logo

U.Normatov, A.Rasulov, B.Sarimsoqovlarning adabiy-tanqidiy qarashlari

Загружено в:

08.08.2023

Скачано:

0

Размер:

80.5283203125 KB
U.Normatov, A.Rasulov, B.Sarimsoqovlarning adabiy-tanqidiy qarashlari
Reja:
1. Umarali Normatov ijodiy faoliyati.
2. Abdug afur Rasulov adabiy tanqidiy qarashlari.ʻ
3. Bahodir Sarimsoqovning tanqidiy maqolalari tahlili. Umarali Normatov
1931   yil   3   yanvarda   Farg ona   viloyati   Beshariq   tumanidagi   Rapqonʻ
qishlog ida tug ilgan. 	
ʻ ʻ Toshkent Davlat universitetining (hozirgi O zbekiston Milliy	ʻ
universiteti) filologiya fakultetida (1952–1957), so ng aspiranturasida (1959–1962)	
ʻ
ta lim olgan. 1962 yildan Milliy universitet o zbek adabiyoti kafedrasida ishlaydi,	
ʼ ʻ
filologiya   fanlari   doktori,   professor.   1974–2000   yillari   Hozirgi   o zbek   adabiyoti	
ʻ
kafedrasiga mudirlik qilgan. Bu yillari kafedrada O. Sharafiddinov, A. Aliyev, A.
Rasulov, N. Xudoyberganov, S. Sodiqov, B. Karimov, A. Ulug ov, R. Qo chqorov,	
ʻ ʻ
D. Quronov, U. Hamdam singari iste dodli munaqqid-adabiyotshunoslardan iborat	
ʼ
ilmiy jamoa shakllandi;  mazkur  jamoaning sa y-harakati  tufayli  O. Sharafiddinov	
ʼ
boshliq milliy tanqidchilik maktabiga asos solindi.
U.   Normatov   1957   yildan   matbuotda   ko rina   boshladi,   500   dan   ortiq	
ʻ
maqolalari, 50 dan ortiq adabiy-tanqidiy asarlari, darslik, o quv qo llanmalari chop	
ʻ ʻ
etilgan.   Adabiyotshunos-olimning   adabiy-tanqidiy   ishlari   yaxlit   holda   zamonaviy
adabiy   jarayon   hamda   yangi   o zbek   adabiyoti   tarixi,   taraqqiyoti   masalalariga	
ʻ
bag ishlangan;   uning   qalamiga   mansub   milliy   adabiyotimizning   nodir   asarlari	
ʻ
tahlili, o ziga xos talqini, bu adabiyotning o nlab namoyandalari adabiy portretlari,	
ʻ ʻ
nihoyat,   yangi   o zbek   adabiyotining   o ziga   xos   xususiyatlari,   taraqqiyot	
ʻ ʻ
tamoyillariga   oid   ilmiy-nazariy   ishlari   ahamiyati   adabiy   jamoatchilik   tomonidan
e tirof etilgan. Munaqqidning “Nasrimiz ufqlari” (1974), “Yetuklik” (1982), “Qalb	
ʼ
inqilobi”   (1986),   “Qodiriy   bog i”   (1996)   kitoblari   zamonaviy   o zbek	
ʻ ʻ
adabiyotshunosligining yutug idir.	
ʻ
Umarali Normatov tanqidchi-adabiyotshunos  sifatida mustaqillik yillaridagi
milliy adabiy jarayonni qadam-baqadam sinchiklab kuzatib, adabiyotimizda paydo
bo lgan yangicha adabiy-estetik tamoyillarni aniqlash, bugungi adabiy jarayonning	
ʻ
nazariy   muammolarini   tadqiq   etish   yo lidan   bordi.   “Umidbaxsh   tamoyillar”,	
ʻ
“Tafakkur   yog dusi”,   “Qahhorni   anglash   mashaqqati”,   “Ko ngillarga   ko chgan	
ʻ ʻ ʻ
she riyat”,   “Ustoz   ibrati”,   “Ijod   sehri”,   “Ijodkorning   daxlsiz   dunyosi”   kitoblari,	
ʼ
matbuotda e lon etilgan yuzlab adabiy-tanqidiy maqolalari ayni shu muammolarga	
ʼ
bag ishlangan.	
ʻ Umarali   Normatov   1991   yildan   umumta lim   maktablari   uchun   tubdanʼ
yangilangan   adabiyot   dasturi   va   darsliklari   yaratish   bo yicha   mualliflar   guruhiga	
ʻ
rahbarlik   qildi,   5,9,   11-sinflar   uchun   darslik,   qo llanmalar   muallifi   sifatida	
ʻ
qatnashdi;   uning   ishtirokida   oliy   o quv   yurtlari   uchun   “XX   asr   o zbek   adabiyoti	
ʻ ʻ
tarixi”, “Yangi o zbek adabiyoti” kitoblari yaratildi.	
ʻ
U.   Normatovning   adabiyotshunoslik,   ta lim-tarbiya   sohasidagi   xizmatlari	
ʼ
munosib taqdirlangan. U O zbekiston Respublikasi Fan arbobi (1981), O zbekiston	
ʻ ʻ
Davlat  mukofoti  laureati  (1989);  O zbekiston Respublikasi  Xalq maorifi  a lochisi	
ʻ ʼ
nishoni  (1992), “ToshDU  mohir  pedagogi”(1998)  unvoni  sohibi. Adabiy-tanqidiy
maqolalari uchun “Sharq yulduzi”, “Guliston”, “Tafakkur” jurnallari mukofotlarini
olgan.
Umarali   Normatov   adabiy   tanqidchilik   faoliyatini   1957-yildan   boshlagan,
hozirgacha   20   dan   ortiq   kitobi,   500   dan   ortiq   maqola ,   taqdizlari   bosilgan.
Adabiyotshunos olimning faoliyati yaxlot holda zamonaviy adabiy jarayon hamda
yangi õzbek adabiyoti tarixi, taraqqiyoti masalalari yechimiga yõnaltirilgan.
1962-yilda   filologiya   fanlari   nomzodi,   1978-yilda   filologiya   fanlari   doktori
ILMIY darajasini olgan. “Nasrimiz ufqlari”, “Yetuklik”, “Qalb inqilobi”, “Qodiriy
boği”,   “Umidbaxsh   tamoyillar”   singari   asarlarida   yangi   õzbek   adabiyoti,   uning
namoyandalari ijodining mühim tomonlari yoritib berilgan.
Umarali   Normatov   1991-yildan   umumta’lim   maktablari   uchun   tubdan
yangilangan   adabiyot   dasturi   va   darsliklari   yaratish   bõyicha   mualliflar   guruhiga
rahbarlik   qildi ,   5,   9,11-sinflar   uchun   darslik,   qõllanmalar   muallifi   sifatida
qatnashdi.   Uning   ishtirokida   oliy   õquv   yurtları   uchun   “XX   asr   õzbek   adabiyoti
tarixi”, “Yangi õzbek adabiyoti” kitoblari yaratildi.
U.Normatov   adabiyotshunoslik,   ta’lim-tarbiya   sohasidagi   xizmatlari   uchun
munosib   taqdirlangan.   U   Õzbekiston   respublikasi   Fan   arbobi,   Õzbekiston   davlat
mukofoti   laureati ,   Õzbekiston   respublikasi   xalq   maorifi   pedogogi   unvoni   sohibi.
Adabiy-tanqidiy   maqolalari   uchun   “Sharq   yulduzi”,   “Tafakkur”,   “Guliston”
jurnallari mukofotlarini olgan. “Qodiriy mõjizasi” kitobi orqali õquvchi  olimning qalb haroratini his etadi,
zavq-shavqqa   tõla   hayajonli   adabiy-ilmiy   tahlillarga   guvoh   bõladi.   Albatta,   olim
bu   kitobni   bir-ikki   yıl   ichida   yoki   bir   õtirishda   yozgan   emas.   Abdulla   Qodiriy
hayoti   va   ijodining   barcha   qirralarini,   adibga   munosabat   bildirgan   ilmiy   asarlarni
õrganish, tadqiq etish – uzoq davom etgan mashaqqatli ish. Umarali Normatov bu
ish bilan umri davomida mashğul bõldi.
Õrni   kelganda   izlanishlarini,   kuzatishlarini   qoğozga   tushirdi.   Agar   diqqat
qilinsa ,   U.Normatovning   vaqtli   matbuotda   bosilgan   maqolalarining   soni   besh
yuzdan kõp, alohida nashr qilingan kitoblari soni yigirmadan ortiq. Ammo, mening
nazarımda,   “Qodiriy   mòjizasi”   –   bu   mutlaqo   õzgacha,   zavq-shavq   bilan,   tõlib-
toshib,   mehr-muhabbat   yozilgani   jihatidan   barchasidan   ajralib   turadi.   Kitobning
“Qodiriy boği” deb nomlagan dastlabki
Bõlimida   adibning   hayot   yõlini,   boshidan   õtgan   yaxshi-yomon   kunlarni,
olim   u   yashagan   murakkab   adabiy-ijtimoiy   muhit   ruhini ,   uning   atrofida   kechgan
iğvoyu   malomatlar   mohiyatini   chuqur   his   etib   yozadi:   “Qamoqda,   tergov   paytida
ustiga bõhtondan iborat ayblar qõyilganda, ayniqsa, hamkasblarining yuzsizlarcha
munofiqlik   qilganini   kõrganda   adib   qanday   ahvolga   tushganini,   bu   imoni   butun,
õta Halil, rostgõy, mard yiğit
Qalbida   qanday   tuğyonlar   kechganligini   hayolan   tasavvur   qilish   mumkin.
Agar õsha keskin dramatik ruhiy holat tõla tiklansa, shekspirona tragediya tuğilishi
aniq”.  Bunday  fikr-mulohazalarni   manbalarni  chuqur  õrgangan  va adibning  ruhiy
va psihologik holatini hayolan tugal tasavvur qilgan odamgina yoza olası.
Umarali   Normatov   yozuvchining   asarlarini   va   arxiv   hujjatlarini ,   mavjud
ilmiy tadqiqotlar hamda biografik malumotlarni qayta nazardan õtkazadi, yozuvchi
dunyosini,   ham   iste’dodli   ijodkor,   ham   õz   zamonasining   ziyolisi   sifatidagi
xususiyatlarini   teran   tushunadi.   Adib   dunyoqarashi   shakllangan   muhitga,   ta’lim-
tarbiya   maskanlarining   saviyasiga   tõğri   tashxis   qõyadi,   bir   qancha   chigal
masalalarga oydinlik kiritadi. Olim muayyan muammo   istifa FIKR yuritar ekan , õz
talqinlarida ijod psixologiyasiga, inson tabiatiga xos barcha xususiyat va mayllarni
inobatga oladi. Kitobdan   õrin   olgan   “Õtgan   kunlar”ning   ma’no   va   badiiyat   jilolariga,
“Mehribdan   chayon”   va   “Obid   ketmon”   asarlarining   yangicha   talqinlarida
bağishlangan sahifalarda ham olimning qalb harorati ufurib turadi.
Umarali Normatov adabiy tanqidchilik haqida
So‘z   san’atining   mehrigiyosimi   yoki   taqdir   taqozo simi,   umr   yo‘ldoshim
Veneraxon   ham   filolog   –   uzoq   yillar   maktabda   adabiyotdan   dars   bergan,   hozir
nafaqada,   oilada   eng   faol   kitobxon.   Uning   ta’sirida   beshta   sing-lisi   –   barchasi
filolog   bo‘lib   yetishdi.   Bojalarimizdan   biri   mashhur   adabiyotshunos   Begali
Qosimov, yana biri zukko bilimdon tilshunos Mahfuzillo Rahmonov. Qizim Shoira
filologiya   fanlari   nomzodi,   oliy   o‘quv   yurtida   dotsent.   Uch   o‘g‘lim   boshqa   kasb
egalari   bo‘lsa-da   kitobsevarlikda   ota-onalaridan   qolishmaydi.   Shavkat
Rahmonning to‘ng‘ich qizi Nodiraxon xonadonimizga kelin bo‘lib tushgan, sakkiz
yashar   nabiramiz   Nasima   hozirdan   yurgan   yo‘lida   she’r   to‘qiydi…   Ustozu
shogirdlar,   hamkasblar   o‘z   yo‘liga.   Do‘stu   birodarlarim,   ulfatlarimning   ham
deyarli   barchasi   adabiyotga   daxldor   odamlar.   Tabiiyki,   xonadonimizdagi   davra
suhbatlarining   bosh   mavzusi   –   Adabiyot .   Mana,   yarim   asrdan   oshibdiki,     deyarli
har kuni biznikida majolis-un nafois.
