logo

Etnik jarayonlar

Yuklangan vaqt:

08.08.2023

Ko'chirishlar soni:

0

Hajmi:

33.2724609375 KB
Mavzu: Etnik jarayonlar .
Reja:
1. Etnoevolyutsion va etnotransformatsion jarayonlar .
2. Etnoajratuvchi jarayonlar .
3. Etnobirlashtiruvchi jarayonlar va Etnoslararo jipslashuvi.
4. Etnodemografik jarayonlar va xalqlarning buyuk ko‘chishi. Etnoevolyutsion va etnotransformatsion jarayonlar .
Garchand   etnik   umumiylik   o‘zining   barqarorligi   bilan   ajralib   tursada,   lekin
ular   o‘zgarishsiz   qolmaydi.   Tarixiy   rivojlanish   natijasida   etnosda   ro‘y   beradigan
turli   komponentlar   (moddiy   va   ma’naviy   madaniyatning   ayrim   elementlari,   tili,
ijtimoiy tuzilishi, o‘zligini anglash va boshqalar) etnik jarayonlar deb ataladi. Etnik
umumiylikdagi   o‘zgarishlar   yoki   etnik   jarayonlar   insoniyatning   ijtimoiy-iqtisodiy
va   madaniy   taraqqiyoti   bilan,   shuningdek   ularning   bevosita   mavjud   bo‘lishi   va
o‘zaro   ta’siriga   bog‘liqdir.   Bu   o‘zgarishlarga   olib   keladigan   jarayon   o‘z
ahamiyatiga   ko‘ra   va   etnik   umumiylikning   u   yoki   bu   tomoniga   ta’sir   ko‘rsatish
darajasiga ko‘ra  turli-tuman bo‘lishi mumkin.
Ular   orasida   eng   birinchi   navbatda   barcha   etnik   jamiyatlarning   tarixiy
rivojlanish   jarayonida   yuzaga   keladigan   tarixiy   formatsiyalar   zamirida   yotadigan
ijtimoiy-iqtisodiy jarayonlarni ajratib ko‘rsatish kerak. Shuningdek madaniyatning
turli elementlarida o‘zgarish orqali aks etadigan ijtimoiy-madaniy jarayonlarni xam
ajratib ko‘rsatish mumkin. Bu jarayonlar til va yozuv o‘zgarishiga, ikki tillilikning
keng  tarqalishiga  yoki  butunlay  boshqa     xalqning  tilga  o‘tilishiga   va  boshqalarga
olib kelishi mumkin.
Etnoslarning   qandaydir   elementlari   va   butun   ko‘rsatgichini   o‘zgarishga   olib
keladigan,   lekin   etnik   mavjudlikka   rahna   solmaydigan,   etnik   tizimni
sindirmaydigan   jarayonlar   etnoevolyutsion   yoki   etnomadaniy   evolyutsiya   deb
ataladi. 
Etnotransformatsion jarayonlar deb esa-u yoki bu guruhdagi kishilarning etnik
mansubligini   o‘zgarishiga,   bir   etnosning   yo‘qolishi   va   boshqasining   vujudga
kelishi   nisbatan   ishlatiladi.   Bu   holatda   gap   etnogenetik   jarayonlar   haqida
bormoqda.   Etnotransformatsion   jarayonlar   etnosning   asosiy   belgisi   etnik   o‘zlikni
o‘zgarishiga   olib   keladi.   Bu   jarayonlar   odatda   juda   sekin   kechadi,   lekin   ularning
natijalari   ancha   sezilarlidir.   Xususan,   zamonaviy   Yevropa   etnik   xaritasi   eramiz
boshida   yevropaga   joylashgan   xalqlar   xaritasiga,   xatto   eramizning   ikkinchi   ming
yilligi boshidagi xaritaga umuman o‘xshamaydi. Markazdan uzoqlashish va markazga intilish tendensiyasidan kelib chiqadigan
bo‘lsak,   etnik   jarayonlar   ikki   asosiy   turdagi   guruhga   bo‘linadi:   etnik   ajralish   va
etnik   birlashish.   Bu   guruhlardagi   jarayonlar   ham   etnoevolyutsion,   ham
etnotransformatsion, etnoevolyutsion-transformatsion bo‘lishi mumkin.
5.1. Etnoajratuvchi jarayonlar
Istalgan   tarixiy   davrda   jamiyat   etnik   jihatdan   birikishga   va   ajralishga   moil
bo‘lgan.   Etnik   jihatdan   ajratuvchi   jarayonlar   ibtidoiy   davr   uchun   xosdir:   aholi
sonini   oshib   borishi   qabilalarning   ajralishiga   va   odamlarning   yer   shariga   tarqalib
ketishiga turtki berdi. Faqat ayrim joylardagina etnik jihatdan ajratuvchi jarayonlar
davom   etdi   va   keyinchalik   ham   sezilarli   rol   o‘ynadi.   Xususan,   yevropalik
ko‘chmanchilarning   Amerikaga,   Avstraliya   va   qisman   Afrikaga   joylashishi   u
yerlarda yangi etnoslar shakllanishi bilan bordi.
Etnik   ajratuvchi   jarayon   odatda   ikki   shaklda:   etnik   parsiatsiya   va   etnik
separatsiya   ko‘rinishida   ro‘y   beradi.   Etnik   parsiatsiyada   ilgari   bir   bo‘lgan
etnosning   bir   qancha   mayda   bo‘laklarga   bo‘linib   ketadi   va   bunda   yangi   paydo
bo‘lgan etnoslarning xech biri eskisi bilan to‘liq tenglasha olmaydi.
Agar ibtidoiy davrda etnik parsiatsiyaning asosiy sababi qabila soining oshib
borishi   va   ayni   vaqtda   tabiat   resurslarining   tugashi   bo‘lgan   bo‘lsa,   keyingi
davrlarda parsiatsiyaga asosiy sabab davlat chegaralari va etnos miqdori o‘rtasidagi
munosabatlar bo‘ldi.
Bunga   yorqin   misol   sifatida   o‘rta   asrlardagi   norveglarni,   aniqrog‘i
qachonlardir o‘zining asl vatanini tark etgan ajdodlarini keltirish mumkin. Norveg
vikinglari Angliyada, shimoliy-g‘arbiy Fransiyada va boshqa yerlarda-Irlandiyadan
to   Rus   va   Vizantiyagacha   bo‘lgan   hududlarda   harakatlangan.   Ko‘p   hollarda
vikinglar   bu   hududlarga   o‘rnashib   qolishgan.   Vaqti   vaqti   bilan   ular   qirollik,
knyazlik   va   gersogliklarga   asos   solishgan.   Lekin,   normandlar   o‘rtoqlashgan
barcha joyda ular bu yerdagi boshqa xalqlar bilan birlashib oxir-oqibat bitta xalqqa
aylanib   ketgan.   Lekin   Irlandiya   shimolidagi   orolga   kelib   qolgan   normanlar   bu
yerda   o‘zlari   keyinchalik   bir   qismiga   aylanib   qoladigan   xalqni   uchratishmadi.
Orolda odam yo‘q edi. Atlantika okeanidagi Farer orollarida ham kichik bir halq- farerliklar   yashaydi,   ular   ham   islandlar   kabi   bu   yerga   11   asrda   kelib   o‘rnashgan
norveglarning avlodlari hisoblanadi.
Siyosiy   ajralish   natijasida   turli   arab   xalqlarini   paydo   bo‘lishiga   olib   keldi.
Xozirgi   vaqtda   janubiy-osiyo   hududida   oldingi   bengal   xalqi   o‘rnida   yangi   ikki
xalq-   sharqiy   bengaliyaliklar   va   g‘arbiy   bengaliyaliklar   shakllanayotganligini
kuzatish   mumkin.   Etnik   parsiatsiya   ajralayotgan   etnosning   hududiy
qo‘shinchiligini   yo‘qotmasdan   ro‘y   berishi   mumkin   (masalan   qadimgi   rus
etnosining   rus,   ukrain   va   beloruslarga   ajralishi)   yoki   bir   biridan   migratsiya   va
hududiy  uzilishlar orqali uzoqlashishi xam mumkin. 
