logo

Temir davri arxeologiyasi

Yuklangan vaqt:

08.08.2023

Ko'chirishlar soni:

0

Hajmi:

48.052734375 KB
Temir   davri arxeologiyasi
Reja:
1. Temir davriga umumiy tavsif.
2. Urartu davlati madaniyati.
3. Ckif va sarmat qabilalari madaniyati.
4. Rossiya hududida ilk temir davri
5.   Turkmaniston   hududida   so'nggi   bronza   va   ilk   temir   davri   madaniyatlarining
rivojlanishi (Dahiston, Kopetdog', Yoztepa va Murg'ob vohalari).
6. Shimoliy Baqtriyaning ilk temir davri yodgorliklari.
7. So'g'd ilk temir davrida.
8.   O'rta   Osiyoning   shimoliy   viloyatlarida   jamiyat   taraqqiyotining   o'ziga   xosligi
(Choch va Ustrushona). Metall   bilan   qadimgi   odamlar   neolit   davridayoq   tanish   edi.   Ammo
metallurgiyaning   kashf   etilishi   va   murakkab   metallurgiya   ko’nikmasining
o’zlashtirilishi keyingi davrlarda amalga oshdi.
Temir o’ziga xos metall. Uning xususiyatlari boshqa metallarga nisbatan afzalligini
belgilaydi.   Temir   metali   tabiatda   ko’p   uchraydi.   Albatta,   u   tayyor   shaklda   emas,
balki ma’dan shaklida keng tarqalgan edi. Temir ma’danidan ajratib quyuq holatda
olingan va sandonlarda toblangan. Bizga ma’lumki bronza buyumlar suyuq holatda
qoliplarga   quyilar   edi.   Temirning   erish   temperaturasi   1534°S   bo’lib,   undan
yasalgan jang va mehnat qurollari o’zining qattiqligi, o’tkirligi bilan avval mavjud
bo’lgan   qurollarga   nisbatan   ustuvor   xususiyatlarga   ega   bo’lgan.   Temirning   yangi
metall   turi   sifatida   kashf   etilishi   o’z   zamonasining   moddiy   madaniyatini
o’zgartiribgina qolmay, texnika uchun yangi imkoniyatlar tug’dirdi. Keyingi ming
yilliklarda yuz bergan ijtimoiy-iqtisodiy o’zgarishlar uchun zamin yaratdi.
Temir o’z sanasidan ko’ra ancha ilgari kashf etildi. Uning tantanasi uchun atigi bir
necha   asr   kifoya   qildi.   Miloddan   avvalgi   II   ming   yillik   oxirlarida   temir   hamma
yerda   noyob   zeb-ziynat   buyumlari   sifatida   mavjud   edi.   Miloddan   avvalgi   I   ming
yillikning   boshlaridan   esa   u   moddiy   madaniyat   dunyosida   hukmron   o’rin   oldi   va
bu o’rinni hozirgi kunda ham saqlamoqda.
Odamlar   sof   temir   bilan   dastlab   tanishganlarida   uning   hali   amaliy   ahamiyati
bo’lmagan.   Gap   shundaki,   dastlabki   tabiatdagi   sof   temir   faqat   meteoritlarda
uchragan,   nihoyatda   kamyob   bo’lganligi   tufayli   u   ayrim   mamlakatlarda
ilohiylashtirilgan.   Temirdan   yasalgan   qurollar   mo’jiza   sifatida   qabul   qilingan.
Meteorit   –   temirdan   ishlangan   qurollar   munchoqlar   sifatida   tarqalgan   va   eneolit ,
bronza, temir davrlariga mansub qabrlardan topilgan.
Temir   haqidagi   yozma   ma’lumotlar   Misr   fir’avni   bilan   va   Xett   podshosining
yozishmalarida   berilgan.   Fir’avnlar   Amenoxotep   III   va   Exnaton   davrida   temir
haqidagi   ilk   yozma   ma’lumotlar   uchraydi.   Fir’avn   Tutanxamon   qabrida   temirdan yasalgan buyumlar uchraydi. Bularning deyarli barchasi g’oyat qimmatli zargarlik
buyumlari bo’lgan.
Dastlabki   temir   Misr,   Ikkidaryo   oralig’i,   Egey   dengizi   bo’yi   dunyosida   zeb-
ziynatlar sifatida kashf qilingan.
Temir   o’zidan   oldingi   metallarga   nisbatan   qattiqroq   va   o’tkirroq   xususiyatga   ega
bo’lgan va yer yuzida ko’p tarqalgan. Lekin odamlar uni boshqa metallardan keyin
o’zlashtirgan.   Yozma   manbalar   va   arxeologik   ma’lumotlarga   ko’ra   temir
metallurgiyasi   Kichik   Osiyo   hududidagi   Xett   podsholigi   territoriyasida   mil.   avv.
XIV-XIII asrlarda vujudga kelgan. Mil. avv. X-IX asrlarda temir metali Hindiston
va Eronda kashf etilgan. Mil. avv. IX-VIII asrlarda temirchilik Ossuriya va Urartu
hududlarida ham keng tarqalgan.
Mil. avv. XIV asrda yasalgan temir buyumlarning hammasi g’oyat qimmatli badiiy
zargarlik   buyumlari   hisoblanadi.   Temir   qurollardan   ijtimoiy   hayotda   keng
foydalanish, mehnat qurollari va qurol-yarog’lar sifatida ishlatish nisbatan kechroq
amalga   oshirilgan.   Masalan,   Italiyada   temir   miloddan   avvalgi   XII   asrda,   Sharqiy
Yevropa, Skandinaviya mamlakatlarida mil. avv. X asrda paydo bo’lgan. Xitoyda
esa mil. avv. VI-V asrlarda temir buyumlari ishlab chiqarilgan. Temir qurollar esa
bu   yerda   miloddan   avvalgi   IX   asrlarda   ishlatila   boshlanganligi   manbalardan
ma’lum.
Mil.   avv.   XIII   asrlardan   e’tiboran   quldorlik   davlatlarida   temir   bronza   o’rnini
egallaydi.   Mil.   avv.   VII   asrda   Yevropada   temir   ko’proq   qurol-yarog’lar   sifatida
ishlatilgan. Amerika, Avstraliya, Tinch okeani orollari, MDHning ayrim hududlari
(uzoq   shimol   rayonlari)   da   temir   mil.   avv.   XVI-XVII   asrlarda   ma’lum   bo’lgan.
« Temir 	davri »   degan   tushuncha   arxeologiya   faniga   fransuz
olimi   K.Tomsen   tomonidan XIX asrda kiritilgan.
