logo
  1. Bosh sahifa
  2. Referatlar
  3. Umumiy
  4. VENA TIZIMING DARZ KETISHI SHARQ INQIROZI VA QRIM

VENA TIZIMING DARZ KETISHI SHARQ INQIROZI VA QRIM

Yuklangan vaqt:

08.08.2023

Ko'chirishlar soni:

0

Hajmi:

454.5859375 KB
Ko'chirib olish
1 VENA TIZIMING DARZ KETISHI: SHARQ INQIROZI VA QRIM URUSHI 19 -asrning 30 -40 -yillaridagi Sharq inqiroz . Birinchi Misr inqirozi. Yevropada ikki raqib fraksiyaning ( Rossiya , Prussiya va Avstruya kinservatif monarxiya davlatlari ikkinchi tomonda Fransiya va Buyuk Britaniya boshchiligidagi G 'arbiy Yevropa liberal davlat lari ) paydo bo‘lishi “Yevropa konserti” uchun jiddiy sinov bo‘ldi. Biroq, siyosiy va mafkuraviy tafovutlarga qaramay, G'arbning liberal davlatlari ham, Ye vropaning sharqidagi konservativ monarxiyalar ham tinchlikni saqlashdan manfaatdor edi. Shu maqsadda u lar bir -birlari bilan faol hamkorlikni davom ettirishga intilishdi. Bundan tashqari, har ikkala guruhning ichki uyg'unligi ham bo'rttirilmasligi kerak. Ularning ishtirokchilari xalqaro siyosatning muhim masalalari bo'yicha ko'pincha qarama -qarshi pozitsiya larni egalladilar. Bu XIX asrning 30 -yillari boshlarida Sharq masalasi yana kun tartibida paydo bo'lganida to'liq namoyon bo'ldi. Usmonli imperiyasi atrofidagi qarama -qarshiliklarning navbatdagi keskinlashishiga Misr hukmdori Muhammad Alining o'z hukmdori Turk sultoniga ochiqchasiga qarshi chiqqan separatistik isyoni sabab bo'ldi. 1823 -1827 yillarda Misr poshosining armiyasi va floti Usmoniylar ning iltimosiga binoan yunon qo'zg'olonchilariga va ularga yordamga kelgan Yevropa davlatlarining (Buyuk Britaniya, Rossiya va Fransiya) birlashgan dengiz kuchlariga qarshi kurashda faol ishtirok etdi. Bu xizmati uchun Sulton Mahmud II unga Krit va Suriya ustidan qo‘shimcha nazorat berishga va’da berdi, lekin u va’dasini bajarmadi. Usmoniylar Muhammad Alining faqat Kr itga egalik qilish huquqini tan olish bilan cheklandi, buning natijasida Turkiya -Misr munosabatlari keskin yomonlashdi. 1829 yilda Posho o'sha paytda Rossiya bilan urushayotgan turklarga yordam berish uchun Misr qo'shinlarini yuborishdan bosh tortdi va bir muncha vaqt o'tgach, o'zi ham o'z suvereniga qarshi urush boshladi. Adrianopol sulhining imzolanishi va 1830 yildagi yunon qo'zg'olonining g'alabasi Usmonli imperiyasini sezilarli darajada zaiflashtirganidan foydalanib, Misr hukmdori Sultondan to'liq must aqillikka erishishga va iloji bo'lsa, uning mulkining bir qismini olishga qaror qildi. 1831 yil oxirida Muhammad Ali qo 'shinlari Suriyani bosib oldilar . Va keyingi yilning sentyabr oyida uning o'g'li va merosxo 'ri Ibrohim boshchiligidagi qo 'shin Kichik Osi yoga kirdi . Ko 'p o'tmay , Anadolu platosida bo 'lib o'tgan Konya jangida misrliklar turklarning asosiy kuchlarini butunlay mag 'lub etib , Konstantinopolga hujum boshladilar . Usmonlilar imperiyasida hukmron sulolaning mavjudligi uchun haqiqiy tahdid mavjud edi Misrdagi islohotlar . Misr arablar istilosi davridan beri uzoq vaqtdan beri mamluklar (imtiyozli jangchilar sinfi) hukmronligi ostida edi. Usmonli imperiyasining 2 bir qismi sifatida Shimoliy Afrikaning bu viloyati keng avtonomiyaga ega edi. 1805 - yilda turk sultoni Misr gubernatori lavozimiga asli alban Muhammad Ali Poshoni tayinladi, u oʻz hokimiyatini mustahkamlash maqsadida markaziy va mahalliy boshqaruv tizimini toʻliq qayta tashkil etishni amalga oshirdi. 1811 -yilda portning soʻzsiz roziligi bilan u maml uk zodagonlarining koʻp qismini jismonan yoʻq qildi, bu esa unga deyarli Misrning yagona hukmdori boʻlish imkonini berdi. Keyinchalik, Muhammad Ali frantsuz harbiy maslahatchilari yordamida Ye vropada o'qitilgan zamonaviy armiya va jangovar qobiliyati bo'yi cha Sultonning qurolli kuchlaridan ustun bo'lgan kuchli dengiz flotini yaratdi. Uning qoʻl ostida Misrda yevropalik oʻqituvchilardan iborat taʼlim muassasalari tashkil etilib, iqtisodiy sohada keng koʻlamli islohotlar boshlandi. Muhammad Ali Usmoniylar ning roziligi bilan oʻz nomidan Yevropaning koʻplab davlatlari, birinchi navbatda Fransiya bilan savdo, diplomatik va madaniy aloqalarni davom ettirdi. Qiyin ahvolga tushib qolgan Sulton Mahmud II harbiy yordam so‘rab buyuk davlatlarga murojaat qildi. Biroq, u larning hammasi ham uning yordam so'rashiga javob bermadi. Buyuk Britaniya o'sha davrda parlament islohoti to'g'risidagi qonun (1832) qabul qilinishi bilan bog'liq uzoq davom etgan siyosiy va konstitutsiyaviy inqirozni boshidan kechirdi va bundan tashqari Belgiya masalasini hal qilish bilan band edi 1. Avstriya va Prussiya ham Turkiya -Misr mojarosiga aralashishni istamadi. Muhammad Aliga doimo homiylik qilib kelgan Fransiya, aksincha, uning Usmonlilar saltanati rahbariga da’volarini ochiq qo‘llab -quvvatladi. Natijada, Port a o'zining yaqindagi dushmani Rossiyaga yordam so'rab murojaat qilishga majbur bo'ldi, u esa Turkiya hukumatiga Konstantinopol qirg'oqlariga harbiy desant kuchlari bilan eskadron yuborish orqali yordam berishga rozi bo'ldi. Sankt -Peterburgda Muhammad Ali faol iyati Usmonli imperiyasining yangi hukmdori sifatida xoxishsizlik bilan qaralgan . Uning hukmronligi ostida Turkiya yana Rossiyaning kuchli va xavfli qo 'shnisiga aylanishi mumkin edi , buning ustiga Fransiyadagi iyul monarxiyasi hukumatinin g homiyligidan bahramand bo 'lgan ligini Nikolay I uchun yoqimsiz holat bo 'lgan . Bunday voqealarning rivoji Adrianopol sulhini tayyorlash paytida amalga oshirilishini rejalashtirgan Rossiyaning Sharqdagi siyosatining butun yo 'nalishini shubha ostiga qo 'ydi . Shu bilan birga, Rossiya Qora dengizdagi o'z chegaralarining xavfsizligidan xavotirda edi. Shuning uchun u Turkiyadan xorijiy davlatlarning harbiy kemalarining Bosfor va Dardanel boʻgʻozlaridan oʻtishini taqiqlashni va shu bilan birga oʻz flotini erkin oʻtish huquqini olishni xohladi. Usmonli imperiyasi bilan ittifoq bu muammoni boshqa kuchlar 1 Britaniya floti Frantsiya armiyasi bilan birgalikda Niderlandiya qiroli Uilyam I dan yangi tashkil etilgan Belgiya davlati bi lan cheg arani chizishda imtiyozlarga intilib, Gollandiya qirg'oqlarini blokada qil gan edi . 3 ishtirokisiz ikki tomonlama asosda hal qilish imko nini berdi. Rossiya hukumati bo'g'ozlar zonasida navigatsiya masalasi Qora dengiz kuchlarining mutlaq vakolatiga tegishli ekanligidan kelib chiqdi. 1833 yil fevral oyida rus eskadroni Bosforga langar tashlaydi . Aprel oyining boshida Nikolay I tomonidan yub orilgan ekspeditsiya kuchlari uning Osiyo qirg'oqlariga keldi . Rus qo'shinlarining Konstantinopol ostonasida paydo bo'lishi Misr poshosiga qattiq ta'sir qildi. U o'z qo'shinining Kichik Osiyodagi yurishini to'xtatishga va Porta bilan keyingi jangni to'xtat ishga majbur bo'ldi. 1833 yil may oyida posho va sulton o'rtasida tuzilgan sulhga ko'ra, Muhammad Ali Sulton ning o'zi ustidan oliy hokimiyatini tan oldi, ammo qo'shimcha ravishda Suriya va Falastinni umrbod boshqarish huquqini oldi. Tez orada Muhammad Ali qo'shinlari Kichik Osiyodan to'liq evakuatsiya qilindi 2. Unkar -Iskelesi shartnomasi. Shunga qaramay, Turkiya -Misr mojarosining bunday hal etilishi Porta ni kelajakda yangi mojarolardan himoya qilmadi. Turklar Misrdan yangi tajovuz sodir bo'lgan taqdirda kaf olatlarga muhtoj edilar va ular bu kafolatlarni Rossiyadan olishga qaror qildilar. 1833 -yil 26 -iyunda (8 -iyul) Konstantinopol yaqinidagi Unkyar -Iskelesi manzilida 8 yil muddatga rus -turk ittifoq shartnomasi tuzildi. Bu mudofaa xarakteriga ega edi va uning shartlariga ko'ra, Rossiya o'z zimmasiga, agar kerak bo'lsa, "quruq yo'l va dengiz orqali ikkala Ahdlashuvchi Tomon zarur deb hisoblagan miqdordagi qo'shin va kuchlar bilan Turkiyaga yordam berish" majburiyatini oldi. "O‘z navbatida, shartnomaning alohida maxfiy moddasida Usmonli imperiyasi hukumati Rossiya rasmiylarining iltimosiga ko‘ra Dardanelni yopishga “ya’ni har qanday bahona bilan chet el harbiy kemalarini kiritmaslikka” va’da bergan edi. Unkar -Iskelesi shartnomasi Rossiyaning Turkiya bilan munosaba tlaridagi eng katta siyosiy yutug‘i bo‘ldi. Bundan buyon uchinchi kuchlar flotlari uchun Dardanelga kirish taqiqlandi. Rossiya janubiy chegaralarining xavfsizligini ta'minlab, Qora dengizni ichki rus -turk havzasiga aylantira oldi. Uning Usmonli imperiyasi va Bo'g'ozlardagi ta'siri o'sha paytda har qachongidan ham kuchliroq bo'lib tuyuldi, bu Sankt -Peterburgda quvonish uchun sabab bo'ldi. 1833 yilda Rossiya tashqi ishlar vaziri K.V.Nesselrode "Sharq masalasi yopiq, hech bo'lmaganda biz shunday deymiz", deb y ozgan edi. Biroq , G 'arb davlatlari bu borada boshqacha fikrda edilar . Ular Port aga nisbatan o'z huquqlarini buzilgan deb hisobladilar. Buyuk Britaniyada Rossiya -Turkiya ittifoqini Bolqon va Bo'g'ozlar zonasida status -kvoni portlatgan bomba bilan solishtiri ldi. Sulton mulkiga Rossiyaning yagona ta'siri va uning O'rta yer dengizining sharqiy qismiga kirib borishi to'satdan inglizlarga haqiqat bo'lib tuyula boshladi. Matbuot va jamoatchilik 2 Misr qoʻshini Sulton mulkini tark etgach, rus qoʻshinlari va floti ham Usmonlilar imperiyasidan chiqarildi. 