Salkam yetmish yildan beri dastavval adabiyot shaydosi bo‘lib, adabiyot bo‘yicha
ta’lim   olib,   so‘ng   filolog-adabiyotshunos,   munaqqid   sifatida   adabiy   davralarda
yurib, adabiyot haqida betinim o‘y surib, u-bu narsalar bitib, talabalarga dars berib,
so‘z   san’ati   insoniyat   yaratgan,   aniqrog‘i,   Alloh   bandalariga   in’om   etgan   noyob
ne’mat,   sirli-sehrli   xilqat   ekaniga   takror-takror   iqror   bo‘ldim.   Har   gal   chinakam
san’at asarini o‘qiganda, tomosha qilganimda hayratdan o‘zimda yo‘q yayrayman,
bir   necha   kun  o‘zimga   kelolmay   yuraman.  Shu   yoshimda   ham   bolalikdan   qolgan
bu   odat   meni   tark   etgani   yo‘q.   Shunday   noyob   mo‘jiza   bilan   tanishmay,   bu
dunyodan o‘tib ketish odam zoti uchun katta yo‘qotish-ku, deb qo‘yaman o‘zimga
o‘zim.   Ko‘ngilga   shu   xil   tuyg‘u   solgani,   so‘z   san’atiga   mayl,   mehr   uyg‘otgani,
rizqimni   shu   sohadan   bergani   uchun   Yaratganga   shukronalar   aytaman.   Inson
faoliyatidagi hech qaysi soha adabiyotchalik sir-sinoatga boy emas, inson va uning tabiati,  qismati,   qalbi,   ruhiyati   to‘g‘risidagi   haqiqatni   kashf   etishda   hech   bir   soha
so‘z san’ati bilan bo‘ylasha olmaydi, uning o‘rnini bosolmaydi.
Fandagi   buyuk  ixtiro,  kashfiyotlarni,  chunonchi,  nisbiylik  nazariyasini   Eynshteyn
bo‘lmasa, boshqa bir daho olim yarataverishi mumkin. San’at, adabiyotdagi buyuk
kashfiyotlarning   tug‘ilishi   esa   nihoyatda   shaxsiy-individual   xususiyatga   ega.
“Gerniki”ni   faqat   Pikasso,   “Uliss”ni   faqat   Joys,   “O‘tkan   kunlar”ni   esa   faqat
Qodiriygina   yaratishi   mumkin.   San’atning   boshqa   turlarini   aslo   kamsitmagan
holda,   badiiy   adabiyotning   imkoniyatlari   beqiyosdir,   desam   mubolag‘a   bo‘lmas.
Masalan,     rangtasvir,   arxitektura,   musiqa,   kino   bajarishi   mumkin   bo‘lgan
vazifalarni yozuvchi, shoir so‘z san’ati orqali ado etaverishi mumkin. San’at asari
yaratish   uchun   ko‘pdan-ko‘p   ashyo,   asbob-uskunalar   kerak.   Elektr   energiyasi
bo‘lmasa, kino – hech narsa. Badiiy ijod uchun esa qalam bilan qog‘oz bo‘lsa bas.
Hatto   ular   bo‘lmaganida,   og‘zaki   tarzda   ham   yaratilaveradi.   Badiiy   ijod   ana
shunaqa noyob xilqat… Uni ardoqlamay bo‘ladimi axir!
Boz   ustiga,   inson   faoliyatiga   oid   sohalar   ichida   so‘z   san’atichalik   tutqich
bermaydigan, qolip-qoidalarga tushmaydigani yo‘q. Jahonda o‘tgan, bugun qalam
tebratayotgan har bir chin ijodkor, ular qalamiga mansub har bir chin asar o‘zicha
bir  dunyo;  yangi  asari   bilan   ijodkor  har   gal   yangicha  yo‘l,  usul,  “qoidalar”  kashf
etadi.   Buning   ustiga,   ijodkor   shaxsidek   sirli,   sehrli   ajabtovur   zot   boshqa   soha
odamlarida   topilmasa   kerak.   Alloh   inson   zotiga   xos   jamiki   kuchli   va   zaif,
ziddiyatli,   mo‘jizakor   sifatlarni   mujassam   etish   uchun   yozuvchilik   iste’dodini,
shoiru   yozuvchilarni   yaratgan   bo‘lsa   ajab   emas.   O‘zingiz   o‘ylab   ko‘ring,   Alloh
o‘zining  mislsiz  qudratini  namoyon  etish  uchun bu  yorug‘   olamni, koinot  javhari
sanalmish   insonni   yaratgan.   Qarangki,   yozuvchi-san’atkor   balki   Allohning   shu
yaratuvchilik   sifatiga   taqlidan   so‘z   orqali   insonni,   to‘g‘rirog‘i,   inson   timsolini
yaratishga jur’at etadi.
Abdulla Qodiriydek  birgina mislsiz  iste’dod sohibi  yaratgan badiiy kashfiyotlarni
eslaylik.   Yusufbek   hoji,   O‘zbek   oyim,   Otabek,   Kumush,   Zaynab,   Anvar,   Ra’no,
Solih   maxdum,   Obid   ketmon   singari   tirik   insonlarni   –   o‘zbekning   rang-barang tabiatli   farzandlari   siymosini   ayni   tirik,   balki   tiriklardan   tirikroq   odamlar   kabi
gavdalantirish chindan-da mo‘jiza, axir!
Adabiyot   ilmi   badiiy   ijod   tabiati,   ijodkor   shaxsi,   ijod   psixologiyasi   bobida   ko‘p
ishlar   qildi,   qilyapti.   Ammo   ular   mutlaqo   yetarli   emas.   Bu   borada   chin
kashfiyotlarga ko‘ra chalg‘ishlar, har tomon og‘ishlar mo‘lroq. Insoniyat hali ulkan
iste’dodlar   xizmatini   munosib   qadrlash   darajasiga   ko‘tarilgani   yo‘q.   Biz   hanuz
chinakam   iste’dod   sohiblari   bilan   bu   sohaga   da’vogar   tamagir,   havaskor
kosiblarning farqiga yeta olganimizcha yo‘q.
O‘tgan   asr   boshlarida,   ko‘p   asrlik   adabiyotimiz   tub   yangilanish   yo‘liga   kirgan
kezlari   “Adabiyot   nadir?”,   “Teatr   nadir?”   degan   savollar   qatori   “Tanqid   nadir?”
degan   masala   ham   ko‘ndalang   qo‘yildi.   Shunda,   taraqqiyparvar   ijod   ahli
vakillaridan   biri,   o‘zbek   jadidlarining   otasi   Behbudiy   adabiy   tanqid   haqidagi
maqolasida   hayot-mamot   ahamiyatiga   molik   savolga   javob   axtarib   “tanqid
saralamoqdir”   degan   oqilona   javob   topdi.   Darhaqiqat,   adabiy   tanqidning   bosh
vazifasi, asl funksiyasi adabiy jarayonni sinchiklab kuzatib, bilimdonlik, nozik did,
farosat,   bundan   ham   muhimi,   xolislik   bilan   yondashib,   undagi,   ya’ni   katta
oqimdagi xas-xashaklar orasidan chinakam badiiy kashfiyotlarni, chin iste’dodlarni
topa bilish, kashf etish, ularga odilona baho berish, chin asarlarning chin nafosati,
asl   mohiyatini   ochib   berishdan   iborat   ekani   o‘sha   kezlardayoq   ayon   edi.   Milliy
tanqidchiligimizning   ilk   bosqichida   Vadud   Mahmud,   Cho‘lpon,   Abdulla   Qodiriy
va Oybeklar ayni shu yo‘ldan bordilar…
Afsus,   ming   afsus,   totalitar   rejim   hamma   jabhani,   jumladan,   adabiyotga
rahnamolikni   qo‘lga   olganidan   keyin   bu   xayrli   tamoyil   barbod   bo‘ldi,   tanqid
maydonida qiyomat  qo‘pdi. Ulkan  milliy uyg‘onish tufayli  qad rostlay  boshlagan
sog‘lom   adabiy   jarayonda   paydo   bo‘lgan   har   bir   yorqin   iste’dod,   chin   badiiy
kashfiyot deyishga arzigulik har bir asar, Abdulla Qahhor so‘zlari bilan aytganda,
nayza   ko‘tarib   qarshi   olindi;   Cho‘lpon,   Qodiriy,   Fitratlar   qismati,   Cho‘lpon
she’riyati,   “O‘tkan   kunlar”,   Fitrat   dramalari,   “Sarob”,   “Qutlug‘   qon”,   “Navoiy”,
“Jaloliddin”,   “Qo‘shchinor”,   keyinroq   “Tobutdan   tovush”,   “Yulduzli   tunlar”
tevaragida   kechgan   mash’um   mashmashalar,   adabiy   jaholat,   to‘g‘ridan-to‘g‘ri demagogiyadan   iborat   kampaniyalar   yaqin   kechmishimizning   eng   kirlik   –   qora
kunlari tarzida tarixda qoldi.
Istiqlol   yillarida   ko‘p   xayrli   ishlar   qatori   bu   jabhadagi   xatoliklar   bartaraf   etildi,
adolat tik-landi. Tanqidchilikda demagogiyaga yo‘l ochadigan mus-tabid mafkura,
adabiy siyosatning ildizi qirqildi.
Afsuski,   bugungi   tanqidchiligimizda   ham     “sara lamoq”   bobidagi   ojizlik,   oqsoqlik
butunlay   bartaraf   etilgani   yo‘q,   u   boshqacha   ko‘rinishlarda   davom   etyapti.   Bir
vaqtlar   Abdulla   Qahhordek   talabchan   adib:   “Adabiyot   daryosi   qurib-qaqshab
yotgandan ko‘ra, loyqa bo‘lsa ham to‘lib oqqani  ma’qul, bo‘tana oqim  ham  oxir-
oqibat tinadi-da axir” degan edilar. Hozir bizda shunday jarayon ketyapti: Istiqlol
bergan   erkinlik   tufayli   milliy   adabiyotimiz   daryosi   to‘lib-toshib   oqyapti,   bu
oqimda   xas-xashaklar,   ko‘pigu   quyqalar   behisob.   Didli   kitobxon   hafsalasini   pir  
qiladigan   xashaki   “ijod   namunalari”   bilan   barobar,   gavharga   arzigulik   badiiy
topilmalar ham yo‘q emas. Bugungi adabiy jarayonni sinchiklab kuzatib, astoydil
saralansa,   adabiyotimizning   hozirgi   kuni   va   ertasiga   umid   uyg‘otadigan
hayotbaxsh   tamoyillarni   o‘zida   mujassam   etgan   ijod   namunalari   ham   mavjud
ekaniga amin bo‘lamiz. Hamkasblarimga og‘ir  botsa  ham  bir gapni dangal aytay:
tanqid   adabiy   jarayondan   ortda   qolyapti.   So‘rab,   surishtirishlar   shundan   dalolat
berayotirki,   keyingi   o‘n   yil   ichida,   jahon   adabiyotini   qo‘ya   turaylik,   o‘zimizda
e’lon   etilgan   asarlarni   to‘la-to‘kis   o‘qib,   kuzatib   borgan   birorta   ham   munaqqidni
topolmaysiz.   Bir   vaqtlar   shaxsan   o‘zim   adabiyotimizdagi   birorta   asarni   ham
e’tibordan   chetda   qoldirmay   kuzatib,   o‘qib   borardim.   Hozir   ham   imkon   boricha
harakat   qilaman,   ammo   hammasiga   ulgurolmayman.   Ehtimol,   shu   yoshda   men
uchun   bu   hol   uzrlidir.   Ammo   yoshroq   munaqqidlarni   bu   borada   aslo   kechirib
bo‘lmaydi. Tanqid maydonida turgan, o‘zini munaqqid sanovchi azamat uchun bu
mashaqqatli   yumush   majburiydir.   Adabiyot   daryosida   g‘avvos   kabi   suzmay,
oqimdagi   hamma   narsalardan   yaxshi   xabardor   bo‘lmay   turib,   uni   saralash   aslo
mumkin   emas.   Afsus,   ming   afsus,   sohilda   turib   olib   oqim   xususida   xayolan,
taxminan   hukm   chiqarishga   urinishlar,   nolishlar   ko‘zga   tashlanayapti.   Bir   vaqtlar
ulug‘   bir   rus   adibi   afsus-nadomat   bilan,   yaxshi   munaqqidlarning   e’tiborsizligi, hafsalasizligi   tufayli   qanchadan-qancha   noyob   iste’dodlar,   badiiy   kashfiyotlar   el
nazaridan chetda qolib ketayotganini aytgan edi.