Temir   metalidan   yasalgan   qurollarning   keng   tarqalishi   iqtisodiy   geografiyani
mislsiz   ravishda   o’zgarishiga   olib   keladi.   Chunki   yer   yuzining   deyarli   barcha nuqtasida   temir   ma’dani   (rudasi)   keng   tarqalgan   edi.   Uni   qazib   olish   va   ma’dan
(ruda)   dan   temirni   ajratish   ko’nikmasini   rivojlanishi   o’ziga   xos   ishlab   chiqarish
tarmog’ini shakllantiradi. Ilk temir davrida ishlab chiqarish 2 tarmoqqa bo’linadi:
Dehqonchilik   –   ilk   temir   davrida   ishlab   chiqarishning   vujudga   kelgan   birinchi
tarmog’i   bo’lib,   temir   metalini   ishlatilishi   unda   alohida   o’rin   tutgan.   Daraxtlarni
kesish, yangi yerlarni ochish va boshqa ishlarda temir qurollarning o’rni katta edi.
Yer haydash qurollari - so’qa, omoch tishlarining temirdan yasalishi  ham  mehnat
unumdorligini bir necha marta oshishiga xizmat qilgan.
Ishlab chiqarishning ikkinchi tarmog’i hunarmandchilik bo’lib, ilk temir davrida u
dehqonchilikdan   ajralib,   alohida   ixtisoslikka   aylanadi.   Hunarmandchilik   asosan
temirchilik   kasbidan   boshlanadi.   Neolit   davrining   eng   katta   yutuqlaridan   biri
kulolchilikning kashf etilishi edi. Ammo bu xo’jalik ixtirosi dehqonchilik doirasida
rivojlanadi.   Ilk   temir   metallurgiyasining   ko’nikma   sifatida   o’zlashtirilishi   va
temirchilik   kasbining   shakllanishi   bosqichida   ham   u   dehqonchilik   ho’jaligi   bilan
bog’liq   holda   edi.   Shuning   uchun   ham   kulolchilik   temirchilikdan   keyingi
bosqichda   kasb-hunar   darajasiga   erishdi.   Temirchilik   kasbining   taraqqiysi   temir
buyumlarining ishlab chiqarishdagi tantanasini belgiladi. Xo’jalik hayotida yuqori
unumdorlik darajasiga ega bo’lgan temir qurollardan foydalanish yo’lga qo’yiladi.
Ilk   temir   davrida   dehqonchiik   va   hunarmandchilikni   ishlab   chiqarishning   asosiy
sohalariga   aylanishi   jamiyat   taraqqiyotini   yangi   bosqichga   ko’tarilishiga   sabab
bo’ldi.   Iqtisodiy   hayotda   hunarmandchilik   asosiy   o’ringa   chiqib,   ayriboshlash
uchun keng imkoniyatlar yaratdi. Dastavall, unumdor xo’jalik va hunarmandchilik
ishlab   chiqaruvchi   kuchlarni   rivojlantirdi.   Hunarmandchilik   mahsulotlari   -
kulolchilik   va   temirchilik   buyumlari   ayirboshlash   uchun   ishlab   chiqariladigan
mahsulotlarga aylandi va tovar xarakterini ola boshladi. Chunki, bu davrda ishlab
chiqarish   imkoniyatlari   shu   darajaga   yetdiki,   bir   kishining   mehnatidan   unadigan
daromad uning bir o’zini boqishgagina emas, balki bir necha kishini ta’minlashga
kifoya   qila   boshladi.   Alohida   hunarmandchilik   markazlarining   paydo   bo’la boshlashi   va   ularning   shahar   hayotining   iqtisodiy   asosga   aylanishi   tufayli   savdo
munosabatlarini   yo’lga   qo’yish   imkoniyati   yaratildi.   Ko’plab   mahsulotlar   ishlab
chiqarish savdo aloqalarini rivojlanishiga xizmat qildi.
Ilk   temir   davrida   jamiyat   taraqqiyotining   yangi   bosqichga   ko’tarilishi   va
mehnatning   o’zgartiruvchilik   mohiyati   –   dehqonchilik   va   hunarmandchilik   ishlab
chiqarishi   bilan   bog’liq   bo’ldi.   Temir   qurollarning   ishlatilishi   va   undan   mehnat
qurollari   sifatida   keng   foydalanish   ko’plab   moddiy   boyliklarni   yaratilishiga   olib
keldi. Natijada ijtimoiy hayotda katta o’zgarishlar ro’y bera boshladi. Erkin jamoa
xo’jaliklarida   jamoa   a’zolari   orasida   tabaqalanish   jarayoni   boshlanadi.   Moddiy
madaniyat   yodgorliklarining   o’rganish   jarayonida   mulkiy   tengsizlik   dastlab
chorvador aholi orasida ko’zga tashlanganiligini ko’rsatadi.
Bu   davrda   o’troq   chorvachilik   o’rnini   ko’chmanchi   chorvachilik   egallaydi.
Chorvadorlarning   tez-tez   ko’chishi   dehqonlarni   notinchlik   va   xavf-xatarni   oldini
olish choralarini qidirishga majbur qiladi. Buning natijasida esa mudofaa devorlari
bilan   o’ralgan   dehqonchilik   hududlari   (qishloqlar,   shaharlar)   paydo   bo’la
boshlaydi.
Jamoa   a’zolari   o’rtasida   mulkiy   tengsizlikning   paydo   bo’lishi   arafasida   siyosiy
hayotda   ham   o’zgarishlar   ko’zga   tashlanadi.   Jamoani   boshqarishda   oqsoqollar
kengashi katta o’rin tutgan. Oqsoqollar kengashi qo’lida harbiy, diniy va dunyoviy
hokimiyat   bor  edi.  Jamoada  moddiy  boyliklar   to’planishi  va   taqsimoti   jarayonida
ham   albatta   boylik   dastlab   oqsoqollar   qo’lidan   o’tar   edi.   Boylik   avvalo   jamoa
oqsoqollari,   harbiy   boshliqlar,   mo’tabar   shaxslar   qo’lida   to’plangan   (Moddiy
boyliklarning   to’planishi   yo’llari:   urug’lar   o’rtasidagi   urushlar,   iqtisodiy   jihatdan
mustahkam   va   harbiy   jihatdan   kuchli   jamoalar   kuchsiz   jamoalarni   asir   olishi ,   qul
sifatida ishlatishi, unumdor yerlarni taqsimlanishi va hokazolar).
Urug’, jamoa oqsoqollari avvallari jamoalarni, jamoa mulkini oson boshqarar edi.