Etnik   separatsiya   (lotincha   separation-ajralish,   bo‘linish)   deyilganda
qandaydir   bir   etnosning   bir   qismini   (odatda   unchalik   katta   bo‘lmagan   guruhni)
ajralib   chiqishi   va   vaqt   o‘tishi   bilan   mustaqil   etnosga   aylanishi   tushuniladi.   Agar
etnik   parsiatsiyada   asosiy   etnos   amalda   yo‘q   bo‘lib   ketsa,   etnik   separatsiyada   u
saqlanib qoladi. Shundan kelib chiqadiki etnik separatsiya faqatgina alohida etnik
xalq   shakllanishida   asos   bo‘lgan   etnos   uchun   etnotransformatsion   jarayon
hisoblanadi. Etnosning asosiy qismi uchun bu jarayon etnik o‘zlikni   o‘zgarishiga
olib kelmaydi.
Etnik separatsiya turli sabablar bilan yuzaga kelishi mumkin: asosiy etnosdan
qandaydir   bir   guruhning   ko‘chishi,   etnik   hududning   davlat   chegaralari   bilan
bo‘linishi, etnosning bir qismiga boshqa etnoslarning ta’sir etishi va boshqalar.
Etnosning   ma’lum   bir   guruhni   chetga   ko‘chib   o‘tishida   u   o‘zining   yangi
makonida   mahalliy   aholidan   ajralib   turishi   uchun   ixcham   massiv   xosil   qilishi
kerak.   Aks   holda   u   mazkur   mamlakatning   mahalliy   aholisi   bilan   qo‘shilib
ketishidan saqlanishi qiyin bo‘ladi. 
Tarixda bu kabi ko‘chish natijasida yuzaga kelgan etnik ajralishlar ko‘p bora
qayd   etilgan.   Polineyziya   xalqlari   ko‘p   asrlik   etnik   separatsiya   natijasida
shakllandi.   Islandlar   esa   Islandiyaga   IX-X     asrlarda   ko‘chib   kelgan   norveg
migrantlarining avlodlari hisoblanadi. Franko-kanadaliklar xozirgi Kanadaning bir
qancha   hududlariga   XVII-XVIII   asrlarda   borib   qolgan   fransuz
mustamlakachilarining avlodlaridir.  Siyosiy   bo‘linish   natijasida   yuzaga   kelgan   etnik   separatsiyaga   vallonlarning
fransuzlardan,   elzasliklarning   nemislardan,   korsikaliklarning   italyanlardan   ajralib
ketishi misol bo‘la oladi.
Konfessional   (diniy)   farq   natijasida   Efiopiyadagi   xararilar,   bo‘ljak
musulmonlar   xristianlikka   e’tiqod   etuvchi   amxardan   ajralib   chiqdi,   Birmada
arakan-musulmonlar birmalik-buddistlardan ajralib chiqishdi.
5.2. Etnobirlashtiruvchi jarayonlar va Etnoslararo jipslashuvi.
Yakuniy   natijaga   qarab   etnobirlashtiruvchi   jarayonlar   orasida   etnoslararo
jipslashuv, etnos ichida jipslashuv, etnik assimilyatsiya, etnoslararo integratsiya va
etnogenetikaralashuv ajratib ko‘rsatiladi.
Etnik   jipslashuv   deganda     yirik   etnos   ichida   tili   va   madaniyati   bo‘yicha   bir
necha   qardosh   etnik   jamoalarning   yirikroq,   ancha   yirik   jamoaga   birlashuvi
tushuniladi.   Bu   turdagi   jarayon   shuningdek   etnogenetik   jipslashuv   ham   deyiladi.
Etnoslararo   jipslashuv   natijasida   yaqin   qarindosh   bo‘lgan   qabilalar   yoki   boshqa
kichik   guruhlar   xalqqa   birlashadi,   tili   va   madaniyati   yaqin   bo‘lgan   xalqlar
natijasida ko‘plab millatlar shakllangan.
Bu turdagi jipslashishga qadimgi rus etnosining sharqiy slavyan qabilalarini;
Oltoyning turk (oltoy-kiji, telengit, teleut va boshqa mayda qabilalar)  qabilalarini
oltoy   etnosiga;   yovmut,   taka,   toklen   va   boshqa   qabilalarning   birlashuvidan
turkmanlarning   paydo   bo‘lishini   misol   qilib   keltirish   mumkin.     Ma’lum   bir   etnik
jipslashuv   jarayonlari   ro‘y   beradigan   tarixiy,   ijtimoiy-iqtisodiy,   etnik   va   tabiiy
sharoitlar   odatda   xar   xil   bo‘ladi.   Jipslashuvning   tezligi   esa   aholining   ijtimoiy-
iqtisodiy rivojlanish darajasi va alohida qismlarning xo‘jalik aloqalarini bir-biriga
bog‘langanlik darajasi, uning tarqalishi, etnik tuzilmalarning murakkablik darajasi,
birikayotgan guruhlarning tilini, madaniyatning, din va irqning yaqinligi, adabiy til
bor yoki yo‘qligi va boshqalarga bog‘liq.
Etnoslararo   jipslashuv   natijasida   dunyo,   hudud   yoki   mamlakatda   u   yoki   bu
etnosning   soni   qisqarib   ketadi.   Masalan   sobiq   SSSRda   1926   yildagi   aholini
ro‘yxatga olishdan keyin etnoslararo jipslashuv natijasida etnoslar soni to‘rtdan bir
miqdorda kamayib ketdi. Sobiq SSSRda 20-30 yillarda etnoslararo birlashuv yirik xalqlar ichida tili va madaniyati bir-biriga yaqin bo‘lgan etnoslarning birlashuvida
ko‘rinadi.   Jipslashuv   jarayoni   natijasida   O‘rta   Osiyo,   Sibir,   Shimoliy   Kavkaz,
Kavkaz   orti   hududlaridagi   ko‘pgina   xalqlar   shakllandi.   Xususan,   megrellar   va
lazlarning asosiy qismi gruzinlar bilan; qipchoqlar, quramalar va turklar-o‘zbeklar
bilan; misharlar, kryashenlar va nag‘aybaqlar-tatarlar bilan birlashdi.
Xozirgi   vaqtdagi   etnoslararo  jipslashuv   asosan   rivojlanayotgan   davlatlarning
aholisi   uchun   xos   hususiyatdir.   Masalan,   Nigeriyada   aholisi   sezilarli   bo‘lgan
etnoslar-xauslar,yorubalar,   ibolar,   ibibiolar   va   boshqalar-bir-biriga   qarindosh
bo‘lgan   qabilalardan   tashkil   topgan.   Zairning   shimolida   ngala,   bangi,   ngombe   va
boshqalar   mingal   tili   asosidagi   yirik   etnosga   birlashadi.   Keniyada   Viktoriya
ko‘lining shimoliy va shariy sohillari bo‘ylab joylashgan qardosh etnoslar  va eng
birinchi   navbatda   Kavirondon   bantusi   deb   atalgan   xalqlar   yagona   luxya   etnosiga
birlashgan.
Etnoslararo jipslashuv bir qator Osiyo davlatlari uchun ham xosdir. Masalan,
Mo‘g‘ilistonda   mo‘g‘ullarning   asosiy   bo‘lgan   xalxaga   dorigancha,   dyurbentlar,
bayatlar   va   boshqalar   birlashadi.   Indoneziyada   Kalimantanning   ichki   hududlarida
yashovchi   ko‘p   sonli   dayak   etnosi   yagona   dayak   xalqiga   birlashish   jarayonida
ekanligini kuzatish mumkin. 
Etnoslararo   jipslashuvning   eng   muhim   tomoni   tezlik   bilan   yagona   tilning
o‘rnatilishidir; boshqa hollarda tildagi farq ancha uzoq vaqt saqlanib qoladi, biroq
ma’lum bir etnoijtimoiy birlik tez paydo bo‘ladi. O‘z ko‘lamiga ko‘ra etnoslararo
jipslashuv   keng   xususiyat   kasb   etgan   vaqtda   birgina   etnos   butun   mamlakatdagi
aholi va katta hududga singib ketadi. (makrojipslashuv).