4 bundan norozi edi. Tashqi ishlar vazirligi rahbari Lord Palmerston Unk ar -Iskelesi shartnomasini Rossiya Usmonli imperiyasini o'z vassaliga aylantirgan harakat sifatida aytdi. Parijdan qattiq tanqidlar eshitilmadi. Buyuk Britaniya va Fransiya Rossiya -Turkiya ittifoq shartnomasini munosabati bilan Port aga norozilik notasini yu bordilar. Shu bilan birga, ular Rossiyani Usmonli imperiyasining ichki ishlariga qurolli aralashgan taqdirda, G'arb davlatlari o'zlarini xuddi ushbu risola "mavjud bo'lmagan" kabi harakat qilishga haqli deb hisoblashlari haqida ogohlantirdilar. Ularning fi kricha, Unkar -Iskelesi shartnomasidan kelib chiqqan tahdidga qarshi London va Parijning kelishilgan harakatlari XIX asrning 30 -yillari tuzilgan Angliya -Fransuz "yurakdan kelishuv" ustunlaridan biriga aylandi. O'z navbatida, Rossiya o'zining Sharqdagi siyo satini Prussiya va Avstriyadan qo'llab -quvvatlashga intildi. Sharq masalasida Yevropaning barcha kuchlariga qaraganda ko'proq manfaatdor bo'lgan Gabsburg monarxiyasining roziligini ta'minlash ayniqsa muhim edi. Sankt -Peterburg G'arb davlatlari Avstriyani U nkar -Iskelesi shartnomasiga qarshi bo'lganlar lageriga tortib olishidan qo'rqishdi, bu esa Sharqiy masalada Rossiyaning yakkalanishiga olib kelishi mumkin edi. 1833 yil kuzida Myunx en gratda bo'lganimda, Nikolay I Avstriya hukumatiga "Turkiya ishlarida" bir galikda harakat qilish g'oyasini taklif qildi. Metternix bilan suhbatda u barcha buyuk davlatlardan faqat Rossiya va Avstriya Usmonli imperiyasi bilan bevosita chegaradosh bo'lib, o'zaro kelishuvga ko'ra ikkinchisining taqdirida ishtirok etishlari kerak de gan fikrni bildirdi. Myunx en grat dagi rus -avstriya muzokaralarining natijasi da 1833 -yil 6 (18) sentyabrda Sharq masala bo'yicha ikki davlatning maxfiy konventsiyasi tuzilgan edi. Uning shartlariga ko'ra, Rossiya va Avstriya "hozirgi sulola hukmronligi ostid a" Turkiyaning mavjudligini qo'llab -quvvatlashga va'da berdi. Biroq, konventsiyaning maxfiy moddalarida aytilishicha, agar ishtirokchilarning "xohishlari va birgalikdagi sa'y -harakatlariga" qaramay, Usmonli imperiyasidagi "hozirgi tartib" baribir "ag'daril gan" bo'lsa, ikkala kuch ham "birgalikda harakat qilishlari" kerak edi. Sharq masala bo'yicha Avstriya bilan yaqinlashish Rossiyaga Unkar -Iskelesi shartnomasi imzolangandan keyin Buyuk Britaniya va Frantsiya tomonidan tahdid qilingan xalqaro izolyatsiyadan qochish imkonini berdi. Bu ma 'lum darajada Rossiyaning Sharqdagi siyosati an 'analariga zid bo 'lib , Peterburgning Port a bilan munosabatlariga tashqi aralashuvning oldini olish istagida ifodalangan . Ammo ushbu shartnoma tufayli Gabsburg monarxiyasining Ross iyaga dushman bo 'lgan G 'arb davlatlarining rejalariga aralashishini oldini olish mumkin edi . Bu Myunxen konvensiyasi orqali Rossiyaning Sharqdagi siyosatini nazorat qilish imkoniyatiga ega bo ‘lgan Avstriya uchun ham foydali edi . 5 Unkar -Iskelesi shartnomasin ing butun muddati davomida Buyuk Britaniya va Frantsiya o'jarlik bilan uni Qora dengiz bo'g'ozlari bo'yicha boshqa, allaqachon ko'p tomonlama shartnoma bilan almashtirishga harakat qilishdi. Biroq ularning Rossiya diplomatiyasining Sharq masalasidagi muvaf faqiyatidan xavotirlari asossiz edi. O'sha paytda Usmonli imperiyasining hududiy yaxlitligiga nisbatan kattaroq tahdid Fransiyadan keldi, uning hukumati Misr poshosining sultonga da'volarini qo'llab - quvvatladi. Uning bundan ko'zlagan asosiy maqsadi Shimoli y Afrika va Sharqiy O'rta er dengizida asosiy o'rinni egallash edi. 1839 -1841 -yillarda gi Ikkinchi Misr inqirozi . 1839 -yil bahorida Sulton Mahmud II qurol kuchi bilan Suriya ustidan nazoratni tiklashga harakat qildi. Uning qo‘shini Frot daryosidan o‘tib, Misr qo‘shinla riga hujum qildi. Biroq, asosan, yomon tayyorgarlikdan o'tgan, jang qilishni istamagan turkmanlar va kurdlardan iborat Usmonli bo'linmalarining hara katlari nihoyatda muvaffaqiyatsiz bo'ldi. 1839 -yil iyun oyida Nizib jangida Muhammad Ali qoʻshini Fransiya koʻmagiga tayanib, ularni qattiq magʻlubiyatga uchratdi va Konstantinopolga yoʻl oldi. Sulton floti o‘z ixtiyori bilan dushmanga taslim bo‘ldi. Mahmu d II ning o‘zi esa qo‘shinining mag‘lubiyatini bilmay, tez orada vafot etdi. Usmonli imperiyasining boshida marhum Sulton Abdulm ajidning 16 yoshli o'g'li bor edi, u Misr poshosi nuqtai nazaridan jiddiy raqib emas edi. Muhammad Ali Port alardan nafaqat Misrg a, balki Suriya, Kilikiya, Janubi -Sharqiy Anadolu, Krit orollari va Arabistonga ham meros huquqini tan olishni talab qildi. Yangi Turkiya -Misr mojarosi keskin xalqaro inqirozga olib keldi. Bilvosita, u Yevropani urush tahdidi oldi ga qo'ydi. Muhammad Alining hududiy da’volarini faol qo‘llab -quvvatlagan Fransiyaga qarshi boshqa buyuk davlatlar ham birlashdi lar. 19 -asr boshlarida mavjud bo'lgan i kabi kuchli an ksil fransuz koalitsiyasini yaratish uchun haqiqiy imkoniyat bor edi. Hatto o'sha paytda ular o'rtasida mavjud bo'lgan jiddiy siyosiy va mafkuraviy tafovutlar ham Buyuk Britaniyaning Avstriya, Prussiya va Rossiya bilan bu boradagi hamkorligiga xalaqit bera olmadi. Ammo ular o'rtasidagi to'siq Rossiyaning xorijiy sheriklari Usmonli imperiyasining hududiy yaxlitligini kafolatlaydigan o'ziga xos "jamoaviy" shartnoma bilan almashtirmoqchi bo'lgan Unkar - Iskeles i shartnomasi bo'lib qoldi. Boshqa kuchlarning o'ziga bo'lgan ishonchini tiklash uchun Rossiya hukumati 1833 yildagi juda foydali shartnomadan ixtiyoriy ravishda voz kechishni yaxshi deb hisobladi, bu esa G'arb davlatlarining unga nisbatan dushmanona munos abati tufayli yangi muddatga uzaytirilishi mumkin emas edi. 1840 yil 3 (15) iyulda Rossiya, Buyuk Britaniya, Avstriya va Prussiya Turkiya bilan Londonda Usmonli imperiyasini ng hududiy yaxlitligini buyuk davlatlar va Qora dengiz bo'g'ozlarining xalqaro -huquqiy rejimining jamoaviy kafolatlari to'g'risida konventsiya tuzdilar. Bundan buyon sulton Misr poshosiga qarshi kurashda ularning 6 nafaqat siyosiy, balki harbiy yordamiga ham umid qilishi mumkin edi. Inglizlar, ruslar va avstriyaliklar Konstantinopolni hujumdan himoya qilishga va'da berishdi. Biroq, buning evaziga, Port a bo‘g‘ozlarni o‘z xohishiga ko‘ra yopish va ochish, maxsus xalqaro shartnoma bilan belgilab qo‘yilgan suzish qoidalariga bo‘ysunish bo'yicha «qadimiy huquqidan» voz kechishi kerak edi. Lond on konventsiyasining imzolanishi bilan bir vaqtda, to'rtta buyuk davlat va Turkiya Muhammad Aliga Misr qo'shinlarini Sultonning barcha mulklaridan zudlik bilan evakuatsiya qilish to'g'risida ultimatum qo'ydilar. Ushbu talabning bajarilishi uning Misrning m erosxo'rligiga bo'lgan huquqlarini xalqaro miqyosda tan oli ni shini kafolatla rdi di. Biroq Muhammad Ali fransuzlarning yordamiga tayanib, ultimatumni rad etdi London konvensiyasi ishtirokchilarining hech biri haqiqatda hujjat qoidalari 1840 -yil martida A.Tye r boshchiligidagi hukumat tuzilgan Fransiyaga qarshi qaratilganligiga shubha qilma s edi. A .Tyer zarurat tug‘ilganda Misrga hatto harbiy yordam ko‘rsatishga ham tayyorligini e’lon qil adi . Biroq, frantsuz rasmiylarining tajovuzkor ohangi aslida faqat tahdidi bo'lib chiqdi. Iyul monarxiyasining to'rtta kuchlar koalitsiyasiga qarshi yolg'iz turishga kuchi yo'q edi. Shuning uchun, 1840 yilning kuzida Lui -Filipp T ye ni istefoga chiqardi . Yangi vazirlar mahkamasi bo 'lsa murosa qilish yo‘lini tanladi. Ko'p o'tmay, Britaniya va Avstriya flotlari, turk armiyasi, shuni ngdek, Suriya va Livandagi arab isyonchilarining muvofiqlashtirilgan harakatlari tufayli Muhammad Ali armiyasi katta mag'lubiyatga uchradi va bosib olingan hududlardan chekinishga majbur bo'ldi. Iskandariyadagi Misr dengiz kuchlarining asosiy bazasida ingl iz eskadroni tomonidan bombardimon qilish tahdidi paydo bo'lganda, posho butunlay taslim bo'ldi. Xorijiy kuchlarning bosimi ostida Muhammad Ali Portga ga bo'lgan har qanday hududiy da'volardan abadiy voz kechdi. U Konstantinopolga yillik soliq to'lash shart i bilan Misr da faqat merosxo'r egaligi ni saqlab qolishga muvaffaq bo'ldi. Natijada b u hukmdorning avtonom hokimiyatining chegaralari sezilarli darajada toraygan . Ikkinchi Misr inqirozi tarixidagi yakuniy akkord 1841 yil 1 (13) iyulda Londonda beshta buyuk davlat, jumladan Fransiya va Turkiya tomonidan Qora dengiz bo'g'ozlari bo'yicha yangi konvensiyani ng imzola ni shi bilan tugadi . Ushbu hujjatga ko'ra, Bosfor va Dardanel bo'g'ozlari faqat tinchlik davrida turk bo'lmagan barcha harbiy kemalar uchun yopiq deb e'lon qilingan. To'g'ri, u ning matnida sultonning "odatga ko'ra do'stona kuchlar elchixonalari ixtiyorida bo'lgan" yengil harbiy kemalarning o'tis hi uchun fa rmanlar (maxsus ruxsatnomalar) berish huquqi nazarda tutilgan edi. Shunday qilib, 1841 yilgi London konventsiyasi birinchi ma rta bo'g'ozlarda suzish rejimini xalqaro nazorat ostiga oldi. Bu, albatta, ma'lum darajada Qora dengiz davlatlari - Rossiya va 7 Turkiya manfaatlariga putur etkazdi, chunki ular o'rtasidagi bundan buyon hech qanday ikki tomonlama kelishuv Bosfor va Dardanel orqali tranzitga taalluqli emas edi . Ammo umuman olganda, bo'g'ozlarning baynalmilallashuvi o'sha paytda davlatlararo munosabatlar amaliyotida keng qabul qilingan dengizlar erkinligining liberal printsipiga mos keldi. Ikki tomonlama va boshqa davlatlar tomonidan tan olinmagan Unkar -Iskele si shartnomasi o'rniga barcha derjavalar uchun majburiy bo'lgan ko'p tomonlama konventsiya tuzilganligi o'ziga yarasha ahamiyatli edi. Konvensiya xalqaro keskinlikni sezilarli darajada yengillashtirdi va ular o'rtasidagi hamkorlikni yanada mustahkamlashga yordam berdi. 19 -asrning 30 -40 -yillari boshlarida "Yevropa kontserti" hamma narsaga qaramay o'z hayotiyligini saqlab qol ganligi konvensiya imzolanishining yorqin misol i bo'ldi. Vena tizimining inqirozi . Inqilob va Napoleon urushlari tugagandan so'ng, Ye vropaning eng yirik davlatlari Vena Kongressi tomonidan o'rnatilg an qonuniy tartibni saqlashga alohida ahamiyat berishdi. Shuning uchun ular o'zlari o'rtasida yuzaga kelgan qarama -qarshiliklarni tinch yo'l bilan hal qilishga intilishdi, buni, xususan, 30 -40 - yillardagi Sharq inqirozi tasdiqlaydi. Eslatib o'tamiz , bunday pozitsiyalar va o'zaro yon berish siyosati "Yevropa kontserti " deb nomlangan edi . Bu siyosatning muaayyan yutuqlarga ega edi. Bu qariyb qirq yil davomida Yevropani yirik qurolli mojarolar va xalqaro qo'zg'olonlardan xoli saqlashga yordam berdi. Bu Yevropa mamlakatlariga nafaqat inqilob va Napoleon davrlari urushlari natijasida qolgan jarohatlarni davolash, balki ishlab chiqarish kuchlarini rivojlantirishda kuchli yutuq uchun kuch to'plash imkonini berdi. Aynan 19 -asrning ikkinchi choragida Buyuk Britaniyada n keyin ularning ko'pchiligida sanoat inqilobi boshlandi. Barqaror tinchlik iqtisodiy yuksalish bilan birgalikda ijodiy faoliyatning barcha turlariga - fan, adabiyot, tasviriy san'at, musiqa va boshqalarga ijobiy ta'sir ko'rsatdi. Shunga qaramay, "Yevropa kontserti" ko'plab mamlakatlar jamoat chiligi doiralarida keskin tanqidlarga uchradi. Asosan, chunki u liberallar va demokratlar tomonidan sevilmaydigan qonuniy tartibning timsolla ridan biri hisoblangan. Zero, ular 19 -asrning 20 -30 -yillaridagi Evropa mamlakatlarida inqilobiy va liberal harakatlarning bostirilishida buyruq ni bergan "Yevropa konserti" aybdor edi . “Yevropa kontserti” ishtirokchilari zimmasiga ma’lum majburiyatlar yukla gani, ularni o‘z da’volarida mo‘tadil bo‘lishga, boshqa kuchlar talablarini bajarishga undagani ham norozilikni keltirib chiqardi. Jamoatchilik bu majburiyatlarni o'z mamlakatlari uchun noqulay deb hisoblashga moyil edi. Ko'pincha ular hatto davlatlarning suveren huquqlarini, shu jumladan o'zlarining tashqi siyosatini mustaqil ravishda amalga oshirish huquqini buzish sifatida ko'rilgan. 