Boshqaruv tizimida halollik, fidoyilik va demokratiya printsiplari bor edi. Ammo
sinfiy   tabaqalanish   jarayoni   kuchaygan   sari   jamiyatni   boshqarish   qiyinlashadi. Chunki   boyliklarni   taqsimlashda,   jamoani   boshqarishda   demokratik   printsiplar
buzila   boradi,   adolatsizliklar   kelib   chiqadi.   Natijada   o’z-o’zini   boshqarish   tizimi
buzilib,   jamiyatni   boshqarishning   harbiy 	demokratiya   davri   boshlanadi
(Topshiriq   va   buyruqlarning   bajarilishi   jamoa   a’zolari   uchun   qonuniyligi).
Urartu	
 davlati   ilk temir davridagi yirik podsholiklardan biri bo’lgan. Urartu so’zi
ossuriycha   bo’lib,   urartcha   –   Biaynili ,   Bibliyada   –   Ararat   podsholigi   nomi   bilan
yuritilgan.   G’arbiy   Osiyodagi   qadimgi   davlat   ( mil.	
 avv.	 IX-VI	 asrlar ).   Urartu
davlati   ravnaq   topgan   davrida   Armanistonning   tog’lik   rayonlarini   (hozirgi
Armanistonning   butun   hududi,   Turkiya   va   Eronning   bir   qismi)   ni   qamrab   olgan.
Aholisi   asosan   urartlar   bo’lgan.   Poytaxti   –   Tushpa   shahri   bo’lgan   (hozirgi
Turkiyadagi   Van	
 shahri )   bo’lib,   unda   podsho   Sarduri	 I   davrida   katta   qurilish
ishlari   olib   borilgan.   Mil.   avv.   IX   asr   oxiri   –   VIII   asr   birinchi   yarmida   Urartu
davlati   ravnaq   topgan.   Menuya,	
 Argishti   I   va   Sarduri   II   podsholiklari   davrida
Urartuning  hududi   ancha  kengaygan.  Bosib  olingan  viloyatlarda  qal‘alar  qurilgan
(Ararat   tog’ining   shimoliy   yon
bag’rida   Menuaxinili   shahri;   Erebuni   –   Yerevan   atrofidagi   Arin-berd   tepaligi;
Araksning   so’l   qirg’og’ida   Argishtixinili ).   Urartuda   qullar   mehnatidan   keng
foydalanilgan.
Mil.   avv.   VIII   asr   o’rtasida   Ossuriya   podshosi   Tiglatpalasar	
 III   (mil.   avv.   745-
727)   Urartu   qo’shinlarini   bir   necha   marta   mag’lubiyatga   uchratgan   va
Urartu   davlati   tarkibiga   kiruvchi   Shimoliy	
 Mesopatamiya   va   Shimoliy	 Suriya ni
egallagan.   So’ngra   Rusa	
 I   davrida   Sargon	 II   boshliq   Ossuriya   qo’shinlarining
yurishlari   natijasida   mamlakat   xonavayron   bo’lgan.   Biroq   mil.   avv.   VII   asrda
Urartu   Janubiy   Zakavkazeda   hali   ham   o’z   mavqeini   saqlab   qolgan
edi.   Rusa   II   (mil.   avv.   685-645)   bu   yerda   yangi   qal‘alar   bunyod   etgan
(jumladan   Teyshebaini ).   Skif-kimmeriy   yollanma   qo’shini   yordamida   Urartu
podsholari   Frigiya	
 	podsholigi ni   tor-mor   qilganlar   (mil.   avv.   676
y.).   Midiya   podsholigining   kuchayishi   Urartuni   Ossuriya   bilan   yaqinlashtirgan. Biroq mil. avv. VI asr boshida Urartu   Midiya   tomonidan tor-mor etilgan va uning
tarkibiga qo’shib yuborilgan.
Teyshebaini   Urartu   davlatining   yirik   markazi   (mil.   avv.   VII-VI   asrlar)   bo’lib,
bugungi   kunda   Yerevan   shahridagi   Karmir-Blur   tepaligida   qal‘a   xarobalari
sifatida   saqlanib   qolgan.   Mahobatli   inshoot   qoldiqlari   (150   ga   yaqin   xona   –
ustaxonalar, omborxonalar, don omborxonalari (750 t gacha don saqlangan), vino
saqlanadigan   yerto’lalar   (8   t а )   va   b.)   aniqlangan.   Qal‘a   atrofida   to’g’ri
rejalashtirilgan   shahar   joylashgan.   Teyshebainidan   ko’plab   qurol-aslahalar
(jumladan   Urartu   podsholriga   tegishli   serbezak   dubulg’alar,   sadoqlar,   qalqonlar,
qilichlar   va   b.),   san‘at   buyumlari,   taqinchoqlar,   mixxat   yozuvlari,   Teyshebaning
bronzadan   ishlangan   haykalchasi   topilgan.   Mil.   avv.   585 	yilda
Teyshebaini   mahalliy va skif qabilalari tomonidan vayron etilgan.
Teyshebainida   olib   borilgan   tadqiqotlar   jarayonida   bug’doy,   arpa,   kunjut   donlari
topilganligi   Urartu   aholisining   asosiy   mashg’uloti   dehqonchilik   bo’lganligidan
darakdir.   Bog’dorchilik   va   uzumchilik   ham   xo’jalikning   asosiy   tarmoqlaridan
bo’lgan.   Qazishmalar jarayonida olcha , olma, behi, anor, uzum , yong’oq, shaftoli,
shuningdek   tarvuz   urug’lari   topilgan.   Vino   saqlanadigan   400   ta   maxsus   idishlar
-   karaslar   (har birining sig’imi 800-1200 litr) topilgan.
Erebuni   (Yerevan atrofidagi   Arin-berd	
 tepaligi ) shahri xarobalarida olib borilgan
tadqiqot   ishlari   jarayonida   toshda   o’yib   yozilgan   yozuv   topiladi,   unda:   “Xalda
xudosi	
 panohidagi	 Argishti,	 Menuaning	 o’g’li,	 bu	 qal‘ani	 qurdirib,	 shaharga
Erebuni	
 nomini	 berib,	 Biayna	 (Urartu)	 va	 boshqa	 mamlakatlardagi
shaharlardanda	
 mustahkam.	 Shahar	 o’rnida	 avval	 hech	 nima	 yo’q	 edi,	 men
bu	
 yerda	 Xate	 va	 Supanidan	 6600	 askar	 olib	 keltirib	 uni	 bunyod	 ettirdim” ,
deb yozilgan.