Etnoslararo   jipslashuv   etnos   ichidagi   jipslashuv   bilan   uzviy   bog‘liq   va   vaqti
bilan   ikkinchi   darajaga   o‘tishi   mumkin.   Ba’zi   paytlarda   ularni   farqlash   qiyin
kechadi.   Lekin   shunga   qaramay   bu   jarayonlarning   mohiyati   turlicha.   Etnoslararo
jipslashuv jarayonida etnik o‘zlikni anglash o‘zgaradi, ya’ni u etnotransformatsion
hususiyat kasb etadi; etnos ichidagi jipslashuv o‘zlikni anglashni o‘zgarishiga olib
kelmaydi ya’ni u o‘z xususiyatiga ko‘ra etnoevolyutsiondir. Etnoslararo   jipslashuv   ba’zan   erkin   va   ixtiyoriy   yoki   majburiy,   zo‘ravonlik
yo‘li bilan amalga oshiriladi. Bu birinchi navbatda mamlakatda o‘rnatilgan siyosiy
tuzumning   xususiyatiga   bog‘liq.   Majburiy   etnik   jipslashuv   etnik   o‘zlikni
mustaqlligini   buzishga   asoslangan   bo‘lib,   etnik   o‘ziga   xoslikni   rad   etadi,
antidemokratik va kam sonli etnoslarga chuqur psixologik zarba berishi mumkin.
Etnos ichida jipslashuv
Etnos   ichida   jipslashuv   deganda   ancha     yirik   xalq   ichidagi   subetnik   va
etnografik   guruhlarni   birikish   jarayoni   nazarda   tutiladi.   Etnos   ichida   jipslashuv
madaniy-kundalik  turmushdagi   farqlarni   yagona   umumiy  etnik   o‘zlikni   anglashni
mustahkamlash   orqali   amalga   oshadi.   Jipslashuvning   bu   turi   xozirgi   sharoitda
yagona   adabiy   tilning   keng   tarqalishi,   maqbul   ommaviy   axborot   vositalarining
rivojlantirilishi,   professional   madaniyatning   o‘sishi   va   boshqalar   orqali   amalga
oshiriladi. 
Etnos ichidagi jipslashuv xozirgi kunda keng tarqalgan va bu jarayon asosan
ijtimoiy-iqtisodiy  jihatdan  yuqori   darajada   rivojlangan  etnoslar,   birinchi  navbatda
yevropa   xalqlari   orasida   jadal   bormoqda.   Fransiyada,   masalan   burgundlar,
savoyyaliklar,   provansallar,   gaskonlar   va   boshqalar   fransuz   millatiga
jipslashmoqda. Mamlakat janubida fransuz tili bu yerdagi qishloq hududlarda keng
tarqalgan provansal  tilini siqib chiqarmoqda. Italiyada yaqin yaqingacha madaniy
va dialektik jihatdan sezilarli  farqqa ega bo‘lgan pyemontliklar, lombardiyaliklar,
toskanaliklar, sitsiliyaliklar bir-biri bilan jipslashmoqda.
Etnos   ichida   jipslashish   jarayoniga   eng   birinchi   navbatda   yirik   etnosning
mayda   subetnoslar   yoki   etnografik   guruhlar   o‘rtasidagi   farqlarini   yo‘qotish
xisobiga   jipslashishi   kiradi.   (masalan   ukrainlar   orasida-gutsullar,   lemkilar,
boykilar).   Ruslar   orasida   pomor   va   kerjaklarning   ruslarning   asosiy   aholisi   bilan
birlashish   jarayoni   tezlashishi   rus   etnosining   gomogenligini   oshirmoqda.   Gruzin
xalqlari: kaxetinsalar, kartliytsalar, mesxamlar, imeretinlar, guriylar, xevsuralar va
boshqalar o‘rtasidagi madaniy farq sezilarli darajada kamaydi.
Etnos ichidagi jipslashuv o‘z mazmuniga ko‘ra- etnoevolyutsion   jarayon va
tabiiy   ravishda,   bosqichma-bosqich   amalga   oshadi.   Jipslashish   jarayonini tezlashtirib,   ta’sir   ko‘rsatadigan   omil   bir   mamlakat   yoki   avtonomiya   hududida
etnoslarning   siyosiy   jihatan   birlashtirilishidir.   Etnos   ichidagi   jipslashuv   millat
shakllanish jarayoniga xosdir.
Etnogenetik aralashuv
Etnogenetik aralashuv-etnoslarni birlashtiruvchi jarayonlardan biri bo‘lib, bir
necha   qarindosh   bo‘lmagan   etnoslarning   (yoki   bir   qism   etnoslarning)   aralashuvi
bo‘lib, uning natijasida yangi etnos xosil bo‘ladi. Yangi paydo bo‘lgan etnik jamoa
unga   kirgan   madaniyatlarning   uyg‘unligi   bo‘lib,   bu   elementlarning   bir   qismi
ustunroq bo‘lsa, boshqalari substrat vazifasini o‘taydi.
Etnogenetik   aralashuvni   odatda   etnik   birlashtiruvchi   jarayonlardan   ajratish
mushkul   bo‘ladi   va   shu   munosabat   bilan   ular   yaqindagina   alohida   tur   sifatida
ajratildi.   Etnogenetik   aralashuv   assimilyatsiya   jarayoniga   juda   yaqindir,   masalan
qadimgi   rus   etnosini   shakllanishida   sharqiy   slavyanlar,   fin-ugorlar   va   boltiq
elementlarini   birlashtirilishi.  Birlashish  jarayoni   odatda  asosan  hududiy  aralashuv
va ko‘p hollarda aloqa qilayotgan etnoslarni aralashuvini tezlashtirgan etnoslararo
nikohlar   bilan   bog‘liq.   Etnogenetik   aralashuv   asosan   Lotin   Amerikasi   xalqlariga
xos   bo‘lib   bu   yerda   turli   irq   va   etnotilli   guruhlardan   vujudga   kelgan   mustaqil
davlatlar   chegarasida   bir   qancha   yirik   xalqlar   (braziliyaliklar,   meksikaliklar,
kolumbiyaliklar va boshqalar) paydo bo‘ldi.
Etnoslararo integratsiya
Etnoslararo   integratsiya   deyilganda   turli   etnoslarning   yagona   etosga
birlashmasdan   o‘zaro   yaqinlashish   jarayoni   tushuniladi.   Etnoslararo   integratsiya
biror   davlat   yoki   qandaydir   bir   yirik   hudud   doirasida   til   va   madaniyati   jihatidan
bir-biridan   sezilarli   darajada   farq   qiluvchi   etnoslarning   ularni   umumiy
xususiyatlari   paydo   bo‘lishi   bilan   yaqinlashish   jarayoni   tushuniladi.   Buning
natijasida   alohida   etnoslararo   jamoa   paydo   bo‘ladi   va   u   bir   guruh   etnoslar
(superetnos)dan iborat  bo‘lib umumiy o‘zlikni  anglash belgilari ularni  birlashtirib
turadi. Bu jarayon uzoq hukm surayotgan barcha  polietnik davlatlar uchun xosdir.
Ular   u   yoki   bu   kurinishda   Rim,   Usmoniylar,   Rossiya   imperiyasida   qayd   etilgan.
Etnoslararo   birlik   sobiq   sovet   davlatida   shakllangan   edi   va   bu   jarayon   xozirda Rossiya   Federatsiyasida   davom   etmoqda.   Etnoslararo   integratsiyani   keng   targ‘ib
qilish   yetuk   kapitalizm   davrida     ayniqsa   keng   tarqaldi   va   xalqlarning   aralashuvi
milliylik chegaralarni buzdi.
Xozirgi   vaqtda   etnoslararo   integratsiya   bir   qancha   rivojlangan   davlatlarda,
masalan   AQSH,   Kanada,   Shveytsariya,   Ispaniya   va   boshqalarda   keng   tarqalgan.
Sobiq   SSSRda   etnoslararo   integratsiya   asosan   tarixiy-geografik   hududlar   bo‘ylab
(masalan   O‘rta   Osiyo   xalqlari,   Boltiq   bo‘yi,   Volga   bo‘yi   va   boshqalar)   va
mamlakatdan   chetda   ham   kuzatilgan.   Buning   natijasida   ancha   ziddiyatli   bo‘lsada
kishilarning   millatlar   aro   birlashmasi-sovet   xalqi   shakllandi   va   ular   iqtisodiy   va
g‘oyaviy   jihatdan   birlashgan   edilar.   Mazkur   jarayon   SSSRning   qulashi   bilan
to‘xtab qoldi.
