ziga xoslikka ko‘ra, ularda muayyan darajada, badiiylik xususiyatlari ham bordir. Tabiiyki, har qanday qavm vakillari ham o‘z muqaddas asarlarini to‘g‘ri anglab yetishni istaganlar. Natijada, bu bitiklarni izoxdash, tafsir qilish ehtiyoji yuzaga kelgan. Qadim Yunonistonda muqaddas kitob- larning shu xildagi tafsiri jarayoni «eksegetika» (yunoncha yexegiteka - tushuntiraman), deb atalgan. Antik zamondayoq diniy bitiklar bilan birga eski adabiy qo‘lyozmalar ham eksegiz qilingan, ya’ni tushuntirilgan. Ekzegetika « tashqaridan”, “dan ” ma’nolarini ifodalash uchun qo‘shiladigan -ekz (ex) old qo‘shimchasi sharhlovchining matndan o‘zicha ma’no chiqarmokchi emasligini, balki matnning o‘zidan tabiiy ravishda mantiqan kelib
chiqadigan ma’nonigina anglatmoqchiligiii bildirgan. Bu bilan ekseget qilingan ma’no tafsirchining shaxsiy-sub’ektiv fikri emas, balki matnning o‘zidan ob’ektiv tarzda kelib chiqqan qarash ekani ta’kidlangan. Insoniyat jamiyatida badiiy adabiyot taraqqiy etib borgani sari uni tahlil qilish amaliyoti va ilmi ham rivojlandi. Antik davrlardayoq faqat ilohiy bitiklarning kadimgi qo‘lyozmalarinigina emas, balki o‘sha zamonda yashayotgan ijodkorlar tomonidan yaratilgan badiiy matnlarni ham sharhlash ehtiyoji paydo bo‘ldi. Chunki har qanday ko‘rkam adabiy yaratiq o‘ziga xos tabiatga ega ekani sababli hammaga ham tushunarii bo‘lavermas edi. Ayni vaqtda jamiyat a’zolari orasida dunyya kelgan badiiy matnni tushunishga ehtiyoj sezadigan alohid» qatlam yuzaga kelgan bo‘lib, u muayyan iqtisodiy, siyosiy, ma’naviy ta’sir ko‘rsata oladigan kuchga ham ega edi. Natijida, Kunbotishning o‘sha davrdagi eng mutaraqqiy davlatlari bo‘lmish Yunoniston va Rimda badiiy matnni o‘rganish tekshirishning hermenevtika va interpretatsiya kabi yo‘nalishlari dunyoga keldi. Kunbotish ellarida badiiy asarga interpretatsion yoki hermenevtik yo‘sinida yondashish muayyan takomillashishlar bilan hozirga qadar ham davom etibgina qolmay, hatto Kunchiqish o‘lkalariga ham bir qadar yoyilib bormoqda. Kunbotish yurtlarida, umuman, san’atni anglash va izohlaya yo‘sini, xususan, badiiy yaratiqni tekshirishning universal hamda ko‘p qirrali usuli sifatida interpretatsiya alohida o‘rin tutadi. Interpretatsiya ilohiy va badiiy matnni o‘rganish hamda izohlashga tatbiqan antik davrlardan buyon qo‘llanib kelingan yondashuv tarzi bo‘lib, «talsin tsilish, tushuntirish» ma’nolaridagi lotincha interpretation so‘zidan olinib, badiiy asarni talqin qilish, uning g‘oyasi, ma’nosi yoki konsepsiyasini anglab yetishga, asar mazmunini qayta yaratishga qartilgan faoliyatni bildirgan. Atama sifatida esa a) « biror narsani «talqin qilish , tushuntirish;» b) biror asar yoki san’atkorni ijodiy jihatdan izohlash ma’nolarini bildiradi. Dastlabki davrlarda bu atama adabiy asarning birlamchi ma’nosi, goyasi va konsepsiyasini anglab, tushuntirish hamda uni biror-bir shaklda qayta yaratib berishga qaratilgan ilmiy faoliyatni anglatgan. Bugungi kunda u ko‘proq badiiy asar mohiyatini turli yo‘sinda talqin qilish, izohlash usuli ma’nosida qo‘llaniladi.
Vujudga kelgan davrda interpretatsiya asosan biror asarnipg mazmunini zamondoshlarga moslab aslidagiday qayta yaratib berishga qaratilgan faoliyatni ifodalagan. Hozirga kelib, badiiy mazmunni interpretatsiya qilish,ya’ni qayta yaratish asosan uch yo‘l bilan amalga oshirilishi ko‘zda tutiladi. Virinchi yo‘l biror badiiy asarni ilmiy tadqiq etishni ko‘zda tutib, mantitsiy-tushunchaviy interpretatsiya deyiladi va bitikni adabiyotshunoslik yoki adabiy sinchilik asari tarzida qayta yaratishni anglatadi. Ikkinchi yo‘l liriko-publitsistik int yerpretatsiya bo‘lib, biror ko‘rkam asar matnini hissiyot Yoorishiqligida esse shaklida qayta yaratishni bildiradi. Uchinchi yo‘l badiiy interpretatsiya deyilib, adabiy matn mazmunini san’atning rangtasvir, teatr, kino, opera, raqs, musiqa singari turlaridan biriga aylantirib interpretatsiya qilishni anglatadi. Ko‘rinadiki, biror badiiy asar mohiyati ilmiy yo‘sinda adabiyotshunoslik yoki sinchilik nuqtai nazaridan tadqiq etilsa, mantitsiy-tushunchaviy interpretatsiya yuzaga keladi. Agar talqinchi tekshirayotgan badiiy matn asl goyasidan ta’sirlanib, uning mazmuniga o‘z hissiyoti va shaxsiy munosabatlarini qo‘shib esse yaratsa, liriko-publitsistik interpretatsiya paydo bo‘lgan. Shuningdek, talqin etilayotgan badiiy asar mazmuni san’atning o‘zga biror turi vositasida ifoda etilsa, badiiy interpretatsiya hosil bo‘lgan. Interpretatsiya asarni tahlil qilishning usuli sifatida juda qadim zamonlardan beri qo‘llanib kelinadi. Ma’lumu mashhur Suqrot (miloddan oldingi 470/469-399 yilnar)o‘z zamondoshi bo‘lmish shoir Simonidning qo‘shiqlari mazmunini mantiqiy-tushunchaviy yo‘sinda talqin etgan. Demak, adabiyottanuvchilik ishini bajargan. Interpretatsiyaning ilmiy-nazariy asoslari ilohiy kitoblarning talqinchilari tomonidan ancha keyin ishlab chiqilgan. Ularning bu jo‘ndagi ta’limotlari 19 asrda olmon esteti Fridrix Shelling tomonidan badiiy mazmun talqinining cheksizlik qadar ko‘p bo‘lishi mumkinligi borasidagi qarashlari bilan yanada boyitilgan va to‘ldirilgan. Interpretatsiya to‘g‘risida nemis esteti F. Shleyermaxer qarashlarini shogirdi V. Diltey takomilga keltirgan bo‘lsa, rus olimlari: S. Averinsev, M.