8 Qonuniy tartibga (Ligitimizm ) qarshi 1848 -1849 yillardagi inqiloblar. Umumiy qiyinchiliklar. 1848 -1849 yillardagi Ye vropa inqiloblari Vena qonuniy tartibini chuqur larzaga keltirdi. Ular bir vaqtning o'zida bir nechta davlatlarni - Italiya, Frantsiya, Prussiya, Avstriya imperiyasi va Germaniya Ittifoqining boshqa mamlakatlarini qamrab oldi. Bu Yevropa mamlakatlari o‘rtasidagi nafaqat iqtisodiy, madaniy, siyosiy aloqalar, balki ular bir xil yoki juda o‘xshash qiyinchiliklarni yengib o‘tganliklaridan ham dalolat berdi. Asosiysi, fuqarolar o‘z mamlakatlarida hukm surayotgan siyosiy rejimlardan qoniqmay, o‘z huquq va erkinliklarini kengaytirishga intilishlari edi. Yagona farq shundaki, absolyutistik mamlakatlarda inqilob shiori konstitutsiyani joriy etish edi va liberal konstitutsiyalar allaqachon mavjud bo‘lgan joylarda fuqarolar demokratik islohotlarni, birinchi navb atda, umumiy saylov huquqini o‘rnatishni talab qildilar. "Ijtimoiy masala " ham juda keskin edi - ishsizlikning o'sishiga, shaharlarning quyi tabaqalarining qashshoqligiga, sanoat ishchilarini ng mehnat va turmush sharoitlarining yomonlashishiga va hokazolarga qarshi kurashish uchun mo'ljallangan chora -tadbirlar masalasi. 19 -asr o'rtalarida kontinental Yevropa mamlakatlarida sanoat inqilobi hali oʻzining boshlangʻich bosqichida edi, oʻshanda ken g aholi asosan u bilan bogʻliq oʻzgarishlardan qiyinchiliklar va mahrumliklarni boshdan kechirgan va uning foydali taʼsirini hali sezmagan edi. Quyi tabaqalarning halokatini inqilobdan oldingi iqtisodiy inqiroz yanada kuchaytirdi. Shuning uchun ishchilar m ahalla larida inqilob "ijtimoiy masalani " hal qilish umidi bilan bog 'liq edi . Bundan tashqari, Vena Kongressi tomonidan o'rnatilgan qonuniy t artib katta norozilikni keltirib chiqardi. Bunga, ayniqsa, davlat birligidan yoki davlat mustaqilligidan mahrum bo'lgan va chet el sulolalari hukmronligi ostida berilgan xalqlar - italyanlar, nemislar, polyaklar, vengerlar va boshqalar keskin qarshilik ko' rsatdilar. Biroq, Fransiya kabi mustaqil va suveren davlatda ham jamoatchilik qonuniy tartibdan noroziligini faol ravishda izhor qildi. Fransuzlar buni o'z mamlakatining milliy manfaatlariga zid deb hisoblardi, chunki u Avstriya, Prussiya va Rossiya kabi r eaksion monarxiyalar foydasiga tashqi siyosat yuritishga majbur qiladi. Hamma joyda muxolif guruhlar va harakatlar o‘z mamlakatlari hukumatlaridan Vena tartibining “kishanlarini” tashlab, mustaqil, chinakam mi lliy tashqi siyosat olib borishni talab qildilar. Shu bilan birga, turli siyosiy kuchlar ushbu talabga bir xil ma'nodan uzoqda sarmoya kiritdilar. Liberallar milliy ozodlik yoki birlashish vazifalarini ta'kidladilar. Ular 1814 -1815 yillarda Yevropada o‘rna tilgan chegaralarni adolatli deb hisoblamadilar va ularni o‘z mamlakatlari milliy manfaatlaridan kelib chiqqan holda qayta ko‘rib chiqish tarafdori edilar. Bu vazifalar demokratlarga yaqin edi, lekin ular o'z talablarida liberallardan ancha oldinga bordila r. Ular nafaqat milliy 9 ozodlik yoki o‘z xalqlarini birlashtirish tarafdori edilar, balki boshqa mamlakatlar xalqlariga yordam qo‘lini cho‘zishga ham tayyor edilar. Demokratlar butun Ye vropada erkinlik va demokratiya g'alaba qozonishi kerak, deb hisoblardi. Hech bo'lmaganda biror joyda reaksiya yashashda omon qolsa, inqilobiy yutuqlar uzoq davom etma sdi. Inqilob natijasida ular ham tashqi, ham siyosiy zulmdan xoli erkin respublikalar federatsiyasining vujudga kelishiga umid bog‘ladilar. Xalqlar bahori. 1840 -yillarning o'rtalarida Krakovdagi dramatik voqealar Ye vropadagi yangi inqilobiy to'lqinning o'ziga xos muqaddimasi edi. Vena kongressi qarorlari bilan bu Polsha shahri Rossiya, Avstriya va Prussiya homiyligida musta qil respublika deb e'lon qilindi. Biroq, Avstriya qo'shinlarining bu hududda deyarli doimiy saqlab turilishi Krakov polyaklarining siyosiy mustaqilligini sof rasmiyatchilikka aylantirdi. 1846 yil fevral oyida Krakovda avstriyaliklar zulmiga qarshi xalq qoʻ zgʻoloni koʻtarildi. Qo'zg'olonchilarning harakatlari Prussiya, Avstriya va Rossiyada katta tashvish uyg'otdi. Poznan, Galisiya va Polsha Qirolligida "qo'zg'olonchilar" ni izolyatsiya qilish va hukumatga qarshi namoyishlarning oldini olish uchun 1846 yil m art oyida bu kuchlar o'z qo'shinlarini Krakov Respublikasiga yubordilar. Polyaklarning navbatdagi ozodlik qoʻzgʻoloni shafqatsizlarcha bostirildi. Shundan soʻng Prussiya, Avstriya va Rossiya oʻrtasidagi kelishuvga koʻra Krakov Respublikasi tugatildi va uni ng hududi Gabsburglar imperiyasi tarkibiga kir itil di. Biroq, konservativ kuchlarning Polsha ozodlik harakatiga qarshi kurashdagi muvaffaqiyatlari ularni yangi, hatto undan ham keng ko'lamli inqilobiy qo'zg'olonlardan qutqara olmadi. 1848 yil yanvar oyida Sitsiliyada kuchli aksil -absolyutistik qo 'zg 'olon ko 'tarildi . Qirol Ferdinand II qo 'shinlari bilan qatiy kurash dnatijasida qo 'zg 'olonchilar ularni oroldan chiqib ketishga erishdilar va liberal islohotlar yo 'nalishini e'lon qilgan muvaqqat hukumat tuzdilar . Shu bilan birga , Neapolitan Burbonlari hukmronligi ostida faqat shaxsiy ittifoq huquqida qoladi gan Sitsiliya mustaqilligi talabi ilgari surildi . Xalq qo'zg'olonlarining shiddatini pasaytirish uchun Ferdinand II jiddiy yon berishga majbur bo'ldi. U Sitsiliyaning ma'muriy avtonomiyasini tan oldi, fuqarolariga liberal konstitutsiya berdi, shuningdek, mo ''tadil islohotlar tarafdorlaridan iborat yangi hukumatni tuzdi. Bu voqealar ta ’siri Apennin yarim orolidagi boshqa absolyutistik rejimlar ga ham sezildi. Shu bilan birga, Italiyaning a ksariyat sh ahar -davlatlarida konstitutsiyaviy boshqaruv shaklini joriy etish va Italiyaning siyosiy tarqoqligini yo'q qilish inqiloblarning asosiy shiori ga aylangan edi. 1848 -yil 15 -fevralda Toskana Buyuk Gersogi Leopold II neapolitan monarxidan o‘rnak oli b, o‘z fuqarolariga konstitutsiya berdi. Bir muncha vaqt o'tgach, shunga o'xshash "nizomlar" (konstitutsiyalar) Sardiniya qirolligi va Papa davlatlarida e'lon qilind i. Boz ustiga, oʻz hukmronligining boshida 10 “liberal” va “islohotchi” sifatida tanilgan Rim papasi Piy IX hatto Rimda dunyoviy hukumat tuzilishiga ham rozi boʻlgan. Uning harakatlari ko'plab italiyalik vatanparvarlarning qalbida Muqaddas Taxtning marhamati va "homiyligi" bilan mamlakatning birlashishi shubhasiz amalga oshirilishi kerak degan ishonchni uyg'otdi. Italiya voqealri yuqumli bo 'lib chiqdi . Parijda 24 -fevralga o‘tar kechasi hukumatga qarshi namo yishlar qurolli qo‘zg‘olonga aylanib, atigi bir kun ichida iyul monarxiyasini yemirdi. Qirol Lui Filipp taxtdan voz kechdi va Britaniyaga qochib ketdi. Uning taxti parijliklar tomonidan Bastille maydoni da gi Tuilri saroyidan olib borildi va u yerda tantanal i ravishda yoqib yuborildi. 25 fevralda Muvaqqat hukumat Fransiyani respublika deb e’lon qildi. Parijdagi fevral inqilobi haqidagi xabar Avstriyadagi konstitutsiyaparastlarni qat'iy choralar ko'rishga undadi. 13 martdan 14 martga o'tar kechasi Vena shahrid a qo'zg'olon ko'tarildi. Politsiya va qo'shinlar qo'zg'olonchilar bilan bir necha bor to'qnashuvlardan so'ng chekinishga majbur bo'ldilar, buning natijasida imperator Ferdinand I jiddiy siyosiy yon berishga majbur bo'ldi. Keksa knyaz Metternixning reaksion hukumati avstriyaliklarning ta'riflab bo'lmas xursandchiligi bilan iste'foga chiqdi. Uning vorisi liberal islohotlar va konstitutsiyani va'da qildi. 15 mart kuni Ferdinand I mamlakatning asosiy qonunini qabul qilish uchun konstitutsiyaviy assambleya chaqi rilishini e'lon qildi, bu aslida absolyutistik tuzumning qulashini anglata rdi. 1848 yil mart oyida Avstriya hukumati rahbari , 19 -asrning birinchi yarmida Ye vropaning eng mashhur diplomatlari va davlat arboblaridan biri bo 'lgan Metternixning i stefosi va chet elga qochishi muayyan darajada muhim va katta ramziy voqealar sifatida qabul q ilindi. Aynan u ko 'plab zamondoshlari tomonidan 1830 - yillarning o'rtalarida Muqaddas Ittifoq (u "Metterni x tizimi " deb nomlangan ) va konservativ Uchlik ittifoqi kongresslarining asosiy tashabbuskori deb hisoblangan . U Vena tizimining beshigi bo'lgan boshqa barcha davlat arboblaridan uzoqroq yashadi , bu uning barqarorligining yorqin timsolidir. Metternixning qulashi inqiloblar zarbalari ostida amalda butun Vena tizimining qulashini bashorat qildi. Vena voqealari Avstriya imperiya si ni qo'zg'atdi, uning ko'plab xalqlarida vatanparvarlik tuyg'ularining namoyon bo'lishiga imkon ber di. 17 -18 mart kunlari Parma, Moden, Lombardiya va Venetsiyada avstriyaliklarga qarshi namoyishlar boshlandi va ular muvaffaqiyat bilan yakunlandi. Gabsburg monarxiyasi bilan nafaqat siyosiy, balki oilaviy rishtalar bilan ham bog'langan Parma va Moden gers oglari o'z mulklaridan haydab chiqarildi. Qo'zg'olonchi lar Venetsiya dan Avstriya qo'shinlarini o'z hududidan olib chiqib ketishga erishdi va Venetsiya o'zini mustaqil respublika deb e'lon qildi. Shiddatli janglar natijasida imperator qo'shini Milanni tark etib, Lombardiyaning 11 sharqiy chegarasida joylashgan qal'alarga chekindi. Shimoliy Italiyaning faqat kichik bir qismi avstriyaliklar nazorati ostida qoldi. Germaniya Konfederatsiyasining ko‘plab davlatlari demokratik islohotlar talabi bilan namoyishlar bo‘lib o‘tdi. Bu ularning hukmdorlarini o'z hududlarida konstitutsiyalarni joriy etishga (agar ilgari bunday bo'lm agan bo'lsa) va yangi, liberal hukumatlarni shakllantirishga majbur qildi. Prussiya qiroli Fridrix IV Berlindagi namoyishchilar va kuch tuzilmalari o'rtasidagi qonli to'qnashuvlarga qaramay, o'z fuqarolari uchun bir qator siyosiy va fuqarolik erkinliklarin i tan olishga rozi bo'ldi. Bundan tashqari, u mamlakatning kelajakdagi tuzilishini hal qilishi kerak bo'lgan Ta'sis majlisiga saylovlar to'g'risidagi qonunni qabul qilish uchun Birlashgan Landtag (parlament) chaqirilishini e'lon qildi. Germaniya va Italiya dagi voqealar bilan bir vaqtda Vengriyada inqilob yuz berdi, uning ishtirokchilari Gabsburg monarxiyasidan nafaqat liberal konstitutsiya joriy etishni, balki uning xalqlarining milliy huquqlarini tan olishni ham talab qildilar. 1848 yil mart oyida imperato rning roziligi bilan vengerlar o'z hukumatini tuzdilar. U Avstriya imperiyasi tarkibidagi Vengriyaning keng avtonomiyasiga yo'l ochdi va gonved 3 ko'ngillilaridan tuzilgan milliy armiyaga tayandi. 