Etnoslararo   integratsiya   jarayonida   Rossiyada   davlat-siyosiy   ko‘p   millatli
odamlar   jamoasi-rossiyaliklar   shakllanmoqda.   Rossiyalik   etnoslararo   jamoani
yagona   hudud,   iqtisodiy   xayotning   birligi,   turmush   tarzidagi   umumiylik,
madaniyat, umumiy til-xozirgi vaqtda aholining 98% gaplashadigan rus tili, tarixiy
taqdirlar   va   manfaatlar   birligi   birlashtirib   turibdi.   Rossiyaliklar-polietnik,   ko‘p
millatli, 150 ga yaqin xalq va etnoslarni birlashtirgan jamoadir. Shunday ekan bu
jamoa   o‘z   belgilariga   ega   bo‘lgan   millatdan   kengroqdir.   Ayni   vaqtda
rossiyaliklarda   milliy   asosdan   uzilgan   suniylik   yo‘q.   “Rossiyaliklar”   dialektik   va
ijtimoiy jihatdan, milliy va baynalminalchilik borasida ham bir-biriga mosdir.
Etnoslararo   integratsiya   aholining   etnik   tuzilishi   murakkab   bo‘lishiga
qaramay   Osiyo   va   Afrikaning   rivojlanayotgan   davlatlari   uchun   ham   xos
xususiyatdir.   Bir   nechta   Osiyo   davlatlari   (Hindiston,   Pokiston,   Indoneziya   va
boshqalar)da ko‘p millionli etnoslararo birlik shakllanmoqda. Lotin Amerikasi  va
Okeaniyadagi   bir   qator   davlatlarda   ham   etnoslararo   ntegratsiya   jarayonlari
ketmoqda.   Bu   jarayon   natijasida   vujudga   kelgan   jamoa   nafaqat   davlat-siyosiy,
balkim   etnomadaniy,   metaetnik   xususiyat   xam   kasb   etmoqda.   Biroq   etnoslararo
integratsiyadan etnik aralashuv va etnik jipslashuvni farqlash kerak.
Etnodemografik jarayonlar XX   asrda   Yer   shari   aholisi   jadal   sur’atda   ko‘payib   borgan.   Ona   zaminda
istiqomat   qilayotgan   odamlar   soni   3   mlrd.dan   oshgan,   yoki   amalda   3   baravarga
ko‘paygan.   Bunda   Lotin   Amerikasi   (6,1   marta)   va   Afrika   mamlakatlarida   (4,7
marta)   ko‘paygan  bo‘lsa,  Yevropa aholisi  (1,7 marta)  va  sobiq  SSSR  aholisi   (2,1
marta)   nisbatan   kam   ko‘paygan.   Bunday   nomutanosiblikning   asosiy   sabablari
migratsion   jarayonlar   (aholining   ommaviy   ravishda   bir   hududdan   ikkinchisiga
ko‘chib   o‘tishi   natijasida   Shimoliy   va   Lotin   Amerikasi,   Avstraliya   va   Yangi
Zelandiya aholisi jiddiy tarzda ko‘paygan), XX asrda bo‘lib o‘tgan jahon urushlari,
ikkinchi   jahon   urushidan   keyin   rivojlanayotgan   davlatlarda   aholi   sonining   tabiiy
tarzda juda tezlik bilan ko‘payishi bo‘lgan. Yer shari aholisi 1 mlrd. ga taxminan
1820 yilda, 2 mlrd.ga 1927 yilda (oradan 107 yil o‘tgandan keyin), 3 mlrd.ga 1959
yilda (32 yildan keyin), 4 mlrd.ga 1974 yil(14 yildan keyin), 5 mlrd.ga 1987 yil(13
yildan   keyin),   BMT   ma’lumotiga   ko‘ra   1999   yilda   yer   shari   aholisi   6   milliard
kishiga yetib qoldi va shundan 80% rivojlanayotgan davlatlarda yashaydi.
  XX   asr   oxiriga   kelib   yer   sharidagi   ikki   mamlakat   aholisi   Xitoy   -1.2   mlrd   va
Hindiston   1   mlrd.dan   ortiqni   tashkil   etdi.   Yettita   davlat   (AQSH,   Indoneziya,
Rossiya, Braziliya, Yaponiya, Nigeriya, Pokiston)da 100 mln. odam istiqomat qiladi.
Hozirgi   kunda   dunyoda   o‘z   suverenitetiga   va   doimiy   aholisiga   ega   bo‘lgan
225   mamlakat   mavjud.   Barcha   mamlakatlarda   yashovchi   kishilar   soni   bir   xil
meyorda   bo‘lmagan.   Yuqorida   nomlari   zikr   etilgan   mamlakatlarda   yerdagi   jami
aholining qariyb 60% yashagan. Shu bilan birga 62 ta yirik mamlakatlarda (aholisi
soni   10   mln.dan   oshiq   bo‘lgan)   yerdagi   aholining   qariyb   95   %   istiqomat   qiladi.
Dunyoda   aholisi   soni   juda   ham   kam   bo‘lgan   38   ta   «mitti»   mamlakatlar   ham
mavjud bo‘lib, ularda jami umumiy hisobda qariyb 1 mln.ga yaqin aholi yashaydi.
Etnik   jarayonlarga   XX   asr   30   yillar   birinchi   yarmida   yuz   bergan   iqtisodiy
inqiroz va dunyoning yirik davlatlarining siyosiy o‘zgarishlari ham sezilarli darajada
ta’sir qilgan. 30 yillarga kelib dunyo bo‘yicha aholining yillik o‘sish darajasi 1% ga
kamayib   ketgan.   Jumladan,   1935   yilda   Fransiyada   tug‘ilish   o‘limdan   kamayib
ketgan.   Shuningdek,   AQSH   aholisining   tabiiy   o‘sishi   ham   pasayib   ketgan,   bu davrda Osiyo aholisining yillik o‘sishi esa 30% ga kamayib ketgan. Faqatgina Lotin
Amerikasi   davlatlarida   aholining   yillik   o‘sishi   kamaymagan   bo‘lib,   bu   hududda
aholining yillik o‘sishi 1,8% ga ko‘paygan.
XX   asrdagi   etnik   jarayonlarga   ta’sir   qilgan   sabablardan   eng   muhimlaridan
biri, shubhasiz ikkinchi jahon urushi bo‘lgan. Aynan mazkur urush natijasida qariyb
50   mln.   kishi   qurbon   bo‘lgan.   Urush   yillarida   faqat   Amerika   va   Avstraliya
aholisigina   ko‘paygan.   Ayniqsa,   Lotin   Amerikasi   mamlakatlariga   urushdan   so‘ng
vayron   bo‘lgan   Farbiy   Yevropadan   ko‘chib   borgan   emigrantlar   hisobiga   2,5%   ga
ko‘paygan.
XX   asrning   50-yillarida   dunyo   miqyosidagi   etnik   jarayonlar   oldingi   o‘n
yilliklardan   tubdan   farq   qilgan.   Bu   davrda   sodir   bo‘lgan   eng   muhim
o‘zgarishlardan   biri   «demografik   portlash»   bo‘lib,   oldingi   davrlardan   umuman
farqli bo‘lgan. Mazkur yillarda garchi tug‘ilish kamaygan bo‘lsa-da aholini o‘rtacha
yoshining o‘sishi va o‘limning kamayishi hisobiga aholi soni ortib borgan. Ayniqsa,
60   yillar   boshlariga   kelib   dunyo   bo‘yicha   o‘lim   2   %ga,   ayrim   Janubiy   Amerika
mamlakatlarida,   Afrika   va   Osiyoda   3%   ga   kamaygan.   Natijada   1950   -   1983   yillar
davomida   aholi   soni   deyarli   ikki   baravarga   ko‘paygan.   Shu   bilan   birga   ko‘plab
Yevropa mamlakatlarida aholi soni 25% ga ko‘paygan.