Sir emas, bugungi adabiyotimizda jiddiy jonlanish, ko‘tarilish jarayoni ketyapti, bu
hol   barcha   adabiy   avlod   vakillariga   xos,   shu   bilan   barobar,   milliy   adabiyotimiz
dargohiga   yangi   bir   navqiron   avlod   shitob   bilan   kirib   kelayotgani   quvonarli   hol.
Ularning   minbarlardagi   ilk   chiqishlarini,   matbuotdagi   ilk   hikoya,   she’rlarini,   ilk
to‘plamlarini   o‘qib   ko‘ring-a,   ularni   bundan   20-30   yil   burun   adabiyotda   paydo
bo‘lgan   yosh   ijodkorlar   mashqlari   bilan   solishtirganda,   bugungi   navqiron
avlodning   bo‘yi   bir   necha   barobar   baland   ekaniga   iqror   bo‘lasiz.   Shu   yil   aprel
oyida   Farg‘ona   viloyatida   o‘tgan   adabiyot   bayrami   kunlari   yosh   shoir   va
nosirlarning   chiqishlari   ko‘plar   qatori   meni   ham   lol   qolirdi.   Ayniqsa,
Marg‘ilondagi   pedagogika   kollejida   o‘tgan   adabiy   anjumanda   yoshlar   o‘qigan
she’rlar…   Erkin   Vohidov,   Anvar   Obidjon,   Iqbol   Mirzodek   taniqli   Xalq   shoirlari
qatorida turib, minbardan she’r aytishning o‘zi bo‘lmaydi! Zalda Xalq shoirlariga
qanday   olqishlar   yog‘dirilgan   bo‘lsa,   yoshlarning   she’rlari   ham   o‘shanday
gulduros   qarsaklar   bilan   qarshi   olindi.   Yana   bir   ajib   holat.   Yosh   shoir,
shoiralarning   ayrimlari   ona   tilida   aytgan   she’rlarini   o‘z   tarjimasida   rus,   ingliz,
nemis   va   yapon   tillarida   o‘qidi!   Tarjima   bo‘yicha   mutaxassislar   ular   haqida   iliq
gaplar aytdi.
Qisqasi, 30-40 minutga mo‘ljallangan anjuman uch yarim soatga cho‘zildi. Birorta
odam   ham   zalni   tark   etmadi.   Tantanadan   so‘ng   alohida-alohida   ijodiy   gurunglar
yana   uzoq   vaqt   davom   etdi.   Shaxsiy   suhbatlar   chog‘i   yoshlar   orasida,   she’riyat
bilan   barobar,   hikoya,   qissa,   drama,   hatto   roman   yozganlari,   adabiy   tanqid   bilan
qiziqadiganlari ham borligi ma’lum bo‘ldi.
Bunday   manzarani   boshqa   viloyatlarda   ham   kuzatish   mumkin.   Yomon   ko‘zdan
asrasin,   yaqin   kelajakda   milliy   adabiyotimizda   mavj   urayotgan   yangi   to‘lqin,
albatta, o‘z natijalarini berajak.
Aziz   jurnalxon!   Navqiron   avlod   ijodiga   oid   mulohazalarimni   boshqa   alohida
maqolaga   qoldirib   turayin-da,   shu   kungi   jo‘shqin   oqimdagi   javharga   teng   birgina zarra   –   Zulfiya   Qurolboy   qizining   “Yoshlik”da   o‘tgan   yili   e’lon   etilgan   bir
hikoyasi talqinini hukmingizga havola etsam.
ONA ShA’NIGA QASIDA
(Bir hikoya talqini)
  Jahon adabiyotida hamisha ona-Vatan kabi bosh harf bilan yozilishga loyiq
tabarruk   Ona   zotining   mushkul   damlarda   tuqqan   farzandiga   beqiyos   mehr-
muruvvati   xususida   ko‘p   va   xo‘b   yozilgan.   Milliy   nas-rimizda   ham   o‘shalar
qatorida   turishga   loyiq   asarlar   bor.   Ustoz   Said   Ahmad   qalamiga   mansub   “Ufq”
romanidagi Onaxonning gunohkor – qochoq o‘g‘liga nisbatan armon, alam-o‘kinch
bilan   yo‘g‘rilgan   parvonaligi   ifodasi   adabiyotimizda   jiddiy   hodisa   bo‘lgan   edi.
Zulfiya   Qurolboy   qizi   “Yozsiz   yil”   hiokyasida   ayni   shu   yo‘nalishda   butunlay
o‘zgacha Ona timsolini yaratdi.
Shuni alohida ta’kidlash joizki, hikoyaning syujet qurilishi puxta ishlangan,
voqealar   tadriji   personajlar   ruhiy   evrilishlari   tahlili   bilan   uyg‘unlikda   mohirona
ifodalangan.   Goh   quvonch-taskin,   tengsiz   umid,   goh   dard   xuruji,   azob-uqubat,
tahqiru   nadomat,   goh   yilt   etgan   surur,   xayoldagi   aldamchi   farog‘at,   aslida   esa
adog‘i yo‘q musibatlar bilan o‘tgan ikki bandai ojiz – Ona va o‘g‘il ko‘rgiliklari –
butun boshli  bir  romanga tatigulik beorom  daqiqalar, kunlar, oylar, yillar  silsilasi
birgina   hikoya   bag‘ridan   munosib   joy   olgan.   Hikoyada   tig‘iz   vaziyatlar   bot-bot
takrorlanadi   va   har   gal   muallif   benazir   zot   –   Ona   vujudida   mujassam
beqiyos   mehrigiyoning   yangi-yangi qirralarini kashf etishga erishadi.
Asar   bilan   tanish   o‘quvchi   biladi:   Sobir   avto halokat   tufayli   nogiron   bo‘lib
qolgan.   Bu   mudhish   falokatning   azob,   iztirobi   o‘g‘lidan   ko‘ra   ham   onaxon   –
Buvgul xola tani-jonini qovuradi. Hikoya davomida xola vujudini yondirgan otash,
xasta   o‘g‘il   ko‘ngli,   oromi   deb   chekkan   zahmatlari   alangasi   taftini   o‘quvchi   har
doim sezib, his etib turadi. Hayotning turfa nag‘masini qarangki, Sobir shu holda  
qishloqning   tengi   yo‘q   suluv   qizi   Marvaridga   ko‘ngil   bergan,   qiz   ham,   o‘z
navbatida,     yigitga   oshiqu   shaydo.   Ularning   Layliyu   Majnun   sevgi   dostonini
eslatadigan ishqiy muloqotlari har qanday tama, hirs va nafs mayllaridan xoli, ikki
farishta oshig‘u ma’shuqaning sof qalb talpinishlaridan iborat. Ayni shu jihati bilan asar   bugungi   zamonaviy   adabiyotda   urf   bo‘lgan   ishqiy   kechinmalar   talqinidan
butunlay farq qiladi. Ikki yosh orasida yashiradigan hech qanaqa sir yo‘q. Har ikki
tomon   ham   oradagi   mudhish   ko‘rgilikdan   voqif.   Ammo   bu   hol   ularning   ko‘ngil
mayllariga   aslo   to‘siq   bo‘lolmaydi.   Ular   bir   umrga   birga   bo‘lishga   qat’iy   ahd
qilganlar. Visol damlarida Sobir dardini butunlay unutadi, yayrab-yashnab ketadi.
Qiz ra’yi, istagiga ko‘ra, Onasini qiznikiga sovchilikka borishga undaydi…
Halokat,   xastalik,   nogironlik   asoratlaridan   ham   ko‘ra   mushkulroq   dramalar
ana   shu   daqiqalardan   boshlanadi.   Yigit   tomonda   johil,   qalban   so‘qir   aka,   qiz
tomonda esa bag‘ritosh ota ikki oshiq – yoshlar mayliga tish-tirnog‘i bilan qarshi
turadilar.   Faqat   Onaizorgina   o‘g‘lon   bilan   qiz   qalbining,   qiyosi   yo‘q   chin
muhabbatining   yagona   himoyachisiga   aylanadi.   Bilasiz,   qishloq   muhitida   gap
yotmaydi.   Shaxsiy-oilaviy   intim   sir   darhol   oshkor   bo‘ladi,   har   xil   g‘iybat,   past-
baland   gap-so‘zlar   o‘rmalaydi.   Bu   hol   katta   o‘g‘il   bilan   qiz   otasi   xurujini   alanga
oldiradi.   Ana   shunday   tig‘iz   damlarda   katta   o‘g‘il   dag‘dag‘alariga,   qiz   otasi
yog‘dirgan   malomat   toshlari,   odamlarning   ta’na-dashnomlariga,   tahqiru
nadomatlariga,   qo‘yingki,   jamiki   balo-qazolarga   shu   mushtipar   Onaxongina
mardona qarshi turib beradi. Xasta, ammo chin oshiq o‘g‘lon ko‘ngil mayli uchun
har daqiqa jonini, jahonini berishga tayyor.
Nachora,   johillar   qo‘li   baland   keladi,   Marvaridni   yaqin   qarindoshi   o‘g‘liga
zo‘rlab   uzatadilar,   u   qaytib   keladi,   so‘ng   uni   oyoq   yetmas   tog‘   qishlog‘iga
unashtiradilar.   Oshiq   yigit   jim   turolmaydi,   xastaligiga   qaramay   qish   chillasida
uning izidan boradi, ma’shuqasining albatta qaytib kelish va’dasini olib, bir dunyo
quvonch,   yorqin   umid   bilan   qaytadi…   Endi   ham   o‘g‘lon,   ham   Ona   ko‘ksida
umidsizlik bir dam chekinib, yashash ishtiyoqi jo‘sh uradi.
Afsus, bu quvonchli daqiqalar uzoqqa bormaydi, va’da ushalmay qoladi.
Biz   yuqorida   o‘quvchini   tanishtirish   uchun   keltirgan   voqealar   tafsiloti
shunchaki   quruq   hikoya   qilinmaydi,   balki   ruhiy-psixologik   holatlar   tahlili
jo‘rligida kitobxonni larzaga soladigan tarzda beriladi. Hikoyani o‘qiy turib, ruhiy
iztiroblar   og‘ushida   xayolga   tolasan   kishi:   hayotda   mo‘jizalar   ham   ro‘y   berishi
mumkin-ku! Ehtimol, bedavo darddan ham xavfliroq odamlar – johil, qahri qattiq kimsalar   qarshilik   qilmaganida,   bu   ikki   yosh   qovushganida   Sobir   butunlay
sog‘ayib, to‘kis  turmushga  qaytishi  ham  mumkin edi-ku!  Axir  hayotda shu  holda
ham   totuv   yashab   o‘tgan   juftlik-lar   bo‘lgan.   Bundan   keyingi   hijron   ifodasi,
kundan-kun tanni yemirib borayotgan xastalik azoblarini o‘g‘il va Ona bab-baravar
tortadi,   ikki   vujud   bir   jon-bir   tan   bo‘lib   yonadi.   Hijron   alamlari     xuddi   mumtoz
g‘azaliyotimizdagi poyonsiz fig‘onlar kabi avj pardalarda aks-sado beradi.