1848 -yil mart -aprel oylarida bu hukumat tomonidan amalga osh irilgan o'zgarishlarni dastlab nafaqat vengerlarning o'zlari, balki qo'shnida yashovchi yoki ular bilan aralashib ketgan boshqa xalqlar – ruminlar, slovaklar, xorvatlar va boshqalar ham hayajon bilan kutib o la boshladilar . Yangi hukumat ularning milliy huq uqlarini tan oli shi va ularga madaniy avtonomiyalar beri shiga umid qilishdi Ye vropa inqiloblari ta'siri ostida Moldaviya va Valaxiyada hukmdorlarning reaksion siyosatiga, boyarlar va mansabdor shaxslarning o'zboshimchaliklariga va Usmonli imperiyasiga qaramli giga qarshi qaratil gan qo'zg'olon harakati avj oldi. Ularning ishtirokchilari hukumatdan islohotlar o‘tkazishni talab qilishdi. Dunay knyazliklarini birlashtirish, ular tomonidan yagona davlat tuzish shiori ham juda mashhur edi. 1848 -yil boshida Ye vropani qamrab olgan turli davlatlar aholisining o'z huquqlari va demokratik qadriyatlarini himoya qilishdagi do'stona nutqlari "xalqlar bahori" deb nomlangan. Millatlarni ng qo'llab -quvvatla ni sh i. Qisqa vaqt ichida Yevropadagi siyosiy vaziyat o‘zgardi. Ko'pgina mamlakatlarda hokimiyat tepasiga mutlaq va yarim mutlaq monarxlardan boshqa mafkuraviy tamoyillarga ega bo'lgan liberallar va demokratlar keldi. Bu muqarrar ravishda Ye vropadagi xalqaro munosabatlarga ta'sir qildi. Inqiloblar ta'sirida Vena Kongressida yaratilgan tartib chokidan so 'kilib ketdi. 1848 yilgi inqiloblar natijasida koʻpgina Yevropa mamlakatlari hukumatlari tashqi siyosatini keskin 3 Honved - vengcha vatanni himoya qiluvchi 12 oʻzgart irdilar. Ular qonuniy tartib va chegaralar daxlsizligini ta’minlash maqsadlaridan Vena tizimi – “Yevropa kontserti” va legitizm tamoyillaridan voz kechib, spekulyativ tamoyillar va nazariyalardan qat’i nazar, o‘z davlatlarining milliy manfaatlarini himoya qilishga intilishlarini e’lon qildilar. Tashqi ishlar vaziri lavozimini egallagan taniqli shoir, tarixchi va yozuvchi Alfons de Lamartin boshqargan Fransiya Respublikasining Muvaqqat hukumati boshqa mamlakatlarga o'rnak ko'rsatdi. 1848 yil 4 martda u manifest bilan Yevropaning barcha hukumatlariga murojaat qildi. Unda Fransiya Respublikasi “tabiiy va milliy qonunchilik” asosida tashkil etilganligi qayd etilgan. Bu "buyuk xalq irodasi" ning timsolidir va shuning uchun boshqa kuchlar tomonidan tan olinishi kerak emas, garchi bu juda orzu qilingan bo'lsa ham. Qonuniy monarxiyalarni tinchlantirish uchun manifestda "Frantsiya Respublikasining e'lon qilinishini boshqa biron -bir boshqaruv shakliga qarshi tajovuzkorlik harakati deb hisoblash mumkin emas" va "urush 1792 yilda bo'lgani kabi endi Frantsiya Respublikasining prinsipi emasligi" ta'kidlangan . Biroq, bu tinchliksevar so'zlar manifestning boshqa qoidalariga zid edi. U Vena tizimining tamal toshi bo'lgan 1815 yilgi shartnomalarni "Fransiya Respublikasi nazdida huquqiy ahamiyatini yo'qotdi" deb e'lon qildi. To‘g‘ri, manifestda "Fransiya 1814 -1815 yillarda o‘ziga o‘rnatilgan chegaralarni adolatsiz deb hisoblasa -da, ularni zudlik bilan qayta ko‘rib chiqishni talab qilmaydi va “boshqa xalqlar bilan munosabatlarining asosi va boshlang‘ich nuqtasi” sifatida tan oladi "degan bir band ham bor edi:. Shunga qaramay, manifest ushbu shartnomalarni "umumiy rozilik bilan" qayta ko'rib chiqishga intilish qat'iy niyatini bildirdi, ya'ni. tinch yo'l bilan va boshqa davlatlarga "respublikani o'z og'irligidan ozod qilish bilan vijdonan rozi bo'lish ga" chaqiriqni o'z ichiga olgan edi . "Yevropadagi va uning chegaralaridan tashqaridagi mazlum millatlarga", shuningdek, agar biron bir kuch ularning mustaqilligiga tajovuz qilsa, do'st Shveytsariya va Italiya davlatlariga yordam berish va'dasi jangovarlik va urushish ruhiyatini aks ettirib berdi . Manifestning ushbu bandi frantsuz demokratlarining qizg'in qo'llab -quvvatlashiga olib keldi, ular "mazlum millatlarni" qo'llab -quvvatlashni sharafli ish deb bildilar. Muvaqqat hukumatning ba'zi a'zolari hatto Belgiya va Savoyga inqilobiy ko'ngillilarning qurolli guruhlarini yuborishga yordam berishdi. Biroq, 4 mart manifesti asosan deklaratsiya bo'l ib qoldi, chunki ichki qiyinchiliklarni yengib o'tishga berilib ketgan Muvaqqat hukumat o'zining tashqi siyosat rejalarini amalga oshirish uchun yetarlicha kuch topa olmadi. Bundan tashqari, uning ko'plab vakillari iyul monarxiyasidan meros bo'lib qolgan armiya qit'ada eng ko'p sonli emasligini va qo'shimcha ravishda metropoliya va Frantsiyaning chet el mulklari o'rtasida "tarqalib ketgan"ligini (katta qismi Jazoirda edi ), va bu armiya bilan boshqa 13 Ye vropa kuchlarining qo 'shinlariga dosh ber ib bo 'lmasligini tushuni b turardi . Shu bois, ularning rasmiy bayonotlarida, boshidanoq, respublikaning xorijiy davlatlar ishlariga aralashmaslik g'oyasi yangradi, bu ularning rasmiylarini biroz tinchlantirdi. Muvaqqat hukumatning niyatlari va imkoniyatlari o'rtasidagi qarama -qarshilik yanada hayratlanarli edi, chunki Ye vropaning "mazlum xalqlari" manifestda ayt ilgan qo'llab -quvvatlash so'zlariga yorqin javob berishdi. Polsha, Irlandiya, Belgiya va boshqa mamlakatlardagi muhojirlar doiralari vakillari Tashqi ishlar vaziri bilan uchrash ishga intila boshlandi, chunki ular ozodlik uchun kurashda haqiqiy yordam olish ga umid qilmoqdalar. Ammo Lamartin ularning iltimoslarini rad etdi va yangi fransuz hukumatini inqilobiy muhojirlarning harakatlari uchun javobgarlikdan ozod qilishga harakat qildi. "Biz Polshani yaxshi ko'ramiz, - dedi u, - biz Italiyani sevamiz, biz barc ha mazlum xalqlarni sevamiz, lekin birinchi navbatda biz Frantsiyani sevamiz va uning kelajagi uchun, shuningdek, butun Evropaning kelajagi uchun javobgarmiz!" XIX asrning 50 -yillari boshlarida Sharq inqirozi va Qrim urushi. XIX asrning 50 -yillari boshlarida Sharq masalasi yana Yevropa siyosatining birinchi qatoriga kirdi. Imperator Nikolay I davrida bu Usmonli imperiyasi atrofidagi uchinchi inqirozli vaziyat edi. Bundan tashqari, avvalgidek ( XIX asrn ing 20 -yillarda Gretsiyadagi ozodlik qoʻzgʻoloni va 30 -40 -yillardagi Turkiya -Misr mojarosi) Yevropada navbatdagi inqilob toʻlqinidan koʻp oʻtmay yangi inqiroz paydo boʻldi ? unda Yevropaoʻziga xos katalizator rolini oʻyna di. Ular Yaqin Sharqdagi buyuk davlatlar o'rtasidagi siyosiy, iqtisodiy va boshqa keskinliklarning keskinlashishiga yordam berdi . Fran tsiya imperatori kutilmaganda Sharqdagi rus -ingliz diplomatik o'yiniga aralashdi. Bu hukmdor, garchi u amakisi Napoleon I ning harbiy dahosiga ega bo'lmasa ham, u zolvorli harbiy muvaffaqiyatlarsiz va g'alabalarsiz taxtdagi o'z mavqeini mustahkamlay olmasl igiga va shu bilan birga frantsuzlar uchun Evropadagi eng qudratli davlat mavqeini tiklay olmasligiga amin edi. Frantsiyani ng buyukli gini tiklash va o'ziga "so'nmas shon -shuhrat gulchambari" oshish uchun u o'z mamlakatini qandaydir kichik g'alabali urushg a jalb qilmoqchi edi. Va uning bu urush yo'lidagi birinchi qadami katolik va pravoslav ruhoniylari o'rtasidagi Muqaddas joylar to'g'risidagi ko'p asrlik bahsga aralashish bo'ldi . Muqaddas joylar haqida bahs lar. Iso Masihning yerdagi hayotining eng muhim voqealari bilan bog'li q Quddus va Vifleemdagi (Baytlahmdagi ) ibodatxonalar uzoq vaqtdan beri masihiylar uchun alohida hurmatga sazovor bo'lgan. Bir necha asrlar davomida ziyoratchilarning ushbu ziyoratgohlarga kirishlari u yerlarning sohiblari bo'lgan Vizantiya imperatorlari to monidan tartibga solingan. Biroq, ko'plab dushmanlar hujumi ostida Vizantiya oxir -oqibat Falastin ustidan nazoratni yo'qotdi, buning natijasida Muqaddas joylar musulmon hukmdorlari - avval arab xalifalari, keyin esa 14 Usmonli sultonlari oliy hokimiyati ostig a o'tdi. Ikkinchisi ularni boshqarish tartibini va maxsus farmonlar bilan nasroniy ziyoratchilarning ularga kirish qoidalarini belgilashga kirishdi. Bundan tashqari, muayyan siyosiy vaziyatga qarab, Muqaddas joylarda ustun ta'sir Rim -katolik (lotin) yoki y unon -katolik (ya'ni pravoslav) cherkovlariga o'tgan . XI - XIII asrlarda salib yurishlari da natijasida "Lotinlar" deb Falastinda "yunonlar" ga nisbatan sezilarli ustunlikka erisha oldi. Va katolik salibchilar Muqaddas yerni musulmonlardan to'liq qaytarib olol masalar ham, ular u yerda turli katolik tartiblari vakillariga yo'l ochib berishdi, ularning nazorati ostida Yaqin Sharqdagi deyarli barcha eng muhim xristian cherkovlari tez orada paydo bo'ldi. Yangi zamon davrining Rim -katolik cherkovi tarafdorlari Falastinda yetakchi mavqeini saqlab qolishda davom etdilar. Bundan tashqari, ular uzoq vaqtdan beri Muqaddas Taxtning "sevimli qizi" norasmi y maqomiga ega bo'lgan Fransiyaning yordamiga ko'p jihatdan qarzdor edilar, chunki frantsuzlarning " nasroniy li qirollari" o'zlarini Sharq da katolik dinining homiylari deb bilishgan. Qolaversa, ular usmonli turklari bila n anʼanaviy doʻstona munosabatlarni saqlab qolishgan. Ularni nafaqat ittifoqchilik shartnomalari (Usmonli imperiyasi Polsha bilan birga Fransiya tomonidan Gabsburglarga qarshi yaratgan “Sharqiy to‘siq”ning ajralmas qismi edi), balki kapitulyatsiyalar (Sult on mulkidagi frantsuz fuqarolari uchun savdo, huquqiy munosabatlarni ta’minlovchi va boshqa imtiyozlar beruvchi shartnomalar) ham bog‘lagan. Ulardan birinchisi Porta tomonidan 16 -asrning 30 -yillarida fransuzlarga berilgan, shundan so'ng imtiyozlari keyingi qayta -qayta tasdiqlangan frantsuz -turk shartnomalari bilan 1740 yildagi " Bosh kapitulaytsiya "da "abadiy" mustahkamlangan. Ushbu traktat Falastindagi Rim -katolik cherkovining "maxsus" huquqlarini belgilab berdi va Muqaddas joylarni himoya qilishni uning va killarining mutlaq imtiyozi deb e'lon qildi. Biroq, XVIII asr oxiri - XIX asr boshlarida Frantsiya va u bilan birga Yaqin Sharqdagi katolik cherkovining ta'siri sezilarli dar ajada kamaydi. Bu ko'p jihatdan frantsuzlarning aybi bilan sodir bo'ldi. 1798 yilda Direktoriya general Bonapart boshchiligidagi harbiy ekspeditsiyani kelejakda Britaniya Hindistoniga qilinadigan hujum uchun tayanch (platsdarm) yaratish maqsadida Misrga yu bordi. Bu yurish Frantsiya uchun nafaqat yirik harbiy, balki siyosiy mag'lubiyat bilan yakunlandi. Bundan tashqari, u Fransiya hukumatini Porta bilan uzoq vaqtga janjallashtirib qo’ydi, chunki usmoniylar o’z hokimiyati ostida deb hisoblovchi Misrga agress iyasini frantsuzlarning ochiq chaqirig’i deb hisobladi. Shu bilan birga , asosan 18 -asrning oxirgi choragida rus -turk urushlaridagi g'alabalari sabab Rossiyaning Usmonli imperiyasidagi ta 'siri kuchaydi . Rossiya 15 hukumatining ko'magi b ilan pravoslav cherkovlari ham Falatinda ma'lum imtiyoz larga erishdilar. Katoliklar qadimgi huquqlarining poymol etilishiga qarshi norozilik bildirishdi. Ammo bu noroziliklar 1850 -yillarning boshlariga qadar, Frantsiya ularni qo'llab - quvvatlashga qaror qil gunga qadar natijasiz qoldi. Napoleon III, obrazli qilib aytganda, 1740 -yildagi Fran siya -Turkiya shartnomasining changini artib , Konstantinopoldagi o‘z vakillari orqali Sulton Abdulm ajiddan Muqaddas zamindagi xristian cherkovlarini boshqarishning “qonuniy” tartibini tiklashni talab qiladi. O'z navbatida, Turkiyadagi rossiyalik diplomatlar status -kvoning har qanday o'zgarishiga keskin norozilik bildirdilar va Portadan Falastindagi pravoslav ruhoniylarining ustuvor huquqlarini yangi dan tasdiqlashni talab qili shdi. Natijada Muqaddas joylar bo'yicha keskinlik kelib chiqdi, bu esa tezda Usmonli imperiyasida ta'sir o'tkazish uchun frantsuz va rus diplomatiyasi o'rtasidagi kurash da ahamiyat ga molik masalaga aylandi . Napoleon III ning bu bahsga aralashuvi ataylab qilingan siyosiy harakat edi. Chunki uning o’zi davlat toʻntarishi natijasida hokimiyat tepasiga kelgan. Shuning uchun uning taxtga loyiqligi huquqi shubha ostida edi . Katolik cherkoviga xizmat qilish orqali Napoleon III uning “ko’nglini ovlashga” umid qildi, bu alar oqibat uning hoki miyatini mustahkamlash va qonuniylashtirishga yordam bera rdi. Bunda u otmishda sodir bo’lgan bir hodisani hisobga oldi . Uning amakisi Napoleon I (Napoleon III ning otasi Liu Bonapart napoleon I ning ukase edi) hali konsul lik vaqtidayoq o‘z hokimiyatini mus tahkamlash maqsadida 1801 yilda Rim Papasi bilan konkordat imzola sh orqali 18 - asr oxiridagi inqilob narijasida Fransiyadagi davlat hokimiyati bilan cherkov o‘rtasida yuzaga kelgan uzoq davom etgan mojaroga chek qo‘y ganligini bilardi . Napoleon III ham katol ik dinining himoyachisi sifatida butun dunyo oldida paydo bo'lishni xohla rdi. 1849 -yilda Fransiya Respublikasi prezidenti sifatida u Rim papasining dunyoviy hokimiyatini tiklash uchun inqilobiy harakat qamrab olgan Rimga o‘z qo‘shinlarini yotdam uchun yubo rdi. Tinchlikni saqlab, frantsuz qo'shinlari yigirma yildan ko'proq vaqt davomida cherkov davlatida qol adi. Napoleon III ning Muqaddas joylar borasidagi bahsda tutgan pozitsiyasi Rossiya hukumati ni g'azablantirdi. Nikolay I Frantsiyaning yangi imperatoriga nisbatan beparvo munosabatini yashirmadi. U monarxlar o'rtasidagi munosabatlarda odob talab qilganidek, uni "aka" deb chaqirishni istamadi va bu borada Prussiya va Avstriya hukmdorlari u bilan b irdam bo'lishiga ishon ar di. Darhaqiqat, Rossiya hukumati Napoleon III ning harakatlariga unchalik ahamiyat bermadi, u shunchaki “o’yin” qilyapti, deb hisobla ydi. Shuning uchun Rossiya ham Sultonga pravoslav nasroniylarga berilgan huquq va imtiyozlarni tasd iqlash uchun bosimni kuchaytirdi. 1853 yil fevralda Nikolay I Konstantinopolga Favqulodda elchi A.S.Menshikovni yubordi, u ultimatum 16 bilan Portadan turk sultonining pravoslav fuqarolarini rus podshosining alohida himoyasiga olishni talab qildi. Natijada Turkiya hukumati qiyin ahvolga tushib qoldi. Na Peterburg, na Parij bilan janjallashishni istamay, ikkilani b qolishadi , goh u goh bu tomon bosimiga boysinib, o’yin qilishga harakat qildi . Ammo Rossiyaning xatti -harakatlari yanada tahdidli bo'l ganligi bois , Usmonli hukumati Frantsiya tomoniga og’a boshladi . Shu bilan birga, rus imperatorining elchisi bo’lgan Menshikovning di plomatik missiyasi muvaffaqiyatsiz bo'lishida Buyuk Britaniyaning Konstantinopoldagi elchisi Ch.Stratford -Kan ning muhim rol o'ynadi, u Muqaddas joylar haqidagi bahslar timsolida Kuchuk -Kaynarj a va Adrianopol shartnomalarini qayta ko'rib chiqishga erishish uchun qulay imkoniyatni ko'rdi. Sulton saroyidagi oʻz taʼsiridan foydalanib, ingliz diplomati turklarga, oʻz taʼbiri bilan aytganda, “ masalani ruschadan yevropacha siga aylantirish” uchun rus hukumatining talablarini rad etishni maslahat beradi. 1853 yil ma y oyida Port a Rossiyaning ultimatumini rad etdi, shundan so'ng ruslar Turkiya bilan diplomatik munosabatlarni uz adi. Urush ning debochasi . Diplomatiy a yo 'li bilan o'z maqsadlariga erisha olmagan Rossiya hukumati kuch ishlatish bilan tahdid qilishga qaror qildi . 1853 yil iyun oyida rus qo 'shinlari Prut daryosidan o'tib , Dunay knyazliklari hududiga kirishdi . Shu munosabat bilan Nikolay I ning manifestida shunday degan edi: “Biz zabt etishni istamaymiz . Biz aniq buzilgan adolatli huquq tiklanishini istaymiz”. Nikolay I Usmonli imperiyasi hukumati pravoslav cherkovi huquqlarini hurmat qilishga va'da bergan zahoti qo'shinlarni darhol olib chiqishga va'da ber di. Uning Yevropa poytaxtlaridagi diplomatlari rus armiyasining harakatlari urushning boshlanishini anglatmaydi, balki sultonning Rossiya oldidagi majburiyatlarini bajarishi uchun "moddiy kafolatlar" berish vositasi bo'lganini ta'kidladilar. Biroq, xorijiy davlatlar hukumatlari bu bayonotlarga norozilik notalari bilan javob berib, Moldaviya va Valaxiyani bosib olishni hech qanday shartlarsiz darhol to'xtatishni talab qildilar. Rossiya imperatori Turkiya bilan ziddiyatni ataylab kuchaytirib , jiddiy xatoga yo 'l qo 'ydi . U 1848 -1849 yillardagi inqiloblarda zaiflashgan G ‘arb davlatlari bu to ‘qnashuvga aralashmaydi , deb hisobla b qattiq adashgandi . Ammo, aslida, ular XIX asrning 50 -yillari boshlarida tez da qayta kuch to’plab olgan edi . Ye vropada yirik mashinasozlik sanoati va umumiy far ovonlikning o'sishi bilan birga misli ko'rilmagan iqtisodiy tiklanish boshlandi. Eng muhimi, Nikolay I Yevropa davlatlarining Sharq masalasiga qiziqish darajasi ga kam baho bergan edi . U qo'llab -quvvatlamasa da , hech bo'lmaganda Rossiya imperiyasining shimol i-g'arbiy va janubi -g'arbiy chegaralarini "qoplagan" haqiqiy ittifoqchilar deb hisoblagan Prussiya va Avstriyaning betarafligiga ishon ar di. Bundan tashqari, Nikolay I Avstriya imperatori Frans Iosif ni Vengriya 17 inqilobini bostirishda unga ko'rsatilgan yorda m uchun shaxsiy qarzdor deb hisobla rdi. Podshoga yaqin odamlarning guvohliklariga ko'ra, u hatto bu voqealardagi ishtirokini tarixiy ahamiyati jihatidan 17 -asr oxirida Venani turk qamalidan ozod qil gan Polsha qiroli Yan Sobieskining jasorati bilan tenglash tirgan edi . Biroq Rossiyani an'anaviy ravishda Bolqondagi asosiy raqibi sifatida qabul qil ib kelgan Gabsburg monarxiyasi Nikolay I ning Avstriya oldidagi o'tmishdagi xizmatlarini unutishni istadi va tez orada "butun dunyoni noshukurligi bilan hayratda qold irdi". Rus qo'shinlari Dunay knyazliklarini bosib olgandan so'ng, u 300 000 kishilik qo'shinni o'z chegaralariga ko'chirdi va bu harakati orqali Sankt -Peterburgni Moldaviya va Valaxiyani bosib olishdan voz kechishga undadi. Rossiya imperatori bir m uncha oldinroq Usmonlilar imperiyasini bo ʻlish rejasidan manfaatdor bo ʻlishga uringan Britaniya hukumatini tinchlantirish yo ’lida ham chora ko ʻrmadi . Hech qanday jiddiy sababsiz, Nikolay I Buyuk Britaniya va Frantsiya Sharq masalasida uning rejalariga qars hi turish uchun birlasha olmaydi, deb ishongan edi. London Vazirlar Mahkamasining Muqaddas joylar bo'yicha rus -fransuz nizosiga nisbatan tiyilib aralashmay turishini Rossiya foydasiga deb talqin qildi va "aldamchi xavfsizlik ma'nosida" katta xatoga yo’l qo ydi edi. Buyuk Britaniya Bosh vaziri Lord Palmerston Rossiyaning kuchayishidan qo'rqib, oxir -oqibat Napoleon III bilan Rossiyaga qarshi “qo’l berib” muzokaralarni boshlab yubordi . Shunday qilib, Sharqda Rossiyaga kuchsiz Turkiya emas, balki G‘arb davlatlar ining kuchli koalitsiyasi qarshilik ko‘rsatdi. Bir so 'z bilan aytganda , Nikolay I Ye vropa tomonidan bo ’ladigan havfni bartaraf etmasdan turib Usmonli imperiyasi bilan yangi urush xavfi ostida qoldi . Biu orqali u jinoyatdan ham battar deb aytiladigan xa tolardan birini qilgan edi . Bunga yo'l qo'ymaslik uchun Nikolay I o'z tajribasiga murojaat qilishi kerak edi. Chunki tarixda, 1828 yilda u rus qo'shinlariga Prutni kesib o'tishni buyurganida, uni Yevropadagi asosiy yetakchi davlat lar qo'llab -quvvatla gan ed i, bu esa butun harbiy operatsiyaning muvaffaqiyatini ta'minla b bergandi . Bu safar Rossiya imperatori boshqa kuchlarning fikridan qat'i nazar, mustaqil harakat qilishga qaror qildi. Nima uchun Nikolay I bunday xatoga yo'l qo'ydi? Yoshi yoki kasalligi sabab bo'lgan midi , lekin u nga sog’om fikr va vaziyatga baho berish yetishmadi . Ehtimol, u mag'rurlik boshiga yetgandir, chunki o'sha paytda ko'pchilik taxmin qilganidek (o'sha paytda "G'arbning parchalanishi" haqidagi ovozalar paydo bo'lgan edi ) o'z mamlakatini ng G'arbdan ustunligini ishonish muqarrar ravishda tushkunlikka olib kelardi . Haqiqiy vaziyatdan yomon xabardorlik ham o’z ta'sir ini o’tkazgan : saroy xushomadgo'ylari imperatorga faqat imperator eshitishdan mamnun bo'lgan narsani aytishd an charchamas edi . 18 Ziddiyat lar kuchayishi . G ‘arb davlatlari Rossiyaning harakatlarida Yaqin Sharqdagi kuchlar muvozanatini buzish ga urin ishni ko ‘rdi . Shuning uchun ular o‘z siyosatining barcha nozik jihatlari bilan Usmonli imperiyasinining hududiy yaxlitligini saqlab qolish zarur deb hisoblab , uni qo ‘llab -quvvatladilar . Buyuk Britaniya va Frantsiya ayniqsa vaziyatga qat ’iy munosabatda bo 'lishdi . Sultonni qo 'llab -quvvatlash belgisi sifatida ular o'zlarining dengiz otryadlarini Dardanel , Marmara dengizi va Bosforga yubordilar . Ammo bu davlatlar ham mojaroni diplomatik yo'l bilan hal qilish imkoniyatini istisno etmadi. Ular urushayotgan tomonl arni yarashtirishga bir necha bor urinishdi. Biroq vositachilik harakatlari ijobiy natija bermadi: na Rossiya, na Usmonli imperiyasi bir -biriga jiddiy yon berishni xohlamadi. Porta G'arb kuchlarining ko'magiga tayanib, ultimatum ohangida rus qo'shinlarini Dunay knyazliklaridan olib chiqib ketishni talab qildi va keyin 1853 yil 4 (16) oktyabrda Rossiyaga urush e'lon qildi. Buyuk Britaniya va Frantsiya garchi ularning xayrixohligi Usmonli imperiyasi tomonida bo 'lsa ham rus -turk mojarosiga aralashishga shoshilmadilar . Vitse -admiral P.S.Naximov boshchiligidagi eska dron 1853 yil 18 (30) oktabrda Sinop dengiz jangida turk flotini mag ‘lubiyatga uchratgandan keyingina ular o‘z pozitsiyalarini o‘zgartirdilar , chunki bu jangdan keyin mag ‘lubiyat xavfi paydo bo ‘lgan edi . G 'arb matbuoti bu voqeani Port ada tinchgina turgan U smonli kemalariga ruslarning xiyonatkor ona va asossiz hujum sifatida taqdim etdi . Buyuk Britaniya va Frantsiya hukumatlari ushbu "vandalizm harakati " ustidan g'azabga kelib , Yaqin Sharqda qatiy harakat boshladilar . 