Oxirgi   o‘n   yilliklarda   Osiyo   aholisining   o‘sishi   garchi   sekin   tarzda   bo‘lsa-da
kamayib   bormoqda   (60   yillarda   2,2%   bo‘lgan   bo‘lsa,   80   yillar   boshiga   kelib   1,8%
bo‘lgan). Arab mamlakatlarida, Pokiston, Malayziya va Filippin kabi mamlakatlarda
aholining   sonini   o‘sishi   an’anaviy   tarzda   yuqori   bo‘lib   qolmoqda.   Umuman
olganda,   mazkur   mintaqadagi   aholi   sonining   ko‘payishi   umumiy   aholi   o‘sishining
qariyb 60% iga to‘g‘ri keladi.
Lotin   Amerikasi   mamlakatlarida   o‘lim   sur’atining   jiddiy   tarzda   kamayishi
mazkur mintaqani ikkinchi jahon urushidan keyin aholi soni ortishi bo‘yicha dunyo
miqyosida birinchi o‘ringa chiqishiga sabab bo‘lgan. Biroq mazkur mintaqada 60 -
yillardan   boshlab   tug‘ilish   sur’ati   jiddiy   tarzda   kamaya   boshlagan   va   bu   aholi sonining   o‘sish   darajasiga   ta’sir   qilgan   hamda   aholi   soni   oldingi   20   yil   darajada
saqlanib qolgan.
Afrika   mamlakatlarida   etnik   jarayonlar   birmuncha   boshqacha   tarzda
kechgan bo‘lib, bu yerda urushdan keyin eng ko‘p tug‘ilish va o‘lim ko‘rsatkichini
kuzatish   mumkin.   Faqatgina   60-yillardan   boshlab   o‘lim   sur’ati   ma’lum   ma’noda
kamaya boshlagan. Biroq mazkur mintaqa tug‘ilishning ko‘pligi bois aholi sonining
o‘sishi bo‘yicha dunyo miqyosida yetakchi o‘rinlarda turgan. 60 yillardan boshlab
Afrika   aholi   sonining   yillik   ko‘payishi   bo‘yicha   Lotin   Amerikasi   mamlakatlaridan
o‘tib   ketgan.   Afrika   mamlakatlarining   oxirgi   o‘n   yilliklardagi   aholisining  ko‘payish
sur’ati 15 mln. kishini tashkil etadi.
Zamonaviy etnologiyada etnoslarni tasniflash prinsiplari turli-tumanligi bilan
farqlanib   turadi;   etnologiyadagi   zamonaviy   nazariyalar   etnologiya   va   unga
yondosh   bo‘lgan   qator   fanlarning   ma’lum   bir   etnos   yoki   etnik   guruhning
boshqasidan   farqli   xususiyatlarini   anglatuvchi   meyorlar   asosida   yaratilgan.
Qolaversa   nazariyalar   bajarilayotgan   u   yoki   bu   tadqiqotning   maqsadidan   kelib
chiqib   ham   turfa   xil   bo‘lishi   mumkin.   Tasniflashning   ayrim   meyorlari   birinchi
navbatda   xalqlarning   etnik   mansubligiga,   ularning   shakllanish   tarixiga   asoslansa,
avvalo tilshunoslikning tarixiy-qiyosiy usullari, antropologiya, moddiy va ma’naviy
madaniyat   to‘g‘risidagi   tizimlashtirilgan   ma’lumotlar   katta   ahamiyat   kasb   etadi.
Boshqa   meyorlar   etnik   mansubligidan   mustasno   bo‘lgan   turli   xalqlar   va   ularning
guruhlariga tegishli boshqa xususiyatlar tahlilidan va etnik aloqalar o‘rnatilganligi
yoki   mavjud   emasligidan   kelib   chiqib   belgilanadi.   Xalqlarni   tasniflashda   avvalo
xo‘jalik   yuritish   meyorlari   asos   qilib   olingan   bo‘lib,   bunda  avvalo   tabiiy-geografik
muhitga asosiy ahamiyat berilgan etnik va madaniy an’analar esa ikkinchi darajali
ahamiyatga ega bo‘lgan. Bu ijtimoiy munosabatlar taraqqiyoti darajasidagi xalqlar
guruhiga, shuningdek, diniy mansubligi bilan ham bog‘liq bo‘lgan. Ushbu   antropologik   meyorlardan   kelib   chiqqan   holda   barcha   xalqlar
geografik,   antropologik,   til   belgilari   va   xo‘jalik   yuritish   an’analariga   ko‘ra   tadqiq
qilinadi hamda turli tarzda tasniflanadi.
Yer   shari   aholisining   dinamikasini   uning   tabiiy   harakati   ya’ni   tug‘ilish   va
o‘lim   miqdorining   nisbati   belgilab   beradi.   Bir   qator   davlatlar   va   dunyoning   katta
qismida   aholi   sonini   o‘zgarishiga     migratsion   jarayonlar   ham   kuchli   ta’sir
ko‘rsatadi. Masalan, XIX asrning bir necha   o‘n yillari davomida AQSH, Kanada,
Avstraliya   va   Yangi   Zelandiyaga   immigratsiya   miqdori   bu   yerdagi   tabiiy   o‘sish
miqdoridan   yuqori   bo‘lgan.   Irlandiyada   esa   aksincha   tug‘ilish   soni   o‘lim
miqdoridan   ancha   ko‘p   bo‘lishiga   qaramay   aholi   soni   emigratsiya   hisobiga
kamayib borgan.
Dunyoning demografik xolati bir xil emas. Agar sanoati rivojlangan ko‘pgina
davlatlar,   xususan   Sharqiy   Yevropa   va   MDHning   ko‘pgina   davlatlarida   tug‘ilish
miqdori   kamayishi   kuzatilayotgan   bo‘lsa,   ko‘pgina   rivojlanayotgan   davlatlarda
aholi sonini tez suratlarda o‘sishi odatiy holat hisoblanadi. 60-yillarning oxirlarida
kuzatilgan   aholi   sonini   o‘rtacha   o‘sishining   sekinlashishi   yaqin   10   yillikda
aholining   mutloq   o‘sishiga   ta’sir   etishga   ojizlik   qiladi.   Dunyo   aholisini   yuqori
suratlarda   o‘sishini   saqlanib   qolishi   Afrika   va   Osiyoning   bir   qator   davlatlari
aholisining   soni   o‘sib   borishi   hisobiga   saqlanib   qolmoqda.   Xozirgi   kunda   Afrika
qit’asida tug‘ilish miqdori dunyo bo‘yicha eng yuqori bo‘lib-1000 kishiga 46 kishi
to‘g‘ri   kelmoqda.   (G‘arbiy   Yevropada-14   kishi).   Zamonaviy   demografik
jarayondarning muhim elementi   aholining “qarishi” hisoblanadi. Agar 50 yillarda
yoshi   60   dan   oshgan   aholi   soni   7.7%   tashkil   etgan   bo‘lsa,   xozirgi   100   yillikning
oxiriga kelib  bu yoshdagilar miqdori 11 % dan oshdi.
Aholi sonining notekis o‘sishi XX asr oxiriga kelib sezilarli darajada o‘zgardi.
Xorijiy   Yevropa   aholisi   soni   10%,   Xorijiy   osiyo   aholisi   59.0%,   Afrika-13.4%,
Shimoliy Amerika (Meksikadan tashqari)-5.0%, Lotin Amerikasi-9.2%, Avstraliya
va   Okeaniya-0.5%.   1950   yil   bilan   solishtirganda   Afrikaning   ulushi   bir   yarim
barobar   oshgan.   Rivojlangan   davlatlar   guruhiga   kelsak   ularning   Yer   shari   aholisi miqdoridagi   ulushi   21%   (1950-32,9%)   tushib   ketgan   holda   rivojlanayotgan
davlatlarning miqdori 78% gacha ko‘tarildi.