Galdagi   lavha   bundan-da   hayajonli.   Marvarid   yangi   yil   arafasida   kelishga
va’da qilgan edi. Xas-ta Sobir ma’shuqasini intizorlik bilan kutayotir, ammo undan
darak   yo‘q.   O‘sha   topdagi   Ona   bilan   bolaning   mohir   rassom   gavdalantirgandek
unsiz   dramatik   holatlari   tasviri   ko‘ngillarni   zir   titratadi.   Aniq   ko‘rib,   his   etib
turasiz:   derazadan   ko‘chaga   intizor   tikilib   turgan   Sobirning   bir   mahal   yelkalari
silkina boshlaydi, Buvgul xola, ko‘ngli vayron holda, o‘g‘liga tomon talpinadi. Shu
payt   birdan   Sobir   Ona   tomon   o‘giriladi.   Dunyoning   butun   dard-alami   ko‘zlarida
jam…   Uning   qonsiz   yuzida   yirik-yirik   tomchilar   dumalaydi.   Endi   Sobirga
hammasi   ayon,   o‘zining   uzoq   yashamasligini   ham,   Marvaridning   kelmasligini,
keltirmasliklarini   ham   biladi,   biladi-yu,   onasidan   yashiradi,   xuddi   onasi   undan
yashirganday… Mashhur “Asror bobo”dagi chol bilan kampirning mudhish sirdan
voqif holda, bir-birini asrash niyatida bir-biridan sir saqlash holatini – ko‘ngillarni
zir  titratadigan vaziyatni  eslatadigan,  ammo taqliddan butunlay xoli  noyob badiiy
lavha!
O‘sha   mudhish   damlarda   Ona   vujudini   kemirayotgan   iztirobni
bildirmaslikka   harchand   urinmasin,   o‘zini   tutolmaydi,   bari   bir   onaligiga   borib,
o‘g‘li boshini ko‘ksiga bosadi. “Qaynoq ko‘z yoshlar endi uning ko‘ksini kuydirib,
yuragiga   tomchilar   va   undan   qon   bo‘lib,   tomirlariga   sizib   oqardi”   deb   yozadi
hikoyanavis.   Bu   jumlalarni   qalamga   tushirish   chog‘i   muallifning   qo‘li   titrab
turganligini baralla his etasiz.
Bunday tig‘iz san’atkorona chizilgan lavhalarni sharhlash qiyin, har qanday
sharh   uning   asl   jozibasini,   sehrli   ruhini   tushirib   yuborishi   mumkin.   Eng   muhimi,
hikoyanavis personajlarni ana shunday mushkul vaziyatlardan eson-omon olib o‘ta
biladi. Bu endi chin san’at mo‘jizasi. Qarangki, oshiq  yigitning     hayot   shami   o‘chay  deb  turganida  ham,  hayotga
ishtiyoqi,   visolga   umidi   butunlay   so‘nmaydi.   Ajab,   endi   mavjud   hayotda   amalga
oshmagan   visol   hayot-mamot   yuzma-yuz   kelgan   damlarda,   kechinmalar   jazavasi
avjida   xayolda,   tasavvurda   sodir   bo‘ladi.   Mashrab   qismatini   yodga   tushiruvchi
oshiq   yigit   taqdirida   mo‘jiza   ro‘y   beradi,   go‘yo   Mashrab   yanglig‘   arshning
kungurasida yor visoliga erishadi. O‘sha visol chog‘i Marvarid Sobirga qarata asl
muddaosini   oshkor   etadi;   faqat   uning   yuraginigina   sevishini,   boshqasi   aslo
qiziqtirmasligini   dangal   aytadi.   “Boshqa   hech   bir   ayol   bunday   demagan   bo‘lardi.
Shuning uchun ham uni telbalarcha sevib qoldim-da”, deya onajoniga so‘nggi dil
rozini izhor etadi. Visol bazmi chog‘i Onaizor “Baxtli bo‘linglar, iloyim… Qo‘sha
qarib yuringlar… iloyim”… deya duo qiladi. Shu so‘zlarni aytayotganida “Buvgul
xola   o‘kirib   yuborishdan   bazo‘r   o‘zini   tiydi”   deb   yozadi   muallif.   Shu   lavhani
o‘qiyotib, o‘quvchi ham ayni Ona holiga tushadi.
Tasvir   yana   zaminga,   mavjud   hayotga   qaytadi.   Katta   o‘g‘il,   hissiz   nodon
kimsalar go‘yo Onaizorni avaylash maqsadida uni kuni bitgan o‘g‘ildan ajratishga
urinadilar, bu niyat o‘tmagach, o‘jar kampirni “iymonsiz”ga chiqaradilar. Shunda u
“Mening   iymonim   –   bolam!”   deya   hayqiradi.   Nihoyat,   o‘g‘il   jon   taslim   qiladi,
onaizorning   ustunga   suyanganicha   “Men   yomon   qoldim,   sen   yaxshi   bor,   bolam”
degan so‘zlarni  duoday ojizona takrorlab turganini ko‘rib, yurak-bag‘ringiz ezilib
ketadi.   So‘ng   bundan-da   zalvorliroq   holatga   duch   kelamiz.   Pirovardida,   onaizor
birdan   osmonga   tikilib:   “Odamni   ermak   uchun   yaratib,   uni   eplay   olmay
qolganingdan keyin o‘limni o‘ylab topdingmi?” deya savdoyilarcha shivirlaydi.
Bunday   isyonkorona   shivirlash   aslo   taqdiri   azal   hukmiga   nisbatan
shakkoklik emas, balki Ona qalbidagi farzandiga bo‘lgan ilohiy mehrning so‘nggi
– yakuniy tasdig‘i kabi yangraydi.
Milliy adabiyotimizda paydo bo‘lgan bu noyob yangilik – muazzam, mungli
mehr-muhabbat   qo‘shig‘i   shu   tarzda   intihosiga   yetadi,   oxir-oqibat   Ona   sha’niga
bitilgan qasida kabi yangraydi.
Ma’lum   bo‘lyaptiki,   hikoya   personajlari   qismati   bilan   bog‘liq   ko‘rgilik,
ruhiyatdagi   iztiroblar   boisi   ijtimoiy   omillardan   aytarli   xoli.   Hayotda   yuz   berib turadigan   tasodif,   osiy,   toshbag‘ir   bandai   ojizlarning   qilmishlari   oqibati   tarzida
talqin etiladi; Zulfiyaning bir vaqtlar tanqidchilikda mensimay qaraladigan, uncha
xush   ko‘rilmaydigan   ijtimoiylikdan   xoli   sof   “ko‘ngil   mayllari   nag‘malari”   tahlili
bobidagi   adabiy   tajribalar   yo‘lidan   borib   yaratgan   qator   hikoyalari,   ayniqsa,
“Yozsiz   yil”   o‘zining   badiiy-ma’naviy   ta’sir   kuchi   jihatidan   sof   ijtimoiy
yo‘nalishdagi yetuk asarlardan aslo qolishmaydi.
Adibaning  inson   sha’nini   himoya  qilish   va   ulug‘ lashdek   mo‘tabar   mavzuni
yanada   teranroq   va   ko‘lam dorroq   yoritish,   muammolarning   betakror   yechimini
topish yo‘lidagi izlanishlarida omad tilab qolamiz.
Abdug ofur Rasulovʻ
1937 yil 1 iyulda tug ilgan. O rta maktabni, hozirgi O zMUning filologiya 	
ʻ ʻ ʻ
fakultetini bitirgach, Qarshi Davlat pedinstitutida (1959–1968 yillar) o qituvchi 	
ʻ
bo lgan. 1969 yildan hozirgi kungacha O zbekiston Milliy universitetida dotsent, 	
ʻ ʻ
dekan, kafedra professori vazifasida faoliyat olib bormoqda. 1966 yilda filologiya 
fanlari nomzodi, 2002 yilda filologiya fanlari doktori ilmiy darajasini olish uchun 
dissertatsiya yoqlagan.
“Ilmi g aribani qo msab…” (1998), “Istedod va e tiqod” (2000), “Atoqli adib” 	
ʻ ʻ ʼ
(2001), “Tanqid, talqin, baholash” (2006), “Sharafli Sharafiddinovlar” (2006), 
“Badiiylik – bezavol yangilik” (2007), “Betakror o zlik” (2009) asarlarining 	
ʻ
muallifi.
1979 yildan beri O zbekiston Yozuvchilar uyushmasi a zosi.	
ʻ ʼ
“O zbekiston Respublikasida xizmat ko rsatgan yoshlar murabbiyi” (2003), 	
ʻ ʻ
“O zbekiston Respublikasi fan arbobi” (2007 yil).
ʻ
Abdug afur Rasulov 2014 yil 17 sentyabr kuni vafot etdi.	
ʻ
Abdug’afur Rasulov
ALG’UL YULDUZI – IZTIROB RAMZI
J ahon ilmu faniga bebaho hissa qo’shgan siymolardan biri Mirzo Ulug’bekdir. XX
asrning II yarmidan boshlab uning olimu podshohligi haqida ko’plab she’r, doston,
qissa, roman, drama, ilmiy badia yaratildi. Xurshid Davron badiiy ulug’bekshunoslikka  “Alg’ul” (“Sharq yulduzi”, 2013 yil,
1-son) tragediyasi bilan hissa qo’shdi.
Asarda   makon   kengligi,   vaqt   aniqligi   diqqatni   tortadi.   Xurshid   Davron   Mirzo
Ulug’bek   hayotining   oxirgi   kunini   tasvirlaydi.   Vaqt   tig’iz:   tajribasiz   yozuvchi
shoshib   qolishi,   xarakterlar   va   sharoitni   qorishtirib   yuborishi   mumkin   edi.
“Alg’ul”da   izchil   marom,   qahramonlar   harakatlanadigan   adabiy   maydon,
xarakterlarning   betakror   o’zligi   aniq   seziladi.   Dramaturg   maydonni   kengaytirib,
qahramonlarni ixcham gapirtirib, izchil harakat qildirib nimaga erishadi?
“Alg’ul” tragediyasida falsafiy mulohaza, voqea-qahramonlarni qiyoslash, uzluksiz
rivojlanib,   bir-birini   to’ldirib   borayotgan   fikr   tayanch   nuqta   vazifasini   o’taydi.
Dramaturg   asarida   ramz,   qiyos,   o’xshatish   ko’p.   U   asarning   badiiy   ta’sir   kuchini
orttiradi.   “Alg’ul”   matniga   quloq   tutsangiz   qaerdandir   “Cho’li   iroq”,   “Tanovar”,
“Segoh” singari kuylar borlig’ingizni sehrlayotganday bo’ladi.
Ulug’bek   va   Ali   Qushchi   aro   suhbatlarda   badiiylikka   chulg’angan   falsafiy
qarashlar yoddan chiqmaydi:
Ulug’bek:  Huv anovi yulduz Baytul Javzodur.  Xuddi  g’azabga mingan Abdullatif
ko’zlariga o’xshaydur!
Ali Qushchi: Shomliklar ani iblis ko’zi demishlar…
Ulug’bek: Alg’ul yulduzini bilursan, Ali.
Ali   Qushchi:   Filhaqiqat,   Alg’ul   g’alatdur.   Uch   kun   yonib,   so’ngra   so’nadi-da,
yana paydo bo’lub avvalgidek porlab turaveradi.
Ulug’bek: Ko’ksimdagi iztirob ana shu Alg’ulga o’xshaydur, Ali! (60-bet)
Alg’ul   yulduzi,   ruhdagi   iztirob   “Segoh”   kuyi   sehri   sharhiga   ulanib   ketadi.   Kuy
haqidagi   gap   tragediya   oxirigacha   davom   etadi.   Asarga   mantiqiy   tarzda   To’yjon
timsolini olib kiradi.
Tragediya mantiqiy bog’liq voqea-hodisa, timsol, personajlardan iborat. Asar  uch
samarqandlik   suhbati   bilan   boshlanadi.   Shaharliklar   Ulug’bek   faoliyatidan,
yurtdagi   notinchlikdan   boxabar.   Lekin   ularni   turmush   tashvishlari   qiziqtiradi:
“Men   uchun   zamin,   oyu   yulduz   harakati   emas,   tegirmon   toshining   harakati
muhimroqdir” (59-bet). Ulug’bek   –   “Alg’ul”dagi   voqealar   markazi,   bahs-tortishuvda   yetakchi   kuch.   U
Xoja   Nizomiddin,   Xoja   Burhoniddin,   Shamsiddin   Miskinday   saroyning   tayanch
kuchlari bilan uchrashadi. Bularning har biri o’z vazifasini yaxshi biladi, vaziyatga
ko’ra   ish   yuritadi.   Ota   va   O’g’il   aro   murosasiz   jang   yetilmoqda.   Amaldorlar
Abdullatifga   maktub   jo’natish   tarafdorilar.   Ulug’bek   –   Temur   nabirasi,   g’ururi
baland zot. Avval ham Abdullatifga maktub bitilgan – kelishuvga da’vat qilingan.