1854 yil yanvar oyi boshida har ikki davl atning harbiy kemalari Qora dengizga kirdi. Shu bilan birga, Rossiyadan o'zining barcha savdo kemalarini zudlik bilan o'z bazasiga qaytarish talab qilindi. Bunga javoban, 9 (21) fevralda Nikolay I hukumati ularning dushmanlik harakatlari ularning Usmonli i mperiyasi tomonida urushga kirishishini anglati shini ortidan G'arb davlatlari bilan diplomatik munosabatlarni uzdi, O'z navbatida, 1854 yil 12 martda Buyuk Britaniya va Frantsiya Sulton bilan mudofaa va hujum ittifoqi to'g'risida shartnoma imzoladilar va i kki hafta o'tgach (27 va 28 mart) Rossiyaga rasman urush e'lon qildilar. Ittifoqdosh kuchlar Rossiya bilan bo 'lgan to 'qnashuviga milliy -ozodlik xarakteri berishga harakat qilishdi . Ularning hukumatlari faqat o'z hududiga da 'vogarlik qilayotgan kuchliroq qo 'shni tomonidan hujumga uchragan mamlakatni himoya qilish uchun kurashayotganini da 'vo qilishdi . Biroq , ular lord Palmerstonning chaqiriq lariga e'tibor bermadilar , u ham Qrim , Kavkaz , Polsha , Finlyandiya va Bolt iqbo 'yi viloyatlarini Rossiya hukmronligidan ozod qilish uchun kurashga chaqirdi . Shunga qaramay , bu muloqotlar ning barchasi urush boshlanganda sof g'arazli maqsadlarni ko 'zlashlariga to 'sqinlik qilmadi . Xususan , ular o‘z manfaatlarini himoya qilishga va Y aqin Sharqdagi o‘z pozitsiyalarini mustahkamlashga intildi . Yuqorida aytib o'tilganidek , frantsuz 19 imperatori amakisi Napoleonning buyuk nomini oqlash uchun harbiy shon -shuhratga muhtoj bo 'lgan ligi bois shaxsan faqat sh u bilan qiziqdi . Harbiy harakatlar quruqlikda va dengizda ham davom etdi. 1854 yil o'rtalarida rus qo'shinlari Dunay knyazliklarini tark etishdi, ammo Kavkazortida hujum ga o’t dilar, u yerda 1855 yil oxirida turklarning Kars qal'asini egallab oldilar. Britaniya va frantsuz flotlari Boltiqbo'yi, Barents va Oq dengizlardagi (Solovetskiy monastiri) rus qal'alarini bombardimon qilishdi, Uzoq Sharqdagi P etropavlovsk -Kamchatskiyni egallashga muvaffaqiyatsiz urinishdi. Ammo barchaning e'tiborini tortgan harbiy operatsiyalarning asosiy teatri Qrim yarim oroli edi. Bu yerga yirik ittifoqchi qoʻshin to’plangan edi va u qo’shin Qora dengizdagi rus flotining aso siy bazasi boʻlgan Sevastopolni qamal qildi. Qrim urushi Rossiyaning nafaqat harbiy -texnik va iqtisodiy qoloqligini, balki xalqaro izolyatsiyasini ham ochib berdi. Hatto Nikolay I o' zining ittifoqchilari va do'stlari deb hisoblagan davlatlar ham undan yuz o'girdilar. 1854 yil yozida Prussiya va Avstriya o'rtasida mudofaa va hujum ittifoqi to'g'risida shartnoma imzolandi. Usmonlilar imperiyasi bilan tuzilgan shartnomaga koʻra, rus qoʻs hini u yerdan chiqib ketganidan soʻng Avstriya qoʻshinlari Dunay knyazliklarini bosib oli shi nazarda tutildi . 1854 yil 2 dekabrda Avstriya Buyuk Britaniya va Fransiya bilan bevosita Rossiyaga qarshi qaratilgan ittifoq shartnomasini imzoladi. Keyinchalik un ga Prussiya qo 'shildi To'g'ri, na avstriyaliklar, na prusslar urushga kirmadi. Biroq, 1855 yil mart oyida Sardiniya qirolligi koalitsiyaga qo'shildi va Qrim operatsiyalari teatriga 18 ming kishilik korpus yubordi. Bu qirollik uchun Qrim, Bolqon yoki Kavkaz muammolariga unchalik ahamiyat ega emas edi . Chunki u ittifoqchilarning millatlar huquqlarini himoya qilishlari haqidagi deklaratsiyasi ga tayanib , yevropalik kuchlar italiyaliklarning ham milliy talablarini inobatga olishiga umid qilib urushga kirgan edi . Va shunchaki Buyuk Britaniya va Frantsiya bilan ittifoq kirish Sardiniya Qirolligiga Avstriya bilan munosabatlardagi murakkabliklardan o'ziga xos su g'urta bo 'lib xizmat qildi . Yani Sardiniya orqasida Fransiya va Buyuk Britaniyadek "tog'lar" paydo bo'ldi. Urush yakunlari . Rossiya uchun shunday og 'ir davrda Nikolay I vafot etdi , u A . I. Gersenning majoziy ifodasiga ko 'ra , " Qrim urushining birinchi qurboni "ga aylandi . 1855 -yil 18 -fevralda (2 -mart) Rossiya taxtiga marhum imper atorning toʻngʻich oʻgʻli Aleksandr II oʻtirdi. U xalqaro mojaroga diplomatik yechim izlashni kuchaytirdi. Angliya -Frantsiya tinchlik dasturi . 1854 yil avgust oyida G'arb ittifoqchilari Avstriya vositachiligida Rossiyaga to'rt bandda ifodalangan tinchlik o'rnatish uchun dastlabki shartlarni taqdim etdilar: 1) Rossiya ning Dunay knyazliklari ustidan vasiyligini beshta buyuk davlat kafolati bilan almashtirish; 20 2) Dunayda suzish erkinligini ta'minlash va daryoning qirg 'oq larida xalqaro nazoratni o'rnatish; 3) 1841 -yildagi bo‘g‘ozlar to‘g‘risidagi London konvents iyasini “Yevropa muvozanati manfaatlari yo‘lida” qayta ko‘rib chiqish va “Rossiyaning Qora dengizdagi ustunligini” yo‘q qilish (bu talab 1854 -yil dekabrda ilgari surilgan); 4) Rossiyaning Usmonli imperiyasining pravoslav fuqarolariga yagona vasiylik qilis hdan voz kechshi. Ushbu shartlar urushayotgan kuchlar o'rtasidagi keyingi barcha muzokaralarning asosini tashkil etdi. Aleksandr II ning tinchlikka intilishi Rossiyaning harbiy muvaffaqiyatsizliklari bilan emas, balki mamlakatda uzoq vaqtdan beri kechiktirilgan islohotlarni amalga oshirish zarurati bilan izohlanadi. Rus jamiyati tub o'zgarishlarga, eng avvalo, krepostnoylikni bekor qilishga muhtoj edi. Ammo Aleksandr II rejalashtirilgan islohotlarni faqat tinchlik sharoitida amalga oshirishi mumkin edi Koalitsiya a'zolari ham tinchlikka intilishdi. 1855 yil 15 martda bir necha oy dav om et gan (4 iyungacha) Venada neytral Avstriya ishtirokida urushayotgan davlatlar – Rossiya, Buyuk Britaniya, Fransiya va Usmonli imperiyasi vakillarining rasmiy konferensiyasi ochildi. Garchi tomonlar kelishuvga erishmagan bo'lsalar -da, ular tinchlik sari birinchi qadamni qo'ygan deb hisoblash mumkin. 1855 yil 27 avgustda (8 sentyabr) rus qo'shinlari Sevastopolni og'ir mudofaa janglaridan so'ng dushmanga taslim qildila r. Ittifoqchilar uchun ham, Rossiya uchun ham bu voqea moddiy ahamiyatga ega emas, balki ma'naviy, ramziy ahamiyatga ega edi. Rus qo'shinlarining Zakavkazdagi muvaffaqiyatlari, hech bo'lmaganda, Sevastopoldagi muvaffaqiyatsizliklarini muvozanatlashtirdi. S hunga qaramay, ittifoqchilarning fikriga ko'ra, urushning asosiy maqsadiga erishildi , yani Rossiya endi Usmonli imperiyasining Ye vropa mulk lariga va Qora dengiz bo'g'ozlariga tahdid solma ydigan holatga keldi . Urushning alohida urush frontlarida cho 'zilishi bo 'lsa muammodan boshqa narsa keltirmasdi . Sevastopol yaqinida ittifoqchi qo'shinlar ham jangovar, ham jangovar bo'lmagan – kasalliklar sababli yo'qotishlarga duch kelishdi. Na yem -xashak, na oziq -ovqat bilan ular o'zlarini joyida ta'minlay olmadilar. De yarli barcha ehtiyojlar – dori -darmon, kiyim -kechak, qurol va o'q -dorilarni uzoqdan keltirish kerak edi, bu esa qo'shimcha vaqt va pul talab qildi. Harbiy xarajatlar kutgandan ham oshib ketdi. Faqatgina Buyuk Britaniya Qrim kampaniyasiga o'tmishdagi inqilo biy va Napoleon Frantsiya bilan bo'lgan barcha urushlarga sarflagandan ko'ra ko'proq pul harj qilganini aytish kifoya. Tog'ri urush orqali va Napoleon III ning bema'nili maqsadi to'liq qondirildi. Bundan tashqari, Rossiyaning yanada zaiflashishi va uzoqlas htirilishi 21 Britaniya uchun befoyda bo'lib chiqdi . Chunki Rossiya Britaniya uchun Ye vropada boshlagan boshqa siyosiy o'yinda "yashirin karta" sifatida kerak edi . 1856 yil 13 (25) fevralda Parijda barcha urushayotgan davlatlar va Avstriya ishtirokida xalqaro kongress ochildi , unda Qrim urushini tugatgan tinchlik shartnomasi shartlari ishlab chiqildi. Faqat bir oy o'tgach, 18 (30) mart kuni shartnoma imzolandi. Rossiya tomonining be vosita moddiy yo'qotishlari kichik bo'lib chiqdi. Dunay deltasi va Janubiy Bessarabiyaning unga tutash hududi Moldaviya knyazligiga o'tkazildi, buning natijasida Rossiya Dunay bo 'yi davlati bo'lishni to'xtatdi. Ammo shu bilan birga, u Rossiya qo'shinlari to monidan bosib olingan Kavkaz orti hudud larini Turkiyani qaytarish evaziga Qrimni o'z qo 'lida saqlab qoldi. Parij tinchlik shartnomasi da Rossiyaga qo'y ilgan siyosiy va harbiy cheklovlar og 'irroq bo 'lib chiqdi . U Dunay knyazliklari va turk sultonining pravosl av fuqarolari ustidan vasiylik qilish huquqidan mahrum qilindi. Va eng muhimi, Qora dengiz neytral deb e'lon qilindi va Rossiyaga unda dengiz floti va dengiz arsenallarini saqlash i taqiqlandi (bu shart Sevastopol qulagandan keyin G'arb davlatlari tomonidan ilgari surilgan edi ). Shun day taqiqlar Usmonli imperiyasiga nisbatan qo'llanil di . Serbiya, Valaxiya va Moldaviyaning turk sultoni oliy hokimiyati ostidagi muxtoriyat ga ega bo 'lishi shartnomada belgilandi . Parij shartnomasiga ilova qilingan Qora dengiz bo' g'ozlari bo'yicha maxsus konventsiya 1841 yildagi London konventsiyasining Bosfor va Dardanel orqali harbiy kemalarning o'tishini taqiqlovchi qoidalarini tasdiqladi. 1856 yildagi Parij sulh shartnomasi , shubhasiz, Rossiyaning Qora dengiz bo 'yi davlat sifatida manfaatlari ga zid edi va bu borada huquqlarini buzdi . Bundan tashqari, u sulhning eng katta zarari Yaqin Sharqda va butun Ye vropada ilgari o'rnatilgan kuchlar muvozanatini buzi b yubordi . Shu nuqtai nazardan qaraganda, Parij shartnomasi xalqaro munosabatlarning rivojlanishida beqarorlashtiruvchi rol o‘ynadi. Bir so 'z bilan aytganda sulh hulosasiga ko 'ra Rossiya Yevropadagi avvalgi mavqeyini yo'qot di. Sulh bir qator urushlar va xalqaro mojarolarga olib kelgan jarayonlarga turtki berdi. Qrim urushi davrida Rossiyaning harbiy -siyosiy zaiflashuvi natijasida vujudga kelgan va uning Yevropa maydonida nisb iy siyosiy yakkalanishi bilan tavsiflan uvchi kuchlarning yangi uygʻunlashuvi “Qrim tizimi” de gan nom ol di . 