Rivojlanayotgan   davlatlarda   aholi   sonining     oxirgi   o‘n   yillikda   yuqori
suratlarda   o‘sishiga   asosiy   sabab   yuqori   tug‘ilish   surati     saqlanib   qolgan   holda
o‘lim   darajasi   kamayishi   bilan   bog‘liq.   Ijtimoiy-iqtisodiy   shakllanish   va
urbanizatsiya “tug‘ilish miqdoriga” o‘ziga xos ta’sir o‘tkazishi kerak edi, biroq bu
holat   mazkur   davlatlardagi   “ko‘p   bolalilik”   bilan   to‘ldirildi.   Shuning   uchun   ham
tug‘ilish   dinamikasini   tadqiq   etayotgan   olimlar   bu   masalani   o‘rganish   jarayonida
xalqlarning o‘ziga xos etnik belgilari, ularning an’analari, diniy e’tiqodi, turmush-
tarzi,   urf-odatlari,   an’analari,   shuningdek   ijtimoiy-psixologik   faktorlar:   qarashlar,
tartiblar, xurofotlarga ham alohida e’tibor qaratishmoqda.
Rivojlangan   davlatlarda   tug‘ilishning   o‘rtacha   miqdori   rivojlanayotgan
davlatlarga   qaraganda   ikki   barobar   kam.   Tug‘ilish   darajasi   eng   yuqori   bo‘lgan
o‘nta   davlat   Afrikada   qayd   etilgan:   Keniya,   Malavi,   Niger   va   Botsvanada-50%
ortiq,   Mavritaniya,   Ruanda,   Benin,   Gambiya,   Nigeriya   va   Svazilendda-48%.
Tug‘ilish   miqdori   eng   kam   davlatlar-Germaniya,   Daniya,   Italiya,   Avstriya,
Shvetsiya,   Shveytsariya,   Lyuksemburg,   Vengriya,   Rossiyada   tug‘ilish   darajasi-
12% dan kam. Dunyoning ko‘pgina davlatlarida tug‘ilish miqdori o‘rtacha holatda
saqlanib qolmoqda.
Dunyoning turli mamlakatlarida oilaning tuzilishi ham bir-biridan keskin farq
qiladi. Rivojlangan davlatlarda er va xotin, ularning bolalari (kichik oila) ustunlik
qilsa rivojlanayotgan davlatlarda uch avlodli  oila (ota onalar, ularning farzandlari
va   nabiralari)lar   soni   ancha   yuqori.   Kichik   oila   miqdori   yuqori   bo‘lgan   davlatlar
asosan   Yevropa  va  Shimoliy  Amerikada.  Bu  mintaqalar  tug‘ilish  darajasi   past   va
qariya   so‘qqaboshlar   miqdori   ko‘pligi   bilan   ajralib   turadi.   Xususan,   Avstraliya,
Belgiya, Buyuk Britaniya, Shveytsariyada oilaning o‘rtacha miqdori-2.9 kishidan,
Daniyada-2.8   kishidan,   Germaniyada-2.7   kishidan,   Shvetsiyada-2.6,   AQShda-3.1
kishidan iboratdir. Bir qator rivojlanayotgan davlatlarda oilaning o‘rtacha miqdori
ikki   barobar   ko‘p:   Eronda-6.0,   Suriyada-5.9,   Filippin   va   Tailandda-5.8,   Pokiston
va   Kosta-Rikada-5.7,   Gondurasda-5.6   kishini   tashkil   etadi.   Sobiq   SSSRda   80- yillarning oxirida oilaning o‘rtacha miqdori 3.5 kishi bo‘lishiga qaramay hududlar
kesimida  bu ko‘rsatgich  keskin  farq  qiladi  (Latviya  va Estoniyada-3  kishi   bo‘lsa,
Tojikistonda-5.7,   O‘zbekistonda-5.5   va   boshqalar).   Rossiyada   90-yillarning
boshlariga   kelib   oila   a’zolari   soni   oldingi   davrga   nisbatan   sezilarli   darajada
kamayib ketdi.
Etnomigratsion jarayonlar
Etnomigratsion   jarayonlar   turli   millatga   mansub   kishilar   tomonidan   boshqa
davlatlar, hududlar, shaharlar va aholi turar joylariga borib joylashishdan iboratdir.
Migratsiya   (lotincha   migration-ko‘chish)   ichki   (mamlakat   ichida   bir
xududdan   boshqasiga   ko‘chib   o‘tish)   va   tashqi   (bir   davlatdan   boshqasiga)
ko‘rinishlarga   ega.   Shuningdek   immigratsiya   atamasi   ham   ishlatiladi-bu   chet
elliklarning qandaydir bir davlatga doimiy yashash uchun kirishi va emigratsiya –
turli   sabablar   (iqtisodiy,   siyosiy,   diniy   va   boshqalar)   bilan   boshqa   davlatlarga
doimiy yashash uchun ko‘chib ketishdir. 
Ko‘p   hollarda   “emigratsiya”   atamasi   biror-bir   davlatda   yashayotgan
emigrantlar miqdoriga nisbatan aytiladi.
Emigratsion jarayonlarning shartlari:
- hududlar bo‘ylab turmush tarzining farqi va darajasi;
-  ishlab chiqarish va ish joylarining o‘zgarishi;
-   mexnat   resurslarining   ko‘lami,   xususiyati   va   xududiy   farqlari,   hududlar
bo‘ylab mehnat resurslari va ish joylarini solishtirma o‘sishi;
- siyosiy, milliy, irqiy kamsitilish;
-  millatlararo, etnoslararo ziddiyatlar va urushlar.
Emigratsion   jarayonlar   turli   millatga   mansub   kishilarning   aralashuvida   va
ko‘p   millatli   hududlar   va   o‘lkalar   vujudga   kelishida   muhim   mexanizmdir.
Xususan,   emigratsion   jarayonlar   natijasida   sobiq   SSSRdagi   barcha   milliy
davlatlarda   aholi   ko‘p   millatli   bo‘ldi.   Rossiyada   nafaqat   viloyatlar,   o‘lkalar,
viloyatlar va yirik shaharlar balkim kichik posyolkalar ham ko‘p millatli bo‘ldi.
SSSRning   qulashi   va   mustaqil   davlatlar   tashkil   topishi   bilan   emigratsion
jarayonlar kuchaydi. Migratsion jarayonlar asosan bir yo‘nalishda bormoqda: etnik ruslar yaqin xorijdan Rossiyaga qaytib kela boshladi. Rossiyaga kelgan qochoqlar
va ko‘chib kelganlar orasida turli millat vakillari bor.
Xalqlarning buyuk ko‘chishi
Migratsiya   qadim   zamondan   ro‘y   berib   kelayotgan   jarayondir.   Zamonaviy
dunyoning   etnik   xaritasi   etnoslararo   migratsion   jarayonlar   natijasida   shakllanadi.
Yevropa,   Amerika   va   Shimoliy   Afrikaning   etnik   tarixida   IV-IX   asrlarda   ro‘y
bergan   xalqlarning   buyuk   ko‘chishi   muhim   ahamiyatga   ega.   Aynan   shu   davrda
slavyanlarning Sharqiy Yevropa bo‘ylab joylashuvi ro‘y bergan va ular tomonidan
butun Bolqon yarimoroli o‘zlashtirildi. Germanlar Markaziy va Shimoliy Yevropa
bo‘ylab   tarqalishdi   va   ular   ilgari   keltlar   yashagan   Britaniya   orollariga   ham   kirib
borishdi.
VIII-IX asrlarda Janubiy Ural va O‘rta Dunayga vengerlar (madyarlar) kelib
joylashdi va ular tili bo‘yicha G‘arbiy Sibirdagi ugrlarga yaqin edi. 
Turkiy   xalqlarning   Janubiy   Sibir,   Markaziy   va   O‘rta   Osiyoga   ommaviy
yurishi   boshlandi   va   bu   yerlarda   bir-biri   bilan   almashinib   turgan   qabilalar   va
davlatlar   bor   edi.   VI   asr   va   VII   asr   boshlarida   arablar   bosqini   boshlandi   va   Old
Osiyo,   Shimoliy   Afrika   davlatlariga   arablar   kelib   o‘rnasha   boshladilar   va   ular
mahalliy aholi bilan assimilyatsiyaga kirishib ketdi.
Butun   dunyo  etnik   tarixida   yevropaliklarning   XVI-XIX  asrlarda   Amerikaga,
Avstraliyaga   va   Janubiy   Afrikaga   ommaviy   ravishda   ko‘chishi   muhim   ahamiyat
kasb   etdi.   Bu   yirik   migratsion   jarayonlarda   asosiy   rolni   dastlab   ispanlar   va
portugallar, keyinroq esa golland, fransuz va ayniqsa inglizlar o‘ynashdi.