Qadimgi   urart   tilidagi   Erebuni   hozirgi   Yerevan   nomi   bilan   bog’liq   bo’lib,
Armaniston poytaxtining yadrosi sifatida qadimgi shaharlardan biri hisoblanadi. Erebuni   shahri   xarobalarida   olib   borilgan   qazuv   ishlari   jarayonida   asosi   tog’
toshlari   va   xom   g’ishtdan   qilingan   mustahkam   mudofaa   devorlari   bilan   o’ralgan
qal‘a (5 m balandlikda saqlanib qolgan) ochib o’rganilgan. Yuqorida qayd etilgan
toshdagi   yozuv   qal‘aga   kirish   qismida   saqlanib   qolgan,   bundan   tashqari   yana   21
ta   qal‘adagi   saroy,   ibodatxona   va   boshqa   binolarning   qurilishi   bilan   bog’liq
ma‘lumotlardan   iborat   mixxat yozuvlari   topilgan.   Qazuv   ishlari   davomida   saroy
va   ibodatxonadagi   zallarda   ossuriy   uslubdagi   to’rt   xil   rangdan   iborat   suratlar
chizilganligi aniqlandi.
Shaharning   urartu   davriga   oid   madaniy   qatlami   nihoyatda   yomon   saqlangan.
Shunday   bo’lsa-da,   qazuv   ishlari   natijasida   ko’plab   kulolchilik   charxida
tayyorlangan sopol  idishlari  va ularning parchalari, vino saqlanadigan  katta sopol
idishlar,   ossuriy   uslubida   yasalgan   urart   muhrlari,   turli   xil   bronzadan   qilingan
taqinchoqlar, aqiq, feruza va shishadan qilingan munchoqlar topilgan.
Arin-berd da   olib   borilgan   tadqiqotlar   davomida   yuzdan	
 	ortiq   bronzadan
ishlangan   skif   kamon   o’qlariga   o’xshash   o’qlar   topilgan,   shuningdek   temirdan
yasalgan  turli  hajmdagi  o’qlar  ham  uchraydi.   Erebuni dan topilgan kamon o’qlari
qo’shni   Teyshebaini dagidan nisbatan qadimiyroqdir.
Agar   shaharga   asos   solingan   yilni   qadimgi   mixxatdagi   ma‘lumotlardan   kelib
chiqib   mil.	
 avv.	 782	 yil   deb   hisoblasak,   unda   Yerevan   shahrining   yoshi   2750	 yil ,
ya‘ni   mil.	
 avv.	 754	 yil da asos solingan   Rim   shahridan ham katta.
Urartu   davlatida   amal   qilgan   urart	
 tili   bugungi   kunda   o’lik	 til   hisoblanib,   mil.
avv. IX-VI asrlarga mansub o’yma yozuvlar (mixxat) orqali ma‘lum. Hozirgi   Van
ko’li   atrofida,   sharqroqda   Urmiya	
 	ko’li gacha,   qisman   Armaniston
Respublikasi   hududida   tarqalgan.   Yozuvi   akkad   mixxatining   soddalashtirilgan
tizimidan   iborat   bo’lib,   16-17	
 undosh   va   4	 ta	 unlini   farqlash   mumkin.   Urartu
tilida   yozilgan   ko’plab   yodnomalar   ( 500	
 dan	 ortiq )   dastlab   XIX   asrning   20-
yillarida   nemis	
 arxeologlari   tomonidan Van ko’li (Turkiya) atrofidan topilgan. Bronza   davrining   so’nggi   bosqichlarida   yashagan   ko’chmanchi   kimmeriylar
haqidagi   ma‘lumotlar   ilk   marta   mil.   avv.   8   asrga   mansub   Bibliya   kitobi   va
“Odisseya”   dostonida   tilga   olib   o’tiladi.   Shuningdek   ularning   harbiy   yurishlari
haqidgi   ma‘lumotlar   mil.   avv.   8-7   asrlardagi   Ossuriya-Bobil   mixxat   yozuvlarida
ham   uchraydi.   Kimmeriylarning   harbiy   yurishlari   natijasida   ular   juda   katta   -
Zakavkazedan   Kichik   Osiyogacha   bo’lgan   hududni   o’zlariga   bo’ysundirganlar.
Mil. avv. 7   asrning birinchi yarmida   ,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,
O’rta   Osiyoda   temirdan   ishlangan   dastlabki,   mehnat   qurollari   miloddan   avvalgi
IX-VIII   asrlarga   mansub   bo’lgan   yodgorliklardan   topilgan.   Ammo   aksariyat
buyumlar   miloddan  avvalgi   VII-VI   asrlarga   oiddir.  O’rta  Osiyoda   ilk   temir   davri
miloddan   avvalgi   I   ming   yillik   bilan   belgilanadi.   Anov, Dalvarzin,	 Daratepa,
Quyisoy   kabi   o’nlab   yodgorliklar   Turkmaniston   Respublikasining   janubiy,
O’zbekistonning   Qashqadaryo   va   Zarafshon   vohasi,   Farg’ona   vodiysi   hamda
Toshkent va Xorazm viloyatlari hududlarida o’rganilgan.
Miloddan avvalgi I ming yillikning boshlariga oid yodgorliklardan 46 tasi Janubiy
Turkmaniston   hududlaridan   topilgan.   Anov,	
 Yoztepa,	 Yelkantepa,	 Uchtepa,
Cho’rnoq   kabi   qadimgi   qishloq   xarobalaridagi   madaniy   qatlamlar   temir   asriga
mansubdir. Temir   asri   yodgorliklaridan biri  Yoztepa  bo’lib, uning  quyi   qatlamini
Yoz I miloddan avvalgi 900-650 yil bilan sanalanadi. Ushbu davrda yodgorlik 16
ga  maydonni   egallagan  qishloq   turar  joylaridan  va  to’g’ri  burchakli  katta  imorat-
qo’rg’ondan   iborat   bo’lgan.   Qo’rg’on   o’rnida   8   m   keladigan   xom   g’ishtli   sahn
ustiga   qurilgan   saroy   qoldiqlari   topilgan.   Xonalar   uzun   va   to’rtburchak   shaklda
bo’lgan. Yoz I davri sopol idishlarining ko’pchiligi qo’lda yasalgan. Idishlar sariq
angob bilan bo’yalgan va angob ustidan jigarrang va qizil bo’yoq bilan geometrik
shaklli   naqsh   solingan.   O’zbekiston   hududida   ham   ilk   temir   davriga   oid   bo’lgan
ko’plab   yodgorliklar   topilgan.   Afrosiyob,	
 Daratepa,	 Ko’zaliqir,	 Uygarak,
Chust,	
 Dalvarzin,	 Oqtom,	 Kuchuktepa,	 Yerqo’rg’on,	 Sangirtepa   yodgorliklari
shu davrga mansubdir. Kuchuktepa   Surhondaryo viloyati hududidan, Termiz shahridan 70 km uzoqlikda
joylashgan   bo’lib,   u   miloddan   avvalgi   1000-750   yillarda   tepalik   ustiga   qurilgan
qo’rg’onchaning   xarobasidir.   Arxeologlarning   fikricha,   qo’rg’on   mudofaa
devorlari   bilan   o’ralgan   6   ta   uy-joy   va   ro’zg’or   xonalaridan   iborat.   Kuchuk   I
madaniy   qatlamlaridan   sopol   idishlarning   qoldiqlari   topilgan   bo’lib,   ular   ikki
guruhga bo’linadi. Kulolchilik charxida ishlangan idishlar-kosasimon, tuvaksimon
va   xumsimon   naqshsiz   idishlardir.   Qo’lda   ishlangan   idishlar-rangli   egri   chiziqlar
va   uchburchak   geometrik   naqshlar   bilan   bezatilgan   buyumlardir.   Kulolchilik
buyumlarining   deyarli   barchasining   tagi   yassi   bo’lgan.   Don   saqlash   uchun
xumchasimon  idishlar  va  tovoq, kosa,   piyola  shaklida  kichik  sopol   buyumlaridan
keng foydalanilgan.