1 850 -yillarning o'rtalarida Rossiya imperiyasi tushib qolgan siyosiy izolyatsiyadan chiqish , o 'z nufuzi va ta'sirini tiklash uchun kurash uzoq vaqt d avomida uning tashqi siyosatining asosiy yo'nalishlaridan biriga aylani b qoldi . Parij shartnomasining imzolanishi Rossiya tashqi ishlar vaziri K .V . Nesselrodening obro‘siga o‘chmas dog‘ qoldirdi, u uzoq diplomatik x izmatdan so‘ng iste’foga chiqishga majbur bo‘ldi. Uning o'zi sodir bo'lgan voqea uchun javobgarlikdan o'zini olib qochmadi . Ammo adolat uchun shuni ta'kidlash kerakki, ko'plab saroy 22 a'zolaridan farqli o'laroq, Nesselrode Nikolay I ning jangovar intilishlar ini rag'batlantirmagan, boshidanoq u "urush partiyasi" dan ko'ra ko'proq "tinchlik partiyasi" ga moyil edi. Uning asosiy "aybi" o'z imperatoriga sadoqat bilan xizmat qilganligi, uning irodasini aniq , qat'iy va so 'zsiz bajarishi edi. Parij Tinchlik Shartnomasi shartlari Rossiya uc hun kamsitish mazmunidaligi rus jamoat doiralarida norozilik uyg 'otdi . U shbu shartlarga rozi bo'lgan Aleksandr II hukumati rus jamoatchiligi ko'z o'ngida milliy manfaatlarga xiyonat qil gan tarzda talqin qilindi . Bu ayblov adolatli edimi? Muvozanatli javob berish uchun, birinchi navbatda, shartnoma Qora dengizda har qanday harbiy faoliyatni, shu jumladan Rossiyaga dushmanlik qilishni umuman taqiqlaganligini hisobga olish kerak. Voqealar ko'rsatganidek, o'n yarim yil davomida ushbu cheklov amalda bo'lganida, Rossiya imperiyasining Qora dengiz sohillari hech qachon xorijiy davlatlarning tajovuziga duchor bo'lmagan. Demilitarizatsiya, Qora dengizni ng "neytrallashuvi " qurollanishdan ko'ra tinchlikning ishonchli kafolati bo'lib chiqdi. Ikkinchidan, shuni ta'kidlas h kerakki, Parij shartnomasi Rossiyaning dengiz savdosi manfaatlariga tosqinlik qilmadi . Aynan XIX asrning ikkinchi yarmida Qora dengiz portlari Rossiya tashqi savdosida, ayniqsa non eksportida ustun mavqeni egalla ganligi bekorga emas edi. Shunday qilib, Qora dengizning demilitarizatsiyasi Rossiyaning savdo manfaatlariga hech qanday zarar etkazmadi. Shu bilan birga Parij shartnomasi mamlakatning mudofaa qobiliyatini sezilarli darajada pasaytirmadi. Ammo Parij tinchlik shartnomasi ning eng foydali jihati shu bo'ldiki , uning muqobil i bo'lgan urushni uzaytirish ga yordam bergani bo'ldi bo'ladi, qaysiki bu urushda dushman kuchla rining aniq ustunligi tufayli Rossiya umuman g'alaba qozona olmagan bo'lar edi, yani bir so'z bilan aytganda muqarrar mag'lubiyatdan Parij shartnomasi ruslarni qutqarib qoldi . Muqarrar mag'lubiyat talofatlari yanada o'gir bo'lardi. Hunki amalda Rossiya o'z ining yerlari deb hisoblab kelgan yerlarning hech biridan mosuvo etilmadi. Bu urush tufayli (agar cho'zilganda) Rossiya hukumati mamlakatni modernizatsiya qilish, tub ichki islohotlarni amalga oshirish uchun juda zarur bo‘lgan vaqt va mablag‘ni behuda sarf lagan bo‘lar edi, bu esa aslida Aleksandr II hukmronligining asosiy mazmuni va uning yutug‘iga aylandi. Qrim urushi xalqaro munosabatlar uchun jiddiy oqibatlarga olib keldi. Darhaqiqat, bu Napoleon urushlari tugaganidan keyin deyarli qirq yil o'tib ro 'y bergan buyuk davlatlar o'rtasidagi birinchi urush edi. Urush Ye vropada tinchlik va ba rqarorlikni ta'minlagan Muqaddas ittifoq ning amalda o'z faoliyatini to'xtat ganligini ko 'rsatib berdi . Buyuk davlatlarning ittifoqi bilan birgalikda "Yevropa kontserti" darz ketib , Vena qonuniy tartibining butun binosi parchalanib , qulab tushdi. 23 1856 yilgi Parij tinchlik shartnomasi ham Dunay knyazliklari taqdirida hal qiluvchi rol o‘ynadi. Uning ma ddalaridan birida yagona davlatni shakllantirish ko 'zda tutilib , Moldaviya va Valaxiyaning maqomini o'zgartirishga imkon berdi . 1858 yil mart - avgust oylarida bu m asala Parijda Avstriya, Buyuk Britaniya, Usmonlilar imperiyasi, Prussiya, Rossiya, Sardiniya qirolligi va Fransiya ishtirok etgan xalqaro konferensiyada muhokama qilindi. Tomonlarning kelishmovchiligiga qaramay, u Moldaviya va Valaxiyaga "Birlashgan knyazl iklar" nomini berishga, shuningdek, ular uchun umumiy qonunlarni ishlab chiqish uchun o'ziga xos "markaziy komissiya" tuzishga qaror qildi. Parij konferentsiyasining qarorlari Yassa va Buxarestdagi uniyachilar (birlashish tarafdorlari ) uchun faoyda bo 'lib xizmat qildi . Qulay fursatdan foydalanib, ular 1859 yil boshida ikkala knyazlik uchun umumiy hukmdor –polkovnik A.Kuzani saylashga erishdilar. Shunday qilib, mustaqil Ruminiya davlatini shakllantirish yo'lidagi birinchi muhim qadam bo'l gan Moldaviya va Va laxiyaning shaxsiy uniyasi paydo bo'ldi. 1861 yil dekabr oyida buyuk davlatlar va Usmonli imperiyasining roziligi bilan hukmdor Kuza Dunay knyazliklarining birlashishini rasman e'lon qildi va bu harakat bilan birlashgan Ruminiyani yaratish uchun uzoq davom etgan kurash yakunla ndi. Yangi davlat turk sultonining oliy hokimiyati ostida muxtoriyatga erishdi . 1866 yilda knyaz Kuza taxtdan ag'darilganidan so'ng, Prussiya qirollik uyining yo n shahobchasi vakili bo 'lgan nemis shahzodasi Karl Lyudvig Go gen sollern -Sigmaringen uning hukmdori bo'ldi. Yangi monarx hukmronligi ostida Ruminiya Portadan to'liq mustaqillikka erisha oldi.

1 VENA TIZIMING DARZ KETISHI: SHARQ INQIROZI VA QRIM URUSHI 19 -asrning 30 -40 -yillaridagi Sharq inqiroz . Birinchi Misr inqirozi. Yevropada ikki raqib fraksiyaning ( Rossiya , Prussiya va Avstruya kinservatif monarxiya davlatlari ikkinchi tomonda Fransiya va Buyuk Britaniya boshchiligidagi G 'arbiy Yevropa liberal davlat lari ) paydo bo‘lishi “Yevropa konserti” uchun jiddiy sinov bo‘ldi. Biroq, siyosiy va mafkuraviy tafovutlarga qaramay, G'arbning liberal davlatlari ham, Ye vropaning sharqidagi konservativ monarxiyalar ham tinchlikni saqlashdan manfaatdor edi. Shu maqsadda u lar bir -birlari bilan faol hamkorlikni davom ettirishga intilishdi. Bundan tashqari, har ikkala guruhning ichki uyg'unligi ham bo'rttirilmasligi kerak. Ularning ishtirokchilari xalqaro siyosatning muhim masalalari bo'yicha ko'pincha qarama -qarshi pozitsiya larni egalladilar. Bu XIX asrning 30 -yillari boshlarida Sharq masalasi yana kun tartibida paydo bo'lganida to'liq namoyon bo'ldi. Usmonli imperiyasi atrofidagi qarama -qarshiliklarning navbatdagi keskinlashishiga Misr hukmdori Muhammad Alining o'z hukmdori Turk sultoniga ochiqchasiga qarshi chiqqan separatistik isyoni sabab bo'ldi. 1823 -1827 yillarda Misr poshosining armiyasi va floti Usmoniylar ning iltimosiga binoan yunon qo'zg'olonchilariga va ularga yordamga kelgan Yevropa davlatlarining (Buyuk Britaniya, Rossiya va Fransiya) birlashgan dengiz kuchlariga qarshi kurashda faol ishtirok etdi. Bu xizmati uchun Sulton Mahmud II unga Krit va Suriya ustidan qo‘shimcha nazorat berishga va’da berdi, lekin u va’dasini bajarmadi. Usmoniylar Muhammad Alining faqat Kr itga egalik qilish huquqini tan olish bilan cheklandi, buning natijasida Turkiya -Misr munosabatlari keskin yomonlashdi. 1829 yilda Posho o'sha paytda Rossiya bilan urushayotgan turklarga yordam berish uchun Misr qo'shinlarini yuborishdan bosh tortdi va bir muncha vaqt o'tgach, o'zi ham o'z suvereniga qarshi urush boshladi. Adrianopol sulhining imzolanishi va 1830 yildagi yunon qo'zg'olonining g'alabasi Usmonli imperiyasini sezilarli darajada zaiflashtirganidan foydalanib, Misr hukmdori Sultondan to'liq must aqillikka erishishga va iloji bo'lsa, uning mulkining bir qismini olishga qaror qildi. 1831 yil oxirida Muhammad Ali qo 'shinlari Suriyani bosib oldilar . Va keyingi yilning sentyabr oyida uning o'g'li va merosxo 'ri Ibrohim boshchiligidagi qo 'shin Kichik Osi yoga kirdi . Ko 'p o'tmay , Anadolu platosida bo 'lib o'tgan Konya jangida misrliklar turklarning asosiy kuchlarini butunlay mag 'lub etib , Konstantinopolga hujum boshladilar . Usmonlilar imperiyasida hukmron sulolaning mavjudligi uchun haqiqiy tahdid mavjud edi Misrdagi islohotlar . Misr arablar istilosi davridan beri uzoq vaqtdan beri mamluklar (imtiyozli jangchilar sinfi) hukmronligi ostida edi. Usmonli imperiyasining

2 bir qismi sifatida Shimoliy Afrikaning bu viloyati keng avtonomiyaga ega edi. 1805 - yilda turk sultoni Misr gubernatori lavozimiga asli alban Muhammad Ali Poshoni tayinladi, u oʻz hokimiyatini mustahkamlash maqsadida markaziy va mahalliy boshqaruv tizimini toʻliq qayta tashkil etishni amalga oshirdi. 1811 -yilda portning soʻzsiz roziligi bilan u maml uk zodagonlarining koʻp qismini jismonan yoʻq qildi, bu esa unga deyarli Misrning yagona hukmdori boʻlish imkonini berdi. Keyinchalik, Muhammad Ali frantsuz harbiy maslahatchilari yordamida Ye vropada o'qitilgan zamonaviy armiya va jangovar qobiliyati bo'yi cha Sultonning qurolli kuchlaridan ustun bo'lgan kuchli dengiz flotini yaratdi. Uning qoʻl ostida Misrda yevropalik oʻqituvchilardan iborat taʼlim muassasalari tashkil etilib, iqtisodiy sohada keng koʻlamli islohotlar boshlandi. Muhammad Ali Usmoniylar ning roziligi bilan oʻz nomidan Yevropaning koʻplab davlatlari, birinchi navbatda Fransiya bilan savdo, diplomatik va madaniy aloqalarni davom ettirdi. Qiyin ahvolga tushib qolgan Sulton Mahmud II harbiy yordam so‘rab buyuk davlatlarga murojaat qildi. Biroq, u larning hammasi ham uning yordam so'rashiga javob bermadi. Buyuk Britaniya o'sha davrda parlament islohoti to'g'risidagi qonun (1832) qabul qilinishi bilan bog'liq uzoq davom etgan siyosiy va konstitutsiyaviy inqirozni boshidan kechirdi va bundan tashqari Belgiya masalasini hal qilish bilan band edi 1. Avstriya va Prussiya ham Turkiya -Misr mojarosiga aralashishni istamadi. Muhammad Aliga doimo homiylik qilib kelgan Fransiya, aksincha, uning Usmonlilar saltanati rahbariga da’volarini ochiq qo‘llab -quvvatladi. Natijada, Port a o'zining yaqindagi dushmani Rossiyaga yordam so'rab murojaat qilishga majbur bo'ldi, u esa Turkiya hukumatiga Konstantinopol qirg'oqlariga harbiy desant kuchlari bilan eskadron yuborish orqali yordam berishga rozi bo'ldi. Sankt -Peterburgda Muhammad Ali faol iyati Usmonli imperiyasining yangi hukmdori sifatida xoxishsizlik bilan qaralgan . Uning hukmronligi ostida Turkiya yana Rossiyaning kuchli va xavfli qo 'shnisiga aylanishi mumkin edi , buning ustiga Fransiyadagi iyul monarxiyasi hukumatinin g homiyligidan bahramand bo 'lgan ligini Nikolay I uchun yoqimsiz holat bo 'lgan . Bunday voqealarning rivoji Adrianopol sulhini tayyorlash paytida amalga oshirilishini rejalashtirgan Rossiyaning Sharqdagi siyosatining butun yo 'nalishini shubha ostiga qo 'ydi . Shu bilan birga, Rossiya Qora dengizdagi o'z chegaralarining xavfsizligidan xavotirda edi. Shuning uchun u Turkiyadan xorijiy davlatlarning harbiy kemalarining Bosfor va Dardanel boʻgʻozlaridan oʻtishini taqiqlashni va shu bilan birga oʻz flotini erkin oʻtish huquqini olishni xohladi. Usmonli imperiyasi bilan ittifoq bu muammoni boshqa kuchlar 1 Britaniya floti Frantsiya armiyasi bilan birgalikda Niderlandiya qiroli Uilyam I dan yangi tashkil etilgan Belgiya davlati bi lan cheg arani chizishda imtiyozlarga intilib, Gollandiya qirg'oqlarini blokada qil gan edi .