O’g’il   shitob   bilan   Samarqandga   yaqinlashmoqda:   Otaga   qarshi   jangu   jadalga
oshiqmoqda.   Ulug’bek   jangari   o’g’ilni   yengishi   tayin.   Ammo   u   o’z   farzandiga
qarshi jang qilishni ep bilmaydi. Podshoh qalbida iztirob avjlanaveradi. Qolaversa,
saroy amaldorlari tili  bilan dili bir deb bo’lmaydi:  do’ppi  tor  kelib qolsa, ulardan
birontasi   Abdullatif   tomonga   o’tib   ketishi   mumkin.   Buni   donishmand,   siyosat
maydonida bo’laverib pishib ketgan Ulug’bek ham yaxshi anglaydi. Arkoni saroy
bilan uchrashuv Ulug’bek iztirobini kuchaytiradi.
Ulug’bek   Bobo   Husayn   Turkistoniy,   Mironshoh   Qovchin,   Sultonshoh   Barlos,
Shoh Vali singari amirlar bilan uchrashadi, ko’nglida quvonch uchquni yaltiraydi.
Nega?   Bir   to’da   amirlar   Abdulatifga   bosh   urib   bordilar,   ayrimlar   Abulxayrxon
panohiga   intiladilar.   Eng   dahshatlisi   shundaki,   Ulug’bek   ko’kaldoshi,   amir
Vafodor   qochib  ketayotganida   qo’lga  olindi.   Ulug’bek   va   Vafodorni   donishmand
Saroymulkxonim tarbiyalagan edi. Tragediyada amaldor, amirlar bilan uchrashuv,
xoinu qochoqlar haqida ma’lumot olish Ulug’bek g’amiga g’am, iztirobiga iztirob
qo’shadi.   Podshoh   har   bir   voqeani   chuqur   tahlil   qiladi,   amiru   beklar   qilmishini
qalbidan   o’tkazadi.   Asarda   ostki   –   asosiy   oqim   va   voqea-hodisalar   sirti
tasvirlangan.   Kitobxon   fikr-tafakkuriga   qarshi   ikki   oqimni   qiyoslab   boradi.
“Alg’ul”ning tragediya sifatidagi mohiyatini ostki (falsafiy mushohadalar) va ustki
(bevosita   jarayon)   oqim   belgilaydi.   Maydonning   keng   olinishi   o’y,   qiyos,
fikrlashga   imkoniyat   beradi.   Timsol,   personajlar   (Ali   Qushchi,   To’yjon  singarilar
istesno   –   A.R.)   ham   ikki   tilda   gapiradilar:   tilida   bir   gap,   dilida   boshqa   o’y.
Ulug’bek   bilan   uchrashganlardan   Vafodorning   onasi   va   Bobo   Turkistoniy   obrazi
alohida   ajralib   turadi.   Ona   podshoh   huzuriga   nodon   o’g’li   qilmishi   uchun   uzr so’ragani   keladi.   Farzandi   gunohidan   o’tishni   so’ramaydi.   Amir   Vafodorni   zahar
berib o’ldirganini aytadi. Onaning bunday jasorati kamdan-kam uchraydi.
Bobo   Husayn   Turkistoniy,   o’zga   amirlar   singari,   Ulug’bekni   nobakor   o’g’ilga
qarshi   jangga   kirishga   undaydi.   Amirlar   podshohga   xiyonat   qilmaydilar.   Ayni
damda Ulug’bek o’y-xayolini chulg’ab olgan fikrlarni anglamaydilar.
Ulug’bek  olim-faylasuf,  tajribali   yurtboshi,  sarkarda,  Amir   Temur   siymosini   aniq
tasavvur qiladi. U o’z jigarbandiga qarshi maydonga chiqqan. Ota – yurtboshilarni,
oqpadarlik   tamg’asini   ilib   Otaga   qarshi   kurashgan   farzandlarni   yaxshi   biladi.
Ulug’bek   tirik   ekan,   o’g’liga   qarshi   jang   qilmaydi.   Uning   olimlik,   odil   shohlik
e’tiqodi   shunday.   “Alg’ul”ning   kuchli   asarligi   ma’rifat   va   jaholat   aro   kurash
mudom   davom   etishida   ko’rinadi.   Shu   g’oya   asarning   o’q   tomirlaridan   biri.
Insoniyat, adolat, ezgu niyat bor ekan, mazkur g’oya mangu yashayveradi. Ma’rifat
nur manbai sifatida loqaydlik, xoinlik, beparvolik, dangasalik, ikki yuzlamachilikni
fosh   etadi.   G’oyaviylik   illatlarga   qarshi   o’t   ochadi,   ruhiy-ma’rifiy   jasorat   tomon
undaydi.   “Alg’ul”dagi   fidoyi   amirlar   Ulug’bekka   sodiqlikni   har   qanday   yo’sinda
isbotlashga   tayyor.   Abdullatif   amir-beklar   raqibi.   Agar   u   otasiga   qarshi   kurashib
taxtni   egallasa,   unga   osoyishtalik,   huzur-halovat   begona.   Bobo   Turkistoniyning
quyidagi   gaplari   ontday   yangraydi:   “Eshitinglar,   shahzodaning   bu   yerdagi
quloqlari ham eshitinglar: agar u Sizning joningizga qasd qilsa, Parvardigor haqi
aytaman,   men   uni   sog’   qo’ymayman.   Ul   nobakor   Nizomiy   hazratlari   aytgan
hikmatni unutmasun:
Shoh   bo’lmas   otani   o’ldirgan   odam,
Oshmas olti oydan agar bo’lsa ham”.
Ajabki,   Odil   Yoqubov   romanida   Abdullatifni   Bobo   Turkistoniy   o’ldirganligi
aytiladi.
Yetuk asarda mantiq izchilligi muhim ahamiyat kasb etadi. Ulug’bek Ali Qushchi
bilan   bir   voqeani   eslaydi.   Ustoz   va   shogird   bir   avliyo   devonaga   duch   keladilar.
Ulug’bek o’z taqdirini so’raydi. Shunda devona: “Seni Sheruya o’ldiradi,” – deydi.
Sheruya   –   Nizomiy   Ganjaviyning   “Xusrav   va   Shirin”   dostonidagi   yetakchi
obrazlardan   biri.   Yana   bir   fikr   bor.   Ulug’bek   zinhor   yulduzlarga   qarab   fol ochmagan.   Lekin   uning   ruhida   yulduzlar   bilan   tillashish   xususiyati   bor.   Baytul
Javzo – Iblis yulduzida u Abdullatif ruhi, ko’zlaridagi yovuzlikni ko’radi. Uch kun
yaraqlab turgach, yo’q bo’lib ketadigan Alg’ulda qalbida mudom davom etayotgan
notinchliklarni anglaydi.
“Bashorat” hikoyasida Abdullaziz avlodi taqdirini Ulug’bek aqlli kelini iltimosiga
ko’ra   bexato   aytib   beradi.   Ulug’bek,   garchi   dunyoviy   olim   bo’lsa-da,
yulduzlarning falakdagi joylashishiga ko’ra vaqti-vaqti bilan bashorat qilib turardi.
“Alg’ul”da   ulug’   munajjimning   bashoratlariga   imo-ishora   bor.   Xurshid   Davron
tragediyasi   Ulug’bekning   yuksak   darajadagi   olimligi,   ilohiyot   bilan   bog’liqligini
ostki mazmun tarzida ifodalagan.
Na   Maqsud   Shayxzoda,   na   Odil   Yoqubov,   na   Bo’rivoy   Ahmedov   ikki   zid   qutb
kishilari   Ulug’bek   va   Abdulatifni   baqamti   tasvirlagan.   Xurshid   Davron   ota   va
o’g’ilni   qurol   ishlatilmaydigan,   har   bir   so’z   zaharlangan   o’q-yoy   vazifasini
o’taydigan   maydonga   olib   chiqadi.   Ulug’bek   qahr   otiga   mingan,   farzandi
qilmishini zinhor qo’llamaydi. Ammo u otalik maqomidan pastlamaydi. Abdullatif
maydonga   g’azab   bilan   kiradi,   otasini   yer   bilan   yakson   qilib   tashlashga   tayyor.
Uning   asosiy,   zaharlangan   o’q   yoyi   shundaki,   Ulug’bek   ichi   qora,   xudbin,
iste’dodli   odamni,   garchi   farzandi   bo’lsa-da,   yoqtirmaydi.   Abdurahim   iste’dodli
edi.   Shuning   uchun   u   ota   qahriga   uchraganmish.   Bechora   Abdurahim   o’n   ikki
yoshida vafot etib ketmaganida ota g’azabiga duchor bo’lardi. Abdullatif jon-jahdi
bilan Abdullazizni yomon ko’radi. Ayniqsa uning valiahdlikka tayinlanishi og’ani
o’rtab yuboradi. Unga tentak, ma’naviy buzuq singari ayblarni yuklaydi. Yigirma
beshga   to’lgan   Abdullatif   tezroq   podshohlik   tojini   kiymoqchi.   U   o’zining
qattiqqo’l  bo’lib  yetishishida   Gavharshodbegim  –  Ulug’bek  onasi  ta’siri  borligini
qistirib o’tadi. Abdullatif dadil, do’q-po’pisa bilan gapiradi. Ammo uning davolari
puch,   dalillari   asossiz.   U   Ulug’bek   hukmronligi   paytida   necha   amaldor
o’ldirilganini ham hisoblab yurgan. Abdullatif podshohni “Padari buzrukvor” desa-
da, eng ashaddiy dushman ekanligini yashira olmaydi.
Tragediyada   Ulug’bek   va   Abdullatif   aro   fikr   to’qnashuvi   kul`minatsion   nuqta
vazifasini o’taydi. Ma’rifatli, fanda maktab yaratgan Ota johil, kaltabin o’g’lini haq yo’liga   bura   olmasligini   anglaydi.   Aksincha,   ichi   qora,   butun   borlig’i-la   taxtga
intilgan Abdullatif qalb mayliga zinhor quloq solmaydi:
“Ulug’bek: Hu, anavi yulduz Baytul Javzadur. Huddi g’azabga mingan Abdullatif
ko’zlariga o’xshaydur!
Ali Qushchi: Shomliklar ani iblis ko’zi demishlar”(60-bet).
Matiqan,   asar   shu   dramatik   holatda   tugaydi.   Qon   to’kilmaydi.   Xurshid   Davron
asari   shu   jihatdan   an’anaviy   tragediyalardan   farq   qiladi.   Xususan,   Maqsud
Shayxzoda   “Mirzo   Ulug’bek”   tragediyasida   Ulug’bekning   Sayyid   Obid   o’g’li
Abbos tomonidan o’ldirilishi – qon to’kilishini ko’rsatadi:
Abbos   (cho’chib   sipohlariga):     Jadal   bo’ling,   tez   otlaning,   darhol   ketamiz,
Mana qasos, mana sizga otamning xuni!
Ulug’bek ko’ksiga xanjar tiqadi (M.Shayxzoda. Asarlar. 6 tomlik. 3-tom, 252-bet).
Odil Yoqubov “Ulug’bek xazinasi” romanida Ulug’bekning o’ldirilishigina emas,
balki   padarkush   Abdullatifning   ham   tig’dan   o’tkazilishini   tasvirlagan:
“ Niqoblarini   yulib   olgan   bu   ikki   suvoriyning   biri…   amir   Sulton   Jondor   edi.
Ikkinchisi… yo rab! Xuddi tushida barkash ko’tarib kirgan navkarga o’xshagan bu
ikkinchi   suvoriy…   ko’pdan   beri   fitna   qo’zg’ab   qochib   yurgan   Bobo   Xusayn
Bahodir   edi!…
Shahzoda   jonholatda   otining   boshini   burdi…   to’satdan   yelkasiga   zarb   bilan
qadalgan o’q-yoy uni bukchaytirgancha egardan ag’dardi…”(312-bet)
Tragediya yozishga qo’l urgan adib qiyin yo’lni tanlaganini biladi. Xurshid Davron
bevosita   qon   to’kilishini   ko’rsatmaydi.   Qora   rang,   motamsaro   kuyni   maromida
tasvirlab o’ziga xos tragediya yaratadi.