Miloddan   avvalgi   II   ming   yillikning   oxirlarida   va   miloddan   avvalgi   I   ming
yillikning   boshlarida   Farg’ona   vodiysida   Chust   madaniyati   Qadimgi
Farg’onadagi   ilk   dehqonchilik   madaniyati   bo’lib,   bobodehqonlarning   dastlabki
qishlog’i   1951   yilda   arxeolog   M.Ye.Voronev   tomonidan   Chust   shahri   yaqinidagi
Buvanamozor   deb   atalgan   buloq   yoqasidan   topib   o’rganiladi.   Bu   madaniyatga
tegishli   bo’lgan   yodgorliklar   Namangan,   Andijon,   Farg’ona   viloyatlarida   70   dan
ortiq   bo’lib,   ulardan   10   ga   yaqini   arxeologlar   V.Sprishevskiy, B.Matboboev,
Yu.Zadneprovskiy lar tomonidan tadqiq etilgan.
Chust   madaniyatini   yaratgan   dehqonlar   yerto’la,   paxsa   va   xom   g’ishdan   qurilgan
uylarda   yashagan.   Chust   qishloqlari   atrofi   mudofaa   devorlari   bilan   o’ralgan.
Chustda xom g’ishdan ishlangan devorlarning qalinligi 3 m, balandligi 3,5 metrga
teng   bo’lgan.   Chust   madaniyatiga   mansub   bo’lgan   Dalvarzintepa   yodgorligida
mudofaa devorining qoldig’i qazib olingan. Uning eni 4,6 m, balandligi  2,5 m  ni
tashkil etadi.
Chust   madaniyatiga   mansub   bo’lgan   yodgorliklardan   tosh   va   jez   o’roqlar,
pichoqlar,   tosh   yorg’uchoqlar   hamda   arpa,   bug’doy,   tariq   donlari   va   ular   uchun kovlangan   o’ralarning   topilishi   aholining   asosan   dehqonchilik   bilan
shug’ullanganligidan guvohlik beradi.
Chust   madaniyatida   metall   bilan   bog’liq   hunarmandchilik   rivojlangan.   Ot
uzangilari   va   suvlig’i,   oyna,   bilaguzuk,   sirg’a,   qarmoq   va   hokazolar   keng
tarqalgan.   Kulolchilik   sohasi   ham   taraqqiy   topadi.   Idishlar   qo’lda   yasalgan   va
sirlangan. Sopol idishlar uy xo’jaligida ishlatilgan qozon, xumcha, ko’za, tovoqlar
bo’lib,   ularga   gul   va   geometrik   chiziqlar   chizilgan.   Chust   aholisi   hayotida
to’qimachilik rivojlangan. To’qimachilik dastgohiga tegishli urchuq toshlar, moki
va suyak taroqlar barcha makonlardan topiladi.
Hozirgi   Samarqand,   Navoiy,   Qashqadaryo   va   Jizzax   viloyatlari   hududlarida
So’g’diyona deb nomlangan qadimgi dehqonchilik madaniyati markazi shakllandi.
Uzoq   davom   etgan   tarixiy   jarayonlar   bilan   bog’liq   holda   miloddan   avvalgi   2,5
ming yillar ilgari (miloddan avvalgi I ming yilliklar o’rtalarida) Markaziy So’g’dda
Samarqand   shahri   -   Afrosiyob   qad   ko’taradi.   Afrosiyob   afsonaviy   shaxs   bo’lib,
rivoyatlarga qaraganda Samarqand shahriga asos solgan pahlavondir.
Afrosiyob   yodgorligining   ilk   qatlamlaridan   Chust   madaniyati   tipiga   oid   sopol
parchalari   topilgan.   Shuningdek,   miloddan   avvalgi   VI   asrga   mansub   mudofaa
devorlarining qoldiqlari o’rganiladi.
Qashqadaryo   viloyati   (janubiy   So’g’diyona)   hududlaridan   ilk   temir   davriga
mansub   bo’lgan   Yerqo’rg’on, 	Daratepa,	 	Uzunqir,	 	Qo’rg’oncha   singari
yodgorliklar   o’rganilgan.   Yodgorliklardan   xom   g’ishtdan   va   paxsadan   qurilgan
bino qoldiqlari, metall qurollar, hunarmandchilik buyumlari topilgan.
Surhondaryo   viloyatida   (Baqtriyaning   shimoli)   Qiziltepa,	
 	Kuchuktepa,
Talashgantepa,	
 Bandixontepa   singari   yodgorliklar   topilgan.   Ilk   temir   davriga
mansub  bo’lgan  yodgorliklarda  arxitektura   va qurilish  texnikasi , hunarmandchilik
rivojlanganligini ko’rsatuvchi moddiy topilmalar o’rganilgan. Toshkent viloyatida ilk temir davri yodgorliklari Burgulik madaniyatiga aylangan.
1940   yilda   arxeolog   A.Terenojkin   “ Burgulik madaniyati ”   ga   mansub   bo’lgan
makonlarni   o’rganishni   boshlaydi.   Burgulik   madaniyati   miloddan   avvalgi   VI-IV
asrlar bilan belgilanadi. 1972 yilda arxeolog X.Duke chorvachilik va dehqonchilik
bilan shug’ullangan qabilalarning 14 ta qishloq va 60 dan ortiq yerto’la va yarim
yerto’la   shaklidagi   kulbalarni   o’rganadi.   Bu   makonlardan   yorg’o’choqlar,   tosh
o’g’ir, o’g’ir  soplari, tagi  yassi  qilib ishlangan  kosalar, tuvakchalar, xurmachalar,
quloqli sopol qozonlar topilgan.