3 ishtirokisiz ikki tomonlama asosda hal qilish imko nini berdi. Rossiya hukumati bo'g'ozlar zonasida navigatsiya masalasi Qora dengiz kuchlarining mutlaq vakolatiga tegishli ekanligidan kelib chiqdi. 1833 yil fevral oyida rus eskadroni Bosforga langar tashlaydi . Aprel oyining boshida Nikolay I tomonidan yub orilgan ekspeditsiya kuchlari uning Osiyo qirg'oqlariga keldi . Rus qo'shinlarining Konstantinopol ostonasida paydo bo'lishi Misr poshosiga qattiq ta'sir qildi. U o'z qo'shinining Kichik Osiyodagi yurishini to'xtatishga va Porta bilan keyingi jangni to'xtat ishga majbur bo'ldi. 1833 yil may oyida posho va sulton o'rtasida tuzilgan sulhga ko'ra, Muhammad Ali Sulton ning o'zi ustidan oliy hokimiyatini tan oldi, ammo qo'shimcha ravishda Suriya va Falastinni umrbod boshqarish huquqini oldi. Tez orada Muhammad Ali qo'shinlari Kichik Osiyodan to'liq evakuatsiya qilindi 2. Unkar -Iskelesi shartnomasi. Shunga qaramay, Turkiya -Misr mojarosining bunday hal etilishi Porta ni kelajakda yangi mojarolardan himoya qilmadi. Turklar Misrdan yangi tajovuz sodir bo'lgan taqdirda kaf olatlarga muhtoj edilar va ular bu kafolatlarni Rossiyadan olishga qaror qildilar. 1833 -yil 26 -iyunda (8 -iyul) Konstantinopol yaqinidagi Unkyar -Iskelesi manzilida 8 yil muddatga rus -turk ittifoq shartnomasi tuzildi. Bu mudofaa xarakteriga ega edi va uning shartlariga ko'ra, Rossiya o'z zimmasiga, agar kerak bo'lsa, "quruq yo'l va dengiz orqali ikkala Ahdlashuvchi Tomon zarur deb hisoblagan miqdordagi qo'shin va kuchlar bilan Turkiyaga yordam berish" majburiyatini oldi. "O‘z navbatida, shartnomaning alohida maxfiy moddasida Usmonli imperiyasi hukumati Rossiya rasmiylarining iltimosiga ko‘ra Dardanelni yopishga “ya’ni har qanday bahona bilan chet el harbiy kemalarini kiritmaslikka” va’da bergan edi. Unkar -Iskelesi shartnomasi Rossiyaning Turkiya bilan munosaba tlaridagi eng katta siyosiy yutug‘i bo‘ldi. Bundan buyon uchinchi kuchlar flotlari uchun Dardanelga kirish taqiqlandi. Rossiya janubiy chegaralarining xavfsizligini ta'minlab, Qora dengizni ichki rus -turk havzasiga aylantira oldi. Uning Usmonli imperiyasi va Bo'g'ozlardagi ta'siri o'sha paytda har qachongidan ham kuchliroq bo'lib tuyuldi, bu Sankt -Peterburgda quvonish uchun sabab bo'ldi. 1833 yilda Rossiya tashqi ishlar vaziri K.V.Nesselrode "Sharq masalasi yopiq, hech bo'lmaganda biz shunday deymiz", deb y ozgan edi. Biroq , G 'arb davlatlari bu borada boshqacha fikrda edilar . Ular Port aga nisbatan o'z huquqlarini buzilgan deb hisobladilar. Buyuk Britaniyada Rossiya -Turkiya ittifoqini Bolqon va Bo'g'ozlar zonasida status -kvoni portlatgan bomba bilan solishtiri ldi. Sulton mulkiga Rossiyaning yagona ta'siri va uning O'rta yer dengizining sharqiy qismiga kirib borishi to'satdan inglizlarga haqiqat bo'lib tuyula boshladi. Matbuot va jamoatchilik 2 Misr qoʻshini Sulton mulkini tark etgach, rus qoʻshinlari va floti ham Usmonlilar imperiyasidan chiqarildi.

4 bundan norozi edi. Tashqi ishlar vazirligi rahbari Lord Palmerston Unk ar -Iskelesi shartnomasini Rossiya Usmonli imperiyasini o'z vassaliga aylantirgan harakat sifatida aytdi. Parijdan qattiq tanqidlar eshitilmadi. Buyuk Britaniya va Fransiya Rossiya -Turkiya ittifoq shartnomasini munosabati bilan Port aga norozilik notasini yu bordilar. Shu bilan birga, ular Rossiyani Usmonli imperiyasining ichki ishlariga qurolli aralashgan taqdirda, G'arb davlatlari o'zlarini xuddi ushbu risola "mavjud bo'lmagan" kabi harakat qilishga haqli deb hisoblashlari haqida ogohlantirdilar. Ularning fi kricha, Unkar -Iskelesi shartnomasidan kelib chiqqan tahdidga qarshi London va Parijning kelishilgan harakatlari XIX asrning 30 -yillari tuzilgan Angliya -Fransuz "yurakdan kelishuv" ustunlaridan biriga aylandi. O'z navbatida, Rossiya o'zining Sharqdagi siyo satini Prussiya va Avstriyadan qo'llab -quvvatlashga intildi. Sharq masalasida Yevropaning barcha kuchlariga qaraganda ko'proq manfaatdor bo'lgan Gabsburg monarxiyasining roziligini ta'minlash ayniqsa muhim edi. Sankt -Peterburg G'arb davlatlari Avstriyani U nkar -Iskelesi shartnomasiga qarshi bo'lganlar lageriga tortib olishidan qo'rqishdi, bu esa Sharqiy masalada Rossiyaning yakkalanishiga olib kelishi mumkin edi. 1833 yil kuzida Myunx en gratda bo'lganimda, Nikolay I Avstriya hukumatiga "Turkiya ishlarida" bir galikda harakat qilish g'oyasini taklif qildi. Metternix bilan suhbatda u barcha buyuk davlatlardan faqat Rossiya va Avstriya Usmonli imperiyasi bilan bevosita chegaradosh bo'lib, o'zaro kelishuvga ko'ra ikkinchisining taqdirida ishtirok etishlari kerak de gan fikrni bildirdi. Myunx en grat dagi rus -avstriya muzokaralarining natijasi da 1833 -yil 6 (18) sentyabrda Sharq masala bo'yicha ikki davlatning maxfiy konventsiyasi tuzilgan edi. Uning shartlariga ko'ra, Rossiya va Avstriya "hozirgi sulola hukmronligi ostid a" Turkiyaning mavjudligini qo'llab -quvvatlashga va'da berdi. Biroq, konventsiyaning maxfiy moddalarida aytilishicha, agar ishtirokchilarning "xohishlari va birgalikdagi sa'y -harakatlariga" qaramay, Usmonli imperiyasidagi "hozirgi tartib" baribir "ag'daril gan" bo'lsa, ikkala kuch ham "birgalikda harakat qilishlari" kerak edi. Sharq masala bo'yicha Avstriya bilan yaqinlashish Rossiyaga Unkar -Iskelesi shartnomasi imzolangandan keyin Buyuk Britaniya va Frantsiya tomonidan tahdid qilingan xalqaro izolyatsiyadan qochish imkonini berdi. Bu ma 'lum darajada Rossiyaning Sharqdagi siyosati an 'analariga zid bo 'lib , Peterburgning Port a bilan munosabatlariga tashqi aralashuvning oldini olish istagida ifodalangan . Ammo ushbu shartnoma tufayli Gabsburg monarxiyasining Ross iyaga dushman bo 'lgan G 'arb davlatlarining rejalariga aralashishini oldini olish mumkin edi . Bu Myunxen konvensiyasi orqali Rossiyaning Sharqdagi siyosatini nazorat qilish imkoniyatiga ega bo ‘lgan Avstriya uchun ham foydali edi .

5 Unkar -Iskelesi shartnomasin ing butun muddati davomida Buyuk Britaniya va Frantsiya o'jarlik bilan uni Qora dengiz bo'g'ozlari bo'yicha boshqa, allaqachon ko'p tomonlama shartnoma bilan almashtirishga harakat qilishdi. Biroq ularning Rossiya diplomatiyasining Sharq masalasidagi muvaf faqiyatidan xavotirlari asossiz edi. O'sha paytda Usmonli imperiyasining hududiy yaxlitligiga nisbatan kattaroq tahdid Fransiyadan keldi, uning hukumati Misr poshosining sultonga da'volarini qo'llab - quvvatladi. Uning bundan ko'zlagan asosiy maqsadi Shimoli y Afrika va Sharqiy O'rta er dengizida asosiy o'rinni egallash edi. 1839 -1841 -yillarda gi Ikkinchi Misr inqirozi . 1839 -yil bahorida Sulton Mahmud II qurol kuchi bilan Suriya ustidan nazoratni tiklashga harakat qildi. Uning qo‘shini Frot daryosidan o‘tib, Misr qo‘shinla riga hujum qildi. Biroq, asosan, yomon tayyorgarlikdan o'tgan, jang qilishni istamagan turkmanlar va kurdlardan iborat Usmonli bo'linmalarining hara katlari nihoyatda muvaffaqiyatsiz bo'ldi. 1839 -yil iyun oyida Nizib jangida Muhammad Ali qoʻshini Fransiya koʻmagiga tayanib, ularni qattiq magʻlubiyatga uchratdi va Konstantinopolga yoʻl oldi. Sulton floti o‘z ixtiyori bilan dushmanga taslim bo‘ldi. Mahmu d II ning o‘zi esa qo‘shinining mag‘lubiyatini bilmay, tez orada vafot etdi. Usmonli imperiyasining boshida marhum Sulton Abdulm ajidning 16 yoshli o'g'li bor edi, u Misr poshosi nuqtai nazaridan jiddiy raqib emas edi. Muhammad Ali Port alardan nafaqat Misrg a, balki Suriya, Kilikiya, Janubi -Sharqiy Anadolu, Krit orollari va Arabistonga ham meros huquqini tan olishni talab qildi. Yangi Turkiya -Misr mojarosi keskin xalqaro inqirozga olib keldi. Bilvosita, u Yevropani urush tahdidi oldi ga qo'ydi. Muhammad Alining hududiy da’volarini faol qo‘llab -quvvatlagan Fransiyaga qarshi boshqa buyuk davlatlar ham birlashdi lar. 19 -asr boshlarida mavjud bo'lgan i kabi kuchli an ksil fransuz koalitsiyasini yaratish uchun haqiqiy imkoniyat bor edi. Hatto o'sha paytda ular o'rtasida mavjud bo'lgan jiddiy siyosiy va mafkuraviy tafovutlar ham Buyuk Britaniyaning Avstriya, Prussiya va Rossiya bilan bu boradagi hamkorligiga xalaqit bera olmadi. Ammo ular o'rtasidagi to'siq Rossiyaning xorijiy sheriklari Usmonli imperiyasining hududiy yaxlitligini kafolatlaydigan o'ziga xos "jamoaviy" shartnoma bilan almashtirmoqchi bo'lgan Unkar - Iskeles i shartnomasi bo'lib qoldi. Boshqa kuchlarning o'ziga bo'lgan ishonchini tiklash uchun Rossiya hukumati 1833 yildagi juda foydali shartnomadan ixtiyoriy ravishda voz kechishni yaxshi deb hisobladi, bu esa G'arb davlatlarining unga nisbatan dushmanona munos abati tufayli yangi muddatga uzaytirilishi mumkin emas edi. 1840 yil 3 (15) iyulda Rossiya, Buyuk Britaniya, Avstriya va Prussiya Turkiya bilan Londonda Usmonli imperiyasini ng hududiy yaxlitligini buyuk davlatlar va Qora dengiz bo'g'ozlarining xalqaro -huquqiy rejimining jamoaviy kafolatlari to'g'risida konventsiya tuzdilar. Bundan buyon sulton Misr poshosiga qarshi kurashda ularning

O'xshashlar

Sharq inqirozi
Jahon iqtisodiy inqirozi
MA’LUMOTLARNING TARQALIB KETISHI VA MA’LUMOTLARGA RUXSATSIZ KIRISH.
Yevropa davlatlarining Vena kongressi
Yaqin va O‘rta Sharq paleoliti