Etnoslararo   yirik   migratsiya   jarayoniga   misol   sifatida     ruslarning   Sibir   va
qisman Kavkaz va O‘rta Osiyoga ko‘chib borishini keltirib o‘tish mumkin. Boshqa
xalqlardan   farqli   ravishda   rus   ko‘chmanchilari   xech   qachon   o‘z   asosiy   etnosidan
ajralmagan.   Ruslar   bilan   bir   qatorda   bu   davrda   ko‘pgina   ukrainlar,   beloruslar,
tatarlar, komilar, mordovlar va boshqa xalqlar ham ko‘chdi.
Shuni qayd etish kerakki, sobiq SSSRda etnoslararo migratsiya kuchaydi, bu
ayniqsa   mamlakatning   sharqi,   shimoliy   va   janubiy   qismlarida   ro‘y   berdi.
Etnoslararo migratsiyaning asosiy sababi mamlakatda yangi hududlarni tezlik bilan o‘zlashtirilishi,   hududlarda   zamonaviy   sanoat   va   ilmiy   markazlarning   tashkil
topishi, transport tizimining rivojlanishi edi.
G‘arbiy Yevropaning urushdan keyin gurkirab rivojlanishi bu yerga millionlar
chet  ellik  (turklar,  yugoslaviyaliklar,  afrikaliklar)  ishchilarni  oqib  kelishiga   sabab
bo‘ldi. Immigrantlar oqimiga asosiy sabab-ishsizlik,  turmush darajasining pastligi
va   boshqa   qiyinchiliklar   edi.   Ko‘p   hollarda   etnoslararo   migratsiya   milliy
(shuningdek   diniy)   siqib   chiqarishlar   bilan   birgalikda   ro‘y   berdi.   Britaniya
Hindistoni   diniy   belgiga   ko‘ra     Hindiston   va   Pokistonga   ajratildi   va   bu   og‘ir
oqibatlarga olib keldi.
Etnoslararo migratsiya-murakkab va ziddiyatli jarayon bo‘lib, uning ijtimoiy-
siyosiy oqibatlari turlicha bo‘lishi mumkin. 
O‘zining   xalqlarni   yaqinlashish,   o‘zaro   bir-birini   boyitish,   til   va
madaniyatning aralashuviga olib keladigan ijobiy jihatlari bilan birgalikda u milliy
o‘ziga   xoslikni   yo‘qolishiga   olib   kelishi   mumkin.   Ayniqsa   milliy   mojarolar
natijasida   kelib   chiqqan   majburiy   migratsiyaning   oqibatlari   salbiydir.   Umuman
olganda   XX   asr   ikkinchi   yarmida   ro‘y   bergan   etnoslaroaro   migratsiyaning   ijobiy
jihatidan ko‘ra salbiy jihati ko‘proq. Foydalanilgan adabiyotlar ro’yxati .
1. Barth   F.   Introduction   //   Ethnic   Groups   and   Boundaries:   The   Social
Organisation   of   Culture  Difference  /  Ed de  F.Barth  Bergen, Oslo,  London, 1969.
P.9-17.  
2. Edited by M. N. Srinivas .  The University Of Chicago Press  1998
3. Encyclopedia   Of   Social   And   Cultural   Anthropology.   Edited   by  Alan   Barnard
Jonathan Spencer. - London & New York, 2002.
4. Greenberg J.H. Language in the Americas. Stanford, 1987.
5. Introduction to Sociocultural Anthropology.  Zerihun Doda  .  Debub University .
2005
6. Method   In   Social   Anthropology   Selected Essays by K. R. Radcliffe-Brown
7. Ruhlen M. A guide to world' languages. Vol.1: Classification. London, 1987.
8. Small   Places,   Large   Issues   An   Introduction   to   Social   and   Cultural
Anthropology .  Thomas Eriksen   2001
9. Social Anthropology  Core Course Calicut University page 26-27-28
10. Social Anthropology  Core Course Calicut University , 2011
11. Алесеев   В.П,   Першиц   А.И.   “История   первобытного   обшества”   Москва.
“Высшая школа” 2004
12. Асқаров   А.   Ўзбек   халқи   этногенез   ва   этник   тарихининг   баъзи   бир
назарий   ва   илмий   метtологик   асослари   // O ’ zbekiston   tarixi .–   2002.№4.   –
Б.54-60.
13. Аширов А. «Авестuдан мерос маросимлар» - Т.; 2001.
14. Бромлей Ю.В. Очерки теории этноса. М., 1983.– С. 34.
15. Бўриев О. ва бошқалар «Ўзбек оиласи тарихи».  Т., 1995.

Mavzu: Etnik jarayonlar . Reja: 1. Etnoevolyutsion va etnotransformatsion jarayonlar . 2. Etnoajratuvchi jarayonlar . 3. Etnobirlashtiruvchi jarayonlar va Etnoslararo jipslashuvi. 4. Etnodemografik jarayonlar va xalqlarning buyuk ko‘chishi.

Etnoevolyutsion va etnotransformatsion jarayonlar . Garchand etnik umumiylik o‘zining barqarorligi bilan ajralib tursada, lekin ular o‘zgarishsiz qolmaydi. Tarixiy rivojlanish natijasida etnosda ro‘y beradigan turli komponentlar (moddiy va ma’naviy madaniyatning ayrim elementlari, tili, ijtimoiy tuzilishi, o‘zligini anglash va boshqalar) etnik jarayonlar deb ataladi. Etnik umumiylikdagi o‘zgarishlar yoki etnik jarayonlar insoniyatning ijtimoiy-iqtisodiy va madaniy taraqqiyoti bilan, shuningdek ularning bevosita mavjud bo‘lishi va o‘zaro ta’siriga bog‘liqdir. Bu o‘zgarishlarga olib keladigan jarayon o‘z ahamiyatiga ko‘ra va etnik umumiylikning u yoki bu tomoniga ta’sir ko‘rsatish darajasiga ko‘ra turli-tuman bo‘lishi mumkin. Ular orasida eng birinchi navbatda barcha etnik jamiyatlarning tarixiy rivojlanish jarayonida yuzaga keladigan tarixiy formatsiyalar zamirida yotadigan ijtimoiy-iqtisodiy jarayonlarni ajratib ko‘rsatish kerak. Shuningdek madaniyatning turli elementlarida o‘zgarish orqali aks etadigan ijtimoiy-madaniy jarayonlarni xam ajratib ko‘rsatish mumkin. Bu jarayonlar til va yozuv o‘zgarishiga, ikki tillilikning keng tarqalishiga yoki butunlay boshqa xalqning tilga o‘tilishiga va boshqalarga olib kelishi mumkin. Etnoslarning qandaydir elementlari va butun ko‘rsatgichini o‘zgarishga olib keladigan, lekin etnik mavjudlikka rahna solmaydigan, etnik tizimni sindirmaydigan jarayonlar etnoevolyutsion yoki etnomadaniy evolyutsiya deb ataladi. Etnotransformatsion jarayonlar deb esa-u yoki bu guruhdagi kishilarning etnik mansubligini o‘zgarishiga, bir etnosning yo‘qolishi va boshqasining vujudga kelishi nisbatan ishlatiladi. Bu holatda gap etnogenetik jarayonlar haqida bormoqda. Etnotransformatsion jarayonlar etnosning asosiy belgisi etnik o‘zlikni o‘zgarishiga olib keladi. Bu jarayonlar odatda juda sekin kechadi, lekin ularning natijalari ancha sezilarlidir. Xususan, zamonaviy Yevropa etnik xaritasi eramiz boshida yevropaga joylashgan xalqlar xaritasiga, xatto eramizning ikkinchi ming yilligi boshidagi xaritaga umuman o‘xshamaydi.