Xorazmda   ilk   temir   davriga   oid   Ko’zaliqir,   Quyisoy,   Uygarak,   Dingilja   kabi
ko’plab   yodgorliklar   mavjud   bo’lib,   ular   miloddan   avvalgi   VII-V   asrlarga
mansubdir.
O’rta Osiyoning dasht va tog’li rayonlarida yashagan ko’chmanchi chorvador sak
qabilalarining   izlari   ilk   temir   davri   yodgorliklarida   muhrlanib   qolgan.   Bunday
yodgorliklar   Pomir,   Tyanshan,   Zarafshon,   Amudaryo,   Orol   dengizi   atroflarida
topilgan   bo’lib,   ular   asosan   mozor-qo’rg’onlardir.   Saklarning   mozor-
qo’rg’onlarida   ot   anjomlari   topiladi.   Shuningdek,   topilmalar   orasida   bronza   va
temirdan   ishlangan   harbiy   qurollar,   zeb-ziynat   buyumlari,   mehnat   qurollari   va
sopol   idishlar   uchraydi.   Quyi   Sirdaryo   irmog’i   bo’lgan   Inkordaryo
bo’yida   Uygarak	
 qabristoni   topilgan.   Yodgorlik   xalqa   shaklida   bo’lib,   uning
balandligi 1,5-2,0 m, diametri 27-40 m keladi. Kichik mozor qo’rg’onlardagi oddiy
qabrlarda   sopol   idishlar   va   bronza   o’q   uchlari   uchraydi.   Katta   mozor-
qo’rg’onlardagi   saklar   va   qabila   boshliqlarining   qabrlarida   yarog’-aslaha,   ot
anjomlari va zeb-ziynat buyumlari topiladi.
Saklarning shahar  xarobalari  topilmagan. Ko’chmanchilarning uy-joylari  yerto’la,
chaylasimon uylardan iborat bo’lgan.
Arxeolog   olimlarning   fikricha,   mil.avv.   VII-VI   asrlarda   ko’chmanchilar   orasida
harbiy-siyosiy qabila uyushmalari vujudga kelgan. Ko’chmanchi qabilalar tarixini
o’rganishda   Tagisken	
 maqbaralari ni   o’rganish   katta   ahamiyatga   ega.   Maqbara mil.avv.   IX-VII   asrlarga   mansub   bo’lib,   Sirdaryoning   quyi   oqimi   bo’ylaridan
topilgan.   Ular   xom   g’ishtdan   bino   qilingan,   to’rt   burchak,   xalqasimon
maqbaralardir.
O’rta   Osiyo   hududlarida   yashagan   ilk   temir   davri   qabilalarining   moddiy
madaniyati   Baqtriya ,   Marg’iyona   va   So’g’diyona   yerlarida   topib   tekshirilgan.
Ularning soni 350 tadan ortiq.
Sak   qabilalarining   makonlaridan   topilgan   ot   anjomlari,   o’qlar,   xanjarlar,   Sharqiy
Yevropa  va   Osiyo   dashtlarida   yashagan   skif   qurol-aslahalariga   o’xshaydi.   Yunon
tarixchisi Gerodot mil. Avv. V asrdagi skiflar hayoti haqida ma’lumotlar beradi.
O’rta Osiyoning ilk temir davri qadimiy viloyatlaridagi jamiyat to’g’risida muhim
yozma   manbalar   -   Avesto,   Ahmoniylar   davri   yozma   yodgorliklari   va   yunon
tarixshunoslari hikoya qiladi.
«Avesto»   (sharqiy   Eron   tillaridan   «Asos»   deb   tarjima   qilinadi)   Zardo’sht
(Zaratushtra)   dinidagi   xalqlarning   shariyat   qonunlari   majmuidir.   Avesto
ma’lumotlariga ko’ra ushbu davr qabilalari birlashmasi viloyat («daxiyu») bo’lgan,
urug’   jamoasi   -   «vis»,   ayrim   oilalardan   -   «nmana»   dan   tashkil   topgan.   Aholi
kohinlar, jangchilar, dehqonlar va chorvadorlar toifasiga bo’lingan.
Ahmoniylar   davridagi   (m.av.   VI-IV   asrlar)   mixsimon   yozuvlar   Behistun va
Naqshi	
 Rustam   qoyatoshlarida,   Suza,   Hamadon,   Persepol   shaharlarida   topib
tekshirilgan.   Ular   qadimgi   fors   tilidagi   turli   ijtimoiy,   siyosiy,   diniy   masalalarga
doir   podsho   buyruqlaridan   va   nutqlaridan   iborat.   Ahmoniylar   yozmalarida   O’rta
Osiyo xalqlari va viloyatlari to’g’risida ma’lumotlar bor.
Qadimgi   yunon   tarixchilari   Gerodot   va   Ktesiy   asarlari   O’rta   Osiyo   xalqlarining
tarixiy va geografik qiyofasini ko’rsatib bergan. Ilk   temir   davri   moddiy-madaniyat   yodgorliklarining   o’rganilishi   bu   davrda   O’rta
Osiyo   xalqlari   hayotida   katta   ijtimoiy,   ho’jalik   va   madaniy   o’zgarishlar   sodir
bo’lganligidan dalolat beradi. Adabiyotlar :
1.  Karimov   I . A .  Yuksak   ma ’ naviyat  –  yengilmas   kuch . –  T ., 2008.
2. Karimov I.A. Tarixiy xotirasiz kelajak yo’q. – T., 1998.
3. Annayev T., Tilovov B., Xudoyberdiyev Sh. Boysun arxeologik yodgorliklari. –
T., 1999.
4. Annayev  Т ., Shaydullayev Sh. Surxondaryo tarixidan lavhalar. –  Т ., 1997.
5. Asqarov A. Eng qadimgi shahar. –  Т ., 1990.
6. Jo’raqulov M., Isomiddinov M. O’rta Osiyo kulolchiligi tarixidan. – Samarqand,
1999.
7. Isomiddinov M.H. Sopolga bitilgan tarix. – T., 1993.
8. Kabirov J., Sagdullayev A. O'rta Osiyo arxeologiyasi. –  Т ., 1990.
9. Sagdullayev A. Qadimgi O’rta Osiyo tarixi. – T., 2004.
10. Eshov B.J. Qadimgi O’rta Osiyoning shaharlari tarixi. – T., 2006.
11. Qadimgi tarixchilar O’rta Osiyo haqida. – T., 2008.
12. Авдусин Д.А. Основы археологии. – М., 1989.
13. Археология Приаралья. – Т., Фан, 1984.