Ulug’bek o’lim ostonasida turganiga qaramay, rasadxonani to’liq ta’mirlashni Ali
Qushchiga topshiradi. Asosiy xazinasi  – kitoblarni yashirib qo’yishni shogirdidan
o’tinib so’raydi.
“Segoh”   kuyi   tragediyadagi   yetakchi   obrazlardan   biriga   aylanadi.   Ulug’bek   bir
necha bor bu g’aroyib kuyni tilga oladi: “To’yjon xonish qilgan “Segoh”ga quloq
tutib   o’ltirgan   kezlarim   yuragimni   kaftimga   olib   tomosha   qilgandek   bo’laman.
“Segoh” alamimga, sirqirab og’rigan jonimga o’xshaydur” (60-bet). Fojeiy   operada   shunday   ariyalar   borki,   ular   musiqiy   asar   joni   vazifasini   o’taydi.
Shoir Xurshid Davron hayot bilan vidolashayotgan Ulug’bek ruhi, qalbi, jonini aks
ettirmasligi mumkinmasdi.
Asar   nihoyasida   ixcham,   ramziy   voqea   bor.   Mirzo   Ulug’bek   Xirotda   tug’ilib,
voyaga yetayotan bola haqida To’yjondan so’raydi:
“   –   Podshohim   ul   o’g’lonning   ismi   Alisherdur.   Amir   G’iyosiddin   farzandi…
volidasi dugonamdur , — dedi To’yjon” (86-bet).
Iste’dodli   Ulug’bek   mohir   qo’shiqchidan   ertangi   kunning   yorug’   yulduzi   Alisher
haqida so’raydi.
“Alg’ul”   misoli   ostin-ustun   qavatli   mustahkam   bino.   Yuqori   qavat   guyoki   keng-
mo’l   sahna,   ijrochilar   o’z   rollarini   ijro   etadilar.   Birinchi   qavat   ma’no-mazmun,
matn   osti,   shovullab   oqadigan   daryo.   Har   ikki   qavatda   ramziy   hayot   jo’sh   uradi,
“Segoh”   kuyi   yangrab   turadi.   Holat,   kayfiyat   ro’y   berajak   fojiadan   xabar   berib
turadi.   “-dur,”,   “-men”   singari   qo’shimchalar   asar   ta’sirchanligini   oshiradi.
“Alg’ul” o’zbek dramaturgiyasining nurli asari bo’lib qolishiga ishonamiz.
Manba: «Yoshlik» jurnali, 2014
B.Sarimsoqov
Zabardast olim, filologiya fanlari doktori Bahodir Sarimsoqov nisbatan qisqa umri
davomida   o ziga   xos   ilmiy   dunyoqarash,   o ziga   xos   izlanish,   hattoki,   o ziga   xosʻ ʻ ʻ
akademizmga   ega   bo lgan   faoliyat   bilan   shug ullandi.   Uning   ilmiy   izlanishlari	
ʻ ʻ
nafaqat   o zimizda,   balki   Turkiya,   Germaniya   kabi   bir   qator   chet   mamlakatlarda	
ʻ
ham   tan   olingan   hamda   o z   izidan   ko plab   ilm   toliblarini   yetaklagan.   Bunday	
ʻ ʻ
izlanishlar   sirasiga   “O zbek   adabiyotida   saj ”   (1978),   “Adabiyotshunoslik	
ʻ ʼ
terminlarining ruscha-o zbekcha izohli lug ati” (1979), “O zbek marosim folklori”
ʻ ʻ ʻ
(1986),   “Adabiyot   nazariyasi”   (2000),   “Badiiylik   asoslari   va   mezonlari”   (2004)
kabi va yana bir qator kashfiyot darajasidagi   asarlarini kiritishimiz mumkin.
ALISH Е R NAVOIY POETIK  
SINTAKSISIDAGI BIR USUL XUSUSIDA
Bahodir Sarimsoqov Fil. fanlari doktori, professor
Poetik sintaksis masalalari o‘zbek adabiyotshunosligida juda zaif o‘rganilgan ilmiy
sohadir.   Holbuki,   poetik   nutq   va   uning   shakllari,   badiiy   kechinmaning
ifodalanishida   ijodkorning   mahorati   nazariy   poetikaning   dolzarb   muammolarini
tashkil   etadi.   Chunki   badiiy   so‘z   san’tida   favqulodda   poetik   fikr   kashfiyoti
qanchalar muhim bo‘lsa, ana shu fikrni o‘ziga xos tarzda ifodalash ham shunchalar
ahamiyatli.   Mana   shu   ikki   jihatning,   boshqacha   aytganda,   shakl   va   mazmunning
uyg‘unligi azal-azaldan adabiyot nazariyasida yetakchi mavzu sanalib keladi.
Gap   Alisher   Navoiydek   daho   san’atkorning   poetic   sintaksisi   haqida   ketar   ekan,
ushbu   masalaning   qamrovi,   tahrirga   tortiladigan   sathlarni   oldindan   belgilab   olish
lozim. Shu bois ushbu maqolamizda biz Navoiy she’riyatidagi poetik sintaksisning
ikki   sathi   mavjudligini   va   bu   sathlarning   poetik   janrlar   spetsifikasi   bilan
aloqadorlikda hal etilishini alohida ta’kidlab o‘tishni lozim topamiz.
Birinchi   sath   –   masnaviy,   murabba’,   ruboiy,   tuyuq,   muxammas,   musaddas,
musamman   kabi   she’riy   janrlarda   poetik   fikrning   ifodalanishiga   asos   bo‘lgan
apperseptiv   o‘choqlarni   belgilab   olish.   Mana   shu   jihatdan   qaraganda,   masnaviy,
g‘azal,   qit’a,   ruboiy,   tuyuq,   murabba’,   fard   kabi   janrlarda   apperseptiv   o‘choqlar
vazifasini   bayt   birligi   ado   etadi.   Chunki   ushbu   janrlarda   poetik   fikr   qamrovi   va
uning ifodalanishini bevosita baytlar tahlili orqali hal qilish mumkin.
Ikkinchi  sath – muxammas,  musaddas,  musamman kabi  janrlarda esa apperseptiv
o‘choqlar   vazifasini   misra   va   she’riy   band   doirasida   belgilash   ma’qul.   Chunki
ularda fikriy ifoda bevosita mustaqil sintaktik qurilishga ega misralar orqali amalga
oshadi   va   yakuniy   poetik   xulosa   band   orqali   ifodalanadi.   Musammat   she’riy
shakllar   poetik   sintaksisi   alohida   kuzatishlarni   talab   etadi.   Shu   bois   biz   asosan
Alisher Navoiy g‘azallaridagi poetik sintaksis masalalari haqida to‘xtalamiz.
Ma’lumki, g‘azal – besh baytdan ortiq nisbiy fikriy va sintaktik mustaqillikka ega
bo‘lgan   baytlardan   tashkil   topuvchi   va   albatta   yagona   poetik   xulosa   bilan
yakunlanuvchi   janr.   Shu   bois   g‘azal   janriga   xos   poetik   sintaksisning   ham   ikki
aspektdagi   tadqiqot   yo‘nalishi   mavjud.   Birinchisi   –g‘azal   matlasidan   boshlab maqtasigacha   bo‘lgan   baytlarning   sintaktik   shakllari,   ular   o‘rtasidagi   mazmuniy
hamda   mantiqiy   aloqadorlikni   ochish.   Bunday   aspekt   ham   maxsus   tadqiqot   talab
etuvchi   soha   hisoblanadi.   Ikkinchisi   –   g‘azal   tarkibidagi   har   bir   baytning
sintaktikasi   va   uning   ikki   misrada   ifodalanishidan   iborat.   Bizning   mulohazamiz
bevosita mana shu aspect doirasida ketadi.
Alisher Navoiy g‘azallarida apperseptiv o‘choq hisoblanmish baytda so‘z qo‘llash,
poetik   jumla   tuzish,   har   bir   poetik   jumlaning   bayt   doirasidagi   shakli   va   lirik
kechinmani   ifodalashdagi   shoirning   mahoratini   kuzatish   o‘ziga   xos   qiziqarli
muammo.   Chunki   poetik   sintaksis,   ayniqsa,   uning   bayt   doirasidagi   inkishofi
shoirning fikriy  qamrovi   va uni   ifodalashdagi   evfonik,  ritmik  va hissiy   uyg‘unlik
bevosita   mahorat   masalalari   bilan   aloqadordir.   Demak,   g‘azaldagi   eng   kichik
apperseptiv   o‘choq   hisoblanmish   baytning   ham   poetik   sintaktik   tabiatida   juda
ko‘plab   usullar,   poetik   figuralar   mavjud.   Biz   ulardan   biri   –   baytning   birinchi
misrasidagi   fikrning   ikkinchi   misraga   ko‘chishi,   ya’ni   anjambeman   –   fikriy
ko‘chuv hodisasi haqida to‘xtalamiz.
Odatda, she’rda misralar mazmunan va shaklan tugal bo‘lishlari talab etiladi. Biroq
shoir   aytmoqchi   bo‘lgan   poetik   fikr,   u   ifodalamoqchi   bo‘lgan   lirik   kechinma
murakkabligi   tufayli   baytdagi   she’riy   misralar   mustaqilligi   buziladi;   birinchi
misrada   boshlangan   poetik   fikr   ikkinchi   misrada   yakunlanadi.   Tabiiyki,   she’riy
jumlaning birinchi misradan ikkinchi misraga ko‘chishi va bayt mazmuni, vazni va
ohangini   buzmagan   holda   davom   etishi   ijodkorning   san’atkorligini   belgilaydi.
Alisher   Navoiy   g‘azallari   poetik   ko‘chuv   uchun   benihoya   ko‘p   material   beradi.
Chunki,   XY   asr,   hattoki,   undan   keyingi   davrlar   o‘zbek   g‘azalchiligida   hech   bir
shoir   Navoiychalik   poetik   ko‘chuv   hodisasini   ko‘p   va   xo‘b   qo‘llamagan.   Aytish
mumkinki, sintaktik ko‘chuv hodisasi shoir g‘azaliyotida maxsus poetik ifoda usuli
darjasiga ko‘tarilgan.
Alisher   Navoiy   g‘azallarida   bayt   tarkibidagi   sintaktik   ko‘chuvning   quyidagi
ko‘rinishlari mavjud. 1.   Sintaktik   ko‘chuv   birinchi   misradagi   ikinchi   hashvdan   keyin,   ya’ni   aruz
ruknidan   boshlanadi.   Bu   ko‘chuv   turi   shoir   g‘azaliyotida   yetakchi   ifoda   usuli
hisoblanadi. Misollar:
Yana ichimga magar ishq soldi o‘tki,/ chiqar
Shararlari qotilib oh ila fig‘onimga.
G‘S, 420-bet.
Charxi soyir go‘yiyo oshiqdururkim,/ kechalar
Bor aning ham men kibi ko‘p ashkiyu oz uyqusi.
G‘S, 457-bet.
2.   Sintaktik   ko‘chuv   birinchi   misradagi   hashvdan   oldin,   ya’ni   sadr   ruknidan
keyingi o‘ringa to‘g‘ri keladi. Bunday ko‘chuv turida ba’zan birinchi hashvning bir
hijosi   yoki   sadrning   bir   hijosi   vazn   nuqtai   nazaridan   ko‘chuv   hodisasiga   halal
bergandek   holatda   bo‘ladi,   ammo   fikriy   ko‘chuv   nuqtai   nazaridan   bu   narsa
e’tiborga olinmaydi. Misollar:
May ichingkim, // dahr eli ichra ko‘p istab topmaduq
Ahxdu paymonida bo‘lg‘on ustivor, ey do‘stlar.
BV, 106-bet.
Sham’ hamdardimdurur hijron tunikim, // men kibi
Hajr o‘tida qovrulur ul dog‘i o‘z yog‘i bila.
G‘S, 428-bet.
3.   Sintaktik   ko‘chuv   ikkinchi   nisradagi   birinchi   hashvning   birinchi   hijosidan
keyingi o‘ringa to‘g‘ri keladi. Misollar:
Rishtayi zulfi xayolidin havo qilg‘an ko‘ngil
Bir qushedurkim, // qochibdur go‘yiyo bog‘i bila.
G‘S, 427-bet.
Hajr shomi tiyralik birla meni devonani
Chun halok etti, // yana boshinda savdosi nedur.
BV, 115-bet.