Markazdan uzoqlashish va markazga intilish tendensiyasidan kelib chiqadigan bo‘lsak, etnik jarayonlar ikki asosiy turdagi guruhga bo‘linadi: etnik ajralish va etnik birlashish. Bu guruhlardagi jarayonlar ham etnoevolyutsion, ham etnotransformatsion, etnoevolyutsion-transformatsion bo‘lishi mumkin. 5.1. Etnoajratuvchi jarayonlar Istalgan tarixiy davrda jamiyat etnik jihatdan birikishga va ajralishga moil bo‘lgan. Etnik jihatdan ajratuvchi jarayonlar ibtidoiy davr uchun xosdir: aholi sonini oshib borishi qabilalarning ajralishiga va odamlarning yer shariga tarqalib ketishiga turtki berdi. Faqat ayrim joylardagina etnik jihatdan ajratuvchi jarayonlar davom etdi va keyinchalik ham sezilarli rol o‘ynadi. Xususan, yevropalik ko‘chmanchilarning Amerikaga, Avstraliya va qisman Afrikaga joylashishi u yerlarda yangi etnoslar shakllanishi bilan bordi. Etnik ajratuvchi jarayon odatda ikki shaklda: etnik parsiatsiya va etnik separatsiya ko‘rinishida ro‘y beradi. Etnik parsiatsiyada ilgari bir bo‘lgan etnosning bir qancha mayda bo‘laklarga bo‘linib ketadi va bunda yangi paydo bo‘lgan etnoslarning xech biri eskisi bilan to‘liq tenglasha olmaydi. Agar ibtidoiy davrda etnik parsiatsiyaning asosiy sababi qabila soining oshib borishi va ayni vaqtda tabiat resurslarining tugashi bo‘lgan bo‘lsa, keyingi davrlarda parsiatsiyaga asosiy sabab davlat chegaralari va etnos miqdori o‘rtasidagi munosabatlar bo‘ldi. Bunga yorqin misol sifatida o‘rta asrlardagi norveglarni, aniqrog‘i qachonlardir o‘zining asl vatanini tark etgan ajdodlarini keltirish mumkin. Norveg vikinglari Angliyada, shimoliy-g‘arbiy Fransiyada va boshqa yerlarda-Irlandiyadan to Rus va Vizantiyagacha bo‘lgan hududlarda harakatlangan. Ko‘p hollarda vikinglar bu hududlarga o‘rnashib qolishgan. Vaqti vaqti bilan ular qirollik, knyazlik va gersogliklarga asos solishgan. Lekin, normandlar o‘rtoqlashgan barcha joyda ular bu yerdagi boshqa xalqlar bilan birlashib oxir-oqibat bitta xalqqa aylanib ketgan. Lekin Irlandiya shimolidagi orolga kelib qolgan normanlar bu yerda o‘zlari keyinchalik bir qismiga aylanib qoladigan xalqni uchratishmadi. Orolda odam yo‘q edi. Atlantika okeanidagi Farer orollarida ham kichik bir halq-

farerliklar yashaydi, ular ham islandlar kabi bu yerga 11 asrda kelib o‘rnashgan norveglarning avlodlari hisoblanadi. Siyosiy ajralish natijasida turli arab xalqlarini paydo bo‘lishiga olib keldi. Xozirgi vaqtda janubiy-osiyo hududida oldingi bengal xalqi o‘rnida yangi ikki xalq- sharqiy bengaliyaliklar va g‘arbiy bengaliyaliklar shakllanayotganligini kuzatish mumkin. Etnik parsiatsiya ajralayotgan etnosning hududiy qo‘shinchiligini yo‘qotmasdan ro‘y berishi mumkin (masalan qadimgi rus etnosining rus, ukrain va beloruslarga ajralishi) yoki bir biridan migratsiya va hududiy uzilishlar orqali uzoqlashishi xam mumkin. Etnik separatsiya (lotincha separation-ajralish, bo‘linish) deyilganda qandaydir bir etnosning bir qismini (odatda unchalik katta bo‘lmagan guruhni) ajralib chiqishi va vaqt o‘tishi bilan mustaqil etnosga aylanishi tushuniladi. Agar etnik parsiatsiyada asosiy etnos amalda yo‘q bo‘lib ketsa, etnik separatsiyada u saqlanib qoladi. Shundan kelib chiqadiki etnik separatsiya faqatgina alohida etnik xalq shakllanishida asos bo‘lgan etnos uchun etnotransformatsion jarayon hisoblanadi. Etnosning asosiy qismi uchun bu jarayon etnik o‘zlikni o‘zgarishiga olib kelmaydi. Etnik separatsiya turli sabablar bilan yuzaga kelishi mumkin: asosiy etnosdan qandaydir bir guruhning ko‘chishi, etnik hududning davlat chegaralari bilan bo‘linishi, etnosning bir qismiga boshqa etnoslarning ta’sir etishi va boshqalar. Etnosning ma’lum bir guruhni chetga ko‘chib o‘tishida u o‘zining yangi makonida mahalliy aholidan ajralib turishi uchun ixcham massiv xosil qilishi kerak. Aks holda u mazkur mamlakatning mahalliy aholisi bilan qo‘shilib ketishidan saqlanishi qiyin bo‘ladi. Tarixda bu kabi ko‘chish natijasida yuzaga kelgan etnik ajralishlar ko‘p bora qayd etilgan. Polineyziya xalqlari ko‘p asrlik etnik separatsiya natijasida shakllandi. Islandlar esa Islandiyaga IX-X asrlarda ko‘chib kelgan norveg migrantlarining avlodlari hisoblanadi. Franko-kanadaliklar xozirgi Kanadaning bir qancha hududlariga XVII-XVIII asrlarda borib qolgan fransuz mustamlakachilarining avlodlaridir.

Siyosiy bo‘linish natijasida yuzaga kelgan etnik separatsiyaga vallonlarning fransuzlardan, elzasliklarning nemislardan, korsikaliklarning italyanlardan ajralib ketishi misol bo‘la oladi. Konfessional (diniy) farq natijasida Efiopiyadagi xararilar, bo‘ljak musulmonlar xristianlikka e’tiqod etuvchi amxardan ajralib chiqdi, Birmada arakan-musulmonlar birmalik-buddistlardan ajralib chiqishdi. 5.2. Etnobirlashtiruvchi jarayonlar va Etnoslararo jipslashuvi. Yakuniy natijaga qarab etnobirlashtiruvchi jarayonlar orasida etnoslararo jipslashuv, etnos ichida jipslashuv, etnik assimilyatsiya, etnoslararo integratsiya va etnogenetikaralashuv ajratib ko‘rsatiladi. Etnik jipslashuv deganda yirik etnos ichida tili va madaniyati bo‘yicha bir necha qardosh etnik jamoalarning yirikroq, ancha yirik jamoaga birlashuvi tushuniladi. Bu turdagi jarayon shuningdek etnogenetik jipslashuv ham deyiladi. Etnoslararo jipslashuv natijasida yaqin qarindosh bo‘lgan qabilalar yoki boshqa kichik guruhlar xalqqa birlashadi, tili va madaniyati yaqin bo‘lgan xalqlar natijasida ko‘plab millatlar shakllangan. Bu turdagi jipslashishga qadimgi rus etnosining sharqiy slavyan qabilalarini; Oltoyning turk (oltoy-kiji, telengit, teleut va boshqa mayda qabilalar) qabilalarini oltoy etnosiga; yovmut, taka, toklen va boshqa qabilalarning birlashuvidan turkmanlarning paydo bo‘lishini misol qilib keltirish mumkin. Ma’lum bir etnik jipslashuv jarayonlari ro‘y beradigan tarixiy, ijtimoiy-iqtisodiy, etnik va tabiiy sharoitlar odatda xar xil bo‘ladi. Jipslashuvning tezligi esa aholining ijtimoiy- iqtisodiy rivojlanish darajasi va alohida qismlarning xo‘jalik aloqalarini bir-biriga bog‘langanlik darajasi, uning tarqalishi, etnik tuzilmalarning murakkablik darajasi, birikayotgan guruhlarning tilini, madaniyatning, din va irqning yaqinligi, adabiy til bor yoki yo‘qligi va boshqalarga bog‘liq. Etnoslararo jipslashuv natijasida dunyo, hudud yoki mamlakatda u yoki bu etnosning soni qisqarib ketadi. Masalan sobiq SSSRda 1926 yildagi aholini ro‘yxatga olishdan keyin etnoslararo jipslashuv natijasida etnoslar soni to‘rtdan bir miqdorda kamayib ketdi. Sobiq SSSRda 20-30 yillarda etnoslararo birlashuv yirik