14. Афрасиаб. Вып. 1. –Т., Фан, 1969.
15. Афрасиаб. Вып. 2. – Т., Фан, 1974.
16. Воробьёва   М.Г.  Дингильдже  – усадьба  середины   I  тысячелетия  до  н.э. в
древнем Хорезме. – М., Наука, 1973. 17.   Древнейшие   государства   Кавказа   и   Средней   Азии.   Средняя   Азия   в
раннем железном веке. Средняя Азия в античную эпоху // Археология СССР
с   древнейших   времен   до   средневековья.   Отв.   ред.   Г.А.   Кошеленко.   –   М.,
1985.
18.   Древний   и   средневековый   город   Восточного   Мавераннахра   /   Отв.   ред.
Ю.Ф. Буряков. – Т., 1990.
19. Древний Мерв // Тр. ЮТАКЭ. T.XIX. – Ашхабад, 1989.
20. Древняя и средневековая культура Чача. – Т., 1979.
21.   Заднепетровский   Ю.А.   Древнеземледельческая   культура   Ферганы   //
МИА. – M., 1962.
22. Исамиддинов М.Х. Истоки городской культуры Самаркандского Согда. –
Т., 2002.
23. Исамиддинов М.Х., Сулейманов Р.Х. Еркурган. – Т., Фан, 1984.
24. Мартынов А.И. Археология СССР. – М., 1973.
25. Мокрынин В.П. По следам прошлого. – Фрунзе, Кыргызстан, 1986.
26. На среднеазиатских трассах Великого Шелкового пути. – Т., Фан, 1990.
27. Сулейманов Р.Х. Древний Нахшаб. Проблемы цивилизации Узбекистана
V в. до н.э. - VI в. н.э. – Самарканд-Ташкент, 2000.

Temir   davri arxeologiyasi Reja: 1. Temir davriga umumiy tavsif. 2. Urartu davlati madaniyati. 3. Ckif va sarmat qabilalari madaniyati. 4. Rossiya hududida ilk temir davri 5. Turkmaniston hududida so'nggi bronza va ilk temir davri madaniyatlarining rivojlanishi (Dahiston, Kopetdog', Yoztepa va Murg'ob vohalari). 6. Shimoliy Baqtriyaning ilk temir davri yodgorliklari. 7. So'g'd ilk temir davrida. 8. O'rta Osiyoning shimoliy viloyatlarida jamiyat taraqqiyotining o'ziga xosligi (Choch va Ustrushona).

Metall bilan qadimgi odamlar neolit davridayoq tanish edi. Ammo metallurgiyaning kashf etilishi va murakkab metallurgiya ko’nikmasining o’zlashtirilishi keyingi davrlarda amalga oshdi. Temir o’ziga xos metall. Uning xususiyatlari boshqa metallarga nisbatan afzalligini belgilaydi. Temir metali tabiatda ko’p uchraydi. Albatta, u tayyor shaklda emas, balki ma’dan shaklida keng tarqalgan edi. Temir ma’danidan ajratib quyuq holatda olingan va sandonlarda toblangan. Bizga ma’lumki bronza buyumlar suyuq holatda qoliplarga quyilar edi. Temirning erish temperaturasi 1534°S bo’lib, undan yasalgan jang va mehnat qurollari o’zining qattiqligi, o’tkirligi bilan avval mavjud bo’lgan qurollarga nisbatan ustuvor xususiyatlarga ega bo’lgan. Temirning yangi metall turi sifatida kashf etilishi o’z zamonasining moddiy madaniyatini o’zgartiribgina qolmay, texnika uchun yangi imkoniyatlar tug’dirdi. Keyingi ming yilliklarda yuz bergan ijtimoiy-iqtisodiy o’zgarishlar uchun zamin yaratdi. Temir o’z sanasidan ko’ra ancha ilgari kashf etildi. Uning tantanasi uchun atigi bir necha asr kifoya qildi. Miloddan avvalgi II ming yillik oxirlarida temir hamma yerda noyob zeb-ziynat buyumlari sifatida mavjud edi. Miloddan avvalgi I ming yillikning boshlaridan esa u moddiy madaniyat dunyosida hukmron o’rin oldi va bu o’rinni hozirgi kunda ham saqlamoqda. Odamlar sof temir bilan dastlab tanishganlarida uning hali amaliy ahamiyati bo’lmagan. Gap shundaki, dastlabki tabiatdagi sof temir faqat meteoritlarda uchragan, nihoyatda kamyob bo’lganligi tufayli u ayrim mamlakatlarda ilohiylashtirilgan. Temirdan yasalgan qurollar mo’jiza sifatida qabul qilingan. Meteorit – temirdan ishlangan qurollar munchoqlar sifatida tarqalgan va eneolit , bronza, temir davrlariga mansub qabrlardan topilgan. Temir haqidagi yozma ma’lumotlar Misr fir’avni bilan va Xett podshosining yozishmalarida berilgan. Fir’avnlar Amenoxotep III va Exnaton davrida temir haqidagi ilk yozma ma’lumotlar uchraydi. Fir’avn Tutanxamon qabrida temirdan

yasalgan buyumlar uchraydi. Bularning deyarli barchasi g’oyat qimmatli zargarlik buyumlari bo’lgan. Dastlabki temir Misr, Ikkidaryo oralig’i, Egey dengizi bo’yi dunyosida zeb- ziynatlar sifatida kashf qilingan. Temir o’zidan oldingi metallarga nisbatan qattiqroq va o’tkirroq xususiyatga ega bo’lgan va yer yuzida ko’p tarqalgan. Lekin odamlar uni boshqa metallardan keyin o’zlashtirgan. Yozma manbalar va arxeologik ma’lumotlarga ko’ra temir metallurgiyasi Kichik Osiyo hududidagi Xett podsholigi territoriyasida mil. avv. XIV-XIII asrlarda vujudga kelgan. Mil. avv. X-IX asrlarda temir metali Hindiston va Eronda kashf etilgan. Mil. avv. IX-VIII asrlarda temirchilik Ossuriya va Urartu hududlarida ham keng tarqalgan. Mil. avv. XIV asrda yasalgan temir buyumlarning hammasi g’oyat qimmatli badiiy zargarlik buyumlari hisoblanadi. Temir qurollardan ijtimoiy hayotda keng foydalanish, mehnat qurollari va qurol-yarog’lar sifatida ishlatish nisbatan kechroq amalga oshirilgan. Masalan, Italiyada temir miloddan avvalgi XII asrda, Sharqiy Yevropa, Skandinaviya mamlakatlarida mil. avv. X asrda paydo bo’lgan. Xitoyda esa mil. avv. VI-V asrlarda temir buyumlari ishlab chiqarilgan. Temir qurollar esa bu yerda miloddan avvalgi IX asrlarda ishlatila boshlanganligi manbalardan ma’lum. Mil. avv. XIII asrlardan e’tiboran quldorlik davlatlarida temir bronza o’rnini egallaydi. Mil. avv. VII asrda Yevropada temir ko’proq qurol-yarog’lar sifatida ishlatilgan. Amerika, Avstraliya, Tinch okeani orollari, MDHning ayrim hududlari (uzoq shimol rayonlari) da temir mil. avv. XVI-XVII asrlarda ma’lum bo’lgan. « Temir  davri » degan tushuncha arxeologiya faniga fransuz olimi K.Tomsen tomonidan XIX asrda kiritilgan. Temir metalidan yasalgan qurollarning keng tarqalishi iqtisodiy geografiyani mislsiz ravishda o’zgarishiga olib keladi. Chunki yer yuzining deyarli barcha