4.   Sintaktik   ko‘chuv   birinchi   misradagi   birinchi   va   ikinchi   hashvlar   o‘rtasiga
to‘g‘ri keladi. Biroq bu xildagi ko‘chuv nihoyatda kam uchraydi. Misol: Xo‘blarg‘a chun vafo yo‘q, // avlo uldurkim, ko‘ngil
O‘zni ul qattig‘ ko‘ngulluglarga mu’tod etmasa.
G‘S, 437-bet.
5.   Sintaktik   ko‘chuv   ba’zan   birinchi   misradagi   ikkinchi   hashvning   birinchi
hijosidan keyingi o‘ringa to‘g‘ri keladi. Misol:
Kechalar hajringda bexudmen, // mening holimg‘adur
Sham’ning goh kuymagi, goh nolasi, goh riqqati.
G‘S, 456-bet.
Navoiy g‘azallari sintaktik ko‘chuvi nuqtai nazaridan kuzatishlar olib borish ushbu
hodisaning   yuqorida   qayd   etilmagan,   xususan,   ikkinchi   misradagi   ikkinchi
hashvdan   keyingi,   ya’ni   ajuz   (zarb)   ruknidan   oldingi   o‘rinlarga   to‘g‘ri   keluvchi
ko‘rinishlarining ham topilishiga olib kelishi mumkin.
Poetik   ko‘chuv   hodisasi   shunchaki   ko‘chuv   hodisasi   emas,   u   –   baytdagi   poetik
mazmunni   to‘g‘ri,   mantiqiy   ifodalashning   muhim   vositasi.   Shoir   g‘azallaridagi
anjambeman   hodisasi   bo‘yicha   kuzatishlarimiz   shundan   dalolat   beradiki,   Alisher
Navoiy kabi sabab-oqibat, ya’ni kauzal munosabatdagi bog‘lanishli she’riy baytlar
tuzuvchi ijodkor o‘zbek adabiyotida juda kam topiladi.
Ushbu   sintaktik   hodisa,   ko‘pincha,   baytda   aytilgan   poetik   oqibatning   sabablarini
yoki sababning oqibatlarini izohlashga, binobarin, baytda ifodalangan poetik fikrni
to‘g‘ri   anglab   olishga   imkon   beradi.   Quyidagi   baytda   sintaktik   ko‘chuv   birinchi
misradagi   ikkinchi   hashvning   o‘rtasiga,   ya’ni   “kun”   so‘zidan   keyingi   o‘ringa
tushgan.
Aylamang bekasligimni ta’n, bir kun // bor edi
Menda ham bir nozanin chobuksuvor, ey do‘stlar.
BV, 106-bet.
Agar   g‘azalni   o‘qishda   ikinchi   hashvdagi   “bir   kun”   birikmasini   o‘zidan   oldingi
hashvlarga   qo‘shib   o‘qilsa   –   bir   mazmun,   aruzga   qo‘shib   o‘qilsa   –   boshqacha
mazmun anglashiladi.
Agar   “bir   kun”   birikmasi   sadr   va   undan   keyingi   ruknlar   bilan   bog‘liqlikda   olib
qaralsa,   quyidagicha   ma’no   yuzaga   keladi.   “Ey   do‘stlar,   mening   hech   kimim yo‘qligini   bir   kuni   ta’na   qilmang,   menda   ham   bir   kun   (bir   paytlar)   o‘ynoqi   ot
mingan nozanin ot bor edi”.
Yuzaki qaralsa, baytdagi poetik ko‘chuv arzimas juz’iy hodisadek tuyuladi. Lekin
birinchi   misradagi   aruz   ruknining   ikkinchi   misraga   ko‘chishi   bayt   mazmunini
boshqacha,   birinchi   misradagi   ikkinchi   hashvning   bir   qismi   bilan   aruz   ruknining
ikkinchi   misraga   ko‘chishi   esa   bayt   mazmunining   butunlay   boshqacha   talqin
etilishiga   olib   kelmoqda.   Anjambeman   hodisasining   ikki   xil   holatidan   qaysi   biri
g‘azal   mazmuniga,   lirik   kechinma   oqimiga,   eng   muhimi,   shoir   ko‘zlagan   badiiy
mantiqqa mos keladi.
Bizningcha,   birinchi   holat,   ya’ni   birinchi   misradagi   faqat   aruz   ruknining  ikkinchi
misraga ko‘chishi g‘azal ruhiga, lirik kechinmalar oqimiga, shoir ko‘zlagan badiiy
mantiqqa mos  keladi.  Bunday  xulosaga  kelishimizga  esa   quyidagicha  asoslarimiz
bor.
Birinchidan,   lirik   qahramon   “yorga,   mahbubaga   yoki   raqibga”   emas,   balki
“do‘stlarga”   murojaat   etmoqda.   Milliy   ruh,   milliy   xarakterdan,   turki   xalqlar
mentalitetidan kelib chiqilsa, “do‘stlar” har kuni eas, faqat bir kun – payti, vaziyati
taqozo   etgandagina   lirik   qahramonning   yorsizligini   ta’na   qilishlari   mumkin.
Darhaqiqat, lirik qahramon do‘stlarining bir kun payti kelganda ta’na qilishlaridan
hadiksiraydi.   Agar   u   mahbuba   yoki   raqibga   murojaat   qilganda   edi,   ikkinchi
hashvdagi   “bir   kun”   birikmasi   ham   ikkinchi   misraga   ko‘chishi   to‘g‘riroq   bo‘lar
edi.   Mana   shunday   noto‘g‘ri   qarash,   aniqrog‘i,   anjambeman   hodisasini   to‘g‘ri
bilmaslik oqibatida Navoiy asarlarining 20 tomligida “ta’n” so‘zidan keyin vergul
qo‘yilgan. Holbuki, bu o‘rinda vergulning mutlaqo keragi yo‘q.
Ikkinchidan,   mumtoz   g‘azalchilik   an’anasida   she’rning   ritmik   tuzilishi   va
misralarning   taqte’lanishi   bevosita   vaznning   izchil   qoidalariga   bo‘ysunadi.
Shunday   ekan   yuqorida   keltirilgan   baytda,   ikkinchi   hashv   bilan   aruz   rukni
chegarasi   so‘zlar   chegarasiga   mos   kelgan.   Demak,   ikkinchi   misraga   sintaktik
ko‘chishda   aruz   rukni   uchun   imkoniyat   katta.   Qolaversa,   baytning   umumiy
mazmuni ham, ruhi ham aruz ruknining ko‘chishini talab qiladi. Uchinchidan,   Navoiy   g‘azalllaridagi   sintaktik   ko‘chuv   hodisasini   ko‘zdan
kechirish shuni ko‘rsatadiki, aksariyat baytlardagi anjambeman hodisasi faqat aruz
ruknining   ko‘chishiga   to‘g‘ri   kelishini   tasdiqlaydi.   Navoiy   g‘azaliyotida   alohida
usul darajasida ko‘tarilgan sintaktik ko‘chuvning bu ko‘rinishi keng tarqalganligini
inobatga   olib,   boshqacha   aytganda,   analogiya   qonuniyatlaridan   kelib   chiqib,   biz
aruz ruknining kelib ko‘chishini to‘g‘ri deb hisoblaymiz.
Fikrimizning   to‘g‘riligini   ayni   shu   g‘azalning   navbatdagi   baytida   qo‘llanilgan
sintaktik ko‘chuv o‘rni ham to‘la tasdiqlaydi.
Yorsiz vayronda qon yig‘larmen oxir, // siz qiling
Yor birla gashti bog‘u lolazor, ey do‘stlar.
Mazkur baytdagi aruz rukni “siz qiling” hech qanday ehtimolsiz ikkinchi misraga
taalluqli.   Chunki   baytning   umumiy   mazmuni   shuni   taqozo   etadi:   “Men   oxiri   bir
vayronada qon yig‘layman, ana shunda yor bilan bog‘ va lolazorlar gashtini suring,
ey do‘stlar”.
Demak,   Navoiy   g‘azallaridagi   sintaktik   ko‘chuvlar   va   ularning   bayt   mazmunini
to‘g‘ri   talqin   qilishda   ba’zan   ijodkor   poetik   uslubiga   tayanish   va   analogiya
qonuniyatiga asoslanish ham yordam beradi.
G‘azal   baytlaridagi   anjambeman   hodisasi   misralararo   sabab-oqibat
munosabatlarini   to‘g‘ri   anglab   olish   va   shu   orqali   baytning   umumiy   mazmunini
ijodkor   nazarda   tutgan   g‘oya   asosida   talqin   qilishga   imkon   beradi.   Sintaktik
ko‘chuv ko‘p hollarda muayyan oqibatning ko‘plab sabablari mavjudligini alohida
ta’kidlab ko‘rsatishga keng yo‘l ochadi. Quyidagi baytda lirik qahramon chiqargan
poetik   xulosaning   sabablari   bir   nechta   ekanligi   faqat   anjambeman   hodisasi
vositasida   ta’sirchan   ifodalangan.   Biroq   bu   baytda   g‘azalning   vazn   tuzilishi,
taqte’si bilan sintaktik ko‘chuv chegarasi mos kelmaydi. Chunki ko‘chuv hodisasi
ikkinchi   hashvning   oxirgi   hijosi   hisoblangan   “bor”dan   oldingi   o‘ringa   to‘g‘ri
keladi:
Xilqatim bog‘ida ul gul hayfkim, // bordur manga
Zor tan, majruh jon, mahzun ko‘ngul, g‘amnok ruh.
BV, 83-bet. Xulosa   qilib   aytganda,   sintaktik   ko‘chuv   hodisasi   bayt   mazmunini,   g‘azal
mohiyatini   to‘g‘ri   anglashga   imkon   beruvchi   poetik   nutq   hodisasidir.   Poetik
ko‘chuv   g‘azaldagi   monotonlikka   barham   beradi,   she’riy   nutqni   jonli   nutqqa
yaqinlashtiradi, eng muhimi, poetik fikrni aniq, mantiqli ifodalashga yo‘l ochadi.
Shu   o‘rinda   bir   narsani   alohida   ta’kidlab   o‘tishni   lozim   topamiz.   Ayrim
adabiyotshunos va tanqidchilar lirika subyektivlik saltanati, shu bois bir she’rni har
bir   she’rxon   o‘zicha   talqin   etishi   mumkin   deb   qaraydilar.   To‘g‘ri,   lirika   –
subyektivlik   salatanati,   ammo   bu   narsa   she’rxonga   har   bir   asarni   istagancha
subyektiv   talqin   etishga   xuquq   bermaydi.   Haqiqiy   she’rxon   asardan   shoir
ko‘zlagan,   lirik   qahramon   ruhiga   mos   keluvchi   ma’no   va   mazmunni   topib   olishi
lozim.   Lirikaning   butun   jozibasi,   nazokati,   subyektivligi   ana   shunda.   Poetik
tashxisning bunday murakkab jarayonida she’rga singdirilgan nafaqat hissiy, fikriy
boylik,   balki   ana   shu   boylikni   ro‘yobga   chiqarish   uchun   xizmat   qiladigan   poetik
sintaksis ham belgilovchi ahamiyatga ega. Poetik sintaksisning eng murakkab, eng
jozibali   figuralari,   usul   va   vositalari   Alisher   Navoiy   g‘azaliyotida
mujasssamlangan.  Ularni  izlab topish,  ilmiy asosda  tahlil  etish, ya’ni  Navoiyning
potik sintaksisi muammolarini tadqiq etish endi boshlanajak.
Manba: “O‘zbek tili va adabiyoti” jurnali,2001 yil, 2-son. Foydalaniladigan adabiyotlar ro‘yxati
1. Назаров   Б.   ва   бошқалар .   Ўзбек   адабий   танқиди   тарихи .   T.   Чўлпон   НМИУ .
2012
2. Қўшжонов   М.     Сайланма   1-жилд.   Т.   Ғ.Ғулом   номидаги   Адабиёт   ва   санъат
нашриёти. 1982.
3. Қўшжонов   М.     Сайланма   2-жилд.   Т.   Ғ.Ғулом   номидаги   Адабиёт   ва   санъат
нашриёти. 1983.
4. Қўшжонов  М.    Абдулла   Қаҳҳор  маҳорати.  Т.  Ғ.Ғулом  номидаги  Адабиёт  ва
санъат нашриёти. 1988.
5. Матёқуб Қўшжонов замондошлари хотирасида. Т.  Muharrir . 20 12 .