nuqtasida temir ma’dani (rudasi) keng tarqalgan edi. Uni qazib olish va ma’dan (ruda) dan temirni ajratish ko’nikmasini rivojlanishi o’ziga xos ishlab chiqarish tarmog’ini shakllantiradi. Ilk temir davrida ishlab chiqarish 2 tarmoqqa bo’linadi: Dehqonchilik – ilk temir davrida ishlab chiqarishning vujudga kelgan birinchi tarmog’i bo’lib, temir metalini ishlatilishi unda alohida o’rin tutgan. Daraxtlarni kesish, yangi yerlarni ochish va boshqa ishlarda temir qurollarning o’rni katta edi. Yer haydash qurollari - so’qa, omoch tishlarining temirdan yasalishi ham mehnat unumdorligini bir necha marta oshishiga xizmat qilgan. Ishlab chiqarishning ikkinchi tarmog’i hunarmandchilik bo’lib, ilk temir davrida u dehqonchilikdan ajralib, alohida ixtisoslikka aylanadi. Hunarmandchilik asosan temirchilik kasbidan boshlanadi. Neolit davrining eng katta yutuqlaridan biri kulolchilikning kashf etilishi edi. Ammo bu xo’jalik ixtirosi dehqonchilik doirasida rivojlanadi. Ilk temir metallurgiyasining ko’nikma sifatida o’zlashtirilishi va temirchilik kasbining shakllanishi bosqichida ham u dehqonchilik ho’jaligi bilan bog’liq holda edi. Shuning uchun ham kulolchilik temirchilikdan keyingi bosqichda kasb-hunar darajasiga erishdi. Temirchilik kasbining taraqqiysi temir buyumlarining ishlab chiqarishdagi tantanasini belgiladi. Xo’jalik hayotida yuqori unumdorlik darajasiga ega bo’lgan temir qurollardan foydalanish yo’lga qo’yiladi. Ilk temir davrida dehqonchiik va hunarmandchilikni ishlab chiqarishning asosiy sohalariga aylanishi jamiyat taraqqiyotini yangi bosqichga ko’tarilishiga sabab bo’ldi. Iqtisodiy hayotda hunarmandchilik asosiy o’ringa chiqib, ayriboshlash uchun keng imkoniyatlar yaratdi. Dastavall, unumdor xo’jalik va hunarmandchilik ishlab chiqaruvchi kuchlarni rivojlantirdi. Hunarmandchilik mahsulotlari - kulolchilik va temirchilik buyumlari ayirboshlash uchun ishlab chiqariladigan mahsulotlarga aylandi va tovar xarakterini ola boshladi. Chunki, bu davrda ishlab chiqarish imkoniyatlari shu darajaga yetdiki, bir kishining mehnatidan unadigan daromad uning bir o’zini boqishgagina emas, balki bir necha kishini ta’minlashga kifoya qila boshladi. Alohida hunarmandchilik markazlarining paydo bo’la

boshlashi va ularning shahar hayotining iqtisodiy asosga aylanishi tufayli savdo munosabatlarini yo’lga qo’yish imkoniyati yaratildi. Ko’plab mahsulotlar ishlab chiqarish savdo aloqalarini rivojlanishiga xizmat qildi. Ilk temir davrida jamiyat taraqqiyotining yangi bosqichga ko’tarilishi va mehnatning o’zgartiruvchilik mohiyati – dehqonchilik va hunarmandchilik ishlab chiqarishi bilan bog’liq bo’ldi. Temir qurollarning ishlatilishi va undan mehnat qurollari sifatida keng foydalanish ko’plab moddiy boyliklarni yaratilishiga olib keldi. Natijada ijtimoiy hayotda katta o’zgarishlar ro’y bera boshladi. Erkin jamoa xo’jaliklarida jamoa a’zolari orasida tabaqalanish jarayoni boshlanadi. Moddiy madaniyat yodgorliklarining o’rganish jarayonida mulkiy tengsizlik dastlab chorvador aholi orasida ko’zga tashlanganiligini ko’rsatadi. Bu davrda o’troq chorvachilik o’rnini ko’chmanchi chorvachilik egallaydi. Chorvadorlarning tez-tez ko’chishi dehqonlarni notinchlik va xavf-xatarni oldini olish choralarini qidirishga majbur qiladi. Buning natijasida esa mudofaa devorlari bilan o’ralgan dehqonchilik hududlari (qishloqlar, shaharlar) paydo bo’la boshlaydi. Jamoa a’zolari o’rtasida mulkiy tengsizlikning paydo bo’lishi arafasida siyosiy hayotda ham o’zgarishlar ko’zga tashlanadi. Jamoani boshqarishda oqsoqollar kengashi katta o’rin tutgan. Oqsoqollar kengashi qo’lida harbiy, diniy va dunyoviy hokimiyat bor edi. Jamoada moddiy boyliklar to’planishi va taqsimoti jarayonida ham albatta boylik dastlab oqsoqollar qo’lidan o’tar edi. Boylik avvalo jamoa oqsoqollari, harbiy boshliqlar, mo’tabar shaxslar qo’lida to’plangan (Moddiy boyliklarning to’planishi yo’llari: urug’lar o’rtasidagi urushlar, iqtisodiy jihatdan mustahkam va harbiy jihatdan kuchli jamoalar kuchsiz jamoalarni asir olishi , qul sifatida ishlatishi, unumdor yerlarni taqsimlanishi va hokazolar). Urug’, jamoa oqsoqollari avvallari jamoalarni, jamoa mulkini oson boshqarar edi. Boshqaruv tizimida halollik, fidoyilik va demokratiya printsiplari bor edi. Ammo sinfiy tabaqalanish jarayoni kuchaygan sari jamiyatni boshqarish qiyinlashadi.