U.Normatov, A.Rasulov, B.Sarimsoqovlarning adabiy-tanqidiy qarashlari Reja: 1. Umarali Normatov ijodiy faoliyati. 2. Abdug afur Rasulov adabiy tanqidiy qarashlari.ʻ 3. Bahodir Sarimsoqovning tanqidiy maqolalari tahlili.

Umarali Normatov 1931 yil 3 yanvarda Farg ona viloyati Beshariq tumanidagi Rapqonʻ qishlog ida tug ilgan. ʻ ʻ Toshkent Davlat universitetining (hozirgi O zbekiston Milliy ʻ universiteti) filologiya fakultetida (1952–1957), so ng aspiranturasida (1959–1962) ʻ ta lim olgan. 1962 yildan Milliy universitet o zbek adabiyoti kafedrasida ishlaydi, ʼ ʻ filologiya fanlari doktori, professor. 1974–2000 yillari Hozirgi o zbek adabiyoti ʻ kafedrasiga mudirlik qilgan. Bu yillari kafedrada O. Sharafiddinov, A. Aliyev, A. Rasulov, N. Xudoyberganov, S. Sodiqov, B. Karimov, A. Ulug ov, R. Qo chqorov, ʻ ʻ D. Quronov, U. Hamdam singari iste dodli munaqqid-adabiyotshunoslardan iborat ʼ ilmiy jamoa shakllandi; mazkur jamoaning sa y-harakati tufayli O. Sharafiddinov ʼ boshliq milliy tanqidchilik maktabiga asos solindi. U. Normatov 1957 yildan matbuotda ko rina boshladi, 500 dan ortiq ʻ maqolalari, 50 dan ortiq adabiy-tanqidiy asarlari, darslik, o quv qo llanmalari chop ʻ ʻ etilgan. Adabiyotshunos-olimning adabiy-tanqidiy ishlari yaxlit holda zamonaviy adabiy jarayon hamda yangi o zbek adabiyoti tarixi, taraqqiyoti masalalariga ʻ bag ishlangan; uning qalamiga mansub milliy adabiyotimizning nodir asarlari ʻ tahlili, o ziga xos talqini, bu adabiyotning o nlab namoyandalari adabiy portretlari, ʻ ʻ nihoyat, yangi o zbek adabiyotining o ziga xos xususiyatlari, taraqqiyot ʻ ʻ tamoyillariga oid ilmiy-nazariy ishlari ahamiyati adabiy jamoatchilik tomonidan e tirof etilgan. Munaqqidning “Nasrimiz ufqlari” (1974), “Yetuklik” (1982), “Qalb ʼ inqilobi” (1986), “Qodiriy bog i” (1996) kitoblari zamonaviy o zbek ʻ ʻ adabiyotshunosligining yutug idir. ʻ Umarali Normatov tanqidchi-adabiyotshunos sifatida mustaqillik yillaridagi milliy adabiy jarayonni qadam-baqadam sinchiklab kuzatib, adabiyotimizda paydo bo lgan yangicha adabiy-estetik tamoyillarni aniqlash, bugungi adabiy jarayonning ʻ nazariy muammolarini tadqiq etish yo lidan bordi. “Umidbaxsh tamoyillar”, ʻ “Tafakkur yog dusi”, “Qahhorni anglash mashaqqati”, “Ko ngillarga ko chgan ʻ ʻ ʻ she riyat”, “Ustoz ibrati”, “Ijod sehri”, “Ijodkorning daxlsiz dunyosi” kitoblari, ʼ matbuotda e lon etilgan yuzlab adabiy-tanqidiy maqolalari ayni shu muammolarga ʼ bag ishlangan. ʻ

Umarali Normatov 1991 yildan umumta lim maktablari uchun tubdanʼ yangilangan adabiyot dasturi va darsliklari yaratish bo yicha mualliflar guruhiga ʻ rahbarlik qildi, 5,9, 11-sinflar uchun darslik, qo llanmalar muallifi sifatida ʻ qatnashdi; uning ishtirokida oliy o quv yurtlari uchun “XX asr o zbek adabiyoti ʻ ʻ tarixi”, “Yangi o zbek adabiyoti” kitoblari yaratildi. ʻ U. Normatovning adabiyotshunoslik, ta lim-tarbiya sohasidagi xizmatlari ʼ munosib taqdirlangan. U O zbekiston Respublikasi Fan arbobi (1981), O zbekiston ʻ ʻ Davlat mukofoti laureati (1989); O zbekiston Respublikasi Xalq maorifi a lochisi ʻ ʼ nishoni (1992), “ToshDU mohir pedagogi”(1998) unvoni sohibi. Adabiy-tanqidiy maqolalari uchun “Sharq yulduzi”, “Guliston”, “Tafakkur” jurnallari mukofotlarini olgan. Umarali Normatov adabiy tanqidchilik faoliyatini 1957-yildan boshlagan, hozirgacha 20 dan ortiq kitobi, 500 dan ortiq maqola , taqdizlari bosilgan. Adabiyotshunos olimning faoliyati yaxlot holda zamonaviy adabiy jarayon hamda yangi õzbek adabiyoti tarixi, taraqqiyoti masalalari yechimiga yõnaltirilgan. 1962-yilda filologiya fanlari nomzodi, 1978-yilda filologiya fanlari doktori ILMIY darajasini olgan. “Nasrimiz ufqlari”, “Yetuklik”, “Qalb inqilobi”, “Qodiriy boği”, “Umidbaxsh tamoyillar” singari asarlarida yangi õzbek adabiyoti, uning namoyandalari ijodining mühim tomonlari yoritib berilgan. Umarali Normatov 1991-yildan umumta’lim maktablari uchun tubdan yangilangan adabiyot dasturi va darsliklari yaratish bõyicha mualliflar guruhiga rahbarlik qildi , 5, 9,11-sinflar uchun darslik, qõllanmalar muallifi sifatida qatnashdi. Uning ishtirokida oliy õquv yurtları uchun “XX asr õzbek adabiyoti tarixi”, “Yangi õzbek adabiyoti” kitoblari yaratildi. U.Normatov adabiyotshunoslik, ta’lim-tarbiya sohasidagi xizmatlari uchun munosib taqdirlangan. U Õzbekiston respublikasi Fan arbobi, Õzbekiston davlat mukofoti laureati , Õzbekiston respublikasi xalq maorifi pedogogi unvoni sohibi. Adabiy-tanqidiy maqolalari uchun “Sharq yulduzi”, “Tafakkur”, “Guliston” jurnallari mukofotlarini olgan.

“Qodiriy mõjizasi” kitobi orqali õquvchi olimning qalb haroratini his etadi, zavq-shavqqa tõla hayajonli adabiy-ilmiy tahlillarga guvoh bõladi. Albatta, olim bu kitobni bir-ikki yıl ichida yoki bir õtirishda yozgan emas. Abdulla Qodiriy hayoti va ijodining barcha qirralarini, adibga munosabat bildirgan ilmiy asarlarni õrganish, tadqiq etish – uzoq davom etgan mashaqqatli ish. Umarali Normatov bu ish bilan umri davomida mashğul bõldi. Õrni kelganda izlanishlarini, kuzatishlarini qoğozga tushirdi. Agar diqqat qilinsa , U.Normatovning vaqtli matbuotda bosilgan maqolalarining soni besh yuzdan kõp, alohida nashr qilingan kitoblari soni yigirmadan ortiq. Ammo, mening nazarımda, “Qodiriy mòjizasi” – bu mutlaqo õzgacha, zavq-shavq bilan, tõlib- toshib, mehr-muhabbat yozilgani jihatidan barchasidan ajralib turadi. Kitobning “Qodiriy boği” deb nomlagan dastlabki Bõlimida adibning hayot yõlini, boshidan õtgan yaxshi-yomon kunlarni, olim u yashagan murakkab adabiy-ijtimoiy muhit ruhini , uning atrofida kechgan iğvoyu malomatlar mohiyatini chuqur his etib yozadi: “Qamoqda, tergov paytida ustiga bõhtondan iborat ayblar qõyilganda, ayniqsa, hamkasblarining yuzsizlarcha munofiqlik qilganini kõrganda adib qanday ahvolga tushganini, bu imoni butun, õta Halil, rostgõy, mard yiğit Qalbida qanday tuğyonlar kechganligini hayolan tasavvur qilish mumkin. Agar õsha keskin dramatik ruhiy holat tõla tiklansa, shekspirona tragediya tuğilishi aniq”. Bunday fikr-mulohazalarni manbalarni chuqur õrgangan va adibning ruhiy va psihologik holatini hayolan tugal tasavvur qilgan odamgina yoza olası. Umarali Normatov yozuvchining asarlarini va arxiv hujjatlarini , mavjud ilmiy tadqiqotlar hamda biografik malumotlarni qayta nazardan õtkazadi, yozuvchi dunyosini, ham iste’dodli ijodkor, ham õz zamonasining ziyolisi sifatidagi xususiyatlarini teran tushunadi. Adib dunyoqarashi shakllangan muhitga, ta’lim- tarbiya maskanlarining saviyasiga tõğri tashxis qõyadi, bir qancha chigal masalalarga oydinlik kiritadi. Olim muayyan muammo istifa FIKR yuritar ekan , õz talqinlarida ijod psixologiyasiga, inson tabiatiga xos barcha xususiyat va mayllarni inobatga oladi.

Kitobdan õrin olgan “Õtgan kunlar”ning ma’no va badiiyat jilolariga, “Mehribdan chayon” va “Obid ketmon” asarlarining yangicha talqinlarida bağishlangan sahifalarda ham olimning qalb harorati ufurib turadi. Umarali Normatov adabiy tanqidchilik haqida So‘z san’atining mehrigiyosimi yoki taqdir taqozo simi, umr yo‘ldoshim Veneraxon ham filolog – uzoq yillar maktabda adabiyotdan dars bergan, hozir nafaqada, oilada eng faol kitobxon. Uning ta’sirida beshta sing-lisi – barchasi filolog bo‘lib yetishdi. Bojalarimizdan biri mashhur adabiyotshunos Begali Qosimov, yana biri zukko bilimdon tilshunos Mahfuzillo Rahmonov. Qizim Shoira filologiya fanlari nomzodi, oliy o‘quv yurtida dotsent. Uch o‘g‘lim boshqa kasb egalari bo‘lsa-da kitobsevarlikda ota-onalaridan qolishmaydi. Shavkat Rahmonning to‘ng‘ich qizi Nodiraxon xonadonimizga kelin bo‘lib tushgan, sakkiz yashar nabiramiz Nasima hozirdan yurgan yo‘lida she’r to‘qiydi… Ustozu shogirdlar, hamkasblar o‘z yo‘liga. Do‘stu birodarlarim, ulfatlarimning ham deyarli barchasi adabiyotga daxldor odamlar. Tabiiyki, xonadonimizdagi davra suhbatlarining bosh mavzusi – Adabiyot . Mana, yarim asrdan oshibdiki, deyarli har kuni biznikida majolis-un nafois. Salkam yetmish yildan beri dastavval adabiyot shaydosi bo‘lib, adabiyot bo‘yicha ta’lim olib, so‘ng filolog-adabiyotshunos, munaqqid sifatida adabiy davralarda yurib, adabiyot haqida betinim o‘y surib, u-bu narsalar bitib, talabalarga dars berib, so‘z san’ati insoniyat yaratgan, aniqrog‘i, Alloh bandalariga in’om etgan noyob ne’mat, sirli-sehrli xilqat ekaniga takror-takror iqror bo‘ldim. Har gal chinakam san’at asarini o‘qiganda, tomosha qilganimda hayratdan o‘zimda yo‘q yayrayman, bir necha kun o‘zimga kelolmay yuraman. Shu yoshimda ham bolalikdan qolgan bu odat meni tark etgani yo‘q. Shunday noyob mo‘jiza bilan tanishmay, bu dunyodan o‘tib ketish odam zoti uchun katta yo‘qotish-ku, deb qo‘yaman o‘zimga o‘zim. Ko‘ngilga shu xil tuyg‘u solgani, so‘z san’atiga mayl, mehr uyg‘otgani, rizqimni shu sohadan bergani uchun Yaratganga shukronalar aytaman. Inson faoliyatidagi hech qaysi soha adabiyotchalik sir-sinoatga boy emas, inson va uning